หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[kyoya11]

วันนี้ก็รอ^^

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

รออ่านจนแก่ขึ้นอีกปีแล้วเหรอนี่ครับ

เมื่อไหร่จะมาต่อละครับน้องอเล็กซ์

[ranyoo]

รอครับ ^_^

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

กับการรอคอยที่ยาวนานๆจริง

[barahi]

ก็ยังต้อง รอ กันต่อไป  เฮ้ออ T^T

[kyoya11]

รอด้วย^^

[chompoonut139]

อ่านมาสี่ห้าวันแหละ

ยังอ่านตามไม่ทันเลย T_T

แต่จะพยายามอ่านให้ทัน และจะติดตามผลงานพี่อเล็กต่อไป

และขอมอบเพลง  คนรักคนที่สอง  ให้แก่อี้ 

ไปแหละค่า

[barahi]

มารออีกวัน เฮ้ออ

[kyoya11]

รอจ้า^^

[barahi]

รอๆๆๆ

 

[ranyoo]

รอครับ
เมื่อไรจะมาอ่า เฮ้อ!!!
 

[kyoya11]

รออออออ

[chompoonut139]

โอ้ พระเจ้า   

ในที่สุดก็อ่านตามทัน

มันเป็น 7 วันที่ยาวนานยิ่งนัก   

โอ้

แต่อ่านแล้วมัน sad  แบบสุดๆๆๆๆ   

รอไรเตอร์อยู่น่าค่า     

[ranyoo]

รอครับ T_T
เมื่อไรจะมาหนอ...

[barahi]

 

ยังไม่มาอีกหรอ T^T

รออออออออออออออออ

[kyoya11]

รอออออออออออออออต่อ^^

[ranyoo]

รอครับ 
เมื่อไรจะมา  รอนานแล้วนะ
 

[kyoya11]

อื้มๆ
นานแล้วนะT^T

[barahi]

อดใจรอกันหน่อยนะครับ
แต่ผมว่าถ้าพี่อเล็กซ์เอามาลงให้เมื่อไร
คงต้องคุ้มกันที่ต้องให้รอนานแน่ๆ
ผมว่าพี่เค้าไม่ทำให้ผิดหวังหรอก (แอบกดดัน) หึหึ

ว่าแล้วก็ รอ กันต่อไป ร๊ออออออออออออออ

[Alexie333]

“ เมื่อกี้อี้ว่าอะไรนะ ดิวนะเหรอเค้าไปหาอี้ เป็นไปได้ไง “

“ ก้อนี้ไงครับแหวน แหวนที่ดิวเค้ามอบให้อี้ “ ผมยื่นให้น้าเนตรดู น้าเนตรทำหน้าตกใจมาก

“ นี่มันแหวนของดิว ที่เค้าทำมาให้อี้นี่นา แล้วมันไปอยู่กับอี้ได้ยังไง “

“ อี้ก้อไม่รู้ครับ เหมือนอี้ฝัน แต่มันเหมือนจริงมาก เหมือนดิวเค้าเอาแหวนมาให้ผม แล้วจู่ๆ เค้าก้อหายไป จนผมมารู้สึกตัวอีกที ผมก้อเลยรีบวิ่งมาหาเค้า แล้วนี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ น้าเนตรบอกอี้ได้ไหม “

“ เป็นไปไม่ได้ น้าเฝ้าเค้าตลอด จนเมื่อสักครู่นี้ ดิวเค้าเหมือนจะฟื้นขึ้นมา เหมือนจะหายดีแล้ว พวกเราก้อดีใจมากๆ เริ่มมีความหวังขึ้นมา แต่ตาของดิวเลื่อนลอยเหมือนไม่มีจุดหมาย จากนั้นไม่นานนักดิวเค้าก้อชัก ชักอย่างแรงมาก จากน้าต้องเรียกหมอมานี่แหละ น้ากลัวมาก กลัวว่าเค้าจะเป็นอะไร แล้วนี่มันคืออะไร น้างงไปหมดแล้ว “


   เราสองคนมองหน้ากัน แบบอึ้งๆ.........

   เราสองคนนั่งอึ้งอยู่หน้าห้องอย่างนั้นอีกนาน โดยที่ไม่มีใครพูดอะไร ผมเฝ้าคิดทบทวนไปมาว่า มือก้อกำแหวนวงนี้ไว้แน่น แล้วตกลงไอ้แหวนวงนี้ วงที่ผมเห็นจากในความฝัน (???)ว่าดิวเป็นคนนำมาให้ผมนี่ ตกลงมันมาอยู่กับผมได้ยังไง จะเป็นไปได้ไหม ที่ดิวเค้าจะเป็นคนนำแหวนวงนี้มาให้ผมเอง แต่น้าเนตรก้อเพิ่งบอกนี่นาว่า น้าเนตรเค้าเฝ้าดิวไว้ตลอด แล้วดิวจะเอามาให้ผมได้ยังไง ???

   ผมนั่งคิดกลับไปกลับมาอยู่นาน แต่ก้อคิดไม่ตกสักที น้าเนตรเองก้อดูเป็นกังวลมาก ผมนั่งคิดจนไม่ทันสังเกตุว่า คนในครอบครัวของดิวมาอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว มีหลายคนเลย ทั้งที่ผมเคยเห็นและไม่เคยเห็น ทุกคนดูทุกข์ร้อนไม่ต่างจากผมและน้าเนตรเลย โดยเฉพาะพี่ฝ้าย ที่ร้องไห้ตลอด เหมือนเค้าทำใจไม่ได้ ผมคิดว่าดิวคงจะสนิทกะพี่ฝ้ายมาก ด้วยความผูกพันธ์ ด้วยความห่วงใยที่มีต่อกัน คงไม่มีใครที่จะรับสภาพแบบนี้ได้หรอก

    ระหว่างที่รออยู่นั้น จู่ๆก้อมีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามาหาผม มายืนตรงหน้าผม ผมเองจากที่ไม่ได้เงยหน้าดู ก้อต้องเงยขึ้นมอง ว่าเค้าเป็นใคร ผมก้อเห็นว่า ผู้ชายคนนี้นั้น หน้าตาดูไปดูมาแล้วคล้ายกับดิวอยู่เหมือนกัน แต่ติดที่ว่าเค้าดูเด็กว่าดิวหน่อย อายุน่าจะประมาณ อ่อนกว่ผามหน่อยนึง คิ้วก้อดูหนาๆกว่าดิวนิดนึง แต่โดยรวมแล้วดูคล้ายมาก เค้ามองหน้าผมแบบแปลกๆ ผมเองก้อมองกลับไป จากนั้นเค้าก้อพูดขึ้นมาว่า

“ พี่คือพี่อี้ใช่ไหมครับ “

“ ใช่ครับ “ ผมตอบกลับไป

“ ผมขอคุยอะไรด้วยหน่อยนะครับ “

   ผมพยักหน้าตอบไป จากนั้นน้องคนนี้ก้อเดินออกไปอีกทางนึง ผมก้อเดินตามไป น้องเค้าเดินช้า จนผมเดินทัน ในมือน้องเค้าถือสมุดเล่มนึงไว้แน่น แต่ตามองออกไปข้างหน้า จากนั้นก้อพูดไปในระหว่างที่เดิน

“ พี่คงไม่รู้จักผมใช่ไหมครับ ไม่เป็นไรครับ ผมจะแนะนำตัวเองคร่าวๆคือ ผมชื่อ มอส เป็นญาติของพี่ดิว ตอนเด็กๆเราสนิทกันมาก และถึงตอนก่อนที่จะเกิดเรื่องนี้ เราก้อยังสนิทกันอยู่ เวลาพี่ดิวมีเรื่องอะไรในใจมักจะมาปรึกษากับผมตอลด ไม่เว้นแม้กระทั่งเรื่องของพี่ ซึ่งพี่ดิวจะนำมาพูดคุยให้ผมฟังเสมอ “
 
    ผมก้อเดินไปฟังไปอย่างเงียบๆ ไม่ได้เอ่ยถามอะไร

“ ทุกครั้งที่พี่ดิวพูดถึงพี่ เค้ามักจะพูดถึงพี่ในแง่ดีเสมอ ไม่ว่าจะตอนไหนก้อตาม แม้ว่าจะเป็นตอนที่พี่เค้าโกรธพี่อยู่ แต่ในใจเค้าแล้ว เค้าไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลย จนมาถึงตอนที่เรื่องทุกอย่างมันเฉลยออกมาหมดแล้ว เค้าก้อรู้สึกผิดกับพี่มากๆ ที่ได้ทำอะไรเลวๆกับพี่ไว้ จนบางทีเค้าไม่อยากที่จะให้อภัยตัวเองด้วยซ้ำ พี่เค้าพยายามไถ่โทษ แต่เหมือนเรื่องทุกอย่างมันจะเลวร้ายลงไปอีก เรื่องมันเลยเถิดมาจนถึงตอนที่พี่กับพี่ดิวประสบอุบัติเหตุด้วยกันนี่ล่ะ “

    เราเดินมาจนถึงสวยหน้าโรงพยาบาล ที่มีม้านั่งไว้ให้คนมานั่งพัก ที่ตรงนั้นค่อนข้างสว่างพอสมควร ผมเลยได้มองเห็นหน้าน้องเค้าชัดๆแล้วยิ่งทำให้ผมใจหายนัก ผมคิดถึงดิวขึ้นมาจับใจ จากนั้นเราทั้งสองก้อนั่งลง โดยที่ผมนั่งข้างๆน้องเค้า

“ จนเมื่อตอนที่พี่ดิวป่วยหนักนี่แหละครับ ที่ผมได้คุยกับพี่ดิวครั้งสุดท้าย แล้วพี่ดิวได้บอกผมว่า ถ้าพี่ดิวไม่มีโอกาสได้เจอกับพี่อี้อีกครั้ง พี่เค้าให้ผมเป็นคนบอกความในใจของเค้าให้พี่อี้ฟังด้วยตัวของผมเอง “

“ เมื่อคืนก่อน พี่ได้คุยกับดิวแล้ว เค้าบอกเรื่องนั้นกับพี่หมดแล้วล่ะ “ ผมพูดไป

“ จริงสินะ ที่จริงน้าอาเนตรก้อบอกไว้เหมือนกัน แต่ก่อนหน้านั้น พิ่ดิวได้ให้สมุดเล่มนี้ไว้กับผม แล้วยังกำชับกับผมเป็นอย่างดีว่า ให้ผมนำสมุดเล่มนี้มาให้กับมือพี่อี้ให้ได้ พี่อี้ลองดูหน่อยไหมครับ “

   มอสยื่นสมุดเล่มนี้ให้ผม ผมหยิบมันมาดู แล้วเปิดอ่าน......หน้าแรก ดิวเค้าก้อเขียนบันทึกเรื่องชีวิตประจำวันของเค้า พอหน้าต่อๆมา ดิวก้อเริ่มบันทึกเรื่องราวของผม ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก ผมเองก้อไม่นึกว่าดิวเค้าจะจำทุกรายละเอียดได้เยอะขนาดนี้ ซึ่งผมเองยังจำไม่ได้เลย เค้าบรรยายไว้เยอะมาก ผมเองเลยคิดว่า ผมค่อยไปเปิดอ่านทีหลังน่าจะดีกว่า ผมเลยปิดสมุดไป

“ ถ้าพี่อยากรู้เรื่องราวอะไรของพี่ดิว ไม่ว่าจะเป็นความรู้สึกยังไงที่มีต่อมีนั้น พี่ดิวได้เขียนมันลงไปหมดแล้ว ตอนแรกพี่ดิวเค้ากะว่าจะเป็นคนนำมาให้กับพี่เอง แต่ก้อ..........เอาเป็นว่า พี่เก็บมันเอาไว้แล้วกันนะครับ นี่คือสิ่งสุดท้ายที่พี่เค้าฝากผมมาให้พี่ “

   แต่ทันใดนั้นเอง ผมก้อฉุกคิดขึ้นมาได้...

“ แล้วมอสเคยเห็นแหวนวงนี้ไหม “ ผมยื่นแหวนให้มอสดู มอสทำหน้างงๆปนประหลาดใจ

“ เอ๊ะ นี่มันเป็นแหวนที่พี่ดิวกะจะมอบให้พี่นี่นา ตอนแรกพี่เค้าก้อกะว่าจะฝากให้พร้อมกับสมุดเล่มนี้ แต่จู่ๆพี่เค้าก้อเปลี่ยนใจขึ้นมา แล้วยังไงไม่รู้ แล้วนี่ตกลงพี่ดิวเป็นคนนำมาให้พี่เองเหรอครับ “

“ ไม่นะ คืออย่างนี้ เมื่อคืนนี้พี่ฝันว่าดิวเป็นคนนำแหวนมาให้พี่เอง แล้วจากนั้นพี่ก้อตื่นขึ้นมา เลยเห็นแหวนวงนี้อยู่กับพี่ พี่เลยงงไงว่า ตกลงนี่แหวนวงนี้มาอยู่ที่พี่ได้ยังไง “

“ พี่ไม่รู้ พี่เองก้อแปลกใจมากๆ ถ้าไม่ใช่คนในบ้านดิว แล้วจะเป็นใครล่ะ “

   ทันใดนั้นเอง ผมก้อเห็นพี่ฝ้ายวิ่งกระหืดกระหอบมาที่พวกเรา หน้าตาดูตื่นมากๆ

“ อี้เร็ว ตอนนี้คุณหมอบอกว่าดิวพ้นขีดอันตรายแล้ว อี้รีบไปหาดิวเถอะ “

   พอผมได้ยินดังนั้น อะไรที่มันอยู่ในหัวของผมตอนนั้น ผมก้อลืมมันไปหมดสิ้น แล้วรีบวิ่งไปที่ห้องนั่นทันที น้องมอสเองก้อวิ่งตามไปผมมาเช่นกัน ตอนนั้นผมรู้สึกดีมากๆ ที่ได้ยินข่าวนี้ นี่แสดงว่าคำขอของผมเริ่มจะสัมฤทธิ์ผลแล้ว....

    แต่ความดีใจของผมก้อต้องชะงักลง เพราะเมื่อตอนที่พวกเราวิ่งมาถึงหน้าห้องนั้น ผมเห็นน้าเนตรนั่งร้องไห้แล้วทรุดลงกับพื้นต่อหน้าหมอที่ทำการผ่าตัดให้ดิว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ไหนพี่ฝ้ายบอกว่าดิวหายดีแล้วไง ส่วนพี่ฝ้ายเอง พอเห็นน้าเนตรนั่งร้องไห้อยู่ตรงนั้นก้อรีบพุ่งเข้าไปหาทันที แล้วถามด้วยสีหน้าตกใจว่า

“ แม่ แม่ แม่เป็นอะไรอ่ะ ดิวเป็นอะไร ไหนบอกว่าพ้นขีดอันตรายแล้วไง “ พี่ฝ้ายเริ่มร้องไห้อีกครั้ง

“ ดิว ดิว ฮือๆๆๆ “ น้าเนตรทั้งร้องไห้ ทั้งสะอื้นจนฟังไม่รู้เรื่อง

“ ดิวเป็นอะไร  แม่บอกฝ้ายมาสิ ฮือๆ ไหนบอกว่าดิวดีขึ้นแล้วไง “

“ ใช่ครับ คนไข้พ้นขีดอันตรายแล้วก้อจริง แต่ด้วยอาการก่อนหน้านี้ของคนไข้หนักมาก มีทั้งเลือดคลั่งในสมอง ทั้งความบอบช้ำทางร่างกาย จนเป็นผลทำให้สมองของคนไข้ส่วนนึงได้ถูกทำลายไป คนไข้อาจจะหายเป็นปกติ แต่ก้ออาจจะไม่เหมือนเดิมอีกครั้ง ซึ่งนี่หมอก้อได้ทำการช่วยยื้อชีวิตสุดๆแล้ว เราก้อทำได้แค่นี้ ณ ตอนนี้นะครับ “

“ ไม่นะ คุณหมอหมายความว่ายังไง ที่ว่าดิวจะไม่เหมือนเดิม “ พี่ฝ้านถามต่อทั้งน้ำตา

“ ก้อถ้าโชคเข้าข้างพวกเรา เค้าก้อจะเดินเหินได้ปกติ แต่ต้องใช้เวลาหน่อย ต้องทำกายภาพเป็นประจำ แต่ด้านความรู้สึก ความทรงจำนั้น หมอคิดว่า คนไข้ต้องสูญเสียมันไปอย่างถาวร เพราะก่อนที่จะผ่าตัดนี้ คนไข้ได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรง แต่ถ้ามองในแง่ดีนะครับ คืออาการโดยรวมดีขึ้นแล้ว แต่อาการทางสมอง เราต้องจับตาดูอีกระยะ “

   ผมเข่าอ่อนอีกคนทันที ตกลงนี่มันอะไรกันนี่..........ทำไม ทำไมเรื่องมันถึงได้เป็นอย่างนี้ ????

“ ตอนนี้หมออยากให้คนไข้พักผ่อนมากๆ ญาติๆด้วยก้อเช่นกันนะครับ เดี๋ยวทางนี้ ทางผมจะเป็นเป็นดูแลเอง แล้วจะตรวจเช็คอาการของคนไข้เป็นระยะๆ ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ “

    ผมนั่งแบบไร้ความรู้สึกอยู่ตรงนั้น น้ำตาไหลพรากลงมาอีกที....ทำไม ทำไมนะ ในเมื่อสวรรค์จะช่วยให้ทุกอย่างดีขึ้นแล้ว ทำไมยังต้องทำให้ดิวเป็นอย่างนี้ด้วย .........ผมเห็นน้าเนตรแล้ว ยิ่งอดสงสารไม่ได้ ท่าทางน้าเนตรจะทำใจไม่ได้หนักกว่าเดิมอีก รวมไปถึงคนอื่นๆด้วย ร้องไห้กันระงม ก้อมีแต่มอสนั่นแหละ ที่ยืนหน้านิ่งอยู่ตรงนั้น แบบไม่แสดงอารมณ์ใดๆทั้งสิ้น

  

[Alexie333]

โทษทีนะครับ ผมพยายามปล้ำกับคอมพิวเตอร์อยู่นาน แต่ก็ลงเรื่องไม่ได้สักที โมโหมากกกกกกกกก อุตส่าห์พิมด้วยควมเหน็ดเหนื่อย พรุ่งนี้จะพยายามอีกทีนะครับ แงๆ รอโหน่ยยยยยยยยยย รอโหน่อย

[win200]

 
พี่เล็กกกกกกกกกกก..
ขอเหอะครับ
ขอจบซะที ไหนว่าใกล้จะจบแล้วไงอ่า
สงสารอี้
เมื่อไหร่เรื่องเครียดจะสิ้นสุดซะทีเนี่ย
ไม่มีกำลังใจจะอ่านต่อไปแล้วอ่ะ
ดราม่ามาทั้งเรื่องแล้ว ขอแฮปปี้เอนดิ้งซะทีเหอะครับ
เดี๋ยวก็มีเรื่องหลิงๆอีก
ม่ะไหร่อี้จะมีความสุขซะทีนั่น ร้องไห้มาตลอดเรื่องเลย
ตาบวมช้ำหมดแล้วมั้งนั่น


ช่วงนี้งานกับสอบตกทำเครียดจนหัวล้านแล้ว มาอ่านนิยายในบอร์ดต่อ ทำเอาเครียดยกกำลังสาม
ช่วงนี้เหมือนจะนิยมนิยายแนวดราม่ากันจริงจัง
อยากดูอะไรที่สดใสๆมั้งอ่ะครับ
ตอนหน้าขอเคลียร์ๆเหอะน่ะคับ

 

[maew189870]

ยังรักดิวเสมอ

[bbyuqin]

แต่อย่างน้อยดิวก็รอดแล้ว ที่เหลือก็ช่วยกันเยียวยาต่อไป

ปล....รอดตายมาแต่ก็ยังดราม่าเหมือนเดิม 

[kyoya11]

ร้องไห้อีกแล้วสิเรา T^T
ไอ้เราก็ดีใจตอนคนมาบอกว่ารอด แต่กลับกลายเป็นแบบนี้ไปอีก - -
กรรมแท้ๆ 55+ คนอ่านร้องไห้กันเป็นแถว นิยายเขาดีจริงๆแฮะ ทำคนอินมากมาย ^^
ปล.ตอนจบจะเศร้าใช่มั้ยอ่ะ แบบว่า......ขอเตรียมใจก่อน

[chompoonut139]

และแล้วมันก็มาม่ายิ่งกว่าเดิม     


ไม่น่าาาาาาาาาาาาาาาาาาา   

จะรอไรเตอร์ไปค่า           

[ranyoo]

ต่อไปก็ต้องเป็นหน้าที่อี้แล้วซินะ

ที่จะทำไห้ดิวจำเรื่องราวต่างๆได้

เป็นกำลังไห้ดิวกับอี้นะครับ สู้สู้
 
เศร้าอ่า ฮือออออออออออออออ
 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

มัยคงเป้นกรรมที่ฉันเคยทำชาติที่ผ่านมา เห้อ :เฮ้อ:คงต้องรออีกต่อไปนะ

ความทรงดิวคงหายจากอี้ไปแน่แท้และแน่นอน คาดว่านะครับแต่คงเดาไม่ออก

เอาใจช่วยเสมอ ไม่รู้ว่าอี้จะมหวังหรือเปล่าขึ้นอยู่กะคนเขียนแล้วละครับ

ว่าจะสมหวังหรือว่าผิดหวัง ให้กำลังใจเสมอนะครับ

[Alexie333]

555555555555




เสร่อจริงๆเลยผม นึกว่าจะลงไม่ได้ แต่ลงได้ซะงั้น อิอิ



ทุกๆคนก้อนะ อย่าเศร้าไปเล้ยยยยยยยย


ชีวิตยังมีอะไรอีกเยอะนะครับ


( แอบรู้สึกผิดเล็กน้อย )



เป็นกำลังใจให้ผมด้วนะครับ



เด๋วมาต่ออีกเร็วๆนี้ครับ

[kyoya11]

เป็นกำลังใจให้จ้า^^