หัวข้อ: สัญญารัก สัญญาสวาท -- ตอนพิเศษ บทที่1 หลังมรสุม (After the Storm)

[moonoi_sert]

 :m15:บางครั้งคนเราก็ต้องยอมเสียอะไรบางอย่างไปเพื่อให้ได้บางอย่างกลับมา ถ้าทุกคนไม่หลอกตัวเองเหตุการณ์ต่างๆ ก็ไม่ต้องลงเอยแบบนี้หรอกจริงไหม

[pinkky_kiku]

โอ๊ย ซึ้งอ่ะ ต้งคิดได้แบบนี้ก็ดีแล้วหล่ะ จริงอย่างที่อี้คิดหล่ะนะ ผิดทุกฝ่าย 

[kyoya11]

ซึ้งอ่ะ
ต้งพูดได้ดีมาก
ต้งเป็นคนดีจริงๆ คราวนี้ก็เหลือปัญหาของอี้กับดิวแล้วล่ะ
แต่ไรท์บอกว่าให้ทำใจ T^T คงไมใช่แบบนั้นใช่มั้ยอ่า -*-

[ranyoo]

ทีนี้ก็เหลือแต่ดิวแล้วซินะ
ขอไห้ฟื้นทีเถอะ สาธุ 

เป็นกำลังใจไห้คนแต่ง
มาต่อไห้จบเร็วๆนะครับ
คนอ่านลุ้นจนตัวโก่งแล้วเนี๊ยะ
 

[Alexie333]

ลุ้นกันสนุกเลยใช่ไหมครับ อิอิ


ผ่านตอนที่แล้วไป ผมคิดว่าจะโดนรุมซะพรุน แต่ก็นะ อารมมันมีขึ้นมีลงอย่างนี้และครับ


โปรดติดตามตอนต่อไปนะคร๊าบบบบบบบ

[chen]

โหย ถ้าพี่ดิวฟื้นได้นี่ ปาฎิหาริย์มากๆเลยอ่ะ แต่ก็ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้นี่นะ
เป็นกำลังใจให้พี่อี้
พี่ต้งคงจะมีความสุขมากขึ้น ดีจัง

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

วันเวลาหมุนผ่าน ความทรงจำไม่เคยเลือนหาย

เมื่อได้พบต้องมีจาก แต่ใจนั้นยังห่วงหา

หากต้งตัดสินใจที่จะไปแล้วนั่นคือความจริง แต่คนที่กำลังจพะตายกับอีกคนที่โดดเดี่ยว

ไร้ที่พักพิงจะเป็นยังไง มาทำดีเพื่อที่จะให้รักและจากไป เมื่อรู้ว่าไม่ได้งใจก้อตีตัวออกในยามนี้

ถ้าเป็นผม ผมจะอยู่แลรอวันที่เขาเข้มแข็งแล้วค่อยบอกเรื่องราวต่างๆไป อย่างน้อยๆเราได้ช่วยเหลือ

ให้เขาได้พบหนทางที่แสงสว่าง ดิวครับ ขอให้หายเร็วๆและกิดปาฎิหารขึ้น ขอให้อี้สมหวังกะดิว

 

[barahi]

ขอบคุณต้ง ขอบคุณคนที่เข้ามาในชีวิตต้ง
ขอบคุณคนแต่ง
แต่ถ้าให้ดี มาต่ออีกเร็วๆนะคร๊าบบบบ ^^

[kyoya11]

อยากอ่านต่อแล้วT^T
อยากรู้ว่าดิวจะเป็นยังไง

[bbyuqin]

เกาะขอบสนาม รอลุ้น ว่าในที่สุด อี็จะต้องเคว้งคว้างคนเดียว หรือดิวจะฟื้นขึ้นมา..

[maew189870]

ต่อไปก็เป็นดิวสินะคับ

ขอให้ดิวฟื้นเถอะนะคับ

อยากเห็นดิวฟื้นมาเจอกับอี้อีกครั้งอ่ะคับพี่

อย่างน้อยๆ  ให้อี้ได้บอกรัยดิวชักหน่อยก็ยังดี

ถ้าอยู่ด้วยกันได้ยิ่้งดีใหญ่เลยคับ

รักพี่ๆมากคับ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

มาให้กำลังใจดิว อี้ และน้องอเล็กซ์ครับ มาแต่งต่อได้แล้วนะครับ

เพื่อนๆรออ่านอย่างมีความหวังครับ สู้ๆๆดิว

[LoFT]

แล้วดิวละ เป้นไงบ้าง

[kyoya11]

ต่อแถวรอ^^

[ranyoo]

มารอไห้ดิวฟื้นครับ..

 

[subaru]

ลุ้นดิวดีกว่า 

[Alexie333]

กดดันกันเข้าปายยยยยยยยยยยย



เหอะๆๆ




แล้วคอยตามอ่านดูนะครับ อิอิ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

เข้ามาอ่านและให้กำลังใจเสมอ

[barahi]

รอ ร๊อ รอ เหมือนเดิม

[kyoya11]

เข้ามารอ^^

[barahi]

 

รออออออออออ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 

[Alexie333]

กำลังปั่นนะคร๊าบบบบบบบบบบบ



รอแป๊บบบบบบบบบบบบบบบ

[Alexie333]

 






   ผมยอมรับว่าผมฝืนใจตัวเองอยู่เหมือนกัน แต่อีกใจนึง ผมก้อโล่งที่เหมือนกับได้ปลดปล่อยต้งไป ในทางที่เค้าต้องการ ในทางที่เค้าจะมีความสุขได้ ไม่ใช่ต้องมาจมอยู่กับผมอย่าเลื่อนลอย ถึงแม้ผมจะรู้สึกเหมือนโดนทิ้งให้เคว้งคว้างอยู่คนเดียว แต่อย่างน้อยๆ ผมก้อได้เห็นคนที่เคยดีกับผมมากๆคนนึง เค้ามีความสุขในแบบที่เค้าเลือก มันก้อน่าจะเป็นเรื่องดีไม่ใช่เหรอครับ ???

   พอต้งได้ยินดังนั้น ต้งก้อส่งยิ้มให้ผมอย่างจริงใจ แล้วก้อมาจับมือผมอย่านุ่มนวลอีกครั้ง แล้วพูดว่า

“ ต้งขอบคุณอี้มากๆนะครับ ที่เข้าใจต้ง และไม่โทษต้ง แต่ต้งอยากบอกให้อี้รู้ว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมานั้น ต้งรัก และรู้สึกดีกับอี้ตลอดมาจริงๆ และตอนที่ต้งขออี้แต่งงานนั้น มันก้อเป็นความรู้สึกที่ต้งอยากจะอยู่กับอี้จริงๆ ถึงแม้ว่า หลังจากนั้นไม่นาน มันจะมีอะไรมาทำให้ความรู้สึกนั้นเปลี่ยนไป แต่ในใจนั้น ถึงแม้ว่า เราจะไม่ได้แต่งงานและอยู่ด้วยกันแบบสามีภรรยาแล้ว แต่ต้งก้อขอสัญญาว่า ต่อจากนี้ไป หรือวันไหนๆ ต้งก้อจะไม่หยุดที่จะทำดีกับอี้ ต้งจะอยู่ข้างๆอี้เสมอ ไม่ว่าจะวันไหนๆ ต้งจะเป็นเพื่อนที่ดี้ของอี้ ในแบบที่อี้ต้องการ และเมื่อไหร่ที่อี้ไม่มีใคร อี้ต้องการอะไร อี้เดือดร้อนเรื่องอะไร ขาดเหลือตรงไหน หรือว่าอี้ต้องการเพื่อนสักคน เพื่อที่จะให้อยู่ข้างๆ เพื่อนคนนี้จะไปหาอี้เสมอ ไม่ว่าจะที่ไหน เมื่อไหร่ ต้งสัญญาครับ “

   คำพูดประโยคสุดท้ายนี้แหละ ที่มาทลายบ่อน้ำตาของผม ที่ผมกักไว้มานานให้พังลงมา ผมโผเข้ากอดต้งทันที ผมไม่สามารถที่จะอธิบายว่า ความรู้สึกที่ผมมี มันเป็นยังไง มันเป็นความตื้นตันใจที่เห็นเพื่อนรักได้มีความสุข และเป็นความรู้สึกโล่งใจที่ว่า อย่างน้อยๆ แม้เราจะไม่ได้เป็นอะไรกัน แต่เค้าก้อไม่เคยคิดที่จะทิ้งผมไปจริงๆ ผมเชื่อในคำสัญญาของต้งว่า ต้งเค้าจะอยู่ข้างๆผมเสมอ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ต้งเค้าไม่เคยทำให้ผมรู้สึกเดียวดายเลย ...............จะว่าไปแล้ว คืนนี้ ผมเหมือนจะได้และเสียของไปพร้อมๆกันคือ ผมอาจจะเสีย ว่าที่สามีคนที่เรียกได้ว่าดีที่สุดในโลกคนนึงไป แต่ผมก้อได้เพื่อนแท้ จากเค้าคนเดิมนี้ ในแบบที่ผมต้องการที่จะได้จากเค้าในแบบนี้ตลอดมา ผมรู้สึกว่า ผมไม่ได้รู้สึกเสียอะไรไปเลยต่างหาก มันคุ้มมากๆเลยครับ

    จากนั้นเราก้อนั่งคุยกันสักพัก เรื่องสัพเพเหระทั่วไป ผมก้อถามเรื่องคนๆนั้นว่าเป็นใคร อะไรยังไง ซึ่งต้งก้อเล่าให้ผมฟังอย่างละเอียด ผมสังเกตุท่าทางของต้งแล้ว ดูท่าต้งจะมีความสุขมากๆ ที่ได้พูดถึงคนๆนั้น ต้งบอกเค้า เค้าเป็นคนที่มาดีลงานกับต้งจากต่างประเทศ เป็นคนที่ทำงานเก่งมากๆ และนิสัยก้อดีมากๆด้วย ตอนแรกต้งก้อแปลกใจในท่าทีของเค้าที่มีต่อต้ง เพราะต้งก้อประกาศกับทุกคนอย่างชัดเจนว่า ต้งมีคู่หมั้นเป็นผู้ชายและกำลังจะแต่งงานกัน แต่เค้า(มารู้ทีหลังว่า เค้าคนนี้เป็นผู้หญิง)กลับไม่ได้มีท่าทีรังเกียจ หรืออะไรเลย แถมยังทำดีกับต้งเป็นอย่างมากอีก เอาใจใส่ต้ง คอยเป็นเพื่อนปลอบใจต้งเวลาที่ต้งเครียดเรื่องงานหรือจะเป็นเรื่องของผม และเค้าก้อพยายามทำให้ต้งอารมณ์ดีเสมอๆ เวลาที่ต้งไม่สบายใจ นี่ละมั้งที่ทำให้ต้งแพ้ใจเค้าอย่างหมดทางต่อต้าน ผมรู้สึกยินดีกับต้งมากๆ ที่ในที่สุดต้งก้อเจอคนที่จะทำให้ต้งมีความสุขจริงๆเสียที ผมยังบอกไปเลยว่า ถ้ามีโอกาส พาเค้ามาให้ผมรู้จักบ้างนะ ผมอยากเจอคนโชคดีคนนั้น ต้งบอกว่าอีกไม่นานนักหรอก เดี๋ยวจะพามาแนะนำให้ผมรู้จักแน่นอน

   แล้วต้งก้อพูดเรื่องการถอนหมั้นว่า คงจะให้เรื่องนี้มันซาไปสักพัก แล้วค่อยจะบอกกับทางบ้านของเค้า และทางบ้านของผม ซึ่งผมเองก้อไม่มีปัญหาอะไร เห็นด้วยกับต้ง เพราะว่าเราเพิ่งจะตกลงกันไป ถ้าบอกไปเลยเดี๋ยวผู้ใหญ่จะตกใจกันไปหมด ไว้โอกาสและจังหวะดีๆค่อยบอกดีกว่า ส่วนเรื่องสินสอดที่เคยให้กับผมตอนหมั้นไว้ ซึ่งเค้าบอกว่า เค้าไม่ขอรับคืนในทุกอย่างที่ให้กับผมมา แต่ผมก้อไม่อยากได้อะไรจากต้งเลย เพราะว่ายังไงๆเราก้อจะไม่ได้แต่งงานกันแล้ว ต้งควรจะเก็บไว้ให้คนที่ต้งตั้งใจจะแต่งงานด้วย แต่ทางต้งยืนยันมาว่า เค้าไม่ขอรับคืนจริงๆ เพราะต้งอยากให้กับผมไว้จริงๆ ส่วนของที่เค้าจะให้คนที่ต้งหวังว่าจะแต่งงานด้วยนั้น เค้าจะหาใหม่เอง ผมเองก้อไม่รู้จะพูดยังไง ได้แต่บอกว่า ให้ทางผู้ใหญ่เค้าจัดการกันเองดีกว่า ( เพราะผมมั่นใจว่า ถ้าเรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว ทางบ้านผมคงไม่ต้องการของพวกนั้นจากทางฝั่งของต้งหรอก )

   จากนั้นไม่นานนัก ต้งก้อพาผมไปส่งที่ห้องพักของผม แต่ในตอนนั้น ใจนึงผมเองก้ออยากที่จะนั่งเฝ้าดิวต่ออยู่ตรงนั้น ผมเลยได้บอกต้งไปอย่างนั้น ติดแต่ว่าที่ต้งบอกว่า ถึงแม้ผมจะนั่งเฝ้าไปก้อเปล่าประโยชน์ พาลว่าผมจะเป็นอะไรไปอีกคน แล้วเดี๋ยวทางบ้านผมจะแย่ไปด้วย สู้ผมรออยู่ที่ห้องดีกว่า ซึ่งแม้ว่าผมจะรู้ว่า อีกไม่นานนัก ดิวเค้าคงไปดีแล้ว ซึ่งเป็นสิ่งที่ผมคงจะทำใจได้ยากมากๆ แต่ผมคงจะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการทำใจหรอก มันถึงเวลาแล้ว ที่เราจะต้องกลับมาทบทวนชีวิตของผมว่า ต่อไปชีวิตของผมจะต้องทำอะไร ในเมื่อไม่มีดิว ไม่มีต้งแล้วอย่างนี้ นี่คือสิ่งที่ผมควรจะคิดถึงให้มากๆในตอนนี้ ส่วนเรื่องของดิว.........ผมอยากจะบอกเค้าว่า ตอนนี้ ชีวิตของผมไม่มีพันธะอีกต่อไปแล้วนะ ผมเป็นอิสระแล้ว แต่มันคงจะไม่มีโอกาสได้พูดอย่างนั้นอีกแน่นอน โชคชะตาคงจะกำหนดมาให้เป็นอย่างนี้ ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ผมต้องยอมรับให้ได้เช่นกัน...........

   จากนั้นต้งก้อเดินมส่งผมที่ห้องพัก พอเปิดประตูเข้าไปผมก้อเห็นแม่ผม และพี่ชายผมนั่งรออยู่ พวกเค้าคงจะเป็นห่วงผมมากๆ แต่พอพวกเค้าเห็นท่าทางของผมไม่เป็นอะไรแล้ว พวกเค้าก้อดูท่าทางดีขึ้น พอคุยกันสักหน่อย ต้งก้อขอตัวกลับบ้านไปพักผ่อน ส่วนผมก้อต้องนอนบ้าง ไม่อย่างนั้น ทางบ้านผมจะเป็นห่วงผมมากไปกว่านี้

   ผมพยายามข่มตาให้หลับ แต่มันก้อไม่หลับเสียที ในหัวของผมนั้นมันมีแต่ภาพดิวลอยไปมาเต็มไปหมด ผมพลิกซ้าย ขวา ไปมา ร้อนยิ่งนัก แต่ก้อรู้ตัวว่า ถึงจะไปเฝ้าอยู่ก้อคงช่วยอะไรเค้าไม่ได้ รังแต่จะทำให้คนอื่นเป็นห่วงไปเปล่าๆ ทำไมนะ...........พออะไรทุกอย่างมันดีขึ้นขนาดนี้แล้ว แต่มันก้อต้องมีอีกเหตุการณ์เกิดขึ้นอีกจนได้ มาคอยขัดขวางไม่หทุกอย่างมันราบรื่นเกินไปอย่างนี้นะเหรอ เฮ้ออออออออออ ชาติที่แล้วผมคงทำกรรมไว้มาก ชาตินี้เลยต้องมาชดใช้....





   ผมไม่รู้ตัวเอง ว่าเผลอหลับไปตอนไหน แต่ได้ยินเหมือนมีคนมาเรียกชื่อผม เบาๆ ซ้ำกันหลายๆครั้ง ผมเลยลุกขึ้นนั่ง แล้วมองหาว่าเสียงนั่นมาจากที่ไหน แล้วเสียงนั่น มันก้อเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ผมเริ่มจับทางได้แล้วว่า เสียงนั่นมาจากทางปลายเตียงนี่เงอ ว่าแล้วผมก้อลุกเดินตามเสียงนั่นไป โดยที่ผมเองก้อไม่รู้ว่า ทำไมผมถึงได้เดินตามเสียงนั้นไปง่ายดายนัก

   ผมเดินไปเรื่อยๆ ตามทางสลัวๆ มัวๆ ผมเองก้อไม่แน่ใจนะครับว่า ที่นี่คือที่ไหน ลองมองออกไปอีกทีก้อเป็นสถานที่ เหมือนกับห้องๆนึง ที่ผมไม่เคยไปมาก่อน เป็นห้องโล่งๆ ผมมองไม่เห็นผนังเลย แต่ตรงกลางห้องนั้น ผมเห็นเก้าอี้ไม้ตัวยาววางอยู่ และมีคนนั่งอยู่ตรงนั้น จากนั้นเสียงเรียกนั่นก้อหายไป ผมเลยเดินไปตรงเก้านี้นั้น เพื่อไปถามว่าที่นี่ที่ไหน พอผมเดินอ้อมไปด้านหน้า.......ผมตกใจมาก ภาพที่เห็นอยู่คือดิว ดิว.............ดิวนั่นเองที่นั่งอยู่ตรงเก้าอี้นั้น และถ้าจำไม่ผิด เสียงเรียกชือ่ผม คงจะเป็นเสียงดิวแน่ๆ ดิวมองหน้าผมอย่างรื่นเริง ส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนหวาน จากนั้นดิวก้อเดินเข้ามาจูงมือผมไปนั่งข้างๆเค้า แต่ตัวผมสิ ทำตัวแข็งทื่อ เหมือนกับไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือ ความฝันหรือเนี่ยะ ?????

“ อี้ครับ อี้ดีใจไหม ได้เจอกับดิวอีกครั้ง ส่วนดิวดีใจมากเลยนะ ที่ได้เจออี้อีก “ ดิวถามผมแล้วยิ้มให้

“ นี่ ดะ ดะ ดิว จริงๆเหรอ “ ผมถามไปแบบไม่เชื่อ

“ อืมมมมมม จะว่ายังไงดีล่ะ จะว่านี่เป็นความฝันก้อได้นะ ถ้านี่จะเป็นฝันที่หวานที่สุดสำหรับดิว “

“ ดิว อี้ อี้งงไปหมดแล้วล่ะ “ ผมเริ่มทำอะไรไม่ถูกแล้ว

“ เอางี้นะครับ อี้ไม่ต้องคิดอะไรมาก อย่าไปคิดว่านี่คือความจริงหรือความฝัน ดิวอยากให้อี้คิดแค่ว่า นี่คือช่วงเวลาที่มีความสุขมากๆของเรา เท่านั้นเอง ได้ไหมครับ “

“ แล้ว แล้วนี่ดิวเป็นยังไงบ้าง ดิวหายดีแล้วเหรอ อี้เป็นห่วงดิวมากเลยนะ “ ผมพูดไป น้ำตาก้อจะไหลไปด้วย

“ ดิวสบายดีครับ สบายดีมากๆ ยิ่งได้รู้ว่าอี้เป็นห่วงดิวขนาดนี้แล้ว ดิงยิ่งรู้สึกดี มันพลอยทำให้ดิวอยากจะหายไวๆด้วยซ้ำ เพื่อกลับไปอยู่กับอี้ ไปหาอี้อีกครั้ง ดิวรักอี้มากๆรู้ไหมครับ “

   เม่านั้นแหละครับ ต่มน้ำตาผมก้อระเบิดทันที ผมโผเข้ากอดเค้า ซ้ำยังร้องไห้ฟูมฟายอีก

“ ดิว ดิวอย่าทิ้งอี้ไปไหนอีกนะ รู้ไหม อี้ อี้ก้อรักดิวมากๆเช่นกัน ดิวต้องหายนะ เพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกันไงดิว แล้วตอนนี้ อะไรๆมันก้อดีขึ้นแล้วนะ อี้กมานานเราก้อ........ “ ผมพยายามจะพูดต่อ แต่ดิวขัดขึ้นมาซะก่อน

“ อี้ครับ ดิวรู้เรื่องหมดแล้ว รู้ดีทุกอย่าง ถึงแม้ในเวลาไหนที่อี้สัมผัสไม่ได้ถึงตัวดิว แต่สำหรับดิวแล้ว ไม่ว่าอี้จะอยู่ที่ไหน ดิวก้อจะตามไปทุกที่ ไม่ว่าดิวจะมีสติหรือไม่ แต่จิตใจของดิวนั้น มันตามไปดูแลอี้อยู่เสมอนะครับ “

   ผมตกใจกับคำพูดนี้ทันที เลยผละออกจากเค้า แล้วถามขึ้นอีก

“ ดิวพูดอย่างนี้หมายความว่ายังไง อะไร ทำไมอี้จะสัมผัสถึงดิวไม่ได้ “ ผมถามด้วยอาการตกใจสุดๆ

“ อี้ครับ อี้ไม่ต้องตกใจขนาดนั้น มานี่ม่ะ ดิวมีของอะไรจะให้อี้ “

   ว่าแล้วดิวก้อหยิบของชิ้นนึงขึ้นมา จากระเป๋าของเค้า แล้วจากนั้นเค้าก้อเอามาว์ที่หน้าของผม............ผมอึ้งไปเลยทันทีครับ เพราะสิ่งที่ผมเห็นอยู่ตรงหน้านี้ มันคือแหวนวงนึง ซึ่งสวยมากๆ ผมไม่เคยเห็นแหวนอะไรที่สวยขนาดนี้มาก่อนเลย มันเป็นแหวนที่ตัวแหวนเป็นทองคำล้อมด้วยเพชรเกือบเต็มวง ตรงหัวแหวนประดับไปด้วยเพชรเป็นรูปหัวใจอีกที ข้างในหัวใจ มีตัวอักษรภาษาอังกฤา ตัว e และตัว d เล็กๆข้างใน มันช่างเป็นแหวนที่สวยงามอะไรขนาดนี้............

“ อี้ครับ ไม่ว่าจะยังไง ดิวอยากให้อี้เก็บแหวนวงนี้ไว้นะครับ มันเป็นแหวน ที่เปรียบเสมือนกับเป็นทั้งชีวิตและจิตใจของดิวเลยก้อว่าได้ ดิวตั้งใจทำมาให้อี้ และมอบให้อี้คนเดียว ไม่ว่าดิวจะอยู่กับอี้หรือไม่ยังไง อี้ต้องเก็บแหวนวงนี้ไว้นะครับ “

????????? ทำไมดิวเค้าต้องพูดอย่างนี้ด้วย ทำไม ในเมื่อเค้าจะให้แหวนผมแล้ว ผม ผมเข้าใจ...

“ ดิว ดิวอย่าพูดอย่างนี้สิ อี้ไม่ยอมจริงๆนะ ถ้าดิวจะจากอี้ไปอีก อี้ไม่ยอม “ ผมเริ่มกระสับกระส่าย

“ อี้ครับ ถึงแม้ว่าดิวจะไม่ได้อยู่กับอี้ก้อตาม แต่ดิวแค่อยากให้อี้รู้ว่า ไม่ว่าจะชาตินี้ หรือชาติไหน จิตใจของดิวคนนี้ เป็นของอี้คนเดียว เสมอ และตลอดไป จำคำของดิวไว้นะครับ ที่รัก อี้คือดวงใจของผมคนเดียว “

“ ดิว ไม่นะ ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย “ จู่ๆภาพตรงหน้าผมก้อหายวับไป.......

“ อี้ อี้ อี้เป็นไรลูก “ เสียงแม่ผม แม่ของผมมาเขย่าตัวผมเบาๆ เพื่อให้รู้สึกตื่น

“ ดิว ดิว ดิวล่ะแม่ ดิวเค้าไปไหนแล้ว “ ผมถามแม่ของผมเลิ่กลั่ก

   ทันใดนั้นเอง ผมก้อไม่รอคำตอบจากแม่ของผมแล้ว ผมรีบลุกขึ้นจากเตียงอยากรวดเร็ว เพื่อที่จะไปหาดิวที่ห้องๆนั้น แต่พอว่าผมกำลังจะเดินไป ผมก้อได้ยินเสียง “ กริ๊งงงงงง “ เหมือนมีโลหะอะไรตกลงพื้น ผมเลยรีบหันไปดูทันที ปรากฏว่า.....

   นั่น นั่น คือแหวนวงนั้นนี่นา ที่ดิวเอามาให้ผมเมื่อกี้นี่ ใช่ ใช่เลย นีไม่ใช่ความฝัน นี่ดิวคงมาหาผมจริงๆ ผมต้องรีบไปหาดิว ไปตามดิวกลับมาให้ได้ ว่าแล้วผมก้อรีบหยิบแหวนนั้นขึ้นมาถือไว้ในมือ จากนั้นผมก้อรีบออกไปจากนั้นทันที เพื่อไปหาดิว โดยที่ผมไม่ฟังเสียงคัดค้านจากแม่และพี่ชายของผมทั้งนั้น

   ผมวิ่งออกไปจากห้อง ไม่ทันที่จะไปถึงห้อง ก้อมีคนจำนวนมากวิ่งกรูมาจากทางข้างหลังผม แล้วมุ่งไปยังห้องข้างหน้า ซึ่งเป็นห้อง ห้องนั้นที่ดิวนอนอยู่นี่นา แล้วคนพวกนั้นไปวิ่งไปทำไมกัน มีใครเป็นอะไรเหรอ ??? หวังว่าคงไม่ใช่อย่างทีผ่มคิดนะ ไม่ๆ

   ว่าแล้วผมก้อรีบวิ่งไปอีก เพื่อที่จะเข้าไปห้องนั้น แต่ผมก้อโดนใครก้อไม่รู้มาดึงตัวผมไว้ ทั้งยังร้องห้ามผมอีก ผมเองก้อพยายามดิ้น และต่อต้านสุดกำลัง ผมอยากเข้าไปหาดิว ดิวสุดที่รักของผม

“ ไม่นะ ไม่ ปล่อยผม ผมจะไปหาดิว ฮือๆๆ “ ผมทั้งร้องทั้งดิ้นอย่างรนแรง

“ อย่าอี้อย่า อย่าเข้าไป ฮือๆ อี้อย่าเข้าไปเลยนะ “ ผมหันไปดูคนที่พูดกับผม เป็นน้าเนตร แม่ของดิวนั่นเอง ใบหน้าของเค้าเต็มไปด้วยคราบน้ำตาเต็มไปหมด ผมเห็นแล้วโผกอดเค้าทันที

“ คุณน้า ดิวเป็นอะไร ทำไมต้องมีคนมากมายเข้าไปขนาดนี้ เค้าเข้าไปช่วยดิวใช่ไหมครับ ดิวจะหายใช่ไหมครับ ฮือๆๆๆ “ ผมพูดไปเหมือนคนไม่มีสติแล้ว

“ อี้ๆ อย่าร้องลูก ดิวต้องหาย ดิวต้องหาย ฮือๆ “ น้าเนตรร้องไห้อย่างหนักเช่นกัน

“ ไม่จริง เมื่อกี้ดิวเค้ามาหาผม เค้ามาบอกรักผมอีกครั้ง จากนั้นเค้าก้อมอบแหวนให้ผม เค้าจะเป็นอะไรได้ยังไง ผมไม่เชื่อ นี่คือความฝันใช่ไหมครับ มันไม่ใช่เรื่องจริง ดิวเค้ายังสบายดีใช่ไหมครับ “

   น้าเนตรค่อยๆดันตัวผมออก แล้วมองหน้าผมแบบงงๆ กับสิ่งที่ผมพูด

“ เมื่อกี้อี้ว่าอะไรนะ ดิวนะเหรอเค้าไปหาอี้ เป็นไปได้ไง “

“ ก้อนี้ไงครับแหวน แหวนที่ดิวเค้ามอบให้อี้ “ ผมยื่นให้น้าเนตรดู น้าเนตรทำหน้าตกใจมาก

“ นี่มันแหวนของดิว ที่เค้าทำมาให้อี้นี่นา แล้วมันไปอยู่กับอี้ได้ยังไง “

“ อี้ก้อไม่รู้ครับ เหมือนอี้ฝัน แต่มันเหมือนจริงมาก เหมือนดิวเค้าเอาแหวนมาให้ผม แล้วจู่ๆ เค้าก้อหายไป จนผมมารู้สึกตัวอีกที ผมก้อเลยรีบวิ่งมาหาเค้า แล้วนี่ นี่มันเกิดอะไรขึ้นเหรอครับ น้าเนตรบอกอี้ได้ไหม “

“ เป็นไปไม่ได้ น้าเฝ้าเค้าตลอด จนเมื่อสักครู่นี้ ดิวเค้าเหมือนจะฟื้นขึ้นมา เหมือนจะหายดีแล้ว พวกเราก้อดีใจมากๆ เริ่มมีความหวังขึ้นมา แต่ตาของดิวเลื่อนลอยเหมือนไม่มีจุดหมาย จากนั้นไม่นานนักดิวเค้าก้อชัก ชักอย่างแรงมาก จากน้าต้องเรียกหมอมานี่แหละ น้ากลัวมาก กลัวว่าเค้าจะเป็นอะไร แล้วนี่มันคืออะไร น้างงไปหมดแล้ว “


   เราสองคนมองหน้ากัน แบบอึ้งๆ.........

[ishiya]

 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

  :sad11:ให้กำลังใจเสมอขอให้ผ่านไปได้

อ่านยไปอ่านมาเหมือนต้งเห้นแก่ตัวยังไงก้อไม่รุ้ เห้ออออออออออออออ

[kyoya11]

ป๊าดดดดด
จะรอดมั้ยเนี่ยพระเอกของเรา
อี้จะเป็นม่ายหรือเปล่า 55+

[pinkky_kiku]

อ๊างงง รอคอยอย่างมีความหวัง 

[barahi]

ขอบคุณครับที่มาต่อ ขอก๊อบไปอ่านที่ห้องก่อนนะครับ ^^

[moonoi_sert]

 :L2:ขอให้ดิวฟื้นขึ้นมาอยู่กับอี้เถอะ