หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56)

[namtaan]

ต้อยเนี่ย หวงทั้งสองคนนะนั่น
หวงพี่ต้า ชอบธีและก้อหวงธีด้วย
แต่อาการแสดงออก โห หวานนิดแต่โหดเยอะจริงๆเลย
บวก 1 แต้มให้ลูกหมูจ้า

[nOn†ღ]

ไม่ยกพี่ต้าให้ เพราะจะถวายตัวต้อยแทนนิเอง นายแน่มากกกกก 

แต่แกลงไม้ลงมือกะพี่ธีแรงไปม้ายยยย เห็นพี่ธีเป็นกระท้อนไปได้ 

[♥a2k♥]

“แต่ตัวเราเอง...พอจะยกให้ได้”
กรี๊ดดดดด น้องต้อย ชอบจริงจังเลย 
อย่างงี้จะจีบพี่ธีใช่มั้ยจ้ะ
แต่มีเรื่องสงสัยว่า ธีกับต้อยเนี่ย ใครจะเป็นอะไรยังไง นึกไม่ออก หุหุ
 

[un_john2006]

 





 





 

[RN]

ดันรอ

[:+vitamin+:]

  หวัดดีค่ะคุณลูกหมู
อ่านเรื่องนี้ทันแล้ว มัวอ่านเรื่องโรคจิตอยู่ค่ะเพื่อนเพิ่งเอามาให้อ่าน
ชอบเรื่องที่คุณลูกหมูแต่งมากค่ะ เดี๋ยวจะไปคุ้ยเรื่องเก่าๆมาอ่านค่ะ

 

[ลูกหมู]

ตอนที่ 7
ในวันที่ย้อนกลับไม่ได้...

รูปอีกใบที่อยู่ในหน้าเดียวกันทำให้ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง...มันเป็นรูปของผมเอง...

รูปของผมที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง ฉากหลังเป็นกองลังกระดาษที่วางระเกะระกะดูรกสายตา

...ท่าทางอัลบั้มเล่มนี้จะมีรูปที่ผมไม่รู้สอดแทรกอยู่เยอะทีเดียว...


+++++++++++++++++++++++++++++++++


“วางไว้ตรงนั้นแหละครับ” ผมหันหน้าไปบอกพนักงานส่งของก่อนจะหันกลับมาคุยกับแม่ต่อ

“จะย้ายจริงๆน่ะเหรอ ธี?” แม่ยังคงถามผมซ้ำซากอยู่ไม่เปลี่ยน...ทั้งๆที่เซ็นสัญญาเช่าห้องแถมยังขนข้าวของมาจนเรียบร้อยแล้วแท้ๆ

ผมพยักหน้าเงียบๆพลางกอดแม่เอาไว้..เข้าใจครับว่าแม่เป็นห่วง...แต่ผมอยากย้ายมาจริงๆนี่นา

แม่ถอนหายใจ ผลักตัวเองออกจากอกของผมแล้วเขย่งเท้าเอื้อมมือมาลูบหัว...เหมือนที่แม่เคยทำตอนเด็กๆ ...ความอบอุ่นนั้นยังไม่จางหายไป “เอาเถอะ...แม่เข้าใจนะว่าธีโตแล้ว ที่อังกฤษก็อยู่คนเดียวเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ มาอยู่บ้านกับแม่คงจะอึดอัด” แม่ว่าพลางพยักหน้าให้ตัวเอง

“ยังไงก็อย่าลืมแล้วกันนะ ว่านี่มันเมืองไทย จะทำอะไรก็ระวังๆหน่อยแล้วกัน” อ่า...แม่เตือนได้ตรงจุดมากครับ

“แล้วก็อย่าลืมพามาให้แม่รู้จักด้วยล่ะ” …แล้วก็ชักจะคิดเองเออเองแล้วด้วย…แล้วผมจะพาไอ้ต้าไปให้แม่รู้จักตอนไหนดีล่ะ...

ผมไม่ได้ตอบคำถามของแม่ แค่กอดแม่เอาไว้แล้วกระซิบ “ผมจะไปเยี่ยมแม่บ่อยๆนะ”

…

…

“เฮ้อ...” ผมเอนหลังนั่งปุลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้อง มองไปรอบๆเห็นแต่กล่องกระดาษที่บรรจุข้าวของเครื่องใช้มากมายอยู่ข้างใน...จริงๆควรจะเริ่มเปิดออกมาจัดได้แล้วล่ะครับ แต่ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์ เพราะใจมันไพล่ไปคิดถึงอย่างอื่น...คิดถึงคนอื่นซะก่อนนี่สิ

...ย้อนกลับไปคืนที่พัทยา...

“แต่ตัวเราเอง...พอจะยกให้ได้”

“หือ?” ผมส่งเสียงเบาๆในคอพลางหันกลับไปมองหน้าไอ้ตัวโหด ว่าจะถามมันว่ามันพูดอะไรกันแน่ ใช่อย่างที่ผมได้ยินรึเปล่า แต่ก็พบแค่แผ่นหลังของมันเท่านั้น...ไอ้ต้อยมันหันหลังเดินหาหอยหาปูทั้งๆที่ฟ้ามืดนั่นแหละครับ...ก็เลยทำให้รู้ว่า...ผมคงจะหูฝาดไปเองจริงๆ

หลังจากนั้นพวกเราก็กลับกรุงเทพ โดยมีผมเป็นคนขับ ไอ้ต้อยนั่งข้างๆ และไอ้ต้านอนแผ่อยู่เบาะหลังเหมือนขามา...ต่างจากขามาตรงที่...ไร้เสียงน่ารำคาญจากปากของต้อย...ซึ่งผมอยากจะได้ยินมากกว่านั่งขับรถเงียบๆอย่างนั้นซะอีก

พอกลับถึงกรุงเทพปุ๊บ โทรศัพท์มือถือก็ดังปั๊บ...แม่ผมโทรมาเองครับ...ประกาศสั่งโครมกลางอากาศว่าจะเดินทางไปอังกฤษเคารพศพพ่อในวันมะรืน แล้วก็จะออกท่องเที่ยวเพื่อเก็บข้อมูลสำหรับเปิดบริษัททัวร์ต่ออีกสักพัก

สักพักของแม่ไม่ใช่สักพักของผมเลยครับ เพราะหลังจากที่ตระเวนไปตามที่ท่องเที่ยวต่างๆจนเรียบร้อยแล้ว แม่ก็ทนแรงคะยั้นคะยอของน้องสาวพ่อไม่ไหว ยอมปล่อยเกาะผมให้อยู่เป็นเพื่อนหล่อนต่ออีกสองเดือน

...ถ้าเป็นแต่ก่อน สองเดือนก็เป็นระยะเวลาสั้นนิดเดียว ได้กลับมาอังกฤษที่เคยอยู่มาถึงหกปี อังกฤษที่ช่วงย้ายมาไทยแรกๆรู้สึกโหยหาอยากจะกลับไปเหลือเกิน ตอนนี้กลับไม่อยากจะอยู่...เพราะที่อังกฤษ...ไม่มีไอ้ต้า

สรุปแล้วผมก็เลยอดไปเยี่ยมบ้านไอ้ต้าจนได้ อดเล่นสงกรานต์ อดไปทริปคณะ อดทุกๆอย่าง...เศร้าจริงๆครับ

เมื่อกลับมาเมืองไทย สิ่งแรกที่ผมอ้อนขอแม่คือ...ขอออกมาอยู่คนเดียว โดยให้เหตุผลว่าบ้านอยู่ไกลมหาวิทยาลัยเกินไป ไปกลับไม่ค่อยสะดวก รถติดต้องตื่นเช้า บลาๆๆ โดยที่เก็บเหตุผลจริงๆเอาไว้ในใจ...

ผมลุกขึ้นจากโซฟา บิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะคว้ากุญแจห้องกับถุงกระดาษใส่ช็อคโกแล็ตกล่องใหญ่เดินออกจากห้องของตัวเอง ลงบันไดไปสองชั้น เลี้ยวขวาแล้วเดินเลยไปอีกสามประตูห้อง...ก็จะเจอกับห้องที่คุ้นเคย...

...ห้องของไอ้ต้า...

ผมไม่ได้บอกมันหรอกครับว่าผมย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว อยากจะเซอร์ไพรส์มันน่ะ...จะว่าไปตั้งแต่กลับมาไทยยังไม่ได้โทรติดต่อมันเลยด้วยซ้ำ...ไม่รู้ว่ามันจะหายรู้สึกแปลกๆกับผมรึยัง...น่าจะหายแล้วน่า ก็ผ่านมาตั้งสองเดือนแล้วนี่นา…

ผมควักพวงกุญแจออกมา เลือกดอกที่ดูเก่าที่สุดขึ้น แล้วก็ไขประตูห้องของไอ้ต้าเข้าไป

...มันคงจะดีใจ...ผมซื้อช็อคโกแล็ตของโปรดมันมาตั้งเยอะ...อยากจะเห็นตอนที่มันกินช็อคโกแล็ตแล้วเลอะมุมปากจริงๆ ผมจะได้ใช้นิ้วโป้งปาดทำความสะอาดให้มัน แล้วค่อยหาจังหวะชิมนิ้วตัวเองแบบเนียนๆ หึๆๆๆ

…แกร๊ก...

เปิดประตูเข้าไป...แทนที่จะได้เห็นภาพห้องเละๆอันคุ้นเคย...ห้องนั้นกลับเปลี่ยนไป...

แวบแรกที่ผมคิด...สันหลังผมเย็นวาบ...หรือว่าไอ้ต้าจะย้ายออกจากหอนี้ไปแล้ว?...

แต่ยังไม่ทันได้หันหลังปิดประตูกลับ ก็ดันมีเสียงคุ้นเคยทักซะก่อน

“อ้าว! ธี” ไอ้ต้า...ไอ้ต้าใช่มั้ย?

มุมปากผมยกยิ้มกว้างหันหน้าไปทางต้นเสียง...แล้วก็ต้องยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น

“ไม่ต้องดีใจที่ได้เจอขนาดนั้นก็ได้” ไอ้ต้อยครับ! ไอ้ต้อยมันนั่งอยู่บนโซฟามุมห้อง มือหนึ่งถือกล่องนมแบบบิ๊กไซส์ อีกมือก็ยกดัมเบลเป็นจังหวะ มีการยักคิ้วส่งมาให้ผมอีกต่างหาก...กูไม่ได้ดีใจที่เจอมึงเล้ย~

“เป็นไง...แปลกใจใช่มั้ยล่ะ? ห้องเนี๊ยะ เราทำความสะอาดเองกับมือ...แจ่มชิมิ?” มันว่าภาษาวิบัติของมันอย่างภูมิใจ...ว่าแต่เรียบร้อยอย่างนี้ไอ้ต้ามันหลับลงได้ไง มันเคยบอกผมไว้นี่นาว่าถ้าไม่มีกองของรกๆล้อมรอบแล้วนอนไม่หลับ

“ต้าอยู่ไหน...แล้ว...ต้อยมาอยู่นี่ได้ไง?” ผมพ่นคำถามที่แสนสงสัยออกไป ไอ้ต้อยไม่ตอบแต่ตบโซฟาปุๆแทน

“เข้ามาก่อนดิ  แอร์ออกหมดแล้ว ว่าแต่หิ้วอะไรมาด้วยน่ะ ของฝากใช่เปล่า? ไหนดูหน่อยๆ” ชิท! ผมลืมของฝากให้ไอ้ต้อยซะสนิทเลยครับ มัวแต่หาซื้อให้ไอ้ต้า

“อืม...อันนี้ให้ต้า ของต้อยเดี๋ยวเอามาให้ทีหลัง” ว่าแล้วก็ทำเนียนก่อนเลยครับ ของไอ้ต้อยไว้ไปหาแถวพารากอนก็ได้…ผมนั่งลงบนเตียงตรงข้ามกับโซฟา มองซ้ายมองขวา..อืม...ห้องไอ้ต้าเรียบร้อยขึ้นจนจำไม่ได้เลยครับ

“โหย ไม่ต้องลำบากหรอกน่า เรากะพี่ต้าน่ะ ของฝากชิ้นเดียวกันก็ได้ ว่าแต่...นี่ช็อคโกแล็ตใช่ปะ?” เฮ้ย! แมร่ง! คว้าไปดูเฉยเลย

ผมรีบแย่งถุงช็อคโกกลับมา ซ่อนเอาไว้ข้างหลังตัวเอง...ก็กล่องนี้อยากให้ไอ้ต้านี่หว่า...

ไอ้ต้อยทำหน้าเสียดายแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ

“แล้วต้าไปไหน?” ผมถามมันอีกครั้ง ไอ้ต้อยดูจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ดูมันดิครับ...มีการเลื้อยไปนอนบนโซฟา แคะขี้หูแล้วเป่าปู้ดๆอีก

“ไปค่าย”

“หา?”

“หาทำไม ไม่ได้หาย บอกว่าไปค่าย” กวนตีนจริง น้อง(ว่าที่)แฟนกู

“ค่ายอะไร?” อยากรู้ครับ ไม่เห็นมันเคยบอกผมนี่นาว่าจะไปค่ายอะไร

“ค่ายสร้างสะพาน” ไอ้ต้อยหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว “…ก็น้องแพรแฟนสดๆซิงๆอุตส่าห์ชวนไปค่ายทอด...เอ๊ย...สร้างสะพาน เรื่องอะไรไอ้พี่ต้าจะพลาดล่ะวะ...”

“ไหนหวงพี่ไงวะ ปล่อยให้ไปกับน้องแพรได้ไง” ปากผมแสร้งถามมันไปเรื่อย...ทั้งๆที่ตอนนี้ในใจรู้สึกโหวงเหวงอย่างกับถูกจับไปลอยทะเลยังไงยังงั้นเลย …แฟน...ไอ้ต้ามันมีแฟนแล้ว...เหรอ...

ไอ้ต้อยหลับตาผิวปาก “ก็น้องแพรอะไรนั่นเป็นผู้หญิง ยังไงพี่ต้าก็ไม่เสียหาย” อะไรของมันวะ ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ แทนที่จะกันท่าเอาไว้สักหน่อย อุตส่าห์เย็นใจว่ามีไม้กันหมาอยู่ไอ้ต้าคงไม่ไปไหน นี่มันยังไงวะ...ยอมปล่อยไปกับคนอื่นเฉยเลย...

ด้วยความเซ็งจัด...อกหักครับอกหัก...ผมก็เลยลุกขึ้นจากพื้นกะจะกลับห้องไปนั่งทำมิวสิคคนหล่ออกหักมันซะเลย

“อ้าว! จะไปไหน” ไอ้ต้อยร้องเรียก

“กลับห้อง...” ผมหันไปเหล่ตาทำหน้าเซ็งใส่มันพลางบุ้ยปากไปที่ถุงของฝาก “อยากกินก็กินไปเลย กินให้หมดอย่าให้เหลือซากนะเว้ย” ว่าแล้วก็จ้ำเลยครับ โอย คนมันเฮิร์ท อยากร้องไห้แล้ว

แต่ยังไม่ทันได้เดินไป อุ้งมือสากๆของไอ้ต้อยก็คว้าแขนผมเอาไว้ก่อน “เดี๋ยวดิ ไม่แสดงความยินดีหน่อยเหรอ?”

ผมหันไปมองมัน มันก็แค่ยิ้มแล้วยักคิ้ว ด้วยความเซ็งผมเลยถามๆมันไป จะได้ปล่อยกูกลับห้องไปย้อมใจซะที “ยินดีอะไรวะ?”

“ก็ยินดีกับรุ่นน้องคณะไง” …รุ่นน้องคณะ...แสดงว่ามันเอ็นติดคณะผมแล้วน่ะสิ...ความวัวยังไม่หายความควายก็เข้ามาแทรกจริงๆว่ะ

“เออ...ยินดีด้วย...ขอตัว” พอผมกำลังจะเดินต่อ มันก็ดึงแขนผมเอาไว้อีก เล่นซะเซเลยครับ ไอ้นี่มันแรงเยอะจริงๆ

“ไม่จริงใจเลยว่ะ” มันว่า แถมมีการทำเสียงจิ๊กจักไม่พอใจอีกครับ เดี๋ยวเหอะมึง!

“ยินดีจริงมันต้องฉลองดิ๊” หลังจากนั้นมันก็ลากผมยัดขึ้นรถ(ของผมเอง) เอากุญแจเสียบสตาร์ท (รถผมเอง) ก่อนจะขับฉิวออกไปโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของผม(ซึ่งเป็นเจ้าของ) เลย

…

…

กินครับกิน...ชีวิตของไอ้ต้อยมีแต่กิน...มันนั่งกิน ผมก็เลยแย่งมันกินซะเลย...ดีโว้ย...กินให้ท้องแตกตายแม่งเลย อยู่ไปก็ไม่มีใครรัก จีบก็ยังไม่ทันได้จีบ แม่งอกหักซะแล้ว!!!...คิดได้ดังนั้นผมก็เลยเอาส้อมจิ้มอาหารตรงหน้าไอ้ต้อยคว้ามาไว้ในจานตัวเองให้หมดซะเลย

หมูหนึ่งคำต่อเบียร์สองคำเป็นสัดส่วนที่พอเหมาะครับ พอเบียร์หมดก็อัพเลเวลเป็นเหล้าแทน สัดส่วนก็ชักจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็กลายเป็นเหล้าเพียวๆ

“เฮ้ย! พอแล้ว ซดอะไรขนาดนั้น เปลืองเหล้า!” ไอ้ต้อยว่าพลางพยายามดึงแก้วออกจากมือผม...มึงจะดึงออกไปทำไมวะ นี่น่ะ แก้วของกูนะเว้ย! มึงจะมาแย่งทามม๊าย เปลืองบ้าอะไร ตังค์กูทั้งนั้น...

“ปล่อย...” ผมทำตาขวางใส่มัน แต่มันไม่ยักกลัว มีการเบ้ปากใส่ผมอีกต่างหาก

“ไม่ปล่อย” ไอ้นี่แข็งเมือง กูแก่กว่ามึงตั้งปีนึง ทำงี้ได้ไง มีสิทธิ์ไรมาห้ามว้า~ ทีพี่ตัวเองเสือกไม่ห้าม เห็นมั้ยล่ะ ไปมีแฟนจนได้ ป่านนี้สะพานเป็นสีชมพูไปแล้วมั้ง เฮิร์ทเว้ยยย~

ไอ้ต้อยยืนยันยังไงก็ไม่ปล่อย...ตั้งแต่เด็กๆผมเป็นคนว่าง่ายครับ ใครบอกยังไงผมก็ทำอย่างนั้น เพราะงั้นมันไม่ปล่อยก็ไม่เป็นไร...ผมปล่อยเอง

“เฮ้ย!” มีการคว้ามือมาจับอีกมือของผมอีกอะครับ ไอ้นี่มันมารหัวใจจริงๆ สงสัยจะหวงแก้วตัวเอง...ทีแก้วผมผมยังให้มันเลย แก้วมันล่ะดันหวง อย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน

“ปล่อยเว้ย!!!” ผมตะโกนใส่หน้ามัน ไม่สนใจรอบข้างแล้วครับ ตอนนี้หัวมันหนักๆแล้วด้วย

แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ครับ มารู้ทีหลังตอนที่ไอ้ต้อยเล่าให้ฟัง...ผมฟุบลงไปร้องไห้โฮเสียงดังลั่น...น่าอายไม่ใช่น้อย


++++++++++++++++++++


ผ้าเย็นๆลูบลงบนแก้มผมวนไปมา...อืม...สบายชะมัด...ผมเอียงหน้าให้ผ้าผืนนั้นเช็ดที่ซอกคอได้ถนัดขึ้น

“ทีงี้ล่ะว่าง่ายเชียวนะ” เสียงใครวะ? เหมือนไอ้ต้าเลย...มันทิ้งน้องแพรกลับมาหาผมแล้วใช่มั้ยเนี่ย?

“กลับมาแล้วเหรอ มึงกลับมาหากูแล้วใช่มั้ย” ผมว่าพลางยกแขนขึ้นคว้าไอ้ต้ามั่วซั่ว ไอ้ยินเสียงมันร้องอุทานเล็กน้อยแล้วตัวมันก็หล่นตุ้บลงมาทับผม...อืม...อุ่นดีจัง ถึงจะไม่นุ่มเท่าที่คิดแต่ก็โอเคเลย...

“เป็นไรมากเปล่าเนี่ย?” มันใช้ฝ่ามือตบๆลงบนแก้มผม ตบไปตบมาจนชักรู้สึกเจ็บ สุดท้ายเลยยอมลืมตาขึ้นมามอง

...ไอ้ต้อย...ไม่ใช่ไอ้ต้า...

“มาทำไม...ฮึก...มายุ่งกับกูทำไม...” ไม่สนใจอะไรแล้วครับ อารมณ์นี้อยากร้องไห้อย่างเดียว ผมปล่อยโฮอีกระรอกโดยไม่สนใจดินฟ้าอากาศแล้ว

“เฮ้อ...” ไอ้ต้อยไม่พูดอะไร รอจนผมร้องจนหมดแรงแล้วมันถึงค่อยถอนหายใจออกมา “เป็นไรไม่รู้ล่ะนะ แต่เป็นอย่างนี้ไม่ค่อยชอบเลยว่ะ”

“ไม่ชอบก็ไปไกลๆดิวะ กูไม่ได้เป็นเกย์ ฮือ...” ยังครับ ผมยังบ้าไม่เลิก พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่อยเปื่อย จนสุดท้ายไอ้ต้อยมันคงทนไม่ไหว...มันเลย...ปิดปากผมเอาไว้...ด้วยปากมัน...

ปากเราสัมผัสกันเนิ่นนาน เสียงร้องของผมเงียบลงไปแล้ว...เหลือแค่เสียงหายใจของคนสองคน...

ไอ้ต้อยถอนปากออก มันมองตรงเข้ามาในตาปรือๆของผม

“…เราไม่ใช่เกย์” ผมบอกมัน

“...เราก็ไม่ใช่” มันตอบกลับมา แล้วก็กดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง

มันถอนปากออกไป

“...ห่วย...” ผมวิจารณ์จูบของมัน

มันเอาหน้าผากเข้ามาชนกับหน้าผากผม กระซิบทั้งๆที่ใบหน้าเราใกล้กันแค่นี้เอง “งั้นก็สอนหน่อยสิ”

ปากต่อปาก ลิ้นต่อลิ้น ลมหายใจปะปน รุกเร้าจนแทบทำให้เป็นบ้า ตัวผมพลิกกลับมาทับมัน ในขณะที่ท่อนแขนของมันเกี่ยวรัดให้ต้นคอผมโน้มลงไป

...ผมจูบกับมันไปแล้ว...

จะด้วยความเมาของเราทั้งสองคน ด้วยความเศร้าของผม หรือจะด้วยอะไรก็ตาม...ยังไงผมก็จูบกับมันไปแล้ว

มัน...ที่เป็นน้องของเพื่อนสนิท...

มัน...ที่เป็นน้องของเพื่อนที่ผมหลงรัก...




จูบของเรามีแต่เดินหน้า...ย้อนกลับไปเหมือนไม่เคยมีอะไรไม่ได้อีกแล้ว

+++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ไว้ว่างๆจะมาตอบเม้นท์นะคะ ตอนนี้ง่วงมาก ไม่ไหวแล้ววว (แปะโป้งทุกตอนเลย อินี่ -*-)

[ï_Kiss_U♥]

^
^
จิ้ม
ไปอ่าน ก่อน
มิสๆ ลูกหมู
ว่าแต่ลุงเมื่อไหร่จะมา คิดถึงลุงงงง

[imageriz]

นั่นสิ ต้องเดินหน้าเต็มที่เลย ใช่ปล่ะ ต้อย 

[melon_jung]

เหอๆๆ...ธีกะต้อยจูบกันซะแล้น 
ธีฮับ...มีแต่เดินหน้าก็ถูกแล้วหล่ะ....จะให้ถอยหลังได้งาย...เอิ๊กก 

(พอหายเมาจะเข้าหน้ากันติดมั๊ยเนี่ย)

[♥a2k♥]

สงสารน้องต้อย
มีแต่คนดึงไปกอด เพราะคิดว่าเป็นต้า
อยากให้กอด ด้วยความรู้สึกที่ว่าต้อยคือต้อย 

จูบกันแล้ววว อร๊างงงงงงง
ต่อไปทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม
แต่ธีก็ยังรักต้าใช่มั้ย   
นึกเห็นใจต้อยเลย วันที่ไปเห็นฉากกอดกันของธีกับต้าในภาคแรก 
ชอบน้องต้อยยยยย (เราออกแนวเพ้อแล้ว ฮ่าๆ)

ขอบคุณค่า 

[jokirito]

พี่ธียั่วน้องต้อยแบบนี้ก็เสร็จโจรเด้ จัดการเลยครับ เดินหน้าลุย หึหึ น้องต้อยเจ้าเล่ห์นะเราเนี่ย

[namtaan]

น้องต้อยถึงต้องเดินหน้า
ก้อธีเล่นจูบมัดจำไว้ขนาดนี้แล้วนิ
สงสารน้องต้อยเหมือนกันนะเนี่ย
ต้องรอนานเลยสินะ
บวก 1 ให้ลูกหมูจ้า ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ

[patz]

โอ๊ะโอ... จูบกันแล้ว สั่งสอนต้อยเลยธี ว่าจูบอย่างมืออาชีพเป็นยังไง 

[both^^]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอาละว้อย

[:+vitamin+:]

หวัดดีค่ะคุณลูกหมู 


อ๊าก ธีกับต้อยจูบกันแล้ว ว่าแต่...ธีจูบเพราะต้อยเป็นต้อยใช่มั้ยอ่ะ ไม่ใช่คิดว่าเป้นต้าหรือเพราะหวั่นไหวหรอกนะ
แต่ถึงยังไงก็เถอะ เหอะๆ ธีก็เสร็จต้อยล่ะ จูบเค้าไปแล้วนี่รับผิดชอบเลยด้วย


รออ่านตอนต่อไปน้า คุณลูกหมูสู้ๆ

[น้ำค้าง]

ลึกๆ ต้อยคงจะเศร้านะ เพราะรู้ว่าธีชอบต้า  อีกนานมั้ยกว่าลุงธีจะมา

[fround]

อุว้าวววววว


ดีใจ๊ดีใจ

ธีมันเศร้า

เราดีใจ

ก๊ากกกก

ผสมกับความสะใจ

ชอบเองนี้มากมาย

[lomekung]

มีจูบกานด้วยยยยย

[kungyung]

ถูกต้องแล้วคร้าบบบบบบบบบบบ..ธี
มีแต่เดินหน้าถอยหลังไม่ได้แล้วหล่ะ
งั้นลุยเลยคร้าบอย่าช้า

[mist]

  จูบบบบบบบ ไปแล้วววววววววววววววว

[K2KARN]

จูบกันแล้ววววว
โฮกกกกกกกกกกกกกก *


หยุดไม่ได้แระชะ ? ฮ่าๆ 

[M@nfaNG]

เมื่อไหร่ธีจะใจอ่อนซักที น้องต้อยออกจะน่ารักขนาดนี้

[TinaJunior]

ต้อยสู้โว้ยยย

[ลูกหมู]

กลับมาตอบเม้นท์ตอนที่ 6 ค่ะ

newykung - ขอบคุณนะคะ พอดีตอนโพสท์รีบจัด เลยลืมแก้วันที่ แหะๆ
Catrina  - ป.ล.สรุปต้อยรุกธีรับใช่ป่ะคะ   --> อันนี้ต้องติดตามกันต่อไปค่ะ ฮะๆ
patz  - ว่าแต่ จะยกตัวเองให้ธี หรือ จะเอาตัวธีมาเป็นของตัวเองอะเนี่ย --> ประโยคต่างความหมายเหมือนแฮะ ...
supranee - ....คนแต่งสงสารธีด้วยนะ ........ --> สงสารแหละค่ะ เลยส่งต้อยมาปลอบใจ...แต่ไม่รู้จะน่าสงสารกว่าเก่ารึเปล่านี่สิ
Lollipop_pop  - ต้อยจีบพี่ธี  หว่าๆๆอะรัยกัน เพิ่งอ่านได้เก้าตอน ไม่รุ้เรื่องอะไรกับเค้าเลย --> อ่านให้ครบซะนะคะ หึๆ
namtaan - บวก 1 แต้มให้ลูกหมูจ้า --> ขอบคุณค่า บวกกลับในใจ...เมื่อไหร่จะครบโพสท์ก็ไม่รุ
nOn†ღ  - แต่แกลงไม้ลงมือกะพี่ธีแรงไปม้ายยยย เห็นพี่ธีเป็นกระท้อนไปได้ --> ทุบเยอะๆจะได้หวานๆไงคะ 55
:+vitamin+:  ชอบเรื่องที่คุณลูกหมูแต่งมากค่ะ เดี๋ยวจะไปคุ้ยเรื่องเก่าๆมาอ่านค่ะ --> ดีใจที่ชอบค่ะ ได้เหยื่อมาอีกคนแล้ว เหอๆ

ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์ค่ะ 

[nopkar]

บุคลิกน้องต้อยนี่ เถื่อนได้ใจมากๆเรย 55555

[boboaje]

 . . .โอ้ววว ว วว  เข้ามาอีกที เค้าจูบกันแล้วอ่ะ  ..  .รอตอนต่อไปของลูกหมูนะคะ . . . . ธีต้อย . . . คู่นี้คงฮานะ

ไม่อยากให้เศร้าแล้วอ่ะคะ . . .

[nOn†ღ]

สองคนเค้าจะไม่หยุดที่จูบกันใช่มั้ยคะ 

เดินหน้าโลดเลยน้องต้อย 

[@BUA@]

หลังจากทุบมานาน น้องต้อยก็ได้ชิมกระท้อนซะที
 

[Lollipop_pop]

จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว