-
:hao4: :ling2:ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
+++++++++++++++++++++++++
เปิดจองรวมเล่มนะคะ (9/3/2556)
(http://uc.exteenblog.com/lukmooh/images/unpredictablelovecover2.jpg)
+++ รัก...ทำนายไม่ได้ +++
ผู้แต่ง : ลูกหมู
จัดทำโดย : Hermit books
ขนาด : A 5 ปกปีก 2 เล่มจบ
จำนวนหน้า : เล่มละ 220 หน้า ( รวม 440 หน้า )
ราคา : 500 บาท (รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน)
ของแถม : - ที่คั่นหนังสือ
- ตอนพิเศษที่ไม่เคยลงในเว็บ ( 6 ตอน )
- เซอร์ไพร์สเล็กๆ ในเล่ม
ของเเถมสำหรับรอบจอง :
- รวมเล่มเรื่องสั้น 2 เรื่่อง 1. โลกใบใหม่ 2. วันสุดท้ายที่กลีบดอกไม้ร่วงโรย
- พวงกุญเเจลายน้องหมี กับ ลายเซ็นลูกหมู
โอนเงินได้ตั้งเเต่วันนี้ - 30 เมษายน 2556 หนังสือจัดส่งหลังปิดโอนเงิน 2-3 อาทิตย์
สนใจสั่งซื้อ - สอบถามรายละเอียดที่ hermitandmomiji (http://www.hermitandmomiji.com/product/69/pre-order-%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%97%E0%B8%B3%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B9%89-by-%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B9) หรือ Faccebook- hermit books (http://www.facebook.com/HermitBooks) ค่ะ
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/banner-1_zps01227adb.jpg)
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
“คุณธีคะ ไปพักก่อนดีกว่ามั้ยคะ เดี๋ยวตรงนี้แอนดูต่อให้เอง”
ผมหันไปตามเสียงพูดของลูกน้อง ได้ยินไม่ค่อยชัดหรอกครับ เพราะเสียงเพลงจากลำโพงใกล้ตัวมันดังกลบหมด แต่ก็พอจะจับใจความได้อย่างนี้
มองกวาดไปทั่วบริเวณ ห้องขนาดใหญ่ถูกปิดไฟมืด แสงไฟแว๊บวับสาดส่องให้บรรยากาศดูคึกคัก เหมาะสำหรับคู่รักที่ต้องการใช้เวลาสนุกสนานในคืนก่อนวันวาเลนไทน์
ก้มหน้าลงเหลือบมองเข็มพรายน้ำจากนาฬิกาข้อมือ...ดึกขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย...มิน่าล่ะ ถึงรู้สึกว่าล้าๆ ชอบกล
“อืม...พักหน่อยก็ดีเหมือนกัน...พี่อยู่บนดาดฟ้านะ มีปัญหาอะไรก็ขึ้นไปตามได้” ผมตะโกนบอกแอน ก่อนจะเดินแทรกฝูงชนคับคั่งออกไป กว่าจะออกได้ก็ลำบากพอตัวล่ะครับ เพราะต้องรับแก้วเหล้าจากแขกมาดื่มตลอดทาง ถึงประตูทางออกท้องก็อิ่มพอดี
ออกมานอกห้องได้ ค่อยรู้สึกสบายตัวขึ้นมาหน่อย ผมสูดกลิ่นลมทะเลเข้าเต็มปอด ยกแขนขึ้นบิดไล่ความเมื่อยขบ แล้วก็เดินขึ้นบันไดไปตามทาง
คืนนี้ข้างบนดาดฟ้าเงียบสงัดเลยครับ มีแค่เสียงคลื่นตีกระทบท้องเรือเท่านั้นเอง
ธุรกิจเรือสำราญนี่มันก็ได้เงินดีอยู่ เสียแต่พอมีเทศกาลทีนี่เหนื่อยชะมัด ยิ่งพนักงานเก่าที่คอยจัดการด้านนี้ให้ลาออกไปกะทันหันอย่างนี้ ผมที่เป็นถึงกรรมการบริษัทก็เลยต้องลงมาคุมงานด้วยตัวเอง แรกๆ ก็ไม่ค่อยชินงานบริการเท่าไหร่...ก็เรียนจบไปหลายปีแล้ว นั่งทำงานอยู่แต่บนโต๊ะ มาออกภาคสนามอีกทีเลยรู้สึกว่าร่างกายมันฝืดๆชอบกล แต่ผมก็ยินดีทำล่ะครับ เพราะบริษัทที่ผมเป็นเจ้าของอยู่นี้น่ะตกทอดมาจากพ่อแม่ ผมรู้ว่าพวกท่านรักมันมาก และผมก็รักมันมากเหมือนกัน
...รักยิ่งกว่าฉันอีกเหรอคะ?...
คำถามของแฟนที่คบกันมาได้ปีกว่าๆผุดขึ้นในใจ เธอเพิ่งถามผมเมื่อคืนนี้เอง สาเหตุก็เพราะว่าผมไม่สามารถอยู่กับเธอในคืนวาเลนไทน์ได้...ผมเลือกออกมาทำงานมากกว่าเลือกที่จะอยู่กับเธอ...
...อืม...
แน่นอนล่ะครับ ผู้ชายร้อยทั้งร้อย เจอคำถามลองใจแบบนี้มันก็ของขึ้นเป็นธรรมดา แต่ที่ผมตอบกลับไปไม่ใช่เพราะอารมณ์หรอกนะ ผมรู้ว่าผมไม่ได้รักเธอมาตั้งนานแล้ว ความสัมพันธ์มันเริ่มจืดจางลงเรื่อยๆ มาพักใหญ่แล้ว พอถามออกมาอย่างนี้มันก็เข้าทางผมน่ะสิครับ พอตอบกลับไปปุ๊บ เสียงกระซิกๆก็ดังมาตามสายปั๊บ
...งั้นเราเลิกกัน...
บิงโก!...จะหาว่าผมเลวก็ได้นะ แต่ผมดีใจว่ะ... ผมรีบตอบตกลงทันที แล้วก็ตัดสายฉับอย่างไร้เยื่อใย
สุดท้ายวาเลนไทน์ปีนี้ ก็เลยโดดเดี่ยวตามระเบียบ
บอกตามตรง ในฐานะหนุ่มสังคมที่คนรู้จักดีอย่างผม ไม่มีคนควงในวันอย่างนี้ มันก็ค่อนข้างเสียหน้าอยู่เหมือนกัน ไอ้ครั้นจะไปหาเอาจากแขกที่มาเที่ยวก็คงจะยาก เพราะมากันเป็นคู่ทั้งนั้น...ก็วาเลนไทน์นี่นา
“เออ ช่างแม่งเหอะวะ” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ คลายปมเน็คไทเล็กน้อยดึงลงให้หลวมกว่าเดิม แกะกระดุมสองเม็ดบนไล่ความอึดอัดออกไป
ยืนมองคลื่นเพลินๆ คาบบุหรี่ที่เพิ่งจุดไฟไว้ สูดควันเข้าให้หายอยาก ก่อนจะค่อยๆระบายออกมา ควันจางๆ ถูกลมทะเลพัดออกไปอย่างเร็ว กลืนหายไปกับความมืด สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร
...ก็แค่นั้น...
ก็เหมือนความรักที่ผ่านๆ มา ได้มาง่าย ปล่อยไปก็ง่าย สุดท้ายก็ว่างเปล่า แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร...เพราะมันได้มาง่ายไง
“หึๆๆ” ผมหัวเราะเบาๆในลำคอ หัวเราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
...
“เฮ้ยๆ”
อยู่ดีๆเสียงที่ไม่คุ้นเคยก็ดังขึ้นด้านหลังผม เดาเอาจากเสียงว่าน่าจะเป็นเด็กรุ่นๆ อารมณ์เปลี่ยวที่ยืนบิวล์อยู่ตั้งนานแตกกระจายหมด...แม่ง! เรียกคนไม่รู้จักเขาเรียกกันอย่างนี้หรือไง เด็กสมัยนี้...
“นี่ๆ”
ไอ้คนข้างหลังมันเรียกใหม่อีกครั้ง คงคิดว่าผมไม่ได้ยิน...ผิด...ผมได้ยินเต็มสองรูหูแหละ แต่เรื่องอะไรจะหันไปล่ะ
“เฮ้ย”
เอาอีก...มันยังไม่หยุด ชักรำคาญแล้วนะเว้ย
“ลุงๆ”
“ใครลุงมึงวะ!?” ด้วยเส้นความอดทนของผมมันทั้งสั้นทั้งบาง(อย่างอื่นไม่สั้นไม่บางนะครับ) มันก็เลยขาดง่าย ผมหันหน้ากลับไปตะคอกมันเสียงดัง เห็นเด็กข้างหลังมันสะดุ้งโหยงแล้วสะใจครับ
ตอนแรกก็เห็นหน้ามันไม่ค่อยชัดเท่าไหร่หรอกนะ รู้แค่ตัวมันเตี้ยกว่าผมซักสิบห้าเซ็นต์ล่ะมั้ง บ่าก็เล็กนิดเดียว มันเดินถอยหลังไปสองสามก้าว คงจะตกใจมากอยู่
ผมได้ที ขออบรมมันซักหน่อยเหอะ... “นี่! เป็นเด็กเป็นเล็กน่ะ หัดมีมารยาทซะบ้าง จะเรียกผู้หลักผู้ใหญ่ก็เรียกให้มันดีๆ ที่สำคั...”
...
...เอ่อ...เสียงหาย...
ตอนนี้ผมกำลังอ้าปากค้างอยู่ครับ บอกไว้เลยว่าคิดไม่ถึงจริงๆ ตอนแรกมันมืดๆ มองไม่ค่อยถนัด แต่พอมันเดินถอยหลังหนีผมไปเรื่อยๆ แสงจันทร์บนฟ้าก็ส่องลงมาอาบหน้ามันพอดี
ขาวครับ...ขาวนวลอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ตามันโตมาก ไม่รู้โตอยู่แล้วหรือโตเพราะตกใจ ปากแดงๆมันเผยอออกน้อยๆ ที่แก้มมีผมคลอเคลียอยู่หน่อยๆเพราะถูกลมพัดใส่...ขอชี้แจงหน่อยนะครับ ผมชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นครับ ไม่เคยแลผู้ชายด้วยกัน แต่ครั้งนี้ขอหน่อยเหอะ...ขอชมมันหน่อย...
...น่ารักว่ะ...
ผมคงจ้องมันนานเกินไป ไอ้ปากแดงๆนั่นมันเลยหุบลงเปลี่ยนเป็นยื่นยาวแทน ตาที่โตอยู่แล้วถลึงมองอย่างกับจะกระโดดกัดหัวใคร มันจ้องผมกลับพักนึง แล้วก็ถามออกมา “มองไรวะ??”
เออ...ถึงจะน่ารักขนาดไหน นิสัยอย่างนี้ก็ไม่ไหวหรอกนะ! ด้วยความหมั่นใส้ ผมตบกบาลมันดังป้าบไปทีนึง มันหน้าหันเลยครับ แล้วก็หันกลับมาแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่ผมต่อ...เออเฮอะ ยังกับไอ้ร็อกกี้ที่บ้านเลยว่ะ
“สัด! ตบหาพ่อมึงหรอ!” เฮ้ย...ตบหัวมันเกี่ยวอะไรกับพ่อกูวะ?
ด้วยความรักบิดา ผมเลยกะแถมให้มันอีกหนึ่งฝ่ามือ คราวนี้มันรู้ทันครับ มันยกแขนขึ้นกัน เข่ามันก็ไม่ปล่อยว่าง ถลุงเข้ามาเต็มท้องน้อยผมเลย...ดีนะมันไม่ถลุงต่ำกว่านั้น ไม่งั้นผมคงได้ไปหาพ่อก่อนเวลาอันควร
หลังจากนี้ไปเป็นการต่อสู้ของลูกผู้ชายครับ ผมคว้าคอเสื้อด้านหลังมัน ออกแรงดึงลากเต็มที่ มันก็ไม่ยอมแพ้ เอาหัวโขกเข้าคางผมพอดีเล่นเอาหน้าหงาย ผมเลยเตะกวาดเท้ามันอย่างแรง มันร้องเสียงดังก่อนจะเสียหลังล้มลง ไม่วายลากผมลงไปขลุกกับมันที่พื้นด้วย เราสับกันคร่อม สับกันต่อย...ก็ไม่ได้โดนจังๆหรอกครับ ส่วนมากจะเฉียดๆไป แต่ก็ได้แผลกันพอสมควร ตอนนี้เสื้อผ้าเราหลุดลุ่ยเละเทะหมดแล้ว
สุดท้ายผมเป็นฝ่ายได้เปรียบ ผมลากมันขึ้นมายืนอีกครั้ง แขนข้างนึงล็อคคอมันเอาไว้ มันก็ดิ้นพราดๆไม่หยุด
“ฮ่าๆ ไงล่ะวะ ตัวเปี๊ยกเดียวทำซ่า!”
“ใครเปี๊ยกวะ!” ...ก็มึงไง ถามได้
กำลังย่ามใจครับ มันเริ่มดิ้นเบาลงแล้ว สงสัยจะหมดแรงข้าวต้ม แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว อยู่ๆมันก็งับเข้ามาที่แขนผมอย่างแรง
“โอ๊ยยยย!!!” ผมร้องออกมา ออกแรงล็อคคอมันมากกว่าเดิม มันก็ไม่ยอมแพ้ครับ ตะกายขาปัดมั่วซั่วไปหมด
ไม่รู้เรายื้อกันอีท่าไหนแล้ว เท่าที่รู้คือตอนนี้ผมยังล็อคคอมันอยู่ และหลังผมก็ดันอยู่กับราวดาดฟ้าเรือ ไอ้เปี๊ยกมันก็บ้าสุดขีด ดันผมเดินถอยหลังไม่ดูที่ดูทาง กำลังจะบอกมันให้หยุดดันซะที อยู่ดีๆก็รู้สึกวูบๆ โลกหมุนกลับ เห็นแต่ท้องฟ้ากับพระจันทร์ดวงโต ผมกอดคอมันแน่นเมื่อรู้ตัวว่ากำลังดิ่งลงพื้นน้ำ มันก็คงตกใจล่ะครับ สองมือกางเล็บจิกแขนผมซะจนเจ็บ
“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”
เท่าที่จำได้ สุดท้ายของท้ายที่สุด ผมได้ยินเสียงประสานสองเสียงร้องออกมาพร้อมๆ กัน เสียงนึงคือเสียงผมเอง...อีกเสียงคือเสียงของมัน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เอาอะไรเพิ่มรึเปล่าคะ?”
ตอนนี้ผมอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ ยืนหย่อนขาข้างหนึ่ง แขนหนึ่งกางออกพิงประตูอย่างเท่ห์ รับกล่องยามาจากแอน
“ไม่ล่ะ ฝากดูที่เหลือด้วยก็แล้วกัน”
เธอรับคำสั้นๆ ก่อนจะเดินกลับไปตามทางเดินเก่า แต่ไปได้ไม่ไกล ผมก็นึกอีกเรื่องขึ้นได้ เลยตะโกนเรียกให้กลับมาก่อน
“คะ?”
“หาคนที่มากับไอ้หนูนี่ด้วย จะได้ให้มารับกลับไปดูแล” ผมเบี่ยงตัวเล็กน้อย กำมือนิ้วโป้งชี้ข้ามไหล่ไปด้านหลัง...บนเตียงคิงไซส์ของผมเอง แต่ตอนนี้มีไอ้เปี๊ยกแสบนอนใส่ชุดคลุมอาบน้ำกางแขนกางขายึดพื้นที่อย่างไม่เกรงใจอยู่
ระหว่างที่แอนกำลังชะโงกตัวดู มันก็พลิกตัวอีกรอบ กลับไปนอนตะแคงกอดหมอน...ก็หมอนผมนั่นแหละ...เวร...คืนนี้จะนอนหนุนอะไรล่ะวะตู...เอ่อ...มันพลิกตัวนอนตะแคงขาข้างหนึ่งก่ายหมอนไว้ หันก้นมาทางประตู ชุดคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่ก็เลยเลิกขึ้นเห็นเป็นท่อนขาขาวๆ โผล่แพลมๆ ส่วนก้นที่อยู่ใต้เสื้อคลุมอาบน้ำมันก็...อ่า...ก้นเป็นก้น ร่องเป็นร่องเลยอะครับ
ไม่งามครับ ผมรีบเอาตัวบังแอนไว้ทันที แต่สงสัยจะไม่ทัน เพราะตอนนี้หน้าเธอแดงแจ๋เชียว
เราเงียบอึ้งกระอักกระอ่วนกันไปนานพอดู แอนถึงค่อยไอแก้เขินแล้วพูดออกมา
“คือ...เด็กคนนี้มาคนเดียวอะค่ะ”
ผมขมวดคิ้ว “คนเดียว? แต่แขกของเราจองตั๋วคู่ทั้งหมดไม่ใช่เหรอ?”
“ก็...ค่ะ...คือ...น้องเค้าก็จองตั๋วคู่ล่ะค่ะ ใช้ชื่อน้องเค้าทั้งสองใบ แต่ตอนตีตั๋ว อีกคนไม่ได้มาด้วย”
ผมถอนหายใจหนักๆ ทีหนึ่ง “อืม ไม่เป็นไร งั้นก็...ขอบคุณมาก”
สั่งเสีย เอ๊ย สั่งงานกันอีกนิดหน่อย แล้วแอนก็เดินจากไป
ผมเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้รับแขกข้างเตียง นั่งมองหน้ามัน
ย้อนกลับไปหน่อย...หลังจากแหกปากกันเต็มที่ เราสองคนก็ดิ่งลงทะเล เคราะห์ดีที่การ์ดวิ่งมาเห็นพอดี ก็เลยหาทางช่วยขึ้นมาได้ ไม่งั้นคงแย่...ก็ไอ้เปี๊ยกนี่มันว่ายน้ำไม่เป็น เกาะคอผมซะแน่นจะแทบหายใจไม่ออก เล่นซะเกือบจะจมคู่เป็นผีหล่อเฝ้าทะเลไปแล้ว...ลูกน้องผมก็แก้สถานการณ์ได้ดีมากครับ มันเหวี่ยงแหลงทะเล...แหจับปลาครับ ไม่รู้มาอยู่บนเรือสำราญได้ยังไง...ต่อๆ...มันเหวี่ยงแหช้อนผมกับไอ้เปี๊ยกลากขึ้นมาบนเรือ...ที่ตอนนี้คู่รักมากมายดันออกมาชมวิวได้จังหวะเหมาะมาก
ผมไอแรงๆเช็ดหูเช็ดตาซักพักถึงค่อยมีสติ มองไปรอบๆก็เหงื่อตกอย่างแรง...โห...ไทยมุง...ผมเพิ่งได้เห็นไทยมุงของแท้ใกล้ๆวันนี้เอง
ตอนนี้ผมนั่งตัวเปียกซกอยู่กลางวง แหจับปลายังพันแขนข้างนึงอยู่เลย มีไอ้เปี๊ยกนั่งอยู่หว่างขา หลับตาปี๋กอดคอผมซะแน่น แถมยังร้องไห้โฮๆอีกต่างหาก จากที่เราฟัดกันเมื่อกี้ เสื้อผ้ามันก็เลยหลุดลุ่ย กระดุมหลุดหมดทั้งแถบ คอเสื้อก็ร่นลงไปอยู่ตรงต้นแขน...เอ่อ...
“เกย์หรอเธอ” น่าน~...มาแล้วครับ มันมาแล้ว...บทบาทและหน้าที่ของไทยมุง...ยายผู้หญิงด้านหน้าดึงๆ แขนแฟนตัวเองแล้วกระซิบถาม...เสียงเบามากครับ...แค่ได้ยินชัดทั้งวงเท่านั้นเอง
“อือ...สงสัยฆ่าตัวตายคู่” แฟนมันเป็นเชอร์ร็อคโฮมหรอวะ
เท่านั้นล่ะครับ เสียงวิจารณ์กับสายตาสงสารของคู่รักก็ส่งมาให้ผมอย่างล้นหลาม
“น่าสงสารนะ ทางบ้านคงไม่ยอมให้คบกัน”
“น้องเค้าน่ารักดีนะ แต่น่าสงสารจัง ร้องไม่หยุดเลย”
“สงสัยฝ่ายชาย(?)จะบังคับโดด...ดูดิ น้องเค้าตกใจซะขนาดนี้”
“นั่นสิ...ดูดีๆ น้องเค้าแผลเต็มตัวเลย สงสัยจะสู้สุดตัว” เฮ้ย!...แผลผมก็มี ดูดีๆก่อนพูดสิวะ
กระแสชักเปลี่ยนครับ รู้สึกว่าสายตาคาดโทษจะมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายผมเลยจำต้องปลอบมัน ผมลูบหลังมันเบาๆไปมา...มันคงตกใจมากจริงๆครับ ตัวสั่นไม่หยุดเลย...
“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร” ผมกระซิบข้างหูมันซ้ำๆ มันก็พยักหน้าหงึกๆ ดูสติมันเริ่มกลับมาแล้วครับ ผมเลยลุกขึ้นยืน ฉุดแขนมันให้ลุกตาม ขามันอ่อนลุกไม่ไหวครับ น้ำตาก็ยังไหลพรากอยู่อย่างนั้น
“...ใจร้ายจังเนาะเธอ ยังไปฉุดน้องเค้าอีก” อ่า...เสียงคนใจดีดังเข้าหูผม สุดท้ายไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยต้องช้อนตัวมันอุ้มขึ้นมาแล้วก็พากลับห้องตัวเอง
หลังจากพากลับห้องได้ มันสงบเสงี่ยมขึ้นเยอะ ยอมให้ถอดเสื้ออาบน้ำนิ่งๆ...ผมยอมรับว่าใจเต้นอยู่เหมือนกันนะ ที่ได้ลูบได้จับตัวขาวๆ กับเนื้อนิ่มๆของมัน แต่เห็นจมูกแดงๆ กับที่มันยังสะอื้นเบาๆ ทั้งๆที่ปิดปากแน่นแล้วมันคิดในแง่นั้นไม่ลงแฮะ...
พออาบน้ำเสร็จ มันคงจะเพลียมาก ล้มตัวลงบนเตียงแล้วก็หลับคร่อกไม่รู้เรื่องไปเลย
ผมนั่งโน้มตัวมาข้างหน้า เอาศอกยันเข่า มือเท้าคาง มองหน้าไอ้ตัวแสบที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่นาน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันสูดน้ำลายยืดๆเข้าปากดังซ๊วบ กัดฟันงึมงำๆ แล้วหลับต่อนี่ล่ะ ผมสะบัดหัวแรงๆ เอามือก่ายหน้าผาก แล้วถอนหายใจอีกรอบ
“เฮ้อ...ท่าจะบ้าว่ะ” ด่าตัวเองครับ ไม่ได้ด่าคนอ่าน...ผมว่าผมท่าจะบ้าจริงๆนะ ที่มานั่งมองเด็กผู้ชายอยู่ได้ตั้งนานสองนาน แถมยังคิดว่ามันน่ารัก น่า...จูบ...ซะอีก
เสียงผมคงจะปลุกมันให้รำคาญ มันขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นโบว์ แล้วก็กระพริบตาถี่ๆนิดนึง ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น
ตอนนี้ตามันปรือมากครับ แถมออกบวมหน่อยๆด้วย มันยันตัวเองขึ้นนั่งบนเตียง มือเสยผมหน้ายุ่งๆขึ้น แต่พอปล่อยมือ ผมมันก็ตกลงมาบังตาเคลียแก้มเหมือนเดิม มันหันหน้าไปมาซ้ายขวาแบบงงๆ สองสามที แล้วก็ก้มหน้ามองท้องตัวเอง หลังจากนั้นก็เงยหน้ามองมาทางผม
“หิว” ...น่าน...มีท้องร้องจ๊อกยืนยันอีกครับ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้เรา...คือผมกับไอ้เปี๊ยก...กำลังนั่งสวาปามข้าวผัดปูจานใหญ่ลงท้องอยู่ มันคงหิวจริง เพราะผมเลิกกินไปแล้วมันก็ยังไม่หยุดกิน
“อิ่มยังน่ะเรา” จนข้าวเกลี้ยงจาน มันถึงยอมวางช้อนลง...นั่นน่ะ ข้าวสำหรับสี่คนกินเชียวนะ...มันนั่งลูบพุงตัวเอง...กินไปเก็บไว้ไหนวะ ทำไมท้องยังแบนราบอยู่เลย
“ยัง”
ผมคีบบุหรี่ที่เพิ่งจุด อ้าปากค้างตะลึง จนมันคว้าแก้วน้ำซดอึกๆ จนหมด ถึงหัวเราะออกมา
“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นน่ะ ลุง”
แม่ง! ไอ้เด็กเวร... “เลิกเรียกลุงซักทีน่า ยังไม่ถึง 30 เลย” พูดจบก็อัดบุหรี่ดับฉุนเสียหน่อย
มันไม่ตอบแฮะ นั่งมองผมตาแป๋ว
“มีอะไร” ผมถามมัน
มันทำท่าลังเลที่จะถามนิดนึง แต่สุดท้ายก็ถามออกมา “ทำไมชอบสูบบุหรี่”
ถามไรวะ ไม่ใช่ประเด็นเลย
ผมไม่ตอบ มันเลยขยายความให้อีกหน่อย “สูบบุหรี่แล้วมันสบายใจขึ้นมั้ย สูบแล้วมีความสุขมั้ย”
ผมเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง “ทำไม อยากสูบหรือไง”
มันพยักหน้าหงึกๆ อย่างกับตุ๊กตาเสียกบาล ปากก็พูดงุบงิบๆ “ก็เมื่อกี้จะขอยืมไฟหน่อย ดันมีเรื่องจนตกทะเล ไอ้บุหรี่ที่ซื้อมาเลยเปียกหมด...เพราะลุงนั่นแหละ รับผิดชอบมาเลย”
อ้าว ความผิดกรูซะงั้น
ด้วยความหมั่นใส้ ผมเอานิ้วชี้ดันหน้าผากมันแรงๆ “เป็นเด็กเป็นเล็ก ริอ่านจะแดกเหล้าเมายาเหรอวะ”
มันทำหน้าบู้ เอามือกุมหน้าผากตัวเอง...น่ารักว่ะ “ไม่เด็กแล้วโว้ย! จบมหา’ลัยแล้ว”
คราวนี้เป็นผมที่อึ้งครับ ไอ้หน้าม.ปลายเนี่ยนะ? อายุห่างจากผมแค่แปดปี
“จริงดิ?”
“จะหลอกทำพ่อหรอ” กวนตีนกรูอีก ไอ้นี่
ฉุนหน่อยๆ ครับ แต่ก็ไม่ได้ด่ามันกลับหรอก...ยอมครับยอม...เป็นผู้ใหญ่ต้องอดทน
“แล้วจะอยากสูบไปทำไมล่ะ?”
“ก็เหล้ามันขม กินแล้วไม่เห็นรู้สึกดี เลยอยากลองบุหรี่ดู” มันตอบหน้าตาเฉย
ผมเลยยื่นบุหรี่ของตัวเองให้มัน มันก็ค่อยๆจับอย่างกล้าๆกลัวๆ มองพิจารณาอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็เหลือบมาขึ้นมองผม
“ดูดเข้าไปลึกๆ” ผมพยักหน้าบอกมัน มันก็ทำตาม ปากแดงๆ เผยอออกน้อยๆ รับมวนบุหรี่สีขาวเข้าไป
“แค้กๆๆๆๆๆๆ!!!” มันก้มหน้าไอน้ำหูน้ำตาไหลเลยครับ ตลกดี
ผมริบแท่งบุหรี่จากมือมันมาคีบไว้ ลูบหลังให้มันไอออกมาให้หมด อีกมือก็ส่งบุหรี่เข้าปากตัวเอง...ทำไมบุหรี่มันหวานขึ้นวะ ท่าจะหลอนตัวเองว่ะเรา
พอมันไอจนพอใจแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมา ถลึงตาแดงๆมองผม “ไม่เห็นรู้สึกดีเลย ไอ้บ้า” ไรวะ อะไรๆก็ความผิดกรู
ผมแพ่นกบาลมันไปที “สมน้ำหน้า แดกเหล้ายังไม่เป็น เสือกจะดูดบุหรี่ ถามจริงเหอะวะ ชีวิตมันทุกข์ขนาดต้องหาอะไรมาคลายเครียดเลยหรือไง”
ตอนแรกมันทำท่าจะเถียงผมกลับครับ แต่พอมันได้ยินประโยคหลัง มันก็ก้มหน้าเงียบไปเลย...ผมถามอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย
มันนิ่งไปพักนึง บ่ามันสั่นๆ มือขาวๆ มันคว้าเสื้อคลุมตัวเองกำซะแน่น
ร้องไห้ปล่าววะ? ...ผมไม่ค่อยแคร์หรอกนะ ว่าใครมันจะร้องไห้งอแงอะไร...แต่คราวนี้ผมกระวนกระวายครับ...กลัวมันร้องไม่หยุด ไม่รู้จะปลอบยังไง...ก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กนี่นา
แต่ผมคาดผิดไปครับ มันไม่ได้ร้องไห้หรอก มันคงโกรธหรืออะไรซักอย่างจนตัวสั่น เพราะมันเงยหน้าขึ้นด่าผม “เสือก” ซะงั้น...ปากดีอย่างนี้มันน่าตบจริงๆครับ...ตบด้วยปากนะ เฮ้ย! เอาอีกละตู
...ที่จริงก็พอเดาได้นะครับ ว่ามันคงมีเรื่องหนักใจอะไรอยู่ แต่คงไม่อยากเล่าให้ผมฟัง คงไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น มันเลยต้องแกล้งทำตัวกวนตรีนอย่างนี้ แต่ด้วยความโมโห ผมเลยเผลอหลุดปากไป
“ปากดี! โดนแฟนทิ้งมาล่ะสิ ถึงได้ต้องมาเที่ยวคนเดียวอย่างนี้ สมว่ะ นิสัยอย่างนี้ก็สมควรแล้ว สมน้ำหน้า ซื้อบัตรตั้งสองใบ เสียตังค์เปล่า”
พูดจนจบถึงค่อยรู้ตัวครับ ว่าพูดกับมันแรงเกินไป แต่ก็เอาคำพูดกลับมาไม่ได้แล้ว
ตอนนี้ไอ้เปี๊ยกจ้องหน้าผมเขม็ง หน้าแดงแจ๋ กัดฟันกรอดๆ
ผมก็ยอมรับนะ ว่าผิด ก็รอให้มันด่าอยู่ครับ จะได้จบๆกันไป...ที่ไหนได้ น้ำตามันร่วงผล็อยๆซะงั้น
“เฮ้ย!” ผมร้องออกมาเสียงดัง ทำตัวไม่ถูกเลยครับคราวนี้ มือไม้เกะกะไปหมด ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ไหน ได้แต่นั่งมองมันยกหลังมือปาดน้ำตาอยู่อย่างนั้น
“ฮึก...เออดิวะ...นิสัยเชี่ยๆ อย่างนี้ใครจะเอา...แม่ง! ยังไม่ทันเป็นแฟนด้วยซ้ำ...ฮือ...แอบรักมาตั้ง 3 ปี อุตส่าห์จะชวนมาเที่ยวด้วยกัน...จะ...ฮึก...จะบอกรัก...อุตส่าห์ยอม...เสี่ยง...กลัวเสียเพื่อนก็กลัว...แต่...ฮือ...กูรักมันนี่หว่า...ฮือ...ต้ารักธีนะ...ได้ยินมั้ยวะ...มึงได้ยินมั้ย...ฮือ...ได้ยินใจกูมั้ย...”
คราวนี้มันพูดไปร้องไปไม่หยุดเลยครับ จับใจความได้ประมาณว่า มันแอบรักเพื่อนสนิทตัวเอง แถมเพื่อนมันเป็นผู้ชายอีกต่างหาก มันก็ใจแข็งนะครับ เก็บไว้คนเดียวจนเรียนจบได้ ทำงานเก็บเงินซื้อตั๋วเที่ยวมาได้สองใบ คงตั้งใจจะบอกรักเพื่อนมันให้ได้...แต่...อยู่ๆเพื่อนมันดันไปบอกรักผู้หญิง แล้วก็ตกลงเป็นแฟนกันซะอย่างนั้น มันไม่เคยรู้มาก่อน ได้ยินโครมเดียวเมื่อวานนี้เอง มันเลยเสียศูนย์ครับ คงอยากร้องไห้มานานแล้ว แต่หาใครระบายด้วยไม่ได้ พอมันระเบิดออกมาน้ำตามันเลยไหลเป็นก๊อกแตกอย่างนี้
ผมสงสารมันมากนะ ตอนนี้มันเหมือนเด็กตัวเล็กๆไร้ที่พึ่ง ผมคว้าตัวมันมากอด ลูบหัวลูบหลังอยู่นาน ใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงขึ้นทุกทีๆ ...ก็มันร้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่แต่...ต้ารักธี...ต้ารักธี...เพื่อนมันคงชื่อธีแหละครับ
...แต่ธีมันก็ชื่อผมเหมือนกันนี่นา...
ผมเอาเสื้อคลุมตัวเองเช็ดน้ำตาให้มัน เช็ดจนเปียกชุ่มไปแถบนึง มันถึงยอมหยุดร้องไห้ แต่ก็ยังสะอื้นอยู่หน่อยๆ
ผมโอบแก้มมันไว้ในอุ้งมือทั้งสองข้าง เงยหน้าแดงๆ เปื้อนน้ำตามันขึ้นมา แล้วจูบลงไปเบาๆ ที่หน้าผาก
ว่ากันว่าคนอกหักมักจะโหยหาคนมาปลอบใจ มันคงจริงล่ะครับ ไอ้เปี๊ยก...ที่ผมเพิ่งรู้ว่ามันชื่อต้า...ปรือตามอง ปล่อยให้ผมเล็มแก้มสองข้างมันตามสบาย
จนสุดท้ายผมก็หักห้ามใจตัวเองไม่ไหว ผมก้มหน้าลงไป จมูกเราชนกันนิดนึง ก่อนที่จะได้ลิ้มรสสัมผัสนุ่มหยุ่นของริมฝีปากมัน
ผมใช้ลิ้นเลียปากล่างมัน มันก็สะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ถอยหนี รสปากมันหวานมากครับ แทบจะทำให้เสียสติได้ทีเดียว ผมค่อยๆ ชิม ค่อยๆไล่ลิ้นจนทั่วด้านนอก เอานิ้วโป้งสอดเข้าไปเพื่อให้ริมฝีปากมันแยกออกจากกัน แล้วก็สอดลิ้นเข้าไป ตักตวงรุกรานมันให้เต็มที่
ได้ยินเสียงมันร้องอู้อี้ ดิ้นขลุกขลัก ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกครับ ยังบังคับจูบมันต่อไป จนสุดท้ายมันเอามือมันบีบข้อมือผมซะแน่น ตัวมันก็สั่นๆมากกว่าเดิม ผมถึงยอมแยกปากออกจากมัน
“ฮ่า” ทันทีที่แยกกันได้ มันก็รีบอ้าปากฮุบอากาศทันที แล้วยังหอบต่อไปอีก หน้ามันแดงแจ๋เลย สงสัยผมจะทำมันขาดอากาศแฮะ ผมเอานิ้วโป้งปาดน้ำลายที่ไหลเลอะลงมาถึงคางให้มัน
พอมันตั้งสติได้ มันก็ถลึงตามองผมอีกแล้ว ซักวันตามันจะหลุดออกมาจากเบ้ามั้ยเนี่ย ขยันถลึงจัง...แต่ผม...ชอบอะ
“ทำไรวะ?” โห...ถามทำไมครับน้อง ไม่รู้จักจูบหรือไง
ผมไม่ได้ยั่วโมโหมันแบบที่คิดในใจหรอกนะ ถึงจะไม่เคยจีบผู้ชาย แต่ก็พอจะรู้แหละว่าควรจะทำยังไง
“รู้สึกดีมั้ยล่ะ?” ผมถามมัน มันอึ้งเงียบไปเลยครับ ผมเลยพูดต่อเอง “ถ้ารักมันเป็นไปไม่ได้อย่างนั้น จะไปทนกับมันทำไม หาใหม่ซะก็สิ้นเรื่อง”
มันก้มหน้าบ่นอุบอิบ “ดีตรงไหนวะ?” อ้าว...ไอ้นี่ ผมอุตส่าห์ทำซึ้ง พูดให้มันคิด มันเสือกไปคิดแต่ว่าดีหรือไม่ดีซะอย่างนั้น
“หืม...พี่ว่าพี่มั่นใจฝีมือตัวเองนะ? หรือฝีมือตกหว่า อย่างนี้ต้องลองใหม่ล่ะมั้ง” ผมพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่มให้มัน คราวนี้มันตาโตเลยครับ ถอยหนีไปซะเร็วเชียว
“อ...อย่านะเว้ย ไอ้แก่บ้ากาม” โห...ด่าไม่ไว้หน้าเลยแฮะ
มันกระโดดเหย็งหนีผมไปถึงหน้าประตูห้อง...ทำอย่างกับหนีฆาตรกรโรคจิตเชียว...กรูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ...พอถึงหน้าประตู คว้าลูกบิดได้ก็รีบเปิดประตูวิ่งหนีปรู๊ดออกไปไม่เห็นฝุ่นเลย
“หึๆๆๆๆ” ผมหัวเราะกับตัวเอง...เอ...เสียงมันก็เข้าเค้าตาแก่บ้ากามอยู่นะ...หรือในสายตาเด็ก ผมจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ...
ตอนนี้ในห้องที่เคยมีไอ้ตัวเปี๊ยกอยู่กลับเงียบสนิทเมื่อมันหนีออกไปแล้ว ผมปิดประตูกลับเข้ามาเบาๆ ยืนพิงไว้อย่างนั้น
ขำครับขำ...มันคงกลัวผมมากจริงๆ เพราะวิ่งหนีออกไปจากห้องทั้งๆที่ยังใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่เลย...ดีนะที่เป็นเวลาดึกใกล้เช้าแล้ว คงไม่มีใครเปิดมาเห็นให้ผมหวง
หา?...ทำไมผมไม่ตามไปจับมันกลับมาอะจึ๊กอะจึ๋ยกระดึ๋ยกึ๋ย(?)น่ะเหรอ?
จะตามทำไมให้เสียแรงล่ะครับ...เดี๋ยวมันก็กลับมาอยู่ดี...
...ก็กุญแจห้องนอนมัน..อยู่ในมือผมนี่ไงล่ะ...หึๆๆๆ
+++++++++++++++++++++++++++
END
-
อ่า
น่ารักจังงงง :o8:
แต่ว่า ค้างคาไปมั้ยค่ะ
งือออออออออออออ ต่อหน่อยได้มั้ยอ่ะ
นะนะนะนะนะนะนะ
ถือซะว่าของขวํญวันวาเลนไทน์
-
ระวังจะหนีไปนอนตากน้ำค้างคนเดียวซัล่ะฮะ :laugh:
น่ารักดีนะฮะ จะรอติดตามผลงานอื่น ๆ แล้วกันเนอะ :bye2:
-
ม่ายน่าจบเล้ย
ชอบอ่ะ
:impress2:
-
กรี๊ดดดดดดด....น่าร้ากกกกกกก สมกับที่ต้อนรับวัน Valentine เลย :กอด1:
อยากให้เป็นเรื่องยาวจังเลย ส่งสายตา...ปิ้งๆ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ :L1:
-
END แล้วเหรอ
ต่ออีกนิดดิ น่าสนุกออกนะ
นะ นะ
-
ไม่อยากให้จบแค่นี้เลยอ่ะ
สนุกมากมาย
-
:oo1: :oo1: :oo1:
:o8: :o8: :o8:
:-[ :-[ :-[
:impress2: :impress2:
-
เรื่อง สั้น จริง ๆ ด้วย
สั้น จุ๊ด เลยอะ
แต่ ก็ น่า รัก มาก ๆ
-
คุณลูกหมู แหม เป็นแฟนกันมาตั้งแต่บอร์ดลูเซียสแล้ว เพิ่งมาเจอในเล้า
เรื่องสั้นไปหรือเปล่าเนี่ย อ่านแป๊บเดียวจบซะนี่
แล้วมาต่ออีกนะคะ :กอด1:
-
ไม่ทำเป็นเรื่องต่อจริง ๆ เหรอ :impress2:
-
กำลังสนุกเลยค่ะ น่าเสียดายอะ :sad4:
-
ยินดีต้อนรับคุณลูกหมูค่ะ :L2: :L2: :L2:
-
น่ารักครับ น่ารักดีออก
พี่ธีดู....แก่ ๆนะ
ต้าร...จบแล้วแต่ตะแง้วได้น่ารัก กวนจนดูไม่น่าจะอายุอานามขนาดนั้น
แต่มีต่ออีกมั๊ยอ่ะครับ?
อยากอ่าน ๆ ๆ o9
-
น่ารักมากค่ะ :m3:
ชอบนิยายของคุณลูกหมูทุกเรื่องเลยค่ะ
เขียนอ่านสนุก ตัวละครน่ารักน่าหยิก :m1:
แถมอ่านซ้ำไปซ้ำมากี่รอบก็ยังอมยิ้มทุกครั้ง
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ นะคะ
เป็นแฟนคลับจากบอร์ดนู้นมานานเช่นกันค่ะ
.
.
ว่าแต่...เรื่องนี้ไม่มีต่ออีกซักหน่อยเหรอคะ :m13:
อีกซักนิ๊ดนึง.. นะค้าาาาาา :m17:
-
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ :L2:
:กอด1: คุณน้ำค้างกะคุณ van...เจอเพื่อนบอร์ดเก่า :กอด1:
และจากแรงส่ง (บอกไว้ก่อนว่าลูกหมูบ้ายุ) บวกกับความเพ้อเจ้อส่วนตัว...ก็มีตอนต่อจนได้!!!
v
v
v
-
บุหรี่หมดไปสามมวน เบียร์อีกสองขวด มองออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้ายังมืดสนิท ในห้องมีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบาๆ กับเสียงแต๊กๆจากนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา
ผมนั่งไขว่ห้าง กางแขนสองข้างพาดพนักโซฟา วางต้นคอพิงพนัก แหงนหน้ามองเพดาน
ไอ้เปี๊ยกนั่นมันหายไปไหนวะ?
แน่นอนว่ามันเข้าห้องตัวเองไม่ได้หรอก เพราะกุญแจอยู่กับผม จากที่คาดไว้มันควรจะกลับมาโวยวายเต้นแร้งเต้นกาด่าเตี่ยผมได้ตั้งนานแล้วนี่หว่า
เอาเข้าไป...หลังจากที่มันหนีออกไป ผมก็เอาแต่คิดถึงมันตลอด ตั้งแต่แวบแรกที่ได้เห็นหน้า ตอนที่มันกอดคอผมซะแน่นร้องไห้โฮๆ ตอนที่อยู่ใต้ฝักบัวคอยถูเนื้อถูตัวให้มัน ตอนมันร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดเพราะผมดันไปปากหมาใส่มัน
ตอนที่มันพูดซ้ำๆ ในอ้อมกอดผมว่า...ต้ารักธี...
ผมแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากตัวเอง...จูบที่ไร้เดียงสา...ไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ตอบรับ ปล่อยให้ผมตักตวงมันตามใจชอบ ไม่มีการตอบสนองกลับเลยสักนิด ต่างกับจูบที่เคยทำกับคนอื่น
แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ชอบ...ว่ากันตามตรง...ชอบมากด้วยซ้ำ...
ผมเสยผมหน้าตัวเอง หัวเราะขึ้นจมูกเล็กน้อย “ท่าจะบ้าจริงๆด้วยว่ะเรา”
ใช่ว่าผมจะไม่รู้ตัว อาการอย่างนี้เขาเรียกกันว่า...ติดใจ...
“ฮัดเช้ย”
ผมหันไปมองตามทิศทางเสียง...เสียงของไอ้เปี๊ยกดังมาจากหน้าประตู
ตึกตัก...ตึกตัก
แม่ง! ทำไมใจมันเต้นแรงจังวะ? แรงจนต้องยกมือขึ้นกดหน้าอกด้านซ้ายเอาไว้
แต่หลังจากเสียงจาม ทุกอย่างก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง...ผมกับมันกำลังเล่นสงครามประสาทอยู่ ...มันคงรู้แหละ ว่าเสียงจามดังมาถึงในห้อง แต่มันก็ยังรออยู่หน้าประตู รอให้ผมเป็นคนเปิดออกไป และผม...ก็รอให้มันเคาะประตู
แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...
“ฮึ่ย!” สุดท้าย ผมเองที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว ยอมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูเพื่ออัญเชิญมันเข้ามา
...แกร๊ก...
ผมพยายามบิดลูกบิดให้เบาที่สุด ไม่รู้เพื่ออะไรเหมือนกัน เปิดประตูออกไปมองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่ทางเดินที่ว่างเปล่า...หรือมันหนีไปแล้ววะ?
“คร่อกกก”
เสียงมันมาจากด้านล่างครับ ผมก้มลงมอง ไอ้เปี๊ยกมันนั่งกอดเข่าขดตัวอยู่ข้างๆประตูนี่เองครับ...เวร...ให้กูคิดมากไปคนเดียวซะตั้งนาน
ผมนั่งยองๆลง มองหน้ามันอย่างฉุนๆ ตอนแรกว่าจะเตะมันให้คว่ำซะหน่อย แต่พอเห็นไอ้เปี๊ยกหลับตาอ้าปากน้ำลายยืดแล้วก็ทำไม่ลง...มันน่ารักอะครับ
“เฮ้ย!” ผมดีดหน้าผากมันหนึ่งเพี๊ยะ มันก็ขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้วลืมตา...ไอ้เด็กนี่มันตื่นง่ายดีครับ
“เหวอ!” พอมันเห็นหน้าผมเท่านั้นล่ะ สะดุ้งโหยงถอยกรูดซะติดผนัง...นี่ผมน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอวะ?
“ทำไมไม่เคาะประตู?” ผมถามมัน มันไม่ตอบ เอาแต่ถลึงตาโตๆ ใส่ผมลูกเดียว
ผมถอนหายใจทีหนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นยืน กระดิกนิ้วเหมือนเรียกไอ้ตูบ “เข้ามา”
ตอนแรกก็คิดๆ อยู่เหมือนกัน ว่ามันคงจะไม่ยอมเข้ามาจนต้องเสียแรงลากมันอีกยกนึง แต่ผิดคาดครับ มันเดินเข้ามาเงียบๆ ได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆอยู่ข้างหลัง
ผมนั่งลงบนโซฟา มันยืนมอง
“...ผมทำกุญแจหาย” พูดซะเพราะเชียว
“แล้วไง?” ไอ้เปี๊ยกมันคงคิดไม่ถึงครับ ว่าผมจิ๊กกุญแจห้องมันมาเองแหละ ถ้าสังเกตดีๆคงจะเห็นพวงกุญแจวางแอ้งแม้งอยู่ข้างๆตัวผมนี่เอง...แต่เรื่องอะไรจะบอกล่ะครับ
“...”
“ไม่มีที่นอนใช่มั้ยล่ะ?”
มันพยักหน้าหงึก
“ก็เคาะเรียกก็ได้นี่นา จะไปนอนหนาวๆตามทางเดินทำไม” พูดจบผมก็ลุกขึ้นเดินไปหามันครับ มันคงระวังตัวอยู่แล้ว ถึงได้ถอยกรูดออกนอกวงโคจรอย่างนั้น
“อ...อย่าเข้ามานะเว้ย ไม่งั้นมีเรื่อ...” ผมไม่ปล่อยให้มันพูดจบหรอกครับ จัดการคว้าท้ายทอยมันกดจูบให้หายคิดถึงซักฟอดหนักๆ มันก็ดิ้นขลุกขลัก ร้องอื้อใหญ่
จนผมพอใจนั่นแหละครับ ถึงได้ยอมปล่อยปากมัน แต่ก็ยังไม่ถอยออกห่าง ยังคลอเคลียอยู่ที่ปลายจมูกน่ารักๆ อยู่ ก็จมูกมันเล็กๆ โด่งๆ น่างับดีชะมัด
“กลัวอะไร?”
คราวนี้มันถลึงตา ปากบึ้งใหญ่เลยครับ พอจะจับจุดมันได้แล้ว...ไอ้เปี๊ยกนี่มันยั่วง่าย แถมยังปากดีอีกต่างหาก
“ใครกลัววะ?” มันตอบทั้งๆที่ยังต้านแรงมือผมอยู่
ผมปล่อยมือมัน มันก็งงหน่อยๆ แหละว่าทำไมถึงยอมง่ายๆ ผมเดินไปทางเตียงนอนพลางแกล้งหาวดังๆ
“ง่วงแล้ว มานอนได้แล้วไอ้เปี๊ยก”
“ใครเปี๊ยกวะ...กูชื่อต้าโว้ย” มันเถียงฉอดไม่ยอมเดินตาม ชี้นิ้วไปที่โซฟา “จะนอนตรงนี้”
ผมเลยหันไปหลิ่วตา ทำหน้ายิ้มๆ เย้ยมัน “ไหนว่าไม่กลัว จะไปนอนตรงนั้นทำไมล่ะครับ น้องกีต้าร์”
หน้ามันยิ่งบึ้งกว่าเดิมอีก มันเดินลงส้นเท้าแซงหน้าผม กระโดดลงนอนกางแขนกางขากลางเตียงเลยครับ
“กูชื่อต้า ไม่ใช่กีต้าร์...ต้า ภาษาจีนที่แปลว่าใหญ่น่ะ รู้จักปะลุง?” น่าน...ทำท่าภูมิใจอีก ไอ้เปี๊ยกเอ๊ย ตัวกระเปี๊ยกเดียว เสือกชื่อใหญ่
ผมหัวเราะนิดหน่อย ไม่อยากกวนตีนมันแล้วครับ เดี๋ยวตามันหลุดออกจากเบ้า...ที่สำคัญมีอย่างอื่นน่าทำมากกว่ากวนตีนมันซะอีก
ผมนั่งลงบนขอบเตียง ขยี้หัวมันแรงๆ มันก็ขยับหนี แยกเขี้ยวใหญ่ “พี่ก็ไม่ได้ชื่อลุง”
ผมวางสองแขนคร่อมมันเอาไว้ คราวนี้ก็หมดทางหนีล่ะครับ หึๆ “เรียกใหม่ให้ถูกๆ...พี่ชื่อธี”
จากที่มันดิ้นดุ๊กดิ๊กไม่หยุด พอได้ยินชื่อผมเท่านั้นแหละ มันนิ่งอึ้งไปเลย
เงียบไปพักใหญ่ อยู่ๆ มันก็หันหน้ามาสบตาผม แค่นเสียงลอดไรฟัน...โกรธอะไรวะ? “อย่ามาล้อกูเล่น”
อ๋อ...ไอ้เชี่ยที่มันแอบรักก็ชื่อธีนี่หว่า มันคงคิดว่าผมล้อมันเล่น...ผมเอามือจะปัดผมหน้ามันให้ มันก็ปัดมือผมออกอย่างแรง ทำท่าจะพยศจนผมต้องเอาเข่ากดหน้าท้องมันไว้
“ไม่ได้ล้อเล่น พี่ชื่อธีจริงๆ”
ผมเน้นเสียงหนักแน่น คราวนี้จากที่มันทำท่ากระฟัดกระเฟียด กลายเป็นนอนนิ่งซึมไปเลย ตามันเริ่มแฉะๆ จมูกเริ่มแดงๆ หน่อยนึงแล้วด้วย
“ธี...” น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งลงเคลียแก้มใสๆของมัน มันพยายามกัดปากล่างกลั้นสะอื้นใหญ่
ผมเอานิ้วปาดน้ำตาให้มัน แล้วค่อยลูบริมฝีปากเบาๆ ช้ำหมดเลยครับ...ยิ่งดูยั่วยวนเข้าไปใหญ่
ตอนนี้มันหลับตาปี๋ สะอื้นไม่หยุด
“ธี...ฮึก...ธี...”
ผมเอามือปิดตามันไว้ มือผมใหญ่ขนาดปิดมิดทั้งสองตาเลยครับ ไอ้เปี๊ยกนี่มันบอบบางจริงๆนะ
ผมจูบแก้มมันเบาๆ “เรียกพี่ธีสิ”
มันไม่ฟังผม เอาแต่ร้องเรียกธีๆๆ อยู่นั่นแหละ ด้วยความฉุน ผมเลยบดจูบลงไปที่ปากมันอย่างแรง มันอ้าปากจะร้องตกใจ ผมเลยได้โอกาสใช้ลิ้นเข้าไปสำรวจปากมันได้เต็มที่ มันร้องอู้อี้ เอามือจับหน้าผมออกแรงดันจนรู้สึกรำคาญ ผมก็เลยรวบสองมือมันไว้เหนือหัวซะเลย
ผมใช้ต้นขาดันเข้าไปที่หว่างขามัน บดเบียดจุดเร้าอารมณ์ให้ มันส่งเสียงตกใจพยายามดิ้นให้หลุด ทำให้ส่วนสำคัญของมันยิ่งถูไถกับหน้าขาผมมากกว่าเดิม สักพักก็รู้สึกได้ว่ามันเริ่มมีอารมณ์ล่ะครับ ผมเลยเปลี่ยนจากหน้าขา เป็นส่วนล่างของผมแทน เบียดกันอยู่อย่างนั้น ไม่นานก็รู้สึกได้ว่าแขนทั้งสองข้างของมันหมดแรงต้านไปแล้ว
ผมปล่อยมือมัน ย้ายมือมาสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อคลุมอาบน้ำแทน ลูบไปทั่วแผ่นอกเนียนลื่น สะดุดกับตุ่มเล็กๆ ผมละจากริมฝีปาก เลื่อนตัวลงมาขบเม้มตุ่มนั้นแทน
“อื้อ!” มันสะดุ้งโหยงกัดปากห้ามเสียงตัวเอง
เหมือนถูกท้าทายครับ ผมไม่ยอมแพ้หรอก จัดการเลียบ้างดูดบ้างจนมันยอมครางออกมาได้...ต้องยอมรับเลยครับ ว่าเสียงครางมันเร้าอารมณ์มาก
ไล้เลียลงมาเรื่อยๆ ไม่สนใจฝ่ามือขาวที่คอยก่อกวนอย่างอ่อนแรง จนสุดท้ายลิ้นผมก็ได้พบกับเจ้าน้องชายของมัน
หึ...ตัวมันทั้งตัว ไม่มีส่วนไหนเหมาะกับชื่อ ‘ต้า’ เล้ย~
แค่เอามือจับเท่านั้นล่ะ สะดุ้งโหยงยังกับโดนน้ำร้อนลวก...ท่าทางอย่างนี้ยิ่งทำให้ผมตื่นเต้นเข้าไปใหญ่...เพราะมันคืออาการของคน ‘ไม่เคย’
ผมอ้าปาก ครอบครองส่วนอ่อนไหวของมันเอาไว้ มือก็คอยกดสะโพกไม่ให้ขยับหนี จากตอนแรกที่ดิ้นไปมาสุดท้ายมันก็แพ้อารมณ์ตัวเองจนได้ สะโพกน้อยๆของมันเลยกลายเป็นแอ่นรับแทน
“หยุด..พ...พอแล้ว...ฮือ...พอ...” มันร้องไห้ครับ...น่าสงสาร แต่ผมไม่หยุดให้หรอก ผมใช้มือช่วยขยับให้เร็วขึ้น ปากก็ยังขบเม้มอยู่อย่างนั้น จนสุดท้ายมันร้องเสียงดัง ลำตัวแอ่นเกร็ง แล้วก็ปลดปล่อยออกมา
บอกตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำอะไรกับผู้ชาย...แน่นอนว่าเป็นครั้งแรกที่ผม...ใช้ปาก...แรงฉีดค่อนข้างแรงจนผมตั้งตัวไม่ทัน น้ำรสฝาดของมันเข้าคอจนผมต้องถอยออกมาสำลักไอ
ยกมือปาดคางตัวเอง มองของเหลวสีขาวขุ่นที่เลอะมือ ก่อนจะละสายตาไปมองไอ้เปี๊ยก ตอนนี้มันนอนหอบระทวย หลับตาปี๋ หน้าท้องก็เลอะเทอะจากการปลดปล่อยไม่แพ้มือผมเลย
มันปลดปล่อยไปแล้ว...แต่ผมยัง...แล้วตอนนี้ก็ปวดหนึบจนแทบจะทนไม่ได้แล้วด้วย
ผมจับขาข้างหนึ่งของมันยกขึ้นพาดบ่า มันกระตุกน้อยๆ แต่ก็ไม่มีแรงต่อต้าน
มองช่องทางข้างหลัง ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก...ก็พอจะรู้มาบ้าง ว่าทำกับผู้ชายต้องทำยังไง...แต่...เล็กขนาดนั้นจะเข้าไปได้ยังไงวะ?
ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมลองเอานิ้วกดนวดเบาๆ ดู มันแหงนหน้าเกร็งตัวเลยครับ ลองนวดๆต่อไปสักพักมันก็เริ่มผ่อนคลาย เลยได้ทีลองสอดนิ้วเข้าไปดู
“โอ๊ย!!” ไอ้ตัวแสบร้องลั่น ผมว่ามันเจ็บนะ...ก็ควรจะเจ็บอยู่หรอก ทั้งฝืดทั้งแน่นขนาดนั้น
ผมหันซ้ายหันขวา หาเครื่องมือช่วยหล่อลื่น แต่ก็ไม่เจอครับ...ก็แหงล่ะ ใครมันจะเตรียมมาไว้ล่ะ...สุดท้ายเลยจัดการป้ายคราบเลอะๆ บนหน้าท้องมันมาแทน...ก็คงจะพอถูไถไปได้
ค่อยๆ สอดเข้าไปได้นิ้วนึง อีกมือก็ช่วยเล้าโลมส่วนหน้าให้มัน ปากก็คอยจูบปากมันเบาๆ ได้ยินมันร้องประท้วงในคอเหมือนกัน แต่ฟังไม่รู้เรื่อง...ก็ถือว่าไม่ได้ห้ามละกันนะครับ หึๆ
ผ่านไปได้สามนิ้ว ผมคิดว่าคงจะพอใช้ได้แล้ว จัดการแยกขาสองข้างมันออกกว้าง แล้วค่อยๆสอดใส่น้องชายของผมเข้าไป ผ่านไปได้นิดเดียวล่ะครับ มันร้องเสียงดัง เอาแรงจากไหนไม่รู้ดิ้นพราดๆจนต้องกดไว้แน่นเลยครับ
“เจ็บ...ไม่เอา...ฮึก...อือ...”
ถึงตอนนี้จะสงสารมัน แต่ก็สงสารตัวเองเหมือนกันครับ...ให้หยุดตอนนี้ ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า...ผมกดบ่ามันไว้ ดันตัวเองเข้าไปช้าๆ มันก็ร้องไม่หยุด สองแขนยกขึ้นปิดตาตัวเอง กัดริมฝีปากซะจนซ้ำ
จนเข้าไปสุดได้ ผมก็ค่อยผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ รอให้มันนิ่งได้สักพักถึงค่อยขยับต่อ
“ฮือ...อือ...ฮือ...” มันยังร้องอยู่ครับ แต่ไม่มีคำว่า ‘ไม่’ แล้ว
ถ้าจะให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้...ผมบอกไม่ถูกเหมือนกัน...รู้แต่ว่ามันดี...ดีกว่าทุกครั้งที่เคย...ผมขยับสะโพกเร็วขึ้น หนักขึ้นเรื่อยๆ มันก็ร้องดังขึ้นเหมือนกัน
“ฮือ...ธี...ธี...ฮือ...”
เสียงร้องมันดังเข้าหู มันร้องครางไปเรียกชื่อไป
...ชื่อของผม...หรือชื่อของเพื่อนมันกันล่ะ?...
ผมเอื้อมมือไปปิดปากมัน มันก็ยังร้องไม่หยุด ได้ยินเป็นเสียงอู้อี้ แต่ก็ยังรู้อยู่ดีว่ามันร้องว่า...ธี...
ถ้าจะให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้น่ะเหรอ...ไม่รู้สิ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากปลดปล่อยจนหายอยากแล้ว ผมก็ลุกขึ้นอย่างหัวเสีย เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ปล่อยให้มันนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น
...ธี...
ปึ้ก!!
กำปั้นต่อยลงบนผนังกระเบื้องอย่างแรง แต่ไม่ยักเจ็บ เพราะตอนนี้มันเจ็บตรงอื่นมากกว่า
ผมเสยผมที่เปียกน้ำขึ้น กัดฟันแน่น
“โธ่เว้ย!”
ผมโมโหอะไรนะ? แฟนกันก็ไม่ใช่ ก็แค่คู่นอนข้ามคืน มันจะเรียกชื่อใคร มันจะรักใครก็ช่างมัน
...
...ธี...
...
...ผมคงจะเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอออกมาจากห้องน้ำ ท้องฟ้าภายนอกก็เริ่มสว่างพอดี ผมกวาดตามองไปบนเตียง...ไม่เจอมันนอนอยู่เลย
มองไปทางโซฟาตัวใหญ่ ที่ที่ผมวางกุญแจทิ้งเอาไว้...ว่างเปล่า...
...ก็แค่คู่นอนข้ามคืน...
ผมเดินออกไปที่ระเบียง หยิบซองบุหรี่ คาบไว้หนึ่งมวน จุดไฟอัดควันเข้าปอด แล้วปล่อยให้ควันสีเทาจางลอยอ้อยอิ่งออกจากจมูก...ควันจางๆ ถูกลมทะเลพัดออกไปอย่างรวดเร็ว กลืนหายไปเป็นเนื้อเดียวกับท้องฟ้าที่เริ่มสว่าง สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร
...ก็แค่นั้น...
ก็เหมือนความรักที่ผ่านๆ มา ได้มาง่าย ปล่อยไปก็ง่าย สุดท้ายก็ว่างเปล่า แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร...เพราะมันได้มาง่าย
ไม่ได้เดือดร้อนอะไร...จริงๆงั้นเหรอ?
พอใจแค่นี้น่ะเหรอ?
คำตอบคือ...ไม่...
ผมหัวเราะเบาๆ...เดินหันหลังกลับเข้าห้องนอน ปิดหน้าต่างเพื่อกันเสียงคลื่นที่น่าหนวกหู
แต่เสียงที่หน้าต่างกันไม่อยู่...คือเสียงหัวเราะเยาะตัวเอง...กับอีกเสียงในความทรงจำ...
...ธี...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
หึๆๆ นี่ไม่ใช่ 14 กุมภาวันวาเลนไทน์แล้วนะ ทุกท่าน หึๆๆๆ o18
-
อ่านแล้วเจ็บจี๊ดๆ
ธีเอ๊ยยย สงสัยต้องไปเริ่มนับหนึ่งใหม่ล่ะนะ
ดีใจมากมายที่มาต่อครับ
-
ต้อบรับเรื่องใหม่ของคุณลูกหมูครับ ^__^ ... หุ หุ อาจจะเข้ามาต้องรับช้าไปนิดนะครับ
ดีใจมากมายครับ ที่คุณลูกหมูแต่งต่อให้ยาวขึ้น ... อ่านแล้วสนุกดี ชอบมากครับ
และแล้วก็ได้ลุ้นต่อ จะง้อ จะเข้าใจกันยังไงน้า ?? (^__^)
ขอบคุณนะครับ ... บวก 1 เป็นกำลังใจให้ .. รอตอนต่อไปนะครับ
-
ืได้อ่านต่อแล้ว
:กอด1:
-
แค่ 2 ตอนแรกก็แรงเลยอ่ะ
อิอิ
-
โฮกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านต่ออีกแล้ววววว
พี่ธีน่าสงสารอ่ะ ดันมาชื่อซ้ำกันอีก
เลยไม่รู้ว่าตาร์เรียกใครอะไรยังไงเลย
:serius2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบ
ชอบพี่ธี
-
อ้ากกกก มาต่อแล้วววววววว
สงสารพี่ธีอ่ะ แต่ก็นะ
น้องต้าก็น่าสงสารรร
มาต่ออีกนะคะ ชอบๆๆๆๆ :L2:
-
:m4: เย้ ๆ ๆ ... ดีใจจังเลย...
คุณลูกหมูเขียนต่อแล้ว
คุณพี่ธี สู้ ๆ :a2:
ตอนนี้ได้ตัวน้องต้ามาแล้ว ต่อไปก็พิชิตหัวใจน้องให้ได้เน้อ..
.
.
ถึงจะเลยวันแห่งความรักมาแล้วแต่ก็ยังอยู่ในเดือนแห่งความรักนะค้าาาา
อย่าให้เศร้านานเลยนะคะ :กอด1:คนเขียนค่ะ
-
:impress2:ชอบๆๆน่ารักกกก ชอบๆๆ o13
-
อร๊ายยยยยยยย นิยายเรื่องใหม่ ของน้องลูกหมุ :impress2:
เปิดฉากมา ก้อนะ ฟัดเหวี่ยงๆ กันซะแล่ะ อิอิ
แอร๊ยยไอพี่ธี หม่ำน้องใหญ่ (ต้าร์) ไปซะแล่ะ
เอาน่า ไหนๆปล้ำก้อปล้ำไปแล้ว
ถ้ายังทำให้น้องต้าร์รักไม่ได้ เสียชื่อหนุ่มหล่อนามว่าพี่ธี กันพอดี สู้สู้ o13
จิ้ม+ :z13: ให้คุนน้องลูกหมู คิคิ
-
ลุงรังแกเด็ก :laugh:
-
สนุกดีแค่ สองตอนแรก ก็หนุกแล้ว
รออ่านต่อนะ :L2: :L2: :L2:
-
:monkeysad:
-
:impress3:
เศร้า...
-
:m15: :m15: :m15:
เพิ่งเห็นเรื่องนี้งะ ข้ามไปได้ไงเนี่ย
อ่านทันละยาวมาก +1 ให้เลย อิๆ
:mc4: :mc4: :mc4:
ขอเจิมอีกรอบน๊า
-
แค่ตอนสองก็ขืนใจเค้าแล้วววววววววววววววววววววววววววว
-
:z13: :z13: โดนจิ้ม ดิ้นกระแด่วๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะค้า :pig4:
++++++++++++++++++++++++
แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...
ผมนอนฟังเสียงนาฬิกา พลิกตัวไปมาก็หลายรอบจนขี้เกียจจะนับ หลับตาแล้วก็ลืม สักพักก็หลับ แล้วก็ต้องลืมใหม่
...นอนไม่หลับ...
...ธี...
ในหูได้ยินแต่เสียงร้องเรียกชื่อปนหอบสะอื้น ไอ้เปี๊ยกครางออกมาทุกครั้งที่ผมเสือกตัวเข้าไปอย่างรุนแรง ทำไปด้วยความฉุนเฉียว...เพียงแค่คิดว่ามันกำลังคิดถึงใครอยู่ทั้งๆที่ผมกำลังอยู่ในตัวมัน...ผมก็หงุดหงิดจนยั้งตัวเองไม่อยู่
ริมฝีปากที่นุ่มหยุ่น หอมหวานอย่างกับช็อคโกแล็ตรสเหล้า เนื้อตัวที่ขาวกระจ่างแม้จะอยู่ในห้องที่เปิดไฟแค่สลัวๆ ปฏิกิริยาไร้เดียงสาบอกได้ว่าไม่เคยมาก่อน แล้วยังช่องทางคับแคบที่ตอดรัดจนร้อนอย่างกับไฟเผาอย่างนั้น
...ลืมไม่ลง...
ผมลุกขึ้นนั่ง ล้วงมือเข้าไปใต้เสื้อยืดคอย้วย เกาหน้าท้องตัวเองแรงๆ อีกมือก็ขยี้ผมจนยุ่งไปหมด แล้วล้มตัวลงนอนอีกรอบ ถอนหายใจหนักๆหนึ่งที พยายามหลับตาลง ข่มใจไม่ให้ไปคิดถึงมัน
...อือ...อือ...
หึ...ถ้าอาการในคืนก่อนคือ ‘ติดใจ’ อาการในคืนนี้ก็คงจะเป็น ‘หลงใหล’ ซะล่ะมั้ง
...พอ...พอแล้ว...ฮือ...
...ครั้งแรกของมัน...เมื่อคืนผมปลดปล่อยไปสามครั้ง...ทั้งๆที่เป็นครั้งแรกของมัน...ผมดึงดันสอดใส่เข้าไป...ทั้งๆที่มันยังไม่พร้อม
หลังจากออกมาจากห้องน้ำ ตัวมันก็หายไป ทิ้งไว้แค่รอยเลือดเป็นวงอยู่บนผ้าปูที่นอนสีขาว ตอนแรกหงุดหงิดจัด เลยยังไม่ทันได้เห็น มาสะดุดตาตอนที่อารมณ์เริ่มเย็นลงแล้ว ถึงได้รู้สึกกระวนกระวาย
มันจะเป็นอะไรรึเปล่า?
หลังจากนั้นก็เช้าพอดี หน้าที่ผู้อำนวยความสะดวกอย่างผมก็ต้องออกไปทำงาน หัวปั่นจนหยดสุดท้าย ตอนบ่ายเรือเทียบท่า ร่ำลาลูกค้าจนเสร็จ ก็หามันไม่เจอซะแล้ว...ก็ยังไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไร
แต่พอกลับมาถึงบ้าน ล้มตัวลงนอน กลับคิดถึงแต่เรื่องของมัน
...ต้ารักธี...
+++++++++++++++++++++++++++++
“อ้าว! พี่ธี วันนี้หยุดไม่ใช่เหรอคะ?” แอนเงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์ตรงหน้า ทักทายผมอย่างแปลกใจ
“อืม...มีธุระนิดหน่อยน่ะ” ผมตอบพลางเดินไปทางตู้เอกสาร เลือกแฟ้มข้อมูลลูกค้าเล่มล่าสุดออกมา วางลงบนโต๊ะทำงาน พลิกหน้ากระดาษไปเรื่อย
“....” นิ่งไปพักใหญ่หลังจากที่พลิกมาได้สามสี่หน้า ตั้งใจจะหาชื่อมัน...มันก็ชื่อต้าไง...แล้วชื่อจริงล่ะวะ?...
“มีไรเปล่าคะ?” แอนเดินอ้อมมาข้างหลัง ชะโงกหน้าเข้ามาดูแฟ้ม...สอดรู้สอดเห็นเชียวนะเอ็ง
“เปล่าหรอก...ไม่มีอะไร แค่...เอ่อ...” ทำไมต้องร้อนตัวด้วยวะตู เฮ้อ!
สาบานได้ว่าผมได้ยินเสียงหัวเราะขึ้นจมูก หันกลับไปมองก็พบว่ายัยแอนหลิ่วตายิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ “จะหาชื่อน้องน่ารักคนนั้นใช่ม้า~”
“เอ่อ...” เฮ้ย! ทำไมหน้ามันร้อนๆ “ก็...เออเว้ย...ไอ้เปี๊ยกมันลืมของไว้ ว่าจะเอาไปคืน”
แอนมันกลั้นหัวเราะครับ! ผู้อ่านดูมันเด้! มันแทรกตัวเข้ามาด้านหน้าผม แล้วพลิกหน้ากระดาษพรึ่บพรั่บ พอถึงหน้าที่ใช่ ก็ปล่อยให้ผมก้มหน้าคว้ากระดาษจดยิกๆ
ผมว่านะ...ไอ้ใบกรอกรายละเอียดลูกค้าเราคงได้เวลาต้องปรับปรุงใหม่แล้วล่ะ ถามทำไมวะ รายด้งรายได้ รู้จักบริษัทมาจากไหน จะมาใช้บริการอีกหรือไม่...ทำไมไม่รู้จักถามวันเกิด อาหารที่ชอบ หรืองานอดิเรกซะบ้างวะ?
พอผมจดเสร็จก็รีบยัดกระดาษเข้ากระเป๋ากางเกง หันกลับไปมอง ยัยแอนก็ยังยืนเหล่ตาอยู่นั่นแหละ งานการไม่รู้จักทำ เดี๊ยะหักเงินเดือนซะนี่
“มีอะไร” ผมทำเสียงเข้มถามมัน...ดู๊ดู มันไม่ยักกลัว...ทีไอ้เด็กบ้านั้น ยังไม่ทันพูดเลย แค่เข้าใกล้ก็ถอยกรูดก่อนแล้ว
“เปล๊า~” มันตอบกลั้วหัวเราะ
ขี้เกียจฟาดปากกับมันครับ ผมเลยเดินหนีออกมาซะเลย ยังได้ยินเสียงมันตะโกนตามหลังมาอีก
“เอาหัวใจไปคืนเจ้าของหรอคะพี่ 555”
...ไอ้เชี่ย...
+++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ผมกำลังยืนพิงรถตัวเองอยู่ข้างถนนครับ ด้านหน้าสำนักงานของไอ้เปี๊ยกนั่นแหละ สาเหตุก็เพราะที่อยู่ที่มันกรอกในใบสอบถามดันเป็นที่อยู่บริษัท แทนที่จะเป็นที่อยู่บ้านตัวเอง
มองนาฬิกาข้อมือ...นี่ผมยืนรอมันมาชั่วโมงครึ่งแล้วเหรอเนี่ย? คนอย่างผมเนี่ยนะ ต้องมายืนตากลมร้อนสูดควันรถรอไอ้เด็กปากหมา...แต่หน้าตา...โคตรน่ารัก...อย่างนี้
...เฮ้อ...
กำลังคิดอยู่ว่าจะเดินไปนั่งที่ร้านกาแฟฝั่งตรงข้ามดีมั้ย...ที่ไม่ไปตั้งแต่แรกเพราะกลัวมันออกมาแล้วมองไม่เห็นน่ะครับ...ชะเง้อมองร้านกระจกท่าทางจะเย็นสบายอยู่หมาดๆ มันก็เดินเปิดประตูออกมาจากบริษัทพอดี
วันนี้มันอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีฟ้าอ่อน ผูกเน็คไทเข้าชุด กับกางเกงแส็คสีดำ ดูแล้วค่อยเหมือนคนเรียนจบแล้วหน่อย...เฉพาะการแต่งตัวนะครับ ผมว่ายังไงหน้าตามันก็ยังเด็กอยู่ดี
มันเดินถือกระเป๋าเป้ ก้มหน้างุดๆ ไม่มองหน้าหมาหน้าแมวที่ไหนทั้งนั้น ขนาดเฉียดหน้าผมไปมันยังไม่รู้สึกตัวเลย
ผมเดินตามมันไป ดูท่าเดินมันก็พอจะรู้ว่าเจ็บอะนะ เขย่งซะขนาดนั้น แถมยังเดินช้าเต่าคลานอีก เห็นแล้วสงสารครับ
ผมควักมือถือขึ้น กดเบอร์ที่เพิ่งเมมเข้าเครื่อง...ที่จริงจะเรียกมันเลยก็ได้แหละครับ แต่อยากแอบมองมันอีกหน่อย
มันหยุดเดิน ล้วงกระเป๋ากางเกง คว้ามือถือขึ้นมาดูหน้าจอ มันไม่รู้หรอกครับว่าใครโทรมา...ดูมันลังเลหน่อยๆ ก่อนจะกดรับ
“ฮัลโหล”
“...” เวร...พูดไม่ออก ได้ยินเสียงมันแล้วใจสั่นครับ คิดถึงแต่ตอนที่มันร้องครางอยู่ใต้ตัวผม
“ฮัลโหล” เสียงมันหนักขึ้นนิดหน่อย....ไอ้เปี๊ยกนี่มันขี้หงุดหงิดง่ายนะครับ
ปิ๊น!
เสียงแตรรถข้างถนนดังขึ้นพอดี มันคงดังเข้าไปในโทรศัพท์ด้วย ไอ้เปี๊ยกมันเลยเอะใจ เอาโทรศัพท์ออกจากหูแล้วหันหน้ามองรอบๆตัว
ตอนนี้ผมยืนอยู่ข้างหลังมัน ห่างไปซักสิบกว่าเมตรได้ พอมันหันมาจ๊ะเอ๋ผมเท่านั้นล่ะ
“เฮ้ย!” แม่ม...หันกลับวิ่งหนีไปเฉยเลย แล้วผมจะทำไงได้ล่ะครับ นอกจาก...วิ่งตาม
คว้าแขนมันได้ มันก็หันกลับมาถลึงตาใส่ผมทันที “ไอ้เชี่ย มึงต้องการอะไร!” พูดไม่เพราะเลยครับ
ผมฟาดหัวมันไปทีนึง คราวนี้มันยิ่งถลึงตาใส่ใหญ่
ผมจับข้อมือมันไว้ไม่ปล่อย ล้วงกระเป๋ากางเกง แล้วเอาถุงก๊อบแก๊บใบเล็กใส่ในมือมัน มันก็มองขมวดคิ้วงงๆล่ะครับ
“อะไร” มันถาม
“ยา” ผมตอบมันสั้นๆ...มันนึกอยู่นานว่ายาอะไร ผมเลยชี้ลงข้างล่าง เท่านั้นแหละครับ หน้าแดงแจ๋เลย
“ไม่เอา” มันสะบัดหน้าหนี ทำท่าจะดึงมือออก แต่ผมไม่ยอมปล่อย
“จะเอาไปทาเองดีๆ หรือจะให้ทาให้ล่ะ?” ไอ้นี่ต้องขู่ครับ ถึงค่อยยอมรับไป
มันยังพูดงุบงิบอยู่ “ไม่ขอบคุณหรอกนะเว้ย”
“ก็ไม่ได้ขอให้ขอบคุณ” ถลึงตาอีกแล้วครับ...น่ารักจัง...ผมจับข้อมือมัน เดินหันหลังกลับไปทางที่เดินมา มันก็ขืนตัวเอาไว้ไม่ยอมเดินตาม
“ไปไหน?”
“ไปรถ”
“ไปทำไม ไม่ไป จะกลับบ้าน ปล่อย” มันแง่งเสียงไม่หยุดเลยครับ แถมยังดึงไม่ผ่อนเลย
สุดท้ายผมเลยหันหน้ากลับไป กระซิบใส่หูมัน “จะยืนจับมือกันอยู่กลางถนนอย่างนี้ซักชั่วโมงก็ได้นะ”
มันถึงยอมฮึดฮัดเดินตามมาข้างหลัง แถมมีการเหยียบส้นรองเท้าผมอีกต่างหาก แม่ง! สะดุดเกือบล้ม...ไอ้ตัวแสบนี่!
พอผมพามันยัดเข้ามาในรถได้ ก็ถามมัน “จะกินอะไร”
มันนั่งหน้าบู้ มองตรงอย่างเดียว “ไม่กิน”
ผมถอนหายใจเฮือกหนึ่ง แล้วขับรถไปห้างใกล้ๆ
พอจอดรถในที่จอดเรียบร้อย ก็เปิดประตูออกมา ไอ้เปี๊ยกยังนั่งคอแข็งอยู่เลยครับ ผมเลยต้องเดินไปเปิดประตูฝั่งมัน ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ “ลงมาได้แล้ว”
“ก็บอกว่าไม่กิน จะกลับบ้าน”
“กินก่อนน่า เดี๋ยวพาไปส่ง” โอกาสล่ะครับ จะได้รู้จักบ้านมัน ฮี่ๆ
มันหันขวับมาทางผม จ้องเขม็ง “ถามจริงเหอะ มาหาทำไม...รู้สึกผิดหรือไง?”
สะอึกเลยครับ คำถามนี้...จะว่ามาหาเพราะอะไร...รู้สึกผิดก็ส่วนหนึ่ง แต่มันแค่ส่วนเล็กเท่านั้นเองนี่นา แล้วเหตุผลหลักล่ะ?...
ผมเงียบไปนาน มันก็ยังจ้องผมอยู่ ปากแดงๆที่คอยแต่จะพูดเชือดเฉือนขยับน้อยๆ “หรือว่า...”
“หรือว่าลุงชอบผม?” ...ชะ ไอ้นี่ปากกล้าจังวะ กับเพื่อนมันไม่กล้าบอก ทีงี้ละถามหน้าตาเฉย
“...ไม่ใช่ลุง เรียกพี่ธีดิ” หน้าผมร้อนผ่าว ไม่กล้าสบตามัน
มันซึมกับชื่อนี้ไปนิดหน่อย...รักเพื่อนมากขนาดนี้เลยเหรอ...
“ตอบไม่ตรงคำถาม” มันก้มหน้าพูด แต่ก็ยอมเดินลงจากรถนะครับ มันเดินลงมายืนอยู่หน้าผม จ้องตาผมไม่กระพริบ แล้วก็ค่อยๆเดินเข้ามาใกล้
ตึกตัก...ตึกตัก
เฮ้ย! หยุดใจสั่นได้แล้ว กะอีแค่เด็กคนเดียว
มันยังไม่หยุดครับ มันใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...เรื่อยๆ...
...
...
...
“อั้ก!!!” จุกเลยครับ ลูกชายโพ้ม!!! ผมลงไปนั่งยองๆงอตัว หน้าเขียวหน้าแดงอยู่อย่างนั้น มันก็ยังยืนมองนิ่งๆ...ไม่นิ่งเท่าไหร่หรอก ผมว่าผมเห็นมันยกมุมปากนะ
“สำหรับลุงหื่นกาม” มันยืนกอดอกพูด...ดีนะครับที่ลานจอดรถนี้ไม่มีคนผ่านมา ไม่งั้นอายตายหะ
มันยังยืนรอผมอยู่นิดหน่อย พอทุเลาพอจะลุกขึ้นยืนได้ มันก็หันหลังเดินนำหน้าผมไปเลย
“ไปได้แล้ว หิว...เลี้ยงด้วย”
นี่ผมเป็นไอ้ลูกหมาของมันไปแล้วเหรอ?
++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไอ้เปี๊ยกนี่มันนักกินของแท้แน่นอนไม่ต้องสงสัยเลยครับ ที่เคยเห็นมันกินข้าวผัดขนาดสี่คนกินบนเรือนั่นน่ะ ยังน้อยไป...ผมว่าต่อไปถ้าไม่อยากหมดตัว คงต้องพาไปเลี้ยงบุฟเฟต์
“เฮ้ย! อิ่มยัง เดี๋ยวท้องอืด” ผมปรามมัน มันก็ยังไม่หยุดครับ ยังคงคีบซูชิใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆอยู่อย่างนั้น
“ทำไม กลัวหมดตัวหรือไง...โหย ผู้ใหญ่ไรว้า งกชะมัด” อ้าว กวนตีนอีก กูอุตส่าห์ห่วง
ก็รอมันสวาปามต่อไปล่ะครับ...ไม่เข้าใจจริงๆ ตัวกะเปี๊ยกเดียวเอาอาหารไปไว้ตรงไหน...
สุดท้ายมันก็ยอมวางตะเกียบ...แล้วก็หันไปหาพนักงาน... “น้องๆ ขอเมนูหน่อย”
เฮ้ย!!
มันหันมามองหน้าผมแล้วหัวเราะเอิ้กๆ “ล้อเล่นน่ะ”
แม่ง...เกิดมาเพิ่งเคยถูกเด็กแกล้งตลอดก็คราวนี้ล่ะครับ...สงสัยผมจะเป็นฝ่ายแพ้ทางมันนะเนี่ย
พอมันเลิกกินได้ ผมก็คว้าซองยาที่วางอยู่บนโต๊ะ หยิบยาลดไข้ยื่นให้...ก็พอจะรู้ตอนที่จับมือมันน่ะครับ ว่าตัวมันรุมๆหน่อยๆ
มันรับไปกำไว้ในมือ อีกมือก็ล้วงๆควักๆเอามือถือออกมาจากกระเป๋ากางเกง พอมันมองหน้าจอเท่านั้นล่ะ หน้าเศร้าลงทันที
“ว่าไง”
“อือ...กินข้าวอยู่”
“ข้างนอกน่ะ มาหาก็ไม่บอก จะได้รอ...แล้วไม่ไปกับแฟนหรอวะ?” เสียงมันเริ่มออกเครือๆหน่อยๆตอนที่มันพูดถึงแฟนนี่ล่ะครับ ผมเลยพอจะเดาได้ว่าเพื่อนมันที่ชื่อไอ้เชี่ยธี (เหมือนด่าตัวเองไงไม่รู้) คงจะโทรมา
“เปล่า...ไม่ได้เป็นอะไร” มันสูดจมูกซื้ดๆหน่อยๆ ดูท่าจะทนไม่ค่อยไหวแล้วล่ะครับ เลยรีบตัดบทแล้วก็วางสายไป
พอเก็บมือถือเข้ากระเป๋าได้ ก็นั่งก้มหน้าเงียบเลย ผมเลยยื่นมือไปจับบนมือที่มันกำยาเอาไว้ “กินยาก่อน”
เหมือนมันเพิ่งรู้ตัวครับ มันโยนยาเข้าปาก ยกแก้วน้ำซดตาม ระหว่างนั้นก็เห็นมันแอบปาดน้ำตาตัวเองด้วยหลังมือ
“ไปเหอะ” มันลุกขึ้นเดินออกไปรอนอกร้าน ผมก็เลยต้องรีบเรียกพนักงานเก็บเงินแล้ววิ่งตามออกไป
++++++++++++++++++++++
ระหว่างทางเราแทบไม่คุยอะไรกันเลย มีแต่เสียงวิทยุแทรกมาเบาๆ ช่วงที่ออกจากห้างเป็นช่วงรถติดพอดีครับ กว่าจะไปถึงบ้านมันก็ฟ้ามืดพอดี...ที่จริงมันจะไม่ยอมให้มาส่ง...ก็คงกลัวผมรู้จักบ้านมันนั่นแหละ แต่ผมยืนยันจะส่งให้ได้ มันคงรำคาญบวกกับอารมณ์ไม่ค่อยเสถียรล่ะครับ ถึงได้ยอม
บ้านมัน...จะเรียกว่าบ้านก็ไม่เชิง เป็นอพาร์ทเม้นมากกว่า...ห้องอยู่ชั้นสาม มันเดินนำผมขึ้นไปข้างบน ผมก็เดินตาม ดูแผ่นหลังมันแล้วรู้สึกเศร้าๆยังไงบอกไม่ถูก
เดินขึ้นไปจนสุดขั้นบันได เลี้ยวซ้าย อยู่ดีๆมันก็หยุดเดินทันที เล่นซะผมเกือบจะชนหลัง
“...ธี...” ตอนแรกนึกว่ามันเรียกผม...แต่มันไม่ใช่...เสียงของมันคล้ายๆจะดีใจ แต่ก็เจือโหยหาอยู่ในที
ตรงหน้ามันมีผู้ชายอยู่คนหนึ่ง ตัวเตี้ยกว่าผมหน่อยนึง หน้าตา...ก็จัดว่าไม่เลวร้าย...แต่ผมว่าผมหล่อกว่านะ (จะให้มองกลางๆมันก็หล่อแหละ แต่ผมว่ามันไม่หล่อ...ก็คู่แข่งผมนี่หว่า)
“ต้า” มันเดินเข้ามาใกล้ไอ้เปี๊ยก เอามืออังหน้าผาก “เป็นไงบ้าง ทำไมตัวรุมๆ”
“เปล่า กูสบายดี แล้วมึงมาทำไมวะ ทำไมไม่ไปหาแฟน” ไอ้เปี๊ยกเอ๊ย...ไม่ต้องทำเสียงร่าเริงขนาดนั้นก็ได้
“ต้า...กู...” มันกำลังจะพูด แต่พอเหลือบมาเห็นผมมันก็ชะงักไป “นี่ใครเหรอ ต้า?”
ไอ้เปี๊ยกอ้ำอึ้งไปพักใหญ่ ผมเลยตอบไปแทน “พี่ชื่อธี เป็นคนรู้จักน่ะ” ผมอยากตอบว่าเป็นมากกว่านี้นะครับ แต่สงสารไอ้เปี๊ยกอะ มันคงไม่อยากให้เพื่อนมันรู้
ไอ้เชี่ยนั่นจ้องผมเขม็งอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ...หวงก้างหรอวะ...มีแฟนแล้วก็ไปหาแฟนเด้ มาหาเด็กกูทำไม
“ธี...” ไอ้เปี๊ยกอ้าปากจะพูด แต่ก็ชะงักไปเหมือนกัน เพราะเสียงโทรศัพท์ของไอ้เชี่ยนั่นดังขัดจังหวะซะก่อน
“ฮัลโหล...ครับ...ครับ...ไปเดี๋ยวนี้แล้วครับ...” เพื่อนมันคุยสั้นๆ แต่เสียงที่ดังลอดลำโพงมือถือมาก็พอจะแยกออก ว่าเป็นเสียงผู้หญิง
ระหว่างที่ไอ้ไม่หล่อคุยโทรศัพท์ ไอ้เปี๊ยกมันเดินถอยหลังมาก้าวหนึ่ง คว้ามือผมบีบไว้แน่นเลยครับ
“โทษทีนะต้า พอดีติดธุระด่วนน่ะ แล้วคืนนี้จะโทรหานะ” เพื่อนมันพูดแค่นั้น แล้วก็รีบผลุนผลันวิ่งลงบันไดไป...ไม่ต้องโทรหาก็ได้เว้ย คืนนี้กูปลอบใจเอง
คนที่มันรักวิ่งหายไปจากมันแล้ว มันก็ยังยืนก้มหน้าอยู่ตรงทางเดิน อีกมือก็ยังบีบมือผมไว้แน่น
“ต้า” ผมลองเรียกมันดู
“หือ?” มันหันกลับมามอง...หน้าตาดูก็รู้ว่าแกล้งทำเฉย ใจมันไม่เฉยอย่างหน้าตามันน่ะสิ เห็นแล้วสงสารเป็นบ้า
ผมคว้าหัวมันเข้ามาซบบ่าตัวเอง มันก็ขืนหน่อยๆ สุดท้ายก็ยอมยืนอยู่นิ่งๆ
“ต้า” ผมเรียกมันอีกครั้ง มันไม่ตอบแต่ขยับตัวนิดหน่อย
“ไปนั่งรถเล่นกันก่อนเหอะ...” มันไม่พูดอะไร แต่พอผมหันหลัง เดินจูงมันลงบันได มันก็เดินตามมาเงียบๆ
...คนเราเวลาอกหัก มันน่าเศร้าขนาดนี้เลยเหรอวะ?...
...ผมไม่เคยรักใครจริงจัง ผมเลยไม่รู้...ผมรู้แต่ว่าถ้ามันทำให้ไอ้เปี๊ยกเศร้าได้ขนาดนี้...ผมก็ไม่อยากให้มันอกหัก
...แต่ถึงยังไง...ผมก็ดีใจที่มันอกหัก...ผมเป็นคนเลวมากมั้ยเนี่ย?...
++++++++++++++++++++++++++++++++
:z10: เลื้อยหนี
-
เศร้าได้ใจเลยนะ :m15:
ชื่อธีเหมือนกัน แต่ต่างกันตรงที่รักคนหนึ่ง แต่อีกคนกลับได้ตัวไป :เฮ้อ:
-
:m15: :m15: :m15:
เศร้าจังเลยอะ ก็เข้าใจนะว่า ธี อะรคงรักต้าเหมือนกันแหละ
ดูจากท่าทางตอนที่เห็นพี่ธีเดินมาด้วยกันอะนะ
แต่การที่ไปคบกับคนอื่นเนี่ยเพื่อปิดบังความรู้สึกของตัวเองรึเปล่า :เฮ้อ:
แต่ว่าเรื่องนี้รักวัยทำงานชะมะเนี่ย สมใจอิเจ้สองละ
-
^
^
จิ้มทะลุถึง เจ้าของเรื่อง คิคิ :z13:
อยากจับมัด :z10: บังคับให้มาลง วันล่ะหลายๆตอน
โต้ดฐาน แต่งถูกใจคนอ่านม่อกๆ อร๊ายยยยยยยยยยยย :impress2:
..........
เอาหัวใจไปคืนเจ้าของหรอคะพี่ 555”
^
^
อันนี้ พี่ธีมากกว่ามั๊ง ที่ต้องไปตามหาหัวใจตัวเองอ่ะ เอิ้กๆ :laugh:
รักเด็ก ก้องี๊แล่ะ อิอิ
ยิ่งเด็กกะลังอกหัก อย่างนี้ด้วย
ฉวยได้ ฉวยเอาเลยลุง โฮ่ะๆ :z1:
-
เอาใจช่วย พี่ธี ... ภาวนาให้ธีไปได้ดีกับแฟนมัน ... ยอมเป็นคนเลวเหมือนพี่ธี อิ อิ
บวก 1 ... ลงเรื่องสม่ำเสมอ ทำให้เรามีความสุขในการอ่านอย่างต่อเนื่องทู้กกกวัน
ขอบคุณ คุณลูกหมูนะครับ
-
พี่ธีสู้ๆๆ
สู้ต่อไปครับเด่วก็จัยอ่อนเอง
-
:เฮ้อ:
ความรัก
-
ลุง กร๊ากกกกกกกกกกกก :m20:
เฮียธีแกหน้าแก่ขนาดเด็กมันเรยกลุงเลยเหรอวะ?? ฮ่าๆๆๆ
ชอบฟิกเรื่องเน้ ตอนแรกก็นึกว่าจะจบแค่นั้น เห็นเขียนว่า End
ดีใจที่เอามาลงต่อ ขอบคุณคุณลูกหมูค่ะ
เฮีย หลงรักเค้าก็บอกมาเหอะ
ได้เวลาแล้วเสียบเลยเฮีย น้องเค้าอ่อนแออยู่ถ้าได้เฮียปลอบนะ ไม่รอดดดดดดดดดดด
สู้ๆนะเฮียธี
สงสารต้าน้อ อย่าไปรักเลยไอ้คนนั้นอ่ะ
มันไม่มีค่าพอสำหรับให้เรารักหรอกนะ
สู้ๆนะคะคุณลูกหมู เป็นกำลังใจให้ค่า
-
ได้เวลาแล้วเสียบเลยเฮีย น้องเค้าอ่อนแออยู่ถ้าได้เฮียปลอบนะ ไม่รอดดดดดดดดดดด
"เสียบ"ไปแล้ว กร๊ากกกกกก :z2:
-
พี่ธีตามติดเลย เดี๋ยวน้องต้าร์ก็ใจอ่อนเองแหละ :really2:
-
เข้ามา + เป็นกำลังใจให้ลูกหมูค่า :L2:
-
o13......ลูงธีสู้ๆ
เป็นกำลังใจให้ลูกหมูนะคะ
-
ชอบมากๆเลย
พี่ธีปลอบน้องดีๆนะ
กำลังอ่อนแอสวมรอยซะ อิอิ
-
จัดการยึดไว้เป็นของตัวเองซะเลย
ลุง.....ธี
-
ลุงได้เวลาทำคะแนนแล้วสู้ๆ :laugh:
-
เรื่องน่ารักดีอ่ะครับ น้องลูกหมู :L1:
น้องตาร์ น่าสงสารอ่ะ เฮียปลอบดีๆนะ :man1:
-
ชอบจัง
เรื่องสุขปนเศ้ราแบบนี้!!!~
-
พี่ธีเจอไอ้ธี...................งานนี้สงสัยมีฟาดฟัน
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ชอบเรื่องนี้อ่ะ
ชอบลุงธี
ตกหลุมรักลุงธี
เอาใจช่วยให้ต้าหันมามองเร็วๆ นะ
เอ๊ะ..หรือมองแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
+1 ให้คนแต่งค่า
รอตอนตอไปนะ
-
ลุงธี ต้าร์กำลังอกหัก เสียบเลยๆ(ได้ข่าวเสียบแล้ว)
:impress2: o13
-
:monkeysad:
-
:m1: ดีใจได้อ่านต่ออย่างรวดเร็ว
:กอด1: ให้กำลังใจคุณลูกหมูค่ะ
.
.
.
พี่ธี สู้ ๆ :ped149:
-
สงสารเด็กอกหักจัง
-
เข้ามาอ่านด้วยคนจ้า
น่ารักมากมายเรื่องนี้
ลุงธีอย่ายอมแพ้
ลุยเลยได้เค้าแล้วมีชัยไปกว่าครึ่ง
:z2:
-
^
^
จิ้มทะลุถึง เจ้าของเรื่อง คิคิ :z13:
อยากจับมัด :z10: บังคับให้มาลง วันล่ะหลายๆตอน
โต้ดฐาน แต่งถูกใจคนอ่านม่อกๆ อร๊ายยยยยยยยยยยย :impress2:
..........
เอาหัวใจไปคืนเจ้าของหรอคะพี่ 555”
^
^
อันนี้ พี่ธีมากกว่ามั๊ง ที่ต้องไปตามหาหัวใจตัวเองอ่ะ เอิ้กๆ :laugh:
รักเด็ก ก้องี๊แล่ะ อิอิ
ยิ่งเด็กกะลังอกหัก อย่างนี้ด้วย
ฉวยได้ ฉวยเอาเลยลุง โฮ่ะๆ :z1:
อย่าเผลอ จะจิ้มกลับ :z13:
อืมๆ น่าจะ...'ไปเอาหัวใจกลับมา' มากกว่าเนาะ พิมพ์มันส์จนเมาฮ่ะ :beat:
-
-4-
เอี๊ยด...เอี๊ยด...เอี๊ยด...เอี๊ยด...
ผมกวาดตามองลานสวนสาธารณะกว้าง ตอนนี้ฟ้ามืดสนิทแล้ว แต่ไฟในสวนก็ยังไม่ยอมเปิด...ก็คงจะเปิดแหละครับ แต่หลอดไฟคงจะดับเพราะไม่มีคนดูแล ข้างตัวมีเสียงเอี๊ยดๆ ดังแทรกเป็นจังหวะ พร้อมกับลมที่พัดไหววูบระหว่างเราสองคน
หลังจากพาไอ้เปี๊ยกออกมาวนรถเล่นรอบเมือง ผมก็เลือกจอดรถที่นี่ แล้วพามันออกมาเดิน...พอเห็นชิงช้าเก่าๆเท่านั้นล่ะ มันเดินดิ่งไม่สนใจใคร นั่งลงไปได้ก็แกว่งใหญ่ ไม่พูดไม่จา ผมก็เลยลงนั่งข้างๆมัน แต่ไม่ได้ไกวตามหรอกครับ ไม่ได้เล่นมาตั้งยี่สิบกว่าปีแล้ว กลัวตกลงมาขายหน้ามัน
เงาข้างตัวแซงหน้าห่างออกจากตัวผมไป พอไกวไปจนถึงจุดสูงสุดมันก็ย้อนกลับลงมา ถอยไปข้างหลัง แล้วก็กลับมาแซงหน้าไปอีก
ทุกครั้งที่มันผ่านข้างตัวผมไป นึกอยากจะเอามือจับหยุดเอาไว้...แต่ใบหน้าด้านข้างที่เฉยชาของมันก็ทำให้ผมต้องคิดหนัก...สุดท้ายก็เลยนั่งสูบบุหรี่อยู่เงียบๆ มองมันห่างออกไปแล้วก็ใกล้เข้ามาวนไปวนมาอยู่อย่างนี้ โดยที่ไม่รู้ว่ามันจะเลิกเมื่อไหร่
พระจันทร์เคลื่อนตัวขึ้นสูง...คืนนี้ดูสว่างกว่าคืนที่ผมได้เจอมันบนเรือซะอีก
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่มันหยุดไกว กว่าผมจะรู้ตัว หันไปมองก็พบว่ามันก็กำลังจ้องผมอยู่แล้ว ดวงตามันสะท้อนแสงจันทร์ ดูแล้วอย่างกับน้ำที่หล่อลื่นอยู่ภายในจะไม่ยอมเหือดแห้งไปซักที
“ไม่เบื่อหรือไง?” มันถาม
ผมดูดบุหรี่เป็นคำสุดท้าย ขยี้ปลายที่เหลือเข้ากับเสาเหล็กขึ้นสนิม แล้วโยนทิ้งไปข้างทาง
“แล้วต้าล่ะ?” ผมถามมันกลับ
ได้ยินมันถอนหายใจแรงๆที่หนึ่ง “เบื่อดิวะ เบื่อจะตายห่าอยู่แล้ว”
ว่าแล้วมันก็ยืดขาออก ดันตัวไปข้างหลังอย่างแรง ชิงช้าส่งเสียงประท้วงดังสนั่น หลังจากนั้นก็กลับแกว่งไปข้างหน้าตามแรงส่ง พริบตาที่ผมมองแผ่นหลังมันไกลออกไป รู้สึกใจไม่ดียังไงก็ไม่รู้
พอถึงจุดสูงสุด แทนที่มันจะย้อนกลับมาที่เดิม ไอ้ตัวแสบกลับกระโดดออกไปไกล เหลือไว้แค่ฐานชิงช้าที่แกว่งกลับมาตามแรงดึงของโซ่ ส่วนตัวมัน...ลงไปยืนอยู่บนพื้นห่างจากผมไปซะไกล
หลังจากนั้นมันก็เดินลิ่วๆไปที่ท่อเหล็กใหญ่ๆที่ถูกยกสูงจากพื้นพอสมควร คงเป็นท่อเหล็กที่เอาไว้สำหรับให้เด็กๆมาปีนเดินเล่นนั่นล่ะครับ มันวางมือทั้งสองข้างไว้บนท่อ แล้วก็โหนตัวขึ้นไปนั่งยองๆอย่างเร็ว...มองๆไปยังกับลิงแน่ะ...
ด้วยกลัวมันจะลื่นตกลงมา ผมเลยลุกขึ้นจากชิงช้า เดินเข้าไปจะอุ้มมันลงมา พอมันเห็นผมเท่านั้นล่ะ รีบยกมือตะโกนห้ามทันที “หยุดเลยลุง!”
ผมยืนชะงักกึก...มันจะเอาอะไรของมันวะ?
จากที่มันรีบหันมาเมื่อกี้ทำให้ตัวมันเอียงๆนิดหน่อย ดูแล้วน่าหวาดเสียวชะมัด แต่ผมก็ยังไม่ได้เดินเข้าไป เพราะมัวแต่ลังเลกับเสียงห้ามของมัน มันกางแขนออกสองข้าง วางเท้าไว้บนท่อหมิ่นเหม่ ตัวเอียงไปมาอีกสองสามครั้งก็ทรงตัวได้ มันยืดตัวขึ้นตรงอย่างภูมิใจ
“ลุง...” มันพูดกับผมโดยไม่หันมามอง “ไปยืนฝั่งนั้นดิ” มันชี้ไปที่ปลายท่ออีกฝั่ง ผมก็เดินไปยืนอยู่ตรงนั้นตามที่มันบอก
ตอนนี้เราหันหน้าเข้าหากัน ผมยืนอยู่บนพื้น มันยืนอยู่บนท่อ ก้มหน้าลงมามองผม ขามันค่อยๆก้าวเดินทีละก้าว พอตัวเอนมันก็หยุด ทรงตัวใหม่แล้วเริ่มเดินต่อ
แสงจันทร์อาบไล้ครึ่งหน้าของมัน ผิวมันนวลสวย ตามันลึกล้ำ ไม่ผิดจากคืนก่อนเลยครับ หน้าตามันก็น่ารักน่ามองเหมือนเดิม...แต่ความคิดของผมยามที่มองมัน...ต่างไปจากเดิม
ถ้าแวบแรกที่เห็นคิดว่าน่ารัก...คืนแรกที่ได้คุยด้วยเรียกว่าติดใจ...เมื่อคืนที่เอาแต่คิดถึงมันเรียกว่าหลงใหล...คืนนี้ที่ไม่อาจละสายตาออกจากดวงตากลมโตของมันได้คงเรียกว่า...
“อ๊ะ!”
ความคิดของผมสะดุดกึกเพราะเสียงร้องอุทานสั้นๆของมัน ตัวมันเอียงมากกว่าปกติ ดวงตามันเบิกกว้าง ก่อนที่ทั้งตัวจะลื่นหล่นจากท่อเหล็ก จ้ำเบ้าลงไปบนพื้นทราย
ก้นมันลงกระแทกเป็นส่วนแรก คงจะเจ็บจนร้องไม่ออก ผมได้ยินแต่เสียงมันสูดปากซี๊ดซ๊าด
“เป็นไงบ้าง!?” ผมรีบวิ่งเข้าไปหา เห็นมันกุมข้อเท้าอยู่ก็รีบจับลงไป เท่านั้นล่ะครับ มันร้องโอ๊ยดังลั่นเลย
“ขอโทษ” ผมตกใจชักมือกลับทันที มันก้มหน้ากัดฟันแน่น รอสักพักตัวที่เกร็งเขม็งถึงค่อยยอมผ่อนคลายลงบ้าง
ผมค่อยๆยื่นมือแตะรองเท้ามัน “พี่ดูให้นะ?” ...ขำตัวเองเหมือนกันนะครับ ปล้ำมันไม่เห็นขอ ที่อย่างนี้ล่ะเสือกขอ
มันพยักหน้า ปล่อยมือที่กุมข้อเท้าตัวเองออก ผมก็ค่อยๆถอดรองเท้าหนังออกให้ ข้อเท้ามันบวมแดงเลยครับ ท่าทางจะพลิก กระดูกหักรึเปล่าก็ไม่รู้นี่สิ
ผมค่อยๆจับไปตรงหลังเท้า ตอนแรกมันสะดุ้งนิดหน่อย แต่สุดท้ายก็ยอมอยู่นิ่ง ปล่อยให้ผมค่อยๆลองกดลองจับดู
“เมื่อก่อนก็เคยตก...” อยู่ดีๆมันก็พูดขึ้นมา ผมชะงักเงยหน้ามองมัน ตอนนี้มันไม่ได้ก้มลงมามองผมหรอกครับ มันแหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแทน
“...ตอนปีสองน่ะ...เดินบนกำแพงเล่น” ...ฮะๆ ท่าทางจะซนเหมือนกันนะครับเนี่ย ไอ้ตัวน่ารักของผม...
“ไอ้ธีมันห้ามใหญ่ ผมก็ไม่ฟัง” ผมชะงักมือกึก...ธี...อีกแล้ว...
“พอตกลงมาเท่านั้นล่ะ มันร้องก่อนผมอีก...ตลกดีชะมัด...” เล่าทำไมวะ ไม่เห็นตลก ไม่เห็นอยากฟังเลยสักนิด
“ตลกนะ...แต่ตอนนั้นผมอยากร้องไห้มากกว่า เพราะมันดันเอาตัวมารับไว้นะสิ เลยกลายเป็นมันที่เจ็บแทน”
เสียงสั่นๆที่บังคับตัวเองให้หัวเราะออกมาทำให้ผมหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก มือที่จับข้อเท้ามันอยู่เผลอออกแรงบีบลงไป
“อึก!” มันกัดฟันร้องออกมานิดหน่อย พอผมรู้ตัวก็ปล่อยมือทันที
“เจ็บมั้ย?” รู้สึกผิดครับ ไม่น่าทำให้มันเจ็บอย่างนี้เลย
มันผ่อนลมหายใจออกมายาวเหยียด ทิ้งตัวลงนอนกางแขนกางขา ตอนนี้ผมมองไม่เห็นหน้ามันหรอก เพราะว่ายังนั่งอยู่ที่ปลายเท้ามัน
“เจ็บสิ”
...‘เจ็บ’ ที่มันตอบผม...ที่ไหนกันล่ะ?...
...ที่ข้อเท้า...หรือว่า...ที่หัวใจ...
ผมนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเท้ามันนานพอสมควร มันก็นอนแหงนหน้าจ้องมองพระจันทร์อยู่อย่างนั้น...ถึงจะไม่เห็นหน้าก็พอรู้ ว่าน้ำตามันกำลังไหลอยู่ เพราะแรงสั่นมันส่งมาถึงกระทั่งปลายเท้า
มันยกแขนขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง
“ธี” ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อ...ผม...หรือเพื่อนมัน...
ผมไม่ขยับ มันก็เรียกซ้ำ...ผมก็ยังไม่ขยับ...จนสุดท้ายมันถอนหายใจออกมา แล้วเรียกอีกครั้ง
“...พี่...ธี...”
...มันเรียกผม...
คราวนี้ผมย้ายตัวเองไปอยู่ข้างๆใบหน้ามัน มันนอนหลับตา น้ำตาหยุดไหลแล้ว แต่รอยเปียกเป็นทางยังสะท้อนแสงจันทร์อยู่เลย
“เรียกทำไม” ผมถามมันพลางเอามือเช็ดรอยเปียกให้ มันก็ยกมือขึ้นกุมมือผมไว้
“ชอบผมใช่เปล่า?” ถามอะไรของมันวะ? ไอ้เด็กบ้า
“...อยากให้ชอบรึเปล่าล่ะ?” ผมยั่วมัน มันไม่ยักถลึงตาอย่างทุกครั้งแฮะ ยังหลับตาอยู่เหมือนเดิม
“จูบ...หน่อย” เสียงมันแผ่วเบา แต่ผมสาบานว่าผมได้ยินไม่ผิด...
“นะ...จูบหน่อย” มันพูดอีกครั้งหลังจากที่ผมไม่ได้ตอบสนองมัน
ตอนนี้มันคิดว่าผมเป็นใครกัน? “ต้า...ลืมตาก่อน”
ตามันยังหลับอยู่อย่างนั้น แต่มือมันที่กุมมือผมอยู่ออกแรงบีบเบาๆ ก่อนจะเลื่อนไปไว้บนปากมัน ผมรู้สึกถึงริมฝีปากที่ประทับลงบนฝ่ามือผมแผ่วๆ พร้อมกับลมหายใจอุ่นร้อนที่แผ่ออกมากระทบยามมันเปล่งเสียงออกมา
“...จูบต้าหน่อย...”
เพียงเท่านี้ ผมก็หมดสิ้นความคิดจะต้านทานมัน ผมโน้มตัวลง ประคองแก้มมันไว้ในอุ้งมือสองข้าง แล้วแตะริมฝีปากลงไปที่ปากของมัน
“อือ...” มันครางในคอยามที่ลิ้นของเราสัมผัสกัน แค่แว่บเดียวมันก็ถอยลิ้นหลบหนีไป...แต่เรื่องอะไรผมจะยอมล่ะ? เล่นยั่วกันอย่างนี้แล้วจะให้หยุดน่ะเหรอ...ไม่มีทางซะหรอก...ผมออกแรงกดปากลงไปมากกว่าเดิม มือสองข้างคอยกันไม่ให้มันหันหน้าหนี ตักตวงทุกอย่างที่ตักตวงได้ ลิ้มรสความหอมหวานที่เป็นของผม...ไม่ใช่ของเพื่อนมัน
มือมันปล่อยมือผมไปแล้ว ย้ายมาโอบรอบคอผมแทน
เนิ่นนาน...กว่าผมจะพอใจ...ผมปล่อยปากมันให้เป็นอิสระ มันหอบฮั่กอย่างกับขาดอากาศมานานปี
“...ธี...” มันเรียกชื่อปนหอบ
“...ธี...” ผมไม่เคยเกลียดชื่อตัวเองเท่านี้มาก่อนเลย ให้ตายสิ
“ต้า!” ผมตบอุ้งมือลงไปบนแก้มทั้งสองข้างของมัน...ได้ผลครับ มันลืมตาเป๋ง แต่แววตามันดู...สับสน
“...ไปหาหมอกัน” ผมหันหน้าหนีมัน ยื่นมือให้มันคว้าเกาะเอาไว้ มันก็ยอมคว้า เดินกะเผลกกลับไปที่รถ
พระจันทร์ถูกเมฆบัง สวนสาธารณะที่เคยเห็นเป็นทางรางๆ ตอนนี้มืดทะมึน...แต่ผมยังเดินข้างมันอยู่...เรายังเดินไปด้วยกัน...โดยไม่หลงทาง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โชคดีที่กระดูกข้อเท้ามันไม่หัก แค่พันผ้ารัดไว้แล้วก็กินยาแก้ปวดก็เพียงพอ...ผมพยุงมันเดินขึ้นรถเพื่อขับกลับไปที่อพาร์ทเม้นของมัน
กว่าจะจัดการเรื่องค่ารักษาค่ายาเรียบร้อย เวลาก็ล่วงเข้าวันใหม่ไปแล้ว...ไอ้เปี๊ยกที่ตอนแรกมีไข้รุมๆ พอเจ็บข้อเท้าเพิ่มขึ้น ไข้มันเลยสูงขึ้นมากกว่าเดิม พอเข้ามาในรถ ให้มันกินยาเสร็จ หย่อนตัวลงพิงพนักปุ๊บ ก็หลับปั๊บทันที
ไอ้นี่มันติดนิสัยนอนอ้าปากแน่นอน เพราะตอนนี้แมลงแทบจะบินเข้าไปทำรังได้แล้วล่ะมั้ง แถมน้ำลายยังไหลยืดออกมาที่มุมปากอีกต่างหาก...เด็กเอ๊ย~
ถึงหน้าอพาร์ทเม้นมันแล้ว แต่ผมก็ยังนั่งมองหน้ามันอยู่อย่างนี้ไม่ยอมปลุก...บ้าดีเนอะ
ถ้าแวบแรกที่เห็นคิดว่าน่ารัก...คืนแรกเรียกว่าติดใจ...เมื่อคืนเรียกว่าหลงใหล...คืนนี้ก็คงเรียกว่า...ชอบ...ล่ะมั้ง...
ผมชอบเด็กที่อายุห่างกว่ากันตั้งเจ็ดแปดปี แถมยังเป็นผู้ชายอีกต่างหาก...ก็ไม่เป็นไร...
แต่ไอ้เด็กที่ผมชอบมันดันไปรักคนอื่นอยู่แล้วนี่สิ...บัดซบชะมัด...
ผมเอื้อมไปหลังรถ คว้าเสื้อสูทของตัวเองคลุมตัวให้มัน แล้วสตาร์ทรถขับออกไป...ขอขับวนอีกซักรอบน่า...ขออยู่ข้างมันอย่างนี้อีกนิด...
...
..
‘ไม่เบื่อหรือไง?’ ในหัวผม ได้ยินเสียงที่มันถามตอนไกวชิงช้า...ไม่เห็นเบื่อเลย
‘เบื่อจะตายห่าอยู่แล้ว...’ หมายความว่ามัน...เบื่อที่จะรอเพื่อนมันแล้วรึเปล่านะ...ถ้าเป็นอย่างนั้นได้ก็ดี
...ธี...
...หูผมได้ยินเสียงมันแว่วไปมาหลากหลายอารมณ์
...แต่ทำไมตาผมถึงได้หลอนอยู่แต่แผ่นหลังของมัน...ที่กระโดดออกจากชิงช้า...หนีห่างผมไป...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
:z3:
-
ู^
^
:z13:
มีคนบอกว่าเรื่องนี้น่ารัก
มาแปะไว้ก่อน เด๋วกลับไปอ่าน อิอิ
-
:z13:
ว้ายยยยยยยยยยยยยย
จิ้มพี่สาว
ตอน 4 มาแว้ววววววววววววววววว
ลุงธีก็อย่ายอมดิ่
รุกเลยรุกเลย
รับรองต้าไปไหนไม่รอดหรอก
จัดการรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรรร :mc4:
-
ปวดใจ :monkeysad:
...พี่ธี....
ชื่อนี้คงเข้าไปแทนที่อยู่ในใจน้องต้าได้เร็ว ๆ นะคะ
ขอบคุณค่าคุณลูกหมุ :L2:
-
อดทนหน่อยนะพี่ธี
ชื่อเหมือนกันมันเจ็บจริงๆ
สู้ๆ รออ่านอยู่จ้ะ
-
ปวดใจนะ เวลาอยู่ด้วยกันกับ นึกถึงอีกคนหนึ่ง ซึ่งมีชื่อเหมือนกัน :m15:
-
เข้ามาเชียร์ลุงธี
เย่ๆๆ พิชิตใจเด็กมาให้ได้ :mc4:
-
อา สงสารพี่ธี :m15:
-
ฮึ่ย.. จะกลัวอะไรล่ะลุ๊งงงงงงง..... หนีได้ ก้อตามกลับมาได้ ชิมิๆ
ทีตอนเสียบ ยังเสียบบไปแล้วเลย โนะ
ใจอยู่ไหน ตัวก้อต้องตามไปอยู่ใกล้ๆ ใจ ชิมิลุง โฮ่ะๆ :z1:
เอาน่า... เหมือนหนังอินเดียไง อิอิ ถึงจะต้องวิ่งตาม ข้ามเขา ซัก 10- 20 ลูก แค่นี้ ลุงบ่ ยั่น หรอกใช่ป่ะ :z2:
* อย่าเผลอเหมือนกัน เพราะ ไฉไล จะแอบจิ้ม บ่อยๆ อิอิ :z13:
-
น้องต้าตัวอยู่กะลุง แต่ใจไปอยู่กะใครเนี่ย :monkeysad:
เอาใจช่วยลุงธีค่า :a2:
-
ลงทุนเปลี่ยนชื่อเลยดีมั้ยเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
:z3:
ตาร์ เริ่มต้นใหม่กับพี่ธียังไม่สายยย
-
สงสารพี่ธี :z3:
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
เป็นแค่ตัวแทนหรอเนี่ย
ไม่ยอมนะ...
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารทั้งต้า และ พี่ธีอะ
ไม่ขอพูดไรละพรุ่งนี้สอบไว้ว่างๆจะมาเม้นยาวๆให้
-
:เฮ้อ:
หนักใจแทน
-
:z3: :z3:
-
หวังว่าสักวัน ลุงธี จะอยู่ในใจของต้าอ่ะ
:L2:
-
ปวดใจแทนพี่ธีเนอะ เรียกชื่อแต่หมายถึงคนอื่นเนี่ย
แต่สักวันต้าร์คงหมายถึงพี่ธีจริงๆ แหละน่า
แล้วกว่าจะถึงวันนั้นมันจะนานมั้ยคุณลูกหมู สงสารพี่ธีนะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารทั้งต้า และ พี่ธีอะ
ไม่ขอพูดไรละพรุ่งนี้สอบไว้ว่างๆจะมาเม้นยาวๆให้
:call: :call: เฮงๆๆ ตอบได้ทายถูกค่า
-
เป็นอะไรที่ดูยากมากเลยอ่ะ ที่จะตัดใจจากคนที่เราชอบมาหลายปี คงต้องใช้เวลา
ถ้าพี่ธีร์ชอบน้องต้าร์ ก็ต้องพยายามน้าาาา :L2:
-
ในที่สุดก็อ่านทันแล้ววว
แงๆๆ :monkeysad:
สงสารพี่ธีอ่ะ
แต่ก็นะ ต้าหลงรักธีมาตั้งนาน คงลืมไม่ได้ง่ายๆ
พี่ธี สู้ๆนะ ทำให้ต้าลืมธีให้ได้
+1 ให้คนแต่งค๊าบบบ น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกก
-
มาเอาใจช่วยด้วยคนนะคับ
-
สนุกมากมายค่ะ พี่ธีคงนึกเกลียดชื่อตัวเองมากๆก็ตอนนี้ละนะ
อนึ่งใช่คนเดียวกับลูกหมูที่แต่งซีรีย์ผมเป็นโรคจิตทั้งสามภาคหรือเปล่าคะ?
-
สนุกมากๆค่ะ
อ่านที่ลูกหมูบอกไว้ตอนแรก ยังคิดว่าถ้าแต่งแค่ตอนเดียวเสียดายแย่เลย
ร่วมลุ้นไปกะพี่ธีด้วย
บวก 1 ขอบคุณคนแต่งนะคะ :L2:
-
สนุกมากมายค่ะ พี่ธีคงนึกเกลียดชื่อตัวเองมากๆก็ตอนนี้ละนะ
อนึ่งใช่คนเดียวกับลูกหมูที่แต่งซีรีย์ผมเป็นโรคจิตทั้งสามภาคหรือเปล่าคะ?
ใช่ค่ะ แต่ตอนนั้นไม่ได้โพสท์เอง :o8:
บวก 1 ให้นักอ่านทุกคนค่ะ :กอด1:
-
^
^
^
จิ้มมมมมมมม
วันนี้มาต่อม้ายยย
-
^
^
^
แซนวิช!!
น่าจะมาดึกๆฮับ ดูสถานการณ์ก่อน ว่าอ่านหนังสือสอบทันรึเปล่า :a6:
-
:z2:เต้นรออ่านตั้งกะเช้านี่ล่ะ
เผื่อจะเปลี่ยนใจมาลงไวๆ
-
ชอบมาตั้งแต่เรื่องนั้นแล้ว คราวนี้ก็จะรออ่านนะค่ะ
-
:z2:เต้นรออ่านตั้งกะเช้านี่ล่ะ
เผื่อจะเปลี่ยนใจมาลงไวๆ
ล...ลงให้แล้วค่ะ หยุดเต้นเหอะ เดี๋ยวเมื่อย... :call:
+++++++++++++++++++++++++
ตอนที่ 5
คุณๆ ชงกาแฟสูตรไหนกันครับ สำหรับผมน่ะ ไม่ชอบแบบดำๆ ขมๆ หรอกนะ ถึงหน้าตาผมจะเข้ม เท่ห์ เหมาะกับสูตรไร้นมไร้น้ำตาลยังไงก็เถอะ...ผมว่านะ เวิร์คสุดๆ ก็นี่ล่ะครับ น้ำตาลสักช้อน กับนมสดอีกถ้วยเล็กๆ จากนั้นก็คนให้เป็นเนื้อเดียวกัน...ผมชอบมองเวลาน้ำสีดำเข้มๆ ค่อยผสมกับริ้วนมสีขาวจนสุดท้ายกลายเป็นสีน้ำตาลสวยน่ากิน ถ้าคุณอยากจะเข้าถึงสุนทรีย์ของกาแฟ ก็ควรจะยกขึ้นอังจมูกไว้สักพัก สูดกลิ่นหอมเย้ายวนให้เต็มที่ สัมผัสไอร้อนที่แผ่ออกมาอีกนิด แล้วจึงค่อยๆ จิบทีละหน่อยนะครับ
แต่ตอนนี้ด้วยความที่กลัวจะเป็นเบาหวานตาย แล้วก็เลี่ยนนมชิหาย ผมเลยเลิกไอ้สุนทรีย์บ้าๆ ที่ตัวเองเป็นคนตั้ง เลื้อยกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงพนักเก้าอี้ แล้วก็จ้องไอ้แก้วกาแฟแก้วที่สิบแก้วนี้แทน
บนโต๊ะกระจกทรงกลมด้านหน้าผมมีแก้วแบบเดียววางเรียงเป็นกลุ่ม นับแล้วได้สิบแก้วพอดีไม่ขาดไม่เกินครับ พนักงานในร้านเริ่มจะสะกิดกันแล้วแอบกระซิบกระซาบแล้ว แถมที่นั่งผมยังอยู่ติดกระจกหน้าร้านซะอีก คนผ่านไปผ่านมามองเข้ามาเป็นอันต้องสะดุ้งโหยงกับจำนวนที่ไม่ธรรมดานี้ทุกคน
มองไรวะ? ไม่เคยเห็นคนหล่อหรือไง?
ผมกำลังหงุดหงิดครับ...ร้านกาแฟเป็นห้องแอร์ ก็เลยห้ามสูบบุหรี่...แล้วตอนนี้ก็เริ่มคันปากตะหงิดๆ ซะแล้ว
มองนาฬิกาข้อมือ...นั่งในร้านมาสองชั่วโมง...
ผมเป็นไอ้บ้าที่คอยตามจีบเด็กครับ คุณผู้อ่าน...ผมเป็นเจ้าของบริษัทที่แอบหนีออกจากบริษัทตัวเองทั้งๆ ที่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน เพียงเพื่อมานั่งเป็นหมาหงอยจ้องมองประตูบริษัทของไอ้เด็กบ้า...แต่น่ารัก...คนนั้น
RRR~
ระหว่างที่กำลังยืดคอชะเง้อชะแง้มองประตูบริษัทฝั่งตรงข้ามเพราะรถเมล์มันเสือกจอดบัง โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น ด้วยความเคยชิน ผมก็ควักๆ ล้วงๆ โดยไม่ต้องมองแหละครับ เอาออกมาได้ก็กดรับเลย ไม่ทันมองหรอกครับว่าใครโทรมา
“นั่งทำบ้าอะไรอยู่ตั้งนานวะ?” เหอ???
ผมเอาโทรศัพท์ออกจากหูมาดูชื่อในหน้าจอ
“TaTarr”
ไอ้เปี๊ยก?...มันอุตส่าห์เก็บเบอร์ผมไว้เหรอเนี่ย...ซาบซึ้งจนแทบน้ำลายไหลแน่ะครับ
“ไม่ได้นั่งทำบ้า นั่งกินกาแฟต่างหาก” ผมยันตัวขึ้นนั่งหลังตรง วางมาดผู้บริหารเต็มเหนี่ยว ปากก็พูดเก๊กไป...เดี๋ยวเด็กมันรู้ว่ามารอแล้วจะได้ใจครับ...แต่ตาก็แอบเหล่ซ้ายเหล่ขวา ...มันอยู่ตรงไหนวะ?
“มากินกาแฟ?” มันทวนคำ
“ก็เออดิ...กาแฟที่นี่น่ะ หอม หวาน อร่อย กินแล้วอยากกินอีก ไม่ใช่ว่ามากินเพราะมารอใครหรอกน่ะ” ไงล่า ไอ้เปี๊ยก...ข้ามากินกาแฟ ไม่ได้มารอเอ็งหรอกนะ รู้ไว้ซะ อย่าสำคัญตนผิดไป ฮ่าๆๆๆ
“...เหรอ”
เสียงมันไม่ได้มาจากโทรศัพท์หรอกครับ เสียงมันมาจากด้านหลังผมนี่เอง ส่วนโทรศัพท์...ตัดสายไปแล้ว
พอผมหันกลับไปมองก็เจอมันยืนเหล่ตาทำหน้าข้ารู้นะเว้ยอยู่ข้างหลัง
“แก่แล้วยังขี้โกหกอีก” โกหกเกี่ยวไรกับแก่วะ ไม่เข้าใจ
มันคว้าบิลจากโต๊ะผมไป แล้วเดินไปที่แคชเชียร์ จัดการจ่ายค่ากาแฟให้เสร็จสรรพ พอผมจะควักเงินคืน มันก็ยกมือห้าม “เลี้ยงคืนค่าข้าวเมื่อวาน”
โห...มันนี่เด็กดีพอควรเลยนะครับ มีการเลี้ยงคืนอีก น่ารักอย่างนี้ต้องเลี้ยงบ่อยๆ มันจะได้กลับมาเลี้ยงคืนอีกหลายๆ ครั้ง
พอมันรับเงินทอนเสร็จก็เดินนำผมออกจากร้านทันที เพิ่งสังเกตครับ ว่าวันนี้มันสะพายเป้ใบใหญ่มาด้วย มันหันซ้ายหันขวาก่อนจะหันกลับมาถามผม
“รถอยู่ไหน?”
แปลกสิครับ เมื่อวานกว่าจะพาขึ้นรถได้ วิ่งตามง้อกันตั้งนาน วันนี้กลับเรียกหาซะงั้น
ผมชี้ไปทางที่จอด ผมจอดไว้ที่ตึกด้านหลังครับ เพราะถนนเส้นนี้ตอนบ่ายแดดมันส่อง เดี๋ยวรถเสียหมด
มันพยักหน้าปล่อยให้ผมเดินนำไป ผมก็เดินนำ...ไอ้นี่มันกวนตีนอีกครับ เหยียบส้นรองเท้าผมเล่นทุกก้าวที่มีโอกาส ยอมได้ไงล่ะครับอย่างนี้ ผมเลยแกล้งเร่งฝีเท้า ได้ยินเสียงมันวิ่งตามตึกๆๆ ล่ะครับ...เสร็จโจร...ผมชะงักเท้าหยุดเดินกึก มันคงไม่ทันคิด วิ่งชนหลังผมเข้าเต็มเปา...อา...เหมือนโดนมันกอดจากทางด้านหลังเลยครับ
“ไอ้ลุงบ้า เล่นอะไรเป็นเด็กๆ” มันบ่นงุบงิบงึมงำตามประสามัน...โฮ่...ว่ากันอย่างนี้ได้ยังไง...จะจีบเด็กก็ต้องปรับตัวหน่อยสิครับ
พอพามันมาถึงรถถึงค่อยนึกได้ว่า เท้ามันยังเจ็บอยู่นี่หว่า
มันทิ้งตัวลงนั่งบนเบาะ ผมนั่งฝั่งคนขับ ก็เลยยื่นตัวไปกดเบาะให้เอนนอน จับเท้ามันขึ้นมาบนเบาะ
“โอ๊ย!” นั่นไง ถอดรองเท้าออกมา บวมเป่งเลยครับ
ผมมองมันตาเขียว “เจ็บเท้ายังมาเล่นอย่างนี้อีก” ไม่เจียมเลย ไอ้เปี๊ยกของผม
“ช่างมันเหอะน่า เดี๋ยวก็หายเอง” มันหงายตัวลงนอน ปล่อยให้ผมคว้ายาที่ซื้อสำรองไว้ในรถทาแล้วนวดให้มันเบาๆ พอพันผ้าเสร็จก็ปล่อยไป มันก็วางเท้าลงตรงที่วางเท้า แต่ก็ยังไม่ปรับพนักขึ้นมา
“หิว” ...ทำไมเจอมันทีไร มีแต่ขอของกินวะ...ผมส่ายหน้าระอาแต่ก็ถามมัน
“จะกินอะไร”
“อะไรก็ได้ ขอเนื้อเยอะๆก็พอ” ไอ้นี่มันชอบกินเนื้อครับ เนื้อหมูเนื้อไก่เนื้อวัว กินได้หมด แต่ไม่กินเนื้อปลา ...ยกเว้นปลาดิบ มันว่าเนื้อปลาเหม็นคาว แต่ผมว่าปลาดิบมันน่าจะเหม็นกว่าเนื้อปลาธรรมดาไม่ใช่เหรอ? พอผมถามมันมันก็หัวเราะตอบว่า ปลาดิบมันแพง เลยกินได้...ไอ้หัวสูง...
ผมสตาร์ทรถเปลี่ยนเกียร์เตรียมขับไปร้านอาหาร แต่ก็ต้องหยุดไว้เพราะเสียงมือถือมันร้องออกมา
มีทั้งมือถือมัน ทั้งมือถือผม
“ฮัลโหล” ผมกดรับ แต่ตามองอยู่แต่มัน มันไม่ยักกดรับ มองชื่อที่หน้าจอแล้วก็กดตัดสายไปเลย
“พี่ธี!!” เสียงนางยักษ์มาแล้วครับ กัมปนาทมาแต่ไกลเลย
“เบาๆ ก็ได้แอน” ใช่ครับ...เลขาผมเอง
“พี่ธีหายไปไหน ยังไม่ทันเลิกงานเลยนะ เอกสารรอเซ็นต์เพียบไปหมด แล้วยังมีเช็คสั่งจ่ายอีก ติดเด็กอยู่ใช่มั้ย กลับมาเดี๋ยวนี้นะคะ ไม่งั้นแอนจะโทรไปฟ้องหม่อมแม่!!!”
เอวัง...ความทุกข์ของประธานบริษัท...หม่อมแม่ที่ว่าคือแม่ผมเองล่ะครับ ยายแอนมันทำงานมานาน เลยได้เจอแม่ผมหลายครั้ง นานเข้าเลยกลายเป็นแม่คนที่สอง คอยควบคุมความประพฤติผมซะงั้น
“แอน ฟังนะ...” ผมตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงจริงจังที่สุด “พี่กำลังทำเพื่ออนาคตอยู่...”
ยังพูดไม่จบเลยครับ มันสวนกลับมาทันที “ไม่สนใจค่ะ อนาคตครอบครัวพี่ต้องมีกินมีใช้ เพราะฉะนั้นกลับมาทำงานซะดีๆ” ...ทำไมช่วงนี้ผมโดนเด็กข่มจังวะ
ผมถอนหายใจ “เออๆ เตรียมไว้ละกัน เดี๋ยวจะเข้าไปเอากลับไปทำที่บ้าน แค่นี้พอใจมั้ย?”
ต้องตกลงล่ะครับ มันถึงจะยอมรามือ
ผมกดวางสาย หันกลับไปเจอไอ้เปี๊ยกกำลังนั่งมองผมตาแป๋ว “โทษทีนะ ขอพี่แวะไปเอาเอกสารที่บริษัทแป๊บนึง แล้วเดี๋ยวค่อยไปกินข้าวกัน”
“ให้ว่องนะลุง” แน่ะ...มีการสั่งกันอีก
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอผมแวะเข้าบริษัท ก็เพิ่งรู้ว่าเสียรู้เด็กครับ...ยายแอนมันไม่ยอมบอกผมว่ามีคนมานั่งรออยู่ มันเอาแต่จะส่งผมเข้าห้องท่าเดียว บอกแค่ว่ามันรับมือไม่ไหวให้ผมเคลียร์เอง ส่วนไอ้เปี๊ยกก็กระดิกหางไปนั่งกินเค้กช็อคโกแล็ตเรียบร้อยโรงเรียนแอนแล้วครับ
“ธี” แฟนเก่าผมเองครับ คนที่ผมโดนบอกเลิกในคืนก่อนวาเลนไทน์นั่นแหละ หลังจากนั้นเธอก็โทรมาหาหลายครั้ง แต่ผมไม่ได้รับโทรศัพท์...ก็คิดอยู่แล้วว่าคงตามมาถึงบริษัทซักวัน แต่ไม่คิดว่าจะมาวันนี้...วันที่มีไอ้เปี๊ยกห้อยกลับมาด้วย
“วิ” ผมปิดประตูห้องทำงาน...กันเสียงเล็ดลอดออกไป “มาทำไม เลิกกันแล้วไม่ใช่เหรอ”
“ธี...วิขอโทษ” เธอพูดเสียงเครือเลยครับ
“ผมไม่ได้โกรธวิหรอกนะ” ผมว่าตามจริง แต่พอเห็นหน้าที่มีความหวังของเธอแล้วอดไม่ได้ “แต่ผมไม่คิดจะกลับไปคบกับคนที่บอกเลิกผมหรอก”
“ธี! ธีก็รู้ว่าวิแค่ประชดน่ะ วิไม่ได้ตั้งใจจะบอกเลิกจริงๆซะหน่อย” แฟนเก่าผมเธอเป็นคนสวยนะครับ แต่ผมไม่ชอบเวลาเธอแผดเสียงแสบแก้วหูอย่างนี้เลย ฟังแล้วมันปวดหัว
“วิ...แต่ที่ผมตอบไปวันนั้นน่ะ ผมพูดจริงนะ”
“ธีรักคนอื่นแล้วเหรอ?” ผมดูเป็นคนเจ้าชู้ขนาดนั้นเลยเหรอวะ ถึงต้องถามคำถามนี้น่ะ...ถึงจะชอบคนอื่นไปแล้วอย่างที่เธอคิดก็เหอะ...แต่อย่างน้อยผมก็ชอบหลังจากที่เลิกกับเธอนะ
“อือ” ผมตอบแค่นั้นล่ะ ไม่มองหน้าเธอ ไม่สนใจเธออีก ผมเดินไปที่โต๊ะ เลือกเอกสารที่แอนวางไว้เพื่อเอากลับบ้าน
“วิ...” ก๊อกแตกแล้วครับ ท่านผู้ชม “วิไม่ยอม! นังนั่นเป็นใคร ธีจำไว้นะ วิไม่ยอมหรอก วิจะไปจัดการมัน!” มาแล้วครับ เทรนด์นางร้ายแห่งชาติ
แต่ยังดีหน่อยครับ ที่เจ้าหล่อนคงจะนึกได้ว่าเครื่องสำอางไม่ได้กันน้ำ เดี๋ยวละลายหมด ก็เลยรีบคว้ากระดาษทิชชู่เช็ดหน้าเช็ดตา แล้วเปิดประตูเดินออกจากบริษัทไป
ผมยังยืนเลือกเอกสารต่อ พอหันไปเห็นส่วนที่ต้องจัดการด่วน ก็เลยคิดว่าเคลียร์ให้เสร็จไปเลยดีกว่า คงใช้เวลาไม่นาน...ซักพักยายแอนก็เคาะประตูห้อง ยื่นหน้าทะเล้นๆ เข้ามา
“แอนกลับบ้านก่อนนะคะ พวกจานเค้กวางไว้ที่อ่างล้างจานก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ให้แม่บ้านมาล้างทีหลัง”
ผมพยักหน้าให้มันนิดหน่อยแล้วมันก็เดินออกไป ก็ไม่ได้สนใจอะไร กำลังมีสมาธิครับ...
เงยหน้าขึ้นมาอีกที...ชิหาย! ครึ่งชั่วโมงแล้วนี่หว่า ห้องทำงานอื่นปิดไฟหมดแล้ว เพราะเลยเวลาเลิกงานมานานพอควร เพิ่งนึกได้ว่าให้ไอ้เปี๊ยกนั่งรออยู่
ผมรีบกวาดเอกสารที่เหลือขึ้นถือ แล้วเดินไปทางห้องพักผ่อนสำหรับพนักงาน
...
...ไอ้เปี๊ยกมันเหมาะกับคำว่านิ่งเป็นหลับ ขยับเป็นแดกอย่างแรงครับ ทุกท่าน...
ตรงหน้ามันเป็นกล่องเค้กกล่องใหญ่...มีรอยตัดกินไปครึ่งชิ้น จานที่มันใช้เกลี้ยงฉาดสะอาดสะอ้านอย่างกับไม่เคยใช้มาก่อน ส่วนตัวมัน...พิงโซฟานอนอ้าปากน้ำลายยืดไปแล้ว...
ผมหอบกองกระดาษไว้ในแขนข้างเดียว ยื่นนิ้วโป้งไปปาดคราบช็อคโกแล็ตที่มุมปากให้มัน...ยังไม่ตื่นแฮะ...งั้นขอแอบชิมหน่อยละกัน...
...จุ๊บ...
“อือ...” มันเริ่มขยับ...นี่เป็นข้อดีของมันแต่ไม่ดีสำหรับผมครับ...มันตื่นไวเกินไป
“เสร็จแล้วเหรอ?” มีปาดน้ำลายอีกครับ...จะน่ารักไปไหนเนี่ย...
“เออ...แล้วกินขนาดนี้จะกินข้าวเย็นไหวมั้ยเนี่ย”
มันกระโดดผลุง เก็บกล่องเค้กเข้าตู้เย็น เก็บจานเก็บแก้วเสร็จสรรพ
“สบายมาก ลุง”
...ไม่ค่อยอยากเชื่อเท่าไหร่หรอก แต่จากที่เคยเห็นมันกินแล้ว...เชื่อว่ะ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากนั้นผมก็พามันไปกินอาหาร...ก็ร้านเนื้อย่างล่ะครับ สมอยากมันดี...แม่ม สวาปามอย่างกับเด็กเอธิโอเปีย...กินขนาดนี้ทำไมตัวไม่โตวะ...แต่ก็ดีแล้วล่ะครับที่มันไม่โต เป็นไอ้เปี๊ยกของผมไปอย่างนี้แหละ กอดง่ายดี
พอกินเสร็จขึ้นรถ ก็จะพามันกลับไปส่งบ้านมัน แต่มันกลับพูดขึ้นมา
“ลุง...คืนนี้ขอค้างด้วยได้ปะ?”
ผมชะงัก “แน่ใจเหรอ?” มันแน่ใจจริงๆน่ะเหรอ? มันขอมาค้าง...กับคนที่ปล้ำมันเนี่ยนะ จะเชื่อใจคนง่ายไปรึเปล่า?
“อือ...แอร์ที่ห้องเสีย ร้อนว่ะ” มันว่างั้นนะ
สุดท้ายผมเลยขับรถกลับคอนโดตัวเอง
++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ว๊าวววว!!!!” เปิดห้องได้มันก็วิ่งสำรวจทุกมุมเลยครับ สุดท้ายมันกลับมาวางเป้บนโซฟา มียกทรงสีดำติดมือมาด้วยครับ...คงของแฟนเก่าผมนั่นแหละ...ไม่รู้ไปคุ้ยเจอที่ซอกไหน...ทิ้งไว้อย่างนี้แล้วใส่อะไรกลับบ้านวะ? ไอ้เปี๊ยกมันเอามาคาดนมมันเล่น พอผมด่ามันมันเลยโยนทิ้งไป แล้วก็ไปนั่งคุ้ยๆกองแผ่นหนังใต้ทีวีแทน
“ไปอาบน้ำก่อนไป”
ผมวางกองเอกสารลงบนโต๊ะหน้าทีวีพลางไล่มัน...ดึกแล้วครับ แถมหัวเหม็นกลิ่นเนื้อย่างด้วย ให้มันอาบน้ำตัวหอมๆ มาดีกว่า จะได้กอดแล้วชื่นใจ...อ๊ะ! คิดไรวะตู
“เดี๋ยว” มันไม่สนอะไรแล้ว เปิดหนังดูลูกเดียว...เฮ้อ...
สุดท้ายผมก็เลยนั่งเคลียร์เอกสาร ในขณะที่มันนั่งกอดหมอนดูหนังไป
...
...
จนเอกสารเคลียร์หมด เงยหน้ามองมัน...สัปหงกไปแล้วครับ...ผมก็ปล่อยมันไปอย่างนั้น จัดการอาบตัวเองก่อนก็ได้วะ
พอออกมาจากห้องน้ำ มันไม่แค่สัปหงกหรอกครับ ลงแผ่เต็มโซฟาเลย...หนังยังไม่จบเลยนะเว้ย...
“ต้า...” ผมสะกิดมัน
“อือ...” ท่าทางมันจะเหนื่อย ตัวรุมๆหน่อยด้วย มันเลยไม่ยอมตื่น
“ต้า...ไปอาบน้ำก่อนไป” ผมนั่งยองๆ ลงตรงหน้ามัน เอามือปัดผมที่หล่นมาแยงแก้มให้
อยู่ดีๆมันก็จับมือผมหมับ ผมเลิกคิ้วแปลกใจ...ละเมอเปล่าวะ?
มันหลับต่อครับ...ฮะๆ...ตอนนี้ไม่สนใจแล้ว ว่าตัวมันจะเหม็นกลิ่นอะไร ขอผมหอมแก้มมันทีเหอะ...
จุ๊บ...
มันส่ายหน้าหนี ปล่อยมือผมกลับไปกอดหมอนซะแน่น ผมไม่ยอมครับ อยากแกล้งมันอีกหน่อย ก็เลยมุดหน้าตามมันไป
จุ๊บ...
“...ไม่เอา...” งัวเงียน่าดูครับ มันร้องงือๆในคออีกนิด ผมก็งับหูมันเล่น มันยิ่งมุดใหญ่
“...ไม่เอา...ธี...”
ผมหยุดกึก ถอยหน้าห่างออกมา...มันยังมุดหน้าร้องงือๆไม่รู้เรื่องอยู่อย่างนั้น...
“ต้า! ตื่นโว้ย!” คราวนี้ผมปลุกแบบหวังผลครับ ยันโครมเดียวตัวมันกลิ้งลงมาอยู่บนพื้นพรมเลย
“ไรวะ!!!” มีตื่นมาโวยวายอีกครับ ไอ้เปี๊ยกนี่
“ไม่ไรหรอก ไปอาบน้ำได้แล้ว” ผมทำเสียงดุ หน้าขมึงทึง มันเลยเงียบครับ เกาหัวแกรกๆจนยุ่งหมด แล้วก็ลุกไปคุ้ยเป้ คว้าผ้าขนหนูกับเสื้อนอนเดินเข้าห้องน้ำไป
ผมมองตามตูดมันจนประตูห้องน้ำปิด ได้ยินเสียงล็อค ถึงได้หันกลับมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟา
เฮ้อ~...สงสัยคงต้องอีกนาน กว่ามันจะลืมไอ้เชี่ยหน้าจืดเพื่อนมันได้ (เลิกเรียกชื่อมันแล้วครับ แสลงปาก)
...
...
ดูๆทีวีอยู่สายตาก็สะดุดกับไฟแว๊บๆครับ มองลงไปก็เห็นเป็นมือถือไอ้ต้า กำลังกระพริบอยู่...มันคงปิดทั้งเสียงทั้งระบบสั่น ก็เลยไม่ได้ยิน
โห...28 miss call....ใครบ้างวะ
อยากรู้อยากเห็นครับ...ก็เด็กผมนิ...ผมเลยลองกดดู
‘Tea’
...โทรมาทำไมวะ...
ตอนนี้บอกตามตรงว่าหงุดหงิดครับ อยากจะเขวี้ยงมือถือให้แตกกระจายไปเลย
สักพักไฟหน้าจอมันก็แว๊บขึ้นมาอีก...คราวนี้เป็น sms ครับ
/หายไปไหน บอกแล้วไงตอนเย็นจะไปหา...รออยู่ในห้องนะ กลับมาเร็วๆล่ะ/
...บอกแล้วตอนเย็นจะไปหา... ...รออยู่ในห้อง...
ผมพอจะรู้สาเหตุที่ไอ้เปี๊ยกไม่ยอมกลับห้องตัวเองแล้ว ไม่ใช่เพราะแอร์เสีย ไม่ใช่เพราะอยากมาห้องผม...แต่เป็นเพราะต้องการหลบหน้าเพื่อนมัน...เพื่อนที่มันสนิทขนาดให้กุญแจห้องเอาไว้...
“...”
“ไม่มีมารยาท” มันออกมาจากห้องน้ำเมื่อไหร่ไม่รู้ ที่รู้ๆคือตอนนี้มันยืนอยู่ข้างหลังผม เล่นซะผมสะดุ้งโหยง
มันยึดมือถือตัวเองกลับไป อ่านข้อความในมือถือแวบหนึ่ง แล้วก็กดปิด โยนปุลงในเป้
ผมมองตามหลังมันไป มันเดินลากเป้เข้าไปในห้องนอน...ทำยังกับเป็นเจ้าของบ้านนะมึง...
มันปิดประตูไปแล้ว ผมถึงค่อยลุกเดินตามมันไป...กะจะเข้าไปง้อครับ...แต่...
แกร๊ก...
"..."
มันล็อคประตู...
“เฮ้ย! ไอ้เปี๊ยก!! เปิดประตูนะเว้ย!!” ผมโวยวายเคาะประตูปังๆๆ มันก็ไม่มาเปิดครับ ได้ยินแต่เสียงมันลอดออกมาจากอีกฝั่งบานประตู
“นอนโซฟาไปซะลุง โทษฐานแอบดูมือถือคนอื่น”
แสบจริงๆ ไอ้ตัวน่ารักของผม...แต่จะให้ทำไงวะ...สุดท้ายผมก็ต้องยอมเดินไปนอนที่โซฟาอยู่ดี
...เอาน่ะ ยังไงการที่มันหลบหน้าเพื่อนมันก็ถือเป็นนิมิตหมายที่ดีสำหรับผมล่ะนะ..
+++++++++++++++++++++++
TBC
:beat: นี่แน่ะๆๆๆไอ้ลูกหมู จะสอบแล้วไม่อ่านหนังสือ!!!
-
ู^
^
จิ้ม ๆ บวก 1 ... มาต่อแว้ว
ต้า แสบ ๆ น่ารักดี อยู่ด้วยกัน ลุงธีสดใสขึ้นเยอะ .. [~ ยิ้ม ~]
ขอบคุณนะครับ ... เป็นกำลังใจให้ครับ ... อ่านหนังสือ สู้ๆ
-
คิดเหมือนกันนะ ว่าต้าร์ แสบดี ยังงี้ดิ่ถึงจะเอาลุงอยู่ :laugh:
-
อย่างนี้แหล่ะลุงธีชอบบบ
ฮ่าฮ่าฮ่า
จะมีอะไรอีกมั้ยเนี่ย
แล้วธีโทรมาไม = ='
-
เอ....
ธีนี่ยังไงๆอยู่นา
แล้วยังแฟนเก่าลุงธีอีก
เง้ออ จะมีเรื่องยุ่งๆมะเนี่ยยยย
-
เพื่อนแม่ม ชอบชัวร์เลยอ่ะ
==
แต่ไม่นะ .... สมน้ำหน้าเหอะ
ตอนนั้น ไม่ยอมพูดเอง
พี่ธี (ของชั้น) เป็นพระเอกเหอะค่ะ
ชิส์!!!!!!
แล้วต้า จะใจร้ายให้พี่ธี นอนข้างนอกจริงอ่ะ??
ไม่นะ
:impress2:
-
^
^
จิ้มตู๊ด :laugh:
ตาต้าน่ารักอ่ะค่ะ :impress2:
ทำลุงธีหลงเด็กไปเลยทีเดียว
ขอด่าไอ้หน้าจืดหน่อยเถอะ :angry2:
แม่มม โทรหาทำไม มาหาทำไม เชอะ
ขอให้ตาต้าลืมไอ้หน้าจืดเร็วๆ
สงสารพี่ธี :sad11:
:L2:
-
หนูตาต้า ใจอ่อนกะลุงธีไวๆนะลูก
ตัดใจจากไอ้หน้าจืดซะ
สงสัยมันกะควบสองเป็นแน่
เอาทั้งหญิงทั้งต้าไรเงี๊ยะ
-
เอาใจช่วยลุงด้วยคน 555 ลุง
-
แหมมมมมมมมมมมมม
ลุงธีอย่าคิดมากมายไป
อย่างน้อย ๆ ก็คิดซะว่าเค้าก็ยังนึกถึงเรานะ
อย่าน้อยก็ไม่ไปหลบที่อื่นแหละ
แต่ว่าอดเลยเนอะ
นึกว่าจะแบบว่า :haun4: ซะนิดซะหน่อย
รอตอนต่อปายยยยยยยยยยยยย :z2:
-
รักเด็ก เลยต้องทำใจ
ตอนนี้ต้าคงกะลังสับสนมากมายเลยนะนั่น
แต่สงสัยว่าธีเืพื่อนต้าจะทำอะไร คิดอะไรอยู่ หรือจริงๆก้อรู้ว่าต้าคิดไง
รออ่านตอนต่อไปดีกว่า
บวก 1 ให้ลูกหมู ขอบคุณมากนะคะ
-
เอาใจช่วย
รีบมาต่อนะครับ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยย
หนุกๆ
ตลกๆ
ชอบๆ
เอาอีกๆ
ฮาๆๆ
+1 ให้น้องลูกหมู
ขอให้สอบได้เยอะๆ
ผ่านหมดๆ :call:
-
ลุงจัดการไปเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยย อีกสักรอบ
-
จิ้ม + ให้คนขยัน อิอิ :z13:
เอาน่าลุง นอนข้างนอกก้อยังดี
โอกาส เข้ามาหาแล่ะ ต้องรีบทำคะแนนนะลุง
แต่อย่าลืม กำจัด สาวคนนั้นออกไปให้พ้นทางด้วยนะ
แต่เอ? กำจัดคนชื่อเดียวก่อนดีกว่ามั๊ง โฮ่ะๆ
เหมือนลุงจะแสลงใจเนอะ ได้ยินชื่อธี แล่ะมีปฎิกิริยาทุกที ฮ่าๆ ( แต่มันก้อชื่อลุงเหมือนกันนา อิอิ) :z2:
-
ทำมัยใจร้ายกับพี่ธีอย่างนี้ :laugh:
-
รักแท้แพ้ระยะทางนะลุง 555+
พยายามเข้าพี่ธี
-
อ่านทันแล้วววววว
ตบมือ ให้ตัวเอง......
ชอบลุงธีมากกกกกกก ขอให้ได้เป็นตัวจริงของเด็กต้าร์ ไวๆ
ปอลอ ชอบชื่อเรื่องนี้อย่างประหลาด (งงมะ)
-
ชอบแนวผู้ใหญ่หลอกเด็กแบบนี้แหล่ะ แต่ว่าตอนหลังเด็กจะมาหลอกให้ผู้ใหญ่หลงรักละม๊างงง :-[
-
โอ้ววววววว...
หนุกอะครับ
ชอบสุดๆ
แนวนี้
ตาต้าน่ารักมาก
สงสารลุงธี หวังว่าคงชนะใจเด็กได้ไวๆ
:z3:
-
น้องต้าน่าร๊ากกกกกกอ่ะ....ลุงธีก็พยายามตื๊อหน่อยละกันนะ
แต่อดแสลงใจแทนลุงมะได้อ่ะ....น้องเค้ารักคนอื่นมะพอ...ชื่อลุงยังไปเหมือนกะคู่แข่งซะง้าน
สู้ๆเข้าไว้นะลุง....คนอ่านเอาใจช่วย...อิอิอิ :L2:
+1 ให้คนแต่งจ้า....อ่านแล้วชอบอ่ะ...น่ารัก o13
-
สงสารพี่ธี ... น้องมาเพื่อหนี "ธี" แต่ก็เลือกมาหา "ธี"
เพราะน้องยังอยากอยู่กับ "ธี" (ตัวแทน) โอ๊ย... o2
แหะ ๆ :m23:
:L2: เอากำลังใจมาฝากคนเขียนฮับ
-
:call: มาต่อสักทีเถอะคราบ
-
^
^
^
จิ้มกลับ ทะลุทะลวงถึงทุกคน (ทำเป็นลูกชิ้นปิ้งไปได้ :beat:)
แหะๆ แวะมาบอกว่าอัพอย่างเร็วพรุ่งนี้เย็นๆค่ะ
แบบว่า ต้อง :a5: เตรียมสอบพรุ่งนี้ง่ะ
บวก 1 สำหรับคนเม้นท์
รักทุกคน
:L2:
-
ู^
^
:z13: ลูกหมู อิอิ
พรุ่งนี้เย็นๆเหรอ
รอได้ค๊าบบบบบบบบ
:L2:
-
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:pig2:เพิ่งเห็นเรื่องนี้อ่ะ แต่จะบอกว่าเราเป็นแฟนพันธ์แท้เรื่องคนโรคจิตเลยอ่ะ ขำสุดๆ โดยเฉพาะภาค 2
ถ้ามีเรื่องอื่น ทยอยเอามาลงที่เล้าอีกน๊า
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เย็นนี้ได้อ่านแล้วว้อยยยยยยยยยยยยยยย
-
รอตอนเย็นด้วยยยยยยยยยยยยยยยย
เย่ๆ
-
รอด้วยยย
:call:
-
แวะมาบอกว่า ยังแต่งไม่จบตอนเลย
แต่ง่วงนอนไม่ไหวแล้วอะ เมื่อคืนโต้รุ่ง
ดังนั้น
ราตรีสวัสดิ์นะเจ้าคะทุกท่าน พบกันเมื่อชาติต้องการ :a12:
-
ลูกหมูสอบเสร็จแล้วไหมคะ ยังไงรอตอนต่อไปนะ o13
-
งุงิ...โอเช...รอได้จ้า
แต่อย่านานนะ...แบบว่าคิดถึงลุงธีกะน้องต้าแล้วอ่ะ...อิอิ
-
มาดันรอ
:call:
-
^
^
ดันดีนัก :z13: จิ้มซะเลย ฮ่าๆๆ
:pig2:เพิ่งเห็นเรื่องนี้อ่ะ แต่จะบอกว่าเราเป็นแฟนพันธ์แท้เรื่องคนโรคจิตเลยอ่ะ ขำสุดๆ โดยเฉพาะภาค 2
ถ้ามีเรื่องอื่น ทยอยเอามาลงที่เล้าอีกน๊า
ขอบคุณค่า +1 สำหรับแฟนๆ :pig4:
ลูกหมูสอบเสร็จแล้วไหมคะ ยังไงรอตอนต่อไปนะ o13
เรียบร้อยค่ะ! เรียนจบแล้ววว (ถ้าไม่ต้องสอบซ่อมนะ) o22
++++++++++++++++++
ตอนที่ 6
เฮ้อ~
คืนก่อนหน้านั้นโต้รุ่ง คืนหลังจากนั้นนอนไม่หลับ เมื่อคืนกลับบ้านโคตรดึก แล้วคืนนี้ยังตาค้างเพราะซัดกาแฟไปอีก ชีวิตนี้จะได้พักผ่อนมั้ยวะกู
ผมนอนหลับตาถอนหายใจอยู่บนโซฟาตัวเก่ง...โซฟาที่ยาวไม่พอช่วงตัว นอนแล้วเหมือนไม้กระดานยาวๆที่ถูกพาดอยู่บนเสาสองด้าน นึกภาพตามนะครับ...หัวอยู่เสานึง เท้าอยู่อีกเสานึก ส่วนตรงกลางก็แอ่นลงล่างเหมือนมีอะไรมาถ่วงไว้...อุบาทว์สิ้นดี
แถมแอร์ก็หนาวชะมัด ผ้าห่มก็อยู่ในห้องนอนที่ไอ้ตัวแสบยึดไป
“ฮัดเชี่ย!!” เสียงจามผมเองครับ ไม่ได้ด่าใคร
ผมยกหลังมือขึ้นปาดน้ำลายเช็ดกับเสื้อนอน...อย่าทำตามนะครับ มันสกปรก...
ตอนนี้อยากพักมากครับ แต่นอนไม่หลับจริงๆ สิ่งที่ทำได้ก็แค่นอนหลับตาแขนก่ายหน้าผากแล้วพยายามสั่งตัวเองให้หลับ
...ตาต้าหนึ่งตัว...ตาต้าสองตัว...ตาต้าสามตัว...ตาต้าสี่ตัว...
“...”
เวร! จะหลับมั้ยเนี่ย เห็นแต่หน้ามันลอยไปลอยมา...
...แกร๊ก...
เห? ท่าทางจะไม่ได้มีแค่ผมที่นอนไม่หลับซะแล้ว
ผมนอนนิ่งท่าเดิม ให้อีกฝ่ายคิดว่าผมหลับไปแล้ว แต่กางหูเต็มอัตราเพื่อลอบสังเกตการเคลื่อนไหวของฝ่ายตรงข้าม
ไอ้เปี๊ยกมันเดินย่องมาทางโซฟา ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆก้าวมาช้าๆ สุดท้ายก็หยุดอยู่ที่ด้านหน้าผม ได้ยินเสียงผ้าเสียดสีกัน ก่อนจะรู้สึกถึงลมร้อนๆที่พัดเบาๆข้างแก้มตัวเอง
ไอ้เปี๊ยกคงกำลังนั่งมองหน้าผมอยู่...มันมองนิ่งๆไม่หือไม่อือ มองอยู่อย่างนี้นานเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่ในความรู้สึกผมที่ต้องแกล้งหลับอย่างนี้มันนานชะมัด
...ไปซะทีดิวะ กูเกร็งจนตะคริวจะขึ้นแล้วเว้ย...
“นี่ลุง...” สุดท้ายไอ้เปี๊ยกก็พูดออกมาเบาๆ...มันรู้รึเปล่าวะ ว่าผมยังสติเต็มร้อยอยู่...
“...ลุงชอบผมจริงอะ?” ผมไม่ตอบมันครับ มันก็นั่งมองหน้าผมอยู่เหมือนเดิม
สัมผัสอุ่นร้อนทาบลงบนแก้มผมเบาๆ ก่อนจะถอยห่างไป ได้ยินเสียงขยับตัว กับไออุ่นของไอ้เปี๊ยกที่หายไปแล้ว...มันคงยืนขึ้นแล้วล่ะ...หลังจากนั้นผ้าห่มนุ่มๆก็คลุมลงมาบนตัว
“ถ้าชอบจริง...ก็อย่าทิ้งกันซะก่อนล่ะ”
โชคดีที่มันเดินเข้าห้องไปแล้ว ไม่อย่างนั้นต้องความแตกแน่ๆ เพราะตอนนี้ผมแกล้งทำเป็นหลับไม่ไหวแล้วน่ะสิครับ หัวใจมันเต้นแรงจนต้องเอามือไปกด แถมปากยังฉีกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ด้วย
อย่าทิ้งกันงั้นเหรอ?...ให้ความหวังกันอย่างนี้มัน...โอ๊ย!...ไอ้เปี๊ยก!...ไอ้ตัวน่ารัก!...น่ารักอย่างนี้ใครจะทิ้งลงวะ...ไม่ไหวแล้ว!!...แล้วคืนนี้ผมจะข่มตานอนได้ยังไง...อยากกอดมัน อยากจูบมัน อยากมองหน้าใสๆกับตาโตๆของมัน นี่ผมเป็นอะไรไป ทำอย่างกับเด็กวัยรุ่นไม่เคยมีความรักอย่างนั้นแหละ...
ผมลุกขึ้นนั่ง สูดกลิ่นหอมของไอ้เปี๊ยกจากผ้าห่ม...ฮ่า...ชื่นใจ
ว่าแต่...ผ้าห่มมีผืนเดียว มันเอามาให้ผมอย่างนี้ แล้วตัวมันจะห่มอะไรล่ะ? แอร์ในห้องมันเย็นน้อยกว่านอกห้องซะที่ไหน ผมนอนเองยังสั่นซะขนาดนี้ แล้วไอ้เปี๊ยกมันจะทนได้เหรอ
ผมลุกเดินไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอน กะจะเคาะเรียกแล้วคืนผ้าห่มให้มันน่ะครับ...ตอนนี้คิดแค่นี้จริงๆนะ ไม่ได้อกุศลอะไรเลย เชื่อผมดิ
แต่ก็อยากลองพนันดูเหมือนกันครับ ว่ามันเปิดใจให้ผมจริงๆรึเปล่า ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก เอื้อมมือไปลองบิดลูกบิด...ปรากฏว่ามันไม่ได้ล็อคประตูแล้วครับ...ฮ่าๆๆๆ
ไอ้เปี๊ยกนอนอยู่ริมเตียง หันหลังให้ผม...ชุดนอนเสื้อกล้ามกับกางเกงขาสั้นวาบหวิวของมันคงจะกันแอร์ไม่ได้หรอก ถึงได้นอนขดซะขนาดนั้น
ผมเอาผ้าห่มห่มคืนมัน แล้วก็ขอซุกตัวตามเข้าไปด้วยซะเลย...มันคงยังไม่หลับหรอกครับ เพราะตัวมันยังขยุกขยิกอยู่เลย...ผมแนบตัวเข้ากับแผ่นหลังมัน แล้วโอบเอวให้ตัวเราชิดกันมากกว่าเดิม ตอนแรกมันขืนตัวหน่อยๆ แต่สุดท้ายก็ยอมให้ผมกอดดีๆ
ตัวมันหอมดีชะมัด ผิวมันตอนนี้เย็นเฉียบอย่างกับน้ำแข็ง...แต่กอดแล้วชื่นใจ...ผมซุกหน้าเข้ากับกลุ่มผมมัน สูดกลิ่นแชมพูเข้าเต็มปอด มือข้างนึงก็ลูบๆแขนมันเล่น
เห็นมันไม่ว่าอะไรเลยเอาใหญ่ครับ ผมล้วงมือเข้าไปใต้เสื้อกล้ามของมัน ลูบหน้าท้องมันวนไปมา...อืม ไอ้เปี๊ยกนี่มันเนื้อแน่นเหมือนกันนะ...ว่ากันตามตรง มันก็หุ่นผู้ชายล่ะครับ...
มันจับมือผมหมับ! “นี่...”
“หือ?” ผมออกเสียงได้แค่นี้ล่ะครับ เพราะปากกำลังซุกที่ต้นคอมันอยู่ มันย่นคอหนียิกเลยครับ สงสัยจะบ้าจี้แฮะ
“หยุดได้แล้ว คนจะนอน” มันกระเถิบหนี...ไม่สำเร็จหรอก ไอ้เปี๊ยก
“ก็นอนไปสิ” ไม่ได้กวนนะครับ อยากนอนก็นอนไปผมไม่ว่าอะไรอยู่แล้ว...แค่ขอผมกล่อมน้องชายตัวเองให้หลับก่อนเท่านั้นเอง
“อ๊ะ!” มันร้องอุทานออกมาเบาๆ เพราะผมดันส่วนที่‘ตื่นแล้ว’ใส่ก้นมัน “ไอ้ลุง!!”
“ครับผม?” ผมเบียดเข้าไป มันก็กระเถิบหนี...หารู้ไม่ว่ามันยิ่งเป็นการกระตุ้นมากกว่าเดิมซะอีก ผมเอาแขนลอดใต้คอให้มันหนุนแทนหมอน จับคางมันบังคับให้หันหน้ามารับจูบ แต่มันหันหน้าหนี สุดท้ายเลยได้แค่เล็มๆเลียๆมุมปากมันเล่น
มือที่วางอยู่บนหน้าท้องมันเริ่มซุกซนครับ เลื้อยผ่านขอบกางเกงยางยืดเข้าไปก็เจอกับน้องชายของมันที่ตาสว่างไม่แพ้ของผมเลย...หึ...ไหนว่าจะนอนไงวะ ไอ้เปี๊ยก...
ผมจับของมันไว้ในอุ้งมือ ใช้นิ้วโป้งเขี่ยด้านบนนิดหน่อย เท่านั้นล่ะ มันแหงนหน้าตัวเกร็งเลยครับ
“หยุด...” ได้ยินเสียงห้ามกระเส่าๆอย่างนี้ยิ่งหยุดไม่อยู่ครับ
ผมจับบ่ามันบีบเบาๆ “ต้า...หันกลับมา”
“ฮึก...ไม่เอา” ไอ้ตัวดื้อ ยังไงก็ไม่ยอมหันกลับมาครับ สุดท้ายผมเลยถอดใจ เล่นกับมันท่านี้ก็ได้วะ
ส่วนหน้ามันเริ่มเปียกหน่อยๆ ไอ้เปี๊ยกคงเพลินเต็มที่ ถึงได้เคลื่อนสะโพกตามการขยับมือของผม ผมก็เบียดด้านหน้าตัวเองเข้ากับร่องด้านหลังมัน มือที่ว่างอยู่เลื่อนลงมาซุกผ่านขอบกางเกง หลีกหนีอีกมือที่กำลังเมามัน เข้าไปแตะด้านหลังที่ยังสงบอยู่แทน
พอแตะโดนเท่านั้น มันสะดุ้งสุดตัว สองมือจับแขนผมแน่นจนเล็บจิกลงมา เหมือนสติมันจะกลับมาเต็มร้อยอีกครั้ง มันร้องห้ามเสียงดัง
“ไม่!”
ผมยังไม่ฟังมันครับ ดึงดันจะสอดนิ้วเข้าไปให้ได้ จนสุดท้ายได้ยินเสียงมันสะอื้น
“ฮึก! ไม่เอา ขอร้อง ไม่เอา...”
“ทำไมล่ะครับ ไม่ชอบเหรอ?” ผมจูบแก้มปลอบมันเบาๆทีนึง มันก็ซุกหน้าหนีลงกับหมอน
“ไม่เอา...มัน...” เสียงมันอู้อี้ ฟังไม่รู้เรื่องครับ
ผมเร่งมือที่จับน้องชายมันนิดหน่อย “...ไม่ได้ยิน”
“อือ...มัน...จ...”
ก็พอจะรู้แหละครับ ว่ามันจะพูดอะไร แต่เห็นท่าทางเขินอายของมันแล้วอยากแกล้งขึ้นมาชะงัด
“ไม่ได้ยินครับ” ออกแรงกระตุ้นส่วนหน้ามันอีกหน่อย
มันคงเหลืออดครับ เคยบอกแล้ว ว่าไอ้เปี๊ยกนี่มันยั่วขึ้น มันหันกลับมาตะโกนใส่หน้าผมซะหูอื้อเลย
“มันเจ็บโว้ย!!!”
มันหันกลับมาแล้ว เรื่องอะไรจะยอมปล่อยให้หันกลับล่ะครับ ผมจัดการรวบตัวมันให้หันกลับมานอนตะแคงมองหน้ากันทันที...ฮะๆๆ หน้าแดงแจ๋เชียว...
“ฮะๆๆๆๆ” อดไม่ไหวครับ ต้องหัวเราะออกมา
มันถลึงตาใส่ทั้งๆที่ยังหน้าแดงอยู่อย่างนั้นล่ะ “ปล่อย”
โอ๊ะ! ท่าจะโกรธจริงแฮะ ผมหยุดหัวเราะกึก...กลัวอดครับ
ผมลูบหัวมัน แนบหน้าเข้าหากัน “ไม่เจ็บนะ พี่สัญญา” ว่าแล้วก็ของับจมูกมันหน่อยเหอะ หมั่นไส้ว่ะ
“ไม่เอา!” มันยืนกรานเสียงแข็ง
“นะ?” อ้อนอีกหน่อย เดี๋ยวมันก็คงใจอ่อน
“ไม่! ถ้าไม่ฟังก็ออกไปนอนที่เดิม” น่ากลัวตายล่ะ...เข้ามาแล้วใครจะยอมออกวะ บ้านกูนะเว้ย!
“นะ?” ผมอ้อนมันอีกรอบ ชักจะทนไม่ไหวแล้วครับ ปวดหนึบไปหมดแล้ว
มันก้มหน้างุดเข้ากับอกผม “ไม่เอา...มันเจ็บ...ครั้งที่แล้ว...มัน...ยังเจ็บอยู่เลย”
โอ๊ย! น่ารัก!!! เอาวะ ปล่อยไปก่อนก็ได้ครับ เห็นมันอ้อนๆอย่างนี้แล้วทำไม่ลง...ถือว่าคืนนี้ได้กำไรแล้วครับ
ผมยอมหยุดรบเร้ามัน มันคงแปลกใจเหมือนกันที่เห็นผมยอมง่ายๆ ตาโตๆมันเหลือบขึ้นมองหน้าผม ผมเลยงับจมูกมันเบาๆอีกครั้ง จับมือมันให้ลอดเข้าไปในกางเกงนอนของผม พอหลังมือมันแตะโดนไอ้ธีน้อย มันก็สะดุ้งจะชักมือกลับ แต่ผมไม่ยอมครับ...อุตส่าห์ยอมให้ก่อนแล้ว มันก็ต้องตามใจผมบ้างล่ะ
“ช่วยพี่หน่อยนะ?” ผมทำเสียงอ้อนมันพลางเอามือตัวเองจับน้องชายมันแล้วเริ่มขยับ ตอนแรกมันก็จับของผมไว้หลวมๆ แต่พอเริ่มเคลิ้ม มืออุ่นๆของมันก็เริ่มขยับตามการนำของผม...เรียนรู้เร็วดีชะมัด
เราขยับกันอยู่อย่างนั้น จากช้าเป็นเร็ว จากไม่เป็นจังหวะก็เริ่มเป็น ความเปียกลื่นเพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามขีดอารมณ์ ผมยื่นปากเข้าไปจูบปากมัน มันก็ยอมอ้าปากให้ลิ้นผมเข้าไปสำรวจโดยดี
กิจกรรมเข้าจังหวะดำเนินไปเรื่อยๆ จนใกล้จะจบ มันก็ร้องครางเสียงยาวในคอก่อนจะปลดปล่อยทั้งหมดออกมา
มันหอบแฮ่กๆ เป็นหมาหอบแดด มือที่จับของผมอยู่ก็อ่อนระทวยหมดแรงซะงั้น... ผมเลยต้องจับมือมันไว้ช่วยกันเร่งช่วยกันขยับล่ะครับ จนสุดท้ายถึงขีดสุดนั่นล่ะ ผมถึงค่อยพอใจยอมปล่อยมือมันออก
รู้ตัวอีกที ผ้าห่มต้นเรื่องก็ตกลงไปข้างเตียงแล้วครับ แต่ตอนนี้ไม่หนาวแล้วล่ะ...พูดตามตรง เหงื่อซกทั้งคู่แล้วด้วยซ้ำ ไอ้เปี๊ยกนอนหงายหอบระทวย เสื้อกล้ามเลิกขึ้นไปถึงหน้าอก กางเกงร่นลงมาอยู่ที่หัวเข่า หน้าท้องมันเปื้อนน้ำขาวๆเต็มไปหมด...ใครก็ได้ช่วยผมที ผมจะทนไม่ไหวแล้ว!!
ผมเอาตัวคร่อมทับมันเอาไว้ กดมือทั้งสองข้างของมันแนบกับพื้นเตียง ประสานนิ้วกัน กดจูบมันแรงๆอีกที ตอนนี้มันไม่ขัดอะไรแล้ว...คงจะหมดแรงขัดนั่นล่ะครับ
“ต้า” ปากเราแยกออกจากกัน ผมเรียกชื่อมันเบาๆ มันก็ค่อยๆปรือตาขึ้นมามอง ผมบีบมือมัน มันก็บีบมือผมกลับ
“เป็นแฟนพี่นะ?”
ไม่ได้อวดนะครับ เกิดมาเพิ่งเคยขอคนอื่นเป็นแฟนนะเนี่ย! ปกติมีแต่คนอื่นมาขอเป็น ไม่งั้นก็เป็นแบบไม่ได้ตกลงกัน...ไม่ได้อวดจริงๆครับ ที่ว่ามาทั้งหมดแค่จะบอกว่า...แม่ม เขินชิบหาย...
มันเบิกตากว้างมองหน้าผม...ตกใจอะไรวะ
“นะ...เป็นแฟนกันนะ?”
สีหน้ามัน...ลังเล...
มันหลบสายตา...
“แต่...” เสียงมันสั่นๆเหมือน...ไม่แน่ใจ...
ผมบีบมือมันแน่นกว่าเดิม “...สัญญา...จะไม่ทิ้งต้าแน่นอน...”
ดวงตากลมโตมันกลับมามองสบตาผม ปากมันเม้มเป็นเส้นตรง ผมรู้สึกว่าตัวมันเกร็งขึ้นมากกว่าเดิมแฮะ
“ลุง...” ...ผม...ชอบมันมากจริงๆนะ ขนาดเสียงเค้นๆของมัน ผมยังชอบเลย อยากนอนซบอกฟังมันพูดทั้งวัน มันจะยอมมั้ยนะ?
“เมื่อกี้ไม่ได้หลับหรอวะ?” มันทำเสียงโหด
อ้าวเวร! ความแตก...
“เอ้อ...” แก้ตัวไม่ขึ้นอะครับ ตอนนี้หน้ามันแดงแจ๋ แต่ตามันถลึงกว้างเชียว ให้ผมเดา มันคงเขินน่ะแหละ
“อั๊ก!!!” แม่จ๋า~ มันตีเข่าผมอีกแล้วครับ!! เล่นซะผมจุกร่วงจากเตียง มันยังไม่หยุดครับ มันลุกขึ้น กระโดดลงมาไล่เตะผมอีก
“ออกไปเดี๋ยวนี้เลย!” จนผมหนีออกมานอกห้องได้นั่นล่ะครับ มันถึงหยุดเตะ
หลังจากนั้นมันก็ปิดประตูดังปัง ตามด้วยเสียงล็อคห้องดังแกร๊ก
“ต้า!!” ผมเคาะประตูห้องดังปังๆๆ มันก็ไม่ตอบอะไร
“ตกลงเป็นแฟนกันนะ?!” เอาสิโว้ย ไม่ให้เข้าก็ตอบมาก่อน ไม่งั้นไม่หยุดทุบ
สุดท้ายมันคงรำคาญแหละครับ ได้ยินเสียงลอดออกมาจากอีกฟากบานประตู “เออ! หยุดเคาะซักที จะนอน!!!”
ผมหยุดเคาะประตู เอามือมาปิดปากตัวเองแทน...ก็ตอนนี้มันยิ้มหุบไม่ลงเลยนี่ครับ...น่ารักจริงๆ แฟนผม ทั้งโหด ทั้งอ้อน แล้วยังขี้อายอีกต่างหาก
ผมเดินกลับไปที่โซฟาตัวเดิม ล้มลงนอนหงายหลับตา มือพาดปิดหน้าเอาไว้...เดี๋ยวใครมาเห็นจะหาว่าบ้าครับ นอนไปยิ้มไปอย่างนี้
...สงสัยคืนนี้จะนอนไม่หลับอีกคืนซะแล้ว...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC สั้นไปหน่อยค่ะ ต่อไปจะพยายาม... :z10:
-
ููู^
^
บวก 1 คุณลูกหมู ... แค่สั้นกว่าตอนที่แล้ว แต่โดยทั่วไป + เนื้อเรื่องคับแก้ว ตอนนี้ไม่สั้นหรอกครับ
หุ หุ ตอบตกลงเป็นแฟนกันแว้วววว ไม่หวานมาก น่ารัก กำลังดี .. ชอบๆ
ขอบคุณนะครับ ... อ่านแล้วมีความสุขมากมาย
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
น่ารักสุดแรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
ไอ่ลุงมาทำเขิน อร๊ายยย
+1 น้องลูกหมูค่า
เห!! ทำไมเรายิ้มไม่หุบ กร๊ากก
-
ลงเอยซะทีนะลุง
-
น่ารักมากกกก สุดๆๆๆสุดๆๆๆ :-[
-
สนุก น่ารัก อ่านแล้วขินอ่ะ :-[
อารมณ์เดียวกะรีบน
-
น่ารักกกกกก บวกหนึ่งให้พี่ลูกหมูไปเลย o13
น้องตาต้าน่ารักมากกกกกก
ยอมเป็นแฟนกันแล้วว :impress2:
ขอให้ตาต้ารักพี่ธีเร็วๆ
:กอด1:
-
แอร๊ยยยยยยยย เป็นแฟนกันแล้ว
ลุงธี สุ้ๆๆๆ :mc4:
-
+1 คืนมั่ง ^^
งื้ออออ
น่ารักไปอ่ะ
ชอบตาต้ามากกกกกกก
><
เป็นแฟนกันแล้วด้วย
พี่ธี พยายามหน่อย อีกไม่นานหรอก
โฮะๆ
:impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เป็นแฟนกันแล้วววววววววววววว
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:z13:
จิ้มป้าแขคนสวย อิๆ
+1 ให้ลูกหมูด้วยคนนะ อ่านแล้วรักต้าจังเลยอะเดกไรน่ากินชะมดเลย :haun4: :haun4:
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
น้องต้าตกลงเป็นแฟนกะลุงธีแล้น
ดีใจด้วยนะลุง....อิอิอิ :m1:
+1 ให้ลูกหมูกะความน่ารักของลุงกะน้อง
-
เริ่มหวานกันแล้วววว :L2:
น้องต้าใจอ่อนแล้วใช่มะ แต่ยังไม่ค่อยวางใจเจ้าเพื่อนธีอยู่เลย เดี๋ยวต้องมาป่วนอีกแหงๆ
-
เป็นแฟนกันแล้ว ดีใจด้วยนะคับ
-
ตอบรับเป็นแฟนกันแล้ว :impress2:
แต่ลุงธี ก้อต้อง สู้ๆต่อไป อิอิ o13
-
อิอิ เป็นแฟนกันแล้ววววว :mc4:
น้องต้าน่ารักจัง :man1:
+1 เป็นกำลังใจให้ลูกหมูนะคะ :L2:
-
ได้ตัวแล้ว
ได้ใจมาบ้างแล้วมั้ง
ได้เป็นแฟนแล้วด้วย :-[
ดีใจด้วยนะลุงธี เร่งทำคะแนนเร็วๆเข้า
บวก 1 ให้ลูกหมูนะจ๊ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยย
น่ารักอ่ะ
ตอนที่ต้าเอาผ้าห่มมาให้
กะตอนไล่เตะลุงธี
โฮกกกกกกกกกกกกกก
ในที่สุดก็เป็นแฟนกันแล้ววว
เอาใจช่วยต้า ให้ลืมเพื่อนสนิทเร็วๆ
ลุงธียังต้องอดทนอีกมากเช่นกันเนอะ
-
ชอบ
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
น่ารักมากมาย
น่ารักได้อีกอ่ะ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วย :กอด1:
-
ยินดีมากค่า
อ่านทุกเรื่องใน blog หมดแล้ว มาอ่านที่นี่อีก
^_^
-
สั้นแต่น่ารักแบบนี้ให้อภัยกันได้ค่ะ
น่ารักจังเลยอะทั้งลุง ทั้งต้า
อ่านแล้วยิ้มมีความสุขจัง
-
ตอนที่ 7
“แอนจ๋า...” เสียงผมเองครับ ตอนนี้ผมยังอยู่ในออฟฟิศ ทั้งๆที่...เอ่อ...ยังไม่ถึงเวลาเลิกงาน
“ไม่ค่ะ พี่ธี” ยัยแอนยืนถลึงตา สองแขนกางออกกว้าง อุดทางออกจากบริษัท...โธ่...ทางสวรรค์ของผม
“แอนจ๋าาาา” ผมหยอดเสียงให้หวานมากกว่าเดิม...รู้สึกยังกับร้องแม่จ๋าอยู่ยังไงยังงั้น
“กลับไปทำงานต่อเดี๋ยวนี้นะคะ ยังไม่เลิกงานเลย!” ยังครับ มันยังไม่ใจอ่อน
“แอน~”
มันคงรำคาญเต็มแก่ครับ มันยืนเอามือข้างหนึ่งเท้าสะเอว อีกข้างคว้าไม้แบทสำหรับตบแมลงวันขึ้นมาฟาดอากาศดังเฟี้ยวฟ้าว...นี่เห็นกูเป็นแมลงวันเหรอวะ?
“อีกแค่สองชั่วโมงทนไม่ได้หรือไง ถ้าเด็กมันรักจริงมันก็ไม่หนีไปไหนหรอกค่ะ ไม่ต้องไปนั่งกินกาแฟสิบแก้วดักรอให้เสียหุ่นเฟิร์มๆหรอก...แอนจะถามเป็นครั้งสุดท้ายนะคะ พี่ธีจะกลับเข้าไปทำงานดีๆรึเปล่า?”
มันร่ายอาขยานเป็นชุดอย่างนี้แล้วผมจะทำยังไงได้ล่ะครับ คำตอบสุดท้ายก็คือ...เดินคอตกเข้าไปทำงานต่อครับ
...เรื่องของเรื่องก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ ผมก็แค่ขอเวลานอกไปรับไอ้เปี๊ยกที่บริษัทมันก่อน หลังจากนั้นค่อยแวะมาเอางานกลับบ้านไปปั่น แค่นี้เองครับ แต่ยายลูกน้องผมนี่มันทำงานคุ้มเงินเดือนซะจริง ถึงได้มายืนขวางทางผมอยู่อย่างนี้น่ะ...ยัยนี่สงสัยไม่เคยมีความรัก ถึงได้ใจไม้ใส้ระกำอย่างนี้
สุดท้ายก็ต้องกลับมาที่ห้องทำงาน นั่งอ่านเอกสารเป็นตั้งๆ รอเวลาเลิกงานล่ะครับ
...รักจริงก็ไม่หนีไปไหนงั้นเหรอ...
ผมขอตั้งชื่อชีวิตในช่วงนี้ของผมว่า ระยะอันตรายครับ ไม่ใช่เจ็ดวันก่อนเจ็ดวันหลังแต่อย่างใด แต่มันคือระยะที่ไอ้เปี๊ยกมันยังตัดใจจากไอ้เชี่ยหน้าจืดเพื่อนมันไม่ขาดน่ะสิ...ดูจากไอ้อาการเมื่อเช้าที่นั่งมองแมสเซจเก่าๆแล้วก็ลังเลอยู่นานว่าจะลบไม่ลบดี ตอนออกจากห้องก็พะวักพะวงว่าจะเอาเป้ไปด้วยดีรึเปล่า มันคงลังเลว่าวันนี้จะกลับบ้านตัวเองรึเปล่านั่นแหละครับ
แล้วที่ผมแอบสงสัยก็คือ มันอาจจะกำลังชั่งใจว่าจะไปพบเพื่อนมันรึเปล่านี่สิ
ผมก้มหน้าลงกับโต๊ะทำงาน สองมือกุมหัวขยี้ผมจนเสียทรง
“ก็เพราะอย่างนี้น่ะดิวะ ถึงต้องคอยไปรับไปส่ง” กลัวครับ...กลัวหมาคาบไปแดก กระดูกไอ้เปี๊ยกมันยิ่งหอมหวานน่าหม่ำอยู่ด้วย
“เพราะอะไรล่ะวะ?”
เจ๊ย!!! ไอ้เปี๊ยกมันมานั่งอยู่ตรงโซฟารับแขกตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ครับ แถมกำลังส่งเค้กช็อคโกแล็ตเข้าปากเคี้ยวตุ้ยๆอีกตะหาก
“เฮ้ย! มาได้ไง”
มันเลิกคิ้วมองหน้าผม ทำปากเบ้ๆพร้อมแววตาเหยียดหยามประมาณว่า ถามไรโง่ๆวะ “...ขี่ควายมามั้ง”
กวนตีนอีกครับ อย่างนี้มันน่า...จริงๆ
“ไม่ใช่...พี่จะถามว่ามานี่ได้ไง...ง่า...หมายถึงทำไมมาตอนนี้ ยังไม่เลิกงานไม่ใช่เหรอ?” ผมเงยหน้ามองนาฬิกา...ยังเหลืออีกตั้งชั่วโมง กว่ามันจะเลิกงาน นี่แสดงว่ามันโดดมาเหรอ?
มันคว้าแก้วโอวัลตินดูดซ๊วบ “เลิกเร็ว เค้าซ้อมดับเพลิงกัน”
โดดซะงั้น...น่ากลุ้มใจแทนเจ้านายมันจริงๆครับ เจอพนักงานรักสันโดษอย่างนี้
มันขมวดคิ้วมองผมเหมือนมองตัวประหลาด “ยิ้มบ้าอะไรวะ?”
อ่า...ผมยิ้มเหมือนคนบ้าจริงๆครับตอนนี้ ก็ดีใจนี่หว่าที่มันตรงมาหาผมทันทีที่เลิกงานอย่างนี้
ผมกวาดเอกสารบนโต๊ะกองไว้ที่ด้านข้าง เก็บปากกาเข้ากระเป๋าเสื้อ “งั้นไปหาไรกินกัน”
มันถือจานเปล่าเลอะคราบช็อคโกแล็ตเล็กน้อยขึ้นแกว่ง นั่งกางแขนพาดพนักโซฟา ขายกขึ้นไขว่ห้าง ใบหน้ามันเงยขึ้นในขณะที่เปลือกตาหลุบลงล่าง ปากแดงๆของมันเผยอออกหน่อยๆ ดูแล้วเซ็กซี่จนแทบทนไม่ได้ ก่อนที่มันจะเปล่งเสียงออกมา...
“เจ๊แอนคร้าบบบ~”
พอมันเรียกเสร็จปุ๊บ แทบไม่ต้องรอเลยครับ จูแอนเปิดประตูพร้อมแผ่รังสีอำมหิตออกมาทันที
“อีกหนึ่งชั่วโมงค่ะ” เสียงสยองมากครับท่าน แต่พอมันหันไปหาไอ้เปี๊ยกเท่านั้นล่ะ เสียงอ่อนเสียงหวานเชียว “น้องต้ากินเค้กหมดแล้วเหรอจ๊ะ เอาจานมานี่มา เดี๋ยวพี่เก็บให้”
“เฮ้ย! เตี๊ยมกันหรอวะ!!!” ไม่น่าเชื่อเลยครับ แฟนผมซื้อได้ด้วยเค้กแค่ก้อนเดียว สิ้นหวังแล้วจริงๆ
ยัยแอนเหล่ตามองผม ท่าทางจะไม่พอใจที่โดนโวยวายครับ มันยกยิ้มมุมปาก “น้องต้า ไปนั่งกินเยลลี่ผลไม้ข้างนอกดีกว่า อยู่ในห้องเดี๋ยวพี่ธีไม่มีสมาธิทำงาน”
ขอโทษครับ ผมพูดผิดไป นอกจากจะซื้อได้ด้วยเค้กก้อนเดียวแล้ว เยลลี่แค่ถ้วยเดียวก็ซื้อมันได้ครับ มันลุกขึ้นจากโซฟาเดินออกจากห้องไปอย่างเร็ว...โธ่...นึกว่าจะนั่งมองหน้ามันจนหมดเวลาซักหน่อย...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“งอนอะไร?” มันถามระหว่างที่กำลังเดินเข็นรถเข็นอยู่ในซุปเปอร์มาเก็ตครับ...เรา...ผมชอบคำนี้จัง...เราตกลงกันว่าวันนี้จะทำอาหารกินเอง เพราะกินแต่ร้านอาหารนอกบ้าน เสียสุขภาพหมด ผักเผิกไอ้เปี๊ยกมันไม่เคยสั่ง
“เปล่า” ผมว่าพลางก้มลงเลือกผักที่ตู้แช่ ไม่มองหน้ามันครับ...จริงๆไม่ได้โกรธอะไรหรอก แค่อยากรู้เท่านั้นเอง ว่าเวลาไอ้เปี๊ยกมันง้อจะเป็นยังไง
“เรื่องเมื่อกี้น่ะเหรอ?” มันเดินเข้ามายืนซ้อนด้านหลังผมแล้วก็วางแขนสองข้างเท้าลงมา ไม่ยอมให้ผมเงยหน้า...
“ก็บอกว่าเปล่า” โอ๊ย น่ารักครับ ไม่ติดว่าอยู่ในที่สาธารณะพ่อจะจับกดให้ มันทิ้งตัวลงมามากกว่าเดิมจนผมรู้สึกถึงไออุ่นจากตัวมัน เสียงของมันใกล้หูมากกว่าที่เคย
“ผักอันนี้มันขม ไม่อร่อย หยิบมาก็กินเองให้หมดละกัน” พอพูดจบมันก็เดินหนีไปเลยครับ...เฮ้ย แล้วกูล่ะ ไม่ง้อหรอวะ?...สรุปมันเข้ามาเพื่อดูผักเนี่ยนะ???
สุดท้ายเลยกลายเป็นผมเอง ที่ต้องเข็นรถเข็นเดินตามมัน
“หยิบเนื้ออะไรมากมายวะ เอาออกๆ กินไม่หมดเสียดายตังค์” ผมเห็นมันหยิบเนื้อเป็นห่อซ้อนกันเพียบเลยครับ
มันหันกลับมาถลึงตาใส่ผม “เงินกู...กูจะซื้อใครจะทำไม” มื้อนี้มันเลี้ยงครับ
“แต่มันเยอะเกินไป” ผมยังไม่ยอมมันครับ ก็มันเสียดายจริงๆนี่หว่า กินแค่สุกี้หม้อไฟ จะซื้ออะไรเยอะขนาดนี้ พอผมทำท่าจะหยิบออกเท่านั้นล่ะ มันฟาดมือผมดังเผียะเลย
“ก็จะซื้อเท่านี้นี่หว่า ส่วนนึงไว้กินวันนี้ อีกส่วนเก็บไว้ในช่องแข็ง เอาไว้กินวันหลัง...แม่งอยู่บ้านยังไงตู้เย็นไม่มีของสด มีแต่เหล้ากับเบียร์” มันหันหลังบ่นหงุงหงิงตามประสา แต่ตอนนี้ผมยิ้มแฉ่งแล้วครับ
...เอาไว้กินวันหลัง...มันจะมาอยู่ที่ห้องผมไปเรื่อยๆใช่มั้ย...ฮะๆๆๆ...เนื้อแค่นี้จะพออะไร...
มันบ่นไปๆคงแปลกใจที่ไม่ได้ยินเสียงผมเถียงล่ะครับ ถึงได้หันกลับมามอง “เฮ้ย!! หยิบเชี่ยไรเยอะงั้นวะ! ล้นตู้เย็นพอดี!!!”
..
..
ตอนนี้ผมกำลังเครียดอยู่ครับ...ผมกำลังคิดหนัก เลือกไม่ถูก...
“ต้า...” ผมเรียกมันที่กำลังเลือกยาสีฟันอยู่...มันเป็นพวกแพ้ง่ายครับ ใช้แต่ยาสีฟันเด็ก พอมาใช้ยาสีฟันของผมมันก็เลยบ่นใหญ่ว่าเผ็ดบ้างล่ะ ปากแตกบ้างล่ะ
“มีไร ลุง” มันก็คงกำลังลังเลอยู่เหมือนกันครับ ระหว่ารสส้มกับสตอร์เบอรรี่
“กลิ่นนี้กับกลิ่นนี้ ชอบอันไหน?” ผมยื่นขวดตัวอย่างให้มันดมสองขวด มันรับไปมองงงๆ
“ทาครีมด้วยเหรอวะ? แล้วทำไมไม่เลือกเอง ใช้เองไม่ใช่หรือไง?”
อืม...ถ้าใช้เองผมก็คงไม่ลังเลหรอกครับ ผมก้มหน้าไปกระซิบกับหูมัน “ไม่ได้ใช้เอง ให้ต้าใช้”
มันส่งขวดครีมคืนผม ปัดมือเหมือนปัดแมลงวัน...นี่ผมเป็นแมลงวันในสายตามันกับไอ้แอนใช่มั้ย?
“ไม่เอา เหนอะหนะตายห่า ทาทำไม”
มันยังไม่เข้าใจครับ ผมเลยต้องกระซิบกับมันอีกที “แต่ถ้าไม่มีอะไรลื่นๆทาก่อนใส่ มันจะเจ็บนะ”
มันนิ่งไปซักพัก ก่อนที่หน้ามันจะกลายเป็นสีแดงแจ๋ ถลึงตากัดฟันกรอด “ลองซื้อมาดิวะ พ่อจะเจี๋ยนให้เป็ดกิน”
เฮ้ยยย!! ดุชิบหาย แฟนใครวะ?
...แต่สุดท้ายผมก็แอบซุกลงในรถเข็นอยู่ดีแหละครับ อิอิ
++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากมื้อสุกี้หม้อไฟที่เรียกได้ไม่เต็มคำว่าสุกี้เพราะมีแต่เนื้อจบลง ผมก็ต้องเป็นฝ่ายอาบน้ำก่อนอีกแล้วครับ พอใส่เสื้อเรียบร้อยก็เอาผ้าขนหนูเช็ดๆผมให้แห้งพลางเดินออกมามองหาไอ้เปี๊ยก ตั้งใจจะเรียกให้มันไปอาบน้ำต่อครับ...มันนั่งอยู่หน้าทีวีเหมือนเมื่อวาน สงสัยจะชอบดูหนัง...แต่ที่มันเปิดดูไม่ใช่หนังนี่หว่า
“ดูอะไรน่ะ ต้า?” ผมนั่งลงบนโซฟาข้างๆมัน มันนั่งยกเท้าขึ้นมาสองข้าง มือกอดเข่าซุกจมูกปากลง เหลือแค่ตาโตๆนั่งมองจอทีวีอยู่
“ไม่รู้ดิ เห็นแผ่นมันแปลกๆเลยเอามาเปิดดู”
ผมดูซักพักถึงค่อยนึกได้ มันคือดีวีดีงานแต่งงานเพื่อนสนิทผมเอง มันไรท์ส่งมาให้แต่ผมก็ไม่เคยเปิดดู ก็คงจะโยนรวมๆอยู่ในกองแผ่นหนังแล้วก็ลืมไปเลยแหละครับ
“นี่ลุง” ไอ้เปี๊ยกมันพูดกับผมเสียงอู้อี้ ตายังมองภาพผู้หญิงในชุดเจ้าสาวถือช่อดอกไม้หัวเราะร่าอยู่อย่างนั้น
“หืม” ผมคว้าหนังสือพิมพ์มาเปิดๆดู ปากก็ตอบมันไป
“มีแฟนเป็นผู้หญิงนี่ดีนะ แต่งงานก็ได้ด้วย”
ผมนิ่งซักพัก ก่อนจะพับหนังสือพิมพ์วางลงบนโต๊ะ คว้ารีโมทกดปิดทีวี
“ต้า...”
ตามันยังจับอยู่ที่จอทีวี ทั้งๆที่หน้าจอกลายเป็นสีดำสนิทไปแล้ว
“หรือไม่ใช่ล่ะ ว่าแต่แฟนลุงไปอยู่ไหนน่ะ เจ้าของชุดชั้นในสีดำเมื่อวานนี้น่ะ เค้าจะกลับมาเมื่อไหร่” มึงจะแกล้งทำเสียงร่าเริงไปทำไมวะ ดูก็รู้แล้วว่ากำลังจะร้องไห้ จมูกงี้แดงแจ๋ซะขนาดนั้น
“ต้า...”
“ไม่เข้าใจเหมือนกันนะ เป็นผู้ชายธรรมดาไม่ชอบ เสือกดันไปรักผู้ชายคนอื่นอย่างนี้ ไม่ต้องเดาก็รู้แล้ว ว่าอกหักชัวร์...ก็ผู้หญิงมันดีกว่านี่หว่า”
“ต้า!” ผมขึ้นเสียงใส่มัน จับหน้ามันเงยขึ้นแล้วตบแก้มเบาๆ พอมันสบตาผมเท่านั้นล่ะ น้ำตามันก็ไหลพรากออกมา ตัวมันสั่นระริก
“ลุงไม่อยากแต่งงานหรือไง ถึงได้มาขอผมเป็นแฟนน่ะ ไม่รู้สึกว่ามันแปลกหรือไง...ขนาดไอ้ธีมันยัง...”
ผมไม่ปล่อยให้มันพูดจบครับ แค่ยอมให้มันพูดชื่อเพื่อนมันออกมานี่ก็มากพอแล้ว ผมปิดปากมันด้วยปากตัวเอง ฉวยโอกาสสอดลิ้นเข้าไปตอนที่มันอ้าปากร้อง หวังแค่ว่าจูบนี้จะช่วยให้มันลืมเรื่องที่มันกำลังจะพูดไปได้
ปากเราแยกออกจากกัน ไอ้เปี๊ยกยังสะอื้นน้อยๆ แต่ไม่ได้พูดอะไรแล้ว เพราะลำพังแค่หอบหายใจก็คงกินแรงมันมากอยู่
“ต้าฟังนะ...แฟนพี่ก็นั่งอยู่ตรงหน้าพี่นี่แหละ...ต้าตกลงเป็นแฟนพี่แล้วนะอย่าลืมสิ แล้วคนอย่างพี่จะคบใครก็คบแค่คนเดียว...ชอบใครก็ชอบคนเดียว เข้าใจมั้ย?” ...บอกตามตรงผมค่อนข้างโกรธอยู่นะครับ ที่มันคิดว่าผมคบกับมันเล่นๆ เพื่อรอให้ตัวจริงกลับมาน่ะ
มันคงพอจะรู้แหละว่าผมโกรธมัน มันถึงได้ไม่กล้าสบตา มันซุกหน้าเช็ดน้ำตากับเสื้อนอนผม
“ขอ...โทษ”
ผมกอดมันเอาไว้ เอาคางวางลงบนหัวทุยๆของมัน “ไม่เป็นไร แต่...ต้าอย่าลืมก็แล้วกัน ว่าตอนนี้ต้าเป็นแฟนของพี่...แล้วพี่ก็เป็นแฟนของต้า...”
มันพยักหน้า มือของมันกำเสื้อนอนผมจนขึ้นเส้นเลือด ตัวมันยังไม่หายสั่นจากแรงสะอื้น
“ต้า” ผมถอนหายใจ “ผู้หญิงกับผู้ชายน่ะ เทียบกันไม่ได้หรอกนะ ว่าใครดีกว่าใคร มันสำคัญที่เราต้องการใครมากกว่าต่างหากล่ะ เข้าใจมั้ยครับ”
มันพยักหน้าอีกครั้ง สูดจมูกดังซื้ดแล้วพูดเสียงอู้ “...ลุงต้องการผมรึเปล่า”
ผมกอดมันโยกไปมาเหมือนกล่อมเด็ก ปากก็พูดกระซิบที่หูมัน “ต้องการสิ ไม่อย่างนั้นพี่จะขอต้าเป็นแฟนเหรอ?”
“ลุงต้องการผมใช่มั้ย?” มันถามย้ำเหมือนจะไม่เชื่อ
“อือ”
“จริงๆนะ?” ไอ้เด็กนี่มันเคยเจอเรื่องอะไรมารึเปล่านะ ถึงได้เชื่อใจใครยากอย่างนี้ หรือเพราะว่าผมมันไม่น่าเชื่อถือกัน?
“อือ...ต้องการจริงๆครับ”
มันนิ่งไป แต่ก็ยังยอมนั่งอยู่ในอ้อมกอดผม ปล่อยให้ลูบหัวลูบหลังมัน พออยู่ในท่านี้แล้วคิดถึงวันที่มันกอดคอผมร้องไห้หลังจากตกทะเลเลยครับ เพิ่งผ่านมาไม่กี่วันเอง ไม่น่าเชื่อเลยว่าจะทำให้ผมรู้สึกชอบไอ้เปี๊ยกนี่ได้มากขนาดนี้...แล้วไอ้เปี๊ยกที่อยู่กับเพื่อนมันมาตั้งสี่ปี แอบชอบมาสามปี มันจะรู้สึกรักเพื่อนมันขนาดไหนกันนะ? ผมไม่กล้าคิด ไม่กล้าเปรียบเทียบจริงๆ
“ธี” มันเรียกเสียงแผ่ว...ผมเกร็งตัวทันที ดูเหมือนผมจะมีปฏิกิริยากับชื่อนี้ไปซะแล้วสิ
มันคงรู้สึกได้ ถึงได้เรียกใหม่ “...พี่ธี...”
“หืม?”
“กอดหน่อย”
ผมหัวเราะเบาๆ ออกแรงรัดมันแน่นขึ้นกว่าเดิม “ก็กอดอยู่นี่ไง”
“ไม่ใช่...กอด...หน่อย...”
มันหมายความว่ายังไง? กอดของมัน...ความหมายเดียวกับที่ผมเข้าใจตอนนี้รึเปล่า? มันเข้าใจรึเปล่าว่ามันกำลังขออะไร? ผมคลายอ้อมแขนออก มองหน้ามัน มันก็ก้มหน้าไม่ยอมมองผมกลับ
“ต้าแน่ใจ?” ผมถามมัน
“อือ” มันตอบเบาๆพลางพยักหน้า
มันแน่ใจอย่างที่มันพูดจริงๆรึเปล่า? มันให้ผมกอดเพราะอะไร...มันมองผมเป็นใคร?
-
ผมยื่นหน้าเข้าใกล้มัน มันก็เงยหน้าขึ้นหลับตาปี๋ พอเอื้อมมือไปจับแขนมันเท่านั้นล่ะ มันสะดุ้งเฮือกทันที
ผมแนบริมฝีปากลงกับหน้าผากมันเบาๆ หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นยืน คว้าผ้าขนหนูเช็ดผมเปียกๆต่อไป มันคงแปลกใจถึงได้ลืมตาบวมๆขึ้นมอง
“ไปอาบน้ำไป เหม็นจะตายชัก” ผมไม่มองหน้ามัน เดินเข้าไปในห้องนอน ค้นเสื้อนอนในเป้กลับมายื่นให้มัน มันก็รับไปแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ไอ้เปี๊ยกคงอาบอีกนาน เพราะท่าทางคงจะมีเรื่องให้คิดมากอยู่ ผมเลยย้อนกลับไปที่ห้องนอน ปิดประตู นั่งลงบนขอบเตียบ แล้วหยิบโทรศัพท์มือถือมันขึ้นมาดู...เมื่อกี้ตอนที่มาหยิบเสื้อ ผมว่าผมเห็นแสงไฟกระพริบนิดหน่อยนะ
ไม่ใช่ไม่เข็ดเรื่องเมื่อวานครับ แต่ตอนนี้ผมยังไม่กล้าเสี่ยงที่จะเสียมันไป...สู้ผมยอมให้มันโกรธดีกว่า
ใช่จริงๆด้วยครับ ไอ้ Tea เพื่อนมันเจ้าเก่านั่นแหละ สิบมิสคอลกับอีกหนึ่งแมสเซจ...ผมเลือกกด sms ดู
/ ต้าเป็นอะไร เมื่อเช้าบอกแล้วว่าจะไปรับตอนเลิกงาน ทำไมออกไปก่อนล่ะ? ต้ากำลังหนีหน้าเราใช่มั้ย? ขอร้องล่ะต้า เรามีเรื่องอยากคุยด้วย...เป็นเรื่องสำคัญมากๆ แล้วก็ไม่อยากคุยผ่านโทรศัพท์ด้วย เราพอจะรู้ความรู้สึกต้านะ...นี่เป็นเรื่องที่เราอยากคุย...เราจะรออยู่ในห้องต้าคืนนี้นะ เราจะไม่โทรหาต้าอีกแล้ว เพราะรู้ว่าโทรไปก็ไม่รับ เราจะรอให้ต้ามาหาเราเอง...มาหาเราด้วยความรู้สึกของต้าเอง...พรุ่งนี้เราจะต้องไปดูงานต่างจังหวัด 5 วัน ระหว่างนั้นคงไม่โทรมากวนใจอีก...แต่ขอบอกว่าเราไปคนเดียว ไม่มีใครไปด้วยทั้งนั้น...เราจะรอนะ...ไม่ good night นะ เพราะอยากพูดต่อหน้ามากกว่า/
ข้อความที่ส่งมายาวเหยียด อ่านก็รู้ว่าเพื่อนมันคิดยังไง...
...เมื่อเช้าบอกแล้วว่าจะไปรับตอนเลิกงาน...ที่ไอ้เปี๊ยกมันมาหาผมก่อนเลิกงานได้ ก็คงเพราะหนีไอ้หน้าจืดมานี่แหละ
...จะรออยู่ในห้องคืนนี้...
ถ้าไอ้เปี๊ยกเห็นข้อความนี้...มันก็คงจะทิ้งผมไปโดยไม่ต้องคิด...
ผมกดปุ่มหนึ่งปุ่ม ตัวอักษรในหน้าจอก็เปลี่ยนไป
delete message?
ผมเลื่อนไปที่ yes
...ต้าจะไม่มีวันได้เห็นข้อความนี้...ต้าจะต้องอยู่กับผมคืนนี้...และคืนต่อๆไป...
ผมเลือกปิดเสียงโทรศัพท์ แล้วโยนกลับเข้าไปในเป้เหมือนเดิม หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นจากเตียงเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ
“ต้า”
เสียงน้ำเงียบลง พร้อมกับเสียงมันถามออกมา “ลุงเรียกรึเปล่า?”
“อือ ต้าเปิดหน่อย”
“เดี๋ยวๆๆๆ” ได้ยินเสียงมันปึงปัง คงจะรีบคว้าผ้าขนหนูล่ะครับ
“ไม่เดี๋ยวแล้ว ไม่ไหวแล้ว!!!” ผมตะโกนกลับไป...ข้ออ้างน่าอนาถแถมอุบาทว์สุดๆเลยครับ
เสียงข้างในยิ่งดังมากกว่าเดิม ไม่นานมันก็เปิดประตู ตัวมันยังมีหยดน้ำเกาะพราว ผมเปียกซกลู่ลงมากับแก้มยิ่งดูเซ็กซี่กว่าปกติอีก
“อะ ลุงเข้าไปก่...เฮ้ย!!!” มันยังพูดไม่จบหรอกครับ เพราะผมคว้าตัวมันลากเข้าไปก่อน
ผมกดแผ่นหลังมันให้ทาบกับผนังห้องน้ำ เปิดฝักบัวให้สายน้ำสาดรดร่างกายเราสองคน จูบปากมันอย่างไม่ให้มันได้ตั้งตัว มันคงตกใจมาก เพราะจับเสื้อผมดึงซะจนคอเสื้อรั้งไปข้างหลัง
“อื้อ!!” มันร้องประท้วงเพราะผ้าขนหนูที่พันเอวอยู่ถูกผมปลดลงไปกองกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
ผมปล่อยปากมันแล้วลดตัวลง ไล้เลียที่หน้าอกมัน ดูดดุนตุ่มไตทั้งสองข้าง มือหนึ่งก็กดข้อมือที่ไม่อยู่สุขของมันเอาไว้ อีกมือก็จับน้องชายของมันรูดขึ้นลงปลุกอารมณ์ให้
ไล่เรื่อยลงมาถึงหน้าท้อง แหย่ลิ้นเข้าไปในสะดือนิดหน่อยมันก็สะดุ้งโหยง พอลงมาถึงส่วนสำคัญของมันที่เริ่มตื่นน้อยๆ ก็จัดการปลุกปั่นทันที
“อ๊ะ!!!” มันร้องลั่น ลำตัวแอ่นเกร็ง หงายหน้าขึ้นจนท้ายทอยกดราบกับผนังห้อง สองมือของมันวางอยู่บนหัวของผม ตอนแรกก็ขยำซะจนเจ็บ แต่ไม่นานก็กลายเป็นลูบไล้อย่างลืมตัวแทน
ผมจับแก้มก้นของมันไว้พลางขยำเล่นอย่างมันมือ ปากก็ปรนเปรอให้มันไม่มีขาด จนสุดท้ายมันก็ทนไม่ไหว แข้งขาอ่อนซะจนแผ่นหลังไหลราบกับผนัง แทบจะกองอยู่ที่พื้น แต่ผมไม่ยอมให้มันนั่งสบายหรอก...เมื่อกี้ดันยั่วผมเองนี่นา... ผมลุกขึ้นสอดมือเข้าใต้รักแร้ พยุงให้มันยืนอยู่อย่างนั้น สอดหน้าขาข้างหนึ่งเสียดสีกับส่วนล่างของมัน
ตอนนี้มันหมดเรี่ยวแรงแล้วล่ะครับ มันเอื้อมแขนทั้งสองข้างมากอดเอวผมเพื่อพยุงตัวเองไว้ มือผมก็เลยพอจะว่างเลื้อยลงไปสำรวจช่องทางด้านล่างของมันได้สะดวกขึ้นหน่อย
“อือ...” กดนิ้วยั่วเย้าตามร่องก้นแล้วค่อยๆนวดคลึง มันก็ร้องครางออกมาเบาๆ
สายน้ำทำให้อะไรๆง่ายขึ้นครับ พอผสมกับสบู่เหลวเข้าไปนิดหน่อยก็ทำให้นิ้วชี้สามารถสอดแทรกช่องทางคับแคบได้สะดวกโยธิน ผมขยับนิ้วเข้าออกอยู่อย่างนั้นจากที่มันเกร็งตัวหน่อยๆ ก็กลายเป็นอ่อนยวบ
เพิ่มนิ้วเข้าไปเรื่อยๆ จากสองกลายเป็นสาม มันก็ไม่มีทีท่าจะประท้วง...เตรียมการดีมีชัยไปกว่าครึ่งครับ
กางเกงของผมหลุดลงไปกองกับพื้นเรียบร้อย เหลือแค่เสื้อนอนบางๆที่เปียกชุ่มแต่ไม่มีกะใจจะถอดทิ้ง ส่วนหน้าของเราเสียดสีกันโดยไร้ปราการขวางกั้น ถ่ายทอดความร้อนและความวาบหวามได้อย่างแนบแน่นทีเดียว
สามนิ้วของผมสำรวจช่องทางมันอยู่นานพอควร เริ่มจะเจอจุดเร้าแล้วล่ะครับ ทุกครั้งที่กดขยี้ลงไป มันก็จะกอดผมแน่นกว่าเดิมแล้วร้องครางเสียงกระเส่าออกมา
“อื๊อ!!” อย่างว่าล่ะครับ ประสบการณ์มันต่างกัน ไอ้เปี๊ยกปลดปล่อยออกมาเรียบร้อย ในขณะที่ผมยังค้างคา สายน้ำอุ่นร้อนพัดพาคราบสีขาวบนเนื้อตัวมันให้ไหลระขาอ่อน ลงไปถึงพื้นอย่างรวดเร็ว
ผมจับมันยืนพิงพนัง ยกขาข้างหนึ่งขึ้นพาดเอวผม มันปรือตามอง อ้าปากหอบหายใจแรง
ผมจับหน้ามันซุกเข้ากับซอกคอ กระซิบกับหูมัน “พร้อมนะ”
รู้สึกว่ามันพยักหน้านิดหน่อย ผมก็จัดการจับเจ้าน้องชายสอดใส่ทันที
“ฮึก!!” ด้วยท่าทางที่ทำกันอยู่ตอนนี้ค่อนข้างจะทุลักทุเลนิดหน่อย พอสอดเข้าไปได้ น้ำหนักตัวก็ดึงให้ผมไถลเข้าไปในร่างมันอย่างเร็ว ตัวมันเกร็งแน่น แขนมันกอดคอผมจนแทบหายใจไม่ออก
ผมจับแก้มก้นมันแยกออกกว้าง ยกตัวมันขึ้นแล้วเริ่มขยับสะโพก มันก็ได้แต่ร้องกระเส่าล่ะครับตอนนี้ ร่างกายไอ้เปี๊ยกนี่มันตอบสนองไวมากครับ แค่งับหูมันเล่น ด้านหลังมันก็รัดจนผมแทบจะไปให้ได้
ขยับโยกอยู่อย่างนั้นซักพัก สุดท้ายก็ทนเมื่อยไม่ไหว ต้องจับมันยืนโก้งโค้งแล้วค่อยใส่เข้าไปใหม่ มันก็ร้องไม่หยุดล่ะครับ จังหวะนี้ไม่รู้ว่าร้องเพราะเจ็บหรือเพราะอย่างอื่นแล้ว ผมไม่มีเวลาถามมัน ได้แต่เสือกร่างกายเข้าไปอย่างเมามัน
“อ๊า!!” มันปลดปล่อยไปอีกครั้ง ทั้งๆ ที่ผมยังไม่ทันสำเร็จเลยซักครั้ง...ท่าทางกว่าจะถึงพรุ่งนี้ มันคงหมดแรงสิ้นประดาตายอย่างที่ผมหวังไว้ล่ะ
ผมเล่นกับมันในห้องน้ำอีกพักใหญ่ๆ จนสุดท้ายก็เสร็จในตัวมัน ผมปิดน้ำ ถอดเสื้อเปียกๆออก เช็ดตัวมันให้แห้ง แล้วลากมานอนหงายลงบนเตียง
“ไหน ดูซิ” จับขามันแยกออกกว้าง สำรวจข้างหลังให้มัน...หวั่นเหมือนกันครับ คราวที่แล้วเล่นมันซะเลือดตกยางออก
“...อย่ามอง” มันซุกหน้าลงกับหมอน พูดเสียงสั่นๆ
ผมไม่ได้สนใจ เอานิ้วลองกดสำรวจดู “อืม...ไม่มีแผล...” มีแค่รอยบวมๆแดงๆ ยาที่อุตส่าห์แอบซื้อมาเตรียมเลยไม่ต้องใช้ครับ
แผลมันไม่มี...มีแต่น้ำสีขาวขุ่นที่ค่อยๆไหลออกมา เลอะไปตามร่อง แล้วซึมลงบนผ้าปูที่นอน มันคงรู้สึกเหมือนกันครับ เพราะมันซุกหน้ามากกว่าเดิม พยายามหุบขาลง
ผมเอาตัวเข้าแทรกระหว่างขามัน สอดนิ้วเข้าไปสำรวจอีกครั้ง
“พ...พอแล้ว...อื๊อ!” มันขอร้อง ขยับตัวเหมือนจะต่อต้าน ผมกดนิ้วลงไปที่จุดไว้สัมผัสของมัน เท่านั้นล่ะครับ ทิ้งตัวลงนอนแอ่นเลย
มันพอ แต่ผมยังไม่พอนี่ครับ ไอ้เปี๊ยกมันหอมอร่อยอย่าบอกใคร เรื่องอะไรจะยอมหยุดอยู่แค่รอบเดียวล่ะ
ผมรุกมันอีกครั้งบนเตียง มันร้องครางไปห้ามไป จนสุดท้ายก็เหลือแต่เสียงคราง
...
...
สัมผัสยุกยิกในอ้อมกอดทำให้ผมรู้สึกตัวขึ้นมา ไอ้เปี๊ยกนอนหันหลังให้ โดยที่ตัวผมนอนแนบอยู่กับมัน แขนกอดมันเอาไว้แน่น
ผมไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ ว่าทำมันไปกี่ครั้ง...ที่แน่ๆมันเหนื่อยกว่าผมแน่นอน...ผมทำจนมันไม่ไหวหลับไป แล้วผมก็หลับตามมันไปหลังจากนั้นไม่นาน...หลับไปทั้งๆที่น้องชายผมยังคาอยู่ในตัวมันอยู่เลย
“ต้า...” ผมเรียกมันเบาๆ พอมันรู้ว่าผมตื่นแล้วเท่านั้นล่ะ ตัวเกร็งขึ้นมาทันที
“เอาออกไป” มันกระซิบ ถ้ามองไม่ผิด หูมันแดงแจ๋เลย
“อา...อย่าเพิ่งขยับ” แย่ครับ อยู่เฉยๆก็ดีแล้ว เล่นส่ายสะโพกไปมาอย่างนี้ น้องชายผมมันก็ตาสว่างสิครับ พอมันรู้สึกว่าของผมเริ่มแข็งขึ้นเท่านั้นล่ะ มันกลับมานอนนิ่งเป็นปลาตายเลย...ไม่ทันซะแล้วล่ะ ไอ้หนูเอ๊ย
“ไม่...” มันร้องประท้วงขณะที่ผมเริ่มจะขยับสะโพกเบาๆ “...ไม่ไหวแล้ว...อา” ตอนนี้เสียงมันแหบแห้งไปแล้ว
หยุดไม่ได้แล้วครับ ผมขยับทั้งๆที่เรายังนอนตะแคงซ้อนกันอยู่ เอื้อมมือไปจับส่วนหน้าของมัน...มันก็มีอารมณ์เหมือนกันนี่หว่า “ยังไหวสิ...นี่ไงยังไหวอยู่เลย”
มันหันมาถลึงตาใส่ผม สบโอกาสครับ รีบขโมยจูบมันทันที
แล้วผมก็เริ่มบรรเลงรักยกที่เท่าไหร่ไม่รู้...แต่ที่รู้...ไม่ใช่ยกสุดท้ายสำหรับคืนนี้แน่นอน...ส่วนหนึ่งก็เพราะไอ้เปี๊ยกนี่มันเหมือนยาเสพติด ได้ลองแล้วมันเลิกไม่ได้ อยากจะลองมากขึ้นไปอีกครับ...และอีกส่วนหนึ่งก็คือ เสียงร้องของมัน ร่างกายร้อนผ่าวของมันที่อยู่ในอ้อมกอดผม ทำให้ผมแน่ใจได้ว่า เพื่อนมันไม่มีวันได้บอกราตรีสวัสดิ์มันในคืนนี้แน่นอน
...จะหาว่าผมขี้ขลาดก็ได้นะ ที่ทำอย่างนี้...
...แต่ผมยินดีเป็นคนขี้ขลาด ดีกว่าผู้กล้าที่ไปต่อสู้...ทั้งๆที่รู้ว่าแพ้แน่นอน...
++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC ไม่ได้ตอบเม้นท์เลยอะค่ะ ง่วงนอนมากมาย
-
^
^
^
จิ้ม ซักทีซิ
ฮ่าๆๆ ><
ขอไ ปอ่านก่อนนนน
-
^
^
^
กระซวกก แล้วไปอ่าน
-
:haun4:
ยาวจุจายยยยยย
ขอบคุณนะครับ
-
อย่างนี้ถ้าต้ารู้เรื่องเมสเสจจะโกรธไหมเนี่ย
แต่ก็เข้าใจลุงอะ ขอให้รักกันจริงๆนะคต่ะ
-
พี่ธีนิสัยไม่ดีเลย
แต่ถ้าเป็นผมก้อจะทำ
-
กลัวต้าไปเหมือนกันอ่ะ .......
ลบ ซะงั้น ~
ถ้าต้ารู้คงโกรธ ...
แต่ถ้าไม่ลบ พี่ธี ก็คง เสียต้าไป
โฮๆๆๆ
อินจัดดด
-
เรื่องเมสเซสต้องมีอะไรอีกแน่
ลุงธีแม่ม ,, เล่นตาต้าซะ :jul1:
-
พี่ธีแค่ปิดเครื่องนิ่หรือว่าลบไปแล้ว เมสเสจนั่น :sad4:
อยากให้ตาต้าลืมไอหน้าจืดนัดเร็วๆ
มารักพี่ธีดีกว่า เร้าใจกว่าเย้อะ :o8:
ตอนนี้ อ่อยย :jul1:
-
ยาวสะใจมากครับ ฮ่าๆ
พี่ธี แผนร้ายมาก ลบซะงั้น
แต่ถ้า ต้ารู้ ก็คงโกรธแหละมั๊ง...
:z3:
-
พี่ธีหื่นโคตรๆ
แผนการชั่วร้ายมาก
พี่ธีสู้ๆคร๊าบบบ
-
กรี๊ดดยาวสะใจมาก+1
ลุงธีต้องทำขนาดนี้เรยทีเดียวเชียวว
-
เอ่อ..ลุงค่ะ...ไม่คิดจะให้น้องต้าได้พักมั่งรึงาย... :m25:
แล้วลุงก็เตรียมใจไว้บ้างน๊อ...เกิดน้องต้ารู้เรื่องที่ลุงทำไว้
มะรู้งานนี้จะเป้นงาย :serius2:
-
โฮกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลุงธี ออกมาสู้เหอะ
ตัว ตัวไปเลย
ของๆ เราย่อมเป็นของๆ เรา เสมอ
-
โห..ลุ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง....ลุงธี o22
ไม่บันยะบันยัง เด๋วเป็นลมคาอกไอ้หนูต้าหรอก อิอิ :z1:
แต่ดูเหมือนว่า มันจะกลับกันนะ อีนู๋ต้า ไหง่หมดแรง ก่อนลุงงั้นอ่ะ
จากข้อสันนิษฐานของคุนพี่ไฉ สันนิษฐานได้ว่า อีตาลุงธี มันหื่นเกินคนธรรมดาฮ๋าๆ :m20:
-
o13 o13 o13
+1 ให้ลูกหมูเลยชอบตอนนี้มากๆๆๆ
อ่านแล้วเข้าใจอารมณ์ของพี่ธีเลยว่ากลัวที่จะเสียสิ่งที่ได้
ยอมทำในสิ่งที่อาจทำให้เสียใจทีหลังก็ยอม
-
:jul3: :oo1: :jul3:
-
^^
พี่ลูกหมูเอามาลงแล้ว
ดีจัง เรื่องนี้ได้ใจจัง :pighaun:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
+1 ให้ก่อนสำหรับตอนนี้ ยาวจุใจมั่กๆ
ลุงธี ถนอมๆน้องบ้างงง
แต่เราชอบบบบบบบบบบบบบ :haun4:
-
:m10: ร้อนแรงสุดๆ เอิกซ์ซซซซซ ชอบบบบบบบบบ
แต่ว่าพี่ธีทำแบบนี้ถ้ามารู้ทีหลัง มิแตกหักเหรอ น่าจะให้เค้าตัดสินใจเองมากกว่านะ :z3:
-
:jul1:
โฮกกกได้ใจมากๆๆๆๆ :-[
-
พี่ธีแน่ใจเหรอ ว่าทำแบบนี้มันจะดีอ่ะ ถ้าต้ารู้ต้องโกรธมากแหง ๆ อ่ะ
-
ตาร์อย่าประมาท ลุงธี พลังเหลือเฟือจริงๆๆ
-
:pighaun:
-
อ่านตอนนี้แล้วกลัวเสียน้ำตาทีหลังจริงๆเรยอ่ะ
:เฮ้อ:
-
^
^
^
จิ้มทะลุยายยยยย ไม่ได้จิ้มมานานละ
แอร๊ยยยยยยยยย มีคนบอกว่าเรื่องนี้น่าร้ากกกกก
ตามมาอ่าน หุหุ มิอยากจิบอก สนองนี้ดตัวเองมากมาย
กร๊ากๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นี้ดอะรัยวะ
มาต่อหั้ยไวนะจ๊ะ คิคิ
ตกลงอีธีอีกคนมันก้อเหมือนรักเพื่อนตัวเองเหมือนกันเรยว่ามะ
อย่าเศร้าน้าๆๆอย่าเศร้าๆๆ
ชอบๆๆๆๆ o13
-
อ่านแล้ว +1 ให้
น่าเห็นใจพี่ธีนะ ถ้าไปทำก็คงจะเสียต้าไป
ถึงแม้ทำไปแล้วต้าจะโกธรก็คงต้องยอม
ดีกว่าปล่อยต้ากลับไปหาเจ้าของแมสเสจ
ความรักถึงแม้จะเห็นแก่ตัวในบ้างครั้ง แต่ที่ทำก็เพราะรัก
:L2: :L2: :L2:
-
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลุงธีคร้าบบบบบบบบบบบ
อนาคตของชาติหมดแล้ว
โดนลุงทีซัดไปซะ
กะว่าทำครั้งนี้จะไม่ทำอีกแล้วรึเปล่าเนี่ย
:haun4:
กะเอาตายกันเลยทีเดียว
แต่ว่าต้าก็ยอมนะเนี่ย :impress2:
รอตอนต่อไปปปปปปปปปปปปป
เป็นกำลังใจให้คนแต่งด้วยจ้า :กอด1:
-
ชอบมากเลยอ่านจุใจไปเลย
ขอบคุนคราบ
มาต่อไวไวน้า
-
เอาใจช่วยนะคับ
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
เป็นกำลังใจให้น้า
แต่งสนุกและน่าติดตามมากเลย
อิอ
บัณฑิต จบใหม่
เช่นเดียวกัน จับมือๆ 555 :laugh:
ยังไงมาบ่อยๆนะ จะรออ่านทุกวันเลย :กอด1:
-
คือ จะว่าสงสารพี่ธี ก็รู้สึกสงสารไม่ลงอ่ะ แบบว่าพี่แกหื่น แอนด์ แผนสูงเหลือเกิน
อย่างว่าแหละ ชั้นเชิงมันต่างกัน เหอๆๆๆ
น้องต้า ลืม Tea ให้ได้นะ
พี่ธี สู้ๆๆๆ :jul3:
-
:z2:
-
^
^
จิ้มพี่นนนี่ รอลุงธี กะเด็กต้า
-
โห..ลุ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงง....ลุงธี o22
ไม่บันยะบันยัง เด๋วเป็นลมคาอกไอ้หนูต้าหรอก อิอิ :z1:
แต่ดูเหมือนว่า มันจะกลับกันนะ อีนู๋ต้า ไหง่หมดแรง ก่อนลุงงั้นอ่ะ
จากข้อสันนิษฐานของคุนพี่ไฉ สันนิษฐานได้ว่า อีตาลุงธี มันหื่นเกินคนธรรมดาฮ๋าๆ :m20:
55 พระเอกคนนี้มีธีมว่า หื่น อึด ทน!! ค่ะ
--> เวลาแกเบ่งพลัง ประมาณนี้ :fire:
-
ตอนที่ 8
...ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
ผมแนบหูลงกับแผ่นอกเนียนขาวของไอ้เปี๊ยกเพื่อให้เสียงหัวใจของมันส่งผ่านมาถึงผมได้ชัดเจนยิ่งขึ้น จังหวะการเต้นสม่ำเสมอบ่งว่าเจ้าของมันยังล่องลอยอยู่ในความฝัน
ตอนตื่นมามองนาฬิกาก็พบว่าไปทำงานไม่ทันแน่นอนแล้ว แต่ก็ไม่เป็นไรครับ ยังไงวันนี้ผมก็กะโดดอยู่แล้วล่ะ...ก็จะใจร้ายทิ้งไอ้เปี๊ยกในสภาพอ่อนระโหยโรยแรงอย่างนี้อยู่บ้านคนเดียวได้ยังไง ผมเป็นคนทำมันเองผมก็ต้องรับผิดชอบดูแลมันสิครับ
เมื่อคิดได้อย่างนั้นก็เลยไม่สนใจจะลุกออกจากเตียง คลานกระดึ๊บไปเอาหัววางบนอกมันแทน ปล่อยให้เวลาไหลผ่านไปเรื่อยๆอย่างไม่สนใจอะไร
เหลือบตามองไอ้เปี๊ยก มันนอนอ้าปากน้ำลายยืดอีกแล้วครับท่าน ดีนะไม่กรนออกมาด้วย คิ้วมันขมวดนิดๆเวลาที่มันขยับตัวน้อยๆ...คงระบมน่าดูล่ะครับ...
มันคงจะเหนื่อยจริง เพราะคนตื่นง่ายอย่างมันโดนผมนอนทับหน้าอกตั้งนานสองนานไม่เห็นมีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย
สงสัยจะต้องจูบปลุกล่ะมั้ง...เจ้าชายนิทราของผม...
ระหว่างที่กำลังตัดสินใจว่าจะปลุกขึ้นมาอาบน้ำดีหรือนอนฟังเสียงหัวใจต่ออีกสักพักก่อนดี ก็มีเสียงเสียงนึงแทรกเสียงตึกตักขึ้นมา
...โครก...
ท้องมันร้องครับ ดังสนั่นเลยด้วย...หลังจากนั้นไม่นานเปลือกตามันก็ขยับยุกยัก...สรุปเจ้าชายนิทราของผมมันตื่นเพราะว่าท้องร้องเนี่ยนะ...โคตรโรแมนติกเลยว่ะ
“อืมม์” ไอ้เปี๊ยกหรี่ตาน้อยๆ...คงจะโดนแสงแดดแยงตาล่ะครับ นี่ขนาดรูดม่านปิดไว้ส่วนนึงแล้วนะ มันยกมือขึ้นขยี้ตา อีกมือก็ปัดรังควาญแถวๆหน้าอกตัวเอง พอปัดมาโดนหัวผมมันคงจะงงครับว่าอะไรมาทับหัวมัน มือมันเลยลูบสำรวจใหญ่ จากหัวไล่ลงมาที่หน้าผาก จมูก แล้วก็ลงมาถึงปาก...หมั่นเขี้ยวครับ เลียเล่นแล้วงับซะเลย
“เฮ้ย!!!” คงตื่นเต็มที่แล้วล่ะครับ ถึงได้ร้องออกมาซะจนผมที่แนบหูอยู่บนหน้าอกมันปวดหัวจี๊ดๆเลย
“อูย~” ผมลุกขึ้นนั่งเอามือกุมหูตัวเองไว้ แต่ก็ได้ยินเสียงของมันที่ร้องประสานออกมาเหมือนกัน หันกลับไปมองก็พบว่าไอ้เปี๊ยกที่เมื่อกี้ตั้งท่าจะลุกนั่งพรวดทิ้งหัวลงบนหมอนนอนขมวดคิ้วแทนแล้ว
“ต้า...เป็นไงบ้าง?” ไม่ใช่ว่าผมไม่ห่วงมันนะครับ...แต่เมื่อคืนมันอดใจไม่ได้จริงๆ...ต่อไปนี้จะไม่ทำ(เยอะขนาดนี้) อีกแล้วครับ
มันพลิกตัวนอนตะแคงหันหลังให้ผมอย่างทุลักทุเล ไม่วายมีสติพอจะลากผ้าห่มไปคลุมท่อนล่างด้วย...น่าเสียดาย
“ต้า...” พอผมชะโงกจะมองหน้ามัน มันก็มุดหน้าลงบนหมอน...แต่เห็นนะครับ หูแดงแจ๋เลย อิอิ
“ต้าครับ” ขอแกล้งมันหน่อยครับ...ผมเอามือลูบท่อนแขนมัน จูบไซ้ซอกคอจนมันย่นคอหนี แต่ก็ยังไม่ยอมหันกลับมา ก็เลยงับหูมันเล่นต่อ มันถึงยอมพูดกับผม
“ปล่อยได้แล้ว ไอ้ลุงหื่น”
“หันมาก่อนสิ” ผมต่อรองกับมัน...รู้ครับว่ามันคงเขิน ยังไงก็คงไม่ยอมหันมาหรอก ที่แกล้งพูดอย่างนี้ก็เพื่อถ่วงเวลาให้ผมเล้าโลมมันเล่นอีกนิดล่ะครับ...เล้าโลมเล่นเท่านั้นจริงๆนะ ไม่ทำต่อหรอกครับ สงสารมัน ที่สำคัญคือผมก็ไม่ไหวแล้วเหมือนกัน...แก่แล้วก็งี้แหละครับ
มันไม่หันมาตามที่คาดครับ ผมเลยเอานิ้วลากที่กระดูกสันหนังมันเล่น จากต้นคอ ลงมาที่แผ่นหลัง แล้วก็เลื้อยไปถึงก้นกบ ปากก็ดูดเม้มที่หลังมันจนเกิดรอยสีแดงประปราย พอมือจะล้วงเข้าไปในผ้าห่มเท่านั้นล่ะ มันเอื้อมมือมาจิกหัวผมหมับเลย
“โอ๊ย!!” ไม่เจ็บหรอกครับ ร้องเล่นๆ...รู้สึกดีจัง เหมือนเช้าหลังคืนแต่งงานเลย
“พอได้แล้วเว้ย! แค่นี้ก็เจ็บจะตายห่าแล้ว” แต่เจ้าสาวของผมพูดไม่เพราะเลย
“เจ็บมากเลยเหรอ?” ผมกำลังจะเลิกผ้าห่มขึ้นดูผลงาน มันก็คว้าหมับกำไว้แน่นซะก่อน
“ลองโดนดูบ้างมั้ยล่ะ?” ...ไม่ดีกว่าครับผม...
ยังไงมันก็ไม่ยอมหันหน้ามา แต่ผมก็ไม่ยากยั่วมันมากกว่านี้แล้ว กลัวมันโกรธครับ แกล้งพอเป็นกระสัยก็พอ....ผมทิ้งตัวลงนอนตะแคงซ้อนหลังแล้วเอามือกอดเอวมันไว้
“ต้า...” ไม่รู้ทำไมนะครับ แค่หลับตาสูดกลิ่นหอมอ่อนๆแล้วเรียกชื่อมัน โลกก็สดใสแล้ว
“ต้า...” ผมเรียกอีกครั้งมันเริ่มดิ้นยุกยิก แต่ผมก็ยังไม่ปล่อยมันไป มือผมที่ประสานกันอยู่ที่หน้าท้องมันเริ่มคลายออกมาเพื่อลูบไล้ผิวเนียนๆ...ผิวมันไม่นุ่มนิ่มเหมือนผู้หญิงหรอกนะครับ แต่ลูบแล้วสบายมือไม่มีเบื่อเลย
“จะเรียกทำไมเล่า รู้อยู่แล้วน่าว่าชื่อต้า มีไรจะพูดก็พูดไปดิลุง” ไม่พูดเปล่าครับ มีหยิกหลังมือผมอีก โอย...ดุชิบ
“ต้า...รักต้าจังครับ” ผมกอดมันไว้แนบอก ยื่นหน้าไปหอมแก้มมันฟอดนึงแล้วนอนเอาหูแนบหลังมัน ตอนนี้หัวใจมันเต้นแรงเร็วเลยครับ
“ต้ารักพี่ธีรึเปล่า?”
ทันทีที่ผมถาม ตัวมันเกร็งขึ้นชั่วขณะ ก่อนจะค่อยๆผ่อนคลาย มันนอนนิ่งไม่ตอบอะไร
...สงสัยผมจะถามมันเร็วเกินไป...ก็รู้ครับว่ามันยังลืมเพื่อนมันไม่ได้ คำถามนี้เป็นคำถามที่ยังไม่ควรถามมัน แต่อารมณ์มันพาไป...แล้วผมก็แอบหวังว่าจะได้ยินคำตอบที่ต้องการ...
“ลุง” ...ผมได้ยินเสียงของมันผ่านมาทางแผ่นหลังที่แนบหูอยู่ ...มันกำลังจะตอบผมรึเปล่านะ มันจะตอบว่าอะไร ...ไอ้เปี๊ยก เอ็งจะเรียกแล้วค้างไว้ทำไม ตอบออกมาเลยดิวะ
...
“ลุง...กี่โมงแล้ว”
...
...หมดกัน เช้าสุนทรีย์ของผม...
ผมถอนหายใจเฮือก ลุกขึ้นนั่งเกาผมยุ่งๆ มองนาฬิกาแล้วตอบมัน “สิบโมงครึ่ง” ไอ้เปี๊ยกมันก็แข็งแรงเหมือนกันนะครับ ผมนึกว่าโดนไปเมื่อคืนจะตื่นเที่ยงซะอีก
“ฉิบหายแล้ว ไมนาฬิกาไม่ปลุกวะ?” มันคงหัวเสียเพราะไปทำงานไม่ทันล่ะครับ
มันคลานกระย่องกระแย่งไปที่พื้นข้างเตียง ก้มลงคุ้ยของในเป้...ผ้าห่มที่ตอนแรกคลุมสะโพกไว้ก็ค่อยๆเลื่อนหลุด แล้วยังท่าก้มลงจนก้นโด่งขึ้นมาอีก...นี่มันจงใจยั่วผมรึเปล่าเนี่ย?
มันหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมามองหน้าจอ ขมวดคิ้วมุ่น“เมื่อคืนปิดเสียงไว้เหรอวะ? จำไม่เห็นได้”
ผมรูดซิบปิดปากเลยครับ
พอมันกลับมานั่งบนเตียง ผมก็คลานไปข้างหลัง โอบมันเอาไว้แล้วเอาคางวางเกยกับบ่ามัน มันก็เอามือมาดันหน้าผากผมออกล่ะครับ “ไปไหนก็ไปลุง ร้อนตายหะ” แอร์หนาวจะตายมันยังว่าร้อน...คงพูดไปงั้นล่ะครับ ที่จริงคงรำคาญมากกว่า ก็ผมไม่กอดเฉยๆนี่ กอดไปก็ลูบไปจูบไป ตอนนี้บ่ามันมีรอยแดงๆน่ามองเพิ่มอีกหลายรอยเลย...มีแต่ที่คอเท่านั้นแหละที่ไม่กล้าทำรอยจูบไว้ กลัวคนอื่นเห็นแล้วมันจะโกรธผม
มันกดเลื่อนชื่อไปเร็วๆ จนสุดท้ายหยุดอยู่ที่ชื่อหนึ่ง อ่านไม่ทันครับ มันกดเร็วมาก...ที่แน่ๆไม่ได้ขึ้นต้นด้วยตัว T
“ฮัลโหล พี่เอ็มเหรอครับ...ครับ...ขอโทษครับผมไม่สบายน่ะครับ เพิ่งตื่นเนี่ย” เสียงผู้หญิงดังลอดมือถือมันออกมา น้ำเสียงเป็นห่วงน่าดู...ไอ้เปี๊ยกเวลาคุยกับคนอื่นทำไมมันพูดเพราะจัง...แต่ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบที่มันพูดจากระโชกโฮกฮากกับผมนะครับ เพราะมันแสดงว่ามันวางผมไว้ใกล้ชิดขึ้นมาอีกระดับนึง...ใกล้ชิดกว่าพวกพี่ๆที่มันทำงานด้วย...ไม่รู้คิดไปเองรึเปล่า
มันตอบอีกสองสามประโยคแล้วก็กดปุ่มวาง ผมก็ยังไม่เลิกลูบมันเล่น
“พอได้แล้ว...หิว” ฮะๆๆ ไอ้ตัวน่ารัก อยากบอกว่าผมก็หิวเหมือนกัน กินมันแทนข้าวเช้าดีมั้ยเนี่ย
“งั้นไปอาบน้ำแล้วไปหาไรกินมั้ย?”
“ไม่เอา ลุกไม่ไหว ลุงไปซื้อมาเลย” มันคงเจ็บจริงครับ
“ต้า นอนลงก่อน ขอพี่ดูหน่อย” ผมผลักมันลงนอนหงาย กะจะดูว่ามันได้แผลรึเปล่าน่ะครับ เผื่อจะได้ทายาให้ เท่านั้นล่ะ มันดิ้นไม่หยุดเลย...แต่ดิ้นอย่างนี้เสร็จผมอยู่แล้วล่ะ ก็เล่นอ่อนแรงซะขนาด แถมช่วงล่างยังขยับไม่ไหวเพราะเจ็บอีกต่างหาก สุดท้ายผมก็ชนะ เปิดผ้าห่มออกมาจับขามันแยกกว้าง
ช่องทางข้างหลังมันแดงช้ำไปหมดเลยครับ แถมเขรอะคราบน้ำที่ผมปล่อยไปไม่รู้กี่ครั้งอีก...น่าสงสารแต่ก็เร้าอารมณ์เป็นบ้า
แค่เอานิ้วแตะเท่านั้น มันสะดุ้งโหยงเลย...สงสัยต้องให้กินยาแก้ปวดกับลดไข้กันไว้ก่อนซะแล้ว
ผมลุกขึ้นจากเตียง สั่งมันให้นอนนิ่งๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำรองน้ำใส่กะละมัง คว้าผ้าขนหนูผืนเล็กๆกลับมาที่เตียง ปลุกปล้ำดึงผ้าห่มกับมันอีกสักพักค่อยได้ฤกษ์ทำความสะอาดให้มัน
“ฮึก!” มันเอาหมอนมาปิดหน้าตัวเองไว้ในขณะที่ผมเอาผ้าค่อยๆเช็ดคราบเปื้อนๆออกให้อย่างเบามือ ตัวมันเกร็งเป็นระยะเวลาที่เผลอไปโดนด้านหลัง
พอเช็ดจนสะอาดเรียบร้อยก็เอายาทาให้มัน
“อ๊ะ!!” ยาเพิ่งเอาออกมาจากตู้เย็นครับ คงเย็นโขอยู่ ตัวมันเกร็งเขม็งเลย...จากนั้น...มันก็เริ่มมีอารมณ์...
ผมก้มลงใช้ปากให้มัน ในขณะที่มือก็จัดการของตัวเองไปด้วย...ต้องรีบหน่อยล่ะครับ กลัวใจตัวเอง ขืนทนไม่ไหวกดมันลงไปอีก มันได้ช้ำในตายแน่
ระหว่างที่กำลังดูดดุนขบเม้นน้องชายให้มัน โทรศัพท์มือถือของมันก็สั่นเป็นจังหวะ เหลือบตาขึ้นไปเห็นมันคว้ามือถือมามองหน้าจอ “ล...ลุง...หยุดก่อน...ฮึก...”
ดูมันมีอารมณ์มากกว่าปกติอีกครับ...ใครโทรมาวะ? อย่าบอกนะ ว่าไอ้จืดเพื่อนมัน...ผมไม่หยุดครับ กลับเร่งมากกว่าเดิมอีก มันครางออกมาไม่เป็นภาษา มือก็กำมือถือเอาไว้อย่างนั้น...
“เดี๋ยว...” มันร้อง
ผมละปากออกมา “ก็รับไปสิ...”
มันมองหน้าผมอย่างลังเล สุดท้ายก็กดรับ “ฮัลโหล” เสียงมันยังหอบๆปนกระเส่าอยู่เลย
“อือ...ม...ไม่สบาย...อยู่บ้านเพื่อน...”
โว้ย! จะมาถามอะไรซอกแซกวะ!! ผมก้มลงเอาปลายลิ้นหยอกล้อของมันทั้งๆที่มันยังคุยโทรศัพท์อยู่นั่นแหละครับ...ช่วยไม่ได้ คนมันหึงนี่หว่า
“อ๊ะ!...ป...เปล่า ไม่มีไร...” มันพูดขาดๆหายๆเพราะต้องเอามือปิดปากกลั้นเสียงร้องไว้ ได้ยินเสียงปลายสายออกมาจากมือถือเบาๆครับ เป็นเสียงผู้ชาย ผมเลยกดลิ้นลงไปที่ส่วนปลายมันมากกว่าเดิม...อยากให้มันรีบวางสายครับ มันถลึงตามองผมดุๆแต่ผมก็ไม่สนใจ
“อะไรนะ!!” อยู่ดีๆมันก็ตะโกนดังลั่นเลยครับ ผมเลยยอมละปากออกมา...ท่าทางจะมีเรื่องร้าย เพราะหน้ามันซีดเผือด ตาเบิกกว้างเชียว
“แล้วตอนนี้ต้อยอยู่ไหน?” ...อ้าว ไม่ใช่เพื่อนมันนี่หว่า...แล้วต้อยนี่ใครวะ?...
“เข้าใจแล้ว...พี่จะรีบตามไป...อือ...ไว้เจอกัน...” มันกดวางสายไปแล้ว แต่ไม่ยักหันกลับมาด่าผม
“ต้า?” ผมสะกิดมันเบาๆ มันถึงค่อยรู้ตัว หลังจากนั้นก็ลุกขึ้นเดินกระย่องกระแย่งไปห้องน้ำ โดยที่ผมคอยพยุงอยู่ข้างหลัง
“...พ่อ...ถูกยิง...”
++++++++++++++++++++++++++
ตอนนี้ผมกำลังเพ่งสมาธิอย่างยิ่งยวดครับ...เมื่อคืนเซ็กส์มาราธอนขนาดนั้น ตอนเช้าดันซวยต้องมาเป็นสารถีขับรถพาแฟนกลับบ้านที่ขอนแก่นอีกต่างหาก...ตอนแรกมันยืนกรานจะนั่งรถทัวร์กลับครับ แต่เห็นท่าทางอ่อนเพลียของมันแล้วผมไม่วางใจ ก็เลยดึงดันจะพามาให้ได้
แล้วก็เป็นอย่างที่คิด ไอ้เปี๊ยกที่ตอนแรกเครียดจัดกับเรื่องของพ่อมัน พอกินข้าวกินยาไปซักพักก็หลับไม่รู้เรื่อง
ไอ้เปี๊ยกมันมาอธิบายทีหลัง หลังจากขึ้นรถมาแล้วครับ...พ่อมันเป็นตำรวจ ระหว่างปฏิบัติงานเมื่อคืนโดนยิงเข้าที่ท้อง เลือดออกเยอะมาก ต้องเข้าห้องผ่าตัดฉุกเฉิน เพิ่งออกมาได้เมื่อเช้านี้ ตอนนี้ยังหลับไม่รู้ตัวอยู่เลย ที่บ้านมันโทรหามันตั้งแต่เมื่อคืน แต่ติดต่อไม่ได้ น้องมันที่เพิ่งกลับมาจากค่ายอาสาฯของมหา’ลัยเลยล่วงหน้านั่งรถทัวร์กลับบ้านก่อน ตอนนี้น้องมันยังไปไม่ถึงขอนแก่นด้วยซ้ำ
มันบอกว่านี่เป็นครั้งแรกที่พ่อมันเจ็บหนักขนาดนี้ พ่อมันตำแหน่งค่อนข้างสูงแล้วครับ ไม่จำเป็นต้องลงสนามก็ได้ แต่พ่อมันเป็นพวกอินกับหน้าที่จัด เวลามีคดีอะไรก็เลยกระโจนเข้าไปแย่งหน้าที่เด็กๆทำตลอด
ก่อนที่มันจะหลับไป มันนั่งเม้มปากหน้าเครียดตลอด ทำให้ผมคิดถึงพ่อผมขึ้นมา...พ่อผมเสียเพราะอุบัติเหตุทางรถยนต์ครับ ตอนนั้นผมจำได้ว่าเฝ้าอยู่หน้าห้องผ่าตัดทั้งคืน นั่งกอดกับแม่ที่ร้องไห้สะอื้นไม่หยุด...แต่สุดท้ายท่านก็ไม่รอด ตอนนั้นกะทันหันมากครับ กว่าจะทำใจได้ก็นานเกือบครึ่งปี...ขออย่าให้พ่อของไอ้เปี๊ยกเป็นอะไรไปแบบพ่อผมเลยครับ ช่วงนี้มันยิ่งมีเรื่องเสียใจเยอะๆอยู่...
กว่าจะถึงที่หมายก็เย็นแล้วครับ ผมจอดรถในที่จอดของโรงพยาบาลแล้วค่อยปลุกไอ้เปี๊ยก...มันลืมตาผึงเลย
“พ่อ...พ่อล่ะ!!!” มันคงฝันร้ายน่ะครับ พอตื่นขึ้นมาก็หันซ้ายหันขวาเรียกหาพ่อมัน พอรู้ตัวว่าฝันไปถึงค่อยสงบลงได้บ้าง มันก้มหน้าถอนหายใจ ยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนหน้าผาก
ผมลงจากรถอ้อมไปฝั่งมัน เปิดประตูแล้วยื่นมือให้มันเกาะ “ไปกัน”
มันเกาะมือผมไว้แล้วพยุงตัวขึ้นยืน พอออกมานอกตัวรถก็ปล่อยมือ พยายามฝืนตัวเองให้เดินด้วยท่าทางที่ปกติที่สุด แต่ก็ยังเดินได้ช้าๆล่ะครับ
โทรหาคนในบ้านไม่ติด สุดท้ายเลยต้องเดินไปถามเลขห้องกับประชาสัมพันธ์ พอได้เบอร์ห้องก็มุ่งหน้าไปทันที
ไอ้เปี๊ยกยืนอยู่หน้าห้องมาพักใหญ่แล้ว มันไม่กล้าเปิดประตูเข้าไป
“ต้า” ผมเรียกมัน
“ถ้า...ถ้าพ่อไม่ตื่นขื้นมาอีกล่ะ?” มันเปรยออกมา หน้าตามันดูเหม่อๆ สายตาจับอยู่แต่ป้ายชื่อหน้าประตู ที่ตอนนี้เป็นชื่อพ่อมัน
“เข้าไปก่อนดีมั้ย พ่อไม่เป็นอะไรมากหรอก” ผมปลอบมัน
“ลุง...” มันหันหน้าซีดเผือดมาสบตากับผม
“เปิดประตูให้หน่อยได้มั้ย” มันก้มหน้ามองมือตัวเอง ตอนนี้สองมือมันสั่นระริกเลยครับ “ผมมือสั่นน่ะ”
ผมคว้าตัวมันเข้ามาใกล้ กดหัวให้แนบอกผม แล้วค่อยๆยื่นมือไปเปิดประตู แสงแดดจากในห้องสาดส่องเข้ามาจนตาพร่าไปหมด
...
...
++++++++++++++++++++++++++++++
“อ้าว ไง...” พ่อมันนั่งอยู่บนเตียง ที่แขนยังมีสายน้ำเกลือต่ออยู่ ...แต่โดยรวมก็ถือว่าโอเคล่ะครับ
ไอ้เปี๊ยกผลักผมออก วิ่งไปหาพ่อมันทันที
“พ่อ” มันตรงรี่เข้าไปกอดพ่อมัน พ่อมันก็หัวเราะร่วน พอร้องโอ๊ยเพราะไอ้เปี๊ยกดันไปกอดโดนแผลผ่าตัดที่หน้าท้องเท่านั้นล่ะ มันถึงค่อยรู้สึกตัว กระโดดเหยงออกมายืนอยู่ข้างเตียง
โซฟาข้างเตียงมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ ให้เดาผมคิดว่าเป็นแม่ของไอ้เปี๊ยกน่ะครับ ก็ไอ้เปี๊ยกมันเอาเค้าหน้ามาจากแม่หมดเลย ที่เหมือนพ่อก็คงจะเป็นดวงตาที่ส่อแววเอาเรื่องนี่แหละ พ่อมันตัวออกอ้วนหน่อยๆ แต่ก็ดูเป็นผู้ใหญ่ใจดี...ที่ท่าทางจะเอาเรื่องอยู่...
...
...
“แล้วทำอีท่าไหนถึงถูกยิงได้” ไอ้เปี๊ยกถามพ่อมัน
“ชะ...ไม่ได้อ่อนฝีมือหรอกนะเว้ย! แค่ไอ้พวกนั้นมันอาศัยจังหวะพ่อเผลอแล้วยิงสวนมา” ขอแก้ใหม่ครับ ไอ้เปี๊ยกมันเหมือนพ่ออีกอย่างตรงคำพูดกร่างๆนี่ล่ะครับ
“อย่ามาโม้เลย” ผู้หญิงที่นั่งปอกผลไม้อยู่ข้างเตียงขัดขึ้น “ปวดท้องจะตายยังซ่าส์ออกไปยิงกับเค้าอีก พอปวดจี๊ดขึ้นมาก็นั่งตัวงอ ถึงได้โดนยิงไง...ป่วยแล้วไม่เจียม”
“แม่จ๋า~” พ่อไอ้เปี๊ยกทอดเสียงอ่อนเสียงหวาน...สรุปแล้วบ้านนี้การพูดการจาถอดแบบกันมาหมดครับ “แม่จะปอกผลไม้ทำไมจ๊ะ พ่อยังกินไม่ได้เลย อย่างนี้มันยั่วกันนะ”
“ก็ปอกกินเองน่ะสิ” ว่าแล้วแม่ไอ้เปี๊ยกก็กินโชว์ซะเลย...ครอบครัวนี้ยังห่วงกินเหมือนกันด้วยครับ “แล้วก็นะ” แม่มันชี้ปลายมีดปอกผลไม้มาทางไอ้เปี๊ยก “ที่ผ่าตัดนานน่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก หมอบอกว่าแผลที่โดนยิงน่ะ ลูกกระสุนทะลุออกไปแล้ว โดนม้ามฉีกก็เลยเย็บซ่อม ใช้เวลาแป๊บเดียว แต่ที่มันนานมากกว่าเดิมเพราะไอ้ที่พ่อแกปวดท้องนั่นแหละ ดันเป็นถุงน้ำดีอักเสบ ก็เลยต้องเสียเวลาตัดออกไปด้วย...งี่เง่าชะมัดเลยว่ามั้ย? ออกมายังมีหน้ามาโวยหมออีกนะว่าตัดทำไม อย่างนี้ก็กินของมันๆไม่ได้สิ”
“แม่~” พ่อไอ้เปี๊ยกเถียงไม่ออกครับ ...ครอบครัวนี้ภรรยาธิปไตยแฮะ...แล้วต่อไปผมต้องเคารพไอ้เปี๊ยกเหมือนพ่อมันเคารพแม่มันรึเปล่าเนี่ย
“อ้าว! พี่ต้ามาถึงเมื่อไหร่” มีเสียงเปิดประตูกับเสียงทัก ผมเลยหันไปมอง คงน้องมันที่ชื่อต้อยหรือต้องนี่ล่ะครับ ถอดแบบมาจากพ่อเดี๊ยะ เพราะหน้าตาออกหล่อเหมือนพ่อมันมากกว่าหวานเหมือนแม่มัน...ไอ้เปี๊ยกมันหน้าหวานเหมือนแม่น่ะครับ...แถมน้องมันตัวสูงกว่าพี่อีก เทียบๆดูแล้วสูงพอๆกับผมเลย
“เมื่อกี้...แล้วไปไหนมา ทำไมโทรหาไม่ติด?”
ต้อยหรือต้องเกาหัวแกรกๆ “ไปหาไรกินมา ลืมมือถือไว้บนห้อง แบตมันหมด ลืมเอาที่ชาร์ตมา” พอตอบจบมันก็หันมาประสานสายตากับผม
“แล้วคนนี้ใคร” มันเอานิ้วชี้ชี้มาทางผม...ไร้มารยาททั้งพี่ทั้งน้องเลยว่ะ...แต่ก็ดีใจครับ มีคนให้ความสนใจซักที ยืนเป็นผีเกาะหลังไอ้เปี๊ยกมาตั้งนาน
ไอ้เปี๊ยกคงเพิ่งนึกได้ล่ะมั้ง ว่าผมตามมันเข้ามาด้วย มันหันมามองผมแวบหนึ่ง ผมว่าผมเห็นสีหน้าลำบากใจของมันนะ
ผมเลยไหว้พ่อแม่มันแล้วแนะนำตัว “ผมเป็นเพื่อนต้าครับ ชื่อธี”
“อ้าว!! เจ้าธีเพื่อนต้าคนนั้นน่ะเหรอ?” แม่มันร้องออกมา ทำท่าเหมือนนึกได้...คงเข้าใจผิดว่าผมเป็นไอ้หน้าจืดเพื่อนมันน่ะครับ “...แล้วทำไมหล่อน้อยลงล่ะ?” ...เครียดครับ ผมว่าผมหล่อกว่าไอ้หน้าจืดนะ แต่พอหันไปมองหน้าพ่อมัน พ่อมันกลับพยักหน้าเห็นด้วยกับแม่มันเฉยเลย เศร้าว่ะ
“ไม่ใช่แม่...นี่อีกธีนึง” ไอ้เปี๊ยกแก้ “แล้วจะไปหล่อเท่าไอ้ธีได้ไง นั่นมันเดือนคณะนะแม่” แฟนกูมันยังไม่เข้าข้างกูเลยว่ะ
ผมคงทำหน้าแหยๆล่ะครับ ไอ้ต้อยน้องมันเลยขำพรืด เดินมาตบบ่าผมเชิงปลอบใจ...เฮ้ย กูแก่กว่ามึงเกือบสิบปีนะเว้ย ทำยังกะเป็นเพื่อนกัน
“ฮ่าๆๆๆๆ อย่าไปคิดมากเลยพี่ สู้พี่ธีไม่ได้มันเรื่องปกติ รายนั้นทั้งหล่อทั้งรวย สาวติดตรึม!”
พอพูดถึงสาว ไอ้เปี๊ยกมันทำหน้าสลดเลยครับ
“พ่อ แม่ ต้าออกไปข้างนอกก่อนนะ” มันขอตัวแล้วเดินกระย่องกระแย่งออกจากห้องไป
“ไปไหนล่ะพี่ต้า?” น้องมันตะโกนถาม ได้ยินเสียงตอบลิบๆว่าไปหาของกิน แล้วก็เงียบไป
น้องมันหันกลับมาให้ความสนใจผมแทน “ช่างพี่ต้ามันเหอะ แนะนำตัวดีกว่า ผมชื่อต้อยนะพี่...ต้อยภาษาไทยที่แปลว่าเล็กน่ะ”
...เวร...พี่ตัวกระเปี๊ยกชื่อต้าแปลว่าใหญ่...น้องตัวยังกะควายเสือกชื่อต้อยแปลว่าเล็ก...
+++++++++++++++++++++++++++
กว่าจะขอตัวออกมาได้ก็โดนไอ้ต้อยสอบสวนอยู่นานล่ะครับ โชคดีที่เรื่องที่ผมกับไอ้เปี๊ยกเป็นแฟนกันไม่แตกนะ ไม่งั้นผมคงโดนพ่อมันที่เป็นตำรวจสอยกะโหลกพรุน
ผมเดินออกมานอกตัวตึก หาสวนกว้างๆที่ปลอดคนเพื่อสูบบุหรี่...ไม่ได้สูบมาทั้งวัน มันเปรี้ยวปากครับ
เดินๆไปสายตาดันไปสะดุดอยู่ที่ร่างเล็กๆของไอ้เปี๊ยกที่นอนหงายอยู่บนเนินหญ้า มือหนึ่งถือมือถือจ้องหน้าจออยู่
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆมัน “ทำไมไม่เข้าไปคุยกับที่บ้านล่ะ”
“ช่างเหอะ...” มันว่าแล้วพลิกตะแคงหันหลังให้ผม ทำให้เห็นหน้าจอมือถือว่า...มันเปิดดูหน้ามิสคอล...รายการของวันนี้มีแค่เบอร์น้องชายมัน ไม่มีไอ้เพื่อนหน้าจืดที่ผมยังไม่ยอมรับว่าหล่อกว่าผมอยู่...เพื่อนมันคงไม่โทรมาอย่างที่ว่าไว้เมื่อคืนจริงๆ...แต่ก็ดีแล้วครับ เพราะผมก็ไม่รู้ว่าเรื่องที่ผมลบแมสเสจมันทิ้งจะแตกเมื่อไหร่...แต่ภาวนาขอเวลาให้ผมอีกนิดละกัน...ขอให้ผมกับมันผูกพันกันมากกว่านี้ซักนิดก็ยังดี...ขอให้วันที่มันรู้เรื่องนี้...จะเป็นวันที่มันนึกลังเลที่จะทิ้งผมไป แทนที่จะหนีไปโดยไม่แยแสเลยก็พอ...
“ลุง...” ระหว่างที่ผมทิ้งตัวลงนอนหงายมองท้องฟ้ายามเย็น มันก็เรียกผม
“หือ?”
“ขอบคุณนะ” มันพูดเบาๆ
“ไม่เป็นไร...หน้าที่แฟนอยู่แล้ว” ไม่ได้จะแกล้งล้อมันหรอกนะครับ แต่ผมอยากพูดย้ำให้มันจำเท่านั้นเองว่าตอนนี้ผมเป็นแฟนมันอยู่...ตอนนี้มันมีแฟนแล้ว...
มันปิดหน้าจอ เก็บมือถือลงกระเป๋ากางเกงแล้วลุกขึ้นยืน ดูท่ามันยังระบมอยู่เลยครับ กว่าจะลุกได้นิ่วหน้าแล้วนิ่วหน้าอีก “กลับห้องกัน”
ตั้งแต่เมื่อเช้าจนถึงตอนนี้ มันไม่ตอบคำพูดของผมเลย...ผมคงต้องให้เวลามันมากกว่านี้ล่ะนะ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอไปถึงห้องลาพ่อแม่ ผมกับมันก็ขึ้นรถไปหาของกิน..โดยมีน้องชายมันติดสอยห้อยตามไปด้วย ส่วนแม่มันนอนอยู่ที่โรงพยาบาลคอยเฝ้าพ่อมันครับ
อาหารก็ไม่มีอะไรมาก กินกันข้างทาง...พี่น้องนี่มันกินเยอะพอกันเลย...แก่ตัวลงจะลงพุงเหมือนพ่อมันรึเปล่าวะ? ต่อไปคงต้องจำกัดอาหารซักหน่อยแล้ว...เอ๊ะ หรือจับออกกำลังกายทุกคืนดี?
กว่าจะถึงบ้านก็มืดพอดี ไอ้เปี๊ยกให้ผมนอนในห้องมัน มันบอกว่าตัวมันจะไปนอนห้องพ่อกับแม่ ผมก็รั้งมันไว้นะครับ อยากนอนกับมันน่ะ แต่มันไม่ยอม กลัวน้องมันจะรู้เรื่องที่ผมกับมันมีอะไรกัน
พอผมอยู่คนเดียวก็ต่อมือถือหาแอนถามเรื่องงานในวันนี้น่ะครับ วันนี้ไม่ค่อยมีอะไรเท่าไหร่เพราะเป็นวันศุกร์แล้ว ...พอดีเลยครับ พรุ่งนี้เสาร์อาทิตย์จะได้พาไอ้เปี๊ยกไปนั่งรถเล่นก่อนกลับกรุงเทพด้วย
ระหว่างที่คุยอยู่ไอ้เปี๊ยกก็เปิดประตูเข้ามา มันอาบน้ำเสร็จแล้วใส่ชุดนอนน่ารักเชียวครับ เป็นเสื้อนอนกับกางเกงขายาวเหมือนเด็กๆน่ะครับ ลายอุลตร้าแมนซะด้วย แต่ดูหลวมหน่อยๆ....คงจะเสื้อของน้องชาย
ผมยังฟังแอนรายงาน แต่ตาก็มองมัน มันเดินมาที่เตียงนั่งหันหลังให้ผมไม่ได้พูดอะไร ยายแอนก็ยังรายงานไม่เสร็จซักที
ไอ้เปี๊ยกมันยื่นมือมาจับมือผมที่ถือมือถือเอาไว้ บีบน้อยๆเชิงให้เลิกคุย สุดท้ายผมก็ใจอ่อนครับ เลยต้องบอกให้แอนวางสายก่อนแล้วเดี๋ยววันหยุดจะเข้าบริษัทไปเคลียร์งานต่อเอง
พอผมวางสายไป ห้องก็เงียบกริบมีแค่เสียงหายใจเบาๆเท่านั้นเอง ไอ้เปี๊ยกยังไม่ขยับไปไหน แต่มันคงรู้แล้วล่ะว่าผมมองมันอยู่
มันวางมือถือของมันบนโต๊ะข้างเตียง ล้มตัวลงนอนหันหลังให้ผม ผมก็กอดมันเอาไว้ อีกมือจับปอยผมมาขมวดเล่น
“...พี่ธี” ผมชักจะเริ่มรู้แล้วครับ เวลาที่มันเรียกชื่อผม ก็คือเวลาที่มันกำลังอ่อนไหว...จากเรื่องของเพื่อนมัน...
แต่ก่อนผมอยากให้มันเรียกผมว่าพี่ธีนะ แต่ตอนนี้ผมว่าผมอยากให้มันเรียกผมว่าลุงมากกว่า เพราะผมแน่ใจว่า ‘ลุง’ ของมันหมายถึงผมแน่นอน ในขณะที่ ‘พี่ธี’ ของมันหมายถึงใครก็ไม่รู้
ผมคงผงะไปพักหนึ่ง มันเลยเบียดตัวเข้ามาเอาแผ่นหลังชนตัวผม ยกมือขึ้นกุมมือผมที่ลูบหน้าอกมันอยู่
“...พี่ธี...ชอบผมรึเปล่า?”
ผมพยายามปัดความรู้สึกยอกในอกทิ้งไปแล้วตอบมัน “ไม่ได้ชอบ...รักต่างหาก...”
มันพลิกตัวกลับมานอนหงาย ผมเลยนอนคร่อมมันเอาไว้ เราสบตากัน แววตามันไหวระริก
“ถ้า...รักก็...อย่า...ทิ้งต้านะ...อย่า...ละเลย...ต้านะ”
ผมจูบมัน สอดลิ้นเข้าไปควานหารสชาติที่เริ่มเคยคุ้นแต่ไม่เคยเบื่อ ปากเราแยกจากกัน ผมหอบ มันหอบ
“...พี่สัญญา”
มันไม่ตอบ แต่หลับตา ยกแขนขึ้นเกี่ยวต้นคอผมให้โน้มลงมารับจูบมัน เราแลกลิ้นกันอย่างเพลิดเพลิน ระหว่างนั้นผมลืมตาขึ้นมองหน้ามัน...มันก็กำลังลืมตาอยู่เหมือนกัน...แต่ตามันไม่ได้สบมาที่ผม...
...ตามันเหลือบมองแต่โทรศัพท์มือถือของมัน...โทรศัพท์ที่วันนี้เงียบกริบทั้งวัน...
...ถ้ารักกันจริงก็อย่าทิ้งต้า...อย่าละเลยต้า...
...ผมให้สัญญากับมันไปแล้ว...แต่ผม...ก็ยังถูกมัน...ละเลย...อยู่ดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
-
:o12: สงสารพี่ธี
-
โอ่ยยยยย
ที่บ้านต้าใจร้ายว่ะ ==
มาว่าพี่ธีหล่อน้อยกว่า ธี ได้ไง
คนเค้ายิ่งต้องการกำลังใจอยู่ เหอๆๆ
ต้าใจร้ายมากเลยเหอะ
พี่ธี ละเลยต้า ไม่ได้ แต่ต้าละเลยพี่ธีได้ ???
ชิส์ !!!!!
สวสารพี่ธี
:sad4:
-
สงสารลุงธี T_T ... แต่ก็ต้องให้เวลาต้า ^^
ขอบคุณคุณลูกหมูมากครับ :กอด1:
-
สงสารลุงจัง เมื่อไรต้าจะรักลุงสักที :เฮ้อ:
+1 ให้ลูกหมู มาอย่างยาว ชอบ
-
ตามอ่านทั้งสองบอร์ดเลย
อ่านแล้วอ่านอีก
พี่ธีน่าสงสารสุด
แต่ธีอีกคนยังไม่โผล่มาซักตอนเลยแฮะ
:z2: :z2:
-
โหยยย ลุง
สงสารว่ะ
-
:z3: มันเจ็บ มันปวด ให้เวลาน้องหน่อยนะพี่ธี
-
ลุงธี สุ้ๆๆ ซักวันตาร์จะต้องรักลุงธี(วันไหนวะ) แอร๊ยยยย :z3:
-
:o12: เฮ้อในเมื่อเค้ายังมีอีกคนอยู่ในใจก็แบบนี้แหละ เศร้า
-
สงสารลุงของจริง :o12:
ลุงสู้ๆ นะ
-
แงๆๆ
สงสารลุงธีอ่ะ
:o12:
-
“ถ้า...รักก็...อย่า...ทิ้งต้านะ...อย่า...ละเลย...ต้านะ”
ประโยคนี้กินใจ :monkeysad:
แต่
...ผมให้สัญญากับมันไปแล้ว...แต่ผม...ก็ยังถูกมัน...ละเลย...อยู่ดี
ประโยคนี้ :o12: สงสารพี่ธี
-
อ่านทันแล้วววววววว
ต้าน่ารักอ่ะ ไอ้ตัวน่ารัก อ้ากกกกกกก
พี่ธีค่ะ ถนอมน้องหน่อยซิค้า
ช้ำไปหมดแล้วววววววววววววว
แต่แอบสงสารพี่ธีอ่ะคะ โดนละเลย
สู้ๆนะคะลุงงงงงงงงง
รออ่านอยู่น้า
+1 ให้คนแต่งค่ะ :L2:
-
สงสารจัง :m15:
-
พี่ธีสู้ๆๆๆๆๆๆ :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สงสารลุงมากมายยย
สุ้ๆค๊าาา อย่าไปยอมคนที่หล่อกว่า ลุง น๊าาา :laugh:
สู้ๆ ๆ กำลังใจ +1 ค๊าาา
-
สงสารพี่ธีเหมือนกัน
ต้าอ่ะจัยร้ายยยยยยยยย
ลืมซักทีๆๆๆ :serius2:
-
สงสารลุงอะ
อ่าานแล้วบีบหัวใจชะมัด
ชอให้ต้าลืมธีคนนั้นไปไหวๆนะ
-
เศร้าอ่ะ โฮกกก :z3:
ไม่รู้ว่าถ้าเราเป็นลุงธีจะรับสภาพที่เป็นอยู่ได้มั้ย
"ตัวเธอกอดฉัน แล้วใจเธอกอดใคร" โฮกกก :m15:
เป็นกำลังใจให้ลุง ขอให้ตาต้าลืมไอ้หน้าจืดนั่นได้ในเร็ววัน
:L2:
-
ได้อารมณ์ดีอ่ะ ตอนสุดท้าย
รู้สึกเจ็บๆหัวใจดี
เฮ้ออ เศร้า แทนพี่ธี
คนที่ชอบมาตั้งนานอย่างธี คงลืมยาก มันต้องใช้เวลา
ขอให้ ลุง ช่วยรักษาแผลใจ ต้า เร็วๆน้า
เศร้าอ่ะ :m15:
-
อ่านแล้วสงสารต้าจัง อีตาลุงก็จอมวางแผน ไม่สงสารเด็กมั่งรึไง :sad4:
-
สงสารธีจังเลย
:call: :call: :call: :call:
-
:call:
-
พี่ธี
สักวันนึงมันต้องเป็นของพี่ธี
วันที่พี่ได้ทั้งตัวและหัวใจจจ ~
:o12:
-
:o12: สงสารพี่ธีมากมายอ่ะ
ทำไมต้าไม่เอาใจใส่พี่ธีเลยอ่ะ เค้าทำอะไรให้ตั้งเยอะนะ แง่มๆๆๆๆ
เดี๋ยวก็โดนใครคว้าไปหรอก ฮึ่มๆ :m16:
-
โห หายไปสอบไม่กี่วัน
กลับมาได้อ่านตอนยาวๆๆๆ สองตอนเลย
อ่านแล้วสงสารทั้งต้า ทั้งพี่ธี
พี่ธีก้อกลัวเสียแฟน
ต้าเองก้อคงพยายามจะให้พี่ธีมาแทนที่ธี แต่ก้อยังทำใจไม่ได้
แล้วเมื่อไรเพื่อนธีจะออกมาบ้างเนี่ย
คราวนี้คงป่วนน่าดู
บวก 1 ให้ลูกหมูนะจ๊ะ :กอด1:
-
เฮ้อ...สงสารคนที่ถูกละเลยจัง :เฮ้อ:
-
อ่านแล้วจี๊ดเลย คนถูกละเลย
สู้ ๆ นะคะคุณลุงธี :a2:
-
สู้ๆๆๆ
-
พี่ธีสู้ อย่าท้อนะ
-
เจ็บปวดจริง
ประโยคสุดท้ายเจ็ฐมาก
แต่ผมก็ยังถูกมันละเลยอยู่ดี
ลุง สู้ๆนะลุง
แต่อันนี้เจ็บจี๊ดกว่า
ขอให้ผมกับมันผูกพันกันมากกว่านี้ซักนิดก็ยังดี...
ขอให้วันที่มันรู้เรื่องนี้...
จะเป็นวันที่มันนึกลังเลที่จะทิ้งผมไป แทนที่จะหนีไปโดยไม่แยแสเลยก็พอ...
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮอออ
ปรบมือค่ะ
สุดยอด
-
ตามอ่านทั้งสองบอร์ดเลย
อ่านแล้วอ่านอีก
พี่ธีน่าสงสารสุด
แต่ธีอีกคนยังไม่โผล่มาซักตอนเลยแฮะ
:z2: :z2:
ใจเย็นๆค่ะ ยังไม่มีบทให้ธีอีกคนเลย :z2:
-
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ :กอด1:
ตอนที่ 9
“พี่ธีๆ” ...ใครเรียกกูวะ กำลังหลับสบายเลย...ผมซุกหน้าลงกับหมอน ไถแก้มไปกับเนื้อผ้าเย็นเฉียบแล้วทอดถอนใจทีนึง สบายชะมัด
“พี่ธี ตื่นได้แล้ว” มือใครซักคนที่อุ่นร้อนแนบลงบนแก้มผม...เปี๊ยกเหรอ ทำไมเรียกพี่ว่าพี่ธีอีกแล้วล่ะ...
“ไม่สบายเปล่าวะ ไมเรียกไม่ตื่น” มือนั้นแนบเข้ามาในซอกคอของผม
ตอนนี้เริ่มจะตื่นๆหน่อยแล้วครับ ผมได้ที กะจะหยอกไอ้เปี๊ยกเล่นแบบคู่แต่งงานใหม่ซะหน่อย ก็เลยจับข้อมือมันหมับ ดึงตัวมันให้ทับลงมาบนตัวผม...ทำไมวันนี้มันหนักผิดปกติ...สงสัยต้องจำกัดอาหารจริงๆซะแล้ว..ผมยกแขนโอบมันเอาไว้ มันดิ้นขลุกขลักเลยครับ อืม...สงสัยเพิ่งออกกำลังกายมา กลิ่นเหงื่อกับแสงแดดอวลอยู่ในผิวของมัน ผมกดจมูกเข้ากับซอกคอแล้วสูดกลิ่นมันเข้าเต็มปอด
“อือ~ ตาต้า...หอมดีจัง” ผมครางอย่างมีความสุข ไม่สนใจอุ้งมือที่ตอนนี้เปลี่ยนมาดันหน้าผากผมแทน
“เฮ้ย!! ไอ้ลุง...ทำไรน้องกูวะ!!!” เอ๋...นั่นเสียงที่รักของผมนิครับ ทำไมเสียงมันอยู่ไกลอย่างนี้ล่ะ มันควรจะอยู่ในอ้อมกอดผมสิ ไม่อย่างนั้นไอ้ตัวใหญ่ยักษ์ในอ้อมแขนผมมันใครกันล่ะ?
อย่าให้เป็นอย่างที่คิดเลย...ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง...
“เจร๊ยยยย!!!”
“จ๊ากกกกก!!!!”
ผมคงร้องเสียงดังมากจนไอ้ต้อยตกใจ มันเลยร้องแข่งกับผมซะงั้น ด้วยความมึน ผมยกฝ่าเท้า ถีบมันจนกลิ้งตกเตียงดังพลั่ก!
“โหย~ พี่ต้า! เพื่อนพี่เป็นไรมากเปล่าเนี่ย!” ไอ้ต้อยคลำก้นตัวเองป้อยๆ
“ก็...นึกว่าเป็นต้านี่หว่า” ผมกดหน้าอกตัวเอง ปลอบขวัญให้หายสยอง ลูบๆขนแขนที่ตั้งโด่เด่ให้ล้มราบไปเหมือนเดิม พูดออกไปอย่างลืมตัว...พอนึกได้เท่านั้นล่ะ รีบเอามือปิดปากทันที แต่ไม่ทันแล้วครับ ไอ้เปี๊ยกถลึงตามองผมซะจนแทบจะถูกเผาไหม้ให้พุพอง
“เออ~ ช่างแม่งวะ ซวยจริงๆ โดนใช้มาปลุกแล้วยังโดนถีบอีก ซวยจริงๆ” โชคดีหน่อยครับ ท่าทางไอ้ต้อยจะไม่ได้ยิน เพราะมันก็แค่ลูบๆ ตูดตัวเองบ่นหงุงหงิงออกจากห้องไป
ประตูปิดลง เหลือแค่ผมกับไอ้เปี๊ยกอยู่ในห้องสองคน
วันนี้ไอ้เปี๊ยกใส่เสื้อร.ด.ย้วยๆกับกางเกงบอลขาสั้นครับ ท่าทางจะออกไปวิ่งกับน้องมันมา เพราะเหงื่อซกซะจนเสื้อเปียกกลายเป็นสีเขียวเข้มเลยครับ
พอมาถึงตอนนี้ก็เพิ่งนึกได้ เมื่อคืนหลังจากที่นัวเนียกันได้ซักพัก ผมเป็นคนไล่มันกลับห้องพ่อแม่มันเองนี่หว่า...เพราะกลัวจะอดใจไม่ไหวน่ะครับ ทั้งรักทั้งหึงอย่างนั้นถ้าเผลอปล้ำมันไปล่ะก็...
“ลุกขึ้นมาได้แล้วลุง” ไอ้เปี๊ยกคว้าผ้าขนหนูผืนเล็กที่พาดบ่าตัวเองขึ้นเช็ดซอกคอ
“อืม...ลุกไม่ไหว” ขอมารยาหน่อยครับ ก็ตอนนี้แก้มมันแดงฝาดน่าจูบชะมัด ผมแบมือยื่นไปหามันเชิงให้มันช่วยฉุดผมขึ้นมาหน่อย
“เรื่องดิ รู้หรอกน่ะ ว่าจะทำไร ลุกเองแค่นี้ไม่ไหวรึไงลุง แก่แล้วใช่มั้ย งั้นก็นอนอยู่อย่างนี้แหละ แม่งหิวจะตายห่าแล้ว เล่นตัวอยู่ได้” มันบ่นหงุงหงิงแต่ก็ทำให้ผมยิ้มแฉ่งได้ล่ะครับ เพราะในขณะที่ปากมันด่า ตามันมองหน้าต่าง มือมันก็ยื่นมาให้ผมจับ
ผมคว้ามือมันได้ก็ฉุดมันลงมาล่ะครับ...อา...ต้องน้ำหนักขนาดนี้สิ ถึงจะเป็นไอ้เปี๊ยกของผม
“โอ๊ย!!” มันร้องเสียงดังจนผมตกใจ...ก็แค่ฉุดมันเฉยๆ เจ็บตรงไหนวะ
“เจ็บตรงไหนน่ะ?” ผมถามมัน มันไม่ตอบแต่ก้มหน้างุดๆแทน เห็นแก้มมันแดงๆด้วยครับ
ผมลูบหัวลูบหูมัน เอามือไล้ไปตามแผ่นหลังชื้นเหงื่อของมัน ดูแล้วก็ไม่น่ามีส่วนไหนเจ็บนี่นา
พอลูบไปถึงก้นเท่านั้นล่ะ มันเกร็งตัวเหย็งเลย ถึงค่อยนึกได้...ผลงานผมเองแหละ หึๆๆ
“หยุดหัวเราะเลย ไอ้ลุงหื่น” แก้มมันแดงกว่าเดิมอีกครับ ผมยิ่งหัวเราะดังกว่าเดิม จับคางมันให้เงยหน้าขึ้นแล้วจูบเบาๆที่ปากมัน จากนั้นก็ใช้ความเร็วเลียคราบเหงื่อที่ซอกคอมันอีกหน่อย...อืม เหงื่อไอ้เปี๊ยกมีน้ำตาลหรอวะ หวานซะขนาด
อยากแกล้งมันอีกหน่อยครับ ผมเลิกเสื้อร.ด.มันขึ้นแล้วมุดหน้าเข้าไปเลียหน้าท้องมัน
“พอแล้ว หิวโว้ย พอ! เว้ยลุง!” มันร้องไม่ดังมาก คงเพราะกลัวน้องมันได้ยิน ไม่สนใจหรอกครับ ผมเลียไปถึงร่องสะดือ เลื้อยลงล่างอีกหน่อยไอ้เปี๊ยกก็เหลวเป็นเยลลี่แล้ว
“อือ...อะ...” มือมันลูบหัวผมแทนแล้วครับ...หึๆ ไอ้นี่มันมีอารมณ์ง่ายชะมัด ผมเลื่อนตัวขึ้นมานอนคร่อมมันไว้ จับมือมันให้จับน้องชายของผมไว้ แล้วขยับเอวเข้าหามัน
“อา...ต้า...ต้า...ยอดเลย...ต้า...” กิจกรรมเข้าจังหวะยามเช้าเริ่มขึ้น...เฉพาะผมนะครับ ของมันเองมันกลับไม่ยอมให้ผมจับ ด้วยแรงอารมณ์สุดท้ายผมก็เลยล้มเลิกความตั้งใจ กลับมาใส่สมาธิเต็มร้อยกับร่างกายตัวเองแทน จูบปากมันหนักๆมันก็เผยอออกรับลิ้นผมเข้าไป แต่มันคงอายล่ะครับ เพราะมันชักลิ้นหนีใหญ่ คราวนี้เลยเกิดมหกรรมวิ่งไล่จับเข้าไปอีกอย่าง
ผมเร่งความเร็วมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้มือขาวๆของไอ้เปี๊ยกนอกจากจะเปียกเหงื่อแล้ว ยังเปียกอย่างอื่นด้วย น้ำใสๆหยดลงบนหน้าท้องมันจนแฉะ เห็นแล้วแทบจะทนไม่ได้ล่ะครับ
“ซี๊ด! ต้า...ต้า...” ผมเร่งจังหวะขึ้น รู้ตัวว่าใกล้จะถึงแล้ว ไอ้เปี๊ยกนอนปรือตา แวบหนึ่งมันเหลือลงมองมือมัน แล้วก็ต้องหลบตาหนีอย่างอายๆ ผมไล่จูบปากมัน มันก็หันหน้าหนีผม...ไอ้ตัวดื้อเอ๊ย...ดื้ออย่างนี้ต้องสั่งสอนให้หนัก
ใกล้แล้วครับ ผมครางเสียงดังจนมันต้องยกอีกมือมาปิดปากผม แต่พอเลียฝ่ามือมันเท่านั้นมันก็ชักมือกลับ สุดท้ายมันเลยยอมให้ผมจูบมันเพื่อปิดเสียง
“อือ...อื้อ...” เสียงของผมกับมันประสานกันจนแยกไม่ออก ท้องน้อยของผมร้อนวาบไปหมด มือของไอ้เปี๊ยกร้อนอย่างกับไฟ
“อา...ต้า...พี่....อือ...” ผมหลับตาปี๋ เร่งเสือกสะโพกเข้ามือมัน ดันแรงจนเสียดสีกับหน้าท้องแบนราบของมัน จังหวะนี้คิดอะไรไม่ออกแล้วครับ คิดแต่ว่าต้องไปให้ถึงฝั่งฝันให้ได้
ผมปลดปล่อยออกมาจนเปื้อนหน้าท้อง แผ่นอกของมัน เลยไปถึงริมฝีปากมัน...ไอ้เปี๊ยกหลับตาปี๋ คงตกใจล่ะครับ ผมหมดแรงล้มลงนอนทับมัน เอาลิ้นเลียน้ำสีขาวออกจากริมฝีปากให้มัน มือมันก็ยังจับน้องชายผมอยู่...เช้าวันนี้สุดยอดจริงๆครับ
ปังๆๆๆๆๆ!!!!
“พี่ต้า! อาบน้ำเสร็จยังวะ หิวแล้ว!!”
เสียงเคาะประตูพร้อมกับเสียงตะโกนของน้องชายมันทำให้เราสองคนสะดุ้งโหยง
“อึ้ก!!!!” ไอ้เปี๊ยกมันไม่ได้สะดุ้งอย่างเดียวครับ มันบีบมือหมับ! ...เจ็บจนพูดไม่ออกครับ...ได้แต่นอนกุมจุดยุทธศาสตร์ดิ้นไปมา ท่าทางไอ้เปี๊ยกก็ไม่รู้สึกผิดเลยซักนิด มันกระโดดออกจากเตียง คว้าผ้าเช็ดตัววิ่งเข้าห้องน้ำพลางตะโกนบอกน้องมัน
“รอเดี๋ยว!”
ประตูปิดปัง ซักพักก็เปิดใหม่ มีไอ้เปี๊ยกยื่นหน้าออกมา
“ลุง...หายเจ็บแล้วก็ไปอาบน้ำห้องไอ้ต้องนะ”
...โอยยย อยากร้องไห้...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พอผมอาบน้ำเสร็จเดินลงบันไดมาข้างล่างก็พบว่าสองพี่น้องนั่งกระดิกตีนดูทีวีกันที่โต๊ะกินข้าวแล้ว
พอไอ้ต้อยเห็นผมเดินลงมา มันก็ลุกขึ้นยืน “ปะ...พี่” ...ปะไรของมึง ภาษาวัยรุ่นคนแก่ไม่สนับสนุนครับ
“ไปไหน” ผมถามมันแต่ตาก็เหลือบมองแต่ไอ้เปี๊ยก มันไม่หันมาทางผมเลยครับ เอาแต่จ้องทีวี...ผมหล่อกว่าลุงสอระตื๊ดนะ ทำไมไม่มองผมล่ะ...น้อยใจว่ะ
“ไปโลตัสซื้อของมาทำข้าวเช้า อาหารหมดตู้เย็นพอดี เมื่อคืนท้องกิ่วไปหน่อย” ไอ้ต้อยว่าแล้วเดินนำออกไป
“แล้วต้าล่ะ ไม่ออกไปกินข้างนอกด้วยกันเลยล่ะ?” ผมถามมัน
“ทำกินที่บ้านดีกว่าพี่ ระลึกอดีตกัน ให้พี่ต้าทำให้กินอร่อยดี” ไอ้เปี๊ยกมันไม่ตอบครับ ให้น้องต้อยที่น่ารักตอบแทนหมด...เอาวะ จะได้กินอาหารเช้าฝีมือไอ้เปี๊ยกด้วย ไม่เคยเห็นมันเข้าครัวครับ ล่าสุดสุกี้หม้อไฟที่ทำกินกัน มันก็แค่เด็ดๆผักเท่านั้นเอง
มันลากผมออกมาจากบ้าน เดินมายืนกระดิกตีนรอที่รถ ผมเหลือบมองไอ้เปี๊ยกทำแววตาหมาหงอยส่งให้อีกพักนึง พอมันไม่หันมาเลยเดินคอตกขึ้นรถไป
...
...
“พี่ธี...” นั่งมาได้ซักพักไอ้ต้อยก็เรียกผม
“หือ ไปไงต่อนะ?” ไม่ชินทางครับ ไม่เคยขับในตัวจังหวัด ต้องให้มันชี้บอกทาง
ไอ้ต้อยชี้ไปด้านซ้าย พลางชวนผมคุย “พี่ธีเป็นแฟนกับพี่ต้าหรอ?”
เอี๊ยด!
ตรงจุดมากครับ พี่เป็นยังไงน้องก็เป็นอย่างนั้นเลย เล่นซะผมเหยียบเบรกจนรถเกือบหมุน ไอ้ต้องมันโวยวายนิดหน่อย หลังจากนั้นผมก็ค่อยออกรถต่อไป
“ก็...นะ...รู้ได้ไง?” ตอนนี้ผมใจเต้นตุ้มๆต่อมๆแล้วครับ ให้ครอบครัวไอ้เปี๊ยกจับได้อย่างนี้ เรื่องจะถึงหูพระบิดามือปืนภาคสนามรึเปล่าวะ?
“เมื่อคืนจะชวนพี่ต้านั่งกินข้าวผัด” ความตะกละของครอบครัวทำเรื่องครับ คงเผลอเปิดห้องมาเจอผมจ๊วบกับไอ้เปี๊ยกพอดี
“แล้วเมื่อเช้า...ได้ยินเสียง” ...มันจงใจแกล้งให้ผมกับไอ้เปี๊ยกตกใจรึเปล่าวะ? นี่ผมเกือบสูญพันธุ์เพราะมันเนี่ยนะ?
“ต่อไปเลี้ยวขวานะพี่...ไอ้พี่ต้าน่ะ ห่างกับผมแค่หัวปีท้ายปีเอง” ไอ้ต้อยนั่งพูดไปเรื่อย ผมก็บิดพวงมาลัยเลี้ยวรถตามที่มันบอก
“แต่ผมเรียนช้ากว่ามันเพราะซิ่วไปเข้าคณะเดียวกับมัน” ท่าทางจะรักพี่มันน่าดูครับ
“ไม่ใช่ไรหรอก ตั้งแต่ตอนม.ต้นแล้ว พี่ต้ามันน่ารัก เห็บไรมันเลยคอยจ้องจะหาเศษหาเลย เฮ้อ~ ไอ้พี่บ้านี่มันก็ไม่รู้ตัวอะไรกับใครเค้าเลย” ก็พอเข้าใจครับ ไอ้เปี๊ยกมันน่ารักขนาดนี้เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีใครมาจีบ
“ผมงี้นะ ต้องคอยกันออกไปให้ตลอด พอเข้ามหาลัยก็ไม่ไว้ใจ อยากจะไปคุมด้วยตัวเอง...ลุงเห็นผมกับพี่ต้าผอมๆงี้ พ่อส่งเราไปฝึกที่ค่ายมวยเพื่อนพ่อทุกปิดเทอมนะ” มิน่าล่ะ ไอ้เปี๊ยกมันถึงเข่าเก่ง
“แต่หลังๆพี่ต้ามันเอาแต่ฝึกกีต้าร์ มันไม่ชอบออกกำลังกาย เลยเหลือผมฝึกคนเดียว” ดีแล้วล่ะน้อง แค่นี้พี่ก็หงอจะแย่แล้ว
“ไอ้พี่ต้ามันโดนคนเอาเปรียบบ่อย แต่มันซื่อ เลยไม่ค่อยรู้ตัว...ลำบากผมต้องจัดให้” ผมต้องขอบคุณมันใช่มั้ย ที่ทำให้ไอ้เปี๊ยกบริสุทธิ์ผุดผ่องจนเรียนจบมาเจอผม
“พี่เชื่อปะ เห็นผมฮาๆงี้ ผมเคยกระทืบคนซี่โครงหักด้วยนะ” เชื่อว่ะ กล้ามใหญ่ขนาดนี้ต่อยทีคงตับแตก
ผมหัวเราะมันเบาๆ เป็นการร่วมสนทนา เดี๋ยวจะหาว่าปล่อยให้มันพูดคนเดียวครับ ไอ้ต้อยมันทำท่าฮึดฮัดเหมือนยังไม่หายแค้นคู่กรณี
“แล้วต้อยไปกระทืบเค้าทำไมล่ะ” สงสัยมีเรื่องตามประสาเด็กวัยกระทงครับ ผมไม่ค่อยเข้าใจหรอก เพราะผมเป็นเด็กกรุงที่อยู่แต่โรงเรียนผู้ดีมาตลอด เอาแต่เรียนพิเศษจนไม่มีประสบการณ์ด้านนี้เลย...แต่ก็ดีแล้วครับ ไม่งั้นแม่ผมคงหัวใจวายตาย
“โหยพี่~ ก็มันเสือกมาโอบเอวพี่ต้าน่ะสิ! อ๊ะ! พี่ๆ จอดตรงนี้ล่ะ”
แอร์ในรถก็เย็นดีนะครับ แต่เหงื่อผมมันย้อยจากขมับหยดติ๋งๆแล้ว...ไหนวะโลตัส...กูเห็นแต่ทุ่งนา
“หลงทางเหรอ?” ผมถามมัน
“เปล่า...พี่เดินออกมาหน่อยดิ” มันเปิดประตูรถ กระดิกนิ้วชี้เรียกผมออกไป
ฉิบหายแล้วกู...หวงพี่ก็ไม่บอก...
“โหย ยังไม่หมดแค่นั้นนะพี่ มีอีกคนแม่งแอบมอมเหล้าพี่ต้าแล้วหอมแก้ม ไอ้นั่นน่ะ ฟันหักไปสามซี่ ตอนนี้มันยังพูดไม่ชัดอยู่เลย”
มันหัวเราะร่า แต่ตอนนี้ผมชักหัวเราะไม่ออกครับ
“อีกรายมันเป็นมือกลองในผับ ชวนพี่ต้าไปเล่นวงกับมัน ขากลับมันแอบจับก้นว่ะ ตอนนี้มือมันแหลกจับไม้กลองไม่ได้แล้ว ฮ่าๆๆๆ”
มันเดินกล้ามโตหุบจั๊กกะแร้ไม่ลงมาทางผม....โอบเอวซี่โครงหัก หอมแก้มเสียฟัน จับก้นมือแหลก แล้วถ้าปล้ำมันไปนับครั้งไม่ถ้วนจะโดนอะไรวะ?
“ผมไม่คิดอะไรเอาเองหรอกนะพี่ ผมเชื่อแค่ที่ผมเห็นกับตาเท่านั้นล่ะ เมื่อคืนพี่จูบพี่ต้าใช่ปะ เมื่อเช้าพี่ใช้มือพี่ต้าทำให้ อืมมม...” มึงจะคิดอะไรนานขนาดน๊านนน!!!
มันควักคัดเตอร์ออกจากกระเป๋ากางเกงยีนส์...
“....ตัดแม่งเลยดีมั้ย” ไม่ใช่ว่าผมอ่อนนะครับ แต่น้องต้อยของไอ้เปี๊ยกมันน่ากลัวจริงๆ
ผมยืนกลืนน้ำลาย สบตามันอยู่อย่างนั้น...มันก็ไถคัตเตอร์ขึ้นลงเล่น เกิดเสียงแกรกกรากระคายจู๋ เอ๊ย หู
เราจ้องตากันนานพอดู สุดท้ายมันก็เก็บคัตเตอร์ลงกระเป๋าแล้วหัวเราะเสียงดัง
“ฮ่าๆๆๆๆ หน้าซีดเลยว่ะ! ผมล้อเล่นน่ะพี่ ไอ้ที่พูดมาทั้งหมดน่ะมันเวอร์ไปเปล่า ล้อเล่นน่ะล้อเล่น!!” ...แต่กูเชื่อว่ะ...
มันเดินมาตบบ่าผมดังปั้บๆ แรงดีจริงๆครับ สะเทือนไปถึงม้ามเลย “ผมรู้น่า ว่าพี่ต้ามันก็ชอบพี่เหมือนกัน ไม่งั้นมันไม่ยอมให้ทำอะไรอย่างนั้นหรอก”
ไอ้ต้อยมันก็น่ารักดีนะ มีให้กำลังใจกันด้วย ผมว่าต่อไปผมอาจจะจับมันมาเป็นกำลังหลักในการช่วยผมง้อไอ้เปี๊ยกได้ก็ได้นะครับ
“แต่ว่า” มันหันมาถอนหายใจกับผม แล้วหลังจากนั้นมันก็...
ปึ๊ก!!!
ท่านผู้อ่าน...ขาสองข้างผมลอยจากพื้นเลยครับ มันเสยเข้ามาเต็มท้องเล่นซะจุก โชคดีนะยังไม่ได้กินข้าวเช้า ไม่งั้นคงอ้วกอนาถแน่ๆ
“ยังไงพี่ต้ามันก็พี่ผม คาบไปแดกก่อนขออย่างนี้ไม่ปลื้มว่ะ” มันแค่นเสียงรอดไรฟัน กระซิบกับหูผม
ว่าแล้วมันก็เดินกลับไปที่รถ ปล่อยให้ผมนั่งยองๆ กุมท้องตัวเองอยู่อย่างนั้น ยังไม่วายโผล่หน้าออกมาอีก
“หายเจ็บแล้วมาขับรถต่อนะพี่ จะได้ไปซื้อข้าวต่อ หิวว่ะ”
...พี่น้องนี่มันนิสัยเดียวกันเด๊ะเลยว่ะ...
...
...
สุดท้ายมันก็ไม่ได้ไปโลตัสหรอกครับ มันให้ผมจอดรถที่เซเว่นหน้าซอยบ้านมันเท่านั้นเอง...หลอกกูวนรถตั้งนาน เปลืองน้ำมันนะเว้ย
“ปะพี่ กลับบ้านกัน” ไอ้ต้อยออกไปเลือกของคนเดียวครับ ปล่อยให้ผมนั่งสะกดความเจ็บอยู่บนรถคนเดียว
พอกลับถึงบ้านมันก็ยื่นถุงอาหารให้ไอ้เปี๊ยกเข้าไปทำอาหารในครัว มีการชวนผมคุยเหมือนไม่เคยมีเรื่องกันอีกนะ
ระหว่างนั้นไอ้เปี๊ยกไม่หันมาคุยกับผมเลยครับ สงสัยวันนี้จะต้องพามันไปเที่ยวง้อซะหน่อยแล้ว
...ถ้าน้องมันไม่ขอติดรถกลับกรุงเทพด้วยล่ะก็นะ... :z3:
+++++++++++++++++++++++++++++
TBC
-
^
^
^ อาศัยจังหวะปลอดคนจิ้มคุณลูกหมูอีกครั้ง :กอด1:
อ่านไปลุ้นไป ลุ้น..... :m25:
แต่น้องต้อยกะพี่ต้านี่แสบพอกันเลยนะ ทำเอาเรานึกว่าพี่ธีจะโดนเจี๋ยนกลางทุ่งไปซะแล้ว :laugh:
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าหลอกเด็ก เพราะจะโดนเด็กหลอกกลับ :jul3:
-
:laugh: จะสงสารพี่ธีดีไหม? .... โหดอ่ะ พี่น้องคู่นี้ แต่ก็น่ารักดี
ขอบคุณนะครับ :กอด1:
-
:z3: :z2: :z10: :z13: จ๊ากกกกกกก
-
ออกแนวผัวหื่นเมียโหดนะคู่นี้
ชอบๆๆ
-
ชอบน้องต้อยจังเลย
โหดดี
หวงพี่สุดตรีน
กร๊ากกกกกกชอบจริงเลย
o13
-
น้องต้อย หวงพี่ได้ใจมาก o13
-
คุณน้องต้อยไม่ปลื้ม
เห็นด้วยกับ a_tapha
หวงพี่สุดตรีนนนนน
-
สะใจจัง อยากมีน้องแบบนี้มั่ง อิอิ o13
-
อ้ากกกมาต่อแล้ววววว
ลุงหื่นแต่เช้าเลยว่ะ ฮาๆๆ
น้องต้อยหวงพี่จังงงอ่ะ
แต่ก็ยังดีที่ดูเชียร์ลุง
อ่าแต่ถ้าธีออกมา ต้าของเราจะเปนยังไงน้ออออ
-
น้องต้อยโหดอ่ะ หวงพี่ซะ :laugh:
พี่ธีสู้ๆ :กอด1:
-
“ยังไงพี่ต้ามันก็พี่ผม คาบไปแดกก่อนขออย่างนี้ไม่ปลื้มว่ะ”
เป็นคนตรงดี
พี่ปลื้มม ต้อยยย :laugh:
-
555 น่ากลัวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เอ๊ะคณะเดียวกันแบบนี้ ต้อยไม่ตามไปอยู่กรุงเทพด้วยเรอะ 555
-
แอร๊ยยยส์
เชียลุงธีขาดใจ o13
-
พี่น้องคู่นี้ดุ
แต่น่ารักว่ะ
-
:pig2:
-
ต้อยไม่ปลื้มเพราะพี่ธีไม่ขอก่อน
ออกแนวหวงพี่ก้อจริง
แต่ฟังจากที่ต้อยพูดท่าทางพี่ธีน่าจาได้ต้อยเป็นกำลังเสริมนะเนี่ย
มีลุ้นด้วย ถ้าต้าไม่ชอบก้อคงไม่ยอม ลุ้นได้อีกเยอะ
บวก 1 ให้ ลูกหมูนะจ๊ะ :L2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
อย่างฮา... :m20:
น้องต้อยแม่มแสบมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
อ่า ดีนะที่น้องต้อยต่อยท้อง ดีกว่าเฉือนพี่ธีน้อยไปละกัน
เอาใจช่วยพี่ธีนะคะ น้องต้อยต้องช่วยอะไรได้มั่งแหละเนอะ เป็นกำลังสนับสนุนๆๆ
-
ต้อยยยยยยยยยยย
แกรเจ๋งว่ะ
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
ไอ่ลุงมีเหวอ..
ชอบๆๆๆๆ
-
ตอนน่ารัก...อ่านไปยิ้มยิ่งไป... :o8:
แต่ตอนที่น้องต้าร์คิดถึงเพื่อนนี่...ปวดใจจี๊ดแทนพี่ธีร์... :monkeysad:
อ่ะน่ะ...พยายามตอนไปแล้วกัน...ลุง
เรื่องน่ารักค่ะ...เป็นกำลังใจให้คนแต่งน๊า..!... o13
ว่าแล้วก็รอตอนต่อไป..... :a11:
-
พี่ธีจะเศร้าไหมเนี่ย เห็นชื่อเรื่องก็เป็นลางอยู่นะ
สงสัยต้องเปลี่ยนใจไปเชียร์น้องธีแทนพี่ธี ดักทางไว้ก่อนดีกว่า
-
นึกว่าลุงจะสูญพันธ์แล้วนะเนี่ย
ต้อยก็ท่าทางน่ารักดี ลุงขอสองเลยปะ
-
ลุงธีอึดมากๆ... :m20:
-
โห.....
เพิ่งรู้ว่ามีน้องชายแอบโหด
ก็พี่ชายน่ารักหนิเนอะ อิอิ
-
พี่น้องนี่แสบพอๆ กันเลย
-
โหหหหหหหหหหหหหห
ต้าของเรามีน้องขี้หวงซะด้วยสิเนอะ
แต่ก็ยังดีที่ไม่ขวางทางล่ะนะ
โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
ต้อยแสบจริงๆ :laugh:
คิดว่าพี่ธีจะโดนเจี๋ยนจริงๆซะแล้ว ฮ่าๆๆ
เป็นเรามีพี่น่ารักก็คงหวงเหมือนกัน
:L2:
-
ไหนๆ วันนี้ไม่มาลงเรื่อง เชือนนนนน :pigangry2: :pigangry2:
-
^
^
^ อาศัยจังหวะปลอดคนจิ้มคุณลูกหมูอีกครั้ง :กอด1:
อ่านไปลุ้นไป ลุ้น..... :m25:
แต่น้องต้อยกะพี่ต้านี่แสบพอกันเลยนะ ทำเอาเรานึกว่าพี่ธีจะโดนเจี๋ยนกลางทุ่งไปซะแล้ว :laugh:
เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าหลอกเด็ก เพราะจะโดนเด็กหลอกกลับ :jul3:
^
^
^
ง่ะ จิ้มคืนไม่ทัน ขอโควทมาจิ้มแล้วกันนะคะ
555 น่ากลัวโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยย เอ๊ะคณะเดียวกันแบบนี้ ต้อยไม่ตามไปอยู่กรุงเทพด้วยเรอะ 555
ชี้แจงค่ะ ต้อยเรียนอยู่ปี 3 ตอนนี้อยู่กรุงเทพเหมือนกัน แต่ล่วงหน้ากลับมาหาพ่อก่อนเพราะพี่มันมัวแต่ตื๊ดๆอยู่ ติดต่อไม่ได้
นึกว่าลุงจะสูญพันธ์แล้วนะเนี่ย
ต้อยก็ท่าทางน่ารักดี ลุงขอสองเลยปะ
o18
ไหนๆ วันนี้ไม่มาลงเรื่อง เชือนนนนน :pigangry2: :pigangry2:
:call: :call: :call: เค้าหายไปวันเดียวเอง
ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์นะคะ บวกหนึ่งรายตัวค่ะ :L2:
-
ตอนที่ 10
ว่ากันว่าคนที่รักการกินเป็นชีวิตจิตใจมักจะมีวิธีทำอาหารง่ายๆให้อร่อยเสมอ ผมเพิ่งได้พิสูจน์วันนี้เองแหละครับ
หลังจากที่ไอ้เปี๊ยกถือถุงเซเว่นเข้าครัวไปพักหนึ่ง มันก็ตะโกนให้เข้าไปหยิบอาหาร ผมเดินเข้าไปเห็นแต่ขนมปังปอนด์ที่นึ่งไมโครเวฟแล้ววางเป็นตั้งๆบนจานใบใหญ่ ข้างๆกันมีครีมแซนวิชเสปรดกับน้ำสลัดมายองเนสใส่ขวดวางอยู่
“อ้าว ไหนบอกจะทำข้าว” ผมถามมัน หันไปเห็นไอ้เปี๊ยกมันกำลังหั่นใส้กรอกซีพี่ที่ซื้อมาเมื่อกี้ให้เป็นแว่นๆอยู่
มันยังไม่ยอมตอบ ก้มหน้าก้มตากวาดกองใส้กรอกใส่จานก้นลึกหลังจากนั้นก็หั่นเนยชิ้นใหญ่...เน้นว่าโคตรใหญ่ใส่ลงไป ตอกไข่ตาม เอาส้อมตีให้พอเละ ราดนมจนท่วม แล้วก็ยัดไมโครเวฟ
มันจะกินได้เหรอวะเนี่ย วิธีทำแปลกๆชอบกล ผมขมวดคิ้วมองมันอย่างไม่เชื่อถือ มันก็หันกลับมามองผมแวบหนึ่ง
“ยกออกไปได้แล้ว” ดีใจครับ ในที่สุดมันก็ยอมคุยกับผมจนได้ ถึงจะเป็นประโยคไล่ก็เหอะ
ต้องง้อหน่อยครับ เดี๋ยวเด็กมันจะหาว่าละเลย ผมเดินไปยืนซ้อนหลังมัน เอามือคว้าเอวมันดึงเข้ามาหลวมๆ “งอนอะไร?” ผมมันยังหมาดๆอยู่เลยครับ กลิ่นแชมพูลอยฟุ้งหอมเป็นบ้า
“ไม่ได้งอน ปล่อย” มันขืนตัวหน่อยๆ เรื่องอะไรจะปล่อย...ไม่ได้งอนก็แปลว่าเขินน่ะสิ หึๆ
“พี่ต้า เห็นไม้เบสบอลที่ต้อยใช้ประจำเปล่า ว่าจะเอามาหวดเห็บหวดไรเล่นซะหน่อยหายไปไหนไม่รู้ แม่ง..แถวนี้แมลงเยอะจริงๆ เห็นแล้วรำคาญลูกตาว่ะ”
เสียงสยองสั่งตายของไอ้ต้อยดังมาจากห้องนั่งเล่น เล่นซะผมเสียวชะงัด ต้องปล่อยมือออกจากเอวของไอ้เปี๊ยกอย่างแสนเสียดาย
ไอ้เปี๊ยกตะโกนกลับไป “บ้าเปล่า ไม้เบสบอลมันจะไปหวดแมลงโดนได้ไง เอาไบกอนอัดเข้าไปดิวะ รับรอง เกิดใหม่ยังเมายาอยู่เลย”
เปี๊ยกมันพูดจริงหรือมีความหมายแฝงผมไม่กล้าคิด รู้แต่ว่าพี่น้องคู่นี้...น่ากลัวว่ะ
กลิ่นหอมเนยแผ่อวลทั่วครัวเลยครับตอนนี้ สักพักเตาไมโครเวฟก็ส่งเสียงกริ๊ง ไอ้เปี๊ยกกดเปิดฝาดึงจานออกมา แม่เจ้า...มัน...สุดยอดจริงๆครับ ไอ้เปี๊ยกมันทำออมเล็ตไส้กรอกได้ใน 5 นาที แถมน่ากินสุดๆด้วย...แฟนใครเนี่ย น่าภูมิใจจัง
พอมันเทไข่คนลงในจานกระเบื้องเสร็จ ก็เดินออกไปไม่หันมาแลผมเลย ก็เลยต้องเดินถือขนมปังกับซอสตามมันไปครับ
“โหย ไม่ได้กินตั้งนาน โคตรคิดถึงฝีมือพี่ต้าเลยว่ะ” ไอ้ต้อยร้องพลางคว้าส้อมกับมีดจ้วงไข่ใส่ขนมปัง
“เรียนกรุงเทพไม่ใช่เหรอ ไม่ได้เจอกันเลยเหรอ” ผมถามไอ้ต้อย มันเรียนอยู่ปีสามปิดเทอมแล้ว กำลังจะขึ้นปีสี่ครับ
“ตอนพี่ต้ายังไม่จบก็อยู่ด้วยกัน แต่พอเรียนจบก็ย้ายออกจากหอแถวมหาลัยไปอยู่คนเดียว ขอไปอยู่ด้วยก็ไม่ยอม” ต้อยบ่นหงุงหงิง
“ก็จะไปอยู่ได้ไง มันไกลมหาลัย ไปมาไม่สะดวก พูดตั้งหลายทีแล้วไม่รู้เรื่อง บ่นอยู่ได้” ไอ้เปี๊ยกดุกลับ น้องชายคงกลัวพี่มันเหมือนกันครับ นั่งหงอคอหดเชียว ทีเมื่อกี้ยังจะเอาไม้เบสบอลโฮมรันกูอยู่เลย ฮ่าๆๆ
++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากกินข้าวเสร็จเราสามคนก็ไปโรงพยาบาลเยี่ยมพ่อไอ้เปี๊ยกต่อครับ เยี่ยมได้ไม่นานไอ้ต้อยก็ชวนพี่ชายมันยิกๆ “พี่ๆ เมื่อคืนไอ้แชมป์โทรมาหา นัดไปกินข้าวเที่ยงกัน”
ไอ้เปี๊ยกหันไปหา “ไอ้แชมป์น่ะหรอ เออ มันเป็นไงบ้างวะ ไม่เจอตั้งนาน”
“ก็นี่แหละ มันก็อยากเจอพี่เหมือนกัน” ใครแชมป์วะ อยากเจอแฟนกูได้ไง บอกก่อนนะเว้ย ว่าหวง
“อืม งั้นไปดิ จะเที่ยงแล้วไมเพิ่งบอก เดี๋ยวก็เลทหรอก” ไอ้เปี๊ยกคว้ากระเป๋าลุกขึ้นยืน ผมก็จะลุกตามครับ แต่ไอ้ต้อยหันมาก่อน
“พี่ธีอยู่นี่คุยกับพ่อก่อนก็ได้นะ ผมกับพี่ต้าไปหาเพื่อนเก่าแป๊บเดียว เดี๋ยวกลับมา”
ผมอ้าปากค้างครับ พ่อไอ้เปี๊ยกก็พูดขึ้นมาบ้าง “เออ ดีเหมือนกัน แม่เราไปทำผมถึงไหนแล้วก็ไม่รู้ พ่ออยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนคุยมันเหงาว่ะ”
สุดท้ายผมเลยต้องอยู่กับพ่อไอ้เปี๊ยกสองคน หมอเพิ่งเริ่มให้ท่านกินอาหารเหลวครับ ผมเลยโทรสั่งข้าวโรงพยาบาลมากินเป็นเพื่อน
“อืม...เราน่ะ แก่กว่าเจ้าต้าเยอะเลยใช่มั้ย” มาแล้วครับ บทสัมภาษณ์ลูกเขย (ผมคิดเอาเองน่ะ) ของพ่อตา หลังกินข้าวเสร็จพ่อไอ้เปี๊ยกก็เปิดประเด็น
“ครับท่าน ร่วมเจ็ดแปดปีได้”
พ่อไอ้เปี๊ยกหัวเราะเอิ้ก “ท่านเทิ่นอะไร เรียกพ่อก็ได้...แล้วสนิทกันได้ยังไงล่ะ”
ซึ้งครับ พ่อตายอมรับแล้ว (คิดเอาเองเหมือนกัน) “ก็...ไปเจอระหว่างเที่ยวน่ะครับ คุณพ่อ”
“อืมๆ...แล้วทำงานอะไรล่ะเรา”
“ท่องเที่ยวครับ เป็นบริษัทพ่อแม่ผมเอง”
คุณพ่อทำตาโต “โห อย่างนี้พ่อต้องไปอุดหนุนบ้าง เผื่อจะพาไอ้พวกลูกน้องไปเที่ยว...อ๊ะ โทษทีนะ ช่วยหยิบตะกร้าในตู้หน่อยได้มั้ย แม่เค้าเอาไปซ่อนไม่ยอมให้พ่อเล่นน่ะ”
ผมก้มลงไปหยิบของตรงตู้เตี้ยๆข้างเตียงครับ ข้างในเป็น...ลูกดอก...
คุณพ่อรับมันไปโยนเล่นในมือ “แล้วไม่ลำบากเหรอ มาคบกับเด็กอย่างไอ้ต้าน่ะ มันค่อนข้างเอาแต่ใจอยู่นา” ว่าแล้วก็ถือลูกดอกเสมอหน้า เพิ่งสังเกตครับ ว่ากำแพงตรงข้ามเตียงมีเป้าแขวนอยู่
ฉึก!
แม่นมาครับพ่อ กลางเป้าเดี๊ยะ ผมเริ่มกลืนน้ำลายไม่ลง
“ไม่หรอกครับ ผม...ผมว่ามันก็เป็นผู้ใหญ่ดี” อยากบอกว่าเพราะผมชอบเด็ก แต่ยังเกรงๆอยู่ครับ
“ว่าแต่ ไอ้หนูเนี่ยมันมีผู้หญิงมาติดบ้างรึยังล่ะ? ตอนมันเรียนมัธยมอยู่ที่นี่นะ ไม่เห็นมีเรื่องนี้เลย อยู่แต่กับน้องมันสองคน พ่อล่ะกลัวมันเป็นตุ๊ดเป็นแต๋วจริงๆ”
ฉึก!!
อีกฉึกยังคงความแม่นครับ เบียดลูกดอกเก่าที่ปักอยู่ซะจนกระเด็น
“ย...ยังไม่มีครับ” มีแต่ผู้ชายมาติดครับพ่อ
“เฮ้อ! เมื่อไหร่จะมีซักทีนะ ไอ้เจ้านี่น่ะ มันพวกขี้ขลาดไม่สมชายชาตรีเลยว่ามั้ย? มีอะไรในใจก็ไม่กล้าพูดออกมาตรงๆ ไม่รู้เป็นลูกพ่อได้ยังไง นี่เห็นว่าน้องมันโอ๋พี่มันหรอกนะ พ่อถึงไม่อยากจะไปจู้จี้กับมันมากมาย”
ฉึก!!!
คุณพ่อครับ ถ้าผมพูดออกไปตรงๆ คุณพ่อจะเอาผมเป็นเป้าแทนมั้ยครับเนี่ย...
“คุณพ่อครับ...ผม...”
คุณพ่อหันมา พร้อมกับลูกดอกในท่าเล็ง เล่นซะผมแทบจะกระโดดหนีออกจากห้อง “หือ ว่าไง มีอะไรเหรอ?”
“คือ...ผม...ไปเข้าห้องน้ำเดี๋ยวนะครับ”
ได้ยินเสียงหัวเราะไล่หลังดังฮ่าๆๆ ตามด้วยเสียงฉึก!!!! ผมก็งับประตูห้องน้ำดังปังแล้วนั่งบนโถส้วมปลอบขวัญตัวเอง
...ไอ้เปี๊ยก กลับมาเร็วๆเหอะ...
+++++++++++++++++++++++++++++++
กว่าไอ้เปี๊ยกกับน้องชายมันจะกลับมา กว่าจะลาพ่อกับแม่เสร็จก็บ่ายสามแล้วครับ แผนที่คิดว่าจะพามันไปนั่งรถเล่นก่อนกลับก็เลยต้องพับไป พรุ่งนี้วันอาทิตย์ครับ แต่ผมต้องกลับไปเคลียร์งานที่บริษัทหน่อย
ถึงนาทีระทึกล่ะครับ
“ต้อย...กลับกรุงเทพด้วยกันเลยมั้ย?” กลับมาบ้านเก็บของเสร็จ ไอ้เปี๊ยกก็ถามน้องชายมัน
“อืม” ไอ้ต้อยมันทำท่าคิดหนัก แถมมีแอบเหล่ตามาทางผมอีกครับ
“จะว่าไป...ต้อยอยากได้มือถือเครื่องใหม่ว่ะ”
“อยากได้ก็ไปเลือกดิ เดี๋ยวช่วยออกให้ครึ่งนึง” ไอ้เปี๊ยกยังคงไม่รู้เรื่องครับ แต่ผมงี้ พยักหน้ายิกๆอยู่ด้านหลังมัน
“อืมม~~” ไอ้ต้อยทำท่าคิดหนักอีกที แต่ผมเห็นมุมปากมันแอบยกขึ้นนะ...ไอ้ตัวแสบเอ๊ย!!
“ออกให้หมดเลยไม่ได้หรอ?”
ไอ้เปี๊ยกด่ามัน “ไอ้เวร! ออกเองบ้างดิวะ มือถือมันของใช้ฟุ่มเฟือย ต้องออกเงินเองด้วย จะได้รู้คุณค่า ไม่เปลี่ยนทิ้งบ่อยๆ”
แต่ผมพยักหน้ายิกๆครับ ไอ้ต้อยยิ้มแฉ่ง
“อย่าดีกว่าพี่ต้า ต้อยว่าอยู่เป็นเพื่อนพ่อแม่อีกหน่อยดีกว่า ยังไงๆ ก็เพิ่งปิดเทอม ไว้จะตามกลับไปละกัน” มันเดินมาตบบ่าพี่มันแปะๆ แล้วหันมาตบบ่าผมปั้บๆ
“ขับรถดีๆนะครับพี่ธี” มันยิ้มแย้มส่ง แล้วชะโงกหน้าเข้ามาใกล้หูผม “ถ้าทำพี่กูเจ็บ...มึงตาย...” ว่าแล้วมันก็ถอยออกไป ยิ้มโบกมือบ๊ายๆส่งผมกับพี่มันขึ้นรถ...ดีใจครับ ลาจากครอบครัวนี้ซักที...ฮือๆ แม่ครับ ผมคิดถึงแม่จัง...แม่ที่ใจดีดุจนางฟ้าของผม...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ท้องฟ้าเริ่มมืดแล้วครับ ป้ายบอกทางชี้ทางเข้ากรุงเทพอีกประมาณสองร้อยกิโล มองนาฬิกาเลยทุ่มมานิดๆ ไอ้เปี๊ยกยังไม่หลับเลยครับ น่าแปลกแฮะ
ตาผมจ้องอยู่ที่ถนน แต่จากหางตาแอบเห็นมันมองมาทางผมอยู่บ่อยครั้ง พอหันไปมองมัน มันก็แกล้งหันหน้าไปมองวิวข้างทาง เห็นแก้มมันแดงๆด้วยครับ หึ...คิดอะไรอยู่วะ ไอ้เปี๊ยก
“ต้า” มันสะดุ้งโหยง
“อ...อะไร?”
“หิวน้ำ” ในมือมันมีกระบอกน้ำอยู่ครับ
มันเทน้ำใส่แก้วเล็กๆ ยื่นมาให้ผม “อะ”
“ป้อนหน่อย” อารมณ์นี้อยากอ้อนมันครับ ก็ใครใช้ให้มันทำหน้าน่ารักขนาดนี้ล่ะ
มันอึกอักไปพัก ผมเลยเร่งมัน “ป้อนหน่อย พี่ขับรถอยู่ ปล่อยมือไม่ได้”
สุดท้ายมันเลยป้อนผมครับ...ไม่เคยกินน้ำเย็นที่ไหนชื่นใจขนาดนี้มาก่อนเลย ระหว่างกินผมแกล้งทำเป็นตั้งใจขับรถครับ มองไปข้างหน้าตรงแหนว แต่แอบเห็นมันมองหน้าผมไม่วางตาเลย
“ต้า” พอเรียกมัน มันก็ก้มหน้างุดครับ
“อะไรอีก...”
“ขอน้ำแข็งด้วย” ไอ้เปี๊ยกเบิกตากว้าง
“น้ำอย่างเดียวก็พอแล้ว” มันไม่ยอมครับ
“พี่ง่วงนอน ขออมน้ำแข็งหน่อยนึง ตาจะได้สว่าง” ตอแหลครับงานนี้
สุดท้ายมันเลยยอมเทน้ำแข็งลงมาใส่แก้ว จ่อปากผมให้ ผมก็ทำท่ากินทุลักทุเลล่ะครับ สุดท้ายก็เงยหน้าขึ้นแล้วบอกมัน “หยิบมาป้อนให้หน่อย พี่กินไม่ถนัด”
มันถลึงตามองผมเงียบ
“นะ....เมื่อวานขับรถตั้งห้าชั่วโมง วันนี้ยังต้องมาขับอีกห้าชั่วโมง เพลียชะมัดเลย”
“รู้ทันหรอก ไม่ต้องมาพูดเลย ไอ้ลุงหื่น เพลียก็หยุดรถพักดิวะ” มันว่าแต่สุดท้ายก็ยอมหยิบน้ำแข็งมาป้อนผมล่ะครับ แต่พอน้ำแข็งเข้าปากปุ๊บ มันก็ถอนมือออกไปปั๊บ
“เฮ้ย!” ผมร้องอย่างเสียดาย แต่มันหัวเราะร่า...แกล้งคนแก่สนุกนักใช่มั้ยวะ ไอ้เปี๊ยกตัวแสบ
“เอาอีกก้อน” ผมขอมัน มันก็ป้อนอีกครับ แต่ก็หดมือกลับเหมือนเดิมอีก ทำอย่างนี้อยู่สองสามครั้ง สุดท้ายทนไม่ไหวเลยจอดรถกระพริบไฟมันข้างทางซะเลย
ผมคว้าตัวมันเข้ามากอด กดจูบลงกับริมฝีปากมันแล้วสอดลิ้นเข้าไปเอาคืน
“ฮ่า...” จนพอใจถึงค่อยปล่อยมันครับ แอบเม้มปากล่างมันหน่อยๆ ปากมันแดงเจ่อเลย ไอ้เปี๊ยกหอบแฮ่กๆ น้ำแข็งจากปากผมละลายเลอะไปถึงคางทั้งของผมของมัน
“ไอ้บ้า” มันด่าผมครับ แต่ท่าทางตอนมันด่านี่น่ารักจนใจเต้น
“ก็ใครไม่รู้ แอบมองมาตลอดทาง คนถูกมองเลยทนไม่ไหวน่ะสิ” ผมเขี่ยจมูกมันเล่น มันก็เอามือมาปัดทิ้ง
“ไม่ได้มอง!”
“มอง!”
“ไม่ได้มอง!”
“มอง!”
“ไม่ได้มอง! มองวิวอีกฝั่งเว้ย!”
เอาวะ แกล้งเชื่อมันก็ได้ เดี๋ยวมันจะเขินไปมากกว่านี้ ผมกลัวมันระเบิดตัวเองครับ แก้มแดงซะขนาดนี้
“ไม่ต้องหัวเราะเลย แล้วเมื่อไหร่จะแวะกินข้าววะ หิวแล้ว” มีหน้ามาตวาดอีกนะครับ
ผมเลยกลับไปนั่งที่คนขับดีๆ แล้วออกรถ “แวะกินแถวนี้ละกัน”
ผมเลี้ยวเข้าวัดที่เปิดไฟสว่าง...ข้างในคงเป็นงานวัดเพราะเห็นไฟจากชิงช้าสวรรค์...ไหนๆก็อุตส่าห์มาต่างจังหวัดแล้ว ขอสัมผัสบรรยากาศหน่อยเหอะ
มันก็ตกลง กลับไปนั่งชมวิวมืดตื๋อข้างทางของมันต่อไปล่ะครับ
พอลงจากรถก็หาร้านก๋วยเตี๋ยวนั่งกินกันไป ไอ้เปี๊ยกชอบกินโค้กครับ แต่สำหรับผมต้องน้ำส้ม...แล้วก็ต้องน้ำส้มแฟนต้าเท่านั้นด้วย อิอิ กินเสร็จก็แวะร้านน้ำแข็งไสต่อ หลังจากนั้นผมก็ชวนมันเดินเที่ยว
อย่างแรกที่ต้องทำก็ไหว้พระนี่ล่ะครับ เข้าไปในโบสถ์ฟังพระท่านให้พร ระหว่างนั้นก็แอบเห็นนะครับ ไอ้เปี๊ยกมันแอบมองผม...ทำไมวันนี้มันทำตัวน่ากอดจังวะ?...พอก่อนครับ คิดเรื่องอกุศลในวัดไม่ดีครับ บาป
รู้สึกดีนะครับ ผมกับมันได้ทำบุญด้วยกัน ไม่ต้องชาติหน้าได้เจอกันหรอกครับ ผมขอแค่ให้ได้อยู่ด้วยกันในชาตินี้ก่อนก็พอ...ก็รักมันซะขนาดนี้ ถ้าปล่อยให้มันหนีไป ผมคงเสียใจแย่
ออกมาเดินรอบๆวัดเข้าซุ้มนั้นออกซุ้มนี้ครับ ที่ไอ้เปี๊ยกชอบก็ยิงปืนลมน่ะแหละ สมกับที่มีพ่อเป็นตำรวจครับ แต่ฝีมือมันไม่เอาอ่าวเอาซะเลย ยิงยังไงก็ไม่โดน
“มานี่!” ผมแย่งปืนในมือมันไป ใส่กระสุนยางลูกสุดท้ายเข้าไป เล็งไปที่ตุ๊กตาหมีตรงหน้า
“เอ้า” พอยิงโดนล้ม เด็กคุมซุ้มก็วิ่งหยิบตุ๊กตามายื่นให้ผมครับ ผมก็ยื่นให้มันต่อ แต่มันกลับทำหน้าบึ้ง
“ไม่ได้จะเอาอันนี้” มันว่า
“อ้าว? ก็เห็นเล็งตัวนี้ตั้งนาน” ผมถามมันกลับ
มันชี้ไปที่ตุ๊กตากบที่ห่างจากตัวที่ผมยิงถูกไป...สี่ช่วงตัว “จะเอาตัวนั้น!”
ผมหัวเราะหึๆเหยียดหยามมันให้ยั๊วะพอเป็นกระสัยครับ แล้วก็ล้วงกระเป๋าจะควักตังค์แลกกระสุนมายิงให้มันต่อ แต่มันห้ามเอาไว้
“ไม่ต้อง เอาตัวนี้ก็ได้” มันกอดหมีน้อยไว้แล้วก็เดินออกไป ผมก็เลยต้องเดินตามมันต่อ
หน้าร้อนอย่างนี้ถึงจะเป็นตอนกลางคืนแต่อากาศก็อบอ้าวน่าดูครับ ตอนนี้เหงื่อชุ่มไปทั้งตัวแล้ว ผมพาไอ้เปี๊ยกมานั่งพักที่เก้าอี้หินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ ห่างจากเขตงานพอสมควร บรรยากาศเลยค่อนข้างมืด ได้ยินเสียงเพลงลูกทุ่งเบาๆ แว่วมาไกลๆ
ไอ้เปี๊ยกนั่งกอดตุ๊กตานิ่ง
“ลุง” มันเรียกผมแต่ก็ยังไม่หันหน้ามามอง
“หือ?”
“ไอ้ต้อยมันว่าตอนที่มันโทรหาผมไม่เจอ มันโทรหาไอ้ธี”
“...” ผมไม่ตอบมันครับ แต่กำลังร้อนใจว่าเรื่องแย่ๆที่ผมทำจะแตกออกมารึเปล่า
“มันบอกว่าไอ้ธีโกรธผม...ธีมันบอกว่าเพื่อนแค่คนเดียวผมยังไม่สนใจ...ต่อไปมันจะไม่ยุ่งกับผมอีกแล้ว...” ...ดีว่ะ...
ผมดีใจ แต่ไอ้เปี๊ยกดูหนักใจ ผมเลยปลอบมัน “เพื่อนต้ามันคงแค่งอน ลองห่างๆกันซักพักให้หายโกรธไปก่อนสิ แล้วค่อยตามไปง้อ” แอบหยอดให้แตกแยกครับ อิอิ
“ลุง...” ท่าทางมันคงมีเรื่องหนักใจจริงๆครับ ปกติมันไม่เคยเรียกผมเสียงอ้อนขนาดนี้ ยกเว้นเวลาที่มันมีเรื่องเพื่อนมันในใจ...แต่ตอนนี้มันก็มีเรื่องเพื่อนมันในใจนี่หว่า
“กับเพื่อน...มันยังหาว่าผมไม่สนใจ...ลุงทนอยู่กับผมได้ยังไง?”
ผมคว้าไหล่มันเข้ามาใกล้ ให้หัวซุกอยู่กับบ่าผม “พี่ไม่ได้ทน...พี่เต็มใจ...เพราะรัก”
“ลุงไม่เจ็บบ้างรึไง? รู้ตัวรึเปล่าว่าเป็น...”
มันยังพูดไม่จบ ผมชิงจูบมันซะก่อน เอามือกุมแก้มมันถึงได้รู้ว่า...มันกำลังร้องไห้
ที่ผ่านมาผมคิดแต่ว่าผมเป็นคนเดียวที่เจ็บ...ไม่ทันได้คิดเลยว่าไอ้เปี๊ยกก็เจ็บเหมือนกัน มันมาเจอผม มันมาคบกับผม ทั้งๆที่ยังลืมเพื่อนมันไม่ได้...บางชั่วขณะที่มันเผลอ มันเห็นผมเป็นคนอื่น...มันคงรู้ว่าผมเจ็บ ผมไม่พอใจ...แล้วอย่างมันที่อ่อนไหวขนาดไม่กล้าบอกรักเพราะกลัวเสียเพื่อน จะไม่รู้สึกเสียใจได้ยังไง...
ปากเราแยกจากกัน มันเอาแขนโอบรอบคอผมไว้ ซุกหน้าลงกับอกผม แล้วร้องไห้โฮ
ผมกอดมันไว้ ตอนนี้ความร้อนไม่ใช่อุปสรรค ต่อให้ร้อนขนาดไหน...ลำบากขนาดไหน...ผมก็จะกอดมันไว้อย่างนี้...จะไม่ปล่อยมันไป
...ถ้าชอบกันก็อย่าทิ้งกันซะก่อนล่ะ...
...ถ้ารักกันจริงก็อย่าทิ้งต้า...อย่าละเลยต้า...
ก่อนหน้านี้ผมคิดว่ามันพูดเพราะเห็นผมเป็นเพื่อนมัน เพราะมันอยากบอกกับเพื่อนมันอย่างนั้น...แต่ตอนนี้ผมรู้แล้วว่า...มันพูดกับผม...มันเสียเพื่อนมันไปคนหนึ่งแล้ว...มันคงทนเสียใครไปไม่ได้อีก...
“ต้า” ผมเรียกชื่อมัน ย้ำว่าผมยังอยู่กับมัน ลูบหัวมันที่ตอนนี้กระตุกตามแรงสะอื้น “พี่รอได้...หยุดร้องได้แล้วนะครับ...พี่รอได้...”
ผมปลอบมันนานทีเดียว จนเห็นว่าเริ่มดึกแล้ว กลัวจะกลับบ้านดึก ก็เลยจูงมันกลับมาร้องไห้ต่อในรถเย็นๆ
“พี่ธี” ท่ามกลางเสียงสะอื้น ผมได้ยินมันเรียกผม แต่ตอนนี้ผมละทิ้งความหวาดระแวงทั้งหมดไป มันเรียกพี่ธี ก็หมายถึงผม ไม่ใช่ใครอื่นทั้งนั้น
ผมลูบหัวมัน จูบหน้าผากมัน “ครับ?”
“ขอบคุณ” มันกอดตุ๊กตาที่ได้จากผมแน่น “ถึงมันจะไม่ใช่ตัวที่อยากได้...แต่มันก็มาอยู่กับผมแล้ว...ผมจะดูแลมันดีๆ...จะรักมันให้มากๆ...”
มันร้องไห้จนเพลียแล้วก็หลับไป ผมถึงค่อยมีสมาธิขับรถต่อได้
คืนแรกที่ได้คุยด้วยติดใจ...คืนที่สองเอาแต่คิดถึงคือหลงใหล...คืนที่สามละสายตาออกจากดวงตากลมโตของมันไม่ได้คือชอบ...คืนที่ห้าหลังจากได้เป็นแฟนมาหนึ่งวัน รู้ตัวว่ารัก...
...คืนนี้คืนที่เจ็ด ผมบอกตัวเองว่า...รัก...จนขาดมันไม่ได้...
ตุ๊กตาหมี...มันไม่อยากได้ แต่มันดันได้มา...แต่มันสัญญา...มันจะดูแลดีๆ...จะรักให้มากๆ...
แค่นี้...ผมก็ยินดีจะเป็นตุ๊กตาหมี...ตัวที่มันบังเอิญได้มาแล้วล่ะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC แก้เนื้อหาที่หายไปแล้ว ขอบคุณคุณ bellbomb ค่ะ :pig4:
ปล. กำลังจะไปบริจาคเลือดค่ะ ช่วงนี้ได้ข่าวว่าเลือดกรุ๊ป o ขาดแคลน...แต่จริงๆเค้าก็ต้องการทุกกรุ๊ปล่ะนะ
คิดแล้วก็เสียดาย ตอนสึนามิคนแห่ไปบริจาคจนเลือดเหลือทิ้ง ใช้ไม่ทันจนหมดอายุ...
ดังนั้นเพื่อรณรงค์การทำบุญ ลูกหมูจะงด NC เพื่อให้ผู้อ่านเหลือเลือดไปบริจาคกันนะคะ o18
-
^
^
^
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด
มาต่อแล้ววววววววววววววววววว
:z13: ก่อน ค่อยไปอ่าน
อร๊ายยยยยย น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ลุงธี ถึงกับอดใจไม่ไหวจอดรถข้างทางเลยเหรอ :z1:
ครอบครัวนี้โหดน่ารักดี ฮ่าๆๆ
:กอด1: ตุ๊กตาหมี
-
อะเจ๊ยยยย เนื้อหาหายไปไหน ลูกหมูแก้ด้วย Modify เปล่าคะ อย่าใช้ Edit นะ ถ้าใช้ Modify แก้กี่ครั้งเนื้อหาก็คงเดิม แต่ถ้าใช้ Edit หลายๆรอบเนื้อหาท้ายๆจะชอบขาดจ้า (โดนมาแล้ว)
มาจิ้มต่อพี่แขสุดสวยเลยนะนี่เรา :laugh:
-
แงจิ้มไม่ทัน แต่เนื้อหาอะไรหาย o22 ขาดตอนไหนไปรึเปล่าเนี่ย :z3:
แต่บ้านนี้ถ้าอยู่กันครบๆมีหวัง สยองหน้าสยองหลัง :laugh:
แต่ก็น่ารักดี แต่แหมๆๆๆจอดกันข้างทางจูจุฟระวังสิบล้อเสยนะคะ ขอบอกกกกก :jul3:
-
อ้ากกกก น่าร้ากกกกก
ดีนะที่ลุงเค้าไม่จับน้องต้ากดระหว่างทางอ่ะ
น่ารักจังงงง อย่างนี้แสดงว่าเข้าใจกันแล้วใช่มั้ยยยยย
“ถึงมันจะไม่ใช่ตัวที่อยากได้...แต่มันก็มาอยู่กับผมแล้ว...ผมจะดูแลมันดีๆ...จะรักมันให้มากๆ...”
ชอบบบบบ :o8:
ขอบคุณนะค้ามาต่อทุกวันเลยยยย :L2:
-
ทั้งน้อง ทั้งพ่อ ต้า นี่น่ากลัวสุด ๆ เลยอ่ะ
ตอนนี้ก็น่ารักดี น้องต้า กับ พี่ธี
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
เรื่องตุ๊กตาเป็นสัญญลักษณ์ที่โนสุดไปเลยครับ
ชอบมากๆ น่ารักได้อีก :impress2:
-
ครอบครัวโหด รอดมาได้นะพี่ธี :laugh:
-
กริ๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
มีงด nc เพื่อให้ไปบริจาคเลือดอีก
มุขนี้ซื้อได้ปะ อย่างฮาเลย หุหุ
-
ตอนนี้น่ารักมาก
โดยเฉพาะคำพูดของต้าที่พูดกะลุง
ว่าไม่ได้อยากได้ แต่ได้มาแล้ว จะดูแลให้ดีที่สุด
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ชอบ
+1 ลูกหมูจ้า
-
“ขอบคุณ” มันกอดตุ๊กตาที่ได้จากผมแน่น “ถึงมันจะไม่ใช่ตัวที่อยากได้...แต่มันก็มาอยู่กับผมแล้ว...ผมจะดูแลมันดีๆ...จะรักมันให้มากๆ...”
ประโยคเนี้ย สามารถเอาไปโยงกับพี่ธีได้ใช่ไหมคะ คุณลูกหมู
-
+1 ให้ สำหรับ เรื่องราวที่น่ารัก น่าติดตามครับผม (อยากบอกว่าผมอ่านตลอด แต่ ไม่ค่อยได้ลงเม้นท์ อิอิ) อ่านตอนล่าสุดแล้วซึ้งจังเนอะ
-
ชอบอีกแล้ว
ต้ารักลุงธีมากๆนะ ไม่อยากได้ แต่ได้มาแล้วอะ อิอิ
ปล. ชอบ พ่อต้าว่ะ แอร๊ยย เราชอบคนแก่
+1 น่ารักเท่สุดน้องลูกหมู
-
เย้มาตามอ่านที่ตกไป อ่านแล้วสงสารต้าจังเลย อีกนานไม๊ถึงจะทำใจได้เนี่ย :sad4:
-
น่ารักมากมาย
-
สงสารลุงจริง ๆๆๆ
ลุงสู้ๆ นะ...เอาใจช่วย
เรื่องนี้หนุกมากๆๆๆๆอะ ....รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆเน่อ o13
+1 ให้คนแต่งด้วยเน่อ................
-
ซึ้งซะ
-
ชอบตอนนี้สุด ๆ เลย :-[
ดูจะเป็นไปในทิศทางที่ดี อิอิ
ขอบคุณนะครับ :กอด1:
-
ตอนนี้น่ารัก น่าประทับใจมากๆ
จิตใจเป็นเรื่องสำคัญ พี่ธีรอได้ พี่ธีสู้ๆ
ขอบคุณลูกหมูมากนะจ๊ะ บวก 1 ให้จ้า :L2:
-
ต้าน่าร้ากกกกกกกก :man1:
ลุงธีคงมีกำลังใจรอรักต้าอีกเพิ่มขึ้นอีกเยอะเลย :z2:
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ :3123:
-
ไม่อยากเห็นตุ๊กตาหมีร้องไห้น่ะคับ
-
ขอให้ต้า รักพี่ธีเร็วๆ
:กอด1:
สู้ๆนะลูกหมูจ๋า
รออออออ :L2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด พี่ธีชนะเลิศค่ะ
อบอุ่นมากๆ แมนมากๆ เท่มากๆ
เมื่อไหร่ที่โดนต้าทิ้ง พี่ธีมาหาหนูนะ :-[
-
แอะ น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
:-[
-
ครอบครัวนี้น่ากลัวเนอะ
พี่ธีเอ๋ย ระวังไว้ล่ะ ทั้งพี่ทั้งน้อง :laugh:
-
แอบเศร้าๆ ตอนท้ายๆนะ
ยังไงก็ช่วยลุ้นกับพี่ธีนะ
:กอด1:
-
ลูกหมูฮับ...เค้าอ่านแล้วหรือสึกห่วงความปลอดภัยของลุงจังเลยอ่ะ
ทั้งต้า.ต้อย..และคุงพ่อเนี่ย...ระดับความโหดม่ายธรรมดาเลย...เหอๆๆ
ถึงมันจะไม่ใช่ตัวที่อยากได้...แต่มันก็มาอยู่กับผมแล้ว...ผมจะดูแลมันดีๆ...จะรักมันให้มากๆ...”
ชอบประโยคนี้อ่ะ...รู้สึกเหมือนว่าต้าสัญญากะลุงแล้วอ่ะ :L2:
-
+ ให้คุณลูกหมูก่อน
เจอครอบครัวตาต้าแล้ว เสียวแทนลุงธีเลย
แต่ล่ะคน โหดซะ :z3:
ชอบบบบพี่ธีอ่ะค่ะ
หวังว่าวันนึงตาต้าจะมารักพี่ธีทั้งหมดใจ :กอด1:
:L2:
-
+1
โคดซึ้งเลย...เชียร์ลุงธี..สู้ๆๆ
-
:o12:
สู้ๆ นะคะ ลุงธี....
ไอ้พี่ธี อะไรนั่นก็กันมันไว้ให้สุดชีวิตนะค๊าา
-
“ขอบคุณ” มันกอดตุ๊กตาที่ได้จากผมแน่น “ถึงมันจะไม่ใช่ตัวที่อยากได้...แต่มันก็มาอยู่กับผมแล้ว...ผมจะดูแลมันดีๆ...จะรักมันให้มากๆ...”
ประโยคเนี้ย สามารถเอาไปโยงกับพี่ธีได้ใช่ไหมคะ คุณลูกหมู
เป็นความคิดในแง่มุมลุงธีค่ะ ลุงแกเอาไปโยงเอง o22
+++++++++++++++++++++
ตอนที่ 11
“นี่...”
อะไรสักอย่างกำลังแหย่จมูกผมอยู่ ด้วยความที่เหนื่อยจัดจากการขับรถเมื่อวานเลยยังไม่อยากตื่นครับ ผมพลิกตัวนอนตะแคงแนบหน้าลงกับหมอนแล้วพยายามหลับต่อ
“ตื่นได้แล้ว”
อืม...เสียงไอ้เปี๊ยกรึเปล่านะ ผมหรี่ตาขึ้นนิดหนึ่ง แล้วก็ต้องหลับต่อทันทีเพราะว่าแสงแดดที่ลอดผ้าม่านเข้ามามันแยงตาผมพอดี
“ตื่นซะทีดิ ไอ้ลุงขี้เซา”
มีเสียงบ่นหงุงหงิงอยู่ข้างหูอย่างนี้ ไม่ตื่นก็ต้องตื่นล่ะครับ ผมครางเบาๆในคออย่างแสนสุข...ก็มันสุขจริงๆมั้ยล่ะครับ ก่อนนอนได้จูบราตรีสวัสดิ์ ตื่นมามีสุดที่รักปลุก
ผมพึมพำบอกมัน “จูบก่อนแล้วจะตื่น”
“หา? อะไรนะ?” มันคงได้ยินไม่ชัด เลยยื่นหูเข้ามาใกล้หน้าผมแล้วถาม ตอนนี้ได้กลิ่นเนยจากตัวมันจางๆด้วยครับ สงสัยจะไปทำอาหารเช้าให้ผมไว้ก่อนแล้ว น่ารักจริงๆ
“อืม...” ผมแกล้งทำเป็นงึมงำให้มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้กว่าเดิม จากนั้นก็ตวัดแขนโอบตัวมันให้ล้มลงมาทับตัวผม
“เฮ้ย!!” ไอ้เปี๊ยกตกใจดิ้นขลุกขลักใหญ่ แต่ผมไม่ยอมปล่อยมันครับ ปล่อยให้มันเมื่อยหยุดดิ้นไปเอง
ผมลืมตาขึ้นมาเต็มตามองหน้าใสๆปากเบ้ๆของไอ้เปี๊ยก
“ยิ้มไรวะ” แน่ะ...มีเขินด้วยครับ
“ยิ้มให้แฟนไม่ได้หรือไง?” โอย...ไอ้นี่มันเขินรุนแรงครับ เล่นเอาหัวโขกหน้าผากผมซะดังโป๊กเชียว
“ลุกขึ้นมาได้แล้ว” มันพยายามจะลุกออกไป แต่ผมก็ยังรัดเอวมันไว้แน่นครับ ดิ้นไม่หลุดหรอก
“จูบก่อนแล้วจะลุก” มันมองค้อนตาเขียวปั้ด
“เร็ว...จูบก่อน” ผมเร่งมัน สุดท้ายมันเลยยอม มันถอนหายใจทีนึง แล้วฉกปากลงมาที่จมูกผมแวบเดียว
“ไม่เอา อย่างนี้ไม่เรียกจูบ” ผมประท้วง คราวนี้มันเลยฉกลงมาใหม่...ที่หน้าผาก
“ต้าครับ จูบตรงนี้ จูบตรงปากพี่ธีนี่” ทำเป็นทำไม่เป็นนะเอ็ง เดี๊ยะก็สอนใหม่ให้ครบคอร์สซะหรอก
มันอึกอักไม่ยอมอยู่อย่างนั้น ผมเลยออกแรงกดเอวมันลงมาอีก ตอนนี้ท่อนล่างของเราแนบกันแน่น และมันก็คงรู้สึกถึงอะไรๆของผมแล้ว มันเสหลบตาผม กระซิบเสียงสั่นๆ “ห...หลับตาก่อน”
ผมยอมหลับตาดีๆครับ ไม่อย่างนั้นกว่ามันจะกล้าจูบคงเย็นพอดี
ริมฝีปากอุ่นนุ่มของมันแนบประทับลงมาบนปากผมเบาๆ จากนั้นก็ถอนออกไป พอผมลืมตาขึ้นมา หน้ามันก็ซุกหนีอยู่ตรงซอกคอผมแล้ว ผมไล้ฝ่ามือไปตามหลังมันเล่น อีกมือก็ล้วงเข้าไปในกางเกงมัน บีบแก้มก้นมันเล่น ไอ้เปี๊ยกดิ้นยุกยิกไม่หยุด แต่มันยิ่งทำให้ด้านหน้าเราเสียดสีกันมากกว่าเดิมนี่สิครับ
“ต้า...” ผมเรียกมัน รู้ตัวเลยครับ ว่าตอนนี้เสียงหื่นสุดๆ ไอ้เปี๊ยกก็เริ่มหอบนิดๆแล้วด้วย
“ไม่เอา นี่มันตอนเช้า...อือ...” ประท้วงได้ไม่จบหรอกครับ เพราะผมชิงลงมือก่อน ผมอ้อมมือจับน้องชายมันเอาไว้ บีบเล่นเบาๆมันก็ครางตัวสั่น
“ต้า...” ผมกลิ้งตัวกลับมานอนหงายทับมันไว้ จูบปากมันอย่างกระหาย มือก็ยังปรนเปรอมันไม่หยุด
เลื่อนตัวลงไปเรื่อยๆจากแผ่นอกไปหน้าท้อง สะดือ แล้วก็เจอกับน้องชายของมันที่ตอนนี้คงจะตื่นเต้นไม่แพ้เจ้าของ ผมจัดการดึงกางเกงมันลงไปที่เข่าแล้วใช้ลิ้นยั่วเย้ามัน
“อ๊า!” ไอ้เปี๊ยกสะดุ้งเฮือกเลยครับ ตัวมันสั่นไหว เหมือนจะพยายามห้ามตัวเองแต่ก็ห้ามไม่อยู่
ผมอมของมันไว้ในปาก ในขณะที่ค่อยๆพลิกตัวกลับข้าง ให้ส่วนล่างของผมอยู่ที่หน้ามัน
“ต้า...ทำให้พี่ด้วย” ไอ้เปี๊ยกเบิกตาโพลง
“...ไม่” มันไม่ยอมครับ มันหน้าแดงแจ๋ หันหนีเป้ากางเกงตุงๆของผม
“เร็วๆ” ผมหอบแฮ่กๆแล้วครับ อารมณ์มันพุ่งสูงจนปวดหนึบไปหมด ได้แต่ถูเป้าตัวเองกับแก้มมัน ผมบีบน้องชายมันไว้แน่นเพื่อเร่งเร้ามัน
“ไม่เอา...ไม่เคยทำ...” ไอ้เปี๊ยกก็หอบไม่แพ้ผมล่ะครับ
“ไม่เป็นไร ทำตามก็พอ นะครับ” ต้องอ้อนมันลูกเดียวล่ะครับ สุดท้ายมันก็ยอมหันมาช้าๆ แต่สายตาก็ยังเบนไปมองอย่างอื่นอยู่ดี หึ...มันอายอะไรวะ นอนด้วยกันมาตั้งสองครั้งแล้ว
มือเย็นๆของมันสอดเข้าขอบยางยืดกางเกงนอนผมแล้วรูดลงช้าๆ ไอเย็นวาบของอากาศในห้องทำให้ยิ่งรู้สึกเสียวมากกว่าเดิมครับ พอไอ้น้องชายผมออกมาดูโลกภายนอกได้เต็มตัวเท่านั้นล่ะ ไอ้เปี๊ยกออกอาการขัดขืนทันที
ผมกดสะโพกมันเอาไว้ ใช้ลิ้นเลียไปตามแก่นกายของมัน “ต้า...ทำตาม”
ไอ้เปี๊ยกค่อยๆแลบลิ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ พอแตะโดนน้องชายผมเท่านั้น มันก็หดลิ้นกลับทันที...แต่...แค่สัมผัสเปียกร้อนของมันก็แทบจะทำให้ผมทนไม่ไหวแล้วครับ
“ซี๊ด! ต้า...อมเข้าไปหน่อย” ผมทำเป็นตัวอย่างให้มันก่อน เร่งเร้าจนมันแทบจะไม่รู้สติ พอเห็นปากมันอ้าเผยอออกผมก็กดแก่นกายตัวเองเข้าไป ขยับสะโพกเองโดยไม่ต้องรอ ได้ยินเสียงมันสำลักนิดหน่อยครับ
“อือ...อื้มม...” ไอ้เปี๊ยกครางในคอ น้ำลายไหลออกจากมุมปากเลอะไปถึงคาง
“อา...ต้า...ดีครับคนเก่ง...ห่อปากแน่นๆ” ไอ้เปี๊ยกเป็นนักเรียนหัวไวครับ บอกให้ทำอะไรมันก็ทำ แล้วก็ทำได้ดีเสียด้วย ผมเลยให้รางวัลมันนิดหน่อย
“อื๊อ!!!” มันร้องเสียงดังเลยครับ แรงสั่นจากปากมันยิ่งทำให้รู้สึกดีไปใหญ่ สักพักตัวมันก็เกร็งกระตุกแล้วปลดปล่อยออกมา ผมก็จัดการช่วยทำความสะอาดให้มันจนหยดสุดท้ายล่ะครับ
จนถึงตอนนี้ ได้เปี๊ยกดูจะหมดเรี่ยวแรงไปชะงัด ผมเอาน้องชายออกจากปากของมัน พลิกตัวกลับมาจับมันนั่งพิงหัวเตียงแล้วคุกเข่าคร่อมมันเอาไว้ จับคางมันให้อ้าปากออกใหม่แล้วกระแทกแก่นกายเข้าไป
“อา...อา..ต้า! ต้า!” ผมเรียกมันไม่หยุดปากในขณะที่สะโพกก็ยังเสือกเข้าออกปากมันไม่มีเว้น สองมือกดท้ายทอยมันเอาไว้แน่น ได้ยินเสียงมันประท้วงในคอ แต่หยุดไม่ได้แล้วครับ
สองมือของมันจับสะโพกผมเอาไว้แล้วออกแรงผลัก แต่มันสู้ผมไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว สุดท้ายผมแอ่นหลังเกร็ง กดหัวมันไว้แน่น แล้วปลดปล่อยลงคอมัน
ไอ้เปี๊ยกพยายามหันหัวหนี แต่ก็ทำไม่สำเร็จ สุดท้ายเลยต้องปล่อยให้ผมฉีดพ่นอารมณ์เข้าไปเต็มที่
พอถอนตัวออกมาถึงได้เห็น ไอ้เปี๊ยกโก่งคอไอไม่หยุด ของเหลวสีขาวขุ่นไหลเล็ดออกจากปากมันจำนวนไม่น้อย น้ำหูน้ำตามันไหลพราก
“ต้า...” ผมเช็ดปากให้มัน นั่งพิงหัวเตียงแล้วให้มันนอนก่ายทับ มันยังไอไม่หยุดครับ
“ฮึก...” พอมันหยุดไอได้มันก็สะอื้นต่อจนผมทำอะไรไม่ถูก
“ต้า...พี่ขอโทษ” ผมลูบหัวมัน แต่มันเอามือมาปัดทิ้ง
“ฮือ...ไม่ต้องมาจับ ไอ้บ้า!” มันตวาด ถลึงตาใส่ผม ผมจับมันลุกขึ้นนั่งแล้วจูบปากปลอบมัน
“ขอโทษ...ไม่โกรธพี่นะ...ดีกันนะครับ...” แกล้งมันครับ ผมชูนิ้วก้อยไว้หน้ามันเหมือนปลอบเด็ก มันยังปากเบ้ไม่หยุด
“นะครับ...ดีกันนะ...” กอดมันเอาไว้แล้วโยกเป็นจังหวะ ไอ้เปี๊ยกหน้าบึ้งแต่ก็ยอมให้ผมกอดดีๆ
สักพักมันก็ดิ้นยุกยิก “ปล่อย...”
“ไม่ปล่อย...บอกมาก่อนว่าหายโกรธแล้ว” ซุกหน้าเข้ากับกลุ่มผมมันแล้วจูบกระหม่อมมันเบาๆ ได้กลิ่นเนยอีกแล้วครับ อยากกินเข้าไปทั้งตัวจริงๆ
“ปล่อย...เดี๋ยวข้าวเช้าเย็นหมด” มันพยายามลุก
ผมดึงมันเอาไว้ “เดี๋ยวพี่อุ่นให้ใหม่”
“ปล่อย...นะ...พีธี” เสียงมันอ้อนจนมือไม้ผมอ่อนหมดแล้วครับ มันเลยกระโดดผลุงหนีออกไปได้
มันหันกลับมาถลึงตาโตๆใส่ “ไปแปรงฟันบ้วนปากด้วย แล้วก็ไปกินข้าวซะ” ว่าแล้วมันก็วิ่งเข้าห้องน้ำบ้วนปากเป็นการใหญ่เลยครับ ผมจะทำไงได้ นอกจากต้องทำตามที่มันสั่ง
+++++++++++++++++++++++++++++++
“ต้า วันนี้อยากไปไหนรึเปล่า?” ระหว่างที่นั่งกินแพนเค้กอยู่ผมก็ถามมัน
ไอ้เปี๊ยกวางส้อมลง “เอาเสื้อไปทิ้งที่ห้อง จะได้ส่งซัก”
ผมถึงนึกขึ้นได้ ว่าตอนที่ไอ้เปี๊ยกมาหาผม มันขนเป้มาแค่ใบเดียว เสื้อผ้ามันคงหมด ก็เลยต้องกลับไปเอามาใหม่
“ดี...งั้นเอามาให้หมดเลย” ขนได้ทั้งตู้ผมก็ขนให้ล่ะครับ ย้ายมาอยู่ด้วยกันซะเลยจะดีมากๆ หน้าจืดเพื่อนมันจะได้หามันไม่เจอ
“เรื่องดิ” มันว่าแล้วกินต่อ
“ทำไมล่ะ”
“ก็จะกลับไปนอนที่นั่น” อ้าว?
“นอนที่นั่นทำไม แอร์เสียไม่ใช่เหรอ” รู้อยู่ครับ แอร์มันไม่ได้เสียหรอก แต่เพราะมันอยากหนีเพื่อนมันก็เลยมานอนกับผม แล้วนี่มันจะกลับไปนอนที่นั่นทำไมล่ะ?
“ซ่อมเสร็จแล้ว...จะนอนที่นั่น...นอนนี่ไม่ปลอดภัย มีผีบ้ากาม” อ้าว! หมาสิครับงานนี้
“ต้า...พี่ขอโทษ...ก็ต้าน่ารัก มัน...อดใจไม่ไหว” ผมอ้อนมันพลางใช้นิ้วชี้จิ้มแก้มมัน มันไม่ใช่แค่เอามือปัดครับ รอบนี้มันเอามีดเหวี่ยงมาเต็มๆจนหดมือกลับแทบไม่ทัน
“ต้า~...รักหรอกนะ ถึงได้ทำ...” หยอดอีกหน่อยครับ ฮ่าๆๆ หน้าแดงแจ๋แล้วเว้ยเฮ้ย
มันถลึงตา “จะหุบปากกินดีๆหรือกินทั้งน้ำตา?”
สุดท้ายผมเลยต้องก้มหน้าก้มตากินเงียบๆ
“แล้วหลังจากนั้นจะไปไหนรึเปล่า?” ผมถามมันอีก...ก็อุตส่าห์เป็นวันอาทิตย์ทั้งที อยากจะอยู่กับมันทั้งวันน่ะครับ...ที่สำคัญ วันนี้เป็นวันพิเศษซะด้วย
“ไม่...” มันว่า
“งั้นเอางี้ เดี๋ยวพี่ไปส่งที่ห้อง แล้วแวะไปทำงานที่บริษัทหน่อยนึง แล้วจะมารับกลับไปด้วยกัน ดีมั้ย?”
ไอ้เปี๊ยกทำหน้างง “ไปไหน?”
“ก็...ไปเที่ยว” ไม่บอกมันครับ เดี๋ยวมันไม่ยอมตามผมไป
++++++++++++++++++++++++++++++++
พอตอนบ่ายทำงานเสร็จก็ไปรับมันที่อพาร์ทเม้น ไอ้เปี๊ยกหิ้วเป้ออกมาอีกรอบ คงจะขนเสื้อมาเพิ่มล่ะครับ หึ...สงสัยแอร์ยังเสียอยู่
ผมพามันขับรถออกจากกรุงเทพ มุ่งหน้าไปทางพุทธมณฑล ระหว่างทางก็แวะซื้อเค้กชิ้นใหญ่กับขนมอีกนิดๆหน่อยๆ ไอ้เปี๊ยกมันนั่งหลับมาตลอดทาง
เลี้ยวเข้าหมู่บ้านได้ไอ้เปี๊ยกถึงค่อยตื่นขึ้นมาถาม “ไปไหน?” ไอ้เด็กนี่...สงสัยจับไปขายสุไหงโกลกมันยังไม่รู้ตัวเลยมั้ง
“บ้านพี่...ไปหาแม่”
“หา!” มันร้องเสียงดัง “ไปทำไม! ไม่ไป!! กลับๆๆ”
“ทำไมล่ะ?” ท่าทางมันลุกลี้ลุกลนครับ
“ก็...แม่ลุง...”
“แม่พี่ใจดี ไม่ดุหรอก แล้วต่อหน้าอย่ามาเรียกว่าลุงเชียว เรียกพี่ธี...เข้าใจมั้ย?” กลัวโดนแม่ล้อครับ ไม่ใช่อะไรหรอก
เลี้ยวรถเข้าไปในบ้านที ไอ้เปี๊ยกทำตาโตครับ “โห...ใหญ่ซะ”
ที่จริงก็ไม่ได้ใหญ่โตอะไรหรอกครับ อาศัยการออกแบบทำให้ดูใหญ่ซะมากกว่า แล้วก็ปลูกต้นไม้ไว้เยอะๆเท่านั้นเอง เทียบกับบ้านไอ้เปี๊ยกที่ขอนแก่นบ้านมันยังใหญ่กว่าเลย
พอเปิดประตูรถออกไปได้ไอ้ร็อคกี้ หมาโกลเด้นฯ ก็กระโจนใส่เลยครับ “เฮ้ย!! ขาเปียกโคลนอยู่นี่หว่า” ผมร้องแล้วผลักมันออก
ไอ้ร็อคกี้เลยหันหลังกลับ เปลี่ยนเป้าหมายเป็นไอ้เปี๊ยกแทน มันยันเข้าไปทีเล่นเอาไอ้เปี๊ยกเซเลยครับ...ไอ้หมานี่มันมนุษยสัมพันธ์(?)ดี ใครมาก็ทักทายเค้าไปเรื่อย แล้วมันจะเฝ้าบ้านให้กูได้เปล่าวะ?
“ว่าไง ตาธี?” คุณแม่ผมเองครับ ออกมารับถึงหน้าบ้านเลย ไอ้เปี๊ยกที่เล่นกับร็อคกี้อยู่เลยหันกลับมายกมือไหว้
“สวัสดีครับ” ไอ้นี่บทจะมีมารยาทก็ดูน่ารักชะมัด ไหว้สวยซะด้วย แม่ผมยกมือรับไหว้แล้วแอบเหล่มาทางผมนิดหนึ่ง
“แม่...ธีซื้อเค้กมาด้วย อยู่หลังรถ” กับแม่ ยังไงผมก็ยังเป็นเด็กอยู่ เรียกตัวเองด้วยชื่อคงไม่น่าเกลียดเท่าไหร่ล่ะมั้ง? ...แต่ก็เรียกเฉพาะเวลาอยู่กันในครอบครัว ออกไปงานข้างนอกก็แทนตัวเองว่าผมล่ะครับ
“จ้ะ...แล้วนี่...น้องต้าใช่มั้ย”
ไอ้เปี๊ยกตาโต เหล่มาทางผมอย่างงง...ผมโทรมาบอกแม่ก่อนแล้วล่ะครับ แต่ถึงจะไม่โทรมา ยัยแอนก็คงโทรมาฟ้องอยู่ดี
“ต้า...มานี่” ผมกวักมือเรียกมัน พออยู่ต่อหน้าแม่เท่านั้นล่ะ มันหงอเชียวครับ หึๆ
“แม่...นี่ต้านะ”
แม่พิจารณาหน้าตาไอ้เปี๊ยกพักใหญ่ สุดท้ายก็พูดออกมา “ธี...ลูก...พรากผู้เยาว์เหรอ?”
เท่านั้นล่ะครับ ผมหลุดก๊ากเลย ไอ้เปี๊ยกก้มหน้างุดหน้าแดงใหญ่
“22 แล้วครับคุณน้า” ดีนะ...มันเรียกผมว่าลุง แต่เสีอกเรียกแม่ผมว่าน้า
“ตายแล้ว น้าอะไรกัน เรียกแม่ก็ได้จ้ะ ว่าแต่ 22 จริงเหรอ ทำไมดูเด็กจัง?” แม่ผมเดินไปลูบหัวลูบแก้มมันใหญ่...เอ่อ...แม่...คนนี้ผมหวงนะ...
“แม่...ครับ...” ไอ้เปี๊ยกเรียกแบบกล้าๆกลัวๆครับ ผมว่าแม่ผมก็ใจดีออก ทำไมมันกลัวนักหนา สงสัยจะเป็นพวกเข้าหาผู้ใหญ่ไม่เก่งล่ะมั้ง
“จ้ะ ...เย็นแล้ว...แม่ว่าเข้าไปกินข้าวกันดีกว่านะ แม่ให้เด็กๆตั้งโต๊ะรอแล้วล่ะ” แม่คงตื่นเต้นน่าดูล่ะครับ เพราะผมไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว
ระหว่างกินข้าวแม่ก็ชวนคุยเรื่อย แรกๆไอ้เปี๊ยกก็ถามคำตอบคำ พอเริ่มคุ้นเท่านั้นล่ะ จ้อไม่หยุดเลย
“...ก็ต้าเห็นพี่ธียืนสูบบุหรี่ เลยจะเข้าไปขอไฟแช็ค” มีการตีแผ่อีก
“อ้าว..ธี...ไหนบอกแม่ว่าจะเลิกแล้วไง มันไม่ดีกับสุขภาพนะ ไม่ดีกับน้องด้วย” ซวยผมสิครับ ผมแอบคว้ามือไอ้เปี๊ยกใต้โต๊ะแล้วบีบคาดโทษมัน
“คราวนี้ธีจะเลิกจริงๆแล้วล่ะแม่ เริ่มตั้งแต่วันนี้เลย” ผมพูดจริงนะครับ ไม่อยากให้ไอ้เปี๊ยกมาเจอควันเหมือนกัน ก็ตอนนี้รักมันมากแล้วนี่นา ไม่อยากให้มันเสียสุขภาพเพราะผม พวกบุหรี่ไฟแช็คก็ทิ้งไปหมดแล้ว
“อืม...ก็ดีเหมือนกันนะ ตั้งเป้าไว้ในวันเกิดใช่รึเปล่า?”
“วันเกิด?” ไอ้เปี๊ยกท้วงเบาๆพลางหันหน้ามามองถามผม
“อืม...” ได้แต่เกาคอแก้เขินครับ ปกติไม่ได้ฉลองหรอก ก็อายุปูนนี้แล้วนี่นา แต่ปีนี้อยากฉลองกับไอ้เปี๊ยกมัน แล้วก็เป็นข้ออ้างพามาเจอแม่ด้วยน่ะครับ
มันก้มหน้างุด “ขอโทษ...ผมไม่รู้”
“ตาธีคงไม่ได้บอกใช่มั้ยล่ะจ๊ะ สงสัยจะอายน่ะ อายุเยอะกว่าต้าตั้งกี่ปีแล้วล่ะ” แม่ปลอบมันยิ้มๆแล้วตักหมูทอดใส่จานให้มัน
“แต่...ต้าไม่มีของขวัญ”
“ไว้จะทวงวันหลัง”...ก็แค่พูดเล่นๆน่ะครับ แค่มันอยู่กับผมในวันนี้ก็ถือเป็นของขวัญที่วิเศษสุดแล้ว
หลังจากนั้นเราก็ตัดเค้กกินกัน ไอ้เปี๊ยกคงจะชอบถึงได้ฟาดไปซะหลายชิ้น
“คืนนี้นอนค้างที่นี่นะ แม่ให้เด็กเค้าเตรียมห้องไว้แล้ว” แม่ลูบหัวไอ้เปี๊ยกที่นอนหนุนตักบนโซฟาเล่น มันไถหัวอ้อนใหญ่ครับ ทำไมกับผมมันไม่ทำอย่างนี้บ้างเนี่ย
ผมพาไอ้เปี๊ยกเข้าห้องไปอาบน้ำในห้องนอนก่อน ระหว่างที่มันอยู่ในห้องน้ำผมก็เดินลงมาหาแม่ที่ยังนั่งดูทีวีอยู่ที่เดิม
“แม่” ผมลงนั่งข้างๆแล้วคว้าเอวแม่มากอด แม่ก็คว้ารีโมทกดปิดทีวี
“แม่โกรธรึเปล่า?” ที่จริงแม่รู้เรื่องก่อนหน้าแค่วันเดียวครับ ยัยแอนไม่ได้โทรมาฟ้องหรอก
แม่ลูบหัวผม “แม่จะโกรธทำไม...ว่าแต่...ธีแน่ใจแล้วเหรอ?”
“อือ...ธีรักต้านะแม่”
“มันเร็วไปรึเปล่า ธีเจอน้องแค่อาทิตย์เดียวเองนะ” แม่ท้วง
“แม่...ธีมั่นใจ” ผมตอบแม่ด้วยเสียงหนักแน่น
แม่ถอนหายใจ “งั้นแม่ก็ว่าอะไรธีไม่ได้หรอก ธีโตขนาดนี้แล้วธีตัดสินใจอะไรเองได้ ทำตามที่ตัวเองต้องการไปเถอะนะ”
“แต่...เรื่องหลาน” ผมถามแม่หวั่นๆ...
แม่ตีแขนผมดังเผียะ “แม่ไม่เคยบอกเลยนะว่าธีต้องมีลูก ถึงแม่จะอยากได้หลานมาเล่น แต่ไม่มีก็คือไม่มี แม่ไม่แคร์ ที่แม่แคร์ที่สุดคือความสุขของลูกแม่”
แม่ครับ...ผมรักแม่จัง
“แม่...” ผมออกเสียงออดอ้อนต่อ
“เรียกอย่างนี้มีอะไรให้ช่วยล่ะยะ?” รู้ทันสมเป็นแม่ลูกจริงๆครับ
“บ้านน้องเค้า...โคตรดุเลย...แม่ช่วยธีขอน้องให้หน่อยนะ”
“อ้าว! ไปถึงบ้านน้องเค้า แล้วยังไม่ขอพ่อแม่เค้าให้เป็นเรื่องเป็นราวอีก เหลวไหลแล้วนะธี”
“ก็...ผมมั่นใจแต่ไอ้ต้ามันยังนิแม่...ผมยังจีบมันอยู่เลย อยากให้อะไรๆแน่นอนก่อนแล้วค่อยขอน่ะ”
“ทำเป็นพูดไป กลัวก็บอกมาเหอะ” แม่รู้ทันอีกแล้วครับ
++++++++++++++++++++++++++
พอคุยกับแม่จนสบายใจแล้วก็เดินขึ้นห้องตัวเอง เปิดประตูเข้าไปเห็นไอ้เปี๊ยกกำลังนั่งเปิดสมุดอัลบั้มอยู่บนเตียง
“เฮ้ย! อย่าดู!!” ผมก็อายเป็นนะครับ มาเปิดรูปคนอื่นตอนเด็กๆดูอย่างนี้น่ะ
ไอ้เปี๊ยกกอดอัลบั้มเอาไว้แน่น “ยุ่งน่ะลุง ไปอาบน้ำไป” ว่าแล้วมันก็หันหลังไปเปิดต่อ
สุดท้ายก็ห้ามมันไม่ได้ครับ ต้องปล่อยให้มันดูไป ผมเลยกระแซะมันเข้าไปนอนหนุนตักซะเลย
“...ลุง”
“หือ?”
“นี่ลุงเหรอ?”
ผมมองไปตามนิ้วชี้ของไอ้เปี๊ยก เป็นรูปผมเองครับ แต่ตอนที่ยังเป็นเด็กทารกอยู่เลย เป็นรูปจากกล้องฟิล์ม สีซีดหมดแล้ว “เออ”
มันหัวเราะหึๆ “เล็กจิ๊ดริด”
อ้าว! สบประมาทกันนี่หว่า ผมนอนตะแคงกอดเอวมัน ถูแก้มลงกับหน้าท้อง “ตอนนี้ไม่เล็กแล้วน่า ไม่งั้นเมื่อเช้าใครบางคนคงไม่สำลัก โอ๊ย!” มันทิ้งศอกลงบนหัวผมดังปึ้กเลยครับ มึนไปหมด
“อย่ามาปากดี ยังไม่หายโกรธหรอกนะ” เสียงมันเย็นชามาก แต่ผมรู้ว่ามันไม่ได้โกรธจริงๆหรอก
“งั้นต้องจูบขอโทษ” ผมเลิกเสื้อมันขึ้นแล้วจุ๊บหน้าท้องมันเบาๆ
“พอเลย จะดูรูป อย่ามากวน ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย ตัวเหม็นตายห่า” แน่ะๆ เขินอีกแล้วครับ
ผมไม่ยอมฟังมัน ยังคงนอนอ้อนมันอยู่อย่างนั้น มันก็ด่าผมไปเรื่อย
“...ลุง” พอผมเลิกแซว กลับมานอนหนุนตักเคลิ้มๆ มันก็เรียกผมอีก
“อะไร?”
“สุขสันต์วันเกิด” แล้วมันก็ก้มหน้าลงมาหอมแก้มผม...
ย้ำนะครับ...
หอมแก้มผม!...
ไอ้เปี๊ยกมันหอมแก้มผม!!!
“เลิกยิ้มได้แล้ว ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ ง่วงแล้ว จะนอน” ว่าแล้วมันก็กระโดดขึ้นเตียงคว้าผ้าห่มคลุมโปง ในขณะที่ปากผมยิ้มจนแทบฉีก
ผมว่าตอนนี้รีบอาบน้ำแล้วไปนอนอ้อนมันต่อดีกว่าแฮะ...
ผมว่านะ...วันนี้...ผมเป็นผู้ชายที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยครับ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
(http://www.imagehost.ro/pict/0606545149b0ac9bd9d5a.jpg)
"จิ้มมาเลย พร้อมแล้ว!!"
credit : http://billmullins.wordpress.com
-
จิ้ม
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
วันเกิดลุงธี
แค่ได้อยู่กะคนที่เรารัก ก็โอแล้วเนอะ
-
จิ้มๆ
ให้ถึงพี่ลูกหมู
คริคริ
ปล.ไปเยี่ยมเยียนที่บล๊อคมาแว้วก๊าบ
มาที่นี่ด้วย
:-[
ตาต้าหนึ่งตัว ตาต้าสองตัว ตาต้าสามตัว
:impress2:
-
:z13: ทะลุทะลวงโล่ก็กันไม่พอหรอก :laugh:
ตอนนี้แอบลุ้นให้มีมากกว่านี้เสียดายต้ายังไม่ชำนาญ 5555 :jul3:
-
:-[
-
:z13: ตามมาทะลวงจิ้มให้โล่พรุน
:o8:
-
หูย น่ารัดเอ้ยน่ารักสุดๆ อ่ะ :o8: :impress2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดเจอแม่แล้วโด้ยยยยยยยยย
อิอิ ลุงธี อายุเท่าหร่ายยแล้วนั่น
-
จิ้มด้วยๆๆๆ
อร๊ายยยยย
คุณแม่น่ารักจัง
อิจฉาลุงธีอ่ะ เป็นวันเกิดที่มีความสุขจิงๆนะลุง :impress2:
-
โอยยยยยย พี่ฑีมีความสุข
คนอ่านก็สุขตามพี่ธีเลยนะเนี่ย
ว่าไงล่ะพี่ธี กลัวบ้านนนั้นจริงๆด้วย
อย่าว่าแต่พ่อแม่เลยนะ น้องอีก ฮ่าๆๆ
:z2:
-
น่ารักจนอดจิ้มไม่ได้ !!!!
งื้ออออ
ตอนนี้พี่ธี กำลังมีความสุข .......
:กอด1:
แล้วตอนหน้าล่ะ ????
:เฮ้อ:
-
ลุงธีหื่นได้โล่ :z1:
-
^
^
:z13: เจี๊ยบ
ตอนนี้หวานจังเลยเน้อ พี่ธีมีความสุขมากๆเป็นของขวัญวันเกิด :-[
แต่จะหวานยังงี้ไปได้นานแค่ไหนเนี่ย
ยังมีเรื่องต้องเคลียร์อีกนา
บวก 1 ให้ลูกหมูด้วยจ้า :L2:
-
หืมมมมมมมมม น่าอิจฉา
ขอเป็นตัวร้ายเองในเรื่องได้ป่ะ
-
มีการถือโล่ถืออาวุธป้องกันการจิ้มอีก เตรียมพร้อมดีจริงๆ
แม่ธีก็น่ารักจัง ลุงก็ชอบอ้อน อ่านแล้วน่ารักดี
-
น่ารักได้อีก :o8:
-
รอตอนต่อไป
ขออย่างด่วนค่ะ
:z2:
-
อ๊ายยยยยยยยยย
เข้ามายิ้มกับพี่ธีค่ะ มีความสุขมากๆนะ
แล้วก็ ขอให้ที่่บ้านน้องต้า เค้ารับเป็นเขยน้าาา
-
ตาต้าน่ารักกกกก
อยากลงสนามลงแข่งกับลุงธีเลย :impress2:
ขอให้ลุงธีมีความสุขในทุกๆวัน
ให้ต้าลืมไอ้หน้าจืดเร็วๆ :เฮ้อ:
:L2:
-
น่ารักมากมาย
-
:o8: :o8: :o8:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดเจอแม่แล้วโด้ยยยยยยยยย
อิอิ ลุงธี อายุเท่าหร่ายยแล้วนั่น
ประมาณ 29 - 30 ละมั้ง เหมือนจะอ่านเจอแว่บๆ :m28:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
แฮปปี้เบิดเดย์วันเกิด ครบรอบ 45 ปีของลุงด้วย
แหม มาเจอ เด็กน้อยตอนบั้นปลายชีวิตเน๊อะ :jul3:
-
สู้ต่อไป ทาเคชิ
-
จิ้มๆ
ให้ถึงพี่ลูกหมู
คริคริ
ปล.ไปเยี่ยมเยียนที่บล๊อคมาแว้วก๊าบ
มาที่นี่ด้วย
:-[
ตาต้าหนึ่งตัว ตาต้าสองตัว ตาต้าสามตัว
:impress2:
ยินดีจ้า...ว่าแต่นับตาต้าแล้วหลับมั้ยนั่น
:z13: ทะลุทะลวงโล่ก็กันไม่พอหรอก :laugh:
ตอนนี้แอบลุ้นให้มีมากกว่านี้เสียดายต้ายังไม่ชำนาญ 5555 :jul3:
พอสิน่า :serius2:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดเจอแม่แล้วโด้ยยยยยยยยย
อิอิ ลุงธี อายุเท่าหร่ายยแล้วนั่น
ประมาณ 29 - 30 ละมั้ง เหมือนจะอ่านเจอแว่บๆ :m28:
ประมาณนั้นน่ะค่ะ ^ ^
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยย
แฮปปี้เบิดเดย์วันเกิด ครบรอบ 45 ปีของลุงด้วย
แหม มาเจอ เด็กน้อยตอนบั้นปลายชีวิตเน๊อะ :jul3:
ยังไม่ถึ๊งงง :m31:
+1 ทุกคอมเม้นท์ค่ะ :pig4:
-
ตอนที่ 12
“ลุง ตรงนี้ไปยังไงต่อ?” ผมละสายตาจากหนังสือที่อ่านอยู่ไปมองตามเสียงเรียก ไอ้เปี๊ยกนอนอยู่ข้างๆ ผมในท่านอนคว่ำ เอาหมอนเกยคาง ด้านหน้ามี PSP วางอยู่ แสงสีส้มจากโคมไฟข้างเตียงสาดครึ่งหน้ามันให้ดูนวลเนียนน่าไล้
ผมเปลี่ยนท่าจากกึ่งนั่งกึ่งนอนพิงหมอนไปนอนคว่ำเบียดที่มัน “ไหน ดูดิ๊”
กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวมันเร้าใจเป็นบ้าเลยครับ ผมคงเผลอซาบซึ้งนานไปหน่อย ไอ้เปี๊ยกเลยเอาศอกกระทุ้งเอว “เร็วดิลุง เดี๋ยวหมดเวลา”
“ตรงนี้ เลื่อนไปทางซ้าย แล้วอันนี้กดลง” ทำเนียนหน่อยครับ ผมเอาแขนข้างหนึ่งอ้อมข้ามหลังมันไปจับจอยที่มือซ้าย ส่วนมือขวาก็จับทับมือขวามัน ตอนนี้เลยอยู่ในท่าที่มันนอนคว่ำ...โดยมีผมคร่อมอยู่ด้านบน
ไอ้เปี๊ยกหน้านิ่วคิ้วขมวด นอนคิดเกมของมันต่อไปอย่างนั้น ผมก็ไซ้ซอกคอมันไปเรื่อย มันคงรำคาญเลยพับขาขึ้นมาเอาส้นเท้าเตะก้นผม “ไปอ่านหนังสือต่อไป มันหนัก”
“ไม่เอา จะดูต้าเล่น” ผมซุกจมูกลงกับท้ายทอยมัน
“รำคาญน่า จะดูก็ไปดูข้างๆ” คงจะตั้งในเล่นจริงๆครับ คิ้วแทบจะผูกโบว์อยู่แล้ว
“มันเห็นไม่ชัด ดูมุมนี้ชัดกว่า” ผมไล้มือไปบนหลังมือของมัน มันก็สะบัดทิ้ง
“อ...อย่ากวนน่าลุง” มันเริ่มอึกอัก คงเพราะรู้สึกถึงอะไรแข็งๆที่ดันก้นมันแล้ว “ลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลย”
“ต้าครับ...” ผมอ้อนมัน
ไอ้เปี๊ยกตอบกลับเสียงเข้ม “ไม่”
“นะ?” ลากเสียงให้ฟังดูน่าสงสารอีกหน่อยครับ เผื่อมันจะใจอ่อน
“ก็บอกว่าไม่” ไอ้เปี๊ยกก็ยังไม่ยอมอยู่ดี
ผมกระซิบข้างหูมัน “นะ...แค่ข้างนอกก็ยังดี...รักต้าจนทนไม่ไหวแล้ว” ตอนนี้หูมันแดงแจ๋แล้วครับ
“ลุง” เสียงอย่างนี้ไม่ยอมชัวร์ครับ ผมกลัวมันจะโกรธก็เลยต้องยอมลุกออกจากตัวมัน กลับมานั่งพิงหมอนอ่านหนังสือข้างๆ เหมือนเดิม แต่นาทีนี้อ่านไม่รู้เรื่องแล้วล่ะครับ
ผ่านมาสี่วันหลังจากเช้าที่ผมให้มันใช้ปากช่วย ไอ้เปี๊ยกใช้อำนาจผู้นำประกาศเคอร์ฟิวล์อย่างไม่มีกำหนดโดยไม่อนุญาตให้ใช้สิทธิ์โต้แย้ง จนถึงบัดนี้ผมก็ยังได้แค่ลูบๆ คลำๆ มันเท่านั้นเอง มันบอกว่าถ้าผมขัดใจมันอีกแค่ครั้งเดียว มันจะย้ายกลับไปนอนห้องมันแล้วก็โทรไปฟ้องแม่ผม อย่างนี้ใครจะกล้าล่ะครับ
...รู้งี้วันนั้นไม่น่าไปบังคับมันเลย...แต่พอเป็นเรื่องของมันทีไร ผมก็ห้ามตัวเองไม่ได้ทุกทีนี่สิปัญหาใหญ่...
ท่าทางอารมณ์ที่คุขึ้นมาคงจะไม่ยอมสงบลงง่ายๆเพราะนิยายจีนกำลังภายในในมือเป็นแน่แท้ ผมนั่งหนีบขายุกยิกได้สักพัก กำลังคิดว่าคงจะต้องลุกไปจัดการอะไรๆในห้องน้ำ ไอ้เปี๊ยกก็ปิดเครื่องเกมส์พอดี
มันจัดหมอนให้เข้าที่ ตบจนฟูนิดหน่อย แล้วล้มตัวลงนอนตะแคงหันหน้ามาทางผม สองแขนของมันโอบรอบเอวผมเอาไว้แล้ววางหัวลงมาบนตัก
ผมเอามือลูบหัวมัน ตั้งแต่วันที่มันร้องไห้ในงานวัด รู้สึกว่ามันจะเริ่มเข้าหาผมมากขึ้นนะครับ ถึงจะปากจัดเหมือนเดิมแต่ก็มีเวลาที่ขี้อ้อนมากกว่าเดิม “ไม่เล่นต่อเหรอ?”
มันเบ้ปาก “ยอมแพ้แล้ว”
ผมว่าเกมที่มันเล่นก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรมากมายนะครับ ถ้าใจเย็นๆค่อยๆคิดก็ผ่านไปได้เรื่อยๆ “ติดตรงไหนล่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยดูให้”
มันก้มหน้างุดๆ “ไม่ใช่อย่างนั้น...”
งงครับ “แล้วยังไง?”
มันส่งเสียงอู้อี้แต่ก็พอฟังได้ “ยอม...ก็ได้...”
หัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วครับ ดีใจมากๆเลยตอนนี้ ผมกอดรัดไอ้เปี๊ยกไว้แน่น จูบขมับมันฟอดหนึ่งแล้วกลิ้งให้มันขึ้นมานอนบนตัว “ต้า...รักต้าจัง”
“ร...รู้แล้วน่า...แต่...” ท่าทางหลบตาของมันนี่มองยังไงก็ไม่เบื่อ
“ครับ?” ผมมองหน้ามันนิ่ง มันคงเขินมากเลยไถหัวเข้ากับคางผม
“ข...ข้างนอกนะ...ไม่ใช้ปากด้วย...” ไอ้เปี๊ยกพูดเร็วจนผมนับถือ ว่าลิ้นมันไม่พันกันหรือไง...อย่างนี้ต้องพิสูจน์ครับ ผมเลยจับมันอ้าปาก เอาลิ้นพันกับมันซะเลย
ไอ้เปี๊ยกตัวอ่อนลงเรื่อยๆ จนหลังมันแตะเตียงเต็มที่ก็ได้เวลาผมบริการมันล่ะครับ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“นี่...” ผมออกแรงกอดคนในอ้อมแขนมากขึ้นพลางเรียกมัน ไอ้เปี๊ยกที่ตอนนี้นอนสะลึมสะลือซุกอกอยู่ก็ปรือตาขึ้นมาหน่อยนึง
“หือ?” มันกระแซะตัวเข้ามาชิดมากกว่าเดิม
“พรุ่งนี้ไปค้างบ้านแม่มั้ย?” พรุ่งนี้วันศุกร์ครับ ผมเลยชวนมัน เพราะวันเสาร์มันหยุดงาน คงไม่ต้องตื่นเช้ามาก...อยากให้มันไปบ้านบ่อยๆครับ จะได้สนิทกับแม่ผมมากขึ้น
“อืม...แต่ต้าต้องไปเอาของที่ห้องก่อน” เวลาอ้อนๆมันจะเรียกชื่อตัวเองแทนครับ น่ารักดี แต่รู้สึกเหมือนอารมณ์เด็กพูดกับผู้ใหญ่ยังไงไม่รู้
“งั้นพี่ไปรับที่ทำงานแล้วเลยไปด้วยกันเลยมั้ย?” อยากเจอมันเร็วๆครับ เร็วขึ้นแค่นาทีเดียวก็มีความสุขมากกว่าเดิมแล้ว...ผมนี่ท่าจะหลงเด็กของแท้
“ไม่เป็นไร ลุงเลิกช้ากว่าไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวต้าไปรอที่ห้องก่อนเลย จะได้ทำความสะอาดไปพลางๆด้วย” มันมานอนห้องผมทุกวันล่ะครับ เคยบอกให้มันย้ายมาเลย แต่มันยังไม่ยอมเพราะว่ายังไม่หมดสัญญา แล้วห้องนั้นก็อยู่ใกล้ที่ทำงานมากกว่าด้วย
“นี่...พี่ธี...” เสียงมันเรียกผมกลับมาจากความคิด
“หือ?” ผมเอานิ้วม้วนปอยผมมันเล่น
“ต้า...ไปง้อไอ้ธีมันดีรึเปล่า?”
ผมชะงักกึกกับคำถามมัน “...ทำไมล่ะ?”
“ก็ไอ้ธีมันเพื่อนสนิทที่สุด แล้วมันก็ไม่ได้ทำอะไรผิดด้วย...แต่...ต้าหลบหน้ามันจนมันโกรธ ก็ต้องไปง้อมันดิ”
ไอ้เปี๊ยกมันยังไม่รู้น่ะสิ ว่าเพื่อนของมันคิดยังไงกับมัน...ผมยังไม่อยากให้มันเจอเพื่อนมันเลย ผมรู้ว่าไอ้เปี๊ยกมันเริ่มชอบผมบ้างแล้ว แต่ว่ากันตามตรง...ผมยังไม่คิดว่ามันเลิกรักเพื่อนมันไปแล้ว
...ผมกลัวมันหวั่นไหวจริงๆ...
ผมคงเงียบไปนานไอ้เปี๊ยกเลยเงยหน้าขึ้นมามอง “พี่ธี...โกรธรึเปล่า?”
ผมก้มลงจูบหน้าผากมัน เอื้อมมือไปปิดไฟข้างเตียง แล้วกระซิบยามที่หน้าผากเราชนกัน “พี่ไม่โกรธต้า...แต่พี่หวง”
ผมมองไม่เห็นหน้ามัน แต่น้ำเสียงของมันออดอ้อนเหลือเกิน “...งั้นรอไปก่อนก็ได้”
ผมจูบปากมันแผ่วเบา “ขอบคุณ”
มันไม่ตอบอะไร แต่ก็ยื่นหน้ามาจูบผมตอบ หลังจากนั้นก็ซุกงุดๆลงกับอกของผมเหมือนเดิม
มันจะได้ยินเสียงหัวใจของผมรึเปล่านะ
...หัวใจของผมที่ตอนนี้บอกว่ามีความสุขเหลือเกิน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
“เหงือกแห้งแล้วค่ะพี่ธี หุบยิ้มซะบ้างแล้วกลับมาตั้งใจทำงานดีมั้ย?” เสียงหวานๆของยายแอนปลุกผมขึ้นจากภวังค์แสนสุข ถึงได้รู้ตัวว่าอยู่ในระหว่างทำงาน
“ขอบคุณ” เอื้อมมือไปรับถ้วยชามาแล้วก็แกล้งทำเป็นพลิกหน้ากระดาษอยู่อย่างนั้นล่ะครับ
“แอ๊ะๆๆ กองนั้นเซ็นไปแล้วค่ะ แหม~ หลงเด็กจนไม่เป็นอันทำงาน” มีแซวอีกครับ คนแก่ก็เขินเป็นนะ
“ไปไกลๆเลยไป พี่จะรีบทำงาน” ผมหันไปสะบัดมือไล่มัน ยังไม่วายส่งเสียงแซวไปตลอดทางอีกนะครับ ยายนี่มันกำเริบเสิบสานซะจริง
ระหว่างกำลังรวบรวมสมาธิไม่ให้ไปคิดถึงตาโตๆของไอ้เปี๊ยก โทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นพอดี...ด้วยริงโทนที่ตั้งเป็นเสียงเพลงสยองขวัญอย่างนี้ทำให้รู้ครับ...ไอ้ต้อยน้องไอ้ต้านั่นแหละ...
“ว่าไงวะ ไอ้หมาน่อย?” ทักทายอย่างลูกผู้ชายใจเต็มร้อยครับ มันอยู่ตั้งไกลถึงขอนแก่น วิ่งมาตุ้ยท้องผมไม่ได้ร๊อก
“หมาบ้านพี่ดิวะ ผมอยู่กรุงเทพแล้วนะ” เวรกรรม มิน่าวันนี้รู้สึกหนาวๆหลังพิกล
“อ้าว! มาได้ไง ไหนว่าจะอยู่ต่อถึงเปิดเทอม?”
“ก็...พอดีมีสารถีมารับ ก็เลยยอมติดรถมาด้วย” พูดอะไรวะ ไม่เข้าใจ ...มันไม่เปิดโอกาสให้ผมซักถามครับ รัวต่อมาเลย “ยังจำสัญญาได้เปล่าพี่?...”
“หา?” ผมไปสัญญาเลือดกับมันไว้เมื่อไหร่ครับ ใครจำได้ช่วยบอกที
“โห...คนแก่ขี้ลืม มือถือน่ะพี่ มือถือ...วันนี้เลยมั้ย ว่างพอดี” ...แอ๊บแบ๊วไม่ลงแล้วครับ เบี้ยวมันมีหวังศพไม่สวย
“งั้นตอนเย็นไปกินข้าวพร้อมต้าแล้วค่อยไปซื้อต่อเลยมั้ยล่ะ?”
ถามไปเท่านั้นล่ะครับ มันรีบตอบเหย็งกลับมาเลย “อย่านะเพ่วัยรุ่นขอร้อง! ขืนพี่ต้ารู้ว่าพี่ซื้อให้มีหวังด่าผมกระเจิง เนี่ย...ลงมากรุงเทพโทรหาพี่ธีก่อนอีกนะ พี่ต้ามันยังไม่รู้เลย ซาบซึ้งมั้ยล่ะ ซาบซึ้งมั้ย”
ซาบซึ้งมากเลยวัยรุ่น
สุดท้ายผมเลยต้องโทรไปบอกให้ไอ้เปี๊ยกนอนรอที่ห้องมันไปก่อน ส่วนผมก็ดอดพาชู้ เอ๊ย พาน้องแฟนไปซื้อมือถือ
ไอ้ต้อยมันยืนเลือกอยู่นาน ไม่ใช่เพราะเลือกไม่ถูกหรอกครับ มันเปิดเน็ตเลือกรุ่นเช็คราคามาล่วงหน้าเรียบร้อยแล้ว แต่ที่เสียเวลาเพราะมันมัวแต่เดินหาร้านที่คนขายสวยๆ แล้วก็ยืนหลีอยู่นานสองนาน
กว่าจะออกมาจากห้างได้ฟ้าก็มืดพอดี ผมว่าจะโทรหาไอ้เปี๊ยกให้มันหาอะไรกินไปก่อนเพราะคงกลับไปไม่ทัน แต่ไอ้ต้อยห้ามเอาไว้ “อย่าเพิ่งโทรเพ่ อยากเซอร์ไพรส์”
เอ็งให้พี่เอ็งอดข้าวเพราะอยากเซอร์ไพรส์เนี่ยนะ ผมล่ะปลื้มในความรักพี่ของมันจริงๆครับ
ขากลับรถติดหนักน่าดู เพราะเป็นเย็นวันศุกร์ด้วยล่ะมั้ง ไอ้ต้อยหมุนวิทยุเล่น คุ้ยซีดีในรถผมพลิกไปมาวุ่นวาย
“สุนทราภรณ์ เพื่อชีวิต คาราบาว พี่ธีคร้าบ~ คบเด็กทั้งทีมันต้องเรโวลูชั่นหน่อยนะคร้าบ” ผมละเอียนภาษาวิบัติของมันจริงๆครับ ใครก็ได้ช่วยเอาเต้าหู้มายัดปากที...ผมไม่กล้าทำเองครับ กลัวเป็นอันตราย
“นั่นมันของเก่าพ่อพี่” เป็นพวกแผ่นซีดีในรถเก่าพ่อครับ รถที่พ่อขับไปชนจนยับเยินนั่นแหละ พูดง่ายๆก็คือของดูต่างหน้าพ่อผมเอง ตัวผมส่วนมากฟังแต่วิทยุครับ ไม่ค่อยฟังเพลงหรอก
ปล่อยให้ต้อยมันยุกยิกเป็นลิงของมันต่อไปครับ รถเคลื่อนพอดี
กว่าจะถึงอพาร์ทเม้นไอ้เปี๊ยกก็ปาเข้าไปทุ่มครึ่ง มันคงโมโหหิวจนกินผมเข้าไปได้ทั้งตัวแล้วนะเนี่ย ไอ้ต้อยซุกกล่องมือถือลงในเป้เสื้อผ้าสักพักเราก็ลงจากรถเดินขึ้นบันไดไป โชคดีครับ เพราะก้าวเข้ามาในตัวอาการปุ๊บ ฝนไล่ช้างก็ตกโครมๆปั๊บ
ถึงหน้าห้องกำลังจะกดกริ่งไอ้ต้อยก็กันเอาไว้ก่อน มันขยิบตาปิ๊งปั๊ง คุ้ยกระเป๋าเป้แล้วก็ชูสมบัติล้ำค่าขึ้นมา...กุญแจห้องไอ้เปี๊ยกครับ!!
ผมโอบบ่ามันดึงตัวเข้ามาใกล้ กระซิบเผาขน “ขอปั๊มหน่อยดิ”
มันผลักหน้าผมออกห่าง “โหย ขนลุกว่ะ ไม่ให้”
ยื้อแย่งต่อรองอยู่หน้าห้องไอ้เปี๊ยกพักใหญ่ จนชักรู้สึกว่าจะโดนเด็กถอนหงอกล่ะครับ เลยส่งสัญญาณให้มันไขประตูเข้าไปสักที
ไอ้เปี๊ยกมันกำลังทำอะไรอยู่นะ จะนั่งหน้างอถลึงตารอเพราะหิวจัด หรือว่าจะกำลังนอนอุตุน้ำลายยืดอยู่บนเตียง...แต่จะเป็นอย่างไหนผมก็รักมันทั้งนั้นล่ะครับ...ผมรักมันมากๆจริงๆนะ เพราะแค่คิดว่าจะได้เจอมัน ใจก็เต้นตึกตักไม่หยุดแล้ว
ไอ้ต้อยบิดลูกบิดอย่างเบา เปิดประตูได้เงียบเชียบได้โล่ห์มากครับ มันค่อยๆย่องนำหน้าแล้วกวักมือเรียกผมเข้าไป
น่าแปลกที่ในห้องปิดไฟมืด หรือว่ามันจะหลับไปตั้งแต่ตอนเย็น?
ผมกวาดตามองไปรอบห้อง สะดุดกับเงาร่างที่ยืนบังแสงหม่นๆจากนอกหน้าต่าง
เสียงฟ้าร้องครืน ตามด้วยแสงแปลบปลาบ สาดให้เห็นเงาของคนสองคนที่ยืนกอดกันอยู่ได้ชัดเจนขึ้น...สองคนที่แนบชิดจนแทบจะเห็นเป็นร่างเดียวกัน
...เงาของไอ้เปี๊ยก...กับเพื่อนสนิทของมัน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC :a11:
-
o22
เสร็จกัน กอดกันกลมอีกตะหาก
ทำใจดีๆ ไว้นะลุงธี
-
เกิด อารายขึ้นเนี่ย :serius2:
โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆ
สงสารพี่ธี อ่ะ :m15:
อยากอ่ายต่อมากมาย
:z3:
หวังว่าตอนต่อไป จะมาแบบเร็วๆๆ แล้วม่าเศร้า นะ o18
-
ม่ายยยยย.... :serius2:
คุณลูกหมู... ตัดตอนตรงนี้เลย โธ่... :z3:
:o12:....พี่ธี....
:กอด1:ให้กำลังใจคนเขียนค่า
-
ง่ะ....ง่ะ......งานเข้าซะแล้ววววววว
พี่ธี ใจเย็นๆนะ ที่ต้าทำมันต้องมีเหตุผลสิ
สาธุๆๆๆ อย่าให้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้นเลยน้าาาา
-
อ้าววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว o22
-
กรีสสสสสสสสสสสสสสส
ทำร้ายจิตใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
เอาแล้วไง
แต่คุณน้องมาด้วยนิ
คงช่วยปลอยได้ (มั้ง)
-
อึ้งงงง
สงสารลุงง มากมาย
อย่านะต้า อย่าทำแบบนั้นกับพี่ธี
:m15: :m15:
-
ก ข ค (กองขี้ควาย) โผล่
หวานได้แป๊บเดียวจริงๆ :o12: :o12:
น้องต้อย ช่วยลุงเค้าหน่อยน้าา
-
อ่านแรกๆ...ก็แบบว่าอ่านไปยิ้มไป
แล้วก็ดีใจกะหัวใจที่มีความสุขของลุงธี
แต่อยู่ๆ...ก็นะ..... :o12:
-
เจ็บ :z3:
รุ้สึกไปกับพี่ธีเลย
โฮกกกกกกกกกกกก
พูดอะไรไม่ออก ช็อค ฮือออออออออออ
:z10:
:o12:
-
:a5:
พี่ธี ของช้านนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ไอ่ต้า ไอ่ธี
:z6:
งื้อออออ
:m15:
-
ง่า ไหงงั้นอ่ะต้า เดี๋ยวพี่ธีก้อคิดมากไปใหญ่หรอก ยิ่งขี้น้อยใจอยุ่
-
เจ็บปวด
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดด
ไม่ยอมมมมมมมมมมมมมมม
ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ :z3:
-
^
^
จิ้ม ป้า อะฉึกๆ
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ต้องไม่เป็นแบบเน้ แอร๊ยยยย
มาต่อให้หายข้องจวยด่วนนนนนนน
น้องลูกหมู หมู หมู หมู......
-
:z3:
โธ่ๆๆๆ ทำไมเป็นอย่างนี้
นึกๆไว้แล้วเชียว หวานมาซะเยอะ
ถ้าต้ากลับห้อง สักวันต้องงานเข้า
เพื่อนมันจะเอายังไง ไหนมีแฟนแล้ว เว้ยยยยยยย
สงสารพี่ธีอ้ะ :monkeysad:
บวก 1 ให้ลูกหมู มาต่อเร็วๆนะจ๊ะ ค้างมาก สงสารพี่ธีมาก :call:
-
เพิ่งมาอ่าน อ่านแบบรวดเดียว 12 ตอนเลย
พออ่านตอนสุดท้ายแล้ว โอยย... จุกเลย จุกแทนอิลุงอ่ะ
ไม่รู้ว่านี่เป็นแผนของต้อยด้วยรึเปล่า หวังว่าคงไม่ใช่นะ เฮ้อออออ
คุณลูกหมูคร้าบบบ มาต่อให้ไวเลยนะครับ ลุ้นๆๆๆ
-
o22ทำไมเป็นแบบนี้ :serius2:
-
โถ ลุงยิ่งเป็นโรคหัวใจอยู่ด้วย
-
นึกแล้วเชียว อ่านตอนก่อนนี้มันหวานซะจนน่ากลัว
-
กีสสสส อ่านตามทันแล้วววววว โฮกกกกกก
น้องต้าเปนเพื่อนกะมิกกี้ป่ะ สปีชี่ย์ใกล้เคียงกัน กร้ากกกก
แอร้ยยย จบแบบเน้ได้ไง :o12:
มาต่อด่วนนน แอร้ย สงสารลุงงงงงงง
-
o22 ตายๆๆๆ สวรรค์ล่ม จมเหว ตายๆๆๆ สงสัยที่ไปลบsmsความจะแตก :z3:
เอาไงดีล่ะ เอาไงลุงงง :serius2:
-
ตอนหน้า ต้องเตรียมอุปกรณ์ไรไว้ป่ะเนี๊ยะ
ผ้าเช็ดน้ำตา
หรือว่า o18
รึเปล่า กร๊ากกกกก
:pigha2:
-
พึ่งมานั่งอ่านเมื่อวานแล้วชอบขึ้นมาเลย
ไม่ค่อยได้เจอเรื่องที่เล่าผ่านฝ่ายเซเมะเท่าไหร่ ท่าทางลุงจะเป็นคนอ่อนไหวใช้ได้เลย
แถมพอมาป๊ะกับเหตูการณ์แบบนี้ หึหึหึ สนุกแน่ๆ น้องกีต้าร์เอ๋ย
คุณคนแต่งมาไวๆนะครับ รออย่างใจจดใจจ่อเลยล่ะ o13
-
ลุงธีใจเย็นๆนะ
ต้าต้องมีคำอธบายดีๆแน่ๆ
ว๊ายยยยย ลุ้นจัง
-
นอกจากลุงธีจะช็อคแล้ว คนอ่านก็ช็อคด้วย o22
-
และแล้วสิ่งตรูกลัว
มันก้อมาถึงแล้ว
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
-
พี่ธี เคลียร์ด่วนๆๆๆ :angry2:
-
อ่านจบทีเดียวแล้วก็นึกโทดตัวเอง........ทำไมตรูไม่มาอ่านหลังจากนี้ไปซักอาทิดนึงจะได้ไม่ต้องค้าง-*-
มาต่อไวไวนะคับ ค้างซะเห็นภาพเรย
-
รออ่านติดตามตอนต่อไปนะคับ
-
สงสารพี่ธี จริง ๆ :o12: :o12: :o12:
-
แอร๊ยยยยยยยยยย
ไอ้น้องต้าทำอารัยของม๊านนนนนน
-
:a5:
มาอ่านครั้งแรกชอบมากๆเล้ยย
T^T.
สงสารลุงธีม๊ากกมากกก
:serius2: :serius2: :serius2:
เกิดอารายขึ้นน
:z3:
-
ไม่ไหวแล้ว วันนี้เข้ามาหลายรอบ มากๆๆ
เมื่อไหร่จามาต่อเนี่ย :z3:
-
สงสารพี่ธีว่ะ
ไงก้อใจเย็นๆนะพี่
-
สารภาพเลยอะครับ ว่าอ่านตอนนี้แล้ว นอนหลับไม่สนิทเลยอะ เหมือนคิดมากยังไงไม่รู้ (เว่อร์ แต่ก็เรื่องจริง)
ใจหนึ่งก็คิดว่า ต้าปรับความเข้าใจกับเพื่อนแล้ว พร้อมจะไปอยู่กับพี่ธีอย่างเต็มตัว เลยกอดเพื่อบอกลา และจากกันด้วยดี
อีกใจก็คิดว่า ต้อยแอบชอบพี่ธี เลยกะให้พี่ธีเห็นต้าอยู่กับธี แล้วต้อยจะเป็นคนปลอบพี่ธีเอง
(ก็ตามชื่อเรื่องอะเนาะ ทำนายอะไรไม่ได้เลย ความรักนี้ เฮ้อออออ ต้องแล้วแต่คนเขียนแล้วล่ะ)
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สงสารอิลุง
อยากอ่านต่อ เหมือนจะลงแดง ทรมานใจคนอ่านเหลือเกิน มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบ
:m15: :m15:
-
จ๊าก เสียดแทงใจที่สุด โกธรไม่เลย
พี่น้อง ห้าห้าห้า ต้อยเอ้ยยยยยย
-
:a5:
แว้กกกกกกกกกกกกก
ไรกันอ่ะ
ไม่นะ
เป็นไปไม่ได้
ไม่จริงชิมิอ่ะ
ม่ายยยยยย :serius2:
-
ตามอ่านหลายตอน
จะบอกว่าน่ารักโคตรๆ อะ
แต่ไหงตอนล่าสุดเป็นแบบนี้!
สงสารพี่ธีร์ว่ะ
ตอนมาเจอเหตุการณ์สุดท้ายนี่ ถึงกับเอามือปิดปากเลย
ช็อกมาก!!!
:m15:
-
ลางไม่ดแร้วลุงธี
-
ไม้ได้การแล้วนะ
-
อ่านจบตอนนี้บอกได้แค่ว่า
.....................
อย่าบอกอะไรฉันเลย อย่าเอ่ยความจริงให้รู้เลย
เก็บคำร่ำลาที่มีไว้ก่อน
ถ้าหากเธอจะทิ้งกัน อย่าบอกความจริงให้ฉันฟัง
ช่วยทำว่ายังรักกัน ให้เหมือนที่แล้วมา
ช่วยรอเวลา ให้ใจเเข็งแรงกว่านี้หน่อย
แล้วค่อยๆ ปล่อย ให้มันตายช้าช้า
จะขอได้ไหม ขอความเห็นใจคนที่ไร้ค่า
เก็บช่วงเวลา ที่ได้มีเธออย่างนี้
ความอ่อนแอที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป
ไม่ขออะไรอีกเลย
อย่าเปลี่ยนเป็นคนละคน อย่าเปลี่ยนไปจนฉันรู้ตัว
อย่าทำร้ายคนขี้กลัว ได้โปรดเห็นใจ
ไม่ต้องทำดีมากมาย ไม่ต้องทำดีกว่าที่เคย
แค่ทำเหมือนเรารักกัน แค่นั้นก็พอใจ
แค่รอเวลา ให้ใจเเข็งแรงกว่านี้หน่อย
แล้วค่อยๆ ปล่อย ให้มันตายช้าช้า
ได้ไหม ขอความเห็นใจคนที่ไร้ค่า
เก็บช่วงเวลา ที่ได้มีเธออย่างนี้
ความอ่อนแอที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป
ไม่ขออะไรอีกเลย
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป
ไม่ขออะไรอีกเลย
-
ตอนที่ 13
ไม่จริง
มันไม่ใช่เรื่องจริง
ผมคงตาฝาดไปเอง ความมืดคงทำให้มองเห็นอะไรแปลกๆ...ก็เท่านั้นเอง...ใช่มั้ย
เงาร่างที่เห็นไม่มีท่าทีว่าจะขยับ ห้องทั้งห้องมีเพียงเสียงฝนที่สาดกระทบหน้าต่างดังเปาะแปะ
ผมใช้เวลาอยู่นาน กว่าจะเค้นเสียงแหบแห้งออกไปได้
"...ต้า..."
เป็นเวลาเดียวกับที่แสงไฟในห้องสว่างวาบขึ้น...อาจจะเป็นไอ้ต้อยเอื้อมมือไปเปิดก็ได้ แต่ผมไม่สนใจ ดวงตาผมจับจ้องอยู่แต่ภาพข้างหน้าเท่านั้น
ไอ้เปี๊ยกยืนหลับตาที่อยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนสะดุ้งโหยงขึ้น ชั่วแวบที่มันหันมามองผม ดวงตามันเบิกกว้าง
ดวงตาเราสบกัน ผมไม่รู้ว่าผมกำลังทำหน้ายังไง ผมรู้แต่ว่าตอนนี้ ดวงตาของไอ้เปี๊ยกไหวระริก สายตามันละจากตาของผมมองเลยบ่าไปด้านหลังที่ไอ้ต้อยยืนอยู่ แล้วก็ก้มหน้ามองพื้น
“พี่ธี...” เสียงของมันแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินพยางค์แรก
ในห้องไม่การเคลื่อนไหวใดๆ เหมือนกับหัวใจของผม...ที่กำลังจะถูกแช่แข็ง
“ต้า...” พอผมเรียกมัน บ่ามันก็สะดุ้ง
...มันกำลังกลัวอะไร...ผมหรือเพื่อนมัน...
“ต้า...มานี่...” ผมแบยื่นมือออกไปหามัน เรายืนห่างกันแค่สี่ห้าก้าว ไอ้เปี๊ยกมองมือผม...แต่ก็แค่มอง...มันจะลังเลทำไม...ผมไม่ใช่เหรอที่เป็นแฟนมัน ผมไม่ใช่เหรอที่นอนกอดกับมันเมื่อคืน ที่มันยื่นหน้ามาจูบเมื่อคืน...ผมใช่มั้ย...ที่มันเคยบอกว่าจะดูแลให้ดีๆ จะรักให้มากๆ...ทั้งหมดที่ผ่านมา ใช่ผมรึเปล่า?
“ต้า!” รู้ตัวอีกที เสียงตวาดของผมก็ดังลั่นห้องเสียแล้ว ไอ้เปี๊ยกมือสั่น อ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง
ผมกัดฟันแน่น เค้นเสียงอย่างกดอารมณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ “มาหาพี่”
ไอ้เปี๊ยกหลบตา แต่สิ่งที่ทำให้ผมดีใจคือ...ขามัน...ก้าวเดินมาหาผม
ยังก้าวไม่ถึงครึ่ง ตัวมันชะงัก ขามันชักกลับ หน้ามันหันกลับไปหาเพื่อนมัน
เพื่อนของมัน...ที่ตอนนี้จับข้อมือมันไว้แน่น ยื้อไว้ไม่ให้มันเดินมาหาผม
“ต้า...อย่าไป...” ผมได้ยินเสียงเพื่อนมันคุยกับไอ้เปี๊ยกเบาๆ
อารมณ์ที่เริ่มคุอยู่ในตอนแรก ไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว ผมกระโจนเข้าไปหาไอ้เหี้ยนั่น ผลักร่างเล็กของคนที่ผมรักออกไป แล้วเงื้อหมัดหมายจะต่อยให้มันตายคามือ
แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างนั้น ข้อมือของผมก็ถูกจับเอาไว้เสียก่อน ผมหันกลับไป...ไอ้ต้อย...
“ปล่อย! กูจะฆ่าไอ้เหี้ยนี่!!” ผมดึงข้อมือออกจากกำมือของมัน ไอ้ต้อยก็ล็อคตัวผมเอาไว้แทน
“ปล่อยกู มึงไม่เห็นหรือไง ว่ามันทำอะไรต้าอยู่น่ะ! ปล่อย!! กูจะฆ่ามัน!!!!” ผมดิ้นรนเต็มที่ สายตามีแต่ภาพพวกมันสองคนกอดกัน มีแต่ภาพไอ้เปี๊ยก...ที่หันกลับไปมองเพื่อนมัน
“พี่ธี...พาพี่ต้ากลับก่อน ที่นี่ผมเคลียร์เอง” ไอ้ต้อยมันไม่ยอมปล่อยผม มันตะโกนว่าอย่างนั้น แต่ทำไมผมต้องเชื่อมันด้วยล่ะ?
“ไม่...มึงปล่อย...มึงร่วมมือกับมันใช่มั้ย? มึงช่วยให้มันมาขโมยแฟนกูไปใช่มั้ย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ต้อย กูบอกให้ปล่อย!!”
ผมสะบัดแขนเต็มที่จนหลุดออกจากไอ้ต้อยได้ เงื้อหมัดเข้าใส่ไอ้เหี้ยนั่น ซึ่งมันก็ตั้งท่าจะชกกลับอยู่เหมือนกัน
เสียงกำปั้นกระทบเนื้อดังพลั่ก!
ชั่ววินาทีที่ยังมึนงง ผมเห็นภาพที่ไอ้ต้อยกัดฟันพุ่งกำปั้นเข้ามา ใบหน้าผมหันตามแรงชก ตัวผมเซไปด้านข้างเล็กน้อย พอตั้งตัวได้กำลังจะพุ่งเข้าไปคลุกกับไอ้เหี้ยนั่นต่อ ก็พบว่าไอ้ต้อยจัดการมันจนล้มลงไปนอนกับพื้นเรียบร้อยแล้ว
ไอ้ต้อยยืนคั่นระหว่างผมกับไอ้นั่น มันตะโกนเสียงดัง “พี่จะพาพี่ต้ากลับไปดีๆ หรือจะให้ผมอัดพี่ให้ตายแล้วให้ผมพาพี่ต้ากลับไปเอง?”
ด้วยแรงทิฐิ ผมไม่ยอมมัน “กูพากลับแน่! แต่กูขอฆ่าไอ้เหี้ยนั่นก่อน มันมากอดแฟนกูเปล่าๆไม่ได้!”
ไอ้ต้อยกัดฟันกรอด แต่สิ่งที่ทำให้ผมมีสติกลับมาคือ...น้ำตาของมัน...
มันชี้ไปด้านข้างตัว...ที่ที่มีไอ้เปี๊ยกนั่งลืมตาโพลงอยู่...ไอ้เปี๊ยกที่ผมเผลอลืมไปชั่วขณะ เพราะคิดแต่จะจัดการเพื่อนมันให้ได้
“ถ้าพี่รักพี่ต้าจริงก็ดูซะบ้างว่าตอนนี้พี่ต้ามันเป็นยังไง หรือว่าห่วงแต่จะฆ่ากันให้ตาย...ได้! ผมปล่อยให้พวกพี่สู้กันไปมั้ย แล้วมาคอยดูกันว่าสุดท้ายพี่ต้าจะรู้สึกยังไง?”
ผมมองไปทางไอ้เปี๊ยก ตอนนี้มันเหมือนกับคนที่คิดอะไรไม่ออก มันได้แต่นั่งนิ่งๆอยู่บนพื้นห้อง เหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย
...ถ้าผมคือคนที่มันชอบ และเพื่อนมันคือคนที่มันรัก...ตอนนี้มันก็กำลังถูกบังคับให้ดูคนสองคนที่มันรู้สึกดีๆด้วยกำลังจะฆ่ากัน...เพราะมันเป็นต้นเหตุ...
“ผมรู้...ว่าพี่ธีมาหาพี่ต้าที่นี่เพราะรู้มาจากผม เพราะเรานั่งรถมาจากขอนแก่นด้วยกัน...เพราะผมเป็นคนพูดบอกออกมาเอง...แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้...” ไอ้ต้อยพูดลอดไรฟัน ผมรู้...ว่าตอนนี้มันโกรธมาก พอๆกับเสียใจมาก...ผมรู้...ว่าในเวลาที่ผมกับเพื่อนไอ้เปี๊ยกกำลังบ้าคลั่ง...มันเป็นคนที่นึกถึงไอ้เปี๊ยกมากที่สุด
จิตใจที่ว้าวุ่นของผมเริ่มเย็นลง ผมเดินไปทางไอ้เปี๊ยก นั่งยองๆลงต่อหน้ามัน
“ต้า...กลับบ้านกัน” ผมพยายามทอดเสียงให้อ่อนโยนมากที่สุด แต่ก็ไม่วายทำมันสะดุ้งอยู่ดี ดวงตาของไอ้เปี๊ยกเริ่มมีแววกลับมาอีกครั้ง มันมองไปที่เพื่อนมัน แล้วก็มองกลับมาที่ผม
“พี่ธี...ต้า...” วินาทีที่น้ำตามันไหลออกมา...ผมได้รู้ว่า...ผมทำร้ายมันไปเสียแล้ว...
ผมคว้าตัวมันขึ้นมากอด ลูบหลังที่สะอื้นฮั่กของมัน “ไม่เป็นไร กลับบ้านกันก่อนนะ”
ผมพยุงมันขึ้นยืน มองไปทางไอ้ต้อยเห็นมันพยักหน้าให้ครั้งหนึ่ง “ฝากด้วยนะ” มันพูดกับผมเบาๆ จากหางตาเห็นเพื่อนของไอ้เปี๊ยกจะเข้ามาขวาง แต่ไอ้ต้อยจับบ่าอีกฝ่ายเอาไว้ได้ก่อน
ผมจูงมือไอ้เปี๊ยกให้เดินตาม มันก็เดินตามมา แต่ในวินาทีนั้นผมไม่กล้าหันกลับไปมอง...ไม่กล้าหันกลับไปดู...ว่าสายตาของมันจับจ้องอยู่ที่หลังของผม หรือว่าเหลียวกลับไปมองเพื่อนมันกันแน่
++++++++++++++++++++
ผมพามันกลับมาที่ห้องของผม แผนการณ์ที่จะไปค้างบ้านแม่เป็นอันพับเก็บไว้ก่อน อารมณ์อย่างนี้ยังไม่อยากให้แม่รู้ครับ
ไอ้เปี๊ยกนั่งแปะลงบนโซฟาตามที่ผมพามันมา เวลานี้มันเหมือนตุ๊กตา จับให้เดินก็เดินให้นั่งก็นั่ง ผมยื่นน้ำให้มันกิน เอาผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นมาเช็ดใบหน้าที่มีแต่น้ำตาให้มัน สายตามันเหม่อลอยไปไกล คิดถึงอะไรก็สุดจะเดา
ผมนั่งลงบนโซฟาอีกตัว มองหน้ามันอยู่อย่างนั้น
“พี่ธี...” มันขยับปากอยู่นาน กว่าเสียงมันจะเล็ดลอดออกมาได้
บอกตามตรง ผมไม่อยากได้ยินชื่อนี้ออกจากปากมันเลย แม้มันจะเป็นชื่อของผม...แต่ก็เป็นชื่อของเพื่อนมันเช่นกัน...ผมเค้นเสียงบอกไอ้เปี๊ยกไป “...อย่าเรียกพี่อย่างนี้”
แววตาไอ้เปี๊ยกไหววูบ น้ำตาไหลอาบแก้มมันอีกครั้ง...ผมรู้ว่ามันเจ็บ...แต่ถ้าไม่พูดออกไปผมไม่แน่ใจว่า...จะยับยั้งตัวเองไม่ให้ทำรุนแรงกับมันได้รึเปล่า
ผมยื่นมือเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าให้มัน มันก็สะอื้นแล้วกุมมือผมเอาไว้ “ขอโทษ...ขอโทษ...ต้า...ฮึก...ขอโทษ...”
มันพร่ำแต่คำขอโทษ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันขอโทษผมเรื่องอะไร...เรื่องที่มันเรียกผมว่าพี่ธี...เรื่องที่มันกอดกับเพื่อนมัน...เรื่องที่มันไม่ยอมเดินมาหาผม...เรื่องที่มันหวั่นไหว หรือว่า...เรื่องที่มัน...กำลังจะบอกเลิกผม...
“...ลุง...ฮึก...” มันเงยหน้าขึ้นมองผม “...เกลียด...ต้าแล้วรึเปล่า?”
ผมลูบหัวมัน “พี่ไม่เกลียดต้า...พี่รักต้า...แต่พี่โกรธ”
มันจับมือผมกุมหน้าอกมัน “...รักจริงๆนะ?”
“อืม...” ผมเอามืออีกข้างกุมทับมือมัน ได้ยินมันพูดเบาๆ
“ขอต้า...ไปนั่งด้วยได้มั้ย...” โซฟาที่มันนั่ง เป็นโซฟาตัวใหญ่ ส่วนที่ผมนั่งอยู่ เป็นแบบคนเดียวนั่ง ตั้งฉากกับโซฟาของมัน ผมดึงแขนมันให้ลุกขึ้นมาแล้วนั่งลงบนตักผม ซุกหน้าลงกับหน้าอก
ผมลูบหลังมัน มันยังสะอื้นอยู่หน่อยๆ แต่แขนมันที่โอบรอบตัวผมเอาไว้แน่นก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว...แม้จะยังกังวลอยู่ก็เถอะ...ว่ามัน...จะปล่อยสองแขนของมันออกไปเมื่อไหร่...
เวลาผ่านไป เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆไม่มีหยุด ขัดกับความปรารถนาของผม...ที่วิงวอนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ในวันที่เรา...ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข....
ไอ้เปี๊ยกกลืนสะอื้น พยายามพูดออกมา
“ตอนเย็นต้า...นอนรออยู่...หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้...” มันเว้นช่วงสูดน้ำมูก ผมก็เอาผ้าเช็ดจมูกแดงๆให้มัน “ตื่นขึ้นมาอีกที ห้องมืดไปแล้ว...ธ...เพื่อนต้านั่งมองอยู่ข้างเตียง” มันห้ามปากเอาไว้พลางเหลือบตามองผมอย่างกล้าๆกลัวๆ...มันกลัวว่าผมจะไม่พอใจที่เรียกชื่อนี้ออกมาอีก
“เล่าต่อสิ” ผมจูบหน้าผากมัน รับรู้ได้ว่าตัวมันผ่อนคลายลงกว่าเดิม
“มัน...ถามว่าคืนนั้นทำไมไม่มา...ต้าไม่เข้าใจ...พอถามมันมันก็ไม่ตอบ...” คืนนั้นคงเป็นคืนที่ผมลบแมสเสจเพื่อนมัน แสดงว่าไอ้เปี๊ยกยังไม่รู้เรื่องนี้
“มันบอกว่า...มันเจอตั๋วไปเที่ยวกับจดหมายในถังขยะ...มันเอามาอ่านเลยรู้ว่าต้า...รักมัน” หัวใจเหมือนมีอะไรมาแทงเลยครับ ตอนที่ได้ยินไอ้เปี๊ยกพูดว่า ‘รัก’ ผมพยายามข่มความรู้สึกเอาไว้ แล้วฟังมันต่อเงียบๆ
“มันบอกว่า...มัน...มันก็รักต้า...มันรักมาสี่ปีแล้ว แล้วมันก็เข้ามากอด ต้า...คิดอะไรไม่ออก...ต้า...” สิ่งที่ผมกลัวเกิดขึ้นแล้ว ไอ้เปี๊ยกรู้แล้วว่าเพื่อนมัน...ก็รักมัน
“แต่เพื่อนต้ามีแฟนอยู่แล้ว” ผมท้วง ไอ้เปี๊ยกยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม
“ไม่...ฮึก...ไม่มี...มัน...ไม่มีใครทั้งนั้น...มันประชด...มันบอกว่าคืนก่อนวาเลนไทน์...มัน...เราคุยโทรศัพท์กัน...มันพูดแหย่ต้าเล่น...แต่ต้าพูดเหมือนไม่สนใจมัน...มันเลยประชด...ตอนเช้ามันจะมาขอโทษ มันจะพาไปเที่ยว จะบอกรัก แต่มัน...หาต้าไม่เจอ โทรหาไม่ติด เพราะไม่ได้เอามือถือไป”
สรุปว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากความไม่เข้าใจกันเท่านั้นเอง ผมต้องขอบคุณเพื่อนมันใช่มั้ย ที่ทำให้ไอ้เปี๊ยกได้มาพบกับผม...ผมต้องขอบคุณใช่มั้ย...ถึงแม้สุดท้าย...มันจะมาพรากของที่ผมรักที่สุดคืนไป...ก็ต้อง...ขอบคุณมันใช่มั้ย?
...ตอนนี้ผมกลัวเหลือเกิน...
“ต้า...ต่อจากนี้...จะทำยังไง”
ไอ้เปี๊ยกส่ายหน้า เช็ดน้ำตากับเสื้อผมจนชุ่มไปหมด “...ไม่รู้...”
...กลัวเหลือเกิน...
“เสียใจที่มาคบกับพี่มั้ย?”
...ขอร้องล่ะ...ช่วยบอกว่า ‘ไม่’ ทีได้มั้ย...
ไอ้เปี๊ยกนิ่งไป มันสูดจมูกเสียงดัง
“เสียใจมั้ย?”
ท่าทางของมันตอนนี้เหมือนเด็กที่กำลังหลงทาง มันสับสน คิดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ไอ้เปี๊ยกเบิกตามองมือตัวเองที่กำเสื้อผมแน่น
“...ต้า...ไม่รู้...”
ได้แค่นี้ผมก็พอใจล่ะครับ ผมถอนหายใจออกมา จูบขมับมัน
“พี่ซื้อข้าวมาจากห้างด้วย กินซะ แล้วก็อาบน้ำนอนก่อนนะ” พอผมทำท่าจะลุกขึ้น มันก็กำเสื้อไม่ยอมปล่อย สุดท้ายเลยต้องอุ้มมันเป็นลูกลิงเข้าไปกินข้าวที่ครัว
ไอ้เปี๊ยกกินน้อยผิดปกติ แค่สามสี่คำมันก็บอกว่าอิ่ม ป่วยการจะเซ้าซี้ให้มันกินต่อ สุดท้ายเลยไล่มันไปอาบน้ำ
+++++++++++++++++++++++++++++++
พอผมอาบน้ำเสร็จเดินออกมา ไอ้เปี๊ยกก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว...มันคงจะเพลียมากครับ ผมให้มันกินยาแก้ไข้กันไว้ก่อนนอน ตอนนี้คงจะหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว
ผมแทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม ล้มลงนอนเคียงข้างมัน
“ลุง”
ไอ้เปี๊ยกตะแคงตัวกอดผมเอาไว้ มันยันตัวเองขึ้นมา แนบจูบลงกับปากผม ลิ้นอุ่นๆของมันไล้เลียริมฝีปากล่าง สอดเข้าไปในโพรงปากอย่างที่ผมเคยบังคับสอนมันแต่มันไม่เคยยอมเรียน มันเลื่อนตัวเองนอนทับผมเอาไว้ ผมก็โอบเอวมัน ลูบแผ่นหลังเล็กๆไปมา
“อืม...” มันครางในคอเบาๆก่อนจะถอนปากออกมา สายตาเราสบกัน มันมองหน้าผมอยู่นาน...แต่ผมอ่านแววตามันไม่ออก
มืออุ่นๆของมันไล้อยู่ที่หน้าอกผม แกะกระดุมให้อย่างงกๆเงิ่นๆ
มันแนบริมฝีปากลง จูบตรงหน้าอกด้านซ้าย ก่อนจะยันแขนกับพื้นเตียง เงยหน้าขึ้นมามองผม
“ต้า...รัก...พี่ธี” มันมองตรงเข้ามา สบตากับผม ย้ำคำแต่ละคำอย่างชัดเจน
คำพูดของมัน ราวกับอุ้งมือที่แสนอบอุ่น ค่อยๆกอบโกยหัวใจที่แตกละเอียดของผมเข้ามาต่อจนเป็นรูปเป็นร่างใหม่ ...
มันจูบผมอีกครั้ง เราจูบกัน...เนิ่นนาน...เป็นจูบที่นุ่มนวล อ่อนโยน ไม่มีความปรารถนาอื่นเจือปน
...มีแค่...รัก...
ผมรักมัน...รักมาก...
และมันก็บอกว่า...มัน...รักผม...มากกว่าที่มันรักเพื่อนมันรึเปล่า ผมไม่รู้...แต่...มันรักผม
ไอ้เปี๊ยกนอนเอาหัวซุกอกผม เรากอดกันแน่น ฝนหยุดตกหรือยังก็ไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้ในห้องเงียบ...สงบ...
ผมกระซิบกับหูมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ผมรักมัน...มันไม่ตอบ ผมไม่รู้ว่ามันหลับไปรึยัง แต่ที่รู้ๆคือ มันยังกอดผมอยู่
ชั่วระยะหนึ่งที่เหมือนมันจะงัวเงียขึ้นมา มันครางในลำคอ ผมบอกกับมัน
“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะ ไปเที่ยวไกลๆเลย”
ริมฝีปากมันคลี่ยิ้ม ตามันหลับพริ้ม ซุกหัวลงเหมือนเดิมแล้วตอบผมเบาๆว่า
“...อืม”
ต่อจากนี้จะผมกับมันจะเป็นยังไง เรื่องของเราจะเดินไปในทิศทางไหนผมไม่รู้...ผมรู้แต่ว่าวันนี้ มันยังอยู่กับผม
และผม....รักมันมากเหลือเกิน...
+++++++++++++++++++++++++++
TBC
ปล.ไว้ดึกๆจะมาตอบเม้นท์ค่ะ ทำเลสิกมาเมื่อวาน มองจอคอมแล้วพร่าไปหมด (ใส่แว่นกันแดดเล่นเน็ต อนาถเป็นบ้า)
-
^
^
^ฮ่าๆๆเสร็จเราโดนจิ้มจนได้ แต่คงแค่คันๆไม่เจ็บหรอกนะคะ จิ้มเพราะรัก อิอิ :กอด1:
แต่ตอนนี้เศร้าไปไหนเนี่ย รู้สึกว่าคำว่ารักที่บอกไปมันไม่มั่นคงยังไงไม่รู้หวั่นใจจริงๆเลย :เฮ้อ:
-
อร๊าก... ผิดคาดจริงๆ นึกว่าจะมีอะไรรุนแรงกว่านี้ซะแล้ว แต่แบบนี้ก็ดีครับ อ่านแล้วก็เบาใจ นอนหลับสบายๆได้แล้วสิผม แหะๆ
ตาต้าน่ารัก อิลุงก็น่ารัก ถึงแม้จะหึงโหดไปหน่อยก็เหอะ :-[
ปล.เพิ่งไปเม้นท์ที่ blog มาครับ ใช้มือถือเข้าบอร์ดมันช้าอะ เลย bookmark หน้า wap ของ blog ไว้อ่านในมือถือ o18
ปล2.เปิดคอมเพื่อเม้นท์เรื่องนี้โดยเฉพาะเลยนะครับเนี่ย แหะๆ
-
อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ค่อยยังชั่ว...รักกันๆๆๆ
ปล. คนแต่งพยายามมาก โหยย+1
-
โฮ้ยยยย ใจหายว้าบบบ ค่อยยังชั่วหน่อย :z2:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ต้อยน่ารักเกินไปแร้วววววววววว
:-[
-
ตาต้าน่าร้ากกกกกที่ซู้ดดดดดดดดด :sad4:
ที่ไม่ทิ้งลุงไปมีสามีใหม่
:เฮ้อ: ค่อยเบาใจหน่อย
โดยส่วนตัวเกลียดคนโลเลมากกกกกกกกกก
ไม่อยากให้ต้าโลเล
เพราะต้าตัดสินใจเลือกลุงไปแล้วนิ(ตอนตุ๊กตาอ่ะ)
ดีนะ ถ้าเรื่องยืดเยื้อไปกว่านี้
หัวใจผมต้องแหลกสลายตามลุงธีไปเป็นแน่
สำหรับไอ้ธี(เพื่อนต้า) สมน้ำหน้า อยากชักช้า ม ค ป ด :laugh:
-
โอยยยยยยยย
สบายใจไป 80%
แต่ทำไมแค่ 80 ฟร๊ะ
งงตัวเอง
กลัวใจต้าจริงๆ
-
ในเมื่อทั้งสองคนก้อรักต้า ในเมื่อต้าก้อรักทั้งสองคน
ไม่ต้องคิดมาก อยู่กับคนที่ต้าอยู่ด้วยในปัจจุบันนี่หละ
เหอๆๆๆ ไม่เข้าข้างพี่ธีเลยช้าน
สงสารเพื่อนธีนะ แต่เพื่อนธีอยากชักช้าเอง ตั้งสี่ปี :z3:
ถ้าที่ผ่านมาไม่มีพี่ธี ต้าก้อเศร้าอยู่คนเดียวเลย
:เฮ้อ: จาว่าไปก้อน่าสงสารทั้งสามคนหละนะ แต่ตอนนี้กลัว กลัวใจต้าที่สุดเลย คิดไรอยู่หนอ
บวก 1 ให้ลูกหมูจ้า
-
เง้อออออออออ
ค่อยยังชั่ว
แต่ก็ยังดูเหมือนตาต้าจะยังสับสนอยู่อ่ะ
:กอด1:ลูกหมู
-
อ่า อ่านทันแร้นนนนนนน
สงสารลุงอ่ะ :m15:
แต่น้องต้าก็น่าสงสาร
เฮ้ออออ แต่ยังไงต้าก็บอกแล้วนี่เนาะ ว่ารักลุงอ่ะ
แต่จะไม่หวั่นไหวใช่มั้ยยย ในเมื่อรู้แล้วว่าเพื่อนที่แอบรักมานาน
ก็รักต้าเหมือนกัน สมชื่อเรื่องจริงๆ ว่า "รักทำนายไม่ได้"
อย่าเศร้ามากน้า คนอ่านนน น้ำตาพาลจะไหลเอา :L2:
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
-
ทำไมเราถึงกลัวคำว่ารักของตาต้า :monkeysad:
เฮ้ออออออ
แต่ว่าๆ อยากถามว่า ต้อยมีแฟนรึยังคะ
ขอสมัครได้มั้ย :man1: ชอบบบ
:L2:
-
รักพี่ธีจริงรึเปล่าน้องต้า :impress2:
-
ตัดสินใจรักพี่ธีไปแล้ว หนักแน่นหน่อยนะจ๊ะน้องต้า
สมน้ำหน้าเพื่อนธีหน่อยเหอะ รักมาตั้ง 4 ปี แต่ไม่กล้าบอก มันโง่หรือบ้ากันแน่วะเนี่ย
:เฮ้อ:
-
กลัวต้าจะทำ พี่ธี เจ็บ
:เฮ้อ:
-
ทำเลสิคแล้ว ยังเข้ามาลงนิยายต่อให้
บวกหนึ่งให้ไปเลยค่า
-
พี่ธี.....สู้ ๆ อย่ายอมแพ้นะ
+ 1 ให้คนเขียนแสนขยันค่า :L2:
-
โอยยย กดดัน :sad4:
ขอให้ต้ารักพี่ธีจริงๆเถอะนะๆ :monkeysad:
-
อย่างน้อยก้อยังหวานนนบ้าง เครียดแรกๆ หวานปลายๆ
กิ้ววว ว ว
มิส ลูกหมูน้า :กอด1:
ว่าแต่คืนนี้มาต่ออีกป่าว
ขอให้ตาหายเร็วๆ
แล้วสายตาเท่าไหร่อ่ะถึงไปทำเลซิค
-
ตามมาเลิฟๆ ต้อยที่นี่ด้วย
อิอิ
:impress2:
-
รอออออ
ตอนต่อไปอ่า
-
หวังว่าไม่มีเปลี่ยนใจน่ะเพราะสงสารลุงอ่ะ
ปล.ทำเลสิกเดี่ยวนี้เท่าไหร่ ยังเจ็ดหมื่นอยู่มั้ย แต่ทำแล้วคุ้มน่ะอยู่ไปได้ 20-30 ปีเลย
-
อ๊ายๆๆๆๆ บอกรักแล้วววววววว :L1:
ขอให้รักกันนานๆนะ พี่ธีดูแลน้องต้าดีๆน้า
-
หวังว่าลุงจะแฮปปี้
ยังอดห่วงไม่ได้เลยยยยยยยยยยยย
กลัวต้าจะทำดีครั้งสุดท้ายยยยยยยยยยยยยยยย
อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกก
-
:o12: สงสารลุงอ่ะ
กลัวใจตาต้าจัง
+1ให้คุณลูกหมูด้วยค่า
-
ทำไมคำว่ารักของตาร์มันดูแบบ ... หึหึ
คงเพราะว่าตอนที่พี่ธีมถามว่าเสียใจมั้ยต้ามันไม่ตอบสินะ
ต้า ถ้าจะคบพี่ธีแล้วทิ้งไปก็อย่าเลย
แค่นี้ลุงแกก็น่าสงสารมากเกินพอแล้ว
บีบีคั้งหัวใจคนรักเซเมะอย่างเรา :monkeysad:
-
แวะมาตอบเม้นท์ตอนที่แล้ว +อัพคะแนนค่ะ ไม่ได้มาต่อแต่อย่างใด (ตอนต่อไปยังไม่ได้เริ่มเล้ยยยย :เฮ้อ:)
ก ข ค (กองขี้ควาย) โผล่
:laugh: โอ๊ย~ เรียกได้ถึงใจมากค่า!!
-เพิ่งมาอ่าน อ่านแบบรวดเดียว 12 ตอนเลย
-สารภาพเลยอะครับ ว่าอ่านตอนนี้แล้ว นอนหลับไม่สนิทเลยอะ เหมือนคิดมากยังไงไม่รู้ (เว่อร์ แต่ก็เรื่องจริง)
- ตาแฉะมั้ยคะนั่น :jul1:
- ใจเย็นๆนะคะ ตอนนี้คงหลับฝันดีได้แล้วล่ะมั้ง o18
กีสสสส อ่านตามทันแล้วววววว โฮกกกกกก
น้องต้าเปนเพื่อนกะมิกกี้ป่ะ สปีชี่ย์ใกล้เคียงกัน กร้ากกกก
555 พันธุ์เดียวกัน ร้ายๆต้องโดนหื่นๆปราบ! (ฝากบอกเฮียขอเยอะๆด้วยค่า :haun4:)
:กอด1: มิกกี้
พึ่งมานั่งอ่านเมื่อวานแล้วชอบขึ้นมาเลย
ไม่ค่อยได้เจอเรื่องที่เล่าผ่านฝ่ายเซเมะเท่าไหร่ ท่าทางลุงจะเป็นคนอ่อนไหวใช้ได้เลย
ดีใจที่ชอบค่ะ ^__^
ชอบเล่าเรื่องผ่านเมะ(เรื่องแรกที่เขียนผ่านเมะเลย) ตอนแรกว่าเขียนยาก แต่ไปๆมาๆสนุกดี ที่สำคัญ...ได้แกล้งเคะด้วย!! 555
อ่านจบทีเดียวแล้วก็นึกโทดตัวเอง........ทำไมตรูไม่มาอ่านหลังจากนี้ไปซักอาทิดนึงจะได้ไม่ต้องค้าง-*-
:jul3:
มาอ่านครั้งแรกชอบมากๆเล้ยย
เสียดายเมื่อวานไม่นั่งหน้าคอม อดเจาะไข่เลย :z13:
อ่านจบตอนนี้บอกได้แค่ว่า
.....................
เพลงตรงใจมั่กๆ o13 ขอบคุณค่ะ ^ ^
ปล. สำหรับเม้นท์ตอนล่าสุด ไว้ตอบรวมกับเรื่องคราวหน้านะคะ :pig4:
-
บอกรักลุงธี แต่ไหงอ่านแล้วหวั่นใจต้าจังเลย :เฮ้อ:
ไปทำเลสิคมาก็พักตาเยอะ ๆ นะคะ :L2:
-
โอ้ยย...น่าร้ากกกก......>____<
ต้าบอกรักเพราะฤทธิ์ยาแก้ไข้รึป่าวคะ....555+
อ่านแล้วก็เศร้า...โถ..เข้าใจไม่ตรงกันนี่เอง...แต่ลุงรักเด็กไปเต็มๆแล้วอะ...T^T
แต่เราว่าต้าจะเลือกใครก็ไม่ผิดอะคะ..เลือกเลยลูกก....^^
-
หวังว่าต้าคงไม่ได้พูดเพื่อเอาใจใช่ไหม
คำว่ารักน่ะ
เฮ้ออออออออออ
กลัวใจต้าจังเลยอ่ะ
:monkeysad:
-
อ๊ากก ต้าา สับสนอยู่แน่เลย
แต่บอกรักลุงธีแล้ว ต้องรักจริงๆน๊า
:sad11:
ส่วนธีี่ก็โดนต้อย :z6:
555+*
-
o13
-
เข้มแข็งไว้นะจ๊ะ น้องต้า
น้องลูกหมู ทำเลสิกเค้าให้พักสายตาเยอะๆน้า พักผ่อนสายตาเยอะๆนะจ๊ะ :L2:
-
+1 หั้ยคนแต่ง
แต่
แง้ๆๆๆๆ สงสารอีก ธี นึงเหมือนกันอ่า
ทำยังงัยดีๆๆๆ :sad4:
-
T^T
พี่ธี ของช้านนนนนนน
ฮึกกก ~
ได้อีกอ่ะ ......
รักได้อีก !!!!
ต้าจะไม่ปล่อยมือใช่มั๊ย ??
บอกว่ารักแล้วนะ
อย่าทิ้งพี่ธี นะ !!!
-
^
^
^ฮ่าๆๆเสร็จเราโดนจิ้มจนได้ แต่คงแค่คันๆไม่เจ็บหรอกนะคะ จิ้มเพราะรัก อิอิ :กอด1:
ไม่เจ็บหรอกค่ะ กอดกลับ :กอด1:
อร๊าก... ผิดคาดจริงๆ นึกว่าจะมีอะไรรุนแรงกว่านี้ซะแล้ว แต่แบบนี้ก็ดีครับ อ่านแล้วก็เบาใจ นอนหลับสบายๆได้แล้วสิผม แหะๆ
ปล.เพิ่งไปเม้นท์ที่ blog มาครับ ใช้มือถือเข้าบอร์ดมันช้าอะ เลย bookmark หน้า wap ของ blog ไว้อ่านในมือถือ o18
ปล2.เปิดคอมเพื่อเม้นท์เรื่องนี้โดยเฉพาะเลยนะครับเนี่ย แหะๆ
ขอบคุณค่ะ ซาบซึ้ง...ว่าแต่ คืนนี้...หลับฝันดีนะคะ :bye2:
แต่ว่าๆ อยากถามว่า ต้อยมีแฟนรึยังคะ
ขอสมัครได้มั้ย :man1: ชอบบบ
ไม่ได้ค่ะ คนนี้ลูกหมูจอง :z6:
อย่างน้อยก้อยังหวานนนบ้าง เครียดแรกๆ หวานปลายๆ
กิ้ววว ว ว
มิส ลูกหมูน้า :กอด1:
แล้วสายตาเท่าไหร่อ่ะถึงไปทำเลซิค
:กอด1:
ก็ประมาณ 750 อะค่ะ ตอนเด็กๆเล่นเกมมากไปหน่อย แหะๆ (ตั้งแต่เซก้าแซทเทิร์น แฟมิลี่ ซุปเปอร์+FX64 เพลย์... อ๊ะ! บอกอายุไปมั้ย )
ปล.ทำเลสิกเดี่ยวนี้เท่าไหร่ ยังเจ็ดหมื่นอยู่มั้ย แต่ทำแล้วคุ้มน่ะอยู่ไปได้ 20-30 ปีเลย
ประมาณสี่หมื่นห้าค่ะ แต่มีเส้นนิดหน่อยเลยลดได้เยอะ อิอิ
บอกรักลุงธี แต่ไหงอ่านแล้วหวั่นใจต้าจังเลย :เฮ้อ:
ไปทำเลสิคมาก็พักตาเยอะ ๆ นะคะ :L2:
ขอบคุณค่ะ :กอด1:
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์นะคะ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ตอบไม่ครบทุกคน :L2:
-
ตอนที่ 14
วันเสาร์ผมปลุกไอ้เปี๊ยกตั้งแต่เช้าตรู่ มันขยี้ตางัวเงียพูดไม่ค่อยรู้เรื่อง ตายังบวมแดงอย่างกับนกกระปูดอยู่เลยครับ
“ไปอาบน้ำไป เดี๋ยวพี่จัดเสื้อผ้าให้” ผมปัดผมหน้ายุ่งๆ ทัดหูให้มัน
“ไปไหน?” อ้าวไอ้นี่ เมื่อคืนยังตอบอืมๆอยู่เลย ตกลงตอนผมถามมันนี่มันตื่นอยู่รึเปล่าวะ
“ไปเที่ยว” ผมว่าพลางปลดกระดุมเสื้อนอนออกให้มันทีละเม็ด...หลับป๊อกไปอีกแล้วครับ ไอ้เด็กนี่นี่ระดับการตื่นง่ายของมันแปรผันตรงกับความเหนื่อยก่อนหลับจริงๆ
“ต้า...ตื่นๆๆ” เขกหัวมันอีกเล็กน้อยก็ยังไม่มีท่าจะตื่น พอถอดเสื้อนอนออกมาได้มันนั่งตัวสั่นนิดหน่อย แล้วก็ล้มตัวซุกลงไปในผ้าห่ม
ผมเลิกผ้าห่มออก “ไปอาบน้ำไป๊ เดี๋ยวออกสายรถจะติด”
ไอ้เปี๊ยกหลับตาคว้าผ้าห่มหมุบหมับ แต่ก็หาไม่เจอเพราะผมโยนไปไกลแล้ว มันเลยปรือตาขึ้นมานิดหน่อยแล้วคว้าเอวผมเอาไว้แทน
“อือ~หนาว ขอนอนต่ออีกหน่อย” มีการเอาแก้มมาถูไถด้วยครับ ระดับที่ผมยืนอยู่กับที่มันนั่งเอนๆตัว หน้ามันอยู่ตรงเป้าผมพอดี อย่างนี้จะทนไหวได้ยังไง
ผมปล่อยให้มันซุกๆอย่างไม่รู้ตัวไปพักหนึ่ง พอมันเริ่มนิ่งก็นั่งลงบนขอบเตียง ไล้ใบหูมันมันก็หันหน้าหนีงุดๆ “ต้า...” ผมกระซิบใส่หูมัน มันก็ครางในคอเบาๆ
กลิ่นหอมอ่อนๆกับแก้มนิ่มๆจูบยังไงก็ไม่เบื่อ แผ่นหลังเปล่าเปลือยของมันก็น่าลูบเล่นไม่ใช่น้อย ผมพรมจูบลงบนหน้าอกของมัน ไล้เลียยอดอกสีชมพูสวยจนไอ้เปี๊ยกบิดไปมา อีกมือก็เลื้อยลงต่ำมุดเข้าใต้ขอบยางยืดกางเกงนอน
ไอ้เปี๊ยกคงจะเริ่มตื่นเต็มตาแล้ว มันดิ้นขลุกขลักเหมือนปลาขาดน้ำ ตะโกนเสียงดัง “ตื่นแล้วๆๆๆ ลุ๊งง พอแล้ว จะไปอาบน้ำ!! อ๊า!”
ผมถอยออกมาเลียริมฝีปากแล้วก้มลงไปจัดการไอ้น้องชายที่ ‘ตื่นแล้ว’ ของมัน
“ลุง...อา...ฮ้า...พอแล...” ผมฟังเสียงมันอย่างเพลิน มือหนึ่งช่วยขยับขึ้นลง อีกมือก็ลูบแผ่นอกมัน ใช้เวลาไม่นานมันก็ปลดปล่อยออกมา
ไอ้เปี๊ยกหอบแฮ่กๆ ถลึงตามองผมอย่างเคืองๆ
“ไปอาบน้ำไ...อั้ก!!” ยังพูดไม่จบเลยครับ เข่าน้อยๆก็ประเคนลงหน้าท้องพอดิบพอดี เล่นซะไอ้ของผมที่ตื่นเต็มตาสลบเหมือดคาที่...ดีนะมันไม่เข่าต่ำกว่านี้ ไม่งั้นคงมีเฮ
เงยหน้าขึ้นมาอีกที ไอ้ตัวต้นเหตุก็หายเข้าห้องน้ำไปแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++
พอไอ้เปี๊ยกอาบน้ำเสร็จผมก็อัญเชิญมันขึ้นรถ ขับลิ่วๆออกจากกรุงเทพทันที ระหว่างทางก็แวะซื้ออาหารเช้าตามปั๊มน้ำมันกินกันไป พอถึงเที่ยงค่อยแวะกินมื้อใหญ่ทีเดียว
ร้านเสต็กชื่อดังถูกใจไอ้เปี๊ยกน่าดู มันสั่งกินทีสองจานแล้วยังมีไอติมแถมอีกหนึ่งถ้วย พอจะขึ้นรถต่อมันก็ยื้อแขนเสื้อผมเอาไว้ จะขึ้นรถชมฟาร์มให้ได้ ทนแรงอ้อนมันไม่ไหวก็เลยต้องยอมครับ เพราะยังไงที่พักที่ผมกะจะพามันไปก็อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ ไปถึงก็คงไม่ได้เที่ยวอะไรมาก
กว่าจะถึงที่พักก็เย็นพอดี จากที่นั่งรถชมวิวเล่นตอนเที่ยงทำให้เหงื่อชุ่มตัวไปหมด ถึงขึ้นรถแล้วจะแห้ง แต่ก็ยังรู้สึกเหนียวตัวอยู่ดี
“ต้า ไปอาบน้ำก่อนแล้วค่อยไปกินข้าว” ผมวางกระเป๋าลงบนเก้าอี้สาน เดินไปตรงระเบียงห้องเปิดหน้าต่างบานใหญ่ออก อากาศไม่ถือว่าเย็นมากเท่าไหร่ แต่ก็ไม่ร้อนครับ มีลมโชยอ่อนๆ ด้านนอกเป็นภูเขาปลุกดอกไม้ไว้เต็มดูแล้วสบายตาดี...ถือว่าโชคดีครับที่ช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูท่องเที่ยว ที่พักก็เลยไม่เต็ม มาแบบกะทันหันก็ยังได้บ้านทำเลดีอยู่
หันกลับไปมองไอ้เปี๊ยกนอนแผ่บนเตียงไปแล้ว...บ้านพักที่ได้เป็นแบบเตียงเดี่ยวสองเตียงครับ เพราะห้องเตียงคู่เต็ม สงสัยคืนนี้ผมจะต้องนอนทับมันทั้งคืนซะแล้ว
“ลุงไปอาบก่อน ขอไปเดินเล่นแป๊บนึง” มันว่าทั้งๆที่ยังนอนหลับตาอยู่...มันจะไปเดินเล่นในสวนหิมพานต์หรอวะ
“เรานั่นแหละ ไปอาบซะ ตัวเหนียวๆไปนอนบนเตียงได้ยังไง สกปรก” ผมว่ามันแต่มันไม่ฟังครับ มีการนอนกลิ้งเกลือกโชว์อีกต่างหาก
“ต้า...” ผมทำเสียงเครียดให้มันรู้ว่าจริงจัง มันลืมตาขึ้นมาข้างหนึ่งแล้วแลบลิ้น
“ไปก็ได้วะ” ได้ยินมันพูดเบาๆ ว่าแล้วก็ลุกขึ้นยืนถอดเสื้อแล้วเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้ผมมองตามแผ่นหลังขาวๆของมันน้ำลายไหลย้อย
ประตูห้องน้ำปิด...แล้วก็เปิดใหม่ มันโผล่หน้าออกมา “ลุง”
ผมที่นั่งหันหลังกำลังรื้อกระเป๋าเดินทางอยู่ ถามมันส่งๆโดยไม่ได้หันกลับไปมอง “ลืมอะไรหรือไง?”
“เปล่า...มีอ่างน้ำด้วย”
“เออ...อยากแช่ก็เชิญ แต่อย่านานนักล่ะ เดี๋ยวอดชิมไวน์” รีสอร์ทที่ผมมาพักมีช่วงให้ชิมไวน์ก่อนมื้อเย็นด้วยครับ
“อาบด้วยกันมั้ย?”
เสียงของมันทำให้ผมชะงักกึก หัวใจเต้นถี่รัว...แค่นึกถึงภาพผมกับมันกำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ในอ่างน้ำ...เห็นมันกำลังกดสะโพกลงมา ปากแดงๆเผยอน้อยๆกับไรผมที่เปียกน้ำแนบใบหน้า...
“ล้อเล่น” ตามด้วยเสียงหัวเราะฮ่าๆกับประตูปิดดังปัง...เท่านั้นก็ทำผมค้าง...ไอ้ตัวแสบ คืนนี้เอ็งโดนแน่
...
...
ผมเดินออกมาจากห้องอาบน้ำ คุ้ยกระเป๋าหาเสื้อบางๆใส่เตรียมไปกินข้าวเย็นก็เห็นไอ้เปี๊ยกกำลังยืนอยู่ที่ระเบียง ตอนนี้พระอาทิตย์เริ่มตกแล้วครับ ระเบียงบ้านหันไปทางทิศตะวันออกเลยเห็นแค่ท้องฟ้าเป็นริ้วสีม่วงแดงเท่านั้น
ผมกำลังจะเดินไปเรียกมัน ขาก็ชะงักอยู่กับที่เสียก่อน...ไอ้เปี๊ยกกำลัง...คุยโทรศัพท์
ประตูกระจกระเบียงที่ผมเปิดเมื่อกี้ปิดอยู่ เลยไม่ได้ยินว่ามันคุยอะไรกับใคร...
...มัน...ปิดประตูทำไม?...
ผมแกล้งทำเป็นไม่เห็น เดินไปเปิดทีวีนั่งดูแทน
ผ่านไปไม่นานมันก็เปิดประตูเข้ามาในห้อง มันชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นผมนั่งดูทีวีอยู่
“อาบเสร็จนานแล้วเหรอ?”
“อือ” ผมหันไปมองมันนิดหนึ่ง ตอบมันแค่นั้น มันก็ยืนนิ่งไม่ขยับ
ไม่มีเสียงมัน ไม่มีเสียงผม มีแค่เสียงผู้รายงานข่าวในทีวีสอดแทรกระหว่างเราสองคน
ผมหันกลับไปมองมัน “ต้า...”
“...” มันไม่ตอบแต่เดินเข้ามาซุกหัวลงกับต้นแขนผม ผมลูบหัวมันเบาๆ
“พี่ธี...จูบ...หน่อย” ผมก้มลงไปมองมัน มันไม่สบตาผมแต่ดวงตามันไหวระริก
...มันให้ผมจูบเพราะอะไร?...เป็นคำถามที่ผมอดคิดไม่ได้
ผมแนบริมฝีปากลงบนหน้าผากของมัน แล้วก็ลุกขึ้นจับมือมันจูงออกนอกห้อง “ไปกินข้าวเย็นกัน”
ระหว่างทางที่เราเดินไปห้องอาหาร ไม่มีเสียงคุยเกิดขึ้น ไอ้เปี๊ยกปล่อยให้ผมจูงมืออยู่อย่างนั้น เดินตามมาแต่โดยดี เมื่อใกล้ถึงที่หมาย เริ่มมีคนเดินไปมา ผมก็ปล่อยมือมัน และผม...ก็ไม่ได้มองหน้ามันตรงๆอีกเลย
ระหว่างมื้ออาหาร ผมสั่งไวน์ขวดใหญ่มานั่งดื่มด้วย แต่มีแค่ผมคนเดียวที่ดื่ม ไอ้เปี๊ยกไม่ยอมแตะ
“ลองดูสิ” ผมคะยั้นคะยอมัน “กินเป็นไม่ใช่เหรอ?”
ผมจำได้ วันแรกที่เจอกันมันบอกว่าเหล้าขม กินแล้วไม่อร่อย แต่จากที่ฟังไอ้ต้อยเล่ามา ตอนที่มันยังเรียนม.ปลาย มันก็ดื่มเป็นโอกาสบ้างเหมือนกัน เพียงแต่เมาง่าย...ก็เท่านั้น
“เป็น...แต่สัญญา...” ไอ้เปี๊ยกยั้งปากไว้แค่นั้นเหมือนเผลอพูดออกมา มันคว้าแก้วน้ำดื่มอึกหนึ่งแล้วตอบใหม่ “ก็...ไม่ชอบกิน มัน...ขม”
...สัญญา...
...กับใคร?...
ผมกระดกแก้วในมือรวดเดียวหมด ปล่อยให้ความร้อนแรงไหลผ่านคอลงไป พอหมดหนึ่งแก้วก็รินแก้วต่อไป กระดกหมดใหม่อีกครั้ง ทำอย่างนี้ต่อกันสามสี่ครั้งไอ้เปี๊ยกก็ยื่นมือมาจับมือผมเอาไว้
“พอแล้ว...”
“ห่วงเหรอ?” ผมยิ้มให้มันเล็กน้อย “พี่ไม่เมาง่ายๆหรอก ก็แค่ไวน์” ก็แค่มึนเล็กน้อยครับ ตอนนี้อยากได้เหล้าดีกรีแรงกว่านี้มากกว่า แต่ที่นี่คงไม่มีให้
“...แต่...” ไอ้เปี๊ยกอึกอัก จะพูดก็ไม่พูด ทำท่าอย่างกับกลัวว่าผมจะว่าอะไรมัน
ผมรินไวน์ลงในแก้วมันจนเต็มแล้วยื่นให้ “กินสิ...”
ไอ้เปี๊ยกมองหน้าผมพักใหญ่
“ไม่คิดจะกินเป็นเพื่อนพี่เลยเหรอ? สัญญากับใครไว้ล่ะ ถึงไม่ยอมทำตามที่พี่ขอน่ะ?” ท่ามกลางแสงไฟสลัวกับแสงเทียนสีส้มที่วางอยู่บนโต๊ะ ผมเห็นน้ำคลอหน่วยในตามัน แต่วินาทีนี้...ผมต้องการรู้จริงๆ ว่ามันจะเชื่อผม...หรือว่าเชื่อใครคนนั้นที่อยู่ในความทรงจำของมัน
ไอ้เปี๊ยกเม้มปากแน่น มันสบตาผมนิ่งแล้วหยิบแก้วขึ้น ดื่มทีเดียวหมด คิ้วของมันขมวดมุ่นยามที่ของเหลวสีเข้มผ่านคอมันไปเรื่อยๆ จนหมดแก้วมันก็ละปากออกแล้วไอต่อๆกันเสียงดัง
มันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมอีกครั้ง น้ำตาหยดหนึ่งไหลกลิ้งจากดวงตากลมโต ละไปตามพวงแก้ม ก่อนจะหยดหายไป
ผมไม่กล้ามองหน้ามันอีกต่อไป หันหน้าออกไปมองนอกห้องอาหาร ท้องฟ้ามืดสนิทมีเพียงไฟตามทางเป็นดวงๆเปิดไว้
ผมลุกขึ้นยืน “กลับบ้านกัน”
ขากลับ เราเดินกันเงียบๆเหมือนเดิม ผมเดินนำ มันเดินตาม...จะต่างกับขามาก็เพียงแต่...ผมไม่ได้จูงมือมัน...
พอเข้ามาถึงห้องพัก ไอ้เปี๊ยกก็นั่งนิ่งลงบนเตียง ผมเดินเข้านั่งข้างหลังมัน โอบบ่ามันเอาไว้
“ต้า...”
ตัวมันสั่นหน่อยๆ ได้ยินเสียงมันกลั้นสะอื้นเบาๆ
“พี่ธี...ต้า...ขอโทษ...”
ขอโทษอีกแล้ว...ผมเกลียดคำขอโทษของมัน...เพราะผมไม่รู้จริงๆว่ามันขอโทษเรื่องอะไร
“ต้า...รักพี่รึเปล่า?” ผมถามมัน มันพยักหน้า...รัก...จริงๆใช่มั้ย?
“รัก...ที่สุด...มั้ย” จบคำถามมันไม่ตอบแต่กลับยิ่งร้องไห้มากกว่าเดิม มันสะอื้นฮั่กจนตัวโยน
มันไม่ตอบ...แต่ผมก็พอจะรู้คำตอบแล้ว ผมกอดมันเอาไว้แน่น
“จะ...ยังอยู่กับพี่...ต่อไปมั้ย?” มันพยักหน้าทีหนึ่ง
...ต่อไปของมัน...นานแค่ไหน...พรุ่งนี้...มะรืนนี้...หรือทันทีที่มันเจอเพื่อนมันอีกครั้ง...
ผมจับหน้ามันให้หันกลับมา จูบซับน้ำตาให้มัน ไล้ไปตามตัวมัน เสื้อผ้าของเราหลุดออกไปทีละชิ้นอย่างอ้อยอิ่ง
ไอ้เปี๊ยกนอนคว่ำมือกอดหมอนไว้แน่น สะดุ้งทุกครั้งที่ผมประทับจูบลงไปบนแผ่นหลัง
เนื้อตัวมันแดงไปหมด ปฏิกิริยามันไม่เหมือนทุกครั้ง...อาจจะเป็นเพราะไวน์ที่มันกินเข้าไปก็ได้...หรือเพราะว่า...คนที่อยู่ในใจมัน...ไม่ใช่ผม...
ผมจับมันนอนหงาย ไล้เลียผิวกายจนเปียกชุ่ม สอดนิ้วกระตุ้นให้ต้องแอ่นหลังเกร็ง มันกอดคอผมเอาไว้แน่น
“ต้า...แยกขาออกกว้างๆ” ผมหอบเล็กน้อยยามที่สั่งมัน มันมองผมอย่างกล้าๆกลัวๆ
“แยกขาออก” ผมสั่งมันอีกครั้ง มันถึงค่อยยอมแยกออกเล็กน้อย ใบหน้ามันหันหนีไปด้านข้าง ตามันหลับปี๋
ผมกัดต้นคอมันจนเป็นรอยฟัน มันร้องออกมาแล้วก็กัดปากล่างพยายามกลั้นเสียงเอาไว้
การสอดใส่ค่อนข้างทุลักทุเลเพราะไอ้เปี๊ยกเอาแต่เกร็ง กว่าจะพยายามดันเข้าไปได้ก็เจ็บหนึบไปหมด ไอ้เปี๊ยกหน้าแดงจัด มันยกแขนขึ้นปิดหน้าตัวเอง กัดริมฝีปากไว้แน่นจนแดงไปหมด
ผมจับแขนทั้งสองข้างของมันกดกับพื้นเตียง เพื่อจะได้เห็นหน้ามันให้ชัด...มันก็ยัง...หลับตาอยู่ดี
“ต้า...ลืมตา...” ผมบอกมัน...ในเวลานี้ ผมอยากให้มันรู้ว่า...ผม...กำลังอยู่ในตัวมัน...ผม...เป็นคนที่อยู่กับมัน...
มันไม่ลืมตา กลับมีน้ำตาไหลรินออกมาแทน
ทุกอย่างปะเดประดังเข้ามา...ทั้งความมึนเมา ความขัดใจ น้อยใจ...และหึงหวง...ผมตะคอกใส่มัน “ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้!”
มันยิ่งสะอื้นมากกว่าเดิม แต่...ก็ยังไม่ยอมลืมตาอยู่ดี
ทำไมมันไม่ลืมตา...มันกำลังกลัวอะไร...มันกลัวความจริงที่มันกำลังอยู่กับผมหรือไง...
ผมกดร่างกายตัวเองเข้าไปจนสุดความยาว ดึงออกมาแล้วกระแทกกลับเข้าไปใหม่ ได้ยินเสียงกรีดร้องของมัน รับรู้ถึงแรงต่อต้านของสองแขน รับรู้ถึงแรงผลักใสของร่างกายท่อนล่าง แต่ผมก็ไม่ยอมเลิกรา
“ลืมตา!” ผมเฝ้าบอกกับมันซ้ำๆ เมื่อไม่ได้รับการตอบสนองก็กระแทกกระทั้นเข้าไปด้วยความโมโห แขนที่มันยกขึ้นมาดันหน้าอกผมไม่ได้รับการสนใจ ขาที่พยายามหุบเข้ามาถูกอุ้งมือของผมจับแยกออกกว้าง น้ำกามไหลรินตามเรียวขาพร้อมๆกับเลือดและน้ำตาที่หลั่งไม่ขาดสาย...แต่จนสุดท้าย...มัน...ก็ไม่ได้ลืมตาขึ้นมามองผมเลย...
เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ไอ้เปี๊ยกกรีดร้องเสียงดัง สะอื้นฮักตัวโยน แล้วก็หมดสติไป ผมถอนกายออกจากตัวมัน หาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้ ใส่เสื้อนอน ห่มผ้า แล้วก็เดินไปนอนอีกเตียงที่อยู่ข้างๆกัน...เตียงที่มีโต๊ะตัวเล็กๆขั้นกลาง เตียงที่ยังไม่ได้ใช้...เตียงที่ไร้ไออุ่น
ผมรักมัน...รักมาก...มันบอกว่ามันก็รักผม...
ผมเคยบอกมันว่าผมรอได้ แต่จริงๆมันไม่ใช่...ผมไม่อยากให้มันคิดถึงใคร ผมไม่อยากให้มันรักใครมากกว่าผม...ผมอยากให้มันมองผมคนเดียว
...ผมกลัว...
...กลัวว่ามันจะจากผมไป กลัวว่ามันจะรักใครมากกว่าผม กลัวว่ามันจะไม่มองผมอีกต่อไป...
...และกลัวว่า...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง...ผมคงจะทำร้ายมัน...เหมือนอย่างในคืนนี้แน่นอน
++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ปล.หวังว่าตอนนี้อ่านแล้วจะยังไม่เกลียดลุงธีนะคะ ลูกหมูสร้างลุงธีขึ้นมาให้เป็นคนธรรมดา ไม่ใช่พระอิฐพระปูน ย่อมมีเวลาเสียจริตบ้าง...อย่าเพิ่งเกลียดลุงนะ :monkeysad:
-
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
ไม่เกลียดลุงหรอกลูกหมู
สงสารลุงอ่ะ ฮืออ เข้าใจความรู้สึกของลุงนะ
สงสารตาต้าด้วย คงจะสับสน
ต้า รีบชัดเจนเร็วๆนะ แบบนี้มีแต่เจ็บอ่ะ
:o12: :o12:
-
ลุงธีกลัวจะเสียต้าไป กลัวไปก็คงจะไม่มีประโยชน์ ถ้าต้าอยากจะไป ลุงธีก็คงห้ามไม่ได้หรอก
ของพรรค์นี้อยู่ที่ใจของต้าเพียงคนเดียวว่ารักใครมากกว่ากัน และต้องการไปอยู่กับใคร
อยู่กับเพื่อนธีมาสี่ปี แต่กะลุงธีอยู่ด้วยกันแค่อาทิตย์เดียว :เฮ้อ:
แต่ถึงไงก็เชียร์ลุงธีนะ พยายามเข้า สู้ๆ
-
ไม่ต้องกลัวนะคนแต่ง
ไม่เกลียดลุงธีหรอก
เป็นแบบนี้ใครก็ต้องกลัวทั้งนั้นแหละจริงป่ะล่ะ
เป็นใครก็ไม่อยากเสียคนที่เรารักไปหรอก
ยิ่งคู่แข่งนี่น่ากลัวมากมาย
โอ่ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อ่านแล้วอยากจะบ้าตาย
ตกลงต้าจะเอาไงเนี่ย :serius2:
-
ถ้าต้าไม่ชัดเจนแบบนี้ก็เจ็บตัวเจ็บใจไปตลอด
ยังทำร้ายลุงและธีด้วย
น่าสงสารต้าจัง
-
เข้าใจต้าอยู่นะ
แต่สงสารลุงธีมากๆเลย
เป็นผมผมก็โกรธ
เป็นผมผมก็กลัว
ไม่มีความมั่นใจอะไร
ทำอะไรไม่ได้
นอกจากรอการตัดสินใจของต้าอย่างเดียว
รอคำพิพากษาจากต้า :m17:
-
ต้าเป็นอะไรไปอะ มีอะไรในใจอยู่รึเปล่า ทำแบบนี้ อิลุงคงรู้สึกเจ็บมากแน่ๆ เหมือนได้มาแค่ตัว แต่ไม่ได้ใจมาด้วย มันเจ็บปวดมากๆเลยนะ
ปล.สงสัยจะนอนหลับไม่สนิทอีกแล้วอะครับ บีบหัวใจอีกแล้ว สงสารหัวใจอิลุงอ่ะ สงสารตัวต้าด้วย อยากให้ชัดเจนในความรู้สึกซักที :m15:
-
สงสารทั้งคู่เลย ถ้าเป็นงี้ สู้ปล่อยน้องต้าไปไม่ดีเหรอคะลุงธี เป็นอย่างงี้ ก็ทรมานกันทั้งสองฝ่ายเปล่า ๆ
-
สงสารทั้งสองคนเลย :sad4:
-
สงสารลุงธีนะ ไม่เกลียดเลย
เป็นใครก้อต้องเครียดยังงี้
ต้าไม่ชัดเจนเสียเลย
รู้ว่าเลือกยาก แต่ยังไงก้อต้องเลือก :เฮ้อ:
เชียร์ลุงธีอ้ะ
บวก 1 ใ้ห้ลูกหมูจ้า :L2:
-
ไม่เกลียดใครนะ
แต่สงสารทั้งคู่อะ
-
สงสารลุงธี จังเลยอ่ะ :o12:
-
แอะ :o12: เค้าฉงฉานทุกคนเรยอ่ะ
ทำไม เป็นอย่างนี้ :z3:
รักสามเศร้า :sad4:
-
อย่าบอกอะไรฉันเลย อย่าเอ่ยความจริงให้รู้เลย
เก็บคำร่ำลาที่มีไว้ก่อน
ถ้าหากเธอจะทิ้งกัน อย่าบอกความจริงให้ฉันฟัง
ช่วยทำว่ายังรักกัน ให้เหมือนที่แล้วมา
ช่วยรอเวลา ให้ใจเเข็งแรงกว่านี้หน่อย
แล้วค่อยๆ ปล่อย ให้มันตายช้าช้า
จะขอได้ไหม ขอความเห็นใจคนที่ไร้ค่า
เก็บช่วงเวลา ที่ได้มีเธออย่างนี้
ความอ่อนแอที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป
ไม่ขออะไรอีกเลย
อย่าเปลี่ยนเป็นคนละคน อย่าเปลี่ยนไปจนฉันรู้ตัว
อย่าทำร้ายคนขี้กลัว ได้โปรดเห็นใจ
ไม่ต้องทำดีมากมาย ไม่ต้องทำดีกว่าที่เคย
แค่ทำเหมือนเรารักกัน แค่นั้นก็พอใจ
เข้ามาอิดิท .... น้ำตาแทบร่วง กับตอนนี้ และเพลงนี้
-
สงสารลุงธี อ่ะ
ถ้าต้าไม่มั่นใจก็ อย่า ให้ สัญญา
คนที่ยึดมั่นในสัญญสนั้นเจ็ยนะ
แง้ๆๆๆๆ
เค้าอยากอ่านตอนหวานๆๆ อ่า
-
อ่านแล้วก็ไม่ได้เกลียดลุงธีอ่ะนะ....ติดจะสงสารซะด้วย
รักเค้าไปหมดใจ....แต่ที่ได้กลับมาคือความไม่แน่ใจ
คำว่ารักของน้องต้าคืออะไร...แล้วรักลุงธีแค่ไหนกันนะ :เฮ้อ:
แต่งัยเค้าก็สงสารน้องต้าด้วยเหมือนกันอ่ะ....จะให้ลืมเพื่อนธีง่ายก็คงทำมะได้อ่ะนะ
-
โธ่....................ลุง :sad4:
-
:m15: :m15: :m15:
ต้าาา ทำไม อ่ะ
ลุงธีก็เสียใจเป็นเหมือนกันน๊าา
:o12: :o12: :o12: :o12:
ลืมธีได้แล้ววว
:sad4:
-
ฮึกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะร้องไห้แล้ว ฮือออ เข้าใจอารมณ์ลุงธีเลย
เจ็บ!!!!
ไม่เคยเกลียดลุงธีเลยค่ะคุณลูกหมู
แต่ถ้าตาต้ายังไม่ชัดเจนอย่างนี้ต่อไป
เราจะโกรธตาต้าแล้วนะ :z3:
แค่อยากรู้ว่า เวลาอยู่ด้วยกัน ตอนไหนที่ตาต้ามองลุงธีเป็นตัวลุงธีเองบ้าง
ไม่ใช่มามัวแต่มองเห็นอีกคน ผ่านลุงธี :m15:
เราอินมากเลย โฮกกกกกกกกกกกกกก
-
ไม่เคยเกลียดลุงธีเลย
.
.
แต่ตอนนี้ชักเกลียดต้าล่ะ :m31:
-
:sad4:
ทำไมยิ่งอ่านยิ่งเศร้า โฮฮฮฮ
หวังว่าจะไม่เศร้ากว่านี้แระน้า
แงๆ
:monkeysad:
-
+ 1 ก่อนเลย
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้
น่าร้ากกกกกกกกก :-[ หื่น :z1: แต่ก้อแอบเศร้า :sad11:
ชอบลุงทีจังเลยยยยยยยย
เอาใจช่วยลุงทีอยู่นะ ให้เอาชนะใจต้า(ทั้งใจ)ได้ไวๆ
มาต่อไวๆนะคะ
เป็นกำลังใจให้ :L2:
-
อ่าาาาาาา พี่ธี ทำไปเพราะฤทธิ์แอลหรือเปล่าอะ ปกติพี่ธีจะนิ่งกว่านี้นะ
หรือว่าจะเสียใจมากๆ จนควบคุมตัวเองไม่ได้อ่ะ
ไม่รู้จะสงสารใครดี เพราะจะให้ต้ามาเปลี่ยนมารักพี่ธีง่ายๆก็คงแปลกไปหน่อย
-
เข้าใจว่าต้ากำลัง สับสน
แค่ "ธี" คนเดียวลุงก้อ ช้ำแว้ววว
อย่ามาอีกคนก้อพอนะคะ ลูกหมู
จุ๊บๆ มิส :กอด1:
-
สองคนเลยเดมะ
-
ลุงธี เสียจริต แต่
คนอ่านเศร้าม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อยากจะกรีดร้องงงงงงงงเลียนแบบต้า
แอร๊ยยยยยยยยยย แซ่ดดดดดดดด
-
ต้ายังสับสนอยู่มากเลยนะ
ใจจริงอยากให้ลุงธีปล่อยต้าอยู่คนเดียวสักพักก่อน
เผื่อต้าจะคิดได้มั่ง ว่าขาดใครไม่ได้
เราไม่เกลียดลุงธีเลย ..เป็นเรา...เราก็กลัว
-
อ่านตอนนี้แล้วก็ :sad4:
สงสารลุงจัง
ต้าก็รีบๆทำไรให้ชัดเจนซะที
:เฮ้อ:
-
ไม่โกรธลุงธีนะ
แต่ลุงใจร้ายเกินไปหรือเปล่า
ทำกับตาร์แบบนี้ กลัวจะหนีไปหาเพื่อน
ลุงจะแย่นะคะ
-
ใช้คำว่า "เสียจริต" เลยอ่ะ มันใกล้กับ "เสียสติ" เลยอ่ะ :laugh:
จริงๆลุงธี(เห็นเค้าเรียกเลยเรียกมั่ง) คงยอมเสียจริต แต่ดีกว่าเสียน้องต้าไปเนอะๆๆๆๆ
-
. .. . เพิ่งมาอ่านค่ะ โดยการแนะนำของพี่สุดสวยคนนึง เอื้อกกก ก ก ก ก ก ก เศร้าเลยอ่ะ สงสารพี่ธีอ่ะ . .. .
. ..จะไงดีหน้อ รักใครกันแน่ ยิ่งยื้อก็ยิ่งเจ็บพี่ธีเลิกเหอะ :เฮ้อ: . . . ..
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ค่ะ อ่านรวดเดียวจบเลย เนื้อเรื่องน่าติดตามดีค่ะ
ต้า ดูน่าสงสารนะ รักเพื่อนโดยที่ไม่รู้เลยว่าเพื่อนก็รักตอบ ... อย่างงี้เราว่าคงไม่ใช่เนื้อคู่กันแล้วค่ะ
ตอนต้ามาเจอพี่ธี เราว่าเป็นเรื่องยากมากเลยที่จะทำใจรับ เพราะดันชื่อเหมือนกับธีเพื่อนคนที่ตัวเองรักด้วย
ดูก็รู้ว่าพี่ธีรักต้ามากๆ ในขณะที่ต้าคงต้องเริ่มถามใจตัวเองแล้วว่า จะทำยังไงกับ 2 ธีนี้ รักใครกันแน่ ?
ไอครั้นจะเก็บเธอไว้ทั้ง 2 คนคงทำไม่ได้ ต้องเลือกตั้งแต่เนิ่นๆ เพราะถ้าปล่อยไปนานๆ ต่างคนก็ต่างถลำลึกยิ่งเจ็บป่าวๆ
ถ้าต้าไม่รักพี่ธี ก็อยากให้ต้าบอกออกไปเลยด้วย ... บอกจริงๆ เรากลัวใจต้ามาก คิดว่าต้าตัดธีเพื่อนตัวเองไม่ขาดแน่ๆ
เพราะแอบรักเค้ามาหลายปีมาก แต่ถ้าต้าตัดสินใจเลือกธี บอกได้คำเดียวว่า ต้าจะเสียใจมากนะ ... งานนี้เชียร์พี่ธีสุดๆ
-
ใครเกลยีดลุงธี ?
เหอะ!!!~
ไม่มีอ่ะ ....
แต่ยิ่งอ่าน ยิ่งไม่ชอบด้า T^T
ลุงธีของช้านนนนน
แต่ถ้าลุงธี ใจร้ายแบบ นี้
ก็ไม่ดีนะ T^T
อ่อยยยย
ทำใจไม่ถูก .... ต่อเลย ดีที่สุด!!!
-
เห้อ รันทดอ่ะ
จะเอาไงล่ะทีนี้
กลัวแทนเลย
-
มาร้องเพลง
รออออออออออออออออออออออออออ
มาเต้นด้วย :z2:
ยังรออยู่นะจ๊ะคนแต่ง
ขอ :กอด1: ทีนะ อิอิ
-
สงสารลุง
รีบๆมาต่อนะคับ
-
ตอนที่ 15
แสงสว่างที่แยงตาปลุกผมขึ้นจากการนอนหลับ ป่ายแขนไปข้างตัวอย่างเคยชินกลับพบแค่ขอบเตียง เมื่อลืมตาขึ้นมาถึงได้นึกได้
...เมื่อคืน ผมไม่ได้นอนกับไอ้เปี๊ยก...
น่าขำชะมัด เจอมันแค่สองอาทิตย์ นอนเตียงเดียวกันแค่สองอาทิตย์ก็ติดเป็นนิสัยที่เคยชินซะแล้ว ว่าข้างตัวจะต้องมีมันอยู่เสมอ
ผมยกแขนขึ้นส่องกับแสงสว่างภายนอกห้อง รู้สึกเจ็บแปลบที่ต้นแขนเล็กน้อย เมื่อมองดูชัดๆก็เห็นเป็นรอยถลอกสีแดงลากยาวสามรอย
...รอยเล็บของไอ้เปี๊ยก...
เมื่อคืนผม...ข่มขืนมัน...ผมใช้มือคู่นี้ทำร้ายมัน...
สองมือกำแน่น ผมลดแขนลงปิดใบหน้าตัวเอง...ใบหน้าที่มีน้ำตาเอ่อนอง...
มันจะผิดหวังในตัวผมรึเปล่า มันจะมองผมยังไง ระหว่างเรา...มันจะเปลี่ยนไปจากเดิมขนาดไหนกัน
ผมปาดน้ำตาทิ้ง ลุกขึ้นนั่ง มองไปทางเตียงข้างๆที่ไอ้เปี๊ยกนอน...แต่บนเตียงว่างเปล่า...
ชั่ววินาทีที่ไม่เห็นมัน...ผม...คิดว่ามัน...ไปจากผมแล้ว ผมกวาดตามองไปรอบห้อง กระเป๋ามันยังวางอยู่ที่เดิม แต่เสื้อผ้าที่ถอดทิ้งไว้เมื่อคืนหายไป
ผมลุกขึ้นยืน หันหน้าหนีจากรอยเลือดเป็นวงบนผ้าปูที่นอนสีขาวยับยู่ยี่ เดินไปที่ห้องน้ำก็ไม่เจอมัน ที่ระเบียงก็ไร้วี่แวว
...หรือมันจะจากผมไปแล้วจริงๆ...
ผมลนลาน ผมหวาดกลัว ใจเหมือนจะขาดให้ได้ คว้าเสื้อใส่ สองเท้ากระโจนออกจากบ้านพัก วิ่งไปตามทางเดินเพื่อหาตัวมัน
ผมวิ่ง วิ่ง แล้วก็วิ่ง ที่ทางเดินมีเพียงคนสวนที่คอยกวาดใบไม้ตามพื้น ห้องอาหารไม่มีมันอยู่ ผมวิ่งไปจนถึงจุดชมวิว ที่ตรงนั้นเป็นพื้นไม้ที่ปลูกสร้างขึ้นหยาบๆ ยื่นออกไปไกลพอสมควร ด้านล่างเป็นทางลาดชันของภูเขาสองลูกที่มาบรรจบกัน
ที่ตรงนั้น...มีไอ้เปี๊ยกนั่งอยู่...
มันนั่งอยู่บนราวไม้ ทั้งๆที่ที่นั่งก็มีให้ดันไม่นั่ง มันหันหน้าออกไปข้างนอก ขาห้อยลงสู่พื้นเบื้องล่าง แสงแดดส่องมาจากด้านหน้า ทำให้เห็นหลังมันเป็นเพียงเงาสีดำ
ผมเดินเข้าไปวางเข่าบนที่นั่ง เอื้อมตัวกอดมันเอาไว้ “นึกว่า...หายไปซะแล้ว”
ผมคิดอย่างนั้นจริงๆนะ ถึงมันจะเป็นไปไม่ได้ก็เถอะ แต่แวบแรกที่เห็นแผ่นหลังของมัน ทำให้นึกถึงคืนวันที่มันไกวชิงช้าออกห่างจากตัวผมไปเรื่อยๆ คิดถึงวินาทีที่มัน...กระโดดออกจากชิงช้า จากผมไปไกล
ไอ้เปี๊ยกสะท้านน้อยๆ แต่ก็ยังไม่ยอมหันมา
ผมจูบซอกคอมัน มันก็เอียงคอให้จูบแต่โดยดี เนื้อขาวเนียนยังมีรอยฟันแดงเป็นจ้ำที่ผมทำเมื่อคืนอยู่เลย ความขาดสติของผมทำร้ายมันไปมากทีเดียว “ทำไมมานั่งคนเดียวอย่างนี้ล่ะ...ปลุกกันก็ได้นี่นา”
ไม่มีเสียงตอบ...
ผมรู้ว่าผมทำผิด และมันก็กำลังโกรธ ผมกระชับอ้อมกอดแล้วซุกจมูกเข้ากับลาดไหล่ของมัน “ต้า...พี่...ขอโทษ”
มันไหวตัวเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำขอโทษของผม อุ้งมือนุ่มของมันวางทับลงบนมือของผม “ลุงไม่ผิดหรอก เป็นผมผมจะทำให้แรงกว่านี้อีก...ก็มันระแวงนี่นา”
ผมกัดฟันกรอดเมื่อรู้สึกถึงหยดน้ำอุ่นร้อนที่หยดลงบนหลังมือ “อย่า...พูดอย่างนี้...พี่ขอโทษ...ขอโทษจริงๆ”
“ลุง” มันแกะมือผมออก พยายามลุกขึ้นยืน ตอนแรกผมคิดว่ามันคงจะข้ามขากลับมานั่งบนเก้าอี้ดีๆ แต่กลับกลายเป็นว่ามันปีนขึ้นไปยืนบนราวไม้แทน
ราวไม้สร้างอย่างลวกๆ ไม่ได้แข็งแรงมากมาย อีกทั้งขนาดหน้ากว้างยังแค่พอให้เดินต่อขาได้เท่านั้น ตัวมันโงนเงนไม่มั่นคง ผมได้แต่จับมือมันเอาไว้
“ต้า...ลงมา เดี๋ยวตก”
มันไม่ยอมลง กลับดึงมือออกจากมือผมแล้วจับให้มือผมอยู่ที่เอวมันแทน แขนสองข้างมันกางออกข้างลำตัวเหมือนจะพยายามทรงตัว ตามันมองลงมาสบกับผม “ลุง...จับผมไว้แน่นๆนะ”
“อย่าเล่นอย่างนี้ มันอันตราย” วินาทีที่เห็นดวงตาดำลึกล้ำรื้นน้ำของมัน ผมกลัวใจมันจริงๆว่ามันคิดจะทำอะไรบ้าๆรึเปล่า
พอมันเริ่มทรงตัวได้ ยืนได้อย่างมั่นคงแล้ว มันก็แหงนหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ตาหยี “ปล่อยผมได้แล้ว”
ผมไม่ปล่อยมัน ถ้ามันตกลงไปจะทำยังไงล่ะ ยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยหรอก
มันย้ำอีกที “ปล่อยผมก่อนน่า ไม่โดดลงไปหรอก”
ผมละมือออกอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาจ้องร่างมันเขม็ง ประสาทตื่นตัวเต็มที่ พร้อมจะกระโจนเข้าไปกอดมันถ้าเกิดอะไรขึ้น
ไอ้เปี๊ยกเหม่อมองท้องฟ้า
“ยืนอย่างนี้...เหมือนกำลังบินอยู่เลยนะลุง...” มันว่าอย่างนั้น “ไม่ต้องมีใครให้จับ ไม่ต้องมีใครมาจับ อยู่ได้ด้วยตัวของตัวเอง”
ลมพัดแรงจนผมปรกหน้ามัน เสื้อมันปลิวสะบัด ผมกำลังกลัวสิ่งที่มันพูด...อย่าพูดอีกเลย...
“นึกอยากทำอะไรก็ทำ ไม่ต้องสนใจอะไร ไม่ต้องแคร์ใคร” มันเริ่มเดินต่อเท้าไปข้างหน้าเรื่อยๆ
“อ๊ะ! ลุงไปยืนตรงนั้นหน่อย” มันเชิดคางพยักเพยิดให้ผมเดินไปยืนอยู่ด้านหน้ามัน...ที่สุดทางของราวไม้
“จำได้รึเปล่า คืนนั้นที่ผมเดินบนราวอย่างนี้น่ะ ให้ลุงไปยืนตรงปลายทางเหมือนกัน” ทำไมจะจำไม่ได้ ทุกความทรงจำที่เกี่ยวกับมัน...ผมไม่เคยลืม
“ผมเดินไปไม่ถึง...ตกลงมาซะก่อน” ตอนนั้นพอมันตกลงมาก็ร้องแทบเป็นแทบตาย...
ไอ้เปี๊ยกเดินมาเรื่อยๆ...ช้าๆ....ไม่มั่นคง แต่ก็ยังพยายาม
สุดปลายทาง ตัวมันไหวเอนเล็กน้อย...แต่มันก็มาจนถึง มันตะโกนเสียงดัง “ลุง! รับดีๆนะ!!”
จากนั้นมันก็กระโดดออกจากราวไม้ ลงมาในอ้อมกอดของผม ผมเรียกมันว่าเปี๊ยก ผมว่าตัวมันเปี๊ยก แต่มันไม่ได้เปี๊ยกอย่างในความคิดผมซะเมื่อไหร่ ตัวมันก็ใหญ่พอสมควร แค่เล็กกว่าผมเท่านั้นเอง เมื่อมันโถมน้ำหนักลงมาทั้งตัวอย่างนี้ ร่างของเราสองคนก็ล้มลงไปกองกับพื้นอย่างแรง
“อูย” ผมร้องพลางเอามือลูบหัวตัวเอง เมื่อกี้กระแทกซะแรงเลยครับ อีกมือก็ยังประคองอยู่ที่เอวไอ้เปี๊ยก ได้ยินมันร้องอูยอยู่เหมือนกัน ลืมตาขึ้นมาเห็นคิ้วมันขมวดมุ่น
“เจ็บ...” มันลูบก้น น้ำตาเล็ดป้อยๆ ...ก็แผลที่ผมทำมันไว้เมื่อคืนแหละครับ
“พี่...ขอโทษ” ผมจูบแก้มมัน มันก็ซุกหน้าเข้ากับซอกคอผม เรานอนกอดกันอย่างนั้นโดยไม่สนใจแสงแดดที่ไล้เลีย ไม่สนอากาศที่เริ่มอบอ้าวขึ้นเรื่อยๆ และไม่สนใจว่าจะมีใครมาเห็นรึเปล่า
“เมื่อกี้น่ะ ผมว่ายืนข้างบนคนเดียวมันก็สบายดีนะ” มันเงยหน้าขึ้นมาสบตาผม “แต่ยังไงผมชอบอย่างนี้มากกว่า...”
ความหมายของมันก็คือ มันชอบให้มีใครสักคนอยู่ข้างกายมัน...แล้วคนคนนั้นจำเป็นต้องเป็นผมรึเปล่า?
ผมนอนหงายมองหน้ามัน เก็บทุกรายละเอียดของมันเอาไว้ในใจ เก็บไว้อย่างไม่มีวันจะลืมเลือน
ตัวของมันไหวขึ้นลงตามการหายใจของหน้าอกผม “ลุง...รักผมรึเปล่า...”
ผมพยักหน้า มันหัวเราะน้อยๆ “ผมก็รักลุง...ผม...รักพี่ธี...” มันโน้มหน้าลงจูบจมูกผม...คำรักของมัน...เพื่ออะไร ในเมื่อมันยังตัดสินใจไม่ได้ มันจะบอกรักผมทำไม...มันยังรักอีกคนอยู่ แล้วมีค่าอะไร...
“ลุงเสียใจที่มาคบกับผมรึเปล่า...” ผมส่ายหน้า...ผมไม่เคยเสียใจที่ได้รักมัน...ถึงแม้ความรักนี้จะไม่ยาวนานก็เถอะ
“ผมดีใจที่ได้เจอลุงนะ ไม่เสียใจที่ได้คบลุงด้วย” ...มันพูดจริงหรือว่าต้องการจะยึดเหนี่ยวผมไว้เพื่อเป็นตัวแทนอีกคนกันล่ะ...
“ลุง...รักผมที่สุดรึเปล่า” ...ผมพยักหน้าอีกครั้ง โอบกอดเอวมันให้ตัวเราแนบชิดมากกว่าเดิม มันสบตาผมแล้วยิ้ม
“ผม...ยังไม่ได้รักลุงมากที่สุด...แต่ผมเลือกที่จะอยู่กับลุง ผมเลือกแล้วและจะไม่เปลี่ยน...และผมเชื่อว่าสักวันจะรักลุงที่สุดได้” ...สักวันของมันคือเมื่อไหร่...เราจะไปถึงจุดนั้นกันรึเปล่า...มัน...จะลืมเพื่อนมันที่มันรักมาสามปีได้เหรอ?...
“ลุง...มองตาผมสิ...” ผมเพิ่งรู้ตัว ว่าผมเบนสายตาหนีออกจากมันไป...ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เมื่อผมกลับมามองมัน ก็พบว่าน้ำตากำลังไหลรินออกจากดวงตาคู่สวยของมัน
“รู้รึเปล่า...ทำไมเมื่อคืนผมไม่ลืมตา” มันพูดทั้งน้ำตา ไม่มีแรงสะอื้น ไม่มีแม้แต่เสียงสั่นๆ มันปล่อยให้น้ำตาไหลโดยไม่ได้กลั้นเอาไว้ เหมือนกับต้องการจะให้ชำระล้างอะไรสักอย่างในใจมัน
...ทำไมไม่ลืมตา...จะให้ผมตอบมันจริงๆเหรอ...ว่ามันกำลังใช้ผมเป็นตัวแทนเพื่อนมันน่ะ...จะให้ผมพูดออกไปจริงๆเหรอ...
มันสบตากับผมอยู่พักใหญ่ สุดท้ายมันยกฝ่ามือขึ้นมาปิดตาผมเอาไว้...ภาพข้างหน้าดำมืด ได้ยินแค่เสียงมันพูดอยู่
“ลุงรู้รึเปล่า...ว่าตั้งแต่คืนนั้น...ตั้งแต่คืนที่ผมบอกรักลุงครั้งแรก...ลุงมองผมด้วยสายตายังไง...ตอนที่ลุงกำลังกอดผม...ลุงทำหน้ายังไง”
...ผมมองมันยังไง...
“สายตาลุงมีแต่ความหวาดระแวง...ลุงบังคับให้ผมมองสายตานั้น...ลุงกำลังจะฆ่าผมทั้งเป็น”
...หวาดระแวงอย่างนั้นเหรอ?...
“ผมขอถามคำถามสุดท้ายนะ...ทบทวนดีๆก่อนตอบล่ะ” มันเปิดตาผมออกมา ภาพข้างหน้าพร่ามัวไปหมด...ผม...กำลังร้องไห้...
“ที่ผมพูดมาทั้งหมด...ทุกอย่างที่เคยบอกกับพี่ธี...พี่...เชื่อบ้างรึเปล่า?”
ผมคิดทบทวน ดวงตาเราสบกันอยู่นาน...ไม่มีคำตอบจากผม ราวกับเส้นเสียงเป็นอัมพาต...ผมตอบมันออกมาไม่ได้ว่า...ผม...ไม่เชื่อมัน...ทั้งๆที่มันเลือกผมแล้ว...อาจจะตั้งแต่คืนที่มันนั่งไกวชิงช้า...ตั้งแต่ที่มันเดินมาหาผมก็ได้...มันแสดงให้ผมเห็นหลายครั้งหลายครา คนขี้อายขนาดที่ไม่กล้าบอกรักเพื่อนทั้งๆที่คบกันมาตั้งนาน กลับยอมเดินเข้ามาหาผม ยอมให้ผมเดินเข้าไปในชีวิตมัน...ยอมอ้อนผมทั้งๆที่ทำก็ไม่ค่อยจะเป็น...ขอให้ผมจูบมันทั้งๆที่กล้าๆกลัวๆ...เดินมาหาผมทั้งๆที่อยู่ต่อหน้าเพื่อนที่มันรัก...บอกรักผมทั้งๆที่รู้อยู่แก่ใจว่าผมยังระแวงมัน...มันทำถึงขนาดนั้น...แต่...ผมก็ยังไม่เชื่อมัน...ผม...มัวแต่ไปคิดว่ามันเห็นผมเป็นตัวแทน คิดแต่ว่า...มัน...ไม่ได้รักผมจริง...
สายตาของผมคงจะสื่อคำตอบอะไรได้หลายอย่าง และมันก็คงอ่านออก เพราะสายตาของมัน...มีแต่ความตัดพ้อ...เสียใจ...
“ผมรู้...ว่าทำให้พี่เสียใจหลายครั้ง เพราะตัวผมที่ยังลืมมันไม่ได้...ทั้งๆที่มีพี่อยู่ด้วยแท้ๆ...แล้วผมก็รู้ด้วยว่าคงจะลืมมันไม่ได้ตลอดไป...ที่ผมทำได้ก็แค่เก็บมันไว้ในใจแล้วรักพี่ให้มากกว่ามันซึ่งไม่รู้จะทำได้เมื่อไหร่ ...ผมรู้...ว่าทุกอย่างที่ผมพูดไปมันคงเชื่อได้ยาก...ในเวลาที่ผมยังสับสนอยู่...มันเชื่อได้ยากจริงๆ...” มันลุกออกจากตัวผม นั่งขัดสมาธิอยู่ข้างๆ ปล่อยให้ผมนอนหงาย มองแผ่นฟ้าที่ไหวระริกราวกับผืนน้ำ...จากน้ำตาของผมเอง
“เมื่อวาน...ผมโทรหาธี...” ชื่อของผมและเพื่อนมันหลุดออกจากปากมัน...ชื่อ...ที่สร้างแต่ความหวาดระแวง...ชื่อของผม...ชื่อที่มันตั้งใจเรียกผม แต่ผมกลับเอาแต่คิดว่ามันเรียกเพื่อนของมัน
“คืนนั้นมันให้แหวนผมมาวงหนึ่ง” ไอ้เปี๊ยกหมุนแหวนทองในมือเล่น มันล้อแสงอาทิตย์เกิดเป็นประกายบาดตา...แหวน...ที่มันได้มา มันเก็บเอาไว้...แต่ไม่ได้ใส่...
“ผมโทรนัดมันเพื่อจะให้คำตอบกับมัน...ผมไม่ได้บอกพี่...อาจจะเพราะผมเองก็ยังไม่เชื่อทุกอย่างของพี่...ผมกลัวว่าถ้าบอกออกไป...พี่จะเปลี่ยนไป...แล้วพี่ก็เปลี่ยนไปจริงๆ ทั้งๆที่ผมยังไม่ทันบอกออกมาเลย...แล้วอย่างนี้บอกไปจะมีประโยชน์อะไร...ถ้าผมบอกไปว่าผมเลือกพี่...พี่จะเชื่อรึเปล่า?”
คำถามของมันทำให้ผมคิด...และก็ได้คำตอบ...ไม่...
น้ำตาของไอ้เปี๊ยกแห้งเหือดไปแล้ว เหลือเพียงคราบทิ้งไว้เท่านั้น...แต่...น้ำตาของมันในใจผม...คงไม่แห้งไปง่ายๆ...เพราะมันเป็นน้ำตา...ที่ผมเป็นคนทำให้ไหลออกมาเอง
“พี่เคยสัญญากับผมเอาไว้...จะไม่ทิ้ง...จะไม่ละเลย...ผมดีใจมาก และผมก็เชื่อนะ” มันยิ้มให้ผม เป็นยิ้มที่สวยงามมาก
“แต่วันนี้...ผม...ขอคืนคำสัญญาให้พี่” มันลุกขึ้นยืน ขามันยันพื้นอย่างมั่นคง ดวงตามองตรงไปข้างหน้า
“ถ้าผมทำให้พี่เชื่อใจไม่ได้...ทำให้พี่ไม่มีความสุข...ผมก็ไม่คู่ควรกับคำสัญญาของพี่”
ผมลุกขึ้นยืน มองแผ่นหลังที่ตั้งตรงของมัน “ผมจะไม่บอกให้พี่รอ เพราะผมไม่รู้ว่าพี่จะต้องรอไปถึงเมื่อไหร่...กว่าผมจะเคลียร์ความรู้สึกของตัวเองได้ ผมไม่รู้ตัวเองจริงๆ ว่าจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่ จนถึงวันนั้น ถ้าพี่ยังไม่มีใคร ผมจะกลับมาขอคบด้วยตัวเอง...ครั้งนี้ผมจะขอด้วยตัวเอง...ผมจะไม่กลัวอะไรอีกแล้ว...เพราะผมเรียนรู้แล้ว...ว่าถ้าไม่พูดออกมา...ก็จะต้องเสียสิ่งที่รักที่สุดไป”
มันหันกลับมา กอดผมเอาไว้ อ้อมกอดของมันยังอบอุ่นเหมือนเคย แต่...ที่ไม่เหมือนเคยคือ ความอาลัยที่ส่งมาให้
“ที่ผ่านมา...ขอบคุณสำหรับทุกๆอย่าง”มันจูบผม...เป็นจูบสุดท้ายที่มันจะมีให้ มันเช็ดน้ำตาให้ผม ทั้งๆที่น้ำตามันก็เริ่มไหลอีกครั้งเหมือนกัน
“...เรา...เลิกกันเถอะนะ”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC ตอนที่แล้วบอกว่าอย่าเกลียดลุงธี...ตอนนี้ต้องขอว่า อย่าเกลียดต้าเลย :monkeysad:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ +1 ค่ะ :pig4:
-
ต้าอย่าใจร้ายกับอิลุงนานนักนะ รีบๆกลับมาขอคืนดีกับอิลุงด้วย
อิลุงก็ด้วย ถ้ารักต้าจริง ก็ขอให้รอต้านะ อย่าเพิ่งเปิดใจรับใครเข้ามาตอนนี้
:m15:
-
สงสารทั้งสองคนเลย ทั้งต้าและลุงธี :m15:
ใครเป็นลุงธีก็คงจะอดระแวงไม่ได้ เพราะสิ่งที่เห็นและรู้สึกได้
มันทำให้ลุงธีคิดและอดระแวงต้าไม่ได้ เพราะต้ายังคงมีเพื่อน
คนนั้นอยู่ในใจ ซึ่งต้าเองก็ยอมรับว่ายังไม่ลืมและก็จะไม่ลืม
ซึ่งก็เข้าใจว่าต้องใช้เวลา ในการที่จะรักใครคนหนึ่งให้มากกว่า
อีกคน ซึ่งมันก็ไม่ง่ายนัก แต่ก็ดีใจที่ต้าเปิดใจและรับลุงธีเข้า
แต่ที่ไม่เข้าใจ ทำไมต้องเลิกกัน เลิกเพื่อ? ไม่เข้าใจ ดูแล้ว
ลุงธีก็ยังน่าสงสารต่อไป :o12: :o12: :o12:
-
^
^
ผมจะไม่บอกให้พี่รอ เพราะผมไม่รู้ว่าพี่จะต้องรอไปถึงเมื่อไหร่...กว่าผมจะเคลียร์ความรู้สึกของตัวเองได้ ผมไม่รู้ตัวเองจริงๆ ว่าจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่
เพราะต้า "ปล่อย" พี่ธีค่ะ ...เพราะรู้ว่าผูกมัดไว้ตอนนี้ก็มีแต่ทำร้ายกัน
งี๊ด~ :z10:
-
รักแท้ย่อมพ่ายแพ้ต่อขวากหนาม
นิยามนี้ . . . ใช่เลย สำหรับตอนนี้นะ
ส่วนอารมณ์คนอ่านเหรอ . . . :z3: :serius2: :เฮ้อ:
-
^
^
ผมจะไม่บอกให้พี่รอ เพราะผมไม่รู้ว่าพี่จะต้องรอไปถึงเมื่อไหร่...กว่าผมจะเคลียร์ความรู้สึกของตัวเองได้ ผมไม่รู้ตัวเองจริงๆ ว่าจะต้องใช้เวลาเท่าไหร่
เพราะต้า "ปล่อย" พี่ธีค่ะ ...เพราะรู้ว่าผูกมัดไว้ตอนนี้ก็มีแต่ทำร้ายกัน
งี๊ด~ :z10:
แต่ปล่อยไปแบบนี้มันจะดีจริงเหรอ ระยะห่างของความรู้สึก แล้วเพื่อนคนนั้นจะไม่มาแทรกระหว่างนี้เหรอ
ถ้าปล่อยไปแล้ว แล้วมันจะทำให้ต้ารักพี่ธีมากกว่าเพื่อนคนนั้น มันก็ดีไป แต่ถ้าปล่อยไปแล้วอะไรมันแย่
ลง บ้างอย่างเปลี่ยนไปอ่ะ :o12:
(สงสัยจะอินไปหน่อยรึเปล่า เรา :laugh: :laugh: :laugh: )
-
เพิ่งเห็นนิยายเรื่องนี้ค่ะ ลงมาแล้ว 15 ตอน :z3: เราไปอยู่ไหนมาเนี่ย
อ่านรวดเดียว ต้องบอกว่าสงสารทั้ง ลุงธี และ ต้า
รักก็คือรัก แต่ความหวาดระแวงมันบั่นทอนจิตใจของลุงธี
อ่านจนถึง “...เรา...เลิกกันเถอะนะ” คำพูดของต้า มันเหมือนทำร้ายจิตใจ
แต่คิดว่าเป็นทางที่ดีที่สุดแล้วสำหรับทั้ง 2 คน :o12:
:pig4: จะรอตอนต่อไปนะค่ะ
-
ถึงกับเลิกเลยเหรอ :sad4:
-
งือออออออออออออ :o12:
สงสารต้า รีบๆเคลียร์หัวใจตัวเองเร็วๆนะ
แล้วกลับมาหาพี่ธีเหอะ
ไม่ไหวแล้ววววววว
:L2:
-
เข้าใจครับ
พูดอะไรไม่ออกเลย
แต่คิดว่าเป็นทางที่ดีที่สุดแหละ
เลิกกันทรมานก็จริง
แต่ถ้าทนอยู่กันไปมันจะกัดกินใจ จนทรมานกว่า...งืมๆ
ลุงธีคงเฮิร์ธน่าดู
-
อารมณ์นี้เลย ....
ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด
ยังรอรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่นมาจากหัวใจ
แม้จะไม่มีหนทาง และจะนานๆแสนนานเท่าไหร่
แต่ใจของฉัน จะมั่นคงอยู่ไม่ขอเปลี่ยนไป
กี่ปีที่เราไม่พบกัน แต่ฉันก็ยังสุขใจ
เรื่องราวนั้นผ่านไปนานเท่าไหร่ ที่เราสองคนเคยใกล้กัน
ภาพเก่าก็ยังสวยงาม และจดหมายในซองเหล่านั้น
ยังช่วยคอยทำ ให้ฉันมีเธอในใจ
ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด
ยังรอรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่นมาจากหัวใจ
แม้จะไม่มีหนทาง และจะนานๆแสนนานเท่าไหร่
แต่ใจของฉัน จะมั่นคงอยู่ไม่ขอเปลี่ยนไป
เพราะเธอยังอยู่ เธออยู่ในหัวใจ
เธอคือพลังให้ฉัน ได้เจอวันดีๆเรื่อยไป
ในวันที่ตัวฉันแพ้ ในใจท้อแท้แม้ซักเท่าไหร่
ก็ยังมีเธอ คิดถึงอยู่ฉันก็อุ่นใจ
ยังรอคอยเธอเสมอ ไม่ว่าเธออยู่ที่ใด
ยังรอรอยยิ้ม ที่แสนอบอุ่นมาจากหัวใจ
แม้จะไม่มีหนทาง และจะนานๆแสนนานเท่าไหร่
แต่ใจของฉัน จะมั่นคงอยู่ไม่ขอเปลี่ยนไป
และใจของฉันจะมั่นคงอยู่ ไม่ขอเปลี่ยนไป
-
:o12:
ไม่นะะะะะะะะะ
ทำไมเป็นแบบเน้ล่ะ
:z3:
-
^
^
อุ้ยได้จิ้มตูด อิอิ
ลุงอย่าปล่อยต้าต้าไปนะ :fire: จับมัดเผากะ ฮ แดนเลยนิ :fire: :fire: :fire:
-
ลุงธี อย่าปล่อยตาร์ไปนะ
ได้โปรด :z3:
-
เจ๊บเจงๆ
-
สงสารลุงธีนะ แต่ถ้าไม่เลิกกัน ลุงก็จะระแวงต่อไปเรื่อยๆ น่ะแหละ ไม่มีความสุข ต้าทำถูกแล้ว
เอาเป็นว่าลุงธีรอต้าต่อไปละกัน ถึงจะช้าหน่อยก็อดทนหน่อยนะ สู้ๆ
-
ไม่นะะะ......................ไม่อาวววววววววววววววอะ :serius2:
ลุ้งงงงงงงงงงง...อย่าปล่อยต้าไปนะ.....
(อินไปปล่าวฟะเรา)
-
โห เศร้าอ่ะ
ตกลงต้ารักลุงจริงๆ แต่ลุงระแวงไปเองเหรอ แล้วยังงี้เมื่อไรจะแฮปปี้
-
ฮืออออออออ
เศร้า... :m15:
เข้าใจลุงธีดีเลย ความระแวงมันไม่เข้าใครออกใคร
ขนาดคนอื่นแค่เค้ากลับไปเจอแฟนเก่ายังระแวงจะตาย
แต่นี่ลุงธีรู้ทั้งรู้ว่าตาต้ายังรักคนนั้นอยู่
ถึงตอนแรกจะบอกว่าเข้าใจ รับได้ แต่คนทุกคนก็อยากเป็นที่สุดของคนที่ตัวเองรักอยู่ดี :o12:
ที่จริงก็อยากให้ตาต้ายินได้ด้วยตัวเองเหมือนกัน
วันนึงที่จัดการกับความรู้สึกของตัวเองได้แล้ว รีบๆกลับมาหาลุงนะ ฮืออออ
เราอินไปแล้วคุณลูกหมู แง๊ๆๆๆ +1 ให้เลย :sad4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คนแต่งคุณเทพไปไหม
เราอินมากกกกกกก
น้ำตาแทบร่วง
ตอนที่ต้าบอกว่า...อยู่คนเดียวมันก็สบาย แต่ชอบอยู่แบบนี้มากกว่า (ประมาณนี้)
การตัดสินใจของต้า
เราว่าดีที่สุดแล้ว
วันนี้ได้อ่านสิ่งที่ต้าพูดออกมา
ทำให้เราเข้าใจต้าได้มากขึ้น
ว่าการใช้ชีวิตกับคนที่ไม่มั่นใจในตัวเรามันเป็นยังไง
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
คนแต่งหอมทีเด้
ชอบเรื่องนี้มากกกกกกก
+1 ยังน้อยไปนะเนี่ย
-
บอกได้คำเดียวว่า
แซดดด
-
:o12: ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
จะเศร้ากันอีกนานไหม :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
+1.......เอาใจช่วยลุงธีอ่ะ
-
:o12:
-
:a5:
ไรกันเนี่ยยยยยยยยยยยยยยยย
:m15:
เลิกกันจริงอ่ะ
ลุงยอมหรอเนี่ย
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย
กว่าจะได้มานะ
ลองสักตั้งจะเป็นไรไปเล่า ไม่มีอะไรจะเสียสักหน่อย
เค้าเลือกจะอยู่กับลุงแล้วนะ
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย
อยากอ่านตอนหน้าอ่ะ :z3:
-
:monkeysad:
-
เวงกรรม
ขอคนอ่าน
โกรธ ครายดี :serius2:
เอาเป็นว่า โกรธ คนแต่งละกัล
ตอนหน้า มาแบบ ดีดี หน่อยนะ o18
-
ร้องงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
งงงงงงงงงงงงงงงงงง
งงงงงงงงงงงง
งงงงงงง
งงงง
งงง
งง
ง
นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ร้องไห้ให้กับนิยาย .....กรี๊ดดดด.....น้องลูกหมู
เก่งมากกกกกกกกกกกกกก
-
:o12: :o12:
อ่านแล้วอินค่อด ปี่แตกตามทั้งคู่
เข้าใจความรู้สึกของลุง เพราะเราก็ระแวง(แทน)เหมือนกัน
แต่ไม่เคยคิดความรู้สึกของต้าในมุมนี้ คิดแต่ว่ามีรีเทิร์นกลับไปหาเพื่อนหนิท(เรอะ) แหงๆ
แต่ยังไงก็สงสารลุงกะตาต้าอยู่ดี
-
ร้องไห้
สงสารลุงมาก
:sad4:
-
:a5:
ต้า แรง!!!
:sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:
สงสารลุงธี ที่สุดดด
:m15:
-
อ่านตอนนี้แล้วคิดถึงเพลง ของเป๊ก-อ๊อฟ-ไอซ์
"เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า"
'ห่างกันไปคงดี...อย่าเจอกันสักพัก...ให้หัวใจได้พักก่อน
..เผื่ออะไรจะ...หากว่าเราทั้งสอง...ได้ลองถามใจให้ลึกซึ้ง
...ว่าเราจะยังต้องการกันไหม...เมื่อยามเราไกลเราจะคิดถึงหรือว่า...ไม่อยากพบกันอีกเลย...จริงๆ'
ปล. แต่ภาวนาอย่าให้เฮียธี ท้อถอยนะค้าบบบบบ :bye2:
-
ดีค่ะ คบแบบนี้ต่อไปเจ็บกันทั้งนั้น
ห่างกัน เคลียร์ความรู้สึกให้ชัดเจน เรื่องต้องดีขึ้นแน่ๆ
-
แรงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:m15: :m15: :m15: :m15: :m15:
-
เพราะความไม่ไว้วางใจกับความระแวงแท้ๆ เชียว :o12:
ตบบ่าลุงธี แปะ แปะ สองที :เฮ้อ:
สู้ๆ เข้าลุง :a2:
-
ตอนจบ อยู่ๆน้ำตาก็ไหล
ตาต้าก็เจ็บปวด
ทั้งที่พยายามแล้ว แต่ก็ทำให้ลุงเชื่อไม่ได้
ส่วนลุง คงยิ่งเจ็บปวดกว่า
เพราะเหมือนทำลายความรักครั้งนี้ลงกับมือ เพราะความระแวง
ก็กวังว่าตาต้าจะเก็บเพื่อนไว้ในใจและพยายามรักลุงให้มากกว่า เอ๊ะ ไม่ต้องพยายามสิ
แค่ค่อนๆรักลุงให้มากกว่า
เลิกกัน ไม่ได้หมายความจะไม่ได้เจอกันใช่ไหมคะ
สงสารตาต้าแล้วอ่ะ
ทั้งๆที่พยายามทำให้ดีที่สุดแล้ว
ลุงอ่ะ หัวล้านป่ะ โคตรใจน้อยยยยยย
-
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารทั้งต้าและพี่ธี
ต้าคงอยากปล่อยมือพี่ธีไปเพราะรู้สึกว่ากำลังเอาเปรียบให้คนที่รักต้าต้องอยู่อย่างระแวงกับความรักที่ไม่ชัดเจนจากต้า
ทั้งที่ตัวต้าเองก็บอกแล้วว่าเลือกพี่ธี และชอบอยู่อย่างนี้อย่างที่มีพี่ธีอยู่ด้วย แต่ก็ยังไม่สามารถรักพี่ธีที่สุดได้
ต้าคงอยากให้วันเวลาพิสูจน์ใจตัวเองและพี่ธีว่าจะเป็นเช่นไร พี่ธีจะมั่นคงและรอต้าได้หรือไม่
และสำหรับต้าจะมีวันที่รักพี่ธีที่สุด หรือรักคนอื่นน้อยลงได้หรือไม่
แต่การเลิกกันอาจจะไม่ใช่หนทางที่ดีเสมอไปสำหรับพี่ธี
เพราะถ้าต้าไม่เข้มแข็ง แม้จะบอกว่าเลือกพี่ธี แต่สุดท้ายการหมดภาระผูกพันซึ่งกันและกันแล้ว
ก็อาจทำให้เพื่อนธีเข้ามาเป็นตัวแปรในฐานะเพื่อนสนิท(คิดไม่ซื่อ) ที่คอยดูแล เอาใจใส่ต้า และทำให้ต้าลืมพี่ธีได้ในที่สุด (เศร้าจังวุ้ย)
ลุ้นๆละกันว่าลูกหมูจะให้เศร้าแค่ไหน :เฮ้อ:
บวก 1 ให้นะจ๊ะ :กอด1:
-
ตาต้า อย่าใจร้ายกับพี่ธีนานนะ โฮฮฮฮ
พี่ธีเค้าจริงจัง เพียงแต่เค้าก็ยังไม่แน่ใจเท่านั้น
ก็เพราะสิ่งที่ตาต้าทำนั่นแหล่ะ โฮฮฮฮฮฮฮ :sad4:
อย่าใจร้ายนานนะ รีบๆกลับมาหาพี่ธี
แล้วระหว่างนั้นห้ามไปจู๋จี๋กับเพื่อนธีด้วย !
ต้องรีบกลับมานะ :m15:
-
แถววนี้ไม่มีน้ำตาลเหรอค๊า
ขาดหวานอย่างรุนแรง
มีแต่ เค็ม กับ ขม
:เฮ้อ:
-
+1 ให้คนแต่งก่อนเลยอ่ะ...ทำเราอินจัดน้ำตาซึมกันทีเดียว
ยิ่งอ่านก็ยิ่งสงสารทั้งสองคนเลยอ่ะ...ความรักที่ปนด้วยความระแวง...ไม่แน่ใจ...ไม่ว่าใครก็คงต้องเจ็บ :monkeysad:
ป.ล. ไม่เคยคิดเกลียดต้าเลย...ยิ่งคำอธิบายของต้าเนี่ย...ยิ่งทำให้เข้าใจความรู้สึกต้ามากขึ้นนะ :sad11:
-
. . . . จริงค่ะ ไม่รุ้เลยอะ ตอนก่อนได้แต่รุ้สึกว่าต้าทำไมทำอย่างนี้ ไม่รักพี่ธีเหรอ ตอนนี้ อืม คงจริงนะคะ . . ..
. .. ต้าบอกรัก ทุกทางที่สามารถทำได้ แต่ส่งไปไม่ถึงเฮีย ถึงกระนั้นก็นะ ท่าทางที่ต้าส่งมาก็เหมือนมีเงาของใครทับเฮียอยู่
ความระแวงทำให้ความรักไปกันไม่รอด ถ้าปล่อยไปก็ไม่รู้ว่าจะมาเจอกันได้อีกรึเปล่า ถ้าไม่ปล่อยก็จะยิ่งทำร้ายกันเปล่าๆ ..
.. .เฮ้ออ อ อ อ อ อ อ อ อ อ :เฮ้อ: ความรัก . .. .
-
เนื่องจาก เคยอิน และยังคง อิน กับนิยายมากกกก
เป็นเรื่องธรรมดา และ สามัญ O_o"
ฉะนั้น
คิดถึงต้อยยย
:laugh: อิอิ แหวกแนว ก๊ากกกก
-
มา +1 ให้อีกที ระหว่างรอตอนจบครับ
จะว่าไป ที่อิลุงระแวงในความรักของต้า ส่วนหนึ่งคงเพราะประสบการณ์ในความรักที่ผ่านมาของตัวอิลุงเองด้วยแหละ ยิ่งมาเจอต้าแล้วคิดว่าคนนี้แหละที่ใช่ พอรักมาก ก็ไม่อยากสูญเสียไปอีก แล้วด้วยช่วงจังหวะเวลาที่มาเจอกันยังเป็นช่วงที่ไม่แน่นอนในอารมณ์ของต้าด้วย ยิ่งระแวงหนักเข้าไปใหญ่
เฮ้อ... สงสารทั้ง 2 คนเลยอะ :sad11:
-
สงสารทั้งคู่เลยอ่ะ :m15:
-
มารอตอนจบ
พี่ลูกหมู๊!!!! ขอแบบไม่เจ็บปวดน๊าาา
:o12:
-
:monkeysad: (ถือผ้าเช็ดหน้ามายืนร้องไห้ข้าง ๆ A-J.seiya*)
-
น่าสงสารมาก
อยากร้องไห้
-
:o12: :o12: :o12:
-
:impress3: :impress3:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย
คุณลูกหมูกลับมาต่อให้อีกตอนเท้อะ
พลีสสสสสสสส
:z3:
-
พึ่งอ่านครั้งแรกกกก . ..
อ่านรวดเดียวจบเลย,,เศร้าอ๊ะ :monkeysad:
อ่านแล้วร้องไห้เล้ยยยย,,สงสารพี่ธีอ๊ะ
ตอนหน้าตอนจบแล้วหรอค๊ะ
จะรอนะคะ ^^
-
:impress3: :impress3:
อยู่สุไหงโกลก ยังมา อิมเพรส ได้นะเนี้ยยย
:a14:
-
ตอนที่ 16
...เรา...เลิกกันเถอะนะ...
คำที่ผมเคยกลัวที่สุดได้หลุดออกจากของมันไปแล้ว...
ผมยืนนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลเงียบๆ ไม่ต่างจากมันที่ยืนกอดผมเอาไว้ ทั้งๆใบหน้าเปื้อนน้ำตา
“ไม่คิดว่าบอกเลิกอย่างนี้ พี่จะเสียใจมากกว่าเดิมหรือไง” ผมถามมัน
มันส่ายหัวเบาๆ “ผมเชื่อ...ว่าหลังจากที่เราคุยกันแล้ว...ถึงผมไม่บอก...พี่ก็จะต้องเป็นคนบอกเอง...เพราะพี่...รักผมมากจนทนเห็นผมเศร้าต่อไปไม่ได้...เหมือนกับที่ผมรักพี่มากจนทนเห็นพี่เศร้าเพราะความโลเลของตัวเองไม่ได้”
น่าละอายจริงๆ เพราะในขณะที่ผมเอาแต่ระแวงมัน....มันกลับเป็นคนที่รู้ใจผมมากที่สุด
เพียงเหตุผลเท่านี้...ผมก็เชื่ออย่างสนิทใจแล้ว...ว่ามัน...เลือกผมจริงๆ เพราะมันรักผม ถึงจะยังไม่มากที่สุด แต่ผมเชื่อว่าสักวันมันผมจะเป็นที่หนึ่งของมันได้
“พี่จะรอ” มันเงยหน้าขึ้นมอง ดวงตากลมโตรื้นน้ำของมันสบเข้ามาในตาของผม
ผมจูบหน้าผากมัน “ต้าบอกว่าพี่ไม่จำเป็นต้องรอ แต่ไม่ได้บอกว่าไม่ให้รอ ดังนั้น...พี่จะรอ...นานขนาดไหนพี่ก็จะรอ...แต่...พี่จะดีใจมาก ถ้ามันไม่นานจนเกินไป”
ผมรู้...ว่ามันดีใจขนาดไหน เพราะในขณะที่ใบหน้ามันเปื้อนน้ำตา...ใบหน้าเดียวกันนั้นก็เปื้อนรอยยิ้มไปด้วย
เราเดินทางกลับกรุงเทพ ระหว่างทางไม่มีเสียงพูดคุย ไม่มีเสียงสะอื้น ไอ้เปี๊ยกไม่ได้นั่งชมวิว ไม่ได้นอนหลับ แต่มัน...นั่งมองหน้าผมไปตลอดทาง
ผมพามันไปที่คอนโดของผม ให้มันเก็บข้าวของน้อยนิดของมันใส่เป้
มันอุ้มตุ๊กตาหมีตัวเล็กขึ้นแนบอก หันมามองผมเป็นครั้งสุดท้าย แล้วก็เดินออกจากห้องไปเงียบๆ
ในสายตาผม ไม่ได้สะท้อนภาพแผ่นหลังของมัน ไม่ได้สะท้อนภาพยามกลางคืนที่มันกระโดดออกจากชิงช้าอีกต่อไป
ตอนนี้...มีเพียงภาพของมัน ท่ามกลางแสงตะวันกับท้องฟ้าสีคราม...ภาพของมัน...ที่เดินมาจากปลายทางอีกฝั่ง ทุลักทุเล ไม่มั่นคง แต่ก็พยายาม...และสุดท้ายมันก็มาถึง...
มีแต่ภาพตอนที่มัน...โถมทั้งตัวเข้ามาในอ้อมกอดของผม...
...มันเลือกผม...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากนั้นแค่วันเดียว ผมออกเดินทาง...
ทริปสัมนาของลูกค้าประจำ...ผมไม่จำเป็นต้องไปก็ได้ แต่ผมก็ทู่ซี้จะไป...โดยให้เหตุผลว่าพนักงานใหม่ คงจะยังไม่ค่อยเป็นงาน
วันที่สาม ผมกลับมาถึงบ้าน ออกไปทำงานตามปกติ
“พี่ธี...มีหนุ่มน่ารักมาหาเจ้าค่ะ” ยายแอนโผล่หน้าทะเล้นทะลึ่งเข้ามาในห้อง
แวบแรกผมคิดว่าเป็นไอ้เปี๊ยก...แต่หลังจากที่ประตูเปิดเข้ามา...ก็แอบผิดหวังเล็กน้อย
“ไง เพ่!” น้องเมียในอดีตและอนาคตครับ
“ไงล่ะ...” ผมยักคิ้วให้มันข้างหนึ่งแล้วก้มลงอ่านเอกสารต่อ ไอ้ต้อยถือวิสาสะนั่งไขว่ห้างบนเก้าอี้ตรงข้าม คว้าแก้วน้ำชาของผมซดอึกๆซะงั้น
“โหย ทำเก๊กๆ...แก่ๆอย่างนี้ไม่นึกว่าจะมาแรง...ภูมิใจอะดิ โห่”
มันพูดอะไรของมันวะ ผมเหลือบสายตาขึ้นมอง “อะไรของเอ็ง อย่ายวน ข้ายังไม่ได้คาดโทษเรื่องวันนั้นเลย” ...ก็เรื่องวันนั้นไงครับ วันที่มันพาไส้สึกเข้าตีประตูหลังนั่นน่ะ แถมยังต่อยซะหน้าบวมอีก
“เหอะน่า! อุปสรรคทำให้ความรักงอกเงยนะเพ่ ภูมิใจอะดิๆ” มันยิ้มยียวน เอานิ้วชี้เคาะโต๊ะเล่นเป็นจังหวะ
“ภูมิใจอะไรของเอ็งวะ?”
ไอ้ต้อยตาโตทำหน้าตกใจ “โห...คนแก่ตกข่าว” มันจะย้ำอะไรกับคำว่าแก่นักวะ
“ก็พี่ต้าน่ะดิ” หูผึ่งเลยครับ
“ต้าทำไม?” ผมรีบถามมัน ไอ้ต้อยยิ้มแฉ่ง
“ก็พี่ต้ามันเอาแหวนไปคืนพี่ธีแล้วน่ะสิ” คราวนี้ผมยิ้มแฉ่งตามมันบ้าง...ไอ้น้องเมียคนนี้มันน่ารักจริงๆครับ มีการดีใจแทนผมซะด้วย เลยเหมือนไอ้บ้าสองคน นั่งยิ้มแฉ่งมองหน้ากันอยู่นานครับ
“แน๊ะๆๆๆ มียิ้มๆ” มันล้อผม “เห็นมั้ยบอกแล้ว อุปสรรคทำให้ความรักงอกเงย”
ผมยื่นมือไปข้างหน้า เอาเอกสารตบหัวมันป้าบหนึ่ง “เลิกแล้ว”
ไอ้ต้อยเงียบไปสามวิ หลังจากนั้นมันก็ร้องอ๊า~...ผิดครับ...มันร้องห๊า เสียงดังจนยายแอนต้องแอบเปิดประตูมามอง
ไอ้ต้อยลุกขึ้นยืน โน้มตัวข้ามโต๊ะมา “จริงหรอพี่”
“...จริง” ทำไมมันต้องทำหน้าเครียดขนาดนั้นวะ เครียดกว่ากูอีก
“เลิกจริงๆอะ” มีถามย้ำอีก เศร้านะโว้ย ไม่ใช่ไม่เศร้า
“เออ”
มันหย่อนตูดลงบนที่นั่ง ทำท่าครุ่นคิด “อย่างนี้พี่ต้าก็ว่างแล้วน่ะดิ ไม่เวิร์คๆ” วันนี้มันเป็นอะไรของมัน ปกติหวงพี่จะตายห่า ไหงคราวนี้มาไม่ว้งไม่เวิร์คได้
มันหันหน้ามาทางผม “พี่ธีทำไรพี่ต้ามันน่ะ มันถึงได้บอกเลิกอย่างนี้...เออช่างเหอะ ไม่อยากเสือก แต่ยังไงก็รีบขอคืนดีเร็วๆล่ะ”
มีการโทษกันอีกครับ ไอ้นี่ “ไม่ขอ...ไม่ได้โกรธกัน”
ไอ้ต้อยชะงักไปพัก คงเพราะเห็นท่าทางโศกาของผมแหละครับ “พี่...เฮิร์ทเปล่า?”
ดูมันถาม เลิกกับแฟนนะเว้ย ไม่ได้เลิกหมา จะได้ดีใจน่ะ...ผมวางเอกสารลงบนโต๊ะ พยักหน้าเงียบๆ
“โคตรเจ็บเลยว่ะ...ช่วยหน่อยได้มั้ย” หาตัวช่วยครับ ให้น้องมันช่วยเร่งปฏิกิริยาพี่มันหน่อย จะได้ไม่ต้องรอนาน เดี๋ยวจะแก่ซะก่อน
ไอ้ต้อยสอดนิ้วก้อยแคะขี้มูกอย่างไม่เกรงใจฟ้าดิน “ช่วยไรวะ...ช่วยปลอบเหรอ...” ล้อเล่นอย่างนี้ไม่ขำว่ะ ขนลุก
แต่ประโยคต่อมานี่สิครับ ทำเอาผมอึ้ง “โหย...ไม่ได้หรอกพี่...ผมต้องคอยปลอบอีกคน เพราะทางนั้นน่าปลอบกว่าเยอะ”
ผมเงยหน้าขึ้นมองหน้ามัน มันยักคิ้วข้างหนึ่งส่งมาให้...มิน่าล่ะ มันถึงเครียดจัดตอนที่รู้ว่าไอ้เปี๊ยกเลิกกับผม
ผมยิ้มกว้างกว่าเดิม...ท่าทางจะไม่ต้องรอนานซะแล้ว “มึงปลอบดีๆอย่าให้หลุดออกมานะเว้ย”
ไอ้ต้อยตะเบ๊ะ ก่อนจะเดินกร่างออกจากห้องทำงานไป
ผมก้มหน้าลงทำงานต่อ สักพักก็มีเสียงเคาะประตู “พี่ธีๆ” ไอ้เต๊ะ พนักงานใหม่ของผมเองครับ เป็นรุ่นน้องผม เพื่อนยายแอน
“หืม...มีอะไรสงสัยหรือไง” ทำไมวันนี้งานยุ่งจังวะ
“คนนั้นน่ะ...” มันบุ้ยปากส่งๆให้เข้าใจ...คงหมายถึงไอ้ต้อยน่ะครับ “ชื่ออะไรเหรอ มีแฟนยัง?”
ลืมบอกไปครับ...มันเป็นเกย์...สายรุก (รู้ละเอียดจังวะกู)
ผมเชิดหน้า ยกนิ้วโป้งทำท่าปาดคอตัวเองส่งให้มัน “คนนี้ห้ามยุ่ง กูจอง!” ...จองให้ศัตรูหัวใจครับ ไอ้เต๊ะทำหัวหด แล้วก็ถอยทัพกลับไปเงียบๆ
+++++++++++++++++++++++++++++
จากวันนั้นจนถึงวันนี้ บางคนอาจจะว่าผ่านไปไม่นาน แต่สำหรับผม...มันนานใช้ได้เลยนะครับ
สุนทรีย์ของกาแฟเริ่มจะน่าเบื่อ ผมยกแก้วใสขึ้นส่องมองน้ำสีน้ำตาลเข้มข้างในแล้วเบะปากจนพนักงานในร้านมองค้อน
เบื่อกาแฟครับ แต่ไม่เบื่อที่จะมานั่งร้านนี้เลย...เพราะมันเป็นที่เดียวที่ผมจะได้นั่งตากแอร์เย็นๆ แอบมองไอ้ตัวน่ารักเดินออกจากบริษัททุกวันๆ
นับจากที่เราเลิกกัน ผมใช้เวลาช่วงเย็น...ก่อนตัวเองเลิกงาน แอบยายแอน ขับฝ่ารถติดเพื่อมานั่งดื่มกาแฟทุกวัน แรกๆ ยายเลขาควบแม่นมมันก็บ่นจนผมหูชาครับ แต่พอไปเรื่อยๆ รู้ว่าผมแวบออกมาแล้วก็กลับไปเคลียร์งานต่อมันก็เลยเลิกยุ่งไปเอง
ทำแบบนี้มันเหมือนคนบ้า แต่ผมก็ยอมรับว่าบ้าล่ะครับ...ก็มันเป็นวิธีเดียวที่จะคอยย้ำเตือนมันทุกวันนี่นา ว่าผมยังรอมันอยู่...
ผมรู้ว่าไอ้เปี๊ยกเห็นผมทุกวัน เพราะมันเคยบอกเอาไว้ว่าโต๊ะทำงานของมันอยู่ติดหน้าต่าง
ผมยกกาแฟแก้วที่สองขึ้นซด ดวงตาจับจ้องไปที่ประตูบริษัท...เอี้ยวตัวไปมาหลบหลีกรถเมล์ที่จอดติดไฟแดงอยู่...
RRR~
ใครโทรมาตอนนี้วะ ผมควักโทรศัพท์โดยที่ตายังมองออกไปด้านนอกร้านอยู่
“ฮัลโหล”
ไม่มีเสียงตอบกลับครับ ผมลดมือถือออกจากหูเพื่อดูชื่อคนโทรมา...
...TaTarr...
หัวใจเต้นตึกตักไม่หยุด...ครั้งแรกในรอบสี่เดือน ครั้งแรกหลังจากที่บอกเลิกกันในวันนั้น...ที่มันโทรมาหา
ผมลุกขึ้นยืนอย่างเร็วจนเก้าอี้ครูดพื้นเกิดเสียงดัง หันหลังกลับไปกำลังจะวิ่งออกนอกร้านก็ชะงักกับดวงตากลมโตคู่เดิมที่มองผมอยู่...
“นั่งทำบ้าอะไรอยู่ได้”
ผมยิ้มแฉ่ง “กาแฟมันอร่อย”
ไอ้เปี๊ยกเดินไปยื่นค่ากาแฟที่เคาน์เตอร์ พอผมจะควักคืนมันก็แบมือห้าม “ไม่ต้อง...เลี้ยงวันเกิด”
วันนี้วันเกิดมันครับ...ว่าแต่เลี้ยงแค่นี้ไม่ลงทุนเลยว่ะ
เราเดินออกจากร้าน ไอ้เปี๊ยกเดินนำ ผมเดินตาม มันลิ่วไปที่จอดรถด้านหลังตึกอย่างรู้ดี...คงเพราะมันก็มองผมอยู่ทุกวันเหมือนกัน
“ไปไหน” ผมถามมันเมื่อเข้าไปนั่งในรถแล้ว
“ไปไหนก็ได้ หิว” ฮะๆๆ เห็นแก่กินเหมือนเดิม
ผมขับรถพามันไปกินข้าวเย็น ร้านเดิมๆที่มันชอบ ระหว่างกินแทบไม่รู้รสอาหารครับ เอาแต่มองหน้ามันจนมันถลึงตาด่า...คิดถึงบรรยากาศอย่างนี้จัง
กินข้าวเสร็จผมก็พากลับอพาร์ทเม้นท์ของมัน...ที่จริงผมอยากพากลับคอนโดผมมากกว่า แต่ผมรู้...ว่ามันยังไม่เอ่ยปากพูด...แปลว่ามันยังไม่พร้อม...ที่มันยอมกลับมาเหมือนเดิมกับผมได้อย่างนี้ก็ถือว่าดีมากแล้วล่ะครับ
พอจอดรถในที่จอดเสร็จ มันถึงค่อยตื่นขึ้นมา ปาดน้ำลายที่มุมปาก แล้วก็ก้มหน้างุด
“...ไปนั่งรถเล่นก่อนได้มั้ย”
ผมยิ้มกว้างจนหุบไม่อยู่แล้วครับ...มันทำท่าอย่างนี้แสดงว่ามันยังอยากอยู่กับผมอยู่ใช่มั้ย...มันอยากอยู่กับผมในวันเกิดของมัน...
สวนสาธารณะที่เดิม ที่ที่มันเคยตกลงมาจนขาแพลง ที่ที่มันนอนร้องไห้ใต้แสงจันทร์...ที่เดิมที่ไฟริมทางเคยมืดสนิท ตอนนี้หลอดไฟคงถูกเปลี่ยนใหม่ เพราะทางเดินสว่างไสวไปด้วยแสงสีส้ม
ผมนั่งลงบนชิงช้า มองมันไกวไปมาเงียบๆ ภาพแผ่นหลังของมันออกห่างไป แล้วก็ย้อนกลับมา
มันห่างไปไกลยังไง...สุดท้ายมันก็ต้องย้อนกลับมาอยู่ดี
ผมนั่งมองมันนิ่ง เห็นมันแอบเหล่หางตามามองแล้วก็หลบกลับด้วยครับ
แหงนหน้ามองดวงจันทร์ นึกถึงเรื่องเก่าๆของมันไปเรื่อย สุดท้ายถึงได้รู้สึกว่าเสียงเหล็กเอี๊ยดอ๊าดจากการไกวชิงช้าเงียบลงไปแล้ว
หันกลับไปมอง มันก็กำลังมองหน้าผมอยู่แล้วครับ
“ไม่เบื่อหรือไง” มันถาม
...เบื่ออะไรล่ะ? เบื่อที่จะรอน่ะเหรอ?...
“ไม่...” ผมตอบมัน
ไอ้เปี๊ยกเอาขาแตะพื้น ไกวชิงช้าเป็นวงเล็กๆ
“รู้แล้วหรือไง ว่าถามว่าเบื่ออะไร” มันถามอีกครั้ง ผมถึงได้รู้...นิสัยบางอย่าง ควรจะต้องแก้ไขจริงๆสินะ...ผมคิดไปเองโดยที่ไม่ถามมันอีกแล้ว
“เบื่อที่จะรอ เบื่อที่จะรักต้า...พี่ไม่เบื่อหรอก”
มันส่ายหัว “คนละเรื่องเลย ก็แค่ถามว่านั่งกินกาแฟทุกวัน ไม่เบื่อเหรอวะ?”
ผมเกาหัวแกรกๆแก้เขิน...มันมองเห็นผมจริงๆด้วย “ไม่เบื่อ...ก็...กาแฟมันอร่อย” ตอบไปงั้นเองครับ ถ้าบอกว่าไม่เบื่อเพราะได้เห็นมันทุกวันได้โดนมันหัวเราะเยาะตาย
“แต่ผมเบื่อจะตายห่าอยู่แล้ว”
ไอ้เปี๊ยกลุกขึ้นจากชิงช้า เดินมายืนต่อหน้าผม
คำเบื่อของมันทำผมใจแป้ว “...เบื่ออะไร”
แต่คำต่อมาของมัน...ทำให้หัวใจอุ่นซ่าน “เบื่อที่ได้แต่นั่งมองอยู่ที่โต๊ะทำงาน...”
ผมลุกขึ้น คว้าตัวมันมาไว้ในอ้อมกอด กดจูบลงไปบนหน้าผากมัน “ต้า...ต้า...”
มันกระดิกตัวยุกยิก “อะไรเล่า เรียกอยู่ได้ รู้แล้วน่าว่าชื่อต้า”
ผมไถคางตัวเองกับผมนุ่มๆของมัน “ต้า...ต้าครับ...ต้า...” แค่ได้เรียกชื่อมัน แค่ได้ยินเสียงมัน ผมก็มีความสุขแล้ว...ระยะเวลาสี่เดือนที่ห่างกัน ไม่ได้ทำให้ผมรักมันน้อยลงเลย
“เออ!” ไอ้เปี๊ยกตอบรับเสียงหนักๆ แต่ผมรู้ว่ามันกำลังเขิน
“ต้า...” ผมเชยคางมันขึ้น ไอ้เปี๊ยกที่กำลังจะอ้าปากด่าเลยหุบปากฉับ “สุขสันต์วันเกิด” ผมหอมแก้มมันเหมือนที่มันหอมแก้มผมในวันเกิด
“อือ...” มันตอบรับทั้งๆที่ปากยังเบ้อยู่
“ต้าครับ...” ผมพยายามจะจูบปากมัน แต่มันดันหน้าอกเอาไว้ ยื้อกันไปยื้อกันมา สุดท้ายเลยล้มลงไปคลุกฝุ่นทั้งสองคน
“ต้า...” ผมกอดไอ้ตัวเปี๊ยกที่นอนทับตัวผมเอาไว้แน่น ยกหัวขึ้นกระซิบกับหูมัน “เป็นแฟนพี่นะ...สัญญา...จะไม่ทิ้ง จะไม่ละเลย จะรักมากๆ...จะไม่ทำให้เสียใจ”
ไอ้เปี๊ยกตัวสั่น...หรือว่าผมรวบรัดมันเกินไปอีกแล้ว หรือว่ามันยังไม่พร้อม?
“อั้ก!!!!” ศอกน้อยๆถองเข้าที่ท้องเต็มแรง เล่นซะผมดิ้นพราดๆเลยครับ
รู้ตัวอีกที ไอ้เปี๊ยกก็กำลังยืนค้ำหัวอยู่ มันตวาดเสียงดัง “พูดไม่รู้เรื่องหรือไง! ผู้ใหญ่อะไรวะ!!!”
ผมลุกขึ้นนั่งกุมท้อง มองมันแหยงๆ ท่าทางมัน...โกรธมาก
“ขอโทษ...แต่...พี่...” ผมรักมันมากจริงๆครับ ผมอยากบอกให้มันรู้เอาไว้...ผมอยาก...ให้เราเริ่มใหม่กันอีกครั้ง
มันพูดตัดขึ้นมาก่อน “ก็บอกแล้วว่าจะขอคบเอง แม่ง เล่นพูดตัดหน้าอย่างนี้จะเอาอะไรมาพูดวะ!!”
...เหอ?...
“ก็บอกแล้วว่าจะขอคบเอง...” ไอ้เปี๊ยกนั่งลงต่อหน้า กอดผมเอาไว้
มันกระซิบเสียงแผ่ว “...เป็นแฟนต้านะ...สัญญา...จะไม่ทิ้ง จะไม่ละเลย จะรักมากๆ...จะไม่ทำให้เสียใจ”
น้ำตาผมไหลออกมา ผมหัวเราะกับมันเบาๆ “เอาตามนี่นา”
มันหัวเราะตาม “เปล่าเอาตาม...”
ฝ่ามือของผมลูบไล้แผ่นหลังสั่นๆของมัน แก้มของเราแนบกันแน่น หยดน้ำที่รินไหลรวมกันเป็นสายเดียว หยดลงบนพื้นดิน
“...ตกลงเป็นแฟนกันนะ...” มันถามผม
“...อืม” ผมตอบมันพลางกระชับอ้อมกอดแนบแน่น
คืนแรกที่ได้คุยด้วยติดใจ...คืนที่สองเอาแต่คิดถึงคือหลงใหล...คืนที่สามละสายตาออกจากดวงตากลมโตของมันไม่ได้คือชอบ...คืนที่ห้าหลังจากได้เป็นแฟนมาหนึ่งวัน รู้ตัวว่ารัก...คืนที่เจ็ด...รักเพิ่มพูนมากขึ้นจนขาดมันไม่ได้...สองอาทิตย์ถัดมา...รักจนต้องปล่อยมันไป...
ผ่านมาสี่เดือน...ผมไม่ได้บอกตัวเองว่าผมรักมัน เพราะผมรู้ว่าผมรักมันอยู่แล้ว และมันก็รักผมอยู่แล้ว...
ผ่านมาสี่เดือน...ผมบอกตัวเองว่า...ต่อจากนี้ไป...
...เราเป็นที่หนึ่งของกันและกัน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
END
...จบไปอีกเรื่องแล้ว (ถอนหายใจ)
ที่จริงมี talk จะเขียนเยอะแยะเลยค่ะ เรื่องนี้เขียนไปอินไปราวกับลงไปเจอสถานการณ์ด้วยตัวเองทีเดียว...แต่ตอนนี้...ลืมหมดแล้ว (ฮา)
เอาน่ะ...ปล่อยให้การตีความเนื้อหาเป็นไปตามแต่มุมมองของแต่ละคนก็แล้วกันค่ะ ^_^ เฉลยไปหมดเดี๋ยวจะเป็นการเหนี่ยวนำให้คิดตามผู้แต่งไปซะเปล่าๆ
เนื้อเรื่องเรื่องนี้ค่อนข้างหนักจริงๆด้วย สังเกตจากการคอมเม้นท์ ทำให้ต้องพยายามปล่อยมุกแทรกในแต่ละตอนให้มากๆ แต่สงสัยจะยังน้อยเกินไป แถมยังทำให้อารมณ์ในแต่ละตอนพลิกไปมาซะด้วย
คำถามที่อยากตอบคือ ทำไมต้าต้องบอกเลิกพี่ธี ห่างกันซักพักก็น่าจะพอ...มองในแง่มุมเรา ถามว่ากลัวมั้ยว่าเลิกกันแล้วอะไรๆจะเปลี่ยนไป..ก็คงกลัวแหละ ใครเจออย่างนี้แล้วไม่กลัวบ้างล่ะ...แต่ต้าเลือกที่จะปล่อยไปค่ะ เลือกที่จะให้พี่ธีมีสิทธิ์เลือก ถ้าพี่ธีไปมีคนใหม่ ต้าก็คงเสียใจมาก แต่ถ้าให้พี่ธีถูกผูกมัดอยู่กับความลังเลของตัวเอง ต้าคงเสียใจยิ่งกว่า ส่วนความรู้สึกของพี่ธี เฉลยลงไปในเนื้อเรื่องแล้วค่ะ
เกี่ยวกับตอนจบ เราให้เวลาต้าแค่สี่เดือนค่ะ เพราะรู้สึกว่าระยะเวลาเท่านี้มันก็พอจะทำให้เริ่มเลือนๆกับอะไรไปได้บ้าง ส่วนจะรักมากที่สุดรึยัง อันนี้เป็นมุมมืดของเรื่องค่ะ ไม่อาจเฉลยได้ แต่ยังไงลุงก็เชื่อต้าแล้ว แล้วเราก็เชื่อว่าความรักมันจะสามารถเพิ่มพูนต่อยอดไปได้อีกค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ เราชอบอ่านมาก บางทีเปิดมาเช็ควันละหลายๆรอบ อ่านเม้นท์ละหลายๆครั้งก็มี เริ่องนี้เป็นเรื่องที่คนอ่านคอมเม้นท์ได้แตกแยกสุดเท่าที่เราเคยเขียนมาเลย แต่อ่านแล้วเหมือนรู้จักคนอ่านมากขึ้นยังไงไม่รู้ ขอบคุณจริงๆค่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ...ถือว่าเป็นตอนปลอบขวัญที่เครียดมาหลายตอนก็แล้วกัน o18
-
^
^
:z13:
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
ลูกหมูมาแล้ววววววววว
ในที่สุดก็แฮปปี้ เย้ ดีใจกะลุงด้วยยยยย
อร๊ายย มีความสุขขขขขขขขขข
+1 ให้ลูกหมูค่ะ จะรอตอนพิเศษนะคะ
-
:z13: :z13: :z13:
ว้าว ๆๆๆๆๆ
ในที่สุด ก็มา
แวบ ไปอ่านก่อน :mc4:
-
...สัญญา...จะไม่ทิ้ง จะไม่ละเลย จะรักมากๆ...จะไม่ทำให้เสียใจ
ชอบมาก ๆ เลยค่ะประโยคนี้ .... + 1 นะคะ ลูกหมู :กอด1:
...ฮื้ม....อิ่มเอมใจ (นั่งยิ้่ม) เป็นความรู้สึกที่เกิดขึ้นเมื่ออ่านจบค่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ ... ขอบคุณค่ะ :L2:
-
:pig4:ค่ะ
-
เยๆๆ กลับมาดีกันแล้วววว ขอบคุณสำหรับความประทับใจนะคะ :mc4: :mc4:
รอตอนพิเศษค่ะ :-[
-
จบได้น่ารักมากมาย ซึ๊งด้วย แต่ แป่วเจอมุขของต้าเนี่ยเหอๆ อารมณ์โรแมนติกกระจายเลย กลายเป้นนั่งหัวเราะในที่ทำงานแทน 555+ o13 ยอดเยี่ยมครับคุงนักเขียน :z2:
-
กลับมาดีกันจนได้
เล่นเอาใจหายใจคว่ำกันไปเลย
ขอบคุณลูกหมูสำหรับนิยายน่ารัก น่าลุ้นค่ะ
แล้วจะรอตอนพิเศษนะคะ :กอด1:
-
ประทับใจมากมายครับ o13 o13 o13 o13
:3123: :L2: :3123: :L2:
-
คุณลูกหมูค่ะ :pig4: จบได้ประทับใจมากค่ะ
อ่านไปยิ้มไป เพราะว่าถึงจะห่างกันแต่ความรักยังคงอยู่
แค่ขอเวลาในการจัดระเบียบหัวใจและความรัก
สุดท้ายก็ :n1:
จะรอตอนพิเศษนะค่ะ
( จะมีตอน ต้อย กับ ธี หรือเปล่าค่ะ อยากลุ้นจัง )
-
น่ารักมากครับ
ตาต้าน่ารักมากๆ
ตอนสุดท้ายนี่ ไม่ไหวแล้ว
ตอนที่ตาต้าบอกว่า แย่งพูดก่อนได้ไงนี่ แอบฮาเลย
:-[
ไ่ม่รู้ัจะบอกว่าไง ขอบคุณมากครับที่แต่งนิยายดีๆ อย่างนี้ให้อ่าน
ไม่ได้อ่านนิยายที่อ่านแล้วรู้สึกดีมากๆ แบบนี้มานานแล้ว
ประทับใจมากครับ
เอ้อ...ชอบลักษณะการใช้สัญลักษณ์ของพี่ลูกหมูมากครับ
โดยเฉพาะเรื่องชิงช้า เป็นต้น
ชอบจัง...อยากเขียนได้ดีๆ แบบนี้บ้างครับ
กำลังจะบอกว่า เขียนตอนพิเศษมาให้อ่านกันด้วยนะ
แต่พี่ลูกหมูก็บอกว่า มีตอนพิเศษมาให้ซะก่อน
ดีใจมากๆ ครับ
อยากอ่านแบบหวานๆ ค้าบบบบ อิอิ
:o8:
เยี่ยมจริงๆ ครับ เรื่องนี้ ชอบมากกกกกก
o13
ปล. ขอนิยายเกี่ยวกับวัยทำงานอีกนะครับ ชอบมากๆ
ปล.2 อยากอ่าน ต้อยกับธี ด้วยอะ แหะๆ
-
เย่ๆๆ ในที่สุดก็สุขสมหวัง เย่ๆ
ลุงธี มีแฟนเป็นตัวเป็นตน สมบูรณ์แบบแระ
เย่ๆ รอตอนพิเศษนะ o13
-
เป็นเรื่องสั้น หวานๆ น่ารักดีค่ะ
รอตอนพิเศษนะคะ
:pig4: :pig4:
-
happy happy
-
ในที่สุด ลุงธีกับหนูต้า ก็กลับมารักกัน :mc4:
-
จบไปแล้วอีกหนึ่งเรื่อง
เป็นอีกเรื่องที่อ่านแล้วประทับใจจัง o13
มีครบรสจิงๆๆ
ชอบสไตล์การเขียนแบบนี้นะคะ
ชอบลุงธีมากกกกกก ต้าก้อน่าร้ากกกกก อ่า
รออ่านตอนพิเศษอยู่นะคะ :L2:
-
:impress2:
ดีใจมากมายที่จบแบบนี้อ่ะ
อย่างน้อยก็ยังรักกันเนอะ
:z2:
แต่ว่านะต้อยอยากปลอบใจใครอ่ะ
เหอเหอ อย่าบอกนะว่า.............
-
:pig4: ลูกหมู :pig4:
+1 ให้ที่จบอย่างมีความสุข
จบอย่างมีความสุขดีจริง ๆ ต้ากับพี่ธี
แล้วการรอคอยของพี่ธีก็ไม่สูญเปล่า
สมกับที่นั่งเฝ้านั่งรออยู่นาน :laugh:
รออ่านตอนพิเศษนะ
อยากอ่าน ธีกับต้อย บ้าง :impress2:
:L2: :L2: :L2:
-
ขอตอนพิเศษ
เอาชนิดหวานจนมดขึ้น
นะจ๊ะคุณลูกหมู
(ปนหื่นจนเลือดสาด)
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
:laugh:
-
. . .ลุงทำเลี่ยนเลยค่ะ . .. น่ารักดีค่ะ ไม่ต้องรุ้ว่ารักที่สุดรึเปล่า แค่รู้ว่ารัก และก็จะอยู่ด้วยทั้งตัวและหัวใจ . .. . :haun4:
แค่คิดก็อยากจะเลือดสาดแล้ว . . . ใครบังอาจจีบน้องต้อย ไม่รู้รึน้องต้อยเค้าชอบเป็นคนนำนะ . . .. :m16:
-
ต้อยพึ่งพาได้เสมอ
ว้าาา...จบซะแระ
รอตอนพิเศษค่า o13
-
:pig4:
จบแล้ว
ในที่สุดเค้าก็เป็นหนึ่งเดียวกัน
จากกันเพื่อพบกันใหม่
ความรักมากขึ้น
ความเข้าใจ รู้จักในกันและกันมากขึ้น
สุดๆ แล้วววววว
โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
รอตอนพิเศษนะคะลูกหมู
-
จบแว้ววววววววววววววว +1 เอาไปเลย ฮ่าๆๆๆๆ
น่ารักจังมาต่ออีกสิบเรื่องนะ :call:
-
หวานๆ น่ารักดีค่ะ ชอบบบบค่ะ
+1ให้คุณลูกมู๋สำหรับเรื่องหวานๆนะคะ
:pig4:
รอตอนพิเศษแบบ :haun4: ค่ะ
-
เห้อออออออถอนหายใจ เพราะว่าลุ้นไปกับตอนจบ
แต่ก็ยิ้มได้ เย้ๆๆๆๆๆ
ขอบคุณน้องLookmMuhมากๆเลยนะค้าบบบบบ :L2:
ชอบเรื่องนี้นะครับ เหมือนว่าตัวละครทำให้คนอ่านได้คิดอะไรเยอะเลยอ่ะ
อย่างน้อยๆก็ทำให้รู้ว่าการรอคอย ไม่สูญเปล่า......
ปล.รออ่านตอนพิเศษนะค้าบบบบบ :bye2:
-
จบแล้วววววววววววววว
ถึงจะยังไม่อยากให้จบ
ดีจัง อ่านแล้วยิ้มมมมมมมมมมมม
ขอบคุณมากค่ะน้องลูกหมู ชอบม๊ากกกให้ตายเหอะ
-
ซึ้งอ่ะ
+1......ด้วย
-
จบซึ้งมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ประทับใจสุดๆ แต่ขอตอนพิเศษด้วยน่ะคับ
-
+1 น้า ลูกหมู
ตอนพิเศษขอเยอะๆนะ เอาซัก10ตอน จะจุ๊บๆเลย :laugh:
หวานยังไม่ทันไร จบแล้วอ่า
Feeling กำลังเคลิ้มๆ
:กอด1:
-
จบแล้วหรอคับ รอตอนพิเศษนะคับ
-
+1 ลูกหมู
ในที่สุดแล้วก็กลับมาคบกัน แหม่
ตาต้าหนีพี่ธีไม่พ้นหรอก ก็พี่ธีรักขนาดนี้
อยากได้สเปจังเลยค่ะ :impress2:
-
ดีใจจังเลย ที่จบแบบ happy ending :L2:
แต่ 4 เดือนนี่ก็นานเหมือนกันนะครับ
ดีใจที่อิลุงยังรออย่างมั่นคง
ตาต้าก็น่ารัก แต่ก็แอบใจร้าย ที่ปล่อยให้อิลุงรอได้ ตั้ง 4 เดือน
ส่วนต้อย เจ๋งว่ะ o13
+1 ไปเลย ทั้งคุณลูกหมูและต้อย อิอิ
รอตอนพิเศษต่อด้วยคนนะคร้าบบบ
-
เป็นนิยายที่เราอินมากเลยค่ะ
พร่ำเพ้อทุกวันว่าสงสารพี่ธี :sad4:
ทั้งๆที่ส่วนใหญ่ที่เราอ่านจะชอบนายเอก
แต่เรื่องนี้พี่ธีเอาใจไปเต็มๆเลย :กอด1:
ในที่สุดก็ได้เป็นที่หนึ่งของกันและกันแล้ว
ขอบคุณลูกหมูสำหรับเรื่องราวดีๆนะคะ :pig4:
รอสเปหวานๆ :man1:
-
หลังจากที่เศร้ามาเฮือกใหญ่...........
ความลั่ลล้าของคนอ่านก็เริ่มกลับมาตั้งกะเจอฮัลโหลของต้าเข้าไปซะ 1 ดอก
แล้วก็ยิ่งยิ้มกว้างขี้นกะ “เบื่อที่ได้แต่นั่งมองอยู่ที่โต๊ะทำงาน...”
แต่ที่ทำให้งี๊ดๆๆอย่างหนักก็ “...เป็นแฟนต้านะ...สัญญา...จะไม่ทิ้ง จะไม่ละเลย จะรักมากๆ...จะไม่ทำให้เสียใจ”
ต้องบอกว่าดีใจไปกะลุงแล้วก็น้องต้านะค่ะ...ที่ได้เป็นที่หนึ่งของกันและกัน :กอด1:
+1ขอบคุณลูกหมู...สำหรับเรื่องราวดีๆเรื่องนี้นะค่ะ....ชอบมากมายอ่ะ o13
ป.ล. รอตอนพิเศษค่ะ....(มีตอนพิเศษน้องต้อยด้วยมั๊ยค่ะ...คนอ่านแอบโลภอ่ะ..อิอิ) :o8:
-
ประทับใจจัง
ปลื้มมากกกกกกกกกกกกกกก
ชอบอ่ะ
หนักแน่นมนความรักดีอ่ะ
ถ้ามีคนมานั่งรอตลอด 4 เดือน คงเพ้อ
55+
ลุงกะต้า รักกันมากมาก นะคะ
-
ถูกใจชะมัด
-
กว่าจะกลับมาคืนดีกันได้เนี่ย เราลุ้นอ่ะ
อยากอ่านฉากซึ้งๆ ได้ดังใจจริงๆเลย
-
เครียดมามากแค่ไหน แต่จบแบบนี้ ยิ้มแก้มแตกเลยวุ้ย
แล้วลูกหมูไม่ได้ทำให้พี่ธีอึ้งคนเดียวนะ คนอ่านก้ออึ้ง เซอร์ไพร์สมากตอนนี้น่ะ
แต่ประโยคต่อมานี่สิครับ ทำเอาผมอึ้ง “โหย...ไม่ได้หรอกพี่...ผมต้องคอยปลอบอีกคน เพราะทางนั้นน่าปลอบกว่าเยอะ”
นี่รึเปล่าทำให้ต้อยเชียร์พี่ธีมากมายนะเนี่ย
บวก 1 ให้ลูกหมู ขอบคุณมากๆจ้า
รอตอนพิเศษนะ ขอเหมือนหลายๆคนด้วยได้ปล่าวเอ่ย อยากได้ตอนพิเศษต้อยกะธี ด้วยค้าบบบ :กอด1:
-
ตกใจเลยอ่ะพอเห็นคำว่า end ฮือออ แต่ก็ดีใจมากค่ะที่จบได้น่ารักกกกน่าหยิกกกก อ่านแล้วยิ้มมมมมม(ปนใจหาย)
ในที่สุดอิลุงก้อถูกเด็กร๊ากกกกซะที ชอบมากตอนที่เรียกชื่อแล้วจุ๊พหน้าผาก ภาพออกเลย น่ารักจัง อยากจุ๊พตาต้าม่างงง
อยากอ่านตอนพิเศษมว๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกก พลีสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
:กอด1:
-
อ่านรวดเดียวจบครับซึ้งมากมายร้องไห้น่าคอมแล้วล่ะ :L2:
-
เห็น END แล้วตกใจ
งื้อออออ
:เฮ้อ:
ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ ชอบเรื่องนี้จังค่ะ
ขอบคุณนะคะ ที่ให้จบแบบนี้ ^^
ลุงธี ของอิฉัน มีความสุขซะที
ดีจริงที่ ด้า พยายาม ขนาดนี้ ^^
อ่อยยยย
คนเค้ารักกัน!!! เรามีความสุขจริงๆ~
(เกี่ยวกะเรามั๊ย??)
555+
ขอบคุณนะคะ สำหรับนิยายดีดีอย่างงี้
:L2: :L2:
+1 ไปเล้ยยยยย
:กอด1: :กอด1:
-
อ๋อยยจบแร้ววว
กรี๊ดดดดดดดด
เรื่องนี้น่ารักแต่แอบหื่นมากมาย
^^ สนุกม๊ากคีาาา
ขอบคุณค๊าาา ชอบมากมายย
+++++++++++++
มาต่อตอนพิเศษหน่อยเน้อออ อยากอ่านน
-
เพิ่งมาอ่านค่ะ
โฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก คลั่งอีกเรื่องงง... :z3: :z3:
ชอบทุกตัวละครเลยอ่ะ..ชอบๆ
รอตอนพิเศษนะคะ ..(รอภาคต้อย-ธีด้วย)
กร๊ากๆๆๆๆๆ
-
ประทับใจมากครับ
-
ดีใจมากเลยที่ในที่สุดลุงธีก็สมหวัง
คุณลูกหมูน่ารักมากๆ เลย ที่ทำให้แฟนคลับมีความสุข
:กอด1:
-
...ความลับ...
ว่ากันว่าคนรักกันไม่ควรมีความลับต่อกัน ผมเห็นด้วยนะครับ...แต่ถ้าเปิดเผยความลับนั้นออกมาแล้วมันทำให้ความสัมพันธ์ของเราสองคนเปลี่ยนไปล่ะ?
หยดน้ำอุ่นร้อนหยดลงบนหน้าอกผมหยดแล้วหยดเล่า ไอ้เปี๊ยกใช้สองมือผลักหน้าอกผมออกห่างจากตัว ริมฝีปากของมันเม้มแน่นกลั้นเสียงสะอื้น ใบหน้าแดงก่ำของมันเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ดวงตามันหรี่ปรือ
มันพยายามผลักตัวเองออกห่างจากผม
ในขณะที่ผมดึงมันเข้ามาหาตัว ให้ร่างกายเราสนิทแนบแน่น
หยาดเหงื่อชะโลมผิวสีชมพูของไอ้เปี๊ยกให้เปียกชุ่มจนเป็นมันเลื่อม มันร้องครางเสียงต่ำ
อุ้งมือของผมกอบกุมส่วนอ่อนไหวของมันเอาไว้ ขยับขึ้นลงตามจังหวะการขยับตัวของเรา นิ้วโป้งเค้นคลึงส่วนปลายที่เปียกชุ่มหนักๆ ไล้วนไปมาจนไอ้เปี๊ยกตัวสั่นสะท้าน มันแหงนหน้าสะบัดหัวไปมาด้วยความเสียวซ่าน เส้นผมที่เกาะเหงื่อติดแน่นกับแก้มแดงปลั่งของมัน ดวงตามันหลับแน่น ริมฝีปากเผยอออก แอ่นหลังเกร็งกระตุก ปลดปล่อยออกมาก่อนจะล้มฟุบลงบนตัวผม
ช่องทางมันบีบรัดเป็นจังหวะ แน่นซะจนปวดตุ้บพอๆกับเสียวจนแทบทนไม่ไหว
มันหมดแรงข้าวต้ม แต่ผมยังไม่ถึงฝั่ง เป็นธุระให้ต้องออกแรงยกตัวมันขึ้น แล้วก็ปล่อยให้ร่างกายมันตกลงมาตามแรงโน้มถ่วง ไอ้เปี๊ยกครางอือ แขนขาหมดแรงจะยันตัวเองเอาไว้ แรงไถลจึงรุนแรงกว่าที่ควรจะเป็น
เข้า ออก เข้า ออก
ความร้อนของภายในสลับกับความเย็นของภายนอก รู้สึกดีจนบอกไม่ถูก
ผมปลดปล่อยในตัวมัน ให้ความรัดรึงของมันบีบเค้นความรักทุกหยดของผมเอาไว้ข้างใน
ผมหอบ มันหอบ
ไอ้เปี๊ยกไล้ฝ่ามือลูบหลังที่นั่งพิงหมอนจนเปียกไปหมดของผม ในขณะที่ผมก็ลูบไล้ไปตามแนวกระดูกสันหลังของมัน...จดจำทุกส่วนสัดในร่างกายของมันเอาไว้
เสียงแอร์ทำงานเบาๆราวกับจะกล่อมเราสองคนให้หลับไป
“รู้รึเปล่า...ว่ารักมาก...” ผมซุกปากลงกับลาดไหล่ของมัน ดูดดุนจนเกิดรอยแดงเต็มไปหมด
“อืม...” มันเงยหน้าขึ้นรับจูบจากผม ลิ้นของเราแตะกัน มันหนี ผมไล่ตาม เมื่อจับได้ก็กลั่นแกล้งเคล้นคลึง ลิ้มชิมรสจนเกิดเสียงดัง ไอ้เปี๊ยกคงอายจัด ถึงได้หันหน้าหนีไป เปิดโอกาสให้ได้เลียจุดอ่อนที่หลังหูของมัน...ช่องทางมันกระตุกด้วยความตกใจ
“ซี้ด...ต้า...อีกครั้งนะ...” ผมขอร้องมัน ไอ้น้องชายที่เพิ่งปลดปล่อยไปไม่มีทีท่าว่าจะอ่อนนุ่มลง กลับแข็งมากกว่าเดิมด้วยซ้ำ
มันพยายามยกตัวออกจากส่วนล่างของผม แต่ผมชันเข่าหนีบเอวมันเอาไว้ก่อน
“ปล่อย...อือ...” มันร้องคราง พยายามยันเข่าจะดึงให้ตัวผมหลุดออกจากตัวมัน
ผมแอ่นสะโพกกระทุ้งตามมันขึ้นไป สองมือเอื้อมจับบ่ามันเอาไว้แล้วกดลงมา มันหวีดร้องเสียงดัง
ขึ้น...ลง...ขึ้น...ลง... เป็นการเริ่มต้นใหม่อีกรอบหนึ่ง
“อ๊า...พ...พอ...” ปากมันร้องพอ แต่เอวของมันก็เริ่มขยับรับประสาน
ห่างเหินมาสี่เดือน เป็นเวลานานทีเดียว...นานพอจะทำให้ความรู้สึกคุ้นเคยกลับมาเป็นความตื่นเต้นเร้าใจ...ราวกับไม่เคยใช้งานมาก่อน...
ร้อนจัด คับแน่น และดึงดูดให้บ้าคลั่ง
ผมคว้าท้ายทอยมัน กดลงมาให้รับจูบตะกรุมตะกราม
จะว่าไอ้เปี๊ยกกินเก่ง ผมก็กินเก่งเหมือนกันล่ะครับ ต่างกันแค่...เราชอบกินคนละอย่างกันเท่านั้นเอง
ร่างกายของมันอ่อนยวบ สิ้นเรียวแรง ซบลงบนหน้าอกของผม
ผมจับตัวมันโยนลงให้นอนหงาย ในขณะที่ตัวเองก็โหมตามมันไป ตัวมันเป็นสีชมพูปลั่งน่ามอง เรียวขาที่พยายามหนีบเข้าของมันทำให้ยิ่งน่ากลั่นแกล้งเข้าไปใหญ่ เสือกตัวเข้าไปแต่ละครั้ง พบแต่ความอุ่นร้อนรัดรึง ลึกลับน่าค้นหา
“ต้า...อา...ต้า...ต้า...” ผมเรียกชื่อมันซ้ำๆอยู่อย่างนั้น...มีความสุขเหลือเกิน...
ผมปลดปล่อย มันปลดปล่อย...
เสียงหอบหายใจดังกลบเสียงแอร์
ไอ้เปี๊ยกนอนซุกอยู่กับอกของผม มันจูบลงบนหน้าอกข้างซ้าย...เป็นวิธีบอกรักผ่านภาษากายของมัน
“เหนื่อยรึเปล่า?” ผมเอานิ้วชี้ม้วนผมชื้นเหงื่อของมันเล่น
“เหนื่อย...แต่ไม่เท่าคืนนั้น...” มันเงยหน้าขึ้นมาจูบริมฝีปากผมเร็วๆ
ผมขมวดคิ้ว... “คืนไหน?”
มันเงยหน้าขึ้นมองตาผม อ้าปากจะพูดแล้วก็หุบ เป็นอย่างนี้อยู่สองสามครั้ง สุดท้ายก็ถอนหายใจออกมา ท่าทางมันเหมือนตัดสินใจจะพูดอะไรบางอย่างได้
“คืนที่ลบเมสเซจ”
หลังผมเย็นวูบ...ความผิดที่เคยทำ มันกลับมาแล้วครับ...มันรู้ตั้งแต่เมื่อไหร่...
“พี่ขอโทษ...” ผมจ้องเข้าไปในดวงตามัน ยินดีจะรับการลงโทษทุกอย่างตามแต่มันจะพอใจ...ขอแค่อย่างเดียว...อย่าหนีไปจากผมอีกก็พอ
“ขอโทษทำไม” ไอ้เปี๊ยกทำหน้างง “ผมสิต้องขอโทษ”
“???” ผมคงทำหน้าเง็งจัด มันเลยอึกอักเหมือนไม่แน่ใจ
““ก็คืนนั้น”” เราพูดขึ้นมาพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ผมเงียบ มันเงียบ ต่างรอว่าอีกฝ่ายจะพูดอะไร
เมื่อเห็นว่ามันไม่พูดต่อ ผมเลยชิงพูดแทน...ใครจะไปรู้ ว่ามันดันพูดออกมาพร้อมผมอีกครั้ง
““ตอนอาบน้ำ””
อึ้งแดกครับ...อารมณ์นี้มีแต่ความอึ้ง...ก็...ผมลบเมสเซจมันไม่ใช่เหรอ? ยังไงแน่วะ?
มันก็คงอึ้งเหมือนกัน ผมดึงตัวเองออกจากร่างกายมัน เรียกเสียงครางจากมันได้นิดหน่อย ไอ้เปี๊ยกหลับตาเผยอปากอยู่พักหนึ่ง แล้วค่อยๆเลื้อยมาหนุนหมอน นอนตะแคงมองหน้าผม
ผมชี้หน้าอกมัน “เมสเซจเพื่อนต้า...”
มันชี้หน้าอกผม “เมสเซจแฟนเก่าลุง...”
อะไรๆเริ่มกระจ่างขึ้น ผมเดาเรื่องได้รางๆ พอๆกับที่มันก็คงเดาได้เหมือนกัน เรานั่งอึ้งกันพักใหญ่ สุดท้ายก็หัวเราะออกมา
สรุปคืนนั้น ที่ไอ้เปี๊ยกไปเจอซีดีงานแต่งงาน ร้องไห้สะอึกสะอื้นแทบเป็นแทบตาย ขอให้ผมกอดมัน แถมยังพูดเรื่องแฟนผมอีก เพราะมันดันไปอ่านเมสเซจในมือถือผมเนี่ยนะ...
ผมกอดคอมัน ฟัดแก้มเนียนๆนั่นทีหนึ่ง “ไอ้ตัวร้าย กล้าแอบดูมือถือคนอื่นเหรอ!”
มันเขยิบตัวมานอนทับผมเอาไว้ แล้วเอาหน้าผากโขกกันเบาๆ “ก็เหมือนกันล่ะน่า!”
เราแลกจูบกันหนักหน่วง ไล้มือไปตามร่างกายของกันและกันไม่มีหยุด
ปากเราแยกออกจากกัน จมูกคลอเคลีย
“แล้วเมสเซจมันเขียนว่ายังไง?” ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอกครับ แค่อยากรู้ว่าข้อความยังไงทำให้ไอ้เปี๊ยกมันหึงได้ก็เท่านั้นเอง
มันงับจมูกผม “ไม่บอกหรอก...แล้วของผมเขียนว่าอะไร?”
ผมงับจมูกมัน “เรื่องอะไรจะบอก...”
...รักก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ...คิดเอาเองฝ่ายเดียว ทำเอาเองฝ่ายเดียว ต่างคนต่างรัก ต่างคนก็ต่างทำ...มันเลยปั่นป่วนวุ่นวายกันไปหมด...
รักก็เลย...ทำนายไม่ได้...ไงครับ
++++++++++++++++++++++++++++
END
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ตอนที่แล้วนะคะ :pig4:
ตอนพิเศษมาแบบ one shot scene นะคะ แต่ละตอนคงจะสั้นๆ เก็บรายละเอียดที่ไม่ได้เขียนในเรื่องค่ะ
ส่วนเรื่องของต้อย...น่าจะเรียกว่าเรื่องของธีมากกว่า ขอเวลาตัดสินใจนิดนึงค่ะ
-
ฆ่ากันให้ตายไปเลยดีกว่า คุณคนแต่ง
รักกันทั้งทีนี้ ต้องให้ถึงพริกถึงขิงใช่ป่ะ กร๊ากกกกก
-
ขอตอนน้องธีกับน้องต้อยด้วยคนค่ะ
เนื่องจากแว่ทั้งเรื่องน้องธีออกน้อยมากกกกกกกกก
:L2: :L2:
แล้วจะ +1 ให้เป็นแบบว่า สินบนละกัน
:impress2:
กร๊ากกกกกกกกกกก
-
+1
:-[
:m25:
จะรอตอนต่อไปนะค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ
-
จัดมาเถอะครับ
ไอ้ธีเพื่อนต้ามันยังไม่ค่อยมีบทเลยนะ
ยังไงก็จัดมาให้น้องต้อยกินซะเถอะครับ แหะๆ :z2: :z2:
+1 ครับ เป็นปลื้มกับตอนพิเศษที่มาเร็วทันใจ
-
ความลับไม่มีในโลก
ฮา
ตอนพิเศษโฮกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
+1 ให้ลูกหมูที่รักค่ะ
-
กร้ากกก เรื่องมันเปนแบบนี้เอง!
น่าร้ากก น่าฟัดจิงตาต้า นึกว่าอิลุงเปนอยู่คนเดียว :-[
สี่เดือน ฟัดกันนัวเนียให้หนำใจ อิอิ
แอร้ย จิ้มเค้ามัย เมื่อคืนจิ้มไม่พอหรอ :o8:
V
V
-
^
^
จิ้มตรูดดดดด
ตาต้า น่ารักอ่ะ
-
^
^
^
กระซวกต่ออีกที
แอร๊ย เรื่องเป้นเช่นนี้เอง
น่ารัก ชอบๆๆ
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อย่างนี้นี่เอง
น่ารักโฮกกกกก
-
+1ให้แล้วนะครับผมขอบคุณสำหรับตอนพิเศษนะครับ :L2:
-
ตอนพิเศษ
่น่ารักเว่อร์
อยากรู้ sms ของแฟนเก่าลุง
o22
-
น่ารักกกกกก
รักลุง รักตาต้า :กอด1:
แอบอยากรู้เมสเสจของแฟนเก่าลุงเหมือนกันแฮะ มาทำให้ตาต้าหึงได้
แต่ว่า เรื่องของต้อยนี่ยังไงคะ จะลงเอยกับธีหรอ
โธ่ เราแอบมองต้อยมาตั้งนาน :o8:
+ให้คุณลูกหมูค่า o13
-
อ้อ............................
-
กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซ ให้กับคุณลูกหมูหนึ่งที ค่าที่อุตสาห์เขียนตอนพิเศษน่ารัก ๆ อย่างนี้ออกมาให้อ่าน :impress2:
-
พอๆกันเลยคู่นี่ o18
น่าร้ากกกก
+1 ขอบคุณคุณลูกหมูค่า
-
น่ารักทั้งคู่ :impress2:
-
:m25:
อ้ากกกกกกกกกกกกก
กระอักเลือดกันเลยทีเดียววววว
น่าร้ากกกกกกก ที่แท้ลุงธีก็คิดไปเองคนเดียวซะหลายเรื่องเลยยย
จริงๆต้าก็แอบลบเมจเซจลุงด้วยอ่ะ
ชอบบบบบบ มาต่ออีกน้า :L2:
-
น่ารักอ๊ะ . ..
อ่านตอนนี้แล้วทำให้รู้เรยอ๊ะว่าต้ารักพี่ธีมาก ๆๆ :o8:
ลุงนี่ก้อคิดมากใช่เล่นนะเนี่ยย
ชอบตอนพิเศษตอนนี้มาก ๆๆ
เป็นกำลังใจให้คนแต่งค๊าาาาา +1
-
รักกานเด
-
+1 ...1....1...สำหรับตอนพิเศษ น่ารัก น่ารัก ค่า :-[
-
น่ารักมั่กมากกกกเลยอ่ะ เป้นรักที่แม้จะทำนายไม่ได้
แต่ใจเราก็ต่างคิดตรงกันนนนน
ชอบบบบอ่ะ :3123:
-
น่ารักกกกกกกกกกกกก
ชอบมากๆเลยอ่ะค่ะ ความลับแบบนี้ อิอิ *
รักมันทำนายไม่ได้
รู้เอาว่าเรารักกันพอ :z2:
-
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักมากมาย
มันไม่ใช่แค่ลุึงเนอะที่ระแวง
ต้าเองก็ระแวงเหมือนกัน
ไม่ได้ต่างกันเลย
สมแล้วที่ได้คู่กัน :กอด1:
-
+1 ให้กับตอนพิเศษ :m1: น่ารักจริง ๆ
ส่วนตอนของธี+ต้อย ก็รอต่อไป
:z2: :z2: :z2:
-
+1 เข้าใจต้ามากขึ้น รู้แล้วล่ะว่ารักพี่ธีมากๆ
:man1:
-
รักทำนายไม่ได้
เพราะต่างคนต่างคิด ต่างคนต่างทำ
แต่ต้าก้อรักพี่ธี พี่ธีก้อรักต้า :m1:
เป็นตอนพิเศษที่น่ารักมาก ทำให้พี่ธีชื่นใจมากมาย
บวก 1 ให้ลูกหมูนะจ๊ะ มาสั้นๆ แต่หวานยังงี้ โอเคเลย
รอลุ้นตอนต้อยกะธีด้วยจ้า จะได้อ่านเปล่าน้า
-
ยิ้มมม แก้มปริ่เลยอ่า คุน N
น่ารักจัง ทั้งลุง ทั้งต้าร์ :กอด1:
-
จบได้ประทับใจ .... ตามเก็บรายละเอียดเป็นตอนพิเศษได้สุดยอด o13
ไม่เคยผิดหวังกับผลงานของคุณลูกหมูเลย :man1:
ขอบคุณนะครับ ^_^
-
เเสบพอกานเลยคู่นี้
-
เป็นความลับที่ แง้มนิดเดียวจริงๆ
เหอะๆ
เราว่าความลับนี้ควรเก็บต่อไปนะ รู้แค่นั้นก็พอละ ^^
:กอด1:
-
น่ารักทั้งคู่เลย หุ หุ
อิลุงน่ารัก ตาต้าก็น่ารัก
:-[
-
...เรื่อง(ไม่)ดีที่ไม่เคยรู้...
“ต้า...ต้า...ต้า...”
หลังจากเสร็จกิจรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ หมดเรี่ยวแรงจะสำแดงเดชอีกต่อไป แต่ยังเสียดายช่วงเวลาที่ได้อยู่กับมัน ยังไม่อยากหลับ ก็เลยเรียกมันอยู่อย่างนั้น
“เรียกอยู่นั่นล่ะ...จะนอน...”
“ก็คิดถึงนี่ครับ...ต้า...รักต้าจัง...” ผมกอดมันแนบแน่น ตัวเราเหนียวเหนอะหนะไปหมด แต่ก็ไม่สนใจ...ไม่มีแรงเหลือแล้วครับ อาบน้ำไม่ไหว
มันหันกลับมา หรี่ตาทำหน้ารำคาญ “เออ! รู้แล้วว่ารัก แม่งพูดอยู่ได้ คนจะหลับจะนอน ซวยจริงๆมีคนอย่างนี้มารักน่ะ”
ผมหัวเราะ โยกหัวมันเล่นเป็นจังหวะ “ซวยยังไง ออกจะโชคดี ทำก็ไม่ต้องทำเอง มีคนทำให้ นอนเฉยๆ สบายจะตาย โอ๊ย!!” มันบิดพุงกะทิผมเต็มๆเลยครับ
“ซวยสิวะ รู้ไว้ซะมั่ง ว่าแฟนเก่าทำอะไรเอาไว้”
ผมหน้าเครียดทันที แฟนเก่าผม? ยายวิน่ะเหรอ? ไอ้เปี๊ยกมันโดนทำอะไร ทำไมมันไม่เห็นบอกผมเลย
“เค้า...ทำอะไรต้า...เดี๋ยวพี่ไปจัดการให้”
ไอ้เปี๊ยกส่ายหน้า “เคลียร์เรียบร้อยแล้ว ผ่านมาตั้งนานแล้ว”
“ตกลงมันเรื่องอะไร?” ผมถามมัน
ไอ้เปี๊ยกไม่หันหน้ากลับมา แต่ก็พูดไปเรื่อยๆ “ก็แอบถ่ายรูปผมอยู่กับลุงแล้วส่งจดหมายไปให้เจ้านายที่บริษัทน่ะสิ กะจะให้ผมอายจนลาออกเลยล่ะมั้ง...”
อย่างนี้ที่บริษัทมันก็รู้หมดแล้วสิครับ ว่ามันมีแฟนเป็นผู้ชาย...ไอ้เปี๊ยกมันทนได้ยังไง มันขี้อายออกอย่างนี้...หรือว่าเพราะรัก มันเลยยอมรับ มันเลยยอมเปิดตัว...น่าภูมิใจแทนตัวเองจริงๆครับ
“...โชคดีเจ้านายเห็นภาพพวกนั้นแค่คนเดียว เลยเรียกผมเข้าไปคุย”
อ๋อ...เจ้านายดี ช่วยปิดข่าว
“...บอกว่าไม่ต้องกังวล จะไม่บอกใคร...เพราะเค้าก็เป็นเกย์เหมือนกัน”
...ชักไม่ค่อยงามแล้วครับ
“แล้วก็ชวนไปกินข้าว”
...อ้าว เหี้ยแล้วไง
“พอรู้ว่าผมเลิกกับลุง ก็เรียกเข้าไปนั่งปลอบใจตั้งนาน”
...
“ต้า...” ผมเรียกมันไว้ก่อนที่มันจะพูดอะไรมากกว่านี้
“หือ?” มันหันหน้ามา เอาตาโตๆไร้เดียงสามองหน้าผม
“พรุ่งนี้ ไปลาออกจากงานซะ”
“เฮ้ย! บ้าอะไรขึ้นมาวะ?” ตาโตๆมันถลนมากกว่าเดิม
ผมคร่อมมันเอาไว้ กดจูบที่ปาก “ไม่รู้ล่ะ ไปลาออกซะ”
ไอ้เปี๊ยกดันหน้าผมออก ร้องโวยวาย “พูดอะไรไม่รู้เรื่อง ปล่อยนะ! จะนอน!! อะ...ปล่อย...อา...อืออ...”
มันครางกระเส่า เริ่มพูดไม่เป็นภาษา
...คิดไปคิดมา ผมคงวู่วามเกินไปล่ะครับ...ที่คิดจะให้มันลาออกพรุ่งนี้
...ให้มันลาออกมะรืนดีกว่า...เพราะพรุ่งนี้มันคงไปทำงานไม่ไหว หึๆๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
END
สั้นลงเรื่อยๆ :try2:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ แต่...ใครก็ได้ช่วยบอกที ระบบกดบวกมันหายไปหน๊ายยย!! o9
-
สั้นๆ แต่เป็นเปิดเผยรายละเอียดและเรื่องราวในอดีตนะนั่น
แฟนเก่าพี่ธีร้ายนี่นา
ดีนะต้ารอดมาได้ แต่ทำเอาพี่ธีหึงหละสิ
รออ่านตอนต่อไปดีกว่า น่าจะมีเรื่องมาเล่าอีกเยอะเลย
ขอบคุณนะจ๊ะ
เรื่องระบบการบวก เพิ่งไปอ่านมามะกี้เลยจ้าลูกหมู
ตามลิงค์นี้จ้า http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=65.msg482938;topicseen#msg482938
-
โชคดีจริงๆ ได้ลุงหื่นพลังม้าเป็นแฟน อิอิ
ทำท่าจะ + 1 555+
งั้นบวกให้คุณลูกหมูในใจแล้วกันนะ
-
หูย มีเบื้องลึกเบื้องหลังอะไรอีก
บอกมาให้หมดเลยนะครับ อิอิอิ
+1 เป็นสินบนครับ อิอิ ถูกใจ
มีเบื้องหลังเยอะๆเลยนะครับ
รออ่านอยู่
-
:-[ ลุงธี ขี้หึงโครต อะนะ ก็ต้าน่ารัก
กดบวกไม่ได้ +1 ในใจให้ละกันค่ะ :L1:
-
มาสั้น ๆ แต่น่ารัก +1 ให้เลย อิ อิ
ลุงธีขี้หึงอ่ะ น่ารัก ๆ :impress2:
-
อย่างนี้เรียกว่าหึงหื่น 555
-
ให้ออกอย่างไวเลย :laugh:
-
ยายวิอะไรยนั้นก็ร้ายน่าดูเชียว :m20:สมเจอคู่รักเขาเหนียวแน่นอ่ะ :L1:
-
+1 ให้ค่ะ
น่ารักจังคู่นี้
แอบอยากอ่านต่อค่ะ
-
:haun4:
ลุงธีหื่นมากเหอะ =='
แต่ก็นะเห็นด้วย ....
ไปลาออกวันมะรืนละกัน
คงจะลุกไม่ไหวจริงดังว่า ....
แค่นี้ยังไม่มีแรงไปอาบน้ำเลยเหอะ ^^
:m16: ไอ่เจ้านายนี่ หวังผลชัดๆ
:z6:
-
ลุงธีคึกอย่างนี้ ชักสงสารน้องต้าแล้วสิ พรุ่งนี้มีหวังฟ้าเหลือง ลิโพ เกเตอร์เรท บวกไข่ลวก ทั้งแผงยังเอาไม่อยู่แหง ๆ :try2:
-
+1 ก่อนอ่านเสมอ
น่ารัก กร๊ากกลุงธี หวงได้โล่ห์ หื่นด้วย
-
ลุงธีร์หื่นมาก
กร๊ากกกก
ระวังน้องต้าโดนเจ้านายงาบนะ
ปล. Unseen จริงๆ เรื่องพวกนี้ ชอบๆ มาบ่อยๆ นะพี่ลูกหมู
-
ลุงธีหื่นตลอดเวลาจริง ๆๆ . ..
แถมยังขี้หึงสุด ๆๆแฟนเก่านี้ก้อร้ายนะเนี่ย
แต่หื่น ๆอย่างนี้น่าร๊ากกกก
+1ให้ไม่ได้อ๊ะค๊ะ :o12:
เป็นกำลังใจให้แทนนะคะ ^^
-
ลุงหื่น.. :z1:
แต่นะ คุณเจ้านายคิดไม่ซื่อ ควรลาออกโดยไว
แต่ขนาดไปอาบน้ำยังไม่ไหว มะรืนจะไปลาออกไหวหรอคะ? :haun4:
-
เอา อีกๆๆๆๆๆ
ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆ
+1 ให้สำหรับความขยัน o13
-
ตกลงไม่รู้ว่าเป็นเรื่องดี หรือ ไม่ดี
o18
-
เย้ ~ เย้ ~! มีตอนพิเศษมาอีกแล้ว
สั้น แต่เนื้อหาน่ารักดี o13
ขอตอนพิเศษอีกนะครับ ... รักเรื่องนี้ไปแล้ว^_^
รอลุ้นให้คุณลูกหมูตัดสินใจเขียนเรื่องของธี กะ ต้อย ด้วยครับ :o8:
ขอบคุณนะครับ ... บวก 1 สำหรับความประทับใจของเราและเพื่อน ๆอีกหลายคน :กอด1:
-
ความลับที่ทำให้เค้าสองคนรักกันมากขึ้น เราว่ามีก็ดีเหมือนกันนะ
-
:pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
เย้ ~ เย้ ~!
+1
สำหรับตอนพิเศษ...............อีกแล้ว ไม่ยาวววววววววแต่เร้า.........ใจ :z1:55555555
-
:m20:
กล้าคิดเนอะ
ไปลาออกมะรืนดีกว่าเพราะพรุ่งนี้คงทำงานไม่ไหว
:laugh:
-
ไปค่ายสามวัน กลับมาอีกทีจบเสียแล้ว
น่าสนใจเรื่องของต้อยจัง คริคริ
-
อิลุงนี่ หื่นได้ใจจริงๆ :m25:
+1 ด้วยคนครับ
ปล.ผมก็นึกว่าที่จิ้ม + ของผมหายคนเดียวซะอีก เหอๆ
-
ท้องพอดี
-
:L2:น่ารักจัง อิอิ กอดดดดด
-
ลุงเนี่ยมะค่อยเลยน๊อ...กะจะให้ต้าออกจากงานกันทีเดียว...5555
-
. . .หว่า น่ารักจังค่ะ น้องต้า . . . . อยากให้มีต่อจังค่ะ ยังดูเหมือนมีเรื่องให้คิดอีกตั้งเยอะนะคะ ไม่น่ารีบจบเลยอ่ะ . ..
. . . ถ้าไงไม่ต่อเรื่องนี้ขอเรื่องยาวๆ ซักเรื่องดีมั้ยคะ . .. . +1 ให้เป็นรางวัลร่อใจก่อน . . .
-
. . .หว่า น่ารักจังค่ะ น้องต้า . . . . อยากให้มีต่อจังค่ะ ยังดูเหมือนมีเรื่องให้คิดอีกตั้งเยอะนะคะ ไม่น่ารีบจบเลยอ่ะ . ..
. . . ถ้าไงไม่ต่อเรื่องนี้ขอเรื่องยาวๆ ซักเรื่องดีมั้ยคะ . .. . +1 ให้เป็นรางวัลร่อใจก่อน . . .
อ่านเรื่องเก่าไปพลางๆก่อนดีมั้ยคะ (ในหมวดนิยายจบแล้วน่ะ มีอยู่สองสามเรื่อง)
แบ่บว่า...กำลังจะไม่ว่างแล้วอะ แต่จะพยายามค่ะ :z10:ฃ
+1 ไม่ได้อะ ให้ได้แค่ :L2: ดอกไม้หนึ่งช่อ
-
โดนหนักจนไปลาออกไม่ไหวกันเลยทีเดียว
-
อย่าหักโหมนะ
-
น่ารักกันมากมาย ชอบเรื่องนี้จัง อ่านแล้วมันเจ็บหนึบๆในใจ แต่ดีใจที่สุดท้ายก็เข้าใจกันได้ขอ
:กอด1:คุณลูกหมูแน่นๆที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกันเรื่อยๆ รอตอนพิเศษต่อไปค่ะ
-
ตอนพิเศษน่ารักมาก ๆ สมกะชื่อเรื่องเลย
เอ แล้วคุณลูกหมูจะมีตอนพิเศษมาให้คนอ่านชื่นใจอีกอะป่าวน้า
อิอิ รออ่านอยู่ค่า :3123:
-
อร๊างงงงงงง
ไม่ไหวแล้วววววววว
:-[
-
คุณน้ำตาล - ก็ว่ากดบวกมันหายไปไหน ขอบคุณที่บอกนะคะ :กอด1:
ลุงธีคึกอย่างนี้ ชักสงสารน้องต้าแล้วสิ พรุ่งนี้มีหวังฟ้าเหลือง ลิโพ เกเตอร์เรท บวกไข่ลวก ทั้งแผงยังเอาไม่อยู่แหง ๆ :try2:
สูตรไหนคะเนี่ย :m29:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ รับบวกไว้ด้วยใจ ส่งกลับเป็นดอกไม้คนละ 1 ช่อ :L2:
-
...เรื่องดีๆ ที่(ไม่)อยากให้รู้...
จากเมื่อคืนที่หักโหมจนแทบจะสิ้นใจตาย...ฝ่ายที่ไปทำงานไม่ได้กลับเป็นผมแทน
“ลุง ข้าวต้มอยู่บนโต๊ะนะ ลุกมากินแล้วอย่าลืมล้างชามด้วย” ไอ้เปี๊ยกที่กำลังถอดผ้ากันเปื้อนอยู่โผล่หน้ามาบอกผม
ใจคอจะไม่อยู่เฝ้าไข้กันเลยเหรอวะเนี่ย แฟนใครใจร้ายจัง
ผมได้แต่นอนหลับตาปล่อยให้น้ำตาตกใน นึกอิจฉาพลังชีวิตของพวกหนุ่มๆมันซะจริง
ไอ้เปี๊ยกเห็นผมไม่ตอบ ก็เลยเดินง่อกแงกเข้ามาหา นั่งคุกเข่าลงข้างเตียงแล้วก็เอามือมาแนบแก้มผม
“อืม...ตัวก็ไม่ร้อนมากนี่นา” ผมหลับตาซุกหน้าลงกับฝ่ามือมัน เย็นสบายอย่าบอกใครเลยครับ อยากให้มันอยู่เฝ้า อยากอ้อนมันทั้งวันจริงๆ
กำลังจะเอ่ยปาก ไอ้เปี๊ยกก็เขกหน้าผากผมเบาๆแล้วชิงพูดซะก่อน “สมน้ำหน้า แก่แล้วไม่เจียม” แล้วมันก็ลุกเดินออกไป ไม่หันกลับมาอีกเลย
ฮือ~ ทำไมถึงทำกับฉานได้~
ผมได้แต่หลับตานอนเงียบๆอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย พลิกตะแคงตัวทีก็ต้องซู้ดปากที...เอวมันเคล็ดครับ...ไอ้เปี๊ยกมันลุกขึ้นไปทำงานไหวได้ยังไงวะ...
อยากจะลุกไปกินข้าวต้มแห่งรักที่มันทำไว้เหมือนกัน แต่ตอนนี้ผมบอกตัวเองว่า...ขอกรูพักอีกหน่อยละกัน...ลุกไม่ไหวว่ะ
ว่าแล้วก็...ดำดิ่งเลยครับ
...
...
“พี่ธี...” อือ~ ต้าเหรอ...ทำไมกลับมาเร็วจัง
มือเย็นๆโอบแก้มผมวัดอุณหภูมิ แล้วก็ตบลงมาเบาๆ ...ยังลืมตาไม่ขึ้นครับ แต่ได้กลิ่นหอมข้าวต้มมาแต่ไกล
“พี่ธี...ลุกขึ้นมากินข้าวก่อน”
มึนหัวไปหมดเลยครับ ลืมตาขึ้นมาได้นิดหน่อยเห็นภาพหมุนๆก็ต้องหลับกลับไปเหมือนเดิม...อารมณ์อ่อนแอ อยากอ้อน ผมเลยจับข้อมือของมันไว้แล้วเอามาแนบปาก จูบลงไปเบาๆ “อือ...ต้า...ป้อนพี่หน่อย”
อีกฝ่ายเงียบไปสักพัก หลังจากนั้นก็รู้สึกว่าทั้งตัวถูกลากให้ขึ้นมาเอนพิงหมอนไว้...โอย เบาๆโว้ย ปวดเอว!
พอจัดที่ทางเรียบร้อย ช้อนที่มีข้าวต้มอยู่พอดีคำก็แตะที่ริมฝีปากผม...อร่อยจัง อุ่นกำลังดีเหมือนใจผมเลย
ผมนั่งกินไปเรื่อยๆ พอเริ่มอิ่มก็ส่ายหัวไม่ยอมกินต่อ ได้ยินเสียงมันถอนหายใจหน่อยๆ จากนั้นก็เอาแก้วน้ำมาจ่อปากให้ดื่ม ตามด้วยยาเม็ดเล็กๆ...ผมซาบซึ้งจริงๆครับ นี่ถ้าต้องอยู่คนเดียวคงไม่มีใครมาคอยประคบประหงมให้แบบนี้แน่นอน
“ต้า...” ผมถอนหายใจออกมาเบาๆหลังจากที่อีกฝ่ายจับตัวผมเอนนอนตามเดิม ยื่นแขนขึ้นคว้ามั่วๆก็ไปเจอต้นคออีกฝ่ายพอดี ผมดึงมันลงมา ได้ยินเสียงร้องตกใจนิดหน่อย “...ต้า...รักต้าจัง...” พลางจูบลงไปที่ขมับเบาๆ
โป๊ก!!!
“เฮ้ย!!” กำปั้นเขกลงมาอย่างแรงเลยครับ เล่นซะผมสะดุ้งตัวเด้ง ลืมตาผึง
เยสเข้!!...ไอ้ต้อย...
“คิดว่าใครล่ะวะ!” ปากมันว่า มือมันก็ถูๆขมับตัวเองจนแดงเถือก
“อ...” ด้วยความที่ภาพมันหมุนติ้วๆ หรือเพราะความจริงที่ว่าผมดันไปจูบกับไอ้ต้อยก็ไม่รู้ ข้าวต้มจากใจถึงได้ตีขึ้นมาถึงคอหอยจนต้องเอามือปิดปากเอาไว้ เดือดร้อนไอ้ต้อยต้องรีบวิ่งหาถุงพลาสติกเป็นที่วุ่นวาย
...
...
“เฮ้อ...” หลังจากถ่มถุยความรักจอมปลอมออกไปเป็นที่เรียบร้อย อาการก็ดีขึ้นหน่อยๆครับ
“โหย...ไม่เห็นถึงขนาดต้องอ้วกเลยนี่หว่า ผมดิ อยากอ้วกมากกว่าพี่อีก” ไอ้ต้อยเดินมานั่งปุลงบนหัวเตียง คว้ากล่องเควายพลิกๆดูจนผมต้องยึดออกมาจากมือมัน...ไม่ใช่อะไร...กลัวมันของขึ้นครับ หวงพี่ยังกะหมา
“แล้วมาได้ไง”
มันหันกลับมายักคิ้วกวนๆ “ขี่ควายมามั้ง”
ไอ้เวรเอ๊ย กูยิ่งมึนๆอยู่ เดี๊ยะลุกขึ้นมารำมวยซะนี่...คิดๆดูอย่าดีกว่าครับ เอวเคล็ดอยู่
ได้ยินเสียงไอ้ต้อยมันหัวเราะหึๆแล้วถึงค่อยตอบใหม่ “ก็พี่ต้าน่ะดิ โทรมาหาแต่เช้า สั่งให้โดดเรียนมาดูแลผู้ป่วยระยะสุดท้าย บอกว่าตัวเองติดงานต้องให้เจ้านายเซ็นเอกสาร”
ซึ้งใจครับ อย่างน้อยไอ้เปี๊ยกมันก็ยังเป็นห่วงผมอยู่...แต่ถ้ามันห่วงจริง ก็อย่าส่งไอ้น้องเมียตัวนี้มาเลย กูขอร้อง...
มันยังพูดกลั้วหัวเราะต่อ “พอมาถึงเห็นหลับอยู่ ว่าจะปลุก เห็นเรียกแต่ต้า ต้า เลยอำเล่น”
ไงล่ะมึง อำจนมีเฮ เก็บอ้วกแทบไม่ทัน
ผมหันหน้าหนีมัน...ไม่ได้งอนหรอกครับ แค่มึนหัวเท่านั้นเอง
แต่ไอ้ต้อยคงคิดว่าผมงอนมัน ก็เลยจับต้นแขนผมเขย่าใหญ่ “โอ๊ย! อย่างอนน่าเพ่ โตๆกันแล้ว...ผู้ใหญ่งอนอย่างนี้วัยรุ่นทำตัวไม่ถูกนะ หันมาก่อน หันมาดิ๊”
เลิกเขย่าได้มั้ยวะ กูจะอ้วก...
เหมือนมันจะอ่านใจผมได้ครับ มันเลิกเขย่าแล้วลุกขึ้นเดินไปมา
“เอางี้ละกัน ผมเล่านิทานก่อนนอนให้ฟังไถ่โทษดีมะ?”
มันเห็นผมเป็นเด็กหรือไงวะ
“...เอาเรื่องไรดี...นึกออกแล้วๆ...เรื่องตำนานรักของผมกับ...”
ผมรีบพูดแทรก “ไม่เอา ไม่อยากฟัง” อยากอวดก็ว่ามาเหอะ เรื่องอะไรต้องไปฟังเรื่องของมันล่ะครับ ธุระไม่ใช่...ให้มันฟังตำนานรักข้ามคืนของผมยังเวิร์คกว่า...
“โห่ เรื่องมาก งั้นเอาเป็น...”
ปวดหัวครับ ปวดหัวจริงๆ ยิ่งฟังเสียงหงุงหงิงของไอ้ต้อยแล้วยิ่งอยากอ้วก ผมเลยเอาผ้าห่มคลุมโปงตัวเองซะเลย
ไอ้ต้อยดูจะไม่ยี่หระ มันเดินมานั่งปุทับผ้าห่มผมอย่างไม่เกรงใจ
“พี่รู้ปะ ผมน่ะ เคยอัดคนซี่โครงหักมาแล้วนะ” ...มันกลับมาอีกแล้วครับ ตำนานสะท้านภพของมัน แค่ฟังก็เสียวตับแล้ว ผมรีบเปิดผ้าห่มขึ้น เห็นมันพลิกๆกล่องถุงยางที่หัวเตียงเล่นเลยยึดมา แล้วก็มุดหลบในผ้าห่มต่อ...เอาสิวะ กูมีที่กำบังนะเว้ย
“อ้อ! ลืมบอกไป คนละคนกับที่ผมเคยเล่าให้ฟังนะ...รายนี้น่ะ แม่งแอบถ่ายรูปพี่ต้าไปชักว่าวในห้องน้ำ ผมเห็นพอดีเลยงานเข้า” ...ขอบคุณว่ะ ไอ้น้อง ไอ้พวกโรคจิตอย่างนั้นมันสมควรตาย...
“อีกคนนะพี่ รายนี้มันแอบเอาช้อนพี่ต้าไปอมเล่น...ฟันหักไปสี่ซี่...หึๆ สถิติผมเลยล่ะ” มันถือว่าพ่อมันเป็นตำรวจเลยทำอะไรก็ได้หรอวะ...บ้านเมืองมีขื่อมีแป...มึงอย่าเข้ามานะเว้ย!!!
ไอ้ต้อยเอาฝ่ามือตบลงมาบนไหล่ผมดังปุๆ ทะลุฝ่าชั้นผ้านวมมาแล้วยังหนักแน่นสมชายชาตรีอยู่เลยครับ
“แล้วรู้เปล่า ทำไมไอ้เชี่ยที่หลอกฟันพี่กู มันยังมีชีวิตอยู่ได้ถึงตอนนี้....โดยที่โดนไปแค่หมัดเดียว”
มันเรียกหมัดนั่นว่าแค่หมัดเดียวหรอวะ??? เท่าที่จำได้ มันซัดจนขาผมลอยขึ้นจากพื้น หลังจากนั้นก็ชักดิ้นชักงอลงไปคลานเป็นหมาอยู่หลายนาทีเลยนะครับนั่น คิดแล้วยังหวาดเสียวไม่หาย
“...ก็เพราะว่า...พี่ต้ามันดันมาบอกไว้...” มันพูดแค่นั้นแล้วก็เงียบหายไป ปล่อยให้ผมลุ้นอยู่นานสองนาน...ไอ้เปี๊ยกมันบอกไว้ว่าอะไรล่ะ...
เหมือนเราจะลองใจกันอยู่นานพอดู ไอ้ต้อยก็รอให้ผมโผล่หน้าออกไป ผมก็รอให้ไอ้ต้อยพูดต่อ ในห้องเงียบสนิท เวลาเหมือนจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า ต่างจากหัวใจผมที่เต้นซะรัวเร็วเลยครับ
“มันบอกว่า...” แน่ะ...มีหลอกให้อยากอีกนะมึง
สุดท้ายผมทนไม่ไหว เลยต้องยอมโผล่หน้าออกไปมองมันครับ เห็นมันนั่งยิ้มกริ่มมองผมอยู่ก่อนแล้ว...รู้สึกโดนถอนหงอกพิกล
“ว่าอะไร มึงบอกมา”
“โหยเพ่! เรื่องนี้น่ะ ความลับระดับเอฟบีไอยังสืบไม่ได้เลยนะ” นั่นไงครับ ลูกไม้ของมัน...ช่วงเวลาสี่เดือนที่ผ่านมา กว่าข่าวคราวไอ้เปี๊ยกจะหลุดออกจากปากมันได้นี่ ผมต้องทำตัวอย่างกับเป็นเสี่ยเลี้ยงมัน
“...เอาไรล่ะ คราวนี้”
“อืมมม~” มีตั้งท่าคิดอีกครับ กูรู้น่าว่ามึงคิดมาเรียบร้อยแล้ว “กีต้าร์ไฟฟ้าละกันเพ่” นั่นไงครับ ผมคิดเสร็จปุ๊บมันตอบปั๊บเลย
“เออ” ผมตอบไปส่งๆ หันหน้าหนีมัน ขี้เกียจมองมันยิ้มแฉ่งครับ หมั่นไส้พิลึก
ไอ้ต้อยทำตัวเป็นอีหนู นวดแขนผมใหญ่ “...เสี่ยขา...พี่ต้ามันบอกว่า...หว่า...วา...ว้า...”
“มึงเลิกลีลาเลยไอ้ต้อย บอกมาเร็วๆ” ผมหันกลับไปตบกะโหลกมันป้าบหนึ่ง
“ไม่ขำเลย คนแก่ไม่ขำ บอกก็ได้วะ...พี่ต้ามันบอกว่า...”
...
...
ไอ้ต้อยกลับไปแล้วครับ เหลือแต่ผมที่อาการดีกว่าเมื่อเช้ามากมาย นอนฉีกยิ้มเป็นไอ้บ้าบวกง่อยอยู่บนเตียง
...ไอ้เปี๊ยกมันพูดอย่างงั้นจริงๆน่ะ...โอ๊ย!! อยากกอดมันตอนนี้เลยครับ อยากจะจูบมันแล้วบอกว่ารักมันอีกซัก...พันครั้งน้อยไปรึเปล่านะ...
ผมนอนหลับตาอย่างมีความสุข รอเวลาไอ้เปี๊ยกมันกลับมา...อืม...อีกตั้งสี่ชั่วโมง
...
...
หลังมือเย็นๆแตะลงที่ซอกคอ เรียกให้ผมเริ่มตื่นขึ้นมา...ไอ้ต้อยกลับมาอีกเหรอวะ...
“ไข้ลดแล้วนี่นา” ...ไอ้เปี๊ยกเองครับ นี่ผมหลับรวดไปสี่ชั่วโมงเชียว
ได้ยินเสียงอีกฝ่ายหาวเบาๆ จากนั้นผ้าห่มก็ถูกเลิกขึ้น พื้นเตียงยวบเบาๆ ตามด้วยกลิ่นประจำของมัน
ผมตะแคงตัวกอดมันเอาไว้แนบอก ลืมตาขึ้นมอง ดูไอ้เปี๊ยกตกใจหน่อยๆ แต่สักพักก็ผ่อนคลาย เหลือบมองนาฬิกา...ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานมันเลยครับ ผมหลับไปแค่ชั่วโมงเดียวเอง...
“ทำไมกลับมาเร็วล่ะ?” ผมถามพลางลูบหัวมันเบาๆ มันยังอยู่ในชุดทำงานอยู่เลยครับ
“เจ้านายเห็นว่าเป็นไข้ เลยไล่กลับมานอนน่ะสิ” มันพูดพลางหยิกมือที่ทำท่าจะซุกซนของผม
...ปากแข็งจริงๆครับ บอกมาก็ได้นี่นาว่าห่วงน่ะ ไอ้ต้อยมันยังบอกผมเลยว่าเมื่อเช้าไอ้เปี๊ยกโทรถามอาการผมตั้งหลายครั้ง...
ผมซุกจมูกเข้ากับซอกคอมันแล้วหอมฟอดใหญ่ “ต้าครับ รักที่สุดเลย...”
ไอ้เปี๊ยกขยับตัวยุกยิก “เป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกล่ะ”
ผมยิ้มกว้าง กระซิบกับหูมัน “บ้าสิครับ เพราะคนนี้น่ะสอนให้พี่รู้จัก ‘ความรักที่เป็นความรัก’ นี่นา”
ไอ้เปี๊ยกตัวแข็งค้างไปพักใหญ่ จากนั้นก็ก้มหน้างุดไม่พูดอะไรอีก...ถ้าให้ผมเดานะ พรุ่งนี้ไอ้ต้อยคงจะอ่วมอรทัยน่าดูเหมือนกัน ค่าที่เอาพี่มันมาแฉให้ผมฟังน่ะ...แต่ก็ดีครับ ถือว่าได้แก้แค้นมันซะบ้าง
“ต้าครับ” จูบแก้มมัน พยายามจับคางมันหันมามันก็ไม่ยอม
“ปล่อยเลยไอ้ลุงบ้า หิวจะตายห่าแล้ว ปล่อยโว้ย...ปล่อ...อะ...”
ผมเลียริมฝีปากแล้วก้มลงชิมอาหารตรงหน้าต่อ อร่อยจริงๆครับจานนี้ ทั้งรูป ทั้งรส กลิ่น เสียง แล้วยังสัมผัสอีก...สมบูรณ์แบบจริงๆ...
...ลืมถามมันไปเลยครับ ว่ามันลาออกจากงานรึยัง...
...แต่ช่างเหอะ ให้มันไปลาวันมะรืนก็ได้ หึๆๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
END
เอาล่ะค่ะ...ถือว่าปลอบใจกันพอหอมปากหอมคอแล้วนะคะ
ได้ฤกษ์จะเริ่มเรื่องเพื่อนธีเสียที...แต่...เมื่อไหร่ค่อยว่ากันค่ะ จันทร์นี้ทำงานแล้ว
...ม่ายยยยย!! หนูยังไม่พร้อมมมมม!!!! :z3:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด ก่อน
:z1: ปวดเอวยังไม่วายนะอิตาลุง
ชอบน้องต้อย ได้เป็นแฟนท่าจะมันส์ 555+
-
กรีสๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :-[
เอาอีกๆๆๆๆๆๆๆๆ
สุดยอดเรย
ชอบๆๆๆๆ o13
-
น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกก
เรื่องนี้ก็ยังอยากอ่านตอนพิเศษต่อ เพราะต้ากับลุงธีน่ารักสุดๆๆ :impress2:
แต่ก็รอเรื่องธีอีกคนด้วยยยยนะคะ :กอด1:
-
มาทายกัน ว่าลุงธีจะป่วยอีกกี่วัน ก็เล่นฟิตเฉพาะกลางคืนนี่นา :z1:
-
ตาลุงฟิตลืมสังขาร ไข้ขึ้นเลย จ๋มน้ำหน้า :laugh:
รออ่านต้อย-ธีนะคะ :impress2:
-
เรื่องใหม่ ต้องมันส์อีกแน่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
น่าจะมีเรื่องของต้อยด้วยน่ะ ท่าจะมันส์ 555
-
เห็นแต่คน"ถูกกระทำ" เป็นไข้
แต่เรื่องนี้มาแหวก คน"กระทำ" เป็นไข้แทน 555555555 :m20:
ปล.รอเรื่อง "เพื่อนธี"
-
มาอ่านตอนพิเศษในนี้ค่ะน้องลูกหมู
(จำพี่ไม่ได้ล่ะสิ ปกติเม้นต์ใน luscious (คนที่ชื่อเป็นตัวเลขอ่ะค่ะ เหอะๆๆ))
พี่ธีอ่ะ เสียงเชิงจริงๆ สะโพกครากซะได้ อายเด็กมั้ยนั่น? ชิๆ
ส่วนน้องต้อย... ขายความลับนี่ได้ไปหลายแล้วแฮะ เดี๋ยวถึงคราวตัวเองบ้าง... (ว่าแล้วก็อยากอ่านต้อย-ธี (เอ๊ะ? หรือ ธี-ต้อย?))ไวๆค่ะ
น้องตาต้า... เป็นห่วงแฟน(แก่?)ใช่มั้ยล่าาาา ปากแข็งนะเรา แต่ก็น่ารัก :กอด1:
-
ท่าทางลุงธีจะแกแล้วจริงๆ :jul3:
ตาต้าก็น่ารักซะ ประโยคนั้นที่พูด เราอ่านยังเขินเลย
ชอบต้อยค่ะ ชอบบบ :man1: จองเอาไว้ได้มั้ย
-
มารับขวัญต้อย
:impress2:
-
เพิ่งเคยเห็นรุกอาการสาหัสเนื่องจากหักโหมเกินไป :z1:
อิอิ น้องต้อยจะออกโรงแล้วววว รออ่านอยู่นะคะ
วันจันทร์จะทำงานแล้วหรอ ขอให้มีความสุข สนุกและราบรื่นกับการทำงานนะคะ :3123:
-
Haaaaaaaaaaa :laugh:
รุกเดี้ยง.......รุกเดี้ยง.......รุกเดี้ยง.......รุกเดี้ยง.......รุกเดี้ยง.......รุกเดี้ยง.......
Haaaaaaaaaaa :laugh:
Haaaaaaaaaaa :laugh:
-
:L2:เอาดอกไม้มาให้กำลังใจคนทำงาน ขอให้สนุกกับงานค่ะ
แต่ทำงานก็เขียนนิยายได้นะ แก้เครียดจากงาน อิอิ
ชอบต้อยอ่ะ กวนได้ใจ ชักสงสารเพื่อนธีซะแล้วซิ :z2:
-
วันจันทร์เริ่มทำงานแล้วเหรอจ๊ะ
ขอให้มีความสุขกับการทำงานจ้า สู้ๆๆ
บวก 1 ให้กับความน่ารักของต้า
ตอนพิเศษนี่หวานล้ำฉ่ำใจจริงๆ
สงสารลุงธีจังวุ้ย เล่นซะเดี้ยงอีก :laugh:
รอต้อยกะธีด้วยจ้า :กอด1:
-
เพิ่งจะ 30 เดี้ยงซะละลุงธี เสียเชิงหมดเลย
จะได้อ่านเรื่องเพื่อนธีด้วย เย้ๆ
-
:m20:ขำลุง
-
รอๆ เรื่องใหม่ :z2:
มีความสุขในการทำงานนะจ๊ะลูกหมู :L2:
-
ต้าน่ารักมากกกกกกกกกกกกก :call:
-
ต้อยมะค่อยเลยนะ แต่ประโยคนั้นก็สมควรให้ลุงจ่ายค่าสินบนอ่ะนะ :laugh:
-
เหอ เหอ เหอ อิลุง ไหงเป็นงี้ไปได้เนี่ย :jul3:
-
. .คิดถุงลุงแย่เลยอ่ะ .. . . รอธีนะคะ . . . มีตอนพิเศ๊ษ ษษ ษษษ ษ ให้ได้ชื่นใจกันอีกนะคะ . . .
-
ลืมตัวว่าแก่อ่ะดิ่ ลุงธี :jul3: :jul3: :jul3:
เป็นกำลังใจให้คนทำงาน :L2: :L2: :L2:
-
อิอิ + 1 ให้คุณลูกหมู
รออ่านน้องธีกับไอ่ต้อย
ขอแบบว่า :haun4: นิดนึง
:L2:
-
ต้อยนี่นะ
ไว้ใจไม่ได้เลยเชียว
พร้อมจะขายความลับได้เสมอ
แต่ว่าขายความลับแบบนี้ก็ดีเนอะ
หุหุ
ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบ :man1:
-
หื่นจนเอวเคล็ด :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20: :m20:
-
ฮาลุงมาก
แก่ไม่เจียมจริงๆ
ต้อยนี่ถนัดไถพี่เขยเนอะ
อิอิ
มารออ่านภาคเพื่อนธีค่ะ
:L2:
-
ตาต้าน่ารัก
เป็นห่วงลุงธีร์ ก็ไม่บอก
อิอิ
น่ารักจัง
ไอ้ต้อยนี่ ไม่ไหวแร้ว...ได้ตลอดเลย (อยากได้บ้าง กร๊ากกก)
ปล. อยากอ่านเรื่องธีร์ กับต้อยละคร้าบบบ
:-[
-
:laugh: :laugh: เข้าใจ เข้าใจ
ซัดซ่ะเดี๊ยง ตรูล่ะเชื่อเค้าเลย เนี๊ยยังไม่เจืยมอีกแฮ่ะ :laugh:
-
มะรืนตลอดดดดด
:z1:
กริ๊ก!!
:L2: :L2:
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก
ลุง ฮามาก ขำ สม
ต้าน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
กอดที
รอเรื่องใหม่ด้วย อยากแล้ว...อยากอ่าน
-
ว้าาา มาอยู่ห้องนี้ซะแระ
คิดถึงต้อย อิอิ
-
[v]
ทำไมไม่อยากใหรู้เล่า
ต้อยมันเลยมาบอกเลยเห็นมั้ย (หัวเราะ)
-
จิ้ม :z13:และมาแปะป้งไว้
เดี๋ยวไปอ่านก่อนนะ
แต่เป็นกำลังใจให้ :L2:
:กอด1:ขอบคุณสำหรับนิยายสนุกๆนะ :bye2:
-
รอด้วยยยยยยยยยยยย
เริ่มทำงาน สู้ๆๆนะจ๊ะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกก
ถึงขนาดเอวเคล๊ดกันเลยทีเดียว
อย่าหักโหมมากมันลูงธึ เดี๋ยวจะไม่สะบายยยยยย
ฮ่าๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
-
สุดท้ายความรักของพี่ธีกับต้าก็มีความสุข และ สมหวังซะที หลังจากที่คนอ่านลุ้นติดตามมานาน
โดยส่วนตัวชอบฉากบอกเลิก และ ฉากตอนจบที่ขอคบกันเป็นแฟนอีกครั้งนึงมากที่สุดค่ะ
การบรรยายดี คำพูดที่ถ่ายทอดของตัวละครดีมาก และที่สำคัญสาเหตุที่ใช้บอกเลิก และ คบกันใหม่น่าประทับใจค่ะ
สะท้อนมุมมองความรัก การเสียสละ ผิดหวัง สมหวัง อยู่บนพื้นฐานแห่งความเป็นจริงของมนุษย์ได้เป็นอย่างดีค่ะ
ขอเป็นอีกหนึ่งกำลังใจให้ผู้เขียนสร้างสรรค์ผลงานในเรื่องต่อๆ ไปอีก แล้วจะมาคอยติดตามนะค่ะ
-
:oni1: :oni1: :oni1:
-
มารออ่าน
เรื่องของต้อย
: 222222:
-
ยังไม่ได้แต่งเลยอะ
ยุ่งมากมาย :o12:
-
พึ่งได้เข้ามาอ่านแบบรวดเดียวจบ
สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก o13 o13
ชอบสำนวนการแต่งมากกกกกกกกก
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆมาให้อ่านกัน :pig4: :pig4:
-
รอได้จ้า
-
:L2:
รักทำนายไม่ได้จริง ๆๆๆๆๆๆ :เฮ้อ:
เนื้อหาของเรื่องไม่ได้ซับซ้อนมากมายเท่าไหร่ แต่อ่านแล้วเหนื่อยยยยยย ผู้แต่งเล่นกับอารมณ์เก่ง
อ่านแล้วรู้สึกครบถ้วนทุกอารมณ์...ไม่ว่าจะหื่น รัก เศร้า ซึ้ง สนุกสนาน โกรธ หรือหวาดระแวง
ขอบคุณสำหรับผลงานดี ๆ อีกเรื่องที่ได้สร้างสรรค์ให้พวกเราชาวเล้าเป็ดได้อ่านกัน... :pig4:
-
มาอ่านตอนพิเศษในนี้ค่ะน้องลูกหมู
(จำพี่ไม่ได้ล่ะสิ ปกติเม้นต์ใน luscious (คนที่ชื่อเป็นตัวเลขอ่ะค่ะ เหอะๆๆ))
พี่ธีอ่ะ เสียงเชิงจริงๆ สะโพกครากซะได้ อายเด็กมั้ยนั่น? ชิๆ
ส่วนน้องต้อย... ขายความลับนี่ได้ไปหลายแล้วแฮะ เดี๋ยวถึงคราวตัวเองบ้าง... (ว่าแล้วก็อยากอ่านต้อย-ธี (เอ๊ะ? หรือ ธี-ต้อย?))ไวๆค่ะ
น้องตาต้า... เป็นห่วงแฟน(แก่?)ใช่มั้ยล่าาาา ปากแข็งนะเรา แต่ก็น่ารัก :กอด1:
ล็อคอินเต็มๆของพี่คือ underscore one nine eight four รึเปล่าล่ะคะ :really2:
-
อ่านจบแล้วจ้า มีคนแนะนำว่าสนุกกก และก็ไม่ยาวมาก ก็สนุกจริงๆด้วย
ถ้ามีตอนพิเศษอะไรอีกก็มาอัพต่อนะ ยังผูกพันกับตัวละครอยู่เลยอ่ะ
-
สนุกมากๆๆๆๆ
ชอบๆ
อยากอ่านเรื่องต้อยมั่งค่ะ
รออออออยู่นะ *
-
สนุกมาก..ชอบจัง
อยากอ่านซีรีย์เรื่องผมเป็นโรคจิต (ใช่ป่าว) ด้วยอ่ะ
ไปหาอ่านได้ที่ไหนคะ..ใครช่วยบอกทางที
:pig4:
:L2: + 1 ให้คนแต่ง
ขอบคุณค่ะที่มาช่วยชี้ทาง
v
v
v
-
^
^
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3958.0
โพสท์โดยคุณ playCardPlaYBoy ค่ะ อยู่ในห้องนี้นี่แหละ ^ ^
-
ลูกหมูครับ เขียนตอนของต้อยรึยังครับ อยากอ่านๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
:m3: :m3: :m3:
-
ขอเวลาปรับตัวกับสิ่งแวดล้อมใหม่อีกซักพักนะค้า :z3:
-
สู้สู้อะ คุณลูกหมู ชอบมากเลย ลุงธีเอวเคล็ดเนี้ย
-
เป็นกำลังใจให้ลูกหมูนะจ๊ะ
ลงตัวแล้วค่อยว่ากันต่อเน้อ :กอด1:
ต้อย ธี หรือ ธี ต้อย หุหุ
-
:L2: เป็นกำลังใจให้คุณลูกหมูครับ
ผลงานดี ๆ ที่เราชื่นชอบ ... นานแค่ไหนก็รอได้ครับ
มีความสุขกับสภาพแวดล้อมใหม่ ๆ นะครับ ^__^
-
+1 ให้ลูกหมูนะคะ อ่านรวดเดียวจบเหมือนกัน สนุกครบรสจริง ๆ เข้าใจความรู้สึกของทุกคนในเรื่องเลย
เขียนได้เก่งมากค่ะ ยังไงจะรอติดตามตอนพิเศษคู่ของ ต้อย+ธี เหมือนกันค่ะ หรือจะมีตอนพิเศษคู่ของ
ลุง+ต้า ก็ยินดี แล้วแต่คนเขียนจะมีอารมณ์แล้วกัน ... ยังไงก็จะติดตาม.... :pig4:
-
ตอนที่ 1
...ในวันที่ผมเจอมัน...
ผมนั่งมองรูปถ่ายที่สอดอยู่ในอัลบั้มเล่มใหญ่...อัลบั้มที่ค่อนข้างเก่าและเยินเพราะถูกเปิดซ้ำไปมาจนนับครั้งไม่ถ้วน
หน้าแรกของอัลบั้ม...ไอ้ต้า...
ตอนนั้นมันหน้าเด็กกว่าตอนนี้ซะอีก อย่างกับนักเรียนม.ปลาย...อ๊ะ แต่ตอนนั้นมันก็เพิ่งผ่านม.ปลายมาได้ไม่นานเองนี่นา
....
...
..
อากาศในเดือนมิถุนาร้อนตับแทบแล่บ ยิ่งผมที่เพิ่งย้ายบ้านมาจากอังกฤษด้วยแล้วยิ่งสุดทนจริงๆครับ
ใช่ครับ...ตอนนั้นผมเพิ่งย้ายบ้านจากลอนดอนมาอยู่กรุงเทพ
ผมเป็นลูกครึ่งครับ แด๊ดเป็นคนอังกฤษ แม่เป็นคนไทย
ตอนที่ผมกำลังจะขึ้นม.1 อยู่ๆแด๊ดก็ต้องย้ายที่ทำงานไปที่ลอนดอน แม่เห็นดีเห็นงาม เซ็นใบหย่าให้อย่างรวดเร็วทั้งๆที่แด๊ดไม่ได้ร้องขอ
พวกท่านไม่ได้ทะเลาะอะไรกันหรอกครับ แค่...แม่เคยบอกกับผมไว้ตอนนั้น ว่าเพราะรัก...ถึงยอมปล่อยแด๊ดไป...แม่ไม่ผูกมัด ไม่มีพันธะอะไร ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับแด๊ด...ว่าจะไปแต่งงานใหม่กับคนเชื้อชาติเดียวกัน หรือจะยังมั่นคงในรักต่อไป
สิ่งที่แด๊ดตอบกลับมา กลับทำให้ใบจดทะเบียนสมรสหรือใบหย่าไร้ความหมายไปในพริบตา...เพราะแด๊ด...ขอผมไปเลี้ยงดูที่อังกฤษด้วย
แด๊ดบอกว่า ผมจะเป็นสิ่งเตือนใจให้คิดถึงแม่อยู่ตลอดเวลา ผม...คือเด็กที่เกิดจากความรักของแด๊ดกับแม่ และผม...สำคัญยิ่งกว่าการที่มีหรือไม่มีไอ้กระดาษบ้าๆพวกนั้นหลายเท่า
จนหกปีให้หลัง แด๊ดก็ยังพิสูจน์ความมั่นคงเอาไว้ได้ และ...แม่...ก็ยังรักแด๊ดอยู่
สองคนที่รักกัน ควรจะได้กลับมาอยู่ด้วยกัน และแด๊ดก็กำลังจะกลับมาหาแม่...จะเสียก็แต่...
รถคว่ำ...ก่อนวันเดินทางเพียงแค่วันเดียว
ผมไปรับศพแด๊ด จัดพิธี จัดการเรื่องกฏหมายจนเสร็จสิ้น...ทำให้กำหนดกลับบ้านเลื่อนไปถึงหนึ่งเดือน
แม่ไม่เคยมาหาแด๊ดที่อังกฤษเลย และแด๊ดก็ไม่เคยไปหาแม่ที่ไทย มีแต่ผม...ที่เทียวไปเทียวมาคอยเยี่ยมทั้งสองฝ่าย
หลังจากแด๊ดเสียสองวัน...เป็นวันที่แม่ได้ไปหาแด๊ดเป็นครั้งแรก...ในสภาพน้ำตาท่วมหน้า ผมกอดแม่ไว้แน่น ในตอนนั้นถึงได้เพิ่งรู้ตัว...ว่าแม่...ตัวเล็กแค่นี้เอง
เราสองแม่ลูกเดินทางกลับกรุงเทพ ผมสอบเทียบชั้น เข้าเรียนในมหาลัยแห่งหนึ่ง
ชีวิตใหม่ๆ ภาษาไทยที่ไม่ค่อยได้ใช้ เพื่อนๆที่มองผมแปลกๆเพียงเพราะว่าผมมีสีผมกับสีตาไม่เหมือนพวกเค้า สร้างความเครียดให้ผมได้เยอะทีเดียว
“ครับ แม่...อืม...ไม่มีอะไรหรอก...ก็เลิกแล้ว กำลังจะกลับ” ผมพูดลงโทรศัพท์มือถือ อีกมือก็ล้วงกุญแจรถในกระเป๋ากางเกง
“ทำไมกลับเร็วนักล่ะธี ช่วงนี้รับน้องไม่ใช่เหรอ” เสียงของแม่ผ่านเข้าหู ไม่ต้องเห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นห่วง
“ก็...วันนี้รับไปแล้ว เลิกแล้ว” ที่จริงยังไม่เลิกหรอกครับ แต่ผมไม่อยากอยู่ซ้อมร้องเพลงอะไรก็ไม่รู้ ร้องก็ยาก ไม่เข้าใจความหมาย แถมไม่เพราะอีกต่างหาก
“งั้น...ขับรถระวังหน่อยนะ” แม่ตอบกลับมาหลังจากที่เงียบไปนาน...คงจะรู้ว่าผมโกหกล่ะครับ แต่บางอย่าง...รู้แต่แกล้งไม่รู้ซะคงจะดีกว่า ซึ่งแม่ก็ทำอย่างนั้น...
ผมรับคำก่อนจะกดวางสายไป ควานหากุญแจไม่เจอสักที จนสุดท้ายค่อยนึกได้ว่าใส่ไว้ที่กระเป๋าอีกข้างหนึ่ง...เบลอจริงๆครับ
ควักกุญแจออกมาได้แล้ว กำลังจะไขรถ แต่ก็เบ๊อะซ้ำสองเพราะลืมไปว่าพวงมาลัยอยู่ด้านขวา ก็เลยต้องเดินอ้อมไปอีกทาง
“เฮ้ย!” อะไรซักอย่างเตะป้าบเข้าที่ขาด้านหลังของผม พร้อมกับเสียงเรียกตามมา “จะออกรถก็ออกซักทีดิวะ แม่งเกะกะฉิบหาย”
ผมหันกลับไป กำลังจะด่า...คนไม่รู้จักกันใครเค้าทักกันอย่างนี้วะ
แต่ปากที่อ้าออกก็ต้องหุบลง...ด้วยสภาพของคนตรงหน้า
...ไอ้คนนั้น...มันนั่งอยู่ตรงฟุตบาธ ข้างๆประตูรถของผม และสภาพของมัน...เปรอะเปื้อนคราบดินเต็มไปหมด
เสื้อนักศึกษาสีขาววิ้งทำให้เดาได้ว่าคงเป็นนักศึกษาใหม่เหมือนผม มีรอยฝุ่นสีดำเป็นปื้นๆ เหมือนกับใบหน้าของมัน ที่มอมแมมไปหมด ตรงข้อศอกด้านหนึ่งของมันมีเลือดออกซึมๆด้วยครับ
เดาจากนิสัยอย่างนี้...สงสัยไปฟัดกับใครมาซะล่ะมั้ง...
ด้วยความที่คิดอย่างนั้น ผมเลยหันหลังกลับ เปิดประตูรถและขับออกไปโดยไม่สนใจมันอีกต่อไป
ว่าจะทำเป็นไม่สนใจแล้วนะครับ แต่ทำไมก็ไม่รู้ สายตากลับเฝ้ามองผ่านทางกระจกส่องหลังซะอย่างนั้น
ไอ้คนนั้นมันลุกขึ้นจากที่ที่มันนั่ง เดินมาก้มๆอยู่ตรงที่จอดเดิมของผม...มันดูอะไรของมันวะ? ด้วยความอยากรู้อยากเห็นผมก็เลยหยุดรถอยู่ตรงนั้น
ไอ้คนคนนั้นปลุกปล้ำกับอะไรซักอย่าง ส่งเสียงโวยวายอยู่คนเดียว จนสุดท้ายผมก็เห็นได้ถนัดครับ
มันยืนขึ้นจากที่เดิม ในอ้อมกอดของมันมีลูกหมาดิ้นขลุกขลักอยู่ ขาหน้าเล็กๆปัดแก้มจนเป็นรอยดำเพิ่มขึ้นอีกปื้น มันก็ไม่ยอมปล่อยครับ มองๆไปถึงได้เห็นชัดถนัดขึ้น...ลูกหมาตัวนั้น...น่าจะบาดเจ็บอยู่
ผมเดินลงจากรถ ยืนมองมันซักพัก ได้ยินเสียงมันพูดกับหมา
“อยู่เฉยๆดิวะ จะพาไปหาหมอ แม่ง! ดิ้นฉิบ”
ท่าทางบ่นมันดูน่าขำดีครับ บ่นไม่หยุดแต่ก็ไม่ยอมปล่อย มันพาเดินไปทางที่จอดรถมอเตอร์ไซค์ พอถึงที่ก็หย่อนไอ้ลูกหมาลงไปในตระกร้าหน้ารถ ท่าทางขลุกขลักน่าดู เพราะลูกหมาตัวนั้นทำท่าจะกระโจนออกมาตลอด ขืนขับออกไปทั้งอย่างนี้ ไม่มันก็ลูกหมาล่ะครับ ที่จะต้องตายอย่างหมาข้างถนน
ผมเดินกลับไปที่รถ ขับอ้อมไปจอดอยู่ใกล้ๆมอ’ไซค์ของมันแล้วเลื่อนกระจกลง
“เฮ้ย!”
มันหันมาตามเสียงเรียก ตะโกนซะดัง “วอนตีนแล้วมึง ใครเค้าเรียกคนไม่รู้จักว่าเฮ้ยวะ แม่ง!” แล้วก็กลับไปปล้ำกับหมาของมันแทน
…ไอ้เตี้ยเอ๊ย! ด่าไม่ดูตัวเองเลย...กลับมานั่งคิดถึงตอนนั้นก็ตลกดีครับ...มันก็เป็นอย่างนี้แหละ ทุกคนผิดไปหมด...ถ้าไม่ตรงใจมัน...
“เฮ้ย!” มันยังทำเป็นไม่สนใจ จนผมชักฉุน ก็เลยเดินลงจากรถไปคว้าต้นแขนมันเอาไว้ แขนมันเล็กนิดเดียวเองครับ มันสูงน้อยกว่าผมซักสิบเซ็นต์ได้มั้ง แต่ตัวมันบางกว่าเลยดูเหมือนตัวกะเปี๊ยกเดียว
“อะไรวะ!” มันหันกลับมาตวาดใส่ผม
“ขึ้นรถมา จะไปไหนเดี๋ยวพาไปส่ง” ไม่รู้ทำไมผมถึงชวนมันครับ ไม่รู้จักกันซะหน่อย แถมตัวมันยังเปื้อนไปหมดอย่างนี้ รถผมคงไม่วายเปื้อนตามไปด้วย แต่พอรู้สึกตัวผมก็ลากมันขึ้นมานั่งคู่กันซะแล้ว
ไอ้นั่นมันลงทุนเหมือนกันครับ มันคงกลัวรถผมเปื้อนเลยปัดๆตบๆตูดตัวเองใหญ่ หลังจากนั้นก็ถอดเสื้อนักศึกษาตัวเองออกแล้วห่อลูกหมาเอาไว้ ตัวมันเองเหลือเสื้อกล้ามสีขาวอยู่ข้างในครับ พอมันถอดออกมาเท่านั้นล่ะ ถึงค่อยได้เห็น...โคตรขาวเลยครับ ผิวมันขาวผ่องตัดกับคราบดำๆที่เคลือบผิวมันอยู่ข้างนอกเลย ผมยอมรับนะว่าอยู่อังกฤษมานาน เห็นแต่คนผิวขาว เลยไม่ค่อยจะได้สนใจเรื่องพวกนี้เท่าไหร่ แต่ผิวของไอ้คนนี้มันขาวคนละแบบกับพวกฝรั่งครับ...มันขาวแบบอมชมพูผ่องๆ อืม...อธิบายไม่ถูกแฮะ รู้แต่ว่า...น่ามอง
มันนั่งมองซ้ายมองขวาสำรวจรถผมใหญ่
“ไปที่ไหน?” ผมถามมัน
“ไม่รู้เหมือนกัน ที่ที่มีหมอหมาน่ะ รู้จักบ้างเปล่าวะ?”
ผมก็ยังไม่ค่อยรู้จักที่ทางดีหรอกครับ ก็เพิ่งย้ายมานี่นา ก็เลยพามันไปคลีนิกสัตวแพทย์แถวบ้านผมแทน
ได้ยินมันบอกอาการกับหมอแล้วค่อยรู้ครับ มันเป็นคนขี่มอ’ไซค์ชนลูกหมาตัวนั้นเอง พอจะจับมาหาหมอ ลูกหมามันคงกลัวจัดครับ เลยวิ่งเข้าไปหลบอยู่ใต้ท้องรถผม มันก็คงปลุกปล้ำอยู่นานพอสมควรแล้วล่ะ ถึงได้รีบไล่ให้ผมออกรถไป...กลับมานั่งนึกดู ผมว่าไอ้นี่มันต้องมีปัญหาในการสื่อสารแหงๆ จะพูดอะไรจะเอาอะไรก็ไม่รู้จักบอกให้มันชัดๆ ต้องมานั่งแสดงท่าทางกร่างๆข่มชาวบ้านชาวช่องเขาอย่างนั้น
พอหมอพาเข้าไปในห้องรักษา ตรวจร่างกายดูก็บอกว่าไม่เป็นอะไรมากครับ แค่มีแผลนิดหน่อย หมอเลยทำแผลให้แล้วก็ฉีดยาพิษสุนัขบ้ากับยาอื่นๆแถมให้ด้วย
“ขอบใจ...” อย่างน้อยมันก็มีมารยาทขอบคุณผมล่ะนะครับ “...ธี”
ผมแปลกใจ “รู้จักเราด้วย?”
มันลูบขนลูกหมาเล่น หลังจากนั้นก็เอามือดำปี๋มามองแล้วเบะปาก “ของแปลกของคณะ จะไม่รู้จักได้ไง”
ผมถึงได้รู้ว่าเราเรียนอยู่คณะเดียวกัน...แต่ผมไม่ชอบคำว่าของแปลกเลย
มันยังว่าต่อไม่ยอมหยุดครับ มีการดัดเสียงสูงๆหงุงหงิงบวกกับโยกหัวเข้าจังหวะด้วย “ธีไงเธอ คนอะไรล๊อหล่อ ตางี้น้ำตาลสวยเชียว ส่วนผมก็สีแปลกๆน่าลูบดี ว้ายยย”
กวนตีนนี่หว่า ไอ้นี่...ผมเดินหันหลังออกจากคลีนิกไป พอมันจ่ายค่ารักษาเสร็จก็วิ่งเปิดประตูตามออกมา
“เฮ้ย! โกรธเหรอวะ? ล้อเล่นน่าล้อเล่น” มีการเอามือเปื้อนๆมาตบบ่าผมแปะๆอีกครับ เท่านั้นไม่พอ ยังจับขาลูกหมาป้ายปึ้ดเขากับแขนผมอีกต่างหาก
“ขอโทษนะๆ” ไอ้นี่มันขี้อายครับ ขนาดจะขอโทษตรงๆยังไม่กล้าเลย ต้องทำเป็นดัดเสียงขอโทษผ่านลูกหมาซะอย่างนั้น...แต่เสียงดัดแหลมๆของมันฟังแล้วตลกดีครับ ก็เลยหลุดยิ้มออกมาได้
“แอ๊ะ แอ๊~ ยิ้มออกแล้วเว้ย! แค่นี้ก็ยิ้มออก...ชอบเค้าอยู่ก็ไม่บอก” ไม่วายเอาขาเล็กๆนั่นมาทำท่าจะแปะลงบนหน้าผมอีก เล่นเอาต้องหลบซะวุ่นวาย สุดท้ายผมเลยยึดไอ้ลูกหมามาอุ้มไว้เอง แล้วก็เอาฝ่าเท้านั่นไล่แปะไปบนหน้าเลอะๆของมันแทน ไอ้นี่มันไม่หลบ แถมยังหัวเราะร่าอีกครับ
พอเล่นจนชักจะรู้สึกว่าเป็นเป้าสายตาประชาชีแล้ว ก็เลยพามันเดินกลับไปที่จอดรถ
“กูชื่อต้า” ระหว่างขับรถ มันแนะนำผมอย่างนี้
“Guitar น่ะเหรอ?” ตอนนั้นสำเนียงผมยังขึ้นจมูกแปล่งๆอยู่เลยครับ คงเป็นอีกเหตุผลที่เวลาคุยกับคนอื่นแล้วถูกมองแปลกๆ สุดท้ายก็เลยขี้เกียจคุยไปเอง
“โนวๆ” ไอ้นี่มีล้อเลียน “ต้าภาษาจีน แปลว่าใหญ่ รู้จักมั้ย บิ๊กน่ะ โอเค้?”
ไอ้นี่กวนตีนได้อีก ผมเลิกคิ้วขึ้น รถกระตุกเล็กน้อยยามที่มีมอเตอร์ไซค์ปาดหน้า “มีน้องชายด้วย?” มันตอบอือๆแบบขอไปที
“แล้วธีล่ะ ชื่อจริง?”
“ธเรศ…แปลว่ายิ่งใหญ่ ส่วนธีก็ t-e-a แปลว่าน้ำชา” ผมแอบเน้นคำว่ายิ่งครับ ก็ชื่อมันแปลว่าใหญ่ แต่ของผมมัน ‘ยิ่ง’ใหญ่...ทับถมมัน สะใจดี หึๆ ส่วนชื่อเล่นผมแด๊ดตั้งให้ครับ เพราะแด๊ดชอบดื่มน้ำชา
ไอ้ต้าเหมือนจะไม่ได้สนใจ หันไปมองวิวรถเข็นขายของยาวเป็นพรืดข้างทางแทน
“ว่าแต่...ลูกหมา...จะเอาไง” ผมหาเรื่องคุย
“นั่นดิ” ไอ้นี่ทำอะไรไม่มีแผนเลย เสียงมันหงอยๆครับ “สงสัยต้องเอากลับไปปล่อยที่เดิมแฮะ กูอยู่หอ คงเลี้ยงไม่ได้...ไอ้นี่น่ะ ท่าทางแม่มันจะไม่อยู่แล้ว ไม่งั้นคงไม่ออกมาเดินเพ่นพ่านตัวเดียวทั้งๆที่ตัวเล็กแค่นี้ แถมยังผอมกะหร่องอีก เฮ้อ...ไม่รู้ปล่อยไปแล้วจะเป็นไงนะ”
สุดท้ายผมเลยต้องยอมครับ “เอาไปไว้บ้านเราก็ได้”
แค่นั้นล่ะ มันยิ้มกว้างเลย... “ขอบใจนะ”
ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไรมากครับ คิดแค่ว่าเวลาไอ้ต้ายิ้มมัน...น่ามองดี
เราช่วยกันตั้งชื่อให้ไอ้ลูกหมา เถียงกันไปมาไม่จบ ชื่อนั้นไม่ดี ชื่อนี้ไม่เท่ห์ สุดท้ายเลยจอดรถ หย่อนต้าลงร้านหนังสือ ซื้อพจนานุกรมมาหนึ่งเล่ม
“...เป้ง... เอาชื่อนี้ละกัน แปลว่าใหญ่ กูใหญ่ มึงใหญ่ ไอ้หมาน่อยมันก็ใหญ่ได้” ไอ้ต้าว่าพลางหัวเราะฮ่าๆๆ สุดท้ายเลยยุติความขัดแย้งได้ซะที...เพราะผมก็ชอบชื่อนี้เหมือนกันครับ กร่างดี
ผมขับรถพามันไปร้านขายสัตว์เลี้ยง ซื้อแชมพูหมา ถ้วยอาหาร สายจูง แล้วก็ของอีกหลายอย่าง จ้างร้านให้อาบน้ำให้ จนสุดท้ายก็ได้ไอ้เป้ง หมาน้อยขนขาวที่ค่อยดูมีสกุลรุนชาติขึ้นหน่อยมาตัวหนึ่ง
ผมกำลังจะอุ้ม ไอ้ต้าก็คว้าแย่งไป “ห้ามอุ้มเว้ย เดี๋ยวขนขาวๆเปื้อนฝุ่นจากเสื้อมึง”
มันว่าโดยไม่ดูตัวเองเลยครับ ว่ามันเละยิ่งกว่าผมอีก ผมแย่งไอ้เป้งไปอุ้มเอาไว้แล้วก็ลากมันเข้าคลีนิกแถวนั้นเพื่อทำแผล ตอนที่รู้ว่าต้องฉีดวัคซีนพิษสุนัขบ้าด้วยมันโวยวายใหญ่
“ไม่เอา! ไม่ฉีด!”
ผมต้องอุ้มไอ้เป้งไว้ เข้าคลีนิกไม่ได้ เลยได้แต่เปิดประตูกระจกแล้วยื่นหน้าเข้าไป
“ไอ้เป้งมันยังฉีดไปตั้งสองเข็มเลยนะเว้ย มันไม่ร้องสักเอะ...มึงยอมแพ้หมาเหรอวะ?”
พอมันได้ยินอย่างนี้เท่านั้น มันก็ทำปากเบ้ ถลึงตาโตแล้วเดินกระแทกเท้าไปนั่งตรงที่ฉีดยา...ทำให้ผมได้รู้จักมันเพิ่มเติมครับ ว่ามันเป็นพวกไม่ยอมแพ้ใครซะด้วย ฮะๆ
หลังจากฉีดยาจนเสร็จเรียบร้อย เราก็นั่งลงที่ร้านก๋วยเตี๋ยวข้างทางร้านหนึ่ง...ผมค่อนข้างตื่นเต้นอยู่นะครับ ไม่ได้นั่งกินข้างถนนมาตั้งหลายปีแล้ว
“นี่ๆๆ ใส่ไปเยอะๆ กินเผ็ดๆจะได้ดูแมนๆ” ระหว่างที่กำลังนั่งสงสัยว่า กินเผ็ดแล้วดูเป็นมนุษย์ตรงไหน? ไอ้ต้าก็โปะพริกลงมาจนน้ำก๋วยเตี๋ยวกลายเป็นสีแดงไปแล้ว เล่นซะผมน้ำตาไหลพราก สูดปากไม่หยุด ในขณะที่มันนั่งกินไปหัวเราะเอิ๊กไป และในชามของมัน...น้ำใสปิ๊ง
“ทำไมของมึงมันใสวะ!” ผมประท้วง
“ก็ไอ้เป้งมันยังเด็ก กินเผ็ดไม่ได้” มันว่าพลางกัดลูกชิ้นป้อนไอ้เป้ง พอเห็นผมทำตาเขียวใส่มันก็หัวเราะใหญ่
กินกันจนดึก คุยกับมันไปเรื่อย เถียงบ้างหัวเราะบ้าง สนุกซะจนลืมสายตาคนรอบข้างที่มองมาอย่างแปลกๆ...ก็น่าแปลกนะครับ ไอ้ไทยหนึ่งลูกครึ่งหนึ่ง เนื้อตัวมอมแมมเสื้อผ้าเละเทะ กับลูกหมาขนขาวปิ๊งๆอีกหนึ่ง นั่งกินก๋วยเตี๋ยวข้างทางหน้าดำหน้าแดงอย่างนี้น่ะ
แต่ความรู้สึกเบื่อหน่ายไม่อยากเจอใครมันเบาบางลงแล้ว
...กลับคิดแต่ว่า...มีเพื่อนคุยนี่มันก็ดีเหมือนกันแฮะ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
เรื่องจะออกมาอารมณ์ไหนยังบอกไม่ได้นะคะ ขึ้นอยู่กับสภาพจิตใจของผู้แต่ง
ภาคนี้อาจจะอัพไม่สม่ำเสมอ เพราะงานค่อนข้างเยอะอยู่ แต่จะพยายามไม่ทิ้งห่างค่ะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ :L2:
-
ขออนุญาตย้ายมาไว้ข้างนอกนะคะ เพราะเห็นลงต่อภาค 2 ในหัวข้อเดียวกัน
จะได้ติดตามอ่านกันอย่างทั่วถึง
:z2: :z2:
-
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
:mc4: ภาคสองที่รอคอยยยย
จะรอติดตามตอนต่อไปค่ะ :3123:
-
^
^
จิ้มทะลุทะลวงเป็นลูกชิ้นสองลูก :laugh:
แอร๊ยยยเห็นก่อนแต่เน็ตช้าเลยจิ้มคุณลูกหมูไม่ทัน โดนที่รักแซงไปได้ :z3:
รอติดตามนะคะ ช้าไม่เป็นไร เข้าใจเลย ยังไงก็ตามอยู่แล้วค่า :กอด1:
-
กรี๊ดดดดดดดดดด ลูกหมูรีเทิร์น
เห็นชื่อ ธี ตอนแรกคิดว่าตาลุงหื่น
กลายเป็นเพื่อนตาต้าซะงั้น
รอตอนต่อไปค่าา
-
อ่านภาคของธี แล้วก็แอบสงสารเหมือนกันนะ
แต่ว่าก็เชื่อว่า เพราะว่าต้า คงไม่ใช่คู่ของธีจริงๆ
คงจะมีบางคนที่รอธี อยู่แน่นอน :bye2:
-
ยะ~! ฮู้วววววว !! ดีใจ ๆ
มีตอนใหม่มาแว้วววว เป็นภาค 2 ด้วย เย้~เย้~!!
ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เริ่มต้นได้น่ารักดี ... ถึงว่า~! ทำม๊ายยต้าจึงรักธี
ขอบคุณนะครับ..^^..
-
พึ่งเข้ามาอ่านอ่ะ
ชอบจังเลยเรื่องนี้อ่ะ
ภาคแรก เป็นเรื่องของลุงธีกะต้า
แล้วภาคนี้เป็นเรื่องของธีกะใครอ่ะ???ช่ายต้อยรึป่ะ????
มาต่อเร็วๆๆนะคร้าบอยากรู้ๆๆมากๆๆอ่ะ
-
มาแล้วววภาค 2
ติดตามต่อไปจ้า
-
อึ๋ยยย ภาค2 สุดยอดเลยลูกหมู
+1 น้า เป็นกำลังใจภาค2 เน้อออ
-
ดีใจ...ลูกหมูรีเทิร์น (+1 เพิ่มกำลังใจละกัน)
เอ่อ...แต่เพื่อนธีก็ดูดีนะเนี่ย
แถมการเริ่มมิตรภาพของคู่นี้ก็น่ารักดีอีกอ่ะ
ป.ล. เพื่อนธี...อย่าน่ารักมากนักนะ..เด๋วคนอ่านแบบเค้าจะไขว้เขว...ลืมตัวว่าเมื่อก่อนเชียร์แต่ลุงธี :o8:
-
ดีใจจังมีภาคสองด้วย จะได้อ่านพาร์ทที่ ธี เป็นคนเล่า
อยากรู้เหมือนกันว่าสุดท้ายไปได้กับต้อยหรือเปล่า อิๆ
แล้วจะรออ่านต่ออย่างมีความหวัง
-
I like it
-
ตอนใหม่มาแว้ววว ย้อนไกลเลย แล้วเมื่อไหร่น้องต้อยจะได้มีบทบาทล่ะคร๊าบบบ แหะๆ
-
มาแล้ว ภาค2 เล่าจากมุมมองของ ธี
:pig4: คุณลูกหมู
จะรอตอนต่อไปค่ะ
-
มารอ..ร๊อ..รอ o13 o13 o13
-
ภาค 2 มาแล้ว :mc4:
-
ภาค 2 มาแล้ว อิ อิ :m4:
-
ต้าเนี่ย ร้ายจริงๆ นะ กวนดีชะมัด เพื่อนธีก็น่ารักดีคนละแบบกะลุงธีเลย
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
มีภาค 2 แล้ววววว
ติดตาม :mc4:
-
สนุกครับ เพิ่งอ่าน :z2:
-
ภาค 2 ๆ ชอบๆ
อ่านดูแล้ว คู่นี้เค้าก็เหมาะสมกันดีเหมือนกันนะเนี่ย
:impress2:
-
:sad4: สุดยอดดดดดดดดดดดดดดด ปลื้มมากมายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:-[ แบบว่าอ่านแล้วอมยิ้ม มีร้องไห้ด้วย เหอๆ
:L2: สนุกมากค่ะ รอตอนพิเศษของลุง กะ ไอ้เปี้ยก อีกนะคระ อิอิ
-
กลายเป็นเรื่องของอีกธีซะอย่างนั้น
จะเป็นยังไงนะ คู่ของธีเนี่ย :impress2:
+1 ค่ะ :mc4:
-
ภาคของธีเหรอเนี้ย น่าสงสารธีอะ เป็นแค่เรื่องของความเข้าใจผิดแท้ แท้ แต่ก้อให้ต้าได้กับลุงธีแหละดีแล้ว :laugh:
จารออ่านตอนต่อไปนะ
-
โอ้ววววววววววว
สวรรค์
:m2:
ต้ากะเพื่อนธี
ก็มีมุมน่ารักเหมือนกันนี่นา
เหอๆ
-
กลับมาแล้วววว ตัวละครที่คิดถึง
อ่านแล้ว รู้สึกว่า ธี คนนี้หล่ออ่ะ เค้าแพ้คนหล่อ :z1:
อยากให้ต้าคู่กับธี นี้บ้างจัง แบบเป็นอีกเรื่องนึงไปเลยได้ไม๊ ให้คนนี้สมหวังบ้างอ่ะ
-
ถ้าแอบปันใจให้ธี พี่ธีจะว่ามั้ยคะ :o8:
อยากรู้ว่าใครจะเกิดมาคู่กับธี~
-
... ขอบคุณลูกหมูค่ะ ยังดี มีภาคสอง คิดว่าจะตั้งทู้ใหม่ รอตั้งนาน ...
-
:pig4: น้องลูกหมูสำหรับภาคสอง ภาคนี้ธีคงสมหวังนะคะ
ภาคนี้ไม่เอาความเศร้าและน้ำตาแล้วนะคะ ภาคที่แล้วได้จากพี่ธีและ
น้องต้าไปเยอะแล้ว อิ อิ .....
-
ตอนใหม่มาแว้ววว ย้อนไกลเลย แล้วเมื่อไหร่น้องต้อยจะได้มีบทบาทล่ะคร๊าบบบ แหะๆ
ไม่นานค่ะ (ล่ะมั้ง)
:pig4: น้องลูกหมูสำหรับภาคสอง ภาคนี้ธีคงสมหวังนะคะ
ภาคนี้ไม่เอาความเศร้าและน้ำตาแล้วนะคะ ภาคที่แล้วได้จากพี่ธีและ
น้องต้าไปเยอะแล้ว อิ อิ .....
อะ...เอิ่ม... :m29:
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ :pig4:
-
ตอนที่ 2
...ในวันที่ความสัมพันธ์เพิ่มพูน...
พลิกมาหน้าที่สองของอัลบั้ม พลาสติกที่กันไม่ให้รูปเป็นรอยตอนนี้เก่าจนออกสีเหลืองๆเล็กน้อย
ภาพนั้นเป็นภาพแรกที่ผมถ่ายคู่กับไอ้ต้า...ในภาพมันดูตัวสูงกว่าผม...นั่นก็เพราะ...ผมนั่งอยู่บนเก้าอี้ไงล่ะครับ
มือหนึ่งของไอ้ต้าถือท่อนเฝือกที่ตัดออกแล้ว อีกมือก็ชี้เหมือนจะโชว์...ทั้งๆที่เฝือกนั้นน่ะ มันตัดมาจากขาผม มันไม่ได้เป็นคนใส่เองสักหน่อย
ใบหน้ามันยิ้มร่าเชียวครับ ในขณะที่ผมกลับยิ้มมุมปากแหยๆ เพราะ...คันขาชิบหาย...สังเกตจากมือนึงยังเอื้อมลงไปเกายิกๆอยู่เลย
....
...
หลังจากนั้นหนึ่งเดือน เราก็สนิทกันมากขึ้น ตัวติดกันแทบจะเป็นตังเมเลยทีเดียว
“พ่อเดือนคณะรูปหล่อ ล่อตาล่อใจสาวเล็กสาวใหญ่ ดั๊น~ไร้น้ำยา ลอดรั้วหนีออกมาซะได้ เอ๊ะ! หรือจะเรียกว่าหยิ่งดีวะ?”
ไอ้ต้าร้องเพลงไม่เป็นทำนอง ขอแค่ใส่เสียงสูงต่ำได้มันก็บอกว่านั่นคือ ‘เพลง’ และเพลงของมันก็ไม่พ้นแต่งมาเพื่อล้อเลียนกวนตีนผมนั่นเอง
“ก็ใครเป็นต้นทางล่ะ” ผมตอกกลับ...ก็มันเองแหละครับที่เป็นคนแอบกวักมือหยอยๆชี้ช่องทางให้ผมลอดหนีตามออกมาน่ะ...
ไอ้ต้าหัวเราะร่าไม่สนใจ เอาสองมือคว้าขอบกำแพงไว้แล้วโหนตัวขึ้นไปยืน...ไวอย่างกับลิง
พูดถึงเรื่องเดือนคณะ...ก็ความผิดมันล่ะครับ ที่คะยั้นคะยอจนผมต้องยอมรับ ทั้งเสียเวลา ทั้งไร้สาระ รู้สึกว่าการเป็นเป้าสายตาอย่างกับของแปลกให้คนมาเลือกชมนี่มันไม่เวิร์คเอาซะเลย
“ฮึ่ยๆ” มันทำท่าชกอากาศ ฮุกหมัดซ้ายขวา ดูแล้วมีทักษะดีพอควร
“มึงไม่ต้องมาฮึ่ยหรอก เก่งยังไงก็ไม่ได้ลง”
งานกีฬาเฟรชชี่ใกล้เข้ามาแล้ว ตอนแรกไอ้ต้าลงแข่งชกมวยครับ แต่พี่ๆในชมรมไม่อนุมัติ...สาเหตุว่าเพราะกลัวหน้าหวานๆของมันเป็นรอยหมด
“ไรวะ ไม่ยุติธรรมเลย” ไอ้ต้าบ่นพลางเดินต่อเท้าไปเรื่อยๆ พยายามให้ทันความเร็วที่ผมเดิน กลัวมันจะตกลงมาครับ ก็เลยต้องผ่อนฝีเท้าตัวเองลง
“เออน่ะ พี่เค้าทำถูกแล้ว อย่างมึงน่ะ ไปลงวิ่งแข่งซะก็พอ...แล้วก็ลงมาได้แล้ว เดี๋ยวตกลงมาจะเลี้ยงไม่โตนะเว้ย” ผมเดินอยู่บนพื้นข้างๆมัน แหงนหน้ามองไอ้ต้า แต่ตอนนี้เห็นหน้ามันไม่ชัดครับ เห็นแต่เงาดำๆเพราะตะวันแยงตาพอดี
“ไม่เอา กูเล่นกีฬาอย่างอื่นไม่เป็น...ว่าแต่มึงเหอะ นักบาสเก่าเล่นแต่บาสน่าเบื่อตายห่า ไมไม่ลงอย่างอื่นบ้างวะ?”
“...ก็กูเล่นกีฬาอย่างอื่นไม่เป็นนี่หว่า” ผมตอบเลียนแบบมัน มันก็หัวเราะเอิ๊ก
“ทำเป็นพูดดี ตัวเองก็เหมือนกันล่ะวะ” มีหน้ามาทับถมอีกครับ ไอ้ต้ายังคงเดินอยู่บนกำแพง แถมยังซ่ากระโดดเล่นอีก เห็นแล้วหวาดเสียวจริงๆ
“ไอ้เป้งเป็นไงบ้าง” ไม่อยากบอกว่าตัวมันชักจะเป้งสมชื่อแล้วครับ สงสัยพ่อแม่มันเป็นหมาพันธุ์ใหญ่ แถมขนก็เริ่มยาวๆสวยๆดูมีสกุลรุนชาติมากขึ้นแล้วด้วย หรือมันจะเป็นลูกผู้ดีพลัดหลงมาวะ
“ก็ดี” ผมมัวแต่ทุ่มสมาธิกับท่าเดินของต้า เลยไม่ได้ตอบเป็นเรื่องเป็นราวสักเท่าไหร่
“ก็ดีของมึงน่ะ มันไงวะ...ก็กินดีอยู่ดี หรือว่าไปดีแล้ว?” ไอ้นี่กวนได้อีกครับ
“...ก็ดี” โบราณว่าไว้ โดนกวนก็ต้องกวนตอบ ผมก็เลยกวนอย่างที่โบราณว่า ไอ้ต้าคงฉุน เลยหันขวับมาตั้งท่าจะด่าพ่อล่อแม่ เจ้ากรรมขามันยืนไม่มั่น มันเลยเซไถลแล้วหล่นลงมา
ผมที่คอยเหล่มองมันอยู่เกือบจะตลอดเวลาเห็นภาพราวกับสโลวโมชั่น หัวใจเริ่มเต้นรุนแรง พอๆกับความรู้สึกร้อนวาบที่ไขสันหลัง
วินาทีที่ขาของมันหลุดออกจากพื้นที่มันยืนอยู่ คือวินาทีที่ขาของผมเตะตัวเองเพื่อพุ่งเข้าไปรับมัน
“โอ๊ย!!!” รู้ตัวอีกทีเสียงที่ได้ยินกลับกลายเป็นเสียงของตัวเองไปซะอย่างนั้น พร้อมๆกับแรงกระแทกเต็มน้ำหนักของไอ้ต้า ที่ตอนนี้นอนแผ่อยู่บนตัวผม
“ธี! เฮ้ย! ไอ้ธีเป็นไรเปล่าวะ??” ไอ้ต้าร้องกระวนกระวาย ผมอยากตอบว่าไม่เป็นไรเหมือนกันครับ แต่ตอนนี้เจ็บจนพูดไม่ออกแล้ว
“ไอ้ธี!! ไอ้ธี มึงอย่าตายนะ!!” กูยังไม่ตาย แต่มึงช่วยกรุณาลุกออกไปจากตัวกูได้มั้ยวะ
ก็ได้แค่คิดแหละครับ ฟันมันขบกันระงับความเจ็บปวดซะจนเหลือแค่เสียงลมหายใจหนักๆเท่านั้นเอง ไอ้ต้าก็ยังคงจับบ่าผมเขย่าอยู่อย่างนั้นแหละ
…เจ็บโว้ย!!!...
ชั่วขณะที่คิดอย่างนี้ ความคิดอีกอย่างหนึ่งก็ตามมาเป็นระรอก
...ทำไมผมต้องเอาตัวเองไปรองรับมันด้วยเนี่ย...
...
...
สรุปคราวนั้น ผมกับไอ้ต้าอดลงกีฬาเฟรชชี่ทั้งคู่ สำหรับมันเพราะรุ่นพี่ไม่ให้ลง แต่สำหรับผม...เพราะขาหัก…
ผมนั่งรถเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาล มองซ้ายมองขวา ไปเจอไอ้ต้านั่งรออยู่ที่เก้าอี้หน้าห้องยา บ่าของมันลู่ลงจนเหลือนิดเดียว ใบหน้าของมันก้มลงต่ำจนไม่สามารถมองเห็นได้
ผมขอให้คนเข็นรถเข็นเข้าไปหามัน
“ต้า” ผมเรียกมันเบาๆ มันคงได้ยินเสียงล้อรถบดกับพื้นเบาๆอยู่แล้ว แต่ก็ยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา พอมันได้ยินเสียงผม บ่ามันก็สั่นระริก
“ธี...กูขอโทษ” เสียงของมันสั่นไหว
“ขอโทษทำไม มึงไม่ผิดซะหน่อย กูเสือกเข้าไปรับมึงเอง” ผมว่าพลางยกแขนขึ้น เอามือขยี้ผมนุ่มๆของมันเล่น มันไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา แต่หยดน้ำใสๆที่หยดลงบนมือที่กำแน่นบนตักของมันทำให้ผมรู้ว่า มันกำลังร้องไห้
“ไม่...กู...ไม่น่าขึ้นไปเดินเล่น...กู...ฮึก...” มันใช้ท่อนแขนปาดน้ำตาออก พอเงยหน้าขึ้นมาถึงได้รู้ ว่ามันคงนั่งกลั้นน้ำตามานานแล้ว เพราะตามันแดงแจ๋ไปหมด
ผมเอานิ้วโป้งปาดน้ำตาให้มัน จับมือมันเอาไว้ แล้วหันไปบอกคนเข็นรถให้พาผมไปที่ลานจอดรถ ที่นั่นมีคนขับรถที่แม่ส่งมาให้นั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“ไปก่อนเหอะ” เป็นภาพที่น่าขำนะครับ เพราะกลายเป็นว่าผมที่มีเฝือกพันขาข้างหนึ่ง กลับต้องมาจูงไอ้ต้าที่เดินตามต้อยๆเช็ดน้ำตาป้อยๆ แทน
+++++++++++++++++++
“ส่งตรงนี้แหละครับ” ไอ้ต้าพูดเสียงขึ้นจมูก พอพูดจบก็ซู้ดน้ำมูกปึ้ดหนึ่ง รถของผมเข้าจอดเทียบฟุตบาธหน้าหอมันพอดิบพอดี
พอรถจอดสนิท มันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม มองผมอย่างพะวักพะวน จนผมต้องลูบหัวมันอีกที “กูไม่ได้โกรธมึงเลยจริงๆ”
เหมือนมันจะไม่ค่อยเชื่อครับ ผมถอนหายใจ หนังตาเริ่มจะหนักๆแล้ว...คงจะเพราะฤทธิ์ยาแก้ปวดที่หมอฉีดให้นั่นแหละ
สุดท้ายผมเลยหันหน้ากลับไปหาคนขับรถ “พี่ขับกลับบ้านไปเถอะ คืนนี้ผมค้างที่นี่” โชคดีที่แม่จัดกระเป๋าเสื้อผ้ามาให้เผื่อต้องนอนโรงพยาบาลพอดีครับ ก็เลยไม่ต้องกังวลว่าคืนนี้จะไม่มีอะไรใส่
ไอ้ต้าเงยหน้าเอาตาโตๆมองหน้าผม “หอกูนอนไม่สบาย มึงจะมานอนทำไม”
“ตอนนี้กูง่วงจะตายอยู่แล้ว ขี้เกียจนั่งรถกลับบ้านว่ะ อยากนอน” ผมว่าพลางคว้าไม้ค้ำที่วางไว้ข้างคนขับมาถือ ไอ้ต้าได้ฟังเหตุผลก็เงียบไป
จริงๆก็อ้างไปอย่างนั้นเองแหละครับ ที่ต้องยอมกระเผลกเป๋เหลไปนอนห้องมัน ก็เพราะคิดว่า...คืนนี้มันคงจะนอนไม่หลับแหงแซะ...ก็ไอ้นี่มันคิดมากจะตายชักนี่นา
++++++++++++++++++
ไอ้ต้าค่อยๆถอดเสื้อออกให้ผมทั้งๆที่ท่อนบนผมก็ไม่ได้เจ็บอะไรซักหน่อย แต่เห็นท่าทางอยากไถ่บาปของมันแล้วขัดศรัทธาไม่ลงครับ ก็เลยยอมๆมันไป มันไม่ยอมให้ผมอาบน้ำ เพราะดันไปอ่านเอกสารวิธีดูแลเฝือกที่แนบมากับถุงยา
“ห้ามถูกน้ำ” มันว่าอย่างนั้น แล้วก็วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ รองน้ำมากะละมังหนึ่ง คว้าผ้าเช็ดตัวผืนใหม่ในตู้เสื้อผ้ามาชุบ บิดให้หมาดมากๆจนผ้าแทบจะขาดคามือ จับผมนั่งแปะลงบนเตียง ส่วนตัวมันนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น แล้วก็บรรจงเช็ดตามเนื้อตัวให้ผม
“กูเช็ดเองได้ มึงไปอาบน้ำเหอะ” ผมแย่งผ้าขนหนูจากมือมันมา แต่มันไม่ยอม ยืนยันจะเช็ดให้อยู่ได้ จนสุดท้ายมือมันไล่มาถึงกางเกงในของผม มันถึงค่อยนึกได้ มันชะงักกึกค้างอยู่อย่างนั้น
เรานั่งเงียบกันอย่างกระอักกระอ่วน
ผมไม่ได้คิดอะไรมากเลยจริงๆนะ ผมเห็นมันเป็นแค่เพื่อนสนิทเท่านั้น ไม่เคยคิดว่า...ผู้ชาย...จะสามารถทำให้หัวใจเต้นรัวได้
...ไม่เคยคิดว่า...แก้มแดงๆของไอ้ต้า...จะน่ารัก...ขนาดนี้...
มันหันหน้าหนี ลุกขึ้น แล้วก็วิ่งปรู๊ดหายเข้าไปในห้องน้ำ ปิดประตูซะเสียงดัง
...แต่ก็ไม่ดังเท่าเสียงหัวใจของผม...ที่ตอนนี้เต้นจนแทบจะทะลุหน้าอกออกมาแล้ว...
...เพื่อน...มันเป็นแค่เพื่อน...ผมบอกตัวเองอย่างนั้น แล้วหายใจเข้าลึกๆ
ผ้าขนหนูในมือถูกยกขึ้นสูดดม...ไอ้ต้าคงจะเหยาะโคโลญจ์ลงไปด้วย มันถึงได้หอมชื่นใจ...
...
...
ผมไม่รู้ว่าไอ้ต้าอาบน้ำเสร็จเมื่อไหร่ เพราะหลังจากที่ผมเช็ดตัวเองอย่างลวกๆ ดิ้นรนใส่ชุดนอนจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ความง่วงก็เข้ารุกรานอีกครั้ง
ผมนอนหลับอยู่มุมหนึ่งของเตียง ลืมตาตื่นขึ้นมาเล็กน้อยตอนที่รู้สึกว่าพื้นเตียงไหวยวบ พร้อมๆกับไออุ่นจากตัวไอ้ต้าที่แผ่มาถึงร่างกายของผม
มันปิดไฟไปหมดแล้ว ในห้องมืดสนิท
ผมนอนลืมตา ฟังเสียงหายใจของมัน จากที่เหมือนมันจะเกร็งๆกลั้นหายใจเอาไว้ ก็ค่อยๆเป็นจังหวะสม่ำเสมอขึ้นเรื่อยๆ และตัวมันก็ผ่อนคลายเต็มที่
...มันคงจะหลับไปแล้ว...
แต่ผม ที่ตอนแรกคิดว่าคงจะหลับรวดตามมันไปได้...กลับนอนไม่หลับ…
เกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของผมกันแน่ วันนี้มัน...แปลกไป...
เกิดอะไรกับใจของผมกันแน่...วันนี้มัน...ไม่เหมือนเดิม...
ไอ้ต้า...มันคือเพื่อน...เพื่อนคนแรกของผม หลังจากที่กลับมาไทย...มันคือเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม...เท่าที่ผมเคยมีมา
ผมนอนลืมตาโพลง ในหัวมีแต่ความสับสนยุ่งเหยิง ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าเป็นอะไร...ไม่เข้าใจ...และไม่กล้าที่จะทำความเข้าใจ
“ฮึก...”
ผมหยุดหายใจชั่วขณะยามที่ได้ยินเสียงมาจากคนข้างกาย เงี่ยหูฟังอย่างตั้งใจก็ได้ยินเสียงสูดจมูกตามมา
...ไอ้ต้ามัน...ละเมออย่างนั้นเหรอ?...
“ธี...กู...ขอโทษ..” ถึงจะฟังยากเพราะเสียงมันงุบงิบๆ แต่ก็พอจะฟังออก
ผมคว้าบ่าสั่นๆของมันมากอดไว้ ลูบหัวมันไปมา
ไอ้ต้าสะดุ้ง ลืมตาสะลึมสะลือขึ้นมา เห็นหน้าเปื้อนน้ำตามันได้รางๆในความมืด
ผมกดหัวมันไว้กับอกแล้วกระซิบกับหูมัน “นอนไปเหอะ...”
ใช้เวลาไม่นาน มันก็หลับไปได้อีกครั้ง...ต่างกับผม...ที่ทำยังไงก็ไม่ยอมหลับซะที
ผมชำเลืองสายตาลงมองคนที่นอนซบอยู่กับอกของผม...ใบหน้าที่สงบนิ่ง...ใบหน้าที่ดูไร้กังวล
ชีวิตที่เคยน่าเบื่อ หนึ่งเดือนมานี้กลับมีสีสันได้เพราะมัน บางครั้งผมเคยคิด...การที่มันลากผมเข้าไปในกลุ่มเพื่อนมากมาย จะมีสักวันไหมที่เราจะต้องโดนแยกออกจากกัน จะมีวันไหนรึเปล่า...ที่มันจะสนิทกับใครมากกว่าผม...ผมรู้ตัวเองว่าผมค่อนข้างจะติดมันมากทีเดียว อยากจะยึดตัวมันเอาไว้ข้างกาย ไม่อยากให้มีใครมาแทรกระหว่างเรา...มันคืออาการหวงเพื่อนของคนที่ไม่ค่อยจะมีเพื่อนสนิทนั่นเอง
...แวบแรกที่เจ็บตัว ผมถามตัวเองว่าจะเอาตัวเองไปรับมันทำไม...
คงเพราะว่า...ผมต้องการผูกมัดมันเอาไว้ล่ะมั้ง...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
-
^
^
:z13: จิ้มลูกหมู...อิอิ
อ่านแล้วก็เห็นถึงความผูกพันของธีกะต้าที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆนะ
เริ่มเข้าใจหล่ะ...ว่าทำไมการที่จะให้ต้าลืมธีถึงได้ลำบากนะ
-
ลำบากเนอะ
รักเพื่อนสนิทตัวเองเนี่ย
:เฮ้อ:
-
โถ นี่สินะความในใจของนายธี :m15:
-
เป็นภาคความหลังของธีหรือเนี่ย น่าสงสารจังเลย พอนึกถึงธีที่ได้แค่แอบรักต้า ในขณะที่ต้าต้องไปอยู่กับพี่ธีแทน แต่ความรักมักเล่นตลกเสมอเลย ไม่เว้นแม้แต่ในนิยาย เอิ๊กๆ
-
สงสารธีจัง คงจะรักต้ามากน่ะ
-
อ่านแล้วสงสารธีจัง กำ....แล้วธีนู้นมาทีหลังมาคว้าต้าไปแทน :z3:
-
อ่านไปเคลิ้ม ๆ เกือบจะเอาใจช่วยผิดคู่ซะแว้วววว ^_^
ของคุณนะครับ
-
ไม่ค่อยอยากรู้ความหลัง ต้า กับ ธีเลยอ่ะ
มันปวดใจ สงสารธี
โอ้ยย เซงๆๆๆๆ :เฮ้อ:
-
เพราะอยากผูกมัด เลยทำได้ทุกอย่างสินะ ธี
เห้อ... ธี ผู้น่าสงสาร
-
บวก 1 ขอบคุณลูกหมูก่อนเลยจ้า
มาต่อเป็นภาค 2 ด้วย ดีจังเลย
มาช้าไปหน่อยเลยได้อ่านทีเดียวสองตอนยาวๆ
ภาคนี้ได้เห็นความสัมพันธ์ของต้ากะธี เห็นที่มาที่ไปคงทำให้เข้าใจธีและต้ามากขึ้น
แต่ไม่สงสารธีแล้ว เพราะถ้าธีสมหวังกะต้า พี่ธีกะต้อยก้อแย่อะดิ
ภาคนี้ัต้องธี ต้อยนี่นา รอต้อยมาปลอบใจธีจ้า หุหุ
-
:z3: ไม่อาวววววววววววววววววววววววววววววววววววว
เค้าไม่ได้อยากอ่านต้ากะเพื่อนธี
เค้าอยากอ่านต้อยกะเพื่อนธีของต้าตะหากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
:z10: :z10:
+1 ให้ลูกหมูเผื่อว่าน้องต้อยจะได้โผล่มาซะที
-
อดีตถึงแม้ว่ามันจะขมเท่าไหร่ แต่เราก็เปลี่ยนแปลงอะไรมันไม่ได้
ถึงมีคนบอกว่า "ทำวันนี้ให้ดีที่สุด จะได้ไม่ต้องมาเสียใจภายหลัง"
เห็นใจน้องธี นะ สู้ๆ อนาคตคงมีอะไรดีๆเข้ามาบ้างแหละ :L2:
-
อ่านแล้วก็สงสาร ธี เหมือนกัน :o12:
:serius2: :serius2: :serius2:
+1 ให้ลูกหมู นะ :L2:
-
อ่านแล้ว ธีก็น่าสงสารนะเนี๊ยะ
แต่ไม่เป็นไร เด๋วต้องก็มาดามอกให้ธีแล้ว
ชิมะคนแต่ง o18
-
:a5:สงสารธี ใจจริงก็รักต้าเหมือนกัน
:pig4: คนแต่ง
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ซึ้ง แล้วก็เศร้าด้วยอ่ะ :m15:
ต่างคนต่างรักกัน :serius2:
รอตอนต่อไปจ้า
-
:เฮ้อ:
ธีก็ผูกมัดต้าไว้ได้ตลอดแล้วแท้ๆ
ไม่น่าไปมีแฟนเลย ไม่งั้นอาจจะแฮปปี้เอนก็ได้
เพราะว่ารักทำนายไม่ได้จริงๆ
คิดถึงต้อยค่ะ :man1:
:pig4:
-
ภาค 2 ไม่มีลุงหื่น
งั้นเชียร์เพื่อนธีแทน :really2:
-
รักทำนายไม่ได้จริงๆ ด้วยสิ
ขอบคุณนะคะคุณลูกหมู :L2:
-
เริ่มเข้าใจว่าทำไมการทำให้ต้าลืมธีมันยาก
คู่นี้เค้าความสัมพันธ์ถักทอแบบอย่างดี
ธีก็ทำดีแล้ว ,, แต่นะ พลาดไปหน่อยเดียว
ปัจจุบันเลยเศร้าไป
:n1:
-
คำว่าเพื่อนมันค้ำคอเนอะ
-
ซึ้งดีจัง
แต่ปัจจุบันเพื่อนกานนนนนนน
-
อ๊ากกกกกกกกกกก
ขอหวานๆอย่าเศร้าเคล้าน้ำตา
รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อ
-
o13 o13 o13
ลูกหมูสุดยอดอะชอบๆ
คงเพราะว่า...ผมต้องการผูกมัดมันเอาไว้ล่ะมั้ง...
เป็นอะไรที่โดนมาก ความรู้สึกตัวเองยังไม่แน่ใจ แต่บางสิ่งบางอย่างข้างในมันบอกไว้ว่าต้องทำ
:z2: :z2: :z2:
+1 ให้ลูกหมูเป็นกำลังใจให้
-
คำว่าเพื่อนมันค้ำคอเนอะ
โค-ตะ-ระ เข้าใจในคำคำนี้เลยอะ :sad4:
-
ตอนที่ 3
...ในวันที่แน่ใจ...แต่ไม่แน่ใจ...
ระหว่างที่พลิกอัลบั้มไปหน้าต่อไป รูปใบหนึ่งก็ปลิวหลุดออกมา ผมหยิบมันขึ้นมาแล้วนั่งจ้องมองอยู่นาน...เป็นรูปที่ไอ้ต้ากอดคอผมเอาไว้ มือข้างหนึ่งถือแก้วเหล้าชูขึ้นสูง ปากแดงๆของมันอ้าออกเต็มที่ ผมยังจำได้อยู่เลย...วันนั้นมันตะโกนแข่งกับเสียงเพลง ตรงดิ่งเข้ารูหูผมพอดี เล่นซะไอ้อารมณ์กรึ่มๆกระเจิงหมด
...
...
“แล้วไงต่อวะ ข้อนี้” ไอ้ต้าหน้านิ่วคิ้วขมวดกัดปลายดินสอกดกรอดๆพลางส่งสมุดตัวเองมาให้ผม
“ตรงนี้มึงคิดผิดว่ะ ต้องแทน x ลงตรงนี้ไม่ใช่เหรอ?”
มันทำหน้ายุ่งกว่าเดิม เบะปากอย่างใช้ความคิด สุดท้ายก็โยนดินสอลงบนสมุดแล้วล้มตัวลงนอน
“ไม่ทงไม่ทำมันแล้ว!”
“อ้าว! เฮ้ย! ลุกขึ้นมาก่อนดิวะ จะสอบพรุ่งนี้แล้ว มึงยังอ่านไม่จบเลย จะนอนได้ไง” ผมท้วงพลางขุดมันขึ้นมา ไอ้นี่แกล้งหลับตาพริ้มทำตัวอ่อนไม่มีกระดูกเลยครับ สุดท้ายเลยต้องปล่อยมันไป
ช่วงหลังๆนี่ผมมานอนค้างห้องต้าบ่อยเหมือนกันครับ ติดนิสัยจากตอนที่ใส่เฝือกแล้วขี้เกียจเดินทางไกลเลยมาอาศัยห้องมันเป็นรังตาย ห้องต้าเป็นหอนอกครับ มีแอร์มีเน็ทพร้อม สะดวกดีเหมือนกัน เสียอยู่อย่าง...มันเป็นคนที่ไม่เรียบร้อยเอาซะเลย...แต่ก็เข้ากับนิสัยห่ามๆของมันดีแหละครับ...ดังนั้นห้องมัน นอกจากพื้นที่เล็กๆที่เรานั่งอ่านหนังสือกันอยู่ ที่ที่พอจะเอาก้นหย่อนลงไปได้ก็เตียงมันนั่นเอง
เห็นต้าหลับไปแล้วก็อยากให้มันนอนสบายๆครับ ผมตบแก้มมันเบาๆ “ต้า ไปนอนบนเตียงไป”
มันตื่น แล้วก็คลานไปล้มแปะลงบนเตียงหลับต่อ
โต๊ะอ่านหนังสือห้องไอ้ต้าเป็นโต๊ะญี่ปุ่นเตี้ยๆ ที่ที่ผมนั่งอยู่หันหน้าเข้าหาเตียงพอดี พอเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นต้านอนอ้าปากน้ำลายยืด
ผมวางดินสอลง นั่งเอามือเท้าคาง แล้วมองหน้ามันอยู่อย่างนั้น
มีหลายคนบอกว่ามันน่ารัก...ก็จริง...
มีหลายคนบอกว่าอยากจีบมัน...ก็น่าอยู่...ติดอยู่แค่นิสัยห่ามๆของมันเท่านั้นแหละที่ยังทำให้คิดหนัก
...แล้วตัวผมเองล่ะ?...
...ผมเองก็คง...ชอบมันล่ะมั้ง?...ชอบ...แบบไม่ใช่แค่เพื่อน...ชอบ...มากกว่าเพื่อน...
...แต่มันเป็นผู้ชาย แล้วผมก็เป็นผู้ชาย...เรื่องแบบนี้จะเป็นไปได้รึเปล่า มันจะรับได้รึเปล่า?...
…แต่ถึงจะยังไง...นี่ก็เป็นครั้งแรก...ที่ผมยอมรับว่าผม...ชอบมัน...
++++++++++++++++++++++++++++++
วันต่อมา หลังจากสอบเสร็จ เรานั่งกันอยู่ที่โต๊ะคณะ
“ไอ้ต้า”
มันเงยหน้าขึ้นจากท่าสองมือกุมขมับ...ท่าทางสอบครั้งนี้จะไม่ตรงใจมันเท่าไหร่ “มีไรวะ คนกะลังเฮิร์ท อย่ามากวน”
ผมตบหัวมันด้วยความเอ็นดู “เชี่ยนี่! ไม่ได้อกหักซะหน่อย กะอีแค่สอบ เดี๋ยวก็ได้ซ่อมเองแหละน่า”
มันตบหัวผมกลับ แรงกว่าที่ผมตบมันซะอีก “สัดธี!! มึงแช่งกูเหรอวะ! แม่ง!! ผลสอบยังไม่ทันออกเลย เสือกจะให้กูซ่อม” แล้วมันก็พ่นคำผรุสวาทของมันต่อไป ไม่ทันได้สังเกตเลยว่าผมกำลังเม้มปากแน่น ตัดสินใจอะไรบางอย่างอยู่คนเดียว
“...ต้า”
มันหันขวับกลับมาถลึงตาแยกเขี้ยว “มีไรอีกล่ะวะ”
“พี่มดยังโทรหามึงอยู่รึเปล่าวะ?” พี่มดคือรุ่นพี่ปีสามครับ แกประกาศตัวเองโจ่งแจ้งว่างเป็นเกย์ แล้วก็มาติดพันไอ้ต้าได้พักใหญ่ๆแล้ว
ไอ้ต้ากอดตัวเองไว้แน่น ทำท่าหนาวไปถึงสันหลัง “มึงจะถามถึงทำไมวะ ไอ้ธี”
…ก็แค่อยากรู้ว่ามึงคิดยังไงเวลาโดนผู้ชายจีบ...ผมได้แต่คิดในใจ ไม่กล้าตอบออกไป
ไอ้ต้าพอได้ยินชื่อปุ๊บก็ทำท่าหวาดระแวงมองซ้ายมองขวาปั๊บ ชักเอะใจครับ “ทำไม? เค้าทำอะไรมึงวะ”
ไอ้ต้ากวักมือเรียกผมเข้าไปใกล้ๆ กระซิบใส่หูให้ได้ยิน...แอบจั๊กจี้เล็กน้อยครับ ตอนที่ลมจากปากมันกระทบหลังหูผม...อยากให้มันจูบลงมาจัง...กำลังเคลิ้มเลยครับ แต่พอได้ยินมันพูดเท่านั้นล่ะ
“หา!!! เค้าจูบมึงหรอวะ!!!” ผมตะโกนเสียงดัง
ไอ้ต้ากระโจนเข้าใส่ เข่าท้องน้อยผมเต็มที่จนจุกอั้กร้องไม่ออก
“สัด!! มึงจะตะโกนให้ได้อะไรวะ!! แล้วกูก็ไม่ได้บอกว่าเค้าจูบโว้ย กูบอกแค่ว่าเค้า‘จะ’จูบ กูซัดหมัดกลับทัน!!”
ได้ยินมันแก้กลับมาก็สบายใจครับ อย่างน้อยปากแดงๆของมันก็ยังเป็นของผมอยู่...ว่าแต่...ถ้าผมจูบมัน ผมจะโดนมันซัดด้วยรึเปล่าเนี่ย ไอ้นี่มันยิ่งนักมวยเก่าอยู่...แต่คงไม่ล่ะมั้งครับ...ก็ผมเป็นเพื่อนสนิทมันนี่นา…อยากลองแต่ก็ไม่กล้าแฮะ
...ตอนนี้ผมชักจะไม่ชอบคำว่าเพื่อนสนิทซะแล้วสิ...อยากเป็นมากกว่านั้นน่ะ...
ผมมองหน้าแดงๆของมันพลางยิ้มฝันหวาน ตาคงจะหยาดเยิ้มเกินไปหน่อย ไอ้ต้าถึงได้ตบหัวผมอีกที “มึงจะมามองกูด้วยสายตาอย่างนั้นทำไมวะ แม่งขนลุก! ไปมองพี่พลอย พี่ออย พี่สร้อย พี่น้ำของมึงไป กูบอกไว้ก่อนเลย กูเป็นชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นต์!”
ไอ้ชื่อที่ลิสต์มาทั้งหมดคืออดีตแฟนผมเองครับ ผ่านมาได้สองเทอมมีแฟนสี่คนนี่มันไม่มากไปใช่มั้ย...แต่ทั้งหมดนี้เลิกไปหมดแล้วนะครับ ตอนนี้ผมมองแต่ไอ้ต้าเท่านั้น...มันบอกผมว่ามันชายแท้ร้อยเปอร์เซ็น...ผมก็ร้อยเปอร์เซ็นเหมือนกันนี่นา แค่บังเอิญชอบมันเท่านั้นเอง...ได้แต่คิดครับ ไม่กล้าบอกออกไป ไว้รอบรรยากาศดีๆดีกว่า
มันยังไม่ยอมหยุดพูดครับ “มึงไม่ต้องมาทำตอแหลล้อเลียนกูเลย รู้ๆกันอยู่ไอ้นิสัยชอบแกล้งของมึงน่ะ...ถ้ามึงเป็นเกย์จริงกูไม่เอามึงเป็นเพื่อนหรอก มึงจำไว้เลย!!”
ประโยคที่พูดแบบออกมาจากไขสันหลังไม่ต้องทบทวนให้เมื่อยสมองของมันกลับทิ่มแทงซะจนผมเจ็บยอกในอก ผมแสร้งหัวเราะเสียงดัง พูดกลบเกลื่อนไปตามเรื่องตามราว กอดคอมันเอาไว้แล้วลากกลับหอแทน
++++++++++++++++++++++++
“วู๊วววว!! ดื่มให้กับปิดเทอมเว้ยย”
คืนหลังสอบไฟนอลเรายกพวกแห่เข้าผับ เลี้ยงส่งที่ไอ้ต้าจะกลับบ้านนอก...ซึ่งผมยังไม่ได้บอกมันเลย ว่าจะขอตามกลับไปด้วย...ก็อยากไปเที่ยวบ้านมันนี่ครับ อยากเจอครอบครัวมันด้วย เห็นว่าน้องชายมันที่ชื่อต้อยปิดเทอมวันนี้เหมือนกัน คงจะได้ไปเจอกันที่บ้านล่ะครับ
ท่ามกลางเสียงลำโพงดังหูดับ ไอ้ต้าตะโกนขึ้นมา มันถือแก้วเหล้าที่ผสมเองแบบโคตรอ่อนแต่ก็ยังเมาเอาไว้ในมือข้างหนึ่ง อีกข้างก็คว้าคอผมไปกอดจนแก้มเราแนบกัน ยิ้มร่าให้กล้องถ่ายรูปของเพื่อนที่มาด้วยกัน
ผมเอามือดันหน้ามันออกห่าง พร้อมกับใจที่เต้นตึกตักไม่หยุด
...ไม่เมาครับ ผมยังไม่เมา...แต่ไอ้ต้ามันเมาไปแล้ว...
“อืมม...น้องแพรจ๋า ขอพี่ต้าจูบที” มันกอดคอผมเอาไว้ด้วยแขนสองข้างแล้วพยายามจะเอาปากมาจูบผม ผมก็ดันหัวมันออกเต็มที่ ไม่ใช่ไม่อยากจูบมันนะครับ แต่ต้องไม่ใช่ที่ที่มีคนมองเยอะแยะอย่างนี้ แล้วก็ไม่ใช่ตอนที่มันเมาแล้วคิดว่าผมเป็นน้องแพรกิ๊กใหม่ของมัน
มองนาฬิกา เที่ยงคืนกว่าๆ ผมประคองเอวมันเอาไว้เพราะดูเหมือนมันจะไม่มีแรงยืนเองซะแล้ว “ต้า! กลับบ้านได้แล้ว!”
ไอ้ตัวแสบมันโหนคอผมเป็นลูกลิง หัวเราะคิกคัก “ไม่อาว~ ยังม่ายมาวเลย จะกลับทำไม”
ลิ้นไก่สั้นอย่างนี้ไม่เมาก็โม้แล้วครับ ผมกระเตงมันไว้ มืออีกข้างก็ล้วงกระเป๋า ควักเอาค่าเหล้าส่งให้เพื่อนพร้อมบอกลา
...
...
กว่าจะถึงหอได้ ไอ้ต้ามันนอนน้ำลายไหลซะจนเบาะรถผมเปียกไปหมด...ไอ้นี่อันตรายจริงๆครับ ให้ไปกินเหล้าคนเดียวไม่ได้ซะแล้ว เดี๋ยวมันจะไปเที่ยวจูบใครมั่วซั่ว ผมหึงแย่เลย
ผมประคองมันลงจากรถ ไอ้ต้าตื่นขึ้นมาหัวเราะคิกคักพูดอะไรไม่รู้เรื่อง
“น้องแพรของพี่ต้า ฮ่าๆๆ” เซ็งจริงๆ มันอยู่กับผมแต่ดันไปเรียกชื่อสาวซะได้ “พี่ต้ารักน้องแพรสุดๆไปเล้ย!!”
ผมเอามือปิดปากมันไว้ ไม่อยากได้ยินครับ แต่มันดันเอามือจับข้อมือผมกระชากออกจากปากมัน แถมยังตามมางับนิ้วซะด้วย
“โอ๊ย! ไอ้ต้า! มึงเป็นหมารึไงวะ แม่ง!” ผมรัดคอมันเอาไว้แล้วลากมันขึ้นบันได พยายามสั่งให้มันเงียบๆเสียง เพราะดึกมากแล้ว แล้วห้องแต่ละห้องประตูก็ไม่ได้กันเสียงได้มากมายด้วย กลัวโดนด่าครับ
ไขกุญแจเปิดประตูห้องเข้าไปได้ โยนไอ้ต้าลงบนเตียง มันก็ยังหัวเราะตาหยีงึมงำไม่หยุด “น้องแพรจ๋า~ รักจริงๆนะ”
...เออ! กูรู้แล้ว ทีกับเจ้าตัวละไม่กล้าบอก พอเมาทีพูดไม่หยุด...ไอ้ขี้ขลาดเอ๊ย!
ผมถอนหายใจหนักๆ แกะกระดุมเสื้อถอดโยนไปบนพื้นข้างเตียง...กะซักแห้งแล้วครับ ง่วงนอน...
ทิ้งตัวลงนอนข้างๆมัน มองแก้มแดงๆกับปากยิ้มๆของมัน
...ปากที่พ่นแต่คำด่าใส่ผม...
...ปากที่ป้อแต่คำรัก...ให้คนอื่น...
...มันน่าลงโทษนัก...
ผมพลิกตัวนอนคว่ำทับมันเอาไว้ มันร้องอึดอัดๆสองสามครั้งแล้วก็เงียบไป
...ไม่ตื่น...ไม่มีท่าทางว่าจะรู้สึกตัว...
“...ต้า...” ผมลองเรียกมัน
...เงียบ...
ไม่ตื่นจริงๆใช่มั้ย...ไม่ตื่นแน่นะ...
...ถ้าไม่ตื่น...กูจะจูบมึงแล้วนะ...
บ้าดีนะครับ ที่คำขู่นี้อยู่แค่ในใจ ไม่ผ่านปากของผมออกไปให้มันได้ยิน ใจผมคงจะกลัวแหละ ว่าถ้ามันตื่นขึ้นมาแล้วผมจะอด ผมเอาอุ้งมือประคองแก้มมันไว้ทั้งสองข้าง ยันศอกเข้ากับพื้นที่นอน แล้วค่อยๆโน้มหน้าลงไป
จมูกผมชนกับจมูกของมัน หายใจเอากลิ่นไอเฉพาะตัวผสมกับกลิ่นเหล้าจางๆเข้าไป
...ต้า...กูจะจูบมึงจริงๆแล้วนะ...
ปากของเรากำลังจะแตะกัน ใจของผมเต้นแรงระทึกจนน่ารำคาญ
...ไอ้ธี...
เสียงร่าเริงของมันดังก้องอยู่ในหัว...ทำให้ผมชะงักค้าง...
ไอ้ต้าคือเพื่อนที่สนิทที่สุดของผม และผมก็คงเป็นเพื่อนที่สนิทที่สุดของมันในตอนนี้...เป็นเพื่อนที่มันไว้ใจขนาดที่ฝากกุญแจห้องสำรองเอาไว้ได้...ไว้ใจขนาดให้มานอนค้างได้ทุกวัน...แม้จะบ่นๆบ้างก็เหอะ
...มันไว้ใจผม...
...ผมกำลังจะทำลายความไว้ใจที่มันมีให้ผมรึเปล่านะ...
ระหว่างที่กำลังลังเล แขนของไอ้ต้าก็ยกขึ้นมากอดหมับรอบคอ ดึงลงไปอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ไม่มีแม้แต่เวลาให้ออกเสียงอุทาน
ปากของเราประกบกันอย่างรุนแรง
กลายเป็นผมเองที่ตกตะลึง ปล่อยให้มันใช้ลิ้นเลียเล็มแทน
ไอ้เด็กน้อยนี่มันจูบไม่ได้เรื่องเอาซะเลย...อย่างว่าล่ะนะครับ สังคมอังกฤษกับเมืองไทยมันต่างกัน ประสบการณ์การจูบของผมกับมันย่อมต่างกันอยู่แล้ว
แต่ไอ้จูบไม่ได้เรื่องของมัน ทำเอาผมได้เรี่องซะแล้ว...ใจผมหวิวเหมือนจะเป็นลมซะให้ได้ ในขณะที่แผ่นหลังร้อนผ่าวไปหมด
ผมเริ่มเป็นฝ่ายรุกมันบ้าง สอดลิ้นเข้าไป ไล้เลียตามแนวฟันของมัน ไอ้ต้าร้องครางอึกอัก น้ำลายไหลเลอะมาถึงมือผมที่โอบแก้มมันอยู่
จนเริ่มรู้สึกว่าชักจะคุมตัวเองไม่ได้ ผมถึงได้ยอมถอนปากออกมา ไอ้ต้าหอบแฮ่ก ลืมตาปรือๆขึ้นมามอง
“ไอ้ธี...” ดูจากแววตา เหมือนมันยังไม่มีสติดีเลยครับ “กูจูบกับน้องแพรอยู่ไม่ใช่เหรอ มึงโผล่หน้ามาทำไม” นั่นไง...กูว่าแล้ว
ผมจูบหน้าผากมัน “มึงจูบกับกูนี่แหละ”
ไอ้ต้าหลับตาลง เงียบไปนานจนผมคิดว่ามันคงจะหลับไปอีกรอบแล้ว
ผมพลิกตัวกลับมานอนหงาย ยกปลายนิ้วขึ้นลูบริมฝีปากตัวเอง...ยังชื้นๆอยู่เลย
จูบของไอ้ต้า...หวานดีชะมัด
...ถ้ามึงเป็นเกย์จริงกูไม่เอามึงเป็นเพื่อนหรอก มึงจำไว้เลย!!...
มันไม่เอาเพื่อนที่เป็นเกย์...ถ้าผมชอบมัน ผมก็เป็นเกย์...ถ้าผมเป็นเกย์...ผมก็จะต้องเสียเพื่อนสนิทอย่างมันไปอย่างนั้นเหรอ?...
ตอนนี้ในใจของผมมีทางแยกอยู่สองทาง...ทางหนึ่งเรียบง่าย ดูไม่ลำบาก แต่จุดหมายไม่ค่อยน่าชื่นใจ...อีกทางเป็นก้นเหวที่ไม่รู้ว่าลึกเท่าไหร่ กระโดดลงไปคงได้เจอสมบัติมหาศาล...แต่ไม่รู้ว่าจะตายก่อนถึงรึเปล่านี่สิ...ผมจะเลือกทางไหนดีนะ...
...ผ่านไปหนึ่งปี ผมแน่ใจแล้วว่าผมชอบมัน...
แต่ผมชักไม่แน่ใจซะแล้ว...ว่าผม...ควรจะชอบมันรึเปล่า...
++++++++++++++++++++
TBC
แอบโดดงานมา เดี๋ยวต้องกลับไปต่อแล้ว กรรมจริงๆ สงกรานต์ของช้านนน
:z10:
-
:z13: ลูกหมู พร้อม + เป็นกำลังใจให้ คำว่าเพื่อนมันช่างค้ำคอจริง ๆ แหละ แต่เวลามันอาจทำให้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้นะ
ขอแบบหวาน ๆ นะน้องลูกหมู เศร้าเคล้าน้ำตาไม่ชอบเลยจริง ๆ เพราะชีวิตจริงมันเศร้ามากอยู่แล้ว ฮิ ฮิ ........ :pig4:
-
เข้าใจธีนะ ถ้าบอกออกไปแล้วใจตรงกันก็ดีไป
แต่.. ถ้าไม่ใช่ กลัวว่าแม้คำว่าเพื่อนเหมือนเดิมก็คงไม่ได้
ในกรณีทียิ่งสงสารทั้งๆที่ใจตรงกันแท้ๆ :เฮ้อ:
+ให้คุณลูกหมูค่า :pig4:
ปล. ชอบต้อย คิดถึงต้อย :o8:
-
สงสารเจ้าธีจริง ๆ แฮะ เพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคออยู่แท้ ๆ เชียว :เฮ้อ:
-
ยิ่งอ่านในมุมของธี ก็ยิ่งสงสารและเห็นใจธีมากขึ้นอ่ะ :เฮ้อ:
ก็เพราะคำว่า"เพื่อนที่สนิทที่สุด"นั่นเอง :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
ลูกหมู อยากดูตอนหวานๆของลุง กะต้าแล้วอ่า :m15:
-
เฮ้อออออออออออ
มันพูดยากน่ะเนอะ
การรักเพื่อนตัวเองเนี่ย
พูดลำบากมากมาย
เฮ้อออออออออออออออออออ :เฮ้อ:
-
อ่านมุมลุง ก็เชียร์ลุง
อ่านมุมเพื่อนธี ก็สงสารธี
3P เลยดีกว่า :a5:
ขำพฤติกรรมห่ามๆของต้า 555+
-
ต้อยล่ะ เมื่อไหร่จะมาาาา ยิ่งย้อนอดีตหนูตาต้ายิ่งเปลืองตัว ข้ามๆไปเต๊อะ ป๋มหวงตาต้าไว้ให้ลุงธีจอมหื่นอ่ะ เอาตอนปัจจุบันดีกว่า ปูเรื่องพอแล้วแหละ นะๆๆๆ
เอาน้องต้อยออกมาเหอะ
-
+1 ให้ลูกหมูเลยชอบมากๆสนุกอะ
อ่านแล้วบีบอารมณ์ รู้เลยว่าสุดท้ายธีตัดสินใจช้าไป
:m15: :m15: :m15:
อยากรู้จังว่า พอธีรู้แล้วว่า ต้า คบกับพี่ธีจะเป็นอย่างไร
-
ต้อยออกมาเธอะๆๆๆ
สงสารธี
ยิ่งอ่านยิ่งเจ็บปวด
-
เพราะคำว่าเพื่อนคำเดียวแท้ๆ เลย
ถ้าเปิดใจให้กันซักนิดอะไรๆ คงไม่สายเกินไปนะ น่าเสียดาย :เฮ้อ:
-
แน่ใจว่าชอบ แต่ไม่แน่ใจว่าควรชอบมั้ย แบบนี้มันบีบใจดีจริงๆ
ดีแล้วหละที่ธีตัดสินใจช้า ต้าจึงได้คู่กะพี่ธี
ขืนธีตัดสินใจเร็ว กล้าบอกรักเพื่อนไป ต้อยก้อแย่อะดิ
บวก 1 ให้ลูกหมู และสวัสดีปีใหม่ไทยด้วยจ้า
-
กด + ให้ลูกหมูจ้า...
อ่านแล้วก็เห็นใจเพื่อนธีนะ....คำว่าเพื่อนมันค้ำคออยู่จริงๆอ่ะ
อยากจะบอกต้า...แต่ก็กลัวคำตอบและก็ความรู้สึกของต้าที่อาจไม่เหมือนเดิม :เฮ้อ:
-
สงสารธี เฮ้อออออออ
คำพูดต้าค้ำคอ ...ถ้ามึงเป็นเกย์จริงกูไม่เอามึงเป็นเพื่อนหรอก มึงจำไว้เลย!!...
เลยไม่กล้าที่จะบอก
ขอบคุณคุณลูกหมูค่ะ
-
+1 ให้ลูกหมูนะ :L2:
สงสารธี นะ เมื่อไรต้อยจะมาปลอบใจล่ะ
ส่วนต้า เก็บไว้ให้ลูงก็พอ :o12:
-
ไม่อยากอ่านภาคนี้เลย เพราะกลัวว่าจะสงสารธี แล้วก็สงสารจริงๆ รีบให้คู่ของธีออกมาเร็วๆ เหอะลูกหมู
-
อ่านแล้วเจ็บหัวใจเนอะ
ก็เล่นพูดออกมาทั้งสองคนว่า..
การูไม่เก้ง มะอึงไม่กวาง
ก็แย่สิ..
กลืนน้ำลายตัวเองได้ไหมเหอะ
-
สงสารธีจังอะ น่าสงสารจัง คำว่าเพื่อนมันค้ำคอนี่เนอะ เฮ้อ
-
เหนื่อยเหมือนกานนะนี่..................นั่งอ่านรวดเดียวจบเลยนะนี่ อิอิ
อ่านไปก้อน้ำตาคลอเบ้าไป..................นั่งยิ้มคนเดียว หัวเราะคนเดียว
พอกลับมาอยู๋กลับตัวเอง...........ก้อได้แต่นั่งคิดว่ามานจะมีบ้างมั้ยสักคนที่เราจะเจอแบบนี่ 5555
แต่ยอมรับเลยจิงๆนะฮะ.................ว่าเรื่องนี่เปงเรื่องที่ดีมากมาย
จากที่ห่างหายไปนาน อิอิ................พออ่านก้อต้องอ่านให้ทันก่ะคนอื่นเค้า ยอมรับเลยค๊าฟเรื่องนี่ :impress2: :impress2:
ยังไงก้ออย่าลืมมาลงต่อด้วยเน้อค๊าฟ............ขอสมัครเปงสมาชิกเพิ่มอีกคนนะนี่ อิอิ
ตัวละครก้อน่ารักทุกตัวเลย ตอน พี่ธี&พี่ต้า ก้อนั่งลุ้นมากมาย...........แล้วมาเริ่มตอนใหม่แล้วยังไงก้อจะติดตามต่อไป อิอิ
อย่าลืมมาต่อนะ รออยู๋ๆฮะ................เปงกำลังใจให้เน้อ อิอิ :impress2: :impress2:
-
คำว่า "เพื่อน" มันค้ำคออยู่น่ะสิ :เฮ้อ:
-
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ มีทั้งเศร้า มีทั้งซึ้ง
ชอบทุกเรื่องที่คุณลูกหมูแต่งนะคะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งการทำงานและแต่งนิยายค่ะ
o13
-
^
^แว่บมาเจาะไข่ :z1:
พร้อมมาให้กำลังใจคุณลูกหมูที่ทำงานในวันหยุด(เหมือนเรา :laugh:)
อ่านแล้วมันเศร้าจริงๆ รักแต่บอกไม่ได้จนเค้าหลุดลอยไปเป็นของคนอื่นมันปวดใจจิ๊ดดดจริงๆนะ :sad4:
-
^
^
^
แวบมาจิ้ม o18
-
^
^
จิ้มทะลุทะลวง
จิ้มลงล่างด้วย ขอสราด~ด้วยคนค่ะ 555
V
V
V
-
^
^
^จิ้มคืน :jul3:
แวะมาสาดน้ำคุณลูกหมูด้วย ไม่รดน้ำเนอะเดี๋ยวเปียกน้อยไปขอสาดเลยแล้วกัน :laugh:
ขอให้มีความสุขในวันสงกรานต์ค่ะ :จุ๊บๆ:
-
งืม...
ยิ่งอ่านยิ่งสงสารธีอะ
จากภาคที่แล้ว ที่แบบเชียร์ลุงมากกว่า
แต่ภาคนี้ ถึงได้รู้เลยว่า จริงๆ แล้ว แต่ละคนก็มีเหตุผลของตัวเองเนอะ...
มันแล้วมุมมอง...ที่คนเขียนเสนอให้เห็นต่างหาก
"..ถ้ามึงเป็นเกย์จริงกูไม่เอามึงเป็นเพื่อนหรอก มึงจำไว้เลย!!...
มันไม่เอาเพื่อนที่เป็นเกย์...ถ้าผมชอบมัน ผมก็เป็นเกย์...ถ้าผมเป็นเกย์...ผมก็จะต้องเสียเพื่อนสนิทอย่างมันไปอย่างนั้นเหรอ?..."
นี่ีคือประโยคต้นเหตุของทุกอย่าง ที่ทำให้ไม่สมหวัง
เฮ้อ...ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายต่างก็รักตัวเอง พอรู้ ... แต่...ทุกอย่างก็สายไปแล้ว
เหมือนประโยคเด็ดของอาจารย์ศิลป์ พีระศรีที่ว่าไ้ว้ "พรุ่งนี้ก็สายเสียแล้ว"
ถ้าจะบอกว่า อยากทำอะไรก็รีบทำ ก็ไม่ได้อีก
เพราะว่า ถ้าเป็นธี แล้วให้สารภาพไป เป็นผมก็ไม่ทำเหมือนกัน... ถ้าได้ยินประโยคที่ต้าพูดออกไป ชัดเจนแบบนั้น
ตอนนี้เลยอยากรู้ว่า ต้าชอบธีเมื่อไหร่มากกว่า
แล้วทำไมธี ถึงไม่รู้เลย แล้วทำไมต่างฝ่าย ถึงไม่ได้ทำอะไรให้อีกฝ่ายตะขิดตะขวงใจเลยสักนิด
รอตอนต่อไปครับ...
-
ู^
^
ไมไ่ด้อู้ แต่เห็นด้วยกะอิแห้วมากกก
เฮ้อออ
-
น่าสงสารธีอ่ะ นี่ต้าจะรู้ไหมนะ ว่าที่ต้าเองต้องช้ำรักจากธี ก็เพราะคำพูดของตัวเองอะ
-
ขอแบบหวาน ๆ นะน้องลูกหมู เศร้าเคล้าน้ำตาไม่ชอบเลยจริง ๆ เพราะชีวิตจริงมันเศร้ามากอยู่แล้ว ฮิ ฮิ ........
สู้ๆนะคะ เอาใจช่วย :กอด1:
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ มีทั้งเศร้า มีทั้งซึ้ง
ชอบทุกเรื่องที่คุณลูกหมูแต่งนะคะ
เป็นกำลังใจให้ทั้งการทำงานและแต่งนิยายค่ะ
ขอบคุณค่ะ :pig4:
ตอนนี้เลยอยากรู้ว่า ต้าชอบธีเมื่อไหร่มากกว่า
แล้วทำไมธี ถึงไม่รู้เลย แล้วทำไมต่างฝ่าย ถึงไม่ได้ทำอะไรให้อีกฝ่ายตะขิดตะขวงใจเลยสักนิด
รอตอนต่อไปครับ...
จะค่อยๆเฉลยนะคะ ไม่รู้เหตุผลจะตรงใจรึเปล่า
-
ตอนที่ 4
ในวันที่ผมเจอมัน...อีกคน
…ผมเก็บรูปไอ้ต้าใส่เข้าซองให้เรียบร้อย หาสก๊อตเทปติดพลาสติกที่ขาดรุ่งริ่ง ก่อนจะพลิกหน้าต่อไป
ไม่ใช่รูปไอ้ต้า...กลายเป็นรูปของผมแทนซะงั้น...
เป็นรูปของผม ที่กำลังนั่งหน้างงมองกล้องตรงๆอย่างไม่มีการเก๊กล่วงหน้า...ก็เพราะว่าถูกถ่ายแบบไม่ได้ตั้งตัวนั่นแหละครับ
…
…
ไอ้ต้าเป็นพวกชอบเปิดแอร์แบบเยือกแข็งเวลานอนครับ ผมมาค้างห้องมันทีไรต้องมีมหกรรมแย่งผ้าห่มทุกที ซึ่งทุกๆครั้งผมจะเป็นฝ่ายชนะ เพราะว่าตัวใหญ่กว่ามันไงครับ...จริงๆไม่ได้ตั้งใจจะแย่งหรอกนะ แต่สัญชาติญาณในการเอาตัวรอดมันสูง ก็เลยเผลอดึงมาห่มตัวเองได้อย่างไม่รู้ตัวเรื่อย...นี่คงเป็นเหตุผลหนึ่งล่ะมั้งที่มันชอบบ่นทุกครั้งเวลาที่ผมมานอนค้างกับมัน
เคยเอาผ้าห่มของตัวเองมาฝากไว้ที่ห้องมันเหมือนกันครับ แต่ไอ้ต้าอาละวาดสั่งให้เอากลับไป มันบอกว่าเกะกะ เตียงก็เล็กนิดเดียวยังเอาของมาเพิ่มอีก...ลืมบอกไป...เตียงมันขนาดควีนไซส์ครับ รองรับผู้ชายสองคนได้ก็ถือว่าเก่งแล้ว
เช้าวันนี้ผมก็คิดว่าคงชิงผ้าห่มมันมาได้โดยไม่รู้ตัวอีกนั่นแหละ เพราะรับรู้ถึงสัมผัสอบอุ่นที่ช่วงตัว ตรงกันข้ามกับไอเย็นของแอร์ที่เป่ารดแก้มอยู่ตอนนี้
ตึกตัก...ตึกตัก...ตึกตัก...
เสียงหัวใจ...น่าจะเป็นของคนอื่น เพราะมันดังอยู่ข้างๆหูนี่เอง
หมอน...แข็งกว่าทุกวัน...แถมมีการขยับขึ้นลงด้วย...
ฟี้...เสียงกรนเบาๆดังมาให้ได้ยิน
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมอง ไอ้ต้ายังหลับไม่รู้เรื่องอยู่เลย และผม...กำลังนอนหนุนหน้าอกมันอยู่
ไอ้ต้าเป็นคนตื่นเร็วครับ แล้วตอนนี้ผมก็ยังไม่อยากให้มันตื่นซะด้วย เลยนอนนิ่งไม่ยอมขยับไปไหน หลับตาเงี่ยหูฟังเสียงหัวใจมันต่อไป
เมื่อคืนผมไม่ได้เมา แต่นอนไม่หลับครับ...ตอนนี้ก็เลยยังรู้สึกเพลียๆอยู่ ได้นอนที่นอนนุ่มๆกับไออุ่นจากตัวต้าทำให้เคลิ้มไปอีกรอบ
...ไหนๆวันนี้ก็วันหยุด ไอ้ต้าบอกจะกลับขอนแก่น แต่ยังไม่ได้จองตั๋วรถทัวร์ ก็ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน...เพราะฉะนั้น นอนต่ออีกสักนิดจะเป็นอะไรไปล่ะครับ
...
...
พรึ่บ!!! กำลังหลับสบาย อยู่ๆไอเย็นจากแอร์ก็เข้าโจมตีช่วงบนที่ไม่ได้ใส่เสื้อซะจนขนลุกกราว
พลั่ก!!! ยังไม่ทันได้ร้องเอะอะ แรงที่คาดว่าเป็นแรงถีบก็ประเคนลงที่ก้นผมอย่างจัง
ผมกลิ้งตกเตียง ไปนั่งจ้ำเบ้าอยู่ที่พื้นในบัดดล ขยี้หัวแรงๆพลางเสยผมขึ้น หยีตาสู้แสงไฟ ในตอนนึ้นึกแต่ว่าเป็นไอ้ต้าครับที่เตะผมลงมา กำลังจะอ้าปากด่าก็ต้องชะงักค้างอยู่อย่างนั้น
ร่างของใครคนหนึ่ง...ที่ไม่ใช่ไอ้ต้า กำลังนั่งลงบนเตียง ตรงตำแหน่งที่ผมหลับสบายอยู่เมื่อกี้พอดี
มันก้มลงมองไอ้ต้าของผมพลางตบแก้มเรียกชื่อเบาๆ “พี่ต้า...”
ดูท่าทางไอ้ต้าจะยังเมาค้างครับ มันแค่ส่งเสียงอือๆแล้วก็เงียบไป ไอ้คนนั้นมันจับตัวต้าเขย่าอีกสองสามครั้ง พอไม่มีทีท่าว่าจะตื่นมันก็ลุกขึ้นยืนแล้วเดินจังก้ามาทางผมแทน
“สัด!! มึงทำอะไรพี่ต้าของกูวะ!!”
...ของกู!...มันพูดว่าต้าเป็นของมัน!
...ต้าเป็นของกูต่างหากล่ะเว้ย!! เมื่อคืนกูจูบมันไปแล้วด้วย มึงรู้ไว้ซะ!!...
กะจะเถียงมันกลับอย่างนี้เหมือนกันครับ ถ้าไม่ติดว่าฝ่าเท้าไม่เล็กไม่ใหญ่ดันประเคนลงมาซะก่อน เล่นซะผมต้องกลิ้งตัวหลบหนีพัลวัน
จนสุดท้ายตั้งตัวได้ ลุกขึ้นยืนเป็นที่เรียบร้อยก็จัดการเข้าตะลุมบอนกับมันเลยครับ
ไอ้นี่มันตัวเล็กกว่าผมนิดหน่อย ตอนแรกคิดว่าจะเป็นฝ่ายได้เปรียบครับ ผมกระโจนเข้าหามันหมายจะตุ้ยท้องสั่งสอนซักที ใครจะคิดว่าไอ้นี่มันมีวิชาล่ะครับ มันเต้นฟุตเวิร์คหลบหลีกผม เท่านั้นไม่พอยังมีการขัดขาซะจนผมล้มพังพาบหน้าคว่ำกับพื้นซะอีก เล่นซะกองขยะประจำห้องไอ้ต้ากระจุยกระจายหมด
กำลังจะลุกขึ้นมาสู้กับมันต่อ ไอ้ฝ่าเท้าอันเดิมก็ยันลงมาที่แผ่นหลัง กดผมเอาไว้บนพื้นพรมซะแล้ว
“ปล่อยกูนะเว้ย! สัดเอ๊ย มึงเป็นใครวะ!?” ผมร้องโวยวายเสียงดังลั่น มือก็คว้าก่ายข้าวของที่อยู่บนพื้นวุ่นวาย
“มึงนั่นแหละเป็นใคร ถือดียังไงมานอนแก้ผ้ากอดพี่ต้ากูวะ มึงมอมเหล้ามันใช่มั้ย ไอ้เลว!!” ไอ้คนนั้นมันตะโกนดังยิ่งกว่าผมซะอีก แถมยังออกแรงเหยียบมากกว่าเดิมด้วย เล่นซะหายใจไม่ออกแล้วครับ...เอ่อ...ขอแก้ความเข้าใจผิดนิดหนึ่งนะครับ...ผมชอบไอ้ต้าก็จริง...แต่ไม่ได้จิตขนาดนอนแก้ผ้ากอดมันนะ...ก็แค่ถอดเสื้อออกเพราะไม่อยากให้ยับเท่านั้นเอง
เป็นโชคดีที่มือไปคว้าเจอดัมเบลของต้าพอดี...ไอ้นี่มันซื้อมาไว้ในห้องหลายอันอยู่ครับ มันบอกว่ามันจะยกให้กล้ามขึ้น จะได้ดูแมนๆ แต่สุดท้ายก็เอาไว้สำหรับทับกระดาษกับวางกันประตูปิดเท่านั้นเอง
แต่จะยังไงก็ช่าง ผมว่าวันนี้ดัมเบลจะมีประโยชน์คุ้มค่าสมราคาขึ้นมาหน่อยแล้วล่ะครับ ผมจับมันขึ้นมา เอาแขนอีกข้างยันพื้นอย่างเร็วจนอีกฝ่ายตกใจเผลอผ่อนแรง จากนั้นก็พลิกตัวแล้วประเคนใส่เท้ามันอย่างแรง
“โอ๊ยยย!! เชี่ยเอ๊ย” ไอ้คนนั้นสบถเสียงดัง จ้ำเบ้าลงกับพื้น
ผมไม่รอช้าครับ มีโอกาสต้องรีบตักตวงเอาไว้ก่อน จัดการกระโจนขึ้นนั่งคร่อมมันเอาไว้หมายจะออกหมัดชกหน้ามันสักที ไอ้นี่ดันรู้ทัน มันเอาแขนคว้าท้ายทอยผมกดลงให้หน้าผมแนบลงกับหน้าอกมันซะก่อน หลังจากนั้นก็เอาสองขาก่ายล็อคตัวผมไว้อีกชั้น เมื่ออยู่ในท่านี้ก็เลยทำอะไรมันไม่ได้ครับ
ผมดิ้นรนพยายามจะแยกตัวออกจากมัน มันก็กอดผมเอาไว้ซะแน่น สุดท้ายเลยกลายเป็นว่าเรานอนคุมเชิงกันอยู่อย่างนั้น ผมนอนคว่ำทับตัวมันซึ่งกำลังนอนหงายอยู่อย่างที่ผมก็ขยับไม่ได้ มันก็ขยับไม่ได้
“แม่งเอ๊ย ปล่อยกูนะเว้ย!” ผมตะโกน แต่จากท่าที่มันกดหน้าผมแนบอกมัน เสียงเลยออกมาได้แค่เป็นกระซิบ
มันหอบหนักไม่แพ้ผม ออกแรงล็อคมากกว่าเดิม “ไม่ปล่อย มึงจะทำอะไรได้” จากท่าทางที่มันกอดผมเอาไว้ เสียงของมันเลยกลายเป็นดังอยู่ที่ข้างหูผมแทน...จนถึงตอนนี้ถึงได้ค่อยสังเกตครับ...ว่าเสียงมัน...เหมือนกับเสียงไอ้ต้าอย่างกับฝาแฝด
...เสียงของไอ้ต้า...
แค่ได้ยินเสียงที่เหมือนไอ้ต้า ใจผมก็เต้นระรัวราวกับจะล้มเหลวซะให้ได้ แรงที่เคยมีหายไปหมด กลายเป็นทิ้งตัวนอนอ่อนระทวยอยู่ในอ้อมแขนของมันแทน
จากการออกกำลังกายเบาะๆเมื่อกี้นี้ทำให้เหงื่อออกอยู่พอสมควรครับ พอทุกอย่างสงบลง ไอเย็นเฉียบของแอร์ก็เข้าลูบผิวท่อนบนอีกครั้ง ทำเอาตัวผมสั่นอย่างห้ามไม่ได้
“เฮ้ย! เป็นไรวะ?” ไอ้นั่นมันคงตกใจ เพราะอยู่ๆผมก็เลิกขัดขืนมัน แถมยังตัวสั่นเป็นลูกนกตกน้ำซะอีก มันเอื้อมมือมาจับคางผมเอาไว้ จับให้หน้าผมเงยขึ้นเพื่อให้มันได้เห็นถนัด
ผมปรือตามองหน้ามัน ในขณะที่มันก็มองหน้าผมอยู่
...มัน...อืม...ว่าไงดี...
ผมไม่ได้เป็นเกย์...ผมแค่ชอบผู้ชาย...ผมแค่ชอบไอ้ต้าแค่คนเดียว ไม่เคยคิดพิศวาสผู้ชาย ไม่เคยคิดจะอยากมองไอ้พวกที่มันมีโครโมโซมแบบเดียวกับผมเลยสักครั้ง
แต่ไอ้นี่มัน...เอิ่ม...
...หล่อว่ะ...
ผิวมันขาวจัด อมชมพูเหมือนไอ้ต้าเด๊ะ ดวงตามันเป็นสีดำสนิทแบบคนไทย ต่างจากของผมที่ออกน้ำตาลเหลือบเขียวหน่อยๆ คิ้วมันพาดเฉียงบ่งบอกนิสัยสู้ไม่ถอย ปากของมันบางเฉียบเชิดขึ้นหน่อยๆ
นัยน์ตาของมันจ้องตรงเข้ามาในตาของผม...น่าแปลกที่หัวใจมันสั่นๆ...เพราะไอ้นี่มันตาเหมือนไอ้ต้ารึเปล่านะ
ใบหน้าเราอยู่ห่างกันแค่ช่วงไม้บรรทัดกั้นเท่านั้นเอง ลมหายใจอุ่นร้อนของมันรดลงบนแก้มเย็นๆของผม
แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...
เวลาผ่านไปเท่าไหร่ไม่รู้ ได้ยินแต่เสียงเข็มวินาทีเดินเบาๆ
...
...
“ธี...ต้อย...” เสียงเรียกชื่องัวเงียๆของอีกคนที่ผมลืมมันไปชั่วขณะดังอยู่ข้างหลัง เล่นซะเราสองคนสะดุ้งเฮือก
ผมรีบผลักหน้าอกมันออกห่างจากตัว พอๆกับที่มันปล่อยมือปล่อยขาที่ล็อคอยู่อย่างเร็ว เราลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเล แล้วหันไปหาไอ้ต้าแทน
ไอ้ต้ายังอยู่ในชุดหล่อที่ใส่ไปเที่ยวตั้งแต่เมื่อคืน แต่ตอนนี้ยับยู่ยี่จนหมดหล่อไปแล้ว มันนั่งปรือตาอ้าปากหาวอยู่บนเตียง…ปากแดงๆของมันดูแล้วน่าจูบชะมัด
ผมกำลังจะเดินไปนั่งดูแลมัน ก็ดันโดนไอ้คนนั้นเดินตัดหน้าลงไปนั่งข้างๆซะก่อน...นั่นที่กูนะเว้ย!!
…ไอ้คนนั้น...ที่ไอ้ต้าเรียกว่า...ต้อย...
...ต้อย...
ฉิบหาย! ต้อยมันก็น้องต้าดิวะ!!!
นี่ผมทะเลาะกับว่าที่น้องแฟนตัวเองเหรอเนี่ย...อ่า...พูดให้ถูก...ผมทะเลาะกับน้องของเพื่อนสนิทตัวเองไปซะแล้วครับ...แถมท่าทางมันจะหวงพี่ซะด้วย ดูจากท่าทางลูบหัวลูบหางอย่างนั้น
ลองสังเกตมันดูดีๆ ไอ้นี่มันตัวพอๆกับต้า ติดที่ดูจะแข็งแรงกว่า แล้วก็...หล่อกว่า...
คือ...พี่น้องคู่นี้นอกจากตากับเสียงแล้ว เครื่องหน้าอย่างอื่นดูจะไม่เหมือนกันเอาซะเลย...ไอ้ต้ามันออกหวานๆน่ารัก แต่ไอ้ต้อยมันออกหล่อๆแมนๆน่ะครับ
“พี่ต้า เป็นไงมั่ง” ไอ้ต้อยเอาหลังมืออังหน้าผากพี่มัน ไอ้ต้าดูจะโงนเงนไปมา แล้วก็ซบลงบนบ่าน้องชาย
“อือ...ปวดหัว คลื่นไส้”
เห็นแล้วอิจฉาอยู่ตะหงิดๆครับ ผมอยากให้ไอ้ต้าซบบ่าอ้อนผมอย่างนี้มั่งจัง
ไอ้ต้อยเหล่ตาเบ้ปากใส่ผมแล้วกลับไปลูบหัวพี่มันต่อ “ไปกินเหล้ามาน่ะดิ เคยบอกแล้วไงว่าอย่ากินๆ ดูดิ ลุกไหวมั้ยเนี่ย แล้วพาใครเข้ามานอนในห้องด้วยน่ะพี่ต้า”
ไอ้ต้าร้องคราง “อือ ก็บอกแล้วว่าปวดหัว ถามอยู่ได้...” มันเลื้อยลงนอนหนุนตักอีกฝ่าย “นั่นธี เพื่อนพี่เอง”
ไอ้ต้อยหันกลับมามองหน้าผมอีกที “ที่พี่ต้าบอกว่าเพื่อนสนิทน่ะเหรอ?”
ไอ้ต้าไม่ตอบอะไร เพราะมันหลับไปอีกแล้ว ไอ้ต้อยค่อยๆวางหัวพี่มันหนุนหมอน ลุกขึ้นยืนไปรองน้ำอุ่นใส่กะละมังแล้วมานั่งเช็ดตัวไอ้ต้า…โดยไม่สนใจผมเลย
ระหว่างที่มันกำลังจะแกะกระดุม มันหันกลับมาเหล่ตาใส่ผม “หันไปทางนั้นเลยไป” มันชี้นิ้วสั่งให้ผมหันหลังให้มัน
ผมหันกลับตามที่มันบอก ปากก็ไม่วายเถียงมัน “ไรวะ ผู้ชายด้วยกันหวงอะไรนักหนา”
ได้ยินเสียงตอบกลับมาครับ “พี่กู กูหวง ใครจะทำไม”
ไอ้นี่มันติดพี่ผิดปกติรึเปล่าเนี่ย
รอจนมันเช็ดตัวให้ต้าเสร็จ เปลี่ยนเป็นชุดนอนติดกระดุมเรียบร้อย ถึงค่อยส่งเสียงเรียกให้ผมหันกลับไป
ไอ้ต้อยลุกขึ้นยืน มือข้างหนึ่งถือกะละมังเอาไว้ อีกข้างกระดิกนิ้วเรียกเป็นภาษาใบ้ให้ผมเดินตาม
ผมคว้าเสื้อที่ถอดทิ้งไว้ที่พื้นขึ้นใส่...หลังจากนั้นก็เดินตามมันเข้าไปในห้องน้ำ
มันงับประตูเอาไว้ หันกลับมาสบตาผม พูดเสียงหนัก “ถามจริง มึงทำอะไรพี่ต้ารึเปล่า?”
กูเป็นเพื่อนพี่มึงนะเว้ย...ไม่เคารพกันเลย…ขึ้นมึงขึ้นกูได้ยังไง...
ผมไม่ได้ด่ามันไป เลือกที่จะตอบคำถามแทน “…เปล่า...” และเลือกที่จะโกหกด้วยครับ...ขืนบอกว่าทำดิ แค่นอนกอดมันยังแทบจะกระทืบผมให้ตาย ถ้าบอกว่าจูบจะขนาดไหนล่ะเนี่ย
ไอ้ต้อยกอดอกพิงประตูห้องน้ำ “งั้นก็ดีแล้ว...กูถือว่ามึงเป็นเพื่อนสนิทพี่ต้าหรอกนะ ถึงได้หยุดแค่นี้” …แค่นี้ของมันนี่น้อยจริงๆนะครับ...ใช้มาตรฐานไหนวะเนี่ย ไม่เป็นสากลเอาซะเลย
มันยังพูดต่อไปครับ “อย่าให้รู้ว่าคิดอะไรกับพี่ต้าเชียว กูไม่ปล่อยเอาไว้แน่” มีการข่มขู่อีกครับ...นี่ผมจะรักพี่มัน ต้องขออณุญาตมันด้วยใช่มั้ยเนี่ย...มิน่าล่ะ ไอ้ต้าถึงบ่นว่าที่โรงเรียนเก่าไม่ค่อยมีเพื่อนสนิท
พอมันพูดสิ่งที่มันต้องการเสร็จก็เดินเปิดประตูออกไปทันที ผมเดินตามมันออกไปได้ไม่เท่าไหร่ อยู่ๆมันก็หยุดเดินซะงั้น เล่นซะผมเดินชนหลังมันเข้าเต็มๆ
“หิวว่ะ รีบบึ่งมาจากขอนแก่น ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยเนี่ย” มันหันกลับมาคุยกับผม...ทำไมเปลี่ยนอารมณ์เร็วจังวะ?
ด้วยความงงงวย ผมก็เลยพูดออกไปอย่างเบลอๆ “…มีขนมปังในตู้เย็น”
ไอ้นี่มันส่ายหัวยิกๆ ชี้ไปที่นาฬิกา “บ้าเปล่า จะเที่ยงแล้วกินแค่ขนมปังพออะไร” อ้าว...นี่ผมนอนต่อจนเฉียดเที่ยงเลยเหรอครับเนี่ย
มันเดินไปคว้ากระเป๋าเป้ที่พื้น หยิบๆขนมปังเซเว่นกับน้ำเปล่าขวดหนึ่งวางไว้ที่โต๊ะญี่ปุ่นแล้วเดินกลับไปตบๆแก้มไอ้ต้า “พี่ต้า ต้อยไปหาอะไรกินนะ ถ้าตื่นแล้วก็กินขนมปังบนโต๊ะนะ”
ทีพูดกับพี่นี่หวานหยดเชียวครับ ต้อยอย่างงั้น ต้อยอย่างงี้
มองหน้ามันด้วยความหมั่นไส้ครับ มันรับรู้หรือไงไม่รู้ ถึงได้ลุกเดินมาทางผม คว้าข้อมือเอาไว้แล้วก็ฉุดให้เดินออกจากห้องไป “ไปหาไรกินกัน”
“เฮ้ย! ไม่ไป จะดูแลไอ้ต้า” ห่วงมันครับ เมื่อกี้ท่าทางมันดูไม่ค่อยดีเลย
ไอ้ต้อยหัวเราะ “ดูทำไมวะคนหลับ เดี๋ยวตื่นขึ้นมาก็ดีเองแหละน่า”
…นี่มันห่วงพี่จริงเปล่าวะ?...
จะยังไงก็ตาม ผมก็ถูกลากออกมานอกห้องซะแล้ว ไอ้ต้อยมีการเรียกหารถอีกนะครับ “มีรถไม่ใช่หรอ ขับออกไปดิ”
…ผมเป็นเบ๊มันใช่มั้ยเนี่ย กดขี่กันชะมัดเลย...
++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
-
^
^
^
จิ้ม คุณลูกหมู
:m1:น้องต้อยมาแล้ว เย้ๆ
ตอนนี้เริ่มสนุกแล้ว ธีเริ่มหวั่นไหวกับต้อยแล้วด้วย อ่านๆไปเลยคิดว่าธีใกล้ชิดกับต้ามากไปจนหวั่นไหวเลยคิดว่าตัวเองรัก
แต่กับต้อยนี่คงจะรักจริงๆล่ะมั้ง :เฮ้อ:
-
เย้ๆ น้องต้อยออกมาแล้ว ถ้ายังไม่ออกมามีเคือง กร๊ากกกก
-
ต้อยเนี่ยน่ารักดีนะ ดุเถื่อน จริงใจดีมาก แมนดีจัง
-
น้องต้อยคนนี้ใช่ป่ะที่จะเป็นคนดามหัวใจให้ธีอ่ะ
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
ต้อยนี่แหล่ะ จะมาทำให้ธีหายเศร้าในเร็วๆนี้ กวนได้ใจหมัดหนักได้เจ็บจริงๆ :laugh:
-
ธีกับน้องต้อยหรือเปล่าหว่า :impress2:
-
+1 ให้น้องลูกหมูนะคะ แค่นึกภาพตอนต้อยล๊อคตัวธีก็ฮาแล้ว คงไม่ต้องสงสัยแล้วมั้งว่าใครจะมาดามใจให้ธี
ต้อยตัวจริงนี่แหละ แมนมาก ๆ ชอบคู่นี้ด้วย เจอกันครั้งแรกก็ดุเดือดขนาดนี้แล้ว คงไม่จืดชืดแน่ใช่ไหมน้องลูกหมู
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ "สุขสันต์วันปีใหม่ไทยนะคะ" :L2:
-
อ๊ากกกก
มันยอดมากกกก
ต้อยจ๋ามาหาธีแล้ว
o13 o13
แอบคิดนิดหนึ่งใครรุกใครรับง่ะ
-
สวัสดีปีใหม่ไทยจ้า
สงสัยว่าต้อยจาเริ่มชอบๆธีตั้งแต่ครั้งนี้แล้วมั้ง
ส่่วนธีก้อคิดว่าต้อยหล่อด้วยอ้ะ กับต้าเป็นเพื่อนสนิทที่คุ้นเคย เป็นความไว้ใจใกล้ชิด
แต่กับต้อยเหมือนประทับใจเล็กๆตั้งแต่แรกพบ แบบนี้ต้อยก้อสมหวัง ธีก้อมีคนปลอบใจแล้ว
บวก 1 แต้มให้ลูกหมู ขอบคุณจ้า
-
วี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด
น้องต้อยมาแว้ว
:z2:
-
ซุ่มอ่านมานานแล้ว
ชอบทั้ง ต้า-ลุงธี ธี-ต้อยเลยอ่ะ :-[ :-[ :-[
แล้วมาต่ออีกนะจ๊ะ
:oni1: :oni1: :oni1:
-
ภาคก่อนชื่อเหมือน ภาคนี้เสียงเหมือนเหรอ
-
ธีกับต้อยได้เจอกันแล้ว ได้เจอกันแบบ..... :laugh:
-
อิอิ..................น่ากลัวจิงๆนะนี่ เจอกานก้อบังคับแล้ว
แต่ต่อไปเชื่อเลย...........ว่าต้องเปงลูกไก่ในกำมือแน่ๆ อิอิ
แต่มานก้อเหมือนรักแรกพบเนอะ....................อิอิ อิจฉาๆ :serius2: :serius2:
ยังไงก้ออย่ามาต่อด้วยเน้อ............เปงกำลังใจให้เน้อ อิอิ :impress2: :impress2:
-
โอ้ว... ธี กับ ต้อย เจอกันแล้ว...
ต้อยนี่มันหวงพี่ชายของมันจริงๆนะครับเนี่ย
จะว่าไป ธีคงไม่รู้ตัวสินะ ว่าแอบปิ๊งต้อยอยู่ลึกๆเหมือนกันอะ o18
-
คิดถึง ลูกหมูจิงๆเชียว
+1 ให้ลุงธี เพราะลูงยังไม่มีบท
555+
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ต้อยโผล่มาให้ได้สนุกสนานแล้วสิ
อ่านแล้วแอบสงสาร ธี เหมือนกันนะเนี่ยโดนทารุณโฮะๆ
แล้วจะรออ่านต่อน๊าลูกหมู
-
5555555555555555555
และแล้วธีก็ได้เจอเนื้อคู่ตัวเองอ่ะเนอะ
อิอิ
-
กิ๊ส ๆ มีภาค 2 ด้วยย
เดี๋ยวมาอ่านนะค๊าาา
ไปทวนภาคแรกก่อน (หนังสือเรียนม่ะเคยทวนหรอก) :really2:
-
กิ๊ส ๆ ๆ
มันมีคู่ใหม่เกิดขึ้นป๊ะค่ะ
ธี ต้อยยย
กิ๊ส ๆ ๆ อ่านไปถึงตอนที่ 2 เองงง อ๋อยยง่วงงง
ขอเม้นก่อนแล้วกัน เดี๋ยวอ่านต่อ :pigha2:
เชียร์ ธี ก่า ต้อย สุดใจค๊าาา ดิ้นให้พร้อมม :laugh:
-
ต้อยออกโรงแล้ว :z2:
ขอบคุณค่ะคุณลูกหมู :L2:
-
ต้อยมาแล้ว แมนจังเลยน้อง
:pig4:คุณลูกหมู
-
ต้อยโผล่มาไม่ทันไร...ทำธีซะเกือบน่วมหล่ะ...ฮ่าๆๆๆ
-
ต้อย ก่า ธี
กิ๊ส ๆ ๆ
-
หว่า............ยังไม่มาต่ออีกหลอฮะเนี่ย
ยังไงก้อจะรอต่อไปเน้อค๊าฟ...............แย่จัง อยากอ่านมากมายนะนี่ :impress2: :impress2:
-
ต้อยออกมาแล้ว
กรี๊ดๆ :mc4: :mc4:
เหมือนเป็นความประทับใจแรกพบ(?)
-
แมนๆแบบต้อยให้ธีจับกดแล้วจะเป็นอย่างไงเน้อ :haun4:
-
อา แต่ก้อนะ เฮ้อ อยากให้ธี สมหวังเร็วเร็วจัง
-
รักทำนายไม่ได้จริงๆ เรื่องนี้
:L2:
-
กร้ากกกก :laugh: :laugh:
ธี - ต้อย
มาต่อเร็ว ๆ น่ะ
-
ท่าทางน้อยต้อยนี่เค้ารักพี่ชายมากๆเรยอ่ะ
ทั้งพี่ธี น้องธี โดนเล่นงานหมด
แต่เชียร์น้องาธีน้าาาาา :L2:
-
:t2: มาดันรอค่ะที่ร๊ากกก คิดถึงน้องต้อยแล้ว
-
หายไปไหนจ๊ะลูกหมู
...
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ จิ้มรวด
กลับมาแล้วค่า
อาทิตย์ที่แล้วโหมงานมากไปหน่อย เลยหมดแรง :jul1:
ขอบคุณพี่ฟางนะคะ ที่ดันหลุดจากหน้า 2 ได้ :กอด1:
แปะต่อล่ะนะ...
ปล.เย็นๆมาตอบเม้นท์ค่ะ
-
ตอนที่ 5
ในวันที่โคตรซวย...ซวยโคตรๆ
ผมนั่งจ้องรูปตัวเองพลางหัวเราะหึเบาๆในคอ ถึงจะไม่ตั้งใจถ่ายยังไงก็ยังดูดีนะเนี่ย
ใช้นิ้วลูบแผ่นกระดาษไปมาถึงได้รู้ว่าด้านล่างของมันมีรูปอีกแผ่นซ้อนอยู่
เมื่อลองคลี่ดูก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
เป็นรูป...ไอ้ต้อย...ที่ดูไม่เหมือนไอ้ต้อย...เพราะว่าภาพมันวูบไหวซะจนเห็นเป็นเส้นสีมั่วไปหมด…แต่ผมรู้ ว่าเป็นไอ้ต้อยแน่นอน...ก็รูปนี้น่ะ ผมเป็นคนถ่ายเองนี่ครับ
รูปเสียๆอย่างนี้ทำไมถึงได้เก็บเอาไว้ในอัลบั้มนะ?...เปลืองที่ชะมัด
ผมหยิบรูปใบนั้นขึ้นมามองอยู่นาน...นานกว่าภาพอื่นๆที่ผ่านมาซะอีก
++++++++++++++++++++++++++
“โว้ย! คนไรเยอะงี้วะ!!” ไอ้ต้อยร้องออกมาเสียงดังอย่างไม่อายใคร...แต่ผมอายว่ะ ไม่อยากเดินข้างมันเลยแฮะ เพราะคนที่เดินผ่านไปมาหันหน้ามองมันแล้วก็ยิ้มๆกันใหญ่
ตอนนี้เราอยู่ที่มาบุญครองแล้วครับ...ด้วยการบีบบังคับของมัน
“ใกล้ๆหอก็มีของกินเยอะแยะ มาแถวนี้ทำไมวะ” ผมบ่นให้มันได้ยิน แต่อนิจจา...พี่น้องคู่นี้เหมือนกันตรงที่ไม่มีความสำนึกเกรงใจเลยครับ
“ก็อยากเดินสยามนี่หว่า โหย~ แค่นี้ทำบ่น ผู้หญิงเรอะก็ไม่ใช่” สัด...กูถามคำเดียว แม่งด่ากลับอีกสองดอก
ถ้าไม่เห็นว่ามันเป็นน้องไอ้ต้า ป่านนี้ผมโดดถีบยอดอกมันไปแล้วครับ
ไอ้ต้อยเดินหลั่นล้าฝ่าฝูงชนอย่างรู้ทาง...มันมาเยี่ยมพี่มันบ่อยครับเลยได้มาเดินเที่ยวบ่อยเหมือนกัน แต่ผมกับมันสวนทางกันตลอดไม่เคยได้เจอกันเลย...นับเป็นโชคดีจริงๆที่ได้รู้จักมันช้าลงอีกหน่อย
“เอาร้านนี้” มันเดินดุ่มๆๆ ชี้หน้าร้านซูกิชิ พูดหนึ่งประโยคแล้วก็เดินเข้าไปในร้านเลย..ไม่มีการถามความเห็นผมซักนิด เข้าไปได้ก็คว้าเมนูสั่งเอาๆๆ...แบบพวกย่างๆน่ะครับ ไม่สนใจคนมาด้วยเหมือนเดิม แถมยังใจดีสั่งข้าวสั่งน้ำให้ผมอีกต่างหาก
ไอ้เด็กนี่มันกินเยอะกว่าพี่มันซะอีก พอเรียกเก็บเงินทีเล่นซะต้องปาดเหงื่อเลยครับ...ไม่ใช่อะไรหรอก คิดถึงค่าเหล้าเมื่อวานทั้งส่วนของผมกับของไอ้ต้าที่ผมจ่ายเลี้ยงมันก็หืดขึ้นคอแล้ว นี่มันยังมีหน้ามานั่งยิ้มกรุ้มกริ่มลูบพุงเล่นสบายแฮอีก ไม่ใช่แค่นี้นะครับ พอพนักงานเอาบิลมาวางมันยังอุตส่าห์เปลืองแรงยักคิ้วส่งมาให้ผมอีกต่างหาก
“ค่านอนกอดพี่ต้า” ...แล้วเมื่อเช้าที่มึงกระทืบกูนี่ค่าอะไรวะ?
ผมกัดฟันกรอด ปลอบตัวเองว่าเป็นค่าหมั้นไอ้ต้าแทนก็แล้วกัน แล้วก็ควักบัตรยื่นให้พนักงานไป
++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากกินอิ่มหัวเหม็นกำลังได้ที่มันก็คว้าแขนเสื้อผมพาเดินลากไปชั้นสองทันที
“เฮีย!” เข้าร้านปุ๊บแม่งทำกร่าง ยกมือทำท่าตะเบ๊ะส่งๆให้เจ้าของร้าน
“อ้าวไง ไอ้ต้อย” คนที่คาดว่าน่าจะเป็นเจ้าของร้านทักกลับมา เขาหันมามองผมแว๊บหนึ่งแล้วก็ทำเป็นไม่สนใจ “แล้ววันนี้พี่ชายเราไม่มาด้วยเหรอ?” เอ๊ะ! ชักจะยังไง จะถามถึงไอ้ต้าทำไมวะ
“โหย! มาถึงก็ถามหาแต่ไอ้พี่ต้า เดี๊ยะเหนี่ยวซะหรอก” ไอ้ต้อยว่างั้นแต่เหมือนมันพูดเล่นครับ เพราะมันพูดไปหัวเราะไป แล้วก็อัญเชิญตัวเองลงนั่งเก้าอี้หน้าร้านอย่างถือวิสาสะ
“แล้วของที่ขอไว้ ได้ปะ?” ระหว่างที่ผมเดินๆดูรอบร้านก็ได้ยินมันพูดขึ้นมา...ร้านนี้เป็นร้านกล้องครับ
“ได้ดิวะ ชั้นนี้แล้ว” เจ้าของร้านคนนั้นพูดพลางหันไปก้มๆคุ้ยอะไรซักอย่างในตู้ ส่วนไอ้ต้อยก็หยิบของแถวนั้นส่องเล่นไปมาแบบพวกอยู่ไม่สุข
“อะนี่!” หันไปเหล่มองเห็นเป็นกล่องใส่กล้องถ่ายรูปใหญ่เบ้อเริ่มเลยครับ ผมไม่ได้เล่นกล้อง ใช้แต่กล้องดิจิตอลเลยไม่รู้ว่ามันคือรุ่นอะไรยังไง แต่เดาคงจะเป็นกล้องที่พวกมือโปรใช้น่ะครับ แบบที่ไอ้พวกในคณะกลุ่มนึงมันนั่งส่องนั่งเช็ดอยู่ได้ทั้งวันนั่นแหละ
“เท่าไหร่อะเฮีย” โห เสียงอ่อนเสียงหวานเชียวครับ
แต่พอเจ้าของร้านกระซิบราคากลับเท่านั้นล่ะ มันร้องจ๊ากทันที “เฮ้ย!! ที่โทรถามมันถูกกว่านี้นะ!!”
“ก็บอกแล้วว่าราคานั้นสำหรับน้องต้า เสือกไม่พามาด้วยเอง ช่วยไม่ได้” อาเฮียของไอ้ต้อยจุดบุหรี่สูบปุ๋ยๆ...นี่เป็นอีกเหตุผลที่ไอ้ต้อยไม่ยอมปลุกพี่มันมาด้วยรึเปล่าวะ
แต่ยังไงไม่รู้ล่ะครับ...ไม่ค่อยชอบหน้าไอ้เฮียไม้เอกคนนี้เลย ผมกำลังจะหันหลังเดินออกจากร้านไปรอข้างนอก แต่ก็ชะงักซะก่อนเพราะได้ยินเสียงไอ้ต้อยเรียกซะดัง
“ธี!” เฮ้ยไอ้นี่ลามปาม กูพี่มึงนะเว้ย!
ผมหันกลับไปทำตาขวางใส่มัน แต่ดูเหมือนมันจะไม่สนใจ เพราะว่ามันกำลังวุ่นกับกล้องของมันอยู่
หันกล้องมาทางกูทำไมวะ...ยังไม่ทันได้คิดอะไรนิ้วมันก็กดชัตเตอร์ดังแชะแล้วครับ...
“เฮ้ย! มึง!!” ผมโวยวายทันที “ถ่ายใหม่เดี๋ยวนี้เลย!!” แหงสิครับ ก็ยังไม่ทันเก๊กเลย เดี๋ยวไม่หล่อ
ไอ้ต้อยแลบลิ้นหัวเราะเอิ๊ก ยื่นกล้องให้ผม พอผมจับกล้องเอาไว้มันก็เอามือสองข้างยื่นมาซ้อนทับมือผมอีกที แล้วก็กดแชะโดยที่ผมยังไม่ทันได้เล็ง ภาพก็ยังไม่นิ่งดี มองหน้าจอเลยเห็นเป็นแสงมัวๆมั่วไปหมด
“แลกกัน เราก็ไม่หล่อ พอใจยัง” ไม่เข้าใจวงจรความคิดมันจริงๆครับ ที่สำคัญทำไมมันคุยกับผมยังกับคุยกับเพื่อนอย่างงี้วะ?
มันหันกลับไปหาเจ้าของร้านคุยศัพท์ต่างดาวอะไรก็ไม่รู้อีกยาว ไม่มีทีท่าจะสนใจผมอีกเลย ผมก็เลยเดินล้วงกระเป๋าออกจากร้านอย่างเซ็งๆ เดินไปยืนอ่านหนังสือร้านตรงข้ามแทน
รอมันนานพอสมควรครับ จนหนังสือหมดเล่มไปแล้วแม่งก็ยังไม่ออกมา ผมเก็บหนังสือเข้าหิ้งกำลังจะเดินไปตามมัน หันหลังไปก็เจอมันยืนจ๊ะเอ๋อยู่พอดี
“เฮ้ย!! ตกใจหมด!” มันทำหน้าล้อเลียนผม ในมือมันมีถุงใบเบ้อเริ่มอยู่ด้วยครับ คงจะซื้อเรียบร้อยแล้ว
มันยัดรูปสองใบใส่มือผม รูปหนึ่งเป็นรูปผมเองที่กำลังลังมองกล้องด้วยหน้าเอ๋อๆ ส่วนอีกรูปเป็นรูปเบลอๆของมันที่ผมเป็นคนถ่ายเอง...โดยมีมือมันจับบังคับให้ถ่าย
“อัดมาทำไมวะ เปลืองตังค์”
“เหอะน่า เฮียแกแถม ไม่เอาก็โง่ละ....ปะ...ต่อกัน” มันพูดเร็วๆจนฟังแทบไม่ทันแล้วก็ลากผมเดินต่อไปอีก...ไม่ถามความเห็นผมเช่นเคย
หลังจากนั้นก็เดินไปฝั่งสยาม เข้าโซนเรียนพิเศษสมัครเรียนซะหลายวิชา
ถ้าจำไม่ผิด มันเข้ามหาลัยแล้วไม่ใช่เหรอวะ? ผมถามมัน
“ก็จะซิ่ว” มันพูดหน้าตาเฉย
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบที่เดิมหรือไง?”
ไอ้ต้อยรับน้ำปั่นมาดูดซ้วบใหญ่แล้วส่งต่อมาให้ผม “เปล่า...จะย้ายมาเรียนกะพี่ต้า แถวนี้เห็บไรมันเยอะ ไม่วางใจว่ะ”
…ไม่เข้าใจมันจริงๆครับ ติดพี่เกินไปรึเปล่า?...
+++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากเดินจนขาลากแล้วก็ขับรถกลับไปที่หอไอ้ต้าครับ ชักเหนียวๆตัวแล้วนะเนี่ย ไม่ได้อาบน้ำตั้งแต่เมื่อคืน
“พี่ต้า” กลับมาปุ๊บไอ้ต้อยก็วิ่งปรู๊ดไปหาพี่มันที่นอนอุตุอยู่บนเตียงทันที ไอ้ต้าคงจะตื่นมาแล้วรอบนึงล่ะครับ เพราะขนมปังที่อยู่บนโต๊ะตอนนี้เหลือแต่ซากแล้ว
ต้อยเอาหลังมืออังตามซอกคอต้า “ไม่สบายรึเปล่า?”
ไอ้ต้าทำตาปรือปรอยซะจนเซ็กซี่ ปากแดงๆนั่นเผยอค้างพักใหญ่…น่าจูบซะจนแทบทนไม่ไหว นี่ถ้าไม่ติดไอ้น้องตัวมารของมันล่ะก็นะ...ฮึ่ม...
ผมเดินเข้าไปนั่งข้างๆต้อย เอามืออังหน้าผากไอ้ต้าอีกแรง ดูไอ้ต้อยจะไม่พอใจเท่าไหร่ครับที่ผมไปแตะตัวพี่มัน
ต้าลืมตาโตๆของมันมองผมนิ่งซักพัก แล้วก็นอนตะแคงหันหลังหนีเฉยเลย...อะไรของมันวะ??...
“ต้อย” พอพี่มันเรียกเท่านั้นล่ะ ผมเห็นนะ! มันเหล่ตายิ้มเยาะเย้ยผมอะ! ไอ้เชี่ยนี่!!!
ไอ้ต้าจับมือน้องมันไปชิดปาก มองมุมนี้เหมือนมันกำลังจูบมือน้องมันอยู่เลย ...อ๊ากกกก!! อิจฉาโว้ย!!
กำลังจะคว้าผ้าห่มขึ้นมากัดกรอดๆ(เว่อร์)อยู่เลยครับ ไอ้ต้อยก็ร้องลั่นขึ้นมาก่อน “แย๊กกกก!!!! กัดทำม๊ายยยย ปล๊อยยยย!!!”
ไอ้ต้างับมือไอ้ต้อยซะงั้นน่ะครับ เล่นซะผมหัวเราะท้องคัดท้องแข็งแทบจะตกเตียง
“ก็ตัวต้อยหอมเนื้อย่างนี่หว่า หิวจะตายห่าอยู่แล้ว” ไอ้ต้าลุกขึ้นมานั่งขยี้หัวตัวเอง อีกมือก็สอดเข้าใต้เสื้อเกาพุงแกรกๆ...มีท้องร้องอีกครับ หมดเสน่ห์เลยว่าที่แฟนผม
+++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากที่จัดการขุดศพไอ้ต้าขึ้นมาจากเตียง อาบน้ำอาบท่าเรียบร้อยแล้ว ก็ได้เวลาออกหากินมือเย็น...ที่ยังไม่เย็นเท่าไหร่ครับ ที่จริงยังอิ่มอยู่เลย แต่สงสารไอ้ต้ามัน เห็นบ่นหิวไม่หยุด
“จะมาไมไม่เห็นบอก” ระหว่างที่กำลังทึ้งพิซซ่าชิ้นใหญ่ ไอ้ต้าก็ถามน้องมันไปด้วย
“บอกแล้วเมื่อคืน พี่ต้ายังหัวเราะอยู่เลย คุยก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง เสียงดังฉิบหาย” …อ้อ...คงไม่รู้เรื่องหรอกครับ เพราะมันเมาตั้งแต่แก้วที่สองแล้วล่ะเมื่อคืน
“แล้วมาไม?” ขนมปังกระเทียมหมดแถวแล้วครับท่าน ความเร็วน่าทึ่งจริงๆ
“สมัครเรียนพิเศษ” ไอ้ต้อยว่างั้น แล้วก็ก้มลงโซ้ยพาสต้าต่อ
“เฮ้ย! สมัครที่ขอนแก่นไปแล้วไม่ใช่เรอะ!”
ไอ้ต้อยเงยหน้ายิ้มแหยๆ “ว่ากลับไปจะสมัคร แต่เปลี่ยนใจแล้ว สมัครที่นี่ดีกว่า” ว่าแล้วก็เหล่ตายกมุมปากเย้ยผมอีก...ชะ...ไอ้นี่มันกวนตีนนี่หว่า อย่างงี้ปิดเทอมนี้ผมก็อดดิครับ! (อดอะไรล่ะ)
ไอ้ต้าไม่ว่าอะไร ปาดซุปก้นถ้วยกินแล้วซักน้องมันต่อ “เริ่มเรียนเมื่อไหร่ล่ะ?”
“จันทร์หน้า” อาถรรพ์แล้วครับ พอเห็นว่าอาหารบนโต๊ะที่ตอนแรกหวั่นๆว่าจะกินไม่หมดเริ่มเกลี้ยงไปทีละจาน ไอ้ต้อยก็คว้าเมนูมาเปิดอีกซะงั้น
“เออดี งั้นกลับบ้านไปก่อน” ไอ้ต้าว่าพลางหันไปสั่งอาหารเพิ่ม...อย่าบอกนะว่าบ้านมันเป็นบ้านผีปอบน่ะ
“เฮ้ย! ไม่เอา!” ไอ้ต้อยประท้วงใหญ่ “ไปทะเลเหอะนะพี่ต้า ต้อยอยากไปอะ นะ จะได้ไปลองกล้องด้วยไง” อ้อนเชียวครับ มองๆไปมันก็น่ารักดีนะ
ไอ้ต้าคิดหนัก “อืม...แต่...ลำบากว่ะ มอไซค์มันขับไกลมากไม่ค่อยได้”
ไอ้ต้อยยิ้มแฉ่งหันมาทางผมทันที “ไม่เป็นไรหรอก...พี่ธีไปด้วย” ทีงี้ล่ะเพราะเชียวนะเอ็ง...ว่าแต่ผมไปตกลงกับมันเมื่อไหร่วะเนี่ย???
น่าแปลกที่ไอ้ต้าแค่ปรายตามาทางผมแว่บเดียว แล้วก็หันหน้าหนีซะงั้น...ผมว่าวันนี้มันแปลกๆไปนา เป็นอะไรของมันวะ?...
“ตามใจวะ ไปก็ไป”
แล้วสองพี่น้องก็เข้าสู่โหมดโฮมสวีทโฮมต่อไป ไม่มีโอกาสให้คนต่างด้าวได้แทรกเลยแม้แต่นิดเดียว
ผมว่าวันนี้มีเรื่องซวยๆเพียบเลยอะครับ
เริ่มตั้งแต่โดนถีบตกเตียง โดนเหยียบคาพื้น ต้องจ่ายตังค์เลี้ยงข้าวทั้งๆที่ไม่ได้อยากกินเล้ย โดนถ่ายรูปไม่หล่อ แล้วยังโดนไอ้ต้าเมินอีก...
...ที่ซวยที่สุดเห็นจะเป็น...การได้มาเจอไอ้ตัวนิสัยเสียอย่างไอ้ต้อยนี่แหละครับ...
+++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
-
เชื่อแล้วจ้ะ ว่าน้องต้อยหวงพี่ต้าจริงๆๆ
:z2: :z2: :z2:
-
อิอิ..........สมก่ะกานรอคอยนะนี่
ว่าวีระกรรมพี่ต้อยนี่ก้อสุดๆไปเลยนะนี่...........แล้วแบบนี้มานจะเกิดอารายขึ้นละฮะเนี่ย
ยังไงก้ออย่าลืมมาต่ออีกเน้อค๊าฟ..............ชอบๆมากมาย อิอิ
เปงกำลังใจให้เน้อค๊าฟ...............สู้ๆนะ อิอิ :impress2: :impress2:
ปล............ขอยาวๆแบบนี้อีกนะค๊าฟ แต่อย่าให้รอนานนะฮะ อิอิ :monkeysad: :monkeysad:
-
ธียังไม่รู้อะไร แบบต้อยนี่แหล่ะชีวิตมีสีสัน ออกจะน่าร๊ากกกกกกกก :impress2:
ปล.หน้าที่ดันเป็นของแฟนคลับอยู่แล้วค่ะคุณลูกหมู :m1:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยย
จุใจ
อิ่มตามน้องต้อยเลยทีเดียว
ว่าแต่ทำไมต้าเมินธีเนี่ย
-
ลุ้นๆคู่นี้ใครจะรุกใครจะรับกันล่ะหนอ
-
:z2: :z2: :z2:
ขอพูดนิดหน่อยละกัน อิๆ
อ่านถึงตรงนี้ การมาเยือนของต้อย
มีเหตุผลมากกว่าที่พูดไว้แน่นอนไม่ได้แค่ต้องการมาคอยอยู่ข้าง ต้า
นอกจากนี้แล้วการซิ่วมาเรียนที่นี้นั้นอาจเพื่อให้ใกล้ ธี มากขึ้น
ดูจากคำเรียกเวลาที่ต้าไม่อยู่ด้วยแล้ว เรียก ธี เฉยๆไม่ใส่ใจ
อาจมองว่าเป็นการกระทำที่แย่ แต่ถ้ามองให้ดีๆเพื่อความสนิทสนม หรือเปล่า
ค่อยๆก้าวเข้ามาในชีวิตของ ธี ทีละนิดทีละหน่อยโดยที่ ธีอาจจะไม่ได้รู้ตัวเลย
จนวันนึง เมื่อความรู้สึกของ ธี ถูกกระตุ้นจนถึงจุดหนึ่ง ณ วันนั้น ธี อาจจะรู้ว่า ต้อยทำเพื่ออะไร...
อีกประเด็นที่แอบคิดเอาง่ายๆ ต้อยน่าจะรุก ธี แหงๆ แล้วจะรออ่านต่อน๊า
นิว
-
ต้อยชอบธีตั้งแต่แรกแล้ว?
สงคนนี้จะลงเอยกันยังไงเนี่ย ลุ้นนนค่า
ชอบต้อย :o8:
ขอบคุณคุณลูกหมูค่ะ +1 :pig4:
-
หึ หึ หึ ช่างไม่รู้ใจตัวเองเลยนะธี ขนาดรูปที่เบลอซะจนดูไม่ออกว่าเป็นต้อย ก็ยังแอบเก็บไว้เลยอะ
:impress3:
-
ต้ากับต้อย น่ารักจริง ๆ
แต่มารอลุ้นต้อยกับธี มาจะเป็นยังไงต่อไป :z2:
-
ต้อยคงประทับใจธีเข้าแล้วอย่างจัง
จึงอ้างเหตุีต่างๆ เช่่นมาเป็นก้างให้พี่
เพื่อที่จริงแล้วจะได้อยู่ใกล้ธีมากขึ้นต่างหาก
แล้วสองพี่น้องก็เข้าสู่โหมดโฮมสวีทโฮมต่อไป ไม่มีโอกาสให้คนต่างด้าวได้แทรกเลยแม้แต่นิดเดียว
^
^
นึกภาพนี้แล้วทั้งอบอุ่น และก้อฮาธีด้วยอ้ะ
บวก 1 แต้มสำหรับลูกหมู ขอบคุณมากค่ะ
-
ธีต้องเจอแบบน้องต้อยนี่แหละ
อิอิ ทันกันดีนักแล
o13
-
ชอบต้อย แอบรักเค้าแบบเนียนๆเลยนะเนี่ย
ส่วนธีเองก็แอบมีใจอยู่เหมือนกันนะนั่น ถ้าสังเกตอีกนิดก็คงจะรู้ว่าต้อยก็ชอบเหมือนกัน
แต่ก็ดีแล้วที่ธีเริ่มมีใจ เพราะถึงตอนที่ต้ารักกับลุงธี ธีจะได้ไม่เจ็บมาก
เมื่อไหร่ตอนต่อไปจะมาต่ออีกน้า o18
ป.ล.คุณลูกหมูอย่าทำงานหนักมากนะคะ เป็นห่วงๆ(แบบว่าช่วงนี้ตัวเองว่างจัดเลยได้แต่เป็นห่วงคนอื่น)
:L2: กำลังใจค่ะ
-
+1 ให้น้องลูกหมู อ่านตอนนี้แล้วน่ารักจัง เป็นคู่พี่น้องที่น่ารักน่าอิจฉา รักกันดี แต่น้องต้อยจะหวงพี่ต้ามากนะ
เห็นด้วยว่าต้อยคงแอบรักพี่ธีเข้าแล้ว และน่าจะเป็นรุกด้วย เป็นคู่ที่น่าลุ้นและเชียร์อีกคู่หนึ่งเลย ดูจะหวานได้ไม่แพ้
คู่พี่ต้าเลยนะเนี่ย จะรออ่านตอนต่อไปนะ ...... :pig4:
-
กลับมาตอบเม้นท์ตามสัญญาค่ะ...เฉพาะตอนที่แล้วนะ
น้องต้อยคนนี้ใช่ป่ะที่จะเป็นคนดามหัวใจให้ธีอ่ะ
ไม่รู้จะดามหัวใจรึเปล่า แต่ที่แน่ๆคงต้องดามหลัง เพราะเล่นเหยียบไม่ยั้ง -"-
+1 ให้น้องลูกหมูนะคะ แค่นึกภาพตอนต้อยล๊อคตัวธีก็ฮาแล้ว คงไม่ต้องสงสัยแล้วมั้งว่าใครจะมาดามใจให้ธี
ต้อยตัวจริงนี่แหละ แมนมาก ๆ ชอบคู่นี้ด้วย เจอกันครั้งแรกก็ดุเดือดขนาดนี้แล้ว คงไม่จืดชืดแน่ใช่ไหมน้องลูกหมู
จะรอติดตามตอนต่อไปนะคะ "สุขสันต์วันปีใหม่ไทยนะคะ" :L2:
ช้าไปหน่อย(มาก?) แต่ก็สุขสันต์ปีใหม่ไทยค่ะ =] :L2: ให้ดอกไม้ขอบคุณ +
อ๊ากกกก
มันยอดมากกกก
ต้อยจ๋ามาหาธีแล้ว
o13 o13
แอบคิดนิดหนึ่งใครรุกใครรับง่ะ
ใครรุกใครรับนี่ดูเหมือนจะเป็นประเด็นสำคัญสำหรับคนอ่านเลยนะเนี่ย! ...เพราะงั้น...ไม่บอกดีกว่า อิอิ :z2:
สวัสดีปีใหม่ไทยจ้า
สงสัยว่าต้อยจาเริ่มชอบๆธีตั้งแต่ครั้งนี้แล้วมั้ง
ส่่วนธีก้อคิดว่าต้อยหล่อด้วยอ้ะ กับต้าเป็นเพื่อนสนิทที่คุ้นเคย เป็นความไว้ใจใกล้ชิด
แต่กับต้อยเหมือนประทับใจเล็กๆตั้งแต่แรกพบ แบบนี้ต้อยก้อสมหวัง ธีก้อมีคนปลอบใจแล้ว
บวก 1 แต้มให้ลูกหมู ขอบคุณจ้า
สวัสดีปีใหม่ค่ะ ^ ^
เรื่องความรู้สึกของต้อย คงต้องให้เจ้าตัวค่อยๆเผยออกมาล่ะมั้งคะ
ซุ่มอ่านมานานแล้ว
ชอบทั้ง ต้า-ลุงธี ธี-ต้อยเลยอ่ะ :-[ :-[ :-[
แล้วมาต่ออีกนะจ๊ะ
:oni1: :oni1: :oni1:
ขุดนักซุ่มออกมาได้อีกหนึ่งคน 555 ขอบคุณที่เม้นท์นะคะ :pig4:
ต้อย ก่า ธี
กิ๊ส ๆ ๆ
บ้าไปแล้ว >o< ปล.ตั้งใจอ่านหนังสือด้วยนะคะ เพราะข้อสอบ...ทำนายไม่ได้
-
^
^
^
จิ้มน้องลูกหมู คิดถึงจัง
อ่า ต้อย ร้ายกาจ หวงพี่ม๊าก
ระวังเสร็จธี เอ๊ะหรือ ธีเสร็จต้อย ดี กรั๊กๆๆๆ
-
:pig4:
:3123:
-
ต้อยแสบได้ใจ ... ชอบครับ
ขอบคุณนะครับ ^____^
-
ไม่ได้พี่ก็ต้องได้น้องล่ะว๊า ธีเอ๊ยยย :impress2:
-
โอ้ว
ต้อยคร้าบต้อย
คิดถึงอยู่นาน
มารความสุขของธี แต่เทพีสำหรับคนอ่านครับผม
-
น้องต้อยมาแล้ววววว ป่วนสุดยอด
ขอบคุณคุณลูกหมูนะค่ะ อัพซะสะใจ
:L2:
-
มารออ่านรักแบบต้อยๆที่ทำนายไม่ได้ค่ะ :m13:
ปล.ไม่มีรวมเล่มชุดโรคจิตเหรอค่ะ คนโรคจิตอยากได้หนังสือจิตๆน่ะ :o8:
-
^
^
จิ้ม
ตอนใหม่เสาร์อาทิตย์นี้ล่ะมั้งคะ ตอนนี้เต้น :z2:รอก่อนนะ
...ซีรี่ย์โรคจิตหรอ...อืม...คนถามเยอะจัง
แต่ตอนนี้งานยุ่งอะค่ะ แล้วก็เรื่องก็เรทด้วยสงสัยจะพิมพ์ยาก
...หรือจะเอาไปเสนอกลุ่มที่รับทำหนังสือ...อืมมม์ ไม่รู้จักซะด้วย (เก็บตัวสุดๆ) :z3:
-
^
^จิ้มประกบ อิอิ
มาออกกำลังกายวิ่งรอในวันแรงงาน
คุณลูกหมูงานยุ่ง พี่ก็งานยุ่ง แต่แอบมารออ่านนิยายทุกวัน :m23:
ปล.ที่อยากได้ชุดโรคจิตเพราะมันเรทนี่แหล่ะ 555+ :kikkik:
งั้นรอไปก่อนเนอะ เดี๋ยวรวมอะไรก็ซื้อ แก้ตัวคราวก่อนซื้อไม่ทัน o7
-
ธี...ซวยตรงไหนกันแค่เจอต้อยเนี่ย
น้องต้อยออกจะน่ารัก...กวนๆ..โหดๆ..แถมกินจุนิดหน่อยเท่าน้านเอง...ฮ่าๆๆๆ
-
:laugh: :laugh: :laugh:
สมพี่ธี
-
คาแรคเตอร์น้องต้อยนี่ได้ใจมากๆเรย :laugh:
-
ตอนที่ 6
ในวันที่รัก...แต่พูดไม่ได้
เมื่อเริ่มรู้สึกว่าชักจะจ้องรูปใบเดิมนานเกินไปแล้ว ก็เลยเก็บรูปของไอ้ต้อยแทรกไว้ด้านหลังรูปของผมเหมือนเดิมแล้วเปิดหน้าต่อไป
ฟ้าใสแดดแรงกับทะเลสี...เอ่อ...จะเรียกว่าสีครามก็ไม่ได้ เพราะทะเลพัทยามันเหมาะกับสีเทามากกว่า
ยังไงก็ตาม นี่ก็เป็นภาพแรกที่เราสามคนได้ถ่ายรูปด้วยกัน...ผมยังจำได้อยู่เลยครับ กว่าไอ้ต้อยจะยอมละมือออกจากกล้องใหม่เอี่ยมของมันให้คนอื่นถ่ายได้ มันทำหน้าเป็นหมาหงอยอยู่นานสองนาน...ฮะๆๆ ไอ้นี่มันเด็กเห่อของใหม่จริงๆครับ
...
...
อา...แสงแดดที่แรงอย่างกับจะเผาใหม้ให้วอดวาย น้ำทะเลเค็มปี๋ที่ไม่แน่ใจว่ามีฉี่ของไอ้กลุ่มเด็กน้อยข้างๆปนอยู่รึเปล่า ห่วงยางที่ไม่ค่อยจะเหมือนห่วงยางเท่าไหร่เพราะมันทำมาจากใส้ยางรถยนต์ดำปี๋หลี แล้วยัง...
“เหม่อไรอยู่ได้ เตะขาเข้าเด้” ผมเหล่ตาไปมองไอ้คนที่สั่งเอาๆโดยที่มันยังนอนเอกเขนกอยู่บนห่วงยางเส้นใหญ่ ในขณะที่คุณชายอย่างผมโดนอัปเปหิลงมาแช่อยู่ในน้ำ มือเกาะห่วงยาง ขาเตะน้ำเพื่อพาห่วงยางเข้าฝั่ง
...ซ่านักนะมึง เดี๋ยวก็คว่ำห่วงยางซะหรอก...
“อย่าคิดจะคว่ำห่วงยางเชียว ไม่งั้นล่ะก็ หึๆๆ” ผู้อ่านครับ ท่าทางผมจะแพ้ทางมันจริงๆ เพราะแค่เสียงหัวเราะสยดสยองของมันยังทำผมขนลุกโดยไม่ทราบสาเหตุได้...ว่าแต่มันอ่านใจผมได้หรอวะ?
สุดท้ายเลยได้แต่ก้มหน้าชดใช้กรรมที่ไม่รู้ไปก่อไว้แต่ชาติปางไหน ถีบขาพุ้ยน้ำท่าปั่นจักรยานที่เคยเรียนตอนเด็กๆต่อไป
อย่าสงสัยครับ ว่าทำไมมีแค่ผมกับไอ้ต้อยลอยเท้งเต้งกันอยู่กลางทะเลอย่างนี้...สาเหตุก็เพราะไอ้ต้ามันว่ายน้ำไม่เป็นน่ะสิ พอเสนอตัวจะสอนให้ มันก็ปฏิเสธเสียงแข็ง กำลังจะรบเร้าต่อ ก็ถูกดึงคอเสื้อลากลงมาเกาะห่วงยางซะแล้ว
ไหนล่ะ...ไอ้ต้าที่เปียกซกไปทั้งตัวจนเสื้อแนบเนื้อเห็นส่วนเว้าส่วนโค้ง
ไหนล่ะ...ผิวขาวๆที่ตากแดดจนแดง
ไหนล่ะ...ใบหน้าเปื้อนน้ำตากับท่อนแขนบอบบางที่เกาะเอวผมเอาไว้แน่นพร้อมกับกระซิบเสียงเครือว่า...อย่าปล่อยเรานะ
สวรรค์ล่มชัดๆครับ สรวรรค์ของผมล่มไปแล้ว...ตั้งแต่วันที่ได้เจอไอ้ต้อย...ซึ่งก็คือเมื่อวานนี้เอง
“อุ๊บ!!!” กำลังทำซึ้งอยู่เพลินๆ จู่ๆน้ำทะเลเค็มปี๋ก็สาดเข้าหน้าจังๆเลยครับ เล่นซะแสบตาไปหมด ผมขยี้ตาจนดีขึ้นบ้างแล้วก็ถลึงตาจ้องหน้าไอ้ตัวดีอย่างคาดโทษ
ดูมันจะไม่สำนึกผิดเลยครับ มีหน้ามาหัวเราะก๊ากแล้วยังจ้องเข้ามาในตาผมอีก “ตาของธีนี่สวยดีนะ สิน้ำตาลอมเขียวหม่นๆ เหมือนใบไม้กำลังจะแห้งตายหลุดผลั่วะออกจากต้นเลยว่ะ”
มันเปรียบเทียบแปลกดีนะครับ ผมไม่เคยเจอใครเปรียบเทียบแบบนี้มาก่อนเลย ไอ้ต้อยดูจะสนใจตาผมมากเป็นพิเศษ มันเลยยื่นหน้าเข้ามามองใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยครับ ว่าตาของไอ้ต้อยมันเหมือนของไอ้ต้าเลย...
...ก็เลยเผลอมองจ้องกลับไปโดยไม่รู้ตัว...
หัวใจเต้นแรง
มือชา
เท้าชา...แถม...เจ็บน่องด้วยว่ะ...
“ซี๊ด!!” ผมสูดปากหลับตาแน่น เอื้อมมือลงไปจับน่องที่แข็งเป็นหินแถมยังปวดอย่างกับจะฉีกชาดซะให้ได้ จังหวะที่ปล่อยห่วงยางก็เลยทำให้จมลงไปในน้ำทั้งตัว สำลักน้ำทะเลซะจนเจ็บคอไปหมด แต่จังหวะนั้นไม่ได้คิดอะไรแล้วครับ เพราะในสมองมันมีแต่ความเจ็บ
อยู่ๆก็มีแขนข้างหนึ่งคว้าเอวผมเอาไว้ ลากให้ขึ้นมาเหนือผืนน้ำ พร้อมกับเสียงตกใจของไอ้ต้อยที่ดังอยู่ข้างๆหู
“ธี! เฮ้ย! เป็นไรวะ!!!”
ผมหลับตาอ้าปากทั้งหอบทั้งไออยู่นาน สุดท้ายก็ตอบมันกลับไปได้ “ต...ตะคริวกิน” น้ำหูน้ำตาไหลไปหมดแล้วครับ แถมดิ้นซะจนหมดแรงแล้วด้วย ไอ้ต้อยอึ้งไปพักใหญ่ แล้วก็หัวเราะเสียงดังลั่น...มันหัวเราะอะไรวะ ไม่ขำซักนิด
“ปล่อยเลยมึง!” ด้วยความฉุน ผมเอามือดันตัวมันออกไปให้ห่าง ซึ่งมันก็ดันบ้าจี้ทำตามซะอีก เท่านั้นยังไม่พอ มีหน้าลากห่วงยางไปกับตัวซะด้วย...เฮ้ย! ยางเส้นนั้นกูจ่ายค่าเช่านะเว้ย!!
จากที่ตะคริวเล่นงานเมื่อกี้ ยังเจ็บขาอยู่เลยครับแล้วก็ไม่มีแรงด้วย พอไอ้ต้อยออกห่างไปเท่านั้น ผมก็เลยจมลงไปอีกครั้ง คราวนี้สติมันกลับมาเต็มร้อยแล้วครับ รู้ว่าตัวเองกำลังจะจมก็เลยพุ้ยน้ำก่ายซะวุ่นวาย...สำลักอีกแล้วโว้ย! พรุ่งนี้จะท้องเสียมั้ยเนี่ย...
ไอ้ต้อยมันปล่อยผมตะเกียกตะกายพักใหญ่ สุดท้ายคงทนเห็นภาพน่าสมเพชไม่ไหวก็เลยว่ายน้ำกลับมาเอาแขนโอบเอวผมเอาไว้
“อ...แค้กๆ!” ผมจะด่ามันแต่ขอไอก่อนครับ ไอ้ต้อยดูจะไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด พอผมถลึงตากำลังจะอ้าปากด่ามันอีกครั้ง แขนที่จับเอวผมเอาไว้ก็ทำท่าจะปล่อยจนผมต้องเกาะตัวมันเอาไว้แน่น
“ว่าไง...มีจะพูดอะไรรึเปล่า” มีการทำหน้าเหี้ยมถามผมอีกอะครับ
จากที่กำลังจะด่า ก็เลยต้องเปลี่ยนคำพูดใหม่ “อ...อย่าปล่อยเรานะ...เว้ย...”
เสียศักดิ์ศรีจริงๆครับ ชีวิตลูกผู้ชายของไอ้ธี
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไงวะ ขึ้นซะช้า หิวจะตายห่าแล้ว” ไอ้ต้าที่นอนกระดิกตีนที่เก้าอี้ชายหาดทักเรา...จะให้ถูกคือมันทักแต่ไอ้ต้อยครับ...มันทักไอ้ต้อยที่กระเตงผมขึ้นมาจากทะเลหลังจากที่เหยีดหยามความเป็นลูกผู้ชายจนเต็มอิ่มแล้ว
“หิวไรวะพี่ต้า กินขนมไปกี่ถุงแล้วล่ะนั่น” เออจริงครับ บนโต๊ะข้างๆตัวมันมีถุงขนมกับพวกกระบอกข้าวหลามแล้วก็ลูกมะพร้าวเผากองสุมๆกันอยู่
“ช่างเหอะน่า บอกว่าหิวก็หิวดิ” ไอ้ต้านอนยัน “ไปกินข้าวกัน”
น้อยใจเหมือนกันนะครับ ที่มันคุยอยู่แต่กับไอ้ต้อยน่ะ ผมไปทำอะไรให้มันไม่พอใจหรือไง นี่ขนาดเดินกะปลกกะเปลี้ยเกาะไอ้ต้อยเป็นลูกหมีโคล่ามันยังไม่สนใจเลย กลายเป็นไอ้ต้อยซะอีกที่ดูจะสนใจผมมากกว่า
“รอเดี๋ยวดิพี่ต้า ให้พี่ธีไปอาบน้ำก่อน ตากแดดจนตัวแดงหมดแล้วว่ะ” เออจริงด้วยครับ แขนผมแดงเป็นปื้นเลย ประมาทแดดเมืองไทยจริงๆ รู้งี้ทากันแดดก่อนก็ดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แล้วไงวะ?” ไอ้ต้าฉีกก้ามปูอย่างชำนาญโคตรๆแล้วส่งเข้าปาก
“โหย! จะไงล่ะพี่ต้า ก็ไอ้เอมมันก็ทะเลาะกะน็อตน่ะดิ ทีนี้ล่ะ กลุ่มแทบจะระเบิด” มันคุยกันสองคนมาพักใหญ่แล้วนะ ขอผมมีส่วนร่วมบ้างได้มั้ยเนี่ย!
ระหว่างที่กำลังนั่งเท้าคางเขี่ยข้าวอย่างเซ็งๆ ไอ้ต้อยที่นั่งอยู่ข้างๆก็ส่งกุ้งเผาที่แกะเรียบร้อยแล้วส่งมาให้
หันหน้ากลับไปมองมัน...มันก็นั่งคุยอยู่กับไอ้ต้า ไม่หันมามองผมซะด้วยซ้ำ
...อืม...กุ้งสดๆนี่มันหวานหอมจริงๆนะครับ...ได้ทีเลยใช้ไม้นี้บ้าง ผมคว้ากุ้งเผา แกะเปลือกจนเกลี้ยงเกลา แล้วส่งไปวางในจานไอ้ต้า
ไอ้ต้าเหลือบตามามองแว๊บหนึ่งแล้วก็หันกลับไปคุยกับน้องมันต่อ ไม่แม้แต่จะหยิบกินด้วยซ้ำ
ผมใจแป้วครับ อารมณ์นั้นมันน้อยใจที่ถูกเมิน แล้วก็เริ่มๆโกรธแล้วด้วย...มึงเป็นเชี่ยไรนักหนาวะ!
ผมวางช้อนลงแล้วลุกขึ้น “อิ่มแล้ว กูออกไปเดินข้างนอกนะ” แล้วก็เดินออกจากห้องอาหารโดยไม่สนใจเสียงเรียกของไอ้ต้อยเลย
...
...
ระหว่างที่กำลังหายใจสูดลมทะเลเข้าลึกเพื่อให้อารมณ์เย็นลง ก็มีเสียงเรียกจากข้างหลัง
“ธี”
ผมหันไปมองเพื่อความแน่นอน เพราะไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นต้าหรือต้อย
“อะไรล่ะ” ไอ้ต้าครับ มันเดินตามผมมา มันเรียกผม แต่หน้ามันก้มมองพื้นหาหอยหาปูอะไรของมันอยู่ก็ไม่รู้
“มึง...โกรธกูเหรอ” มันถามเสียงเบา พอผมเดินเข้าไปใกล้มันก้าวหนึ่งมันก็เดินถอยหลังหนีผมไปก้าวหนึ่ง
ผมสูดหายใจเข้าลึก แต่จังหวะนั้นบังคับเสียงตัวเองให้ไม่แข็งไม่ได้ครับ “มึงต่างหาก...ที่โกรธกู”
มันเงยหน้าขึ้นมอง หน้ามันสลดเหมือนคืนวันที่มันทำผมขาหักเลยครับ...ไอ้ต้ามันเป็นประเภทที่กลัวเพื่อนโกรธมากครับ “กู...ไม่ได้โกรธ”
“มึงไม่ได้โกรธ...?” ผมกระซิบทวนคำมัน โชคดีนะครับที่ที่เราคุยกันอยู่เป็นหาดทรายซึ่งไม่มีใครออกมาเดิน ไม่อย่างนั้นเสียงดังๆของผมคงเป็นจุดสนใจแน่นอน เพราะหลังจากเสียงกระซิบก็กลายเป็นเสียงตะคอกถามมัน “แล้วที่มึงเดินถอยหลังหนีกู ที่มึงไม่มองหน้ากูทั้งวัน ที่มึงไม่พูดกับกู มันหมายความว่ายังไงวะ!”
ไอ้ต้าสะดุ้ง มันตกใจครับ ดวงตามันเบิกกว้าง ตัวมันออกสั่นๆ...คงเพราะมันไม่เคยเห็นด้านนี้ของผมล่ะมั้ง มันก็เลยกลัว
เราเงียบกันพักใหญ่ ปล่อยให้เสียงคลื่นกระทบฝั่งแทรกกลางระหว่างเรา
ผมหันหลังหนีมัน “ถ้ามึงตอบไม่ได้มึงก็กลับไปก่อน ขอกูสงบอารมณ์ซักพัก”
ผมยืนหันหลังอยู่อย่างนั้น แต่ที่รู้ว่ามันยังไม่ได้เดินไปไหนก็เพราะแสงไฟข้างทางสาดเงาของมันลงบนพื้นให้ผมได้เห็น...ไอ้ต้ายืนอยู่ข้างหลังผม ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไง ผมรู้แต่ว่ามันยื่นมือจะเข้ามาจับตัวผม แล้วมันก็ชักมือกลับไป
“กู...” สุดท้ายมันก็พูดออกมาเสียงเบา
ผมไม่พูดอะไร ไม่หันหน้าไปมองมัน แค่ใช้ความเงียบกดดันให้มันพูดออกมาเอง
“กูฝันว่า...” มันฝันเชี่ยอะไรวะ แค่ความฝันนี่ทำให้มันห่างเหินผมได้ขนาดนี้เลยเหรอ “ฝันว่ามึง...” ผมทำไมวะ?
ระหว่างที่กำลังรอฟังมันอยู่ มองเงาเห็นมันก้มหน้าลงพื้น...พร้อมๆกับเงาใครก็ไม่รู้อีกคนหนึ่งเดินซ้อนเข้ามาข้างหลังไอ้ต้า
ต้าคงไม่ทันได้สังเกต เพราะมันเสือกตะโกนออกมาซะดังลั่น “กูฝันว่ามึงจูบกูนี่หว่า ก็มันเหมือนจริงเกินไป กูเลยมองหน้ามึงไม่ติดน่ะเซ่!!!”
ฉิบหายแล้วไงครับ...ลืมคดีที่ตัวเองก่อไว้ซะสนิท...สรุปที่มันเมินจนผมโกรธ...ก็เพราะผมเองนี่หว่า...
ตกใจจนลืมสังเกตรอบตัวไปเลยครับ รู้ตัวอีกที ไอ้เงาที่สามนั่นมันก็พุ่งชาร์ตเข้ามาถึงตัวผมซะแล้ว
“อั้ก!!!” ฝ่าตีนนี้ผมจำได้ มันเพิ่งเหยียบประทับบนแผ่นหลังผมไปเมื่อวานนี้เอง...ไอ้ต้อย น้องที่หวงพี่ดั่งชีวีไงครับ
“มึงจูบพี่กูจริงๆด้วย! สัดเอ๊ย ไม่น่าไว้ใจเลย! ไหนบอกไม่ได้ทำอะไรไงวะ!!” ไอ้ต้อยตะโกนพร้อมกับกดแรงที่เท้ามากขึ้น เล่นซะตัวผมเลอะพื้นทรายไปหมด
“กู...” จังหวะนั้นผมอยากจะบอกมันเหลือเกินครับ บอกทั้งต้าบอกทั้งต้อยนั่นแหละ ว่าผมเป็นคนจูบมันเอง...เพราะผมรักมัน!
...ถ้ามึงเป็นเกย์จริงกูไม่เอามึงเป็นเพื่อนหรอก มึงจำไว้เลย!!...
ประโยคเก่าของไอ้ต้าผ่านเข้ามาในใจ เสียดแทงเข้ามาในมโนสำนึก ปลุกให้ตื่นขึ้นมามองความเป็นจริง...ผมเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะกัดฟันพูดออกมา
“กูไม่ได้จูบ ต้ามันเป็นเพื่อนสนิทกู กูจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไง...กู...ไม่ใช่เกย์...”
...วันนี้...ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของผมพังทลายเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ...
น้ำหนักที่แผ่นหลังหายไป พร้อมๆกับมือของคนคนหนึ่งที่จับให้ผมยืนขึ้น
ไอ้ต้อยบริการปัดทรายออกจากเนื้อตัว หัวเราะแก้เก้อ “ฮะๆๆ ไอ้พี่ต้าแม่งฝันแปลกๆเนอะ” มึงไม่คิดจะขอโทษกูเลยใช่มั้ยเนี่ย?
ไอ้ต้ามองหน้าผม มันหันหลังให้กับไฟทาง หน้ามันเลยมืดไปหมด ผมมองไม่เห็นว่ามันทำหน้ายังไง รู้แต่ว่ามันหัวเราะตามน้องมัน “นั่นสินะ มึงเป็นเพื่อนกู...มึงจะทำอย่างนั้นได้ยังไง...ต้อย...เดี๋ยวพี่ไปจ่ายค่าข้าวก่อนนะ”
ว่าแล้วมันก็เดินจากไปเร็วๆ ทิ้งให้ผมกับไอ้ต้อยยืนอยู่ตามลำพังสองคน
อุ้งมือที่จับต้นแขนของผมอยู่เมื่อกี้ อยู่ๆก็บีบจนรู้สึกเจ็บ ผมหันไปมองหน้าไอ้ต้อยก็พบว่ามันมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว
“เรา...ไม่ยกพี่ต้าให้หรอกนะ...” แม่งเอ๊ย! มีการข่มขู่กันอีกครับ
“เออ” ผมตอบมันห้วนๆ ยังเคืองไม่หายครับ ไอ้นี่นี่พอเป็นเรื่องพี่แล้วเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเชียว
เดินจากมันมาไกลพอควร ถึงได้ยินมันพูดออกมาเบาๆ
“แต่ตัวเราเอง...พอจะยกให้ได้”
...ผมคงจะสับสนซะจนหูฝาด ใช่มั้ย?...
+++++++++++++++++++
TBC ไว้ถ้าว่างจะมาตอบเม้นท์นะคะ :pig4:
-
อ่ะ อ้าว ต้อยแอบชอบธีซะงั้น เหอๆ :laugh: ดีแล้นๆ
-
:laugh:
ต้อยนี่ใช้ได้เลยนะเนี่ย
เราไม่ยกพี่ต้าให้หรอก แต่ตัวเราอะพอจะยกให้ได้ 555+
พี่ลูกหมูคราบดูวันที่ที่หัวกระทู้หน่อยน๊า 27/4/52
-
อะกิ๊ว
ต้อยยยยย
นายแน่มากกกกก
ชอบจริงชอบจัง
อ่านแล้วอมยิ้มจัง
อย่าเศร้าบ่อยนะคร้าบ
ประเดี๋ยวคนอ่านช้ำใน
ธีเอ๊ย
รับๆต้อยไปซะ
แล้วจะรู้นรก ?
เอ๊ะหรือสวรรค์
มีจริง
-
หุ หุ ต้อยพูดเล่นพูดจริงนิ ... สนุกมากครับ^__^
ขอบคุณนะครับ
-
แบบธีเนี่ยมัวแต่รักอ้ำอึ้ง ต้องเจอแบบต้อยถึงจะดี :m12:
เพราะถ้ามาเจอแบบต้าก็ต่างคนต่างอ้ำอึ้ง ยากที่จะลงเอย ใช่ปะ :oni1:
-
แล้วต้อยจะรักธีด้วยลำแข้งหรือเปล่าอ้ะ โหดออกปานนั้น ธีได้ช้ำในกันพอดี
-
ถูกใจต้อยเป็นที่สุด...ไม่ยกต้าให้
แต่ยอมยกตัวเองให้ธีอ่ะ...ฮิ้วววววววววว
-
แอบฮาธีอ่ะ ตอนไปเที่ยวทะเล
ไหนล่ะ...ไอ้ต้าที่เปียกซกไปทั้งตัวจนเสื้อแนบเนื้อเห็นส่วนเว้าส่วนโค้ง
ไหนล่ะ...ผิวขาวๆที่ตากแดดจนแดง
ไหนล่ะ...ใบหน้าเปื้อนน้ำตากับท่อนแขนบอบบางที่เกาะเอวผมเอาไว้แน่นพร้อมกับกระซิบเสียงเครือว่า...อย่าปล่อยเรานะ
ธีเป็นเองหมดเลย กับต้อยซะด้วย :laugh3:
ป.ล.สรุปต้อยรุกธีรับใช่ป่ะคะ :z1:
-
:laugh:
ต้อยนี่ใช้ได้เลยนะเนี่ย
เราไม่ยกพี่ต้าให้หรอก แต่ตัวเราอะพอจะยกให้ได้ 555+
พี่ลูกหมูคราบดูวันที่ที่หัวกระทู้หน่อยน๊า 27/4/52
^
ขอบคุณค่ะ รีบจนลืมแก้วันที่เลย แหะๆ
ขอไปนอนก่อนนะ ว่างๆจะมาตอบเม้นท์จ้า
-
เอางี้เลยนะต้อย :z1:
ว่าแต่ จะยกตัวเองให้ธี หรือ จะเอาตัวธีมาเป็นของตัวเองอะเนี่ย
-
อร๊าย ย ย
ที่แท้ต้อยก็ชอบเพื่อนธีมานานแล้วนี่นา
ไม่ให้พี่ชาย
แต่จะเอาเองว่างั้น
เออ..มันน่ารักดีว่ะ
-
ง่ายๆแบบนี้เรยหรอน้องต้อยยยย
:-[
-
อ๊าววว
จะเอา เอง ซะงั้น อ่ะ
:z13:
-
o13 o13 o13 o13 o13 o13
เป็นงั้นไป เฮ้อ ......................................
o13 o13 o13 o13 o13 o13
-
เฮ้ย...
น่า่รักมากกกกกกกก
ต้อย...สู้โว้ย..แต่วิธีการจีบของมึงนี่แปลกๆ นะ
ไอ้ห่ะ! ธีช้ำใจตายกันพอดี
:z6:
-
สงสารธีจัง ว่าจะเชียร์เจ้าต้อยให้เป็นคนรักษาแผลใจให้ธี แต่ว่าเปลี่ยนใจทันมั้ยเนี่ย
กลัวธีจะยิ่งชอกช้ำกว่าเก่า ดูเจ้าต้อยมันซาดิสม์ยังไงไม่รู้ จะรู้จักช๊อตหวานกับใครเขา
มั่งมั้ยเนี่ย ถ้าหน้าอย่างเจ้าต้อยเป็นรับคงดูไม่จืด คนอ่านคงประสาทกิน (นึกภาพไม่ออกเลย)
จะรอตอนต่อไปนะ ....คนแต่งสงสารธีด้วยนะ ........
-
กรี๊ดดดด ลงตัวเป็นที่สุด น้องต้อยเด็ดมากเลยครับ ลงทุนเอาตัวเข้าแรกขนาดนี้ ธีก็รีบๆรับเอาไว้เถอะ
-
เอ่อ ต้อย นี่มันอาร๊าย :laugh:
จีบพี่ธีเรอะ !!!
-
ทุกคนพุดเรื่องอะไรกันเนี่ย
ต้อยจีบพี่ธี o22
หว่าๆๆอะรัยกัน
เพิ่งอ่านได้เก้าตอน
ไม่รุ้เรื่องอะไรกับเค้าเลย
ไม่ได้ๆๆ ต้องไปอ่านต่อแล้ว
-
“แต่ตัวเราเอง...พอจะยกให้ได้”
อร๊ายยยยยยย น้องโหดหวานกะเค้าก็เป็นด้วย
พี่น้องคู่นี้แฟนชื่อเหมือนกันเลย :laugh:
-
ที่แท้ก้อเป็นอย่างนี้นี่เอง
เอ้อ~~ ท่าจะบ้า(ตัวเอง)
o22 o22 o22
-
อ๊ากกกกกกกกกกก :serius2:
น้องต้อยจ้ะ..รู้ว่าชอบพี่ธีเค้าอ่ะ แต่ช่วยไว้ตัวซะนิดส์นึ่งได้มั้ยจ้ะ
-
กร๊าซซซซซซซซซซซซซซซซซซซซ
(ช่อง2ของกรีซซซซซซซซซว) ฮ่าๆ
ต้อย ได้ใจเว้ย
ชอบอะ
น่ารัก แบบโหดๆ
-
:m32: แอบมาดัน
-
โอ้วววววววววว น้องต้อย แน่มั่กๆ
o13
-
ต้อยเนี่ย หวงทั้งสองคนนะนั่น
หวงพี่ต้า ชอบธีและก้อหวงธีด้วย
แต่อาการแสดงออก โห หวานนิดแต่โหดเยอะจริงๆเลย
บวก 1 แต้มให้ลูกหมูจ้า
-
ไม่ยกพี่ต้าให้ เพราะจะถวายตัวต้อยแทนนิเอง นายแน่มากกกกก o13
แต่แกลงไม้ลงมือกะพี่ธีแรงไปม้ายยยย เห็นพี่ธีเป็นกระท้อนไปได้ :z3:
-
“แต่ตัวเราเอง...พอจะยกให้ได้”
กรี๊ดดดดด น้องต้อย ชอบจริงจังเลย :man1:
อย่างงี้จะจีบพี่ธีใช่มั้ยจ้ะ
แต่มีเรื่องสงสัยว่า ธีกับต้อยเนี่ย ใครจะเป็นอะไรยังไง นึกไม่ออก หุหุ
:pig4:
-
o13
:o8: :o8:
:z2:
-
ดันรอ :z2:
-
:m13: หวัดดีค่ะคุณลูกหมู
อ่านเรื่องนี้ทันแล้ว มัวอ่านเรื่องโรคจิตอยู่ค่ะเพื่อนเพิ่งเอามาให้อ่าน
ชอบเรื่องที่คุณลูกหมูแต่งมากค่ะ เดี๋ยวจะไปคุ้ยเรื่องเก่าๆมาอ่านค่ะ
:bye2:
-
ตอนที่ 7
ในวันที่ย้อนกลับไม่ได้...
รูปอีกใบที่อยู่ในหน้าเดียวกันทำให้ผมเลิกคิ้วขึ้นสูง...มันเป็นรูปของผมเอง...
รูปของผมที่กำลังนอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง ฉากหลังเป็นกองลังกระดาษที่วางระเกะระกะดูรกสายตา
...ท่าทางอัลบั้มเล่มนี้จะมีรูปที่ผมไม่รู้สอดแทรกอยู่เยอะทีเดียว...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“วางไว้ตรงนั้นแหละครับ” ผมหันหน้าไปบอกพนักงานส่งของก่อนจะหันกลับมาคุยกับแม่ต่อ
“จะย้ายจริงๆน่ะเหรอ ธี?” แม่ยังคงถามผมซ้ำซากอยู่ไม่เปลี่ยน...ทั้งๆที่เซ็นสัญญาเช่าห้องแถมยังขนข้าวของมาจนเรียบร้อยแล้วแท้ๆ
ผมพยักหน้าเงียบๆพลางกอดแม่เอาไว้..เข้าใจครับว่าแม่เป็นห่วง...แต่ผมอยากย้ายมาจริงๆนี่นา
แม่ถอนหายใจ ผลักตัวเองออกจากอกของผมแล้วเขย่งเท้าเอื้อมมือมาลูบหัว...เหมือนที่แม่เคยทำตอนเด็กๆ ...ความอบอุ่นนั้นยังไม่จางหายไป “เอาเถอะ...แม่เข้าใจนะว่าธีโตแล้ว ที่อังกฤษก็อยู่คนเดียวเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ มาอยู่บ้านกับแม่คงจะอึดอัด” แม่ว่าพลางพยักหน้าให้ตัวเอง
“ยังไงก็อย่าลืมแล้วกันนะ ว่านี่มันเมืองไทย จะทำอะไรก็ระวังๆหน่อยแล้วกัน” อ่า...แม่เตือนได้ตรงจุดมากครับ
“แล้วก็อย่าลืมพามาให้แม่รู้จักด้วยล่ะ” …แล้วก็ชักจะคิดเองเออเองแล้วด้วย…แล้วผมจะพาไอ้ต้าไปให้แม่รู้จักตอนไหนดีล่ะ...
ผมไม่ได้ตอบคำถามของแม่ แค่กอดแม่เอาไว้แล้วกระซิบ “ผมจะไปเยี่ยมแม่บ่อยๆนะ”
…
…
“เฮ้อ...” ผมเอนหลังนั่งปุลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้อง มองไปรอบๆเห็นแต่กล่องกระดาษที่บรรจุข้าวของเครื่องใช้มากมายอยู่ข้างใน...จริงๆควรจะเริ่มเปิดออกมาจัดได้แล้วล่ะครับ แต่ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์ เพราะใจมันไพล่ไปคิดถึงอย่างอื่น...คิดถึงคนอื่นซะก่อนนี่สิ
...ย้อนกลับไปคืนที่พัทยา...
“แต่ตัวเราเอง...พอจะยกให้ได้”
“หือ?” ผมส่งเสียงเบาๆในคอพลางหันกลับไปมองหน้าไอ้ตัวโหด ว่าจะถามมันว่ามันพูดอะไรกันแน่ ใช่อย่างที่ผมได้ยินรึเปล่า แต่ก็พบแค่แผ่นหลังของมันเท่านั้น...ไอ้ต้อยมันหันหลังเดินหาหอยหาปูทั้งๆที่ฟ้ามืดนั่นแหละครับ...ก็เลยทำให้รู้ว่า...ผมคงจะหูฝาดไปเองจริงๆ
หลังจากนั้นพวกเราก็กลับกรุงเทพ โดยมีผมเป็นคนขับ ไอ้ต้อยนั่งข้างๆ และไอ้ต้านอนแผ่อยู่เบาะหลังเหมือนขามา...ต่างจากขามาตรงที่...ไร้เสียงน่ารำคาญจากปากของต้อย...ซึ่งผมอยากจะได้ยินมากกว่านั่งขับรถเงียบๆอย่างนั้นซะอีก
พอกลับถึงกรุงเทพปุ๊บ โทรศัพท์มือถือก็ดังปั๊บ...แม่ผมโทรมาเองครับ...ประกาศสั่งโครมกลางอากาศว่าจะเดินทางไปอังกฤษเคารพศพพ่อในวันมะรืน แล้วก็จะออกท่องเที่ยวเพื่อเก็บข้อมูลสำหรับเปิดบริษัททัวร์ต่ออีกสักพัก
สักพักของแม่ไม่ใช่สักพักของผมเลยครับ เพราะหลังจากที่ตระเวนไปตามที่ท่องเที่ยวต่างๆจนเรียบร้อยแล้ว แม่ก็ทนแรงคะยั้นคะยอของน้องสาวพ่อไม่ไหว ยอมปล่อยเกาะผมให้อยู่เป็นเพื่อนหล่อนต่ออีกสองเดือน
...ถ้าเป็นแต่ก่อน สองเดือนก็เป็นระยะเวลาสั้นนิดเดียว ได้กลับมาอังกฤษที่เคยอยู่มาถึงหกปี อังกฤษที่ช่วงย้ายมาไทยแรกๆรู้สึกโหยหาอยากจะกลับไปเหลือเกิน ตอนนี้กลับไม่อยากจะอยู่...เพราะที่อังกฤษ...ไม่มีไอ้ต้า
สรุปแล้วผมก็เลยอดไปเยี่ยมบ้านไอ้ต้าจนได้ อดเล่นสงกรานต์ อดไปทริปคณะ อดทุกๆอย่าง...เศร้าจริงๆครับ
เมื่อกลับมาเมืองไทย สิ่งแรกที่ผมอ้อนขอแม่คือ...ขอออกมาอยู่คนเดียว โดยให้เหตุผลว่าบ้านอยู่ไกลมหาวิทยาลัยเกินไป ไปกลับไม่ค่อยสะดวก รถติดต้องตื่นเช้า บลาๆๆ โดยที่เก็บเหตุผลจริงๆเอาไว้ในใจ...
ผมลุกขึ้นจากโซฟา บิดขี้เกียจสองสามทีก่อนจะคว้ากุญแจห้องกับถุงกระดาษใส่ช็อคโกแล็ตกล่องใหญ่เดินออกจากห้องของตัวเอง ลงบันไดไปสองชั้น เลี้ยวขวาแล้วเดินเลยไปอีกสามประตูห้อง...ก็จะเจอกับห้องที่คุ้นเคย...
...ห้องของไอ้ต้า...
ผมไม่ได้บอกมันหรอกครับว่าผมย้ายมาอยู่ที่นี่แล้ว อยากจะเซอร์ไพรส์มันน่ะ...จะว่าไปตั้งแต่กลับมาไทยยังไม่ได้โทรติดต่อมันเลยด้วยซ้ำ...ไม่รู้ว่ามันจะหายรู้สึกแปลกๆกับผมรึยัง...น่าจะหายแล้วน่า ก็ผ่านมาตั้งสองเดือนแล้วนี่นา…
ผมควักพวงกุญแจออกมา เลือกดอกที่ดูเก่าที่สุดขึ้น แล้วก็ไขประตูห้องของไอ้ต้าเข้าไป
...มันคงจะดีใจ...ผมซื้อช็อคโกแล็ตของโปรดมันมาตั้งเยอะ...อยากจะเห็นตอนที่มันกินช็อคโกแล็ตแล้วเลอะมุมปากจริงๆ ผมจะได้ใช้นิ้วโป้งปาดทำความสะอาดให้มัน แล้วค่อยหาจังหวะชิมนิ้วตัวเองแบบเนียนๆ หึๆๆๆ
…แกร๊ก...
เปิดประตูเข้าไป...แทนที่จะได้เห็นภาพห้องเละๆอันคุ้นเคย...ห้องนั้นกลับเปลี่ยนไป...
แวบแรกที่ผมคิด...สันหลังผมเย็นวาบ...หรือว่าไอ้ต้าจะย้ายออกจากหอนี้ไปแล้ว?...
แต่ยังไม่ทันได้หันหลังปิดประตูกลับ ก็ดันมีเสียงคุ้นเคยทักซะก่อน
“อ้าว! ธี” ไอ้ต้า...ไอ้ต้าใช่มั้ย?
มุมปากผมยกยิ้มกว้างหันหน้าไปทางต้นเสียง...แล้วก็ต้องยิ้มค้างอยู่อย่างนั้น
“ไม่ต้องดีใจที่ได้เจอขนาดนั้นก็ได้” ไอ้ต้อยครับ! ไอ้ต้อยมันนั่งอยู่บนโซฟามุมห้อง มือหนึ่งถือกล่องนมแบบบิ๊กไซส์ อีกมือก็ยกดัมเบลเป็นจังหวะ มีการยักคิ้วส่งมาให้ผมอีกต่างหาก...กูไม่ได้ดีใจที่เจอมึงเล้ย~
“เป็นไง...แปลกใจใช่มั้ยล่ะ? ห้องเนี๊ยะ เราทำความสะอาดเองกับมือ...แจ่มชิมิ?” มันว่าภาษาวิบัติของมันอย่างภูมิใจ...ว่าแต่เรียบร้อยอย่างนี้ไอ้ต้ามันหลับลงได้ไง มันเคยบอกผมไว้นี่นาว่าถ้าไม่มีกองของรกๆล้อมรอบแล้วนอนไม่หลับ
“ต้าอยู่ไหน...แล้ว...ต้อยมาอยู่นี่ได้ไง?” ผมพ่นคำถามที่แสนสงสัยออกไป ไอ้ต้อยไม่ตอบแต่ตบโซฟาปุๆแทน
“เข้ามาก่อนดิ แอร์ออกหมดแล้ว ว่าแต่หิ้วอะไรมาด้วยน่ะ ของฝากใช่เปล่า? ไหนดูหน่อยๆ” ชิท! ผมลืมของฝากให้ไอ้ต้อยซะสนิทเลยครับ มัวแต่หาซื้อให้ไอ้ต้า
“อืม...อันนี้ให้ต้า ของต้อยเดี๋ยวเอามาให้ทีหลัง” ว่าแล้วก็ทำเนียนก่อนเลยครับ ของไอ้ต้อยไว้ไปหาแถวพารากอนก็ได้…ผมนั่งลงบนเตียงตรงข้ามกับโซฟา มองซ้ายมองขวา..อืม...ห้องไอ้ต้าเรียบร้อยขึ้นจนจำไม่ได้เลยครับ
“โหย ไม่ต้องลำบากหรอกน่า เรากะพี่ต้าน่ะ ของฝากชิ้นเดียวกันก็ได้ ว่าแต่...นี่ช็อคโกแล็ตใช่ปะ?” เฮ้ย! แมร่ง! คว้าไปดูเฉยเลย
ผมรีบแย่งถุงช็อคโกกลับมา ซ่อนเอาไว้ข้างหลังตัวเอง...ก็กล่องนี้อยากให้ไอ้ต้านี่หว่า...
ไอ้ต้อยทำหน้าเสียดายแต่ก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ
“แล้วต้าไปไหน?” ผมถามมันอีกครั้ง ไอ้ต้อยดูจะไม่ได้สนใจเท่าไหร่ ดูมันดิครับ...มีการเลื้อยไปนอนบนโซฟา แคะขี้หูแล้วเป่าปู้ดๆอีก
“ไปค่าย”
“หา?”
“หาทำไม ไม่ได้หาย บอกว่าไปค่าย” กวนตีนจริง น้อง(ว่าที่)แฟนกู
“ค่ายอะไร?” อยากรู้ครับ ไม่เห็นมันเคยบอกผมนี่นาว่าจะไปค่ายอะไร
“ค่ายสร้างสะพาน” ไอ้ต้อยหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว “…ก็น้องแพรแฟนสดๆซิงๆอุตส่าห์ชวนไปค่ายทอด...เอ๊ย...สร้างสะพาน เรื่องอะไรไอ้พี่ต้าจะพลาดล่ะวะ...”
“ไหนหวงพี่ไงวะ ปล่อยให้ไปกับน้องแพรได้ไง” ปากผมแสร้งถามมันไปเรื่อย...ทั้งๆที่ตอนนี้ในใจรู้สึกโหวงเหวงอย่างกับถูกจับไปลอยทะเลยังไงยังงั้นเลย …แฟน...ไอ้ต้ามันมีแฟนแล้ว...เหรอ...
ไอ้ต้อยหลับตาผิวปาก “ก็น้องแพรอะไรนั่นเป็นผู้หญิง ยังไงพี่ต้าก็ไม่เสียหาย” อะไรของมันวะ ผมไม่เข้าใจมันจริงๆ แทนที่จะกันท่าเอาไว้สักหน่อย อุตส่าห์เย็นใจว่ามีไม้กันหมาอยู่ไอ้ต้าคงไม่ไปไหน นี่มันยังไงวะ...ยอมปล่อยไปกับคนอื่นเฉยเลย...
ด้วยความเซ็งจัด...อกหักครับอกหัก...ผมก็เลยลุกขึ้นจากพื้นกะจะกลับห้องไปนั่งทำมิวสิคคนหล่ออกหักมันซะเลย
“อ้าว! จะไปไหน” ไอ้ต้อยร้องเรียก
“กลับห้อง...” ผมหันไปเหล่ตาทำหน้าเซ็งใส่มันพลางบุ้ยปากไปที่ถุงของฝาก “อยากกินก็กินไปเลย กินให้หมดอย่าให้เหลือซากนะเว้ย” ว่าแล้วก็จ้ำเลยครับ โอย คนมันเฮิร์ท อยากร้องไห้แล้ว
แต่ยังไม่ทันได้เดินไป อุ้งมือสากๆของไอ้ต้อยก็คว้าแขนผมเอาไว้ก่อน “เดี๋ยวดิ ไม่แสดงความยินดีหน่อยเหรอ?”
ผมหันไปมองมัน มันก็แค่ยิ้มแล้วยักคิ้ว ด้วยความเซ็งผมเลยถามๆมันไป จะได้ปล่อยกูกลับห้องไปย้อมใจซะที “ยินดีอะไรวะ?”
“ก็ยินดีกับรุ่นน้องคณะไง” …รุ่นน้องคณะ...แสดงว่ามันเอ็นติดคณะผมแล้วน่ะสิ...ความวัวยังไม่หายความควายก็เข้ามาแทรกจริงๆว่ะ
“เออ...ยินดีด้วย...ขอตัว” พอผมกำลังจะเดินต่อ มันก็ดึงแขนผมเอาไว้อีก เล่นซะเซเลยครับ ไอ้นี่มันแรงเยอะจริงๆ
“ไม่จริงใจเลยว่ะ” มันว่า แถมมีการทำเสียงจิ๊กจักไม่พอใจอีกครับ เดี๋ยวเหอะมึง!
“ยินดีจริงมันต้องฉลองดิ๊” หลังจากนั้นมันก็ลากผมยัดขึ้นรถ(ของผมเอง) เอากุญแจเสียบสตาร์ท (รถผมเอง) ก่อนจะขับฉิวออกไปโดยไม่ฟังเสียงโวยวายของผม(ซึ่งเป็นเจ้าของ) เลย
…
…
กินครับกิน...ชีวิตของไอ้ต้อยมีแต่กิน...มันนั่งกิน ผมก็เลยแย่งมันกินซะเลย...ดีโว้ย...กินให้ท้องแตกตายแม่งเลย อยู่ไปก็ไม่มีใครรัก จีบก็ยังไม่ทันได้จีบ แม่งอกหักซะแล้ว!!!...คิดได้ดังนั้นผมก็เลยเอาส้อมจิ้มอาหารตรงหน้าไอ้ต้อยคว้ามาไว้ในจานตัวเองให้หมดซะเลย
หมูหนึ่งคำต่อเบียร์สองคำเป็นสัดส่วนที่พอเหมาะครับ พอเบียร์หมดก็อัพเลเวลเป็นเหล้าแทน สัดส่วนก็ชักจะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนสุดท้ายก็กลายเป็นเหล้าเพียวๆ
“เฮ้ย! พอแล้ว ซดอะไรขนาดนั้น เปลืองเหล้า!” ไอ้ต้อยว่าพลางพยายามดึงแก้วออกจากมือผม...มึงจะดึงออกไปทำไมวะ นี่น่ะ แก้วของกูนะเว้ย! มึงจะมาแย่งทามม๊าย เปลืองบ้าอะไร ตังค์กูทั้งนั้น...
“ปล่อย...” ผมทำตาขวางใส่มัน แต่มันไม่ยักกลัว มีการเบ้ปากใส่ผมอีกต่างหาก
“ไม่ปล่อย” ไอ้นี่แข็งเมือง กูแก่กว่ามึงตั้งปีนึง ทำงี้ได้ไง มีสิทธิ์ไรมาห้ามว้า~ ทีพี่ตัวเองเสือกไม่ห้าม เห็นมั้ยล่ะ ไปมีแฟนจนได้ ป่านนี้สะพานเป็นสีชมพูไปแล้วมั้ง เฮิร์ทเว้ยยย~
ไอ้ต้อยยืนยันยังไงก็ไม่ปล่อย...ตั้งแต่เด็กๆผมเป็นคนว่าง่ายครับ ใครบอกยังไงผมก็ทำอย่างนั้น เพราะงั้นมันไม่ปล่อยก็ไม่เป็นไร...ผมปล่อยเอง
“เฮ้ย!” มีการคว้ามือมาจับอีกมือของผมอีกอะครับ ไอ้นี่มันมารหัวใจจริงๆ สงสัยจะหวงแก้วตัวเอง...ทีแก้วผมผมยังให้มันเลย แก้วมันล่ะดันหวง อย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน
“ปล่อยเว้ย!!!” ผมตะโกนใส่หน้ามัน ไม่สนใจรอบข้างแล้วครับ ตอนนี้หัวมันหนักๆแล้วด้วย
แล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้ครับ มารู้ทีหลังตอนที่ไอ้ต้อยเล่าให้ฟัง...ผมฟุบลงไปร้องไห้โฮเสียงดังลั่น...น่าอายไม่ใช่น้อย
++++++++++++++++++++
ผ้าเย็นๆลูบลงบนแก้มผมวนไปมา...อืม...สบายชะมัด...ผมเอียงหน้าให้ผ้าผืนนั้นเช็ดที่ซอกคอได้ถนัดขึ้น
“ทีงี้ล่ะว่าง่ายเชียวนะ” เสียงใครวะ? เหมือนไอ้ต้าเลย...มันทิ้งน้องแพรกลับมาหาผมแล้วใช่มั้ยเนี่ย?
“กลับมาแล้วเหรอ มึงกลับมาหากูแล้วใช่มั้ย” ผมว่าพลางยกแขนขึ้นคว้าไอ้ต้ามั่วซั่ว ไอ้ยินเสียงมันร้องอุทานเล็กน้อยแล้วตัวมันก็หล่นตุ้บลงมาทับผม...อืม...อุ่นดีจัง ถึงจะไม่นุ่มเท่าที่คิดแต่ก็โอเคเลย...
“เป็นไรมากเปล่าเนี่ย?” มันใช้ฝ่ามือตบๆลงบนแก้มผม ตบไปตบมาจนชักรู้สึกเจ็บ สุดท้ายเลยยอมลืมตาขึ้นมามอง
...ไอ้ต้อย...ไม่ใช่ไอ้ต้า...
“มาทำไม...ฮึก...มายุ่งกับกูทำไม...” ไม่สนใจอะไรแล้วครับ อารมณ์นี้อยากร้องไห้อย่างเดียว ผมปล่อยโฮอีกระรอกโดยไม่สนใจดินฟ้าอากาศแล้ว
“เฮ้อ...” ไอ้ต้อยไม่พูดอะไร รอจนผมร้องจนหมดแรงแล้วมันถึงค่อยถอนหายใจออกมา “เป็นไรไม่รู้ล่ะนะ แต่เป็นอย่างนี้ไม่ค่อยชอบเลยว่ะ”
“ไม่ชอบก็ไปไกลๆดิวะ กูไม่ได้เป็นเกย์ ฮือ...” ยังครับ ผมยังบ้าไม่เลิก พูดอะไรก็ไม่รู้เรื่อยเปื่อย จนสุดท้ายไอ้ต้อยมันคงทนไม่ไหว...มันเลย...ปิดปากผมเอาไว้...ด้วยปากมัน...
ปากเราสัมผัสกันเนิ่นนาน เสียงร้องของผมเงียบลงไปแล้ว...เหลือแค่เสียงหายใจของคนสองคน...
ไอ้ต้อยถอนปากออก มันมองตรงเข้ามาในตาปรือๆของผม
“…เราไม่ใช่เกย์” ผมบอกมัน
“...เราก็ไม่ใช่” มันตอบกลับมา แล้วก็กดริมฝีปากลงมาอีกครั้ง
มันถอนปากออกไป
“...ห่วย...” ผมวิจารณ์จูบของมัน
มันเอาหน้าผากเข้ามาชนกับหน้าผากผม กระซิบทั้งๆที่ใบหน้าเราใกล้กันแค่นี้เอง “งั้นก็สอนหน่อยสิ”
ปากต่อปาก ลิ้นต่อลิ้น ลมหายใจปะปน รุกเร้าจนแทบทำให้เป็นบ้า ตัวผมพลิกกลับมาทับมัน ในขณะที่ท่อนแขนของมันเกี่ยวรัดให้ต้นคอผมโน้มลงไป
...ผมจูบกับมันไปแล้ว...
จะด้วยความเมาของเราทั้งสองคน ด้วยความเศร้าของผม หรือจะด้วยอะไรก็ตาม...ยังไงผมก็จูบกับมันไปแล้ว
มัน...ที่เป็นน้องของเพื่อนสนิท...
มัน...ที่เป็นน้องของเพื่อนที่ผมหลงรัก...
จูบของเรามีแต่เดินหน้า...ย้อนกลับไปเหมือนไม่เคยมีอะไรไม่ได้อีกแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ไว้ว่างๆจะมาตอบเม้นท์นะคะ ตอนนี้ง่วงมาก ไม่ไหวแล้ววว (แปะโป้งทุกตอนเลย อินี่ -*-)
-
^
^
จิ้ม
ไปอ่าน ก่อน
มิสๆ ลูกหมู :กอด1:
ว่าแต่ลุงเมื่อไหร่จะมา คิดถึงลุงงงง
-
นั่นสิ ต้องเดินหน้าเต็มที่เลย ใช่ปล่ะ ต้อย :laugh:
-
เหอๆๆ...ธีกะต้อยจูบกันซะแล้น :o8:
ธีฮับ...มีแต่เดินหน้าก็ถูกแล้วหล่ะ....จะให้ถอยหลังได้งาย...เอิ๊กก :z2:
(พอหายเมาจะเข้าหน้ากันติดมั๊ยเนี่ย)
-
สงสารน้องต้อย
มีแต่คนดึงไปกอด เพราะคิดว่าเป็นต้า
อยากให้กอด ด้วยความรู้สึกที่ว่าต้อยคือต้อย :กอด1:
จูบกันแล้ววว อร๊างงงงงงง
ต่อไปทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม
แต่ธีก็ยังรักต้าใช่มั้ย :sad4:
นึกเห็นใจต้อยเลย วันที่ไปเห็นฉากกอดกันของธีกับต้าในภาคแรก :m15:
ชอบน้องต้อยยยยย (เราออกแนวเพ้อแล้ว ฮ่าๆ)
ขอบคุณค่า :pig4:
-
พี่ธียั่วน้องต้อยแบบนี้ก็เสร็จโจรเด้ จัดการเลยครับ เดินหน้าลุย หึหึ น้องต้อยเจ้าเล่ห์นะเราเนี่ย
-
น้องต้อยถึงต้องเดินหน้า
ก้อธีเล่นจูบมัดจำไว้ขนาดนี้แล้วนิ
สงสารน้องต้อยเหมือนกันนะเนี่ย
ต้องรอนานเลยสินะ
บวก 1 ให้ลูกหมูจ้า ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ
-
โอ๊ะโอ... จูบกันแล้ว สั่งสอนต้อยเลยธี ว่าจูบอย่างมืออาชีพเป็นยังไง :haun4:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
เอาละว้อย :sad4:
-
หวัดดีค่ะคุณลูกหมู :3123:
อ๊าก ธีกับต้อยจูบกันแล้ว ว่าแต่...ธีจูบเพราะต้อยเป็นต้อยใช่มั้ยอ่ะ ไม่ใช่คิดว่าเป้นต้าหรือเพราะหวั่นไหวหรอกนะ
แต่ถึงยังไงก็เถอะ เหอะๆ ธีก็เสร็จต้อยล่ะ จูบเค้าไปแล้วนี่รับผิดชอบเลยด้วย
รออ่านตอนต่อไปน้า คุณลูกหมูสู้ๆ
-
ลึกๆ ต้อยคงจะเศร้านะ เพราะรู้ว่าธีชอบต้า อีกนานมั้ยกว่าลุงธีจะมา :z10:
-
อุว้าวววววว
ดีใจ๊ดีใจ
ธีมันเศร้า
เราดีใจ
ก๊ากกกก
ผสมกับความสะใจ
ชอบเองนี้มากมาย
-
มีจูบกานด้วยยยยย :jul1:
-
ถูกต้องแล้วคร้าบบบบบบบบบบบ..ธี
มีแต่เดินหน้าถอยหลังไม่ได้แล้วหล่ะ
งั้นลุยเลยคร้าบอย่าช้า
-
o22 จูบบบบบบบ ไปแล้วววววววววววววววว
-
จูบกันแล้ววววว
โฮกกกกกกกกกกกกกก *
หยุดไม่ได้แระชะ ? ฮ่าๆ :impress2:
-
เมื่อไหร่ธีจะใจอ่อนซักที น้องต้อยออกจะน่ารักขนาดนี้ :impress3:
-
ต้อยสู้โว้ยยย :mc4:
-
กลับมาตอบเม้นท์ตอนที่ 6 ค่ะ
newykung - ขอบคุณนะคะ พอดีตอนโพสท์รีบจัด เลยลืมแก้วันที่ แหะๆ
Catrina - ป.ล.สรุปต้อยรุกธีรับใช่ป่ะคะ --> อันนี้ต้องติดตามกันต่อไปค่ะ ฮะๆ
patz - ว่าแต่ จะยกตัวเองให้ธี หรือ จะเอาตัวธีมาเป็นของตัวเองอะเนี่ย --> ประโยคต่างความหมายเหมือนแฮะ ...
supranee - ....คนแต่งสงสารธีด้วยนะ ........ --> สงสารแหละค่ะ เลยส่งต้อยมาปลอบใจ...แต่ไม่รู้จะน่าสงสารกว่าเก่ารึเปล่านี่สิ
Lollipop_pop - ต้อยจีบพี่ธี หว่าๆๆอะรัยกัน เพิ่งอ่านได้เก้าตอน ไม่รุ้เรื่องอะไรกับเค้าเลย --> อ่านให้ครบซะนะคะ หึๆ
namtaan - บวก 1 แต้มให้ลูกหมูจ้า --> ขอบคุณค่า บวกกลับในใจ...เมื่อไหร่จะครบโพสท์ก็ไม่รุ
nOn†ღ - แต่แกลงไม้ลงมือกะพี่ธีแรงไปม้ายยยย เห็นพี่ธีเป็นกระท้อนไปได้ --> ทุบเยอะๆจะได้หวานๆไงคะ 55
:+vitamin+: ชอบเรื่องที่คุณลูกหมูแต่งมากค่ะ เดี๋ยวจะไปคุ้ยเรื่องเก่าๆมาอ่านค่ะ --> ดีใจที่ชอบค่ะ ได้เหยื่อมาอีกคนแล้ว เหอๆ
ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์ค่ะ :L2:
-
บุคลิกน้องต้อยนี่ เถื่อนได้ใจมากๆเรย 55555
-
. . .โอ้ววว ว วว เข้ามาอีกที เค้าจูบกันแล้วอ่ะ .. .รอตอนต่อไปของลูกหมูนะคะ . . . . ธีต้อย . . . คู่นี้คงฮานะ
ไม่อยากให้เศร้าแล้วอ่ะคะ . . .
-
สองคนเค้าจะไม่หยุดที่จูบกันใช่มั้ยคะ :o8:
เดินหน้าโลดเลยน้องต้อย :impress2:
-
หลังจากทุบมานาน น้องต้อยก็ได้ชิมกระท้อนซะที
:laugh:
-
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
จูบกันแล้ว
:-[ :-[ :-[
-
เอิ๊กกก จูบกันแว้ววววว ... สนุกดีครับ o13
ขอบคุณนะครับ ^__^
-
ยังคงรอคุณลูกหมู
-
แวะมาเยี่ยมรอคนทำงานค่ะ :m18:
มารอน้องต้อยด้วย ....น้องต้อยของเจ๊ :m3:
-
ขอนอนก่อน เดี๋ยวตื่นมาปั่นให้ค่ะ น่าจะได้ลงวันนี้นะ...ไม่รู้จิ
:a12:
-
. . .รอลูกหมูค่า .. . มะไหร่จะมาซะที . ..
-
:z13:ทะลุรีบน
รออ่านอยู่นะคะ
คิดถึงคุณลูกหมูจัง :L2:
-
เนื่องจากเมื่อวานหมดแรงข้าวต้ม หลับรวดทั้งบ่าย-ดึก
เลยยังไม่ได้เริ่มแต่งเลยอะค่ะ
o1
-
^
^
:z13: จิ้มลูกหมู....+เพิ่มพลังให้ด้วย
แล้วมาต่อเร็วๆนะจ๊ะ....รอ :กอด1:
-
เหวย...
เอาแล้ว!!!
จูบแล้วเว่ย
ต้อย ช่างพูดยั่วจริงๆ หึหึ รู้ว่าคนอกหักมันชอบประชด
:laugh:
-
:a5:
.
.
.
.
.
.
.
.
o13
-
โอยยยย อ่านไปก็สงสารน้องต้อยอ่ะ
จะว่าไป เราว่า ธีเองก็อาจจะเริ่มๆมีใจกับน้องต้อยแล้วแหละ แต่แบบ....ต้ายังอยู่
ก็เลยสับสน ชิมิๆ
น้องต้อย สู้ตายโลดดดดดดดดดด
-
มารอ :z2: และ ส่งดอกไม้ :L2: เป็นกำลังใจให้คุณลูกหมูครับ ^__^
-
แวะมาบอกว่าคิดถึงน้องต้อยจอมกวนแล้วจ้า ชะแว้บไปดูบ้านนู้นก็ยังไม่มา
:กอด1:เป็นกำลังใจคนแต่งค่ะ แฟนๆคิดถึงน๊า
-
หมดแรงข้าวต้มเลยเหรอ...งั้นทานข้าวเยอะๆนะคะ
เวลาเหนื่อยๆจะหิวกว่าปกติ...แต่อย่ากินจนเตลิดแล้วอ้วนนะ :laugh:
รอได้ค่ะ...สบายๆแล้วค่อยมาลง :กอด1:
-
^
^
จิ้ม
ก่อนลงนิยาย (อ้วนไปแล้วค่ะ ช่วงนี้บุฟฯบ่อยเหลือเกิน :z3:)
ตอนที่ 8
ในวันที่พยายาม...แต่ทำไม่ได้
รูปอีกใบ...ถ่ายจากมือถือของผมเอง
สามปีที่แล้ว กล้องที่มากับมือถือยังไม่ค่อยละเอียดเลยครับ เมื่อไปถ่ายในร้านอาหารที่เป็นแสงไฟสีส้มสลัว ภาพเลยยิ่งมัวๆเจือเม็ดสีจนดูไม่ได้
ตอนนั้นไอ้ต้อยแย่งมือถือผมไป ยืดมือออกห่าง หันกล้องมาทางผมกับมันที่นั่งติดกันอยู่
ด้วยความที่ถ่ายแบบไม่ได้มองหน้าจอ เลยกลายเป็นว่าหน้าของไอ้ต้อยอยู่ริมๆรูป และหน้าของผมกลับตกขอบซะงั้น...เห็นแค่ตากับปากตุ่ยๆเพราะเคี้ยวขนมจีบอยู่เท่านั้นเอง
ผมยิ้มให้กับตัวเอง...ว่าบ้าอะไรวะเนี่ย...รูปห่วยๆแบบนี้ยังอุตส่าห์ปริ๊นเก็บเอาไว้อีก
++++++++++++++++++++++++++
“กรี๊ดดดดด!!”
ผมนั่งอยู่ตรงที่นั่งของสนาม ก้มตัวลงให้ข้อศอกยันหน้าตักตัวเองได้พอดีแล้วเอามือเท้าคางมองต้นเสียงอย่างเซ็งๆ
พวกผู้หญิงนี่พลังชีวิตล้นเหลือจริงๆ
...พวกเธอกรี๊ดอะไรกันน่ะเหรอครับ...
ไม่ใช่อดีตเดือนคณะอย่างผมหรอก แม้จะมีคนที่แอบเหล่ๆมองมาเป็นระยะก็ตาม...แต่พระเอกของวันนี้อยู่บนเวทีโน่นครับ
ไอ้ต้อย
ผมเหลือบตามองท่อนแขนเปียกเหงื่อที่เริ่มจะดูมีกล้ามเนื้อของมันแล้วเบ้ปากแลบลิ้นร้องแหวะ...
คืนนั้นรู้สึกว่าไอ้ท่อนแขนนี่มันน่าหนุนไปได้ยังไงนะ?
สติถูกกระชากกลับมาเมื่อเสียงร้องโหยหวนของเหล่าสตรีเพศแม่ดังขึ้นอีกครั้ง…พวกเธอนี่ก็แปลกครับ...อยู่ๆก็กรีดร้องฉลองชัย อยู่ๆก็โหยหวนส่งวิญญาณ สับไปมาไม่รู้จักเบื่อ
ทำไมน่ะเหรอครับ...
ก็เวลาที่ไอ้ต้อยใช้หมัดลุ่นๆสอยคู่ต่อสู้มุมแดงหน้าหันได้ พวกหล่อนก็จะโก่งคอเชียร์กันอย่างคึกคัก แต่เมื่อไหร่ที่หน้าขาวๆของมันโดนนวมประทับลงเท่านั้นแหละ เสียงสาปแช่งคู่ต่อสู้ก็จะดังมาจากรอบทิศทันที...น่าสงสารฝ่ายตรงข้ามนะครับ มันคงขึ้นชกแบบเสียเซลฟ์สุดๆไปเลย
ไม่ต้องสงสัยหรอก ว่าไอ้ต้อยน้องต้ามันเกิดคึกบ้าท้าต่อยชิงสาวที่ไหน ไม่มีครับไม่มี...มันก็แค่ลงแข่งมวยสากลในงานเฟรชชี่เท่านั้นเอง
ที่จริงมันได้รับโหวตเป็นเดือนคณะนะครับ แต่มันปฏิเสธ ด้วยเหตุผลที่ว่าชมรมมวยสากลไม่ยอมให้เดือนคณะรูปหล่อต้องมีรอยหมองคล้ำเพราะลงแข่งกีฬาแน่นอน ดังนั้นมันก็เลยหาเรื่อง ตกกลางคืนหนีออกจากบ้านไปฟัดกับหมาที่ไหนมาไม่รู้ วันคัดตัวเดือน หน้ามันงี้ห่างจากเดือนไปมากโขเลยครับ มานั่งนึกๆย้อนดูแล้ว...ใกล้เคียงกับคำว่าใส้เดือนเป็นที่สุด
นั่น...มันตุ้ยท้องคู่ต่อสู้ซะจนอีกฝ่ายจุกยืนแทบไม่ไหวเลยครับ ฝ่ายนั้นโงนเงนอยู่สองสามวิ แล้วก็ชาร์ตเข้ากอดตัวไอ้ต้อยเอาไว้ซะแน่น ไอ้นี่มันตัวเล็กกว่าเค้าครับ มันก็เลยสลัดไม่หลุดได้แต่ปล้ำกอดกันอยู่อย่างนั้น เป็นธุระให้ท่านกรรมการมือสมัครเล่นต้องย่อเข่าส่องหาลู่ทางเข้าแยก ส่องไปส่องมาอยู่นั่น พรุ่งนี้เช้ามันจะเลิกกอดกันมั้ยวะ?
...กอด...
คืนนั้นเราก็กอดกันอย่างนี้...ก็แค่ไม่ได้ยืนกอดกัน...แต่นอนกอดกันเท่านั้นเอง
...
..
.
หลังจากที่ผมสอนบทเรียนคอร์สอินเทนซิฟจนชักรู้สึกว่าจะขาดอากาศหายใจแล้ว ริมฝีปากของเราก็แยกออกจากกัน
ผมนอนทับมันเอาไว้ ในขณะที่ท่อนแขนของมันโอบรัดเอวผมซะแน่น...แน่นซะจนอะไรๆนาบกันจนรู้สึกแปลกๆ
“เป็นไงบ้าง” ไอ้ต้อยกระซิบถามผมปนเสียงหอบๆ
“…พอใช้ได้...” ไม่อยากบอกเลยครับ ว่าไอ้นี้มันเรียนรู้เร็วเป็นบ้า...หรือไม่อย่างนั้นมันก็ลีลา...แอ๊บใสทั้งๆที่เชี่ยวอยู่แล้วรึเปล่าวะ?...ยังไงก็ตาม บอกได้คำเดียวครับ...เก่งกว่าไอ้ต้าเยอะ...
คุณๆเคยเมาเหล้ากันบ้างรึเปล่าครับ?...ถ้าเคยคงจะรู้ดีอยู่ ว่าการยับยั้งชั่งใจจะละลายหายไปพร้อมปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกายได้ขนาดไหน
ใจผมบอกตัวเอง...มันคือน้องชายของไอ้ต้า...
ตัวผมบอกกับตัวเอง...รู้สึกดี แม้จะไม่ได้มีความรักเข้ามาเกี่ยวก็เหอะ...
ฝ่ายดีถาม...มึงจะทรยศเพื่อน...ที่มึงรักหรือไง
ฝ่ายร้ายตอบ...ก็มันไม่ได้รักผมตอบซักหน่อยนี่นา อย่างนี้เรียกว่าทรยศด้วยเหรอ?
ฝ่ายดีห้ามเอาไว้ ในขณะที่ฝ่ายร้ายบีบคั้นให้ก้าวเดินต่อไป...และในจังหวะที่กำลังลังเลใจ...เสื้อผ้าก็ถูกถอดออกไปจนหมดแล้ว
เหลือบตาขึ้นมอง เห็นร่างกายขาวๆของไอ้ต้อยสะท้อนแสงไฟที่สาดส่องมาจากนอกหน้าต่าง
ผมลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ตัวแทบจะตั้งตรงไม่ได้ รู้สึกว่าหัวมันหนักซะเหลือเกิน
รู้ตัวอีกทีทั้งตัวก็ถูกไอ้ต้อยกอดเอาไว้ ฝ่ามือของมันไล้ไปตามแผ่นหลัง น่าแปลกที่มือสากๆของมันทำให้ร่างกายที่กำลังเย็นจากแอร์รู้สึกอุ่นจนร้อนได้
ใบหน้าของมันซุกอยู่ที่ซอกคอผม เส้นผมของมันทิ่มแก้มจนรู้สึกจั๊กจี้ มันกอดกระชับตัวผมเอาไว้แน่น
ผมยกมือขึ้นมา...มองฝ่ามือทั้งสองของตัวเอง...ฝ่ามือที่สะท้อนแสงสีส้มเหมือนกับเนื้อตัวเปล่าเปลือยของไอ้ต้อย
...ฝ่ามือนี้...ผมจะเอาไปวางไว้ที่ไหนดี...
ผมควรจะลดลงมา กอดไอ้ต้อยเอาไว้เหมือนที่มันกำลังกอดผมอยู่รึเปล่า?...
...ผมควรจะปล่อยให้อะไรๆเลยเถิดไปมากกว่านี้รึเปล่า?...
ริมฝีปากอุ่นร้อนประทับลงบนบ่าของผม ดูดดุนจนรู้สึกเจ็บ ใบหูถูกนิ้วมือของมันคลึงเล่นไปมา รู้สึกจั๊กจี้แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าชอบ...
ยกฝ่ามือค้างเอาไว้อย่างนี้...เมื่อยชะมัด...
...ควรจะวางลงไปบนแผ่นหลังมันได้แล้ว....ใช่มั้ย?...
หัวเข่าของไอ้ต้อยรุกคืบมาจนถึงหว่างขา มันออกแรงกดวนไปมาจนขนลุก
“อือ...” ผมเม้มริมฝีปากเอาไว้ หลับตา ก้มหน้าลงต่ำ แล้วซึมซับความรู้สึกที่ไม่ได้เผชิญมานานเกือบปี
รู้ตัวอีกทีมือทั้งสองก็จิกแน่นลงกับต้นแขนของมันเสียแล้ว
มันใช้ฝ่ามือลูบผมชื้นๆของผมขึ้นทัดหู ใช้ฟันกัดเข้าที่ใบหูเบาๆแล้วกระซิบเสียงแผ่ว
“…ธี...”
…ธี...
…ธี...
...ไอ้ธี...
...ไอ้เชี่ยธี...
...
...ต้า...
ทันทีที่ผมนึกถึงชื่อนี้ สติก็กลับคืนมาเต็มร้อยเหมือนเดิม ผมละมือจากต้นแขนของไอ้ต้อย กลับออกแรงผลักใสมันออกจากตัวเองแทน
ไอ้ต้อยลืมตาโพลง แผ่นอกมันไหวขึ้นลงตามแรงหอบ ไม่ต่างจากตัวผมเท่าไหร่…
ระหว่างเรา...เงียบกริบ...
ผมเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนจะเผยอออก เปล่งเสียงที่เพิ่งรู้ตัวว่าแหบไปแล้วออกมา
“ขอโทษ”
…ผมขอโทษทำไม...ผมขอโทษใคร...ขอโทษไอ้ต้อย...หรือว่าขอโทษไอ้ต้า...ตอนนั้นก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่...รู้แค่ว่า...รู้สึกผิด...
ผิดต่อไอ้ต้อย...ที่ตอบรับมันทั้งๆที่ไม่ได้รู้สึกอะไรกับมันเลย
ผิดต่อไอ้ต้า...ที่คิดจะใช้น้องมันเป็นตัวแทนมัน...ชั่วขณะที่ได้ยินเสียงไอ้ต้อย...ผมคิดว่า...กำลังกอดไอ้ต้าอยู่...
...ผมนี่มันเลวจริงๆ...
ไอ้ต้อยใช้นิ้วโป้งปาดแก้มให้ผม ทำให้เพิ่งรู้ตัว...ว่าน้ำตาไหลกลิ้งลงมาเงียบๆ
“ขอโทษ...เรา...” พยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่น กว่าจะเค้นแต่ละคำออกมาได้ยากเย็นเหลือเกิน แต่ก็ออกมาได้เพียงเท่านี้ เพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปดี
ไอ้ต้อยคว้าบ่าผมเอาไว้ กดท้ายทอยจนใบหน้าแนบกับแผ่นอกของมัน
“พอแล้ว...ไม่เป็นไร...เราเมา...พวกเรา...ก็แค่เมา…” เสียงของมันดังขึ้นเหนือหัว คางของมันกดลงมาเบาๆ รู้สึกว่าปากมันสั่นๆเหมือนกัน....ฝ่ามือของมันลูบหลังผมขึ้นลง...ก็แค่ลูบ...ไม่ได้เกินเลยไปมากกว่านั้น
ผมจำเหตุการณ์หลังจากนั้นไม่ได้...รู้สึกตัวอีกทีก็เช้าแล้ว และผม...นอนอยู่บนเตียงคนเดียว ท่ามกลางกล่องลังที่วางระเกะระกะอยู่ตามมุมห้อง
ถึงจะจำไม่ได้ยังไง ในความฝันก็ยังรู้สึกอยู่สองอย่าง...อย่างแรกคือท่อนแขนที่ผมหนุนนอนตลอดทั้งคืน และอย่างที่สองคือ...เสียงคุ้นเคยที่เฝ้ากระซิบเรียกชื่อผมเบาๆซ้ำไปมา
...ธี...
...ธี...
“ไอ้เชี่ยธี!!!” ผมสะดุ้งเฮือกออกจากภวังค์ รีบเคลียร์หัวใจที่เต้นตุ้บตั้บของตัวเองเสีย แล้วหันกลับไปด่าไอ้ตัวต้นเหตุ
“เรียกเชี่ยไรของมึงวะ!! แม่ง!! เรียกเบาๆไม่เป็นหรือไง!!”
ด่าจบคำเท่านั้นล่ะครับ หัวก็โดนฝ่ามือของไอ้ต้าเหนี่ยวคว่ำทันที “สัด! กูเรียกมึงจนน้ำลายแห้งแล้วเนี่ย ท้องผูกหรือไงวะ นั่งเหม่ออยู่ได้”
ผมหันไปมองรอบตัว...มวยคู่เอกจบลงไปแล้วครับ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...และโดยไม่ต้องเดา...ไอ้ต้อยกำลังยืนรับเหรียญรางวัลอยู่ ส่วนไอ้มุมแดงคู่ต่อสู้มัน กำลังนอนเหมือดให้พี่เลี้ยงเอายาดมแหย่จมูกให้อยู่ข้างๆเวที
“มึงมาเมื่อไหร่วะ ไม่เห็นรู้ตัว” ผมเกาหลังคอแกรกๆแก้เก้อ
“ก็ตั้งแต่มึงนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดเหมือนเบ่งอึอยู่นั่นแหละ” มันพูดซะผมเสียหายเลยครับ...นี่กูอดีตเดือนนะเว้ย!
ไอ้ต้าหย่อนก้นลงนั่งข้างๆผม คว้าหนังสือการ์ตูนที่ถือมาด้วยขึ้นพัดไล่เหงื่อ อีกมือก็ยื่นชาลิปตั้นกระป๋องมาให้ผม
“ขอบใจ” รับมาไว้ในมือ แต่ก็ยังไม่ได้เปิดกระป๋อง เพราะไอ้ตัวดีมันเอนหลังนอนปุหนุนตักผมซะก่อน
“เย็นนี้ว่างปะ?” ไอ้ต้าหลับตาพริ้ม...เล่นซะผมที่เป็นเจ้าของตักใจเต้นตึกตักเลยครับ...ปากแดงๆของมัน...น่าจูบจริงๆ
อยากลูบแก้มมัน อยากเอามือยีหัวมันเล่น...แต่...ที่นี่ไม่ดีมั้ง คนเยอะเกินไป...สุดท้ายเลยได้แค่แสร้งแย่งการ์ตูนในมือมันมาพัดให้ตัวเองแทน โดยที่ยังไม่ลืมเผื่อแผ่ลมไปถึงมันด้วย
“ว่าง...ทำไมวะ?”
“ไม่ได้เฮกับมึงนานแล้ว ว่าจะชวนไปกินข้าวเย็นกันหน่อย ”
ซึ้งใจจริงๆครับ ที่มันยังนึกถึงผมอยู่ ผมเหนี่ยวหัวมันไปเบาๆหนึ่งที “ทำเป็นพูด ไม่ได้เจอก็เพราะมึงนั่นแหละ อยู่แต่กับน้องแพร”
“ทำไม!...ปีที่แล้วมึงยังไปกะพี่ๆของมึง ปล่อยกูกินข้าวคนเดียวเลย” มันเถียงกลับคอเป็นเอ็น
แต่ผมก็ไม่ยอมแพ้ครับ “ปีที่แล้วกูคบคนละไม่ถึงเดือน หายไปแป๊บเดียวก็กลับมากินข้าวกับมึงไม่ใช่เหรอวะ...มึงน่ะแหละ ทิ้งกูไปตั้งสองสามเดือนแล้ว”
พูดบ่นไปงั้นแหละครับ กะแค่ให้มันขำๆ...แต่เจตนาจริงผมไม่ขำกับมันหรอก...เพราะผมอยากให้มันเลิกกับน้องแพรอะไรนั่นจริงๆ...เราสองคนจะได้กลับมาตัวติดกันเป็นปาท่องโก๋เหมือนเดิม
ดูอย่างตอนนี้เป็นไง...โทรศัพท์ไอ้ต้าดังอีกแล้ว
“ครับ...ครับ...อ๋อเย็นนี้เหรอ...อืม...ก็ว่างอยู่นะ” เฮ้ย! ได้ข่าวมึงเพิ่งนัดกูไปกินข้าว แม่งได้แฟนแล้วลืมเพื่อนเฉย...เจ็บจริงๆครับ
ไอ้ต้าคุยต่ออย่างหวานจ๋อยอีกสองสามประโยคแล้วก็วาง หลังจากนั้นก็หัวเราะแหะๆขอโทษขอโพยผมเป็นการใหญ่ แล้วก็วิ่งแถ่ดๆจากไป
เหลืออยู่แค่ผม...ที่นั่งอยู่คนเดียว...
“เฮ้อ...” เบื่อจริงๆครับ อยากให้ไอ้ต้ากลับมาอยู่กับผมจริงๆ จะได้ไม่ต้องเหงาอยู่อย่างนี้อีก
“เป็นไร ขี้ไม่ออกเหรอ?” น่าน...ทักเหมือนกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยครับ...ไอ้ต้อยนั่งลงข้างๆผม พูดไปก็โบกมือบ๊ายบายกองเชียร์ไป...ฮ็อตจริงนะมึง...น่าหมั่นใส้
“เออ!” ผมตอบมันกลับไป
ไอ้ต้อยเลิกคิ้ว มือหนึ่งจับคอเสื้อสะบัดพั่บๆไล่ความร้อนจนกลิ่นเหงื่อโชยฟุ้ง อีกมือก็คว้ากระป๋องลิปตั้นขึ้นมามอง
...ลิปตั้น...
เฮ้ย! ไอ้เชี่ย!! นั่นมันของที่ไอ้ต้าเอามาให้ผมเชียวนะ!!! มันเปิดกระป๋องยกซดหน้าตาเฉยเลยอะครับ!!!
ผมถลึงตาอ้าปากด่ามัน “ไอ้ต้อย!! น้ำกู!!!”
มันไม่หยุดกินไม่พอนะครับ มีการหันหน้าหนีแล้วรีบซดอึ้กๆอีกตะหาก...โธ่...ลิปตั้นลูกพ่อ...ผลผลิตความรักของผมกับไอ้ต้า~
“อะ...เอาคืนไป แค่นี้ก็ทำเป็นหวง เราขึ้นชกคอแห้งจะตายห่า กำลังอยากซดน้ำชาหวานๆเย็นๆอยู่พอดี” มันส่งกระป๋องเปล่ายัดใส่มือผม แล้วก็ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ
“ว่างใช่ปะ รอเราอาบน้ำเดี๋ยว...เดี๋ยวไปกินข้าวกัน”
ผมหันหน้าหนีมัน “ไม่ไปกับที่ชมรมวะ มีเลี้ยงรวมไม่ใช่หรือไง”
ฝ่ามือของไอ้ต้อยกดลงมาบนหัวผม แถมยังขยี้จนยุ่งไปหมดด้วย “ก็จะไปกินเป็นเพื่อนไง ไอ้พี่ต้ามันหนีไปแล้วนี่หว่า”
มันว่าจบก็เดินไปทางห้องอาบน้ำทันที ไม่รอคำตอบจากผมเลยสักนิด...แล้วผมจะทำไงได้ล่ะครับ...นอกจาก...รอ...
+++++++++++++++++++++++++++++++
“น้อง...ชาเพิ่มหน่อย” ไอ้ต้อยหันไปสั่งบ๋อยแล้วหันกลับมาคีบฮะเก๋าอย่างเร็ว...ไอ้นี่มันชอบกินชาเป็นบ้าเลยครับ ทุกสัญชาติกินได้หมด แต่มันเคยบอกว่ามันชอบชาอังกฤษเป็นพิเศษ...อร่อยตรงไหนวะ ผมอยู่อังกฤษยังไม่ค่อยได้กินเลย กาแฟหอมกว่าตั้งเยอะ
“ยังไม่อิ่มอีกเหรอวะ” ผมพยายามเอาตะเกียบปัดขนมจีบที่มันคีบมาใส่จานให้ผมออก...อิ่มจะตายอยู่แล้วครับ ตักให้อยู่ได้
“ก็อิ่มแล้ว...แต่ยังไม่อิ่ม” มันว่าอย่างงั้น เล่นซะผมงง
มันคงเห็นหน้าผม เลยหัวเราะร่าแล้วเฉลย “อิ่มใจแล้ว แต่ท้องยังไม่อิ่ม” เสี่ยวได้โล่ห์จริงๆครับไอ้นี่...แต่วันนี้มันก็คงอารมณ์ดีอยู่...ก็ชกชนะได้เหรียญทองนี่ครับ
“เออๆ ยินดีด้วยละกัน” ผมวางตะเกียบลง นั่งพิงพนักพลางลูบพุงตัวเอง...อิ่มฉิบหายเลยครับ ท้องจะแตกตายอยู่แล้ว...
“โหย~ โคตรจริงใจเลยว่ะ ไอ้เออๆเนี่ย แล้วรู้หรือไงว่าอิ่มใจเรื่องอะไร” ไอ้ต้อยว่าพลางทำแก้มป่อง น่ารักตายหะ ผมไม่ตอบมัน คว้าขนมจีบเข้าปากต่อ...ทั้งๆที่อิ่มจนแทบจะทนไม่ไหว
เรากินกันจนอิ่มแปร้ ก็ได้เวลาจรลีหนีหนี้...ไม่ใช่ครับ จ่ายค่าอาหารอยู่แล้ว...แค่โดนบังคับเลี้ยงในโอกาสได้เหรียญทองเท่านั้นเอง…นี่ไง เรื่องอิ่มใจสบายกระเป๋าของมัน
ไอ้ต้อยเดินนำไปตามทางเดินใกล้ๆร้านอาหาร...ตรงข้ามกับทิศที่ผมจอดรถไว้เลย...แต่ก็ไม่ได้คัดค้านอะไรครับ เดินย่อยหน่อยก็ดี
“นี่...” ระหว่างที่กำลังใช้ก้อนหินขูดหาหวยที่โคนต้นไม้อยู่ไอ้ต้อยก็พูดขึ้นมา “พี่สาวคนนั้นเป็นไงมั่ง”
คนไหนวะ...ผมทำหน้าเง็งจัด...ไอ้ต้อยเลยเฉลย “ก็คนที่ชอบวิ่งตามธีน่ะ”
อ๋อ...คนนั้นน่ะเอง ชื่อไรวะ จำไม่ได้...แต่ถ้ามองไม่ผิด ผมว่าครั้งสุดท้ายที่เห็น ยายนั่นเข้าก๊วนวิ่งตามไอ้ต้อยแทนแล้วนะ... “ก็ไม่ไง” ด้วยความที่คันไม้คันมือจัด ผมก็เลยคว้าก้อนหินโยนใส่หัวมันซะเลย
“โอ๊ย!” ไอ้ต้อยกุมหัวตัวเองไว้แล้วหันมาถลึงตาใส่ผม “อิจฉาล่ะดิ เรทติ้งตก”
เปล่าซะหน่อย...ก็แค่หมั่นใส้โดยไม่รู้สาเหตุเท่านั้นเอง
หลังจากนั้นสงครามปาหินเป็นเด็กห้าขวบก็เริ่มขึ้น พวกเราหัวเราะร่า วิ่งไล่เตะตูดแบบลืมอายุ...วิ่งกันตรงถนนที่มืดๆร้างๆนั่นแหละครับ กว่าจะถึงรถได้ก็เล่นซะแขนแดงตูดระบมไปหมด
...ผมหัวเราะ...มันหัวเราะ...
ทิ้งเรื่องคืนนั้นไว้ข้างหลัง...ฝังน้ำตาของผมไว้ ณ วันนั้น...ฝังเรื่องที่ผมทรยศไอ้ต้า...ทรยศความรู้สึกตัวเองเอาไว้ในใจ
ผมยังไม่ลืม...แต่มันคงลืมไปแล้ว...หรือไม่ก็แกล้งลืมไปแล้ว...เพราะมันไม่เอ่ยถึงคืนนั้นอีกเลย
เป็นอันตกลงกันโดยไม่ต้องพูด...ว่าเรื่องในคืนนั้น...ให้มันเป็นความฝันไปซะ
...ถึงจะพยายามลืม...แต่ยังไม่ยอมลืมก็เหอะ…
++++++++++++++++++++++++
TBC
-
ตอบเม้นท์ตอนที่แล้วค่ะ
^
^
จิ้ม
ไปอ่าน ก่อน
มิสๆ ลูกหมู :กอด1:
ว่าแต่ลุงเมื่อไหร่จะมา คิดถึงลุงงงง
กอดกลับ...ภาคนี้เฉดหัวลุงไปไกลๆค่ะ อีกนาน
สงสารน้องต้อย
มีแต่คนดึงไปกอด เพราะคิดว่าเป็นต้า
อยากให้กอด ด้วยความรู้สึกที่ว่าต้อยคือต้อย :กอด1:
จูบกันแล้ววว อร๊างงงงงงง
ต่อไปทุกอย่างจะไม่เหมือนเดิม
แต่ธีก็ยังรักต้าใช่มั้ย :sad4:
นึกเห็นใจต้อยเลย วันที่ไปเห็นฉากกอดกันของธีกับต้าในภาคแรก :m15:
ชอบน้องต้อยยยยย (เราออกแนวเพ้อแล้ว ฮ่าๆ)
ขอบคุณค่า :pig4:
ให้รางวัลนักอ่านดีเด่นเลยค่ะ ยังจำเนื้อเรื่องภาคแรกได้อยู่ใช่มั้ย
ถ้าเขียนในมุมมองน้องต้อย..ก็คงชีช้ำน่าดูล่ะค่ะ
เรื่องนี้มีแต่คนช้ำเนอะ...มีแต่คนแต่งมีความสุข...เอ๊ะ หรือเราจะเป็นซาดิสม์!!!
น้องต้อยถึงต้องเดินหน้า
ก้อธีเล่นจูบมัดจำไว้ขนาดนี้แล้วนิ
สงสารน้องต้อยเหมือนกันนะเนี่ย
ต้องรอนานเลยสินะ
บวก 1 ให้ลูกหมูจ้า ขอบคุณมากๆนะจ๊ะ
ขอบคุณค่ะ
หวัดดีค่ะคุณลูกหมู :3123:
อ๊าก ธีกับต้อยจูบกันแล้ว ว่าแต่...ธีจูบเพราะต้อยเป็นต้อยใช่มั้ยอ่ะ ไม่ใช่คิดว่าเป้นต้าหรือเพราะหวั่นไหวหรอกนะ
แต่ถึงยังไงก็เถอะ เหอะๆ ธีก็เสร็จต้อยล่ะ จูบเค้าไปแล้วนี่รับผิดชอบเลยด้วย
รออ่านตอนต่อไปน้า คุณลูกหมูสู้ๆ
ขอโทษด้วยนะคะ ที่ทำให้ผิดหวัง
. . .โอ้ววว ว วว เข้ามาอีกที เค้าจูบกันแล้วอ่ะ .. .รอตอนต่อไปของลูกหมูนะคะ . . . . ธีต้อย . . . คู่นี้คงฮานะ
ไม่อยากให้เศร้าแล้วอ่ะคะ . . .
จะพยายามไม่ให้เศร้านะคะ
ปล. กรุณาย้อนกลับไปอ่านชื่อตอนที่ 8
ขอบคุณทุกๆคนสำหรับกำลังใจนะคะ :L2: ...ขอโทษด้วยที่หายไปหลายวัน
อยากรู้ว่าทำไมช่วงนี้งานหนัก แวะไปอ่านที่นี่เลยค่ะ http://lukmooh.exteen.com/20090505/entry (http://lukmooh.exteen.com/20090505/entry)
-
สงสารต้อยนะ....ที่ธีไม่ได้รู้สึกอะไรกับต้อยเลย
ถึงต้อยจะดูเหมือนเข้มแข็ง...แต่งัยก็รู้สึกว่าต้อยแคร์ธีมากอ่ะ
แล้วที่ไม่พูดอะไรเกี่ยวกับวันนั้น...ก็คงอยากให้ธีสบายใจสินะ :เฮ้อ:
-
แล้วเมื่อไหร่ธีร์จะเริ่มรักต้อยบ้างอ่ะ
สงสารต้อยจังที่แอบรักธีร์อยู่ฝ่ายเดียว
-
ต้อยๆ
นายทำดีแล้ว
ธี
นายก็ทำดีแล้ว
ทุกคนทำดีที่สุดแล้ว
แต่คงยากที่จะให้เรื่องดีนี้เกิดแก่ทุกคน
-
จำได้คะ (ยิ้มหวาน) โดยเฉพาะฉากที่มีต้อย ชอบมากกก (หัวเราะ)
เห็นด้วยเลยค่ะ เรื่องนี้มีแต่คนช้ำ แต่สุดท้ายก็มีความสุขกันทุกคนใช่มั้ย :กอด1:
ชอบน้อยต้อยจริงจัง ถอนตัวไม่ขึ้นเลยเรา :o8:
ปล แต่มีข้อสงสัยว่าต้อยกับธีใครรุกใครรับ มองไม่ออกเลย แฮะๆ
-
เข้ากลุ่มกรี๊ดน้องต้อยด้วยคน ไม่แน่นะ ธีอาจจะเผลอมีใจให้ต้อยโดยไม่รู้ตัวก็ได้
-
กลายเป็นว่าตอนนี้เชียร์ต้อยสุดๆเลย
เพราะน้องต้อยคงหลงรักธีมานานแล้ว
โชคดีที่ต้ารักกับพี่ธี ไม่งั้นน้องต้อยอกหักแน่ๆ
แล้วธีรู้ตัวป่าว จริงๆตัวเองรักน้องต้อยหรือต้ากันแน่
บวก 1 ให้ลูกหมูจ้า นานๆมาทีแต่ก้อยาวดีนะ ขอบคุณมากนะจ๊ะ
-
เหมือนใจธี จะเปิดรับต้อยบ้างแล้วสิเนาะ แต่ความคิดที่อะไรๆก็ต้านี่แหละมั้ง ที่ทำให้เปิดใจรับได้ไม่เต็มที่เท่าไหร่
ต้อยสู้ๆ
-
ต้อยหน้าสงสารหงะ....แต่ก็นะ รักเขาเข้าแล้วนี่....จะไปทำอะไรได้....
เลิกรักกันง่ายๆเสียเมื่อไหร่ แง่มๆๆๆๆ.....
งานเยอะน่าดู....สู้ๆ นะเจ้าคะ คุณลูกหมู
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ธีน่ะหวั่นไหวไปแล้ว..แต่ขอเวลาอีกนิดนึงส์ อิอิ
แต่อย่านานนะ..แบบว่า..มันค้างงงงอ่ะ นึกว่าจะลงเอยกันไปแล้ว :z1:
ปล.เข้ามาเชียร์คุณลูกหมู สู้ๆ :ped149:
-
ธีอ่ะ เมื่อไหร่จะรักต้อยสักทีเริ่มชอบเค้าแล้วเหมือนกันไม่ใช่เหรอน่ะ ต้อยก็อุตส่าห์บอกเป็นนัยๆตั้งหลายครั้งแล้ว โดยเฉพาะไอ้ชอบชาอังกฤษนี่
ต้อยสู้เค้า ถ้าไม่ยอมง่ายๆก็จัดการรวบหัวรวบหางซะ หึหึ
คุณลูกหมูรักษาสุขภาพด้วยนะคะ พักผ่อนเยอะๆเป็นกำลังใจให้ :L2:
-
แอบสงสารเจ้าธีเล็ก ๆ มันคงสับสนน่าดูชมแหละ ตอนนั้นน่ะ
-
ความรักค่อยๆ ก่อตัวทีละน้อย
:-[
-
. . .เศร้าอ่ะ ยิ่งเศร้า ยิ่งไปอ่านบล็อก ยิ่ง 5 55 + ขำอ่ะ ไมมันซวยได้ซวยดีละคะ แสดงว่าต่อจากนี้คุณลูกหมูจะดวงดี
ตลอดรอดฝั่งค่ะ ไม่ต้องกลัว .. .เพิ่งรุ้ตัวว่า writer คนนี้เราคุ้นๆ ที่ไหนได้ รวมมิตรคนโรคจิตนี่เอง .. . ชอบมากค่ะ
เรื่องนั้นคิดว่าจะมีต่ออีก . . . สงสารต้อยที่สุดเลยอ่ะคะ ธีก็ชอบเค้าแล้วไม่รุ้ตัวมั้งเหยอ . . .
-
สงสารน้องต้อยจัง....เป็นคนที่แอบรักนานที่สุดแถมยังต้องทำร่าเริงเพื่อทุกคน...รึเปล่า
ถ้าเผอิญธีกลับมาบอกรักต้อยจริงๆ จะกล้าเชื่อมั้ยอ่ะว่ารักจริงๆ ไม่ใช่เงาของใคร :z10: เค้าซีเรียสไปมั้ยอ่ะ
แหะๆยังไงก็รออ่านจ้า
-
น้องต้อยชอบกิน"ชา"อ่ะ :-[
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนว่ายังไม่มีใครที่พร้อมที่จะเอาชนะความกลัวของตัวเองออกมาได้
ก็เลยยังที่จะต้องเจ็บกันหลายๆคนอยู่
แต่ก็เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่ง และตัวละครนะ :L2:
-
เพิ่งตามอ่านทันค่ะ ตั้งแต่ภาคแรกเลย
ตอนโน้นก้อลุ้นไปกับรักแล้วรักเลยของลุงธีที่จะหาวิธีพิชิตหัวใจสับสนต้า
ภาคนี้ก้อมาลุ้นกับความไม่เข้าใจตัวเองของธีและความใจกล้าของต้อย
แล้วจะรออ่านตอนหน้านะคะ
-
มาอ่านค่ะ
ถึงจะเศร้าแต่ก็น่ารัก อยากให้ธีรู้ใจตัวเองเร็วๆจังสงสารต้อย
ต้อยชอบกินชาเหรอแล้วชอบกินธีด้วยใช่มั้ยนี่
ธีน่ารักนะคะ และน่า(จะเป็น)รับให้ต้อยมากๆ :z1:
ไปอ่านบล็อกของคุณลูกหมูมาแล้วนะคะ เอ่อ ซวยจริงๆนั่นแหละ
:L2: สู้ๆค่ะคุณลูกหมู เป็นกำลังใจให้
-
มาดันให้ลูกหมูจ้า...รอๆๆๆ :กอด1:
-
ตอนที่ 9
ในวันที่มีความสุข
รูปถ่ายหน้าถัดไปทำให้ผมยิ้มออกมาได้อีกครั้งหนึ่ง
ภาพถ่ายสามคน ผม ไอ้ต้า ต้อย เราสามคนกอดคอกันแน่น มีผมอยู่ตรงกลาง ต้าอยู่ด้านซ้าย และต้อยยิ้มแฉ่งอยู่ด้านขวา ฉากหลังเป็นหมอกสีขาวฝ้าหนาทึบจนมองไม่เห็นวิวข้างหลังเลย
ภาพนี้เป็นอีกภาพหนึ่งที่ผมชอบมาก...เพราะในขณะที่ผมกำลังมองกล้องอยู่...สายตาของไอ้ต้ากลับเหลือบมาทางผม...ถึงจะรู้ว่าจริงๆแล้วมันไม่ได้คิดอะไร แต่ก็อดทึกทักเอาเองไม่ได้ว่ามันกำลังแอบมองผมอยู่...แค่นี้ก็มีความสุขมากแล้วครับ
+++++++++++++++++++
“อะ...กินปะ?” เหลือบมองไปด้านข้าง เจอไอ้ต้อยยื่นถุงเลย์มาให้
ผมถอดหูฟังออกพลางส่ายหน้าตอบมัน “ไม่”
ไอ้ต้อยเลยชักมือกลับ นั่งจกขนมกินคนเดียวต่อ
ตอนนี้เรากำลังอยู่บนรถตู้ครับ ไอ้ต้อยกับผมนั่งอยู่แถวกลาง ส่วนไอ้ต้านอนหลับอุตุอยู่ด้านหลัง
หลังจากสอบมิดเทอมเสร็จสิ้น ไอ้ต้าร้องยิกๆจะจัดทริปให้ได้ มันเจาะจงว่ายังไงก็ต้องเป็นภูเขาเท่านั้น เพราะมันไม่อยากไปทะเล...ไอ้นี่นิ ยังไงๆก็ไม่ยอมหัดว่ายน้ำแฮะ
สมาชิกจะเป็นใครไปได้ นอกจากผม ไอ้ต้า ไอ้ต้อย และ...ที่ไม่ได้คาดว่าจะมาด้วยคือ...น้องแพร
จะว่าไปน้องแพรนี่ก็กล้านะครับ มาเที่ยวค้างคืนกับกลุ่มผู้ชายสามคนอย่างนี้ได้น่ะ ไม่รู้พ่อแม่ยอมได้ยังไง ถึงจะนอนห้องเดี่ยว ให้พวกผมสามคนนอนอัดกันอีกห้องก็เหอะ
“พี่ต้าๆ อีกนานมั้ยอะ กว่าจะถึง” นั่นไงครับ เสียงสาวมั่นดังมาจากข้างหลังผมนี่เอง เหล่ตามองก็เห็นว่าเจ้าหล่อนกำลังเขย่าไอ้ต้าที่นอนอ้าปากจนหัวโคลง
ไอ้ต้ามันตื่นเร็วครับ เรียกแค่นิดเดียวมันก็ลืมตาผึง จมูกฟุดฟิด คงได้กลิ่นเลย์ ก็เลยยื่นมือมาจวกขนมในอุ้งมือไอ้ต้อยไปกิน “อีกนานป่าววะ ต้อย?”
ไอ้ต้อยชี้นิ้วไปด้านหน้า “ถึงพอดี กำลังจะปลุกเลย
เราลงจากรถพลางมองลานดินกว้างๆที่มีรถจอดอยู่ไม่มากนัก เพราะยังเป็นเวลาเช้าอยู่ ข้างทางมีเพิงไม้ขายของที่ชาวเขาเอามาขายเรียงรายเป็นทางยาว น้องแพรดูจะสนใจน่าดู...ก็นิสัยผู้หญิงแหละครับ เห็นควักกระเป๋าตังค์ซื้อนู่นซื้อนี่ซะเยอะจนต้าต้องไปลากกลับมา
“เดี๋ยวค่อยมาซื้อตอนกลับก็ได้” มันว่าอย่างงั้นพลางปลอบหัวปลอบหางน้องแพรที่ทำท่าขัดใจอยู่
...ขัดตาชะมัดเลยครับ...
“เมารถหรือไง หน้าบูดเชียว” ไอ้ต้อยยื่นขวดน้ำดื่มเย็นเฉียบเสียบหลอดเรียบร้อยมาให้ พอผมรับมาดูดมันก็ลากผมออกไปไกล “ไปเหอะ เดี๋ยวสายแล้วจะร้อน”
ผมไม่เห็นว่ามันน่าจะร้อนตรงไหนเลยครับ อากาศหนาวไม่พอ เมื่อคืนยังฝนตกอีก ตอนนี้หมอกเลยลงเต็มทาง มองแทบจะไม่เห็นทางเดินข้างหน้า
“แล้วต้าล่ะ” ผมกำลังพะวักพะวนครับ กลัวจะหลงกัน
“ทางเดินมันมีทางเดียว ไม่หลงหรอกน่า” ไอ้ต้อยตอบส่งๆ แถมยังไม่ยอมหยุดลากอีก...มันเอาแรงมาจากไหนวะ แค่สัมภาระของมันก็พะรุงพะรังแล้วนะเนี่ย เพราะมันหิ้วทั้งกระเป๋ากล้อง หิ้วทั้งเสบียงน้ำกับขนม เท่านั้นไม่พอยังมีขาตั้งกล้องบิ๊กเบิ้มอีกต่างหาก
“เอามา ช่วยถือ” ผมจับถุงเสบียงดึงๆเชิงให้มันปล่อยมือ มันดันยื่นไม้ที่เก็บจากข้างทางมาให้ผมแทน
“เอานี่ไปถือแทน เผื่อเมื่อย” คิดๆไปถึงค่อยเข้าใจครับ...มันเอาท่อนไม้มาให้เผื่อจะได้ใช้เป็นไม้เท้าเวลาเหนื่อย! แม่ง!! ดูถูกกันฉิบหายเลย!!!
ผมบอกขอบคุณมันพลางเอาท่อนไม้เคาะหัวมันดังป๊อกๆ ไอ้ต้อยโวยวายใหญ่ แต่ก็หัวเราะเสียงดังด้วย ผมก็เลยหัวเราะตาม
...
...
เดินมาไกลพอสมควรครับ มันเมื่อยจริงๆด้วยแฮะ...ที่จริงทางมันก็ไม่ชันเท่าไหร่หรอก แต่พื้นมันลื่นเลยต้องคอยเอาไม้ของไอ้ต้อยยันพื้นไว้ แถมพื้นยังเป็นหินตะปุ่มตะป่ำ หน้าผาก็เยอะต้องคอยกระโดดน่ะครับ ไอ้ผมที่ช่วงหลังๆไม่ค่อยได้ออกกำลังกายก็เลยหอบแฮ่กเป็นหมาหอบแดดเลยทีเดียว
เหยียบลงไปบนใบไม้เปียก กำลังจะล้มไอ้ต้อยก็คว้าตัวผมเอาไว้ได้ “เดินระวังหน่อยดิ”
จากท่อนแขนที่มันโอบผมอยู่ทำให้รู้ว่า...มันไม่หอบเลยเหอะ!!!...
และก็ทำให้รู้อีกอย่างครับ...
“ต้อย”
“อะไร?”
“สูงขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่” มันสูงกว่าผมแล้วอ้ะ!!!
ไอ้ต้อยหัวเราะ ปล่อยเอวผมแล้วเอามือมาขยี้หัวผมแทน “เพิ่งสังเกตหรือไง”
…
…
ในที่สุดก็เดินมาถึงจุดสูงสุดจนได้ครับ ลานด้านบนเป็นลานกว้าง มีหินก้อนใหญ่ๆให้นั่งพักเหนื่อย...เคยอ่านข้อมูลตอนที่เลือกที่เที่ยว เค้าเขียนไว้ว่าขึ้นมาชมวิวแล้วจะหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง...แต่ไม่เห็นเป็นอย่างนั้นเลยครับ เพราะตอนนี้หมอกมันหนา ฟ้าปิด จนมองไม่เห็นวิวอะไรนอกสีขาวๆรอบตัว
ผมทิ้งตัวลงนั่งบนหินก้อนใหญ่ คว้าขวดน้ำขึ้นกรอกพลางนั่งพักเหนื่อย ตาก็มองไอ้ต้อยที่กางขาตั้งกล้องออกมา จัดกล้องเซ็ดนั่นเซ็ตนี่อะไรของมันก็ไม่รู้ครับ ท่าทางมีความสุขซะจริง
“จะถ่ายอะไรวะ มีแต่หมอก” ผมถามมัน...บอกตามตรงว่าผิดหวังครับ อยากเห็นวิวสวยๆมากกว่า
แชะ...แสงแฟลตวาบขึ้นมา พอมองไปก็พบว่าไอ้ต้อยมันเล็งกล้องมาทางผม “ก็ถ่ายคนหน้าบึ้งไง...ยิ้มหน่อยดิ มาเที่ยวทั้งที ”
มันว่าอย่างงั้น กดอะไรบนกล้องก็ไม่รู้ก่อนจะรีบวิ่งมานั่งข้างๆผม...อ๋อ...ตั้งเวลากล้องน่ะเอง…ว่าแต่จะถ่ายรูปทำไมต้องจับมือกันด้วยวะ?
“เดี๋ยวๆๆๆ รอด้วย!!!” เสียงไอ้ต้าตะโกนมาแต่ไกลเลยครับ มันรีบลากน้องแพรวิ่งเข้ามานั่งอีกข้างของผม ผมพยายามแกะมือของไอ้ต้อยออกจนแทบจะลืมมองกล้อง แต่ไอ้ต้อยก็ไม่ยอมปล่อย มีหน้ากระซิบอีกครับ
“จะถ่ายแล้ว มองกล้องเร็วๆ”
พอเงยหน้าขึ้นมามองกล้องเท่านั้นแหละครับ แสงแฟลตก็วาบพอดี เป็นเวลาเดียวกับที่ไอ้ต้อยปล่อยมือแล้ววิ่งไปเช็ครูปในกล้อง หลังจากนั้นมันก็เที่ยวตระเวณถ่ายรูปดอกไม้บ้าง น้องแพรที่ร้องเรียกให้ถ่ายบ้าง
เรานั่งกินข้าวเช้ากันอยู่บนก้อนหินใหญ่ใกล้ๆหน้าผาครับ พอกินเสร็จไอ้ต้าก็พาน้องแพรแวบหนีไปนั่งหนุงหนิงที่อีกมุมหนึ่ง ตอนนี้เลยเหลือผมกับไอ้ต้อยสองคน
“เหงาใช่ปะ” ผมละเกลียดเวลาไอ้ต้อยมันเดาอารมณ์ผมจริงๆครับ เพราะมันมักจะเดาถูกทุกที
“เปล่า” เรื่องอะไรจะให้รู้ว่าเหงาล่ะครับ ขายหน้าตาย
ไอ้ต้อยเลื่อนมือมากุมมือผมเอาไว้ พอพยายามจะแกะมือมันออก มันก็บีบมือผมทีหนึ่งแล้วพยักเพยิดไปด้านหน้า “มองวิวดี ฟ้าเปิดแล้ว” ผมหันไปมองด้านหน้าตามที่มันบอกแล้วก็ต้องยิ้มออกมาครับ...เพราะตอนนี้ที่ที่เคยมีแต่สีขาวกลับฉาบไปด้วยสีส้มของดวงตะวัน หมอกค่อยๆเลื่อนตัวออกเผยให้เห็นป่าด้านล่าง ดูแล้วมันสวยแบบบรรยายไม่ถูกเลยครับ
แชะ...
ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ที่ไอ้ต้อยปล่อยมือผมไป มือมันกลับไปถือกล้องและกดชัตเตอร์แทน...มันถ่ายรูปผมอีกแล้ว
“ยิ้มแบบเมื่อกี้อีกดิ” มันลดกล้องลงแล้วยิ้มกว้าง...แต่ไม่รู้ทำไม...มันทำให้ผมยิ้มไม่ออกแทน...มันประหม่าน่ะครับ ยิ่งหน้าของมันใกล้เข้ามาเท่าไหร่ สายตาของผมก็ยิ่งหลุบต่ำเท่านั้น
ริมฝีปากของมันแนบลงบนริมฝีปากของผม...แผ่วเบา...ฉาบฉวย...แต่ก็ทำให้รู้สึกขนลุกไปทั้งตัว
ไม่ใช่ว่าผมจะไม่รู้ความรู้สึกของมันที่มีต่อผม แต่ก็แค่..ไม่อยากพูดออกมาเท่านั้นเอง...และตอนนี้ก็เช่นกัน...ที่ผมทำได้ก็แค่ก้มหน้าไม่พูดอะไรออกมา และ...ไอ้ต้อยก็ไม่พูดอะไรเหมือนกัน แต่มันก็ยังนั่งข้างผมอยู่อย่างนี้ มือของมันก็ยังกุมมือผมอยู่อย่างนี้...และผม...ก็ไม่ได้แกะมือมันออก
...ตอนนั้นก็คิดแค่ว่า...มีคนนั่งอยู่ข้างๆอย่างนี้มันก็อุ่นใจดี...
เรานั่งกันเงียบๆ นั่งไปเรื่อยๆ จนเริ่มสาย อากาศเริ่มร้อน คนเริ่มเยอะ ก็ตัดสินใจกลับบ้านพักกัน
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังอาหารเย็น ฟ้ามืดไปแล้ว ลมเย็นๆพัดกระทบผิวกาย แต่ผมก็ยังนั่งฟังเสียงจิ้งหรีดขัดปีกอยู่ที่โต๊ะหน้าบ้านพัก
“กินมะ?” เสียงคุ้นเคยดังขึ้นข้างๆตัว แว่บแรกคิดว่าเป็นต้อย แต่พอหันไปดูถึงรู้ว่าเป็นไอ้ต้า มันยื่นถุงคอนเน่ในมือมาให้ผม...
“ขอบใจ” ผมตอบพลางรับถุงขนมเอาไว้ เพิ่งสังเกตครับ ว่าไอ้ต้าหิ้วกีต้าร์ออกมาด้วย มันกรีดนิ้วลงบนเส้นลวดเบาๆ
“ไม่ชอบภูเขาหรอวะ” มันถาม แต่ก็ไม่มองหน้าผม เอาแต่มองนิ้วตัวเองที่จับคอร์ดอยู่
ผมเหล่ตามองใบหน้าด้านข้างมัน...ทำไมถึงรู้สึกว่าคิดถึงมันนะ ทั้งๆที่ก็ไม่ได้ห่างกันไปไหนไกลๆซะหน่อย...แต่มานั่งคิดอีกที...เราก็ห่างกันจริงๆด้วย ตั้งแต่ที่มันมีแฟนนั่นแหละ
นานเท่าไหร่แล้วนะ ที่เราไม่ได้นั่งคุยกันสองคนอย่างนี้
ใบหน้าของไอ้ต้ายังน่ารักเหมือนเคย ผมที่เคยตัดสั้นเริ่มยาวจนผมหน้าเกือบจะปิดตาแล้ว แม้จะมีแค่แสงจันทร์สาดลงมาแต่ ผิวมันก็ขาวผ่องน่ามอง
“ว่าไง?” มันเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม เล่นซะสะดุ้งเฮือกเลยครับ
“หา?” เอาแต่คิดไปเรื่อยครับ เลยลืมว่ามันถามอะไร
“กูถามว่ามึงไม่ชอบภูเขาเหรอวะ เห็นทำหน้าเบื่อๆ”
“ก็...” ที่จริงผมชอบทั้งภูเขาทั้งทะเลแหละครับ แต่การมาเที่ยวครั้งนี้ชักจะทำให้ผมไม่ชอบภูเขาซะแล้ว...เพราะได้แต่มองไอ้ต้าอยู่กับแฟนมันน่ะสิ
“งั้นคราวหน้า...ไปเที่ยวทะเลกันแทนมั้ย? เรือสำราญเป็นไง ไปทะเลแต่ไม่ต้องว่ายน้ำ” มันพูดไป มือก็ตีคอร์ดกีต้าเป็นเพลง เปลี่ยนจังหวะไปเรื่อยจนไม่รู้ว่าเล่นเพลงอะไรอยู่
“เอาดิ” ผมตอบมันโดยแอบเติมต่อในใจ...ถ้าน้องแพรของมึงไม่ได้ด้วยล่ะก็นะ
ไอ้ต้าพลิกหนังสือเพลงไปมั่วๆ สุดท้ายคงจะเลือกเพลงได้ซักที ทำนองเพลงเลยค่อยเข้ารูปเข้ารอยหน่อย มันร้องคลอเสียงเบาด้วยครับ
มอง มองเธอมาแสนนาน
ฉันไม่กล้าต้องคอยหลบตาเธอเสมอ
กลัวว่าวันหนึ่งถ้าเธอรู้ว่าฉัน
ปิดบังความจริงอะไรเอาไว้
ความลับที่ฉันซ่อนไว้
ไม่เคยบอกใคร จะอดใจไม่ไหว...
เพลงที่มันเลือก...ตรงใจผมจริงๆ...ตรงใจซะจนอดร้องคลอไปด้วยไม่ได้
ผมไม่รู้ว่ามันร้องเพลงนี้เพราะอะไร...อาจจะแค่อารมณ์พาไป...หรือว่ามันรู้ความรู้สึกของผมแล้วกันแน่...แล้วถ้ามันรู้แล้ว...มันจะตอบรับรึเปล่านะ?
เราร้องกันจนจบเพลง เสียงกีต้าร์เงียบลง เหลือแค่เสียงจิ้งหรีดเหมือนตอนแรก
ใจของผมถี่รัว...อยากจะถามมัน...ว่ามันเล่นเพลงนี้ทำไม...อยากจะบอกมัน...ว่ารักมันเหลือเกิน…
“ต้า...กู...” หันไปมองหน้าด้านข้างของมัน เอ่ยออกมาเบาๆได้แค่สองพยางค์ก็ต้องชะงักไป
“พี่ต้า พาแพรไปเดินเล่นหน่อย” เสียงหวานๆของน้องแพรดังแทรกความเงียบขึ้นมา ยังติดจะงอนๆอยู่เลยครับ เพราะตอนเย็นที่นั่งดูภาพที่ถ่ายกันเอาไว้....ภาพรวมภาพแรกและภาพเดียวนั่นแหละครับ ปรากฏว่าถ่ายไม่ติดน้องแพรน่ะสิ...ก็ไอ้ต้อยมันตั้งกรอบไว้แคบ ไม่ได้กะให้ถ่ายสี่คน ก็เลยหลุดกรอบไป น้องแพรเห็นเข้าก็โวยวายใหญ่ เป็นธุระให้ไอ้ต้าต้องคอยตามเอาใจอยู่นาน
“กูไปก่อนนะ” ไอ้ต้ารีบลุกขึ้นโดยไม่แม้แต่จะหันมามองผมด้วยซ้ำ ผมได้แต่นั่งมองมัน...เดินจูงมือน้องแพร ไกลออกไปเรื่อยๆ
...กูรักมึง...
ผมไม่ได้พูดคำนั้นออกไป...นึกเจ็บใจที่ไม่ได้พูดออกไป...เก็บเอาไว้อย่างนี้...เราก็ยังเป็นเพื่อนกันต่อไป แต่...ทรมาน...
...ทรมาน...
อยากมีใครมารัก อยากมีใครมาสนใจ ...อยาก...ให้คนคนนั้นเป็นไอ้ต้า
“เหงาหรือไง?” เสียงที่ดังขึ้นด้านข้างทำให้สะดุ้งเฮือก...ไม่รู้ไอ้ต้อยมานั่งอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่ …มันยื่นมือมา เอานิ้วโป้งปาดแก้มผมเบาๆ “ยิ้มแบบตอนเช้าดิ...เราชอบแบบนั้นมากกว่า”
หยดน้ำที่สะท้อนแสงไฟบนปลายนิ้วของไอ้ต้อย ทำให้รู้ตัวว่า...ผมกำลังร้องไห้
ผมไม่ตอบอะไรมัน ไอ้ต้อยก็ไม่ได้ต้องการคำตอบ มันล้มตัวลงนอนหงายหนุนแขนตัวเองอยู่ข้างๆผม หัวมันห่างจากตักผมแค่นิดเดียวเอง
“ธีร้องไห้...แค่คืนนั้นคืนเดียวก็พอแล้ว” มันหลับตาพูดเบาๆหลังจากที่เงียบไปนานจนนึกว่าหลับไปแล้ว ผมไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ ไม่รู้ว่ามันรู้สึกยังไง แต่ที่รู้คือ...เรื่องในคืนนั้น มันยังไม่ลืม...
...เรายังไม่ลืม...และสิ่งที่เกิดขึ้น...ก็ไม่ได้หยุดอยู่กับที่...มันยังเดินหน้าต่อไปเรื่อยๆ ถึงแม้จะช้าจนแทบจะไม่รู้สึกก็ตาม
ผมโน้มตัวลง แนบริมฝีปากเข้ากับปากมัน ไอ้ต้อยสะดุ้งน้อยๆ แต่หลังจากนั้นมันก็อ้าปากรับลิ้นผมเข้าไป เราจูบกันนาน ต่างจากจูบตะกรุมตะกรามในคืนนั้น ต่างจากจูบฉาบฉวยเมื่อเช้า...มันเป็นจูบที่อ่อนนุ่ม เชื่องช้า ราวกับจะตักตวงความรู้สึกไว้ให้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้
...ทำไมผมถึงจูบมัน...ผมตอบไม่ได้...
...อาจจะเพราะว่า...เหงา...จนเผลอตอบรับความรู้สึกของไอ้ต้อยไป...
…เหงา...จนข้ามความรู้สึกผิดต่อไอ้ต้าไป...
...เหงา...จนต้องหาใครสักคนมาช่วยผ่อนคลาย...ทั้งๆที่รู้ว่าผิด...
...แต่ตอนนั้น คิดอะไรไม่ออกแล้ว...อย่างเดียวที่รู้คือ...
...ผมมีความสุข...ที่วันนั้นมีไอ้ต้อยอยู่ข้างๆ…
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
เผื่ออยากฟังค่ะ ความลับ - พอส (http://www.msplinks.com/http://www.youtube.com/watch?v=vJ53xRosAvY)
-
ตอบเม้นท์ค่ะ
♥a2k♥ ปล แต่มีข้อสงสัยว่าต้อยกับธีใครรุกใครรับ มองไม่ออกเลย แฮะๆ
คงเริ่มมองออกแล้วล่ะมั้งคะ?
namtaan แล้วธีรู้ตัวป่าว จริงๆตัวเองรักน้องต้อยหรือต้ากันแน่
คงยังไม่รู้หรอกค่ะ มันบื้อ
M@nfaNG แต่อย่านานนะ..แบบว่า..มันค้างงงงอ่ะ นึกว่าจะลงเอยกันไปแล้ว
ก็...ไม่นานนะ...เนอะๆ
:+vitamin+: คุณลูกหมูรักษาสุขภาพด้วยนะคะ พักผ่อนเยอะๆเป็นกำลังใจให้
ขอบคุณค่ะ
boboaje เพิ่งรุ้ตัวว่า writer คนนี้เราคุ้นๆ ที่ไหนได้ รวมมิตรคนโรคจิตนี่เอง
ใช่แล้วค่า
patiharn ถ้าเผอิญธีกลับมาบอกรักต้อยจริงๆ จะกล้าเชื่อมั้ยอ่ะว่ารักจริงๆ ไม่ใช่เงาของใคร
เป็นประเด็นที่น่าคิดนะคะเนี่ย
nopkar แต่ก็เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่ง และตัวละครนะ
ขอบคุณค่ะ
both^^ ความรักค่อยๆ ก่อตัวทีละน้อย
น้อยระดับไมครอนเลยล่ะค่ะ
Catrina สู้ๆค่ะคุณลูกหมู เป็นกำลังใจให้
ขอบคุณค่ะ
melon_jung มาดันให้ลูกหมูจ้า...รอๆๆๆ
ขอกอดคืนทีนึง :กอด1:
-
^
^
งั้นก็กอดกลับอีกรอบ...อิอิ :กอด1:
ทั้งที่มีความสุข...ที่มีต้อยอยู่ข้างๆ…
แต่ทำไมธีถึงยังไม่รู้ตัวซะทีหล่ะ..ว่าตัวเองคิดยังงัยกับต้อย :เฮ้อ:
ต้อยออกจะน่ารักนะ...คอยเป็นห่วงธีตลอดอ่ะ
มีธีอยู่ในสายตาเสมอ...เพราะถ้าไม่ใส่ใจกัน...
คงไม่รู้หรอกว่าอีกคนรู้สึกอย่างไร...คงไม่รู้หรอกว่าธีเหงา :L2:
-
เริ่มมองออกแล้วค่ะ (หัวเราะ)
ต้าร้องเพลงนี้เพราะตอนนี้ก็รู้ตัวว่าชอบธีแล้วใช่มั้ย งึกก
ทั้งๆที่มีใจให้กัน :เฮ้อ:
แต่เราก็ยังชอบต้อย :-[ รักต้อยที่เป็นต้อยเร็วๆนะคะธี
ขอบคุณค่า :กอด1:
-
โหยยย
ซึ้งอ่า ลูกหมู
ต้อยน่าสงสารนะ
:กอด1:
-
ไม่รู้จะเอาใจช่วยใครดี
ต้ากับธี ที่ผูกติดกันด้วยคำว่าเพื่อนรัก หรือ ต้อยกับธีที่ค่อยๆซึบซับความรักในวันที่เหงาใจ
-
เหตุเกิดจากความเหงา (จริงหรือ?)
:เฮ้อ:
+ ให้ลูกหมูค่ะ :L2:
-
ดูท่าเจ้าตาร์จะเริ่มรู้ใจตัวเองบ้างล่ะ (มั้ง) ตอนนี้
-
ไม่รู้ทำไม ยิ่งอ่านยิ่งสงสารต้อย คนที่รับรู้และเข้าใจทุกอย่างแต่ไม่สามารถทำอะไรได้ :o12:
แต่แอบสงสัย ถ้าต้อยสูงกว่าธีแล้ว อย่างนี้แสดงว่าจะมีการพลิกโผพระนายหรือเปล่าเนี่ย อิอิ :o9: อยากรู้จัง
-
ถ้าจะต้องเลือกใครสักคนที่น่าสงสารที่สุด คงจะเป็นต้อย
ตลอดเวลาธีมีต้อยอยู่ข้างกาย คอยให้กำลังตลอด และทำให้เหงาน้อยกว่าที่น่าจะเป็น
ธีมีต้อย แต่ต้ามีธีคอยมองอยู่ห่างๆ
เพลงที่ต้าร้อง ก็คงร้องให้ธีนั่นหละ
วู้วววว นึกถึงภาคแรกเลย ถ้าต้ากับธีไม่เข้าใจผิดกันซะก่อน ถ้าพี่ธีไม่มาดามหัวใจให้ต้า
แล้วน้องต้อยจะเป็นไงเนี่ย
(รับ รุก เราว่าน้องต้อยน่าจะรุกนะ หรือว่าจะพลิกผัน เหอๆๆ)
บวก 1 แต้มให้ลูกหมูจ้า ยิ่งอ่านยิ่งรอตอนท้ายๆ อยากให้สมหวังกันเร็วๆ หุหุ
-
ต้อยน่ารักมากเลยอะ
ถึงจะมองว่าแย่งคนรักของพี่ แต่ว่าถ้าธีคบกับต้าจริงๆ อาจจะไม่มีความสุขก็ได้ สู้ต้อยเก็บธีไว้มีความสุขเคียงข้างกันดีกว่า
:L2:
-
ต้อยน่ารักจริงๆ เอาใจใส่ธี ดูแลความรู้สึกของธีตลอดเลย :o8:
-
อ๊ากกกกกกกก
ทั้งน่ารักและเศร้าปนๆกัน
ความรู้สึกของธีสามารถถ่ายทอดอารมณ์หม่นหมองมายังคนอ่านได้ดีมากกกก
แต่ด้วยเนื้อหาที่ทำให้ต้อยกับธีเขยิบเข้ามาใกล้กันอีกนิด
เหนือความเศร้า
คือความดีใจ
...ต้อย
-
ต้อยสู้ๆ สักวันต้องเป็นของเรา อิอิ
-
งานนี้ไม่รู้จะสงสารใครดี อ่านตอนนี้แล้วเหงาจัง :impress3:
-
มองกันเป็นทอดๆไป
ต้อยสู้ๆ
-
. .รู้แล้วล่ะคะ ว่าใครอยุ่ฝ่ายไหนอ่ะ สงสารทั้งสองคนเลยค่ะ . . .แหมมันน่า :beat: อิน้องแพรจริงๆ . ..
.. .รอตอนต่อไปนะคะ คุณลูกหมู . . .
-
"บางทีคนเราก็ไม่ต้องการแค่เพียงความรักอย่างเดียว ยังคงต้องการความสบายใจ และความอุ่นใจด้วย
เพราะถ้าต้องรักแล้วต้องมีความกังวลใจเข้ามา ความรักก็จะไม่กลายเป็นความรักอีกต่อไป"
มีคนเคยบอกแบบนี้นะครับ แล้วก็ชอบประโยคนี้มากๆเรย :กอด1:
-
ต้อย สู้ สู้ ไม่นานความรักจะเป็นของเรา
:pig4:ลูกหมูค่ะ
-
ภาคนี้ประทับใจความรักของต้อยมากเลย อยากให้ต้อยสมหวังนะ
-
ต้อย ต้อย ต้อย ต้อย :เฮ้อ:
พี่ลูกหมู ลูกหมู ลูกหมู :กอด1: :กอด1:
-
อยากได้ดดดดดด
ฉากปัจจุบันนนนนนนน
จังเลย)))))))))))))))))))))
-
สงสารต้อย +1 น้ำตา1 หยดให้คนแต่ง :L3:
-
ธีคงจะเริ่มมีใจให้ต้อยแล้วอะ
-
:เฮ้อ:สงสารต้อยจัง ที่ธีจูบนี่แค่เหงาหรอ???
-
ธีเริ่มจูบต้อยมากขึ้นแล้ว ต้อยสู้ต่อไปอีกไม่นานจะตกเป็นของเรา!
อ่านภาคนี้แล้วรู้สึกแตกต่างจากภาคก่อนจัง ต้าดูเหมือนไม่ค่อยแคร์ธีเท่าไหร่ แถมไม่เคยรู้เล้ยว่าธีก็ชอบตัวเอง
อินังน้องแพรโผล่มาแล้ว อีกไม่นานลุงธีจะมาแล้วรึเปล่าคะคุณลูกหมู
เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะ :L2:
-
. . .รอค่ะ เมื่อไหร่จะมาซะที .. . อยากรุ้จริงว่าเธอคิดอาราย . . .(นึกถึงเนื้อเพลงได้ประมาณนี้อ่ะคะ :-[)
-
อ๊ากกกกกกกกกกกก
พี่ลูกหมูมีตอนใหม่ 5 55 5+
ไม่ได้เข้ามาอ่านเรย
คิดถึงจัง ช่วงนี้ติดหาที่เรียนงับ แล้วก็ได้แล้ว อิิอ
เดี๋วจามาเป็น FC พี่ลูกหมูต่อ
คิดถึงก๊าบบบบบบบบบบ
:กอด1:
-
เข้ามาดันตอนสายๆ รอตอนใหม่อยู่นะคร้าบบบบบ
:L2:
-
. . .มารอค่ะ ไม่มานานแล้ว ไม่รู้ซ่อมรถเสร็จรึยัง หน้อ . . .
-
จริง ๆ แล้วน้องต้อยของเราก็เริ่มก่อความรักกะธีมาตั้งนานแล้วนี่เนอะ
อืมมมมมมมมมมมมมมมม
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
อย่างนี้แหละมันจะได้ฝังรากลึกไง
เนอะน้องต้อยเนอะ
แต่จะว่าไปพอธีมานึกถึงเรื่องเก่า ๆ แล้วมันก็คงรู้สึกดีเนอะ
-
บวกหนึ่งจ้า :L2:
มาลงชื่อว่ากำลังตามอ่านภาคสอง
อ่านภาคแรกจบแล้ว หนุกดี o13
-
ตอนที่ 10
ในวันที่ความสัมพันธ์(กับมันอีกคน)เพิ่มพูน
หลังจากรูปรวมเราสามคนก็มีรูปที่ไปเที่ยวครั้งนั้นอีกหลายใบ ทั้งรูปของไอ้ต้า รูปของผมเอง แต่แทบจะไม่มีรูปของไอ้ต้อยอยู่เลย...เพราะมันเป็นคนถ่ายนั่นเอง
กำลังนั่งหัวเราะกับภาพไอ้ต้าที่ทำท่าแปลกๆเพราะเมาแอ๋อยู่ดีๆ รูปถ่ายที่สอดเอาไว้ด้านหลังก็หล่นลงมา แน่นิ่งอยู่บนพื้น
ผมขมวดคิ้วอย่างงง เพราะนี่มันภาพเก่าที่ดูไปแล้วนี่นา...ก็ภาพที่ผมนอนอยู่บนเตียงนั่นแหละครับ...พอพลิกย้อนกลับไปตั้งใจจะสอดไว้ที่หน้าเดิมก็ยิ่งแปลกใจ...เพราะนี่มันไม่ใช่ภาพเดิม
มันเป็นภาพของผม...นอนเปลือยท่อนบนหลับอยู่บนเตียงแน่ๆ...แต่ฉากหลังไม่มีกล่องลังระเกะระกะ กลับกลายเป็นเฟอร์นิเจอร์ที่จัดอย่างเรียบร้อยแทน
+++++++++++++++++++++++++++++++++
...แกร๊ก...
ผมผงกหัวขึ้นมาจากหมอน หยีตาสู้แสงตะวันมองดูแขกไม่ได้รับเชิญยามเช้า
“นอนต่อไปเหอะ..แค่จะมาทำความสะอาดให้เอง” ไอ้ต้อยนั่นเอง...ตั้งแต่ได้กุญแจห้องไปนี่เล่นแวะมาเกือบทุกวันเลยครับ
ผมครางอือในคอ กำลังจะทิ้งหัวลงนอนเหมือนเก่าก็ต้องหยุดชะงัก เพราะฝ่ามือของมันแทรกเข้ามารับท้ายทอยผมเอาไว้ก่อน
“อืมม...” ปากของมันประกบลงบนริมฝีปากของผมแผ่วเบา พอเผยอปากออกเล็กน้อยลิ้นอุ่นร้อนของมันก็สอดแทรกเข้ามา ดูดดุน ไล้เลียซะทั่วไปหมด
“พอได้แล้วโว้ย เพิ่งสอบเสร็จเมื่อวาน ง่วงจะตายอยู่แล้ว” ผมดันมันออกห่าง หันหน้าหนีปากที่ทำท่าจะฉกเข้ามาอีก...ง่วงจริงๆครับ อ่านหนังสือโต้รุ่งมาตั้งหลายวัน...ต้องโทษนิสัยคืนสุดท้ายก่อนสอบของตัวเองแหละครับ แต่ใครๆเค้าก็ทำกันอย่างนี้นี่หว่า...จะพูดให้ถูก...ต้องโทษไอ้คนไม่รู้จักเกรงใจ มาบุกบ้านคนอื่นเช้าๆอย่างนี้ต่างหาก
ไอ้ต้อยไม่ยอมหยุด จูบปากไม่ได้มันก็หันไปเล่นงานต้นคอผมแทน...ไอ้เวรเอ๊ย! ดูดเข้าไป!...คราวที่แล้วเป็นต้องติดพลาสเตอร์ตั้งหลายวัน...
“พอแล้วต้อย! ง่วงนอน!” มันยังไม่ยอมหยุดครับ เอามือล้วงเข้ามาใต้เสื้อนอนอีกต่างหาก ผมเรียกชื่อปรามมันไปสองครั้งก็ยังไม่หยุด สุดท้ายเลยใช้ไม้ตาย
“โอ๊ย!!!” ไอ้ต้อยผละออกอย่างเร็ว เอามือกุมหัวตัวเองไว้แล้วช้อนตาขึ้นมาค้อนผม “ตบหัวเราไมเนี่ย!” น่ารักตายห่าล่ะมึง
“ก็บอกว่าไม่เอา ง่วงโว้ย จะมาทำความสะอาดก็ไปทำดิวะ!”
ผมด่ามันพลางล้มตัวลงนอน คว้าผ้าห่มคลุมโปง ยังไม่ทันได้หลับตาผ้าห่มก็ถูกกระชากออกไปก่อน...มันอะไรนักหนาวะ!!
“ขอค่าจ้างก่อนดิ อุตส่าห์มาทำความสะอาดให้ทั้งที” ไม่ได้ขอเล๊ย~ มาทำให้เองยังมีหน้ามาขอค่าจ้างอีก...ด้วยความรำคาญ ผมเลยคว้าคอเสื้อมัน ดึงลงมาจนไอ้ต้อยตกใจ แทบจะล้มทับลงมาบนตัวผม เคราะห์ดีที่มันเอาแขนยันที่นอนไว้ได้ทัน
ผมให้ค่าจ้างมันไป กว่ามันจะพอใจน้ำลายก็ไหลระคางเลอะลงไปถึงปลอกหมอน หน้าอกของเราสองคนเผยอหอบขึ้นลง ไอ้ต้อยหมดแรงทิ้งตัวลงมาทับตัวผมจนรู้สึกอึดอัด
“ลุกไปได้แล้ว” ผมว่ามันพลางหยิกมือที่สอดเข้ามาในเสื้อนอนอีกครั้ง
“ขออีกนิดได้เปล่า?” มันว่าพลางเอาลิ้นมาเลียหูจนขนลุก...ไอ้นี่โลภมากจังวะ!!
ผมขยุ้มผมที่ท้ายทอยมัน ออกแรงยกขึ้นจนไอ้ต้อยหน้าหงายร้องโอ๊ยๆ “จะไปทำงานบ้านดีๆหรือจะให้เตะออกไปข้างนอกวะ? บอกว่าง่วง ฟังไม่ออกรึไง?”
เสียงผมคงชักแข็งล่ะครับ ไอ้ต้อยถึงค่อยถอยไปได้ มันยกแขนทั้งสองข้างขึ้นเชิงยอมแพ้ ทำปากยื่นปากยาวแล้วหันหลังกลับไปคว้าไม้กวาดที่มุมห้อง
ผมล้มตัวลงนอนเอาผ้าห่มคลุมโปง ได้ยินเสียงก๊อกๆแก๊กๆเบาๆ แต่ก็ไม่ได้รำคาญอะไร...จะว่าไป กิจวัตรอย่างนี้ก็มีมานานพอควรล่ะครับ...ก็ตั้งแต่กลับมาจากทริปภูเขานั่นแหละ
พอผมจูบมันไปครั้งนั้นเท่านั้นแหละ ไอ้เด็กน้อยนี่มันก็ลามปามทันที มีจังหวะเผลอเป็นไม่ได้ ไม่กอดก็จูบ บางทีก็ชอบลูบชอบล้วง เป็นธุระให้ผมต้องเบรคมันเอาไว้ทุกที...ยังดีที่มันยังเกรงๆผมอยู่นะ
ส่วนไอ้ต้าน่ะเหรอครับ ก็สวีทวีดวิ้วอยู่กับน้องแพร จืดจางไปจากวงจรชีวิตผมมาเดือนกว่าๆแล้ว...กำลังกลุ้มใจเลยครับ ใกล้จะปิดเทอมใหญ่แล้ว พอปิดเทอมผมก็ต้องไปฝึกงานที่บริษัทของแม่ คงจะไม่ได้เจอมันอีกพักใหญ่...คิดถึงมันจัง...มันยังจำได้อยู่รึเปล่านะ...ว่าวันนี้วันเกิดผมน่ะ...
ผมแอบเลิกผ้าห่มขึ้น มองลอดช่องเล็กๆไปก็เจอตัวใหญ่ๆของไอ้ต้อยกำลังกวาดพื้นอยู่
ระหว่าผมกับมัน ไม่เคยมีคำพูดแสดงความรัก ไม่เคยมีคำหวาน มีแต่จูบที่ไม่อยากบอกใคร และให้ใครรู้ไม่ได้...โดยเฉพาะไอ้ต้า...
ผมไม่รู้ว่าไอ้ต้อยเคยพูดอะไรกับต้ารึเปล่า แต่ต้าไม่เคยพูดเรื่องของผมกับไอ้ต้อยเลย...เหมือนกับมันไม่รู้เรื่องของพวกเราด้วยซ้ำ...ซึ่งมันก็คงไม่รู้จริงๆ
ถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้ตัวเองด้วยซ้ำ ว่าผมคิดยังไงกับไอ้ต้อย...ระหว่างที่กำลังสับสนอยู่ เรื่องของเรามันก็เรื้อรังมาเรื่อยๆ ผมปล่อยให้ไอ้ต้อยเข้ามาอยู่ในชีวิตผมซะจนกลายเป็นความเคยชินไปแล้ว...
...
...
“อืมมม...” ครางเครือในคอเบาๆกับสัมผัสจั๊กจี้ที่วนไปมาแถวเอว พอเอามือปัดทิ้ง ไอ้ฝ่ามือสากๆร้อนๆก็ไล้ไปที่แถวหน้าอกแทน ผมลืมตาขึ้นมอง “...ต้อย...”
ไอ้ต้อยจูบหน้าผากผมเบาๆ “นอนต่อไปดิ”
ปากมันบอกให้ผมนอนต่อ แต่มือมันไม่หยุดลูบไปมาเลยครับ...แล้วอย่างนี้จะนอนต่อได้ยังไงวะ?? แต่ก็รู้สึกว่านอนพอแล้วล่ะครับ สติเริ่มกลับมาเต็มร้อย ผมคว้าท้ายทอยไอ้ต้อย กดลงมาให้ริมฝีปากเราประกบกันได้อย่างพอดี
“อืมม...” ลิ้นของมันซุกซนอยู่ในปากของผม พอดันสู้จนรุกเข้าปากมันได้มันดันเอาฟันมางับลิ้นผมไว้ซะงั้นน่ะ ไอ้นี่ขี้โกงจริงๆ
เราต่อสู้กันอยู่อย่างนั้น จนสุดท้ายเริ่มรู้สึกว่าขาดอากาศหายใจแล้ว ถึงได้แยกออกจากกัน ไอ้ต้อยทิ้งตัวลงนอนตะแคง หันหน้ามาทางผม จ้องตรงเข้ามาจนประหม่าต้องเบนสายตาหลบ
“ทำความสะอาดเสร็จแล้วรึไง?”
“...ยัง...” อ้าวไอ้นี่!...เอาค่าจ้างไปแล้วอู้งานนี่หว่า ไม่คุ้มเลย
ผมทำท่าจะอ้าปากด่ามัน ไอ้ต้อยก็เอามือมาปลดกระดุมเสื้อผมออกก่อน “ยังไม่ได้ทำความสะอาดเจ้าของห้อง”
“เฮ้ย!!” ไอ้นี่ลามปากอีกแล้วครับ ผมรีบปัดมือมันออก พลิกตัวกลิ้งหนี “พอเลยมึง” มองนาฬิกา...บ่ายกว่าๆแล้วครับ...นี่มันใช้เวลาทำความสะอาดห้องนานขนาดไหนเนี่ย...
“ไปกินข้าวกัน” ผมว่าพลางหันหลังคว้าเสื้อในตู้เสื้อผ้าเตรียมเข้าห้องอาบน้ำ แต่ไอ้ต้อยดันเดินมาด้านหลังกอดเอาไว้ซะก่อน “วันนี้เป็นไรวะ” ไม่ได้คิดไปเองนะครับ ดูมันมานัวเนียผมจัง
“เดี๋ยวค่อยอาบก็ได้ ทำข้าวเสร็จแล้ว กินบนนี้แหละ”
มาคิดดูอีกที...ไอ้ต้อยมันทำงานคุ้มค่าจ้างดีนะครับ มีทำข้าวเที่ยงให้ซะด้วย อยากจ้างมันเป็นแม่บ้านประจำชะมัด
++++++++++++++++++++++++
กินกันจนหมดไอ้ต้อยก็ไล่ผมเข้าห้องน้ำอาบน้ำ ส่วนมันบอกว่าจะล้างจานให้ก่อน...สะดวกดีจริงๆแฮะ
“ธีๆ” ระหว่างที่กำลังฟอกสบู่เพลินๆไอ้ต้อยก็เคาะประตู
“อะไร?” ผมปิดน้ำฝักบัว เพราะฟังเสียงมันไม่ถนัด
“ลืมนาฬิกาไว้ข้างใน เอาออกมาก่อน เดี๋ยวพัง” ผมกวาดตามองไปที่อ่างล้างหน้า...ไหนวะนาฬิกา?
“ไม่เห็นมีเลย” ผมตะโกนบอกมัน
“มีดิ อยู่บนชั้นวางแชมพูน่ะ” พอเงยหน้าขึ้นมองข้างบนก็ยิ่งต้องขมวดคิ้ว... “ไหนวะ? วางไว้ที่อื่นรึเปล่า?”
ไอ้ต้อยมันเคาะประตูรัวๆ “เปิดก่อนดิ เดี๋ยวเราเข้าไปหาเอง”
ผมคว้าผ้าขนหนีพันเอว...ทั้งๆที่ยังไม่ล้างสบู่ออกนั่นแหละครับ
พอบิดลูกบิดเท่านั้นล่ะ ตัวใหญ่ๆของไอ้ต้อยก็แทรกเข้ามาในห้องน้ำ มันเขย่งตัวขึ้นมองชั้นวางแชมพู...มึงจะเขย่งเพื่อ? สูงจะตายหะอยู่แล้วยังมาเขย่งข่มกันอีก หนอยยย...
“เออ...ไม่มีแฮะ” ไอ้ต้อยบ่นงุบงิบ
“ไม่มีก็ออกไปได้แล้ว จะอาบน้ำต่อ” ผมดันหลังมันให้เดินออกจากห้องน้ำไป
“เฮ้ย! ดันมาได้ เปื้อนสบู่เลย เห็นมั้ยเนี่ย!!” ไอ้ต้อยร้องโวยวายทั้งๆที่ผมก็ไม่เห็นว่ามันจะเปื้อนตรงไหน มันหันกลับมาถอดเสื้อยืดออก “ไหนๆก็เปื้อนแล้ว อาบมันซะเลย”
...ไอ้นี่เนียนได้อีก...ผมชักจะรู้จุดประสงค์ของมันแล้วครับ เท่านั้นล่ะ ผมเลยแทรกตัวมันออกไปด้านนอก “งั้นอาบไปก่อน เดี๋ยวเรารออาบต่อ”
ยังไม่ทันก้าวพ้นประตู ไอ้ต้อยก็คว้าตัวผมเข้าไปข้างในซะก่อน “อาบด้วยกันเลย ออกไปเดี๋ยวพื้นเปื้อน เราถูตั้งนาน” ...นั่นไงครับ
ผมแกะมือมันออกจากเอว “หยุดเลย! คิดว่าไม่รู้หรอวะ?” ไอ้นี่มันเนียนบ่อย แต่ผมก็รู้ทันมันตลอดล่ะครับ ไม่งั้นไม่อยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้หรอก
ไอ้ต้อยไม่เพียงแต่ไม่ปล่อยมือ ยังมีหน้าลากตัวผมเข้าไปใต้ฝักบัวแล้วเปิดน้ำรดหัวอีกตะหาก “รู้ทันก็ดีแล้ว งั้นก็ไม่อ้อมค้อมล่ะ ยอมๆซะเหอะน่า!”
“ไม่เอา” ผมเอาส้นเท้ากระทืบเท้ามัน แต่สงสัยมุกนี้จะใช้บ่อย มันเลยชักเท้าหลบได้ทัน “นะ ธี...นะ? ขอตั้งหลายครั้งแล้ว ทำไมไม่รู้จักยอมซักทีเนี่ย”
ทำไมถึงไม่ยอมน่ะเหรอ...เหตุผลง่ายๆ...ก็เพราะมันเป็นน้องของไอ้ต้า...ของเพื่อนที่ผมรักไงครับ แค่จูบผมก็ว่ามันถลำลึกเกินไปแล้ว ถ้ามีเรื่องอย่างนี้ด้วย จะเอาหน้าที่ไหนไปมองไอ้ต้าล่ะ...ผมต้องปิดความสัมพันธ์กับไอ้ต้อยเป็นความลับตลอดไปใช่มั้ย?...ถ้าไอ้ต้ารู้...มันจะรู้สึกยังไง...มันเคยบอกว่ามันเกลียดเกย์...แค่จะบอกรักมันยังไม่กล้า...แล้วถ้ามันเกิดรู้ขึ้นมาว่าผมกับน้องมันเป็นเกย์ มันจะว่ายังไง? ไอ้ต้อยคงรอดตัวเพราะเป็นน้องแท้ๆ แต่มันต้องรังเกียจผมแน่ๆ ...มันก็เหตุผลแค่นี้เอง...เสียแต่ว่า...ผมไม่รู้จะบอกไอ้ต้อยยังไง...
“เพราะเราเป็นน้องพี่ต้าน่ะเหรอ?” คำถามที่กระซิบอยู่ข้างหูทำให้ผมชะงักไป ไอ้ต้อยจับคางผมให้หันไปรับจูบมัน จนเมื่อปากเราแยกออกจากกัน ปากมันก็ยังคลอเคลียอยู่ที่ปากผม ลืมตาขึ้นมองเห็นขนตายาวงอนของไอ้ต้อยอยู่ใกล้แค่นี้เอง
“ลืมพี่ต้าไปก่อนไม่ได้เหรอ? พี่ต้าก็แค่เพื่อนธี มีอะไรกับน้องของเพื่อนมันก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่นา”
...เพื่อน...นั่นสินะ
...เพื่อน...
ผมเกลียดคำนี้เป็นบ้าเลย
“นะ?” ไอ้ต้อยร้องขอพลางลูบหยาดน้ำออกจากใบหน้าของผมให้ มืออีกข้างของมันไล้ไปตามกระดูกสันหลัง ก่อนจะเปลี่ยนเป็นโอบที่เอวแทน
“เรา...ไม่อยากทรยศเพื่อน” ผมดันหน้าอกมันออก แต่ดันยังไงก็ไม่ออก...เมื่อไหร่กันนะ ที่แรงมันเยอะขนาดขัดขืนไม่ได้...ก็ที่ผ่านมา ออกแรงดันนิดเดียวมันก็ยอมถอยแล้วนี่นา...แล้วทำไมวันนี้มันถึงไม่ยอมตามใจผมล่ะ?
ไอ้ต้อยไม่ยอมปล่อยผม มันรั้งตัวผมเข้าไปกอดแน่นกว่าเดิม คางของมันวางลงบนหัวผม ในขณะที่ผมก้มหน้า จมูกชนอยู่กับแผ่นอกของมัน “ไม่ได้ทรยศอะไรซักหน่อย เราไม่ได้มีอะไรเสียหาย ธีก็ไม่ได้มีอะไรเสียหาย...ก็แค่เซ็กส์...”
...ก็แค่เซ็กส์...
นั่นสินะ...ก็แค่เซ็กส์...ไม่มีข้อผูกพันธ์ ไม่มีใครต้องเสียใจ...
“อย่าบอกใครได้มั้ย?” ...โดยเฉพาะไอ้ต้า...
ไอ้ต้อยเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะก้มหน้ารับออกมาเบาๆ “...อืม...”
มือของไอ้ต้อยกอบกุมลงบนน้องชายของผม มันกำไว้เบาๆพลางขยับยั่วเย้าซะจนเริ่มรู้สึกว่าหัวใจเต้นแรง ผมใช้สองมือโอบรอบคอมันเอาไว้ แผ่นหลังถูกดันให้พิงอยู่กับผนังห้องน้ำ ทำให้พอจะพยุงตัวยืนอยู่ได้...ไม่ล้มลงไปให้อายมัน
“ทำให้เราด้วยดิ” ไอ้ต้อยจับมือผมเอาไว้ นำให้จับลงไปที่หว่างขามัน...ร้อน...แปลกๆ...
สะโพกขยับตาม ลำตัวเปียกน้ำสัมผัสถูไถกันไปมา เกิดเป็นความรู้สึกดีๆที่ยากจะบรรยาย
ขาอ่อนแรงอย่างหนักจนต้องละทิ้งทิฐิไป ผมไถหลังรูดกับกำแพง ลงไปนั่งกองอยู่กับพื้นห้องน้ำ โดยมีไอ้ต้อยนั่งตามลงมาด้วย มือของมันประคองน้องชายผมเอาไว้ ปากของมันอ้าออกกว้าง ก่อนจะรับของผมเข้าไป
“อึ๊!!” ผมแหงนหน้าขึ้น ใช้สองมือปิดปากตัวเองเอาไว้...ไอ้ต้อย...มัน...ทำเป็นได้ยังไงวะ?
คือ...ผมพอจะรู้นะครับ ว่าผู้ชายเค้าทำกันยังไง...ที่รู้ก็เพราะเคยศึกษาหาข้อมูล เผื่อจะได้เอามาใช้กับไอ้ต้านี่แหละ...แต่ไม่คิดว่าไอ้ต้อยมันจะรู้เหมือนกันนี่สิ
แถม...เก่งซะด้วย...
สองมือของมันจับขาอ่อนผมให้แยกออกกว้าง ตัวมันแทรกเข้ามานั่งอยู่หว่างขา มือมันคว้าขวดสบู่บีบใส่ฝ่ามือจนแทบล้น ก่อนจะละเลงลงบนด้านหลังของผม
...ร้อน...รู้สึก...ดี...ประหลาดๆ...
ในหูมีแต่เสียงวิ้งๆ สัมผัสจั๊กจี้ทางด้านหลังทำให้เกร็งตัวซะจนเมื่อย รู้สึกหน้ามืด รู้ตัวว่ากำลังจะถึง...ไอ้ต้อยมันดันถอนปากออกไป
“หยุด...ทำไมวะ?” ตั้งใจจะตวาดใส่มัน แต่เสียงที่ออกมาก็แค่กระซิบ
ไอ้ต้อยใช้สองมือของมันลากขาทั้งสองของผมขึ้นสูง จับเข่าพาดบ่าเอาไว้จนแผ่นหลังเลยพ้นผนังห้องน้ำ ลงนอนหงายบนพื้นกระเบื้องแทน ผมหลับตาปี๋เพราะสายน้ำจากฝักบัวตกลงกระทบใบหน้าจนรู้สึกเจ็บ
ไอ้ต้อยจับมือผมเอาไว้ นำให้สัมผัสกับร่างกายของตัวเอง “จัดการเองไปก่อน”
ไม่บริการกันเลยวะ!!! นึกเคืองมันอยู่ในใจครับ เสียดายความรู้สึกดีๆเมื่อกี้...แต่จะทำไงได้ อารมณ์กำลังค้างเติ่งอยู่ เลยต้องยอมปลอบใจไอ้น้องชายด้วยตัวเอง
ระหว่างที่กำลังเพลิดเพลินจนลืมอาย ไอ้ต้อยก็สอดนิ้วลื่นๆเข้ามา
“ไม่เอา!!!” ผมเกร็งตัวแน่นจนรู้สึกถึงสิ่งแปลกปลอมที่คาอยู่ด้านหลัง
“ผ่อนหน่อย ธี” มันว่าพลางก้มลงดูดดุนยอดอกให้ ทำจนเริ่มเคลิ้มถึงได้รู้สึกว่า นิ้วที่ด้านหลังเริ่มขยับเข้าออกวนไปมา
มันแน่น...แปลก...แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกดี
“อ๊า!!” จนถึงจุดหนึ่ง ไอ้ต้อยกดนิ้วขยี้ลงมา ร่างกายกระตุกอย่างแรง ผมเร่งขยับมือที่กอบกุมตัวเอง ก่อนจะปลดปล่อยออกมา
สายน้ำที่ตกกระทบหน้าหยุดลง ลืมตาขึ้นดูถึงได้รู้ว่าไอ้ต้อยเอื้อมมือไปปิด มองใบหน้าแดงๆของมันแล้วก็รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนวาบ...เพราะหน้าของไอ้ต้อยมัน...มีน้ำสีขาวๆเปรอะอยู่เต็มไปหมด
“เยอะชะมัด อัดอั้นมานานรึไง” มันพูดกลั้วหัวเราะจนผมรู้สึกฉุน ผมยกตัวขึ้นพยายามเอามือดันมันออกไป
“ออกไปเลยนะเว้ย! แม่งกวนตีน!”
“โหย~ พูดไม่เพราะอย่างงี้ต้องลงโทษ...ไหนดูดิ๊...เมื่อกี้ตรงนี้ใช่เปล่า?” พูดจบสามนิ้วที่ขยับยุกยิกอยู่ด้านหลังขยับขยี้ลงไปที่จุดหนึ่ง เหมือนมีไฟช็อตไปทั่วร่างกาย เล่นซะขนลุกไปทั่วร่าง ร้องครางอย่างห้ามไม่อยู่ ทิ้งตัวลงนอนหงายเหมือนเดิม
“บิงโก!” บิงโกบิงเกออะไรของมึงวะ!!! ผมเบ้ปากลืมตาขึ้นมองเชิงด่ามัน
ไอ้ต้อยกลับยิ้มกว้าง โน้มตัวลงจูบปากผมไวๆ “น่ารักชะมัดเลยว่ะ” ชมกันอย่างนี้ไม่เห็นดีใจ ทำไมมันไม่ชมว่าเท่ห์หรือหล่อวะ...ไม่ทันได้ตอบโต้ไป ไอ้ต้อยดันชักนิ้วออกก่อน เล่นซะรู้สึกโหวงๆเลยครับ มันสอดมือเข้าใต้รักแร้ผม พยุงให้ลุกขึ้นมานั่ง “ไปที่เตียงเหอะ ในห้องน้ำมันปวดหลัง” ว่าแล้วก็คว้าผ้าเช็ดตัวซับน้ำให้แบบส่งๆ แล้วก็ลากแถ่ดๆออกจากห้องน้ำไป
...
...
ลากมาจนทิ้งตัวบนเตียงได้ ไอ้ต้อยก็คว้าข้อเท้าผม ดึงให้อยู่ในท่าพาดบ่าเหมือนเดิม เห็นมือมันขยับยุกยิกอยู่แถวหว่างขาตัวเอง หลังจากนั้นอะไรบางอย่างก็จ่ออยู่ที่ช่องทางด้านหลังของผม
“เข้าไปแล้วนะ” มันไม่มีถามความเห็นเลยครับ เหมือนจะแค่บอกกล่าวแค่นั้น เพราะมันยังพูดไม่ทันจบ ไอ้น้องชายของมันก็ดันเข้ามาทันที
เจ็บๆๆๆๆ!!!!
ผมกางเล็บข่วนมัน “เจ็บบบ!!! เจ็บโว้ยยย!!!” ใครว่าผู้ชายไม่กลัวเจ็บครับ? ผมคนนึงล่ะที่กลัว ผมไม่ชอบเจ็บตัว ผมต่อต้านความรุนแรง!!
ไอ้ต้อยไม่ฟังความเห็น มีหน้าจับข้อมือผมกดไว้กับเตียงแล้วดันตัวเข้ามาต่ออีก
“เจ็บบบ! ฮือ เจ็บ!” น้ำตาไหลแล้วครับ ห้ามไม่อยู่แล้ว จะว่าใจตุ๊ดก็ยอม...ก็ม็นเจ็บจริงๆนี่หว่า
ไอ้ต้อยเอามือมาจับน้องชายผม ปลุกปลอบจนเริ่มรู้สึกดี...ดีจนด้านหลังเจ็บน้อยลง ผมครางออกมาเบาๆ
มันคงเห็นผมเคลิ้มได้ที่ เลยเริ่มจะขยับต่อ แค่นิดเดียวเท่านั้นผมก็เกร็งตัวทันที...ไม่ได้ตั้งใจนะครับ ร่างกายมันเป็นไปเอง
“ซี๊ด~ อย่าเกร็งดิ” มีมาซี๊ดมาเซิ๊ดอีกแน่ะ...มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นอย่างนี้ใช้ไม่ได้!
ผมร้องโวยวายใส่มันยกใหญ่ เรียกร้องสิทธิมนุษยชนเต็มที่ “ออกไปเดี๋ยวนี้เลย!! ฝีมือไม่ได้เรื่อง ออกไป! เดี๋ยวเราทำให้เอง!!”
ไอ้ต้อยได้ยินอย่างนั้นก็ทำตาแวววาวทันที “จริงดิ? ธีจะนั่งเทียนหรอ”
“ทะลึ่งแล้วมึง ออกไปเดี๋ยวนี้เลย เดี๋ยวเรารุกเอง...โอ๊ยยย!!!” ยังพูดไม่ทันจบเลยครับ ไอ้ต้อยมันดึงตัวออกแล้วดันเข้ามาทันที เล่นซะน้ำตาเล็ด
“ไม่ได้ เรารุกเอง”
“เรารุก!” ผมไม่ยอม ตะโกนใส่หน้ามันเสียงดัง
“เรารุก! เราสูงกว่า เราได้รุก!!” มึงเป็นเด็กห้าขวบรึไงวะ เหตุผลทุเรศสิ้นดี
“ไม่เอา ทำคนอื่นเจ็บอย่างนี้รุกไม่ได้!” ผมตัดสิน
ไอ้ต้อยยังไม่ยอม มันจับข้อมือผมที่ปัดป่ายไปมาเอาไว้ ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนทับตัวผม...ทั้งๆที่ยังไม่ยอมดึงออกไป
มันฟุบลงมาแล้วเงียบไปเลยครับ จนคิดว่ามันสลบไปแล้วหรือไง ก็เลยลองเรียกมันดู “ต้อย...”
“ซี๊ด! อยู่นิ่งๆไปก่อนเหอะน่า...หายเจ็บแล้วบอกด้วยละกัน” ไอ้ต้อยตัวสั่นเหงื่อแตกพลั่กเลยครับ...มันคงกำลังอดทนอยู่
เรานอนกันอยู่อย่างนั้น มือของไอ้ต้อยเลื้อยมาลูบไล้หว่างขาของผม ปากของมันระดมจูบลงบนใบหน้า
“ต้อย...” ผมเรียกมันเบาๆ...เบาจนแทบไม่ได้ยินเสียงตัวเอง แต่มันเสือกได้ยิน
“หือ?”
“...ต่อเหอะ” ไม่ใช่อะไรหรอกครับ ผมเองก็ชักรู้สึกทนไม่ได้แล้ว...
แค่ปล่อยไฟเขียวเท่านั้นล่ะครับ ไอ้ต้อยแม่งขยับซะจนเตียงสั่น เสียงฟูกกระแทกหลังดังกึงๆๆ “บ....เบาๆโว้ยยย!!!”
“ไม่ไหวแล้ว! เบาไม่ไหว! ซี๊ด!!” ไอ้ต้อยมันพูดเสียงกระเส่า หอบฮั่กๆ แต่สะโพกก็ยังไม่ยอมหยุดขยับ
เจ็บ....เจ็บจนหน้ามืด...แต่...ก็รู้สึกดี...ผมจิกเล็บลงบนแผ่นหลังของมัน ข่วนไปมาอย่างไม่สนใจว่ามันจะเจ็บรึเปล่า...จังหวะนี้ผมห้ามตัวเองไม่อยู่แล้วครับ และไอ้ต้อยก็คงเป็นแบบเดียวกับผมเหมือนกัน อุ้งมือของมันจิกลงบนขาอ่อนของผม บังคับให้แยกออกกว้าง เสือกตัวเข้ามาไม่ยั้ง เล่นซะจุกไปหมด จนจังหวะสุดท้ายมันแหงนหน้าคำราม ตัวสั่นเกร็ง แล้วของเหลวร้อนระอุก็ฉีดพุ่งเข้ามาข้างในตัวผม จังหวะเดียวกับที่ผมปลดปล่อยออกมาจนเลอะเทอะไปถึงผ้าปูที่นอน
...ไอ้ต้อยล้มฟุบทับลงมาบนตัวผม เราหอบหายใจจนแผ่นอกกระเพื่อมทั้งคู่ หัวใจของมันเต้นแรงจนผมรู้สึกได้ และมันก็คงจะรู้สึกถึงหัวใจผมที่กำลังเต้นถี่รัวเหมือนกัน
นาน...กว่าสติของไอ้ต้อยจะกลับมา มันชันตัวขึ้น จูบที่มุมปากผม
ท่ามกลางสติเบลอๆ ได้ยินเสียงมันกระซิบ “สุขสันต์วันเกิด” อะไรบางอย่างถูกพันรอบข้อมือ ลืมตาดูถึงรู้ว่าเป็นนาฬิกา
“จองไว้ก่อนนะ” มันว่าอย่างงั้น นิ้วของมันลูบเปลือกตาผมให้ปิดลงเบาๆ เสียงกระซิบดังอยู่ข้างหู “พักผ่อนกันก่อนเหอะ”
ด้วยความเพลีย ผมจึงหลับตาลงตามที่มันบอก ขณะที่สติกำลังลางเลือน ได้ยินเสียงคุ้นเคยดังอยู่ไกลๆ
“...อย่าโกรธกันล่ะ...”
ตอนนี้สิ่งที่ผมสงสัยมีอยู่สองอย่าง...อย่างแรกคือ...ไอ้ต้อยมันกลัวผมโกรธเรื่องอะไร
และอย่างที่สอง...
ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายรับด้วยวะ!!
++++++++++++++++++++
TBC
ตอบเม้นท์ค่ะ
melon_jung มีแต่คนรักต้อยหลงต้อยแฮะ
@BUA@ + ให้ลูกหมูค่ะ
ขอบคุณค่ะ ^__^
patiharn แต่แอบสงสัย ถ้าต้อยสูงกว่าธีแล้ว อย่างนี้แสดงว่าจะมีการพลิกโผพระนายหรือเปล่าเนี่ย อิอิ อยากรู้จัง
ตอนนี้คงชัดเจนแล้วนะคะ
namtaan วู้วววว นึกถึงภาคแรกเลย ถ้าต้ากับธีไม่เข้าใจผิดกันซะก่อน ถ้าพี่ธีไม่มาดามหัวใจให้ต้าแล้วน้องต้อยจะเป็นไงเนี่ย
น้องต้อยก็ให้พี่ธีดามหัวใจให้แทนไงคร๊าาา
บวก 1 แต้มให้ลูกหมูจ้า ยิ่งอ่านยิ่งรอตอนท้ายๆ อยากให้สมหวังกันเร็วๆ หุหุ
ขอบคุณค่ะ
M@nfaNG อ่านตอนนี้แล้วเหงาจัง
มามะ กอดปลอบ :กอด1:
nopkar "บางทีคนเราก็ไม่ต้องการแค่เพียงความรักอย่างเดียว ยังคงต้องการความสบายใจ และความอุ่นใจด้วย เพราะถ้าต้องรักแล้วต้องมีความกังวลใจเข้ามา ความรักก็จะไม่กลายเป็นความรักอีกต่อไป"
Lollipop_pop
กอดตอบ :กอด1:
kun อยากได้ดดดดดด ฉากปัจจุบันนนนนนนน จังเลย)))))))))))))))))))))
เอาฉากอดีตไปปก่อออนนนน
paulla สงสารต้อย +1 น้ำตา1 หยดให้คนแต่ง
ไม่เอาๆ อย่าร้องไห้ ยิ้มดิ.... (ต้อยฝากมาบอก อิๆ)
Catrina อ่านภาคนี้แล้วรู้สึกแตกต่างจากภาคก่อนจัง ต้าดูเหมือนไม่ค่อยแคร์ธีเท่าไหร่ แถมไม่เคยรู้เล้ยว่าธีก็ชอบตัวเอง
เพราะมองในมุมมองของธีไงคะ เพราะต้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าธีชอบต้า อีกไม่นานลุงธีจะมาแล้วรึเปล่าคะคุณลูกหมู
รออีกนิดค่ะ อีกนิดเดียว
boboaje . . .รอค่ะ เมื่อไหร่จะมาซะที .. . อยากรุ้จริงว่าเธอคิดอาราย . . .(นึกถึงเนื้อเพลงได้ประมาณนี้อ่ะคะ )
มาแล้วค่า รถซ่อมเรียบร้อยแล้ว
ღGivesZaღ ช่วงนี้ติดหาที่เรียนงับ แล้วก็ได้แล้ว อิิอ
ยินดีด้วยจ้า ตั้งใจเรียนนะ :L1: (เชียงใหม่รึเปล่า?)
Ak@tsuKII บวกหนึ่งจ้า
ขอบคุณค่า
มาลงชื่อว่ากำลังตามอ่านภาคสอง อ่านภาคแรกจบแล้ว หนุกดี
ยินดีต้อนรับค่ะ ^__^
ขอบคุณทุกคอมเม้นท์นะคะ ขอโทษที่มาต่อช้าค่ะ ช่วงที่ผ่านมาทำงานนอกเวลาทุกวัน เล่นซะไข้ขึ้น (แต่ก็ยังต้องทำงานอยู่) อัดยาเข้าไป คงหายดีเร็วๆนี้ (ตอนนี้ก็ทำงานอยู่...อยากพักจัง) :เฮ้อ:
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่คาดฝัน เซอไพรส์มากอ่ะ
จริงๆแล้วต้อยอ่ะคงรักธีมาก
และรู้ว่าธีรักใคร
เลยบอกธีไปว่าแค่เซ็กส์
ทำทุกอย่างให้เค้าไม่ไป~~
-
ธีคงสับสนมากมาย ความรู้สึกกับต้ามันชัดเจน แต่ความรู้สึกกับต้อย คงจะเป็นแบบว่าทำไมอยู่ๆกลายเป็นแบบนี้ไปได้วะ แถมยัง รับ ซะด้วย งงกะตัวเองอยู่อะดิ
เราปิติไปกับต้อยนะ ความรู้สึกเปี่ยมสุขเมื่อได้ครอบครองคนที่เรารัก ในที่สุดเค้าก้อเป็นของเราแล้ว แต่อีกใจหนึ่งมันก้ออดแว๊บไม่ได้
ได้มาแล้ว :impress2: แล้วไง :m31: ได้มาแต่ตัว รึเปล่า :fire:
-
โอวววว เสร็จโจรไปแว้ววว
ถูกใจอย่างแรง
-
ในที่สุดก็
หึหึหึ
(แต่มันแปลกๆๆๆอ่า)
-
ในที่สุดธีร์ก็เป็นของน้องต้อยแว้วววววว :z1: :z1:
-
โห เจ้าธี เล่นมีความหลังกะเจ้าต้อยซะขนาดนี้ยังมีหน้าไปทำให้เจ้าตาร์มันสับสนอีกแน่ะ
แต่ไอ้ความโกรธที่ว่าน่ะ มันคงจะมาตอนตื่นนอนล่ะมั้งหนู :laugh:
-
ในที่สุดก็ถึงวันนี้ :haun4:
-
สุดยอดดด จอร์จ!!!!!
-
เค้าตัดสินกันด้วยความสูงหรอเนี่ยย เพิ่งรู้ o22
-
กรี๊ดดดดดด เสร็จต้อยแล้ว :impress2:
เหมือนธีก็ชอบต้อยเหมือนกัน
ไม่งั้นคงไม่ยอมให้จูบตั้งแต่แรก
แต่ยังคิดว่าตัวเองรักต้า แล้วติดอยู่ในความคิดของตัวเอง :z10:
คิดแล้วยิ่งสงสารต้อยตอนไปเห็นฉากกอดในภาคแรก
แต่อยากรู้ว่า ต้อยรู้มั้ยว่าธีชอบต้า โฮฮฮฮฮ
รักต้อยย :man1:
ขอให้คุณลูกหมูหายเร็วๆนะคะ :L2:
-
ก่อนอื่น + ให้ลูกหมูก่อนเลยจ้า....ทั้งที่ไม่สบายก็ยังเอาตอนใหม่มาแปะให้ :pig4:
เหอๆๆ...ในที่สุดธีกะน้องต้อยก็....... :m25:
แอบขำธีนะมีเคืองที่ตัวเองต้องเป็นรับ...ฮ่าๆๆ
แต่ธีแน่ใจแล้วหรอว่า...ก็แค่เซ็กส์...ไม่มีข้อผูกพันธ์ ไม่มีใครต้องเสียใจ....เพราะจริงๆคิดว่า
คนอย่างธี...ถ้าไม่ชอบไม่สน....คงไม่ยอมหรอก....เพียงแค่ตอนนี้ยังไม่รู้ใจตัวเองดีพอเท่าน้านแหล่ะ :m21:
-
บวก 1 แต้มให้ลูกหมูก่อนเลยจ้า
เป็นกำลังใจในการทำงานและการมาต่อเรื่องด้วยนะจ๊ะ รักษาสุขภาพด้วยน้า
อืมมม ธีมีเบื้องลึกเบื้องหลังกับต้อยขนาดนี้ ยังคิดจะพลิกความสัมพันธ์กับต้าอีก ไม่รู้สึกอะไรกับต้อยบ้างรึไง
สงสารต้อยจัง พยายามทำให้คนที่ตัวเองรักมากมาย ถึงขนาดพยายามจับจองตัว แต่ไม่ได้ใจเค้ามาซะเลย
เวลาเป็นปีๆ ทำไมธีจึงคิดถึงแต่ต้าๆๆๆขนาดนั้น
-
เสร็จต้อยจนได้สินะธี :z1:
แต่จะว่าไป ก็สงสารธีนะ เหมือนต้องหลบๆซ่อนๆ ยังไงไม่รู้อะ ยิ่งกับต้าด้วย น่าสงสารจัง
-
. . . :haun4: . . .ความสัมพันธ์ก้าวหน้าไปเรื่อยๆ แต่ความรู้สึกยังไม่กระจ่างอย่างนี้ . .. เจ็บแน่เลยอ่ะ .. .
.. .อยากรู้ไวไว ว่าวันที่ธีรู้ว่า ต้าชวนไปเที่ยวเรือของพี่ธี วันนั้นอ่ะ . . .ต้อยทำไง น้า ว่าแล้วเชียวคนที่รับต้อยมาคือธี
ซึ่งมีซัมติงรองกันแล้ว . . .ลุ้นอ่ะคะ อยากให้มาต่อไวไว ..คุณลูกหมูดูแลสุขภาพด้วยนะคะ . .. :กอด1: เป็นห่วงค่า
-
เหยยยยยยยยยยย
เพิ่งทำใจมาอ่านได้
คิดว่ามันจะเศร้านะเนี่ยย เลยไม่กล้าอ่านนน
อ่านรวดแรก ถึงตอนแจ๊คพอตอ้ะ
ฮ่าๆๆๆ
งื้ออออออออออออ
ต้อยจะน่ารักไปไหนคะะะะะ
เราชอบรุกแบบนี้ !!!!!!
:really2:
บวกหนึ่งจัดไปปปปปป
:L2: :L2:
-
มันจะเป็นยังงัยต่อละ
ต้อย ธี :เฮ้อ:
++++++++++++
คิดถึงพี่ลูกหมู :man1: :man1:
-
:haun4:และแล้วน้องธีเราก็พ่ายไปตามความคาดหมาย เอิ้กๆๆๆ ชอบต้อยจริงๆ
-
ในที่สุด....เฮ้อ..แต่มันเจ็บปวดนะ..อีตรงคำว่า "ก็แค่เซ็กส์" :sad4:
-
เค้าชอบต้อยยยยยยยยยยยยย
-
:3123:
-
สนุกดีครับ ... แต่ได้เก่ง มีคำถาม น่าติดตามตลอด o13
ขอบคุณนะครับ ^___^
-
แล้วต้องเป็นความลับไปอีกนานแค่ไหนเนี่ย
:เฮ้อ:
สงสารต้อยนะ
-
ดันๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
:haun4: ธีรับจริงๆด้วย เด็ดขาดมากน้องต้อย o13
บวกให้คุณลูกหมูค่ะ
ชอบตอนนี้มากๆ เอิ๊กๆ ถึงแม้จะรู้สึกว่ามันเริ่มจะเศร้ามากขึ้นเรื่อยๆแล้ว
กว่าที่สองคนนี้จะสมหวังนี่มันไม่ง่ายเลยนะ
-
กร๊ากกกกกกกกกกกกกจะรุกต้า โดนต้อยรุกซะงั้น
พยายามต่อไปนะธี จับต้อยบ้างให้ได้
-
ลูกหมูเป้นไงบ้าง
มายังเอ๋ยๆๆ
-
กริ๊ดดดดดดด รักต้อยยยยยยยย
น่าร้ากกกกกกกก อ่ะค่ะ
เเต่เเบบว่าเเอบไม่อยากให้ถึงตอนที่ต้อยต้องเห็นภาพบาดตานั้น
เมื่อไรธีจะรักต้อยค่ะเนี่ย ลุ้นนนนนนนนน
รอตอนต่อไปน่ะค่ะ
-
:m7: มาดันค่ะ หุหุ
-
อ่านไปใจเต้นตึกๆ
อ๊ากกกกกก
ไม่มีคำบรรยายอีกครั้ง
หมดแล้ว
นอกจากคำว่า
ชอบ!!
ขอบคุณที่เขียนนิยายดีๆให้อ่าน
ชอบจริงๆ
-
ดันๆๆๆๆ
มาต่อไวไวไวน่ะ :o8:
(แบบว่าอยากได้ตอนพิเศษของลุงทีด้วยอ่ะ))))))))))
-
มารอลูกหมูจ้า... :z2:
จัด + ให้ระหว่างรอ :L2:
-
. .. รอลุกหมุค่ะ อยากรู้ จะเป็นไงต่อไปน้า . . .อยากให้ถึงตอนแตกหักไวไวอ่ะคะ .. .
-
:L2:
ตอนต่อไปช้าหน่อยนะคะ ช่วงนี้งานรัดตัวมั่กๆ :z10:
-
ไม่เป็นไรค่ะ งานยุ่งไม่ว่า แต่ต้องมาต่อนะ จะรอค่ะ :กอด1:
-
นานแค่ไหนก็รอ (แต่ต้องมาต่อน่ะ)
หลวมตัวมาแล้ว :sad4:
-
. .. รอค่ะ ลืมกันไปแล้วเหรอเปล่าหน๊ออออ อ อ อ .. . :t3:
-
:3123: มาดันรอคนขยัน(ทำงาน)
เหนื่อยเมื่อยมากๆ จะมารอนวดให้นะคะ :really2:
ปล.คิดถึงต้อยแล้ว
-
ไม่ได้มา "กด" น่ะ
แต่มา "ดัน" อิอิ
แต่ถ้ายังไม่มาอีก จะๆๆๆๆๆ
นั่งรอต่อไป 55555+
-
เข้ามาดันด้วยคนครับผม
:L1:
-
. .มารอค่ะ . ..เฮ้อ อ อ อ สงสัยจะต้องรออีกหน่อย :m32:
-
มาดันลูกหมู...ด้วยความคิดฮอดจ้า :z2:
-
แว๊บเข้ามาบอกลูกหมูว่า...คิดถึงงงงงงนะจ๊ะ :bye2:
-
ชะแว๊ปปปปปป
คิดถึงจางงงง
-
. .เจอแต่หน้าเดิมๆ ไม่เจอคุณลูกหมูอยู่คนเดียวแหละ . .. :t3:
-
เป็นอีกเรื่องในดวงใจคะ
ชอบมากเลย
-
ตอน 21 อยู่ไหนน่ะๆๆๆ
คิดถึงลูกหมูจริงๆๆน่ะๆๆๆๆ อิอิ
-
ขอบคุณทุกคนที่ช่วยดันนะคะ
เข้ามาบอกว่าตอนต่อไปคงจะอีกนาน(มาก)เลย
เพราะช่วงนี้ต้องเคลียร์งานก่อนลาไปรับปริญญาอะค่ะ
แล้วก็มีปัญหาชีวิตนิดๆหน่อยๆด้วย
เอาเป็นว่ายังไม่พร้อมแต่งน่ะค่ะ
ขอโทษทุกคนด้วยนะคะ :L2:
-
:3123: รอจ้า
-
รอได้.....แต่มาแล้วโทรจิตมาด้วยน่าๆๆๆๆ :jul3:
-
:L2: มาเยี่ยมบ้านค่ะรอเจ้าของมาเช็ดฝุ่น อิอิ
-
นานแค่ไหนก็รอได้จ้ะ ขอให้ชีวิตราบรื่นผ่านพ้นปัญหาไปได้ด้วยดีนะคะ :L2:
-
ลูกหมู จุ้ๆๆๆๆๆน่ะ
ภาระอันยิ่งใหญ่ยังรออยุ่น่ะ
"การแต่งนิยาย" คริๆๆๆ
-
เข้ามา +1 เป็นกำลังใจให้ลูกหมูนะค่ะ
ขอให้ผ่านปัญหาไปได้อย่างราบรื่นค่ะ :L2:
-
:L2:
ใกล้จะมายังน่า
-
นานแค่ไหนก็รอได้จ้ะ ขอให้ชีวิตราบรื่นผ่านพ้นปัญหาไปได้ด้วยดีนะคะ :L2:
:L2: มาเยี่ยมบ้านค่ะรอเจ้าของมาเช็ดฝุ่น อิอิ
สองรีนี้มาไม่ขาดสายเลยนะคะ
ชิส์ๆๆ
พี่ลูกหมูคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
คิดถึงจัง^^
-
.. มันจะนานเกินไปแล้วรึเปล่าค่า . . . :serius2:
-
รอคอยย เทอร์มาแส๊นนนน นานนน
:z1:
-
หายไปไหนหลายวันแล้วนะคะ :sad4: คิดถึงต้อย
-
คิดถึงคุณลูกหมู(แอนด์เดอะแก๊งค์) จัง มาไวๆ นะค่ะ :กอด1:
-
จะมายังน่าๆๆๆๆ
คิดถึงมากแล้วน่ะ
-
:z13:
-
ตอนต่อไปน่าจะออกเมื่อไข้หวัด 2009 เลิกระบาดค่ะ
ตอนนี้งานหนักสุดๆ แทบจะไม่มีเวลานอนแล้ว
วิกฤติจริงๆ
รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ เป็นประโยชน์ทั้งกับตัวเองและกับบุคลากรทางการแพทย์ (ตอนนี้เพื่อนร่วมงานโทรมกันเป็นแถบ)
ต้องขอโทษทุกคนที่รอด้วยนะคะ
-
โหยย ตอนเลิกระบาดเลยหรออ อีกนานชัวร์ๆๆ แต่ไม่เป็นไร ๆๆ รอได้อยู่แล้วว
คิดถึงต้อยมากมายอ่ะๆๆ :impress2: :impress2:
:pig4: ขอบคุณที่มาส่งข่าวนะคะ เปนกำลังใจให้นะคะ ๆๆ o13
-
มาให้กำลังฝจพี่ลูกหมูคร๊าบบบ
ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ เป็นห๊วงงงง
:impress2:
v
v
:กอด1:
-
มาเป็นกำลังใจให้ครับ :L2:
-
รับทราบงัฟฟฟฟฟ
&
มาให้กำลังใจ
-
. .งั้นก็ต้องเข้ามาร่วมใจกันหยุดการระบาดของไข้หวัด2009 ก่อนสินะคะ คิดว่าโดนสอยไปแล้วค่ะ ดีค่ะที่ยังสุขภาพ
ร่างกายแข็งแรง จะได้มีคนคอยให้ก่อนดุแล พวกเราเวลาป่วยเน้อ . . รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ เพื่อนชาวเล้าเป็ด..
-
เข้ามารอน้องต้อยกับพี่ธี
มาต่อไวๆนะคะ :mc4:
-
ดูท่าลูกหมูจะงานเข้าอย่างแรง
งัยก็ดูแลสุขภาพตัวเองด้วยนะค่ะ
+1 ด้วยความคิดฮอดดดดด :กอด1:
-
ตอนที่ 11 ในวันที่สับสน
กำลังจะพลิกต่ออีกหน้า สัมผัสสากๆของกระดาษสาก็ประทับลงบนนิ้วโป้งเสียก่อน
ผมกลืนน้ำลาย รู้สึกว่าการพลิกหน้ากระดาษมันช่างยากเย็นเหลือเกิน
กระดาษแผ่นนี้ แผ่นที่ผมรู้สึกดีใจที่ได้รับมา แต่อีกทางหนึ่งก็รู้สึกผิดต่อคนที่ให้มันมา
++++++++++++++++++++++++++++
พลั่ก!!
อูยยย...เต็มบ้องหูเลยครับ
ผมยกหัวขึ้นจากหมอนอย่างยากลำบาก พยายามดันไอ้ท่อนแขนหนักๆที่พาดอยู่บนหัวออกไป
หันไปมองด้านข้าง เจอะกับหน้าหล่อๆที่ตอนนอนชักจะไม่หล่อของไอ้ต้อย เพราะมันดันนอนน้ำลายไหลเหมือนพี่มันไม่มีผิด
ท่าทางจะหลับสนิทมากครับ ขนาดผมยกแขนมันขึ้น ปล่อยทิ้งปุลงบนเตียงมันยังไม่รู้สึกตัวเลย
เอาแขนเท้ากับพื้นที่นอน ยกช่วงล่างที่ปวดหนึบของตัวเองขึ้นมาอยากยากลำบาก...อูยยย...ถ้ารู้ว่าเจ็บอย่างนี้ไม่ให้ทำซะก็ดี ฝีมือห่วยเป็นบ้า
พอลุกขึ้นนั่งได้ ขยี้หัวสองสามแกรก มองลงเบื้องล่างหน้าก็ร้อนฉ่าเลยครับ...อ....อ...
ไอ้ต้อยยยย!!! มึงปล่อยข้างในไปกี่รอบเนี่ยยยย!!!!
มัน...เอ่อ...มันเลอะเต็มไปหมด...มัน...ค่อยๆไหลออกมาจาก...เฮ้ย! ทำไมผมต้องมานั่งบรรยายให้คนอื่นฟังด้วยล่ะเนี่ย!!!
ผมหันกลับไปมองหน้ามันอย่างคาดโทษ กำลังจะทุบกำปั้นลงบนหัวทุยๆของมันพอดี ไอ้ท่อนแขนไซส์บิ๊กนั่นก็ยกขึ้นมาหมายจะคว้าตัวผมอีก ทำเอาหลบหลีกเป็นพัลวันเลยครับ กว่ามันจะสงบลงได้ ก็ตอนที่ผมคว้าหมอนข้างยัดใส่แขนมันนี่แหละ
ไอ้ต้อยหลับตาพริ้มยิ้มหวานพลางถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง แนบหน้าไถแก้มลงกับหมอนข้างแล้วก็นิ่งไป...นี่มันนึกว่าหมอนข้างเป็นผมจริงๆน่ะเหรอ...เฮ้ย! อย่างน้อยกรูก็มีกล้ามเนื้อ ไม่ได้นุ่มแบบนุ่นยัดใส้นะเว้ย!
ป่วยการจะรบกวนให้มันตื่นขึ้นมา เพราะกว่ามันจะสงบลงไปได้ก้นผมก็ระบมไปหมดซะขนาดนี้แล้ว คิดไปคิดมาก็เลยลุกจากเตียง เดินลากขาเข้าห้องน้ำล้างตัวแทนครับ
+++++++++++++++++
ออกจากห้องน้ำก็ปะทะไอเย็นของแอร์ซะขนลุก รู้สึกสบายครับ ชอบอากาศเย็นๆแบบนี้ เด็กนอกจริงๆกรู
กำลังเช็ดผมอยู่ดีๆ ก็เหลือบไปเห็นโทรศัพท์มือถือบนโซฟาพอดีครับ มันกำลังกระพริบไปสั่นไปเป็นจังหวะอยู่เลย แต่ไม่ยักมีเสียงแฮะ สงสัยเมื่อคืนจะเผลอปิดเสียงเอาไว้ ป่านนี้ล่อไปกี่มิสคอลแล้วก็ไม่รู้
ผมวิ่งไป กำลังจะกดรับสายก็ขาดไปซะก่อน กดดูชื่อ...โห...ยี่สิบกว่าๆมิสครับ...พอไล่ชื่อไป เป็นไอ้ต้าไปซะเกินครึ่งแฮะ
ผมกดโทรออกหามัน รอไม่ถึงสามตื๊ดไอ้ต้าก็รับ...ด้วยแบ็คกราวน์ของเสียงเพลงดังกระหึ่มชัดเจน...อย่างนี้แดกเหล้าอยู่ชัวร์
ตอนนั้นรู้สึกตึงอยู่เหมือนกันนะครับ ปกติเวลาไอ้ต้าจะกินเหล้าเที่ยวผับ มันจะต้องมีผมไปด้วยทุกครั้งนี่หว่า หนึ่งคือไอ้นี่มันเมาง่าย เมาแล้วดูแลตัวเองไม่ได้ สองคือไอ้นี่มันล่อผู้ชายครับ เรื่องอย่างนี้ยอมกันไม่ได้
แต่คราวนี้มันไปกับใครวะ!
“อ้ายธี~อ้ายเหี้ย” อ้าว รับปุ๊บด่าผมปั๊บซะงั้น กรูทำไรผิดวะ?
ผมเดินไปทางระเบียง เปิดออกไปด้านนอกแล้วปิดประตูไว้ กันไม่ให้เสียงพูดปลุกไอ้สัตว์ป่าบนเตียงนอนขึ้นมา “ต้า! มึงอยู่ไหน ไปกับใคร?”
“มึงจะสนใจทำไมวะ! กูโทรหาทั้งวันเสือกไม่รับ ทีงี้ล่ะมาทำรับ แม่ง! ป๊อดว่ะ” ไอ้นี่เมาแล้วชัวร์ครับ พูดมั่วซั่วไปหมด...แต่ว่า..มันโทรหาผมทั้งวัน?
“มึงอยู่ไหน เดี๋ยวกูไปหา” ผมกรอกเสียงแข่งกับเสียงเพลงทางฝั่งมัน พูดซ้ำอยู่สามสี่รอบกว่าไอ้ต้าจะฟังรู้เรื่อง
“ม่ายต้องมาเลย กูไม่สนมึงแล้ว แม่ง เวลาเพื่อนเศร้าเสือกไม่รับสาย มึงรีบมาที่เก่าเลย ไอ้เวร” …ตกลงจะให้กูไปหรือไม่ให้กูไปวะ ชักสับสนชีวิต แล้วมันเศร้าเรื่องอะไรขนาดต้องไปกินเหล้าอย่างนี้เนี่ย
ผมกดวางสาย เปิดประตูเดินย่องไปที่ตู้เสื้อผ้า หยิบเสื้อมาหนึ่งกางเกงยีนส์อีกหนึ่ง ใส่เสร็จก็ค้ากระเป๋าสตางค์โทรศัพท์มือถือออกไปอย่างเงียบ ลงลานจอดรถซิ่งไปที่ร้านเดิมของกลุ่มผมทันที
ไปถึงก็เจอไอ้พวกหน้าเดิมๆแหละครับ ค่อยเบาใจหน่อยครับ อย่างน้อยก็ยังมีเพื่อนที่ไว้ใจได้คอยดูแลมันอยู่
“ไอ้ธี ไอ้เวร มึงมานี่เลย” ไอ้พวกนี้มันอะไรวะ ใครเห็นหน้าผมก็ด่าผมหมดซะงั้น ผมเดินฝ่าฝูงคนเข้าไปที่โต๊ะมุมห้อง กวาดตาดูเห็นไอ้ต้านั่งคอพับคออ่อนพิงพนักโซฟาไปเรียบร้อยแล้ว
“มึงเอามันออกไปเลย แม่งเมาแอ๋ไม่รู้เรื่องแล้ว เกือบจะถูกลากไปตั้งหลายที” ใครคนหนึ่งบอกผมอย่างนั้น จำไม่ได้แล้วว่าใคร เพราะตอนนั้นมัวแต่สนใจไอ้ต้าคนเดียวครับ ผมเดินเข้าไป ขยี้หัวไอ้ขี้เมาสองสามทีมันก็ปรือตาบวมๆขึ้นมา
“ไงวะ มาได้ซะที” ท่าทางมันจะเริ่มสร่างหน่อยๆครับ เพราะดสงบลงแล้ว...ไอ้นี่เวลาเมาแล้วขี้โวยวายครับ
ผมจับแขนมันพยุงให้ลุกขึ้น จับมันเดินตุปัดตุเป๋ออกจากผับไป ระหว่างทางไม่วายมีคนยื่นแขนไอ้ต้าอีกครับ นี่ถ้าไอ้ต้ามันไม่สะบัดทิ้ง ผมได้เปิดสังเวียนกลางผับแหงๆ
+++++++++++++++++++++++
“เอ้า น้ำ” ผมยื่นขวดน้ำแร่ที่เพิ่งวิ่งไปซื้อที่เซเว่นฝั่งตรงข้ามมาให้มัน ตอนนี้เรานั่งกันอยู่ตรงม้านั่งใกล้ผับนั่นแหละครับ ไอ้ต้ามันไม่ยอมไปไหนไกล มันว่ามันจอดมอเตอร์ไซค์เอาไว้...แล้วมึงจะถึงหอมั้ยนั่น สภาพแบบนี้น่ะ
ไอ้ต้ารับไป จ่อปากซดอั้กๆได้สี่ห้าอึกก็ถอนปากออกมา
“เฮ้ย!!” ใครจะคิดล่ะครับ ว่าอยู่ดีๆมันก็เอาน้ำเย็นที่เหลือรดหน้าตัวเองอย่างนั้น อูยย ดูแล้วยังหนาวแทนเลย
กว่าผมจะห้ามมันได้น้ำก็หมดขวดไปแล้ว ไอ้ต้าโยนขวดน้ำทิ้งไว้ข้างตัว ยกสองมือเสยผมได้พักหนึ่งก็ก้มหน้าลง เท้าเข่าทั้งๆที่มือยังกุมหัวอยู่นั่นแหละครับ
“เป็นไรของมึงวะ” ไม่เข้าใจมันจริงๆครับ เมื่อวานยังดี๊ด๊าสอบเสร็จอยู่เลยนี่หว่า
“ทำไมไม่รับโทรศัพท์กูวะ กูโทรหามึงทั้งวัน ไปกดกริ่งที่หน้าห้องก็ไม่อยู่” ...มันพูดอะไรของมัน เรื่องโทรศัพท์ก็พอเข้าใจครับ ว่าปิดเสียงอยู่คงไม่ได้ยินอยู่แล้ว แต่กริ่งหน้าห้องล่ะ...ทำไมผมไม่ได้ยินเลย
“กู...” ผมพูดได้แค่พยางค์เดียวก็นิ่งชะงักไป...ก็จะให้ผมตอบมันว่าอะไรล่ะครับ...
ไม่มีคำพูดระหว่างเรา ผมนั่งอยู่ข้างๆไอ้ต้า แต่สายตาไม่กล้าจับจ้องไปที่มัน ได้แต่มองรถแล่นไปมาอยู่บนถนนแทน ในขณะที่ไอ้ต้าก็ยังนั่งกุมขมับอยู่อย่างนั้น
“แล้ว...มึงเป็นอะไร” เมื่อเห็นว่านั่งเงียบต่อไปคงไม่ได้ประโยชน์ ผมเลยถามมันกลับไป...ทั้งๆที่ยังไม่ได้ตอบคำถามมัน
“กู...” มันใช้เวลานานพอดูครับ กว่าจะเอ่ยประโยคต่อไปได้
“กู...เลิกกับน้องแพรแล้วว่ะ”
++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
- ขอบคุณทุกๆคนที่ช่วยดันกระทู้นะคะ ดีใจที่มีคนรอนิยายของเรา :pig4:
- ตอนนี้สั้น(ไม่)หน่อยนะคะ ช่วงนี้งานหนักมากๆ ต้องขอโทษทุกคนที่รอด้วยค่ะ
- คิดถูกรึเปล่าก็ไม่รู้นะ ที่เอามาแปะ จะโดนสาปแช่งมากกว่าเดิมรึเปล่าเนี่ย
-
จิ้มลูกหมู
รอตั้งนานอ่า
ขอบคุณที่กลับมานะ
-
ป๊าดดดดดน้องแอมมาปาดพี่ได้ไง เล็งไว้แล้วนะ :angry2:
มาช้าแต่ไม่เป็นหวัด2009ก็ดีใจแล้วค่ะ ยังไงต่อสั้นต่อยาวก็ดีใจแล้ว จริงไม๊ค่ะแฟนๆ :laugh:
-
เง้ออออออออออออ เอาละสิ
ต้าเลิกกับแพร แล้วจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปละเนี่ย?
เกิดความสับสนขึ้นมาซะงั้น
ธีจะทำยังไงต่อไปละเนี่ย?
เริ่มเห็นใจต้อยที่นอนหลับไม่รู้อิโหน่อิเหน่
เฮ้อออออออออออออออออออ
เรื่องมันชักสับสนขึ้นมาเรื่อยๆ
PSC-เป็นกำลังใจให้ลุกหมูนะดูแลตัวเองให้ดีๆด้วยล่ะ TC
PSC-ป้ามาไม่ทันโดนปาดหน้าไปก่อนซะงั้น กร๊ากกกกกก
PSC-คอมเม้นท์คุ้นๆไหม? คนเดียวกันเม้นต์นะ แฮะๆ เอาแบบนี้แหละง่ายๆ
-
เย้ๆๆๆๆๆมาแว้วววววววววว
หายไปตั้งนานอ่ะ
ถึงจะสั้นไปหน่อย แต่ก็โอเคครับ
-
:sad4: มือไม้สั่นไปหมด
ดีใจจังได้อ่านต่อแล้ววววว
เรื่องนี้นี่อ่านแล้วมันเจ็บจี๊ดๆที่ใจจริงๆ
อยากรู้ความรู้สึกของต้อยจังเลย
จะรู้สึกเจ็บปวดมากมั้ย
ที่แน่ๆ เข้มแข็งมากๆ
นึกถึงตอนที่ต้ากับทีกลับมาเจอกันที่ห้องในภาคแรก
น้องต้อยจะมีความรู้สึกแบบไหนกันหนอ
:o12:
-
เลิกกับแพรแล้วไปหาลุงธีสิต้า เอิ๊ก
-
โฮกกกกกกก
อ่านแล้วรู้สึกหน่วงๆ แทนทุกคน :m15:
โดยเฉพาะน้องต้อยที่รักก คงจะเจ็บปวดมาก :o12:
ขอบคุณคุณลูกหมูค่า + ด้วยๆ :L2:
-
ตอนใหม่มาแล้ว...
ต้าเลิกกับน้องแพรซะที แต่ตอนนี้ ธีก็ไม่ว่างซะแล้ว ไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวก็เจอคนใหม่เองแหละ :z1:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆในที่สุดก่มาต่อแว้วววว
มาตัดบททิ้งไว้ให้ค้างซะงั้น
มาต่อไวไวเลยน่ะ
แล้วมันจะออกมาในรูปแบบไหนเนี่ย
-
ขอบคุณงั๊บลูกหมู...ที่มาอัพให้อ่ะ :pig4:
+1จัดให้ค่ะ
ต้าเลิกกะแพร....แบบนี้ธีก็คงเกิดอาการสับสนอีกหล่ะสิ
เป็นห่วงน้องต้อยจังเลยอ่ะ :sad4:
-
เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ คุณลูกหมูมาแล้ววว
แอบจำตอนที่แล้วไม่ได้แฮะ เดี๋ยวต้องกลับไปอ่านใหม่ หุหุ (หาเรื่องอ่านอีกรอบ :z1:)
งานนี้ต้อยงานเข้าซะแล้ว...ยังไม่ทันมัดใจแน่นหนา...ธีก็จะมาหวั่นไหวเพราะพี่ชายสุดที่รักซะแล้ว :เฮ้อ:
สู้เข้านะน้องต้อย :กอด1:
-
โชคดี๊โชคดีที่ดอดมาพักสมองระหว่างสอบ
เจอธีกับต้อยอัพพอดี
ฝีมีต้อยห่วยยังไง ไว้ฝึกบ่อยๆก็พัฒนาเองแหละธีเอ๋ย
หึหึหึ
-
แค่มาต่อก็ดีใจแล้วจ้า
:กอด1:
-
กว่าถั่วจะสุกงาก้อไหม้ (ไปหลายรอบแล้ว)
ดีใจที่เข้ามาต่อซะที จะรออ่านตอนหน้าอย่างใจจดใจจ่อค่ะ
-
สงสารต้อยจังเลย
สงสารต้าด้วย
แต่จะสงสารธีดีมั้ยเนี่ย มัวแต่งึมงำๆอยู่แบบนี้ อะไรๆมันเลยเป็นแบบที่เห็น
บวก 1 ให้ลูกหมู ขอบคุณนะจ๊ะ เป็นกำลังใจให้จ้า
-
ต้าเป็นโสดแล้ว แล้วธีจะเอาน้องต้อยไปไว้ตรงไหนละเนี่ย
ปล.มาต่อก็ดีใจแล้วค่ะ คุณหมอก็รักษาสุขภาพด้วยนะคะ
ยังรอฟังข่าวคราวคุณลูกหมูอยู่นะคะ :3123:
-
พี่ต้าเป็นโสดแล้ว
หมิวว่างอยู่นะ ๕๕๕๕
แค่วันเดียวแล้วเลิอกก็ยอม กร๊ากๆๆ
รักพี่ต้า คนดีที่หนึ่งเลย คริ คริ
-
. . . อุ๊ยย ย ย ย ได้ความแล้วธีเอ๊ย ทำไงดี ต้อยยังนอนไม่ตื่น มะเมีย ก็แว่บ มาหาชุ้ เฮียธีแกไปอยุ่ไหนหว้า .. เร็วๆ หน่อย
ก็ดีนะคะ ลุ้นจะแย่แล้วอ่ะ . .
-
น้องธี คงไม่ทิ้งน้องต้อยน้า :sad11:
-
คิดถึงจังเลย ใกล้จะมายังหว่าๆๆๆๆๆๆ :m16:
-
เป็นอีกคนที่รอค่า
ขอบคุณที่มาต่อนะค้า
งานหนักก็พักผ่อนด้วยนะคะคุณลูกหมู :3123:
-
ตอนที่ 12 ในวันที่อกหัก
กระดาษสาที่ถูกตัดพับเป็นการ์ดอย่างดี ดูก็รู้ว่าทำเอง...ขัดกับนิสัยของคนที่ทำมันขึ้นมาจริงๆ
ผมแกะการ์ดใบนั้นออกมาจากอัลบั้มแล้วค่อยๆพลิกดูด้านใน
...ดู...ทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีข้อความอะไรเขียนอยู่เลย
..เปิดดูอยู่เรื่อยๆ...จนจำไม่ได้ว่าเคยดูไปกี่ครั้งแล้ว
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผมเงยหน้าขึ้น หันไปทางมัน ไอ้ต้ายังคงอยู่ในท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง ขวดน้ำที่วางอยู่ข้างตัวว่างเปล่า
ผมแกะน้ำขวดใหม่ยื่นให้มัน
“…มึงไม่เป็นอะไรนะ”
กู...เลิกกับน้องแพรแล้วว่ะ
กู...เลิกกับน้องแพรแล้วว่ะ
กู...เลิกกับน้องแพรแล้วว่ะ
…แว่บแรกที่ผมได้ยินคำนี้...มันมีแต่ความดีใจ...ดีใจจนลืมคิดไปว่าตอนนี้ไอ้ต้ามันรู้สึกยังไง...ในใจมันมีแค่ความรู้สึกพองฟู...มันบอกตัวเองแค่...โอกาสมาถึงแล้ว
...ผมนี่มันเลวจริงๆ...
ไอ้ต้ารับขวดน้ำเย็นในมือผมไป ยกซดอีกนิดหน่อยแล้วก็กลับมานั่งเหม่อเหมือนเดิม
คราวนี้ความรู้สึกพองฟูกลับกลายเป็นห่อเหี่ยวไป...เมื่อคิดไปก่อนแล้วว่า...ไอ้ต้ามันคงจะเสียใจมาก...
ผมไม่ได้เศร้าไปกับมันเพราะเห็นมันเศร้าหรอกนะ แต่ที่ผมเศร้าจริงๆน่ะ...เพราะว่าเห็นว่าไอ้ต้ามันยังอาลัยอาวรณ์แฟนเก่ามันอยู่ต่างหาก
“กู...คิดว่ากูไม่เป็นอะไรนะ” ไอ้ต้าพูดไปก็หัวเราะแหะๆไป....ไอ้นี่มันอวดเก่งจริงๆครับ
“กู...ถามได้มั้ย?”
ไอ้ต้าหันกลับมามองหน้าผม ดวงตามันแดงก่ำทั้งๆที่ยังไม่มีน้ำตาไหลออกมาซักหยด “ถามมาสิ มึงเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของกูนี่หว่า ทำไมจะถามไม่ได้ล่ะ?”
ผมรู้ว่าไอ้ต้าคงไม่ได้มีเจตนาจะพูดทำร้ายผมหรอก เพราะมันไม่ได้รับรู้สักหน่อยว่าผมชอบมัน แต่ในใจก็ยังอดเจ็บแปลบกับคำว่า ‘เพื่อนสนิท’ ไม่ได้อยู่ดี
“เลิกเพราะอะไรล่ะ”
ไอ้ต้าเอามือปาดผมหน้าที่เปียกซกของตัวเอง ปาดจนเสร็จก็ตกลงมาปรกหน้าใหม่อีกครั้ง...ปรกซะจนมองไม่เห็นดวงตามัน
“เค้าบอกว่า...กู...ไม่ได้รักเค้าเลย”
“…กูเห็นมึงกับน้องออกจะจี๋จ๋ากัน”
“กูรักน้องแพรนะ...อย่างน้อยก็เคยรัก...แต่ตอนนี้มันไม่ใช่...น้องเค้าบอกว่า...กู...มีคนอื่นอยู่ในใจมาตลอดซึ่งมันก็...จริง” ไอ้ต้ายกสองมือขึ้นปิดหน้าตัวเองอีกครั้ง แผ่นหลังของมันคุ้มลงจนตัวที่เล็กอยู่แล้วยิ่งดูเล็กยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
…ใครกันนะ คือคนที่อยู่ในใจไอ้ต้ามาตลอด คนคนนั้นมันเป็นใคร นอกจากที่ผมจะต้องแอบอิจฉาน้องแพรแล้ว ผมยังต้องอิจฉาใครก็ไม่รู้อีกหรือไงนะ...
“กูถามได้มั้ยว่าใคร”
คราวนี้ไอ้ต้าเงียบไป...เงียบไปนาน...
มันถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง ยกแขนสองข้างขึ้นบิดขี้เกียจ ทำหน้าสบายใจอย่างกับไม่เคยมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น...ดูก็รู้ว่าพยายามบ่ายเบี่ยงอยู่
“วันนี้วันเกิดมึง” นั่นไง เปลี่ยนเรื่องแล้วจริงๆด้วย
“อืม” ถึงจะเป็นแค่คำตอบรับในคอเล็กน้อย แต่ไม่อยากบอกเลยครับ ว่าจริงๆแล้วดีใจสุดๆ...ไอ้ต้ามันยังจำวันเกิดผมได้
ผมยกแขนขึ้นหมายจะขยี้หัวเปียกๆของมันเล่นเหมือนทุกๆครั้ง ซึ่งไอ้ต้าก็ดูไม่ได้ขัดขืนอะไร แต่ชั่วแวบที่มันหันมามองมือผม อยู่ๆมันก็ชะงักไป
...แววตามันดูสับสน...
“เป็นอะไรไป” ผมลูบหัวทุยๆของมัน...อี๋...โคตรเปียกเลยว่ะ
“กูคงเมา” ไอ้ต้าจับข้อมือผมออกจากหัวมัน มองอยู่สักพักก็ปล่อยทิ้ง หันตัวไปคุ้ยกระเป๋าของตัวเองแทน
“เป็นอะไรวะ” ถามย้ำมันอีกครั้ง มันก็ยังคงควานหาอะไรก็ไม่รู้ในกระเป๋าอยู่ดี
“กูให้ของขวัญมึงไปแล้วเหรอวะ? ทำไมจำไม่เห็นได้” มันถามไปมือก็ยังคุ้ยไป สักพักก็มีกล่องใบย่อมติดมือออกมา
ไอ้ต้ามองกล่องใบนั้น...กล่องที่ห่อกระดาษห่อของขวัญสีพื้นไว้อย่างดี...มันมอง...แล้วก็หันกลับมามองข้อมือผม
“ซื้อมาก่อนแล้วก็ไม่บอก” คราวนี้ผมเริ่มก้มลงมองข้อมือตัวเองบ้าง...ถึงได้จำได้...
...มันคือนาฬิกาที่ไอ้ต้อยให้มา...
“เห็นมึงบ่นอยากได้อยู่ แต่ไม่คิดว่าจะซื้อมาเร็วขนาดนี้” ไอ้ต้าหัวเราะแหะๆพลางทำท่าจะยัดกล่องคืนลงกระเป๋า
ผมคว้าข้อมือมันเอาไว้ “ขอ...ให้กูได้มั้ย”
ตาโตๆของไอ้ต้าสบมองมาทางผม “มึงมีอยู่แล้ว...มึงจะเอาไปอีกทำไม...ของอย่างเดียวกันมีอันเดียวก็พอนี่หว่า”
...เพราะกูอยากได้จากมึง...กู...อยากได้ของจากคนที่กู...รัก...
...กูรักมึง...
“…” คำพูดนั้นดังก้องซ้ำไปมาอยู่แค่ในใจ เก็บมันไว้มานานจนแทบจะระเบิด อยากพูด...แต่ก็ไม่กล้าพูด
“เอางี้ละกัน” ไอ้ต้าแกะมือผมออกจากข้อมือมัน ดึงการ์ดที่แปะอยู่บนกล่องของขวัญออกมา แล้วยื่นมาให้ผม
“มึงเอาการ์ดอวยพรไปก่อน ของขวัญจะตามไปทีหลัง ส่วนเรือนนี้เดี๋ยวกูใส่เอง”
ผมรับการ์ดจากมือมันมา สัมผัสสากๆของกระดาษสาในตอนนี้กลับรู้สึกอุ่นนุ่มได้...ผมนี่ท่าจะบ้าของแท้...บ้ามันน่ะครับ
“มึงไม่คิดจะเขียนอะไรหน่อยเหรอวะ?” ผมพลิกการ์ดดูด้านใน...แล้วก็เป็นอย่างที่คิดจริงๆ..ก็ทุกๆปีที่มันให้การ์ดวันเกิดผม ไม่เห็นมันจะเคยเขียนอะไรลงไปสักที...เพราะมันเป็นพวกขี้อายน่ะครับ กลัวเขียนอะไรลงไปแล้วจะโดนล้อ...เด็กชะมัด
“ปีที่แล้วมึงกูพูดอย่างนี้เหมือนกัน”
เรามองหน้ากัน แล้วก็หัวเราะออกมาพร้อมกัน…วันเวลาเก่าๆ...มีค่า
ถ้าผมบอกรักมันตอนนี้...วันเวลาเหล่านั้นจะหายไปรึเปล่า...ความสัมพันธ์เหล่านั้นจะหยุดชะงักลงทันทีที่คำพูดหลุดออกจากผมรึเปล่า...
แล้ว...ไอ้ต้อย...มันจะเสียใจมากรึเปล่า...
...ต้อย...
ทำไมกันนะ...แต่ก่อนได้ยินเสียงไอ้ต้อย ก็คิดแค่ว่าเสียงมันเหมือนต้า...
แต่ตอนนี้...ได้ยินเสียงหัวเราะของต้า...กลับคิดว่าเหมือนเสียงไอ้ต้อยซะอย่างนั้น...
ผมส่ายหน้าให้ตัวเอง...เพ้อเจ้อชะมัด...มันก็ไม่เห็นจะต่างกันตรงไหนนี่หว่า ก็เสียงเหมือนกันก็แค่นั้น
ตอนนี้คิดแต่เรื่องสำคัญไม่ดีกว่าเหรอ...มันถึงเวลาที่ผมจะต้องลองเสี่ยงดูรึยังนะ
“เอางี้นะ” ระหว่างที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ ไอ้ต้าก็ยึดการ์ดของขวัญคืนไป “ปีนี้กูเขียนให้มึงเป็นพิเศษเลยก็ได้...เอาคำว่าอะไรดีล่ะ”
...มึงช่วยเขียนว่ามึงรักกูได้มั้ยวะ...
ไอ้ต้าทำท่าคิดอยู่นาน ว่าแต่คิดนานขนาดนั้น...มึงพกปากกามาด้วยเหรอวะ?...ให้ผมเดานะ มันไม่ได้พกมาชัวร์ ฮะๆๆ
“เขียนว่าไรดีวะ”
ผมเคาะหัวมันเบาๆ “มึงจะเขียนให้กู เสือกหันมาถามกูอีก ไอ้นี่มันไหวมั้ย”
ไอ้ต้าหัวเราะเบาๆ แล้วก็ทำท่าคิดต่อไป “เอาเป็น...กูอยากให้มึง...เป็นเพื่อนสนิทของกูตลอดไป...ดีมั้ยวะ...เลี่ยนหน่อยแต่กูพูดจริงนะเว้ย”
มันพูดจบก็หัวเราะแก้เขินตามสไตล์มัน แต่ผมกลับหัวเราะไม่ออก...เพราะมันเสียดแทงเข้ามาตรงแผลเก่าอีกแล้วน่ะสิ
“…กู...ไม่ได้อยากเป็นเพื่อนมึง” ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ตอนนั้นผมห้ามปากตัวเองไม่ได้แล้วจริงๆ
ไอ้ต้าหยุดหัวเราะ มันหันกลับมามองหน้าผม
“กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนสนิทของมึง”
ดวงตากลมโตของมันไหวระริก มันก้มหน้าลงมองหมัดตัวเอง
พลั่ก!!!
“สัดธี! มึงจะเอาไงกับกูวะ!!!”
มันโกรธอะไรผมวะ! ผมว่าผมยังไม่ได้สารภาพรักกับมันเลยนะ แล้วไหงมาชกกันล่วงหน้าอย่างนี้เนี่ย!
หรือมันรู้ความรู้สึกผมอยู่ก่อนแล้ว
...นี่คือคำตอบของมันอย่างนั้นเหรอ...
ผมแตะมุมปากตัวเอง รู้สึกเจ็บจี๊ดๆ...เลือดออกจริงๆด้วย...
หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นจำไม่ค่อยได้ เห็นแต่หน้าไอ้ต้าที่พุ่งเข้ามาชก รู้ตัวอีกทีมันก็เดินหันหลังหนี บิดมอเตอร์ไซค์ออกไปเรียบร้อยแล้ว
สุดท้าย...ผมก็อกหักในวันเกิดของตัวเอง...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ธีมันงี่เง่า แต่อย่าไปว่ามันเลยนะ สงสารมัน
คิดถึงทุกคนค่ะ ขอโทษด้วยที่ไม่ได้ตอบเม้นท์ แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่เม้นท์ให้ค่ะ
-
สุขสันต์วันแม่นะคะลูกหมู (เอ๊ะยังไง)
ขอบคุณสำหรับตอนใหม่จ้า :3123:
อ่านตอนนี้แล้วสงสารน้องธี น้องต้อยรีบมาปลอบหน่อยเร้ว
-
:เฮ้อ:
ธีเจ็บ ต้าเจ็บ
น้องต้อยก็เจ็บ ฮืออออ :o12:
-
อยากให้ถึงตอน loveๆ ของ ต้อยกับ ธี เร็วๆ
ฮุๆๆๆๆ
เริ่มเข้าทางแล้ว....ติดามต่อไปเจ้าค่ะ
ขอบคุณมากๆ
-
รักสามเศร้าซะแล้ว สงสารน้องต้อย
:o12: :o12:
-
ก๊ากกกกกกกกกกก
พูดช้าเกิ้นนน
ทีหลังตะโกนไล่ก้นไปเล้ยยยย
โดนชกฟรีๆ
ตอนนี้ธีเริ่มมีต้อยเข้ามาในชีวิตมากขึ้น
หุหุ
-
สรุป เอาไงเนี่ยยย
โฮกกก อยากเห็นสวีทกันเร็วๆนา
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:ต่างคนก็ต่างไม่ยอมพูดออกมา
-
ปากแข็งกันจนได้เลือด เอ๊ย ได้เรื่องเลย
...เฮ้อ...อึมครึมเหมือนบรรยากาศวันนี้เลยอ่ะ..ไม่รู้จะสงสารใครดี :เฮ้อ:
-
กรำ...ต้าเข้าใจผิด...ธีร์เลยโดนต่อยซะง้าน
ไม่อยากจะคิดเล๊ย...ว่าถ้าต้าไม่เข้าใจผิดไปซะก่อน...เรื่องจะเป็นยังงัย
แถมยังเรื่องน้องต้อยอีก...คงจะเศร้ากันได้อีก :serius2:
-
คุณลูกหมู หายไปไหนมาอ่าาาาา
ดีใจที่มาต่อนะค่ะ
รออ่านเสมอ :กอด1:
-
ตกลงในใจของธี ภาพของต้ากับต้อย ใครชัดเจนกว่ากัน คะ
-
จริงๆ ต้อยมาแรงแล้วนะเนี่ย
แต่เพราะมีต้าในใจมาแต่แรกธีร์เลยสับสนน่ะสิ
บวก 1 แต้มให้ลูกหมู ขอบคุณมากๆจ้า
ว่างๆ มาต่ออีกนะจ๊ะ :L2:
-
ปากไวสู้หมัดไม่ได้สินะ พูดยังไม่ทันจบ ก็โดนต่อยก่อนซะงั้น
สงสารต้าจัง แต่ก็...ดีแล้วล่ะ ธีโลเลเกินไปอะ
-
...เย้ เย้ มาแล้ว ธีมันยังไงของมันเนี้ย รุ้สึกสงสารต้อยขึ้นมาจับใจเลยค่ะ . .รอคุณลูกหมูต่อ
-
สมน้ำหน้าเจ้าธี
-
เศร้าๆๆๆ เมื่อไหร่จะถึงตอน เลิฟๆๆสักที
-
โอยย...คุณลูกหมู ไม่ไหวแล้ว อ่านแล้วปวดใจจัง :เฮ้อ:
ส่งน้องต้อย กะเฮียธีมาสลายบรรยากาศอึมครึมด่วนนนนนนนนนน
-
ตามมาอ่านของคุณลูกหมูค่ะ
อ่านภาคแรกจบก็ตามมาอ่านภาค2ทันทีเลยค่ะ
ภาคแรกน่ารักมากๆสงสารลุงธีเล็กๆ
เพราะความระแวงแท้ๆ
แต่ในที่สุดเวลาก็เป็นเครื่องตัดสิน
ส่วนภาค2อ่านมาถึงตอนล่าสุด
เจ็บจี๊ดๆเรยทีเดียวสงสารธีอ่ะ
เข้าใจว่าสับสนระหว่างต้อยกะต้า
เศร้าๆๆๆๆ :z3:
-
:เฮ้อ:
-
เมื่อต้ากลับมาหาธี ธีก็เป็นของต้อยไปละ
:pig4:
-
ขอมาต่อในเร็ววันได้มั๊ยอ่าคับบบบบบ.....
-
:m13: มารอ น้องต้อย..ใครไม่รักพี่ฟางรัก..อยากเลี้ยงต้อยยยยย..... :-[
-
ขอบคุณครับ
-
คิดถึงต้อยอ่า...
รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคร้าบบบบ :L2:
-
ข้างล่างอากาศไม่ดีเลยน้องลูกหมู เลยมาดันให้ค่ะ :กอด1:
คิดถึงต้อยจังเลย :impress2:
-
ดันขึ้นไป :a1:
-
เข้ามาช่วยกันดันจ้ะ :L1:
ขอบคุณคุณลูกหมูสำหรับเรื่องสนุกๆนะคะ :L2:
-
ยังไม่มาต่อเลย คิดถึงครับ
-
มาลงชื่อ อ่านด้วยคน มีน้องแนะนำมา ต้องไปอ่านภาค แรกก่อนซิเนอะ :z1:
-
รอคอยอ่ะ เมื่อไหร่จะมา ค้างมากกกกกกกกกก :monkeysad:
-
เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ไปเอง
สนุกมากพลาดไปได้อย่างไรเนี่ย
มาร่วมรอด้วยคนนะคะ
-
...คุณลูกหมูอยู่ไหนน้า...
-
แบบว่าเพิ่อ่าน จบภาคแรกอ่ะ กะว่าจะรออ่านภาค 2
แต่ เอ..........คนแต่งหายไปไหนหว่า มะเห็นมาซะที่
แล้วเราจะค้างไหมอ่ะนี่ :z3: :z3: :z3: :z3:
-
อ่านติดต่ิิอกัน แบบว่าทนค้างไม่ได้
ชอบเรื่องของคุณลูกหมูมากเลยค่ะ
ตั้งแต่เรื่องเก่าๆแล้ว
ลุ้นๆๆ
รอตอนต่อไปนะคะ
^^
ของคุณสำหรับเรื่องราวที่เขียนมาให้ได้อ่านกันนะคะ
-
ตามอ่านทันแล้ว รวดเดียว
ชอบจังเลยคุณลูกหมู
น่ารักทั้งภาคแรกภาคสอง
อ่านแล้วหยุดไม่ได้
ว่าแต่หายไปนานเลยนะคะ
:กอด1:
-
มาดันรอบที่3ในหน้านี้รอคุณลุกหมู :laugh:
ยังดีเค้าไม่ระบุไว้ว่า ห้ามดันเกินหน้าละ3 รี
รีบมานะจ๊ะ :pig4:
-
ดันเหมือนกัน
อยากอ่านต่อ
^^
รอตอนต่อไปค่ะ
-
ดันด้วยยยยยยยย
-
:-[ ขอบคุณค่ะ สนุกมากเลยอ่ะค่ะ เพิ่งตามอ่านนิยายคุณลูกหมูอย่างบ้าคลั่ง อิอิ
เรื่องนี้ภาคแรกออกเศร้าๆ แต่ภาคสอง คือ จะว่าเศร้าก้อเศร้า แต่เราแอบฮาอ่ะค่ะ (ขอโทษน้าธี ไม่สงสารธีอ่ะ)
ยังไงจะแวะมาดูเรื่อยๆนะคะ :L2: :L2: :L2:
-
...ไร้วี่แวว.... .. . . . .. . อืม เงียบฉี่จริงๆด้วย .. . .. .. :t3:
-
ต้อยกับธีหายไปไหนจ๊ะลูกหมูจ๋า
:monkeysad:
-
คิดถึงน้องต้อยจัง :man1:
-
ยาวนานเหลือเกิน
เมื่อไรจะมาต่อน่าๆๆๆๆๆๆๆๆ
คิดถุงจางงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
-
รอคอยจนลืม
นึกขึ้นได้ก็มาอ่านต่อ.....แต่ก็ยังไม่ต่อซักกะที
เฮ้อ!!!! เศร้า.. :monkeysad:
-
รอนานจัง
คิดถึงต้อย :sad4:
มาต่อไวไวนะค่ะ
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
สวัสดีปีใหม่ครับ
คิดถึงต้อยจังเลยยยยยย
-
เพิ่งเข้ามาอ่านเรื่องนี้อ่ะ
สนุกมากๆเลย หวานๆเศร้าๆ
บทจะเรียกเลือดก้อตายกันไปเลย :m25:
รออ่านอยู่นะ
-
ปีใหม่แล้วมาต่อซักทีเถอะนะค่ะ คิดถึงคุณลูกหมู น้องต้อย&น้องธี ค่ะ :z3:
-
เมื่อไรน้องต้อยจะมาให้เลี้ยงต้อยอีกทีเนี่ย
คิดถึงงงงงงงงงงงงงง
:z1:
-
มาเข้าเวรรอด้วยคนครับ
-
รอต่อไป อิอิอ
:o8: :-[
-
ยังรอนะตะเอง กลับม๊า....... :call:
-
ชอบภาคแรกมากเลย อ่านแล้วเจ็บปวดดีชะมัด
เราร้องไห้ด้วยอะ :o12:
รออ่านภาคสองตอนจบนะคะ :o8:
-
o13
-
ตามมาอ่านนิยายคุณลูกหมู
แต่งได้ o13 ไม่เสียชื่อคุณลูกหมู
หวังไว้เป็นอย่างยิ่งว่า....ตอนต่อไปจะมาภายใน ปี 2010 นะคะ o18
:pig4:
-
โห้ยยยยยยยยยยยยยยยยย
มาต่อเหอะ T^T
อย่ามาทิ้งให้อยาก แล้วจากไปจิ
ชอบนิสัยต้อยอ่ะ บังคับได้บังคับดี ><
-
รอเสมอค่ะ
-
หึหึหึ ตามมาทันแระ
o18 o18 o18
-
หึ หึ หึ ตามมาทันแระ
o18 o18 o18
-
มารออ่านนะครับ คุณลูกหมูแวะมาต่อก็ดีนะครับ
-
ยังคงรอคุณลูกหมูเสมอค่ะ...
กลางปี 2010 แล้วนะคะ
:m15: :z3: :serius2:
-
:sad4: มานยางไม่จบอ่า ฮึกฮือๆๆๆๆ รอๆๆๆๆ ค้างๆๆๆๆ :serius2:
-
เข้ามานอนเกาพุงรอคุณลูกหมูมาอัพ ^^
เดือนเก้าแล้วนะคะ
:เฮ้อ: :z3: :กอด1:
-
:m15: :z3: :กอด1:
-
คุณลูกหมูไปไหนแล้วคะเนี่ย :call: :call:
เรื่องนี้ภาคแรกน่ารักดีนะคะ มีแอบเศร้าตอนที่ต้าบอกเลิกพี่ธี แต่สุดท้ายก็แฮปปี้ :m1:
ส่วนเรื่องต้อย ตอนแรกเดาไม่ค่อยออกจริงๆนะคะว่าใครเคะ เมะ ตอนแรกนึกว่าต้อยเคะซะอีก แต่ก็นึกขึ้นมาได้ว่า ตอนที่ต่อยพี่ธียังบรรยายว่ากล้ามโตจนหุบแขนไม่ลง ก็เลย เอ๊ะ! เป็นเคะจะดีหรอเนี่ย ฮ่าๆๆๆๆ สุดท้ายก็ น่านน... เป็นเมะนี่เอง o18
อยากอ่านต่อมากๆเลยค่ะ ค้างง่ะ คุณลูกหมูมาต่อไวๆนะคะ :กอด1:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
ตอนที่ 13 ในวันที่มีโอกาส
ผมเก็บกระดาษสาเข้าที่เดิมอย่างทะนุถนอม กลิ่นหอมจางๆเริ่มหายไปตามกาลเวลา จนแทบจะไม่ได้กลิ่นแล้ว
พลิกหน้าต่อไป...รูปถ่ายของผม...กับไอ้ต้า...
เหมือนรูปตอนปีหนึ่งเด๊ะ...ไอ้ต้ากำลังยิ้มร่า ถือเฝือกท่อนใหญ่ไว้ในมือ
แต่เฝือกอันนี้ไม่ได้ถอดมาจากขาของผมหรอก...
...
..
ปี๊นนนน!!!!
“สัด!! มึงอยากตายก็ไปตายที่อื่นไป!!!”
…เสียงใครวะ น่ารำคาญ...
...ในโลกที่ดูโคลงเคลง ผมเดินข้ามถนนไปเรื่อยๆ...
รถที่ขับมาตั้งแต่แรกถูกทิ้งไว้ที่ผับ ในขณะที่ตัวผมเองค่อยๆ เดินกลับห้องทีละก้าว ทีละก้าว...
ผมไม่ได้เมา...แอลกอฮอลล์ไม่ได้เข้าปากผมเลยแม้แต่หยดเดียว...แล้วความโคลงเคลงน่าปวดหัวนี่มันมาจากไหนกัน...
หึ...อย่างนี้เขาเรียกกันว่าอาการ ‘เมารัก’...รึเปล่านะ
ระยะทางระหว่างผับถึงหอ...ไม่ใช่ใกล้ๆ...กว่าจะถึงก็เล่นเอาเมื่อยขา
ผมลากขาขึ้นบันได...ต่อเมื่อถึงหน้าห้องตัวเอง ควักกระเป๋ากางเกงดู ก็เพิ่งรู้ตัวว่า...กุญแจห้องไม่ได้อยู่กับตัว…
ได้แต่หวังว่าไอ้ต้อยจะยังอยู่ในห้อง...ผมกดกริ่ง...รอ...แล้วก็กดอีกครั้ง...แล้วก็รอ…
ไร้วี่แววของไอ้ต้อย...ผมยกมือขึ้น...หวังจะเคาะประตู...ยกค้างไว้อย่างนั้น...มองเห็นนาฬิกาที่สวมอยู่ที่ข้อมือตัวเอง...
ผมค่อยๆลดมือลง
“ฮ....ฮะๆๆๆๆๆๆ” ผมหัวเราะแบบไร้อารมณ์ รู้สึกว่าตอนนี้มันสิ้นเรี่ยวแรงไปหมด หันหลังพิงประตูห้องตัวเอง ขาสองข้างหมดแรงจะยืนต่อ ถึงได้ปล่อยให้ตัวรูดลงกับประตู นั่งลงบนพื้นเย็นเฉียบ...
...มีไอเย็นลอดออกมาทางช่องด้านล่างของประตู...ไอ้ต้อยคงจะยังนอนสบายน้ำลายยืดอยู่ข้างใน…
ด้วยความง่วง เพลีย ทั้งร่างกาย ทั้งจิตใจ ผมปล่อยให้สติค่อยๆลอยห่างออกไป...ทิ้งความจริงเอาไว้...ก่อนที่ทุกอย่างจะดำมืดไป…
+++++++++++++++++++++++++++++++
ตึง!!
“โอ๊ย!!!” แม่งใครวะ! ผลักประตูใส่หลังกู!!
ผมหันหลังไป กำลังจะด่า ก็เห็นไอ้ต้อยมองลงมาอย่างงงๆ
“ธี...ทำไมมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ ไปไหนมา?”
สติยังทำงานไม่เต็มร้อย ไอ้ต้อยก็ยองตัวลงมา ล้วงมือถือที่กำลังแผดเสียงจ้าในกระเป๋ายีนส์ของผมออกมา
มันมองหน้าจอ...แล้วก็มองผม...
“พี่ต้าโทรมา”
ไอ้ต้า...ไอ้ต้า!!...มึงหายโกรธกูแล้วใช่มั้ยวะ! ผมเอื้อมตัว คว้ามือถือในมือไอ้ต้อยมา รีบกดปุ่มรับก่อนทีสายจะขาดไปซะก่อน
“ต้า! มึงอยู่ไหน!! กูขอโทษ! กู...”
...
..
เสียงที่ตอบกลับมา...ไม่ใช่เสียงไอ้ต้า...
ผมฟังข้อความปลายสายจนจบ จนเมื่ออีกฝั่งวางสายไปเรียบร้อยแล้ว จึงได้ลดมือถือลง
“ธี...” ไอ้ต้อยคงจะเห็นว่าผมนิ่งไปนานเกิน มันถึงได้เอานิ้วชี้มาสะกิดๆ
ผมหันหน้ามองมัน น้ำลายแห้งผากจนแทบจะออกเสียงไม่ไหว
...
..
“ต้า...ถูกรถชน...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เป็นเวรเป็นกรรมอะไรไม่รู้ได้ เนื่องด้วยผมเอารถยนต์ทิ้งไว้ที่ผับ ก็เลยต้องซ้อนมอเตอร์ไซค์ของไอ้ต้อยไปโรงพยาบาลแทน
ใครที่จำเนื้อเรื่องพอได้....คงจะรู้กันอยู่นะครับ ว่าไอ้ต้อยตัวโตคนนี้มันหวงห่วงพี่ชายมันขนาดไหน...ไม่กล้าคิดเลย ว่าเราจะได้ไปโผล่ที่โรงพยาบาลอื่นก่อนจะถึงโรงพยาบาลที่ไอ้ต้าอยู่รึเปล่า
ไอ้ต้อยจอดรถไว้ที่ลานจอดมอเตอร์ไซค์ รอผมที่ซ้อนท้ายค่อยๆ ยกก้นที่แสนจะระบมขึ้นจากเบาะ ย้ายลงมาอยู่บนพื้นโลกแบบขาสั่นๆ แล้วมันถึงได้กระโดดลงจากรถตามมา
มันทำท่าจะวิ่งเข้าตึกฉุกเฉินแล้ว ติดอยู่ที่มันเสือกดึงมือผมไปด้วยนี่แหละครับ
ไม่ใช่ไม่ห่วงไอ้ต้านะ...ตอนนี้ใจผมแทบจะแล่นเข้าไปล่วงหน้าสามล้านปีแสงแล้ว...ติดอยู่ที่...
...แม่งเอ๊ย!! ไอ้ต้อย!! มึงจะหักโหมก็ช่วยเห็นใจกันหน่อยได้มั้ยวะ!...ว่ามันเป็นครั้งแรกของกูน่ะ!!!
ดูไอ้ต้อยมันก็พอจะเข้าใจอยู่ครับ ถึงได้ลดความเร็วลงเป็นค่อยๆ เดิน ประคองผมเข้าตึกฉุกเฉินราวกับจะประคองคนท้องไปคลอดอย่างนั้นแหละ
จนเมื่อถึงห้องฉุกเฉิน สอบถามชื่อไอ้ต้าเอาจากคุณหมอ ก็ได้ความมา
“อยู่ข้างในค่ะ ใส่เฝือกที่ขาเสร็จแล้ว กำลังรอฟิล์มซ้ำอยู่...คงจะต้องนอนโรงพยาบาลสังเกตอาการหนึ่งคืนนะคะ”
พวกเราเดินแกมวิ่งเข้าไปในห้อง...จนเจอไอ้ต้า...ท่าทางมันจะหายเมาเรียบร้อยแล้ว คงเพราะอุบัติเหตุนี่แหละครับ...ทำมันตื่นนั่งลืมตาแป๋ว
“พี่ต้า!! บอกแล้วว่าอย่ากินเหล้า ดูดิ...กินแล้วยังขี่อีก...จะให้ต้อยบอกพ่อว่ายังไงเนี่ย!!!” ไอ้ต้อยปล่อยมือผม วิ่งรี่เข้าไปจับหัวจับหางไอ้ต้า สำรวจร่องรายความเสียหายซะจนคนเจ็บร้องซี๊ดซ๊าด
สองพี่น้องคุยกันอยู่ครู่ใหญ่...ไอ้ต้าก็หันหน้ามาทางผม...หลังจากนั้นมันก็หันกลับไปคุยกับไอ้ต้อยต่อ
...มันยังโกรธผมอยู่...
ผมเดินเข้าไปหามันบ้าง เอื้อมมือไปจับข้อมือมันเอาไว้
“ต้า...กู...” ...กูไม่ได้อยากเป็นเพื่อนสนิทมึงเลย...กูอยากเป็นมากกว่านั้น...
...ลำคอผมตีบตัน ประโยคที่อยากพูดได้แต่เก็บไว้ในใจ เมื่อเหลือบไปมองเห็นไอ้ต้อย...ที่กำลังมองมาทางผม...
...จะให้ผมบอกรักไอ้ต้า...ต่อหน้าไอ้ต้อยเนี่ยนะ...
ในใจผมรู้สึกเจ็บแปลบอย่างยากจะบรรยาย...สัมผัสอบอุ่นของไอ้ต้อยที่กอดผมเอาไว้เมื่อต้นคืนยังไม่จางหายไป...ร่องรอยจากการร่วมรัก...ยังคงประทับอยู่ตามเนื้อตัวผมอยู่เลย…
เคราะห์ดี...ที่ผมยังพูดไม่ทันจบ คุณพยาบาลก็เข้ามาขัดจังหวะซะก่อน เธอบอกกับพวกเราว่า จะพาไอ้ต้าไปเอ็กซเรย์ ถ้าไม่มีปัญหาจะให้ไปนอนบนตึกต่อเลย
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตึกนอนของไอ้ต้าเป็นห้องพิเศษ ต้องการคนเฝ้าหนึ่งคน ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้...นอกจากไอ้ต้อยน้องชายมัน
พอความเครียดหดหาย สองพี่น้องนี่ก็แสดงพฤติกรรมเหมือนกันเดี๊ยะ...
ไอ้ต้อยโทรสั่งอาหารจานเบ้อเร่อ นั่งกินอย่างกับปอบลง ในขณะที่ไอ้ต้าได้แต่นั่งมองปากยื่นปากยาวน้ำลายไหลออกจากมุมปาก...เพราะถูกสั่งให้งดน้ำงดข้าว
“อะ” ไอ้ต้อยตักข้าวพอดีคำ ยื่นมาทางผม...สัดเอ๊ย! ไอ้ต้านั่งอยู่ทั้งคน มึงไม่เกรงใจกูมึงก็เกรงใจพี่มึงหน่อยเหอะ!
“ไม่เอา” ผมบอกปัดในขณะที่ตายังมองอยู่แต่ไอ้ต้า...ที่ไม่ยอมหันหน้ามาซักที
พอขาดการตอบสนองจากผม ไอ้ต้อยก็สวาปามจนหมดจาน
อา...บรรยากาศตอนนี้มันช่างเงียบเสียนี่กระไร...ไอ้ต้อยนั่งพุงกาง ไอ้ต้าหลุดเข้าไปในโลกส่วนตัว...ในขณะที่ผม...กำลังคิดหนัก...ว่าจะพูดกับไอ้ต้ายังไงดี
ต้อยลุกขึ้นจากโต๊ะอาหาร คว้าจานเปล่า แล้วก็บอกกับไอ้ต้า “รู้สึกยังไม่ค่อยอิ่มดี ไปหาไรกินต่อก่อนนะ เดี๋ยวมา” ว่าแล้วมันก็เดินไปเปิดประตู ออกไป...ทุกอย่างจะราบรื่นดี ผมจะได้มีโอกาสคุยกับไอ้ต้าสองต่อสอง...ถ้ามันไม่ลากผมออกมาด้วยล่ะก็นะ...
พอประตูปิดลง ต้อยก็หันมาหาผม พูดเสียงเบา
“เรารักธี”
...
..
มันใช่เวลามั้ยวะเนี่ย!!! ผมกำลังจะอ้าปากด่ามัน มันก็เอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากผมไว้ซะก่อน
“เรารักธี...เรารู้อยู่แล้วว่า...ธีรักคนอื่น...”
ผมก็คิดว่าไอ้ต้อยมันคงจะระแคะระคายมาบ้างล่ะครับ...แต่ไม่คิดว่าอยู่ดีๆมันจะมาพูดเรื่องนี้ตรงนี้ เวลานี้
แววตาที่ตอนแรกผมคิดว่าช่างเหมือนต้าเหลือเกินจ้องมองมาหาผม “เรา...รักธี...แต่เราก็อยากให้ธีมีความสุข...เรา...คงจะห้ามไม่ได้...แล้ว”
ใบหน้าของไอ้ต้อยใกล้เข้ามาเรื่อยๆ...ใกล้...ซะจนรับรู้ถึงลมหายใจ...
มันจูบผม...มันจูบที่หน้าผาก แก้มสองข้าง และสุดท้าย...ที่ปาก...รวดเร็ว แต่ก็อ่อนโยน
ไอ้ต้อยยิ้มกว้าง “ทำตามที่ต้องการเหอะ...แล้วก็...ขอบคุณมากสำหรับเรื่องเมื่อคืน...มันเป็นครั้งแรกของธี...แล้วก็เป็นครั้งแรกของเราเหมือนกัน...เราจะเก็บไว้ในใจตลอดไป”
ว่าแล้วมันก็เดินจากไป...ปล่อยผมทิ้งไว้...ในสภาพน้ำตานองหน้า
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
กว่าจะปาดน้ำหูน้ำตาจนแห้งได้ ก็ใช้เวลาพอสมควร ผมเดินเปิดประตูเข้าไปในห้อง
ไอ้ต้านั่งเอนอยู่บนเตียงผู้ป่วย ขาขวาที่ใส่เฝือกหนุนหมอนยกขึ้นสูง ใบหน้ามันหันออกไปมองวิวนอกหน้าต่าง ที่แดดเริ่มจะแรงได้ที่
ผมนั่งลงที่ข้างเตียงมัน จับข้อมือมันเอาไว้...รู้สึกถึงแรงกระตุกเล็กน้อยก่อนที่จะนิ่งไป
“มึง...มาทำไม” ไอ้ต้าถาม...ผมรู้...มันต้องการประชด...
“ในเมื่อมึงไม่อยากเป็นเพื่อนกู...แล้วมึงมาทำไม” ไอ้ต้าในตอนนี้....ต่างจากปกติ...เพราะมันพูดด้วยเสียงที่สั่นเครือ...
มัน...ร้องไห้...
...ผมทำไอ้ต้าร้องไห้...ผมทำมันเสียใจ...และผมก็ทำให้มันต้องมานอนโรงพยาบาลอยู่ตอนนี้...
“กูขอโทษ...กู...ไม่ได้ตั้งใจจะพูดอย่างนั้น...กู...” ลำคอมันตีบตันไปหมด...ภาพหน้าไอ้ต้อยยิ้มเศร้าๆเมื่อกี้นี้ผ่านวาบเข้ามาในใจ
...ผมนี่มันเลวจริงๆ...ในหนึ่งวัน...ผมทำร้ายคนที่ผมรัก และคนที่รักผมถึงสองคนพร้อมกัน...
ผมยกมือขึ้น ปาดน้ำตาให้ไอ้ต้า กอดไอ้ต้าเอาไว้แน่น มันสะอื้นฮักอยู่ในอ้อมกอดของผม มันร้องออกมาเสียงสั่น “มึงพูดอย่างนั้นทำไม...แค่กูจะเป็นเพื่อนสนิทมึง...แค่นั้นยังไม่ได้เลยหรือไงวะ...”
ปากผมสั่นระริก...กูอยากเป็นมากกว่าเพื่อนสนิท...กูอยากเป็นมากกว่านั้น
...กูรักมึง...
...ผม...พูดออกมาไม่ได้...ผม...ทำร้ายไอ้ต้อยไม่ได้...
ผมหายใจเข้าลึก กอดต้าเอาไว้ ลูบหัวทุยๆของมัน
“ต้า...มึง...ยกโทษให้กูได้มั้ย...ให้กูเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของมึง...ได้มั้ย...แล้วต่อจากนี้ไป...มึง...จะเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของกู”
....
...
...และในที่สุด...ผม...ก็โยนโอกาสที่ไอ้ต้อยมอบให้ด้วยความรักทิ้งไป...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
สวัสดีค่ะ หายไปนานมาก กราบขออภัยท่านผู้อ่านอย่างแรง
นานเกินปีล่ะมั้ง ลืมเรื่องกันไปหมดแล้วแน่ๆเลย เพราะขนาดลูกหมูยังต้องไปนั่งอ่านไอ้ที่เขียนมาทั้งหมดใหม่ นั่งบิวด์อารมณ์ใหม่อยู่ตั้งนาน (ขนาดโดนเด้งหมวดนิยายนี่นานจริงจัง)
เอาเป็นว่า...ต่อไปนี้จะพยายามมาต่อจนจบ จะไม่ทิ้งไว้นานขนาดนี้อีกแล้วค่ะ...
ขอบคุณทุกๆคนนะคะ ที่ยังเปิดเข้ามาอ่านกันอยู่ :pig4:
สวัสดีปีใหม่ย้อนหลังค่ะ
-
กรี๊ดดดด คุณลูกหมู
ดีใจมากกกกค่ะ
ที่กลับมาเขียนต่อแล้ว
-
-14-
ในวันที่ไม่แน่ใจ...แต่แน่ใจ
ผมรู้สึกดีใจนะ ที่ถึงแม้จะเมารัก จะอกหัก จะเหม่อเบลอจนลืมกุญแจห้องยังไง สิ่งที่ไม่ลืมก็คือกระเป๋าสตางค์...ต้องขอบคุณนิสัยของไอ้ต้าล่ะครับ ที่มันเมาเละทีไรเนียนไม่จ่ายตังค์ทุกที ทำให้ผมต้องพกกระเป๋าสตางค์เข้าผับพร้อมเงินจำนวนพอสำหรับเหล้าสองคนจนเป็นนิสัย
ไอ้ที่บ่นมาทั้งหมดทั้งปวง ก็แค่จะบอกว่า...โชคดีจริงๆเลยครับ ที่ผมมีเงินมากพอจะขึ้นรถแท็กซี่กลับห้องของตัวเองได้...ไม่ต้องรอให้ไอ้ต้อยมาส่ง...บอกตรงๆครับ...ตอนนี้มันรู้สึกมึนตื้อไปหมด เข้าหน้าใครไม่ติด...ทั้งไอ้ต้า ทั้งไอ้ต้อย
...เรารักธี...
ทำไมมันถึงพูดได้ง่ายขนาดนั้นนะ...ทั้งๆที่คำนี้...อยู่ในใจผมมาตั้งสามปีกว่าแล้ว...อีกแค่ปีเดียวก็จะเรียนจบแล้ว ผมกับต้าจะต้องแยกย้ายกันไปทำงาน หอที่อยู่มาด้วยข้ออ้างว่าใกล้มหาวิทยาลัยก็คงจะต้องคืนกลับไป...เวลาเหลือแค่นี้เอง...ถ้าจะพูดให้ถูก ผมมีเวลาตั้งสามปี...ทำไมถึงพูดไม่ได้...ทำไมถึงไม่กล้าพูด...
...ให้ถูกกว่านั้น....ผมคงจะควายมากๆ...ที่ทิ้งโอกาสวันนี้ไป...
...เรารักธี...
หรือถ้าจะมองในอีกมุมหนึ่ง...ไอ้ต้อยมันควายมากๆ...ที่มันไม่คิดจะขวางผมเอาไว้เลย...ความรักของมันนี่มันเป็นยังไงกันนะ...ความรักที่ต้องการให้ผมมีความสุขเนี่ยนะ!...
เหม่อไปเหม่อมา เหม่อจนเดินขึ้นบันไดมาถึงหน้าห้องตัวเอง...ก็เริ่มคิดได้ครับ
ปกติไม่เคยด่าตัวเองบ่อยๆนะครับ แต่วันนี้ขอด่าออกมาหน่อยเหอะ...
...
...
“ควายเอ๊ย! ไม่มีกุญแจห้องแล้วจะเข้าห้องยังไงวะ!!”
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ทางเลือกสำหรับหนุ่มหล่อควายๆอย่างผมมีอยู่สามทางครับ
ทางแรก...นั่งแท็กซี่ไปผับ แล้วก็ขับรถตัวเองกลับมา
ทางที่สอง...โทรเรียกให้ต้อยเอากุญแจมาให้
สองทางข้างบนขอตัดทิ้งครับ ทางแรก...ง่วงจนแทบจะล้มลงไปนอนหน้าห้องแล้วครับ ให้ขับรถตอนนี้คงได้ไปนอนห้องข้างๆไอ้ต้า ส่วนทางหลัง...แล้วผมจะหนีไอ้ต้อยกลับมาเพื่อ? ขืนเรียกมันมาตอนนี้ ได้หัวเราะเยาะผมท้องแตกตาย
ดังนั้นทางที่เหลือก็เลยมีอยู่อีกแค่อย่างเดียวครับ
...
...
“อ้าว! ธี! จะกลับบ้านทำไมไม่โทรบอกล่วงหน้า” แม่คงจะแปลกใจมากครับ ที่ได้เห็นหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนในวันหยุดเช้าตรู่...คงไม่คิดว่าผมจะมาตักบาตรเป็นเพื่อนหรอกนะ
“มาตักบาตรวันเกิดเหรอจ๊ะ ดูสิ เมื่อว่าแม่โทรหาก็ไม่ยอมรับโทรศัพท์ แล้วนี่ไปเที่ยวไหนมา ทำไมดูโทรมขนาดนี้” น่าน!! ผมแค่ประชดนะ...แต่ก็ลืมไปเลยครับ ว่าเมื่อวานวันเกิดตัวเอง ยังไม่ได้ทำบุญตักบาตร ปล่อยนก ปล่อยปลา โปรดสัตว์เลย มิน่าล่ะ ถึงได้บรมซวยได้ตลอดทั้งวัน
ว่าแล้วก็โดนลากตักบาตรทั้งๆที่ตาโหลเป็นหมีแพนด้านั่นแหละครับ ดีหน่อยที่หลังตักบาตรเสร็จมีข้าวต้มกุ้งร้อนๆ อร่อยๆ ฝีมือแม่ทำไว้รอ
“เรื่องฝึกงานว่ายังไงล่ะเรา” ระหว่างกำลังดื่มด่ำความเป็นครอบครัวที่ห่างหายมานาน แม่ก็ถามขึ้นมา
นี่ล่ะครับ ปัญหาอีกอย่างที่ผมดองเอาไว้...บริษัททัวร์ที่แม่ลงทุนไว้เริ่มได้กำไรงอกงาม จะเหลือก็แต่ทายาทสืบทอดกิจการ ซึ่งจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผม...ตอนแรกก็ลังเลอยู่ครับ ว่าปิดเทอมเทอมนี้จะไปฝึกงานดีรึเปล่า...ที่ยังลังเลเพราะอยากอยู่กับไอ้ต้าช่วงปิดเทอมน่ะครับ อย่างน้อยขอไปทริปกับมันอีกซักรอบก็ยังดี แต่ตอนนี้สถานการณ์มันพลิกกลับแล้ว...ไม่มีอะไรต้องลังเลแล้วนี่นา...
“อืม...วันไหนล่ะแม่” คำตอบของผมทำให้แม่ยิ้มแฉ่ง
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
...อาทิตย์หน้า...
ใครจะไปคิดล่ะครับ...ว่าแม่จะวางแผนฝึกงานให้ผมได้เร็วติดจรวดขนาดนี้...
“ยิ่งเร็วยิ่งดีนะธี ปิดเทอมมีเวลาแค่ไม่กี่เดือนเอง เผื่ออยากจะพักผ่อนเที่ยวที่นู่นด้วยไง” ที่นู่นของแม่คืออังกฤษครับ...การฝึกงานของผมคือการไปทัวร์ดีๆนี่เอง ต่างกันตรงที่ต้องคอยเรียนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างจากพนักงานบริษัท หลังจากซีรี่ย์ทัวร์จบก็ต้องเข้าฝึกงานในออฟฟิศต่ออีกหนึ่งเดือน เป็นอันว่าปิดเทอมนี้คงไม่มีเวลาให้เพ้อแล้วล่ะครับ
“แล้วหอน่ะ ก็ย้ายออกมาเลยนะ มาอยู่บ้านกับแม่ซะ ปีสี่ไม่ค่อยต้องไปเรียนแล้วนี่นา” สุภาพสตรีขี้เหงาออกราชโองการมาแล้วครับท่าน! ซึ่งก็ตรงใจผมดี...ติดอยู่ที่ต้องเก็บของภายในหนึ่งอาทิตย์นี่สิ...
หลังจากนอนค้างที่บ้านให้แม่หายคิดถึงสองคืน ผมก็ให้คนขับรถขับพาไปเอารถที่ผับ และกลับไปนั่งเก็บข้าวของที่หอครับ
...
...
...ห้องของผม...
ผมถอดรองเท้าวางไว้ที่ชั้นวางหน้าประตู เหม่อมองห้องที่อยู่อาศัยมาถึงสองปี ...สภาพของห้องไม่ต่างจากก่อนผมจะออกไปหาไอ้ต้าวันก่อนเลยสักนิด พื้นสะอาดไร้ฝุ่นเกาะ ข้าวของวางเป็นระเบียบเรียบร้อยตามสไตล์ไอ้ต้อย
...ไอ้ต้อย...
สองวันมานี้มันโทรหาผมนับครั้งไม่ถ้วน...โทรจนมือถือที่เปิดแค่ระบบสั่นแบตหมดตายสนิทในหน้าที่
ไม่อยากคิด...ว่ามันจะเป็นห่วงผมรึเปล่า...ที่อยู่ๆก็หายไป
ไม่อยากคิด...ว่ามันจะรู้สึกยังไง...ถ้ารู้ว่าผมกับไอ้ต้า...ยังเป็นเพื่อนกันอยู่
ไม่อยากคิด...ว่า...
“ธี!”
ไม่ต้องคิดแล้วล่ะครับ สัมภเวสีตัวโตมันแอบมาซุ่มอยู่ในห้องผมตั้งแต่เมื่อไหร่วะ!! ไฟเฟยก็ไม่เปิด เสียงก็ไม่รู้จักส่งให้เร็วกว่านี้หน่อย...ปล่อยกูเล่นเป็นพระเอกมิวสิคตั้งนาน
“ธี!!” เออ!! กูรู้ชื่อตัวเอง เรียกซะดัง กลัวข้างห้องไม่รู้หรือไงวะว่ากลับมาแล้ว
“ธีกลับมาแล้ววว!!” นั่น!! คิดยังไงได้อย่างนั้นเลยครับ..มึงจะตะโกนทำเพื่อ!!
ไอ้ต้อยตัวโตวิ่งแท็กเข้าหาผมจนนึกว่าจะเป็นเหยื่อให้กระทิงมันขวิดซะแล้ว จะต่างกันก็ตรงที่กระทิงตัวนี้มันไม่ขวิดครับ มันกอดเอวผม ยกขึ้นทั้งตัวจนขาลอยจากพื้น แล้วก็จับโยนลงเตียงพร้อมๆ กับที่มันกระโจนตามลงมาทับด้วย โอย...ตัวก็ไม่ใช่เบาๆ โหมลงมาซะใส้แทบจะปลิ้นออกทางปากแล้วครับผม
“ต้อย!!” ผมกำลังจะอ้าปากด่า แต่ก็ถูกสกัดดาวรุ่งซะก่อน...ไอ้ต้อยมันประกบปาก สูบวิญญาณซะจนแทบจะหมดตัว หลังจากนั้นก็ระดมจูบซะทั่วหน้า จนสุดท้ายที่ผมหอบหายใจ หมดแรงจะเม้งใส่มันนั่นแหละครับ มันถึงยอมราปาก นอนทับลงมา กระซิบใส่หูผมเบาๆ “ทำไมไม่รับโทรศัพท์ รู้รึเปล่าเนี่ยว่าห่วงจะแย่ หายไปตั้งสองวัน”
ทำไมนะ มันถึงได้รู้สึกอุ่นซ่านกับคำว่า...เป็นห่วง...
ผมด่ามันไม่ออก ได้แต่รู้สึกร้อนวูบบอกไม่ถูก หันหน้าหนีดวงตาของมัน “...ขอโทษ...”
...
...
ระหว่างที่เรายังนอนเอกเขนกอยู่บนเตียง ผมเล่าเรื่องที่ผมกลับบ้านไปหาแม่ให้มันฟัง เล่ารวมถึงเรื่องที่จะไปฝึกงานตอนปิดเทอมนี้
“งั้น...เราจะช่วยเก็บของ...ดีเปล่า...อย่างน้อยเราก็รู้ดีกว่าธี ว่าอะไรเก็บอยู่ตรงไหนบ้าง แต่กลับมาแล้วต้องเอาของฝากมาให้เราคนแรกนะ!” เออ! ไอ้คุณพ่อบ้าน! เห็นท่ามันพูดอวดๆแล้วหมั่นใส้ว่ะ!!
อยู่ดีๆไอ้ต้อยก็หันขวับมากอดผมซะแรง จมูกผมถูกกดเข้ากับหน้าอกแมนๆของมันพอดี เล่นซะต้องดิ้นร้องอู้อี้เพราะหายใจไม่ออก
“ธี...ยังไม่ได้บอกพี่ต้าใช่มั้ย?”
คำถามของมันทำให้ผมชะงักไป...ก่อนจะพยักหน้าเบาๆครั้งหนึ่ง
“ไอ้ต้าไม่ได้เล่าหรือไง?”
“ไม่...วันก่อนพี่ต้าเงียบตลอด พอออกจากโรงพยาบาลก็นั่งรถกลับบ้านต่อเลย...” มันว่า ตอนแรกมันจะไปด้วยครับ เพราะไอ้ต้าตอนนี้เป็นเดชไอ้เป๋อยู่ แต่ไอ้ต้ามันไม่ยอม มันว่าจะกลับไปรับโทษเมาแล้วซิ่งจากพระบิดาด้วยตัวเอง ล่าสุดที่โทรเช็ค..ก็ถึงบ้านโดยสวัสดิภาพครับ แล้วก็คงอยู่รักษาตัวที่นู่นต่อจนใกล้ๆเปิดเทอมล่ะมั้ง
...มันหลบหน้าผม...พอๆกับที่ผมหลบหน้ามันเลย...
ต้อยถอนหายใจเฮือกหนึ่ง มือของมันที่โอบหลังผมอยู่ลูบขึ้นลงเบาๆ....
“ต้อย...” ผมเรียกมัน
“หืม?” มันตอบรับผม ทั้งด้วยเสียงและการกอดรัดที่แน่นขึ้น
“รู้อยู่แล้วใช่มั้ย...เรื่องที่ต้า...” เป็นคำตอบที่เดาไม่ยากครับ แต่ยังไงผมก็อยากได้ยินคำสารภาพจากปากของมันเอง
ต้อยถอนหายใจอีกเฮือกนึง ก่อนจะตอบด้วยเสียงหมาหงอย “อือ...รู้ก่อนวันเกิดธีวันเดียว”
“แล้วเรื่องมือถือ...”
มันถอนหายใจเฮือกที่สาม “...เราเปลี่ยนเป็นระบบสั่นเอง...” พอเห็นผมทำท่าจะเบิ๊ดกะโหลก มันก็รีบเอามือมากันอย่างเร็ว “ก็ธีบอกว่าง่วงนี่!! ธีบอกว่าเพิ่งสอบเสร็จ ง่วงจะตายห่า อย่ามากวน เราก็เลยไม่อยากให้ธีตื่น เดี๋ยวจะเหนื่อย!!” เออ! เจริญมากมึง...ข้อแก้ตัวโนเนะฉิบหาย!
“เรื่องออดหน้าห้องล่ะ” เสียงผมเริ่มตึงล่ะครับ...มิน่าล่ะ...วันก่อนมันถึงแอบมากระซิบว่าอย่าโกรธ
“อันนั้นเราไม่เกี่ยว” ไอ้ต้อยรีบส่ายหน้า...สงสัยกลัวโดนเพิ่มอีกกระทง “เราไม่ได้ทำให้มันเสียซะหน่อย”
คำตอบมันแปลกๆว่ะ...จนผมเริ่มเข้าใจก็เมื่อมันพูดประโยคต่อมาพร้อมกับกลอกตากวนเบื้องล่างนี่แหละครับ
“ก็แค่มันเสียมานานแล้ว ขี้เกียจเคาะประตู ก็เลยขอกุญแจห้องธีมาไง”
เหนื่อยกับการคั้นไอ้ปลาไหลตัวนี้ครับ ผมเลยทิ้งตัวลงนอนอย่างเดิม ถอนหายใจเฮือกตามมัน
“มีอะไรจะสารภาพอีกมั้ย?”
ไอ้ต้อยอึกอักไปพักใหญ่ แสดงชัดว่าอุจฉกรรณ์ล่ะครับท่านผู้ชม
“นาฬิกา...” มันตอบอ้อมแอ้ม
ผมยกข้อมือซ้ายขึ้นมอง...นาฬิกาเรือนใหม่...เรือนที่ไอ้ต้อยใส่ให้...เรือนที่ทำให้ผมอดได้ของขวัญจากไอ้ต้า
“ก็...เห็นพี่ต้าบ่นว่าธีอยากได้นี่นา...เราก็เลยเก็บตังค์ซื้อให้” มันหมดเม็ดชัวร์ครับ! ผมหันไปมองหน้ามัน ทำตาขวางๆ ถึงได้มีคำสารภาพหลุดออกมาอีกนิดหน่อย “ก็พอรู้อยู่ ว่าพี่ต้าเก็บตังค์ซื้อให้เหมือนกัน...แต่เราอยากให้เป็นคนแรกง่ะ...”
บอกตามตรงนะครับ...ผมชักสงสัยซะแล้ว ว่าที่ผ่านมาเนี่ย ที่ผมไม่ได้ก้าวหน้ากับไอ้ต้า ดันมาก้าวหน้ากับไอ้บ้าตัวนี้แทนน่ะ เพราะมันรึเปล่า...
“....โกรธรึเปล่า?” ไอ้ต้อยนั่งคุกเข่าบนเตียง ก้มหน้าช้อนตา เอานิ้วชี้สองนิ้วชนกัน...อุบาทว์ลูกตาฉิบหาย
ผมไม่รู้จะบอกมันยังไง...ใจหนึ่งผมโกรธมัน...แต่อีกใจก็ดันหวนไปนึกถึงคำสารภาพรักเมื่อวันก่อนซะนี่
ด้วยไม่รู้จะพูดยังไง ผมก็เลยนอนหันหลังให้มันซะเลย
“ธีง่า!!” ไอ้นี่มันชักออกห่างคำว่าแมนไปทุกทีแล้วครับ “ตอบเราหน่อยดิ นะๆๆ”
ผมไม่ตอบครับ...เพราะไม่รู้จะตอบยังไงนั่นแหละ แต่ไอ้ต้อยมันคงคิดว่าผมโกรธมัน
“ตอบเราหน่อยดิ!! นะธีนะ นะคร้าบบ ที่รัก!!” ลามปามแล้วมึง มาเรียกกูว่า...ที่..ร...ร...ร...ได้ยังไง!!
ผมคว้าผ้านวมคลุมหัว เกร็งมือเต็มที่ไม่ให้มันเปิดเข้ามาได้...ไม่อยากบอกว่า...กลัวมันเห็นหน้าแดงๆนี่หว่า!!
“...ไม่ตอบถือว่าไม่โกรธนะ!” อ้าว...เฮ้ย!
“...ขอบคุณนะ ที่ไม่โกรธเรา” มันกอดผมไว้ทั้งผ้านวม จูบเสียงดังฟอด จนผมต้องก่ายตัวออกมา คว้าผ้านวมออกให้พ้นหน้า
“ไอ้บ้า! ไอ้หน้าด้า...!!!” ยังด่าไม่จบเลยครับ ไอ้ต้อยมันก็เอาปากมาสูบวิญญาณอีกแล้ว
จูบของไอ้ต้อย...จูบที่คุ้นเคย...จูบที่แต่ก่อนไม่ได้คิดอะไร....แต่ตอนนี้ทำไมมันเหมือนจะดูดวิญญาณได้จริงๆวะ! เรี่ยวแรงลูกผู้ชายของผมมันหายไปไหนก็ไม่รู้
นาน...กว่าปากของเราจะแยกจากกันอีกครั้ง ไอ้ต้อยเอาหน้าผากชนกับผม ดวงตามันอยู่ใกล้แค่นี้ มองตรงมาจนต้องเสหลบ
“ขอบคุณที่ยังเป็นเพื่อนกับพี่ต้าต่อไป...ขอบคุณ...ที่ยังเห็นใจความรักของเราอยู่...ธีเป็นคนใจดี...เรารู้...ขอโทษด้วย...ที่ใช้ประโยชน์จากความใจดีของธี”
ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ...ที่ไอ้ต้อยเข้ามาในชีวิตผมมากขนาดนี้...ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...ที่มันรู้จักตัวตนของผมที่ตัวผมเองยังแทบจะไม่รู้จักเลย...
...ผมไม่แน่ใจจริงๆ ว่าตอนนี้ผมกับไอ้ต้อยเป็นอะไรกัน...
...มีอย่างเดียวที่แน่ใจ...คือผมกับไอ้ต้า...ยังเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม...
++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
คุณ aorpp ...กลับมาแล้วค่ะ ^__^
:z10:
-
แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย :mc4:
ดีใจๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ รอมานานแสนนาน คิดถึงๆๆๆๆๆๆๆสองพี่น้อง กับสองธีมากมาย
กระโดดจ๊วบลูกหมู ร้อยครั้ง พร้อมบวก 1 แต้มก่อนเลยจ้า :จุ๊บๆ:
ไปอ่านก่อนนะจ๊ะ ค่อยมาเมนท์อีกที
-----------------------------------------
น้องต้อย แมนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
รัก คือ การเสียสละ ให้คนที่เราัรักมีความสุข
แต่เพราะต้อยทำงี้ ธีถึงไปไหนไม่รอด
บอกต้าไป ตอนนั้นธีก็ต้องคิด อาจเสียเพื่อน และยังทำร้ายต้อย
แต่ถ้าไม่บอก ก็ได้เป็นเพื่อนต้าตลอดไป
ที่แน่ๆ ใจของธีไหวหวั่น หวั่นไหว จนทำให้หน้าแดง เขินเป็น อายเป็นแล้ววุ้ย
ร้ากกกกกกกกกกกกกกกน้องต้อย พระเอกสุดๆ :m3:
แต่เจ้าแผนการนะน้องต้อยนะ หุหุ
ขอบคุณลูกหมูมากๆนะจ๊ะ
ดีใจจริงๆได้อ่านต่อแบบนี้
รอลุ้นความก้าวหน้าของคู่นี้ต่อจ้า :3123:
-
เข้ามาแสดงตนตามอ่านอีกคนค่ะ
ว่าแล้วก็เนียนกอดเบาๆแล้วจิ้มบวกแรงๆ ฮี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
น้องต้อยเจ้าเล่ห์นักน้า วางแผนจะงาบเพื่อนธีมานานละจิ
คุณลูกหมู กระโดด :กอด1: แน่นๆ
-
5555555555
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
-
คุณลูกหมู~~~คิดถึงงงง
ในที่สุดก็พาธี กับต้อยกลับมาแล้ว ว่ะฮู้ววว(ระบำชาวเกาะหนึ่งรอบ)
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดด
เอามือขยี้ตาแรง ๆ แอร้ยยยยยยยยยย
คุณลูกหมูมาต่อแล้วววววว
น้องต้อยยยยยยย น่ารักที่สุดในสามโลก
จิจะรอวันที่พี่ธีรักน้องต้อยได้เต็มใจนะคะคุณลูกหมู
นั่นคือวันที่พี่ธียอมให้น้องต้อยกดโดยไม่มีใครอยู่ในใจแล้วนั่นเอง
จับกด! จับกด! จับกด!
:pig4: :กอด1:
ปล.ย้ายไปอยู่ห้อง Boy's love story จะคึกคักกว่านี้นะคะคุณลูกหมู
ขอสครีมส่งท้ายหน่อยนะคะ
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:o8:
-
ดันๆๆๆ
ย้ายห้องๆๆๆ
อิอิ
-
แอบเข้ามาอ่าน อิอิ
ซึ้งงงง ทั้งสองภาคเลย
แอบสงสารต้อย อ่ะ ปกติกวนตีนจะตาย ไหงรักมันกุดๆ คุดๆจัง
จับกดไปแล้ว แต่ก็ต้องรอลุ้นกันต่อไป หุหุ
-
น่ารักอะ :o8:
ชอบบบบบ
-
ธียิ่งผูกปมให้มันแก้ยากกว่าเดิม จะรักพี่ก้อเสียน้อง จะรักน้องก้อต้องปล่อยพี่ แล้วจะเอายังไงดีเนี่ย
-
เหตุผลและความเข้าใจของแต่ละคน
แต่ละคนจึงได้มาเจอคนของตัวเอง :L1:
-
อ๊าๆๆๆกลับมาแล้วดีใจจังเลย
หึหึ ความน่ารักยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน
ฮ่าๆอย่าคิดมากไปเลยธี ต้อยคือคำตอบสุดท้ายคร๊าบบบบ
-
:z2:แทบจะถลาเข้าไปกอด(แน่นๆ)
ยอมมาตอ่ซะทีนะ
v
v
v
v
v
v
v
v
v
v
ถ้าจะให้ดีมาต่อเรื่อยๆ นะตัวเธอ o18
-
เห็นเรื่องนี้ไปตั้งที่ส่วนกลาง แต่คนโพสไม่ใช่ลูกหมูเลยงงๆ ตกลงว่าลูกหมูบอกใครให้ไปโพสใหม่หรือยังไงอ่ะ งงงงงงงงงงงงง :m28:
ป๋อหล๋อ รอลูกหมูมาต่ออยู่นะ :กอด1:
-
ตามมาอ่านๆๆค่ะ น่ารักมาก สนุกมาก อ่านจบภาคแรกแล้วอะ
ไม่กล้าอ่านภาค2เลย
กลัวสงสารธี 555
แต่ก้น่าสงสารจิงๆๆๆอะ
-
มาตามอ่านด้วยคนค่ะ คุณลูกหมูยังมาต่่ออยู่ใช่มั้ยคะ(มาเรื่อยๆเถอะนะ อย่างดองนาน ใจจะขาดรอนๆ) :z3:
เรื่องนี้สนุกมากค่ะ ชอบมากๆๆๆๆๆ จริงๆ ขอบคุณมากค่า :จุ๊บๆ:
-
รอด้วยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
-
welcome home!!!!
รอคอย เธอมาแสนนานนนนนน.....
ทรมาน...วิญญาณหนกหนา.
-
มาแว้ววว~ รอจนเปื่อยกันรึยังคะ :z6:
====================
15 ในวันที่ไม่มีคำตอบ
สมุดรูปถ่ายถูกเปิดมาจนหน้ารองสุดท้าย...หน้าที่ไม่มีภาพอะไรติดอยู่เลย
เดิมที ภาพผมก็คิดว่ามันควรจะหมดอยู่แค่นี้
แต่เมื่อพลิกไปอีกหน้าหนึ่ง ก็ได้พบกับสิ่งที่ไม่คาดคิด...
...
..
.
“ธี ต้อยมาเยี่ยม”
ผมเงยหน้าขึ้นจากการเกาท้องไอ้เป้ง...ไอ้หมาข้างถนนตัวใหญ่สัญญารักของผมกับไอ้ต้า
ทันทีที่ไอ้เป้งได้ยินเสียงแม่เรียกชื่อต้อย มันรีบลุกขึ้น หมอบทหารไปหน้าประตูอย่างเร็ว เล่นซะผมลุกใส่รองเท้าเดินตามมันไปไม่ทัน จะตะโกนเรียกก็ช้าเกินไปซะแล้ว
“อ๊ากกกกก!!!” นั่นล่ะครับ ไอ้ต้อยร้องขึ้นมาอย่างดัง พอวิ่งตามไปก็พบว่า ปากของไอ้เป้งงับอยู่ที่ตูดไอ้ต้อยเรียบร้อยแล้ว แถมครั้งนี้ต้อยมันไม่สู้ด้วยครับ...คงเพราะกลัวขนมของฝากที่ถือมาจะเละล่ะมั้ง
ช่วงหลังๆมานี่ไอ้ต้อยมาหาผมที่บ้านบ่อยๆ มาซะจนแม่ผมรู้จักดีเลยครับ...ส่วนไอ้เป้ง...ไม่รู้มีอะไรกัน ตั้งแต่ที่ไอ้หมาเป้งเจอกับหมาต้อย สายฟ้าก็ลั่นเปรี๊ยะระหว่างสายตาพวกมันทันที...จริงๆแล้วไอ้ต้อยมันเป็นฝ่ายเริ่มก่อนนะครับ เพราะตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ มันก็พูดออกมาอย่างไม่พอใจแล้ว
“ไรวะ! หมาอะไรชื่อใหญ่ ตัวแค่นี้ยังเลียตูดเราไม่ถึงเล้ย!!” คิดดูอีกทีมันคงรู้สึกเหมือนถูกหยามน่ะครับ เพราะหมามันชื่อแปลว่าใหญ่ ตัวมันดันชื่อแปลว่าเล็ก
หลังจากไอ้เป้งได้ยินคำสบประมาทเท่านั้นล่ะครับ มันไม่แค่เลียตูดไอ้ต้อยถึงเท่านั้น แต่มันกัดเข้าไปเต็มปากเต็มคำเลย ลำบากพี่เลี้ยงต้องมาคอยดึงโซ่เอาไอ้เป้งไปผูกใต้ต้นไม้ทุกที
“เป็นไงบ้างล่ะจ๊ะ ลูกต้อย” แม่ผมถามสารทุกข์สุขดิบตามประสาผู้ใหญ่ เห็นเพื่อนลูกเป็นลูกหมด...ระวังนะครับแม่ เดี๋ยวจะได้มันเป็นลูกเขย...คิดอีกทีให้มันเป็นลูกสะใภ้ดีกว่า...หรือคิดอีกที...จะให้มันมาเป็นลูกแม่ทำไมวะ!?
ต้อยเงยหน้าจากการเอาขนมยั่วไอ้เป้ง ที่ยืดคอมาจนสุดโซ่แล้วยังได้แค่ดม หันมาตอบแม่ “สบายทีครับแม่” น่าน...สวมบทอย่างคล่องเลยนะเอ็ง
ผมมองขนมของฝากกล่องใหญ่เบ้อเริ่มบนโต๊ะ แล้วก็สงสัย “กลับบ้านมา?”
ไอ้ต้อยพยักหน้า เอาขนมที่มันยั่วเป้งเข้าปากตัวเอง...แกล้งหมา...เลวได้อีก...
...หรือว่า... “ไปกับต้า?”
มันพยักหน้าส่งๆ “ไปเยี่ยมพ่อแม่น่ะ”
ดูมันไม่ค่อยอยากให้ผมถามถึงต้าซักเท่าไหร่
หลังจากปิดเทอมใหญ่ พักหัวใจบวกกับฝึกงานที่อังกฤษ มีเวลากลับมาเยี่ยมต้า-ต้อยที่ขอนแก่นสองวัน แล้วก็บินต่อ กลับถึงกรุงเทพก็เปิดเทอมปีสุดท้ายพอดี ผมกับไอ้ต้าลงวิชาไม่ตรงกันซักตัว แถมปีสุดท้ายยังมีเรียนน้อยอีก...ก็เลยห่างกันไปโดยปริยาย
แต่แม้จะอยู่ห่างๆ แต่ก็แอบห่วงๆนะครับ...ไม่รู้มันแอบไปสำมะเลเทเมาที่ไหนรึเปล่า
“ไม่หรอก พ่อให้มันคัดสัญญาเมาไม่ขับมาร้อยจบน่ะ” ไอ้ต้อยว่าอย่างนั้นนะ
ว่าจะโทรศัพท์หา ชวนกินข้าว ชวนเที่ยวตามประสาเพื่อน มือมันก็ไม่ยอมกดปุ่มโทรออกครับ...เพราะผมรู้ใจตัวเอง...ว่ายังคิดกับมันอย่างเพื่อนไม่ได้...
รู้ตัวอีกทีผ่านไปครึ่งปี...ก็ได้รับโทรศัพท์จากต้า...ตอนนั้นดีใจมาก...แล้วก็รู้สึกวูบในคราวเดียวกัน
“กูเรียนจบแล้วนะ”
ไอ้ต้าใช้เวลาเรียนสามปีครึ่งจบ...ไอ้ต้าที่หลังสอบทีไรนั่งวิญญาณลอยออกจากปากทุกทีเนี่ยนะ!!
ผมถามเหตุผลมัน...มันก็ว่าแค่ “ก็อยากเรียนจบเร็วๆ”
มันอยากเรียนจบเร็วไปทำไม?
ไอ้ต้อยก็ดูจะไม่ค่อยรู้เหมือนกัน...หรืออีกอย่างคือ...มันรู้ แต่แอ๊บ...
ต้อยยังคงออดอ้อนแม่ผมไปเรื่อย...นั่น!...มีการห่อแหนมเนืองให้ด้วย เล่นซะแม่ผมยิ้มแก้มปริเลยครับ
จะว่าไป ช่วงที่ผ่านมานี่ ไอ้ต้อยดูจะเพิ่มดีกรีความเนื้อหอมขึ้นใช่น้อยนะครับ น้องเฟรชชี่งี้ติดมันตรึมเชียว ได้ข่าวมันชอบพาน้องๆไปเลี้ยงด้วย
ผมนั่งเท้าคาง แอบมองหน้าด้านข้างของมัน...
...
..
“ธี”
!!!...เฮ้ย!! จะรีบหันมาทำไมฟระ เล่นซะสะดุ้งเกือบตกเก้าอี้
“อ...อะไร...”
ต้อยมองหน้าผม ยิ้มตาหยีแพรวพราว “แอบมองเราทำไม...หรือว่าคิดถึงเรามาก”
ผมรีบหันขวับดูรอบตัวทันที...กลัวแม่ได้ยินน่ะครับ...พอมองกวาดไปรอบๆ ก็งงๆ...แม่ตรูหายไปไหนฟระ
“แม่ไปตั้งนานแล้ว มีแต่ธีแหละ นั่งเหม่อมองเราซะตาเยิ้ม” ต้อยสบตาผมกลับ กลับเป็นฝ่ายผมเองที่หลบตา รู้สึกหน้ามันร้อนผ่าวชอบกล
ยังไม่ทันได้อ้าปากตอบ(ด่า)มัน ไอ้ต้อยก็ลุกขึ้นยืนซะก่อน แถมยังคว้าข้อมือผมเดินเข้าไปในบ้านซะอีก
มันจัดการไหว้ลาแม่ซะเรียบร้อย หลังจากนั้นก็ลากผมขึ้นมอ’ไซค์คันเก่งของมัน บิดออกจากบ้านไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“พามาที่นี่ทำไม” ผมขมวดคิ้ว มองหอที่แสนคุ้นเคย
...ก็หอเก่าของผมเองแหละครับ หลังจากผมย้ายออกไป ไอ้ต้อยก็ขอเช่าห้องผมต่อ...มันบอกที่บ้านว่าผู้ชายสองคน (มันกับไอ้ต้า) อยู่ห้องเดียวกันไม่ไหว อึดอัด...แล้วที่มันมาสิงอยู่ห้องผมตั้งนาน มันไม่คิดว่าผมอึดอัดบ้างหรือไงนะ...ต่อครับต่อ...มันย้ายมาห้องผม ต่อจากนั้นไม่นาน พอไอ้ต้าเรียนจบ มันก็คืนห้องของมันแล้วย้ายไปอยู่อพาร์ทเม้นใกล้ๆที่ทำงาน เพราะฉะนั้นตอนนี้ต้อยก็เลยอยู่ที่หอนี้แต่เพียงผู้เดียว
“เมื่อวานจัดห้อง เพิ่งเจอของที่ธีลืมไว้น่ะ”
มันไขกุญแจประตู เปิดประตูห้อง พยักเพยิดเชิงให้ผมเดินเข้าห้อง
ผมขมวดคิ้วอย่างสงสัย “ของอะไร ทำไมไม่เอาไปให้ที่บ้านเลยล่...”
ยังถามไม่จบดี ทันทีที่ประตูห้องปิดลง เอวผมก็โดนรวบดึงไปด้านหลังอย่างแรง
ไอ้ต้อยกอดผมไว้แน่น จูบฟอดลงมาบนกระหม่อมผม มันจับคางผมให้หันหลังไป แล้วริมฝีปากของพวกเราก็ประกบกัน...
“ก็...” ระหว่างที่ปากมันกำลังเล็มไปทั่วหน้า มันก็พูดพร้อมกับพ่นลมหายใจออกมากระทบแก้มผม “...ถ้าไม่พามา...ก็ไม่ได้จูบธีน่ะสิ”
...ไอ้เจ้าเล่ห์เอ๊ย!!...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สิ่งที่ต้อยบอกว่าผมลืมไว้...ก็คืออัลบั้มรูป...ที่เก็บเรื่องราวของผม ไอ้ต้า แล้วก็ไอ้ต้อยเอาไว้...
ผมพลิกหน้าแต่ละหน้าอย่างเชื่องช้า...เรื่องราวเก่าๆ ในความทรงจำเกือบสี่ปีหวนกลับมา...
...เรื่องเก่าๆ วันที่ผมมีแต่ไอ้ต้า วันที่ผมเจ็บตัวเพราะมัน วันที่ผมเริ่มรักมัน จนถึงวันที่เริ่มมีไอ้ต้อยเข้ามาในชีวิต...ผมวางอัลบั้มไว้บนเตียง ตัวเองนั่งอยู่บนพื้นพรม เดี๋ยวก็หัวเราะ เดี๋ยวก็ซึมไป...
ผมมองภาพที่เราสามคนถ่ายด้วยกันครั้งสุดท้าย...ภาพที่ไอ้ต้าเพิ่งจะตัดเฝือกหมาดๆ...
ไอ้ต้ายิ้มร่า...ผมยิ้ม...ขณะที่ตามองไอ้ต้า
...และไอ้ต้อย...ก็ยิ้ม...ขณะที่ตามองผม
...ยิ้มเศร้าๆ...
จนถึงตอนนี้...ตอนที่ผมได้กลับมานั่งทบทวนเรื่องราวเก่าๆ ทำให้รู้ว่า...เรื่องของไอ้ต้ากับผม...มันยังไม่จบ...
...และเรื่องของต้อยกับผม...มันก็ยังไม่ถึงจุดสุดท้ายเหมือนกัน...
หัวตามันเริ่มชื้นๆร้อนๆ ผมเงยหน้าขึ้นมองไฟบนเพดาน นานพอสมควร กว่าน้ำตาจะย้อนกลับเข้าไปได้
หน้ารองสุดท้าย...ไม่มีภาพ...
จวบจนหน้าสุดท้าย...ไม่ใช่ภาพถ่าย...
...เป็นภาพวาด...ที่ดูเหมือนจะวาดยังไม่เสร็จดี...ภาพร่างใบหน้าของผม...คู่กับใครอีกคน...ที่ยังไม่ได้เติมรายละเอียด...
“..เรา...อยากให้คนข้างๆธีเป็นเรา...” ต้อยโอบกอดผมจากด้านหลัง พูดปนหัวเราะเบาๆ พลางยกนิ้วขึ้นปาดน้ำตาให้ผม “...แต่เรายังไม่กล้าวาดหน้าเราลงไป...กลัวธีจะด่าเอา”
“ตลกดีนะ...จีบมาตั้งนาน ไม่สำเร็จซักที ก็ยังทู่ซี้อยู่ได้...คนคนนี้มีอะไรดีก็ไม่รู้” มันกระซิบติดหูผม เสียงของมันสั่นพร่า
มันจะเอาอัลบั้มมาให้ผมดูทำไม มันเอารูปนี้มาให้ผมดูทำไม
...อยู่กันแบบนี้ต่อไปก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ...ผมกับต้ายังเป็นเพื่อนสนิทกัน...ถึงภายใน...ผมจะยังคงรักไอ้ต้าอยู่ก็เถอะ...ส่วนผมกับมัน...
....มัน...เป็นคนเดียวที่ยังไม่มีสถานะแน่นอน...คนรู้จัก?....น้องเพื่อน?...คู่นอน?...หรือว่าแฟน?...
...มันต้องการคำตอบจากผม...
...ผม...คงเห็นแก่ตัวมากสินะ...ที่อยากให้เป็นอย่างนี้ต่อไป...ไม่ยอมให้คำตอบมัน...เพราะมัวแต่หวังว่าสักวัน...ผมจะกล้าพอบอกรักไอ้ต้าได้...ส่วนกับมัน...ผมก็ไม่มีความกล้าพอที่จะตัดสินอะไรเด็ดขาดออกไป...
“วันนั้น...วันที่ไม่ได้บอกรักพี่ต้า...เสียใจมั้ย?” ต้อยถามผม...ผมตอบไม่ได้
...ผมตอบไม่ได้ว่าระหว่างการที่ผมบอกรักไอ้ต้าแล้วไอ้ต้อยเสียใจ กับการที่ผมไม่ได้บอกรักไอ้ต้า...อย่างไหนจะทำให้ผมเสียใจมากกว่ากัน...
“ต้อยล่ะ...วันนั้นที่บอกรักเรา...เสียใจรึเปล่า?” ผมถามมันกลับ...มันก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน...
...มันคงเลือกไม่ถูก...ว่าระหว่างการที่มันไม่ได้บอกรักผม...กับการที่มันบอกรักผมแล้วทำให้ผมเสียใจอยู่ทุกวันนี้...อย่างไหนทำให้มันเสียใจมากกว่ากัน...
เรื่องของเราสามคน เรื้อรังมานานเกินไป...ควรจะจบลงได้แล้ว
...และคนที่จะทำให้มันจบได้...ก็คือตัวผมเอง ...
...ตัวผม...ที่ควรจะทำตามความต้องการของตัวเองตั้งแต่แรกแล้ว...
...ตัวผม...ที่ไม่ควรจะเอาแต่กลัว...ว่าต้าจะรู้สึกยังไง...ต้อยจะรู้สึกยังไง...
ผมยกมือขึ้นปาดน้ำตาให้มัน ลูบหัวทุยๆ ขยี้ผมยุ่งๆของมัน
...
..
.
“...ต่อจากนี้...เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ...”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะคะ ขอโทษด้วยที่หายไปนานอีกแล้ว
จากนี้คงจะผุบๆโผล่ๆได้อย่างนี้ล่ะค่ะ เพราะงาน+เรียนหนักเหลือเกิน
เอ้า! ฮึบ! พยายามต่อไป!! (รู้สึกยิ่งแต่งยิ่งดราม่า+น้ำเน่าแฮะ)
-
ขยี้จิตใจได้อีก ทำไมหนทางสมหวังของธีกับต้อยมันยากเย็นจังหนอ :monkeysad:
ขอบคุณลูกหมูนะคะที่ขนาดงานยุ่งมากๆ ก็ยังมาต่อ แต่อยากเห็นสองคนนี้เขาแฮปปี้กันจังเลย จะรอตอนต่อไปนะคะ o13
-
“...ต่อจากนี้...เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ...” ในที่สุด ธีก้อเลือกแล้ว
-
+1 ด้วยความคิดถึง
คุณลูกหมูกลับมาแล้ว
คิดถึงธีกับต้อยมากกก
“...ต่อจากนี้...เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ...”
โอ๊ยยยย เจ็บจี๊ด เจ็บจี๊ด เลยอ่ะ :z3:
ธีรู้ใจตัวเองเร็วๆเถอะ ว่าตัวเองอ่ะรักต้อย รักมากด้วย
คุณลูกหมูค่ะ :monkeysad: ออดอ้อน มันค้างงงงงงงอ่ะ
มาไวไวน้า พลีสสสสสสสส
รักษาสุขภาพ พักผ่อนเยอะๆนะคะ
:กอด1:
-
เราเป็นแค่เพื่อนน่ะ <------- ใคร
มันยังค้างคาอย่างรุนแรง
มาอัพไวไว น่ะๆๆๆ
สู้ๆๆๆน่ะ อิอิ
-
เอาเลยธี รีบตัดสินใจ
ยิ่งนานยิ่งเจ็บ
ยังไงๆ น้องต้อยรออยู่
บวก 1 แต้ม ขอบคุณจ้า มาเร็วมาช้า นานๆมา ก็ยังดีมีลุ้นให้ได้อ่านนะจ๊ะ :3123:
-
ได้เคยติดตามผลงานของคุณลูกหมูมาบ้าง
พอมาอ่านเรื่องนี้ เลยกลับไปอ่านทุกเรื่องของคุณลูกหมูเลยจ้า
ชอบสไตล์การเขียนมากเลยค่ะ ชัดเจน อ่านง่าย
และบรรยายได้ดีเหลือเกิน
+1 ให้ด้วยนะคะ
และจะติดตามต่อไปนะคะ
-
เจ็บบบบบบบบบบบบบบบจี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
สงสารต้อยจัง
แต่ความรักมันบังคับกันไม่ได้
-
โอ๋ๆๆ ต้อยจ๋าอย่าร้องไห้ อีกเดี๋ยวพี่ธีเค้าก็จะอกหักแบบเต็มเม็ดเต็มหน่อยแล้วล่ะน่า เพราะป่านนี้เจ้าต้าคงได้เจอกับพี่ธีจอมหื่นคนนั้นแล้วแหละ ฮี่ๆๆๆ
-
เรื่องราวตอนนี้ยังไม่ถึงตอนที่ต้าเจอพี่ธีสิเนอะ
-
ว๊ากกกก.....นานๆมาที
พอ มาก้อบอกว่า "ให้เป็นแ่เพื่อน........."
แซดๆๆๆ
-
โอ้ยย ประโยคจบมันช่างรวดร้าว (/me นอนน้ำตาไหลเป็นแอ่ง)
-
อ่านตามมาทันแล้ว.....สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก (ยาวไปไหม?)
อ่านภาคแรกน่าัรักมาก สงสารลุง แต่ก็สงสารธีเหมือนกัน ถ้าเราเป็นต้า (?) ก็คงเลือก หรือตัดสินใจยากไม่น้อยไปกว่ากันหรอก
ยินดีที่ต้า"เลือก"ที่จะดูแลหมีตัวที่ได้มาอย่างดี แม้ว่าจะไม่ได้อยากได้ในตอนแรก....
ลุงเอง สมหวังแล้วก็ดูแลต้าดีๆ อย่าทิ้งขว้างนะ เจ้าเล่ห์ขนาดนั้น 55555
ส่วน...เรื่องสองคนหลัง...โอ้ พระเจ้า...ซับซ้อนเข้าไปอีก...
รออ่าน รอติดตามนะจ๊ะ....
-
:z3:
ปล. ค่อนข้างสับสนกับเวลาของทั้งสองภาค ตอนนี้ต้าชวนธีร์ไปเที่ยวบนเรือรึยังอ่ะคะ สงสัยต้องกลับไปอ่านใหม่อีกรอบ
ปลล.+1ให้คุณลูกหมู เป็นกำลังใจให้นะคะทั้งเรื่องเรียนเรื่องงาน พยายามเข้า รักนะ อึ๊บๆ
ปลลลลลล. กรรม ยังบวกไม่ได้อ่ะ เพิ่งบวกไป ยังไม่ครบ24ชม. ติดไว้ก่อนนะคะ
-
เพิ่งได้มาตามค่ะ ดูเหมือนว่าคุณลูกหมูก็ยังไม่ถึงไหนเหมือนกัน..รอจิมาอ่านก่อนสินะคะ แอร้ยยยยยย เข้าข้างตัวเองงงงง555+
อ่านบทนี้แล้วปวดตรงหัวตาหนึบ ๆ แต่น้ำตาไม่ยักกะไหลแฮะ ก็ดีที่ธียังกล้าตัดสินใจเรื่องต้อย ถึงการตัดสินใจครั้งนี้มันจะตัดฉับบั่นความสัมพันธ์ลงแค่ความเป็นเพื่อน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าน้องต้อยจะยอมรับนี่นา..ใช่ป่ะคะคุณลูกหมู ยังไงจิก็ยังเชื่อว่าสุดท้ายผู้ชายโลเลตัวพ่ออย่างธีจะยอมรับใจตัวเองในสักวันค่ะ
หวังว่าวันนั้นจะไม่นานนักนะคะคุณลูกหมู กรี๊ดดดด แอบกดดัน :o8:
ว่างแล้วค่อยมานั่งจิ้นต่อก็ได้ค่ะ จิรอได้
กอดเพิ่มพลัง แถมบวกเพิ่มแรงจิ้นด้วยเอ้า!
:กอด1: :pig4:
ปล. “สบายทีครับแม่” ต้องเป็น ดี เนอะ
-
รอตอนตอ่ปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆ ว่าแต่เรื่องจบแค่นั้นแล้วหรอครับ ถ้ายังมีจะรอต่อไปนะครับ :z13:
-
ยังคงรออยู่นะคะคุณลูกหมู
:กอด1:
-
พยายามปั่นอยุ่ค่ะ :z13:
แต่หัวไม่ค่อยเดินเท่าไหร่ :serius2:
-
รอนะจ๊ะ พยายามเข้า
-
เจ็บจี๊ดแทนต้อย
-
จิรอได้ค่ะคุณลูกหมู
เต้นให้ดูเอาป่าว?
เผื่อจะเกิดแรงจิ้นมหาศาล55+
กอดส่งพลังให้นะคะ
:กอด1: :กอด1:
-
คิดถึงธีแล้วฮะ คุณลูกหมู
ยังรออยู่นะครับ
ส่งกำลังใจครับ :L2:
-
แอร้ยยยย 2 เดือนกว่าแล้วนะเตง!
เค้าจะคลั่งแล้วอ่า กระซิก..
นอนรอแล้วเอาหมอนมากอด กัดมุมหมอนแล้วทึ้งแรง ๆ รอย่างมีความหวังต่อไป
:z3: :เฮ้อ: :กอด1:
-
ยังคงรอคอยยยยยยยย
โฮวววววว :o12:
-
อ๊ากกกกกกก อ่านมารวดเดียวเลย
เจอค้างอ่า มาต่อด้วยนะ ขอร้อง คนแต่งสู้ๆขอให้ไอเดียร์ปิ๊งๆ TT^TT :z3: :z3: :z3:
โฮวววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววววว :sad4: :sad4:
-
ยังรออยู่นะครับ :L2:
-
รอคอยให้ท่านมาต่อนะค่ะ :call:
-
ยังรออยุ่เหมือนเดิมนะคะ
รอได้ค่ะ ^^
:กอด1: ส่งพลัง! >////<
-
อ่านถึงตอน 15 ภาค 2 แล้ว
อยากบอกว่า ชอบภาคแรก ต้า พี่ธี ค่ะ
ภาษาเขียนดีมาก ลึกซึ้ง
อาจจะเป็นด้วยการดำเนินเรื่องอยู่ในวัยทำงาน
ภาคนี้ ธีต้อย ตัวละครกำลังเรียนอยุ่ ก็เลยรู้สึกเหมือนอ่านนิยายวัยรุ่น
รออ่านตอนต่อไปนะคะ
+1 ให้น้องลูกหมูค่ะ
ปล.ชอบสำนวนมากๆ สำหรับภาคแรกนะคะ
-
รอคอยเธอนานแสนนาน ทรมานวิญญาณอยู่ทุกเมื่อ ทุกข์ตรมอยู่ในอุราาา แก้วกานดา เธอหายไปใยยย ฮือๆๆ
ดีใจมากกที่จู่ๆ คุณลูกหมูก็มาอัพต่อ เพราะนี่เป็นเรื่องเดียวที่รอคอย แล้วพอมาอัพ ก็หายไปอีกรอบบบ หาบไปไหนหายไปใย
แล้วยังมาจบที่คำว่าเพื่อน โอ้ววว ไม่น้าาาา
แล้วก็กลับไปร้องเพลงเก่า รอคอยเธอนานแสนนานนนนน
-
ยังคงรอคอยเรื่องนี้นะครับ
-
รออออออออออออออออออออออออ รักนะคะ แต่งโดนใจมากกก
-
ตอนที่ 16 อยากจะเป็นคนดี
“...ต่อจากนี้...เราเป็นแค่เพื่อนกันเถอะนะ...”
น่าขำไม่น้อย หลังจากที่ผมพูดคำคำนี้ออกไป ไอ้คนที่อยู่ในอ้อมกอดก็ตัวแข็งไปสักพัก หลังจากนั้นก็ยันอกผมออกซะแรง
ดวงตาสีเขียวหม่นเบิกโตในขณะที่ปากอ้าๆหุบๆ แต่ไม่มีคำพูดอะไรออกมาสักแอะ
จวบจนผมฉวยโอกาสจุ๊บไอ้ริมฝีปากนุ่มๆนั่นไปนั่นแหละ เจ้าของมันถึงค่อยได้สติ
“อ...ไอ้นี่!!” มันโบกหัวผมซะคว่ำ
“จีบก็เป็นคนจีบเอง! XXX ก็บังคับกู แล้วมาบอกว่าเป็นแค่เพื่อนเนี่ยนะ!! แล้วเพื่อนห่านไรจูบกันแบบเมื่อกี้วะ!!” ไอ้ธี (จริงๆเป็นรุ่นพี่ แต่ด้วยอายุสมอง ผมขอเรียกอย่างนี้ในใจละกันนะคร้าบบ) ....ไอ้ธีมันโวยวายใหญ่ น้ำหูน้ำตาที่ไหลพรากเมื่อกี้ระเหยกลายเป็นควันไปซะงั้น
“โอยย” เจ็บจริงนะครับ มิได้สตอว์เบอรี่ “ก็จีบมานานแล้วนี่นา ไม่เห็นสำเร็จซะที เป็นแค่เพื่อนก็น่าจะดีกว่าไม่ใช่เหรอ ต่อไปเราจะได้ไปอะงุอะงิกะน้องๆให้สบายใจ ไม่ต้องรู้สึกผิดต่อธีด้ว...”
ยังพูดไม่ทันจบ ไอ้คนที่ผลักอกผมออกเมื่อกี้ก็คว้าอกผมไปซุกหมับอีกครั้ง ความรู้สึกเปียกๆบริเวณหน้าอกบอกผมว่า...บ่อน้ำตาของลูกผู้ชายมันแตกอีกแล้วครับท่าน ผมลูบผมสีน้ำตาลนุ่มมือของมันเบาๆ
“ขอบคุณนะ” เสียงอู้อี้ดังจากด้านล่าง ผมก้มหน้าลงไป เห็นแต่ใบหูแดงๆโผล่มา
“อืม” ผมตอบมัน มือก็ยังไม่หยุดลูบ
…ผู้อ่านอาจไม่รู้ ว่ามันขอบคุณผมเพราะอะไร...เอาเป็นว่าผมรู้คนเดียวก็พอ...
...โอเคครับ ผมบอกก็ด้ายยย อย่าเพิ่งปาขวดกันได้ม๊ายย!!...
“ขอบคุณที่ให้โอกาสเรา” ยังไม่ทันเฉลย ธีก็พูดขึ้นมาอีก
ถูกต้องครับ ผมให้โอกาสธี...ให้โอกาสที่จะไปสานต่อความสัมพันธ์กับไอ้พี่ต้า...โดยที่ผมยอมตัดโอกาสของตัวเองไป
ที่ผมบอกเลิก...เจ็บใช่ย่อยนะครับ...แต่ผมคงจะต้องทิ้งความเห็นแก่ตัวไปสักที...เพราะเวลาเห็นธีเจ็บน่ะ...ผมเจ็บมากกว่าบอกเลิกมันตอนนี้ซะอีก
เรากอดกันนาน ไม่มีคำพูดอะไร แต่เราก็เข้าใจกันดี
งานเลี้ยงต้องมีวันเลิกรา...ผมจับบ่าบางของมันแยกออก... “กลับไปเถอะ”
ประตูห้องเปิดออก และปิดลงอย่างเงียบๆ...ทิ้งทุกอยู่ด้านหลังให้มีแต่ความเงียบ...เหงา...
ผมกวาดตามองไปรอบห้อง...ทุกอย่างยังเหมือนเดิม...แตกต่างแค่...อัลบั้มรูปที่แอบจิ๊กมาเมื่อนานมาแล้ว...อัลบั้มที่แอบเปิดดูใบหน้าของใครบางคนอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...หายไป...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ต้อย”
ผ่านไปจากวันนั้นเดือนนึง ระหว่างกำลังนั่งส่องสาวหน้ามาบุญครอง เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้น
ผมลดกล้องแคนนอนในมือลง มองตัวการที่บังแดดจนมาตรวัดเพื้ยน “อ้าวพี่ต้า มาไง?”
พี่ต้าอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตแขนยาว ดูแล้วไม่คุ้นตาพิลึก มันนั่งลงข้างผม กระดิกรองเท้าหนังกระทบพื้นดังตอกๆๆ
“แวะมาธนาคาร นี่มาคนเดียวเหรอ”
“อืม...พี่ต้าก็มาคนเดียว?” ผมตอบกลับ แต่ก็ไม่ได้หันไปมองว่ามันพยักหน้าหรือส่ายหน้ากันแน่ เพราะมัวแต่ยกกลัองขึ้นมาเล็งภาพข้างหน้าแทน...อืม....ก็น่าจะมาคนเดียวล่ะนะ...ไม่งั้นคงไม่ลงมานั่งตรงนี้กับผมหรอก...ก็นั่งข้างถนนอย่างนี้สาวไหนจะยอม
“...เปล่า” ผ่านไปซักพัก คำตอบน่าแปลกใจก็ดังแผ่วๆอยู่ข้างตัว
“อะไร อย่าบอกว่ามีสาวมานั่งด้วยนะ...” ผมกะแค่พูดแหย่เล่น ชะโงกหน้ามองข้างตัวพี่ต้า แต่ก็ต้องตัวแข็งค้างไป...เพราะคนที่นั่งอยู่ข้างๆพี่ต้าอีกฝั่ง...ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้....คือธี
“ส...สบายดีเปล่า” ท่าทางธีดูเขินๆ ลูกกะตาหลอกแหลกไปมา
...อืม...อย่างนี้เองสินะ...
ผมหยีตายิ้มใส่มันอย่างรู้ทัน แต่ไม่รู้รังสีรู้ทันจะแผ่นไปถึงพี่ต้าด้วยรึเปล่า เพราะรายนั้นดันเหงื่อตกพูดจาแก้ต่างออกมาเองซะก่อน “บังเอิญวันก่อนเจอกัน นึกได้ว่าไม่ได้เจอกันนานแล้วน่ะ ก็เลยนัดกินข้าวกัน...เนี่ย กินกันเสร็จแล้ว กำลังจะกลับอยู่” พูดอะไรวะ ลิ้นพันกันแทบไม่เป็นภาษา
...เจอวันก่อนก็กินกันแค่วันก่อนดิวะ...นัดกันอีกทำไม...
อะ...ไม่ได้ๆ ผมอิจฉาซะจนเบลอครับ...นิสัยน้องหวงพี่ หรือนิสัยหมาหวงก้างก็ไม่รู้ พยายามจะแทรกตัวผ่านปากยิ้มๆของผมออกมา จนต้องกัดฟันกรอดห้ามไว้ไม่ได้มันโผนทะยานออกมาให้เสียบรรยากาศ
“งั้นเหรอ...ดีจังนะ” หลังจากที่ข่มสติแทบเป็นแทบตาย ก็ได้คำออกมาแค่นี้ล่ะครับ ด้วยความปวดใจ มือก็พาลจะยกกล้องส่องไปทางอื่นอยู่เรื่อย...ไม่อยากให้ตาว่างครับ เผลอทีไรมันชวนแต่จะสอดส่ายหาดวงตาสีเขียวคู่นั้นอยู่เรื่อย
พี่ต้าคงเห็นได้ว่าผมกำลังงุ่นอยู่กับการถ่ายรูป มันเลยลุกขึ้น ปัดฝุ่นเล็กน้อย แล้วบอกกับผม
“งั้นพี่กลับก่อนละกันนะ”
ผมแค่ส่งเสียงอืมในคอ ไม่ได้ลดกล้องลงไปมองหน้าทั้งคู่ จวบจนรู้สึกว่าสองคนนั้นเดินห่างออกไปแล้วนั่นแหละ ถึงได้เบนกล้องกลับมาทางทิศที่คู่นั้นเดินห่างไป
ในเล็นส์กล้อง ภาพมันดันโฟกัสอยู่แค่ใบหน้าด้านข้างของใครคนหนึ่ง...คนที่ไม่ต้องถ่ายรูปเก็บไว้ก็ไม่มีวันลืม...
...ยามที่สองคนนั้นเดินขึ้นสะพานลอย ยามที่ผู้คนมากมายเบียดเสียดจนเดินเซ...ธีจับมือพี่ต้า...ก้าวไปด้วยกัน...
ผมลดกล้องลง รีบใช้ชายเสื้อนักศึกษาเช็ดลำตัวกล้อง
...แย่ครับ...ปล่อยให้ชื้น เดี๋ยวกล้องก็เสื่อมพอดี...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ผ่านไปอีกหนึ่งเดือน ไม่มีการติดต่อจากธี...
พูดให้ถูกคือ...ช่วงแรกๆ ธีพยายามติดต่อมา...แต่ผมไม่ติดต่อกลับ สุดท้ายมันคงเข้าใจ เลยค่อยๆหายหน้าไป
สาเหตุที่ผมไม่ติดต่อกลับ...ทั้งๆที่บอกกับมันว่าเราเป็นเพื่อนกัน...บอกกับตัวเองว่าเราจบกันด้วยดี...ก็เพราะผมยังทำใจไม่ได้
“พี่ต้อยคะ” ชามะนาวเย็นเฉียบเปิดกระป๋องเสียบหลอดเรียบร้อยยื่นมาให้ผม พร้อมๆกับผ้าขนหนูนุ่มนิ่มที่บรรจงเช็ดลงบนหน้า ผมรับกระป๋องน้ำมา ดูดจนหมดไปค่อนขวด หลังจากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองสภาพเวทีมวยฝึกซ้อม...ที่วุ่นวายเพราะผมดันซัดไอ้รุ่นน้องคู่ซ้อมลงไปวัดพื้นเรียบร้อย
“ไอ้ต้อย!” กระดาษหนังสือพิมพ์ม้วนเป็นกระบอง โบกลงบนหัวซะสมองแทบเต้นแทงโก้ ตามด้วยเสียงด่ากรอกหูของไอ้โค้ชสุดโหด “ห่านี่!! กูให้มึงมาซ้อมให้น้องไปแข่ง ไม่ได้ให้มึงมาอัดน้องมันเล่น แม่ง! ถ้ามันเกิดเดี้ยงขึ้นมา ห่าที่ไหนจะลงแข่งแทนมันวะ ไอ้ควายนี่!!”
…เฮ้อ...ท่าทางผมจะอยู่ในภวังค์มรสุมชีวิตจริงๆครับ แม้กระทั่งคำด่าไอ้ห่าไอ้ควาย ผมยังไพล่ไปนึกถึงเวลาโดนคนคนนั้นด่าเลย...
“ดูมันๆ กูด่ามึงอยู่ มึงจะยิ้มหาหอกไรวะ!” จนโค้ชโกรธหูดับนั่นแหละครับ ผมถึงค่อยหันไปไหว้ขอโทษซะหน่อย...เดี๋ยวท่านจะเส้นเลือดในสมองแตกเอา อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้ว
“พี่ต้อยๆ วันนี้ไปกินข้าวกับฝนมั้ย” กำลังก้าวเท้าสวบๆกำลังจะไปอาบน้ำ เสียงหวานๆก็เรียกไว้ซะก่อน หันกลับไปมองก็เพิ่งนึกขึ้นได้...ลืมยาหยีไว้ที่เวทีแฮะ...เจ้าหล่อนตัวเล็กน่ารัก ไซส์ประมาณหนูแฮมสเตอร์ ผมยาวสลวย ดูแล้วน่าทะนุถนอม...ต้องอย่างนี้สิ เสป็กที่เหล่าสัตว์ร้ายต่างถวิลหา
“ขอโทษทีน้องฝน พี่เบลอๆนิดหน่อย ไปสิไป แต่เดี๋ยวอาบน้ำแป็บนึง”
น้องฝนคงจะคิดว่าผมเบลอเพราะถูกไอ้รุ่นน้องคู่ซ้อมชกเอา ถึงได้วิ่งเข้ามาจับหน้าผมหันไปมาหารอยช้ำเป็นที่วุ่นวาย…จวบจนเห็นว่าผิวหน้ายังขาวใสเด้งตึงอยู่นั่นแหละ ถึงได้ยอมถอยทัพไปนั่งรอผมอาบน้ำแต่โดยดี
....
สงสัยใช่มั้ยล่ะครับ ว่าผมกับน้องฝนเป็นอะไรกัน...
ตอนนี้อยู่ระหว่าง “ดูๆ” กันอยู่ครับผม เจ้าหล่อนเป็นฝ่ายจีบผมก่อน ถามมาได้ถูกจังหวะซะด้วย คนเหงากำลังเศร้าจิต...ใครไม่โดดเข้าตะครุบก็บ้าล่ะครับ
“วันวาเลนไทน์นี้พี่ต้อยไปไหนอะ”
ผมขมวดคิ้วนึก “วันวาเลนไทน์มันอีกตั้งสองอาทิตย์ไม่ใช่เหรอ”
น้องฝนทำปากอูด “ก็ฝนตื่นเต้นนี่นา อยากรู้ด้วยว่าพี่ต้อยมีนัดรึยัง ถ้ายังฝนจะได้ชวนไปด้วยกัน”
ดูท่าทางจากเจ้าหล่อนแล้ว...อาจจะได้เปลี่ยนสถานะจากดูๆกัน เป็นอย่างอื่นแล้วล่ะครับ
...วันวาเลนไทน์...ใกล้ถึงแล้วเหรอเนี่ย...ความรักของคนคนนั้นจะไปถึงไหนแล้วนะ....
...ก็หวังให้เป็นไปด้วยดีละกัน...แต่ถ้ามันไม่ดี...ในใจก็หวังลึกๆให้มันกลับมา...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ระหว่างที่กำลังนั่งเล่นกับไอ้ด่างของคณะในบ่ายวันหนึ่ง โทรศัพท์ก็ดังขึ้น...เป็นพี่ต้าโทรมาครับ
“โหลว ไง พี่ต้า” เสียงแบ็คกราวน์ฝ่ายนั้นดังวุ่นวายชะมัด
“ต้อย อยู่ไหน เสียงฝั่งนั้นแม่งดังโคตร” พี่ต้าตะโกนกรอกเสียงใส่หูผมซะขี้หูเหลวหมด
“ก็อยู่ที่คณะเนี่ยแหละ พี่ต้าแหละอยู่ไหน เสียงแม่งดังพอกัน” ผมก็เลยตะโกนแก้แค้นไปซะเลย
“ก็อยู่ที่คณะเหมือนกันเนี่ย แวะมาหาอาจารย์”
กำลังจะเงยหน้าจากไอ้ด่าง มองหาพี่ต้า ก็มีรองเท้าหนังเตะปุเข้าที่สีข้างซะก่อน ไอ้พี่ต้าคงไม่ทันมอง เพราะสะดุดล้มหัวคะมำ
“เฮ้ย! ไม่ต้องหากันวิธีนี้ก็ได้มั้งไอ้พี่ต้า!” ผมรีบคว้าเอวมันเอาไว้ ก่อนที่มันจะจูบไอ้ด่างที่เคารพตรงตีนผม
...สรุปแล้วเราสองพี่น้อง สุดท้ายเลยตัดสินใจออกจากคณะที่เสียงดังฉิบหาย...ไปนั่งสวาปามอาหารบุฟเฟ่ห์ในห้างเย็นๆแทน...
ระหว่างพี่ต้าไปตักอาหาร สายตาก็มองสอดส่ายไปเรื่อยตามประสาช่างกล้อง...สอดไปไหนไม่สอด สอดไปเจอตั๋วอะไรสักอย่างสองใบ เสียบอยู่ด้านหน้าของกระเป๋าพี่ต้าแทน...อืม...วาเลนไทน์นี้...พี่ต้ากับธีก็อาจจะได้เปลี่ยนสถานะด้วยซะล่ะมั้ง...แล้วถ้าไม่เดาจนเกินไป สงสัยรีบออกมาทำงานหาเงินเพราะไอ้ตั๋วสองใบนี่รึเปล่าหว่า...
“แล้วพี่ธีไม่มาด้วยเหรอ” หลังจากจัดการยกแรกเสร็จ ผมก็เงยหน้าขึ้นถามไอ้พี่ต้า
ถ้าสังเกตดีๆ จะเห็นมันทำหน้าแปลกๆด้วย ดูแล้วขำดีชะมัด ไอ้พี่ชายของผมคนนี้เก็บอารมณ์ไม่เป็นจริงๆ
“ไม่ได้ตัวติดกันซะหน่อย ธีมันก็ฝึกงานของมันไป พี่ก็ทำงานของพี่ดิ”
“เออๆ ...ก็นึกว่านัดกัน”
แล้วอาหารยกที่สองก็เริ่ม
หลังจบยกที่สอง ผมก็เป็นฝ่ายชวนคุยอีก “พี่ต้ามีแฟนยัง?” อยากรู้ครับ...ถือว่าประเมินอนาคตตัวเองก็คงไม่ว่ากันนะ...
พรู้ดดด!! ไอ้พี่ต้าพ่นชาเขียว ยาวเป็นโปรเจ็คไทล์ “ถ...ถามไรวะต้อย พี่น่ะนะ...”
อา...แก้ตัวไปก็เปล่าประโยขน์ แค่เห็นท่าทางอย่างนี้ก็พอจะเดาได้แล้วล่ะ ว่าโลกของพี่ต้าเป็นสีชมพูขนาดไหน ผมนั่งอมยิ้มมองพี่ต้าที่แก้ตัวเป็นพัลวัน ก่อนจะชวนให้เริ่มยกที่สามกันต่อ
...อิจฉาครับ...อิจฉาจริงๆ...
“พี่ต้า...”
“...หืม?”
“ถ้ามีแฟนแล้ว...ต้องดูแลดีๆนะ...”
พรู้ดดด!! “ก็บอกแล้วไงวะ ว่ายังไม่มี!”
..
...
...ผมเป็นคนดีจริงๆใช่มั้ยครับ คุณผู้อ่าน...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ตอนนี้ผู้อ่าน (ที่ยังจำได้) คงลุ้นเรื่อง เรื่องนี้มันจะจบรึเปล่า มากกว่า เรื่อง ต้อยกะธีจะลงเอยยังไงซะละมั้ง
ขออภัยทุกท่านที่หายสาบสุญไปอีกแล้วค่ะ //ขนของหนี
หลังจากนี้จะเป็น POV ของต้อยแล้วค่ะ เรียกว่าเป็นภาค 2 ของรัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 2 ก็แล้วกัน
แอบโฆษณาหน่อย...เปิดจองรวมเล่มซีรี่ย์โรคจิตแล้วนะคะ หาเอาจากป้ายโฆษณาหัวบอร์ดได้เลยค่ะ
-
:sad4: คุณลูกหมู :angellaugh2: ดีใจมากครับที่มาต่อแล้ว :L2:
ถ้าถามว่ารออะไร ก็รอทุกสิ่งอย่างแหล่ะครับ
แต่โดยส่วนตัวแล้วคิดถึงลุงที่สุดอ่าครับ :o8:
ขอบคุณที่มาต่อนะครับ :pig4: :3123: :L2: :L1: :กอด1:
-
แฟนพี่ต้าชื่อธีจ่ะลูกต้อย แต่เป็นเฮียธีเจ้าของเรื่อยักษ์ (และ....) เฮ้อ อยากให้ต้อยรู้ความจริงเร็วๆ
-
เขียนจบตอนจนโพสท์ไปแล้วกลับรู้สึกว่ามันยังไม่ใช่ค่ะ
ขอลบออกก่อนนะคะ จะกลับมาเร็วนี้ค่ะ
ขอโทษทุกท่านที่อ่านไปแล้วด้วย ขอโทษคุณNewyearzzz นะคะ
-
ในฐานะที่มักจะเป็นคนที่ตกหลุมคนมีเจ้าของตลอดๆอยากบอกว่าต้อยน่าสงสารมากครับ
แต่ไม่เคยใช้วิธีในการจะได้ใครมาแบบผิดๆเลยนะ (เลยไม่ได้มีใครไง :เฮ้อ:)
คุณลูกหมูครับ ถึงจะแฟนคลับน้อยแต่กำลังใจที่มีให้ยังเต็มเปี่ยมนะ :L2:
จะรอตอนต่อไปครับ :pig4:
ปล. :m26: คิดถึงลุงธีมากมาย ให้โผล่มาสักกะติ๊ดนะครับ :L1:
-
ตอนที่ 17 ไม่อยากเป็นคนเลว
“พี่ต้อยๆ ซื้อสาหร่ายไปด้วยดีมั้ยคะ”
เสียงหวานๆกับกลิ่นหอมๆข้างกายเรียกร้องความสนใจผมออกจากของในมือ น้องฝนตาโตตัวเล็ก...แต่หน้าอกหน้าใจโคตรใหญ่ ยืนก้มหน้าลงมาหาผมที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่หน้าชั้นวางสินค้า พลางยื่นห่อสาหร่ายทอดมาให้ผมดู
“อืม...ก็ดีนะ เผื่อเอาไว้กินกับข้าวต้ม” ผมตอบไปอย่างเอาใจเจ้าหล่อน น้องฝนอมยิ้มน่ารักแล้วก็โยนห่อขนมลงในรถเข็นที่เริ่มพูนๆอย่างมีความสุข แล้วเจ้าหล่อนก็หันกลับมายิ้มโชว์เขี้ยวซุกซน
“อันนั้นพี่ต้อยไม่ต้องซื้อหรอกค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ฝนเอามาให้เอง พี่ต้อยต้องกินให้หมดด้วยนะ”
เหลือบมองของในมือ...เป็นช็อคโกแล็ตแบบหลอกเด็ก...ไม่ใช่ช็อคโกแล็ตดีเด่อะไร เป็นแค่ขนมโกโก้ผสมนมรสค่อนข้างหวาน ห่อในกระดาษสีชมพูสะท้อนแสง...
สาเหตุที่รู้ว่ารสชาติมันเป็นยังไงน่ะเหรอครับ?...
...ก็เพราะธีชอบกินยังไงล่ะ...
ผมยิ้มพลางวางห่อช็อคโกแล็ตกลับลงไปบนชั้นขายสินค้า ลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งไปแย่งน้องฝนเข็นรถเข็น
...พรุ่งนี้แล้วสินะ...วันวาเลนไทน์...
ไม่รู้เป็นธรรมเนียมอะไร ที่คู่รักใหม่มหาลัยผมมันต้องไปค่ายทอดสะพาน...เอ๊ย! ค่ายสร้างสะพานวันวาเลนไทน์กันเรื่อย...ก็ค่ายคล้ายๆกับที่ไอ้พี่ต้ากับน้องแพรเคยไปด้วยกันนั่นแหละครับ แต่ค่ายนั้นมันจัดตอนปิดเทอม ไม่ใช่ช่วงต้นปีใกล้สอบอย่างตอนนี้
เกริ่นซะยาว พูดง่ายๆคือ พรุ่งนี้ผมจะเดินทางไปค่ายสร้างสะพานกับน้องฝนครับ...ตอนนี้ก็เลยชวนกันมาช้อปปิ้งซื้อข้าวปลาอาหารเผื่อต้องไปตกระกำลำบาก...แต่ดูจากขนมทั้งหลายที่น้องฝนโยนลงรถเข็นอย่างเมามันแล้ว...ก็อดสงสัยไม่ได้ว่ามันจะยัดลงกระเป๋าเดินทางไปทั้งหมดได้ยังไง
หลังจากจ่ายเงินเสร็จ นั่งแท็กซี่ไปส่งน้องฝนที่บ้าน ท้องฟ้าก็เริ่มโพล้เพล้พอดี
ช่วงวันวาเลนไทน์...ที่ไหนๆก็เต็มไปด้วยดอกไม้กับช็อคโกแล็ต...
ผมเดินผ่านร้านขายขนมเล็กๆข้างทาง หยิบช็อคโกแล็ตยี่ห้อเดิมเมื่อกี้ขึ้นมา แล้วก็ควักกระเป๋าจ่ายตังค์ไป
ระหว่างที่กลับไปเอามอเตอร์ไซค์ที่มหาลัย โทรศัพท์ก็ดังขึ้นพอดี
พี่ต้าโทรมาครับ
“งาย ทั่นพี่” ผมตอบรับแบบแกนๆ พอเห็นชื่อพี่ต้าก็อดนึกถึงไอ้บัตรท่องเรือสำราญสองใบในกระเป๋านั่นไม่ได้
“ต้อย อยู่ไหนวะ เสียงดังฉิบ” ทักเหมือนๆกันทุกวัน ไม่เบื่อหรอวะ...แต่จะว่าไปก็ดังจริงๆล่ะครับ ก็เดินอยู่ข้างถนนแถมยังช่วงเวลาที่รถหนาแน่นอีกต่างหาก
“อยู่แถวๆมอ.น่ะ มีไร”
ปลายสายเงียบไปอึดใจ เสียงพี่ต้าแบบประหม่าๆก็ดังออกมา “ต้อย...พรุ่งนี้ไปไหนรึเปล่า”
ผมเลิกคิ้ว เดินเข้าประตูรั้วมหาลัย เสียงรถราถึงได้ค่อยๆเงียบลงหน่อย “ทำไมล่ะ แล้วพี่ต้าไปไหนป่าว”
“ก็...ว่าจะ...ชวนไปเที่ยวด้วยกัน” เห?....อย่าบอกนะว่า
“นั่งเรือเล่นหรือไง?” ผมถามทะลุกลางปล้อง
ไอ้พี่ต้าคงงงเต้กไป มันเงียบไปอีกพักใหญ่ พอตั้งตัวได้ก็ตะโกนซะจนต้องยกมือถือห่างจากหู “แกรู้ได้ไงวะ!!”
ผมหัวเราะ “เอาน่า รู้ได้ไงก็ช่างเหอะ...ว่าแต่....พี่ต้าตั้งใจชวนต้อยไปจริงง่ะ?...ไม่ใช่หรอกม้างงง”
ผมว่าถ้าผมอยู่ต่อหน้าไอ้พี่ต้า ต้องเห็นหน้าขาวๆนั่นแดงเป็นลูกมะเขือเทศแหงๆ
ปลายสายอ้ำๆอึ้งๆ ดีนะที่ผมไม่ได้ขับรถอยู่...ขืนพูดไปเล่นเนื้อเล่นตัวไปขับมอไซค์ไป มีหวังซี้ม่องอยู่กลางถนนแหงม
เงียบไปนาน...นานจนผมเดินไปถึงมอ’ไซค์แล้ว เอากุญแจใส่รู แล้วขึ้นคร่อมเรียบร้อย เสียก็แต่ยังไม่ได้ใส่หมวกกันน็อค เพราะยังคุยโทรศัพท์ติดพันอยู่ ....แต่เงียบนานขนาดนี้ สายหลุดป่าววะ? “โหลๆ พี่ต้า”
“ก...” มีเสียงตอบจากสวรรค์แล้วครับ “ก็ไม่กล้าชวนนี่หว่า”
พี่ชายของผมล่ะครับ ขี้อายซะไม่มี ต่างกับน้องชายที่แสนหน้าด้านราวฟ้ากับเหว
ผมหัวเราะใส่โทรศัพท์มือถือ เรียกเสียงสบถด่าซะชุดใหญ่
“ต้อยมีนัดแล้ว พี่ต้าไปชวนคนที่ควรชวนเหอะ...ใช้เวลาทำใจนานหน่อย แต่อย่าให้เกินวันนี้ล่ะ เสียดายค่าบัตร” ว่าแล้วผมก็ตัดบท วางสายก่อนที่ไอ้พี่ต้าจะเวิ่นต่อ แล้วก็ใส่หมวกกันน็อค บิดมอ’ไซค์ออกจากมอ.ไป
...แต่ทางที่ไปมันไม่ใช่หอที่ผมอยู่หรอกครับ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โฮ่งๆๆ!!!
เสียงหมาคุ้นหูเห่ากราดตั้งแต่ที่ผมดับเครื่องยนต์ ไอ้เป้ง...หมาตัวจ้อยมันคงจำเสียงรถผมได้ เลยออกมาต้อนรับซะอบอุ่น...ถ้าคราวนี้มึงงับตูดกูอีกนะ...จะไปหาหมาเกย์มาตุ๋ยให้...
ผมมองมันอย่างเคียดแค้น พลางยกมือไหว้คุณแม่
“อ้าว! ต้อย วันนี้ว่างเหรอลูก กินอะไรมารึยัง มาๆ แม่ทำข้าวคลุกกะปิไว้ให้” คุณแม่สั่งให้คนใช้ลากไอ้เป้งไปมัดไว้กับเสา เรียกสายตาขวางๆของมันได้ดีชะงัด...สะใจว่ะ
ด้วยความที่ผมเข้าตามตรอกออกตามประตูมานาน(โดยที่คุณแม่ไม่รู้เลยว่าบางทีผมก็แอบเข้าประตูหลังบ้าง) ใช้เวลาไม่นานก็มานั่งซดแกงตุ๋นไก่กับข้าวคลุกกะปิเป็นเพื่อนคุณแม่เป็นที่เรียบร้อย
กินจนหมดเกลี้ยง ซดน้ำเย็นชื่นใจอีกแก้วใหญ่ ค่อยเงยหน้าขึ้นถามคุณแม่ “พี่ธียังไม่กลับเหรอครับ”
คุณแม่ยกมือปิดปาก “ตายแล้ว แม่นึกว่าต้อยรู้อยู่แล้วซะอีก...วันนี้ตาธีไม่ค่อยสบายน่ะจ้ะ ก็เลยหยุดงาน...นึกว่าตาธีโทรไปบอกให้มาเยี่ยมซะอีก”
อ้าว....เป็นงั้นไป...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากกินข้าว นั่งดูข่าวเป็นเพื่อนแม่ เม้าท์กับแม่เสร็จเป็นที่เรียบร้อย (ไม่นานหรอกครับ ก็แค่ยี่สิบนาทีเอง) คุณแม่ก็ขอตัวไปซื้อของที่ห้าง ทิ้งผมไว้กับพี่คนรับใช้หนึ่งคน หมาตาขวางหนึ่งตัว แล้วก็คนป่วยๆอีกหนึ่งคน
ผมเดินขึ้นบันได เดินเลี้ยวอย่างคุ้นทาง ไปยังห้องนอนของธีอย่างถือวิสาสะ
...ทำไมถึงมาที่บ้านนี้เหรอครับ...
...ยิ่งเห็นหน้า ก็ยิ่งเจ็บ...ไม่อยากได้ยินแม้แต่เสียงด้วยซ้ำ...
...แต่พอรู้ว่าหลังจากพรุ่งนี้ไปแล้ว...สถานะของธีกับพี่ต้าจะเปลี่ยนไป...มันก็อดทำให้ผมบึ่งมาหาคนใจร้ายคนนี้ไม่ได้...
บิดลูกบิดอย่างเบามือ เปิดเข้ายังห้องที่ปิดไฟซะมืดตื๋อ แต่เปิดแอร์เย็นเฉียบ กำลังจะอ้าปากด่าไอ้เจ้าของห้องอยู่ ว่าไม่สบายอะไรของมันเปิดแอร์เย็นขนาดนี้วะ แต่พอเห็นเงาร่างที่ตะคุ่มอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ ก็อดหุบปากสนิท เดินย่องลงปลายเท้าเข้าไปหาไม่ได้
แสงไฟจากหน้าต่าง ส่งแสงสลัวจากฟ้าที่ไกล้จะมืดเต็มทีเข้ามา...ให้เห็นใบหน้าที่แสนจะคิดถึงเหลือเกิน
...ธี...
ผมนั่งยองๆอยู่ข้างเตียง เอาแขนวางบนหัวเข่า แล้วเกยคางมองใบหน้ายามหลับสนิทของมัน
สองเดือนที่ผ่านมา...ไม่มีอะไรเปลี่ยนไปเลยสักนิด...
ขนตายังยาวสวยเหมือนเดิม จมูกโด่งแบบลูกครึ่ง กับริมฝีปากบางที่ชอบเม้มเวลาคิดอะไรอยู่ในใจนั่นอีกล่ะ....
อดจะยกนิ้วขึ้นปัดปอยผมที่ตกลงมาเคลียหน้าผากไม่ได้
กว่าจะรู้ตัว ริมฝีปากก็สัมผัสกับหน้าผากของมันดัง ‘จุ๊บ’ ซะแล้ว...เอาน่า...เลยตามเลยละกัน แค่นี้ไม่สึกหรอ...จวบจนจุ๊บลงไปบนเปลือกตาเป็นครั้งที่สาม ขนตาหนาๆนั่นก็กระพริบ ก่อนที่ดวงตาสีเขียวข้างในจะฉายแสงหม่นๆออกมา
ท่าทางธีจะยังตื่นไม่เต็มที่ มันถึงได้ยิ้มหวานซะขนาดนี้
“ต้อย...”
ผมคลอเคลียปลายจมูกเข้ากับปลายจมูกมันเบาๆ แล้วก็เอาฟันงับริมฝีปากมันเล่นอย่างห้ามตัวเองไม่ได้
...รู้ตัวรึเปล่า...ว่าทำอะไรอยู่...
...ธีคงยังไม่รู้ตัวหรอกครับ...แต่ผมนี่สิ...มีสติเต็มร้อย...
...ไม่ได้อยากเป็นคนเลวเลย...ให้ตายสิ!...
“ธี...” ผมกระซิบชื่อของมันเข้ากับใบหูที่ตะแคงอยู่ เลียลิ้นแหย่เย้าเล็กน้อย...นี่น่ะ จุดอ่อนของธีเชียวล่ะ อย่าบอกใครนะครับ มันร้องอือๆพลางพยายามหันหน้าหนี ติดอยู่แค่มือผมที่จับคางมันเอาไว้นี่แหละครับ
“...ต้อย” ไอ้คนขี้เซาคงเริ่มรู้สึกว่าทะแม่งๆแล้ว เสียงที่เรียกชื่อผมถึงได้เปลี่ยนไป หลังจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียง “เฮ้ย!!!” ดังกรอกซะจนผมหูอื้อเลยครับ อูยย
ผมล้มจ้ำเบ้า เอามือปิดหูที่ปวดจี๊ด หลังจากนั้นก็เปลี่ยนท่าเป็นนั่งพับเพียบ เงยหน้ามองคนที่ยืนจังก้าอยู่อย่างตัดพ้อ
ไอ้ธีดูจะไม่สนใจอารมณ์กระแดะของผม ถึงได้คว้าหมอนข้างฟาดผมซะป้าบใหญ่
“เล่นบ้าไรวะ!” ขี้อายจริงๆ ว่าที่แฟนพี่ผม
“เปล่าซะหน่อย! แม่ว่าธีไม่สบาย เราเลยขึ้นมาเยี่ยม ใครจะรู้ว่าอยู่ๆจะโดนฟาดใส่แบบนี้” ผมว่า ทำท่าราวกับลูกสะใภ้ที่โดนแม่ผัวกลั่นแกล้ง
“แล้วที่ทำเมื่อกี้...” ยังครับ มันยังไม่หยุด มันยังคงตะโกนอยู่
ผมเลยเงยหน้าสบตามัน ด้วยสายตาใสซื่อบริสุทธิ์สุดๆ “ทำอะไร?”
“ก็...ที่ทำเมื่อกี้” เสียงมันเริ่มอ่อนลง คงจะเริ่มไม่แน่ใจแล้วล่ะครับ ว่ามันเรื่องจริงหรือฝันไป อิอิ
“เรายังไม่ทันได้ทำอะไรซะหน่อย กำลังจะปลุก ก็โดนฟาดแบนติดพื้นแล้วเนี่ย ไม่รู้ฝันถึงอะไรเนาะ...ฝันว่าเราทำอะไรธีอยู่ล่ะ” หึๆๆ เล่นกับใครไม่เล่น เล่นกับไอ้ต้อย ศิษย์นาธาน
ธีหน้าแดงแจ๊ด ไม่พูดอะไร แล้วก็รีบๆก้าวเดินไปเปิดไฟปิดแอร์
ผมเดินตามมันไป เอาหลังมือแตะหน้าผากมันเบาๆ รับรู้ถึงอาการเกร็งยามที่ผมโดนตัวมัน...ทำไมตอนหลับกับตอนตื่นมันต่างกันขนาดนี้วะ
“ไม่ร้อนแล้วนี่นา” ดีแล้วครับ เห็นมันป่วยแล้วผมทรมานแทน
มันเอามือแตะหน้าผากตัวเองเทสต์ๆ “เออ จริงด้วย นอนทั้งวัน คงดีขึ้นแล้วล่ะ”
“หิวรึเปล่า แม่ทำข้าวไว้ให้ข้างล่าง ถ้าหิวจะได้...” ยังพูดไม่ทันจบ ธีก็ร้องขึ้นมาก่อน
“ทุ่มนึงแล้วเหรอเนี่ย!!” ท่าจะหลับสนิทจริงครับ ลืมวันลืมคืนอย่างนี้...ว่าแต่ทุ่มนึงมันมีอะไรหว่า...
ผมมองหน้ามันเชิงถาม พอมันนึกได้ว่าผมยังอยู่ ก็ทำท่ากระอักกระอ่วน ก็เลยพอจะเดาได้...จะเรื่องอะไรอีกล่ะครับ...ไอ้พี่ผมกับแฟนพี่ผมเนี่ย มันหน้าบางปากหนักพอๆกันแหละ แล้วเมื่อไหร่จะก้าวหน้าล่ะเนี่ย
“จะโทรชวนพี่ต้าไปเที่ยวพรุ่งนี้ใช่เปล่า” ถามทำไมวะกู ถามให้ตัวเองเสียดใจเล่นทำไมก็ไม่รู้
ธีก้มหน้า แต่กิริยากัดปากอย่างนี้ก็แปลว่ามันไม่ปฏิเสธล่ะครับ
“ก็โทรไปดิ” ผมพูดด้วยน้ำเสียงสบายๆ ไอ้ธีเงยหน้าขึ้นมอง พอเราสบตากันก็รีบเบนสายตาหลบ “รีบโทรไปดิ เดี๋ยวพี่ต้ามันก็ไปนัดคนอื่นก่อนหรอก” ผมเลยรีบกระตุ้นอีกดอก พลางยื่นมือถือที่วางบนหัวเตียงให้มัน
ธีมองมือถือนิ่ง เม้มปากกลืนน้ำลายเอื๊อกๆ “จะคุยไงดีล่ะ”
“ก็พูดไปตรงๆดิ เพื่อนกูรักมึงว่ะ แล้วก็ชวนไปเดทซะ” อันนี้ยุเล่นนะครับ ไม่สนับสนุนให้ใครทำกิริยากากเยี่ยงนี้
ธีเอามือถือเรือนหมื่นโบกหัวผมอย่างเอ็นดู แล้วก็เม้มปากคิดหนักต่อ จนสักพักถึงคิดได้ มันเงยหน้ามองผมตาขวาง “แล้วจะรอฟังทำไมฟะ นี่มันเรื่องส่วนตัวมั้ย?” บ๊ะ!...ให้คิดเรื่องพี่ต้า...ไม่ได้ให้คิดเรื่องกู(แอบฟัง)
ผมยิ้มยิงฟัน “ถ้าไม่ยืนฟัง เดี๋ยวธีก็ไม่ยอมโทรไปน่ะดิ แล้วที่เราให้โอกาสธีไปมันก็เสียเปล่าหมด”
มันนิ่ง
“เอางี้ ในฐานะที่รู้จักไอ้พี่ต้าดี ท่านต้อยคนนี้จะให้คำแนะนำดีๆอย่างนึง” ผมกอดอก ตั้งท่าเป็นกุนซือ มั่นซะจนไอ้ธีเงยหน้ามอง “พี่ต้าน่ะนะ มันพวกความรู้สึกช้า ไม่บอกไปจนตายมันก็ไม่มีวันรู้”
“แล้วไง” ธีขมวดคิ้วมุ่น...เฮ้อ...ไม่ไหวครับ หัวช้าพอกัน
“ได้ข่าวว่ามีคนรอต่อคิวมันวันวาเลนไทน์เพียบ ขืนไม่บอกมีหวังชวดนะ”
“แต่จะบอกได้ไง ไอ้ต้ามันเคยบอกว่าเกลียดเกย์” อ้าว...มันรู้ขนาดนี้แล้วจะหวังทำเพื่อ? กลับมาหากรูเห๊อะ! กรูไม่รังเกียจเกย์...
“ธีนี่ไม่รู้จักพี่ต้าหรือไง มันปากกับใจไม่ตรงกันขนาดไหนน่าจะรู้ดีนี่นา” พยายามครับ ฮึบ! เชียร์มันเข้าไป
ดูท่าธีจะเริ่มคล้อยตาม มันพยักหน้าหงึกหงัก มองมือถือที่กำแน่นในมือ หลังจากนั้นก็มองผมเชิงไล่ “ลงไปรอข้างล่างก่อน เดี๋ยวคุยเสร็จจะลงไปกินข้าวด้วย”
ผมยกมือ ทำท่ายอมแพ้ แล้วก็ยอมถอยทัพออกจากห้องไปอย่างละมุนละม่อม
เดินลงบันไดมาจนถึงชั้นล่าง ลืมบอกมันไปเลยว่ากินข้าวไปแล้ว...ผมก็เลยบอกพี่คนใช้ให้ตั้งโต๊ะรอให้แทน ส่วนตัวเองก็...ส่งแมสเซจลามันคร่าวๆ แล้วขี่มอ’ไซค์กลับหอไป
ช็อคโกแล็ตราคาถูกในกระเป๋ายังอยู่ที่เดิม...ผมล้วงมันออกมา แกะห่อออกแล้วก็กินเองซะเลย...แหวะ...หวานเป็นบ้า ชอบลงไปได้ไงวะ! ไอ้ผู้ชายคนนี้...
โชคดีนะ ที่ผมมีนัดไปค่ายกับน้องฝนแล้ว จะได้ไม่ต้องมาอยู่รอดูข่าวแถวๆนี้ ระหว่างนี้ช่วงห้าวันคงเพียงพอสำหรับการทำใจล่ะนะ...ก็ทำใจมาตั้งหลายเดือนแล้วนี่นา...
ทำไมผมถึงยุยงให้สองคนนี้รีบโทรหากันน่ะเหรอครับ? ผมไม่ได้เป็นคนดีขนาดเป็นพ่อสื่อให้พี่ชายกับคนที่ผมรักหรอก
แต่เพราะผมเกลียดการรอคอยน่ะสิ...ผมเกลียดการรอคอยที่ไม่รู้ว่าจะสมหวังรึเปล่า...มันทรมานจนแทบบ้า
...พรุ่งนี้....ความสัมพันธ์ของพี่ต้ากับธี...จะต้องได้บทสรุป...ผมไม่อยากจะรออีกต่อไปแล้ว...
ส่วนหนึ่งของใจ หวังให้สองคนนั้นลงเอยกันด้วยดี...แต่ส่วนลึกๆอีกส่วนหนี่ง ก็หวังว่าอะไรๆมันคงจะไม่ออกมาสวยงามอย่างที่ธีหรือพี่ต้าวาดหวังไว้
...ถึงจะรู้ว่าผิด...แต่มันก็อดหวังไม่ได้จริงๆ...
...
...
แค่คิด...คงไม่ได้เลวเกินไปหรอกนะ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
อันนี้เป็นเวอร์ชั่นรีไรท์ใหม่ค่ะ เพราะทำใจให้น้องต้อยเป็นผู้ร้ายไม่ได้ :z3:
@คุณ New yearzz - ลุงธีน่ะ อีกไม่นานหรอกค่ะ มีบทโผล่มาฮาแน่นอน
ขอบคุณทุกคนสำหรับคอมเม้นท์นะคะ
-
สวัสดีค่่ะคุณลูกหมู เราเป็นแฟนนิยายคุณเลย เพิ่งจะได้อ่านไม่นานเอง แต่น่าจะครบทุกเรื่องแล้ว ชอบมากทุกเรื่องเลย เรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายที่หาเจอ ชอบมาก ทั้งธี ต้า ต้อย ยิ่งอ่านภาค2 เรื่องนี้แล้ว นึกถึงชื่อหนังเรื่อง ไม่ได้ขอให้มารักเลย ต้อยก็เลยต้องนั่งรอนั่งทำใจเองในเมื่ออยากมารักเองไม่มีใครขอซะหน่อย พี่ธีก็เหมือนกัน แต่สุดท้ายก็คงสมหวังกันหมดแหละเนอะ
-
ต้อย จะร้ายก็รักจะดีก็รักนะครับ (แต่รักลุงธีมากกว่า)
คุณลูกหมูสู้ๆ +1 อีกครั้งเป็นกำลังใจครับ :L2:
-
บางครั้งการเป็นคนดีมันทำยากเหลือเกิน เข้าใจต้อยนะว่าการรอคอยโดยที่แอบมีความหวังอยู่ริบหรี่นี่มันแสนทรมาน
-
ตอนที่ 18 แฟน
อากาศร้อนอ้าว เสียงฉิ่งฉับดังลั่นทั่วรถทัวร์ กับแรงกระแทกเป็นครั้งคราวจากล้อรถที่วิ่งบนถนนขรุขระปลุกผมขึ้นมา...อา...ไม่น่าเชื่อเลยครับ ว่าจะหลับในสภาวะแวดล้อมเป็นพิษขนาดนี้ได้...สงสัยเมื่อคืนคงจะนอนไม่หลับอย่างจริงจัง
เหลียวมองไปรอบตัว พบน้องฝนนั่งมองหน้าผมตาแป๋ว
ดูท่าเจ้าหล่อนจะหลบตาไม่ทัน แก้มถึงได้แดงฉ่าซะขนาดนี้...น่ารักจริงๆครับ
“อ...พี่ต้อย...เอ่อ...นอนต่อก็ได้นะคะ...น่าจะอีกนานกว่าจะถึง” น้องฝนพูดตะกุกตะกักพลางยกผ้าขนหนูในมือขึ้นเช็ดเหงื่อให้ผม
ยังไม่ทันได้ตอบอะไร...ก็รู้สึกถึงแรงสั่นๆที่กระเป๋ากางเกง
สงสัยเพราะโทรศัพท์นี่ล่ะมั้ง ที่ปลุกผมขึ้นมา...แต่ก็ไม่รู้ว่ามันดังมานานเท่าไหร่แล้ว เพราะเสียงรอบตัวมันก็ดังเกิน แถมแรงเขย่าของรถก็เบาซะที่ไหน ผมล้วงกางเกง ควักโทรศัพท์มือถือขึ้นมา
“Tea”
รับ...ไม่รับ...รับ...ไม่รับ...
คิดถึง อยากได้ยินเสียง…แต่ก็ไม่อยากได้ยินเสียง กลัวคิดถึงเกิน...
ตกลงจะรับดีเปล่าวะ?
ระหว่างกำลังพิจารณามือถือในอุ้งมือ อีกฝ่ายก็ตัดสายไปซะก่อน...อืม...หกมิสคอลล์เหรอ หลับสนิทเกินไปสินะเนี่ยนาย
สุดท้ายความคิดถึงก็เอาชนะครับ...ผมกดหน้าจอ จิ้มไปยังชื่อล่าสุด กำลังจะโทรออก ก็ดันมีแรงสั่น
ตึ๊ง!!
หน้าจอกลายเป็นสีดำ
Your battery is empty!
อ้าว...ฟายเอ๊ย!...ลืมชาร์ตแบตซะงั้น...
“เป็นไรเหรอคะพี่ต้อย” น้องฝนแอบสะกิดต้นแขนผมยิกๆ ก็เลยต้องหันไปให้ความสนใจหน่อย
“ไม่มีอะไรหรอก”
“แบตหมดรึเปล่าคะนั่น ยื้มโทรศัพท์ของฝนก่อนมั้ย” เจ้าหล่อนยื่นมือถือรุ่นใหม่ล่าสุดในเคสสีชมพูแหววลายคิตตี้มาให้
ผมนิ่งคิดพักหนึ่ง...
คิดว่าธีจะโทรหาผมเพราะอะไรล่ะครับ...รายงานความคืบหน้า...อืม...ทั้งสองคนน่าจะไปกันได้ดีแล้วสินะ พอผมโทรไปก็จะได้ยินเสียงร่าเริงพูดขอบคุณแล้วขอบคุณอีก...ขอบคุณที่ให้โอกาส ขอบคุณที่ให้คำแนะนำ ขอบคุณที่ทำให้ลงเอยกับพี่ต้าด้วยดี...
...จุดจบของพระรองที่ผู้ชมน่าจะชอบใจ...แต่พระรองต้อยไม่พิสมัยเท่าไหร่...
ผมหันไปจับมือน้องฝน กุมมือเล็กๆที่ถือโทรศัพท์มือถือยื่นมาให้ “ไม่เอาดีกว่า...แบตหมดก็ดี พี่จะได้คุยกับคนตรงนี้ให้มากๆไง”
ฮะฮ่า! ไงล่ะ เล่นซะน้องฝนอายม้วนต้วนทีเดียวเชียว...นานๆบริหารเสน่ห์บ้างก็ไม่เลวใช่มั้ยล่ะครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++
ค่ายสร้างสะพานนี่หนักใช่เล่นนะครับ
ผ่านไปสามวัน เสบียงที่ไปเลือกซื้อที่ซุปเปอร์กับน้องฝนแทบจะเกลี้ยงฉาด ตอนนี้สิ่งที่พอยาใส้ได้ก็คือน้ำเปล่าเย็นๆในขันสังกะสีที่ชาวบ้านเอามาให้น่ะครับ
ผมถอดเสื้อยืดออก เอาเสื้อสีขาวที่เปื้อนฝุ่นเป็นปื้นเช็ดเหงื่อตัวเองพลางพัดเหงื่อไคลที่ไหลโชกตามตัว
“พี่ต้อยคะ ไปกินข้าวกันก่อนมั้ย” น้องฝนยืนอยู่บนขอบตลิ่ง สวมหมวกใบโตกับเสื้อยืดกางเกงยีนขาสั้น ตะโกนลงมาหาผม
ขึ้นชื่อว่าค่ายใช้แรงงาน สถานะระหว่างชายกับหญิงนี่ต่างกันราวขอบตลิ่งกับท้องคูเลยครับ แรงงานหญิงถูกเกณฑ์ไปใช้ทำอาหาร ซักผ้า ทำความสะอาดมากกว่า ถึงจะเหนื่อยแต่ก็คงไม่เหนื่อยเท่าฝ่ายชายที่ทำงานเยี่ยงกรรมกรหรอกครับ
สองคืนที่ผ่านมา เนื่องจากหักโหม (จากการสร้างสะพาน) อย่างรุนแรง กินข้าวเย็นเสร็จก็ล้มตัวลงหมอนนอนกรนไร้ฝันอย่างทันทีทันใด เลยยังไม่ได้มีโอกาสคุยอะไรกับน้องฝนมากมายเลยครับ
ข้าวสีหม่นในจานกระเบื้องถูกยื่นมาให้ผม พร้อมๆกับที่น้องฝนบรรจงตักกับข้าวใส่จานอย่างละช้อนสองช้อน
“กินเยอะๆนะคะพี่ต้อย เดี๋ยวจะไม่มีแรง..ผัดผักจานนี้ฝนผัดเองเลย” น้องฝนพราวลี่พรีเซ็นท์
อืม...อร่อยจริงๆแหละครับ...แต่ทำไมรู้สึกว่าที่ธีเคยทำให้กินมันถูกปากกว่านี้หว่า...
ผมสะบัดหัวอย่างแรงซะจนเหงื่อกระเด็นใส่น้องฝน...จะมานั่งคิดถึงแฟนพี่ชายทำไมวะ!!
พวกเรากินกันจนหมดจาน แยกย้ายกันทำงาน โดยที่น้องฝนไม่ลืมแอบนัดผมหลังอาหารเย็น
ตกตอนเย็นด้วยความเหนื่อยล้า ความรู้สึกที่แขนอย่างกับจะหลุดออกมากองอยู่ที่พื้น ก็เลยพาน้องฝนเดินเล่นได้แค่ใกล้ๆหมู่บ้านนี่แหละครับ พาขึ้นเขาไม่ไหวแล้ว
“พี่ต้อย” น้องฝนเกาะแขนผมไว้ พยายามเดินไปตามทางขรุขระก่อนจะออกไปยังถนนลูกรัง
เจ้าหล่อนยื่นห่อขนมผูกริบบิ้นสีชมพูมาให้ผมเมื่อเราอยู่กันตามลำพัง “ฝนว่าจะให้ตั้งแต่วันที่มาแล้ว แต่เห็นพี่ต้อยเหนื่อยมาก ก็เลยรอไว้ก่อน” ดวงตากลมโตใสแจ๋ว กับแก้มที่ปัดสีส้มแถมยังออกแดงหน่อยๆดูแล้วเพลินตาดีไม่หยอก
...แต่ทำไมไม่เห็นรู้สึกใจเต้นเลยล่ะ...
ผมรับห่อขนมมาไว้ด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง
...น้องฝนน่ารัก...แต่ผมไม่ได้รักน้องฝน...
...มันคงไม่แฟร์...ถ้าจะให้เป็นแฟนกับน้องฝนในตอนนี้...ตอนที่ยังลืมธีไม่ได้...
“น้องฝน คือ...” เกาหัวขุดหาเหาซักพัก ก็ยังนึกคำพูดไม่ออกอยู่ดี
จนน้องฝนเห็นว่าผมอึกอักล่ะมั้ง ก็เลยถามขึ้นมา “พี่ต้อยมีแฟนแล้วเหรอคะ”
“...เปล่า” ยังไม่มีหรอก....ทั้งชีวิตนี้ ผมยังไม่เคยเรียกใครว่าแฟนเลยซักคน...ถึงจะอยากเรียกก็เถอะ...แต่เจ้าตัวเค้าไม่เรียกไปกับผมด้วยนี่นา
“งั้นฝน...” น้องฝนก้มหน้า ผมม้าปรกหน้าผากที่ชื้นเหงื่อหน่อยๆ แพขนตาหลุบต่ำ...ผมพอจะเดาคำพูดออกครับ...
ผมจับมือน้องฝนเอาไว้
...และวางห่อขนมกลับคืนลงไป...
น้องฝนเงยหน้าขึ้นมองผม ดวงตาสั่นระริกเล่นซะทำตัวไม่ถูก “คือ...พี่คงเป็นแฟนน้องฝนไม่ได้”
“ทำไมล่ะคะพี่ต้อย...ฝน...ฝนไม่ดีตรงไหน” น่าน...ปี่ใกล้บรรเลงแล้วครับท่าน
“น้องฝนน่ารัก...น่ารักมาก” ผมกลืนน้ำลายดังเอื๊อก ก่อนจะพูดคำต่อไป
“...แต่พี่เป็นเกย์”
+++++++++++++++++++++++++++++++++
ขบวนรถฉิ่งฉับจอดลงอย่างสงบหน้ารั้วมหาลัย ต่างจากขาไปที่คลื้นเคลงอลเวงวุ่นวาย ตอนนี้แทบจะไม่มีใครอยากขยับตัว ทุกคนคิดแต่ว่าหาแท็กซี่ กลับบ้าน อาบน้ำ แล้วก็นอน ข้าวเขิ้วไม่ต้องกันแม่งแล้วครับ
ผมก็ไม่ต่างจากทุกคน ต่างกันตรงแค่ที่มีสาวน้อยคอยเทคแคร์อยู่ไม่ห่างกาย
น้องฝนเอากระดาษเย็นเช็ดหน้าเช็ดคอให้ผมอย่างอ่อนโยนเหมือนขามาไม่ผิดเพี้ยน...ออกจะอ่อนโยนกว่าเดิมด้วยซ้ำ
ผมลืมตาตื่นด้วยความรู้สึกสดชื่น หันไปมองข้างตัว พบกับใบหน้าจิ้มลิ้มน่ารักดวงเดิม กับดวงตาใสแจ๋วแล้วก็แก้มแดงฝาด
“ถึงมหาลัยแล้วนะคะพี่ต้อย พี่ต้อยกลับหอยังไงหรอคะ”
รู้สึกหงื่อจะออกมากกว่าเดิมแฮะ เวลาที่เจ้าหล่อนมองผมด้วยสายตาวิบวับอย่างตอนนี้ “พี่กลับแท็กซี่”
“ฝนไปส่งมั้ยคะ พ่อฝนเอารถมารับ” ว่าแล้วหล่อนก็แอบหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว...จะว่าไปขากลับก็เห็นกดบีบีคุยกับใครก็ไม่รู้ด้วยครับ คุยไปหัวเราะไป พอถามว่าคุยอะไรก็ไม่บอก สุดท้ายผมเลยนอนตลอดการเดินทางซะเลย
“ไม่เป็นไรหรอก” ผมปฏิเสธ น้องฝนก็คะยั้นคะยออีกหน่อย พอเห็นว่าไม่ได้ผลก็เลยเลิกตื๊อ
ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ ผมรอจนคุณพ่อน้องฝนมารับ ถึงค่อยหาแท็กซี่กลับหอตัวเองครับ ก่อนขึ้นรถน้องฝนหันกลับมา ยิ้มมุมปากนิดๆดูซุกซน แล้วก็พูดกับผมสั้นๆ “พี่ต้อย...ถ้าสมหวังแล้วพาคนคนนั้นมาให้ฝนดูตัวด้วยนะคะ”
...ตกลงนี่เธออกหักรึเปล่าเนี่ยครับ?...
...ไม่เข้าใจความคิดของผู้หญิงเลยแฮะ...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สิ่งแรกที่ทำหลังจากกลับถึงหอพักคือถอดเสื้อ อาบน้ำเย็นจัดให้สดชื่นสบายตัวครับ...หลังจากที่ซดนมสดใกล้หมดอายุในตู้เย็นจนเกลี้ยงฉาด เช็ดหัวจนแห้ง เปิดแอร์จนเย็นฉ่ำได้ ค่อยนึกได้ว่าต้องชาร์ทแบตมือถือ
ที่ชาร์ทแบตอยู่ตรงหัวตัว หลังจากเสียบตูดเรียบร้อยก็เลยกระโดดพังพาบบนเตียงซะเลย
ผมนอนคว่ำ มองโทรศัพท์ที่กระพริบไฟส้มเป็นระยะ ก่อนจะเปิดเครื่องขึ้นมา
หกมิสคอลล์...กับอีกสี่แมสเซจ...เป็นแมสเซจแจ้งว่ามีคนโทรมาขณะที่ไม่มีสัญญาณ...
ทั้งหมดนั้นเป็นของธีครับ
...นี่อยากรายงานผลกับผมขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย...
ผมกดเบอร์โทรออก รอเสียงเรียกสายไม่นาน ปลายสายก็กรอกเสียงใส่หูผม
“ต้อย! หายไปไหนมา ทำไมไม่รับโทรศัพท์!” เสียงธีดูร้อนรน...จะเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่าธีกำลังเป็นห่วงผมอยู่
“ไปค่ายมา ธีล่ะเป็นไงมั่ง ตอนนี้หวานจ๋อยเลยปะ อย่าพูดให้อิจฉาเลยเหอะ” ผมแสร้งทำเสียงร่าเริงตอบกลับไปสักพัก ปลายสายกลับเงียบไป
“โหล...ธี...โหลววว~” ฝั่งนั้นเงียบไปเฉยเลยครับ
“ไม่...” ไม่อะไรวะ...ขี้อายจริงๆครับ ธีของผม…เอ๊ย!...ธีของไอ้พี่ต้าเนี่ย
“ไม่ได้บอกรัก”
“....” เหมือนน้ำลายมันจุกอยู่ที่คอเลยครับ ไม่ได้บอกรัก...ก็แปลว่ายังไม่ได้เป็นแฟนกันน่ะดิ!...ใจผมเต้นตุ้บตั๊บแล้วครับ...
ธียังคงพูดต่อ เหมือนพูดกับตัวเองมากกว่าพูดกับผม “...ไม่ได้บอกรัก ไม่ได้บอก...ติดต่อก็ไม่ยอมรับสายด้วย...”
กำลังจะถามต่อ ก็มีสายซ้อนมาพอดี เป็นสายทางบ้านครับ...ผมบอกปัดธีว่าเดี๋ยวจะโทรไปใหม่แล้วรับสายทางที่บ้านก่อน...คงจะมีเรื่องสำคัญ เพราะปกติจะไม่ได้โทรมาเวลาดึกขนาดนี้น่ะครับ
ข้อความที่ได้ทำให้ร่างกายที่อ่อนล้ากับสติที่แทบจะหลุดลอยถูกฉุดกลับมาให้เข้าที่
...พ่อถูกยิง...กำลังเข้าผ่าตัดอยู่...
ผมรีบเก็บเสื้อผ้า นั่งแท็กซี่ไปยังสถานีรถประจำทาง ซื้อตั๋วรถรอบเร็วที่สุดเพื่อไปขอนแก่น
ระหว่างทาง ผมโทรหาพี่ต้า...สายว่าง แต่ไม่รับ...ห่วงก็ห่วงครับ..แต่ก็ห่วงพ่อ แล้วตอนนี้ก็ทำอะไรไม่ได้แล้วเพราะขึ้นรถเรียบร้อยแล้ว ได้แต่โทรกระหน่ำมันไปเรื่อยๆ แต่ก็ยังไม่มีคนรับอยู่ดี
ตีสองแล้ว ด้วยความที่เหนื่อยจัดอยู่แล้ว แถมโทรศัพท์ที่เพิ่งชาร์ทแบตก็ร่อแร่เต็มที สุดท้ายก็เลยล้มเลิกความพยายาม แล้วก็ตัดสินใจนอนดีกว่า
ก่อนนอน ใจก็ไพล่คิดไปถึงคนที่คุยกันต้นคืน
...ไม่ได้บอกรัก...
...ไม่ได้บอกรัก...
...ไม่ได้บอก...
....
...
..
...ห้าวันที่ผมหายไป...เกิดอะไรขึ้นกันครับเนี่ย???...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
อย่าเพิ่งคิดถึงช่วงเวลา กับไอ้ต้อยมันไม่ไปมหาลัยหรือไงทำไมถึงไปค่ายได้
เอาเป็นว่ามันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ //ผิวปากมองเฉียงๆ :z2:
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์ตอนที่แล้วนะคะ ตอนหน้าลุงธีปรากฏตัวค่ะ :pig4:
-
:mc4: มาต่อแล้ว
ขอบคุณมากคร๊าบบบบบบ o13
-
โอกาสของต้อยกำลังมาแล้ว
-
ต้ากำลังมีความสุขอยู่กับลุง เย้ :กอด1:
-
5555+ ชอบค่ะ
-
พี่ลูกหมูน่าจะบอกคุณพี่โมดุ ให้มาย้ายไป ห้องปกติ บางทีพี่มาอัพนู๋ก็ไม่ทันสังเกตุ :o12:
รอพี่ธีครับ :pig4:
-
น้องฝนเป็นหน้าม้าใครป่าวเนี่ย โดนหักอกทั้งที แต่มิยักกะเสียใจ หรือเพิ่งจะรู้ตัวว่าเป็นสาววาย ชอบเห็นผู้ชายเค้ารักกัน
คำถามคือ ต้ามันไปไหน
-
ตอนที่ 19 คนที่ถูกทิ้ง
ในที่สุดก็ถึงที่หมายจนได้ครับ ผมแบกกระเป๋าเดินทาง เข้าไปยังโรงพยาบาล ไปยังห้องพิเศษที่แปะชื่อพ่อของผมอยู่หน้าบานประตู
ด้วยความร้อนใจ เปิดประตูเข้าไปได้ก็พบกับแม่ที่นั่งน่าเครียดอยู่คนเดียว
“แม่...แล้วพ่อล่ะ?”
แม่เงยหน้าขึ้นมอง แล้วรีบลุกขึ้นมากอดผม ร่างบอบบางของแม่สั่นไหว “พ่อยังอยู่ในห้องผ่าตัด”
“พ่อ...อาการไม่ดี?” ผมถามเสียงเบา ด้วยกลัวว่าคำถามของผมจะกระทบจิตใจแม่
“เปล่า..ผ่าตัดเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้กำลังพักฟื้นอยู่...แต่...แม่กลัวจริงๆนะ ระหว่างผ่าตัด แม่กลัวว่าพ่อจะเป็นอะไรไป...แม่...” ผมโอบแม่เอาไว้แน่น รู้สึกเสียใจขึ้นมาชะงัดที่ผมไม่อยู่กับแม่ตั้งแต่แรก
แม่ต้องอยู่ที่นี่คนเดียวตอนที่พ่อเข้าห้องผ่าตัด ไม่มีใครคอยปลอบ ไม่มีใครเป็นที่พึ่ง
แม่คงจะกลัวเสียพ่อไป เสียคนที่รักไป...คนที่อยู่ด้วยกันมาทั้งชีวิต
...แค่ผมเสียธีไปตอนนั้น ผมยังเศร้าจนตั้งตัวไม่ติดตั้งหลายวัน...แล้วเมื่อคืนนี้ แม่จะรู้สึกหวาดกลัวขนาดไหนนะ...
“ต้อย...ขอโทษ...ต้อยไม่น่าเอ็นท์ไปอยู่กับพี่ต้าที่กรุงเทพเลย...ต้อย...น่าจะเรียนอยู่ที่นี่”
แม่ตีแขนผมดังเผียะ “คิดอะไรบ้าๆ พ่อก็ดีขึ้นแล้วไง ต้อยอยู่จะช่วยอะไรได้”
แม่ผมก็ยังเป็นแม่ผมล่ะครับ เป็นหญิงแกร่งเมียนายตำรวจ สตรีที่เลี้ยงลูกชายเฮี้ยวๆสองคนให้โตมาเป็นอนาคตของชาติได้ ร่างของแม่เริ่มหายสั่น เสียงที่เบาเครือเมื่อกี้กลายเป็นเสียงดุเหมือนเดิมแทน ผมค่อยยิ้มออกหน่อย
“พอล่ะๆ แล้วนี่กินอะไรมารึยัง” พอทักปุ๊บร่างกายก็ตอบสนองปั๊บเลยครับ ท้องผมร้องประท้วงดังลั่น บอกเจ้านายมันว่าไม่มีอะไรตกมาให้ย่อยตั้งแต่เย็นเมื่อวานแล้ว
ว่าแล้วพระมารดาก็ไล่ผมไปนั่งกินข้าวที่โรงอาหารโดยด่วนครับ โชคดีที่สายแล้ว เลยพอจะมีร้านอาหารเปิดให้ยาใส้ได้บ้าง ระหว่างที่พุ้ยข้าวจานที่สองเข้าปาก ก็นึกได้ว่าไอ้พี่ต้ายังไม่ยอมรับสายผมเลยเมื่อคืนนี้
ควักโทรศัพท์ขึ้นมาลองกดดู...รอสายพักใหญ่จนคิดว่าจะไม่รับซะแล้วก็กลับมีเสียงของพี่ต้าตอบกลับมา
“ฮัลโหล” ไมเสียงเป็นงี้วะ?
“พี่ต้า เป็นไรไมเสียงแปลกๆ แล้วอยู่ไหนเนี่ย เมื่อคืนต้อยโทรหาตั้งหลายครั้งก็ไม่รับโทรศัพท์”
“อือ...ม...ไม่สบาย...อยู่บ้านเพื่อน...” ...เพื่อนไหนวะ? พี่ต้ามีเพื่อนสนิทคนอื่นให้ไปนอนค้างด้วยหรือไง? แล้วเรื่องของธีล่ะ?
“อ๊ะ” !!??
“พี่ต้าเป็นไร!!” ห่วงนะครับ ถ้าจะพูดถึงไอ้พี่ต้า มันก็เป็นคนที่ผมห่วงที่สุดในโลกนี้แหละครับ...ก็มันดูแลตัวเองเป็นที่ไหนล่ะ แล้วนี่มันทำไรอยู่วะ ทำไมทำเสียงแปลกๆอย่างงี้?
“ป...เปล่า ไม่มีไร...”
จะยังไงก็ช่าง ตอนนี้ผมคงต้องละความสงสัยไว้ก่อน เพราะโทรศัพท์มือถือเริ่มส่งเสียงประท้วงแบตหมดอีกแล้วครับ ผมเลยพูดเร็วๆแทรกเข้าไป “พี่ต้า...พ่อถูกยิงนะ”
“อะไรนะ!!” เสียงพี่ต้าดังจนแสบหู “แล้วตอนนี้ต้อยอยู่ไหน?”
ผมบอกสถานที่ให้ พี่ต้าดูจะร้อนรนมาก ยังไม่ทันได้บอกว่าพ่อสบายดีแล้ว ไม่ต้องรีบมากก็ได้ ปลายสายก็ตัดบทวางไปก่อน เป็นเวลาเดียวกับที่แบตฯมือถือผมหมดเกลี้ยงฉาด...แม่ง...เรื่องของธีก็ยังไม่ถามเลยซักกะแอะ
เอาเหอะวะ...ทำโทษที่เมื่อคืนไม่ยอมรับโทรศัพท์..ถึงจะรู้สึกผิดเพราะท่าทางพี่ต้าไม่สบายอยู่ก็เหอะ แต่มันช่วยไม่ได้นี่หว่า แบตฯหมดแล้วอะ... ผมแลบลิ้นแผลบหนึ่ง ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ แล้วก็พุ้ยข้าวที่เหลืออีกครึ่งจานอย่างหิวโหย
กินจนอิ่มหนังท้องตึงหนังตาก็หย่อนเลยครับ ความล้าตั้งแต่ค่ายสร้างสะพานโหดเหี้ยๆ ต่อด้วยเดินทางกลางคืนที่รถโยกโคลงเคลงเริ่มทำพิษ ผมกลับถึงห้องของพ่อ ก็ทิ้งตัวลงนอนบนโซฟาเฝ้าไข้ หลับเป็นตายเลยครับ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตื่นขึ้นมาอีกทีเป็นเวลาบ่าย พ่อย้ายกลับมานอนพักฟื้นในห้องเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้แม่กำลังปอกผลไม้ยั่วน้ำลายพ่ออยู่
“พี่ต้ายังไม่มาเลยหรอแม่” ผมถามขณะที่เอื้อมมือไปหยิบสาลี่บนจาน
“ยังไม่มาเลย หิวอีกแล้วล่ะสิเรา ไปหาอะไรกินก่อนไป” แม่ว่าพลางตวาดพ่อที่ร้องโอดโอยออดอ้อน
แหมแม่ช่างรู้ใจ พยาธิในท้องกำลังเต้นแทงโก้เชียวครับ ผมเลยขอตัวออกไปหาไรกินต่อ
หลังจากหาข้าวปลากินจนอิ่มท้อง เพิ่งนึกได้ว่าลืมเอาที่ชาร์ตแบตมือถือมาครับ ทีนี้จะติดต่อพี่ต้าก็ไม่ได้ จะโทรหาธีก็ไม่ได้อีก...เอาเหอะครับ ยังไงเดี๋ยวพี่ต้าก็มาแล้ว ค่อยๆแอบหลอกถามเอาก็ได้ ผมคิดแล้วก็เริ่มเดินหาที่ชาร์ตแบตตามร้านสะดวกซื้อ แต่หาไม่ได้ครับ ในโรงพยาบาลก็ไม่มีเซเว่นซะด้วย สงสัยคงต้องรอขับรถออกไปข้างนอกก่อนถึงจะหาได้ คิดแล้วก็ถอนหายใจครับ...อยากคุยกับธีง่ะ
เดินกลับเข้าห้องพ่อ เปิดประตูเข้าไปก็พบกับพี่ต้านั่งหน้าสลอนกินผลไม้อร่อยปาก
“อ้าว! พี่ต้ามาถึงเมื่อไหร่” อืม...ไมท่าทางพี่ต้าดูเหนื่อยๆก็ไม่รู้ครับ แก้มก็ตอบลงนิดหน่อยด้วย ความสงสัยจี้ตูดผมชะงัด แต่ถามไม่ได้เพราะมีพ่อกับแม่อยู่ในห้อง
“เมื่อกี้...แล้วไปไหนมา ทำไมโทรหาไม่ติด?” เสียงพี่ต้าเอาเรื่องเชียว...กูผิดตรงไหนวะเนี่ย
“ไปหาไรกินมา ลืมมือถือไว้บนห้อง แบตมันหมด ลืมเอาที่ชาร์ตมา” หลังจากที่เกาหัวจนเหากระเด็น มองสำรวจพี่ต้าจนถ้วนถี่ว่านอกจากจะผอมลง ใต้ตาคล้ำขึ้นนิดหน่อยแล้วก็ไม่มีส่วนไหนของร่างกายสึกหรอ ตาก็หลือบไปสะดุดกับเงามืดเกาะอยู่ข้างหลังพี่ต้า ผมชี้ถาม “แล้วคนนี้ใคร”
อืม...คนที่พี่ต้าพาไม่ด้วย ไม่คุ้นหน้าเลยครับ...ถ้าจะให้พิจารณาดีๆ...ผู้ชายคนนี้น่าจะอายุมากกว่าผมกับพี่ต้านะ แต่ก็ไม่ได้ถึงกับแก่มาก แถมบุคลิกดูดีสุดๆเลยว่ะ...หรือจะเป็นเพื่อนที่ทำงานพี่ต้าก็ไม่รู้แฮะ
พอผมทักไป เงามันก็ค่อยๆเปล่งแสงได้...ท่าทางเจ้าตัวจะดีใจจัดครับ ที่มีคนสนใจซะที...เห็นแล้วน่าแกล้งดีเว้ยเฮ้ย
คนคนนั้นไหว้พ่อกับแม่ผม “ผมเป็นเพื่อนต้าครับ ชื่อธี”
เพราะสะดุดกับชื่อธี ทำให้ผมเผลอเหลือบไปมองพี่ต้าเข้าพอดี...ท่าทางพี่ต้าลุกลี้ลุกลนแปลกๆ...
เกิดไรขึ้นวะ?...ธีเดิมหาย ไหงมีธีใหม่มาแทน...แต่ยังไงธีคนนี้ก็น่ารักสู้ธีคนเดิมของผมไม่ได้หรอกครับ
“อ้าว!! เจ้าธีเพื่อนต้าคนนั้นน่ะเหรอ?...แล้วทำไมหล่อน้อยลงล่ะ?” เห็นมั้ยครับ ขนาดแม่ยังคิดแบบเดียวกับผมเลย ฮ่าๆ เห็นหน้าพี่ธี (ขอเรียกพี่ละกัน เพื่อความไม่สับสนครับ) เหวอๆแล้วโครตขำอะ!
“ไม่ใช่แม่...นี่อีกธีนึง” พี่ต้ารีบว่า “แล้วจะไปหล่อเท่าไอ้ธีได้ไง นั่นมันเดือนคณะนะแม่”
เพิ่งเคยได้ยินพี่ต้าชมธีแฮะ แต่อารมณ์ตอนนี้มันขำมากกว่าครับ เลยทับถมไปอีกดอก “ฮ่าๆๆๆๆ อย่าไปคิดมากเลยพี่ สู้พี่ธีไม่ได้มันเรื่องปกติ รายนั้นทั้งหล่อทั้งรวย สาวติดตรึม!” ผมว่าพลางตบไหล่อีกฝ่ายดังป้าบ! อืม...เนื้อแน่นดีแฮะ แต่คงจะสู้ผมที่เป็นนักมวยไม่ได้หรอก...อย่างนี้พอจะข่มเหงได้อยู่...
ไม่ใช่ไรครับ เวลาผมเจอชายไหนมาเกาะแกะไอ้พี่ต้า เป็นต้องเผลอประเมินไปซะทุกที...เอาไว้ดูว่าจะต้องไล่ด้วยเลเวลไหนน่ะครับ...มีแต่ธีของผมนี่แหละครับ ที่ไล่ยังไงก็ไม่ไป...
ท่าทางไอ้พี่ธีไม่ได้สนใจผมเท่าไหร่ กลับเหลือบตาไปมองพี่ต้าแทน...พี่ต้าทำหน้าสลดหลังจากที่ฟังประโยคปล่อยฮุคของผม...มันเป็นไรไปวะ?...ทุกทีก็แซวธีเล่นกันอย่างนี้เป็นปกตินี่นา
“พ่อ แม่ ต้าออกไปข้างนอกก่อนนะ” ว่าแล้วก็รีบเดินออกจากห้องไปเลยครับ พี่ธีคนนี้ทำท่าจะเดินตามออกไปอยู่ แต่ผมจับห้ามไว้ก่อน...อยากทำความรู้จักซักหน่อยน่ะครับ...อยากรู้ว่าสนิทกันถึงขันไหน พี่ต้าถึงได้ยอมพากลับบ้านมาด้วย
พอจะได้ใจความว่าพี่ธีคนนี้เป็นเจ้าของกิจการเรือที่พี่ต้าซื้อบัตรไปเที่ยววันวาเลนไทน์...แสดงว่าพี่ต้าไปเที่ยวจริง แล้วบัตรอีกใบใครไปหว่า...ไว้ต้องแอบถามอีกที...
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
ตอนเย็น พวกเราพากันออกจากโรงพยาบาล แวะกินข้าวเย็นกันเล็กน้อยตามพิธี แล้วก็กลับบ้านตัวเอง โดยมีสารถีจำเป็นเป็นพี่ธีคนนี้ครับ ระหว่างทางก็แวะซื้อที่ชาร์ตแบตมาได้เป็นที่เรียบร้อย...เหลือแค่ชาร์ตให้พอใช้ได้ แล้วปริศนาทุกอย่างก็จะกระจ่างครับ
พี่ต้าจัดห้องให้แขกนอนในห้องของมันเอง ส่วนมันย้ายไปนอนห้องพ่อแม่ครับ ผมก็นอนห้องเดิมของตัวเองนั่นแหละ...แม่ผมน่ารักจริงๆครับ ขนาดผมไม่ค่อยได้กลับบ้าน ห้องนอนยังถูกทำความสะอาดซะหาเศษฝุ่นซักเม็ดยังไม่เจอเลย
ผมนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียง แขนก่ายหน้าผาก มืออีกข้างก็ยกมือถือที่เสียบตูดอยู่ขึ้นมาดู...รูปถ่านยังกระพริบปริบๆอยู่เลย...ถามว่าทำไมถึงไม่โทรตอนนี้เลยหรอครับ...แบบว่ามือถือมันเก่าแล้ว เวลาเสียบตูดมันโคตรร้อนเลยครับ เดี๋ยวฝ้าขึ้นหน้าหมด สงสัยคงจะต้องซื้อใหม่เร็วๆนี้ล่ะมั้ง
นั่งมองหน้าจอกระพริบไปมาอยู่พักใหญ่ ก็รู้สึกว่าไร้สาระสิ้นดี แถมท้องก็เริ่มร้องนิดๆแล้วด้วย ไปชวนพี่ต้ากินข้าวผัดท่าจะดี
ผมเดินไปยังห้องพี่ต้าที่อยู่ไม่ห่าง กำลังจะเปิดประตูก็นึกได้ว่าผิดห้อง...พี่ต้ายกห้องนี้ให้พี่ธีนอนนี่หว่า...กำลังจะหันหลังกลับอารามประตูที่ปิดไม่สนิทแต่แรกก็ดันแง้มออกอย่างเป็นใจพอดี๊...ไม่ได้ตั้งใจแอบมองนะครับ มันเห็นไปเอง~
แผ่นหลังของพี่ธี...ใหญ่ซะจนแทบจะบังแผ่นหลังของพี่ต้ามิด ทั้งสองคนนอนกอดกันอยู่บนเตียง เสียงของพี่ต้าสั่นเครือ แว่วมาให้พอได้ยิน
“ถ้า...รักก็...อย่า...ทิ้งต้านะ...อย่า...ละเลย...ต้านะ”
ใบหน้าของผมร้อนวูบ ด้วยอารมณ์อะไรก็ไม่ทราบได้...คงจะเพราะผมไม่เคยเห็นพี่ต้าเป็นอย่างนี้ล่ะมั้ง ขนาดผมที่เป็นน้องชาย พี่ต้ายังไม่เคยอ้อนด้วยซ้ำ
...แล้วกับธี...พี่ต้าเคยอ้อนอย่างนี้รึเปล่า?...
...เกิดอะไรขึ้นกันแน่...ทำไมธีคนเดิมไม่ได้บอกรัก...ดันมีธีคนใหม่มาให้พี่ต้าอ้อนใส่แทนอย่างนี้ล่ะครับผม?...
...จะยังไงก็ตาม...ความหวังริบหรี่ของผม...มันเริ่มจะทอแสงสว่างขึ้นมาอีกแล้ว...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ยามเช้าอากาศเย็นพอสมควร ผมลุกจากเตียงตื่นเต็มตาตามนิสัยปกติ เปลี่ยนเสื้อนอนเป็นเสื้อยืดเก่าๆ ว่าจะออกไปวิ่งครับ เดินลงบันไดมาก็เจอพี่ต้าพอดี
“อ้าวพี่ต้า ตื่นเร็วจัง”
พี่ต้าสะดุ้งนิดหน่อย ท่าทางกำลังนั่งเหม่ออยู่ “ไปวิ่งหรอต้อย”
ผมตอบรับในคอ พี่ต้าลุกขึ้นยืนเต็มความสูง บิดขี้เกียจแล้วก็พูดขึ้น “งั้นรอแป๊บ เดี๋ยวเปลี่ยนเสื้อแล้วไปด้วย”
...
..
พี่ต้าก็ยังคงเป็นพี่ต้า...ไอ้ผู้ชายร่างกายบอบบางที่ไม่ค่อยจะยอมออกกำลังกาย...แต่ก่อนกว่าจะฉุดกระชากลากถูให้ไปเรียนมวยไทยกับผมได้ก็ยากเย็นแสนเข็ญ เผลอแผลบเดียวหนีไปเรียนกีต้าร์ซะงั้น...ผมเลยต้องคอยปกป้องมันไงครับ เพราะมันเองตัวแค่นี้ สู้ใครเค้าได้ที่ไหน...วิ่งผ่านไปได้ประมาณสองกิโล พี่ต้าหอบแฮ่กเหงื่อซก แก้มเกิ้มปากเปิกแดงไปหมด
ผมปล่อยไอ้พี่ต้าให้นั่งพักอยู่ข้างถนน ตัวเองเดินเข้าเซเว่นซื้อน้ำเปล่ามาให้มันขวดนึง
ผมหันมองระหว่างที่อีกฝ่ายกำลังยกขวดขึ้นซดน้ำอั่กๆๆ...มีรอยแดงๆประทับอยู่แถวๆต้นคอ ก็เลยยกนิ้วขึ้นถูให้ “พี่ต้า...โดนแมลงกัดรึเปล่า” เท่านั้นเอง...มันสำลักน้ำพุ่งพรวดจนหมาหน้าเซเว่นยังขยับหนี
“แค่กๆๆ!! อ...เออ...แค่กๆ!” ไม่ต้องอธิบายอะไรแล้วครับ มันรอยจูบชัวร์ๆ
ผมรอจนพี่ต้าปาดน้ำที่เลอะหน้าออก หยุดไอตั้งตัวได้ซักพักก็ถามต่อ “...พี่ต้าเป็นแฟนกับพี่ธีหรอ”
เท่านั้นเอง น้ำที่ลงกระเพาะอาหารไปแล้วทำท่าจะกระฉอกออกมาใหม่ พี่ต้าถึงได้ไอซะจนคอโก่ง “...ร...รู้ได้ไง”
“เมื่อคืน...ต้อยเห็น”
ไอ้พี่ชายของผมนั่งชันเข่า เอาหน้าซุกจนเห็นแต่หูแดงๆโผล่มา มันพยักหน้าเบาๆแทบสังเกตไม่ได้ “ต้อย...รังเกียจรึเปล่า”
“ถ้าพี่ต้าจะชอบใคร ต้อยไม่รังเกียจหรอก” ผมลูบผมที่เปียกเหงื่อของพี่ต้าเบาๆ...พี่ชายผมมันกังวลเรื่องสายตาชาวบ้านมากกว่าที่คิดครับ
“แล้ว...พี่ต้าแน่ใจจริงรึเปล่า”
จากสัมผัสที่ได้ผ่านมือผม...หัวพี่ต้าขยับผงกหงึกๆ “...ลุง...พี่ธี...ทำให้พี่รู้จัก...ความรัก...แบบที่รักจริงๆน่ะ...รักที่แสดงออกมาได้...” หูแดงจนแทบจะระเบิดแล้วมั้งนั่น เล่นซะผมเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัวเลยครับ ไม่น่าเชื่อว่าพี่ต้าจะมีมุมนี้กับใครเค้าด้วย
...ถ้าพี่ชายผมรักจริง แล้วพี่ธีคนนั้นจริงใจ ผมก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะครับ...แต่คงจะต้องทดสอบพี่ธีดูสักหน่อย จะได้วางใจฝากพี่ต้าให้ดูแล...แต่อีกเรื่องที่ผมยังไม่เข้าใจ...ก็ยังไม่เฉลยเลยครับ
“แล้วพี่ธีล่ะ” ...หวังว่าทั้งสองคนจะไปด้วยกันไม่ได้ หวังว่าธีจะอกหัก...ถึงตอนนั้นไอ้ต้อยจะเป็นคนกระโดดเข้าเสียบเอง!
ตัวพี่ต้าสะดุ้งเฮือก มันเงยหน้าขึ้นมองผม แล้วพูดซะเสียงดัง “ธีเกี่ยวไรด้วยวะ!” โห...จนป่านนี้ยังไม่รู้อีกนะครับว่าผมรู้เรื่องสองคนนี้มาตั้งนานแล้ว...ความรู้สึกช้าสุดๆเลยเพ่
“ธีมัน...มันมีแฟนแล้ว! มันบอกพี่ว่ามันมีแฟนแล้วเว่ย อีกอย่างมันไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับพี่เลยนี่นา”
...ธีมีแฟนแล้ว!??... ผมช็อคไปห้าวินาที
...ธีไม่ได้บอกรักพี่ต้า!...
...แถมยังมีแฟนแล้ว!...
ความหวังกระโดดเสียบพังทลาย ไอ้ต้อยตกแอ้กลงในถังขยะสดใบใหญ่
…
..
.
...ถ้ามันเป็นความจริง... ผมก็เป็นคนเดียวที่ถูกทิ้งโดยไม่รู้ตัวใช่มั้ย?....สาดดด!...
+++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ขอบคุณทุกท่านสำหรับเม้นท์ตอนที่แล้วนะคะ
มาลงแต่ละที มาแบบสั้นๆจุ๊ดจู๋ แต่ขอมาแบบสั้นๆ แต่เรื่อยๆ ดีกว่านะคะ เพราะเวลามันค่อนข้างจำกัด เขียนทิ้งไว้ให้ยาวๆพาลจะหายสาบสูญไปอีกเปล่าๆปลี้ๆ
คุณ NOoTuNE >> ลูกหมูยินดีอยู่ห้องนี้ค่ะ ถือเป็นการลงโทษที่ทิ้งผู้อ่านไปนาน อาจจะลำบากในการติดตามหน่อย ขอโทษด้วยนะคะ
ไว้จบแล้วจะขอย้ายห้องค่ะ ^ ^
-
จิ้มคุณลูกหมู
-
จิ้มคุณลูกหมูด้วยคน :z13:
+1 :กอด1:
-
:กอด1: รักคุณลูกหมู เอาลุงมาแล้ว :L1: :L1: :L1: :L1:
-
แฟนที่ว่าไม่ได้หมายถึงแกหรือ ไอ้คุณชายต้อย
คุณลูกหมู เรื่อยๆมาเรียงๆแบบนี้อ่ะดีแล้วจ้า อย่าให้ขาดตอนเป็นพอ ทิ้งไว้นานเดี๋ยวไฟมอดกันพอดี
ว่าเเต่เรื่องนี้มันมาไกลแค่ไหนแล้วคะ จะจบรึยัง เราอยากได้ไว้ในอ้อมใจสักเล่มจริงเชียว :กอด1:
-
สมัครล็อกอินมาเพื่อเรื่องนี้
ปกติจะอ่านแต่นิยายที่จบแล้วเพราะชอบอ่านรวดเดียวจบ กลัวอ่านแบบตามทีละตอนแล้วค้าง
ติดใจนิยายคุณลูกหมูตั้งแต่ซีรี่ส์โรคจิต(ชอบนัทมากกกกกถึงมากกกกกที่สุด :กอด1: )
เสิร์ชชื่อคุณลูกหมูต่อมาเจอเรื่องนี้
ทีแรกชั่งใจว่าจะอ่านเลยหรือเก็บไว้รอจบค่อยกลับมาอ่าน แต่เห็นมีสองภาคเลยคิดว่าอ่านภาคแรกก่อนแล้วค่อยมาต่อภาค 2 ตอนเขียนจบก็ได้
แต่กลายเป็นว่าอ่านจบภาคแรกแล้วทนไม่ไหวต้องอ่านภาค 2 ต่อทันที :serius2:
จะบอกว่าชอบภาคนี้มากกกกกกก ชอบเนื้อเรื่อง ชอบความสัมพันธ์ ชอบธีคนนี้ แล้วก็ชอบต้อยมากกกกกกกกกก เป็นอีกคู่ที่เข้ามานั่งในใจเรียบร้อย
ตอนนี้ติดใจน้องฝนอีกคน อยากรู้ว่าจะมีบทบาทยังไงต่อไป ทิ้งปมน้องฝนไว้น่าสนุกจริงๆ หุหุ
ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้คุณลูกหมูนะครับ
ถึงจะแบบว่าต้องคอยตาม เป็นเรื่องแรกด้วยที่อ่านนิยายที่ยังไม่จบ แต่ก็โชคดีที่เข้ามาช่วงที่คุณลูกหมูกลับมาต่อ
ถ้าเข้ามาอ่านช่วงที่ต้องรอเป็นปีคงอกแตกตายก่อนแหงแก๋ :o7:
แต่ไม่ต้องรีบจบก็ได้นะครับ ยังอยากอ่านต้อยธีไปอีกหลายตอน :กอด1:
แต่ขอแบบมาเรื่อยๆ ไม่ต้องยาวมากก็ได้แต่อย่าขาดตอนก็พอ ไม่งั้นเดี๋ยวคนอ่านคิดถึงใจจะขาดก่อน
/me รออ่านตอนที่ 20 อย่างใจจดจ่อ :impress:
-
^
^
^
^
เจาะไข่รีบน เพราะเหตผลเดียวกันครับเลยสมัครเข้ามาบอร์ดนี้
แม้ว่าคุณลูกหมูจะไม่ใช่เรื่องแรกที่อ่าน แต่ก็จัดได้ว่าเป็นเรื่องแรกๆ
แล้วก็ตามอ่านทุกเรื่องที่หาอ่านได้เลย แล้วก็เป็นอะไรที่อ่านซ้ำไปซ้ำมาๆ
มารอตอนต่อไปครับ :3123:
-
กอดคุณลูกหมูค่ะ!!!!
ดีใจที่วิ่งหัวซุกหัวซุนเข้ามาแล้วได้อ่านตั้งหลายตอน >//////<
ต้อยยังคงน่าสงสารเพราะดูเหมือนความพยายามทำตัวห่างเพื่อธีของตัวเองกำลังส่งผลให้หัวใจต้อยยิ่งอ่อนแอ ทำมาฮากลบเกลื่อนแต่เรื่องจริงน่ะน้ำตานองหน้าอยู่แท้ ๆ ในเมื่อลุงธีโผล่มาแล้ว ไม่นานเราก็จะได้รู้และได้สัมผัสถึงความหวานของต้อยกับธีเดือนคณะบ้างสินะคะ
จิรออ่านฉากดราม่าที่ธีเดือนคณะกับลุงธีเผชิญหน้ากันอยู่นะคะ จำได้ลาง ๆ ว่าต้าลำบากใจไม่น้อยเลย อยากสัมผัสความเสียใจของต้อยด้วยค่ะ อยากรู้ว่าต้อยจะช้ำได้แค่ไหนแล้วก็จะทำยังไงกับการเป็นได้แค่เพื่อน เอิ้กกกกกกกก
บวกและส่งเป็ดเป็นกำลังใจให้คุณลูกหมูค่ะ
:pig4: :กอด1:
แล้วจิก็เห็นด้วยนะคะที่จะย้ายห้องไปอยู่ห้องนิยายอ่ะค่ะ แต่ถึงจะสิงห้องไหนจิก็ตามมาเม้นท์ได้อยู่แล้ว เคารพการตัดสินใจค่ะ ^^
-
20 ที่ว่าง
หลังจากบ๊ายบายส่งพี่ต้ากับพี่ธีของพี่ต้าเสร็จ อมยิ้มเล็กน้อยกับอนาคตมือถือใหม่กับแหล่งขุมเงินขุมทอง ผมก็วิ่งขึ้นบ้านหยิบมือถือที่ชาร์ตจนร้อนทันที
เรื่องมันเป็นยังไงกันแน่วะ? อยากจะรู้จริงๆครับ
...หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้...
เวร สวนกันไปมาจริงๆครับ พอมือถือผมพร้อมใช้งาน อีกฝ่ายก็ดันติดต่อไม่ได้ซะงั้น...
ลองกดเบอร์เดิมอีกสักสองสามรอบ ก็ยังคงไม่มีสัญญาณอยู่ดี...ก็เลยลองติดต่อไปที่บ้านดูครับ...
“คุณธีไม่อยู่ค่ะ...ค่ะ...ไปต่างประเทศค่ะ...กลับวันศุกร์นี้ค่ะ ไม่ทราบว่าใครโทรมาคะ” เสียงของแม่บ้านช่วยชี้แจงแถลงไขได้ครึ่งหนึ่งที่ว่าเจ้าตัวหายไปไหน แต่อีกครึ่งที่ว่าไหงอยู่ดีๆมีแฟนโผล่มาได้ คุณป้าแม่บ้านคงตอบไม่ได้ ต้องรอถามเจ้าตัวสถานเดียวครับ
ผมล้มตัวลงนอนบนเตียง กดวางสายมือถือ แล้วก็ถอนหายใจเฮือก...
...เอาเหอะ...ไหนๆก็ได้กลับบ้านทั้งทีครับ อยู่กับพ่อแม่อีกสักสี่ห้าวันค่อยกลับกรุงเทพก็ไม่เสียหายอะไร
...
...
หลังจากนั้นอีกสี่วัน วันศุกร์เช้าๆ คนที่คิดถึงมานานก็โทรกลับมาซะที
“โหลวว!!” ด้วยความตื่นเต้น เผลอลากเสียงซะยาว แหะๆ
ฝ่ายนั้นคงจะตั้งตัวไม่ติด ถึงได้นิ่งอึ้งไปพักใหญ่ “ต้อย...ไมวันก่อนติดต่อไม่ได้”
“แบตหมด”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน หายไปไหนมาตั้งหลายวัน” เอากับเค้าดิ...แทนที่ผมจะถาม ดันโดนถามจนไม่มีโอกาสได้ถามแทน
“ไปเข้าค่ายอาสาฯ สร้างสะพานมา ลืมเอาที่ชาร์ตแบตไปน่ะ”
“...ไปกับใคร...กับต้าหรอ...ไม่น่า...ก็ยังเห็นต้าอยู่...” บ่นอะไรงึมงำหว่า? “แล้วตอนนี้ต้อยอยู่ไหน”
“กลับบ้าน...ขอนแก่นน่ะ”
“ต้าอยู่ด้วยรึเปล่า”
“...เปล่า...” ชักจะทนไม่ไหวแล้วนะ อะไรๆก็ต้าอะครับ...รู้ตัวบ้างรึเปล่าว่าคุยกับใครอยู่
“งั้น...เราขับรถอยู่...แค่นี้ก่อนนะ”
...ปึบ...
...อ้าว???...ผมมองหน้าจอมือถือที่ดับสนิทเลขวินาทีหยุดนิ่งแหงแก๋ แล้วก็โยนมือถือลงบนเตียงอย่างงงในอารมณ์..
งงไปได้แค่สองชั่วโมงครับ กำลังเคลิ้มๆเกือบหลับกับอากาศร้อนๆอยู่เลย เสียงออดหน้าบ้านก็ดังซะงั้น เกาพุงลุกขึ้นจากเตียงลากสังขารไปเปิดหลังจากที่กริ่งรัวอยู่ประมาณสิบครั้ง...ก็ได้พบกับ...
...บริการธีเดลิเวอรรี่ครับผม...
ผมตาโต มองหน้าที่ซูบไปเล็กน้อยของธี
“...มาได้ไงเนี่ย...”
“ก็กลับมาจากไปฝึกงาน...” อีกฝ่ายตอบพลางยื่นแผ่นดีวีดีลาวให้ผมถุงใหญ่
+++++++++++++++++++++++++++++++++
สรุปว่าต่างประเทศที่ธีไปฝึกงาน...ก็ประเทศเพื่อนบ้านนี่เองแหละครับ พอเข้าเขตประเทศไทย เจอแมสเซจแจ้งมิสคอลล์ ก็เลยโทรหาผม พอรู้ว่าอยู่ขอนแก่น...ก็ขับรถลัดเลาะจากหนองคายมาให้เชยชมกันถึงหน้าบ้านทีเดียว...
และตอนนี้...ผมก็กำลังเป็นตุ๊กตาหน้ารถของสารถีลูกครึ่งหน้าหล่อที่มารับถึงบ้านส่งผมกลับกรุงเทพแบบไม่ทันได้ตั้งตัวครับ
ผมเหลือบมองใบหน้าคมคายใส่แว่นกันแดดที่นั่งขับรถอยู่ข้างตัว ปากบางๆนั่นเม้มแน่นแบบที่คงกำลังคิดว่าจะพูดอะไรกับผมบ้างดี แต่คาดว่าการขับรถด้วยความเร็วขนาดนี้ แล้วยังต้องแบ่งสมาธิมาทางผมอีก...คงจะเป็นเรื่องที่อันตรายทีเดียวล่ะ
...ดังนั้น...เพื่อความปลอดภัย...ผมจะเป็นคนคิดแทนให้ก็แล้วกัน...
เสียงเพลงถูกหมุนหรี่ลง
“ธี...มีแฟนแล้วเหรอ?” รถกระตุกหน่อยๆ แต่ก็ยังคงแล่นต่อไปด้วยความเร็วประมาณเดิม
“...ยัง...”
ธี...ยังไม่มีแฟน...
“แล้วทำไม...”
RRR~
ปัญหาคาใจกลับชะงักค้าง เมื่อโทรศัพท์เจ้ากรรมของผมดังหวีดร้องขึ้นมาก่อน ผมดูหน้าจอโทรศัพท์ แล้วก็กดรับ
“น้องฝน...มีอะไรรึเปล่า?” เป็นน้องฝนโทรมาครับ
“พี่ต้อย ไม่มีอะไรค่ะ ได้ข่าวว่ากลับบ้าน...ตอนนี้ฝนเหงาๆเลยโทรคุยเล่นน่ะ” เสียงของเธอฟังแล้วสดใสอย่างกับท้องฟ้าฤดูร้อนแน่ะครับ เล่นซะผมอดหัวเราะเบาๆไม่ได้
“อะไรกันเรา ก็เพิ่งไปค่ายกันไม่กี่วันนี้เอง พี่คิดว่าเห็นหน้ากันจนเบื่อแล้วซะอีก”
“ก็แหม~” ลากเสียงซะยาวเชียวครับ “ฝนอยากเห็นคนคนนั้นของพี่ต้อยนี่นา อยากรู้ว่าเป็นไงมั่ง สำเร็จรึยัง”
จะว่าไป หลังจากผมคัมมิ่งเอาท์นี่เจ้าหล่อนรุกหนักแฮะ ผมแอบเหลือบไปมองหน้าธี แต่ก็ไม่เห็นอะไรนอกจากแว่นตาดำๆกับปากเม้มๆเหมือนเดิม...
“น้องฝนนี่ใคร” หลังจากที่วางสายไปได้ซักพัก ธีก็ถามขึ้นมา
ผมผิวปากเล่นตามเพลงที่ชอบ “น้องที่คณะน่ะ เป็นรุ่นน้องปีนึง”
อีกฝ่ายเงียบไป เสียงเพลงแทรกกลางระหว่างเรา “...คนที่ไปค่ายด้วยกัน?”
“อืม”
หลังจากนั้นธีก็เงียบไปอีกนานเลยครับ ผมก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ รอให้อีกฝ่ายเป็นคนเริ่มเล่าเรื่องท่าจะดี
“...เรา...บอกต้าว่าเรามีคนที่ชอบแล้ว...” หัวใจผมเต้นตึกตัก...คนที่ชอบนี่...ใช่ผมรึเปล่า
“ทำไมล่ะ” จริงๆอยากถามว่าใคร...แต่กลัวรถจะทิ่มเสาไฟฟ้า ก็เลยต้องยั้งๆปากไว้ก่อน
“...เพราะว่า...คืนก่อนวันนั้น” ...น่าจะเป็นคืนก่อนวาเลนไทน์นั่นแหละครับ “เราคุยกัน...ต้ามันคุยกับเราเหมือนไม่สนใจ” อา...ก็นิสัยพี่ชายผมแหละครับ เวลาประหม่าทีไรปากไม่ตรงกับใจทุกที แต่สงสัยคืนนั้นอาการของพี่ต้าจะไปแตะต่อมคนขี้งอนคนนี้แรงไปหน่อย
“เราก็เลยบอกไปว่า...เรามีคนที่ชอบแล้ว...” ธีหัวเราะในคอ เป็นหัวเราะที่ฟังแล้วฝีดเฝื่อน ไม่มีความขำเลยซักนิดเดียว “ตั้งใจว่าจะไปหาตอนเช้า ไปบอกว่าเมื่อคืนพูดเล่น...แต่ต้าก็ไม่อยู่แล้ว...”
เหตุการณ์หลังจากนั้น ผมก็พอจะประติดประต่อได้ครับ...พี่ต้าที่อกเดาะก็คงจะไปรักษาแผลใจอยู่บนเรือสำราญ จนเจอกับลุงธี แล้วหลังจากนั้นก็อย่างที่ได้เห็นๆกันแหละครับ...ตอนนี้ท่าจะเอวเดาะแทน...
“โทรไปก็ไม่รับ...ก็เลยใช้กุญแจสำรองเปิดเข้าไปดู...กลัวว่าต้าจะเป็นอะไรไป...”
“แต่ที่ได้เห็นน่ะ...” มุมปากของธียกยิ้มน้อยๆ ถ้าไม่สังเกตดีๆก็คงจะเห็นยาก “เป็นจดหมายบอกรักที่ขยำทิ้งเต็มถังขยะต่างหากล่ะ”
...จดหมายรัก...ที่พี่ต้าเขียนให้ธี...พี่ต้าคงตั้งใจจะให้ธี...แต่ก็ไม่มีโอกาสได้ให้เพราะความเข้าใจผิด...
ธีหัวเราะ ทั้งๆที่เสียงเริ่มสั่น “ตลกดีนะ...ไอ้ต้าน่ะ เป็นคนที่ไม่เคยเขียนอะไรแบบนี้เลย ขนาดการ์ดวันเกิดที่มันให้ทุกปียังเป็นกระดาษเปล่าเลย...แต่คราวนี้มันเขียน แถมมันคงพยายามเขียนอยู่นาน...เพราะกระดาษที่ขยำมันเยอะขนาดเกือบเต็มถังขยะแน่ะ” รถค่อยๆชะลอลง ก่อนจะเลี้ยวไปจอดในปั๊มน้ำมัน ธีซุกหน้าลงกับพวงมาลัย...ทั้งๆที่ยังไม่ได้ดับเครื่องยนต์เลย
“เรา...ทิ้งโอกาสไป” แผ่นหลังของธีดูเล็กกว่าที่เคยเป็น บรรยากาศในรถมีแต่ความหนักอึ้ง ทั้งๆที่แอร์ในรถก็ออกจะเย็น
ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีครับ...ใจหนึ่งก็แอบสงสาร อีกใจก็แอบสมน้ำหน้า...ถ้าไม่ใช่ธีที่กำลังเสียอกเสียใจ ถ้าเป็นเพื่อนคนอื่น ผมก็อยากด่าไอ้ควายอยู่นะ โง่หรือโง่กัน แต่งเรื่องตอแหลพรรณนั้นกับคนที่จะบอกรักด้วยน่ะ...แต่กับธี...ด่าไม่ลงครับ เพราะธีก็เป็นธีอย่างนี้แหละ...เป็นธีที่ขี้งอน แล้วก็ไม่ค่อยจะยอมพูดความในใจกับใครเท่าไหร่
น่าเสียดาย...ที่ธีไม่รู้จักพี่ต้าดีเท่าผม...แล้วก็น่าเสียดาย...ที่พี่ต้าก็ไม่รู้จักธีดีเท่าผมด้วย...ไม่อย่างนั้นสองคนนี้คงลงเอยกันไปไหนต่อไหนแล้ว...
ผมกุมมือธีที่วางอยู่บนพวงมาลัย กำแน่นจนรู้สึกถึงแรงสั่น รู้สึกถึงแนวกล้ามเนื้อที่กำพวงมาลัยเสียแน่น
ช่วงเวลากว่าสิบวันที่ติดต่อผมกับพี่ต้าไม่ได้...ธีรู้สึกยังไงบ้างนะ...
...ช่วงเวลานี้คิดอะไรไม่ออกแล้วครับ ทั้งเรื่องพี่ต้ากับธี แล้วก็เรื่องธีกับผมด้วย...ตอนนี้ผมต้องการอย่างเดียว...คืออยากให้ธีหายเศร้า...
ผมโอบบ่าบางที่สั่นไหว แต่ยังไม่ทันได้ดึงเข้ามากอด อีกฝ่ายกลับผลักผมออกก่อน ธีใช้หลังมือปาดจมูกแดงๆของตัวเอง สูดน้ำมูกเข้าซะซืดใหญ่ “เราไม่เป็นไรแล้ว”
หลังจากนั้น การขับรถกลับกรุงเทพก็เงียบกริบราวป่าช้า...จะมีบ้างบางครั้งที่ธีถามถึงพี่ต้ากับผู้ชายคนนั้น...ถึงได้เพิ่งรู้ครับ ว่าธีเจอกับพี่ธีแล้ว...มิน่าถึงได้ดูกระวนกระวายซะขนาดนี้...
กว่าจะฝ่ารถติดมาได้ก็ค่อนข้างเย็นทีเดียว
“...เข้ามานั่งพักก่อนมั้ย” ผมกำสายกระเป๋าเดิน ก้มหน้าผ่านประตูไปมองฝั่งคนขับ อีกฝ่ายเม้มปากคิดไม่นานก็พยักหน้า
ท่าทางธีจะเหนื่อยน่าดูครับ...ก็เล่นขับรถคนเดียวโซโล่เจ็ดแปดชั่วโมงแทบไม่มีพัก เลยเป็นหน้าที่ตุ๊กตาหน้ารถต้องหาน้ำเย็นๆมาปรนเปรอหน่อยครับ
ระหว่างที่ธีกำลังล้างหน้าให้สดชื่นขึ้นหน่อย ผมก็กดโทรศัพท์หาเบอร์ที่เมมไว้เมื่อไม่กี่วันนี้
“ว่าไงวะ ไอ้หมาน่อย?” ชะ! ไอ้พี่คนนี้กำเริบเสิบสานจริง สงสัยต้องรูดทรัพย์ให้หนักหน่อย
“หมาบ้านพี่ดิวะ ผมอยู่กรุงเทพแล้วนะ”
“อ้าว! มาได้ไง ไหนว่าจะอยู่ต่อถึงเปิดเทอม?” ฮ่าๆๆ ตกใจแทบแต๋วแตกเลยครับท่าน
“ก็...พอดีมีสารถีมารับ ก็เลยยอมติดรถมาด้วย” กำลังจะโม้ต่อ เสียงเปิดประตูห้องน้ำก็ดังแว่วๆให้ได้ยินซะก่อน ไม่อยากให้รถไฟชนกันครับ เลยต้องรีบตัดบทหน่อย “ยังจำสัญญาได้เปล่าพี่?...มือถือน่ะพี่ มือถือ...วันนี้เลยมั้ย ว่างพอดี” ว่าแล้วก็รีบนัดแนะก่อนที่ยอดยาหยีจะเดินออกมาถึง
“ใครน่ะต้อย” บอกตามตรงครับ ผมยังไม่อยากพูดถึงพี่ธีตอนนี้ เพราะมีพี่ธี...ก็ต้องมีเรื่องของพี่ต้า...
“...น้องฝนน่ะ โทรนัดให้ไปช่วยเลือกมือถือใหม่” แอบอ้างชื่อซักหน่อย คงไม่ว่ากันนะน้องฝน
ผมชวนธีกินข้าวก่อนออกไปหาพี่ธีของพี่ต้า แต่อีกฝ่ายปฏิเสธ บอกว่าแม่รอกินข้าวด้วยอยู่
ก่อนจะกลับ ดวงตาสีเขียวหม่นหันกลับมาสบตากับผม...ผมจ้องเข้าไปยังนัยน์ตารื้นน้ำของธี...นัยน์ตาที่สื่ออารมณ์ได้หลากหลาย...นัยตาที่ตอนนี้กำลังสับสนอย่างรุนแรง...นัยน์ตาที่บ่งว่าเข้าของมันกำลังต้องการที่พึ่ง
ผมไม่ปล่อยให้ธีได้ตั้งตัว คว้าบ่าบางเข้ามากอดแน่นจนอีกฝ่ายขยับหนี บ่นงึมงำว่าอึดอัด มือลูบท้ายทอยที่ปกคลุมด้วยเส้นผมนุ่มอย่างที่คิดถึงเหลือเกิน
“บอกเราได้รึเปล่า...ว่าคนที่ธีชอบ...คนที่บอกพี่ต้าว่าชอบน่ะ...เป็นใคร?” ใช่ผมรึเปล่า?
ตัวของคนในอ้อมกอดแข็งเกร็ง เสียงตอบเบาแสนเบา แต่ฟังแล้วมันหนักอยู่ในใจ
“...ไม่ใช่...ไม่มีใครทั้งนั้น...”
...ไม่มีใครทั้งนั้น...
ใจของธี...มีแต่พี่ต้ามานาน มีแต่พี่ต้าอยู่ข้างใน แน่นซะจนใส่ใครเข้าไปเพิ่มไม่ได้เลย
ผมถอนหายใจเฮือก คลายกอดให้ธีได้ถดตัวหนี “ถึงจะไม่เป็นไปตามที่หวัง...แต่ถ้ารักไปแล้วก็ไม่ตัดใจง่ายๆหรอก...” ผมบอกตัวเอง...แล้วก็บอกธี...ผมจะไม่ตัดใจจากธีง่ายๆ แน่นอน ก็หลงรักไปหมดใจแล้วนี่ อีกอย่าง...เรื่องของธีกับพี่ต้า ยังไงก็คงเป็นไปไม่ได้แล้ว...ก็พี่ต้ามีพี่ธีแล้วนี่นา...
ว่าแล้วก็ขำตัวเองนะครับ...ชีวิตนี้กะจะอกหักจากคนคนเดียวซักกี่ครั้งกันเนี่ย
ผมมองแผ่นหลังของคนที่ผมรัก...แผ่นหลังที่เดินออกไปจากประตูหอ...แผ่นหลังที่อยากได้มาเป็นเจ้าของ อยากได้มาโอบกอดทุกเวลาที่คิดถึง
...ผมได้แต่หวัง...หวังว่าจะมีความกล้า...บอกรักธีอีกครั้งได้ในเร็ววัน...
++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC
ตอนนี้สั้นหน่อยนะคะ เพราะมันยาก!!....ยากจริงๆค่ะ...มันจะมาม่าไปถึงไหน มุขเมิขนี่ไม่รู้จะแทรกตรงไหนแล้ว ยิ่งเขียนยิ่งเครียด คนเขียนก็เครียด
ขอบคุณสำหรับเม้นตอนที่แล้วนะคะ คุณKaorPaor aorpp NewYearzz mimirin jira แล้วก็คุณหมาน้อย (เจาะไม่ทัน) :pig4:
-
ไม่่รู้ว่าเวลาธีเจอจดหมายรักในห้องต้าจะเก็กซิมขนาดไหนน้า
บุพเพอาละวาดแต้ๆ
ช่วงนี้น้องต้อยได้โปรดเร่งทำคะแนนหน่อยนะจ๊ะ
รักคุณลูกหมู ไม่เกี่ยวกับเนื้อเรื่อง แต่เค้าอยากบอกอ่ะ
+1 :กอด1:
-
ทำไมตอนนี้ไอ้บักต้อยมันทำให้นิวลืมลุงได้อ่ะ :z3:
สงสารอ่ะ :m15: ความรักนี่น่ากลัวเนอะ :เฮ้อ:
:pig4: ขอบคุณครับคุณลูกหมู :L2:
-
โอกาสที่ริบหรี่กลับเหมือนมีแสงสว่างเพิ่มเข้ามา :mc4:ต้อยเอ้ย ไม่ทำคะแนนตอนนี้แล้วจะทำตอนไหน
-
สงสารธีจัง แต่ไงซะก็ยังมีต้อยคอยดามใจให้แหละ
-
เพราะต้าไม่รู้จักธีดี และเพราะธีก็ไม่รู้จักต้าดีเหมือนกัน เพราะงั้นโอกาสของนายมาถึงแล้ว นายต้อย รุกเข้าไป
ช่วงหัวใจอ่อนแอนี่แหละ จะเป็นช่วงที่รุกคืบได้ง่ายที่สุดแล้ว
-
ในที่สุดก็มาต่อแล้ว
ลุยโลดดดด เลยต้อย งานนี้แระ ธีต้องรุ้ใจตัวเอง
ช่วงนี้คนแต่งเครียด ดังนั้น ต้องแต่งตอนพิเศษคู่พี่ธีกับต้ามาด้วยน่ะ อิอิ
-
ชอบผลงานคุณลูกหมูมากค่ะ ทำให้หัวใจมันอบอุ่นขึ้นมาก55
-
21 – จบ
เคยมีคนวิจารณ์ผม ว่าไอ้ต้อย...ชีวิตมันมีแต่เรื่องขำ
แต่ผมว่าคนที่ดูอารมณ์ดีตลอดเวลา...ลึกๆข้างในก็มีหลายหลายอารมณ์เหมือนคนทั่วไปนั่นแหละครับ
....
..
.
ตอนนี้เป็นเวลาทุ่มครึ่งแล้วครับ สืบเนื่องจากการเลือกมือถือที่ต้องจัดให้คุ้มเพราะมีเสี่ยเลี้ยงเลยเถิดไปหน่อย ฟ้าเลยมืดสนิทเชียวครับ ไม่รู้ว่าป่านนี้พี่ต้าจะโมโหหิวจนกัดผ้าปูที่นอนขาดหมดรึยัง
โชคดีจริงๆครับ ที่ฟ้าเมตตา พอผมกับพี่ธีของพี่ต้าก้าวเท้าเข้าหอปุ๊บ ฝนก็เทกระหน่ำปั๊บ หลังจากที่อวดกุญแจห้องให้พี่ธีอิจฉาเล่นอยู่พักใหญ่ พวกเราก็แอบไขกุญแจ ย่องเข้าห้องราวกับกลัวว่าพี่ต้าจะถือสากรอตีอยู่หลังประตูแบบการ์ตูนขายหัวเราะสมัยก่อน
ในห้องมืดสนิด ผมเอื้อมมือคลำหาสวิตซ์ไฟด้วยความที่ไม่เคยชินเพราะไม่ค่อยได้มาห้องพี่ต้าเท่าไหร่...ก็เล่นย้ายมาซะไกลมหาลัยเลยนี่ครับ...
กำลังก้าวเดินอยู่ ก็รู้สึกว่าคนข้างหน้าไม่ยอมเดินต่อ ผมหันหน้ากำลังจะถามว่าเกิดไรขึ้น ก็เป็นเวลาเดียวกับที่ไฟในห้องกระพริบไวๆแล้วก็สว่างจ้าขึ้นด้วยน้ำมือของผมเอง
...ไฟสว่างจ้า...
...ต่างจากใจผม...ที่ดับมืด...
“ต้า” เสียงพี่ธีกระซิบเบาๆ แหบแห้ง ถ้าผมพูดออกมาตอนนี้ เสียงของผมก็คงไม่ต่างจากพี่ธีเท่าไหร่
ร่างของคนสองคนที่กอดกันอยู่ริมหน้าต่าง...ร่างที่แสนคุ้นตาสะดุ้งทันทีที่ไฟเปิดสว่าง พี่ต้าดูตกใจ ตั้งตัวไม่ติด และอีกคนที่มองมาทางผม...ก็ไม่ต่างกันเท่าไหร่...
...ธี...
ทำไมล่ะ?
ก็พี่ต้ามีพี่ธีแล้วไม่ใช่เหรอ?
แล้วทำไม...พี่ต้าถึงยังกอดธีอีกล่ะ...ทำไมพี่ต้าถึงยอมให้ธีกอด
“ต้า” คนข้างตัวผมเรียกชื่อพี่ชายด้วยเสียงเบาจนแทบจะไม่ได้ยิน “ต้า...มานี่...”
...ผมรักพี่ต้า...ผมรักมาก เพราะเป็นพี่ชายคนเดียวของผม เป็นพี่ชายที่อายุห่างกันแค่ไม่กี่ปี...เป็นพี่ชายที่เที่ยวเล่นด้วยกันมาตลอดตั้งแต่จำความได้ ถึงจะเคยทะเลาะกันบ้าง แต่ผมก็ไม่เคยเกลียดพี่ต้าเลยซักครั้ง...
ดวงตาสีเขียวหม่นที่จ้องสบอยู่กับผม ผละกลับไปมองทางพี่ต้า มองตามพี่ต้าที่หันหลังให้ และเดินออกจากอ้อมกอดเพื่อไปหาคนอีกคนหนึ่ง...
นี่ป็นครั้งแรก...ที่ผมรู้สึกเกลียดพี่ชายตัวเอง...ผมเกลียดพี่ต้าที่ผละออกจากอ้อมกอดของธี...เกลียดพี่ต้าที่ทำร้ายจิตใจของธีซ้ำแล้วซ้ำอีกโดยไม่รู้ตัวเลยสักครั้ง
ยิ่งกว่านั้น...ผมโกรธธี...โกรธที่หลงโง่งมงาย...ยอมให้พี่ต้าทำร้ายเหยียบย่ำความรักด้วยคำว่าเพื่อนมาตลอดสี่ปี...กี่ครั้งๆก็ไม่ยอมตัดใจสักที
และที่สุด...ผมสมเพชตัวเอง...ที่ยอมมองพี่ต้ากับธี...ยอมมองคนสองคนที่ผมรักที่สุด ทำร้ายกันเองโดยที่ไม่ยอมยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือ เหตุก็เพราะความเห็นแก่ตัวของตัวผม...ความเห็นแก่ตัวที่หวังแต่จะคิดว่าทั้งสองคนจะไปด้วยกันไม่ได้ หวังแต่ว่าธีจะหันกลับมามองผม หวังแต่ว่าธีกับพี่ต้าจะหยุดอยู่แค่คำว่าเพื่อนตลอดไป...ผมบอกเลิกความสัมพันธ์กับธี ผมปล่อยธีไป...ผมให้โอกาสธีก็จริง...ทั้งหมดก็เพราะความรู้สึกผิดลึกๆในใจ...แต่ด้วยความเห็นแก่ตัวลึกๆก็ยังทำให้ผมตัดสินใจไม่บอกความรู้สึกของทั้งสองคนที่เจ้าตัวไม่รู้ แต่ผมรู้อยู่ดี...
...แล้วความเห็นแก่ตัวนั้น...ก็ย้อนกลับมาทำร้ายตัวผมเองอยู่ในตอนนี้...
ถ้าธีสมหวังกับพี่ต้า...ธีก็จะมีความสุข พี่ต้าก็จะมีความสุข ส่วนตัวผมเอง...ถึงจะทุกข์ใจเจียนตาย แต่ในความทุกข์ใจนั้นก็คงจะมีความสุขเล็กๆ ที่ได้เห็นธีมีความสุข
แต่ถ้าพี่ต้ากับธีผิดหวัง...เหมือนอย่างในตอนนี้ล่ะ...ผมมีความสุขรึเปล่า?
“ต้า...อย่าไป...” สายตาของธี มือของธี...ทุกอย่างธียกให้พี่ต้ามาตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมผมถึงไม่ยอมเข้าใจสักทีนะ
ถ้าเพียงแต่ผมช่วยสื่อความรู้สึกของทั้งสองคน...ธีก็คงไม่ต้องเศร้าอยู่ตอนนี้หรอก
ผมหันกลับไปมองคนข้างตัว คนที่ได้เป็นเจ้าของ คนที่ได้ครอบครองพี่ต้า
พี่ธีท่าทางโกรธมาก...โกรธจนแทบจะฆ่าคนได้...และคนที่พี่ธีกำลังจะฆ่า...ก็คือธี...
วินาทีที่พี่ธีกระโจนออกไป วินาทีที่พี่ธีผลักพี่ต้าให้พ้นทาง วินาทีที่พี่ธีกำลังจะทำร้ายคนที่ผมรัก...ร่างกายของผมก็สั่งตัวเองให้หยุดยั้งการกระทำนั้นเอาไว้
“ปล่อย! กูจะฆ่าไอ้เหี้ยนี่!!” แรงของพี่ธีไม่ใช่เบาๆ ขนาดร่างกายของพี่ธีใกล้เคียงกับผม ถึงแรงจะน้อยกว่าแต่ก็ไม่ใช่ง่ายที่จะยื้อได้...ก็เพราะพี่ธีกำลังโกรธ ที่มีคนมายุ่งกับคนของพี่ธี
ผมอิจฉาพี่ธีจริงๆ...พี่ธีแสดงความรู้สึกออกมาได้อย่างไม่มีปิดบัง พี่ธีรักพี่ต้า พี่ธีหวงพี่ต้า ทั้งหมดนั้นส่งให้พี่ต้ารับรู้..ว่าตัวเองได้รับความรักมากขนาดไหน ต่างกับผม...ที่ไม่ว่าอยากแสดงออกว่ารักธียังไง ก็แสดงออกมาได้ไม่เต็มที่ เหตุก็เพราะรู้ความรู้สึกที่พี่ชายของตัวเองมีให้กับคนที่ผมรักนั่นเอง...
...แต่หลังจากนี้ไป...ในเมื่อพี่ต้ามีพี่ธีแล้ว...ผมก็ไม่อยากจะปิดบังความรู้สึกอะไรทั้งสิ้นแล้ว...
ผมล็อคตัวพี่ธีที่กำลังบ้าคลั่งเอาไว้แน่น แรงกระแทกที่อีกฝ่ายส่งมาทำให้รู้สึกจุกไม่น้อย “พี่ธี...พาพี่ต้ากลับก่อน ที่นี่ผมเคลียร์เอง”
“ไม่...มึงปล่อย...มึงร่วมมือกับมันใช่มั้ย? มึงช่วยให้มันมาขโมยแฟนกูไปใช่มั้ย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ต้อย กูบอกให้ปล่อย!!”
พี่ธีคงไม่รู้เลยสินะ ว่าภายใต้ท่าทางหวงพี่ชายของผมน่ะ...ผมดีใจขนาดไหนที่พี่ธีเข้ามาในชีวิตพี่ต้า...ที่พี่ธีทำให้พี่ต้ามีความสุข...
...ผมดีใจจริงๆนะ ที่พี่ต้ากับพี่ธีมีความรู้สึกดีๆให้กัน...
ดังนั้น...ขอโทษนะ...พี่ธี...
พลั่ก!!!
ผมต่อยพี่ธีที่กำลังบ้าคลั่ง กำลังจะเงื้อหมัดชกคนที่ผมเอาตัวบังเอาไว้สุดแรงเกิด...แรงจนใบหน้าของพี่ธีหันไปอีกทาง...แล้วหลังจากนั้นผมก็จัดการผลักคนข้างหลังให้กระเด็นไปไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้
ในห้องเงียบกริบ เหตุการณ์รุนแรงถูกแช่แข็งชั่วขณะ ผมหันไปมองพี่ต้าที่นั่งน้ำตานองหน้าอยู่มุมห้อง เสียใจที่เรื่องแย่ๆอย่างนี้เกิดขึ้น
...แต่ถึงจะเกลียดพี่ต้า ถึงจะโกรธธี ถึงจะสมเพชตัวเอง หรือถึงแม้ว่าจะเสียใจอยู่ในตอนนี้...อารมณ์ที่รุนแรงที่สุดในใจผมตอนนี้กลับเป็นความหวาดกลัว...
....หวาดกลัวว่าทำไม...ผมยังมีความรู้สึกดีใจสุดๆที่เรื่องระหว่างพี่ร้ากับธีมันจบลงแบบนี้ได้นะ?...
“พี่จะพาพี่ต้ากลับไปดีๆ หรือจะให้ผมอัดพี่ให้ตายแล้วให้ผมพาพี่ต้ากลับไปเอง?” เสียงของผมสั่นพร่า และเพิ่งรู้ตัวว่าอารมณ์ที่เปลี่ยนไปมาจนสับสน กลั่นออกมาเป็นน้ำตาซะแล้ว
...พี่ต้าอยู่ที่กรุงเทพ...เป็นคำที่ผมบอกออกมา ระหว่างที่คุยกับธีบนรถ...
“ผมรู้...ว่าพี่ธีมาหาพี่ต้าที่นี่เพราะรู้มาจากผม เพราะเรานั่งรถมาจากขอนแก่นด้วยกัน...เพราะผมเป็นคนพูดบอกออกมาเอง...แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้...”
ใช่...ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้...ผมไม่อยากให้ธีได้พบกับสถานการณ์อย่างนี้...แต่อย่างที่ว่า...ด้านเลวร้ายของตัวเองกลับคิดว่า ดีแล้วไง...ที่ธีได้มาเห็นพี่ต้ากับพี่ธีอย่างนี้...ดีแล้วนี่นา จะได้ตัดใจได้ซะที
...ตั้งใจ หรือไม่ตั้งใจกันแน่...ผมยังไม่กล้าตอบตัวเองเลย...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
พี่ธีพาพี่ต้ากลับไปแล้ว ตอนนี้ในห้องมีแค่เราสองคน
ผมมองใบหน้าของธีที่เปื้อนน้ำตา แต่กลับไม่มีเสียงสะอื้นแม้แต่นิดเดียว
ดวงตาสีเขียวเข้มกว่าปกติ ในขณะที่ขอบตาแดงก่ำจนคิดว่าคงเจ็บน่าดู ผมยกมือขึ้น ใช้นิ้วโป้งค่อยๆเกลี่ยน้ำตาที่เปรอะแก้มออกให้ แต่ยิ่งเกลี่ย...ก็ดูเหมือนว่าจะยิ่งไม่สำเร็จแฮะ
ธีร้องไห้หนักขึ้น บ่าทั้งสองข้างสั่นสะท้าน จนผมอดไม่ได้ที่จะคว้ามากอดเอาไว้แน่นๆ
“พอใจรึยัง” ผมกระซิบถาม ธีไม่ตอบ ยิ่งสะอื้นแรงกว่าเดิม แรงซะจนหอบตัวโยน “ร้องให้หมดเลยนะ แล้วหลังจากนี้ก็เริ่มต้นกันใหม่”
รู้สึกว่าคนในอ้อมแขนจะพยักหน้าแรงๆสองสามที แล้วก็ตั้งหน้าตั้งตาร้องไห้ต่อไป
....
...
..
หลังจากที่ธีสงบลงได้ มันก็มองมาทางผมอย่างเคืองๆ
“ตกลงเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมด...เป็นแผนของต้อยใช่มั้ย”
เอากับเขาสิครับ...ผมเป็นแค่ตัวประกอบธรรมดานะ ทำไมใครๆก็คิดว่าผมเป็นตัวร้ายกันหมดล่ะ? ไม่คิดบ้างหรือไงว่าทั้งหมดนี่มันเป็นเรื่องบังเอิญ
“เปล่าซะหน่อย เราไม่ได้บอกให้ธีมาที่นี่...เราไม่ได้อยากให้ธีมาที่นี่เลย”
ไอ้ลูกครึ่งเบะปาก สูดจมูกดังฟืด แล้วโทษผมต่อ “ก็ใครล่ะ ที่เป็นคนบอกเราว่า ถึงจะไม่เป็นไปตามที่หวัง แต่ถ้ารักไปแล้วก็ไม่ให้ตัดใจง่ายๆ น่ะ ใครล่ะที่ให้โอกาสเราแต่แรก ใครที่ทำตัวห่างเหินไป ใครที่โทรไปก็ไม่ยอมรับสาย ใครที่อยากจะให้เราไปบอกรักต้าซะเหลือเกินน่ะ!”
เอิ่ม...วันนี้อารมณ์เปลี่ยนไปมาจนอยากนอนโรงพยาบาลบ้าแล้วครับ...อารมณ์สุดท้ายของตอนนี้คืออึ้งกิมกี่ครับผม
สรุปแล้ว...อย่าบอกนะครับ ว่าที่ผมปวดใจมาทั้งหมดเนี่ย เป็นเพราะอารมณ์อยากประชดของธี...(พูดให้ถูก ใจนึงก็คงอยากประชดผม แต่อีกใจก็คงแอบหวังกับพี่ต้าอยู่ลึกๆนั่นแหละครับ)
“เราไม่ได้บอกให้ธีไม่ตัดใจ” จริงๆแล้วอยากบอกให้ตัดใจด้วยซ้ำ
ผมกอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น...เรื่องอะไรจะปล่อยล่ะครับ “ไม่คิดบ้างหรือไง...ว่าเราพูดในกรณีของเราน่ะ...ตอนนั้นที่บอกเลิกก็แค่ให้โอกาส ไม่ได้บอกว่าจะตัดใจจากธีซะหน่อย” เกิดเป็นธีนี่ดีจริงๆ...มีไอ้ต้อยคอยเป็นตัวสำรอง...แต่อย่างน้อยไอ้ต้อยคนนี้ก็เป็นตัวสำรองอันดับหนึ่งที่กำลังจะเลื่อนขึ้นมาเป็นตัวจริงแล้วครับท่าน
ธีหุบปากสนิท ยังครับ...ยังคงไม่เข้าใจ
“หืม...ว่าไงล่ะ...”
“...” ธีก้มหน้า เงียบเป็นเป่าสากเลยครับ
...ตอนนี้ผมพอจะเข้าใจเรื่องราวได้แล้วล่ะครับ...ก็บอกแล้วไง ว่าผมรู้ใจธีมากกว่าที่ไอ้พี่ต้าที่เป็นเพื่อนมานานรู้ซะอีก...
“เพราะน้องฝนใช่มั้ยล่ะ” นั่นไงครับ ก้มหน้างุดเชียว ฮ่าๆๆ “คิดว่าเราไปเที่ยววาเลนไทน์กับน้องฝน แล้วก็เป็นแฟนกันแล้ว...ใช่มั้ย”
“ก็ต้อยเคยบอก” หืม? ทีงี้ล่ะอุบอิบเชียวครับ ทีตอนจะเอาเรื่องผมล่ะเสียงแข็ง “ว่าเลิกกับเราแล้วจะได้ไปจู๋จี๋กับน้องๆได้”
นอกจากจะเป็นพวกชอบคิดไปเองแล้วยังเป็นพวกที่ซื่อจนไม่รู้จะพูดยังไงดีเลยครับ...ก็เหมือนกับที่เชื่อคำพูดของพี่ต้าว่า ‘กูเกลียดเกย์’ จนไม่กล้าบอกรักนั่นแหละ...แต่ก็เอาเหอะครับ เพราะนิสัยนี้ก็เป็นอีกอย่างในตัวของธีที่ผมรักนั่นแหละ
ผมกุมใบหน้าที่แดงก่ำของธีให้เงยขึ้น จ้องสบเข้าไปในดวงตาสีเขียว “ถ้าเราบอกว่าไม่ได้เป็นแฟนกับน้องฝน ยังรักธีอยู่ตลอดล่ะ...จะว่ายังไง”
อย่าให้ผมเฉลยเลยครับ...ว่าอาการหลบสายตาอย่างนี้หมายความว่ายังไง...ให้ผู้อ่านรู้แค่ว่า หัวใจของผมตอนนี้มันพองฟูจนแทบระเบิดแล้วก็พอครับ
“ธี...เราถามอีกครั้งนะ...” ผมจูบแก้มที่ตอบลงไปเล็กน้อยอย่างคิดถึงเหลือเกิน แล้วกระซิบถามที่ข้างหูให้อีกฝ่ายจั๊กจี้เล่น
“บอกเราได้รึเปล่า...ว่าคนที่ธีชอบ...คนที่บอกพี่ต้าว่าชอบน่ะ...เป็นใคร?”
...
..
.
เมื่อเหตุการณ์ทุกอย่างจบลง ย้อนกลับไปมองแล้วก็คิดว่าบางที...ธีเองนั่นแหละครับ ที่อยากจะลองเป็นครั้งสุดท้าย อยากจะรู้ว่าพี่ต้ารักคนอื่นมากกว่าตัวเอง อยากจะรู้ว่าพี่ต้าไม่ได้เลือกตัวเอง...เพื่อจะเสียใจ...เพื่อตัดใจ...แล้วก็เพื่อเริ่มต้นใหม่กับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่ต้า
...จะผิดคาดก็คงเป็นเรื่องที่ว่า...คิดว่าตัวเองอกหักทั้งจากพี่ต้าแล้วก็จากผมล่ะมั้งครับ...ก็เลยทำตัวห่างเหินไปให้ผมเข้าใจผิด มัวแต่เศร้าอยู่ตั้งนาน
...สำหรับเราสามคน...ความรักเป็นเรื่องที่ทำนายไม่ได้จริงๆ...
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
THE END
จบแล้วค่ะ อ่านแล้วงงรึเปล่าคะ ชื่อธีเต็มไปหมด ธีไหนเป็นธีไหน(วะ)
ในความคิดของไอ้ต้อย พี่ธีก็คือลุงของต้าค่ะ ส่วนธี ก็คือธีเลิฟๆของต้อย ลองอ่านดูคงไม่งงนะคะ
ส่วนที่งงกว่าชื่อ คงจะเป็นความรู้สึกของต้อยใช่มั้ยค่ะ
สรุปว่าไอ้ต้อยมันสับสนค่ะ มันเสียใจที่เห็นธีเลิฟๆเสียใจ แต่มันดันดีใจที่ธีเลิฟๆอกหักค่ะ ด้วยคุณธรรมในจิตใจ มันเลยสับสนงงงวย -"-
ที่จบกลางอากาศอย่างนี้ไม่ได้ตัดจบนะคะ เนื้อเรื่องที่คิดไว้มันจบอยู่ตรงนี้จริงๆ...ส่วนเซอร์วิสที่เหลือกับเฉลยประเด็นต่างๆ...เจอกันในตอนพิเศษค่ะ
ขอบคุณสำหรับทุกๆคอมเม้นท์นะคะ ขอโทษด้วยที่ทำตัวเหลวไหล หายไปทีปีสองปี ...แต่ชีวิตจริงมันยากกว่านิยายค่ะ :z10:
ลูกหมู
9 มีนาคม 2555
-
กรี๊ดดด คุณลูกหมู
เห็นขึ้นว่า จบ
มาเจิมก่อน จองที่
อะฮ้า แฮปปี้กันไปสองคู่ แหม๋แต่รู้สึกมันตัดจบแบบไว้ไวอ่ะค่ะ
ฉะนั้นคุณลูกหมูต้องมาเสิร์ฟตอนพิเศษแบบหวานๆทะเลจืดน้าค้า
ตั้งตารอค่ะ
ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องราวของต้อยกับเพื่อนธี ดีใจจังได้อ่านจนจบ
ปล.วันนี้คงเป็นวันดีนะ มีนิยายจบหลายเรื่องเลย อิ อิ
-
ลงเอยกันซะที น้องต้อยกับธีเลิฟๆ :กอด1:
ขอบคุณคุณลูกหมูที่เขียนเรื่องนี้ให้อ่าน(ขอบคุณย้อนไปถึงเรื่องก่อนๆ ด้วย) ชอบเรื่องนี้มาก ชอบเคมีของน้องต้อยกับธีเลิฟๆ
แต่สารภาพว่าตั้งตัวไม่ติดเล็กๆ เหมือนกันตอนที่เห็นคำว่า(END)ที่หัวกระทู้ o22
อารมณ์เหมือนตัดจบกลางอากาศจริงๆ เพราะคิดว่าน่าจะมีเรื่องต่อจากที่เจอกันวันนี้ไปอีกนาน อย่างน้อยก็น่าจะหลายตอน
คืออ่านจากคราวที่แล้วเหมือนยังมีเหตุการณ์ที่ยังอยากรู้อีกเยอะ
ธีรักต้อยได้หมดใจเมื่อไหร่ ทำไมยังสับสนขนาดมาบอกรักพี่ต้า แล้วหลังจากนั้นช่วงที่พี่ต้าเลิกกับลุงธีล่ะ ช่วงหลังจากที่ต้อยกับธีเลิฟๆ ตกลงปลงใจเปิดใจให้กันเต็มที่โดยที่พี่ต้าไม่ได้มีอิทธิพลต่อทั้งคู่แล้ว จะรักกันขนาดไหน หวานขนาดไหน อยากอ่านรายละเอียดมากกว่านี้
กลายเป็นว่าจบก่อนเรื่องพี่ต้ากับลุงธีซะอีก :serius2:
ทั้งหมดนี้จะได้อ่านจากตอนพิเศษป่าวฮะ ยังแอบอยากอ่านอีกหลายๆ ตอน โดยเฉพาะช่วงน้องต้อยกะธีเลิฟๆ ตกลงปลงใจกัน ตอนจบมีมาท้ายๆ นิดเดียวเองอ่ะ อยากได้อีก :กอด1:
สุดท้าย ขอเม้นตัวละคร
ส่วนตัวสงสารธีเลิฟๆ ของต้อยมากที่สุด อารมณ์ของคนที่กลับไม่ได้ไปไม่ถึง มีคนมารุมรักแท้ๆ แต่ก็เหมือนมีกรรมให้ต้องสับสน กับคนนึงจะจบก็ไม่ได้ กับอีกคนจะเริ่มก็ไม่ได้
พี่ต้าสงสารตอนแรกรักเพื่อนธีขนาดนั้น แต่มาอ่านภาคสองพี่ต้าทำอะไรอ่ะ ทำตัวเองแท้ๆ ทั้งบอกเพื่อนธีว่ากูเกลียดเกย์ ทั้งหนีไปมีน้องแพรอีก โอกาสมีตลอดเวลาแต่ก็เป็นคนปิดโอกาสตัวเองตลอดเวลาเหมือนกัน(แฟนคลับพี่ต้าอย่ากริ้วนะ ยังรักพี่ต้าอยู่เหมือนเดิม แต่ก็รู้สึกว่าสมควรแล้วที่ต้องอกหัก)
น้องต้อย อ่านแล้วไม่รู้สึกสงสารเลยอ่ะ อกหักยังไงก็ยังขำ :laugh3: แต่ชอบต้อยมากกกกกกกก วางคาแรคเตอร์ได้น่ารัก ชอบระดับไล่บี้มากะน้องนัท(ผมเปล่าโรคจิต)เลย เป็นคนเปิดเผยความรู้สึกและมั่นคงในความรัก คนแบบนี้สมแล้วที่จะได้ความรักตอบแทนกลับมา
ลุงธี แอบลืมไปนิดนึงตอนอ่านภาคสอง 555+ แต่ลุงก็น่ารักดีนะ รุกอย่างรวดเร็วและอารมณ์รุนแรงดีแท้
/me รอตอนพิเศษต่อไป
-
ว้าวจบแล้ว
ในที่สุดก็สมหวังกันหมด
-
ร้องไห้อ่ะ :sad4:
จบแล้วอ่า รอคอยเรื่องนี้มานาน o13
ดีใจที่ทุกตัวละครสมหวัง รักกันๆ :กอด1:
:pig4: ขอบคุณคุณลูกหมูมากนะครับ
ยังไงขอตอนพิเศษด้วยนะครับ :3123:
:L1:
-
ไม่งงน่ะ เข้าใจที่ต้อยสื่อสารออกมา
หายไปนายแค่ไหนก่ไม่เป้นไร
ขอตอนพิเศษเยอะๆๆๆ
จบได้ดูดีในฉบับไอ้ต้อยเลยแระ ^^
-
เป็นอีกเรื่องที่คิดถึงเสมอค่ะ ขอให้มีผลงานออกมาอีกนะค๊ะ o13
-
อ่านรวดเดียวจบ สนุกมากกกกกกกกกกกกกก
ก่อนหน้านี้ เพิ่งได้มีโอกาสอ่านคนโรคจิตทั้งสามภาคแบบว่าสนุกมากๆ จนพยายามหาเรือ่งที่คุณลูกหมีเขียนอ่ะค่ะ พอเห็นเรื่องนี้ก็โดดเข้ามาอย่างไว
น่าจะยังมีเรื่องที่ยังไม่ได้อ่านอีก ขอไปตามหาก่อน
ขอบคุณสำหรับเรื่องสนุกๆ ทุกเรื่องนะคะ รออ่านตอนพิเศษค่ะ
ปล. เห็นโฆษณา รวมพลคนโรคจิตแล้ว ดีใจ อยากได้มากกก ต้องเก็บเงินก่อน ฮาๆ
(ดูวิธีการสั่งซื้อหนังสือมันวุ่นวายตรงที่ต้องแสกนสลิปนี่แหละ ที่บ้านไม่มีเครื่องแสกนทำไงดี!!) ฮือๆๆ
-
:pig4:
ประทับใจค่ะ
-
เย้เย้ ในที่สุดเรื่องก็จบลงอย่างสวยงาม
ตอนแรก็พยายามอ่านไปเดาไป
แต่ก็ไม่กล้าเดามาก กลัวมันจะผิดหวัง
แต่พอจบอย่างนี้โล่งเลย
จะได้ไม่ต้องมีใครเจ็บปวด
+1 ให้คุณลูกหมูนะคะ
อ่านเพลินมากๆ อ่านตั้งแต่แรกจนจบ
จริงๆอ่านภาคแรกไปแล้ว เพิ่งเห็นว่ามีภาคสอง
เป็นกำลังใจให้น้า แล้วก็ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆอย่างนี้นะคะ
:L2: :L2:
-
ตอนแรกไม่ชอบธี(กิ๊กต้อย)เลยคะแบบว่ารักก้ไม่บอกทำต้าเสียใจแต่พอมาอ่านตอนของธีบอกได้เยว่าต้าชิดซ้ายอะ
เพรราะต้ายังรักแต่ธี แต่ธีมีน้องต้อยมาพาให้ใจไหวหวั่นแบบโอ้ รักสี่เศร้าปะเนี่ย เกือบๆเสียน้ำตาให้ธีแล้วนะคะเนี่ย
ปล น้องฝนนี้เป็นสาววายแน่เยใช่ปะคะ ^^
-
o22 สองปีจริงดิ มิน่าพี่แอบลืมไปนิดหน่อย แอบงงด้วยว่าธีไหนกะธีไหน(วะ) :jul3:
แต่ก็ดีใจน่าดูที่เห็นมาต่อ แต่ไม่น่าจบไวไปนะคะ มาตอนพิเศษหน่อยนะคะน้องลูกหมู
คิดถึงจริงๆ :กอด1:
-
พี่น้องรักคนๆ เดียวกันไม่พอ มีแฟนชื่อเดียวกันอีก 555+
นี่ตกลงธีของต้อยกลายเป็นคนถูกกระทำมาตลอดสิเนี่ย
ทั้งโดนทำร้ายจิตใจและทำให้หัวใจสับสน แถมต้อยมัดมือชกให้เป็นรับด้วย :z13:
-
กรี้ดดดดดดดดดด
เป็นคำเดียวจริงๆที่ตอบได้
กรี้ด พี่ธีร์มากๆ ณ จุดนี้ เพิ่งมาอ่านแบบรวดเดียวจบ
ขอบคุณ ลูกหมูท่กๆน้า เราเป็นแฟนลับๆมานานแล้ว เพิ่งสมัครมาเพื่อการนี้เลย มาชมๆอิอิ
-
หลงรักลุงธีคับผม ได้ใจมากๆ สมกับเป็นพระเอกมากๆเลยอ่า
ต้อยก็น่ารักนะ แต่พอดีว่าลุงธีมาก่อน ก็เลยได้ใจ 555555
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆนะครับผม : )
-
บทส่งท้าย
ความรัก มีหลายประเภท แต่มีอยู่ประเภทหนึ่งที่ผมได้อ่านในหนังสือแล้วก็รู้สึกว่า...เท่ห์ฉิบเลยว้อย!
นั่นก็คือ...ความรักบริสุทธิ์...
ความรักบริสุทธิ์ก็คือ ความรักที่รักโดยไม่ต้องการอะไรตอบแทน ไม่ต้องได้มาครอบครอง...ขอแค่คนที่เรารักมีความสุข เท่านั้นก็พอ
ผมเคยตั้งใจไว้...ซักวัน ถ้าผมจะมีความรัก...ความรักนั้นจะต้องเป็นความรักที่บริสุทธิ์...
และความรักที่ผมมีให้ธี...ก็พยายามจะทำให้มันเป็นความรักที่บริสุทธิ์
...
..
.
หลังจากผ่านเหตุการณ์ที่หอพี่ต้า ธีขับรถไปส่งผมที่ห้องผม หลังจากนั้นก็ขับรถกลับบ้านตัวเอง ด้วยคำพูดส่งท้ายว่า ‘อยากอยู่คนเดียว’
ชั่วขณะที่ประตูรถปิดลง ชั่วขณะที่ล้อเริ่มหมุน ชั่วเวลาที่รถคันคุ้นตาวิ่งห่างออกไปจากตัวผม...ผมแทบอยากจะวิ่งตามไปกระโดดเกาะติดหลังคา ไปเคาะกระจกหลอนให้หยุดรถในเดี๋ยวนั้น...
แต่ผมรู้...สิ่งที่ธีต้องการ ก็คือ...เวลา...
ช่วงเวลาปิดเทอม ผมใช้เวลาอยู่กับการศึกษาโทรศัพท์มือถือรุ่นใหม่ หมกมุ่นอยู่แต่กับการลงแอพ การเลือกริงโทน...โดยเฉพาะเบอร์ของธี กว่าจะเลือกเพลงได้ เปลี่ยนแล้วเปลี่ยนอีกจนรู้สึกว่าตัวเองไร้สาระเลยครับ ฮะๆๆๆ
ด้วยความที่อากาศช่วงนี้ร้อนจับใจ จะให้เปิดแอร์ทั้งวันก็กลัวบุพการีจะมาเข้าฝันด่าเช็ดเรื่องเปลืองไฟ...ก็เลยใส่แต่เสื้อกล้ามกับกางเกงบอลบางๆ นอนเล่นบนโซฟา แล้วก็หลับไปทั้งอย่างนั้นล่ะครับ
...
...
“..อย” ...หือ?
“ต้...อ...ย” ...เสียงใครอะครับ? คุ้นดีจัง...
“ต้อย” ...สติผมเริ่มกลับมา ตอนที่มีมือเย็นๆตบลงบนแก้มผมเบาๆ...อืม...สบายดีจัง ตัดกับอากาศร้อนๆดีชะมัด
ว่าแล้วผมก็เลยยังไม่อยากตื่น เดือดร้อนคนปลุกให้ต้องตบแรงขึ้นกว่าเดิม “ต้อยๆๆๆ” เสียงที่เรียกเริ่มร้อนรนขึ้นเรื่อยๆ บวกกับแรงตบชักจะแรงเกินไป แรงซะจนไอ้ความรู้สึกเย็นๆนี่มันน่าจะเกิดจากความแสบแก้มซะมากกว่า ผมก็เลยยอมลืมตาขึ้น และได้พบกับ...ดวงตาสีเขียวคู่เดิม...
ธีกำลังใช้สองมือจับบ่าผมเอาไว้ คาดว่าถ้าวินาทีนี้ผมยังไม่ลืมตา ไม่แคล้วคงโดนเขย่าซะจนหัวสั่นหัวคลอน
“ธี! มาได้ไง”
“ต้อย! เป็นไรไป!”
เสียงของเราดังขึ้นในเวลาเดียวกัน แต่ธีไม่ได้สนใจคำถามของผมเลย กลับใช้หลังมืออังหน้าผากกับซอกคอให้ผมแทน พอเช็คจนเรียบร้อยว่าไม่มีอะไร ถึงได้ยอมถอนหายใจออกมา
“นึกว่าตายไปแล้ว ห้องก็ร้อนยังกับเตาอบ เปิดประตูเข้ามาเจอแต่ศพนอนเหงื่อแตก เรียกก็ไม่ขยับน่ะ” ยังไม่ตายเฟ้ย! อย่าเรียกว่าศพได้ปะ
ผมจับมือธีที่อังซอกคอเอาไว้ มองสบเข้าไปในนัยน์ตาสีเขียวสวยคู่นั้น...จ้องซะจนอีกฝ่ายแก้มแดง ต้องก้มหน้าหลบสายตา
“ถ้าเราตาย ธีจะเสียใจมั้ยล่ะ”
ผมก็แค่ถามเล่น แต่...คนปากหนักกลับงุบงิบคำตอบออกมาให้ได้ยินเบาๆ “ก็...เสียใจน่ะสิ”
...น่ารัก...
ผมไม่ไหวจะทนจริงๆ จะอากาศร้อนหรือจะบนโซฟาแคบๆก็ช่าง วินาทีนี้สิ่งที่ผมอยากทำและต้องทำให้ได้คือ กดธีลงกับที่นอน
ริมฝีปากของธี...นุ่ม แล้วก็เย็น
ลิ้นที่เปียกชื้นต่อสู้กับผมอย่างไม่ยอมแพ้...เก่งสมเป็นเด็กนอกเลยครับ...จะว่าไป จูบแรกของผมก็ได้คุณครูคนนี้เป็นคนสอนนี่นา
เสื้อเชิ้ตสีขาวของธีเริ่มเปียกเหงื่อมากขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะเวลาที่เราแลกจูบกันอย่างตะกละตะกราม
ด้วยกลัวว่าอีกฝ่ายอยู่ในเสื้อชื้นๆจะจับไข้ซะก่อน...ก็เลยต้องถอดออกให้ครับ
“ผอมลงไปนะ” ผมว่าพลางลูบฝ่ามือไปตามแผ่นอก หน้าท้อง แล้วก็แอบหายวับเข้าไปในของกางเกง เดือดร้อนธีต้องเอามือจับข้อมือผมเอาไว้
“เดี๋ยว!”
แต่เรื่องอะไรล่ะครับ...คิดว่าผมรอมานานเท่าไหร่แล้ว...ชีวิตลูกผู้ชายอกสามศอก ทนมาได้นานเท่านี้ก็เทพเกินจะกล่าวแล้วครับท่าน...ผมประกบจูบ แลกลิ้นอย่างเร็วจนคนข้างล่างไม่ทันได้ตั้งตัว มือก็ยังคงชอนไชหาธีน้อยสุดที่รัก
“อ...อา~” เสียงนี้มันใช่จริงๆครับ ยิ่งขยับ เสียงก็ยิ่งกระเส่า
โซฟาตัวไม่ใหญ่นัก ไม่สามารถรองรับเราสองคนได้จริงๆ ธีบิดตัวไปมา จนสุดท้ายเราก็ไหลลงมากองอยู่ที่พื้นทั้งคู่...ก็ดีครับ พื้นกระเบื้อง ถึงจะเหนียวไปหน่อย แต่ก็เย็นดี
เหงื่อของเราไหลโทรมตัว ด้วยอากาศที่ร้อนสุดๆ แต่ก็ไม่มีใครคิดจะเดินไปเปิดแอร์...ธีอาจจะคิดก็ได้มั้ง แต่ผมไม่ยอมให้กะอีแค่อากาศร้อนมาขัดจังหวะได้หรอกนะ
...ผ่านไปไม่กี่เดือน ร่างกายของธีก็ซ่อมแซมตัวเองได้อย่างดีเยี่ยม ช่องทางด้านหลังบีบรัดอย่างกับไม่เคยมีใครได้ล่วงล้ำมาก่อน...
“โอ๊ย!” ธีร้องเสียงดัง แอ่นตัวขึ้น เมื่อนิ้วมือของผมสอดใส่เข้าไป
“ธี...ผ่อนหน่อย...” รู้สึกผิดจริงๆครับ ที่ทำธีเจ็บ...แต่นาทีนี้...มันหยุดไม่ได้ แล้วก็ไม่อยากหยุดด้วย
น้ำลายกับเหงื่อ ช่วยหล่อลื่นได้ดีพอสมควร ผ่านไปไม่นาน ก็พอจะสอดนิ้วเพิ่มได้ ส่วนธี จากที่เกร็งตัวหน้าบู้ ก็ยังคงเกร็งตัวอยู่เหมือนเดิม...แต่ฟันที่เอาแต่กัดกันอยู่ กลับเปิดออกและร้องครางออกมาแทน
ผมมองใบหน้าที่แสนจะคิดถึง จูบลงไปที่ริมฝีปากบวมเจ่อ กับแก้มแดงๆน่ารักนั่น พออีกฝ่ายลืมตาขึ้นมาสบตาผม ก็รีบเอาสองมือปิดใบหน้าเลยครับ
“ธี เอามือออกดิ” อยากเห็นหน้าครับ อยากจ้องนานๆ อยากเก็บไว้ในใจให้หายคิดถึง...ผมว่าพลางใช้มือหนึ่งแกะมือธีออก แต่ก็สู้ไม่ได้ เพราะพอแกะมือนึงออก อีกมือก็สอดวับเข้ามาปิดหน้าแทน
“เรา...อาย” ธีพึมพำ พอจะฟังได้เป็นประโยคแค่นี้แหละครับ
“อ๊า!” ผมดึงนิ้วออกมาจากช่องด้านหลัง ว่าแล้วก็จัดการยึดข้อมือคนดื้อไว้แนบหัวทั้งสองข้างซะเลย
“อ...อย่ามอง” ธีหลับตาปี๋ หันหน้าหนีสุดฤทธิ์
“ทำไมล่ะ...น่ารักดีออก” ผมชมให้หน้าที่แดงอยู่แล้วแดงกว่าเดิม จูบลงบนหลังหู...จุดอ่อนของธี เล่นซะขนที่คอลุกชัน พอหันหน้าหนี ผมก็โจมตีหูอีกข้าง
“หยุดนะ! ต้อย! ไอ้บ้า! อื๊อ!!!”
ฮ่าๆ ด่าดีนัก ผมไซ้จนอีกฝ่ายหมดแรง นอนหอบ ถึงได้ยอมหยุด แล้วก็กลับมาจ้องหน้าธีอีกหนแทน “น่ารักจัง”
น่าน~ เขินใหญ่เลยครับ เบะปากใหญ่ๆ “ไม่น่ารักซะหน่อย”
“น่ารักจริงๆ” ผมว่าพลางก้มลงจูบหน้าผากอีกครั้ง หลังจากนั้นก็เริ่มกิจกรรมค้างคาเดิมๆต่อ ให้มันหายค้างคาซะที
พวกเรากอดก่ายกัน ผมเป็นฝ่ายนำบ้าง และธีก็เป็นผู้ตามที่ดี รัวเร็ว...ยืดยาด...วนเวียนไปมาราวกับเวลามีไม่รู้จบ เขาวงกตที่พวกเราหลงมานาน ถูกทลายลงด้วยคำสั้นๆที่ผมกระซิบข้างหูธีก่อนที่มันจะหมดสติไป
“รักนะ...”
...
...
..
ลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง พบว่าเราสองคนนอนห่มผ้านวมอยู่บนเตียงแคบๆ แอร์ถูกเปิดจนห้องเย็นเฉียบ
...อย่าคิดนะครับ ว่าธีจะตื่นขึ้นมา ลากผมขึ้นไปนอนบนเตียง...โนว!...เป็นผมเองแหละครับ ที่อุ้มธีไปนอน แล้วเราก็เผลอหลับไปด้วยกัน...เรื่องอะไรจะยอมให้ธีอุ้มล่ะครับ เสียเชิงชายแย่...
...ผมลืมตาตื่นขึ้นมา สติกลับมาช้าๆ ก็พบว่าธีตื่นอยู่ก่อนแล้ว
ธีกำลังนั่งพิงหัวเตียง ผ้าห่มร่นลงมาถึงช่วงเอว ส่งผลให้แสงแดดที่ส่องเข้ามาทางหน้าต่าง อาบไล้ผิวของธีให้กลายเป็นสีส้มเนียนสวย และสะท้อนสิ่งที่อยู่ในมือธีให้เข้าตาผมจนต้องหยีตาหนี
“ตื่นแล้วเหรอ?” ธีหันกลับมามองผมที่นอนตะแคงแอบมองเขาอยู่นาน
ผมเลื่อนตัวขึ้นนั่งในระดับเดียวกัน กอดธีเอาไว้ ซุกหน้าลงกับซอกคออีกฝ่าย
“นี่...?” ผมมองตามสายตาของธี...สิ่งที่กำลังเล่นแสงอาทิตย์อยู่ในมือของธี
ธีหันกลับมามองผม “แหวนน่ะ”
มันเป็นแหวนสีทอง เรียบๆ ไม่มีลายสลักอะไร...
“เราตั้งใจจะให้ต้าในวันวาเลนไทน์”
แค่ได้ยินชื่อพี่ต้า...หัวใจของผมก็เจ็บแปลบขึ้นมา...กลัว...กลัวว่าธีจะยังตัดใจจากพี่ต้าไม่ได้ กลัวว่าตัวเองจะไม่ได้ธีมาอยู่ใกล้ตัว...
“แต่ก็ไม่ได้ให้...เพราะต้าหนีไปก่อน...สุดท้าย...ก็เลยได้ให้ในวันนั้นแทน”
...วันนั้น......วันที่ธีได้เห็น ได้รู้ว่า...พี่ต้าเป็นของคนอื่นไปแล้ว...แต่กระนั้น ธีก็ยังเสี่ยงยื่นมันไปให้ต้า...น่าอิจฉาพี่ต้าจริงๆ
“แต่ต้าเอามาคืนเราเมื่อเช้านี้” น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งลงจากหางตาของธี ล้อแสงเป็นประกายไม่แพ้แหวนในมือ
“ต้าบอกว่า...ต้าเลือกคนคนนั้นแล้ว...” ริมฝีปากบางที่ตอนนี้บวมช้ำด้วยฝีมือผมเม้มเล็กน้อย จากนั้นก็เผยรอยยิ้มออกมา
“ต้าบอกว่า...เพราะมันไม่ยอมพูด...มันก็เลยต้องเสียเราไป แล้วก็เกือบจะเสียคนคนนั้นไป”
ธียิ้ม...ธีหัวเราะ...ทั้งน้ำตา
“ถ้าไม่ยอมพูด...ก็จะเสียไป...ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ...เราก็จะพูดบ้าง” ธีหันกลับมา สบตาผม
...ธีสบตาผม หลังจากที่เราแทบจะไม่มองตากันมานานแล้ว...หลังจากที่ธีหลบตาผมมานาน...และหลังจากที่ผมหลบหนีธีเพราะกลัวความเจ็บปวด ถ้าต้องผิดหวังจากมัน...
“...เรารักต้อย...”
แหวนที่อยู่ในมือของธี สวมลงบนนิ้วของผม...ตัวเรือนแหวนอบอุ่นจากไอมือ รัดรึงนิ้วนางของผมไว้แน่น
ธีหัวเราะในคอ “ตลกดีนะ แหวนวงนี้น่ะ ต้าบอกว่าใหญ่เกินนิ้วมัน มันใส่ไม่ได้หรอก...แต่เอามาใส่ให้ต้อย ดันใส่ได้พอดีซะงั้น”
ผมอึ้ง...ผมพูดไม่ออก...แม้แต่คิด ตอนนี้ยังคิดไม่ค่อยออกเลยครับ...
รู้แต่ในหัวใจ มันเต้นถี่รัวจนสั่นไปหมด ผมคว้าตัวธีมากอด แนบแก้มธีเข้ากับหน้าอกของผม...อยากให้ธีได้ฟังเสียงหัวใจที่ถี่รัว
...หัวใจของผม...
เราอยู่ในท่านี้เนิ่นนาน นานจนอาทิตย์ลับขอบฟ้า นานจนห้องที่ปิดไฟไว้มืดสลัว
“เราก็รักธี” ผมจูบมัน จูบด้วยอารมณ์ที่ไม่เคยจูบมาก่อน จูบด้วยสติรับรู้...ว่าคนคนนี้...เป็นของผม
ริมฝีปากเราแยกออกจากกัน เราพิงหัวเตียง กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ข้างกัน ผมยกมือซ้ายขึ้นส่องกับไฟนอกหน้าต่าง เห็นแค่แสงสะท้อนเพียงเล็กน้อย “แหวนวงนี้น่ะ...มันคับไปหน่อยนะ...”
“งั้นก็เอาคืนมาสิ” ฮะๆๆ ขี้งอนนะครับ คนรักของผม
“เปล่าหรอก...ก็แค่จะบอกว่า...มันถอดไม่ออกแล้วนะ อย่างนี้คงต้องให้เราใส่ไว้ตลอดแล้วล่ะ”
ธีนิ่งเงียบ ก้มหน้างุด แล้วก็ไหลตัวลงไปซุกอยู่ในผ้าห่ม เดือดร้อนผมต้องกอดไอ้ก้อนอุ่นๆนี้เอาไว้แน่น เราเล่นไล่จับโดยมีผ้าห่มผืนใหญ่กั้นกลาง
ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆ ผมก็หัวเราะตาม พร้อมกันนั้น...ก็มีเสียงลอดออกมาจากกลุ่มผ้าในอ้อมกอด
“งั้นคงต้องมีของมาแลก”
ผมหัวเราะ หอมแก้มไอ้คนขี้อายดังฟอดใหญ่
“แลกด้วยตัวเรา ดีมั้ยล่ะ?”
...
..
.
ถ้าย้อนเวลาได้ ถ้าเรื่องของพี่ต้ากับธีไม่จบลง ผมจะยังคงปล่อยธีให้กับพี่ต้าเหมือนที่เคยทำมารึเปล่านะ
คำตอบคือ...ไม่...
เพราะตอนนี้ผมรู้แล้ว...ว่าความรักของผม มันยังไม่บริสุทธิ์พอ...ผมยังต้องการคนในอ้อมกอดคนนี้มาอยู่ข้างตัวเหลือเกิน...ถึงจะไม่เท่ห์...แต่มันก็คงจะทำให้ผมมีความสุขกว่าทางเดิมที่ผมเลือก
ความรักที่บริสุทธิ์น่ะเหรอครับ...สักวันผมคงมีมันได้
...แต่ไม่ใช่ตอนนี้แน่นอน...เพราะผมจะไม่มีวันปล่อยคนในอ้อมกอดคนนี้ไปไหนอีกแล้ว
+++++++++++++++++++++++++++++++++
END
-
หวานแหวว ปนหื่นเล็กๆ
ดีใจที่สมหวังกันทุกคน คงไม่มีอะไรคาใจแล้ว
ขอบคุณเรือ่งน่ารักๆ ของคุณลูกหมีมากค่ะ
ธีน่ารักเชียว อิอิ
-
บทส่งท้าย น่ารักจังเลย
ถ้าไม่พูด ก็จะเสียไป ใช่เลย
มีปนหื่นด้วย ชอบๆๆๆ อิอิ
รอตอนพิเศษน่าาา คู่ไหนจะมาก่อนกันเอ่ย
-
สองปีที่ผ่านมา รู้สึกดีใจที่ยังไม่ถอดใจเลิกตามไปซะก่อน ในที่สุดเรื่องนี้ก็มาถึงจุดนี้ได้ ฟินาเล่.....
ขอบคุณที่มาต่อให้จบค่ะ คุณลูกหมู
รักธี รักต้อย รักเรื่องนี้
-
ในที่สุดต้อยก็สมหวังหละ ดีใจด้วยนะ
-
ลุ้นตลอดเวลาทีเดียวค่ะ
ชอบเรื่องนี้นะคะ สนุกสนานทุกตอน น่าติดตามมากๆ ค่ะ
ชอบสองพี่น้อยต้า ต้อย มากค่ะ กวนประสาทตลอดเวลา
และกับทุกคนด้วยนะ
-
อ่านแล้วหวานอิ่มไปทั้งใจ
ยิ้มกว้างงงงง มีความสุขจัง
ขอบคุณนะคะ คุณลูกหมู
+1 :กอด1:
-
การรอคอยเรื่องนี้เป็นอะไรที่คุ้มค่ามากครับ
ผมเคยกลัววันที่ส่ง PM ไปอ้อนให้ลงยังกลัวโดนดุ
แต่พอคุณลูกหมูเอามาลง ผมดีใจมากครับ
แบบว่าหลงรักตัวละครในเรื่องนี้มานาน นานมาก
รู้สึกดีมากครับที่ตามนิยายสักเรื่องจนจบ
ขอบคุณมากนะครับคุณลูกหมู เรื่องนี้น่ารักมากครับ
รักลุง :laugh:
:pig4:ขอบคุณครับ :L1: :3123: :L2: :กอด1:
-
อ่านเรื่องนี้แล้วน้ำตาซึมตลอดเลยอ่ะ
ดีใจที่จบด้วยดี สมหวังกันทุกคนเลย ^^
-
โอ้ววววว เรื่องนี้จบแล้ว จำได้ว่าเคยอ่านจนถึงจบภาคที่หนึ่ง แล้วก็หายไป ก็คอยตาม ๆ มาตลอด มาพักหลังที่หาไม่เจอ กลับมาวันนี้ ถึงได้รู้ ใจฉันยังคงอยู่ กรรี๊ดดดดดด เวิ่นเว้อออ จบแล้ว รักทำนายไม่ได้ มีให้อ่านจนจบแล้ว ดีใจ มาก ๆ เลย ขอบคุณค่ะ :sad4:
เพิ่งสมัครสมาชิกได้ไม่นาน ไม่เคยได้เม้นท์เลยซักตอนหนึ่ง เพราะฉะนั้นขอเม้นท์รวบยอดเลยนะคะ
ภาคหนึ่ง พี่ธี กับ ต้า มันเป็นอะไรที่เศร้าปนสุขมากเลยนะคะสำหรับเรา อินกับเนื้อเรื่องมาก เอาใจช่วยพี่ธีตลอด ถึงจะมีความสุขแต่ในใจก็จะระแวงอยู่ตลอดเวลา ว่าตอนหน้าต้าจะเจอกับธีรึเปล่า ต้าจะกลับไปหาธีรึเปล่า ระแวง ประหนึ่งตัวเอง เป็นพี่ธี 5555
แล้วจนสุดท้ายต้าก็เลือกพี่ธี มีความสุขและฟินไปกับพี่ธีมาก (ยิ่งมาอ่านภาค2 ตอนพาร์ทความคิดต้อย ยิ่งย้ำให้มีความสุขจริง ๆ ว่าต้าเลือกพี่ธี คนที่ทำให้รู้จักความรักที่เป็นความรักจริง ๆ กรี๊ดดดดดดดดดด )
ภาคสอง ต้อย กับ ธี ก็ต้องบอกว่าชอบมากกก เหมือนเดิมมมมม แต่อาจเป็นเพราะรู้อยู่ว่าต้าได้เลือกพี่ธีไปแล้ว เลยสบายใจหน่อย ไม่รู้สึกลุ้นและระแวงเหมือนภาคเเรก แต่กลับเป็นความรู้สึก เจ็บจี๊ดดด ๆ แทนต้อย ยิ่งตอนที่บอกเลิกธีแล้วมาเจอกันสามคน ที่ต้อยเช็ดหน้ากล้อง เพราะเปียกน้ำตา เราน้ำตาหยดเลยทีเดียวกับคนที่ทำเป็นร่าเริง ทั้ง ๆ ที่ก็เจ็บอะ
สำหรับเราหลังจากที่ธีปิดอัลบั้มรูปไปแล้ว และเลิกกับต้อยไปแล้ว คุณลูกหมูเล่าเรื่องผ่านความรู้สึกของต้อยทำให้เราอยากรู้ตลอดว่าธีรู้สึกยังไงในช่วงเวลาเหล่านี้ แต่พออ่านจนจบ เราก็ได้บทสรุป (ที่คิดไปเอง ไม่รู้ว่าคนเขียนคิดแบบนี้มั้ย แหะ แหะ)
ช่วงเวลาที่ห่างกันนี้ เราว่าธีจะต้องคิดถึงต้อยอยู่ตลอด ๆ แน่ ๆ คงกำลังลังเลและสับสนมาก ๆ อาจจะค้นพบว่าตัวเองรักต้อยไปแล้วและขาดต้อยไม่ได้ก็ได้ และวันนั้นที่ต้อยมาหาที่บ้าน คงจะเป็นวันที่ธีมั่นใจ ว่าจะเลือกต้อยแล้ว พอต้อยแนะนำให้โทรไปสารภาพรักกับต้า ถึงได้บอกต้าว่ามีคนที่ชอบอยู่แล้ว และโทรหาต้อยทันที แต่ต้อยก็ไปเข้าค่ายกับน้องผู้หญิง และไม่ได้รับโทรศัพท์ พอติดต่อกันได้อีกครั้ง ก็จะเห็นว่าธีก็กำลังไปหาต้อยที่บ้านที่ขอนแก่น โดยที่ต้าไม่อยู่ก็ยังไปแปลว่าอาจจะไปบอกว่าตัดใจจากต้าแล้ว และเลือกต้อยแล้วก็ได้ แต่จุดน่าจะมาหักเหตรงที่นั่งมาในรถแล้วต้อยบอกว่าไปเข้าค่ายทอดสะพานกะน้องผู้หญิงนี่แหละ ที่ทำให้ธีช็อคไป ว่าต้อยไม่ได้รักตัวเองแล้ว และไปจีบผุ้หญิงคนอื่นเหมือนที่ต้อยเคยพูดไว้ ธีเลยอาจจะรู้สึกเสียความมั่นใจ เสียใจมาก ๆ และพอกลับไปเจอจดหมายสารภาพรักของต้าก็เลยทำให้ในใจของธี กลับมาเลือกต้าอีกครั้งรึเปล่า จนสุดท้ายได้รู้ความจริงถึงได้ตัดพ้อต่อว่าต้อย แน่ ๆ เลย เหตุผลต้องเป็นแบบนี้แน่ ๆ ไม่ใช่ว่าธีจะหาเรื่องพูดให้เป็นความผิดคนอื่นกลบเกลื่อนอย่างที่ต้อยคิดหรอก แต่จริง ๆ ธีเลือกต้อยตั้งแต่ก่อนที่ต้าจะปฏิเสธธีแล้ว แอร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยย คิดอย่างนี้แล้วเรามีความสุข ฟิน ๆๆๆๆๆๆๆ
สุดท้ายต้องขอโทษด้วยที่เม้นท์ยาวรำคาญตานะคะ แต่อยากเขียนความคิดของเราจริง ๆ และในฐานะ ที่เป็นแฟนนิยายแต่ไม่ได้เม้นท์เลย เลยขอรวบยอดตรงนี้ละกันค่ะ
ขอบคุณ คุณลูกหมูมาก ๆ ที่เขียนเรื่องดี ๆ ทำนายไมได้แบบนี้มาให้อ่าน ขอบอกว่ามีความสุขมาก ๆ และขอบคุณจริง ๆ ค่ะ
-
กอดคุณลูกหมูแนบแน่นค่ะ!!!!
ดีใจที่วิ่งเข้ามาแล้วได้อ่าน..แถมได้อ่านจนถึงตอนจบด้วย
อ่านแล้วจิรู้สึกถึงความหม่นของทั้ง 4 คนค่ะ เข้าใจต้อย เข้าใจลุง แต่แอบไม่ชอบนิดหน่อยที่ตอนจบคุณลูกหมูไม่จับคู่ต้อยกับธีมาขยายความหวานให้อ่านอีกหน่อย แหะๆๆ
จิ้มบวกขอบคุณค่ะ รออ่านเรื่องใหม่นะคะ(กดดัน55+)
:pig4: :กอด1: :กอด1:
-
ในที่สุดต้อยก็สมหวัง
ดีใจด้วยนะ
ขอบคุณนะคะ คุณลูกหมู
-
ดีใจมากกกกค่ะ ได้อ่านตอนจบแล้ว
จำได้ว่าเริ่มอ่านตั้งแต่เป็น เงา จนบัดนี้...นานเหลือเกิน
ได้ย้อนมาเริ่มอ่านใหม่ ก็ยังสนุกแล้วบีบหัวใจเหมือนตอนที่อ่านครั้งแรก
รักน้องต้อยมาก มีความชัดเจนดี o13 ในขณะที่ ต้า กับ ธี ยังอ้ำๆอึ้งๆกันอยู่
ส่วนพี่ธี นี่ก็มาเร็ว เคลมเร็ว เค้ารักไม่รัก ไม่รู้ แต่ตูจะเอา :laugh:
ติดตามนิยายคุณลูกหมูต่อไปนะคะ หวังว่าจะคลอดเรื่องใหม่ออกมาเรื่อยๆ ไม่แท้งไปซ๊ะก่อนนะคะ :กอด1: :L2:
-
ชอบต้าาาา
ต้าน่ารักมากกกก ไม่ไหวแล้ววว อิอิ
-
อ่านแล้วสภาพของสามคนเหมือนกับว่า
มีกำแพงบางๆ มากั้น ใกล้กันแต่ไม่เข้าใจกันเลย
-
เย้ มีบทส่งท้าย
อ่านแล้วรู้สึกอิ่มขึ้นกว่าตอนจบทีแรก
ยิ่งอ่าน คห. คุณ Amatuer ที่ «ตอบ #1175 ยิ่งอิ่ม
แต่ก็ยังอยากอ่านตอนพิเศษอีก อย่าลืมน้องฝนด้วยนะคุณลูกหมู แบบว่ายังรู้สึกค้างคากับน้องฝนไม่หายอยู่น่ะ :laugh:
-
นึกดีใจ ที่วันก่อนเข้าห้องนิยายจบแล้ว และ คลิกเรื่องนี้มาดูอีกครั้งไม่งั้นคงจะยังค้างคากับความรักของต้อยกับธีไปอีกนาน
ขอบคุณเรื่องราวดีๆของคุณลูกหมูค่ะ :pig4:
-
กว่าจะรักกันได้นะคะ ความรักนี่มีทั้งสุขทั้งทุกข์อ่ะเนาะ
-
ได้มาอ่านต่อจนจบซะที
แตกแรกนึกว่าธี(เพื่อนต้า)จะไม่รับรักต้อยเลยซะอีก สงสารต้อยมากมาย
แต่บางอารมณืรู้สึกว่าแอบเลวเหมือนกันเนอะ
ถ้าเรื่องเป็นแบบนี้แสดงว่าตลอดเวลาธีก็รักทั้ังต้าและต้อยเลยใช่ป่ะค่ะ
แต่สุดท้ายต้าก็ต้องเป็นของลุงธี และธีก็ต้องเป็นของต้อย
-
ชอบมากเลยค่ะ o13
ทุกความรักมันก็มีมุมที่เห็นแก่ตัวของทุกคนอยู่ และทุกคนต่างก็เป็นพระเอกนางเอกในชีวิตของตัวเองทั้งนั้น ใช่ว่าในชีวิตคนเราต้องสมหวังกันทุกคน แต่สุดท้ายเราก็ต้องเจอคนของเราอยู่ดี เราว่าความจริงแล้วทุกคนก็ไม่ได้หวังว่าตัวเองจะเป็นพระเอกนางเอกหรอก ถ้าการเป็นเช่นนั้นแล้วไม่ได้คนทีเรารักมาครอบครอง ถ้าการเป็นตัวอิจฉาแล้วได้สิ่งนั้น เราเชื่อว่าเกือบทุกคนก็ต้องยอมเป็นตัวอิจฉาอยู่แล้ว เพราะสุดท้ายเพราะคำว่ารักที่ทำให้เราทำสิ่งต่างๆลงไป และจะสวยงามหรือไม่ก็อยู่ที่ว่าในขณะนั้นใครเป็นคนมอง
:pig4:
ขอขอบคุณนิยายดีๆค่ะ ที่ทำให้เราทราบซึ้งกับความรัก เพราะความรักมันไม่มีรูปแบบตายตัว o13
-
อ่านจบแว้ว
สนุกมากมาย
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดี ๆ นะฮ๊าฟฟฟฟ
-
ไม่ได้อ่านมานาน อิอิ ตอนจบที่รอคอยเลยค่า ขอบคุณมากเลยนะคะ ดีนะที่แวะเข้ามาเจอ พอดี
-
กรี๊ด เป็นเรื่องที่ประทับใจมากๆๆ ความรักของทั้งสองคู่ แล้วก็มุมมองทางความรักที่แตกต่างกัน
ความรักสวยงามเสมอ ชอบทั้งสองคู่มากเลยค่ะ จะรอตอนพิเศษนะค่ะ
-
อ่านแล้วชอบอะน่ารักใสๆดีชอบทั้งสองคู่เลยอะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
:-[ :-[ :-[พี่ธีกับน้องต้าและด้อยกับธี :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
สนุกมากเลยค่ะ
ชอบความห่ามและความทุ่มเทของลุงมาก 5555
เจอแบบนี้ถ้าตาร์ใจแข็งใด้นี่ขอนับถือเลย
แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้นเธอเรื่องของต้อยธี
คู่นี้สุดยอดมาก
มันดูอึมครึม คลุมเคลือ
แต่ต้อยนายหล่อมากอ่ะ
ถึงจะมือไวใจเร็ว
แต่ใครมาเจอแบบนาย ทนช้ำขนาดนี้ใด้. สุดยอดด
-
ภาคแรกอ่านไปด้วยอาการลุ้นๆ
ต้าจะเอาไงว้า สงสารพี่ธีมากกกกกก
แต่ก็ชอบภาคแรกมากอรู้สึกถึงรักที่อบอวล
ชอบน้องต้าอ่าาาาาาาเวลาอยู่กับพี่ธีเขาน่ารัก
ส่วนพี่ธีก้น่ารักโครตตตตต เรื่องนี้มันหลากอารมณ์มากค่ะ
ภาคสองสารภาพว่าอ่านข้าม ก๊ากกกก
เพราะทำใจไม่ได้หรอกนะที่ธีแอบมีความสุขสึกดีๆให้น้องต้า แม้จะน่ารักสงสาร
แต่ทำไงได้ล่ะเราปันใจให้ลุงหมดแล้วล่ะตัว ก๊ากกกก
มาอ่านตอนที่ธีเสร็จน้องต้อย โอ๊ยยยยยป้าดดดดดดดดดด
ที่แท้ที่แอบรักกันนี่เลนเลสกันอยู่หรอค่ะธีต้า ก๊ากกกกกกก
น้องต้อยเป็นขวัญใจเลย โครตแสบและถ้าไม่มีน้องต้อยนะ
พี่ธีกับน้องต้าคงจิเจ๊อะเจอ และคงจะคลิกกันยากกว่านี้
-
o13
ยกนิ้วให้ลูกหมู นิยายเจ๊งเป้งงงงง
-
อ่านจบแล้ววววววววว ทั้งสองภาคเลยค่ะ
สำหรับภาคแรก ลุงกับต้า (ไม่อยากเรียกธีเดี๋ยวลุงมันจะจี๊ดที่ใจ ฮ่าๆๆ)
ความรักของทั้งสองดูเหมือนจะเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่ก็นะ รักไม่ต้องการเวลา
ต้าลังเลมากพอดูก็นะก็คนมันรักมาตั้งสามปี จะเปลี่ยนมารักลุงธีเลยก็กระไรอยู่
อ่านไปก็สงสารลุงธีไป ถ้าเป็นลุงก็คงระแวงไม่ใช่น้อย แรกๆรู้สึกไม่พอใจที่ต้าดูเหมือนเห็นตัว(อินจัด ฮ่าๆๆ)
แต่พออ่านๆไปก็เข้าใจ ทั้งสองคนนั้นช่างน่าสงสาร แต่สุดท้ายทั้งสองก็รักกันอย่างไร้ความคลางแคลงใจ
มาถึงภาคสอง ต้อยกับธี
คู่นี้อยากจะบอก ตอนแรกสงสารต้อยมาก อ่านไป ไอ้นี่เล่ห์เยอะแต่แอ๊บใสนะ ฮ่าๆๆ
แต่ก็ดีนะ ลุงธีกับต้าจะได้สมหวัง ฮ่าๆๆๆ
แต่ก็สงสารธีเหมือนกัน คงทุกข์ใจน่าดูที่ต้องเก็บไว้ใจ แต่ก็ยังดีที่มีต้อยอยู่ข้างๆ
สุดท้ายความรักของทั้งสี่คนก็สมหวังดังใจ
เรื่องนี้ชัดเจนมากเรื่อง การพูดออกไป ถ้าหากเราไม่พูด ก็คงไม่มีใครรู้
ถ้าหากธีกับต้าบอกความในใจตั้งแต่แรกทั้งคู่คงคบกันไปนานแล้ว
แต่ทั้งสองก็เลือกที่จะไม่พูด โดยทึกทักติ๊ต่างไปเองว่าอีกฝ่ายคิดยังไง
จนสุดท้าย ทั้งสองก็ไม่ได้คบกัน และต่างไปมีคนของตนเอง
แต่ก็นะ เพราะว่ารักมันทำนายไม่ได้ เราเลยไม่รู้ว่าอนาคตเป็นยังไง
แต่ทางที่ดีเราทำตามหัวใจปัจจุบันนี่ดีที่สุด :)
สุดท้ายแล้ว เรื่องนี้สนุกได้ใจมากค่ะ :D o13
เศร้า ซึ้ง ฮา ครบรสดีค่ะ :)
:bye2: :bye2:
-
จบแบบน่ารักดีคับ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่าาา สนุกมากเลยยยย แต่ชอบคู่ต้ากับลุงมากกว่าน้องต้อยกับธีนะ ฮ่าาาาๆ
รักลุงงงง แอบ + ไปให้หลายครั้งเลยค่าาา มีตอนพิเศษของต้องกับธีก็ดีนะค่ะ :impress:
-
สนุกมาก ๆ ทั้ง 2 ภาคเลย..... :m1: :m1:
o13 o13
-
อ่านรวดเดียวจบ ถึงกับมึนกันเลยทีเดียว :really2: :really2:
น่ารัก ดราม่ามาก พลิกหลายๆอย่าง หนุกค่ะ o13
-
น่ารักจังเลย ชอบนิยายของคุณลูกหมูมาก ๆ เลยค่ะ :o8:
แต่งเก่งจังเลย ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ มีความสุขจัง :กอด1:
-
น่ารักเชียว ชอบเรื่องต้อยกับธี อ๊างงง
-
วี๊ดว๊ายมาก นิยายเรื่องนี้ เป็นแนวมาม่าที่น้อยเรื่องจะอ่านจบ สุดยอดมากค่ะ
-
:o8: โอ้ยยยยยยยยยยยยยยย หัวใจช้านมันจะพองโตไปถึงม่ะไหร่นิ อ่านแล้วมีฟามสุข :กอด1:
-
จำได้ว่าเคยอ่านเรื่องของต้า กับลุง
แต่มีต่อเรื่องของต้อยด้วยเหรอนี่
สนุกดีค่ะ แต่ไม่หวานเท่าต้า ลุง
-
ต้อยหวงพี่ต้า ได้น่ารักมากมายครับบบบบบ
-
หลงรักต้ากับลุง อย่างถอนตัวไม่ขึ้น :o8:
ความรักของลุงที่มอบให้ต้ามันอบอุ่นมาก
อ่านไปใจก็หวิว ตัวมันเหมือนจะลอยได้ :impress3:
-
เจ็บกับทั้งสองภาค แต่ภาคแรกเจ็บหนักสุดเลย
รู้สึกหน่วงๆ ทุกครั้งที่อ่านความคิดของลุงแก
ลุงแกก็คิดถูกอยู่นะ ความรักของลุงกับต้ามันไม่มีสิ่งใดยึดเหนี่ยวหรือเป็นหลักประกันได้ว่าจะไม่เลิกกัน
แต่สำหรับธีกับต้ามันก็ยังมีช่วงเวลาของการเป็นเพื่อนคอยยึด
ระยะเวลา 4 ปีกับการแอบรักเพื่อน แต่กับลุงธีความรักก็อาจจะไม่น่าใช่ ดูมันเหมือนจะเป็นการหลงไหลกับของเล่นใหม่เท่านั้น
ยอมรับเลยว่าลุงแกรักคนภายในอาทิตย์เดียวได้จริงๆ
ชอบภาคแรกที่สุดคะ สนุกปนโหด 555+
..
...
....
แต่สุดท้ายจบแฮปปี้ก็โอแล้วค้า
ขอบคุณคุณลูกหมูที่แต่งนิยายดีๆ มาให้อ่านนะคะ
จะติดตามผลงานต่อๆ ไปค้าาา
ปล.อยากสอบถามว่าตอนนี้เรื่องของเสมอภาคกับเป็นหนึ่งยังเหลืออยู่สักเล่มไหมค่ะ คืออยากได้น่ะค่ะ
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณนะ สำหรับนิยายดีดี
-
สวัสดีค่ะ นักอ่านที่น่ารักทุกท่าน วันนี้มาประกาศรวมเล่มค่า (หลังจากดองเค็มมาหลายปี) ฝากเด็กๆ (กับคนแก่) ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะค้าาา
เปิดจองรวมเล่มนะคะ (9/3/2556)
(http://uc.exteenblog.com/lukmooh/images/unpredictablelovecover2.jpg)
+++ รัก...ทำนายไม่ได้ +++
ผู้แต่ง : ลูกหมู
จัดทำโดย : Hermit books
ขนาด : A 5 ปกปีก 2 เล่มจบ
จำนวนหน้า : เล่มละ 220 หน้า ( รวม 440 หน้า )
ราคา : 500 บาท (รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน)
ของแถม : - ที่คั่นหนังสือ
- ตอนพิเศษที่ไม่เคยลงในเว็บ ( 6 ตอน )
- เซอร์ไพร์สเล็กๆ ในเล่ม
ของเเถมสำหรับรอบจอง :
- รวมเล่มเรื่องสั้น 2 เรื่่อง 1. โลกใบใหม่ 2. วันสุดท้ายที่กลีบดอกไม้ร่วงโรย
- พวงกุญเเจลายน้องหมี กับ ลายเซ็นลูกหมู
โอนเงินได้ตั้งเเต่วันนี้ - 30 เมษายน 2556 หนังสือจัดส่งหลังปิดโอนเงิน 2-3 อาทิตย์
สนใจสั่งซื้อ - สอบถามรายละเอียดที่ hermitandmomiji (http://www.hermitandmomiji.com/product/69/pre-order-%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%81%E0%B8%97%E0%B8%B3%E0%B8%99%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B9%84%E0%B8%A1%E0%B9%88%E0%B9%84%E0%B8%94%E0%B9%89-by-%E0%B8%A5%E0%B8%B9%E0%B8%81%E0%B8%AB%E0%B8%A1%E0%B8%B9) หรือ Faccebook- hermit books (http://www.facebook.com/HermitBooks) ค่ะ
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/banner-1_zps01227adb.jpg)
ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
ขอบคุณมากค่ะสำหรับนิยาย ชอบมากๆเลย
เรื่องนี้สงสารพี่ธีนะ ดูเจ็บปวดและระแวงตลอด แต่ตาต้าก็เคลียร์ทุกอย่างได้ดี
น้องต้อยแมนมากนะ ส่วนตัวคิดว่าแมน 555
ส่วนธีเลิฟๆก็คงเจ็บปวดพอกัน แต่น่ารักมากๆเลยยยย ซึนมาก น่ารัก ><
ตั้งใจเก็บเล่มนี้จ้า
-
เอาปกฉบับรวมเล่มมาอวดกันค่า
ปกวาดโดยคุณนิตติ้ง ต้องขอบคุณภาพงามๆ กับรายละเอียดที่เก็บได้ครบทุกเม็ดมากๆ เลยค่ะ
เห็น ลุง-ต้า ต้อย-ธี แล้วฟินนน :-[
(http://i1172.photobucket.com/albums/r573/hermitbooks/Untitled-1-4_zps254bb36d.jpg)
*** เพิ่งสังเกตจากที่เข้า FB ของเฮอร์มิท ว่าหน้าปกสองภาค...ต่อกันด้วย!!!
*** นั่งขยายนั่งส่องด้วยความปลาบปลื้มอยู่นาน...สังเกตรูปที่อยู่ในภาพถ่ายภาคสอง มีภาพธีกะต้าชูเฝือกด้วย เก็บทุกเม็ดของจริงค่า!
*** ใครยังไม่ได้ซื้อหาจับจอง อย่าลืมเข้าไปดูกันนะคะ เปิดจองถึงวันที่ 30 เมษายนนี้ค่ะ -> http://www.hermitandmomiji.com/product/69/pre-order-รักทำนายไม่ได้-by-ลูกหมู
-
อ่านจบแล้ว ขอบคุณมากค่ะ สนุกสนานมากมายเลย อิอิ :hao3:
-
ลุ้นกับต้อยมากเหอะถึงจะรู้ว่าธีเองก้อมีใจอ่ะนะ
-
ซึ้งมากๆ
-
ขอบคุณค่ะ..เรื่องนี้น่ารักทั้งสองภาคเลย
ต้าร์กับต้อยน่ารักมากทัั้้งพี่ทั้งน้อง...เนื้อเรื่องไม่ดราม่ามากปนความน่ารักความกวน
ของ2พี่น้องสนุกดีค่ะ
-
ขอบคุณคับ
-
รักนี้ ไม่บอกไม่พูดไม่จา เเล้วเค้าจะรู้ว่ารัก หรือเปล่า ก้คงไม่เเน่ใจ
เพลงนี้ใช่ได้กับนอยายเรื่องนี้เลยค่ะ ถ้าพูด ถ้าคุยกันตั้งเเต่เเรกก็ไม่หลุดมือไปหรอกน่ะ ธี
เเต่ก็ดี ลุง กับต้อยจะได้ไม่เจ็บ อิอิ ขอบคุณค่ะ :กอด1:
-
:o8:
:L2:
-
น่ารักจริง ๆ ทั้งคู่เลย
-
อ่านจบแล้วววววววว
สนุกมากเลยค่าพี่ลูกหมู
ไม่ได้อ่านนิยายแล้วอินแบบนี้มานานแล้ว 55555555
ขอบคุณที่แต่งเรื่องดีๆสนุกๆมาให้อ่านนะคะ
สู้ๆค่ะ ^__^
-
ขอบคุณนิยาย ที่สนุก หาอ่าน มานาน แล้ว :impress2: :impress2: :impress2:
-
โอยยยยย ลุ้นแทบตาย ยิ่งภาคแรกนี่แบบว่าอึมครึมกันสุดๆ
ขอบคุณมากค่าสำหรับนิยายดีๆ :L2:
-
สวัสดีค่ะทุกคุน
แวะมาแอบแปะตอนแถมเล็กๆ น้อยๆ สั้นจุ๊ด เอาฮานะคะ ไม่มีสาระใดๆ ทั้งสิ้น กร๊ากก
สองตอนนี้เคยโพสท์เล่นๆ ในเฟสค่ะ สักพักแล้ว แล้วก็คิดได้ว่า เออ ไมไม่เอามาลงบอร์ด (ฟระ) ใส่ในเฟส เดี๋ยวก็หายไปแล้ว...
ก็เลยเอามาให้อ่านกันเล่นๆ ค่ะ หวังว่าจะชอบนะคะ <3
+++++++++++++++++++++++++++++++++++
ลดถุงลดโลกร้อน
หมู่นี้ไอ้เปี๊ยกกำลังบ้ารณรงค์รักษาสิ่งแวดล้อมครับ
เวลามันไปซื้อของตามห้าง ก็จะพกถุงผ้าไปด้วยเสมอ
มันว่าโลกจะได้ไม่ร้อนขึ้นกว่าเดิม
เวลาผมซื้อของเล็กๆน้อยๆแล้วขอถุงใส่ มันงี้แทบจะกระโจนกัดหัวผมแน่ะครับ
วันนี้เรามาซื้อของด้วยกัน คนขายทำท่าจะเอาของใส่ถุงพลาสติก มันก็รีบยกมือห้าม
"ไม่ต้องใส่ถุงครับ" คนขายมองหน้ามันงงๆ เอ้า แปลกตรงไหนล่ะคุณ ป้ายรณรงค์แปะอยู่ตรงหน้าเนี่ย! มองอย่างกะพวกรณรงค์เป็นของแปลกไปได้
จ่ายเงินเสร็จ ผมก็ทำหน้าที่พ่อบ้านที่ดี คว้าถุงผ้าของมันมาถือให้
แล้วก็แอบกระซิบใส่หูมัน "ต้า...พี่ไม่ใส่ถุงบ้างได้มั้ย...ลดโลกร้อนไง ฮี่ๆๆ"
มันหันกลับมามองผมด้วยสายตาคมกริบเลือดซิบ "...................งั้นก็ไม่ต้องทำนะลุง"
แงๆๆ โหดร้ายจังเลยครับแฟนผม แล้วผมจะทำไงได้ นอกจากเดินคอตกตามมันต่อไปล่ะครับ
-จบจ้า-
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
คลอเคลีย
หมู่นี้ไอ้เปี๊ยกชอบมาคลอเคลียผมเวลาที่เราอยู่กันตามลำพังสองคนครับ
เวลานั่งดูโทรทัศน์ มันก็มานอนหนุนตัก
เวลานอนมันก็ชอบเข้ามากอดๆ เอาขามาก่ายๆ
ผมดีใจมากครับ เพราะรู้สึกเหมือนกับมันชินที่จะมีผมเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตมันแล้ว
คืนนี้มันก็เข้ามานอนกอดอีกแล้วครับ มันนอนเอาหัวซุกเข้ามาในอ้อมอกผม ยิ้มออกมาบางๆ ถอนหายใจออกมาเบาๆ
แล้วมันก็ละเมอออกมา
"ตัวนิ่มๆของผม"
"........................."
.....สรุป มันเคยชินกับการซุกไขมันผมสินะ ฮืออ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
-จบจ้า- ^o^
-
555+ ลุงน่าสงสารอ่ะ
แต่ไม่เป็นไรหรอกเนาะ ดีกว่าไม่โดนกอด อิอิ
สองตอนพิเศษมาแบบฮาๆ ปนน่ารัก ชอบ~~
-
น่ารักอีกแล้ว ฮิฮิ
-
ลุงธีอ้วนขึ้น หรอ ต้องรีบเข้าฟิตเนทด่วน
-
ตอนพิเศษ แอบฮาจริง :laugh:
-
มาแบบสั้นๆน่ารักๆ
ชอบน้องต้าอ่าาาาาา><
-
รักลุงเสมอมีเปลี่ยนแปลง น่ารักน่าชัง :กอด1:
ขอบคุณลูกหมูฮะ :pig4:
-
เข้ามายิ้มๆ *-*
-
ชอบลุงธี กับ ต้อยมาก สองคนนี้ รักต้ากับธีจริงๆอ้ะ
อ่านแล้วรู้สึกได้ 5555
-
ชอบลุงธี กับ ต้อยมาก สองคนนี้ รักต้ากับธีจริงๆอ้ะ
อ่านแล้วรู้สึกได้ 5555
เห็นด้วยที่ซู๊ดดดดดดด ^▽^
-
:mew1:
-
อ่านจบแล้วววว น่ารักมากๆ เลย ทั้ง 2 คู่ ถึงจะงง หน่อยๆ ก็เถอะว่าธี ไหนเป็น ธีไหน haha :o8:
ที่ชอบสุด ๆ ก็คือน้องต้อย น่ารักมากอะ กรี๊ดเลยสเปก/ โดนธีไซคิกให้
ยังไงก็ขอบคุณ ลูกหมูที่มาสร้างผลงาน :katai4: ให้พวกเราได้มาอ่านกันนะค่ะ :pig4:
-
ขอบคุนฮะ
-
สนุกทั้งสองคู่เลย บางตอนนี้จี๊ดหัวใจโคตรๆ
-
อ่านแล้ว คนแ่ก่อมยิ้ม
เพราะคิดถึงหลาน ๆ ทั้ง 4 นะจ๊ะ
:bye2: :bye2:
-
เข้ามาสะกิดๆๆๆ
แบบว่า ลุงธี น้องต้า น่ารักจ้ง คิดเถิง อิอิ
-
เรื่องนี้น่ารักมากเลย
เพิ่งได้อ่านแต่รวดเดียวจบ ชอบมาก
และชอบนิยามความรักของลุงที่สุด
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆค่ะ :pig4:
-
อ่านแล้วความดันขึ้นเลยจ้ะ
มันบีบหัวใจมากๆ :mew2:
สถานะความสัมพันธ์ซับซ้อนเว่อร์
ทั้งสามคนอยู่ด้วยกันบนความสัมพันธ์แบบนี้กันมาตั้งสามสี่ปีได้ยังไงนะ
โชคดีที่ตอนท้ายจบแบบแฮปปี้เอนดิ้ง
:ling1: :ling1: :ling1:
ปล. คุณพ่อคุณแม่ของต้าต้อยจะงงไหมนะ ลูกเขยก็ชื่อธี ลูกสะใภ้ก็ชื่อธี
-
ลุงน่ารักมากอะ!!! อ่านภาคแรกจะรู้เลยว่าลุงก็แค่ผู้ชาบธรรมดาคนนึง รักเป็นโกรธเป็น
ดีใจนะที่ต้ากล้าพูดกล้าทำ จะได้มีความสุขซักที
ต้อย เป็นผู้ชายที่หน้ามึนและเจ้าเล่ห์มากกกกกกก
คือแบบธีนีีออร่ามุ้งมิ้ง คิดภาพรุกไม่ออกจริงๆนะ
-
น่าร๊ากกกกกกกกก
พลาดเรื่องนี้ของคุณลูกหมูได้ไงเนี่ย พึ่งอ่านเอาตอนนี้ มุ้งมิ้งน่ารักทั้ง2 คู่
-
ครบรสอีกแล้ว หน่วง เศร้าซึ้ง อึดอัด หวาน น่ารัก กลมกล่อม อย่างนี้บ้านต้าต้อยก็ได้ สองธีมาเพิ่มเป็นสมาชิกใหม่ ได้ทั้งลูกเขย ลูกสะใภ้ แฟร์ดี ทั้งแต่งเข้า แต่งออก 5555 คุณพ่อคุณแม่จะได้ไม่เหงา อิอิ o13
ขอบคุณสำหรับนิยายนะคะ :pig4:
-
ชอบๆๆ แม้จะมาม่าแต่เป็นมาม่าที่กลมกล่อมมีทุกรสทั้งหวานเปรี้ยวเค็มเผ็ด จุใจ ชอบทั้ง2ภาค ต้าธี ธีต้อย
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆๆคร่า
-
ต้า กับ ลุง น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกมากอ่ะ ชอบบบบๆๆๆ :heaven :heaven :heaven
ต้อย กับ ธี นี่ฮาน่ะ น่ารักๆ ฟินๆกันไป~~~~ :heaven :heaven :heaven
-
ให้มันได้แบบนี้สิพี่ธี แหม่ะพระเอกแบบนี้มันโดน o13 o13 ถึงกับเรียกเลือดกันทีเดียว :haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :pighaun: :pighaun:
-
เข้าใจต้านะก้อแอบรักเพื่อนตัวเองมาตั้งหลายปีพอรู้ว่าเพื่อนก้อมีใจตอบมาเป็นเรื่องธรรมดาที่ต้าจะอึ้ง สับสน รึเปล่า แต่ก้อสงสารพี่ธีมากกว่าที่จะสงสารต้า เรื่องเหมือนจะคลี่คลายแต่รู้สึกไม่เคลียร์กับคำว่ารักที่ต้าบอกพี่ธีอ่ะ ถ้าเราเป็นพี่ธีนะเราจะไม่พาต้ากลับมาห้องด้วยหรอกถอยห่างกันดีกว่าบางทีต้าอาจจะค้นพบความรู้สึกจริงๆที่มาจากใจจริงๆก้อได้ :ling3: :mew4: :mew4:
-
ดีละต้า ถ้ายังไม่ชัดเจนกับความรู้สึกตัวเองพอก้อปล่อยพี่ธีไปซะอย่าไปรั้งเค้าไว้ด้วยคำว่ารักเลยสงสารเค้า และทางทีดีต้าไม่ต้องค้นพบใจตัวเองเร็วนักนะหายไปนานๆยิ่งดีและถ้าจะดีกว่านั้นขอให้ในวันที่ต้ากลับมาเป็นวันที่พี่ธีเหนื่อยที่จะรอและถอดใจไปเลยหรือไม่ก้อขอให้ในวันนั้นมีคนอีกคนยืนอยู่เคียงข้างพี่ธีรักและให้พี่ธีเป็นที่1จริงๆเถอะ :sad11: :sad11:
-
ลุงหื่น! :oo1: :m25: :pighaun:
o13 :pig4:
:heaven
-
ลูกหมูขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักๆนะคะ :pig4:
-
เป็นเรื่องราวที่สนุกมากครับ อินมากตอนที่ลุงธีระแวง โอ้ย ทำผมอารมณ์เสียไปเลยละ หงุดหงิดแทน
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวสนุกๆนะครับ อินจริงๆ
-
สนุกมาก ๆ ทั้งสองภาคเลยครับ มีครบทุกอารมณ์
ขอบคุณครับ
-
วันนี้แค่อยาก แวะมาบอกเคย อ่านเรื่องรักทำนายไม่ได้แค่ตอนแรกและไม่จบด้วย แต่มาเจอนิยายโพสจบวันนี้ได้อ่านตอน2 ขอบอกมันสนุกมากค่ะ ว่างเรื่องดีมาก ค่อยๆเล่า เสียได้น่าจะมีคนอ่านเยอะกว่านี้น๊ะ ตามอ่านเรื่องคุณตลอดขอเป็นกลจ.ให้ค่
-
จะอ่านหลายครั้งแต่กลัวมาม่า แอบมาดูตอนจบ
เลยกล้าอ่าน จะไม่อ่านพวกจบเศร้าครับ
สนุกมากสมจริงทุกต้วละคร
ชอบต้อยมากที่สุด ขอตอนพิเศษของต้อยบ้างครับ
:pig4:
-
เสียดายคู่ต้าและธีจัง ทั้งที่ใจตรงกันแท้ๆ
-
:hao5: ในที่สุดก็ได้อ่านตอนจบของเรื่องนี้ ฮือออออ ปลื้มใจ รู้จักตอนม.ปลายจนตอนนี้ปีสี่แล้วอ่ะ ไม่คิดว่าการนั่งไล่นิยายที่ต่อจนจบจนสะดุดว่าภาคสองเรื่องนี้จบแล้ว :a5: :sad4: ดีใจมากค่ะ ขอบคุณมากนะคะที่มาต่อให้จนจบ เรื่องของต้ยสนุกแล้วก็อินมากๆ เลย o13 ชอบมากๆ ค่ะ
-
:-[ :-[ :pig4:
-
ขอบอกชอบมากคนแต่งแต่งเก่งมากอะะ กรีดดดดดดดดดด
-
ทำไมจบเร็วอย่างนี้อ่าา ยังไม่จุใจเลย
ยังอยากอ่านตอนหวานๆของลุงธกับต้าอยู่เลย :hao7:
ชอบมากค่ะเรื่องนี้ แรกๆสงสารลุงมาก ก็เราคิดตามในมุมมองของลุงเราก็คิดว่าต้ายังคิดถึงธีตลอดเวลา
ที่ไหนได้ ที่ต้าเศร้า ร้องไห้ ก็มาจากลุงเกือบทั้งนั้นเลย เพราะลุงไม่เชื่อใจต้า มองต้าด้วยสายตาระแวงตลอดเลยนี่น่า เนอะ
คิดถึงลุงธีต้า คิดถึงต้อยธี :z10:
-
เข้ามาอ่านอีกรอบ
ลุงธี ต้า ต้อย ธี ยังทำให้เรามีน้ำตาและรอยยิ้มได้อยู่
ขอบคุณค่ะ
-
:L2:
-
:pig4: :pig4: :pig4: :pig4: :L2: :L2: :L2: :L2: :L2: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
:pig4: :L2: :L2:
-
ธีต้าร์ ธีต้อย เอ้ย ต้อยธี 555555555555555555555555
-
กลับมาอ่านอีกรอบ
ขอบคุณค่ะ ^^
-
สนุกดีค่ะ
น่ารักทั้งสองคู่
ธีต้า ต้อยธี
-
:haun4:
-
สนุกมากๆ เลยค่ะ หมั่นใส้ไอ้ต้อยมากๆ เลยด้วย สงสารสุดก็ พี่ต้า สับสนสุดก็ ธี แต่ลุงธีเท่มากๆๆ
-
เป็นพล็อตที่แปลกแหวกแนว แต่ก็มันก็เกิดขึ้นจริงๆในโลกใบนี้ รักมากรักนานแต่ใช่ว่ามันจะสมหวัง บางทีหันมามองคนที่รักเรา ก็อาจทำให้เราได้รู้จักรักจริงๆ รักที่สามารถเปิดเผย
-
เป็นคนเดียวรึเปล่าที่ภาวนาให้พี่ธีมีคนใหม่
-
กลับมาอ่านอีกรอบ คิดถึงลุงธีกับต้า 555555 :กอด1:
-
ขอบคุณค่ะ ^^
-
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
-
aIS ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 27บ./1วัน กด *777*7021*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7023*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 38บ./2วัน กด *777*7380*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 59บ./3วัน กด *777*7096*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 129บ./7วัน กด *777*7098*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 139บ./7วัน กด *777*7220*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 375บ./30วัน กด *777*7153*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 800บ./90วัน กด *777*7379*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,200บ./180วัน กด *777*7328*117010#
เน็ต aIS 1 Mbps(เม็ก) 1,800บ./365วัน กด *777*7329*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 30บ./1วัน กด *777*7381*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 32บ./1วัน กด *777*7084*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 130บ./7วัน กด *777*7629*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 161บ./7วัน กด *777*7382*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *777*7383*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 380บ./30วัน กด *777*7631*117010#
เน็ต aIS 2 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย15นาที 155บ./7วัน กด *777*7630*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 35บ./1วัน กด *777*620*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 38บ./1วัน กด *777*7627*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทรทุกค่าย10นาที 58บ./2วัน กด *777*7628*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 45บ./1วัน กด *777*7151*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 246บ./7วัน กด *777*7221*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก)+โทร aIS 470บ./30วัน กด *777*7632*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 59บ./2วัน กด *777*7384*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *777*7154*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *777*7159*117010#
เน็ต aIS 4 Mbps(เม็ก) 1,285บ./90วัน กด *777*7398*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 49บ./1วัน กด *777*7209*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 81บ./2วัน กด *777*7385*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 289บ./7วัน กด *777*7210*117010#
เน็ต aIS 6 Mbps(เม็ก) 910บ./30วัน กด *777*7211*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 59บ./1วัน กด *777*7386*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 102บ./2วัน กด *777*7387*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *777*7388*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,177บ./30วัน กด *777*7389*117010#
เน็ต aIS 10 Mbps(เม็ก) 1,925บ./90วัน กด *777*7399*117010#
21 บาท 1 วัน โทรฟรี ทุกเครือข่าย ช่วงเวลา 05.00 - 17.00 น. โทรครั้งละไม่เกิน 30 นาที กด *777*231*117010#
22 บาท 100 นาที โทรฟรี ทุกเครือข่าย ได้ 100 นาที อายุ 1 วัน กด *777*246*117010#
aIS สมัคร โทรไป จีน, ฮ่องกง, มาเลเซีย, สิงคโปร์, เกาหลีใต้, อินเดีย
*777*3801*117010#
ราคา 99 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 1.54 บาท
aIS สมัคร โทรไป ลาว, กัมพูชา, เมียนมาร์, เวียดนาม
*777*3802*117010#
ราคา 119 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.78 บาท
aIS สมัคร โทรไป สหรัฐอเมริกา, แคนนาดา
*777*3803*117010#
ราคา 129 บาท โทรได้ 60 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 2.01 บาท
aIS สมัคร โทรไป เยอรมนี, สหราชอาณาจักร, ญี่ปุ่น, ฝรั่งเศส
*777*3804*117010#
ราคา 159 บาท โทรได้ 40 นาที
เฉลี่ยนาทีละ 3.71 บาท
เวลาโทร กด
003 รหัสประเทศ รหัสเมือง เบอร์ปลายทาง
เช็คเน็ต aIS คงเหลือ กด *121*32# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง aIS กด *545# โทรออก
ยกเลิกข้อความ SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ aIS กด 1175 โทรออก
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเสริมเน็ต #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw (https://www.youtube.com/watch?v=HMk_TW7icaw)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า AIS ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU (https://www.youtube.com/watch?v=9tfjDajR-yU)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว AIS เอไอเอส ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3 (https://web.facebook.com/media/set/?set=a.1735334963401198&type=3)
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 42บ./1วัน กด *104*68*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)