หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56)

[ลูกหมู]

  ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0


+++++++++++++++++++++++++



เปิดจองรวมเล่มนะคะ (9/3/2556)




+++ รัก...ทำนายไม่ได้ +++

ผู้แต่ง       :  ลูกหมู
จัดทำโดย  : Hermit books
ขนาด       :   A 5  ปกปีก   2 เล่มจบ
จำนวนหน้า :  เล่มละ 220 หน้า ( รวม 440 หน้า )
ราคา        : 500 บาท (รวมค่าจัดส่งแบบลงทะเบียน)
ของแถม   : - ที่คั่นหนังสือ
               - ตอนพิเศษที่ไม่เคยลงในเว็บ ( 6 ตอน )   
               - เซอร์ไพร์สเล็กๆ ในเล่ม
ของเเถมสำหรับรอบจอง :
               - รวมเล่มเรื่องสั้น 2 เรื่่อง 1. โลกใบใหม่  2. วันสุดท้ายที่กลีบดอกไม้ร่วงโรย
               - พวงกุญเเจลายน้องหมี กับ ลายเซ็นลูกหมู


  โอนเงินได้ตั้งเเต่วันนี้ - 30 เมษายน 2556  หนังสือจัดส่งหลังปิดโอนเงิน 2-3 อาทิตย์

สนใจสั่งซื้อ - สอบถามรายละเอียดที่ hermitandmomiji  หรือ Faccebook- hermit books ค่ะ


ขอบคุณค่ะ 

[ลูกหมู]

“คุณธีคะ ไปพักก่อนดีกว่ามั้ยคะ เดี๋ยวตรงนี้แอนดูต่อให้เอง”

ผมหันไปตามเสียงพูดของลูกน้อง ได้ยินไม่ค่อยชัดหรอกครับ เพราะเสียงเพลงจากลำโพงใกล้ตัวมันดังกลบหมด แต่ก็พอจะจับใจความได้อย่างนี้

มองกวาดไปทั่วบริเวณ ห้องขนาดใหญ่ถูกปิดไฟมืด แสงไฟแว๊บวับสาดส่องให้บรรยากาศดูคึกคัก เหมาะสำหรับคู่รักที่ต้องการใช้เวลาสนุกสนานในคืนก่อนวันวาเลนไทน์

ก้มหน้าลงเหลือบมองเข็มพรายน้ำจากนาฬิกาข้อมือ...ดึกขนาดนี้แล้วเหรอเนี่ย...มิน่าล่ะ ถึงรู้สึกว่าล้าๆ ชอบกล

“อืม...พักหน่อยก็ดีเหมือนกัน...พี่อยู่บนดาดฟ้านะ มีปัญหาอะไรก็ขึ้นไปตามได้” ผมตะโกนบอกแอน ก่อนจะเดินแทรกฝูงชนคับคั่งออกไป กว่าจะออกได้ก็ลำบากพอตัวล่ะครับ เพราะต้องรับแก้วเหล้าจากแขกมาดื่มตลอดทาง ถึงประตูทางออกท้องก็อิ่มพอดี

ออกมานอกห้องได้ ค่อยรู้สึกสบายตัวขึ้นมาหน่อย ผมสูดกลิ่นลมทะเลเข้าเต็มปอด ยกแขนขึ้นบิดไล่ความเมื่อยขบ แล้วก็เดินขึ้นบันไดไปตามทาง

คืนนี้ข้างบนดาดฟ้าเงียบสงัดเลยครับ มีแค่เสียงคลื่นตีกระทบท้องเรือเท่านั้นเอง

ธุรกิจเรือสำราญนี่มันก็ได้เงินดีอยู่ เสียแต่พอมีเทศกาลทีนี่เหนื่อยชะมัด ยิ่งพนักงานเก่าที่คอยจัดการด้านนี้ให้ลาออกไปกะทันหันอย่างนี้ ผมที่เป็นถึงกรรมการบริษัทก็เลยต้องลงมาคุมงานด้วยตัวเอง แรกๆ ก็ไม่ค่อยชินงานบริการเท่าไหร่...ก็เรียนจบไปหลายปีแล้ว นั่งทำงานอยู่แต่บนโต๊ะ มาออกภาคสนามอีกทีเลยรู้สึกว่าร่างกายมันฝืดๆชอบกล แต่ผมก็ยินดีทำล่ะครับ เพราะบริษัทที่ผมเป็นเจ้าของอยู่นี้น่ะตกทอดมาจากพ่อแม่ ผมรู้ว่าพวกท่านรักมันมาก และผมก็รักมันมากเหมือนกัน

...รักยิ่งกว่าฉันอีกเหรอคะ?...

คำถามของแฟนที่คบกันมาได้ปีกว่าๆผุดขึ้นในใจ เธอเพิ่งถามผมเมื่อคืนนี้เอง สาเหตุก็เพราะว่าผมไม่สามารถอยู่กับเธอในคืนวาเลนไทน์ได้...ผมเลือกออกมาทำงานมากกว่าเลือกที่จะอยู่กับเธอ...

...อืม...

แน่นอนล่ะครับ ผู้ชายร้อยทั้งร้อย เจอคำถามลองใจแบบนี้มันก็ของขึ้นเป็นธรรมดา แต่ที่ผมตอบกลับไปไม่ใช่เพราะอารมณ์หรอกนะ ผมรู้ว่าผมไม่ได้รักเธอมาตั้งนานแล้ว ความสัมพันธ์มันเริ่มจืดจางลงเรื่อยๆ มาพักใหญ่แล้ว พอถามออกมาอย่างนี้มันก็เข้าทางผมน่ะสิครับ พอตอบกลับไปปุ๊บ เสียงกระซิกๆก็ดังมาตามสายปั๊บ

...งั้นเราเลิกกัน...

บิงโก!...จะหาว่าผมเลวก็ได้นะ แต่ผมดีใจว่ะ... ผมรีบตอบตกลงทันที แล้วก็ตัดสายฉับอย่างไร้เยื่อใย

สุดท้ายวาเลนไทน์ปีนี้ ก็เลยโดดเดี่ยวตามระเบียบ

บอกตามตรง ในฐานะหนุ่มสังคมที่คนรู้จักดีอย่างผม ไม่มีคนควงในวันอย่างนี้ มันก็ค่อนข้างเสียหน้าอยู่เหมือนกัน ไอ้ครั้นจะไปหาเอาจากแขกที่มาเที่ยวก็คงจะยาก เพราะมากันเป็นคู่ทั้งนั้น...ก็วาเลนไทน์นี่นา

“เออ ช่างแม่งเหอะวะ” ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ คลายปมเน็คไทเล็กน้อยดึงลงให้หลวมกว่าเดิม แกะกระดุมสองเม็ดบนไล่ความอึดอัดออกไป

ยืนมองคลื่นเพลินๆ คาบบุหรี่ที่เพิ่งจุดไฟไว้ สูดควันเข้าให้หายอยาก ก่อนจะค่อยๆระบายออกมา ควันจางๆ ถูกลมทะเลพัดออกไปอย่างเร็ว กลืนหายไปกับความมืด สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร

...ก็แค่นั้น...

ก็เหมือนความรักที่ผ่านๆ มา ได้มาง่าย ปล่อยไปก็ง่าย สุดท้ายก็ว่างเปล่า แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร...เพราะมันได้มาง่ายไง

“หึๆๆ” ผมหัวเราะเบาๆในลำคอ หัวเราะอะไรก็ไม่รู้เหมือนกัน

...



“เฮ้ยๆ”

อยู่ดีๆเสียงที่ไม่คุ้นเคยก็ดังขึ้นด้านหลังผม เดาเอาจากเสียงว่าน่าจะเป็นเด็กรุ่นๆ อารมณ์เปลี่ยวที่ยืนบิวล์อยู่ตั้งนานแตกกระจายหมด...แม่ง! เรียกคนไม่รู้จักเขาเรียกกันอย่างนี้หรือไง เด็กสมัยนี้...

“นี่ๆ”

ไอ้คนข้างหลังมันเรียกใหม่อีกครั้ง คงคิดว่าผมไม่ได้ยิน...ผิด...ผมได้ยินเต็มสองรูหูแหละ แต่เรื่องอะไรจะหันไปล่ะ

“เฮ้ย”

เอาอีก...มันยังไม่หยุด ชักรำคาญแล้วนะเว้ย

“ลุงๆ”

“ใครลุงมึงวะ!?” ด้วยเส้นความอดทนของผมมันทั้งสั้นทั้งบาง(อย่างอื่นไม่สั้นไม่บางนะครับ) มันก็เลยขาดง่าย ผมหันหน้ากลับไปตะคอกมันเสียงดัง เห็นเด็กข้างหลังมันสะดุ้งโหยงแล้วสะใจครับ

ตอนแรกก็เห็นหน้ามันไม่ค่อยชัดเท่าไหร่หรอกนะ รู้แค่ตัวมันเตี้ยกว่าผมซักสิบห้าเซ็นต์ล่ะมั้ง บ่าก็เล็กนิดเดียว มันเดินถอยหลังไปสองสามก้าว คงจะตกใจมากอยู่

ผมได้ที ขออบรมมันซักหน่อยเหอะ... “นี่! เป็นเด็กเป็นเล็กน่ะ หัดมีมารยาทซะบ้าง จะเรียกผู้หลักผู้ใหญ่ก็เรียกให้มันดีๆ ที่สำคั...”

...

...เอ่อ...เสียงหาย...

ตอนนี้ผมกำลังอ้าปากค้างอยู่ครับ บอกไว้เลยว่าคิดไม่ถึงจริงๆ ตอนแรกมันมืดๆ มองไม่ค่อยถนัด แต่พอมันเดินถอยหลังหนีผมไปเรื่อยๆ แสงจันทร์บนฟ้าก็ส่องลงมาอาบหน้ามันพอดี

ขาวครับ...ขาวนวลอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ตามันโตมาก ไม่รู้โตอยู่แล้วหรือโตเพราะตกใจ ปากแดงๆมันเผยอออกน้อยๆ ที่แก้มมีผมคลอเคลียอยู่หน่อยๆเพราะถูกลมพัดใส่...ขอชี้แจงหน่อยนะครับ ผมชายแท้ร้อยเปอร์เซ็นครับ ไม่เคยแลผู้ชายด้วยกัน แต่ครั้งนี้ขอหน่อยเหอะ...ขอชมมันหน่อย...

...น่ารักว่ะ...

ผมคงจ้องมันนานเกินไป ไอ้ปากแดงๆนั่นมันเลยหุบลงเปลี่ยนเป็นยื่นยาวแทน ตาที่โตอยู่แล้วถลึงมองอย่างกับจะกระโดดกัดหัวใคร มันจ้องผมกลับพักนึง แล้วก็ถามออกมา “มองไรวะ??”

เออ...ถึงจะน่ารักขนาดไหน นิสัยอย่างนี้ก็ไม่ไหวหรอกนะ! ด้วยความหมั่นใส้ ผมตบกบาลมันดังป้าบไปทีนึง มันหน้าหันเลยครับ แล้วก็หันกลับมาแยกเขี้ยวขู่ฟ่อใส่ผมต่อ...เออเฮอะ ยังกับไอ้ร็อกกี้ที่บ้านเลยว่ะ

“สัด! ตบหาพ่อมึงหรอ!” เฮ้ย...ตบหัวมันเกี่ยวอะไรกับพ่อกูวะ?

ด้วยความรักบิดา ผมเลยกะแถมให้มันอีกหนึ่งฝ่ามือ คราวนี้มันรู้ทันครับ มันยกแขนขึ้นกัน เข่ามันก็ไม่ปล่อยว่าง ถลุงเข้ามาเต็มท้องน้อยผมเลย...ดีนะมันไม่ถลุงต่ำกว่านั้น ไม่งั้นผมคงได้ไปหาพ่อก่อนเวลาอันควร

หลังจากนี้ไปเป็นการต่อสู้ของลูกผู้ชายครับ ผมคว้าคอเสื้อด้านหลังมัน ออกแรงดึงลากเต็มที่ มันก็ไม่ยอมแพ้ เอาหัวโขกเข้าคางผมพอดีเล่นเอาหน้าหงาย ผมเลยเตะกวาดเท้ามันอย่างแรง มันร้องเสียงดังก่อนจะเสียหลังล้มลง ไม่วายลากผมลงไปขลุกกับมันที่พื้นด้วย เราสับกันคร่อม สับกันต่อย...ก็ไม่ได้โดนจังๆหรอกครับ ส่วนมากจะเฉียดๆไป แต่ก็ได้แผลกันพอสมควร ตอนนี้เสื้อผ้าเราหลุดลุ่ยเละเทะหมดแล้ว

สุดท้ายผมเป็นฝ่ายได้เปรียบ ผมลากมันขึ้นมายืนอีกครั้ง แขนข้างนึงล็อคคอมันเอาไว้ มันก็ดิ้นพราดๆไม่หยุด

“ฮ่าๆ ไงล่ะวะ ตัวเปี๊ยกเดียวทำซ่า!”

“ใครเปี๊ยกวะ!” ...ก็มึงไง ถามได้

กำลังย่ามใจครับ มันเริ่มดิ้นเบาลงแล้ว สงสัยจะหมดแรงข้าวต้ม แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว อยู่ๆมันก็งับเข้ามาที่แขนผมอย่างแรง

“โอ๊ยยยย!!!” ผมร้องออกมา ออกแรงล็อคคอมันมากกว่าเดิม มันก็ไม่ยอมแพ้ครับ ตะกายขาปัดมั่วซั่วไปหมด

ไม่รู้เรายื้อกันอีท่าไหนแล้ว เท่าที่รู้คือตอนนี้ผมยังล็อคคอมันอยู่ และหลังผมก็ดันอยู่กับราวดาดฟ้าเรือ ไอ้เปี๊ยกมันก็บ้าสุดขีด ดันผมเดินถอยหลังไม่ดูที่ดูทาง กำลังจะบอกมันให้หยุดดันซะที อยู่ดีๆก็รู้สึกวูบๆ โลกหมุนกลับ เห็นแต่ท้องฟ้ากับพระจันทร์ดวงโต ผมกอดคอมันแน่นเมื่อรู้ตัวว่ากำลังดิ่งลงพื้นน้ำ มันก็คงตกใจล่ะครับ สองมือกางเล็บจิกแขนผมซะจนเจ็บ

“ว๊ากกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!”

เท่าที่จำได้ สุดท้ายของท้ายที่สุด ผมได้ยินเสียงประสานสองเสียงร้องออกมาพร้อมๆ กัน เสียงนึงคือเสียงผมเอง...อีกเสียงคือเสียงของมัน...



+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



“เอาอะไรเพิ่มรึเปล่าคะ?”

ตอนนี้ผมอยู่ในชุดคลุมอาบน้ำ ยืนหย่อนขาข้างหนึ่ง แขนหนึ่งกางออกพิงประตูอย่างเท่ห์ รับกล่องยามาจากแอน

“ไม่ล่ะ ฝากดูที่เหลือด้วยก็แล้วกัน”

เธอรับคำสั้นๆ ก่อนจะเดินกลับไปตามทางเดินเก่า แต่ไปได้ไม่ไกล ผมก็นึกอีกเรื่องขึ้นได้ เลยตะโกนเรียกให้กลับมาก่อน

“คะ?”

“หาคนที่มากับไอ้หนูนี่ด้วย จะได้ให้มารับกลับไปดูแล” ผมเบี่ยงตัวเล็กน้อย กำมือนิ้วโป้งชี้ข้ามไหล่ไปด้านหลัง...บนเตียงคิงไซส์ของผมเอง แต่ตอนนี้มีไอ้เปี๊ยกแสบนอนใส่ชุดคลุมอาบน้ำกางแขนกางขายึดพื้นที่อย่างไม่เกรงใจอยู่

ระหว่างที่แอนกำลังชะโงกตัวดู มันก็พลิกตัวอีกรอบ กลับไปนอนตะแคงกอดหมอน...ก็หมอนผมนั่นแหละ...เวร...คืนนี้จะนอนหนุนอะไรล่ะวะตู...เอ่อ...มันพลิกตัวนอนตะแคงขาข้างหนึ่งก่ายหมอนไว้ หันก้นมาทางประตู ชุดคลุมอาบน้ำที่ใส่อยู่ก็เลยเลิกขึ้นเห็นเป็นท่อนขาขาวๆ โผล่แพลมๆ ส่วนก้นที่อยู่ใต้เสื้อคลุมอาบน้ำมันก็...อ่า...ก้นเป็นก้น ร่องเป็นร่องเลยอะครับ

ไม่งามครับ ผมรีบเอาตัวบังแอนไว้ทันที แต่สงสัยจะไม่ทัน เพราะตอนนี้หน้าเธอแดงแจ๋เชียว

เราเงียบอึ้งกระอักกระอ่วนกันไปนานพอดู แอนถึงค่อยไอแก้เขินแล้วพูดออกมา

“คือ...เด็กคนนี้มาคนเดียวอะค่ะ”

ผมขมวดคิ้ว “คนเดียว? แต่แขกของเราจองตั๋วคู่ทั้งหมดไม่ใช่เหรอ?”

“ก็...ค่ะ...คือ...น้องเค้าก็จองตั๋วคู่ล่ะค่ะ ใช้ชื่อน้องเค้าทั้งสองใบ แต่ตอนตีตั๋ว อีกคนไม่ได้มาด้วย”

ผมถอนหายใจหนักๆ ทีหนึ่ง “อืม ไม่เป็นไร งั้นก็...ขอบคุณมาก”

สั่งเสีย เอ๊ย สั่งงานกันอีกนิดหน่อย แล้วแอนก็เดินจากไป

ผมเดินกลับมานั่งที่เก้าอี้รับแขกข้างเตียง นั่งมองหน้ามัน

ย้อนกลับไปหน่อย...หลังจากแหกปากกันเต็มที่ เราสองคนก็ดิ่งลงทะเล เคราะห์ดีที่การ์ดวิ่งมาเห็นพอดี ก็เลยหาทางช่วยขึ้นมาได้ ไม่งั้นคงแย่...ก็ไอ้เปี๊ยกนี่มันว่ายน้ำไม่เป็น เกาะคอผมซะแน่นจะแทบหายใจไม่ออก เล่นซะเกือบจะจมคู่เป็นผีหล่อเฝ้าทะเลไปแล้ว...ลูกน้องผมก็แก้สถานการณ์ได้ดีมากครับ มันเหวี่ยงแหลงทะเล...แหจับปลาครับ ไม่รู้มาอยู่บนเรือสำราญได้ยังไง...ต่อๆ...มันเหวี่ยงแหช้อนผมกับไอ้เปี๊ยกลากขึ้นมาบนเรือ...ที่ตอนนี้คู่รักมากมายดันออกมาชมวิวได้จังหวะเหมาะมาก

ผมไอแรงๆเช็ดหูเช็ดตาซักพักถึงค่อยมีสติ มองไปรอบๆก็เหงื่อตกอย่างแรง...โห...ไทยมุง...ผมเพิ่งได้เห็นไทยมุงของแท้ใกล้ๆวันนี้เอง

ตอนนี้ผมนั่งตัวเปียกซกอยู่กลางวง แหจับปลายังพันแขนข้างนึงอยู่เลย มีไอ้เปี๊ยกนั่งอยู่หว่างขา หลับตาปี๋กอดคอผมซะแน่น แถมยังร้องไห้โฮๆอีกต่างหาก จากที่เราฟัดกันเมื่อกี้ เสื้อผ้ามันก็เลยหลุดลุ่ย กระดุมหลุดหมดทั้งแถบ คอเสื้อก็ร่นลงไปอยู่ตรงต้นแขน...เอ่อ...

“เกย์หรอเธอ” น่าน~...มาแล้วครับ มันมาแล้ว...บทบาทและหน้าที่ของไทยมุง...ยายผู้หญิงด้านหน้าดึงๆ แขนแฟนตัวเองแล้วกระซิบถาม...เสียงเบามากครับ...แค่ได้ยินชัดทั้งวงเท่านั้นเอง

“อือ...สงสัยฆ่าตัวตายคู่” แฟนมันเป็นเชอร์ร็อคโฮมหรอวะ

เท่านั้นล่ะครับ เสียงวิจารณ์กับสายตาสงสารของคู่รักก็ส่งมาให้ผมอย่างล้นหลาม

“น่าสงสารนะ ทางบ้านคงไม่ยอมให้คบกัน”

“น้องเค้าน่ารักดีนะ แต่น่าสงสารจัง ร้องไม่หยุดเลย”

“สงสัยฝ่ายชาย(?)จะบังคับโดด...ดูดิ น้องเค้าตกใจซะขนาดนี้”

“นั่นสิ...ดูดีๆ น้องเค้าแผลเต็มตัวเลย สงสัยจะสู้สุดตัว” เฮ้ย!...แผลผมก็มี ดูดีๆก่อนพูดสิวะ

กระแสชักเปลี่ยนครับ รู้สึกว่าสายตาคาดโทษจะมากขึ้นเรื่อยๆ สุดท้ายผมเลยจำต้องปลอบมัน ผมลูบหลังมันเบาๆไปมา...มันคงตกใจมากจริงๆครับ ตัวสั่นไม่หยุดเลย...

“ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร” ผมกระซิบข้างหูมันซ้ำๆ มันก็พยักหน้าหงึกๆ ดูสติมันเริ่มกลับมาแล้วครับ ผมเลยลุกขึ้นยืน ฉุดแขนมันให้ลุกตาม ขามันอ่อนลุกไม่ไหวครับ น้ำตาก็ยังไหลพรากอยู่อย่างนั้น

“...ใจร้ายจังเนาะเธอ ยังไปฉุดน้องเค้าอีก” อ่า...เสียงคนใจดีดังเข้าหูผม สุดท้ายไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยต้องช้อนตัวมันอุ้มขึ้นมาแล้วก็พากลับห้องตัวเอง

หลังจากพากลับห้องได้ มันสงบเสงี่ยมขึ้นเยอะ ยอมให้ถอดเสื้ออาบน้ำนิ่งๆ...ผมยอมรับว่าใจเต้นอยู่เหมือนกันนะ  ที่ได้ลูบได้จับตัวขาวๆ กับเนื้อนิ่มๆของมัน แต่เห็นจมูกแดงๆ กับที่มันยังสะอื้นเบาๆ ทั้งๆที่ปิดปากแน่นแล้วมันคิดในแง่นั้นไม่ลงแฮะ...

พออาบน้ำเสร็จ มันคงจะเพลียมาก ล้มตัวลงบนเตียงแล้วก็หลับคร่อกไม่รู้เรื่องไปเลย

ผมนั่งโน้มตัวมาข้างหน้า เอาศอกยันเข่า มือเท้าคาง มองหน้าไอ้ตัวแสบที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่นาน มารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่มันสูดน้ำลายยืดๆเข้าปากดังซ๊วบ กัดฟันงึมงำๆ แล้วหลับต่อนี่ล่ะ ผมสะบัดหัวแรงๆ เอามือก่ายหน้าผาก แล้วถอนหายใจอีกรอบ

“เฮ้อ...ท่าจะบ้าว่ะ” ด่าตัวเองครับ ไม่ได้ด่าคนอ่าน...ผมว่าผมท่าจะบ้าจริงๆนะ ที่มานั่งมองเด็กผู้ชายอยู่ได้ตั้งนานสองนาน แถมยังคิดว่ามันน่ารัก น่า...จูบ...ซะอีก

เสียงผมคงจะปลุกมันให้รำคาญ มันขมวดคิ้วจนแทบจะผูกเป็นโบว์ แล้วก็กระพริบตาถี่ๆนิดนึง ก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น

ตอนนี้ตามันปรือมากครับ แถมออกบวมหน่อยๆด้วย มันยันตัวเองขึ้นนั่งบนเตียง มือเสยผมหน้ายุ่งๆขึ้น แต่พอปล่อยมือ ผมมันก็ตกลงมาบังตาเคลียแก้มเหมือนเดิม มันหันหน้าไปมาซ้ายขวาแบบงงๆ สองสามที แล้วก็ก้มหน้ามองท้องตัวเอง หลังจากนั้นก็เงยหน้ามองมาทางผม

“หิว” ...น่าน...มีท้องร้องจ๊อกยืนยันอีกครับ...



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



ตอนนี้เรา...คือผมกับไอ้เปี๊ยก...กำลังนั่งสวาปามข้าวผัดปูจานใหญ่ลงท้องอยู่ มันคงหิวจริง เพราะผมเลิกกินไปแล้วมันก็ยังไม่หยุดกิน

“อิ่มยังน่ะเรา” จนข้าวเกลี้ยงจาน มันถึงยอมวางช้อนลง...นั่นน่ะ ข้าวสำหรับสี่คนกินเชียวนะ...มันนั่งลูบพุงตัวเอง...กินไปเก็บไว้ไหนวะ ทำไมท้องยังแบนราบอยู่เลย

“ยัง”

ผมคีบบุหรี่ที่เพิ่งจุด อ้าปากค้างตะลึง จนมันคว้าแก้วน้ำซดอึกๆ จนหมด ถึงหัวเราะออกมา

“ฮ่าๆๆๆ ล้อเล่นน่ะ ลุง”

แม่ง! ไอ้เด็กเวร... “เลิกเรียกลุงซักทีน่า ยังไม่ถึง 30 เลย” พูดจบก็อัดบุหรี่ดับฉุนเสียหน่อย

มันไม่ตอบแฮะ นั่งมองผมตาแป๋ว

“มีอะไร” ผมถามมัน

มันทำท่าลังเลที่จะถามนิดนึง แต่สุดท้ายก็ถามออกมา “ทำไมชอบสูบบุหรี่”

ถามไรวะ ไม่ใช่ประเด็นเลย

ผมไม่ตอบ มันเลยขยายความให้อีกหน่อย “สูบบุหรี่แล้วมันสบายใจขึ้นมั้ย สูบแล้วมีความสุขมั้ย”

ผมเลิกคิ้วขึ้นข้างนึง “ทำไม อยากสูบหรือไง”

มันพยักหน้าหงึกๆ อย่างกับตุ๊กตาเสียกบาล ปากก็พูดงุบงิบๆ “ก็เมื่อกี้จะขอยืมไฟหน่อย ดันมีเรื่องจนตกทะเล ไอ้บุหรี่ที่ซื้อมาเลยเปียกหมด...เพราะลุงนั่นแหละ รับผิดชอบมาเลย”

อ้าว ความผิดกรูซะงั้น

ด้วยความหมั่นใส้ ผมเอานิ้วชี้ดันหน้าผากมันแรงๆ “เป็นเด็กเป็นเล็ก ริอ่านจะแดกเหล้าเมายาเหรอวะ”

มันทำหน้าบู้ เอามือกุมหน้าผากตัวเอง...น่ารักว่ะ “ไม่เด็กแล้วโว้ย! จบมหา’ลัยแล้ว”

คราวนี้เป็นผมที่อึ้งครับ ไอ้หน้าม.ปลายเนี่ยนะ? อายุห่างจากผมแค่แปดปี

“จริงดิ?”

“จะหลอกทำพ่อหรอ” กวนตีนกรูอีก ไอ้นี่

ฉุนหน่อยๆ ครับ แต่ก็ไม่ได้ด่ามันกลับหรอก...ยอมครับยอม...เป็นผู้ใหญ่ต้องอดทน

“แล้วจะอยากสูบไปทำไมล่ะ?”

“ก็เหล้ามันขม กินแล้วไม่เห็นรู้สึกดี เลยอยากลองบุหรี่ดู” มันตอบหน้าตาเฉย

ผมเลยยื่นบุหรี่ของตัวเองให้มัน มันก็ค่อยๆจับอย่างกล้าๆกลัวๆ มองพิจารณาอยู่พักหนึ่ง สุดท้ายก็เหลือบมาขึ้นมองผม

“ดูดเข้าไปลึกๆ” ผมพยักหน้าบอกมัน มันก็ทำตาม ปากแดงๆ เผยอออกน้อยๆ รับมวนบุหรี่สีขาวเข้าไป

“แค้กๆๆๆๆๆๆ!!!” มันก้มหน้าไอน้ำหูน้ำตาไหลเลยครับ ตลกดี

ผมริบแท่งบุหรี่จากมือมันมาคีบไว้ ลูบหลังให้มันไอออกมาให้หมด อีกมือก็ส่งบุหรี่เข้าปากตัวเอง...ทำไมบุหรี่มันหวานขึ้นวะ ท่าจะหลอนตัวเองว่ะเรา

พอมันไอจนพอใจแล้ว ก็เงยหน้าขึ้นมา ถลึงตาแดงๆมองผม “ไม่เห็นรู้สึกดีเลย ไอ้บ้า” ไรวะ อะไรๆก็ความผิดกรู

ผมแพ่นกบาลมันไปที “สมน้ำหน้า แดกเหล้ายังไม่เป็น เสือกจะดูดบุหรี่ ถามจริงเหอะวะ ชีวิตมันทุกข์ขนาดต้องหาอะไรมาคลายเครียดเลยหรือไง”

ตอนแรกมันทำท่าจะเถียงผมกลับครับ แต่พอมันได้ยินประโยคหลัง มันก็ก้มหน้าเงียบไปเลย...ผมถามอะไรผิดไปรึเปล่าเนี่ย

มันนิ่งไปพักนึง บ่ามันสั่นๆ มือขาวๆ มันคว้าเสื้อคลุมตัวเองกำซะแน่น

ร้องไห้ปล่าววะ? ...ผมไม่ค่อยแคร์หรอกนะ ว่าใครมันจะร้องไห้งอแงอะไร...แต่คราวนี้ผมกระวนกระวายครับ...กลัวมันร้องไม่หยุด ไม่รู้จะปลอบยังไง...ก็ไม่เคยเลี้ยงเด็กนี่นา

แต่ผมคาดผิดไปครับ มันไม่ได้ร้องไห้หรอก มันคงโกรธหรืออะไรซักอย่างจนตัวสั่น เพราะมันเงยหน้าขึ้นด่าผม “เสือก” ซะงั้น...ปากดีอย่างนี้มันน่าตบจริงๆครับ...ตบด้วยปากนะ เฮ้ย! เอาอีกละตู

...ที่จริงก็พอเดาได้นะครับ ว่ามันคงมีเรื่องหนักใจอะไรอยู่ แต่คงไม่อยากเล่าให้ผมฟัง คงไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น มันเลยต้องแกล้งทำตัวกวนตรีนอย่างนี้ แต่ด้วยความโมโห ผมเลยเผลอหลุดปากไป

“ปากดี! โดนแฟนทิ้งมาล่ะสิ ถึงได้ต้องมาเที่ยวคนเดียวอย่างนี้ สมว่ะ นิสัยอย่างนี้ก็สมควรแล้ว สมน้ำหน้า ซื้อบัตรตั้งสองใบ เสียตังค์เปล่า”

พูดจนจบถึงค่อยรู้ตัวครับ ว่าพูดกับมันแรงเกินไป แต่ก็เอาคำพูดกลับมาไม่ได้แล้ว

ตอนนี้ไอ้เปี๊ยกจ้องหน้าผมเขม็ง หน้าแดงแจ๋ กัดฟันกรอดๆ

ผมก็ยอมรับนะ ว่าผิด ก็รอให้มันด่าอยู่ครับ จะได้จบๆกันไป...ที่ไหนได้ น้ำตามันร่วงผล็อยๆซะงั้น

“เฮ้ย!” ผมร้องออกมาเสียงดัง ทำตัวไม่ถูกเลยครับคราวนี้ มือไม้เกะกะไปหมด ไม่รู้จะเอาไปวางไว้ไหน ได้แต่นั่งมองมันยกหลังมือปาดน้ำตาอยู่อย่างนั้น

“ฮึก...เออดิวะ...นิสัยเชี่ยๆ อย่างนี้ใครจะเอา...แม่ง! ยังไม่ทันเป็นแฟนด้วยซ้ำ...ฮือ...แอบรักมาตั้ง 3 ปี อุตส่าห์จะชวนมาเที่ยวด้วยกัน...จะ...ฮึก...จะบอกรัก...อุตส่าห์ยอม...เสี่ยง...กลัวเสียเพื่อนก็กลัว...แต่...ฮือ...กูรักมันนี่หว่า...ฮือ...ต้ารักธีนะ...ได้ยินมั้ยวะ...มึงได้ยินมั้ย...ฮือ...ได้ยินใจกูมั้ย...”

คราวนี้มันพูดไปร้องไปไม่หยุดเลยครับ จับใจความได้ประมาณว่า มันแอบรักเพื่อนสนิทตัวเอง แถมเพื่อนมันเป็นผู้ชายอีกต่างหาก มันก็ใจแข็งนะครับ เก็บไว้คนเดียวจนเรียนจบได้ ทำงานเก็บเงินซื้อตั๋วเที่ยวมาได้สองใบ คงตั้งใจจะบอกรักเพื่อนมันให้ได้...แต่...อยู่ๆเพื่อนมันดันไปบอกรักผู้หญิง แล้วก็ตกลงเป็นแฟนกันซะอย่างนั้น มันไม่เคยรู้มาก่อน ได้ยินโครมเดียวเมื่อวานนี้เอง มันเลยเสียศูนย์ครับ คงอยากร้องไห้มานานแล้ว แต่หาใครระบายด้วยไม่ได้ พอมันระเบิดออกมาน้ำตามันเลยไหลเป็นก๊อกแตกอย่างนี้

ผมสงสารมันมากนะ ตอนนี้มันเหมือนเด็กตัวเล็กๆไร้ที่พึ่ง ผมคว้าตัวมันมากอด ลูบหัวลูบหลังอยู่นาน ใจเจ้ากรรมดันเต้นแรงขึ้นทุกทีๆ ...ก็มันร้องซ้ำไปซ้ำมาอยู่แต่...ต้ารักธี...ต้ารักธี...เพื่อนมันคงชื่อธีแหละครับ

...แต่ธีมันก็ชื่อผมเหมือนกันนี่นา...

ผมเอาเสื้อคลุมตัวเองเช็ดน้ำตาให้มัน เช็ดจนเปียกชุ่มไปแถบนึง มันถึงยอมหยุดร้องไห้ แต่ก็ยังสะอื้นอยู่หน่อยๆ

ผมโอบแก้มมันไว้ในอุ้งมือทั้งสองข้าง เงยหน้าแดงๆ เปื้อนน้ำตามันขึ้นมา แล้วจูบลงไปเบาๆ ที่หน้าผาก

ว่ากันว่าคนอกหักมักจะโหยหาคนมาปลอบใจ มันคงจริงล่ะครับ ไอ้เปี๊ยก...ที่ผมเพิ่งรู้ว่ามันชื่อต้า...ปรือตามอง ปล่อยให้ผมเล็มแก้มสองข้างมันตามสบาย

จนสุดท้ายผมก็หักห้ามใจตัวเองไม่ไหว ผมก้มหน้าลงไป จมูกเราชนกันนิดนึง ก่อนที่จะได้ลิ้มรสสัมผัสนุ่มหยุ่นของริมฝีปากมัน

ผมใช้ลิ้นเลียปากล่างมัน มันก็สะดุ้งนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ถอยหนี รสปากมันหวานมากครับ แทบจะทำให้เสียสติได้ทีเดียว ผมค่อยๆ ชิม ค่อยๆไล่ลิ้นจนทั่วด้านนอก เอานิ้วโป้งสอดเข้าไปเพื่อให้ริมฝีปากมันแยกออกจากกัน แล้วก็สอดลิ้นเข้าไป ตักตวงรุกรานมันให้เต็มที่

ได้ยินเสียงมันร้องอู้อี้ ดิ้นขลุกขลัก ผมก็ไม่ได้สนใจหรอกครับ ยังบังคับจูบมันต่อไป จนสุดท้ายมันเอามือมันบีบข้อมือผมซะแน่น ตัวมันก็สั่นๆมากกว่าเดิม ผมถึงยอมแยกปากออกจากมัน

“ฮ่า” ทันทีที่แยกกันได้ มันก็รีบอ้าปากฮุบอากาศทันที แล้วยังหอบต่อไปอีก หน้ามันแดงแจ๋เลย สงสัยผมจะทำมันขาดอากาศแฮะ ผมเอานิ้วโป้งปาดน้ำลายที่ไหลเลอะลงมาถึงคางให้มัน

พอมันตั้งสติได้ มันก็ถลึงตามองผมอีกแล้ว ซักวันตามันจะหลุดออกมาจากเบ้ามั้ยเนี่ย ขยันถลึงจัง...แต่ผม...ชอบอะ

“ทำไรวะ?” โห...ถามทำไมครับน้อง ไม่รู้จักจูบหรือไง

ผมไม่ได้ยั่วโมโหมันแบบที่คิดในใจหรอกนะ ถึงจะไม่เคยจีบผู้ชาย แต่ก็พอจะรู้แหละว่าควรจะทำยังไง

“รู้สึกดีมั้ยล่ะ?” ผมถามมัน มันอึ้งเงียบไปเลยครับ ผมเลยพูดต่อเอง “ถ้ารักมันเป็นไปไม่ได้อย่างนั้น จะไปทนกับมันทำไม หาใหม่ซะก็สิ้นเรื่อง”

มันก้มหน้าบ่นอุบอิบ “ดีตรงไหนวะ?” อ้าว...ไอ้นี่ ผมอุตส่าห์ทำซึ้ง พูดให้มันคิด มันเสือกไปคิดแต่ว่าดีหรือไม่ดีซะอย่างนั้น

“หืม...พี่ว่าพี่มั่นใจฝีมือตัวเองนะ? หรือฝีมือตกหว่า อย่างนี้ต้องลองใหม่ล่ะมั้ง” ผมพูดพลางยิ้มกรุ้มกริ่มให้มัน คราวนี้มันตาโตเลยครับ ถอยหนีไปซะเร็วเชียว

“อ...อย่านะเว้ย ไอ้แก่บ้ากาม” โห...ด่าไม่ไว้หน้าเลยแฮะ

มันกระโดดเหย็งหนีผมไปถึงหน้าประตูห้อง...ทำอย่างกับหนีฆาตรกรโรคจิตเชียว...กรูน่ากลัวขนาดนั้นเลยเหรอวะ...พอถึงหน้าประตู คว้าลูกบิดได้ก็รีบเปิดประตูวิ่งหนีปรู๊ดออกไปไม่เห็นฝุ่นเลย

“หึๆๆๆๆ” ผมหัวเราะกับตัวเอง...เอ...เสียงมันก็เข้าเค้าตาแก่บ้ากามอยู่นะ...หรือในสายตาเด็ก ผมจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ...

ตอนนี้ในห้องที่เคยมีไอ้ตัวเปี๊ยกอยู่กลับเงียบสนิทเมื่อมันหนีออกไปแล้ว ผมปิดประตูกลับเข้ามาเบาๆ ยืนพิงไว้อย่างนั้น

ขำครับขำ...มันคงกลัวผมมากจริงๆ เพราะวิ่งหนีออกไปจากห้องทั้งๆที่ยังใส่ชุดคลุมอาบน้ำอยู่เลย...ดีนะที่เป็นเวลาดึกใกล้เช้าแล้ว คงไม่มีใครเปิดมาเห็นให้ผมหวง

หา?...ทำไมผมไม่ตามไปจับมันกลับมาอะจึ๊กอะจึ๋ยกระดึ๋ยกึ๋ย(?)น่ะเหรอ?

จะตามทำไมให้เสียแรงล่ะครับ...เดี๋ยวมันก็กลับมาอยู่ดี...

















...ก็กุญแจห้องนอนมัน..อยู่ในมือผมนี่ไงล่ะ...หึๆๆๆ



+++++++++++++++++++++++++++
END

[y_love]

อ่า

น่ารักจังงงง

แต่ว่า ค้างคาไปมั้ยค่ะ

งือออออออออออออ ต่อหน่อยได้มั้ยอ่ะ

นะนะนะนะนะนะนะ

ถือซะว่าของขวํญวันวาเลนไทน์

[mole eye man]

ระวังจะหนีไปนอนตากน้ำค้างคนเดียวซัล่ะฮะ   

น่ารักดีนะฮะ  จะรอติดตามผลงานอื่น ๆ แล้วกันเนอะ   

[TaEnIaE_CoLi]

ม่ายน่าจบเล้ย

ชอบอ่ะ

 

[moonmaya]

กรี๊ดดดดดดด....น่าร้ากกกกกกก สมกับที่ต้อนรับวัน Valentine เลย

อยากให้เป็นเรื่องยาวจังเลย ส่งสายตา...ปิ้งๆ

สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ

[ben~ya]

END แล้วเหรอ
ต่ออีกนิดดิ น่าสนุกออกนะ
นะ นะ

[jokirito]

ไม่อยากให้จบแค่นี้เลยอ่ะ
สนุกมากมาย

[Bessonova]

 

 

 

 

[HadsaNah]

เรื่อง สั้น จริง ๆ ด้วย

สั้น จุ๊ด เลยอะ

แต่ ก็ น่า รัก มาก ๆ

[น้ำค้าง]

คุณลูกหมู แหม เป็นแฟนกันมาตั้งแต่บอร์ดลูเซียสแล้ว เพิ่งมาเจอในเล้า 

เรื่องสั้นไปหรือเปล่าเนี่ย อ่านแป๊บเดียวจบซะนี่

แล้วมาต่ออีกนะคะ 

[mist]

ไม่ทำเป็นเรื่องต่อจริง ๆ เหรอ 

[dahlia]

กำลังสนุกเลยค่ะ  น่าเสียดายอะ 

[THIP]

ยินดีต้อนรับคุณลูกหมูค่ะ   

[HeVeN]

น่ารักครับ  น่ารักดีออก

พี่ธีดู....แก่ ๆนะ

ต้าร...จบแล้วแต่ตะแง้วได้น่ารัก กวนจนดูไม่น่าจะอายุอานามขนาดนั้น





แต่มีต่ออีกมั๊ยอ่ะครับ?

อยากอ่าน ๆ ๆ 

[van]

น่ารักมากค่ะ
ชอบนิยายของคุณลูกหมูทุกเรื่องเลยค่ะ  
เขียนอ่านสนุก  ตัวละครน่ารักน่าหยิก  
แถมอ่านซ้ำไปซ้ำมากี่รอบก็ยังอมยิ้มทุกครั้ง  
ขอบคุณสำหรับนิยายสนุก ๆ นะคะ
เป็นแฟนคลับจากบอร์ดนู้นมานานเช่นกันค่ะ
.
.
ว่าแต่...เรื่องนี้ไม่มีต่ออีกซักหน่อยเหรอคะ
อีกซักนิ๊ดนึง..  นะค้าาาาาา

[ลูกหมู]

ขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์นะคะ 

คุณน้ำค้างกะคุณ van...เจอเพื่อนบอร์ดเก่า 


และจากแรงส่ง (บอกไว้ก่อนว่าลูกหมูบ้ายุ) บวกกับความเพ้อเจ้อส่วนตัว...ก็มีตอนต่อจนได้!!!


v
v
v

[ลูกหมู]

บุหรี่หมดไปสามมวน เบียร์อีกสองขวด มองออกไปนอกหน้าต่าง ฟ้ายังมืดสนิท ในห้องมีแต่เสียงเครื่องปรับอากาศทำงานเบาๆ กับเสียงแต๊กๆจากนาฬิกาข้อมือที่วางอยู่บนโต๊ะเตี้ยหน้าโซฟา

ผมนั่งไขว่ห้าง กางแขนสองข้างพาดพนักโซฟา วางต้นคอพิงพนัก แหงนหน้ามองเพดาน

ไอ้เปี๊ยกนั่นมันหายไปไหนวะ?

แน่นอนว่ามันเข้าห้องตัวเองไม่ได้หรอก เพราะกุญแจอยู่กับผม จากที่คาดไว้มันควรจะกลับมาโวยวายเต้นแร้งเต้นกาด่าเตี่ยผมได้ตั้งนานแล้วนี่หว่า

เอาเข้าไป...หลังจากที่มันหนีออกไป ผมก็เอาแต่คิดถึงมันตลอด ตั้งแต่แวบแรกที่ได้เห็นหน้า ตอนที่มันกอดคอผมซะแน่นร้องไห้โฮๆ ตอนที่อยู่ใต้ฝักบัวคอยถูเนื้อถูตัวให้มัน ตอนมันร้องไห้สะอึกสะอื้นไม่หยุดเพราะผมดันไปปากหมาใส่มัน

ตอนที่มันพูดซ้ำๆ ในอ้อมกอดผมว่า...ต้ารักธี...

ผมแตะปลายนิ้วที่ริมฝีปากตัวเอง...จูบที่ไร้เดียงสา...ไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ตอบรับ ปล่อยให้ผมตักตวงมันตามใจชอบ ไม่มีการตอบสนองกลับเลยสักนิด ต่างกับจูบที่เคยทำกับคนอื่น

แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ชอบ...ว่ากันตามตรง...ชอบมากด้วยซ้ำ...

ผมเสยผมหน้าตัวเอง หัวเราะขึ้นจมูกเล็กน้อย “ท่าจะบ้าจริงๆด้วยว่ะเรา”

ใช่ว่าผมจะไม่รู้ตัว อาการอย่างนี้เขาเรียกกันว่า...ติดใจ...

“ฮัดเช้ย”

ผมหันไปมองตามทิศทางเสียง...เสียงของไอ้เปี๊ยกดังมาจากหน้าประตู

ตึกตัก...ตึกตัก

แม่ง! ทำไมใจมันเต้นแรงจังวะ? แรงจนต้องยกมือขึ้นกดหน้าอกด้านซ้ายเอาไว้

แต่หลังจากเสียงจาม ทุกอย่างก็กลับมาเงียบสงบอีกครั้ง...ผมกับมันกำลังเล่นสงครามประสาทอยู่ ...มันคงรู้แหละ ว่าเสียงจามดังมาถึงในห้อง แต่มันก็ยังรออยู่หน้าประตู รอให้ผมเป็นคนเปิดออกไป และผม...ก็รอให้มันเคาะประตู

แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...แต๊ก...

“ฮึ่ย!” สุดท้าย ผมเองที่เป็นฝ่ายทนไม่ไหว ยอมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูเพื่ออัญเชิญมันเข้ามา

...แกร๊ก...

ผมพยายามบิดลูกบิดให้เบาที่สุด ไม่รู้เพื่ออะไรเหมือนกัน เปิดประตูออกไปมองซ้ายมองขวาก็เห็นแต่ทางเดินที่ว่างเปล่า...หรือมันหนีไปแล้ววะ?

“คร่อกกก”

เสียงมันมาจากด้านล่างครับ ผมก้มลงมอง ไอ้เปี๊ยกมันนั่งกอดเข่าขดตัวอยู่ข้างๆประตูนี่เองครับ...เวร...ให้กูคิดมากไปคนเดียวซะตั้งนาน

ผมนั่งยองๆลง มองหน้ามันอย่างฉุนๆ ตอนแรกว่าจะเตะมันให้คว่ำซะหน่อย แต่พอเห็นไอ้เปี๊ยกหลับตาอ้าปากน้ำลายยืดแล้วก็ทำไม่ลง...มันน่ารักอะครับ

“เฮ้ย!” ผมดีดหน้าผากมันหนึ่งเพี๊ยะ มันก็ขมวดคิ้วนิดหน่อยแล้วลืมตา...ไอ้เด็กนี่มันตื่นง่ายดีครับ

“เหวอ!” พอมันเห็นหน้าผมเท่านั้นล่ะ สะดุ้งโหยงถอยกรูดซะติดผนัง...นี่ผมน่ากลัวขนาดนั้นเชียวเหรอวะ?

“ทำไมไม่เคาะประตู?” ผมถามมัน มันไม่ตอบ เอาแต่ถลึงตาโตๆ ใส่ผมลูกเดียว

ผมถอนหายใจทีหนึ่ง แล้วก็ลุกขึ้นยืน กระดิกนิ้วเหมือนเรียกไอ้ตูบ “เข้ามา”

ตอนแรกก็คิดๆ อยู่เหมือนกัน ว่ามันคงจะไม่ยอมเข้ามาจนต้องเสียแรงลากมันอีกยกนึง แต่ผิดคาดครับ มันเดินเข้ามาเงียบๆ ได้ยินเสียงปิดประตูเบาๆอยู่ข้างหลัง

ผมนั่งลงบนโซฟา มันยืนมอง

“...ผมทำกุญแจหาย” พูดซะเพราะเชียว

“แล้วไง?” ไอ้เปี๊ยกมันคงคิดไม่ถึงครับ ว่าผมจิ๊กกุญแจห้องมันมาเองแหละ ถ้าสังเกตดีๆคงจะเห็นพวงกุญแจวางแอ้งแม้งอยู่ข้างๆตัวผมนี่เอง...แต่เรื่องอะไรจะบอกล่ะครับ

“...”

“ไม่มีที่นอนใช่มั้ยล่ะ?”

มันพยักหน้าหงึก

“ก็เคาะเรียกก็ได้นี่นา จะไปนอนหนาวๆตามทางเดินทำไม” พูดจบผมก็ลุกขึ้นเดินไปหามันครับ มันคงระวังตัวอยู่แล้ว ถึงได้ถอยกรูดออกนอกวงโคจรอย่างนั้น

“อ...อย่าเข้ามานะเว้ย ไม่งั้นมีเรื่อ...” ผมไม่ปล่อยให้มันพูดจบหรอกครับ จัดการคว้าท้ายทอยมันกดจูบให้หายคิดถึงซักฟอดหนักๆ  มันก็ดิ้นขลุกขลัก ร้องอื้อใหญ่

จนผมพอใจนั่นแหละครับ ถึงได้ยอมปล่อยปากมัน แต่ก็ยังไม่ถอยออกห่าง ยังคลอเคลียอยู่ที่ปลายจมูกน่ารักๆ อยู่ ก็จมูกมันเล็กๆ โด่งๆ น่างับดีชะมัด

“กลัวอะไร?”

คราวนี้มันถลึงตา ปากบึ้งใหญ่เลยครับ พอจะจับจุดมันได้แล้ว...ไอ้เปี๊ยกนี่มันยั่วง่าย แถมยังปากดีอีกต่างหาก

“ใครกลัววะ?” มันตอบทั้งๆที่ยังต้านแรงมือผมอยู่

ผมปล่อยมือมัน มันก็งงหน่อยๆ แหละว่าทำไมถึงยอมง่ายๆ ผมเดินไปทางเตียงนอนพลางแกล้งหาวดังๆ

“ง่วงแล้ว มานอนได้แล้วไอ้เปี๊ยก”

“ใครเปี๊ยกวะ...กูชื่อต้าโว้ย” มันเถียงฉอดไม่ยอมเดินตาม ชี้นิ้วไปที่โซฟา “จะนอนตรงนี้”

ผมเลยหันไปหลิ่วตา ทำหน้ายิ้มๆ เย้ยมัน “ไหนว่าไม่กลัว จะไปนอนตรงนั้นทำไมล่ะครับ น้องกีต้าร์”

หน้ามันยิ่งบึ้งกว่าเดิมอีก มันเดินลงส้นเท้าแซงหน้าผม กระโดดลงนอนกางแขนกางขากลางเตียงเลยครับ

“กูชื่อต้า ไม่ใช่กีต้าร์...ต้า ภาษาจีนที่แปลว่าใหญ่น่ะ รู้จักปะลุง?” น่าน...ทำท่าภูมิใจอีก ไอ้เปี๊ยกเอ๊ย ตัวกระเปี๊ยกเดียว เสือกชื่อใหญ่

ผมหัวเราะนิดหน่อย ไม่อยากกวนตีนมันแล้วครับ เดี๋ยวตามันหลุดออกจากเบ้า...ที่สำคัญมีอย่างอื่นน่าทำมากกว่ากวนตีนมันซะอีก

ผมนั่งลงบนขอบเตียง ขยี้หัวมันแรงๆ มันก็ขยับหนี แยกเขี้ยวใหญ่ “พี่ก็ไม่ได้ชื่อลุง”

ผมวางสองแขนคร่อมมันเอาไว้ คราวนี้ก็หมดทางหนีล่ะครับ หึๆ “เรียกใหม่ให้ถูกๆ...พี่ชื่อธี”

จากที่มันดิ้นดุ๊กดิ๊กไม่หยุด พอได้ยินชื่อผมเท่านั้นแหละ มันนิ่งอึ้งไปเลย

เงียบไปพักใหญ่ อยู่ๆ มันก็หันหน้ามาสบตาผม แค่นเสียงลอดไรฟัน...โกรธอะไรวะ? “อย่ามาล้อกูเล่น”

อ๋อ...ไอ้เชี่ยที่มันแอบรักก็ชื่อธีนี่หว่า มันคงคิดว่าผมล้อมันเล่น...ผมเอามือจะปัดผมหน้ามันให้ มันก็ปัดมือผมออกอย่างแรง ทำท่าจะพยศจนผมต้องเอาเข่ากดหน้าท้องมันไว้

“ไม่ได้ล้อเล่น พี่ชื่อธีจริงๆ”

ผมเน้นเสียงหนักแน่น คราวนี้จากที่มันทำท่ากระฟัดกระเฟียด กลายเป็นนอนนิ่งซึมไปเลย ตามันเริ่มแฉะๆ จมูกเริ่มแดงๆ หน่อยนึงแล้วด้วย

“ธี...” น้ำตาหยดหนึ่งกลิ้งลงเคลียแก้มใสๆของมัน มันพยายามกัดปากล่างกลั้นสะอื้นใหญ่

ผมเอานิ้วปาดน้ำตาให้มัน แล้วค่อยลูบริมฝีปากเบาๆ ช้ำหมดเลยครับ...ยิ่งดูยั่วยวนเข้าไปใหญ่

ตอนนี้มันหลับตาปี๋ สะอื้นไม่หยุด

“ธี...ฮึก...ธี...”

ผมเอามือปิดตามันไว้ มือผมใหญ่ขนาดปิดมิดทั้งสองตาเลยครับ ไอ้เปี๊ยกนี่มันบอบบางจริงๆนะ

ผมจูบแก้มมันเบาๆ “เรียกพี่ธีสิ”

มันไม่ฟังผม เอาแต่ร้องเรียกธีๆๆ อยู่นั่นแหละ ด้วยความฉุน ผมเลยบดจูบลงไปที่ปากมันอย่างแรง มันอ้าปากจะร้องตกใจ ผมเลยได้โอกาสใช้ลิ้นเข้าไปสำรวจปากมันได้เต็มที่ มันร้องอู้อี้ เอามือจับหน้าผมออกแรงดันจนรู้สึกรำคาญ ผมก็เลยรวบสองมือมันไว้เหนือหัวซะเลย

ผมใช้ต้นขาดันเข้าไปที่หว่างขามัน บดเบียดจุดเร้าอารมณ์ให้ มันส่งเสียงตกใจพยายามดิ้นให้หลุด ทำให้ส่วนสำคัญของมันยิ่งถูไถกับหน้าขาผมมากกว่าเดิม สักพักก็รู้สึกได้ว่ามันเริ่มมีอารมณ์ล่ะครับ ผมเลยเปลี่ยนจากหน้าขา เป็นส่วนล่างของผมแทน เบียดกันอยู่อย่างนั้น ไม่นานก็รู้สึกได้ว่าแขนทั้งสองข้างของมันหมดแรงต้านไปแล้ว

ผมปล่อยมือมัน ย้ายมือมาสอดเข้าไปใต้ชายเสื้อคลุมอาบน้ำแทน ลูบไปทั่วแผ่นอกเนียนลื่น สะดุดกับตุ่มเล็กๆ ผมละจากริมฝีปาก เลื่อนตัวลงมาขบเม้มตุ่มนั้นแทน

“อื้อ!” มันสะดุ้งโหยงกัดปากห้ามเสียงตัวเอง

เหมือนถูกท้าทายครับ ผมไม่ยอมแพ้หรอก จัดการเลียบ้างดูดบ้างจนมันยอมครางออกมาได้...ต้องยอมรับเลยครับ ว่าเสียงครางมันเร้าอารมณ์มาก

ไล้เลียลงมาเรื่อยๆ ไม่สนใจฝ่ามือขาวที่คอยก่อกวนอย่างอ่อนแรง จนสุดท้ายลิ้นผมก็ได้พบกับเจ้าน้องชายของมัน

หึ...ตัวมันทั้งตัว ไม่มีส่วนไหนเหมาะกับชื่อ ‘ต้า’ เล้ย~

แค่เอามือจับเท่านั้นล่ะ สะดุ้งโหยงยังกับโดนน้ำร้อนลวก...ท่าทางอย่างนี้ยิ่งทำให้ผมตื่นเต้นเข้าไปใหญ่...เพราะมันคืออาการของคน ‘ไม่เคย’

ผมอ้าปาก ครอบครองส่วนอ่อนไหวของมันเอาไว้ มือก็คอยกดสะโพกไม่ให้ขยับหนี จากตอนแรกที่ดิ้นไปมาสุดท้ายมันก็แพ้อารมณ์ตัวเองจนได้ สะโพกน้อยๆของมันเลยกลายเป็นแอ่นรับแทน

“หยุด..พ...พอแล้ว...ฮือ...พอ...” มันร้องไห้ครับ...น่าสงสาร แต่ผมไม่หยุดให้หรอก ผมใช้มือช่วยขยับให้เร็วขึ้น ปากก็ยังขบเม้มอยู่อย่างนั้น จนสุดท้ายมันร้องเสียงดัง ลำตัวแอ่นเกร็ง แล้วก็ปลดปล่อยออกมา

บอกตามตรง นี่เป็นครั้งแรกที่ผมทำอะไรกับผู้ชาย...แน่นอนว่าเป็นครั้งแรกที่ผม...ใช้ปาก...แรงฉีดค่อนข้างแรงจนผมตั้งตัวไม่ทัน น้ำรสฝาดของมันเข้าคอจนผมต้องถอยออกมาสำลักไอ

ยกมือปาดคางตัวเอง มองของเหลวสีขาวขุ่นที่เลอะมือ ก่อนจะละสายตาไปมองไอ้เปี๊ยก ตอนนี้มันนอนหอบระทวย หลับตาปี๋ หน้าท้องก็เลอะเทอะจากการปลดปล่อยไม่แพ้มือผมเลย

มันปลดปล่อยไปแล้ว...แต่ผมยัง...แล้วตอนนี้ก็ปวดหนึบจนแทบจะทนไม่ได้แล้วด้วย

ผมจับขาข้างหนึ่งของมันยกขึ้นพาดบ่า มันกระตุกน้อยๆ แต่ก็ไม่มีแรงต่อต้าน

มองช่องทางข้างหลัง ผมกลืนน้ำลายเอื๊อก...ก็พอจะรู้มาบ้าง ว่าทำกับผู้ชายต้องทำยังไง...แต่...เล็กขนาดนั้นจะเข้าไปได้ยังไงวะ?

ด้วยความอยากรู้อยากเห็น ผมลองเอานิ้วกดนวดเบาๆ ดู มันแหงนหน้าเกร็งตัวเลยครับ ลองนวดๆต่อไปสักพักมันก็เริ่มผ่อนคลาย เลยได้ทีลองสอดนิ้วเข้าไปดู

“โอ๊ย!!” ไอ้ตัวแสบร้องลั่น ผมว่ามันเจ็บนะ...ก็ควรจะเจ็บอยู่หรอก ทั้งฝืดทั้งแน่นขนาดนั้น

ผมหันซ้ายหันขวา หาเครื่องมือช่วยหล่อลื่น แต่ก็ไม่เจอครับ...ก็แหงล่ะ ใครมันจะเตรียมมาไว้ล่ะ...สุดท้ายเลยจัดการป้ายคราบเลอะๆ บนหน้าท้องมันมาแทน...ก็คงจะพอถูไถไปได้

ค่อยๆ สอดเข้าไปได้นิ้วนึง อีกมือก็ช่วยเล้าโลมส่วนหน้าให้มัน ปากก็คอยจูบปากมันเบาๆ ได้ยินมันร้องประท้วงในคอเหมือนกัน แต่ฟังไม่รู้เรื่อง...ก็ถือว่าไม่ได้ห้ามละกันนะครับ หึๆ

ผ่านไปได้สามนิ้ว ผมคิดว่าคงจะพอใช้ได้แล้ว จัดการแยกขาสองข้างมันออกกว้าง แล้วค่อยๆสอดใส่น้องชายของผมเข้าไป ผ่านไปได้นิดเดียวล่ะครับ มันร้องเสียงดัง เอาแรงจากไหนไม่รู้ดิ้นพราดๆจนต้องกดไว้แน่นเลยครับ

“เจ็บ...ไม่เอา...ฮึก...อือ...”

ถึงตอนนี้จะสงสารมัน แต่ก็สงสารตัวเองเหมือนกันครับ...ให้หยุดตอนนี้ ฆ่ากันให้ตายเลยดีกว่า...ผมกดบ่ามันไว้ ดันตัวเองเข้าไปช้าๆ มันก็ร้องไม่หยุด สองแขนยกขึ้นปิดตาตัวเอง กัดริมฝีปากซะจนซ้ำ

จนเข้าไปสุดได้ ผมก็ค่อยผ่อนลมหายใจออกมาเบาๆ รอให้มันนิ่งได้สักพักถึงค่อยขยับต่อ

“ฮือ...อือ...ฮือ...” มันยังร้องอยู่ครับ แต่ไม่มีคำว่า ‘ไม่’ แล้ว

ถ้าจะให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้...ผมบอกไม่ถูกเหมือนกัน...รู้แต่ว่ามันดี...ดีกว่าทุกครั้งที่เคย...ผมขยับสะโพกเร็วขึ้น หนักขึ้นเรื่อยๆ มันก็ร้องดังขึ้นเหมือนกัน

“ฮือ...ธี...ธี...ฮือ...”

เสียงร้องมันดังเข้าหู มันร้องครางไปเรียกชื่อไป

...ชื่อของผม...หรือชื่อของเพื่อนมันกันล่ะ?...

ผมเอื้อมมือไปปิดปากมัน มันก็ยังร้องไม่หยุด ได้ยินเป็นเสียงอู้อี้ แต่ก็ยังรู้อยู่ดีว่ามันร้องว่า...ธี...

ถ้าจะให้บรรยายความรู้สึกตอนนี้น่ะเหรอ...ไม่รู้สิ...



+++++++++++++++++++++++++++++++++++



หลังจากปลดปล่อยจนหายอยากแล้ว ผมก็ลุกขึ้นอย่างหัวเสีย เข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำ ปล่อยให้มันนอนร้องไห้อยู่อย่างนั้น

...ธี...

ปึ้ก!!

กำปั้นต่อยลงบนผนังกระเบื้องอย่างแรง แต่ไม่ยักเจ็บ เพราะตอนนี้มันเจ็บตรงอื่นมากกว่า

ผมเสยผมที่เปียกน้ำขึ้น กัดฟันแน่น

“โธ่เว้ย!”

ผมโมโหอะไรนะ? แฟนกันก็ไม่ใช่ ก็แค่คู่นอนข้ามคืน มันจะเรียกชื่อใคร มันจะรักใครก็ช่างมัน

...

...ธี...

...

...ผมคงจะเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ...



++++++++++++++++++++++++++++++++++++++



พอออกมาจากห้องน้ำ ท้องฟ้าภายนอกก็เริ่มสว่างพอดี ผมกวาดตามองไปบนเตียง...ไม่เจอมันนอนอยู่เลย

มองไปทางโซฟาตัวใหญ่ ที่ที่ผมวางกุญแจทิ้งเอาไว้...ว่างเปล่า...

...ก็แค่คู่นอนข้ามคืน...

ผมเดินออกไปที่ระเบียง หยิบซองบุหรี่ คาบไว้หนึ่งมวน จุดไฟอัดควันเข้าปอด แล้วปล่อยให้ควันสีเทาจางลอยอ้อยอิ่งออกจากจมูก...ควันจางๆ ถูกลมทะเลพัดออกไปอย่างรวดเร็ว  กลืนหายไปเป็นเนื้อเดียวกับท้องฟ้าที่เริ่มสว่าง สุดท้ายก็ไม่เหลืออะไร

...ก็แค่นั้น...

ก็เหมือนความรักที่ผ่านๆ มา ได้มาง่าย ปล่อยไปก็ง่าย สุดท้ายก็ว่างเปล่า แต่ก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไร...เพราะมันได้มาง่าย

ไม่ได้เดือดร้อนอะไร...จริงๆงั้นเหรอ?

พอใจแค่นี้น่ะเหรอ?

คำตอบคือ...ไม่...

ผมหัวเราะเบาๆ...เดินหันหลังกลับเข้าห้องนอน ปิดหน้าต่างเพื่อกันเสียงคลื่นที่น่าหนวกหู

แต่เสียงที่หน้าต่างกันไม่อยู่...คือเสียงหัวเราะเยาะตัวเอง...กับอีกเสียงในความทรงจำ...







...ธี...


+++++++++++++++++++++++++++++++++++
TBC

หึๆๆ นี่ไม่ใช่ 14 กุมภาวันวาเลนไทน์แล้วนะ ทุกท่าน หึๆๆๆ   

[jokirito]

อ่านแล้วเจ็บจี๊ดๆ
ธีเอ๊ยยย สงสัยต้องไปเริ่มนับหนึ่งใหม่ล่ะนะ
ดีใจมากมายที่มาต่อครับ

[PEAK]

ต้อบรับเรื่องใหม่ของคุณลูกหมูครับ  ^__^  ...  หุ หุ อาจจะเข้ามาต้องรับช้าไปนิดนะครับ

ดีใจมากมายครับ ที่คุณลูกหมูแต่งต่อให้ยาวขึ้น  ...  อ่านแล้วสนุกดี ชอบมากครับ
และแล้วก็ได้ลุ้นต่อ จะง้อ จะเข้าใจกันยังไงน้า ??  (^__^)

ขอบคุณนะครับ  ...  บวก 1 เป็นกำลังใจให้ ..  รอตอนต่อไปนะครับ

[ben~ya]

ืได้อ่านต่อแล้ว
 

[● MaYa~Boy ●]

แค่ 2 ตอนแรกก็แรงเลยอ่ะ

อิอิ

[K2KARN]

โฮกกกกกกกกกกกกกก
อยากอ่านต่ออีกแล้ววววว




พี่ธีน่าสงสารอ่ะ ดันมาชื่อซ้ำกันอีก
เลยไม่รู้ว่าตาร์เรียกใครอะไรยังไงเลย



 

[both^^]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด
ชอบ
ชอบพี่ธี

[y_love]

อ้ากกกก มาต่อแล้วววววววว

สงสารพี่ธีอ่ะ แต่ก็นะ

น้องต้าก็น่าสงสารรร

มาต่ออีกนะคะ ชอบๆๆๆๆ

[van]

  เย้ ๆ ๆ ...  ดีใจจังเลย...
คุณลูกหมูเขียนต่อแล้ว 
คุณพี่ธี สู้ ๆ
ตอนนี้ได้ตัวน้องต้ามาแล้ว  ต่อไปก็พิชิตหัวใจน้องให้ได้เน้อ..
.
.
ถึงจะเลยวันแห่งความรักมาแล้วแต่ก็ยังอยู่ในเดือนแห่งความรักนะค้าาาา
อย่าให้เศร้านานเลยนะคะ    :กอด1:คนเขียนค่ะ

[RN]

 :impress2:ชอบๆๆน่ารักกกก ชอบๆๆ

[ไฉไล]

อร๊ายยยยยยยย  นิยายเรื่องใหม่ ของน้องลูกหมุ 

เปิดฉากมา ก้อนะ ฟัดเหวี่ยงๆ กันซะแล่ะ อิอิ

แอร๊ยยไอพี่ธี  หม่ำน้องใหญ่ (ต้าร์)  ไปซะแล่ะ

เอาน่า   ไหนๆปล้ำก้อปล้ำไปแล้ว

ถ้ายังทำให้น้องต้าร์รักไม่ได้ เสียชื่อหนุ่มหล่อนามว่าพี่ธี กันพอดี  สู้สู้ 

จิ้ม+    ให้คุนน้องลูกหมู คิคิ

[nana]

ลุงรังแกเด็ก

[imageriz]

สนุกดีแค่ สองตอนแรก ก็หนุกแล้ว
รออ่านต่อนะ