ตอนที่ 6
ในวันที่รัก...แต่พูดไม่ได้เมื่อเริ่มรู้สึกว่าชักจะจ้องรูปใบเดิมนานเกินไปแล้ว ก็เลยเก็บรูปของไอ้ต้อยแทรกไว้ด้านหลังรูปของผมเหมือนเดิมแล้วเปิดหน้าต่อไป
ฟ้าใสแดดแรงกับทะเลสี...เอ่อ...จะเรียกว่าสีครามก็ไม่ได้ เพราะทะเลพัทยามันเหมาะกับสีเทามากกว่า
ยังไงก็ตาม นี่ก็เป็นภาพแรกที่เราสามคนได้ถ่ายรูปด้วยกัน...ผมยังจำได้อยู่เลยครับ กว่าไอ้ต้อยจะยอมละมือออกจากกล้องใหม่เอี่ยมของมันให้คนอื่นถ่ายได้ มันทำหน้าเป็นหมาหงอยอยู่นานสองนาน...ฮะๆๆ ไอ้นี่มันเด็กเห่อของใหม่จริงๆครับ
...
...
อา...แสงแดดที่แรงอย่างกับจะเผาใหม้ให้วอดวาย น้ำทะเลเค็มปี๋ที่ไม่แน่ใจว่ามีฉี่ของไอ้กลุ่มเด็กน้อยข้างๆปนอยู่รึเปล่า ห่วงยางที่ไม่ค่อยจะเหมือนห่วงยางเท่าไหร่เพราะมันทำมาจากใส้ยางรถยนต์ดำปี๋หลี แล้วยัง...
“เหม่อไรอยู่ได้ เตะขาเข้าเด้” ผมเหล่ตาไปมองไอ้คนที่สั่งเอาๆโดยที่มันยังนอนเอกเขนกอยู่บนห่วงยางเส้นใหญ่ ในขณะที่คุณชายอย่างผมโดนอัปเปหิลงมาแช่อยู่ในน้ำ มือเกาะห่วงยาง ขาเตะน้ำเพื่อพาห่วงยางเข้าฝั่ง
...ซ่านักนะมึง เดี๋ยวก็คว่ำห่วงยางซะหรอก...
“อย่าคิดจะคว่ำห่วงยางเชียว ไม่งั้นล่ะก็ หึๆๆ” ผู้อ่านครับ ท่าทางผมจะแพ้ทางมันจริงๆ เพราะแค่เสียงหัวเราะสยดสยองของมันยังทำผมขนลุกโดยไม่ทราบสาเหตุได้...ว่าแต่มันอ่านใจผมได้หรอวะ?
สุดท้ายเลยได้แต่ก้มหน้าชดใช้กรรมที่ไม่รู้ไปก่อไว้แต่ชาติปางไหน ถีบขาพุ้ยน้ำท่าปั่นจักรยานที่เคยเรียนตอนเด็กๆต่อไป
อย่าสงสัยครับ ว่าทำไมมีแค่ผมกับไอ้ต้อยลอยเท้งเต้งกันอยู่กลางทะเลอย่างนี้...สาเหตุก็เพราะไอ้ต้ามันว่ายน้ำไม่เป็นน่ะสิ พอเสนอตัวจะสอนให้ มันก็ปฏิเสธเสียงแข็ง กำลังจะรบเร้าต่อ ก็ถูกดึงคอเสื้อลากลงมาเกาะห่วงยางซะแล้ว
ไหนล่ะ...ไอ้ต้าที่เปียกซกไปทั้งตัวจนเสื้อแนบเนื้อเห็นส่วนเว้าส่วนโค้ง
ไหนล่ะ...ผิวขาวๆที่ตากแดดจนแดง
ไหนล่ะ...ใบหน้าเปื้อนน้ำตากับท่อนแขนบอบบางที่เกาะเอวผมเอาไว้แน่นพร้อมกับกระซิบเสียงเครือว่า...อย่าปล่อยเรานะ
สวรรค์ล่มชัดๆครับ สรวรรค์ของผมล่มไปแล้ว...ตั้งแต่วันที่ได้เจอไอ้ต้อย...ซึ่งก็คือเมื่อวานนี้เอง
“อุ๊บ!!!” กำลังทำซึ้งอยู่เพลินๆ จู่ๆน้ำทะเลเค็มปี๋ก็สาดเข้าหน้าจังๆเลยครับ เล่นซะแสบตาไปหมด ผมขยี้ตาจนดีขึ้นบ้างแล้วก็ถลึงตาจ้องหน้าไอ้ตัวดีอย่างคาดโทษ
ดูมันจะไม่สำนึกผิดเลยครับ มีหน้ามาหัวเราะก๊ากแล้วยังจ้องเข้ามาในตาผมอีก “ตาของธีนี่สวยดีนะ สิน้ำตาลอมเขียวหม่นๆ เหมือนใบไม้กำลังจะแห้งตายหลุดผลั่วะออกจากต้นเลยว่ะ”
มันเปรียบเทียบแปลกดีนะครับ ผมไม่เคยเจอใครเปรียบเทียบแบบนี้มาก่อนเลย ไอ้ต้อยดูจะสนใจตาผมมากเป็นพิเศษ มันเลยยื่นหน้าเข้ามามองใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ผมเคยบอกแล้วใช่มั้ยครับ ว่าตาของไอ้ต้อยมันเหมือนของไอ้ต้าเลย...
...ก็เลยเผลอมองจ้องกลับไปโดยไม่รู้ตัว...
หัวใจเต้นแรง
มือชา
เท้าชา...แถม...เจ็บน่องด้วยว่ะ...
“ซี๊ด!!” ผมสูดปากหลับตาแน่น เอื้อมมือลงไปจับน่องที่แข็งเป็นหินแถมยังปวดอย่างกับจะฉีกชาดซะให้ได้ จังหวะที่ปล่อยห่วงยางก็เลยทำให้จมลงไปในน้ำทั้งตัว สำลักน้ำทะเลซะจนเจ็บคอไปหมด แต่จังหวะนั้นไม่ได้คิดอะไรแล้วครับ เพราะในสมองมันมีแต่ความเจ็บ
อยู่ๆก็มีแขนข้างหนึ่งคว้าเอวผมเอาไว้ ลากให้ขึ้นมาเหนือผืนน้ำ พร้อมกับเสียงตกใจของไอ้ต้อยที่ดังอยู่ข้างๆหู
“ธี! เฮ้ย! เป็นไรวะ!!!”
ผมหลับตาอ้าปากทั้งหอบทั้งไออยู่นาน สุดท้ายก็ตอบมันกลับไปได้ “ต...ตะคริวกิน” น้ำหูน้ำตาไหลไปหมดแล้วครับ แถมดิ้นซะจนหมดแรงแล้วด้วย ไอ้ต้อยอึ้งไปพักใหญ่ แล้วก็หัวเราะเสียงดังลั่น...มันหัวเราะอะไรวะ ไม่ขำซักนิด
“ปล่อยเลยมึง!” ด้วยความฉุน ผมเอามือดันตัวมันออกไปให้ห่าง ซึ่งมันก็ดันบ้าจี้ทำตามซะอีก เท่านั้นยังไม่พอ มีหน้าลากห่วงยางไปกับตัวซะด้วย...เฮ้ย! ยางเส้นนั้นกูจ่ายค่าเช่านะเว้ย!!
จากที่ตะคริวเล่นงานเมื่อกี้ ยังเจ็บขาอยู่เลยครับแล้วก็ไม่มีแรงด้วย พอไอ้ต้อยออกห่างไปเท่านั้น ผมก็เลยจมลงไปอีกครั้ง คราวนี้สติมันกลับมาเต็มร้อยแล้วครับ รู้ว่าตัวเองกำลังจะจมก็เลยพุ้ยน้ำก่ายซะวุ่นวาย...สำลักอีกแล้วโว้ย! พรุ่งนี้จะท้องเสียมั้ยเนี่ย...
ไอ้ต้อยมันปล่อยผมตะเกียกตะกายพักใหญ่ สุดท้ายคงทนเห็นภาพน่าสมเพชไม่ไหวก็เลยว่ายน้ำกลับมาเอาแขนโอบเอวผมเอาไว้
“อ...แค้กๆ!” ผมจะด่ามันแต่ขอไอก่อนครับ ไอ้ต้อยดูจะไม่รู้สึกผิดเลยสักนิด พอผมถลึงตากำลังจะอ้าปากด่ามันอีกครั้ง แขนที่จับเอวผมเอาไว้ก็ทำท่าจะปล่อยจนผมต้องเกาะตัวมันเอาไว้แน่น
“ว่าไง...มีจะพูดอะไรรึเปล่า” มีการทำหน้าเหี้ยมถามผมอีกอะครับ
จากที่กำลังจะด่า ก็เลยต้องเปลี่ยนคำพูดใหม่ “อ...อย่าปล่อยเรานะ...เว้ย...”
เสียศักดิ์ศรีจริงๆครับ ชีวิตลูกผู้ชายของไอ้ธี
+++++++++++++++++++++++++++++++++
“ไงวะ ขึ้นซะช้า หิวจะตายห่าแล้ว” ไอ้ต้าที่นอนกระดิกตีนที่เก้าอี้ชายหาดทักเรา...จะให้ถูกคือมันทักแต่ไอ้ต้อยครับ...มันทักไอ้ต้อยที่กระเตงผมขึ้นมาจากทะเลหลังจากที่เหยีดหยามความเป็นลูกผู้ชายจนเต็มอิ่มแล้ว
“หิวไรวะพี่ต้า กินขนมไปกี่ถุงแล้วล่ะนั่น” เออจริงครับ บนโต๊ะข้างๆตัวมันมีถุงขนมกับพวกกระบอกข้าวหลามแล้วก็ลูกมะพร้าวเผากองสุมๆกันอยู่
“ช่างเหอะน่า บอกว่าหิวก็หิวดิ” ไอ้ต้านอนยัน “ไปกินข้าวกัน”
น้อยใจเหมือนกันนะครับ ที่มันคุยอยู่แต่กับไอ้ต้อยน่ะ ผมไปทำอะไรให้มันไม่พอใจหรือไง นี่ขนาดเดินกะปลกกะเปลี้ยเกาะไอ้ต้อยเป็นลูกหมีโคล่ามันยังไม่สนใจเลย กลายเป็นไอ้ต้อยซะอีกที่ดูจะสนใจผมมากกว่า
“รอเดี๋ยวดิพี่ต้า ให้พี่ธีไปอาบน้ำก่อน ตากแดดจนตัวแดงหมดแล้วว่ะ” เออจริงด้วยครับ แขนผมแดงเป็นปื้นเลย ประมาทแดดเมืองไทยจริงๆ รู้งี้ทากันแดดก่อนก็ดี
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“แล้วไงวะ?” ไอ้ต้าฉีกก้ามปูอย่างชำนาญโคตรๆแล้วส่งเข้าปาก
“โหย! จะไงล่ะพี่ต้า ก็ไอ้เอมมันก็ทะเลาะกะน็อตน่ะดิ ทีนี้ล่ะ กลุ่มแทบจะระเบิด” มันคุยกันสองคนมาพักใหญ่แล้วนะ ขอผมมีส่วนร่วมบ้างได้มั้ยเนี่ย!
ระหว่างที่กำลังนั่งเท้าคางเขี่ยข้าวอย่างเซ็งๆ ไอ้ต้อยที่นั่งอยู่ข้างๆก็ส่งกุ้งเผาที่แกะเรียบร้อยแล้วส่งมาให้
หันหน้ากลับไปมองมัน...มันก็นั่งคุยอยู่กับไอ้ต้า ไม่หันมามองผมซะด้วยซ้ำ
...อืม...กุ้งสดๆนี่มันหวานหอมจริงๆนะครับ...ได้ทีเลยใช้ไม้นี้บ้าง ผมคว้ากุ้งเผา แกะเปลือกจนเกลี้ยงเกลา แล้วส่งไปวางในจานไอ้ต้า
ไอ้ต้าเหลือบตามามองแว๊บหนึ่งแล้วก็หันกลับไปคุยกับน้องมันต่อ ไม่แม้แต่จะหยิบกินด้วยซ้ำ
ผมใจแป้วครับ อารมณ์นั้นมันน้อยใจที่ถูกเมิน แล้วก็เริ่มๆโกรธแล้วด้วย...มึงเป็นเชี่ยไรนักหนาวะ!
ผมวางช้อนลงแล้วลุกขึ้น “อิ่มแล้ว กูออกไปเดินข้างนอกนะ” แล้วก็เดินออกจากห้องอาหารโดยไม่สนใจเสียงเรียกของไอ้ต้อยเลย
...
...
ระหว่างที่กำลังหายใจสูดลมทะเลเข้าลึกเพื่อให้อารมณ์เย็นลง ก็มีเสียงเรียกจากข้างหลัง
“ธี”
ผมหันไปมองเพื่อความแน่นอน เพราะไม่รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นต้าหรือต้อย
“อะไรล่ะ” ไอ้ต้าครับ มันเดินตามผมมา มันเรียกผม แต่หน้ามันก้มมองพื้นหาหอยหาปูอะไรของมันอยู่ก็ไม่รู้
“มึง...โกรธกูเหรอ” มันถามเสียงเบา พอผมเดินเข้าไปใกล้มันก้าวหนึ่งมันก็เดินถอยหลังหนีผมไปก้าวหนึ่ง
ผมสูดหายใจเข้าลึก แต่จังหวะนั้นบังคับเสียงตัวเองให้ไม่แข็งไม่ได้ครับ “มึงต่างหาก...ที่โกรธกู”
มันเงยหน้าขึ้นมอง หน้ามันสลดเหมือนคืนวันที่มันทำผมขาหักเลยครับ...ไอ้ต้ามันเป็นประเภทที่กลัวเพื่อนโกรธมากครับ “กู...ไม่ได้โกรธ”
“มึงไม่ได้โกรธ...?” ผมกระซิบทวนคำมัน โชคดีนะครับที่ที่เราคุยกันอยู่เป็นหาดทรายซึ่งไม่มีใครออกมาเดิน ไม่อย่างนั้นเสียงดังๆของผมคงเป็นจุดสนใจแน่นอน เพราะหลังจากเสียงกระซิบก็กลายเป็นเสียงตะคอกถามมัน “แล้วที่มึงเดินถอยหลังหนีกู ที่มึงไม่มองหน้ากูทั้งวัน ที่มึงไม่พูดกับกู มันหมายความว่ายังไงวะ!”
ไอ้ต้าสะดุ้ง มันตกใจครับ ดวงตามันเบิกกว้าง ตัวมันออกสั่นๆ...คงเพราะมันไม่เคยเห็นด้านนี้ของผมล่ะมั้ง มันก็เลยกลัว
เราเงียบกันพักใหญ่ ปล่อยให้เสียงคลื่นกระทบฝั่งแทรกกลางระหว่างเรา
ผมหันหลังหนีมัน “ถ้ามึงตอบไม่ได้มึงก็กลับไปก่อน ขอกูสงบอารมณ์ซักพัก”
ผมยืนหันหลังอยู่อย่างนั้น แต่ที่รู้ว่ามันยังไม่ได้เดินไปไหนก็เพราะแสงไฟข้างทางสาดเงาของมันลงบนพื้นให้ผมได้เห็น...ไอ้ต้ายืนอยู่ข้างหลังผม ผมไม่รู้ว่ามันทำหน้ายังไง ผมรู้แต่ว่ามันยื่นมือจะเข้ามาจับตัวผม แล้วมันก็ชักมือกลับไป
“กู...” สุดท้ายมันก็พูดออกมาเสียงเบา
ผมไม่พูดอะไร ไม่หันหน้าไปมองมัน แค่ใช้ความเงียบกดดันให้มันพูดออกมาเอง
“กูฝันว่า...” มันฝันเชี่ยอะไรวะ แค่ความฝันนี่ทำให้มันห่างเหินผมได้ขนาดนี้เลยเหรอ “ฝันว่ามึง...” ผมทำไมวะ?
ระหว่างที่กำลังรอฟังมันอยู่ มองเงาเห็นมันก้มหน้าลงพื้น...พร้อมๆกับเงาใครก็ไม่รู้อีกคนหนึ่งเดินซ้อนเข้ามาข้างหลังไอ้ต้า
ต้าคงไม่ทันได้สังเกต เพราะมันเสือกตะโกนออกมาซะดังลั่น “กูฝันว่ามึงจูบกูนี่หว่า ก็มันเหมือนจริงเกินไป กูเลยมองหน้ามึงไม่ติดน่ะเซ่!!!”
ฉิบหายแล้วไงครับ...ลืมคดีที่ตัวเองก่อไว้ซะสนิท...สรุปที่มันเมินจนผมโกรธ...ก็เพราะผมเองนี่หว่า...
ตกใจจนลืมสังเกตรอบตัวไปเลยครับ รู้ตัวอีกที ไอ้เงาที่สามนั่นมันก็พุ่งชาร์ตเข้ามาถึงตัวผมซะแล้ว
“อั้ก!!!” ฝ่าตีนนี้ผมจำได้ มันเพิ่งเหยียบประทับบนแผ่นหลังผมไปเมื่อวานนี้เอง...ไอ้ต้อย น้องที่หวงพี่ดั่งชีวีไงครับ
“มึงจูบพี่กูจริงๆด้วย! สัดเอ๊ย ไม่น่าไว้ใจเลย! ไหนบอกไม่ได้ทำอะไรไงวะ!!” ไอ้ต้อยตะโกนพร้อมกับกดแรงที่เท้ามากขึ้น เล่นซะตัวผมเลอะพื้นทรายไปหมด
“กู...” จังหวะนั้นผมอยากจะบอกมันเหลือเกินครับ บอกทั้งต้าบอกทั้งต้อยนั่นแหละ ว่าผมเป็นคนจูบมันเอง...เพราะผมรักมัน!
...ถ้ามึงเป็นเกย์จริงกูไม่เอามึงเป็นเพื่อนหรอก มึงจำไว้เลย!!...
ประโยคเก่าของไอ้ต้าผ่านเข้ามาในใจ เสียดแทงเข้ามาในมโนสำนึก ปลุกให้ตื่นขึ้นมามองความเป็นจริง...ผมเงียบไปพักใหญ่ ก่อนจะกัดฟันพูดออกมา
“กูไม่ได้จูบ ต้ามันเป็นเพื่อนสนิทกู กูจะไปทำอย่างนั้นได้ยังไง...กู...ไม่ใช่เกย์...”
...วันนี้...ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของผมพังทลายเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะ...
น้ำหนักที่แผ่นหลังหายไป พร้อมๆกับมือของคนคนหนึ่งที่จับให้ผมยืนขึ้น
ไอ้ต้อยบริการปัดทรายออกจากเนื้อตัว หัวเราะแก้เก้อ “ฮะๆๆ ไอ้พี่ต้าแม่งฝันแปลกๆเนอะ” มึงไม่คิดจะขอโทษกูเลยใช่มั้ยเนี่ย?
ไอ้ต้ามองหน้าผม มันหันหลังให้กับไฟทาง หน้ามันเลยมืดไปหมด ผมมองไม่เห็นว่ามันทำหน้ายังไง รู้แต่ว่ามันหัวเราะตามน้องมัน “นั่นสินะ มึงเป็นเพื่อนกู...มึงจะทำอย่างนั้นได้ยังไง...ต้อย...เดี๋ยวพี่ไปจ่ายค่าข้าวก่อนนะ”
ว่าแล้วมันก็เดินจากไปเร็วๆ ทิ้งให้ผมกับไอ้ต้อยยืนอยู่ตามลำพังสองคน
อุ้งมือที่จับต้นแขนของผมอยู่เมื่อกี้ อยู่ๆก็บีบจนรู้สึกเจ็บ ผมหันไปมองหน้าไอ้ต้อยก็พบว่ามันมองหน้าผมอยู่ก่อนแล้ว
“เรา...ไม่ยกพี่ต้าให้หรอกนะ...” แม่งเอ๊ย! มีการข่มขู่กันอีกครับ
“เออ” ผมตอบมันห้วนๆ ยังเคืองไม่หายครับ ไอ้นี่นี่พอเป็นเรื่องพี่แล้วเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังตีนเชียว
เดินจากมันมาไกลพอควร ถึงได้ยินมันพูดออกมาเบาๆ
“แต่ตัวเราเอง...พอจะยกให้ได้”
...ผมคงจะสับสนซะจนหูฝาด ใช่มั้ย?...
+++++++++++++++++++
TBC ไว้ถ้าว่างจะมาตอบเม้นท์นะคะ
หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56) (อ่าน 394536 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก