หัวข้อ: รัก...ทำนายไม่ได้ ภาค 1+2 (END) ตอนแถมเล็กๆน้อยๆเอาฮา (P41 21/7/56)

[imageriz]

สงสารพี่ธี จริง ๆ   

[epochii_upfun]

แอร๊ยยยยยยยยยย
ไอ้น้องต้าทำอารัยของม๊านนนนนน

[Evangeline]

 

มาอ่านครั้งแรกชอบมากๆเล้ยย

T^T.

สงสารลุงธีม๊ากกมากกก

 

เกิดอารายขึ้นน

 

[sakiko]

ไม่ไหวแล้ว วันนี้เข้ามาหลายรอบ มากๆๆ

เมื่อไหร่จามาต่อเนี่ย   

[4559]

สงสารพี่ธีว่ะ

ไงก้อใจเย็นๆนะพี่

[patz]

สารภาพเลยอะครับ ว่าอ่านตอนนี้แล้ว นอนหลับไม่สนิทเลยอะ เหมือนคิดมากยังไงไม่รู้ (เว่อร์ แต่ก็เรื่องจริง)


ใจหนึ่งก็คิดว่า ต้าปรับความเข้าใจกับเพื่อนแล้ว พร้อมจะไปอยู่กับพี่ธีอย่างเต็มตัว เลยกอดเพื่อบอกลา และจากกันด้วยดี
อีกใจก็คิดว่า ต้อยแอบชอบพี่ธี เลยกะให้พี่ธีเห็นต้าอยู่กับธี แล้วต้อยจะเป็นคนปลอบพี่ธีเอง
(ก็ตามชื่อเรื่องอะเนาะ ทำนายอะไรไม่ได้เลย ความรักนี้ เฮ้อออออ ต้องแล้วแต่คนเขียนแล้วล่ะ)



อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก สงสารอิลุง
อยากอ่านต่อ เหมือนจะลงแดง ทรมานใจคนอ่านเหลือเกิน มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบบ

 

[sharp2]

จ๊าก เสียดแทงใจที่สุด โกธรไม่เลย

พี่น้อง ห้าห้าห้า ต้อยเอ้ยยยยยย

[menano]

 

แว้กกกกกกกกกกกกก

ไรกันอ่ะ

ไม่นะ

เป็นไปไม่ได้

ไม่จริงชิมิอ่ะ

ม่ายยยยยย 

[ไอ้หัวแห้ว]

ตามอ่านหลายตอน

จะบอกว่าน่ารักโคตรๆ อะ




แต่ไหงตอนล่าสุดเป็นแบบนี้!


สงสารพี่ธีร์ว่ะ



ตอนมาเจอเหตุการณ์สุดท้ายนี่ ถึงกับเอามือปิดปากเลย

ช็อกมาก!!!

 

[kaporzung]

ลางไม่ดแร้วลุงธี

[● MaYa~Boy ●]

ไม้ได้การแล้วนะ

[Lukaka]

อ่านจบตอนนี้บอกได้แค่ว่า
.....................

อย่าบอกอะไรฉันเลย อย่าเอ่ยความจริงให้รู้เลย
เก็บคำร่ำลาที่มีไว้ก่อน
ถ้าหากเธอจะทิ้งกัน อย่าบอกความจริงให้ฉันฟัง
ช่วยทำว่ายังรักกัน ให้เหมือนที่แล้วมา

ช่วยรอเวลา ให้ใจเเข็งแรงกว่านี้หน่อย
แล้วค่อยๆ ปล่อย ให้มันตายช้าช้า
จะขอได้ไหม ขอความเห็นใจคนที่ไร้ค่า
เก็บช่วงเวลา ที่ได้มีเธออย่างนี้

ความอ่อนแอที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป
ไม่ขออะไรอีกเลย

อย่าเปลี่ยนเป็นคนละคน อย่าเปลี่ยนไปจนฉันรู้ตัว
อย่าทำร้ายคนขี้กลัว ได้โปรดเห็นใจ
ไม่ต้องทำดีมากมาย ไม่ต้องทำดีกว่าที่เคย
แค่ทำเหมือนเรารักกัน แค่นั้นก็พอใจ

แค่รอเวลา ให้ใจเเข็งแรงกว่านี้หน่อย
แล้วค่อยๆ ปล่อย ให้มันตายช้าช้า
ได้ไหม ขอความเห็นใจคนที่ไร้ค่า
เก็บช่วงเวลา ที่ได้มีเธออย่างนี้

ความอ่อนแอที่มีวันนี้มันทำให้ฉันกลัว
ขอแค่เพียงเวลาปรับตัวให้ได้เตรียมหัวใจ
กับความเหงาเดียวดาย ต้องอยู่อย่างอ้างว้าง
เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป
ไม่ขออะไรอีกเลย

เมื่อพร้อมจะยอมให้เธอเดินจากไป
ไม่ขออะไรอีกเลย

[ลูกหมู]

ตอนที่ 13

ไม่จริง

มันไม่ใช่เรื่องจริง

ผมคงตาฝาดไปเอง ความมืดคงทำให้มองเห็นอะไรแปลกๆ...ก็เท่านั้นเอง...ใช่มั้ย

เงาร่างที่เห็นไม่มีท่าทีว่าจะขยับ ห้องทั้งห้องมีเพียงเสียงฝนที่สาดกระทบหน้าต่างดังเปาะแปะ

ผมใช้เวลาอยู่นาน กว่าจะเค้นเสียงแหบแห้งออกไปได้

"...ต้า..."

เป็นเวลาเดียวกับที่แสงไฟในห้องสว่างวาบขึ้น...อาจจะเป็นไอ้ต้อยเอื้อมมือไปเปิดก็ได้ แต่ผมไม่สนใจ ดวงตาผมจับจ้องอยู่แต่ภาพข้างหน้าเท่านั้น

ไอ้เปี๊ยกยืนหลับตาที่อยู่ในอ้อมกอดของเพื่อนสะดุ้งโหยงขึ้น ชั่วแวบที่มันหันมามองผม ดวงตามันเบิกกว้าง

ดวงตาเราสบกัน ผมไม่รู้ว่าผมกำลังทำหน้ายังไง ผมรู้แต่ว่าตอนนี้ ดวงตาของไอ้เปี๊ยกไหวระริก สายตามันละจากตาของผมมองเลยบ่าไปด้านหลังที่ไอ้ต้อยยืนอยู่ แล้วก็ก้มหน้ามองพื้น

“พี่ธี...” เสียงของมันแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยินพยางค์แรก

ในห้องไม่การเคลื่อนไหวใดๆ เหมือนกับหัวใจของผม...ที่กำลังจะถูกแช่แข็ง

“ต้า...” พอผมเรียกมัน บ่ามันก็สะดุ้ง

...มันกำลังกลัวอะไร...ผมหรือเพื่อนมัน...

“ต้า...มานี่...” ผมแบยื่นมือออกไปหามัน เรายืนห่างกันแค่สี่ห้าก้าว ไอ้เปี๊ยกมองมือผม...แต่ก็แค่มอง...มันจะลังเลทำไม...ผมไม่ใช่เหรอที่เป็นแฟนมัน ผมไม่ใช่เหรอที่นอนกอดกับมันเมื่อคืน ที่มันยื่นหน้ามาจูบเมื่อคืน...ผมใช่มั้ย...ที่มันเคยบอกว่าจะดูแลให้ดีๆ จะรักให้มากๆ...ทั้งหมดที่ผ่านมา ใช่ผมรึเปล่า?

“ต้า!” รู้ตัวอีกที เสียงตวาดของผมก็ดังลั่นห้องเสียแล้ว ไอ้เปี๊ยกมือสั่น อ้าปากค้าง ดวงตาเบิกกว้าง

ผมกัดฟันแน่น เค้นเสียงอย่างกดอารมณ์ที่สุดเท่าที่จะทำได้ “มาหาพี่”

ไอ้เปี๊ยกหลบตา แต่สิ่งที่ทำให้ผมดีใจคือ...ขามัน...ก้าวเดินมาหาผม

ยังก้าวไม่ถึงครึ่ง ตัวมันชะงัก ขามันชักกลับ หน้ามันหันกลับไปหาเพื่อนมัน

เพื่อนของมัน...ที่ตอนนี้จับข้อมือมันไว้แน่น ยื้อไว้ไม่ให้มันเดินมาหาผม

“ต้า...อย่าไป...” ผมได้ยินเสียงเพื่อนมันคุยกับไอ้เปี๊ยกเบาๆ

อารมณ์ที่เริ่มคุอยู่ในตอนแรก ไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้อีกต่อไปแล้ว ผมกระโจนเข้าไปหาไอ้เหี้ยนั่น ผลักร่างเล็กของคนที่ผมรักออกไป แล้วเงื้อหมัดหมายจะต่อยให้มันตายคามือ

แต่ยังไม่ทันได้ทำอย่างนั้น ข้อมือของผมก็ถูกจับเอาไว้เสียก่อน ผมหันกลับไป...ไอ้ต้อย...

“ปล่อย! กูจะฆ่าไอ้เหี้ยนี่!!” ผมดึงข้อมือออกจากกำมือของมัน ไอ้ต้อยก็ล็อคตัวผมเอาไว้แทน

“ปล่อยกู มึงไม่เห็นหรือไง ว่ามันทำอะไรต้าอยู่น่ะ! ปล่อย!! กูจะฆ่ามัน!!!!” ผมดิ้นรนเต็มที่ สายตามีแต่ภาพพวกมันสองคนกอดกัน มีแต่ภาพไอ้เปี๊ยก...ที่หันกลับไปมองเพื่อนมัน

“พี่ธี...พาพี่ต้ากลับก่อน ที่นี่ผมเคลียร์เอง” ไอ้ต้อยมันไม่ยอมปล่อยผม มันตะโกนว่าอย่างนั้น แต่ทำไมผมต้องเชื่อมันด้วยล่ะ?

“ไม่...มึงปล่อย...มึงร่วมมือกับมันใช่มั้ย? มึงช่วยให้มันมาขโมยแฟนกูไปใช่มั้ย! ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ไอ้ต้อย กูบอกให้ปล่อย!!”

ผมสะบัดแขนเต็มที่จนหลุดออกจากไอ้ต้อยได้ เงื้อหมัดเข้าใส่ไอ้เหี้ยนั่น ซึ่งมันก็ตั้งท่าจะชกกลับอยู่เหมือนกัน
เสียงกำปั้นกระทบเนื้อดังพลั่ก!

ชั่ววินาทีที่ยังมึนงง ผมเห็นภาพที่ไอ้ต้อยกัดฟันพุ่งกำปั้นเข้ามา ใบหน้าผมหันตามแรงชก ตัวผมเซไปด้านข้างเล็กน้อย พอตั้งตัวได้กำลังจะพุ่งเข้าไปคลุกกับไอ้เหี้ยนั่นต่อ ก็พบว่าไอ้ต้อยจัดการมันจนล้มลงไปนอนกับพื้นเรียบร้อยแล้ว

ไอ้ต้อยยืนคั่นระหว่างผมกับไอ้นั่น มันตะโกนเสียงดัง “พี่จะพาพี่ต้ากลับไปดีๆ หรือจะให้ผมอัดพี่ให้ตายแล้วให้ผมพาพี่ต้ากลับไปเอง?”

ด้วยแรงทิฐิ ผมไม่ยอมมัน “กูพากลับแน่! แต่กูขอฆ่าไอ้เหี้ยนั่นก่อน มันมากอดแฟนกูเปล่าๆไม่ได้!”

ไอ้ต้อยกัดฟันกรอด แต่สิ่งที่ทำให้ผมมีสติกลับมาคือ...น้ำตาของมัน...

มันชี้ไปด้านข้างตัว...ที่ที่มีไอ้เปี๊ยกนั่งลืมตาโพลงอยู่...ไอ้เปี๊ยกที่ผมเผลอลืมไปชั่วขณะ เพราะคิดแต่จะจัดการเพื่อนมันให้ได้

“ถ้าพี่รักพี่ต้าจริงก็ดูซะบ้างว่าตอนนี้พี่ต้ามันเป็นยังไง หรือว่าห่วงแต่จะฆ่ากันให้ตาย...ได้! ผมปล่อยให้พวกพี่สู้กันไปมั้ย แล้วมาคอยดูกันว่าสุดท้ายพี่ต้าจะรู้สึกยังไง?”

ผมมองไปทางไอ้เปี๊ยก ตอนนี้มันเหมือนกับคนที่คิดอะไรไม่ออก มันได้แต่นั่งนิ่งๆอยู่บนพื้นห้อง เหม่อมองอย่างไร้จุดหมาย

...ถ้าผมคือคนที่มันชอบ และเพื่อนมันคือคนที่มันรัก...ตอนนี้มันก็กำลังถูกบังคับให้ดูคนสองคนที่มันรู้สึกดีๆด้วยกำลังจะฆ่ากัน...เพราะมันเป็นต้นเหตุ...

“ผมรู้...ว่าพี่ธีมาหาพี่ต้าที่นี่เพราะรู้มาจากผม เพราะเรานั่งรถมาจากขอนแก่นด้วยกัน...เพราะผมเป็นคนพูดบอกออกมาเอง...แต่ผมไม่ได้ตั้งใจให้เป็นแบบนี้...” ไอ้ต้อยพูดลอดไรฟัน ผมรู้...ว่าตอนนี้มันโกรธมาก พอๆกับเสียใจมาก...ผมรู้...ว่าในเวลาที่ผมกับเพื่อนไอ้เปี๊ยกกำลังบ้าคลั่ง...มันเป็นคนที่นึกถึงไอ้เปี๊ยกมากที่สุด

จิตใจที่ว้าวุ่นของผมเริ่มเย็นลง ผมเดินไปทางไอ้เปี๊ยก นั่งยองๆลงต่อหน้ามัน

“ต้า...กลับบ้านกัน” ผมพยายามทอดเสียงให้อ่อนโยนมากที่สุด แต่ก็ไม่วายทำมันสะดุ้งอยู่ดี ดวงตาของไอ้เปี๊ยกเริ่มมีแววกลับมาอีกครั้ง มันมองไปที่เพื่อนมัน แล้วก็มองกลับมาที่ผม

“พี่ธี...ต้า...” วินาทีที่น้ำตามันไหลออกมา...ผมได้รู้ว่า...ผมทำร้ายมันไปเสียแล้ว...

ผมคว้าตัวมันขึ้นมากอด ลูบหลังที่สะอื้นฮั่กของมัน “ไม่เป็นไร กลับบ้านกันก่อนนะ”

ผมพยุงมันขึ้นยืน มองไปทางไอ้ต้อยเห็นมันพยักหน้าให้ครั้งหนึ่ง “ฝากด้วยนะ” มันพูดกับผมเบาๆ จากหางตาเห็นเพื่อนของไอ้เปี๊ยกจะเข้ามาขวาง แต่ไอ้ต้อยจับบ่าอีกฝ่ายเอาไว้ได้ก่อน

ผมจูงมือไอ้เปี๊ยกให้เดินตาม มันก็เดินตามมา แต่ในวินาทีนั้นผมไม่กล้าหันกลับไปมอง...ไม่กล้าหันกลับไปดู...ว่าสายตาของมันจับจ้องอยู่ที่หลังของผม หรือว่าเหลียวกลับไปมองเพื่อนมันกันแน่


++++++++++++++++++++


ผมพามันกลับมาที่ห้องของผม แผนการณ์ที่จะไปค้างบ้านแม่เป็นอันพับเก็บไว้ก่อน อารมณ์อย่างนี้ยังไม่อยากให้แม่รู้ครับ

ไอ้เปี๊ยกนั่งแปะลงบนโซฟาตามที่ผมพามันมา เวลานี้มันเหมือนตุ๊กตา จับให้เดินก็เดินให้นั่งก็นั่ง ผมยื่นน้ำให้มันกิน เอาผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นมาเช็ดใบหน้าที่มีแต่น้ำตาให้มัน สายตามันเหม่อลอยไปไกล คิดถึงอะไรก็สุดจะเดา

ผมนั่งลงบนโซฟาอีกตัว มองหน้ามันอยู่อย่างนั้น

“พี่ธี...” มันขยับปากอยู่นาน กว่าเสียงมันจะเล็ดลอดออกมาได้

บอกตามตรง ผมไม่อยากได้ยินชื่อนี้ออกจากปากมันเลย แม้มันจะเป็นชื่อของผม...แต่ก็เป็นชื่อของเพื่อนมันเช่นกัน...ผมเค้นเสียงบอกไอ้เปี๊ยกไป “...อย่าเรียกพี่อย่างนี้”

แววตาไอ้เปี๊ยกไหววูบ น้ำตาไหลอาบแก้มมันอีกครั้ง...ผมรู้ว่ามันเจ็บ...แต่ถ้าไม่พูดออกไปผมไม่แน่ใจว่า...จะยับยั้งตัวเองไม่ให้ทำรุนแรงกับมันได้รึเปล่า

ผมยื่นมือเอาผ้าขนหนูเช็ดหน้าให้มัน มันก็สะอื้นแล้วกุมมือผมเอาไว้ “ขอโทษ...ขอโทษ...ต้า...ฮึก...ขอโทษ...”

มันพร่ำแต่คำขอโทษ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่ามันขอโทษผมเรื่องอะไร...เรื่องที่มันเรียกผมว่าพี่ธี...เรื่องที่มันกอดกับเพื่อนมัน...เรื่องที่มันไม่ยอมเดินมาหาผม...เรื่องที่มันหวั่นไหว หรือว่า...เรื่องที่มัน...กำลังจะบอกเลิกผม...

“...ลุง...ฮึก...” มันเงยหน้าขึ้นมองผม “...เกลียด...ต้าแล้วรึเปล่า?”

ผมลูบหัวมัน “พี่ไม่เกลียดต้า...พี่รักต้า...แต่พี่โกรธ”

มันจับมือผมกุมหน้าอกมัน “...รักจริงๆนะ?”

“อืม...” ผมเอามืออีกข้างกุมทับมือมัน ได้ยินมันพูดเบาๆ

“ขอต้า...ไปนั่งด้วยได้มั้ย...” โซฟาที่มันนั่ง เป็นโซฟาตัวใหญ่ ส่วนที่ผมนั่งอยู่ เป็นแบบคนเดียวนั่ง ตั้งฉากกับโซฟาของมัน ผมดึงแขนมันให้ลุกขึ้นมาแล้วนั่งลงบนตักผม ซุกหน้าลงกับหน้าอก

ผมลูบหลังมัน มันยังสะอื้นอยู่หน่อยๆ แต่แขนมันที่โอบรอบตัวผมเอาไว้แน่นก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาบ้างแล้ว...แม้จะยังกังวลอยู่ก็เถอะ...ว่ามัน...จะปล่อยสองแขนของมันออกไปเมื่อไหร่...

เวลาผ่านไป เข็มนาฬิกาเดินไปเรื่อยๆไม่มีหยุด ขัดกับความปรารถนาของผม...ที่วิงวอนอยากจะหยุดเวลาเอาไว้ในวันที่เรา...ได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข....

ไอ้เปี๊ยกกลืนสะอื้น พยายามพูดออกมา

“ตอนเย็นต้า...นอนรออยู่...หลับไปเมื่อไหร่ไม่รู้...” มันเว้นช่วงสูดน้ำมูก ผมก็เอาผ้าเช็ดจมูกแดงๆให้มัน “ตื่นขึ้นมาอีกที ห้องมืดไปแล้ว...ธ...เพื่อนต้านั่งมองอยู่ข้างเตียง” มันห้ามปากเอาไว้พลางเหลือบตามองผมอย่างกล้าๆกลัวๆ...มันกลัวว่าผมจะไม่พอใจที่เรียกชื่อนี้ออกมาอีก

“เล่าต่อสิ” ผมจูบหน้าผากมัน รับรู้ได้ว่าตัวมันผ่อนคลายลงกว่าเดิม

“มัน...ถามว่าคืนนั้นทำไมไม่มา...ต้าไม่เข้าใจ...พอถามมันมันก็ไม่ตอบ...” คืนนั้นคงเป็นคืนที่ผมลบแมสเสจเพื่อนมัน แสดงว่าไอ้เปี๊ยกยังไม่รู้เรื่องนี้

“มันบอกว่า...มันเจอตั๋วไปเที่ยวกับจดหมายในถังขยะ...มันเอามาอ่านเลยรู้ว่าต้า...รักมัน” หัวใจเหมือนมีอะไรมาแทงเลยครับ ตอนที่ได้ยินไอ้เปี๊ยกพูดว่า ‘รัก’ ผมพยายามข่มความรู้สึกเอาไว้ แล้วฟังมันต่อเงียบๆ

“มันบอกว่า...มัน...มันก็รักต้า...มันรักมาสี่ปีแล้ว แล้วมันก็เข้ามากอด ต้า...คิดอะไรไม่ออก...ต้า...” สิ่งที่ผมกลัวเกิดขึ้นแล้ว ไอ้เปี๊ยกรู้แล้วว่าเพื่อนมัน...ก็รักมัน

“แต่เพื่อนต้ามีแฟนอยู่แล้ว” ผมท้วง ไอ้เปี๊ยกยิ่งสะอื้นหนักกว่าเดิม

“ไม่...ฮึก...ไม่มี...มัน...ไม่มีใครทั้งนั้น...มันประชด...มันบอกว่าคืนก่อนวาเลนไทน์...มัน...เราคุยโทรศัพท์กัน...มันพูดแหย่ต้าเล่น...แต่ต้าพูดเหมือนไม่สนใจมัน...มันเลยประชด...ตอนเช้ามันจะมาขอโทษ มันจะพาไปเที่ยว จะบอกรัก แต่มัน...หาต้าไม่เจอ โทรหาไม่ติด เพราะไม่ได้เอามือถือไป”

สรุปว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากความไม่เข้าใจกันเท่านั้นเอง ผมต้องขอบคุณเพื่อนมันใช่มั้ย ที่ทำให้ไอ้เปี๊ยกได้มาพบกับผม...ผมต้องขอบคุณใช่มั้ย...ถึงแม้สุดท้าย...มันจะมาพรากของที่ผมรักที่สุดคืนไป...ก็ต้อง...ขอบคุณมันใช่มั้ย?

...ตอนนี้ผมกลัวเหลือเกิน...   

“ต้า...ต่อจากนี้...จะทำยังไง”

ไอ้เปี๊ยกส่ายหน้า เช็ดน้ำตากับเสื้อผมจนชุ่มไปหมด “...ไม่รู้...”

...กลัวเหลือเกิน...

“เสียใจที่มาคบกับพี่มั้ย?”

...ขอร้องล่ะ...ช่วยบอกว่า ‘ไม่’ ทีได้มั้ย...

ไอ้เปี๊ยกนิ่งไป มันสูดจมูกเสียงดัง

“เสียใจมั้ย?”

ท่าทางของมันตอนนี้เหมือนเด็กที่กำลังหลงทาง มันสับสน คิดอะไรไม่ออก ทำอะไรไม่ถูก ไอ้เปี๊ยกเบิกตามองมือตัวเองที่กำเสื้อผมแน่น

“...ต้า...ไม่รู้...”

ได้แค่นี้ผมก็พอใจล่ะครับ ผมถอนหายใจออกมา จูบขมับมัน

“พี่ซื้อข้าวมาจากห้างด้วย กินซะ แล้วก็อาบน้ำนอนก่อนนะ” พอผมทำท่าจะลุกขึ้น มันก็กำเสื้อไม่ยอมปล่อย สุดท้ายเลยต้องอุ้มมันเป็นลูกลิงเข้าไปกินข้าวที่ครัว

ไอ้เปี๊ยกกินน้อยผิดปกติ แค่สามสี่คำมันก็บอกว่าอิ่ม ป่วยการจะเซ้าซี้ให้มันกินต่อ สุดท้ายเลยไล่มันไปอาบน้ำ


+++++++++++++++++++++++++++++++

พอผมอาบน้ำเสร็จเดินออกมา ไอ้เปี๊ยกก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว...มันคงจะเพลียมากครับ ผมให้มันกินยาแก้ไข้กันไว้ก่อนนอน ตอนนี้คงจะหลับไม่รู้เรื่องไปแล้ว

ผมแทรกตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม ล้มลงนอนเคียงข้างมัน

“ลุง”

ไอ้เปี๊ยกตะแคงตัวกอดผมเอาไว้ มันยันตัวเองขึ้นมา แนบจูบลงกับปากผม ลิ้นอุ่นๆของมันไล้เลียริมฝีปากล่าง สอดเข้าไปในโพรงปากอย่างที่ผมเคยบังคับสอนมันแต่มันไม่เคยยอมเรียน มันเลื่อนตัวเองนอนทับผมเอาไว้ ผมก็โอบเอวมัน ลูบแผ่นหลังเล็กๆไปมา

“อืม...” มันครางในคอเบาๆก่อนจะถอนปากออกมา สายตาเราสบกัน มันมองหน้าผมอยู่นาน...แต่ผมอ่านแววตามันไม่ออก

มืออุ่นๆของมันไล้อยู่ที่หน้าอกผม แกะกระดุมให้อย่างงกๆเงิ่นๆ

มันแนบริมฝีปากลง จูบตรงหน้าอกด้านซ้าย ก่อนจะยันแขนกับพื้นเตียง เงยหน้าขึ้นมามองผม

“ต้า...รัก...พี่ธี” มันมองตรงเข้ามา สบตากับผม ย้ำคำแต่ละคำอย่างชัดเจน

คำพูดของมัน ราวกับอุ้งมือที่แสนอบอุ่น ค่อยๆกอบโกยหัวใจที่แตกละเอียดของผมเข้ามาต่อจนเป็นรูปเป็นร่างใหม่ ...

มันจูบผมอีกครั้ง เราจูบกัน...เนิ่นนาน...เป็นจูบที่นุ่มนวล อ่อนโยน ไม่มีความปรารถนาอื่นเจือปน

...มีแค่...รัก...

ผมรักมัน...รักมาก...

และมันก็บอกว่า...มัน...รักผม...มากกว่าที่มันรักเพื่อนมันรึเปล่า ผมไม่รู้...แต่...มันรักผม

ไอ้เปี๊ยกนอนเอาหัวซุกอกผม เรากอดกันแน่น ฝนหยุดตกหรือยังก็ไม่รู้ รู้แต่ตอนนี้ในห้องเงียบ...สงบ...

ผมกระซิบกับหูมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า...ผมรักมัน...มันไม่ตอบ ผมไม่รู้ว่ามันหลับไปรึยัง แต่ที่รู้ๆคือ มันยังกอดผมอยู่

ชั่วระยะหนึ่งที่เหมือนมันจะงัวเงียขึ้นมา มันครางในลำคอ ผมบอกกับมัน

“พรุ่งนี้ไปเที่ยวกันนะ ไปเที่ยวไกลๆเลย”

ริมฝีปากมันคลี่ยิ้ม ตามันหลับพริ้ม ซุกหัวลงเหมือนเดิมแล้วตอบผมเบาๆว่า

“...อืม”

ต่อจากนี้จะผมกับมันจะเป็นยังไง เรื่องของเราจะเดินไปในทิศทางไหนผมไม่รู้...ผมรู้แต่ว่าวันนี้ มันยังอยู่กับผม






และผม....รักมันมากเหลือเกิน...

+++++++++++++++++++++++++++
TBC
ปล.ไว้ดึกๆจะมาตอบเม้นท์ค่ะ ทำเลสิกมาเมื่อวาน มองจอคอมแล้วพร่าไปหมด (ใส่แว่นกันแดดเล่นเน็ต อนาถเป็นบ้า)

[M@nfaNG]

^
^
^ฮ่าๆๆเสร็จเราโดนจิ้มจนได้ แต่คงแค่คันๆไม่เจ็บหรอกนะคะ จิ้มเพราะรัก อิอิ


แต่ตอนนี้เศร้าไปไหนเนี่ย รู้สึกว่าคำว่ารักที่บอกไปมันไม่มั่นคงยังไงไม่รู้หวั่นใจจริงๆเลย

[patz]

อร๊าก... ผิดคาดจริงๆ นึกว่าจะมีอะไรรุนแรงกว่านี้ซะแล้ว แต่แบบนี้ก็ดีครับ อ่านแล้วก็เบาใจ นอนหลับสบายๆได้แล้วสิผม แหะๆ

ตาต้าน่ารัก อิลุงก็น่ารัก ถึงแม้จะหึงโหดไปหน่อยก็เหอะ 




ปล.เพิ่งไปเม้นท์ที่ blog มาครับ ใช้มือถือเข้าบอร์ดมันช้าอะ เลย bookmark หน้า wap ของ blog ไว้อ่านในมือถือ 
ปล2.เปิดคอมเพื่อเม้นท์เรื่องนี้โดยเฉพาะเลยนะครับเนี่ย แหะๆ

[Millet]

อร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ค่อยยังชั่ว...รักกันๆๆๆ


ปล. คนแต่งพยายามมาก โหยย+1

[mist]

โฮ้ยยยย ใจหายว้าบบบ ค่อยยังชั่วหน่อย 

[Givesza]

อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

ต้อยน่ารักเกินไปแร้วววววววววว

 

[jokirito]

ตาต้าน่าร้ากกกกกที่ซู้ดดดดดดดดด
ที่ไม่ทิ้งลุงไปมีสามีใหม่
ค่อยเบาใจหน่อย
โดยส่วนตัวเกลียดคนโลเลมากกกกกกกกกก
ไม่อยากให้ต้าโลเล
เพราะต้าตัดสินใจเลือกลุงไปแล้วนิ(ตอนตุ๊กตาอ่ะ)
ดีนะ ถ้าเรื่องยืดเยื้อไปกว่านี้
หัวใจผมต้องแหลกสลายตามลุงธีไปเป็นแน่


สำหรับไอ้ธี(เพื่อนต้า)  สมน้ำหน้า อยากชักช้า ม ค ป ด  

[both^^]

โอยยยยยยยย
สบายใจไป 80%
แต่ทำไมแค่ 80 ฟร๊ะ
งงตัวเอง
กลัวใจต้าจริงๆ

[namtaan]

ในเมื่อทั้งสองคนก้อรักต้า ในเมื่อต้าก้อรักทั้งสองคน
ไม่ต้องคิดมาก อยู่กับคนที่ต้าอยู่ด้วยในปัจจุบันนี่หละ
เหอๆๆๆ ไม่เข้าข้างพี่ธีเลยช้าน
สงสารเพื่อนธีนะ แต่เพื่อนธีอยากชักช้าเอง ตั้งสี่ปี 
ถ้าที่ผ่านมาไม่มีพี่ธี ต้าก้อเศร้าอยู่คนเดียวเลย
  จาว่าไปก้อน่าสงสารทั้งสามคนหละนะ แต่ตอนนี้กลัว กลัวใจต้าที่สุดเลย คิดไรอยู่หนอ

บวก 1 ให้ลูกหมูจ้า

[Bg LoVe NT]

เง้อออออออออ

ค่อยยังชั่ว

แต่ก็ยังดูเหมือนตาต้าจะยังสับสนอยู่อ่ะ



 

:กอด1:ลูกหมู

[y_love]

อ่า อ่านทันแร้นนนนนนน

สงสารลุงอ่ะ

แต่น้องต้าก็น่าสงสาร

เฮ้ออออ แต่ยังไงต้าก็บอกแล้วนี่เนาะ ว่ารักลุงอ่ะ

แต่จะไม่หวั่นไหวใช่มั้ยยย ในเมื่อรู้แล้วว่าเพื่อนที่แอบรักมานาน

ก็รักต้าเหมือนกัน  สมชื่อเรื่องจริงๆ ว่า "รักทำนายไม่ได้"

อย่าเศร้ามากน้า คนอ่านนน น้ำตาพาลจะไหลเอา

[tutu]

 

[♥a2k♥]

ทำไมเราถึงกลัวคำว่ารักของตาต้า 
เฮ้ออออออ

แต่ว่าๆ อยากถามว่า ต้อยมีแฟนรึยังคะ
ขอสมัครได้มั้ย  ชอบบบ


 

[nana]

รักพี่ธีจริงรึเปล่าน้องต้า

[น้ำค้าง]

ตัดสินใจรักพี่ธีไปแล้ว หนักแน่นหน่อยนะจ๊ะน้องต้า

สมน้ำหน้าเพื่อนธีหน่อยเหอะ รักมาตั้ง 4 ปี แต่ไม่กล้าบอก มันโง่หรือบ้ากันแน่วะเนี่ย

 

[sakiko]

กลัวต้าจะทำ  พี่ธี เจ็บ

 

[jaaeyboy]

ทำเลสิคแล้ว ยังเข้ามาลงนิยายต่อให้

บวกหนึ่งให้ไปเลยค่า 

[van]

พี่ธี.....สู้ ๆ อย่ายอมแพ้นะ


+ 1 ให้คนเขียนแสนขยันค่า