ตอนที่ 27 After effect
"นายธนสิต"
ผมเงยหน้ามองจารย์ผู้ประสิทประสาทวิชาอย่างงัวเงีย ก่อนจะฟุบหลับลงไปอีกรอบ
อาเจ๊จูน เอ๊ย อาจารย์จูนที่น่ารักเลยเอาหนังสือเลคเชอร์ฟาดกบาลน้อยๆนี่ปวดตึบๆของผมเต็มๆ
"โอ๊ยยยยยยยอะไรเนี่ยจ๊าน" ผมแว๊ก
"นี่ ชั้นไม่เด้งเธอออกไปนอกห้องตั้งแต่เริ่มก็ดีแค่ไหนแล้ว อุส่าห์ปล่อยให้นอนหน่อยเผื่อจะสำนึกว่าตัวเองทำอะไรผิดบ้าง แล้วยังจะมาแว๊ดใส่ชั้นอีก"
"โห ก้อๆ ผมไม่สบายอ่ะ เลยง่วงนิดนึง ขอโทดละกันค๊าบ จานจูนคนสวย"
"ไม่ต้องทำปากหวานเลยนายธนสิต"
แล้วอาเจ๊จูนก็กลับไปสอนต่อ
ผมนั่งเอาคางเกยโต๊ะ แล้วมองเจ๊แกสอนไปอย่างเซงๆ
"ไปทำเห้ไรมาวะไอ้ธัณ" ไอ้วิทที่นั่งข้างๆถามผม
"เมื่อวานกูเจอเรื่องไม่คาดฝัน"
"หะ?"
แล้วผมก็หันไปนอนตะแคงอีกรอบ
แม่งเกือบมาเรียนไม่ทัน ดีนะที่วันนี้เรียนบ่ายสอง ไม่งั้นได้โดดแน่นอน
เมื่อเช้าผมตื่นมาด้วยสภาพที่ดูไม่จืดสุดๆ เสื้อผ้าก็ไม่ได้ใส่ มีแค่ผ้าห่มบางบ๊างคลุมตัวอยู่ เนื้อตัวก็เลอะ(?) แถมตัวยังช้ำเป็นจ้ำๆอีก
ไอ้ตัวการที่ทำผมให้เป็นแบบนี้มันไม่อยู่แล้ว สงสัยแม่งกลัวโดนฆ่าเลยรีบหนีออกไปก่อน
แต่ผมคิดผิดแฮะ
"ตื่นแล้วหรอวะมึง" มันโผล่หน้าเข้ามาในห้อง สีหน้ามันตอนนี้กับเมื่อวานนี่ คนละเรื่องเล๊ย เมื่อวานแม่งทำหน้าอย่างโหดผสมเฒ่าหัวงู วันนี้หงอมาเชียวไอ้แมว
"..." ผมมองหน้ามันอย่างเซงจิต แล้วก็ลุกขึ้นจะนั่ง....
"โอ๊ยยยย"
แล้วผมก็ลงไปนอนกองอีกรอบ
"เอ้ยไอ้ธัณ" มันรีบปราดมาดูผมแท๊บจะทันที ผมหันไปมองมันด้วยสายตาโกรธเคืองอย่างรุนแรง มันผงะถอยไปนิดนึง คงจะรู้ตัวละสิว่ากูนี่อยากจะจับมึงถ่วงน้ำทิ้งเหลือเกินไอ้ห่า
"เอ่อ...มึง...เป็นไรมากปะ" มันถามเสียงเจื่อนๆ ไม่ยอมสบตาผมเลย
"มึงลองให้กูตุ๋ยมึงกลับมั้ยล่ะหา" ผมแค่นเสียงใส่มัน
"ไม่อ่า ขอบคุณ" มันหัวเราะแหะๆ
"งั้นก็หุบปากไปเลย ไอ้สัด"ผมพูดกระแทกเสียง แล้วค่อยๆดันตัวลุกขึ้นอีกรอบขนาดแค่นั่งเฉยๆขาผมยังสั่นริกๆเลย ไม่ดิ ไม่ใช่แค่ขา ทั้งตัวเลยครับ
"ออกไปได้ยังวะ"ผมแว๊ดใส่มัน มันสะดุ้งนิดๆ
"มึงไหวมั้ยล่ะ ถ้าอยู่คนเดียว"
"แค่นี้กูไม่ตายหรอก ขอบคุณที่เป็นหะ...เหวอ!!!" ผมพูดพร้อมยันตัวกับหัวเตียงเพื่อลุกขึ้นยืน แต่ทันทีที่ทิ้งน้ำหนักไปที่เท้าผมก็ทรุดลงไปทันที
แต่ไม่ได้ร่วงไปกองพื้นครับ เพราะไอ้ห่าพามันเข้ามารับผมพอดี
"นั่น ก็บอกดิถ้าไม่ไหวอ่ะ อย่าทำเก่งเลยมึง"มันพูด ผมหันไปมองมันตาเขียว
แล้วแมวตัวไหนแวะที่มันทำกูหมดสภาพงี้
"พากูไปห้องน้ำเด๊ะ" ผมว่า แล้วแกล้งทิ้งน้ำหนักตัวลงเต็มที่ ไอ้พามันไม่ว่าไรตอบ แต่ก็พยายามพยุงผมไปอย่างทุลักทุเล
"เออ มึงไปได้ละ หมดหน้าที่"ผมว่าเมื่อถึงห้องน้ำ แล้วปิดประตูใส่หน้ามันทันที
เชี่ย มันจะทำหน้าจ๋อยทำหอกไรแวะ
ผมคิด แล้วมองไปที่กระจก
อื้อหือ เต็มเลยครับ รอยแดงๆ แถวๆคอกับไหปลาร้ากูเต็มไปโม้ด....
เห้อ ไอ้แมวเอ๊ย อย่าคิดว่ากูจะยอมยกโทษให้มึงง่ายๆ
แล้วหลังจากที่อาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยผมก็รีบแจ้นออกจากหอแทบจะทันทีโดยไม่ได้รอดูดำดูดีอะไรไอ้พามันเลย
โตเป็นควายแล้ว ไอ้เวร เรื่องดิทำไมกูต้องสนใจ มึงทำกับกูขนาดนั้น...
...
.
.
โว้ยคิดแล้วยิ้งอยากจะกระโดดเตะมันตกหน้าผา
"ว่าแต่ทำไมวันนี้ดูมึงแต่งตัวเรียบร้อยเป็นพิเศษวะ" ไอ้วิทมันทักผม
เรียบร้อยอะไร แค่กูติดกระดุมเสื้อครบทุกเม็ดแค่นั้นเอง
"เหรอ เห้ยมึงไม่รู้เหรอเนี่ยเทรนด์ เด็กแนวๆ"ผมแถ
มันถอนหายใจหน่ายๆแล้วก็หันไปมองหาคน
"ไอ้พามันไปไหนของมันวะ ไม่เห็นหัวเลย"
"ดีแล้ว อย่าให้มันโผล่ศีรษะมันมาเด็ดขาด..."ผมพึมพำเบาๆ
"มึงว่าไรนะ?"
"ป่าว ไม่มีไร กูหิวแล้ว ไปหาไรแดกเหอะ"
"เออ ไอ้ธัณ มึงขาเจ็บหรอวะ"
"ป่าว ไมแวะ"
"ไมเดินเหมือนริดสีดวงแตกงั้นอะ กะโผลกกะเผลกไปมาแม่ง โคดฮา 5555" เอ้อ หัวเราะเยาะกูซะงั้น...
มึงเคยโดนผู้ชายตุ๋ย ครั้งแรกเกือบสิบครั้งมั้ยล่ะ....
กูลุกมาเดินเหินได้แบบนี้ก็ปาฎิหาริย์แล้ว....
ตลอดวันนั้นผมไม่ได้เห็นหน้าไอ้พามันเลย ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องที่ดี ไม่งั้นมีเฮกลางคณะแน่นอน
"พี่ธัณวันนี้ดูเหนื่อยๆจัง"
รุ่นน้องที่ชมรมบาสผมทักขึ้น หลังจากมันเลิกซ้อมกัน ผมมานั่งดูมันซ้อมเพราะได้ข่าวว่ามันจะไปแข่งกีฬามหาลัย
ตอนแรกก็อยากเล่นด้วยนะ แต่สังขารไม่ให้ ขอกูนั่งนิ่งๆละกันนะ น้องๆ
"โปรเจคมันเยอะ"ผมแถ
"อนะ เออพี่ เดวผมจะไปมินิมาร์ทกัน เอาไรปะคับ"
"เอาไรก็ได้ที่กินแล้วมันสดชื่นมาให้ขวด" ผมบอก
แล้วมันก็หายไปกัน ทิ้งผมไว้กะรุ่นน้องสองสามคน
"พี่ธัณวันนี้มาชมรมด้วย โห แปลกใจ" เสียงไอ้รินน้องเลิฟ(?)ของผมเอง(ดีใจมั้ยแกได้โผล่ในเรื่องด้วย)
"ฝนยังไม่ตก" ผมตอบมัน มันทำหน้างง เออ ไม่เกทก็เรื่องของเอ็ง ผมเอนลงไปนอนราบกับม้านั่งแล้วครางเบาๆ
"ไอ่เหี้ยยยยย เมื่อยยยโว้ยยยยย"
"อื้อหือ หาวจนแมงวันเข้าปากละ"โอ้โหปากน้องกูประเสริฐ ติดใครมาเนี่ย
"หนายวะแมงวันไม่เห็นซักตัว"
"อ้าว แก่เกินไปซะละพี่เรา"น้านปาก...
"แล้วพี่พามีไหนเนี่ย"
"อย่าพูดชื่อนั้น"
"อ่าว ไมอะพี่" ไอ้รินถาม เพื่อนๆมันก็มองผมอย่างสนอกสนใจ
"ไม่อยากได้ยิน แม่ง"
"ทำมายพี่ โดนป๊ะป๋าพาทำร้ายร่างกายมาหรอ"
โหไอ้น้อง ถ้ากูถีบมึงตกอัฒจรรย์นี่เป็นไรป่าววะ
"ใครป๊ะป๋าแก"
"อ้าว พี่ธัณไม่รู้หรอน้องไปขอพี่พาเขาเป็นพ่อเทค"
ใครรู้จักพ่อเทคบ้างครับบ มันก็ไอ้คือกะพี่เทคแหละแต่อันนี้คือสนิทกันมากพอสมควรแค่นั้นเอง เลยเลื่อนระดับจากพี่เป็นพ่อ
"เออช่างแม่งมัน"
"พี่ธัณ"
"ไรแวะ"
"ทำไมพี่ธัณใส่เสื้อแปลกๆวันนี้"
โอยไอ้น้องเอ้ย ไม่ต้องมาแอ๊บแบ๊วทำเป็นเด็กประถมช่างถามตอนนี้ได้มั้ย
"วันนี้มีพรีเซนงาน"ผมแถ
"อ่าว ไม่เห็นป๊าเค้าบอกเลย"
"มันไม่ได้เข้าเรียน"
"พี่วิทก็ไม่เห็นบอกว่ามี"
...นี่มึงถามทุกคนเลยหรอวะ...
"มันหลับ"ผมก็ยังแถต่อ
"อ่อ อนะ"เออ หยุดถามได้ก้อดี
"แต่ร้อนตับจะแตก นี่พี่มันเลิกเรียนแล้วปลดกระดุมคอออกก็ได้"
"ไม่เป็นไรพี่ไม่ร้อน"
"เหงื่อท่วมหลังแล้วเนี่ยนะ"
ไอ้คุณน้องค้าบบบ วันนี้น้องเป็นไรค้าบบบบ ทำไมถึ๊งได้จับผิดคุณพี่จังเลยค้าบบบบบ
"เออช่างพี่เหอะ พี่ต้องบ่มตัวเอง เดวอุณหภูมิร่างกายต่ำ"
มันทำหน้างงอีกรอบ เออ หยุดถามซักที...
"ผมกลัวพี่จะปริตายก่อนสิครับเนี่ย"
"แล้วนี่เดวเย็นนี้พี่จะไปไหนป่าวคับเนี่ย"
"..."
ผมขี้เกียจตอบคำถามมันเลยทำเป็นแกล้งหลับ
แปบๆน้องที่มันออกไปซื้อของก็กลับมากัน ผมจึงได้ดื่มน้ำซักที
"อะของพี่ธัณ"
มันว่าพร้อมยื่นขวดมาให้...
กระทิงแดง....
มึงซื้อเห้ไรมาให้กูเนี่ย
"หยิบมาผิดป่าวนิ"
"ก้อพี่บอกให้ซื้ออะไรที่กินแล้วสดชื่นนิครับ นี่ ผมการันตีเลย ฮ่าๆ"มันพูดอย่างภูมิใจ
"แถมท่าทางพี่ธัณจะเจอศึกหนักมาสินะครับเนี่ย โทรมมากเลยอ่ะ"
ผมก็ได้แต่มองไอ้เด็กซื่อ(บื้อ)เหล่านี้อย่างปลงอนิจจัง เออนะ
ซื้อมากูแดกก็ได้แวะ
"อ้าวพี่พา!!!" ปู้ดดด~~~~!!!! หะ อะไรน๊า
"อี๋พี่ธัณ สกปรกทำไรเนี่ย"ไอ้รินน้อยบ่น แล้วก็หันไปมองที่ประตู
"ป๊ะป๊าาาาา" แล้วมันก็วิ่งไปหาไอ้คนที่ผมไม่อยากเห็นหน้ามันที่สุดตอนนี้
โอ้ว กูอุส่าหนีมาหาที่พักพิงที่บ้านหลังที่สองของกู มึงก็ยังจะโผล่หน้าแมวๆมาอีก กลับชมรมบอลเมิงไปเดวเน้
"ป๊ะป๊ามาทำไรเนี่ย"ไอ้รินพูดเอาหน้าซบแขนมัน น่าร๊ากเชียว แม่ง
"มาหาคน"มันว่าแล้วมองหน้าผม
ผมเมินไปทางอื่นแล้วแกล้งหลับอีกรอบ
"อ่าว พี่ธัณหลับไปอีกและ"
"แล้วพี่พาจะทำไงอะ พี่ธัณเค้าหลับไปแล้ว" เสียงไอ้รินพูด
"ไม่เป็นไรริน เดวพี่ "อุ้ม"มันไปเองก็ได้"
ผมลูกพรวดทันทีแล้วมองหน้ามันอย่างตกใจปนโกรธนิดๆ ไอ้ห่านี่
"มึงมีอะไรแวะ"
"กูอยากคุยกะมึงหน่อย"
"แต่กูไม่มีเห้ไรจะคุยกะมึง เพราะงั้นไสหน้าแมวๆของเมิงไป"
"หรือว่าอยากให้พูดตรงนี้ ก็ได้นะ คนก็ไม่ได้เยอะมาก"มันพูดแล้วมองไปรอบๆ
"คุยเรื่องไรหรอป๊า"ไอ้รินน้อยถาม
"อ๋อ ก็เรื่อง.."
ผมรีบวิ่งไปเอามือปิดปากมัน
"ไม่มีไรวะริน เดวพี่ขอไปคุยกะมันหน่อยนะ" ผมพูดแล้วหัวเราะกลบเกลื่อนก่อนจะลากคอไอ้พาไปทั้งปิดปากอย่างงั้น
แล้วอะไรอุ่นๆเปียกๆก็โดนฝ่ามือผม
"เอ๊ยย"
ผมร้องแล้วชักมือออก ไอ้พาแลบลิ้นแล้วแสยะยิ้มทะเล้นใส่ ผมแยกเขี้ยวให้แล้วรีบเดินนำมันลิ่วๆไป
จนมาถึงด้านหลังโรงยิม ตรงห้องลอคเกอร์
....
to be continue
โปรเจคเริ่มไปเกือบหมดละ เลยมีเวลาดอดมาโพส
ท่าทางจะมีคนแปลกใจกับจำนวน "รอบ" เยอะจัง...
ผมก็ปางตายนะ แต่ว่าก็นอนพักมันจนเที่ยงนั่นแหละ แล้วก็เลยพอจะเดินเหินได้ "บ้าง"
ว่าไปกูก็ถึกเหมือนกันนะเนี่ย......
มันไม่ได้จบแค่โดนทีนหรอกครับ ถ้าจะเอาให้สาแก่ใจจริงๆคงต้องจับมันถ่วงน้ำ เอาให้ไม่ได้ผุดได้เกิดเลยทีเดียว หึหึหึ....
แต่ก็ไม่ได้ทำ เพราะอะไร รอดูกันต่อไปนะครับ...
ปล. ไอ้พา มึงเอาไอดีกูมาโพส ไม่สมัครแวะ(ได้ข่าวตูก็ยึดไอดีน้องมา หุหุ)
ปปล. เมื่อวานมึงเอาอีกแล้วนะไอ้พา เขียนฟิคแล้วติดลมใช่แมะไอ้นี่ เดวปั๊ดโดน....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
