หัวข้อ: (เรื่องฝันๆ) -----------ละเมอ-------------

[Jingjoh]

ลืมไปเรย ไว้จะรีบตามมาอ่านนะคับ ตอนนี้ขอไปเตรียมตัวเป็นเด็กหอก่อน ^ ^

[SunintheNight]

ง่วงมาก ไม่ขอตอบทุกคำถาม แต่สะดุดคอมเมนท์คุณ bixzz เรื่อง HI5 คงไม่ได้อ่ะค้าบ โทดทีนะค้าบ 

[andyus1]

อ่า อ่านทันแระ เรื่องแบบเส้าๆ มากมายอ่ะ

มีความสุขแค่ชั่วเวลา แต่อย่างน้อยเราก็จดจำมันไว้ได้อ่ะ it's just a dream so what will b when we wake up it'll disappear, won't it kub กัวจังอ่ะ

เง้อ  ถ้ามๆๆ พี่เต้
คืนนั้นผมนอนจับมือกับเขา เรามีอะไรกันรึเปล่าไม่รู้...
...หรือรักคงเล็กไป และเมืองคงใหญ่เกิน
ความรักมันเลยไม่สมดุลย์กับจำนวนประชากร ฮ่าๆ ขำว่ะ

ตกลงได้กันยัง คริๆๆ ขำๆคร้าบ ชอบคำพูดพี่จัง แลดูเปนปรัดยา(เขียนไม่ถูกค้าบ)มากมาย
 

[SunintheNight]

คืนที่สิบห้า




ในโทรศัพท์มือถือ ชื่อของเขายังคงเป็นเคน ผมไม่คิดจะเปลี่ยนมัน เพราะมันไม่สลักสำคัญอะไร มันก็แค่ชื่อ แค่สัญลักษณ์ทางภาษาที่เราตั้งขึ้นมากำหนด

“หวัดดีคับ”
“ไงเรา ทำอะไรอยู่” เสียงชายคนที่นอนจับมือกันเมื่อคืนถามเป็นเชิงทักทาย
“อ่อ นั่งเล่นอยู่กับเพื่อนๆอ่าคับ เพื่อนมันมาห้อง” ผมหลีกพวกไอ้ฝูงลิงออกมาคุยที่ระเบียงหลังห้อง มีลมชื้นหลังฝนตก พัดมาพอให้อากาศรอบกายสดชื่นละอองไอน้ำ
“หรอ กินไรยังค้าบ”
“เรียบร้อยคับ เพิ่งกินมากับเพื่อนเนี่ย แล้วก็เดินขึ้นห้อง”
“อ่ะหรอ แล้วเป็นไงมั่งได้ออกไปไหนมาป่าว” ไอ้พี่แทนถาม น้ำเสียงเป็นห่วงเป็นใย
“ป่าวอ่ะ ก็พอพี่ส่งแล้วผมก็นั่งรถกลับมาเลย” แยกย้ายกันเพราะเฮียเค้าไปทำงานทำการด้วยเหมือนกัน แต่ไอ้เต้ปิดเทอมอีกอาทิตย์กว่าๆ ยังว่างอยู่
“ค้าบผม สบายว่ะเนาะ อยากเป็นเด็กอีก”
“เป็นเด็กไม่ดีหรอก” ผมเงยหน้ามองพระจันทร์ที่กำลังถูกเมฆหนาพัดมาบดบังชั่วครู่
“ดีออก ดูดิเราได้นอนเล่นสบายทั้งวัน พี่ต้องมานั่งทำงานเป็นวัวมอมอเลยเนี่ย” ฮ่าๆๆๆ ทำเสียงมอมอได้น่ารักมากนะไอ้เฮียบ้า
“เป็นเด็กโดนผู้ใหญ่หลอกไง” ฮ่าๆๆๆ ผมแกล้งแซว ได้ยินเสียงหัวเราะชอบใจของอีกฝ่ายดังคลอมา ยิ้มอยู่รึเปล่านะ
“หรอ แล้วชอบให้หลอกมั้ยล่ะ”
“ไอ้บ้า”

ไอ้เฮียแมรร่งงง แซวไรกันวะ เว้ยยยยยยยยยยยยไปต่อไม่ถูก
“เตเต้มาว่าพี่ทำไมอ่าคับ” อาน่าเรียกกูงี้อีก ไอ้บ้าเอ้ย
“ป่าวว่าซะหน่อย นี่ทำไรอยู่อ่ะพี่”
“หึหึ เปลี่ยนเรื่องเลยคนเรา ขับรถกลับบ้านค้าบ”
“ดึกจัง” ผมพูดเหมือนบ่นกับตัวเอง ดูเวลาสี่ทุ่มครึ่งแล้วนะ
“วันนี้งานเยอะ จริงๆออกมาสักพักแล้วล่ะ แต่ว่าแวะไปธุระมาด้วยน่ะ”
“คร้าบ แล้วคุยโทรขับรถ อันตรายมั้ยเนี่ย” เป็นห่วงเหมือนกันนะเฟ้ย ไอ้ลุงจอมมารหน้าเด็ก
“อ่ะๆ บ่นเจง เด็กอะไรเนี่ย งั้นเดี๋ยวพี่ขับรถต่อก่อน วางละก็ได้” ทำเสียงดูน่าสงสารซะ เฮ้อ    แอคติ้งเก่งจริงๆ ไอ้เฮียบ้า
“ป่าวไล่ๆ แค่ไม่อยากให้ขับรถไปคุยไปน่ะค้าบ”
“ขอบคุณนะคับที่เป็นห่วง ห่วงกลัวพี่ไปชนคนอื่นอ่ะดิ”
“ฮ่าๆๆ รู้ทัน ใช่ดิ สงสารคนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ พาลซวยไปด้วย”
“พอเลยๆ”
“ฮ่าๆ ไงก็ขับรถกลับดีๆนะคับ ฝันดีด้วยคืนนี้”
“อ่าฝันดีๆ คับ”
“เออเฮีย”
“หืม อะไรหรอ”


“ป่าวๆ” ผมกำลังจะพูดสิ่งที่รู้สึก แต่ก็เก็บไว้ดีกว่า เค้ามีเจ้าของแล้ว พี่คนนั้นที่มีรูปถ่ายวางอยู่คู่กัน วางอยู่หลายๆส่วนของบ้าน
ถ้าผมเป็นคนในรูป และแฟนผม คนที่ผมรัก พาคนอื่นมาบ้าน ผมจะรู้สึกอย่างไรล่ะ

ผมไม่เคยเจอ ไม่รู้จักพี่เขา ไม่รู้แม้แต่ชื่อด้วยซ้ำ แต่ผมรู้ว่า เจ้าของบ้านหลังนั้น มีคนในรูปเป็นคนรัก รูปถ่ายที่สบายๆ เรียบๆ
ไม่ได้แสดงท่าทีสวีทหวาน หรือถูกวางไว้ในมุมสุดพิเศษ แต่ในหลายๆมุมที่เห็น ภาพสบายๆ ที่พบผ่าน ผมสัมผัสได้ถึงความรักอันยิ่งใหญ่ระหว่างเขา

คู่รักอาจจะมีภาพหวานวางอยู่ไว้ที่หัวเตียง แต่นี่สิ ถึงจะเรียกว่าคู่ชีวิต ภาพธรรมดาๆ วางอยู่แบบง่ายๆ ไม่ต้องมีความหวานปานน้ำตาลมาล่อมด
 แต่มันมีอะไรที่มากกว่านั้น และคนอื่นคงไม่อาจล่วงล้ำเดินเข้าไปได้

ผมวางสายไอ้พี่แทนไป และกระซิบเบาๆ  พระจันทร์คงไม่ได้ยิน... “คิดถึงนะคับ”
ชิพมังค์สองตัวห้องต่องแต่งอยู่ที่มือถือผม (ของที่ไอ้พี่แทนให้นั่นแล)
แล้วไอ้บ้าเต้ก็ย้ิมให้สองตัวนั่น หัวเราะเล็กๆ มีน้ำตาปนหน่อยๆ เหมือนรสหวานเจือขมให้ไม่เลี่ยนและไม่ถึงขนาดกล้ำกลืนฝืนทน
พอลมเย็นชื้นนั่นพัดกรรโชกแรงมาปะทะตัวเล็กๆของไอ้เต้อีกระลอก ผมก็รู้ตัวว่า มันหนาวจนต้องเข้าไปคุยกับเพื่อนๆต่อ ไปอยู่ในที่ ที่ไออุ่นยังพอมีให้พักพิง
แม้ว่ายังไม่อยากละทิ้งไปจากมุมมืดริมระเบียงแห่งนั้นก็ตามที

................

“เคยคิดป่ะวะ ว่ามึงจะไปรักแฟนชาวบ้าน” เฮียตี๋ ท่ามกลางความมืดของไฟในห้องนอนบนคอนโดสูงใจกลางเมือง
“ไม่ดิเฮีย ไม่เคยเลย ไม่อยากด้วย ถึงตอนนี้ก็ยังตอบว่าไม่อยาก” ผมนอนมองความมืดเงียบสงบ ไมไ่ด้เศร้าหรอก แค่มันรู้สึกว่า ไม่ได้อยากได้ชอบสิ่งที่เกิดขึ้นนี้
“กูเคยคิดนะ แต่ไม่เคยได้มีโอกาสสักที” เสียงแค่นหัวเราะขำกับชะตาชีวิตของแต่ละคน
“ตลกดีเนอะ”
“เอาน่ะ อย่างน้อยมันก็สวยงามไม่ใช่หรอ”
“ฮ่าๆ”
“ตั้งแต่รู้จักเค้ามึงก็ดูยิ้มง่าย ดูมีความสุขกว่าแต่ก่อนเยอะนะ”
“ก็จริงอ่ะ ชีวิตผมมีค่าทุกวันเลย ฮ่าๆๆ ทำไมพูดถึงแล้วผมต้องยิ้มวะ”
“เฮ้ออ นี่แหละน้า ความรัก”

ไม่นะเว้ย ไอ้เต้ อารายของมึงเนี่ย มึงกลายเป็นเด็กม.ปลายพบรักครั้งแรกหรอ ถึงได้มานั่งๆนอนๆ ละเมอถึงเค้าอยู่ได้ มันหายไปไหนแล้ว ไอ้คนที่บอกว่า
ความรักแบบพัพพี่เลิฟมันเลยวัยไปแล้ว การจะมานั่งอมยิ้มคิดถึงใครคงไม่มีอีกแล้ว การจะคิดถึงคนๆนึงทุกเช้ายิ่งไม่ต้องพูดถึงลืมไปได้เลย

มันหายไปไหนล่ะไอ้คนๆนั้น ทำไมมันกลายเป็นไอ้เด็กน้อย คิดถึงตาแก่ตัณหากลับบ้าๆนั่น คนที่มีสถานะไม่โสด และคนที่สอนให้รู้ว่า ชีวิตที่มีรัก มันมีค่ามากเพียงใด

“สงสัยผมคงหลงเค้ามั้ง”
“ก็ส่วนหนึ่ง” เฮียตี๋พลิกตัวหันไปอีกฝั่งของเตียงคู่ที่วางใกล้ๆกัน ผมหันหลังไปอีกฝั่ง ยิ้มออกไปนอกหน้าต่างให้แสงที่ลอดไรผ้าม่านเข้ามา ยิ้มทำไมวะ ฮ่าๆๆๆ ท่าทางกูจะบ้า

..............

“อ้าวเฮีย” ผมหันไปมองสบสายตาคู่นั้นที่กำลังมองผมอยู่ เจ้าของชายร่างสูงนอนตะแคงข้าง ผมคิดว่าเขาหลับไปแล้วเสียอิีก
“เป็นไรอ่ะ” เขาถามขึ้น คงเพราะอาการสะดุ้งตื่นตกใจกลางดึกที่ทำให้ผมตกใจตื่นขึ้นมานี่ล่ะมั้ง พาลให้เขาตื่นไปด้วย
ผมค่อยๆ พลิกตัวหันไปลอบมอง แต่ก็เจอสายตาคู่นั้นมองอยู่ก่อนแล้ว

ระหว่างเราสองคนมีเพียงความว่างเปล่าเหนือฟูกที่นอน หมอนหนุน และผ้าห่ม อยู่เบื้องใต้ และความว่างเปล่าแทรกอยู่ราวสองศอก
ผมนอนอีกฝั่ง เขานอนอีกฝั่ง เราเริ่มต้นการนอนด้วยการหันหลังให้กัน จนกระทั่งกลางดึก ผมและเขา กำลังเผชิญหน้ากันอยู่

“ตกใจอ่ะ ฝันร้ายมั้ง แฮะๆ โทดทีนะคับที่ทำให้ตื่นไปด้วย”
“ไม่หรอกๆ นอนเถอะ” เขาเอื้อมมือมาลูบหัวผมเบาๆ ก่อนละลาจากไป

ผมนอนนิ่งหลับตาสักพัก อุ่นดีนะมือนั่น ไม่มีคนลูบหัวผมมานานเท่าไหร่แล้ว ตอนเด็กๆชอบให้แม่ลูบหัวแบบนี้ก่อนนอน
แต่มันก็นาน นานจนแทบจะลืมไปแล้วว่ามันอุ่นสบายแค่ไหน

“พี่แทนคับ ลูบหัวให้หน่อยดิ เพลินดี” ผมพูดขอฝ่ามืออุ่นนั้น ที่เพิ่งละจากไป และสักครู่ก็รู้สึกอบอุ่นเช่นเดิมอีกครั้ง
“แล้วจะหลับหรอ ลูบหัวอยู่แบบนี้” เสียงนั่นถามผมอีกครั้ง เชิงสงสัย ผมอยากจะบอกว่านี่แหละ ยานอนหลับขนานแท้
ดีกว่ายาเม็ดแผนฝรั่งหลายเท่านัก และก็ได้แต่พยักหน้าหงึกๆ เป็นเชิงตอบรับไปแทนคำพูด

.......................

“กูไม่รู้ว่าจะทำไงดีว่ะ”
“มึงจะต้องทำไรวะ” ไอพี่เซนหันมาพูด หลังจากที่มันรับฟังเรื่องเหล่านั้นจากผม
“เดี๋ยวพี่เขาคงทิ้งกูเองแหละมั้ง ได้ที่เขาต้องการแล้ว” ผมหัวเราะเยาะเย้ยให้กับตัวเอง ทั้งๆที่รู้ แต่ก็ยังยินดี
“ก็ดีสิ ทำตัวเลวๆ เลิกรักง่ายดีนะเว้ย”
“แบบมึงป่ะ” ผมหันไปยิ้มให้กับไอ้ตัวดี ไอ้พี่ชาย ไอ้อดีตคนเคยรัก ไอ้เพื่อนพี่ชาย ไอ้เชี่ยเซน ฮ่าๆๆๆๆๆ


“คืนนี้หนาวอ่ะ ไปนอนด้วยดิ” อยู่ดีๆ ไอ้พี่เซนก็พูดขึ้น ขณะที่เรากำลังนั่งกินก๋วยเตี๋ยวกันอยู่ นานๆทีจะได้เจอกัน
เพราะตั้งแต่จบได้สักพัก มันก็ชิ่งหนีไปอยู่ส่วนอื่นของโลก นานๆทีจะแวะเวียนกลับมาเมืองไทยให้ได้เห็นหน้าค่าตา


“หนาวแป๊ะมึงดิ อยู่โน่นหนาวกว่านี่เยอะแยะ”
“โห่ หนาวคนละแบบ”
“แน่ใจหรอ”
“แน่ใจดิ” ไอ้พี่เซนพยักหน้า และทำสายตาว่าแน่นอน กูจะไปนอนกับมึงคืนนี้ หนีไม่พ้นหรอกไอ้เต้เอ๋ย แม่ง เลวววว ฮ่าๆๆ

ก๋วยเตี๋ยวไก่บางลำภูตอนกลางคืนปกติโคตรอร่อย ทำไมวันนี้เฉยๆวะ หรือว่าปกติกินตอนเลิกเที่ยวเมาๆ มานั่งซด ใส่ห่าอะไรให้กินมันก็อร่อยหมด แต่วันนี้ปกติดี

“วันนี้ไม่ได้กินผัดไท เปลี่ยนเป็นก๋วยเตี๋ยวไก่กับไอสครีมเทนได้ป่ะวะ” ไอ้พี่เซนกวนประสาทผม
“เออ เลี้ยงกูด้วยนะ” แต่แน่นอนว่า ของโปรด ไม่พลาดหรอก ฮ่าๆๆๆๆ ของโปรด แถมเป็นของฟรีไม่ต้องจ่ายตังค์เองอีกวันนี้ ไอ้เต้ซัดเรียบ

“มึงจำสะพานนี้ได้มั้ย” แน่นอนคับ ตามสูตร หม่ำๆเสร็จ ก็ต้องมาเดินสะพานพระรามแปด
“ได้ดิ จะลืมได้ไง ผ่านบ่อยๆ”
“ไม่ใช่ กูหมายถึง ที่มึงกับกูเคยมาเดินด้วยกัน” มันเดินมาโบกหัวผมทีนึงเบาๆ อย่าบอกนะ นี่จะพากูมาหวนรำลึกอดีต นึกแล้วสยอง เย้ยยย

ผมเดินเร็วขึ้นนิด เร่งจังหวะให้นำหน้ามันสักหน่อย มองดูสายเคเบิลที่ทอดยาวไปสู่ปลายยอดเสา และเงาที่ทอดยาวจางๆ ลงผืนน้ำเบื้องล่างของเจ้าพระยา

“มึงไม่ลองชวนพี่เค้ามาเดินสะพานนี่ดูมั่งล่ะ” มันเอ่ยถามขึ้นอีก
“เค้าไม่มาหรอก”
“มึงรู้ได้ไง”
“เค้าไม่ใช่เด็กๆแล้วนะมึง” แล้วสะพานนี่มันจำกัดอายุคนขึ้นหรอวะ นั่นดิวะ ทำไมถึงรุ้ว่าเค้าไม่มาแน่ๆ
“มึงเคยบอกกูว่า มึงอยากมาเดินกับคนรักที่นี่ไม่ใช่หรอ” ไอ้พี่เซนมันยังจำแม่น ประโยคนั่นหลายปีแล้วนะเว้ย

“ใช่ แต่...”
“รู้ว่าไม่มีทาง แต่ก็ยังยอมเนาะไอ้เด็กน้อย” มันพูดแทรกขึ้น แต่ผมกลับยิ้ม ไม่ได้เศร้าหรือร้องไห้ จะว่าไป แม้มันจะดูเศร้า แต่ความจริง ผมมีรอยยิ้มเสมอทุกวัน

อ้อมกอดเปลือยเปล่าท่ามกลางอากาศเย็นชื้นในคืนนั้น ทำให้ผมอุ่นใจยังไงบอกไม่ถูก ผมหันไปไล่เลียริมฝีปากอีกคนที่หลับอยู่เบาๆ
เบาจนอีกฝ่ายคงแทบไม่รู้สึก ด้วยความเกรงว่าจะทำให้คนที่กำลังหลับสบายอยู่นั้นต้องตื่น
และไม่อยากให้คนที่ละเมอตื่นมา ต้องตื่นจากฝันครั้งนี้ ในค่ำคืนที่แสงไฟลอดส่องลอดผ้าม่านเข้ามา สลัวๆ

“ขอบคุณนะคับ” ผมกระซิบเบาๆ

   ______________________________________________________

[PEAK]

ู^
^
เย้~!!   มาต่ออีกแล้ววววววววววว

ลมหนาว กับรักเหงา ๆ อ่ะนะ  ...  ตอนนี้ร้อนตับจะแล้บ  เตเต้ฟิลจะประมาณไหนน้า..^_^.. 

ขอบคุณนะครับ  ...  ชอบตอนนี้จัง 

[bixzz]

ได้อ่านคืน 15 ต่ออย่างรวดเร็ว...ขอบคุณนะครับ
ส่วนเรื่อง hi5 ผมแซวเล่นอ่ะครับ...เข้าใจดีครับ

ตกลงเต้กับพี่แทนก็  ...แล้วอย่างนี้จะตัดใจได้ยังไงล่ะเนี่ย
ส่วนพี่เซนก็กลับมาอีกแล้วในที่สุด

รออ่านต่อนะครับ 

[chatkub]

รอตอนต่อไปอยู่นะครับ

[jeaby@_@]

สรุปเเล้วก็.....555

เตเต้น่ารักงะ

[Sith]

อ่านตอนนี้แล้วงงๆ มันตัดฉากไปๆมาๆ - -+

[||WiTHOuT_YoU||]

มันรู้สึกเหงาๆ ไงไม่รู้อ่ะเต้ เหมือนประมาณว่ารักนะแต่เป็นเจ้าของไม่ได้

 

[broke-back]

อ่านตั้งแต่ตอนแรก จนมาถึงตอน 15 ล่าสุด
พอจะมองเห็นอะไรออกบ้าง แต่มันก็ลางเลือนเต็มที
เพราะยังงี้เหรอเปล่า จึงเป็นเรื่องเล่า.....ละเมอ
--------------------
ทั้งลึกลับและซับซ้อน
ทั้งยอกย้อนและสับสน
ทั้งวุ่นวายและอลวน
ทั้งใจตนและเรื่องราว
--------------------
 :pig4:ขอบคุณครับ นายตัวเล็ก

[SunintheNight]

ขอบคุณกลอนเพราะๆนะคร้าบ มันงงงวยขนาดนั้นเลยหรอ ฮ่าๆๆๆ อืมมม สับสนตรงไหน ถามได้นะคับ แต่ไม่รับปากว่าจะตอบมั้ยเนอะ เอิ๊กๆ


Relos คับ แนะนำว่าลองอ่านแล้วจินตนาการเพิ่มเอาเองอิอิอิ  ยังคงความเป็นนิยายไว้ ไม่บอกหมด

ว่าแต่ได้กันรึยังน้า ได้จริงรึเปล่า ได้กับใครกันแน่ ฮ่าๆๆๆแอบทิ้งระเบิดไว้และไม่เฉลย 

[LingNERD*]

อยากอ่าน แต่เก็บไว้อ่านหลังสอบดีฟ่า ชะแว่บบบบบบบบบบ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
กอดเต้ให้อุ่น อ่านเรื่องนี้แล้วมันมีหลายอารมณ์จังทั้งเศร้า เหงา เฮ้อ...
แล้วจะรออ่านต่ หวังว่าเค้าจะยอมมาเดินบนสะพานนี้นะ แต่แน่ใจแล้วเหรอว่าคนๆนี้ควรแล้ว...

[nana]

 

[loveyous]

ประทับใจ

[Ekk_J]

นี่แหล่ะเหงา  นี่คือความจริงที่ได้เจอ


ยังงัยก็ขอให้มีคว่มสุข และสู้ๆ ต่อไปครับ 

[broke-back]

ขอบคุณกลอนเพราะๆนะคร้าบ มันงงงวยขนาดนั้นเลยหรอ ฮ่าๆๆๆ อืมมม สับสนตรงไหน ถามได้นะคับ แต่ไม่รับปากว่าจะตอบมั้ยเนอะ เอิ๊กๆ


Relos คับ แนะนำว่าลองอ่านแล้วจินตนาการเพิ่มเอาเองอิอิอิ  ยังคงความเป็นนิยายไว้ ไม่บอกหมด

ว่าแต่ได้กันรึยังน้า ได้จริงรึเปล่า ได้กับใครกันแน่ ฮ่าๆๆๆแอบทิ้งระเบิดไว้และไม่เฉลย 

อ้อมกอดเปลือยเปล่าท่ามกลางอากาศเย็นชื้นในคืนนั้น ทำให้ผมอุ่นใจยังไงบอกไม่ถูก ผมหันไปไล่เลียริมฝีปากอีกคนที่หลับอยู่เบาๆ
เบาจนอีกฝ่ายคงแทบไม่รู้สึก ด้วยความเกรงว่าจะทำให้คนที่กำลังหลับสบายอยู่นั้นต้องตื่น
และไม่อยากให้คนที่ละเมอตื่นมา ต้องตื่นจากฝันครั้งนี้ ในค่ำคืนที่แสงไฟลอดส่องลอดผ้าม่านเข้ามา สลัวๆ

“ขอบคุณนะคับ” ผมกระซิบเบาๆ

คงเป็นคำตอบ...ที่ไม่ต้องการคำถาม มั้งครับ นายตัวเล็ก หุหุ
 :จุ๊บๆ:ขอจุ๊บทีนึง นายตัวเล็ก คงไม่ว่ากันนะ ฮ่าฮ่า

[FÂntastic 1st™]

รัก 'เตเต้'

 

[sNow]

ห้ามใจไม่ทัน

ถึงแม้รู้ว่าจะต้องเจ็บ

กลัวการตื่นจัง อยากให้ละเมอต่อไปมากกว่า

[SunintheNight]

พรุ่งนี้จะไปต่างจังหวัด คงยังไม่วางลงเรื่องให้นะคับ

สอบเสจแล้วดีใจๆๆ ต่อไปก็โปรเจคจบ 


ตื่นดีกว่ามั้งเนี่ย อิอิ

[namtaan]

  คนแต่งจ้า

สอบเสร็จแล้วเหมือนกัน
กลับมาตามอ่าน    เหงามากกว่าเดิมอีก
ได้รัก ได้ใกล้ชิด แต่แสดงออกไม่ได้ เปิดเผยไม่ได้
อบอุ่นแบบเหงาๆ บางทีก้อหนาวทั้งที่ไม่เดียวดาย เศร้าจัง

บวก 1 ให้จ้า

[nOn†ღ]

คงเป็นคนที่อยู่ได้แค่ในฝันเท่านั้นเอง   

[broke-back]

ตื่นดีกว่ามั้งเนี่ย อิอิ

คงจะตื่นยากสักหน่อยน่ะ เต้
ก็เล่นหลับลึกซะขนาดเน้
เห็นที ยังจะหลับ....ละเมอ ไปอีกนานพอดู หุหุ
 

 :กอด1:กอดแน่นแน่น ตัวเล็กแค่นี้เอ๊งงงงงงงง

[chatkub]

มาต่อทีครับ

อย่าหายไป

รออ่านอยู่ครับ

[willingjohn]

  หลงรัก เต้ กับ พี่แทน ซะแล้วอะครับ 
  เมื่อไหร่จะมาต่ออะครับ

[broke-back]

พระจันทร์  ตัวเล็กเล็ก  หนีไปเที่ยว
ให้ผมเหี่ยว  คอยเก้อ  ละเมอหา
เปิดเข้าเล้า  เฝ้ารอ  ทุกเวลา
พระจันทร์จ๋า  มาเสียที  พี่นี้คอย
    

[chatkub]

หายไปไหนครับ

มาต่อทีครับ

รออ่านครับ

[willingjohn]

เต้ ไปละเมอ อยู่ที่ไหนครับเนี่ยยยย

[broke-back]

 
 
 
เที่ยวเพลินเลยนะนี่ ตัวเล็ก