หัวข้อ: ยังจำได้มั้ย ว่าผู้ชายคนแรกที่คุณรัก....ชื่ออะไร?

[เด็กโรงเรียนประจำ]

เพิ่งตื่นครับ

วันนี้รู้สึกดีขึ้นแล้ว

เดี๋ยวขอตัวไปอาบน้ำ และก็ทำกับข้าวกินก่อนนะครับ

เมื่อวันก่อนหิวข้าวตอนตีห้า ตื่นขึ้นมาทำหมูทอดกระเทียมกิน

พระเจ้า น้ำมันกระเด็นใส่หน้า

เป็นแผลพองๆเลย

เศร้า แถมป่วยอีกตะหาก

แต่ตอนนี้ดีขึ้นเยอะละครับ

ขอไปทำธุระส่วนตัวแป๊ปนึงนะครับ

แล้วจะมาลงตอนที่ 18 ให้ วันนี้แน่นอน

ขอบคุณคร้าบๆๆๆๆๆ

[nOn†ღ]

 

รอๆๆๆๆ 

[เด็กโรงเรียนประจำ]

บทที่ 18 คำอธิษฐาน


    ปลายเดือนตุลา วันเปิดเทอมก็มาถึง เทอมนี้เป็นเทอมสุดท้ายในการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันของพวกเราทุกคน โดยใครที่ไม่ค่อยถูกกันก็หันมาคุยกันมากขึ้น เริ่มทำกิจกรรมร่วมกันมากขึ้น ซึ่งก็คงจะไม่ต่างกับเพื่อนๆโรงเรียนอื่นหรอกครับ ยิ่งถ้าถึงวันที่ใกล้จบ เราก็จะรู้สึกรักเพื่อนมากขึ้น อยากอยู่ด้วยกันมากขึ้น ซึ่งผมและเพื่อนๆก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน

    เดือนพฤศจิกายน ปี 2543 ความหนาวทวีความรุนแรงกว่าปกติ ไม่มีใครที่เดินออกจากหอ แล้วไม่ใส่เสื้อกันหนาว เพราะลมพัดทีก็เย็นเข้าไปถึงกระดูกแล้ว

    กิจกรรมอาบน้ำของพวกเรา จากวันละ 2 ครั้ง เหลือ เพียงครั้งเดียวต่อวัน นั่นก็คือตอนเย็น แล้วเวลาในการอาบก็ลดลง จาก 15 นาที เหลือเพียงไม่ถึง 5 นาทีในการอาบน้ำต่อครั้ง

     วันนี้ก็เช่นกัน ผมกับไอ้ปิง เดินใส่กางเกงในตัวเดียวถือขัน ใส่สบู่ เอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่า ส่วนยาสระผม ผมหยอดใส่หัวกันเรียบร้อยแล้ว ไม่อยากถือมาทั้งขวด เดี๋ยวคนอื่นขอใช้หมด

     แม่ง โคตรหนาวเลย ไม่อยากอาบเลยว่ะ ไอ้ปิงบ่น
     มึงตักอาบก่อนเลย เดี๋ยวกูจะสระผมก่อน ผมเกี่ยงกับมัน
     กูก็จะสระผมก่อน มันพูดแล้วยิ้มๆ และก็เอาน้ำลูบหัว สระผมไปเรื่อยๆ
     โอ้ย ยาสระผมเข้าตา มันร้องเพราะแสบตา

     พอได้โอกาสผมเลยตักน้ำราดหัวมันเลยครับ ทีนี้ มันก็สะดุ้งโหยงเลย เพราะว่าน้ำเย็นมากๆ มันรีบคว้าขัน มาตักน้ำสาดใส่ผมใหญ่เลย หนาวสุดๆเลยครับวันนั้น แต่พวกเราก็ยังมีอารมณ์เล่นกัน แกล้งกันไปแกล้งกันมา จนทนไม่ไหว ต้องรีบอาบให้เสร็จ แล้วไปแต่งตัว

     อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันลอยกระทง โดยในปีนี้ โรงเรียนได้จัดงานลอยกระทงขึ้นมา โดยร่วมมือกับชาวบ้าน โดยใช้สถานที่ในโรงเรียนเป็นสถานที่จัดงาน แล้วมีการประกวดนางนพมาศ และการออกร้านจำหน่ายสินค้าของนักเรียนและชาวบ้าน โดยที่บ้านไอ้ปิง ก็ได้มาเปิดร้านขายข้าวมันไก่ ข้าวหมูแดงด้วยเช่นกัน

    ส่วนในชั้นเรียนของผมตกลงกันว่าเราจะขายลูกชิ้นปิ้งกัน เพราะมันเป็นอะไรที่ทำง่ายสุดแล้ว และก็ได้กำไรดีด้วย

    และวันงานก็มาถึง โรงเรียนเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งชาวบ้านและผู้ปกครอง ที่ถือโอกาสมาเยี่ยมบุตรหลานของพวกเค้าไปในตัว ที่ว่างทุกที่ของโรงเรียนเต็มไปด้วยรถ ซึ่งในวันนั้นโรงเรียนของเราที่ถือว่ากว้างใหญ่ ดูเล็กและแคบไปถนัดตา

    แสงไฟสว่างไสว สลับกันหลากสี เสียงพิธีกรประกาศปาวๆอยู่บนเวที ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์ หนังกลางแปลง ทุกอย่างถูกนำมารวมกันที่นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างพอรวมกันแล้ว ก็คล้ายๆกับงานวัด ทุกๆคนคงจะนึกออกนะครับ

    ชิ้นปิ้ง หมูปิ้ง หมึกย่าง ร้อนๆน่ากินทางนี้เลยจ้า ไอ้เอกกลายเป็นพรีเซนเตอร์ร้านไปแล้ว ส่วนผมกับไอ้ปิงและเพื่อนๆอีกสองสามคน นั่งย่างลูกชิ้นกันอยู่หน้าเตา โดยจริงๆแล้วที่ผมอาสาทำงานนี้เพราะว่า มันไม่หนาวครับ ได้นั่งผิงไฟไปในตัว

     สักพักเพื่อนๆที่ไปเที่ยวงานก่อนก็มาเปลี่ยนเวร ให้พวกผมไปเที่ยวงานบ้าง โดยผมกับไอ้ปิงก็ไปล้างมือ แล้วก็ออกไปเดินเที่ยวในงานกันสองคน

     มึงหิวป่าว ไปร้านแม่กูมั้ย แดกข้าวก่อน มันชวนผม
     อืม ก็ดี อยากกินข้าวหมูแดงของแม่มึงว่ะ ติดใจ

     ที่ร้านของมันคนแน่นมากๆ ผมเข้าไปสวัสดีพ่อกับแม่มัน แล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะหลังร้าน สักพักไอ้ปิงก็เดินมาพร้อมกับข้าวหมูแดงจานเบอเริ่มเลยครับ

     ทำไมเอามาจานเดียวอ่ะ ผมถามมันด้วยความสงสัย
     กินจานเดียวกันนี่แหละ ไม่เปลือง ของฟรี อย่าบ่น มันพูดพร้อมกับทำหน้ากวนส้นตีนมาก

     สักพักเราก็กินกันอิ่ม และก็ออกไปเดินเล่นในงาน ซึ่งร้านแรกที่เราไปเล่น คือ ร้านสอยดาว เพื่อนๆคงจะนึกภาพออกนะครับ โดยร้านนี้เป็นร้านของเด็ก ม.ปลายเอาต้นไม้ มาประดับตกแต่ง แล้วก็ผูกเบอร์ไว้ตามส่วนต่างๆของต้นไม้ แล้วก็มีไม้ให้สอยลงมา ซึ่งคิดครั้งละ 5 บาท โดยของรางวัลใหญ่สุดคือ รถจักรยาน

     ผมเล่นกันไปคนละ 20 บาท ได้แต่ของปลอบใจ น้ำปลาขวดเล็ก มาม่า ลูกอม สมุดปกอ่อนเล่มบาง แล้วก็ของกระจุกกระจิกอีกสองสามอย่าง

     ต่อมาเราก็ไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กัน รอบละ 10 บาท พอขึ้นไปแล้วทุกอย่างมันสวยกว่าที่คิดไว้เยอะ มองเห็นทุกๆอย่างในงาน แม้จะไม่สูงมาก แต่มันก็ทำให้เรามองเห็นไปได้ไกลหลายร้อยเมตร

     หลังจากลงจากชิงช้าสวรรค์แล้วผมก็ถามมันว่า

     มึงไปลอยกระทงกันมั้ย
     อืม งั้นรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวกูไปซื้อกระทงก่อน พูดเสร็จมันก็รีบวิ่งไป สักพักมันก็กลับมาพร้อมกระทงหนึ่งใบ
     ทำไมซื้อมาแค่ใบเดียวล่ะ ผมถามมันด้วยความสงสัย
     ถ้าซื้อสองอัน เดี๋ยวเวลาลอยแล้ว กระทงมันแยกจากกัน มันจะไม่ดี มันพูดพร้อมกับยักคิ้วให้ผมสองที
     จริงๆ มึงอ่ะงกตะหาก ไอ้ควาย ผมแซวมัน และก้ออมยิ้ม

     มันทำตาถลนใส่ผม พร้อมกับเขกหัวผมหนึ่งที แล้วก็ลากคอผมเดินไปที่สระน้ำ

     และเราก็เดินไปที่ศาลาริมน้ำ ซึ่งคนก็เยอะพอสมควร เราเลยเดินเลาะตลิ่งไปที่ๆไม่มีคนไป แล้วก็นั่งลงริมน้ำ ไอ้ปิงหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดเทียน โดยในตอนนั้น ในบึงน้ำเต็มไปด้วยแสงไฟจากเทียนในกระทง ลอยอยู่เป็นกระจุกๆ พร้อมกับพื้นน้ำที่สะท้อนเงาของดวงจันทร์ สีเหลืองอร่ามได้อย่างสวยงาม ช่างเป็นภาพที่น่าจดจำจริงๆ

     พร้อมยัง มันถามผม
     อืม ผมพยักหน้าให้มัน แล้วผมก็เขยิบเข้ามานั่งติดกับมัน แล้วช่วยกันยกกระทงมาจรดไว้ที่เหนือหัว แล้วต่างคนต่างก็อธิษฐานอยู่ในใจ

     พออธิษฐานเสร็จเราต่างคนต่างก็มองหน้า จ้องตากันสักพักหนึ่ง แล้วก็ปล่อยให้กระทงลงสู่พื้นน้ำ แล้วก็เอามือพัดให้มันลอยไปสู่กลางบึง

     เมื่อกี้มึงอธิษฐานว่าอะไร ผมถามมันด้วยความอยากรู้
     จะอยากรู้ไปทำไม แล้วมึงล่ะ อธิษฐานว่าอะไร มันย้อนผม
     กูเหรอ กูอธิษฐานว่า ขอให้คนที่กูรักทุกคน มีความสุข รวมทั้งมึงด้วยนะ แล้วมึงละ อธิษฐานว่าอะไร
     กูอธิษฐานว่า ขอให้กูได้มีโอกาสมาลอยกระทงกับมึงด้วยกันอีก แค่นั้นแหละ มันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ แล้วเดินนำหน้าผมไป

     ตอนนั้นผมก็พูดอะไรไม่ออก เพราะผมก็ไม่รู้จริงๆว่า ในอนาคต ผมกับมันจะได้เรียนโรงเรียนเดียวกันหรือป่าว และเราจะยังคบกันแบบนี้หรือไม่ แล้วในปีหน้า เราจะได้มาลอยกระทงด้วยกันแบบนี้อีกมั้ย ผมคิดไปต่างๆนาๆ แต่ในใจลึกๆ สิ่งที่ผมรู้ในตอนนั้นก็คือ ผมรักมันมาก ผมไม่อยากล่วงรู้อนาคตหรอกว่ามันจะลงเอยเช่นไร รู้แค่เพียงว่าในตอนนี้ ผมมีมันเคียงข้าง คอยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน มีมันที่คอยเป็นห่วงผมตลอดเวลา แค่นั้นก็พอแล้ว

[Sith]

หวานจิงๆ 

[Poes]

ไปลอยกระทงกัน แล้วไมตอนท้ายๆเศร้าอะ 

[imageriz]

อ่านตอนนี้รู้สึกเศร้ายังไงไม่รู้ เมื่อถึงเวลาที่เรียนจบต้องแยกจากกัน
อนาคตที่ไม่รู้ว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันรึเปล่า จะมีวันเวลาแบบนี้อีกไหม
แต่เคยมีคนเคยบอกว่า ขอแค่วันนี้ได้รักกัน แค่ได้อยู่ร่วมกัน อนาคต
จะเป็นยังไงก็จะไม่เสียใจ เพราะทำวันให้ดีทีสุดก็พอ  

 

[StillLoveThem]

 ...แล้ว..กระทง..มันหลงทาง..หรือปล่าวจ๊ะ...
...คงต้องรอตอนที่ 22 เนอะ...รอต่อไป...
...แต่..มันก็ยังเหลือ..ความทรงจำดีๆๆ..เก็บไว้ที่ใจ..

[bixzz]

  แอบใจหาย...การต้องนึกถึงวันที่จะต้องแยกจากกันนี่มันทรมานจริงๆ นะครับ

[nOn†ღ]

เหมือนจะหวานแต่ไหงแอบเศร้าละเนี่ย 

[dahlia]

เหลือเป็นความทรงจำที่ดีๆ เก็บไว้ให้นึกถึงตลอดไป 

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 
ความทรงจำดีๆเหล่านี้ช่างดีเหลือเกินเมื่อเราได้นึกถึงมันก็ทำให้เรารู้สึกอิ่มเอมใจแล้ว
ปิงยังคงแอบโรแมนติก และน่ารักไว้เช่นเคยอิๆ
อ่านๆไปก็เสียดายเหมือนับถอยหลังอย่างไรอยู่อีกเพียงแค่ 4 ตอนก็จะจบแล้วหรือนี่
อะไรๆผ่านไปไวจริงๆทั้งที่รู้สึกเหมือนว่าเพิ่งอ่านตอนแรกไปเมื่อวาน
คิดแล้วก็ไม่อยากให้จบเรื่องราวดีๆแบบนี้เลยอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆให้เราได้นึกถึงเวลาอยากจะยิ้ม
และมีความสุขกับเรื่องราวดีๆที่มีคนมาเล่าให้เราฟัง อิๆ

[saraball]

วันนี้อ่านแล้วเหงาสุดๆ

 

ไม่รู้ว่าเพราะนิยาย

หรือว่า

เหงามาก่อนจะมานั่งอ่าน

อิอิ

ไงก็มาต่อเร็วนะคับ

จะรอจนจบ

 

[nana]

ขอให้ปิงสมหวังตามที่ขอ

[kiyomine]

ดูเศร้าๆไงไม่รู้ 
กลัวทำใจกะตอนจบไม่ได้อ่ะ 
จะรอนะค้าบ 

[133113]

 

[nefkung]

รอติดตามต่อไปเนอะ

ลุ้นว่าจะจบยังไง

[M@nfaNG]

อย่างน้อยก็ได้มีคืนวันดีๆในใจด้วยกันนะ

[dokjarn]

ได้อ่านหลายตอน....ก็เลยมีหลายอารมณ์

แต่เป็นอารมณ์ + ซะส่วนใหญ่ (ชอบจริงๆ)

มีตอนล่าสุดนี่แหละที่ เหงาๆชอบกล(ยังชอบอยู่)

กล้า+ปิง  เรื่องเล่ารำลึกความหลังได้ดีจัง

ขอบคุณมากนะครับ

[boosy]

เฮ้ย อ่านตอนนี้แล้วเหงาๆ ใจจัง

[delufy.monkey]

ิbittersweet.......

[mantdash]

แอบเศร้าตอนท้ายนะ สุดท้ายจะเป็นยังไงกันนะ 

ว่าแต่มันยังไงกันนะเหมือนหน้าของแต่ละกระทู้หายไปอะ

[b_hihi]

โดนมากเลย

[k6_boy]

มารอตอนต่อไป อิอิ

 

ใกล้จบแล้วซินะ 

[PEAK]

เป็นอีกหนึ่งช่วงชีวิต  ที่มีอะไรดีๆ ให้ได้จดจำ  ...  อยากมีมั่ง ^__^

คำอธิฐานของปิง เหมือนจะให้ความรู้สึกดี แต่แฝงเศร้า ให้เราได้เศร้าตามได้อีกอ่ะ (T_T)


ขอบคุณ คนเขียนครับ  ...  ดูแลสุขภาพด้วยน้า (^_^)

[nana]

มารอค่ะ

[badcow]

เข้ามาดันไม่ให้ตกขอบ
มาต่อเร็วๆ นะ 
ว่าแต่จะจบก่อนวาเลนไทน์ใช่ป่ะคับ

[badcow]

อ่านซ้ำไปอีกรอบ
แล้วก็เข้ามาดันอีกทีนะ
.
.
มาต่อยัง?
 

[delufy.monkey]

เข้ามาดันครับ..... รักษาสุขภาพนะครับ...

[saraball]

มารอแล้ว

ไปเที่ยวบ้านเกิดมา

........

รออยู่นะคร๊าฟฟฟฟ

 

[YO DEA]

 

ขอคำอธิษฐานจงเป็นจริง


เพี้ยงงงงงงงงงง...