-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2. ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
เวป ไซต์ แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่าง ประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม
:: กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ ::
**************************************************************************************
บทที่ 1 บทนำ
ผมเกิดที่จังหวัดแห่งหนึ่งติดชายแดนพม่า บ้านของผมอยู่ในตัวเมือง ช่วงที่ผมกำลังจะเรียนจบชั้นประถมหกนั้น พ่อของผมซึ่งเป็นทหารต้องไปปฏิบัติหน้าที่บริเวณชายแดนเป็นเวลาหลายปี และพ่อก็ไปเจอโรงเรียนประจำแห่งหนึ่งซึ่งเป็นโรงเรียนที่ดีมากๆ บรรยากาศและสิ่งแวดล้อมดี เพราะอยู่ติดกับภูเขา ห่างไกลความเจริญ พ่อกลัวว่าถ้าให้ผมเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด กลัวผมจะเกเร เพราะช่วงนั้นเรื่องยาเสพติดกำลังระบาดมาก กลัวผมจะเสียการเรียน จึงตัดสินใจให้ผมเข้าเรียนที่โรงเรียนแห่งนี้
ตอนนั้นผมยังเด็ก พ่อให้ทำอะไรก็ทำ ให้ไปอยู่โรงเรียนประจำผมก็ไป ใจจริงก้อไม่ได้อยากไป แต่ก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไรที่จะต้องอยู่โรงเรียนประจำ ซึ่งผมสามารถกลับบ้านได้แค่เพียงหนึ่งครั้งต่อเดือนเท่านั้น เอาล่ะครับ เกริ่นนำมาได้ใจความแล้ว ผมขอเข้าเรื่องเลยนะครับ ย้อนกลับไปตอนเดือนพฤษภาคม ปี 2541
พ่อกับแม่ และพี่สาวพาผมมาส่งที่โรงเรียนประจำแต่เช้า เมื่อมาถึงก็เห็นเด็กนักเรียนและผู้ปกครองมากมาย กำลังเดินมุ่งหน้าไปยังหอประชุมเพื่อรายงานตัว คนเยอะมาก ลืมบอกไปว่า วันนี้ที่มามีแต่เด็กชั้น ม.1 และ ม.4 เท่านั้น ต้องมาอยู่โรงเรียนก่อนหนึ่งสัปดาห์เพื่อทำการปฐมนิเทศก่อนเปิดเทอม ซึ่งตอนแรกที่ไปถึงผมก็รู้สึกชอบโรงเรียนนี้มาก ต้นไม้เยอะมาก บรรยากาศดีสุดๆ เมื่อรายงานตัวเสร็จ ก็ถึงเวลาที่จะต้องส่งนักเรียนเข้าหอพัก
ขออธิบายว่า ลักษณะหอพักเป็นแบบเรือนนอน มีสองชั้น ชั้นล่างมีห้องแต่งตัว ข้างในก้อมีตู้เสื้อผ้าเอาไว้ใส่ของ และก็มีห้องอ่านหนังสือ และราวตากผ้า ชั้นบน มีระเบียง ห้องพักอาจารย์ประจำหอ ห้องส้วม และห้องโถงใหญ่ มีเตียงนอนสองข้าง ซ้ายและขวา เป็นเตียงสองชั้น เรียงกันเป็นแถว ตรงกลางเป็นทางเดิน ส่วนห้องน้ำสำหรับอาบน้ำจะอยู่บริเวณข้างๆหอเป็นโรงอาบน้ำ โดยโรงอาบน้ำหนึ่งโรงมีสิบสองห้อง ใช้ร่วมกันสองหอพัก มีอ่างซักผ้าสิบสองอ่าง คือที่นี่เราต้องซักผ้าเองครับไม่มีใครทำให้
ผมนึกในใจว่า นี่ผมจะต้องใช้ชีวิตอยู่ที่นี่จริงๆหรือนี่ เพราะตอนอยู่ที่บ้านผมค่อนข้างจะสบายเพราะไม่ต้องทำอะไรเลย ตอนนั้นเริ่มรู้สึกว่าไม่อยากอยู่ที่นี่ และสักพักพ่อกับแม่ก็ต้องกลับ ก่อนที่พ่อกับแม่จะไป แม่เข้ามากอดผมและบอกว่า มีอะไรก็ให้อดทนนะลูก และแม่ก็ร้องไห้กอดผม ผมก้อร้องไห้ เพราะเกิดมายังไม่เคยต้องจากแม่นานเป็นเดือนๆขนาดนี้เลย
ผมมองดูรถพ่อกับแม่เคลื่อนตัวออกไปจนลับตา หลังจากนั้นผมก้อเดินกลับมายังหอพัก เห็นเพื่อนเด็กนักเรียนชั้น ม. 1 ร่วมรุ่นเดียวกันหลายคน แต่ไม่เห็นใครสักคนที่มาจากโรงเรียนเดียวกันกับผม ผมหอบกระเป๋าลงมาวางที่โต๊ะใต้หอพัก
หวัดดี เราชื่อ อ๊อฟ มาจากโรงเรียน XYZ เธอชื่ออะไร มาจากโรงเรียนอะไร เด็กนักเรียนตัวผอมๆดำๆ เข้ามาทักผม ท่าทางและน้ำเสียงของอ๊อฟ ทำให้ผมรู้ได้เลยทันทีว่า อ๊อฟต้องเป็นตุ๊ดอย่างแน่นอน
เราชื่อ กล้า มาจากโรงเรียน ABC ยินดีที่ได้รู้จัก ผมตอบกลับไปด้วยท่าทีที่เป็นมิตร และการสนทนาก็เริ่มขึ้น ซึ่งอ๊อฟถือว่าเป็นเพื่อนคนแรกที่ผมรู้จักที่นี่ ผมจึงติดสอยห้อยตามอ๊อฟไปทุกที
ในวันแรก อาจารย์ให้เด็ก ม.1 จับกลุ่มกันหกคน เพื่อนั่งโต๊ะกินข้าว และทำกิจกรรม โดยช่วงปฐมนิเทศจะต้องยึดกลุ่มนี้เป็นหลักในการทำกิจกรรมตลอด และด้วยการที่อ๊อฟเป็นตุ๊ดอย่างเปิดเผย อ๊อฟจึงไปชวนหนุ่มๆหล่อๆคนนั้นคนนี้มาร่วมกลุ่มด้วยอย่างไม่อาย ซึ่งอ๊อฟก็ชวนผมด้วย สรุปแล้วพวกผมก็จับกลุ่มได้เป็นกลุ่มแรก มีผม อ๊อฟ เอก ปิง หนึ่ง และท๊อป
ในมื้อแรกของการรับประทานอาหารก็ทำให้ผมท้อใจมากๆ เพราะกับข้าวแต่ละอย่างเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยกินมาเลย บนโต๊ะจะมีกับข้าวสองอย่าง อย่างแรก แกงป่า อย่างที่สองผัดมะระ จะบ้าตายผมกินไม่ได้จริงๆ อยากร้องไห้จัง ซึ่งผมก็ไม่กินมันจริงๆ คิดว่าจะกลับไปกินขนมที่แม่ซื้อไว้ให้แทน แต่ดูคนอื่นเค้าก็กินกันอย่างเอร็ดอร่อยพร้อมกับการสนทนาอย่างสนุกสนาน แต่ผมทำหน้าเบื่อๆ
ไม่กินเหรอกล้า ปิงถามผม
ไม่หิวอ่ะ ตามสบาย ผมตอบเลี่ยงๆ
หลังจากนั้นก็ถึงเวลาทำกิจกรรม ซึ่งวันแรกก็ไม่มีอะไรมาก แค่แนะนำตัว แนะนำสถานที่ในโรงเรียน ประมาณนั้น และก็ถึงเวลาเข้านอนของคืนวันแรกสำหรับชีวิตเด็กโรงเรียนประจำของผม
-
จิ้มเรื่องใหม่คราบบบบบ :mc4:
:z13: :z13: :z13:
:pig4:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ฉลองด้วยคน
-
แวะเข้ามายินดีกับสมาชิกใหม่ครับ 'น้องกล้า' และเรื่องเล่ารับตรุษจีน
(http://i367.photobucket.com/albums/oo111/taan19/13-01-2009_02K.gif)
:mc4: :mc4: :mc4: 新正如意 新年發財 ... ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ :mc4: :mc4: :mc4:
:mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4: :mc4:
-
บทที่ 2 นอนด้วยนะ…กลัวผี
เมื่อกลับมาถึงหอพักก็ต้องอาบน้ำ ถึงจะมีห้องน้ำก็จริง แต่ประตูก็ล๊อกไม่ได้เลยสักกะห้อง ดังนั้นทุกๆคนจริงใส่ กกน อาบน้ำกัน โดยวันแรกอาจารย์ให้เวลาอาบน้ำแค่ 1 ชม กับเด็กตั้งหลายคน จะทันได้ไง ห้องน้ำมีนิดเดียว ดังนั้นการอาบน้ำครั้งแรกของผมจึงเต็มไปด้วยบรรดาเพื่อนๆที่ยังไม่สนิทกันมาอาบน้ำร่วมกันอย่างเร่งรีบ ห้องเล็กนิดเดียว อัดกันไปสี่คน อีกคนอาบ อีกคนออกมาฟอกสบู่ข้างนอก ตอนนั้นยังเด็กๆ ไม่มีอายอะไรหรอกครับ เพราะมันยังไม่มีอะไรให้อาย เหอะๆๆๆ
เมื่ออาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ถึงเวลาเข้านอน อาจารย์ก็บอกว่าอยากนอนเตียงไหนก็เลือกได้เลยตามสบาย ผมไม่รู้จะนอนตรงไหนดี ก็เลยเลือกไปนอนเตียงข้างๆอ๊อฟ เป็นเตียงชั้นบนอีกด้านหนึ่งก็คือปิง ถัดไปก็เป็นเอกและท๊อป ที่ผมเลือกชั้นบนเพราะจะได้โดนพัดลมเต็มที่หน่อย ผมขี้ร้อนอ่ะ
เมื่อจับจองที่นอนได้เรียบร้อยแล้ว อาจารย์ก้อออกไป ผมก็คิดว่าจะได้นอนสักที แต่มันไม่ใช่แบบนั้น เพราะจะมีอยู่กลุ่มหนึ่งถ้าทางจะเกเรสักหน่อย เดินมาที่เตียงของอ๊อฟ มันมากันสามคน มีไอ้กอล์ฟ ไอ้บอย และก็ไอ้แม็ค มันมารุมกันแกล้ง อ๊อฟครับ ประมาณว่าเห็นว่าอ๊อฟตุ้งติ้ง ก็จะมาปล้ำกัน ผมเห็นผมก้อขำๆครับ อ๊อฟก็ขัดขืนสุดแรงเกิดเลยครับ ดั่งกับว่าจะถูกพรากพรหมจรรย์สาว
อย่านะ ๆๆๆ อย่าปล้ำเรา ไปปล้ำ เจษ บ้างสิ เจษก้อเป็นตุ๊ดนะ
อ๊อฟกรีดร้องและโยนขี้ไปให้เจษแทน ซึ่งเจษเนี่ย ผมก็ดูรู้ว่าเป็นตุ๊ดเหมือนกัน แต่จะไม่แสดงอาการมากเท่ากับอ๊อฟครับ ซึ่งวันนั้นก็ชุลมุนดีครับ ทั้งเจษทั้งอ๊อฟต่างก็โดนพวกนั้นปลุกปล้ำ กว่าจะได้นอนกัน ดูพวกนี้มันเล่นปล้ำกัน แต่ก็ไม่ได้มีอะไรมากมายครับ ออกประมาณว่าแกล้งกันมากกว่า สักพักทุกคนก้อเริ่มหลับ
ประมาณกลางดึก ผมรู้สึกว่ามีคนมาเขย่าตัวผม ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาก็เป็นปิงนั่นเองที่มาเขย่าตัวผม
ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนเราหน่อยสิ เรากลัวผีอ่ะ
เออ ก็ได้ ผมตอบแบบไม่เต็มใจนัก
ระหว่างที่ปิงฉี่นั้น หมาก็พากันพร้อมใจหอน น่ากลัวมากๆเลยตอนนั้น มืดก็มืด หมายังมาหอนอีก
เมื่อปิงเสร็จธุระ ก็พากันกลับมายังที่นอน ผมมุดตัวเข้าใต้ผ้าห่ม คิดในใจจะได้หลับซะที แต่ไม่ทันไร ไอ้ปิงมันก็มาสะกิดผมอีก
กล้าขอนอนเตียงเดียวกับกล้าได้ป่ะ เรากลัวผีว่ะ ปิงทำหน้าตาจริงจัง
อืม ตามใจ ผมตอบแบบขอไปที และก็คิดในใจว่า เตียงก็เล็กนิดเดียวยังจะมานอนเบียดกับกูอีก
คืนนั้นท่าทางปิงจะกลัวผีมาก นอนเบียดผมทั้งคืนเลย กลางดึกยังมากอดผมอีกแต่ผมไม่ได้ว่าอะไร เพราะผมก็รู้สึกอบอุ่นดีที่มีคนมานอนกอดแบบนี้
หลังจากคืนนั้นปิงก็จะมานอนกับผมทุกๆคืนเลยตลอดหนึ่งสัปดาห์ กิจกรรมปฐมนิเทศสนุกสนานมาก เริ่มรู้จักคนมากขึ้น เริ่มรู้สึกชอบ และพยายามกินอาหารที่โรงเรียนจัดให้ เพราะคิดว่ายังไงเราก็ต้องอยู่ที่นี่อีกหลายปี คนอื่นกินได้ เราก็ต้องกินได้
และวันสุดท้ายของการทำกิจกรรม ปฐมนิเทศ ก็จะมีการแบ่งแยกห้อง เป็น 1/1 1/2 เป็นห้องๆ ซึ่งกลุ่มโต๊ะกินข้าวของผมก้อหวังว่าเราทั้งหมดจะได้อยู่ห้องเดียวกัน เพราะตอนนั้นก็เริ่มสนิทกันแล้ว ถ้าเราได้อยู่ห้องเรียนเดียวกัน นั่นหมายถึงเราจะได้พักอยู่หอเดียวกันด้วย
ผลสรุปว่าโต๊ะกินข้าวผม เราห้าคนได้อยู่ห้องเดียวกัน ยกเว้นอ๊อฟคนเดียวที่ต้องไปอยู่อีกห้อง และอยู่คนละหอพักกับพวกผม และพรุ่งนี้โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว
-
ว่ากันไป...
:กอด1:
-
:mc4:ฉลองเรื่องใหม่ พร้อมกับเจาะไข่ซะเลยยยยยยยย :z2:
-
บทที่ 3 ความรู้ใหม่
วันนี้เป็นวันเปิดเทอมจริง นักเรียนชั้นปีอื่นๆก็เริ่มทยอยเข้ามา ผมก็ต้องขนสัมภาระจากหอหนึ่ง ไปยังหอที่ผมต้องอยู่จริงๆ ซึ่งหอที่ผมต้องอยู่นั้น มีนักเรียน สามชั้น คือ 1/1 2/1 และ 3/1 ซึ่งผมเห็นรุ่นพี่แต่ละคนแล้วดูดุๆยังไงก็ไม่รู้ แต่ก้อคิดว่าคงไม่มีอะไร
เมื่อย้ายมาอยู่รวมกับรุ่นพี่ก็ต้องมีการแนะนำตัวกัน และก็จับสายพี่เลี้ยง น้องเลี้ยงกัน ซึ่ง ผมได้พี่โต้ง เป็นพี่เลี้ยงชั้น ม.2 และพี่มาร์ค ชั้น ม.3ซึ่งเป็นพี่เลี้ยงของพี่โต้งอีกที่หนึ่ง
คืนแรกของการอยู่รวมกับรุ่นพี่ก็มีเรื่องแปลกๆให้เห็นนั่นก็คือ ในชั้น ม.2 จะมีตุ๊ด ชื่อ ติม และ ม.3 ชื่อ เคน ดูเหมือนจะเป็นเจ้าแม่ประจำหอ เดินไปตามเตียงนู้นที เตียงนี้ที แล้วก็กรี๊ดกร๊าดกันส่งเสียงดัง สักพัก รุ่นพี่ ม.3 ที่ชื่อพี่วี ก็ตะโกนขึ้นมาว่า
อีเคน วันนี้กรูขี้เกียจชักว่าวเอง มาชักว่าวให้กูหน่อย พี่วีพูดด้วยน้ำเสียงแบบเอาจริง
มึงให้อีติมเมียน้อยมึงชักไปละกัน วันนี้กรูมีแขกแล้ว พี่เคนทำหน้าเชิด แล้วเดินไปที่เตียงพี่หนุ่ย
พี่เคนหนูเบื่อพี่วีแล้วอ่ะ อยากได้คนอื่นบ้าง พี่ติมพูดด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจ แต่เมื่อเห็นหน้าพี่เคนมองค้อนกลับมา จึงยอมเดินไปที่เตียงพี่วีแต่โดยดี
เฮ้ยปิดไฟได้แล้วโว้ย กรูจะเอากับอีเคน เสียงพี่หนุ่ย ซึ่งดูท่าทางโหดๆตะโกนมา
แล้วก็ปิดไฟนอน แต่ก็ยังมีเสียงพูดคุยกันบ้างประปราย ผมคิดในใจ อย่างไม่เข้าใจ ว่าสิ่งที่เค้าพูดนั้นมันคืออะไร ผู้ชายเอากับตุ๊ด อะไรยังไง ตอนนั้นนับว่ายังเด็กอยู่และก็ไม่รู้จริงๆ สักพัก ก็มีเสียง เคาะที่หัวเตียง
นอนด้วยคนสิ เสียงนี้ผมคุ้นหูและจำได้ ปิงนั่นเอง
กลัวผีละสิ ขึ้นมาสิเรากำลังจะหลับพอดี ผมรู้สึกชินกับการที่ปิงมานอนด้วย เพราะตั้งแต่ที่ผมเข้ามาอยู่ที่นี่ ผมก็นอนกับปิงทุกคืนเลย
วันนี้เป็นวันแรกของการเริ่มเรียน และผมก็เลือกที่จะนั่งเรียนกับปิง ซึ่งโรงเรียนของผมนั้นเป็นแบบเรียนประจำห้อง นั่งเรียนห้องเดียว และอาจารย์จะเดินมาสอนเอง ผมเลือกนั่งที่นั่งแถวหลังสุดของห้อง ติดริมหน้าต่าง ซึ่งเป็นเรื่องที่ผมตัดสินใจผิดมาก ผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ปิงชอบชวนผมคุยและก็ชอบชวนให้ดูอะไรข้างนอกหน้าต่างอยู่เรื่อยเลย ทำให้ผมเสียสมาธิ ซึ่งในที่สุด ผมก็ตัดสินใจขอย้ายที่นั่งกับเพื่อนอีกคนไปนั่งข้างหน้าแทน
กล้า ไม่อยากนั่งกับเราแล้วเหรอ ปิงถามผม
เรานั่งหลังแล้วเราเรียนไม่รู้เรื่องอ่ะ เรามองไม่ค่อยเห็นกระดาน ผมก้ออ้างไปเรื่อย
แต่วันนั้นดูเหมือนปิงจะหงอยๆไป ตอนกินข้าวก็ไม่ยอมพูดกับผม หรือว่าปิงจะโกรธผม ที่ย้ายที่นั่งหนีปิงไป
และสิ่งที่ผมคิดไว้ก็เป็นจริง คืนนั้นปิงไม่มานอนกับผมจริงๆด้วย แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกเดือดร้อนอะไร ไม่มานอนก้อไม่ต้องมานอน
และหลังจากนั้นผมกับปิงก็ไม่ค่อยได้สุงสิงกันเท่าไร ปิงก็ไปคบอยู่กับพวกกลุ่มหัวโจกของห้อง ส่วนผมก็ไปคบอยู่กับพวกเด็กเรียนซะมากกว่า ซึ่งเทอมแรกในชีวิตโรงเรียนประจำของผมก็ไม่ได้มีอะไรหวือหวา เพราะว่ายังเด็ก สนใจอยู่เรื่องเดียวคือเรื่องเรียน และผมก็ไม่ทำให้พ่อแม่ผิดหวังเมื่อเกรดเฉลี่ยเทอมแรกผมออกมา ผมได้ 3 ปลายๆ เป็นอันดับต้นๆของห้องเลยทีเดียว
พอขึ้นเทอมสองหลายๆคนก็เริ่มให้ความสนใจในตัวผม เพราะในบรรดาผู้ชายทั้งหมดของรุ่นผม ผมเรียนเก่งเป็นอันดับสอง เพื่อนๆหลายคนเลยมักจะมาพึ่งพาอาศัยผมบ้าง ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีปิงรวมอยู่ด้วย
ผลการเรียนของปิงถือได้ว่าอยู่ในอันดับบ๊วยๆของห้อง เพราะชอบนั่งข้างหลังและก็คุยเก่งอีกตะหาก
กล้า สอนเลขเราหน่อยสิ เราเรียนไม่รู้เรื่องเลย ปิงพูดด้วยน้ำเสียงแตกเนื้อหนุ่ม
เสียงหล่อเชียวนะมึง จำแทบไม่ได้ ผมแซวมัน
ไม่ได้หล่อแต่เสียงนะเว้ย หน้าก็หล่อ ชมตัวเองก็มีด้วย แต่มันก็หล่อจริงๆอ่ะ ผมคิดในใจ
เย็นวันนั้นผมก็สอนการบ้านให้มัน สักพักผมก้อขอตัวมันลงไปอาบน้ำ มันก็บอกว่าขอไปอาบด้วยละกัน สบู่เราหมดยังไม่ได้ซื้อใหม่ 555555555 เจริญจริงๆ
วันนั้นเราก็อาบน้ำกันสองคน ก็อาบๆไปตามปกติ ถึงตอนฟอกสบู่ มันก้อฟอกๆไป จนถึงหนอนน้อยของมัน มันก้อล้วงแบบว่ากางเกงในจะหลุด ผมก้อเห็นขนเพชรของมัน ผมก้อถามว่า มึงขนขึ้นแล้วเหรอว่ะ กรูยังไม่มีเลย ว่าแล้วผมก้อโชว์ให้มันดู ว่าผมยังไม่มีจริงๆนะ เหอะๆๆๆ
กรูเริ่มเป็นหนุ่มแล้วเว้ย ดูสิหัวหนุ่มกรูก้อแตกพานแล้ว ว่าแล้วมันก็ชี้ที่หัวนมมันให้ดู
อืม กรูยังไม่อยากมีขนเลยว่ะ สกปรก ผมบอกมันไปตามที่ใจผมรู้สึก และมันก็ถามผมว่า
มึงเคยชักว่าวป่ะ พูดไปมันก็ยังคงเอาสบู่ฟอกหนอนน้อยของมันไป แต่ผมไม่เห็นนะ เพราะมันล้วงไปฟอกใน กกน ไม่ได้โชว์
ไม่เคย ทำไม่เป็น ผมตอบไปตามความจริง เพราะผมยังไม่เคยชักว่าวจริงๆ
เดี๋ยวกรูจะสอนให้ เดี๋ยวกรูจะทำให้มึงดู พูดไม่ทันจบมันก้อควักหนอนน้อยของมันออกมา แต่ภาพที่ผมเห็นมันไม่ใช่หนอนน้อยสิครับ แต่มันเป็นหนอนยักษ์ ผมตกใจมาก
ทำไมใหญ่จังว่ะ ของกูเล็กนิดเดียวเอง ผมอุทานอย่างตกใจ
ก็มึงยังไม่เป็นหนุ่มนี่หว่า กรูเป็นหนุ่มแล้ว เดี๋ยวของมึงก็ใหญ่เองแหละ
มันพูดไปมือมันก็สาวหนอนน้อยของมันไป ผมก็มองตาไม่กระพริบเลย เพราะไม่เคยเห็น แต่ผมก็ไม่ได้รู้สึกอะไร ผมก็ดูมันไป มันก็บอกว่า ทำแบบมันสิ ดูอยู่นั่นแหละ อ้าวนี่กรูต้องทำด้วยเหรอ ผมนึกในใจ ไหนๆก็ไหนๆละ ลองดูสักทีคงไม่เสียหาย
ผมก้อชักๆๆๆๆๆๆตามที่มันบอก หนอนน้อยของผมเล็กกว่ามันมาก มันใช้มือกำแล้วชัก แต่ผมใช้แค่นิ้วโป้งกับนิ้วชี้เอง เหอะๆๆๆ อนาถมากๆตู ทำไปได้สักพักผมก็รู้สึกถึงอาการร้อนผ่าวในตัวที่เกิดขึ้น รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก จะดีก้อไม่ใช่ จะไม่ดีก้อไม่เชิง มันรู้สึกแปลกๆ ไอ้ปิงมันก้อยังตั้งหน้าตั้งตาสาวหนอนน้อยของมันไปรื่อย หลับตาพริ้ม ปากเผยอ ผมก้อใช้พลังสองนิ้วของผมแข่งกับมัน สักพักผมก้อรู้สึกแปลกๆ แปลบๆ ไปทั้งตัว ไม่นานนักผมก้อสะดุ้ง ตัวสั่นๆ เสียวมากๆครับ นั่นคือสิ่งที่ผมรู้สึก ณ ตอนนั้น ผมก้อหอบหายใจแฮ่กๆๆๆ ผมเสร็จแล้วนั่นเอง แต่มันยังไม่มีน้ำอะไรออกมา
เสร็จแล้วอะสิมึง ไอ้ปิงพูดออกมา เมื่อเห็นท่าทางผม
สงสัยจะเสร็จว่ะ มันส์ดีเหมือนกันเว้ย ผมตอบไปตามประสาเหมือนเด็กได้ของเล่นใหม่
เฮ้ย กรูจะเสร็จล่ะ มันพูดพร้อมกับเกร็งตัว เขย่งขา เงยหน้า หลับตาปี๋ ผมคิดในใจทำท่าได้โอเวอร์มากๆ สักพักมันก้อหันเจ้าหนอนน้อยมาทางผม และก็มีน้ำขาวข้นพุ่งมาทางผมอย่างรวดเร็ว จนผมหลบไม่ทัน
555555555555 สมน้ำหน้า มันหัวเราะผม
เหี้ยไรเนี่ยมึง น้ำไรอ่ะ อี๋ สกปรกว่ะ สันดานน่ะมึง ผมด่ามัน พร้อมกับตักน้ำมาล้างตัว
อีกหน่อยมึงก้อมีแบบกู ไว้ค่อยมายิงใส่กรูคืนทีหลังละกัน มันบอกผมแบบนี้จริงๆนะ เหอะๆๆ ให้ตายสิ พับผ่า
-
มาเจิมเรื่องใหม่จ้ะ :3123:
รอต่อนต่อไปเน้อ o13
-
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :mc4:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
เจิมเรื่องใหม่ อิๆ
ชอบแนวอยู่จังโดนใจดี
-
เรื่องใหม่
นักเรียนประจำ
แก่นเซี้ยวกันจริงๆ
อิเจ้
-
มาบ่อยๆนะจะคอยติดตาม +1ให้เป็นแรงใจ :L2: เริ่มบทเรียนที่1แล้ว :z13:
-
บทที่ 4 ทำการบ้านให้หน่อย
หลังจากวันนั้น ปิงมันก็กลับมานอนกับผมทุกคืนเหมือนเดิม แต่คนอื่นก็ไม่ได้สงสัยอะไร เพราะใครๆก็รู้ว่าไอ้ปิงมันเป็นคนขี้กลัวผี นอนคนเดียวไม่ได้ ช่วงที่มันไม่ได้นอนกับผม มันก็ไปนอนกับคนอื่นเหมือนกัน หลายๆคนก็เลยไม่ได้สงสัยในเรื่องนี้ มีอยู่คืนหนึ่งผมถามมันไปว่า
ปิง ทำไมมึงชอบมานอนกับกูว่ะ ผมถามมัน เพราะอยากรู้ แต่ตอนนั้นยังไม่ได้คิดเรื่องเกย์
มึงตัวเล็ก นอนไม่เบียด มึงไม่กรน คนอื่นตัวใหญ่ นอนกรน นอนกับมึงนี่แหละ ดีสุดแล้ว นี่คือเหตุผลของมัน
อืม แล้วมึงไม่ถาม กูบ้างเหรอ ว่ากูอยากให้มึงนอนกับกูรึป่าว ผมแกล้งแซวมันกลับไป
ถ้ามึงรำคาญกูก็บอกได้นะกูจะได้ไม่มานอนกับมึงอีก มันบอกด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ
กูล้อเล่นไอ้บ้า นอนได้ กูไม่ซีเรียส นอนสองคนอุ่นดี ผมพูดให้มันรู้สึกสบายใจ และก็ต่างคนต่างหลับ
ช่วง ม.1 เทอมสองนี้เป็นช่วงเวลาที่ผมกับปิงสนิทกันมาก จนใครๆก็รู้ว่าเราเป็นเพื่อนซี้กัน แม้เราจะไม่ได้นั่งเรียนด้วยกัน แต่ตอนเย็นเราก็จะต้องมานั่งทำการบ้านด้วยกัน และแน่นอนผมก็ต้องเป็นคนช่วยสอนให้มันเหมือนเคย
ช่วงหลังปีใหม่ ก่อนจะสอบปลายภาคเรียนของ ม.1 ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมกับปิงจะเริ่มห่างๆกัน เพราะว่าทางโรงเรียนได้จัดแข่งฟุตบอลขึ้นมา ซึ่งหอชายหนึ่งหอจะต้องส่งหนึ่งทีม และต้องมีทุกชั้นปี ซึ่งตัวแทนของเด็ก ม.1 ก็มีปิงด้วย เพราะมันตัวสูงใหญ่ และมันก็เล่นบอลเก่งอยู่แล้วด้วย มันจึงต้องซ้อมบอลทุกวัน กลับมาก็ดึกแล้ว มันก็เกรงใจผมไม่กล้าปลุก จึงไปนอนกับคนอื่น ผมก้อยังไม่ได้รู้สึกอะไรอยู่ดีตอนนั้น แต่ถ้ามันว่าง มันก็มักจะมาให้ผมช่วยสอนการบ้านอยู่เป็นประจำ
จนถึงวันแข่งพวกผมก็ต้องไปเชียร์ทีมหอผมอยู่แล้ว วันนั้นทีมหอผมแพ้ครับ และไอ้ปิงก็ได้รับบาดเจ็บด้วย คือนิ้วมือขวามันซ้นครับ ทำให้มันทำอะไรไม่ค่อยถนัด และคนที่มันจะมาขอความช่วยเหลือนั่นก็คือผมเอง
กล้า ช่วยอะไรเราหน่อยได้มั้ย มันทำหน้าตาหน้าสงสาร
อะไร ผมพูดแบบกวนๆ
ช่วยทำการบ้านให้เราหน่อย เราเขียนหนังสือไม่ได้ นะนะ มันทำเสียงอ้อนวอน
ก็ได้แต่ต้องเลี้ยงขนมกูด้วยนะ ผมพูดแบบต่อรอง
โอเค ได้เลย พูดเสร็จ มันก็ลุกหนีไป
มึงจะไปไหน ผมเรียกถาม
ไปนอน กรูเหนื่อย ง่วงด้วย มันทำตาปรือๆ
กรูไม่ทำ ถ้ามึงไปนอนก่อน มึงต้องนั่งเป็นเพื่อนกู จนกว่ากูจะทำเสร็จ แล้วมึงค่อยนอนพร้อมกันกับกู ผมทำเสียงเคืองๆ
ก็ได้ว่ะ งั้นกูนั่งหลับตรงนี้ก็ได้ มันบ่นๆ
อืม เรื่องของมึง ถ้ากรูทำเสร็จแล้วกูไม่ปลุกนะ ผมพูดแหย่มัน มันก็ทำตาค้อนๆใส่ผม ผมก้อหัวเราะ เวลามันทำหน้ากวนๆ ก็น่ารักดี วันนั้นผมคิดแบบนี้จริงๆ
สรุปวันนั้นผมใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆก็ปั่นการบ้านให้มันเสร็จ และก็ปลุกมันให้เข้าไปนอนพร้อมกัน แต่ทำไมวันนี้ผมถึงรู้สึกแปลกๆกับมันก็ไม่รู้ อย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ผมรู้สึกว่าผมอยากนอนกอดมัน และผมก็ทำตามที่ใจผมต้องการ สรุปคืนนั้นผมก็นอนกอดมันทั้งคืนเลย ทำไมผมถึงมีความสุขที่ทำแบบนี้ก็ไม่รู้
ไม่นานก็เป็นช่วงสอบปลายภาค ผมก็ทำหน้าที่เป็นติวเตอร์ให้เพื่อนๆเช่นเคย ผมจะโดนเด่นมากในวิชาคณิตศาสตร์ ผมจะท๊อปตลอดในวิชานี้ ซึ่งตรงกันข้ามกับปิงเลย ที่ได้เกรดหนึ่งเกรดสองวิชานี้ตลอด มันได้เกรดสี่วิชาเดียวคือพละศึกษา ผมก็เป็นห่วงมันเพราะมันเป็นเพื่อนสนิทผม ผมก็เลยบอกว่า เวลาติวกลุ่มมึงยังไม่ต้องมาฟังหรอก มึงตามคนอื่นไม่ทัน เดี๋ยวกรูสอนมึงแบบตัวต่อตัวเอง มันก้อชอบแบบนี้มากกว่า ผมก้อสอนมันแทบจะทุกวิธี ทั้งสูตรลัดสูตรเด็ดก็สอนมันหมด ทำได้ไม่ได้ก็ช่วยตัวเองละกัน งานนี้ แต่มันก็ดีนะครับ มันก็จะซื้อขนมให้ผมกินตลอด เรียกได้ว่าช่วงสอบแทบไม่ต้องซื้อขนมกินเองเลย เป็นติวเตอร์มันก็ดีแบบนี้นี่เอง
-
จิ้มเรื่องใหม่
:o8: :o8:
-
ป้าขวัญมาลงทะเบียนเรื่องใหม่ด้วยคนจ๊ะ :z2:
-
:z2: :mc4: :mc4: :z2:
มาเจิมเรื่องใหม่ด้วยคน
จิ้ม +ให้ด้วยความชื่นชอบ
อ่านแล้วนึกถึงตอนเด็กๆเลยอ่ะ
เฮ้ย...แบบนี้เลย เพียงแต่ไม่ใช่หนอนเหมือนกล้าเท่านั้น
สงสัยต้องตามอ่าน ชีวิตวัยเด็กของตัวเองซะแล้ว ฮ่า ฮ่า
ชอบ ชอบ ชอบ
:pig2: :pig4: :pig4: :pig4: :pig2:
:z2:
-
:mc4: ต้อบรับเรื่องใหม่คร้าบบบบบบบ
ชอบวิธีการเขียนเล่าเรื่องของคนเีขียนมากครับ อ่านแล้วลื่นไหล สบาย ๆ ภาษาง่าย ๆ ประณีตในการเขียนมาก
มีความสุขที่ได้อ่านเรื่องนี้มากครับ :กอด1:
+1 เป็นกำลังใจให้ครับ ... มาต่ออีกบ่อย ๆ น้า วันนี้น่ารักขยันมากมาย ^__^
ขอบคุณนะครับ
-
เจิมเรื่องใหม่ งิงิ
-
เริ่มคิดไรกะปิงแล้วสิ อิๆ
แหมแต่ อ็อต หายไปเลยนะ
:z2: :z2: :z2:
-
ขอบคุณนะครับ สำหรับทุกกำลังใจ
เรื่องนี้เป็นงานเขียนเรื่องแรกของผม
ตอนแรกที่เอามาลงก็กลัวว่าจะไม่มีคนอ่านเหมือนกัน
แต่เห็นกำลังใจแบบนี้ ก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย
ขอบคุณมากๆนะครับ
หวังว่าเรื่องราวของผม จะทำให้คุณผู้อ่านทุกๆคน มีความสุขบ้าง ไม่มากก็น้อย
ขอบคุณจริงๆครับ
-
:z13:
จิ้มกล้าอิๆ +1 ให้ด้วยชอบเรื่องนี้อะอ่านเพลินๆดี
-
บทที่ 5 ไปอยู่กับพ่อที่ชายแดน
ในที่สุดช่วงสอบก็ผ่านพ้นไป ผมรู้สึกใจหายมากๆ แต่ก่อนจะกลับ ปิงก็มันมาขอเบอร์บ้านผม ผมก็ให้มันไป แต่ผมดันไม่ขอเบอร์บ้านมันมา ผมก็เลยไม่ได้คุยกับมันเลย เพราะอะไรรู้มั้ยครับ เพราะผมไม่ได้กลับบ้านนะสิ
วันนั้นพ่อมารับกลับบ้าน แต่เราไม่ได้กลับบ้านกัน ที่ๆผมได้ไปก็คือ ชายแดนไทยพม่าครับ เนื่องจากว่า ยายป่วยเป็นมะเร็ง แม่ต้องมาเฝ้ายายที่ กทม ส่วนพี่สาวผมอยู่หอมหาลัย ผมก็เลยต้องมาอยู่กับพ่อที่ชายแดน เหอะๆๆๆ แต่ก็ดีนะ เข้าไปเที่ยวพม่าบ่อยมากเลย ให้พี่ๆทหารพาไป ที่ชายแดนที่พ่ออยู่นี่เป็นค่ายทหารย่อมๆเลย เวลาพ่อไปลาดตระเวนก้อจะฝากผมไว้กับพวกทหารเกณฑ์
ซึ่งพวกนี้เวลาว่างมันก็ชอบเปิดหนังโป้ดูกัน ซึ่งผมก็นั่งดูด้วย และก็เป็นครั้งแรกที่ผมได้ดูหนังโป้แบบสดๆ แบบเข้าออก เห็นกันจะจะลูกกะตา รู้สึกตื่นเต้น และตัวร้อนผ่าว จะทำยังไงดี และผมก้อเลยตัดสินใจเดินเข้าห้องน้ำทบทวนบทเรียนที่ไอ้ปิงเคยสอน แล้วจัดการทำสิ่งนั้นทันที ห้านาทีก็สบายตัว 55555 ลืมบอกไปว่าช่วงนี้ร่างกายผมเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว หัวนมเริ่มแตกพาน เริ่มมีขนขึ้นเล็กน้อย ที่สำคัญผมมีน้ำอสุจิเป็นของตัวเองแล้วด้วย เย้ๆๆ ดีใจจัง แต่ตอนนั้นเสียงผมยังไม่ค่อยแตกหนุ่ม ยังเป็นเสียงเด็กๆเหมือนเดิม
ตลอดเวลาที่อยู่ที่ค่ายทหารก็สนุกดี เพราะได้รู้ได้เห็นอะไรมากมาย เวลาอาบน้ำก็แก้ผ้าอาบกันหมดเลย เห็นกันจะๆว่าเป็นไง พ่อก็อาบ พ่อบอกว่าโตเป็นหนุ่มแล้วไม่ต้องอาย แก้ผ้าอาบไปเลย ขนาดพ่อยังไม่อาย แล้วผมจะอายทำไมจริงมั้ยครับ ผมก้อใช้สายตากวาดสำรวจไปทั่ว แล้วคิดในใจ อืม แต่ละคนนี้ขนาดไม่เท่ากันเลยจริงๆ หึหึหึ
มีอยู่วันหนึ่งผมไปเข้าห้องส้วมตามปกติ ยืนฉี่ได้สักพักก็ได้ยินเสียงเหมือนคนครางอยู่ในห้องส้วม ด้วยความสงสัยก็อยากรู้มาก จึงอ้อมไปทางด้านหลังห้องส้วม แล้วปีนดู มองลงมาทางช่องระบายลม ก็เห็นพี่ทหารคนนึงกำลังชักว่าวอยู่ครับ ใช่แน่ๆเลย มือข้างหนึ่งถือหนังสือโป้ตามองไม่กระพริบ อีกมือก็กำลังชักว่าวอย่างเมามันส์ ผมก็รีบปีนลงมาอย่างรวดเร็ว พอลงมาแล้วหันหลังก็ต้องตกใจ เพราะมีพี่ทหารคนหนึ่งมายืนหลังผม และก็หัวเราะในพฤฒิกรรมของผม เค้าถามผมว่า น้องเป็นตุ๊ดเหรอ ถึงปีนแอบดูคนอื่นเข้าห้องน้ำอ่ะ ผมก็บอกไปว่าป่าวนะ (กูไม่ใช่จริงๆนี่นา) ผมได้ยินเสียงพี่เค้าคราง ก็เลยปีนดูว่าพี่เค้าทำอะไร ก็แค่นั้น ตอนนั้นผมอายมากๆเลย และก็วิ่งหนีไปเลย
พอถึงช่วงสงกรานต์ พ่อก็ให้พวกพี่ๆทหารพาผมไปเล่นสงกรานต์ในตัวอำเภอ ขับรถทหารคันใหญ่ไปเล่น บรรทุกถังน้ำไปเต็มรถเลย สนุกมาก ขณะที่กำลังเล่นเพลินก็ได้ยินเสียงคนตะโกนเรียกผม
กล้า กล้า ทางนี้ เสียงนี้คุ้นหูผมเหรอเกิน
อ้าว ปิง มาเล่นสงกรานต์ที่นี่เหมือนกันเหรอ ผมทำหน้าตาดีใจเมื่อได้เห็นมัน
ก็บ้านเราอยู่แถวนี้นี่หน่า ผมไม่รู้หรอกว่าบ้านมันอยู่ที่นี่ รู้แค่เพียงว่ามันจบโรงเรียน ในตัวเมือง แล้วบ้านมันก็ขายข้าวมันไก่ ข้าวหมูแดง
แล้ววันนั้นผมก็ไปเล่นสงกรานต์กับปิงต่อ ฉีดปีนฉีดน้ำใส่กันสนุกสนานมากมาย แล้วมันก็พาผมไปบ้านมัน ไปกินข้าวมันไก่ที่บ้านมัน อร่อยมากๆเลยครับ แค่นึกถึงก็ยังอยากกลับไปกินอีกเหมือนกัน
สักพักก็ได้เวลากลับ แม่มันใจดีมากๆ ทำข้าวมันไก่ใส่ห่อให้ผมไปกินอีกด้วย และมันก็เดินมาส่งผมตรงที่นัดกับพี่ๆทหารเกณฑ์ไว้ แล้วเราก็แยกย้ายกันกลับ ซึ่งระหว่างนั่งรถกลับ ผมรู้สึกมีความสุขมาก เป็นเพราะว่าผมได้เล่นส่งกรานต์อย่างสนุกสนาน หรือเป็นเพราะว่าผมได้เจอปิงกันแน่ ที่ทำให้วันนั้นผมมีความสุขที่สุด ผมตั้งคำถามขึ้นกับตัวเองในตอนนั้น แต่ก็ไม่สามารถที่จะหาคำตอบให้กับตัวเองได้
ผ่านไปไม่นาน เวลามันเดินเร็วจริงๆ ใกล้จะเปิดเทอมอีกแล้ว ทีนี้ก็จะได้เป็นรุ่นพี่สักที มีน้องเลี้ยงเป็นของตัวเอง ผมก้ออยากให้เปิดเทอมไวๆ คิดถึงโรงเรียน และก็คิดถึงไอ้ปิงด้วย ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน เหอะๆๆๆ และอีกไม่นานวันเปิดเทอมก็จะมาถึงแล้ว
-
o13
มารออ่านต่อน๊า
-
เรื่องรักในโรงเรียนประจำ ชอบแนวนี้มากค่ะ
รออ่านตอนถัดไป
และเป็นกำลังใจให้ค่ะ
-
:กอด1:
น่ารักกกกก
-
เริ่มแย้ว งิงิ
-
เปิดเทอมก็ได้เจอ ปิง แล้ว :m4:
-
:L2: :o8: :L2:
เรื่องนี้น่ารัก คนแต่งตั้งใจมาก
สังเกตจากภาษาที่ใช้เรียบง่าย
แต่ให้ความรู้สึกและจินตนาการคนอ่านได้ดี
มีไฮไลท์ สี เน้นคนและเหตุการณ์อีก ปราณีตนะครับเนี่ย
ชอบตรงนี้ด้วย
ช่วงนี้ร่างกายผมเริ่มมีการเปลี่ยนแปลงแล้ว หัวนมเริ่มแตกพาน เริ่มมีขนขึ้นเล็กน้อย ที่สำคัญผมมีน้ำ....เป็นของตัวเองแล้วด้วย เย้ๆๆ ดีใจจัง แต่ตอนนั้นเสียงผมยังไม่ค่อยแตกหนุ่ม ยังเป็นเสียงเด็กๆเหมือนเดิม
เป็นตัวอย่างของการเขียนเล่าไปเรื่อยๆ แต่ทำให้คนอ่านจินตนาการ ตามไปเลย
แล้คนอ่านก็เคยเป็นแบบนี้มาแล้วทุกคน อิ อิ
มีคนมาเขียนให้อ่านไม่ชอบได้ไง
ชอบใช่แม้ คริก คริก
:pig4: :pig4: :pig4:
:z2:
-
^
^
จิ้ม ๆ บวก 1 ให้รีบน ... เพราะผมชอบคอมเมนท์ครับ ^__^
:กอด1: กอดคนเขียน วันนี้มาต่อให้ได้อ่านอีกแล้ว
กล้าเริ่มรู้สึกมีความสุขผิดปกติ แระ อิ อิ .... รอเปิดเทอม ๆ :-[
ขอบคุณนะครับ ... อ่านแล้วมีความสุขมากครับ ^__^
-
ดีใจจังเลยครับที่เพื่อนๆทุกๆคนชอบ
ขอบคุณนะครับสำหรับคำชม
มันเป็นกำลังใจที่ดีมากๆเลยที่เดียวสำหรับผมกับงานเขียนเรื่องแรกในชีวิตของผม
ขอบคุณอีกครังนะครับ
จากใจ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
บทที่ 6 เปิดเทอมขึ้น ม.2
ในที่สุดวันเปิดเทอมก้อมาถึง พ่อก็มาส่งผมและรีบกลับไปอย่างรวดเร็ว แต่ผมก็ไม่ได้เสียใจแต่อย่างใด เพราะดีใจมากกว่าที่จะได้กลับมาโรงเรียน
พอเข้ามาในหอก็เห็นเด็กชั้น ม.1 ตัวเล็กๆหลายคน ทำให้อดนึกถึงสมัยตอนที่ผมเข้ามาใหม่ๆไม่ได้ แต่บางคนก็ตัวใหญ่ยังกะเด็ก ม.ปลาย และอีกคนที่ผมอดใจที่จะมองหาไม่ได้ ก็คือไอ้ปิง ไม่รู้มันมารึยัง แต่ก็ไม่เห็นมันสักที ผมก็ไม่สนใจ จัดข้าวของของผมใส่ตู้เสื้อผ้าให้เรียบร้อย คิดว่ายังไงเดี๋ยวก็ต้องเจอกันที่โต๊ะกินข้าวอย่างแน่นอน
แต่พอถึงเวลากินข้าว มันก็ยังไม่มาสักที ผมก็เป็นห่วงมันว่า ทำไมยังไม่ยอมมาสักที มันจะเป็นอะไรรึป่าว ผมก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมตอนนั้นผมถึงกระวนกระวายใจที่จะเจอมันให้ได้ แต่ตอนนั้นผมรู้สึกเป็นห่วงมันจริงๆ
พอกินข้าวเสร็จผมก็รีบกลับมาที่หอเพื่อที่จะอาบน้ำ ผมก็หน้าบานขึ้นมาทันที เมื่อเห็นปิงกำลังจัดของใส่ตู้เสื้อผ้า ผมเลยรีบเข้าไปหามัน
ทำไมเพิ่งมาว่ะมึง กูนึกว่ามึงจะย้ายโรงเรียนแล้วซะอีก
รถพ่อกูเสียว่ะ กว่าจะซ่อมเสร็จ ก็เลยมาช้าไปหน่อย มันตอบแบบเหนื่อยๆ
กูจะไปอาบน้ำ ไปอาบพร้อมกูป่ะ ผมชวนมัน
เออๆ รอแป๊ปนึง กูจัดของก่อน
งั้นกูช่วยจะได้เสร็จไวๆ พูดเสร็จ ผมก็เข้าไปช่วยมันพับเสื้อผ้า
จัดของสักพักทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อย ผมกับมันก็เดินใส่กางเกงในตัวเดียวพร้อมขันน้ำกับผ้าขนหนูไปที่ห้องน้ำกัน แล้วก้อเข้าห้องน้ำอาบน้ำด้วยกันตามปกติ สักพักมันก็ถามผมว่า
ขนมึงขึ้นยังว่ะ จู่ๆมันก็ถามผมด้วยท่าทางอยากรู้อยากเห็น
มีแล้ว นิดหน่อย มึงจะอยากรู้ไปทำไม ไม่พูดป่าวผมก็ถกกางเกงในนิดหนึ่งเพื่อโชว์ให้มันดู ว่าขนผมขึ้นแล้วจริงๆน่ะ
ชักว่าวกัน มันชวนผม
กูไม่อยากทำตอนนี้ว่ะ แม่งหนาว ผมตอบไปเพราะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
แล้วมึงอยากทำตอนไหนล่ะ มันย้อนถามผม
ไม่รู้เหมือนกัน มึงอยากทำก็ทำคนเดียวก็แล้วกัน ผมก้อตอกมันกลับไป
ไม่เอาดีกว่า มันยิ้มแหยๆ แล้วต่างคนก้อรีบอาบน้ำจนเสร็จ
คืนนี้เป็นคืนแรก ก็จะต้องมีการจับสายพี่เลี้ยงน้องเลี้ยงกัน ผมได้น้องชื่อน้องอาร์ม ตัวเล็กๆ ผิวขาว หน้าตาน่ารักดีครับ ส่วนไอ้ปิง ได้น้องสดเป็นน้องเลี้ยง ที่สำคัญ น้องสดเป็นตุ๊ดด้วยครับ ท่าทางจะแรงไม่ใช่ย่อย
5555555555 มึงได้ตุ๊ดเป็นน้องเลี้ยง ผมขำล้อเลียนมัน
ดี กูจะได้จับปล้ำเป็นเมียเลย มันก็พูดย้อนผมกลับมา แต่รู้มั้ยครับ ว่าคำพูดคำนั้น ทำไมมันทำให้ผมรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่ามันจะพูดเล่นหรือพูดจริง แต่ทำไมผมถึงรู้สึกว่า ไม่อยากให้มันทำแบบนั้นกับน้องสดเลย แต่ปากผมกลับตอบไปอีกว่า
ก็ดี มึงจะได้ไม่ต้องมานอนเบียดกู ไปเบียดน้องเค้าแทน ผมพูดขำๆกลับไป
มึงไม่อยากให้กูไปนอนกับน้องเค้าจริงอ่ะ มันถามแบบแปลกใจ
เรื่องของมึงอยากจะนอนที่ไหนก้อนอนเหอะ ตามใจ
และวันนั้นมันก็ไม่มานอนกับผมจริงๆด้วยอ่ะ ผมก็กระวนกระวายใจ นอนไม่ค่อยหลับเลยครับ ในตอนนั้นรู้สึกว่าอยากให้มันมานอนอยู่ข้างๆผมเหมือนเดิม ผมแปลกใจตัวเองมากว่าทำมันตอนนั้นผมรู้สึกแบบนั้นกับมัน และผมก็ลุกขึ้นมาจากเตียง แกล้งเดินไปเดินมา เพื่อหาว่ามันไปนอนอยู่ที่ไหน และสิ่งที่ผมไม่อยากให้เกิดขึ้นก็เป็นจริงครับ มันไปนอนอยู่เตียงน้องสด และภาพที่ผมเห็นคือ มันกำลังนอนกอดน้องสดแน่นเลยครับ
ตอนนั้นผมรู้สึกเสียใจมาก ตัวสั่น มือก็สั่น ผมก็เลยรีบกลับมานอนที่เตียงตัวเองทันที ใจผมเต้นแรงมากๆ รู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ถูก นี่ผมเป็นอะไรไปเนี่ย ทำไมผมต้องรู้สึกแบบนี้เมื่อเห็นไอ้ปิงไปนอนกอดคนอื่น หรือว่า ผมจะคิดกับมันเกินเพื่อนไปแล้วจริงๆ ไม่สิ ไม่ได้ ไม่มีทาง ผมจะชอบผู้ชายด้วยกันได้ยังไง ผมคิดในสมองแบบนี้ทั้งคืน ผมนอนไม่หลับเลยทั้งคืน
เช้าวันรุ่งขึ้นที่โต๊ะกินข้าว ท่าทางผมดูอิดโรยเหมือนคนอดนอน จนเพื่อนๆต้องถาม
เมื่อคืนนอนไม่หลับเหรอไงว่ะ ตาคล้ำมาเชียว เอกถามผม
อืม คิดถึงบ้านว่ะ เลยนอนไม่ค่อยหลับ ผมตอบแบบขอไปที
นึกว่านอนไม่หลับ เพราะไม่มีกูนอนอยู่ข้างๆซะอีก จู่ๆไอ้ปิงก็พูดขึ้นมา เพื่อนในโต๊ะก็ขำกันใหญ่
พ่อมึงเหอะ ผมตอกกลับไปแบบคนอารมณ์เสีย ทำมันหน้าเจื่อนเลยทีเดียว แต่ในใจผมกับร้อนผ่าว เพราะผมเป็นแบบที่มันพูดจริงๆ
วันนั้นผมนั่งเรียนไม่เป็นสุขเลยครับ เพราะในใจมัวแต่คิดถึงเรื่องที่ไอ้ปิงพูด มันเป็นแบบนั้นจริงๆ ผมได้แต่ถามตัวเองในใจ ว่าทำไม ทำไม ทำไมผมถึงรู้สึกแบบนั้นกับมัน ผมบอกกับตัวเองในใจว่าเราต้องไม่คิดแบบนี้กับมัน ผู้ชายจะรักผู้ชายด้วยกันไม่ได้ ตอนนั้นผมยอมรับว่าตัวเองสับสนมากจริงๆ
พอถึงตอนอาบน้ำตอนเย็นผมก็เดินไปอาบน้ำตามปกติ ขณะกำลังจะเข้าห้องน้ำ ก็มีคนตะโกนตามหลังมา
รอด้วย กูอาบด้วย ไอ้ปิงนั่นเอง มันพูดพร้อมกับทำหน้าทะเล้นใส่ผม
ไม่เอา วันนี้กูอยากอาบคนเดียว ผมตอบแบบเอาจริง
ทำไมว่ะ มึงโกรธกูเรื่องเมื่อเช้าเหรอ ที่กูพูดแบบนั้น มันถามผม
ป่าว แต่วันนี้กูอยากอาบคนเดียวจริงๆ ผมยืนยันอย่างเสียงแข็ง
อืม ตามใจ มันทำหน้าหงอย แล้วเข้าไปหาอาบที่ห้องอื่น
ใจผมไม่สงบอีกแล้ว ความรู้สึกแบบนั้นมันยังคงก่อขึ้นในหัวใจผม นี่ผมคงต้านทานความรู้สึกนี้ไม่ได้จริงๆ กูคงตกหลุมรักมึงจริงๆแล้วแหละ ไอ้ปิง
จะเจอใครๆ ไม่เคยจะสับสน ก็คุยก็คบเป็นเพื่อนกัน
ก็มีแค่เธอ คบกันไม่ทันจะกี่วัน ฉันก็เริ่มมีปัญหา
แค่เธอหันไปมองยิ้มกับใครก็ไหวหวั่น ฉันก็ไม่สบายใจ
ยิ่งได้เห็นเค้ามอง ยิ้มให้เธอยิ่งร้อนใจ ไม่รู้ว่าทำไมต้องเดือดร้อน
อยู่ๆ ก็มีเรื่องราวให้นอนไม่หลับ ให้กลับมาคิดวกวนทั้งคืนวุ่นวาย
อยู่ๆ ก็มีเรื่องเธอรบกวนหัวใจ นี่มันหมายความว่าไง
อยู่ๆ ก็มีเรื่องราวให้นอนไม่หลับ ให้กลับมาคิดวกวนทั้งคืนวุ่นวาย
อยู่ๆ ก็มีเรื่องเธอรบกวนหัวใจ นี่มันหมายความว่าไง ที่ฉันเป็น
ในความเป็นจริงเข้าใจตลอดมา ว่าเธอกับฉันเป็นเพื่อนกัน
ที่ไม่เข้าใจทำไมที่ใจฉันนับวันยิ่งมีปัญหา
อยู่ๆ ก็มีเรื่องราวให้นอนไม่หลับ ให้กลับมาคิดวกวนทั้งคืนวุ่นวาย
อยู่ๆ ก็มีเรื่องเธอรบกวนหัวใจ นี่มันหมายความว่าไง ที่ฉันเป็น
-
มาต่อเร็วๆนะคร้าบบบ
ค้างมากๆ อยากอ่านต่อใจจะขาด :z3:
-
ว้าวๆๆๆ +1 เจิมเรื่องใหม่ครับ สนุกดีครับ สำนวนแบบนี้ชอบอิอิ
-
มาเจิมไว้ก่อน :-[ :o8: :-[
แล้วก็กลับไปอ่าน
:m7: :m32: :m7:
-
จุดเปลี่ยน...
-
:เฮ้อ:
น่าติดตามต่ออย่างแรงนะเนี่ย
จริงๆน่าจะพูดออกไปตรงๆเลยอะไรจะได้ง่าย หรือ จบ ลงไปเลย อิๆ
-
หุ หุ เด็กน้อยเริ่มจะมีความรักก็งี้แหละ สับสน ๆ :o8:
ปิง ดูยากจังเล๊ย ~! ... กะ น้องเลี้ยงนอนกอดได้อีก เฮ้อ~! สงสารกล้าตอนนั้นจัง
อยากอ่านตอนต่อไปแล้วสิ อยากรู้กล้าจะจัดการความรู้สึกตัวเองอย่างไร ?
ขอบคุณ คนเขียนมาก ๆ น้า ... อ่านแล้วมีความสุขมากครับ :กอด1:
-
ชื่นใจจังเลยครับ เห็นแบบนี้แล้วก้อมีกำลังใจ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากเพื่อนๆ
ขอบคุณที่ชอบงานเขียนของผม
น้อมรับคำติชมทุกประการ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
:z13:
จิ้มคนเขียน อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
ประทับใจการแต่งมาก บอกตรงๆว่าชอบเรื่องราวแนวๆนี้อยู่เป็นทุนเดิมด้วย
เลยอ่านแล้วรู้สึกว่ามันโดนใจอะนะ
อัพบ่อยๆดีนคราบเนี่ย
-
บทที่ 7 จูบแรกในชีวิต
การเรียนในชั้น ม.2 ก็ไม่ค่อยยากเท่าไร ซึ่งในช่วงนี้ผมจะสนใจกับการเรียนเป็นพิเศษ ไม่ค่อยได้คุยกับไอ้ปิงเท่าไร แต่ทุกๆคืน ผมก็ยังคงชำเลืองอยู่ว่ามันไปนอนเตียงไหนกับใคร แต่สิ่งที่ผมเห็นก็ทำให้ผมสบายใจนิดหนึ่ง ตรงที่ว่ามันไม่ได้ไปนอนกับน้องสดอีกเลย
ปิงทำท่าจะเข้ามาคุยกับผมหลายครั้งมาก แต่ผมไม่เปิดโอกาสให้มันเลย ผมก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน ว่าทำไมตัวเองต้องทำแบบนี้ ทั้งๆที่ใจจริงแล้ว ผมอยากจะคุยกับมันใจจะขาด ทำไมผมต้องทำอะไรฝืนความรู้สึกตัวเองแบบนี้ด้วยนะ ไม่เข้าใจจริงๆ
ในช่วงก่อนสอบกลางภาค อาจารย์ให้จับกลุ่มทำรายงายกัน พวกเด็กเรียนก็มักจะจับกลุ่มอยู่ด้วยกัน ทำให้พวกไอ้ปิง ซึ่งเป็นเด็กบ๊วยของห้องไม่มีคนเลือกที่จะเอาไปเข้ากลุ่มด้วย เพราะพวกนี้จะช่วยอะไรไม่ค่อยได้มาก ผมเห็นดังนั้นก็สงสารมันเหลือเกิน อดไม่ได้ ที่จะเดินเข้าไปหามัน
ไงมึง มีกลุ่มรึยัง ผมถามมันพร้อมกับส่งยิ้มหวานให้หนึ่งที
ยังเลยว่ะ ไปถามกลุ่มไหนแม่ง ก็บอกว่าเต็มหมด มันทำเสียงเศร้าๆ
อยู่กลุ่มเดียวกับกูมั้ย แต่มีข้อแม้ว่ามึงต้องช่วยกูทุกอย่างตามที่กูสั่ง โอเคมั้ย
ได้เลยครับ เจ้านาย มันพูดพร้อมกับทำท่าตะเบ๊ะ แหมมึงนี่มันน่ารักจริงๆ
ตอนกลางวันกลุ่มรายงานผมทั้งหมดก็ไปที่ห้องสมุดไปช่วยกันค้นคว้าหาข้อมูลในการทำรายงาน ซึ่งไอ้ปิงก็ช่วยได้เยอะมากกกกกกกกกกกกกก เห็นมันเอาแต่หาอ่านหนังสือการ์ตูน จนผมต้องเข้าไปเตือนมัน เพราะเกรงใจ กลัวเพื่อนคนอื่นจะว่าที่ผมไปเอามันมาเข้ากลุ่ม มันก็เหมือนจะรู้ตัว รีบตามผมไปช่วยกันหาหนังสือทำรายงานทันที
เย็นวันนั้นผมสั่งให้มันช่วยผมตัดรูปภาพจากหนังสือพิมพ์แล้วติดกาว แค่นั้นล่ะครับที่มันจะสามารถช่วยผมทำได้ ส่วนผมเป็นคนลงมือเขียนรายงานเอง ระหว่างที่ผมกำลังตั้งหน้าตั้งตาเขียนรายงาน มันก็ทำลายความเงียบนั้นด้วยการถามผมว่า
กล้า มึงหายโกรธกูแล้วเหรอ มันถามพร้อมทำหน้านิ่งๆ
ป่าวนี่ กูไม่ได้โกรธมึงซะหน่อย ผมทำหน้ายิ้มๆ เหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น
กูไม่รู้หรอกนะ ว่ามึงโกรธกูเรื่องอะไร แต่กูก็ดีใจนะ ที่มึงกับมาคุยกับกูเหมือนเดิม กูอ่ะอยากคุยกับมึงมาก แต่มึงอ่ะ ทำหน้าตาไม่อยากคุยกับกูเลย กูเลยไม่กล้าคุยกับมึง มันพูดต่อว่าผมใหญ่เลย
ช่วยไม่ได้ มึงไม่มาคุยกับกูเอง 5555 ผมหัวเราะ พร้อมกับแอบยิ้มในใจ
งั้นคืนนี้กูไปนอนกับมึงเหมือนเดิมน่ะ ไม่ได้นอนกับมึงแล้วนอนไม่ค่อยหลับเลย เหอะๆๆ มันพูดแบบเขิลๆ
ผมยักคิ้วให้มันหนึ่งทีเป็นอันรู้กันว่าตกลง
ผมนึกในใจ ไม่น่ะ มึงอย่าพูดแบบนั้นสิ แค่นี้กูก็ตกหลุมรักมึงจนแทบจะโงหัวไม่ขึ้นแล้ว พูดแบบนี้มันน่ากระโดดเข้าไปจูบจริงๆ
แล้วคืนนั้นมันก็มานอนกับผม
ฝันดีนะ กล้า มันกระซิบข้างหูผม
ปิง ผมกระซิบเรียกมันเบาๆ
อะไรว่ะ มันกระซิบกลับมา
คืนนี้มึงนอนกอดกูได้ป่ะ ผมพูดเชิงขอร้องมัน
ถึงมึงไม่บอก กูก็จะกอดมึงอยู่แล้ว มันพูดพร้อมกับหันมาจ้องหน้าผมแล้วเอามือมากอดเอวของผม แล้วดึงผมเข้าไปใกล้ๆมัน
ตอนนี้เราทั้งสองคนนอนหันหน้าเข้าหากัน แต่ยังไม่มีใครหลับตา ณ เวลานั้น ลมหายใจของมันแทบจะกลายเป็นลมหายใจของผมอยู่แล้ว จมูกของมันอยู่ห่างจากจมูกผมเพียงแค่ไม้บรรทัดกั้น ผมหลับตาทันทีไม่กล้าสบตามัน ตอนนั้นผมรู้สึกว่าตัวผมเบาหวิวเหมือนกำลังล่องลอยอยู่ในอากาศ เหมือนร่างกายกำลังหลั่งสารอะไรบางอย่างออกมา ผมไม่รู้ตัวแล้ว ในตอนนั้น ทุกๆอย่างมันรวดเร็วมาก จนมารู้สึกตัวอีกทีลิ้นอุ่นๆของไอ้ปิงก็เข้ามาอยู่ในปากผมแล้ว
-
:impress3:
เศร้า
-
จิ้ม + ให้กำลังใจคนเขียนค่ะ
เล่าเรื่องได้เรื่อยๆเรียบๆแต่น่าติดตามจังเลยค่ะ
รอตอนต่อไปนะคะ :L2:
-
จูบกันแล้ว :-[
-
:z13:
จิ้ม พี่ nana อิๆ
ในที่สุดก็จูบกัละ :กอด1: :กอด1:
ปล. ปิงน่าร๊ากกกกก
-
จูบกันแล้วอะ
:-[
-
โอ๊ะโอ...
เริ่มแย้ว มิ้ว~
-
:m13: เริ่มเปิดใจแสดงออกกันแล้ว
:L2: เขียนได้ดีเลยค่ะลื่นไหล น่าติดตามภาษาก็ง่ายๆ รออ่านต่อนะคะ :really2:
-
จูบกันแล้วด้วยยยยย :o8:
น่ารักใส ๆ ตามวัยเลย สนุกดีค่ะ รออ่านต่อนะ :L2:
-
puppy love อ๊ะ น่ารักจัง :impress2:
-
น่ารักมากมาย ทำไมเราไม่มีแบบบ้างนะ :m15:
-
ค่อยๆ เริ่มแสดงออกแล้ว เริ่มพัฒนาความรู้สึกไปเลยๆ ดูน่ารักดีนะ :o8:
-
เพิ่งอ่านวันนี้...
ทำไมสมัยม.ต้นเราไม่มีงี้มั่งอะ :serius2:
ไม่เปนไร ตอนนี้มีก็โอเคแล้ว อิอิ :-[
-
ู^
^
เจาะไข่รีบน ~! ดังเป๊าะ เลย ^__^
อ่านตอนนี้แล้ว :-[
ปิง... เรื่องเรียนนี่ อ่านการ์ตูน กะ แปะรูป แต่เรื่องรักนี่สามารถมาก~!!
น้องกล้าสติกลับมายางงงงงง ^__^
ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ น้า :กอด1:
-
+1 ให้แล้วนะครับ...
เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้ เลยนั่งอ่านเจ็ดตอนรวด
ชอบรูปแบบการเล่าเรื่องจังครับ...ค่อยเป็นค่อยไปเรื่อยๆ
แต่คนอ่านก็ได้พัฒนาการไปพร้อมๆ กับคนในเรื่องที่เล่าด้วย
อ่านแล้วเหมือนเข้าไปอยู่ในเหตุการณ์นั้นๆ ด้วยเลยครับ
รออ่านต่อนะครับ...จูบแล้วยังไงต่ออ่ะ :-[
-
บทที่ 8 ความลับ ไม่มีในโลก
ตอนที่ไอ้ปิงมันสอดลิ้นเข้ามาในปากผม ผมตกใจมาก ไม่คิดว่ามันจะกล้าทำถึงขนาดนี้ เกิดมายังไม่เคยจูบกันใครเลย นี่เป็นจูบแรกในชีวิตผม แถมจูบกับผู้ชายอีกต่างหาก แต่ก็น่าแปลกที่ผมกลับชอบในสิ่งที่มันกำลังทำอยู่ และไม่คิดที่จะขัดขืนแต่อย่างใด กลับปล่อยไปตามธรรมชาติ โดยผมก็เอาลิ้นของผมสอดกลับเข้าไปในปากของไอ้ปิง พันกันในปากไปมา มันช่างมีความสุขเสียเหลือเกิน สักพักผมก็เป็นคนถอนปากออกมา แล้วมองหน้าไอ้ปิง ผมเห็นมันยิ้มเบาๆที่มุมปาก เราสองคนต่างไม่พูดอะไร เพียงได้แต่นอนจ้องหน้ากันในความมืด แล้วมันก็จูบที่หน้าผากผมหนึ่งที แล้วคืนนั้นมันก็นอนกอดผมทั้งคืน ผมมีความสุขจริงๆที่ได้ทำแบบนี้ ผมแอบเพ้อในใจ จนหลับไปในที่สุด
หลังจากวันนั้น ผมกับปิงก็แทบจะเป็นคนๆเดียวกัน ตัวเราติดกันไปไหนด้วยกันทุกๆที่ ที่ไหนมีผมที่นั่นต้องมีปิง ทุกๆวันเราก็จะไปอาบน้ำพร้อมกัน นั่งทำการบ้านด้วยกัน และนอนพร้อมกันทุกวัน และก่อนนอนทุกคืนเราจะต้องจูบกันก่อนทุกครั้ง อิอิ มีความสุขมากๆเลยครับผมในช่วงนั้น
แต่สิ่งที่ผมทำอยู่ทุกวัน มันก็ไม่อาจรอดพ้นสายตาของคนๆหนึ่งไปได้ คนคนนี้นอนอยู่เตียงตรงข้ามกับผม คือหัวเตียงของคนคนนั้นกับหัวเตียงผมจะหันเข้าหากัน มีแค่ทางเดินแคบๆกั้นเท่านั้น คนคนนั้นก็คือพี่ติม กะเทย รุ่นพี่ ม.3 ซึ่งขอบอกไว้เลยว่า ถ้าพี่ติมรู้เรื่องอะไร ไม่นานหรอกครับ คนทั้งโรงเรียนก็จะรู้
หลังเลิกเรียน ท๊อปมาให้ผมสอนการบ้านให้ จู่ๆ ท๊อปก็ถามผมว่า
ได้ข่าวว่ามึงกับไอ้ปิงนอนจูบกันทุกคืนเลยเหรอว่ะ จริงป่ะ มันถามผมด้วยสีหน้าจริงจัง
ปัญญาอ่อน กูจูบไม่ลงหรอก ไอ้เหี้ยปิงอ่ะ ผมปฏิเสธหน้าตาย แต่ความจริงมันตรงกันข้าม
เห็นเค้าลือๆกันอยู่ มันบอกผม
ใครบอกมึงว่ะ ผมถามมันด้วยสีหน้าอยากรู้
เห็นเค้าบอกว่าพี่ติมเป็นคนเห็น แล้วก็เห็นมาหลายวันแล้วด้วย เมื่อคืนนี้พี่ติมก้อเลยชวนพวกพี่ๆ ม.3 ตั้งหลายคนมาแอบดูพวกมึงจูบกัน
ตายห่าล่ะ ผมคิดในใจ ผมนึกว่าจะไม่มีใครเห็นซะอีก มืดซะขนาดนั้น
อืม ขอบใจนะที่มาบอกกู พูดเสร็จผมก็รีบลุกหนีไปทันที ไม่สงไม่สอนมันละการบ้าน
ตอนนั้นที่รู้ผมยอมรับครับว่าผมตกใจมาก กลัวคนอื่นจะรู้ กลัวคนจะมาล้อ ที่สำคัญ ปากของพี่ติมใช่ย่อยซะที่ไหน แล้วนี่ไม่ใช่แค่พี่ติมเห็นคนเดียว มีพี่ ม.3 เห็นอีกตั้งหลายคน ผมจะทำยังไงดี ผมคิดไม่ออกเลยจริงๆ แล้วนี่ไอ้ปิงมันรู้ยังเนี่ย ว่าชาวบ้านชาวช่องเค้ารู้เรื่องเรากันหมดแล้ว
เย็นวันนั้นที่โต๊ะกินข้าวผมก้อทำหน้าตาปกติ เห็นไอ้ปิงมันก็หน้าระรื่นเฮฮาเหมือนเดิม เดินมาก็มาตบหัวผมเล่นอีก
นี่แหน่ เดินมาก่อน ไม่คอยกูเลยนะ มันตบหัวผม แล้วก็บ่นๆ
ผมก้อนั่งเฉยๆ ไม่สนใจมัน ใจจริงก็อยากจะเล่นตอบ แต่ผมสังเกตเห็นว่าโต๊ะกินข้าวพวกพี่ ม.3 กำลังจับตามามองที่โต๊ะผมอยู่ ซึ่งไอ้ปิงมันก็สังเกตเห็นเช่นกัน
พวก ม.3 มองมาทางพวกเราทำไมว่ะ ไอ้ปิงมันถามไอ้ท๊อป
กูก็ไม่รู้เหมือนกัน ไอ้ท๊อปพูดแล้วมองมาที่ผม
แต่พวกเราก็ไม่แคร์แต่อย่างใด ก็ตั้งหน้าตั้งตากินข้าวกันไปตามปกติ ระหว่างที่กินข้าว ผมก็คิดไปต่างๆนานา ผมกลัว กลัวจะโดนล้อมากๆเลย ว่าจูบกับผู้ชายด้วยกัน ทำไงดีว่ะเนี่ยกู แล้วถ้าไอ้ปิงรู้ มันจะอายเหมือนเรามั้ยน้า
พอกินข้าวเสร็จ หลังจากนั้นพวกผมก้อแยกย้ายกัน ปิงชวนผมไปซื้อขนม แล้วไปนั่งกินที่ศาลาริมน้ำกันสองคน
ปิง มึงรู้เรื่องรึยังว่ะ ผมถามมัน
เรื่องไร มันทำหน้าฉงน
ก็เรื่องที่เราจูบกันอ่ะ คนอื่นเค้ารู้กันตั้งหลายคน
กูรู้ตั้งนานแล้ว พี่ติมเป็นคนเห็น แล้วบอกให้เพื่อนมาดู เมื่อคืนกูก็เห็นแล้วหล่ะ ว่าพวกนั้นมาแอบดู กูก็จูบโชว์แม่งเลย มันพูดแบบไม่รู้สึกอะไร
ผมตกใจมากที่ได้ยินมันพูดแบบนั้น นี่มึงก็รู้เหรอเนี่ย ว่ามีคนแอบดู
จวยเหอะ แล้วไมมึงไม่บอกกู กูไม่ได้อยากให้คนอื่นรู้ซะหน่อย ผมด่ามันแบบโกรธๆ
ไม่เห็นต้องสนใจเลย มึงอายคนอื่นเหรอ แต่กูไม่อายว่ะ มันพูดแบบจริงจัง
ตอนนั้นผมไม่คิดว่าไอ้ปิงมันจะพูดแบบนี้ ผมโกรธมันมาก ที่มันรู้ว่ามีคนมาแอบดู แต่ไม่ยอมบอกผม ผมเดินออกมาจากตรงนั้นทันที ไอ้ปิงเห็นผมเป็นเช่นนั้น มันรีบวิ่งตามผมมาทันที
เฮ้ยมึง ไอ้กล้า กูขอโทษ
พอเหอะ ไอ้เหี้ย มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูอีกเลย ไปให้พ้นๆกูเลยไป ผมตอบไปแบบนั้นเพราะกำลังโกรธ
มันรู้จักนิสัยผมดี ว่าถ้าผมโกรธจัดๆ ง้อไป ผมก็ใจแข็ง มันเลยปล่อยผมไป
ไว้มึงอารมณ์ดี แล้วอยากคุยกับกูเมื่อไรก็บอกละกัน มันตะโกนตามหลังผมมา
ผมสับสนไปหมดตอนนั้น เดินกลับหอคนเดียว คิดในใจว่าจะเอาไงต่อไปดี ใจหนึ่งผมก็รักไอ้ปิง อีกใจหนึ่งผมก็อายที่คนอื่นจะรู้ มันยากจริงๆสำหรับเด็กอย่างผม กับการมีความรักในแบบที่ฝืนธรรมชาติ
พอกลับมาถึงหอ ทุกคนมองผมอย่างกับตัวประหลาด อย่างกับผมมีอะไรติดที่หน้าผม พอผมกำลังจะเอารองเท้าไปเก็บที่ชั้นวางรองเท้า ก็มีเสียงพี่ ม.3 แซวมา
อ้าว แล้วไอ้ปิงไปไหนล่ะ ไม่ได้กลับมาพร้อมกันเหรอ
จะไปรู้ได้ไง ผมไม่ใช่พ่อมันนิ ผมตอบแบบอารมณ์เสีย
พวกนั้นเห็นทีท่าไม่ดีจึงหยุดแซว
และคืนนั้น ผมก็ลงมานั่งทำการบ้านที่ระเบียง แต่ผมก็ไม่เห็นไอ้ปิงมันลงมาเลย ใจผมก็คิดถึงมัน อยากให้มันลงมานั่งทำการบ้านเป็นเพื่อนผม ผมจึงรีบทำการบ้านให้เสร็จ แล้วขึ้นไปนอน ผมก็เห็นมันนอนรออยู่ที่เตียงผมแล้ว แต่มันไม่เห็นผม ใจจริงผมก็อยากนอนกับมัน แต่สมองกับสั่งให้ขาผมเดินไปที่เตียงน้องอาร์ม น้องเลี้ยงของผม ซึ่งห่างถัดไปอีกห้าเตียง
อาร์ม พี่นอนด้วยเดะ ผมทำเสียงจริงจัง
นึกไงวันนี้ พี่ถึงอยากมานอนกับผม มันถามผมอย่างประหลาดใจ
จะให้กูนอนมั้ย ผมถามด้วยเสียงดุๆ
ตามสบายเลยครับพี่ อาร์มตอบด้วยน้ำเสียงกลัวๆนิดนึง
สรุปแล้วคืนนั้นผมก็นอนที่เตียงน้องอาร์ม แต่ผมนอนไม่หลับเลยครับ ผมจะทำยังไงดีน้า แอบเหล่ไปมองที่เตียงตัวเอง ก็เห็นสายตาของมันกำลังจ้องมาที่เตียงน้องอาร์มพอดี ผมเลยรีบหลบสายตา หันหลัง แล้วนอนทันที
ผมคิดไม่ตกเลยทั้งคืน มันทรมานใจจริงๆ ผมจะทำยังไงต่อไปดี ผมควรจะหยุด หรือจะเลือกเดินต่อไป ผมคิดวนไปวนมา จนในที่สุดผมก็หลับไป พร้อมกับคำถามในใจที่ผมยังหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้
-
มาต่อบทที่แปดให้แล้วนะคร้าบๆๆๆ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจ
มีอะไรอยากแนะนำก็เชิญได้เลยครับ
ยินดีทุกประการ
ขอบคุณอีกครั้ง ที่ทำให้ผมได้มีโอกาสสร้างรอยยิ้มให้กับคุณผู้อ่าน
หวังว่าจะทำให้คุณๆทุกท่านมีความสุขได้บ้าง
เด้กโรงเรียนประจำ
-
เเค่ชื่อเรื่องก้โดนเเล้วอ่ะค้าบบ
ไงเปน สมาชิคด้วยคนน่ะค้าบบ
ไห้กำลังใจค้าบบ :3123:
-
:กอด1:
กอดๆๆ
-
ปัญหาเริ่มเกิดแย้ว
-
แล้วจะทำไงดีล่ะทีนี้ จะยอมเปิดตัวไม๊ล่ะ :z3:
-
ตามมาอ่านบทที่แปดแล้วนะครับ...
สงสารทั้งกล้าและปิงจัง กำลังจะเริ่มมีความสุขดันโดนมารผจญอีกแล้ว
ขอจับนังติมโบกเสียหน่อย :beat:
แล้วจะทำยังไงดีล่ะ จะแอบไปอยู่ด้วยกันก็คงไม่ได้อีกเพราะอยู่โรงเรียนประจำ
รอลุ้นต่อแล้วกันครับ :เฮ้อ:
ขอแอบถามนะครับ...อันนี้เขียนมาจากเรื่องจริงใช่ไหมครับ
แล้วคุณเด็กโรงเรียนประจำคือน้องกล้าในตอนนั้นหรือเปล่าอ่ะครับ
-
กำลังจะหวานเลย มารผจญจริง ๆ :z3:
-
หนูกล้าจะทำยังงัย :serius2:
-
ปิงมั่นคงมาก น่าสงสารกล้าจัง :m15:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ปิงจะทำไรน่าจะบอกกล่าวกัยบ้าง
ความรู้สึกคนมันไม่ได้คิดกันเอาเองได้นะ
ท่าทางคราวนี้จะโกรธกันนานน่าดูเด่วจะรออ่านต่อนะคราบ กล้า
ปล. ชอบเรื่องนี้มากมายจริงๆนะ
-
ตามมาอ่านบทที่แปดแล้วนะครับ...
สงสารทั้งกล้าและปิงจัง กำลังจะเริ่มมีความสุขดันโดนมารผจญอีกแล้ว
ขอจับนังติมโบกเสียหน่อย :beat:
แล้วจะทำยังไงดีล่ะ จะแอบไปอยู่ด้วยกันก็คงไม่ได้อีกเพราะอยู่โรงเรียนประจำ
รอลุ้นต่อแล้วกันครับ :เฮ้อ:
ขอแอบถามนะครับ...อันนี้เขียนมาจากเรื่องจริงใช่ไหมครับ
แล้วคุณเด็กโรงเรียนประจำคือน้องกล้าในตอนนั้นหรือเปล่าอ่ะครับ
:z3:
เรื่องนี้เป็นเรื่องจริงทั้งหมดครับ
น้องกล้าในเรื่องก็คือตัวผมเอง
ความจริงผมเขียนเรื่องนี้จบเอาไว้นานแล้ว
มีทั้งหมด 22 ตอน
ไงก็ขอบคุณนะครับ ที่ติดตาม และเป็นกำลังใจให้
มีคนอ่านเรื่องของผมแค่คนเดียว ผมก็ดีใจแล้ว
แค่อยากจะถ่ายทอดเรื่องราวความรักของผมให้คนอื่นได้รู้บ้าง
แล้วจะมาอัพให้ทุกวันนะครับ
ขอบคุณอีกครั้ง
จากใจ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มคนเขียน อิๆ
เป็นกำลังใจให้นะคราบ :L2: :L2: :L2:
-
:sad4: เป็นอย่างงี้ได้อย่างไรกันนนนน
เสียใจนะเนี่ย แล้วคุณกล้าทำไงต่อล่ะครับหลังจากนั้น
ทำไมถึงทะเลาะกันล่ะ ไม่ดีหรออยู่ด้วยกัน???
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน มาให้กำลังใจ น้องกล้า
:L2: :L2: :L2:
-
:กอด1: ขอบคุณที่ตอบคำถามนะครับคุณกล้า...ให้กำลังใจเต็มที่ครับ :n1:
มาปูเสื่อรออ่านตอนต่อไปครับ ลุ้นครับลุ้น
-
บทที่ 9 สมน้ำหน้าตัวเอง
หลังจากวันนั้น ผมก็จะคอยหลบหน้าไอ้ปิงตลอด ที่โต๊ะกินข้าว ผมก็จะไม่คุยกับมันเลย หลายครั้ง มันพยายามจะชวนผมคุยด้วย แต่ผมก็เงียบอย่างเดียว ในตอนกลางคืน ผมก็จะไปนอนที่เตียงน้องอาร์ม น้องเลี้ยงผม แต่สิ่งที่ผมทำนั้น มันตรงข้ามกับใจผมทุกอย่าง
พอถึงช่วงสอบกลางภาค ผมไม่มีสมาธิอ่านหนังสือเลย ทำไมก็ไม่รู้ ใจผมมันว้าวุ่น นี่เราไม่ได้คุยกันมาจะเป็นเดือนแล้วนะ ผมได้แต่ถามตัวเองในใจ ว่าเรามีความสุขมั้ยตอนนี้ และผมก็ได้คำตอบในใจแล้วว่า ผมควรจะทำยังไงต่อไป
สอบกลางภาคตอนปลายเดือนกรกฎาผ่านไป โรงเรียนหยุดให้กลับบ้านได้หนึ่งอาทิตย์ ตอนแรกพ่อผมจะมารับกลับบ้าน แต่ผมโทรไปบอกพ่อว่าไม่อยากกลับ ยังมีรายงานที่ต้องทำอีกเยอะ แต่จริงๆแล้วผมโกหกพ่ออ่ะ ที่ผมไม่อยากกลับ เพราะผมรู้ว่าไอ้ปิงมันต้องอยู่ซ้อมบอลที่โรงเรียน เพราะมันได้เป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน ซึ่งจะมีแข่งในตอนปิดเทอมเดือนตุลา มันจึงต้องอยู่ซ้อมหนัก ผมนี่ก็สุดๆเลยนะ ผมนึกในใจ ปากก็ทำเป็นบอกว่าโกรธ ไม่อยากยุ่งแล้ว แต่พอรู้ว่ามันไม่ได้กลับบ้าน ผมก็เลยไม่กลับมั่ง 55555 ปากกับใจไม่เคยตรงกันเลยผมเนี่ย
เย็นวันศุกร์ เป็นวันสอบกลางภาควันสุดท้าย รถผู้ปกครองเยอะแยะมากมายเต็มไปหมด นักเรียนต่างดีใจที่จะได้กลับบ้าน ส่วนตัวผมนั่งเล่นอยู่ใต้อาคารเรียน ยังไม่อยากกลับหอ เพราะตอนนี้ที่หอคงจะวุ่นวายน่าดู เพราะผู้ปกครองคงมาช่วยลูกๆขนของกันเต็มไปหมด สักพักฝนก็ตกหนักมาก ตรงที่ผมนั่งโดนฝนสาด ผมเลยเดินขึ้นไปบนตึกเพื่อขึ้นไปนั่งบนห้องเรียน
ผมเลือกที่จะนั่งริมหน้าต่าง นั่งมองดูฝนตก บรรยากาศดีเหลือเกิน ผมคิดในใจว่า วันนี้จะเป็นคนเข้าไปคุยกับปิงก่อน เพราะเรายังไม่ได้คุยกันเลยตั้งแต่เกิดเรื่องคราวนั้น ขณะที่ผมกำลังนึกไปเรื่อยเปื่อย ก็มีคนเปิดประตูห้องเข้ามา
มานั่งทำอะไรที่นี่คนเดียวว่ะมึง ไม่กลับบ้านเหรอ ไอ้ปิงนั่นเอง
ผมทำหน้าตกใจ แล้วย้อนถามมันกลับไปว่า
ไม่อยากกลับ แล้วมึงละ ขึ้นมาทำอะไรบนนี้
ก็ขึ้นมาหามึงไงล่ะ กูนั่งเล่นอยู่ที่โรงอาหาร มองเห็นมึงนั่งอยู่ริมหน้าต่าง ก็เลยขึ้นมาหา เป็นอะไรหรือป่าวเนี่ย ทำหน้าหยั่งกะตูดแหน่ะ มันล้อผม
ตอนนั้นผมคิดในใจ ว่าจะพูดกับมันดีๆ แต่ปากผมมันกลับพูดออกไปว่า
เรื่องของกู อย่ามายุ่ง จะไปไหนก็ไป นี่กูพูดอะไรออกไปเนี่ย
อืม งั้นตามใจมึงละกัน กูไปล่ะ มันทำหน้าเหมือนหมดหวัง
พูดจบมันก็ปิดประตูแล้วเดินออกไป
ผมอยากจะตบปากตัวเองมากๆเลยตอนนั้น ทำไมกูไม่พูดกับมันดีๆว่ะ ทั้งๆที่ใจกูอยากจะคุยกับมันใจจะขาด ผมไม่เข้าใจตัวเองเลยจริงๆ มีใครเคยเป็นแบบผมบ้างป่าวเนี่ย เฮ้อ แย่จริงๆเลยตัวผม
เย็นวันนั้น ผมไม่ได้กินข้าวที่โรงอาหาร ผมแอบออกไปกินร้านค้านอกโรงเรียนคนเดียว ขากลับก็แวะซื้อขนมมามากมาย กะว่า เป็นไงเป็นกันว่ะ จะเอาขนมนี้ไปขอโทษมัน เพราะยังไงเราก็อุตส่าห์ไม่กลับบ้าน เพื่อที่จะอยู่กับมันแล้ว ต้องเลิกหยิ่งสักที
พอกลับมาถึงหอ ผมก็เข้าไปนั่งรอมันในห้องอ่านหนังสือ กะว่าถ้ามันกลับมา จะเดินไปคุยกับมันก่อนเลย แต่ก็รอจนมืดแล้ว มันก็ยังไม่กลับมาสักที วันนี้ก็ยังไม่มีซ้อมซะด้วย เพราะเริ่มซ้อมพรุ่งนี้ ผมก็รอมันจนถึงเวลากำหนดที่จะต้องเข้าหอพัก แต่ก็ไม่มีวี่แววว่ามันจะมา ผมจึงตัดสินใจเดินขึ้นไปดูบนหอ เผื่อมันจะขึ้นไปแล้วก็ได้ แต่เราไม่เห็นเอง พอขึ้นไปถึงผมก็เห็นท๊อปนั่งอยู่ที่ระเบียง
อ้าว ท๊อป ไม่กลับบ้านเหรอว่ะ ผมถามมัน
พ่อกับแม่ไม่ว่างมารับว่ะ เซ็งเลย แล้วมึงอ่ะ มันตอบพร้อมกับทำหน้าเบื่อๆ
กูไม่อยากกลับว่ะ กลับไปก็ไม่มีไรทำ ผมตอบแบบขอไปที
ซื้อขนมมาเยอะแยะเลย กินบ้างสิ ท๊อปขอผม
ผมซื้อมาเยอะจริงๆครับ จะไม่ให้ก็กะไรอยู่ ก็เลยแบ่งให้มันกินด้วย และระหว่างที่นั่งกินขนมกัน ผมก็ลองถามไอ้ท๊อปว่า
เห็นไอ้ปิงป่ะ
มันกลับบ้านไปแล้ว
อ้าวเหรอ มันไม่ได้อยู่ซ้อมบอลหรอกเหรอ ผมถามด้วยความสงสัย
ก็ตอนแรกมันก็อยู่อ่าแหละ แต่จู่ๆมันก็บอกว่าตกบันได ขาแพลง อยู่ซ้อมไม่ได้เลยโทรให้พ่อมันมารับกลับ เพิ่งกลับไปเมื่อตอนกินข้าวเย็นนี้เอง
ตอนนั้นผมแทบจะเป็นลม นี่กูอุตส่าห์ไม่กลับบ้านเพื่อที่จะได้อยู่กับมัน แต่เมื่อได้ยินดังนั้นผมน้ำตาแทบจะไหล ผมได้แต่โทษตัวเอง ด่าตัวเองอยู่ในใจ นี่ถ้าตอนอยู่บนห้อง เราพูดดีๆกับมัน ป่านนี้คงได้สวีทกันอยู่ที่หอไปนานแล้ว มันคงไม่น้อยใจหนีกลับบ้านไปแบบนี้หรอก คนเหลืออยู่ที่หอก็ไม่ถึงสิบคน ผมเซ็งมาก กูต้องอยู่แบบเหงาๆอย่างนี่อีกหนึ่งอาทิตย์เลยเหรอว่ะ เฮ้อ เป็นวันหยุดที่ทรมานที่สุดในชีวิตผมเลย สมน้ำหน้าตัวเองจริงๆ
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มคนเขียนอิๆ
กรรมเวรจริงๆ น่าสงสารอะอุตส่าจะง้อดันพลาดท่าซะได้ :เฮ้อ:
คงต้องรอหลังจากปิด 1 week นี่ละนะกว่าอะไรจะดีขึ้น
แล้วจะรออ่านต่อน๊า แหมอัพถี่โดนใจจริงๆ +1 ให้เลย
-
ไม่รู้ว่าจะสมน้ำหน้าดีไม๊ แต่เอาเป็นว่าน่าเห็นใจดีกว่า เค้าเรียกว่าเป็นช่วงทดสอบความรักมั๊งเนอะ :เฮ้อ:
-
:z2:
ต่อไปนี้เป็นของเด็กโรงเรียนประจำ คนเขียนเรื่องนี้
น่ารักมาก :man1:
เก่งมาก o13
ขยันมาก :pig4:
ชอบจริงครับ อ่านอย่างเพลินเลย
แล้วเหมือนเราอยู่ในเหตุการณ์แต่ละตอนเลยอ่ะ
เรื่อง...ไอ้ปากตรงข้ามกับใจเนี่ย...
ผมว่าหลายคนก็คงเคยเป็นกันบ้างแหละว่ามะ
แล้วก็เป็นเหมือน..กล้า ในเรื่องเนี้ย..มานั่งเสียใจ..โดนจริงๆ
รอตอนต่อไปนะครับ
:z3: :pig4: :pig4: :z3:
:z2:
-
เราว่าอาการปากไม่ตรงกับใจเนี๊ยะ หลายคนคงเคยเป็น
ไม่รู้กลัวอะไรเหมือนกันกับการที่จะพูดให้ตรงกับใจคิด
ความกล้ามันไม่มีอ่ะ แต่พอตั้งใจจะพูดให้ตรงกับใจ
บ้างทีมันก็สายไปแหละ :เฮ้อ:
+ 1 เป็นกำลังใจให้น้องกล้า
-
อื้อหือชีวิต...
มันช่าง... น่าเศร้านัก
ติดตามอ่านอยู่นะคะ
-
ไม่น่าเลยเนอะ
น่าจะตบปากซัก26426958769ที :beat:
เสียดายเลยตั้งหนึ่งอาทิตย์แน่ะ :เฮ้อ:
-
[กอด] คนเขียน แน่น ๆ เลย ^__^ มาลงเรื่องอีกแล้ว
ตอนนี้น่าสงสารกล้าจัง~!!
คิดดีได้อีก ... แต่แสดงออกมา ปิงหนีกลับบ้านไปเลย
ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ น้า ... แม้เรื่องจะเศร้า แต่ก็มีความสุขจังที่ได้อ่าน (^__^)
-
น่าสงสารอ่า รีบๆไปง้อหน่อยน้า :กอด1:
-
:z13:โดนใจ มากเลยครับ
:o11:เลยแอบเก็บเอาไปคิดถึงป๊อปปี้เลิฟสมัยมัธยม
และวีรกรรมร้ายๆ ที่เราเคยทำกะเค้าเอาไว้
:z3:เฮ้อ!!!แสนเสียดาย น่าย้อนเวลาได้
ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ :pig4:
-
gเง้ออ กล้านี่เเอบหยิ่งน่ะค้าบบ
เเล้วทีนี่ทำไงอ่ะ 1อาทิดกับความเหงาเลยออ ??
เเอบคิดถึง สมัยรักเเรก 55
-
บทที่ 10 ของขวัญวันเกิด
หลังจากที่ทุกคนกลับบ้านไป ผมก้อนั่งๆนอนๆ อยู่ที่หอเป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์เต็มๆ น่าเบื่อมากๆ พอถึงวันศุกร์ ทุกคนก็กลับมาที่หอตามปกติ เพราะวันเสาร์ที่โรงเรียนจะมีกิจกรรม เป็นงานเลี้ยงเล็กๆ มีอาหาร และมีดนตรี สำหรับนักเรียนในช่วงหลังสอบ
ในคืนวันเสาร์นั้นทุกๆคนสนุกสนานกันเต็มที่ แต่ผมกับรู้สึกเบื่อๆ เพราะไอ้ปิงกับผมยังไม่ได้คุยกันเลย มันก็ไปสนุกกับเพื่อนมันเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ผมทำตัวให้สนุกไม่ได้ เพราะผมไม่สนุกจริงๆ
พี่กล้า ไม่ไปเต้นเหรอ เหลืออีกแค่ ชั่วโมงเดียวเองน่ะ งานก็จะเลิกแล้ว น้องอาร์มชวนผม
ตามสบายเลยมึง กูปวดท้องว่ะ ขอนั่งดูเฉยๆละกัน ผมโกหกมันไป
อืม ไม่แน่คืนนี้กูไปนอนกับมึงด้วยนะ ที่ผมจะไปนอนกับมันเพราะผมไม่อยากนอนคนเดียว
ตามสบายเลยพี่ มันตอบ แล้วมันก็ไปเต้นกับเพื่อนมันต่อ
พอกลับมาถึงหอ ทุกคนก็แย่งกันไปอาบน้ำทันที ผมก็เช่นกัน ง่วงนอนมาก อยากรีบๆอาบน้ำแล้วก็นอนซะ ผมจัดการเปลื้องผ้าเหลือ กกน ตัวเดียว เดินไปที่ราวตากผ้าเพื่อจะไปหยิบผ้าเช็ดตัว แต่ผมหาไม่เจอ ผ้าเช็ดตัวผมหายไปไหนอ่ะ ใครแม่งมั่วผ้าเช็ดตัวกูไปว่ะ ผมคิดในใจ
ผมเลยเดินไปหาที่ห้องน้ำครับ กะว่าถ้าเจอ จะด่าคนที่เอาไปให้หูแฉะเลย และผมก็เจอครับ มันพาดอยู่หน้าห้องน้ำ แสดงว่าไอ้คนที่เอาไปต้องกำลังอาบอยู่แน่นอน ผมเปิดประตูไปทันทีเลยครับ กำลังจะอ้าปากด่า ผมก็ชะงัก
อาบด้วยกันป่าว ไอ้ปิงชวนผม
เอาผ้าเช็ดตัวกูมาทำไม ผมถามมัน
ทำไมล่ะ เป็นแฟนกันใช้ด้วยกันจะเป็นไรไป ดูมันพูดสิครับ คนอื่นๆก็ได้ยินหลายคน แถมยังโห่กันอีกต่างหาก ผมอายมากๆเลยตอนนั้น
พ่อมึงเหอะ ผมด่ามัน แต่ผมก็แอบอมยิ้ม
ตกลงจะอาบด้วยกันมั้ยจ๊ะ มันพูดพร้อมกับทำหน้าตากวนๆ
ณ เวลานั้นไม่ต้องเดาหรอกครับ ว่าจะเป็นเช่นไร ผมก็เข้าไปอาบกับมันนั่นแหละ แถมผมยังช่วยถูหลังให้มันอีกตะหาก ในที่สุดก็กลับมาคืนดีกันซะที เป็นที่ตัวผมเองนั่นแหละ ที่ฟอร์มเยอะ เกือบจะอกแตกตายแล้วมั้ยล่ะ เหอะๆๆๆ
คืนนั้นผมเปลี่ยนที่นอนครับ ไม่นอนเตียงผมแล้ว ไปนอนที่เตียงไอ้ปิงแทน รำคาญพี่ติม เดี๋ยวมันแอบดูอีก แต่คืนนั้นผมก็ไม่ได้ทำอะไรกันหรอกครับ เต็มที่ก็แค่ให้ไอ้ปิงนอนกอด อีกอย่างผมก็ง่วงมากด้วย ไม่นานนักเราสองคนก็หลับสนิท
มาถึงเดือนกันยายน ก็ใกล้ฤดูสอบปลายภาค ผมก็ตั้งใจอ่านหนังสืออย่างหนัก เพราะว่า คะแนนสอบกลางภาคไม่ค่อยดีนัก เพราะช่วงที่สอบกลางภาค ผมกับไอ้ปิงยังโกรธกันอยู่ เลยไม่ค่อยมีสมาธิในการอ่านหนังสือสักเท่าไร ไอ้ปิงมันก็รู้ มันก็เลยไม่กวนผม มันจะไปนอนรอผมที่เตียงของมัน เป็นอันว่ารู้กันว่า ถ้าผมอ่านหนังสือเสร็จให้ตามไปนอนกับมันที่เตียง ผมก็ด่ามันนะว่า แทนที่จะมาอ่านหนังสือเป็นเพื่อนกัน คะแนนมันนี่ถือว่าห่วยแตกมากๆ แต่มันบอกว่าขี้เกียจ ไว้หาลอกเอาตอนสอบละกัน ดูมันพูดเข้าสิ
ผมสอบปลายภาคทั้งหมด 3 วันครับ คือ 24 25 และ 26 กันยายน โดยวันสอบวันสุดท้ายจะตรงกับวันเกิดผมพอดี ผมก็บอกไอ้ปิงมันว่า
มึง วันเกิดกู ซื้อของขวัญให้กูด้วยนะ ผมพูดอ้อนๆมัน
มึงอยากได้อะไรอ่ะ มันถามกลับมา
อะไรก็ได้ ขอแค่มึงเป็นคนให้ กูก็ดีใจแล้ว ผมพูดพร้อมกับทำตาหวานใส่มัน
อะไรก็ได้แน่นะ มันย้ำด้วยน้ำเสียงจริงจัง
เออน่า ผมคิดในใจไอ้นี่มันจะมาไม้ไหนกันแน่เนี่ย
การสอบของผมนั้นไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไร ในตอนนั่งสอบนั้น ผมนั่งห่างจากไอ้ปิงหนึ่งแถวตอนลึก แต่ในแถวแนวนอน เราอยู่แถวเดียวกัน มันก็พยายามจะถามผมหลายครั้ง แต่ผมไม่กล้าเลยอ่ะ ไอ้คนที่นั่งคั่นกลางผมก็ปิดข้อสอบมิดชิดไม่ให้ไอ้ปิงมันลอกเลย น่าสงสารจริงๆ อาจารย์ก็คุมเข้มซะด้วย ใจจริงก็อยากจะช่วยมันมากเลยครับ แต่ก็คิดในใจ สมน้ำหน้า ทีตอนชวนอ่านหนังสือไม่ยอมมาอ่านด้วยกันเอง หุหุหุ
เย็นวันที่ 25 หลังจากกินข้าว ผมก็รีบกลับมาอาบน้ำทันที ส่วนไอ้ปิง ไปร้านขนมกับเพื่อน แหม ยังมีกะใจเตร็ดเตร่ได้อีกนะมึง แล้วก็มาบ่นว่ากูไม่ให้ลอก เหอะๆๆ ผมรีบอาบน้ำแล้วก็ขึ้นไปนั่งอ่านหนังสือที่ระเบียงอย่างไม่สนใจใคร เพราะว่าพรุ่งนี้สอบวันสุดท้าย และก็มีแต่วิชายากๆทั้งนั้นเลย ผมอ่านไปเรื่อยๆ จากคนนั่งอ่านมากมาย ตอนนี้เหลือไม่กี่คนแล้ว เพราะเวลาใกล้จะเที่ยงคืนแล้ว สักพักไอ้ปิงก็เดินเข้ามา
ลงไปข้างล่างเป็นเพื่อนหน่อยมึง มันชวนผม
ลงไปทำเหี้ยอะไรข้างล่าง มืดตื๊ดตื๋อน่ากลัวจะตายห่า ผมทำหน้าว่าไม่อยากไป
เออน่า แป๊ปเดียว มันทำหน้าเครียดๆ
ก็ได้ ว่าแล้วผมก็เดินตามมันไป
มันเดินเข้าไปใต้ราวตากผ้า ผมก็ตามมันไป พร้อมกับแปลกใจ เลยถามมันว่า
มาทำเหี้ยอะไรใต้ราวตากผ้าว่ะ ผมถามเพราะสงสัยจริงๆ
รออีกหนึ่งนาที แล้วจะบอก มันพูดแล้วก็ยิ้มๆ
ผมก็ยืนจ้องหน้ามันเฉยๆ จนเวลาผ่านไป 1 นาที
Happy birthday นะ ผมว่าแล้ว ว่าต้องเป็นเรื่องนี้
ขอบใจนะ ผมอมยิ้มตลอดเวลา
หลับตาสิ มีของขวัญจะให้ ผมก็หลับตาตามที่มันบอก และก็คิดในใจ กูไม่เห็นมึงถืออะไรมาสักอย่าง
ยื่นมือมา ผมก็ส่งมือให้มัน
สักพัก ไอ้ปิงก็เอานิ้วมือมัน มาเขียนที่มือผมเป็นรูปหัวใจ แล้วพูดว่า
กูให้แล้วไม่เอาคืนน่ะเว้ย เก็บรักษาเอาไว้ดีๆหล่ะ
ผมลืมตาขึ้น มองหน้ามัน แล้วทำหน้าตาประมาณว่ามึงนี่เสียวมากๆเลยนะ แล้วผมก็หัวเราะเบาๆ จนมันถามว่า
ขำไรมึง ไม่เอาก็เอาคืนมา มันทำหน้าตาแบบงอนๆ
ใครบอกล่ะ ว่ากูไม่เอา ให้แล้วก็ห้ามทวงคืนนะเฟ้ย
ตอนนั้นผมเขิลมากๆเลยอ่ะ ไม่คิดว่ามันจะมามุขนี้ แต่ไอ้มุขเสี่ยวๆแบบนี้แหละ ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้ผมใจละลายได้เหมือนกัน ว่าแล้วผมก็หอมแก้มมันหนึ่งที แล้วก็รีบวิ่งหนีมันขึ้นไปอ่านหนังสือต่อ
เฮ้ย รอด้วย กูกลัวผี มันร้องตามหลังผมมา
ในชีวิตของผม ได้ของขวัญวันเกิดทุกปี มีทั้งราคาไม่กี่ร้อย ไปจนถึงหลักหมื่น แต่ไม่มีของขวัญชิ้นไหนเลย ที่จะทำให้ผมต้องจดจำไปตลอดชีวิต เหมือนกับของขวัญชิ้นนี้ ที่ไอ้ปิงให้ผม
-
มาต่อให้ละครับ รวดเร็วทันใจดีมั้ยครับ
ไม่อยากให้เพื่อนๆอารมณ์ค้าง
ก็เลยรีบมาอัพให้
กะว่าจะให้จบก่อนวันวาเลนไทน์นี้
ถือว่าเป็นของขวัญวันวาเลนไทน์มอบให้แก่เพื่อนๆทุกคนก็แล้วกันครับ
ขอบคุณมากๆที่ชอบเรื่องนี้
จากใจ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
คนอ่านดีใจ เพราะคนแต่งใจดี :o8:
เอามาลงบ่อย ๆ น่ะ ชอบมากเลย
:pig4: หลาย ๆ
-
หนูปิงน่ารักจริงๆ :กอด1:
-
อิจฉา
ได้หัวใจเป็นของขวัญวันเกิดดดด
:-[
-
วะ ว้าว... :L1:
-
ปิงน่ารักจัง :-[ นี่ถ้าง้อกันก่อนกลับบ้านก็คืนดีกันไปตั้งนานแล้วนะเนี่ย
-
ขอบคุณที่มาลงเรื่องต่อนะครับ...ตอนนี้หวาน น่ารัก ได้ใจจริงๆ
ปิงนี่มุขใช้ได้เลยนะ ชอบครับชอบ :-[
-
:L1: :man1: :L1:
หวานน่ารักมาก..น้องปิง..น้องกล้า
ขอบคุณ..ที่มาต่อให้อย่างเร็ว..นี่ก็น่ารัก..555
ชอบ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มุึขนี่ไม่เสี่ยวนะครับ ผ่านๆ ชอบมากกกก +1 ครับ :impress2:
ทำไมกรูไม่มีอย่างงี้บ้างนะ อ้ากๆๆ :o12:
-
ในที่สุดก็คืนดีกันแล้ว หวานอีกต่างหาก :กอด1:
มุขปิงนี้ใช้ได้นะ ชอบนะ :laugh:
+1 ให้น้องกล้านะ :L2:
-
ชอบปิง ที่แสดงออกได้ซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกตัวเองดี เหมาะกับกล้าที่ค่อนข้างจะอ่อนไหวดี
แล้วหายไปร้านขนมตั้งนาน เรารึนึกว่าจะไปหาอะไรมาเป็นของขวัญ ... คิดนานไหมนิของขวัญเป็น "หัวใจ" อร๊ายยย หวานแต่เด็ก ... ถูกใจกันไปกับของขวัญชิ้นนี้ ^__^
ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ นะครับ ... มีความสุขที่ได้อ่านอีกแล้ว
+1 ให้ความตั้งใจดีๆ ให้งานเขียนนี้เป็นของขวัญวาเลนไทน์คนอ่าน ... ถูกใจไม่แพ้ของขวัญที่ปิงให้กล้าเลยเรา
-
ถ้ามีใครให้ของขวัญแบบนี้เราคงลืมไม่ลงเหมือนกัน
หวานมากกกกเลยปิง :m4:
กด+ ให้คนเขียนที่ขยันโพสจ้า
-
น่ารักมากทั้งคู่เลย :L1:
แต่ดูชื่อเรื่องแล้วกลัวตอนจบจะเศร้าอ่ะ
-
:o8:ชอบมาก แต่กลัวตอนจบจะเศร้าเหมือนกับรีบน
-
สิ่งที่ปิงทำนั้นน่ารักมากอะค้า บบ บ
-
ไม่มีราคา แต่ก็มีค่าทางใจละเนอะ ประทับใจ :o8:
-
วันนี้มาต่อตอนที่ 11 ให้แล้วนะครับ
ตอนนี้อาจจะแหวกแนวนิดนึง
ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจด้วยนะคร้าบๆๆๆ
-
ขอบคุณเพื่อนๆแทนปิงด้วยนะครับ
ที่ชอบไอ้ปิงมัน
มันรู้ว่าเพื่อนๆชอบมันก็คงจะดีใจ
แต่ผมก็ไม่แปลกใจหรอกนะ ที่ใครๆจะชอบมัน
เพราะขนาดผมยังห้ามใจตัวเองไม่ให้ชอบมันไม่ได้เลย
ขอบคุณจากใจ
กล้า & ปิง
-
บทที่ 11 เข้าค่ายลูกเสือ
หลังจากนั้นผมก็ไม่แคร์สายตาใครๆ คนส่วนใหญ่ที่โรงเรียนก็จะรู้ว่าผมกับไอ้ปิงนั้นคบกันอยู่ ไอ้ปิงมันยังไม่แคร์เลย แล้วทำไมผมต้องแคร์คนอื่นด้วยจริงมั้ยครับ
ในตอน ม.2 เทอม 2 ทางโรงเรียนได้จัดให้มีการเข้าค่ายลูกเสือ ซึ่งสถานที่ที่เราจะไปเข้าค่ายลูกเสือนั้น อยู่ที่ต้นน้ำ ซึ่งอยู่บริเวณภูเขา ห่างจากโรงเรียนไปประมาณ 3 กิโลเมตร แต่เชื่อมั้ยว่า อาจารย์ให้พวกผมเดินอ้อมโลก สิบห้ากิโลเมตร เหนื่อยมากๆ แถมต้องแบกสัมภาระทุกอย่างตอนเดินทางไกลอีกด้วย และแน่นอนครับ ผมกับไอ้ปิงก็อยู่หมู่เดียวกัน ชื่อหมู่ของเราคือ หมู่ พระบรมไตรโลกนาถครับ ในหมู่ผมมีทั้งหมด 8 คนครับ เราเอาเต้นท์ไปทั้งหมด สามหลัง นอนได้เต้นท์ละสามคนครับ แต่เพื่อนๆมันก็เป็นใจให้ครับ บอกว่าอีกเต้นท์ให้ผมกับไอ้ปิงนอนกันแค่สองคน อิอิ ขอบใจมากเลยนะเพื่อนๆ
วันแรกเมื่อเราไปถึง ขอบอกเลยครับว่าเหนื่อยมากๆ ตัวผมล้าไปหมด แต่ยังไม่ทันได้นั่งพักให้หายเหนื่อยเลย เราก็ต้องไปลอดซุ้มลูกเสือก่อน เชื่อมั้ยครับว่าในซุ้มมีทั้งมดแดง ขี้โคลน สี อะไรต่อมิอะไรไม่รู้สารพัด ทั้งเหม็น ทั้งเปียก
พอลอดซุ้มเสร็จแล้ว อาจารย์ก็ให้ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าครับ น้ำยังไม่ต้องอาบ เหม็นเหงื่อตอนขามาก็จะบ้าตายแล้ว นี่มาเจออะไรอีกก็ไม่รู้ อยากอ้วกจริงๆ
หลังจากนั้นอาจารย์ก็ให้ตัวแทนกลุ่มไปเอาเสบียงมาทำกับข้าวกินกัน อันนี้มีประกวดด้วยครับ โดยจะให้วัตถุดิบมาเหมือนกัน อยู่ที่ว่าเราจะทำอะไรไปเสนออาจารย์ ซึ่งวัตถุดิบที่ได้ มีปลาทู ข้าวสาร ใบเตย ใบมะกรูด ไข่ หัวหอม กระเทียม และก็มะนาวครับ ในตอนนั้นก็เสนอกันว่าทำต้มยำดีมั้ย แต่ผมคิดว่าใครๆก็ทำต้มยำกัน ผมเลยคิดว่าหากเราอยากชนะต้องทำอะไรแปลกๆไปเสนอ สรุปผมก้อเลยทำปลาทูนึ่งมะนาวโรยหน้าด้วยใบมะกรูดทอดครับ ส่วนไข่เพื่อนก็เสนอให้ทำไข่เจียวหัวหอม ผมก็ว่ามันยังธรรมดาไป ผมเลยให้เพื่อนหั่นหัวหอมเป็นวงแหวน แล้วก็ชุบไข่ทอดครับ โรยหน้าด้วยกระเทียมเจียว สุดท้ายก็เหลือข้าวสารกับใบเตย แน่นอนผมก็เอามันมาหุงด้วยกันซะเลย หอมมากๆ น่ากินทุกอย่างเลยครับ ผมลูกแม่ครัวซะอย่างต้องครีเอทนิดนึง
สรุปแล้ววันนั้นผลออกมากลุ่มผมก็ได้ที่หนึ่งจริงๆครับ ก็ได้รางวัลเป็นขนมหวานครับ นั่นคือข้าวเหนียวถั่วดำ แหม รางวัลน่าภูมิใจมากๆเลยกู แต่ก็กินกันหมดเกลี้ยงอ่ะ เหอะๆๆๆ ส่วนกลุ่มอื่นๆจะทำเหมือนๆกันหมดเลย แต่กลุ่มผมแหวกแนวไปจากคนอื่น รสชาติก็ไม่ต้องบรรยายครับระดับเทพ
ในคืนแรกเราต้องเข้าฐานผจญภัย กลุ่มไหนสามารถผ่านด่านได้ครบทุกด่านแล้วเหลือสมาชิกมากที่สุด กลุ่มนั้นก็จะชนะ และได้รางวัลเป็นขนมอะไรสักอย่าง ผมจำไม่ได้ ด่านแรกที่ผมต้องเจอคือสะพานรักสารสิน มีแค่เชือกเส้นเดียวครับ ต้องข้ามไปอีกฝั่งให้ได้ ด้วยการห้อยตัวลงแล้วเอาขาเกี่ยวเชือกไว้ แล้วเอามือสาวเชือกไปเรื่อยๆ ทุกๆคนก็ผ่านกันไปได้หมด เหลือผมคนสุดท้าย ผมก็คิดในใจ หมูๆ กูลูกทหาร เคยเล่นมาแล้ว แบบนี้ สบายมาก
ผมก็ลงมือเลยครับ เอาขาเกี่ยวแล้วค่อยๆสาวไป แต่ไปยังไม่ถึงตรงกลางเลย ก็มีคนมาเขย่าเชือก แรงมากๆเลยครับ ผมแหงนหน้าไปดู ไอ้เหี้ยปิงมันแกล้งกูนี่นา ผมเลยรีบไต่ไป มันก้อยังไม่หยุด อาจารย์ก็หัวเราะ อะไรเนี่ยมีงี้ด้วย สักพักผมก็ไม่อาจต้านแรงเขย่าได้ ผมก็ตกลงไปในกองขี้โคลน เละหมดเลย ด่านแรกกูก็ไม่ผ่านซะแล้ว เพราะไอ้เหี้ยปิงคนเดียว แต่ก็ดีนะครับ คนที่แพ้ ก็ไม่ต้องเล่นต่อ ไปอาบน้ำได้เลย ผมก็เลยต้องกลับไปอาบน้ำคนเดียวปล่อยให้เพื่อนๆ ไปผจญภัยฐานต่อไป
สรุปแล้ววันนั้นกลุ่มผมเหลือสองคนครับ ไอ้ปิงนี่ได้สามด่านก็เน่าละ เหอะๆๆๆ สมน้ำหน้า วันนั้นก็ไม่มีกิจกรรมอะไรต่อครับ อาบน้ำเข้านอน แต่ต้องมีเวรยามทุกๆสองชั่วโมง ผมกับไอ้ปิงต้องเป็นยามตอนตีห้าถึงหกโมงเช้า ส่วนตอนนี้ห้าทุ่มแล้ว พวกผมก็เข้าไปนอนในเต้นท์ทันที
โคตรเหนื่อยเลยแม่ง ผมบ่นเบาๆในเต้นท์
กูก็เหนื่อย มันบ่นบ้าง
อืม งั้นนอนเถอะ ผมชวนมัน
ยังไม่ให้นอนเว้ย มันพูดแล้วลุกขึ้นมามองหน้าผมแบบมีเลศนัย
มึงจะทำอะไร ถึงไม่ให้กูนอน ผมจ้องหน้ามันกลับ
ว่าแล้ว มันก็จูบผมทันที ตอนนั้นรวดเร็วมาก มันจูบผมเหมือนคนอดยากหื่นกระหายมากๆเลยครับ มันรัวลิ้นในปากผม ควานลิ้นไปทั่วปากผมเลย ผมก็ไม่น้อยหน้าครับจับมันพลิกลงไปนอน ส่วนผมขึ้นมาอยู่ข้างบนแทน ตอนนี้ผมนั่งคร่อมตัวมัน มือผมก็จับที่หัวของมัน มือมันก็สอดเข้ามาในเสื้อทางด้านหลังผม ผมตวัดลิ้นในปากมันอย่างเร่าร้อน ระรัวลิ้นอย่างรวดเร็ว สักพักผมก็ถอนลิ้นออกจากปากมัน แล้วเริ่มไซร้ไปที่คอของมัน อันนี้เลียนแบบมาจากหนังโป้นะครับ ครั้งแรกเลยนะเนี่ยที่ทำ แล้วผมก็เอาลิ้นไปเลียในซอกหูมัน มันทำหน้าจั๊กกะจี้ใหญ่เลยครับ เหมือนมันจะไม่ยอมให้ผมเป็นฝ่ายกระทำคนเดียว มันก็พลิกผมกลับลงไปนอนแล้วไซร้ผมต่อทันที
ตอนนั้นร่างกายผมเริ่มอ่อนระทวย มันลากลิ้นตั้งแต่ต้นคอไปจนถึงใบหู แล้วตวัดลิ้นเข้าไปในรูหูผม ตอนนั้นผมขนลุกซู่เลยครับ ไม่เคยโดนแบบนี้มาก่อน แล้วมันก็เลิกเสื้อผมขึ้น แล้วเอาลิ้นมาเลียที่หัวนมผม มันรัวลิ้นที่หัวนมผมสลับกับดูดหัวนมผมไปมาอย่างดุเดือด เหมือนมวยคู่เอก
ตอนนั้นผมอยากจะร้องครางมากๆ แต่กลัวเพื่อนที่เฝ้ายามอยู่ข้างนอกจะได้ยิน ก็ได้แต่แอ่นตัวแล้วกัดฟัน แบบว่าเลือดในร่างกายผมในตอนนั้นฉีดพล่านไปทั่วตัวเลย แต่มันยังไม่หยุดแค่นั้น มันพยายามจะถอดกางเกงผมครับ แต่ผมเอามือรั้งไว้ และมองหน้ามันประมาณว่ามึงจะเอาจริงเหรอ มันทำหน้าหงุดหงิดใส่ผม ผมก็เลยต้องปล่อยให้มันทำครับ ตอนนั้นมันแค่ถกกางเกงผมลงไปที่หัวเข่า แต่ผมยังไม่ได้ถอดกางเกงในนะ
ต่อจากนั้นมันก็จูบตรงน้องชายผมหนึ่งที แล้วก็เอาจมูกซุกไปตรงหว่างขาผม แล้วค่อยๆเอาลิ้นเลียตวัดไปมา โอ้ยยยย คุณผู้อ่านครับ สุดยอดมาก ตรงนั้นอ่ะเป็นจุดอ่อนของผมเลย ถ้าผมโดนเลียที่หว่างขาน่ะ ผมจะยอมแพ้ทันที มันเสียวสะท้านไปทั้งตัวเลย ผมต้องผลักหัวมันออก แล้วกระซิบบอกมันว่าไม่ไหวจริงๆ มันเสียวเกินไป มันเลยหยุดทำ แล้วหันมาดึงกางเกงในผมลงแทน น้องชายผมซึ่งพองตัวอยู่นานแล้ว เมื่อถูกปล่อยให้เป็นอิสระภาพก็เด้งตัวออกมาทันที ณ ตอนนั้นผมยอมมันทุกอย่างแล้ว นอนปล่อยให้มันแทะโลมผมได้ทุกส่วนของร่างกาย ผมก็นึกว่ามันจะใช้ปากให้ผม แต่ป่าวเลย มันแค่ชักว่าวให้ผมครับ โถ่ ไอ้เราก็นึกว่าจะได้ของเล่นใหม่ซะนี่ แต่ก็ไม่เป็นไรครับ แค่ชักว่าวเนี่ย ก็เสียวใจจะขาดแล้ว มันชักไปให้ผมสักพัก ผมก็ใกล้จะเสร็จครับ เหมือนมันจะรู้ เพราะมันเห็นผมเกร็งตัว และทำหน้าเสียวใจซะขนาดนั้น ผมกระซิบบอกมันเบาๆว่า
กูจะเสร็จแล้วนะเว้ย แต่ทันใดนั้น มันหยุดทำแล้วพูดว่า
นอนดีกว่า มันทำหน้ากวนตีนใส่ผม แล้วกลับลงมานอน
ไอ้สัด ผมด่ามัน นี่มันแกล้งผมนี่นา สวรรค์ล่มเลยกู
มันก็นอนหลับทันที แต่ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมก็เลยต้องนอนชักว่าวเองครับ ฮือๆๆๆ น่าสงสารมั้ยครับ ถ้าไม่เอาน้ำออกในตอนนั้น มีหวังนอนไม่หลับแน่นอน ผมก็รีบๆชักเลยครับ พยายามหลับตาจินตนาการว่าไอ้ปิงมันกำลังใช้ปากให้น้องชายผม จะได้เสร็จๆไวๆ แล้วจะได้รีบนอน สักพักน้ำผมก็แตกครับ ผมรีบเอามือกุมไว้ มันเลยแตกใส่มือผมเนี่ยแหละครับ
แต่แล้วผมก็นึกพิเรนทร์ขึ้นมาครับ คิดแผนชั่วว่าจะแกล้งไอ้ปิง มึงอยากแกล้งกูก่อนดีนัก ว่าแล้ว ผมก็เอาน้ำอสุจิในมือผมนั่นแหละ ป้ายไปที่ปากมันเต็มๆ มันสะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที เหมือนมันรู้ว่าสิ่งที่ติดที่ปากมันคืออะไร มันทำตาโตใส่ผมเลยครับ แต่แล้วสิ่งที่ผมคาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นครับ มันเอาปากมันมาจูบกับผมครับ ทั้งๆที่น้ำอสุจิของผมยังแฉะอยู่เต็มปากมันเลย มันเอาลิ้นเลียที่ปากมันแล้วก้อพยายามจะเอาลิ้นเข้ามาในปากผม ท่าทางมันเอาจริงด้วยอ่ะ แบบว่าจะต้องเอาน้ำอสุจิของผมเข้าปากผมให้ได้ สักพักผมก็อ่อนให้มัน และเราก็จูบกันต่อทั้งอย่างนั้นแหละครับ คาวมากๆ ครั้งแรกในชีวิตที่ได้รู้รสชาติน้ำอสุจิ แถมเป็นของตัวผมเองอีกตะหาก เหอะๆๆๆ
สรุปแล้วหลังจากนั้นเราก็ไปแปรงฟันกันครับ ไม่สามารถนอนได้ในสภาพนี้ เราแปรงฟันไปแล้วเราก็มองหน้ากัน แล้วก็หัวเราะกันสองคน คิดในใจนี่นี่พวกกูทำอะไรลงไปเนี่ย เหอะๆๆ เพื่อนๆอย่าเลียนแบบนะครับ อิอิ
ตอนตีห้าไอ้ท๊อปกับไอ้เอกก็มาปลุกพวกผมให้ไปเป็นเวรยาม พวกผมก็ตอบโอเคไป แต่ก็ไม่ได้ลุกไปหรอกครับ ไม่มีแรง เหนื่อย เลยเผลอหลับต่อซะงั้น สรุปวันนั้นกลุ่มผมหม้อข้าวหาย ธงประจำหมู่ก็หาย ซวยสุดๆ เพราะอาจารย์มาขโมยไปนี่เอง ก็โดนลงโทษกันไปตามระเบียบ โดนเพื่อนๆในกลุ่มต่อว่าต่างๆนาๆแต่พวกเราสองคนก็ยอมรับผิดครับ เหอะๆๆ วันต่อมาก็เลย ไม่มีกิจกรรมแบบนั้นอีกแล้ว กลัวไม่ตื่นมาเป็นเวรยาม แต่เราก็ไม่ลืมที่จะหอมแก้มกันก่อนนอน เป็นการเข้าค่ายลูกเสือที่มีความสุขที่สุดเลย เหมือนมาฮันนีมูนไม่มีผิด อิอิ
-
กิจกามยามดึก :-[
-
ตามทันแล้ว น่ารักมากๆ :-[ ตอนจบวาเลนไทน์ต้องหวานแน่ๆเลย :o8:
รออ่านต่อนะ เป็นกำลังใจให้จ้า
-
:กอด1:
สนุกมากกก
-
หวานกันอยู่สองคน :-[
-
:laugh: :laugh: :laugh:
น่ารักกันจริง ๆ
-
ถ้าเป็นกองทัพ โดนขโมยหม้อข้าวแบบนี้ แพ้แหงๆ มัวแต่ฝึกกิจกรรมกันอยู่ :jul3: :jul3:
-
เข้าใจหาเรื่องแกล้งกันดีเนอะ :laugh:
น่ารักทั้งคู่
-
:m25:
น่ารักดีครับ
มีกิจกรรมยามดึกที่น่าตื่นเต้นมาก
ผลออกมากลุ่มผมก็ได้ที่หนึ่งจริงๆครับ ก็ได้รางวัลเป็นขนมหวานครับ นั่นคือข้าวเหนียวถั่วดำ แหม รางวัลน่าภูมิใจมากๆเลยกู
.....
ด่านแรกที่ผมต้องเจอคือสะพานรักสารสิน
นึกว่ารางวัลเป็น ที่มาของกิจกรรมที่เร้าใจซะแล้ว
เอ๊....ชื่อด่านเนี่ย..นวนิยายเก่ามากกกก...ใช่ป่ะ
ชอบนะครับ จะรอตอนต่อไป
:pig4: :pig4: :pig4:
:z2:
-
ชอบที่ปิงเอาคืนอ่ะ
เเบบคิดได้ไง 55
ก๊ากก ไห้ทุกเเก่ท่าน อสุจินั้นคืนสนอง 5555
-
+1 ให้คราบ อ่านแล้วยิ้มได้เลยเรื่องนี้
อยากบอกว่าตอนที่แล้วอะ ถึงปิงจะเสี่ยวแต่ก็ได้ใจไป 100 ทั้ง 100 เลยน๊า
:impress2: :impress2: :impress2:
-
ชอบเรื่องนี้มากเลย ตามอ่านมาจากในบอร์ดที อิอิ
-
:z1: แรงตั้งแต่ม.2เลยนะครับ อิอิ
-
บทที่ 12 มันสำปะหลัง
ชีวิตเด็กโรงเรียนประจำของผม มีอะไรที่น่าตื่นเต้นมากมาย อะไรที่ไม่รู้จัก ก็ได้รู้จักจากที่นี่ อะไรที่ไม่เคยทำ ก็ได้ลองทำที่นี่ ผมมีประสบการณ์มากมายตอน ม.ต้นที่โรงเรียนประจำมากกว่าประสบการณ์ตอน ม.ปลาย ที่เรียนโรงเรียนไปกลับ ซะอีกครับ
อย่างที่บอกไว้ในบทแรกๆว่า โรงเรียนผมอยู่ติดกับภูเขา เพราะฉะนั้น ในวันหยุดเสาร์อาทิตย์ ถ้าพวกเราว่าง งานอดิเรกของพวกเราก็คือ เข้าป่ากันครับ และอาทิตย์นี้ พวกผมทั้งหมด 6 คน มีผม ไอ้ปิง เอก ท๊อป หนึ่ง และก็แชมป์ โดยพวกเราทั้งหกคนตั้งใจว่า จะเดินลัดป่าไปหลังเขา ไปขุดขโมยมันของชาวบ้านมาต้มกินกันครับ โดยเราเตรียมหม้อ และก็น้ำตาลมาพร้อมด้วย โดยเอาอุปกรณ์เหล่านั้นซ่อนไว้แถวๆริมน้ำตกเล็กๆในป่า
เวลาเดินป่า พวกเราก็จะมีไม้กระบองหรือไม้ง่ามลูกเสือคนละหนึ่งอัน เอาไว้ป้องกันตัว เผื่อเจองูหรือสัตว์แปลกๆ และคนนำทางก็คือไอ้เอก มันก็มีมีดพร้าเล่มใหญ่ๆหนึ่งเล่ม ไว้ตัดรากมันครับ ฟังดูลูกทุ่ง บ้านๆมากเลยใช่มั้ยครับ แต่ผมขอบอกเลยว่า เข้าป่าเนี่ย เป็นอะไรที่ผมชอบมากที่สุดเลยครับ สนุกๆสุดๆ มีน้ำตกเล็กๆให้เล่นด้วย ตอนนี้ยังคิดอยากจะกลับไปทำอะไรแบบนั้นอยู่เลยครับ
การเดินทางของพวกเราค่อนข้างจะลำบากหน่อย เพราะต้นไมยราพขึ้นเต็มไปหมด หนามของมันคอยเกี่ยวพวกผมตลอดทาง เจ็บสุดๆอ่ะ แต่ก็สู้ครับ เพื่อมันต้มของพวกเรา เหอะๆๆๆ
พวกเราเดินมาได้ครึ่งทาง พวกเราก็เจอสิ่งๆหนึ่งมาขวางทางเดินของพวกเรา นั่นก็คืองูเหลือมครับ ผมรีบวิ่งไปอยู่หลังสุดทันที ก็ผมกลัวนี่น่า แต่ไอ้เอกบอกว่า ไม่ต้องกลัวหรอก มันไม่ทำอะไร และมันก็พาผมอ้อมงูเหลือมตัวนั้นไป แม่งตัวใหญ่ชิบหาย
พอมาถึงตีนภูเขา ก็เจอกับน้ำตกครับ เราก็เลยเอาของที่เตรียมมาวางไว้แถวๆนี้ก่อนครับ แล้วก็ล้างเนื้อล้างตัวกันนิดหน่อย เสร็จแล้วก็ออกเดินทางกันต่อ ไม่นานก็เจอกับไร่มันสำปะหลังครับ โอ้โห ใหญ่มากๆไร่นี้ พวกผมจึงช่วยกันไปถอนต้นมันสำปะหลังกันครับ แล้วให้ไอ้เอกเป็นคนตัดรากมันออกมา เรามากันหกคน ตัดมาสักสิบหัวก็น่าจะพอกิน ตอนนั้นถอนได้ไปประมาณเจ็ดต้นเองครับ ก็มีเสียงคนตะโกนไล่มา นั่นก็คือ ชาวไร่ นั่นเองครับ พวกผมตกใจรีบวิ่งหนีกันอย่างไม่คิดชีวิตเลยครับ ผมนำหน้ามาก่อนเลยอ่ะ โดยไม่ได้หันหลังไปดูเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นหลังจากนั้น มารู้อีกที ผมก็มายืนอยู่ที่ตีนเขาฝั่งโรงเรียนซะแล้ว
หลังจากนั้นพวกเราทุกคนก็ทยอยตามกันมา ยกเว้นคนเดียวที่ยังไม่ออกมา นั่นก็คือไอ้ปิงเองครับ ผมก็ถามพวกไอ้ท๊อปว่า แล้วไอ้ปิงล่ะ พวกนั้นก็ไม่รู้เหมือนกัน เพราะต่างคนต่างก็วิ่ง โดยไม่หันกลับไปมองข้างหลังเลย พวกเราก็เลยนั่งรอมันจนผ่านมาครึ่งชั่วโมงแล้ว มันก็ยังไม่ออกมา พวกเราเลยตัดสินใจเดินกลับเข้าไปดูในป่าอีกครั้งว่าเกิดอะไรขึ้นกับมันรึป่าว แต่เราก็ไม่พบอะไรเลย ตอนนั้นผมเป็นห่วงมันมาก หรือว่ามันจะหลงป่า ไม่นี่นา ป่านี้ก็ไม่ได้ใหญ่อะไรซะหน่อย มาก็บ่อย คุ้นทางกันดี หรือว่ามันจะโดนงูเหลือมตัวนั้นกินไปแล้ว ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่ ตอนนั้นพวกเรานึกอะไรไม่ออกจริงๆ คงคิดว่าไอ้ปิงไม่ได้วิ่งออกมา คงหลบไปซ่อนที่ไหนซักแห่ง แล้วป่านนี้มันคงเดินอ้อมกลับไปอีกทางแล้วมั้ง เมื่อสรุปได้ดังนั้น เราทุกคนก็ตัดสินใจเดินกลับหอกัน
กลับมาถึงหอ ก็ไม่มีวี่แววไอ้ปิงเลยครับ ผมเริ่มเครียดแล้วสิครับตอนนี้ สุดที่รักของผมจะเป็นอะไรมั้ยน้า แต่แล้วสักพักก็มีรถกระบะของอาจารย์แล่นเข้ามาจอดที่หอ แล้วไอ้ปิงก็นั่งอยู่ในรถนั้นซะด้วย ผมคิดในใจ มึงไปกับอาจารย์ตั้งแต่ตอนไหนว่ะ
แล้วอาจารย์ก็เดินหน้าเครียดลงมา พร้อมกับพูดว่าเย็นนี้กินข้าวเสร็จห้ามทุกคนไปไหน กลับหอมาประชุมด่วน เห็นดังนั้น ผมก็เดินเข้าไปหาไอ้ปิงแล้วถามเรื่องทุกเรื่องที่ผมสงสัย
ก็ได้คำตอบประมาณว่า ตอนที่ชาวบ้านเจ้าของไร่มันมา พวกเราทุกคนก็วิ่งหนีกัน แต่ไอ้ปิงมันดันเสียดายมันสำปะหลัง มันเลยพยายามจะหอบมันเหล่านั้นไปด้วย แต่แล้วมันก็หกล้ม ชาวบ้านที่ไล่ตามมาก็เลยจับมันได้ แล้วก็เอาตัวมันไปส่งอาจารย์
ตอนนั้นผมตกใจมากเลยครับ คิดว่ายังไงคืนนี้ก็ต้องโดนตีแน่นอน และก็เป็นไปตามคาดครับ หลังกินข้าวทุกคนก็กลับมาประชุมที่หอ และอาจารย์ก็สาธยายให้ทุกคนฟังประมาณว่าวันนี้มีนักเรียนทำผิดกฎหนีออกไปเที่ยวนอกโรงเรียน นั่นก็คือเข้าป่านั่นแหละ แล้วอาจารย์ก็เรียกไอ้ปิงออกไป
ศาสตรา ลุกขึ้นมานี่ อาจารย์พูดด้วยน้ำเสียงที่ดุมากๆ
วันนี้ใครเข้าป่า ไปขโมยมันของชาวบ้านกับเธอบ้าง ชาวบ้านเขาบอกมาว่ามีประมาณ 4-5 คน อาจารย์ท้วงถามมัน
ผมไปคนเดียวครับ ที่เหลือเป็นเพื่อนผมนอกโรงเรียนครับ มันตอบแบบนั้น ทำให้ผมตกใจมาก ทำไมสุดที่รักของกูแมนขนาดนี้ ไอ้ปิง
โกหก บอกความจริงมาซะดีกว่า ถ้าเธอไม่บอก ครูจะลงโทษเธอคนเดียวนะ
ผมไปคนเดียวครับ ที่เหลือไม่ใช่เพื่อนที่โรงเรียนนี้ครับ มันยืนยันคำตอบเดิม
ครูจะลงโทษเธอด้วยการตี 5 ที พวกเธอไปกัน 5 คน ถ้าเธอไม่บอกว่าใครไปกับเธอ ครูจะตีเธอ 25 ที เธอตกลงตามนี้มั้ย
ครับ มันตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่กลัวอะไรเลย
ดูท่าทางอาจารย์จะเอาจริงจะเอาจริง เมื่อเห็นดังนั้น ในเมื่อไอ้ปิงมันจะโดนตี 25 ที ใครจะยอมให้ที่รักของผมโดนตีหนักขนาดนั้น ผมก็เลยชูมือขึ้น
ผมไปกับศาสตราด้วยครับ
ไอ้ปิงเห็นผมทำเช่นนั้น มันก็ทำหน้าตาประมาณว่า มึงจะยอมรับทำไม แต่วินาทีนั้น ผมคงทนไม่ได้ ถ้าจะเห็นมันจะโดนตี 25 ทีจริงๆ ในเมื่อผมก็ไปกับมัน แล้วทำไมมันจะต้องโดนตีแค่คนเดียวล่ะครับ
ลุกขึ้นมานี่ วิชชากร มีใครอีกมั้ย
ว่าแล้วพวกผมที่ไปด้วยกันทั้งหมด ก็ลุกขึ้นมาจนครบ 6 คน อาจารย์จึงพูดว่า
ทุกคนไปพักผ่อนได้ ยกเว้น ศาสตรา วิชชากร เอกลักษณ์ ชัยพร สิทธิรัตน์ สิทธิโชค ตามครูขึ้นไปที่ห้องพักครูเดี๋ยวนี้
พวกเราทั้ง 6 คนก็ขึ้นมาที่ห้องพักอาจารย์ และก็โดนสำเร็จโทษกันไปคนละห้าที เจ็บมากๆเลยครับ ขอบอก อาจารย์ไม่ยั้งมือเลยอ่ะ คืนนั้นผมก็เลยต้องผลัดกันทำหน้าที่เป็นนางพยาบาลทายาหม่องที่ก้น โดยไอ้ปิงเป็นฝ่ายทาให้ผมก่อน ก้นผมเป็นรอยแดงๆห้ารอยเลยครับ ตอนทายาหม่องนี่แสบมากๆ มันก็ไม่ยั้งมือเลย ทาให้ผมแบบมือหนักสุดๆ พอตาผมทาให้มัน ผมก็แกล้งมันครับเอามือตีก้นมันไปอีกที มันร้องจ้ากเลย สมน้ำหน้าอยากแกล้งกูก่อนดีนัก และก็เพราะมึงคนเดียว เสือกงกดีนัก แทนที่จะรีบวิ่งหนี ยังมีหน้าวิ่งไปเก็บมันมาก่อน เป็นไงล่ะ โดนจับได้ ซวยกันหมดเลย 5555
แต่อาจารย์ก็ยังใจดีนะครับ ไม่เอาเรื่องของเราขึ้นฝ่ายปกครอง ทำให้เมื่อไรที่พวกเรามีเวลาว่างก็ยังคงจะเข้าป่า ขโมยมันของชาวบ้านกินกันต่อไป ไม่มีเข็ดหรอกครับพวกผมเนี่ย ผมนั่งพิมพ์ไป ก็คิดถึงวันเก่าๆไป เป็นไปได้ก็อยากกลับไปทำแบบนั้นอีก เพราะช่วงเวลาเหล่านั้นเป็นช่วงเวลาที่ผมไม่สามารถจะลืมมันไปได้เลยจริงๆ ตอนนี้อยากกินมันต้มน้ำตาลจัง 5555555
-
มาต่อตอนที่ 12 ให้แล้วนะครับ
รวดเร็วทันใจ อัพวัน ละสองตอน
อิอิ
อยากให้จบก่อน วันวาเลนไทน์
ขอบคุณอีกครั้ง
ขอบคุณผู้อ่านหน้าใหม่ๆ ที่หลงเข้ามาอ่านเรื่องของผม แล้วชอบเรื่องนี้
ขอบคุณแทนปิง ที่ทุกคนรักปิง
ขอบคุณอีกครั้งจากใจ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
:z13:
มันเป็นเหตุ :laugh:
-
พูดแล้วก็อยากกินมันต้มด้วย :laugh: แต่หากินแบบไม่ต้องเจ็บตูดนะ
รออ่านต่อจ้า :กอด1:
-
:laugh: สนุกดี อ่านไปก็คิดถึงเหมือนกัน
แต่เราอ่ะไปขโมย มะม่วงโรงเรียน โดนจับได้เหมือนกัน
โดนยกทีมเหมือนกัน o13 แต่ก็สนุกสุด ๆ
+1 เป็นกำลังใจให้เหมือนเดิม :L2:
-
:z13:
มันเป็นเหตุ :laugh:
เหตุอะไรเหรอครับ
เหอะๆๆๆ
-
เล่นมุขนะคับ มัน(สำปะหลัง)เป็นเหตุ(ให้โดนตี)
-
เล่นมุขนะคับ มัน(สำปะหลัง)เป็นเหตุ(ให้โดนตี)
อ๋อ เกท ละครับ
อิอิ
-
วันนี้ 2 ตอนเลยแหะขยันจังเลยครับ o13
ชื่อ ศาสตรา เท่จังเลยไม่เคยเห็นมาก่อน นอกนั้นพอจะเห็นมาบ้าง อย่างวิชชากรนี่คนใกล้ตัวเลยละครับ อิอิ :z1:
-
ไม่น่างกเลยปิงเอ๊ย :jul3:
-
มารอตอนต่อไปคร๊าบบบบ :mc4:
รีบๆเอามาลงนะ จะลงแดงละ หุ๊ๆๆ :z3: :z3:
เป็นกำลังใจให้คับๆๆ :impress2: :impress2: :impress2:
-
อ่านไปก็นึกถึงตอนเรียนหนังสือ... แอบไปกินเหล้ากะเพื่อน ขากลับเจอ อ.เฝ้าอยู่ตรงรั้วโรงเรียน... โดนตีกันถ้วนหน้า...5555
ปล. เป็นกำลังใจให้ครับ ขยันโพสต์มั่กๆ... o13
-
เด็ก ๆ ทำอะไรก๊านน ... สนุก ตื่นเต้นได้อีก
ปิง ตอบคำถาม ออกรับช่วยเพื่อน ได้น่ารัก แม้จะโกหกแต่ก็ได้ใจ อิอิ
กล้า กับเพื่อน ๆ ก็น่ารัก น่าคบมาก
ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ ครับ ... มีความสุขกับการอ่านตอนนี้มากมาย เหมือนตอนที่ผ่าน ๆ มา ^__^
-
ไปเก็บมัน...
:serius2:
-
มาดันๆๆๆ :impress2:
-
o13 o13 o13 o13
ลูกผู้ชายต้องให้มันได้อย่างนี้สิ กล้าทำก็กล้ารับ อิๆ
ปิง นี่เท่ห์มากๆงะ
อยากอ่านต่อแล้วน๊ารออยู่
-
o13 สนุกดีครับอ่านครั้งเดียว1-12
-
อยากจะสมน้ำหน้าปิงจริงๆ งกได้โล่ :laugh:
ม.ต้นเด็กโรงเรียนธรรมดามันไม่มีอะไรจริงๆแหละเนอะ
โดยเฉพาะพวก รร.สห T^T
ม.2 เราเพิ่งเริ่มมีความรักเองนะนั่น :-[ ตั้งแต่เราย้ายรร.
จนถึงตอนนี้ยังเจอหน้ากันอยู่เลย นานๆทีไปเที่ยวกัน
แต่ก็นะ ไม่เหมือนเมื่อก่อนเลย :o12:
รีบมาต่อเร็วๆนะครับ รออ่านอยู่ o13
-
อ่านั่งนึกถึงวันเก่า ๆๆ เเล้วมีรอยยิ้มขึ้นมาทันที
ยิ่งเปน ความทรงจำของคนพิเศษ ของเราเเล้ว
-
บทที่ 13 วาเลนไทน์
ไม่นานนักช่วงปีใหม่ก็ผ่านพ้นไป ตอนผมกลับไปบ้านตอนปีใหม่ก็ไม่ได้คุยกับไอ้ปิงเลย เพราะต้องไปบ้านย่าที่จังหวัดพิจิตร คิดถึงมันมากมาย ญาติๆที่โน่นก็ทักกันใหญ่เลย ไม่เจอแป๊ปเดียว โตเป็นหนุ่มซะแล้ว ก็แหงสิครับ ผมไปล่าสุดตอนนั้นผมอยู่ ป.5 เอง ตอนนี้ผมจะจบ ม.2 อยู่ แล้ว จะไม่ให้โตได้ยังไง ตอนนั้นไม่ใช่แค่ตัวอย่างเดียวนะครับที่โต อย่างอื่นก็โตแล้วด้วย หุหุหุหุ
และก็ถึงกำหนดเวลากลับโรงเรียน ผมดีใจมากๆเลย ที่จะได้เจอสุดที่รักของผมซะที ผมซื้อขนมเอามาฝากมันเยอะแยะมากมาย
พอกลับมาถึงหอ ก็เห็นมันนั่งอยู่ใต้หออยู่แล้ว ผมเลยบอกให้พ่อกับแม่รีบกลับไปได้เลย ไม่ต้องอยู่ช่วยจัดของ เหอะๆๆๆ เป็นลูกที่ดีมากๆ ก็อย่างว่าแหละครับ ใครที่เคยผ่านช่วงวัยรุ่น ม.ต้น ก็จะรู้ดี ว่าช่วงนี้จะติดเพื่อนซะมากกว่า และก็จะทะเลาะกับพ่อแม่บ่อยมากๆในช่วงนี้ เพราะอยู่ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อ เด็กมันกำลังโตก็งี้แหละ
มานานยังว่ะมึง ผมทักมันก่อน
สักพักแล้ว แต่แม่เพิ่งกลับไปตะกี้นี้เอง มันบอกผมพร้อมกับยิ้มหวาน
กูมีของมาฝาก พูดพร้อมกัน 5555
ของมึงก่อนละกัน มันบอกผม
กูซื้อขนมมาฝากมึงเยอะแยะเลย แต่กินด้วยกันนะ ผมพูดแบบกวนตีนๆๆ
ไอ้ถอกเอ้ย ลงทุนมากเลย ซื้อมาฝากกู แต่กินด้วยกัน มันกัดผม
ไหนล่ะของมึง ผมทวงจากมัน
อยู่ในตู้ เดี๋ยวเอามาให้
พูดจบมันก็เดินไปหยิบของฝากออก มาถึงมันก็ยื่นถุงพลาสติกมาให้ผม ผมก็เปิดออกดู สรุปก็คือ ข้าวมันไก่หนึ่งห่อ และก็ข้าวหมูแดงอีกหนึ่งห่อ ผมเลยกัดมันไป
ลงทุนมากเลยนะมึง แล้วว่าแต่กู คงจำกันได้นะครับ ว่าบ้านมันขายอะไร
55555555555555 มันหัวเราะแล้วก็ยิ้มๆ ตอนมันยิ้มนี่น่ารักที่สุดเลย
ในช่วงนั้นเราสองคนก็ใช้ชีวิตนักเรียนตามปกติ มีความสุขตามประสาเด็กๆ ช่วงหลังมันขอให้ผมย้ายไปนั่งเรียนข้างหลังกับมัน โดยมันสัญญากับผมว่าจะไม่ชวนคุย แล้วก็จะตั้งใจเรียน ซึ่งก็เป็นอย่างที่มันพูดครับ คือมันไม่ชวนผมคุยเลย เพราะมันนั่งหลับน่ะสิครับ สันดานมากๆมึง
ก่อนช่วงสอบในเดือนกุมภาพันธ์ ก็เป็นเทศกาลวันแห่งความรักนั่นก็คือวันวาเลนไทน์นั่นเอง เด็กโรงเรียนประจำหลังเขาอย่างพวกผมก็อินเทรนด์เหมือนกันนะ ไม่ตกยุค ในวันนี้ก็จะมีการซื้อของขวัญให้กัน แจกลูกอมฮาร์ทบีท และติดสติ๊กเกอร์รูปหัวใจซึ่งฮิตฮอตมากๆในสมัยนั้น
วันนั้นผมก็ได้รับลูกอม และก็สติกเกอร์ตั้งแต่เช้า ผมก็ไม่น้อยหน้าซื้อมาเหมือนกัน เดินไปติดให้เพื่อนๆทุกๆคนเลย และกะว่าจะไปติดให้ไอ้ปิงเป็นคนสุดท้าย โดยเหลือหัวใจดวงโตๆเอาไว้ไปติดให้มัน ในตอนเย็น
ปิง มานี่หน่อย ผมเรียกมัน
ว่าไง มันยักคิ้วให้ผมทีนึง
จะติดสติ๊กเกอร์ให้ เอารึป่าว ผมถามมัน
เอาๆๆๆติดตรงนี้น่ะ อุตส่าห์เว้นที่ไว้ไม่ยอมให้ใครติด ที่ๆมันว่าก็คือตรงหน้าอกข้างซ้ายนั่นเอง ส่วนใหญ่มันจะให้คนอื่นติดที่ด้านหลังเสื้อซะมากกว่า
แหม เสี่ยวอีกแล้วนะมึง ผมแซวมัน
แล้วไม่ชอบเหรอรึไง มันถามผมแบบงอน
ผมไม่ได้ตอบอะไรไป แต่แอบอมยิ้มแบบเขินๆ
แล้วไม่ติดให้กูบ้างเหรอ ผมทวงถามจากมันบ้าง
วันนี้กูไม่ได้ติดให้ใครเลย มันตอบแบบหงอยๆ
ทำไมอ่ะ ผมถามมันด้วยความสงสัย
ก็กูไม่มีหัวใจไปติดให้ใครแล้วนี่หน่า เพราะมึงเล่นเอาหัวใจกูไปตั้งนานแล้ว แล้วกูจะเอาหัวใจที่ไหนไปติดให้คนอื่นล่ะ
มันพูดเสร็จ หน้ามันก็แดงมากเลยครับ แต่ผมเนี่ย เขินยิ่งกว่ามันอีก ไอ้บ้าเอ้ย พูดอะไรก็ไม่รู้ ทำไมชอบพูดอะไรแบบนี้ก็ไม่รู้ แบบนี้ไม่ให้รักจะทนไหวเหรอครับ คุณผู้อ่าน ว่าแล้วผมก็เตะมันแก้เขินไปหนึ่งที แล้วพูดว่า
ไอ้บ้า ตอนนั้นหน้าผมแดงมากๆเลย มันเห็นผมหน้าแดงมันก็หัวเราะใหญ่เลยครับ ตอนนั้นผมมีความสุขมากๆเลย ว่าแล้วมันก็ชวนผมไปนั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำเพื่อนั่งคุยกัน
มึงจะต่อ ม.4 ที่นี่ป่าวว่ะ จู่ๆมันก็ถามผมเรื่องนี้ขึ้นมา
ยังไม่รู้เลยว่ะ ปีหน้าค่อยคิด กูไม่ชอบคิดอะไรไปไกลเกิน สามเดือน ปวดหัวว่ะ
ตอบกวนตีนมาก มันด่าผม
แล้วมึงล่ะ ผมถามมันกลับ
กูต่อไม่ได้อยู่แล้ว เกรดกูไม่ถึง 2.75 ก็จริงอย่างที่ทันพูดมันเรียนแย่จะตาย
แล้วมึงจะไปเรียนต่อไหน ผมถามมันด้วยความอยากรู้
มึงย้ายไปเรียนไหน กูก็จะตามไปเรียนที่นั่นแหละ มันตอบแบบจริงจัง พร้อมกับมองหน้าผมด้วยแววตาที่ผมเห็นแล้วรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
ตอนนั้นผมได้แต่จ้องหน้ามัน ผมเงียบและไม่ได้ตอบอะไรออกไป เพราะแววตาของผมได้ตอบมันออกไปหมดแล้วว่าผมดีใจแค่ไหนที่ได้ยินมันพูดแบบนั้น ผมนั่งอยู่กับมันสองคนที่ริมน้ำ บรรยากาศเงียบสงบ ในใจของผมในตอนนั้นไม่ต้องการอะไรอีกแล้ว เพราะแค่มีไอ้ปิงอยู่ข้างๆผมแบบนี้ ก็เกินพอแล้ว สำหรับใครหลายๆคน วันวาเลนไทน์อาจจะเป็นวันที่ 14 กพ. ของทุกๆปี แต่สิ่งที่ผมรู้ก็คือ ตลอดเวลาที่ผมกับไอ้ปิงได้รู้จักกันนั้น ทุกๆวันมันเป็นวันวาเลนไทน์สำหรับผม แค่เราสองคนได้อยู่ใกล้ๆกัน วันนั้นก็เป็นวันแห่งความรักของเราสองคนแล้ว
-
เดินทางมาถึงตอนที่ 13 มีชื่อตอนว่า วาเลนไทน์
ต้อนรับเดือนแห่งความรักพอดี
ขอบคุณทุกๆท่านที่ติดตามอ่านเรื่องของผม
เดือนนี้ขอให้มีความสุขกับความรักที่มีอยู่ หากใครไม่มีก็ขอให้มีไวๆนะครับ
รักผู้อ่านทุกๆคน
จากใจ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
:z13:
น่ารักทั้งสองคนเลย :กอด1:
:L1: :L1: :L1:
-
ไม่ว่าจะจบสุข จบเศร้า
.
.
ชอบมากๆเลยครับ o13
.
.
ดึกๆจะมีอีกตอนป่าว 555 :z13:
-
หวานได้อีก หวานได้ทุกวัน :o8:
ปิงนี่น่ารักจริง ๆ นะ น้องกล้าก็เขินได้น่ารักดี :L2:
-
คำตอบน้องปิง แค่คำธรรมดาๆๆ แต่ว่า น่าปลื้มใจ เนอะ
น่ารักจริงๆๆ
-
ใกล้จะวาเลนไทน์ก้เลยหวานซะสุดๆ
-
น่าอิจฉาจริงๆนะ แต่ว่าเรื่องนี้จบเศร้าไม๊เนี่ย กลัวจริงๆ :sad4:
-
+1 ให้แล้วนะครับคุณกล้า
นึกถึงตอนเด็กๆ ที่วิ่งไล่ติดสติกเกอร์รูปหัวใจในวันวาเลนไทน์เลย
ปิงได้ใจอีกแล้วอ่ะ... ก็กูไม่มีหัวใจไปติดให้ใครแล้วนี่หน่า เพราะมึงเล่นเอาหัวใจกูไปตั้งนานแล้ว แล้วกูจะเอาหัวใจที่ไหนไปติดให้คนอื่นล่ะ
โดนใจสุดๆ :-[ เข้าใจเลยว่าทำไมกล้าถึงรักได้ขนาดนั้น
เห็นด้วยกะคุณ M@nfaNG อ่ะครับ...จะจบเศร้าไหมเนี่ย แอบปวดตับ
-
มาดันๆก่อนนอน
-
:z2:
:o8: :-[ :impress2:
หวานมาก...อ่านแล้วสบายใจสุดๆ
ปิง กล้า น่ารักเกินไปรึเปล่าเนี่ย คนแถวนี้หลงกันงอมแงมอ่ะ
อิ อิ ตอนนี้ มันเหมือนเสื่ยว แต่น่ารักนะ ตอนเด็กแค่นี้ก็เอาเหอะ
แล้วไม่ติดให้กูบ้างเหรอ ผมทวงถามจากมันบ้าง
วันนี้กูไม่ได้ติดให้ใครเลย มันตอบแบบหงอยๆ
ทำไมอ่ะ ผมถามมันด้วยความสงสัย
ก็กูไม่มีหัวใจไปติดให้ใครแล้วนี่หน่า เพราะมึงเล่นเอาหัวใจกูไปตั้งนานแล้ว แล้วกูจะเอาหัวใจที่ไหนไปติดให้คนอื่นล่ะ
ใครอ่านแล้วไม่ยิ้มบ้างเนี่ย
หรือว่าผมเป็นคนเดียว ไม่น้า...ฮ่า ฮ่า
จิ้ม + ให้ด้วยความขอบคุณครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
:z2:
-
หวานมากมายว้าวๆๆๆ :o8:
อ่านแล้วเขินแทนเลยอ่า อิอิ
-
:o8:หวานไปไหนหนอ...
:m31:โอยอิดฉาไม่ไหวแล้ว
นึกถึงตอนม.ต้นเลยที่โดนแปะสติ๊กเกอร์เต็มตัว :really2:
แต่เราไม่มีไปให้เค้าซักอัน ทำเค้กไปก็โดนแย่งกินหมด o22 ฮ่าๆๆๆ
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ปิงถึงนายจะเสี่ยงยังไงก็น่าร๊ากๆๆๆๆๆๆ
อยากจะกอดปิงจังงะ :กอด1: :กอด1: :กอด1:
เขินได้อีกนะเนี่ยขนาดเล่นมุกเสี่ยวๆเอง อิๆ
-
น่ารัก...
:กอด1:
-
ตอนนี้น่ารัก เห็นภาพเลย ตอนติดรุปหัวใจ :-[ ปีนี้จะมีคนมาติดให้มั้ยน๊าา
-
กลับมาละครับ วันนี้ออกไปทำธุระข้างนอกมา
ตอนนี้ที่นี่ก็ สองทุ่มพอดี
แปลกใจที่วันนี้หิมะตก หนาวสุดๆ
เสื้อผ้าเลอะไปหมดเลย เพราะลื่นหิมะล้ม เดินเร็วไปหน่อย
มาตอนตอนที่ 14 ให้ละครับ
ตอนนี้ก้อจะแหวกแนวนิดนึงนะครับ
ก็แค่อยากจะถ่ายทอดอะไรแนวนี้บ้าง
หวังว่าคงไม่ว่ากัน
ลองอ่านดูนะครับ
ขอบคุณจริงๆ ที่ชอบกล้า กับ ปิง
จากใจ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
ตอนนี้อยู่ไหนอะคนเขียน มีหิมะตกด้วย :impress2: ดูจากเวลาที่บอก อังกฤษปะ เดาถูกป่าวหว่า :laugh:
-
บทที่ 14 FIRST TRY
หลังจากการสอบปลายภาคผ่านไป ก็เข้าสู่ช่วงเวลาปิดเทอม ในตอนนั้น พ่อผมไม่ได้ประจำการที่ชายแดนแล้ว ผมก็รู้สึกเสียดายนิดหน่อย เพราะคิดว่าหากพ่อยังอยู่ที่ชายแดน ผมก็จะได้ไปอยู่กับพ่อ และถ้ามีโอกาสก็จะได้แวะไปหาไอ้ปิงได้ แต่ทุกอย่างก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น แต่ผมและมันต่างก็สัญญาว่า เราจะโทรหากัน
แต่พอเอาเข้าจริงๆ มันก็ไม่ได้เป็นแบบนั้น พ่อกลับส่งผมให้มาอยู่กับลุงที่ กทม. เพื่อเรียนพิเศษ เพราะว่าพ่ออยากให้ผมสอบเข้า ม.ปลาย ที่โรงเรียนในกรุงเทพ ผมก็เลยไม่มีโอกาสได้คุยกับไอ้ปิงเลย เพราะว่าผมไม่กล้าใช้โทรศัพท์บ้านของลุงโทรทางไกล เพราะมันจะเปลืองเงิน และโทรตู้ค่าโทรมันก็แพงมาก ต้องเก็บเงินไว้ใช้ เพราะว่าพ่อไม่ได้ให้เงินไว้ใช้เยอะมากนัก
ปิดเทอมของผมคราวนี้ ทำให้ผมได้รู้จักเพื่อนใหม่หลายคน ส่วนใหญ่จะเป็นนักเรียนในกรุงเทพกันหมดเลย ก็สนุกดีครับ แต่ผมก็ยังอยากให้เปิดเทอมไวๆ เพราะคิดถึงสุดที่รักของผมซะเหลือเกิน
พอถึงต้นเดือนพฤษภา ผมก็กลับมาอยู่ที่บ้าน วันแรกที่มาถึงผมก็รีบกดโทรศัพท์เพื่อโทรหาไอ้ปิงทันที
ฮัลโหล เสียงผู้หญิงรับ สงสัยจะเป็นน้องเปา น้องสาวมัน
ขอสายปิงหน่อยครับ
ไอ้ปิงมันไม่อยู่อ่ะ ออกไปเล่นเกมส์ที่ร้านเกมส์ กลับเมื่อไรก็ไม่รู้
งั้นฝากบอกด้วยละกัน ว่าเพื่อนชื่อกล้าโทรมา
ค่ะ แล้วจะบอกมันให้ แล้วน้องสาวมันก็วางหูไป
วันนั้นผมก็นั่งรอโทรศัพท์มันที่บ้านทั้งวัน จนกระทั่งหนึ่งทุ่ม เสียงโทรศัพท์ที่บ้านผมก็ดัง ผมก็รีบวิ่งไปรับทันที
ฮัลโหล ขอสายใครครับ
ขอสายกล้าหน่อยครับ เสียงไอ้ปิงนั่นเอง ผมจำได้
พูดอยู่ ว่าไง
คิดถึงมึงว่ะ ไปอยู่กรุงเทพไม่โทรหากูเลยนะ มันตัดพ้อ
ขอโทษ กูก้อคิดถึงมึงว่ะ แต่แม่งพ่อให้เงินน้อย ไม่มีเงินโทร ต้องเก็บไว้ใช้ โทษที ผมอธิบายให้มันฟัง
งั้นกลับมาต้องโดนลงโทษน่ะ มันพูดทีเล่นทีจริง
จะลงโทษอะไรกู ผมถามมันด้วยความสงสัย
ก็ยอมเป็นเมียกูไง 5555 มันพูดแล้วก็หัวเราะ
ฝันไปเหอะ มึงอ่ะต้องเป็นเมียกู ผมสวนกลับไป
และหลังจากนั้นเราก็คุยกันแต่เรื่องทะลึ่งๆอ่ะครับ จนพ่อกับแม่ผมกลับมา ก็เลยยุติการคุยกันแค่นั้นโดยยังสรุปไม่ได้ว่าใครจะเป็นเมียกันแน่ ก่อนวางมันก็บอกว่า เปิดเทอมโดนแน่ๆ หุหุหุหุ
และแล้วก็เปิดเทอมอีกครั้ง คราวนี้ผมได้เป็นพี่ ม.3 แล้ว จะได้ไม่ต้องเกรงกลัวใคร มีอำนาจมากที่สุดในหอ
วันแรกของวันเปิดเทอม ก็เห็นไอ้ปิงมันมาถึงก่อนแล้ว มันกำลังจัดของของมันเข้าตู้อยู่ ผมก็เดินไปตบหัวมันทีหนึ่ง มันก้อทำหน้างๆ แล้วหันมาถามว่า
ตบหัวกูทำไมเนี่ย เจ็บนะเว้ย มันถามแบบทำหน้างงๆ
ที่กูตบแรงมากก็แสดงว่ากูคิดถึงมึงมาก ผมย้อนมันไป
งั้นกูคงตบหัวมึงกระเด็นออกนอกห้องนี้แน่ๆเลย มันพูดแล้วทำหน้าเจ้าเล่ห์
ผมได้ยินก็เขินจนหน้าแดงเลยครับ ก็เลยชวนมันเปลี่ยนเรื่องคุย แล้วสักพักเราก็ไปอาบน้ำกันตามปกติ แต่ระหว่างที่เราอาบน้ำกันนั้น ผมว่าไอ้ปิงมันไม่ค่อยปกติเท่าไร เพราะจู่ๆมันก็มากอดผม แล้วกระซิบที่ข้างผมว่า
กูอยากเอามึงว่ะ เสียงมันกระเส่ามากๆ
มันไม่พูดป่าว มันก็เอาน้องชายมันมาถูที่บริเวณก้นผม ซึ่งตอนนั้นผมว่ามันแข็งตัวเต็มที่แล้ว ผมตกใจ เลยพยายามแกะมือมันออก แต่มันกลับยิ่งกอดผมแน่นมากขึ้น และดันหน้าผมไปติดกับผนังห้องน้ำ และมันประกบผมอยู่ด้านหลัง หายใจรดต้นคอผม จนผมรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วร่างกาย ผมตกใจมากเลยถามมันไปว่า
เฮ้ย มึงพูดเล่นหรือมึงจะเอาจริงว่ะเนี่ย
เอาจริงเดะ กูไม่ไหวแล้ว ขอน่ะ มันพูด แล้วทำหน้าตาอ้อนวอน โดยผมได้แต่หันหน้าไปมองหน้ามัน แล้วสักพัก มันก็เอาปากของมันมาประกบปากของผมทันที
อืม อ่า ผมครางในลำคอ และพยายามดันตัวไอ้ปิง ให้ออกไปจากผม แต่ทำไมลิ้นของผมกลับสอดสู้เข้าไปในปากของไอ้ปิงก็ไม่รู้
ผมกับมันจูบปากกันอย่างเมามันส์มาก แต่ไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ เมื่อมือของผมกลับไม่อยู่นิ่ง ล้วงลงไปจับน้องชายของไอ้ปิง ที่แข็งผงาดเต็มที่ มันกระดิกน้องชายของมันสู้มือผมตลอดเวลา ลำตัวของน้องชายมันโค้งงอได้รูปกำลังดี รู้สึกว่าขนาดของมันจะไม่คุ้นมือผมเลย เพราะผมรู้สึกว่ามันใหญ่ขึ้นกว่าเดิมมาก ผมจับน้องชายของไอ้ปิงชักขึ้นชักลง และเอานิ้วชี้ เขี่ยที่ปากทางฉี่ของน้องชายมัน
โอ้ย อย่า เสียว มันร้องเบาๆ เมื่อผมทำเช่นนั้น
แต่มีเหรอที่ผมจะฟัง ผมกลับเน้นทำแบบนั้นอีกหลายๆครั้ง จนมันต้องเกร็งตัวแล้วดูดปากของผมหนักหน่วงขึ้น ยิ่งผมชักให้มันเร็วขึ้นเท่าไร มันก็ยิ่งดูดปากของผมรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น ตอนนั้นก็มันพยายามล้วงมือเข้ามาทางก้นผม
แต่ผมหยุดทันที เพราะผมไม่อยากโดนมันเอา เพราะผมไม่เคย และของมันก็ไม่ใช่อันเล็กๆด้วย ผมคิดในใจ ถ้าผมโดนเข้าไปนี่ ผมคงเดินไม่ได้แน่นอน มันก็ทำหน้าตาแบบว่าไม่ไหวแล้ว ผมเห็นแบบนั้นก็สงสารมัน ผมเลยบอกมันว่าให้ได้แค่ถูๆภายนอก แต่ไม่ให้เอาเข้าไป มันก็โอเค
ตอนนั้นจำได้ว่ามันเอาสบู่มาทาที่น้องชายของมัน และมันก็เข้ามาประกบข้างหลังผม
หลังจากนั้นมันก็เอาน้องชายมันมาจ่อที่รูของผม ผมก็ขมิบเต็มที่เลยครับ กลัวว่ามันจะหลุดเข้าไป มันก็เริ่มซอยครับ ช้าๆเนิบๆ มันก็ไม่เข้าไปหรอกครับ แต่ผมก็รู้สึกได้ครับว่ามีอะไรมากระทุ้งอยู่ที่ปากทางของผมเป็นจังหวะ ตอนนั้นผมกลัวมากๆ แต่พอหันไปมองดูไอ้ปิง มันหลับตาพริ้มเลยครับ ท่าทางมันจะเสียวเอามากๆ จากนั้นมันก็เริ่มซอยเร็วขึ้นๆๆๆ ตอนนั้นผมก็เกร็งสุดชีวิตครับ เพราะมีความรู้สึกว่าเหมือนมันจะหลุดเข้าไปให้ได้ยังไงยังงั้น
สักพักมันก็ดึงหน้าผมให้หันไปจูบกับมัน ตอนนี้มันยิ่งซอยแรงและเร็วมากๆ และก็ดูดปากผมแรงมากๆเหมือนกัน มันแลบลิ้นออกมาเลียไปทั่วหน้าผมเลยครับ มันหื่นมากๆในตอนนั้น ผมไม่เคยเจอแบบนี้มาก่อน แล้วสักพักมันก็เกร็งตัว ทำหน้าตาแบบว่าเสียวสุดๆ แล้วผมก็รู้สึกว่าน้องชายของมันกระตุกอย่างแรงแล้วก็มีน้ำอะไรอุ่นๆเปียกอยู่ที่ก้นผม นั่นก็คือมันเสร็จแล้วนั่นเองครับ ผมก็ดีใจที่มันเสร็จซะที กลัวว่าผมจะต้องเสียซิงให้กับมัน เหอะๆๆ
จากนั้นมันก็อาบน้ำต่อ ผมก็รีบล้างทำความสะอาดทันที เหอะๆๆ แต่ของผมไม่แข็งเลยครับ คงเป็นเพราะว่าผมกลัวด้วยมั้งครับ แต่ทำไงได้ล่ะ ผมก็อยากให้มันมีความสุข แม้ว่าผมจะไม่ค่อยชอบแบบนี้ก็ตาม แต่ผมก็ให้มันได้แค่นี้อ่ะครับ และหลังจากนั้นมา ถ้ามีเวลาอาบน้ำนานๆ มันก็จะทำแบบนี้กับผมเป็นประจำ แต่ไม่ใช่แค่มันทำกับผมนะครับ เพราะบางทีมันก็ยอมให้ผมทำกับมันด้วย แต่เคยมีบางครั้งของผมหลุดเข้าไปนิดนึง เพราะของผมไม่ใหญ่เท่าของมันนี่ครับ มันเลยเข้าไปได้ มันร้องจ้ากเลย เจ็บไปหลายวัน เหอะๆๆๆ สมน้ำหน้า
-
กลายเป็นปิงโดนกล้าแทงหลังของจิงดิ :m20: มีหลุดเข้าไปด้วย เชื่อแระว่าเล็กจิง :jul3:
-
ตอนนี้อยู่ไหนอะคนเขียน มีหิมะตกด้วย :impress2: ดูจากเวลาที่บอก อังกฤษปะ เดาถูกป่าวหว่า :laugh:
เดาเก่งจังครับ
ใช่แล้วครับอยู่ที่ลอนดอนครับ อยู่ stratford london zone 3
ผมว่าตอนต้นเดือน ตอนปีใหม่ หนาวกว่านี้มาก แต่ดันไม่มีหิมะตก
แต่วันนี้ตอนกลางวัน ผมออกไปไชน่า ทาวน์ ไปงานตรุษจีน หิมะตก ทั้งๆที่แดดออกอ่ะ งงมากๆ ไม่เคยเจอ
แต่ตอนขากลับนี้สุดยอด ตกเป็นพายุหิมะเลยอ่ะ รีบวิ่งเข้าบ้านอ่ะครับ เพราะมันหนาว
แล้วลื่นหิมะ เลอะหมดเลย อายคนด้วย เหอะๆๆ รีบวิ่งกลับมาอัพเรื่องนี้ อิอิ
-
ไปเรียนหรอจ๊ะ อยู่ลอนดอนด้วย เดี๋ยวให้สายแถวนั้นไปส่อง :laugh:
หิมะตกแล้วแดดออกเป็นเรื่องธรรมดา แต่สักพักฟ้าก็คลึ้มเอง
-
:z1: :z1: มีสายบอกว่า มีลอนดอนเนอร์ มาเขียนนิยายอยู่แถวนี้ :z1:
คืนนี้ London -2ºc เลยแวะมา กอด :กอด1: ให้ความอบอุ่นนักเขียนครับ :o8:
-
เพิ่งได้อ่าน สนุกมากเลยอ่ะ
อ่านแร้วนึกถึงตอนอยู่ม.ต้นมากมาย เพราะก้ออยู่รร.ประจำเหมือนกัน
แต่ตรงข้ามกันที่เรื่องเรามันมีแต่น้ำตาอ่ะ 555
เป็นกำลังจัยให้คับ o13
-
:z1: :z1: มีสายบอกว่า มีลอนดอนเนอร์ มาเขียนนิยายอยู่แถวนี้ :z1:
คืนนี้ London -2ºc เลยแวะมา กอด :กอด1: ให้ความอบอุ่นนักเขียนครับ :o8:
ลอนดอนเนอร์ เหมือนกันเหรอครับ
อยู่แถวไหนอ่ะ
วันนี้จะไปเที่ยวไทยใหญ่ มีไทยไนท์ แต่อากาศไม่เป็นใจ หิมะตกซะงั้น
เลยนอนอยู่บ้านเฉยๆ
กำลังอยากมีเพื่อนพอดีเลยครับ
เหงาๆ
อยู่ตัวคนเดียว
หวังว่าเราคงจะได้เป็นเพื่อนกันนะครับ
-
:z1: :z1: มีสายบอกว่า มีลอนดอนเนอร์ มาเขียนนิยายอยู่แถวนี้ :z1:
คืนนี้ London -2ºc เลยแวะมา กอด :กอด1: ให้ความอบอุ่นนักเขียนครับ :o8:
ลอนดอนเนอร์ เหมือนกันเหรอครับ
อยู่แถวไหนอ่ะ
วันนี้จะไปเที่ยวไทยใหญ่ มีไทยไนท์ แต่อากาศไม่เป็นใจ หิมะตกซะงั้น
เลยนอนอยู่บ้านเฉยๆ
กำลังอยากมีเพื่อนพอดีเลยครับ
เหงาๆ
อยู่ตัวคนเดียว
หวังว่าเราคงจะได้เป็นเพื่อนกันนะครับ
ไปไหนแระ เดี่ยวไปลากมาให้ก่อน :laugh:
-
^
^
ค้าบบ ลอนดอนเนอร์ แต่กำลังจะไปเป็น บางกอกเกี้ยน ละคับ :z1:
อยู่แถวๆ west end ค้าบบ อิอิ เดาๆเอาแล้วกัน ว่า Piccadilly, Soho or Leicester Sq. อิอิ
ยินดีที่ได้รู้จักนะค้าบบ :z1:
-
^
^
ค้าบบ ลอนดอนเนอร์ แต่กำลังจะไปเป็น บางกอกเกี้ยน ละคับ :z1:
อยู่แถวๆ west end ค้าบบ อิอิ เดาๆเอาแล้วกัน ว่า Piccadilly, Soho or Leicester Sq. อิอิ
ยินดีที่ได้รู้จักนะค้าบบ :z1:
ว้า จะกลับแล้วเหรอ
วันนี้ก้ไปกินข้าวร้านไอ้เลวมา
แล้วกลับไปกรุงเทพแล้วจะกลับมาอีกปะครับ
ผมยังอยู่อีกนาน
แล้วเล่นเอ็มป่ะครับ
ขอเมลล์หน่อย
ตอนนี้ไม่มีใครออนเลย
เหงาสุดๆอ่ะ
อยากมีเพื่อนคุย
ขอบคุณล่วงหน้าครับ
-
:z1: ไปกินข้าวกับใครเอ่ย อิอิ
วันนี้ไปกินร้านFortune cookie มาหละค้าบบ
จะกลับแล้ว อิอิ ดีใจ กลับfor good เลยค้าบ ไถนา เอ้ย เรียนจบแร้ว :z1:
เหงาหรอคับ ก้อย่าลืม ขอบคุณความเหงาที่เข้ามาทักทายกัน...นะค้าบบ :z1:
ปล เด๋ว PMไปบอกนะคับอิอิ
-
:z1: ไปกินข้าวกับใครเอ่ย อิอิ
วันนี้ไปกินร้านFortune cookie มาหละค้าบบ
จะกลับแล้ว อิอิ ดีใจ กลับfor good เลยค้าบ ไถนา เอ้ย เรียนจบแร้ว :z1:
เหงาหรอคับ ก้อย่าลืม ขอบคุณความเหงาที่เข้ามาทักทายกัน...นะค้าบบ :z1:
ปล เด๋ว PMไปบอกนะคับอิอิ
ไปกินคนเดียวครับ
ทำอะไรคนเดียวมานานมากแล้ว
จนเริ่มชินกับความเหงา
แอดไปละนะครับ
ขอบใจมากๆ
เพื่อนใหม่
อิอิ
-
เล่าซะเหงาเลย
แต่ความเหงาก็ทำให้ได้มาเจอเพื่อนใหม่เนอะ :กอด1:
-
:L2:
-
แหมนึกว่าจะเสร้จกันซะแย้ว คริคริ
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
เริ่มพัฒนาไปทีละนิดทีละน้อย เนอะ :o8:
-
ตื่นเต้นแทนเลยเอิกซ์ซซซซ :sad4:
-
"First Try" จริงๆ ด้วย... :haun4:
อากาศหนาว รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
ดีใจด้วยที่ได้เจอเพื่อนใหม่นะครับ
-
โอ้นึกว่าจะเสร็จปิงซะแล้ว อิอิ
โอ้นี่อยู่ลอนดอนเลยหรอครับ นิยายเรื่องนี้ import มาไกลจัง :laugh:
ไปทำงานหรือว่าเรียนอ่าครับ อยู่คนเดียวเหงาแย่เลย :sad11:
-
หื่นแต่เด็กเลยเน๊อะปิงเนี่ย :m25:
อยุ่ลอนดอนหรอครับ อยากไปบ้างจัง แล้วนี่เรียนหรือทำงานอะครับ?
ยังไงก็รักษาสุขภาพนะครับ o13
-
ใครได้ก่อน ก้อได้เปรียบน๊า.... :impress2:
-
บทที่ 15 ก่อน
ในช่วง ม.3 นี้ พวกเราค่อนข้างที่จะโตเป็นหนุ่มกันหมดแล้ว แต่ละคนไม่มีเค้าเด็กตอน ม.1 อยู่เลย ผมตอนนั้นสูง 168 แล้ว จากตอน ม.1 ผมสูง 155 เอง เหอะๆๆ แต่ไอ้ปิงนี่ มันสูงตั้ง 180 สูงมากๆ และมันก็ชอบเรียกผมว่า ไอ้เตี้ย
ณ ตอนนั้นไอ้ปิงมันได้ของเล่นใหม่ นั่นก็คือ กีต้าร์ครับ ทำให้มันไม่ค่อยสนใจผมเลย มันเอาแต่หัดดีดกีต้าร์ทุกวัน ผมชวนมันมาทำการบ้านก็ไม่ยอมมาทำ แล้วก็มานั่งปั่นตอนเช้าทุกวันเลย ผมเตือนแล้วก้ไม่ยอมเชื่อฟัง มันก็มีงอนกันบ้าง
ไอ้เตี้ย เอาการบ้านมาลอกหน่อย มันพูดแบบนี้ทุกเช้าก่อนเข้าเรียน
ไม่ได้อยู่ที่กู ส่งไปแล้ว ผมตอบกลับไป
อ้าว ทำไมรีบส่งอ่ะ มันทำหน้างง
ก้อทำเสร็จตั้งแต่หลังเลิกเรียนแล้ว ก้อเลยเอาไปส่งที่ห้องอาจารย์เลย ผมทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
ไรว่ะ มึงก้อรู้ ว่ากูต้องลอกมึง แล้วรีบส่งทำไม มันเริ่มอารมณ์เสีย
ช่วยไม่ได้ กูชวนมึงทำแล้ว ก้อไม่มาทำเอง ผมเริ่มโมโหเหมือนกัน มันจ้องหน้าผมตาไม่กระพริบ ผมก้อจ้องหน้ามันกลับ แล้วมันก็เดินหนีไป
ตอนนั้นผมก็โกรธมันนะ เพราะนี่ไม่ใช่ความผิดผมอ่ะ มันไม่รับผิดชอบตัวมันเอง ใช่ว่าผมไม่ใส่ใจมัน แต่ว่ามันไม่ใส่ใจตัวมันเองมากกว่า ผมเลยต้องดัดนิสัยมันบ้าง
และวันนั้น มันก็โดดเรียนครับ ไปไหนก็ไม่รู้ ผมก็ต้องนั่งเรียนคนเดียว ในใจก็อยากรู้ว่ามันไปไหน ไม่อยากให้มันทำแบบนี้เลย วัยรุ่นนี่ใจร้อนจริงๆ
กลับมาถึงหอตอนเย็นก็เห็นมันนั่งเล่นกีต้าร์ของมันอยู่ ผมก้อเลยเดินเข้าไปหามัน
จะลอกการบ้านป่าว ทำตอนนี้เลย มีนิดเดียวเอง ผมถามมันดีๆ
ยังไม่ทำ แล้วกูก้อไม่ลอกมึงด้วย ขอบใจ มันพูดแบบไม่สนใจผมเลย แล้วมันก็นั่งดีดกีต้าร์ของมันต่อไป ผมก็เดือดสิครับ กูง้อแล้วน่ะ ยังเป็นแบบนี้ ผมก้อเลยเดินหนีมาเลย ตอนนั้นอารมณ์เสียมากๆ
คืนนั้นผมก็นั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียงข้างนอก สักพักไอ้ปิงก็เดินขึ้นมาจากข้างล่าง มันเห็นผม แล้วมันก็หันไปมองทางอื่นแล้วก็เดินเข้าไปนอน ผมเห็นแบบนั้นนั้นแล้วมันจี๊ดมากๆ ถามว่าเสียใจมั้ย ก็เสียใจ ไม่อยากให้เราโกรธกันแบบนี้เลย แต่พอถึงเวลาที่ผมเข้าไปนอน ก็เห็นมันนอนอยู่ที่เตียงผม ผมก็คิดในใจเอาไงดีว่ะกู สรุปแล้วก็คือ ผมก็ขึ้นไปนอนกับมันตามปกติเหมือนเคย
พอขึ้นไปนอน มันก็เปลี่ยนท่านอนตะแคงเป็นนอนหันหลังให้ผมทันที ผมก็สอดตัวเข้าไปในผ้าห่ม หลังเราก็ชนกัน แต่ผมนอนไม่หลับเลยอ่ะ อยากหันหลังกลับไปกอดมันจัง คิดในใจ เอาไงดีว้าๆๆ ผมก็เลยตัดสินใจ ยอมเป็นฝ่ายง้อครับ เหอะๆๆ ตั้งแต่คบกับมันมา ส่วนใหญ่มันจะง้อผมตลอด ว่าแล้วผมก็หันหลังกลับ แล้วเอามือไปกอดมัน
ผมกอดมันได้ซักพัก ก็ได้ยินเสียงมันหายใจแรงมาก แล้วมันก็เริ่มขยับตัวเป็นนอนหงายครับ ตอนนั้นไหนๆก็ไหนๆแล้ว ผมก็เลยหอมแก้มมันไปหนึ่งทีครับ คิดในใจ ไหนๆจะง้อแล้วก็ต้องง้อให้ถึงที่สุด แล้วมันก็ลืมตาขึ้นมาแล้วดึงผมให้ไปนอนซบตรงหน้าอกของมัน แล้วมันก็จูบหน้าผากของผมหนึ่งที
ไม่มีเสียงพูดอะไรในตอนนั้น แต่สิ่งที่รู้สึกได้คือความอบอุ่น ที่เราต่างมอบให้กัน ผมนอนซบตรงหน้าอกของมัน ได้ยินเสียงหัวใจของมันเต้นแรงมากๆ ผมก็นอนนับเสียงหัวใจของมันเต้น ไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ เรื่อยๆ จนผมเผลอหลับไป
วันต่อมา ทุกอย่างก็กลับสู่ภาวะปกติ มันก็มานั่งลอกการบ้านผมเหมือนเดิมตอนเช้า เหอะๆๆ สงสัยผมคงดัดนิสัยมันไม่ได้แล้วล่ะครับ
หลังกินข้าวเย็น มันก็ชวนผมไปกินขนมที่ศาลาริมน้ำเช่นเคย แต่คราวนี้มันแบกกีต้าร์มาด้วย ผมคิดในใจ นี่มึงค่อยกลับไปเล่นที่หอไม่ได้รึไง
เรานั่งกินขนมจนหมด มันก็บอกผมว่า
มึง เดี๋ยวกรูเล่นกีต้าร์ให้มึงฟังนะ มันบอกผม
เอาเดะ ผมพูดพร้อมกับยักคิ้วหนึ่งที
ก่อนอื่นกูจะสารภาพกับมึงว่า ที่กูหัดเล่นกีต้าร์ทุกวันจนไม่มีเวลาให้มึงอ่ะ ก็เพราะว่ากูอ่ะ อยากจะทำอะไรให้มึงประทับใจ กูถามพี่ชายกูว่า ทำยังไงคนที่เรารักถึงจะประทับใจ เค้าก็แนะนำกูว่า เล่นกีต้าร์ แล้วก็ร้องเพลงซึ้งๆให้เค้าฟัง ยังไงๆก็ต้องประทับใจแน่นอน กูอาจจะร้องไม่เพราะ กูอาจจะยังเล่นกีต้าร์ไม่เก่งเท่าไร แต่กูขอให้มึงฟังกูร้องให้จบเพลงได้มั้ย มันอธิบายให้ผมฟัง
ผมได้ยินแบบนั้นก็อึ้งสิครับ แล้วก็แอบอมยิ้มเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ยิ้มแล้วก็พยักหน้าหนึ่งที แล้วมันก็เริ่ม อินโทรของเพลง แล้วมันก็เริ่มร้อง
ก่อนท้องฟ้าจะสดใส ก่อนความอบอุ่นของไอแดด
ก่อนดอกไม้จะผลิบาน ก่อนความฝันอันแสนหวาน
ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา
ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด
จนความรักเธอเมตตา เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป
บนโลกที่โหดร้าย เหลือเกิน
ก่อนดวงดาวจะเต็มฟ้า ก่อนชีวิตจะรู้คุณค่า
ก่อนสิ้นศรัทธาจากหัวใจ ก่อนที่คนอย่างฉันจะหมดไฟ
ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา
ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด
จนความรักเธอเมตตา เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป
บนโลกที่โหดร้าย เหลือเกิน
ทั้งวิญญาณและหัวใจ ให้เธอครอบครอง
ทั้งชีวิตให้สัญญา จะอยู่ จะสู้เพื่อเธอ
ในใจไม่เคยมีผู้ใด จนความรักเธอเข้ามา
ทำให้ดวงตาฉันเห็นความสดใส ข้างกายไม่เคยมีผู้ใด
จนความรักเธอเมตตา เป็นพลังให้ฉันสู้ต่อไป
บนโลกที่โหดร้าย เหลือเกิน
ตอนนั้นผมประทับใจมากๆ ไม่เคยคิดมาก่อนในชีวิตเลยว่า จะมีใครยอมทุ่มเททำอะไรบางสิ่งเพื่อเพียงหวังว่าเราจะประทับใจในสิ่งที่เค้าทำ แม้ว่าปิงจะไม่ได้ร้องเพลงเพราะ อาจจะดีดกีต้าร์ไม่เก่งเท่าไร แต่ ณ ตอนนั้น ผมกลับรู้สึกว่า มันเป็นเพลงที่เพราะที่สุดในชีวิตที่ผมเคยฟังมา จนถึงทุกวันนี้ เวลาที่ผมได้ยิน เพลง ก่อน ของ โมเดิร์นด๊อก ภาพไอ้ปิงที่กำลังดีดกีต้าร์ และร้องเพลงนี้ให้ผมฟัง ก็จะปรากฏขึ้นในสมองผมทันที
ในวันนั้นผมก็นั่งฟังเพลงที่มันร้องจนจบ มันเขินมากมาย ผมก็เช่นกัน หลังจากนั้นเราก็เดินกลับหอกัน ช่วงที่ลับตาคนเราก็แอบเดินจับมือกันด้วย อิอิ และหลังจากนั้นทุกวัน ผมก็จะไปนั่งเป็นเพื่อนไอ้ปิงตอนมันหัดเล่นกีต้าร์ทุกวัน โดยมันจะเป็นคนเล่น และผมเป็นคนร้องเพลง มันเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุด ที่จนถึงทุกวันนี้ ก็ยังไม่มีใครที่จะทำให้ผมรู้สึกแบบนั้นได้อีกครั้ง
(http://i626.photobucket.com/albums/tt343/ecccook/rrrr.jpg)
http://media.imeem.com/m/vIr6VUEg7k
-
มาต่อตอนที่ 15 ให้ละครับ
แถมของขวัญพิเศษคือรุปของกล้ากับปิง สมัย ตอน มอสาม
ตอนนั้นเรานั่งเล่นกีต้าร์กันอยู่ โดนปิงเป็นคนเล่นและกล้าเป็นคนร้องเพลง
ปิงคือคนที่ตัดผมสกินเฮด ถือกีต้าร์ เก๊กไม่ยอมมองกล้อง
ส่วนกล้าคือคนที่ชูสองนิ้ว ยิ้มแก้มปรินั่นแหละครับ
มีความสุขมากๆนะครับ
ขอบคุณจริงๆ
จากใจ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
เห็นรูปแล้วรู้เลย คนไหนน้องกล้า :jul3:
แล้วหนุ่มคนนั้นคือปิง ชิมิ
:z1: :z1:
-
ปิงได้ใจอีกแล้ว...อุตส่าห์หัดเล่นกีต้าร์เลยนะเนี่ย
เห็นรูปกล้ายิ้มก็รู้แล้วว่ามีความสุขมากแค่ไหน
-
:impress3: ซึ้งมากมาย ดูรูปแล้วมีความสุขไปด้วยเลย แต่น่าจะลงชัดๆหน่อย หุหุ
-
ปิง น่ารักอ่ะ รู้ตัวซะด้วยว่าไม่มีเวลาให้ อิอิ :-[
-
ปิงน่าร๊ากกกดีงะ แถมสูงอีกต่างหาก อิๆ :impress2: :impress2: :impress2:
แหม อีก 7 ตอนจะจบแล้วอะสิเนี่ย :เฮ้อ:
อยากอ่านต่อเยอะๆงะ
-
ตามอ่านอย่างยาว~!!
ปิง กล้า ยังคงความน่ารัก
ยิ่งอ่านยิ่งชอบปิง ^__^
ในรูปกล้าดูสดใสน่ารักอ่ะ ... ปิงตัวอย่างโตเลย
ขอบคุณคนเขียนมาก ๆ น้า ... อ่านแล้วมีความสุขมาก ๆ เลย
-
แฮปปี้ๆ :L2:
-
ชอบเพลงนี้เหมือนกันค่ะ ฟังทีไรนึกถึงคนที่ร้องให้ฟังทุกทีเลย
ชอบกล้าจังเลยอ่ะ แบบว่าดูเป็นคนที่ทำอะไรจริงจังดีจังเลย นิยมค่ะๆ
-
ตอนนี้อ่านแล้วร้องไห้คลอเลยครับ +1 ให้นะครับ มีเพลงประกอบยิ่งเข้าถึงอิอิ
สดใสน่ารักมากเลยครับ ปิงกับกล้า แต่อยกาเห็นชัดๆจัง negative จงหายไป เพี้ยงๆ อิอิ
-
:กอด1:
-
อ่านแล้วยังยิ้มตามไปด้วยเลย :กอด1:
-
ปิงทุ่มสุดตัวเลยนะนี้ :man1:
-
โห เจ๋ง อ่ะ ปิง o13
พยายามขนาดนี้ เพื่อน้องกล้า
:กอด1:
-
โอยยยยย sweet ไปไหนแล้ว :-[
ปิงน่ารักมากๆๆๆๆเลยอะ
ในรูปน่ารักมากเลยครับ ถึงจะเห็นไม่ค่อยชัด
แต่ก็นะ โอยยยยน่ารัก :o8:
-
ขอบคุณครับ ที่ชอบตอนนี้
ผมก็ชอบตอนนี้ที่สุดแล้ว
ประทับใจจริงๆ
ส่วนรูปให้ดูได้แค่นี้จริงๆคร้าบๆๆ
วันนี้มาต่อตอนที่ 16 ให้ครับ
ขอบคุณสำหรับทุกๆกำลังใจนะครับ
แฮปปี้ๆๆๆๆ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
:z13: :z13:
น้องกล้า ให้ไวนะ รอ
-
มาแม้นให้ก่อนนอนจ้า :z2:
รอตอนต่อไปนะจ๊ะน้องกล้า อิอิ o13
-
บทที่ 16 ฤดูฝน
ปลายเดือนมิถุนายน ฝนตกหนักทุกวัน ทำให้กิจกรรมออกกำลังกายตอนเช้าต้องงดไป พวกเราก็เลยมีเวลานอนกันมากขึ้น
ผมชอบมากๆเวลาที่ฝนตกตอนกลางคืน มันนอนสบายจริงๆครับ แทบจะไม่ต้องเปิดพัดลม แล้วยิ่งคนที่นอนข้างๆเป็นคนที่เรารักด้วยแล้วละก็ แทบไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ว่าจะมีความสุขมากมายขนาดไหน
วันนี้ก็เช่นกัน ฝนยังไม่มีที่ท่าว่าจะสงบ ทั้งๆที่ตกติดต่อกันมาหลายวันแล้ว หลายๆแห่งในโรงเรียนเริ่มมีน้ำขัง ผมมัวแต่นั่งปั่นการบ้านอยู่ที่อาคารเรียนจนคนอื่นเค้ากลับกันไปหมดแล้ว และที่สำคัญก็คือ ผมลืมเอาร่มมาครับ ทำไงดีละเนี่ย ผมก็เลยตัดสินใจเอากระเป๋าบังที่หัวแล้วเตรียมตัวสี่คูณร้อย เพื่อที่จะวิ่งกลับหอ แต่ผมก็เห็นใครคนหนึ่งกำลังวิ่งถือร่มเข้ามาที่อาคารเรียน
กูว่าแล้วว่ามึงต้องติดฝนอยู่ที่นี่ ไอ้ปิงนั่นเอง
มึงรู้ได้ไงว่ากูติดฝนอยู่นี่ ผมถามมันด้วยความแปลกใจ
ก็กูเห็นร่มมึงแขวนอยู่ที่หอ แล้วมึงก็ยังไม่กลับสักที กูเป็นห่วง ก็เลยเดินมาดูที่นี่ แล้วก็เจอมึงจริงๆด้วย ไอ้เตี้ยเอ้ย มันพูดเสร็จ แล้วก็เอามือมาขยี้หัวผม
แล้วผมก็สังเกตเห็นว่า มันก็เปียกเช่นกัน ก็ดูร่มที่มันเอามาสิครับ คันนิดเดียวเอง มันเป็นร่มสำหรับคนๆเดียว แล้วมันก็ตัวสูง ฝนตกแรงขนาดนั้น ก็โดนสาดเต็มๆสิครับ เหอะๆๆ คิดได้ไงเนี่ย แทนที่จะยืมร่มคนอื่นที่คันใหญ่ๆมา
แล้วจะเอาไงเนี่ย ร่มคันนิดเดียวเอง ไปกันสองคนไงก็เปียกอยู่ดี ผมถามมัน
มึงกางไปคนเดียวเลย ไหนๆกูก็เปียกแล้ว เดี๋ยวกูจะวิ่งกลับหอนำไปเลยละกัน มันพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
ไม่เอาอ่ะ เดี๋ยวมึงไม่…. ผมพูดยังไม่ทันจบมันก็วิ่งหนีผมไปไกลซะแล้ว
สรุปแล้ว ผมก็ใช้ร่มอันนั้นเดินค่อยๆฝ่าสายฝนกลับหอ ตัวผมก้อเปียกเยอะเหมือนกัน แต่ผมเน้นที่ส่วนหัว บังร่มไว้แค่นั้น เลยโชคดี ที่ส่วนหัวของผมไม่เปียกฝนเลย
พอกลับมาถึงหอก็เจอไอ้ปิงนุ่งผ้าขนหนูรอเตรียมอาบน้ำแล้ว ผมเห็นมันแล้วก็ขำในความซื่อบื้อของมัน อิอิ และหลังจากนั้นเราก็ไปอาบน้ำด้วยกันตามปกติ
ถึงเวลากลางคืนฝนก็ยังคงตกเหมือนเดิมตามปกติ ผมออกไปนั่งอ่านหนังสือรับลมที่ระเบียงตั้งแต่ตอนหัวค่ำ จนไม่รู้ว่านี่มันเวลากี่โมงแล้ว สักพักไอ้ปิงก็มาตามผม
จะนอนยังมึง สี่ทุ่มกว่าแล้วนะ ไอ้ปิงเดินมาตามผม ที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ระเบียง
ง่วงก็ไปนอนก่อนเดะ ไม่ต้องรอกู ผมบอกมันทั้งๆที่ตายังมองที่หนังสือ
ไม่เอาอ่ะ อยากนอนพร้อมกัน มันทำเสียงอ้อนอีกแล้ว ทำให้ผมต้องละสายตาจากหนังสือทันที
แล้วง่วงยัง ผมถามมัน
มันไม่ตอบอะไร ได้แต่พยักหน้าหงึกๆๆๆ พร้อมทำตาเยิ้มๆใส่ผม ผมคิดในใจ คนอะไรน่ารักเป็นบ้าเลย
สายตาแบบนั้นของมันสะกดให้ผมต้องรีบเก็บหนังสือเข้ากระเป๋า แล้วเดินตามไอ้ปิงเข้าไปในห้องนอนทันที ซึ่งตอนนั้นได้ปิดไฟมืดหมดแล้ว แต่บรรยากาศก็ไม่ได้เงียบอะไร เพราะก็ยังมีเสียงคนคุยกัน และเสียงฝนและลมที่พัดกระหน่ำ และไม่มีทีท่าว่าจะซาลงเลย
เราสองคนนอนอยู่บนเตียงด้วยกัน วันนี้ไอ้ปิงมันถอดเสื้อนอน เพราะอากาศกำลังสบายๆ ไม่หนาวอะไร แต่ผมไม่ชอบถอดเสื้อนอน ต่อให้ร้อนขนาดไหนก็ตาม ผมนอนซบตรงหน้าอกของมัน มันก็เอามือลูบหัวผมเล่นไปเรื่อยๆ และไม่นานนัก อากาศที่เย็นสบายก็ทำให้เราสองคนหลับไป
ในตอนเช้าผมตื่นขึ้นมาเพราะเสียงนกหวีดของอาจารย์ ผมจึงเขย่าตัวไอ้ปิงให้ตื่น แต่พอผมสัมผัสตัวมัน ก็รู้สึกได้ทีนทีเลยว่า ตัวมันร้อนจี๋เลย ผมจึงเอามือกุมหน้าผากมัน ก็ร้อนเช่นกัน ผมเลยถามมันว่า
เฮ้ย เป็นไรป่าวว่ะ ตัวร้อนจี๋เลย
กูปวดหัวว่ะ สงสัยจะไม่สบาย มันพูดด้วยเสียงแหบพร่า
เออ มึงนอนต่อไปเหอะ เดี๋ยวกูไปขอยาที่อาจารย์ให้
จะให้ไม่ป่วยได้ไงละครับ เล่นวิ่งตากฝน แถมยังไม่ใส่เสื้อนอน ไม่ป่วยนี่ก็เทพแล้วละครับ สรุปแล้วเช้าวันนั้นผมก็ต้องเอาข้าวมาให้มันกินที่หอ
เฮ้ย มึง เป็นไงมั่ง ไหวมั้ย กินข้าวก่อน ผมถามมันด้วยความเป็นห่วง
มันค่อยๆลืมตาขึ้นมา แล้วยิ้มให้ผมหนึ่งที ผมคิดในใจ นี่มึงป่วยนะ ยังมาทำหน้าทะเล้นอีก
ผมค่อยๆพยุงตัวมันขึ้นมา แล้วพามานั่งที่โต๊ะ แล้วก็บอกมันว่า
กูไปก่อนนะ จะรีบไปเรียน
ไม่เอาอ่ะ กูกินเองไม่ไหว ป้อนด้วยสิ มันอ้อนผมอีกแล้ว
ผมมันก็พวกใจอ่อนนี่หน่า คิดในใจ เมื่อวานถ้ามันไม่มารับเรา คนที่ป่วยก็ต้องเป็นเราแน่นอน ผมก็เลยตัดสินใจ ยอมโดดเรียนคาบแรก เพื่อดูแลไอ้ปิงมันอย่างเต็มที่
พอไอ้ปิงกินข้าวเสร็จ ผมก็เอายาให้มันกิน แล้วก็พามันไปนอนที่เตียง แล้วเอาผ้าชุบน้ำมาเช็ดหน้าให้มัน แล้วก็เตรียมตัวจะไปเรียน แต่มันก็ดึงมือผมไว้
อย่าเพิ่งไปได้มั้ย รอให้กูหลับก่อน แล้วมึงค่อยไป กูนอนคนเดียวแล้วกูนอนไม่หลับ มันพูดแบบเอาจริงเอาจัง
ผมไม่พูดอะไร ได้แต่ยิ้มให้มันหนึ่งที แล้วผมก็จับมือมันไว้ จนสักพัก มันก็หลับไปเพราะฤทธิ์ของยาลดน้ำมูก ผมจึงค่อยๆปล่อยมือมันแล้วไปเรียนหนังสือ
วันนั้นผมเรียนไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไร เพราะใจก็มัวแต่เป็นห่วงไอ้ปิง กลัวว่ามันจะลุกไปเข้าห้องน้ำไหวมั้ย แล้วก็อยากให้ถึงเวลาพักกลางวันเร็วๆ จะได้รีบเอาข้าวกลางวันไปให้มัน
ตอนกลางวัน แต่ฝนก็ยังไม่หยุดตก ผมกางร่ม เดินถือกล่องข้าวกลางวัน เพื่อเอามาให้ไอ้ปิง แต่พอกลับมาถึงที่หอ ก็ไม่เจอไอ้ปิง ผมก็เป็นห่วงมัน ว่ามันหายไปไหน และก็ไม่มีใครอยู่ที่หอเลย แล้วใครจะให้คำตอบผมได้ละครับ ว่ามันหายไปไหน
ผมเลยตัดสินใจไปที่เรือนพยาบาลของโรงเรียน เผื่อว่ามันจะย้ายไปนอนที่นั่น ก็พบเจ้าหน้าที่ เลยถามว่า
มีนักเรียน ชื่อ ศาสตรา มาที่นี่ป่าวครับ
อ๋อ ศาสตรา ตอนนี้อาจารย์พาไปโรงพยาบาลแล้ว เห็นว่าไข้ขึ้นสูงมากๆ สงสัยจะเป็นไข้หวัดใหญ่
ผมได้ยินเช่นนั้นก็ตกใจ ไม่คิดว่ามันจะเป็นหนักขนาดนี้ รู้สึกเป็นห่วงมากๆ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ ก็คงต้องรอให้อาจารย์กลับมาแล้วถามอาการ
ตอนเย็นวันนั้น อาจารย์หอก็กลับมา ผมก็เลยเข้าไปถามอาจารย์ทันที
อาจารย์ครับ ศาสตรา เป็นไงบ้างครับ ผมถามด้วยสีหน้าที่อยากรู้มากๆ
อ๋อ เป็นไข้หวัดใหญ่อ่ะ ต้องนอนโรงบาลสักพัก ไม่มีอะไรมาก เดี๋ยวก็หาย
ผมได้แต่สงสารมันในใจ นี่เพราะเราแท้ๆที่ทำให้มันต้องถึงขั้นนอนโรงพยาบาลแบบนี้ สรุปแล้ว ไอ้ปิงเข้าโรงพยาบาลทั้งหมด 7 วัน และวันแรกที่มันกลับมา หน้าตามันก็เป็นปกติทุกอย่าง ดูรู้เลยว่าหายดีแล้ว เมื่อเราเจอหน้ากันครั้งแรก มันก็ตบหัวผมหนึ่งทีเป็นการทักทาย
ไง ไอ้เตี้ย กูไม่อยู่นอนกะใครว่ะ นี่หรือคำถามแรก
ผมไม่ตอบมัน ได้แต่อมยิ้ม แล้วจ้องหน้ามัน มันก็จ้องหน้าผมแล้วก็ยิ้มแบบเขิลๆแล้วมันก็ลากคอผมไปทันที ไปไหนนะเหรอ มันลากผมไปห้องน้ำครับ ไปทำอะไรขอไม่บอก บอกได้คำเดียวว่า การที่เราไม่เจอคนที่เรารัก คนที่นอนข้างเราทุกๆวัน แค่วันดียวก็จะขาดใจแล้ว แต่นี่เป็นสัปดาห์ และพอเรากลับมาเจอกัน อะไรๆมันก็จะดุเดือดและรุนแรงกว่าทุกครั้งที่เคยทำ 55555 เพิ่งรู้ว่าคนไข้หายป่วยเนี่ย จะเซ็กส์จัดกว่าตอนปกติซะอีก อิอิอิอิ
-
^
^
จิ้ม ๆ คนเขียน ^__^
ปิงน่ารักมากมายอีกแ้ล้ว :กอด1:
ตอนนี้ได้บรรยากาศความรักอบอุ่นดีจัง ใส่ใจ ดูแล ห่วงใยกันและกันได้อีก
ขอบคุณคนเขียนนะครับ ... อ่านแล้วยิ้มได้ มีความสุขมากครับ
-
บอกมาให้หมดไปทำไรในห้องน้ำกันบ้างงงง พี่ไม่อยากจิ้นเองนะ เสียพลังงาน :laugh:
บอกมาเลย :z1: หรือพีเอ็มมาก็ได้ ท่านได้รับโอกาสนั้นจากเรา :jul3:
-
มาใ้ห้กำลังใจครับ เรื่องนี้หื่นดีพี่ชอบ 5555 :laugh:
-
ปิงน่ารักได้อีกแล้ว แต่ว่าตอนที่จบนี่มันสั้นๆรวบรัดไปไม๊ขอขยายความให้ละเอียดหน่อยจิ มันจิ้นไม่ออก หุหุ
-
มาเม้น ดึก ๆ เป็นเพื่อนคนเหงา
หลับไปแล้วหละสิ
ไม่เป็นไรจะเหงาคอย
-
ปิง นี่ ไนซ์ มากๆๆ เลย ดูอ่อนโยนด้วยอะ :m1:
-
เห็นด้วยกับทุกเม้นท์เลย...ปิงน่ารักสุดๆ ได้ใจเต็มๆ
อย่างนี้กล้าไม่รักก็แย่แล้วเนอะ :-[
รออ่านต่อนะครับ...ที่อังกฤษอากาศหนาวหนักนี่ครับ รักษาสุขภาพด้วยนะครับ
-
รุนแรงแค่ไหนมาเฉลยซะดีๆ o18
-
ก็ไม่เจอตั้งอาทิตย์ :laugh:
-
ปิงนี่น่ารักได้อีกนะ :-[
ดูแลรักษาสุขภาพด้วยนะ อาการมันหนาว ได้ข่าวหิมะตกหนัก
เป็นกำลังใจให้ น้องกล้านะ :L2:
-
:z13:
จิ้มพี่อิม
ปิงนี่น่าร๊ากจิงๆงะเป็นพระเอกในฝันเลยนะเนี่ย แล้วจะรออ่านต่อ อิๆ
-
อ๊ากก 7 วัน
ระบายน้ำออกทุ่งด่วน !!! 555
-
ตอนนี้ผมไม่สบายครับ
เฮ้อ เจอพิษหิมะเล่นงาน
ไว้ขอนอนพักก่อนนะครับ
ตื่นมาแล้วจะมาอัพให้
-
อยู่คนเดียวก็ดูแลสุขภาพให้ดีนะ น้องกล้า
พักผ่อนเยอะ ๆ นะ
:L2: :L2: :L2:
-
มาแปะไว้ก่อน อิอิ :z1: เด๋วมาตามเก็บ :z1:
อากาศแปรปรวน เหมือนความรักที่ปรวนแปร ก้ดูแลตัวเองดีดีนะครับ :กอด1:
-
หายไวๆนะน้องกล้า :t3:
รอตอนต่อไป อยากรู้ว่าโดนไรไปบ้างอิอิ
-
ปิงน่ารักกินใจมาก อิอิ :o8:
เป็นหวัดหรอครับ งั้นก็..ดูแลสุขภาพด้วยนะครับ หายไวๆล่ะ :mc4:
-
อ่านทันแล้ว
ชอบมากมาย
............... :a5:
แต่ว่า
เข้าไปทำอะไรกันบ้างในห้องน้ำอ่ะ
อยากรู้จัง
กร๊ากกกกกกกกกกก
:o8:
-
มาดันๆ
พักผ่อนเยอะๆ นะครับ
ชอบมากมาย
-
:L2:...อ่านรวดเดียว 16 ตอน..
...น่ารักทั้งคู่เลย วัยใสๆๆ..
...วันนี้ไปกินข้าวร้านไอ้เลวมา ...ใครหว่า..
...ไอ้เลวหมายถึงใครไปเปิดร้านที่ ลอนดอนเนี่ย..
...ปัจจุบันยังเจอกับ..ปิง..อยู่ไม๊จ๊ะ....
....สนุกดีเสียดายจะจบแล้วเหรอ...
....ขอบคุณมากที่อยู่ต่างบ้านต่างเมืองยังอุตส่าห์เล่าเรื่องให้พวกเราอ่าน...
....ขอให้หายป่วยไวๆๆนะจ๊ะ รักษาสุขภาพด้วย.. :L2:
-
:L2:
หายป่วยไวๆ นะครับ
-
น่ารักกันดีจังเลยครับ ต้องให้ปิงเค้าหน่อยเลยอยากมาหลายวัน 555+ :oo1:
เมื่อวานเห็นข่าวแล้วก็เป็นห่วงครับ หิมะตกหนักที่สุดในรอบ 18 ปีที่อังกฤษ ยังไงก็ขอให้หายไวๆนะครับ
ช่วงนี้ก็รักษาสุขภาพอยู่แต่ในบ้านนะครับ :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2: :L2:
หายไวๆนะคราบชักอยากไปเที่ยวอังกฤษบ้างจังมีหิมะไม่เหมือนบ้านเราที่พักนี้ร้อนมากมาย
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
-
หายไวไวนะคับ
จะได้มาอัพเร็วๆ
แต่ว่า
จะจบแล้วหรอ
ไม่อยากให้จบเลย
ถ้าจบแล้ว
คงคิดถึงปิง กับ กล้า แน่เลย
:sad11:
-
ขอบคุณนะครับ สำหรับกำลังใจ
วันนี้หอบสังขารตื่นมากินยาตอนตีห้า แล้วดันนอนไม่หลับ
ก็เลยนอนฟังเพลงคลอไปเรื่อยๆ ก็ยังไม่หลับอีก
แล้วก็หิว ก็เลยหอบสังขาร เดินลงบันไดไปเข้าครัว กะว่าจะทำหมูทอดกระเทียมกิน
พระเจ้า น้ำมันกระเด็นใส่หน้า พองเลยครับ ต้องเอายาสีฟันมาทาไว้
จะเป็นแผลเป็นรึป่าวยังไม่รู้เลยครับ แต่คิดในแง่ดี ก็ดีแล้วที่มันไม่เข้าลูกกะตา
แล้วก็กลับขึ้นมานอนหลับได้สักพัก ก็ตื่นขึ้นมานั่งดูเอ็มวีเพลง Home ของ westlife
ไม่น่าเชื่อว่าจะพรากน้ำตาผมได้ ดูแล้วก็คิดถึงบ้านมากๆ
แต่พอเข้ามาอ่านในกระทู้นี้ เห็นกำลังใจจากเพื่อนๆ ก็มีแรงที่จะอยู่ต่อไปครับ
ไหนๆก็เข้ามาแล้ว ก็ขออัพตอนที่ 17 ต่อให้เลยละกันครับ
ขอบคุณนะครับ สำหรับทุกกำลังใจ
สัญญาว่าจะดูแลสุขภาพให้หายป่วยไวๆ
มีความสุขจริงๆ ที่ได้อ่าน รีพลาย ทุกรีพลาย
ขอบคุณอีกครั้ง จากใจ
เด็กโรงเรียนประจำ
-
เป็นกำลังใจให้นะครับบบบบ
:กอด1:
-
บทที่ 17 กีฬาสี
ในช่วงเดือนสิงหาคมของทุกปี จะเป็นช่วงของกีฬาสี ซึ่งที่โรงเรียนผมจะใช้เวลาจัดทั้งหมด สามวัน คือวันพุธ พฤหัส และวันศุกร์ โดยจะแบ่งออกเป็นสี่สี คือ สีแดง สีเหลือง สีเขียว และสีน้ำเงิน
วิธีการแบ่งสีนั้น จะใช้วิธีการจับฉลาก โดยจะเปลี่ยนสีทุกๆปี โดยตอน ม.1และ ม.2 นั้น ผมกับไอ้ปิง เราไม่เคยอยู่สีเดียวกันเลย และปีนี้ฤดูกาลแห่งกีฬาสีก็กลับมาอีกครั้ง
เดี๋ยวครูจะเรียกชื่อตามเลขที่ และออกมาจับฉลากทีละคนนะ อาจารย์ศราวุธ ซึ่งเป็นอาจารย์สอนวิชาพละ ประกาศหน้าห้อง แล้วอธิบายวิธีการแบ่งสี
ห้องเรามีทั้งหมด 44 คน แบ่งเป็นสีละ 11 คน โดยจะเรียกออกไปจับฉลากทีละสี่คน หากใครที่ติดตามอ่านในตอนแรกๆ จะรู้ว่า ชื่อผมกับชื่อไอ้ปิงนั้น อยู่ใกล้ๆกัน เว้นวรรคแค่คนเดียวเอง โดยชื่อของไอ้ปิงอยู่ในกลุ่มสุดท้ายของห้อง
หลังจากนั้นอาจารย์ก็ประกาศไปเรื่อยๆ ชื่อผมอยู่ท้ายๆกัน ก็ได้แต่นั่งลุ้นของคนอื่น ว่าใครจะได้อยู่สีอะไร จนมาถึงกลุ่มของพวกผม โดยผมเป็นคนสุดท้ายของกลุ่ม
วัชรพล ตันมงคลกาญจน์ อาจารย์ประกาศ ชื่อไอ้แบงค์ และมันก็จับฉลากได้ สีเหลือง ต่อไปอาจารย์ก็ประกาศชื่อผม
วิชชากร เฉลิมพงษ์ ตอนนั้นผมจับฉลากได้สีน้ำเงินครับ เป็นคนที่สิบพอดีที่ได้อยู่สีน้ำเงิน
และอาจารย์ก็เรียกกลุ่มสุดท้ายออกมาจับฉลาก นั่นก็คือ กลุ่มของไอ้ปิงนั่นเอง
วุฒิชัย ประกอบธรรม อาจารย์ประกาศชื่อ ไอ้วุฒิ เด็กที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง และมันก็จับได้สีเขียว
ตอนนี้เหลืออีกสามคนที่ยังไม่ได้จับ และเหลือสามสี คือ สีแดง สีเหลือง และสีน้ำเงิน และคนต่อไปที่จะจับก็คือไอ้ปิง ผมก็ลุ้นให้มันจับได้สีน้ำเงิน เพื่อที่เราจะได้อยู่สีเดียวกัน และอาจารย์ก็ประกาศชื่อมัน
ศาสตรา ดนัยโชติ แล้วไอ้ปิงมันก็เดินออกมาจับฉลาก ผมเห็นมันพยายามจะเหล่มองลงไปในกล่องหลายครั้ง เพื่อที่จะมองหาว่า ฉลากสีน้ำเงินอยู่ไหน แต่อาจารย์ก็บอกให้มันรีบจับเร็วๆ และมันก็หยิบขึ้นมา
สีน้ำเงิน เย้ๆๆๆๆ มันกระโดดโลดเต้นดีใจ เป็นบ้าเป็นบอ อาจารย์ก็ทำหน้างง ว่ามันเป็นอะไรมากรึป่าวกะอีแค่จับฉลากเลือกสี เหอะๆๆ ผมก็อดที่จะขำกับท่าทีของมันไม่ได้ แต่ก็รู้สึกดีใจลึกๆ ที่เราได้อยู่สีเดียวกัน แม้ว่ามันจะไม่ใช่เรื่องที่สลักสำคัญอะไรเลยก็ตาม แต่มันก็ทำให้เรายิ้มออกมาได้อย่างมีความสุข
วันถัดมาในตอนเย็น ก็มีการประชุมสี ผมกับไอ้ปิง และก็เพื่อนอีกสามสี่คนที่อยู่สีเดียวกัน ก็มานั่งใกล้ๆกัน ฟังรุ่นพี่เค้าอธิบายในเรื่องต่างๆ
เฮ้ย พวกมึงจะเล่นอะไรป่าวว่ะ กูว่ากูจะลงแข่งวิ่งว่ะ ไอ้แชมป์ถามพวกเรา
กูเตะบอลแน่นอน แต่กูจะลงแข่งเปตองด้วย สุดที่รักของผมนั่นเอง นอกจากมันจะเตะบอลเก่งแล้ว มันยังชอบเล่นเปตองอีกด้วย
กูว่ากูจะลงว่ายน้ำว่ะ ไอ้เอกนั่นเอง มันชอบว่ายน้ำเป็นชีวิตจิตใจ
แล้วมึงล่ะไอ้เตี้ย จะลงเล่นอะไรด้วยป่าว ถ้ามีแข่งอ่านหนังสือนะ กูจะให้มึงไปลงแข่งด้วย มึงคงชนะแน่ๆ ไอ้ห่าปิง พอได้ที มันกัดผมใหญ่เลย
ใครบอก กูจะไปสมัครแข่งเปตองด้วย ฝีมือกูก็ไม่ด้อยไปกว่ามึงหรอกน่า ไอ้ถอกเอ้ย ผมเบ่งโชว์เพื่อจะลบคำสบประมาทไอ้ปิง
เออ อย่างงี้ต้องมีดวล เดี๋ยวก็รู้ว่าใครจะได้เป็นตัวจริง ไอ้ปิง มันก็ไม่ยอมน้อยหน้าผมเลยนะเนี่ย เหอะๆๆๆ
แล้วเราก็นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อยไม่สนใจรุ่นพี่ที่กำลังพูดปาวๆๆๆ สักพักก็มีรุ่นพี่เดินมาทางกลุ่มผม
น้องกลุ่มนี้ไม่สนใจที่พวกพี่พูดเลย รู้ป่าวเนี่ย ว่าพวกพี่พูดเรื่องอะไร
พวกเราทั้งสี่คนมองหน้ากัน เพราะต่างก็ไม่รู้ว่าเค้าพูดเรื่องอะไรจริงๆ
เลิกประชุมแล้วตามพี่มาทั้งกลุ่มเลยนะ ขอจดชื่อไว้ก่อน
ว่าแล้วก็โดนจดชื่อกันไปจริงๆ เล่นเอาพวกเราจ๋อยเลยครับ กลัวว่าพวกพี่เค้าจะเอาไปฟ้องอาจารย์ ว่าพวกเราไม่ค่อยให้ความร่วมมือ และพอหลังประชุมพวกพี่กลุ่มนั้นก็เดินมาหาพวกเรา
พี่มีเรื่องจะให้พวกเราช่วย ไม่มีข้อแม้นะ พี่ให้พวกเราทำก็ต้องทำ มาถึงพี่เค้าก็พูดปาวๆๆ พวกเราก็งงว่าให้ช่วยอะไร
น้องปิง ถือธงสีวันเดินพาเหรดได้มั้ย พี่ประธานสีพูดเชิงขอร้อง
โห พี่ สบายมาก ไม่มีปัญหาครับผม มันพูดพร้อมกับทำท่าตะเบ๊ะ นี่เป็นท่าประจำของมัน เหอะๆๆ
น้องแชมป์กับน้องเอก พี่ให้แต่งตัวแฟนซี ให้แต่งเป็นอะไรเดี๋ยวบอกอีกทีหนึ่ง
ได้ครับพี่ มันตอบพร้อมกัน
ส่วนน้องกล้า พี่ให้ถือป้ายสีน่ะ คู่กับพี่ขวัญ ม.4 โอเคมั้ยจ๊ะ
ได้ครับพี่ ไม่มีปัญหา ผมตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้
โหๆๆๆ อิจฉาว่ะ ได้ถือป้ายคู่กับพี่ขวัญด้วย ไอ้แชมป์แอบอิจฉาเล็กน้อย เพราะพี่ขวัญนั้น จัดได้ว่าเป็นคนหน้าตาสวยเลยทีเดียว
วันต่อมาก็เป็นการคัดเลือกนักกีฬา เรื่องฟุตบอลนั้นไอ้ปิงไม่ต้องไปคัด เพราะมันได้เป็นตัวจริงอยู่แล้ว มันก็เลยมาคัดตัวนักกีฬาเปตองกับผม
เดี๋ยวกูจะออมมือให้มึงก็แล้วกัน ไอ้ปิงมันบอกผม
หือ อย่ามา อย่ามา มึงกะกูฝีมือก็พอๆกัน วัดกันไปเลยดีกว่า ถ้ากูชนะ กูจะได้ภูมิใจ ว่ากูเก่งกว่ามึงจริงๆ ผมเบ่งใส่มัน
ไอ้เตี้ยเอ้ย เล่นไม่เคยชนะกูสักเกมส์ ทำมาคุย มันพูดแล้วก็เอามือมาขยี้หัวผมอีกและ ผมเตี้ยกว่ามัน มันเลยชอบมาเล่นหัวผมตลอดเวลา แต่ก็ชอบนะ อิอิ
วันนี้มีคนมาคัดกันทั้งหมดสี่คน อาจารย์เลยให้แบ่งเป็นสองทีม แล้วเอาทีมที่ชนะ มาแข่งกันเอง แน่นอน ผมกับไอ้ปิง ก็จับคู่กันเองเลย อิอิ
ผลสรุปว่า ทีมผมกับไอ้ปิงเป็นฝ่ายชนะครับ ทีนี้เราก็ต้องมาแข่งกันเอง เพื่อเป็นตัวแทนสีไปแข่งกับสีอื่นๆ
ไอ้ปิงถือว่าแรงมันเยอะมากๆ ผมโยนก่อนมัน พอถึงตามันโยน มันตอกลูกผมกระเด็นไปซะไกลเลย ผมมองค้อนมันไปหนึ่งที นี่มันไม่ออมมือให้ผมเลยจริงๆ
แต่พอเล่นไปสักพัก มันพลาดเอง ตอกลูกแก่นกระเด็นไปเลย สมน้ำหน้า ทีนี้สถานการณ์ก็พลิกมาที่ผม จนสุดท้ายเล่นไปเล่นมาผมก็เป็นผู้ชนะ ผมละสะใจมันจริงๆ
กูเห็นมึงทำหน้าเสีย ตอนคะแนนกูนำ กูเลยอ่อนให้ เดี๋ยวมึงจะร้องไห้ มันพูดพร้อมกับบีบแก้มผมทั้งสองข้างเล่น
จวยเหอะ โยนผิดเอง สมน้ำหน้า 555 ต้องฝึกอีกเยอะนะมึงอ่ะ ผมก้อล้อมันคืนบ้างเช่นกัน พร้อมกับตบหัวมันทีหนึ่ง แล้วก็วิ่งหนีกลับหอทันที
เจ็บนะเฟ้ย จับได้โดนหนักแน่ มันตะโกนและก้อรีบวิ่งตามหลังผมมา
มันวิ่งเร็วมาก จนมันตามผมทัน แต่มันก็ไม่ได้ทำอะไร แค่จับผมล๊อกคอ แล้วก็ลากผมเดินกลับหอไปพร้อมๆกัน
และแล้ววันกีฬาสีก็มาถึง ผมตื่นแต่เช้าเพื่อไปห้องแต่งตัว ไอ้ปิงมันก็ตามผมไปด้วย ความจริงมันไม่ต้องแต่งตัวอะไรเลย เพราะมันแค่ถือธงสี แต่ผมต้องนุ่งโจงกะเบนสีน้ำเงิน และเสื้อราชปะแตน ถุงเท้ายาวสีขาว ใส่รองเท้าหนัง ดูแล้วเหมือนเป็นท่านขุนยังไงก็ไม่รู้ ไอ้ปิงมันก็ล้อผมใหญ่เลย เหอะๆๆ
ขบวนพาเหรดตอนเช้าผ่านไปด้วยดี หลังจากนั้นก็มีแข่งเชียร์หลีดเดอร์รอบเช้า ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะตอนนั้นผมไปนวดน้ำมันมวยให้ไอ้ปิงอยู่ เพราะมันต้องแข่งนัดแรกเลย ส่วนผมมีแข่งตอนบ่าย
ไอ้เตี้ย มึงต้องอยู่เชียร์กูตลอดเลยนะ ห้ามหนีไปไหนนะมึง ถ้ากูมองมาแล้วไม่เจอมึง เจ็บตัวแน่ๆ มันทำหน้าตาจริงจังมากๆ
เออน่า กูจะดูจนมึงแข่งเสร็จเลยแหละ ผมบอกมัน พร้อมกับ ส่งยิ้มหวานให้เป็นกำลังใจหนึ่งที
ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อนหน่อย ปวดฉี่ มันชวนผม
อืม รีบๆเลย อีกสิบนาทีก็แข่งแล้ว ผมบอกมัน
และเราก็เดินไปเข้าห้องน้ำกัน แต่พอเข้าประตูมาได้แปปเดียว มันก็ดึงผมไปหอมแก้ม ผมก็ตกใจ รีบผลักออก เพราะกลัวคนจะมาเห็น
ไรมึงเนี่ย บ้าป่าว ผมดุมัน
หอมเอาฤกษ์ เอาชัย ไปละ มันพูดจบ มันก็รีบวิ่งไปที่สนาม ผมก็เดินตามไปดู
ตลอดการแข่งขัน มันก็จะชำเลืองมองมาทางผมเป็นระยะๆ ผมก็ได้แต่โบกไม้โบกมือ พร้อมกับคอยส่งยิ้มหวานให้มันทุกๆครั้ง ที่มันมองมาทางผม สรุปวันนั้นทีมสีน้ำเงินก็เป็นฝ่ายชนะ 1-0 ต้องยอมรับว่าไอ้ปิงเล่นดีมากๆ แม้ว่ามันจะไม่ได้เป็นคนทำประตู แต่มันก็มีส่วนช่วยให้ทีมได้ประตูนั้นไป
พอตอนบ่ายผมก็ต้องไปแข่งเปตอง และแน่นอน ไอ้ปิงมันก็ตามมาเชียร์ผมเช่นกัน
ห้ามแพ้นะไอ้เตี้ย มันสั่งผม
กูจะเล่นสุดฝีมือเลยละกัน ผมบอกมัน
จะหอมกูเอาฤกษ์เอาชัยเหมือนที่กูหอมมึงมั้ย จะได้ชนะ มันพูดพร้อมกับยื่นแก้มมา
ไอ้บ้า กูไม่ปัญญาอ่อนเหมือนมึงหรอก ผมพูดแล้วก็ผลักหน้ามันออก มันก็หัวเราะชอบใจ
ผลการแข่งขันวันนั้น ผมก็เอาชนะได้ไม่ยาก คงเป็นเพราะผมมีกำลังใจดีด้วยมั้ง ไอ้ปิงมันมักจะคอยกระซิบสอนผมอยู่เรื่อยๆ ซึ่งมันก็ได้ผล ต้องยอมรับว่ามันรู้ทริกเปตองเยอะกว่าผมจริงๆ
ตลอดการแข่งขัน เราต่างก็ผลัดกันไปเชียร์ซึ่งกันและกัน เพราะมีกำลังใจที่ดี เราทั้งสองคนก็เลยได้เหรียญทองกันทั้งสองคน แต่ไอ้ปิงก็ได้แผลมานิดหน่อย คือมันล้ม เข่าถลอก น่าสงสารมันเหมือนกัน ที่ต้องมาเจ็บตัว และก็คงไม่พ้นผมอีกแหละครับ ที่จะต้องคอยทายา ทำแผลให้มัน เวลาอาบน้ำมันก็ต้องยก ขาข้างหนึ่งพาดอ่างน้ำไว้ ผมจะเป็นคนคอยอาบน้ำให้มัน ฟอกสบู่ให้มัน เพื่อไม่ให้แผลมันเปียกน้ำ มันก็ทะลึ่งมากมาย เพราะเวลาผมถูสบู่ให้มัน เจี๊ยวมันก็ชอบแข็ง ผมก็ด่ามัน
ไอ้ทะลึ่ง เดี๋ยวกูเอาน้ำราดแผลเลย ผมด่ามัน
ก็มึงเล่นลูบซะกูเสียวขนาดนี้ จะไม่ให้แข็งได้ไงล่ะ มันพูดแบบอายๆ
ผมก็หัวเราะก๊ากเลยครับ อดขำไม่ได้ กับความตลกของไอ้ปิง แม้ว่ามันจะผ่านมานานแล้วก็ตาม ขณะที่ผมกำลังพิมพ์อยู่นี้ ภาพเหล่านั้นก็ปรากฏขึ้นอย่างชัดเจน ผมได้แต่อมยิ้มอยู่คนเดียว ยิ่งเห็นภาพตอนที่ไอ้ปิง ร้องจ้าก ตอนผมเอามือไปโดนแผลมัน ก็ได้แต่หัวเราะในใจอยู่คนเดียว ทุกสิ่งทุกอย่างเหมือนเพิ่งผ่านมาเมื่อวานนี้ แม้ว่ามันจะผ่านมาเกือบสิบปีแล้วก็ตาม
http://media.imeem.com/m/HqZztSBaBX
-
:L2:...อ่านรวดเดียว 16 ตอน..
...น่ารักทั้งคู่เลย วัยใสๆๆ..
...วันนี้ไปกินข้าวร้านไอ้เลวมา ...ใครหว่า..
...ไอ้เลวหมายถึงใครไปเปิดร้านที่ ลอนดอนเนี่ย..
...ปัจจุบันยังเจอกับ..ปิง..อยู่ไม๊จ๊ะ....
....สนุกดีเสียดายจะจบแล้วเหรอ...
....ขอบคุณมากที่อยู่ต่างบ้านต่างเมืองยังอุตส่าห์เล่าเรื่องให้พวกเราอ่าน...
....ขอให้หายป่วยไวๆๆนะจ๊ะ รักษาสุขภาพด้วย.. :L2:
ร้านไอ้เลว เป็นร้านอาหารจีนครับ อยู่ในไชน่า ทาวน์
มีชื่อว่า wong kei
ชื่อไอ้เลวคาดว่าคนไทยน่าจะเป็นคนตั้งให้นี่แหละ
มาจาก พฤฒิกรรมและการบริการของพนักงาน ชาย ในร้าน
ไม่ว่าจะเป็นสีหน้า น้ำเสียง และวาจา
เลวสมชื่อจริงๆ
แต่กับผู้หญิงไอ้พวกนี้มันก็พูดดีนะ
แต่ก็ไม่มีอะไรหรอกครับ เป็นคาแรคเตอร์ของพวกเค้า
อาหารก็พอทานได้ แต่ราคาถูกมากๆ
ได้เยอะด้วย เหมาะกับคนจนๆ ไม่ค่อยมีเงินแบบผม
ให้ไปนั่งทานร้านอาหารไทยคงไม่ไหวครับ แพงเกินไป
หากใครมาลอนดอนก็ลองแวะไปเยี่ยมเยือน ร้านไอ้เลวได้นะครับ
อิอิ
-
:z13:
จิ้มกล้า อิๆ
อ่านแล้วมีความสุขจังเลยคิดถึงตอนเด็กๆที่เคยแข่งกีฬาอะนะ
:L2: :L2: :L2: :L2:
หายไวๆนะคราบรักษาสุขภาพด้วยอากาศที่นั่นวันนี้จะหนาวมาก
-
อ่านแล้วมีความสุขมากเลย
:o8:
ต้องขอบคุณกล้าที่เอาเรื่องดีดีมาให้เราอ่าน
อืมแล้วตอนนี้ยังติดต่อกับปิงอยู่หรือป่าว
อยากรู้อ่ะ
คิคิ
ยังเปงกำลังใจให้เสมอนะ (ในทุกๆเรื่อง)
ไงก็หายป่ายเร็วๆนะ
-
นึกถึงตอนแข่งกีฬาสีเหมือนกัน :impress2: แต่ไมกี่ปีๆ ตูอยู่สีแดงตลอดเลยนะ :laugh:
-
อ่านแล้วมีความสุขมากเลย
:o8:
ต้องขอบคุณกล้าที่เอาเรื่องดีดีมาให้เราอ่าน
อืมแล้วตอนนี้ยังติดต่อกับปิงอยู่หรือป่าว
อยากรู้อ่ะ
คิคิ
ยังเปงกำลังใจให้เสมอนะ (ในทุกๆเรื่อง)
ไงก็หายป่ายเร็วๆนะ
ถามว่ายังติดต่อกับปิงอยู่มั้ย
ต้องติดตามอ่านครับ
บทสรุปทุกอย่างจะอยู่ในตอนสุดท้าย
บทที่ 22
อีกไม่กี่ตอนก็จะได้รู้ครับ
ไงก็ติดตามอ่านด้วยละกันนะครับ
ขอบคุณมากๆ
-
อ่านแล้วรู้สึกดีจัง ใจเต้นตุบๆเลยว่าตอนจบจะเป็นยังไง
ยังไงก็ดูแลตัวเองด้วยนะครับ o13
-
หวานแบบน่ารักๆดีคับ :mc4:
-----------------------------------------------
จบ 22 ตอน แบบนี้มีแววแปลกๆแหะ - -"
-
:กอด1:
-
อ่านไป ก็ยิ้มไป มีความสุขนะที่ได้อ่านเรื่องของน้องกล้า :กอด1:
พักผ่อนเยอะ ๆ นะ จะได้หายไว ไว :L2:
-
ไม่อยากให้จบเลยล่ะ
-
ใกล้จบแล้วเหรอค่ะ อยากรู้จริงๆ ว่า ตอนจบจะสวยงามมากน้อยแค่ไหน
เพราะเท่าที่อ่านมาจนถึงตอนนี้ มันมีแต่สิ่งที่ดีๆ น่ารัก น่าประทับใจ เกือบทั้งนั้น
:กอด1:
-
มาติดตามด้วยคนค่ะ
เป็นเรื่องเล่าที่อบอุ่นจังเลย
ใช้ภาษาเรียบง่าย แต่เรียกรอยยิ้มได้
เป็นกำลังใจให้นะคะ
:กอด1:
-
วันนี้มานั่งรอแล้ว
จะมามั้ยน๊า
รออยู่นะ
อิอิ
:z2:
-
น่ารักจังเลยตอนนี้ เป็นความทรงจำที่ดีจริงๆเลยครับ :impress2:
-
ตามมาอ่านต่อแล้วครับ...หายป่วยเร็วๆ นะครับ :L2:
ใกล้จบเรื่องแล้ว :o8: แอบปวดตับล่วงหน้า
-
:L2: ส่งดอกไม้เยี่ยมคนป่วยก่อนครับ หายไวไวน้า
อยู่ไกลต้องใส่ใจดูแลสุขภาพมากกว่าปกตินิสสสนึง เพราะถ้าป่วยแล้วจะเหงา คิดถึงบ้านมากกว่าปกติ ...สู้ๆ ครับ :กอด1:
ตอนนี้ ปิง น่ารัก แสนดี ... เหมาะเป็นความทรงจำดีๆ ให้ได้คิดถึงจัง
ขอบคุณนะครับ :กอด1:
-
....ได้ฟังเพลง..แค่ได้คิดถึง..เหมือนกับจะรู้จุดจบของเรื่องแล้ว...
....ขอบคุณที่มาตอบคำถามเกี่ยวกับ..ร้านไอ้เลว..เค้าจะรู้ไม๊ว่า
ได้รับเกียรติอย่างสูงเลยนะเนี่ย จากคนไทย เพราะบริการห่วยๆๆๆ..
....ถ้าเรื่องนี้จบ ...เอาเรื่องผู้ชายคนที่สองที่คุณรัก... มาลงต่อสิจ๊ะ น้องคนแต่ง...
....จะได้ไม่เหงา แต่มีหรือปล่าวจ๊ะ..ล้อเล่นนะ.. :z3:
-
น้องใหม่คร้าบ แฮะๆ :mc4:
ชอบเรื่องนี้อ่ะครับแบบน่ารักดีๆ อ่านแล้วเหมือนเป็นเด็กอีกครั้ง ( ทุกวันนี้ก็ยังไม่แก่อะไรมากมายหรอกน่ะ )
จะติดตามต่อไปจนถึงตอนที่ 22ครับ
( มีตอนพิเศษเพิ่มก็ได้น่ะไม่ต้อง 22 เป๊ะหรอกเนอะๆๆ )
-
ในที่สุดก็อ่านได้แบบตามทัน วันเดี่ยว ทันเลย
ชอบเรื่องนี้จัง หวานดี
เรื่องหลายเรื่องที่ผ่านมาอาจจะลืมได้
แต่เรื่องของหัวใจ บอกตรงๆว่ายาก
ต่อให้ผ่านกี่ปีก็รู้สึกเหมือนพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
อาจจะจำไม่ได้ทุกถ่อยคำที่พูดกัน
แต่ความรู้สึกที่มีต่อกันนั้นก็จำได้เสมอ
ปล**ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะก๊าบ เป็นน้องใหม่
-
พี่กล้ายังมะมาต่ออีกหรอ
อยากอ่านเรื่องของพี่ปิงต่อแล้ว อิๆ
-
เพิ่งตื่นครับ
วันนี้รู้สึกดีขึ้นแล้ว
เดี๋ยวขอตัวไปอาบน้ำ และก็ทำกับข้าวกินก่อนนะครับ
เมื่อวันก่อนหิวข้าวตอนตีห้า ตื่นขึ้นมาทำหมูทอดกระเทียมกิน
พระเจ้า น้ำมันกระเด็นใส่หน้า
เป็นแผลพองๆเลย
เศร้า แถมป่วยอีกตะหาก
แต่ตอนนี้ดีขึ้นเยอะละครับ
ขอไปทำธุระส่วนตัวแป๊ปนึงนะครับ
แล้วจะมาลงตอนที่ 18 ให้ วันนี้แน่นอน
ขอบคุณคร้าบๆๆๆๆๆ
-
:z13:
รอๆๆๆๆ :z2:
-
บทที่ 18 คำอธิษฐาน
ปลายเดือนตุลา วันเปิดเทอมก็มาถึง เทอมนี้เป็นเทอมสุดท้ายในการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันของพวกเราทุกคน โดยใครที่ไม่ค่อยถูกกันก็หันมาคุยกันมากขึ้น เริ่มทำกิจกรรมร่วมกันมากขึ้น ซึ่งก็คงจะไม่ต่างกับเพื่อนๆโรงเรียนอื่นหรอกครับ ยิ่งถ้าถึงวันที่ใกล้จบ เราก็จะรู้สึกรักเพื่อนมากขึ้น อยากอยู่ด้วยกันมากขึ้น ซึ่งผมและเพื่อนๆก็เป็นแบบนั้นเช่นกัน
เดือนพฤศจิกายน ปี 2543 ความหนาวทวีความรุนแรงกว่าปกติ ไม่มีใครที่เดินออกจากหอ แล้วไม่ใส่เสื้อกันหนาว เพราะลมพัดทีก็เย็นเข้าไปถึงกระดูกแล้ว
กิจกรรมอาบน้ำของพวกเรา จากวันละ 2 ครั้ง เหลือ เพียงครั้งเดียวต่อวัน นั่นก็คือตอนเย็น แล้วเวลาในการอาบก็ลดลง จาก 15 นาที เหลือเพียงไม่ถึง 5 นาทีในการอาบน้ำต่อครั้ง
วันนี้ก็เช่นกัน ผมกับไอ้ปิง เดินใส่กางเกงในตัวเดียวถือขัน ใส่สบู่ เอาผ้าเช็ดตัวพาดบ่า ส่วนยาสระผม ผมหยอดใส่หัวกันเรียบร้อยแล้ว ไม่อยากถือมาทั้งขวด เดี๋ยวคนอื่นขอใช้หมด
แม่ง โคตรหนาวเลย ไม่อยากอาบเลยว่ะ ไอ้ปิงบ่น
มึงตักอาบก่อนเลย เดี๋ยวกูจะสระผมก่อน ผมเกี่ยงกับมัน
กูก็จะสระผมก่อน มันพูดแล้วยิ้มๆ และก็เอาน้ำลูบหัว สระผมไปเรื่อยๆ
โอ้ย ยาสระผมเข้าตา มันร้องเพราะแสบตา
พอได้โอกาสผมเลยตักน้ำราดหัวมันเลยครับ ทีนี้ มันก็สะดุ้งโหยงเลย เพราะว่าน้ำเย็นมากๆ มันรีบคว้าขัน มาตักน้ำสาดใส่ผมใหญ่เลย หนาวสุดๆเลยครับวันนั้น แต่พวกเราก็ยังมีอารมณ์เล่นกัน แกล้งกันไปแกล้งกันมา จนทนไม่ไหว ต้องรีบอาบให้เสร็จ แล้วไปแต่งตัว
อีกไม่กี่วันก็จะเป็นวันลอยกระทง โดยในปีนี้ โรงเรียนได้จัดงานลอยกระทงขึ้นมา โดยร่วมมือกับชาวบ้าน โดยใช้สถานที่ในโรงเรียนเป็นสถานที่จัดงาน แล้วมีการประกวดนางนพมาศ และการออกร้านจำหน่ายสินค้าของนักเรียนและชาวบ้าน โดยที่บ้านไอ้ปิง ก็ได้มาเปิดร้านขายข้าวมันไก่ ข้าวหมูแดงด้วยเช่นกัน
ส่วนในชั้นเรียนของผมตกลงกันว่าเราจะขายลูกชิ้นปิ้งกัน เพราะมันเป็นอะไรที่ทำง่ายสุดแล้ว และก็ได้กำไรดีด้วย
และวันงานก็มาถึง โรงเรียนเต็มไปด้วยผู้คนมากมาย ทั้งชาวบ้านและผู้ปกครอง ที่ถือโอกาสมาเยี่ยมบุตรหลานของพวกเค้าไปในตัว ที่ว่างทุกที่ของโรงเรียนเต็มไปด้วยรถ ซึ่งในวันนั้นโรงเรียนของเราที่ถือว่ากว้างใหญ่ ดูเล็กและแคบไปถนัดตา
แสงไฟสว่างไสว สลับกันหลากสี เสียงพิธีกรประกาศปาวๆอยู่บนเวที ม้าหมุน ชิงช้าสวรรค์ หนังกลางแปลง ทุกอย่างถูกนำมารวมกันที่นี่ ทุกสิ่งทุกอย่างพอรวมกันแล้ว ก็คล้ายๆกับงานวัด ทุกๆคนคงจะนึกออกนะครับ
ชิ้นปิ้ง หมูปิ้ง หมึกย่าง ร้อนๆน่ากินทางนี้เลยจ้า ไอ้เอกกลายเป็นพรีเซนเตอร์ร้านไปแล้ว ส่วนผมกับไอ้ปิงและเพื่อนๆอีกสองสามคน นั่งย่างลูกชิ้นกันอยู่หน้าเตา โดยจริงๆแล้วที่ผมอาสาทำงานนี้เพราะว่า มันไม่หนาวครับ ได้นั่งผิงไฟไปในตัว
สักพักเพื่อนๆที่ไปเที่ยวงานก่อนก็มาเปลี่ยนเวร ให้พวกผมไปเที่ยวงานบ้าง โดยผมกับไอ้ปิงก็ไปล้างมือ แล้วก็ออกไปเดินเที่ยวในงานกันสองคน
มึงหิวป่าว ไปร้านแม่กูมั้ย แดกข้าวก่อน มันชวนผม
อืม ก็ดี อยากกินข้าวหมูแดงของแม่มึงว่ะ ติดใจ
ที่ร้านของมันคนแน่นมากๆ ผมเข้าไปสวัสดีพ่อกับแม่มัน แล้วก็ไปนั่งที่โต๊ะหลังร้าน สักพักไอ้ปิงก็เดินมาพร้อมกับข้าวหมูแดงจานเบอเริ่มเลยครับ
ทำไมเอามาจานเดียวอ่ะ ผมถามมันด้วยความสงสัย
กินจานเดียวกันนี่แหละ ไม่เปลือง ของฟรี อย่าบ่น มันพูดพร้อมกับทำหน้ากวนส้นตีนมาก
สักพักเราก็กินกันอิ่ม และก็ออกไปเดินเล่นในงาน ซึ่งร้านแรกที่เราไปเล่น คือ ร้านสอยดาว เพื่อนๆคงจะนึกภาพออกนะครับ โดยร้านนี้เป็นร้านของเด็ก ม.ปลายเอาต้นไม้ มาประดับตกแต่ง แล้วก็ผูกเบอร์ไว้ตามส่วนต่างๆของต้นไม้ แล้วก็มีไม้ให้สอยลงมา ซึ่งคิดครั้งละ 5 บาท โดยของรางวัลใหญ่สุดคือ รถจักรยาน
ผมเล่นกันไปคนละ 20 บาท ได้แต่ของปลอบใจ น้ำปลาขวดเล็ก มาม่า ลูกอม สมุดปกอ่อนเล่มบาง แล้วก็ของกระจุกกระจิกอีกสองสามอย่าง
ต่อมาเราก็ไปขึ้นชิงช้าสวรรค์กัน รอบละ 10 บาท พอขึ้นไปแล้วทุกอย่างมันสวยกว่าที่คิดไว้เยอะ มองเห็นทุกๆอย่างในงาน แม้จะไม่สูงมาก แต่มันก็ทำให้เรามองเห็นไปได้ไกลหลายร้อยเมตร
หลังจากลงจากชิงช้าสวรรค์แล้วผมก็ถามมันว่า
มึงไปลอยกระทงกันมั้ย
อืม งั้นรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวกูไปซื้อกระทงก่อน พูดเสร็จมันก็รีบวิ่งไป สักพักมันก็กลับมาพร้อมกระทงหนึ่งใบ
ทำไมซื้อมาแค่ใบเดียวล่ะ ผมถามมันด้วยความสงสัย
ถ้าซื้อสองอัน เดี๋ยวเวลาลอยแล้ว กระทงมันแยกจากกัน มันจะไม่ดี มันพูดพร้อมกับยักคิ้วให้ผมสองที
จริงๆ มึงอ่ะงกตะหาก ไอ้ควาย ผมแซวมัน และก้ออมยิ้ม
มันทำตาถลนใส่ผม พร้อมกับเขกหัวผมหนึ่งที แล้วก็ลากคอผมเดินไปที่สระน้ำ
และเราก็เดินไปที่ศาลาริมน้ำ ซึ่งคนก็เยอะพอสมควร เราเลยเดินเลาะตลิ่งไปที่ๆไม่มีคนไป แล้วก็นั่งลงริมน้ำ ไอ้ปิงหยิบไฟแช็คขึ้นมาจุดเทียน โดยในตอนนั้น ในบึงน้ำเต็มไปด้วยแสงไฟจากเทียนในกระทง ลอยอยู่เป็นกระจุกๆ พร้อมกับพื้นน้ำที่สะท้อนเงาของดวงจันทร์ สีเหลืองอร่ามได้อย่างสวยงาม ช่างเป็นภาพที่น่าจดจำจริงๆ
พร้อมยัง มันถามผม
อืม ผมพยักหน้าให้มัน แล้วผมก็เขยิบเข้ามานั่งติดกับมัน แล้วช่วยกันยกกระทงมาจรดไว้ที่เหนือหัว แล้วต่างคนต่างก็อธิษฐานอยู่ในใจ
พออธิษฐานเสร็จเราต่างคนต่างก็มองหน้า จ้องตากันสักพักหนึ่ง แล้วก็ปล่อยให้กระทงลงสู่พื้นน้ำ แล้วก็เอามือพัดให้มันลอยไปสู่กลางบึง
เมื่อกี้มึงอธิษฐานว่าอะไร ผมถามมันด้วยความอยากรู้
จะอยากรู้ไปทำไม แล้วมึงล่ะ อธิษฐานว่าอะไร มันย้อนผม
กูเหรอ กูอธิษฐานว่า ขอให้คนที่กูรักทุกคน มีความสุข รวมทั้งมึงด้วยนะ แล้วมึงละ อธิษฐานว่าอะไร
กูอธิษฐานว่า ขอให้กูได้มีโอกาสมาลอยกระทงกับมึงด้วยกันอีก แค่นั้นแหละ มันพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ แล้วเดินนำหน้าผมไป
ตอนนั้นผมก็พูดอะไรไม่ออก เพราะผมก็ไม่รู้จริงๆว่า ในอนาคต ผมกับมันจะได้เรียนโรงเรียนเดียวกันหรือป่าว และเราจะยังคบกันแบบนี้หรือไม่ แล้วในปีหน้า เราจะได้มาลอยกระทงด้วยกันแบบนี้อีกมั้ย ผมคิดไปต่างๆนาๆ แต่ในใจลึกๆ สิ่งที่ผมรู้ในตอนนั้นก็คือ ผมรักมันมาก ผมไม่อยากล่วงรู้อนาคตหรอกว่ามันจะลงเอยเช่นไร รู้แค่เพียงว่าในตอนนี้ ผมมีมันเคียงข้าง คอยให้กำลังใจซึ่งกันและกัน มีมันที่คอยเป็นห่วงผมตลอดเวลา แค่นั้นก็พอแล้ว
-
หวานจิงๆ :-[
-
ไปลอยกระทงกัน แล้วไมตอนท้ายๆเศร้าอะ :sad11:
-
อ่านตอนนี้รู้สึกเศร้ายังไงไม่รู้ เมื่อถึงเวลาที่เรียนจบต้องแยกจากกัน
อนาคตที่ไม่รู้ว่าจะได้ใช้ชีวิตร่วมกันรึเปล่า จะมีวันเวลาแบบนี้อีกไหม
แต่เคยมีคนเคยบอกว่า ขอแค่วันนี้ได้รักกัน แค่ได้อยู่ร่วมกัน อนาคต
จะเป็นยังไงก็จะไม่เสียใจ เพราะทำวันให้ดีทีสุดก็พอ :กอด1:
:L2: :L2: :L2:
-
:กอด1:...แล้ว..กระทง..มันหลงทาง..หรือปล่าวจ๊ะ...
...คงต้องรอตอนที่ 22 เนอะ...รอต่อไป...
...แต่..มันก็ยังเหลือ..ความทรงจำดีๆๆ..เก็บไว้ที่ใจ.. :กอด1:
-
:เฮ้อ: แอบใจหาย...การต้องนึกถึงวันที่จะต้องแยกจากกันนี่มันทรมานจริงๆ นะครับ
-
เหมือนจะหวานแต่ไหงแอบเศร้าละเนี่ย :monkeysad:
-
เหลือเป็นความทรงจำที่ดีๆ เก็บไว้ให้นึกถึงตลอดไป :กอด1:
-
:L2: :L2: :L2:
ความทรงจำดีๆเหล่านี้ช่างดีเหลือเกินเมื่อเราได้นึกถึงมันก็ทำให้เรารู้สึกอิ่มเอมใจแล้ว
ปิงยังคงแอบโรแมนติก และน่ารักไว้เช่นเคยอิๆ
อ่านๆไปก็เสียดายเหมือนับถอยหลังอย่างไรอยู่อีกเพียงแค่ 4 ตอนก็จะจบแล้วหรือนี่
อะไรๆผ่านไปไวจริงๆทั้งที่รู้สึกเหมือนว่าเพิ่งอ่านตอนแรกไปเมื่อวาน
คิดแล้วก็ไม่อยากให้จบเรื่องราวดีๆแบบนี้เลยอยากอ่านต่อไปเรื่อยๆให้เราได้นึกถึงเวลาอยากจะยิ้ม
และมีความสุขกับเรื่องราวดีๆที่มีคนมาเล่าให้เราฟัง อิๆ
-
วันนี้อ่านแล้วเหงาสุดๆ
:sad11:
ไม่รู้ว่าเพราะนิยาย
หรือว่า
เหงามาก่อนจะมานั่งอ่าน
อิอิ
ไงก็มาต่อเร็วนะคับ
จะรอจนจบ
:bye2:
-
ขอให้ปิงสมหวังตามที่ขอ :call:
-
ดูเศร้าๆไงไม่รู้ :sad11:
กลัวทำใจกะตอนจบไม่ได้อ่ะ :serius2:
จะรอนะค้าบ :bye2:
-
:m15: :m15:
-
รอติดตามต่อไปเนอะ
ลุ้นว่าจะจบยังไง :m15:
-
อย่างน้อยก็ได้มีคืนวันดีๆในใจด้วยกันนะ
-
:L2:
ได้อ่านหลายตอน....ก็เลยมีหลายอารมณ์
แต่เป็นอารมณ์ + ซะส่วนใหญ่ (ชอบจริงๆ)
มีตอนล่าสุดนี่แหละที่ เหงาๆชอบกล(ยังชอบอยู่)
กล้า+ปิง เรื่องเล่ารำลึกความหลังได้ดีจัง
ขอบคุณมากนะครับ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
เฮ้ย :เฮ้อ: อ่านตอนนี้แล้วเหงาๆ ใจจัง
-
ิbittersweet.......
-
แอบเศร้าตอนท้ายนะ สุดท้ายจะเป็นยังไงกันนะ :m15:
ว่าแต่มันยังไงกันนะเหมือนหน้าของแต่ละกระทู้หายไปอะ
-
โดนมากเลย
-
มารอตอนต่อไป อิอิ
:impress2: :impress2: :impress2:
ใกล้จบแล้วซินะ :เฮ้อ:
-
เป็นอีกหนึ่งช่วงชีวิต ที่มีอะไรดีๆ ให้ได้จดจำ ... อยากมีมั่ง ^__^
คำอธิฐานของปิง เหมือนจะให้ความรู้สึกดี แต่แฝงเศร้า ให้เราได้เศร้าตามได้อีกอ่ะ (T_T)
ขอบคุณ คนเขียนครับ ... ดูแลสุขภาพด้วยน้า (^_^)
-
มารอค่ะ :3123:
-
เข้ามาดันไม่ให้ตกขอบ
มาต่อเร็วๆ นะ :call:
ว่าแต่จะจบก่อนวาเลนไทน์ใช่ป่ะคับ
-
อ่านซ้ำไปอีกรอบ
แล้วก็เข้ามาดันอีกทีนะ
.
.
มาต่อยัง?
:z3:
-
เข้ามาดันครับ..... รักษาสุขภาพนะครับ... :pig4:
-
มารอแล้ว
ไปเที่ยวบ้านเกิดมา
........
รออยู่นะคร๊าฟฟฟฟ
:z2:
-
:กอด1:
ขอคำอธิษฐานจงเป็นจริง
เพี้ยงงงงงงงงงง...
-
มาละคร้าบ
ต้องขอโทดอย่างแรงที่หายหน้าหายตาไปหลายวัน
เผอิญอยู่ในช่วง ไปเที่ยวกะเพื่อนใหม่ ที่เจอกันในเล้านี่หล่ะครับ
ก้อสนุกสนานมีความสุขกันไป
วันนี้ว่างๆ
ก็มาต่อตอนที่ 19 ให้ครับ
ขอบคุณมากๆ และก็ขอโทด อย่างแรงจริงๆ
มาต่อกันเลยคร้าบๆๆๆๆ
-
บทที่ 19 วง Friend
หลังจากต้อนรับปีใหม่ พ.ศ.2544 ได้ไม่กี่วัน ก็เข้าสู่เทศกาลวันเด็กแห่งชาติ โดยในปีนี้ได้จัดให้มีกิจกรรมต่างๆมากมายตลอดวัน ตั้งแต่เช้าจนถึงกลางคืน โดยมีอยู่กิจกรรมหนึ่งที่น่าสนใจมากๆ นั่นก็คือ การประกวดดนตรีโฟลคซอง
เฮ้ย เตี้ย กูอยากประกวดโฟลคซองว่ะ มันบอกผม
เอาเดะ ปีสุดท้ายแล้ว อยากทำอะไรก็ทำเลย ผมเชียร์มัน
งั้นมึงประกวดกับกูนะ มึงร้องเพลงเพราะกว่ากูเยอะเลย มันชวนผม
อืม ก็ได้ อยากลองเหมือนกัน แล้วมึงอยากเล่นเพลงอะไรล่ะ
เค้าบอกว่าให้ร้องเพลงอะไรก็ได้หนึ่งเพลงที่ถนัด และก็เพลงเพื่อชีวิตหนึ่งเพลง แล้วมึงอยากร้องเพลงอะไรล่ะ มันถามผม
ว่าแล้วเราสองคน ก็หยิบหนังสือเพลงทั้งหมดที่มี ออกมานั่งหาเพลง ที่คิดว่าเราสองคนน่าจะทำได้ดีที่สุด และเราก็ได้สองเพลงนั้นมา
ก่อนถึงงานวันเด็กไม่กี่วัน เราสองคนก็จะไปนั่งซ้อมร้องเพลงที่อัฒจรรย์ในสระว่ายน้ำ เพราะว่า หน้าหนาวแบบนี้ ไม่มีคนมาเล่นน้ำเลย ทำให้เราสองคนไม่อายที่จะแหกปากร้องเพลงกัน และเราก็มาซ้อมแบบนี้กันทุกวันจนถึงวันจริง
มีทีมสมัครทั้งหมด 15 ทีม ทีมละไม่เกิน 3 คน โดนรวมกันทั้ง ม.ต้น และ ม.ปลาย พอถึงเวลารายงานตัว อาจารย์ก็ให้ทุกทีมมาจับฉลาก เพื่อหาว่าใครจะได้เล่นเป็นวงที่เท่าไร โดยผมให้ไอ้ปิงเป็นคนจับ ผลออกมาว่าทีมเราได้เล่นเป็นทีมที่ 13
ตอนนั้นคิดในใจ ก็ดีได้เล่นเป็นวงท้ายๆแต่ในใจหนึ่งก็คิดว่า หากวงแรกๆเล่นดีหมดวงเราก็จะไม่น่าสนใจ เมื่อคิดได้ดังนั้น ก็ตั้งสมาธิ แล้วบอกกับตัวเองว่า ต้องทำให้ดีที่สุด โดยช่วงที่รอก็จิบน้ำอุ่นไปพรางๆเพื่อให้เสียงของตัวเองดีที่สุด
แล้วก็ถึงเวลาแข่ง ผมกํบไอ้ปิง นั่งกันอยู่หลังเวที ฟังแต่ละวงร้อง โดยแต่ละวงก็เล่นดีๆกันทั้งนั้น ร้องเพลงก็เพราะ คิดในใจ รู้งี้เล่นวงแรกๆก็ดี จะได้จบๆไป ไม่ต้องกดดันขนาดนี้ และก็ถึงเวลาของวงผม เมื่อวงที่ 12 เล่นเพลงสุดท้ายจบ พร้อมกับเสียงปรบมือดังก้องหอประชุม
ต่อไปขอเสียงปรบมือให้กับวง Friend ด้วยครับ พิธิกรประกาศเรียกชื่อวงผม
ผมกับไอ้ปิงเดินขึ้นไปบนเวที พร้อมกับเสียงปรบมือ และเสียงโห่ จากเพื่อนๆของผมเองนั่นแหละครับ ทั้งตื่นเต้น ทั้งอาย ทั้งเขิน หลายๆอย่าง มือไม้สั่นไปหมด แต่ก็โชคดี ที่ยังมีเวลาตั้งสติ เพราะต้องรอไอ้ปิงจูนสายกีต้าร์ก่อนสักพัก แล้วผมก็ใจเย็นลง และพร้อมที่จะร้องเพลงแล้ว
สวัสดีเพื่อนๆทุกคนนะครับ ผมกล้า สามทับหนึ่ง ร้องนำครับ
หวัดดีครับ ผมปิง สามทับหนึ่ง กีต้าร์ครับ พวกผมแนะนำตัวพร้อมกับเสียงกรี๊ดกร๊าดของบรรดาเพื่อนๆผม
เพลงแรกที่พวกเราจะต้องร้องเป็นเพลงเพื่อชีวิต ชื่อเพลง ทานตะวัน เสียงกีต้าร์อินโทรเริ่มขึ้น พร้อมกับบรรยากาศในหอประชุมที่เงียบสงัด ราวกับว่าผมนั่งอยู่กันสองคนที่สระว่ายน้ำ ผมจ้องตาลงไปยังผู้ชมที่ตั้งใจฟัง และเริ่มร้องเพลง
ตะวันส่องแสง แดดฉายลงมา ทาบทาทิวทุ่ง แผ่วลมผ่านโรย เหมือนโชยกลิ่นปรุง ดอกฟางหอมลอย ดอกหญ้าดาว วับวาวทางเกลื่อน เหมือนดังหยาดพลอย แตะนิด ต้องน้อย ราวมณีร่วงพรู พลัดพรายลงดิน
จะอยู่แห่งไหนสุดฟ้าแสนไกล คะนึงถึงถิ่น ด้าวแดนแผ่นดิน ที่เราจากมาเนิ่นนานแสนนาน ดอกหญ้างาม งดงามดังก่อน หรือรอนร่วงราน แดดร้อนดินแล้งลงระงมแผ้วพาน บ้านนาป่าเขา
ทุ่มกาย ทุ่มใจเข้าโหมแรงไฟ หัวใจแรงเร่า ยิ่งซ่านยิ่งทำ ระกำหนักเบาดิ้นรนหนทาง เจ้ามิ่งขวัญ ยิ่งวัน ยิ่งเดือน ยิ่งเลือน ยิ่งราง ทอดทิ้งทุ่งร้าง วันและวันผ่านเยือนเหมือนเดินทางไกล
ตะวันส่องแสง สาดแสงลง ทาบทาทางใหม่ ร่วมจิตร่วมใจ ก้าวไปก้าวไป ฝ่าภัยร้อยพัน มิ่งขวัญเอ๋ย หัวใจเรามั่น เหมือนทานตะวัน เฉิดแสงแรงวัน ราวรวีตะวัน สีทองผ่องใส
ขณะที่ผมร้องเพลงนี้ไป น้ำตาผมมันก็คลออยู่ในเบ้าตา ไม่รู้ทำไม สงสัยผมคงจะอินจัด หรืออาจเป็นเพราะว่าเสียงกีต้าร์ที่ไอ้ปิงมันเล่นอยู่นั้น เสียงมันช่างเพราะเหลือเกิน และผมก็ร้องเพลงนี้จบ พร้อมกับเสียงปรบมือดังเกรียวกราว ทำให้พวกผมมีกำลังใจที่จะร้องเพลงต่อไปมากขึ้น
ขอบคุณครับสำหรับเสียงปรบมือ เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลานะครับ เริ่มเพลงต่อไปกันเลยดีกว่า ผมบอกกับทุกๆคน และไอ้ปิงก็เริ่มเล่นเพลงต่อไป
อาจยังไม่เห็นว่ารักมากมาย อาจยังสงสัยหัวใจดวงนี้ อาจยังไม่เห็นสายตาแห่งความหวังดี แต่เธอก็คงเข้าใจมันสักวัน
อาจมีใครๆ ที่เขาดีกว่า อาจจะมีคนที่เธอใฝ่ฝัน แต่จะมีใครให้เธอหมดใจอย่างฉัน
และมันจะมีให้เธอเพียงคนเดียว
อยู่มาจนวันนี้เพื่อเจอเธอ จะอยู่เพื่อเธอ ตลอดไป จะเอาความรักที่มีเก็บไว้ เพื่อรอคอยวันที่เธอมองผ่านมา อาจจะมีเวลาที่เธอต้องการ
อีกนานแค่ไหนรักนี้ยังอยู่ อยู่เป็นรักแท้เพื่อเธอเท่านั้น ด้วยใจที่พร้อมให้เธอจากคนอย่างฉัน และมันจะมีให้เธอเพียงคนเดียว
อยู่มาจนวันนี้เพื่อเจอเธอจะอยู่เพื่อเธอ ตลอดไป จะเอาความรักที่มีเก็บไว้
เพื่อรอคอยวันที่เธอมองผ่านมา อาจจะมีเวลาที่เธอต้องการ
อีกนานแค่ไหนรักนี้ยังอยู่ อยู่เป็นรักแท้เพื่อเธอเท่านั้น ด้วยใจที่พร้อมให้เธอจากคนอย่างฉัน กับวันเวลาที่ยาวนาน คงจะพอให้รอเธอ และคงจะทำให้เธอได้รู้...
ระหว่างที่ผมร้องเพลงนี้ไป สายตาผมก็จ้องไปที่ไอ้ปิงตลอดเวลา อยากให้มันรู้ว่า ที่ผมเลือกเพลงนี้ ก็เพื่อที่จะร้องให้มันฟังนั่นเอง แต่ก็ไม่กล้าบอกมัน เพราะเขินเหลือเกิน พอสิ้นสุดเพลงนี้ เสียงกรี๊ดก็ดังถล่มทลาย ผมกล่าวขอบคุณทุกคนและลงไปที่หลังเวที มีพี่ๆวงก่อนๆเข้ามาชมหลายคน ทำให้ผมมีกำลังใจมากขึ้น
วันนั้นผมก็แปลกใจตัวเองมากเหลือเกิน ที่ทำได้ดีกว่าที่คิดไว้ ดีกว่าที่ซ้อมไว้ตั้งเยอะ คงอาจเป็นเพราะผมไม่ได้อยากร้องเพลงเพื่อประกวด แต่ผมแค่เพียงอยากจะร้องเพลงให้คนที่ผมรักฟังก็แค่นั้น และอะไรที่เราทำออกมาจากใจ มันก็มักจะดีเสมอ
พอถึงเวลาประกาศผลอาจารย์ก็ให้ทุกวง ขึ้นไปอยู่บนเวที และก็เริ่มประกาศ
รางวัลนักร้องขวัญใจได้แก่ วง แกงส้ม ครับ โดยนักร้องวงนี้เป็นผู้หญิงครับ เสียงแบบว่าเพราะมากๆ ก็สมควรแล้วที่ได้รางวัลนี้ไป
รางวัลชมเชยได้แก่ วง Ba-Ra-Have ครับ วงนี้เป็นพี่ๆ ม.ปลายครับ ร้องเพลงแนวๆร๊อกอกหัก แต่ก็เพราะเหมือนกัน
รางวัลที่สาม ได้แก่ วง Friend ครับ ตอนแรกที่ได้ยินประกาศ พวกผมสองคนมองหน้ากันแล้วกระโดดกอดกันเลยครับ ตกใจสุดๆ ไม่คิดว่าจะติดกับเค้าด้วย เมื่อตั้งสติได้พวกเราก็เดินออกไปรับรางวัล แบบว่าเป็นปลื้มสุดๆ
ส่วนวงที่ได้ที่สองคือวง แกงส้มครับ และวงที่ได้ที่หนึ่ง คือวง กัลปพฤกษ์ โดยวงนั้น มีทั้งนักดนตรีของโรงเรียน นักร้องของโรงเรียน ไม่ได้ที่หนึ่งก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
โดยรางวัลที่ผมได้รับก็ไม่เยอะอะไรหรอกครับ เป็นเงินห้าร้อยบาท พวกผมก็พาพวกไอ้เอก ไอ้แชมป์ ไอ้ท๊อป ไปเลี้ยงขนมกัน เพราะพวกนี้ก็ไปเป็นหน้าม้า กรี๊ดกร๊าดให้พวกผม มีความสุขไปตามๆกัน ห้าร้อยบาทก็หมดเกลี้ยงภายในวันเดียว
หลังจากวันนั้น ผมก็บ้าร้องเพลงไปเลย ทุกๆเย็นเมื่อมีเวลาว่าง ผมกับไอ้ปิงก็มักจะไปที่ศาลาริมน้ำ ดีดกีต้าร์ร้องเพลง มีความสุขตามประสา โดยไม่ได้คิดเลยว่า เวลาเหล่านี้มันกำลังจะกลายเป็นความทรงจำเท่านั้น เพราะอีกแค่เดือนกว่าๆ อีกแค่เดือนกว่าเท่านั้นจริงๆ พวกเราทุกคนก็จะต้องเรียนจบกันแล้ว และผมก็ไม่คิดเลยว่า เมื่อวันสุดท้ายที่เราสองคนจะต้องอยู่ด้วยกัน มันมาถึง พวกผมสองคนจะทำอย่างไร แต่ ณ เวลานั้น สิ่งที่เราสองคนรู้ก็คือ เรารักกัน และเราก็มีความสุขที่อยู่ด้วยกัน แค่นั้นจริงๆ
http://media.imeem.com/m/fKvIxrlGvi
-
เพลงที่เล่นไปพร้อมกับตอนอ่าน
ทำให้เราน้ำตาคลอเลยอ่ะ
:monkeysad:
ไม่ว่าบทสรุปจะเป็นยังไง
เป็นกำลังใจให้คุณเด็กโรงเรียนประถมนะคะ..
:L2:
-
ทั้งหวาน..ทั้งซึ้ง...ทั้งเหงา...ทั้งเศร้า.....
-
ฝันหวานอาย แต่ไม่มีจูบแหะ :laugh:
-
มันน่าจะเป็นวันที่สนุก แต่มันก็แฝงด้วยความเหงา ความเศร้า :กอด1:
ทำดีที่สุดแล้ว เพราะนี้ก็เป็นวันที่น่าจดจำอีกวันหนึ่งของกล้านะ :L2:
-
เพลงนี้ก็เป็นเพลงโปรดเหมือนกันค่ะ แต่ให้ความรู้สึกเป็นรักที่ไม่สมหวังยังไงไม่รู้
แต่ประสบการณ์ที่กล้ามีกับปิง มีแต่เรื่องน่าประทับใจจังเลยนะคะ
ไม่อยากให้จบแบบแยกจากกันเลย เง้ออออ
-
อ่านรวดเดียวจนจบ ขอบคุณมากๆคราฟที่นำเรื่องราวดีๆมาเล่าสู่กันฟัง
อ่านเรื่องนี้แล้วทำให้นึกถึงรักครั้งแรกเมื่อสมัยมัธยมต้น ใครจะไปคิดว่าวันหนึ่งแฟนคนแรกต้องเปนผู้ชาย
นึกถึงวันเวลาเก่าๆที่ไรก็อดยิ้มไม่ได้
ปล.คงใกล้จะถึงตอนจบแล้วซินะ อดคิดไม่ได้ว่าเศร้าแน่ๆๆเตรียมน้ำตาไว้แล้วกับเรื่องนี้ ขนาดแค่อ่านยังน้ำตาคลอเลย
มาต่ออีกนะคราฟจะเปนกำลังใจให้ นานๆจะมีเรื่องราวดีๆอบอุ่นหัวใจแบบนี้ สู้ๆคราฟ
-
เลือกเพลงดีจังครับ...เพื่อเธอตลอดไป...
ทั้งซึ้งปนเศร้ามากมายครับ :monkeysad:
-
:L2:....เก็บความทรงจำดีๆๆไว้...เพื่อเธอตลอดไป... :L2:
-
ยิ่งอ่านยิ่งเศร้าอะครับ แต่ละตอน :m15:
ไม่กล้าอ่านตอนจบเลยให้ตายสิ :เฮ้อ:
แพ้เรื่องเศร้าอ่า
-
เดินเรื่องมาก็น่ารักๆๆๆ ค่อยๆรักกัน ค่อยๆซึมเข้าไป ทุกวันๆๆ โอ้ยยยยยยยย น่ารักอ่ะ :L2:
เรียบๆ ง่ายๆ แต่ชอบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
มาถึงบทนี้ เพลงเพื่อเธอ ตลอดไป ขึ้น โหหหอินอ่ะ รุ้สึกได้กับบรรยากาศวันนั้นเลยอ่ะ
แต่ว่า
ก็คงต้องเศร้าจิงๆใช่ไหม :sleep2:
-
ที่จิงมันต้องเปงช่วงเวลาที่มีความสุขสินะ
พอรู้ว่ากำลังจะแยกจากกันมันกับรู้สึกเศร้าอ่ะ
ไม่อยากให้จากกันเลยอ่ะ
อินจัด
น้ำตาคลอเลยอ่ะ
:sad11:
-
เริ่มแล้วชิมิ :monkeysad: ไม่อยากให้ถึงวาเลนไทน์เลย
-
:z13:
จิ้มตูดเจ๊หนึ่ง :laugh:
:m15: :m15: :m15:
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่ามันใกล้เข้ามาแล้วสินะอีกแค่ 3 ตอนเอง
อ่านแล้วอยากอ่านไปเรื่อยด้วยบรรยากาศในท้องเรื่องที่สบายๆไม่หวือหวาแต่น่าติดตาม
บวกกับการเล่าเรื่องที่ไหลลื่นไม่เนิบนาบจนเกินไปแต่ชักอยากให้เนิบแล้วสิเพราะใกล้จบแล้วอะ
อยากอ่านไปเรื่อยๆจังสำหรับเรื่องนี้นะบอกตรงๆว่าชอบ ความรักใสๆของทั้งคู่มากอะ
มันเป็นรักในวัยเรียนที่แม้มันจะดูเหมือนเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆในชีวิต
แต่กลับเต็มไปด้วยเรื่องราวดีๆที่ถูกเก็บไว้เป็นภาพของความทรงจำที่ถูกนำมาเล่าให้เราฟังกัน
นิวเลยรู้สึกไม่อยากให้จบงะ
-
^
^
:z13: จิ้มๆๆๆๆๆ คนคุ้นเคย
เพิ่งอ่านทันค่ะ
ประทับใจเรื่องนี้มากๆ
บวก 1 ให้นะคะ :L2:
คนแต่งมีกลวิธีในการเล่าเรื่องที่ทำใ้ห้คนอ่านนึกภาพในอดีตตามได้อย่างชัดเจนทุกตอนเลย
รู้สึกถึงความอบอุ่น ความรัก ความสุขใจในวันเวลาที่ผ่านมา
อ่านอย่างสบายๆ มีความสุขไปด้วย
ฟังเพลงประกอบแล้วก้อยิ้มตาม แม้บางทีจะมีน้ำตาแอบซึมมาด้วยเล็กๆ
เนื่องจากอ่านแบบม้วนเดียวจนถึงตอนนี้ ทำให้ได้ฟังเพลงหลายเพลง อินมากมายเลยทีเดียว
ถ้าคุณคนแต่งบอกว่าตอนนี้อยู่ลอนดอนคนเดียวแบบเหงาๆ
ก็เชื่อว่าเวลานึกถึงเรื่องราวในอดีตเหล่านี้จะทำให้หัวใจอุ่นขึ้นมาได้มากเลย
แต่ยังไงก้อคงต้องลุ้นตอนท้ายหละค่ะ ว่าแต่ละคนมีชีิวิตกันต่อไปยังไง
เป็นกำลังใจให้คนไกลบ้านนะคะ :กอด1:
-
:z13:
จิ้มตูดเจ๊หนึ่ง :laugh:
:m15: :m15: :m15:
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกว่ามันใกล้เข้ามาแล้วสินะอีกแค่ 3 ตอนเอง
อ่านแล้วอยากอ่านไปเรื่อยด้วยบรรยากาศในท้องเรื่องที่สบายๆไม่หวือหวาแต่น่าติดตาม
บวกกับการเล่าเรื่องที่ไหลลื่นไม่เนิบนาบจนเกินไปแต่ชักอยากให้เนิบแล้วสิเพราะใกล้จบแล้วอะ
อยากอ่านไปเรื่อยๆจังสำหรับเรื่องนี้นะบอกตรงๆว่าชอบ ความรักใสๆของทั้งคู่มากอะ
มันเป็นรักในวัยเรียนที่แม้มันจะดูเหมือนเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆในชีวิต
แต่กลับเต็มไปด้วยเรื่องราวดีๆที่ถูกเก็บไว้เป็นภาพของความทรงจำที่ถูกนำมาเล่าให้เราฟังกัน
นิวเลยรู้สึกไม่อยากให้จบงะ
ขอบคุณคุณนิวมากนะครับ จากใจจริง
ผมไม่คิดว่าเรื่องราวของผม จะทำให้ใครที่ไหนประทับใจได้มากขนาดนี้
ไม่ใช่เฉพาะคุณนิวคนเดียว แต่ทุกๆคน ทุกๆรีพลาย
เมื่อผมได้อ่านรีพลายของพวกคุณ มันทำให้ผมมีรอยยิ้ม มีกำลังใจ
มันทำให้ผมสู้ ที่จะก้าวต่อไปข้างหน้า
แต่อย่างที่ผมบอก ผมเขียนเรื่องนี้เอาไว้ตั้งแต่สมัย ที่ผมมาอยู่อังกฤษใหม่ๆ
ผมเขียนมันไว้ทั้งหมด 22 ตอน
และมันก็เขียนได้แค่นี้จริงๆ
ผมไม่สามารถที่จะเขียนอะไรไปมากได้กว่านี้แล้ว
ขอบคุณทุกๆคนจริงๆที่ติดตาม และให้กำลังใจมาโดยตลอด
อีกสามตอนแค่นั้น ทุกสิ่งทุกอย่างก็จะจบลงแล้ว
ทุกอย่างคือเรื่องจริง
ตอนจบก็คือความจริง
ฝากเรื่องนี้เอาไว้ด้วยนะครับ
คืนนี้ผมขอไปนอนก่อนนะครับ ห้าทุ่มกว่าแล้ว
ไว้พรุ่งนี้จะมาต่อตอนที่ 20 ให้นะครับ
ปล.รักเพื่อนๆทุกๆคนนะครับ อยากเป็นเพื่อน อยากคุยด้วยกับทุกๆคนเลย หวังว่าเราคงจะได้เป็นเพื่อนกันนะครับ
-
:z13:
จิ้มกล้าตอนกลางคืนที่อังกฤษตอนเช้าที่ไทยอิๆ
อยากบอกว่าจะรออ่านต่อไปนะคราบไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นไงต่อไป
นิว ก็จะขอเก็บความทรงจำดีๆที่ได้อ่านเรื่องนี้ไว้น๊า
:z2: :z2: :z2: :z2:
-
มาส่งคนแต่งเข้านอนด้วยคนนะคะ
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับเรื่องเล่าที่สร้างความอบอุ่นให้หัวใจด้วยค่ะ :กอด1:
ปล. รีบนจาไวไปถึงไหนเนี่ย ไปนอนได้แล้วมั้ง :serius2:
-
วันนี้มะมีเรียนเด่วเช้าๆค่อยนอน อิๆ
:z10: :z10: :z10:
-
เช้าๆค่อยนอน
แล้วตอนนี้!!!!!!!!!!!!
ยังไม่เช้า เหรออออออออออออออ o12
-
:z2: :z2: :z2:
ง้านไปนอนแล้วก็ได้เข้าแล้วนี่นะ อิๆ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
งั้นส่งเข้านอนพร้อมกันสองคนเลยนะ
ทั้ง คุณกล้า และน้องนิว :กอด1:
ฝันดีจ้า จุ๊บุ จุ๊บุ
(มานเปลืองพื้นที่ทู้เค้ามั้ยเนี่ย :laugh: )
-
:oni1: :oni1:
ทำตัวร่าเริงตอนรับตอนที่ยี่สิบสอง
-
รู้สึกใจหายเลยอะ เหมือนแบบว่าต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆเลย คุณกล้าอยู่เมืองอะไรหรอ ปีหน้าผมอาจจะไปเรียนที่ imperial college london อะครับ ติด biochemistry :-[ ที่นั่น :D
-
รู้สึกใจหายเลยอะ เหมือนแบบว่าต้องมีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นแน่ๆเลย คุณกล้าอยู่เมืองอะไรหรอ ปีหน้าผมอาจจะไปเรียนที่ imperial college london อะครับ ติด biochemistry :-[ ที่นั่น :D
อยู่ลอนดอนนี่แหละคับ
แต่จะกลับกลางเดือนกันยาปีนี้
คงไม่ได้เจอกันที่นี่ เหอะๆๆ
-
^
^
^
^
^
จิ้มพี่กล้า
อิอิ
วันนี้มานั่งรอแล้วนะ
มาลงเร็วๆนะคร๊าฟฟฟฟฟฟฟฟ
:z2:
-
แหม เสียดาย นึกว่าแบบจะให้พาเที่ยว ลอนดอน ซะหน่อยเดือนมีนานี้ต้องมีนัด interview กับ ucl อีก หวังว่าจะได้เจอกันนะ หุหุ
-
แหม เสียดาย นึกว่าแบบจะให้พาเที่ยว ลอนดอน ซะหน่อยเดือนมีนานี้ต้องมีนัด interview กับ ucl อีก หวังว่าจะได้เจอกันนะ หุหุ
มาเมื่อไรก็บอกละกันครับ ถ้าว่าง เดี๋ยวจะพาเที่ยวลอนดอน
-
พี่น้องครับ ถึงเวลา ลงตอนต่อไปแล้วครับ 5555
:mc4: :mc4:
:sad4: :sad4:
-
มีแต่ความทรงจำดีๆ เต็มไปหมดเลย :man1:
-
:L1: :L1: :L1:
น่ารักกันทั้งคนอ่าน ... คนแต่ง
และตัวละคร...เลยอ่ะ เรื่องนี้
จบแล้วคงเหงาอ่ะนะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
บทที่ 20 วันสุดท้าย
ปลายเดือนมกราคม ลมหนาวพัดมาเป็นระลอก ภูเขา รอบๆโรงเรียนถูกปกคลุมไปด้วยหมอกยามเช้า แม้จะเลยมาถึงตอนเที่ยง ก็ยังเห็นหมอกอยู่บ้างบางตา
ในห้องเรียน เมื่อมีเวลาว่าง เราก็จะนั่งเขียน friendship กัน ซึ่งผมก็มีเหมือนกัน ซื้อมาวันแรก ก็เอาไปให้ไอ้ปิงเขียนคนแรกเลย แต่พอมันเอามาคืน ผมเปิดอ่าน ก็เห็นมันเขียนที่หน้าสุดท้ายเลยว่า “หน้านี้จอง” สรุปก็คือมันยังไม่เขียนให้ผม แต่มันบอกว่าจะเขียนให้ผมเป็นคนสุดท้าย ที่หน้าสุดท้ายของสมุด friendship
ส่วนของมันนั้นไม่มีสมุด friendship แต่มันแจกกระดาษ A4 ป่าวๆให้เพื่อนๆเขียนแทน มันบอกว่า จะเอาไปเย็บเล่มเอง ผมคิดในใจ แบบนี้ก็เท่ห์ดีเหมือนกัน
เย็นวันหนึ่งหลังกินข้าว เราก็ซื้อขนมเพื่อที่จะไปนั่งกินที่ศาลาริมน้ำเช่นเคย แต่วันนี้มีคนมานั่งแล้ว เราก็เลยเปลี่ยนที่ใหม่ ไปนั่งกินที่หน้าหอสมุดแทน
สรุปแล้วพ่อมึงให้มึงไปเรียนต่อไหนว่ะ มันพูดไปเคี้ยวขนมไป
พ่อกูให้ไปสอบหลายที่ว่ะ แต่ที่แรกเลย สาธิตเกษตรกำแพงแสน และก็สาธิตศิลปากร ต่อจากนั้นกูก็ไม่รู้ แล้วแต่พ่อกู ผมบอกมัน
อืม โรงเรียนเก่งๆทั้งนั้นเลย มึงสอบติดอยู่แล้ว มันยักคิ้วให้ผมหนึ่งที
แล้วมึงล่ะ ว่าไง ผมถามมันด้วยสีหน้าที่ซีเรียส
ยังไม่รู้เลยว่ะ คงเป็นแถวๆบ้านกูมั้ง มันหมายถึงโรงเรียนประจำอำเภอแถวบ้านมัน
เอางี้มั้ย กูจะขอพ่อกูเรียนโรงเรียนประจำจังหวัด มึงก็มาเรียนด้วยกันกับกูสิ ผมออกความเห็น
คงไม่ได้ว่ะ กูไม่มีบ้านอยู่ในตัวเมือง และแม่กูคงไม่ยอมให้กูอยู่หอแน่ๆ เค้ากลัวกูเสียคน มันพูดแบบหมดหวัง
แต่กูอยากเรียนที่เดียวกับมึงจีงๆนะ ผมบอกมันด้วยสีหน้าเศร้า
แต่ก็ช่างเถอะ ยังไม่ถึงเวลา ไว้ไงกูจะลองไปขอแม่กูดู เผื่อฟลุ๊ค กูกับมึงจะได้เรียนที่เดียวกันอีก อย่าคิดมาก ไอ้เตี้ย มันพูดแบบขำๆแต่ผมก็รู้สึกได้ว่า ในใจมันไม่ได้รู้สึกอย่างที่พูดเลย
พอกลับมาถึงที่หอ ผมก็เห็นพวกไอ้เอกนั่งอยู่ในห้องอ่านหนังสือ พอมันเห็นพวกผมสองคนมันก็กวักมือเรียก พวกผมก็เดินเข้าไปหามัน
มีไรว่ะ ผมถามมัน
ป่าว ก็แค่เรียกมานั่งคุยกันเฉยๆ ไอ้เอกพูด
แล้วพวกมึงคุยเรื่องอะไรกันอยู่อ่ะ ผมถามมันเพื่อผมจะได้ร่วมแจมด้วย
เรื่อง ต่อ ม.4 อ่ะ แล้วพวกมึงสองคนเอาไงเนี่ย ไอ้แชมป์พูด
ไม่รู้ว่ะ แล้วแต่แม่กู ไอ้ปิงบอก
กูก้อแล้วแต่พ่อกูว่ะ แต่ไม่ต่อที่นี่แน่ๆ ผมพูดพร้อมกับส่ายหัว
กูจะเรียนเทคนิคว่ะ อยากเรียนช่างยนต์ ไอ้เอกบอก
กูต้องต่อที่นี่ว่ะ แม่กูไม่ให้ย้าย เกรดกูก้อดันถึงพอดีอีก เซ็งชิป ไอ้แชมป์มันพูดแบบบ่นๆ เพราะมันไม่อยากต่อที่นี่ โรงเรียนประจำกฎมันเยอะ ใครๆก็เบื่อ
แล้วมึงล่ะ ไอ้ท๊อป ผมถามมัน
กูต้องย้ายไปสุราษฎร์ว่ะ พ่อแม่กูเลิกกัน กูต้องตามแม่กูไปอยู่ที่นั่น ไอ้ท๊อปนี่ก็น่าสงสารมันมากๆ เพราะพ่อมันมีเมียใหม่ และแม่มันก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไร ผมก็อดที่จะเป็นห่วงเพื่อนของผมคนนี้ไม่ได้
ซึ่งสรุปแล้วในกลุ่มของพวกผมก็มีไอ้แชมป์คนเดียวที่เรียนต่อที่นี่ นอกนั้นก็ตกลงจะย้ายไปเรียนที่อื่น ความจริงแล้ว ไอ้พวกนี้เกรดไม่ถึงกันซักกะคน ยังไงก็ต้องย้ายโรงเรียนกันอยู่ดี เหอะๆๆๆ
และเทศกาลสอบครั้งสุดท้ายของพวกเราก็ใกล้เข้ามาถึง ผมลากไอ้ปิงมาอ่านหนังสือเป็นเพื่อนทุกวัน แม้มันจะไม่เต็มใจก็ตาม ก้อมีบ้างที่มันแอบหลับคาหนังสือ แต่ผมก็ปล่อยมัน เพราะเข้าใจธรรมชาติของมันว่าอ่านหนังสือไม่ได้นาน แต่ก็ดีใจ ที่อย่างน้อยมันก็มานั่งเป็นเพื่อนผมข้างๆ ทำให้ผมมีกำลังใจอ่านหนังสือขึ้นเยอะ
มึง ไปนอนกัน กูอ่านจบแล้ว ผมสะกิดให้มันตื่น
อืม มันสะลืมสะลือขึ้นมา เอามือปาดน้ำลายที่แก้ม แล้วหันมายิ้มให้ผมหนึ่งที
อ่านจบแล้วเหรอ กี่ทุ่มละเนี่ย มันถามผม
เที่ยงคืนพอดี ทำไม มึงจะอ่านต่อเหรอ ผมแซวมัน
มันทำตาถลน แล้วพูดแบบไม่มีเสียงว่า K ว ย ใส่หน้าผมหนึ่งที แล้วมันก็ลากคอผมเข้าไปในหอนอน
วันนี้เป็นวันสอบวันสุดท้าย พวกเราทุกคนค่อนข้างจะสบายๆ ไม่ค่อยเครียด เพราะสอบแค่สามตัว และหลังจากสอบเสร็จ ก็จะมีพิธี ปัจฉิมนิเทศ ซึ่ง พอเราสอบเสร็จ ก็ได้ไปเข้าร่วมพิธีที่หอประชุม
ในช่วงแรก อาจารย์ได้พูดในเชิงวิชาการ เกี่ยวกับการแนะแนวในการเรียนต่อ ซึ่งพวกเราทุกคนก็ตั้งใจฟังเป็นอย่างดี ต่อจากนั้นก็มีการแสดงเล็กๆน้อยๆจาก พี่ๆน้องๆชั้นอื่นๆ และหลังจากนั้นก็เข้าสู่พิธี ผูกข้อมือโดยอาจารย์จะเป็นคนผูกให้ และก็คอยอวยพรให้เราต่างๆนาๆ บรรยากาศในตอนนั้นค่อนข้างเศร้านิดนึง เพราะความผูกพันของเรานั้นไม่เหมือนกับเด็กนักเรียนโรงเรียนไปกลับ เราอยู่ที่นี่ กินนอนด้วยกันทุกวัน ดังนั้นมันก็ไม่แปลกอะไรที่ทุกๆคนจะหลั่งน้ำตาออกมา รวมทั้งตัวผมด้วย
หลังจากนั้นก็จะเป็นการเปิดใจ ซึ่งอาจารย์ได้ให้เราแยกชั้นเรียน แล้วเข้าไปอยู่ในห้อง ห้องใคร ห้องมัน ซึ่งตอนนี้พวกเราสามทับหนึ่ง ก็ได้เข้ามาอยู่รวมกันในห้องเรียน และพร้อมที่จะเปืดใจซึ่งกันและกัน โดยมีเฉพาะนักเรียน และอาจารย์คอยอยู่ด้านนอก
เราเริ่มพูดทีละคน เรียงตามเลขที่ บางคนก็พูดถึงความประทับใจ บางคนก็สารภาพผิด บางคนก็ขอโทษซึ่งกันและกัน ทำเอาบ่อน้ำตาแตกกันไปหลายคน จนมาถึงผม ตอนนั้นผมออกไปยืนหน้าห้อง กวาดสายตามองไปรอบๆห้อง ทุกๆคนจ้องมาที่ผม รวมทั้งไอ้ปิงด้วย ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วผมก็พูดออกมาว่า
ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่เข้าใจในสิ่งที่กูเป็น ขอบคุณที่ไม่รังเกียจ หรือ ล้อเลียน กูแม้แต่ครั้งเดียว ขอบคุณเพื่อนๆทุกคนที่รักกู และสุดท้าย ไอ้ปิง กูไม่เคยพูดคำนี้ให้มึงฟังเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่มึงคงรู้ว่ากูรู้สึกยังไง
ผมเงียบไปสักพัก แล้วมองไปที่ไอ้ปิง แล้วพูดว่า
กูรักมึงนะ
พูดจบน้ำตาผมก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว พร้อมกับเสียงโห่ วี้ดวิ้วของเพื่อนๆ ตัวผมเองก็อ้าย อาย ไม่เคยบอกรักใครต่อหน้าผู้คนมากมายอย่างนี้มาก่อนเลย แต่นี่ไหนๆเราก็จะเรียนจบแล้ว และทุกๆคนก็รับรู้ด้วยว่าเรารู้สึกยังไงกัน ก็ขอซะหน่อยนะครับ เหอะๆๆ
พอถึงตาไอ้ปิงพูด ผมก็ลุ้นจนตัวสั่นว่ามันจะพูดว่าอะไร มันออกไปยืนหน้าห้อง พร้อมกับเสียงแซวตามหลังจากเพื่อนๆ เป็นระลอก และมันก็พูดว่า
ขอบคุณพวกมึงทุกคนที่เป็นเพื่อนที่ดีตลอดมา กูสัญญาว่าจะไม่ลืมพวกมึงทุกคน และสุดท้าย พูดเสร็จมันหันหน้ามาทางผม และก็ชี้หน้าผมและก็พูดว่า
ไอ้เตี้ย มึงทำกูเขิน กลับหอเจอหนักแน่ แล้วมันก็เดินมานั่งข้างผม ตบหัวผมเบาๆหนึ่งที เพื่อนๆก็โห่ กันใหญ่ โห่หยั่งกะ ตอนยกขันหมากมาสู่ขอแน่ะ เหอะๆๆ
วันนั้นเราทุกคนก็มีความสุขครับ สนุกสนาน ปนเศร้านิดๆ แต่เราทุกคนก็เข้าใจ และยอมรับในเรื่องนี้ว่า มีพบก็ต้องมีจาก มีเริ่ม ก็ต้องมีจบ ไม่มีงานเลี้ยงใดที่ไม่มีวันเลิกรา แต่คำว่าเพื่อนก็จะอยู่ในใจของพวกเราทุกคนเสมอไป
คืนนั้นกลับมาที่หอ เราสองคนก็ไปอาบน้ำกันครับ วันนั้นเราสองคนต่างก็ช่วยกันสระผมให้กันและกัน ตอนอาบน้ำ ผมก็ช่วยเอาสบู่ถูหลังให้มันด้วย พอล้างตัวเสร็จ ผมกำลังจะเอื้อมมือไปหยิบผ้าเช็ดตัว แต่มันกลับดึงมือผมไป และเอาไปไว้ที่แก้มมัน ทำตาเศร้าๆ จ้องมาที่หน้าผม แล้วก็ดึงผมไปกอด ตอนนั้นมันกอดผมแน่นมาก ผมก็งง ว่ามันจะมาอารมณ์ไหนกันนี่ แต่ผมก็ไม่ได้ถามอะไรมัน เพราะรู้สึกดีมากกว่าที่มันทำแบบนี้ เราสองคนก็ยืนกอดกันแบบนั้นสักพัก แล้วมันก็ปล่อยผม ยิ้มให้ผมหนึ่งที แล้ว เราก็เช็ดตัวแล้วก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวนอน
วันต่อมา พวกเราก็ไม่ต้องทำอะไรแล้ว ตอนนี้เรียนจบแล้ว รออีกแค่ไม่กี่วัน เพื่อที่จะรอรับใบประกาศนียบัตร โดยวันนี้พวกเราว่าง ยังไม่ต้องทำอะไร อาจารย์หอเลยพาเราไปเที่ยว อุทยานแห่งชาติแถวๆโรงเรียน ซึ่งเป็นน้ำตก พวกเราต่างก็ดีใจที่ได้ไปเที่ยวเดียวกัน ก่อนที่เราจะต้องแยกย้ายกันไปในอีกไม่กี่วันข้างหน้า
พวกผมปล่อยให้เพื่อนๆเล่นน้ำกันไป ส่วนผมกับไอ้ปิงเดินเลี่ยงออกมากันสองคน เราเดินคุยกันเรื่อยเปื่อย จนมาถึงที่สะพานแขวน กลางแม่น้ำ ไอ้ปิงหยุดเดินที่กลางสะพาน แล้วหันมาหาผม ที่เดินตามมันมา แล้วมันก็พูดว่า
เตี้ย ถ้ามึงกะกูเรียนคนละโรงเรียนกัน มึงจะคิดถึงกูมั้ย
ก็ต้องคิดถึงสิ แล้วกูจะโทรหามึงบ่อยๆก็แล้วกัน แล้วมึงละ
มันไม่ตอบ มันเพียงแต่ยิ้ม แล้วพยักหน้า แล้วมันก็ถามผมอีกว่า
ถ้ามึงไปเรียนที่จังหวัดอื่น เราจะได้เจอกันอีกมั้ยอ่ะ
ได้เจอสิ ไงแม่กูก็อยู่ที่นี่ ถ้าวันไหนกูกลับมา กูจะโทรบอกมึงล่วงหน้าละกัน จะได้นัดเจอกัน ดีมั้ย ผมบอกให้มันสบายใจ
ถ้าวันหนึ่ง เราเลิกติดต่อกัน มึงจะยังรู้สึกแบบนี้กับกูอยู่มั้ย มันถามคำถามนี้ด้วยสีหน้าจริงจัง และผมก็แปลกใจมากที่มันถามคำถามนี้กับผม
ทำไมถามแบบนั้นล่ะ ยังไงกูก็จะโทรหามึงเรื่อยๆอยู่แล้ว แต่ถ้าสักวันหนึ่งเราเราติดต่อกันไม่ได้จริงๆ ยังไงกูก็จะยังรักมึงแบบนี้ตลอดไป สบายใจได้ ผมพูดพร้อมกับเอามือไปไปแตะที่หลังมัน
ไปเล่นน้ำกับเพื่อนๆเหอะ เดี๋ยวก้อไม่ได้ทำไรแบบนี้ด้วยกันแล้ว จู่ๆมันก็เปลี่ยนเรื่อง แล้วเดินไปเฉยเลย แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะรู้อยู่ว่ามันกำลังคิดอะไร
ทุกคืนในช่วงเวลาที่เหลืออยู่นี้ ไม่มีวันไหนเลย ที่เราจะไม่นอนกอดกัน ตัวเราแทบจะไม่ได้อยู่ห่างกันเลย เพราะเราต่างคนต่างก็รู้ดีว่า เราสองคนอาจจะไม่ได้นอนกอดกันแบบนี้อีกแล้ว ไม่ได้อยู่ใกล้ๆกัน ไม่ได้ร้องเพลงดีดกีต้าร์ด้วยกัน อย่างที่เราเคยทำและมีความสุขร่วมกันเหมือนวันก่อนๆ ดังนั้นเราจึงต้องเก็บเกี่ยวช่วงเวลาเหล่านี้ไว้ให้นานและคุ้มค่าที่สุด เท่าที่เด็กอย่างเราสองคนจะทำได้
เย็นวันนี้จะเป็นวันสุดท้าย พรุ่งนี้จะเป็นวันรับใบประกาศของพวกเรา และโรงเรียนจะปิดในวันพรุ่งนี้ ไอ้ปิงชวนผมไปนั่งเล่นที่ศาลาริมน้ำ ที่ประจำของเรา และวันนี้เราก็โชคดี ที่ยังไม่มีใครมาแย่งที่ของพวกเราเสียก่อน
อ่ะ นี่ Friendship เขียนให้เสร็จแล้วนะ แต่ต้องสัญญาก่อน ว่าจะไม่เปิดอ่าน จนกว่าจะกลับไปถึงบ้าน มันกำชับผม
ได้ สัญญา ว่าจะไม่แอบอ่านก่อน แล้วที่กูเขียนให้อ่ะ ก็อย่าแอบอ่านก่อนนะ เดี๋ยวไม่ตื่นเต้น ผมพูดแล้วก้อหัวเราะ
อยากฟังเพลงอะไร เดี๋ยวเล่นให้ฟัง มันถามผม
อืม เพลงอะไรก็ได้ ที่มึงอยากเล่นให้กูฟัง ผมย้อนมันกลับไป
งั้นเพลงนี้ละกัน ว่าแล้วมันก็เริ่มอินโทรเพลง ผมก็ยิ้มขึ้นมาทันที เพราะเพลงนี้เป็นเพลงแรกที่มันเคยเล่นให้ผมฟัง เพลงก่อน ของโมเดิร์นด๊อกนั่นเอง
พอเล่นจบ มันก็ถามผมว่า
ชอบมั้ย มันพูด พร้อมกับทำตาโต แล้วยิ้มที่มุมปาก
ไม่ชอบหรอก ผมพูด มันทำหน้าฉงนทันที
แต่กูรักเพลงนี้เลยแหละ ผมพูดแล้วหันไปมองหน้ามัน
สัญญานะ ว่าจะไม่ลืมกัน จู่ๆมันก็พูดคำนี้ขึ้นมา
กูสัญญา และเราก็เอานิ้วก้อยมาเกี่ยวกัน
ท้องฟ้าเริ่มมืด เราสองคนเดินหันหลังให้กับศาลาริมน้ำ ก่อนที่จะเดินพ้นริมบึง เราหันกลับไปมองมันอีกครั้ง ผมถอนหายใจ และเราก็ค่อยๆเดินกลับหอ เก็บเกี่ยวบรรยากาศรอบๆโรงเรียนให้ได้มากที่สุด เพราะพรุ่งนี้ เวลานี้ เราจะไม่ได้อยู่ที่นี่อีกแล้ว
คืนนี้ ที่หอทำพิธีผูกข้อมือ โดยให้น้องๆมาผูกข้อมืออวยพรให้กับรุ่นพี่ ผมนั่งติดอยู่กับไอ้ปิง ตอนนี้ใต้หอมีแต่แสงเทียน น้องๆก็เข้ามาผูกข้อมือ แล้วก็อวยพรให้ พอมาถึงน้องเลี้ยงผม เจ้าอาร์ม มันก็ร้องไห้ บอกว่า เสียดายอยากให้ผมอยู่ต่อ เพราะว่าผมเป็นพี่เลี้ยงที่เอาใจใส่มันในเรื่องเรียนมากๆ มันกลัวว่าจะไม่มีคนมาสอนการบ้านมันอีก เหอะๆๆ และมันก็ยังอวยพรว่า ขอให้ผมกับไอ้ปิง รักกันไปนานๆ ซะงั้นอ่ะ เหอะๆๆ
คืนนี้ หลายๆคนนอนไม่หลับ แม้ว่าพรุ่งนี้พิธีจะเริ่มแต่เช้าก็ตาม ผมกับไอ้ปิงไปนั่งคุยกันใต้ราวตากผ้า อากาศไม่หนาวมาก กำลังสบาย วันนี้พระจันทร์สวยดี แม้มันจะไม่เต็มดวงก็ตาม
พรุ่งนี้ พอเลิกงาน จะกลับเลยป่ะ มันถามผม
น่าจะเป็นอย่างนั้นอ่ะ เพราะต้องไปนครปฐมต่อ ใกล้วันสอบเข้าแล้วด้วย
ว้า เสียดายจัง อยากชวนไปเที่ยวที่บ้านสักวันสองวัน มันทำหน้าเสียดาย
ปิง มึงรู้มั้ย ว่ากูอยากไปมากๆ ผมพูดแล้วจ้องหน้ามัน
สักพักน้ำตาผมก็ไหลออกมา มันจ้องหน้าผม แล้วก็นั่งชันเข่าขึ้น เอาชายเสื้อของมันมาเช็ดน้ำตาให้ผม แล้วมันก็ยืนขึ้น ส่งมือให้ผม
ไอ้ขี้แย ไปนอนกันได้ละ เดี๋ยวพรุ่งนี้เช้าจะตื่นไม่ไหวนะ มันบอกผม
ผมจับมือมัน แล้วมันก็ดึงตัวผมให้ลุกขึ้น แล้วเราสองคนก็เดินจับมือกัน ขึ้นไปบนหอนอน ซึ่งในตอนนั้นน่าจะเป็นเวลาตีสองแล้ว ทุกอย่างเงียบสนิท ผมกับไอ้ปิง สอดตัวเข้าไปใต้ผ้าห่ม ไอ้ปิงนอนหงาย ผมนอนตะแคงแล้วเอามือไปกอดมัน มันดึงมือผมไปกุมไว้ที่หน้าอก มันหันมาจูบหน้าผากผมหนึ่งที และเราสองคนก็เผลอหลับไปในที่สุด
ตอนเช้าของวันสุดท้าย อากาศแจ่มใส พวกเราทุกคนเดินเข้าแถวไปที่หอประชุม บรรดาผู้ปกครองเริ่มทยอยกันเข้ามา เพื่อมาแสดงความยินดีกับลูกหลานของตนเอง พ่อแม่ผมก็เช่นกัน ระหว่างที่ผมเดินต่อแถว ก็มองเห็นพ่อกับแม่ผมโบกมือทักทายให้ผมด้วย พอเดินผ่านพ่อแม่ผม แถวก็หยุดพอดี พ่อก็เลยเอากล้องถ่ายรูปขึ้นมาถ่าย ผมก็เลยดึงไอ้ปิงเข้ามาถ่ายด้วย และเราก็เดินเข้าไปในหอประชุม
พอเสร็จพิธี นักเรียนก็เริ่มทยอยกลับหอ ไปเก็บข้าวของ เตรียมตัวกลับบ้าน ผมมองหาไอ้ปิง บริเวณหน้าหอประชุม จะชวนมันมาถ่ายรูปด้วย แต่ก็หาไม่เจอ คิดในใจ สงสัยจะกลับหอไปแล้วมั้ง จึงให้พ่อกับแม่ขับรถพาไปส่งที่หอ
พอมาถึงที่หอ ก็เห็นมันช่วย พ่อกับแม่มันขนของขึ้นรถอยู่พอดี ผมจึงเดินไปหามัน พร้อมกับสวัสดีพ่อแม่มันเหมือนเคย
เสร็จยัง กูช่วยป่าว ผมถามมัน
เสร็จพอดีว่ะ ไปขนของมึงกันดีกว่า เดี๋ยวกูช่วย
ว่าแล้วมันก็ช่วยผมขนของของผมไปขึ้นรถ ตอนนั้น แม่ไอ้ปิงมันก็ตะโกน และกวักมือเรียกมันพอดี
เฮ้ย แม่กูเรียกแล้วว่ะ สงสัยกูคงต้องไปแล้ว มันพูดด้วยเสียงเศร้าๆ แต่หน้าตามันเศร้ายิ่งกว่าเสียงของมันอีก
ผมกับมันยืนจ้องหน้ากันสักพัก แล้วมันก็ดึงตัวผมไปกอด แล้วกระซิบที่ข้างหูของผมเบาๆ ว่า
กูรักมึงนะ แล้วมันก็ผละออกจากผม แล้วเดินไปขึ้นรถทันที
เสียงเครื่องยนต์สตาร์ทดังขึ้น ล้อรถค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้า มันนั่งอยู่ที่กระบะหลังรถ โบกมือให้ผม จนรถของมันเลี้ยวลับขอบถนนไป น้ำตาผมค่อยๆไหล พร้อมกับนึกในใจ อีกนานมั้ย ที่เราจะได้เจอกันอีก
ระหว่างทางที่ผมนั่งรถกลับมาที่บ้าน ผมก็คิดถึงแต่ไอ้ปิง ภาพทุกฉากทุกตอนที่ผมและมันเคยทำร่วมกัน วนเวียนอยู่ในสมองผม จนในที่สุด ก็มาถึงบ้าน ผมรีบโทรหามันทันที แต่ผมไม่สามารถติดต่อมันได้ เพราะว่า เบอร์นี้ได้ยกเลิกให้บริการแล้ว ผมรู้สึกตกใจมาก ทำไมมันไม่เห็นบอกผมเลย ว่าบ้านมันยกเลิกเบอร์นี้ไปแล้ว
ผมกระวนกระวายมากที่จะติดต่อมันให้ได้ แต่ผมก็ไม่สามารถทำได้ จนวันต่อมาผมต้องเดินทางไปที่นครปฐม เพื่อเตรียมตัวสอบเข้าชั้น ม.ปลาย ในตอนนั้น ผมไม่มีกะจิตกะใจจะทำข้อสอบเลย แต่ผลสรุปออกมา ผมก็สอบติดที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง และผมก็ต้องย้ายมาเรียนที่นี่ พักอยู่กับบ้านป้าของผมเอง
ตอนที่ผมกลับไปบ้าน ผมถามแม่ว่ามีคนโทรมาหาผมบ้างมั้ย แม่บอกว่า ไม่มีใครโทรหาผมเลย ผมแปลกใจมาก และก็แอบเสียใจ ที่ปิง ไม่ยอมติดต่อมาหาผมเลย จะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ก็น่าจะบอกกันให้รู้สักหน่อย ผมจะได้ทำใจ ไม่ใช่หายเงียบกันไปแบบนี้ ในขณะที่ผมกำลังวิตกจริตเรื่องไอ้ปิงอยู่นั้น จู่ๆผมก็นึกอะไรออกขึ้นมาได้
http://media.imeem.com/m/WrZ4KqoAZ-
-
มาแล้ว
ต้องเศร้าแน่เลย
:o12: :o12: :o12:
-
ง่า :monkeysad:
เศร้าอะ อ่านแล้วรับรู้ถึงความรู้สึกของกล้าเลย งือๆๆ :m15:
ความรู้สึกของการลาจาก ทั้งเพื่อน ทั้งแฟน โดยไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง :sad11:
-
อ่านแล้วมันจะจุกอกตายแทน
ขอให้ตอนนี้ยังคบกันอยู่เหอะ T_T T_T :serius2: :serius2:
-
เศร้าจับจิต ผมก็จบม.6ปีนี้แหละ เข้าใจฟีลเลยครับ วันพิธีจบร้องไห้น้ำตาแตกแหงๆเลย :m15:
-
ง้า ~!! .... มันเริ่มไต่ระดับความเศร้า เศร้าขึ้น เศร้าขึ้น แล้วเนี้ยะ :monkeysad:
เพลงประกอบ เพิ่มระดับความเศร้าเข้าไปอีกอ่ะ :m15:
แต่ในความเศร้า ๆ มันก็มีความประทับใจให้จดจำ ... ค่อยยังชั่วหน่อย
ขอบคุณคนเขียนนะครับ :กอด1: ... ไม่อยากให้จบเลยอ่ะ :เฮ้อ:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ในเฟรนชิพคงจะบอกอะไรบางอย่างได้ชัดเจนชัวๆเลย
ไม่กล้าคาดเดาอะไรมากมายนะเพราะกลัวใจตัวเองจะรับไม่ได้
ปล.เห็นเอ็มที่ส่งมาให้แหละแตาพักนี้จังมะว่างเล่นเอ็มงะ
ต้องนั่งวิเคราะห์บทความหลายตัวเลยไว้ว่างๆออนได้จะคุยด้วยน๊า
อะนะแอบด่าตัวเองมีงานทำแต่เสือกมานั่งอ่านนิยายดึกดื่น :เฮ้อ:
-
ทำไมถึงเลือกเพลงนี้ :o12: ได้ยินทีไรน้ำตาไหลทุกทีเลย
-
ทำไมถึงเลือกเพลงนี้ :o12: ได้ยินทีไรน้ำตาไหลทุกทีเลย
ไหนว่าไปนอนแล้วไง ไม่ค่อยสบาย
ไหงมาตอบได้ อิอิ
-
ทำไมถึงเลือกเพลงนี้ :o12: ได้ยินทีไรน้ำตาไหลทุกทีเลย
ไหนว่าไปนอนแล้วไง ไม่ค่อยสบาย
ไหงมาตอบได้ อิอิ
ไม่ได้นอนหลับไปเลยนิ แค่ไปพักสมอง วันนี้ปวดหัวมากมาย กินยาแล้วไม่หาย นอนไปแลัวมันไม่ดีขึ้นเลยลุกมาอ่านิยายเผื่อมันจะลืมปวดได้มั้ง
-
ไม่มีคำบรรยาย
:sad11:
เสียงเครื่องยนต์สตาร์ทดังขึ้น ล้อรถค่อยๆเคลื่อนตัวไปข้างหน้า มันนั่งอยู่ที่กระบะหลังรถ โบกมือให้ผม จนรถของมันเลี้ยวลับขอบถนนไป น้ำตาผมค่อยๆไหล พร้อมกับนึกในใจ อีกนานมั้ย ที่เราจะได้เจอกันอีก
:sad11:
อีกนานไหม
:sad11:
สุดๆ
-
บีบคั้นหัวใจเหลือเกิน.... โอย.. ไม่ไหวแล้ว.... :dont2:
-
:o12:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
ในเฟรนชิพคงจะบอกอะไรบางอย่างได้ชัดเจนชัวๆเลย
ไม่กล้าคาดเดาอะไรมากมายนะเพราะกลัวใจตัวเองจะรับไม่ได้
ปล.เห็นเอ็มที่ส่งมาให้แหละแตาพักนี้จังมะว่างเล่นเอ็มงะ
ต้องนั่งวิเคราะห์บทความหลายตัวเลยไว้ว่างๆออนได้จะคุยด้วยน๊า
อะนะแอบด่าตัวเองมีงานทำแต่เสือกมานั่งอ่านนิยายดึกดื่น :เฮ้อ:
คุณนิว ถ้าซื้อหวยก็ถูกเลยนะครับเนี่ย อิอิ
เหมือนมีตาทิพย์หยั่งรู้
ก็ต้องรอตอนต่อไปแล้วแหละครับ ว่ามันจะเป็นยังไง
-
ข้อความในหน้าสุดท้าย :เฮ้อ:
-
:m15: :m15: :m15: ปิงหายไปไหน
ทั้งเพลงทั้งเนื้อเรื่อง เศร้า จริง ๆ :monkeysad:
-
:m15:
งื้ออออ...เศร้าอ่ะครับ
แต่ก็ประทับใจในความผูกพัน
ของเขาสองคน.....นะ
เพลง..ก็ เป็นใจซะเหลือเกิน
:L1: :pig4: :pig4: :L1:
-
อ่านแล้วเศร้าจัง ทำไมปิงอยากพูดอะไรไม่บอกกันไปเลย หายไปแบบนี้มันเสียใจรู้ไม๊ :o12:
-
:กอด1:...มันเป็น..ความทรงจำดีๆๆ..ที่เกิดขึ้นกับคนสองคน...
...ถ้า..ปิง..รู้ว่าคนสำคัญของเขาในอดีตเอา...ความทรงจำดีๆๆของพวกเขา...
มาเก็บไว้ในเล้า..เพื่อให้มันอยู่นิรันด์กาล...เค้าคงภูมิใจและดีใจเนอะ... :กอด1:
-
ปิงทำมัยทำแบบนี้ :monkeysad:
-
เอ่อ ไม่รู้จะพูดไรดี o22 :o12: :sad4:
-
โอยเศร้า :monkeysad:
ค้างงงงด้วย o22
มาต่อเร็วๆนะค้าบ :impress2:
-
วันนี้มานั่งรอแล้วนะคับ
อิอิ
:z2: :z2:
-
:m15: อ่านแล้วน้ำตาไหลไม่หยุดเลยอ่ะครับ
รออ่านตอนหน้านะครับ อยากรู้เหตุผลของปิงเหมือนกันว่าทำไมถึงหายไป
-
บทที่ 21 Friendship
ในตอนนั้นผมกระวนกระวายอย่างมาก ในใจของผมก็คิดไปต่างๆนาๆ ว่าไอ้ปิงมันจะเป็นอะไรรึป่าว แต่แล้วผมก็นึกถึงสิ่งๆหนึ่งขึ้นมาได้ เจ้าสิ่งนั้นก็คือFriendship ที่ปิงเขียนให้ผม ผมยังไม่ได้อ่านมันเลยนี่หน่า ว่าแล้วผมจึงรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนของผม รื้อกระเป๋านักเรียน และหยิบเจ้าสมุด friendship เล่มสีดำนั้นขึ้นมา และเปิดไปยังหน้าสุดท้าย ลายมือแบบนี้ผมจำได้ติดตานัก ลายมือหวัดๆ ที่อ่านยากมาก ซึ่งผมไม่เคยคิดที่จะอ่านลายมือของมันเลย เพราะมันต้องใช้ความพยายามอย่างสูงมากที่จะรู้เรื่อง ว่ามันเขียนตัวอะไรเป็นตัวอะไร แต่ว่าในตอนนี้ ทุกอย่างมันตรงกันข้าม แม้ว่าลายมือของมันจะอ่านยากมากมายแค่ไหนผมก็จะพยายามอ่านมันให้ได้ ในที่สุด ผมก็เริ่มอ่านเจ้า Friendship นั้นทันที
28/กพ/2544 ห้องอ่านหนังสือ ใต้เรือนนอน
ไอ้เตี้ย ตอนที่มึงอ่านอยู่นี้ มึงก็คงจะถึงบ้านแล้วสินะ ไม่ต้องตกใจหรอกนะ ถ้าโทรหากูแล้วไม่ติด จะบอกว่าตอนนี้กูย้ายบ้านแล้ว แต่ก็ไม่ได้ไปไหนไกลหรอก พ่อกับแม่กูแค่ต้องการร้านใหม่ เพราะจะขยายให้มันใหญ่ขึ้น ก็เลยไปซื้อตึกแถว แถวๆตลาดๆ ใกล้ๆกับเซเว่นอ่ะ และก็ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกเบอร์ใหม่ เพราะจริงๆแล้วกูตั้งใจจะให้ทุกอย่างมันเป็นแบบนี้ เพราะอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้ากูก็จะต้องไปบวชเณรแล้ว เพราะพ่อกับแม่ตัดสินใจว่า จะให้กูบวชเรียน ให้อยู่วัดเรียนหนังสือกับหลวงตา เพราะเค้าคงคิดว่า เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้กูตั้งใจเรียนกว่านี้ได้ เค้ากลัวว่ากูจะเป็นเหมือนพี่ปืน ตอนนี้พี่ปืนติดยา พ่อกับแม่ก็เครียด แล้วกูก็เรียนไม่เก่งด้วย และอีกอย่างกูก็ไม่อยากทำให้พ่อกับแม่เสียใจ เพราะกูก็รู้ตัวกูดีว่า ขืนกูเรียนต่อ ม.ปลาย กูอาจจะเรียนไม่จบก็ได้ กูไม่ได้เรียนเก่งเหมือนมึงนี่นา
กูไม่อยากให้มึงเสียใจนะ แต่อยากให้มึงดีใจกับกูมากกว่า ที่กูจะได้เป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ กูก็อยากให้มึงเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่เช่นกัน ตั้งใจเรียนหนังสือ แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงกูหรอกนะ อย่างที่กูสัญญากับมึงเอาไว้ไง ว่าจะไม่มีวันลืมมึง แล้วก็จะคิดถึงมึงตลอดไป แล้วมึงก็อย่าลืมสัญญาที่มึงให้ไว้กับกูด้วยหล่ะ กูขอโทษนะ ที่กูไม่โทรหามึง และก็อย่าคิดว่ากูไม่อยากโทรหามึงหล่ะ กูอยากโทรหามึงใจจะขาดเลยแหละ แต่กูคิดว่า ถ้ากูยังโทรหามึงอยู่ กูคงตัดใจไม่ได้ กูคงบวชไม่ได้แน่ๆ หวังว่ามึงคงจะเข้าใจกูนะ กูบวชอย่างน้อยก็สามปีว่ะ เรียนในวัดก็เหมือนๆมึงอ่ะแหละ เรียนให้จบ ม.6 ก่อน แล้วหลังจากนั้น ก็ค่อยว่ากันอีกที ว่าพ่อกับแม่จะว่าไง
ส่วนมึง กูก็ขออวยพรให้มึงสอบติดในที่ๆมึงอยากเรียนนะ ขอให้เจอเพื่อนใหม่นิสัยดีๆ หรือถ้ามึงเจอใครใหม่ที่มึงชอบกูก็ไม่ว่านะ แต่ก็อย่างที่บอกนะแหละ อย่าลืมคิดถึงกันบ้างล่ะ แต่กูก็แอบคิดนะ ว่ามึงจะต้องเสียใจที่กูทำแบบนี้ แต่กูคิดแล้วว่า มันเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด อย่างน้อย กูก็ไม่เสียคนแน่นอน และมึงก็จะได้ทำตามฝันของมึงด้วย กูอยากให้มึงคิดถึงเรื่องเรียนก่อน ส่วนเรื่องกูนั้น มึงเอาไว้คิดเป็นเรื่องสุดท้ายก็ได้ อย่าเสียใจที่ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นแบบนี้ กูอยากให้มึงก้าวไปข้างหน้า ส่วนเรื่องราวต่างๆในอดีตนั้น ขอให้มึงเก็บไว้เป็นความทรงจำ และอีกไม่กี่อาทิตย์ข้างหน้า กูก็จะบวชแล้ว หากมึงคิดถึงกู ก็ลองนึกภาพกูตอนหัวโล้นๆ นุ่งจีวรละกัน แต่อย่าเอากูไปฝันแบบมิดีมิร้ายล่ะ มันบาปนะมึง 5555555
สุดท้ายนี้กูก็ขออวยพรให้มึงประสบความสำเร็จในทุกๆสิ่ง เป็นเด็กดีของพ่อกับแม่ จำสามปีที่ผ่านมานี้ไว้ คิดถึงกู คิดถึงเพื่อนเก่าของเราทุกๆคน และสุดท้าย ร้านแม่กู ยังต้อนรับมึงเสมอ หากวันข้างหน้า มึงอยากกินข้าวร้านแม่กู มึงก็มาได้นะ ไกลหน่อย แต่อร่อยคุ้มค่า หวังว่าในวันข้างหน้ากูกับมึงคงจะได้เจอกันอีก ไม่ว่าจะเมื่อไหร่ ไม่ว่าจะในฐานะอะไรก็ตาม มึงจงรู้ไว้ว่า ความรู้สึกๆดีๆที่กูมีให้มึง จะเป็นแบบนี้ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง จนถึงวันตาย กูสัญญา
รักเสมอ
ปิง
น้ำตาผมไหลออกมาตั้งแต่ที่ผมเริ่มอ่านบรรทัดแรก ความรู้สึกในตอนนั้นผมไม่สามารถบรรยายออกมาเปนคำนำพูดได้ ผมไม่รู้ว่าผมดีใจ หรือว่าผมเสียใจ แต่หากนั่นคือการตัดสินใจของคนที่ผมรัก และเป็นทางเดินที่จะทำให้คนที่ผมรักไปพบกับจุดหมายปลายทางที่ดีสำหรับตัวของเค้า มันก็น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอ หากปิงเลือกที่จะทำอย่างนี้ ผมก็พร้อมที่จะยินดีและเข้าใจในสิ่งที่ปิงทำ อย่างน้อยการที่เราจากกันทั้งๆที่เรายังรักกันอยู่แบบนี้ มันก็น่าจะดีกว่า การที่เราจะต้องจากกัน ทั้งๆที่เราโกรธเกลียดกัน แม้สุดท้ายจะต้องเสียใจ แต่อย่างน้อยเราก็เคยได้ทำอะไรดีๆร่วมกัน มีความทรงจำที่สวยงาม ให้เราได้นึกถึงเวลาที่เราไม่มีใคร แม้ว่าวันนี้ มันจะจบลงแบบนี้ แต่อย่างน้อย ปิง ก็เป็นคนที่สอนให้ผมได้รู้จักกับคำว่ารัก และมันก็เป็นรักที่สวยงามที่สุดในชีวิตของผม เท่าที่คนอย่างผมจะไขว่คว้าได้ ต้องขอบคุณคืนนั้น ต้องขอบคุณ ในความกลัวผีของมัน ที่ทำให้เราได้มารักกัน เด้กผู้ชายคนนั้น ทำให้ผมเป็นคนนี้ แบบนี้ ในวันนี้ เด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่พร้อมจะทำทุกๆอย่างให้ผม ทำให้เด็กผู้ชายตัวเล็กๆอย่างผม มีความสุข เท่าที่คนอย่างมันจะสามารถทำให้ผมได้ ไม่ว่าจะด้วยวิธีใดก็ตาม และสุดท้ายเมื่อเจอทางแยก เราก็จะต้องเลือกเส้นทางที่ดีที่สุดให้กับชีวิตของตัวเราเอง แต่สิ่งหนึ่งที่จะไม่มีวันลบเลือนหรือจางหายไป นั่นก็คือภาพความทรงจำดีๆเหล่านั้น จะถูกบรรทึกลงในหัวใจของผม เด็กผู้ชายตัวเล็กๆที่ชื่อกล้าคนนี้ เก็บมันไว้เป็นความทรงจำสีจางตลอดไป
ผมนั่งอ่านเจ้าเฟรนด์ชิพนั้น ซ้ำไป ซ้ำมา ซำไป ซ้ำมา หลายๆรอบ หลายๆรอบ จนผมไม่มีน้ำตาอีกแล้ว ผมทรุดตัวลงนอนพร้อมกับกอดเจ้า Friendship เล่มนั้นไว้ เพราะว่าเจ้านี่ คงจะเป็นเพียงสิ่งเดียว ที่จะทำให้ผมกับมันอยู่ด้วยกันไปตลอดเวลา เป็นสิ่งสุดท้าย ที่ปิงได้ทำให้ผม ตอนนี้ ขอให้ผมได้อยู่อย่างนี้ ได้นอนกอดเจ้า friendship เล่มนี้ ผมก็มีความสุขแล้ว คืนนั้น ผมฝันถึงมัน ฝันเห็นเด็กผู้ชายที่มาสะกิดผมให้ไปเข้าห้องน้ำเป็นเพื่อน ฝันว่าเราได้นอนกอดกัน ฝันถึงวันสงกรานต์ที่เราเล่นสาดน้ำกันบนรถทหารคันใหญ่ ฝันเห็นข้าวมันไก่และข้าวหมูแดงจานใหญ่ที่น่ากิน ฝันถึงเพลงนั้นที่มันเล่นกีต้าร์ให้ผมฟัง ฝันถึงวันที่เราประกวดโฟร์คซองด้วยกัน ภาพของพวกเรากินมันต้มกันที่น้ำตก หัวเราะกันอย่างสนุกสนาน ภาพวันเข้าค่ายลูกเสือที่ผมโดนไอ้ปิงเขย่าเชือกจนต้องตกบ่อขี้โคลน ภาพวันกีฬาสีที่เราเล่นเปตองด้วยกัน ภาพกระทงที่ค่อยๆลอยออกไปสู่กลางบึง และภาพสุดท้าย ภาพเด็กผู้ชายนั่งท้ายรถกระบะ ค่อยๆโบกมือให้ผม จนรถคันนั้นเลี้ยวลับขอบถนนไป ค่อยๆหายไป และก็จางหายไป
และในที่สุดผมก็ย้ายบ้านไปอยู่อีกจังหวัดหนึ่ง เพื่อนใหม่ โรงเรียนใหม่ สถานที่ใหม่ ในระยะเวลา ไม่กี่เดือน ก็ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้น และไม่นาน ผมก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องไอ้ปิงอีกเลย ผมสนุกสนานกับเพื่อนใหม่ มีความสุขกับโรงเรียนใหม่ วันและเวลาค่อยๆเจือจางความรู้สึกของผมที่มีต่อไอ้ปิง ความโหยหาเหล่านั้นถูกแทนที่ด้วยเพื่อนใหม่ ด้วยวัยที่โตขึ้น เริ่มคิดถึงอนาคตมากขึ้น จนความรู้สึกเหล่านั้นค่อยๆหายไป หายไป ทีละน้อย ทีละน้อย ยิ่งนานวันเข้า ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นก็กลายเป็นแค่ความทรงจำสีจางๆ
ผมเรียน จนจบชั้นมัธยมปลาย และเอนทรานซ์ติดมหาวิทยาลัยใน กทม ผมจึงย้ายมาเรียนที่นี่ แต่ผมจะบอกว่า ผมไม่ได้ติดต่อกลับไปหาไอ้ปิงแต่อย่างใด และก็ไม่เคยได้ยินข่าวคราวหรือเจอมันอีกเลยแม้แต่ครั้งเดียวตั้งแต่ผมย้ายมาเรียนชั้น ม.ปลายอีกจังหวัดหนึ่ง จนกระทั่ง 6 ปีต่อมา
http://media.imeem.com/m/dqLL9Co3nd
-
^
^
^
จิ้มก่อนเลยคนแรก
คิคิ
:z2:
-
ขอบคุณนะครับ ที่ติดตามกันมาตลอด
ตอนต่อไปก็จะเป็นตอนสุดท้ายแล้ว
เป็นบทสรุปทุกๆอย่างของเรื่องนี้
ขอบคุณที่ติดตามกันมาตั้งแตต้นจนถึงตอนนี้
ผมจะมาลงตอนสุดท้าย วันที่ 14 นะครับ
หรือ หลังเที่ยงคืนวันที่ 13 นะครับ
ต้อนรับเช้าวันวาเลนไทน์
จะสุข หรือ จะเศร้า จะสวยงามมากน้อยแค่ไหน
ผมกับปิงจะได้เจอกันอีกหรือไม่
ตามอ่านได้ในตอนสุดท้ายครับ
รักเพื่อนๆทุกๆคน
เด็กโรงเรียนประจำ
-
เศร้าได้อีกคับ
ขอไม่บรรยายใดๆ
เอาเปงว่าน้ำตาไหลอ่ะ
:sad11:
-
เข้าใจเหตุผลของปิงแล้ว....เศร้ามากถึงมากที่สุด ร้องไห้ไม่หยุดเลยครับเนี่ย :sad11:
แล้วตกลงจะได้เจอกันอีกไหมครับเนี่ย...รออ่านตอนสุดท้ายนะครับ
-
:m15: สุดสุด
อดทนรอตอนสุดท้าย
-
:sad4: เศร้า
แล้วอีกหกปีต่อมา ยังงัยต่อ :monkeysad: เศร้าอีกแล้ว
-
ถึงจะต้องจากกัน ถึงจะดูเศร้าแต่ไม่เสียใจหรอก
เพราะนี่เป็นความเศร้าที่แสนสวยงามในความทรงจำจริง ๆ
ขอบคุณที่ยอมถ่ายทอดเรื่องเล่า ได้อย่างไม่มีที่ติ
สุขสันต์วันวาเลนไทร์
:L2: มอบดอกไม้ให้คนไกลบ้าน
-
อ่านแล้ว เรื่องของเราสองคนก็คล้ายๆ กันเลยนะครับ แต่เสียดายว่าคนที่เป็นรักแรกของผมเขาจากไปโดยที่เราไม่มีโอกาสจะได้เจอกันอีกแล้วในชาตินี้
ก็จะรอติดตามในวันที่ ๑๔ นะครับ ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร
จะบอกว่าแอบลุ้นให้ทั้งสองคนได้เจอกันและก็รักกันเหมือนเดิม (ถึงแม้ว่าอาจจะเป็นไปไม่ได้ก็ตาม)
เป็นกำลังใจให้นะครับผม
:really2:
-
o13 o13 o13
คงได้เจอกันอีกชัว
และปิงคงจะมีครอบครัวไปแล้วรึเปล่าขอเดานะ เพราะทุกสิ่งทุกอย่างมีความเป็นไปได้
เราไม่มีวันรู้หรอกว่าการที่เด็กผู้ชายคนนึงประทับใจในตัวเพื่อนของเรามากจนเอ๋ยคำว่ารัก
จะทำให้เราเป็นเกย์ จนกว่าเราจะมองว่าเรามองแต่ผู้ชายนั่นละเกย์แล้วอิๆ
แล้วจะรออ่าบทสรุปของเรื่องราวดีๆที่ให้หลายสิ่งหลายอย่าง
ทั้งความทรงจำดีๆที่เมื่ออ่านแล้วทำให้นึกย้อมกลับไปสมัยเรียนมอต้น
ความรู้สึกที่เคยมีให้เพื่อนในตอนนั้น ความรู้สึกที่เคยแอบรักใครคนนึง
มันช่างเป็นสิ่งดีๆที่ถูกนำมาถ่ายทอดให้เป็นความทรงจำสีจางๆ แต่สร้างแรงบรรดาลใจ
ให้คนอื่นๆที่ได้อ่านได้นึกย้อนกลับไปในสมัยเด็กว่าครั้งนึงเราก็เคยมีนะ
ความรู้สึกแบบนี้นะ มันเป็นไรที่นานๆครั้งเราจะมานั่งนึกถึงยกเว้นเวลาเจอเพื่อนเก่าๆเท่านั้นเอง
-
เศ้รา + ซึ้ง มากมาย :o12:
ถัดมาอีก 6 ปี ก็ ตอนปี3 แย้วจินะงับ
-
รอตอนสุดท้ายอย่างมีความหวัง :กอด1:
-
ตราบใดมีรักย่อมมีหวัง
อิอิ
ประโยคนี้ก็ยังใช้ได้นะ
:call:
-
:sad4: หกปีต่อมา........
-
ทั้งเศร้า ทั้งซึ้ง :m15:
ก็ขอให้ความตั้งใจของปิงเป็นจริงด้วยเถอะนะ :เฮ้อ:
อีก หก ปีต่อมา จะรออ่านนะ ..... :L2: :L2: :L2:
-
เรื่องราวเมื่อก่อน ให้มันเป็นเรื่องเมื่อก่อน
เหตุการณ์ทุกตอน ปล่อยไว้อย่างนั้นดีกว่า
ฉันไม่ต้องการ หมุนทวนเข็มนาฬิกา
ไม่เคยต้องการ แก้ไขสิ่งใด
รอยยิ้มของเธอ ภาพนั้นยังคงชัดเจน
มันสดใสและเป็น ความงดงามในหัวใจ
ไม่เคยจะลืม หรือเลือนลบภาพเธอไป
แม้นานเท่าไหร่ แต่ทุกอย่าง
ยังอยู่ในใจ..
ยังอยู่ในใจ - August
จะรอวันที่ 14 นะคะ :กอด1:
-
ปิงละเอียดอ่อนมากเลยนะ น่าดีใจแทนกล้า
แต่รอลุ้นดีกว่าห่างกันไป6ปี ใครที่เปลี่ยนไป หรือเหมือนเดิมทั้งคู่
-
บางครั้ง เวลาก็ช่วยเยียวยาอะไรหลายๆอย่าง
แต่ก็จากกันด้วยดีนิเนอะ :เฮ้อ:
6 ปีต่อมานี่ก็ตอนเรียนปี 3 แล้วอะซิ อิอิอิ :z2:
-
ทั้งสุข ทั้งเศร้า ไปพร้อมๆ กัน...
-
:dont2: :dont2:
หกปีต่อมา ขอให้ดีๆเน้อ
-
+1 ให้ครับ ตอนนี้ซึ้งกินใจมาก :m15:
การตัดสินใจของปิงเป็นการตัดสินใจที่ยิ่งใหญ่มากครับ เป็นผมคงทำใจไม่ได้หรอกครับ :sad4:
ขอให้ตอนจบ happy ending ด้วยเถอะครับ ตามความพยายามและคำอวยพรของปิง o13
-
...ปิง เค๊าเข้มแข็ง และเด็ดเดี่ยว...
...อย่างนึงที่เป็นจริงคือ...เวลา..มันทำให้..ความรู้สึก..เปลี่ยน..
...แต่ยังคงเหลือไว้แต่..ความทรงจำดีๆๆ...
...6ปีเจอกันอีกครั้ง ...มาลุ้นบทสรุปสุดท้ายกัน...
...ว่าจะเป็นวัน..แห่งความรัก...หรือ ไม่... :L2:
-
:monkeysad: ร้องไห้ไว้ล่วงหน้าถึงตอนสุดท้ายแล้วอ่ะ
เศร้าจัง
เรืองนี้สนุกมากๆครับ รักจัง o13
-
อ่านแล้วขอตัวไปซับน้ำตาก่อนคราฟ มันเศร้ามากเกินจะทนจริงๆๆ ปิงนายทำดีที่สุดแล้ว สุดยอดมากๆปิง
ปล.ไม่อยากคาดเดาตอนหน้าเลย ขอให้ปิงยังบวชอยู่หรือไม่ก็สึกแล้วแต่ยังโสด กลัวมากกลัวว่าปิงจะมีคนรู้ใจแล้วในตอนนั้นหรือไม่ก็แต่งงานแล้ว ขอให้อย่าเป็นอย่างนั้นเลยสาธุ อินเกินไปไหมนี่กรู
-
ง่า ~!! เศร้าอ่ะ
แต่ก็เข้าใจ ... ไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ... ก็เป็นอะไรที่โชคดี ที่ที่ผ่านมาเป็นอะไรที่น่าจดจำ
ประทับใจปิงจัง
รอตอนต่อไปอย่างจดจ่อ ^__^ บทสรุปจะเป็นไงน้า หลังจากห่างกันนานขนาดนั้น
ขอบคุณ คนเขียนนะครับ
-
หกปีผ่านไป ........................................................
:t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3: :t3:
แล้วยังจำกันได้หรือเปล่าเนี่ย
:call: :call: :call: :call: :call: :call: :call:
-
หกปีเอง
ที่ป้าเคยผ่านมามันนานกว่านั้นอีก
:z2:
-
อ่านซ้ำจบ รอบที่เท่าไหร่ไม่รู้แระเนี่ย
เศร้า :monkeysad:
แล้วก็มาดัน +ก่อนไปนอน :bye2:
ปล.ยังทำใจกะตอนจบ (ที่จิ้นเอง) ไม่ได้อ่ะ :o12:
-
กลับมาอ่านทีเดียวสองตอน
เสียน้ำตาไปมากเลย
อย่างน้อยการที่เราจากกันทั้งๆที่เรายังรักกันอยู่แบบนี้ มันก็น่าจะดีกว่า การที่เราจะต้องจากกัน ทั้งๆที่เราโกรธเกลียดกัน แม้สุดท้ายจะต้องเสียใจ แต่อย่างน้อยเราก็เคยได้ทำอะไรดีๆร่วมกัน มีความทรงจำที่สวยงาม ให้เราได้นึกถึงเวลาที่เราไม่มีใคร
^
^
โดนใจที่สุดเลยค่ะ
แม้จะเป็นความทรงจำสีจางๆของคุณกล้า แต่ก้อเป็นความทรงจำที่ประทับใจที่สุดอันหนึ่งสินะ
ความรักสวยงามเสมอ แม้สุดท้ายเราจะโดนมันทำร้ายไปบ้าง แต่ก้อยังดีกว่าไม่เคยรัก และไม่รู้จักคำว่ารัก
ไม่ว่่าบทสุดท้ายจะเป็นเช่นไร แต่คนอ่านก้อลุ้นหละค่ะ รู้ว่าคนแต่งเข้มแข็งแล้วในช่วง 6 ปีที่จากกันไป
แต่ลุ้นว่าเจอกันอีกครั้งจะเป็นยังไง
บวก 1 ให้กล้านะคะ :L2:
-
อ่านทุกๆรีพลายของเพื่อนๆแล้ว น้ำตาผมไหลเลยครับ
ขอบคุณมากๆ ขอบคุณจริงๆ
มันเกินกว่าที่ผมจะบรรยาย ความรู้สึก
พูดได้คำเดียวว่า ขอบคุณ
:o12: :o12: :o12:
-
หกปีที่ผ่านไป จะทำให้คน 2 คน รู้สึกแบบไหนต่อกัน
-
ไม่ว่าตอนสุดท้าย... จะได้รับรอยยิ้ม... หรือต้องเสียน้ำตา... ก็มาเป็นกำลังใจให้ครับ... :กอด1:
-
มาต่อตอนสุดท้ายให้ละนะครับ
รอแปปนึงน้า
อิอิ
-
555
เริ่มวาเลนไทน์แล้ว
ก็เข้ามารอเลยอ่ะ
happy valentine's day :กอด1:
-
มาช่วยดันอีกแรก Yahhhhhhh!! :oo1: (ดันแบบนี้ดีเป่าหว่า อิอิ)
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/v1.gif)
-
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ขอให้ทุกๆคนมีความสุขมากๆนะคับ รักตัวเอง ครอบครัว เพื่อนพ้องพี่น้องและคนรอบข้างมากๆนะคับ
:L2: :L1:
-
บทสุดท้าย ผู้ชายคนแรกที่ผมรักชื่อ........ปิง
ช่วงชีวิตของผมที่ผ่านมาในชั้น ม.ปลาย ผมเป็นลูกที่ดีของพ่อแม่ ตั้งใจเรียนหนังสือ ใช้ชีวิตเหมือนเด็กวัยรุ่นทั่วๆไป ไปเช้า เย็นกลับ โดยผมค่อนข้างที่จะติดเพื่อนมากๆ จนผมเข้ามหาวิทยาลัย
ผมเอ็นทรานซ์ติดคณะเศรษฐศาสตร์ มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งย่านบางเขน ผมจึงย้ายมาเรียนที่นี่ ผมค่อนข้างจะติดเพื่อน ชีวิตของผมส่วนใหญ่ จะอยู่กับเพื่อนมากกว่า ไม่ค่อยได้ไปเรียนหนังสือเท่าไร กินเหล้า ดูดบุหรี่ เที่ยวกลางคืน ตามประสาวัยรุ่นอายุเพิ่งจะครบ 20 ภาพเด็กชายกล้า ในอดีต ค่อยๆเลือนหายไป ผมเปลี่ยนเป็นคนละคน ผมพยายามที่จะทำตัวเป็นคนที่เข้มแข็ง ทำตัวเจ๋งๆ เพื่อที่จะซ่อนบางสิ่งบางอย่างเอาไว้ในใจ นั่นก็คือ ความอ่อนแอ ผมไม่อยากให้ใครรู้ว่า แท้จริงแล้ว ผมเป็นคนอ่อนแอมากแค่ไหน
เวลาที่ผมอยู่คนเดียว ผมก็จะคิดถึงไอ้ปิงเสมอ คิดถึงทุกฉากทุกตอนในอดีต แม้ว่ามันจะผ่านมานานถึงหกปีแล้วก็ตาม
วันนี้ตรงกับวันสงกรานต์ โดยวันนั้นผมและเพื่อนๆที่มหาลัย ได้ไปเล่นน้ำสงกรานต์กันที่สีลม เราไปกันตั้งแต่หกโมงเย็น จนตอนนั้นเวลาประมาณสามทุ่มกว่าๆ ผมก็ไปหยุดพักกันตรงหน้าตึก ซีพี แล้วก็นั่งดูดบุหรี่ตรงนั้น โดยผมนั่งอยู่ตรงบันไดทางเดิน ไม่ได้สนใจใคร
เธอ ขอยืม ไฟแช็ค หน่อยสิ ไฟแช๊คเราหาย มีคนมาขอยืมไฟแช็คผม แค่ฟังเสียงก็รู้แล้วว่าต้องเป็นตุ๊ดอย่างแน่นอน
ได้ครับ ผมพูดจบก็ยื่นไฟแช็คให้แล้วมองหน้า ผมก็รู้สึกว่าคนๆนี้หน้าคุ้นมากๆ ผมเลยถามเค้าไปว่า
ใช่อ๊อฟป่ะ
อืม ใช่ เฮ้ย นี่กล้าป่ะ จำไม่ได้เลยอ่ะ สูงขึ้นตั้งเยอะ หล่อกว่าเดิมเยอะเลยอ่ะ เฮ้ยดีใจว่ะ ได้เจอกล้า เป็นไงมั่ง ทำไร เรียนที่ไหน
พอจำกันได้แค่นั้นแหละ อ๊อฟมันก็ยิงคำถามใส่ผมเป็นชุดเลยครับ หวังว่าเพื่อนๆคงจำกันได้นะครับ ว่าอ๊อฟคือ เพื่อนคนแรกที่ผมรู้จักในโรงเรียนประจำ เป็นคนแรกที่เข้ามาทักผม และเป็นคนที่ชวนผมและไอ้ปิงให้มานั่งโต๊ะกินข้าวโต๊ะเดียวกันจนเราสนิทกัน หลังจากนั้นเราก็ยืนดูดบุหรี่คุยกัน ถามสารทุกข์สุขดิบ กันไปต่างๆนาๆ ผมก็บอกไปว่าผมเรียนที่คณะนี้ มหาลัยนี้ ส่วนอ๊อฟเรียนอยู่ ที่ราชภัฎแห่ง หนึ่ง แล้วอ๊อฟก็ชวนผมให้ไปงานครบรอบ 15 ปี โรงเรียน ซึ่งผมไม่รู้มาก่อนเลย ว่าโรงเรียนจะมีการจัดงานนี้ขึ้น เพราะยอมรับเลยว่า ตั้งแต่เรียนจบก็ไม่เคยกลับไปที่โรงเรียนอีกเลย แต่ก็ไม่เคยลืมโรงเรียนแน่นอน
สรุปว่าผมตกลงจะไปงานครบรอบโรงเรียนเพราะในใจก็หวังลึกๆว่า ไอ้ปิงมันจะรู้ข่าวนี้ และมันก็อาจจะมา แล้วเราอาจจะได้เจอกันอีกครั้งก็ได้ ยังนึกไม่ออกเลยว่า ถ้าเจอมันจะทำตัวยังไงดี จะพูดอะไรก่อนดี ตื่นเต้นสุดๆ ได้แต่ภาวนาในใจ ขอให้ไอ้ปิงมันมางานนี้ด้วยเถอะ
วันงาน ตอนบ่ายสาม ผมนัดอ๊อฟที่ในตัวเมืองของจังหวัด โดยอ๊อฟจะขับรถไป แล้วผมก็จะไปกับอ๊อฟด้วย โดยจะมีเพื่อนห้องสอง ซึ่งอยู่ห้องเดียวกับอ๊อฟ ชื่อ เจษ ซึ่งเป็นตุ๊ดเหมือนกัน ไปอีกหนึ่งคน
เราไปถึงโรงเรียนตอนสี่โมงเย็นกว่าๆ ซึ่งไวกว่ากำหนด โดยงานจะเริ่มตอนหกโมงเย็น ผมจึงขอตัวสองคนนั้น เดินเล่นในโรงเรียนคนเดียวสักพัก
ผมเดินไปที่หอพักเก่าที่ผมเคยอยู่ ตอนนี้หลายๆสิ่งหลายๆอย่างดูเปลี่ยนไป เพราะว่าสีที่ถูกทาขึ้นมาใหม่ ผมมองไปที่ระเบียงนั่น ก็ได้แต่นึกในใจ เราคงไม่มีโอกาศได้นั่งมองท้องฟ้าด้วยกันที่ตรงนั้นอีกแล้ว และผมก็เดินไปที่ห้องน้ำ ประตูทุกบานได้ถูกเอามาเปลี่ยนใหม่ จากประตูไม้ กลายเป็นประตูพลาสติก ทุกสิ่งทุกอย่างเปลี่ยนไปแล้วจริงๆ
ผมเดินเล่นไปเรื่อยๆ โรงเรียน มีต้นไม้มากกว่าเดิมอีก ดูร่มรื่น น่าอยู่กว่าสมัยที่ผมเคยอยู่มากๆ และผมก็เดินมาถึงศาลาริมน้ำ ภาพของเด็กผู้ชายสองคน โดยคนตัวใหญ่กำลังนั่งดีดกีต้าร์ และคนตัวเล็กกำลังร้องเพลง ลอยผ่านเข้ามาในหัวผม คิดแล้วก็ได้แต่ยิ้มในใจ จะได้มีโอกาสทำอะไรแบบนี้อีกมั้ยนะ
สักพักก็ใกล้เวลาเริ่มงาน ผมจึงเดินกลับมาที่หอประชุม จะเห็นได้ว่าโรงเรียนเต็มไปด้วยรถรา ผู้คนมากมาย แต่งตัวดีๆกันทั้งนั้น ผมชักเริ่มตื่นเต้น ที่จะได้เจอเพื่อนเก่าแล้วสิ รวมถึงไอ้ปิงด้วย ซึ่งยอมรับว่าไม่ได้เจอกันมานานกันห้าหกปี นึกไม่ออกว่าพวกนั้นจะมีอะไรเปลี่ยนแปลงไปบ้าง
พอไปถึงในงาน ก็ให้ลงทะเบียน ซึ่งมีการแบ่งที่นั่งเป็นโซนๆ ในแต่ละห้อง แต่ละรุ่น ผมกับอ๊อฟเลยต้องแยกโต๊ะกัน แต่โต๊ะเราก็อยู่ใกล้กัน
คนแรกที่ผมเจอเลยคือไอ้แชมป์ มันหล่อขึ้นกว่าเดิมเยอะเลย มันไว้ผมยาว จำแทบไม่ได้ หันไปก้อเจอไอ้เอก ไอ้ท๊อป ไอ้โชค ไอ้หนึ่ง แต่ละคนนี่ดูดีกันหมด ยกเว้น ไอ้ท๊อป ทำไมมันอ้วนจังเลยว่ะ
พวกเราทุกคนดีใจมาก แทบจะกระโดดกอดกัน ผมนี่แทบน้ำตาคลอเบ้าเลย คงเสียดายไม่น้อยถ้าไม่ได้มา นี่ถ้าไม่เจออ๊อฟนี่ ผมก็ยังไม่รู้หรอกว่า โรงเรียนเค้าจัดงานนี้ขึ้นมา
ในโต๊ะ พวกผมก็นั่งคุยกันถามถึงสารทุกข์สุขดิบ โดยทุกๆคนก็เรียนหนังสือกันหมด ยกเว้นท๊อปที่ไม่ได้เรียนแล้ว เพราะมันต้องช่วยแม่ขายของที่สุราษฎร์ และมันก็ถือโอกาสมาเยี่ยมพ่อมัน และก็แวะมางานนี้ด้วย
แต่คนที่ผมอยากเจอที่สุดกลับไม่มา ไอ้ปิงไม่ได้มางานในวันนั้น
ผมเลยเปิดประเด็นนี้กับไอ้เอก เพราะมันนั่งข้างผม ผมเลยถามมันว่า
เอก แล้วไอ้เหี้ยปิง มันไม่มาเหรอว่ะ
ติดต่อมันได้ที่ไหนหล่ะ แม่งเล่นไม่ให้เบอร์ใครไว้เลย มันบอกผม
แต่กูเจอมันนะเว้ย ตอนปีใหม่ ในเมือง ไอ้แชมป์พูดขึ้นมา ผมหูผึ่งเลย
มันพาเมียมันมากิน เอ็มเค เอ่อ แล้วมันมีลูกแล้วนะ เป็นผู้ชาย ยังไม่ขวบเลย พวกผมได้ยินดังนั้นก็ตกใจกันทั้งโต๊ะ โดยเฉพาะผม
เจรงเดะ แม่งไวไฟว่ะ ไอ้ห่านี่ แล้วมันสึกตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ผมถามต่อ
มันบวชเณรจนอายุ 20 อ่ะ แล้วก็บวชพระต่ออีกหนึ่งพรรษา แล้วก็สึกมามีเมียเลย แม่ง ไม่รอเพื่อนฝูงเลย มีลูกทันใช้อีกตะหาก ไอ้แชมป์สาธยายให้ฟัง
ไอ้เอกเอามือมาลูบหลังผมแล้วมองหน้าผม ประมาณว่า มึงไม่เป็นอะไรใช่มั้ย
เฮ้ย ไมมองหน้ากุแบบนั้น กูเฉยๆเว้ย ผมตอบไปแบบนั้น
แต่ก็แปลกนะ ที่ผมได้ยินแบบนั้น แต่ผมกลับไม่เสียใจ กลับรู้สึกดีใจ ที่อย่างน้อยก็รู้ว่ามันยังสบายดี และมีความสุข มีลูกมีเมีย แต่ก็แอบเคืองมันนิดๆนะ เพราะว่ามันเป็นคนพาผมให้มาเดินเส้นทางนี้ แต่สุดท้ายมันซะเองที่เป็นคนเดินกลับหลัง และไปเดินอีกเส้นทางหนึ่ง แต่ก็อย่างว่าอ่ะแหละครับ เรื่องแบบนี้ คนเรามีเหตุผลที่แตกต่างกัน ได้ยินข่าวคราวของมันแล้วผมก็สบายใจ อย่างน้อยมันก็ได้ทำหน้าที่ลูกที่ดีของพ่อแม่ มีลูกไว้สืบสกุล และไอ้แชมป์ก็บอกว่า ตอนนี้มันก็มาทำงานที่ร้านเต็มตัวแล้ว เป็นพ่อค้าอย่างเต็มตัว โดยพ่อกับแม่มันขายช่วงเช้า และมันเลี้ยงลูก และตอนเย็น มันกับเมียมันจะมาขายของ และให้พ่อกับแม่มันคอยเลี้ยงหลานแทน ก็น่าชื่นใจดีนะครับที่ไอ้ปิงมันเป็นคนรักครอบครัวแบบนี้ ดีกว่าที่จะเห็นมันเสียคนหรือติดยา ดีแล้วแหละที่มันเลือกเส้นทางเดินนี้ ผมดีใจกับมันด้วยจริงๆ
วันนั้นพวกผมก็คุยกันสนุกสนานเฮฮา เมื่อถึงเวลา เราทุกคนก็แยกย้ายกันกลับ และในอีกห้าปีต่อมา โรงเรียนก็จะจัดงานครบรอบยี่สิบปีโรงเรียน ซึ่งพวกเราทุกคนก็สัญญาว่าจะกลับกันมาอีก โดยผมก็แอบคิดลึกๆในใจว่า ไอ้ปิงมันก็อาจจะมาด้วยเช่นกัน และก่อนที่จะกลับผมก็ฝากบอกกับเพื่อนๆทุกคนว่า ถ้าเจอไอ้ปิงอีก ให้บอกกับมันด้วยว่า ผมสบายดี ไม่ต้องเป็นห่วง และหากมีโอกาสผมจะไปกินข้าวมันไก่กะข้าวหมูแดงที่ร้านของมัน เพราะนั่นเป็นสิ่งหนึ่ง ที่ผมคิดในใจตลอดเวลาว่า ถ้าผมไม่ได้กลับไปกินข้าวที่ร้านของมันอีก ผมคงนอนตายตาไม่หลับ
ระหว่างทางขากลับ ผมนั่งมองข้างทาง โดยไม่สนใจเสียงของอ๊อฟกับเจษที่นั่งเม้าท์กันอย่างเมามันส์ ผมได้แต่คิดถึงเรื่องในอดีตที่น่าจดจำ ทุกสิ่งทุกอย่างในโรงเรียน ภาพไอ้ปิงลอยผ่านเข้ามาในหัวตลอดเวลา ยิ่งได้ยินข่าวคราวของมัน รู้ว่ามันยังสบายดี ชีวิตของคนเราจะต้องการอะไรไปมากกว่านี้ แค่ได้รู้ว่าคนที่เรารักมีความสุข เพียงแค่นี้ ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วจริงๆ แค่นี้จริงๆ โดยในชีวิตของผมเจอะเจอผู้คนมากมาย มีหลายคนผ่านเข้ามามอบความรักให้กับผม หลายๆอย่างในชีวิต ผมอาจจะลืมมันไปแล้ว แต่สิ่งๆหนึ่งที่ผมไม่เคยลืม และยังจำได้เสมอ นั่นก็คือ ผู้ชายคนแรกที่ผมรัก ชื่อ ปิง
http://media.imeem.com/m/Wa_foDa3I7
ไกลสุดฟ้า ก็ไม่สามารถกั้นเรา
แค่ห่างแค่เพียงเอื้อมมือ
แต่การ…ได้รักเธอ นั่นคือของสำคัญกว่า
และมันมีค่ามากเกินกว่าสิ่งไหนไหน
ฉันขอสัญญา… จะจำทุกเรื่องราว
ไม่ว่าร้ายหรือดี สุขหรือทุกข์ใจ
ฉันจะทบทวน เรื่องราวของเธอตลอดไป
เผื่อวันสุดท้ายที่ฉันหายใจ…จะได้ไม่ลืมเธอ
ปลายขอบฟ้า กับระเบียงที่เราเคย
นั่งมองท้องฟ้าด้วยกัน
ต้นไม้…ต้นนั้น จะดูแลรักษามัน
แทนความคิดถึง เมื่อเธอไม่อยู่ตรงนี้
ฉันขอสัญญา จะจำทุกเรื่องราว
ไม่ว่าร้ายหรือดี สุขหรือทุกข์ใจ
ฉันจะทบทวน เรื่องราวของเธอตลอดไป
จะจำเธอไว้ และรักเธอไป…อย่างนี้
โปรดจงมั่นใจ ฉันขอสัญญา… จะจำทุกเรื่องราว
ไม่ว่าร้ายหรือดี สุขหรือทุกข์ใจ
ฉันจะทบทวน เรื่องราวของเธอตลอดไป
เผื่อวันสุดท้ายที่ฉันหายใจ…จะได้ไม่ลืมเธอ
จะได้ไม่ลืมเธอ
(http://i626.photobucket.com/albums/tt343/ecccook/2000.jpg)
-
รูปปิงหรอ น้องกล้า :impress2: แต่ก้อย่างว่าเนอะคนเรามันต้องมีความทรงจำดีๆเก็บไว้บ้าง ถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
-
:monkeysad: :monkeysad: :monkeysad:
เป็นไปตามที่คิดว่าปิงต้องแต่งงานมีครอบครัวแล้วจริงๆ
อ่านแล้วก็เข้าใจนะคราบว่าวิถีชีวิตของคนเรามันก็อย่างนี้แหละ
ไม่มีอะไรแน่นอนวันนึงเรารักกันมากมาย หากแต่เมื่อเวลาผ่านไป
มันก็เป็นแค่ช่วงหนึ่งแห่งความทรงจำดีๆที่ประทับอยู่ในใจเรา
เราก็ควรมีวิถีของเราที่จะเดินต่อไปอย่าหยุดอยู่กับที่
อย่ามองย้อนไป หากแต่ให้ระลึกถึงเมื่ออยากจะคิดถึงความสุขช่วงหนึ่งในชีวิต
ดำเนินชีวิตให้มีความสุข ทำทุกวันให้ดีที่สุดมีความสุขกับมัน
อย่ามองข้ามความเป็นไปของสิ่งรอบตัว แต่จงรักษาและปรับตัวให้เข้ากับมัน
แล้วทุกอย่างในชีวิตเราก็จะมีแต่ความสุข หากแต่มันก็ต้องมีบ้างแหละ
บางเวลาที่เราอยากจะนึกถึงเค้าคนนั้น แฟนคนแรกของเรา
ทำให้เกิดเรื่องราวแห่งความทรงจำดีๆอย่างนี้ให้ได้อ่านกัน
ให้สามารถที่จะพูดว่า จำได้สิ ว่าผู้ชายคนแรกที่คุณรัก....ชื่อว่า ปิง
(http://www.up-pic.com/2/pic/1322009-23568-61403.gif) (http://www.up-pic.com)
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักมากๆนะคราบ
-
รูปปิงหรอ น้องกล้า :impress2: แต่ก้อย่างว่าเนอะคนเรามันต้องมีความทรงจำดีๆเก็บไว้บ้าง ถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
รูปผมนี่แหละ ถ่ายตอนมาอังกิตใหม่ๆ
ไปเที่ยว เกาะ sark มา ที่ช่องแคบอังกิตอ่ะ
เห็นรูปมันอาร์ตๆดี เลยเอามาลง
ดูแล้วมันเหงาๆดีอ่ะ
-
:L1: :L1: :L1:
อย่าทำชีวิตให้เหงาสิ แล้วจะมีความสุขเองน๊า
-
เป็นความทรงจำที่มีคุณค่าจริงๆครับ.......... :L1:
-
รูปปิงหรอ น้องกล้า :impress2: แต่ก้อย่างว่าเนอะคนเรามันต้องมีความทรงจำดีๆเก็บไว้บ้าง ถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
รูปผมนี่แหละ ถ่ายตอนมาอังกิตใหม่ๆ
ไปเที่ยว เกาะ sark มา ที่ช่องแคบอังกิตอ่ะ
เห็นรูปมันอาร์ตๆดี เลยเอามาลง
ดูแล้วมันเหงาๆดีอ่ะ
เห้ยไมดูบวมอะ ติดเจ้านพมาป่าว :jul3: หรือบวมเหล้า คึคึ
พรุ่งนี้ไปไหนปะ มีนัดเดทยัง :กอด1:
-
จบแล้ว :monkeysad:
.
.
ชอบเรื่องของคุณกล้า มากๆเลยครับ
แม้จะจบเป็นเรื่องราวดีๆในความทรงจำ
แต่ก็แอบน้ำตาไหล :monkeysad:
.
.
เป็นกำลังใจให้นะครับ รักษาสุขภาพด้วย o13
.
happy valentine อีกทีครับ
-
รูปปิงหรอ น้องกล้า :impress2: แต่ก้อย่างว่าเนอะคนเรามันต้องมีความทรงจำดีๆเก็บไว้บ้าง ถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ด้วยกัน
รูปผมนี่แหละ ถ่ายตอนมาอังกิตใหม่ๆ
ไปเที่ยว เกาะ sark มา ที่ช่องแคบอังกิตอ่ะ
เห็นรูปมันอาร์ตๆดี เลยเอามาลง
ดูแล้วมันเหงาๆดีอ่ะ
เห้ยไมดูบวมอะ ติดเจ้านพมาป่าว :jul3: หรือบวมเหล้า คึคึ
พรุ่งนี้ไปไหนปะ มีนัดเดทยัง :กอด1:
ตอนมาใหม่ๆ ผมหนัก 70 กว่าๆอ่ะ เรียนจบแล้วไม่ได้ทำงานไง กินเยอะไปหน่อย เลยบวม
ตอนนี้ หนักแค่ 58 เอง เห็นรูปล่าสุดรึยัง
ที่ไปเที่ยวกะพี่นพอ่ะ เอาลงไฮไฟว์แล้ว
ผอมเพรียวลมเลยอันนั้นอ่ะ
เพื่อนเห็นแล้วตกใจ บอกว่าผอมเกิน จำไม่ได้
วันพรุ่งนี้เหรอ เหอะๆๆ
คงนอนอยู่บ้านอ่ะ
ตามประสาคนโสด
พี่หนึ่งอ่ะ อิจฉาเว้ย แฮปปี้ๆ นะพี่
-
ต่างคนต่างเลือกทางเดินของชีวิตแล้ว เหลือแต่เพียงความทรงจำที่อยู่ในใจตลอดไป
ต่างคนต่างก็ใช้ชีวิตให้มีความสุขนะคะ
อิ่มเอมกับความรัก Happy Valentine naka :กอด1:
-
เดาถูกว่ารูปเฮียกล้า ที่ดูบวมเพราะมันมืดคับ จิงๆแล้วหันหน้าเฉียงๆอยู่พื้นที่ส่วนใบหน้าเลยเยอะ ซึ่งถ้ามะสังเกตจะคิดว่าหันข้างแล้วหน้าบวมๆนะ
---------------------------------
ความทรงจำดีๆที่ไม่เคยลืมเลือน o13
-
....ปิงชายคนแรกที่รัก ..เก็บไว้เป็น..ความทรงจำดีๆๆ..
....อย่ากลัว...การเริ่มต้น...หาผู้ชายคนที่สองไว้รักจะได้ไม่เหงา...
....ขอให้เจอ..รักครั้งใหม่...โดยเร็ว....หรือเจอแล้วก็ไม่รู้...จบแล้วเหรอเรื่องนี้.. :กอด1:
-
:impress3:
เศร้าเลย
ไม่เป็นไรครับ
บางสิ่งบางอย่างมันถูกกำหนดให้มาเป็นแบบนี้...
เราต้องสู้ต่อไปเพื่อการอะไรดีอะ... :laugh:
คิดไม่ออก..อิอิ
สมองตื้อไปชั่วคราว
เพื่อตามหารักแท้ละกัน...อิอิ
-
ขอบคุณสำหรับสิ่งดีๆที่ถูกถ่ายทอดให้กันได้รับรู้
มันเปงความทรงจำที่มีความสุขจิงๆ
เปงรักแรกที่สวยงาม
.............
เหงาคับเรื่องจบแล้ว
ขอบคุณคับพี่กล้า
-
เป็นความทรงจำที่ดีจริงๆ :กอด1:
ขอให้มีความสุขในทุกๆวันค่ะ :L1:
-
คุณกล้าจบเรื่องด้วยข้อความที่งดงามมาก ประทับใจค่ะ :L2:
"โดยในชีวิตของผมเจอะเจอผู้คนมากมาย มีหลายคนผ่านเข้ามามอบความรักให้กับผม
หลายๆอย่างในชีวิต ผมอาจจะลืมมันไปแล้ว แต่สิ่งๆหนึ่งที่ผมไม่เคยลืม
และยังจำได้เสมอ นั่นก็คือ ผู้ชายคนแรกที่ผมรัก ชื่อ ปิง"
เป็นความทรงจำที่ดี เมื่อนึกถึงก้อทำให้มีความสุขนะคะ
สุขสันต์วันแห่งความรักค่ะ
ขอให้มีความสุขตามประสาคนโสดนะคะ
(http://i715.photobucket.com/albums/ww159/namtaansai/valentine-card-001.gif)
-
ขอบคุณสำหรับความทรงจำดีๆนะคะ
ประทับใจเรื่องเล่าเรื่องนี้มากๆ
ปล. สุขสันต์วันแห่งความรักด้วยคนค่ะ
:กอด1:
-
(http://)(http://dl10.glitter-graphics.net/pub/1914/1914560arybskqvox.gif) (http://www.glitter-graphics.com)
มีความสุขมาก ๆ นะ น้องกล้า
.............................................................
:pig4: สำหรับเรื่องราวน่ารัก ๆ ความประทับใจในรักแรก ถึงแม้จะไม่สมหวัง แต่ครั้งหนึ่งเราก็เคยรักกัน เพียงแค่วันนี้เห็นเขามีความสุข
เท่านี้เราก็สุขใจแล้ว :bye2:
-
บอกก่อนเลยว่า ว้าว อ่านจบแล้วรู้สึกหัวมันโล่งๆแปลกๆอ่ะ
ไม่รู้ว่าเศร้า หรือ สุขใจ เหมือนทั้งสองอย่างจะปนๆกัน
อย่างน้อยๆ ก็ได้มีความทรงจำที่ดีอ่ะน่ะ หาไม่ได้ง่าย และไม่ใช่ทุกคนจะมี
ขอให้มีความสุขมากๆกับชีวิตน่ะครับ ทุกอย่างที่ผ่านมา
ทำให้เราเติบโต เรียนรู้ และเข้าใจ ความเป็นไปของโลก มากยิ่งขึ้น :L2:
:oni1: :oni1: :oni1:
-
อ่านมาตั้งแต่เมื่อคืน
จนอ่านอีกตอนนี้ก็ยังน้ำตาไหล :monkeysad:
.
.
แล้วคุณกล้า ได้ไปกินข้าวหมูแดง ข้าวมันไก่ ร้านคุณปิงรึยังคับ
-
อ่านตอนจบแล้วครับ...ผิดคาดนิดหน่อย ผมนึกว่าคุณกล้าจะได้เจอกับคุณปิงอีก
แล้วหลังจากนั้นไม่ได้แวะไปหาที่ร้านอีกเลยเหรอครับ
ยังไงต้องขอขอบคุณที่มาลงเรื่องราวดีๆ ซึ้งๆ แบบนี้ให้พวกเราได้อ่านกันนะครับ :L2:
แล้วคุณกล้าจะมาเล่าเรื่องราวหลังจากนั้นต่ออีกหรือเปล่าครับ...เล่าจนถึงไปอังกฤษเลยก็ได้นะครับ จะติดตามอ่านครับ
-
อย่าลืมเก็บมุมเล็กๆในหัวใจไว้ให้ปิงด้วยนะ
:t3:
-
ผมอ่านเรื่องนี้รอบเดียวจบเลยอ่ะคับ ตอนแรกกะว่าจะมาส่องเฉย ๆ แต่พออ่านเเล้วมันก้อไหลไปเรื่อย ๆ อ่าา (YuY)
สรุปเลยละกัน
เห้อ ~ พูดไม่ถูกเลยอ่ะคับบ เศร้าอ่ะ ตอนอ่านไป + เพลงประกอบด้วย ต่อมน้ำตาผมมันก็จะแตกอีกคน
ใครๆก็ต้องเลือกทางที่ดีที่สุดให้กบตนเองสินะคับ ถึงแม้ทางนั้นมันจะทำให้เราเจ็บ
แต่ยังไง เรื่องที่ผ่านมามันไม่ได้ลบออกไปง่ายๆหรอกเนอะ เหมือนที่คนแต่งเขียนว่า "ยังคงเป็นความทรงจำสีจาง"ตลอดไป
ปล. วาเลนไทน์แล้ว ผมอ่านไปเจอตอนวาเลนไทน์ของเรื่องนี้ ทำให้ผมนึกถึงตอนอยู่ม.ต้นเลยอ่าา (นี่เพิ่งอยู่ม.ปลายเอง เหอะๆ)
เอาสติกเกอร์มาติด เอาดอกไม้ยัดได้โต๊ะ เห้อออออ ~
-
อ่านตอนจบแล้วครับ...ผิดคาดนิดหน่อย ผมนึกว่าคุณกล้าจะได้เจอกับคุณปิงอีก
แล้วหลังจากนั้นไม่ได้แวะไปหาที่ร้านอีกเลยเหรอครับ
ยังไงต้องขอขอบคุณที่มาลงเรื่องราวดีๆ ซึ้งๆ แบบนี้ให้พวกเราได้อ่านกันนะครับ :L2:
แล้วคุณกล้าจะมาเล่าเรื่องราวหลังจากนั้นต่ออีกหรือเปล่าครับ...เล่าจนถึงไปอังกฤษเลยก็ได้นะครับ จะติดตามอ่านครับ
หลังจากวันนั้นผมก้ไม่ได้กลับไปที่นั่นอีกเลย
ผมต้องตั้งใจเรียนให้จบ เพราะเกรดห่วยมากๆ
พอเรียนจบ ผมก็มาอยู่ที่อังกิตนี่แหละครับ
ไม่มีโอกาสได้กลับไปเลย
กะไว้ว่าสักวันหนึ่งคงจะได้ไปที่ร้านของมัน
ไม่รู้เลยว่ามันจะเปลี่ยนแปลงไปยังไงบ้าง มันจะจำผมได้มั้ย ผมยังไม่รู้เลย
แต่ยังไงก็ต้องไป แม้มันจะจำผมได้รึไม่ก็ตาม
ขอได้กินข้าวที่ร้านนั้นสักจาน
ผมก็นอนตายตาหลับแล้ว
-
:L1: :L1: :L1:
ขอให้วันนั้นมาถึงเร็วๆนะคราบ
-
:z13: จิ้มนิว
กล้าเอ้ยถ้าไปกิน ชวนพี่ไปด้วยนะ :laugh: พูดแล้วชัดหิว วันนี้กินไร ปิงลุกโตแล้วมั้งตอนนี้
-
เรื่องเล่าจบไปแล้วอย่างสวยงาม และอย่างที่มันควรจะเป็น
อ่านจบแล้วสุขปนเศร้าปนซึ้งใจไปกับความทรงจำดีๆที่กล้ามี ก็ทำให้รู้สึกดีใจไปด้วย
แต่ก็ใจหายเหมือนกันที่เรื่องจบแล้วอย่างนี้ ไม่รู้จะได้มีโอกาสติดตามอ่านตัวหนังสือบนหน้าจอของกล้าอีกหรือเปล่า
แต่อย่างไรก็ขอบคุณมากที่ นำเรื่องราวดีๆ มาฝาก
สุขสันต์วันวาเลนไทน์
:L2: ให้คนโสด
-
สักวันหนึ่งฝันคงจริง เอาใจช่วยนะคับ :mc4:
-
+1 ให้ครับ :mc4:
น่าเสียดายน่าจะได้เจอกันนะครับ
ขอให้คุณกล้าสมหวังในความรักนะครับ
ความทรงจำนี้มีค่าเสมอเมื่อนึกถึง :กอด1:
-
โดนครับ อย่างแรง ซะด้วย :z3:
-
:m15: ความทรงจำที่ดีกับความรัก
-
ว้า จบแล้ว
จะมาต่อภาค 2 ไหม
เนี่ยะ คับ รอๆๆๆ o13
-
อ่านรวดเดียวจบเลย เหอะๆๆๆ เหนื่อยนะเนี่ย :p
โหยยย อ่านช่วงแรกนะ ซาบซึ้ง ประทับใจ มีความสุขไปด้วยเลยอ่ะ เป็นความทรงจำสีจางๆที่ความรู้สึกมันไม่จางไปด้วยเลย อ่านแล้วมันก็ยังคงมีพลังความรู้สึก แล้วก็แจ่มชัดขึ้นมาเป็นภาพในหัวเลยอ่ะ ประทับใจและรู้สึกดีจัง ....
แต่พอช่วงท้าย ช่วงจบเนี่ย ....อืมมม เศร้าอ่ะ ... เศร้ามากๆ ... แต่อย่างน้อยก็อย่างที่คุณเด็กประถมบอก มันก็ยังดีนะที่ได้รู้ว่า เค้ายังคงมีชีวิตอยู่ด้วยดี ได้ไปทางที่ดีและมีความสุข ... แต่ก็อาจมีเคืองเล็กน้อยอย่างที่บอก (พากรูมาทางนี้เองแท้ๆ เจือกเดินกลับไปคนเดียว) เหอะๆๆๆ
แล้วอีกความรู้สึกนึงที่เกิดขึ้นมาอีกอย่างก็คือ ความรู้สึกอิจฉาอ่ะ เพราะยังไม่เคยมีประสบการณ์ดีๆซึ้งๆแบบนี้บ้างเลยอ่ะ :sad4:
ก็นะ เอาเป็นว่า ยินดีที่ได้รู้จัก แล้วก็ขอเป็นกำลังใจให้ผ่านทุกวันของชีวิตให้ได้อย่างดี มีความสุขนะครับ
ขอให้ได้มีเรื่องใหม่มาเร็วๆ "ก้าวสู่รักครั้งใหม่ รักครั้งที่สองของผม... (อ่ะใส่ชื่อเอา)"
ว่าแต่ อยู่นู่นน่าจะพอมีเพื่อนเหงาๆเหมือนกันนิ การได้ไปอยู่ไกลบ้านแบบนั้น บางทีก็อาจจะทำให้เราได้คิดอะไรกับตัวเองมากขึ้น ได้พบเจอคนใหม่ๆมากขึ้น แล้วก็บางที อาจจะได้เจอรักครั้งใหม่ก็ได้นา อิอิ เพราะการต้องไปอยู่แบบนั้นน่าจะได้เจอคนที่เหงาๆเศร้าๆเหมือนกันเยอะ โดยเฉพาะที่ๆให้ความรู้สึกเหงาๆอย่างที่นั่นอ่ะ ครึ้มฟ้าครึ้มฝนตลอด .... ว่างๆลองเอาประสบการณ์สนุกๆที่นั้นมาแชร์บ้างสิคับ เผื่อเป็นความรู้ให้เพื่อนๆด้วย :D
โชคดีมีสุขนะค้าบ
-
เรื่องจริงจากใจ มันซึ้งจนน้ำตาไหลนี่เอง
ผมเลยชอบบ บ
+1 ให้เรื่องนี้เลยค้าบ :sad4: :sad4:
-
อ่านจบแล้วครับ ไม่มีอะไรจะบอกนอกจากคำว่า
ประทับใจ มากครับ
ความรู้สึกสมัยมัธยม แล้วก็ความรักครั้งแรกนี่มันคลาสสิค แล้วก็ยากที่จะลืมจริงๆครับ
-
เข้ามาอ่านอีก แระก็น้ำตาไหลอีก 555
ถ้าไปร้านปิง แล้วก็มา update ด้วยนะครับ
แม้ว่าจะอีกนาน 5555
ชอบคุณกล้าเล่าเรื่องมากๆครับ
-
ขอให้วันใดวันหนึ่งข้างหน้าคุณกล้ามีโอกาสได้พบคุณปิงอีกครั้งนะครับ
โชคดีและเทคแคร์ด้วยนะครับ :bye2:
-
ขอบคุณที่เล่าเรื่องราวดีๆ ได้ฟังกันนะครับ
สนุกมากๆ ขอบคุณครับ
-
ประทับใจครับ ... แม้ปิงจะไม่ใช่ปัจจุบัน
แต่ทุก ๆ เรื่องราวที่กล้าจดจำเป็นอะไรที่งดงาม ... ขอให้ไม่ว่าอีกนานเท่าไรความสัมพันธ์ที่เปลี่ยนไปไม่ทำให้มิตรภาพความรู้สึกดีๆ ของทั้งคู่หายไปน้า
ขอบคุณ คนเขียนที่ถ่ายทอดความรู้สึกดี ๆ ให้ได้อ่านนะครับ ^__^ ขอบคุณมากๆ คร้าบบ
-
ประทับใจกับความรักครั้งแรกของน้องกล้าจังค่ะ
เก็บเป็นความทรงจำที่ดีๆในใจ คิดถึงแล้วก็สุขใจ :m1:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่น่าประทับใจนะคะ :L2:
-
ซึ้่งมากเลยคับ
ขอบคุณฮะ *
-
ขอบคุณสำหรับการแบ่งปันเรื่องราวความรักครั้งแรกของกล้าให้อ่านนะ
ถึงแม้รักจะไม่สมหวัง แต่ยังไงก็ยังเหลือความทรงจำดี ๆ ให้นึกถึง
และทำให้อีกหลายคนมีรอยยิ้มกับรักครั้งแรกของกล้านะ :L2:
:pig4:
-
ขอบคุณครับ ซึ้งจริงๆ
-
โย่ว
อ่านจบแย้วววว
แอบเศร้าตอนรองสุดท้ายนะเนี้ยย เกือบ :sad4:
เพื่อนผมสุดยอดเลย !!!
-
^
^ ได้มาเจาะไข่ซะงั้น :laugh:
ไม่ใช่แระ มาขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์ชีวิตในช่วงหนึ่งที่น่าจดจำให้อ่านค่ะ
ถึงแม้ว่าจะไม่จบอย่างที่เราๆคาดหวังแต่มันก็ยังงดงามในความทรงจำ
จนทำให้คุณกล้าถ่ายทอดออกมาได้ดีแบบนี้ ขอบคุณค่ะ :pig4:
-
แทงคิวกับเรื่อนดีๆๆๆอย่างนี้
ไม่มีภาคต่อรือ
อยากอ่านต่อเรื่อยๆๆนะ
-
อ่านแล้วเหงาเลย เฮ่อออ ผมก็อยู่ไกลเมืองไทยเหมือนกัน เข้าใจความรู้สึกคนเขียนเลย
-
อ่านไป ยิ้มไป ร้องไห้ไป ......
อย่างน้อย ครั้งหนึ่งก็ยังเคยถูกรัก ..
ขอบคุณคุณกล้า ผู้เขียนค่ะ :L2:
-
อ่านเรื่องของคุณกล้า แล้วทำให้คิดย้อนเป็นตอนเด็ก มีความทรงจำมากมาย
ขอบคุณคะที่เอาเรื่องดีมาเล่าสู่กันฟัง
ถ้าในอนาคตยังไงได้ไปทานข้าวร้านคุณปิงก้ของใมความสุขมากนะ
เป็นกำลังใจให้คะ
-
ผมเพิ่งเข้ามาอ่านบอร์ดนี้คับ ผมอ่านจบแล้วคับ เป็นเรื่องราวที่ประทับใจมากเลยคับ ขอบคุณ คุณกล้ามากเลยคับ ที่ทำให้ผมเพิ่งทราบว่ามีเรื่องราวอย่างนี้เกิดขึ้นในโลกใบนี้ด้วยหรอคับ จะไม่มีวันลืมเรื่องนี้ตลอดไปเลยคับ
-
................ได้หลั่งน้ำตาไปทั้งหมด 3 หยด (ปกติ ไม่เคยร้องน้า)
เศร้ามากมาย+ดีใจ และก็สนุกที่เรื่องช่างสัมผัสได้ในชีวิตจริงๆ
ทุกคนคงต้องมีความหลังเรื่องอย่างนี้ที่โรงเรียนทั้งนั้น
บางคนก็สมหวัง บางคนก็ไม่สมหวัง บางคนก็ยังงงงว่าตกลงเราเป็นอารายกัน
แล้วก็จบกันไป ได้เจอกันอีกบ้าง ไม่ได้เจอกันบ้าง
ได้มีแฟนใหม่กันบ้าง เป็นโสดกันบ้าง
แต่เพราะทุกคนก็ผ่านความทรงจำที่มีค่ามากที่สุดเหมือนกัน
ดีใจมากแค่เห็นเค้ามีความสุขก็ดีใจมากกกกกกกกแร้ว :m23:
เพราะเค้าคือคนที่มอบความทรงจำนี้ให้เรา
โอย ขอโทดที พอดีเรื่องนี้มันตรงมากมายหนะ
ขอบคุณคนแต่งมากกกก โชคดีน้า
-
:monkeysad:
ซึ้งมากมาย ประทับใจมาก
น้ำตาไหล แบบมีความสุข ปนกับความเหงาๆ แต่ก็ดีใจ
o13 ขอให้คุณกล้า เก็บเรื่องราวดีๆนี้ไว้ในความทรงจำ และมีความสุขกับปัจจุบัน และอนาคตต่อไปนะ :L2:
"จะได้ไม่ลืมกัน"
-
อ่านแล้วประทับใจมาก
-
โหย ก่อนอื่น ต้องขอบคุณผู้แต่งด้วยนะฮะ สำหรับนิยายดี ๆ อีกเรื่อง
อ่านจบแล้ว แบบว่า คล้าย ๆ ความจำสั้น แต่รักฉันยาว เลยเนอะ ที่ป้าเค้าไปอยู่อเมริกา ส่วนลุงอยู่กรุงเทพฯ
ส่วนตัวไม่อยากให้จบแบบนี้เลยอ่ะ แต่ก็ดีแล้วแหละเนอะ แอบเคืองที่ปิงมีลูกมีเมียซะงั้น
ถ้าผมมีความทรงจำดี ๆ แบบนั้นมั่งก็ดีสิเนอะ อย่างน้อยก็มีอะไรให้คิดถึงบ้าง
เพลงประกอบที่นำมาเปิดก็โอเค เข้ากับเนื้อเรื่องได้เป็นอย่างดีเลยฮะ เพลง Ost. ความจำสั้นของป้าเบิร์ดเพลงสุดท้ายนี่โดนมาก ๆ เลยฮะ
ขอบคุณอีกครั้งนะฮะ สำหรับคืนนี้แมนต้าคงนอนหลับสบายแระ ได้อ่านนิยายดี ๆ พรุ่งนี้ต้องรีบตื่นไปคณะซะแล้ว ฝันดีนะฮะ ทุกคน
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องเล่าดีเรื่องหนึ่ง
เป็นเรื่องที่ประทับใจมากๆเลยค่ะ
ขอให้ได้กินข้าวร้านพี่ปิงตามที่หวังไว้นะคะ
^^
ขอบคุณ(มากๆ)ค่ะ
-
อ่านรวดเดียวจบเลยค่ะ
:pig4: น้องกล้ามากที่ถ่ายทอดเรื่องราวที่น่าประทับใจให้เพื่อนๆฟัง
เป็นกำลังใจให้น้องกล้านะ
คนเราต้องก้าวไปข้างหน้า
ขอให้น้องกล้าได้เจอคนที่จริงใจนะจ๊ะ :กอด1:
-
อ่านเเล้วน่ำตาคลอเบ้าเลย
ฮ่ะๆๆ
อ่านเรื่องนี้เเล้วเกิดคำถามในตัวเองเลย
รักครั้งเเรกของเรา เมื่อไหร่กันน่ะ
ขอบคุณมากค่ะ ที่มาเล่าเรื่องราวดีๆอย่างนี้
ให้ยังรุ้สึกว่า เราก็เคยมีรักครั้งเเรกมาก่อนเน๊าะ
เหมือนพี่มาช่วยเตือนความจำ จะได้ไม่ลืม ทั้งที่ดูเหมือนจะจางๆไปเเล้วน่ะเนี่ย
ขอบคุณมากค่ะ
เทคเเคร์น่ะค้ะ
ขอให้โชคดีในความรักค่ะ
:n1: :n1: :n1: :n1:
-
ขอบคุณสำหรับทุกๆ Reply นะคร้าบๆๆๆ
-
ผมไม่แน่นใจว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องแต่งหรืแเร่องเล่า
แต่อยกจะบอกว่า
คุณกล้าเป้นคนที่โชคดีคนหนึ่งน่ะ
ที่มีความทรงจำที่ดีกับความรักที่บริสุทธิ์ได้เกิดขึ้นกับคุณ
-*-
โชคดีครับ
-
ขอบคุณ นะครับคุณกล้า สำหรับเรื่องราวประสบการณ์ดีๆแบบนี้
ทำให้ผมมีกำลังใจขึ้นเยอะเลยครับ
ขอบคุณมมากๆเลยนะคับ ^ ^ :sad11:
โพสแรกของผมนะเนี่ย
-
ขอบคุณมากนะครับ
ผมอ่านแล้วผมมะได้คิดถึงแฟนคนแรกเลย
แต่คิดถึงเพื่อนเมื่อตอนเรียนมากกว่า
ยิ่งตอนนี้ผมกำลังรอผลคะแนนแอดมิชชั่นอยู่
เพื่อนผมก็คงจะรอเหมือนกันกับผมอ่าแหละ
แต่จะอยู่เฉยๆมันก้อเหงาเนอะ
บางครั้งอยากกลับไปทำในสิ่งที่ยังไม่ได้ทำเลยอะ
แต่คงได้แค่คิดเท่านั้นแหละ
รู้งี้จะทำให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย
ผมขอบคุณพี่มากๆนะคับ
ที่ทำให้ผมได้รู้สึกดีๆแบบนี้
หวังว่าถ้าผมแอดได้ผมคงเป็นรุ่นน้องพี่แน่นอนครับ
เด็ก KU สู้ๆๆๆ
-
............คิดถึง...............
-
จะไหวเปล่ารับน้องหนักนะน้องchalamchon........................ :laugh:
ถ้าแอดติดก็ยินดีด้วยครับบน้องงงง
ยินดีตอนรับมาเป็นมารด้วยกัน....เลือกสีเขียวววว
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ไม่ช่ายยยยย......ล้อเล่นนๆๆๆๆๆๆๆ
มาเป็นลูกพระพิรุณด้วยกัน
อยู่มอนี้ไม่ต้องกลัวฝนเพราะมีพ่อเป็นฝน....อิอิ
ดีใจที่ได้อ่านเรื่องของรุ่นพี่เคยู.....อิอิ
รักครั้งแรกใครจะลืมลง....ร่วมถึงผมด้วยครับบ
ลืมไม่ลงจริงๆๆ....แต่มันก็คือความทรงจำที่ดีครับแม้ว่าจะสุขป่นเศร้าในตอนท้ายก็เถอะ
ยังไงมันก็คืออดีตที่แสนจะน่าจดจำของคุณกล้าครับบบ
สู้ๆๆๆๆๆๆๆๆ
ผมเอาใจช่วยยย
สักวันต้องมีวันของเราล่ะน่าาาาา
อย่ายึดติดเหมือนผมนะ.....เหอะๆๆๆ
รักไปแล้วลืมยากชมัดไม่รู้ทำไหม
จนตอนนี้ไม่กล้าจะรักใครหรือรักไม่เป็นแล้วไม่รู้
เพราะคนๆเดียวทำให้เราเป็นถึงขนาดนี้เลยไม่รู้เนอะ
แปลกจริงๆๆๆชีวิตคนเรา
ยังไงชีวิตไม่สิ้นก็ต้องดิ้นต่อไป(ที่ไหนดี..รัชดาหรืแอาร์ซีเอ..คริๆๆ)
เอากำลังใจไปเลย :L2:ครับ
-
ขอบคุณครับ :impress2:
-
ขอบคุณ กล้า ที่มาแบ่งปันเรื่องราวให้ได้อ่านกันนะครับ :กอด1:
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะครับ o13
-
o13 o13 o13
-
เข้ามาดันคร้าบๆๆ
-
= =
เจ้าของเรื่องมาดันเองนี่กระไรๆอยู่หรอก 555+
เข้ามาจารึกว่าได้อ่านเรื่องนี้แล้วนะ
น้ำตาคลอเบ้าเหมือนกันงิ T^T
รูปกีตาร์ขอแบบไม่ทำเอฟเฟกต์ได้มั้ยคับ >_<~~
-
อยากให้กลับไปเจอพี่ปิงอีกนะครับ
อย่างน้อยในฐานะเพื่อนก็ดีน้า
แต่ว่า....
แอบเศร้านิดๆ แอบอยากฆ่าพี่ปิง :m31:
-
ได้ใจมากจำไม่ได้แล้วว่ารักครั้งแรกเป็นใคร แต่ผัวคนแรกก็สับสนอยู่ดีว่าใครหนอเพราะรุมกันเหลือเกิน(แหม.....อีสวยยยยยยยยยยย)
-
เศร้า
-
รักแรกใสๆนะคะ :o8:
เป็นความรักที่น่าประทับใจจัง...คล้ายๆนู๋เลย อกหักเพราะรักแรกย้ายบ้าน :monkeysad:
รักแรกไม่สมหวังไม่เป้นไรเนอะ อยู่กับรักปัจจุบัน(ที่จะเป็นรักสุดท้าย)ดีกว่า :-[
.
.
.
ได้ข่าวว่ายังไม่มีนะ คนนั้นอ่ะ o22
.
.
.
ขอบคุณพี่กล้าที่มาเล่าเรื่องน่ารักๆให้อ่านค่า :L2:
-
ความรัก ...
จะดี หรือ ไม่ดี
แต่มันก็ยังอยู่ในความทรงจำของเรา
แค่นั้นก็สุขใจแล้วครับที่ได้รู้จักกับคำว่า 'รัก'
ขอบคุณที่นำเรื่องดี ๆ มาให้อ่านนะครับ
ice..e
-
เป็นเรื่องที่น่าอ่านมากๆเลย
-
แล้วตอนนี้กล้าเป็นยังงัยบ้างเอ่ย เข้มแข็งน่ะ
-
ประมาณปีเศษแล้วที่เรื่องนี้ได้จบลง
แม้จะเศร้าไปหน่อย แต่ก็สวยงาม
อ่านอีกทีก็ประทับใจ
ยังนึกถึงตอนที่เรียน มัธยม ทั้ง ต้นและปลาย
ความรักความผูกพันของเพื่อนยังตรึงอยู่เลย
กระทู้เรื่องนี้ตกอยู่ท้ายหน้าเรื่องที่เคยอ่าน
ลองเปิดมาดู...เลยได้รำลึกความหลังอีกครั้ง
ยังชอบเรื่องนี้มากครับ
ขอบคุณ...กล้า...ที่เล่าให้ฟัง
ไม่รู้จนป่านนี้ได้ไปกินข้าวที่ร้าน "ปิง" หรือยัง
:L1: :L1: :L1:
-
สำหรับเรื่องนี้ขอบอกสุดยอดจริงๆครับยกให้ o13 o13
ทำให้ผมนึกถึงเรื่องตัวเองเหมือนกัน...แต่ไม่ใช่เรื่องแฟนหรอกครับ...แต่เป็นเพื่อนที่ผมรักมันมากตั้งหากละ...
คือเราเรียนโรงเรียนประจำจังหวัดอะครับตั้งแต่เด็กยันโตเลย...สุดท้ายเราก็แยกกันตอนเรียนปริญญาครับ...ผมกับมันร้องไห้
กันใหญ่เลย...ผมกลับมันสอบติดด้วยกันทุกที่...แต่มีที่หนึ่งที่ผมติด..และมันไม่ติด...พ่อผมก็บังคบให้มาเรียนที่เพื่อนคนี้มัน
ไม่ติดครับ...ผมเสียใจมาก...เพราะผมกับมันพูดกันไว้แล้วว่าจะไม่ทิ้งกันครับ...นัดกันแล้วด้วยว่าจะเรียนเกษตรที่แม้โจ้ที่
เชียงใหม่ด้วยกันครับ...สุดท้ายมันไปอีกทาง...ผมก็ไปอีกทาง...แต่เราติดต่อกันครับ...ผมก็ไปหามันบ่อย...แล้วมันก็มาหา
ผมบ่อยด้วย....คือดีกว่าเรื่องนี้มากผมว่า....คนเราออกจะรักกันสะขนาดนั้น...สุดท้ายไม่ได้กัน...ผมละเศร้ามากครับ...
แบบอินมากเลยนะ....แบบน้ำตาไหลครับ....น่าจะบอกกันสักคำว่าจะแต่งงาน...ทำไมคนเราลืมกันง่ายจัง...ถึงแม้จะเป็น
เหตุการณ์แบบนี้ก็ตาม...ก็น่าจะบอกกันบ้าง...ติดต่อกันบ้าง...เพราะแบบนี้ด้วยมั้ง...ทำให้ผมไม่กล้ารักใครเลย....กลัว
เจ็บๆมากๆๆ...ทุกวันนี้ก็เลยเป็นโสด.....ค่อยอิจฉาคนอื่นที่เขาไม่แคร์เรื่องแบบนี้...อิจฉาคนที่ทำใจได้.....เขาเลยดูมี
ความสุข....แต่ตัวเองต้องเศร้า...เหงา.....ถ้าจะโทษก็ต้องตัวเอง....เพราะทำใจไม่ได้สักที..... :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
-
เศร้าครับ
ยิ่งคนเรายิ่งมารู้เวลาของวันสุดท้ายอีก
ดีนะครับที่ควบคุมจิตใจตัวเองได้
แต่ได้อ่านเรื่องของพี่ พี่เป็นคนไต้ป่าวครับ
อ่านๆดูเหมือนคนไต้เลย
-
กลับมาอ่านอีกครั้ง คิดถึงเรื่องราวของตัวเองเมื่อตอนเด็กเหมือนกัน อ่านไปน้ำตาซึมไป 555+
รู้สึกว่ามันจะเหมือนเพลงๆนึง ลองหาฟังดูนะครับ เพลง หนังสือเล่มโปรด ของ midnight melody
"หน้าปกหนังสือที่ดูเลือนรางเล่มหนึ่ง
เรื่องราวสวยงามมากมายร้อยเรียงอยู่ในนั้น
นี้คือเล่มโปรดของฉันที่อ่านจบไปตั้งนาน
และทุกๆวันก็ยังอ่านวกไปวนมา
ก็ยังยิ้มทุกทีที่ดูบทนั้น ทุกคำราวกับพึ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน
ยังร้องไห้ทุกตอน จนตอนสุดท้าย
แต่มันคงถึงเวลาสักที
เวลาที่ฉันต้องไปอ่านหนังสือเล่มใหม่
เรื่องราวงดงามมากมาย คงรอคอยให้ค้นหา
จำใจต้องเก็บเธอไว้บนชั้นแห่งกาลเวลา
ไม่ให้ใครได้รู้ว่า ยังมีสิ่งที่มีค่าที่เปิดออกดูเมื่อใด ก็มีน้ำตา
อดีตสวยงามเท่าไร ไม่มีค่าในวันใหม่
เก็บเธอไว้ในสุดใจ ก้าวเดินต่อไป
เพื่อเริ่มต้นใหม่ แม้น้ำตายังไหล"
หาลิงค์เพลงไม่เจอเลยเอาเนื้อเพลงมาให้ อิอิ
-
ลืมบอกไป....คนแรกเหรอครับ...ตอนอยู่ มอหนึ่งครับ....
พี่เขาชื่อ แอดครับ...พี่เขาอยู่มอสาม...ที่โรงเรียนประจำของจังหวัดผมครับ...พอดีผมสอบเข้าได้ครับ....อิอิ :sad4:
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
อย่างน้อยก็เคยมีรัก
น่ารัก เข้มแข็งนะครับ :กอด1:
-
เข้ามาดูกระทู้ตัวเองอีกครั้ง ตอนนี้ผมกลับมาอยู่เมืองไทยแล้วครับ ทำงานอยู่ที่เชียงใหม่ ไม่ค่อยมีเวลากลับไปที่บ้านเลย
สถานภาพตอนนี้ก็ยังโสดอยู่ครับ กำลังสนุกกับการทำงาน
ขอบคุณอีกครั้งครับที่ชอบเรื่องนี้
จากใจ
-
อ่านไปแล้วน้ำตาคลอเลยอ่ะ
ตอนใกล้ ๆ เรียนจบอ่ะ T^T
ถึงว่าแล้ว..ทำไมปิงพูดจาแปลกๆๆๆจังเลย
แล้วดูเศร้า ๆ ด้วย
ที่ไหนได้...แง๊ๆๆๆๆๆ
แต่ก็นี่แหละชีวิต
คนเราเกิดมามีทางเลือกมากมาย
ขึ้นอยู่กับว่าเราจะเลือกทางไหน
เป็นความทรงจำที่ดีมากๆๆๆๆๆเลย^O^
-
แล้วตกลงว่าได้ไปกินข้าวร้านเค้ายังอ่ะ เอาหัวใจที่เขียนใส่มือไปคืนไง
-
อยากรู้ว่าเมื่อไรคุณกล้า จะกลับไปหาเยี่ยมคุณปิง
:z1:
-
ขอบคุณมากๆครับผมที่นำมาแบ่งปันครับ
อ่านจบแล้วผมรู้สึกแปลกๆครับ เศร้าไหม มันก็มีบ้างอ่ะครับ ผมเศร้าตอนที่อ่าน Friendship อ่ะครับ คือ เขียนเหมือนจะไม่ได้เจอกันอีกเลยอ่ะครับ เฮ้อ... แต่ก็อย่างว่าแหละครับ ชีวิตมันก็ต้องก้าวไปข้างหน้า ชีวิตมันต้องตัดสินใจ แต่ก็อย่างที่คุณกล้าบอกนะครับว่า ครั้งหนึ่งเนี่ยก็ยังมีคนที่เรารัก และเขาก็รักเราเช่นกัน แค่นี้ก็คงพอแล้วมั้งครับกับชีวิตคนคนนึง
-
อ่านจบแล้วครับ ซึ้งได้ใจเล่นเอาน้ำตาซึมไปเลยอ่า
นึกถึงเฟรนชิพ นึกถึงวันปัจฉิม นึกถึงโรงเรียน และนึกถึงพวกมัน
:pig4:ขอบคุณนะครับ ไม่มีอะไรจะให้ ให้ได้แต่คำชื่นชม o13 o13 กับ รอยยิ้ม :bye2: :bye2: ให้แล้วไม่เอาคืนนะครับ แหะๆ
-
เศร้ามากเลยอ่า~
ทำไงได้เนอะ เราจะไปโกรธเขาก็ไม่ได้ ในเมื่อเขาไปดีเราก็ดีใจด้วยเนอะ
ขอบคุณคุณกล้ามากนะครับ ขอให้คุณกล้ามีความสุขมากๆตลอดไปนะครับ ^^
-
อยากให้คุณกล้าเข้ามาอัพเดทด้วยนนะครับ ว่าได้เจอปิงหรือยัง เจอเพื่อนๆบ้างรึป่าวว รออยู่นะครับ
-
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวที่นำมาแบ่งปันค่ะ :L2:
-
ลึกซึ้ง
-
นำตาร่วงเลย เหงาจังครับ :m15: :m15:
-
อ่านแล้วคิดถึงช่วงเวลากางเกงขาสั้น ผมเกรียนจังเลยครับ
ทำให้รู้ว่าเราก็เคยเป็นแบบนี้ และรู้สึกแบบนี้
แต่ผมไม่เสียใจและเสียดายเลยนะครับ ที่เจอแบบนี้
ว้า คิดถึงเพื่อนรักผมจัง
-
พึ่งมีโอกาสได้อ่าน ลึกซึ้งมากๆจิงๆ คุณกล้า ;'(
รักทึ่ดูอบอุ่นมากมาก สุดท้ายตอนนี้คุณกล้าได้เจอคุณปิงรึยังคะ
-
อ่านแล้วคิดถึงตอนเด็ก ๆ จังเลย
-
อ่านรวดเดียวจบเลยครับ
ชอบมากๆเลยครับ
ขอบคุณ คุณกล้ามากเลยนะครับ ที่เอาเรื่องราวดีๆมาแบ่งปัน
คุณกล้าเก่งมากเลยนะ เลือกที่จะเก็บแต่ความทรงจำดีๆและสิ่งดีๆเอาไว้
ขอให้เจอคนรักดีๆนะครับ
-
จบเศร้าอ่าครับ แต่ความทรงจำมัยจะอยู่กับเราตลอดไป :o12:
-
อ่านแล้วตอนจบออกจะเศร้านิดๆนะครับ :o12:
แต่ก็ถือว่าคุณกล้าเข้มแข็งนะ ที่ยอมรับความจริงและอยู่กับมันได้
ซึ้งอะ :กอด1:
-
ยอมรับว่าตอนที่อ่านตอนแรกๆก็เฉยๆ คิดว่าเป็นความรักธรรมดาทั่วไป แต่พออ่านบทสุดท้ายแล้ว ประทับใจมาก ชื่นชมพี่กล้าสุดๆ
-
ความรักของคุณกล้าดูแล้วบริสุทธิ์ น่าประทับใจมากๆ เลยค่ะ
เพราะหลังจากที่รู้ว่าปิงมีลูกเมียแล้ว ก็ยังดีใจที่เขามีความสุขสบายดี
และยังจำเรื่องราวต่างๆ ได้แม้ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนก็ตาม
ขอให้คุณกล้าได้พบกับความรักที่สุขสมหวังในเร็ววันนะคะ
แล้วอย่าลืมเข้ามาแบ่งปันความสุขกับเล้าอีกนะคะ
ดีใจมากๆ ที่ได้อ่านเรื่องราวของคุณกล้า หวังว่าจะได้อ่านเรื่องราวดีๆ ของคุณกล้าอีก
เป็นกำลังใจให้ค่ะ :bye2:
-
ขอบคุณสำเรื่องดีๆที่มีให้อ่าน
อ่านแล้วโดนมากเลยครับ
เหมือนชีวิตตัวเองเลย
แต่ของผมจบเศร้ากว่านี้เยอะเลย
ขอบคุณอีกครั้งครับ
-
ขอบคุณ สำหรับเรื่องราวทีนำมาแบ่งปันค่ะ :pig4:
-
ยินดีกับเจ้าของเรื่องมากงับ
ที่เจอกับความรักดี ๆ แบบที่เป็นกันของกันจริง ๆ
รักที่ไม่ต้องครอบครอง แต่มีไว้เพื่อย้ำเตือนสิ่งดี ๆ
ตอนสุดท้าย ผ่านเข้ามาในความคิดอ่านของป๋ม เหมือนครั้งแรกที่ดูหนัง
A League of Their Own จบ ภาพอดีตกับความทรงจำที่สวยงามถูกเล่นซ้ำในหัว
มันหวิว ๆ ในอกอ่ะ เลยเอาเพลงจบของหนังมา post ดีกว่า เหมาะกับเรื่องนี้ดี
This used to be my playground
This used to be my childhood dream
This used to be the place I ran to
Whenever I was in need
Of a friend
Why did it have to end
And why do they always say
Don't look back
Keep your head held high
Don't ask them why
Because life is short
And before you know
You're feeling old
And your heart is breaking
Don't hold on to the past
Well that's too much to ask
This used to be my playground
This used to be my childhood dream
This used to be the place I ran to
Whenever I was in need
Of a friend
Why did it have to end
And why do they always say
No regrets
But I wish that you
Were here with me
Well then there's hope yet
I can see your face
In our secret place
You're not just a memory
Say goodbye to yesterday
Those are words I'll never say
This used to be my playground
This used to be our pride and joy
This used to be the place we ran to
That no one in the world could dare destroy
This used to be our playground
This used to be our childhood dream
This used to be the place we ran to
I wish you were standing here with me
This used to be our playground
This used to be our childhood dream
This used to be the place we ran to
The best things in life are always free
Wishing you were here with me
ชอบท่อนท้ายมาก สิ่งที่ดีในชีวิตมักเป็นอิสระ(ไร้พันธะผูกพัน)
หวังว่าเธอจะอยู่กับฉันตรงนี้ :mew2:
ฉากรู้จังหลานของคุณกล้า จะน่ารักแบบพ่อปิงไหม :hao7:
-
ชอบน้ะเรื่องนี้ อ่านแล้วรู้สึกมันกินใจ
เข้าใจเลยว่ามีความสุขกับรักในแบบที่ไม่ต้องครอบครองเป็นยังไง
แค่เก็บมันไว้ในส่วนลึกของความทรงจำ
เวลาเหนื่อยๆก็คิดถึงมันจ่ะได้ยิ้มออก ^^
-
:mew1:
-
o13 :pig4:
-
ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต กด *103*0# โทรออก
ดีแทค เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368 (https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368)
เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I (https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg (https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg)
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว dtac ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg (https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg)
ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc (https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc)
ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA (https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA)