เป็นแฟนกับช้านนนน~~ กฏข้อแรกก็คือห้ามทิ้งงงงงงง~~ ข้อที่สองก็คือห้ามทิ้ง โกรธมากเลยถ้าเธอมาทิ้ง
ไม่ใช่ถังขยะ ฉันไม่ใช่ถังขยะ~~
โอ้ยยยยยย ใครก็ได้เอาอินี่ ออกไปจากชีวิตผมทีได้ไม๊ค้าบบบบบบ ไอ้เมลล์จะบ้าตาย อิเจ้แม่ง ลากผมมาคาราโอเกะ แล้วผมก็ต้องมาฟังเสียงโหยหวนชวนสยอง อร๊ากกกก ผมจะบ้าตาย ช่างกล้าร้อง เหมือนจะรู้ว่าโดนผมด่าในใจ อิเจ้หันมาตบหัวผม
"แอบด่ากรูในใจชิมะ สาดดดดดดด"
"แหงะ...ใครจะกล้าาาา เจ้เพ้อป่าวววว"
"อย่าให้รู้นะ เมิงงง เมิงตายยยย"
ด่าผมจบคุณเธอก็หันไปแหกปากต่อ อืมม กรูซึ้ง! ถึงผมจะบ่นไป แต่บางที ตอนนี้มันก็สนุกดี ช่วงนี้ ผมมักไม่ค่อยว่าง เดี๋ยวไอ้เอกก็ลากไปนู่น อิเจ้ลากไปนี่ ไม่ค่อยได้อยู่คนเดียว อาจจะมีบางครั้งที่ยังคงนึกถึง พี่มาร์ช แต่มันก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว มันไม่ได้ทำให้เจ็บเหมือนเดิม ตอนนี้แม้จะคิดถึง ผมก็จะยิ้มได้ และ ไม่เคยเสียใจอีก
หลังจากแหกปากจนสบายใจ ก็ได้เวลาออกไปเติมพลังครับ อืม หิวตั้งนานละ อิเจ้แม่งก็บ้าพลัง ปวดท้องขึ้นมาจะสมน้ำหน้าให้ 5555+ ระหว่างที่เดินไป ดูของกันไป คนที่ยังคงคิดถึง และไม่เคยลืม ก็เดินมาจากอีกฝั่ง ข้างกาย มีใครอีกคน คนที่ผมไม่เคยรู้จัก ผมหันไปมองหน้าคนพามา อิเจ้ส่ายหัว แล้วทำหน้าตกใจ เหมือนเจ้เองก็ไม่รู้ว่า เกิดอะไรขึ้น?
สีหน้าคนข้างๆ ผมมีแววลำบากใจ ผมเอง แม้บอกตัวเองเสมอว่าทำใจได้ และ ไม่เจ็บอีกแล้ว แต่พอเห็นตรงๆ แบบนี้มันก็ทำให้....เจ็บ...ขาผมพยายามจะก้าวหลบออกไป....แต่ที่มือรับรู้ถึงแรงบีบเหมือนกับจะให้กำลังใจ จู่ๆ คนข้างๆ ก็บอก
"ยังไง ก็เคยรู้จัก...แล้วก็ยังรัก อย่าเดินหนี...อย่าทำเหมือนยังเจ็บ ทำไป สุดท้ายแกเองก็ต้องกลับไปเจ็บที่ห้อง โดยไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่เขามาด้วยกัน นั่นเป็นใคร"
"...แล้วเมลล์ ควรทำยังไง..."
"อืม...ยังไงมันก็เพื่อนพี่แหละ ไปเหอะ รับรู้ความจริง ดีกว่าคิดไปเองถูกไม๊ล่ะ?" ผมได้แต่ยิ้มให้อิเจ้ มือที่บีบยังคงจับไว้ เหมือนจะทำให้ผมมั่นใจว่าจะอยู่ข้างๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปจากนี้ ผมได้แต่เดินตามคนจูงไป แม้ขาแต่ละก้าวมันจะรู้สึกหนักอึ้ง จนแทบจะเดินไม่ไหว..
พี่มาร์ช...ไม่เคยเปลี่ยนไป จนกระทั่งหันมาเห็นผม สีหน้าที่ทั้งตกใจ และแปลกใจ มันทำให้แปลไปได้หลายอย่าง ผมยิ้มให้ พร้อมด้วยเสียงจากอิเจ้ข้างๆ ผม
"หวัดดีค่ะ อิเพื่อนนน มาทำไรแถวนี้คะ?" พี่มาร์ชหันไปมองคนทัก
"เออ มากินข้าวน่ะ" สายตาเขามองมือที่จับกันของผมกับอิเจ้ ผมหันไปยิ้มให้คนข้างกายพี่มาร์ช หน้าตาดูใจดี...ถ้าหากมันเป็นอย่างที่ผมคิด ผมคงสบายใจ อย่างน้อย คนคนนี้คงดูแล....เขาได้...ผมได้แต่หันมามองคนที่รัก...และยังคงรัก ...ครั้งสุดท้าย บทสนทนาของเพื่อนทั้งสองคนยังมีให้ได้ยิน
"เอ่อ ไม่คิดจะแนะนำหรือคะเพื่อน พี่เขายืนหน้าเมื่อยแระเนี่ย"
"อ๋อ..เออ นี่พี่นะ น่ะ พี่ที่ทำงานเก่ากู พี่นะ นี่ไอ้มิ้งค์ เพื่อนผม กับนี่ไอ้เมลล์ น้องที่ฝึกงาน" พี่เค้ายิ้มให้ผมสองคน แล้วบอก
"ครับ สวัสดีครับ"
"หวัดดีค่ะพี่ เอ่อ แล้วจะไปไหนกันต่อหรอคะ"
"ก็ว่าจะไปทานข้าวต่อน่ะครับ"
บทสนทนาผูกขาดกับ อิเจ้และพี่นะ ชื่อหนึ่งแวบขึ้นมาในใจ "โศธนะ" ชื่อในนามบัตรที่พี่มาร์ชยังคงหยิบมาดูเสมอๆ เราสองคนยืนมองหน้ากัน ผมยังคงยิ้มให้พี่เขาเหมือนเดิม ไม่ต่าง แต่ไม่รู้ว่า...ความรู้สึกของพี่เขา ต่างไปหรือเปล่า?
ผมยังคงจมอยู่กับความคิดของตัวเองจนกะทั่งมือของเจ้มาสะกิด แล้วถาม
"เอ่อ...พี่เขาชวนไปกินข้าวด้วยกัน เมลล์อยากไปรึเปล่า?" สีหน้าเป็นห่วง และอะไรบางอย่างมันทำให้ผมยิ้มแล้วบอกไป
"มันจะรบกวนพี่รึเปล่าครับ"
"ไม่หรอก...เนอะมาร์ช"
"อ่ะ..เอ่อ...ก็ไปด้วยกันเลยดิ ไหนๆ ก็เจอกันแล้ว"
"ครับ"
เราสี่คนเดินตรงไปยังร้านอาหารแถวนั้น อิเจ้ยังแอบมองผมด้วยความเป็นห่วง ผมบีบมือที่จับกันไว้แน่นๆ ให้รู้ว่าไม่เป็นไร อย่างน้อย ขอให้ได้รับรู้ว่าเขาจะมีคนที่ดูแล...และขอให้เขามีความสุข เท่านั้นก็คงพอใจ
อาหารมื้อนั้น ก็ไม่ได้เลวร้าย แน่นอนครับ บทสนทนาผูกขาดอยู่ที่การกัดกันของคนสองคนบนโต๊ะ พี่มาร์ชกับอิเจ้ ผมได้แต่แทรกได้บางมุม...มันสนุกครับ ผมรู้สึกสนุก ผมยังคงยิ้มได้ คนข้างกายพี่มาร์ช ยิ้มแล้วหัวเราะกับความบ้าบอของสองคนนี้ ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่า ถ้าเอาสองคนนี้มาอยู่ด้วยกัน มันจะรวมมาเป็นความบ้าอย่างบอกไม่ได้แบบนี้ 555+
อยู่ๆ บทสนทนาก็เงียบไป ไม่ใช่อะไรหรอกครับ อาหารมา อิเจ้มันปากไม่ว่าง กัดใครไม่ได้ 555+ ผมนั่งคีบนู่นคีบนี่ส่งให้ อิเจ้ที่กินเอาๆ พี่มาร์ชที่ไม่ค่อยได้คุยกับผม จู่ๆ ก็ถามขึ้น
"ตอนนี้ทำอะไรอยู่" ผมชี้มาที่ตัวเอง หน้าคงดูเอ๋อ ๆ พี่เขาเลยบอกให้ชัด
"เออ เมิงนั่นแหละ กูถามเมิง" อิเจ้หันมามอง แล้วคีบของกินเข้าปากต่อ -*- อืม รู้สึกว่าของกินจะดีก่ากรุตลอดเลยนะคะ!
"ก็รอโปรเจคน่ะพี่ กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไร เดี๋ยวรอพวกไอ้เอกอีกที"
"หรอ...อืมก็ดีแล้ว" เหมือนว่าบทสนทนามันจะจบ บรรยากาศบางอย่างที่ผมไม่เข้าใจ หรือเรียกว่าไม่พยายามเข้าใจ เกิดขึ้น โดยที่ผมไม่รู้ว่าเพราะอะไร ผมหันไปคีบของใส่จานให้อิเจ้อีกที -*- อิเจ้ นี่แกไม่คิดจะเงยหน้าดุชาวบ้านชาวเมืองเค้าเร๊อะ บรรยากาศแปลกๆ แล้วนะเว่ยยย
จนกระทั่งอิเจ้อิ่ม บรรยากาศแปลกๆ ก็หายไป บทสนทนายังคงสนุกสนาน ไม่นานก็คงถึงเวลาที่ต้องแยกจาก ไปตามทางที่ต่างคนต่างเลือกที่จะไป ที่หน้าร้าน ผมมองหน้า พี่มาร์ช มองเพื่อจะจำไว้ให้นานที่สุด เสียงร่ำลาของเพื่อนทั้งคู่ดัง เหมือนจะตีกัน (- -") ไม่นาน ก็ได้เวลาโบกมือลา ผมมอง คนทั้งคู่ ก่อนที่จะตัดสินใจ หันหลังจากมา มีมือของคนข้างๆ มาลูบหัว พร้อมกับยิ้มให้ ผมเอื้อมมือไปกอดคออิเจ้เหมือนที่ชอบทำ ในขณะที่กำลังคิดจะทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง แล้วจากไป เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นด้านหลัง
"เมลล์....อย่าไป..............ได้ไหม๊??"
TBC....
*****************************************************************************************
มาลงแบบมึน ๆ จำไม่ได้ว่าตอนไหนเป็นตอนไหนแล้วเนี๊ย หายไปแป๊บนึง โดนเป็นกระบุงโกยย
สุขสันต์วันปีใหม่ไทยย้อนหลังสำหรับทุกๆ คนน่ะครับ ขอให้มีความสุขมาำก ๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
