หัวข้อ: ◯ เซ็ตรัก ส่งฝัน ◯ [รักวุ่นๆ ในวงการวอลเลย์บอลชาย] ◯◯◯◯◯◯◯◯◯◯◯◯

[Jibbubu]

ก็อยากให้เปาง้อนานๆ นะ แต่ก็กลัวจะน้อยใจจนท้อไปก่อนจริงๆ ยิ่งไม่ค่อยมีความอดทนอยู่ เปานะเหมือนคนประเภทที่ไม่ค่อยมีความอดทนซะด้วยไม่ใช่ไม่สู้แล้วยอมแพ้ง่ายๆ หรอกนะ

[tongzaa]

มาต่อเร็วๆสิครับ..รออออออออออออออออออออออออออออออออ

[inxsara]

ยังเขียนตอนใหม่ไม่เสร็จครับ พอดีมันเป็นตอนจบ ก็เลยอยากใช้เวลาหน่อย
อีกอย่าง งานค่อนข้างรัดตัวครับช่วงนี้



หลังจบเรื่องนี้แล้ว ไม่รู้ว่าจะเอานิยายลงที่นี่อีกหรือเปล่านะครับ

[iceman555]

รอๆๆๆๆๆๆๆๆ

[GuoJeng]

 รอ รอ รอคับ

[inxsara]

EP 30 | รุก > รับ (จบ) - Part I

หลังจากวันแรกที่มาถึง นักกีฬาก็มีเพียงวันเดียวเท่านั้นที่ได้ไปเที่ยวชมเมือง เจ้าภาพพาไปชมแดจึงกึมธีมพาร์คที่เมืองจางยู ก่อนจะพากลับเข้าโซลและปล่อยลงแหล่งช็อปปิ้งที่ตลาดนัมแดมุน ถึงไม่มีเวลาเที่ยวมาก อย่างน้อยก็ยังมีของติดไม้ติดมือไปฝากคนรักใคร่สนิทสนมที่เมืองไทย

หลังจากนั้นโค้ชก็ให้ซ้อมหนัก เพราะคู่แข่งอีกสามประเทศ ไม่ว่าจะเป็นเกาหลี จีนและญี่ปุ่น ล้วนแล้วแต่มีระบบพัฒนาทีมเยาวชนที่ดีกว่าไทยทั้งนั้น แม้ว่าจะเป็นเพียงแมทช์กระชับมิตร แต่ก็มีแมวมองจากสโมสรดังๆ ในยุโรปส่งคนมาดูด้วย เพราะฉะนั้น เวทีนี้อาจเป็นที่แจ้งเกิดของนักกีฬาหลายคนที่ตั้งใจและทำผลงานได้ดี ทั้งสี่ประเทศที่จะแข่งขันกันจะปล่อยของกันอย่างเต็มที่

ช่วงนี้เปาห่างเหินกับไท้พอสมควร คุยกันเฉพาะในเวลางานเท่านั้น ไท้เองก็ไม่รู้ว่าทำไมเปาถึงห่างเหินไป แถมยังปล่อยให้แจซังทำคะแนนถี่ๆ ตกเย็นแจซังกับเพื่อนพาไท้กับเพื่อนๆ ไปเที่ยวข้างนอกด้วยกันทุกวัน กลายเป็นไกด์จำเป็นประจำกลุ่มประเทศไทยไปแล้ว ส่วนเปาก็ไปกับทีมสต๊าฟโค้ชซึ่งมีแต่ผู้ใหญ่

หลังจบการแข่งขัน ปรากฎว่าทีมไทยขึ้นมาอยู่อันดับสาม รองจากญี่ปุ่นและจีน ส่วนเกาหลีตกไปอยู่อันดับสี่ มีแมวมองจากสโมสรตุรกี อิตาลีและสวิสเซอร์แลนด์เข้ามาแสดงความสนใจผู้เล่นไทยสองสามคน แต่โค้ชยังไม่เปิดเผย เพราะเคยมีกรณีนักกีฬาอิจฉากัน บางคนพอรู้ว่าไม่ได้ก็ขาดแรงจูงใจ ไม่ตั้งใจซ้อมไปเลยก็มี ทางที่ดี รอให้ทางสโมสรที่สนใจติดต่อมาอย่างเป็นทางการดีกว่า

ก่อนเดินทางกลับ เจ้าภาพพาทั้งสามประเทศไปเที่ยวงานชมเทศกาลชมดอกซากุระขาวที่ถนนยออีโด แจซังกับเพื่อนๆ ตามมาเที่ยวด้วย ทำหน้าที่เป็นไกด์จำเป็นให้ไท้และเพื่อนๆ ที่ขาดไม่ได้ก็คือจองฮุน เพราะเขาต้องอยู่ดูแลทีมนี้จนกระทั่งส่งขึ้นเครื่องกลับบ้านอย่างปลอดภัย

“เฮ้ยไท้ มึงไม่สงสารโค้ชเปาเหรอวะ มองมึงตาละห้อยมาหลายวันแล้วนะเว้ย” เกิ้นเดินมากระซิบ สายตาคอยชำเลืองมองเปาซึ่งเดินอยู่กับกลุ่มโค้ชห่างออกไป เปาดูหงอยๆ มาหลายวันแล้ว หลังซ้อมหรือแข่งก็ไม่ค่อยพูดค่อยจากับใคร

“เอาไงดีวะ” ไท้หันไปถามเพื่อน สีหน้าดูกังวล

“กูจะไปรู้กับมึงเหรอ มึงทะเลาะอะไรกับโค้ชเปาวะ ทำไมไม่รีบเคลียร์กันล่ะ" เกิ้นว่า ที่จริงตอนแรกๆ เพื่อนๆ ก็ไม่รู้หรอกว่าไท้กับโค้ชเปามีความสัมพันธ์กัน แต่พฤติกรรมสองคนนี้ก็น่าสงสัย เพราะชอบคุยกันและส่งสายตาแปลกๆ ให้กัน สุดท้ายเพื่อนๆ ก็คาดคั้นจนไท้ยอมรับความจริง

ไท้หน้าแหย ไม่รู้จะอธิบายเพื่อนว่าอย่างไร ที่จริงต้นคิดแผนนี้มาจากจีน ก่อนมา จีนกำชับไท้เรื่องนี้ด้วยน้ำเสียงและท่าทางจริงจัง

“อย่ายอมเปาง่ายๆ นะไท้ ให้เขาเข้ามาคุยกับไท้เอง เชื่อพี่…ถ้าเขาทนไม่ไหว เขาจะทำอะไรสักอย่าง ให้เขาทำลายกำแพงในใจของตัวเองให้ได้ก่อน ไม่งั้นนะ…เปาเขาก็จะมีปัญหาเหมือนที่ผ่านมาอีก เพราะปัญหาของเขา…มันฝังลึกอยู่ในใจ ถ้าครั้งนี้เขาเอาชนะมันไม่ได้ เขาก็จะรักใครไม่ได้เลย สงสารแค่ไหนก็อย่าใจอ่อน เอาให้คุกเข่าอ้อนวอนเลย”

เพราะคำเตือนนี้ ไท้จึงต้องพยายามอย่างมากที่จะไม่ใจอ่อนง่ายๆ แม้จะสงสารมากแค่ไหนก็ตาม แต่เขาก็ไม่แน่ใจว่าจะต้องถึงขั้นให้เปาคุกเข่าอ้อนวอนหรือเปล่า เพราะไท้ไม่อยากให้เปาทำถึงขนาดนั้นหรอก แต่จีนก็ย้ำหนักแน่นเหลือเกินว่าต้องถึงขนาดนี้ เปาถึงจะทลายกำแพงความคิดในใจจนหมด

ไท้กับเกิ้นหยุดคุยกันเมื่อแจซัง เวิร์มและเหินฟ้าเดินกลับมา ในมือทั้งสามคนถือถุงของกินมาด้วย คงแวะซื้อระหว่างทางกลับจากห้องน้ำ

“These are our favourite Korean fast food: grilled sweet potatoes, banana milk and DeliManjoo.” (อาหารฟาสต์ฟู๊ดแบบเกาหลีที่นิยมครับ มีมันเผา นมกล้วยแล้วก็ขนมข้าวโพด) แจซังยื่นให้พร้อมกับสาธยายไปด้วยว่ามีอะไรบ้าง

แจซังกับเพื่อนๆ แยกเป็นหลายทีม เพราะต้องคอยดูแลหลายประเทศ แถมแต่ละประเทศยังแบ่งเป็นหลายกลุ่มด้วย จะได้เดินเที่ยวสะดวกมากกว่าไปกลุ่มใหญ่ๆ หลายคน แจซังเลือกมากับไท้ เกิ้น เวิร์มและเหินฟ้า

“Try some.” (ลองกินสิ) แซซังบอกอีกครั้ง

ห้าหนุ่มยืนพิงราวเหล็กกั้นถนนและแบ่งของกินที่ซื้อมาอย่างเอร็ดอร่อย โดยเฉพาะมันเผาร้อนๆ ช่างเหมาะกับอากาศหนาวๆ ดีแท้ นอกจากมันเผาแล้ว ขนมข้าวโพดและนมกล้วยก็อร่อยไม่แพ้กัน ไท้กับเพื่อนๆ ถูกใจกันใหญ่ กินไป ชมไป คุยกันไป

“Where’s your boyfriend?” (แฟนคุณไปไหนล่ะ) แจซังถาม ที่ถามอย่างนี้เพราะเขารู้แล้วว่าไท้กับเปาคบกันอยู่ ไท้เป็นคนเล่าให้ฟังเอง

ไท้หันไปมองหา แต่ก็ไม่เห็นเปาแล้ว คงจะเดินไปไหนสักแห่งกับทีมสต๊าฟโค้ชและจองฮุน “I don’t know.” (ผมไม่รู้ครับ)

“Looks like you really love him.” (คุณดูรักเขามากเลยนะ)

ไท้เพียงแต่ยิ้มๆ และไม่พูดอะไร

“And what about him? Does he love you so much, too?” (แล้วเขาล่ะ เขารักคุณมากไหม)

ที่จริงก็อธิบายยาก กระนั้นไท้ก็พยักหน้าไปก่อน การสื่อสารภาษาอังกฤษเขายังจำกัด จนปัญญาจะอธิบายความซับซ้อนของเรื่องนี้ให้แจซังฟังเข้าใจได้

พลันแจซังก็ทำหน้าเศร้า “It’s a shame that I met you when it’s too late.  Is it really too late? I don’t know.  From the very first moment that I saw you, I have felt so strong that you’re so special to me. It’s hard to believe.  It may be a love at first sight. But it’s just not possible now.  Unless you…” (น่าเสียดายที่ผมเจอคุณช้าไป มันสายไปจริงๆ ใช่ไหม ไม่รู้สิ ตั้งแต่เจอคุณครั้งแรก ผมรู้สึกอย่างรุนแรงว่าคุณพิเศษกับผมมาก ไม่น่าเชื่อ มันอาจจะเป็นรักแรกพบก็ได้ แต่ตอนนี้มันก็แค่เป็นไปไม่ได้ ยกเว้นว่าคุณจะ…)

ไท้ไม่เข้าใจทั้งหมดหรอก นี่คืออีกหนึ่งอุปสรรคที่เขากับแจซังกำลังเผชิญอยู่ ถ้าเป็นแฟนกันคงมีปัญหาเรื่องการสื่อสารพอดู เมื่อสื่อสารกันได้น้อย ก็จะส่งผลให้เข้าใจกันได้น้อยตามไปด้วย ถ้าก้าวข้ามไม่ได้ ความรักก็จะเดินไปสู่จุดอันตราย

ไท้ยังไม่ตอบ แจซังพูดต่อ “In this festival, lovers hold hands each other and appreciate the blossom flower together. It’s such a romantic moment.  You know what? We believe that if you’re not sure you can really love someone, you can try holding their hand here.  If you still feel good and nothing interrupts until you reach the end of the road, it means you can love that person.” (ในเทศกาลนี้ คู่รักเดินจูงมือกันและชมดอกซากุระด้วยกัน โรแมนติกดีนะ คุณรู้ไหม เราเชื่อว่าถ้าคุณไม่แน่ใจว่าสามารถรักใครคนหนึ่งได้หรือเปล่า คุณสามารถลองจับมือกันที่นี่ได้ ถ้ายังรู้สึกดีและไม่มีอะไรมาขัดจังหวะจนเดินไปสุดถนน ก็หมายความว่าคุณรักคนๆ นั้นได้)

แจซังยิ้มแปลกๆ ตอนที่พูดก็ทำท่าทางอธิบายเพิ่มเติมไปด้วย เพราะกลัวไท้ไม่เข้าใจทั้งหมด

“What do you mean?” (คุณหมายความว่าไง?) ไท้เลิกคิ้ว

“I wanna try it with you.  If you don’t mind, give me a chance to prove it. If we both feel good after that, I will continue to win your heart.  If not, we can just be friends. Is it ok?” (ผมอยากลองกับคุณ ถ้าไม่รังเกียจ ให้โอกาสผมพิสูจน์สักครั้งนะ ถ้าเราสองคนรู้สึกดีหลังจากนั้น ผมจะสานต่อเพื่อชนะหัวใจคุณ แต่ถ้าไม่ เราก็เป็นแค่เพื่อนกัน ตกลงไหม?)

ไท้ยังไม่ตอบตกลงในทันที แต่เมื่อเขากับเพื่อนๆ เดินชมดอกซากุระต่อไป แจซังก็ค่อยๆ เดินช้าลงและฉุดมือไท้ไว้ จนในที่สุดก็คลาดสายตาจากคนอื่นๆ แจซังบีบมือไท้เบาๆ ให้รู้สึกถึงการสัมผัส จากนั้นเขาก็พาไท้เดินไปอย่างช้าๆ

เมื่อมือสัมผัสกันแนบแน่น ทั้งคู่ต่างก็ตื่นเต้น รู้สึกได้จากหัวใจที่เต้นถี่ขึ้นและแรงขึ้น เพียงแต่ว่าเรื่องที่ตื่นเต้นอาจไม่ใช่เรื่องเดียวกัน แจซังหันมายิ้มบางๆ ให้ไท้ ดูเหมือนเขาจะเขินเล็กน้อย สีหน้าบ่งบอกว่ารู้สึกดีมากแค่ไหนที่ได้จับมือกัน

ไท้ยิ้มตอบจางๆ เช่นกัน เขาพยายามถามตัวเองว่ารู้สึกดีบ้างหรือเปล่า แต่คำตอบในใจก็ไม่ชัด ที่จริงแจซังก็เป็นหนุ่มหล่อและหน้าตาดี นิสัยก็ดีด้วย แต่ความรักไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณสมบัติเหล่านี้เลย ไม่มีใครล่วงรู้ความลับว่าธรรมชาติสร้างความรักมาได้อย่างไร รู้แค่ว่ารักก็คือรักเท่านั้น

ห้านาทีผ่านไปแล้ว ไท้เริ่มชะเง้อและเมียงมองหาใครสักคนให้มาช่วยขัดจังหวะ แต่ไม่มีวี่แววว่าจะเห็นใครคนนั้นเลย ในขณะที่เวลาก็ผ่านเลยไปเรื่อยๆ เข้านาทีที่หก เจ็ดและแปด ไท้ไม่ต้องการเดินไปจนสุดถนนและตอบคำถามว่ารู้สึกดีหรือเปล่า แต่ถ้ามีใครมาขัดจังหวะ คำตอบสำหรับแจซังก็จะชัดเจน ไม่ต้องเสียเวลาถาม

เมื่อไม่เห็นวี่แววของเปา ไท้ก็ส่งเสียงเรียกร้องหาในใจ หวังว่าพลังแห่งความคิดจะสื่อถึงใครคนนั้นให้รับรู้

‘พี่เปาอยู่ไหนครับ มาหาไท้หน่อย ไท้ต้องการพี่ พี่เปามาเดี๋ยวนี้เลยได้ไหมครับ ตอนนั้นที่ไท้เปียกฝนรอพี่ ไท้หนาว กลัว แล้วก็ไม่รู้ว่าจะไปไหน แต่พี่เปาก็มาหาไท้ ไท้ได้กอดพี่คลายความหนาว หัวใจและร่างกายของไท้อบอุ่นเมื่อมีพี่เปาอยู่ใกล้ๆ พี่เปารู้ไหม นั่นคือวันแรกที่ผมรู้สึกดีกับพี่ แล้ววันนี้…ผมก็อยากรู้สึกแบบนั้นกับพี่อีกสักครั้ง พี่เปามาหาผมหน่อยนะครับ’

หมับ!

มืออีกข้างหนึ่งของไท้ถูกใครบางคนฉุดเอาไว้ ขาสองข้างที่ก้าวไปอย่างช้าๆ หยุดกึกทันที แจซังจึงต้องหยุดตาม เมื่อไท้หันไปมองข้างหลัง เขาก็ยิ้มดีใจสุดขีด

“พี่เปา”

เมื่อแจซังหันไปเห็นว่าใครมาขัดจังหวะ เขาก็รีบปล่อยมือจากไท้แทบไม่ทัน สีหน้าดูตกใจและผิดหวังไม่น้อย คราวนี้เขาคงได้คำตอบชัดเจนดีแล้ว

“ไปกับพี่เดี๋ยวนี้” เปาพูดเหมือนออกคำสั่ง ก่อนจูงมือกึ่งลากไท้เดินออกไป เร็วจนเกือบจะเป็นวิ่ง

เมื่อห่างจากคนที่เปาไม่ต้องการเห็นหน้า เขาก็หยุดและหันมาเผชิญหน้ากัน สีหน้าของเปาดูไม่ดีนัก เขายอมรับว่าโกรธและหึงมาก เพราะไม่คิดว่าไท้จะกล้าเดินจับมือกับแจซังชมดอกซากุระด้วยกันแบบนั้น

“พอได้หรือยัง หรือว่าจะทิ้งพี่แล้ว” เปาถามเสียงสั่น

ไท้ส่ายหน้า “ไท้จะทิ้งพี่ได้ยังไง พี่เปาก็รู้…”

“แล้วไปเดินจับมือกับเขาทำไม” เปาสวน

ถ้าจะให้อธิบายก็คงยาก ยิ่งเปากำลังโกรธ เขาคงไม่ฟังหรือฟังไม่เข้าใจแน่ ไท้ก็เลยไม่รู้จะตอบอย่างไร

“หยุดทำร้ายหัวใจพี่ซะทีได้ไหม พี่ขอร้องนะไท้ เพราะถ้าพี่เห็นอีกแค่ครั้งเดียว…” เปาละประโยคสุดท้ายเอาไว้ แต่ถ้าให้เดาก็ไม่ยาก

ไท้กำลังจะอ้าปากพูด พลันเปาก็ทำสิ่งที่คาดไม่ถึง จู่ๆ เขาก็คุกเข่าลงตรงหน้าและจับมือของไท้ไว้

“พี่รักไท้ พี่คิดถึงไท้ แล้วก็หึงมากด้วย ที่ผ่านมาพี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว ไท้ยกโทษให้พี่นะ สงสารพี่เถอะ สงสารหัวใจของไท้ด้วย พี่รู้ว่าไท้ก็อยากกลับมาหาอ้อมกอดของพี่ พี่สัญญา…พี่จะไม่ทำให้ไท้เจ็บแบบนี้อีกแล้ว พี่อยากมีความรักที่อบอุ่น อยากมีใครสักคนดูแลกัน เพราะพี่ไม่อยากมีชีวิตเหมือนที่ผ่านมา อย่าเดินหนีพี่อีกเลยนะไท้ แค่ก้าวเดียวที่ไท้เดินหนีพี่ไป หัวใจของเราสองคนก็เจ็บขึ้นอีกหนึ่งเท่า ถ้าเราเดินหนีจากกันร้อยก้าว ก็เจ็บร้อยเท่า เดี๋ยวจะขาดใจตายซะก่อน พี่ยังไม่อยากตายก่อนที่พี่จะได้มอบความรักที่ดีที่สุดของพี่ให้ไท้ไป คนดีของพี่ ไท้เป็นคนเดียวนะที่พี่รู้สึกด้วยมากขนาดนี้ กลับมารักกันเหมือนเดิมนะไท้ ไม่ใช่สิ ไม่เหมือนเดิมหรอก เพราะพี่จะทำให้ดีกว่าเดิม นะครับ ไม่งั้น…พี่ก็จะคุกเข่าอยู่ตรงนี้แหละ จนกว่า…ไท้จะกลับมาฉุดมือพี่ไปด้วย”

ไท้หน้าเหลอหลาระคนอาย เขาหันไปมองรอบๆ คนที่เดินผ่านไปมาหยุดมองด้วยความสนใจ แม้จะพูดต่างภาษากัน แต่ภาษากายของเปาก็ชัดเจนเหลือเกิน ใครเห็นก็คงรู้ ผู้ชายคนนี้ถ้าไม่ง้อแฟนก็ต้องคุกเข่าสารภาพรักแน่ๆ

ถนนยออีโดตอนนี้คลาคล่ำไปด้วยผู้คนหลากหลายเชื้อชาติ แต่โดยรวมๆ แล้วคนเกาหลีก็ยังมากกว่า หันไปทางไหนก็เห็นคู่รักสารพัดวัยเดินจับมือชวนชี้ชมดอกไม้ ที่นี่มีต้นซากุระกว่าหนึ่งพันสี่ร้อยต้นยาวไปตามแนวถนนสองข้างทาง ว่ากันว่าเทศกาลนี้เป็นหนึ่งในเทศกาลที่มีคู่รักมากที่สุดก็ว่าได้

ไท้หันกลับมามองคนที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้า เขาไม่อยากเชื่อเลยว่าเปาจะกล้าคุกเข่าขอร้องอ้อนวอนอย่างนี้ เพราะเปาเป็นพี่ เป็นโค้ช แถมยังมีชีวิตที่ดีกว่าไท้จนเทียบกันไม่ได้ เปาไม่ควรมาคุกเข่าขอร้องเด็กกะโปโลอย่างไท้ด้วยซ้ำ แต่เปาก็ยอมทำ คงมีเพียงความหมายเดียวเท่านั้นที่ไท้พอจะนึกออกได้

หนุ่มน้อยผู้เป็นน้องรีบย่อตัวลงนั่งชันเข่าด้วย ก่อนยิ้มดีใจทั้งน้ำตา เขาไม่รู้จะบรรยายความรู้สึกของตัวเองตอนนี้ได้อย่างไร มันเต็มตื้น เอ่อล้นและอวลอุ่นด้วยความซาบซึ้ง คนตรงหน้าไท้ก็คงรู้สึกไม่ต่างกัน ในที่สุดเปาก็กลับมาหาไท้เหมือนที่เขาเคยเปียกฝนรอวันนั้น ความรู้สึกในตอนนี้ช่างเหมือนกันเหลือเกิน

“ผมรักพี่เปาครับ ไม่ว่าพี่เปาจะเป็นคนแบบไหน เคยมีชีวิตแบบไหน หรือเคยรักใครมาก่อน ผมก็รักพี่ตั้งแต่วันแรกที่พี่กอดผม วันนี้…ผมก็รอให้พี่มาหาและกอดผมเหมือนเหมือนเดิม”

“ไท้” เปายิ้มทั้งน้ำตาที่เอ่อซึมขอบตา เขาจำวันที่ไท้หนาวสั่นและโผเข้ากอดเขาได้ไม่เคยลืม นั่นคือจุดเริ่มต้นที่ทำให้หัวใจของพี่ชายคนนี้สั่นไหว

สองหนุ่มโผเข้ากอดกันแน่น ท่ามกลางบรรยากาศที่รายล้อมด้วยคู่รักนับพัน เมื่อเงยหน้าขึ้นสูงก็จะเห็นดอกซากุระสีขาวนับล้าน ดูโรแมนติกเสียจนเปาไม่อยากเสียเวลาเศร้า เวลาที่เหลือต่อจากนี้ เขากับไท้ควรจะตักความสุขจากบรรยากาศดีๆ แบบนี้ให้มากที่สุด

เมื่อคิดได้แล้วเปาก็ประคองไท้ลุกขึ้น แววตาซื่อใสนั้นช่างน่ารัก เขาหลงรักถึงขั้นหักห้ามใจไม่ได้มาแล้ว พานให้นึกถึงวันที่ไท้ทำลาวาไข่เค็มหกใส่ตัวเอง เขาอดใจไม่ไหวถึงขั้นลงลิ้นลิ้มเลียคราบที่เปรอะเปื้อนตามหน้าอก เพราะแรงดึงดูดของผู้ชายคนนี้รุนแรงจนเปาห้ามใจไม่ไหว หลังจากนั้นก็ไม่เคยต้านทานแรงดึงดูดนี้ได้อีกเลย

เปายื่นมือออกไป ไม่นานไท้ก็ยื่นมือมาให้เขาจับ ทั้งคู่ยิ้มกว้างด้วยความสุข ก่อนจะสาวเท้าและก้าวเดินไปด้วยกันอย่างสบายๆ แม้ใครต่อใครจะมองและอาจดูแปลกสำหรับสังคมเกาหลี แต่ความรักก็มอบความกล้าหาญมาให้จนไม่ต้องกลัวสิ่งใด

"เซลฟี่กันหน่อยไหม” เปาชวนพลางใช้มือที่ว่างหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกง

“ถ้ามาเกาหลี เราต้องทำท่าซารางเฮโยนะครับพี่เปา” ไท้หันไปบอกอย่างตื่นเต้น

“รู้จักด้วยเหรอ”

“แหมพี่ ซีรี่ส์เกาหลีฮิตทั่วบ้านทั่วเมือง ผมก็เคยดู” ไท้ท้วงระคนขำ

เปาเอียงหัวเข้าหาไท้ ไท้ทำตามบ้างและยกมือขึ้นมาทำท่าซารางเฮโยกับเปา แต่ยื่นมือไปจนสุดแขนแล้วภาพก็ไม่สวยเท่าที่ควร ทางที่ดีน่าจะมีคนมาช่วยถ่ายให้

“โค้ชครับ มาๆๆ เดี๋ยวผมถ่ายให้ครับ”

เสียงคนพูดภาษาไทยดังขึ้นจากที่ไหนสักแห่ง เมื่อเปากับไท้หันไปมองก็เห็นเหินฟ้า เวิร์มและเกิ้นวิ่งมาหา เหินฟ้าเป็นคนอาสาช่วยถ่ายรูปให้ เปารีบส่งมือถือให้แต่โดยดี

เปากับไท้จึงได้รูปซารางเฮโวสวยๆ ท่ามกลางดอกซากุระนับล้าน เห็นเป็แนวทอดตัวยาวไปสุดลูกหูลูกตา

“ดีกันแล้วเหรอครับ” เหินฟ้าถ่ายให้เสร็จก็ถาม เปาพยักหน้ายิ้มๆ ก่อนรับโทรศัพท์คืนมาจากเหินฟ้า

“ตั้งแต่ตอนไหนครับโค้ช เมื่อกี้ผมยังเห็นไท้ไปกับแจซังอยู่เลย” เกิ้นถาม

“ก็ไม่มีอะไร โค้ชก็แค่ตามไปแย่งมา” เปาบอกอย่างภูมิใจ

“จริงเหรอโค้ช” เหินฟ้า เกิ้นและเวิร์มถามเกือบพร้อมกัน เปากับไท้หัวเราะ

“อิจฉาไอ้ไท้ว่ะ ได้เป็นแฟนโค้ชเปาด้วย มีคนจ้องจีบโค้ชตั้งหลายคน” เวิร์มพูด

“มึงด้วยใช่ไหม” เหินฟ้าหันมาย้อนถาม เวิร์มได้แต่หัวเราะเก้อๆ ในทีมนี้มีชายแท้ที่ชอบผู้หญิงอย่างเดียวราวๆ ครึ่งทีม เหินฟ้าก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย แต่เขาก็ยอมรับความแตกต่างในรสนิยมทางเพศได้อย่างไม่มีปัญหา

“งั้นพวกผมไม่กวนดีกว่า โค้ชกับไท้จะได้สวีทกัน” เหินฟ้าบอก จากนั้นก็พากันเดินจากไป ดูเหมือนว่าตอนนี้กลุ่มที่เดินด้วยกันเริ่มเล็กลงทุกที นักกีฬาเริ่มกระจัดกระจายจนรวมกลุ่มเดิมไม่ได้ แต่ก็ไม่น่าเป็นปัญหาเพราะนัดเวลาและสถานที่เจอกันไว้แล้ว

“ไท้อยากกินอะไรไหม” เปาหันมาถาม ก่อนยื่นมือไปจับมือของไท้และพาเดินไปข้างหน้าต่อ

“อยากกินพี่เปา” ไท้ทำเสียงงุบงิบ

“อะไรนะ” เปาถามเหมือนไม่ได้ยิน แล้วก็หัวเราะ “เดี๋ยวตอนเย็นก็ได้กิน กินทั้งตัวเลยนะ แล้วพี่…ก็จะกินไท้ทั้งตัวด้วย”

“เป็นอนาคอนด้าเหรอ”

“ไม่ได้เป็นอนาคอนด้าหรอก แต่มีอนาคอนด้าประจำตัว”

“พี่เปามีคนเดียวซะที่ไหน ผมก็มีเหมือนกัน”

เปายื่นมือไปขยี้หัวไท้เบาๆ “ทะลึ่งใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวคืนนี้จะโดนจัดหนัก”

ไท้ยักคิ้วใส่ ก่อนหัวเราะด้วยกันทั้งคู่

“พี่กับพ่อ…ดีกันแล้วนะ” เปาบอกเมื่อเดินไปได้สักพัก เมื่อเห็นไท้ทำหน้างง เขาก็เล่าเรื่องที่เขาเคยเข้าใจพ่อกับแม่ผิดให้ไท้ฟัง เมื่อไท้เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตแล้ว เปาก็อยากเล่าเรื่องทุกเรื่องที่เกิดขึ้นให้รับรู้ร่วมกัน

“พี่ก็เสียใจนะที่พี่ทำไม่ดีกับพ่อเยอะเลย ทั้งๆ ที่จริงแล้ว…พ่อเขาก็รักแม่ รักพี่ เขาไม่อยากให้พี่รู้สึกไม่ดีกับแม่ ก็เลยไม่ยอมบอกความจริง” สีหน้าของเปาดูเศร้าไปถนัดใจ

“พี่เปาอย่าโกรธแม่พี่นะ คนเราน่ะ…ทำผิดพลาดกันได้ ยังไงๆ แม่เขาก็รักพี่เปา” ไท้เตือนสติ

“ไม่โกรธหรอก พี่ไม่อยากโกรธใครแล้ว ชีวิตที่ผ่านมา พี่อยู่กับความโกรธความเกลียด ไม่เห็นมีความสุขเลย พี่ไม่อยากเป็นแบบนั้นอีก พี่จะดูแลพ่อให้เขามีความสุข ไม่รู้ว่าจะชดเชยให้เขาได้มากแค่ไหนนะ แต่พี่ก็จะพยายาม ตอนนี้พี่ว่า…หัวใจพี่เปิดหมดแล้วนะ พี่ยอมรับพ่อได้ ยอมรับสิ่งที่ตัวเองเป็นได้ ไม่คิดจะวิ่งหนีอะไรอีก โดยเฉพาะ…หัวใจของพี่” เปาหันไปยิ้มกรุ้มกริ่มให้คนข้างๆ

“แล้วไท้ล่ะ หายโกรธพี่แล้วใช่ไหม” เปาถาม

“หายโกรธตั้งนานแล้ว” ไท้ตอบยิ้มๆ

“อ้าว แล้วทำไมเฉยชากับพี่ล่ะ พี่ง้อก็ไม่หาย จนพี่ว่าจะเลิกง้อแล้ว” เปาแสร้งทำหน้ามุ่ย

“ก็…”

“อ๋อ…อยากเอาคืนใช่ไหม แกล้งพี่ใหญ่เลยนะ ไปกับแจซังทุกเย็นเลย พี่จะกระอักเลือดตายอยู่แล้ว”

“ก็สงสารอยู่” ไท้ทำหน้าเห็นใจ

“สงสารแล้วทำไมไม่มาปลอบใจพี่ล่ะ รู้ไหมว่าพี่รอ พี่อยู่ห้องคนเดียว รอไท้มาปลอบใจพี่ทุกคืนเลย”

“ก็ผมไม่รู้ นึกว่านอนไปแล้ว” ไท้แก้ตัว

“เออๆ ไม่เป็นไรหรอก จะเอาคืนพี่ก็ไม่ว่าอะไร พี่ทำไม่ดีกับไท้ขนาดนี้ เป็นใครก็คงโกรธแหละ ก็ดีเหมือนกัน ที่ไท้ทำแบบนี้ มันก็สอนพี่ด้วย มันทำให้พี่รู้จักเอาชนะใจตัวเอง ไม่ง่ายนะที่พี่จะคุกเข่าขอร้องใคร พี่ไม่เคยทำเลย แต่พอมาคิดดู ถ้าพี่ไม่ทำ พี่อาจจะเสียไท้ไปก็ได้ ก็แค่คุกเข่าขอร้องคนที่เรารัก…และเขาก็รักเรา ไม่เห็นจะเป็นไรเลย ให้ทำอีกก็ได้นะ”

เปาไม่พูดเปล่า เขาหยุดเดินแล้วก็คุกเข่าลงตรงหน้าไท้ เล่นเอาอีกคนหน้าตาตื่นพอสมควร

“พี่เปาคุกเข่าทำไม”

“ว่าจะขอแต่งงาน แต่ไม่รู้จะเร็วไปไหม ไท้เพิ่งอายุสิบเก้าเอง พี่ก็เพิ่งจะย่างเข้ายี่สิบสี่ แหวนก็ยังไม่ได้ซื้อเลย ไม่มีอะไรพร้อมสักอย่าง หัวใจพร้อมอย่างเดียว เอาหัวใจหมั้นไว้ก่อนได้ไหม อ้อ…มีดอกซากุระด้วยอีกหนึ่งล้านดอก พอเปล่า”

บทเปาจะน่ารัก ผู้ชายคนนี้ก็น่ารักเหลือเกิน ต่างจากตอนโกรธราวฟ้ากับเหว ไท้คงจะหลงรักจนหมดทั้งหัวใจก็คราวนี้

“พอ” ไท้ขำเบาๆ ไปกับความน่ารักของคนที่คุกเข่าตรงหน้า “ผมก็ใช่จะมีอะไรเยอะที่ไหน จนก็จน แถมพี่กับโค้ชก็ยังมีบุญคุณกับผมมาก ผมไม่กล้าเรียกร้องเอาอะไรจากพี่หรอก นอกจากความรัก ขอแค่พี่เปารักลูกกำพร้าพ่ออย่างผม ไม่ทิ้งผม แค่นี้…ผมก็ดีใจแล้ว”

“งั้นพี่ขอหมั้นด้วยหัวใจแล้วก็ดอกซากุระสีขาวหนึ่งล้านดอกนะ ถ้าไท้ไม่ตกลง พี่ก็จะคุกเข่าอยู่ตรงนี้” เปาเว้าวอน

“เล่นมุกเดิมอีกแล้ว” ไท้หัวเราะ

“แล้วตกลงหรือเปล่าล่ะ” เปาถามย้ำ

“ถ้าไม่ตกลงก็วิ่งหนีไปแล้ว”

“เอาจริงๆ ดิ” เปาท้วง

“ครับผม ตกลงผมรับหมั้นกับพี่เปาครับ” ไท้ยิ้มเขินๆ ไหนจะเขินเปา และไหนจะเขินสายตาคนทั่วไปที่มองมาอีก

เปายิ้มร่า ก่อนลุกขึ้นกอดไท้อย่างดีใจ “เย้ ไท้รับหมั้นพี่แล้ว”

“นับดอกซากุระมาให้ไท้ครบล้านดอกด้วยนะ นี่ร่วงไปเยอะแล้ว ไม่รู้จะพอหรือเปล่า”

“ซากุระไม่พอก็ช่างมันเหอะ เพราะว่าหัวใจของพี่…รักไท้มากกว่าดอกซากุระทั้งเกาหลีรวมกันซะอีก”

“โห…ทำไมพี่เปาปากหวานอย่างนี้ล่ะครับ”

เปาผละออก ก่อนจะหัวเราะเขินๆ “ไม่รู้ว่ะ พี่ไม่เคยพูดแบบนี้มาก่อนเลย นี่เป็นครั้งแรก แต่พี่ก็เป็นอย่างนี้แหละ ตอนโกรธก็เหมือนเสือ แต่ตอนรัก…เหมือนแมวเหมียวน่ารักๆ เมี้ยวๆ” เปาทำเสียงเล็กเสียงน้อยไปด้วย ไท้หัวเราะและส่ายหน้าไปมาอย่างเอ็นดู

เมื่อเดินต่อไปอีกหน่อย ก็มาสุดถนนยออีโดพอดี เปาจึงหยุดเดินและหันมาชวน

“ไปหาอะไรอร่อยๆ กินฉลองวันหมั้นของเราดีไหม พี่เห็นไท้ออกไปตอนเย็นบ่อยๆ มีเงินกินข้าวกับเขาไหมเนี่ย”

“ก็มีนิดหน่อย แต่ก็กินอะไรได้ไม่เยอะหรอก”

“งั้นวันนี้พี่เลี้ยงไท้เอง”

“จะไปกันสองคนเหรอครับ เขาจะไม่ตามหากันเหรอ” ไท้ทำหน้ากังวล

“เดี๋ยวพี่ส่งไลน์บอกสต๊าฟโค้ชเอง คนอื่นเขาไม่ได้หมั้นกับเราซะหน่อย จะไปกับเราทำไม” เปาพูดติดตลก ไท้ก็พลอยขำไปด้วย

[inxsara]

EP 30 | รุก > รับ (จบ) - Part II

เปากับไท้กลับมาถึงโรงแรมตอนเกือบหกทุ่ม เปาพาไท้ไปกินข้าวที่ตึกหกสิบสามในร้านอาหารอย่างหรู ที่จริงก็ไม่ถึงกับหรูมาก แต่แค่นั้นก็หรูสำหรับไท้แล้ว จากนั้นก็พากันเดินเที่ยวชมเมืองตามแหล่งท่องเที่ยวต่างๆ เดินเพลินจนลืมวันลืมคืนกันเลยทีเดียว

“อาบน้ำด้วยกันไหม” พอมาถึงห้อง เปาก็ชวน

ไท้มองไปรอบๆ และทำหน้าไม่แน่ใจ เปาจึงรีบอธิบาย

“พี่พักคนเดียว”

“อาบน้ำอย่างเดียวนะ” ไท้แสร้งขู่อย่างรู้ทัน

“แหม…” เปาหัวเราะ ก่อนทำตากรุ้มกริ่มใส่ “ก็ได้ ในห้องน้ำน่ะ…อาบอย่างเดียวก็ได้ แต่ออกมาแล้ว…พี่ไม่สัญญานะ”

ไท้ทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ เปาจึงคว้าคอแล้วพาเดินเข้าน้ำด้วยกันเสียเลย

ไม่นานไท้ก็มาอยู่ในอ่างอาบน้ำ ส่วนเปานั่งบนขอบอ่าง เขาสระผมให้ไท้อย่างสบายอารมณ์ ชวนคุยนั่นคุยนี่ไปเรื่อย

“พี่มีข่าวดีจะบอก”

“อะไรครับ” ไท้หันมามองตาแป๋วด้วยความอยากรู้

“ล้างผมก่อน”

เปาหยิบฝักบัวมาราดน้ำล้างแชมพูออก เมื่อสะอาดดีแล้วเขาก็ลงครีมนวดผม ก่อนจะเล่าเรื่องที่พูดค้างไว้ต่อ

“หมดสัญญากับสมาคม ไท้อาจจะได้ไปเล่นในลีคยุโรปนะ” เปาพูดพลางนวดเส้นผมและหนังศีรษะให้ไท้เบาๆ ไปด้วย

“จริงเหรอครับพี่เปา” ไท้หันมามองตาโต

“ทางสมาคมเขายังไม่อยากให้บอกหรอก ไท้ต้องเหยียบไว้นะ อย่าให้ใครรู้ เดี๋ยวเพื่อนๆ ที่ไม่ได้ไปจะเสียกำลังใจ” เปาเตือน

“ครับ ผมจะไม่บอกใคร” ไท้ยิ้มมีความหวัง ถ้าเป็นอย่างที่เปาบอก อีกไม่นานความฝันของไท้ก็จะเป็นจริงแล้ว

“เสียดายนะ พี่ไม่ได้เล่นวอลเลย์บอลตั้งแต่เด็กๆ ไม่งั้นนะ จะได้เล่นให้เก่งๆ แล้วก็ตามไท้ไปด้วย” เปาพูด

“ถ้าได้เล่น พี่เปาจะเล่นตำแหน่งอะไรครับ”

“อืม…ถ้าไท้เป็นหัวเสา พี่ก็ควรจะเล่นตำแหน่งเซ็ตใช่ไหม เพราะพี่จะได้เซ็ตให้ไท้ตบไง ดีไหม” เปาทำท่าชวนฝันไปด้วย

“ก็น่าจะดี” ไท้หัวเราะ

“หัวเราะแบบนี้ ไม่เชื่อล่ะสิว่าพี่จะเซ็ตได้ เซ็ตบอลน่ะพี่เซ็ตไม่เป็นหรอก เซ็ตเป็นแต่ความรัก เดี๋ยวจะเซ็ตส่งให้เข้าจุดทุกวันๆ เลย ดีไหมๆ” เปาสัพยอก

“มือผมหนักนะ เดี๋ยวผมตบพังจะว่าไง” ไท้ขู่

“ก็พี่รักไท้ ตบหนักแค่ไหนพี่ก็ยอม”

“ปากหวานอีกแล้ว เขาว่าคนปากหวานเจ้าชู้”

“เจ้าชู้ที่ไหน พี่จีบไม่กี่คนเอง แฟนก็มีไม่กี่คน แล้วตอนนี้ไท้ก็เป็นแต้มสุดท้าย ไม่เก็บเพิ่มแล้ว” เปาหัวเราะ ก่อนเปลี่ยนน้ำเสียงให้ฟังดูจริงจัง “เวลาที่เหลือ พี่จะช่วยพาไท้ไปให้ถึงฝันให้ได้ แล้วพี่ก็มั่นใจว่าไท้ทำได้แน่นอน คนเก่งของพี่ทำได้อยู่แล้ว นี่เห็นไหม…เซ็ตทั้งรัก ส่งทั้งฝัน มีแฟนอย่างพี่เปาดีจะตาย”

ไท้รีบหันไปหัวเราะด้วย ก่อนยิ้มและมองหน้าเปาค้างไว้ “รักพี่เปาจังเลย”

รอยยิ้มน่ารักสะกดอีกคนให้มองค้าง หน้าตี๋ๆ ตาตี่ๆ ดูมีเสน่ห์อย่างประหลาด เปาจ้องมองและยิ้มไปทั้งใบหน้า “พี่ก็รักไท้”

“แล้วถ้าผมไปอยู่เมืองนอก พี่เปาจะทำไง”

คำถามของไท้ชวนให้คิด แต่คำตอบที่เป็นไปได้คงมีอยู่ไม่กี่อย่าง “พี่ไปส่งได้ ไปอยู่ด้วยสั้นๆ ได้ แต่คงอยู่นานไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรหรอก พี่เชื่อใจไท้ ยังไงๆ ไท้ก็จะกลับมาหาพี่ พี่หมั้นไท้ไว้แล้วนี่”

“จริงด้วย” ไท้หัวเราะชอบใจ ก่อนเปลี่ยนเรื่อง “ล้างผมดีกว่า เดี๋ยวไท้จะสระผมให้พี่เปาบ้าง”

เปาพยักหน้าตกลง ก่อนจะล้างครีมนวดออกจากผมไท้จนสะอาดดี จากนั้นเปาก็ลงไปนั่งในอ่างบ้าง ส่วนไท้ขึ้นมานั่งขอบอ่างและเป็นฝ่ายสระผมให้เปา

“พี่จีนเขาส่งไลน์มาแสดงความยินดีกับผมด้วย แต่แปลกนะ พอผมจะตอบกลับ ก็ตอบไม่ได้ เหมือนโดนบล็อกยังไงไม่รู้  หรือว่าเขาไม่อยากเจอผมแล้ว ผมว่าจะขอบคุณพี่เขาซะหน่อย เพราะถ้าไม่ได้พี่จีนช่วยก็แย่เลย” ไท้ปรารภขณะใช้มือนวดเคล้นเส้นผมของเปา ฟองฟูละเอียดสีขาวและกลิ่นหอมๆ พารื่นรมย์ใจไม่น้อย

เมื่อได้ยินชื่อจีน เปาก็ชะงักและมีสีหน้าเครียดจนพอสังเกตได้ แต่ก็จางหายไปในเวลาไม่นาน เขารู้ว่าจีนไม่ต้องการติดต่อไท้กับเขาอีกแล้ว เพราะต่างคนต่างก็รู้ว่าไม่ควรกลับมาเจอกันอีก สู้ทิ้งเรื่องทั้งหมดให้เป็นเพียงความหลังไปดีกว่า บางอย่างก็แทบไม่อยากจดจำด้วยซ้ำ

“ไม่มีอะไรหรอก ถ้าอยากจะไปขอบคุณเขาจริงๆ ถามพอลล์ก็ได้ เขารู้จักบ้านจีนอยู่”

“จริงด้วย เดี๋ยวกลับไป ผมว่าผมจะไปขอบคุณพี่เขาอีกสักครั้ง”

เปาหันมายิ้มให้ ก่อนจะแกล้งเอนไปข้างหลังเล็กน้อย แผ่นหลังของเขาจึงสัมผัสเสียดสีกับอนาคอนด้าของไท้เข้าให้ เสียดสีไปมามันก็เลยตื่น ไท้จึงท้วง

“พี่เปาอยู่เฉยๆ ดิ จะเอนมาทำไม”

“เพลินดีเวลามีอะไรทิ่มหลัง” เปาแกล้งซี๊ดปาก

“ทิ่มแค่ตรงนี้…จะไปเสียวอะไร” ไท้แกล้งทำเสียงสูง

เปารีบหันขวับไปหาและหรี่ตามอง “อยากลองเหรอ”

“ได้หรือเปล่าล่ะ” ไท้ถามเขินๆ

เปาก้มลงมองอนาคอนด้าตัวเขื่องของไท้ที่ผงาดเต็มที่ ขนาดมันก็ไม่ใช่เล่น ถ้าเกิดเปารับเข้าไปคงจุกเหมือนกัน แต่มันก็น่าลองไม่น้อย

“แล้วไท้คิดว่าพี่จะยอมไหมล่ะ” เปาย้อนถาม

ไท้หัวเราะแหะๆ “ไม่รู้ แต่ก็อยากให้ยอม นะครับพี่เปา ผลัดกันก็ดีนะ เขาบอกว่าคนเป็นแฟนกันต้องถ้อยทีถ้อยอาศัยกัน ถ้าอีกคนรุก อีกคนก็ต้องรับ พออีกคนรับ อีกคนก็ต้องรุก โบราณเขาว่าต้องรู้จักผลัดกันรุก ผลัดกันรับ”

“เดี๋ยวๆๆ อันแรกๆ โอเคนะ แต่อันหลังนี่พี่ไม่เคยได้ยิน มีด้วยเหรอสุภาษิตผลัดกันรุกผลัดกันรับ” เปาสัพยอก ก่อนยิ้มมีเลศนัย

“มันมีแต่…พี่เปารุกไท้ ไท้ก็เลยรุกพี่เปาต่างหาก”

สองหนุ่มหัวเราะและยิ้มให้กันอย่างมีความสุข ความรักที่อบอุ่นของทั้งสองคนเกิดขึ้นแล้ว นับจากนี้ไป ชีวิตที่เหลือจะมีความหมายมากกว่าที่ผ่านมา

ชีวิตของเปาเปลี่ยนไปแล้วเพราะความรัก ความรักทำให้เขายอมรับและเอาชนะหัวใจตัวเองได้ นำมาสู่ชีวิตใหม่ในมุมมองเชิงบวกและสดใส

ส่วนชีวิตของไท้ก็เปลี่ยนไปเพราะความรักเช่นเดียวกัน ความรักทำให้เขายอมรับคนๆ หนึ่งได้ ไม่ว่าคนๆ นั้นจะเคยผ่านชีวิตมาแบบไหนก็ตาม ที่สำคัญ น้องไท้คนนี้จะมีพี่เปาคอยเซ็ตรักและส่งฝันอยู่เคียงข้าง จนกว่าจะถึงเป้าหมายชีวิตที่ต้องการ



จบบริบูรณ์


ขอบคุณที่ติดตามเรื่องนี้จนจบนะครับ โดยเฉพาะคนที่คอมเมนต์ให้ตลอดไม่เคยขาด
แอบสงสัยนิดๆ ว่าบางคนติดตามจนจะจบเรื่องอยู่แล้ว ทำไมไม่ติดตามต่อ งงๆ เหมือนกัน
ถ้าไม่เหลือบ่ากว่าแรง ฝากบวกเป็ดและคอมเมนต์ตอนจบด้วยนะครับ




กัปตัน: ถ้ามึงจะมาเป็นรูมเมทกู มึงต้องตกลงและยอมรับเงื่อนไขกับกูสามข้อก่อน
อะตอม: สบาย ว่ามาเลย
กัปตัน: ข้อแรก ห้ามซกมก ห้ามทำห้องรก กูไม่ชอบคนซกมกอย่างรุนแรง
อะตอม: อุ้ย เอางั้นเลยเหรอ!
กัปตัน: เออ ข้อที่สอง ห้ามพาผู้หญิงมานอนในห้องทุกกรณี
อะตอม: หา! แล้วมึงจะให้กูไปไหนวะ บอกไว้ก่อน กูงกนะเว้ย พวกม่านรูดไม่เคยได้เงินจากกระเป๋ากูหรอก
กัปตัน: เรื่องของมึง ให้คู่ขามึงจ่ายดิ ไม่งั้นก็ไปทำในสวน ใต้ต้นไม้ ในห้องน้ำ มีที่เยอะแยะ แต่ห้ามใช้ห้องนี้เว้ย
อะตอม: แม่งโหดว่ะ
กัปตัน: ข้อที่สาม โหดกว่านี้อีก
อะตอม: โหดกว่านี้อีกเหรอ! อะไรวะ
กัปตัน: ห้ามหลงรักกู!
อะตอม: เชี่ย!!! กูเนี่ยนะจะหลงรักมึง ผู้ชายนะเว้ย
กัปตัน: ไม่รู้เว้ย ก็กูเคยเจอนี่หว่า ว่าแต่มึงจะตกลงทั้งสามข้อหรือเปล่า
อะตอม: เออ ก็ได้วะ

[rinyriny]

สนุกค่ะ ชอบเปา

[farhhhh]

อร๊ายยย เราเพิ่งว่างมาอ่าน ฮิฮิ
บทเปาเป็นลูกแมวไม่ชินเลยจริงๆ ค่ะ555 เขาเหมาะกับบทเสือบ้ามากกว่าจริงๆ แต่สงสารไท้ ให้เปลี่ยนแหละดีละ

ตามจบไปอีกหนึ่งเรื่อง ขอบคุณสำหรับผลงานที่มาอย่างสม่ำเสมอนะคะ555

[iceman555]

ขอบคุณคนแต่งนะครับ. 

[MayA@TK]

 

[GuoJeng]

  โอ้ยยย จบแล้วอะ กำลังฟินจริงๆ ประทับใจตอนจบมากๆ บรรยากาศของเปากับไท้ มันชวนให้ยิ้มดีจริงๆ นี่ล่ะความรักเมื่อมีแล้ว
 ตัวเราเลือกได้ว่าจะสร้างบรรยากาศแบบไหน แบบดราม่ากลางๆเรื่องหรือจะแบบ happy ending เราสามารถสร้างมันขึ้นมาได้
  ประทับใจจริง

[Billie]

 

[yowyow]

 

[crazydoii]

จบอย่าง happy Ending

สนุกครับผม

ขอบคุณครับ

[karashi]

ขอบคุณค่ะ 

[cookie8009]

ชอบครับ

อยากรู้ว่า เปาโดนรุก แล้วจะเป็นไง 555