หัวข้อ: ภารกิจตามหา king

[fannan]

ท่าทางส้มจะชอบพี่ภูมิน่ะเนี่ยอิอิ

[kunkai]

 
มาเต้นให้กำลังใจพี่หมอกะพี่วัตร

[dahlia]

มีคู่หมั้นเป็นของตัวเองแล้ว   

แบบนี้ปล่อยไปทำงานคนเดียว พี่มาโปรดไม่ห่วงแย่เหรอ 

[thanawat]

ขอโทษครับ เมื่อคืนเด็กไม่สบาย ต้องนั่งเฝ้าทั้งคืน ตอนนี้ก็ปกติแล้ว ก็เลยมาเขียนให้ต่อ

18 (ปัญหา......ที่ยังคาใจ)
สาเหตุหนึ่งที่นครสนิทกับพี่ภูมิมากนั้น ก็เนื่องจาก ตอนที่พ่อของนครขยายไร่ใหม่ ๆ โดยซื้อไร่ข้าง ๆ แล้วรวมเข้าด้วยกัน ตอนนั้นนครยังซุกชนมาก อ้อนอยากไปดูสวนใหม่กับพ่อแต่พ่อก็ไม่ไม่ไห้ไปด้วย นครจึงชวนพี่ภูมิแอบออกจากบ้านไปดูสวนใหม่ แต่ด้วยระยะทางที่ไกล จึงทำให้ทั้งสองนั้นเหนื่อยอ่อน ต้องพักริมทางบ้าง และหลงเข้าไปในสวนส้มที่ซื้อใหม่ นครก็ได้พี่ภูมิคอยปลอบทั้งที่ตัวเองเป็นคนชวนพี่เขามา แล้วตัวเองก็เป็นคนพาพี่เขาหลงด้วย วันนั้นต้องนอนหนุนแขนพี่ภูมิทั้งคืนจนกว่าพ่อพี่ภูมิกับพ่อของนครมาเจอ หลังจากนั้นนครก็จะติดกับพี่ภูมิแจ ถ้ากลับมาจากเรียนที่กรุงเทพ นครก็จะไปคลุกอยู่กับพี่ภูมิที่บ้านพักคนงาน ท้ายไร่ ซึ่งที่นั้นก็จะเป็นบ้านพักกึ่งสำนักงานอีกที่หนึ่ง ก็ได้พี่ภูมิเป็นคนดูแลบ้าน และก็จะมีบ้านพักคนงานอีกหลายหลัง
“พี่ภูมิ มาทำอะไร ยังไม่ตอบเช้งเลย” ส้มเช้งยื่นหน้ามาดูหน้าคนขับ ส่วนคนขับก็มองหน้าคนนั่งข้าง ๆ อีกที
“ก็อยากมาดู ว่าคนกรุงกลับมา” พี่ภูมิกล่าวไม่มองหน้า
“ว้า ทำไมข่าวไปเร็วจัง อย่างนี้ข่าวอื่น ๆ ก็ไปเร็วซิ” ส้มเช้งยังคงคุยจ้อต่อ     
“มีข่าวอะไรหนอ เช้ง บอกพี่บ้างซิ” ส้มเช้งหันมาดูพี่ชายตัวเอง ที่นั่งคอแข็งนิ่งเป็นรูปปั้นอยู่
“ข่าวอะไรหรอ พี่คอน” ส้มเช้งชวนพี่ชายคุย
“ไม่มี” นครตอบสั้น แสดงว่าอารมณ์ไม่ดี
“มีอะไร บอกพี่ภูมิได้ไหมครับ” พี่ภูมิ ค่อย ๆ ถามคนนั่งข้าง ๆ
“ลมจะไป ลมจะมามั่งพี่ภูมิ” ส้มเช้งกล่าว นครถอนหายใจ เฮือกใหญ่
“ไม่มีอะไรครับพี่ภูมิ แค่คอนเหนื่อย ๆ เท่านั้น” เสียงตอบที่เอยเนือง ๆ แล้วเอาหัวหนุนประตูรถ
“มีอะไรก็บอกพี่ได้นะ ลืมสัญญาระหว่างแล้วหรอ” ภูมิยังคงคุยต่อ ส้มเช้งมองหน้าทั้งสอง
“สัญยงสัญญาอะไรกัน เช้งไม่เห็นรู้เรื่อง” ส้มเช้งเริ่มออกอาการ
“สัญญาลูกผู้ชายนะ ส้มเช้งไม่มีอะไร” ภูมิพูดให้ส้มเช้งเข้าใจ
“แล้วนี้ พี่คอนเป็นอะไรกันแน่ โกรธคนที่บ้านหรอ” ส้มเช้งคุยต่อ
“ใครทำให้น้องพี่โกรธหรอ คอน” ภูมิหันมาคุย
“จะมีใครละคะพี่ภูมิ ก็คู่หมั้นเขา”
“ห๊า อะไรนะ” เสียงรถเบรก ทำให้ทั้งสามแทบจะพุ่งออกมาจากตัวรถ
“อะไรพี่ภูมิ เป็นอะไรไหมพี่คอน” น้องสาวหันมาหาพี่ ๆ ทั้งสอง
“ขอโทษ พี่ตกใจ” ภูมิขอโทษน้อง ๆ
“ไม่เป็นไรครับ ออกรถเถอะครับ จะได้ไปถึงไร่เร็ว ๆ” คอนตอบ
“ดูคอนเหนื่อย ๆ นะ งั้นไปถึงบ้านสวนแล้วก็พักก่อนนะ” ภูมิเสนอและเร่งรอบรถ
“ใช่ ๆ เช้งจะได้เล่นกะมูมู่” ท่าที่สดใสร่าเริงของส้มเช้งกลับมาอีกครั้ง
“ใครหรือ เช้งมูมู่” ชื่อนี้ทำนครสนใจหันมาหาน้องสาว
“ลูกเจ้าทองดำของพี่คอนไง เพิ่งตกเดือนที่แล้ว กำลังน่ารักมาก ๆ” น้องสาวเฉลย
“หรอ อาวมันท้องตอนไหน ไม่รู้เลย” รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้านคร
“ไปเร็ว ๆ พี่ภูมิ อยากเห็นเจ้ามูมู่กับเจ้าทองดำแล้ว” หันไปทางคนขับ คนพูดก็ใจจดจ่อ
“มันคงดีใจนะที่เจ้าของมันมาแล้ว” ภูมิเอยยิ้มกับใบหน้าที่เปื้อนยิ้มนั้น

   เมื่อมาถึงบ้านปีกไม้หลังใหญ่ ที่ชั้นล่างเป็นสำนักงานย่อย ที่ภูมิประจำอยู่ที่นี้ ชั้นบนแบ่งเป็นห้องนอนหลายห้อง ซึ่งก็เป็นที่พักของภูมิด้วย
“นายใหญ่มา พวกเรานายใหญ่มา” ลูกน้องหลายคนวางมือจากการคัดส้ม หันมาดูเจ้านายของตน
“สวัสดีครับ” หลาย ๆ คนทักทาย
“สวัสดีครับ เป็นไงบ้างครับ สบายดีกันทุกคนนะ” นครเอยตอบกลับ
“นายใหญ่กลับมาอยู่กับพวกเราเลยไหมจ๊ะ”
“เออ อันนี้ยังไม่แน่ครับ เดียวผมขอไปดูงานก่อนนะครับแล้วจะออกมาคุยด้วย” นครเลี่ยงเพื่อเข้าสำนักงาน
“พี่คอน ไปดูมูมู่ก่อน” น้องสาวมาดึงพี่ชายไปก่อน ภูมิเห็นก็ได้แต่สายหน้า แล้วเดินตามสองคนไป
“ค่อย ๆ ก็ได้ เดี๋ยวล้ม” คอนปรามน้องสาวที่มัวแต่ดึงพี่ชาย
“อุ้ย ขอโทษคะ แต่มันตื่นเต้น อยากให้พี่เห็นเร็ว ๆ”
“ดู อยากจะอวดให้พี่ดูจัง”
“ของรักเขาเลยละครับ คอน” ภูมิเอยตามหลัง นครหันมามองคนพูดและมองน้องสาว
“ก็มันน่ารักนี้พี่คอน สีขาวกับสีน้ำตาลตัดกัน” ว่าแล้วก็วิ่งไปที่คอกม้า
“มูมู่มาหาแม่มะ มาเร็ว” เสียงน้องสาวที่ร้องเรียกลูกม้า
“ก็มานอนเฝ้าตอนทองดำตกลูกนะครับ” ภูมิเล่าให้ฟัง
“ขนาดนั้นเลยหรอ อย่างนี้ผมจะขี่ได้ไหม” นครถาม
“ก็ได้ครับ ก็ยังเหมือนเดิม” ภูมิตอบ
“ผมคงไม่แล้วละ ให้มันเป็นแม่เจ้ามูมู่ ไปดีกว่า”
“อือ คอนกลับมาคราวนี้ดูแกร่ง ๆ ขึ้นนะ ภาพน้องชายขี้แยหายไปนะ”
“ไม่มีอะไรหรอกครับพี่ภูมิ ก็เวลามันทำให้แกร่งขึ้น” หันกลับลงไปตามน้องสาว
“พี่คอนมาดูนี้” ส้มเช้ง ลากเจ้ามูมู่น้อยออกมาจากแม่ม้า ลูกม้าคาดขาวน้ำตาลวิ่งกลับไปดูนมแม่ตามเดิม แต่สาวเจ้าก็ไปลากมันกลับมาอวดพี่ชาย 
“ไหน มูมู่มานี้ซิ ไหนเจ้านายแกอยากอวดแกให้ฉันเห็น” นครเข้าไปคลอเคลีย แม่ม้าเดินเข้าหาลูกเหมือนจะห่วงลูก
“ทองดำ ฉันเอง” แม่ม้าหยุดเดิน แล้วร้องตอบ ลูกม้าร้องตอบแม่ม้าบ้าง
“มันจำพี่ได้”น้องสาวร้องดีใจ
“อือ แกจำฉันได้นะทองดำ” นครเข้าไปคลอเคลียกับแม่ม้า
“ถ้าอย่างนั้นพี่ไปเตรียมเอกสารให้คอนก่อนก็แล้วกัน” ภูมิกล่าวแล้วหันหลังกลับ
“เช้งไปด้วยพี่ภูมิ” ส้มเช้งวิ่งตามภูมิ ทิ้งให้นครอยู่คนเดียว นครก็เลยนั่งเล่นกับลูกม้าในคอก
“ไง แกนี้ซนบ้างหรือเปล่า” นครลูบหัวเจ้าลูกม้า
“เฮ้อ ดีเนาะแก เกิดมาไม่ต้องมีเรื่องทุกข์ใจเหมือนฉัน” พลางจูงเจ้าทองดำออกไปนอกคอก 
“เป็นไงบ้าง ฉันไม่อยู่ คงไม่ค่อยได้ออกมาข้างนอกละซิ” ลูกม้าเมื่อออกมาข้างนอกก็ดูคึกคัก
“ฉันยังขี่แกได้ไหมทองดำ” เจ้าทองดำยืนนิ่ง นครจึงลองปีนขึ้นหลังเจ้าทองดำทั้งยังไม่มีบังเหียน เมื่อขึ้นม้าได้ เจ้าทองดำก็พาเจ้านายมันเดินไปเรื่อย ๆ
“เฮ้ย ใครปล่อยเจ้ามูมู่ออกมา” เสียงคนงานร้องเรียก เมื่อเจ้ามูมู่วิ่งซนไปถึงหน้าสำนักงาน คนงานหลายคนก็มาไล่เจ้ามูมู่กลับ เจ้าลูกม้าก็วิ่งหาแม่พร้อมร้องหาแม่ ส่วนเจ้าทองดำได้ยินเสียงลูกก็ทำทีฮึดฮัด อยากไปหาลูก
“ไม่เป็นไรทองดำ เขาไม่ทำอันตรายมูมู่หรอก” นครตบลงที่แผงคอ ให้สงบสติอารมณ์ แล้วพาให้มันไปหน้าสำนักงาน ตามหาเจ้ามูมู่
“อาวนายใหญ่ปล่อยมันนี้เอง” เสียงคนงานบอกเพื่อน ๆ ที่กำลังไล่ตอนเจ้ามูมู่ แล้วกลับไปทำงานกันต่อ นครอยู่เล่นกับสัตว์เลี้ยงตัวโปรดตัวเองพักใหญ่ ก็กลับขึ้นสำนักงาน
“เป็นไงบ้างคอน สบายใจหรอยัง” คอนมองหน้าคนทัก แล้วหันไปดูคนที่นอนดูทีวี ที่โซฟารับแขก คงเป็นยายส้มเช้ง
“ครับ ก็ดีขึ้นหน่อย” นครตอบภูมิ
“ไม่รู้ ไม่สบายใจอะไร ดีเสียอีก” ส้มเช้งเอยขึ้น
“แล้วเขาเป็นไง ถึงทำให้น้องพี่ไม่สบายใจ” ภูมิเปิดเอกสารให้นครแล้วกล่าวเบา ๆ
“เป็นคนแบบเรานี้แหละพี่ภูมิ อยากรู้จักหรอ ส้มว่าคงตามมาแน่ ๆ เชื่อเถอะ”
“ขนาดนั้นเลยหรอส้ม” ภูมิไม่อยากเชื่อ นครดูเอกสารต่าง ๆ ที่ภูมิเอาเข้ามาเสนอ
“พวกพี่คุยอะไรกัน” นครปราม
“เอ้า ก็อยากดูหน้าน้องเขยพี่ไง” พี่ภูมิแซว
“หึ ยังไงคอนก็จะอยู่กับพี่ภูมิ ไม่ไปไหนทั้งนั้น” นครพูดขึ้น
“ไม่เอาหรอก เดี๋ยวพี่โดน กระทืบ เห็นว่าเป็นถึงผู้กงผู้กอง” ภูมิกล่าวแล้วไปนั่งโต๊ะทำงานตัวเอง ตรวจเอกสารต่อ
“แล้วที่งอน ๆ เขานี้ คืออะไรพี่คอนบอกหน่อยซิ”  ส้มเช้ง เข้ามานั่งหน้าโต๊ะ
“เปล่าไม่ได้งอน” นครปฏิเสธ
“เปล่า แล้วหนีหน้ามาอย่างนี้” ส้มเช้งยังเซ้าซี้
“ก็ใคร ชวนให้ตั้งป้อม แล้วเป็นไง”
“ออ สาเหตุอยู่นี้เอง ฮา ๆๆๆๆ” เสียงหัวเราะส้มเช้งดังมา
“ก็ใครจะรู้ว่าแม่ จะมาผ่ากลางอย่างนี้”
“ไม่ใช่สาเหตุหลักหรอก” นครก้มหน้าดูเอกสารต่อไป
“แล้วอะไรละ คือสาเหตุหลัก บอกหน่อยซิ จะได้แก้ไขไง” น้องสาวยังคงถามต่อ
“ก็.....ก็...ทำงานต่ออย่ากวน” ส้มเช้งหันไปสบตากับภูมิ  ที่ทำท่าทีว่าอยากไปเซ้าซี้

“วันนี้ กินกันท่ามกลางแสงดาวเลยหรอพี่ภูมิ” ส้มเช้งมานั่งข้าง ๆ ภูมิที่กำลังหันไก่สองตัวบนเตาไฟลานกลางแจ้ง
“อือ คิดถึงวันเก่า ๆ เนาะคอน” หันไปแซวน้อง
“ใช่ ถ้าไม่ได้พี่ นะวันนั้นคอนตายแล้ว” พลางยกเครื่องดื่มขึ้นจิบ
“อยากรู้จัง วันนั้นที่ไปหลงป่า พวกพี่ทำไง” ส้มเช้งชวนคุย คนสองคนมองหน้ากันสบตากัน
“ไม่มีอะไรหรอก ก็แค่สัญญาลูกผู้ชาย” ภูมิกล่าว
“อือ อยากรู้จักสัญญาอะไรกันไว้” ส้มเช้งไม่ลดละ
“อย่าทำตัวเป็นคนเจ้าคำถามหน่อยเลย มากินได้แล้ว” ภูมิยกไก่หันจากเตามานั่งรวมกลุ่มกับน้อง ๆ 
“อือ น่ากินจังพี่ภูมิ ไก่ใครอะ” นครถามพี่ชาย
“ก็ซื้อของคนงานเรานี้แหละ ที่จริงเขาก็อยากมา แต่พี่ห้ามเขาไว้ก่อน เพราะคอนยังไม่ได้พักผ่อนเลย” ภูมิกล่าวแบบห่วงใย
“ใช่ เมื่อวานกลับมาก็ยังไม่ได้นอนเลย ก็เลยอยากให้พี่คอนเยอะ” ส้มเช้งกล่าวสนับสนุน
“อือ อยากนอนดูดาวจังพี่ภูมิ” นครกล่าว
“เอาซิ เดียวพี่ไปเอาเปลมาผูกให้” ภูมิจะบริการน้อง
“ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมนอนตรงนี้ก็ได้” พลางชี้ไปลานหญ้าหน้าบ้าน
“ว้า เช้งอยากอยู่ด้วยจัง ถ้าไม่เกรงใจพ่อกับแม่ เช้งนอนที่นี้แน่” ส้มเช้งทำหน้าเสียดาย
“ก็ไม่เป็นไรนี้ พี่ก็อยู่ที่นี้” นครเอยบ้าง
“แต่พ่อแม่จะไม่ว่าหรอ” ส้มเช้งไม่อยากจะเชื่อ
“เออ โตขนาดหมาเลียตูไม่ถึงแล้ว ยังจะมาทำเป็นห่วงเนื้อห่วงตัว” นครแซวน้อง
“ก็ไม่ใช่พี่นี้ กลับมาบ้านเอาคู่หมั้นมาด้วย” นครเงียบ ไม่ตอบ ลุกขึ้นเดินไปที่คอกม้าเจ้าทองคำ
“เช้งพูดอะไรผิดหรือพี่ภูมิ” ส้มเช้งเข้ามาพูดกับภูมิ
“ก็ไปสะกิดปมเขา ว่าแต่เราจะพักที่นี้จริงหรอ” ภูมิกล่าว
“จริง ถ้ากลับใครจะไปส่ง” ส้มเช้งถาม
“ก็พี่นี้ไง ปกติให้ใครไปส่งละ” ภูมิชี้ลงอกตัวเอง ส้มเช้งอายม้วน

นครเข้ามาในคอกม้าเห็นแม่ม้านอนบนหญ้าแห้งมีลูกม้านอนอยู่ข้าง ๆ นครเข้าไปนั่งข้าง ๆ ทองดำ ๆ ทำจมูกฟิดฟัด นครเข้าไปนอนกอดเจ้าทองคำ
“อยากนอนกอดเจ้าอย่างนี้ทั้งคืน” เจ้าทองคำผงกหัวกลับมาดมกลิ่นนคร
“ไม่เอา อย่าหายใจรดหน้าซิ” นครเอยเบาๆ เอามือลูบหน้าเจ้าทองคำ
“รู้ไหม เขาไม่เคยบอกรักสักคำ  เขามีแต่ข่มเหง มีแต่ฉุดกระชากไปทางนั้น ไปทางนี้ ไม่เคยถามใจเราเลย” น้ำตาเล็ดออกมา นครกอดเจ้าทองคำ ซุกตัวเอาไออุ่นจากเจ้าม้านั้น หลับไปตอนไหนไม่รู้ มารู้สึกตัวอีกทีก็มานอนที่เตียงนอนภายใต้อ้อมกอดคนตัวใหญ่ที่ห่มกายให้คลายหนาว

[anna1234]

 

[badcow]

พี่หมอมาต่อแล้ว
ขอให้หลานๆ แข็งแรงไวๆนะครับ
พี่หมอ พี่วัตร ก็รักษาสุขภาพด้วย
รอ...ฉากบู๊ 5555 หมายถึง บู๊ จริงๆนะ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[dahlia]

นั่นๆๆ พี่มาโปรด รีบปรับปรุงตัวใหม่ คนเขาแอบน้ำตาซึมแล้วนะ 


ปล. ขอให้เด็กๆ แข็งแรงกลับมาซนเหมือนเดิมเร็วๆ นะคะ

[StillLoveThem]

...คนบางคน..ก็ต้องการคำว่า..รัก...
...คนบางคน..ก็ต้องการแค่..การกระทำ...
...แต่บทสรุปที่ได้รับมันก็เหมือนกันคือ..ความรัก..

[tawada_j]

ขอให้เด็ก ๆ หายเร็ว ๆนะค่ะ

[kunkai]

มาให้กำลังใจพี่หมอกะพี่วัตรค้าบ
เด็กๆหายหรือยังค้าบ
ขอให้แข็งแรงเร็วๆน้า
พี่วัตรกะพี่หมอก็รักษาสุขภาพด้วยนะค้าบ

[a_lex]

เด็กๆไม่สบายเหรอครับ
เป็นห่วงนะครับ
หายไวๆๆๆนะครับ
เป็นห่วง

[april]

นครน้อยใจเรื่องพี่มาโปรดไม่ได้บอกรักนั่นเอง
พี่โปรดรีบปรับปรุงตัวด่วน 

เด็กๆไม่สบายหายแล้วเหรอพี่หมอ
คงไม่เป็นไรมากนะ คุณพ่อเป็นหมอทั้งคน 

[delufy.monkey]

คำว่ารัก.... ต้องพูดดังๆๆๆ....นะครับพี่มาโปรด... อิ อิ

[Dangerous_patz]

ที่แท้ งอล ที่ ที่โปรด ไม่บอกรักนี่เอง






อิอิ





 

[thanawat]

เด็กเล็กนะหายแล้ว แต่เด็กโตกำลัง จะซน

  :m7:ขอบคุณที่เป็นห่วงครับ

ตอนนี้ก็เตรียมตัวอาหนังสือสอบปลายภาคกัน

ช่วงนี้อากาศเปลี่ยนแปลง ดูแลสุขภาพด้วย ดูแลคนข้าง ๆๆ ด้วย

พ่อแม่ด้วยเน้อ พี่หมอไม่มีก็อยากมีดูแลบ้าง  

[dahlia]

เด็กโต ที่กำลังจะซน เนี่ย ปราบยากมั้ยค่ะพี่หมอ   

[pongsj]

ที่แท้ก็ต้องการคำว่ารักคำเดียว

ผู้กองจัดไปอย่าให้เสียยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[THIP]

  คุณหมอ 

[yunjaelover]

อ๋อ ที่นครเศร้า ก็เรื่องที่พี่มาโปรดไม่เคยบอกรักนี่เอง จริงด้วยเน๊อะมาขอเค้าก็ยังไม่บอกให้เค้ารู้ มันน่าน้อยใจจริงๆ แบบนี้ต้องเอาคืน แกล้งพี่มาโปรดให้เข็ดเลย

ปล.คุณหมอ คุณปลัด และ เด็กก็รักษาสุขภาพด้วยนะค่ะ อากาศเปลี่ยนแปลงบ่อยจริง ๆ คนอ่านยังไอ คุกๆ เลย

................ .................

[thanawat]

19 (ความไม่เข้าใจ.....ความเหินห่าง)
   รู้สึกตัวว่าอากาศภายนอกเย็นลง ก็เลยควานหาผ้าห่ม แต่มือก็ไปโดนอะไร เหมือนคนที่นอนกอดอยู่ก็ลืมตาขึ้น ก็เห็นเห็นมาโปรดนอนหลับตาเสียงหายใจปกติ คงยังหลับอยู่ จึงขยับจะออกจากอ้อมกอด
“อือ จะไปไหน หาตั้งนานเมื่อคืน” ตาหลับปากบ่น นครจึงผลักคนตัวใหญ่ไปอีกฝั่งของเตียง
“โอ้ย มันยังมืดค่ำอยู่นะ เดี๋ยวเขาก็ตื่นมาดูทั้งบ้าน” ว่าแล้วก็คลานกลับขึ้นเตียง
“มาให้หอมหน่อย” ยื่นปากมาหา นครคว้าได้หมอนอัดเข้าเต็ม ๆ หน้า คนที่เข้ามาสะดุด มองหน้าคนที่ยืนอยู่อีกฝั่งของเตียงนอนนิ่ง แล้วล้มตัวนอนตามเดิม นครแปลกใจ ปกติแล้วจะต้องตามตอแยนคร มาโปรดนอนหันหลังให้ไม่หันมามองคนที่ยืนมอง นครยิ่งน้อยใจกันหลังกลับออกจากห้องลงไปชั้นล่างหันไปดูนาฬิกาข้างฝา นี้ก็ตี 4 กว่า ๆ นครเดินออกจากบ้านมุ่งหน้ากลับเรือนใหญ่ ด้วยการเดิน ไม่อยากจะปลุกคนในบ้าน ใช้วิชาที่ร่ำเรียนมาดีกว่า ก้าวเท้าที่มั่นคง มุ่งหน้ากลับไปบ้าน    6 กิโล แค่นี้สบายมาก ๆ   วิ่งไป ก็คิดไป
‘แจ๊ก พี่หิวข้าวแล้ว เมื่อไหร่เสร็จ’ ชายตัวโตลูบท้องมาดูคนตัวเล็กที่กำลังทำกับข้าวแต่มัวแต่คุยกับมานพ
‘หิวก็มาช่วยกันซิครับ ทำไมไม่รู้จักช่วยกัน’ ตัวเล็กตอบ
‘เฮ้ยไอ้นพ ออกไปซื้อเหล้าให้กันหน่อย มีกับแกล้มขาดเหล้าวะ’ หันไปสั่งลูกน้อง มานพมองหน้าคนตัวเล็ก
‘รีบไปรับมานะนพ’ คนตัวเล็กสั่ง
‘ไปไกล ๆ เลยก็ได้ ไม่ต้องรีบกลับมา’ หันมายักคิ้วให้คนพูด มานพรีบออกไป
‘ไหน ทำอะไรกิน มาให้พี่ช่วย’ มานั่งข้าง ๆ
‘อือ ดีแล้ว หิวก็ต้องช่วยกัน’ นครแก้เขิน
‘อยากกินคนทำมากกว่า’ ว่าแล้วก็ขโมยหอมแก้ม
‘หอมจัง กินคนนี้อิ่มแล้ว’ ว่าแล้วก็หอมอีกข้าง
‘ว้าย อีกะเทย แกอ๋อยผู้กองฉันได้ไง’ เสียงรุจีดังมา พอถึงตัวก็ดึงมาโปรดออก แล้วผลักนครหงายหลังตกพื้น
‘หัดเจียมบ้าง แกไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวผู้กอง ผู้กองก็แค่เล่น ๆ ชั่วครั้งชั่วคราวเท่านั้น’ นครมองหน้าคนตัวโตที่นิ่งไม่ปกป้องอะไรเลย นครลุกขึ้นเดนออกจากบ้านกลับร้อยฝึก
‘เออ ให้มันรู้ซะมั่ง ว่าใครเป็นใคร อีกะเทย’ เสียงไล่หลังมา

“อาว นายใหญ่ ทำไมตื่นเช้าจังคะ” มะขวิดออกมาเห็นพอดี
“ออกกำลังนะ มะขวิดจะไปไหน” ถามคืนบ้าง
“จะขึ้นครัวก่อนคะ” ว่าแล้วก็วิ่งขึ้นบนบ้าน นครขึ้นบ้านตาม เดินเข้าห้องนอน ครุ่นคิดอะไรจนได้ยินเสียงแม่ออกมาจากห้อง จึงเดินออกมาหาแม่ มานั่งที่โต๊ะทานข้าว แม่ก็เลยตามมานั่งด้วย
“อาว คอนมานอนที่บ้านหรอ แล้วพ่อโปรดละ น้องแกด้วยกลับมาด้วยหรอเปล่า”
“แม่ครับ ผมพึ่งกลับมาจากบ้านสวนโน้นครับ ผมคิดว่าผมจะต้องออกไปทำงานแล้ว” นครกล่าว
“แล้วคู่หมั้นคอนว่าไงบ้าง” แม่เป็นห่วง
“ผมคิดว่าผมไปคนเดียวดีกว่าครับ ไม่อยากรบกวนเขา”
“รบกวนอะไร นั้นคู่หมั้นของลูกนะ”
“เปล่าครับแม่ แม่เป็นคนรับผมยังไม่รับ แล้วนี้ผมว่าจะออกเดินทางแต่เช้า แม่ไม่ต้องบอกเขาหรอกครับ ให้เขากลับไปที่ ๆ เขาจากมา แม่ครับ ผมว่าเขาคงมีแฟนที่เป็นผู้หญิงรออยู่ที่โน้น ที่เขาทำอย่างนี้ก็เพื่ออยากจะผละผู้หญิงเหล่านั้นมากกว่า แม่ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกันคงเข้าใจหัวอกผู้หญิงด้วยกัน”
“แล้วสิ่งที่ลูกเสียไป”
“ไม่เป็นไรครับแม่ ผมไม่เสียหายอะไร ผมว่าผมคงจะทำใจได้ ผมทำงานนี้เสร็จผมสัญญาว่าจะดูแลตัวเองให้มากขึ้น อาจจะหาแฟนได้สักคน” หลบหน้าแม่ กดสิ่งที่มันตื้อ ๆ ที่หัวอกกลับลงสู่ห้วงลึกของหัวใจ
“อือ แม่เป็นกำลังใจให้ลูกเสมอ แม่คิดว่าลูกแม่ทำดีที่สุด” แม่เข้ามากอดลูกชาย
“อย่างนั้นผมต้องไปแล้วครับแม่ ไม่อยากให้เขาเห็น เดียวผมไปไม่ได้”
“แล้วแน่ใจแล้วหรอว่า เขาจะไม่ตาม”
“ตามก็หาไม่เจอหรอกครับแม่ แล้วผมจะติดต่อมานะครับแม่ ผมไปไม่นาน” ลูกชายให้คำมั่น แล้วเดินกลับไปเก็บของที่จำเป็นไม่อยากเอาไปมากให้เกิดความสงสัย เปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เอาชุดเก่า ๆ มาทำให้ขาด ๆ เหมือนขอทาน กลับออกมาห้องนอน
“ใครนะ ใครขึ้นบ้าน” มะขวิดตะโกนถาม
“ตายแล้ว นายแม่ ขอทานขึ้นบ้าน” มะขวิดวิ่งมาตามนายแม่
“อะไร มะขวิดวิ่งหน้าตื่น” นายแม่หันกลับมาหามะขวิด
“ก็ ... ก็ ขโมยหรือขอทานขึ้นบ้านคะ ออกจากห้องนายใหญ่” มะขวิดรายงาน
“จะมีใคร บ้านก็ปิดมิดชิด ไม่ใช่นายใหญ่หรอมะขวิด”
“ไม่ใช่คะ นายแม่ นายใหญ่ไม่แต่งตัวอย่างนั้นแน่ ๆ”
“อือ ออกไปดูซิมีอะไรหายบ้าง” แม่วางทัพพีแล้วออกมา มะขวิดตามมาด้วยสากอันเหมาะมือ
“ไหน ดูซิไม่มีใคร ตาฝาดหรือเปล่า มะขวิด”
“ก็หนูเห็นจริง ๆ นี้คะ”
“อือ ไป ๆ ไปทำกับข้าวต่อ เดี๋ยวทุกคนก็จะมาทานแล้ว”

นครออกจากบ้าน มุ่งหน้าไปทางข้างไร่ที่ติดกับถนน ที่มุ่งสู่เมือง ลอดออกด้านที่มีลวดหนาม มุ่งสู่ถนน รถหลายคันผ่านไป ก็จะเห็นผู้ชายตัวเล็ก แต่งตัวปอน ๆ เดินไปตามถนน หลายคนอาจจะคิดว่าขอทาน หรืออาจจะเป็นคนงานไร่ไหนสักแห่ง
“ไอ้หนู จะไปไหนหรอ” เสียงเรียกจากรถขนส้ม
“ผมจะไปในเมืองครับ” นครตอบ
“มา ๆ มาด้วยกัน” คนขับเอื้อเฟื้อให้ขึ้นหลังรถ นครรีบกระโดดขึ้นหลังรถ
“จะกลับบ้านหรอ” เสียงคนงานหลังรถถาม เข้าใจว่านครเป็นคนต่างด้าว
“ออ ครับ ผมจะกลับบ้าน คิดถึงบ้านครับ” นครตามน้ำ
“แล้วบ้านอยู่ไหนน้อง” คนงานยังถามต่อ นครคิดจะเอายังดี
“บ่อแก้วครับ” คิดชื่อได้ก็ตอบออกไป
“อีหลีบ่ ฝากความคิดฮอดถึงคนบ้านเฮาเด้อหล้า”  นครพยักหน้ารับ
“อ้ายกะอยากกลับ หมดหน้าฝนอ้ายจังซิกลับ คิดฮอดอีพ่ออีแม่หลาย” คนพูดคิดถึงบ้าน
“ครับ ผมกลับไปจะบอกให้เน้อ” นครเห็นใจ  รถวิ่งเข้าสหกรณ์ นครจำเป็นต้องเดินเท้าต่ออีกครั้ง พยายามอย่าทำให้เป็นที่สนใจมากนัก โดยสารกับรถประจำทางบ้าง โดยสารรถชาวบ้านบ้าง

“เป็นไงบ้างครับผู้กอง”ภูมิเห็นมาโปรดลงมาจากห้อง
“ออ ครับก็หลับสบายดีครับ” มาโปรดตอบ ภูมิ แม้ว่าจะหลงหึงอยู่ตั้งนาน หันซ้ายที่ขวาที
“รับกาแฟไหมครับ” ภูมิยังคงชวนคุยต่อ
“ออ ครับ” มาโปรดรับ แล้วนั่งตรงโต๊ะรับแขก
“ผมคิดไม่ออกนะว่าน้องชายผมจะเลือกผู้กอง ไม่น่าเชื่อ ผู้กองไปทำยังไง”
“ไม่มีไรหรอกครับ ก็ถูกชะตาครับ” หันออกไปข้างนอก หาคนตัวเล็ก ๆ นั้นหายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ขี้เกียจง้อ
“ผู้กองหาใครหรอครับ” ภูมิยกกาแฟมาให้
“ออ ไม่มีไรครับ ก็อยากเห็น บริเวณบ้านตอนกลางวันนะครับ” ลุกขึ้นถือแก้วกาแฟเดินออกมาดูหน้าบ้าน
“ก็บ้านไร่นะครับ” ภูมิถือแก้วตามมา ออกมาสูดเอาอากาศที่บริสุทธิ์ ม่านหมอกบาง ๆ กำลังจะถูกแสงของอาทิตย์ไล่ออกไป
“พี่โปรด พี่คอนตื่นยัง ส้มจะไปเล่นกับมูมู่ก่อน” ส้มเช้งวิ่งลงจากบ้าน
“อือ ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นมาก็ไม่เห็นแล้ว” มาโปรดตอบ
“อาว แล้วหายไปไหนแต่เช้า” ภูมิรำพึง
“สงสัยอยู่กับทองคำแล้วมั่งคะ ส้มไปก่อนดีกว่า” ว่าแล้วก็ลงจากบ้าน ไปที่คอกม้า
“เดี๋ยวพี่ไปด้วย” มาโปรดกล่าว อยากไปง้อหน่อย หายไปตั้งแต่เมื่อคืน
“ผมขอตัวก่อนครับ” หันมาบอกเจ้าของบ้าน
“เชิญครับ เดี๋ยวผมก็จะไปไร่ก่อน” ภูมิกล่าวแล้วกลับไปหยิบหมวกที่ห้องทำงาน กลับออกมาก็เห็นมาโปรดไปที่คอกม้าแล้ว
“พี่คอน อยู่ไหม” เสียงร้องเรียกของส้มเช้งทำให้ทองคำกับมูมู่ตื่น ร้องรับ
“อยู่กับทองคำหรือ” ส้มเช้งผลักประตูเข้าไป แต่ก็ไม่พบพี่ชายตัวเอง
“พี่คอน อยู่ไหมคะ” พยายามปรับม่านตาให้คุ้นกับภายใน แต่ก็ไม่มีเสียงใด ๆ ออกมา เจ้ามูมู่วิ่งมาหาเจ้านาย
“มาแล้วเจ้ามูมู่ พี่คอนอยู่ไหน” เข้ากอดคอเจ้าลูกม้า พอดีกับมาโปรดเข้ามา
“แจ๊ก อยู่ไหน” มาโปรดเรียก เงียบไม่มีเสียงตอบรับ มาโปรดมองหน้าน้องสาว มาโปรดร้อนใจ
“แจ๊ก” ไม่มีเสียงตอบ
“เช้ง กลับบ้าน” มาโปรดพูดเสียงเข้มจนส้มเช้งก็ตกใจ
“อะไรคะพี่โปรด เกิดอะไรขึ้น”
“พี่สังหรณ์ใจไม่ดี” รีบกลับไปที่บ้าน
“พี่โปรด รอด้วย” ส้มเช้งทิ้งลูกม้าวิ่งตาม ว่าที่พี่เขย
“พี่เรายิ่ง อารมณ์ไม่อยู่กับตัว”
“เพิ่งรู้หรอ เกลียดแรงด้วย อย่าทำให้พี่คอนโกรธเกลียดละ” มาโปรดสะดุ้ง หันมาทางน้องสาว
“จริงหรอ” ถามเพราะไม่แน่ใจ
“อาวพี่โปรดไม่รู้หรอ รักแรงเกลียดแรง ดูไม่ออกหรอ ดูพี่ภูมิซิ พี่คอนเขารัก เพราะเขาช่วยชีวิตพี่คอนไว้ ใครแตะพี่ภูมิได้ที่ไหน”
“เรารีบกลับกันเถอะ เมื่อคืนยังไม่ได้ง้อเลย”
“อะไรพี่โปรด ทำอะไรที่บ้านเนี้ย”
“เปล่า ไม่ได้ทำอะไร ก็แค่อยากจะหยอกแต่ไม่รับมุข พี่ก็เลยงอนบ้าง พี่เราก็ออกจากห้อง นึกว่าจะไปหาเช้ง” ว่าแล้วก็สตาร์ทรถออกไป

[Dangerous_patz]

 




คอน งอล พี่โปรด




หนีไปแล้ว




พี่โปรด รีบๆๆ ตามไปง้อน้า



อิอิ




ปล เป็นกำลังใจให้พี่วัตรกะพี่หมด ค้าบบ

[tawada_j]

หนีไปแล้ว พี่โปรดตามเร็ว ๆ

นครเข้าใจผิด น้อยใจพี่โปรดทำไม พี่โปรดง้อด่วนนนน

[RAKDEK_KA]

อ้าว    พี่โปรดงอน ซะงั้น

ไม่ได้ดูวลาเลย

ช่างเหมือนคนแต่งจริงๆๆ

[RealReal]

อ๋อ เข้าใจแระ มาโปรดไม่ชัดเจนนี่เอง เด่ออ คนเก่งตายน้ำตื้นนี่ฝ่า  

อ่านแต่ละตอนบอกตามตรง ใจหายวาบ วาบ ตลอดอะ คุณหมอ คุณปลัด ไอ่หวาน ๆ เหวิน ๆ ไรเนี่ย มาเยอะ ๆ หน่อยมะได้หรือ

ป.ล.อากาศมันไม่ค่อยดี ผู้ใหญ่ยังป่วย แล้วเด็กจะเหลือเรอะ   เป็นกำลังใจให้อะ

[thanawat]

Dangerous_patz ขอบคุณครับ
tawada_j  ขอบคุณจริง ๆ ครับ ที่ตามช่วยอ่าน
RAKDEK_KA  ก็แฮะ ๆ พี่วัตรไม่มีตัวละครที่หลากหลายนี้ครับ ก็เลยเอาตัวเองไง อิอิอิอิ
RealReal  เดี๋ยวพี่วัตรจะให้เจ้าหมอ หยอดผงชูรส ลงไปอีก (บอกตามตรง พี่วัตรไม่เก่งเรื่องหวาน ๆ มีแต่แอบไปซิมจากเจ้าหมอ)

[april]

คอนหนีไปแล้ว
พี่โปรดมัวแต่ไม่ชัดเจนอยู่นั่นแหละ 

พี่วัตรให้พี่หมอเติมน้ำตาลหน่อยสิคะ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[pongsj]

ชิส์................สมน้ำหน้าผู้กอง ปากแข็งดีนัก

[[€]ŝĊörŦ]

นครหนีไปทำงานซ๊ะแล้ว

ตัดสินใจด้วยอารมณ์ป่าวง่า

พี่มาโปรดก็ไม่ชัดเจนซักที

ปากหนักดีนัก ชิส์ๆๆๆๆ

+1 ให้พี่หมอกับพี่วัตรคับ ^^"