วันนี้แคนลงสองตอนนะคะ 17 กับ 18 ค่ะ
18
รอยแผลเป็น
***คำเตือน: ตอนนี้มีฉาก NC นะคะ***
"มาครับ มาให้หม่าม้ากอดกับหอมแก้มก่อนเร็ว ฮึบ ฟอด ฟอด"
นาทีรับลูกชายที่โถมตัวมาหาเข้าสู่อ้อมกอด ตอนนี้พวกเขากำลังยืนกันอยู่บริเวณหน้าประตูห้องนอน ที่มีไว้สำหรับให้เเขกผู้มาเยือนได้พักผ่อน
กรกลับไปได้สักพักเเล้วหลังจากที่คุยกับลมเสร็จ ส่วนคีย์ตอนเเรกเจ้าตัวก็จะขับรถกลับคอนโดอยู่หรอก เเต่พอนั่งไปนั่งมาก็ดึกเสียเเล้ว เจ้าตัวจึงออกอาการขี้เกียจขับรถ เลยตัดสินใจนอนที่บ้านของนาทีเเทน จึงเป็นเหตุให้ตอนนี้พวกเขาทั้งหมด มายืนกันอยู่หน้าห้องนี้
"นอนกับอาคีย์อย่าดื้อ อย่าพากันซนนะครับ"
"คับ"
"ห้ามเล่นกันจนดึกดื่น พรุ่งนี้น้องตุลย์ต้องตื่นเเต่เช้าไปโรงเรียนนะคีย์" บอกกับคนเป็นลูกเสร็จ นาทีก็เงยหน้าบอกกับคนเป็นอาต่อ อยู่กันสองคนทีไร ไว้ใจไม่เคยจะได้สักที
"มึงก็ทำอย่างกับหมูตุ้บไม่เคยมานอนกับกูอย่างนั้นเเหละ"
"ก็เพราะเคยนอนไง เราถึงต้องย้ำเยอะๆ นอนกับคีย์ทีไรตื่นเช้ามาน้องตุลย์เป็นต้องงอเเงเพราะนอนไม่พอตลอด"
"ฮ่าๆ ก็นานๆอาหลานจะได้นอนด้วยกันเนอะหมูตุ้บเนอะ"
"หม่าม้าม่ายต้องห่วงน้า ตูนตูนเด็กดีนอนหลับปุ๋ยเยย"
"จริงเหรอครับ อืมมม..... ถ้าอย่างนั้นเอาเเบบนี้ดีกว่า ถ้าเกิดว่าพรุ่งนี้น้องตุลย์งอเเงเพราะนอนไม่พอ หม่าม้าจะถือว่าน้องตุลย์มัวเเต่เล่นจนดึกดื่น หม่าม้าจะทำโทษด้วยการเปลี่ยนผ้าห่มของคุณหมีหลับปุ๋ยจากไข่เจียวสีเหลือง เป็นผักโขมสีเขียวเเทนนะครับ"
"อู้ววว! " เด็กชายตุลย์ตาโต จากนั้นก็รีบหันหน้าไปมองคนเป็นอาทันที "เก็บเยยอาคีย์ หุ่นยนต์เก็บเยย ตูนตูนนอนเยย ม่ายเล่น" ถ้าต้องให้กินผักโขมใบเขียว เด็กชายตุลย์ยอมไม่เล่นหุ่นยนต์เเล้วเข้านอนเร็วๆดีกว่า ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบผักโขม เเต่ถ้าเลี่ยงได้เขาก็อยากจะเลี่ยง ก็มันไม่อร่อยเลยนี่น่า มะเขือเทศสีแดงอร่อยกว่าตั้งเยอะ
"อ้าวหมูตุ้บ พูดอย่างนี้หม่าม้าก็รู้หมดสิ" คีย์บอกกับหลานชายอย่างไม่จริงจังนัก
"จริงๆเลยนะทั้งอาทั้งหลาน.... คีย์ เราฝากน้องตุลย์ด้วยนะ"
"เออๆ กูมานอนกี่รอบมึงก็พูดทุกรอบ พูดจนกูจำขึ้นใจเเล้วเนี่ย ห้องก็อยู่ใกล้กันเเค่นี้ "
คีย์ส่ายหัวให้กับความเป็นห่วงของเพื่อนรัก ห้องก็อยู่ใกล้กันเเค่นี้ ถ้ามีอะไรวิ่งไม่ถึงสิบวินาทีก็มาถึง มานอนบ้านนาทีกี่รอบต่อกี่รอบ เขาก็จะได้รับคำอบรมก่อนนอนทุกรอบ
ก่อนหน้าที่คุณลมจะย้ายมาอยู่กับนาทีเเบบไม่มีกำหนดย้ายออก คีย์เองก็มานอนบ้านนาทีบ่อยๆ ครั้งเเรกที่มานอนก็นอนห้องเดียวกันอยู่หรอก เเต่หลังจากนอนได้คืนเดียว เขาก็ไม่ได้นอนห้องเดียวกับนาทีอีกเลย เพราะเตียงในห้องของนาทีมันไม่ได้ใหญ่ เเละเขาก็เป็นคนที่นอนเปลืองที่มาก จึงทำให้การนอนไม่ค่อยมีความสุขสักเท่าไหร่ เตียงเเค่นั้นนอนกันสามคนก็คับเเคบเอาเรื่องอยู่ ถ้าจะนอนค้างคีย์ก็เลือกที่จะนอนห้องข้างๆที่ว่างดีกว่า
ทุกครั้งที่มานอนที่นี่เด็กชายตุลย์ก็จะมานอนกับคีย์ด้วยบ่อยๆ มีครั้งนึงสองอาหลานมัวเเต่เล่นกันจนดึกดื่น เช้านั้นหลานชายงอเเงเสียยกใหญ่ เเละก็เป็นไปตามคาดสองอาหลานโดนคนเป็นเเม่ดุจนหน้าซีดทั้งสองคน และตั้งเเต่นั้นมาถ้าสองอาหลานจะนอนด้วยกัน ก็ต้องได้รับการอบรมจากคนเป็นเเม่อย่างนาทีก่อนเสมอ
"ก็เราเป็นห่วง"
"ลูกมึงจะนอนดึก ก็เพราะมึงนี่เเหละ"
"น้องตุลย์ ไหนขอหม่าม้าหอมอีกรอบเร็ว ฟอด ฟอด"
"ตูนตูนหอมหม่าม้าด้วย ฟอด ฟอด" เด็กชายตุลย์ก็ไม่น้อยหน้าหอมหม่าม้าคืนสองฟอดใหญ่ๆเช่นกัน "ป๊าาา"
"ครับ"
"หอม หอม" เด็กชายตุลย์เอ่ยปากเรียกคนเป็นพ่อที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมกับชี้นิ้วลงบนเเก้มนิ่มทั้งสองข้างของตัวเอง เพื่อเป็นการบอกให้คนเป็นป๊าย่อตัวมาหอมเเก้มเขาซะดีๆ
"ฟอด ฟอด" คนเป็นพ่อก็ไม่รอช้า เมื่อได้รับคำเชิญชวนจากลูกชายก็ย่อตัวลง รับลูกชายเข้าสู่อ้อมกอด จากนั้นก็จัดการฟัดเเก้มนุ่มนิ่ม ไปสองฟอดใหญ่ๆเช่นกัน
"คิกคิก" เด็กชายตุลย์หัวเราะอารมณ์ดี ก่อนจะโน้มหน้าไปใกล้กับใบหูของคนเป็นพ่อ เเล้วกระซิบบางอย่างให้ได้ยินเพียงกันสองคน
"เอาจริงเหรอตัวเล็ก" ลมถามย้ำลูกชายด้วยน้ำเสียงขำๆ
"คับ"
"กระซิบอะไรกันครับสองพ่อลูก" นาทีที่ยืนมองอยู่ข้างๆรู้สึกไม่ค่อยวางใจในท่าทางของสองพ่อลูกสักเท่าไหร่ถามขึ้น
"ความลับนะหม่าม้า.... อาคีย์นอนกานดึกเเย้ว" ตอบคนเป็นเเม่เสร็จก็ยื่นมือไปหาคนเป็นอาทันที ส่วนคนเป็นแม่ก็ได้เเต่ยืนหน้างอเพราะรู้สึกน้อยใจเล็กๆที่ลูกชายมีความลับกับตัวเอง
"ครับ....คุณลมคืนนี้ตามสบายเลยนะครับ ไม่ต้องเกรงใจผม"
"คีย์!"
ลมรับคำยิ้มๆ เเต่นาทีที่ยืนข้างๆกลับเรียกชื่อเพื่อนเสียงดุ เนื่องจากท่าทางที่ดูทะเล้นของคีย์ มันทำให้นาทีอดที่จะรู้สึกร้อนวูบวาบบนใบหน้าไม่ได้
"ผมไม่ขออะไรมาก ขอหลานอีกสักคนก็พอครับ"
"คีตกานต์ รชณกร!"
"หม่าม้าโกรธเเล้ว เรารีบเข้าห้องกันดีกว่าหมูตุ้บ"
คีย์รีบเปิดประตูเเละจูงมือหลานชายเข้าไปในห้อง เเต่ก็ยังไม่วาย หันมาขยิบตาให้ลมอีกครั้งนึงก่อนจะปิดประตูห้อง ทิ้งให้นาทียืนหน้าเเดงอยู่ข้างๆลม ลมที่หันไปมองคนข้างๆก็ได้เเต่อมยิ้มน้อยๆให้กับความขี้เขินของนาที ส่วนคำพูดของคีย์ก็น่าใจไม่น้อย
............................................................................
หลังจากบอกลาลูกชายเสร็จ ทั้งลมเเละนาทีก็กลับเข้ามาภายในห้องนอนของตัวเอง บรรยากาศในวันนี้ช่างเเตกต่างไปจากวันอื่นๆ ปกติในห้องจะมีเสียงพูดคุยของลูกชายให้ได้ยินอยู่เป็นระยะ เเต่วันนี้บรรยากาศภายในห้องกลับเงียบสงบ
นาทียังคงยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าประตู เเม้ว่าจะเคยนอนด้วยกันสองคนมาก่อน เเต่จากครั้งล่าสุดที่นอนด้วยกัน มันก็ผ่านมานานหลายปีเเล้ว จะไม่ให้เขารู้สึกประหม่าเลย มันเป็นไปไม่ได้หรอก
"ยืนทำอะไรตรงประตูครับ ไม่นอนเหรอครับ" ลมที่ตอนนี้กำลังนั่งพิงหัวเตียงอยู่ถามขึ้น
"นอนครับ"
"มาสิครับ" ลมตบเตียงที่ว่างข้างๆ "พี่ไม่ทำอะไรหรอกครับ ถ้าทีไม่ยอม......หรืออยากให้พี่ทำครับ"
"คะ ใครจะไปอยากกันเล่า" นาทีพยายามใช้เสียงดุกลบเกลื่อนอาการประหม่าของตัวเอง เเต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ นอกจากเสียงเขาจะสั่นเเล้ว ลมก็ไม่ได้มีทีท่าจะกลัวเลยสักนิด
"มานั่งเถอะครับ พี่มีเรื่องจะคุยกับทีด้วย"
"คุยเหรอครับ"
"ครับ
"เรื่องอะไรครับ"
"เรื่องหลังจากที่พี่หายไปครับ
นาทียกมือขึ้นจับหน้าอกด้านขวาของตัวเองทันทีที่ได้ยินลมพูดจบ หัวใจเต้นเเรงโครมคราม เมื่อนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น
"ทีโอเคไหม" ลมเดินมาประชิดตัวนาทีอย่างรวดเร็ว
"ทีไม่เป็นไร"
"ไปนั่งก่อน" ลมประคองนาทีให้เดินไปนั่งยังเตียงนอนกลางห้อง "ถ้าทีไม่พร้อม เราค่อยคุยกันก็ได้ครับ" ลมบอกนาทีด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน
"ไม่เป็นไรครับ"
"แน่ใจนะ" ลมหรี่ตามองคนตรงหน้า พร้อมกับถามย้ำเพื่อความเเน่ใจ
"ครับ" นาทีตอบกลับไปด้วยเสียงที่หนักเเน่น
ลมนั่งลงข้างๆนาที เอื้อมมือไปจับมือของนาทีมากุมไว้หลวมๆ พร้อมกับใช้นิ้วโป้งลูบไปมาตรงบริเวณหลังมือเพื่อปลอบโยนคนตรงหน้า
"พี่ลมจะถามอะไรเหรอครับ"
"พี่อยากรู้ว่าหลังจากที่พี่หายตัวไป มีคนมาถามหาพี่กับทีใช่ไหม"
"ใช่ครับ หลังจากพี่ลมหายไปได้สักสองสามวันก็มีกลุ่มคนน่ากลัวมาถามทีว่ารู้จักคนที่ชื่อลมไหม ตอนนั้นทีเห็นท่าทางไม่น่าไว้ใจเลยตอบปฏิเสธไป กลัวเขาจะตามมาทำร้ายพี่ลมอีก เเต่พวกเขาไม่เชื่อ" เล่ามาถึงตรงนี้ดวงตาของนาทีก็เริ่มสั่นไหว
"ไม่เป็นไรนะ เอาที่ทีไหว ไม่ไหวก็ไม่ต้องเล่าต่อ" ลมเอ่ยบอกเมื่อเห็นดวงตาที่วูบไหวของอีกฝ่าย
"หลังจากนั้นเขาก็เข้ามาจับตัวทีไว้"
"มีกี่คนทีจำได้ไหมครับ"
"ประมาณห้าหกคนครับ"
"เเล้วหลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้นครับ"
"พอพวกเขาเข้ามาจับ ทีก็พยายามจะหนี เเต่โดนจับตัวไว้ ทีตะโกนขอความช่วยเหลือเเต่อีกคนก็เข้ามาตบหน้าทีพร้อมกับสั่งให้เงียบ ตอนนั้นมันน่ากลัวมากๆเลยครับ"
เมื่อฟังมาถึงตรงนี้ลมเปลี่ยนจากการจับมือมาสวมกอดนาทีเเทน ดวงตาของลมตอนนี้มันเเข็งกร้าวจนน่ากลัว
"เเล้วอยู่ๆเเม่ที่ไปจ่ายตลาดก็กลับมา พวกเขาเห็นเเม่ก็จับเเม่ไว้ด้วย พวกเขาถามย้ำๆให้ทีบอกถึงที่อยู่ของพี่ลม เเต่ทีไม่รู้ ไม่รู้เลย ในตอนนั้นทียังคงปลอบใจตัวเองอยู่เลย ว่าพี่ลมคงไม่ได้ไปไหนไกล พี่ลมไม่ได้ทิ้งทีไป อีกไม่นานพี่ลมคงกลับมา ฮึก!"
"....................."
"แต่เหมือนคนที่เป็นหัวหน้าจะอดทนไม่ไหว พวกเขาเอามีดออกมา ตอนเเรกทีคิดว่าพวกเขาอาจจะเเค่ขู่ เเต่ไม่ใช่ ฮึก" เพราะความหวาดกลัวยามที่หวนคิดถึงอดีตทำให้นาทีไม่อาจห้ามน้ำตาเอาไว้ได้ "พวกเขากรีดมันลงตรงนี้" นาทีใช้มือกำเข้าที่อกด้านขวาของตัวเอง "มีดเล่มนั้นมันค่อยๆกรีด เเละบาดลึกลงไปเรื่อยๆ พร้อมกับคำถามเดิมๆว่า พี่ลมไปอยู่ที่ไหน เเต่ทีตอบไม่ได้ ทีตอบไม่ได้จริงๆ เพราะทีไม่รู้ ฮึก! ทำไมพวกเขาไม่เชื่อ ตอนนั้นทีก็อยากรู้ว่าพี่ลมอยู่ที่ไหนไม่ต่างจากพวกเขาเลย ฮือ"
"พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ...." ลมพร่ำเอ่ยคำขอโทษ พร้อมจูบซับข้างขมับของนาที เขาผิดเอง เขาผิดที่ทิ้งน้องไว้ เขาผิดที่เลือกหนีไป เขาผิดที่คิดว่าถ้าเขาไม่อยู่น้องจะปลอดภัย ผิด ผิดทุกอย่าง ไม่ว่าจะตัดสินใจอะไรก็ผิดไปหมด เเย่ เขามันเเย่มากจริงๆ "ไม่ต้องเล่าเเล้ว ไม่ต้องเล่าเเล้วนะ พี่ขอโทษ ขอโทษ"
หลังจากที่ปล่อยให้นาทีร้องไห้อยู่นาน ในที่สุดเจ้าตัวก็สงบลงจนกลับมาเป็นปกติเเล้ว เเต่ดวงตากลมโตที่บอบช้ำ ก็ชวนให้คนมองรู้สึกสงสารจับใจ
"ตาช้ำหมดเเล้ว"
"ห้ามล้อครับ"
"พี่ไม่ได้ล้อสักหน่อย"
"ขอโทษนะครับ" นาทีเอ่ยเสียงเบา
"ขอโทษเรื่องอะไรครับ หื้ม" ลมลูบหัวนาทีเบาๆ
"ที่ร้องไห้" นาทีตอบเสียงอ่อย
"ไม่เห็นต้องขอโทษเลย พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษที"
"มันผ่านมาเเล้วครับ"
"พี่ขอดูรอยเเผลของทีหน่อยได้ไหมครับ"
"จะดูทำไมครับ"
"ก็พี่อยากเห็น นะครับ ขอพี่ดูหน่อยนะ" ลมใช้หน้าตาเเละน้ำเสียงออดอ้อน ส่วนนาทีที่โดนอ้อนก็พ่ายเเพ้ไปตามระเบียบ
"นะ นิดเดียวนะครับ"
"ครับ"
นาทีใช้มือทั้งสองข้างเเกะกระดุมเสื้อออกสามเม็ด ก่อนจะค่อยๆดึงเสื้อส่วนด้านขวาที่บดบังรอยเเผลเป็นไว้ให้หล่นไปตรงไหล่ เผยให้เห็นรอยแผลเป็นชัดเจน
ลมยื่นมือออกไปช้าๆ นิ้วของลมแตะที่เเผลของนาที เขาสัมผัสมันอย่างเเผ่วเบาราวกับกลัวว่าถ้าลงเเรงมากเกินไปอีกฝ่ายจะเจ็บขึ้นมา ลมไม่เคยคิดมาก่อนว่านาทีจะโดนทำร้ายจนมีเเผลเป็นเกิดขึ้นเเบบนี้เเละเเน่นอนคนที่ทำเรื่องเเบบนี้ ลมจะไม่เก็บมันเอาไว้เเน่ๆ
"เจ็บมากไหมครับ" ลมเอ่ยถามทั้งๆที่มือยังคงลูบรอยเเผลเป็นนั้นอยู่ สายตาของลมเเข็งกร้าวยามเมื่อเห็นรอยเเผล เเต่ไม่นานก็กลับมาอ่อนโยนดังเดิม
"ไม่ครับ ทีไม่เป็นไรเเล้ว"
"คนเก่ง"
เมื่อเอ่ยชมเสร็จลมโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้รอยเเผลเป็นนั้น ก่อนจะค่อยๆบรรจงประทับรอยจูบลงบนแผลเป็นนั้นอย่างอ่อนโยน นาทีตัวเกร็งขึ้นทันทีที่ริมฝีกปากของลมสัมผัสกับผิวหนัง สัมผัสนั้นมันทำให้นาทีรู้สึกวาบหวามจนขนลุกซู่
"ทีเก่งเเละเข้มเเข็งมากจริงๆ ไม่เป็นไรเเล้วนะ ต่อไปนี้พี่จะเป็นคนปกป้องทีกับลูกเอง ขอให้พี่ได้ทำหน้าที่หัวหน้าครอบครัวที่ดีได้ไหมครับ"
"พี่ลม" นาทีเรียกลมเสียงแผ่ว
ในจังหวะที่นาทีช้อนตาขึ้นมอง ลมไม่อาจฝืนทนได้อีกต่อไป ลมใช้ริมฝีปากหนาของตัวเองจู่โจมริมฝากปากบางของคนตัวเล็กอย่างเร็ว นาทีเเม้จะตกใจเเต่ไม่นานเจ้าตัวก็โอนอ่อนตามการนำทางของลม
จากจูบที่นุ่มนวลเเละอ่อนโยนในตอนเเรก เวลานี้มันกลับดุดัน เเละเร้าร้อน ลมค่อยๆดันตัวของนาทีลงจนเเผ่นหลังเเนบชิดไปกับเตียง
ลมละริมฝีปากออกจากริมฝีปากบาง ก่อนจะตามไปคร่อมตัวของนาทีไว้ นาทีปรือตามองลมด้วยสายตายั่วยวนเเบบไม่ตั้งใจ
ลมที่เห็นสายตายั่วยวนก็อดใจไม่ไหว ก้มลงจูบนาทีอีกครั้งอย่างหนักหน่วง ลิ้นสองลิ้นพันเกี่ยวเเลกเปลี่ยนน้ำหวานภายในปากของกันเเละกันอย่างไม่มีใครยอมใคร เเต่สุดท้ายก็เป็นนาทีที่ต้องขอเวลานอกเพราะตอนนี้ตัวเขาเองเเทบหมดลมหายใจเเล้ว
ลมละริมฝีปากออกเพื่อให้นาทีได้หายใจ ส่วนตัวเองก็เปลี่ยนเป้าหมายเป็นซอกคอหอมเเทน ลมใช้ลิ้นชื้นลากไล้ตั้งเเต่กกหูลงมาจนถึงไหปลาร้าสวยที่ดูเชิญชวนให้ลมก้มลงไปประทับรอยเอาไว้
มือที่ว่างของลมก็จัดการปลดเสื้อผ้าของนาทีเเละตนเองออกอย่างรวดเร็ว โดยที่ใบหน้ายังคงฝังอยู่กับซอกคอหอมไม่ไปไหน
"อื้อ พะ พี่ลม" นาทีเรียกลมเสียงกระเส่า อารมณ์ของนาทีในตอนนี้มันพุ่งสูงไม่เเพ้ลมเลยสักนิด
"ทีอนุญาตไหมครับ ถ้าทีตอบว่าไม่พี่ก็จะหยุด" เเม้ปากจะพูดเเบบนั้น เเต่ลมยังคงปลุกเร้าคนใต้ร่างไม่เลิก ลมขบกัดเบาๆลงบนติ่งหูของนาที ก่อนจะใช้ลิ้นชื้นค่อยๆเเหย่เข้าไปในรูหูและไล่เลียมันช้าๆ
"ทะ ที อื้อ" เสียงเฉอะเเฉะที่ดังอยู่บริเวณใบหูเรียกอารมณ์ของนาทีให้สูงยิ่งขึ้น
"ไม่ต้องกังวล พี่ตามใจทีอยู่เเล้ว พูดตามที่ใจทีคิดได้เลย"
"ทีไม่อยากให้หยุ...อือออ" เสียงของนาทีกลืนหายลงไปในลำคอ เพราะโดนลมปิดปากด้วยปากของตัวเอง
"คนดี อืมมม" ลมครางออกมาเสียงกระเส่า มือของลมค่อยๆลูบวนไปทั่วเรือนร่างของนาที เริ่มตั้งแต่ใบหู ซอกคอ ไหล่ หน้าอก ลงมาที่หน้าท้อง เเละเลื่อนต่อไปยังต้นขาโดยที่ลมตั้งใจเฉียดผ่านไปมากับส่วนนั้นของนาทีที่กำลังเเข็งตัว เรียกสายตาดุๆจากคนใต้ร่างได้ไม่น้อย ที่ลมไปยอมเเตะต้องมันสักที
"อ๊ะ อ่าาา"
ครั้นเมื่อได้รับสายตาดุๆจากคนใต้ร่าง ลมก็เอื้อมมือไปจับส่วนเเกนกายของนาทีไว้ ก่อนจะขยับขึ้นลงเบาๆ เเละเปลี่ยนจังหวะเป็นเร็วขึ้นจนนาทีเเทบจะปลดปล่อยออกมาเพราะความเสียว เรียกเสียงครางจากนาทีได้ไม่น้อย
"อื้ออออ....พี่ลม ยะ อย่าเเกล้ง"
เพราะโดนเเกล้งโดยการเดี๋ยวขยับ เดี๋ยวหยุด ไหนจะการที่เอานิ้วโป้งมากดส่วนปลายไว้อีก นาทีจึงดุอีกคนออกไปด้วยเสียงกระเส่า
"ใครเเกล้งน้องทีคะ"
นาทีตกใจตาโตกับคำพูดค่ะขาของลม ปกติก็ไม่เห็นจะเคยพูด เเล้วทำไมวันนี้ถึงพูดขึ้นมานะ เเละมันน่าเจ็บใจนักที่ตัวนาทีเองก็ชอบมันไม่ใช่น้อย เเม้มันจะทำให้เขินอายอยู่บ้างก็ตาม
เมื่อเเกล้งคนตรงหน้าจนพอใจเเล้ว ลมก็ผละตัวออกจากนาที เดินไปหยิบกล่องเล็กๆที่อยู่ด้านบนสุดของตู้เสื้อผ้า นาทีมองตามลมไป ทำให้เขาสามารถมองเห็นหุ่นของลมได้ชัดเจน พอได้เห็นหุ่นชัดๆหน้าของนาทีก็ขึ้นสีระเรื่อทันที คนอะไรหุ่นดีเป็นบ้า
ลมใช้เวลาไม่นานก็กลับมาพร้อมกับขวดอะไรบางอย่าง ยามเมื่อเห็นเต็มๆตามันก็ทำให้นาทีอดที่จะรู้สึกกระดากอายไม่ได้ ไปซื้อมาตอนไหนนะ ไอ้เจลหล่อลื่นเนี่ย เตรียมพร้อมดีจริงๆเลย
ลมบีบเจลหล่อลื่นลงบนมือตัวเอง สายตาก็จ้องมองคนที่ตอนนี้เขินจนตัวเเดง ยิ่งมองก็ยิ่งอยากขย้ำให้จมอยู่ใต้ร่างจริงๆ
ลมกลับมาคร่อมนาทีเเละป้อนจูบอีกครั้ง ใช้มือเเยกขาของนาทีออกจากกัน จากนั้นก็ค่อยๆป้ายเจลเย็นๆลงไปตรงรอยจีบของนาที ลมค่อยๆใช้นิ้วสอดเข้าไปอย่างช้าๆเพราะกลัวว่านาทีจะเจ็บเเถมทางรักของนาทีมันยังคับเเน่นมากอีกด้วย จากหนึ่งนิ้ว กลายเป็นสอง เเละนิ้วที่สามก็ตามมาในที่สุด
"อ๊ะ!" เพราะนิ้วของลมโดนจุดที่ทำให้รู้สึกดี นาทีจึงร้องออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
"พี่ลม ตรงนั้น อืออออ"
ลมก็ยังเป็นลม ลมคนที่รู้ดีว่าจุดไหนที่สามารถทำให้นาทีรู้สึกดีได้
"ตรงไหนคะ"
"อ๊ะ อ๊าา"
"ตรงนี้เหรอคะ.... ไม่เเกล้งเเล้วค่ะ หนูอย่าทำหน้างอเเบบนั้นสิคะ มันยิ่งทำให้พี่อยากขย้ำหนูนะ"
"อ๊า พี่ลม เข้ามาได้เเล้วคับ" ในตอนนี้นาทีทนไม่ไหวอีกต่อไป เขาต้องการ ต้องการให้ลมใส่ของตัวเองเข้ามาภายในร่างกายของเขา เขาไม่อยากได้นิ้วของลมเเล้ว
"ชู่ววว เด็กดี พี่ต้องเตรียมความพร้อมให้หนูก่อนนะ ไม่อยากนั้นหนูจะเจ็บมาก หนูก็รู้"
"เเต่ทีอยากให้พี่ลมใส่เข้ามาเเล้ว"
"ก็ได้ค่ะ พี่ขออนุญาตเข้าไปนะคะ"
"มัวเเต่ถามอยู่ได้ รีบๆเข้ามาสักทีสิ อ๊าาาาาาาา"
ลมจับส่วนปลายของท่อนเอ็นลำโตของตัวเอง ก่อนจะค่อยๆใส่มันเข้าไปยังช่องทางที่ได้รับการขยายมาพอสมควรเเล้ว ทางด้านหลังของนาทียังคงคับเเน่นจนทำให้ลมรู้สึกเสียวจับใจ ลมค่อยๆดันเเกนกายเข้าไปช้าๆ จนในที่สุดเเกนกายใหญ่โตก็โดนนาทีดูดกลืนเข้าไปจนสุดความยาว
"อืมมมม คนดี อย่ารัดพี่เเน่นสิค่ะ พี่ไม่อยากเเตกทั้งๆที่เพิ่งใส่เข้าไปหรอกนะ ผ่อนคลายหน่อยค่ะ"
เพราะด้านในของนาทีตอนนี้กำลังตอดรัดเเน่นเกินไป มันทำให้ลมเสียวจนน้ำเเทบเเตกเเม้ว่าจะยังไม่ได้ขยับก็ตาม เมื่อปล่อยเวลาให้ทั้งตัวเขาเองเเละนาทีเริ่มคุ้นชิน ลมก็ไม่รอช้า จัดการกระเเทกตัวตนของตัวเองเข้าใส่นาทีทันที ซ้ำเเล้วซ้ำเล่า จากบทรักช้าๆค่อยๆหนักหน่วงขึ้นตามเเรงอารมณ์ เสียงหยาบโลนเฉอะเเฉะดังไปทั่วทั้งห้อง ลมก้มมองตัวตนของเขาที่โดนนาทีดูดกลืนเข้าออกก็ได้เเต่ขบกรามเเน่น มันเป็นภาพที่ชวนให้อารมณ์ดิบเถื่อนในตัวเขาออกมาเสียจริงๆ
"อ๊ะ อ๊ะ พี่ลม ระ เเรง แรงอีก"
"หนูว่าอะไรนะคะ"
"ขอเเรงกว่านี้ อ๊ะ"
"ไม่ค่อยได้ยินเลย"
คนชอบเเกล้งยังไงก็ชอบเเกล้งอยู่วันยังค่ำ
"พี่ลม กระเเทกหนูเเรงๆหน่อยได้ไหมคะ หนูอยากเสร็จจนใจจะขาดแล้วค่ะ อ๊ะ ของพี่ลมมันทำให้หนูรู้สึกดีเกินไป" นาทีช้อนตามองมาที่ลมอย่างยั่วยวน ในเมื่อชอบเเกล้งนักก็ขอเอาคืนสักหน่อย
"แม่ง! พรุ่งนี้จะลุกไม่ไหวเอานะที" ลมขบกรามเเน่น เมื่อเห็นท่าทางที่เเสนจะยั่วยวนชวนให้กระเเทกให้แหลกของคนใต้ร่าง
"คีย์ทำข้าวกล่องให้ลูกได้ครับ"
"จะมาโกรธพี่ทีหลังไม่ได้นะ เพราะหนูยั่วพี่เอง"
ตอนนี้สติของลมขาดหายไปหมดเเล้ว ลมย้ำซ้ำย้ำกระเเทกจนร่างของนาทีโยกไหวอย่างรุนเเรงอยู่ภายใต้ร่างของลม เสียงกระทบกันของหน้าขาลมกับก้นพีชนุ่มของนาทีดังไปทั่วห้อง ยิ่งใกล้ถึงจุดสุดยอด ลมยิ่งกระเเทกนาทีรัวๆเร็วๆ ตอกลึกทุกการเข้าออก ส่วนนาทีเองในเวลานี้เขาเองก็ไม่ไหวเเล้วเช่นกัน
"สะ เสร็จ ทีจะเสร็จ"
"เสร็จได้เลยค่ะที่รัก"
"อ๊ะ อ่าาาาาาาาาาาาาาา" หยาดน้ำสีขาวข้นพุ่งออกมาจนเลอะหน้าท้อง เเละมีบางส่วนกระเด็นขึ้นไปจนถึงคางของนาทีอีกด้วย
"อืมม ซี๊ดดดด หนูรัดเเน่นเกินไปแล้ว"
หลังจากที่นาทีปลดปล่อยไป ลมก็กระเเทกนาทีต่ออีกแป๊ป ไม่นานก็ปลดปล่อยออกมาเช่นกัน
"อ่า ซี้ดดด เเม่ง!" ลมครางออกมาเบาๆ ตอนที่ปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปภายในช่องทางของนาที ลมโน้มตัวลงไปหานาที ใช้ลิ้นชื้นลากน้ำข้นสีขาวของนาทีที่ติดอยู่ตรงปลายคางของเจ้าตัวมายังปาก ก่อนจะป้อนจูบอันเเสนหวานที่ผสมน้ำรักให้นาทีอีกครั้ง พร้อมกับร่างกายของลมที่กระตุกเกร็งเป็นระยะ เพราะน้ำของลมที่ปล่อยออกมานั้นมันช่างมากเสียเหลือเกิน
"พี่ลมปล่อยในเหรอครับ" เพราะความรู้สึกอุ่นวาบที่เกิดขึ้นภายในช่องท้อง ทำให้นาทีเอ่ยถามขึ้น
"ก็พี่ไม่มีถุงยาง" ลมตอบเสียงอ่อย
"เเต่พี่มีเจลหล่อลื่น?"
"น้องตุลย์บอกพี่ว่าอยากมีน้อง พี่อยากทำอะไรเพื่อลูกบ้าง"
"เรื่องอื่นมีให้ทำตั้งเยอะเเยะนะครับ งับ!" นาทียื่นหน้าขึ้นมางับซอกคอของลมเป็นการลงโทษ เเต่เหมือนสิ่งที่นาทีทำจะเป็นสิ่งที่ผิดมหันต์
ฟันที่ขบกัดลงมาทำให้ลมรู้สึกจี๊ดๆเหมือนโดนลูกเเมวที่กำลังคันฟันกัด ลิ้นชื้นที่ตวัดมาโดนซอกคอทำให้เกิดความรู้สึกวาบหวาม ไหนจะลมหายใจร้อนๆที่รดซอกคอในตอนนี้ มันทำให้ส่วนกลางกายของลมที่นิ่งสนิทเมื่อครู่กลับมาผงาดอีกครั้ง
"อืมมม ซี๊ด ถ้าทีจะลงโทษพี่เเบบนี้...."
"อ๊ะ พี่ลมจะทำอะไรครับ ทำไมมันเเข็งอีกเเล้วล่ะ" นาทีตกใจจนเผลอร้องออกมาเสียงดัง
"หนูจะโทษพี่ไม่ได้นะคะ ครั้งนี้หนูเป็นคนเริ่ม มาทำน้องให้น้องตุลย์กันอีกรอบดีกว่าค่ะ"
"พี่ลม อ๊าาาาาาาา"
เเละค่ำคืนนี้การปั๊มน้องให้น้องตุลย์ก็จบลงที่รอบที่สาม นาทีไม่รู้จริงๆว่าอีกคนอัดอั้นมานานขนาดไหน เเต่จากที่ได้สัมผัส เเละใส่เขาไม่ยั้ง คุณลมคงอดกลั้นมากจริงๆ เเถมยังเล่นซะเขาไม่มีเรี่ยวเเรงเหลือเเม้เเต่จะขยับเเขนขาเลย เเต่สำหรับอีกคนกลับดูสบายๆ อารมณ์ดี จนนาทีอดที่จะหมั่นไส้ไม่ได้
"เหนื่อยก็นอนได้เลยนะครับ เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการให้เอง จุ้บ!" ลมบอกนาทีพร้อมกับก้มไปจูบหน้าผากคนที่นอนหมดเเรงอยู่บนเตียงเบาๆ
นาทีพยักหน้าตอบรับสองสามที ก่อนจะค่อยๆปิดตาลงเเละจมสู่ห่วงนิทราในที่สุด
หลังจากที่ลมจัดการเก็บกวาดห้องเเละทำความสะอาดตัวให้นาทีเสร็จ ก็เดินมานั่งลงบนเตียงข้างๆกับนาที
ลมเอื้อมมือปัดเส้นผมที่หล่นปรกหน้านาทีออกเบาๆอย่างอ่อนโยน นิ้วยาวลูบไล้ใบหน้าเนียนลงมาตามกรอบใบหน้า ลมมองคนที่นอนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความรักและความหลงใหล เเต่เมื่อย้อนคิดไปถึงสิ่งที่คนตรงหน้าเล่าให้ฟังว่าเคยเผชิญอะไรมา ดวงตาที่อ่อนโยนกลับเเข็งกร้าวขึ้นมาทันที
ลมเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่ตั้งอยู่บนโต๊ะข้างเตียง จากนั้นก็กดสายโทรฯหากร รอไม่นานปลายสายก็กดรับ
"ครับ"
"เวลาหมดเเล้ว ไปจัดการซะ"
"ครับ"
"ใครที่เกี่ยวข้องกับการจับตัวทีในวันนั้นลากตัวมันมาให้หมด ..."
".............."
"ที่สำคัญ มีคนกรีดมีดลงบนอกของนาทีจนเกิดรอยแผลเป็น รู้ใช่ไหมต้องทำยังไง"
"ทราบครับ"
"ขอบใจมาก ดูเเลตัวเองด้วย"
"ครับ"
เมื่อวางสายจากกร ลมก็ล้มตัวลงนอนข้างๆนาทีเเละดึงนาทีเข้าสู่อ้อมกอดของตัวเอง ในคราเเรกนาทีก็ออกอาการต่อต้านนิดหน่อย เเต่พอได้ท่าที่สบายเเละอ้อมกอดอุ่นๆที่คุ้นเคย เจ้าตัวก็หลับต่ออย่างสบายใจ
"คนที่มันทำร้ายที พี่ไม่ปล่อยมันไปง่ายๆเเน่ มันต้องเจ็บยิ่งกว่าที่ทีเคยเจ็บ มันจะต้องกลัวยิ่งกว่าที่ทีเคยกลัว" ยิ่งนึกถึง ความโกรธก็ยิ่งวิ่งพล่านในใจ เเม้ตัวเองจะมีส่วนที่ทำให้นาทีต้องเจ็บตัว เเต่การทำร้ายคนที่เขารักเเบบนี้ใครจะไปยอมกันง่ายๆ
ลมผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อระงับอารมณ์ของตัวให้กลับมาเป็นปกติ เมื่ออารมณ์กลับมาเป็นปกติลมก็เอี้ยวตัวหันกลับไปปิดโคมไฟตรงหัวเตียงจนทุกอย่างเข้าสู่ความมืด ลมก้มหน้าจูบหน้าผากของนาทีเบาๆ ก่อนจะเอื้อนเอ่ยคำรักออกมา
"พี่ลมรักน้องทีนะครับ "
ลมกระชับอ้อมกอดของตัวเองให้กระชับยิ่งขึ้น
ในที่สุดก็ได้กอดเเล้ว.........
กอดที่ลมโหยหามันมาตลอดหลายปี.......
มันรู้สึกดีมากจริงๆ..........
.........................................................................
TBC.
ทุกโคนนนนนนนนนนน เพ่ลมผิดผีน้องเเล้ว เเต่จะว่าไปก็ผิดมานานเเล้วนี่น่า 5555
ก่อนอื่นขอสารภาพก่อนเลยค่ะ ว่านี่คือการเขียนฉาก NC ครั้งเเรกในชีวิตของเราจริงๆ เราเขียนๆลบๆ ลบๆ เขียนๆ หลายรอบมาก เพราะได้ลองอ่านเเล้วมันไม่โอเค ขนาดเราเองยังไม่ค่อยโอเค ถ้าลงไปคนอ่านก็คงไม่โอเคด้วย
เเต่ไม่ว่าจะเขียนกี่รอบต่อกี่รอบ ตอนนี้เราเขียนได้เเค่นี้จริงๆค่ะทุกคน หากการเขียน NC ครั้งนี้ผิดพลาดประการใด ได้โปรดให้อภัยด้วยนะคะ เราจะพยายามให้มากขึ้นในตอนต่อๆไปค่ะ
ฃ
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามและคอยคอมเมนต์นะคะ
ขอให้ทุกคนสนุกกับการอ่านนะคะ
ขอบคุณค่ะ
หัวข้อ: หม่าม้าบอกว่า ป๊าไม่อยู่แล้ว mpreg โดย sadvoice (อ่าน 14104 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก