= 3 =
แค่อยากลองอีกครั้ง
หนุ่มน้อยร่างเล็กนั่งตัวเกร็งเป็นตุ๊กตาหน้ารถให้แทนไทมาเรื่อย ๆ โดยไม่รู้จุดหมายปลายทาง เจ้าตัวปรายตามองคนขับอยู่บ่อยครั้ง เห็นเขายิ้มมุมปากราวกับมีแผนการร้ายในใจ ระหว่างนั่งครุ่นคิดอะไรไปต่าง ๆ นานา เสียงริงโทนจากมือถือก็ปลุกให้หลุดจากภวังค์ ลูกพลับรีบล้วงมือเข้าไปในกระเป๋าสะพาย ยกมันขึ้นมาดูว่าใครกันที่โทร.มาได้ถูกเวลา
“พี่ดาว”
“บอกไปว่ามึงกำลังจะกลับบ้าน ไม่งั้นวันนี้กูไม่รับรองความปลอดภัยของมึง” แทนไทส่งเสียงขู่มาก่อนอีกฝ่ายจะกดรับสายไปเสียก่อน
ลูกพลับได้แต่ถอนหายใจ เหลือบมองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ แล้วกดรับสายพี่สาว
“ครับพี่ดาว”
(แกอยู่ไหนพลับ ฉันออกมาหาที่หน้าโรงพยาบาลก็ไม่เจอ)
“ขอโทษครับพี่ดาว ผมกำลังจะกลับบ้าน พอดีว่าลืมของไว้ที่นั่นเลยต้องกลับไปเอา แล้วก็คิดว่าจะค้างที่บ้านเลย”
(แล้วทำไมไม่โทร.บอกพี่ล่ะจะได้ไม่ต้องลงมา แกเป็นอะไรหรือเปล่า ปกติไม่เห็นลืมอะไรง่าย ๆ แบบนี้)
“เปล่าครับพี่ดาวผมสบายดี งั้นแค่นี้ก่อนนะครับ เอาไว้ผมจะโทร.หาใหม่”
(โอเค ๆ แค่นี้นะ ฝากความคิดถึงไปหาแม่ด้วยนะ)
“ครับ”
วางสายแล้วลูกพลับก็นั่งเงียบ ปรายตามองคนขับก็พบว่าเขายังคงนั่งทำหน้ามึนเช่นเดิม เห็นหน้าทีไรทำให้นึกถึงวันนั้น ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตัวเองจะกลายเป็นเมียคนอย่างนี้ไปได้ คิดแล้วมันก็น่าโมโหตรงที่แทนไทตั้งใจจะไปปล้ำพี่สาวเขา
“คุณจะพาผมไปไหน”
“ไปที่ไหนก็เรื่องของกู มึงลืมเรื่องที่ทำกับกูไว้หรือยังล่ะ”
“ทำอะไร ผมไม่เข้าใจ” ลูกพลับทำหน้าเลิ่กลั่กเมื่อได้ยินอย่างนั้น
“หรือต้องให้กูเอาหลักฐานให้มึงดูถึงจะยอมรับผิด”
“ก็ผมบอกไปแล้วว่าเราเจ๊ากัน คุณจะอะไรนักหนา”
“ก็มึงมันตัวขัดลาภกูยังไงล่ะ วันนั้นถ้าไม่ใช่มึงกูคงจะได้ดาวเป็นเมียไปแล้ว ส่วนวันนี้ถ้าไม่มีมึงกูก็คงได้อึ๊บน้องคนนั้นแล้ว เพราะฉะนั้นมึงจะต้องรับผิดชอบ”
“ผมไม่รู้จะพูดคำไหนกับคุณแล้ว ยิ่งกว่าเลว คิดจะปล้ำแฟนพี่ชายตัวเองเนี่ยนะ คุณมันไม่ใช่คน”
“แล้วมึงคิดว่ากูเป็นอะไรล่ะถ้าไม่ใช่คน”
“เป็นควาย!”
“ถ้าอย่างนั้นมึงก็เป็นเมียควายอย่างกูไปแล้ว สมสู่กับควายเป็นยังไงล่ะ ถึงใจดีไหม” ว่าแล้วก็ยกยิ้มมุมปากแล้วหันกลับไปมองทาง
“ไม่นับว่าเป็นเมีย เพราะผมไม่ได้สมยอม ถือซะว่าทำทานให้สัตว์เดียรัจฉาน เผื่อผลบุญจะทำให้เกิดชาติหน้าไม่ต้องพบเจอคนอย่างนี้อีก”
“ปากเก่งจังนะมึงอ่ะ หรือจะเอาอีก”
“เอาอะไร”
ลูกพลับทำหน้าเลิ่กลั่กเพราะรู้ว่า ‘เอา’ ของเขาหมายถึงอะไร อีกฝ่ายไม่ยอมตอบได้แต่ตั้งใจขับรถมุ่งหน้าออกจากเมืองหลวงสู่เขตแดนภาคตะวันออก ลูกพลับได้แต่นั่งนิ่งไม่อยากจะเสวนา เขาจะทำอะไรก็ตามใจขออย่างเดียวแค่อย่าฆ่ากันให้ตายก็พอ
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ลูกพลับรู้สึกตัวอีกครั้งเพราะเสียงปลุกจากใครบางคน เมื่อเริ่มรู้สึกตัวเปลือกตาสวยก็เปิดขึ้นช้า ๆ ด้วยอาการงัวเงีย หันไปมองก็พบว่าตอนนี้แทนไทกำลังจ้องมองอยู่ก่อนแล้ว
“ถึงแล้วเหรอ”
“เออ ถึงแล้ว รีบลงไป” เขากล่าวด้วยน้ำเสียงห้วนสั้นราวกับโกรธอะไรนักหนาเสียอย่างนั้น
เมื่อลงจากรถแล้วลูกพลับก็พบว่าตอนนี้รถจอดอยู่ริมฟุตบาทติดกับชายฝั่งทะเล ช่วงพลบค่ำไม่มีคนลงเล่นน้ำเหมือนช่วงกลางวัน แต่เริ่มมีการจับกลุ่มกันนั่งปูเสื่อริมหาด สังสรรค์ร้องเพลงตามประสาคนที่เพิ่งจะเลิกงาน ไม่อยากเชื่อเลยว่าแทนไทจะพาเขามาถึงที่นี่ ระยะทางก็ไม่ใช่ใกล้ ๆ แล้วพามาเพื่อจุดประสงค์ใดกันแน่ เมื่อเกิดคำถามจึงหันไปมองคนที่เป็นตัวต้นเหตุของเรื่อง
“คุณพาผมมาที่นี่ทำไม”
“ชอบเล่นน้ำไม่ใช่เหรอเลยพามา”
“คุณจะแกล้งอะไรผมอีก มีแผนอะไรแน่ ๆ”
“ก็รู้ดีนี่ กูว่าจะพามึงมาล้างซวยสักหน่อย กลับไปจะได้ไม่ต้องเป็นตัวซวยอีก” แทนไทกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังน่ากลัว สัมพันธ์กับดวงตาคมคู่นั้นที่จ้องมองมา ราวกับกำลังจะกระชากวิญญาณเขาออกจากร่างซะอย่างนั้น
“ผมจะกลับ!”
เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังจะเจอกับอะไร ลูกพลับก็รีบสาวเท้าหนีไปจากตรงนั้น ทว่าข้อมือน้อย ๆ กลับถูกรั้งไว้แล้วดึงเข้าหาตัว ร่างเล็กปะทะร่างกำยำเข้าอย่างจึง มือหนาทั้งสองประทับบนแผ่นหลังบางเพื่อรั้งตัวไว้ จนลูกพลับต้องเงยขึ้นมองหน้าเขา
“ปล่อยผม”
“ไม่ปล่อย! จนกว่าจะได้เอาคืนมึงให้สาสม”
ว่าแล้วก็อุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาวอย่างง่ายดาย นั่นเพราะลูกพลับตัวเล็กกว่าแทนไทมาก
“คุณจะทำบ้าอะไร! ผมอายคนอื่นนะ”
“ไม่มีคนรู้จักเราสักหน่อยมึงจะอายอะไร เห็นอย่างนี้คงคิดว่าเป็นแฟนกัน ไม่มีใครสนใจหรอก หึ ๆ”
แทนไทอุ้มร่างเล็กเดินตรงไปยังริมหาด ถอดรองเท้าเดินลงไปจนตอนนี้ท่อนขามีมวลน้ำทะเลล้อมรอบเสียแล้ว ลูกพลับรีบเลื้อยมือขึ้นไปคล้องคอเขาไว้เพราะกลัวว่าจะถูกโยนลงไปในน้ำทะเล นั่นเพราะเขาว่ายน้ำไม่เป็นกลัวว่าจะมาทิ้งชีวิตไว้ที่นี่
“มึงชอบเล่นน้ำกูเลยพามาไง ลงเลยไหม” เขาถามเสียงเบาใกล้ ๆ กับใบหน้า จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ลูกพลับทำหน้าหวาดกลัว กอดร่างหนาไว้แน่นยิ่งขึ้น ไม่มีทางยอมปล่อยเขาเด็ดขาดเพราะรู้ว่าจะต้องโดนอะไร
“พาผมขึ้นไปเถอะนะครับ ผมว่ายน้ำไม่เป็น ผมกลัวจริง ๆ”
“กูรู้ไงว่ามึงว่ายน้ำไม่เป็นเลยพามาที่นี่ ถึงจะสะใจกู” คนพูดก้าวขาลงไปในน้ำเรื่อย ๆ จนตอนนี้น้ำถึงระดับอกแทนไท ทว่ามันกลับถึงคอคนถูกอุ้มไปเสียแล้ว
“คุณแทนผมขอร้องล่ะ ฮึก ผมกลัวจริง ๆ ผมขอโทษถ้าทำให้คุณไม่พอใจ”
“ไม่มีการยกโทษให้ทั้งนั้น ปล่อยมือจากคอกูเดี๋ยวนี้”
“ไม่ปล่อย ผมไม่ยอมปล่อยเด็ดขาด ฮือ ๆ ทำไมต้องทำกันถึงขนาดนี้ด้วย” เมื่อรู้ว่ากำลังจะโดนอะไรลูกพลับก็ปล่อยโฮออกมาเสียงดัง มือน้อย ๆ พยายามโอบรัดต้นคอเขาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย แม้ว่าตอนนี้แทนไทจะพยายามแกะมือออกก็ตาม
“กลัวขนาดนั้นเลยเหรอ” คนพูดแสยะยิ้มอย่างพอใจ
“ใช่ผมกลัว”
“งั้นมึงต้องยอมกูแล้วล่ะ”
“ให้ทำอะไรก็ได้ผมยอมทั้งนั้น ขอแค่คุณพาผมขึ้นไปบนฝั่งทีเถอะนะ”
“มึงพูดแล้วนะห้ามกลับคำเด็ดขาด”
ด้วยความกลัวลูกพลับได้แต่กอดร่างหนาร้องไห้ พยักหน้ารับเพื่อให้อีกฝ่ายเชื่อใจ เขากลัวน้ำเป็นที่สุด เพราะเมื่อสมัยยังเป็นเด็กเคยหัดว่ายน้ำแต่จมน้ำเกือบตาย จากนั้นจึงไม่คิดจะลองหัดว่ายน้ำอีกเลย
ในที่สุดแทนไทก็ยอมรักษาคำพูดพาร่างเล็กขึ้นมาจากน้ำทะเล เมื่อขึ้นฝั่งแล้วลูกพลับก็รีบคล้ายอ้อมกอด ผละจากตัวเขาราวกับรังเกียจซะเต็มประดา พยายามควบคุมตัวเองให้หยุดร้องไห้ แทนไทได้แต่ยืนกอดอกจ้องมองร่างเล็กที่ตอนนี้อยู่ในสภาพล่อตาล่อใจ เสื้อนักศึกษาสีขาวเมื่อเปียกน้ำจึงทำให้เห็นเนื้อหนังมังสาส่วนบนอย่างชัดเจน เมื่อรู้ตัวลูกพลับจึงรีบกอดอกแล้วหันหลังให้
“มองอะไร?”
“ตากู จะมองอะไรก็เป็นสิทธิ์ของกู”
“ผมเองก็มีสิทธิ์จะไม่ให้ใครมองเหมือนกัน” ลูกพลับว่าทั้งที่ยังหันหลังให้ ทว่าเจ้าตัวกลับต้องสะดุ้งโหยงเมื่อมีคนมากอดจากด้านหลัง ยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้ใบหูแล้วกระซิบว่า…
“จะอายอะไรในเมื่อกูเห็นมาหมดแล้ว สัมผัสมาหมดทุกสัดส่วนแล้ว”
“หยุดพูดเดี๋ยวนี้ นั่นเพราะคุณรังแกผม”
“ในเมื่อวันนี้มึงทำให้กูพลาดของสำคัญไป มึงจะต้องชดใช้คืนให้กู”
“คุณกำลังบังคับผม”
“กูไม่ได้บังคับ มึงต่างหากที่สัญญากับกูเองว่าจะยอมทุกอย่าง นี่ไง! กูกำลังทวงสัญญาจากมึง”
“ก็คุณจะปล่อยผมลงทะเลใครไม่ยอมก็บ้าแล้ว”
“แล้วมึงพูดเองใช่ไหมว่าจะยอม”
ได้ยินประโยคนั้นลูกพลับก็นิ่งงัน มันเรื่องจริงที่เขารับปากไปแล้ว อีกอย่างสถานการณ์เช่นนี้คงไม่มีทางหนีไปไหนได้ เขาวางกับดักไว้ทุกทางไม่ยอมให้มีโอกาสกระดิกตัวได้ พามาที่แสนไกลจากบ้านเช่นนี้ช่างเจ้าเล่ห์เหลือเกิน
แทนไทยิ้มมุมปากเมื่ออีกฝ่ายยืนนิ่งเหมือนกำลังคิดตัดสินใจ เขาพลิกร่างเล็กให้หันมาเผชิญหน้ากัน มองดูดี ๆ แล้วไอ้เด็กนี่ก็หน้าตาดีใช้ได้ แถมผิวพรรณยังขาวนวลเนียนราวกับผู้หญิง อย่างน้อยผู้ชายคนแรกในชีวิตก็ไม่ได้ขี้ริ้วขี้เหล่อะไร งานดีอย่างนี้ทำให้ความรังเกียจในช่วงแรก ๆ ลดลง บัดนี้เกิดความอยากรู้อยากลองมากขึ้น อยากจะพิสูจน์ว่าเวลามีอะไรกับผู้ชายในยามไม่มีแอลกอฮอล์ในเลือด มันจะรู้สึกเหมือนมีอะไรกับผู้หญิงไหม
“สรุปว่าจะยอมไหม” คนพูดเชยคางเรียวขึ้นให้สบตากัน
“ผมมีสิทธิ์ปฏิเสธด้วยเหรอ”
แม้จะตอบรับไปทว่าสีหน้ากลับไร้ซึ่งความสุนทรีย์ ลูกพลับยังคงหลบสายตาคมคู่นั้น หัวใจดวงน้อยเต้นแรงขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อรู้ตัวว่ากำลังจะถูกเขารุกรานอีกครั้ง ได้แต่ยอมรับในโชคชะตาและไม่รู้สึกเสียใจอะไร เพราะเขาเป็นผู้ชายถึงอย่างไรก็ไม่เสียหายอยู่แล้ว
“ดีมาก ขึ้นรถ กูจะพาไปขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด”
แทนไทยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ จูงมือร่างเล็กตรงไปที่รถ จากนั้นก็ขับพาไปยังโรงแรมที่อยู่ใกล้ที่สุด
โรงแรมที่แทนไทพามาเป็นสไตล์รีสอร์ต ถูกสร้างเป็นหลังแยกจากกันทำให้มีความเป็นส่วนตัว แถมยังมีที่จอดรถอยู่ข้าง ๆ อีกด้วย หลังจากเช็กอินแล้วก็ได้รับกุญแจ แทนไทสั่งเครื่องดื่มจากพนักงาน แล้วพาคนที่มาด้วยเข้าไปข้างใน
ลูกพลับได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ มองดูภายในห้องสี่เหลี่ยมที่ถูกตกแต่งอย่างสวยงาม ดูหรูหรากว่าโรงแรมม่านรูดทั่วไป ทว่ามันกลับดูน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก เนื้อตัวเปียกปอนจึงเกิดอาการหนาวสั่นเมื่อสัมผัสกับแอร์เย็น ๆ จนต้องกอดตัวเอง เห็นอย่างนั้นแทนไทจึงโยนผ้าเช็ดตัวให้
“ไปอาบน้ำสิ เดี๋ยวจะหนาวตายก่อนจะโดนกูเอา”
ลูกพลับมองค้อนด้วยสายตาไม่เป็นมิตร เดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำอย่างว่าง่าย เขาใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำให้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้เผื่อว่าจะถ่วงเวลาได้ ทว่ากลับมีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น
ปัง ๆ ๆ
“มึงทำเหี้ยอะไรนานจังวะ”
“คือผม...”
“ถ้าไม่ออกมากูพังประตูจริง ๆ ด้วย”
“ผมจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”
ลูกพลับตะโกนออกไป รีบนำผ้าเช็ดตัวมาพันรอบเอวก่อนจะปลดกลอนประตูอย่างช้า ๆ กำลังจะหมุนลูกบิดประตูทว่าคนที่อยู่ข้างนอกดันเข้ามาเสียก่อน
“คุณแทน!”
“มึงคิดจะถ่วงเวลางั้นเหรอ”
ปะ...เปล่าสักหน่อย ผมแค่เป็นคนอาบน้ำนาน”
คนพูดเดินเบี่ยงตัวออกไปจากห้องน้ำ พยายามไม่มองเรือนกายกำยำตรงหน้า นั่นเพราะตอนนี้แทนไทสวมเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวเช่นกัน เรือนกายที่เต็มแน่นไปด้วยมัดกล้ามเนื้อ หน้าท้องมีลอนซิกแพคเรียงตัวสวยงามชวนสัมผัส สร้างความประหม่าให้ร่างเล็กเหลือเกิน
แทนไทยิ้มมุมปากแล้วเดินตามหลังมาติด ๆ เมื่อถึงตัวแล้วก็เข้าไปซ้อนหลัง เลื้อยมือมาวางหมับบนเนินอกทั้งสอง ซุกใบหน้าลงมาคลอเคลียที่ซอกคอขาว จนได้กลิ่นสบู่อ่อน ๆ ปลุกอารมณ์สวาทให้เขาได้เป็นอย่างดี
“คะ...คุณแทน”
“ทำไม? ตื่นเต้นเหรอที่จะได้เป็นเมียกูอีก”
“เปล่าครับ ผมแค่จะบอกว่าให้รีบทำจะได้รีบกลับ”
“เก่งนี่ อย่างอื่นให้มันเก่งเหมือนปากนะ” คนพูดเริ่มขยับมืออย่างช้า ๆ มาหยุดที่ยอดอกสีงาม ก่อนใช้นิ้วเขี่ยที่ติ่งน้อย ๆ ไม่หยุด เมื่อถูกเล้าโลมด้วยวิธีนี้มีหรือที่ลูกพลับจะห้ามความรู้สึกได้ สั่นเทิ้มไปทั้งร่าง แข้งขาอ่อนแรงเกือบจะทรุดตัวลง เจ้าตัวขบริมฝีปากไว้แน่นเพื่อต่อสู้กับความช่ำชองของเขา
“นะ...ไหนคุณบอกว่ารังเกียจผมไม่ใช่เหรอ แล้วทำไม”
“ใช่! กูรังเกียจ แต่คิด ๆ ดูแล้วมึงมันก็ไม่เหมือนผู้ชายสักเท่าไหร่ หุ่นบอบบางอย่างกับผู้หญิง ดูผิวพรรณสิขาวสะอาดสะอ้าน แถมเอายังไงก็ไม่มีทางท้อง มึงว่ามันดีไหมล่ะ”
“ผมไม่ยอมให้คุณสดกับผมแน่ ไม่รู้ไปติดโรคมาจากไหนหรือเปล่า”
“มึงไม่มีสิทธิ์มาระแวงกูเข้าใจไหม นับจากนี้กูจะไม่ไปยุ่งวุ่นวายกับพี่สาวมึงตลอดชีวิต แต่มึงต้องยอมเป็นเมียลับ ๆ ของกู เรียกใช้งานตอนไหนต้องรีบมาเข้าใจไหม” แทนไทกล่าวเสียงกระเส่า มือหนายังคงสาละวนอยู่ที่ยอดอกคู่งาม ทำเอาร่างเล็กที่อยู่ในอ้อมอกสั่นเทิ้มจนแทบจะทรุดตัวลงนั่งเสียให้ได้
“ผมจะแฉคุณ! อ๊ะ!”
“มึงไม่กล้าหรอกเชื่อกู หึ ๆ”
แทนไทยิ้มเหี้ยม เลื่อนมือลงไปกระตุกผ้าเช็ดตัวร่างบางจนร่วงหล่นลงพื้น อุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาวยืนอยู่กลางห้องโดยทั้งสองอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า ลูกพลับอายจนไม่กล้ามองหน้าเขา ได้แต่วางสายตาไว้ที่แผงอกกำยำ อุ่นไอแห่งความเสน่หาแผ่ซ่านมาจนสัมผัสได้ ทำไมเขาถึงได้รู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัวเช่นนี้ โดยเฉพาะใบหน้าเรียวรูปไข่ที่ขึ้นสีแดงเรื่อตั้งแต่เริ่มต้นแล้ว
ร่างสูงทิ้งร่างเล็กลงบนเตียงก่อนขึ้นไปคร่อมตัวไว้ ตรึงข้อมือน้อย ๆ ไว้เหนือศีรษะ ส่งใบหน้าลงไปจ้องดวงตาคู่สวยเพื่อเตือนให้รู้ว่าควรทำตัวเช่นไรเมื่ออยู่บนเตียงนี้ ความเสน่หาถูกส่งผ่านแววตาคมคู่นั้นมา มันช่างมีอานุภาพร้ายแรง ทำให้คนที่เป็นเหยื่อยอมนอนนิ่งไร้ซึ่งการขัดขืนแต่อย่างใด
“วันนี้กูมีสติสัมปชัญญะเต็มร้อย กูอยากจะพิสูจน์ว่าระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงแบบไหนมันเร้าใจกว่ากัน หวังว่ามึงจะทำให้กูประทับใจและเลิกรังเกียจตุ๊ดอย่างมึงได้”
“ไม่จำเป็น! จะเกลียดก็เกลียดไปผมไม่สนใจอยู่แล้ว” รันตอบกลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ได้ งั้นกูจะพูดใหม่ กูจะทำให้มึงได้รู้ว่าคนอย่างกูหากได้เอาใครเป็นเมียแล้ว ไม่มีทางจบอยู่ที่รอบเดียวแน่ หึ ๆ”
คนพูดยิ้มมุมปาก โน้มใบหน้าลงไปประกบริมฝีปากบางอย่างดูดดื่ม ไม่ยอมให้มีโอกาสผละริมฝีปากออกไป เมื่อลูกพลับเผยอริมฝีปากเขาจึงส่งปลายลิ้นเข้าไปชอนไชอย่างถือวิสาสะ สำรวจภายในโพรงปากน้อย ๆ จนทั่วทุกซอกมุม ลิ้นเรียวเล็กมิอาจปฏิเสธการรุกรานได้ มันจึงทำหน้าที่เจ้าบ้านที่ดีคอยต้อนรับตวัดพันเกี่ยวอย่างเสียมิได้
รสจูบอันเร่าร้อนส่งผลให้ลูกพลับอ่อนระทวยไปทั้งร่าง แทนไทพรมจูบตามซอกคอขาวลงมาถึงยอดอกน้อย ๆ เขาอ้าปากครอบครองมันโดยเร็วไม่ยอมปล่อยให้ขาดช่วง
“อ๊ะ อือ...”
เมื่อยอดอกถูกปรนเปรอด้วยปากเสียงรัญจวนก็ดังขึ้น คนที่อยู่ใต้ร่างหลับตาพริ้มอย่างสุขสม มือน้อย ๆ เลื้อยขึ้นมาวางที่ท้ายทอย สอดนิ้วเรียวเข้าไปชอนไชเรือนผมของเขาจนแทบไม่เป็นทรง ได้ยินเสียงครางแทนไทยิ่งตวัดปลายลิ้นระรัว จนลูกพลับต้องแอ่นอกรับความซ่านเสียวนั้นไปด้วย
“อมให้กู”
คำสั่งนั้นปลุกให้ร่างเล็กตื่นจากห้วงแห่งความรัญจวนใจ ลืมตาขึ้นมาก็ต้องตกใจเมื่อตอนนี้แทนไทนั่งคร่อมใบหน้าเขาอยู่แล้ว ความเป็นชายขนาดเกินมาตรฐานชายไทยสร้างความตื่นตาให้เป็นอย่างยิ่ง หัวใจดวงน้อยเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ ยังไม่ทันได้กล่าวอะไรเขาก็ดันมันเข้ามาในโพรงปาก ความยาวนั้นส่งผลให้เจ้าตัวแทบจะสำลักออกมา แทนไทขยับสะโพกระรัว ส่งเสียงครวญครางออกมาไม่หยุด ราวกับมันคือช่วงเวลาสุขสมที่สุดในชีวิต
“อ่าห์ แม่งปากมึงโคตรดีเลยว่ะ”
คนพูดกระแทกกระทั้นเข้าไปไม่หยุด ราวกับอีกฝ่ายเป็นเพียงตุ๊กตายางไร้ชีวิต ถาโถมแรงสวาทเข้าไปอย่างบ้าคลั่งราวกับห่างจากเรื่องอย่างว่ามานาน เมื่อสุขสมอารมณ์หมายแล้วจึงเลื่อนตัวลงมาอีกครั้งจนมานั่งตรงหว่างขา
“พร้อมแล้วใช่ไหม”
เขาถามพลางขยับขึ้นมาคร่อมตัวไว้ จ้องมองดวงตาคู่สวยด้วยความเสน่หาเหมือนเช่นทุกครั้งที่มีอะไรกับผู้หญิงคนอื่น ทำไมวันนี้เขาถึงได้เกิดอารมณ์กับไอ้เด็กคนนี้มากมายนัก จนห้ามความคิดแปลก ๆ พวกนี้ไม่ได้ ต้องระบายมันออกมาด้วยวิธีนี้
แรงดึงดูดทางสายตาส่งผลให้แทนไทโน้มใบหน้าลงไปประกบจูบอีกครั้ง ก่อนผละออกมาแล้วนั่งเข่า ยกขาเรียวของลูกพลับขึ้นมาวางพาดบ่าหนาทั้งสองข้าง ยกสะโพกขึ้นเล็กน้อยส่งความใหญ่โตเข้าไป
“อ๊ะ! จะ...เจ็บ”
เมื่อถูกรุกรานความเจ็บปวดก็แผ่ซ่านไปทั่วร่าง ลูกพลับทำหน้าบิดเบี้ยวอย่างสุดแสนทรมาน เห็นอย่างนั้นแทนไทยิ่งชอบใจ ส่งความซ่านเสียวเข้าไปไม่หยุด สีหน้าอันทรมานนั้นสร้างความกระสันให้เขาได้เป็นอย่างดี
“ซี๊ด...อ่าห์”
คนที่ส่งเสียงออกมาเป็นแทนไท นั่นเพราะร่างกำยำเคลื่อนไหวอย่างต่อเนื่องเป็นเวลานานแล้ว เม็ดเหงื่อผุดขึ้นตามรูขุมขนทั่วร่างจนมันเลื่อม ใบหน้าคมเปียกชุ่มจนต้องยกมือขึ้นปาดมันออก ความออดอ้อนของคนที่อยู่ใต้ร่างกระตุ้นให้เขาต้องเร่งจังหวะรักให้เร็วขึ้น
ก่อนจะถึงจุดหมายปลายทางไปเสียก่อน แทนไทจึงพลิกร่างเล็กให้ขึ้นนั่งบนตัวทั้งที่ร่างกายยังคงเชื่อมต่อกัน ลูกพลับส่ายหน้าปฏิเสธที่จะทำอะไรอันน่าอายนี้ ทว่าสายตาคมที่จ้องมองมาดุดันเกินกว่าจะปฏิเสธได้ อีกทั้งเขาเองก็มีอารมณ์ร่วมถึงขนาดนี้แล้ว คงมิอาจหยุดกลางคันได้เป็นแน่ คนตัวโตกว่าวางมือหมับบนเอวคอดเพื่อช่วยส่งอีกแรง
“ขยับสิ”
คนที่นอนอยู่ส่งเสียงกระเส่าออกคำสั่ง ลูกพลับจึงต้องยกสะโพกขึ้นอย่างช้า ๆ ไม่ยอมให้ส่วนที่เชื่อมต่อแยกจากกัน จากนั้นทิ้งสะโพกลงมาอย่างช้า ๆ จนแก้มก้นสัมผัสที่หน้าขาอีกฝ่าย
“อย่างนั้นล่ะ เร็วกว่านี้อีก อ่าห์”
เมื่อรู้วิธีแล้วลูกพลับจึงเร่งจังหวะตามคำสั่ง ยิ่งขยับยิ่งรู้สึกดี เสียงร้องประสานดังขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อใกล้ถึงฝั่งฝัน แทนไทรู้ตัวว่าอีกไม่นานก็จะปลดปล่อยแล้ว จึงรีบพลิกร่างเล็กลงไปด้านล่างเพื่อเป็นฝ่ายส่งแรงกระแทกนั้นเข้าไปเสียเอง จังหวะรักอันร้อนแรงถี่ขึ้นเรื่อย ๆ คนทั้งสองจ้องตากันแทบไม่กะพริบ มือน้อย ๆ ของลูกพลับจับส่วนกลางกายรูดขึ้นลงถี่ ๆ ไปพร้อมกับจังหวะรักที่ใกล้ถึงจุดหมายปลายทางเต็มทีแล้ว
“อื้อ ไม่ไหวแล้ว”
“กูปล่อยแล้วนะ ปล่อยเข้าไปในตัวมึงแล้วนะ โอ๊ย! เชี่ยยย”
เสียงคนทั้งสองร้องประสานกันอย่างไม่มีใครยอมใคร น้ำรักพุ่งกระฉูดเข้าไปในตัวลูกพลับจนรู้สึกได้ ก่อนร่างสูงจะฟุบลงทับทาบ เอียงแก้มซบตรงอก ส่งเสียงหายใจเหนื่อยหอบอยู่อย่างนั้น ลูกพลับเองก็นอนหมดแรง รู้สึกราวกับได้ล่องลอยอยู่ในอากาศไร้ซึ่งแรงโน้มถ่วง เขายอมรับว่ามันเป็นช่วงเวลาแห่งความสุขสมมากเหลือเกิน เราไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเซ็กซ์มันเป็นเรื่องปกติของชีวิตมนุษย์เรา เขาเองก็ต้องการเฉกเช่นคนทั่วไป ทว่ามันคงจะดีกว่านี้หากไม่ใช่กับผู้ชายที่ออกปากว่าเกลียดตุ๊ดอย่างแทนไท
“ไม่นึกเลยว่ามึงจะทำให้กูติดใจได้ถึงขนาดนี้” คนพูดเลื้อยมือไปประสานนิ้วเรียวขึ้นมาดอมดมให้ชื่นใจ โดยลืมความบาดหมางที่เกิดขึ้นก่อนหน้าเสียสนิท
“แต่คุณไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกติดใจอะไรเลย ลุกขึ้นผมจะไปอาบน้ำล้างตัว”
“ไม่ลุก! กูบอกแล้วไงว่าวันนี้ไม่ใช่แค่รอบเดียวแน่ ๆ” แทนไทเลื้อยตัวขึ้นไปนอนเท้าศีรษะ ส่งมืออีกข้างมารั้งเอวคอดดึงตัวเข้าไปจนเนื้อสัมผัสเนื้ออีกครั้ง
ลูกพลับพยายามดันตัวเขาออกแต่ไม่สำเร็จ จึงทำได้เพียงเงยขึ้นไปมองค้อนใส่อย่างไม่พอใจ
“มองหน้ากูอย่างนี้อยากโดนเอาอีกหรือไง ไม่คิดจะพักเลยเหรอ”
“ใครจะคิดอย่างนั้น ผมแค่ไม่พอใจ”
“ไม่พอใจเรื่องอะไร เรื่องที่กูสั่งให้นั่งอย่างนั้นเหรอ” คนพูดยิ้มมุมปากเยาะเย้ย
ได้ยินอย่างนั้นเจ้าตัวก็หน้าขึ้นสีด้วยความอับอาย นึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เขาไม่รู้ว่าทำไปได้ยังไง เกิดมาไม่เคยทำอย่างนี้ให้ใครมาก่อน จากนี้ไปคงจะโดนผู้ชายคนนี้ล้อทุกครั้งที่เจอหน้าสินะ ในเมื่อไม่สามารถหลุดพ้นจากวงแขนแกร่งนี้ได้จึงซุกใบหน้าลงที่แผงอกแกร่งเพื่อซ่อนความอายที่แสดงออกทางสีหน้า
แทนไทเห็นอย่างนั้นก็ยิ้มอย่างเอ็นดู ทำไมจึงรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก ไอ้เด็กนี้มันทำตัวน่ารักน่าทะนุถนอม ทำตัวออดอ้อนในอ้อมอกเขาได้อย่างไรกัน รู้หรือไม่ว่านี่มันคือการอ่อยอย่างหนึ่ง รู้สึกอยากจะปกป้องและเก็บรักษาไว้ใช้งานเพียงแต่ผู้เดียว ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกฉงนกับความรู้สึกของตัวเอง เขาไม่ควรจะคิดอย่างนี้กับผู้ชายด้วยกัน แค่อยากลองไม่ใช่หรือ มันต้องเป็นแค่นั้น!
หัวข้อ: ❤️:::: ลูกพลับสีหม่น(Mpreg)::::❤️#12 ความรู้สึกของคนเป็นพ่อ [Up : 19-12-2022] (อ่าน 4714 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก