หัวข้อ: ❤ ฝนหลงฤดู ❤ [ตอนที่ 32 [End]]★04/03/21★ P:10

[•♀NoM!_KunG♀•]

นู๋จินทำงานดีมากกก

[ืniyataan]

 

[วายซ่า]

หนูจินทำดีมากค่ะลูก 

[PoyPay]

น้องไปแอบติดสินบนหนูจินแน่นอนอะ... คิคิ...

[darin]

ตอนที่ 15

ขอโทษ

เสียงหัวเราะเบาๆ บวกกับการสั่นไหวเล็กน้อยของเตียงที่นอนอยู่ปลุกเหมันต์ตื่น สิ่งแรกที่เขาเห็นคือรอยยิ้มบนใบหน้าของลูกชายตัวน้อยและเรน อาจเพราะแสงแดดที่สาดส่องผ่านม่านเข้ามา ทำเหมันต์รู้สึกว่าภาพที่เห็นช่างดูอ่อนโยน

“คุณพ่อตื่นแล้วครับ” เรนบอกเด็กชายยิ้มๆ หนูน้อยคลานไปหา ปล่อยให้พ่อดึงตัวเข้าไปกอด

“ตื่นกันนานหรือยัง”

“สักพักแล้วครับ ทีแรกกะจะพาจินไปอาบน้ำ แต่หนุ่มน้อยคนนี้อยากรอคุณพ่อตื่นก่อนครับ” เรนพูดด้วยน้ำเสียงเอ็นดู

“ถ้าอย่างนั้นก็ไปอาบน้ำกันครับ” เหมันต์อุ้มลูกชายขึ้นจากเตียง เดินตรงไปยังห้องน้ำ หนูน้อยหันมามองอาเรน เขากวักมือให้อีกฝ่ายเดินตามไป เรนลังเลเล็กน้อยแต่สุดท้ายก็ตามใจเด็กชาย

เรนยืนพิงประตูมองร่างสูงของเหมันต์จัดการแปรงฟันให้กับลูกชาย ถือว่าเป็นภาพแปลกตาแต่ไม่ขัดตาสักนิด เด็กชายจินยืนนิ่ง พ่อบอกให้ทำอะไรก็ทำตามทั้งหมด เป็นภาพที่น่ารักจนเรนอยากหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอัดวีดีโอเอาไว้

เด็กชายจินเอียงคอมองเข้าไปด้านในของห้องน้ำ ดวงตาของเขาเป็นประกาย ใช้นิ้วแตะลงบนไหล่ของพ่อแล้วชี้มือไปยังอ่างจากุชชี่ขนาดใหญ่ที่ตั้งอยู่

“อยากเล่นน้ำเหรอครับ” เหมันต์ถามลูกชาย หนูน้อยรีบพยักหน้า ส่งยิ้มหวานอ้อนผู้เป็นพ่อ

“เดี๋ยวผมแช่เป็นเพื่อนจินก็ได้ครับ” คนที่แพ้สายตานั้นคนแรกกลับเป็นเด็กหนุ่มที่ยืนอยู่ เหมันต์เห็นว่ายังพอมีเวลา เขาจึงพยักหน้าตกลง

“แช่สักครึ่งชั่วโมงก็พอนะจะได้อาบน้ำแล้วพาจินลงไปทานข้าวเช้า”

“ถึงครึ่งชั่วโมงแล้วคุณเหมตะโกนบอกผมด้วยนะครับ” ในห้องน้ำไม่มีนาฬิกาเรนจึงกลัวว่าเขาจะเล่นกับเด็กชายเพลิน

“ได้เดี๋ยวพี่เรียก” เหมันต์ตอบรับ ในใจกำลังนึกขำอีกฝ่าย บอกว่าจะเรียกเขาว่าพี่เวลาอยู่ต่อหน้าเพื่อนก็เรียกแค่นั้นจริงๆ ดื้อเป็นที่สุด



เสียงหัวเราะเอิ๊กอ๊ากของลูกชายดังขึ้นเป็นระยะ ประสานกับเสียงหัวเราะของเด็กหนุ่ม ทำเอาเหมันต์นึกสงสัยว่าเด็กหนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งกำลังเล่นอะไรกัน เขาลุกจากโซฟาเดินตรงไปยังห้องน้ำ เมื่อเปิดเข้าไปจึงเห็นลูกหมาตกน้ำอยู่ในอ่างที่เต็มไปด้วยฟองสบู่สีขาว

เรนหันไปมองเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู เขาเลิกคิ้วขึ้น

“ครึ่งชั่วโมงแล้วเหรอครับ” นี่เขาเล่นเพลินจนเวลาผ่านไปนานขนาดนี้แล้วหรือ

“ยังไม่ถึงพี่แค่เข้ามาดู” เหมันต์ย่อตัวลงนั่ง มองลูกชายด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“สนุกไหมครับ”

เด็กชายจินรีบพยักหน้า

“เล่นอะไรกันครับ”

“เป่า..พู่” เด็กชายจินทำท่าเป่า เรนจึงสาธิตให้ดูเสียเลย เขาแช่มือในน้ำและกำมือขึ้นเป็นหมัดหลวมๆ จากนั้นเป่าลมเข้าไปตรงกลางมือ เกิดเป็นฟองสบู่ขนาดใหญ่ออกมา เมื่อเขาสะบัดมือเจ้าฟองสบู่ก็ลอยล่อง เด็กชายจินใช้นิ้วเล็กจิ้มจนฟองสบู่แตก หนูน้อยหัวเราะชอบใจ ยกนิ้วชี้ขึ้นขอให้เรนเป่าให้อีกอัน

“อาเรนหมดลมแล้ว” เรนแกล้งโอด หนูน้อยไม่รู้ว่าถูกคุณอาแกล้งจึงหันไปหาผู้เป็นพ่อ เด็กชายจินยิ้มอ้อนแล้วกวักมือเรียก

“ให้พ่อลงไปด้วยเหรอครับ” เหมันต์ถามลูกชาย

หนูน้อยพยักหน้า รีบขยับถอยไปด้านหลังเป็นการบอกให้พ่อลงมานั่ง สองพ่อลูกไม่มีใครสังเกตเลยว่าอีกคนที่อยู่ในอ่างทำหน้าไม่ถูกแล้ว

หากถามว่าอยากแช่น้ำกับเหมันต์ไหม เรนย่อมตอบว่าอยาก แต่หากถามว่าจะให้เหมันต์ลงมาแช่ไหม เขาจะตอบว่าไม่ เพราะอะไรนะหรือ เพราะอ่างที่แช่อยู่แม้จะกว้างพอนั่งสามคนได้สบาย แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ถูกต้องตัวกัน ตอนนี้ห้องน้ำสว่างโร่ ไม่ต้องถามเลยว่าเหมันต์จะสังเกตเห็นสีแดงเรื่อบนใบหน้าของเขาไหม ถ้าเขายังไม่อยากถูกจับได้ในตอนนี้ยังไงก็ต้องไม่

ไม่..

ไม่ทันเสียแล้ว ร่างสูงที่เหลือเพียงกางเกงนอนสีเทาเข้มก้าวลงมาในอ่าง เรนรีบหดขากลับ แต่ถึงอย่างนั้นปลายเท้าของเหมันต์ก็ยังสัมผัสโดนขาของเขาอยู่ดี ความวูบไหวเกิดขึ้นภายในใจ ยิ่งเห็นช่วงไหล่กว้างที่มีหยอดน้ำเกาะพราวโผล่พ้นขึ้นมาจากฟองสบู่ ใจของเขาก็แทบจะกระดอนออกมา

“ผมขึ้นก่อนะครับจะได้กลับไปอาบน้ำแต่งตัวที่ห้อง”

คนพ่อกำลังจะเอ่ยปากอนุญาตแต่คนลูกกลับส่ายหน้า เด็กชายจินใช้สองมือจับแขนของอาเรนเอาไว้ ส่งยิ้มอ้อน

“เล่น..กัน”

ดวงตาของเรนละห้อย จินครับ หนูจะอ้อนอาเรนตอนนี้ไม่ได้ เรนได้แต่ร้องประท้วงอยูในใจ

“อา..เรน” เสียงเล็กเอ่ยหวานหู

คิดว่าเขาจะเอาชนะเสียงเรียกละลายหัวใจนี้ได้หรือ แน่นอนว่าไหม พ่อลูกคู่นี้ถือเป็นคู่หูทำลายล้างหัวใจของเขาอย่างแท้จริง

เด็กชายจินยิ้มแป้น ตอนอาเรนอยู่ก็สนุกแล้วพอพ่อมาเล่นด้วยเขายิ่งสนุกเข้าไปใหญ่ เด็กชายหัวเราะเอิ๊กอ๊ากเสียงดัง ทำให้ผู้ใหญ่พลอยหัวเราะตามไปด้วย

เหมันต์มองลูกชายตัวน้อยของเขาด้วยสายตาอ่อนโยน ถึงแม้ที่ผ่านมาจินจะไม่ค่อยพูดแต่ก็ไม่ใช่เด็กที่ไม่มีความสุข เพียงแต่เขามั่นใจว่าไม่เคยเห็นลูกชายหัวเราะเต็มเสียงแบบนี้มาก่อน

ในความรู้สึกสุขใจที่เกิดขึ้นก็มีความรู้สึกผิดอยู่เต็มอก ผิดที่เขาไม่เคยรู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับลูกชาย สายตาของเหมันต์เบือนไปยังเรน ดูเหมือนเขามีเรื่องที่ต้องขอบคุณเด็กหนุ่มตรงหน้ามากมายเหลือเกิน

• • • • •

ตลอดทั้งวันรสรินพยายามอย่างเต็มที่ ที่จะอยู่ใกล้ชิดกับเหมันต์ ชายหนุ่มยังพูดคุยกับเธอ ยังสุภาพและให้เกียรติเธออย่างที่ผ่านมา แต่เธอก็สัมผัสได้ถึงความห่างเหินอย่างที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธอไม่เข้าใจว่าเธอพลาดตรงไหน ทั้งที่มั่นใจมากว่ามาครั้งนี้เธอจะสามารถคืนดีกับเหมันต์ได้

เธอคิดซ้ำไปซ้ำมาก่อนจะสรุปได้ว่าเป็นเพราะเธอไม่มีเวลาอยู่กับเหมันต์สองคน ถ้าเธอหาโอกาสได้เธอมั่นใจว่าเหมันต์จะต้องใจอ่อนแน่นอน

รสรินคิดจะไปหาเหมันต์ที่ห้องคืนนี้ แต่ติดที่ว่าลูกชายของอีกฝ่ายอยู่ด้วย ต่อให้หลับไปแล้วเหมันต์ก็คงไม่คิดจะหวานกับเธอต่อหน้าลูก ถ้าอย่างนั้นก็ต้อง...

สายตาของรสรินจับจ้องบนแผ่นหลังของเรน เธอไม่ชอบเด็กปากร้ายคนนี้เข้าขั้นเกลียดเลยก็ว่าได้ แต่ตอนนี้เธอไม่มีทางเลือกอีกแล้ว

“ไม่ลงไปว่ายน้ำเหรอ” รสรินส่งเสียงนำไปก่อน พวกเขาอยู่ที่สระว่ายน้ำของทางรีสอร์ท เหมันต์ เขตดนัยและครีมกำลังว่ายน้ำอยู่ในสระ

“จินหลับอยู่ครับผมเลยนั่งเฝ้า” เรนชี้ไปยังเก้าอี้ชายหาดอีกด้านของเขา

“พี่ลืมไป” รสรินรู้สึกเสียหน้าเล็กน้อยที่เธอลืมนึกถึงเรื่องนี้

เรนมองหญิงสาวที่นั่งลงบนเก้าอี้ตัวถัดจากเขาด้วยสายตาประเมิน ว่าเพราะเหตุใดผู้หญิงที่ไม่ชอบหน้าเขาจึงเข้ามาพูดจาดีด้วย

“พอดีพี่มีเรื่องอยากให้เรนช่วย”

ในที่สุดก็เข้าประเด็น

“อะไรครับ”

“พี่กับเหมเข้าใจผิดกันนิดหน่อยพี่เลยอยากปรับความเข้าใจกัน ถ้ายังไงคืนนี้เรนเอาจินไปนอนด้วยได้ไหม พี่เห็นเรนกับจินสนิทกันดีเหมคงอนุญาต”

“ก็ได้ครับ ผมไม่มีปัญหา”

ดวงตาของรสรินสว่างวาบ เรนยกยิ้มมุมปาก ไม่ชอบเขาแต่ก็ใช้เขา ไม่คาดหวังมากไปหน่อยหรือ

“ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวเรนก็ไปขออนุญาตเหม บอกว่าอยากเอาจินไปนอนด้วยคืนนี้นะ”

“ไม่ใช่ครับ ต้องบอกว่าคุณโรสอยากอยู่กับคุณเหมสองคน เลยอยากให้ผมพาจินไปนอนด้วย”

รสรินยิ้มค้าง จะบอกเหมันต์แบบนั้นได้อย่างไร ที่มีปัญหากันก็เพราะเธอเผลอพูดถึงเด็กชายจินไม่ดีเท่าไหร่ ถ้าคราวนี้เหมันต์คิดว่าเธอตั้งใจไล่ลูกของเขาออกจากห้องก็คงไม่มีโอกาสแก้ตัวอีกแล้ว

“เหมยังเข้าใจผิดพี่อยู่ถ้าบอกแบบนั้นพี่กลัวเหมจะไม่ยอม เอาเป็นบอกแค่ว่าเรนอยากนอนกับจินก็พอ” รสรินกัดฟันพูดเสียงหวาน

“ผมไม่ชอบโกหกครับ ถ้าคุณโรสอยากให้ช่วยผมก็จะไปขอคุณเหมตรงๆ แต่ถ้าไม่อยากให้พูดแบบนั้นผมก็จนใจ คงช่วยไม่ได้ครับ”

“นาย!” รสรินไม่คิดจะรักษาสีหน้าอีกต่อไป

“ว่ายังไงครับเอาแบบไหนดี”

“ไม่ต้อง!” รสรินลุกขึ้นยืน เธอโกรธจนตัวสั่น โกรธจนรู้สึกว่าต้องทำอะไรบางอย่างไม่อย่างนั้นเธอคงอกแตกตายเสียก่อน

“นายคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงมาพูดจาแบบนี้ ก็แค่เด็กมาเกาะเหมกิน ทำเป็นวางท่าเหมือนเป็นญาติสนิทเจ้าของบ้าน ไม่ดูตัวเองเลย”

“ผมเป็นแบบนั้นเหรอครับ”

“ต้องให้บอกอีกเหรอ” รสรินหัวเราะเยาะอีกฝ่าย เสียดายที่เธอไม่ได้สังเกตว่าแม้สายตาของเรนจะมองมายังเธอ แต่ไม่ได้จับจ้องอยู่ที่เธอ

“ไม่ใช่”

รสรินหนาวเยือกไปถึงกระดูก เมื่อเธอหันไปเผชิญหน้ากับสายตาเย็นชาของเหมันต์

“เหมคะ” เสียงพูดของเธอสั่นเครือ

“...”

“เมื่อกี้โรสโกรธเรนก็เลย..เลยพูดจาไม่ระวัง” เธอพยายามแก้ต่างให้กับตัวเอง

“เหมอย่าโกรธเลยนะคะ โรสขอโทษ โรสไม่ได้ตั้งใจ”

“คนที่โรสต้องขอโทษไม่ใช่ผม”

!!!

เธออยากบอกว่าไม่มีทาง แต่เธอก็ไม่โง่ หากเธอยังต้องการคืนดีกับเหมันต์ก็ต้องกัดฟันเอาไว้

“ขอโทษ”

“ผมไม่ถือครับ”

รสรินกัดริมฝีปาก แต่ตอนนี้เธอแสดงหรือพูดอะไรออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงออกไปตั้งหลักก่อน

“โรสขอตัวก่อนนะคะ”

“...”

ความเงียบบางครั้งก็น่ากลัวยิ่งกว่าการต่อว่า

“อย่าคิดมาก นายไม่ได้เป็นแบบนั้นและพี่ไม่เคยมองนายแบบนั้น”

“ขอบคุณครับ” เรนยิ้มให้เหมันต์

“ตอนนั้นทำไมคุณเหมถึงให้ผมขอโทษคุณโรสครับ”

“ทำไมถามขึ้นมา” เหมันต์แปลกใจที่เด็กหนุ่มย้อนถามเขาเรื่องนี้

“ผมอยากรู้ครับ เพราะผมเด็กกว่าคุณโรสหรือเปล่า” นี่เป็นสิ่งเดียวที่ค้างอยู่ในใจของเขา

“เวลาพูดคำว่าเด็กพี่ไม่เคยพูดถึงอายุ แต่หมายถึงวุฒิภาวะ คือความสามารถในการยับยั้งชั่งใจ การควบคุมอารมณ์ของตนเอง พี่ให้เราขอโทษเพราะพี่ไม่อยากให้ใครมองเราเป็นคนก้าวร้าวทั้งที่เราช่วยพี่ปกป้องจิน เหมือนที่พี่เคยบอกว่าการตอบโต้คนนั้นมีหลายวิธี ไม่จำเป็นต้องทำให้ตัวเองลำบากหรือดูไม่ดี”

“เหมือนกับที่คุณเหมพูดหลังจากให้ผมขอโทษแล้วใช่ไหมครับ”

“ที่พี่พูดเพราะอยากให้คนรู้ว่าสิ่งที่นายทำไปมีเหตุผล ใครควรขอโทษพวกเขาจะตัดสินใจเองได้ นายปกป้องจินพี่ก็ควรปกป้องนายเช่นกัน พวกเขาต้องรู้ว่าพี่ยืนอยู่ข้างไหน แต่พี่เองก็คิดไม่รอบคอบ”

“เรื่องไหนครับ?”

“พี่ลืมคิดไปว่ามันไม่ยุติธรรมสำหรับนาย พี่กำลังหักหน้านายหรือเปล่า นายควรขอโทษจริงหรือ บางครั้งพี่ก็สงสัยว่าสิ่งที่ทำไปถูกต้องหรือเปล่า”

“คุณเหมก็มีเวลาที่คิดแบบนั้นเหมือนกันเหรอครับ”

“มีสิ ถ้าอย่างนั้นให้พี่ขอโทษนายดีไหม ขอโทษที่ให้นายขอโทษ”

“ไม่เห็นต้องขอโทษเลยครับเพราะไม่มีอะไรให้ต้องขอโทษ แบบไหนถูกแบบไหนผิดแล้วยังไง แค่รู้ว่าคุณเหมทำไปเพราะเป็นห่วงผมก็พอ แต่ว่า...” ดวงตาของเรนฉายแววเจ้าเล่ห์

“ผมอยากฟังเสียงคุณเหมันต์พูดคำว่าขอโทษ ถ้าอย่างนั้นพูดก็ได้ครับ”

โป๊ก!

โอ๊ย! เรนคลำศีรษะตัวเอง

“พี่ขอโทษ”

แม้จะเจ็บตัวนิดหน่อยแต่เรนก็คิดว่ามันคุ้มค่า ที่ได้ยินเสียงทุ้มและได้เห็นดวงตาอ่อนโยนของเหมันต์

“คุณเหมครับ”

“หือ?”

“ลองพูดคำว่ารักดูไหมครับ เสียงแบบนี้น่าจะพูดเพราะ”

โป๊ก!

โอ๊ย!

[Nattie69]

 

[silverspoon]

เรนชนะเเน่นอนเเล้ว คุณเหมรับหนูไว้ในใจเเล้ว

[darling]

 

[ืniyataan]

เริ่มเข้าใกล้กันอีกนิด...ดดดดดด   

[river]

แหม มาได้เหมาะเจาะมาก

[วายซ่า]

น้องเรนสุดยอด ไปหามุกจีบหนุ่มจากไหนเนี่ย หยอดไม่หยุดเลย
เจ้าหนูจินจะน่ารักไปไหนคะลูก

[Sorrowkung]

“ลองพูดคำว่ารักดูไหมครับ เสียงแบบนี้น่าจะพูดเพราะ”
อันนี้ไม่หยอดแล้ว มาซึ่ง ๆ หน้าเลย 5555

[•♀NoM!_KunG♀•]

ดีได้ไม่นานสิน้าาาา 5555

[kong6336]

 หยอดได้หยอดนะเรน

[PoyPay]

แค่ 4 คำ ก็เอาใจไปทั้งดวงเลยจ้า น่ารักสุดๆอะคนนี้...

[Ginny Jinny]

ไม่ได้เข้ามาอ่านนานพอเข้ามาอ่านลงหลายตอนให้อ่านจุใจเลย  สองอา-หลานน่ารักมากหมาย

[k2blove]

หยอดทุกวันนะเรน น้ำหยดลงหิน หินก็ยังแข็งเหมือนเดิม อิอิอิ
 

[darin]

ตอนที่ 16

แอบรัก

“คุณเหมคะคุณรสรินมาขอพบค่ะ”

“ให้เข้ามา” เหมันต์เอ่ยปากอนุญาตเมื่อเลขาของเขาโทรเข้ามารายงาน เหมันต์คิดว่าเขาควรพบและพูดกับรสรินให้ชัดเจน

“สวัสดีค่ะเหม” รสรินเดินเข้ามาด้วยใบหน้าแต่งแต้มรอยยิ้ม

“สวัสดีครับ” เหมันต์ลุกขึ้นยืน เมื่อรสรินนั่งลงที่เก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานแล้วเขาจึงนั่งลงบ้าง

“แวะมาหาผมมีอะไรหรือเปล่าครับ”

“คิดถึงไม่ได้เหรอคะ”

“...”

“โรสมีบางอย่างจะบอกค่ะ หลังจากกลับไปคิดทั้งคืนว่าควรบอกดีไหม แต่โรสเป็นห่วงเหมก็เลยมา”

“อะไรครับ”

“เรื่องของเรนค่ะ”

“โรส” เสียงของเหมันต์เข้มขึ้น

“รับรองว่าไม่ใช่เรื่องที่รสพูดวันนั้นค่ะ เรื่องนั้นรสรู้ว่าตัวเองผิด” เพื่อให้เหมันต์ใจเย็นลงเธอจึงยอมรับผิด

“ผมมีเวลาไม่มาก ถ้าโรสมาเรื่อง..”

“เด็กนั่นชอบเหม!”

เหมันต์หรี่ตาลง มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยสายตาเย็นชา

“เรนชอบผมอยู่แล้วเพราะผมเป็นพี่ของคิม ถือว่าเป็นพี่ชายคนหนึ่งของเรนเหมือนกัน”

“ไมใช่ค่ะ เด็กคนนั้นไม่ได้ชอบเหมแบบพี่น้อง เหมอาจไม่เคยเห็นสายตาของเด็กคนนั้นเวลาแอบมองเหม แต่โรสเห็น ยิ่งเมื่อวานโรสตั้งใจสังเกตก็ยิ่งเห็นชัด เรื่องนี้โรสมั่นใจมากค่ะว่าเด็กนั่นคิดไม่ซื่อกับเหม”

“ผมเพิ่งรู้ว่าเมื่อวานโรสใช้เวลาหมดไปกับเรื่องไร้สาระ”

“โรสพูดจริงๆ นะคะถามครีมดูก็ได้”

“เอาเป็นว่าผมได้ยินแล้วครับ” เหมันต์ตัดบท เขาไม่อยากเสียเวลาพูดเรื่องพวกนี้อีก

“ถ้าอย่างนั้นเหมจะจัดการยังไงคะ ให้ออกจากบ้านเลยก็ดีนะคะแค่คิดโรสก็ขนลุกแล้ว”

“โรสไม่มีอะไรแล้วใช่ไหม ผมเองก็มีเรื่องอยากคุยกับโรสพอดี”

“เรื่องอะไรคะ”

“ผมเคยบอกโรสว่าผมจะไม่แต่งงานอีกแล้ว และโรสบอกผมว่าโรสรับได้”

“ใช่ค่ะโรสไม่สนใจเรื่องงานแต่งงาน” แล้วสักวันโรสจะทำให้คุณเปลี่ยนใจเอง รสรินหมายหมาดในใจ

“แต่ด้วยอะไรหลายๆ อย่างที่ผ่านมา ผมไม่คิดว่าเราจะไปด้วยกันได้”

“เหม!”

ผมอยากพูดกับโรสให้ชัดเจน อยากให้เราเข้าใจตรงกัน โรสจะได้ไม่ต้องเสียเวลา”

“เพราะอะไรคะ เพราะเรื่องที่โรสพูดวันนั้นเหรอคะ เหมกำลังเข้าใจโรสผิดนะคะ วันนั้นโรสอาจจะใช้คำเรียกอาการของจินไม่ถูกต้อง แต่โรสไม่มีเจตนาจะว่าจินเลย โรสออกจะรักแก” รสรินแก้ตัวอย่างร้อนรน

“โรส”

“เหมให้โอกาสโรสอีกครั้งนะคะ” น้ำเสียงของรสรินสั่นเครือ ลางสังหรณ์บอกเธอว่าคราวนี้เธอแพ้แล้วจริงๆ

“เราอย่าฝืนเลยครับ” แค่เพียงลูกชายของเขาไม่ยอมเข้าใกล้รสริน หนทางเส้นนี้ก็ถูกตัดขาดแล้ว

“หรือ..หรือว่าที่จริงแล้วไม่ใช่เพราะจินแต่เป็นเพราะเด็กคนนั้น! อย่าบอกว่าเหมเองก็รักมัน”

“โรสมีอะไรอีกไหมผมต้องทำงานแล้ว”

“เหม!” รสรินตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอลุกขึ้นยืนจากนั้นเดินกระแทกเท้าออกจากประตูไป

เหมันต์มองประตูที่เพิ่งปิดสนิทน เขาไม่ได้คิดถึงผู้หญิงที่เพิ่งเดินจากไป แต่กลับคิดถึงคำพูดของเธอ ‘เด็กนั่นชอบเหม!’



• • • • •

“กลับมาแล้วเหรอครับ”

เหมันต์พยักหน้า เขาเดินไปนั่งลงบนโซฟาตัวใหญ่ในห้องนั่งเล่น วันนี้งานของเขาเสร็จล่าช้าจึงกลับมาไม่ทันมื้อเย็น

“ทำอะไรกันอยู่”

“ผมกำลังสอนจินวาดรูปสิงโตครับ”

เด็กชายจินรีบยกกระดาษที่ตนเองเพิ่งวาดเสร็จขึ้นมาอวดผู้เป็นพ่อ เหมันต์เกือบจะหลุดเสียงหัวเราะออกมา แต่เมื่อเห็นสีหน้าแสนภูมิใจของลูกชายก็ได้แต่สะกดกลั้นเอาไว้ จากสายตาของเขาไม่แน่ใจนักว่ามันเป็นแมวเขาเป๋หรือสิงโตกันแน่

“เก่งมากครับ” เหมันต์เอ่ยชมเมื่อสามารถกลืนเสียงหัวเราะลงไปได้แล้ว

“คุณเหมทานข้าวมาหรือยังครับ” เรนถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง

“ยัง” เหมันต์ส่ายหน้า

“เดี๋ยวผมไปบอกป้าดาจัดอาหารให้ครับ”

“เดี๋ยวก่อนก็ได้พี่ยังไม่หิว”

“ไม่หิวก็ต้องทานครับ รองท้องไว้หน่อยก็ยังดี”

“ห่วงพี่เหรอ” เหมันต์มองใบหน้าที่พยายามดุของเรน

“ห่วงสิครับ ทำไมจะไม่..” เรนกลืนคำพูดลงคอเมื่อเห็นสายตาล้ำลึกที่มองมาของเหมันต์

“มีอะไรหรือเปล่าครับ”

“เปล่า”

“มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่าครับ”

“ไม่มี พี่แค่เหนื่อยน่ะ”

“งั้นขึ้นไปอาบน้ำก่อนดีไหมครับ เดี๋ยวผมไปบอกป้าดา ทานอะไรอุ่นๆ จะได้รู้สึกดีขึ้น”

“ก็ได้” เหมันต์พยักหน้า

เขามองตามแผ่นหลังของเรนไปด้วยสายตาครุ่นคิด

• • • • •

เหมันต์เดินออกจากห้องนอนหลังจากอาบน้ำและเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว เท้าของเขากำลังจะก้าวไปยังบันไดแต่หยุดชะงัก ก่อนเปลี่ยนไปยังห้องนอนของเรนแทน

เหมันต์เปิดประตูเข้าไปและเดินตรงไปยังโต๊ะทำงานที่วางติดกับผนังห้อง เขาหยิบรูปคุ้นตาขึ้นมาดู

ฝนหลงฤดู

ตกลงมันเป็นรูปของสายฝน หรือเป็นการสารภาพรักกันแน่



“เสร็จแล้วครับทานได้เลย” รอยยิ้มกว้างที่ส่งมาทำให้เหมันต์อดยิ้มตอบไม่ได้ เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ในห้องอาหาร

“จินล่ะ”

“พี่มดดูอยู่ครับ”

“นายก็ทานด้วยกันสิ”

“ผมเพิ่งทานกับจินไปเองครับ”

“อืม” เหมันต์ตักอาหารเข้าปาก เขาทานไปสองสามคำจึงพูดขึ้น

“ไม่เห็นเราออกไปเที่ยวกลางคืนกับเพื่อนๆ เลย พี่เห็นคิมไปออกบ่อย”

“ผมมาขอพักอาศัยอยู่บ้านคุณเหมจะทำตัวตามสบายได้ยังไงครับ ไปเที่ยวแบบนั้นกว่าจะกลับก็ดึกดื่นคงไม่ดีเท่าไหร่”

“ไม่เป็นไรพี่ไม่ถือ”

“ผมไม่อยากไปด้วยครับ จะบอกว่าติดหนูจินก็ได้ อยากรีบกลับมาเล่นด้วย”

“แค่จินเหรอ” เหมันต์เงยหน้าขึ้นสบตา

“ก็ต้องคุณเหมด้วยอยู่แล้วครับ ลืมแล้วเหรอครับว่าผมชอบคุณเหม” น้ำเสียงร่าเริงมาพร้อมกับรอยยิ้มกวน เหมันต์มองดวงตาทอประกายเจ้าเล่ห์ของอีกฝ่ายนิ่ง

“นี่เราพูดจริงหรือพูดเล่น”

“ก็ต้องพูดจริงสิครับ จินผมก็ชอบ พี่มดผมก็ชอบ ป้าจิตก็ด้วย”

“อืม” เหมันต์พยักหน้า

“เหนื่อยมากเหรอครับ” เรนถามด้วยความเป็นห่วง เขารู้สึกว่าวันนี้เหมันต์ดูเคร่งขรึมกว่าทุกวัน

“นิดหน่อย”

“ถ้าอย่างนั้นผมไม่กวนคุณเหมดีกว่าครับเดี๋ยวผมไปดูจิน” เรนลุกขึ้นยืน คิดว่าไม่ควรอยู่รบกวนการทานอาหารของเหมันต์ต่อไป

“เดี๋ยว”

“ครับ?” เรนหันกลับมา

“มานี่สิ”

เรนเดินกลับไปหาเหมันต์โดยไม่ได้คิดอะไร แต่เมื่อมือใหญ่แตะที่แก้มของเขา หัวใจของเรนก็เต้นโครมคราม เขาตกใจจนเผลอเอนหน้าหนี

“มีอะไรติดอยู่น่ะ”

“อ๋อครับ” ใบหน้าของเรนขึ้นสีแดงเรื่อ

“งั้น..งั้นผมไปก่อนนะครับ”

“อืม”

เหมันต์นั่งนิ่งแม้ว่าเรนจะเดินออกจากห้องอาหารไปแล้ว เขาถอนหายใจออกมา หยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาเขตดนัย

“ออกไปหาอะไรดื่มกันไหม”

“พูดจริงเหรอวะ” เขตดนัยหัวเราะอย่างไม่เชื่อถือ

“เจอกันที่บลูบาร์ ฉันกำลังจะออกไป”

“ได้” เขตดนัยตอบตกลง เขาคิดจะบอกเพื่อนว่าเขาอยู่ที่ร้านบลูบาร์อยู่แล้ว เพียงแต่อีกฝ่ายวางสายไปก่อน

• • • • •

“มีอะไรหรือเปล่า” เขตดนัยถามหลังจากนั่งมองเพื่อนรักดื่มไวน์เข้าไปหลายแก้ว ตั้งแต่มาอีกฝ่ายก็นั่งดื่มเงียบๆ สนทนากับเขาเพียงไม่กี่ประโยค

เหมันต์ถอนหายใจยาว แม้แต่ตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่ามีอะไรหรือไม่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มีคนแอบชอบเขา แต่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกกังวลแบบนี้

“นายเคยมีผู้ชายมาชอบหรือเปล่า”

“มีสิ ว่าแต่นายถามทำไมวะทำเหมือนตัวเองไม่เคยมี” เหมันต์เป็นหนุ่มเนื้อหอมมาตั้งแต่สมัยเรียน ไม่ใช่เฉพาะสาวๆ เท่านั้นที่มาชอบหนุ่มๆ ก็ไม่น้อยหน้า

“เรนอาจจะชอบฉัน”

“จริงเหรอ!” เขตดนัยขยับขึ้นนั่งหลังตรงทันที ตอนไปเที่ยวเขาพาคนข้างกายไปด้วยจึงไม่ได้สนใจเรื่องของเด็กหนุ่มมากนัก

“น่าจะ” เหมันต์ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม

“เรนบอกนายเองเหรอ”

“เปล่า” เหมันต์ส่ายศีรษะ

“แล้วตัวนายคิดยังไง”

“ฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่ได้คิดกับเรนแบบนั้น”

เขตดนัยถอนหายใจบ้าง เขารู้ว่าเพื่อนกังวลเรื่องอะไร ถึงแม้เรนจะเข้ามาอยู่ในบ้านได้ไม่นานแต่ก็ผูกพันกับจินมาก

“นายห่วงความรู้สึกจินใช่ไหม”

“ทั้งคู่ เด็กนั่นเป็นคนดี เป็นเด็กมีน้ำใจ ฉันไม่อยากให้เสียใจแต่ก็คงเลี่ยงไม่ได้”

“ฉันเข้าใจ” คำพูดบางคำเมื่อพูดออกไปแล้ว จะทำให้สถานการณ์เปลี่ยนไปอย่างไรก็ไม่อาจรู้ได้ ทำใจได้ก็ดี แต่ถ้าทำใจไม่ได้ขึ้นมาล่ะ มีคนจำนวนไม่น้อยที่เข้าหน้ากันไม่ติดอีกเลยเพียงเพราะเรื่องแบบนี้

“แต่ถึงยังไงนายก็ควรคุยกับเรน ปล่อยนานไปไม่ดีหรอก”

“ฉันรู้”

“เอาน่าเด็กนั่นดูรู้ความจะตาย ถ้ารู้ว่านายไม่ชอบก็อาจจะปรับความรู้สึกตัวเองได้”

“ถ้าเป็นแบบนั้นก็ดี”

เขตดนัยมองใบหน้าของเพื่อนรัก เขาเคาะนิ้วลงบนโต๊ะขณะที่นึกถึงภาพบางภาพ

“เหม”

“หือ?”

“แน่ใจเหรอว่านายไม่ได้ชอบเด็กนั่นเหมือนกัน”

“ฉันชอบแต่ไม่ใช่แบบนั้น”

“อืม งั้นเอาเป็นว่าฉันเอาใจช่วยทุกฝ่ายก็แล้วกัน”

“ขอบใจ”

“ดื่มเถอะ” เขตดนัยยื่นแก้วในมือไปชนกับแก้วของเหมันต์

เรื่องบางเรื่องก็ต้องปล่อยให้เจ้าตัวคิดได้ด้วยตัวเอง เขาเพียงหวังว่าทุกคนจะมีความสุข รวมถึงตัวเขาเองด้วย จะมีสิ่งใดดีไปกว่าการใช้ชีวิตด้วยความสุขกันเล่า

[PoyPay]

แววดราม่าเริ่มลอยมา...
เอาเป็นว่าหนูจินสู้ๆนะคะ 555...

ปล. คิดว่าเชียร์หนูจินน่าจะดีที่สุด เพราะใครๆก็สู้หนูจินไม่ได้ ให้หนูจินจัดการน่าจะดี... คิคิ...

[ืniyataan]

น้องเรน..นนนนนนน เอาใจช่วย #ทีมคนแอบรัก 

[silverspoon]

อย่าเกลียดกันก็พอนะ

[river]

ผู้หญิงไวเรื่องนี้กันจริงๆ

[วายซ่า]

คนพี่อาจจะสับสนหรือคนน้องทีเล่นทีจริงจนพี่ไม่ทันรู้สึกตัวว่ากำลังโดนจีบจริงๆ นะ

[Sorrowkung]

เอาใจช่วยน้องเรน

[•♀NoM!_KunG♀•]

อะ มีเรื่องแน่ๆ

[Ginny Jinny]

 

[darin]

ตอนที่ 17

ความในใจ

เหมันต์กลับบ้านตามเวลาปกติ เขาเข้าไปทักทายลูกชายและอุ้มอีกฝ่ายไปยังห้องอาหารเพื่อทานมื้อเย็นด้วยกันเหมือนเช่นทุกๆ วัน ดูเหมือนภาพผู้ใหญ่สองคนเด็กหนึ่งคนนั่งทานข้าวด้วยกัน จะเป็นภาพชินตาของคนภายในบ้านไปแล้ว รวมทั้งเสียงพูดคุยและเสียงหัวเราะที่ได้ยินด้วย

เด็กชายจินเองในวันนี้ก็ไม่เหมือนที่ผ่านมา หนูน้อยพูดคุยมากขึ้น และยังฉายแววความฉลาดรวมทั้งความเจ้าเล่ห์ออกมามากขึ้นด้วย



“อา..เรน” หนูน้อยยื่นแท่งไม้รูปดาวที่ทำยังไงก็ใส่เข้าไปในกล่องไม่ได้ให้อาเรน พร้อมกับสิ่งยิ้มหวานมาให้

“จินต้องใส่เองสิครับ ลองขยับไปมาเรื่อยๆ เดี๋ยวก็ทำได้เอง”

บนฝากล่องไม้มีช่องเป็นรูปสามเหลี่ยม สี่เหลี่ยมจัตุรัส สี่เหลี่ยมผืนผ้า วงกลม และรูปดาว เพื่อให้เด็กใส่ไม้ที่มีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันลงไป

“อืม..อืม..” หนูน้อยลองพยายามอีกครั้ง เขาตะแคงซ้ายก็แล้วขวาก็แล้วแต่ก็ยังใส่เข้าไปไม่ได้ เด็กชายแอบชำเลืองสายตาไปมองผู้เป็นพ่อที่นั่งทำงานอยู่บนโซฟา

“พ่อ” หนูน้อยเรียกเสียงหวาน

“ครับ”

“พ่อ..ทำได้..มั้ย เก่ง..เป่า”

เรนหัวเราะจนตัวโยน เมื่อลูกชายรู้จักหลอกล่อผู้เป็นพ่อโดยการปรามาสอีกฝ่าย

“เก่งไหมครับคุณเหม” เรนถามด้วยน้ำเสียงยั่วเย้า เขาชอบแกล้งอีกฝ่ายตามเด็กชายจิน

“พ่อยอมแพ้ครับจินทำเลย”

เด็กชายจินยิ้มกว้างเมื่อได้ยิน รีบหันมาทางเรนแล้วยื่นไม้รูปดาวไปให้

“อาเรน..พ่อทำ..ไม่ได้..ยอมแพ้”

“ฮ่าๆ” เรนไม่สามารถหัวเราะได้ดังกว่านี้อีกแล้ว แม้แต่เหมัตน์ยังหมั่นเขี้ยวลูกชายจนต้องอุ้มขึ้นไปฟัดให้เข็ด โทษฐานโยนความผิดให้กับผู้เป็นพ่อ หลังจากฟัดจนหนำใจแล้วเขาจึงส่งลูกชายให้กับเรน อีกฝ่ายรับเด็กชายตัวน้อยไปนั่งตักและเริ่มสอนเพื่อให้หนูน้อยสามารถทำได้ด้วยตัวเอง

เหมันต์มองภาพตรงหน้านิ่ง เขาถอนหายใจช้าๆ ถ้าเป็นไปได้เขาก็อยากเก็บความสุขแบบนี้เอาไว้ แต่ก็คงต้องขึ้นกับเด็กหนุ่มแล้ว

• • • • •

“คุยกันหน่อยสิ” เหมันต์เรียกเรนไว้หลังจากพวกเขาส่งเด็กชายจินเข้านอนเรียบร้อยแล้ว

“ได้ครับ”

“ที่ห้องทำงานพี่แล้วกัน”

“ครับ” เรนพยักหน้าและเดินตามร่างสูงไปยังห้องทำงานของอีกฝ่าย

“คุณเหมมีอะไรเหรอครับ” เรนถามหลังจากนั่งลงเรียบร้อยแล้ว เหมันต์ไม่ตอบคำถามทันที เขาเพียงมองใบหน้าของเรนนิ่ง นานหลายนาทีกว่าจะพูดออกมา

“นายมีคนที่ชอบอยู่หรือเปล่า”

“คุณเหมเคยถามผมแล้วนี่ครับ ผม..”

“พี่อยากได้คำตอบจริงๆ”

เหมันต์เห็นคนตรงหน้าชะงัก รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ เลือนหาย ก่อนจะกลับมาอีกครั้ง

“มีครับ”

“ใครเหรอ”

“ก่อนจะตอบผมถามคำถามหนึ่งได้ไหมครับ”

“ถามมาสิ”

“คุณเหมรู้ตัวตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”

เหมันต์บรรยายไม่ถูกว่าในดวงตาและรอยยิ้มของเรนเป็นความรู้สึกเช่นไร คล้ายโล่งอก คล้ายยอมรับความจริง และคล้ายกับมีความเศร้าเจือปน

“พี่ยังไม่แน่ใจ”

“งั้นก็แน่ใจได้แล้วครับ ผมชอบคุณเหม” แม้ดวงตาของคนตรงหน้าจะสั่นไหวแต่ก็มองตรงมาโดยไม่หลบเลี่ยง เหมันต์บอกไม่ถูกว่าเขารู้สึกอย่างไรเมื่อได้ยินคำยืนยันจากอีกฝ่าย

“ที่เราพูดมาตลอดคือเรื่องจริงเหรอ”

“ครับ” เรนตอบด้วยเสียงที่หนักแน่น

“แต่พี่เพิ่งรู้จักกับเรา” เพราะแบบนั้นเขาจึงคิดว่ามันเป็นเรื่องล้อเล่นมาโดยตลอด วันแรกที่รู้จักกันก็บอกว่าหลงรักเขาแล้ว ถึงกับมีรูปอยู่ในกระเป๋า ใครจะไปเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง

“นั่นเพราะครั้งแรกที่เจอกันของเราไม่เหมือนกันครับ” เรนเผลอยิ้มเมื่อคิดถึงวันที่พวกเขาเจอกัน

“ไม่เหมือนกันเหรอ?”

“ครับ เวลาพูดว่าเจอกันครั้งแรกมันควรหมายถึงครั้งแรกที่เจอหน้ากันใช่ไหมครับ แต่ความจริงแล้วมันหมายถึงครั้งแรกที่เราจำอีกฝ่ายได้ต่างหาก คุณเหมจำผมได้วันที่ผมเข้ามาที่บ้านนี้วันแรก แต่สำหรับผมเป็นวันอื่นครับ”

“ที่บ้านพ่อพี่ใช่ไหม” เหมันต์จำได้ว่าคิมหันต์เคยพูดว่าพวกเขาเคยพบกันที่บ้านชานเมือง

“ไม่ใช่ครับ มันคือเมื่อสามปีก่อน”

“สามปีก่อน?” เหมันต์เลิกคิ้วขึ้น นี่ไม่ใช่ระยะเวลาที่เขาจะคาดคิด เขาเคยเจอกันเด็กหนุ่มมาถึงสามปีแล้วอย่างนั้นเหรอ

“ไม่รู้คุณเหมจะจำได้หรือเปล่า ผมคือเด็กหนุ่มที่ร้านกาแฟที่คุณเหมให้ยืมร่ม”

“...”

เรนหลุบตาลงเพื่อซ่อนความผิดหวังก่อนจะเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่แต้มรอยยิ้มบาง

“เล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ”

“ได้ครับ ถ้าจะเล่าคงต้องเริ่มด้วยคำว่า ฝนหลงฤดู”

“ฝนหลงฤดู?”

“ใช่ครับ เพราะไม่ใช่หน้าฝนผมเลยไม่ได้พกร่มออกจากบ้าน แต่วันนั้นฝนกลับตกหนักมากและผมก็ติดอยู่ที่ร้านกาแฟ ใจคิดว่าจะรอให้ฝนซาก่อนหรือจะวิ่งฝ่าฝนไปเลย แต่จู่ๆ ก็มีคนใจดีเอาร่มมาให้”

“พี่เหรอ?” เหมันต์พยายามนึก แต่เหมือนเขาจะลืมเลือนมันไปแล้ว

“ใช่ครับ ตอนนั้นผมไม่รู้ว่าคุณเหมเป็นใคร ไม่รู้ด้วยว่าจะเอาร่มไปคืนได้ที่ไหน ตอนหลังด้วยความบังเอิญถึงรู้ว่าคุณเหมเป็นพี่ของคิม บางทีโลกก็แคบกว่าที่เราคิดนะครับ”

“อืม”

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงชอบคุณเหม อาจเป็นเพราะผมชอบเรื่องโรแมนติกมากกว่าที่ตัวเองคิดก็ได้มั้งครับ หรือไม่ก็เพราะวันนั้นฝนตกหนักและอากาศเย็น”

“มันเกี่ยวด้วยเหรอ” เหมันต์หัวเราะเบาๆ

“นั่นสิครับมันไม่น่าเกี่ยวกันเลย แต่เพราะความอบอุ่นที่ได้รับในวันนั้นก็เลยกลายเป็นความรู้สึกในวันนี้”

“เรากำลังจะบอกว่าเราชอบพี่มาสามปีแล้ว”

“ครับ”

“แต่พี่กับเราไม่เคยคุยกันแม้แต่ครั้งเดียว”

“เพราะแบบนั้นไงครับ บางครั้งผมก็แอบว่าคุณเหมเป็นตัวร้าย” เรนหัวเราะเมื่อคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา

“ตัวร้ายอย่างนั้นเหรอ”

“ครับ” เรนหัวเราะเบาๆ “ไม่รู้ว่าโชคชะตาเล่นตลกกับผมหรือยังไง ทุกครั้งที่ผมคิดจะตัดใจผมจะเจอคุณเหมโดยบังเอิญเสมอ ไม่เจอที่บ้านคุณลุง ก็เจอที่ห้างไหนสักห้าง หรือร้านอาหารสักแห่ง คิดดูสิครับผมอุตส่าห์ตั้งใจไว้ว่าพอเรียนจบจะตัดใจให้ได้ แต่จู่ๆ ก็ได้มาอยู่บ้านนี้เสียแล้ว”

“พี่คงเป็นตัวร้ายของเราจริงๆ”

“ใช่ครับ”

เหมันต์สบตากับเรน เขาส่งยิ้มอ่อนโยนไปให้ “ขอบใจมากที่เล่าให้ฟัง แล้วก็ขอบคุณที่เราชอบพี่ เพียงแต่ว่า..”

เรนยกมือขึ้นห้าม เขาส่งยิ้มบางให้เหมันต์ “ผมรู้ครับว่าคุณเหมจะพูดอะไรให้ผมทายดีกว่าครับ”

เรนยกนิ้วขึ้นทีละนิ้ว

“หนึ่ง มันเป็นไปไม่ได้”

“สอง พี่ไม่ได้ชอบเรน”

“สาม อยากให้ผมตัดใจ”

“สี่ อย่าคิดแบบนี้เป็นอันขาด”

“และห้า ถูกทุกข้อ”

“เรน”

“ไม่เป็นไรครับ ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยคิดถึงเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ผมรู้ว่าสักวันมันอาจจะเกิดขึ้น”

“เราเป็นเด็กดี..”

“อย่าพูดว่าสักวันผมจะเจอคนที่ชอบนะครับ แบบนั้นคงเจ็บน่าดู”

“พี่..” เหมันต์อยากพูดอะไรสักอย่างเพียงแต่เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไร สิ่งเดียวที่รู้คือเขาไม่ชอบความเศร้าในดวงตาของเรนเลย

“คุณเหมอยากให้ผมย้ายออกไหมครับ ผมไม่แน่ใจว่าจากวันนี้คุณเหมจะเจอกับผมได้เหมือนเดิมหรือเปล่า”

“ทำไมจะไม่ได้!”

“แต่ถ้าเป็นแบบนั้นผมจะไม่มีวันตัดใจนะครับ”

“เรน”

“เมื่อกี้ผมลืมบอกไปครับว่าในทุกข้อที่ถูกต้องมีสองข้อที่ผมอาจทำไม่ได้ คือการตัดใจ และอย่าคิดแบบนั้นเป็นอันขาด”

“แต่เรนควรตัดใจเพื่อตัวของเรนเอง พี่ไม่สามารถรักเรนได้เพราะพี่ไม่ได้ชอบผู้ชาย พี่เห็นเราเป็นน้องและยังอยากให้เราเป็นน้องพี่ตลอดไป”

เรนหลุบสายตาลงต่ำก่อนที่เขาจะยิ้มกว้างออกมา

“ผมรู้ครับ รู้ว่าต้องทำยังไง”

“มันอาจจะยากแต่พี่ก็อยากให้เราพยายาม เรายังเป็นน้องของพี่ เป็นอาของจินเสมอ”

“ขอบคุณครับ”

“ไปพักเถอะ อย่าคิดมาก ถึงพี่รู้แล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เราพักอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย”

“ครับ” เรนยิ้มน้อยๆ เขาจะกล้าบอกได้อย่างไรว่าเขาอยากให้รู้แล้วมีอะไรเปลี่ยนแปลงมากกว่า มีใครบ้างที่ไม่อยากสมหวัง

“ถ้าอย่างนั้นผมไปนอนก่อนนะครับ”

“ราตรีสวัสดิ์”

“ราตรีสวัสดิ์ครับ...พี่เหม”

เรนเดินออกจากห้องไปแล้วแต่เหมันต์ยังนั่งนิ่ง เขาไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงรู้สึกอึดอัดในใจเมื่อได้ยินคำสุดท้าย คงเป็นเพราะเขาไม่อยากเห็นอีกฝ่ายเสียใจกระมัง

‘พี่เหม’ เป็นแบบนี้ก็ดีแล้ว


(มีตอนที่ 18-19 ด้านล่าง)

[darin]

ตอนที่ 18

ไม่รู้ตัว

“มาได้ไง” เรนถามด้วยความแปลกใจเมื่อเห็นว่าใครมาหาที่บ้านพร้อมกับคิมหันต์ มิน่าเพื่อนตัวดีขึ้นไปปลุกเขาถึงเตียงแต่กลับไม่ยอมรอในห้อง

“เซอร์ไพรส์~” ลูกหว้ายกมือสองข้างขึ้นแล้วสะบัดไปมา

“เซอร์ไพรส์มาก ทำไมมาด้วยกันได้” เรนนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกับลูกหว้า

“คิมโทรไปชวนบอกว่าวันนี้จะมาหาเรน หว้าเลยมาด้วย”

เรนหันไปมองเพื่อนด้วยสายตาแปลกใจ แม้พวกเขาจะไปไหนมาไหนด้วยกันสามคนบ่อยครั้ง แต่คิมหันต์กับลูกหว้ากลับไม่เคยติดต่อกันเป็นการส่วนตัว นี่จึงถือว่าเป็นครั้งแรก

“เบื่อๆ เลยโทรชวน”

“เบื่อๆ?” เรนเลิกคิ้วขึ้น

“ใช่” คิมหันต์พยักหน้า

“มึงไปรับลูกหว้าที่บ้านเหรอ”

“ก็ต้องไปรับอยู่แล้ว”

เรนมองหน้าเพื่อนรักแล้วหันไปมองหน้าของลูกหว้า คิ้วค่อยๆ ขมวดเข้าหากัน ในที่สุดเขาก็หัวเราะออกมา

“เล่าให้ฟังแล้วสิ”

“...” คิมหันต์ทำเป็นไม่ได้ยิน

เรนคุยกับเหมันต์ในคืนวันศุกร์ หลังจากแยกกันเขาใช้เวลาอยู่กับตัวเองทั้งคืน และโทรหาคิมหันต์ในบ่ายวันเสาร์เพื่อเล่าเรื่องราวให้เพื่อนรับรู้ เช้าวันอาทิตย์ลูกหว้าก็มาปรากฏตัว ถ้าเขาเดาผิดสิแปลก

“แล้วเรนโอเคไหม” เมื่อถูกจับได้ความคิดที่จะทำตัวเนียนๆ เหมือนมาเที่ยวเล่น มาชวนคุยเฮฮาตามประสาเพื่อนก็เป็นอันต้องพับเก็บใส่กระเป๋า ลูกหว้าจึงถามออกไปตรงๆ ด้วยความเป็นห่วง

“โอเคดี”

“ไม่เชื่อหรอก”

เรนหัวเราะเพราะขำน้ำเสียงกับสีหน้าของลูกหว้า สายตาที่มองอีกฝ่ายจึงอ่อนโยนลงเพราะรู้ว่าเจ้าตัวเป็นห่วงเขา

“ก็ต้องเสียใจอยู่แล้ว แต่มันก็ไม่ได้เหนือความคาดหมายเลยพอไหว”

“ไปทะเลกันไหมวะ” จู่ๆ คิมหันต์ก็เสนอขึ้นมา

“กูเพิ่งไปมา” เรนหัวเราะ เขาเข้าใจดีว่าเพื่อนชวนทำไม

“งั้นมึงอยากไปไหนเดี๋ยวกูขับรถให้”

“ไปสิ เดี๋ยวหว้าไปเป็นเพื่อนด้วย” ลูกหว้าเสนอตัวเพราะเธอไม่อยากเห็นอีกฝ่ายเศร้า

คิมหันต์มองลูกหว้าแล้วหันไปทำท่าเหมือนกระซิบกับเรน “ท่าทางไม่น่าไว้ใจ สงสัยกะทำคะแนนตอนมึงอ่อนแอ”

“โธ่” ลูกหว้าทำหน้าผิดหวัง “รู้ทันได้ไง”

“เขียนอยู่เต็มหน้าจะไม่รู้ได้ยังไง” คิมหันต์ชี้มาที่ใบหน้าของลูกหว้า จนเจ้าตัวต้องยกมือขึ้นปิดหน้าผาก

เรนนั่งมองเพื่อนทั้งสองคนด้วยรอยยิ้ม ในเวลาแบบนี้การมีเพื่อนอยู่ด้วยทำให้รู้สึกดีขึ้นจริงๆ

“เลิกเล่นได้แล้ว” ลูกหว้าบ่นคิมหันต์ จากนั้นหันมาถามเรนด้วยน้ำเสียงที่ต่างกันโดยสิ้นเชิง

“ไปไหม ไปทำหัวโล่งๆ กัน”

“ขอบใจมาก แต่ไม่ต้องหรอกผมโอเคจริงๆ” เรนยังยืนยันคำเดิม

“ถ้ามึงว่าอย่างนั้นก็ตามใจ แล้วก็ถ้ามึงไม่อยากอยู่ที่นี่ต่อก็ย้ายไปอยู่กับกูก็ได้”

“มึงอยู่กับแฟนกูจะไปทำไมวะ ที่อยู่ใหม่หาไม่ยากหรอกที่ผ่านมากูแค่ไม่ได้หาเท่านั้นเอง” เรนพูดออกมาตรงๆ

“ไปอยู่ได้ ตอนนี้กูอยู่คนเดียว”

“เกิดอะไรขึ้นวะ” เรนมองเพื่อนด้วยสายตาตกใจ

“ไม่มีอะไรมากก็แค่งอนกูเหมือนทุกที แล้วก็บอกเลิกกูตามสเต็ป แล้วก็ขนของกลับคอนโดอีกเช่นเคย แต่คราวนี้กูไม่คิดจะตามแล้ว”

“เอาจริงเหรอวะ”

“อืม กูคิดดีแล้ว”

“แล้วมึงยังจะมาปลอบกูอีก”

“ก็กูไม่เป็นไร มันเนือยไปแล้วมั้ง เลยคิดว่างั้นก็ตามใจเถอะ อยากเลิกก็เลิก”

“งั้นตอนนี้...” ลูกหว้ากวาดนิ้วชี้ไปที่เพื่อนทีละคนก่อนชี้เข้าหาตัวเอง “พวกเราก็อกหักกันยกกลุ่มแล้วสิใช่ไหม”

คิมหันต์พยักหน้าว่าใช่

“เยี่ยม เป็นกลุ่มที่สามัคคีกันดี ไม่มีใครยอมน้อยหน้าใครเลย”

เรนกับคิมหันต์หัวเราะขึ้นพร้อมกัน

“ดีจัง” ลูกหว้าพูดด้วยน้ำเสียงโล่งอก “ดีที่เห็นเรนหัวเราะได้ ยิ้มได้”

“ก็ลูกหว้ามาปลอบผมไม่ใช่เหรอ ผมก็ต้องดีขึ้นสิ”

“ใช่ มาๆ” ลูกหว้าชูสองแขนไปข้างหน้า เรนยกยิ้มก่อนเอนตัวเข้าไปหา ลูกหว้ากอดเขาหลวมๆ แล้วตบมือลงบนหลัง พูดด้วยเสียงเบา “เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองแหละ”

“อืม” เรนกอดตอบเพื่อน

“พี่เหม”

เรนปล่อยมือลงเมื่อได้ยินเสียงคิมหันต์เรียกพี่ชาย เมื่อหันไปมองก็เห็นร่างสูงยืนอยู่ด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ไม่รู้ว่าเราจะมา”

“ผมเบื่อๆ ครับ เลยชวนลูกหว้ามาหาเรน” คิมหันต์ตอบพี่ชายก่อนจะเริ่มแนะนำเพื่อนให้รู้จัก

“นี่พี่เหมพี่ชายผม ส่วนนี่เพื่อนผมครับชื่อลูกหว้า”

“สวัสดีค่ะ” ลูกหว้ายกมือขึ้นไหว้ เหมันต์พยักหน้ารับ

“คุยกันตามสบายนะ” เหมันต์เอ่ยปากในฐานะเจ้าของบ้าน ก่อนหันไปพูดกับน้องชายโดยเฉพาะ

“คิมถ้าว่างแล้วขึ้นไปหาพี่ที่ห้องทำงานหน่อย”

“ไปตอนนี้เลยก็ได้ครับ” คิมหันต์ลุกขึ้นยืน เรื่องความรักเขาปลอบใจใครไม่เก่งอยู่แล้ว ให้ลูกหว้าอยู่คุยเป็นเพื่อนน่าจะดีกว่า



คิมหันต์เดินตามพี่ชายเข้าไปในห้องทำงาน เขานั่งลงบนเก้าอี้รอให้พี่ชายพูด แต่เมื่ออีกฝ่ายยังเงียบเขาจึงเป็นคนถามขึ้น

“พี่เหมมีอะไรครับ”

“ปกติเราคุยกับเรนทุกเรื่องหรือเปล่า”

“ใช่ครับ”

“แล้วเรื่องความรักล่ะ”

คิมหันต์เข้าใจทันทีว่าพี่ชายอยากพูดเรื่องอะไร แต่คงไม่แน่ใจว่าเรนบอกเรื่องนี้กับเขาหรือไม่ จึงลองถามหยั่งเชิงดูก่อน อย่างน้อยก็เป็นนิมิตหมายที่ดี แสดงว่าพี่ชายของเขาห่วงความรู้สึกของเรน

“คุยครับ ผมรู้ว่าเรนชอบพี่เหม” คิมหันต์เปิดก่อน

“อย่างนั้นเหรอ”

“ครับ แต่อย่าถามว่าทำไมผมถึงไม่บอกพี่เหมนะครับ เพราะผมก็เพิ่งรู้เหมือนกัน” คิมหันต์เอาตัวรอด

“ตอนที่รู้ผมบอกเรนว่าผมไม่สนับสนุนเพราะพี่เหมเป็นพี่ชายของผม ผมไม่รู้ว่าพี่เหมคิดยังไงกับเรื่องนี้ แต่ก็บอกเรนเหมือนกันว่าผมไม่ได้ห้าม”

“พี่ไม่ได้ว่าอะไร ที่เรียกมาถามแค่อยากรู้ว่าเรารู้เรื่องนี้หรือเปล่าเท่านั้น”

“รู้ครับ”

“อืม คนที่พามาด้วยใช่แฟนนายหรือเปล่า”

“ไม่ใช่ครับ ไม่ใช่คนนี้ ลูกหว้าเป็นเพื่อน แล้วก็ไม่ได้ชอบผมด้วยแต่ชอบเรน”

“...”

คิมหันต์รู้สึกว่าบรรยากาศภายในห้องหนาวเย็นขึ้นมาทันที สีหน้าของคนตรงหน้าทำให้เขาต้องมองอย่างค้นคว้า

“ลูกหว้ารู้ไหมว่าเรนชอบผู้ชาย”

“รู้ครับ” คิมหันต์พยักหน้า “แต่บอกว่าไม่เป็นไร” เขาไม่ได้โกหก เพียงแต่ไม่ได้บอกว่าไม่เป็นไรที่ว่าคือ ‘ไม่เป็นไรเป็นเพื่อนกันก็ได้’ ไม่ใช่ ‘ไม่เป็นไรไม่ถือ’

“เมื่อกี้ผมยังแซวลูกหว้าอยู่เลยครับ ว่าสงสัยจะใช้ช่วงที่เรนอกหักทำคะแนน”

“...”

“ผมก็เคยเชียร์คู่นี้นะครับตอนที่ไม่รู้ว่าเรนชอบพี่เหม เพราะลูกหว้าเป็นผู้หญิงที่น่ารักมาก ใครๆ ก็อยากอยู่ใกล้ ไม่แน่เรนอาจใจอ่อนก็ได้”

“...”

“พี่เหมครับ?” คิมหันต์เรียกเมื่อมีแต่เขาที่พูดอยู่คนเดียว

“ไม่มีอะไรแล้วเราไปเถอะ”

“ครับ” คิมหันต์ลุกขึ้นยืน เขาเดินออกจากห้องทำงานของพี่ชายพร้อมกับถอนหายใจยาว เขาคงช่วยเพื่อนได้เพียงแค่นี้ หวังว่าสิ่งที่เขาสงสัยจะเป็นเรื่องจริง

• • • • •

เหมันต์วางเอกสารลงบนโต๊ะ เขาเอนศีรษะพิงผนักเก้าอี้แล้วหลับตาลง ยอมรับว่าเขาไม่มีสมาธิในการทำงานเอาเสียเลย ชายหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นยืน ในเมื่อนั่งไปก็ไม่มีประโยขน์เขาควรใช้เวลาอยู่กับลูกชายดีกว่า

เหมันต์หยุดยืนหน้าห้องนั่งเล่น มองภาพลูกชายกำลังเล่นอยู่กับเรนและเพื่อนที่ชื่อลูกหว้า เสียงหัวเราะและใบหน้ายิ้มแย้มของทั้งคู่ทำให้เขาหงุดหงิดขึ้นมา

“คิมล่ะ?” เหมันต์ก้าวเข้าไปในห้อง

เรนหยุดมือ เขาเงยหน้าขึ้นมองเหมันต์ก่อนตอบ “คิมกลับไปแล้วครับ”

“กลับไปแล้ว?”

“ครับ บอกว่ามีนัดตอนบ่าย” เรนเองก็แปลกใจอยู่เหมือนกันที่คิมหันต์กลับไป เห็นอยู่ชัดๆ ว่าอีกฝ่ายว่างเพราะตั้งใจมาอยู่เป็นเพื่อนเขา

สายตาของเหมันต์ตกลงมองผู้หญิงคนเดียวที่นั่งอยู่ในห้อง

“ออกไปแล้วทิ้งเพื่อนไว้แบบนี้เหรอ นับวันยิ่งใช้การไม่ได้”

เรนมองด้วยสายตาแปลกใจ เขาไม่เคยได้ยินเหมันต์ตำหนิน้องชายแบบนี้มาก่อน แถมสีหน้าก็ดูไม่พอใจอย่างมาก

“ไม่ใช่ครับ ผมให้คิมกลับไปก่อนเอง ตอนเย็นผมค่อยออกไปส่งลูกหว้า”

“...”

สายตาเย็นชาที่มองมาทำให้เรนหายใจสะดุด สายตาแบบนี้ชวนให้เจ็บปวดหัวใจนัก

“พ่อ” เด็กชายจินกวักมือน้อยๆ เรียกผู้เป็นพ่อให้มาหา เหมันต์เดินเข้าไปนั่งลงข้างลูกชาย สายตาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนทันที

เรนมองใบหน้าที่ต่างกับเมื่อครู่ราวกับฟ้ากับเหวของเหมันต์ ทุกอย่างไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปจริงหรือ

• • • • •

“กลับมาแล้วครับ” เรนยิ้มกว้างเดินเข้าไปทักทายเหมันต์กับเด็กชายจินที่นั่งอยู่ในห้องนั่งเล่น แต่นอกจากเด็กชายจินที่มองเขาด้วยความดีใจแล้วที่เหลือก็มีเพียงความเงียบ คล้ายกับว่าอีกฝ่ายไม่เห็นว่าเขาเดินเข้ามา

“ทานข้าวกันหรือยังครับ” เรนนั่งลงบนพรม

“ดึกป่านนี้พี่กับจินควรทานไหม” น้ำเสียงที่ตอบเย็นชา เรนเงยหน้าขึ้นมองเหมันต์ ดวงตาของเขาสับสนและหม่นหมอง

“ขอโทษครับผมลืมนึกไป” เด็กหนุ่มเอ่ยคำเบาๆ เขาหลุบสายตาลงเผื่อซ่อนความรู้สึกในใจ

“อา...เรน” เด็กชายจินคลานเข้ามาหา นั่งลงตรงหน้าแล้วส่งยิ้มหวานมาให้

“โอ๋..โอ๋..”

เรนน้ำตาเกือบร่วง ดูเหมือนหนูน้อยจะจับความรู้สึกของเขาได้ เขาดึงเด็กชายจินเข้ามากอดแล้วหอมแก้มของหนูน้อย

“ใครน่ารักเอ่ย”

“จิน~” หนูน้อยรีบบอก

“ไหนขอดูหน่อยสิครับว่าน่ารักจริงไหม” เรนเอนตัวออกห่างเล็กน้อยแกล้งมองสำรวจเด็กชาย หนูน้อยก็ให้ความร่วมมืออย่างดี รีบหันซ้ายหันขวาให้อาเรนดู

“อืมม น่ารักจริงๆ ด้วย”

“คิก” เด็กชายจินหัวเราะเบาๆ ความสดใสของหนูน้อยทำให้เรนพลอยหัวเราะตามไปด้วย ช่วยให้ลืมเลือนความรู้สึกเมื่อครู่ไปได้ชั่วคราว

“จินได้เวลาเข้านอนแล้วครับ” เสียงทุ้มดังขึ้น เด็กชายพยักหน้า ตอบรับผู้เป็นพ่ออย่างว่าง่าย

“ไปครับ อาเรนอุ้มไป” เรนเตรียมจะอุ้มเด็กชายจินขึ้นเพื่อพาไปยังห้องนอน

“ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่พาจินไปเอง เราก็ไปพักผ่อนเถอะ”

“...”

เรนยกยิ้มบาง เขาพยักหน้าแล้วส่งเด็กชายจินให้กับเหมันต์

“อา..เรน...นิทาน” หนูน้อยเรียกอาเรนเพราะอยากให้ไปอ่านนิทานให้ฟัง

“เดี๋ยวพ่ออ่านเองครับวันนี้อาเรนเหนื่อยแล้ว”

“เหนื่อย..” หนูน้อยพูดตาม

“ใช่ครับ ไปกันเถอะเดี๋ยวพ่อพาจินเข้านอน”

“กู๊ดไนท์ครับจิน” เรนฝืนยิ้มให้เด็กชาย

“ไน้..คับ” หนูบ้อยโบกมือให้เรน ก่อนถูกผู้เป็นพ่ออุ้มเดินหายออกไปจากห้อง



เรนทิ้งตัวพิงโซฟา เขาเงยหน้าขึ้นมองเพดานห้อง ถอนหายใจยาว นึกถึงคำพูดของเหมันต์ในคืนนั้น

‘อย่าคิดมาก ถึงพี่รู้แล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เราพักอยู่ที่นี่ได้ตามสบาย’

เขาควรรู้ตั้งแต่วันนั้นว่าไม่มีทางที่ทุกอย่างจะเหมือนเดิม มีหรือเหมันต์จะไม่ระวังตัวมากขึ้นเมื่ออยู่กับเขา ความอึดอัดแบบนี้ทำให้ปวดใจนัก

เรนยกมือขึ้นวางบนหน้าอก เขาหายใจเข้าออกช้าๆ ปิดดวงตาลง คงได้เวลาแล้วที่เขาจะต้องตัดใจ



(มีตอน 19 ต่อด้านล่าง)

[darin]

ตอนที่ 19

รู้ตัว

“ผมขอติดรถไปด้วยได้ไหมครับ”

เหมันต์มองเด็กหนุ่มที่ยืนยิ้มรอเขาอยู่ข้างรถยนต์

“ได้สิ”

เหมันต์กดรีโมท เปิดประตูขึ้นไปนั่งบนรถ รอจนอีกฝ่ายขึ้นนั่งเรียบร้อยแล้วจึงขับออกไป

“วันนี้ผมมีเรียนบ่ายโมงครับ”

เหมันต์ไม่ได้พูดอะไร เขาเพียงรอให้เด็กหนุ่มพูดต่อ

“เช้านี้พี่เหมยุ่งไหมครับ ไปนั่งดื่มกาแฟเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม”

เหมันต์หันไปมองเรน สายตาคู่นั้นมองเขาอยู่ก่อนแล้ว

“มีอะไรหรือเปล่า”

“ชวนเดตมั้งครับ”

รถกระตุกเล็กน้อย เรนจึงหัวเราะออกมา “ล้อเล่นครับ ผมแค่อยากนั่งดื่มกาแฟกับพี่เหมสักแก้ว”

เหมันต์รู้สึกได้ว่าวันนี้เด็กหนุ่มดูแปลกไป แม้บนใบหน้าของเรนจะมีรอยยิ้มแต่ดวงตากลับดูเศร้า น้ำเสียงของเขาจึงอ่อนโยนลง

“ได้สิ”

“ผมเลือกร้านได้ไหมครับ”

“ได้” เหมันต์อนุญาต

“งั้นพี่เหมขับไปเส้นเดียวกับที่จะไปบริษัทเลยครับ เดี๋ยวใกล้ๆ ผมบอกทางอีกที”

“อืม”

• • • • •

กาแฟสองแก้วถูกยกมาวางให้ที่โต๊ะริมกระจก เหมันต์รู้จักร้านนี้ดีเพราะเป็นร้านที่อยู่ไม่ห่างจากบริษัท เขาแวะมาบ้างเป็นบางครั้ง

“เรารู้จักร้านนี้ด้วยเหรอ”

“รู้จักสิครับ” เรนยกยิ้มบาง ดวงตาเหม่อมองออกไปนอกกระจก เหมันต์มองตามสายตาของเด็กหนุ่มไป

“ตรงนั้น” เรนยกมือขึ้นชี้ “ผมเจอกับพี่เหมตรงนั้นครับ”

“ร้านนี้เหรอ?”

“ครับ ผมเจอพี่เหมครั้งแรกที่นี่”

คืนนั้นที่เรนเล่าเรื่องให้ฟังเหมันต์ไม่มีภาพจำเลยสักนิด แต่เมื่อมาที่นี่เขาก็เริ่มจำได้คลับคล้ายคลับคลา

“ไม่น่าเชื่อเลยนะครับว่าผ่านไปสามปีกว่าแล้ว”

“อืม”

“ผมแวะมาที่นี่เสมอครับ เคยคิดเล่นๆ ว่าถ้าได้มากับพี่เหมสักครั้งก็คงดี ตอนนี้ก็เป็นจริงแล้ว”

“...”

“พี่เหมครับ”

“หือ?” เหมันต์สบตากับดวงตาอ่อนแสงที่มองมา

“เย็นนี้ผมจะย้ายออกนะครับ”

“...”

เหมันต์นั่งนิ่ง ได้แต่มองดวงตาคู่นั้น มองรอยยิ้มบางที่ติดอยู่บนริมฝีปากได้รูป

“ทำไม”

“คิมเลิกกับแฟนแล้วครับ ผมก็เลยจะย้ายไปอยู่ด้วย”

“อย่างนั้นเหรอ”

“ครับ ที่ผ่านมาขอบคุณมากนะครับ ถ้าผมทำอะไรให้พี่เหมไม่สบายใจก็ยกโทษให้ผมด้วย”

“หมายถึงที่นายคอยกวนประสาทพี่เหรอ”

“ก็ด้วยครับ” เรนหัวเราะเบาๆ “แล้วก็เรื่องที่ผมชอบพี่เหมด้วย”

“พี่เคยบอกแล้วว่าไม่เป็นไร”

“ครับ แต่ผมก็อยากขอโทษอยู่ดี”

เหมันต์เคาะนิ้วกับโต๊ะช้าๆ เขาคล้ายมีบางอย่างอยากพูดแต่กลับไร้ถ้อยคำ

“ถ้า...”

“ครับ?” เรนถามเมื่อเหมันต์พูดแล้วเงียบไป

“นายไปอยู่กับคิมเลยหรือยังหาที่พักใหม่”

“อยู่ชั่วคราวครับ พอหาห้องใหม่ได้แล้วก็จะย้ายไป”

“ถ้าอย่างนั้นจะย้ายให้เสียเวลาทำไม หาห้องได้ก่อนค่อยไปไม่ดีเหรอ จะได้ไม่ต้องขนของไปมา”

เป็นแบบนั้นจะดีจริงเหรอครับ เรนได้แต่ถามอยู่ในใจแต่สิ่งที่เขาตอบออกไปคือ

“ไม่ต้องย้ายครับ ผมฝากของไว้ที่ห้องคิมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เอามาแต่เสื้อผ้ากับของที่ต้องใช้ประจำวัน มีแค่กระเป๋าใบเดียว”

“อืม” เหมันต์ลืมเรื่องนี้ไปสนิทใจ อีกฝ่ายเคยบอกเขาไว้แล้ว

“ผมมีเรื่องอยากขอพี่เหมครับ”

“ว่ามาสิ”

“ผมขอแวะไปหาจินบ้างได้ไหมครับ บางวันผมไม่มีเรียนอยากแวะไปเล่นด้วยตอนกลางวัน”

เหมันต์มองตาของเรน เขารู้ความหมายในคำพูดนั้น อีกฝ่ายกำลังบอกเขาว่าจะไปในตอนกลางวันเท่านั้นเพื่อไม่ให้รบกวนเขา

“ไปได้อยู่แล้ว จะไปตอนไหนก็ได้ ถ้านายย้ายออกไปจินคงคิดถึงมาก”

“ผมก็คิดถึงจินครับ คงเหงาแย่เลย แต่ถึงยังไงสักวันผมก็ต้องย้ายออกอยู่ดี ย้ายตอนไหนก็คงไม่ต่างกัน”

“ตัดสินใจแน่แล้วใช่ไหม”

“ครับ”

“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจเรา”

เรนส่งยิ้มให้เหมันต์โดยไม่พูดอะไร เขาตักเค้กชิ้นเล็กเข้าปาก

“ชิ้นนี้อร่อยดีครับ พี่เหมลองชิมดูสิครับ”

“ทานเถอะ”

เหมันต์ยกกาแฟขึ้นดื่ม ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุม พวกเขาต่างคนต่างมีเรื่องภายในใจให้คิด



“ขอบคุณสำหรับกาแฟครับ” เรนพูดเมื่อเดินมาถึงรถที่จอดอยู่แล้ว

“เดี๋ยวพี่ไปส่งเราที่มหา’ ลัย”

“ไม่เป็นไรครับใกล้แค่นี้เอง จะได้ไม่ต้องเสียเวลาพี่เหมวนไปวนมา”

“ขึ้นมาเถอะ” เหมันต์กดรีโมทคายล็อคประตู แต่อีกฝ่ายกลับยืนนิ่งและมองเขาด้วยรอยยิ้ม

“อะไร” เหมันต์อดถามไม่ได้

“พี่เหมยังใจดีเหมือนเดิมเลยนะครับ”

“...”

“ทีแรกผมยังสงสัยว่าผมจำคนผิดหรือเปล่า เจอกันที่นี่ออกจะใจดีทำไมเจออีกทีถึงดุนักก็ไม่รู้ แต่ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วครับว่าคนเดียวกัน”

“หึ” เหมันต์หัวเราะออกมา เขาเองก็เกือบลืมเจ้าเด็กกวนประสาทไปแล้วเหมือนกัน เพราะหลังๆ ดันคิดว่าเจ้าเด็กนี้ก็น่ารักดี

“ขึ้นรถได้แล้ว พี่จะไปทำงานสาย”

“อันนี้พูดเพื่อให้ผมปฏิเสธใช่ไหมครับ”

“หึๆ” เหมันต์ส่ายศีรษะ อดนึกถึงช่วงแรกที่เจอกับเด็กหนุ่มไม่ได้ เขาเปิดประตูขึ้นไปนั่งรอบนรถ ไม่นานอีกฝ่ายก็ตามขึ้นมา

“จะไปกี่โมง”

“ครับ?”

“เย็นนี้”

“อ๋อ พอเรียนเสร็จแล้วจะกลับไปเอาของครับ จะได้เจอจินก่อนไปด้วยเช้านี้จินยังไม่ตื่นเลย”

ไปเอาของ แปลว่าเก็บของไว้หมดแล้วสินะ

“คิมมาด้วยหรือเปล่าจะได้ช่วยขนกระเป๋า”

“คิมมีเรียนอีกวิชาตอนเย็นครับผมเลิกก่อนเลยไม่อยากรอ จะได้มีเวลาคุยกับจินด้วย”

“อืม”

“พี่เหมครับ ขอบคุณนะครับ”

“สำหรับอะไร”

“ทุกอย่างเลย”

“อืม” เหมันต์รู้ว่านั่นคือคำบอกลาของเรน

• • • • •

ดูเหมือนพักนี้มักจะมีคนมาหาเขาโดยไม่บอกล่วงหน้าเสมอ เหมันต์มองเขตดนัยที่ก้าวเข้ามาในห้องทำงานในช่วงบ่ายแก่ของวัน

“พักนี้ว่างงานมากเหรอ”

“ไม่ว่าง มาด้วยความอยากรู้อยากเห็นล้วนๆ” เขตดนัยนั่งลงบนเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานพูดด้วยท่าทางสบายๆ

“ทำไมวันนี้ดูหงุดหงิดวะ”

“เรื่องงานน่ะ”

“อ๋อ แล้วเป็นยังไงบ้างเรื่องนั้นนายคุยกับเรนหรือยัง”

“คุยแล้ว”

“เรียบร้อยดี?”

“อืม”

“ก็ดีแล้ว แต่คงเสียใจน่าดูคิดไปแล้วก็น่าสงสาร”

“ไม่ต้องเป็นห่วง เด็กนั่นมีคนปลอบใจ”

“คนปลอบใจ?” เขตดนัยเลิกคิ้วขึ้น

“ใช่ เห็นคิมบอกว่าชอบเรนมานานแล้ว”

“อย่างนั้นเหรอ?” ดวงตาของเขตดนัยมีประกายบางอย่างวูบผ่าน

“งั้นนายก็สบายใจแล้วสิไม่ต้องรู้สึกผิด”

“อืม”

“ผู้หญิงหรือผู้ชายวะ สวยไหม หล่อไหม นิสัยดีหรือเปล่า”

“จะอยากรู้ไปทำไม” น้ำเสียงคนพูดซ่อนความหงุดหงิดไว้ไม่มิด

เขตดนัยซ่อนยิ้ม ท่าทางแบบนี้มัน..เฮ้อ ฉลาดมาทั้งชีวิตจู่ๆ เพื่อนของเขาก็โง่ขึ้นมาเสียอย่างนั้น

“ก็เป็นห่วงถึงอยากรู้ ถ้าหน้าตาดีแถมเป็นคนดีเรนจะได้ลืมนายได้ง่ายขึ้น ไม่แน่นะยังไม่พ้นเดือนอาจจะมีแฟนไปแล้วก็ได้”

ปึ้ง!! เสียงแฟ้มเอกสารกระแทกโต๊ะ เขตดนัยอยากหัวเราะนัก

“เป็นอะไรของนาย”

“ถ้าว่างมากนักก็ไปหาแฟนนายเถอะ ฉันยุ่งไม่มีเวลา”

“เหม”

“จะพูดอะไรก็พูด”

“เหม”

เหมันต์สบตาเพื่อนสนิท ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด

“นายกำลังหึง หึงเด็กนั่น”

“...”

“นายชอบเด็กนั่น เชื่อฉันสิ”

“...”

“อ้าวเฮ้ย!” เขตดนัยร้องลั่น เมื่อจู่ๆ เจ้าของห้องทำงานก็ลุกพรวดขึ้นยืน คว้าโทรศัพท์ กระเป๋าสตางค์ กุญแจรถที่วางอยู่แล้วหายออกไปโดยไม่พูดอะไรกับเขาสักคำ

“ฉันจะมาชวนนายไปทานข้าวเย็น” เขตดนัยพูดขึ้นมา เสียดายที่ไม่มีใครอยู่รับฟัง

(วันนี้ลง 3 ตอน 17-19 นะคะ )

[darling]

คุณพี่เหม ต้องโดน