(พี่ต้นXพี่หมอภีม) ผมรักคุณหมอภีม
Part's ต้นตระการ ผมกำลังนั่งประชุมอยู่กับคณะบริหารงานส่วนตำบล และหน่วยงานทีเฝ้าระวังอุทกภัยธรรมชาติ ด้วยกันเพื่อนหาวิธีการป้องกันร่วมกัน วันนี้ผมว่าจะเลิกเร็วอย่างน้อยห้าโมงเย็นก็ยังดี จะได้พาเอิร์ธไปทานอาหารนอกบ้าน และนี่ผมก็ไม่ได้เจอน่านฟ้าอีกเลย
“คุณต้นค่ะ มีสายด่วนค่ะ” คุณจุ๋มเดินเข้าไปหาผม ที่นั่งประชุมกับนายอำเภอ
“รบกวนฝากข้อความเอาไว้ได้ไหมครับคุณจุ๋มและผมจะโทรกลับเองครับ ขอบคุณครับ”
“ไม่ได้ค่ะคุณปลัด เธอบอกว่ามีเรื่องด่วนเกี่ยวกับลูกชายคุณปลัดค่ะ” พอผมได้ยินก็ลุกขึ้นพรวดทันที นายอำเภอก็พยักหน้าให้ผม ผมเดินออกมาและตรงไปยังห้องทำงานของผม
“สวัสดีครับ ผมปลัดต้นตระการครับ” ผมบอกคนปลายสาย
“ต้น” เสียงหมอดาวิกา ผมจำได้ดี
“สวัสดีครับหมอดา เออ มีเรื่องอะไรด่วนเหรอครับ ลูกผมเป็นอะไรไปหรือครับคุณดา” ผมถามคนปลายสาย
“ลูกต้นนะเหรอ ไม่เป็นหรอกค่ะ ในตอนนี้ นั่งอยู่กับดาค่ะ เขาบอกว่าเขาคิดถึงต้นนะคะ ดาเลยต่อสายให้ อยากฟังเสียงเขาไหมคะ”
(คุยซิ) เสียงหมอดาเหมือนกับว่ากำลังดุลูกผมอยู่ มันทำให้ผมเริ่มขมวดคิ้วขึ้น
“ฮืกๆ พ่อ ฮึกๆ เอิร์ธอยากกลับบ้าน ฮืกๆ”
“เอิร์ธ เอิร์ธอยู่ไหนลูก เอิร์ธ”
“ได้ยินแล้วใช่ไหมค่ะต้น คุณจำได้ไหมที่ฉันเคยถามว่าคุณทนเห็นลูกคุณเจ็บได้ไหม แต่ฉันคิดว่ามันน้อยกว่าฉันอีก ต้น!!”
“ดาวิกา คุณอย่าทำอะไรลูกผมนะครับ หมอดา!!” ผมพูดเสียงดังใส่คนปลายสายด้วยความตกใจ
“คุณรู้ไหมว่าเด็กคนนี้เกิดมายังไง เกิดมาได้ก็เพราะฉันนี้ไงต้น และฉันก็เป็นคนดึงเมียคุณกลับมาไงต้น แต่คุณมันโง่เอง ที่ยังกลับมาหาหมอภีมอีก! คุณกลับมาทำไม! ทำไมคุณไม่ยอมไปจากชีวิตเขาซะที ต้น!!”
“ดา ผมขอร้อง ให้ผมทำอะไรก็ได้แต่อย่าทำลูกผม” ผมพูดขอร้องหมอดาวิกาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“สายไปแล้วต้น ในเมื่อฉันทำให้เด็กคนนี้เกิดมาได้ ฉันก็ทำให้เด็กคนนี้ดับได้เหมือนกัน!!!”
“คุณดา!!!”
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ เขาจะไปในที่ที่เขามีความสุข เขาบอกฉันว่าเขาอยากไปที่หนึ่ง ฉันรู้จักและฉันจะพาเขาไปให้นะต้น จะได้มีความสุขก่อนนาทีสุดท้าย”
“ฮือๆๆ พ่อต้น ฮือๆ อยากหาพ่อต้น” เสียงร้องไห้ที่ทำให้ผมแทบขาดใจ เพิ่งรู้ว่าอาการคนจะขาดใจเป็นยังไงก็ตอนนี้
“อย่าคุณดา ถ้าจะทำ ก็ทำผมนี่ ปล่อยลูกผมไป ผมยอม ให้ผมไปจากหมอภีมตลอดไปผมก็ยอม แต่ขอลูกผมคืน เขาคือทุกอย่างของผม”
“ทั้งที่เขาไม่ได้เกิดมาจากความรักของคุณและเกศนะเหรอคะต้น”
“แต่ผมรักเขาเพราะว่าเขาคือเลือดเนื้อของผม ผมขอละหมอดา เขาไม่รู้เรื่อง เขายังเด็ก ผมขอร้อง”
“เอาอย่างนี้นะต้น ถ้าคุณมาทันนะ ฉันอาจจะยอมแลก ชีวิตของเขากับชีวิตของคุณ ต้น …. ตรู้ดดดด” ผมก็แทบทรุดลงที่พื้น ลูกผม เขาจะฆ่าลูกผม
“คุณต้นมีอะไรหรือเปล่าคะ “พี่จุ๋มวิ่งเข้ามาพอดี
“พี่จุ๋ม เขาจะฆ่าลูกผม “ผมพูดและหันไปหยิบกุญแจรถ ผมต้องไปหาลูกผม ผมต้องไปช่วยลูกผม
“ใครคะ คุณต้น ใคร บอกพี่ค่ะต้น พี่จะได้ช่วยค่ะคุณต้น”
“เขาเป็น อดีตคู่หมั้นหมอภีมครับพี่จุ๋ม เขาเอาลูกผมไปพี่จุ๋ม” ผมพูดก่อนจะวิ่งออกไป อย่างกับคนขาดสติ เอิร์ธ พ่อขอโทษ พ่อควรจะดูแลเราดีกว่านี้ เอิร์ธ
“คุณต้น!! “พี่จุ๋มวิ่งตามผมออกไป
“คุณต้น เขาพาไปไหนคะ คุณต้น ให้พี่แจ้งตำรวจให้ไหมคะ”
“ผมไม่รู้พี่จุ๋ม ผมรู้แค่ว่าผมต้องไปหาลูกผมก่อน “ผมรีบไป แต่ว่าผมไม่ได้เอารถมา ผมเลยคว้ากุญแจรถกระบะของอำเภอมาแทน ผมขับออกมาอย่างรวดเร็ว ผมขับออกมาอย่างคนไร้จุดหมาย ผมไม่รู้ว่าหมอดาจะพาลูกผมไปไหน มือถือผมก็สั่นตลอด หมอภีมพยายามโทรหาผม
“ต้น”
“ภีม หมอดา หมอดาเขา” ผมรับสายหมอภีมด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ
“ใจเย็นๆ นะต้น ผมให้แม่ผมโทรหาพ่อแม่ของหมอดาแล้ว เพื่อว่าพ่อแม่เขาจะหยุดหมอดาได้ต้น ตอนนี้คุณอยู่ไหน ผมกำลังจะไปหาคุณ”
“ผมออกมาแล้วภีม ผมรอไม่ได้ ลูกผมอยู่ในมือเขา ผมต้องไป ต่อให้ผมต้องไปเพื่อแลกชีวิตกับเขาผมก็ต้องทำภีม นั้นลูกของผม”
“รอผมซิต้น รอผม อย่าเพิ่งไปต้น อย่าทิ้งผมไปต้น!!”
“อย่าเพิ่งเข้าไปนะต้น ผมกลัวว่าเขาจะทำอะไรคุณต้น!! ผมขอโทษ ผมไม่ควรดึงผู้หญิงคนนี้เข้ามาต้น” หมอภีมปภพพูดแต่ว่าผมต้องกดวางสายแล้ว เพราะว่าผมต้องคอยมองหาว่าจะตรงไหนที่น่าจะเป็นจุดที่หมอดาบอก ว่าจะพาลูกผมไป ที่ทำให้เขามีความสุข มันทำให้ผมคิดอยู่ที่หนึ่งที่เขาเคยบอกผมอยากจะไปอีก แต่ว่าเขาปิดไปแล้ว เนื่องจากวันที่มีงาน ที่ตรงนี้เป็นส่วนสนุกเก่าและวันนั้นมีคนเมาเอาปืนขึ้นมายิ่งและถูกคนในงานเสียชีวิตและนั้นส่วนสนุกนี้ก็ปิดลงไม่เปิดอีกเลย ผมว่าที่นี้แหละ
*******
Part’sหมอภีมปภพ ผมขับรถไปโดยมีเกศรินทร์นั่งอยู่ข้างๆ ผม เพราะว่าผมเองก็ไม่ชำนาญเส้นทาง ผมคอยโทรหาต้นตระการ เขาก็ไม่รับสายผมอีกเลย ต้นนะต้น ผมไม่อยากให้เขาเข้าไปคนเดียว ยิ่งหมอดาวิกามีปืนด้วย ผมไม่รู้ว่าเขาไว้แค่ขู่หรือเปล่า และผมก็ไม่ได้บอกต้น กลัวเขาจะยิ่งร้อนรนไปมากกว่านี้
“เป็นยังไงล่ะ คุณหมอภีม ฉันบอกคุณแล้วว่านางดาวิกาน่ะ มันโรคจิต”
“ผมจะไปรู้ได้ยังไงละคุณ”
“ไม่รู้แหละ ถ้าลูกฉันเป็นอะไรไป คุณนั่นแหละที่ต้องเสียใจ”
“ผมเสียใจอยู่แล้วเพราะว่าผมรักเอิร์ธเหมือนลูกของผม กับต้น”
“ต่อให้เขาจะมีเลือดของผู้หญิงที่แย่งคนรักผมไปก็ตาม” ผมหันมาพูด ผมก็คอยกดโทรศัพท์หาต้นไปด้วย แต่เขาก็ไม่รับสาย ผมก็ลืมไปว่าผมซื้อไอโฟนให้เขา มันสามารถใช่ Fine my phone ได้ ผมได้ต้้งค่า family sharing เอาไว้
Rrrrr เสียงมือผมดังขึ้น พี่ทิน พี่เขยของผม
“สวัสดีครับพี่ทิน” พี่ทินพี่เขยของผม
“ภีม พี่ทราบเรื่องแล้วนะ หมอดามีอาวุธไหมว่ะภีม”
“มีปืนครับพี่ทินแต่ผมไม่รู้ว่ามีลูกกระสุนไหมน่ะซิ”
“พ่อแม่หมอดาเขากำลังจะเดินทางไปพร้อมกับพ่อแม่เรานะภีม”
“พี่ไปไม่ได้พี่ส่งลูกน้องไปแทนนะ เป็นทหารชุดที่ได้รับการอบรมเรื่องการช่วยตัวประกันจากผู้ก่อการร้าย” พี่ทินพูด
“ขอบคุณครับพี่ทิน ผมบอกพี่ทิน”
“หนึ่งในนั้น คือ ผู้กองก้องภพนะ เขาขอไป” พี่ทินบอกผม
“อีกอย่างนะ พ่อแม่หมอดาวิกาเขาบอกว่า หมอดานะเริ่มป่วยมานานแล้วน่ะ ตั้งแต่มึงถอนหมั้นเขานะ แต่เขาก็ไม่คิดว่าหมอดาจะกล้าทำอะไรแบบนี้”
“จริงเหรอพี่ทิน ผมไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนเลย”
“เอานะ ใจเย็นๆ แล้วกัน เพราะว่าทีมที่พี่ส่งไปเขามีประสบการณ์พอสมควรเขาน่าจะเอาอยู่ พี่ขอให้แฟนของเรากับลูกชายเขาปลอดภัยนะภีม”
“ขอบคุณครับพี่ทิน” ผมกดวางสายพี่ทินพี่เขยผมและเป็นพ่อของนครินทร์แฟนผู้กองก้องภพ ผมก้มลงมองดูแผนที่ที่โชว์ว่าต้นเขาอยู่ตรงไหน และผมก็หาเจอ มันเป็นสวนสนุก
“คุณรู้จักสวนสนุก XXXXX”
“ไม่รู้จักหรอก ใครจะไปรู้” เกศรินทร์บอกผม ผมก็กดโทรหาติณณภพ
“พี่หมอว่าไงครับ”
“พี่มีเรื่องด่วนให้เราช่วย ถามน่านฟ้าให้พี่หน่อยว่าส่วนสนุก XXXX อยู่ตรงไหน ด่วนเลยนะ พี่รีบครับติณ”
“พี่ภีมมีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ”
“หมอดาวิกา เขาเอาตัวเอิร์ธไป ต้นกำลังไปช่วย พี่ได้โลเคชั่นมาจากไอโฟนของต้น ที่นี้”
“เฮ้ย! ทำไมคุณหมอดาทำแบบนั้นละ ผมจะถามน่านฟ้าให้นะครับ พี่รอแป๊บ” ติณณถพก็ตกใจและเขาไปพักหนึ่ง
“คุณภีมเกิดขึ้นตอนไหนครับ” น่านฟ้าถามผมด้วยน้ำเสียงที่ตกใจ
“สักชั่วโมงกว่าๆแล้ว หมอดาวิกาเธอมีปืน” ผมพูด
“ผมรู้ที่ไหน ที่ตรงนี้เป็นสวนสนุกที่เคยมีคนถูกยิงเสียชีวิตจากลูกหลง แต่เขาปิดไปได้เกือบสองปีแล้วนะครับ”
“ผมเคยได้ยินว่าเอิร์ธอยากไป”
“เอาอย่างนี้ผมส่งโลเคชั่นให้ และผมกับติณจะรีบไปเช่นกัน” คุณน่านฟ้าบอกผมและเขาก็ส่งโลเคชั่นมาให้ผม
“คุณเกศ ช่วยดูโลเคชั่นให้ผมหน่อย ผมคิดว่าคนในพื้นที่อย่างคุณน่าจะรู้จักบ้าง” ผมพูดและเกศรินทร์ก็หยิบมือถือผมไปดู ทันทีที่เกศรินทร์เขาเห็นหน้าจอโทรศัพท์ของผมและหันมามองผม ใช่ผมตั้งหน้าจอรูปผม ต้นและเอิร์ธเอาไว้
“หยุดโมโหผมสักแป๊บแล้วช่วยผมหน่อย นั้นลูกคุณเหมือนกัน!!”
“ก็ได้”
“ฉันรู้แล้ว คุณ ขับตรงไป และเลี้ยวตรงไฟแดงนั้นนะ และขับตรงไป สุดซอยเลยนะ คุณ”
“ขอบคุณ “ผมพูด และขับตรงไปเรื่อยๆ ตามที่เกศรินทร์บอกผม จนกระทั่งมาถึง ผมก็เจอรถ กระบะ ที่บ่งบอกได้ว่ามาจากอำเภอที่ต้นเป็นปลัดอยู่ ผมรีบกระโดดลงจากรถ ผมว่าต้นน่าจะปืนเข้าไปด้านในแน่ๆ
“คุณรออยู่นี้ รอตำรวจ และถึงยังไงคุณก็ไม่ควรเข้าไป คุณท้องอยู่มันอันตรายเกศรินทร์ “ผมพูด ผมกำลังจะปืนข้ามรั่ว
“หมอภีม ช่วยต้นตระการกับลูกชายฉันด้วยนะคะ ถึงต้นเขาจะไม่รักฉัน แต่ฉันก็รักเขาและลูกฉันด้วย”
“ผมจะทำเพราะว่าต้นกับลูกชายเขาคือทุกอย่างของผมเช่นกันเกศรินทร์ “ผมหันมาบอกกับเกศรินทร์
“ขอบคุณนะคะ คุณภีม” เกศรินทร์พูด ผมพยักหน้าแค่นั้นก็รีบปืนข้ามรั้วเข้าไป ผมเปิดดูด้วยว่าหน้าจอผมโชว์ว่าต้นอยู่ตรงไหน ของสวนสนุก แม้จะไม่กว้างมากก็ตามแต่ตอนนี้ผมอาจจะต้องทำเวลา
RRR เบอร์ที่ไม่คุ้นเคยโทรมาหาผม
“สวัสดีครับ ผมผู้กำกับกองบังคับการ พลตำรวจตรีธเนตรนะครับ ผมได้รับแจ้งเหตุว่ามีคนลักพาตัวเด็กและมีอาวุธในครอบครอง”
“ใช่ครับคุณตำรวจ และตอนนี้ผมคิดว่าคนร้ายอยู่ในส่วนสนุกเก่านะครับ”
“ผมได้รับข้อมูลมาเพิ่มเติมจากคุณน่านฟ้า ผมกำลังจะนำกำลังเข้าไปที่จุดที่คุณว่านะครับ”
“ครับผมแต่ผมคงรอท่านไม่ได้ เพราะว่าแฟนผมเขาเข้าไปช่วยลูกเขาแล้ว ผมต้องตามเข้าไปก่อนนะครับ”
“ระวังตัวด้วยนะครับ ผมกำลังจะไปถึงอีกสิบนาที”
“ขอบคุณครับ” ผมพูดแค่นั้น และทันทีที่ผมก้มลงมองหาจุดสีเขียวว่าผมกำลังเข้าใกล้แล้ว จู่ๆจุดสีเขียวมันก็ดับหายวุ้ปไปเฉยๆ
******
Part’s ต้นตระการ ผมเดาได้ว่าเขาต้องพาเอิร์ธเข้ามาที่สวนสนุกเก่า ที่เคยมาเดินเมื่อตอนขวบกว่าเขาจำได้ดี เขาชอบมาก เอิร์ธเป็นเด็กความจำดี และนั้นก็เป็นวันที่เขามีความสุขมากที่ได้เล่นเครื่องเล่น ม้าหมุน แต่ว่าเพิ่งจะถูกปิดลงไปไม่นาน
ผมปืนข้ามล่วงเข้ามา ผมไม่ลืมที่จะหยิบมือถือมาติดมาด้วย ผมจำได้ดีว่าจุดม้าหมุนน่ะอยู่ตรงไหน ผมรีบวิ่งเข้าไปที่นั่น และสิ่งที่ผมเห็นก็ปวดใจผมที่สุด ลูกชายผมนั่งอยู่บนม้าหมุนแม้ว่ามันจะไม่ทำงานแล้วก็ตาม เขากำลังร้องไห้
“ฮือๆ จะหาพ่อ ฮือๆ”
“เอิร์ธ” ผมเรียกเอิร์ธ
“อย่าเข้ามาน่ะ!” ผมก็ต้องชะงัก หมอดาวิกาลุกขึ้นยืน เธอเล็งปืนมาที่ผม ให้ผมหยุด
“หมอดา คุณต้องการอะไร ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ คุณเป็นหมอน่ะ คุณต้องมีใจเมตตาซิคุณ” ผมบอกหมอดาวิกา
“ใช่ ฉันควรจะมี แต่ฉันเองกลับไม่ได้รับความรักความเมตตา จากคนที่ฉันรัก ฉันจะมีมันทำไม ถ้ามีแล้วฉันยังเสียคนรักไป...”
“แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร!!” เธอตะคอกเสียงดังใส่ผมอย่างคนเสียสติ
“แม้แต่คุณต้น! คุณก็รู้ว่าพี่หมอภีมคือทุกอย่างของฉัน”
“แต่เขารักคุณอย่างพี่ชายน้องสาวคุณก็รู้ดีหมอดา” ผมพูดตาก็มองเอิร์ธเป็นระยะ
“ฉันไม่สนใจว่าเขาจะมองว่าฉันเป็นใครแต่ฉันสนแค่ว่า ขอให้เขาอยู่กับฉัน โดยที่ไม่มีคุณ ต้น!!”
“พ่อเอิร์ธอยากหาพ่อ ฮือๆ” เอิร์ธทำท่าจะกระโดดลงมาหาผม ผมก็จะวิ่งเข้าไปหาลูก
“เปรี้ยง!” เสียงปืนดังขึ้นมาหนึ่งนัด แต่ไม่ได้โดนผม หมอดาแค่ยิ่งขู่ผมเท่านั้น ไม่ให้ผมก้าวเท้าต่อไปหาเอิร์ธ และจังหวะนั้นมือถือในกระเป๋ากางเกงผมก็สั่น ผมคิดว่าหมอภีมปภพแน่ ๆ ผมควรจะกดรับสายเพื่อว่าเขาจะได้หาว่าผมอยู่ตรงไหนได้ ก็ล้วงมือเข้าไปหยิบ
“เปรี้ยง!” เสียงปืนอีกนัด “โอ๊ย!!” ผมร้องออกมาและกุมที่ต้นขาของผม หมอดาวิกายิ่งปืนมาโดนต้นขาผม และมันก็เข้าตำแหน่งมือถือพอดี ผมรู้สึกเจ็บแต่ไม่มาก แต่ก็ทำให้ผมต้องทรุดลงกับพื้น เหมือนคนโดนตีที่ขา
“พ่อ!! “เอิร์ธยิ่งร้องไห้ตกใจ
“กลัวพ่อตายเหรอ!” หมอภีมหันไปถามเอิร์ธ “หึๆ” เธอหัวเราะในลำคอของเธอ
“เดี๋ยวก็ได้ตามกันไป ฉันจะส่งให้ไปพร้อมๆ กัน” หมอดาวิกาพูด
“อย่านะหมอ…โอ๊ย!! ...หมอดา….ผมขอละ ปล่อย…ลูกผมไป” ผมพยายามข้อร้องเธอ
“จะเอาชีวิต…ผมยอมให้ แต่ปล่อยลูกผมไป เขายังเด็ก เขาไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น “ผมพูดขอร้องหมอดาวิกา และ
Rrrr จังหวะนั้นมือถือหมอดาวิกาก็ดังขึ้น เธอหันไปกดรับสาย
“พ่อค่ะ ไม่ค่ะ ดาไม่หยุด! เขาต้องชดใช้ ดาไม่สนใจ ดาเป็นหมอก็เพราะพี่ภีม แต่ถ้าดาไม่ได้พี่ภีมก็ต้องไม่มีใครได้เขาไป …..ปึก” หมอดากดรับสายพ่อของเขาพูดคุยกันสักพักก็เขวี้ยงโทรศัพท์ของเธอลงพื้น จังหวะนั่นผมเองก็ล้วงมือเข้าไปหยิบโทรศัพท์ที่ผมใส่ในในกระเป๋าข้างกางเกงสแลค ขึ้นมาดู มันโดนคมกระสุนทะลุจนหน้าจอแตกใช้งานไม่ได้แล้ว นับว่าโชคดีของผมไม่อย่างนั้นกระสุนคงทะลุเข้าไปที่ขาผมแน่ๆ
“ฉันจะปล่อยลูกคุณไปต้น แต่คุณต้องตายแทนเขา” หมอดาวิกากำลังเล็งปืนมาที่ผม สายตาเขามุ่งมั่นมาก
“หมับ” เอิร์ธวิ่งไปกอดขาหมอดาวิกา
“อย่าทำพ่อต้นน่ะอาหมอ อย่าทำพ่อของเอิร์ธน่ะ อาหมอ ฮือๆ “เอิร์ธกอดขาหมอดาวิกาเหมือนเขากำลังจะย่อตัวลงขอร้องหมอดาวิกาว่าอย่ายิ่งผม หมอดาวิกาหลุบตาลงมองเอิร์ธ แม้ว่าในตาแข็งกร้าวแค่ไหนเขาก็ต้องรู้สึกบ้าง เหมือนเขาจะลดปืนลง จังหวะนั้นผมหันไปเห็นหมอภีมภพ เขาหันมามองผมและวิ่งเข้าไปทางด้านหลังหมอดาวิกา เขารีบเข้าไปคว้ามมือถือเพื่อยื้อแย่งปืน ผมก็กางแขนให้เอิร์ธวิ่งกลับมาหาผม เอิร์ธวิ่งพรวดมาหาผมทันที
“หมับ” ผมกอดเอิร์ธแน่นๆ
“พ่อขอโทษเอิร์ธ” ผมพูด
“ฮือๆ เอิร์ธกลัว ฮือๆ “เอิร์ธร้องไห้ตัวเขาสั่นเทาไปหมด
“เปรี้ยง!!” เสียงปืนลั่น ผมหันไปมองผมไม่รู้ว่าใครกันที่เป็นยิ่งปืนและใครคือคนที่โดนคมกระสุนนั้น ผมเห็นหมอภีมกับหมอดาผละออกจากกัน หมอดาวิกายกมือขึ้นปิดปากตัวยอาการตกใจและคนที่หันมามองผมคือหมอภีมปภพ เขาโดนยิง
“กรี้ด!!!” อย่างกับคนที่เสียสติ
“ภีม!!!”
“อย่า!” ภีมยกมือห้ามผม หมอดาวิกายืนคราวนี้เธอร้องไห้
“ถ้าพี่ตายทุกอย่างมันจะจบใช่ไหมดา” หมอภีมปภพถามหมอดา
“อย่าภีม! ไหนคุณบอกจะไม่ทิ้งผมกับเอิร์ธไง” ผมพูดสายตาผมมองเขา
“ไม่! ไม่! ดาไม่อยากให้เป็นพี่ภีม”
“ตุบ” ร่างหมอภีมทรงลงที่พื้น เลือดสีแดงกำลังทะลักออกมา หมอดาวิกาก้าวขาถอยไป ผมกำลังจะวิ่งไป
“เปรี้ยง!” เสียงปืนดังขึ้นมาอีก ผมกอดเอิร์ธเอาไว้เพื่อปกป้องเขาก่อนตามสัญชาติญาณของคนเป็นพ่อ ผมกอดเขาไว้แน่น เวลาผ่านไปสักพักทุกอย่างเงียบลง ผมหันไปมองเธอยิ่งขู่ผมอีกครั้ง
“วางปืนลงซะคุณหมอดาวิกา” เสียงคนที่สวมชุดเครื่องแบบสีดำ มาพร้อมกับปืน หน้ากากที่ปกปิดใบหน้า พร้อมปืนที่เล็งไปที่หมอดาวิกา ผมหันไปมอง
“ทิ้งปืนลงซะหมอดาวิกา อย่าให้ผมต้องทำในสิ่งที่ผมไม่อยากทำ ผมขอร้อง”
“คุณจะยิงฉันเหรอคะ คุณก้องภพ!”
“ฉันจำเสียงคุณได้ ต่อให้คุณเคยเข้าไปคุยกับฉันแค่ครั้งเดียวแต่ฉันก็จำได้ดี “ผมหันไปมองคนที่กำลังเปิดหน้ากากออก นั้นคือก้องภพ น้องชายผมเอง
“ผมไม่อยากทำเกินหน้าที่ คุณหมอวางปืนลง ผมขอปืน”
“ถ้าคุณบอกให้พี่คุณหยุด! ทุกอย่างมันก็จะไม่เป็นแบบนี้ ก้องภพ”
“ของแบบนี้ไม่มีใครไปสั่งการใครได้หรอกครับคุณดา คุณรู้ดี "ก้องภพพูด
"เพราะว่า คุณเองยังบอกให้หมอภีมเขารักคุณไม่ได้เลย แล้วผมจะมีสิทธิ์อะไรไปห้ามเขาสองคนไม่ให้รักกัน”ก้องภพบอกเธอ
"ยอมรับเถอะครับ อย่าปล่อยให้มันทำร้ายคุณแบบนี้เลย คุณหมอ พ่อแม่คุณเขายังรอคุณอยู่ คุณมีค่าสำหรับเขา วางปืนลงซะผมขอร้อง" กองภพพูด หมอดาวิกาสั่นหัวไปมา
“วางปืนลงเถอะครับคุณดา พ่อกับแม่คุณรออคุณอยู่ ท่านพร้อมจะพาคุณไปรักษา คุณยังมีคนทีรักคุณ ถ้าคุณทำแบบนี้ ท่านจะเสียใจและถ้าเขาเสียคุณไป ใครจะอยู่กับท่านล่ะครับ วางปืนลงเถอะครับ”
“ฉันไม่ได้บ้า!!! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น ”
“วางปืนเถอะครับ ชีวิตคุณยังมีค่า มากกว่าจะมาทิ้งไว้แค่เรื่องแบบนี้ วางปืนลงเถอะครับ” ก้องภพที่พยายามเจรจากับหมอดา ผมก็มองหมอภีม ผมพยักหน้ากับเอิร์ธให้วิ่งไปหาก้อง เพราะเขาอยู่ใกล้ที่สุด ส่วนผมจะวิ่งไปดูหมอภีม
“หมับ” เอิร์ธวิ่งไปถึงก้องภพเขาก็คว้าเอิร์ธส่วนผมวิ่งสวนไปหาหมอภีมก่อน จังหวะนั้นหมอดาเบี่ยงกระบอกปืนไปทางผมกับหมอภีมอย่างรวดเร็ว
“เปรี้ยง!” เสียงดังผมก็กอดภีมเอาไว้ แน่นๆ ผมคิดว่าผมคงจะโดนคมกระสุนของหมอดาวิกา แต่เปล่าไม่ใช่ผม ก้องภพเป็นคนยิ่งปืนไปที่หมอดาวิกา ร่างเธอทรุดลงที่พื้น คมกระสุนหยุดให้เธอไม่ยิ่งผมแต่คมกระสุนที่ก้องภพยิ่งออกไป ฝั่งไว้ที่ตรงหัวไหล่เธอ เธอล้มลง ปืนก็หลุดมือของเธอ และก้องภพก็เข้าไปเตะปืนทิ้งไปไปทันที
“หมอภีม หมอภีม อย่าทิ้งผม อย่าทิ้งผมไป ภีม ” ผมเรียกภีม เขามองผม เลือดที่ไหลทะลักออกมาเปรอะเปื้อนมือผมเสื้อผ้าผมไปหมด ผมกอดประคองร่างนั้น มาหนุนไว้ที่ตัก เลือดกำลังไหลออกมาจากปากหมอภีม ผมหันไปมองเอิร์ธที่กอดคอก้องภพเอาไว้แน่น
“หมอดาผมขอโทษนะครับ แต่คุณไม่หยุด ผมจึงต้องยิงคุณ ให้คุณหยุด” ก้องพูดกับหมอดาวิการ่างที่นอนอยู่ เธอมองก้องภพ น้ำตาเธอไหลริน ผมหันไปมองรอบๆ เจ้าหน้าที่เริ่มกรูกันเข้ามาเพื่อมาดูเหตุการณ์
“ต้น ผมรัก คุณน่ะ “หมอภีมพูดแม้จะอยากลำบากแต่เขาก็พยายาม
“ภีมอย่าทิ้งผม ผมสัญญากับคุณแล้วน่ะว่าผมจะไม่หนีคุณไหน ภีม!!!”
“หมับ” ผมรู้สึกว่ามีกล่องสี่เหลี่ยมกำมะหยี่ยัดใส่มือผม ผมเปิดมันออกดู มันคือแหวน
“แต่งงานกับผมไหม” เสียงที่บ่งบอกว่าเขากำลังจะแย่
“คุณมาขอผมตอนนี้นี่น่ะภีม”
“ผมอยากขอคุณเมื่อห้าปีที่แล้วต้นแต่ผมพลาด วันนี้ผมก็ยังจะขอคุณน่ะ “หมอภีมพูดทั้งที่เขาเริ่มจะเลือดไหล่ทะลักออกมาอยู่ตลอด
“แต่ผม..อึก อึก” หมอภีมพูดผมก็ใช่มือปาดเลือดที่ทะลักออกมา
“ไม่ คุณต้องไม่เป็นอะไรภีม! ภีม!!!! คุณต้องอยู่กับผม เอิร์ธเขารักคุณ เอิร์ธเขารักคุณภึม ผมก็รักคุณ ” ผมพูดไปทั้งน้ำตา ผมกอดหมอภีมไว้แน่น
“ผมขอโทษที่ผมดึงผู้หญิงคนนี้เข้ามาทำร้ายคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก ดูแลเอิร์ธดีดีนะครับ ผมรักเขา เหมือนที่ผมรักคุณ ผมรักเขาเหมือนเขาคือลูกของผมจริงๆ ต้น” หมอภีมปภพ
“อึก” เลือดสดๆ กำลังออกมาจากปากหมอภีม
“พี่ต้น ให้เจ้าหน้าที่มาพาหมอภีมไปโรงพยาบาลเถอะพี่” ก้องเข้ามาหาผม พร้อมกับพยายามดึงผมออกด้วยแขนข้างเดียวแต่อีกข้างเขาอุ้มเอิร์ธเอาไว้ สายตาเขามองผมว่าให้ปล่อยหมอภีมให้เจ้าหน้าที่ดูแล ผมก็ต้องยอม
“พี่ได้รับบาดเจ็บด้วยให้เจ้าหน้าที่เข้ามาดูพี่แล้วกัน ส่วนเอิร์ธผมดูเอง” ก้องภพพูดเขาก็อุ้มเอิร์ธเอาไว้ เอิร์ธที่กอดคอก้องภพแน่น เจ้าหน้าที่กู้ชีพก็พากันเข้ามาช่วยหมอภีมปภพ ส่วนผมก็ถูกนำขึ้นเตียงเพราะว่าผมได้จับบาดเจ็บที่ต้นขา ผมพยายามจะเอื้อมไปจับมือหมอภีมปภพ เหมือนกับว่าเขากำลังจะหมดสติแล้ว ตอนนี้เจ้าหน้าที่กำลังทำการช่วยเขามีลูกโป้งสีเขียวที่ช่วยเขาหายใจ มีการปั้มหัวใจไปตลอดทาง น้ำตาผมก็ริ่มรินไหล
“เอิร์ธ “เสียงผู้หญิง ผมจำได้ดี นั้นคือเสียงของเกศรินทร์ เขาวิ่งตรงไปหาเอิร์ธแต่ว่า
“ไม่เอา! ไม่เอา! ไม่เอา!”เอิร์ธร้องและหันหน้าหนีไม่ยอมให้เกศรินทร์แตะตัวเธอ
“นี่แม่ไงเอิร์ธ!”
“ไม่! ไม่! ไม่! เอิร์ธไม่เอา! ฮือๆๆๆๆ “เอิร์ธร้องไห้จ้าและกอดก้องภพแน่น ร่างกายนั้นสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว จนเกศรินทร์ต้องเป็นฝ่ายถอยหลังออก น้ำตาเธอรินไหล เธอคงเสียใจมาก เกศรินทร์เดินมาหาผมแทน
“ต้น” เกศรินทร์เรียกผม
“ฉันขอโทษนะต้น ทุกเรื่องที่ฉันทำ” เกศรินทร์พูดกับผม เธอร้องไห้
“ช่างมันเถอะเกศ มันไม่ใช่ความผิดของคุณคนเดียวหรอก ผมเองก็มีส่วนผิดเกศ” ผมพูดกับเธอ
“ฮือๆ “เกศรินทร์เธอร้องไห้ เธอเกาะแขนผม ผมใช่นิ้วมือปาดน้ำตาเธอ ถึงยังไงผมก็เคยชอบเธอแต่มันอาจจะไม่ถึงขั้นคนรัก และเรายังได้ใช่ชีวิตเหมือนเช่นสามีภรรยากันอยู่หลายปี
“ขอโทษนะคะ รถพยาบาลมาแล้วขอเคลื่อนย้ายคนเจ็บนะคะ” เจ้าหน้าที่บอกเกศรินทร์ว่าเขากำลังจะพาผมไปแล้ว
“ลูกต้องการคุณนะต้น” เกศรินทร์พูดแค่นั้นเขาก็เดินถอยหลังออกไป สายตาเขามองผม ผมก็เจ็บที่ผมเองก็ทำให้ชีวิตของเธอเป็นแบบนี้
“ผมขอโทษนะเกศที่ผมทำหน้าที่สามีที่ดีไม่ได้เช่นกัน” ผมพูดเบาๆ ร่างผมถูกนำขึ้นรถพยาบาล ผมนอนนิ่งๆ อยู่ในนั้น เหตุการณ์นี้มันใหญ่เกินกว่าที่ผมจะอยู่ทำหน้าที่ปลัดอำเภอได้อีก ผมคิดว่าจะรับผิดชอบโดยการขอลาออก ผมหยิบกล่องแหวนมาเปิดและสวมมันลงที่นิ้วนางข้างซ้าย
“คุณขอผมแล้วคุณต้องกลับมารับผิดชอบผมนะภีม” ผมพูดกับแหวนวงนั้น โดยที่ไม่รู้ว่าคนที่ขอผมแต่งงานเขาเป็นยังไงบ้าง ผมภาวนาขอให้เขาไม่เป็นอะไรมากเลยนะหมอภีม
TBC...
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
