ตอน 1 : นายเมธาหน้ามึนเวลา 8.10 น. ณ หอพักแห่งหนึ่ง หน้ามหาวิทยาลัยรัฐบาลมีชื่อใน จ.นครนายก
มีหนุ่มน้อยร่างบางนอนกอดหมอนข้าง นอนหลับ น้ำลายไหลย้อยเปลื้อนหมอน กำลังหลับด้วยหน้าตาที่มีความสุข ข้างๆเป็นหนุ่มร่างสูงหน้าตาหล่อตี๋ กำลังใช้ตีนเขี่ยเพื่อนร่วมห้องที่ยังไม่ตื่น
“มึง มึง ตื่นได้แล้ว จะสายแล้ว”
“ อือ ขอ 5 นาทีน่าพี่ธัน ”
“พี่ธันเชี่ยไร ตื่นเร็ว มึง ”
“2 นาที ”
“ โครม”
ร่างสูงใช้ตีนถีบเพื่อนร่วมห้อง จนกระเด็นตกเตียง หนุ่มน้อยหน้าใสคลำตูดตังเองป้อยๆ
“เชี่ยยยยมึง ถีบมาได้”
ผมตื่นจากการมัวขี้ตาทันที แล้วส่งนิ้วกลางขาวๆให้เพื่อนร่างสูงไป 1 ดอก
“มึงนี่ปลุกยากเหมือนเดิมนะ”
ร่างสูงอยู่ในชุดนักศึกษาที่ถูกระเบียบเรียบร้อย ยืนมองเพื่อนที่ สะลึมสะลือเช็ดขี้ตาเพื่อให้ตื่นเต็มที่
“มึงนี่ปลุกดีๆ ไม่ได้ไงวะ กำลังฝันดีเลย ห่า”
ใบหน้าเรียวเบะปาก คิ้วขมวด ทำหน้าไม่พอใจ
“เยอะ อีกมึงเนี่ย จะสายแล้ว ยังไม่รีบอีก”
ร่างสูงส่ายหน้าไปมา แต่ก็ชินกับเพื่อนตัวน้อย คบกับมันมาตั้งแต่ขึ้นม.ปลาย รู้นิสัย สันดานมันดี
“กี่โมงแล้ววะ ง่วงชิบหาย”
ผมปรือตามองแสงที่ส่องเข้าตา พยายามเบิกตาให้กว้าง เมื่อคืนกว่าผมจะได้นอน ก็ปาเข้าไป ตี 4 วันนี้เปิดเทอมวันแรกกับการเข้าหาวิทยาลัย ทำให้ผมต้องเตรียมตัวให้พร้อม… ผิดแล้ว! ผมเล่นเกมจนกระทั่งตี 4 ต่างหาก ด่านนั่นแม่งยากชิบหายกว่าจะผ่านได้ เล่นเอาลุ้นจนเยี่ยวเหนียว นี่แหละครับผมเอง นายเมธา หรือ มีน ปีหนึ่ง คณะวิศวกรรมศาสตร์ สาขาอุตสาหการ น้องใหม่เฟรชชี่ หน้าตาดีที่สุดในโลก
“ชิบหายแล้ว สายแล้ว กูตายแน่”
ผมวิ่งตามเพื่อนร่างสูงที่วิ่งนำอยู่ข้างหน้าเกือบไม่ทัน เพราะขาสั้นกว่า ไอ้เต้ก็สูงชิบหาย 180 กว่าได้มั้ง ไอ้ผมก็สูง 170 เซนเอง แต่ก็ไม่เป็นปัญหาเพราะผมหล่อ? (เกี่ยวมั้ยวะ) ช่างมันเถอะเดี๋ยวไปไม่ทันลงทะเบียนวันแรก พี่ผมฆ่าตายพอดี ผมมีพี่ชายกะเขาคนนึง แก่กว่า 10 ปี พ่อแม่ผมขึ้นสวรรค์ ตั้งแต่ผมอยู่ ม.5 เหลือพี่มันนี่แหละที่ค่อยส่งเสียเลี้ยงดูกูด้วยลำแข้งจนเข้ามหาวิทยาลัย ดุชิบหาย แต่ผมก็ไม่เคยกลัว มันดีแต่ปาก แต่ถ้าผมอยากได้อะไรมันก็ให้หมด
“มึงก็เป็นซะอย่างนี้ ไม่เปลี่ยนเลยจริงๆ ตั้งแต่ ม.ปลายแล้ว ไม่รู้ รอดมาได้ไง”
ไอ้นี่มันชื่อ ไอ้เต้ เป็นเพื่อนผมตั้งแต่ม.ปลายแล้ว ขี้บ่นชิบหายเหมือนพี่กูเลย
“ปกติ พี่กูปลุกไง แต่มันก็ยังดีนะใช้มือบ้าง ไม่เหมือนมึงใช้ตีนถีบ ห่า ยังเจ็บตูดอยู่เลย”
“สมน้ำหน้า มึงเสือกตื่นยาก”
สัด ไอ้เพื่อนเลว ผมคลำตูดดู กระดูกจะร้าวมั้ยวะเนี่ย จะได้อ้างเรื่องโดดเรียน ฮ่าๆๆ
“น้องๆ ที่เพิ่งมา มาลงชื่อด้านนี้ แล้วรับป้ายชื่อไปด้วยค่ะ แขวนคอให้เรียบร้อยน้า”
พี่ปีสองตะโดนบอกน้องๆที่เพิ่งเดินเข้ามาให้หอประชุม รวมถึง ผมและไอ้เต้ด้วย หลายๆคนมองมาที่ผมกับไอ้เต้ ที่เดินด้วยกัน แต่น่าจะมองไอ้เต้มากกว่า เพราะรูปร่างมันสูง หุ่นนักกีฬา หน้าตาหล่อเหลาคิ้วเข้ม จมูกโด่ง ผิวมันขาว มันเป็นลูกคนจีน ส่วนผมก็เหมือนเพื่อนพระเอกอะแหละ ที่เป็นเพื่อนพระเอกที่หล่อๆนะ
หลังจากได้ป้ายชื่อมาคล้องคอกันเป็นที่เรียบร้อย พี่ๆสต๊าฟก็ปล่อยให้น้องๆทำความรู้จักกันและ มีปฐมนิเทศไม่นาน พอบ่ายๆก็ปล่อยกลับ การเริ่มเรียนวันที่ 2-3 ก็ไม่มีอะไรมาก อาจารย์ก็แจก คลอสซิลิบัสให้ อธิบายนู่นนี่นั่น แล้วก็เลิกคลาส
เย็นวันศุกร์ ก็ถูกรุ่นพี่เรียกตัวมานั่งหน้าสอกันทั้งคณะ บอกว่าวันนี้ จะมีเรื่องแจ้ง พวกผมก็เลยมานั่งรอ เสียเวลาเล่นเกมชิบหาย
“สวัดดีค่าน้องๆ พี่ชื่อพี่เจสซี่นะคะ เป็นเฮดปีสอง วันนี้พวกพี่ๆ มีเรื่องแจ้งน้องๆ เป็นเรื่องที่สำคัญมากเลยค่ะ”
พี่กระเทยหน้าสวยหุ่นหมีคนนึ่งพูดท่าทางจริงจังมาก พี่แกก็สวยนะ สวยแบบแปลกๆดี
“คืองี้ค่ะ วันนี้เนี่ย พี่จะแจ้งข่าวเรื่อง การจับสายรหัสค่า”
น้องๆที่นั่งหน้าสลอนต่างไม่มีปฏิกิริยาตอบรับเลย
“น้องๆ ไม่ดีใจเลยเลยเหรอคะ มันดีมากเลยนะสายรหัสเนี่ย อาจจะได้อยู่กับพี่รหัสหน้าหล่อๆ ได้กินขนมฟรีได้ชีทเรียนด้วยนะคะ”
พี่หน้าสวยหุ่นหมียังคงบรรยายสรรพคุณสายรหัสอย่างต่อเนื่อง ด้วยสีหน้าจริงจัง
“โห พี่ ใครๆก็รู้แล้วมั้งครับ สายรหัสเนี่ย ไม่เห็นจะแปลกใจเลย”
ใครคนนึงตะโกนตอบพี่หน้าสวยหุ่นหมีไป พี่แกไม่เหมาะกับชื่อเจสซี่หรอกครับ มันดูสวยไปไม่เข้ากับหน้า
“เออ จ่ะ เอาที่สบายใจ เอ้าจะเริ่มแล้วนะ สาขา ไฟฟ้าเริ่มก่อนเลยค่ะ”
เพราะว่าเป็นแถวแรก เลยถูกเรียกก่อน แต่ละคนทำหน้าตื่นเต้นกันมาก ผมไม่ค่อยสนใจหรอก ไม่ค่อยชอบกิจกรรม แล้วก็จับสายพี่รหัสกันไปเรื่อยๆ ต่อมาก็มาถึงสาขาของผม
“เอ้าแถวอุตสาหการ ลุกคะ”
ตาผมแล้วครับ จับให้จบๆไป เบื่อเมื่อไรจะเลิกกิจกรรม
“น้องมีน ได้พี่รหัส 0078 ค่า งุ้ย คุณน้องน่ารักนะคะหน้าขาวๆ ปากแดงๆเหมือนพวกชะนีเลย”
ห๊ะ ว่าไงนะ เหมือนชะนีมันน่ารักเหรอวะ
“เอ่อ พี่ ผมหล่อครับ ไม่ใช่น่ารัก”
ผมเกาหัวงงๆกับกับคำชม ? ของแก มันคำชมรึเปล่าวะนั่น เหมือนด่าว่าเหมือนชะนีหรือลิงอะไรอย่างนั้นเลย
หลังจากนั้นก็มีสาวน้อยคนนึงเดินออกมาจากดง ปี 2 เดินตรงมาที่ผม เขร้ สวยวุ้ย น่ารักอะ พี่รหัสผมเหรอ โชคดีจริงๆ ตัวเล็กๆน่ารัก ผิวขาวๆนะ แต่ผมว่าผมขาวกว่าหน่อย ใส่เสื้อยืดแขนสั้นสีฟ้า กางเกงบอล หุย น่ารักแบบแมนๆ แต่หน้าอกแบนไปหน่อยนะ แต่ไม่เป็นไรผมไม่เกี่ยง ผมนี่ยิ้มหน้าบานเท่าจานดาวเทียมเลย
“หวัดดีครับ พี่คนสวย ผมมีนสาขาอุตสาครับ”
“ผัวะ”
อ๋อย ผมหน้าสั่นเลยครับ ดาวขึ้น มึนกันเลยทีเดียว เมื่อกี๊มันเกิดอะไรขึ้นวะ กุงง
“กูเป็นผู้ชาย แม่ง ไม่ใช่ผู้หญิง กวนตีนตั้งแต่วันแรกเลยนะมึง กูชื่อออม ปี 2 สาขาสิ่งแวดล้อม เดี๋ยวมึงรอคุยกะกูตอนเลิกด้วยนะ”
พี่รหัสร่ายยาว ด้วยสีหน้าไม่พอใจเท่าไร มือแกยังเงื้อเหนือหัวผมอยู่เลย แต่แกเตี้ยกว่าผมนะ ผมว่า
“เอ่อ ครับ แหะๆ”
ทุกคนหัวเราะกันครืน อายชิบหาย ผมทำท่าจะเดินกลับมานั่ง ตอนนี้ยังมึนๆ งงๆ หลังจากที่โดนโบกหัวมาทีนึง
“แหม คุณน้อง หน้ามึงก็น่ารักนะคะ มาว่าเพื่อนพี่ได้ เอ๊าคนต่อไปค่า”
พี่หน้าสวยหุ่นหมีแกพูด หลังจากกลับมานั่งที่ ผมนั่งติดกับแถวสาขาโยธาครับ เป็นสาขาของไอ้เต้มัน
“มึงนี่ก็น้า ปากอะ อยู่เฉยมั่งเหอะ หน้าตาก็ดี แต่อย่าให้อ้าปากเล้ยยย กูล่ะอายแทน”
ไอ้เต้มันบ่นครับ มันบ่นผมแบบนี้มาตั้งแต่ ม.ปลายแล้ว ตอนนี้ก็ยังไม่เลิกบ่น
“บ่นเป็นพี่กูอีกแล้ว กูอุตส่าหนีจากบ้านมา ยังจะมาเจอมึงอีก แม่ง เซ็งหวะ”
ผมทำหน้าเหม็นเบื่อ บ่นเป็นไอ้พี่ธันไปได้ ไอ่ห่า
“กูขี้เกียจเถียงกะมึงแล้ว”
ตอนนี้เรากำลังแอบเถียงกันครับ ไอ้เต้มันยังไม่ได้จับสายรหัสเลย มันอยู่คนละสาขากับผม สาขามันนี่เท่าที่สังเกตุได้มีแต่พวกดิบเถื่อน หน้าโหดทั้งนั้นเลย
“สุดท้าย สาขาโยธาค่า ออกมาเลยค่ะ น้องๆ”
พี่หน้าสวยหุ่นหมีก็ยังทำหน้าที่ได้ดี แกแต่งหน้าเข้มมากครับ โบกปูนมาเหรอนั่น หนาได้ใจเลย
“ว้ายๆ น้องคนนั้นอะค่ะ หล่อจัง หันป้ายชื่อมาหน่อยค่ะ ที่สูงที่สุดอะค่ะ”
ไอ้เต้หันซ้ายหันขวา มองเพื่อนในแถว มันเป็นคนที่สูงที่สุดในแถวครับ มันยื่นนิ้วชี้ ชี้ที่หน้าตัวเอง
“ช่ายค่า หล่ออะค่ะ สนใจมากิ๊กกับพี่มั้ยคะ”
พี่หน้าสวยหุ่นหมียิ้มหน้าบาน บิดตัวไปมา หลอนครับ บอกตรงๆ
“เอ่อ ผม ชื่อเต้ครับ สาขาโยธา”
ไอ้เต้ตอบแบบงงๆ หน้าเหลอ แอบเหงื่อตก น่าสงสาร อ่า จริงแล้ว สมน้ำหน้ามากกว่าครับ ผมแอบขำเบาๆ
“ค่า น้องเต้ หัวใจว่างมั้ย สนใจมาเป็นกิ๊กกับพี่มั้ยคะ”
พี่แกยังไม่ล้มเลิกความตั้งใจ ยิ้มอย่างอายๆ จะเอาให้ได้ครับ ขำชิบหาย ไอ้เต้ทำหน้าตาเหลอหลากว่าเดิม
“มะ ไม่เป็นไรครับ เกรงใจอะครับ”
ไอ้เต้ปฏิเสธแบบหวั่นๆ สงสัยกลัวพี่แกจะกระโดดกอดเอา
“อย่าเยอะ อีสมเจตน์มึง หม้อหนุ่มอยู่นั่นแหละ”
เพื่อนพี่หน้าสวยหุ่นหมี ตะโกนมาจากดงปี 2
“หยุดเลยอีต้อม กูชื่อเจสซี่ค่ะ ไม่ใช่สมเจตน์”
แกทำท่าสะบัดสะบิ้ง ความจริงชื่อสมเจตน์ก็เหมาะกับแกนะครับ แล้วพี่สมเจตน์ก็ยื่นกล่องใส่สลากให้ไอ้เต้จับ แถมส่งสายตายั่ว (โมโห) ไปให้ไอ้เต้ด้วย ขนลุกครับ หลอนจริงๆ
“น้องเต้ได้พี่รหัส 0037 ค่า”
มันหันซ้ายหันขวา ซักพักก็มีพี่ปีสองผู้ชายท่าทางใจดี ใส่แว่นเดินมาหามัน
“กูชื่อวิทย์ สาขาไฟฟ้า กูมีของมาให้มึงเยอะอยู่ แต่อยู่ในรถ มึงมีรถมั้ย”
พี่วิทย์ถามไอ้เต้ พี่แกก็สูงนะ แต่ยังไม่เท่าไอ้เต้
“มีพี่ จอดที่ลานจอดรถข้างหอประชุมนี่แหละ”
ไอ้เต้ตอบพี่เขาไป
“งั้นเดี๋ยวมึงเดินไปที่ลานจอดรถระ รถกูก็จอดอยู่ที่นั่นเหมือนกัน”
ไอ้เต้พยักหน้าหงึกๆ แล้วกลับข้ามานั่งที่
“พี่มึงท่าทางจะเรียนเก่งนะ ใส่แว่นด้วย”
ผมเดานะ เพื่อนๆเด็กเนิร์ดสมัยม.ปลายใส่แว่น เรียนเก่งกันหลายคน
“ไม่รุ น่าจะมั้ง” มันตอบ ผมพยักหน้าตอบ
“เดี๋ยวกูต้องรอพี่รหัสหว่ะ มันว่าจะคุยอะไรซักอย่าง”
ผมบอกมันเพราะติดรถมันมาเรียนเมื่อเช้า ผมไม่มีรถครับ
“เออกูก็ต้องไปหาพี่วิทย์ เสร็จแล้วเดี๋ยวกูไลน์หา”
ผมพยักหน้ารับรู้อีกรอบ
“เอาล่ะน้องๆ วันนี้พอแค่นี้ค่ะ เดี๋ยวศุกร์หน้าพี่มีเรียกประชุมอีกรอบนะคะ พี่จะเรียกประชุมทุกวันศุกร์ตอนเย็นจะได้ไม่กระทบการเรียนของน้องๆนะคะ”
พี่สมเจตน์พูดปิดการประชุม สายตาแกยังเหล่ๆมาทางไอ้เต้อีกครับ
“พี่สมเจตน์เขาชอบมึง น่าดีใจนะเนี่ย แม่ง น่าอิจฉา ฮ่าๆ”
“เชี่ย แม่ง กูยิ่งหลอนๆอยู่”
ไอ้เต้ทำท่าขนลุก
“เออๆ เดี๋ยวกูไปหาพี่รหัสกูก่อน มันจะตบหัวกูอีกมั้ยเนี่ยแม่ง ซวยตั้งแต่วันแรกเลย”
ผมไม่ได้กลัวพี่มันตบหรอก แต่ถ้าพี่หัสเกลียดขี้หน้าอาจจะอดกินขนมได้ เรื่องกินสำคัญที่สุดครับ รองลงมาก็เรื่องเกม สองลำดับในใจเลย
“ก็เขาทำถูกไง กวนตีนอย่างมึง ควรจะโดน”
“สัด”
ไอ้เต้เดินแยกไปอีกทางแล้วครับ ผมก็เลยเดินด๊อกแด๊กไปหาพี่รหัสที่ยืนรออยู่ใต้ต้นไม้หน้าหอประชุม
“มึงชื่อมีนใช่มั้ย สาขาอะไรนะ”
พี่รหัสหน้าสวยหุ่นบางถามผม
“อ่อ สาขาอุตสาหการครับ”
ผมตอบแบบสุภาพที่สุดในชีวิต
“อ้อ กูมีของฝากมาจากพี่ปี 4 ด้วยแล้วก็พวกอุปกรณ์ที่จำเป็นแต่กูยังไม่ได้เอามาหรอก อยู่ช็อปพี่ปี 3 เอาเบอร์มึงมา เดี๋ยวกูโทรหา พี่ปี 3 ชื่อพี่แทน มีรถ เดี๋ยวให้พี่มันเข็นไปส่งที่หอมึง”
“อ่อ ครับ แต่เพื่อนผมมีรถนะ ให้มันไปส่งก็ได้มั้งพี่”
ผมบอกพี่มัน หน้าตาพี่แกก็ไม่ได้แสดงความโกรธอะไร กูรอด
“เอ่อ เมื่อกี๊อะพี่ ผมขอโทษนะ ที่เข้าใจผิดอะ”
ผมทำหน้าเป็นหมาหงอยเพื่อให้พี่แกสงสาร กลัวไม่ได้กินขนม
“เออ กูก็ไม่ได้โกรธอะไรมากหรอก แต่มึงนี่กวนตีนดีนะ”
พี่รหัสผมทำหน้าเอือมระอา
“ก็พี่สวยจริง ตอนแรกนึกว่าเป็นแบบทอมๆหน่อย”
ผมพูดต่อ ยังไม่เข็ดครับ เพราะดูเหมือนว่าพี่แกจะไม่ได้โกรธจริงจัง
“เออ มึงนี่แม่ง กูกะว่าจะเลี้ยงข้าวมึงนะ แต่คงไม่แล้วแหละ”
พี่มันพูดหน้าตาย
“ม่ายน่าพี่ ผมล้อเล่น”
ผมรีบประจบ เดี๋ยวอดกินของฟรีครับ
“เออ ไว้วันหลัง วันนี้กูก็มีงานต่อ เลี้ยงวันไหนกูบอกอีกที”
พี่ออมยิ้มแบบกวนๆ ก็ยังน่ารักอยู่ดี หรือว่าผมจะหันมาจีบผู้ชายดีวะ คือมันมีความหลังกับการจีบผู้หญิงตอน ม.6ครับ ไม่อยากจะพูด
Rrrrrrrrrrrrr
หยิบมือถือขึ้นมาดูก็เป็นไอ้เต้ มันไลน์มาบอกว่ามันรอที่ลานจอดรถแล้วครับ ส่งสัยคุยกะพี่รหัสเสร็จแล้ว
“เออ พี่ เพื่อนผมมันรอที่ลานจอดรถอะ ผมว่าเราไปเลยดีว่า เริ่มหิวข้าวแล้ว”
จะว่าไปก็แล้วก็หิวครับ เมื่อกลางรีบจ้วงข้าวลงท้อง เพราะมีเรียนต่อ เลยไม่ได้กินขนมเลย
“มึงนี่ก็ห่วงกินเนอะ เมื่อกี๊ก็กลัวกูไม่เลี้ยงข้าว”
พี่รหัสทำหน้าเอือมระอาอีกรอบแล้วครับ
“การกินเป็นเรื่องสำคัญลำดับที่หนึ่งครับ”
ผมตอบพี่ออมตามจริง ด้วยหน้าที่จริงจังมากครับ
“เรื่องเรียนมึงทุ่มเทขนาดนี้มั้ยเนี่ย เอ้า ไปๆ”
พี่รหัสเดินนำหน้าตรงไปยังลานจอดรถ เมื่อมาถึงลานจอดรถก็เจอไอ้เต้ยืนเก๊กหล่อยู่ที่ข้างรถ Honda Civic สีขาวของมันแล้ว บ้านมันพอมีตังครับ พ่อมันเป็น ผอ.โรงเรียนมัธยม ที่ผมเรียนตอนม.ปลาย
“ไอ้เต้ นี่พี่รหัสกู ชื่อพี่ออม สาขาสิ่งแวดล้อม”
ไอ้เต้ก้มหัวให้นิดนึงครับ
“ผมชื่อเต้ สาขาโยธา”
มันพูดน้อยครับ เวลาอยู่กับคนที่ไม่สนิท แต่กับผมนี่ แทบจะพ่นไฟใส่ ไอ้ห่า ไอ้สองมาตรฐาน
“เออ สาขาเดียวกับพี่กู เดี๋ยวพวกมึงตามกูไปที่ช็อปโยธาหน่อย กูมีของให้ไอ้มีนมัน แต่กูไม่มีรถยนต์”
ผมสองคนพยักหน้ารับ แล้วพี่ออมก็เดินไปค่อมมอเตอร์ไซค์ Honda Scoopy สีฟ้า ใส่หมวกกันน็อคแล้วสตาร์ทรถรอ น่ารักสัด เหมาะกับพี่แกมาก แต่ถ้าเป็นสีชมพูจะเหมาะกว่านะ ผมว่า
“พี่กูน่ารักว่ะ รถแกน่าจะเป็นสีชมพูนะกูว่า”
ผมหันไปพูดกับไอ้เต้ มันมองพี่เขาแปลกๆนะ
“ห่า เดี๋ยวก็โดนอีกมึง ยังไม่เข็ด”
มันหันว่าว่าผม ไอ้นี่ก็ขัดผมจริงๆ ผมเบะปากใส่มัน
“เร็วๆมึง เดี๋ยวพี่เข้ารอนาน”
แล้วเราก็ขึ้รถ ไอ้เต้ขับรถตามพี่ออมไปช็อปโยธา อยู่ค่อนข้างไกลกับหอประชุม มหาวิทยาลัยผมกว้างมาก มีพื้นที่เยอะ แต่ละตึกก็ค่อนข้างไกล แต่ปีหนึ่งเรียนอยู่สองตามตึกไม่ไกลมาก ผมว่าอีกหน่อยผมต้องเอามอเตอร์ไซค์ที่บ้านมาใช้บ้างแล้ว ช็อปโยธาเป็นอะไรที่รกมากครับ ที่รกไม่ใช่อุปกรณ์การเรียนนะครับ ขยะครับ ขวดน้ำอัดลม กระป๋องโค้ก เป๊ปซี่ ขวดกระทิงแดงเป็นกองเลย ทั้งบนโต๊ะม้าหินอ่อนด้านหน้า แล้วก็ที่บริเวณหน้าประช็อป
“พี่แทน”
พี่รหัสผมตะโกนเรียกพี่ปี 3 ชื่อพี่แทนผมจำได้แล้ว ซักพักมีรุ่นพี่ใส่เสื้อช็อปสีเลือดหมู กางเกงยีนขาดเข่ารองเท้าผ้าใบสีขมุกขมัว ทำหน้ามึนๆ เดินออกมาจากประตูช็อป หน้าพี่แกโหดครับ ผมทรงสกินเฮด ตัวสูงกว่าไอ้เต้อีก ล่ำๆด้วย แถมมีหนวดเคราปะปลายที่ใบหน้า น่ากลัววุ้ย อาบน้ำล่าสุดวันไหนวะเนี่ย แกไม่ได้ตัวเหม็นหรอกครับ แต่ดุสภาพเหมือนไม่ได้อาบน้ำมา 2-3 วันแล้ว
“เอ่อ พี่แทน นี่ไอ้มีน สาขาอุตสาหการ น้องสายรหัสเรา”
พี่ออมแนะนำผม ผมยกมือไหว้พี่แกเพื่อให้ดูมีมารยาทที่มากที่สุด ยังไม่อยากกวนตีนพี่แก เดี๋ยวจะโดนกระทืบได้ ผมเริ่มมีบทเรียนจากพี่รหัส จริงๆแล้วกลัวพี่แกมากกว่า แล้วพี่ออมก็หันหน้าไปที่ไอ้เต้ พยักหน้าเป็นเชิงถามมัน
“ส่วนมึงชื่อไรนะ”
“ผมชื่อเต้ สาขาโยธา”
“เออ น้องสาขากูนี่ กูชื่อแทน ปี 3 เออ มึงชื่อมีนใช่มั้ย กูมีของ พวกขนมแล้วก็ของใช้เดี๋ยวกูไปยกมาให้”
พี่แกแนะนำตัว แล้วหันมาถามผม
“ครับ”
ผมยิ้มที่มุมปาก ยักคิ้ว 2 จึกบอกพี่แก ท่าทางจะไม่ได้ดุไรมาก น่าจะอัธยาสัยดี
“เออ ท่าทางกวนตีนนะมึงอะ ไม่เข้ากับหน้าเลยว่ะ”
อะไร หน้ากูมันเป็นยังไง พี่แกหมายถึงว่าหน้าตาผมเป็นคนดี ? ตอนจับสายรหัสพี่สมเจตน์ก็ว่าผมเหมือนพวกชะนี ตกลงผมหน้าเหมือนอะไรวะเนี่ย แล้วพี่แกก็เดินเข้าไปในช็อป ซักพักก็ออกมาพร้อมกล่องกระดาษวางบนโต๊ะม้าหินอ่อน ในกล่อง มีไม้แขวนเสื้อ สบู่ก้อน ยาสีฟัน ผงซักฟอก ขนม เครื่องเขียน มาม่า ปลากระป๋อง ช่างเหมาะแก่การอยู่หออย่างยิ่ง
“เอ่อ พี่ขอบคุณครับ เหมาะกับการอยู่หอจริงๆ”
ผมว่า แล้วก็มองของในกล่องแบบขำๆ
“เออ มันมีประโยชน์หมดแหละ มึงต้องได้ใช้มันแน่”
พี่แกพูดจริงจัง หน้าแกโหดจริงๆ มีลูกว่าขอซักตัว จะเอาไว้เฝ้าบ้าน
“ไม่มีไข่เหรอพี่ แบบต้มมาม่าใส่ใข่ไรงี้”
ผมถามพี่แกแบบกวนๆ
“กวนตีนนะมึงอะ วันหลังเดี๋ยวกูซื้อให้ใหม่”
พี่แกก็ยังตอบแบบจริงจัง นี่พี่แกไม่รู้ว่าผมประชดเหรอะ พี่ออมทำหน้าเอือมระอารอบที่สิบ
“มันกวนตีนงี้แหละพี่ วันนี้ผมก็โบกไปทีนึง”
พี่รหัสผมฟ้องพี่รหัสตัวเองใหญ่ ใช่ซี้ผมมันน้องใหม่ยังไม่มีใครรักนี่
“อะไรวะ”
พี่แทนทำหน้างงๆ
“ก็มันเรียกผมว่าพี่คนสวยอะดิ แล้วนึกว่าผมเป็นทอมอีก”
พี่ออมพูดไปก็เหล่ตามามองผม
“ฮ่าๆ เออ กวนตีนโครตอะมึง ไอ้น้องมีน หน้าตาพวกมึงก็ไม่ต่างกันปะวะ สายกูทำไมมีแต่แบ๊วๆแบบนี้วะ”
พี่แทนมันบ่นแต่ไม่จริงจังนัก ผมล่ะเซ็ง
“ผมหล่อพี่ ไม่ใช่น่ารัก”
ผมเบะปาก เบื่อจริงคำว่าน่ารัก มันฝังใจเหลือเกิน
“เออไอ้เต้ พี่มึงชื่ออะไร เผื่อกูรู้จัก”
พี่แทนหันไปถามไอ้เต้บ้าง เห็นมันเงียบไปนาน
“พี่วิทย์ครับ สาขาไฟฟ้า”
ไอ้เต้บอก พี่แทนพยักนหน้ารับ
“โชคดีแล้วมึง ไอ้วิทย์มันเรียนเก่ง ชีทเรียนมันเยอะ มันเป็นน้องไอ้ปืน เพื่อนกูเอง แต่วันนี้มันไม่มา ไอ้ปืนนี่เทพมาก ท๊อปตลอด แต่โดดเรียนบ่อย วันหลังมึงแวะมาหามันที่นี่ก็ได้ แต่ก็ต้องแล้วแต่ดวงนะ จะเจอมันรึเปล่าอีกเรื่อง”
พี่แทนร่ายยาวถึงไอ้พี่ปืนอะไรนี่ มันเป็นผีเหรอถึงได้ผลุบๆโผล่ๆ เจอตัวตัวยากนัก
“เอ้าไอ้น้องมีน ของมึง ยกไหวปะเนี่ย”
พี่แทนหันมามองทางผม ดูถูกกูจริง เห็นอย่างนี้กูอึดนะเว้ย
“ไหวพี่ สบายมาก ขอบคุณมากครับ”
ผมขอบคุณพี่แก ใครให้อะไรต้องขอบคุณ ทำอะไรผิดต้องขอโทษ มันเป็นวิถีของผม เอ่อ รู้สึกมีสาระมากเลยครับกู ไอ้พี่ธันมันสอนผมมาอย่างนี้และผมก็ว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง ผมยกกล่องเดินไปที่รถไอ้เต้ มันตามมาเปิดท้ายรถให้ แล้วผมก็ล่ำลาพี่รหัสและลุงรหัสก่อนขึ้นรถกลับ หิวใส้จะขาด ก่อนขึ้นหอก็แวะซื้อข้าวกล่องหน้าหอ ไม่ชอบกินที่ร้านนะ เสียเวลาเล่นเกมหมด พรุ่งนี้วันหยุด กะจะเล่นเกมให้สว่างเลยครับ
ผมไม่ได้กลับบ้าน รอให้หยุดติดต่อกันหลายวันก่อนครับ โทรหาพี่ธันมันบ้าง แต่ไม่ได้บ่อยมาก ไอ้เต้ก็เหมือนกัน บ้านผมกับมันอยู่คนละอำเภอ ผมก็ติดรถมันกลับได้ แต่บ้านมันถึงก่อน ผมต้องต่อรถตู้เข้าบ้านอีก 30 สิบโลกว่าจะถึง
วันหยุดผ่านไปไวครับ เช้าวันจันทร์อีกแล้ว เบื่อจริง ยังเล่นเกมไม่จุใจเลย เฮ้ออ
“เร็วดิมึง แบบนี้ทุกวัน นี่ถ้าไม่มีกู จึงจะทำไง”
ไอ้เต้มันเร่ง ขณะที่เดินลงบันไดมา
“กูก็เอารถมาดิ มอไซค์กูก็มี”
กูไม่ง้อหรอก แต่ตอนนี้ก็เกาะมันไปก่อน ผมขี้เกียจนะ ทุกเรื่องแหละยกเว้นเรื่องกินกะเกมมันเป็นวิถีของผมอีกข้อ โชคดีที่ผมความจำค่อนข้างดี อ่านหนังสือรอบเดียวก็พอจะทำข้อสอบได้ แต่ไม่ได้คะแนนดีมากนะ เอาแค่พอผ่านๆ
พวกเราใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึงครับ หอไม่ได้ไกลมาก แล้วก็เข้าห้องเรียน เอาจริงๆ ผมก็ไม่ค่อยโดดเรียนนะ เข้าไปนั่งฟัง จดบ้างหลับบ้าง ความรู้จะได้เข้าหัวบ้างแต่ผมไม่เล่นเกมในห้องเรียนนะ เป็นเด็กดีใช่มั้ยล่ะ ก็ดีเหมือนหน้าตาแหละครับ เฮ้อ พูดแล้วก็เขินเอง
----> มีต่อครับ
หัวข้อ: ###Yes or No### ใช่หรือไม่ ? ความรู้สึกนี้! ตอนจบ 22/08/2020 (อ่าน 7507 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก