ซีนที่70 การกลับมาของPartที่เหลือหลังจากทุกเหตุการณ์ผ่านไป ชีวิตของผมก็ดูจะเริ่มเข้าที่เข้าทางขึ้นมา ทั้งเรื่องเรียนที่ผมและไอ้นภสามารถเข้าเรียนได้อย่างสม่ำเสมอ, เรื่องงานที่ตอนนี้ผมกำลังworkshopเตรียมตัวเปิดกล้องละครที่ต้องเล่นคู่กับไอ้นภ ส่วนเพื่อนๆรอบตัวผมก็ดูมีความสุขกันดี แถมช่วงหลังพี่ดินก็ดูจะลงรอยกับไอ้นภมากขึ้นเยอะ ทำให้ผมไม่ต้องมาปวดหัวคอยห้ามศึกเหมือนแต่ก่อน
จะเหลือก็แค่เรื่องเดียวที่ยังคงคาใจผมอยู่นั่นก็คือ……..พ่อ……..เรื่องที่ผมวิ่งหนีมาตลอดระยะหลายปี จนบางทีผมเผลอรู้สึกว่ามันยาวนานเหมือนดำเนินมาตลอดชีวิต……. แต่พรุ่งนี้ผมจะจบเรื่องนี้ลงเสียที……เพราะผมจะกลับไป……กลับไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่ผมหนีมาตลอด…..
“วาฬ…..เป็นอะไรรึเปล่า” ไอ้นภรวบตัวผมไปกอดพร้อมกับถามผมด้วยความห่วงใย
“ไม่เป็นไร” ผมตอบพร้อมหันไปยิ้มให้
“คิดถึงเรื่องพ่ออยู่ใช่ไหม” ไอ้นภภามต่อ
“ใช่……พรุ่งนี้แล้ว…..พรุ่งนี้จะเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่จะได้กลับไปเจอเค้า” ผมตอบพลางจับมือไอ้นภที่กำลังกอดผมอยู่
“วาฬไม่ต้องกังวลนะ ทุกอย่างจะต้องเรียบร้อย” ไอ้นภพูดพร้อมกับหอมแก้มผมเบาๆ
“แล้วถ้าทุกอย่างมันไม่เป็นไปตามที่เราคิดล่ะ” ผมถาม
“ถ้ามันไม่เป็นตามที่เราคิด อย่างมากเราก็แค่กลับมาอยู่ด้วยกันแบบนี้เหมือนเดิม ไม่ว่ายังไงนภก็จะอยู่ข้างวาฬเสมอนะ”
“ขอบคุณนะ”ผมตอบพร้อมกับกุมมือไอ้นภ…….ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยได้จริงๆก็คงดี…….
………………………………………..
เช้านี้ผมกลับมายืนอยู่หน้าสถานที่ที่ผมเคยเรียกว่า ‘บ้าน’ สถานที่ที่ผมไม่ได้กลับมาเลยตลอดหลายปี…….สถานที่ที่เมื่อก่อนผมรู้สึกว่าคุ้นชิน…..แต่ตอนนี้ผมกลับกังวลที่จะต้องกลับมา……ความกังวลนั้นทำเอาผมแทบไม่ได้นอนทั้งคืน…..จนตอนนี้ท้องไส้ผมปั่นป่วนไปหมด …….นี่ผมพร้อมแล้วจริงๆใช่ไหม…….ผมต้องการสิ่งนี้จริงๆใช่ไหม…….ผมต้อง…..
“วาฬ…..โอเคมั๊ย” ไอ้นภเรียกผมเบาๆให้กลับมาสู่โลกที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง…..จริงด้วยสิ…..ถึงเวลาที่ผมต้องอยู่กับปัจจุบันได้แล้วสินะ…….ผมต้องหยุดวนกลับไปสู่โลกในจินตนาการของผมสักที….
“อืม….โอเค….พร้อมแล้ว” ผมตอบพร้อมกับจับมือพาไอ้นภเดินเข้าบ้านไป…….ทุกอย่างต้องโอเคสิ……
……………………………………………..
ทุกอย่างในบ้านดูไม่ต่างจากวันที่ผมออกมา เพียงแต่ทางเดินดูโล่งขึ้นเท่านั้น……..ผมพาไอ้นภเดินมาจนถึงห้องทำงานของพ่อ……ผมหยุดอยู่ที่หน้าประตูก่อนที่จะรวบรวมความความกล้าเปิดประตูเข้าไป
“……….พ่อ………”ผมพูดขึ้นทันทีที่เห็นร่างของชายที่ผมคุ้นเคยดีกำลังนั่งเหม่อมองออกไปทางนอกหน้าต่าง…….
“…………………” พ่อไม่หันกลับมามองผม……ไม่มีเสียงตอบใดๆกลับมา……
“……..พ่อ…...” ผมเรียกเค้าอีกครั้ง…….
“…………………” ไม่มีเสียงตอบใดๆกลับมาเหมือนเดิม……..นี่พ่อเองก็คงไม่อยากคุยกับผมเหมือนกันสินะ……ผมกำลังมาทำอะไรอยู่ที่นี่เนี่ย……..
“…..นภ……เรากลับกันเถอะ…..หมดธุระที่นี่แล้ว……..” ผมหันหลังให้พ่อพร้อมกับจับมือไอ้นภเพื่อให้เดินออกไปด้วยกัน
“วาฬ…..เดี๋ยว…..ให้โอกาสเค้าหน่อย…..” ไอ้นภรั้งผมไว้พร้อมกับพูดเตือนสติผม
“…..…...” ผมหันไปสบตาไอ้นภ
“…..วาฬทำได้….อีกนิด…..” ไอ้นภพูดพร้อมกับยิ้มให้ผม
“……..พ่อครับ…….พ่อ!!…….”ผมหันกลับไปเรียกพ่ออีกครั้ง…..แต่ครั้งนี้ก็เหมือนเดิมไม่มีการตอบกลับและไม่มีแม้การเคลื่อนไหวใดๆ…..ผมหันไปสบตาไอ้นภอีกครั้ง……มึงช่วยบอกกูทีเถอะว่ากูต้องทำยังไงต่อ….
“วาฬจะคุยกับเค้าแบบนี้เหรอ…..ลองไปคุยต่อหน้าไหม…..บางทีเราก็อย่าเอาแต่รอให้เค้าหันมาเลย….เราเข้าไปอยู่ต่อหน้าเค้าก่อนก็ได้นี่นา ใช่ไหม”นภพูดกับผม…..จริงสินะ…..ถ้าเค้าไม่ได้ทำตามที่เราคาดหวัง…..เราก็แค่เป็นฝ่ายเริ่มซะเองก็ได้นี่นา
และผมก็ตัดสินใจเดินเข้าไปหาพ่อ….. เข้าไปอยู่ตรงหน้าเค้า…..และก็…..
“พ่อ!! เกิดอะไรขึ้นทำไมเป็นแบบนี้!!” ผมตกใจเข่าทรุดลงไปกองอยู่ต่อหน้าพ่อของผม……พ่อที่ตอนนี้กำลังบนรถเข็น……ร่างกายซูบผอมไม่ขยับเขยื้อน…..ปากเบี้ยว……แต่สายตากำลังมองมาที่ผมพร้อมกับน้ำตาที่กำลังไหลอาบแก้ม……
“พ่อ!!! เกิดอะรขึ้นบอกผมสิ….พ่อ!!!”
“……………………….” ไม่มีเสียงใดๆตอบรับมาจากชายที่อยู่ตรงหน้าผม
“พ่อ!!” ผมยังคงร้องเรียกแต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม…..ผมตกใจ…..ผมร้องไห้อย่างรุนแรง….จนไอ้นภต้องเข้ามากอดผมไว้…..นี่มันอะไรกัน…..
“คุณอาเส้นเลือดในสมองแตกนะวาฬ ทำให้เป็นอัมพาต” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น…..ผมรีบหันไปดู……พี่ชาร์ค!!
“นี่มันอะไรกัน!! เรื่องมันเป็นยังไงครับ!!”
“วาฬตั้งใจฟังพี่ให้ดีนะ เรื่องทั้งหมดมันต้องย้อนไปตั้งแต่หลังจากที่คุณอาผู้หญิงเสียชีวิต คุณอาก็เศร้ามาก เสียใจมากเอาแต่โทษตัวเอง ทำแต่งาน ไม่ดูแลตนเองเลย เอาแต่ดื่มเหล้า ก็เหมือนที่วาฬรู้นั่นแหละ……หลังจากนั้นคุณอาก็มีปัญหาความดันสูงแต่ไม่ยอมไปรักษา จากนั้นความดันก็สูงมากขึ้นเรื่อยๆ จนต้องเข้ารพหลายครั้งโดยที่วาฬไม่รู้…….”
“…..ที่พ่อไม่กลับบ้านหลายๆวันเป็นช่วงๆนั่นใช่ไหมครับ….” ผมเริ่มนึกปะติดปะต่อขึ้นได้
“ใช่…..คุณอาไม่ให้คนใกล้ชิดบอกใครโดยเฉพาะวาฬ เพราะเค้าเป็นห่วง…..พี่เองก็มารู้เรื่องนี้ทีหลัง…...”พี่ชาร์คตอบ
“แล้วทำไมเข้าโรงพยาบาลตั้งหลายครั้งแล้วถึงเกิดเรื่องแบบนี้ล่ะครับ!!” ผมถามต่อ
“ก็เพราะคุณอาไม่ยอมทานยาน่ะสิ……เค้าดื้อ….และยังดื่มเหล้าอยู่ตลอด…....”
“ความดันเลยสูงมากจนเส้นเลือดในสมองแตกใช่ไหมครับ” นภถามพี่ชาร์ค
“ใช่……..เส้นเลือดสมองแตกครั้งแรกในวันที่…….เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับบีนั่นแหละ…..”พี่ชาร์คพูดต่อ
“วันที่เกิดอุบัติเหตุขึ้นกับบี??”
“ใช่…..วันนั้นคุณอาเส้นเลือดในสมองแตกขณะขับรถเลยหมดสติไป…..”
“……..ไม่ใช่ว่าเค้าเมาแล้วขับอย่างงั้นเหรอครับ…..ผมเข้าใจแบบนั้นมาตลอด…...”
“หลายๆคนเข้าใจแบบนั้นแต่จริงๆไม่ใช่นะ….คุณอาหยุดเหล้าไปเกือบสองอาทิตย์ก่อนหน้านั้นแล้ว…….”
“หยุดเหล้า??? พ่อเนี่ยนะ???......เป็นไปได้ยังไง….วันนั้นยังมีคนเห็นขวดเหล้าเปล่าอยู่ในรถอยู่เลย”ผมพูดออกไปด้วยความรู้สึกสับสนอย่างที่สุด
…………………………….
ต่อตอนหน้านะครับ
ขออภัยที่เกเรหายไปนาน เนื่องจากประสบปัญหาหลายอย่างจะรีบกลับมาต่อให้จบนะครับ
หัวข้อ: ++++ผมกับมัน ไอ้พระเอกซีรี่ย์วาย!!!++++ซีนที่72 ทั้งหมดอาจจะไม่จริง UP 1/4/64 (อ่าน 55767 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก