บทที่ 19 Prior and Birth Day Night
“เฮ้อ เหนื่อยจัง” ผมล้มตัวลงนอน แต่ผมพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “จอนเดี๋ยวกูมีอะไรต้องไปทำก่อน”
“อ่าว จะทำอะไร”
“ความลับ เอาแว่นกับแกะกุญแจนี่ออกก่อน” มันคงรู้แหละคับว่าผมต้องไปซื้อเค้กมาให้มัน เพียงแค่ผมไม่บอกมันเท่านั้น มันก็เลยทำตาม
“กูไปแป๊บนึง ยืมเงินมึงก่อนนะ”
ผมต้องถ่อนั่งรถไฟใต้ดิน ไปร้านเค้กเจ้าดังแห่งหนึ่ง ดีนะที่เส้นทางมันใกล้รถไฟ แต่กว่าจะวิ่งไปกลับก็เกือบชั่วโมง
“นี่ เค้กวันเกิดมึง จอน” ผมยื่นเค้กที่ปักเทียนอันนึงให้มัน
“ครัวซอง นี่นะเค้กวันเกิดกู” มันถาม
“เอาเถอะ เป่าๆไปเหอะหน่า”
“ยังไม่ถึงวันเกิดกูเลย อีกตั้งชั่วโมงกว่า”
“ไม่เห็นเป็นไร เด๋วจะได้นอนเร็วๆ” ผมบอกปัดๆ มันก็อธิษฐานก่อนจะเป่าเค้ก ดูมันหงุดหงิดมากที่ผมดูจะไม่ค่อยสนใจวันเกิดมันเท่าไหร่
“มึงผิดเองนะ อุตส่าห์ลากกูมานี่ กูจะหาเค้กที่ไหนดีๆให้มึงล่ะ” ผมยังเล่นบทเลว
“อือ ไม่เป็นไรหรอก อยู่กับมึงก็พอแล้ว เค้กเคิ้กอะไรไม่ต้องก็ได้ กูแค่หวังมากไปหน่อย”มันพูดตัดพ้อ หัวใจผมถึงอ่อนยวบไปเลย ไม่อยากจะแกล้งมันเลย แต่...
“มาอาบน้ำกันดีกว่า” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“คับผม” มันตีหน้าร่าเริงมาทันที
................
“มึงโกรธกูเหรอ จอน” ผมถามมันดูมันไม่ดี๊ด๊าเหมือนปกติ
“ไม่ กูจะไปโกรธมึงทำไม คิดมากไปมั้ง แชมป์”
“ อือ มากูอาบน้ำให้นะ” ผมเปลี่ยนบทเป็นอ้อนมันแทน ไม่พูดปล่าว มือผมเริ่มไล้จากไหล่วนไป
เรื่อยๆผ่านหน้าอก ท้องที่แบนราบก่อนจะไปถึงชายน้อย เดี๋ยวมันจะไม่เป็นไปตามแผน
ผมก็เลย ผ่านจุดนั้นไปอย่างลวกๆ
“วันนี้ มึงแปลกไปนะ แชมป์” จอนถามผม
“แปลกไปยังไง กูก็เหมือนเดิม”
“มึงทำไม่สนใจกู มึงดูรังเกียจกู” มันถามผมจ๋อยๆ
“มึง อย่าคิดมากได้มั้ย เวลามันจะบอกมึง ถึงบางทีกูอาจจะแปลกไป แต่ใจกูยังไงก็รักมึงเหมือนเดิม” ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง เลยได้มาแต่คำพูดชวนเน่า
“มึงไม่อ่อนโยนกับกูเหมือนเดิม โดยเฉพาะ ตอนที่อาบน้ำให้เนี่ย” มันพูดแล้วหลบตาผม
“อือ ๆ” ผมได้แต่เกาแก้ม
“มา เดี๋ยวกูแก้ตัวใหม่” คราวนี้ผมเริ่มใช้กลยุทธ์ประจำ ต่างไปตรงที่วันนี้มันเป็นไปอย่างนุ่มนวล ไม่ดุเดือดโดยมุ่งหวังไปปลุกอะไรบางอย่าง แต่มันก็ดันตื่นอยู่ดี
แต่ยังไงไอจอนก็ยังคงซึมอยู่ดี มันคงเห็นว่าผมแปลกไปซะเฉยๆ พอเราอาบน้ำเสร็จต่างคนต่างแต่งตัว โดยที่ไม่ได้แซวกันเล่นอยู่ทุกวัน
“มานอนตรงนี้ดิ แชมป์” มันตบเตียง ผมก็เลยกระโดดขึ้นไปนอนหนุนตักมันซะเลย
“ปิดตาก่อน” มันบอกผม ผมก็ปิดตาตามที่มันบอก นึกว่าจะได้รับสัมผัสอะไรนุ่มๆซะอีก
มือถูกจับชูขึ้น
แกร็ก เสียงเดิมอีกแล้ว ผมเปิดตาขึ้นมา รู้สึกว่าแขนผมถูกล็อกไว้กับเตียงซะแล้ว
“จอน มึงเล่นอะไร” ผมถามมันเสียงตื่น
“มึงทำตัวเองนะ กูกะจะให้คืนนี้เป็นคืนแสนหวานระหว่างกูกับมึง แต่มึงดันทำตัวตายด้าน ไร้อารมณ์ไม่สนใจจะอะไรกับกูเลย” มันด่าผม
“มึงอยากให้กูทำอย่างนั้นกับมึง มึงก็บอกดีๆก็ได้” ผมพูดพร้อมกับหัวเราะ
“แล้วเดี๋ยวมึงจะหัวเราะไม่ออก วันนี้กูนี่ล่ะจะคุมเกมส์เอง” จอนมันทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ผม
“เฮ้ย อย่าทำบ้าๆนะ....” เสียงผมขาดหายไป ก็มันเล่นขบหูผม แล้วลากลิ้น
“ติ๊งต่อง” เสียงที่ขัดจังหวะขึ้นมา ผมเหลือบไปมองนาฬิกา
“จอนมึงปล่อยกูก่อน เร็ว จอน” ผมบอกไอจอน
“ไม่ มึงรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“จอนมึงเชื่อกู อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง” มันไม่ฟังผมเลย มันเปิดประตูไปแล้ว
“Happybirth day to u ........” เพลงวันเกิดเริ่มขึ้นตั้งแต่เริ่มจนจบ โดยที่ไอจอนไม่ได้ส่งเสียงมาบอกอะไรซักคำ ก็ผมไปเตี๊ยมกับพนักงานโรงแรมให้เอาเค้กมาให้ตอนเที่ยงคืน โดยจุดเทียนมาให้เรียบร้อย
แจกทิปไปคนละ 20 เหรียญ แห่กันมาตั้งสามสี่คน ตอนแรกคุยกันเหมือนจะเอาเค้กมาวางให้ แต่ไอจอนมันก็รีบปฏิเสธ แหงล่ะ ให้เดินมาดูผมในสภาพนี้
คงจะทุเรศพิลึก
“ว่าไงล่ะ คุณชาย หายงอนรึยัง ผมก็อุตส่าห์วางแผนอย่างดี พังหมดเลย” แต่ภาพที่ผมเห็นกลับไม่น่าเชื่อ
“มึงร้องทำไมอ่ะ จอน” มันดันร้องน้ำตาท่วมซะงั้น
“ กูนึกว่ามึงจะไม่สนใจกู นึกว่ามึงจะเห็นมันไม่มีค่า เหมือนที่พ่อแม่กูเห็นงานสำคัญกว่าวันเกิดกู” มันพูดเสียงเศร้าๆ
“มานี่ มาแกะนี่ให้กูก่อน มึงอย่าคิดอย่างนั้นดิ พ่อแม่มึงต้องทำงานจริงๆ มันเป็นงานช่วงที่ต้องต่อเนื่อง จริงๆพ่อแม่มึงต้องอยากอยู่กับมึงอยู่แล้ว เชื่อกู”
“อือ อยู่กับมึงนี่กูสบายใจจริงๆ”มันปาดน้ำตาทิ้ง
“แต่กูยังไม่ปล่อยมึงหรอก กูบอกแล้ววันนี้กูจะเป็นคนทำให้มึงเอง” ปกติไอจอนจะไม่เคยเริ่มก่อนเลยเรื่องแบบนี้ ก็มันเป็นคนเจ็บนี่นา
“จอนเป่าเทียนก่อน เดี๋ยวละลายหมด” ผมบอกมัน เพราะมันยังปล่อยเทียนไว้อย่างนั้น
“ไม่อ่ะ กูมีอย่างอื่นให้เป่าอยู่ เดี๋ยวค่อย” แล้วมันก็งุดๆลงไปเป่าเทียนของผมแทนซะงั้น ผมคงจะเถียงอะไรไม่ออกแล้วล่ะ ก็ความสุขที่ได้รับมันต่างจากทุกที ก็คราวนี้ไอจอนมันเป็นคนจัดการทุกอย่างให้เองนี่
............................
“ แฮปปี้เบิรธเดย์คับ” ผมบอกมันตอนปฏิบัติภารกิจเสร็จแล้ว
“ขอบใจ”มันไม่พูดป่าว เอาปากมาประกบปากผม
“จอนมันคาวๆอ่ะ” ผมบอกมัน
“ของมึงเองน้า” มันบอก
“กูรู้ แต่มัน...”
“ตอนมึงเขินนี่ มึงน่ารักจัง”
“เออ อย่าพูดมาก แกะไอนี่ให้กูก่อนดิ” ผมบอกมัน พร้อมดึงไอกุญแจมือมา
“ขอถ่ายรูปก่อนได้มั้ย เซ็กซี่จัง”
“นี่ มึง”
“กูล้อเล่น” มันบอกแล้วมาปลดล็อกกุญแจมือให้ผม “ดูดิเป็นรอยแดงหมดเลย กูขอโทษ ไม่นึกว่ามึงจะเสียวขนาดมาลงกับกุญแจมือนี่”
“บอกว่าอย่าพูดมาก มาตัดเค้กดีกว่า” ผมลากมันมานั่งที่โต๊ะ “ดูผลงานมึง”ผมบอกมัน ให้ดูเค้ก ตอนนี้ที่น้ำตาเทียนเยิ้มเต็มไปหมด
“อ่ะหน่า ทำเป็นว่า มึงก็อยากให้กูเป่าเทียนมึงมากกว่า ไมเมื่อกี้ไม่บอกให้กูเลิกทำล่ะ” ผมก็เลยขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง นี่ยอมเพราะวันเกิดหรอกนะ 55
แล้วเราก็ช่วยกันตักเทียนออก
“เค้ก ร้านนี้อร่อยมากเลยนะ ปกติกูมา กูกินคนเดียวทั้งก้อน” ผมโฆษณา
“หือ ระวังเดี๋ยวอ้วนนะมึง” มันบอกผม
“ก็ดี กูอ้วน มึงจะได้เลิกยุ่งกะกูซักที” ผมประชดมัน
“ไม่มีทาง ต่อให้มึงอ้วนเป็นหมู แต่มึงก็จะเป็นหมูน้อยของกูคนเดียว” มันพูด
“เสี่ยวหว่ะ” อ่าวมันด่าตัวเองอีก
“มาตัดเค้กดีกว่า”
“อือ “ผมพูดแล้วรอมันตัด แล้วมันก็จ้องหน้าผม
“มึงจะไม่คิดช่วยกูหน่อยเหรอ” พูดแค่นั้นผมก็รู้หน้าที่
“หยั่งงั้นกูต้องยืนทางด้านขวา” แล้วเราก็เถียงกันว่าใครจะได้ตำแหน่งเจ้าบ่าวไป แล้วสุดท้ายก็ต้องเป็นผมอยู่แล้วแหละ 55
“เค้กมันนุ่มดีจัง” หลังเรากินไปคนละชิ้น ยังเหลืออยู่ตั้งเยอะ ผมตั้งใจกินไม่หมดเองหล่ะ
“โพล๊ะ” เสียงเค้กที่ชนเข้ากับหน้าหล่อๆของไอจอน แล้วผมก็บดเค้กเข้ากับหน้าจอน
“ไม่มีใครเคยบอกมึงเหรอ ว่าไม่ให้เอาของกินมาเล่น” จอนมันพูดเสียงเย็น ฟันที่ขบจนแน่น แล้วมันก็เอาอีกส่วนนึงมาปะหน้าผม
“กูไม่ได้เอามาเล่น ก็กูจะกินอยู่นี่ไง” ผมเริ่มละเลงลิ้น เลียเอาความหวานออกจากหน้าไอจอน
“เดี๋ยว มันจักกะจี้ อ่ะ แชมป์” มันหัวเราะอยู่ตลอด กว่าผมจะเคลียร์เสร็จ คราวนี้ก็ถึงตามัน
“มึงรู้มั้ย กูอยากเล่นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่มีโอกาสสักที”ผมบอกมัน
“ก็เลยมาลงกับกู” มันพูดยิ้มๆ
“อ่าว มึงไม่ชอบเหรอ งั้นวันหลังไปเล่นกับไอแทคแทนดีกว่า อร่อยกว่ากินกับช้อนตั้งเยอะ ไอแทคต้องชอบแน่เลย” ผมแกล้งมัน ควันออกหูทันตา
“หยุดเลย มึงทำได้กับกูคนเดียว” มันพูดแล้วดันเอาลิ้นมากวาดเข้าไปในปากผม
“อ็ อึงไอ่ออบอี่ อูอ็เอย...” ลิ้นมันจุกอยู่เลยพูดไม่ถนัด
“กูไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ ได้ยินมั้ย” ตาที่จ้องมา จะละลายแล้ว จะอิ่มความสุขตายมั้ยเนี่ย
“อ่าว แสดงว่ามึงชอบ” ได้ทีแซวมัน
“อือ กูชอบ มันจักกะจี้ดี”มันเขินๆ
“หน้าแดงแล้วมึง น่ารักจัง แฟนผม” ผมบอกมัน
หลังจากทำความสะอาด(ด้วยลิ้น)เสร็จ เราก็ต้องไปล้างหน้ากันก่อน ทั้งน้ำลายทั้งความมันของเค้ก พูดแล้วอยากอีกจัง อิอิ
“จอนปิดตา” ผมบอกมัน มันก็ทำตามแต่ก็ยังบ่น
“คงไม่ทำอย่างที่กูทำกับมึงนะ” มันพูดขำๆ ผมก็เดินไปหยิบสร้อยที่ผมใช้ประจำมา แล้วค่อยๆ โน้มตัวให้มันรู้สึกถึงลมหายใจผมที่ต้นคอมัน
“กูหมั้นมึงไว้แล้วนะ จอน” ผมบอกมันก่อนที่มันจะเปิดตา มองดูแหวนที่ผมคล้องไว้กับสร้อยคอที่สวมให้มัน
“สร้อยนี่ มึงใช้ประจำนี่ แชมป์” มันยิ้มแล้วมองมาที่ผม
“อือ กูอยากให้มึงใช้ แล้วจะได้ไม่ต้องโดนคนถามบ่อยเหมือนกู” พูดแล้วก็คิดสงสารตัวเองที่ถูกคนถามตลอดเรื่องแฟน ถ้าแรงอาจถึงคู่หมั้นที่ถูกหมั้นตั้งแต่เด็ก ก็เพราะไอแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายนี่แหละ
“แล้ว แหวนนี่” มันถามผม
“แต่งงานกับกูมั้ย จอน” ผมถามมันเขินๆ มันเป็นประโยคที่มันเคยถามผมมาก่อน
ยอมรับครับว่าเราเจอกัน รู้จักกัน และอยู่ด้วยกันไม่นานขนาดนั้น
แต่ทำไมความรู้สึกหรือสัญชาตญาณมันกลับบอกว่าคนนี้ เป็นคนที่ใช่
ถามว่าทำไม ตอบได้คำเดียว ไม่รู้ครับ
มันได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม มันเป็นยิ้มที่เติมเต็มหัวใจจริงๆ ผมจะไม่เชื่อเลยว่านี่มันเป็นรักลูกหมา หรือปั๊บปี้ เลิฟที่คนพูดกัน ผมมั่นใจในตัวมัน ว่ารักที่เรามีให้กันมันจะไม่สลาย และผมจะรักมัน
ตลอดไป
“ทำไม มึงถึงถามกูอย่างนี้อ่ะ แชมป์” มันถามผมงงๆ
“ไม่รู้ดิ ก็กูอยากแต่งงานกับมึง ก็แค่นั้น” ผมยิ้มให้มัน
“อือ” มันบอก
“อือ อะไร”ผมงง
“ก็ กูตกลงจะแต่งงานกับมึงไง”มันพูดเบาๆ หน้านี่จมหายไปแล้ว
“รับปากแล้วนะ” ผมบอกมัน
“คับผม” แล้วเราก็ยิ้มให้กัน ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ผมสัญญากับตัวเองว่า
จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด และจะทำให้จอนมีความสุขที่สุดที่ผมจะทำได้