-
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความที่ไม่เหมาะสมและเกิดความขัดแย้ง
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
.::.กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่ .::. (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0)
--------------------------------------------------------------------------------
เรื่องนี้เป็นเรื่องประสบการณ์ตรงของรุ่นพี่ในโรงเรียนผมที่ได้ดิบได้ดี โกอินเตอร์ไปกับแฟนเขาแล้ว
ถือเป็นเรื่องที่ผมชอบเป็นอันดับต้นๆเลย ผมว่ามันรักแบบ ใสๆดี :o8: ยังไงมาลองอ่านกันดูนะค้าบ
พอใกล้ถึงวาเลนไทน์ ก็ทำให้ผมหวนกลับไปนึกถึงความรู้สึกวันวาเลนไทน์ 3-4 ปีก่อน ตอนยังเป็นเด็กมัธยมปลาย (ตอนนั้นยังอยู่ในวัยละอ่อน ตอนนี้รู้สึกแก่จังอ่า)
เกิดมาผมก็ไม่ได้มีหน้าตาที่ดีมากอะไร แต่คนที่มาชอบผมแต่ละคน ยังกะฟ้าประทานมาแน่ะ ทั้งหน้าตา ฐานะ นิสัย
อาจจะเป็นเพราะนิสัยอะไรหลายๆอย่างที่บางทีมันดูติ๊งต๊องละมั้ง แต่ทำไงล่ะ ผมมันชอบผู้หญิงอยู่นี่น่า
แต่บางเหตุการณ์มันก็ทำให้เราสับสนเหมือนกันนะที่มีคนมาเอาใจตลอดเวลา :z3:
อะ นอกเรื่องมากเกิน มาเข้าเรื่องดีกว่า
ตอนม.ต้นผมโดนจับไปเรียนโรงเรียนชื่อดังแห่งนึงในต่างจังหวัดที่ห่างไกล ที่อยู่กันเป็นหอ จิงๆที่นี่ก็มีหลายๆเรื่องที่เกิดขึ้นนะ แต่ที่ผมจะเล่าน่ะไม่ใช่ที่นี้
ตอนจะเข้าม.ปลาย ผมบอกพ่อว่าทนไม่ไหวแล้วที่จะอยู่หอ สาเหตุก็มาจากผู้ชายที่ตามตื๊อน่ะแหละ ซึงพ่อแม่ผมก็โอเค ให้ผมสอบโรงเรียน(ชื่อดังอีกแห่ง)นึง
แต่ไม่บอกละกันว่าที่ไหน เด๋วรู้กันหมด
วันแรกที่เข้ามาเรียน ทุกๆคนก็ดูไม่ค่อยมีเพื่อน พยายามทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ๆ ผมก็เป็นคนนึงที่มีอัธยาศัยดี วันนั้นเป็นวันปฐมนิเทศด้วย
ทำให้การคุยกับเพื่อนๆยังดูเก้ๆกังๆ เพราะ ยังไม่กล้าชวนคุย ก็อาจารย์เล่นพูดปาวๆอยู่ข้างหน้า จะทำตัวเด่นตั้งแต่วันแรกก็นะ ผมพยายามถามชื่อคนที่นั่ง
ข้างๆซึงคนที่นั่งข้างผม ก็เป็นผู้หญิงทั้งสองคน คนนึงจำชื่อไม่ได้ ส่วนอีกคน เธอเป็นคนนำเพื่อนรักที่รักเพื่อนมาให้ผมเลย
"หวัดดี เราแชมป์ ห้อง4" ผมหันหน้าไปทักเธอ
เธอคนนั้นดันแว่นของเธอขึ้น แล้วหันมาตอบผม "ดี เราเคท ห้อง4 เหมือนกัน เรายังไม่เจอคนห้องเดียวกับเราเลยเว้นแต่เพื่อนเก่าเรา วันนี้เค้าป่วย เดี๋ยวพรุ่งนี้คงมา"
เคทเป็นผู้หญิงที่ตัวขาว หน้าตาน่ารักดี แต่ไม่ใช่เปคผมหรอก แต่เนื่องจากเป็นเด็กห้องเดียวกัน เราก็คุยกันไปเรื่อยๆ รู้สึกว่าเธอพูดถึงเพื่อนที่ป่วยของเธอบ่อยเหลือเกิน ทำให้ผมรู้รายละเอียดของเพื่อนในอนาคตมาบ้าง หลังจากจบปฐมนิเทศอาจารก็ให้นัเรียนแยกย้ายกันเข้าห้อง ผมก็นั่งกับเคทเพราะเป็นเพื่อนคนแรก วันนั้นจะแนะนำตัวกันซะมากกว่าเรียน
แต่อาจารบางคน มาก็นั่งสอนๆทั้งคาบ(ไม่มีอัธยาศัยกะนักเรียนเลย พับผ่าสิ :m16:)
วันต่อมา ผมเป็นนักเรียนที่ค่อนข้างมาเช้า (เพราะบ้านอยู่ไกล ไม่งั้นรถติดแย่เลย) ผมเดินมาในห้องเรียน โดยค่อนข้างมั่นใจว่าจะมาถึงเป็นคนแรก
ห้องเรียนยังปิดไฟอยู่เลย ผมก็เป็นพวกชอบนั่งมืดๆ เลยขี้เกียจเปิดไฟ จึงเดินไปกะจะนอนรอที่โต๊ะ แต่ก่อนที่ผมจะนั่ง ข้างๆที่นั่งผมมีคนนั่งอยู่ก่อนแล้ว
ผมก็เป็นโรคกลัวผีขึ้นสมองอยู่แล้ว ทำให้ผมแหกปากซะดังลั่นตึก :serius2: คนที่นั่งอยู่ก่อนก็ตกใจลุกขึ้นมา
" นายเป็นอะไรน่ะ"
ผมยังรู้สึกช็อคอยู่เลยได้แต่ยืนอึ้ง
"ทำไมเงียบล่ะ เราไม่ใช่ผีนะ" พูดแล้วเค้าก็เดินไปเปิดไฟ พอแสงไฟติด ผมไม่อยากจะเชื่อ
"คน เมื่อกี้" ผมพูดอะไรออกไปโดยที่ผมก็ไม่รู้ ก็คนที่อยู่หน้าผมหน้าตาเพอร์เฟคมากทั้งตา จมูก ปาก หุ่นนี่ก็นายแบบเลยล่ะ สูงกว่าผมประมาณคืบนึง(ตอนนั้น ผมไม่ได้คิดอะไรกับผู้ชายเลยนะ ยังเห็นมันแล้วยังใจเต้นตึกๆตักๆเลย :o8:)
" อ่าว ก็เราเป็นคนนี่" เขาพูดแล้วก็หัวเราะ
"นายคงเป็นแชมป์ เราจอน เมื่อวานเคทพูดถึงนายให้เราฟังแล้ว ไม่นึกว่าจะน่ารักขนาดนี้" ผมได้ยินก็ผงะไป ชมอะไรกันตรงๆ :-[ผู้ชายเหมือนกันนะเว้ย
" ที่ขวัญอ่อน ตะโกนซะดังลั่นตึกตั้งแต่เช้า" ได้ยินข้างหลังก็ค่อยโล่งใจ จะแซวตูเฉยๆนี่หว่า
"ทำไมนายมานั่งตรงนี้ล่ะ" ผมถาม ไม่รู้จะตอบมันกลับยังไงอ่ะ
"เคทบอกน่ะ วันนี้ เคทจะไปนั่งกับเพื่อนผู้หญิง เลยให้เรามานั่งแทน ฝากตัวด้วยนะ"พูดจบเขาก็โค้ง
ผมไม่รู้จะตอบยังไง "ฝากตัวเช่นกันคับ " แล้วก็โค้งตามเค้า เค้าก็โค้งกลับผมก็ทำอีก เค้าก็ยังโค้งผมก็เลยหยุด "นายจะโค้งทำไมหลายๆครั้ง"
"เขาถือเป็นการให้เกียรติน่ะ พ่อเราสอนมา"
"พ่อนายเป็นคนญี่ปุ่นเหรอ" ผมถาม
"ป่าว แม่เราน่ะ" ลูกครึ่งญี่ปุ่นด้วยเว้ยเฮ้ย :m12:หลังจากนั้นเราก็คุยเรื่องทั่วไปเรื่อยๆ คุยกับจอนทำให้ผมรู้สึกสบายใจ เหมือนรู้จักกันมานาน เราคุยกันถูกคอมาก ทั้งวันแทบจะไม่ได้เรียน เราคุยกันตลอด
แทบทุกเรื่อง ทำให้ภายในอาทิตย์ สองอาทิตย์เราแทบจะเหมือนเพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาเป็นสิบปี พวกผู้หญิงในห้องเข้ามาตีสนิทผมหลายคนเพื่อให้ผมเป็นพ่อสื่อไอจอนให้
บางคนถึงกับเอาขนมมาเซ่น ดีนะที่ ญ ที่ผมชอบยังมีฟอร์มไม่มายุ่งกะไอจอนไม่งั้นคงอิจฉามันมากกว่านี้ :fire:
"แกนี่ดีเนอะ มีคนมาให้เลือกตั้งเยอะแยะ ทำไมไม่หาแฟนซักคนมาแก้เหงาวะ เผื่อจะได้มี อะไรอะไรให้มันชื่นใจหน่อย" ผมพูดกับจอน
"ไม่อยากว่ะ เคยแล้ว แต่แม่งจู้จี้ชิบหาย อยากอยู่สบายๆ มีแกเป็นเพื่อนก็พอแล้ว"
"คิดให้ได้อย่างงี้นะเว้ย ไม่ใช่อีกสองวันมาบอก แชมป์ เรามีแฟนแล้ว"ผมทำท่าแซวมัน
"มาพนันกันเลยดีกว่าใครมีแฟนก่อนต้องทำอะไรก็ได้ตามที่อีกคนสั่ง"มันท้าผม
" ได้ แกมีก่อนชัวร์อยู่แล้ว รอเหอะ เราจะให้แกแก้ผ้าวิ่งรอบโรงเรียน" มันได้แต่ทำหน้าแหยๆตอบผม o12
วันเวลาผ่านไปเราก็สนิทกันเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่มันไม่มีวี่แววว่าจะจีบใคร
หลังสอบปลายภาคที่ทุกคนอ่านหนังสือสอบเลือดตาแทบกระเด็น ไอจอนที่ก่อนสอบทำตัวสบายๆ หลังสอบมันก็ยังสบายๆ แล้วยังได้คะแนนมากกว่าผมเกือบทุกวิชา
จนพวกผูหญิงหลายๆคนใช้เป็นข้ออ้างในการเข้าหามันให้มันติวหนังสือให้ ไอจอนมันก็ทำรู้แกว ดักทางผู้ญ ได้ซะทุกคน คนบ้าอะไรเพอร์เฟคขนาดนี้ว่ะ ได้เป็นไอจอนซักวันผมคงมีความสุขมาก
"แม่ง จอนมึงไปโกงข้อสอบมาอะดิ ไม่อ่านยังทำได้เลย"ผมประชดจอน
"กูมีกำลังใจดีเว้ย ได้คุยกันทุกวัน"
"หลังคุยกับกู มึงยังมีเวลาไปจีบหญิงอีก ว่างมากเหรอวะ" มันทำหน้าเก็กใส่ผม :m19:"อย่าลืมละกันมีแฟนก่อน ต้องทำตามที่กูสั่งนะเว้ย"
"กูน่ะไม่มีหรอก มึงอย่ามีก่อนกูละกัน" เป็นคำพูดที่ทิ้งท้ายก่อนมันจะเดินออกจากห้อง "ไปกินข้าวโว้ย หิว"
"เออ รอกูด้วย" ผมรีบเดินตามมันไป
ภาคตอนบ่ายอาจารประจำชั้น เข้ามาแจ้งข่าวใหม่ "นักเรียน วันนี้เราจะเพื่อนมาใหม่ เอ้า เข้ามาแนะนำตัวสิ"
เด็กหนุ่มเดินเข้ามา ญ หลายๆคนแอบซุบซิบชมในความหล่อของมัน (ก็แค่เข้ม ผมไม่เห็นว่ามันหล่อหรอก ดันทำหน้ากวนตีน)ก่อนจะเงียบหลังฟังประโยคที่มันพูด
" ผมชื่อ.........(ประวัติหลายอย่าง) เรียกผมว่าแทคละกัน การพูดก็พอฟังได้อยู่หรอก แต่หน้าแม่ง หาเรื่องคนทั้งโลกเลย
"เอ่าไปนั่งเรียนได้แล้ว หาซักที่" อาจารพูด พอดีที่ข้างโต๊ะผมว่างอยู่มันเลยมานั่ง แต่มันไม่มีหนังสืออาจารเลยให้เลื่อนโต๊ะมันมาติดกับโต๊ะผม ไม่อยากนั่งกับมันเลย รู้สึกไม่ถูกชะตา
"ดี มึงชื่อไรวะ"มันถาม แม่งคุยกันครั้งแรกก็มึงเลย
"เราชื่อแชมป์ นี่จอน" ผมพยายามพูดดีๆกับมัน
"ห่า ทำพูดเรียบร้อยพูดกู มึงไม่เป็นเหรอ" มันพูดซะหน้าเอาอวัยวะเบื้องตำไปกระทบปาก :angry2: ผมเริ่มเคือง ไอจอนเลยดึงๆให้ผมหันมาเรียน
"แม่งไรวะ กูอุตส่าห์พูดดีด้วย มาด่ากูปาวๆ" ผมปรารภกับจอน
"อย่าไปสนใจมันน่า เด๋วมันมีหนังสือมันก็ย้ายที่เองน่า"
"ให้ย้ายไปเร็วๆ เหอะ" แต่แล้วไอแทคมันก็ไม่ย้ายที่นั่งที่อื่นซักที แถมทำตัวมาเกาะผมกับไอจอนซะอีก ผมกับไอจอนก็เซ็ง ได้คนปากหมามานั่งด้วย
แต่พอรู้จักมันนานๆเข้า ถึงมันจะปากหมาแต่จิงๆมันโคตรขี้เขินเลย ดูมันกร้านๆเพราะอายมากกว่า อย่างวันนึง เราเดินไปกินข้าวกัน ไอแทคเกิดถูกบอลเตะอัดเข้าที่หัว
ไม่รู้โดนบ้ายังไงถึงเลือดออก
"มานั่งตรงนี้ก่อน กูมีพลาสเตอร์" ผมบอกไอแทค
"แผลแค่แมวข่วนกูไม่สนหรอก มึงอย่ากระแดะ"ดูมันตอบ
"อย่าเลวน่า แชมป์อุตส่าห์จะช่วยมึง"ไอจอนมันเสริม ทำให้ไอแทคมันเงียบๆไป มันก็เดินหน้าจ๋อง มานั่งข้างหน้าผม
"จะทำไรก็ทำ" มันพูดแบบเขินๆ ทำให้ผมเริ่มรู้สึกดีกับมันขึ้น
มันมาอยู่กับผม ผมก็พยายามดัดนิสัยมัน ที่มันบอกว่าพ่อมันยังเอาไม่อยู่โดยความช่วยเหลือของจอนที่ดูไม่ค่อยเต็มใจนัก คืนนั้นจอนโทรหาผมประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ มันเป็นเวลาที่เราคุยกันทุกวัน....(หลายเรื่อง)
"เมื่อไหร่ไอแทคจะไปหากลุ่มเองได้วะ" ไอจอนบ่น ผมไม่ค่อยจะเห็นมันไม่เป็นมิตรกับใครเท่าไหร่
"จิงๆ มันก็ดีนะ มึงอย่าอคติกับมันเกินไปดิ"
"นี่เด๋วนี้มึง เห็นว่ามันดีแล้วใช่มั้ย เมื่อก่อนบ่นว่าเมื่อไหร่มันจะไป โคตรใจง่ายเลย" ไอจอนยังบ่น
"ป่าว กูสงสารมัน" ผมไม่อยากหาเรื่องจอน
"เปลี่ยนง่ายยังงี้ เด๋วก็คงมีแฟนก่อนกูแล้วล่ะ แค่นี้ก่อนนะกูเหนื่อย" เสียงมันฟังแปลกๆ ทั้งที่ปกติมันไม่เคยตัดบท รอแต่ให้ผมเป็นคนตัด(คิดกลับไปก็รู้สึกว่าโง่เนอะ ที่ไม่รู้ว่าทำไม :m28:)
หลังจากนั้นไอจอนมันก็ดูเขม่นกับไอแทค โดยที่ผมอยู่ตรงกลางก็ไม่รู้จะทำไง จนมันมาถึงจุดที่ทำให้ภูเขาไฟระเบิด ทั้งที่มันน่าตลกถ้ามองย้อนกลับไป(ตอนนี้ไอจอนยังสมเพชตัวเองเลย)
เนื่องมาด้วยแทคมันโทรมาเวลาที่จอนโทรมาประจำทำให้โทรศัพท์ผมไม่ว่าง ผมก็ไม่ได้คิดอะไร หลังจากคุยจบผมก้อง่วงมาก ก็เลยนอนก่อน
อันนี้เป็นสองตอนนะค้าบ แล้วไงพุ่งนี้ ผมค่อยเอามาลงต่อละกัน
[/color]
-
ได้เจาะไข่แว้ว :a2:
เอากฏมาแปะก่อนลงเรื่องด้วยจิ
-
:mc4:
มาเจิม เรื่องใหม่
+1ให้กำลังใจ คนโพส
-
เป็นกำลังใจให้ครับ
-
เจิมเรื่องใหม่อีกเรื่อง
:mc4:
-
:mc4: มาเจิมเรื่องใหม่ด้วยคน คิคิ
-
พอดีผมมันมือใหม่หัดใช้ ขอประทานอภัยที่ไม่ค่อยรู้เรื่องบอร์ดมากนัก :sad4:
พอดีอ่านเรื่องนึงแล้วชอบ เลยเอาเรื่องนี้มาโพสบ้าง หวังว่าคงชอบกันน้าค้าบบ :z2:
ไอนโยบายเจาะไข่แดงนี่น่ารักดีอ่ะคับ ชอบ :jul3: เป็นการส่วนตัว :z1:
-
รออ่านฮับ
-
คุณแชมป์เสน่ห์แรงเหลือร้ายนะค่ะ o18
-
ตอนที่ 3 วันที่ฝนตก
เช้าหลังจากวันที่ผมไม่ได้คุยกับจอน ผมไม่มีลางสังหรณ์เลยว่าจะเกิดปัญหาขนาดหนักที่โรงเรียน แล้วผมก็ไปโรงเรียนเช้าเช่นเคย แต่วันนี้ที่แปลกไปคือ แม้วันนี้เป็นวันที่ผมมาคนที่สองเหมือนทุกๆวันจะมี เงาใครบางคนนั่งรอคอยจะทักผมก่อนในทุกๆเช้าเปลี่ยนตำแหน่งไป
"ดี ไอแชมป์ กูได้ยินว่ามึงมาเช้าทุกวัน กูอุตส่าห์แหกขี้ตาตื่นมานั่งเป็นเพื่อน"ไอแทคนั่นเองมันทักผม มันเกิดความรู้สึกเหมือนบางสิ่งขาดไป
"เออ อยู่ๆมึงมาเช้า วันนี้น้ำไม่ท่วม หิมะคงตกในประเทศไทย"ผมตอบ
"แหม กูจะทำตัวดีๆมั่ง แทนที่จะให้กำลังใจ" มันพูดทำหน้ายั่ว ยังกะหลีญ(ไปทำกับผู้ญ เหอะ กูไม่ได้ชอบมึง :m16:: ความคิดตอนนั้น)
"เออ ดีมันก็ดีกับตัวมึงเอง" "เออ วันนี้เห็นไอจอนมันมั้ยปกติมันมาเช้าทุกวัน" ผมถาม
"โอ้ย สนใจอะไรไอจอนมัน ป่านนี้นอนคลุมโปงร้องไห้อยู่บ้านมั้ง" เป็นคำตอบที่ทำให้ผมงง แต่ขี้เกียจจะถามอะไรมัน
ผมรู้สึกว่าไอแทคมันพยายามหาเรื่องชวนคุยตลอดเวลา ทำให้ผมไม่รู้จะติดต่อไอจอนยังไง เวลาผ่านไปจนถึงตอนบ่าย
"วันนี้ไอจอนไมไม่มาวะ ปกติไม่สบายมันก็บอกก่อนนีหว่า" ผมถามไอแทค
"มึงหยุดพูดเรื่องไอห่านั่นสักทีได้ไหม มันจะไม่สบายก็คงมี ญ ที่ตามเป็นขบวนไปดูมันมั่งละ" "ไปกินข้าวกันดีกว่า วันนี้กูอารมณ์ดี เด๋วจะเลี้ยงข้าวมึง"ไอแทคมันพูดแล้วลากผมออกไป
"จิงดิ ไปๆ" เห็นแก่กินไปมั้ย ลืมเพื่อนซะแล้ว :serius2:
"มึงอารมณ์ดีไร จะเลี้ยงกู หาแฟนได้แล้วอะดิ"ผมยั่วมัน
"ไม่ใช่ก็ใกล้แล้ว แฟนเก่ามันมันลาไปแล้ว" "รีบๆไปกินไป ดูฟ้าครึ้มๆ ฝนจะตกแล้วเนี่ย" ไอแทคมันเร่ง จนผมไม่ได้ถามว่ามันจีบใครอยู่
ขณะที่มันเดินลากแขนผมไปโรงอาหาร ผมเหลือบสายตาไปเห็นใครบางคน ที่วันนี้ดูไม่คุ้นตาเพราะมันใส่แว่นกรอบหนามาเชียว แต่ก็ไม่ได้บดบังรัศมีความน่ารัก คนบ้าอะไรหน้าตาดีฉิบเป๋ง:impress2:
"จอน มึงทำไมมาป่านนี้วะ เมื่อเช้าไปทำไรมาวะ ไม่บายรึเปล่า" ผมปล่อยไอแทคแล้วเดินไปหาไอจอน "ไม่น่าเชื่อว่าคนบ้าจะไม่สบายเป็น"ผมยื่นมือไปตบบ่ามัน
ไอจอนจับมือผม ผมรู้สึกว่ามันบีบมือผมซะชา "กูมันก็พวกบ้านี่หว่า ที่วันๆคิดแต่เรื่องโง่ๆ ไม่ได้มีความสุขเหมือนมึงนีหว่า"
"เฮ้ย จอน มึงเป็นไรวะ" ผมถาม ไอแทคมันยืนนิ่งไม่มาพูดอะไรสักคำ ส่วนไอจอนก็มองหน้ายังกะกินเลือดกินเนื้อก่อนจะพูด
"วันนี้กูไม่สบาย ขออยู่คนเดียว"
"จ..จอน" ผมก็พูดไม่ออกไม่เคยเห็นไอจอนมันเป็นอย่างนี้
"มึงอย่าคิดมาก เด๋วไอจอนมันก็หาย มันคงเฮิทญมั้ง" ไอแทค มันปลอบเพราะมันเห็นผมกินไม่ลงทั้งๆที่เป็นของฟรี
"ก็ ไอจอนมันเหมือนโกรธกูนีหว่า กูไม่ได้ทำไรมันเลย" พูดผมก็พลันนึกขึ้นได้ว่าเมื่อคืนไม่ได้คุยกับมันนีหว่า แต่มันไม่น่าจะเป็นเหตุผลเลยไม่ได้คิดไรต่อ
"เออน่า ถ้ามันเลิกคบมึง กูจะอยู่ข้างมึงเอง"มันพูดน้ำเสียงอ่อน แต่กลับตอกอารมณ์ผม ทำให้ผมลุกขึ้นดึงคอเสื้อมัน
"ไอจอนเป็นเพื่อนกู ไม่ว่ายังไงกูก็จะเป็นเพื่อนมัน มึงอย่าปากหมา"ผมโพล่งไปทำให้คนในโรงอาหารหันมามอง
"กูโทดที ไม่ได้หมายความยังงั้น กูแค่..." ไอแทคมันหน้าเสีย เพราะผมไม่เคยขึ้นเสียงกับเพื่อน
"โทด กูอารมณ์ไม่ค่อยดี" ผมพูด ค่อยๆใจเย็นลง ในใจก็ยังวนไปด้วยคำถาม "กูไปเรียนก่อนนะ"ผมพูด
"แต่ทางที่ดี กูว่าไอจอนไม่อยากเป็นเพื่อนมึงหรอก" แทคมันพูดเบาๆ
ผมเดินเข้าห้องเรียนโดยมีพระเอกหนังที่ทำหน้าแบกโลกนั่งอยู่ข้างๆที่นั่งผม ไม่ว่าผมจะพุดอะไร คำตอบคือความเงียบ จนผมเองก็อึดอัด จนต้องเงียบ
"กลับบ้าน แชมป์" ไอแทคเดินมาชวน
"ฝนตกหนักอย่างนี้จะกลับไงวะ"ผมตอบ "จอนไปเหอะ" ทุกๆวันเราจะกลับพร้อมกัน จนมันเป็นประโยคที่ติดปาก โดยลืมไปว่าเรายังไม่ได้คุยกันอยู่
มันหันมาหาผมโดยสีหน้าที่เฉยชา ผมเพิ่งสังเกตว่าตามันแดงๆ มันกลับไม่พูดอะไร ลากมือผมแล้ววิ่งออกไป ไอแทคมันทำหน้างงแล้วตะโกนตามมา
"มึงอย่าทำผิดคำพูดนะเว้ย ไอจอน ไอ...เฮ้อ" ผมกับไอจอนคงลับตามันไปแล้ว
"จอน ฝนตกหนักจะไปไง" ผมถามโดยที่มันไม่หันหน้ามาฟัง "เฮ้ย มึงคงไม่แหกฝนหนักนะเว้ย..." ไม่ทันทีจพูดจบมันลากผมหลุดจากหลังคาโรงเรียน
ฝนที่สาดอย่างหนัก ทำให้ไม่ได้ยินอะไรนอกจากเสียงฝนที่กลบเสียงทุกอย่าง มันลากผมไปที่ข้างโรงเรียนโดยไม่มีใครอยู่ เพราะฝนและตรงนั้นก็เป็นที่แคบๆไม่มีหลังคา
"มึงลากกูมาทำไม"ผมตะโกนถาม แว่นทั้งของผมและของมันเปียกจนมองอะไรไม่เห็น มันถอดแว่นของผมและของมันออก
(ประโยคต่อไปนี้ ผมไม่ได้ยินนะ ไปถามไอจอนกว่ามันจะบอก)
"...ทำไมมึงคุยกับไอแทคจนไม่รับโทรศัพท์กู" ไอจอนพูด
"มึงพูดอะไรกูไม่ได้ยิน" ผมไม่ได้ยินอะไรนอกจากฝน
"...ไม่ว่ายังไงไหนมึงบอกจะไม่มีแฟน" "มึงไม่รู้เหรอว่าทำไมกูถึงไม่เอาใครทั้งที่มีคนมากมายให้กูเลือก"ตอนนั้นนำตามันไหลแต่ผมไม่รู้หรอกเพราะฝนมันทำให้อะไรก็เปียกไปหมด
"กูไม่ได้ยินโว้ย"ผมยังตะโกน
"...กู กูรักมึง ไอแชมป์"ผมไม่ได้ยินอะไรซักอย่าง แต่หน้าตามันเครียดจนเกินที่ผมจะพูดอะไรออกไป
.......ผมเงียบโดยที่ฝนยังคงสาดเทลงมา ไอจอนก็คงไม่ได้ยินที่ผมพูดมันเอามือปาดน้ำที่หน้ามันออก แล้วมันก็ดึงผมเข้าไปกอด
ความรู้สึกตอนนั้นรู้สึกว่ามันกอดผมแน่นมาก คำถามมากมายวิ่งอยู่ในหัว แต่เป็นคำถามว่าผมทำไรให้มันโกรธ แล้วทำไมอยู่ๆมันมากอดผม มันกอดผมนานมาก มันเป็นความรู้สึกชาๆที่ทำอะไรไม่ถูก มันคล่อยๆคลายมือ มันเอามือมาปาดนำที่หน้าผม แล้วมันก็พยายามที่จะปิดตาผม ผมก็เลยปิดตา(เห็นมันโกรธอยู่ เลยตามใจมันหน่อย) ผมเริ่มรู้สึกของความอุ่นที่ใกล้แค่คืบ ผมจึงเกิดปฏิกิริยาอัตโนมัติที่จะสบัดหน้าออก แต่มันกลับรั้งหน้าผม ผมรู้สึกว่าอะไรอุ่นๆมาถูกหน้าผากผม มันเป็นอารมณ์ที่เลือนลาง ความรู้สึกถามตัวเองว่าที่โดนหน้าผากผมมันคืออะไร มือที่ค่อยๆคลายออกไป ผมค่อยๆเปิดตา แต่เบื้องหน้ากลับไม่เหลือใคร
นี่ผมคงไม่ได้ยืนละเมออยู่คนเดียวนะ แต่มือถือกับเป๋าตังกูที่ไอจอนลากมาตากฝนนี่ใครจะรับผิดชอบวะ o22--- ---"
ฝากตัวด้วยนะค้าบ มีอะไรบอกกันได้นะค้าบ ผมยังไม่ค่อยรู้กติกามารยาทที่นี่เท่าไหร่ง่ะ :bye2:
-
ชอบ จอนอย่างแรงงะ
มาเจิมเรื่องใหม่ด้วยอิๆ
-
แก้ลิงค์กฏให้แล้วนะ
แล้วก็เข้าไปอ่านในนี้สักนิดนึงนะจ๊ะ
กดเลย (http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=1049.0)
-
:-[...น่ารักจัง....
ชอบจอน...มากมายเรย....อิอิ
เป็นกำลังให้นะคะ
....แล้วจะมาอ่านต่อ....สู้ๆนะจอน :impress3:
-
ตอนที่ 4 วันที่ผมป่วย
"แคก แคก ว่าไงจะเล่าอะไรต่อ" หลังจากกลับจากโรงเรียน หลังอาบน้ำ กินข้าว ผมยังไม่ทันได้ทำอะไรก็ต้องมานั่งคุยโทรศัพท์กับคุณชายที่ลากผมไปตากฝน
โดยมันไม่มีวี่แววว่าจะพูดถึงเรื่องเมื่อตอนเย็น
"เออ อาหารเที่ยงเมื่อวาน..."จอนเล่าต่ออย่างหน้าตาเฉยไม่รับกับเสียงที่ผมประชดมัน o12 เพื่อจะวางสายไปนอนแล้ว
"นี่ แค่ไม่ได้คุยกันวันเดียว มึงมีเรื่องเล่าให้กูฟังเป็นร้อยแปดพันเรื่องเลยนะ รู้มั้ยว่านายคุยตั้งแต่ทุ่มจนจะยันตีสองแล้ว"ผมตอกมันไปตรงๆ
"ก้ไม่ได้คุยกันตั้งนาน เด๋วโดนแย่งเวลาอีก แต่ท่าทางแชมป์จะเหนื่อย ค่อยเจอกันพรุ่งนี้ก็ได้"จอนมันเรียกผมว่าแชมป์ ทำให้ผมรู้สึกไม่คุ้นหู แต่ก่อนผมจะทันถามอะไรมันก็วางโทรศัพท์ซะก่อน
"ว้า ว่าจะถามเรื่องตอนเย็นซะหน่อย ช่างเหอะ อย่าพูดถึงเลย" ผมพูดกับตัวเอง ขณะจะเดินไปเข้าห้องน้ำก่อนนอน ผมรู้สึกว่าทั้งห้องมันหมุนๆก่อนร่างกายจะไม่มีแรง ก่อนจะล้มลง
ผมต้องอยู่นิ่งๆเกือบสามนาทีก่อนจะลุกขึ้นมา รู้สึกหัวตื่อๆ แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร ก็เข้าห้องน้ำแล้วนอนตามปกติ
ผมรู้สึกถึงความพล่าเลือนที่ตัวเองกำลังเดินไปที่ห้องเรียน มันเป็นความรู้สึกเหมือนครั้งแรกที่มา ในห้องมันมือสลัวก่อนที่ผมจะเดินไปที่นั่งของผม ก่อนจะแหกปากตะโกนอีกครั้ง
ที่มีคนมานั่งอยู่ก่อน
" นายเป็นอะไรน่ะ"
"ทำไมเงียบล่ะ เราไม่ใช่ผีนะ"
"จ..จอน นายเหรอ"
"ป่าวเราไม่ใช่..." "มึงเป็นอะไรน่ะแชมป์" ผมรู้สึกถูกดึงกลับมาอย่างเร็ว ผมเปิดตาขึ้นคนที่อยู่หน้าผมคือ ไอแทค วันนี้มันแต่งผมมาซะเท่เชียว แต่ยังไงสเน่ห์มันก็ใช้กับผมไม่ได้หรอก
แต่ทำไทนี่มันเตียงตูนีหว่า ฝันเหรอเนี่ย ทำไมต้องฝันถึงวันแรกที่เจอกับไอจอนมันวะ
"ฝันยังเห็น เป็นไอจอนอีกนะมึง พวกมึงไปถึงไหนกันวะเมื่อวาน"ไอแทคถามผมเสียงกลั้วหัวเราะ แต่ตามันกลับไม่มีอารมณ์ร่วมกับน้ำเสียงเลย
"ทำไมมึงมาอยู่ที่เตียงกูเนี่ย" ผมเลี่ยงคำตอย โดยไปถามมันเรื่องอื่นแทน
"วันนี้กูผ่านมาซื้อของ ก็เลยกะจะไปเรียนพร้อมมึง แต่มาถึงแม่มึงบอกว่ามึงยังไม่ตื่น ตัวร้อนมากเลยไม่อยากปลุก เอานี่ยา แม่เค้าจัดตั้งไว้ให้แล้ว" ไอแทคพูดพร้อมยื่นยามาให้ผม
"กี่โมงแล้ว"ผมพูดพร้อมกินยากับน้ำ
"สิบเอ็ดโมง"มันตอบเรียบๆ แต่ไม่ทันแล้วน้ำในปาก :m30: ผมทะลักไปโดนหน้าไอแทคเต็มๆ
"แหวะ ขม"ผมกัดโดนยาเข้าไป แต่ไอแทคที่นั่งหน้าชุ่มด้วยน้ำเมื่อกี้กับไม่พูดอะไรซักคำ "เฮ้ย โทษว่ะ กูไม่ได้ตั้งใจ กูตกใจที่หลับนานขนาดนั้น แล้วทำไมมึงไม่ไปเรียน"
"ไปเรียนก็เท่านั่นละว้า สู้เอาเวลามาเฝ้าไข้มึงไม่ดีกว่าเหรอ" ไอแทคมันพูดไปแล้วเดินไปหยิบทิชชู่มาเช็ดหน้า ผมงงมากที่คนบ้าดีเดือดอย่างมัน โดนผมพ้นน้ำไปเต็มหน้ากับไม่ต่อยผมซักหมัดแล้ว ยังมานั่งทำหน้าสลอนข้างเตียงผมอีก
"นี่ มึงอย่ามาพูดชวนอ้วก กูไม่น้ำเน่าไปกับมึงหรอก เพื่อนรัก" ผมขำไปพ้อมกับมันกับคำพูดที่ฟังดูเน่าๆของแทค เวลาผ่านไปดูมันมีเรื่องชวนคุยอยู่ตลอด จนตอนเที่ยงกว่า
"เด๋วกูไปเอาข้าวต้มมาให้ "ไอแทคลุกขึ้นก่อนจะเดินไปเอาข้าวต้มที่แม่ผมทำตั้งไว้ให้ มันไปนานพอสมควรก่อนจะกลับมาพร้อมข้าวต้มร้อนๆ ผมก็ทำท่าจะลุกขึ้นจากเตียง
"เฮ้ยๆ อย่าขยับ มึงนอนอยู่บนเตียงไปเลย วันนี้กูจะบริการมึงเอง"ไอแทคมันพูดหน้ากรุ้มกริ่ม ไอนี่ขยันทำหน้าเจ้าเล่ห์จิง
"อ้าม กินก่อน"แทคมันป้อนข้าวผม มาดเท่ๆกวนๆหายไปไหนหมดไม่รู้จนผมหลุดขำ "ขำยังงี้จะได้กินมั้ย หา" :m31: แทคมันเริ่มเหวี่ยง
"โทด หน้ามึงไม่ให้นีหว่า" ช้อนห่างปากผมแค่นิ้ว ประตูก็เปิดออกอย่างแรง
"แชมป์ไม่สบายเหรอ" เสียงไอจอนมาก่อนจะโผล่หน้าหล่อๆกับรอยยิ้มที่สดใส ก่อนจะหุบเมื่อเห็นคนที่อยู่ข้างเตียงผม ผมอยากหัวเราะอยู่หรอกที่หน้ามันเปลี่ยนเร็วมากแต่
"เออ กูไม่ค่อยส.." ก่อนผมจะพูดจบแทคมึงมาทำไม รู้มั้ยกกต.หามึงให้วุ่น"
"เด๋วกูป้อนข้าวแชมป์เสร็จกูจะไป มึงก็เหมือนกันโดดเรียนมาทำไม"แทคทำท่าไม่สนใจ
"ไม่ต้องกูจัดการเอง"มันไปคว้าถ้วยจากแทค
"มึงจะมากไปมั้ย เมื่อวานก็ที วันนี้จะเอาอีกเหรอ เกินหน้าเกินตาไปหน่อยมั้ย ไอคุณหนูเพลบอย"ไอแทคเริ่มจะหาเรื่อง
"จะกัดกันก็ออกไปไกลๆเลย กูไม่สบายอยู่ ทะเลาะกันยังกะหมาติดSad" มันสองคนหันมามองผมทำหน้าเจี๋ยมเจี้ยม :m8:ไม่น่าเชื่อว่าสองหนุ่มป๊อบของโรงเรียนจะมาทำหน้าอย่างงี้กะผม ยังกับเด็กถูกดุ
"เห็นแก่แชมป์นะ กูไปทำงานก่อนก็ได้ เด๋วจะมาเยี่ยมนะ จะซื้อลูกชิ้นของโปรดมาฝาก แต่หวังว่าคงไม่เจอมึงนะ ไอจอน" มันพูดก่อนจะลับหายไป
เงียบ..ความสงบกลับมาอีกครั้ง
"อะ กินก่อน"จอนเริ่มพูดก่อน
"กูอิ่ม"
"กินของไอแทคจนอิ่มแล้วอะดิ"มันทำเสียงประชด
"ยังไม่ได้กินซักคำ"
"จิงอ่ะ" มันทำเสียงดีใจยังกะเด็กๆ
"เออ กูหิว เอามานี่"
"ทีไอแทคให้มันป้อน เด๋วเราป้อนเอง"จอนพูด เราเป็นคำที่ไม่คุ้นหูจิงๆ
"กูกินเองได้"
"อยู่เฉยๆ เด๋วเราไปอุ่นมาก่อนนะ" มันหายไป ก็อย่างที่บอกพวกนี้มันรู้ทุกซอกทุกมุม แม้แต่กางเกงในผม มันยังรู้ว่าอยู่ไหน :-[
"อะ กินได้แล้ว" ไม่หวานเหมือนไอแทคเลย ผมก็งับไปเต็มคำ
"ร้อนๆ ใครจะกินได้" ผมผงะออก จนข้าวไปเลอะเสื้อจอน "โทดที กูเช็ดให้" ผมหยิบทิชชู่มาเช็ด ผมรู้สึกการเต้นของหัวใจมันที่ชัด จนผมเริ่มหวั่นๆกับพฤติกรรมพิเรนของเพื่อนสองหน่อนี้ "เสร็จแล้ว" ผมเงยหน้าขึ้น หน้าเราห่างกันแค่คืบ มันหน้าแดงแบบ ถ้าให้ดูรูปได้ผมละอยากให้เห็นจิงๆว่าน่ารักขนาดไหน ขนาดผมที่ชอบผู้ญ ยังหวั่นๆ ผมก็เลยรีบดึงผ้าห่มเพื่อให้ถอยห่างจากมัน
"จะรอให้ชืดก่อนเหรอ" ผมถาม
"ด ได้ เด๋วเป่าให้นะ"มันตั้งหน้าตั้งตาเป่าซะ คงไม่เคยป้อนใคร ก็คุณหนูขนาดนั้น
"อืม ขอบใจ" ผมกินไปจนหมด
"โทดนะที่เมื่อวานลากไปตากฝนแล้วเรายังกวนนายให้นอนไม่พออีก" จอนพูด
"มึงเป็นอะไร ทำไมพูดไม่เหมือนเดิม มึงยังโกรธกูเหรอ"ผมถาม
"ป่าว เราแค่..."จอนอึกอัก
"จะบอกไรก็บอกมาเหอะ กูก็เป็นเพื่อนมึงนะ" ผมดักทางถ้ามันจะพูดอะไรที่ผมกลัว
"ป่าว แค่อยากลองพูดเพราะๆดูน่ะ นอนเหอะ กูจะนั่งอ่านหนังสือข้างๆ"จอนมันหยิบหนังสือมาโชว์
"มานั่งอ่านบนเตียงเด่ะ พื้นมันแข็ง แต่อย่าทำไรกูนะ"ผมพูด
"จิงดิ น่ารักที่สุดเลยมึงเนี่ย" มันรีบขึ้นมานั่งอ่านข้างๆผม "ฝันดีนะ"
ผมก็ล้มตัวลงนอน
ต่อ ตอนที่ 5 คืนแรกของสองเรา
:try2:
-
:z1: :haun4:........รีบมาอัพตอน 5 นะคะ...รออ่านอยู่
กรี๊สสสสสสสสสสสส...เลือดวายพุ่งกระฉูด....... o18
-
น่ารักจัง รักแบบปัปปี้เลิฟ :impress2:
-
จะเชียร์ใครดีนะ :z1:
-
ตอนที่ 5 คืนแรกของสองเรา
(ผมกะลังหลับอยู่นะ....) นี่บทไอจอนล้วนๆเลย
“แชมป์ อ่านดูมั้ยสนุกมากเลย ….” “หลับแล้วเหรอ” สายตาที่ทอดมองลงมาเต็มไปด้วยความอาทร (อาจจะเน่าไปหน่อย ผมไม่ได้เห็นเอง จอนมันเล่าอ่ะฮะ)
“ แชมป์ แชมป์”มันลองเรียกผม แอบเขย่าผมอีกแน่ะ คนไม่สบายอยู่นะเนี่ย
“หลับลึกดี จริงๆ อย่างงั้นขอมองให้เต็มอิ่มหน่อยละกัน” จอนเอนตัวลงนอนข้างๆผม
“นายเนี่ยน้า ไม่เข้าใจความรู้สึกคนอื่นบ้างเลย ถ้าไม่ติดว่าในฐานะเพื่อนนายก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด เราคงกล้าที่จะเอ่ยคำๆนั้นออกไป สัมพันธ์คงไม่หยุดอยู่แค่นี้ เราก็รู้ว่านายคิดกับเรายังไง
แต่เราเป็นพวกคนโง่ เราไม่เข้าใจความคิดของนายหรอก เราได้แต่ตามหัวใจเราต้องการเท่านั้น อย่าเกลียดเรานะ แชมป์ ตอนมึงหลับขอพูดเรากะนายละกัน น่ารักดี(ผมโคตรชอบประโยคนี้เลย เดี๋ยวจะมีอีกทีตอนหลัง ฟังแล้วแบบ...) ตอนมันพูดน้ำในตามันคลอจนหน่วงๆออกมา (ผมไม่เข้าใจหรอกคับ ความรู้สึกแอบรักเพื่อน จน... :m15:)
“ไม่เอาแหละอ่านหนังสือต่อ ดีกว่า มันนั่งอ่านหนังสือไปสามสี่ชั่งโมงซึ่งเป็นเวลาที่ไอแทคน่าจะมาได้แล้ว” โทรศัพท์ผมสั่น
“ฮัลโหล แชมป์มันหลับอยู่ มึงมีไร”จอนมันตอบไปเพราะเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้น
“ฝากบอกแชมป์มันด้วย วันนี้กูคงไปไม่ได้แล้ว ติดธุระที่บ้าน ส่วนมึง รีบๆกลับบ้านไปเลย”แทคมันตอบมา
“เออ กูจะกลับแล้วเนี่ย ถ้าไม่มีไรแค่นี้นะ” จอนตัดบท
“ตอนมันหลับ มึงอย่าคิดทำไรมันนะ มันยังไม่ได้ตอบรับความรู้สึกมึง ตอนนี้เรายังเป็นคู่แข่งกันอยู่ ถ้ามึงฉวยโอกาสทำชั่วๆ กูนี่แหละจะจัดการมึงเอง ....” พูดจบแทคมันก็วางสายไป
“มึงทำให้ไอเดียกูบรรเจิดจริงๆ” จอนมันเดินลงไปหาแม่ผม
“วันนี้ ผมนอนที่นี้นะคับ แม่ แชมป์มันไม่สบาย จะได้มีคนดูแล”
“ดีเหรอ จอน แชมป์เค้าไม่สบายอยู่ เด๋วจอนจะติดเอานะ”แม่ผมพูดเพราะห่วงมัน แม่ผมเป็นมิตรกับเพื่อนผมทุกคน ยิ่งไอจอนนี่ลูกรักแม่ผมเลย มีไรให้มันก่อนผมทุกที เศร้าตัวเอง :o12:
“ไม่เป็นไรคับผมน่ะสบายหายห่วง เดี๋ยวขอตัวไปเอาชุดที่บ้านก่อนนะคับ”จอนตอบ
“จ๊ะ ขอบใจมากนะจอน แม่จะได้เบาใจหน่อยมีคนมาดูแล แม่ก็ไม่ว่างที่จะดูแลแชมป์เหมือนกัน งานมันเยอะ ถ้าแชมป์รู้ คงดีใจแย่เลย มีเพื่อนที่เป็นห่วงเขาขนาดนี้” แม่นะแม่ไม่ดูแลลูก ดันปล่อยเสือเข้าป่าอีก แต่ช่างเหอะ ในเมื่อผมเลี้ยงเสือให้เป็นแมวเชื่องๆได้ :m11:
“แฮะๆ” จอนหน้าแดง เอามือเกาหัว ไม่รู้จะตอบแม่ผมยังไง หยั่งงั้นไปก่อนนะคับ เด๋วมา” จอนพูดแล้วกลับบ้าน ไปโกหกแม่มันว่ามาติวหนังสือกับผม เป็นเหตุผลที่ไม่ได้ความเอามากๆ กว่าจะสอบอีกตั้งสองเดือน บ้ามั้ยเนี่ย
“หลับได้หลับดี เลยนะแชมป์” จอนเปิดประตูออกอย่างเบามือ
“ถ้าไอแทคได้ยิน มันจะว่างัยเนี่ย อยากเห็นหน้า มันจริงๆ คงอิจฉาแย่ที่ได้มามองหน้านายตลอดคืน อย่างเนี่ย”
“ถ้าทำอย่างอื่นด้วย นายจะโกดเรามั้ยอ่ะ แชมป์” โกดสิไอบ้า :m31:กูยังไม่ได้คิดอะไรกะมึงเลย ถามมาได้
“ขออาบน้ำก่อนนะ ที่รัก แล้วจะมาเช็ดตัวให้” มันกระซิบที่หูผม ถ้าได้ยินผมคงทำหน้าไม่ถูกจริงๆ
มันอาบน้ำเสร็จใส่ชุดนอนออกมา พร้อมถือกะละมังใส่น้ำอุ่นมาวางข้างๆตียงผม
“เราจะเป็นคนแรก และคนสุดท้ายรึเปล่าที่ทำอย่างนี้ให้นาย หือแชมป์”
“ขอถอดเสื้อ นายก่อนนะ” จอนมันพูดคนเดียวได้งัยไม่รู้เยอะขนาดนี้ มันบอกว่ามันมือสั่นมากๆ
ถึงแม้จะเคยเห็นผมถอดเสื้อมาไม่รู้กี่ครั้งแล้ว มันบอกว่าเป็นครั้งแรกที่มันถอดให้ แถมผมยังหลับ จะทำยังไงก็ได้ ดูมันคิดเข้า ท่าทางอารมณ์หื่นจะคลอบงำมันละสิ ทำไงหว่า ไม่น่าหลับเป็นตายเลย
จอนมันเอาผ้าชุบน้ำอุ่นก่อนจะบิดหมาดๆ ก่อนมาเช็ดตัวให้ผม มันยังคงมือสั่น มันบอกว่าเป็นสิ่งที่ตื่นเต้นที่สุดในชีวิต ดันบอกว่าผมมีอารมณ์ร่วมกับมันด้วย อายจนแทบมุดแผ่นดินหนี :sad3:มันเห็นอะไรมั่งเนี่ย ตอนนอนผมไม่ได้ใส่กางเกงในอ่ะ มันบอกว่าตอนดึงขากางเกงขึ้นมาเช็ดเนี่ย ผมแล้วก็มัน อารมณ์แบบ... แต่มันบอกว่าไม่เห็นของผมหรอก มันลูกผู้ชายพอ เชื่อมันได้มั้ยเนี่ย
มันบอกว่าผมครางๆในคอด้วย จะว่างัยดีละ ผมหลับอยู่นี่จะแก้อะไรก็ไม่ได้ มันบอกว่าถ้าไม่เห็นเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด แม่งคงทำไปแล้วล่ะ
“เราเป็นคนดี ขนาดนี้แล้วนายจะรักเราได้มั้ยอ่ะ แชมป์ เฮ้อนี่เราต้องพูดคนเดียวไปเรื่อยเหรอ”
มันล้มตัวลงนอนข้างๆผม ตานี่คงมองแค่สองส่วน หน้าและ... เฮ้อผมละเหนื่อยใจ มันจะห้ามตัวเองได้นานแค่ไหนเนี่ย มันเดินไปปิดไฟ แล้วกลับมานอน วันนั้นเป็นวันที่จันทร์เต็มดวงเลยเห็นอะไรต่ออะไรชัดไปหมด
“แต่อยากเป็นหมอนข้างให้นายจัง แชมป์” ยังไม่ทันขาดคำผมถีบหมอนข้าง ข้างๆตัวออก
แล้วพลิกด้านมากอดจอนมันแทน ตอนนั้นมันช่างใจว่าผมแกล้งหลับรึเปล่า ผมหลับจิงๆนะ เชื่อผมเหอะ :z1:
หน้าเราสองคนแทบจะติดกัน จันทร์ที่ส่องเข้ามาในห้องทำให้ตามันแจ่มชัดยิ่งกว่าสิ่งใด
ลมหายใจที่รดโดนทำให้อารมณ์ยิ่งกระเจิดกระเจิง
“แชมป์ เราคงห้ามใจ ตัวเองไม่ไหวแล้ว นายผิดเองนะ มันค่อยๆยื่นหน้ามาใกล้ผม
ความคิดมากมายพรั่งพรูออกมา
“เราเป็นลูกผู้ชายพอ” (จอน)
“ตอนมันหลับ มึงอย่าคิดทำไรมันนะ มันยังไม่ได้ตอบรับความรู้สึกมึง ตอนนี้เรายังเป็นคู่แข่งกันอยู่ ถ้ามึงฉวยโอกาสทำชั่วๆ กูนี่แหละจะจัดการมึงเอง ....” (แทค)
“บอกมาเหอะ มึงยังเป็นเพื่อนกูเสมอ” (ผม)
“นายนี่น่า ขัดเราตลอดเลยให้ตายสิ” มันพูดก่อนจะย้ายริมฝีปากไปประทับลงที่หน้าผาก มันเป็นอะไรที่นานมาก มันบอกว่าผมของผมทิ่มที่จมูกมันแต่เป็นความรู้สึกที่แปลกๆดี ไม่เหมือนอะไรอีกอย่างที่ทิ่มอยู่แถวๆขามัน ไอทะลึ่งบ้านี่ แทนจะถอยออกไปไกลๆ (ผมไม่ผิดใช่ไหม ก็ชายที่แข็งแรงจะอย่างนั้นตอนหลับกันทั้งนั้นนี่นา) แต่ของมันก็ใช่ย่อยมาชนตัวผมเหมือนกันแหละ
“พอดีกว่า เด๋วมันจะไม่หยุดแค่นี้” มันพูดกับตัวเองก่อนจะเอามือผมออก แล้วพลิกหันไปนอนอีกด้าน
แต่พอมันหันหลังกลับไปการโอบรัดที่ชิดสนิท ตัวผมทาบติดกับหลังของมัน มือที่ป่ายไปไม่รู้โดนอะไรมันมั้ง (แต่อยากบอกว่าคืนนั้นมันแตกไปรอบอ่ะไม่รู้หลับหรือตื่น ไม่ถามหรอก บ้าเหรอ) :m29:
“แล้วตูจะหลับมั้ยเนี่ย คืนเนี้ย”
ต่อบทที่ 6 คืนที่จันทร์สุกสกาว กับเช้าที่ฟ้าเจิดจรัส
-
มีแต่คนชอบพี่จอนแฮะ :laugh:
ถ้าไอพี่แชมป์มาอ่านคงงอนตุ๊บป่องแหงๆ o9 ยิ่งขี้งอนอยู่
ดีใจที่มีคนมาตามลุ้นนะคับ ไม่ใช่เรื่องของผมแต่ก็พลอยลุ้นแทนพี่แชมป์ไปด้วย :m13:
แล้วก็ขอบคุณแทนที่มาตามอ่านกันนะค้าบ ผมก็รออ่านที่พี่เขาจะส่งมาให้ผมอ่านต่ออยู่เหมียนกัน :m23:
-
o18 เหอๆ ไม่น่าเชื่อจะอดใจได้ คึคึ
-
เชียร์ใครดีหว่า
เลือกไม่ถูก
:serius2:
-
จอน น่ารักจัง เป็นสุภาพบุรุษจริงๆ อิๆ
-
พี่จอนน่ารัก
แทคเปงตัวร้ายที่เข้ามาทำไมเนี่ย
เหมือนเปงมารมากระตุ้นให้จอนบอกความรู็เร็วขึ้นหรือเปล่า
-
เดี๋ยวทัศนคติอาจจะเปลี่ยนก็ได้นะคับ พี่จอนน่ารักดี แต่ผมเชียร์พี่แทคอ่ะคับ กร่างดี ดูมีปม
เรื่องนี้กว่าจะเข้าบทหวานก็นานหน่อย แต่ยิ่งเขียนแล้วยิ่ง... :m25:
-
สับสน
ว่าจะเลือกใครดี :m21:
เอ้ย ไม่ใช่แระ :z1:
น่ารักมาก
รอตอนต่อไปนะค่ะ
กำลังตัดสินใจ
อิอิ
ไม่ใช่อีกแระ
ให้ คะแนนคนโพสก่อน น่ารักมาก มาทีนึงยาวจุใจ :L2:
-
จอนน่ารัก :กอด1:
เจนเทิ้ลแมนมากๆ ชอบฉากกลางฝนด้วยย :-[
-
:haun4:.....ทำดีเเล้วพี่จอนที่อดเปรี้ยวไว้กินหวาน...ขืนผลีผลามทำไรไปมีหวังไก่ตื่น...อิอิ
พี่เเชมป์อย่าน้อยใจไปนะ....ชอบเหมือนกันจ้า...ช่างไร้เดียงสาซะนี่กะไร...ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย...
รีบอัพนะๆรออยู่จ้า :impress2:
-
:haun4: :haun4: :haun4: :haun4: :haun4:
-
:-[ :-[จอนน่ารัก :impress2: :impress2:
-
ตอกบัตร
รอ ตอน 6
:L2:
เบื่อยายแก่ ข้างล่าง
เอาก้อนหินขว้างใส่เลย ชิ
V
V
v
v
-
^
^
ตามป้าข้างบนมาติดๆ
จอนน่ารักนะ
แต่มัยเราชอบแทคฟระ
กร๊ากกกกกกกกกกกกกก
-
บทที่ 6 คืนที่จันทร์สุกสกาว กับเช้าที่ฟ้าเจิดจรัส
ผมตื่นมาท่ามกลางความรู้สึกที่แสนอบอุ่น ฟ้ายังดำคงมืด เห็นเพียงแสงจัทร์ที่สอดส่องเข้ามาในห้อง ตัวของผมแนบชิดอยู่กับสิ่งหนึ่ง ที่ผมมั่นใจว่ามันไม่ใช่หมอนข้าง ผมต้องตั้งสติอยู่นานพอสมควร กับภาพที่ ผมกอดใครบางคนอยู่ หน้าผมไปซุกอยู่ที่ซอกคอมัน ตัวมันก็เช่นกัน ทุกอย่างมันแนบสนิทโดยที่อะไรต่ออะไร ที่ไม่ต้องกล่าวถึง คงรู้นะว่าเป็นอะไร :-[
ผมค่อยขยับหน้าออก เพื่อจะดูว่าสิ่งที่ผมกอดอยู่มันคืออะไร ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้ามันทำให้ผมตกใจ จนอึ้งไปนาน แต่ก็ยังไม่กล้าขยับ นี่เจ้าชายที่ไหนแอบมาลักหลับเราวะเนี่ย :m29:
หน้าของมันตอนหลับดูเหมือนเจ้าชายตัวน้อยๆที่มีแต่ความไร้เดียงสา ผมต้องใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะนึกออกว่า เป็นไอจอน เช่นนั้น เวลาที่ตัวเราแนบสนิทติดกันก็นานขึ้น อารมณ์ผมพุ่งกระฉูดขึ้นไป อะไรซักอย่างของไอจอนมันดันผมอยู่ เช่นเดียวกับของผมที่ดันตัวมัน ตอนนั้นจะเขยิบออกก็ทำได้นะ แต่ผมดันไม่ทำ ผมพยายามตั้งสติ
“ผู้ชาย นะเว้ย มันเป็นผู้ชาย”
“เพื่อนกู เพื่อนกู เฮ้อ” ผมถึงขยับตัวออกมาได้ แต่สิ่งที่ผมเห็นยิ่งทำให้ผมตกใจยิ่งกว่า
ก็อย่างที่บอกแม้ห้องมันจะมืด แต่ความสว่างของจันทร์มันทำให้ผมมองเห็นอย่างชัดเจน
จอนมันใส่กางเกงขาสั้น แบบกางเกงบอล ด้วยการนอนที่ขยับไปขยับมาของมันทำให้
อะไรในกางเกงมันโผล่ออกมาพ้นขอบกางเกง ถึงเราจะเป็นเพื่อนสนิทกันมาก แต่เราไม่เคยจะ
อาบน้ำหรือว่าวให้เห็นของกันและกัน นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นของมัน แม้จะโผล่มาแค่หัว แต่ก็พอจะรู้อยู่หรอกว่าขนาดมันใช่ย่อย
“ตายล่ะหว่า กูทำไงกะมึงดีนี่ จอน”ผมพึมพำเบาๆ หน้าไอจอนที่หลับสนิทมันแสนจะน่ารัก
ผมไม่รู้จะทำไงก็ได้แต่นอนอึ้งอยู่อย่างนั้น มันเป็นความรู้สึกว่านานมากที่หยุดมองอย่างนั้น
“มึงจะมองทำไม ตัวมึงเองไม่มีเหรอ ไอแชมป์”ผมพูดกับตัวเอง ผมเลยเอื้อมมือกะจะดึงขอบกางเกงมันขึ้น แต่ไอจอนกลับคว้าผมไปกอด ทำให้มือที่กำลังจะดึงขอบกางเกงไปโดนอย่างอื่นของมันแทน(ไอจอนก็บอกว่ามันหลับจิงๆ ผมคงต้องเชื่อล่ะมั้ง เพราะตอนผมหลับ ผมยัง..เลย
แต่ก็นะพวกเรามันติดหมอนข้างกันอยู่แล้วนี่)
ต่อ ต่อ
มือผมกำลังบดเบียดกับแท่งแข็งๆโดยไม่มีอะไรมากั้นกลาง ผมรู้สึกว่ามันเปียกไปด้วยน้ำเหนียวๆมาก
“มึงอย่าคิดพิเรน ไอแชมป์ ไอจอนมันเพื่อนมึง นี่มึงคงไม่ผันตัวไปเป็นเกย์นะ ไม่งั้น น้องกิ๊ฟ น้องมาย น้องส้ม ...”ผมพยายามเอาน้องๆที่ผมไปจีบเล่นๆมาเตือนให้ตัวเองรู้ว่าควรทำอะไร
ผมเอื้อมมือ ลงไปดึงขอบกางเกงมันขึ้นแล้วผลักมันออกไป
“กูรู้ว่ามึงน่ารัก ญ เยอะแยะคงเสียใจถ้าคนหล่อๆอย่างมึงจะมาตกเป็นของกูคืนนี้ นะไอจอน”
ผมพูดพร้อมดึงแก้มมันเบาๆ เวลามันหลับนี่น่าแกล้งนะ ผมหยิบหมอนข้างมากั้นระหว่างกลางแล้วล้มตัวลงนอน ทีนี้ก็หลับได้ซักที
Ringgggggggggggg (เอาเป็นว่าเป็นเสียงนาฬิกาปลุกละกัน)
ผมเอื้อมมือไปตบแต่กลับตบโดนมือใครซักคนที่กดมันก่อนแล้ว
“อรุณสวัสดิ์ หลับสบายรึเปล่า เล่นหลับเป็นตายเลยนะเรา เอ๊ยมึง”ไอจอนมันทักขึ้นมา ผมเผ้านี่ชี้โด่ชี้เด่ “ขออาบน้ำก่อนนะ มันเหนียวๆตัวยังไงไม่รู้”
“อืม” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ภาพเมื่อคืนเริ่มกลับมากวนใจผม “ทำไมกูต้องคิดมากวะ ไม่ ไม่” :serius2:
ผมคิดแล้วลุกขึ้น ไอจอนมันนุ่งผ้าเช็ดตัวแล้วถอดเสื้อผ้ากองตรงนั้น หุ่นมันดีมาก ก็เล่นกีฬาตลอดนี่หว่า ไม่เหมือนผมไม่ต้องเล่นอะไรก็หุ่นดี55 แล้วมันก็เดินไปอาบน้ำ ภาพที่มันถอดเสื้อผ้ากวนใจผมอีก “เฮ้ย บ้าเหรอ” ผมตบหัวตัวเอง ไอจอนมันเข้าห้องน้ำไป ผมก็เดินไปหยิบเสื้อผ้ามันกะจะโยนไปที่ตะกร้าผ้าซัก
“เสื้อผ้ามึงซักนี่นะ” ผมตะโกนไปแต่มือผมกลับจับไปโดนอะไรเปียกๆที่กางเกง “นะ นะ น้ำ... :m30:”
“ได้” ไอจอนมันตอบก่อนจะตะโกนมาอีกที”เด๋ยวมึงอย่ายุ่งกะเสื้อผ้ากู”
ผมรีบโยนเสื้อผ้ามันลงพื้น มันรีบออกมาจากห้องน้ำ “อย่าเลย กูเอากลับดีกว่า เกรงใจบ้านมึง
มึงยังไม่ได้มายุ่งกะเสื้อผ้ากูใช่มั้ย” จอนมันหันมาถามผมก่อนจะอัดเสื้อผ้าไปกอดไว้
“กูถามมึงก่อนจะเดินมานี่แหละ ทำไมเหรอ หรือมึงฝันเปียก กลัวกูรู้ล่ะสิ”ผมกัดฟันแซวมัน ทั้งที่ตัวเองก็อายจะแย่ :m2: ที่ผมต้องกำมือทั้งที่มันยังเหนียวๆอยู่เลย
“บ้ามึง กูแค่เกรงใจ”จอนไม่สบตาผม แต่หน้ามันแดงมากๆ(มันคงรู้ตัวแล้วว่ากางเกงมันเลอะไปด้วย...) แล้วรีบเดินเข้าห้องน้ำไป
“ แค่ถึงวันฝันเปียก ไอจอนมัน ไม่เกี่ยวกะมึงหรอกแชมป์ อย่าคิดมาก”ผมพูดกับตัวเอง แต่ผมก็ยังต้องกำมือจนไอจอนมันอาบน้ำเสร็จ มันเดินออกมาผมมันยังเปียกอยู่ เป็นภาพที่ดูเซ็กซี่มาก
วันนั้นผมเป็นอะไรที่บ้ามาก ไม่เข้าใจตัวเองเลย ผมรีบเดินเข้าห้องน้ำ ล็อคประตูก่อนจะล้าง
น้ำว่าวที่เพิ่งจับของคนอื่นนี่แหละ ผมก็รีบอาบน้ำ
“กูเอาของไปเก็บที่บ้านก่อนนะ รอกูก่อนเด๋วกูมารับ ไปพร้อมกัน”จอนตะโกนเข้ามา
ดีที่บ้านเราอยู่ห่างหันไม่มากนัก ผมก็อาบน้ำและจำต้องจัดการตัวเองเหมือนกัน (ใครจะทนไหวทั้งคืนแล้วยังตอนเช้าอีก) พออาบน้ำเสร็จผมก็ไปนั่งรอมันอยู่ที่หน้าบ้านแล้วไปโรงเรียนพร้อมกัน มันเป็นการเดินที่เงียบมาก ปกติเราเป็นพวกพูดมากที่ไม่มีเวลาหยุดโม้ แต่นี่ แปลกจิงๆ
“วันนี้ มึงดูน่าค้นหาจังหว่ะ นั่งเหม่อทั้งเช้าเลย” ไอก้าน เพื่อนในห้องมันทักผม
“ดูเด่ะ ผู้ ญ มองมึงเยอะแยะสังเกตป่ะวะ”มันยังพูดต่อ
“จิงดิ ไหนวะ”ผมหันไปมองข้างๆ จิงๆด้วยญหลายคนหันมามองผม แต่ต้องหลบพอผมหันไปมอง (เริ่มมั่นใจตัวเองบ้าง อยู่กับไอจอน ไอแทคจนเสียสูญความหล่อไปซะงั้น :m19:)
“มึงมีแฟนแล้วอ่ะดิ ทำเหม่ออย่างเนี้ย” ก้านยังแซวต่อ
“บ้านมึง กูแค่นอนไม่พอ”
“ทำไรให้นอนไม่พอวะ”มันถาม แววตามีเลศนัย
จนผมต้องผงะ แต่ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวสองคนข้างๆผมก็เหมือนกัน”ไปไกลๆเลยมึง ผมไล่ไอก้าน”
“กูพูดแทงใจดำล่ะสิ ไอแชมป์มีแฟนเว้ย เพื่อนๆ”มันตะโกน ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป ทำให้คนหันมามองผมทั้งห้อง
“บ้าเหรอ เราเป็นของผู้ญ ทุกๆคน เรายังไม่ยอมให้ใครมาเป็นเจ้าของหรอก”ผมแก้ตัวไปขุ่นๆ ซึ่งเพื่อนมันก็หัวเราะไปกับผม ก่อนที่ผมจะเหลือบสายตาไปมองไอจอน หน้ามันแดงมากๆ
มันเองก็มองผมเหมือนกัน มันก็ยิ้มให้
“ไม่ต้องมาเสือกยิ้ม กูไม่มีแฟนก่อนมึงหรอกน่าผมพูดกับมันก่อนจะหันไปมองอีกหนุ่มที่ผงะไปพร้อมผม มันนั่งหน้าเหมือนจะหาเรื่องคนอีกแล้ว
“แทค รมณ์บูดไรวะ งานหนักเหรอ”ผมถามมัน
“มึงอย่ายุ่งน่า กูเบื่อ”มันตอบปัดๆ เริ่มอีกและ ความคิดที่ผมหวั่นว่าไอเพื่อนสองคนนี่จะคิดกับผมมากกว่าเพื่อน(เป็นใครก็คงคิดเหมือนกันนะ)เริ่มก่อตัวอีกครั้ง
“กูควรทำไงละเนี่ย” ผมถามตัวเอง เริ่มกลัวอนาคตที่บางอย่างอาจเปลี่ยนไปโดยมิอาจหวนกลับมาอีกครั้ง
ต่อบทที่ 7 งานวัด
มาลงให้ตอนเช้า เผื่อคนจะแอบเข้ามาตอนทำงานเหมือนผม อิอิ
-
^
^
จิ้มพรวดดดดดดดด
นี่ประกบหน้าหลังซะเลย คิคิ
จิ้มกลับไปหาบีพี
ตะเองรู้แล้วใช่ป่ะว่าชื่อเค้าแปลว่าอะไร อิอิ
v
v
v
-
^
^
^
จิ้มป้าคนสวยข้างบนต่อ มน.พทย.สทส. อิ อิ o18
:L2: :L2: ให้ +1 เป็นกำลังใจค่าาาา
-
รออ่านต่อจ้า :z1: เชียร์จอนดีกว่า
-
จอนน่ารักอ่ะ ค่อยๆรุก :-[ (อ๊ะๆ! แชมป์ก็น่ารักนะ อย่าเพิ่งงอน =w=)
+1ให้คุณ Manji+ ค่ะ ^^
-
มาโหวตให้คนละหนึ่ง ขอบคุณที่ให้กำลังใจค้าบ :m5:
แล้วเด๋วมาลงต่อหลังกินข้าวเสร็จนะคับ :m11:
เต้นก่อนกิน :z2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ปูสื่อ รอตอนต่อไป
ตอนนี้เอียงซ้ายสุดๆ
เอียงเข้าหา น้อง จอนนนนนนนนนนนน :z1:
-
รออ่านเหมือนกันจ้า.............. :impress3:
ชอบจอนมากมาย....แต่ชักสงสารเเทคเเล้วละเนี่ย
จิ้มๆๆให้แล้วด้วยค่า..เป็นกาลังใจ o13
-
^^ จิ้มคนข้างบนสองทีก่อนลง อิอิ
โรแมนซ์ที่ 7 งานวัด
“มึงอยากไปไหนรึเปล่า วันหยุดอาทิตย์หน้าตั้งอาทิตย์นึงแหน่ะ”จอนกรอกเสียงมาตามสาย
“กูก็คิดไม่ออก อาจจะอยู่บ้านเฉยๆ” ผมตอบ
“ไรวะ น่าเบื่อตายเลย หาที่ไปเที่ยวกันเหอะ กูมีบ้านตากอากาศที่ภูเก็ต ไปเที่ยวกันป่ะ”จอนถามผม
“ลองชวนไอแทคดูดิ เผื่อมันอยากไป”ผมถาม
“ไม่ได้หรอก ห้องนอนไม่พอ” เหตุผลอะไรของมัน ฟังไม่ขึ้นเลยจริงๆ
“โห มึงยัดพออยู่แล้ว อีกแค่คนนึงเนี่ยนะ หรือมึงคิดจะไปกะกูแค่สองคนเนี่ยนะ”
“อืม” คำตอบสั้นๆแต่ความหมายมันกว้างให้ผมคิดไปถึงไหนๆ
“มันจะสนุกเหรอ ไปแค่สองคนเนี่ยนะ”
“รู้สึกว่ามึงอยากให้ไอแทคไปจิงๆใช่มั้ย” จอนถามด้วยเสียงที่เย็นชา “หรือจะให้ดี มึงต้องไปกับมันสองคนด้วยมั้ย” “มึงจำไม่ได้แล้วใช่มั้ย ว่ามึงอยู่กับกูสองคนตั้งแต่เข้าเรียน” :sad4: เง้อโดนกัดอีก
“มึงอย่าพาลหน่า จอน อะอะ มึงไปดูมาละกันว่างัยค่อยบอกกู”ผมขี้เกียจเถียง
“หยั่งงั้นมึงตกลงแล้วนะ เด๋วกูไปถามเรื่องที่พักพ่อกู”
“ยั่งงั้นแค่นี้ก่อนนะ มึงก็ไปถามมาละกัน แล้วค่อยคุย” พูดจบผมก็วางแต่ยังไม่ทันจะไปอาบน้ำ สายก็เรียกซ้อนขึ้นมา
“ว่าไง แทค พวกมึงนี่ไม่ให้กูพักหูเลย โทรมาอยู่นั่นล่ะ”ผมไอแทคเมื่อดูจากเบอร์ที่โชว์
“แชมป์ วันนี้มีงานวัดแถวXXX ไปกันเหอะ กูอยากไปเที่ยว”ยังไม่ทันตั้งตัว แทคมันก็กรอกข้อมูลมาเป็นชุดๆ
“เหรอ ถ้ามึงอยากไปก็ได้ แต่เด๋วโทรถามไอจอนก่อนนะ”
“ไม่เห็นต้องชวนมันเลย กูเหนื่อย ขี้เกียจทะเลาะกะมัน ช่วงนี้เราไม่ได้ไปไหนกันเลย กูเซ็งจะแย่ ทำแต่งานในโรงเรียนเนี่ย ว่าจะลาออกแล้ว ไม่มีเวลาส่วนตัวเลย” มันพูดเหมือนเซ็งจิงๆ
“ไอจอนรู้ เด๋วมันโกดอีกที่ไม่ชวนมัน” ผมไม่อยากมีเรื่องอีก
“กูไม่พูดมึงไม่พูดมันจะรู้ได้ไง” o22 ไร้คำตอบ
“เออ ก็ได้แต่มึงอย่าออกจากงานที่โรงเรียนเลย ทำไปเหอะ มันได้ประสบการณ์เยอะนะ”ผมพยายามปรามมัน
“งั้นแต่งตัวเลย เด๋วกูไปรับ”เสียงสั่งที่ฟังออกอย่างชัดเจน
“คับผ้ม ผบ.” ผมแซวมัน
“รีบๆไปแต่งตัวไป”มันพูดกึ่งหัวเราะ
ปี้นๆ เสียงแตรรถที่ดังขึ้น ผมก็รู้และ ว่ามันมาถึงหน้าบ้าน
“ป๊า ม้า แชมป์ไปงานวัดกะไอแทคมันนะ เด๋วกลับ มีไรโทรไปละกัน”
“ไปเหอะ” พ่อผมตอบ ผมก็เดินไปขึ้นรถ
“ขับบีเอม มารับกูเลยเหรอ ไฮโซไปมั้ย”
“ขับมารับ คุณชายก็ต้องสมเกียรติหน่อย”แทคมันตอบขำๆ
“กูไม่ชอบบีเอม ของกูต้องเบนซ์ แก่หน่อยแต่โรแมนติคโคตร”
“ยังงั้น มึงคงต้องให้ไอจอนมารับล่ะ”แทคมันอารมณ์ขุ่นอย่างเห็นได้ชัด ปากผมไม่น่าหาเรื่อง ผมเลยเปลี่ยนเรื่องคุย
“มึงขับบีเอ็มไปงานวัด มันจะเว่อร์ไปมั้ย เด๋วถูกฉุดทำไงวะ” ผมถามกะจะแซวให้มันหายหงุดหงิด
“ไม่ต้องกลัว มีกูอยู่ทั้งคน ไม่มีใครกล้าทำไรมึงหรอก เชื่อกู” มันหันหน้ามาพูดซะหวาน :impress2:
“มึงไม่ต้องเสือกมามอง ขับรถให้มันดีๆ มองทาง”
“กูปิดตาขับรถยังได้ ลองดูป่ะ”มันปิดตาจิงๆ
“ไอห่า มึงอย่าเล่น แม่งชนไปทำไงกูยังไม่ได้มีแฟน มีลูก มึงจะให้กูตายแล้วเหรอ กูไม่เอากะมึงหรอก”ผมเขย่ามัน
“ลองมีเลยมั้ยล่ะ แฟนน่ะ กูช่วยได้”มันพูดโดยไม่หันมามอง
“ไม่ กูไม่คิดจะมีแฟน กูยัง17 รอให้20ก่อนแล้วค่อยหา ตอนนี้กูเป็นสมบัติสาธารณะ”
“อย่างงั้น ใครจะทำไรมึงก็ได้งั้นดิ”มันถามเสียงนี่เลศนัยจัด :oo1: อย่าทำรายกูน้า
“บ้านมึง กูหมายถึงเป็นเพื่อนกะทุกคน”ผมรีบเลี่ยงไป คำว่าเพื่อนช่วยผมได้เสมอ
“ ถึงแล้ว ไปกูจะเที่ยวให้หายเซ็ง”แทคมันยืนบิดขี้เกียจ หุ่นที่เต็มไปด้วยกล้าม ถ้าพวกผู้ญเดินผ่านมาคงต้องมองดูมันซะทุกคน ยังไม่ทันไร
“โอ้ย ขอโทดค่ะพี่ เพื่อนมันผลักหนูมา”เด็กสาวคนหนึ่งโดนกลุ่มเพื่อนแกล้งผลักมาชนมันตั้งแต่ประตูเข้างาน
“ไม่เป็นไรน้อง วันนี้พี่อารมณ์ดี พี่มาเที่ยวกะแฟน”ไอตัวดี มันฉีกยิ้มกว้างก่อนจะดึงตัวผมไปกอดไหล่ จิงๆมันก็ดูธรรมดาสำหรับเพื่อนกัน แต่ดูประโยคที่มันพูด
“ไอห่า ใครแฟนมึง” ผมกัดฟันพูดกับมัน
เด็กสาวกลุ่มนั้นทำหน้าแหยก่อนจะเดินเลี่ยงไป
“ใจนะ มึงอุตส่าห์ เป็นแฟนจำเป็นให้กู” “กูละรำคาญ ญ เด๋วนี้ร่านชิบ ไม่เป็นกุลสตรี ดูมึงยังมีจริตมากกว่าเลย”แทคมันบ่น
“มึงว่ากูมีจริต :angry2:...เหรอ” ผมไล่ต่อยมัน
“น่า เด๋วกูเลี้ยงสายไหมชดเชยที่ช่วย”แล้วมันก็วิ่งไปซื้อสายไหม
เป็นคนหล่อนี่ก็น่าสงสารนะ มีคนเข้ามาเยอะ เยอะอย่างนี้คงเซ็งเหมือนกัน :m14: ด้วยความอิจฉาคุโชน :fire:
“อ้าม..กินเร็ว”แทคยื่นไอติมมาให้
“ไหนมึงบอกจะเลี้ยงสายไหม ไหงเป็นไอติมวะ”ผมถาม
“เจอติมก็กินไปก่อนเหอะ”มันพูด
“แล้วมึงไม่กินเหรอ ซื้อมาให้แต่กู”
“กูไดเอทน่ะ เด๋วแย่งมึงกิน” ผมก็ไม่ได้สนใจ ก้มหน้าก้มตากิน
ตอนนั้นผมคงเผลอจิงๆ ผมกำลังเลียไอติมอยู่ ไอแทคก็ยื่นหน้ามากัดไอติม หน้าเราแทบติด ปากมันกับลิ้นผมห่างหันไม่ถึงนิ้ว
“ดูเด่ะ ผู้ชายสองคนนั่น จูบกันกลางงานวัด” คนที่อยู่แถวนั้นซุบซิบกันแบบกะให้คนได้ยินกันทั้งงาน
“ยังไม่ถูกเว้ย “ ผมอยากตะโกนไปจิงๆ “แค่เฉียด” :o12:
“เฮ้ย มึง ทำไรวะ ไอห่ามึงเกือบจูบกูแล้วมั้ยเนี่ย”ผมผลักมัน
“ไม่เป็นไรกูไม่ถือ”มันตอบน่าตาเฉย
“ไอห่า กูถือเว้ย ครั้งแรกมันสำหรับคนรักเท่านั้นเว้ย”ผมพูด
“แสดงว่า มึงไม่เคย”มันทำเสียง ตื่นเต้น “เด็กนีหว่า”
“เออเด่ะ หรือมึงเคย”ผมถามกลับ
“ยัง กูก็ว่าเหมือนมึงนั่นแหละ ครั้งแรกให้เฉพาะคนที่กูรัก”มันพูดพร้อมแหงนหน้าไปมองฟ้า
แล้วหันมามองผม ตรงคำว่ารัก
“เลี่ยนหว่ะ”ผมหันหนีในใจก็คิดแต่ว่า
“จะใครก็ได้ อย่าเป็นกูละกัน” :m8:
ต่อบทที่ 8 ชิงช้า...สวรรค์
ไม่เป็นไรคับพี่แทค ผมยังเป็นแฟนคลับพี่เสมอ :กอด1: เชียร์พี่แทค ชอบๆ :impress2:
-
^
^
^
จิ้มๆๆๆ
กรี๊ดดดดดดดดดดด
ตอนหน้า ชิงช้า...สวรรค์
จะมีรัยป่าวน้าาาาาาาาาาา :impress2:
เย้ๆๆ เชียร์พี่แทคโด้ยยยยยยยยยย
-
เอิ๊กๆ มาอ่านค่ะ
แบบว่าอ่านเจ็ดตอนรวดเลย
อิอิอิ
+๑ คร่า
-
เจ้าแทคเริ่มทำคะแนนแล้ว จอนอยู่ไหนรีบมาด่วนนนนนนนนนน
-
รอจอน :z2:
-
ตอนนี้ จอน โผล่แค่นิดเดียวเองอะ
-
^_^จิ้มหัวจิ้มท้ายเรย..คริๆ :กอด1:
อ่านไปสยิวกิ้วไป...แบบว่าน่ารักมั๊กๆเรยอ่า..รีบมาอัพอีกนะ... :haun4:
.........ตื้นตันใจ...รักทุกคนนะ...ทั้งจอนทั้งแทค..น่ารักทั้งคู่
กรี๊สสสสสสสสสสสสสสสสส....ขอกอดทีนึงนะ :กอด1:
-
ง่ะ :m17:
เราสายจอนอ่ะ
แงแงแง
แล้วถ้า จอนรู้จะเสียใจไหม
เง้อออออออออออออออออออ
ทำใจลำบาก
ความลับไม่มีในโลก
รอลุ้นต่อไป
แชมป์ มั่นคงกับความรู้สึกไว้นะ(กับใครฟร่ะ?)
รอ ลุ้นตอนต่อไป
เชื่อว่าต้องมีไรให้ตื่นเต้นแน่นอน
ให้คะแนน คนโพส ขยัน+น่ารัก สุดๆ(มาอีกนะวันนี้ อิอิ ขอ สอง :z2:)
-
สปอยส์ล่วงหน้าว่าจบดี งั้นก็ต้องตามอ่านแล้วสิ :m4:
+1 เป็นกำลังใจให้น๊า :3123:
-
บทที่ 8 ชิงช้า...สวรรค์
“เฮ้ย ตรงนั้นมียิงปืนด้วย มาแข่งกัน ใครแม่นกว่า”ผมตื่นเต้นยังกะเด็กๆ
“ถ้ากูชนะ กูให้มึงทำไรก็ได้ เอามั้ย”แทคถาม ทำผมกลืนน้ำลายไปเอื๊อกใหญ่ :m29: ก็หน้ามันบอกอยู่ว่าหน้ามันอยากได้อะไรจากผม
“หล่อขนาดนี้ มึงไปหา ญ ที่ไหนก็ได้น้า อย่าคิดสิ่งที่กูกลัวเลย” ผมได้แค่คิด
“ไม่เอา กูเล่นของกูคนเดียวก็ได้”ผมค้อนมันก่อนจะเดินไปคนเดียว
“แล้วชวนกูมา ไม่ตามใจกูเลย”ผมบ่น
“แต่ ช้า แต่ อย่างอนน่า กูแซวเล่น มาไปเล่นกัน”แทคลากผมไป
“ต้องอย่างนี้สิ เพื่อนกู”ผมยิ้มให้มัน มันปล่อยแขนผมซะอย่างนั้น ก่อนจะหันหน้าไปทางอื่น
“เด๋วกูเลี้ยงเอง” หน้าไอแทคแดงแบบว่า ถ้าจะเขินมาก
“ไม่ต้อง กูจ่ายเอง เอะอะก็เลี้ยง รวยมากเหรอมึง เพื่อนกันนะเว้ย ไม่ใช่แฟน เห็นกูอนาถาเหรอ”ผมตอกมัน นี่มามันจะเลี้ยงผมทุกอย่าง
“โทดกูไม่ได้คิดอย่างนั้น” หน้ามันหุบจากที่บานเป็นกระด้ง
“เฮ้ย อย่าคิดมาก กูก็พูดไปเรื่อย คบมามึงน่าจะรู้ว่ากูน่ะปากหมา”ผมยิ้มให้มันอีกที มันถึงจะยิ้มออก
“ยิงแล้วได้ไรอะคับ”ผมถามเจ้าของร้าน
“ถ้าได้50แต้ม เลือกตุ๊กตาได้ทั้งร้านเลย”เจ้าของร้านหันมาตอบ
“ว้า 50 ใครจะทำได้ละลุง 35 เหอะ ผมอยากได้โดเรมอนน่ะ”
“ได้ที่ไหน ไอหนู35 พี่ก็เจ๊งสิ” เค้าพูดเซ็งๆ ผมเรียกเค้าลุง เค้าตอบมาว่าพี่ นี่ลุงยังอยากเด็กมากเหรอ ตอนนั้นผมหงุดหงิด เลยคิดไรเลวๆ
“เอามาชุดคับ” แทควางเงินก่อนจะจัดแจงตั้งท่ายิง
ปัง ปัง ปัง ทุกๆนัดที่มันยิงเข้าเป้ายังกะจับวาง รู้คับว่าไอนี่มันเซียนปืน ที่แถวบ้านมีสนามให้ซ้อม เอาเงินไปยิงเล่น
“55 แต้ม เกือบเต็มเลยนะน้อง อยากได้อะไร น้องประเดิมของขวัญพี่เลยนะ” “หล่อแล้วยังแม่นอีกสนใจหาสะใภ้มั้ย ลูกพี่ยังไม่มีแฟนนะ” ลุงนี่พูดพร้อมหันไปพยักเพยิดกับเด็กสาวผมยาวที่หน้าตาน่ารักที่มองไอแทคอย่างไม่วางตาอยู่ก่อนแล้ว
“ไม่อ่ะลุง ผมมากับแฟน” แทคตอบ
ผมรู้ตัวอยู่แล้วว่าต้องทำไร ผมเขยิบตัวออกจากมัน คิดไม่ผิด มือมันควานจะมาจับตัวผม
“อยากได้ตัวไหนเลือกได้เลยคับ ที่รัก”มันจับผมไม่ได้เลยใช้คำพูดแทน ลุงกะเด็กคนนั้นอ้าปากค้าง คงจะไม่นึกว่าจะ...
ผมโคตรโกรธมัน เลยเดินออกไปก่อน
“แชมป์ จะโกรธไรวะ กูแค่ไม่อยากให้เค้ามายุ่ง”
“มึงพูดไป คิดถึงกูมั่ง เค้าจะมองกูยังไง”ผมเดินเร็วๆ มันทำหน้าซึมๆ
“อย่าโกดพี่แทคเลยนะฮับ เค้าไม่ได้ตั้งใจ” แทคมันเอาตุ๊กตาโดเรมอน มาทำละครตุ๊กตาเหมือนการง้อสาวที่เห็นๆกันหน่ะ
มันเป็นภาพที่ไม่เข้ากันเลย ทำให้ผมขำออกมา
“หายโกดแล้วนะ”แทคยื่นหน้ามาถาม
“เออ กูขี้เกียจทำให้งานมันกร่อย”ผมไม่อยากทะเลาะกับใครอีก
“อยู่กะมึงเนี่ย กูสบายใจอย่างที่กูคิดจริงๆ”แทคมันเปรยออกมา มือที่เข้ามากอดคออย่างปกติ ทำให้ผมหายใจไม่ทั่วท้องยังไงบอกไม่ถูก
“รอตรงนี้แปป”มันบอกก่อนจะวิ่งหายไปกับกลุ่มคน
มันวิ่งจู๊ดหายไปก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกระดาษสีชมพูสองแผ่น
“ไป”แทคลากผม
“ไปไหน”ผมรั้ง
“เด๋วก็รู้ มาเหอะ” มันลากผมไปตามทาง จนมาหยุดอยู่ที่หน้าชิงช้าสวรรค์
“นี่ไง ไม่เล่นเนี่ยจะถึงงานวัดเหรอ”แทคหันมายิ้มให้ผม
เอื๊อก ต้องขึ้นกล่องเล็กๆเนี่ยกะมันสองคน
“อยากเล่นเหรอ กูกลัวความสูง”ผมโกหกไปงั้น ไม่กล้าขึ้นกะมันสองคน
“ห่า กูไม่เคยเห็นมึงกลัว ไปห้อยขาจากดาดฟ้า มึงยังเคยแค่นี้ ชิวๆ”
หมดข้อแก้ตัวเลยเรา
แทคมันลากผมขึ้นไป มันดันผมเข้าไปก่อน แล้วมันก็เข้ามา คนสูงๆอย่างมันเวลาเข้ามาในกระเช้าขามัน ต้องยื่นมาถึงที่นั่งผม
“ มันจะหยุดมั้ย ดูมันขัดๆนะ” ผมถามมันเพราะกระเช้ามันกระตุกๆ
“อาจจะนะ ลองดูมั้ย”มันไม่พูดป่าว มันโยกกระเช้าเล่น ทำผมใจหายใจคว่ำ อยู่กับมันมีแต่เรื่องตื่นเต้น
“ไอบ้า อย่าเกิดตกทำไง”ผมรั้งมัน
“ก็ดี อย่างน้อยกูยังมีมึงไปเป็นเพื่อน”ผมฟังน้ำเสียงมันทำให้ผมชะงัก มันฟังดูเหมือนมันอ่อนล้ากับชีวิต
“แทค มึงเป็นอะไร มึงระบายกลับกูได้นะ กูจะช่วยมึงเอง”
“มึงช่วยกูไม่ได้หรอก มันเป็นปัญหาของกู”มันพูดเสียงเต็มไปด้วยความเศร้า ผมฟังมันแล้วทำให้ผมใจไม่ดี
“บอกมา กูจะช่วยมึงเอง”ผมพูดโพล่งออกไป ทำมันหัวเราะ
“มึงจะช่วยอะไร ไม่มีอะไรดีขึ้นหรอก....” มันเงียบไป
“แต่คืนนี้ มึงช่วยไปนอนที่บ้านกูได้มั้ย” เอาซะแล้วดิ ผมบอกไปแล้วนี่ว่าจะช่วยมัน
“ทำไมจะไม่ได้ เด๋วไปจัดของที่บ้านก่อน”ผมตอบทั้งใจก็หวั่นๆ
“ไม่ต้องมึงโทรไปบอกแม่มึงเลย กูหาชุดให้มึงเอง จากนี่ไปบ้านกูง่าย”
เอื๊อก จะเกิดไรมั้ยเนี่ย กูหนอกู ชีวิตมีอะไรให้ทำเยอะเหลือเกิน :เฮ้อ:
ต่อบทที่ 9 คืนเปิดใจ
เพิ่งรู้ครับ ว่าการลงอีโม มันเปลืองทรัพยากรเว็บ อิอ จะลงการใช้ละกันคับ
ส่วนแฟนๆพี่จอน ขอโทษด้วย ช่วงนี้พี่แทคแรงคับ งิงิ กว่าจะออกมาคงอีกช่วง แล้วอาจจะถูกกระแสกลบจากเทพบุตรคนใหม่ขวัญใจหลายๆคน
(ของพี่แชมป์แต่ละคน น่าอิจฉาทั้งนั้นคับ พี่เขาเล่นกวาดสองในแปดเทพโรงเรียนผม กะ...อีก หมดโรงเรียนคับ ) รอติดตามละกันค้าบ
ส่วนแฟนพี่แทค เย้ :m1: มาดูความน่ารักของพี่แทคกัน อีกสองตอนกันเลย
-
ทำไมวันนี้ไม่มีคนมาเม้นท์ตอบกันเลยน้า :m22:
หรือว่าปี้แทคของผม :กอด1: เรตติ้งไม่ดีง่ะ
-
ก็ชอบจอนอะ :pigha2: ถ้าจอนเป็นพระเอก เดี๋ยวมาตรึม
-
เก่งจัง แม่นมากกกกกกกกกก
-
ก็ชอบจอนอะ :pigha2: ถ้าจอนเป็นพระเอก เดี๋ยวมาตรึม
คุณ Poes แอบเหวี่ยงป่ะค้าบ นะนะ รอก่อน เด๋วพี่จอนเขาก็มา นะนะ :man1:
เก่งจัง แม่นมากกกกกกกกกก
เย้ๆๆ ใช่ๆพี่แทคแม่น อยากให้เล็งผมมั่ง อิอิ :o8:
-
เข้ามาเชียร์ จอน อะได้ปะ :z1:
-
แอบปันใจให้แทคแล้ว จะรออ่านตอนค่ำคืนอันแสนระทึกกับแทคของแชมป์นะ :m1:
ว่าแต่ ประโยคนี้ อ่านแล้ว ชวนฉงนมั่กมั่ก :m21:
"(ของพี่แชมป์แต่ละคน น่าอิจฉาทั้งนั้นคับ พี่เขาเล่นกวาดสองในแปดเทพโรงเรียนผม กะ...อีก หมดโรงเรียนคับ )"
หมายความว่าในอนาคตจะมีหนุ่ม ร.ร. อื่นมาแย่งชิงแชมป์ด้วยเหรอ
ศึกชิงนาย อยากอ่านไวไวจัง :impress2:
แทงค์กิ้วคนโพสและขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
เรื่องหนุกดี o13
-
^
^
^ ขอจิ้มให้เปลี่ยนใจมาเชียร์พี่แทคก่อน
บทที่ 9 คืนเปิดใจ
“ม้า วันนี้ แชมป์นอนบ้านแทคนะคับ”
“อ๋อ ใช้ชุดแทคได้ ...ก็ตรงนี้ใกล้บ้านมันน่ะ”
“ได้ๆ พรุ่งนี้ค่อยเจอกัน บายบายคับ”
“พูดกับแม่เพราะเนอะ ไม่เหมือนเรา” มันพูดเสียงมันดูเครือๆ อีกแล้ว
เราเงียบไปตลอดทาง จนถึงบ้านมัน ถึงจะเป็นครั้งที่สี่ที่มาบ้านมัน แต่ความใหญ่โตของบ้านมัน
ต้นไม้ใหญ่ๆเต็มไปหมด ดูเป็นธรรมชาติเมือนอยู่ต่างจังหวัดแน่ะ
ห้องนอนมันก็ใช่ย่อย ไฮโซของแท้เลยล่ะ น่าอยู่จิงๆ ถ้าบ้านจะไม่เงียบอย่างนี้
“ไม่มีใครอยู่เลยเหรอ”ผมถาม ตอนนั้นไม่รู้เลยว่าจะไปตอกมัน
“....”ความเงียบเป็นคำตอบ
“พ่อแม่เราไม่ค่อยอยู่บ้าน” ตอนนั้นผมไม่ได้คิดอะไร คิดแต่ว่าคืนนี้มันจะทำอะไร เลวจิงๆไม่คิดถึงหัวอกเพื่อนเลย
“ดีเนอะ ส่วนตัวจัง” ผมละอยากตบปากตัวเองจิงๆ แต่ตอนนั้นไม่รู้จิงๆ
“....”เงียบอีก
“ขออาบน้ำก่อนนะ นายนั่งดูทีวีก่อนนะ” มันก้มหน้าแล้วหายไปในห้องน้ำ
ผมเดินดูห้องมันไปเรื่อยๆ ห้องนอนมันใหญ่จิงๆ ให้เพื่อนซัก20 คนคงยัดได้ แต่ตาผมก็ไปหยุดอยู่ที่กรอบรูปที่วางอยู่บนหัวเตียง มันเป็นรูปเด็กคนนึง คงเป็นไอแทค มีพ่อแม่กอดอยู่จากทั้งสองด้าน
“เสร็จแล้ว อาบน้ำเลยมั้ย”แทคใส่ผ้าเช็ดตัวออกมา ผมตกใจทำกรอบรูปตก
เพล้ง กระจกกรอบรูปแตก
“เฮ้ย” แทครีบวิ่งเข้ามา
“โดนบาดรึเปล่าแชมป์” แทคไม่ได้สนใจกระจกที่ผมทำแตกมันกลับมาดูเท้าผมแทน แต่มันไม่ระวังเล้ย นั่งไปที่พื้นทั้งที่นุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียว ทำให้ฉากมันวับๆแวมๆ
“ไปอาบน้ำก่อน เด๋วกูกวาดเอง”ผมก็เก้กังๆทำไรไม่ถูก จำต้องเดินไปอาบน้ำ
พออาบเสร็จผมก็เดินออกมาทั้งผ้าเช็ดตัว
“ชุดอยู่นู่นน่ะ ตั้งไว้ให้แล้ว”แทคเพยิดไปทางชุดที่วางอยู่บนเตียง
ผมก็เดินไปแต่งตัว ผมไม่กล้าแตงหน้ามันอ่ะ ผมเลยหยิบชุด เดินไปใส่ในห้องน้ำแล้วผมก็เดินออกมา ไปแทคนั่งมองรูปที่กรอบแตกอยู่
“ขอโทษนะ ของสำคัญมึงใช่มั้ย”ผมพูดเสียงซึมๆ
“อย่าใส่ใจเลยกูกะจะทิ้งอยู่แล้ว” มันโยนรูปทิ้งไปในถังขยะ ทำผมถึงกับอึ้ง แล้วมันก็เดินผ่านผมไปล้มตัวบนเตียง
ผมเดินไปหยิบรูปขึ้นมาจากถังขยะ แล้วปัดเศษแก้วที่ติดออก
“เด๋วกูไปทำกรอบใหม่มาให้”ผมพูดกับมัน
“มึงอย่ายุ่ง กูจะทิ้งมันอยู่แล้ว” เสียงมันสั่นเครือ ผมรู้แล้วล่ะ เหตุผลที่มันทำตัวอย่างนี้
มันเป็นการแสดงว่าตัวเองเข้มแข็งทั้งที่ข้างในคงเต็มไปด้วยความกลัว ผมก็เข้าใจความรู้สึกมันดี
คนรวยที่พ่อแม่เอาแต่ทำงาน แต่ผมยังมีเพื่อน มีไอจอน แต่แทค...
“แทค มึง...มึง”ผมเดินมาวางกรอบรูปที่เดิม
“....”
“แทค หันมาพูดกับกู ถ้ามึงยังเห็นว่ากูเป็นเพื่อนมึง”
มันค่อยๆหันหน้ามาหาผม ตาทั้งสองข้างเต็มไปด้วยหยาดน้ำที่ยังคงไม่หยุดไหล
“ขำ ละสิ ผู้ชายร้องไห้เนี่ย ตลกเนอะ”มันพูดทั้งๆที่น้ำตายังคงไหลพรั่งพรู
“แทค กูไม่ขำมึงหรอก มึงเป็นเพื่อนกูนะ”ก่อนจะพูดจบมันคว้าผมลงไปกอดทั้งๆที่มันนั่งอยู่บนเตียง
“ทำไม ทำไม มึงต้องทำดีกับกู” “กูมันเป็นพวกมีปัญหา พวกเศษเดนที่ใครๆก็ไม่อยากคบ ทำไม มึงต้องมาดีกับคนอย่างกู”มันคงอึดอัดกับความรู้สึกเหล่านี้ มันระบายออกมาอย่างกับทำนบน้ำที่พังทลายทั้งคำพูดและน้ำตา
“แทค มึงเป็นเพื่อนกูนะ กูไม่ดีกะมึง กูจะไปดีกะหมาที่ไหน”
“มึงรู้มั้ย มึงเป็นคนแรกที่ดีกับกู ตอนที่มึงติดพลาสเตอร์ให้กูตอนกูหัวแตก มึงรู้มั้ยกูอยากจะร้องไห้ ตั้งแต่ตอนนั้น มันอาจฟังดูตลก แต่สำหรับคนที่ไม่เคยมีใครใส่ใจอย่างกู การกระทำของมึงมันทำให้กู...”
มันยังคงกอดผมแน่นขึ้น
“บอกแล้วไง กูเป็นเพื่อนมึง กูก็ต้องช่วยมึงสิ” “อย่าคิดมาก ทุกอย่างมีทางแก้ไข”ผมพยายามปลอบแทค ตัวมันสั่นไปหมด ผมจึงต้องกอดตอบมัน
“ร้องออกมาให้พอ กูรู้ว่ามันอึดอัด การที่ต้องอยู่คนเดียว กูก็เคยแป็น กูก็พยายามหาอะไรทำ เวลากูเบื่อๆกูก็ไปว่ายน้ำแถวบ้าน ก่อนที่จะมีเพื่อนดีๆ มีไอจอน มีมึง”ผมพูด
แทคยังคงร้องไม่หยุด ผมรู้สึกได้ถึงปริมาณน้ำตา เพราะเสื้อผมชุ่มไปด้วยน้ำ
“กูต้องหางาน หากิจกรรมทำ ให้ไม่ต้องรู้สึกว่าตัวเองอยู่คนเดียว”
“เวลากลับบ้าน ทุกๆวันมีคนที่บ้านทำกับข้าวให้กิน มีบ้านใหญ่โตให้อยู่ แต่สิ่งที่กูต้องการคือความรัก ความอบอุ่นที่ได้จากคนในครอบครัว”
“กูไม่มีมันเลย พ่อแม่กู วันๆทำแต่งาน มึงรู้มั้ยกูเคยคิดจะฆ่าตัวตาย แต่กูรู้ว่าซักวันต้องมีใครที่เข้าใจกู”
“แล้วคนๆนั้น ก็มาอยู่กับกูแล้ว”
“....” ผมไม่รู้จะตอบยังไง
“ต่อไปมึงไม่ต้องเก็บความรู้สึกพวกนั้นไว้แล้ว มีไรมึงบอกกูได้ทุกเรื่อง มึงมีกู มีไอจอน”
“คำก็จอน สองคำก็จอน มึงจะพูดถึงมันทำไมมากมาย” แทคมันดันผมออกแล้วตวาด
“....”ผมเงียบ
“ ก็เราเป็นเพื่อนกัน”ผมตอบได้แค่นั้น
“ เลิกพูดคำว่าเพื่อนได้แล้ว กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึง...” แทคคว้าผมไปนอนบนเตียงโดยที่มันคร่อมอยู่
“กูไม่อยากเป็นเพื่อนมึง กูอยากเป็นแฟนมึง กูรักมึง ไอแชมป์”
ประโยคที่หลุดออกมา มันทำให้ผมช็อค ตัวมันก็คงเช่นกัน
ต่อบทที่ 10 สาบาน
จะมีใครสงสารพี่แทคบ้างมั้ย น่าฉงฉาน :monkeysad:
ส่วนพี่จอนช่วงนี้บทน้อยคับ รอก่อนนะค้าบ เด๋วอาจจะเลี่ยนหน้าพี่จอนได้ เขาต้องแข่งกันแย่งคะแนน แต่อาจถูก...คาบไปแดกได้ งิงิ
-
มาลงต่อคับ วันละสองกำลังดี
แอบปันใจให้แทคแล้ว จะรออ่านตอนค่ำคืนอันแสนระทึกกับแทคของแชมป์นะ :m1:
ว่าแต่ ประโยคนี้ อ่านแล้ว ชวนฉงนมั่กมั่ก :m21:
"(ของพี่แชมป์แต่ละคน น่าอิจฉาทั้งนั้นคับ พี่เขาเล่นกวาดสองในแปดเทพโรงเรียนผม กะ...อีก หมดโรงเรียนคับ )"
หมายความว่าในอนาคตจะมีหนุ่ม ร.ร. อื่นมาแย่งชิงแชมป์ด้วยเหรอ
ศึกชิงนาย อยากอ่านไวไวจัง :impress2:
แทงค์กิ้วคนโพสและขอบคุณคนเขียนมากนะคะ
เรื่องหนุกดี o13
ขอแก้ข่าวคับ ความจริงโรงเรียนผมจะมีตั้งแปดเทพอสูรหน้าตาดีของโรงเรียนอ่ะคับ
ก็สามคนนี่กินไปแหล่ว สามตำแหน่ง แล้วเขาก็ดัน....กันเอง
รุ่นน้องอย่างผมก็เลยแหง่ว นั่นแหล่ะคับ คือที่มา
ส่วนเรื่องแย่ง ไม่ต้องกลัวคับ อย่างที่พี่แชมป์ว่าตอนแรก เขาป๊อบในหมู่ผู้ชาย ทำไมไม่มีมาหาผมบ้างง่า :fire: :m16:
-
:sad4:..แหม...อย่างงี้เเชมป์จาเหลือมะเนี่ย....แทคก็ชักจะน่ารักน่าสงสาร
เลือกยากจัง...หนักใจเเทนเเชมป์ค่ะ
-
ยังจะมีคนที่จะคาบแชมป์ไปจาก จอน จาก แทคอีกหรอ o18 แชมป์นี่หัวกะไดบ้านไม่แห้งเลยเนอะ อย่างงี้ :laugh:
-
อ่านทีเดียว 9 ตอนรวด
เลือกยากจังไม่รู้จะเชียร์จอนหรือเทคดี :-[
+1 ให้คนแต่งค่ะ
-
โอ้วววว....แม่เจ้าาาา
มันยังมีคนอื่นอีกหรอเนี่ยยยย
ใครกานว้าาาาาาา
แชมป์เสน่ห์แรงจิงๆๆเลยยยยยยยย
-
โห แทคออกโรงสามตอนติดเลย
แล้วจอนอยู่ไหนอ่า? คิดถึงจอนแล้วน้า :sad4:
-
โห แทค ช่างกล้านะเนี่ย ได้ทีรุกเอาๆ แล้วจะตอบไงดีหว่า อิๆ
-
ยังไงก็เชียร์จอน
.
.
จอน จอน จอน :impress2:
-
พลาดเรื่องนี้ไปได้ยังไงนี้ :L2:
จะเชียร์ใครดีหว่า :impress2:
-
^
^
^
ขอจิ้มกลับ งิงิ เด็กใหม่ทู้นี้
บทที่ 10 สาบาน
ประโยคที่หลุดจากปาก ทั้งที่ดูว่าเจ้าตัว ยังไม่เต็มใจจะพูดนัก
หน้าแทคแดงเหมือนคนที่พึ่งกินเหล้า ทั้งน้ำตา ทั้งความเศร้า มันทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
“ขอโทษนะ ที่พูดมาอย่างนี้ กูรู้ว่ามึงไม่ได้คิดอะไรกับกู”
“แต่นอกจากมึงกูไม่มีใครเป็นที่พึ่งให้อีกแล้ว”
“...” ผมตอบอะไรไม่ได้ทั้งนั้น สิ่งที่ผมกลัวที่สุดมันเกิดกับผมแล้ว
“นอนเถอะ วันนี้นายคงเหนื่อยมาก ยังไงทำใจให้สบายก่อน เด๋วพรุ่งนี้ตื่นไม่ทัน” ผมลุกขึ้น โดยมันก็ไม่ได้ยื้อไว้
“เอาน่า ขอคุยสักพักเหอะ ไหนๆกูก็บอกมึงไปแล้ว”
“ยังไงจะได้พูดทุกอย่างไปทีเดียว คืนนี้มันผ่านไปเร็วเนอะ”พูดไปมันก็ปาดน้ำตา ผมเลยเดินไปหยิบทิชชู่มาให้มัน
“เด๋วพรุ่งนี้ เราก็ต้องไปโรงเรียนโดยที่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“มึงอย่าพูดอย่างนั้นอีกนะ กูรู้ว่ามันไม่ใช่ความจริงจากใจมึง” ผมดึงตัวแทคมาประจันหน้ากับผม
“มึงไม่ต้องปิดมัน เวลามึงเหงาก็บอกกู กูจะอยู่กับมึง”
ผมพูดจบ แทคก็ดึงผมขึ้นมานั่ง
“ แชมป์ กูรักมึง รักมากที่สุด แต่กูรู้ว่ายังไงมึงก็รักกูไม่ได้”
“ เมื่อ ผมแทคกล้าที่จะสารภาพรัก ก็กล้าที่จะยอมรับผลที่ตามมา เพราะฉะนั้น นายจะสาบานได้มั้ย ว่าต่อไปมิตรภาพเราจะไม่ขาด เราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป แชมป์”
“แต่รอแปปนะ” มันวิ่งไปหยิบนมมาสองขวดใหญ่
“ถ้ามึงจะสาบานมึงต้องซัดนมขวดนี้ให้หมด” แทควางขวดหน้าผม
“อันนี้มันแน่นอนอยู่แล้วไอเพื่อนยาก ผมคว้านมมาซดอึกๆๆๆ จนหมดขวดเกือบตาย
ไอแทคก็กำลังซดจนหมดเหมือนกัน
“สาบานแล้วนะ แชมป์”
“อืม เราจะเป็นเพื่อนรักกัน ตลอดไป”ผมพูดพร้อมกับรอยยิ้ม
แทคมันยื่นหน้ามาใกล้ๆ แล้วมันก็หอมแก้มผม
“ของขวัญสำหรับเพื่อนนะ” มันยิ้มผมเพิ่งจะได้เห็นรอยยิ้มที่จริงใจของมัน
“ขออะไรอีกอย่างได้มั้ย”แทคถามผม
“บอกมาก่อน ถ้าขอตัวกู กูให้ไม่ได้นะ”ผมตอบ
“ว้า ตัดกันซะงั้น ว่าจะขอซะหน่อย” แทคทำหน้าเซ็ง
“ไหนบอกว่าเป็นเพื่อนกันไง”
“ล้อเล่นน่า”มันพูดแล้วดึงผมนั่งลง
“ขอนอนตักนายทั้งคืนนะ” อีกคนแล้วที่พูดนายกับผม
คืนนั้น เราคุยกันตลอดจนดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามา
“ตอนดวงอาทิตย์ขึ้นนี่สวยเนอะ”ผมพูด
“รู้มั้ย ทุกคนจะมีช่วงที่มีความทุกข์ ความเงียบเหงา แต่เมื่อไหร่ที่ฟ้าทอแสง ความสุขก็จะกลับมาหามึงเอง เชื่อกู” ผมพูด เจ้าบทเจ้ากลอนเนอะ
“กูเห็นฟ้าที่ทอแสงแล้ว ก็กูมีมึงเป็นเพื่อน” มันยิ้มแล้วตอบผม
“กูรู้อยู่แล้วว่ากูคิดชวนมึงออกมา และเลือกที่จะคบกับมึง”แทคย้ำคำให้ผมฟังแล้วซึ้งกะมันจิงๆ
“ไปอาบน้ำได้และ เด๋วไม่ทันไปโรงเรียน”ผมจับมันลุกขึ้น ขาผมละชาไปเลย
“อืม มันลุกขึ้น แล้วมันก็ไปอาบน้ำ พอเสร็จผมก็อาบต่อแล้วเราก็ไปโรงเรียนพร้อมกัน
วันนั้นตาผมเป็นแพนด้าเลยก็ไม่ได้นอนเลยนี่ แต่ไอแทคเนี่ยดูไม่ออกเลยว่าอดนอนมา
ตอนนั้นผมไม่รู้หรอกว่าระเบิดเวลาลูกย่อมๆรอผมอยู่ที่โรงเรียน
ต่อ บทที่11 เทพบุตรสระว่ายน้ำ
เช้านี้ตื่นมาสดใส ลงสองตอนเลยดีกว่า เห็นมันสั้นเกินไม่สะใจ งิงิ
-
บทที่ 11 เทพบุตรสระว่ายน้ำ
“เมื่อคืน พวกมึงสองคนไปไหนมา” ยังไม่ทันจะถึงที่นั่ง เสียงตะโกนจากใครบางคนก็ดังขึ้น
ดีนะที่ยังไม่มีใครมา ไม่งั้นเรื่องนี้คงกลายเป็นข่าวใหญ่ของโรงเรียนแน่เลย
“จอน ฟังกูก่อน เมื่อคืนกูแค่ไปนอนบ้านไอแทค ก็...”ผมกะจะพูดแต่ เรื่องไอแทคผมคิดว่ามันไม่ดีที่จะพูดออกไป
“ก็อะไร “จอนมันซัก ก่อนจะหันไปมองหน้าไอแทค ซึ่งไอแทคก็ทำหน้าอึกอักเหมือนกัน
“กูแค่ไปอยู่เป็นเพื่อนมันน่ะ” ผมพูด
“ทำไมต้องเป็นเพื่อน ปกติมันก็อยู่ของมันได้”จอนมันทำหน้าไม่พอใจมาก
“นี่มึงมีเหตุผลหน่อยเด่ ก็แค่ไปค้างบ้านกู มันจะมีอะไรวะ”แทคมันช่วยพูด
“ยิ่งบ้านมึงยิ่งไว้ใจไม่ได้”จอนมันหันไปผลักไปแทค
“มึงทำครั้งที่สองแล้วนะเว้ย”ไอแทคมันเงื้อหมัดจะต่อยไอจอน
“แทค มึงอย่า” ผมตวาด “จอนมึงอีกคน มึงเป็นบ้าอะไร แค่นี้มันมีอะไรหนักหนา”
“มึงก็บอกมาว่ามึงไปทำไม”จอนมันถาม ดูมันอารมณ์หลุดมาก “กูไปหามึงที่บ้านตอนเช้า แม่มึงบอกว่ามึงออกไปกับไอแทคตั้งแต่เมื่อคืน”
“ถ้ามึงยังไม่มีเหตุผล มึงไม่ต้องมาคุยกับกู จริงๆกูจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกะมึงนะ มึงหยุดเสือกเรื่องกูได้ไหม” ผมตวาดออกไป ตอนนั้นผมโมโหความไม่มีเหตุผลของมันมาก
“มึงพูดอย่างงี้กับกูเหรอ” จอนมันหน้าแดง ผมเห็นน้ำตามันคลอออกมา แล้วมันก็วิ่งออกจากห้องไป ผมก็กะจะตามมันออกไปหรอก แต่ทิฐิในตัวผมทำให้ผมหยุด และกลับไปนั่งที่
“แชมป์ มึง..”แทคมันจะพูด
“ขอกูอยู่เงียบๆ” ผมหยิบหนังสือเรียนขึ้นมาทำเหมือนจะทบทวน แต่อารมณ์แบบนี้ใครจะอ่านได้
ไอแทคมันก็รู้ แต่มันก็รู้ว่ามันควรเงียบ
พอถึงเวลาเรียนไอจอนมันก็มานั่งที่ แต่เราสองคนไม่ได้คุยอะไรกันเลย หน้ามันผมยังไม่มอง มันเป็นอารมณ์แบบ.. ไม่รู้จะบรรยายยังไง แต่เพื่อนๆคงเข้าใจนะคับ
วันนั้นทำวันทำผมเรียนไม่รู้เรื่องเลย ผมอยากให้วันนั้นจบเร็วๆ เวลาวันนั้นมันเหมือนจะช้ามาก ตอนกินข้าวผมก็กินกับไอแทค ไอจอนก็ไปกินกับเพื่อนกลุ่มอื่น กว่ามันจะหมดวัน
“ไป กลับบ้านกัน จ..” อย่างที่บอกมันเป็นประโยคที่ชิน แต่ผมรู้ตัวก่อนจะจบ
“จ.. แทค” ผมหันหน้าไปอีกทางทันที
แทคมันทำหน้าเอ๋อเหรอมาก แต่มันคงเข้าใจ “อืม”มันตอบ ดูมันงอนๆเหมือนกัน ที่เอามันมาอ้าง แต่เราสัญญาเป็นเพื่อนกันแล้วนี่น่า แต่จอนมันยังคงนั่งอยู่ตรงนั้น
ปกติผมจะอยู่บ้านประจำ แต่วันนี้ผมแบบว่าอยู่เฉยๆไม่ได้ เลยตัดสินใจที่จะไปว่ายน้ำ
สระว่ายน้ำนี้ ผมได้เล่นฟรีอยู่แล้ว ก็มันเป็นเครือของญาติผม สมัยก่อนเวลาที่ผมเหงา เวลาที่มีปัญหา สระน้ำมันเหมือนที่ที่ช่วยให้ผมคลายเหงา ได้ว่ายน้ำ รูสึกมีอะไรที่โอบอุ้มอยู่
แต่ตั้งแต่ที่เข้าม.ปลายมาผมก็ไม่ได้ไป เพราะตอนนี้ผมที่สนิทมีเพื่อนมาก
“ม้า แชมป์ไปว่ายน้ำนะ”ผมบอกแม่ก่อนจะออกจากบ้าน
“อ้าว อยู่ๆทำไมจะไป เห็นไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว” แม่ผมถาม
“รู้สึกช่วงนี้ลงพุงอ่ะ อยากออกกำลังกายบ้าง”ผมพูดไปหัวเราะไป มันเป็นการโกหกที่เนียนมาก
สระว่ายน้ำยังคงดูค้นตา วันนี้คนมาว่ายน้ำไม่เยอะ ก็มีแค่คนแก่ๆกับเด็กวิ่งเล่นอยู่
ผมเดินไปเปลี่ยนชุดว่ายน้ำ ล้างตัวก่อนจะกระโดดลงไปว่ายน้ำผมว่ายอย่างบ้าคลั่ง คนแถวนั้นคงหาว่าผมบ้า แต่มันเป็นการระบายความเครียดที่ดี ผมไม่ค่อยแคร์สายตาชาวบ้านเท่าไรกับเรื่องพวกนี้
พอเหนื่อย ผมก็ว่ายไปนั่งอยู่ข้างสระที่ผมเลือกว่าเป็นที่ที่เงียบที่สุด
ผมนั่งทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้นกับผม
“ทำไมไอจอนมันทำตัวแปลกไป”
“ก่อนหน้าไอแทคจะเข้ามา มันก็ปกติดี”
“สิ่งที่สงสัยว่าไอแทคมันชอบกูมันก็เป็นจริงไปแล้ว นี่ถ้าไอจอนจะเป็นไปอีกคน”
“วันที่มันลากไปในวันฝนตก มันพูดอะไรแล้ว สิ่งที่มาถูกหน้าผากกูคืออะไร”
คำถามมากมายเกิดวนอยู่ในหัว ตอนนั้นผมไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนมานั่งอยู่ข้างๆ
“ถ้ามันชอบกู จิงๆ กูควรทำไง มันจะจบHappyแบบไอแทคมั้ย”
“แล้วถ้ามันจะให้เลือกว่าเป็นแฟนกับมัน หรือเลิกคบกัน จะทำยังไง”
“ถ้าจะให้เลิกคบ ไม่มีทาง มันเป็นเพื่อนที่ดีที่สุด”
ตอนนั้นผมไม่รู้หลุดความคิดเข้าไปได้ไง
“ถ้ากูยอมตกลงเป็นแฟนกับมัน มันคงจะแปลกดี เด็กเรียนกับเด็กป๊อบมาคบกันโดยทั้งคู่เป็นผู้ชาย”
“ ดูมันแข็งๆแต่น่าจะเอาใจเก่ง” ผมก็เผลอคิดไปถึงคืนที่มันมานอนเฝ้าไข้ผม
“เฮ้ยมึงอย่าคิดเรื่องที่เป็นไปไม่ได้หน่าแชมป์ มึงก็รู้ว่ามึงเป็นใคร ไอจอนเป็นใคร มึงมีสิ่งที่ต้องสืบต่อบ้านมึง ไอจอนยิ่งไม่ต้องพูดถึงลูกชายคนเดียวทายาทตระกูลหลายร้อยล้าน มันคงจะลงเอยได้ง่ายๆอยู่หรอก”
“ทางของเราจะเป็นยังไงต่อไป” สิ่งต่างๆที่เกิดช่วงนี้มันกดดันผมเหลือเกิน มันยากที่จะเก็บมันไว้ และตอนนี้ก็ไม่มีใคร พอผมคิดอย่างนั้น น้ำในตามันก็ไหลออกมา
“ ร้องไห้ทำไม ไอหนู”น้ำเสียงแปลกๆดังข้างๆหูผม แต่มันเป็นประโยคที่ฟังดูคุ้นเคย
ผมตกใจไม่นึกว่าจะมีใครเห็นลูกผู้ชายอย่างผมร้องไห้ ผมรีบปาดน้ำตาก่อนจะหันไปมองคนไม่มีมารยาทที่มานั่งข้างๆผมเงียบๆ
แต่ผมต้องตกใจ คนที่นั่งข้างๆผม หน้าตาดูคุ้นมากๆ แต่คิดยังไงผมก็คิดไม่ออก
ต่อบทที่ 12 ห้องอาบน้ำ กะรักครั้งแรก
ใครๆ ตัวละครใหม่ค้าบผม จะเป็นตาอยู่ที่มาหยิบชิ้นปลามันไปแด๊กป่ะเนี่ย
ตอนต่อไปรักแรกของนายพี่แชมป์เขาครับ ใจง่ายยยยยย :m31: บทเดียวก็ชอบแล้ว ทีพี่แทคมาตั้งหลายตอนไม่ชอบซักที
พี่จอนได้มีบทแล้วนะเนี่ย แต่น้อยจัง แหะๆ
-
จิ้มๆ มาสองตอนเลย :pig4:
-
เฮ้อ...
ครายกันหว่า~~~
-
ง่ะ
ม่ายยยยยยยยยยยย :sad4:
ไม่ได้อ่านคืนเดียว
มานคืออารายยยกานนนนนนนนนน
มันเกิดอารายยยขึ้นนนนนนนนน
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย
ไม่ใช่ จอน ผู้แสนดี แบบที่หวังไว้
ไม่ใช่ แทค
แต่ เป็น ตาอยู่
เขาเป็นใครหนอ เขามาจากไหน
โอ้พระเจ้าาาาาา
มึน มากๆ
สงสาร จอนนนนนนนนนนน :o12:
คนแต่งขยันมาก รักคนแต่ง เอาคะแนน ความขยัน บวกความน่ารัก ไปเลย (พร้อมใต้โต๊ะ :m26: ขอบทพี่จอนเอยะๆหน่อย)
-
สองตอนติดเลย แท๊งค์อะล็อค :3123:
รักครั้งแรกของแชมป์เหรอ เหอเหอ เป็นชายหนุ่มอายุมากกว่าด้วย :impress2:
-
งุงุ รอกันหน่อยน้า แล้วผมจะมาแถมอีกตอน ตอนดึกๆอ่ะคับ
แล้วจะได้รู้ซักที ว่าไอนั่นมันคราย....ไม่ค้าง ไม่ค้าง เห็นใจคนรอค้าบ :a2:
-
12+1=13
:pig4:
ไม่ค้างแน่นะ
รอรอรอรอ
-
o22 เหอ จะมีตาอยู่เหรอ ไม่ยอมนะ :serius2:
ป.ล. เราว่าแชมป์ชอบจอนชัวร์ แค่ยังไม่รู้ใจตัวเอง เพราะเป็นแทคยังไงก็ไม่ยอม แต่พอเป็นจอนยังเก็บมาคิดได้เป็นตุเป็นตะ
-
เพิ่งติดตามครั้งแรกครับ ชอบครับอิอิ o13
แต่อ่านตอนล่าสุดแล้วตกใจแย่งกันมา 2 คน สุดท้ายคนอื่นได้ไปแทน :m15:
-
:sad4:...ทรมานใจคนอ่านมากมายเรย..........
อยากรู้ๆ......ตาอยู่เป็นใคร......รีบมาลงตอนใหม่อย่าให้ค้างคา......ได้โปรดดดดดด o22
-
:o8:
คนนึงก็ดีแสนดี และดูท่าจะรักมั่นซะด้วย
กับอีกคนก็เหมือนไม่มีใคร ยึดเราเป็นที่พี่ง
เลือกไม่ถูกเหมือนกันแฮ๊ะ... :เฮ้อ:
มาเป็นกำลังใจและรอตอนต่อไปค๊าบบบ :L2:
-
ชอบจอนอะ o18
-
ว้าวววววว
บุคคลปริศนา
-
น้องแชมป์นี่เสน่ห์แรงนะเคอะ
ป้าๆแถวนี้อิจฉาตาร้อนกับเป็นแถว
ก็หนูเล่นฟาดคนหล่อๆไปถึงสาม
.
.
.
ทำไมเราไม่มีคนมารุมตอมแบบนี้บ้างฟะ :serius2:
-
งสาร จอน จังเลยงะ
-
โทดคับ มาลงช้าไปมั้ย :monkeysad:
วันนี้คนมาเชียร์กันเยอะจัง ปลื้มที่มีคนชอบเรื่องเหมือนผม อ่ะ อย่าเสียเวลา มาดูบุคคลปริศนากันดีกว่า
บทที่ 12 ห้องอาบน้ำ กะรักครั้งแรก
“แชมป์ จำพี่ไม่ได้เหรอ” เด็กหนุ่มคนนั้นมีคิ้วที่คมเข้ม ขนตาที่ยาว ตากลมหวานดูยังไงก็เป็นผู้ชายที่สวยมากกว่าจะพูดได้ว่าหล่อ (ผมภูมิใจนำเสนอมากคนนี้) เข้าสเป็คผมสุดแล้วในทุกคนที่ผ่านมา จริงๆสู้ไอจอนไม่ได้หรอก แต่สำหรับผม พี่ฮัทหน่ะสุดๆแล้ว เป็นเอามากนะผมเนี่ย
“เอ่อ โทดที ผมไม่รู้จักพี่อ่ะ”ผมพูดไปยังเซ็งๆที่อยู่ๆมานั่งข้างผมแล้วมาดูผมร้องเนี่ย
“ทำไมใจร้าย ขนาดจำพี่ชายที่เล่นกันมาตั้งสองสามปีไม่ได้เหรอ”เขาถามผม
“ผมไม่เคยรู้จักพี่ เราจะเคยเล่นกันได้ไง”
“ฮัทไง พี่ฮัท จำได้มั้ย” เขาถามด้วยรอยยิ้ม
“ฮัท ฮัท” ชื่อที่ฟังดูค้นมาก แล้วภาพเด็กอ้วนๆที่ทั้งตัวมีแต่ไขมัน
“ผมรู้จักหรอกนะคับ พี่ฮัท แต่พี่น่ะผมไม่รู้จัก”
“ เฮ้อ ขนาดน้องเรายังจำไม่ได้ พี่ฮัทจิงๆนะ”เขายังพูด
ผมหันไปมองหน้าเค้าอีกที ดูมันก็คุ้นว่าจะใช่อยู่หรอกนะ แต่ทำไมไม่เหลือไขมัน แล้วพี่คนนี้ดูดีเกินไปมั้ย “ พี่ฮัทจิงๆเหรอคับ” ผมถามยังไม่อยากเชื่อ
“พี่จิงๆ ไม่งั้นใครจะเรียกนายว่าไอหนู อีกล่ะ”
“ทำไมพี่เปลี่ยนไปอย่างงี้ล่ะ ทำไมผอมซะ ดูดีขึ้นเยอะเลยนะ”
“พี่เริ่มลดความอ้วนหน่ะ ก็แฟนพี่เค้าคุมพี่ให้ลดซะ เหลืออย่างที่เห็นนี่แหละ”เค้ายิ้ม
“จิงดิ่ พี่ฮัทพัฒนาไปเยอะเนอะ หุ่นดีขนาดนี้ แล้วยังได้แฟนแล้วอีก”ผมแซวพี่เค้า
“ก็งั้นๆแหละ นายไม่รู้เลยเหรอ พี่ออกจะป๊อบในโรงเรียน ” ผมลืมเรื่องพี่ฮัทไปเลย ทั้งที่อยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่พี่เขาเปลี่ยนไปขนาดนี้นี่นา
“แหะๆ ผมไม่ค่อยได้ดูใครในโรงเรียนน่ะ” ผมบอกไป
“อยากบอกว่า ตอนนี้พี่เป็นดัมเมเยอร์สีแดงด้วยนะ” มันก็ไม่แปลกหรอกดูหุ่น กับหน้าตาสิ ไม่เป็นก็แปลกแล้วล่ะ
“พี่กะจะทักนายในโรงเรียนแล้วล่ะ แต่ดูนายไม่มองพี่เลย”พี่ฮัทพูด
“ผมคงจำพี่ไม่ได้ โถพี่ ใครจะจำได้ล่ะ หล่อขึ้นซะอย่างนี้”
“นายก็ใช่ย่อยนะ น่ารักเหมือนกันนี่ อยากเป็นดัมต่อมั้ยเด๋วพี่ดันเอง”
“ไม่อ่ะพี่ ผมไม่ค่อยชอบไปโชว์เค้า อายน่ะ” พูดจบเราก็หัวเราะกัน เราพูดเรื่องที่ไม่ได้เจอกันไปโดยไม่รู้ตัวเวลามันผ่านไปเร็วมาก สี่ทุ่มถึงเวลาสระปิด พี่ที่คุมก็มาบอกเรา เราไม่เหลือเวลามาก ห้องน้ำก็ว่างแค่ห้องเดียว
“อาบพร้อมกันละกัน”พี่ฮัทบอกผม
“เอ่อ พี่อาบก่อนก็ได้ ผมไปอาบที่บ้านดีกว่า”
“เป็นปอดบวมตายพอดี มาเหอะ สมัยก่อนพี่ยังอาบน้ำให้เราอยู่เลย”พี่เค้าไม่พูดปล่าว ลากผมเข้าห้องน้ำด้วย
“พี่ฮัท นั่นมันตอนม.ต้นนะ”
“เอาน่า พี่ไม่ดูของนายหรอก”
พอเข้าห้องน้ำพี่เค้าก็ถอดชุดว่ายน้ำออกอย่างไม่อายสายตาผม
“นี่ นายไม่ถอด เดี๋ยวพี่ถอดให้นะ” พี่เค้าหันมาทางผม โอ้ย กุ้งยิงตา ตอนพี่เค้าอ้วนน่ะ อะไรมันก็ดูธรรมดานะ แต่ตอนนี้หุ่นดี แล้วหน้าสวยขนาดนั้น ทำอารมณ์ผมเริ่มกระเจิง ของพี่เค้าดูสงบนิ่งอยู่ แต่ดูมันสวยมาก สีขาวพอๆกับผิวพี่เค้าเลย
ผมก็ได้แต่ยืนหลบอยู่ที่มุม ใครจะกล้าถอดก็ไอหนูมันแข็งเต็มที่ไปซะแล้ว
แล้วผมก็โทดไปหาไอจอน “มึงนะ ตั้งแต่วันนั้น ทำกูมีอารมณ์กับผู้ชายซะได้” ผมก็ได้แต่ถอนหายใจ โดยไม่รู้ว่าภัยพิบัติมาอยู่หน้าผมแล้ว
“ผลึบ” กางเกงผมหลุดไปอยู่ที่ข้อเท้า พี่ฮัทน่ะเอง ดึงกางเกงผมลงไปโดยยังไม่ได้ตั้งตัว อะไรมันก็โด่ออกมาน่ะสิ
“อ่าว อยากอยู่เหรอ มิน่าไม่กล้าถอด จะชักพี่ก็ไม่ว่านะ พี่ไม่ถือ” พี่เขาพูดเหมือนเรื่องธรรมดามาก
“เบาๆ หน่อยดิพี่ ห้องข้างๆเข้าก็อาบน้ำอยู่นะ”ผมพูดเบาๆ
“ ปกติพี่ก็ทำกับเพื่อน เรื่องธรรมดาของผู้ชายหน่า อย่าคิดมาก” ฟังอย่างนี้ผมก็เริ่มเบาใจ ผมคงไม่เจอคนที่มาเปลี่ยนความชอบผมไปซะหมดนะ
“รีบๆ อาบเร็ว เด๋วเค้าจะปิดแล้วนะ” พี่ฮัทบอกผม ดูของพี่เค้าก็เริ่มจะขยายบ้างแล้วนา แต่ผู้ชายก็งี้แหละ ผมเลยเข้าไปอาบน้ำ ต้องแบ่งฝักบัวกับพี่เค้า เวลาถูกตัวพี่เค้า มันลื่นมากเลยนะเนี่ย
ผิวพี่เค้าเนียนเหมือนผู้ ญเลย
“เฮ้ย ไม่ลงซักที เดี๋ยวนายจะออกไปยังไง มาพี่ชักให้”พี่เค้าไม่พูดปล่าว เอามือมาจับของผมด้วย
“พี่ผมไม่ใช่เด็กแล้ว รีบอาบเหอะ ไปได้แล้ว” ผมรีบอาบลวกๆแล้วเช็ดตัว
“รอแปบนะ เห็นนายแล้ว ของพี่ก็ขึ้นซะแล้วสิ ขอเวลาทำให้มันสงบก่อน”ผมได้แต่ยืนตาค้างอยู่ตรงนั้น พี่เค้าชักอย่างไม่อายผมเลย ของพี่เค้าขนาดกลางๆก็พอๆกับผมน่ะ ผมรู้สึกหน้าชาๆ หัวก็ตื๊อที่ต้องยืนดูผู้ชายที่หน้าสวยเหมือนผู้หญิงมายืนช่วยตัวเองหน้าผม ซักพัก คงจะใกล้ถึงลิมิตพี่เค้าแล้ว พี่เค้าชักออกอย่างเร็ว ตัวพี่เค้ากระตุก แล้วน้ำสีขาวๆมันก็พุ่งออกมาแล้วก็ไหลลงท่อไป พี่เค้าก็เปิดฝักบัวล้าง แล้วหันมาหาผม
“ครั้งแรกล่ะสิ ไอหนู”พี่เค้าเอามือมาขยี้หัวผม” ความรู้สึกตอนนั้น ใจผมเต้นเหมือนกลองรัว ผมไม่รู้ตัวเลยว่าคำว่า “รัก” มันจะเกิดกับผมซะแล้ว
ต่อ บทที่ 13 บางสิ่งที่เปลี่ยนไปในใจผม
แอบสั้นไปอีกแล้ว แต่ช่วงนี้ไม่น่ามีคนรออ่านอยู่แล้ว เด๋วไว้มาลงพรุ่งนี้ ใกล้ๆจะมีคู่เดทคับ แต่ใครนั้นรอดูกันดีกว่า น่าจะถูกใจหลายๆคน :z2:
-
:m25: :m25: :m25:
นึกภาพตาม แล้วจะเป็นลม อิๆ
-
รออยุ่ก้อได้น้าาาาาา
แชมป์มันจะเสร็จพี่ฮัทรึป่าวเนี่ย
-
โห o18 ชักอิจฉาแชมป์แระ อะไรจะขายดีจิงๆ
-
^
^ จิ้มคุณ Poes
โห o18 ชักอิจฉาแชมป์แระ อะไรจะขายดีจิงๆ
ทำไมถือมีดมาทุกีเลย คับ น่ากลัวจัง อย่ามาจิ้มผมน้า นั่นพี่แชมป์คับ ไม่ใช่ผม ไปเคลียร์เองน้า อิอิ แอบอิจฉาเขาเหมือนกัน o18 ถือมั่ง
รออยุ่ก้อได้น้าาาาาา
แชมป์มันจะเสร็จพี่ฮัทรึป่าวเนี่ย
กว่าจะเสร็จสักคนนี่นานคับ เรื่องนี้ รอจนเหนียงยาน
:m25: :m25: :m25:
นึกภาพตาม แล้วจะเป็นลม อิๆ
เรื่องนี้ตอนแรกมาอย่างใส ยิ่งเขียน ไมพี่มันยิ่งหื่น ไม่รู้ดิ ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ ตอนใหม่พี่เขา ควรติด NC เท่าไหร่ :laugh:
-
รอบนี้จิ้มคนโพส o18
ให้ไวนะ NC อะ :z1:
-
มีคนน่ารักเพิ่มมาอีก :z2:
-
แชมป์จะเปี๋ยนไป๋ :serius2:
จอนกลับมาด่วน :m31:
-
อย่าบอกนะว่าแชมป์จะกิ๊กกับฮัท :serius2:
-
:serius2:....โหไรเนี่ยเเชมป์....ไหงเจอของขาวๆเเล้วใจอ่อนเรยนะ....มะยอมๆสงสารจอนกะเเทค
...
รีบมากู้สถานการณ์ด่วน...... :jul1:
-
:freeze:
จะ..จอน ช้านนนนนนนนนน
หมดกัน
มานคิออาราย
ม่ายยยยย
แชมป์
อย่าทำอย่างนี้
:o12:
พีเอส. คนแต่งผู้น่ารักและขยัน(+1) ช่วยมาลง ตอนต่อไปไวๆด้วย แบบว่า อยากให้ช่วงเวลานี้มันผ่านไปเร็วๆ
-
โดนจิ้มด้วย มาดูบอร์ดหลังพักเที่ยงค้าบ
มีคนมาให้กำลังพี่จอนเยอะดีจัง ไว้ไงกลับบ้าน ผมอาจจะมาลงตอนดึกๆ วันนี้ลืมเอาธั๊มมาง่ะ
รอหน่อยละกันน้า :กอด1:
บวกหนึ่งให้คนที่มาให้กำลังใจ อิอิ :man1:
-
บทที่ 13 บางสิ่งที่เปลี่ยนไปในใจผม
“เด๋วพี่ไปส่งที่บ้านนะ ดึกแล้ว พี่ไม่น่าชวนนายคุยนานขนาดนี้เลย”พี่ฮัทแต่งตัวไปพลางพูดกับผมพลาง
“ไม่เป็นไรหรอกพี่ แค่นี้เอง ผมมาเองได้ก็กลับได้นา” ภาพเมื่อกี้ยังติดตาผม มันทำให้รู้สึกกระดากกระเดื่องที่จะพูดได้เต็มปากเต็มคำ
“เด๋ว พี่เดินไปส่ง อย่าดื้อนะ ไอหนู” ปกติถ้าใครมาเรียกผมว่าไอหนู ผมคงไม่ชอบหรอก
แต่พี่ฮัทเรียกเนี่ย ผมหน่ะเต็มใจรับมากๆ ตอนนั้นผมไม่รู้หรอก ยังคิดว่าตัวเองแมนร้อย%
“แล้วแต่พี่ละกัน สิทธิของพี่ผมจะไปว่าไร ถนนไม่ใช่ของผมซะหน่อย” ผมอมยิ้ม
“ยังดื้อ ไม่เปลี่ยนเลยนะเรา” เขาขยี้หัวผมอีกแล้ว
“ทำไมกูต้องชอบที่พี่เค้ามาขยี้หัวด้วยวะ”ผมได้แต่ถามตัวเอง
“ถ้าเสร็จ ก็ไปได้แล้วเด๋วที่บ้านเป็นห่วง” “นานแล้วเด๋วไปไหว้แม่เราด้วย ไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว”
พี่ฮัทเอามือมากอดคอผมแล้วลากออกไป
“นายยังไม่บอกพี่เลย ว่านายร้องไห้ทำไม”พี่ฮัทถามผม การที่พี่เค้ามากอดคอผม มันให้ความรู้สึกที่อบอุ่น จิงๆมันก็เป็นมานานแล้ว แต่ผมคงห่างหายกับความรู้สึกนั้นไป
“...” ผมไม่รู้จะบอกพี่เค้ายังไง จะบอกว่าเพื่อนจีบเหรอ ไม่ล่ะ
“ทะเลาะกับแม่มาอีกล่ะสิ เข้าใจท่านหน่อย ท่านงานเยอะก็งี้แหละ เวลาก็ไม่ค่อยจะมี” พี่เค้าปลอบผมไปเรื่อย ก็สมัยก่อนเวลาผมเหงา หรือทะเลาะกับที่บ้าน ผมก็จะมาสระว่ายน้ำนี่แหละ
“ก็มันมีหลายเรื่องหน่ะพี่”
“พี่ เข้าใจ ยังไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด ถ้าอยากบอกพี่ก็รับฟังเสมอ” คำพูดพี่ฮัท ทำให้ผมรู้สึกเหมือนมีที่ให้ผมเกาะพัก หลังจากบินอย่างไม่มีหลักแหล่ง แล้วเราก็คุยเรื่องเรื่อยเปื่อยกันไปเรื่อย ผมเป็นพวกพูดมากด้วยมั้ง พี่เค้าก็ได้แต่รับฟังผม ไม่แปลกเลยที่จะมีแฟน ทั้งหน้าตาแล้วก็นิสัยที่ฟังโดยไม่ปริปากสักคำ ผู้หญิง คงหลงหัวปักหัวปำอะดิ
“สวัสดีคับ คุณน้า”พี่ฮัท เดินมาสวัสดีแม่ผม ซึ่งแม่ผมก็ทำหน้าเอ๋อไปเลย
“สวัสดีจ๊ะ นี่ใครเหรอ แชมป์”แม่หันมาถามผม
“พี่ฮัทคับ”ผมตอบอย่างไม่ต้องคิด เพราะรู้ว่าไงแม่ก็จำไม่ได้ ขนาดผมยังจำไม่ได้
“ฮัท จริงๆเหรอลูก ไม่ได้เจอกันนี่หล่อขึ้นเป็นกองเลยนะ ได้ยินแม่หนูบอกว่า ไปทำกิจกรรมในโรงเรียนมากจนน้ำหนักลด แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้”แม่ผมทัก เพราะจิงๆเราก็เป็นคนคุ้นกัน แม่ผมกับแม่พี่ฮัทรู้จักกัน คนสังคมก็งี้แหละ รู้จักคนเยอะ แต่ไม่ค่อยมีเวลามาดูแลลูกเท่าไร
แล้วแม่ผมก็คุยกับพี่ฮัทยาว แต่ผมก็นั่งฟังไปเรื่อย ผมไม่เบื่อเลยนะ ที่ต้องมาฟังเรื่องชาวบ้านที่ปกติ ผมขี้เกียจฟัง
“อย่างงั้นผมขอตัวดีกว่า เด๋วที่บ้านจะตามหาตัว”พี่ฮัทกล่าวลา หลังจากคุยกับแม่ผม นานสองนาน
“จ๊ะ ระวังตัวด้วย ฝากบอกแม่ด้วยว่า ค่อยเจอกัน อาทิตย์หน้ามีโต๊ะแชร์”แม่ผมบอก
“คับ” พี่ฮัทรับคำก่อนจะเดินไปที่ประตู
“แชมป์ ไปเปิดประตูให้พี่เขาหน่อย ลูก”
“ค้าบ” ไม่ต้องบอกผมก็ทำอยู่แล้วล่ะค้าบ
“แล้วไว้ค่อยเจอกันนะ ไอหนู หลังจากนี้เราคงเห็นพี่อยู่ในสายตาบ้างนะ”พี่ฮัท เอามือมาขยี้หัวผม ทำบ่อยจิงๆผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ
“เด๋วคับ ขอเบอร์พี่ไว้หน่อยดิ เผื่อมีไร”ผมขอไปหน้าด้านๆ
“เล่นขอกันง่ายๆงี้เหรอ ไม่ให้”
“โหพี่ ทำเล่นตัว”
“ล้อเล่นน่า XXXXXXXXXX~ ยิงมาด้วย” พี่ฮัทบอกเบอร์ผมแล้วก็เดินกลับไป มีการยกมือโบกให้ผมตอนพี่เค้าหันหลัง
“เก๊ก” ผมอมยิ้มพูดคนเดียว แล้วผมก็ยิงเข้าเครื่องพี่เค้า ยังไม่ทันจะวางพี่เค้าก็รับโทรศัพท์
“ค้าบ” พี่ฮัทกรอกเสียงมาตามสาย
“อ้าว ให้ผมยิงแล้วรับทำไม”ผมถาม
“อ้าว จะรู้เหรอว่าเบอร์ใคร คนยิ่งโทรมาจีบพี่บ่อยๆ”ไม่อายปากเล้ย เอาเหอะ หล่อนี่ ยอมๆให้ก็ได้
“ยังงั้นก็โอเค แล้วไว้ค่อยคุยกันนะครับ กู๊ดไนท์คับ”พี่เค้าบอกผมก่อนจะตัดสายไป
“เฮ้อ ไปนอนดีกว่า” ผมพูดคนเดียว ก่อนจะวิ่งไปเปลี่ยนชุดนอน แล้วผมก็นอนเลย ลืมอะไรไปมั้ยเนี่ย แต่เรื่องวันนี้ทำให้ผมไม่มีที่ว่างพอจะคิดเรื่องอื่น มีแค่ภาพพี่ฮัทตอนว่าว แล้วผมก็เสร็จไปอีกรอบแหละค้าบ
ตอนนี้สั้นไปหน่อย แต่คงไม่เซ็งกันก่อนนะค้าบ
ต่อบทที่ 14 เหงา หาว เหม่อ
มาแล้วค้าบ ตอนหน้ามีคนจะทำหน้าที่พ่อสื่อด้วยล่ะ ใครจะคู่ใคร รอดูกันนะค้าบ มีใครจะอกหักป่ะหว่า :m20:
ลงดึกๆคับ
-
วันนี้ไม่มีใครมากระทู้เลย เศร้า :m15:
ผมปวดหัวอ่ะครับ เลยขอมาลงก่อนนอน หวังว่าจะมีคนมาบ่นหรือจะด่ากันก็ได้นะค้าบ ชักอยากถูกคนจิ้ม อย่าเงียบกันน้า :impress3:
บทที่ 14 เหงา หาว เหม่อ
เช้าวันนี้เป็นวันที่แสนสบายใจของผม ถึงจะนอนไม่เต็มอิ่ม (มัวคิดหลายเรื่อง) ผมตื่นเช้ากว่าปกติ ก็อาบน้ำแล้วรีบไปโรงเรียน วันนี้กะจะสืบดูว่า พี่ฮัทฮอตขนาดไหน
พอไปถึงห้องเรียน วันนี้ผมมาคนแรกเลย ก็ไปนั่งที่ ใจผมมันหลุดลอยไปถึงภาพเมื่อคืนอยู่ตลอด
เอามือถือกดเบอร์พี่ฮัทแล้วมานั่งดูเล่น นั่งยิ้มบ้าอยู่คนเดียว มันเป็นอะไรที่มันเพลินไม่รู้เลยว่าเวลามันผ่านไป จนคู่กรณีผมมันมา แล้วมานั่งที่โดยมันไม่คิดจะมองผมเลย
“จอน อย่างอนมากหน่า กูขอโทษ เมื่อวานกูหงุดหงิดไปหน่อย”ผมง้อมัน ก็วันนี้ผมอารมณ์ดีนี่
“...”มันไม่ตอบผมซักคำ ต้องใช้ลูกอ้อนหน่อยและ
“จอน จอน”ผมเอานิ้วไปจิ้มๆแถวคอมัน มันก็ยังเฉย ดันหันหน้าไปอีกทางซะงั้น
“จอนค้าบ ผมขอโทษนะ สงสารผมน้า หายโกดเร็วๆนะคับ”ผมนั่งเอานิ้วไปไต่ๆหลังมัน
“.....”
“โกรธใครมาอ่ะ บอกกูหน่อยดิ เงียบจัง” ผมเริ่มโบ้ย เอาคางไปเกยไหล่คนข้างๆ วันนี้มีอารมณ์อ้อนคนเป็นพิเศษ
“โอ๊ะๆ โอ๊ยๆ” ผมทำเสียงขึ้น ไอจอนหันหน้ามาเหมือนจะตกใจว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผมหัวเราะที่หลอกมันได้ เอ่า งอนหนักกว่าเดิม หันหน้าหนีไปอีกซีครับเนี่ย
(เหมือนง้อแฟน ไปมั้ยเนี่ย)
“...” อะไรจะงอนมากขนาดนี้
“อยากให้กูทำไร บอกมาเลยดีกว่า คนอุตส่าห์อารมณ์ดีมาทำกูเสียอารมณ์อีก”ผมเริ่มเซ็ง
“ทำไรก็ได้เหรอ” มันพูดมาประโยคแรก
“เออ พูดๆมา”ผมตัดรำคาญ
“ไปเลี้ยงหนังกู” มันหันหน้ามายิ้มแฉ่งหน้าแดงเชีย กลั้นหัวเราะไว้อ่ะดิ ไอเวรร คงตั้งแต่ที่หันหน้าหนีไปล่ะสิ หลอกให้กูง้อ
“แค่เนี่ย มึงมักน้อยเนอะ”ผมงง พอจะง้อก็ง้อง่ายซะ
“หรือ จะให้กูขอมากกว่านี้ล่ะ”มันถามเสียงใสเชียว
“พอ อย่าเกิน ได้ทีเอาใหญ่”ผมพูด เราหายโกรธกันง่ายเนอะ มันทำให้ผมสบายใจมาก พอหมดเรื่องที่ค้าง ตอนนี้เหลือเพียงภารกิจที่ต้องทำ สืบคดีเด็ด
ตอนเที่ยงผมก็เริ่มปฏิบัติการพักกินข้าว
ผมเริ่มทำทีเข้าไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนผู้หญิง กลุ่มขาเม้าส์หน่ะ พวกนี้มันรู้จักทุกคนในโรงเรียน
บางทีผมก็มานั่งกับพวกนี้ เพราะพวกมันชอบลากผมมาให้เล่าเรื่องไอจอนกับไอแทค แต่มันบอกผมไม่เข้าสเป็คพวกมัน เง้อออ
“ วันนี้ เพื่อนสุดหล่อนาย ไปไหนซะแล้ว ทำไมไม่พามาด้วย พวกเราจะได้กินข้าวให้อร่อยหน่อย” แพรว หญิงซ่าประจำห้องผมถาม
“เด๋วมันก็ตามมา” ผมโม้ไปยั่งงั้นแหละ เมื่อกี้ผมกินกับมันแล้ว แต่โม้มันว่ามีธุระ กะมาหาข้อมูล
“ เฮ้ย มึงดูไอดอนเด่ะ เห็นว่าแม่งมีแฟนเป็นผู้ชาย โคตรแอ๊บเลยว่ะ”เพื่อนหญิงคนนึงพูด วาจาไม่หญิง เลยใช่มั้ยคับ พวกนี้ ตอนคุยกับผมมันพูดดี ก็ผมช่วยมันได้หลายอย่างทั้งเรื่องเรียน แล้วก็ไอแทค ไอจอน
“จิงดิ กูก็ว่าเท่ดีนะ เป็นเกย์เหรอ เซ็งหว่ะ” ปลาพูดขึ้น
“นู่น ดูพี่ม.6คนนั้นดิ เป็นดัมด้วยนะ” ไอแพรวเริ่มแล้ว ผมรีบมองตาม
“แม่ง คนนี้ กระเทยเลย แอ๊บอย่างนั้นและ ตอนอยู่กับเพื่อนมึงเอ๊ย ร่านผู้ชายยิ่งกว่ามึงอีกไอปลา” แอมพูดขึ้น
“อ่าวปากหมางี้ เด๋วเจอตบ อีแอม” ไอปลาพูดมันก็แซวกันงี้แหละ แล้วพวกมันก็หัวเราะกัน
“เฮ้ย มึงรู้จักพี่ฮัทป่ะ ดัมสีแดง”ผมเห็นมันใกล้เข้า ก็เลยรีบถามก่อนพวกมันจะเปลี่ยนเรื่อง
“ใครจะไม่รู้จัก พี่ฮัท พี่เค้าฮอตมากนะ หลังจากตกลงปลงใจเป็นแฟนกะหลีดสีเดียวกัน” แพรวมันเริ่มพูด
“เด๋ว ทำไมมึงอยากรู้วะ แชมป์”ปลาถามขึ้น ขัดกูจิงๆ
“ โห จะไรซะอีก ก็พี่เชอร์รี่ ที่ไอแชมป์มันหลงตอนนั้นไง แฟนพี่ฮัทใช่ม้า มันคงอยากรู้ว่าใครที่โฉบเหยื่อมันไป” ไอแอมพูด
“โอ้ ช่วยกูได้มากเลยแอมเอย วันหลังกูจะเอาของมาเซ่น”ผมได้แต่คิด พี่เชอร์รี่เป็นพี่ที่ผมแอบปลื้มตอนเข้ามาใหม่ พี่เชอร์รี่เป็นคนที่หน้าแบบลูกครึ่งเลยล่ะ ผมยาว เพราะพี่เค้าเป็นนางรำด้วย เห็นตอนแรกแบบว่า แรกพบเลย แต่ตอนหลังได้ยินว่ามีแฟน ผมก็ไม่ได้สนใจ วันๆเอาแต่อยู่กับไอเพื่อนสองตัวนั้นแหละ
“แต่ มึงรู้ไหม คู่นี้สวีทกันโคตร ถ้ากูเป็นพี่เชอร์รี่ซักวัน มึงเอ้ยพี่ฮัทไม่รอดกูแน่”ไอแพรวทำหน้าแบบ โอ้ยไม่อยากจะบรรยาย “ก่อนหน้านี้ มึงไม่รู้ พี่ฮัทอ้วนยังกะหมู แต่พอมารู้จักกะพี่เชอร์รี่แล้วลดน้ำหนักลงฮวบฮาบ รักแท้เป็นสูตรไดเอทได้เหมือนกันนะเว้ย”
“มึงว่าอย่างจอนนี่ดูแปลกๆป่ะวะ” เสียงคนในกลุ่มดังขึ้นมา
“ก็ว่าว่ะ ไม่เห็นมันจะจีบหญิงที่ไหน วันๆก็ขลุกอยู่กับ...” ก่อนทุกสายตาจะหยุดมาที่ผม
“เฮ้ยๆ มองเราทำไม” ผมตัดบทก่อนจะรีบลุก
“นั่งก่อน แชมป์ๆ เราอยากรู้ว่าจอนมันเคยเปรยเรื่องชอบใคร หรือว่าใครน่ารักมั่งรึเปล่าในห้องเรา”
ปลามันถาม ทุกคนเพ่งสายตามามองที่ผม ตาเยิ้มหวังคำตอบให้เป็นตัวเองกันอ่ะดิ
“เราว่า น่ารักสุดในห้องคงเป็นเรามั้ง” หน้าด้านเข้าข้างตัวเองเลยผม เดี๋ยวเสียงแซวต้องตามมา
“........” เงียบ ทุกคนทำหน้าครุ่นคิด ก่อนจะทำหน้าเหมือนสรุปอะไรเองในใจ
”เฮ้ยๆ ล้อเล่นเว้ย” ทุกคนทำท่าจะแยกย้ายกันออกไป
“เราไม่ได้เป็นแฟนมัน” เหมือนจะไม่มีใครสนใจผม ต่างคนต่างบ่น “เสียดายว่ะ”
ข้อมูลที่ได้มาก็แค่เนี้ย หน้าตา แฟน ไม่ได้มีนิสัยเล้ย แต่มันก็พอแล้วล่ะ กับคนมีแฟนแล้ว
แค่ผมรู้มาว่าพี่เชอร์รี่เป็นแฟนพี่ฮัท มันทำให้ผมหงอยๆ ตอนนั้นผมคิดว่ามันไปตอกแผลใจพี่เชอร์รี่น่ะคับ ไม่ใช่ว่าไม่สงสัยความรู้สึกกับพี่ฮัทหรอกนะ แต่ผมยังรับเรื่องนี้ไม่ได้หรอก ไปแอบชอบพี่ แล้วยังเป็นผู้ชายเนี่ย ไม่ไหวหรอก
เดินคิดไป ขาผมก็พามาหยุดหน้าห้องพี่ฮัท ผมก็มองเข้าไป แต่ไม่มีใครอยู่ก็เวลากินข้าวนี่
แต่พอผมหันหลัง คนที่ยืนอยู่หน้าผม พี่ฮัท แต่มันไม่ทำให้ผมอารมณ์ดีขึ้นหรอก ก็คนข้างๆเค้า “พี่เชอร์รี่”
“ว่าไงไอหนู มาหาพี่เหรอ”พี่ฮัทถามผม
“นี่เหรอ แชมป์ที่เล่าให้ฟังเมื่อคืนหน่ะ น่ารักกว่าที่คิดนะ” พี่เชอร์รี่หันมาคุยกับผม ผมก็ได้แต่ยิ้มเก้ๆกังๆ
“ดีคับ” ผมยิ้มให้พี่เค้า
“นี่ มีแฟนเป็นตัวเป็นตน ยังมีเวลามาชมคนอื่นว่าน่ารักอีกเหรอ”พี่ฮัทพูดกับพี่เชอร์รี่
“หึงไม่เข้าเรื่อง น้องนายเองนะ” ให้ผมมายืนดูอะไรเนี่ย แค่เมื่อกี้ก็เซ็งจะแย่แล้ว
“ผมผ่านมาเฉยๆหน่ะ จะไปห้องเรียนหน่ะ”ผมพูดเซ็งๆก่อนจะเดินเลี่ยงออกไป
“อ่าว ยังงั้นก็ค่อยเจอกันนะไอหนู” พี่ฮัทบอกผม
แล้วผมก็กลับมานั่งหน้าหงิกที่ห้อง กลายเป็นว่าทั้งง่วง ทั้งเซ็ง
“เป็นไร ทำธุระเสร็จแล้วเหรอ มึง”ไอจอนมันถามผม มันเดินมากะไอแทค มันไปญาติดีกันเมื่อไหร่
“ป่าว แค่เซ็งๆ” ผมตอบ ไม่อยากพูดไรมาก
“เมื่อเช้ายังอารมณ์ดีนี่หว่า อย่าลืมสัญญาเลี้ยงหนังกูละกัน”ไอจอนพูด ผมก็หันหน้าไปดูไอแทค อยากรู้น่ะว่ามันจะเคืองผมมั้ย แต่ไอแทคมันก็แค่ยิ้มๆ
“เออกูไม่ผิดคำพูดหรอก” มันถามคำผมก็ตอบคำ
“พรุ่งนี้ เย็นนะเว้ย โรงเรียนเลิกเร็ว”มันยังตื๊อ
“รีบจังเว้ยมึง แล้วแต่ อยากได้เรื่องไรบอกมาละกัน”
“เด๋ว พรุ่งนี้ ค่อยไปเลือก” กลายเป็นว่าคนอารมณ์เสียเป็นผม แล้วคนอารมณ์ดีกลายเป็นมัน
ชีวิตนี่ไม่แน่นอนเลยเนอะ
“ไปด้วยกันป่าว แทค” อ่าวเงียบครับ คนนึงหน้าเอ๋อ อีกคนหน้าอึ้ง
“.......” ไอจอนมองคาดคั้น อะไรของมึง ไม่ได้นัดเดทซะหน่อย
“...เลี้ยงกูเหรอ” มีหน้าถามครับ ไอแทค
“เรื่อง กูไม่ได้ค้างไรมึงซะหน่อย”
“งั้นกูไม่ไป” ไอแทคนั่งยิ้ม หันไปยักคิ้วให้ไอจอน
”แชมป์ มานี่หน่อยดิ” ไอจอนลากผมไปไกลจากผู้คน เอาไรอีกอ่ะมึง
“...........”
“มีอะไร ทำไมต้องลากกูมาตากแดด ร้อน” มันลากผมมากลางลานโล่งที่ไม่มีคน เพราะไม่มีใครโง่มาตากแดดกัน
“กู...”
“อะไรของมึง จอน”
“กู....”
“ไม่พูดก็ไม่ต้องพูด” ผมเดินกลับมา ไม่ใช่ไม่อยากฟัง ไม่ใช่เพราะกลัวร้อน แต่กลัวคำบางคำจะทำให้สัมพันธ์เราพังมากกว่า ในเมื่อผมเกือบมั่นใจแล้ว
“เดี๋ยว กูแค่ได้ยินว่า เมื่อคืน แทคมัน...”
“อือ” ผมตอบสั้นๆ
“แล้วมึงโอเคนะ ไม่ได้โกรธอะไรมันใช่ป่ะ” จอนมันถาม ตาเสไปมองพื้น
“ไม่เห็นเป็นไร เรื่องแบบนี้ ใจใครใจมัน บังคับกันไม่ได้นี่”
“จริงดิ”
“เออ มึงจะดีใจ ทำไม จะจีบไอแทคเหรอ”
หน้าแดงอีกแล้ว คุณชาย เอ หรือผมจะคิดผิดวะ เฮ้ยไอจอนชอบไอแทคหว่ะ
“เฮ้ย จริงดิ มิน่า มึงโมโหกูทุกทีเลยทีกูไปกับมัน สาดนี่ บอกกูตั้งแต่แรกกูก็ช่วยมึงอยู่แล้ว”
ไอจอนยังหน้าแดงไม่ตอบไร อารมณ์ดีขึ้นมาเลยกู
“มา แล้วกูจะช่วยมึงให้”
“มึงไม่รังเกียจเกย์เหรอ”
“ไม่หรอก กูก็.... (เฮ้ย) กูก็มีเพื่อนเป็นแบบนี้เยอะ เรื่องธรรมดา” เกือบไปผม “ให้กูช่วยมั้ย”
“เอาดิ” ไอจอนหน้าระรื่นแม่ง ชอบไอแทคก็ไม่บอก ทำกูหวั่นๆ แม่งแล้วทำไมรู้สึก หวงกระดูกขึ้นมาแหม่งๆว่ะกู เป็นหมาหวงก้างเรอะ
ต่อ บทที่14.2 พ่อสื่อ
-
โห :กอด1: อย่าน้อยใจมาแล้วจ้า
ขอเวลาอ่านก่อน สองตอนรวดนิ
-
โอ๋โอ๋คุณมันจิอย่าพึ่งน้อยใจไป ก็พึ่งเปิดเข้ามาเจอ เลยพึ่งเม้น ได้อ่านสองตอนติด กำไรดีแต๊ :myeye:
เฮ่ออออ แชมป์เปลี่ยนไปจริงๆด้วย ไฉนจึงไปชอบพี่ฮัทได้น๊า ดีที่พี่ฮัทมีแฟนไปแล้วนะเนี่ย ไม่งั้นเสร็จนู๋แชมป์ต้องเสร็จพี่เขาแน่เลย อ่านเรื่อยมาถึงตอนล่าสุด ก็ต้อง o22 ทำไมจอนจะมาชอบกับแทคเนี่ย เกิดอะไรขึ้นนนน :sad5:
-
อ้าว จอนชอบแทคหรอ
เปลี่ยนคนแล้วหรอเนี่ยยยยย
-
o22.....ที่เเท้ก็เป็นอย่างนี้นี่เอง.......ก็ดีนะคะชักจะชอบจอนกะเเทคเหมือนกัน
อ้าวเเล้วงี้เเชมป์ไม่กินเเห้วหรอ....รีบอัพนะจ๊ะ...รออยู่อ่านอยู่...วันนี้เพิ่งเข้ามา...อย่าน้อยใจไปเรยนะตะเอง
ติดตามเป็นเเฟนพันธ์เเท้อยู่เนี่ย................สู้ๆนะจุ๊บๆ :กอด1:
-
:freeze:
มะมะไม่จริง
ตกลง
จอน กับ แทค เหรอ
ไม่จริงใช่หม้ายยยยยยยยยยยย
เริ่มเครียดดดดดดดดดดด
ขอ ตอนต่อ Stand By ด่วนเลยค่ะ
ให้ ดี น้องพลับขอสอง
เอามาอีกสัก สองตอน
จะได้หายคาใจ
เง้ออออออออออ
ตอนนี้ ขอเป็นสายกลางก่อนแล้วกัน
มันเริ่ม สับสนแระ
รอดูสถานการณ์วันต่อวัน (คำคุ้นๆ)
ตอนต่อตอน
คนโพส อย่าน้อยใจไปนะ
มาๆๆๆ เอารับดอกไม้ไปซะ :L2:
ให้คะแนนความน่ารัก และความขยันนะ
รัก คนโพสสสสสสสสสสสสสสสสสส :L1:
-
ตกลงจอนชอบแทคเนี่ยนะ :z3: งงจริงๆเล้ย :z10:
-
แหม แชมป์ เป็นแค่เพื่อนอย่ามาทำห่วงก้างไปหน่อยเลย อิๆ
-
ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้หล่ะ :a5:
-
อ่านจบแล้ว :a5:
มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย แล้วจอนกับแทคเนี่ย....ไม่ใช่รุกทั้งคู่เหรอ
คนสวยงงค่ะ :m28:
-
อ่านแล้วสนุกกกกกกกกกกกมากๆเลยคับ
อาจจะเป็นนิยายใหม่คนเลยยังไม่เข้า 55+
แต่เดวจะมีมาอีกตรึมม แต่บันว่า มันลุ้นนเยอะมาก
แล้ว ดูเพื่อน 2 ตัวดันมาชอบกันอีก
เอ๊ะ แต่ตอนแรก จอน ชอบพี่แทคอะ ยังไง งงๆ -*-
-
สู้ๆๆๆๆครับๆๆๆถ้าผมเป็นแทค ป่านนี้แชมป์เป็นเมียผมไปแว้ววววว
หุๆๆๆๆๆ :oo1: :oo1: o18
-
หวง ? หวงใครล่ะ ? จอน VS แทค ?
-
อืมมม ....คิดว่าจอนลองใจมากกว่า :m21:
ว่าแชมป์ชอบแทครึเปล่าไม๊นะ :m26:
-
เอิ๊กๆ
ง้อกันซะ..ตอนแรกก็คิดว่า...
ง้อแบบนี้มีได้เสียแน่เลย...
พออ่านต่อก็พบว่า
เดาไม่ผิด :a5:
เสีย...เสียเลย
เพราะแทนที่จะเป็นเพื่อนกูรักมึงว่ะ
ดันกลายเป็น เพื่อนของกูมันรักกันเองว่ะ
ห้าห้าห้า
-
โห ดีใจจังมีคนมาเม้นท์เยอะจัง ขอบคุณนะค้าบ
เพิ่งรู้ว่า target ผมมากลางคืน มีกำลังใจขึ้นเยอะ หลังจาก :z6: ไม่เป็นไร ต่อให้มีคนรอแค่คนเดียว ผมก็จะโพสต่อจนจบ แต่ว่ามันยาว จริงๆนะ
รอได้มั้ยเนี่ย พี่แชมป์เขาปั่นส่งมาเรื่อยๆ อ่ะ มาต่อกันดีกว่า
บทที่14.2 พ่อสื่อ
“ แทค ไปเที่ยวกันเหอะ” ผมไปอ้อนแทค โดยที่ไอจอนนั่งยิ้มอยู่ข้างๆ
“เป็นไรอ่ะ มึง อย่ามายั่วแถวนี้ เด๋วโดนมิใช่น้อย” ไอแทคหัวเราะขำๆ มันคงเป็นคนเล่าให้ไอจอนฟังเองอ่ะดิ แต่ไม่รู้เลยล่ะซี่ ว่าเพื่อนที่มึงไว้ใจ แอบชอบมึงอยู่ (ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย ว่าเพื่อนคนหนึ่ง..มันแอบคิดไปไกลเกินกว่าเพื่อนกัน) ห้าห้า
“อยากชวน มึง ไปเที่ยว กันสามคน กู แล้วก็ไอจอน” ผมทำหน้าทะเล้น แซวมัน
“ไปไหน” มันถามขำๆ
“ไปไหนก็ได้”
“แล้วแต่แชมป์เหอะ กูไงก็ได้”
“งั้นไปกินพิซซ่ากันปะ” ผมชวนจูงกึ่งลากไอแทค ก่อนหันหน้าไปยักคิ้วกับ ชูนิวโป้งให้ไอจอน
มันยังคงหัวเราะและส่ายหน้า
กูรุกเร็วไปเหรอ
“แทค คนในเสป็กมึงนี่เป็นไงเหรอ” ผมถามหวังให้ไอจอนมันได้ยิน เมื่อขึ้นมาบนรถของไอแทค
“ไม่รู้ กูไม่เคยมีเสป็ค ท่าตอนนี้ ก็แค่อ่อนโยน ซื่อๆ เข้าใจกู”
ผมแอบหันหน้าไปหาไอจอนที่นั่งอยู่ข้างหลัง “ไม่ยาก มึงได้ๆ” ผมพูดไม่ออกเสียง
“อย่างมึงมั้ง” อ่าว ไมมีคำนี้มาขัดวะ กูเริ่มซีด ก็รู้อยู่ แต่มันทำลายความรู้สึกไอจอนมันเอาดิ
“อย่าท้อ มีหวังๆ” ไอจอนมันยิ้มเล็กๆ กับภาษาปากที่ผมเพียรจะส่ง ไม่รู้มันเข้าใจรึเปล่า แต่มันได้แต่ยิ้มเล็กๆ
“แล้วถ้ามีหนุ่มหล่อ เพอร์เฟค มาชอบมึง หน้าตาก็ดี เรียนหนังสือก็เก่ง บ้านก็รวย มึงว่าไง” พูดตรงไปมั้ยผม
“กูไม่ได้ชอบผู้ชาย” อ่าว แล้วที่บอกชอบกูปาวๆ
“ไม่เป็นไร” ผมหันไปให้กำลังใจจอน
“ถ้าน่ารักเหมือนผู้หญิงเลยล่ะ กูเห็นกูยังว่าน่ารักเลยมึง” ผมเอาศอกทุ้งสีข้างแทค
“กูขับรถอยู่ มึงรู้ไรมาวะ แล้วถ้ามึงว่าน่ารักไมมึงไม่เอาล่ะ”
“...............” อึ้งครับ ไม่กล้าหันไปหาไอจอนเลย
“ก็..ก็ เขาชอบมึง” ผมตะกุกตะกัก
“ก็ยังไม่มีรมณ์ว่ะ รอให้กูหายเฮิร์ทมึงก่อนนะ”
“แทคอ่ะ พูดไม่อายจอนมันบ้างเลย”
“มันก็รู้หมดแล้ว แล้วอีกอย่าง.. เฮ้อ ช่างมันเถอะ” เอ๊ะ หรือว่าแทคมันเคยระแคะระคาย เรื่องที่จอนชอบมัน
“ไปลงไปกิน” แทคมันว่า เมื่อจอดรถ พอดีร้านพิซซ่ามันอยู่ใกล้ที่เรียนผม จริงๆเด็กมัธยมเอารถมาไม่ได้หรอกครับ แต่แทคมันไปจอดมหาลัยใกล้ๆ เอารถมาตลอด กลัวคนไม่รู้ว่ารวย
“แล้วที่มึงบอกว่ามีคนชอบกู” แทคมันถาม หลังจากสั่งพิซซ่าเป็นที่เรียบร้อย
“อ๋อ กูก็แค่ได้ข่าวมา ข่าวยังไม่กรอง” เนียนครับผม
“ใครวะ ผู้ชายเหรอ”
“เออ” ไม่กล้าโฆษณามาก เดี๋ยวเข้าตัวอีก
“ไมมึงไม่พูดไรตั้งนานแล้ววะ จอน” ผมเรียกจอน ที่ดูเหมือนตกในภวังค์ความคิดอะไรซักอย่าง
“หือ ว่าไงครับ”
“แหวะ” ผมกับแทคแหวะออกมาพร้อมกัน
“มึงกินยาผิดสำแดงเหรอ” ไอแทคถาม
“ห่า” จอนมันก้มหน้าคับ เขินไอแทคอ่ะดิ วี๊ดวิ้ว
“มึงทำไรมั่งดิ เอาแต่ไม่กล้ายังงี้ เมื่อไหร่จะได้รู้กันไปเลยวะ”
จอนมันเงยหย้ามามองผม สายตาคาดคั้น เหมือนต้องการคำตอบอะไรซักอย่าง
“แชมป์ มึงว่า..”
“โค้ก ค่ะ” พนักงานเสิร์ฟวางแก้ว บทสนทนาเลยเงียบลง ผมก็เลยเฉไปเรื่องอื่นก่อน เดี๋ยวเครียด กินไม่ลง
“มึงว่ากูควรพูดตรงๆเหรอ แชมป์” คำถามเอ่ยขึ้นหลังจากพิซซ่าเกลี้ยงไป กว่าครึ่งเป็นฝีมือแทค
“.....” ตั้งหลักไม่ทันครับ ไม่รู้จะว่าไง
“เออ ถ้ามึงไม่กล้า มึงก็ปอดแหกไปอย่างนี้ตลอดชีวิตเหอะ” ไม่ใช่เสียงผมครับ เสียงมาจากไอแทคที่นั่งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ
ผมกลัวไอจอนไว้ กลัวมันจะเสียใจที่โดนแทคด่า ผมบีบมือมันแรงขึ้น มือจอนมันเย็นเฉียบ จนผมหวั่นๆ
“ไม่เป็นไรเว้ย กูเข้าใจ เรื่องแบบนี้มันต้องใช้เวลา” ผมดึงคอไอจอนมากอด
“อย่าว่ามันเลยแทค เห็นใจคุณชายมันหน่อย เรื่องอย่างนี้มันไม่เคย” ไอแทคที่มองจอนด้วยสายตาแข็งกร้าว เหมือนราชสีห์จะตะปบกระต่าย
“กูอยู่ข้างมึงนะจอน” ผมกระซิบให้ได้ยินเพียงจอน ปากผมติดกับหูมันเลยครับ กลัวแทคมันได้ยิน
“พรุ่งนี้ กูจะพูด” จอนรีบดึงตัวเองออก หน้ามันแดงมาก
“กูจะรอ จอน กูเชื่อใจมึง” ผมจับไหล่จอน ดูไอแทคมันมองผมสลับกับจอน เหมือนไม่เชื่อสายตาอะไรซักอย่าง
“ไปห้องน้ำก่อน เดี๋ยวมา” จอนมันลุกเดินออกไปก่อน
“แชมป์ คายมามีอะไร” แทคมันย้ายมานั่งแทนจอน
“ป่าว ไม่ใช่เรื่องกุ กูบอกไม่ได้”
“พูดยังงี้ กุยิ่งอยากรู้ จอนบอกไรมึง”
“ไม่รู้”
“บอกมา”
“ไม่มี”
“ไม่พูด จูบนะเว้ย”
“เฮ้ย ร้านพิซซ่าเว้ย”
“หนึ่ง” อ่าวบังคับกันยังงี้เลย
“แทค มันไม่ใช่เรื่องกู”
“สอง” ผมดึงตัวจะหนี แต่แขนไอแทคยังกะที่ล๊อคล้อ
“สองครึ่ง”
“แทคกูไหว้ล่ะ อย่า อย่านะ”
“สอง เศษสามส่วนสี่” ไม่พูดป่าว มันยื่นหน้าเข้ามาใกล้ คนในร้าน อย่า ๆ ๆ
“โอเคๆ ปล่อยกูก่อน” ผมต้องยอมแพ้แต่โดยดี
“พูดมา” หน้ามันยังอยู่ที่เดิม กูกลัวไอจอนหึง อย่าใกล้กูเกิน มันชอบมึงนะ
“ถอยๆ ขอกูตั้งสติ” ผมผลักมันออก โหย กูเกือบตาย หน้าแดงไปถึงไหนต่อไหนแล้ว
“ก็ จอนมันแอบชอบใครบางคนอยู่” ไม่บอกหรอกว่าชอบมึงอ่ะ
“มันก็เลยให้กูเป็นที่ปรึกษา ว่าจะทำไงดี” แค่นั้นครับ ไอแทคหัวเราะก๊าก ไม่อายคนในร้านเลยครับ อายมาก อายแทนมัน
“มุกนี้ เด็ก เด็ก 555 มีแต่เด็กที่โง่โดน.... 55” มันขำไป บ่นพึมพำอยู่คนเดียว
ผมก้มหน้าก้มตารอมันหยุด อยากบอกว่าอายคนมากครับ คนมองกันทั้งร้านเลย พนักงานเองก็แอบขำครับ ดูท่าไอแทคแล้วแม่ง หาอะไรยัดปากดีวะ
ดีครับที่ไอจอนกลับมาก่อน หันมามองผมหน้างง เหมือนจะถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ผมได้แต่ส่ายหน้าช้าๆ ไม่กล้าพูดอะไรต่อ อยากแทรกแผ่นดินหนีมาก ถ้าผมเป็นจอน ผมจะไม่กลับมาจนกว่าแทคจะหยุด ก็งี้แหละ คนมันชอบ จะทำอะไรก็ไม่สน ก็ชอบไปแล้วนี่ แต่ทำไมผมกลับเริ่มรู้สึก เหมือนโดนแย่งอะไร มันก็แน่อยู่แล้ว ถ้าเพื่อนสนิทสองคนจะชอบกัน แล้วอีกคนอย่างผมล่ะ
“กูเชียร์มึงสุดๆ ไออ่อน น้องเช็คบิล” แทคมันตบบ่าจอนป๊าบๆ ก่อนเรียกพนักงานมาเคลียร์เงิน
“กว่ามึงสองคนจะได้หวาน ยากหว่ะ งานนี้” ผมได้แต่ส่ายหน้า เฮ้อ
“แชมป์ กูพูดจริงๆนะ แค่พรุ่งนี้ ถ้ากูไม่กล้า มึงสั่งให้กูทำอะไรก็ได้”
“จริงดิ โอเคๆ” เรื่องไรจะไม่เอาล่ะครับ มีแต่ได้กับได้
“แต่ถ้ากูกล้า กูขอมึงอย่างนึงดิ”
“อือ ว่ามา”
“อยู่ข้างกูนะ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
“อืม กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึง” ผมสัญญาที่ผมมั่นใจว่าผมจะทำได้
ผมนึกว่าคำมั่นสัญญานั้น มันง่าย แล้วผมคิดว่าผมจะทำมันได้จริงๆ.....แต่
ต่อ บทที่ 15 โรงหนังกะรถไฟสองขบวน
อ่านบทนี้แล้วคิดว่าไง อิอิ
-
เริ่ม
ได้กลิ่นแปลกๆแระ
มันต้องมีการสับขาหลอกคนอ่านแน่ๆ
รอตอนต่อไป
ยังสงสัยอยู่ :m21:
ว่าจะเป็นใคร กับ ใคร
ขอบคุณที่เอามาลง
ถ้าจะให้ดี
ขอตอนต่อไปเลย
มันคาใจคนอ่านนะ
จะบอกให้ :serius2:
-
เป็นแผนจอนป่าวอะ แบบว่่าลับลมคมในไรงี้ป่าวครับ o18
-
มันต้องเป็นอย่างที่คิดแน่ๆเลย หุๆๆ... :interest:
-
อย่าน้อยใจไปเลย ยังไงๆ ก็จะตามอ่านคราบอิๆ
+1 เป็นกำลังใจให้นะ
ท่าทางตอนหน้าจะสนุก
-
จอนมันต้องปกปิดหรือมีไรสักอย่างแน่ๆๆๆเลย
แชมป์นี่ก้อซื้อซื่อออออ
-
คนอะไรไม่รู้ซื้อซื่อ
-
อ้ออย่างนี้นี่เอง :laugh:
-
รอบนี้ทำไมคนถึงคิดว่าพี่แชมป์ซื่อไปได้ ผมว่าพี่เขาแอ๊บแบ๊วมากกว่า จริงๆออกจะ :oo1:
จะสับขาหลอก หรือมีลับลมคมไหนอย่างที่คิดป่าวเนี่ย เด๋วกลับบ้านแล้วไปลงให้นะค้าบ งานยังไม่เสร็จเลย งานเยอะ อยากกลับบ้าน :z10:
ไม่อยากให้คาใจนาน แล้วกลับไปจะลงก่อนกินข้าวเลยครับ
แล้วหลายคนที่ว่าเข้าใจถูกเนี่ย จะถูกจริงป่าว รอติดตามได้ น่าจะสองทุ่มก่าๆ :mc4:
-
ขอเป็นกำลังใจให้นะ
-
มาเฉลยแล้วค้าบ
บทที่ 15 โรงหนังกะรถไฟสองขบวน
“อยากดูอะไร คุณชาย” ผมกัดฟันถามไอจอนตอนนั้น อารมณ์ยังแปลกไม่หายจากเรื่องเมื่อวาน
“แล้วคูณหนูแชมป์ อยากดูอะไรล่ะ” จอนมันถามอย่างอารมณ์ดี
“หนัง โป๊” ผมตอบก็หงุดหงิดอยู่นี่ เมื่อคืนนั่งคิดเรื่องพี่ฮัท อีกแล้ว ต้องทำใจแล้วใช่มั้ยว่ากู....
“จิงดิ ไม่น่าเชื่อคุณหนูอย่างมึงจะกล้าพูดงี้” มันทำหน้าตกใจ ปกติผมไม่พูดอะไรเถือกนั้น
“กูพูดเล่น”ผมตอบ
“ถ้า อยากดูจิง กูพาไปดู ไปบ้านกูละกัน”มันชวนหน้าตาเฉย
“นี่มึงให้กูมาเลี้ยงหนังนะเว้ย รีบๆเลือก” ผมบอก
“กูอยากดูหนังที่มึงว่ามากกว่า” จอนยังเซ้าซี้
“ประสาทเหรอ รีบๆ เลือก” ผมตอบมันก็ขำกับท่าท่างเด็กๆของมัน
“โห อุตส่าห์ตามใจ” มันยังบ่น
“ตามใจตัณหามึงอ่ะดิ” ผมพูด
“แหะ แหะ” มันได้แต่หัวเราะ
ผ่านไปซักพัก เราเดินดูโปรแกรมหนังกัน ตอนนั้นมีหนังแอคชั่นหลายเรื่องที่ผมอยากดู แต่ให้มันเลือกอยู่เลยขี้เกียจพูด ผมลุ้นให้มันเลือกเรื่องที่ผมอยากดู แต่...
“เอาเรื่องนี้” มันชี้ไปที่โปสเตอร์หนังเรื่องนึง
“.....” ผมอึ้งไป นั่นเป็นหนังที่ไม่ได้อยู่ในความคิดผมเลย
“ทำไม ทำหน้างั้น เรื่องนี้ดังมากเลยนะ ไปอ่านวิจารณ์มา” จอนมันพยายามอธิบาย
“มึงชวนกู มาดูหนังรัก หวานขนาดนี้เหรอ” ผมดูโปสเตอร์แทบไม่อยากเชื่อว่ามันจะดูหนังพรรค์นี้
“ ทำไมล่ะ ลองดูแล้วจะรู้ว่าสนุก” มันบอก
“คนจะได้คิดว่ามึงกะกู มาเดทกันอ่ะดิ เลือกเรื่องซะ แล้วยังสองคนอีก” ผมพูดแล้วหันไปดูหน้ามัน
“.....” คำตอบเป็นความเงียบพร้อมกับเลือดที่สูบฉีดซ่านอยู่บนหน้า
“พระเจ้า ผู้ชายบ้าอะไรน่ารักขนาดนี้” ผมคิดแต่ต้องพยายามลบมันทิ้งด้วยคำว่าเพื่อน แล้วยังเพื่อนผู้ชายด้วย
“เออ ก็ได้กูตามใจมึง เดี๋ยวกูไปซื้อตั๋วหนังก่อน”ผมบอก “มึงไปซื้อป๊อปคอร์น เด๋วกูเดินไปหา”
“อือ” มันตอบ หน้ายังแดงอยู่เลย ถ้ามีคนมาเห็นจะว่าไงเนี่ย ผู้ชายเดทกัน
ผมก็ไปยืนซื้อตั๋ว ยืนเลือกที่นั่ง พอเสร็จก็เดินไปหาจอน แต่คนสองคนที่ผมไม่คิดจะมาเจอที่นี้ ฟ้าช่างกลั่นแกล้งผมได้สะใจเหลือเกิน
“ไอหนู มาดูหนังเหรอ” พี่ฮัททักผมแล้วเดินมาเล่นหัว ตอนนั้นไอจอนยืนอยู่หน้าร้านป๊อปคอร์น มันเห็นผมเลยเดินมาหา
“พี่ฮัทมาดูหนังกะพี่เชอร์รี่เหรอ สวีทกันจังนะ”ผมกัดฟันแซว ทั้งที่ใจไม่อยากจะหยุดยืน ไม่อยากจะเห็น ไม่อยากจะทัก
“ก็ทุกวันศุกร์ มันเลิกเร็ว ไม่มีอะไรทำ ชอบมาดูหนังกันหน่ะ พี่เชอร์รี่น่ะดิลากพี่มา”พี่ฮัทพูดพร้อมหันไปเล่นหัวพี่เชอร์รี่ ภาพนั้นมันทำให้นึกถึงตอนพี่เค้าขยี้ผมของผม ตอนนั้นน้ำตามันเหมือนจะหน่วงๆ ไอจอนก็เดินมายืนข้างๆผมพอดี
“มากะเพื่อนเหรอ” พี่เชอร์รี่หันมาชวนผมคุย ก็ไอจอนมันสะดุดตาคนทั้งนั้นนี่ ยิ่งผู้หญิงต้องเห็นมันก่อนทุกคนล่ะ
“เจ๊ หัวงูน่ะเก็บหน่อย เห็นคนหล่อไม่ได้เลยนะ”พี่ฮัทพูดเหมือนหึงกึ่งขำ
“คนบ้า เค้าแค่หาเรื่องชวนคุยน้อง”พี่เชอร์รี่พูดพร้อมทุบแขนพี่ฮัท ผมไม่อยากยืนตรงนั้นอีก
แต่เหมือนพี่เค้าแกล้ง ยังชวนคุยผมต่ออีก
“มาดูเรื่องไรล่ะ หรือมาส่องสาวแถวนี้” พี่ฮัทถามผมกะจอน
“ป่าวมาดูหนังนี่ล่ะ”ผมตอบ
“เรื่องไรอ่ะ”
“XXX”ผมตอบ
“เรื่องนี้ มันหนังหวานซะ ดูกับเพื่อนคนนี้เหรอ ระวังคนจะมองว่าเป็น...”พี่ฮัทแซวผม
“ พอดี เรายังไม่กินข้าวน่ะคับ ขอไปกินก่อนเด๋วหนังจะฉายแล้ว”จอนมันตัดบทแทน ผมไม่อยากยืนดูอะไรนั้นอีก
“ได้ๆ ดูให้สนุกละกัน” พี่ฮัทกะพี่เชอร์รี่ลาผม
“แล้วค่อยเจอกัน”ผมบอกก่อนจะเดินแยกออกไปหาที่นั่ง
“ใครเหรอ”ไอจอนนี่วันๆก็อยู่กะผมนั่นแหละ ไม่รู้จักคนอื่นในโรงเรียนหรอก
“พี่ ตั้งแต่สมัยเด็กหน่ะ กะแฟนเค้า”
“คนที่นายเคยหลงเหรอ” มันถาม
“อือ” ผมหมดอารมณ์ ความสนุกและร่าเริงหมดไปทันที โดยไอจอนก็คงรู้ มันนั่งอยู่ข้างผมเฉยๆโดยไม่ปริปากซักคำ ต่างฝ่ายต่างเงียบ จมอยู่ในความคิดของแต่ละคน มันคิดอะไรอยู่ ทำไมไม่ชวนกูคุยอะไรเลย จะให้ชวนมันผมก็คิดเรื่องไม่ออก ก็เฟลล์อยู่นี่
“จอนแล้วมึงจะบอกแทคเมื่อไหร่ อย่าลืมสัญญานะ” ผมพูดยิ้มๆ
“ดูหนังจบก่อน อย่าลืมสัญญานะ” จอนมันไม่มองหน้าผม
“หือ สัญญาอะไร” ผมลืมไปแล้ว
“กูจะบอกต่อหน้ามึง เพราะฉะนั้น ถ้ากูโดนปฏิเสธ อยู่กับกูนะ”
“อือ ไม่มีปัญหา” ผมเริ่มยิ้มออก ผมอยากให้จอนสบายใจ อย่าทำหน้าไม่สบายใจอย่างนั้น
“ยิ้มนะ ไม่มีปัญหาหรอก อย่างมากก็เป็นเพื่อนกันต่อไป แทคเข้าใจอยู่แล้ว”
“อือ กูก็หวังให้เป็นอย่างนั้น” จอนมันยิ้มบางๆ
จนถึงเวลาดูหนัง ไม่นึกว่าหนังจะเศร้าขนาดนี้ ไม่รู้ว่าอารมณ์หนังหรืออารมณ์ผม ผมร้องไห้ออกมาซะ อายคนมากตอนเดินออกมาจากโรงหนัง พยายามทำหน้าให้เป็นปกติ ตอนเข้าห้องน้ำเห็นตาตัวเองแดงมาก
“หนังเศร้ามากเหรอ” จอนถามผม สภาพไม่ต่างกันครับ ตาบวมเชียว
“กูเพิ่งรู้ ว่ามีหนังเศร้าอย่างนี้ด้วย น่าอายเนอะ มาร้องตอนดูหนังเนี่ย”ผมพูดขำๆ ตอนนั้นอารมณ์ยังอินอยู่เลย
“ไม่เป็นไรหรอก จะแคร์ไปทำไมสายตาชาวบ้าน เด๋วกูไปส่งที่บ้านมึงเอง จะได้เล่าให้แม่มึงฟัง ว่าลูกมาดูหนังรักแล้วร้องไห้” จอนมันพูดชวนขำ ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ ให้มัน มันคงเข้าใจอารมณ์ผมมั้งดูมันก็ซึมๆไป
“ทำยังกะมึงต่างจากกูนักล่ะ”
“จะบอกแทคยัง”
“แทคหน่ะ บอกไปแล้ว”
“อ่าว เมื่อไหร่”
“ตั้งนานแล้ว”
“แล้วไม่เห็นบอกกู มาทำเป็นจะให้กูอยู่ข้างๆ อ่ะโด่”
“กูขอจริงๆนะ”
“อย่าทิ้งกูล่ะ” เสียงที่แผ่วเบา ผมใจแทบตกตาตุ่ม ทั้งงงทั้งกลัว
“พูดเหมือนจะมีอะไรแย่ๆ” ผมปลอบ “ไม่เป็นไรนะ” ผมพูดได้แค่นั้น
ตอนเดินออกมาฝนก็ตกหนักอีก
“ฝนตกอีกแล้ว มากะมึงทีไร มีแต่ฝน” ผมพูดกะไอจอน
“ก็ดี จะได้ระลึกความหลัง”มันจับมือผม
“เด๋ววันก่อนกระเป๋าตังกะมือถือกูก็เละพอแล้ว” ผมรีบหยุดมัน จอนหยิบถุงพลาสติกที่ซื้อขนมมา แล้วเอามือถือกะกระเป๋าตังผมใส่ลงไป แล้วยัดลงมาในเป้ผม
“เอ่อ มึงอย่า..........”ผมพูดไม่จบ มันก็ลากผมออกมาเปียกซะแล้ว
“ไอห่า ถ้ากูไม่สบายอีกทำไง”ผมด่ามัน ทั้งที่รู้สึกสบายใจมากที่ได้ทำอะไรบ้าๆหลังความรู้สึกแย่ๆ เข้าใจแล้วทำไมคนอกหักชอบตากฝน
“คนอกหักมันเหมาะกับฝนนะเว้ย” จอนมันว่ายิ้มๆ รู้ได้ไงว่าอกหัก หรือว่ามันจะ..ดูออก
“มา ไปตรงนั้นกัน” มันลากผมไปตามทาง จนถึงที่ที่ไม่ค่อยมีคน
“มึงมีไรในใจระบายกับกูก็ได้” จอนมันทำหน้าเคร่ง
“เด๋วคอนแทคมึงจะเป็นไรมั้ย ตากฝนหนักขนาดนี้ ผมถามมัน
“เด๋วกูหลับตาด้วยก็ได้” มันบอกผม
“ กูไม่มีอะไร”ผมโกหกมันไป
“ อย่ามาโกหก กูเห็นมึงจะร้องตั้งแต่มึงคุยกับพี่เชอร์รี่” มันถามผม (คิดผิดแล้วจอนเอ๋ย)
“มึงยังแคร์พี่เค้าใช่มั้ย” มันถามผม ผมได้แต่เงียบ น้ำตาพาลจะไหลเอาดื้อๆ จอนมันยังปิดตาแต่มันดูเหมือนรู้ว่าผมกำลังควานหาที่พึ่งมันดึงผมเข้าไปกอด น้ำตาที่อัดอั้นอยู่ได้ปล่อยออกมาอีก
“กูไม่ได้ชอบพี่เชอร์รี่แล้ว”ผมบอกมัน
“แล้วทำไมมึงต้องทำหน้าอย่างนั้นตอนคุยกะพี่เค้า”มันถามผม หน้ามันซบอยู่ที่คอผม มันรู้สึกแปลกยังไงไม่รู้ ชอบจิงๆเวลาฝนตก
“...............”
“ถ้ามึงบอกกู กูก็จะบอกมึงเรื่องของกูเหมือนกัน” จอนมันเอ่ยขึ้น จนผมแทบจะไม่ได้ยิน
“งั้นมึงบอกก่อน” ผมโบ้ย
“ไม่ได้” มันสวนอย่างเร็ว ไรว้า ไม่ใจเลย
“...........กูเคยบอกมึงใช่มั้ย ว่าพี่อีกคนนั้นกูรู้จักมาตั้งแต่เด็ก กู....”ผมไม่รู้คิดยังไงตัดสินใจบอกมันไป
แต่ละคำมันช่างกล้ำกลืนฝืนใจ ไม่ยอมออกจากปากซักที มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะบอกอะไรอย่างนี้กับใคร แต่ ทำไม ทำไม ผมอยากบอกมันจัง
“ก......กูชอบพี่เค้า แม้กูรู้ว่าพี่เค้ามีแฟนแล้ว แล้วเค้าก็เห็นกูเป็นแค่น้องคนนึง.............”ผมพูดทุกๆอย่างออกไป
“กูมันไม่ได้เรื่องเลยใช่มั้ย ทำไมกูทำตัวยังงี้ มึงเกลียดกูรึเปล่า กูไม่เคยคิดจะชอบผู้ชายจิงๆ” ผมได้แต่พูดไปเรื่อย ไอจอนไม่พูดอะไรซักคำ
”กูไม่เคยคิดจะเกลียดมึง มึงจะเป็นยังไง มึงจะชอบใคร กูก็ยังรู้สึกกับมึงเหมือนเดิม” จอนมันยิ้มให้ ดูรอยยิ้มมันเหมือนแฝงความรู้สึกบางอย่างไว้ข้างใน
“มันไม่แปลกหรอกแชมป์ การชอบใครซักคน ไม่ว่าจะผู้หญิง ผู้ชาย ทุกอย่างมันเป็นไปตามความรู้สึก ตรงนี้จะคอยบอก” มันจิ้มมาที่หน้าอกข้างซ้ายของผม “รู้ใช่มั้ย การอกหักมันเจ็บและทรมาน แต่มึงรู้มั้ย ถ้ามึงไม่คิดจะชอบใคร หรือไม่เคยมีความรู้สึกนี้ มึงจะทรมานมากกว่า” คำกระซิบที่อยู่ข้างๆหู มันทำให้ผมผ่อนคลายได้อย่างประหลาด
“อือม ไม่เป็นไรแล้ว ยังไงกูก็.... อกหักดีกว่ารักไม่เป็น” ผมยิ้มให้จอนหนึ่งอึ้กแบบแห้งๆ
“แล้วที่บอกมีอะไรจะบอกกูล่ะ” ผมทวงคำสัญญา มันอึ้งคับ หน้าดูเหมือนจะแดงกลางสายฝน
“จอน....”
“จอน.....”
“จอน..........” มันเหมือนจะเริ่มพูดหลายครั้ง แต่คำพูดกลับเหมือนถูกกลืนอยู่ในคอ
“ใจเย็นๆ มึงจะมีความลับอะไร กูก็อยู่นี่ กูรับมึงได้อยู่แล้ว” ผมพูดทั้งที่หวั่นๆเหมือนกัน เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์คับ คิดว่ามันจะบอกผมว่า...
(จบบริบูรณ์ ให้ไปจิ้นต่อเอง)
-
ล้อเล่นเว้ย ขาดตอนดิมึง ห้าห้า (พี่แชมป์เขากะแกล้งผมคับ เอามาแกล้งคนอื่นต่อ ของผมโดนไปวันนึงกว่าพี่เขาจะส่งมาเพิ่ม ไม่อยากแกล้งผู้อ่านที่น่ารัก)
จอนหยุดอึ้งไปชั่วขณะ มันสูดหายใจเข้าปอดลึกๆอยู่สองสามครั้ง ก่อนจะจ้องเข้ามาในนัยน์ตาผม ก่อนพูดชัดถ้อยชัดคำที่สุด
“ในเมื่อมึงกล้าพูดความจริงกะกู กูก็จะบอกความจริงมึง”จอนมันดึงผมออกมา
“โอมาเอะงะซึกิดะโยะ” อึ้งคับ ก็ไม่รู้นี่หว่าว่าแปลว่าอะไร
“แปลว่า..” ผมเอ่ยขึ้น รู้ว่าแม่มึงอ่ะญี่ปุ่น แต่ตระกูลกูไม่มีอาโนเนะนี่
“กูชอบมึง แชมป์ กูชอบมึง”มันพูดชัดถ้อยชัดคำ ผมถึงกับเข่าอ่อน ก็เคยสงสัยอยู่หรอก แต่พอมันบอก ผมแทบทรุดไปกองกะพื้น
“.......................” ความเงียบผ่านไปอย่างนานมาก
“วันนี้ กูขอกลับบ้านก่อน”ผมพูดไม่ฟังคำตอบจากมัน ผมวิ่งออกไปเรียกรถกลับบ้านทันที
ทิ้งคนบางคนอยู่กับความรู้สึกที่มันบอกว่าเจ็บที่สุดที่เคยรู้สึกมา
รู้นะครับว่าที่ทำมันไม่ถูก ทั้งที่บอกว่ารับได้ทุกอย่าง แต่ผมกลับหนีมาทั้งอย่างนั้น
วันเวลาที่ผ่านมา เหตุการณ์เก่าๆเหมือนจะคอยย้อนกลับมา ทุกรอยยิ้มที่เคยมีด้วยกัน ทะเลาะ เฮฮา หัวเราะ ร้องไห้ เวลามันเพียงสั้นๆ ทำไมฝนตกในรถแท็กซี่เหรอเนี่ย ทำไมฝนมันหยดใส่มือหนักขึ้นทุกที
“ไม่รู้ ไม่เข้าใจ กูเป็นอะไรเนี่ย” คำตอบที่หาเองไม่ได้ ทางออกเพียงทางเดียวคือต้องหนี หนีจากตรงนั้น ในเมื่ออยู่ไปก็รังแต่จะทุกข์
“ไอเลว ไอคนเห็นแก่ตัว” ผมสบถด่าตัวเองในใจ “กูจะคู่ควรให้ใครมาชอบวะ”
ต่อ บทที่ 16 บ้านจอน
ว่างายค้าบ ตรงที่คิดป่าว :jul3: ไปเรื่อยๆ จะเริ่มเห็นความแสบของพี่แชมป์เขาล่ะค้าบ ตัวป่วน ขยันหาเรื่องมากๆๆ ขอย้ำมาก o18
ขอกอดคนอ่าน :กอด1: แต่ว่าตอนใหม่ยังไม่รู้จะได้พรุ่งนี้ป่าว อยู่ช่วงปรับปรุงครับ ถ้าได้มาแล้วจะมาลงนะคร้าบบบ :really2:
-
สงสารจอนจัง :sad4:
-
สงสารจอน แต่ก็ดีแล้วล่ะ ที่คุยกันแบบตรงไปตรงมาซะที :sad11:
-
จอนนนนนนนนนนนนน :dont2:
น่าสงสารมาก
รอตอนต่อไป
ให้คะแนนความขยัน
โปรดมาลงตอนต่อไป
ด่วนนนนนนน o18
-
สงสารจอน และแชมป์
-
เห็นใจทุกคนจัง
-
เศร้า :monkeysad:
-
นึกเเล้วเชียวพี่เเชมป์นะพี่เเชมป์....ร้ายจริงๆ ปั่นหัวคนอ่ายซะงั้น...
สงสารจอนจังความรักจะลงเอยยังไงนะ...รีบมาลงนะ..ยังเป็นเเฟนพันธ์แท้เหนียวเเน่นหนึบ :sad4:
+1เป็นกำลังใจให้นะ...จุ๊บๆ..กอดคนโพสต์ดั้ว :กอด1:
-
ลุ้นอย่างแรงอะ สงสาร แชมป์ จับใจเลย :sad4: :sad4: :sad4:
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ อิๆ
-
จอนสู้ๆ :L2:
-
เห้อ เล่นวิ่งหนีเค้ามาดื้อ ๆ ซะงั้น :เฮ้อ:
-
บทที่ 16 บ้านจอน
“มึงอยู่ข้างกูนะ”
“มึงอย่าทิ้งกูนะ”
“ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น”
ผมได้แต่คิดทบทวนในสิ่งที่ผ่านมา ทำไม ทำไม สัญญาแค่นี้ผมรักษาไม่ได้เหรอ
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรเข้ามือถือจอน
“ไม่สามารถติดต่อ..” โอ้ย ผมเริ่มกังวล เลยเปลี่ยนเป็นโทรเข้าบ้าน
“ป้าหมอนเหรอครับ”
“........”
“อ่าว เหรอครับ”
“........”
“แชมป์ก็ติดต่อไม่ได้”
“.......”
“แยกกันแล้วครับ”
“.............”
“ไม่เป็นไร เดี๋ยวแชมป์พาจอนไปส่งครับ ครับๆ แชมป์รู้ว่าจอนอยู่ไหน”
ปากบอกว่ารู้ แล้วจะรู้ได้ไงว่ามันอยู่ไหน ผ่านมาเป็นชั่วโมงแล้วด้วย ผมโทรหาเพื่อนทุกคน รวมทั้งไอแทคแต่ไม่มีใครรู้ เอาวะ เริ่มจาก...
ผมขับรถออกตระเวนหา ถ้าคิดไม่ผิด ผมเห็นแล้วครับ มันยิ่งทำให้ผมรู้สึกแย่ลงไปอีก ฝนหยุดแล้ว
แต่สำหรับบางคนมันยังไม่หยุด ผมจอดรถไว้ คนที่นั่งก้มหน้าก้มตา ตัวเปียก ยังไม่รู้สึกถึงสิ่งรอบตัว
จอนมันนั่งก้มหน้ากับเข่า ไม่มีเสียงใดรอดออกมา
น้ำตาผมไหลออกมา ผมพูดอะไรไม่ออก ได้เพียงแต่นั่งลงไปกอด จะเปียก จะแฉะ จะสกปรก ผมไม่สนแล้ว ขออย่างเดียว
เอารอยยิ้มคืนมาให้มันได้มั้ย
“ขอโทษ ..ขะ” ผมร้องออกมา มันพูดไม่ออกแล้ว อย่าทำให้กูเลวกว่านี้อีกเลย จอน
“เป็นอะไร จอนไม่ได้เป็นอะไรซักหน่อย อย่าร้องสิครับ คนดี” เสียงที่ไม่ได้บอกอาการอย่างที่พูด ก็รู้ว่ายังร้องอยู่ จอนมันยืดตัวขึ้นมา
“ตัวเปียกหมดนะแชมป์ ปล่อยก่อน”
“ไม่..ไม่ปล่อย” ผมดื้อเหมือนเด็กที่ติดของเล่น
จอนกอดผมตอบ
“นึกว่าจอนจะถูกทิ้งอีกแล้ว เหมือนที่พ่อแม่ทิ้งจอนไป” จอนมันเสียงเครือ น้ำตาคงไม่มีให้ไหลอีกแล้ว จากตาที่บวมขนาดนั้น
“ขอโทษ....” ผมพยายามกลืนน้ำลาย
“แชมป์จะไม่ทิ้งจอน ขอโทษที่ผิดสัญญา”
“ไม่ผิดซักหน่อย ก็แชมป์กลับมาแล้ว อยู่ข้างจอนแล้ว” คำพูดที่ปลอบประโลมผม ทำไมมันช่างอบอุ่น เหมือนว่า ผมมาเพื่อให้จอนปลอบผม
ผมปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น ตัวจอนเริ่มสั่นๆ ไม่แปลกหรอกอากาศมันหนาวขนาดนั้น
“กลับก่อนนะ เดี๋ยวจอนไม่สบาย แชมป์ไปส่งนะ”
ผมได้แต่พูดขอโทษตลอดทาง จอนก็ได้แต่พูดว่าไม่เป็นไรๆ เราพูดกันอยู่แค่นี้ตลอดทาง
“แชมป์ นอนกับจอนนะ”
“ครับ” ผมตอบไม่ต้องคิด
จอนจัดแจงเสื้อผ้าให้ผมหลังจากอาบน้ำเสร็จแล้ว เราได้แต่นั่งหันหน้าเข้าหากันอยู่บนเตียง ไม่มีคำพูดใดๆ มีเพียงความเงียบที่เชื่อมเราสองคนไว้
“ที่มึงบอกกูว่าชอบแทคล่ะ” ผมเป็นคนทำลายบรรยากาศอึดอัดขึ้น ผมเชื่อไปสนิทใจแล้วว่าจอนชอบแทคจริงๆ
“ป่าว”
“.....”
“กูไม่ได้ชอบมัน”
“...............แล้ว”
“กูไม่เคยบอกมึงซักคำว่ากูชอบมัน มึงคิดไปเอง” อ่าวที่บอกมา ไม่มีคำไหนที่บอกเหรอว่ามึงชอบแทค ก็ๆ .. อ่าว ไม่มี
“แล้ว มึงให้กูช่วยเรื่องแทคทำไม”
“กู แค่....” จอนมันพูดติดๆขัดๆ
“กูอยากรู้ ว่ามึงจะรู้สึกอะไรมั้ย ถ้ากูชอบใคร”
“.............”
“กูทั้งขำ แล้วก็เจ็บไปในตัว ที่มึงพยายามช่วยกูขนาดนั้น แต่กูก็เจ็บที่มึงไม่มีท่าทีจะเสียใจอะไรเลยที่กูชอบมัน แต่ไม่เป็นไร ในเมื่อมึงยอมอยู่ข้างกู แค่นั้นก็พอแล้ว”
“ป่าวนะ จอน กูไม่ได้ไม่รู้สึกอะไรเลย” ในเมื่อมันยอมพูดความจริง ผมก็พร้อมที่จะเปิดใจ
“............ จริงอ่ะ” มันเริ่มยิ้มออก
“กูไม่รู้ กูไม่แน่ใจว่ากูคิดอะไรอยู่”
“...........”
“ถ้ากูแน่ใจ กูค่อยบอกมึงนะ” จอนเอามือลูบหัวผม เป็นอะไรกันทุกคน ชอบลูบหัวกูจัง กูรู้ว่ามันเกรียนลูบแล้วมันมือดี
โอเค กูชอบ
“งั้น ...” จอนมันเขยิบเข้ามาใกล้
“เฮ้ยๆ จะทำอะไร”
“แค่ ขอกอด ...... ได้มั้ย” จอนมันพูด แต่ตากับไม่มองผม
“.....” ผมดึงมันมาในอ้อมกอด “แค่นี้ทำไมจะไม่ได้” ผมอมยิ้ม ทำไมในใจมันเหมือนมีลมมันพัดผ่านมันโหวงๆ เบาๆ แปลกๆ
“กูไม่เร่งนะ แชมป์ บอกกู เมื่อมึงพร้อมละกัน”
“อือ”
“กอดกู ทั้งคืนนะ”
“เฮ้ย”
“กอดแบบเพื่อนก็ได้” จอนมันทำหน้าอ้อน
“ทำไงวะ” ผมถาม เอานิ้วเกาแก้ม ไม่รู้จริงๆ ว่ากอดแบบเพื่อนเขาทำกันยังไง
“นอนลงดิ” ผมก็นอนลงอย่างว่าง่าย
“ให้กูนอนทับแขนมึงก็พอ”
“กูคิดถึงแม่กูว่ะ แชมป์” จอนมันเริ่มเศร้าอีก พ่อแม่มันแทบจะไม่อยู่บ้าน ส่วนใหญ่ไปทำงานต่างประเทศเป็นส่วนใหญ่ เวลาเจอกัน หนึ่งปี นับวันได้
“กูอยู่กับมึงนะ ว่างๆ บินไปเที่ยวด้วยกันดิ”
“จริงนะ”
“อืม รอว่างๆนะ”
“อืม รออยู่”จอน มันพูดพร้อมเอาหน้ามาซุกที่อกผม
“อุ่นจัง” แล้วมันก็หลับไปอย่างนั้น
เอาครับ คนเป็นเพื่อนนอนกันแบบนี้ใช่มั้ยครับ เพื่อนนอนหนุนอกเพื่อน ขอร้อง บอกว่าเพื่อนกันนอนกันแบบนี้ใช่มั้ยครับ
(คิดถึงฉากรักแห่งสยามขึ้นมาทันที)
ต่อ บทสรุปความรัก กับเวลาที่เหลือ
มาลงหลังอยากอยู่กะพ่อทั้งวัน เป็นไงมั่งคับ วันดีๆ ทำอะไรดีๆเพื่อพ่อและในหลวงบ้างรึยัง
:L2:
-
แชมป์ก็รับรักจอนไปซิโธ่เอ๊ย :serius2:
-
สงสารจอนต่อปายยยย :z3:
รอลุ้นต่ออย่างแรง
-
สงสาร จอน o6
มันต้องเป็น แชมป์ กับ จอน ใช่ไหม
มันจะป็นใครไปไม่ได้แล้ว
แชมป์เมื่อไหร่จะเข้าใจตัวเองเสียที :oni3:
ว่า เสียงหัวใจตัวเอง
เต้น ดัง ว่า จอน จอน จอน
เหมือนเสียงหัวใจคน อ่านเลย
จอน จอน จอน
สงสารจอน
รู้ใจตัวเองสักทีแชมป์ :z3:
-
รับรักจอนมันยากตรงไหนเนี่ย :z3:
-
น่ารักกันจัง ยังแปลกใจเรื่องพี่ฮัทรักซะงั้นอะ :laugh:
-
:o8:....ในที่สุดก็ใกล้ลงเเล้ว....เดี๋ยวก็รู้ใจตัวเองสินะเเชมป์...สู้ๆเอาชนะความกลัว(ใจตัวเอง)ให้ได้นะ
....วันนี้วันพ่อได้เเวะไปเยี่ยมพ่อเเละก็เอาของขวัญไปให้ด้วย...รู้สึกดีจัง...จริงอยากกอดพ่อเเต่เขิลอ่า :กอด1:
-
ก้ออออออออออออออ นอนกันแบบนี้ล่ะมั้ง :z1:
-
อบอุ่นกันจังเลย อิๆ
-
กอดแบบเพื่อนเหรอ :z1:
-
ความรัก กับเวลาที่เหลือ
หลังจากคืนนั้นผมหยุดพูดเรื่องนั้นกับไอจอนไปเลย ผมพยายามหนีความจริงอยู่เรื่อย
และใช้เวลาช่วงนั้นในการลืมพี่ฮัท
เวลาผ่านไปสองปี โดยที่จอนไม่ได้ปริปากถึงเรื่องนี้อีก แต่ผมก็รับรู้ความรู้สึกของมันอยู่ตลอด ทั้งความห่วงใย และความรู้สึกดีๆ ทุกอย่าง แต่ทำได้ก็แค่แกล้งไม่รู้ไม่ชี้
จนถึงวันวาเลนไทน์ ก่อนที่เราจะจบม.6
“เฮ้ย วันนี้เตรียมถุงมารับของที่หญิงจะเอามาให้รึยัง” แทคมันหันมาถามผมกะจอน
“มึงต้องถามไอจอนมากกว่าว่ามัน เอารถสิบล้อมาเตรียมขนรึยัง”ผมแซวไอจอน
“ของพวกมึงก็ใช่ย่อย ปีนี้มึงป๊อบกว่ากูนี่ แทค ท่านประธานนักเรียน เด่นทั้งกีฬาและกิจกรรม”
จอนมันแซวแทค “ยกเว้นเรื่องเรียน” จอนตบท้าย เวลาที่ผ่านไป อะไรๆก็ดูเข้าทีกว่าเดิม
ไอแทควิ่งไล่ไอจอน ดูมันสองคนก็สนิทกันแล้ว
ทั้งวันก็เป็นอย่างที่ผมคิด คนเอาของมาให้ไอจอนกะไอแทคเยอะมาก ถ้าเรียงก็ แทค จอน ผม สามอันดับในห้อง และในระดับก็ว่าได้ ไอแทคนี่สิ ปีนี้แซงไอจอน ท่าทาง ไอตำแหน่งประธานนักเรียนนี่จะใช่ย่อยนะ แต่ไม่นึกว่าตัวเองจะป๊อบขนาดนี้ แต่ผมคนเดียวที่ได้ของจากชาย อย่างที่ไอจอนกะไอแทคไม่ได้ แต่มันได้จากสตรประเภทสองเยอะนะค้าบ แต่ผมไม่ได้..... โดนเพื่อนแซวกันแยอะเลยวันนั้น
“ วันนี้กูจะไปเปิดร้านดอกไม้กะช็อกโกแลตที่หน้าห้องสมาคมนักเรียน พวกมึงสนใจมาร่วมหุ้นมั้ย” แทคถาม ขำๆ
“กูบายดีกว่า จะกลับบ้าน”ผมบอก
“กูเหมือนกัน”ไอจอนมันพูด
“เออ งั้นพรุ่งนี้ค่อยเจอกัน”แทคมันพูด
“เออ บาย” ผมยกมือบายมันก่อน หันหลังเดินไปกะจอน
“เฮ้ย แชมป์ เอานี่” แทคมันยื่นของมาให้ผม
“ช็อกโกแลตเนี่ยนะ”ผมถาม
“เออ กูให้เอง ไม่ใช่ของที่คนอื่นให้กูมานะ”มันบอก
“..” ผมอึกอักไม่กล้ารับ
“ในมิตรภาพที่เราสาบานกัน” มันบอก
ผมเลยยิ้มรับอย่างเต็มใจ ช็อกโกแลตที่มันให้โคตรแพงเลย ของแชงการีล่ามั้ง ถ้าจำไม่ผิด อุตส่าห์เนอะ
“อือ นี่ของมึง ชิ้นแรกในชีวิตเลยนะเว้ย กูไม่เคยให้ใคร” ผมยื่นให้ไอแทค ตอนแรกกะจะไม่ให้ แต่มันยังคงดีกับผมเสมอต้นเสมอปลาย ไม่เคยมีที่ความห่วงใยของมันจะลดลง แม้เราจะมีสถานะเป็นแค่เพื่อน
“โอวัลตินนี่ เนี่ยนะ” แทคมันชูให้ผม กัดฟัน
“ไม่ชอบเหรอ” ผมตีหน้าเสียใจสุดๆ
“แชมป์ๆๆๆๆๆๆ กูชอบกินโอวัลตินนี่ที่สุดเลย เนี่ยที่ได้ทั้งหมดวันนี้ กูว่าอันนี้อร่อยสุด” แทคมันเว่อคับ
“ไม่ต้องโกหกหรอก กูรู้ของกูมันมีก็แค่นี้” ผมยังตัดพ้อต่อ “เอาคืนมาเลย”
มือไวกว่าแสงครับ ไอแทคเอามือหนีไป
“อย่านะ กูจะเก็บไว้อย่างดี ไม่กินเลย ชีวิตนี้” เออ เอาเข้าไป ผมได้แต่ยิ้มตอบ
“จำไว้ให้ดีนะมึง” ผมพูดแล้วขำ ก่อนจะหันหน้าไปดูเจ้าตัวดีที่ตอนนี้หน้าหดเหลือสองนิ้ว ตาก็แดง เห็นก็สงสาร แต่ทุกอย่างมันไม่เพอร์เฟคไปหรอก แทคเองก็เป็นคนสำคัญของผม
“ไปก่อนนะแทค เจอกัน”
จอนมันเงียบ ก่อนจะหันมาทำหน้าขุ่นๆใส่ผม ดูมันเดินตลกดีทั้งดอกไม้ทั้งช็อกโกแลต ถือซะเต็มไม้เต็มมือขนาดนั้น
“อย่าอารมณ์เสียดิ” ผมพูด
“.....”
“ถึงกูจะให้แทค ชอคโกแลตชิ้นแรกในชีวิต แต่......ของมึงพิเศษกว่านะ” ผมพูดเสียงเบา หูไอจอนเหมือนกระดิกได้เห็นมันยังยืนค้าง เหมือนสมองกำลังประมวลผล
“จริงดิ พูดแล้วห้ามคืนคำนะ”จอนมันวิ่งบุเรงๆตามมา ของก็เยอะ
“มึงจะอยากได้เหรอ ได้เยอะขนาดนั้นแล้ว”ผมแซวมัน
“กูยอมทิ้งของตรงนี้ทุกอย่าง แค่มึงยอมให้ฮาร์ทบีทกู แค่เม็ดเดียว” จอนมันพูด
“มึงอย่าเว่อร์ เดี๋ยวไปที่ข้างแม่น้ำกันแล้วกูจะให้”ผมพูด ไอจอนรีบเดินตาม ทำหน้ายังกะจะได้ของเล่นใหม่
แล้วเราก็เดินมาถึงที่ริมแม่น้ำ คนเยอะมาก ก็อย่างว่าวันวาเลนไทน์นี่ กว่าจะหามุมที่ไม่มีคนได้
“กูอยากฟังที่มึงเคยบอกกู” ผมมองหน้าแล้วพูดกับไอจอน
“..”จอนมันหน้าแดง วันนี้มันแต่งผมมาซะหล่อเชียว
“รึว่า มึงไม่มีไรจะพูด”ผมถาม ได้หาเรื่องแกล้งมันมั่ง เห็นมันเขินยิ่งอยากแกล้ง
“กูพูดกะมึงไปตั้งหลายเรื่อง อยากฟังอะไร”มันถามผมอย่างเขินๆ มันคงรู้ล่ะว่าผมหมายความยังไง แต่ทำแกล้งโง่
“อย่างงั้นไม่มี กูแค่พูดไปงั้นแหละ กลับเหอะ” ผมได้หาเรื่องแกล้งมันต่อ
“เฮ้อ.. “มันถอนหายใจ ก่อนจะเอ่ยปาก” กูชอบมึง แชมป์” ดูมันเกร็งพิลึก
“แสดงว่า มึงยังชอบกูเหมือนเดิม”ผมถาม มันหน้าแดงมาก หน้าผมก็คงแดงเหมือนกันแหละ แต่ได้แกล้งมัน สนุกที่สุดเลยล่ะ
“ ป่าว” คำพูดมันทำผมหน้าเสีย แผนที่วางคงพังหมด “กูรักมึงแล้ว รักมากกว่าเมื่อสองปีที่แล้วที่กูบอกมึงอีก” ดูไอจอนมันพูด
“เหรอ” ผมตอบแค่นั้น หน้าชาเลยครับ ในอกผมเหมือนถูกปืนรัวใส่
“มึงให้กูพูดแล้ว มึงบอกกูมั่งดิ ว่ามึงคิดไงกับกู” มันพูดตะกุกตะกัก
“มึงอยากให้กูพูดอะไร” เริ่มและแผนผม
“ พูดว่า มึงคิดยังไงกับกู” มันมองตาผม เค้นคำตอบสุดฤทธิ์
“ เอางั้นจิง” ผมถาม
“เอาจิงๆ” ดูมันตื่นเต้นมาก ผมเอามือไปวางที่หน้าอกมัน ใจมันเต้นดังมากจนผมเริ่มเขินมัน
“ อะฮึ่ม”
“มึงคิดยังไงกับกู” พูดแล้ว รู้สึกดียัง”ผมพูด ลงแผนเป๊ะ
“เฮ้ย อย่าทำงี้ดิ กูตื่นเต้นนะเว้ย” มันบอก
“ก่อนหน้ากูจะพูด กูมีเรื่องจะถามมึงก่อน ถ้ามึงผ่านกูจะพูดสิ่งที่มึงอยากฟัง แต่ถ้ามึงสอบตก เรื่องของมึงกับกูคงต้องจบลงที่แห่งนี้” ผมพูด หน้าเริ่มเครียด
จอนก็เหมือนกัน ดูมันหน้าซีดไปเลย ท่าทางจะเตรียมฟังแต่ข่าวดี
“กูจะถามละนะ”ผมพูด
“.....” มันเงียบแทนคำตอบ
“ มึงก็รู้เรื่องมึงกับกู มันเป็นไปไม่ได้” ผมพูดเห็นสีหน้ามัน ผมก็ต้องหันหลังไปแล้วพูดต่อ
“ซักวัน มึงกับกูก็ต้องแยกไปตามทางของตัวเอง มึงยังมีพ่อแม่ที่ตั้งความหวังกับมึง แล้วมึงก็เป็นลูกคนเดียว กูเองก็เหมือนกัน ยังไงกูก็คงต้องสานต่อบ้านของกู มึงคงไม่คิดจะทิ้งอนาคตเพื่อกู ใช่มั้ย” ผมพูดโดยไม่หันหน้ามา ผมก็กลัวกับคำตอบมันเหมือนกัน
“.... กูก็คิดเรื่องนั้นมาตั้งแต่แรก แล้วกะจะคุยกับมึงเรื่องนี้ก่อนอยู่แล้ว กูรู้ว่ายังไงเรื่องนี้มันไม่จบสมบูรณ์เหมือนในหนัง มึงกับกูต้องก้าวเดินไปตามทางของตัวเอง แต่ ณ ตอนนี้ ความคิดกูมีแค่รักมึง แล้วกูอยากใช้เวลาที่เรายังอยู่ด้วยกัน ให้มีความสุข ถ้าเมื่อไหร่มันถึงวัน ที่มึงจะลาไป กูจะไม่ทัดทานมึง กูแค่ขอช่วงที่ได้มีความสุขกับคนที่กูรัก ที่เป็นรักแรกของกู” จอนพูด
“.....”
“กูผ่านหรือตก”มันถามเสียงสั่นๆ
ผมหันหน้ากับมา เดินเข้าไปหาจอน “มึงว่าผ่านหรือตกล่ะ” ผมดึงคอเสื้อมัน
“นี่เป็นคำตอบที่กูคิดไว้อยู่แล...”มันพูดไม่ทันจบ
ผมก็ดึงคอมันลงมา แล้วเอาปากแตะไปที่ปากไอจอน ดูมันเขินมาก มันเหมือนเด็กประถมที่เอาปากแค่แตะ แต่หัวผมงี้ จี้ดขึ้นสมองยิ่งกว่าวาซาบิ
“มึงรู้ยังว่าผ่านหรือตก” หน้าผมมันตึงยิ่งกว่าอะไร ทั้งเลือดที่ฉีด กับรอยยิ้มที่หุบไม่ลงจริงๆ
“กูว่า กูชอบมึงแล้วว่ะ จอน” จอนมองมานัยน์ตาผม มันช่างอ่อนโยน เป็นประกาย
“ขอโทษ ที่ให้รอนานขนาดนี้นะ”
“คุ้มที่สุดแล้วล่ะ” จอนยิ้มรับ
“กูไม่รู้ แต่ครั้งแรกกู ทำไมมึงทำไม่หวานเลยวะ”มันพูดหน้ากรุ้มกริ่มมาก
“อย่างงั้น ขอใหม่นะ” คราวนี้ผมเอาปากประกบกับมัน ลิ้นเรามันชอนไชไปแทบทุกมุม ถึงมันจะเป็นการจูบครั้งแรก แต่ผมรู้สึกว่ามันทำให้ผมรู้สึกดีมากๆ มันไม่ต้องใช้เทคนิคที่เตรียมอ่านมาจากในเนท มันมาจากอารมณ์ข้างใน ความไหลลื่นจากสัญชาตญาน ลิ้นที่ตวัดหาความอบอุ่น รสหวานที่หวานกว่าชอคโกแลตไหนๆ
“ได้ยัง”ผมถาม
“ยังไม่รู้หน่ะ”จอนมันทำหน้ากวน
“ครั้งสุดท้ายมึงไม่รู้ก็ไม่ต้องรู้ มันแล้ว” ผมดึงมันลงไปนอนบนพื้นหญ้า แล้วคร่อมลงไปจูบมัน มันเป็นจูบที่ดูดดื่มที่สุด ทำไมมันเหมือนเก่งกว่า หรือว่านี่ไม่ใช่จูบแรกมันวะ ลิ้นที่ดูดดุน เทคนิคริมฝีปาก รู้สึกว่าตัวมันร้อนผ่าวไปหมด “พอแล้ว”ผมถอนปากมาพูด
“อีกนิดหน่า” อีกนิดบ้ามัน มันเล่นจูบต่ออีกหลายนาที ถ้ามีคนมาเห็นนี่ตายแน่ แต่ผมเลือกที่ปลอดคนแล้วนะ
“จูบแรกมึงป่าว” ผมถามเสียงแผ่ว หลังเหตุการณเพิ่งจบไปร้อนๆ
“........อืม ทำไม” เสียงตอบมาแผ่วเหมือนกัน
“ก็มัน...... เหมือนชำนาญ”
“หึหึ ก็กูซ้อมมาตั้งนาน มึงผูกก้านเชอร์รี่ด้วยลิ้นได้ป่ะหล่ะ” โห อึ้งคับ คูณชายหอคอยงาช้างกล้าพูดงี้
“แล้วมึงล่ะ ครั้งแรกป่าว”
“ดีป่าวล่ะ”
“...อืม ดีมากๆเลยล่ะ” ผมล่ะยิ้มแก้มแทบปริ
“แล้วที่กูทำล่ะ” จอนถามขึ้น
“..........” ตอบไม่ได้เลยคับ “หึหึ ไม่บอก”
“แชมป์” เสียงตะโกนคาดโทษที่ผมได้แต่วิ่งหนี
“ไปกินข้าวมั้ย”ผมถามมันตอนเดินกลับ
“อิ่มอ่ะ อิ่มอกอิ่มใจ” จอนมันทำหน้าเจ้าชู้กะผม
“ดี ประหยัด” ผมบอก
“เด๋ว ช่วยใส่นี่ด้วยนะ” มันนั่งคุกเข่าลงก่อนเปิดกล่องที่มีแหวนออกมา
“เฮ้ย เด๋วคนเห็น”ผมพูด
“ต้องตกลงจะใส่ก่อน”มันบอก
“เออ ได้”ผมหยิบมา
“เด๋ว” มันหยิบแหวนเอง แล้วมาใส่ที่นิ้วนางข้างขวาผม
“พอใจแล้วใช่มั้ย”ผมถามมัน จิงๆยังอายหน่ะ
“แต่อยากกินของหวานอีกซักอย่าง”มันพูด ทำหน้ากรุ้มกริ่ม “ให้ได้ไหมล่ะ”มันทำหน้าอ้อน
“ฝันไปเถอะ ไปหากินเองไป” ผมพูดก่อนจะออกวิ่งนำไป
“รอด้วยดิ” มันตะโกนก่อนจะวิ่งตามมา ภายใต้ฉากตะวันที่กำลังตกดิน
จบปฐมบทคร้าบ ขอพักสักวันสองวันแล้วค่อยมาลงต่อนะครับผม หวังว่าคงแฮปปี้กันแล้ว
กว่าพี่แชมป์จะตัดสินใจรับก็เสียเวลาไปเป็นปีๆ เมื่อกี้นั่งดูหนัง บางที ถ้าเราคิดถึงความรู้สึกตัวเองและคนที่เรารักมากกว่าการแคร์สังคม
คงจะทำให้เรามีความสุขกว่านี้นะครับ ใครที่เจอเหตุการณ์คล้ายๆกัน ก็ขอให้โชคดีนะค้าบ :man1:
รอซักวันที่จะมีกับเขาบ้าง...... :m15:
-
และแล้วก็รับรักจอนแล้ว :-[
-
ในที่สุดเรา เอ้ยไม่ใช่แระ จอนก็สมหวังสักที
เง้อออออออออออออ
ลุ้นมาตลอด
อ่านตั้งแต่ตอนแรก
ก็รู้สึกว่า
"ก็เพราะหัวใจมันบอกว่าต้องใช่จอน"
ลันลามีความสุข
ปลื้มมม
รอ ภาค 2
มาไวๆนะ
คิดถึง จอน กับ แชมป์ ตอนเป็นแฟนกันแล้วมัน :-[
ให้คะแนน ความน่ารักของ จอนกับแชมป์และ คนแต่ง ด้วย :L2:
-
เพิ่งรู้ว่าเขาห้ามทำกระทู้กลายพันธ์ ตัดไป กลัวผิดกฏค้าบ อิอิ
:beat:ลงโทษตัวเอง
-
ผมมีเรื่องจะถามเพื่อนๆหน่อยอ่ะคับ
ผมคุยกับพี่แชมป์ ว่าคนเป็นเกย์จะกลับไปเป็นปกติได้จริงๆมั้ย ก็หาคำตอบไม่ได้
ผมพยายามหาข้อมูลแล้วพยายามแก้หลายๆวิธ๊ จนที่สุดก็ต้องลองคบกับผู้หญิง แต่ผมก็รู้สึกว่ามันไม่ใช่ แล้วผมก็รู้สึกไม่ดีที่ไม่บอกเธอไปตรงๆ
ผมเลยขอเลิกไป แต่เราก็จบด้วยดีนะครับ
ผมทำให้มีอารมณ์อย่างนั้นไม่ได้ เพื่อนๆพอจะรู้จักใครที่เป็นเกย์จริงๆ แล้วกลับไปเป็นผู้ชายจริงๆได้รึเปล่าครับ
ผมพยายามมา จนป่านนี้ยังรู้สึกว่าตัวเองปิดกั้นความรักมาตลอด ตอนนี้ผมเริ่มจะเหนื่อย
แล้วอยากจะใช้ชีวิจเรียบๆ ลดการแคร์สังคมลง มีใครทำสำเร็จป่ะครับ ถ้ามีช่วยเล่ากันหน่อยนะค้าบบบบ
ช่วงเศร้า :serius2: :m15: :impress3:
ขอบคุณมากครับ +1 ลงเอยด้วยดีก็ชื่นใจ อิอิ :impress2:
สำหรับคำตอบเนี่ยผมคิดว่ามันเป็นไปไมไ่ด้อะครับมันฝืนเกินไป ยิ่งถ้าเรารู้ตัวว่าเราไม่ได้สับสนเราเป็นเกย์จริงๆ
มันก็แก้ไขไม่ไ่ด้อะครับ เหมือนผู้ชายที่ชอบผู้หญิงไปบังคับให้เค้าชอบผู้ชายมันก็ไม่ไ่ด้เหมือนกัน
ปล่อยตัวไปตามหัวใจดีกว่าครับ ดีกว่ามานั่งเสียใจอยู่ร่ำไปนะครับ o13
ปล. แต่ที่สังเกตมาผู้ชายที่เคยชอบผู้ชายด้วยกัน ถึงจะกลับไปชอบผู้หญิงแต่ใจมันก็ยังชอบผู้ชายอยุ่นะครับ แบบว่าเป็นไบนั่นแหละ เฮ้อ
-
แล้วจะรออ่านต่อคราบ อิๆ
-
เฮ้ออ.....ลงเอยซะที คนอ่านก็ลุ้นซะ
แต่ชีวิตจริงหลังจากนี้คงมีอะไรที่ต้องฟันฝ่าไปด้วยกันอีก
จะติดตามอ่านอย่างใจจดใจจ่อค่ะ :กอด1:
-
ดีใจกับจอนด้วย :L2:
-
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อ่านแล้วเขิลลหน้าแดงตาม
อาไรมานจาโรแมนส์ขนาดนี้
ใช้ระยะเวลาโคตนานเลยอะ ตั้งกะต้น ยัน ม.6โอ้ว สุดๆ
แล้วไปจูบกันตรงไหนเดวมีแอบถ่ายนะ 555+
พี่แชมป์นี่ก็ปากหนักกว่าจะบอกได้นี่นานโข :-[
น่ารักมากเลย เนื้อเรื่อง อ๊ากกเลือดสาด :haun4:
-
สารภาพรักกันแล้ว ก็หวานโฮกสุด ๆ อ่ะ :impress2:
-
:L1:อิอิ...เเละเเล้วดอกรักก็เบ่งบาน.....ปลื้มค่ะปลื้ม
อ่านไปยิ้มเเก้มเเทบปริไป...ใครเห็นต้องว่าบ้าเเน่ๆ :กอด1:
โรเเมนซ์สุดๆ..........กลับมาเเล้วก็รีบอัพให้นะคะ..ติดตามตอนต่อไปอยู่
ปล.+1ป็นกำลังใจให้ละนะ
-
มารอๆๆๆๆๆๆๆๆ :z2:
-
ตอยบัตรรอ ภาค 2
เมื่อไหร่จะมาสักที
ไหนบอกแปร๊บเดียวไง :m15:
คิดถึง จอน กับ แชมป์ จะแย่อยู่แล้วววววว
-
รอภาคสองก๊าบบบบ
-
บทนำ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ชีวิตของเจ้าหญิงมีอยู่เพื่อรอเจ้าชายให้มาปกป้อง และช่วยเหลือออกจากชีวิตที่เงียบเหงา รันทด หรือพ้นจากปีศาจร้าย อย่างที่แม่ผมชอบอ่านให้ฟังก่อนนอน ผมก็ฝันเอาไว้ ที่จะได้เป็น ผมพร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อเธอคนนั้น
“ม้า ไม่ใช่เจ้าชาย แล้วช่วยเจ้าหญิงได้มั้ย” เสียงเด็กตาแป๋วที่นั่งฟังนิทานอย่างไม่รู้จักง่วง
“นอนได้แล้วนะ เรา”
“ไม่เอา ก็อยากรู้นี่”
“ไม่จำเป็นหรอก ถึงไม่ใช่เจ้าชาย ถ้ารักเจ้าหญิงจริง จะเป็นคนตัดฟืนยังได้เลย”
“รัก แล้วรักคืออะไรอ่ะคับ” เด็กค่อยๆมุดเข้าไปในอ้อมอกแม่
“รักเหรอ รักเป็นอะไรที่อธิบายไม่ได้ แต่รู้สึกได้”
“ไม่เห็นเข้าใจเลย”
“เอาอย่างนี้ง่ายๆ เมื่อไหร่ที่ใจเต้นแรง รู้สึกตัวเบาๆ หุบยิ้มไม่ได้ นั่นล่ะความรัก”
“ม้า นั่นมันความสุขไม่ใช่เหรอ”
“มันต่างกันนะ เมื่อไหร่แชมป์เจอก็จะรู้เอง”
ก็อยากรู้อ่ะ เมื่อไหร่ เมื่อไหร่นะ ความรัก
จำเป็นเหรอว่าต้องเป็นเจ้าหญิง ในเมื่อตอนนี้สถานการณ์มันวิกฤต เมื่อคนที่ควรจะเป็นเจ้าหญิงกลับเป็นผู้ชาย แล้วจะทำยังไงดี
นอกจากจับเจ้าชายให้แปลงกายเป็นเจ้าหญิงซะ
“แชมป์ค้าบ เราจะเรียนจบกันแล้ว แชมป์อยากเรียนที่ไหนค้าบ” เสียงใสๆกรอกมาตามสาย ให้คิดถึงหน้าใสๆของเด็กที่กะลังจะเข้ามหาลัย นานๆ คำพูดหวานจะได้ยินเข้าหู
ถึงตกลงเป็นแฟนกัน เราเองก็มีตำแหน่งควบ ทั้งในฐานะของเพื่อนรัก และ รักเพื่อน
“ก็คง........แหละ มหาลัยก็รู้อยู่แล้ว” ผมตอบกลับ
“ยังไม่เปลี่ยนเลยน้า มึงเนี่ย เลือกไงก็เลือกอย่างนั้น” จอนตอบกลับมา
“ตอนนี้กูชักโลเลแล้วหว่ะ ว่าจะเรียนกะมึง หรือเรียนถาปัดดี”
“มึงมาเรียนEBAกะกูนี่แหละ ไปเรียนถาปัดทำไม สุดท้ายบ้านมึงก็ต้องธุรกิจ พ่อแม่มึงก็ชอบ” ผมพยายามเกลี่ยกล่อม อยากให้มันมาเรียนกะผม จะได้มี..ไปไหนไปกันตลอด แอบเลวอีก ไปเปลี่ยนที่เรียนมัน
“อือ กูก็ถามพ่อแม่กูอยู่ พ่อแม่กูบอกตามใจ แต่ต่อโทบริหาร สุดท้ายก็ต้องเรียน”
“กูอยากเรียนถาปัดนะ แต่กูว่า กูเรียนกะมึงน่าสนุกกว่าเป็นไหนๆ 555 “ ให้ได้อย่างนี้สิ สมเป็นแฟนผม
“ดีดิ มึงกะกูจะได้เรียนด้วยกันอีก” ผมตอบ น้ำเสียงดีใจสุดๆ
“เผื่อจะได้มีเวลาทำไร ต่อไรเยอะๆ”ผมพูดแฝงเลศนัย
“ เน่ เดี๋ยวนี้ชักทะลึ่งนะ จะเอาเวลาไปทำไร” จอนมันถามมา น้ำเสียงก็ทะลึ่งพอๆกันแหละ
“ ก็ทำให้จอนมีความสุขสุดๆไง จำไม่ได้เหรอ”
“สาด มึงทำเป็นพูดดี เคยทำไรมั่งแล้วเหรอ ได้แต่พูด” มันย้อนผม
“เหอๆ รอให้จบก่อนดิ ยังเป็นนักเรียนกันอยู่เลย” ผมพูดขำๆ แต่หน้าทั้งผมทั้งมันคงแดง พอๆกัน เราไม่ค่อยจะคุยเรื่องอย่างนี้กันบ่อย มันก็คุณหนูบนหอคอยงาช้าง ผมก็ออกจะเด็กเรียบร้อย (แฮๆ เมื่อก่อนนะ)
“ จบ แล้วเอาจิง ใครเป็นฝ่ายไหน มาตกลงกันก่อนดีกว่า เราอายุมากกว่างั้นเราต้อง” ไอจอนมันรีบพูดมามีเหรอผมจะยอม
“ เฮ้ คิดไปไกลแล้วมั้ง เรื่องนั้นหน่ะ รอฝีมือเป็นเครื่องพิสูจน์” ผมหยุดการจับจองตำแหน่งมันก่อน เด๋วจะเอามาอ้างอีก
“ได้ แล้วเด๋วจะรู้ ว่าใครจะเป็นคนร้องขอ จอน จอน ค้าบ ....แชมป์ไม่ไหวแล้ว เร็วๆ นะ”มันพูดมาพร้อมเสียงหัวเราะหื่นๆ
“เฮ้ยๆ พอ วันนี้เป็นไรกันวะ พูดแต่เรื่อง ลามกขึ้นทุกวันแล้วนะ คุณชาย” คิดภาพแล้วชวนหยอง ผมหยุดมันก่อนดีกว่า
“คุณหนู เริ่มก่อนนา ว่าผมไม่ได้หรอก” “แต่ไอแทคอ่ะ มันยังจะเลือก ..... อยู่ป่ะ” จอนถามผม
“แหงล่ะ ยังไม่ทันไร ตอนนี้ยังไม่ทันเข้าเรียน ก็เริ่มมีงานโฆษณา ติดต่อมาซะและ ประธานเรา” ผมพูดและพลอยนึกไปถึงอีกหนึ่งหนุ่มบึกที่เคยตาถั่วมาชอบผมไม่ได้ ทั้งที่สาวๆมาให้เลือกเยอะแยะ ยังไม่ยอมเอาสักคน
“แล้วนี่ ใกล้จะงานพรอมแล้ว ไปเลือกเสื้อผ้ากันดีกว่า” จอนมันเสนอมา ผมลืมไปแล้วนะเนี่ย
“เออไปดิ โทรชวนไอแทคมันดีกว่า” ผมตอบกลับ
“ เอ้ ๆๆๆ อย่า ไปกะเราสองคนก็พอ ไม่ได้ไปไหนสองคนมานานแล้ว น้า” จอนมันอ้อน
“ เดี๋ยว ไอแทคมันโกรธ”
“งั้น เดี๋ยวกูไปกะมึง แล้วกูไปกะไอแทคอีกรอบ”
“ได้ แต่รอบนั้น กูก็จะไปด้วย” โอ้โห ความคิดมัน กลัวผมไปเขี่ยถ่านไฟเก่าเรอะ
“แม่ง มึงนี่กันท่าทุกทาง ไม่ต้องกลัวหรอก นอกจากมึงกูไม่เอาหนุ่มที่ไหนหรอก”
“ หรือว่ามึงลืมเรื่องพี่ฮัทแล้ว นั่นไม่หนุ่มหรือมึง” จอนสวนมาให้ผมอึ้ง ภาพพี่ชายที่เป็นรักแรกที่เป็นผู้ชายของผม
“บ้านมึง กูไม่ได้อะไรกะพี่เค้าแล้วหน่า นี่พี่เค้าจบไปแล้ว จะเอาไรอีกวะ”
“เออ ๆ กูไม่พูดถึงและ ตอนนี้ทั้งกูและมึง ได้อยู่ด้วยกันก็พอและ แชมป์ มึงรู้มั้ย กู.....” จอนมันพูดแล้วเว้นไปนาน
“มึงทำไม จอน”
“กู มีความสุขที่สุดเลย แต่กูไม่รู้ว่ามันจะนานขนาดไหนที่กูมีมึงอยู่ข้างๆอย่างนี้” มันพูดมาเสียงสั่นๆ ใจผมก็พลอยไหวๆไปด้วย
“กูตอบมึงไม่ได้ ว่าเราจะอยู่แบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ แต่อย่างนึงที่กูรู้ กูจะอยู่ข้างมึงตลอด จากนี้ และตลอดไป” ผมพูดชวนอ้วกมากๆ แต่ไหนตอนนั้น อารมณ์มันแบบนี้จิงๆ
“แชมป์ กู....รักมึง” คงเป็นครั้งที่สองเองที่เคยได้ยินคำๆนี้
“กูก็ชอบมึงนะ” คำว่ารัก แต่ผมกลับตอบได้เพียงคำว่าชอบ ในเมื่อเชื่อมาตลอดว่า “รัก” มันศักดิ์สิทธ์และใช้ได้กับคนที่จะแต่งงานด้วยเท่านั้น
คนฟังเหมือนจะสะดุดในคำตอบรับ แต่ก็เลือกที่จะไม่เอ่ยถึงมัน
“ฝันดีนะคับ แชมป์”
“คับ ฝันถึงกูด้วยนะ ฝันดีคับ” ผมวางโทสับ แล้วนอนคิดถึงสิ่งที่จะเกิดขึ้นข้างหน้า เข้ามหาลัยมันจะเป็นยังไง ผมกะจอนจะเป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่ ถ้าเป็นไปได้ผมอยากจะหยุดเวลาไว้ ให้เราไม่ต้องโต อยู่แบบนี้ไปตลอด แต่มันก็เป็นแค่ฝัน คนเราต้องเผชิญกับความเป็นจริง อนาคตมากมายที่ต้องรับผิดชอบรอเราอยู่ เรายังมีครอบครัวที่ต้องดูแล
รักที่ผิดธรรมชาติ
รักที่สังคมไม่ยอมรับ
หรือผมคิดผิดที่เลือกเดินตามความต้องการของตัวเอง
:กอด1: ขอบคุณทุกกำลังใจ งานเยอะมากครับ ปลายปี ไม่ว่างเล้ย :serius2:
จะพยายามมาลงนะคร้าบ อาจจะช้า อย่าว่ากันน้า
-
บอกรักกันอีกครั้ง :z2:
-
จิ้มไว้ก่อน ขอบคุณสำหรับอัพเดทตอนดึกๆนะคะ คุณมันจิ :z2:
-
ถ้าแทครุว่าคบกันจะเปงยังไงเนี่ยยยย
-
กำลังใจเป็นที่สิ่งที่มีค่า :กอด1:
และผมก็ให้ คนเขียน คร้าบบ
สู้ตายถึงงานจะหนัก แต่เราก็เหนื่อย
เอ๊ะยังไง o13
-
ตามมาเป็นกำลังใจให้นะคะ...ทั้งคนเขียนทั้งจอนกะเเชมป์...สู้ๆนะ :กอด1:
ไว้ว่างเเล้วก็มาอัพละกันนะจ๊ะ
-
สู้ๆนะคราบเป็นกำลังใจให้ อิๆ
-
มาให้กำลังใจ :L2:
-
ดีใจจังที่รับรักกันไปแล้ว
รอเป็นกำลังใจในอนาคตกันต่อไปค่ะ :-[
-
รักของจอนกับแชมป์น่าประทับใจจัง o13
แอบนั่งไทม์แมชชีนไปดูตอนจบแล้ว :m7:
ชอบมากๆ จะรออ่านที่นี่ต่อไปด้วยค่ะ :pig4:
-
แอบสงสารจอนอ่ะ อยากได้คำว่ารัก ยังไม่มีให้เลย :เฮ้อ:
-
มาแล้วววววววววว
จอน มาแล้ว
ยังไงจอนยังน่ารักเหมือนเดิม
ขอ ฉาก หวานๆๆ :oni3:
หวานๆๆ
ของ แชมป์ กับ จอน
ให้สมกับพี่คิดถึงด้วย
:-[
-
เป็นกำลังใจให้คนแต่งน้า
กำลังจะสนุกเลย
-
ขอเติมไข่ใส่สีกันบ้างนะครับ เล่าชัดเจนไป อาจจะยิ่งทำให้เรื่องลับๆมันจะไม่ลับอีก(ครั้ง)
บทที่ 1 The first kiss date
“นี่ แชมป์ เสื้อตัวนี้เป็นไง” จอนหันมาถามผม มันถือเสื้อสามตัวมาให้ดู แต่ละตัวยังกะเสื้อลิเก จอนเป็นคนที่ไม่มีค่อยมีรสนิยมในการแต่งตัวครับ เพราะฉะนั้น เสื้อผ้าอย่าให้มันเลือกเชียว แต่ถ้าเครื่องประดับ หมอนี่ ได้ที่เลยครับ วางใจได้นักออกแบบมือหนึ่ง
“เออ จอน กูว่ามึงเปลี่ยนสไตล์การแต่งตัวดีกว่านะ เดี๋ยวกูเลือกให้ แล้วสาวๆจะมาตามมึงมากกว่านี้ เชื่อกู” ผมบอกพลางหาเสื้อให้มัน ที่ดูไม่เหมือนจะไปเล่นลิเก
“โห ไม่เอาหรอก กูมีมึงก็พอแล้ว คนอื่นว่าไงกูไม่เห็นจะสน” มันพูดมาหน้าไม่อาย เสียงก็ใช่ว่าจะเบา
“โอ้ย” ผมเหยียบเท้ามันให้มันรู้ตัวว่าอยู่ที่สาธารณะ
“ไม่เห็นเป็นไร กูไม่แคร์” มันยังหน้าด้าน
“มึงไม่แคร์ กูแคร์ แถวนี้ เด็กโรงเรียน เราเยอะแยะ แล้วคนขายอีก วันหลังเดินมาคง ต้องเอาปี๊บคลุมหัว” ผมพูดพร้อมลากมันมาดูเสื้อ
“ นี่ ต้องตัวนี้ มึงเอาไปใส่กะสูทดำมึง รับรอง โดน“ ผมหยิบเสื้อสีดำยื่นให้มัน
“แล้ว มึงจะใส่แบบไหน “ มันถามผม
“กูจะใส่สีขาว สูทขาว เค้าจะได้รู้ว่ากูหน่ะเทวดา มึงอ่ะพญามาร”ผมพูดไปหัวเราะไป
จอนมันลากผมมาใกล้ ๆแล้วกระซิบ “ ก็ดีส่วนใหญ่มารรุก เทวดาก็คอยรับ มึงก็เตรียมใจไว้ละกัน” มันพูดพร้อมยิ้มหื่นๆ ชักไม่น่าไว้ใจแฮะ สรุปว่า เราได้เสื้อมาคนละตัวก็ตัวที่ผมเลือก มีเรอะไอจอนจะขัดใจ มันคงรู้แหละว่าที่มันเลือกหน่ะ...หลงยุค
“ไปไหนต่อดี” ผมถามเพราะยังเห็นว่าเวลายังไม่ค่อยเย็นเลย
“อือ ดูหนัง ร้องเกะ หรือ...”ผมได้ยินคำว่าร้องเกะ ก็หูผึ่ง
“ร้องเกะ “ ผมตอบเสียงใสที่สุด
“แต่กูว่า” จอนมันขัด
“จอนค้าบ แชมป์ไม่ได้ร้องเกะตั้งนานแล้ว จอนไปร้องเป็นเพื่อนแชมป์น้า มีเพลงใหม่มาตั้งเยอะ” ผมพยายามอ้อนเต็มที่
“ก็ได้ กูก็อยากร้องอยู่หรอกนะ ไม่ได้ตามใจมึงหรอก” มันพูดหูเหอแดงไปหมด
“ทราบแล้วคับ จอนอยากร้องเกะเอง ไม่ใช่เพราะแชมป์อ้อนหรอก เนอะ”
“เออดิ กูไม่ยอมง่ายๆหรอก เอะอะก็อ้อน”จอนยังหน้าแดงอยู่
“เอาเหอะ ถือว่ากูยอมมึงเองก็ได้ ไปเหอะ”ผมลากไอจอนไป ลืมไปเอามือไปจูงแขนมันเดิน ถ้าคนมาเห็นคงเข้าใจถูก แย่เลย
และแล้วเราก็มาถึงร้านร้องเกะ คนในร้านคงไม่ค่อยเห็นผู้ชายมาร้องเกะกันสองคนบ่อยๆ สายตาก็เลยมองมาแปลกๆ
“สองคนเหรอคับ “ พี่เค้าถามย้ำที่เราบอกไป
“คับ” ผมกะจอนตอบพร้อมกัน ก็บอกไปแล้วว่าห้องสองคน
“ได้คับ ตามมาเลยคับ” พนักงานเดินนำไปห้องในสุดของร้าน
“ห้องนี้ส่วนตัวคับ ไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมา ตามสบายคับ มีอะไรค่อยตะโกนเรียกพี่นะ” พนักงานพูดยังกะรู้ใจ เอ๊ยไม่ใช่ พูดยังกะจะให้เรามาทำไรในนี้ ดูเขาต้องการจะแซวเล่นมากกว่า
“ขอบคุณคับ เหมาะเจาะเลยพี่ จะได้ทำไรก็ได้ ไม่มีคนเห็น” ผมตอบกวนเค้าไป จอนมันต่อยหลังผมเป็นเชิงปรามๆ พี่เค้าก็กระตุกไปที ก่อนจะเดินเลี่ยงๆออกไป คงกะตะเล่นมุข แต่ขำไม่ออกซะเอง
“มึงพูดงั้นไปได้ไง เด๋วเค้าเข้าใจผิด ว่ามึงกะกูจะมาทำไร” จอนท้วงผม
“อ่าว ไม่เห็นผิดตรงไหน เค้าเข้าใจถูกซะด้วยซ้ำ ว่ากูจะทำไรมึงในห้องนี้”
“เฮ้ยๆ ไหนว่าจบก่อนไง” จอนมันถอย อ่อนนี่หว่า (พอกะผมแหละ 555)
“ไอบ้า กูล้อเล่น แม่งใครจะทำลง หน้าหยั่งมึง“ ผมขำ แต่ดูไอจอนมันเคืองๆ แต่ผมก็ไม่ได้สนใจ แล้วผมก็เริ่มร้องเกะ แต่พอร้องไปซักสามสี่เพลง ผมก็สังเกตว่าไอจอนมันเงียบไม่เหมือนทุกครั้ง
“จอน ไมมึงไม่ร้องวะ” ผมถามมัน
“.....” เงียบ
“จอน หลับเหรอ”ผมถามอีก ชักงง ทีนี้เริ่มมีเสียงฮึกๆออกมา
“จอนมึงร้องทำไม มึงโกรธอะไรกู” ผมเริ่มคิดว่าผมทำไรไป
“แชมป์ มึงชอบกูจริงๆ เหรอ นี่เราจะเรียนจบแล้ว กูดูมึงไม่ทุกข์ร้อนเลย ว่าต่อไปเราจะเป็นยังไง มีแต่กูที่เครียดบ้าอยู่คนเดียว”
“........” คราวนี้ฝ่ายเงียบกลายเป็นผม ผมไม่เคยคิดถึงเรื่องนั้นเพราะผมมั่นใจว่ายังไงเราก็ได้อยู่ด้วยกันอีก
“ก็บอกแล้วไง ว่าเดี๋ยวก็ได้เรียนด้วยกัน” ผมบอกอึกอัก
“มึง แน่ใจนะ นี่เอนท์นะไม่ใช่ไปยื่นกระดาษสมัคร”มันตอกกลับ ทุกอย่างเงียบ ผมปล่อยให้เพลงผ่านไปโดย ไม่มีใครคิดจะจับไมค์อีก
เวลาผ่านไป โดยที่เราสองคนต่างเงียบ ตอนนี้ หลายอย่างกำลังประดังเข้ามาในความคิด แต่แล้วผมก็ลากมันออกจากร้าน
กลับไปที่สนามหญ้าใกล้ๆ แม่น้ำ
“มึงจำที่นี่ได้มั้ย จอน“
“ทำไมจะจำไม่ได้ ที่ๆมึงบอกชอบกูครั้งแรก แล้วก็ .....จูบแรก” มันตอบตายังแดงๆ
“กูอยากจะย้ำให้มึงฟังอีกที ผม แชมป์ ...... ...... ชอบ จอน ...... ...... และสัมพันธ์เราจะไม่เปลี่ยนแปลงไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มึงจะเชื่อกูหรือไม่ก็ตามใจ แต่นี่คือคำสัญญาของกู ไม่ว่าเมื่อไหร่มันจะไม่เปลี่ยนแปลง”
“.....” มันเงียบแต่ผมสัมผัสได้กับความรู้สึกสบายๆที่มาจากตัวมัน
“แล้วเรื่องเรียนมึงก็ไม่ต้องห่วง มึงรู้มั้ยถึงไงกูก็เรียนที่เดียวกับมึง ไม่ว่าจะต้องออกไปชนบท ทุรกันดารแค่ไหน เวลาตอนนี้กูพร้อมให้มึงทุกอย่าง”
“ทุกอย่าง” พอเริ่มหาย ไอจอนก็เริ่มทะลึ่งอีก
“รวมถึง... มั้ย”
“กูบอกแล้ว ทุกอย่างที่มึงต้องการ ให้กูเอามึงตอนนี้ใช่มั้ยก็ได้” ผมยั่วมัน
“สาด ไม่ใช่ สลับและ” จอนพูดและเราก็หัวเราะกัน ตอนนั้นหน้าจอนมันน่ารักมาก ผมอดใจไม่ไหว
“แค่เรื่องมหาลัย มันไม่ใช่อะไรที่จะพรากกูกับมึงได้ แม้ว่าจะเป็นเรื่องที่มากกว่านี้ ทำให้เราไกลกว่านี้” ความรู้สึกที่ผมมั่นใจ ผมรับรู้ได้ว่าตอนนี้จอนเองก็รู้สึกอย่างที่ผมรู้สึก
แค่มองเข้าไปในตาคู่นั้น มันแสดงถึงความอาทร ความห่วงใย และความมั่นคง.....
“ จอน มีอะไรแดงๆ ติดที่ปากมึงอ่ะ”ผมบอกมัน
“ตรงไหน” มันถามพร้อมเอาแขนเช็ดๆ
“ไม่ต้อง เดี๋ยวกูเช็ดให้นะ” ผมไม่พูดป่าว ยื่นหน้าไปจนชิดมันคงรู้แล้วหล่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ปิดตาปี๋เลย แต่ผมก็ใช้มือปัดๆที่ปากมัน
“ปิดตาทำไม จอน มึงนึกว่ากูจะจูบมึงเหรอ”ผมถาม ไอจอนเปิดตาดูงอนๆ
“ป่าว กูไม่ได้...”มันเถียงแต่ก่อนจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ผมก็จับมันนั่งลงไปกะพื้น แล้วก็ประกบปากกับ มัน ครั้งนี้ครั้งที่สอง แต่มันรู้สึกเหมือนครั้งแรก มันเก้ๆกังๆเหมือนเราไม่เคยทำมาก่อน แต่มันก็ค่อยๆดีขึ้น
“อือ อึงอูดแองไอแอ้ว “จอนท้วง ทั้งที่มันก็ออกจะเคลิ้ม ถ้าคนเดินผ่านมาคงจะได้ยินเสียงแหละ
“ แรงไปเหรอ เด๋วเบาๆ ทำใหม่นะ” สลับบทกันจิงๆ พอผมทะลึ่งขึ้น ไอจอนก็ดูจะเป็นเด็กเรียบร้อยอีกครั้ง
“เบาๆ นะครับที่รัก ถ้าเจ็บบอกแชมป์นะ”
“ห่า ไม่ได้ทำให้เอา”มันพูดหน้าแดงเชียว หลังพูดจบผมก็ประกบปากลงไปอีกครั้ง ลิ้นของผมกะมันชอนไชไป ถ้ายาวกว่านี้คงผูกกันได้
.
.
.
“ทีนี้ มั่นใจได้ยัง”ผมถามจอน
“อือ กูรู้อยู่แล้วว่ายังไง มึงชอบกู” มันบอก (เมื่อกี้ยังด่ากูอยู่เลย)
“เอาเหอะ กลับกันดีกว่า เด๋วที่บ้านจะหาคุณชายไม่เจอ แล้วจะแย่”
“ยังไม่อยากกลับเลย”
“อยากอยู่กะมึงให้นานกว่านี้หน่อย “ จอนมันเริ่มอ้อน
“ยังงั้น ไปนอนบ้านกูละกัน กูอยากกลับบ้าน หิวด้วย”ผมชวนมัน
“จริงนะ จะได้ระลึกความหลัง”มันพูดยังกะจะได้ไปงานคืนสู่เหย้าอนุบาลหน่ะ
“เออ แต่มึงจะระลึกความหลังอะไร ครั้งแรกที่กูเห็นของมึงเหรอ” ผมหลุดปาก
“หา มึงเห็นของกู ...”
“มึงเห็นเหรอ มึงเห็นได้ไง” ผมไม่รอตอบ รีบเดินหนีก่อน
“แชมป์ ไม่ต้องเลยนะ มึง มึงเห็นของกูแล้ว กูยังไม่เห็นของมึงเลย ให้กูดูเลย” ว่าง่ายเว้ย จอนมันพูดพร้อมวิ่งไล่ผม
”ป่าว ไม่ได้เห็น” ผมเลี่ยงสายตา
“มองตากู แล้วพูด”
“กู ไม่.....................................” จ้องตามันแล้วทำไมไม่กล้าโกหกวะ
“กูไม่ตอบ” ใส่ตีนหมาครับ ไม่ไหว จะตอบไงอ่ะ
(ต่อบทที่ 2 คืนที่สองของสองเรา)
เป็นของขวัญวันหยุดค้าบ ทำงานช่วงปลายปีมันเหนื่อย
อ๋อ แล้วคนที่อาจจะเคยอ่าน อันนี้เป็นเวอร์ชั่นพิเศษ อาจมีการปรับเนื้อหา เล็กน้อยจนถึงมาก
อาจมีลำดับ หรือเหตุการณ์พิเศษเปลี่ยนไป พี่แชมป์คงเริ่มทำใจแล้วล่ะครับ ว่าคนจะรู้
ไหนๆเขาจะรับเด็กมาเลี้ยง ขั้นนั้นคงไม่ต้องปิดบังอะไรอีก ใช่ม่ะ :mc4: อวยชัยล่วงหน้า
ขอบคุณทุกกำลังใจค้าบ มีแรงฮึดทำงานและ ไถเรื่องมาจากพี่แชมป์มากขึ้น o13
-
+1 ให้กะความหวาน
-
ขอบคุณค่ะสำหรับอัพเดท
:กอด1:
-
หมายความว่า
คืนนี้
จอน กับ แชมป์ :-[
หึหึ จะระทึก ความหลังกันเหรอ
อดใจรอตอน 11 ม่ไหวแล้ว
ขอตัวช่วยเร่งเวลาอย่างด่วนเลย
ให้คะแนน ความหวานเกินพิกัดด้วย
ตอน 11 จะได้อ่านเมื่อไหร่นี่
มาเร็วๆๆน้าาาา
อ้อนบ้าง
แบบ จอน ไง :z2:
-
เพิ่งได้เข้ามาอ่านคับ
จอนกับแชมป์น่ารักดี ^^
ว่าแต่เข้ามหาลัยแล้วจะเปงยังไงนะ
-
>>> ตามอ่านทันแหล่ววววว :really2:
เหอะๆๆ เชียร์จอนมาตลอด และแล้วก็เป็นจอนที่คู่กับแชมป์ เย่!
.
-
^
^
เจาะไข่ มีขาใหม่มาแย้ว ดีใจจัง อยากมีเพื่อนเพิ่ม งี้ด....มาเยอะๆ :m5:
มาสปอยอย่างนี้ ส่งตอน 11 ให้ก่อนดีป่ะคับ ถือเป็น Pm พิเศษ แต่ถึงเคยอ่านมาแล้ว
มังว่ารอบนี้น่ารักกว่านะครับ มีสองภาคเทียบกัน ชอบอันใหม่มากกว่า
มาตอนหน้า จะขอให้พี่แชมป์เขาเอาตอนพิเศษมาลงให้ Pm ดีกว่าเนอะ เดี๋ยวนี้ พี่เขาเขียนเรื่องลึกๆเข้มข้น ท่าทางแรงหื่นมากขึ้น แก่แล้วก็เงี้ย :z6:
-
อ่านตอนนี้แล้วอิจฉา อยากมีบ้างงงง 555+ :z1:
-
>>> หาๆๆ??? สปอยไร???
ที่บอกว่า "แล้วก็เป็นจอนที่คู่กับแชมป์" <--- ตรงนี้รึเปล่า????
อ่า... ไม่เคยอ่านมาก่อนนา นั่นหมายถึงเท่าที่อ่าน(ในนี้)แล้วตอนนี้(ที่ลง)ก็จอนคบกับแชมป์อ่ะ
กลายเป็นสปอยไป??? งี้ก็หมายความว่า.... ว่า.... :o8:
...แต่ถ้าส่งมาให้อ่านก่อนจริงก็เอา ฮี่ๆๆ :z1:
.
-
:monkeysad: :monkeysad: เป็นอะไรที่โรแมนซ์สุดๆ
รักกันปานหยาดน้ำผึ้ง
หายไปนานนี่ไปรับเนื้อเรื่องหรือคับ
แง่มๆ
มาบ่อยๆน้า อยากอ่านตอนหน้าจัง
แหมชื่อตอนหน้าอ๊านหน้าอ่าน :-[
-
มารอ
ไม่ว่าจะเป็นตอนพิเศษ หรือ ไม่พิเศษ
ก็อยากอ่าน
เรื่องของ แชมป์ กับ จอน เสมอ :z2:
-
เพิ่งจะเข้ามาอ่านเรื่องนี้เป็นครั้งแรก
น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
จะติดตามต่อไปเรื่อยๆนะคะ :กอด1:
-
เย้ น่าใหม่เยอะดีจัง ผมมังจิคับผม
ช่วงนี้งานยุ่งมาก งบปลายปี ไม่มีเวลาให้แอบเล่นเนตได้ :laugh:
ตอนที่ 2 คืนที่สองของสองเรา
“แชมป์ กูไม่ยอมจริงๆนะ มึงเห็นของกูคนเดียวได้ไง ไม่ใจอ่ะมึง” จอนยังตื๊อไม่เลิก ทั้งที่เรามาอยู่ที่บ้านผมแล้ว
“กูไม่ได้ขอให้มึงโชว์นี่ มึงโชว์เองอ่ะ” ผมแย้ง
“ตอนไหน ไมกูไม่รู้” มันถามผมหน้าขึงขัง ผมละขำหน้ามันตอนนั้นจิงๆ
“ เออก็มึง...”
“วันที่มึงมาเฝ้าไข้กูอ่ะ” ผมบอกไปอึกอัก พาลจะนึกถึงวันนั้นเอา
“นี่ มึง.... ทำไมมึงต้องดู” มันถามหน้าแดงๆ
“กูบอกแล้ว กูไม่ได้อยากดู มึงหน่ะโชว์เอง ก็ดันใส่ขาสั้นแล้วไม่ใส่...เองนี่”
“ไหนมึงบอกว่ามึงไม่ชอบผู้ชาย แสดงว่ากูก็ทำให้มึงสนใจตั้งแต่ตอนนั้นอ่ะดิ” มันถามหน้าทะลึ่งขึ้นมาเชียว
“สาด กูไม่ได้ชอบ บอกว่ามึงโชว์ กูไม่ได้จะดู”
“แล้ว เป็นไงบ้าง................. ขนาดใช้ได้ป่ะ” หน้ามันยิ่งกว่าเอาสีแดงมาป้ายหน้า อายก็อย่าเสือกถามดิ กูก็อาย แต่ยังกัดฟันกัดมัน
“เล็กแค่นั้น เอาไปทำไม้จิ้มฟันยังไม่ได้เลย”ผมย้อน
“จริงดิ กูว่ามันปกตินะ กูไปดูขนาดที่ผู้หญิงชอบ มันก็ใช้ได้นี่หว่า มึงว่าเล็กเกินเหรอ” คราวนี้มาเครียด จริงจังป่ะเนี่ย
“เอ่อ...” ผมไม่รู้จะว่ายังไง
“เด๋ว งั้นกูให้มึงดูใหม่ เด๋วมาเทียบกันเลย กูอยากรู้”
“จ จอน กูพูดเล่น อย่าคิดมากขนาดนั้น”ผมแย้งตะกุกตะกัก
“ไม่เอา กูซีเรียส ขนาดเป็นสิ่งสำคัญ มึงไม่ชอบแล้วกูจะยอมได้ไง”
“...................” ไอก่า จะให้กูบอกว่าชอบของมึงเรอะ
“แต่ จอนอย่าทำเฉ กูไม่ให้มึงดูของกูหรอก”ผมตอบอย่างรู้ทัน
“ว้า จับได้ซะและ งั้นก็ต้องใช้กำลังบังคับ” หน้ามันตอนทะลึ่งนี่น่ารักพระเจ้าเหอะ เฮ้อถ้ามันมีแฟนผู้หญิง คงหลงมันหัวปักหัวปำ มันไม่ว่าเปล่า เอาตัวมาคร่อมผม
“มึงไม่ให้ดู กูก็จะดู” เห็นท่าจะแย่ ต้องงัดไม้ตาย มือเริ่มป้วนเปี้ยนที่ขอบกางเกง
“จอนไหนมึงบอกว่า มึงเป็นลูกผู้ชาย มึงจะทำอย่างนี้กับกูที่เป็นทั้งเพื่อนทั้งแฟน โดยที่กูยังไม่พร้อมเหรอ” ผมพยายามเล่นบทโศก ทำหน้าให้น่าสงสารสุด
“แชมป์ อย่าทำหน้างั้นดิ กู...ไม่แกล้งแล้ว อย่าร้องนะคนดี จอนไม่ทำแล้ว”มันหน้าเสียเลย ผมละขำ แต่จะอำมันต่อ
“กูไม่นึกเลย ว่าจิงๆมึงก็หื่นเหมือนคนอื่น คงหวังจะฟันแล้วทิ้งกูอ่ะดิ กู....” ผมยังแกล้งต่อ
“ไม่นะแชมป์ กูไม่เคยคิดอย่างนั้น กูรักมึง ไม่งั้นกูสาบาน ถ้ากูไม่ได้รักมึงจริง ขอให้...”มันยังอิน ผมเอามือปิดปากมัน ไม่ชอบฟังเลยคำสาบานอะไรเนี่ย
“ใครว่าไม่เชื่อ กูรู้หน่า กูแค่ล้อเล่น”ผมบอกพร้อมยื่นหน้าไปใกล้ๆมัน
“ก็ไม่ได้ว่า กูแค่จะสาบานว่า ถ้าไม่รักจริง กูจะไม่ได้มึง แต่ถ้ารักจริง กูจะได้มึง ...งคืนนี้” หน้าหื่นเชีย
“ไอสาด มึงหน่ะ เป็นของกู คุณชายหองาช้างอย่างมึงหน่ะจะทำไรเป็น” ผมตอกมัน
“มาลองดูเลยก็ได้ ว่าใครเด็ดกว่า” ไม่ว่าปล่าว มือมันเริ่มลามปาม ปากว่ามือถึงเว้ย ท่าทางต้องระวังซะหน่อยและ
“ไม่เป็นคำพูดเลยหว่ะ ไหนว่ารอให้จบก่อนหว่ะ แค่นี่ก็รอไม่ได้” ผมย้อนคำพูดมัน
“ค้าบๆ รอแชมป์หน่ะ จอนรอได้เสมอ”
“เออ ให้ได้อย่างที่พูดเหอะ อาบน้ำดีกว่า มึงไปหยิบชุดนอนเองไป” ผมไล่มันไปอาบน้ำ นี่ก็เหมือนบ้านมันหน่ะ อยากได้อะไรก็รู้ที่อยู่แล้ว
“อาบน้ำดีกว่า นี่คือ อาบพร้อมกันใช่มั้ย” มันถามน้ำเสียงตื่นเต้น
“เออดิ”
“ แต่มึงหลับตานะ”
“ แล้วฝันไป เร็วๆ ไปอาบน้ำ” ผมไล่มัน ได้นี่ ญี่ปุ่นมันอาบน้ำพร้อมกันเป็นปกตินี่หว่า
“ก็ได้ แต่วันนี้เพื่อความแฟร์ มึงกะกูใส่แค่กางเกงบอล ห้ามกางเกงใน” มันบอกมาหน้าเขิน
“ไม่กูหนาว” ผมตอบสั้นๆ
“กูมีชุดนอนอยู่แล้ว”
“ไม่ วันนี้ มึงต้องใส่เหมือนกู ถ้ามึงเห็นของกู กูก็เห็นของมึง ตั้งแต่เกิด กูไม่เคยให้ใครดูเลยนะเว้ย” จอนมันพูด
“เน่ หมอทำคลอดมึง ปิดตาตอนทำคลอดเหรอวะ เวลาพ่อแม่เมิงจะเปลี่ยนผ้าอ้อมก็ต้องเอาผ้ามาผูกตาไว้” ผมย้อน
“เอ แต่ว่า ป้าหมอน ที่เลี้ยงมึงเห็นบอกว่ายังซักผ้าปูเตียงที่มึงฉี่แตกตอนอายุ 7 หรือ8 จะไม่เคยเห็นเหรอ” ได้โอกาสผมกัดเป็นชุด แต่ผมต้องผงะ มันซัดหมอนมาใส่หน้าผม
“มึงไปรู้ มาได้ไงว่ากู...” มันเขินมาก 55 ก็เล่นไปล้วงความลับเบื้องลึก
“กูก็แค่ไปถามคนนั้นคนนี้” ยังไม่ทันจบ สงครามหมอนเล็กๆก็เริ่มขึ้น ซัดไปซัดมา กลายเป็นว่า ผมไปคร่อมมันซะงั้น
“แค่กู จะอยากรู้เรื่องของคนที่กูรัก มันผิดนักเหรอ จอน” ผมถามมันหน้าเครียด อยากแกล้งทำเป็นดี จริงๆไปหลอกให้ป้าเค้าเผามัน บอกจะไปทำเซอร์ไพรส์ 55
“ไม่หรอก กูแค่เขิน” มันตอบอายๆ
“มึงน่ารักก็ตรงนี้แหละ มีอะไรก็อย่าปิดกูนะ กูจะบอกความลับให้อย่าง เอียงหูมา ” ผมบอกมัน
“ กู ฉี่รดครั้งที่นอนครั้งสุดท้ายตอนสี่ขวบหว่ะ เร็วกว่ามึงตั้ง 4 ปี” ผมพูดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ
“ไอ้ สาด” มันด่าผมไล่หลัง
ผมอาบน้ำเสร็จ ก็ต้องใส่กางเกงบอลตามที่ไอจอนมันบังคับ เฮ้อ ปิดสุดๆ ก็อายนี่ นอกจากพี่ฮัท ผมก็ไม่ได้ไปโชว์ให้ใครดูเลยนี่ เรื่องนี่ยังไม่ได้บอกไอจอนเลยตอนนั้น ว่าผมกะพี่ฮัทเคย เอ่อ...
คิดอะไรไปเพลินๆ ไอจอนก็อาบน้ำเสร็จ มันเดินออกมา ยังกะตั้งใจจะโชว์ มันนุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวผืนนึง
ผมยังเปียกน้ำอยู่เลย โห โคตรเอ็กซ์อ่ะ
“จอน นี่ มึงไม่ได้อยู่คนเดียวนะ” ผมย้ำมัน
“กูรู้ แต่ไง มึงก็เคยเห็นแล้ว กูไม่เห็นมันจะสึกหรอ” ได้ฟังยังงั้นผมก็เลย เดินย่างสามขุมไปหามัน
“เฮ้ย” จอนมันร้อง จากที่โดนผมผลักไปนอนบนเตียง โดยที่ผ้าขนหนูมันก็โดนผมระตุกปม เลยดูกึ่งจะหลุด ทำไมมันดูเซ็กซี่กว่าไม่ใส่อะไรอีกวะ
“ไม่สึกหรอเหรอ อยากยั่วกูนักเหรอ วันนี้มึงจะโด.” ผมพูดไม่ทันจบ ผมก็จ้องหน้ามัน หน้ามันแดงมาก เสียงหายใจของผมและมันดังพอๆกัน ผมรู้สึกถึงเสียงของหัวใจของมัน ดูเว่อๆ แต่ผมไม่รู้ว่านั่นเป็นเสียงหัวใจผมหรือมัน
“แชมป์ ถ้ามึง หยะ ๆ....กูก็...” มันพูดโดยหลบตาผม นี่มันกำลังจะบอกว่ายอมผมเหรอ
ผมเริ่มรู้สึกเหมือนแบกโลกสองใบบนสองมือ ผมจะเลือกทางไหน ใจนึงก็อยากให้รู้ว่าสัมพันธ์เราควรจะเป็นแบบนี้ หรือเราจะข้ามมันไปเลย แต่มันเร็วไปมั้ย ผมควรทำไงดีเนี่ย อ๊า..................
ขาดตอน :seng2ped:
(ต่อบทที่ 3 เสาร์ที่อบอุ่น กับ อาทิตย์ที่สดใส)
คิดว่าพี่แชมป์เอาไงค้าบ เข้าใจครับว่าหงุดหงิดเล็กน้อย เพราะผมก็โดนมาก่อน ยังไงจะรีบมาลงอีกทีนะขอรับ
-
ค้างงงงงงงงงงงง :z3: :z3: รีบมาต่อเลยนะ
-
แชมป์
เด่วนี้มีหัดค้างเหรอ :z3:
โห
ใจร้ายมาก
เรารึเชียร์มาตั้งแต่สมัยโน้น
มาเลยให้ไว o18กว่าจะวันเสาร์ ตั้งหลายชั่วโมง
...
คนโพส
ไปกดดันแชมป์เลย
บอก ขอด่วน
ไม่งั้นก็ส่ง ตอนพิเศษมาซะดีๆ :angry2:
-
:fire: :fire:
มันค้างคาาาาา
-
ข้ามไปเลย เส้นแบ่งน่ะ คนอ่านรออยู่ :jul3:
-
ค้างน้าพี่แชมป์
วันนี้ขอ 2 ก๊ากก
-
:angry2:
อ๊ากซซซซซซ์
-
:m25: :m25: :m25:
จอน น่ารักสูดๆๆๆๆ แล้วจะรออ่านต่อนะคับ อิๆ
-
ขอโทษที่ทำค้างมาหลายชั่วโมง อย่าโกรธผมน้า :impress2:
มาต่อและ
บทที่ 3 เสาร์ที่อบอุ่น กับ อาทิตย์ที่สดใส
ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงตัดสินใจว่าผมควรจะทำอย่างไรกับตัวเองและไอจอนดี ก็มันเล่นเป็นใจให้ขนาดนี้ ฝ่ายเทวดาและฝ่ายปีศาจในใจ
“จอนมันอุตส่าห์ทำเพื่อแกขนาดนี้แล้วนะแชมป์ ถ้าปล่อยไป ทั้งแกจะเสียใจ จอนจะเสียหน้าด้วยนะ จอนมันรักแกนะ” ฝ่ายปีศาจเริ่มเสนอ
“ก็เพราะรักไง แกคิดว่ามันถูกแล้วเหรอ แกสัญญาว่าจะจบม.6 ก่อนไง แกจะหมดความน่าไว้วางใจนะ แค่อารมณ์ชั่ว.. ตูม.” ฝ่ายเทวดาเสนอ แต่มันเหมือนฝ่ายปีศาจยิงปืนใหญ่ถล่ม
ก็อารมณ์ผมมันกระเจิงไปแล้ว เพื่อนๆคงรู้ว่าเวลาหน้ามืดนี่มันควบคุมยากนา
ผมไม่คิดอะไรอีกแล้ว เริ่มที่จะซุกหน้าลงไปที่ติ่งหูไอจอน ตอนนั้นบรรยากาศมันเบลอๆ นี่ผมกำลังจะผิดสัญญาใช่มั้ย
“กูรักมึงแชมป์ กูไว้ใจมึงนะ” เป็นประโยคที่จอนมันพูดทั้งที่มันปิดตา หน้ามันดูเหมือนจะร้อง
ผมทนไม่ได้หรอก ที่จะทำอะไรพวกนี้กับคนที่ผมรัก แม้เขาจะเป็นคนเสนอ แต่ผมรู้ส่วนลึกๆ เขาก็ยังไม่พร้อมที่จะให้
“กูชอบมึงนะ จอน” ผมขยับหน้าไปประทับลงที่หน้าผากมันแทน
“กูว่ากูล่มปากอ่าวก่อนแน่เลย อย่าเหอะวันนี้ กูยังไม่พร้อม” ผมบอกไปทั้งที่มันอึดอัดนะที่ต้องทนกดความรู้สึก ผมนั่งหันหลังให้มัน ไม่อยากนั่งมองภาพที่มันยิ่งยั่วกิเลสผม
“แชมป์.....” มันสวมกอดผมมาจากข้างหลัง
“ขอบใจ” มันเป็นคำพูดสั้นๆที่ช่วยยืนยันว่าการกระทำของผมไม่ผิด มันก็คงกังวลเหมือนผม เผลอๆมากกว่าผมหลายเท่า ทั้งที่ตัวมันจะเป็นคนโดน และสิ่งแวดล้อมอีกหลายๆอย่างที่มันค้ำชีวิตพวกเราอยู่
“กูต้องขอบใจมึงมากกว่าจอน มึงทำให้กูเข้าใจอะไรๆได้ดี”
“นี่ มึงคงไม่ได้คิดว่ากูรังเกียจมึง หรือไม่ไว้ใจ...” ก่อนมันจะพูดจบผมก็เอามือไปปิดปากมัน ผมไม่เคยคิดซักนิด สิ่งที่ผ่านๆมามันยืนยันได้อยู่แล้ว ว่าความรัก ความไว้ใจ และความรู้สึกดีๆที่ผมได้จากมันนั้นมากขนาดไหน
“มึงอย่าพูดให้กูรู้สึกผิดมากขึ้นอีกหน่า กูแค่รู้ว่ากูควรจะห้ามความรู้สึกตัวเอง ก่อนจะทำอะไรโดยไม่คิดถึงความรู้สึกมึง ก็แค่นั้น” ผมรู้สึกว่าตัวเองพูดไม่รู้เรื่อง
“ นอนดีกว่ามั้ย เด็กเตรียมเอนท์ต้องพักผ่อนเยอะๆ เดี๋ยวต้องมาฟิตอ่านหนังสือกันแล้วนะ” ผมยิ้มให้มัน แต่มันกลับนิ่งเงียบ
ทำหน้ายังกะแบกโลกไว้อยู่
“มึงบอกว่ากูไม่ควรมีความลับกับมึง ใช่มั้ยแชมป์ กูมีเรื่องจะบอก” จอนพูดมา ผมถึงกับอึ้ง มิน่ามันถึงตามใจผมนัก วันนี้มันถึงจะยอม.... นี่คงเป็นเรื่องที่แย่มากแน่ๆ
ผมคิดไปมากถึงหลายๆเรื่อง รวมถึงว่าวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เราจะได้อยู่กันอย่างนี้
ในสถานะนี้ ผมไม่สามารถที่จะเอ่ยคำอะไรออกไปได้ ได้แต่นิ่งเงียบรอฟังมัน ต่างคนต่างเงียบ ต่างคนต่างไม่กล้าที่จะเริ่ม ตอนนั้นผมไม่รู้หรอก แต่ผมอยากทำอะไรก็ได้ที่ทำให้มันสบายใจที่สุด
มันอาจดูเว่อร์ที่จะทำให้คนอื่นมีความสุข โดยฝืนตัวเอง แต่สักวันจะเข้าใจ เมื่อคุณรู้สึกดีที่สุดกับคนๆหนึ่ง เมื่อเวลามันมีความสุข นั่นก็คือความสุขของคุณเหมือนกัน
ผมยิ้ม แล้วถามมัน “อือ กูพูดเอง เราจะไม่มีความลับต่อกัน พูดมาเหอะ ไม่เห็นต้องทำหน้าเครียดยังงั้นเลย กูรับได้หน่า ขนาดเรื่องฉี่รดที่นอนกูยังรับได้เลย” ผมหัวเราะ
จอนมันหัวเราะเจื่อนๆ ดูมันไม่เต็มใจนัก
“พ่อกู ...” มันตาแดงๆ ผมเลยจับมือมันมากุม แล้วจับมันมานอนตักผม ผมไม่อยากเห็นน้ำตามันแล้ว เค้าบอกว่าเวลานอนน้ำตามันจะออกมายากนี่
“แอ่ะ จะร้องอีกและ ไรขี้แยหว่ะ พูดมาหน่า อะไรมันก็แก้ได้” ผมบอกมัน พลางรูปหัวมันไปด้วย
“พ่อกู บอกว่าจะให้กูไปเรียนต่อที่อังกฤษ กูมีญาติที่นู่น” มันบอกมาทั้งที่หลบตาผมอยู่ ผมเงียบก็ไม่ได้คิดเลยว่ามันจะเป็นเรื่องที่เราต้องไกลกัน ปกติแต่ละคนก็มีไปเที่ยวต่างประเทศ แต่มันเป็นช่วงสั้นๆ แล้วมันก็ไม่ได้นาน ขนาดไปเรียน
“กูก็ขอพ่อกูแล้ว แต่...” มันทำหน้าเหมือนจะร้องอีกแล้ว
“เฮ้ย อังกฤษก็แค่ใกล้ๆ กูไปเยี่ยมมึงได้บ่อยๆอยู่แล้ว”พูดไปนู่น ความจริงก็รู้ๆอยู่ ถึงจะรวยยังไงก็เหอะ การนั่งเครื่องบินไปๆกลับๆอังกฤษบ่อยๆ ไม่ใช่เรื่องเล่นๆนี่ จอนมันคงจับเสียงสั่นๆของผมได้ มันก็ไม่มีการต่อความยาวสาวความยืด
“กูขอพ่อกูว่าขอเรียนให้จบที่นี่ก่อน พ่อกูก็อนุญาต” มันบอก
อ่าวไอสาดพ่อมึงให้ แล้วจะตีหน้าร้องหาสวรรค์วิมานอะไร ทำหัวใจกูตกไปที่ตาตุ่ม
“แต่กูต้องได้อันดับหนึ่งเท่านั้น” มันบอก อย่างน้อยคำพูดเหล่านี้ก็ทำให้ผมโล่งไปได้เยอะ
“แล้วมึงก็ต้องไปคุยกับพ่อแม่กู ว่าทำไมกูควรเรียนที่นี่” มันยังสาธยาย
เอื๊อก “เกี่ยวไรกะกู ทำไมกูต้องคุยกะพ่อแม่มึงอ่ะ” ผมรีบถามมัน
“ก็ มึงเป็นแฟนกู” มันบอกหน้าตาเฉย
“มึงบอกพ่อแม่มึง”ผมตกใจถามมัน
“เออดิ กูก็ต้องบอกดิ” มันยังหน้าตาเฉย
“อ่าว ไอสาด ก็คุยกันแล้วไง ไหนบอกว่า” ผมถาม
“กูบอกว่ามึงเป็นเพื่อนที่กูรักที่สุด กูจะเรียนกับมึง” ได้ยินอย่างนั้นค่อยโล่งอก
“สาด แล้วมาหลอกกู วันนี้มึงมีอารมณ์ขันเนอะ เอาเหอะกูไปคุยกะพ่อแม่มึงก็ได้”
“นอนเหอะ”ผมเอื้อมมือไปปิดไฟ
“กูไม่ได้อารมณ์ขันไรหรอกกูเครียดนะ กูไม่รู้ว่าไมพ่อกูยอมง่ายขนาดนั้น แล้วไมต้องคุยกะมึง ปกติพ่อกูไม่เห็นเคยสนใจเพื่อนกูเลย กูกลัวพ่อกูอาจรู้เรื่องมึงกับกู” มันบอกมาท่ามกลางความมืด
“คิดมากหน่ามึง พ่อมึงจะรู้ได้ไง กูกับมึงก็เป็นเพื่อนสนิท ออกจะปกติอยู่แล้ว”
“เพื่อนสนิทที่คุยกันทุกคืน อยู่ด้วยกันตลอด และกูก็ไม่เคยมีท่าทีสนใจใครเนี่ยนะ” มันพูดให้ผมเริ่มกังวลไปกับมัน
“กูว่ามันออกจะปกติ อย่าคิดไรมากเลย ยังไงตอนนี้เรายังอยู่ด้วยกัน” ผมหันไปกอดหมอนข้างๆตัว โดยหันไปคนละฝั่งกับมัน
“แล้วอีกอย่าง มึงก็ติดอยู่แล้ว อันดับหนึ่งนั่นหน่ะ เชื่อกู” ผมพูดไปแต่ตัวผมก็กังวล ทั้งๆที่รู้ว่าโอกาสติดมันเกือบร้อยเปอร์เซนต์ แต่นะ มีเรื่องอย่างนี้ใครก็กังวล
อยากทำให้จอนสบายใจ ทำไงดีนะ
ผมค่อยๆเอื้อมมือไปจับ มือจอน ดูมันสะดุ้ง ผมตกใจเลยดึงมือกลับ
“ ไม่ได้บอกว่าไม่ชอบซะหน่อย” มันพูดเบาๆอีก
“....” ผมพูดไม่ออกเลยตอนนั้น ไม่รู้จะย้อนอะไรมัน
เราเงียบไปนาน จนผมว่าจอนหลับไปแล้ว ผมพลิกตัวกลับมาดูหน้าจอน
จอนนอนหลับตาพริ้ม ตอนนอนนี่ก็น่ารักไปอีกแบบ ทำไมมันดูช่างน่าแกล้งจัง
ความคิดที่อยากแกล้ง กลับยื่นหน้าไปแทบชิด จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่รดกับริมฝีปากผม
ตื่นเต้น จูบก็เคย ทำไมมันตื่นเต้น แล้วทำไมรู้สึกดีอย่างนี้
ผมค่อยๆเอามือวางบนตัวจอน ค่อยๆเลื่อนตัวไปใกล้มากขึ้น
หน้าห่างแค่นิดเดียว
ไม่กล้าขยับส่วนล่าง กลัวบางอย่างจะทำให้จอนมันตื่น แต่ขาอีกคนกลับคร่อมมาผ่านสะโพกผม
“กอดได้นะ กูชอบ” เสียงที่ทำให้รู้ว่ามันไม่ได้หลับ
“เออ....กู”
“ทำยังกะ เด็กถูกจับผิดอ่ะ มึง”
“.............” อายครับ เหมือนถูกแม่จับผิดได้ว่าขโมยกินไอติม
“เด๋ว พุ่งนี้มาติวหนังสือกันให้เข้มเลยดีกว่า จะได้ชัวร์ทั้งมึงทั้งกู” ดูคราวนี้จะเป็นทีของมัน
“.............”
“ไม นอนกับกู พูดไม่ออกเลยเหรอ” จอนมันเพิ่งลืมตามามองหน้าผม เพิ่งเห็นว่าสายตามันดูประหม่า และตื่นเต้นไม่ต่างกัน
“เหอะ กูไม่ได้เหมือนมึง นอนกะกูคืนแรก ก็ แ ต ก ซะและ”ผมเริ่มกล้าที่จะแซว
“มึงว่าไรนะ”
“ มึง แ ต ก คืนแรกที่มานอนกะกู” ผมเน้นมาก
“มึงรู้ได้ไง นอกจากดูของกู มึงยังทำไรกูอีก”
“ป๋าว กูแค่เห็นจากกางเกงมึงตอนเช้า” ผมทำแป๋ว
“ไหนมึงบอกว่ามึงไม่ได้มายุ่งกะเสื้อผ้ากู”
“ก็.....” ผมไม่รู้จะบอกไง
“วันนั้นกูก็กลัวอยู่แล้ว กูไม่รู้ตัวนี่หว่า ช่างแม่ง งั้นคืนนี้ถึงคราวมึง มาให้กูดูมึงแตกซะดีๆ”
“ไม่ อย่าๆ อย่ามายุ่งกะกู” ผมเขยิบหนีแล้วก็เกิดศึกชุลมุนอีกทีก่อนนอน
(ต่อบทที่ 4 เพื่อนร่วมสาบาน)
แล้วก็ยังไม่เข้าฉาก.... ซักที รอนานแน่ครับ กว่าจะได้ลงเอย
รีบมาลงแล้วนะค้าบ หวังว่าจะหายค้างคากันแล้วนะคับ ว่าสุดท้าย มันก็ยังไม่... :m20: เน้นความใสซะมากกว่า
รอครับรอ สักวัน วันนั้นคงมาถึง :oo1:
-
อ่านไปลุ้นไป ผมจะรอคอยตอนนั้นนะครับ :impress2:
-
อย่าให้รอนานนะ :z1: เป็นคนความอดทนต่ำ :laugh:
-
รักใสๆหัวใจเยอะประตู
โอ้วพระเจ้าความจริงเด็กในสมัยนั้น ยังไม่ประสีประสา ข้าพเจ้าเข้าใจ :m20:
ซึ่งพี่แชมป์อาจจะผ่านมานานแล้วก๊ากก
แหมแต่พี่แชมป์จะรุกเหรอนั้น พี่จอนยอมได้เยี่ยงไร :m20:
-
เห็นใจคนรอตอนสำคัญ งิงิ
เลยขอเตรียม PM ตอนพิเศษ ส่งให้พรุ่งนี้เท่านั้น ให้คนที่ไม่กลัวการสปอยว่าใครเป็นพระเอก นายเอก ใครพร้อมรับความเสี่ยงแจ้งชื่อไว้ได้เลยคร้าบ.... :z2:
คิดถูกป่ะเนี่ย ถ้ากลัวเสียอรรถรส ไม่ต้องเอาก็ได้ค้าบ ไว้ลงตอนจบเรื่องหมดแล้วอีกทีก็ได้ แต่คงนานกว่าจะจบ :laugh:
เป็นการขอบคุณผู้สนับสนุน :กอด1:
จิ้มน้องcrazykung คงไม่อยากรู้มั้งครับ กลัวสปอย หรือ สปอยไปแล้ว o22
คุง Poes กะคุงmantdash คงไม่ต้องคอนเฟิร์มแล้วมั้ง เอาป่ะเนี่ย o18
-
^
^
^ โหม่งงงงงงงง
>>> เข้ามายกมือขอตอนพิเศษค้าบบบบบบบ
(ยังงงๆอยู่ว่าตกลงใครรุก? ใครรับ? แรกๆเหมือนแชมป์จะรับ อ่านไปๆ อืม... หรือจะรุก? :z2: )
.
-
เห็นใจคนรอตอนสำคัญ งิงิ
เลยขอเตรียม PM ตอนพิเศษ ส่งให้พรุ่งนี้เท่านั้น ให้คนที่ไม่กลัวการสปอยว่าใครเป็นพระเอก นายเอก ใครพร้อมรับความเสี่ยงแจ้งชื่อไว้ได้เลยคร้าบ.... :z2:
คิดถูกป่ะเนี่ย ถ้ากลัวเสียอรรถรส ไม่ต้องเอาก็ได้ค้าบ ไว้ลงตอนจบเรื่องหมดแล้วอีกทีก็ได้ แต่คงนานกว่าจะจบ :laugh:
เป็นการขอบคุณผู้สนับสนุน :กอด1:
จิ้มน้องcrazykung คงไม่อยากรู้มั้งครับ กลัวสปอย หรือ สปอยไปแล้ว o22
คุง Poes กะคุงmantdash คงไม่ต้องคอนเฟิร์มแล้วมั้ง เอาป่ะเนี่ย o18
ยกมือและโบกไปมาครับ ดุกดิก 555+ :z1:
-
ขอด้วยครับอยากรู้เหมือนกันว่าใครเป็นนายเอกใครเป็นพระเอกครับ
-
o18 o18
ตอนพิเศษด้วยได้มั๊ย งุงิ
ผลัดกันรุกผลัดกันรับ ชักงง
อิอิ
-
ขอยกมือด้วยคนนนนนนน
-
ลองไม่ส่งให้ดิ เจ็บ o18
-
สปอยไม่สปอย กระผมไม่ทราบ
แต่กระผมขอบอกเลยว่า!!
:call:ขอด้วยคน
ชิชะ พี่แชมป์รุกนี่รับไมไหวเลยนะขอเป็นลม
-
ง่ะ :serius2:
ลุ้น และ สับสน ปน งงๆ มึนๆ ตกลง
แชมป์จอน หรือ จอนแชมป์
ไว้เป็นเรื่องของอนาคตแล้วกันเนอะ
เง้อออออออ
รอติดตามตอนต่อไป
ปล.ตอนพิเศษ ขอด้วย อ่านมาตั้งนาน พลาดได้ไงครับ
ขอบคุณหลายเด้อ :z2:
-
ใครเป็นพระเอก ใครเป็นนายเอกเอ่ย
ขอตอนพิเศษด้วยคนนะ :z1:
-
ขอตอนพิเศษด้วยค่ะไม่ให้เป็นเคืองเลยเชียว :o8:
นอนด้วยกัน มองหน้ากัน ไม่ใครก็ใครล่ะใจ....แตกแน่ๆ :laugh:
-
เพิ่งเข้ามาอ่าน
เรื่องนี้น่าร้ากกดี(กด+1ให้แล้วน้า)
แชมป์น่าร้ากกกกอ่า
แทคก้อน่าร้ากกก
แต่เชียร์จอน หุหุ
และในที่สุดก้อได้เป็นแฟนกาน
ปล.ขอตอนพิเศษด้วยคนน้า :impress2:
-
อิๆ เอาด้วย อย่าลืมส่งละ ฮึๆ
-
มาลงชื่อว่ากำลังตามอ่านค่า :กอด1:
ขอตอนพิเศษด้วยคนได้มั้ย แฮะ :L2:
-
จากข้อสันนิษฐาน ข้าพเจ้าว่ามันน่าจะเป็นแชมป์จอนซะมากกว่าคะ แต่ผลัดกันรุกและรับก็คงตื่นเต้นมิใช่น้อย โฮะๆ :impress2:
-
ปอยล์ไม่ปอยล์
เราไม่อะไรอยู่แล้ว
แต่เราชอบตอนพิเศษ :-[
พี่แชมป์นี่ดูท่ายิ่งโตจะยิ่งป่วน&แสบเนอะ
:pig4: คนโพสต์
-
พลัดกันเป็นพระเอกได้ไหมอ่ะ อิอิ
-
ยกมือขอด้วยคนนะคะ
:-[ :-[
-
ส่งไปแล้วส่วนนึง ตามคิวละกันนะค้าบ
หน้า 11 จะมาส่งให้อีกทีเย็ยๆ แหะๆ
กลัวปอยล์จังเลย แต่อ่านแล้วรู้ป่ะว่า.........ใครเป็นนายเอก :jul3:
-
น่ารักจริง ๆ แล้วก็มายกมือขอสปอยล์ด้วยอีกคน :impress2:
-
เพิ่งมาตามอ่าน น่ารักดีจ้า
ชอบ จอน แหละ อิอิ
ลงชื่อขอตอนพิเศษด้วยละกัน ^^ :mc4:
-
อุ๊ยตอนพิเศษ ขอมั่งสิจ๊ะ
ขอบคุณล่วงหน้าจ้า
-
....ขอตอนพิเศษ..ด้วยครับ :call: :call: :call:
-
ขอตอนพิเศษด้วยคร้าบบบ :pig4:
-
ขอตอนพิเศษด้วยคนค่าาาาาา :กอด1:
ใครเป็นพระเอก นายเอก ใครรุกใครรับ หรือทั้งสอง ก็ได้หมดแหละ :o8:
ไม่มีปัญหา อิอิ :z1:
-
ส่งครบแล้วนะคร้าบ ได้รับกันรึยังคร้าบ.................. :impress:
ขอเสียงตอบรับด้วย เพิ่งส่งครั้งแรก ไม่รู้โอเครึเปล่า เตรียมนับถอยหลัง จะมาไหวป่ะหว่าเที่ยงคืนเริ่มง่วง
คนมาไม่ทันวันนี้ รอลงจบแล้วจะมาลงอีกรอบนะครับ
จะถูกซุ่มยิงป่ะเนี่ย :5779: อย่าโกรธกันนะ :give2:
-
...ได้รับแล้วครับ..ขอบคุณครับ :pig4:
...รอ part2 .อยู่น่ะครับ :call:
...
-
พาทสองส่งมายัง :z2: รออยู่นะ
-
มาขอตอนพิเศษด้วยคนค่ะ
:pig4: :pig4: :pig4:
-
มาขออีกรอบนึงคราบ รออ่านอยู่นะ อิๆ ตอนพิเศษ อะนะ
-
ง่า ผมก็รออยู่ครับ ยังไม่ได้เหมือนกัน พาร์ทสองเนี่ย
คิดว่าไม่ใช่ช่วงนี้มั้งครับ เห็นว่าพี่แชมป์งานยุ่ง ขืนไปเร่งอีก มีหวัง อด
ไงจะมาเปิด PM อีกทีนะงับ
แต่ว่าส่งทีละฉบับเหนื่อยจัง ทำไงให้ดูชื่อใน BC ได้อ่ะคับ ใช้เวลาส่งนานมาก
รอบหน้าแอบส่งให้คนเม้นท์ตอบดีกว่า :laugh: o18
เพิ่งเห็นว่าได้เม้นท์ที่ 222 เอง ปลื้ม :m3:
-
ฝากตัวด้วยนะค่ะ
พึ่งเข้ามาติดตาม
P.S. ขอตอนพิเศษด้วยคนนะค่ะ
:m5: :m5: :m5:
-
ได้รับตอนพิเศษแล้วน้า :o8:
ขอบคุงค่า :L2:
หวานจัง อิอิ
รออ่านตอนต่อไปอยู่น้า
ปล.รอตอนพิเศษสองด้วยนะ
-
ได้รับตอนพิเศษแล้วค่ะ :pig4:
อ่านแล้วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยถึงปานกลาง
แต่ก็ยังเดาไม่ถูกว่าใครเป็นนายเอก
สงสัยต้องรอภาค 2 มั๊ง
-
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษค่ะ :pig4:
รอตอนต่อไป กับตอนพิเศษต่อค่ะ :really2:
-
ฝากตัวด้วยค่ะ
ขอตอนพิเศษด้วยคน........
ขอบคุณค่ะ
-
:กอด1:
เข้ามายกมือ ขอตอนพิเศษด้วยนะจ๊ะ
แล้วก็รอตอนต่อไป....
-
อ๊ะ ตอนพิเศษเหรอ o22
อยากได้ด้วยคน นี่ยังไม่เที่ยงคืนนะ เส้นยาแดงผ่าแปด :sad4:
ขอด้วยคนนนนนน ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ :L2:
-
อืมพึ่งเห็นนายเอกมาขอความรักก็เรื่องเนนี้ย
ช๊อคไปเหมือนกัน แต่ต้องดูตอนหลัง
เอ้ยไมไต้องดูหลอกเพราะพี่แชมป์ไปชมประตูซะแล้ว
ขอให้มีความสุขในตอนที่ 2
-
:mc4:จบแล้วหนึ่งงาน ส่งหมดแล้วนะคร้าบ หวังว่าคงอิ่มเอมแล้วนะครับ มันเน้นหวานไปป่ะครับ
บังเอิญผมมันพวกชอบแบบนี้ เลยไม่รู้ว่าเพื่อนๆจะชอบกันรึเปล่านะ :m13:
เม้นท์บอกกันได้ แต่ NC นี่พี่แชมป์ไม่ค่อยเขียนง่ะ จะขอมาเป็นพิเศษอีกทีนะขอรับ
-
:o8:
ได้รับแล้วจ๊ะ รวดเร็วทันใจ
ขอบคุณมากกกกค่ะ
-
หงะ ขออีกคนทันมะคับ เข้ามาช้าไปแปบเดียวเองอ่าาาาาา
:call: :call:
-
ได้รับตอนพิเศษแล้วคร้าบบบบบ :pig4:
-
ได้รับตอนพิเศษตอนแรกแล้วจ้าาา
:กอด1: :กอด1:
เบาหวานกันเลยทีเดียว
แต่มาไม่ทันรอบสองแหะ
อิอิ
-
แล้วตกลงมีตอนพิเศษกี่ตอนง่าา
งง :really2: :really2: :really2:
-
หง่า...ไม่ได้เข้ามาสองสามวัน..ยังขอตอนพิเศษทันมั้ยเนี่ย....อยากได้ๆ :o12:
:serius2:...มังจิ....ขอมั่งจิ...นะๆ
-
อ๊าาาาาา เราพาดตอนสองงงง
ขอทันมั้ยอ่าาาาา
อยากรุจิงๆๆใครคือพระเอกอ่า
-
โฮ :sad4: ขอตอนพิเศษด้วยนะ :call:
ไม่ได้เ้ข้ามา 2 วัน เกิดอะไรขึ้น :really2:
-
ได้รับแล้ววว
ขอบคุณมาก
รอ part 2
แบบว่ามันค้างงง
กด+1ให้ คนส่งของ
น่ารักที่สุด :L2:
-
o12 พอบอกว่า...จบบริบูรณ์ ให้ไปจิ้นซ์ต่อเอาเองแถมขึ้นหน้าใหม่อีกต่างหากนี่.......
แทบอยากลุกไปฆ่าคนเขียนเลยนะเนี่ยยยยยยยยยย o3 o3
o14 ขอบคุณคนลงที่ไม่ปล่อยให้ลงแดงตายยยยยยยย :กอด1: :L2:
คุณพี่แชมป์แกล้งได้สุดยอดมั๊กๆ (จะลงแดงตายเอา) :serius2:
ขอกลับไปอ่านต่อล่ะ o13 :bye2:
-
:z2: :z2: อ่านรวดเดียวจบหมดเลยค่ะ :a1: ขอรางวัลให้ไอบ้างสิ มาขอวันนี้ช้าไปไหมคะ? ส่งมาให้ไอด้วยคนทีนะๆๆๆๆ :impress:
แบบว่า..เดาไม่ออกเลยแห๊ะว่าครายรับครายรุกง่ะ แต่..... (นั่นแหละๆ) :z3:
ปล.รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่ะ :a2:
-
อืม.......ไม่เข้ามาหลายวัน พลาดไป พลาดตอนพิเศษ เสียดายจัง
เหอะๆ ไม่เป็นไร
เหมือนเดิมนะ ขอเป็นกำลังใจให้นะ สู้ๆนะ และจะติดตามต่อไปนะ
-
:z1: ขอบคุณค่ะ ได้รับแย้วววววว ถ้ามีแบบนี้อีก ขอล่วงหน้าเลยนะคะ :impress2: :-[
-
ขอบคุณมากๆเรยจ้า....มีตอนใหม่ส่งมาอีกนะ...น่ารักสุดๆ :o8:
อ่านไปหัวใจเเทบหยุดเต้นไปด้วย..วี๊ดวิ้ว...อิจฉาพี่เเชมป์โคตร... :haun4:
ปล....+1ให้เเว้วจ้า
-
ง่าาาาาาาาาาาา ขอตอนพิเศษด้วยคนตอนนี้ยังจะทันมั้ยง่ะ ติดธุระอ่ะคับ
เอาเป็นว่าทันละกันนะคับ ขอบคุณคับ
-
ตามมา +1 ให้คนส่งของครับ อิอิ :z1:
-
:L2: :L2:
มาให้กำลังใจคนแต่งและคนโพสต์
อย่าลืมส่ง part 2 ให้เค้าด้วยนะ :z1: ลุ้นมาก ถ้าเป็นอย่างที่อิฉันคิด อยากจะกรี๊ดเพราะมันผิดอิมเมจมากกกกกก
ขอบคุณค่ะ
-
ได้รับแล้ว ขอบคุณมากค่า :call:
รอตอนพิเศษ 2 อยู่น้า
ขอบคุณล่วงหน้าเลยจ้า :L2:
-
บทที่ 4 เพื่อนร่วมสาบาน
“แชมป์ วันนี้กูไปไม่ได่อ่ะ พ่อกูมีเรื่องจะคุยด้วย บอกให้กลับด่วน “ มันทำหน้าหงอยๆ
“ก็ไม่เห็นมีใครจะชวนมึง” เสียงกวนๆดังพอๆที่กะจะให้คนทั้งห้องได้ยิน คงเป็นเสียงใครไปไม่ได้ นอกจากไอแทค
“เฮ้ย กูพูดกะไอแชมป์ มึงเกี่ยวไร” เด๋วนี้เป็นเรื่องธรรมดาที่ผมจะปล่อยให้ไอสองตัวนี้มันลับฝีปากกัน เรื่องพวกนี้คงเป็นปกติของพวกผมไปแล้วล่ะ
เพื่อนในห้องก็แซวว่าเป็น รักสามเศร้าอยู่บ่อยๆ ใครจะไปรู้ มันเป็นรักปกตินี่แหละ เพียงแต่มีเพื่อนร่วมสาบานมาอีกหนึ่งหน่อเท่านั้นหล่ะ
อยู่ๆไอจอนก็ดึงไอแทคไปกระซิบกระซาบอะไรข้างหู แล้วมันทำหน้าเย้ยๆ ไอแทคมันหูเหอแดง หันหน้ามามองผมสลับกับไอจอน
“ยังงั้นกูคงต้องไปก่อนแล้ว เด๋วโดนเฉ่ง ไปนะครับ ที่รัก” คำสุดท้ายมันพูดให้แค่ผมกับไอแทคได้ยินเท่านั้น แค่นี้ก็จะทำให้ผมหยิบรองเท้าไปโยนเขวี้ยงหัวมันแล้ว ไม่ดูสถานที่เลย
“......” ไม่มีปฏิกริยาตอบรับจากคนข้างหน้าที่ท่านเรียก ผมยืนเรียกไอแทค ดูสมองมันจะลอยไปไกลซะแล้ว
“เฮ้ย แทคไป วันนี้จะไปหาชุดไม่ใช่เหรอ” ผมจิ้มไปที่เอวมัน
“อ๋อ เออๆ ไป” มันตอบท่าไร้อารมณ์ซะเหลือเกิน
ดูการเดินซื้อของเรารอบนี้มันอึดอัด พิกล
“มึงเป็นไรไปวะ แทค วันนี้มึงเงียบผิดปกติ” ผมเริ่มฉากสนทนา มันหันหน้ามามองผม สายตาที่คาดคั้น
“มึงเป็นแฟนกับมันแล้วใช่มั้ย” มันถามผมเน้นๆ
“มันไหน กูไม่รู้จัก” ผมเฉไป ไม่รู้จะตอบยังไงว่าใช่
“มึงอย่ามาทำเล่นลิ้น มึงก็รู้ว่าหมายถึงใคร” จริงๆผมยังไม่เคยบอกไอแทคตรงๆ เพราะผมว่ามันดู มันก็คงจะรู้ แต่วันนี้มันมาแปลกกว่าปกติ แต่เราสาบานกันแล้วนี่ ว่าเราจะเป็นเพื่อนรักกันตลอดไป
“อือ” คำตอบสั้นๆ ที่ทำให้มันหันมามองผมอีกที ก่อนที่จะทำอะไรที่ผมคาดไม่ถึง มันเอามือมาฟาดที่ก้นผม ผมก็สะดุ้งดิ นี่มันกลางห้างนะ
“มึงทำเชี่ยไรเนี่ย ประสาทเปล่าวะ นี่...นะเว้ย” ผมถามมัน
“ทำไมมึงต้องสะดุ้ง” มันถามผม
“ลองให้กู ฟาดมึงมั่งมั้ยล่ะ” ผมย้อน
“เอาดิ กูไม่สะดุ้งหรอก เมื่อคืนกูไม่ได้ผ่านศึกมาอย่างมึง” คำตอบที่เล่นเอาผมงง
“ผ่านศึก ไมกูไม่รู้ว่ากูไปรบมาเมื่อไหร่” ผมถามมันงงๆ
“ ไหนมึงบอกว่ากูเป็นเพื่อนรักมึง เดี๋ยวนี้อาไรมึงก็ไม่เคยจะบอกกู ช่ายดิ มึงเป็นแฟนไอจอนแล้วนี่ กูก็แค่ถูกเขี่ย” มันประชด
“มึงเป็นไรของมึงอีก มึงดูสถานที่บ้างดิ พูดห่าไรคิดบ้าง”
“กูไม่เคยจะคิดเขี่ยใคร มึงยังเป็นเพื่อนรักกู ที่กูไม่ได้บอกว่ากูเป็นแฟนกับไอจอน กูก็นึกว่ามึงรู้อยู่แล้ว”
“กูก็อยากถามมึงมานานแล้วว่า มึงบอกว่ามึงไม่ชอบผู้ชาย..” ผมรีบลากมันออกไป ก่อนมันจะประกาศอะไรๆ ให้คนรู้ไปหมด พอมาถึงที่ปลอดคน
“ไหนมึงบอกกูว่ามึงไม่ชอบผู้ชาย มึงไม่มีทางชอบกู” มันถามผมเสียงหนัก
“...” ผมไม่รู้จะตอบไรมัน มันเป็นคำตอบที่ผมตอบไม่ได้ ทำไมผมถึงชอบไอจอน ทำไมผมถึงไม่ได้ชอบมันอย่างนั้น
“เงียบทำไม กูอยากถามมาตั้งนานแล้ว”
“ไหนมึงบอกว่าเราเป็นเพื่อนรักกันไง มึงจะคาดคั้นอะไร”ผมพูดอ่อยๆ
“ไม่ต้องเปลี่ยนเรื่อง กูถามว่าทำไมมึงชอบไอจอนได้ แต่ชอบกูไม่ได้”
“กูไม่รู้ แทคอย่าถามกูเลย กูไม่รู้จะบอกยังไง”
“.....” “มึงจะบอกว่ามันดีกว่ากู เด๋วนี้กูเป็นทั้งประธานนักเรียน ทั้งกิจกรรม ทั้งกีฬา กูก็ดีกว่า”
“มันไม่ได้เกี่ยวกับว่า ใครดีกว่าใคร กูไม่ได้ดูพวกนั้น”
“แล้วมึงดูไร มึงรู้มั้ย ว่ากูยังเจ็บทุกครั้งที่กูเห็น มึงกะไอจอนสวีทกัน”มันเริ่มสั่นๆ
“มึงยังไม่เลิก...”
“มึงคิดว่าเริ่องแบบนี้มันเลิกกันง่ายเหรอในเมื่อมึงยังดีกับกูอย่างนี้ กูคิดว่าหลังจากวันนั้นกูกะมึงจะอยู่กันอย่างสบายใจ แต่มึงกลับตกลงเป็นแฟนกับไอจอน”
“กูขอโทษ” ผมพูดได้แค่นั้นจิงๆ
“แล้วมึงดันไปมีไรกัน แต่มึงไม่เคยจะบอกอะไรกูเลย มึงเห็นกูเป็นเพื่อนมึงอีกมั้ย” ได้ฟังคำนี้ก็ทำผมงง
“มีไรกัน” ผมถาม
“ใช่ มีอะไรกัน หรือมึงอยากให้กูว่า มึงเอากัน”
“แทคกูยังไม่เคยเอาใคร และยังไม่เคยถูกใครเอา” ผมพูดพยายามให้สั้นที่สุด ไม่อยากพูดเรื่องแบบนี้มากๆ
“นี่กูรู้ขนาดนี้มึงยังโกหกอีก ไอจอนมันบอกกูเองว่ามันหลายครั้งแล้ว เมื่อคืนพวกมึงก็เพิ่ง๐” มันดูเริ่มผ่อยคลายบ้างแล้ว
“ไอจอนบอก” มันเริ่มทวน
“แล้วมึงคิดว่ามึงเชื่อกูหรือควรเชื่อไอจอน กูบอกมึงอยู่แล้วถ้ากู ..” ผมบอก
“กูลืมคิดไป กูแค่หงุดหงิด” มันยังดูเซ็งๆ
“กูเข้าใจว่าเรื่องอย่างนี้มันก็อย่างนี้แหละ เป็นกูอาจยิ่งกว่านี้ แต่กูอยากบอกมึง ว่าเรื่องอย่างนี้กูบังคับใจไม่ได้จิงๆ มึงเข้าใจกูนะ กูกับไอจอนก็คุยกันแล้ว ว่ายังไงมันก็เป็นไปไม่ได้ ซักวันเราก็ต้อง...” ผมไม่อยากคิดถึงคำพูดที่จะต่อไป
“ทำไมเป็นไปไม่ได้” มันถาม
“มันลูกคนเดียว ของตระกูล... มึงก็รู้ แล้วกูก็ใช่ว่าจะทำไรตามใจได้”
“งั้นมันไม่ได้ กูได้ กูไม่สนใจจะลูกคนเดียว ลูกหลายคน ถ้ากูรัก กูก็จะรัก” มันเป็นประโยคที่ผมเคยคิดถึง แต่มันไม่ได้หรอก ผมยังอยู่โลกแห่งความเป็นจริง เราไม่ได้เกิดมาโดยไม่ต้องใส่ใจใคร เราต่างคนต่างมีคนที่ต้องดูแล มีงานที่ต้องสืบทอด
“แทค มันเป็นไปไม่ได้ ในฐานะอย่างมึง มึงก็น่าจะเข้าใจ ว่าเราตามอารมณ์ชั่ววูบของตัวเองไม่ได้หรอก มึงอย่าหลอกตัวเอง”
“กูไม่ได้หลอกตัวเอง กูรักก็คือรัก” มันเป็นคำที่ผมฟังแล้วมันกระทบใจอย่างจัง แต่....
“มึงอย่าพูดต่อเลย” ผมเริ่มเสียงสั่น
“กูโทดหว่ะ แชมป์ วันนี้มึงอุตส่าห์มาซื้อเสื้อเป็นเพื่อนกู กูยังหาเรื่องให่มึงเครียดอีก เอางี้ เด๋วซื้อเสร็จ กูพามึงไปงานวัด” ผมละขำกับมัน นี่ที่ๆมันจะไปเวลาเครียดๆคงป็นงานวัดแหงๆ
“ไม่อ่ะ แต่วันนี้ไปกินข้าวกันดีกว่า ไม่ได้กินด้วยกันสองคนมาตั้งนาน”ผมบอก เสียงเริ่มใสๆ
“ไอจอนมันจะว่าไรป่าว” มันถามเกร็งๆ
“นี่ มึงเพื่อนกูนะ ไม่ใช่ชู้”
“อ่าว ไม่แน่หรอก ซักวันอาจจะเลื่อนขั้น” ผมหันไปมองหน้ามัน
“ล้อเล่น นี่ไปกิน....ดีกว่า เพิ่งเปิด เห็นว่าไฮโซเยอะ เผื่อกูไปเจอไฮโซน่ารักๆมั่ง เด๋วกูเลี้ย....” ดูเหมือนมันจะรู้ หันมามองหน้าผมแหยๆ
“นี่ครั้งที่เท่าไหร่แล้ว กูรู้ว่ามึงรวย แต่กูอยากคบกับมึงแบบเพื่อนจริงๆ กูไม่ได้อยากเกาะมึงกิน” ผมพูดเซ็งๆ
“กูไม่เคยคิดอย่างนั้นเลย กูรู้นิสัยมึงหน่า ไม่งั้นป่านนี้ มึงปั่นหัว กูกะไอจอนเล่นไปนานแล้ว” ผมไม่ค่อยชอบฟังเรื่องแบบนี้ ผมไม่ชอบอ่ะ
“รู้ก็ดี วันหลังลดมั่งก็ได้นะ ไม่ต้องเลี้ยง เลี้ยง แล้วก็เลี้ยง”ผมบอกมัน
“ค้าบ หยั่งงั้น ไปกินนะ”มันอ้อนและ คงหายเครียดแล้ว
“เอาดิ ตามบัญชา คับท่าน” ผมทำท่าตะเบะ
แล้วเราก็ไปซื้อของแล้วกินข้าวกัน วันนั้นผมเปิดมือถือสั่นไว้ แล้วผมก็ไม่รู้สึกไรเลย
ผมกลับมาบ้านประมาณ 4 ทุ่มกว่า ก็ร้านที่มันพาไปนี่ ไฮโซจริงๆ มื้อบ้าอะไร สองคนโคตรแพง แล้วอาหารก็อย่างช้า ถ้าไม่ต้องรักษามารยาท คงเกิดจราจลคนหิวมั่งหล่ะ
“ แชมป์ ลูกจะไปไหน ก็โทรมาบอกมั่งสิลูก แม่โทรตั้งนานไม่รับเลย นี่ถ้าจอนไม่โทรมาบอกว่าไปกับแทค แม่คงจะแจ้งความแล้ว” กลับมาก็เจอบทสวดของแม่ผม ปกติไม่เห็นห่วงเว่อร์ขนาดนี้
“โทรไปบอกจอนรึยังล่ะ เสียงลูกเค้ากังวลมากนะ” แม่บอกผม
“ยังเลยคับ เด๋วโทรไปเนี....” ผมต้องอึ้ง ที่เห็นจำนวนมิสคอล 49 มิสคอล
ช่วงนี้ยุ่งมาก แล้วจะมาลงอีกตอนดึกๆ นะค้าบ ชดเชยหลายวัน :man1:
ส่วนตอนพิเศษยังไม่ได้เลยง่า รอกันก่อนนะนะ :really2:
-
ยังรออยู่นะ :z1: ตอนพิเศษ
-
ขอตอนพิเศษตอน 2 ได้มั้ยอ่า
ยังไม่ได้เลย อ่านตอนหนึ่งและ
มันค้างคาอ่าาาา
-
ยังดีที่แทคเข้าใจ แต่ตอนนี้คนที่จะไม่เข้าใจน่ะจอนรึเปล่า o22
-
มาเป็นกำลังใจให้อีก 1 o13
ชอบนิสัยแชมป์นะ (สงสัยจะเป็นรุกแน่ ๆ :laugh:)
มาอ่านวันเดียวจบเลย ชอบน่ารักดี
จะติดตามไปเรี่อย ๆ นะ
ปล. แล้วตอนพิเศษเนี๊ยะจะมีมาลงไหม ถ้ามีก็จะรออ่านนะ แต่ถ้าไม่มีส่งให้ด้วยได้ไหมอ่ะ :m15:
:bye2:
-
บทที่ 5 คุณชายไร้เหตุผล
“โทรไปบอกจอนรึยังล่ะ เสียงลูกเค้ากังวลมากนะ” แม่บอกผม
“ยังเลยคับ เด๋วโทรไปเนี....” ผมต้องอึ้ง ที่เห็นจำนวนมิสคอล 49 มิสคอล สถิติใหม่เลยนะเนี่ย แม่ผมเพิ่ง 5 มิสคอล ที่เหลือนี่ของยอดรักหมดเลย มันโทรไงเนี่ย ตายแน่เลยตู ผมรีบโทรศัพท์หามัน
“สวัสดีค่ะ บ้าน......ค่ะ” แม่บ้านเสียงคุ้นเป็นคนรับ
“ป้าหมอนคับ แชมป์นะคับ ขอสายจอนหน่อยคับ”ผมรีบพูดบอกไป
“จอนจ๊ะ แชมป์โทรมาแล้วแน่ะ” ป้าหมอนตะโกนบอกคุณชาย
“บอกว่าจอนหลับแล้ว แล้ว ไม่ต้องโทรมาอีก” เสียงมันชัดๆยังมีหน้ามาบอกว่าหลับ
“ป้าหมอนคับ บอกจอนให้หน่อยว่า แชมป์มีเรื่องสำคัญจะบอก ถ้ามันไม่คุยพรุ่งนี้แชมป์คงต้องไปต่างประเทศกับแทคนะคับ” ผมงัดไม้เด็ดโง่ๆ อีก แต่ก็รู้อยู่แล้วมันทนไม่ได้หรอก ป้าหมอนบอกมัน
แต่ผมคิดผิดมันยังตะโกนกลับมาบอกว่า ให้ไปเลยอีก อะไรว้า นี่จะไม่สนใจกูจิงๆเหรอ แล้วยังมาเล่นบทงอนให้พี่เลี้ยงดูอีก มิน่าถึงกังวลว่าพ่อจะรู้
“แชมป์จ๊ะ ป้าไม่รู้หรอกนะว่าทะเลาะอะไรกัน แต่เมื่อกี้จอนเค้ากังวลมากเลยนะ เห็นโทรศัพท์ตลอด เดินไปเดินมาไม่อยู่กะที่เลยละจ๊ะ”
“เหรอคับ ยังงั้นไม่เป็นไรคับ แค่นี้ละกันคับ “ผมเริ่มรู้สึกผิด หลังจากวางสายผมก็เก็บกระเป๋า
“แม่ค้าบวันนี้ แชมป์ไปนอนบ้านจอนนะคับ พุ่งนี้มีสอบสำคัญ ลืมไปเลย”
“อ่าวเหรอ ได้ๆ มิน่าจอนโทรมาซะขนาดนั้น” แม่ผมโอเค แต่เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล คับผม” ผมรีบรับเสียงใส รู้แล้วล่ะว่าใครโทรมา
“.....”
“ค้าบ แชมป์ผิดไปแล้ว ขอโทดนะ นะ”
“.....”
“อย่าเงียบดิ” ผมบอก
“ไม่มีไรจะพูด” มันบอกเสียงเรียบ อ่าวไม่มีแล้วโทรมาทำไม อยากถามมัน แต่ใครจะกล้า
“น้าๆ พูดเหอะ เรื่องไรก็ได้”ผมพยายามง้อ
“นี่ถ้าจอนไม่โทรมา เรากะลังจะไปบ้านจอนแล้วแหละ” ไม่น่า ซวยเลย
“เหรอ ......ตู๊ด ๆๆๆ” ตัดสายไปแล้ว ปากพาจนจริงๆ ผมหนีการไปนอนบ้านมันมานานแล้วหล่ะ ผมเป็นพวกติดบ้าน แล้วไปนอนบ้านไฮโซอย่างนั้นไม่ค่อยชินอ่ะ เคยไปก็ไม่กี่ครั้ง ไปบ้านไอแทคครั้งนึงนี่ก็เข็ดแล้ว แต่ทำไงได้ คราวนี้ผิดจิงๆนี่
“ไปแล้วนะครับแม่”
“จ๊ะๆ ถึงแล้วโทรมาด้วยนะ ให้พี่เชนเค้าไปส่งล่ะ”
“ค้าบ”
(ต่อบทที่ 6 บ้านไฮโซกะคุณชายหัวดื้อ)
สั้นใช่ม้า ทำไงได้แฮะ ว่างๆจะมาอีกทีละกันนะ ตอนพิเศษ จริงๆมันจบในตอนนะเนี่ย ดูค้างเหรอครับ
ส่วนตอนพิเศษสอง ใกล้คลอด กลัวสปอยล์
เพราะฉะนั้น จะส่งให้แฟนประจำละกันเนอะ โดนด่าว่าปอยล์เกิน ลองอ่านและ มันปอยล์จริงๆ ลวงหลอกที่สุด
ดังนั้น ผู้โชคดี คงได้รับในอาทิตย์นี้ รอหน่อยนะครับ :man1:
:angry2: ป้องกันการโวย โวยก่อนได้เปรียบ เหอๆ o18
-
มันสั้นนนนน....ไปไม๊ :serius2:
-
สั้นไปหน่อยอ่ะ :m15:
แต่ดูแล้วตอนต่อไปน่าจะยาวกว่านี้ :laugh:
คุณชายไม่ไร้เหตุน๊า :fire: เป็นธรรมดาต้องงอนอ่ะ ก็คุณหนูไปกับคู่แข่งแล้วยังกลับดึกอีก
:o8: คืนนี้จะมีอะไรรึเปล่าแชมป์กับจอน :impress2:
-
Manji+ ฆ่ากานเลยดีกว่าครับ
ยังงี้ตายดีกว่า เหนบอกตอน 5 ดีใจเปิดไป
โอ้วววว พระเจ้า นี่หหน้าจะเป็น 4.1 มากกว่า
ไม่น้า รออ่านอยู่ได้โปรดเถิด
เดวใส่เสื้อม่วงประท้วงเลย
-
ตอนนี้สั้น มากกกกกกกกก
-
สั้นมากค้าบบบบบบ
รอตอนพิเศษตอนสองด้วยคับ ตอนแรกแอบค้าง เหอๆ
-
สั้นมากๆงะ แล้วจะรออ่านตอนพิเศษต่อนะ คราบ อิๆ
แหมแต่ท่าทางคราวนี้จะง้อยากนะเนี่ย
-
สั้นมากมายคับ
:m31: :m31:
มาต่อไวๆนะคับ
-
สั้นก็ยังดีกว่าไม่มา ใช่ม้าาา
ได้รับตอนพิเศษแล้วนะคะ ขอบคุณมาก รอตอน 2 อยู่นะ :กอด1:
รีบแต่งเร็วๆนะจ๊ะ :call:
-
มันสั้นอ่า :serius2:....ค้างหงะๆ :z10:
หงิๆแต่เข้าใจอ่านะคนลงไม่ค่อยว่างใช่ป่ะ....ว่างเเล้วรบมาลงนะจ๊ะมังจิ
ชอบเเทคกะจอนอ่า...เปิดเผยดีได้ใจๆ :impress2:
แล้วอย่าลืมส่งตอนพิเศษสองนะจ๊ะ
-
แชมป์ :sad4:
มันค้างงงงงงงงงงงงงง
มันคือไร
แล้วมันจะเป็นไงต่อ
เข้ามา รวบทีเดียว 2 ตอน
แต่มันค้างงงงงงงงงงงงง
พลีสสสสสสสสสสสสสสสสส
โปรดมาต่อด้วย
อย่าทำอย่างนี้ :z3:
กดให้คะแนน+1ใต้โต๊ะ รีบเอามาลงนะ พลีสสสสสสสสสสสส สงสารจอนนนนนนนนนน :m15:
-
บทที่ 6 บ้านไฮโซกะคุณชายหัวดื้อ
ติ๊งต่อง ๆ ผมกดกริ่งหน้าบ้านมโหฬารที่มีคนในบ้านแค่สามคน ที่เหลือก็คนดูแลในบ้าน
“สวัสดีค่ะ บ้าน....” เสียงเดิม
“พูดเหมือนในโทรศัพท์เลยนะครับ ป้าหมอน”ผมบอกไปทาง speaker กริ่งบ้านมันยังไฮยังงี้ ไม่ต้องพูดถึงในบ้านหรอก
“แชมป์จ๊ะ เด๋วป้ากดเปิดประตูให้ “พูดจบ ประตูรั้วบานใหญ่ก็เปิดออก ถ้าไม่รู้คงเห็นเป็นหนังผีแน่ๆ แล้วรถกอล์ฟก็ขับมาเทียบอยู่หน้าประตู คนขับดูสะลึมสะลือ คงโดนปลุกให้มาขับรถมารับ ก็นะถ้าให้เดินเข้าบ้านมันเอง คงประมาณชั่วโมงนึง ทางโคตรยาว เว่อร์ไปและ เคยมานอนก็จริง แต่มากับจอนครับ เลยไม่เคยผ่านด่านแบบนี้
“ขอโทษนะครับ ผมไม่นึกว่าจะลำบากอะไรอย่างนี้” ผมรีบขอโทษพี่เค้าทันทีที่ขึ้นรถ
“ไม่เป็นไรหรอกคับ ปกติผมไม่ค่อยได้ทำหน้าที่นี้หรอกครับ แขกที่มาปกติจะขับรถมา แล้ว รถไม่ได้ใช้งานนานๆมันจะเสีย ยิ่งยุ่งยากเข้าไปใหญ่
เอ่อ นี่ตูเป็นแขกคนเดียวที่ไม่เอารถมาเอง แขกที่มาคงต้องมีแต่ระดับบิ๊กๆแน่เลย คิดไปงั้นแหละ มากี่ครั้งก็ยังเกร็งกับบรรยากาศพวกนี้ ที่บ้านผมออกจะชิวๆ บางที ผู้จัดการที่บ้านผมอาจมานั่งกินข้าวด้วยบางครั้ง ไม่ได้ตั้งป้อมเหมือนบ้านไอจอน
“แชมป์ ทางนี้เลยจ่ะ เมื่อกี้ จอนบอกป้าแล้ว ว่าแชมป์จะมา” นี่มันเอาจibงแฮะ เล่นวางโทรศัพท์กันดื้อๆ บังคับกันชัดๆ
“คับ” แล้วผมก็เดินตาม แค่หน้าบ้านยังกะประตูชัยที่ฝรั่งเศส รถเบนซ์จอดเป็นแนว บ้านนี้นิยมแต่เบนซ์ แต่ผมก็ชอบนะ
บันไดแยกสองทาง รูปครอบครัวที่ติดอยู่กลางบันได เป็นรูปเด็กตัวเล็กๆท่ามกลางพ่อแม่ที่นานๆผมจะเจอ อย่าว่าแต่ผมเลย เจ้าตัวลูกเอง นานๆจะเจอซักที ก็พ่อแม่เล่นไปติดต่องานต่างประเทศทั้งปี
“จะรับอะไรมั้ยจ๊ะแชมป์ เด๋วป้าเอามาให้”ป้าหมอนถามผมอย่างยิ้มแย้ม
“ไม่เป็นไรคับ กินน้ำในห้องไอจอนก็พอแล้ว ราตรีสวัสดิ์คับ” ผมยกมือบ๊ายบายป้าหมอน
“จ๊ะ ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ” ผมค่อยๆเปิดประตูบานใหญ่เข้าไป ไฟยังเปิดสว่าง มีร่างเจ้าของห้องนอนเต๊ะอ่านนิยายอยู่บนเตียงที่คนนอนได้ 5-6 คน ผ้าม่านรอบเตียวขยับเบาๆจากแอร์ท่อ ที่ติดทั่วห้อง
“หนาวจัง อยู่ได้ไงเนี่ย อยากเป็นโพล่า แบร์เรอะ”ผมเริ่มบทสนทนาขำๆ
“.....”
................................................. ผมยังร่ายบทสนทนาอีกยาวยืด แต่ไร้วี่แวว ว่าเจ้าของห้องขี้เก็กจะหันมามอง คงต้องเล่นบทหวานซะแล้ว ผมค่อยๆเดินไปบนเตียงมัน
“จอน แชมป์ยังไม่ได้อาบน้ำเลยอ่ะ ไปอาบกันไป” ปกติถ้าธรรมดาผมคงถูกเล่นต่อแล้วหล่ะ
“ทำไรอยู่หล่ะ ไปเที่ยวจนดึกขนาดนี้ คราวนี้ งานวัด หรือ งานโรงเรียนยามดึกหล่ะ” เสียงแสดงความไม่เป็นใบ้ที่ จิก กัดซะ
“โห ก็ร้านอาหารมันช้า แล้วโทรศัพท์ ก็ตั้ง silent อ่ะ โทดนะ”ผมอธิบาย
“เห็นมั้ยว่ากี่มิส คอล”
“44” ผมตอบแห้งๆ
“เหรอ รู้มั้ยว่าโทรขนาดนี้ ใช้เวลานานขนาดไหน”
“ ชั่วโมงนึงมั้ง”
“เหรอ แค่ชั่วโมงนึง โทรให้รับนะ ไม่ใช่โทรไปยิง”
“....” ผมเงียบ
“แล้วดู voice ยัง อีกกี่อัน”
“ยังอ่ะ” ผมตอบแห้งหนักกว่าเดิม
“แล้วคิดว่าควรอภัยให้กับคำขอโทดง่ายๆที่กี่ครั้งก็ยังเหมือนเดิมมั้ย”
“ไม่” ผมก็ตอบไปตรงๆ
“....”
“จอนอยากให้แชมป์ทำยังไงหล่ะ”
“.... ไม่ต้องทำไร ถือว่ากูโง่ ที่ห่วงมึงละกัน ”
“จอน”
“ถ้าเป็นมึง มึงจะทำไง”มันถาม
“ก็ทำเหมือนมึง หรือยิ่งกว่า”ผมตอบ
“กูก็รู้”
“แต่ถ้ากูไม่ได้ไปกับแทค มึงจะโทรยังงี้มั้ย” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง
“แล้วมึงว่าไง”
“กับใคร มึงก็คงโทรอย่างนี้”ผมขุดหลุมฝังตัวเองซะแล้ว
“รู้ก็ดี” มันยังนั่งอ่านหนังสือ ผมก็เลย กระดึบๆไปหยิบหนังสือมันออก มันก็ปล่อยแต่โดยดี แต่ดันนอนแทนซะงั้น
“อ่าว” ผมทัก
“มึงไปอาบน้ำเหอะ กูเหม็นเน่า” มันบอก ผมต้องทำตามอย่างว่าง่าย ผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำเสร็จ ก็เช็ดตัวและผมก็คิดแผนได้
ถ้าผมต้องแกล้งลื่นล้มในห้องน้ำ ถ้ามันเห็นผมเจ็บ แล้วใส่แค่ผ้าเช็ดตัวเนี่ย มันต้องหายโกรธแน่เลย 55
ผมเลยเริ่มตามแผน ทำให้ห้องน้ำเปียกๆก่อน แล้วก็
“โอ้ย” ผมเอามือไปทุบที่ประตูเลื่อนของที่อาบน้ำฝักบัว แล้วต้องแกล้งล้ม เพื่อความสมจริง เจ็บอยู่นะเนี่ย เป็นไปตามคาดเสียงฝีเท้า เดินมาอย่างเร็ว แล้วเปิดประตูออก ประตูบ้านมันล็อคไม่ได้อ่ะ ไม่ได้จะตั้งใจยั่วไรหรอกนะ
“แชมป์ เป็นงัย” มันรีบเปิดประตูประตูมาดู แอบยิ้มในใจ หายโกรธแล้วแน่เลย
“มึงโดนอะไร”
“หัวมันโขกตรงนี้ กูเจ็บอ่ะจอน” ผมเริ่มตามแผน
”ไหน มันเดินมาดู ไม่เป็นไรนี่” มันเดินผ่านผมแล้วไปดูไอประตูห้องน้ำมัน แล้วมันก็เดินออกไป โดยไม่แยแสผมเลย
“มึงทำอย่างนี้ ใช่มั้ย” ตอนนั้นผมคิด และโกรธมันมาก มันจะรู้ว่าผมแกล้งทำหรือไงผมไม่สนใจ แต่นี่มันไม่สนใจแม้จะดูผมเลย ผมรีบแต่งตัว แล้วก็เดินออกจากห้องน้ำ เก็บของใส่กระเป๋า
แล้วเดินไปหน้ามัน ดึงแหวนที่นิ้วผมออก ปกติใส่ตลอดอ่ะ ถ้าไม่ไปโรงเรียน แล้วก็เขวี้ยงใส่หน้ามัน ผมไม่ได้ดูหน้ามันหรอก แล้วผมก็รีบเดินออก
ทางนี่ไกลโคตร กว่าจะผ่านบ้านไปถึงหน้าประตูบ้าน ผมเดินไปถึง ยามกำลังคุยกับใครบางคนอยู่
“พี่คับ ช่วยเปิดประตูให้หน่อยคับ” ผมบอกยาม
“อ๋อ คุณหนู โทรมาบอกว่าไม่อนุญาตคับ” ยามบอกผม
“ถ้าพี่ไม่เปิด ผมจะโทรไปแจ้งตำรวจ ข้อหากักขังหน่วงเหนี่ยว” ผมขู่เค้า ทั้งๆที่รู้ว่าเป็นเหตุผลโง่ๆ เดินเข้าบ้านเค้ามาเอง ยามทำหน้าอึกอัก ก่อนจะเปิดประตูให้ผม ผมรีบเดินออกจากบ้าน นี่ไม่รู้ว่าต้องเดินไกลแค่ไหน ในซอยก็ไม่มีแท็กซี่เลย ผมเดินไป น้ำตาเจ้ากรรมก็ดันพลอยจะไหล
“ขึ้นมา”
ชดเชยด้วยตอนนี้ ยาวพอแล้วเนอะ ดูใจร้าวจบ รู้สึกว่านางเอกเนี่ย นางเอกได้ที่เลยครับ
จะมีชีวิตคนจริงๆ นางเอกอย่างนี้ได้มั้ย มีใครดูมั่งป่ะครับ :z2: งานเยอะแต่ยังดูหนัง :z3:
-
โอ๊ะโอ ไม่สังเกตว่าคุณมังจี่มาที่นี่ด้วยนะเนี่ย คริคริ // กระผมเป็นใครไปเดาเอาเอง (คิดว่าเดาไม่ยาก :o8:)
-
^
^
จิ้มเด็กใหม่ครับ :laugh:
กะว่าจะไปชวนมาบอร์ดนี้อยู่เหมือนกัน
เรีนกผมว่ามั้งก็ได้ มังจี่ดูจะยากไปหน่อยนะ เผื่อจะได้รู้ว่า Edition นี้มันต่างไปเยอะมั้ย
พี่แชมป์เขาใส่ไข่เยอะแฮะคราวนี้
:pig2: :pig2:
-
โห ออกไปกันงี้เลยเหรอ เหอ ๆ
มาต่อไว ๆ นะคับ
-
ดีที่กลับมาอ่าน ว่าคนละเวอร์กับของเก่า
ฝากบอกเฮียแชมป์ด้วยงับ ว่าเวอร์นี้พิมพ์ผิดเยอะเหมือนกันนะและบทบางอันมันเรียงสลับกัน :P
ปล. ตก The ไปนะงับ :P
ปลล. เขาเรียกว่าเพิ่มรายละเอียดคับ งิงิ
ปลลล. โปดระวังการสปอยล์ด้วยนะคับ ไม่งั้นมันไม่ถึงอารมณ์ งิงิ
----------------------------------
เอ ใครมาน้า คริคริ จริงๆแล้วเขาคนนั้นก็คือ อะ อุ๊บ อ๊อก (โดนลากไปหมกท่อแย้ว) ><
-
งานนี้มีเฮนะเนี่ย แล้วใครเป็นคนพูด ขึ้นมา เอย อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อนะคราบ
-
ง่า...สั้นๆ :serius2:ไม่จุใจเรยอ่า.... :z10:.
มาต่อไวๆนะงะ....ว่าเเต่เด็กใหม่เป็นใครอ่า
..อยากรู้อยากเห็น.... :sad4:
-
อ่านทันแล้ว เย้ๆๆ จุดพลุฉลองให้ตัวเอง :mc4:
อยากบอกว่าแอบผิดคลาดที่แชมป์รุก แฮะๆ
ปล ถึงเค้าเพิ่งมาอ่านแต่สง่ตอนพิเศษให้เค้าด้วยนะ :impress2:
-
เล่นไรกันเนี่ย :serius2: งอนไรกันนะดีๆกันไว้
-
ง่า...สั้นๆ :serius2:ไม่จุใจเรยอ่า.... :z10:.
มาต่อไวๆนะงะ....ว่าเเต่เด็กใหม่เป็นใครอ่า
..อยากรู้อยากเห็น.... :sad4:
คือว่าผมเป็น...
ผมเป็น...
เป็น คน งับ งิงิ
ปล. ว่าจะบอกแต่แรกแย้วลืม >< เวอร์แรกมันหวานกว่าเวอร์นี้งะ :-[
ปลล. เวอร์นี้ตัดจบตอนได้ทรมาณคนอ่านดี (ชอบ) ฝากบอกเฮียแชมป์ด้วยนะฮับว่า "ยิ่งคิดว่าคนอ่านดิ้นทุรนทุรายที่จบแบบค้างคาแล้วมันรู้สึกฉุดๆเยยฮับ :D"
-
มัยเป็นงี้
ความหวังพังทลาย
ไปบ้านคุณชายนึว่าจะ :z1:
กลับกลายเป็น :z3:
มาต่อด้วย
คนโพสรับผิดชอบด้วยให้ไว :m15:
(+1) :L2:
-
กรรม ง้อแป๊ปเดียว งอนกลับไปอีกคน
แปะมือกันงอน :z3:
-
คุณค่ะ คุณค่ะ
:m31: :m31: :m31:
ทำไมตัดฉับกันยังงี้เลยหล่ะ ใจ-ระ-ระ-ระ-ร๊าวววววววว
:pig4:
-
เหะๆ เพิ่งอ่านวันนี้รวดเดียวอะ
เหอะๆ ขอตอนพิเศษด้วยคนได้เปล่า :impress:
-
^
^
^
จิ้ม
ทำมายจอนขี้งอนงี้อ่ะ :angry2:
แชมป์เลยงอนกลับเลย
-
อ่านถึงหน้าแปดละ เด๋วมาอ่านใหม่ครับ
ไปอ่านหนังสือแระ :z3:
-
บทที่ 7 วันที่เราทะเลาะกัน
“ขึ้นมา” เสียงคุ้นหู ดังมาจากรถที่ขับเรียบกับผม คราวนี้เป็นทีผมบ้าง ผมไม่ได้จะแก้แค้นไรหรอก แต่มันโกรธจริงๆ ผมเดินต่อไป มันยังขับรถตาม แต่แล้วมันก็จอดรถ แล้วเดินลงมา
“กลับไปคุยกันให้รู้เรื่อง” มันบอกผม
“กู ไม่มีไรจะคุยกับมึง ปล่อยกู” ผมสะบัดมือที่มาลากของมันออก แล้วเดินต่อ
“นี่ มึงอย่ามาแกล้งให้กูง้อกลับ กูยังไม่หายโกรธมึงหรอกนะ” มันบอก
“เหรอ มึงก็รู้ไว้ว่ากูไม่ได้ ให้มึงมาง้อ กูจะ ก ลั บ บ้ า น ”ผมบอกมัน
“.....” มันเงียบ ผมก็เดินต่อไป
“นี่มึงโกรธอะไร มึงก็รู้ ว่ามึงแกล้งล้ม แล้วมึงจะให้กูทำไง” มันถามผม เริ่มขึ้นเสียง นานๆเราจะทะเลาะกันสักที
“ กูไม่รู้หรอก ว่ามันจะแกล้งหรือไง แต่ที่กูรู้ เมื่อมึงไม่สนใจจะแยแสอะไรกู กูก็ไม่รู้จะอยู่กับมึงเพื่อ” ผมรู้ตัวนะ ว่าคนผิดหน่ะคือผม แต่ผมไม่ชอบเลย เวลามันเย็นชา ไม่สนใจอะไรซักอย่าง
“กูขอโทษ” มันพูด จริงๆมันควรเป็นคำพูดของผม แต่ทิฐิผม ผมไม่ยอมง่ายๆหรอก
“มึงไม่ผิดหรอก กูสิผิด มึงจะขอโทษกูทำไม” ผมพูดแล้วก็ยังเดินต่อไป
“....” “แต่กู ขออย่างได้มั้ย ไม่ว่าจะยังไง มึงอย่าถอดแหวนวงนี้ แล้วเอามาคืนให้กู” เสียงมันสั่นๆมันคงร้องอีกแล้ว ผมทำมันร้องอีกแล้วใช่มั้ย ตอนนั้นน้ำตาผมก็ไหลออกมา อย่างห้ามไม่ได้
ผมได้แต่หยุดยืนหันหลังให้มัน
“ขอโทษ” ผมพูดโดยที่ยังหันหลังให้มัน แล้วผมก็ยื่นมือไปข้างหลัง
“ เอามากูจะใส่” ผมพูดโดยไม่หันไป
“กูใส่ให้” ตอนนั้นผมไม่มีอารมณ์จะมาทะเลาะอะไรอีก ได้แต่ยื่นมือขวาไปให้มัน แล้วมันก็สวมแหวนให้ผม
“โทษนะ วันหลังกูจะไม่ทำอย่างนี้ แต่วันนี้ มึงกลับไปก่อนเหอะ กูอยากอยู่คนเดียว”
“ให้กูปล่อยมึงไว้ในซอยเปลี่ยวๆ เหรอ” มันถาม
“อือ ขอร้อง”
“ไม่ กูปล่อยมึงไว้ไม่ได้ขึ้นรถ แล้วมึงจะไม่พูดกับกู กูก็ไม่ว่า แต่อย่าทำอย่างนี้ ถ้ามึงโดนใครทำร้าย มึงจะให้กูทำยังไง” ถึงจะโกดอยู่แต่ผมไม่ควรประชดมัน โดยที่ไม่คิดถึงอันตรายต่างๆ ผมเลยเดินไปขึ้นรถอย่างเงียบๆ
“ ....” ไม่มีบทสนทนาใดๆ ตั้งแต่รถแล่น จนถึงในห้องนอน ผมไม่รู้จะพูดไร มันสับสน ทั้งที่ผมผิด แต่กลายเป็นว่าผมเป็นคนโกรธ แต่ทิฐิผมมันไม่ยอมง่ายๆหรอก เราต่างคนต่างนอนโดยไม่ได้พูดอะไรกันเลย
.....................
“.....” เสียงนาฬิกาปลุกมันดังขึ้น ผมกดทิ้ง ทั้งที่ผมยังนอนไม่ค่อยได้ มันหลับๆตื่นๆ ผมไม่เคยทะเลาะกับจอนหนักขนาดนี้ มันเริ่มมาจากเรื่องไร้สาระของผม นี่ผมควรขอโทษมันเหรอ
“ไม่ กูไม่ยอมง่ายๆหรอก” ทิฐิของผมยังค้าน ผมเดินเข้าห้องอาบน้ำก่อน จอนยังคงหลับอยู่ ไอนี่มันขี้เซาจะตาย
“คุยกันได้รึยัง”เสียงใสๆที่ผมไม่คิดว่าจะได้ยิน ปกติมันเป็นคนขี้เซาจะตาย จะตื่นอะไรง่ายขนาดนี้ แต่ผมเลือกที่จะไม่ตอบ เช้านี้มันอึมครึมมาก ป้าหมอนคงสังเกตเห็น
ตอนที่ จอนมันกินข้าวเสร็จ แล้วเดินไปห้องน้ำ
“ยังทะเลาะกันอยู่เหรอจ๊ะ” ป้าหมอนถามผม
“คับ” ผมตอบสั้นๆ
“ตาจอน เค้าก็อย่างนี้แหละ ไม่ค่อยยอมคน ก็ง้อๆเค้าอีกหน่อย เดี๋ยวก็หายแล้วจ๊ะ ป้าจะช่วยอีกแรง” ป้าหมอนพูดโดยไม่รู้ถึง สิ่งที่สลับไประหว่างคนโกรธกับคนง้อ
ทุกอย่างเป็นไปด้วยความเงียบ วันนี้ เราอยู่โรงเรียนต่างคนต่างไม่คุย จนไอแทคมันคงสังเกต
“มึงทะเลาะกันเรื่องกูอีกอ่ะดิ” แทคมันถามผม
“ไม่เกี่ยวกับมึงหรอก”
“แล้วมึงทะเลาะอะไรกัน”
“เรื่องไร้สาระ มึงอย่าสนใจเลย” เมื่อมันคุยกับผมดูท่า จะไม่รู้เรื่อง มันก็เลยไปหาคู่กรณีแทน ตอนแรกเหมือนจะทะเลาะกัน แต่แล้ว มันก็นั่งคุยกันอยู่ซักพัก แล้วไอแทคก็เดินกลับมาหาผม
“มึงนี่ ทำไมเด๋วนี้ขี้งอนขนาดนี้วะ มึงก็รู้มึงเป็นคนผิด” อ่าว ไอแทค มาแทงใจดำกูซ้ำอีก
“ขอโทษมันก็สิ้นเรื่อง มึงมาทำงอนเนี่ยเพื่อหนีความผิดอยู่ใช่มั้ย” มันรู้ใจผมจริงๆ แต่ผมโกรธมันจริงๆนะ
“กูเกลียดมัน ไปบอกมันให้กูที” ผมพูดสั้นๆ ไม่รู้ตอนนั้นผมเป็นบ้าอะไร ชีวิตดูมืดๆเซ็งๆไปเลย
“ในฐานะกูป็นสาเหตุ วันหลังกูจะไม่ไปไหนกับมึงละกัน”มันพูดลองเชิง
“เฮ้ยๆ ไอห่า มึงบ้าอะไร บอกแล้วว่าไม่เกี่ยวกับมึง” ผมรีบปรามมันเร็วๆ
“ถึงคนอื่นกูกับมันก็ทะเลาะกันอยู่ดี กูดันไม่ได้รับโทรศัพท์มันก็แค่นั้น”
“แค่ 44 มิสคอล” มันถามผม ผมถึงกับอึ้ง เก็บรายละเอียดมาเยอะจังเว้ย
“อือ ก็แค่นั้น”ผมบอก ทั้งที่รู้ว่ามันไม่ใช่แค่
“แล้วมึงจะโกรธมันทำไม มึงก็เห็นว่ามันห่วงมึงขนาดนี้ แค่ไม่สนใจละครเน่าๆของมึง”
“กูรู้ แต่กูเกลียด ตอนมันเย็นชา ตอนมันทำตัวไม่รู้ดำรู้แดง ว่ากูจะเป็นยังงัย”
“ก็เพราะมึงก็ชอบมัน มึงอยากให้มันห่วงมึงทุกอย่าง ทั้งที่เป็นเรื่องที่มึงแกล้งทำ” คำพูดแต่ละคำยังกะรัว m-16 ใส่ใจดำๆของผม
“มึงก็ควรรู้นะ ว่าใครผิด ลองคิดดูละกัน เรื่องผัวๆเมียๆกูไม่อยากยุ่ง” ไอห่านี้ ยังกัดกูอีก
ผมก็รู้ว่าผิด แต่ผมไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดยังไงกับมันดี พอถึงเวลาเรียน ผมพยายามจะพูดกับมัน แต่ผมไม่รู้ มันเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ในคอ จอนมันก็ทำหน้าเศร้า จนผมเห็นแล้วก็อดที่จะสงสารมันไม่ได้ ยิ่งมันเศร้า ผมก็ยิ่งรู้สึกผิด
ผมฉีกกระดาษเล็กมาเขียน แล้วยื่นไปให้มัน แล้วผมก็ดึงมือมันมาจับไว้ โดยผมลืมไปว่านอกจากไอแทคยังมีไอปากหมาอีกหนึ่งหน่อ อยู่ข้างหลัง
“เฮ้ย มึงจับมือกันทำไมวะ จะเล่นซูโม่นิ้วเหรอ” มันพูดเบาๆ ไม่ให้อาจารย์ได้ยิน ฟังดูแล้วรู้เลยว่ามันต้องการจะสื่อความหมายยังไง
“ไอห่า เงียบๆ” ผมรีบแก้เกมส์
“กูส่งโพยเว้ย เด๋ววันนี้อาจารย์จะแอบเทส ไอห่า เด๋วตอนสอบ มึงไม่ต้องลอกกูกะไอจอนนะ” ไอลิง(ฉายามันอ่ะ มันหน้าเหมือนลิง)มันคงเชื่อเลยเงียบไปเลย
ไอจอนมันหันมายิ้มกับผม มันคงเห็นกระดาษที่ผมยื่นไปให้ ผมเห็นมันเขียนยุกๆยิกๆแล้วส่งมาให้ผม
“ขอโทษเหมือนกัน กูน่าจะเชื่อละครมึง เราก็คงจะไม่ทะเลาะกัน” ยังกัดกูอีก “ละคร” เฮ้อ หายโกรธก็ดีแล้ว วันที่ทะเลาะกันนี่ มันแสนจะเซ็ง เพื่อความมั่นใจผมเลยส่งให้อีกแผ่น
“หายโกรธแล้วนะ” มันหันมายิ้มให้ผม ดูโลกจะสว่างขึ้นทันตา
“เฮ้ยส่งมาให้กูมั่งดิ ส่งอยู่สองคน เดี๋ยวตอนสอบกูซวย”ไอลิงยังเชื่อ
“ป้าบ” เสียงตบหัวจากมือไอแทค เรียกคนดูให้หันมาทั้งห้อง แต่ละคนเลยทำหน้าตาเฉย อาจารย์คงได้ยินแหละ แต่เลือกที่จะไม่สนใจ
“แล้วมึงจะได้ซวยจิง ถ้าไม่เลิกยุ่งเรื่องชาวบ้าน” ไอแทคพูด เฮ้อมีเพื่อนดีก็งี้แหละ
“ขอบใจนะแทค” ผมหันไปบอกมัน ดูไอแทคมันเขินๆ แล้วไอลิงก็ดูงงๆ แต่ก็มีเสียงกระแอมมาจากข้างตัวผม
“นี่พวกเธอมีอะไรกันรึเปล่า” อาจารย์เริ่มหมดความอดทน
“ป่าว คับ จารย์ แค่สงสัยบทเรียนนิดหน่อย”ผมบอกไป
“สงสัยตรงไหน”อาจารย์ยังซัก
“อ๋อ เข้าใจแล้วคับ มันนิดเดียวเองฮะ” แล้วทุกอย่างก็กลับเข้าสู่สภาวะปกติ
.........
“นี่ กูอยากรู้อ่ะว่าทำไมมึงถึงต้องโกรธกูขนาดนั้น” จอนมันถามผมตอนเลิกเรียน โดยที่มีผม จอน แล้วก็ไอแทคอยู่สามคน
“ก็แค่...” ผมไม่รู้จะบอกยังไง
“มันก็แค่อยากให้มึงห่วงมัน” ไอแทคมันตอบแทน
“ไม่ใช่เว้ย “ ผมเถียงทั้งๆที่รู้ว่ามันก็ใช่
“ช่วงนี้มึงเป็นไงมั่งวะแทค งานที่กิจการ แล้วยังต้องอ่านหนังสือ มึงก็รู้ว่ามึงโง่สุดในกลุ่ม แล้วมึงไม่อ่านหนังสืออย่างนี้ มึงจะติดมั้ย” คำพูดอาจฟังดูแรง แต่ผมกับไอแทคก็พูดกันตรงๆ อย่างนี้แหละ
“ไอสาด หลอกกู ไม่เห็นมีเทสต์เลย” ไอลิง ยังไม่วายแวะมาบ่นก่อนเดินจากไป
กำกู
............
“กูก็กำลังคิดอยู่ งานก็ทิ้งไม่ได้ เพิ่งรู้ว่าประธานมันต้องรับผิดชอบเยอะขนาดนี้” มันตอบเสียงเซ็งๆ
"กูว่า เด๋วเราต้องมานัดติวหนังสือกันบ่อยๆแล้วมั้ง ไหนจะสอบไล่ แล้วอีกสักพักก็จะเอนท์แล้ว” ผมบอก
“เด๋วกูเป็นคนติวพวกมึงเอง” ไอจอนมันอาสา ดูมันอารมณ์ดีผิดปกติ ไหนจะไม่ขัดที่ไอแทคจะมานั่งอ่านหนังสือด้วย
“แต่ช่วงนี้กูงานเยอะ ไหนจะหนังสือรุ่น แล้วยังงานพรอมพ์ที่จะถึงอีก”
“มึงมีไรให้กูช่วยป่ะ เผื่องานมึงจะได้เบาขึ้น” ผมอาสาโดยไม่รู้เลยว่านั่นจะเป็นการพาซวยให้ตัวเอง
“จริงดิ กูกำลังหาคนมาช่วยงานกูอยู่ แต่งานมันยากอยู่นา มึงจะทำได้เหรอ” แทคมันทำหน้ามีเลศนัย
“เอาน่า เพื่อมึง กูกะไอจอนช่วยเต็มที่” ผมบอก
“เฮ้ย ใครบอกว่ากูจะช่วยไอแทค” ไอจอนมันแย้ง แต่คราวนี้ไอแทคมานุ่ม มันไปกระซิบอะไรอยู่ 2 คน ก่อนมันจะหันหน้ายิ้มแฉ่ง
“กูเปลี่ยนใจแล้ว กูเต็มใจช่วย” ไอจอนพูดหน้าเริงรื่น นี่มันวางแผนอะไรกันแน่ๆเลย
“ทำไมมึงเปลี่ยนใจเร็วจัง งั้นมีมึงแล้วกูว่ากูถอนตัวดีกว่าวะ กูว่ากูติด...” มันปิดปากผม
“เฮ้ยรับปากแล้วก็ให้มันแน่หน่อย มึงห้ามเปลี่ยน กูหาคนไม่ได้จริงๆ แล้วหน้าอย่างมึงนี่ได้เลย” แทคมันพยายามกล่อม
“หน้าอย่างกูได้อะไร” ผมถาม
“ก็เหมาะกับบท...” ไอแทคถูกไอจอนปิดปากแล้วลากตัวไปกระซิบกันอีก
“วันนี้พวกมึงมีความลับกันเยอะเนอะ” ผมถามเสียงประชดๆ
“ป่าว งานมันเยอะ มันก็มึนๆงี้แหละ ถือว่าช่วยมันละกัน เด๋วกูติวหนังสือ ไอแทคติวการแสดง” ไอจอนพูด
“การแสดง ” ผมถามเสียงสูง
“พวกมึงจะแสดงอะไร” ผมถามมันอีกที
“....การแสดง งานพรอมพ์ไง” ไอแทคบอก
“เฮ้ย กูไม่ถนัดแสดง” ผมบอกพวกมัน
“ โห มึงเนี่ยนะไม่ถนัดแสดง แล้วที่ไปลื่นล้มในห้องน้ำนี่มันเรียกว่าอะไร” ไอแทคได้ที่ขึ้นขี่แพะ
“นั่นมัน...” ผมจะเถียง
“เอาหน่า ช่วยมันหน่อยงานไอแทคมันเยอะ” จอนมันเสริม
“วันนี้พวกมึงดูเข้าอกเข้าใจกันดีเนอะ จะตกลงคบกันเมื่อไหร่บอกด้วยละกัน” ผมประชด มันสองคนมองหน้ากัน ทำหน้าแหยๆ
“แล้วแสดงอะไร ถ้ากูไม่เด่นกูไม่เล่นนะ” อ่าวได้ทีอยากเด่นอีกผม
“มึงไม่ต้องกลัว มึงได้เดินเรื่องเลยล่ะ จริงๆบทเนี่ย คนในห้องเค้าตกลงกันไปแล้ว ว่าจะให้มึงเล่น เพียงแต่ยังไม่มีใครบอกมึง” ไอแทคมันบอก
“แล้วเรื่องอะไรล่ะ” ผมถาม
“มันเป็นนิทานลับแลหน่ะ” ไอแทคบอก
“นิทานลับแล มันมีแต่ผู้หญิงเล่นไม่ใช่เหรอ” ผมถามมัน
“เฮ้ย เด๋ววันนี้ กูต้องรีบกลับ เด๋วมึงค่อยคุยรายละเอียดกันทีหลังเหอะ” ไอจอนพูดแล้วลากผมกลับ
“เดี๋ยวดิ กูยังคุยไม่จบ” ผมแทรก
“ไม่เป็นไร ค่อยมาคุยต่อ พรุ่งนี้ เค้าจะแจกบทด้วย” ไอแทคมันบอก
“ไปก่อนละ” จอนมันยกมือบอกไอแทค
“เออ บาย” ไอแทคตอบ
ไม่มีใครฟังเสียงโวยวายของผมเลย
(ต่อบทที่ 8 เสน่ห์รักนางซิน)
มาแว้ว.......
เป็นกำลังใจครับ ได้ยินว่าเข้าช่วงสอบกันแล้ว สู้ๆ เมื่อวานเพิ่งไปเที่ยวมาง่ะ เลยเพิ่งได้มาลง อย่าโกรธผมนะ :impress:
ขอแง้ม แฟน N....C ใกล้แล้วคับ :fire:
-
ทวงตอนพิเศษ ตอนที่ 2 อะ
ลึยังไม่ออก T^T
เขารออยู่น้า
เดวงอลลล เลย
-
>>> นิยายลับแล?
เรื่องลื่นล้มในห้องน้ำ(แกล้งล้ม)นี่โดนอำไปทั้งวันเลย 555+
.
-
ลอตสองทยอยส่ง แต่มันจำกัดลิมิตแฮะ คนยังไม่ได้ใจเย็นๆนะ ไว้เย็นๆครับ o18
:laugh:
-
นิทานลับแลเป็นไงหว่า :really2:
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด
อ่านทันแร้นนนนนนนนนน
โฮฮฮฮออ น่ารักอะ
จอน แชมป์ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮ
เง้ออออออ เค้าอยากได้ด้วยอะ
โฮฮ ทันม๊ายยยยยยยยยยยยย part 1
:monkeysad:
-
:L1:จอนหายงอนแล้ว
แต่ให้นิทานลับแลนี่มันคืออะไรอ่ะ
น่ารัก แทคร่วมมือกับจอน อะไรจะเกิดขึ้น :laugh:
-
ตอนนี้ให้เเทค 5 ดาวเลย...ช่างประเสริฐซะจริงๆ....
เเล้ว...เเชมป์จะเเสดงเป็นอะไรนะ...จะเเสดงได้หรอ...เเค่เเกล้งล้มในห้องน้ำยังไม่เนียนเลย...5555 o22
:z2:...รีบอัพนะจ๊ะ...แล้วตอน 2 ด้วยรออยู่...อิอิ :call:
-
ตอนนี้ให้เเทค 5 ดาวเลย...ช่างประเสริฐซะจริงๆ....
เเล้ว...เเชมป์จะเเสดงเป็นอะไรนะ...จะเเสดงได้หรอ...เเค่เเกล้งล้มในห้องน้ำยังไม่เนียนเลย...5555 o22
:z2:...รีบอัพนะจ๊ะ...แล้วตอน 2 ด้วยรออยู่...อิอิ :call:
โทดที....ได้เเระอ่ะ...ตอน 2 ขอบคุณมากมาย...ดีใจสุดๆไปอ่านก่อนนะ...
อ่อ...+1...ให้เป็นรางวัลจ้า...จุ๊บๆ
-
อ่านจบตอนพิเศษ 2 เเละ.. :เฮ้อ:ตอนเเรกตกใจเเทบได้....ดีนะที่เฉลยตอนท้าย.........หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะเรยเฟ้ย......ตื่นเต้นอ่า :z1:....สุดๆจริงๆคร้าบพี่น้อง
-
5555555
นิยายลับแล แต่ดูตอนหน้าชื่อเส่น่ห์รักนางซินเนี้ย
แชมป์คงไม่ได้เป็นนางซินใช่มั้ย
???
ขอบคุณสำหรับตอนพิเศษคับ
-
อ่านทันแว้ว
-
สงสัยแทคกะจอนจะเห็นนแวว(แกล้งล้มในห้องน้ำ) เลยให้แสดงละคร :laugh:
-
รุ้กันรึเปล่าว่า นางซิน คืออะไย งิงิ
-
ขอบคุณสำหรับ ตอนพิเศษ 2 คราบ
แหมท่าทางตอนหน้า แชมป์จะได้เกิดละน๊า อิๆ
-
ได้ตอนพิเศษแล้วนะคะ :กอด1:
แต่ยังไม่ได้อ่านมาเม้นให่ก่อน o13
ยังไงก็ขอบคุณๆนะจ๊ะ :o8:
-
รอจ้า โดยเฉพาะตอนนั้น :z1: รีบๆนะ
-
อ้าไม่ได้อ่านไม่กี่วันเอง ตอนผุดขึ้นมากมาย ว่าแต่ตอนพิเศษนี่ก็เกินคาดหน่อยๆนะครับ อิอิ
-
:m11: :m11: :m11: :m11: :m11:
ได้อ่านตอนพิเศษแล้วคับ ช๊อบ ~ ชอบ ขอบคุณมากครับ
( :m26:ตอนแรกนึกว่าจดหมายทวงหนี้ซะอีก เกือบไม่ได้อ่านแล้ว ฮุฮุ)
มาปูเสื่อนอนรอดูแชมป์แสดงละครด้วยคนครับ
:pig4:
-
ไม่ยอม ไม่ยอม :z3: :z3:
เค้ายังไม่ได้ตอนพิเศษสองอ่ะ (ได้แต่ตอนพิเศษหนึ่ง)
ช่วยส่งมาอย่างด่วนเลยนะคะ
ไม่งั้นโป้งจริงๆด้วย o18
-
ใครยางมะได้ตอนพิเศษรอก่อนนะคับเหงใจเฮียมั้งเขาหน่อย งิงิ
-
^^
^
จิ้มทะลุน้องนิคไปที่คุณ Beeped อย่างอนนะค้าบ จะส่งให้นะค้าบ ขอบใจน้องนิคที่มีการส่งความเป็นห่วง ใจดีอย่างที่พี่แชมป์ว่าเลย :กอด1:
ดีใจ ช่วงนี้ PM เยอะจัง ขอบคุณทุกกำลังใจสู่พี่แชมป์นะครับ ผมก็ชอบ รู้สึกว่ามันหว้าน หวาน อยากได้บ้าง
ไม่มีใครทำให้ง่ะ :o12:
ช่วงนี้คอมรวนๆ อาจต้องเข้าใกล้สู่ช่วงตรวจสุขฉะพาบ ลงอีกตอนให้ก่อนเลยดีก่า
-
บทที่ 8 เสน่ห์รักนางซิน
จริงๆ พวกผมไม่ได้แสดงเรื่องนี้กันหรอก แต่มันทุเรศพอกันอ่ะ อย่ารู้เลยว่าเรื่องอะไร นี่ถือเป็นความอับอายมากครั้งหนึ่งในชีวิตก็ว่าได้ ภาพพจน์เด็กดี เด็กเรียนที่มีรางวัลมาการันตี มันจะพังก็เพราะเพื่อนสองตัวนี่ล่ะ
“วันนี้ ไมมึงมารับกู” ผมถามไอจอน ตั้งแต่เช้า วันนี้มันอารมณ์ดี เกิดนึกคึก ขับรถไปโรงเรียน
“วันนี้ เด๋วเลิกแล้ว ต้องไปติดต่อเรื่องชุดกัน” มันบอก
“ไม่เห็นต้องวุ่นวาย นิทานปรัมปรา ก็เหมาะกับชุดง่ายๆ”ผมท้วง
“เออหน่า จะจบแล้ว ทำให้มันดีๆหน่อย” พูดไปมันยังไม่หุบยิ้มเลย อารมณ์ดีตั้งแต่เมื่อวาน
“เออๆ” ผมบอกไป ไม่ได้ซีเรียส มันก็แค่การแสดง ก่อนย้ายมาเราก็มีการแสดงละครออกจะบ่อย แค่นี้ ขำขำ
พอมาถึงห้องวันนี้ คนมาเร็วกันเป็นพิเศษ
“เฮ้ย รับเสด็จเร็ว เจ้าหญิง เจ้าชายเสด็จแล้ว” ทุกคนในห้องหันมาทำท่าเคารพ ก่อนจะหัวเราะคิกคัก ผมเริ่มระแวงแล้วดิ แล้วยัง”เจ้าหญิง เจ้าชาย”
“จอนมึงรู้อะไรที่กูยังไม่รู้รึเปล่า” ผมถามมัน
“เปล่า กูก็อยู่กะมึงตลอด” มันตอบ ตาไม่ยอมมองผม ผมเลยเดินไปหาปลา ขาเมาท์ประจำห้อง
“ปลา วันนี้ ทำไมคนมากันเร็วจัง” ผมเดินไปถาม
“มารอรับเสด็จดิ ถวายพระพรเจ้าค่ะ เจ้าหญิง” ปลามันหัวเราะคิกคัก ผมถึงกับหน้าชา เริ่มรู้และว้าจะเกิดอะไรกับตัวเอง
“รู้มั้ยผู้หญิงอิจฉา แกกันเยอะแยะ ถ้ามึงเป็นผู้หญิง คงมีตบแย่งบทกันบ้างล่ะ เจ้าชายออกจะหล่อขนาดนี้”
“แต่แกไม่เขินเหรอ เล่นกับเพื่อนสนิทอ่ะ เป็นเราเขินแย่เลย แต่ระวังนะ ตอนนี้ข่าวลือ ว่าแกกะจอนเป็นคู่ขากันเริ่มดังแล้วนะ แฟนคลับไอจอนมันเยอะ ระวังตัวไว้มั่งล่ะ” ผมได้แต่ฟัง พูดอะไรไม่ออก
“นี่จะเล่นเรื่องอะไรกันเหรอ” ผมถามเบาๆ
“อ่าว รับบทเอง ยังไม่รู้ว่าเล่นเรื่องอะไร เด๋วจะแย่นะเพคะ องค์หญิงซินเดอเรลล่า” ทันพูดให้คนทั้งห้องได้ยิน เสียงหัวเราะทั้งห้องถล่มทลาย ผมเริ่มรู้สึกชาๆ หันไปหันมาหาตัวการเบอร์หนึ่งไม่เจอ งั้นไอเบอร์สองนี่แหละ
“จอน มึงรู้ ใช่มั้ย” ผมถามมันเสียงหนัก
“ก็นิดหน่อย” มันบอกหน้าตาเฉย ผมหงุดหงิดมาก นี่มันจะให้ผมเล่นละครยังไม่พอ ยังให้เล่นบทผู้หญิงอีก ผมรีบเดินไปหน้าห้อง
“เพื่อนๆคับ ผมขอถอนตัวจากการแสดง เพราะผมมีโรคประจำตัว ผมแพ้แสง ผมเล่นละครบนเวทีไม่ได้หรอก”
“ข้ออ้างอะไรของมึง ฟังไม่ขึ้นเลย” ไอก้านมันตะโกนมา
“กูเล่นไม่ได้หรอก มึงมาลองแทนมั้ยล่ะ” ผมถามไอก้าน
“กูเป็นมหาดเล็กแล้วว่ะ เสียใจด้วย” มันตอบแล้วทำพูดบทของมัน
“แล้วทำไมต้องให้เราเล่นบทเจ้าหญิงล่ะ” ผมถาม
“ก็นี่มันนิทานลับแล ที่จะมีแต่ผู้ชาย แล้วหน้ามึงก็ให้สุด แล้วอีกอย่างเจ้าชายก็สนิทกับเจ้าหญิงเป็นทุนอยู่แล้ว” ผมอึ้งพูดไรไม่ออก แต่ทุกคนกลับหัวเราะกันยกใหญ่
“กรรมอะไรของกูเนี่ย” ผมบ่นกับตัวเอง โดยไอจอนเอาแต่ยืนยิ้มอยู่ห่างๆ
“คอยดูนะพวกมึง ให้ถึงทีกูมั่งเหอะ” ผมก็ได้แต่ ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม ถึงจะด่าพวกมันให้ตาย
อะไรคงไม่ดีขึ้น
(ช่วงตอนสอบปลายภาค ขี้เกียจเล่า มีแต่เครียดๆ เรื่องอ่านหนังสือ ปล่อยมันไปละกัน)
และแล้วก็ถึงวันแสดง...
“กูไม่ไป ทำไมกูต้องรับบทนี้ กูไม่ไป” ผมต้องถูกลากไป วันนี้เพื่อนช่างสามัคคีมาลากผมตั้งแต่เช้า เพื่อไปแต่งตัว โดยมีไอจอนกับไอแทคเป็นแกนนำ ได้สิ ตัวหนึ่งก็พระราชา อีกตัวเป็นเจ้าชาย มันคงเต็มใจเล่นกันอยู่หรอก
ผมได้แต่ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม โดยการกดดันจากเพื่อนๆ แว่นก็ใส่ไม่ได้ แล้วต้องมาใส่คอนแทค ถูกแต่งหน้า แล้วชุดนี่ก็ เรียกว่ารวมรสแห่งความน่าขยะแขยง ผมจะกล้าเดินออกไปแบบนี้เหรอ มองหน้าตัวเองถึงมันจะดูไม่เลวร้าย แต่สำหรับผมมันเป็นสิ่งที่รับไม่ได้ ผมไม่เก็บรูปของการแสดงนั้นมาซักใบ
“ใกล้ถึงเวลาแสดงแล้ว” เพื่อนในห้องตะโกนมา เพิ่มความกังวลเป็นทวีคูณ นี่เริ่มแต่งตัวตั้งแต่บ่าย4 แต่นี่ทุ่มนึงแล้ว ตอนนี้ผมได้ห้องพิเศษที่ได้แยกมาแต่งตัว โดยมีการจ้างช่างแต่งหน้ามา กับเพื่อนผู้หญิงอีกหลายๆคน มาร่วมมะรุมมะตุ้ม
“แกน่าจะไปประกวดมิสทิฟหว่ะ แต่งแล้วโคตรขึ้นเลย อีปลายังสู้แกไม่ได้เลย” ไอแอม หนึ่งในสมาชิกขาเมาท์เอ่ย
“ทำยังกะมึงสวยอ่ะ อีแอม” แล้วมันก็กัดกันต่อ
“นี่หนูๆจ๊ะ ช่วยเร่งมือหน่อย ใกล้ถึงเวลาแล้วนะ” พี่ช่างแต่งหน้าเริ่มเร่ง
“พี่คับ ปกติเค้าแต่งหน้ากันนานขนาดนี้เลยเหรอคับ ผมว่าพอแล้วล่ะ จริงๆไม่เห็นต้องแต่งเลย”ผมบอก
“ไม่ได้หรอก ดูตอนก่อนแต่ง กับหลังแต่งสิ ผิดกันเลย ตอนนี้ไม่เหลือคราบหนุ่มแล้ว เด๋วอาจจะติดใจมาใช้บริการพี่บ่อยๆ” พี่เค้าพูดไม่ดูเลย แค่นี้ก็จะตายแล้ว ถ้าอีกทีนี่ ตายเหอะ
“เจ้าชายเสด็จ องค์ราชาเสด็จ” เสียงมหาดเล็กจอมกวนดังมาก่อน ประตูจะเปิด ผมได้แต่หันหน้าให้กระจก จนมันสองคนเดินเข้ามาใกล้
“แชมป์ นี่มึงเหรอ” เสียงไอแทคพูดมาอย่างงงๆ
“....”
“กระเทยควายมั้งมึง” ผมตอบมัน ให้ช่างแต่งหน้าตีหลังผมเบาๆ
“มึงสวยหว่ะ แชมป์ กูว่า..” มันยังต่อ
“มึงอย่าพูดเลย แค่นี้ เด๋วมึงก็จะรู้ว่าจะโดนอะไรบ้าง”ผมเตือนมัน อีกเสียงนึงเงียบหายไป ไม่มีคำชมหรือคำใดๆออกมาจากปากมัน
“อ่ะ เสร็จแล้วจ๊ะ” ช่างแต่งหน้าบอกผม
“อย่างนั้นออกไปได้แล้ว เด๋วให้เจ้าชายกะเจ้าหญิงซ้อมบทรอบสุดท้าย” ไอแทคมันบอก ก่อนจะออกไป
“มึงสวยมาก มึงรู้มั้ย” มันเริ่มพูดคำชวนแหวะ
“อย่าประชด ขอร้อง แค่นี้กูจะอายจะตายแล้ว หยุดพูดแล้วออกไปเถอะ”ผมบอกแล้วลุกขึ้น เตรียมตัวออกไปแสดง
“กูพูดจริงๆ มึงน่ารักจัง ทั้งถอดแว่น แต่งหน้า มึงสวยกว่าผู้หญิงหลายๆคนเลยรู้มั้ย”มันจ้องหน้าผม ผมเพิ่งสังเกตเห็น มันใส่ชุดเจ้าชายดูขึ้นจริงๆ
ผิวก็ขาว หน้าก็เข้ม มาดก็ให้ แต่เรื่องอะไร เอาบทที่ผมควรได้ไป ผมไม่มีอารมณ์ชมมันหรอก
“บอกให้พอ ไป” ผมผลักมันออก
“เดี๋ยว ขอ...” จอนไม่พูดเปล่า เริ่มเขยิบหน้ามาใกล้ๆ
“มึงจะแสดงแล้ว มีรอยลิปสติกติดที่ปากมั้ย” ผมถามเสียงเย็นๆ
“เฮ้อ มึงอ่ะ ขัดกู งั้นขอแค่...” มันหอมมาที่แก้มผมเร็วๆ
“ไอเชี่ยนี่ ถ้าคนเห็น” ผมเอามือจะไปเช็ด
“อย่า เดี๋ยวเลอะนะ” จอนมันรั้งมือผมไว้ยิ้มๆ
“ไอ้ ..ไอ้...” ผมนึกคำด่าที่สาสมไม่ได้
ได้แต่หงุดหงิดแล้วเดินเปิดประตูออกไป คนมากมายแต่งตัวเตรียมแสดงละครของห้องตัวเอง แต่ทุกสิ่งก็หยุด แต่ละคนหันมามองผมเป็นตาเดียว รู้สึกได้ถึงการสูบฉีดของเลือดที่หน้า
“......” ทุกคนหันมามองแล้วเหมือนหยุดพูดกันไปยี่สิบวิ แล้วทุกอย่างก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ความรู้สึกผมยิ่งแย่ มันหน้าอายสุดชีวิต ผมได้แต่ก้มหน้าเดินไปรอคิว ไม่กล้าเงยหน้ามามองใคร
วี๊ด..วิ้ว เสียงผิวปากที่เหมือนจะฆ่าผมด้วยลมเบาๆ คอยดูงานนี้ ต้องมีคนรับผิดชอบ.....
และแล้วก็ถึงเวลา
ต่อไปขอเชิญพบกับละครลับแล เสน่ห์รัก นางซิน จากห้อง 6 / ......... แสงไฟดับลง ผมลงไปนั่งที่ที่เตรียมไว้
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีสาวน้อย นาม ซินเดอเรลล่า ที่.........” แล้วไฟก็เปิดขึ้น ปกติเค้าจะมีเสียงตบมือ แต่นี่มีแต่เสียงคุยกัน นี่แต่ละคนคงนินทาผมอยู่แน่ๆ ต่อไปภาพพจน์ผมจะเหลือเหรอ แล้วก็ค่อยมีเสียงเปาะๆแปะๆมาจากข้างหลัง แล้วมันก็ค่อยดีขึ้นหน่อย
“นังซิน ชุดเสื้อผ้าที่ให้ชั้นให้หล่อนไปรีด เสร็จรึยังยะ” และแล้วนังร้ายสามตัวก็ออกมา นี่ผมคงซวยรองมาจากสามตัวนี้แหละ มันถูกแต่งซะ เอ่อ...นะ
“คืนนี้ เจ้าชายจะเป็นของชั้น” 2 พูด ดีนะที่นี่เป็นละคนบอกบท ไม่ต้องพูดเอง ไม่งั้นเสียงแต่ละคนคงทุเรศพิลึก
“ยังเลยค่ะ พี่...” ผมต้องเล่นตามบทไปเรื่อยๆ
“นี่ ใช้ไม่ได้เลยนะแก รีบๆไปเอามา เราจะออกกันไปแล้ว”
“ค่ะๆ”
แล้วทั้งสามก็ออกไป ซิน ต้องนั่งร้องไห้อยู่คนเดียว
“ซินเดอเรลล่าเห็นแก่ความดีของเจ้า ข้านางฟ้าจะมาให้พรเจ้า วันนี้เจ้าจะได้ไปงานปาร์ตี้กับเจ้าชาย”
ข้าจะให้รถม้าเจ้าไป แล้ว วิ้ง ไฟดับ แล้วเปิด แก้วหน้าม้าก็ออกมารับ
แล้วผมก็ต้องขี่ออกไป
มาถึงงานปาร์ตี้ คงจะเป็นภาพแหยงๆเล็กๆ มีแต่ผู้ชายเต้นรำกัน
สมแล้วที่เป็นนิทานลับแล แต่ ลับแล ชายล้วน บรรยากาศชวนสยอง......
แล้ว พระเอก เอ้ย นางเอกของผมก็มาโค้งขอเต้นรำ ดูมันสะใจจริงๆ เด๋วรอถึงบทนางเอก มึง จะสะใจไม่ออก
ตอนเต้นนี่มันพยายามส่งสายตาหวานๆมาให้ ผมก็ไม่ได้มองหน้ามันหรอก ก้มหน้าก้มตาไปตลอดงาน
“กริ๊ง....” เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมก็ต้องรีบวิ่งออกไป ก่อนไปก็ปารองเท้าใส่หน้าเจ้าชาย แล้ววิ่งจากไป
.......
”เจ้าชายเสด็จ” นี่เหรอบทที่ไอก้านภูมิใจนัก แล้วก็ถึงฉากลองสวมรองเท้า มันให้ผมใส่ส้นสูง เอ่อ..
“พบตัวเจ้าหญิง ๆ “บททั้งเรื่องมันมีแค่นี้ แล้วพระราชาก็เดินเข้ามา “อภิเษกสมรส” ถ้ามีจิง คงเป็นหนังแป๊กแน่ๆเลย ขี้เกียจคิดมุกอ่ะ
เข้าฉากจริงและ
“ แชมป์ ข้ารักเจ้า” ไอ้คนอ่านนี่ช่างเล่นมุกเนอะ เอาชื่อกูมาประจานกันกลางงาน คนในงานฮือฮากันอีกครั้ง และแล้วร่างเจ้าชายก็เดินเข้ามาสวมกอด (ต่อหน้าประชาชี)
“จอน แชมป์ก็รักจอนค่ะ” เสียงยิ่งดังหนักเข้าไปใหญ่ เสียงผิวปากแซวดังขึ้น
“เอ้ย ข้าก็รักเจ้าชายค่ะ” นี่มันเล่นกันแรงไปมั้ย
แล้วก็เข้าสู่ฉากจบ เจ้าชายค่อยๆยื่นหน้ามาปากเริ่มใกล้ ลมหายใจเริ่มสัมผัส ผมจะไม่ไหวแล้วนะ ป้ายดำเซ็นเซอร์ก็วิ่งผ่านมาปิด เฮ้อ รอดไป แต่ช่วงมันชุลมุนไอบ้าจอนดันยื่นมาจิง ถึงมันจะถูกหน่อยๆก็เหอะ จะมีใครเห็นมั้ยก็ไม่รู้ ผมต้องทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ หลบเข้าฉากไป
มีแต่เสียงตะโกนไล่หลัง ปิดทำไม โชว์หนังสด แล้วก็ตามมาด้วยเสียงตบมือ
“พอใจพวกมึงมั้ย” ผมถามไอจอนกับไอแทค หลังจากถอดเสื้อผ้า หน้าหยะแหยงแล้วไปล้างหน้ามาแล้ว
“ยังเลย กูกะจะให้มึงใส่ชุดไปเปิดฟลอร์กับกูต่อทั้งงาน” ไอจอนแย้มรอยยิ้มละไม
“นี่ มึงเมื่อกี้ กูยังไม่ได้จัดการมึงเลย จูบมาได้ คนเยอะแยะ”ผมด่าไอจอน
“จูบ” เสียงไอแทค
“มึงจูบไอแชมป์” ไอแทคหันไปหาไอจอน
“ก็กูรู้ว่ามันจะไม่ยอมใส่ชุดนั้นต่อนี่หว่า กูอยาก..”
“ไอสาด ไม่ต้องพูด” ผมด่ามัน
“พวกมึงไม่กลัวคนเห็นมั่งเหรอวะ”แทคมันถาม
“กูไม่ได้ทำ ถามไอห่าจอนนู่น” ผมบอก
“เออหน่า กูดูแล้ว เค้าวุ่นๆกันอยู่” มันพูดเรียบๆ
“จะยังไงมึงก็ไม่ควร” คำพูดผมพร้อมไอแทค
“นี่มึงนัดกันเหรอ ดูมึงยังหวงไอแชมป์จังนะแทค มึงก็รู้ว่าไอแชมป์ แฟนกู” มันพูด หน้าไอแทคเจื่อนๆ ผมก็เลยตบหัวไอจอน “อย่าพูดให้มันมากนัก มึงอ่ะผิด” ไอแทคก็ค่อยยิ้มขึ้นหน่อย
“เตรียมตัวไปดูละครห้องอื่นกะเตรียมแดนซ์ดีกว่า เก็บกดมานาน” ผมลากมันสองตัวออกจากห้องเปลี่ยนชุด ผมกลับมาหล่อซะที แต่ละคนแต่งตัวเต็มยศ มันสองคนใส่สูทดำ มีแต่ผมขาวทั้งตัว เด่นดี 55
งานวันนั้น ผมไม่วายถูกแซวทั้งงาน แต่ละคนบอกว่าดูไม่ออก ถ้าไม่ได้ยินประกาศคงไม่รู้ ผมควรโทษให้คนพากย์ใช่มั้ย และแล้วงานก็จบด้วยดี หลังจากแดนซ์กันมันหยด
อาจารย์พยายามไล่นักเรียนกลับ แต่เพื่อนบางคนยังจะนัดไปเลี้ยงต่อ แต่ผมขอตัวกลับก่อนพร้อมกะไอจอน ไอแทคบอกจะไปต่อ เลี้ยงอำลา กกต. มันจะลากผมไปให้ได้ แต่ผมขอมันไว้ คอยดูเหอะ ไอจอน แค้นวันนี้ต้องชำระแน่ๆ
คืนนี้มึงเสร็จกู
(ต่อบทที่ 9 คืนส่งตัว)
เป็นไงคับ นิทานลับแลฉบับเฮียเค้า :m20:
ตอนหน้า วันอังคาร น่าจะมาลงได้ รอกันนะฮับ อย่าอกแตกตายก่อน :bye2:
ห้ามหงุดหงิด :m31: อ่านตอนพิเศษรอไปก่อนละกัน งิงิ
-
มีใครเดาถูกมั้ยเอ่ย อิอิ
ตอนหน้านะมัน ... มากเลยนะ เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน อิอิ
ปล. เฮียมั้งพักผ่อนมั่งนะงับ งิงิ
ปลล. ฝากไปถึงเฮียแชมป์กะเฮียจอนด้วยว่ารอบนี้ไปนานอย่าลืมของฝากนะ :P
ปลลล. จะสอบแล้วหนังสือไม่อ่านมาเล่นเนท ตายแน่ตรู - -"
-
:laugh:น่ารักมากมาย....อยากเห็นเเชมป์ในชุดเจ้าหญิงจัง...ต้องน่ารักมากเเน่เลยหงะ
มังจิ...ผักผ่อนเยอะๆนะ :impress3:...เเต่ก็รีบมาลงตอนต่อไปด้วย o18...ฟังชื่อเเล้วอยากจะกรี๊สสส...วิ๊ดวิ้วเเน่เลย :z1:
-
:m31: :m31: :m31:
อ่าตอนพิเศษหมดแล้วงะ :sad4: :sad4: :sad4:
อยากอ่านตอนต่อจัง พี่ จอนน่ารัก
-
ตอนต่อไป ใครจะเสร็จใครกันแน่อ่ะ :laugh:
รออ่านอยู่นะคร๊าบ :z2:
ปล.อยากเห็นแชมป์ตอนแสดงละครอ่ะ :z3:
-
เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่ง+คนโพสต์ ค่ะ :pig4:
+1
-
รอคืนส่งตัว :z1:
-
ขอบคุณมากสำหรับ ตอนพิเศษมากมาย
เอ่อ
สำหรับคำว่าคืนส่งตัว
มันแบบว่า
ฟังแล้ว
อยากอ่านทันทีเลยอะ :-[
ให้บวก 1 จขกท นะ
ขยันและน่ารักมาก เอามาลงต่อเนื่องตลอด
ขอบคุณอีกครั้ง
-
:-[ :-[ :-[
เค๊ายังไม่พร้อมอ่ะ
:pig4:
-
อ่อเป้นงี้นี่เอง แชมป์คงแค้นฝังหุ่นเนอะ o13
-
เสร็จนี่ เสร็จยังไงอ่ะ :z1:
-
มารอด้วยคน
-
ส่งตัว ๆๆ :haun4:
-
หุหุ
ปล.ไปสอบมาทำมะค่อยได้เยย แง้ว :sad4:
-
^ จิ้มเพิ่มความกระชุ่มกระชวย
โอ๋ๆ ไม่เป็นไรนะครับ สอบมิดเทอมเอง ยังเหลือไฟนอลอีก ไปฟิตช่วงปลายละกัน น้องนิค
พี่กว่าจะจบมาได้ o22 มาหลายรอบ เข้าใจครับ
พรุ่งนี้ จะมีงานเลี้ยงครับผม คิดว่ามาลงไม่ได้ วันนี้เหนื่อยแทบตาย คลานมาเปิดคอมเพื่อลงให้ผู้อ่านที่น่ารัก :กอด1:
ปากหวานไปมั้ย
บทที่ 9 คืนส่งตัว
“ใครจะรู้ ว่ามึงแต่งหน้าขึ้นขนาดนี้” วันนี้ไอจอนมันขับรถมา พูดได้พูดไป เด๋วมึงจะรู้
“....” ผมได้แต่วางแผนชั่วไว้ในหัว
“แชมป์ มึงโกดกูอีกแล้วเหรอ” จอนมันถามเสียงอ่อยๆ
“กูไม่ได้โกดไรหรอก แค่คิดอะไรเพลินๆ” มันถอนใจซะดัง เริ่มแผน ผมหยิบโทรศัพท์มากด
“แม่เหรอคับ วันนี้ผมคงกลับบ้านไม่ได้ ไอจอนมันเมามาก เด๋วผมคงต้องไปส่งมัน แล้วอยู่เป็นเพื่อนมันก่อนคับ” จอนมันหันมามองผมเหลอหลา
“.........”
“พ่อแม่มันเหรอ ไม่อยู่ไง”
“.........”
“คับๆ เด๋วเจอกันพรุ่งนี้ ฝันดีคับ” ผมวางโทรศัพท์
“วันนี้ มึงจะไปนอนกับกูเหรอ” มันทำเสียงตื่นเต้น
“อือ” ผมตอบสั้นๆ
“ทำไม ปกติลากให้ตายมึงไม่เห็นจะไป”มันยังสงสัย
“มึงก็รู้อยู่แล้ว เราเรียนจบแล้วนะ จำสัญญาได้ป่าว” ผมบอกไป
“.....” มันเงียบ คงรู้แล้วล่ะ ว่าผมทวงอะไรมัน
“เอ่อ ...กูว่ากูไปส่งมึงที่บ้านดีกว่า”มันบอกเขินๆ
“ไรว้า ไม่เอาน้า ไปเหอะ กลับบ้าน แชมป์ง่วงแล้ว”ผมอ้อนมัน มือเริ่มไต่ๆแขนมัน
“ก็ได้ ง่วงแล้วไปถึงก็นอนนะ” มันบอก
“ ค้าบ “ ผมรับ
“จิงนะ” มันถาม
“อือ ก็นอนด้วยกันไง 55” ผมยิ้ม มันคงเริ่มเหงื่อตก ได้แต่ขับรถไป ทำใจไป
“สุดท้ายก็ได้สลับบทกันแล้วนะ เจ้าหญิงของผม” ผมจิ้มมัน
“สาด กูขับรถอย่ามายุ่ง” มันคงเขินมาก
“คิดไปถึงไหนแล้วคับเนี่ย ที่รัก ” ผมยังแกล้งมัน ตอนมันเขินมันน่ารักนี่น่า
“ฟู่” ในที่สุดรถก็ขับมาถึงบ้านมัน
“เฮ้ย รีบไปไหน” มันรีบเดินดุ่มๆเข้าบ้าน
“รีบขนาดนั้นเชียว” มันหยุดเลย
“ไปๆ เข้าเหอะ เดี๋ยวจะได้อาบน้ำ” ผมดันมัน
“อ่าว มาแล้วเหรอ อ่าว แชมป์มาด้วยเหรอ” ป้าหมอนออกมารับ
“คับ”
“จอน ดื่มมากไปรึป่าว ทำไมหน้าเหน้อแดงอย่างเนี้ย” ไอจอนยิ่งหน้าแดงหนักไปอีก
“ไม่เป็นไรคับป้า เด๋วผมพามันไปนอนดีกว่า มันคงง่วงแล้ว”ผมบอกป้าหมอน
“จ๊ะๆ จะรับน้ำอะไรก่อนมั้ยจ๊ะ”
“ไม่เป็นไรคับ” เด๋วผมคงได้น้ำอย่างอื่นแทนแล้วล่ะคับ 55 แล้วผมก็พยุงไอจอนมันขึ้นไปบนห้อง มันคงเขินก็เลยไม่ได้ขัดขืนอะไร
“ไปอาบน้ำก่อนไป” ผมบอกจอน
“....... ยังไม่อยากอาบ” มันพูดก้มหน้าก้มตา
“งั้นไม่ต้องอาบก็ได้นะ ดีไปอีกแบบ” ผมพูดพร้อมส่งตาหวานๆไปให้
“....เอ่อ แชมป์ กูไม่ชิน อย่าทำอย่างนี้ดิ” มันพูดเขิน น่ารักชิบหาย
“มาๆ เดี๋ยวไปส่ง” ผมจูงมือมันไปขำๆ
“ไม่ต้อง ไปเอง” แล้วมันก็เดินเข้าห้องน้ำ วันนี้เรียบร้อยจังเว้ย แล้วผมก็เริ่มแผนต่อ ยังไงวันนี้มันก็ต้อง...แล้วใช่ม้า ผมไปล็อคประตูข้างนอก แล้วผมก็ถอดเสื้อผ้าออก จริงๆก็เขินอยู่นะ ก็เลยคาดผ้าเช็ดตัวด้วย พอได้ยินน้ำสักระยะ ผมก็เคาะประตู
“จอน ขออาบด้วยนะ” ผมบอก
“......” ไม่มีเสียงตอบรับ
“งั้นเข้าไปแล้วนะ” ผมเองก็เกร็ง ผมเปิดประตูออกช้าๆ ไอจอน มันอยู่ในอ่าง ไม่รู้หาฟองมาจากไหน เต็มอ่างเลย มีเพลงเปิดอีกแหนะ นี่มันก็จงใจใช่ม้า ผมค่อยๆเดินเข้าไป
“อาบด้วยนะ จอน”ผมบอกเขินๆ
“ไม่ได้ว่าไรนี่” มันหันไปทางอื่น
“เอ่อ ....ปิดตาก่อนได้มั้ย” จะถอดผ้าเช็ดตัวอ่ะ” ผมถามมันอายๆ
“ยังจะอายทำไม เดี๋ยวก็.....” มันไม่กล้าพูด ผมก็เลยค่อยๆแกะผ้าเช็ดตัวออก แล้วก้าวลงไปในอ่าง ไอจอนดันหันหน้าหนีไปทางอื่นซะเอง
“ทำเป็นเก่ง หันหน้าหนีทำไม” ผมถาม
“.... มึงอย่าพูดมากหน่า กูเขินจะตายแล้ว แซวอยู่นั่นแหละ” มันพูดค้อนๆ
“โทษที กูก็เกร็งๆ หันหลังมาสิคับ เดี๋ยวแชมป์สระผมให้” ผมเริ่มหวาน
“....” มันไม่พูดอะไร แต่ก็หันหลังมาให้ผม
“เฮ้อ ดีนะที่จอนไม่ดื้อ ง่ายขึ้นเยอะเลย”
“ง่าย............ อะไรง่าย” เสียงปี๊ดแทบแตก
“ปะ.....ป่าว ก็กังวลหลายๆอย่างอยู่อ่ะ” ต่างคนต่างเงียบ มันกังวลนะ ครั้งแรกเนี่ย ผมบีบแชมพูใส่หัวมัน แล้วเริ่มสระผมให้มัน
“ผมมึงนุ่มเนอะ จอน” ผมก็พูดไรไปเรื่อย แล้วก็เอาฝักบัวล้างให้
“หอมแล้ว”
“เดี๋ยว กูสระให้มึงมั่ง” มันหันกลับมา ผมเริ่มเห็นอะไรลางๆ แล้วบางอย่างที่ผมควบคุมไม่ได้ ก็ควบคุมไม่ได้ วะ พูดไรอยู่เนี่ย
“อือ แต่ไม่ต้องหันหลังนะ กูอยากมองหน้ามึง”ผมบอก
“แล้วแว่นมึงอ่ะ”
“ไม่เป็นไรใส่ไว้ได้”
“ถอดเหอะ ตอนมึงถอดแว่นน่ารักดีอ่ะ กูชอบ”
“เฮ้ยกูมองมึงไม่เห็น”
“เอาหน่า ไม่เป็นไร เด๋วมึงอยากเห็นอะไร มึงก็ได้เห็นแล้ว” มันพูดตะกุกตะกัก ผมก็พลอยแข็งไปด้วย เอ่อ เกร็งครับเกร็ง ไม่ใช่อะไรแข็ง ผมมองอะไรเห็นลางๆ แต่สัมผัสที่ได้รับช่างนุ่มนวล กว่าจะรู้ตัว ปากเราก็ติดกัน ลิ้นเริ่มชอนไช หาความหวานล้ำ
“เดี๋ยวๆ อาบให้เสร็จ ก่อนดีกว่า” ผมบอกมัน ก็ผมมองไม่เห็นอ่ะ ไม่ยอมนะ
เราต่างคนต่างอาบ แล้วก็คาดแค่ผ้าเช็ดตัวออกไป ไอจอนมันนั่งอยู่บนเตียง เห็นมันสูดลมหายใจลึกๆ
“จอน มึงพร้อมแล้วเหรอ” ผมถามมันอีกครั้ง มันดูเกร็งมาก
“....” ดูมันไม่ชัวร์เลย
“มึงไม่พร้อม หรือไม่อยากก็บอกกู กูอยู่กับมึง ไม่ใช่เพราะอยากได้ตัวมึง ต่อให้ห้ามมีอะไรอย่างนี้ แต่ได้อยู่กับมึง กูก็ยอม อย่าเครียดหน่า กูไม่อยากเห็นมึงคิดมาก”
“ป่าว กูตื่นเต้นอ่ะ กูยังไม่เคยเห็นอะไรของมึงเลย” มันหันมาทำหน้าทะเล้น
“แสดงว่าพร้อม” ผมถาม
“มึงอย่าถามมากได้มั้ย” มันผลักผมลงบนเตียง...........
(ต่อบทที่ 10 คืนเข้าหอ)
รอหน่อยนะครับ เจอกันวันผุดเด้อ :m19: ขอเก๊กหล่อก่อนไปนอน อิอิ
-
มารีมั่ง ไม่ได้ตอบเม้นท์นาน
ดีใจที่ชอบกันนะครับ สำหรับตอนพิเศษ จริงๆ 2.1 ก็อยู่ในมือแล้ว มันสั้นอ่ะคับ จะส่งเป็นของขวัญปีใหม่ละกันครับ o13
:-[ :-[ :-[
เค๊ายังไม่พร้อมอ่ะ
:pig4:
ในเมื่อไม่พร้อม มั้งก็ให้เวลาเตรียมตัวอีกฉองวัน ทำใจต่อก่อน อิอิ
อ่อเป้นงี้นี่เอง แชมป์คงแค้นฝังหุ่นเนอะ o13
มั้งว่าพี่แชมป์ แค้นแล้วฝังพี่จอนครับ พี่เขาไม่ฝังหุ่น ไม่ฉะใจ :jul3:
ขอแนะนำอย่างเป็นทางการ ผมชื่อมั้งนะคร้าบ เป็นรุ่นน้องโรงเรียนของเจ้าของเรื่อง ก็คือนายพี่แชมป์
ใครอยากให้เรียกยังไงกันบ้าง บอกได้นะงับ เวลาลากชื่อมาตอบ มันดูไกล้ไกล
ฝากเนื้อฝากตัวคับ :pig4:[/color][/color]
-
ยังไม่อีกหรอ ว้าาาาาาาา :z1: รอตอนต่อไปนะ
-
:-[ :-[ :-[
เค๊ายังไม่พร้อมอ่ะ
:pig4:
ในเมื่อไม่พร้อม มั้งก็ให้เวลาเตรียมตัวอีกฉองวัน ทำใจต่อก่อน อิอิ
:a5: :a5: :a5: :a5: :a5:
ให้ทนายช่วยแก้ต่างได้ไม๊ แบบว่าตอนที่เราพูดไปเราไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่อ่ะ
น๊า ๆ เห็นใจกันเต๊อะ ~
:pig4:
-
นับถอยหลัง ...รอ :z3:
-
-*-เอาแล้วๆๆ
เขาจะสลับบท กานแล้ว
แอ๊กกกอ่านมาตั้งนาน
พี่เขาจะบุกจริงๆด้วย
โอ้ววมายกอด พระเจ้าจอร์จ คุณหยิงกอกล้วย
-
เฮียแชมป์ความลับแตกหมดแล้วว่าเป็นสาวเสียบ (ล้อเล่นนะเฮีย อย่าส่งคนมาอุ้มป๋มไปเฉือดน้า ><)
ปล. ว่าแต่เฮียมั้ง ตอนแรกว่าจะมาวันอังคารนินา
ปลล. รักษาสุขภาพกันด้วยนะคับ
ปลลล. สอบพรุ่งนี้(เช้าด้วย) ไม่มีความรุ้อะไรในสมองเลย ไม่มีชีทอ่าน เลยมาสิงบอร์ด ตายแน่ :a5:
-
ฮุๆ อยากอ่านจัง มีสลับบทกันด้วย
งานนี้มันแน่ แล้วจะรอตอนต่อนะคราบ + รอตอนพิเศษ 2.1 ด้วย อิๆ
-
วิ๊ดวิ้วววววววววว อิอิ พร้อมแร้วเหรอค้าบ คิคิ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :z1: :z1:
-
ค้างอย่างรุนเเรงจ้ามั้ง.........เเบบว่าวันพุธมันอีกตั้งหลายวัน...ง่าๆๆเศร้า o22 :z3: :z10: :serius2:
เรา cuteKanny...นะ...ยินดีที่ได้รู้จักอย่างเป็นทางการ...ชอบเรื่องนี้มากๆๆๆๆๆๆๆๆติดงอมเเงมเลย :z2: :กอด1:รีบมาลงด่วน!! :pighaun:
-
ฮิ้วววววววววววววววววววววววววว
:z1:
-
:z1:
พระเจ้า
อย่างใจหวัง
แชมป์จอน
จอนแชมป์
เร่งวันเวลา มาต่อเร็วๆๆด้วย :z2:
-
:z2: :z2: :z2: รอคืนเข้าหอ
แชมป์อย่ารุนแรงนะ :o8:
-
รอวันส่งตัวเจ้าชาย ลุ้นแทนไปด้วยเลย :z1:
ปล.ยังไม่ได้ตอนพิเศษ2เลยอ่า ขอด้วยนะคะ plesed :impress2:
-
แว๊กกกก ใกล้ถึงตอนสำมะคัญแว้วววววววววววว :mc4:
ขอลุ้นเกาะติดขอบเตียงละกัน ใครหนอจะเป็นกองหน้า ใครหนอเป็นผู้รักษาประตู ? :oo1: :haun4:
ปล.อยากอ่านตอนพิเศษจัง :o12:
-
จะยังติดตามต่อไปนะ สู้ๆนะครับ
เป็นกำลังใจให้นะ
-
ยังไม่มา :z3:
-
รอคืนเข้าหอ อ๊างง :-[
ปล เค้า :jul3:ยังไม่ได้ตอนพิเศษสองอ่ะ กาซิก :sad4:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/Merry_Christmas_Glitter_Wreath.gif)
-
มาแกล้งผู้อ่านทุกทั่น หึหึ
ไฟที่ถูกปิดลง ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน กับหัวใจตัวเองที่ผมรู้สึก
“.....” ค่อยๆบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะทวีความรุนแรง เริ่มไล่ไปที่ลำคอ ติ่งหู และลงมาที่ยอดอก ...สั่นๆ และมีเสียงออกมาเป็นบางครั้ง ...ยังวนเล่นอยู่นาน ก็ที่ศึกษาไว้ไม่เห็นจะรีบ
“XXX(เซ็นเซอร์) อย่าเล่นนานดิ กูจะไม่ไหว” เสียง...หอบๆ “กูเสียว”
ทำการตัด(แล้ว)ต่อบางส่วน มายั่ว คริคริ
ไปดีก่า (เหงหน้าคนอ่านอารมณ์ค้างดิ้นทุรนทุรายแล้วมีฟามสุข ชะเอิงเอย~)
-
^
^
นิสัยไม่ดีนะนิค มาแกล้งคนเขา :angry2:
แต่ว่าขอร่วมมือด้วย o18
ขออาบน้ำก่อนแล้วมาลงดีก่า ไม่เกินชั่วโมงครับ :pigha2:
-
บทที่ 10 คืนเข้าหอ
ไฟที่ถูกปิดลง ได้ยินเพียงเสียงลมหายใจของคนสองคน กับหัวใจตัวเองที่ผมรู้สึก
“เสียดายเหมือนกันเนอะ มองไม่เห็น”
“แชมป์ อย่าเปิดนะ กูเขิน”
“.....” ผมได้แต่ขำ เวลาแซวนี่ ปากดีนัก เอาเข้าจริง หึหึหึ
“.....” ผมเดินเข้าไปหามัน ค่อยพามันมานั่งลงบนเตียง แล้วค่อยๆบรรจงจูบอย่างแผ่วเบา ก่อนที่จะทวีความรุนแรง เริ่มไล่ไปที่ลำคอ ติ่งหู และลงมาที่ยอดอก ดูมันสั่นๆ และมีเสียงออกมาเป็นบางครั้ง ผมยังวนเล่นอยู่นาน ก็ที่ศึกษาไว้ไม่เห็นจะรีบ
“แชมป์ อย่าเล่นนานดิ กูจะไม่ไหว” เสียงมันหอบๆ
“กูเสียว”
“หึหึ” ผมขำกับท่าทีแปลกๆของจอน
“อย่าขำนะ ไม่งั้นไม่ให้”
“ไม่ นะ นะ นะ ไม่ขำแล้ว “ ผมค่อยๆงุดๆลงต่อไป จนถึงส่วนลำที่แข็งรออยู่แล้ว มันดูสวยมาก ต่างจากที่เคยผ่านๆมา คราวนี้มันชัดเจน ไม่เบลอเหมือนก่อนๆ มันทำอารมณ์ผมเริ่มกระเจิง ผมเริ่มครอบปากลงไป มันครั้งแรกอ่ะนะ แต่พยายามอยู่ กลัวโดนฟัน เดี๋ยวจะหมดรมณ์ซะก่อน แต่ฟังจากเสียงครางที่เริ่มดังขึ้น คงไม่ต้องสงสัยแล้วละมั้ง กลิ่นของมันหอมของสบู่ มันคงทำความสะอาดมาอย่างดี ผมเริ่มไล่ลิ้นวนไปมา มันเริ่มสั่นๆ
“หยุดๆ กูจะไม่ไหวแล้ว มึงอยากทำอะไร ก็ทำก่อน”
“แต่เบาๆนะ กูกลัวเจ็บ” เสียงมันกังวล
“ค้าบ ที่รัก” ผมเริ่มไล่ลิ้นลงไปต่อไรขนอ่อนๆ ที่เรียงเป็นระเบียบ จนไปถึงปากถ้ำของมัน
ผมเริ่มไล่ลิ้นลากยาวๆ ลงไป เคยดูแต่วีดีโอ ชาย หญิงอ่ะ ก็ลองทำแบบนั้นแหละ ตัวมันเริ่มกระตุกอีก
“มึงเสียวขนาดนั้นเลยเหรอ” ผมถามมันมันได้แต่คราง อือ อือ
“เงียบ” เสียงแทบจะเป็นคำสั่ง
ผมเริ่มฉกลิ้นลงไป “ซี๊ด” เสียงที่เริ่มดัง ผมยิ่งได้ใจ
“เดี๋ยวๆ” มันหันไปหยิบเจลมาหลอดนึง กะโยนถุงยางเป็นกล่องมาให้ ผมถึงงงเป็นไก่ตาแตก นี่พร้อมขนาดนี้เลย
“มึง เตรียมตัวดีเนอะ” ผมแซวมัน
“พูดมากหน่า”
”มึงจะรังเกียจมั้ยอ่ะ ถ้ากูจะจูบมึงก่อน” ผมถามมัน
“สาด กูจะรังเกียจเพื่อ มึงไม่เห็นจะรังเกียจกูเลย” ผมเลยไล่ลิ้นกับไป จนถึงปากรูปกระจับของมันอีกครั้ง ผมค่อยบีบเจลลงมาที่นิ้ว แล้วไล้ไปที่รูของมันอีกที แล้วค่อยๆสอดนิ้วลงไปทีละนิ้ว
“นิ้วเดียว มันก็ตุบๆแล้วหว่ะ จอน” ผมบอกมัน
“มึง กูแน่นๆอ่ะ แล้วถ้าของมึงกูจะไหวเหรอ”ไม่พูดปล่าวมันผลักผมลงมานอนบ้าง มันค่อยๆกระตุกผ้าผมออก ของผมมันก็เตรียมตัวอยู่แล้วแหละ
“ของมึงก็ใหญ่นี่หว่า ไม่เห็นเคยโชว์ให้กูดูมั่ง”
“สาด พูดมาก” มันค่อยๆเอาปากมาครอบลงไปบ้าง จิงๆมันก็ถูกฟันบ้างอ่ะนะ แต่ทำไมผมยังเสียวอยู่อ่ะ 55 ผมซาดิสรึปล่าวเนี่ย อือ อือ มันเริ่มเลียเร็วขึ้น การตวัดลิ้น มันทำให้ถึงกับอดไม่อยู่ มิน่าเค้าถึงว่าจะติดใจ
“อือ ซี๊ด เอ่อ” ผมเริ่มรู้รสแล้วล่ะ ว่าไมเมื่อกี้มันถึงครางซะ ยิ่งมองหน้ามัน ความเสียวยิ่งทวีคูณ มันกลับมาจูบผมอีกที
“เจลแห้งหมดแล้ว มาต่อนะคับ” ผมประทับจูบลงบนหน้าผาก จอนมันพยักหน้าให้ผม
ผมบีบเจลเพิ่ม ค่อยๆละเลงลงไปอีกที จากหนึ่งเพิ่มเป็นสอง แล้วผมจะใส่นิ้วที่สามแต่มันขัดๆ
จอนมันก็ทำหน้าแหยๆ ผมแกะถุงมาใส่ไว้ เคยลองนะครับ แต่ยิ่งตื่นเต้นมันยิ่งลน
“เดี๋ยวจะเบาๆนะคับ” ผมเริ่มจ่อท่อนของผมแล้วค่อยๆดันเข้าไป ทำไมมันเข้ายากอย่างนี้นา ดูไอจอนมันบิดผ้าห่มมันจนจะขาดอยู่แล้วมั้งนั่น ผมค่อยๆดันเข้าไปเรื่อยๆ จอนมันไม่บอกอะไรเลย ว่ามันรู้สึกยังไง จนผมพยายามดันเข้าไปทีเดียว ตุบๆ มันค่อนข้างรัดๆ เป็นจังหวะ
มือผมต้องพยายามช่วยจอนน้อยไป ปากก็ดูดดุน ไปทั่วตัว
“จอน มันแน่นจัง” “ตอนนี้เราเป็นคนๆเดียวกันแล้วนะ” จอนมันพยักหน้า ดูน้ำตามันคลอๆ
“เจ็บเหรอ” ผมถาม มันส่ายหน้า เห็นแล้วน่าสงสารจัง แต่ไม่รู้จะทำไง จะเอาออกก็ใช่ที่ ผมไล่ลิ้นลงไปส่วนต่างๆ เจ้าหนูของจอนยังไม่เห็นหดเลย ถ้าจะเสียวอยู่บ้าง แต่มันบอกว่าเจ็บมากจริงๆ ผมก็ค่อยๆเคลื่อนตัวไปด้วย ดูจอนมันก็เริ่มดีขึ้น
“กูจะไม่ไหวอีกแล้วอ่ะ แชมป์”
“มึงเสียวหรือเปล่า หรือยังเจ็บอยู่”ผมถามมัน
“ปนๆกัน เริ่มเสียวขึ้นเรื่อยๆแล้วอ่ะ” ผมค่อยยิ้มได้
“แต่กูเสียวมากเลย รู้มั้ย มึงฟิตจริงๆ จอน”
“มันครั้งแรกกูนี่” มันพูดแหยๆ
“กูชอบมึงนะ จอน” จังหวะที่พูดทำไมมันบีบมากเป็นพิเศษกันนะ
“รักแชมป์เหมือนกันครับ ร..รัก” จะกี่ครั้ง ผมก็ยังรู้สึกดีกับคำบอกรัก มันยังทำให้เขินได้เสมอ
“แชมป์ หยุดชักกูได้แล้ว เดี๋ยวมันจะออกก่อน” โดนทั้งหน้าหลัง ท่าจะเสียวเป็นพิเศษแฮะ
“พร้อมกันนะ กูก็ใกล้แล้ว” ผมเริ่มตึงๆ ซอยเร็วขึ้น จนลืมที่จะช่วยมันไปด้วย
“เอ่อ เออ อือ ไม่ ไม่ไหวแล้ว” ผมซอยเร็วที่สุด ก่อนที่จะปล่อยน้ำออกไปเต็มโหลด แต่ไม่ใช่ผมคนเดียวที่เสร็จ ทั้งที่ผมไม่ได้ทำอะไรเลย น้ำไอจอนมันพุ่งไปถึงหน้าอกมันก่อนผมซะอีก มันช่างรัดแน่น อุ่นๆ สากๆ รับรู้ลำไส้ใหญ่ก็วันนี้แหล่ะค้าบ.....
“โทดที กูไม่ได้ช่วยมึงเลยอ่ะ”
“แต่กูก็แตกแล้ว”
“มึงเสียวเหรอ”
“ไม่รู้ดิ แค่รู้สึกว่ามีไรกะมึง มันก็เริ่มเสียวขึ้นเรื่อยๆ แล้วมันก็ออกมาเองอ่ะ” ทำหน้าซะ น่ารักเชียว
“เด๋วกูเอากระดาษมาเช็ด”
“ไม่ต้องหรอก” ผมพูดพร้อมกับไล่ลิ้นไปที่หน้าอกมัน
“เฮ้ย สกปรกหน่า อย่า...” มันดันหัวผม
“กูไม่ถือหรอก มันเป็นของมึงหรอกนะ กูถึงอยาก..” มันยิ้มให้ผม โอ้ย น่ารักอีกแล้ว มันจี๊ดจริงๆ ยังไงผมก็คงไม่เบื่อรอยยิ้มนี้หรอก ผมก็เลียไป แล้วกลืนลงไป มันคาวๆอ่ะ ไม่ได้ชอบรสมันหรอกนะ อย่างที่บอก ของคนที่ผมชอบนี่ ผมไม่รังเกียจมันหรอก แล้วผมก็ค่อยๆถอดของผมออกมา
“จอนเลือดออกอ่ะ” ผมตกใจ
“ไม่เป็นไรหรอก ก็เหมือนท้องผูกหน่ะแหละ” มันพูดยิ้มๆ นี่มันจะทำเพื่อให้ผมสบายใจไปถึงไหนเนี่ย
“ของมึงยังไม่หดเลย หรือว่ายังอยากอีก” หน้าซีดเลยครับจอน
“กูล้อเล่น ไปอาบน้ำอีกทีไป” ผมค่อยๆพยุงมันไป “เด๋ว พุ่งนี้ มึงจะเดินแปลกๆ อย่างนี้มั้ย” ผมถาม
“...” มันมองหน้าผม
“ทะลึ่ง” มันพูดแล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไป
“ทะลึ่ง ก็ทะลึ่งกับจอนคนเดียวนะ” แล้วผมก็ตามมันไปอาบน้ำอีกที
“จอน ไหนๆก็ไหนๆแล้ว อีกทีได้มั้ย” ผมกอดมันจากข้างหลัง กระซิบที่ข้างหู
“อย่าเลย แชมป์”
“แล้วทำไม มันยังไม่ลงล่ะ”
“..........” ก้มหน้าแล้วครับจอน
“แชมป์ช่วยอีกทีนะ”
“หื่นอ่ะ แชมป์อ่ะ” ว่าผม แล้วมือทำไมเริ่มลูบกูว่ะ
ขอนอกก็ได้ กลัวมันระบมไป แหะๆ
.........
“กูทำดีป่ะ” ผมถามมัน
“ไม่ได้เรื่อง” มันตอบ
“จิงดิ แล้วที่มึงครางเหมือนหมาหลงเมื่อกี้ มึงแกล้งทำเหรอ” มันเอาหมอนมาฟาดหัวผม
“มึงรู้มั้ย ว่ากูรักมึงขนาดไหน กูไม่รู้จะบอกมึงยังไง”มันบอก
“ไม่ต้องบอกหรอก แค่ที่มึงทำให้ กูก็รู้อยู่แล้วว่า มึงรักกูขนาดไหน”
“มึงเบื่อมั้ย ที่กูบอกรักมึงบ่อยขนาดนี้” มันถาม
“ไม่มีทาง กูจะเบื่อได้งัย เวลามึงบอก รักของมึงก็เหมือนยิ่งเพิ่ม”
ทำไมนะ ทำไม ผมไม่กล้าพูดคำว่ารักบ้าง
“แล้วมึงรู้มั้ยว่ากูชอบมึงขนาดไหน” ผมถามมันมั่ง ในคำที่ต่างออกไป จอนอาจจะชิน มันไม่มีหน้าเปลี่ยนสีให้ผมเห็นเหมือนครั้งก่อนๆ
“อ่าว มึงชอบกูด้วยเหรอ” มันถามเสียงใส
“อ๋อ ไม่ กูไม่ชอบมึงหรอก ดี กูนอนและ พรุ่งนี้จะรีบกลับบ้าน” ผมทำงอน
“ทำเป็นงอน มึงก็รู้นี่ ว่ากูคิดยังไง” มันกอดผมมาจากข้างหลัง
“ไม่งั้น มึงคิดว่ากูจะยอมมึงเหรอ” ผมยิ้ม แล้วหันไปกอดมัน
“คืนนี้นอนอย่างนี้นะ อุ่นดี”ผมบอก
“อือ” มันตอบสั้นๆ ก่อนจะหอมแก้มผม
“ยังตื่นเต้นไม่หายเลย ไม่นึกว่ากูจะได้มึงวันนี้อ่ะ” ผมพูด
“นี่มึงไม่รู้เหรอ ยังกะวางแผนไว้อย่างดี” มันบอก
“แต่กูก็ไม่ได้เตรียมขนาดถุงยางกะเควายนี่น่า” ผมแซวมัน
“ไอบ้ายังพูดอีก” แล้วมันก็เอาหมอนมาทุบๆผม ผมเลยรวบตัวมันมากอด
“นอนนะครับ วันนี้เหนื่อยจัง เจ้าชายของผม” ผมพูดแล้วหลับตา
“ครับ คุณหนู”มันบอก แล้วเสียงต่างๆก็เงียบไป
“ว่าแต่อีกที ดีมั้ย” ผมกระซิบเบาๆข้างหู ทำคนข้างๆ หดคอสั้นเชียว
...มึงเป็นเต่าเหรอ 55
“ไอ้ ไอ้ ไอหื่น”
“หึหึ” มึงไม่หื่นเล้ย
“แชมป์ มึงรู้ป่ะ มันมีวิธีใส่ถุงยางแบบไม่ต้องใช้มือล่ะ”
ไอปากดี เมื่อกี้ไม่อยาก ทำไมคาบถุงไว้แล้วว่ะ
สรุปว่าวันนี้ใครเป็นคนเสีย..........กันแน่วะ
(ต่อบทที่ 11 เอนท์ เอนท์ เอนท์)
เมอร์รี่คริสมาสคร้าบ.........
ช่วงนี้ทู้เงียบจัง แสดงว่าในบอร์ดนี่ เด็กๆเยอะแฮะ :laugh:
มาลงกันช่วงนี้ จะเป็นการลดเวลาอ่านหนังสือป่ะหว่า
-
ในที่สุดก็ถึงเวลาฉลองชัย :mc4:
สำหรับคู่นี้ ขอเคลียร์คำถามคาใจก่อน
ไอ้สาวเสียบนี่หมายความว่าอะไรง่ะ น้องนิค เฮียม่ายเข้าใจ ไม่ได้แกล้งอินโนนะ :monkeysad:
คุณ ♥a2k♥ เนี่ยผมส่งแล้วนะ แต่ชื่อมันเปลี่ยนง่ะ นึกว่าจะได้แล้ว จะลองดูอีกทีนะครับ
คุณ Poes เนี่ยดูจะรอตอนนี้เป็นพิเศษนะ งิงิ :jul3:
แล้วแก้ปัญหาคาใจแล้วนะครับ ว่าใครเป็นอะไร ....แต่ทุกอย่างในโลกมันก็ไม่จีรังยั่งยืน....แปลว่าไรง่ะ o22
-
ดีจัง ได้อ่านแล้ว
Merry Christmas นะคะ
:กอด1: :กอด1:
-
ได้แล้ว ขอบคุณค่า :pig4:
-
:haun4: :-[ :haun4: :-[
:laugh: เจ้าชายรับเจ้าหญิงรุก
(http://)(http://dl4.glitter-graphics.net/pub/715/715254le2lt5t6g2.gif) (http://www.glitter-graphics.com)
Merry X'mas แชมป์ จอน manji
-
ในที่สุดก็ถึงเวลาฉลองชัย :mc4:
สำหรับคู่นี้ ขอเคลียร์คำถามคาใจก่อน
ไอ้สาวเสียบนี่หมายความว่าอะไรง่ะ น้องนิค เฮียม่ายเข้าใจ ไม่ได้แกล้งอินโนนะ :monkeysad:
แล้วแก้ปัญหาคาใจแล้วนะครับ ว่าใครเป็นอะไร ....แต่ทุกอย่างในโลกมันก็ไม่จีรังยั่งยืน....แปลว่าไรง่ะ o22
ตอบ 1 หมายถึงคนที่ควรจะเป็นรับแต่ดันกลายเป็นรุกแทนซะนี่ :oo1: (โดยทั่วไปใช้กับ เกย์สาว/สาวประเภทสองที่ยังไม่แปลง แต่คอยรุกหนุ่มๆนะคับ o22) (แต่เฮียแชมป์ก็พอเข้าขอบเขตนะ :m20: เฮียจ๋านู๋กลัวแย้วอย่าทำไรนู๋เยย)
ตอบ 2 นั่นสินะงับ มะจีรังจิงๆ :laugh:
-
ขอบคุณสำหรับคำอวยพรคับ ขอให้มีความสุขเช่นกัน จะส่งไปบอกพี่แชมป์แทนค้าบ
น้องนิค มั้งจะไปฟ้องพี่แชมป์ต่ออีกที เฮียว่าพี่เขาวีนแตกแน่ครับ
สาวเสียบ :z1: เอาไปแซวดีกว่า ชอบ :z2:
แต่น้องนิคระวังไว้นะ พี่แชมป์กลับมาเมื่อไหร่ ท่าทางจะโดนไม่น้อย o18
-
Merry Cristmas ครับ ขอให้พระเจ้าโปรดเมตตาส่งมอบความสุขและความรักแด่ทุกๆคนนะคับ
อย่าทำนู๋แรงนะฮับ :-[
ปล. พี่มั้งเจอสาวเสียบจิงๆก่อนเหอะแล้วจะหนาว o22 (ไม่แต่งหญิงก้ล่ำถึกชนิดว่า ยังจะหาล่ำกว่านี้ได้อีกเรอะ o22)
-
:serius2:ไมเค้ายังไม่ได้ตอนพิเศษสองเลยอ่า ขอหน่อยนะคะ :sad4:
ปล.หื่นในนี้ไม่พอขอตอนพิเศษเพิ่มได้อีกนะตรู :m25:
-
:z1:... :-[
เขินๆอ่า...เสียเนื้อเสียตัว :impress2:
-
ในที่สุดก็มาต่อแร้วววว เย้ๆๆๆ เมอร์รี่ คริสมาสนะค้าบทุกคน :L1: :3123: :L2:
-
ตามอ่านทันแล้ว :laugh:
-
เย้ๆๆๆ สอบเสร็จแล้ว
มาเตรียมรับฉากนี้โดยเฉพาะ
เราก็พึ่งได้ว่า นายเอกเรื่องนี้เป็นรุก!!!!
โอ้ว นายเอกเราฟันพระเอกไปแว้ว
ระบม ไปหมดเลยมั้งก๊ากกก
-
เม้นบ้างอ่านมาตั้งนานแระ
Merry X'mas คับ :mc3:
-
Merry X'Mas คราบ
แหมท่าจะใช่นะบอร์ดนี้เด็กเยอะ อิๆ
-
แว๊ปมาอวยพร +1เป็นกำลังใจให้
เรื่องนี้สุดยอด เรื่องโปรดจริงๆ
(http://i286.photobucket.com/albums/ll88/jarunee1979/Merry_Christmas_by_Lord_Yoda.jpg)
-
:haun4: เจ้าสาวเสียบเจ้าบ่าวว่ะ
-
°º©©º°•*•★♥Merry Christmas★♥*•°º©©º°
-
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด อิชั้นไม่รู้จะว่ายังไงกรี๊ดดดดดดดดดดดอย่างเดียว
เหอๆๆๆๆๆ น้องแชมป์เสียบซะงั้น :m30:
มันพลิกล็อคสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ว้ากกกกกกกกกก :m2:
อยากจะบอกตอนแรกที่อ่าน นึกว่าจอนจะรุกซะอีก :jul1:
Merry X'MAs :mc3:
-
ไม่ได้เข้าเล้ามาหลายวัน ได้อ่านตอนเด็ดแระ อิอิ
-
หวัดดีค้าบ
กุ๊กกุกตามมาอ่านค้าบ
คิดถึงพี่แชมป์กะพี่นิค
คุณManjiด้วย
สุขสันต์วันคริสตมาส :mc1:
ขอองค์พระผู้เป็นเจ้าทรงอวยพระพรมายัง
เพื่อนๆทุกคนให้มีความสุขตลอดไป
MERRY X'MAS :pig3:
-
กะจะไปบอกเหมือนกาน แต่ลืม งิงิ
ทำข้อสอบมะได้เลย :sad4:
กุกกุ๊กเป็นยังไงมั่งคับ โดนดีมั่งเป่าเนี่ย อิอิ :o8:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน มัวแต่ไปขาย
ไข่ปลาหมึกทอดงานมหาลัยอยู่
เข้ามาอีกที ก้อ หึหึหึ แล้ว อิอิ
-
มารอ :L2:
-
แวะเข้ามาดูค้าบ
ป๋มสบายมาก รอดตัวอ่ะ :เฮ้อ:
-
มาเดินเล่นคร๊าบ :m7:
-
สุขสันต์วันส่งท้ายปี
ขอให้ทุกโศกโรคภัยไม่มาย่างกรายทุกๆคนนะคับ :call:
-
(http://glitter2.postjung.com/data2/2008123110/495aec2c8d73b.gif)
-
(http://)(http://dl2.glitter-graphics.net/pub/848/848652g0t9giwgk6.gif) (http://www.glitter-graphics.com)
-
:mc4:สวัสดีปีใหม่ค้าบพี่น้องค้าบ
ขอให้มีความสุข สนุกกับการใช้ชีวิตนะค้าบ :L1:
-
Happy New Year 2009
ขอให้มีความสุข สุขภาพแข็งแรง มีตังเยอะๆ ทำอะไรก็ประสบความสำเร็จ คิดอะไรให้สมหวังนะคับ ^^
-
:L1: :L1: :L1:
.:*¨¨*:• -may the coming year bring for you happiness success and be filled with peace togetherness of your family and friends¸.•´¯)
:L2: :L2: :L2:
º¤ø,¸¸,ø¤ Happy º¤ø,¸¸,ø¤º New º¤ø,¸¸,ø¤ºYear ¤ø,¸,¸¸,ø¤ºº
-
สวัสดีปีใหม่ค้าบ
มาตอบย้อนหลัง ขอให้ทุกคนสุขภาพแข็งแรง มีความรักกันถ้วนหน้าปีนี้
ขอแจ้งข่าว
คอมผมมันเจ๊งเลยลงต่อไม่ได้เลย :m15:
กะลังรอให้พี่แชมป์เรื่องมาให้ผมใหม่อีกที ไวรัสจากทีทำงานแด๊กข้อมูลไปหมดเลย :เฮ้อ:
ผมคิดว่าพรุ่งนี้พี่แชมป์น่าจะออนจะรีบขอมาลงละกันค้าบ
-
ไม่เป็นไรจ้า รอได้ :กอด1:
-
รอได้ครับ ขอให้คอมหายไวๆนะ
-
รับทราบคราบจะคอนอ่านต่อน๊า อิๆ
-
โอเคคร้าบ อิอิ
สวัสดีัปีใหม่ครับ o18
-
วันนี้มีปัญหาด้านไฟล์นิดหน่อย ไว้ พรุ่งนี้ ลงต่อแน่ครับ อาจจะลงซักสองตอนไปเลย แทนคำขอโทษ :z10:
ขอบคุณทุกกำลังใจค้าบ
มาให้เขี่ยจะได้รู้ว่ายังไม่หายไปไหน :z13:
-
ปีใหม่ไปเที่ยวหนุกมั้ยงับเฮียมั้ง โดนไฟคลอกที่ซานติก้ามั่งเป่า :laugh:
-
บทที่ 11 เอนท์ เอนท์ เอนท์
“ อ่านหนังสือ อย่ามัวแต่คุย” จอนมันวางบทเป็นอาจารย์ ทั้งที่เพิ่งผ่านบทอื่นมาหมาดๆ
“คุยกันนิดหน่อย มึงจะให้พวกกูเครียดตายเหรอ อ่านมาตั้งแต่เช้า”แทคมันบ่น
“มึงอ่ะยิ่งต้องขยันสุดเลย เหลืออีกไม่กี่วัน จะเครียดตายก็ไม่เห็นแปลก”
“กูไม่เอากับมึงหรอก”
“กูก็ไม่ให้มึงเอา”
“นี่พวกมึงพูดอะไรกันวะ ถ้าจะเถียงกันก็ออกไปข้างนอก กูจะอ่านหนังสือ” ผมเริ่มแย้งมัน ชาตินี้ผมคงทำให้มันเลิกกัดกันไม่ได้ ถ้าเค้าว่ายิ่งกัดกันยิ่งรักกัน คงต้องยกให้คู่นี้
“กูไปห้องน้ำก่อน พวกมึงอย่าอู้นะ” จอนมันพูดแล้วผละออกไปห้องน้ำ
“แชมป์ กูอยากจะถามอะไรมึงหน่อย” ผมเกร็งขึ้นมาทันที อย่าบอกนะว่ามันรู้แล้ว
“อะไรอ่ะ ถามมาดิ” ผมพยายามทำน้ำเสียงเป็นปกติ
“มึงจะสอบเอนท์ เพื่อใคร” โล่งคนละคำถามกับที่ผมคิด
“เอ่า ก็เพื่อตัวกูเองดิ ใครเค้าจะมาได้อะไร นอกจากกู” ผมบอก
“เหรอ” มันพูดอ่อยๆ
“มึงถามยังนี้ มีไรอีกอ่ะดิ” ผมถามมัน
“กูชักไม่แน่ใจ ว่ากูอยากให้ชีวิตของกูเป็นไปยังไง”
“บางทีกูก็อยากให้ทุกอย่างมันพ้นๆไป กูจะไม่ทำงานของพ่อ แม่กูต่อหรอก กูเกลียดงานพวกนั้น มันทำได้แต่เงิน แต่มันไม่ใช่ที่กูต้องการ”
“กูจะหาใครที่เหมือนมึงได้มั้ย คนที่ไม่แคร์เรื่องเงิน มึงรู้มั้ย มึงมีทุกๆอย่างที่กูขาด” มันระบายออกมายืดยาว
“โทษที กูแค่...” แทคมันหยุด
“ไม่เป็นไรหรอก กูบอกแล้วว่ากูรับฟังทุกเรื่อง กูก็ไม่ใช่คนที่ถึงขนาดไม่แคร์เรื่องเงิน ไม่มีเงินกูก็ตาย แต่รู้มั้ยเงินไม่ใช่ชีวิตหรอก ยังไงกูก็ไม่เอาเรื่องเงินมาทำให้คนรอบๆข้างกูเสียไปกับการหาเงินของกูหรอก” ผมเอามือลูบหัวมันเป็นเชิงปลอบ
ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง ปัญหาของพวกผมมันก็เหมือนกัน พ่อแม่ต่างไม่มีเวลาที่จะมาดูแลลูก ยิ่งไอแทคกับไอจอนนี่ยิ่งหนัก พ่อแม่ไปแต่เมืองนอก ขนาดผมที่อยู่ด้วยกัน บางทียังรู้สึกว่าไม่มีใครอยู่บ้านเลย แล้วไอจอนก็เปิดประตูเข้ามา
“พวกมึงทำอะไรกัน” มันถาม คงเป็นมือผมที่ลูบหัวไอแทคมันอยู่ มิน่านิยายน้ำเน่าชอบเอาบทแบบนี้ไปใช้
“มึงนี่น้อยๆหน่อย แค่นี้ก็ทำขึ้นเสียง” ผมปรามมัน
“ก็มือนี่ มันมือแฟนกู” มันยังเถียง เรื่องขี้หึงนี่ ไม่ยอมเพลาๆลงบ้างเลย
“ เออหน่า ไม่มีอะไรก็แล้วกัน” ไอแทคมันคงยังอยู่ในสภาวะที่พูดไรไม่ได้ หน้ามันยังจ๋อยๆ
“ไม่มีไม่ได้” มันยัง
“จอน” ผมมองหน้ามัน ซึ่งคราวนี้มันคงเข้าใจ มันเลยยอมหุบปากไป
“เออๆ งั้นมาอ่านหนังสือกันต่อ” ชีวิตเด็กจะเอนท์ก็เงี้ย วันๆมีแต่อ่านหนังสือ แต่วันนี้ผมคงมีอะไรที่ต้องทำมากกว่า กับไอแทค
“จอน วันนี้กูไปนอนบ้านไอแทคนะ” ผมไปคุยกะไอจอนตอนไอแทคมันไม่อยู่
“ไม่” มันตอบสั้นๆ
“เฮ้ย มึง มีเหตุผลนิดนึง ดูท่าทางไอแทคมันมีปัญหากับที่บ้านอีกหว่ะ” ผมอธิบายให้มันฟัง
“งั้นกูไปนอนด้วย” ดูมันยังไม่เข้าใจ
“แล้วคิดว่ามึงอยู่ด้วย แทคมันจะกล้าพูดมั้ยล่ะ” ผมถาม
“กูก็เพื่อนสนิทมันนะ แล้วกูก็เข้าใจปัญหาของมันเหมือนกัน”
“เอาหน่า กูรู้ แต่ให้กูไปคุยกับมันเหอะ กูว่ามันดีกว่า” ผมบอก
“ทีกู มึงไม่เห็นเคยจะมาปลอบกูมั่ง” มันทำเสียงอ้อน
“อ๋อเหรอ กูไม่เคยปลอบมึง กูจะได้จำไว้”
“โอ๋ๆ ล้อเล่น เออๆ กูให้มึงไปก็ได้”
“เออ แล้วไม่ต้องโทรไปนะ กูไม่อยากให้ไอแทคคิดมาก”
“นี่มึงแน่ใจนะว่าไปปลอบ ไม่ได้ไปทำอย่างอื่น ไมต้องห้ามโทร”มันถาม
“มึงนี่ซอกแซกจัง กูไม่ทำไรหรอก ก็บอกแล้วว่าไม่อยากให้มันคิดมาก มันจะกลัวกูกับมึงทะเลาะกันอีก”
“ค้าบๆ กูเข้าใจ มึงก็เงี้ย ดีกับคนไปทั่ว แล้วมันจะเลิกชอบมึงได้มั้ย” มันถาม ผมก็เข้าใจนะ แต่จะให้ปล่อยมันไปอย่างนั้นก็คงไม่ได้หรอก
“แต่มึงอย่าทำอะไรเลยเถิดนะ แค่ลูบหัวก็ไม่ได้”
“มึงนี่ ปลอบคน มึงจะให้นั่งห่างกันซักกิโลด้วยมั้ย”
“ได้ก็ดี”มันพูดยิ้มๆ
“เอาหน่า กูไม่ทำอย่างที่ทำกับมึงหรอก” ผมบอกมัน มันเลยหน้าแดงแล้วก็เงียบไป
แล้วพออ่านหนังสือเสร็จเราก็นั่งกินข้าวที่บ้านไอจอน ก่อนจะกลับ
“แทค วันนี้กูไปนอนบ้านมึงนะ”ผมบอกมันตอนกินเสร็จ ไอจอนก็นั่งอยู่
“อ่าว ทำไมอ่ะ” มันพูดแต่มันไปมองหน้าไอจอนแทน แต่ไอจอนมันก็นั่งเฉย
“เออหน่า กูไม่ได้ไปตั้งนานแล้ว กูอยากไปนอน” จริงๆมันก็รู้แหละ ว่าจุดประสงค์ผมคืออะไร
“อือ แต่ไม่มีปัญหานะ” มันยังถาม
“มึงนี่ จะเอาไง มันจะไปนอนบ้านมึง แล้วมีปัญหาอะไร” ไอจอนมันถาม
“เปล่า” เฮ้อ นานๆจะเห็นไอแทคมันสงบเสงี่ยม
“งั้นกลับกันเหอะ” ผมบอก
“รีบจังนะ มึง”จอนมันท้วง
“เอาอีก” ผมปรามมัน
“กูล้อเล่น ไปเหอะ แล้วพรุ่งนี้มาติวแต่เช้านะ มาเจอกัน 6 โมง” จอนมันบอก
“ห่า 6 โมง ยังไม่ทันหลับ”ผมบอก
“ไม่ทันหลับ” มันถามเสียงสูง
“มึงจะทำอะไร” ซวยผมอีก
“กูประชด ก็เวลาปกตินั่นแหละ กูขี้เกียจตื่นเช้า”
“ไม่ ต้อง6 โมง” จอนยังท้วง
“6 โมงก็ได้ เด๋วกูพาไอแชมป์มา หาไรทำโต้รุ่งซักวันไม่เป็นไรหรอก แชมป์ ถ้านอนเดี๋ยวตื่นไม่ทัน” ได้ทีไอแทค
“เออ 10 โมงก็ได้” ไอจอนมันค่อยยอม พูดยังไงมันก็คงไม่หายขี้หึงซักทีเหอะ
“อือ งั้นเจอกัน”ผมบอก
“อย่าลืมที่พูดหล่ะ” จอนมันบอก
“ค้าบ คุณชาย”ผมบอกมัน
“มึงไปคุยอะไรกับไอจอน มันถึงยอมให้มึงมานอนบ้านกู”แทคมันถามผม
“ก็กูมีเรื่องต้องคุยกับมึง” ผมบอก พร้อมเอามือกอดคอแทค
“อะฮึ่ม” เสียงกระแอมจากคนที่ยังมองตาม
“ถ้ามึงกับจอนนี่ จะไม่ง่ายว่ะ” แทคมันพูดขำๆ
...........................
“จอนมันโชคดีเนอะ ถึงจะมีปัญหาเหมือนกู แต่มันก็ยังมีมึง” แทคมันพูดลอยๆ
“มึงก็มีกูเหมือนกัน” ผมพูด
“มึงก็รู้ว่าไม่เหมือนกัน” มันบอกเบาๆ
“...... มึงมีอะไรกูก็ปรึกษากูได้ตลอด กูแค่เป็นแฟนกับมัน ใช่ว่ากูจะไม่มีเวลาคุยกับคนอื่นนี่”
“ทำไมกูไม่ได้มึงเป็นแฟนมั่ง กูยอมทิ้งทุกอย่างแค่ได้มึง มึงก็รู้ว่าไอจอนมันทำอย่างกูไม่ได้ แต่มึง….” แทคมันพูด ผมรู้ว่ามันไม่ได้จะให้ผมเลิกกับไอจอนหรอก แต่มันกำลังต้องการความเห็นใจ
“มึงก็รู้ มันเลือกกันไม่ได้” ผมบอก
“อือ”
“ถ้าซักวัน แค่สมมตินะ ถ้ามึงเลิกกับไอจอน มึงคบกับกูได้มั้ย”มันถาม
“ถ้ามันถึงวันนั้น ค่อยดูอีกทีนะ กูบอกไม่ได้” ผมพูด ยังไม่อยากคิดถึงเรื่องนั้น
“งั้นกูจะรอมึง” มันบอกเสียงที่แสงถึงความแน่วแน่ของมัน
“อย่าเลย แทค กูว่ามึงหาใครที่เข้าใจมึงได้ไม่ยากหรอก”
“ลองดูละกัน กูจะเก็บจูบแรกอันล้ำค่าของกูไว้รอมึงเลย” มันบอก
(ต่อบทที่ 12 ครอบครัว)
ได้ไฟล์กลับมาดีใจจังเลย รอบนี้ พี่แชมป์ส่งมาเยอะกว่าเดิมด้วย ลัลล้ากับการอ่าน :z2:
หลังจากทำงานแทบบ้าตายมาก่อนปีใหม่ สุขสบายใจเหลือเกิน :a9:
ลงเลยสองตอนรวด โย่วโย่ว o13
-
บทที่ 12 ครอบครัว
“บ้านมึง ยังกะมีอะไรแปลกไปแหน่ะ แทค” ผมถามมัน
“อือ มีเพิ่มนู่นเพิ่มนี่อยู่เรื่อยแหละ”
“แต่บางอย่างก็ยังเหมือนเดิม” มันบอกเศร้าๆ
“ทำเสียงยังกะหมาหงอย กูอุตส่าห์มานอนเป็นเพื่อน”ผมพยายามทำให้มันยิ้ม
“ขอรับ เจ้าหญิงซินเดอเรลล่า” มันได้ทีประชด
“เดี๊ยะ กูยังไม่ล้างแค้นมึงเลย ไอจอนมันโดนไปไม่กล้าแหย่กูเรื่องนี้เลย” ผมบอก
“มึง ทำไงวะ อย่างไอจอนถึงได้เลิกพูด” คำถามที่ชนผมเข้าอย่างจัง หน้าผมเลยแดงซะ คิดถึงภาพวันนั้นแล้ว...
“ทำไมหน้าแดงอย่างนั้นอ่ะ” มันถาม
“ เด๋ว กูจะบอกมึงว่ากูทำไง” ผมคงต้องบอกอ่ะ มันก็เพื่อนสนิทผม ถึงจะเขินแต่มันก็น่าจะรู้ไว้
........
หลังจากอาบน้ำอะไรกันเสร็จ
“มึงนี่เซ็กซี่หว่ะ” แทคมันแซวผม ก็ผมต้องใส่ชุดนอนมัน ไม่ได้เตรียมตัวมาซักอย่าง ตัวมันใหญ่กว่าผมมาเยอะ ชุดมันก็เลยหลวมๆ
“ปากเหรอ”
“วันนี้ ไอจอนอนุญาตให้กูทำไรมั่งอ่ะ”
“ไม่ได้ซักอย่าง” ผมบอกมัน
“เลิกแซวกูได้แล้ว”
“มีอะไรให้เล่นมั่งมั้ย”
“อยากเล่นเกมส์มั้ยล่ะ มีทุกเครื่อง เดี๋ยนี้กูไม่ค่อยได้เล่น” แทคบอก ก็น่าอยู่หรอกกว่า กว่าจะผ่านงานประธานมาก็ต้องเตรียมเอนท์อีก
“เออ ไอคนรวย มึงอยากเล่นอะไรล่ะ” ผมถาม
“มึงอย่าพูดว่าคนรวยได้มั้ย กูไม่ชอบ”
“เออ โทษที”
“แต่ที่อยากเล่น กูว่า กูอยากเล่นมึงอ่ะ”
“ห่า ลามปามกูอีก” “มานอนคุยกันก็ได้ ขี้เกียจเล่นเกมส์เหมือนกัน” ผมบอกมัน แล้วนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงมัน
“มึง ไม่อยากให้กูแหย่ มึงก็อย่ายั่วกูได้มั้ย ทั้งชุดทั้งท่า ถ้ากูหน้ามืด มึงก็ผิดนะ” มันบอก ผมถึงกับหยุด
“กูกับมึงหน่ะไม่ได้หรอก กูไม่ใช่คนยั่ว อย่างกูต้องเป็นคนถูกยั่ว” ผมบอกภูมิใจ
“กูว่ามึงน่าจะเป็นฝ่ายยั่วแหละถูกแล้ว ไอจอนมันยอมยั่วมึงเหรอ” มันมานอนบนเตียง
“จะยอมไม่ยอมมันก็เสร็จกูแล้วหน่า” แทคมันมองหน้าผมทำหน้าอย่างกะไม่อยากจะเชื่อ
“มึงกับไอจอน” มันถาม
“อือ กูบอกแล้วว่ากูไม่อยากปิดอะไรกับมึง” ผมบอกมัน
“ขอบใจหว่ะ แต่บางเรื่องไม่ต้องก็ได้”
“อ่าว มึงไม่อยากรู้เหรอ กูขอโทษ กูแค่ไม่อยากมีความลับกับมึง” ผมบอกมัน
“ป่าว กูก็อยากรู้ แต่บางทีมันก็เจ็บนะ ที่รู้ว่าคนที่เรารักไปมีอะไรกับใคร แล้วใครเป็นคนโดนอ่ะ” มันหันหน้าไปอีกทาง
“แหงดิ ก็ต้องไอจอน กูไม่ยอมหรอก” ผมบอก
“กูถึงบอกว่ามึงกับกูมันไม่ได้”
“ทำไมจะไม่ได้ สลับกันก็ได้ กูไม่ว่า”
“มึงนี่ไม่หยุดเลยนะ เปิดช่องไม่ได้เลย” ผมบอกมันขำๆ
“แล้วเป็นไง” มันถามคำถามที่ทำให้ผมอึ้ง อึ้งกับคำถาม และอึ้งที่มันกล้าถาม
“ก็ดี” ผมบอกมันหงุงหงิง มุดหน้าลงไปกะหมอน ก็คนมันเขิน
“บอกให้ชัดๆดิ มึงจะอายทำไม” มันดึงหมอนออกจากผม
“ก็ดีไง ก็ดี เข้าใจมั้ย” ผมบอก
แล้วความเงียบก็เข้ามาอีกครั้ง
“กูอยากรู้ว่าทำไม พวกมึงก็มีปัญหาเดียวกับกู แต่กูก็เห็นพวกมึงยังมีความสุขซะขนาดนี้” มันถามผม
“เรื่องแบบนี้ กูก็ไม่รู้จะบอกไง”
“เมื่อก่อนกูก็เป็นเหมือนมึงนี่แหละ แต่อะไรหลายๆอย่างก็ทำให้กูเปลี่ยนไป”
.............................
“ผมไม่อยากได้เงิน ผมอยากอยู่ อยากไปเที่ยวพร้อมๆ กันกับทุกคนในบ้าน” เสียงเด็กเล็กๆที่กำลังร้องไห้ตะโกน
“แล้วถ้าเราไม่มีเงิน เราจะไปเที่ยวได้มั้ย จะมีอะไรกินมั้ย” เสียงคนเป็นแม่บอก
“เท่าที่มีนี่ มันก็เกินพอแล้ว ผมไม่อยากได้เพิ่ม”
“แม่ทำเพื่อลูกนะ แชมป์”
“แม่ไม่ได้ทำเพื่อผม ถ้าแม่จะทำเพื่อผม แม่ก็เลิกทำงานสิ” เด็กน้อยวิ่งออกจากบ้าน
“ร้องไห้อีกแล้วเหรอ ทำไมถึงขี้แยนักนะ เจ้าหนู” เสียงพี่ฮัทถามผม ตอนนั้นพี่เค้ายังอ้วนตุต๊ะอยู่เลย
“ปล่าวซักหน่อย ฝุ่นมันเข้าตา” ผมเถียง
“เวลาไม่สบายใจเท่านั้นเหรอที่แชมป์จะมาที่สระว่ายน้ำหน่ะ” พี่เค้าถามผม
“หยั่งงั้น ทุกที่นั่นแหละที่ผมไปตอนผมไม่สบายใจ เพราะผมไม่เคยสบายใจเลย” ผมบอกเค้า พี่ฮัทเป็นคนเดียวที่ผมจะปรึกษาได้เวลามีปัญหา คุยกับพี่เค้าแล้วมันอบอุ่นดี
“ทำไมพูดอย่างนั้นล่ะ ยังตัวแค่เนี่ย ทำยังกะแบกโลกไว้ทั้งใบ ปัญหามันมีทางแก้ไขเสมอ”
“มันไม่ใช่สำหรับผม” ผมบอก
“เราหน่ะ ยังเด็กอยู่เลย ชีวิตยังอีกไกล คิดมากมันไม่ดีนะ” พี่ฮัทเอามือมาลูบหัวผม
“ผมก็ไม่อยากคิดหรอก แต่ผมเบื่อกับชีวิตอย่างนี้ วันๆก็ดูแต่พ่อแม่ทำงาน กินข้าวก็กินคนเดียว เดี๋ยวนี้พี่ๆผมก็ออกไปกินกับเพื่อนกันตลอด”
“เหงาเหรอ”
“ฮะ” ผมบอกพี่เค้าไปตรงๆ
“เบื่อ ก็มาเล่นกับพี่ก็ได้ กินข้าวกับพี่ก็ได้นะ” พี่ฮัทบอกผม
“คับ แต่ผมอยากให้พ่อกับแม่มีเวลาให้ผมบ้าง ดูเพื่อนๆเค้าได้ไปไหนต่อไหนกัน ก็มีพ่อแม่ไปด้วย แล้วก็มีพ่อแม่มารับที่โรงเรียนกัน แต่ผมมีแต่คนที่บ้านมารับ บางวันก็ถูกลืม ถ้าผมไม่สำคัญ พ่อแม่จะเกิดผมมาทำไม” น้ำตาผมไหลอีก
“ทำไมจะไม่สำคัญล่ะ พ่อแม่แชมป์ เค้ารักแชมป์มากนะ ไม่งั้นเค้าไม่ทำงานกันหนักขนาดนี้หรอก เงินตอนนี้เค้าใช้ยังไงก็ไม่หมดแล้ว แต่เค้าต้องสร้างอนาคตให้กับลูกๆ”
“ผมเกลียดคนรวย ต่อไปผมจะไม่ชอบคนที่รวย คนรวยก็ดีแต่หาเงิน”
“ผมยอมจนดีกว่า ถ้าอย่างน้อยได้อยู่กับพ่อกับแม่ ได้ไปเที่ยวด้วยกัน กินข้าวด้วยกัน” ผมยังสะอื้น พี่เค้าดึงหัวไปพิงที่ไหล่เค้า
“พี่ก็ไม่รู้จะบอกยังไง พี่ก็ยังไม่โตขนาดมีลูก ที่จะอธิบายให้ฟังได้ ว่าพ่อแม่เค้าต้องทำอะไรเพื่อลูก แต่เราก็รู้นี่ ว่าพ่อแม่เค้ารักเราขนาดไหน”
“ฮะ แต่ผมไม่เข้าใจหรอกว่าเค้าทำอย่างนี้เพื่ออะไร” “ไว้ซักวันเราจะเข้าใจ ตอนที่แชมป์มีคนที่แชมป์รักมาก แล้วแชมป์ยอมทำทุกอย่างที่ดีกับเค้า แม้เค้าจะไม่เห็นถึงความดีแชมป์เลย”
“พี่ฮัท ดูรู้ดีจัง แอบไปมีลูกมารึเปล่า” ผมถามพี่เค้าขำๆ
“อาจจะ” ดูพี่เค้าตอบ
“แล้วซักวัน แชมป์ก็จะหายเหงา เมื่อแชมป์มีคนที่เป็นคนของแชมป์คนเดียว”
“เสี่ยวจัง พี่ฮัท”
“แล้วคนๆนั้นจะเป็นใครอ่ะ” ผมถามพี่เค้า
“ไม่มีใครรู้หรอก ต้องรอแต่เวลาเท่านั้นแหละ แชมป์ก็จะเจอคนๆนั้น”
“บางที เขาอาจอยู่ใกล้กว่าที่แชมป์คิดก็ได้นะ..........”
...............
“คนๆนั้นของมึงก็คือไอจอนใช่มั้ย” แทคมันถามผม
“อือ” ผมตอบ ดูมันหน้าเจื่อนๆ
“แล้วก็มึงด้วย”
“ ไม่ต้องมาพูดให้กูดีใจเลย”
“กูพูดจริงๆ ไม่เชื่อก็ช่างมึง”
“อ่า อย่างอนดิ กูเชื่อแล้ว”
“แล้วตอนนี้พี่ฮัทมึงล่ะ ไปไหนและ”มันถาม
“อ่าว พี่เค้าเพิ่งจบไปปีที่แล้ว ดั๊มป์สีแดงไง”
“อ่าว พี่คนนั้นเหรอ ไม่เห็นเหมือนอย่างที่มึงเล่า เค้าผอมนี่”
“ก็เค้าเพิ่งผอม”
“เออ แล้วอีกอย่างกูอยากให้มึงรู้ไว้ ว่าเค้าเป็นรักแรกของกู”
“หา รักแรก”
“ตกลงมึงเป็นเกย์เหรอ” มันถาม
“สาด กูไม่ได้เป็น แค่สองคน แต่กูชอบผู้หญิงเว้ย”
“แสดงว่ามีคนที่สามได้ดิ”
“เอาอีกมึง”
“กูบอกแล้วว่า อย่ารอกูเลย เดี๋ยคนดีๆก็มาหามึงเอง”
“กูก็อยากรู้ ว่าคนดีๆเค้าจะเหลียวมามองกูมั่งมั้ย” หันไปมองทางอื่นได้มั้ย ไม่ต้องมองหน้ากูทุกครั้งที่พูดก็ได้
“แต่กูดีใจนะ ที่มึงบอกกูทุกเรื่องขนาดนี้”
“กูไม่นึกเลย ว่ากูจะมีมึงที่กูรัก เป็นเพื่อนที่กูสนิทที่สุด”
“ เออ แต่อย่าเน่าบ่อยนัก สบายใจขึ้นรึยัง” ผมถามมัน
“อือ อย่างน้อยกูก็ไม่ได้เป็นแบบนี้คนเดียว วันไหนถ้ากูเจอคนของกูคนเดียวมั่ง”แทคมันพูดเหม่อๆ หันมามองทางผม
“ ถ้า ให้ดี ก็เป็นผู้หญิงไปเลยดีกว่า ไม่งั้นซักวันมึงจะมาเจ็บเหมือนพวกกู เพราะสุดท้ายก็ต้องเลิกกัน” ผมบอกมัน
“ผู้หญิงอยู่แล้วไอห่า กูยกให้มึงคนเดียวหน่ะ ถ้าจะเป็นผู้ชาย”
“เออๆ พอเหอะ พรุ่งนี้จะตื่นไม่ไหว”ผมบอกมัน
“เออ เด๋วคุณชายจอนมึง ด่าเอาอีก”
“ขอบใจนะ” มันบอก
“ไม่เป็นไร กูก็ได้คิดเรื่องเก่าๆบ้าง ลืมไปนานแล้ว” แต่ว่าตอนนี้พี่ฮัทจะเป็นไงบ้างน้า ค่อยโทรไปคุยดีกว่า
และแล้วช่วงเอนท์ของเราก็จบไป ผมขี้เกียจเล่าตอนเอนท์อ่ะ มันเบื่อ มีแต่อ่านหนังสือ ไม่ค่อยหวานเลย
(ต่อบทที่ 13 ทริปหลังเอนท์)
จุใจกันเลยทีเดียว แต่เขาว่าพายุจะมาหลังทะเลสงบ เร็วๆนี้ เราเตือนคุณแล้ว.........
ใครว่าเฮียจะอยู่ซานติก้า ชิชะ เฮียอยู่ได้แค่ชบา เอ๊ก ไม่เคยเข้า
เค้าออกจะเรียบร้อย เที่ยวผับเที่ยวบาร์ไม่เป็น :haun5:
ถ้าเจออย่ามากระทืบผมเลยน้า :fox2:
-
:z13:
วันนี้มาพิเศษ 2 ตอนเลย ถูกใจ +1 ให้คนโพสต์คร้าบบบบบบบบบ
-
ใครว่าเฮียจะอยู่ซานติก้า ชิชะ เฮียอยู่ได้แค่ชบา เอ๊ก ไม่เคยเข้า
เค้าออกจะเรียบร้อย เที่ยวผับเที่ยวบาร์ไม่เป็น
ถ้าเจออย่ามากระทืบผมเลยน้า
-----------------------------------------------------------
ชบา เอ๊ก มันคืออะไรนะ - -"
ปล. บางประโยคน่าจะลบออก มะงั้นเด๋วไม่ลุ้น >< // อันนี้ฟามคิดป๋มน้า
-
^
น้องคนนี้รู้จักอตก. ป่าวเนี่ย Everything เกินราคา ยิ่งงงป่ะหว่า :haun4:
ตัดแล้วก๊าบ อันเดียวกับที่คิดอ่ะป่าว
ตัดเพราะความต้องการส่วนตัว ผมหวงของผมนะ :z13:
เช็คแล้วตอบด่วน ตอบแล้วมีรางวัลพร้อมข่าวสารวงใน ฮิ้วๆ
.............
บวกหนึ่ง+....ของขวัญปีใหม่ เป็นกำลังใจกลับ สำหรับคนมาเร็วคร้าบ..... :laugh:
มีความสุขที่สุดในโลก
-
อตก รู้จัก เคยผ่านตอนกลางคืนเกย์เต้มไปหมด + +
อันเดียวกันแหละเฮียมั้ง
จิงๆนะถ้าเฮียมั้งมะแจกสเปเชียลให้จะหนุกก่านี้อีก แบบนี้มะลุ้นงะ + +
ปล.ฝากถึงเฮียแชมป์ (ถ้ามี)เก็บดอกซากุระ(เอาแบบอิมพอร์ทจากญี่ปุ่น)มาฝากทีจิงับ น้องสาวอยากได้ ว่าแต่มันจะมีเหรอเนี่ยหน้าหนาว - -"
-
อตก รู้จัก เคยผ่านตอนกลางคืนเกย์เต้มไปหมด + +
อันเดียวกันแหละเฮียมั้ง
จิงๆนะถ้าเฮียมั้งมะแจกสเปเชียลให้จะหนุกก่านี้อีก แบบนี้มะลุ้นงะ + +
ปล.ฝากถึงเฮียแชมป์ (ถ้ามี)เก็บดอกซากุระ(เอาแบบอิมพอร์ทจากญี่ปุ่น)มาฝากทีจิงับ น้องสาวอยากได้ ว่าแต่มันจะมีเหรอเนี่ยหน้าหนาว - -"
เป็นเกเป็นเล็กอย่าริไปแถวนั้นตอนกลางคืนนะครับ ระวังถูกฉุดไม่รู้นะ เอ หรือ น้องนิคจะไปฉุดเขากันแน่หว่า o18
อยากให้ลุ้นเหมือนกัล แต่เปเชี่ยลมา ก็อยากให้ได้กันด้วย กระผมผิดไปแล้ว :m15: งั้นสิบตอนพิเฉดนี่ ไว้หลังจบเลยละกัน
มีความสุขอ่านไปก่อน คนเดียว :a5:
จะเรียนให้เฮียแกทราบครับ แต่ดอกซากุระนี่ เก็บมาไม่ได้มั้ง จริงๆ อยากได้เหมือนกัลง่า ไม่เคยเห็น
ได้ไม่ได้ ว่ากันอีกที
-
มะเอลนินโย่เหรอคับสาวๆเยอะดีนะ :laugh:
-
^O^
โอ๊ะ!!!
โอ...
-
มะเอลนินโย่เหรอคับสาวๆเยอะดีนะ :laugh:
จะรับไว้พิจารณา แต่ว่าอยู่ไหนล่ะ :o8:
โอ๊ะ โอ ด้วยคน
-
เยอะสะใจสมกับที่ห่างหายไปหลายวัน อิๆ
แล้วจะรออ่านต่อน๊า
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
เด็กกำลังเอ็นท์ เครี้ยดเครียด
อยากให้มันได้มหาลัยดีๆและผ่านไปอย่างราบรื่นจัง
ขอบคุณคนโพสครับ และพี่แชมป์
บะบาย
-
o13 o13
-
ตื่นเต้นจังหงะ...พายุไรเนี่ย...รออ่านอยู่นะ.. :call:
-
บทที่ 13 ทริปหลังเอนท์
“แชมป์ แชมป์”ไอแทควิ่งมาหน้าตาตื่น วันนี้เรานัดเจอกันเพื่อมานั่งกินพิซซ่า
“เรียกแต่แชมป์ กูก็นั่งอยู่ทั้งคน” ไอที่รักผมมันเริ่มกัดอีกแล้ว
“กูอารมณ์ดี ขี้เกียจกัดกับมึงวันนี้ มึงรู้มั้ยว่าทำไมกูอารมณ์ดี” มันถาม
“ถูกหวย” ผมบอก
“หมาในปากขอลาพัก” ไอจอน
“แม่ง พวกมึงนี่ พ่อแม่กูจะพาไปเที่ยวหลังเอนท์เว้ย รอบนี้จะไปเที่ยวอังกฤษตั้งสิบวัน กูไม่เคยไปเที่ยวกับที่บ้านนานขนาดนี้เลยนะ
“อือ ก็ดีนี่” ผมบอก จริงๆก็อิจฉามันนะ บ้านผมไม่เห็นจะพาไปเที่ยวมั่งเลย ดูไอจอนก็คงเหมือนกัน ตามันเศร้าๆ
“อือ” ไอแทคมันยิ้มไม่หุบเลยวันนั้น รู้สึกมันจะกินเยอะเป็นพิเศษ ผมต้องปรามๆมัน เดี๋ยวอ้วนเป็นหมูแหง ยิ่งถึกอยู่
พอกินเสร็จเราก็แยกกลับบ้าน โดยไอจอนไปส่งผม ดูมันยังซึมๆคงนึกเรื่องที่บ้านมันอยู่
“จอน ตอนไอแทคมันไปเที่ยว มึงจะไปเที่ยวภาคใต้กับกูมั้ย” ผมถามมัน
“จิงดิ” มันถาม
“ก็จิงดิ” มันค่อยยิ้มได้
“ไปไหน กับที่บ้านมึงเหรอ” มันถามหน้าหงอยๆ ตอนพูดถึงบ้าน
“ป่าว ไปบ้านตากอากาศบ้านกู ที่ภาคใต้ เห็นพ่อกะแม่กูบ่นว่าไม่มีใครไปใช้เท่าไหร่เลย แล้วมึงก็ไปกับกูสองคน” ผมบอกมัน
“สองคนเหรอ”
“อือ สองคน ไม่งั้นมึงจะชวนใครไป” ผมถาม
“ไม่มี สองคนแหละดีแล้ว” มันบอกหน้าบานเป็นกระด้ง
“นั่นแหละ ไม่ได้มีโอกาสสวีทกันตั้งนานแล้ว กลัวมันจะหมดสมรรถภาพซะก่อน” ผมแซวมัน
“... เมื่อไหร่มึงจะให้กูบ้างอ่ะ” มันถาม
“....” ผมถึงกับอึ้ง ไม่รู้จะตอบไร
“งั้นรอบนี้นะ”
“ไม่เอาหรอก” ผมตอบ
“กูก็เพิ่งเคยกับมึงแค่สองทีเอง” เรื่องพวกนี้ของผมกับมัน ไม่ค่อยบ่อยอ่ะ ผมว่ามันเป็นแค่ส่วนเล็กของความรักของมันกับผมนะ เพราะมันก็เจ็บ แล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรที่...
“ทีละกี่ครั้งล่ะ” จอนถามกัดฟัน
“หน่า แชมป์อ่ะ จอนก็อยากให้แชมป์เป็นของจอนมั่งนี่นา”
“ไม่เอา มึงอ่ะไม่ได้เรื่อง ไม่เอาหรอก” ผมบอก แล้วไอจอนก็บ่นหงุงๆหงิงๆไปตลอดทาง
(วันไปเที่ยว) เรานั่งเครื่องบินไปลงที่จังหวัดทางใต้แห่งหนึ่ง โดยที่มีเพื่อนพ่อมารับไปส่ง เราต้องซื้อของกินไปตุนเอาไว้มาก เพราะเราไม่มีรถ เดี๋ยวรถจะมารับอีกทีวันกลับ สัญญาณโทรศัพท์ก็ไม่ดี ถึงมันจะส่วนตัว แต่ติดต่อข้างนอกโคตรยากเลย
“ขอบคุณคับ” ผมบอกเพื่อนพ่อที่ขับรถมาส่ง
“มากันสองคนอย่างนี้จะสนุกเหรอ” เค้าถามผม
“ไม่เป็นไรคับ ผมเตรียมพวกหนังมาดู กะเอาเกมส์มาแล้วคับ”
“ได้ หยั่งงั้นก็ไม่เป็นไร ถ้ามีอะไรก็ค่อยโทรไปบอกอานะ อาให้แม่บ้านมาทำความสะอาดให้ก่อนแล้ว แล้วระวังหน่อยล่ะ ดูทะเลมันนิ่งๆ อาจมีคลื่นใต้น้ำนะ” อาเขาเตือนพวกผม
“คับ สวัสดีคับ” ผมพูดพร้อมไอจอน แล้วคุณอาก็ขับรถออกไป มันก็น่าแปลกอยู่หรอก มาเที่ยวกันสองคน แถมผู้ชายทั้งคู่ เค้าคงไม่คิดอะไรหรอกเนอะ
“บ้านมึงน่าอยู่จัง” จอนมันพูด
“บ้านติดทะเลเลย”
“แต่ไม่ใหญ่เหมือนบ้านมึง มึงจะอยู่ได้เหรอ” ผมแซวมัน
“แค่มีมึง ยังไงกูก็อยู่ได้” มันมาทำหวาน
“เข้าไปในบ้านก่อนเหอะ ยังเที่ยงอยู่เลย เย็นๆค่อยออกมาเล่นน้ำ กูอยากกินของหวานด้วย” ผมพูด ไอจอนก็ได้แต่ง้องแง้ง เรายังไม่ชินกับเรื่องพวกนี้ซักที
วันนั้นพวกผมไม่ได้ไปเล่นน้ำทะเลหรอกคับ มัวแต่เล่นน้ำอย่างอื่นอ่ะฮะ 55 กว่าจะได้มาเล่นก็เย็นๆวันที่สองแล้ว
“มึงลงไปเล่นเหอะ กูขี้เกียจอ่ะ” ผมบอกจอน
“ไม่เอา ลงมาเล่นด้วยกันดิ” มันยังลาก
“ไม่เอาน้า จอน กูขี้เกียจ กูนั่งรอมึงข้างบนดีกว่า” ผมเบื่อน้ำทะเลแล้วอ่ะ
“พรุ่งนี้กูเล่นละกัน วันนี้ยังไม่อยาก นะคับ” ผมอ้อนมัน ขี้เกียจนี่ แล้วผมก็ไม่ได้ใส่ชุดมาลงทะเลด้วย
“แชมป์อ่ะ ไปเปลี่ยนชุดเหอะน้า กูอยากเล่นกับมึงอ่ะ” จอนยังตื๊อ
“พรุ่งนี้นะคับ แชมป์สัญญา” ผมบอก ไอจอนมันงอนเดินตุ๊บป่องๆไปเล่นน้ำคนเดียว ผมเลยเอา mp 3 มานั่งฟัง ดูวิวไป ฟังเพลงไปนี่ได้อารมณ์ดีนะ
“จอนอย่าไปลึกนักนะ เค้าบอกว่าคลื่นมันแรง” ยังไม่ทันขาดคำ
“แชมป์ ช่วย...ด้วย...” ตัวมันเหมือนถูกคลื่นดูดออกไปเรื่อยๆ แล้วอยู่ๆ ตัวมันก็หายไปจากสายตาผม
“จอน มึงอย่าล้อเล่นนะ” ผมตะโกนไป ผมถอด mp3 โยนทิ้งไว้ตรงนั้น แล้วรีบวิ่งลงไปในน้ำ ทั้งกางเกงยีนส์อย่างนั้นแหละ ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว คนกำลังตกใจ
“จอน” ผมดำน้ำลงไป พยายามเปิดตา แต่ก็มองอะไรไม่เห็น
แว่นผมหลุดโดนคลื่นพัดหายไปไหนก็ไม่รู้ แต่ผมไม่มีเวลามาหาแว่นหรอก
“จอน จอน มึงอยู่ไหน อย่าล้อเล่น อย่างนี้” ผมได้แต่ดำไปทางนู้น ไปทางนี้ มองอะไรก็ไม่เห็น
คลื่นก็ดูไม่ใช่เบา ใจผมเหมือนจะหลุดออกมาให้ได้ รู้สึกผิดที่ปล่อยมันลงมาเล่นน้ำคนเดียว
ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับมัน ผมจะทำยังไง ผมหันรีหันขวาง ท่าทางใกล้จะมืดแล้วด้วย
ผมจะทำยังไงดี
ไม่เอานะ..
อย่านะ..
กูไม่น่าชวนมึงมาที่นี่เลย..
จอน.......
มาต่อ .2 ตอนดึกๆ อิๆ
-
:z3: :z3: :z3:
เกิดอะไรขึ้นอ่ะ :serius2:
:z13: :z13: :z13:
-
:z3: :z3: :z3:
ค้างงะ แล้วจะรออ่านตอนดึกน๊า อิๆ
-
ใจร้ายยยยยยยยยยยยยย :o12:ค้างอยู่บนยอดไม้เลย
ไปรับเค้าลงมาด่วน (รีบต่อด่วน) นะ :z3:
ปล. thanks สำหรับตอนพิเศษที่ส่งให้นะคะ
-
ค้างจริงๆด้วย :sad4:
-
ก็แถว อตก นั่นละค้าบ งิงิ
ชิส์ แกล้งคนอ่านน้อยไป มะหนุกเยย
-
ค้างงงงงงงงงงงงงงง ง่าาาาาาาาาาาา :z3:
-
“มึงยอมลงมาเล่นน้ำกับกูแล้ว” น้ำเสียงคนที่ผมเพิ่งคิดว่ามันจมน้ำไป กลับส่งมาซะเสียงใส ผมหันหน้ากลับไป หน้ามันดูลางๆ แต่ผมก็ยังมั่นใจว่าเป็นมันจริงๆ
“จอน” ผมกอดจอนไว้แนบอก
เสียงหัวใจที่หยุดไปชั่วขณะเหมือนเพิ่งกลับมา จอนคง งง ที่ผมเป็นเอามาก
ความรู้สึกที่เสียคนที่เรา.....รัก
.
รัก........
รักแล้วเหรอ ......
ผมรักจอนเหรอ.......................
....................
“อ่าว แว่นไปไหน” มันถาม แต่ผมก็ลากมันขึ้นมาบนชายหาด
“กูไม่รู้ว่าแว่นมึง...ผลัก” ผมต่อยหน้ามัน ไม่อยากให้อยู่ในทะเล เดี๋ยวเกิดจมน้ำขึ้นมาจริงๆ แล้วผมก็รีบไปเก็บ mp3 แล้วเดินกลับบ้าน ทั้งๆที่ทางก็ลางๆ สะดุดนู่น สะดุดนี่
เมื่อกี้ผมยังไม่มีน้ำตาซักหยด แต่ตอนนี้ยังกะเขื่อนแตก ผมหยุดมันไม่ได้ สะอึกสะอื้น ทั้งน้ำมูก ทั้งน้ำตามันพรั่งพรูออกมา
มันรู้สึกทั้งโล่ง และยังใจหายกับความรู้สึกที่จะเสียคนที่เรารักไป นี่มันไม่ตลกเลยที่มันเล่นอย่างนี้
ผมเดินกลับมาโดยไม่มีเงามันตามมาเลย ตอนนั้นทั้งเสียใจทั้งน้อยใจ ที่มันยังไม่ยอมตามมาอีก แต่อีกใจก็เป็นห่วง ว่าทำไมมันยังไม่ยอมมาสักที
แต่มันทำให้ผมรู้สึกถึงอารมณ์ของคนที่สูญเสียบางอย่างไป มันยิ่งกว่าเจ็บ ความปวดร้าวมันจมลึกอยู่ ทั้งๆที่น้ำตาก็ไม่ได้ไหล
แต่มัน... ไม่รู้จะอธิบายได้ยังไง
“แชมป์ กูหาแว่นมึงไม่เจอ กูขอโทษ” มันเดินกลับมา ในสภาพที่ตัวเปียก ผมไม่อยากทำตัวให้เป็นคนโกรธหรืองอนอะไรมันแล้ว ผมเดินเข้าไปกอดมัน
ผมสายตาสั้นค่อนข้างมาก มองอะไรไม่ค่อยเห็น ผมรู้สึกแต่ว่าผมอยากใช้เวลาที่ได้อยู่กับมันให้มีความสุขที่สุด
“มึงไม่ต้องหามันหรอก มึงอย่าไปไหน อย่าทำอย่างนี้อีก” ผมพูดสะอึกสะอื้น มันคงเป็นครั้งที่มันเห็นผมร้องไห้มากที่สุดที่เคยผ่านมา
“แค่มึงอยู่กับกู มึงอย่าเป็นอะไรนะ กูคง... กูรักมึงนะ” ผมร้องไม่หยุด ผมอยากรักกับมันก่อนที่จะไม่มีโอกาสให้ไปต่ออีก...........
“แชมป์”
“มึงบอกว่าอะไรนะ......”
“มึงรักกูเหรอ” เสียงจอนมันลิงโลดมาก จนรู้ได้ชัดเจน
“กูขอโทษ กูไม่นึกว่า มันจะขนาดนี้ กูแค่...อยากเล่นน้ำกับมึง” จอนมันร้องไห้ออกมา
“แต่กูดีใจมากเลย รู้มั้ย กูรอคำนี้มานาน......มาก.....”
“อย่าร้องนะครับ แชมป์ จอนขอโทษ จอนจะไม่ทำอย่างนี้อีกแล้ว” มันเอามือมาปาดน้ำตาที่ยังไหลไม่หยุด ตัวเองยังร้องเลยมาห้ามกู
วันนั้นเป็นวันที่ผมร้องอยู่นาน กว่าจะหยุดได้ มันได้แต่กอดผมอยู่อย่างนั้น
......................
“กูขอโทษ”มันบอกผม ที่ยังกอดมันอยู่ ตัวก็ยังเปียกมะลอกมะแลก คงได้เป็นปอดบวมแทน
“ไม่ต้องขอโทษหรอก กูไม่อยากโกรธมึงหรอก แค่มึงไม่เป็นไร จะยังไงมันก็ดีกว่า ถึงมึงจะแกล้งกู แต่มันยังดีกว่าที่กูจะเสียมึงไปจริงๆ กูคงอยู่ไม่ได้ ถ้ากูไม่มีมึง” ผมอารัมภบทไปยืดยาว
“แต่งงานกับกูมั้ย แชมป์” มันพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่มีแววว่าจะพูดเล่น
“ไอบ้า แต่งยังไง มึงนี่กินน้ำทะเลเข้าไปจนประสาทแล้วเหรอ” ผมด่ามัน
“กูไม่ได้พูดเล่น กูคิดอย่างนี้จริงๆ กูจะไปบอกพ่อแม่กู ว่ากูรักมึง”
“กูแน่ใจมากๆ ว่ากูรักมึงมาก อย่างที่มึงรักกู” มันพูดด้วยเสียงที่มั่นคงมาก แม้ผมจะมองหน้ามันไม่เห็น
“มึงฝันอยู่เหรอ เลิกล้อเล่นได้แล้ว” ผมบอกแล้วผลักมันออกไป
“มึงพึ่งพูดอยู่ว่ามึงขาดกูไม่ได้ แล้วกูก็อยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง ต่อให้คนที่บ้านกูจะรับไม่ได้ กูก็ไม่สนใจ กูรักมึง รักที่สุด ยิ่งกว่าที่กูรักตัวกูเอง”
“แต่มึงก็ยังรักพ่อแม่มึงมากกว่ากู”
“......”
“กูรู้จักมึงดี จอน มันเป็นไปไม่ได้” ผมพูดก่อนจะลุกเดินไปห้องน้ำ ทิ้งให้ไอจอนมันรับสภาพความจริง ที่มันจะทิ้ง เพียงเพื่ออารมณ์ชั่ววูบที่มันได้อยู่กับผมในความฝันจอมปลอม
“เรื่องของกูกับมึง มันไม่มีทางเป็นไปมากกว่านี้ ออกจากความฝันปลอมๆที่มึงกับกูสร้างขึ้นมาเถอะ มึงเข้าใจนะ” ผมต้องกัดฟันพูดไป มันเป็นประโยคที่ผมไม่อยากพูดและไม่อยากรับรู้
“เดี๋ยวอาบน้ำเสร็จ มึงกับกูมีเรื่องที่ต้องคุยกัน”
ตอนนี้ผมตัดสินใจบางอย่างโดยที่ยังไม่ได้บอกมัน ผมไม่ควรจะปล่อยให้เรื่องนี้ เลยเถิดมานานขนาดนี้เลย หรือไม่ควรก่อให้มันเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
เราอาจต้องตื่นซักที
ตื่นจากฝัน...
ฝันกลางวัน..
ไม่มี....ไม่มีทางไปต่อแล้ว
TBC
มะค้างแล้วใช่ม้า แต่น้ำตาคลอเบ้าแทน
มารับลงจากยอดไม้แล้วนะครับ WOON-Y คุง
:laugh5:
แจ้งข่าว ตอนพิเศษ วาเลนไทน์ปีนี้ พี่แชมป์เปลี่ยนรสนิยม
น่ากลัว+หื่น+..... พูดไม่ออก รอติดตามได้เดือนหน้า วันวาเลนไทน์ :sad3:
สละเวลาเล็กน้อย เม้นท์เป็นกำลังใจคนลงบ้างนะงับ :impress:
-
:sad4:น้ำตาคลอเบ้าอ่านทีเดียว 2 ตอนรวด...จุจายมากมายเลยจ้ามั้ง.... :pig4:จริงๆ...อ่านโต้รุ่งกันเลย
คร้าบพี่น้อง :t3:...................เเชมป์&จอนFC... :กอด1:
ปล.กรี๊สสสสสสสสอยากอ่านตอนพิเศษ...ส่งมาเร็วๆนะจ๊ะ :call:
-
จอน :L1:แชมป์ เสมอ
คนโพสน่ารัก จุใจจริงๆเอาคะแนนไป ขอบคุณมากนะ :mc4:
-
บางทีรู้ว่าเป็นแต่ฝันที่ซักวันต้องตื่นมา แต่เราก็ยังอยากฝันให้นานที่สุดใช่มะ
แล้วแชมป์จะทำไงต่อไปล่ะ o22
-
แชมป์จะทำอะไรต่ออ่ะ :a5:
รักกันนาน ๆ นะ :กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
อ่านแล้วกลัวจังเลยอะ จะเกิดไรขึ้นเนี่ย
อย่าบอกนะพี่แชมป์คิดจะบอกเลิก .... :z3: :z3: :z3:
-
จะเศร้ามั้ยเนี่ย :เฮ้อ:
-
ในที่สุด แชมป์ก็รู้ตัวว่ารัก จอน :o8: ดีใจกับจอนจริงๆ เค้าคงรอคำนี้มานาน :sad11:
แต่ ....
แชมป์จะทำอะไรต่อไปเนี่ย :เฮ้อ:
-
หึหึ
-
บทที่ 14 ทางตัน
“ตามึงหวานจัง แชมป์ ตอนไม่ใส่แว่น แล้วยังบวมๆอีกแหน่ะ น่ารักจัง” จอนมันอาบน้ำเสร็จแล้วเดินมาแซวผม
“ใส่เสื้อผ้าเร็วๆ” ผมบอกมัน
“มึงไม่ชอบเหรอ เวลาที่กูใส่แค่นี้” มันมานั่งทำหน้าทะเล้นใส่ผม
“จอน ไปใส่เสื้อผ้า”
“เออ ก็ได้ เป็นอะไรวะ ขอเปลี่ยนคอนแทคก่อนนะ มึงจะลองใส่คอนแทคมั้ย”
“ไม่เป็นไร” จริงๆสายตาผมกับไอจอนก็สั้นไม่เท่ากัน ใส่ไปก็เบลออยู่ดี
“ตากูแดงหว่ะ สงสัยใส่คอนแทคลงน้ำอ่ะ” มันยังบ่นนู่นบ่นนี้
แต่ตอนนี้ผมตัดสินใจเรื่องที่ต้องคุยกับมันแล้ว วันนี้มันบอกอะไรผมหลายๆอย่าง ว่าผมไม่ควรจะปล่อยให้เรื่องนี้ มันนานขนาดนี้เลย หรือไม่ควรก่อให้มันเกิดขึ้นด้วยซ้ำ
“อ่ะ เสร็จแล้ว จะทำไรต่อคับที่รัก” จอนมันเดินมาถามผม
“มึงไม่เป็นไรแน่นะ กูทำแว่นมึงหายอ่ะ”
“ไม่ใช่แค่แว่นหรอก มือถือกูก็พังอีกเครื่องแล้ว กูต้องเปลี่ยนมือถืออีกแล้วมั้ง” ผมพูดทิ้งตลกไว้ ก่อนที่เรื่องไม่ตลกจะทำให้มันหมดอารมณ์กว่านี้
สิ่งของนอกกายมันไม่มีความหมายหรอกครับ มีเพียงอย่างเดียวที่ผมกังวลเพราะมันหายไปแล้ว อวัยวะหนึ่งของผม
“จิงดิ กูขอโทษ ทำไมกูชอบทำให้มึงเดือดร้อนอยู่เรื่อยเลย 55”
“ก็ดีกว่าที่กูจะเสียมึงไป” มันหัวเราะ
“เห็นกูสำคัญแล้วล่ะสิ” มันถาม
สำคัญสิ สำคัญมากเกินไปแล้วด้วย.......
“มึงกับกูรู้จักกันนานแค่ไหนแล้ว” ผมถามมัน
“ก็ตั้งแต่เรียน ม 4 ไง” มันบอก
“แล้วเราเป็นแฟนกันมานานเท่าไหร่แล้ว”
“ก็วาเลนไทน์ปีที่แล้ว ก็หนึ่งปี กับอีกเกือบ 3 เดือน” มันตอบยิ้มๆ
“มึงว่ามันนานมั้ย”
“ไม่นะ อยู่กับมึง กูรู้สึกว่าเวลามันผ่านไปเร็ว” มันบอกเสียงใส
“จอน แต่กูว่ามันนานแล้ว นานไปแล้ว นานเกินกว่าที่กูคิด นานเกินกว่า จนยากที่จะเปลี่ยนอะไร” ผมบอกมันเสียงเครือๆ
“มันคงถึงทางตันของกูกับมึงแล้วว่ะ” มันเป็นคำที่เอ่ยยากที่สุดในชีวิต.. ผมพูดพร้อมถอดแหวนที่อยู่บนนิ้วนางของผมใส่ในมือมัน มันถึงกับอึ้งกับคำพูดของผม
“ไหนมึงบอกว่าจะไม่ทำอย่างนี้แล้วไง แค่กูทำแว่นมึงหาย มึงโกรธกูขนาดนี้เลยเหรอ” มันพูดไป น้ำตามันก็ไหลออกมามากมาย
“กูไม่ได้โกรธมึง เพียงแต่ กูรู้สึกเหมือนกับได้ถอดแว่นที่กูใส่อยู่ในความฝัน ได้รัก ได้อยู่กับมึง แว่นที่ทำให้กูเหมือนมีตาที่ปกติ แต่ความจริงมันไม่ได้เป็นอย่างนั้น และการที่เราคบกัน ถึงกูจะมีความสุขมาก แต่ยิ่งนาน กูกับมึงจะยิ่งตัดกันให้ขาดยาก ขึ้น ยิ่งนานภาพลวงตานี้จะหลอกให้เราสองคนถลำลึกลงไปเรื่อยๆ” ผมสูดหายใจลึกๆ
“กูว่าอย่าหลงไปกับความฝันให้นานกว่านี้เลย เราเลิกกันเถอะ” ผมพูดออกไป ผมรู้สึกได้เพียงว่าก้อนเนื้อในหน้าอกของผมมันหายไป มันเบาและเหมือนจะหยุดลงตรงนี้
“แชมป์” มันเรียกชื่อผม
“มึง ว่าอะไรนะ” มันถามเหมือนจะหวังว่าสิ่งที่ผมพูดมันไม่ใช่ความจริง
“.....” ผมบอกมันอีกรอบไม่ได้ น้ำตาผมเริ่มที่จะไหลออกมา
“มึงว่าอะไร มึงพูดใหม่อีกทีซิ” มันเขย่าตัวผม ผมได้แต่หลบตามัน
“มึงได้ทุกอย่างจากกูแล้วใช่มั้ย มึงเลยจะทิ้งกู มึงเบื่อกูแล้วใช่มั้ย” มันถามผมฟังไม่ค่อยรู้เรื่อง เสียงมันเต็มไปด้วยเสียงสะอื้น
“กูรักมึงนะจอน รักมาก รักมากที่สุด แต่กูรู้ว่ารักอย่างเดียวมันไม่ช่วยกูกับมึง ยิ่งรักมาก มึงกับกูก็ยิ่งถลำลึก เรากลับไปเป็นแค่เพื่อนกันดีกว่า” ผมดึงมันมากอด จ้องเข้าไปในตาของมัน ที่ห่างกับผมแค่คืบ
“มึงเข้าใจกูมั้ย” ผมหลบตามันก่อนพูด
“........... อึก เรื่องแบบนี้กูมันโง่ มึงจะพูดยังไง กูก็ไม่เข้าใจหรอก แล้วทำไมมึงต้องหลบตากู กูก็รู้ว่ามึงไม่อยากเลิก มึงทำแบบนี้เพื่ออะไร” มันหยุดสะอื้นแล้วถามผม
แน่นอน แต่ยังไงมันเป็นไปไม่ได้ กูทำเพื่อ.....
“เพื่อตัวมึงกับตัวกู”
“แล้วมันใช่ที่กูกับมึงต้องการเหรอ” มันถามแทงใจดำผม
“ที่มึงถามว่ากูรักพ่อแม่กูมากกว่ามึง มันก็จริง แต่คำว่ารัก กับคำว่าทำตามมันไม่เหมือนกัน ถึงกูจะรักพ่อแม่ แต่พวกท่านก็ไม่สามารถบังคับให้กูเลิกรักมึงได้”
“กูรู้ว่าบังคับให้เลิกรักไม่ได้”
“แต่ให้เลิกได้” ผมบอกมันหงอยๆ
“จะยังไงก็ก็ไม่เลิก แค่มึงบอกว่ามึงพร้อมที่จะอยู่กับกู กูบอกแล้ว กูจะบอกพ่อแม่กู กูจะแต่งงานกับ...” ผมตบหน้ามันไปทีนึง
“มึงตื่นได้มั้ย จอน กูไม่อยากพูดอะไรซ้ำ ซาก” มันกุมแก้มมัน
“ขอโทษ กูไม่ได้ตั้งใจ” ผมพูดแล้วเดินหลบออกไป น้ำตาผมไหลออกมาอีกแล้ว ตาบวมเจ็บจะแย่ แต่มันก็หยุดไม่ได้ ดูไอจอนมันก็คงได้คิดแล้วล่ะ ว่ามันอยู่ในโลกแห่งความฝันมานานเกินไปแล้ว
.................
“สนุกมั้ย” เพื่อนพ่อถามผมตอนอยู่บนรถ ก่อนจะไปส่งที่สนามบิน
“ก็สนุกดีคับ” ผมตอบ ทั้งผมทั้งไอจอนตายังบวมอยู่เลย แต่อาเค้าก็เลือกที่จะไม่ถาม
“ก็ดี แล้วมาเที่ยวบ่อยๆล่ะ บ้านไม่ค่อยมีคนมาอยู่ เดี๋ยวมันจะเก่าเร็ว”
“ฮะ” ผมตอบ จริงๆไม่มีอารมณ์จะพูดเลย แต่อาเคขาก็ชวนคุยไปเรื่อย จนถึงเวลานั่งเครื่องบิน
“มึง อย่าเงียบดิ จอน มึงกับกูยังป็นเพื่อนกันนะ” ผมพยายามเหลือเกินที่จะพูดคำว่าเพื่อนให้เป็นปกติ จอนหันหน้ามามองผม ดูน้ำตามันคลอๆอีกแล้ว
“ขอกู อยู่เงียบๆก่อนได้มั้ย” มันบอกผม แล้วเราก็ไม่ได้คุยอะไรอีกเลย แล้วเราก็แยกกันกลับโดยที่ผมบอกจะนั่งแท็กซี่ แต่ไอจอนมันก็ลากให้กลับพร้อมมัน เพราะผมยังไม่มีแว่น ถึงยังไงมันก็ยังห่วงผมอยู่เสมอ ไม่ว่าผมจะทำให้มันเจ็บขนาดไหน แต่ทุกอย่างมันก็อยู่ในสภาวะอึมครึม
“ค่อยเจอกัน” ผมบอกมันตอนถึงบ้าน มันกลับปิดประตูรถ โดยไม่พูดอะไรซักคำ
TBC
มาลงให้ก่อนปายเที่ยว วันสุข เย้
:กอด1:ทุกคน มีความสุขในวันศุกร์ อิอิ
-
รักแท้ต้องเสียสละ~
------------------------------------
ปล.เฮียมั้งลืมแก้ชื่อกระทุ้ว่าอัพเดทแย้ว
ปลล. แอบไปก๊งอีกละจิ :laugh:
-
สงสารทั้งคู่ แต่สงสารจอนมากกว่า
มันกระทันหันเกินไปอ่ะ กว่าจะได้ยินคำว่ารัก ... :z3:
ได้(คำว่ารักจากแชมป์)และสูญเสีย(แชมป์) ในเวลาเดียวกัน :m17:
โหยยยยยยยยยย จี๊ดดดดดดดดด เศร้า
-
o22 มันเป็นไรที่ไม่ได้ตั้งตัวจริง ๆ ทำไมล่ะ แชมป์ทำไมตัดสินใจอย่างนี้ :o12: :o12: :o12:
เราก็ไม่เข้าใจ :serius2:
-
:serius2:อยู่ดีๆก้บอกเลิกเอาดื้อๆ เป็นใครก็ช็อคว้า
-
:m16:เป็น คำ บอก ลอก ที่ ช๊อคเหอะๆ ลองเกิดขึ้นกับตัวดู :เฮ้อ:
รักกันมา ตั้งนาน พึ่งจะได้ ยินคำว่า รัก เเต่ ก็ ต้อง สุญสียคนที่พูดคำว่ารักทำไมมันเป็นแบบนี้ ว๊ะ :o12: :o12:
:seng2ped: :seng2ped: :seng2ped: :seng2ped:
ยังไงความรักก็คือการเสียสละจบ ตัดใจเถอะ :m15: :monkeysad: :sad11: :impress3: :L3: :sad4: :o12:
-
:o12: :o12:
เศร้ามากมายอะ ทำไมความเป็นจริงมันถึงร้ายกาจอย่างนี้นะ :เฮ้อ:
-
เข้ามาอ่านอีก ก็อดสงสารพี่ๆไม่ได้
ต้องฝ่าฟันเยอะจริงๆ
คิดถึงพี่แชมป์กะพี่จอนนะค้าบ
ขอบคุณManji+ค้าบ :L1:
-
:impress3:สงสารจอนกับเเชมป์จัง....สู้ๆนะตราบใดที่มีรักก็ต้องมีหวัง
-
:เฮ้อ: คนลงเองก็เศร้าครับ อ่านกี่ทีก็ยัง :เฮ้อ:
ต้องเข้าใจนะครับ พอมันเป็นเรื่องที่เกิดกับคนจริงๆ มันก็ยากที่จะหนีความจริง
อะไรหลายๆอย่างก็ต้องถูกให้ทำตามที่คนรอบข้างเขาหวัง นี่แค่ประตูด่านหน้าๆ การคบกันจริงๆของผู้ชายสองคน
ยิ่งเป็นที่รู้จักก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ฟังพี่แชมป์เขาพูดแล้วก็เศร้าครับ ชีวิตจริงเหนื่อยกว่าในนิยายอีก :z3:
มาลุ้นกันดีกว่าครับจะเป็นไงต่อไป ต่อๆ เวิ่นเว้อเกินไป
บทที่ 15 โลกแห่งความเป็นจริง
นี่ผ่านมากี่วันแล้ว ที่เราเลิกกัน ชีวิตผมดูเหมือนจะขาดสิ่งที่สำคัญในการดำเนินชีวิตไป
ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่จอนก็เข้ามาวนเวียนในหัวเสมอ จากที่เคยคุยกันทุกวัน แต่ผมหยุดคุยกับมันมาหลายวัน ผมโทรไปมันก็ไม่ยอมรับเลย โลกของผมเริ่มจะมืดลงเอาซะเรื่อยๆ
มีเพียงแต่น้ำตาที่เข้ามาเยี่ยมถี่ขึ้น เวลาที่อยู่คนเดียว โลกแห่งความเป็นจริงที่ต้องเผชิญมันยากอย่างนี้เลยเหรอ
ถ้าเมื่อก่อนมันเป็นความฝัน
ผมขอไม่ตื่นเลย
หลับฝันไปนิรันดรเลยได้มั้ย
.........................
“กริ๊ง” เสียงโทรศัพท์ห้องผมที่เงียบหายไปนาน ดังขึ้น ผมรีบรับสายว่าจะใช่ความหวังเดียวของผมรึ ปล่าว
“ฮัลโหล” ผมกรอกเสียง ได้แต่ลุ้นขอให้เป็นคนที่ผมเฝ้ารออยู่ตลอด
“ แชมป์ กูกลับมาถึงแล้ว มีของฝากเยอะแยะเลย” ถึงเสียงที่ได้ยินจะเป็นเสียงของเพื่อนสนิท แต่มันก็ทำให้ผมผิดหวังไปมาก
“แทค กลับมาแล้วเหรอ สนุกมั้ย” ผมถามเสียงให้ปกติที่สุด
“สนุกมากเลย .....”มันยังสาธยายอีกมากมาย
“แทค ถ้ามึงว่าง มึงมาหากูหน่อยได้มั้ย” ตอนนี้ผมไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว คงมีแต่ไอแทคที่ผมจะพึ่งมันได้
“แชมป์ มึงเป็นอะไรรึปล่าว” มันถามผม
“ปล่าว กูสบายดี แค่อยากเห็นหน้ามึง ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ตื๊ด….” โทรศัพท์มันคงเงินหมด
ผมได้แต่นั่งรอ ชีวิตที่เหลือแต่ความว่างเปล่าให้ผ่านไปเรื่อยๆ ผมนั่งคิดเรื่องตอนที่ผมกับไอจอนยังคบกันอยู่ไปเรื่อยๆ
“มึงเป็นคนเลือกนะแชมป์ มึงจะคิดให้ได้อะไรขึ้นมา มันดีที่สุดแล้ว สำหรับมึงและไอจอน”
“จอน มึงจะเป็นไงบ้าง” ผมได้แต่คิดและพูดอยู่คนเดียว น้ำตาก็ไหลอีก
ร้องอีกแล้ว เอาอีกแล้ว ทำเอง จะเหงาอย่างนี้มันก็เรื่องธรรมดา
ประตูก็เปิดออก
“ แชมป์ กูมาแล้ว” แทคมันเปิดประตูเข้ามา ผมรีบปาดน้ำตา
“อ่าว ไมมาเร็วจังวะ”ผมรีบทำน้ำเสียงปกติ แต่ไอแทคมันคงรู้
“มึงร้องไห้เหรอ ร้องทำไม” มันปิดประตูแล้วเดินมาหาผม
“ป่าว กู...”
“เออ กูร้อง” ผมไม่อยากจะโกหกให้มันยิ่งแย่
“ใครทำอะไรมึง ไอจอนใช่มั้ย” มันถาม
“ป่าว กูทำเอง”
“มึงอย่าปกป้องมัน” แทคบอกผม
“แล้วทำไมมึงมาเร็วจัง ทำไมไม่อยู่กะพ่อแม่มึงให้นานกว่านี้หน่อย”ผมถาม
“โอ้ย กลับมา พ่อแม่กูก็รีบไปทำงานต่อ แต่ไปสิบวันก็ได้เที่ยวกันเยอะแล้ว รอบนี้ พ่อแม่ชมกูว่ากูดีขึ้นเยอะ ก็เพราะมึงนะแชมป์ มึงทำให้กูเป็นผู้เป็นคนขึ้น” มันบอก
“อือ” ผมยิ้มให้มัน
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง จอนมันทำอะไรมึง”
“เราเลิกกันแล้ว” ผมบอกอึกอัก
“เลิกกัน มันทิ้งมึง มันกล้าทิ้งมึงเหรอ” ไอแทคมันพูดเสียงดัง
“ไอห่า เด๋วคนอื่นได้ยิน”
“กูเป็นคนบอกเลิกมันเอง”
“แล้วมึงจะร้องทำไม”
“กูรักมัน”
“แล้วมึงเลิกทำไม” เป็นคำถามที่ปักเข้าใจดำผมมาก
“เพื่ออนาคตของมันกับกู”
“แล้วมันว่าไง”
“ตอนแรกมันก็ไม่ยอม แต่กูก็ ไม่รู้จะบอกไง แต่พวกกูเลิกกันแล้ว” ผมระบายออกมาอย่างอัดอั้น
แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง
“เดี๋ยวกูคุยกับไอจอนให้ ในเมื่อมึงยังรักมัน มันก็ยังรักมึง กูไม่เห็นว่าพวกมึงจะเลิกกันทำไม” ลืมไปว่าไอแทคมันก็เป็นแบบนี้ มันไม่ยอมให้อะไรมากั้นความรักมันหรอก แม้กระทั่งความเป็นจริง
“อย่านะ แทค”
“กูเลือกให้มันเป็นอย่างนี้ ยังดีกว่า ที่จะให้มันเจ็บกว่านี้ ในอนาคต”
“แชมป์ มึงอย่ายึดแต่ว่าใครจะมองมึงยังไงได้ไหม มึงถามตัวเองเถอะว่ามึง รู้สึกยังไง มึงอยากทำอะไร มึงทำอย่างนี้ รังจะให้เจ็บทั้งสองฝ่าย”ไอแทคมันบอกมา นี่ผมกำลังสับสนมาก ว่าผมควรทำตัวยังไง ผมรู้สึกว่าขาดไอจอน ผมก็ขาดสีสัน และรสชาติทั้งหมดในชีวิต
“แต่อนาคต” ผมพูด
..
.
.
“อนาคตแล้วไงล่ะ มันยังมาไม่ถึง มึงจะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้เลย มึงจะมัวแต่ดูไปข้างหน้าทำไม มึงดูปัจจุบันมั่ง” แทคมันเขย่าผม
“มึงว่ากูควร....” ผมถามมัน
“มึงควรกลับไปคุยกับไอจอนซะ” มันบอก
“ขอบใจนะแทค” พอคุยกับมัน หมือนแสงจะกลับมาส่องในชีวิตผมอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร มึงช่วยกูมาตั้งเยอะ แล้ว เห็นมึงไม่สบายใจ กูก็ไม่สบายใจ” มันบอก
“อือ” ผมตอบ ถึงจะเป็นคำสั้นๆ แต่มันอธิบายได้หลายๆอย่าง เรายิ้มให้กัน
“เดี๋ยวกูไปส่งที่บ้านมัน คนขับรถกูรออยู่” แทคมันบอก
(ต่อบทที่ 16 กลับสู่โลกแห่งความฝัน)
ถ้าเป็นฝัน ขอให้เป็นอย่างนั้นไปตลอดจะดีกว่า
ชอบคร้าบบบบบบ o13
-
หวังว่าคงเข้าใจกันได้ด้วยดีนะ ลุ้นๆ :call:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ:
ตอนนี้สั้นจังเลยอะ หวังว่า แทคจะช่วยให้อะไรอะไรมันดีขึ้นนะ
-
:call:เข้ามาช่วยภาวนาๆๆ :call:
-
:เฮ้อ: ขอให้อะไรดีขึ้นด้วยเถอะ
-
ร่วมด้วย
ช่วยภาวนา :3123:
-
ฟ้าหลังฝนย่อมจะปลอดโปร่ง :กอด1:
-
บทที่ 16 กลับสู่โลกแห่งความฝัน
“ผมมาหาจอนคับ” ผมรีบบอกป้าหมอน ตอนที่เจอกัน วันนี้ลืมทุกอย่าง ไม่มีแม้กระทั่งประโยคทักทาย ป้าเขา
“จอนเหรอจ๊ะ ตั้งแต่กลับมาจากไปเที่ยว ก็อยู่แต่ในห้อง ไม่ยอมออกมา บอกแต่ว่าเหนื่อย” ป้าเขาบอกผม
“ไม่เป็นไรคับ ผมจะมาเยี่ยม”
“จ๊ะๆ” ป้าเขาทำหน้างงๆ
“เด๋วผมไปคุยกับมันเองคับ ขอบคุณครับ” ผมบอกป้าแล้วรีบวิ่งไปบนห้องมัน
“ก๊อกๆ” ผมเคาะประตู แต่ไม่มีเสียงตอบ ผมเลยเริ่มเคาะแรงขึ้น
“ ใครหน่ะ บอกว่าไม่สบายไง เคาะทำไม” เสียงที่อู้อี้ตะโกนมา ท่าทางจะหงุดหงิดมาก
“จอน กูเอง” เงียบไปเลยเสียงที่ตะโกนมา แล้วเสียงประตูก็เปิดออก ผมเดินเข้าไป
“มึงจะมาย้ำอะไรกับกูอีก” มันถามเสียงแบบว่าขมมากๆ ถ้าไม่คิดไปเอง ผมว่ามันร้องอีกแล้ว
“ถ้าจะย้ำว่ากูเป็นเพื่อนรักมึง ขอเวลากูอีกหน่อย กูยังไม่พร้อม” มันบอก
“ปล่าวเลย กูจะมาบอกว่ากูรักมึง”ผมบอก
“กูหูเพี้ยนไปรึปล่าว มึงเพิ่งบอกเลิกกูไป แล้วนี่มึงจะมาบอกว่ามึงรักกู”
“กูขอโทษ” ผมไม่รู้จะบอกมันยังไง
“มึงรู้ไหม ว่ากูเจ็บขนาดไหน”
“กูรู้ กูก็ไม่ต่างจากมึงหรอก กูก็เจ็บเหมือนๆกับมึง”
“เหรอ” มันเป็นคำที่เย้ยหยันให้มันปวดไปถึงกลางใจ
“หรือมึงจะไม่เชื่อว่ากูรักมึงจริงๆ” ผมถามมัน
“กูเคยเชื่อมั่นในสิ่งนั้นมาก แต่ตอนนี้มันเหมือนนิทานหลอกเด็ก ในเมื่อมึงทำกับกูอย่างนั้นมึงจะให้กูเชื่อมึงได้ไง กูไม่ได้เป็นเด็กอนุบาลให้มึงมาหลอกกูเล่นแล้ว” คำพูดแค่นั้นของมัน ทำให้เข่าผมอ่อน ถึงกับทรุดลงไปกองที่พื้น
นี่จอนมันโกรธผมถึงขนาดนี้เลยเหรอ น้ำตาผมทะลักออกมา ผมเริ่มหายใจไม่ออก ทั้งน้ำมูก น้ำตามันประดังเข้ามา
“กูไม่ได้ว่าอะไรมึง อย่าร้องได้มั้ย”มันเดินเข้ามาลูบหัวผม ผมดึงตัวมันเข้ามากอด เพิ่งรู้ว่าจอนมันเป็นพวกแพ้น้ำตา ทุกๆครั้งที่ผมร้อง
“กูขอโทษ ฮึกๆ กูทำให้มึงเจ็บขนาดนี้ ฮึกๆ” ผมละล่ำละลักบอกมัน
“ถึงจะเจ็บขนาดไหน กูก็ไม่โกรธมึงหรอก กูแค่พูดไปอย่างนั้น กูรู้ว่ามึงรักกู สิ่งที่มึงทำมันก็เพื่อตัวกู” มันบอก
“จอน” ผมเรียกชื่อมัน น้ำตายังไหลออกมา
“คราวนี้ มึงจะทำอะไรอีก ขอแค่มึงบอก จะอะไรกูก็จะให้”มันพูดอย่างนี้ ผมยิ่งรู้สึกผิด
“ขอโทษนะจอน กูรู้ว่ามึงเจ็บ แต่กูอยากให้มึงรู้ว่าตอนกูไม่มีมึง กูก็เจ็บ มันเหมือนชีวิตกูว่างเปล่า”
“มึงอยากให้กูทำไงล่ะ” มันพูดยิ้มๆ
“กลับมาเป็นแฟนกับกูนะ ให้กูกลับสู่โลกแห่งความฝันอีกครั้ง” ผมบอกมัน
“กูจะเชื่อได้ไง ว่ามึงจะไม่ทิ้งกูอีก” มันถามผมเสียงทะเล้น ทำไมมันอารมณ์ดีจังวะ
“”ยังไงกูก็ไม่มีทางทิ้งมึงอีก จะอะไรกูก็ไม่สน กูจะไม่มองแต่อนาคต ในเมื่อตอนนี้กูมีมึง กูไม่ต้องสนอะไรแล้ว”
“กูจะไม่มีทางบอกเลิกมึง ถ้ามึงไม่ขอเลิกกับกู เราก็จะอยู่อย่างนี้ตลอดไป”
“มึงแน่ใจ” ไอจอนถามผม
“อือ ยิ่งกว่าแน่ใจ กูรู้แล้วว่ากูควรทำยังไง” ผมบอก แล้ว เสียงเพลงก็ดังขึ้น ผมจำได้แม่นเลย มันให้ความรู้สึก
หน้าแตก ...........
“อดทนเวลาที่ฝนพรำ....คุ้มค่าแค่ไหนที่เฝ้ารอ” เพลง ฤดูที่แตกต่าง ของ พี่บอย
ไอแทคเดินเข้ามา
“ขอโทษนะ แชมป์ กูไม่ได้ตั้งใจจะร่วมมือกับไอจอน กูแค่อยากให้มึงคืนดีกัน” แทคมันบอก
“แต่ จอน มึงมาให้กูยืนฟังบทพร่ำรักของพวกมึงทำไม” มันถามไอจอน
“มึงจะได้รู้ว่าแชมป์รักกูแค่ไหน” ผมต่อยมัน
“ป่าว จะได้ดูว่าไม่มีคนมาแอบฟัง”
“แล้วแผนอะไร” ผมถามไอจอน
“มึงคงไม่คิดว่า กูจะยอมเลิกกับมึงง่ายๆ ใช่มั้ย” มันถาม
“กูใช้เวลาคิด ว่าทำยังไงให้มึงกลับมายอมคบกับกูอีกที”
“ไอจอน..” ผมง้างมือขึ้นมา
“เดี๋ยวๆ กูก็ไม่ได้ตั้งใจ อยู่ๆไอแทคก็โทรมาวันนี้ มันบอกว่าเสียงมึงดูเศร้ามาก มันก็เลยโทรมาถามกู แล้วมันก็บอกว่าเดี๋ยวมันจะพามึงมา แล้วให้เคลียร์กันเอง แต่กูไม่นึกว่ามันจะทำได้ขนาดให้มึงมาเป็นคนง้อกูแทน”
“นี่พวกมึงสองคน” ผมมองพวกมัน แต่มันก็ทำหน้าโบ้ยให้อีกคน ผมก็ไม่รู้จะโทษใครอ่ะนะ ยังไงคนผิดก็คงเป็นผม
“นี่ กูไม่อยากดูพวกมึงกอดกันนักนะ กูกลับก่อนนะ” แทคมันบอกก่อน จะหันหลังเดินออกไป
“ขอบใจนะ แทค” ผมบอกมัน
“เออหน่า ไม่เป็นไร แล้วกูค่อยเอาของฝากไปให้อีกที”มันบอก
“ของกูไม่ต้องแล้วนะ มึงเอามาให้ชิ้นใหญ่เลย” ไอจอนบอก
“กูไม่น่าเล้ย” แทคมันบ่นขำๆ แล้วมันก็เดินออกไป
“เอามือซ้ายมา” จอนบอกผม
“ทำไม”
“เอามาเหอะหน่า” แล้วผมก็ยื่นมือให้มัน จอนมันก็หยิบแหวนวงเดิมมาใส่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของผม
“กูหมั้นมึงไว้เลยนะ” มันบอกผม
“เฮ้ย แล้วกูจะบอกคนอื่นยังไง มีแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายเนี่ยอะนะ”
“ช่างมันเหอะ คนอื่นหน่ะ”
“เออๆ ก็ได้” ผมไม่อยากเถียง เริ่มปลงๆกับคนอื่นแล้ว คิดถึงตัวเองมั่งดีกว่า
“ทีนี้มึงสัญญาแล้วนะ ว่าไงมึงก็จะไม่ทิ้งกูอีก”จอนพูด
“กูจำไม่ได้ กูเคยพูดเหรอ” ผมบอก
“อ่าวเหรอ ไม่เป็นไร เดี๋ยว” คราวนี้มันหยิบ mp3 มาแล้วเปิดให้ผมฟัง มันเป็นบทพูดตั้งแต่แรก
“ยังไงกูก็ไม่มีทางทิ้งมึงอีก จะอะไรกูก็ไม่สน กูจะไม่มองแต่อนาคต ในเมื่อตอนนี้กูมีมึง กูไม่ต้องสนอะไรแล้ว”
“กูจะไม่มีทางบอกเลิกมึง ถ้ามึงไม่ขอเลิกกับกู เราก็จะอยู่อย่างนี้ตลอดไป”
“นี่ ...นี่มึง” ผมต่อยมัน
“ถ้าไม่ทำงี้ กูก็ไม่มีหลักฐานดิ” มันบอกผมยิ้มๆ
“แต่กูชอบ ตอนมึงร้องหนักๆมากกว่านะ น่ารักดี”
“ไอจอน วันนี้ มึงได้เข้าไปในฝันเร็วๆ แน่” แล้วผมก็ไล่ต่อยมัน
(ต่อบทที่ 17 ลักพาตัว)
เป็นไงบ้าง ฟ้าหลังฝน ปลอดโปร่งโล่งสบาย
มาลุ้นกันว่าสัญญานี้จะรักษากันนานแค่ไหน :laugh:
ช่วงนี้จะมาลงใหม่ ผมกะจะให้จบก่อนวาเลนไทน์ ถ้าลงม่หมด คงอ่านครบกันวันนั้น
นับเวลาถอยหลังหนึ่งเดือนครับ :z2:
-
แล้วก็ดีกัน :-[ :-[ แต่แผนจอนอัดเทปนี่เคยทำแล้ว :laugh: แต่ตอนแม่บ่นนะ กลัวแม่เหนื่อย ไว้เปิดตอนแกจะบ่นอีกรอบ
-
ตอนหน้ารับรองได้ใจใครหลายๆคน คริคริ :laugh:
ปล. ใกล้จะถึงแล้วสินะคับ วันนั้น...
-
o13 o13
พักนี้อัพถี่จริงนะ อิๆ
แหม แทค ช่างเป็นคนดีอะไรขนาดนี้ แล้วจะรออ่านต่อ
-
โล่งอกดีกันซะทีนะ :เฮ้อ:
-
บทที่ 17 ลักพาตัว
“แชมป์ กูให้” เสียงสดใสของเจ้าของเสียงที่กำลังแย้มรอยยิ้มละไม ยื่นกล่องสีชมพูผูกโบว์สีแดงมาให้ผม
“หือ มึงให้ของขวัญกูทำไม ที่จำได้ วันนี้ไม่ใช่วันเกิดกูนะ” ผมบอกมัน
“เปิดดูก่อนดิ” มันบอกเสียงตื่นเต้น ผมสงสัยกับมันจริงๆ อยู่ๆก็ให้ของขวัญเฉยๆ ทั้งที่ไม่ได้มีอะไร ผมแกะห่อออก ไม่ได้เป็นพวกเรียบร้อยอ่ะนะ ก็เลยฉีกกระดาษออกเลย ผมเห็นว่าข้างในเป็นกล่องมือถือ โนเกียรุ่นใหม่สุด ที่ดูราคามันโคตรแพงเลย เคยคุยกับไอจอนว่าสวยดี
“มึงเอาอะไรแปลกๆยัดใส่กล่องมาให้กูอีกอ่ะดิ” ผมเปิดกล่องออก แต่ไม่น่าเชื่อว่าข้างในจะเป็นมือถือจริงๆ ไม่ใช่ว่าคนอย่างมันจะไม่ยอมซื้อของพวกนี้ให้ผม แต่มันรู้นิสัยผมอยู่แล้ว แต่นี่
“จอน มึงเอามาทำไม” ผมเริ่มถามเสียงขุ่น
“ก็กูให้มึงไง” มันพูดพร้อมกลืนน้ำลาย
“ก็กูทำมือถือมึงพังไปสองเครื่องแล้ว”
“จอน” ผมเรียกชื่อมัน
“แล้วตอนนี้มึงก็ยังไม่ซื้อใหม่ กูโทรหามึงยาก” มันยังให้เหตุผล
“กูนึกว่ามึงรู้จักกูดีนะ” ผมบอก
“กูรู้ แชมป์ แต่กูเป็นคนผิดนะ ทีนี้กูไม่ยอมหรอก”มันยังยืนกราน
“อย่างนั้น ทำไมมึงซื้อรุ่นนี้ ทำไมไม่ซื้อรุ่นเดิมที่กูใช้”
“ก็มึงชอบ”
“จอน กูไม่อยากให้มึงทำอย่างนี้”
“แต่กูไม่เห็นว่ามันเสียหาย กูไม่เคยที่จะสนใจเรื่องเงิน แล้วนี่คนรับก็เป็นมึง กูกับมึงมันก็คนๆเดียวกัน กูไม่เห็นมันจะผิด ถ้ามึงจะใช้ของกู”
“กูบอกแล้วว่ากูไม่ชอบ กูไม่อยากให้ใครมองว่ากูคบกับมึงเพื่อหวังได้”
“กูไม่เคยคิดอย่างนั้น”
“แต่กูคิด ขอร้อง จอน มึงเอามือถือนี้กลับไป กูมีตั้งซื้อของกู มึงไม่ต้องมาซื้อให้ แล้วไม่ต้องรู้สึกผิด เพราะกูเป็นคนทำเอง”
“ไม่”
“จอน กูพูดจริงๆ ถ้ามึงยังไม่ฟัง กูก็จะไม่พูดกับมึง”
“แชมป์ กูไม่เข้าใจว่า ทำไมมึงถึงแอนตี้ การให้ของแบบนี้นัก”
“มันเรื่องของกู กูบอกมึงไม่ได้” เรื่องนี้มันเหมือนโรคจิตของผมมาตั้งแต่ตอนม.ต้น มันเป็นครั้งที่ผมจำได้แม่นมาก ประสบการณ์ที่ไม่อยากจำ มันเหมือนอดีตที่ฝังใจ
“ถ้ามึงคิดว่ากูกับมึง เป็นแฟนกันจริงๆ ทำไมมึงถึงไม่ยอมรับของๆกู ทั้งที่มันก็แค่มือถือ จะพูดจริงๆมันก็แค่เงิน มึงก็รู้” มันยังถึงทู่ซี้
“กูขอแค่เรื่องนี้ได้ไหม กูสามารถให้มึงได้ แต่มึงอย่าเอามาให้กู กูบอกมึงไม่ได้ว่าทำไม แต่มันไม่ได้ก็ไม่ได้ เข้าใจกูเถอะ”
“มึงบอกไม่ได้เหรอว่าทำไม” มันถามผม
“ขอกูเรื่องนึงเหอะ เรื่องอื่นมึงก็รู้หมด ขอแค่เรื่องนี้กูบอกมึงไม่ได้”
“อือ กูเข้าใจ อย่างนั้น กูจะจ่าย ค่ามือถือเก่ามึง แล้วส่วนที่เหลือมึงก็จ่ายกู แล้วเอามือถือนี้ไปใช้”
“เออๆ” ผมขี้เกียจเถียง เพราะยังไงถ้าไม่ทำอย่างนี้ มันก็คงไม่ยอม
“งั้นเอามาบาทนึง” นี่มันเข้าใจผมรึเปล่าเนี่ย ผมจ้องหน้ามัน
“เออๆ กูล้อเล่น”
“แชมป์ แต่กูขอครั้งนึงนะ ที่มึงอย่าขัดกูในสิ่งที่กูจะให้มึง ใกล้ๆนี้” มันบอกผมจริงจัง
“ถ้ามันแพง ก็ไม่ได้”
“ไม่แพงเท่าไหร่หรอก แล้วมันก็ไม่ใช่ของ”
“ไม่แพงของมึง นี่กี่ล้าน” ผมถามมัน
“สาด ไม่เท่าไหร่จริงๆ อันนี้มันเป็นความต้องการของกูเอง สัญญานะ”มันบอกผม
“กูไม่รับปาก ถ้ามันไม่ได้เล็กน้อย กูก็จะจ่ายมึง อยากเอาอะไรมาให้ก็ได้ แค่ให้กูจ่ายเงินมึง” ผมก็ไม่รู้อะไรที่ผมจะยึดติดกับเรื่องนี้มาก แต่ผมกลัวจริงๆ ว่าผลที่มันจะเกิดขึ้น มันจะเหมือนกับครั้งแรกที่ผมรับของจากคนอื่น มันเป็นแผลที่ฝังอยู่ในใจของผม
.............
และแล้วก็ถึงช่วงที่ประกาศผลเอนท์ เราไปดูผลสอบพร้อมๆกันที่ม .เกษตร ซึ่งผมก็เป็นไปตามคาด พวกเราทุกคนติดอันดับหนึ่งที่ต้องการ ฉะนั้นเรายังอยู่มหาลัยเดียวกัน เพียงแต่ พวกผมกับไอแทคอยู่คนละคณะกัน
นี่เราก็ยังเหลือเวลาอีกหลายวันในการเตรียมตัวหลังทำเรื่องทุกอย่างเสร็จ และมันก็ใกล้ถึงวันเกิดที่รักผมแล้วด้วย ผมก็เลยเตรียมของที่จะให้มันเรียบร้อยแล้ว นั่นก็คือแหวน กว่าผมจะวัดไซส์นิ้วมันได้ ผมต้องไปขอแหวนวัดไซส์ มาแอบลองใส่นิ้วมัน ตอนมันหลับ ถ้าเพื่อนๆรู้วิธีวัดขนาดนิ้วโดยไม่ลองก็บอกผมด้วยนะคับ ผมมันโง่ไม่รู้อ่ะ
ก่อนวันเกิดของมันวันนึง มันมาที่บ้านผมแล้วไล่ผมออกจากห้องนอนผม ก็ต้องตามใจมันอะนะก็ใกล้วันเกิดมันนี่นา แล้วมันก็ขังผมให้อาบน้ำ แต่งตัวตามที่มันเตรียมไว้ต่อ ผมก็งงกับมันจริงๆ
“แล้วมันก็ให้นั่งรถออกไปกับมัน แต่ผมไม่ลืมหยิบของขวัญวันเกิดที่ผมจะให้มันมาหรอกนะ เผื่อวันนี้โดนมันลากไปนอนบ้านมัน จะได้ให้ตอนเที่ยงคืนซะเลย โดยที่วันนี้มันมีคนขับรถมาด้วย ผมยิ่งงงเข้าไปใหญ่ นี่วันเกิดมันหรือวันเกิดผมเนี่ย มันจะมาทำเซอร์ไพรส์อะไรผมเหรอไง
“ถอดแว่นออก” มันบอกพร้อมกับดึงแว่นผมออกไป
“เฮ้ย เอามา มึงเล่นไรเนี่ย”
“เออหน่า จะวันเกิดกู กูจะทำอะไร มึงก็ตามใจกูละกัน” มันพูดหน้าตาเฉย
“กูมองไม่เห็น”
“ก็มองไม่เห็นไง กูถึงถอดแว่นมึงออก” ผมก็เซ็ง จะไปนอนตักมันก็ไม่ได้ คนขับรถมันก็อยู่ ก็เลยนอนฟังเพลงไปตลอดทาง นี่มันจะลักพาตัวผมใช่มั้ยเนี่ย
ถี่ได้อีก ใช่มั้ย วี้ดวิ้ว
กลัวลงให้ไม่ทันอ่ะครับ ไม่ต้องรอ ตามนาน หลังจากนี้วันละสองตอนสามตอน เพราะอาจจะมาไม่ได้บางวัน
ถูกใจผู้อ่านป่ะหว่า หรือชอบรอ อันไหนดีกว่ากันหว่า :กอด1:
-
ทันใจจริงๆ :-[ วันเกิดจอน แชมป์ให้อะไรนะ
-
o13 o13 o13
ถี่แบบนี้ไอชอบ แหมมีลักพาตัวด้วยจะทำเซอไพร้อะไรน๊า อิๆ
-
แอร้ยยย
ชอบๆๆ
ชอบถี่ๆๆ
:z1:
-
เฮียมั้งเร็วไปแย้ว ช้าๆหน่อย ป๋มเจ็บ (อ้าวคนละเรื่องเหยอ เอาใหม่ๆ)
ลงนิดๆหน่อยๆดีกว่างับ เหงคนอ่านอารมณ์ค้างคาแล้วมีฟามสุข :m20: (ทันอยุ่แย้วแหละ งิงิ)
ปล. ตอนต่อไปแฟนเซอร์วิสกระจาย คริคริ
-
จุใจมากมาย...+1เป็นกำลังใจนะ... :กอด1:
-
ถี่ ๆ ได้ อีกชอบ :z2: :z2: :z2:
-
เป็นโรค ชอบอ่านถี่ๆอ่ะ
วันนี้ อ่านทีเดียว 17 ตอนเลย ชอบๆ :z2:
-
ขอให้เหมือนเดิม :impress2:
-
บทที่ 18 Birth Day Trip
และแล้วผมก็เริ่มสังเกตเห็นว่ามันจะพาผมมาที่ไหนก็ตอนอยู่หน้าสถานที่นั้นแล้ว ผมก็ยังเห็นลางๆนี่นา ไม่ได้ถึงขั้นบอดสนิท
“จอน ตลกแดกแล้วมึง มึงพากูมาที่นี่ทำไม” ผมถามมัน
“ตามใจกูหน่อย กูอยากเปลี่ยนบรรยากาศ”
“แล้วนี่มันไม่ได้ธรรมดานะเว้ย นี่มันพิเศษไปหน่อยมั้ย”
“เออหน่า ลงไปก่อนแล้วค่อยคุยกัน”
“นี่มึงจะทำอะไรแผลงๆ อีกแล้วเหรอ บอกมาว่ามึงพากูมาทำไม”
“กูอยากไปเที่ยวกับมึง วันเกิดกูมึงให้กูไม่ได้เหรอ”
“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ย ว่ากูไม่ชอบของแพง”
“มึงเอาแว่นคืนกูด้วย” แล้วจอนมันก็ส่งแว่นคืนมาให้ผมอย่างว่าง่าย
“กูก็บอกมึงแล้วว่าไม่แพง ใกล้ๆเอง” “ไม่ต้องใช้วีซ่าด้วย”
“มึงจะพากูไปไหน” ผมถามมัน
“ฮ่องกง” มันตอบสั้นๆ
“ฮ่องกง ใกล้ป้ามึงเหรอ”
“ตามใจกูหน่อยนะ นะนะ”
“แล้วพ่อแม่กูจะว่าไง เล่นหายหัวไปอย่างนี้”ผมถามมัน
“กูบอก พ่อกับแม่มึงแล้ว”
“ บอกว่าไปกับกูสองคน” ผมถามมันเสียงสูง
“อือ”
“แล้วพ่อแม่กูจะคิดไงเนี่ย”
“ล้อเล่น กูบอกว่าไปกับไอแทคด้วย กูเตี๊ยมมันแล้วหน่า”
“เด๋วนี้ พวกมึงคุยไรกัน ไม่เคยจะถามกูเลยนะ”
“แต่วันเกิดมึง แล้วพ่อแม่มึงอ่ะ” ผมถามคำถามที่ควรกัดลิ้นตัวเองให้รู้แล้วรู้รอด หน้ามันซึมลงอย่างเห็นได้ชัด
“ช่วงนี้ พ่อกับแม่กูกำลังติดงานซักอย่าง พึ่งทะเลาะกันไปสองวันก่อน แต่ช่างเหอะ กูชินแล้วล่ะ ยังดีที่มึงยังว่างอยู่กับกู” มันบอกก่อนจะมาปั้นหน้ายิ้มที่ผมไม่ค่อยจะเชื่อมันเท่าไหร่
“อือ หยั่งงั้นก็ไปกันเถอะ กูอยากไปเที่ยวเร็วๆ” ผมรู้สึกสงสารมันจับใจ ถึงพ่อแม่ผมจะไม่ว่าง แต่วันเกิดก็ยังต้องมีเลี้ยงกันทุกปี แต่ของไอจอนผมอยู่กับมันมาหลายปี มันได้อยู่กับที่บ้านไม่กี่ครั้งเอง ปีไหนที่มันเลี้ยงกับที่บ้าน ผมก็ไม่เคยจะไปงานมัน อยากให้มันมีเวลากับที่บ้าน แม้มันจะตื๊อให้ผมไปด้วยซะทุกครั้ง แล้วผมก็ต้องกลายเป็นคนว่าง่ายไปตลอดทาง ไม่อยากจะขัดใจอะไรมันเลย
จนเราเดินทางมาถึงฮ่องกง แล้วเข้าพักในห้องเก็บของเรียบร้อย
“ต่อไปจะเป็นคำขอข้อที่สองของกูแล้วนะ” มันบอกผม ผมถึงกับกลืนน้ำลาย คงไม่ขอนั้นกันง่ายๆนะ “มึงปิดตาก่อน”
“เอ่อ อย่าเลย มึงจะมาเซอร์ไพรส์อะไรกู นี่จะวันเกิดมึง กูสิต้องเซอร์ไพรส์มึง”ผมปฏิเสธกลัวมันจะทำอะไรผมเอาง่ายๆ
“เออหน่า นี่จะวันเกิดกูแล้ว กูแค่อยากเป็นส่วนนึงที่มึงจะได้รู้สักที ว่ากูสำคัญแค่ไหน” มันบอกผมยิ้มๆ
“ไม่อ่ะ จอน กูยังไม่เตรียมใจ” ผมพูดเขินๆ
“มึงคิดอะไรของมึง กูไม่ได้พูดเรื่องนั้น ไอทะลึ่ง ปิดตาเร็ว” มันพูดหน้าแดงเชียว ค่อยโล่งอก ผมเลยทำตามอย่างว่าง่าย มันถอดแว่นผมออก สัมผัสที่แสนจะแผ่วเบาที่รู้สึกได้ที่ริมฝีปากผม
“แป๊บนึงนะคับ ที่รักของจอน” ผมก็เขินๆ มันจะมาเป็นอะไรให้ผมเนี่ย หรือวันนี้มันจะเป็นฝ่ายเริ่มเอง ผมคิดอยู่เพลินๆ
“เปิดตาได้แล้วคับ” ผมก็ได้แต่ทำตาม
“กูมองไม่เห็นอ่ะ เอาแว่นกูไปทำไม” ผมบอกมัน
“ตลอดช่วงนี้ กูจะเป็นตาแทนมึง ตอนที่อยู่ที่ฮ่องกง มึงกับกูจะอยู่ด้วยกันตลอด” แกร๊ก เสียงอะไรรัดอยู่ที่มือซ้ายของผม ผมรีบดึงมือขึ้นมาดู
“จอนมึงเล่นอะไร” ภาพที่ผมเห็น กุญแจมือที่ติดอยู่กับข้อมือผมและข้อมือมัน
“เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไง ไม่ว่าจะเวลาไหน มันบอกน้ำเสียงตื่นเต้น
“อย่างนั้นมึงไม่เห็นต้องถอดแว่นกูเลย แค่อยู่ด้วยกัน กูก็อยู่กับมึงอยู่แล้ว”ผมท้วงมัน
“ไม่ มึงจะได้รู้ว่ากูมีค่าแค่ไหนกับมึง แม้ว่ามึงจะไม่เหลืออะไร ต่อให้มึงมีกู มึงก็อยู่ได้” เฮ้อ กูรู้อยู่แล้วว่ามึงสำคัญแค่ไหน มึงไม่ต้องทำหรอก แต่จะวันเกิดมันนี่ จะทำอะไรก็เอาเหอะ แล้วก็อยู่แต่ในโรงแรมคงไม่เป็นไร
“อ่ะ ไปจิมซาจุ่ยกัน” มันพูดไม่ดูหน้าที่เหรอหราของผมเลย
“นี่ มึงคงไม่คิดไปเดิน ทั้งที่ไม่ให้แว่นกู แล้วยังคล้องกุญแจมือกูใช่มั้ย” ผมถามมันหวั่นๆ
“มันแน่อยู่แล้ว ก็ต้องไปกันอย่างนี้ดิ ไม่งั้นกูจะทำทำไม” มันบอกหน้าตาเฉย
“มึงไม่กลัว จะมีใครมาเจอมึงเหรอ” ผมถามท้วงๆ
“กูไม่สน ไม่มีใครรู้จักเราหรอก เรียนก็จบแล้ว แล้วก็ยังไม่เข้ามหาลัยซะหน่อย” กรรมของกู
แล้วผมก็ถูกลางถูลู่ถูกังออกไปกับมัน
ต้องมีคนไทยที่เห็นพวกผมแน่นอนครับ ไม่รู้ว่าคนอ่านจะเป็นส่วนหนึ่งในนั้นรึเปล่า มันเป็นช่วงปิดเทอมไทย
ใส่กุญแจมือ และสุดท้าย หน้าตา จอน
ขอบอก ปลงมาก รู้ทั่วบ้านทั่วเมืองแน่ครับ
..........................
“แชมป์ อยากกินน้ำอ้อยมั้ย เค้าขายอยู่น่ากินจัง” มันบอกเสียงใสๆ แต่หัวผมมันชาๆ มองอะไรก็ไม่เห็น อย่าว่าน้ำอ้อยมันเลย แค่ทางก็ไม่เห็นอยู่แล้ว แล้วไหนจะเลือดที่มาสูบฉีดเต็มหน้า จากเสียงครหาของคนที่เดินผ่านไปผ่านมาว่าไอผู้ชายสองคนนี้มันเล่นอะไรกัน หน้าตาของมันก็เป็นที่สะดุดอยู่แล้ว นี่ยังมีกุญแจมือที่ติดอีก
“จอน มึงไม่อายเค้าเหรอ”ผมถามมันอายๆ
“อายทำไม กูไม่เห็นรู้จักใคร ถึงรู้จักก็ช่างปะไร กูอยู่กับมึงนี่ ไม่ใช่คนอื่น” มันบอกหน้าด้านๆ ยังเอามือมาจับมือผมอีกแหน่ะ นี่เมืองจีนนะ มึงไม่รู้เหรอว่าเค้าแอนตี้เกย์
“กูง่วงอ่ะ จอน” ผมโกหกมัน
“โห มึงนอนมาตลอดทาง เดินเล่นก่อนหน่า เด๋วเสร็จแล้ว ไป ม่งก๊กต่อ ย่านช๊อปเลยมึง มึงต้องชอบแน่ๆ”
“กูคงจะชอบอยู่หรอก ถ้ากูมองเห็น และไม่มีกุญแจมือมามัดกูกับมึงติดกันเนี่ย”
“อยู่กับกูมันน่ารำคาญขนาดนั้นเลยเหรอ” มันถามเสียงงอนๆ
“เปล่า กู...”
“อย่างนั้นก็ดี ไปกันต่อ” อ่าวไอนี่หลอกกู วันนั้นผมต้องจำใจ ทำตามไอจอนมันทุกอย่าง ทั้งของกินเล่น และช๊อปปิ้ง
“แชมป์ ตัวนี้สวยอ่ะ เข้ากับมึงแน่ๆเลย” มันหยิบเสื้อตัวนึงมาให้ผมดู สีชมพูแต่ไม่สดมาก เดี๋ยวนี้ผู้ชายก็เริ่มฮิตใส่สีชมพูแล้วนี่ มันไม่พูดปล่าว หยิบเสื้อนู่นเสื้อนี่ ใส่ตะกร้า ก่อนจะเอาไปจ่ายเงิน ผมจะท้วงอะไรก็ไม่ได้ ไม่รู้ของใครเป็นของใคร เด๋วค่อยไปจ่ายเงินมันก็ได้วะ เงินเหรียญผมก็ไม่ได้แลกมาเลย
“สนุกดีเนอะ”มันว่า มันจับมือผมข้างที่ติดกัน แกว่งไปแกว่งมาไม่อายสายตาคนอื่นเลย ผมเริ่มชินและ ไม่รู้จะอายทำไม มองก็มองไม่เห็นเค้า แล้วไอจอนมีความสุขก็โอเคแล้ว
“ อือ สนุกดี” มันหันหน้ามามองผมอย่างไม่เชื่อหู
“มึงว่าสนุกเหรอ” อ่าวนี่อยากให้กูไม่สนุกเหรอ
“ทำไมล่ะ กูอยู่กับมึงนี่ แล้วนานๆมึงทำตัวเป็นนกแก้วเจื้อยแจ้ว อยู่ตัวเดียวก็น่ารักดี”
“มึงพูดจริงๆนะ ว่ามึงอยู่อย่างนี้ มึงสนุก” มันถามผม
“กูบอกแล้ว อยู่กับมึง จะยังไงก็ไม่มีปัญหาหรอก มึงสนุกกูก็สนุก”
“เฮ้อ แชมป์ มึงรู้มั้ยกูโชคดี แค่ไหนที่ได้มึงเป็นแฟน” มันถามผมเสียงจริงจัง
“มันเป็นประโยคที่กูควรพูดมากกว่าจอน กูทำไม่ดีกับมึงตั้งเยอะ แต่มึงก็ไม่เคยจะโกรธกูจริงจัง จะยังไงมึงก็ห่วงกู” ผมพูดซึ้งๆ
“มึงรู้มั้ย มึงน่ารักที่สุดเลย กูอยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป ตอนที่มึงเชื่องกับกูอย่างนี้”
“เชื่อง กูเชื่อง ปากเหรอมึง” ผมต่อยมัน บรรยากาศหวานปะแล่มๆ พังหมด
“กูขี้เกียจพูดกับมึงและ ทำบรรยากาศพังทุกที” ผมทำค้อนมัน
“โอ๋ๆ กูล้อเล่น เรื่องอย่างนี้ไม่ต้องพูดหรอก มันรู้กันอยู่แล้ว”
“เออ ไอคุณชายหัวดื้อ” ผมประชดพร้อมลูบหัวมัน
“กูชอบลูบหัวมึงจัง สนุกดี”
“อือ กูก็ชอบนะ แต่มึงไม่สนใจแล้วเหรอว่าคนจะมองมึงยังไง” ผมรีบดึงมือออก ลืมไปเลยว่านี่เดินกันอยู่ที่ย่านช็อปปิ้ง
“กูลืม” ผมบอก
“ไม่เป็นไรกูไม่ถือ” มันบอกเขินๆ แล้วเราก็เดินช๊อปกันต่อไป
TBC
น้องนิค จำผิดป่ะเนี่ย เฮียว่าตอนหน้า ใช่ป่ะ เซอร์วิสพิเศษอ่ะ :haun4:
มีแต่คนชอบถี่ๆแฮะ ไม่เป็นไร มั้งจัดให้
แล้วพี่แชมป์จะให้อะไรพี่จอนน่ะเหรอ ความลับฮับ :m20:
เม้นท์ยิ่งเยอะ ยิ่งลงเร็วนะเอ้อ o18
-
+1 ให้ manji เลยงับ
ถูกใจ เค้าขอบถี่ๆ 555+ :m11:
ดีใจ อย่างน้อยสถานการณ์ระหว่าง จอน-แชมป์ก็ดีขึ้น :m3:
-
อ่ะ จัดให้ :z2:
ลงถี่ ก็เม้นท์ ถี่ละกัน
+1 มั่ง :L2:
-
เข้ามารอความถี่ๆๆ หุหุ :mc4:
-
บทที่ 19 Prior and Birth Day Night
“เฮ้อ เหนื่อยจัง” ผมล้มตัวลงนอน แต่ผมพิ่งนึกอะไรขึ้นได้ “จอนเดี๋ยวกูมีอะไรต้องไปทำก่อน”
“อ่าว จะทำอะไร”
“ความลับ เอาแว่นกับแกะกุญแจนี่ออกก่อน” มันคงรู้แหละคับว่าผมต้องไปซื้อเค้กมาให้มัน เพียงแค่ผมไม่บอกมันเท่านั้น มันก็เลยทำตาม
“กูไปแป๊บนึง ยืมเงินมึงก่อนนะ”
ผมต้องถ่อนั่งรถไฟใต้ดิน ไปร้านเค้กเจ้าดังแห่งหนึ่ง ดีนะที่เส้นทางมันใกล้รถไฟ แต่กว่าจะวิ่งไปกลับก็เกือบชั่วโมง
“นี่ เค้กวันเกิดมึง จอน” ผมยื่นเค้กที่ปักเทียนอันนึงให้มัน
“ครัวซอง นี่นะเค้กวันเกิดกู” มันถาม
“เอาเถอะ เป่าๆไปเหอะหน่า”
“ยังไม่ถึงวันเกิดกูเลย อีกตั้งชั่วโมงกว่า”
“ไม่เห็นเป็นไร เด๋วจะได้นอนเร็วๆ” ผมบอกปัดๆ มันก็อธิษฐานก่อนจะเป่าเค้ก ดูมันหงุดหงิดมากที่ผมดูจะไม่ค่อยสนใจวันเกิดมันเท่าไหร่
“มึงผิดเองนะ อุตส่าห์ลากกูมานี่ กูจะหาเค้กที่ไหนดีๆให้มึงล่ะ” ผมยังเล่นบทเลว
“อือ ไม่เป็นไรหรอก อยู่กับมึงก็พอแล้ว เค้กเคิ้กอะไรไม่ต้องก็ได้ กูแค่หวังมากไปหน่อย”มันพูดตัดพ้อ หัวใจผมถึงอ่อนยวบไปเลย ไม่อยากจะแกล้งมันเลย แต่...
“มาอาบน้ำกันดีกว่า” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“คับผม” มันตีหน้าร่าเริงมาทันที
................
“มึงโกรธกูเหรอ จอน” ผมถามมันดูมันไม่ดี๊ด๊าเหมือนปกติ
“ไม่ กูจะไปโกรธมึงทำไม คิดมากไปมั้ง แชมป์”
“ อือ มากูอาบน้ำให้นะ” ผมเปลี่ยนบทเป็นอ้อนมันแทน ไม่พูดปล่าว มือผมเริ่มไล้จากไหล่วนไป
เรื่อยๆผ่านหน้าอก ท้องที่แบนราบก่อนจะไปถึงชายน้อย เดี๋ยวมันจะไม่เป็นไปตามแผน
ผมก็เลย ผ่านจุดนั้นไปอย่างลวกๆ
“วันนี้ มึงแปลกไปนะ แชมป์” จอนถามผม
“แปลกไปยังไง กูก็เหมือนเดิม”
“มึงทำไม่สนใจกู มึงดูรังเกียจกู” มันถามผมจ๋อยๆ
“มึง อย่าคิดมากได้มั้ย เวลามันจะบอกมึง ถึงบางทีกูอาจจะแปลกไป แต่ใจกูยังไงก็รักมึงเหมือนเดิม” ผมไม่รู้จะอธิบายยังไง เลยได้มาแต่คำพูดชวนเน่า
“มึงไม่อ่อนโยนกับกูเหมือนเดิม โดยเฉพาะ ตอนที่อาบน้ำให้เนี่ย” มันพูดแล้วหลบตาผม
“อือ ๆ” ผมได้แต่เกาแก้ม
“มา เดี๋ยวกูแก้ตัวใหม่” คราวนี้ผมเริ่มใช้กลยุทธ์ประจำ ต่างไปตรงที่วันนี้มันเป็นไปอย่างนุ่มนวล ไม่ดุเดือดโดยมุ่งหวังไปปลุกอะไรบางอย่าง แต่มันก็ดันตื่นอยู่ดี
แต่ยังไงไอจอนก็ยังคงซึมอยู่ดี มันคงเห็นว่าผมแปลกไปซะเฉยๆ พอเราอาบน้ำเสร็จต่างคนต่างแต่งตัว โดยที่ไม่ได้แซวกันเล่นอยู่ทุกวัน
“มานอนตรงนี้ดิ แชมป์” มันตบเตียง ผมก็เลยกระโดดขึ้นไปนอนหนุนตักมันซะเลย
“ปิดตาก่อน” มันบอกผม ผมก็ปิดตาตามที่มันบอก นึกว่าจะได้รับสัมผัสอะไรนุ่มๆซะอีก
มือถูกจับชูขึ้น
แกร็ก เสียงเดิมอีกแล้ว ผมเปิดตาขึ้นมา รู้สึกว่าแขนผมถูกล็อกไว้กับเตียงซะแล้ว
“จอน มึงเล่นอะไร” ผมถามมันเสียงตื่น
“มึงทำตัวเองนะ กูกะจะให้คืนนี้เป็นคืนแสนหวานระหว่างกูกับมึง แต่มึงดันทำตัวตายด้าน ไร้อารมณ์ไม่สนใจจะอะไรกับกูเลย” มันด่าผม
“มึงอยากให้กูทำอย่างนั้นกับมึง มึงก็บอกดีๆก็ได้” ผมพูดพร้อมกับหัวเราะ
“แล้วเดี๋ยวมึงจะหัวเราะไม่ออก วันนี้กูนี่ล่ะจะคุมเกมส์เอง” จอนมันทำตาเจ้าเล่ห์ใส่ผม
“เฮ้ย อย่าทำบ้าๆนะ....” เสียงผมขาดหายไป ก็มันเล่นขบหูผม แล้วลากลิ้น
“ติ๊งต่อง” เสียงที่ขัดจังหวะขึ้นมา ผมเหลือบไปมองนาฬิกา
“จอนมึงปล่อยกูก่อน เร็ว จอน” ผมบอกไอจอน
“ไม่ มึงรออยู่นี่แหละ เดี๋ยวกูจัดการเอง”
“จอนมึงเชื่อกู อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง” มันไม่ฟังผมเลย มันเปิดประตูไปแล้ว
“Happybirth day to u ........” เพลงวันเกิดเริ่มขึ้นตั้งแต่เริ่มจนจบ โดยที่ไอจอนไม่ได้ส่งเสียงมาบอกอะไรซักคำ ก็ผมไปเตี๊ยมกับพนักงานโรงแรมให้เอาเค้กมาให้ตอนเที่ยงคืน โดยจุดเทียนมาให้เรียบร้อย
แจกทิปไปคนละ 20 เหรียญ แห่กันมาตั้งสามสี่คน ตอนแรกคุยกันเหมือนจะเอาเค้กมาวางให้ แต่ไอจอนมันก็รีบปฏิเสธ แหงล่ะ ให้เดินมาดูผมในสภาพนี้
คงจะทุเรศพิลึก
“ว่าไงล่ะ คุณชาย หายงอนรึยัง ผมก็อุตส่าห์วางแผนอย่างดี พังหมดเลย” แต่ภาพที่ผมเห็นกลับไม่น่าเชื่อ
“มึงร้องทำไมอ่ะ จอน” มันดันร้องน้ำตาท่วมซะงั้น
“ กูนึกว่ามึงจะไม่สนใจกู นึกว่ามึงจะเห็นมันไม่มีค่า เหมือนที่พ่อแม่กูเห็นงานสำคัญกว่าวันเกิดกู” มันพูดเสียงเศร้าๆ
“มานี่ มาแกะนี่ให้กูก่อน มึงอย่าคิดอย่างนั้นดิ พ่อแม่มึงต้องทำงานจริงๆ มันเป็นงานช่วงที่ต้องต่อเนื่อง จริงๆพ่อแม่มึงต้องอยากอยู่กับมึงอยู่แล้ว เชื่อกู”
“อือ อยู่กับมึงนี่กูสบายใจจริงๆ”มันปาดน้ำตาทิ้ง
“แต่กูยังไม่ปล่อยมึงหรอก กูบอกแล้ววันนี้กูจะเป็นคนทำให้มึงเอง” ปกติไอจอนจะไม่เคยเริ่มก่อนเลยเรื่องแบบนี้ ก็มันเป็นคนเจ็บนี่นา
“จอนเป่าเทียนก่อน เดี๋ยวละลายหมด” ผมบอกมัน เพราะมันยังปล่อยเทียนไว้อย่างนั้น
“ไม่อ่ะ กูมีอย่างอื่นให้เป่าอยู่ เดี๋ยวค่อย” แล้วมันก็งุดๆลงไปเป่าเทียนของผมแทนซะงั้น ผมคงจะเถียงอะไรไม่ออกแล้วล่ะ ก็ความสุขที่ได้รับมันต่างจากทุกที ก็คราวนี้ไอจอนมันเป็นคนจัดการทุกอย่างให้เองนี่
............................
“ แฮปปี้เบิรธเดย์คับ” ผมบอกมันตอนปฏิบัติภารกิจเสร็จแล้ว
“ขอบใจ”มันไม่พูดป่าว เอาปากมาประกบปากผม
“จอนมันคาวๆอ่ะ” ผมบอกมัน
“ของมึงเองน้า” มันบอก
“กูรู้ แต่มัน...”
“ตอนมึงเขินนี่ มึงน่ารักจัง”
“เออ อย่าพูดมาก แกะไอนี่ให้กูก่อนดิ” ผมบอกมัน พร้อมดึงไอกุญแจมือมา
“ขอถ่ายรูปก่อนได้มั้ย เซ็กซี่จัง”
“นี่ มึง”
“กูล้อเล่น” มันบอกแล้วมาปลดล็อกกุญแจมือให้ผม “ดูดิเป็นรอยแดงหมดเลย กูขอโทษ ไม่นึกว่ามึงจะเสียวขนาดมาลงกับกุญแจมือนี่”
“บอกว่าอย่าพูดมาก มาตัดเค้กดีกว่า” ผมลากมันมานั่งที่โต๊ะ “ดูผลงานมึง”ผมบอกมัน ให้ดูเค้ก ตอนนี้ที่น้ำตาเทียนเยิ้มเต็มไปหมด
“อ่ะหน่า ทำเป็นว่า มึงก็อยากให้กูเป่าเทียนมึงมากกว่า ไมเมื่อกี้ไม่บอกให้กูเลิกทำล่ะ” ผมก็เลยขี้เกียจต่อล้อต่อเถียง นี่ยอมเพราะวันเกิดหรอกนะ 55
แล้วเราก็ช่วยกันตักเทียนออก
“เค้ก ร้านนี้อร่อยมากเลยนะ ปกติกูมา กูกินคนเดียวทั้งก้อน” ผมโฆษณา
“หือ ระวังเดี๋ยวอ้วนนะมึง” มันบอกผม
“ก็ดี กูอ้วน มึงจะได้เลิกยุ่งกะกูซักที” ผมประชดมัน
“ไม่มีทาง ต่อให้มึงอ้วนเป็นหมู แต่มึงก็จะเป็นหมูน้อยของกูคนเดียว” มันพูด
“เสี่ยวหว่ะ” อ่าวมันด่าตัวเองอีก
“มาตัดเค้กดีกว่า”
“อือ “ผมพูดแล้วรอมันตัด แล้วมันก็จ้องหน้าผม
“มึงจะไม่คิดช่วยกูหน่อยเหรอ” พูดแค่นั้นผมก็รู้หน้าที่
“หยั่งงั้นกูต้องยืนทางด้านขวา” แล้วเราก็เถียงกันว่าใครจะได้ตำแหน่งเจ้าบ่าวไป แล้วสุดท้ายก็ต้องเป็นผมอยู่แล้วแหละ 55
“เค้กมันนุ่มดีจัง” หลังเรากินไปคนละชิ้น ยังเหลืออยู่ตั้งเยอะ ผมตั้งใจกินไม่หมดเองหล่ะ
“โพล๊ะ” เสียงเค้กที่ชนเข้ากับหน้าหล่อๆของไอจอน แล้วผมก็บดเค้กเข้ากับหน้าจอน
“ไม่มีใครเคยบอกมึงเหรอ ว่าไม่ให้เอาของกินมาเล่น” จอนมันพูดเสียงเย็น ฟันที่ขบจนแน่น แล้วมันก็เอาอีกส่วนนึงมาปะหน้าผม
“กูไม่ได้เอามาเล่น ก็กูจะกินอยู่นี่ไง” ผมเริ่มละเลงลิ้น เลียเอาความหวานออกจากหน้าไอจอน
“เดี๋ยว มันจักกะจี้ อ่ะ แชมป์” มันหัวเราะอยู่ตลอด กว่าผมจะเคลียร์เสร็จ คราวนี้ก็ถึงตามัน
“มึงรู้มั้ย กูอยากเล่นอย่างนี้มาตั้งนานแล้ว ไม่มีโอกาสสักที”ผมบอกมัน
“ก็เลยมาลงกับกู” มันพูดยิ้มๆ
“อ่าว มึงไม่ชอบเหรอ งั้นวันหลังไปเล่นกับไอแทคแทนดีกว่า อร่อยกว่ากินกับช้อนตั้งเยอะ ไอแทคต้องชอบแน่เลย” ผมแกล้งมัน ควันออกหูทันตา
“หยุดเลย มึงทำได้กับกูคนเดียว” มันพูดแล้วดันเอาลิ้นมากวาดเข้าไปในปากผม
“อ็ อึงไอ่ออบอี่ อูอ็เอย...” ลิ้นมันจุกอยู่เลยพูดไม่ถนัด
“กูไม่ได้บอกว่าไม่ชอบ ได้ยินมั้ย” ตาที่จ้องมา จะละลายแล้ว จะอิ่มความสุขตายมั้ยเนี่ย
“อ่าว แสดงว่ามึงชอบ” ได้ทีแซวมัน
“อือ กูชอบ มันจักกะจี้ดี”มันเขินๆ
“หน้าแดงแล้วมึง น่ารักจัง แฟนผม” ผมบอกมัน
หลังจากทำความสะอาด(ด้วยลิ้น)เสร็จ เราก็ต้องไปล้างหน้ากันก่อน ทั้งน้ำลายทั้งความมันของเค้ก พูดแล้วอยากอีกจัง อิอิ
“จอนปิดตา” ผมบอกมัน มันก็ทำตามแต่ก็ยังบ่น
“คงไม่ทำอย่างที่กูทำกับมึงนะ” มันพูดขำๆ ผมก็เดินไปหยิบสร้อยที่ผมใช้ประจำมา แล้วค่อยๆ โน้มตัวให้มันรู้สึกถึงลมหายใจผมที่ต้นคอมัน
“กูหมั้นมึงไว้แล้วนะ จอน” ผมบอกมันก่อนที่มันจะเปิดตา มองดูแหวนที่ผมคล้องไว้กับสร้อยคอที่สวมให้มัน
“สร้อยนี่ มึงใช้ประจำนี่ แชมป์” มันยิ้มแล้วมองมาที่ผม
“อือ กูอยากให้มึงใช้ แล้วจะได้ไม่ต้องโดนคนถามบ่อยเหมือนกู” พูดแล้วก็คิดสงสารตัวเองที่ถูกคนถามตลอดเรื่องแฟน ถ้าแรงอาจถึงคู่หมั้นที่ถูกหมั้นตั้งแต่เด็ก ก็เพราะไอแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายนี่แหละ
“แล้ว แหวนนี่” มันถามผม
“แต่งงานกับกูมั้ย จอน” ผมถามมันเขินๆ มันเป็นประโยคที่มันเคยถามผมมาก่อน
ยอมรับครับว่าเราเจอกัน รู้จักกัน และอยู่ด้วยกันไม่นานขนาดนั้น
แต่ทำไมความรู้สึกหรือสัญชาตญาณมันกลับบอกว่าคนนี้ เป็นคนที่ใช่
ถามว่าทำไม ตอบได้คำเดียว ไม่รู้ครับ
มันได้แต่พยักหน้าหงึกๆ ก่อนจะส่งยิ้มมาให้ผม มันเป็นยิ้มที่เติมเต็มหัวใจจริงๆ ผมจะไม่เชื่อเลยว่านี่มันเป็นรักลูกหมา หรือปั๊บปี้ เลิฟที่คนพูดกัน ผมมั่นใจในตัวมัน ว่ารักที่เรามีให้กันมันจะไม่สลาย และผมจะรักมัน
ตลอดไป
“ทำไม มึงถึงถามกูอย่างนี้อ่ะ แชมป์” มันถามผมงงๆ
“ไม่รู้ดิ ก็กูอยากแต่งงานกับมึง ก็แค่นั้น” ผมยิ้มให้มัน
“อือ” มันบอก
“อือ อะไร”ผมงง
“ก็ กูตกลงจะแต่งงานกับมึงไง”มันพูดเบาๆ หน้านี่จมหายไปแล้ว
“รับปากแล้วนะ” ผมบอกมัน
“คับผม” แล้วเราก็ยิ้มให้กัน ทั้งๆที่ยังไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่ผมสัญญากับตัวเองว่า
จะทำวันนี้ให้ดีที่สุด และจะทำให้จอนมีความสุขที่สุดที่ผมจะทำได้
-
บทส่งท้าย
รักที่ผิดธรรมชาติ
รักที่สังคมไม่ยอมรับ
รักแบบไหนถึงเรียกว่าผิดธรรมชาติ ธรรมชาติสร้างชายมาคู่กับหญิง ใครเป็นคนกำหนดล่ะ
ความรักบนโลกมีไม่รู้กี่พันธุ์ล้านสายพันธุ์ ใครมีอำนาจในการตัดสินให้มันผิด ให้มันถูก
รักที่สังคมไม่ยอมรับ ถ้าเราไม่ได้แขวนชีวิตอยู่กับสังคม เลือกระหว่างคนที่เรารัก คนที่รักเรากับสังคมที่ไม่ได้รักเรา ไม่จำเป็นต้องคิด ในเมื่อคำตอบมันแน่นอนอยู่แล้ว
“กูสัญญาว่า กูจะไม่ทำให้มึงเสียใจอีก จากนี้และตลอดไป” ถึงมันจะเป็นคำพูดแปลกๆ แต่ผมก็เข้าใจในความหมายของมัน เพราะมันเป็นเรื่องนิยายโปรดของไอจอนมัน ที่มันคะยั้นคะยอให้ผมอ่านจนจบ
รู้ครับว่าเป็นไปไม่ได้ แต่รู้ว่าคนพูดตั้งใจจริง แค่นั้นก็เพียงพอให้หัวใจได้เต้นผิดจังหวะ และเพียงพอให้ริมฝีปากจะขยับสูงขึ้น อย่างบังคับไม่ได้
แต่รู้สึกในเรื่องนี่ หลังจากพูดแล้ว นางเอกมันยังทำให้พระเอกเสียใจอีกประจำเลยนี่หว่า - -“
ต่อไปจะเป็นสัมภาษณ์พิเศษ ตอนผมแต่งจบผมก็เลยไปสอบถามความรู้สึกของตัวเอกทั้งสองคน+พี่แชมป์ มาลงกันซะเลย
แทค :
คิดยังไงกับชื่อเรื่อง : เสี่ยว
ชอบตอนไหนที่สุด : ตอนแทคอยู่กับแชมป์ โดยไม่มีไอจอน
คิดยังไงกะคนเขียน : น่ารัก และแสนดี และจะดีกว่านี้มาก ถ้าไม่ย้ำคำว่าเพื่อนบ่อยนัก แล้วก็มาคบกับกูแทนไอจอน
อยากบอกอะไรผู้อ่าน : กูไม่ได้ชื่อแทค แล้วกูก็หล่อกว่าที่บรรยายตั้งเยอะ แล้วที่ไอแชมป์ไม่หลงเสน่ห์กูก็ไม่จริง มันกลัวไอจอนจะมาหาเรื่อง ก็แค่นั้น และไอจอนนี่ก็ไม่ได้เรื่อง ลูกคุณหนูไม่เอาไหนซะอย่าง
คนเขียนอยากบอก : มึงพอดีกว่า อย่ามากัดกันแม้กระทั่งบทสัมภาษณ์
อยากให้มีช่วง ถึงคนลงมั่งจัง แหๆ
จอน :
คิดยังไงกับชื่อเรื่อง : น่าจะเป็น Romance of our owns
ชอบตอนไหนที่สุด : ตอนจอนอยู่กับแชมป์ โดยไม่มีไอแทค และตอนบทสวีททั้งหมด รวมถึงตอนที่ยังไม่เขียนนี่ชอบเป็นพิเศษ ตอนที่ไอแชมป์โด.......Zensor
คิดยังไงกะคนเขียน : ถึงจะชอบด่าตัวเอง โทษตัวเองบ่อยๆ แล้วก็ติ๊งต๊อง ไม่ค่อยมีเวลา แต่ยังไงก็รัก รักมาก และรักมากที่สุด แล้วช่วยหาเวลามาอยู่กะกูนานๆกว่านี้ดีกว่านะ
อยากบอกอะไรผู้อ่าน : ก็ไม่อยากจะกัดใครตอบ ผมมีมารยาทพอ ยังไงก็อยากบอกว่ารักแชมป์มาก (นี่มึง กูให้พูดกับคนอ่าน)
คนเขียนอยากบอก : มึงก็พอดีกว่า นี่ก็หวานเลี่ยนและเสี่ยวตลอด
แชมป์ :
คิดยังไงกับชื่อเรื่อง : ก็อาจจะเห็นด้วยกับไอจอนอ่ะนะ
ชอบตอนไหนที่สุด : ทั้งเรื่องแหละ ไม่ชอบคงตัดไปแล้ว ไม่นั่งเมื่อยพิมพ์หรอก
คิดยังไงกะคนเขียน : หึหึ คงไม่ต้องบรรยาย จากเรื่องก็น่าจะพอรู้ ว่าคนเขียนมั่นใจในตัวเองแค่ไหน อาจจะมากไปด้วย 55
อยากบอกอะไรผู้อ่าน : ก็ขอบคุณที่คอยติดตาม และเป็นกำลังใจให้ละกันคับ
ขอลงเองมั่ง
คนโพสต์ : นายมั้ง
คิดยังไงกับชื่อเรื่อง : เชยครับ ถ้าไม่รู้จากเพื่อน คงไม่อ่าน อยากเปลี่ยนชื่อให้ แต่กลัวไม่ได้ของฝาก
ชอบตอนไหนที่สุด : ตอบไม่ถูกครับ ชอบซะส่วนใหญ่ นั่งอ่านไปบิดผ้าไป คนผ่านไปผ่านมา เห็นว่าผมนั่งบ้าอยู่หน้าจอคอม
คิดยังไงกะคนเขียน : ปากหมา เอาแต่ใจ บ้ายอ หลงตัวเอง เฮ้อ กลัวโดนอีกครับ แต่บอกตามตรง หลังจากรู้จักพี่แชมป์ตัวเป็นๆ ไม่ใช่จากรูปลักษณ์ที่เคยเจอๆ มั้งว่าพี่แชมป์เป็นคนที่อัธยาศัยดีและคิดอะไรลึกกว่าเท่าที่เห็น เป็นห่วงคนอื่นมากเกินไป จนบางทีจะไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกตัวเองเอาสักเท่าไร คงไม่แปลกใจอ่ะครับ ว่าทำไม มีคนมาชอบเยอะขนาดนี้ เป็นคนที่อยู่ใกล้แล้ว ดูมันจะหลงเอาง่ายๆ
เพี้ยงอย่าให้พี่แชมป์มาอ่านเลย ปกติกัดกันซะมากกว่า เกิดเห็นนี่โดนแซวตายเลย
อยากบอกอะไรผู้อ่าน : รณรงค์ตามพี่แชมป์เขาครับ รักแท้รักเดียวเท่านั้นที่ครองโลก ส่งเสริมการมีรักเดียวใจเดียว และหวังว่าเพื่อนๆจะได้เจอรักเดียวของตัวเองกันเร็วๆนะครับ สาธุ เผื่อตัวเองด้วย
ของผมขอสีเดียวกะพี่แทค เย้ๆ :o8:
-
จบอย่างหวานเลย เค็กนะหวาน :laugh:
รออ่านภาคสองจ้า
-
Romance of my own 3 ฉบับมหาวิทยาลัย
บทนำ1
“ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์” ประโยคเด็ดที่อยู่ในหัว
“มีรักก็มีทุกข์อยู่แล้ว ดันมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันไม่มหาซวยเหรอ” คำถามที่ได้ยินยิน แล้วทำได้เพียงโคลงหัวไปมาเชิงปฏิเสธ
“ถ้าคิดอย่างนั้น ใครจะกล้ามีรักล่ะ มึง”
“.. คนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“ครับ กูคงเป็นคนนึงแหละที่หาเรื่องใส่ตัว แต่ความสุขที่เราได้รักใคร ได้ทำเพื่อใคร การได้อยู่กับคนที่เรารักอ่ะนะ........”
“........” คนไม่อยากมีรักทำหน้าตั้งใจฟัง
“มึงรู้มั้ย รักอ่ะ
Hot like Hell
Smell like Aroma
ทรงคุณค่า like Seaweed
Sweet like Paradise
กินแล้ว Bright เหมือนยาบ้านะเว้ย”
“มิน่า แชมป์ มึงลงแดงหนักหนา แค่ไม่เจอหน้าแฟนมึงพักเดียว”
“.....กูไม่มีแฟน กูเลิกไปแล้ว” หน้าใครบางคนปรากฏในหัว มันทำให้ยิ้มพราวที่นั่งเสแสร้งแกล้งทำมันหายไป
“ว่าแต่มึงไม่คิด หามั่งเหรอวะ วิน”
“ห่า ไม่ใช่ไม่คิดเว้ย”
“ไม่ใช่ไม่หาแต่หาไม่ได้ จะเจอซักที ก็ชวดมีแฟนแล้วอีก 55”
“................พูดอย่างนี้ ................หรือมึงอยากเป็นแฟนใหม่กู วิน”
“...............”
..........................................................
มาทำให้ค้างและจากไป :m32:
ช่วงนี้ขาประจำหายไปไหนหมด ไม่มีกำลังใจลงต่อนะ ขออ้อนหน่อย :จุ๊บๆ:
หรือพอ(เห็นเขา)ได้กัน ก็ทิ้งไปอย่างไม่ไยดี :sad2:
-
:กอด1: โอ๋ เดี๋ยวเค้าก็กลับมาอ่านเอง
อย่าเอามาสปอยนะ เดี๋ยวไม่เข้ามาเลย ชิส์ :a14:
-
o22
แอร้ยยยยยยยยยยย
เห็นสปอยแล้วเครียดดดดดดดด
-
คือว่ามัน อุ๊บ :laugh:
แง ป๋มนับตอนผิด (เฮียแชมป์รู้สงสัยโดนถอนคำพูดแหงๆเยย) คือตอนช่วงนี้จำแบบยาวๆเลยมะได้แยก T^T
ปล. Sensor เขียนแบบนี้งับ (ผิดที่ต้นฉบับแหละ) :P
ปลล. เฮียมั้งรีบลงมากมายนะเนี่ย มะได้แกล้งคนอ่านเยย :sad4:
-
:serius2:อะไรกันเนี่ยไหง..เเชมป์เป็นงี้
รีบมาชี้เเจงด่วนเลยนะ...ภาคใหม่ค้างมากมาย
เเต่ภาค 2 น่ารักมากเลย... :กอด1:...อ่านเเล้วอยากกินเค้ก :o8:
-
ที่จบไปเป็นภาคสองน้าคับ มะใช่ภาคแรก ภาคแรกจบตอนเฮียแชมป์คร่อมเฮียจอนครั้งแรกในวันวาเลนไทน์ :-[
-
อะไรกัน เกิดอะไรขึ้นอีก :sad4:
มาทำให้ค้างแล้วจากไป น้องมั้ง :z13: :z13: :z13:
ภาคสองออกจะจบซะหวาน
แล้วพอขึ้นภาคสาม อะไรกัน เลิกแล้ว :serius2: :serius2: :serius2:
รีบ ๆ มาต่อเลยน้อง มั้ง
-
:a5: :a5: :a5:
ค้างๆๆๆๆๆ เกิดไรขึ้นเนี่ย อยากอ่านต่อไวๆๆๆๆ
-
ไรเนี่ย สปอยล์ภาคหมาลัยทำเอาจิตตก :o12:
-
:กอด1: โอ๋ เดี๋ยวเค้าก็กลับมาอ่านเอง
อย่าเอามาสปอยนะ เดี๋ยวไม่เข้ามาเลย ชิส์ :a14:
เห็นสปอยแล้วเครียดดดดดดดด
อะไรกันเนี่ยไหง..เเชมป์เป็นงี้
อะไรกัน เกิดอะไรขึ้นอีก
ค้างๆๆๆๆๆ เกิดไรขึ้นเนี่ย อยากอ่านต่อไวๆๆๆๆ
ไรเนี่ย สปอยล์ภาคหมาลัยทำเอาจิตตก
ขอยกผลประโยชน์ให้พี่แชมป์น่ะคร้าบ กระผมก็มะเกี่ยว แค่รักษาหน้าที่ที่รับผิดชอบ พร้อมความหนุกหนานเล็กๆ
มีเด็กพี่แชมป์มาแจกแจงด้วยแฮะ o18
มาต่อกันดีกว่าครับ
ย้อนก่อน บทนำ
“ติ๊ด ตี่ ติ๊ด ติ๊ด ตี่ ติ๊ด....” นาฬิกาปลุกของผมดังขึ้น ผมลืมตาตื่นรับอรุณแห่งวันใหม่ นี่จะเป็นวันแรกที่ผมจะได้เข้ามหาวิทยาลัย ในฐานะนักศึกษาเป็นวันแรก ผมต้องหยิบโทรศัพท์
มาเพื่อทำหน้าที่ประจำของผมทุกเช้า
“ คุณชายค้าบ เช้าแล้ว ตื่นได้แล้ว” ผมกรอกเสียงไปตามสาย ความคิดก็พลันนึกถึงเจ้าชาย(หญิง)ตัวดีของผม ที่ป่านนี้มันคงยังนอนคลุมโปงอยู่แน่ๆ
เนี่ยล่ะน้า ที่เค้าว่าฝันยังไงแล้ว จะไม่ได้อย่างนั้น แต่ไม่รู้สิ ผมกลับมีความสุขมากกว่าทีผมเคยฝันไว้ซะอีก
“ขอนอนอีกแปบน้า ยังเพิ่งตีห้าเอง” เสียงอู้อี้ตอบกลับมา
“นี่วันแรกนะมึง มึงจะไปสายตั้งแต่วันแรกเลยเหรอ” ผมถามกลับ
“งั้นมึงมารับกูหน่อยดิ วันนี้กูอยากไปพร้อมกะมึงอ่ะ เด๋วจะได้อาบน้ำรอ ถ้าได้เจอสุดที่รัก จะได้มีกำลังใจตื่นหน่อย” มันอ้อนมาตั้งแต่เช้า
“เออๆ มึงไปอาบน้ำเลยนะ เด๋วกูเอารถไปรับ” คิดแล้วก็ยังอดปลื้มกับรถคันใหม่ไม่ได้ ที่พ่อเพิ่งไปถอยเบนซ์มาให้เป็นของขวัญตอนสอบติด ทั้งที่ไม่ได้ขอเลย นานๆจะใจดีกะลูกซักที
“แล้วจะจอดได้เหรอ มหาลัยมันไม่ให้จอดนี่หว่า” จอนมันถามผมมา
“เส้นกูซะอย่าง ได้บัตรจอดรถมาแล้วเว้ย” ผมบอกไปอย่างภูมิใจ นี่ผมไปขอพี่ฮัทให้หาบัตรจอดรถมาให้ผมก่อนแล้ว คงไม่ต้องแปลกใจหรอกคับ ว่าบ้าอะไรถึงมาอยู่มหาลัยเดียวกันหมดอย่างนี้ แต่โรงเรียนผมเนี่ย
พอเรียนจบก็มีมหาลัยอยู่ไม่กี่แห่งหรอกคับที่จะเข้ากัน แล้วมหาลัยนี่ก็เป็นที่คนเข้ามากสุดด้วย เรายังคงต้องเจอกับเพื่อนหน้าเดิมๆกันจนเบื่อเลยล่ะ
“มึงไปมีรุ่นพี่ที่มหาลัย ตั้งแต่เมื่อไหร่” จอนมันถามผมมา
“อ่าว แค่กูรู้จง รู้จักรุ่นพี่นี่มันผิดมากเลยใช่มั้ย”
“รีบๆไปอาบน้ำ เด๋วกูจะออกแล้ว” ผมโกหกมันไม่อยากบอกไป เด๋วจะซวยเอา เด๋วพายุจะเข้าแต่เช้า แล้วอีกอย่างผมเองยังไม่ได้อาบน้ำเลย ยิ่งคุณชายเนี่ยไม่ได้เลย เข้าห้องน้ำทีนี่รอกันข้ามวัน
ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว แล้วขับรถออกไป แต่ระหว่างทางผมก็ไม่ลืมที่จะโทรหาเพื่อนรัก ว่าตอนนี้มันอยู่ไหนแล้ว
“แทค อยู่ไหนแล้วมึง” ผมถามไปทางโทรศัพท์
“อื่อ กูเพิ่งตื่นเอง” เสียงงัวเงียมาอีกคน ปกติไอแทคก็ไม่ใช่คนตื่นสาย ทำไมวันนี้ยังไม่ตื่นอีกวะ ทั้งที่จะเป็นวันแรกที่เราไปเรียนกัน นี่ผมตื่นเต้นอยู่คนเดียวมั้ง
“เห้ย รีบๆมึงจะหกโมงแล้ว เด๋วไปสาย” ผมเร่งมัน
“ทำตื่นเต้นไปได้ มหาลัยก็ติดกะโรงเรียนเนี่ย ทำยังกะมันต้องออกไปนอกเมืองงั้นอ่ะ” แทคมันท้วงผม แต่มันก็จริง เวลาที่ใช้ในการเดินทางไปโรงเรียน กับมหาลัยมันไม่ได้ต่างกันจริงๆ
“ก็กูอยากไปดูเร็วๆนี่หว่า” ผมพูดพร้อมหัวเราะ
“เออๆ กูตื่นแล้ว เด๋วเจอกันที่มหาลัยละกัน เด๋วกูแวะไปคณะมึงก่อนละกัน เจอกัน”มันพูดก่อนจะวางโทรศัพท์ไป และแล้วผมก็ขับรถมาถึงบ้านคุณชาย ตอนนี้เริ่มจะชินขึ้นบ้างแล้ว
หลังๆ
พวกผมมันตัวติดกัน มันมาบ้านผมบ่อย แล้วผมก็ไปบ้านมันบ่อย
“หวัดดีคับ ป้าหมอน”ผมเข้าไปทักทายพี่เลี้ยงของจอนที่ดูแลไอจอนมาตั้งแต่เด็กๆ จอนมันก็รักป้าเค้าเหมือนเป็นสมาชิกคนนึงในครอบครัวล่ะ
“หวัดดีจ๊ะ จอนเค้าอาบน้ำเสร็จแล้วล่ะ กำลังแต่งตัวอยู๋ จะทานอะไรก่อน ป้าเตรียมไข่เจียวสูตรโปรดไว้ให้แชมป์แล้วนะ เด๋วจะได้กินข้าวพร้อมจอนเค้า”ป้าเค้าบอกผม
“ขอบคุณค้าบ ป้าหมอนนี่รู้ใจแชมป์ที่สุดเลย แชมป์ยังไม่ได้ทานข้าวมาเลย” ผมได้ทีอ้อนป้าเค้ามั่ง “เด๋ว แชมป์ไปเร่งจอนก่อนดีกว่า วันแรกเดี๋ยวจะไปสายซะก่อน” ผมพูดพร้อมเดินขึ้นไปห้องมัน
นี่บ้านมันถ้าตอนพ่อแม่มันไม่อยู่นี่ก็เหมือนบ้านผมล่ะ แต่ตอนพ่อแม่มันอยู่ยังไม่กล้ามาเจอซักที ผมไม่มีมารยาทใดๆทั้งสิ้น พอถึงห้องก็เปิดประตูเข้าไปเลย
“จอน เสร็จยัง” ผมชะโงกหน้าเข้าไปถาม แต่ต้องอึ้งกับภาพเบื้องหน้า ไม่ใช่ว่ามันกะลังทำอะไรนอกลู่นอกทางหรอก แต่มันดัน.....หลับอีก นุ่งแค่ผ้าเช็ดตัวอีกแน่ะ กว่าจะแต่งตัวเสร็จ
วันนี้คงจะสายจริงๆ ผมล่ะเซ็งจริงๆ อุตส่าห์รีบ แล้วผมก็เลยหาวิธีแกล้งมันแทน ผมค่อยๆย่องสามขุมเข้าหามัน ผมเอาตัวไปคร่อมบนตัวมัน
มือเตรียมพร้อมที่จะดึง
ผ้าปราการด่านเดียวของมันออก
กลิ่นตัวมันนี่หอมชื่นใจดีจริงๆ ผมเริ่มเอาจมูกไล่จากซอกคอ ขึ้นไปบนติ่งหู ลิ้นเริ่มทำหน้าที่
ควานหาความหวานจากทุกซอกมุมของมัน แล้วมือ ก็กระตุกปมของผ้าเช็ดตัวออก ตอนนี้มีแค่ผ้าปิดจอนน้อยที่กำลังขยายขึ้นเรื่อยๆ
“อยากหลับนักใช่มั้ย เด๋วกูจะทำให้มึงตื่นทั้งตัวตื่นทั้งใจเลย” ผมกระซิบข้างหูมัน
“ไม่กลัวจะไปเรียนสายแล้วเหรอ” เสียงจากคนที่ผมคิดว่ามันหลับดังขึ้นมาให้ผมถึงกะสะดุ้ง
“ไอห่า ตื่นแล้วยังมาแกล้งนอนอีก ทำไมไม่รีบแต่งตัว” ผมด่ามันกลบความเขิน
“กูแค่อยากรู้ ว่าตัวกูกะวันเปิดเรียนอะไรจะน่าตื่นเต้นกว่ากัน” มันบอก
“คิดได้นะมึง รีบๆแต่งตัว เด๋วไปกินข้าว แล้วจะได้รีบไปมหาลัย” ผมบอกมันก่อนจะคอยเร่งให้มันแต่งตัวให้เร็วขึ้น นี่ยังมีเวลาว่างมาแกล้งอ่อยผม อีกแหน่ะ ถ้าทนไม่ไหว เด๋วจะโดนไม่น้อย
-
บทที่ 1 เปิดเทอมวันแรก
“แล้วมึงได้บัตรจอดรถมาจากใคร” จอนมันเพ่งพิศกับบัตรจอดรถที่ผมติดอยู่ที่รถ นี่จริงๆมีแค่รุ่นพี่ที่จะได้ แต่ผมเล่นเส้นไปขอพี่ฮัท พี่ชายแสนดีของผมให้เตรียมไว้ให้ก่อน
“อ๋อ ก็รุ่นพี่ที่รู้จักแหละ” ผมพยายามตอบเลี่ยงๆ
“ชื่ออะไร ผู้ชายผู้หญิง” เอ๊ะ เด๋วนี้ทำตัวประกาศศักดาเจ้าของสุดๆเลยแฮะ จะตอบเพศไหนก็โดนอยู่ดีแหละ แต่ทางที่ดี
“ผู้ชาย มึงไม่รู้จักหรอก” ผมตอบ
“เค้า มาจีบมึงรึเปล่า ชื่ออะไรบอกกูมา” เอาอีกแล้ว กูนึกว่าบอกว่าผู้ชายแล้วจะจบ ไอนี่ เรื่องขี้หึงขอให้บอก ไม่เป็นสองรองใครแน่นอน
“โอ้ย พี่เค้าจบไปแล้ว เป็นลูกเพื่อนแม่กู ไม่ได้จีบกู อย่าคิดมากหน่า” ผมตอบปัดๆ เด๋วรู้ว่าเป็นพี่ฮัทแล้วจะยุ่ง
“หวังว่าคงไม่ใช่พี่ฮัทของมึงนะ” จึ๊ก สอนจิ้มเข้าอกผม อะไรจะเดาแม่นขนาดนั้น แต่ผมเลือกที่จะสวมหน้ากากต่อ
“คิดมากหน่า” ผมบอกมันพร้อมหันไปขับรถต่อ แล้วก็คุยเรื่องอื่นไปแทน พอถึงที่จอดรถ ยามมองหน้าผมแปลกๆ เหมือนจะไม่เชื่อว่าเป็นปีสูงๆ ก็หน้าผมออกจะอ่อน
แต่เค้าคงไม่อยากจะมีปัญหาก็เลยปล่อย ให้ผมเข้าไปจอดรถ ที่คณะผมเนี่ย คงต้องเซียนขับรถกันอะนะ ถึงจะจอดได้ แล้วมืออย่างผม มีเหรอจะพลาด
“ตึง”
“ ติ๊ดๆๆๆๆๆ” เสียง รถคันข้างหลังของผมดังขึ้น ตอนผมกะลังถอย รู้แล้วล่ะ ว่ามันไปชนกับรถอะไรซักอย่าง ผมเลยรีบถอยรถใหม่ ให้จอดให้ดี ก่อนจะรีบลงมาดู รถที่มีปัญหา(โดยผมเอง แหะๆ) มันเป็นรถฮอนด้ารุ่นนึง ที่เหมือนได้รับการดูแลรักษาอย่างดี แต่ดีที่รถไม่เป็นอะไร
มีแต่เสียงที่ร้อง แล้วซักพักก็หายไป โดยที่ไม่มีใครซักคนจะมาดู นี่ถ้ารถหายใครรับผิดชอบเนี่ย
“ไปเหอะ จอน คงไม่มีใครมาดูแล้วและ รถไม่เป็นไรด้วย” ผมบอกพร้อมเดินไปเข้าตึก วันนี้ดูคนหนาแน่นดี ตั้งแต่เช้า ทุกคนคงตื่นเต้นเหมือนกัน กับวันแรก เราเจอเพื่อนๆหลายคน ก็คุยทักทายกัน ก่อนจะไปดูทำเลที่เรารู้ว่าเป็นที่ซุกหัวของเราในมหาลัย
ตอนแรกผมกะไอจอนอยู่กันคนละที่อ่ะ แต่เราก็ไปย้ายมาอยู่ด้วยกันจนได้ โห ปล่อยไอจอนไปคนเดียวได้ไง เด๋วมีคนมาชิงไปก็เสร็จสิผม ไอจอนก็คงคิดแบบเดียวกัน ดูมันเซ็งเอามากก่อนจะย้ายมาอยู่ด้วยกันได้
“ นี่ไง ที่อยู่ใหม่ของเรา” ผมเดินไปเดินมา สำรวจอย่างตื่นเต้น
“ทำตัวยังกะหมาหลงถิ่นอ่ะมึง” มันพูดพร้อมหัวเราะ
“เป็นหมาน่ารักดีออก กูชอบ”ผมบอกมัน
“หมาอย่างมึงนี่ น่าเลี้ยงเหมือนกันหว่ะ” ตอนนั้นยังไม่มีคนมานั่งอ่ะนะเลยแซวกันได้อยู่
“เออๆ เลิกเหอะ ทุกโอกาสเสี่ยวเป็นของมึง” ผมพูดขำๆ
“กูเสี่ยวกะมึงคนเดียวนะ” มันพูดพร้อมส่งยิ้มหวานมาให้ ตั้งแต่จบมัธยมมา ผมไอจอนก็ยาวขึ้นเรื่อยๆ ทำให้รัศมีความหล่อมันเปล่งประกายขึ้นอีก
“ให้มันแน่ละกันมึง เด๋วเจอสาวในมหาลัย แล้วมึงจะทิ้งกูล่ะสิไม่ว่า” ผมประชดมัน
“ไม่ต้องห่วงกูหรอก ดูตัวมึงดีๆละกัน อย่าให้ใครมาจีบ กับไปจีบใครเค้าล่ะ”
“ค้าบ คุณชาย”
“ไอแทคไม่เห็นโผล่หัวมาเลย ไปเข้าห้องเรียนเหอะ จะแปดโมงแล้ว” ผมบอกมันแล้ววิ่งดุ่ยๆขึ้นตึกไปก่อน วันนี้ยังดูมึนๆก็เพิ่งมานี่นา ตึกก็หลายตึก ไม่รู้ยังไงหลงตลอด
.........
และแล้ว ก็มาถึงเวลาตอนเที่ยงที่ทุกคนต้องแยกย้ายไปเข้ากลุ่มของตัวเอง
ตรงนี้คงต้องเปลี่ยนอะไรบ้าง คณะผมนี่มันเยอะ เด๋วมาอ่านเรื่องนี่ ผมตายแหงๆ ถึงจะจบแล้วก็เหอะ
เราต้องมานั่งล้อมวงกัน สี่ห้าสิบคน เพื่อจะมาฟังรุ่นพี่อบรม วันแรกก็เป็นการปล่อยให้น้องใหม่ได้ทำความรู้จักกัน โดยส่วนใหญ่ผมก็จะคุ้นหน้าเยอะ เพราะมาจากโรงเรียนเดียวกันหลายคน เลยไม่ยากนักที่จะทำความรู้จักกัน
แล้วอีกอย่างผมกับไอจอน ก็จะได้รับความสนใจตั้งแต่วันแรก ที่มีทั้งเพื่อนและรุ่นพี่เข้ามาคุยด้วย ช่วงสามวันแรกนี่ยังเป็นไปอย่างเรียบง่าย เรายังไม่ได้รู้จักรุ่นพี่อีกกลุ่มนึงที่เพิ่งเข้ามาในวันที่สี่ ในฐานะ ว้าก
วันนั้นทุกคนก็ยังปกตินั่งคุยเล่นกันเรื่อยๆ แต่แล้วกลุ่มรุ่นพี่เกือบสิบคนก็เดินออกมาข้างหน้า ทุกคนต่างเงียบ ห้าคนนี่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน
ยกเว้นคนๆเดียวที่ผมเห็นมาตั้งแต่เด็ก
พี่ฮัทนั่นเอง ผมถึงกับขำกับมาดพี่เค้าที่ทำตัวเคร่งขรึมทั้งที่ปกติออกจะใจดี ศอกของคนข้างๆก็กระทุ้งมาที่ตัวผม คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากไอจอน พร้อมกับเสียงที่เอ่ยขึ้น
“น้องคนนั้น ขำอะไรคับ” พี่คนกลางในกลุ่มนั้นเอ่ยขึ้น หน้าตาก็ตี๋ๆ ดูคมๆ ใจดีๆ แต่ไหงดุงั้นล่ะ
“ป่าวคับ” ผมตอบ
“น้องเป็นบ้ารึเปล่าคับ ไม่มีอะไรก็ขำ” เค้าถามผมหน้าเครียด ผมเลยมองไปทางพี่ฮัท แต่พี่ฮัทดันหันหน้าหนีซะงั้นอ่ะ
“ป่าวคับ พอดี ผมคิดเรื่องอะไรขึ้นมาได้ ก็เลยขำหน่ะคับ” ทุกคนในกลุ่มต่างเงียบ ไม่มีใครพูดอะไรซักคำ แต่เรื่องไรที่ผมจะกลัวก็คนเหมือนกันหน่ะ
“งั้นก็ดี ออกมาข้างหน้าดิ” เขากวักมือเรียกผมออกไป ผมก็เลยเดินออกไป ไอจอนมันส่งสายตามาเชิงปรามๆผม ว่าไม่ให้ทำอะไรเด่นไปตั้งแต่วันแรก ผมได้แต่พยักหน้ารับ
“นั่นแฟนน้องเหรอคับ ให้ออกมาด้วยมั้ย” พี่คนเดิมยังไม่เลิกพูด อารมณ์ผมเริ่มขึ้นนิดๆ นี่จะกัดไม่เลิกเลยเหรอ
“ตอบสิคับ พี่เค้าถามทำไมไม่ตอบ” พี่อีกคนตะโกนมา
“ป่าวคับ” ผมตอบโดยไม่ได้ดูไอจอนมันคงไม่งอนกับเรื่องแค่นี้นะ
“แต่พี่ดูว่าเหมือนเลยนะคับ” ไอพี่คนเดิมยังไม่ยอมเลิก
“พี่บอกมาดีกว่าคับ ว่าเรียกผมออกมาทำไม” ผมเริ่มเดือด ทั้งที่ปกติผมออกจะใจเย็น
“โหๆ โกรธซะแล้ว” พี่เค้าทำหน้าโคตรกวนตีนนี่จะเรียกกูมาประณามใช่มั้ยเนี่ย
“ใจเย็นซิคับ น้องกำลังคุยกับรุ่นพี่นะคับ ไม่ใช่คุยกับรุ่นน้อง คุยให้มีมารยาทหน่อย” พี่เค้ายังพยายามกดดันทุกทาง
“ก็พี่เห็นน้องมีเรื่องให้ขำ พี่ก็เลยอยากรู้ว่าน้องขำอะไร พี่กับเพื่อนจะได้ขำกันบ้าง” “เล่าเลยละกันคับ” ผมก็เหรอหราสิคับ แต่จะให้ยอมง่ายๆก็ไม่ได้หรอก
ผมเลยเริ่มต้นเล่านิทานอีสปเรื่องหมาจิ้งจอกกับนกกระสา พอเล่าจบทุกอย่างก็เงียบ
“ไม่มีใครหัวเราะเลยคับน้อง มันตลกตรงไหนเหรอคับ” พี่คนเดิมยังถาม
“อ๋อ ไม่ได้ตลกตรงเรื่องหลอกคับ แต่เผอิญผมเห็นอะไรที่ทำให้ผมนึกถึงหมาจิ้งจอกน่ะคับ” ผมพูดพร้อมกับพยายามมองไปที่พี่เค้า ทีนี้ทุกคนต่างหลุดหัวเราะออกมา ถึงพี่เค้าจะดูดีก็เหอะ แต่หน้าเค้าแหลมๆดูคล้ายหมาจิ้งจอกดี ผมก็เลยหาเรื่องแซวเค้าแทน หน้าพี่เค้าแดงขึ้นมาทันที
ผมไม่รู้หรอกเค้าโกรธ หรืออาย ผมก็เลยหันไปยักคิ้วให้ไอจอน ด่านแรกกูชนะ
“น้องกลับเข้าที่ได้คับ” เสียงสวรรค์มาจากพี่ฮัท พี่เค้าคงรู้ว่าถ้าให้ผมอยู่ต่อคงโดนอีกหลายศึกแน่นอน เส้นใหญ่ก็เงี้ย แต่ชัยชนะครั้งนี้ไม่ได้น่าปลื้มเอาซะเลย เพราะเดี๋ยวมันจะนำปัญหาเยอะแยะมาให้ผมเลยล่ะ
-
ว้าว มาแย้ววววววววววว
จิ้มคนโพสต์อย่างรวดเร็ว :z13:
-
^^^
จิ้มคนอ่านเร็วสามจึ๊ก ทะลวงทะลุเรื่อง
รักหรอกจึงหยอกเล่น ลงให้อีกตอนแล้วนะ :กอด1:
color=blue]“แม่ง มึงอย่าทำตัวเด่นเกินดิหว่ะ เด๋วระวังจะโดนเล่นหนักนะเว้ย” จอนมันเตือนผม ก่อนเข้าเชียร์อีกวัน
“ทำยังกะกูกลัว” ผมทำหน้าเย้ย
“กูว่าอย่าสร้างปัญหาเลยหน่า ทำตัวเฉยๆดีกว่า ใจร้อนไม่สมเป็นมึงเลย” มันยังเตือน
“เออๆ กูจะใจเย็นๆ” ผมบอก
แล้ววันนี้เราก็เข้าประชุมกันอีก ตอนนี้ประชุมเหมือนที่ลับฝีมือผมให้กล้าท้วงนู่นท้วงนี่ เด๋วตอนเลือกหัวหน้าจะโดนมั้ยเนี่ย แต่วันนี้กลุ่มพี่ว้ากเก้อร์ กลับไม่อยู่ มีพี่ตัวแทนคนนึงมาประกาศแทน
“วันนี้เราจะจับพี่รหัสกัน โดยใช้เซียมซีเสี่ยงทายกันนะคับ” เซียมซีถูกไล่ส่งมาจากฟากผู้หญิงก่อน ทุกคนพอได้ชื่อก็ให้ตะโกนบอกแล้ว พี่รหัสจะเป็นคนเข้ามาหา จนมาถึงผม ผมก็สั่นๆ
“ขอให้ได้พี่รหัสน่ารักๆ ใจดีๆ ๆๆ” ผมเขย่าแล้วชื่อหลุดออกมา
“ทีน” ผมอ่าน โดยไอจอนมาดูอยู่ข้างๆ “ใครวะ ไม่เห็นรู้จัก” ผมถามไอจอน
“กูก็ไม่รู้หว่ะ ไอจอนก็ไม่ได้สนใจชาวบ้านเค้าพอๆกะผม ก็นั่งคุยกันสองคนทั้งวัน
“พี่ทีนคับ ๆ พี่ทีนค้าบ” ไม่มีใครออกมาหาผมซักคน ของไอจอนนี่สิอยู่หลังผม
พี่เค้ายังมาก่อนอีก เหมือนเตรียมวิ่งมาหาอยู่แล้วล่ะ แล้วพี่รหัสและน้องรหัสก็คุยกัน แต่ทำไมมีผมที่พี่รหัสไม่มาล่ะ แล้วพี่รหัสจอนก็หันมาถามผม
“น้องได้ ใครเป็นพี่รหัสจ๊ะ”
“พี่ทีนคับ” ผมตอบ
“อ๋อ อย่างนั้นมานั่งคุยกับพี่ก่อนก็ได้ โชคดีเนอะ ได้ทีนด้วย” พี่เค้าพูดยิ้มๆ
“ทำไมถึงโชคดีล่ะคับ พี่เค้าเป็นใครเหรอ”ผมถาม
“อ่าว ก็เจอหน้ากันอยู่ทุกวัน คู่ปรับกันนี่เราหน่ะ” ยิ่งพี่เค้าพูดผมยิ่งงง ผมไปเป็นคู่ปรับใครเมื่อไหร่
“งงอ่ะฮะ ตกลงว่าใครอ่ะคับ” ผมถามต่อ
“อ่าว ก็พี่ว้ากคู่ปรับของน้องไง พี่ทีน” ผมก็เคยได้ยินชื่อพอผ่านๆหูมาบ้างหรอก แต่ไม่นึกว่า ว้ากหน้าเหมือนปีสี่คนนั้นจะอยู่ปีสอง
“พี่ค้าบ เปลี่ยนได้มั้ย ผมไม่อยากเป็นน้องรหัสพี่คนนั้นอ่ะ” ผมไม่ว่าเปล่า
“ใครได้ พี่ฮัทเป็นพี่รหัสมาแลกกันมั้ย แถมเลี้ยงน้ำฟรีหนึ่งอาทิตย์ ผมเดินเร่ประกาศ
“น้องคับ ได้พี่เป็นพี่รหัสนี่มันน่าผิดหวังจนยอมเลี้ยงน้ำเพื่อนเป็นอาทิตย์เลยเหรอคับ” เสียงคุ้นหูที่ไม่อยากได้ยินดังมาอีก ทุกคนกลับเข้าที่อีกครั้ง
“พี่ฮัท เค้าดีกว่าพี่ตรงไหนเหรอคับ” พี่ทีนยังถามผม
“ป่าว หรอกคับ แต่ผมสบายใจกว่า ก็เท่านั้น” ผมตอบเค้ายิ้มฉาบมีดโกน
“ยังงั้นก็ขอโทษด้วยนะคับ เราไม่มีการเปลี่ยนพี่รหัส ใครได้ก็ถือว่าเป็นดวง แลกกันไม่ได้คับ”
ผมถึงกับถอนหายใจ ทุกคนหันมามองผมเป็นตาเดียว แต่คนที่ตาเขียวสุดคงจะเป็นพี่ทีน
“ไม่เป็นไรคับ ก็โทษดวงมันละกันคับ” ผมยังต่อ พี่ทีนดูจะหงุดหงิดมาก
“น้องคับ ได้ใครก็เหมือนกันแหละคับ เราอยู่กลุ่มเดียวกันยังไงก็ต้องสมัครสมานสามัคคีอยู่แล้ว” เสียงพี่ฮัทมาอีก พี่เค้าช่วยผมตลอดเลย ผ่านเชียร์มาได้ นี่คงต้องไปกำนัลพี่ฮัทซะแล้ว
แต่พี่ทีนกลับไปมองพี่ฮัทแทน พี่ฮัทก็ได้แต่พยักเพยิดไปคุยข้างหลัง แล้วกลับมาอีกที พี่ทีนดูจะสงบลงแล้ว น้องคับ วันนี้ เราจะให้เพื่อนๆออกมาแนะนำตัวกันเรื่อยๆนะคับ
“น้องจอนค่ะ” เสียงคนถือใบโพยประกาศขึ้น พี่หลายคนคงอยากรู้ประวัติมันกันละมั้ง ถึงได้เป็นคนแรก จอนมันเลยต้องออกไป แนะนำตัว จนมาถึงช่วงที่คนตั้งตารอ รวมถึงผม
“คำถามพิเศษจากพี่ๆค่ะ น้องจอนมีแฟนรึยังค่ะ” เป็นคำถามที่ผมมั่นใจในคำตอบมาก
“ยังคับ กะลังเปิดรับสมัครอยู่คับ” ไอจอนมันตอบออกมา ทำให้ตัวผมถึงกับเกร็ง ผมไม่นึกว่ามันจะตอบอย่างนั้น
“ยังงั้น คงต้องตั้งโต๊ะ แจกใบรับสมัครแล้วล่ะค่ะ คนคงมารอแถวกันตั้งแต่ตีสี่เลย” พี่เค้าแซวมัน แต่ผมไม่มีอารมณ์จะขำ
“เชิญคนต่อไปค่ะ น้องที่มีสิทธิมีเสียงมากกว่าใคร น้องแชมป์ค่ะ”
ผมถึงกะงง ทำไมมาถึงเร็วจัง ยังเซ็งไม่หายเลย แต่คิดๆมันก็สิทธิของไอจอนนี่หว่า ดีแล้วที่มันบอกไปอย่างนั้น ขืนบอกมีทั้งคู่ คงได้เป็นคู่เกย์แห่งกลุ่มประจำปี
“แชมป์ ............... คับ” ผมแนะนำตัว
“ได้ข่าวว่ากำลังอยากเปลี่ยนตัวพี่รหัสเหรอค่ะ”
“คับ ผมแค่ลองถามดู เผื่อว่าได้เฉยๆ คับ” ผมตอบเซ็งๆ
“คงไม่ได้หรอกค่ะน้อง พี่ทีนเค้าได้น้องเป็นน้องรหัสพี่เค้าคงไม่ปล่อยง่ายๆหรอกค่ะ” พี่เค้าพูดตาแฝงเลศนัย
“นี่ก็คำถามพิเศษ เหมือนกัน คำถามเดียวกับน้องจอนค่ะ ไม่ทราบว่าน้องแชมป์มีแฟนรึยังค่ะ” เสียงเฮเริ่มมาจากข้างหลัง
“ไม่มีคับ” ผมตอบ อยากหันหน้าไปมองไอจอนดูว่ามันจะทำหน้ายังไง
“ยังงั้น พี่แถวๆนี้คงมีสิทธิ รวมถึง ว้ากบางคนด้วย” พี่ที่ถามแซวขึ้น เรียกเสียงเฮมาจากพี่ๆ
“ป่าวหรอกคับ ที่ไม่มีแฟนเพราะว่าแชมป์มีคู่หมั้นแล้ว หมั้นกันตั้งแต่เด็กแล้วคับ คงจะมีแฟนไม่ได้” ผมบอกไปอีกที
“โอ้โห เสียงป๊อกของคนอกหักดังจังเลย แต่ถ้าจะดังสุดที่โต๊ะว้าก” พี่เค้ายังไม่เลิกแซว ตอนนี้ปีหนึ่งด้วยกันก็เริ่มคุยกันแล้ว และผมก็เริ่มหวั่นๆกะพี่รหัสคนนี้แล้วสิ ถึงจะแซวกันขำๆก็เหอะ
แล้วในที่สุดช่วงผมก็ผ่านไป
“แชมป์ กู..” จอนมันพยายามพูด ผมได้แต่ส่งสายตาให้มันไม่ต้องพูด เด๋วคนสงสัยจะแย่
แล้วบทสัมภาษณ์ของเพื่อนก็ผ่านไปจนครบ วันนี้เลิกเย็นเป็นพิเศษ
“แชมป์ กูอยากให้เค้าไม่สงสัย กูเลยพูดไปอย่างนั้น” จอนมันพูดง้อๆผมตอนขึ้นรถแล้ว
“ป่าว กูจะว่าอะไร กูกะมึงก็แค่เพื่อนกัน” ถึงจะไม่โกรธมัน แต่ยังแอบแค้น เลยแกล้งมันสะสางเลยดีกว่า
“แชมป์ มึงก็รู้ กูพูดไป กูก็นึกว่ามึงอยากให้กูพูด” มันยังพูดหงุงหงิง
“อือ กูอยากให้มึงพูด กำลังเปิดรับสมัครอยู่เลยคับ” ผมเลียนแบบที่มันพูด
“แชมป์ กูขอโทษ กูไม่รู้” เสียงเริ่มสั่นๆ บทโศกกำลังจะมาอีกแล้ว
“สาด กูแซวมึงเล่น กูไม่ได้โกดมึง ถ้ามึงบอกว่ามี กูก็ต้องบอกว่าไม่มี ใครจะบอกว่ามีทั้งสองคน ตายห่าพอดี” ผมบอกมัน
“แน่ใจว่ามึงไม่โกดกู”มันถาม ดูอารมณ์ดีขึ้นและ
“อือ กูไม่โกดซะหน่อย ก็กูเพื่อนมึงนี่” ผมแกล้งอีก
“มึงอ่ะ”
“โอ๋ๆ แซวเล่น” ผมบอก
“ไม่โกดชัวร์” มันถาม
“เออ” ผมบอก
“แต่กูโกดมึง” อ่าวไหงงั้นอ่ะ
“กูไปทำไรวะ” ผมถามมัน ทำไมกลายเป็นผมผิดล่ะ
“มึงไปประกาศขอพี่ฮัทเป็นพี่รหัสทำไม” อ๋าว หึงทุกรายละเอียดจิงๆ
“ก็กูไม่อยากได้พี่ทีน”
“แล้วทำไมต้องพี่ฮัท” มันถามยังกะเค้นคอผมอยู่
“ก็กูสนิทนี่” ผมบอก
“ไม่ต้องไปยุ่งกะพี่ฮัทเลย”
“อ่าว มึงจะให้กูไม่ยุ่งได้ไง เค้าพี่ชายกู” ผมท้วง
“มึงไม่ได้คิดกะเค้าแค่พี่ชายอ่ะดิ”
“โอ้ย จอน กี่ปีแล้ว กูบอกแล้วว่ากูรักแต่มึง อย่าขี้หึงนักน่า”ผมบอก
“ก็ได้ พี่ฮัทไปคน แต่นี่มึงเล่นทำเสน่ห์ใหม่ใส่พี่รหัสมึงอีก” จอนยังพูดต่อ
“อ่าว กูทำอย่างนั้นเพิ่งรู้ว่าเรียกว่า ทำเสน่ห์”
“เหมือนกันอ่ะ มึงทำให้เค้าชอบมึง” ไอนี่เวลาหึงคุยไม่รู้เรื่องเลย
“มึงรู้ได้ไง ว่าเค้าชอบกู” ผมถาม
“กูรู้ในฐานะที่กูรักมึง ถึงเค้าจะชอบมึงเทียบกับกูเป็นผงธุรี แต่กูก็ดูออกว่าเค้าชอบมึง” แขวะคนอื่น ยังไม่งดสาธยายบทรักมัน
“เออๆ กูจะระวังให้มากขึ้นละกัน” ใครน้าที่บอกว่ามีคนมาชอบเยอะๆแล้วมันดี ผมคงเถียงหัวชนฝาเลยล่ะ หน้าตาก็ไม่ได้โดดเด่น ยิ่งเทียบกับจอนแล้ว ผมก็ตกกระป๋องไม่เห็นฝุ่น
จะว่าไปแล้วตัวไอจอนเองมีคนมาชอบเยอะกว่าผมหลายเท่านัก แต่ช่างหัวไอจอนผมไม่เอามาเล่าหรอก อิจฉามัน แต่ทำไมดวงของผมถึงมีแต่คนเข้ามาเรื่อยๆ และส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายซะด้วยสิ ในขณะที่ผมกะลังขับรถอยู่เพลินๆ มือของจอนก็มากุมมือผมที่จับพวงมาลัยอยู่
“แชมป์ มึงว่าเข้ามหาลัย แล้ว มึงกับกูจะเหมือนเดิมไปตลอดมั้ย”
“หือ” ผมถามทั้งที่ได้ยินอยู่ชัดๆ
“กูอยากรู้ ว่าการเข้ามหาลัยมันจะทำให้สัมพันธ์ของคนเปลี่ยนไปมั้ย กูได้ยินว่าคนเยอะแยะที่เป็นแฟนกัน แต่มาเลิกกันตอนเข้ามหาลัย”
“มึงคิดว่ายังไงล่ะ” ผมถามทั้งที่ผมรู้คำตอบในใจผมดี
และผมก็คิดว่าจอนมันก็คิดเหมือนผม
“ กูไม่รู้” คำตอบที่ได้ยินทำให้ผมสะดุด ผมไม่นึกว่ามันจะออกมาจากปากจอน คนที่ผมคิดว่ามันรักผมมากที่คนรักจะมีต่อกันได้
“ทำไมมันถึงบอกแบบนี้ หรือจอนไม่มั่นใจในรักที่มันมีให้เราแล้ว” คำถามที่แว่บเข้ามาในหัวผม
“คิดมาก มันอาจต้องการกำลังใจ แชมป์หนอแชมป์ อย่าคิดมากซี” ผมคิดพร้อมถอนหายใจ
“มึงจำคำพูดที่กูบอกมึงไว้ได้มั้ย กูไม่คิดจะผิดสัญญามึงแน่นอน ตอนนี้ความรักของกูอยู่กับมึงแล้ว กูจะเป็นฝ่ายรอให้มึงทิ้งกูเอง กูจะไม่ทิ้งมึงเด็ดขาด ไม่ว่าจะมหาลัยหรือจะทั้งชีวิตนี้” จอนมันหันมายิ้มให้ผม แต่ผมกลับรู้สึกติดใจบางอย่างกับรอยยิ้มนั้น มันเหมือนบางอย่างแปลกไป
หลังจากผมไปส่งจอน ผมก็กลับมาบ้าน ใจก็พะวงกับรอยยิ้มนั้น
ทำไมจอนมันดูแปลกไป
หรือความรักที่มันมีให้ผมจะเริ่มสั่นคลอนแล้ว
และถ้าเป็นอย่างนั้นเพราะผมหรือเพราะใครรึเปล่าที่เข้ามาแทน ????
TBC!!
(ต่อ บทที่ 3 ความจริง)[/color]
ปะ...เป็นไงบ้างครับ สถานการณ์เสี่ยงอีกแล้ว จะเป็นไรป่ะหว่า เฮียจอนจะทำไง
กด1 พี่จอนปันใจให้คนอื่น
กด2 พี่แชมป์เองตะหากมีกิ๊ก
ความเห็นของท่านจะถูกส่งไปยังเฮียแชมป์ แต่เรื่องก็ยังเหมือนเดิม :m20:
แต่ช้าแต่ อย่าโกรธเฮียเลยนะหนูนิค เฮียก็ลงตามคำบัญชาการเบื้องบนอ่ะคับ :z13: พี่แชมป์เขาคงไม่อยากให้ยืดเยื้อ
ไหนจะตอนพิเฉดอีก ยาว ไม่ทัน แน่เล้ย วาเลนไทนนนนนน์ :serius2:
-
ถ้าเบื้องบนว่ามาแบบน้าน พวกเราเป็นผู้น้อยก็ขัดมะได้หรอกเน้อ เด๋วโดนอุ้ม
กด ... คือว่า ....
ช่วงนี้หนาวชะมัด แย่จางเยย อย่าลืมดูแลสุขภาพกันนะคับ
-
...อ่านจบ...ความกลัว...เริ่มเข้ามา..
...กลัวการบอกเลิก..กลัวการแยกทาง..
...เป็นกำลังใจให้ทั้งสองคน...
...ขึ้นอยู่กับจอน..แชมป์ แต่ใครละที่จะเปลี่ยนไป.. :call:
-
อะไร ๆ มันก็ดีอยู่แล้ว
น่าจะรักกันมากขึ้น ๆ ไปอีก
:เฮ้อ: กลัวจริง ๆ กลัวว่าจะมีอะไร ๆ มาทำให้ความรู้สึกเปลี่ยนไป
:กอด1: :L2: :กอด1:
+1 ให้น้องมั้ง ได้อ่านแบบถี่ ๆ ชอบ ๆ
-
บทที่ 3 ความจริง
ใจผมเริ่มคิดกลับไปประโยคที่มันพูด “ยังคับ กะลังเปิดรับสมัครอยู่คับ” หรือว่ามันต้องการจะสื่อให้ใครซักคนในกลุ่มรู้ ถ้าอย่างนั้น
ใครๆๆๆๆๆ เรื่องนี้วิ่งเข้ามาในหัวผม ผมไม่มีกะใจทำอะไรอีก มันมีแต่ความกังวล
“แชมป์ ๆ” เสียงแม่ผมดังขึ้นมา
“ค้าบ” ผมหยุดคิดแล้วเดินออกไปหาแม่
“พี่ฮัท มาหาหน่ะจ๊ะ” ว่าช้าไปและ พี่เค้ามายืนอยู่หน้าห้องผมแล้วล่ะ แม่
“เอ่อ ดีคับ พี่ฮัท วันนี้ลมอะไรหอบมา” ผมถามยิ้มแย้ม ทั้งที่ในใจยังกังวลๆเรื่องเจ้าจอนอยู่
“ลมเจ้าน้องชายสุดแสบนี่ล่ะหอบมา” ไม่ว่าเปล่า มือที่คุ้นเคยมาลูบหัวผมอีกแล้ว มันอบอุ่นดีนะ แม้ผมจะไม่อะไรกะพี่เค้าแล้วก็เหอะ แต่มันทำให้ผมสบายใจขึ้นเยอะ
“ทำไมล่ะฮะ” ผมถามเสียงเด็กๆ
“ไปว่ายน้ำกันดีกว่า” พี่ฮัทชวนผม
“พี่คับ มันจะสามทุ่มครึ่ง อีกครึ่งชั่วโมง สระก็จะปิดแล้ว”
“ไม่เป็นไร เด๋วพี่บอกให้ปิดช้าหน่อย วันนึง เด๋ววันนี้พี่ปิดเองก็ได้” ตั้งแต่จบมัธยมปลายผมก็ไม่ค่อยได้
เจอพี่ฮัทเท่าไหร่ ก็ทั้งผมและพี่เค้าก็ต่างคนต่างยุ่ง พี่ฮัทตอนนี้ดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นอีก เค้าเริ่มช่วยงานที่บ้าน ส่วนผมยังจุ้มปุ๊กไปวันๆ
“ก็ได้ฮะ ไม่ได้ออกกะลังกายนานและ เด๋วฉุไป” ผมยังบ่นไม่จบ
“เด๋ว คู่หมั้นไม่ชอบ” ฮัทแซวขึ้นมา
“พี่ฮัท อย่าพูดอย่างนั้นดี่ ผมล้อเล่นในนั้นเท่านั้นเอง แม่ได้ยินเด๋วหาให้จริง ทำไงล่ะ”ผมท้วง
“ มาเหอะ เด๋วมีเรื่องต้องคุยกันหน่อย” พี่เค้าเดินนำลงไป ผมก็ไปหยิบอุปกรณ์ว่ายน้ำก่อนจะเดินตามไป
“ไปว่ายน้ำนะคับแม่ เด๋วมา” ผมบอกแม่ก่อนจะออกไปเดินตามพี่ฮัทไป เรามาถึงสระประมาณสามทุ่มครึ่งกว่าๆแล้ว ไม่มีใครอยู่เลย หนำซ้ำ พี่ฮัทยังให้คนงานกลับไปก่อนอีก
ฟ้าคงไม่กลั่นแกล้งที่จะเปลี่ยนพี่ชายที่แสนดีของผมมาชอบผมเอาตอนนี้ แล้วจะทำอะไรที่สระนี้นะ คิดไปเล่นๆแหละ แหะๆ พี่เค้ามีพี่เชอร์รี่อยู่ทั้งคน หลังจากเปลี่ยนชุดเสร็จ ผมลงไปว่ายน้ำก่อน หนาวมากตอนมาเกาะที่ขอบสระนี่ ตัวสั่นเลย
“ยังกะลูกหมาตกน้ำเชียว” พี่ฮัทเดินมา หุ่นยังเฟิร์มเหมือนเดิมเลย อิจฉาจัง ทำไมเราไม่มีหุ่นอย่างนั้นบ้างน้า บางทีไอจอนอาจ..... เอ่ะ ทำไมจากสาวๆเริ่มกลายเป็นไอจอนไปซะแล้วล่ะ
“มา มาว่ายแข่งกันดีกว่า” พี่เค้ากระโดดลงมา
“เห้อๆ เย็นจริงๆแฮะ” ว่าแล้วผมก็เลยออกสตาร์ทก่อนเลย
“โกงนี่ แสบจิงๆ” แล้วพี่ฮัทก็ว่ายตามผม
“เฮ้อ เหนื่อยจัง แต่ไม่เป็นไรว่ายชนะและ” ผมเกทับ ตอนพักเหนื่อยหลังจากว่ายน้ำกันมาพักนึง
“ดูจะภูมิใจเนอะ” พี่ฮัทบ่นแบบไม่จริงจังนัก
“แต่หนาวอ่ะ พี่ฮัทจะขึ้นยัง” ปากผมเริ่มสั่นๆ
“โห รีบไปไหน ยังไม่ชั่วโมงเลย มาๆ แค่นี้ก็หนาว” พี่เค้าดึงตัวผมไปติดกับพี่เค้า นี่...นี่มันกอดไม่ใช่เหรอ เรื่องชักจะแย่แล้ว นี่อย่าบอกนะว่าพี่ฮัทจา....
ตอนนี้ ตัวผมอยู่ในอ้อมกอดพี่ฮัท ถึงเราจะเล่นกันมาแบบพี่น้องตั้งแต่เด็ก แต่ตอนนี้เราต่างเข้ามหาลัยแล้ว ใครมาเห็นคงไม่มีทางเชื่อว่าแค่พี่น้องกัน ยิ่งถ้าคนๆนั้นเป็น จอน
“เอ่อ พี่ฮัท ผมว่า..” ผมผลักตัวพี่เค้าออก
“ทำไมล่ะ”ดูพี่เค้าทำหน้างงๆ
“ใครมาเห็นเข้า มันจะไม่ดี” ผมพูดเก้ๆกังๆ
“คิดไปได้ ก็เห็นว่าเราหนาว” พี่เค้าว่าหัวเราะ
“ไม่เป็นไร ไม่หนาวแล้ว” ตอนนี้หน้าผมคงแดงมาก
“เข้าเรื่องเลยดีกว่า พี่มีเรื่องอยากจะถามเราหน่ะ” อยู่ๆพี่ฮัทก็เปลี่ยนสีหน้า
“ทำไมอยู่ๆ ถึงไปบอกเค้าว่าเรามีคู่หมั้นแล้วล่ะ” พี่ฮัทถามมาให้ผมไม่ทันตั้งตัว ไม่นึกว่าพี่เค้าจะสนใจซะด้วยซ้ำ
“ป่าว นี่คับ ก็แค่ไม่อยากให้ใครมายุ่ง อยากอยู่สบายๆ”
“แน่ใจเหรอ ว่าเรายังไม่มีคู่หมั้น จริงๆหน่ะ”
“หมายความว่าไงฮะ พี่ฮัทก็รู้อยู่ ผมจะไปมีคู่หมั้นเมื่อไหร่”
“แล้วเจ้าของแหวนที่นิ้วนางข้างซ้ายล่ะ” ผมถึงกับเงียบพอเจคำถามอย่างนี้
“...ก็ แค่ซื้อมาใส่ ไม่อยากให้คนมาจีบแหละ อย่าสนใจอะไรมากเลย” ผมพูดปัดๆ
“มา ไปอาบน้ำกันดีกว่า” พี่ฮัทลากผม ไปที่ห้องน้ำ แล้วดันผมเข้าไปในห้องเดียวกันก่อนจะล็อคห้อง
“พี่ฮัท วันนี้ห้องก็ว่างนี้ ไม่เห็นต้องอาบห้องเดียวกันเลย” ผมพูดไป ดูพี่เค้าไม่ฟังอะไรเลย กลับเดินเข้ามาใกล้ผมมากขึ้น
“เอ่อ พี่คับ เด๋วผมไปรอข้างนอกดีกว่า” รู้สึกบรรยากาศเริ่มไม่ดีซะแล้ว ยิ่งตอนนี้หัวใจของผมดันถูกใครเอาไปสมที่มัน แอบอ้างว่าเป็นเจ้าของใจของผมจริงๆ
“ทำไมต้องอาย เราก็อาบน้ำด้วยกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว” ดูพี่เค้าสีหน้าเครียดๆ
“วันนี้พี่ก็เงี่ยนอ่ะ มาว่าวกันดีกว่านะ เด๋วพี่จะช่วยเราด้วย” วันนี้พี่ฮัทดูไม่เหมือนคนเดิมที่ผมรู้จัก
“พี่ฮัทแปลกไปนะ อย่าทำอย่างนี้ดิ ผมกลัวนะ” ผมเริ่มใจเสีย
ดูพี่ฮัทชะงักไปก่อนเปิดประตูเดินออกไป
แล้วเสียงฝักบัวห้องข้างๆก็ดังขึ้น ผมเลยรีบอาบน้ำแต่งตัว ไปรอพี่เค้าข้างหน้า ทั้งที่ใจก็หวั่นๆว่าพี่เค้าเป็นอะไรไป
......................
“ขอโทษนะ พี่เป็นอะไรไปก็ไม่รู้” ดูพี่ฮัทจะกลับมาเหมือนเดิมแล้ว
“ไม่เป็นไรคับ” ผมตอบไปทั้งที่ใจก็กังวล
“พี่อยากจะถามเราหน่อย พี่ถามตรงๆเลยละกันนะ เราเป็นแฟนกับจอนเหรอ” ผมอึ้งกับคำถามไปเลย ไม่นึกว่าพี่เค้าจะคิด จะสงสัย โดยเฉพาะจะถาม
“ป่าว นี่คับ ก็แค่เพื่อนกันเฉยๆ”
“ ถ้าเราว่าอย่างนั้น พี่ก็สบายใจ พี่ได้ยินมาจากคนอื่น เค้าเที่ยวว่าเราเป็นเกย์ พี่ก็แค่อยากจะถามดูให้ชัวร์ ขอโทษนะที่พี่ทำไปอย่างนั้นหน่ะ”
“ขอบคุณคับ” ผมบอก
“ ขอบคุณ ขอบคุณพี่เรื่องอะไร พี่ทำอย่างนั้นแล้วเราไม่โกด ยังจะขอบคุณอีก”
“ผมรู้ว่าพี่เป็นห่วงผม แต่ทำไมพี่ฮัทต้องทำขนาดนั้นด้วยล่ะคับ”
“มันเหมือนลืมตัวไปนิดหน่อย พี่ก็กำลังเครียดๆ ไหนจะเรื่องเพื่อน ไหนจะ...หลายๆเรื่อง”
“เรื่องอะไรคับ” ผมถาม
“เอ่อ ก็พี่เลิกกับพี่เชอร์รี่แล้ว”
“หา ว่าไงนะ ทำไมอ่ะ” ผมรีบถาม
“มันห่างกัน คนละคณะ แล้วหลายเรื่องหน่ะ”
“มีอะไรที่ให้ผมช่วยมั้ย เห็นพี่ไม่สบายใจอย่างนี้ เล่าให้ผมฟังเผื่อจะสบายใจขึ้น”
“ขอบใจนะ แต่พี่ดีขึ้นเยอะแล้ว มันก็ผ่านไปแล้ว พี่ก็มีเพื่อนเยอะแยะ แล้วตอนนี้เราก็ไปเป็นรุ่นน้องพี่แล้ว เรามีเวลาคุยกันอีกเยอะ
“ พี่ฮัท มีเรื่องอยากถามหน่อยอ่ะ พี่ทีนคนนั้นเขาไม่ได้ชอบผมเหมือนที่พี่คนอื่นว่าใช่มั้ย”
“คิดมาก ไอทีนนั่นมันแมนเต็มร้อย พวกนั้นก็แซวไป พี่ซี้กะมัน ไม่ต้องห่วงหรอก”
"เด๋วนี้เอะอะ ก็ทึกทักว่าคนนั้น คนนี้เป็นเกย์ พี่กับไอทีนก็เคยโดนจับคู่ตอนอยู่ปีหนึ่ง"พี่ฮัทเล่าขำๆ
"จิงดิ" ผมหลุดขำ
"อย่าว่าเลย พวกนายเอง มาไม่ถึงอาทิตย์ พี่ๆเค้าก็ตั้งข้อสงสัยกันแล้ว ว่าเรากับจอนแฟนกัน ตอนแรกพี่ก็ไม่แน่ใจ แต่ได้ฟังจากปากเรา พี่ก็หมดข้อสงสัย" พี่เขามองตาผมด้วยสายตาที่หนักแน่น เต็มไปด้วยความเชื่อมั่น
ปากผมในไปเร็วกว่าสมอง ผมไม่อยากโกหกคนที่ผมนับถือเหมือนพี่ชายแท้
“ถ้าผมจะบอกพี่ว่าผมเป็นแฟนกับไอจอนจิงล่ะ พี่ฮัทจะว่าไง”ผมได้แต่ก้มหน้า ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมามองพี่ฮัท
.............................
บรรยากาศผ่านไปอย่างเงียบ ผมได้แต่สับสน ผมทำถูกแล้วเหรอ แล้วถ้าพี่ฮัทไปบอกแม่ ผมจะทำไง แล้วอยู่ๆความอบอุ่นก็แล่นกลับมา เมื่อร่างของพี่ชายของผมกำลังโอบกอดผมอยู่
“พี่จะว่าอะไรล่ะ ยังไงเราก็เป็นน้องของพี่นะ จะเป็นอะไรก็ไม่ต่างกัน ที่พี่อยากรู้หน่ะ ก็แค่ไม่อยากให้เราต้องกลุ้มใจ มีอะไรก็คุยกับพี่ได้ พี่เป็นลูกคนเดียว รู้มั้ย เราก็เหมือนน้องแท้ๆของพี่นะ” ผมไม่คิดว่าพี่ฮัทจะรักผมขนาดนี้ น้ำตาของผมมันเริ่มไหลอาบลงมา จริงๆไม่เห็นมีอะไรให้ร้อง แต่...ไม่รู้อ่ะ
“นี่ แต่ผมไม่ได้เป็นเกย์นะ” ผมกระดุกกระดิกออกมา ก่อนจะบอกพี่เค้า
“เอ่า แล้วทำไม” พี่ฮัทถาม
“ผมก็ไม่รู้ แต่ผมก็เคยชอบผู้ชายแค่..สองคน ที่เหลือหน่ะผู้หญิงนะ”
“แล้ว ใครอีกคน” พี่ฮัทยังถามอีก จะให้ผมบอกไงล่ะ
“พี่อย่ารู้ดีกว่าน่า” ผมรีบเดินออกมาก่อน พี่เค้าก็จัดแจงปิดไฟ ปิดประตู จะกลับก่อนก็น่าเกลียด
“เฮ้ย บอกมาขนาดนี้แล้วก็บอกมาให้หมดดี่” พี่ฮัทงอแงเป็นเด็กๆ
“พี่อยากรู้เหรอ พี่ฮัทอาจจะรู้สึกแย่ก็ได้นะ”
“อย่าบอกนะว่าเป็นพี่ ห้าๆ”
“แล้วถ้าใช่อ่ะ” ผมบอก มองหน้าพี่เค้า
.....เงียบ......
“เห็นมั้ย บางอย่างมันไม่ควรรู้หรอก ผมแค่ไม่อยากหลอกพี่ฮัทหรอกนะถึงบอก อย่าคิดมาก”
“นี่ เมื่อไหร่หล่ะ” พี่เค้าถามขึ้นมา
“ก็ตอนที่เราเจอกัน ตอนผมอยู่มอสี่”
“ทำไม พี่ไม่รู้”
“อ่าว ถ้าพี่รู้ผมไม่แย่เหรอ” ผมพูดขำๆ
“ขอโทษนะ ไม่น่าบอกไปเลย ถือว่าไม่เคยพูดละกัน”
“อ้าๆ ไม่ได้ดิ ไม่เห็นจะแย่ตรงไหน ออกจะดี แล้วตอนนี้ทำไมไม่ชอบแล้วล่ะ พี่แย่ลงรึเปล่า”
ดูเสียงพี่เค้าขุ่นไป ท่าจะคิดถึงพี่เชอร์รี่อีก
“ป่าวหรอก ก็เพราะจอนน่ะหล่ะ เค้าทำเพื่อผมมากมาย “ แล้วผมก็เล่าเรื่องที่ผ่านมาให้พี่ฮัทฟังอย่างคร่าวๆ “หลังจากนี้ ถ้าผมเกิดเลิกกับจอนขึ้นมา ผมคงกลับไปชอบผู้หญิงตามเดิมแล้วล่ะ”
“เราจะชอบพี่อีกทีได้มั้ย ถ้าเราเลิกกับจอน” คำถามที่ทำให้ผมถึงกับล้มทั้งยืน
“พี่ฮัท...ล้อเล่นใช่มั้ย”
“ไม่ได้พูดเล่นนะ พี่เบื่อผู้หญิง เบื่อคนที่ไม่รักจริง แค่อุปสรรคนิดเดียวก็ท้อง่ายๆ แต่เราแม้อุปสรรคมันจะหนัก แค่ไหน เรายังกล้าที่จะเผชิญกับมัน”พี่ฮัทพูดอย่างทึ่งๆ
“ถ้าเป็นเมื่อก่อน ผมคงไม่ต้องคิดแล้วตอบรับพี่ฮัทได้เลยล่ะ แต่ตอนนี้ผมผ่านอะไรมาหลายอย่างอยู่ ผมรู้แล้วว่าความรักแบบนี้มันเจ็บอยู่ ถ้าไม่ใช่เพราะจอน ผมก็คงไม่ทนจนป่านนี้เหมือนกัน อย่าคิดอย่างนั้นเลยนะ ผมไม่มีโอกาสที่จะรักผู้ชายคนอื่นอีกแล้ว”
“อือ พี่ก็พูดไปอย่างนั้นแหละ บ้านเราสนิทกันขนาดนี้ ขืนเป็นแฟนกันจริง คงตลกพิลึก แล้วพี่ก็ยังคิดไม่ออกว่าผู้ชายเป็นแฟนกัน เค้าจะทำอะไรกันยังไง”
“เฮ่ พูดอย่างนี้ เคยแล้วดิ เล่าให้ฟังหน่อยนะ ครั้งแรก ที่ไหน เมื่อไหร่ ยังไง” ผมถามพี่ฮัท
“เล่นเป็นชุดเชียว ว่าแต่พี่ ดูเราก็ไม่น่าจะซิงแล้วน้า มาแลกประสบการณ์กันดีกว่า”
“โห พี่ผมยังซิงหน่า พี่ฮัทอ่ะเล่ามาเลย ผมยังเล่าให้ฟังตั้งเยอะแล้ว”
“โอ้ย เป็นเด็กเป็นเล็กไม่ควรรู้เรื่องพวกนี้”
“ไม่ๆ ผมเข้ามหาลัยแล้วนะ เล่าเลยเล่า ไม่งั้นไม่กลับด้วย”
“ก็ดี ไปนอนบ้านพี่ละกัน เด๋วเล่าให้ฟัง”
“จริงนะ” ผมลิงโลด ไม่ได้จะทำไรหรอก แค่ไม่อยากอยู่คนเดียว เดี๋ยวก็คิดนู่น คิดนี่อีก แต่คิดอีกที มือถือผมไม่ได้เอามา เด๋วไอจอนจะว่าไงอีกล่ะ แล้วก็มาถึงบ้านพี่ฮัท ไม่ได้มาซะนาน
“ก็ได้ แต่พี่ฮัท ขอยืมมือถือ โทรบอกไอจอนก่อนนะ”
“ไม่เอามาเหรอ”
“นึกว่ามาแปบเดียว เด๋วโดนเฉ่งอีก”
“หวงกันจังเลยนะ”
“เหอะหน่า เข้าบ้านก่อนไป เด๋วตามเข้าไป แล้วผมก็กดเบอร์ จำได้อยู่ไม่กี่คนนะเนี่ย
“ฮัลโหล จอน ...”
“โทรมาจากไหน มือถือใคร” ความขี้หึงที่มาก่อน
“เอ่อ.” ผมยังไม่ทันพูดอะไร
“โทรเข้าบ้าน เห็นแม่มึงบอกว่าออกไปกับลูกพี่ลูกน้อง ใคร” มันถามมายังกะสอบสวน
“พี่ฮัท “ ผมตอบได้ทีละคำ
“ ไปไหน ไปทำไม”
“ไปว่ายน้ำ แล้วก็จะค้างที่บ้านพี่เค้าก่อนคืนนี้”
“หา” คำทวนที่รู้ว่าได้ยินอยู่ชัดๆ “อะไรนะ”
“ก็นอนบ้านพี่เค้าคืนนึง...”
“ไม่ได้ กลับเดี๋ยวนี้ ......” แล้วจอนยังสาธยายอะไรอีกเป็นขบวน
“จอน มึงมีเหตุผลหน่อย กูบอกพี่ฮัทแล้ว...”
“อย่าบอกนะ ว่ามึงบอกว่าเรื่องที่มึงแอบชอบพี่เค้า” ในพูดนิ่งๆ
“อันนั้นก็บอกแล้ว” ผมกำลังจะบอกต่อว่าบอกอะไรไปมั้ง แต่มันกลับไม่ฟังอะไรเลย ด่าผมเป็นชุดๆ ผมเบื่อความไร้เหตุผลของมัน
“แค่นี้นะ เปลืองค่าโทรพี่เค้า” แล้วผมก็วางโทรศัพท์ไป
แล้วผมก็ตัดสินใจปิดมือถือ(ไปยุ่งกะมือถือเค้าอีก) “ง่วงแล้ว” ผมเดินไปบอกพี่ฮัทหลังจากทักทายคุณลุงกะคุณป้าแล้ว
“รายงานเสร็จแล้วเหรอ” พี่เค้าแซวผม
“ง่วงๆ ไปนอนได้แล้ว เด๋วพุ่งนี้ ต้องฟังพี่ว้ากแต่เช้าอีกนะ”
“เหอๆ” พี่ฮัทได้แต่หัวเราะ ต่อไปเรื่องนี้ มันเป็นชนวนที่ให้บทเรียนอันเจ็บแสบแก่ทั้งตัวผมและไอจอน
TBC
-
..อือ มันก็น่าเป็นฉนวนอยู่หรอกนะ..
...เพราะว่ามันมีเหตุอยู่ก่อนหน้านี้ซึ่งจอนก็รู้..
...ไม่ว่ามันจะรักกันขนาดไหน บางทีมันก้สั่นคอนได้เหมือนกัน...
...ความคิดคนเรามันคิดไปเองได้ตลอด พี่ฮัทก้ยังไม่หยุดที่จะคิดกับแชมป์เลย...
...มันมีแววว่า...รักครั้งนี้ต้องไปไม่รอดแหงๆๆ..ยังไงก้พยายามประคับประคองละกัน..
...เอาใจช่วยทั้งสองคนให้ผ่านปัญหาไปตลอดรอดฝั่ง :กอด1:
-
:serius2: ทำไมแชมป์ถึงทำอย่างนี้
เป็นใครก็ต้องคิดมากแล้วก็หึงด้วย
แล้วก็อธิบายให้จอนฟังไม่หมดด้วย
อย่างนี้จอนก็ต้องคิดว่าแชมป์กลับไปหาพี่ฮัท
:เฮ้อ: สงสารจอน คงนอนไม่หลับทั้งคืน
-
..อือ มันก็น่าเป็นฉนวนอยู่หรอกนะ..
...เพราะว่ามันมีเหตุอยู่ก่อนหน้านี้ซึ่งจอนก็รู้..
...ไม่ว่ามันจะรักกันขนาดไหน บางทีมันก้สั่นคอนได้เหมือนกัน...
...ความคิดคนเรามันคิดไปเองได้ตลอด พี่ฮัทก้ยังไม่หยุดที่จะคิดกับแชมป์เลย...
...มันมีแววว่า...รักครั้งนี้ต้องไปไม่รอดแหงๆๆ..ยังไงก้พยายามประคับประคองละกัน..
...เอาใจช่วยทั้งสองคนให้ผ่านปัญหาไปตลอดรอดฝั่ง :กอด1:
สุดยอดปรัชญาครับ ผมก็เห็นด้วยฮะที่มันเป็นแบบนี้ เพราะคนไม่ยอมพูดกันให้เข้าใจ ปล่อยให้ปัญหามันค้างคา มันไม่ดีต่อทั้งสองฝ่าย
อ่านแล้วก็เศร้าตามไปด้วย แต่ทุกปัญหาต้องมีทางแก้ครับ มันต้องลงเอยด้วยดี ไม่ว่าจะในทิศทางไหนก็ตามครับ
:serius2: ทำไมแชมป์ถึงทำอย่างนี้
เป็นใครก็ต้องคิดมากแล้วก็หึงด้วย
แล้วก็อธิบายให้จอนฟังไม่หมดด้วย
อย่างนี้จอนก็ต้องคิดว่าแชมป์กลับไปหาพี่ฮัท
:เฮ้อ: สงสารจอน คงนอนไม่หลับทั้งคืน
อันนี้ก็เข้าใจเช่นกัน แต่บางทีถ้ามานึกถึงทางพี่แชมป์ อารมณ์มันก็พาไปเหมือนกันนะครับ
เวลาโมโห อะไรมันก็เหวี่ยงไปหมด ก็ลงเอยด้วยการใช้อารมณ์ ขาดสติไปมันก็รังแต่สร้างปัญหา
ยังไงก็เป็นกำลังใจช่วยเขาหน่อยละกันครับ
-
งานเข้ากันอีกแระ :เฮ้อ:
-
อืมม แชมป์ ไม่น่ามากะพี่ฮัทเลย
งานเข้าแน่ๆ :เฮ้อ:
-
อิอิ.....เข้ามาอ่านอีก
คิดถึงพี่แชมป์กะพี่จอน :กอด1:
-
ปัญหาคือเวลาสถานการณ์มันเกิดจริงๆมันคุมตัวเองไมได้คับ อย่างน้อยก็ต้องเหวี่ยงสักพักถึงจะได้สติ
กุกกุ๊กสอบเสร้จแล้วเหรอ :กอด1:
เฮียมั้งอย่าไปก๊งมากนะคับเดี๋ยวโดนฉุดตอนเมานะ :กอด1: (ได้ข่าวว่าคนพูดมะคืนคิดจะเมา + +)
-
บางครั้งเราก็ต้องคิดให้มากกว่านี้...ความรักมันละเอียดอ่อน....เเชมป์ไม่น่าเลยจริงๆ
เป็นเราๆก็โกรธ..คนที่เเฟนเราเคยชอบ..หรือพวกเเฟนเก่าเนี่ย...มันของเเสลงใจ...สงสารจอนจังงานนี้..มีเเตกหักเเหง...ไงก็เข้มเเข็งไว้นะ..จะเป็นกำลังใจให้...รักจอน. :impress3:...งอนเเชม์ :m16:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เค้าลางเริ่มปรากฎออกมาทีละนิดๆแล้วอะ กลัวจัง
-
บทที่ 4 ชนวน
วันนี้ผมก็พอจะเข้าใจที่ต้องมารับภาระที่จะรับมือยากจากใครบางคน แต่ผมพร้อมอยู่แล้ว ผมจะบอกกับจอนเรื่องที่ผมคุยกับพี่ฮัท และเรื่องที่ในใจของผมตอนนี้ไม่เหลือที่ว่างให้ใครเข้ามาได้อีกแล้ว
ถ้าเมื่อวานไม่เจอเหตุการณ์อย่างนั้น ผมก็คงยังไม่แน่ใจว่าถ่านไฟเก่าในใจผมมันจะมีสิทธิครุขึ้นมาอีกมั้ย แต่ตอนนี้ผมมั่นใจแล้วว่า จะไม่มีใครหน้าไหน เข้ามาได้อีกแล้ว เพราะเจ้าชายของผมมันกินที่ทั้งหมดที่มีไปแล้ว
ผมยิ้มอย่างอารมณ์ดี และเตรียมตัวที่จะเอาเรื่องนี้ไปคุยกับไอจอน ผมเดินไปหาไอจอนที่นั่งที่ผมและมันนัดกันไว้ทุกวัน โดยที่พี่ฮัทตามไปส่ง จริงๆก็ไม่อยากให้ไปหรอก แต่พี่เค้าบอกจะเป็นพยานให้
“จอน กูมีเรื่องจะคุยด้วย” ผมเห็นมันนั่งหน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะอยู่คนเดียว
“กูหิวจะแย่แล้ว ไปหาอะไรกินเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ แชมป์” อยู่ๆ ไอจอนก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้มในบัดดล ผมงงมาก มันยังทักพี่ฮัทแล้วชวนคุยเป็นปกติ แล้วมันไม่มีช่วงให้ผมได้อธิบายอะไรซักอย่าง
จนถึงเวลาที่ต้องไปทนฟังการว้ากอีกในตอนเย็น วันนี้ก็เป็นเหมือนเดิมๆที่ต้องนั่งฟังพี่ว้ากบ่นๆด่าๆ แต่วันนี้ดูพี่ฮัทไม่กล้าหันมามองผม เพราะผมเริ่มอยากแกล้งพี่เค้าให้ขำ ตอนกำลังว้ากอยู่ ดูแล้วตลกดี แต่ที่แปลกคือ ไอจอนไม่ได้สนใจไยดีอะไรเลย
พอจบการประชุมในวันนั้น ไอจอนกลับไม่รีบกลับบ้านเหมือนเคย แต่วันนี้มันกลับ เดินไปคุยกับคนนู้น คนนี้ แล้วมันก็ไปหยุดคุยกับเด็กผู้หญิงที่ดูดีที่สุดในกลุ่ม
ผมก็ไม่ได้สงสัยอะไรมาก เพราะวันนี้มันเป็นวันที่เธอออกไปแนะนำตัวด้านหน้า ซึ่งมันคงมีเรื่องอะไรอยากถาม ผมก็เลยเอาโอกาสนี้ ไปหาเพื่อนใหม่ๆบ้าง ผมรอมันนานมาก ดูจอนมันคุยกับผู้หญิงคนนั้นอย่างสนุกสนาน อารมณ์ของผมจากที่สงบๆ มันเหมือนมีอะไรมากรุ่นๆอยู่ ผมเลยตัดสินใจเข้าไปคุยกับไอจอนด้วย
“ หวัดดีคับ แป้งใช่มั้ย” ผู้หญิงคนนั้นหันออกมาจากบทสนทนาที่คุยอยู่
“ ดีจ๊ะ แชมป์ใช่มั้ย ไม่เคยได้คุยกันเลย เห็นรีบกลับบ้านทุกวัน” แป้ง หญิงสาวที่นอกจากจะสวยแล้ว อัธยาศัย มารยาทก็ไม่ได้พร่องไปกว่าหน้าตาเลย
“คับ ที่ผ่านมายุ่งๆไปหน่อย เด๋วจะเริ่มมาทำความรู้จักคนใหม่แล้ว อยู่กลุ่มเดียวกัน ไม่ค่อยได้คุยกันเลย” ผมเริ่มสานสัมพันธไมตรี และกำลังจะลงไปนั่งสนทนาด้วย แต่
“เฮ้ย แชมป์ วันนี้นายไม่ต้อง รอเรานะ วันนี้จะกินข้าวกับเพื่อนๆที่นี่ก่อน นี่ มีคนอยากรู้จักนายกันเต็มเลย” คนที่พูดคือไอจอนนั่นเอง มันลากผมออกจากการสนทนาของมันและแป้ง และผลักผมเข้าไปในกลุ่มสาวๆที่กำลังนั่งคุยกันอยู่
“นี่แชมป์คับ หมอนี่ หาเวลาว่างยาก มีนัดกับคู่หมั้นทุกวัน วันนี้มันว่างแล้ว จะได้มีโอกาสทำความรู้จักกันไว้” ผมเลยต้องลงไปนั่งคุยกับสาวๆในกลุ่มนั้นแทน ซึ่งแต่ละคนก็คุยนู่นคุยนี่กันตลอด ไม่มีเวลาให้ผมได้ตัดบท
ส่วนไอจอนน่ะเหรอ กลับไปนั่งคุยกับแป้งเป็นที่เรียบร้อย หลังจากคุยกันอยู่นาน กลุ่มสาวๆก็ขอตัวกลับกัน ผมจึงได้ลุกออกมาสักที
“ไปกินข้าวกันมั้ย นี่ก็หกโมงแล้ว” ผมเดินไปชวนจอนที่ดูจะสนุกสนานกับการคุยกับแป้งเหลือเกิน แม้อารมณ์ผมจะเริ่มขึ้น แต่ผมก็คงแสดงออกอะไรไปไม่ได้
“อ่าว นายลืมแล้วเหรอ ว่ามีนัดกับคู่หมั้นไว้หน่ะ เมื่อวานวันเดียวคงยังคุยกันไม่พอหรอก” จอนส่งสายตามาไล่ผม อย่างเย็นชา ผมเริ่มรู้แล้วว่าการที่มันทำอย่างนี้ก็เพราะมันจะยั่วผมให้หึง
มีเหรอที่ผมจะดื้อดึงตามแผนที่มันวางไว้ เล่นกับใครไม่เล่นมาเล่นกับไอแชมป์ ผมคงไม่หน้าหนาไปขอไปด้วยหรอก
“ขอบใจว่ะ จอน เราลืมไปเลยว่านัดเค้าเอาไว้ นี่ก็สายแล้ว เด๋วเค้าจะรอนาน ไปและ แล้วพุ่งนี้ เจอกันนะคับแป้ง” ผมยกมืออำลาเพื่อนๆ เสียงแซวดังขึ้น มีทั้งแซวเรื่องคู่หมั้นกำมะลอของผม แล้วก็เรื่องที่ไอจอนกันเพื่อนเพื่อหวังไปดินเนอร์กับแป้งสองคน จริงๆผมก็เจ็บใจอยู่ แต่ผมก็อยากจะดัดหลังไอจอนมั้ง ว่าผมไม่ได้เอะอะก็หึงเหมือนใครบางคน
ผมกลับบ้านกินข้าวอย่างเซ็งๆ วันนี้ไม่มีเสียงโทรศัพท์ที่จะโทรมาเหมือนปกติ แต่ผมก็เลือกที่จะไม่โทรไปเช่นกัน
เกมส์นี้ต้องให้รู้ ว่าใครจะต้องง้อใครก่อน แต่ผมไม่นึกว่ารอบนี้ จอนมันจะใจแข็งขนาดนี้ เราหยุดคุยกันไปสองวัน
ซึ่งทั้งสองวันนี้มันหาโอกาสไปคุยกับแป้งตลอด และผมก็รู้ว่ามันไม่ใช่ที่ที่ผมจะเข้าไปแทรกบทสนทนาของคนทั้งคู่
และในคืนวันนั้น ผมก็เป็นฝ่ายที่ต้องยอมแพ้จนได้ สองวันที่ผ่านมันช่างนานเหลือเกิน มันเหมือนชีวิตผมขาดอะไรไป ที่ทำให้ชีวิตไม่สงบสุขเหมือนเคย
“ฮัลโหล จอน” ผมกรอกเสียงไปตามสายทันที ที่รู้ว่ามีคนรับสาย
“แชมป์ กูคุยโทรศัพท์กับแป้งอยู่ เด๋วกูโทรกลับ” มันทำเสียงเหมือนได้ชัยชนะซะเต็มประดา และมันก็วางโทรศัพท์ไป
การรอคอยครั้งนี้มันช่างยาวนานเหลือเกิน มันทำให้อารมณ์ของผมไม่สามารถควบคุมได้ มือผมกุมโทรศัพท์ รอเพียงสายเรียกเข้าจากโทรศัพท์เท่านั้น และแล้ว
“ฮัลโหล มีอะไร เด๋วกูต้องคุยโทรศัพท์ต่อ” เสียงเซ็งๆดังมาจากปลายสาย
“จอน มึงอย่าทำอย่างนี้ได้มั้ย”
“ทำยังไง”
“ก็อย่างที่มึงทำอยู่ มึงจะแกล้งปั่นหัวกูใช่มั้ย” ผมพยายามอธิบายโดยไม่ใช้อารมณ์
“ทำไมกูต้องปั่นหัวมึง กูก็แค่ไม่ว่าง กูกำลังจะจีบแป้ง ช่วงนี้มันต้องใช้เวลา” เสียงหัวเราะร่วนดังมาจากปลายสาย แต่ความรู้สึกเจ็บกระแทกเข้าไปอย่างจังกับความรู้สึกของผม น้ำตาผมไหลออกมาโดยที่ไม่ได้ทันตั้งตัว ถึงผมจะรู้ว่ามันเป็นคำยั่วที่จอนอยากแกล้งผม
“มึงพูดจริงเหรอ” ผมพยายามทำเสียงให้เป็นปกติ ทั้งที่น้ำตายังคงไหล
“แล้วถ้ากูบอกว่าจริง มึงจะเชื่อมั้ย”
-
:beat: จอนน :z6:
ทำไม ทำแบบนี้ :beat:
-
...ถ้ามันเป็นการยั่วของจอนที่ต้องการให้แชมป์หึง..อย่างที่แชมป์คิด
...บอกได้คำเดี่ยว...ทำเกินไป....
...ทำไมถึงได้...ล้อเล่น..กับความรู้สึกของคนที่ตนรักนะ...
...การกระทำของจอนเหมือนตั้งใจทำร้ายความรู้สีกของแชมป์...
เพื่อต้องการตีตัวจากไปหาคนใหม่ ซะมากกว่า..
..ถ้าเค้าต้องการคบกับแป้ง..ก็แลกกันเลยแชมป์...
...ยุติทุกอย่างไว้แค่นี้..ร้องไห้ ให้พอ..แล้วเริ่มต้นใหม่..
...สู้ๆๆ นะแชมป์ เป็นกำลังใจให้.. :กอด1:
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:กลุ้มเมื่อวานยังว่าแชมป์ว่าทำไม่ถูกต้อง
แต่งั้ยวันนี้กลายเป็นจอนไปได้ การที่จะประชดหรือยั่วให้แชมป์หึง
ทำแบบนี้มันก็เกินไปหน่อยเหมือนกัน ทำไมมันยอมพูดคุยกันดี ๆ ให้รู้เรื่อง
ไม่เข้าใจว่าความรักของแชมป์กับจอนมันเปราะบาง ไม่เชื่อใจกันหรือยังไง
หึงไม่ว่า แต่แบบนี้มันเกินไปอ่ะจอน สงสารแชมป์อ่ะ
:L2: :L2: :L2:เป็นกำลังใจให้แชมป์
ปล. ก็เข้าใจจอนนะ ว่าตอนนั้นความโกธรกับความหึงมันเข้าครอบง่ำจิตใจ
-
4.2
“แล้วถ้ากูบอกว่าจริง มึงจะเชื่อมั้ย” แค่คำนั้น มันทำให้แรงของผมหมด ผมไม่รู้หรอก ว่ามันต้องการพูดเพื่ออะไร แต่ผมตัดสายโทรศัพท์ทิ้ง
ผมไม่อยากให้มันได้ยินเสียงที่มันจะเกิดขึ้นจากตัวผม ที่เริ่มหายใจไม่ออก น้ำมูกน้ำตาเริ่มประดังเข้ามา ไม่เคยนึกว่าการที่เห็นใครซักคนที่เราคิดว่าเค้ารักเราจนหมดหัวใจ จะทำอย่างนี้ได้ลงคอ หลังจากผมวางโทรศัพท์ไป โทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาอีก ผมปาดน้ำตาออก แล้วคุยให้ปกติที่สุด
“มึงยังไม่บอกกูเลย ว่ามึงโทรมามีอะไร” จอนมันถามมา ดูครั้งนี้เสียงมันเริ่มไม่ล้อเล่นเหมือนเดิม แต่ผมตอบกลับไปไม่ได้ น้ำตามันพาลจะไหลอยู่ท่าเดียว
“ป่าว กูแค่โทรไปคุยเล่นๆ” ถึงจะทำเสียงให้ปกติ แต่ผมก็รู้ว่ามันสั่น
“มึงร้องเหรอ แชมป์” เสียงที่ได้ยินมันมาอย่างแผ่วเบา
“ป่าว” ผมตอบได้แค่นั้น ก่อนน้ำตาจะไหลลงมาอีก ผมกลายเป็นคนอ่อนแอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผมไม่เคยคิดว่าจะต้องร้องไห้กับเรื่องแค่นี้
“มึง อย่าโกหก”
“กู ไม่ได้โกหก ทำไมกูต้องร้อง” ผมเริ่มขึ้นเสียง
“มึงหึงกู” คำตอบที่มาสั้นๆ
“ ป่าว” ผมยังปากแข็ง
“แชมป์ มึงอย่าเถียงข้างๆคูๆ “
“ช่างกูเหอะ มึงกลับไปคุยกับแป้งเหอะ ช่วงนี้มันช่วงข้าวใหม่ ปลามัน เด๋วมึงจะพลาด”
“มึงแน่ใจว่าอยากให้กูคุย” เสียงมันเริ่มขึ้น “มึงยอมรับมาดีๆ เหอะ ว่ามึงก็หึง มึงปล่อยให้กูเจ็บอย่างนี้มาหลายทีแล้ว มึงก็แค่ขอโทษแค่นี้มึงทำไม่ได้เหรอ”
“ขอโทษ” ผมพูดออกไป
“ก็แค่นี้” จอนมันพูด
“ไม่เป็นไร แต่อย่าทำอีกละกันนะ หายโกดและ”
“จอน วันนั้นกูแค่ไปคุยกับพี่ฮัท เรื่องมึงกับกู”
“มึงบอกไปแล้วเหรอ”
“อือ”
“จิงอ่ะ”
“อืม แล้วรู้มั้ยว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง” แล้วผมก็เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นไป ตอนถึงช่วงที่เข้าห้องอาบน้ำนี่ มันจะฆ่าผมตายซะให้ได้ แต่พอเล่าจบดูมันอารมณ์ดีขึ้นเป็นกอง
“มึงบอกว่าอะไรนะ ไม่ชัดอ่ะ” จอนถามผมให้พูดอีกครั้ง
“ใจกูไม่มีที่ว่างให้ใครอีกแล้ว นอกจากมึง” ผมพูดย้ำ ไม่อยากไปอะไรมากเพิ่งเลิกทะเลาะกัน
“มึงไม่สนใจพี่เค้าเลยเหรอ ทั้งที่พี่เค้าให้ท่าขนาดนั้น”
“พี่เค้าแค่ลืมตัว เค้าไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย” ผมบอก
“แต่พี่เค้า ขอมึงไม่ใช่เหรอ” มันถามขำๆ
“หรือมึงอยากให้กูตกลง” ผมแหวกลับ เริ่มอยากแกล้งมันบ้างและ
“ไม่เอาอ่ะ แต่ยังไงใจมึงก็เต็มแล้วนี่ มีกูอยู่ทั้งคน 55” มันพูดอย่างรู้ทัน
“มึงให้กูพูดอยู่คนเดียว แล้วมึงล่ะ ไม่คิดจะบอกกูมั่งเหรอ ว่าใจมึงหน่ะ ใครเป็นเจ้าของ” ผมสวนกลับ
“ไม่บอก” มันตอบยั่วๆ
“เฮ้ย ไรวะ บอกมาเร็ว”
“ไม่เอา กูไม่อยากโกหกมึง” คำพูดที่ฟังดูแปลกประหลาด มันตีความได้หลายแง่ ผมไม่ได้ท้วงอะไรต่อ และดูเหมือนไอจอนจะไม่สังเกตความผิดปกติที่เกิดขึ้น “ยังงั้น ไปนอนได้แล้วล่ะ พุ่งนี้จะได้ไปมหาลัยเช้าๆ”
“อือ ราตรีสวัสดิ์นะคับ คุณชาย” ผมบอกไปทั้งที่ในใจยังคาๆกับคำพูดของไอจอน
“ราตรีสวัสดิ์คับ เจ้าชายของผม”
ทุกสิ่งในวันนี้ ผมคิดไปเองใช่มั้ย เรายังรักกันอยู่
จอน..
จอนยังรักแชมป์อยู่จริงๆ ใช่มั้ย.....
(ต่อ บทที่ 5 จุดแปรผัน)
เศร้าครับ :เฮ้อ:
ความรักจะไปได้ถึงจุดไหน แต่คุณ RN กะ คุณLove_NT19 มีเชียร์ให้พี่แชมป์เขาเลิกกะพี่จอนเหรอครับ
จากที่imageriz ว่า ผมเคยได้ยินเหมือนกัน พอคบกันได้ช่วงหนึ่ง มันก็ต้องมีการทดสอบกันบ้าง ว่าความเชื่อใจที่มีต่อกัน มันผูกพันแค่ไหน
ถ้าฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งมีไม่พอ มันก็เดินไปถึงปลายทางไม่ได้
แต่เอ จะสมประสงค์ของคนอยากให้เลิกมั้ยมั้ย รอดูละกันครับ
-
:angry2: :fire:
:z6:ฟรีคลิ๊กจอน
ขนาด เเชมป์ยังหนักเเน่นเเต่ทำไม จอนไม่หนักเเน่นนะ เฮ้อออ :เฮ้อ:
-
:m31:
ไม่ให้เลิกเด็ด ขาด ถ้า เลิก พี่เเชมป์ ต้อง คบกับ พี่ ฮัท เเล้ว เเชมป์ ต้องบอกเลิกก่อนด้วย
ฮ่าๆ :m20: :laugh:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ในที่สุดก็คืนดีกันจนได้
แต่ช่วงหลังนี่จอนชอบทำแชมป์เสียน้ำตาบ่อยเหลือเกินนะ
แชมป์อย่าคิดมากเลย มาปลอบ :กอด1:
แต่ชื่อตอนมันน่ากลัวอ่ะ
"รอยร้าวเริ่มขยาย จุดจบของความรัก??" ชื่อตอนมันน่ากลัวจริง ๆ
:call: :call: :call: ขอให้รักกันไปนานเหอะ การทดสอบจิตใจคนแบบนี้มันน่าเจ็บปวดน่า
สงสารแชมป์ :กอด1: อีกที :laugh:
-
...ถ้าเป็นเรื่องลองใจ..มันก็โหดอะ..
...รักกันแล้วมันต้องเชื่อใจ มั่นใจ กันสิ ไม่ใช่ลองใจ...
...แชมป์ร้องไห้ ปานขาดใจ...
...เราโกรธ..จอนอะ..ใจร้าย...ทำร้ายจิตใจแชมป์..
น้องManji+เอาตอน 5 จุดแปรผัน มาลงเร็วๆๆ
ดีกว่าอยากรู้ว่า มันจะแปรผันไปสู่สิ่งที่ดี หรือสิ่งที่ร้าย :กอด1:
-
จอนแกล้งแชมป์ แรงเหมือนกันอ่ะ
ตกลง จอนยังรักแชมปือยู่ใช่มัีย เริ่มไม่มั่นใจละ :monkeysad:
-
จอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :angry2: :z6:
:beat:
เฮ้อออออออออออออออออ เครียดดดดดดดดดดดดดดดด
ขอบคุณคนโพสต์คร้าบบบบบบบบบบ :L2:
-
บทที่ 5 จุดแปรผัน
วันศุกร์นี้กลับ มาเป็นเหมือนปกติ ที่ผมมีความสุขอีกครั้ง การเข้ากลุ่มเพื่อฟังว้าก ไม่น่าเบื่อเหมือนเดิมๆ เราเริ่มมีเพื่อนมากขึ้น โดยเฉพาะ แป้งที่ดูสนิทกับไอจอนมาก แต่ผมดูไม่รู้เลยว่าแป้งคิดยังไงกับจอน แต่ท่าทางไอจอนจะเป็นที่หมายตาของเพื่อนๆคนอื่นอยู่ไม่น้อย
วันนี้ผมต้องออกไปช่วยเหลือการกลั่นแกล้งของว้ากข้างหน้า ปรากฏว่าทำอีท่าไหนไม่รู้ ขาผมดันแพลงซะงั้น นี่จะให้โทษก็คงไอพี่ทีนนั่นล่ะ หาเรื่องพิลึกๆมาให้ผมทำ พี่ๆเลยช่วยพาผมออกไปแยกนั่งอยู่ข้างนอก คนเดียว ผมเบื่อๆเลย โทรหาเพื่อนรักของผม
“แทค ทำไรอยู่วะ หายหัวไปเลย”
“โอ้ย กิจกรรมที่คณะ โคตรยุ่ง แต่มีแต่กิจกรรมขำๆ คงโหดสู้คณะมึงไม่ได้หรอก วันนี้ว่างมั้ย ไปหาไรกินดีกว่า ไม่ได้เจอมึงตั้งนาน คิดถึ้ง คิดถึง”
“เว่อร์ไปมึง ยังไม่ถึงสามวันเลย” ผมท้วงขำๆ
“ปกติ เราเจอกันห้าวันต่ออาทิตย์ นี่ไม่เจอกันตั้งสามวันก็ต้องคิดถึงเป็นธรรมดา”
“เออๆ มาเด่ะ เด๋วจะรอ” ผมบอก
“แล้ว ไอจอนอ่ะ”
“ยังประชุมอยู่เลย พอดีกูขาแพลงกูเลยได้ออกมาก่อน แต่เดี๋ยวจะเลิกแล้ว”
“อ่าว เป็นไรมั่งรึเปล่า เด๋วกูจะรีบไปหานะ”
“ค้าบๆ เด๋วเจอกัน” แล้วผมก็วางโทรศัพท์ไป สักพัก ประชุมวันนี้ก็เลิก แต่ไม่มีวี่แววที่ไอจอนจะเดินมาดูผม
มันยังคงนั่งคุยกับแป้งอยู่ นี่มันไม่คิดจะเดินมาหาผมเลยเหรอ มันไม่คิดว่าผมจะเจ็บ จะเหงาอยู่ตรงนี้คนเดียวบ้างเหรอ แล้วคนที่ผมไม่คิดว่าจะมา กลับมาแทน
“เป็นอะไรมั่งมั้ย เราหน่ะ” ตัวต้นเหตุเดินมาถามผม พร้อมกับพี่ชายผมที่ยืนอยู่ข้างๆ
“คงไม่เป็นอะไรมั้ง อาจจะแค่หัก” ผมตอบลอยหน้าลอยตา ไม่ถูกชะตากับพี่รหัสคนนี้เลย
“นี่ เจ็บแล้วยังปากเก่งอีก สมแล้วที่เป็นน้องไอฮัท”
“อ่าวมึง มาลามปามกู” พี่ฮัทตบหัวพี่ทีนไปที
“แน่ใจเหรอ ให้พี่พาไปห้องพยาบาลมั้ย” พี่ฮัทหันมาถาม
ผม ผมกะลังจะตอบว่าไปอยู่แล้ว
“เด๋วพี่พาไปเอง” พี่ทีนพูดขึ้น
“นี่น้องรหัสกู กูดูแลได้ มึงไปเตรียมงานว้ากดีกว่า เด๋วจะโดนด่าว่าเป็นว้ากนิ่งอีกหรอก”
“ไอห่า” พี่ฮัทกัดฟันพูด ท่าทางจะโดนแซวมาเยอะ ก็เล่นยืนนิ่งอยู่อย่างเดียว ไม่ค่อยมีปากมีเสียง
“ไม่เป็นไรคับ เด๋วเพื่อนผมจะมาหา”
“ใคร” เสียงนั้นดังมาจากพี่ทั้งสองคนพร้อมๆกัน ดูพี่ทีนจะหันหน้าไปมองหน้าพี่ฮัทแล้ว
“ไอแทคอ่ะ พี่ฮัท ไม่ได้เจอมันตั้งนาน” ผมมองหน้าพี่ฮัท
“อ๋อ” ผมเล่าเกี่ยวกับไอแทคให้พี่เค้าฟังคร่าวๆ แต่ไม่ได้บอกว่าไอแทคมันคิดยังไงกับผม
“ยังงั้นก็ไม่เป็นไร เตรียมไปประชุมรอบดึกได้แล้ว ไอทีน” พี่ฮัทลากพี่ทีน ที่ดูยังจะถามต่อซะให้ได้ ผมก็ได้แต่นั่งรอว่าเมื่อไหร่ ไอจอนจะเดินมาหาผมซักที ยิ่งดูมันคุยผมยิ่งเริ่มคิด กับอาการแปลกๆของมัน ผมวกกลับไป เรื่องที่มันถามผมถึงความสัมพันธ์ของเราเมื่อเข้ามหาลัย
ที่มันพูดเรื่องจะเจอคนที่ดีกว่า เรื่องที่มันเจาะจงเลือกแป้ง
เรื่องที่มันบอกว่าไม่อยากโกหกที่ผมถามมันว่าใครเป็นเจ้าของหัวใจของมัน
และจากที่ดูที่จอนกับแป้งคุยกัน ถ้ามองดูแล้ว ก็เหมือนคนที่เป็นแฟนกันกำลังคุยกันอยู่ ผมกำลังมองไอจอนอยู่ อยู่ๆ ความมืดก็เข้าปกคลุม
“ใครเอ่ย” เจ้าของมือที่ปิดตาผมอยู่เอ่ยขึ้น
“นี่ มึงอย่ากวนตีน มาตั้งแต่เมื่อไหร่” ผมดึงมือออกแล้วลากมันมานั่งข้างๆ
“ก็ตั้งแต่ที่มึงมองไปทางไอจอนด้วยสายตาอันรวดร้าว กูยังว่างนะแชมป์”
“ไอห่านี่” ผมต่อยมัน
“ผู้หญิงคนนั้นใครอ่ะ” แทคมันถามขึ้น
“แป้ง เด็กในโต๊ะหน่ะ”
“น่ารักดีหว่ะ ไอจอนมันคิดไงถึงไปนั่งคุยยั้งงั้นหน่ะ” แทคมันพูดแทงใจดำผม
“มันสนิทกันหน่ะ ก็คงคุยเรื่องงานมั้ง” ผมพยายามเปลี่ยนเรื่อง “ไปหาไรกินดีกว่า กูอยากไปกินแถวบ้านมึง”
“ไม่รอไอจอนเหรอ” แทคมันถามหน้างงๆ
“อ๋อ กูบอกมันแล้วว่าวันนี้จะไปกินข้าวกับมึง”
“แล้ว ไมมันไม่ไป”
“วันนี้ มันมีนัดที่บ้าน” ผมนี่แหลไปได้เรื่อยจริงๆ
“แต่มันไม่น่า ปล่อยให้มึงนั่งรออยู่คนเดียว ขาก็เจ็บ” แทคมันปักใจดำๆของผมอีกแล้ว
“กูเพิ่งแยกมา ก็มาเจอมึงเนี่ย”
“ไอห่าจอน แม่งเห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อน” แทคมทันสบถ ก่อนจะมาช่วยพยุงผม ตอนนี้ผมเริ่มไม่มั่นใจแล้วว่าจอนยังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่า
แต่ผมจะทำอะไรได้ล่ะ ถ้าจอนมันเลือกแป้งจริง ผมก็ไม่คิดที่จะห้ามอะไรเลย เพราะแป้งก็เป็นผู้หญิงที่ทั้งสวย เก่ง และฉลาด มารยาทก็ดี ฐานะแม้จะไม่ได้ดีอะไรมาก แต่ถ้าแต่งงานกับไอจอนก็คงไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่งงานนี่ผมคิดไปถึงนั่นได้ไง
“ไปเหอะแทค กูหิว” ผมดันๆไอแทคไป ทั้งที่ขาก็ยังกะเผลกๆ อยู่ “มึงเอารถมามั้ย” ผมถามไอแทค
“อยู่ที่คณะ ก็มึงไม่บอกว่าจะไปกินบ้าวแถวบ้านกู รอนี่ละกัน เด๋วไปขับมารับ”
“ไม่ต้องหรอก เสียเวลา กูเดินได้”
“แต่มึงเจ็บขาอยู่” ตอนนี้ถ้าเป็นไอจอนผมคงจะแกล้งอ้อนมันซะหน่อย ไอจอนอีกแล้ว มันสำคัญอะไรกับผมขนาดนั้น
“บอกว่าได้ ก็ได้สิวะ” แล้วผมก็ลากสังขารต่อไป โดยที่มีไอแทคช่วย ผมจดจ่ออยู่กับโทรศัพท์ว่าเมื่อไหร่ที่ไอจอนจะโทรมาหาผม นี่มันไม่สนใจขนาดที่ไม่รู้ว่าผมไม่ได้นั่งอยู่ตรงนั้นแล้วใช่มั้ย
“แชมป์ ๆ”
“เฮ้ย มึง ไมไม่ตอบ” เสียงไอแทคเรียกสติผมกลับมา
“มึงจะกินอะไรบ้าง ให้กูโทรไปสั่งก่อนมั้ย ถ้ามึงหิวมาก”
“ไม่เป็นไร เด๋วถึงร้านค่อยสั่งก็ได้” ผมตอบเรียบๆ ใจยังคงคิดกับเรื่องไอจอนอยู่
“อือ” ไอแทคก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ดูมันมองผมเหมือนสงสัยอะไรอยู่ แล้วรถก็มาถึงร้านอาหาร
นี่มันชั่วโมงกว่าแล้วนะ จอนมันยังไม่รู้อีกเหรอ แล้วโทรศัพท์ก็เพิ่งจะดังขึ้น
“แชมป์ มึงไปไหนวะ” เสียงจากคนที่ผมรอตั้งนาน นี่มันเพิ่งรู้ว่าผมไม่อยู่ เมื่อผมออกมาเป็นชั่วโมงแล้ว มันไม่ผิดใช่มั้ยที่ผมจะสงสัย
“มากินข้าวกับแทคไง” ไอแทคก็ฟังอยู่ผมต้องพูดให้ปกติที่สุด
“หา ทำไม” จอนมันถามมา
“ก็เพิ่งถึงร้าน “
“ถามว่า ทำไม ไม่ใช่ถึงไหน” จอนยังย้ำ
“ก็ ....” ผมไม่รู้จะบอกยังไง พูดไปเด๋วไอแทคก็รู้อีก ว่าผมไม่ได้บอกไอจอน
“ฮัลโหล” อยู่ๆ ไอแทคก็แย่งโทรศัพท์จากผมไปเลย
“อ่าว มึงไม่รู้เหรอ” ผมพอจะเดาออกว่ามันคุยอะไรกัน
“พุ่งนี้ ไปเจอที่บ้านมึงดีกว่า กูว่าเรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“เออๆ เจอกัน” แล้วมันก็วางสายไป
“เนียนจังเลยเนอะ” แทคมันหันมากัดผม ที่ได้แต่ยืนยิ้มแห้งๆ
“มึงทะเลาะอะไรกันอีก” มันถามผมตอนเราสั่งอาหารเสร็จแล้ว
“เด๋วนี้ เอะอะไอจอนก็ฟ้องมึงหมด ตกลงมึงเพื่อนกูหรือเพื่อนมัน” ผมถาม
“กูก็เพื่อนพวกมึงทั้งสองคนแหละ” อ่าวไอนี่เล่นลิ้น
“ป่าว กูแค่แกล้งมันหน่อยเอง ไม่ได้อะไรซะหน่อย”
“เพราะ มันนั่งคุยกะหญิงอยู่ล่ะสิ” แทคมันพูดอย่างรู้ทัน
“ก็นั่นแหละ แต่มึงอย่าคิดมาก ทำไมพุ่งนี้ต้องไปคุยกันวะ” ผมถามไอแทค
“กูมีเรื่องต้องเคลียร์กับไอจอน ถ้ามึงดูแลมึงไม่ดี กูก็จะไม่ยอมมันอีก”
“ป่าว แต่มึงก็รู้ว่ากูยังไม่เลิก”
“แทค กูว่ามึงมีโอกาสเยอะแยะที่จะหาคนดีๆ มึงไม่น่า” ผมปราม
“เมื่อไหร่ มึงจะเลิกพูดวะ กูฟังมารอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ กูรู้แล้ว แต่ถ้าไม่เจอคนดีเท่ามึงหรือดีกว่ากูก็ไม่เอา”
“ยังงั้น ชาตินี้มึงคงไม่เจอ เพราะกูดีที่สุดในโลก 55” ผมแซว
“ยังงั้นกูก็จะรอมึง” มันพูดจริงจัง
“ไอห่า กูล้อเล่น กูไม่เข้าใจ ว่าความดีที่มึงพูดมันวัดกันยังไง กูไม่รู้สึกว่ากูจะมีอะไรดี เอาแต่ใจก็เท่านั้น” ผมพูด
“ของแบบนี้มันวัดกันที่ใจ แต่กูจะลองดูละกัน เพื่อมึงเลยนะ” ผมได้แค่ยิ้มรับกับสิ่งที่มันพูดมา
.......
“พรุ่งนี้กูมารับตอน สิบโมงนะ อาบน้ำให้เส็ดเลย” แทคมันบอก ตอนมาส่งผมที่บ้าน
“เช้าว่ะ จะไปไหน”
“ก็บ้านไอจอนไง”
“ทะ...” ยังไม่ทันพูด
“มึงไม่ต้องเถียง เจอกันพรุ่งนี้” แล้วมันก็ขับรถออกไป อะไรของมันว้า
TBC
ท่าทางรอบนี้ฝ่ายพี่แชมป์จะนำนะคับเนี่ย
รอให้สองอารมณ์ประทุก่อนครับ แล้วจะรู้กันว่า การย้อนที่เจ็บแสบ จะบาดลึกไปถึงใครกี่คน o18
-
“กูยังไม่ได้คุย ค่อยบอกก็ได้ กูยังไม่อยากให้มันรู้” นี่มันสองคนจะมัดมือผมชกเหรอ
“กูว่า มึงบอกไปเลยเหอะ” แทคพูด
“มึงว่างั้นเหรอ”
“ว่าแต่ เด็กมึงนี่ชื่อไรนะ” ไอแทคถามขึ้น
“แป้ง” จอนตอบ
เรียกน้ำย่อยกันนิดหน่อยครับ ตอนต่อไป THE LAST DATE o1
-
...ตกลง..จอนมันคบแป้ง จริงๆๆใช่ไหม..
...ทิ้ง แม่งเลย..แชมป์ หาใหม่..หรือคบ แทค ก้ได้ฟะ..
....ยุ ส่งเลย ตรู หมั่นใส จอน วะ..
...จอนเข้ามาอ่านเรื่องนี้ด้วยปล่าว จะได้รู้ว่า..
...เราไม่ค่อยปลื้ม นาย..ว่ะ
...จอนใจร้าย..
...จอนใจดำ... :fire:
-
^^
มาจิ้มช่วยให้ใจเย็นครับ
พี่จอนเขาไม่ได้มาอ่านหรอกครับ อย่าเชียร์ไปให้พี่แทคสิค้าบ
คนนั้น ......ของผม :o8:
-
แอร๊ยยยยยยยย ดูจากเกริ่นตอนหน้า
ไอจอนนนนนนนนน :z6: :beat: ทำไมตอบแบบนี้
:beat:
ปล.เสียดายแทค..
-
เกลียดจอนแล้วตอนนี้ :o12: :o12: :o12:
ทำไมไม่รักแชมป์คนเดียว
ปั่นใจไปให้คนอื่น :z6:
ถ้าเป็นยังงี้ก็จะยุให้แชมป์เลิกกับจอนเลย
ทำมายกันความรักที่จอนมีให้แชมป์มันแค่นี้เองเหรอ
เกลียดอ่ะ คนหลายใจ
:fcuk:
-
:z3: มีแต่เรื่องจิงๆ เมื่อไหร่จะสงบสุข โลกเป็นของเรานะ
-
:z3: :z3: :z3:
ว่าแล้วว่าจอนต้องเป็นคนเริ่มเรื่องนี้เฮ้อ :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่มั้งหวังจะคบคนมีเจ้าของไม่ดีนะคับ เดี๋ยวจะโดนฆ่าตัดตอนน้า :laugh:
-
โอ้ย..เครียดจะเป็นไงต่อนะ...ตกลงจอนจะคบกะเเป้งหรอ... :serius2:...ไม่ได้ด็ดขาดๆ...จอนใจจายร้าย
น้องมั้งคะ...ขอถี่ๆเรย..นะอยากอ่านใจจะขาด :call: :call: :call:
-
บทที่ 6 The Last Date
“ฮ้าว” ผมยังง่วงต้องมานั่งทนฟังไอจอนกับไอแทค คุยเรื่องไร้สาระกัน ไม่เห็นจะต้องปลุกผมมาแต่เช้า
“กูไปหาอะไรมากินนะ” ผมพูดแล้วเดินออกไป โดยที่มันสองคนยังนั่งโม้กัน นี่จากคู่กัดกัน ทำไมมันคุยกันถูกคอขนาดนี้ล่ะ ผมเดินไปหยิบนมกะขนมในตู้เย็นมา ตอนไปถึงหน้าห้อง
“เรื่องนั้นมึงจะเอาไง เคลียร์ให้จบๆไป” เสียงไอแทคพูด
“แต่ไอแชมป์มันเริ่มก่อนเองนี่หว่า ยังไงกูก็ว่ากูไม่ผิด”
“มึงเคลียร์ให้จบละกัน ว่าแต่ มึงแน่ใจว่า มึงไม่เอาอ่ะ” ผมอึ้ง
“อือ กูจะไปมีเวลาที่ไหนอีก มึงก็รู้อยู่” เสียงไอจอน ผมเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก เสียงมันติดจะเขิน
“ยังงั้นกูขอ” ไอแทคพูด
“ถ้ามึงอยากได้ก็เอาไป ยังไงก็ไม่รู้จะทำยังไงอยู่แล้ว”
“แล้วมึงคุยกับไอแชมป์รึยัง” แทคถาม ผมเริ่มประมวลความคิดแล้ว นี่ไอจอนกำลังจะทิ้งผม แล้วยกให้ไอแทคเหรอ
“กูยังไม่ได้คุย ค่อยบอกก็ได้ กูยังไม่อยากให้มันรู้” นี่มันสองคนจะมัดมือผมชกเหรอ
“กูว่า มึงบอกไปเลยเหอะ” แทคพูด
“มึงว่างั้นเหรอ”
“ว่าแต่ เด็กมึงนี่ชื่อไรนะ” ไอแทคถามขึ้น
“แป้ง” จอนตอบ
คำนี้ทำเอาผมอึ้งที่สุด มันนั่งหัวเราะกันสองคน ผมเข้าใจแล้ว ไอจอนมันคงไม่กล้าบอกผม แค่เรื่องแค่นี้
ถ้ามันจะไปชอบแป้ง
ทำไมผมจะไม่ยอม
อนาคตที่ดีของมัน มันมองผมป็นคนเห็นแก่ตัวขนาดนั้นเหรอ มันดีกว่าอยู่แล้วถ้ามันจะเลือกรักคนที่เป็นไปได้
กับผมเราคงต้องเจออุปสรรคอีกมากมาย ถ้าจะคบกันอย่างจริงๆจังๆ ผมตัดสินใจที่จะเข้าไปในห้อง ตอนนั้นทุกอย่างมันชา คงไม่ต้องกลัวว่าน้ำตาจะไหลอีกแล้ว
“แทค แม่กูบอกว่าต้องรีบกลับบ้านอ่ะ ไปส่งกูหน่อยดิ”
“อ่าว มีเรื่องจะคุยก่อน แปบนึง”
“ไม่ได้ ด่วนมากเลย เด๋วไม่ทัน ต้องไปงานเลี้ยงอะไรก็ไม่รู้ กูไม่ได้บอกแม่ว่าจะมา โดนเฉ่งใหญ่เลย” ผมแถอีกแล้ว
“เด๋ว พรุ่งนี้ละกัน”
“เออๆ” ไอแทคตอบ
ดูไอจอนมันก็งงๆ “แชมป์ จอนมีเรื่องจะคุยด้วย”
“ไม่” ผมรีบพูดสุดเสียง น้ำตาพาลจะไหลเอาดื้อ
“ค่อยละกัน กูรีบ เจอกัน” ผมไม่กล้าที่จะสบตามันนานๆ เด๋วทำนบมันจะพัง ผมต้องคิดในแง่ดีเข้าไว้
เพื่ออนาคตไอจอน ๆ ตลอดทางที่ผมนั่งรถ ไอแทคถามนู่นถามนี่ ผมก็คุยกับมันไปเรื่อยๆ ดูผมจะพูดมากกว่าทุกที
ผมต้องกลบเรื่องที่เพิ่งรู้มาให้ได้ ผมจะแสดงพิรุธให้มันรู้ไม่ได้ มันเป็นการอยู่กับไอแทคที่อึดอัดที่สุด
มันเคยว่าผมเนียน มันก็ไม่แพ้ผมหลอก
ความเสียใจที่ต้องเก็บกดอยู่ข้างใน นี่ขนาดไอแทคที่ผมเชื่อว่ามันเป็นเพื่อนรักที่จะไม่มีวันหักหลังผม
หรือปิดบังผมกับเรื่องนี้ มันดันร่วมมือกับไอจอน....
ผมรู้ว่ามันชอบผม แต่ทำไมมันทำอย่างนี้กับผมล่ะ
“แชมป์ไม่ใช่สิ่งของของใครนะ”
แล้วผมจะเหลือใครที่ไว้ใจได้อีกเหรอ ระยะทางจากบ้านไอจอนมาถึงบ้านผมวันนี้มันช่างไกลเหลือเกิน
“เจอกันพรุ่งนี้นะ แทค”
“เด๋ว กูมารับนะ”
“อือ” ผมตอบแล้วรีบเข้าบ้าน ผมไม่ได้สนใจอะไรแล้ว ตอนนี้ต้องรีบกลับเข้าห้อง
พอมาถึงบ้านแล้วความรู้สึกต่างๆมันประดังประเดเข้ามา ผมห้ามน้ำตาไว้ไม่ไหวแล้ว น้ำตามันไหลออกมาจะปาดออกยังไงก็ไม่หยุด ถึงมันจะไม่ได้เป็นการร้องไห้ที่ฟูมฟาย
มันควรเรียกว่าน้ำตาแห่งความดีใจถึงจะถูก จอนมันเลือกเดินทางที่ถูกแล้ว ผมเปิดประตูห้องน้ำ เดินเข้าไปเปิดฝักบัวแรงที่สุดให้มันไหลผ่านตัวผม
มันได้อารมณ์ดีเนอะ เวลาที่ปล่อยความรู้สึกไปกับสายน้ำ ตอนนี้ผมไม่จำเป็นต้องเก็บความรู้สึกอะไรไว้แล้ว
ผมร้องไห้ออกไป ผมก็เคยคิดเรื่องนี้ไว้อยู่แล้ว เพียงแต่ไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นตอนนี้ หรืออันที่จริง ผมคิดว่ามันจะไม่เกิดขึ้นเลยด้วยซ้ำ มันคงเป็นแค่ฝันลมๆแล้งๆ ผมเคยทิ้งไอจอน ถ้าไอจอนจะทิ้งผมบ้าง แล้วมันก็ได้ในสิ่งที่ดี ผมก็ควรดีใจ ไม่ใช่เหรอ
ผมตัดสินใจแล้ว จอนให้อะไรกับผมมามากมาย อย่างน้อยผมก็ควรตอบแทนอะไรมันบ้าง นี่ผมคงเป็นฝ่ายหาผลประโยชน์จากมันฝ่ายเดียว มีแต่มันให้ผม ผมไม่เคยได้ให้อะไรมันเลย จนตอนนี้ มันคงไม่ต้องการผมอีกแล้ว
“แทค พรุ่งนี้ มึงไม่ต้องมารับกูแล้วนะ เด๋วกูไปเอง แล้วขอกูคุยกับมันแค่สองคนก่อน ถ้าไม่ได้ยังไง กูค่อยให้มึงช่วย” ผมโทรศัพท์ไปหาแทค
“นะ กูขอร้อง ครั้งเดียวจริงๆ” “แทค” ในที่สุดแทคมันก็ยอมผม ภารกิจแรกผ่านไป
ผมต้องทำสิ่งที่ผมควรทำสักที
ผมกดโทรศัพท์ หมายเลขที่คุ้นเคย ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะโทรไปในสถานะนี้
“จอนค้าบ” ผมกรอกเสียงใสไปตามสาย
“ว่าไงค้าบ อารมณ์ดีจังนะ” เสียงที่ตอบกลับมาสดใสไม่แพ้กัน ก็แหงล่ะ คนกำลังมีความสุขนี่
พอได้ยิน มันก็เกิดภาพทับซ้อนขึ้นในหัวผม นี่เพราะผมหรือแป้งที่ทำให้จอนอารมณ์ดีอย่างนี้
“พรุ่งนี้ เราไปเที่ยวกันนะ ไม่ได้ไปเที่ยวกันตั้งนานแล้ว”
“อยากไปไหนล่ะ” ปกติผมจะเป็นคนเลือกเสมอ ไอจอนก็ยังถามผมอยู่ดี
“ให้จอนจัดโปรแกรมละกัน แชมป์ยังไงก็ได้”
“วันนี้มาหวานแฮะ” จอนมันพูดขำๆ
“.....” ผมพูดอะไรไม่ออก
“ไปได้รึเปล่า มีนัดอะไรรึเปล่า” ผมถามเพราะกลัวจะไปชนกับตารางเดทกับใครบางคน
“ว่างค้าบ เพื่อแชมป์ จอนว่างเสมอ” ฟังคำนี้เข้าไป มันซี๊ดยิ่งกว่าวิทยุคลื่นไหนๆ ทำไมมันถึงยังพูดอย่างดี มันควรจะเลิกให้ความหวังกันได้แล้ว มันจะทำให้ผมเจ็บสักเท่าไหร่
“งั้น ไว้เจอกันพรุ่งนี้ เด๋วแชมป์ไปรับนะ เจอกันคับ” ผมต้องรีบวางสายทั้งที่ยังไม่บอกเวลา มันไม่ไหวผมคงคุยมากกว่านี้ไม่ได้ ไม่งั้นแผนผมคงล้มไม่เป็นท่า เพราะความรู้สึกเจ้ากรรมมันเริ่มสั่นอีกแล้ว ทั้งที่คิดว่าน้ำตาน่าจะหมดไปได้แล้ว
....................
เช้าวันใหม่ เรียกถูกมั้ยนะ ก็ผมไม่ได้นอนมาตั้งแต่เมื่อคืน มันหลับๆตื่นๆ สมองยังคิดอยู่เรื่องเดียว
“ไม่ได้ จะมัวจมอยู่กับความคิดนี้ไม่ได้ วันนี้จะต้องเป็นวันที่จอนมีความสุขที่สุด” ผมคิดกับตัวเอง วันนี้ผมอาบน้ำ แต่งตัวให้ตัวเองดูดีที่สุด แล้วก็ขับรถออกไปแต่เช้า หวังจะไปปลุกเจ้าชายที่ยังคงหลับอุตุอยู่เหมือนเดิม
“หวัดดีค้าบ ป้าหมอน” ผมทักทายป้า นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายรึเปล่าที่ได้ทำแบบนี้ คนเราเมื่อจะเสียอะไรไปก็เพิ่งจะสำนึกเนอะ ทุกอย่างมันดูเป็นสิ่งมีค่าสำหรับผมทั้งนั้น แต่ผมคงรักษามันไว้ไม่ได้อีกแล้ว
“ทำไม วันนี้ แต่งตัวมาซะหล่อเลย
“อ๋อ มีงานที่คณะน่ะคับ เลยมารับจอนตั้งแต่เช้า”
“ไม่เห็นจอนบอกเลย”
“จอนคงลืม เด๋วผมไปดูมันก่อนละกันนะคับ ไม่รู้ตื่นรึยัง”
“จ๊ะๆ” ผมย่องขึ้นไปบนห้องมัน กะจะทำเซอร์ไพรซ์มันซะหน่อย แต่ผมกลับโดนเซอร์ไพรซ์ซะเอง จอนอาบน้ำ แต่งตัวเสร็จแล้ว วันนี้ดูมันก็แต่งตัวดีกว่าทุกที
“ว่าไงคับ มาเช้าเชียว” เสียงทักมาจากเจ้าของห้อง
“ทำไมตื่นเช้าจัง” ผมถามไปอย่างงงๆ
“เราไม่ได้เดทกันตั้งนานแล้ว ก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา” มันหัวเราะ แต่ผมกลับรู้สึกว่ามันอาจจะตัดสินใจบอกผมอะไรกับวันนี้เหมือนกัน
“ยังงั้น อยากจะจะทำอะไรมั่ง” ผมถาม
“มึงขับรถไปเหอะ กูอยากไปไหนก็ไป มึงบอกเองนี่ ว่าตามใจกู”
“ค้าบๆ” ผมยิ้มรับมัน ดูมันช่างสดใสเหลือเกิน ถ้าผมไม่ได้ยินที่มันพูด ผมคงไม่สงสัยแน่ๆ ว่าจอนมันเปลี่ยนไปแล้ว
..............
“เรือเป็ด นี่อ่ะนะ ไม่เน่าไปหน่อยเหรอ” ผมหลุดปากไป ไหนจะตามใจมันไง ตอนนี้เราอยู่ในสวนๆนึงที่มีบ่อน้ำใหญ่อยู่ตรงกลาง เรือถีบจอดเต็มอยู่ที่ท่าเช่า
“กูไม่เคยเล่นนี่หว่า อยากลองดู” ผมก็ลืมไป คุณชายนี่ ไม่ค่อยเจออะไรแบบนี้หรอก
“ไป ยังงั้นไปเล่นกัน” ผมยิ้มให้ไอจอน เราเช่าเรือเป็ดมาลำนึงแล้วถีบไปเรื่อยๆตามทาง
“ทำไม วันนี้มึงทำตัวน่ารักจัง” จอนถามผม
“กูก็น่ารักอยู่ทุกวันนี่” ผมแย้ง
“กูรู้” อ่าวชมกันซะงั้น
“แต่วันนี้ มึงดูน่ารักกว่าปกติจริงๆนะ”
“อาจเป็นเพราะ..... มึงมั้ง”
“ทำไมล่ะ” มันถาม
“ก็มึงดีกับกูมาตลอด กูก็เลยอยากตอบแทนมึงบ้าง” ผมจับมือมัน ดูมันยิ้มยังกะเด็กๆ นี่ผมจะเห็นรอยยิ้มนี่อีกกี่ครั้ง ผมดึงมันเข้ามาใกล้ๆอย่างลืมตัว ก่อนจะทาบริมฝีปากลงไป
“เอ่อ กูขอโทษ” ผมรู้สึกตัว เลยผละออกมา นี่ยังดีที่คนในสวนยังไม่เยอะ ถึงจะอยู่กลางน้ำก็เหอะ อายสิงห์สาราสัตว์
“ขอโทษทำไม ไม่ได้ไม่ชอบนี่” ทำไมมึงถึงยังพูดอย่างนี้อีก มึงก็รู้ดีอยู่แก่ใจ
“อยากทำอะไรต่อล่ะ” โปรแกรมของวันนี้ ไม่มีอะไรที่หรูหราฟู่ฟ่า กลายเป็นการเข้าวัด ทำบุญกัน แต่พอได้ไปช่วยแล้ว รู้สึกสบายใจขึ้นเยอะ
“มึงนี่ก็ใจบุญเนอะ ไม่นึกว่าจะชวนมาทำบุญ” ผมรู้สึกดีจริงๆที่ได้รักคนๆนี้ แม้มันใกล้จะจบลง
แล้ว แต่ผมจะไม่คิดเสียใจหรือเสียดายที่ได้รักมัน
“ชาติหน้า จะได้เกิดมารักกันอีกไง” จอนพูด มันกระทบใจผม
“ถ้าเป็นไปได้ ก็อยากให้เป็นอย่างนั้นเหมือนกัน แต่คงต้องให้มันถูกที่ถูกทางซะที” ผมบอก
“ไหง พูดงั้นล่ะ มาทำบุญนะ ทำใจให้สบายหน่อย” จอนมันเคาะหัวผม
“โทดที ลืมไป”
“วันนี้ ขอโทษบ่อยจัง” จอนดูงงๆ เพราะปกติ ผมไม่ค่อยจะพูดขอโทดเท่าไหร่
“คิดมากหน่า” ไปเหอะ หลังจากโหมดทำบุญ เราก็ไปดูหนังกันต่อ ดีนะที่ดูหนังแอกชั่น ถ้าดูหนังรัก คงไม่ต้องออกจากโรงล่ะวันนี้ แล้ววันเวลาก็ผ่านไปรวดเร็ว
“เอ่อ ไอเรื่องเมื่อวาน...”จอนมันพูดขึ้น สิ่งที่ผมไม่อยากได้ยินที่สุด
“จอน ไว้ค่อยพูดนะ เรื่องอื่นไว้พรุ่งนี้ได้มั้ย วันนี้แชมป์ไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น” ผมพูด จอนมันอึ้งๆแต่ก็พยักหน้างงๆ
“จะกลับเลยมั้ย” จอนถามผมตอนผมไปจอดรถที่บ้านจอน
“วันนี้ กูจะนอนนี่อ่ะ” ผมบอกมันอ้อนๆ ผมเอานิ้วไปไต่ที่ไหล่ของมัน
“นี่ เพิ่งทำบุญมา ยังจะทะลึ่งอีก”
“นะๆ นะค้าบ แล้วจอนจะไม่เสียใจที่ให้แชมป์อยู่วันนี้” ผมบอก
“อือ ก็ไม่ได้ว่าไรซะหน่อย” แล้วจอนก็เดินนำเข้าบ้านไป นี่มันยังยอมผมทั้งที่... เฮ้อ
วันนี้ผมให้ไอจอนอาบน้ำก่อน แล้วผมค่อยอาบทีหลัง วันนี้มันเป็นวันที่ผมสั่นไปหมด
เพราะการตัดสินใจของผม สิ่งที่ผมจะตอบแทนมันได้
ทั้งที่ตอนนี้มันอาจไม่ต้องการแล้ว แต่ผมไม่อยากเอาเปรียบ ที่เป็นฝ่ายได้อยู่ฝ่ายเดียวมาตลอด
ผมเดินออกมาจากห้องน้ำ ห้องนอนตอนนี้คลอบคลุมไปด้วยความมืด มีไฟจากโต๊ะเครื่องแป้งเท่านั้น ที่ทำให้มองเห็นคนที่นอนอยู่บนเตียงอยู่ลางๆ
“ปิดไฟอย่างนี้นะ” ผมบอก
“ทำไมล่ะ มองไม่เห็นพอดี”
“มันเขิน”
“จนป่านนี้แล้วยังเขินอีก” เสียงที่ฟังก็รู้ว่าคนพูดเองยังเขินอยู่เลย
“เดี๋ยวก็รู้” ผมบอก แล้วผมก็หรี่ไฟ แล้วเดินไปที่เตียง ลิ้นของผมเริ่มไล่ไปจากขา ขึ้นไปจนถึงหน้าผาก
“อยากให้เวลานี้มันเนิ่นนานกว่านี้จัง”
“อือ” เสียงตอบรับตอนนี้ ก็พอรู้แล้ว ว่าเจ้าของเสียงจะอารมณ์เลยเถิดไปแล้ว
ผมเริ่มใช้ลิ้นชอนไชเข้าไปในปากของจอน แต่ครั้งนี้มันไม่รีบเหมือนทุกที ทุกอย่างมันจะต้องอ่อนโยน ผมต้องการให้มันเป็นครั้งที่ดีที่สุด
.
“จอนสลับหน้าที่กันนะ”
สั้นๆ ได้ใจความ
6.2 เร็วๆนี้ กร๊าก :m32:
-
โอ้ย..เครียดจะเป็นไงต่อนะ...ตกลงจอนจะคบกะเเป้งหรอ... :serius2:...ไม่ได้ด็ดขาดๆ...จอนใจจายร้าย
น้องมั้งคะ...ขอถี่ๆเรย..นะอยากอ่านใจจะขาด :call: :call: :call:
ยาวสะใจดีป่ะคับ เห็นแก่ น้องcutekanny ที่น่ารักมาเป็นกำลังใจตลอดนะครับเนี่ย :กอด1:พี่มั้งหวังจะคบคนมีเจ้าของไม่ดีนะคับ เดี๋ยวจะโดนฆ่าตัดตอนน้า :laugh:
เป็นได้ก็แค่ชู้ทางใจ และ รักข้างเดียวคร้าบบบ :sad4:
:z3: มีแต่เรื่องจิงๆ เมื่อไหร่จะสงบสุข โลกเป็นของเรานะ
ฟ้าส่งคนมาให้รับชะตาชีวิตอย่างนี้ล่ะคับ อย่าเครียดฮะ มีแย่ก็มีดี โลกนี้ช่างแสนเศร้า
ส่วนนิว RN กะImageriz ไม่ต้องกลัวครับ เรามีวิธีรับมือคนหลายใจอยู่แล้วครับ เผ็ด เด็ด และเจ็บ o18
-
“จอนสลับหน้าที่กันนะ”
:impress3:
---------
จากลางสังหรณ์ เหมือนพายุใหญ่กำลังจะมา :z3:
ยังคงเครียดต่อไปอีกนะคับท่าน :เฮ้อ: ขออย่าให้มีอะไรร้ายแรงเลย หัวใจจะวาย :z3:
-
ฟังจากที่จอน คุยกะ แมค เหมือนแชมป์กำลังเข้าใจผิดเลยอ่ะ
แต่จอนก็คุยกะแป้งมากเกินไปจิงๆแหละ
ตอนนี้สงสารแชมป์จัง :กอด1:
-
เอ่อ คิดเหมือนกันเลยว่า เหมือนแชมป์กำลังเข้าใจผิด
แต่มันก็น่าจะเข้าใจผิดนะ เพราะสิ่งที่จอนทำมันทำให้แชมป์คิด
อย่างนั้นนี่ แล้วเราก็ว่าแทคไม่น่าจะหักหลังแชมป์นะ
ตอนนี้ก็เป็นกำลังใจให้แชมป์นะ
:L2: :L2: :L2:
แต่สลับหน้าที่กันเนี๊ย คิดถูกคิดผิดอ่ะแชมป์
o22
-
...ภาษาไทยเนี่ยนะ มันพิเศษกว่าภาษาอื่นตรงที่...
....ทั้งภาษาพูด และ ภาษาเขียน..มันดิ้นได้..
....บางครั้งสิ่งที่เราได้ยิน มันอาจไม่ใช่อย่างที่เราคิด..
....เหอๆๆพอสลับตำแหน่งกัน..จอนมันก็ติดใจละสิ..
...แล้วใครมันจะอยากเลิก อิอิ..
...แชมป์คิดที่จะทำอะไรพิเศษเพื่อสั่งลา...
...มันได้ผล..เกินคาด..ใช่ปล่าว... :haun4:
-
ฟ้าโปร่งเป็นเค้าลางก่อนพายุใหญ่จะมา...
เฮ้อ พรุ่งนี้ต้องไปเรียนแว้ววววว
-
ไม่ให้ จอน เลิกเด็ด :serius2:
ว่า เเต่พูดถึง พายุลูกใหญ่กำลังจะมา เฮ้ออออ
ยังไงก็มีฟ้าหลังฝนอยู่นะครับอย่าลืมนึกถึงมัน
-
6.2
“จอนสลับหน้าที่กันนะ” ผมกระซิบข้างหู คนฟังถึงกับสะดุ้ง
“ว่าอะไรนะ” มันถามยังกะต้องการย้ำอีกรอบ
“วันนี้ สลับหน้าที่กันนะ” ผมต้องฝืนบอกไปอีกรอบ อายก็อาย แต่ลึกๆความรู้สึกที่จะต้องเสียจอนไปมันยังคงวนมาในหัว
“วันนี้ มึงแปลกไปนะ แชมป์ มีอะไรรึเปล่า” จอนมันช่างรู้ใจผมจริงๆ คำพูดที่มันพูดออกมาแต่ละคำ จะ
เรียกน้ำตาผมออกมาทั้งนั้น แต่ผมต้องเข้มแข็ง ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้ว วันนี้ จะต้องเป็นวันที่จอนมีความสุขที่สุด
“อย่าถามได้มั้ย มันอาย” ผมตอบเขินๆ
“แน่ใจนะแชมป์ ว่านายไม่ได้คิดจะทำอะไรแผลงๆอีก”
“ให้แล้ว ไม่เอาอย่าหาว่าใจดำละกัน ไม่อยากก็ไม่ต้อง” ผมบ่น
“ไม่ใช่อย่างนั้น ก็เป็นอย่างนี้ทีไร มึงชอบทำอะไรแผลงๆทุกที”
“ยังงั้นจะเอามั้ย” ผมถามย้ำ กันมันจะสงสัยอะไรไปมากกว่านี้
“อ่า ก็ต้องเอาอยู่แล้วสิ รอมาตั้งกี่ปี” “แชมป์จะต้องมีความสุขที่สุดเลยล่ะ”
“อือ นายก็เหมือนกัน จอน” ตอนนี้ลิ้นของจอนลงไปวนอยู่ที่ประตูด่านสำคัญที่ผมไม่คิดว่าต้องใช้อย่างนี้ มือมันก็อยู่ไม่สุก เกาะนู่นป่ายนี่ไปเรื่อย พอมีช่องที่ไร น้ำตาก็เริ่มมาคลอๆอีกแล้ว
พอดีกับที่นิ้วของจอนมันสอดเข้ามา น้ำตาผมก็เริ่มไหล แต่มันไม่มีเสียงอะไรหรอก ผมยังต้องสะกดอารมณ์ให้ได้
“เจ็บรึเปล่า”
“ไม่ แค่แน่นๆ” ผมตอบ
“จะทำเบาๆนะ” จอนเข้ามากระซิบข้างหู มือก็ยังปฏิบัติการอยู่ นิ้วก็เริ่มมากขึ้น
“จะเข้าแล้วนะ แชมป์ ถ้าเจ็บบอกนะ” จอนยังคงพูดอย่างแผ่วเบา น้ำมูกผมเริ่มเข้ามาจนจะหายใจไม่ออก พอผมหายใจขัด
“แชมป์ มึงร้องเหรอ” เงียบสิผม
“ป่าว น้ำมูกไหลหน่ะ” เสียงผมยังปกติอยู่
“อย่าโกหก “ จอนลุกไปเปิดไฟ น้ำตาผมก็ยังไหลอยู่ “มึงไม่เห็นต้องทำแบบนี้ มึงก็รู้ว่ากูไม่ได้ซีเรียสที่จะต้องเป็นเจ้าของมึง”
“กูรู้ จอน แต่กูอยาก กูแค่ดีใจที่กูจะได้...นะ อย่าให้กูพูดได้ไหม มันเขิน”
“มึงคิดอย่างนั้นจริงเหรอ กูควรเชื่อมึงเหรอ” สายตาที่จอนส่งมามันช่างคาดคั้น
“มึงไม่มั่นใจเหรอ ว่ากูรักมึง”
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ถ้าไม่ใช่ ทำไมมึงถึงต้องคิดมาก หรือว่า...” ผมไม่น่าพูดขึ้นมาเลย มันจะทำให้ตัวเองเจ็บซะเปล่าๆ
“หรือ ว่ามึงไม่อยาก กูไม่ได้บังคับมึงนะ ถึงกูจะอยากเป็นของมึงบ้าง แต่ถ้ามึงไม่อยากกูก็ไม่ได้ว่าอะไร” ผมพยายามหว่านล้อม
“ก็บอกว่าไม่ใช่ไง มึงรู้ไหม ว่ากูรอมานานแค่ไหน กูก็อยาก แต่กูไม่อยากให้มึงไม่สบายใจ” จอนพูดมา
“กูดีใจซะด้วยซ้ำ มึงไม่ต้องคิดอย่างนั้น กูคิดมาแล้ว ไม่งั้นกูคงไม่ยอมให้มึงง่ายๆ”
“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่เกรงใจล่ะนะ” มันพูดขึ้น อารมณ์นี้เปลี่ยนไปคนละเรื่อง ถึงสัมผัสที่ได้มันจะทั้งหวานซึ้งและอ่อนโยน แต่ภาพทับซ้อนของวันเวลาต่อจากนี้
“ปิดไฟหน่อยได้มั้ย” ผมกระซิบบอกมัน น้ำตามันจะไม่หยุดเลยเหรอ
“ไม่เอาหรอก เรื่องสำคัญอย่างนี้ มองอะไรไม่เห็นได้ไง”
“ยังงั้น แปบนึงนะ” ผมพูดแล้วรีบวิ่งเข้าห้องน้ำ “สัญญากับตัวเองไว้แล้วว่าจะไม่ร้อง ทำไมน้ำตาถึงยังไหล” ผมทำใจใหม่อีกที แล้วล้างหน้า
“อือ พร้อมแล้ว” ผมยิ้มให้จอนตอนเปิดประตูห้องน้ำออกมา
“ไม่เอาแล้ว มึงไม่ได้อยากนี่ แชมป์ ทำไมมึงต้องโกหกกู” จอนมันเดินเข้ามาจ้องตาผม
“กูแค่ ตื่นเต้น...” ผมไม่กล้าสบตามัน
“มึงโกหก กูขอมึงมาตั้งนาน ทำไมมึงถึงจะต้องให้ตอนนี้ ทั้งที่วันนี้ไม่ได้มีอะไรพิเศษเลย”
ผมไม่อยากเถียงกับมันไปมากกว่านี้ ผมดึงตัวมันเข้ามากอด
“จะไม่พิเศษได้ไง จอน กูรู้แล้ว ว่ากูรัก รักมึงมาก มันไม่จำเป็นที่ต้องเป็นวันอะไร กูอยากให้มึงมีความสุข อย่าคิดอะไรแปลกๆได้มั้ย เด็กโง่” กอดครั้งนี้มันช่างอบอุ่น ผมไม่อยากปล่อยมันออกจากอ้อมแขนของผมเลย
“มึงคิดอย่างนั้นจริงๆเหรอ” จอนยังถาม ดูมันไม่มั่นใจ
“ไหนมึงบอกว่ามึงมั่นใจไง ว่ากูรักมึง ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้น “ ผมยิ้มให้จอนอีกครั้ง ก่อนจะผลักมันลงบนเตียง
ผมคงต้องปลุกอารมณ์อื่นเพื่อให้มันเปลี่ยนเรื่องคิดดีกว่า
...........................
“ในที่สุด เราก็เป็นของกันและกันซักที เนอะ” จอนพูดขึ้นหลังจากการเสร็จภารกิจ ผมไม่นึกว่ามันจะเจ็บขนาดนี้ นี่จอนต้องทนผมอยู่คนเดียว มันคงไม่แปลก ที่จะหาทางใหม่ที่ดีกว่า
“อือ รู้มั้ยกูมีความสุขที่สุดเลย” ผมกระซิบเสียงเบา
“คงไม่เท่ากูหรอก” จอนกระซิบกับมา
“ กูมั่นใจ ว่ากูมีความสุขกว่า นอนได้แล้ว” ผมพูดพลางลูบหัวมัน
“ไม่ต่อเหรอ ยังไหวนะ” จอนพูดขำๆ หน้ามันตอนนี้ ถ้าเก็บได้ผมอยากเก็บไว้จัง อยากเห็น อยากมองตลอดไป
“จอนมึงลดความน่ารักลงหน่อยได้มั้ย มึงน่ารักเกินแล้ว รู้ตัวมั้ย” ผมบอกยิ้มๆ
“ทำไมล่ะ ไม่ชอบเหรอ” มันถามผมกลับ
“ชอบ แต่.... ป่าวหรอก นอนดีกว่าคับ คนดี เหนื่อยแล้ว”
“แต่อะไร” มันถามหน้าอยากรู้มาก
“ไม่บอก เด๋วพรุ่งนี้ค่อยบอกละกัน เด๋วไปเรียนไม่ทันนะ”
“ไม่เอา ไม่งั้นไม่นอนนะ”
“ถ้าดื้อ อย่างนี้ก็ไม่ต้องคุยกัน อุตส่าห์ดีด้วยแล้ว”
“อ่า ไม่เอาๆ เชื่อแล้ว นอนแล้ว อย่าโกดนะ” จอนตอบเบาๆ “แต่พรุ่งนี้ต้องบอกจริงๆนะ” ผมพยักหน้าให้ก่อนมันจะเลื่อนตัวมากอดผม คืนนี้ผม คงไม่นอน ผมอยากดูหน้าของคนที่ผมรักให้นานที่สุด
ก่อนที่
มันจะเปลี่ยนไป ในที่สุดเสียงที่ทำให้ผมรู้ว่าจอนมันหลับลึก ผมคงต้องทำภารกิจต่อแล้ว
ทั้งที่ใจไม่อยากจะจากไปเลย ผมลุกออกไปเขียนกระดาษตั้งไว้ที่โต๊ะเครื่องแป้ง
ไม่นึกว่าจดหมายฉบับเดียว มันจะเขียนยากขนาดนี้
จอน กูรู้ว่ามึงรักกู และมึงก็คงรู้ว่ากูรักมึง สิ่งที่กูตอบแทนมึงครั้งนี้ คงเป็นสิ่งสุดท้ายที่กูจะทำได้ถึงมันจะไม่มาก มันยังคงน้อยกว่าที่มึงทำให้กู แต่สิ่งที่กูจะทำเพื่อมึงได้ดีที่สุดตอนนี้คือการปล่อยให้มึงได้อยู่กับคนที่มึงรักและเป็นคนที่มึงควรจะรักด้วย ซึ่งคนๆนั้นไม่ใช่กู มึงอาจจะกลัวว่ากูไม่ยอมหรือมึงอาจจะไม่อยากทำให้กูเสียใจ มึงอย่าทำให้กูต้องเป็นคนเห็นแก่ตัวไปมากกว่านี้เลย แค่มึงรักกู ทำอะไรมากมายให้กู ทั้งที่กูไม่เคยทำอะไรตอบแทนมึงเลย กูอยากให้มึงรู้ ว่ากูรักมึง กูพร้อมที่จะจากไป เมื่อมึงเจอทางที่ดี มึงไม่ต้องกลัวว่ากูจะเสียใจ กูดีใจกับมึงด้วยซ้ำที่มึงเจอคนดีๆ ยังไงกูก็ขอบใจมึงสำหรับเวลาที่ผ่านมา มึงทำให้กูมีความสุขที่สุด แล้วกูก็ขอให้มึงมีความสุขเหมือนกัน กับคนที่มึงรัก กูอาจจะขอไปพักซักพัก แต่กูสัญญาว่าไม่เกินอาทิตย์นึงแน่นอน มึงไม่ต้องห่วง เมื่อกูกลับมา เราจะเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม แล้วกูจะไม่ให้ความรู้สึกอะไรมาทำให้ความเป็นเพื่อนเราเปลี่ยนไป
เพื่อนรักกันตลอดไป
แชมป์
ผมทิ้งข้อความนี้ไว้ก่อนจะออกรถไปสู่หนทางที่ผมก็ยังไม่รู้ว่าจุดหมายคือที่ใด แต่ที่แน่ๆ มันจะไม่มีอะไรที่ทำให้หวนคิดถึงว่าที่เพื่อนรักของผมอีก
เจอกันคราวหน้า หวังว่าเราคงได้กลับมาเป็นเพื่อนกันนะ
เพื่อนรัก
TBC
ครบ 500 เม้นท์ ดีใจจังเลย
และแล้วเราก็เศร้ากันอีก เมื่อกี้อ่านเรื่องของพี่พากย์ก็เศร้าแล้ว มาลงเองก็เศร้าอีก
ฟ้าช่างไม่ยุติธรรมต่อชีวิตบนโลก เครียดจัง ใครก็ได้กอดค้าหน่อย :กอด1:
อย่าเครียดเกิน มาสังเกตอะไรหน่อย
ผมเพิ่งสังเกตครับ อย่าหวังได้อ่าน NC ถ้าพี่แชมป์เป็นคนโดน ไม่เคยเล่าครับ
เนียนมาก ข้ามตลอด
-
:monkeysad:...เศร้าเนอะ..
..แต่เห็นด้วยกับสิ่งที่แชมป์ทำ...
..พึ่งรู้นะเนี่ยว่า..จอนรอเวลานี้มานานแล้ว...
..จริงๆๆด้วย แชมป์ไม่ยอมบรรยาย NC เนียนตลอด..
..แล้วแชมป์จะไปไหนอะ..รออยู่นะรีบมาเฉลยไวๆๆ.. :m15:
-
:เฮ้อ:
เครียดอะ แชมป์ เข้าใจผิดไปเองหรือเปล่า อะ
-
อีกละเเชมป์เริ่มก่อนอีกเเล้ว
บอกเเล้วไง ว่าอนาคตยังไม่มา อย่าพึ่งตัดสิสิ เฮ้อ :เฮ้อ:
:o12: :o12: :o12: :o12: :o12: :o12:
เศร้า :m15:
-
:m15: เข้าใจในสิ่งที่แชมป์ทำ เลือกที่จะจากไป
แต่มันยังคาใจอยู่ว่าแชมป์เข้าใจจอนถูกหรือผิดกันแน่
:เฮ้อ:เศร้าได้อีก
ปล. :angry2:ถึงตอน NC รีบข้ามเลยนะแชมป์
-
โห.... เศร้าอ่ะ
แชมป์ ใจร้าย ทิ้งจอนได้ไง ไมไม่คุยกันดีๆก่อน o9 o9
ไม่เชื่อหรอก ว่าจอนจะรักคนอื่น มากกว่าแชมป์ :m15:
-
วันนี้ มันเป็นไร ในเล้านี้เหรอครับ
มีแต่เรื่องเศร้า ๆ เรียกน้ำตากันแต่ เช้า เลย
ม่ายยยยหวายยยแล้ววววววววววว :o12: :o12: :o12:
-
ตามอ่านทันละ ขยันอัพมากมาย น่ารักจริงๆทั้งคนเขียน คนโพส
แต่ไม่น่ามาตามทันตอนพายุเข้าเลย..มันบีบหัวใจ..
จริงๆก็เป็นคู่รักอีกคู่ที่น่ารักนะ
น้องจอนออกจะขี้งอนและประชดแรงไปหน่อย รักมากก็หึงมากเนอะ
น้องแชมป์ก็เป็นคนที่คิดมาก ชอบตัดสินใจอะไรคนเดียว
แต่ก็เข้าใจนะว่าสิ่งที่แชมป์ทำทุกครั้งก็เพราะคำว่ารักและหวังดีจริงๆ
แต่อนาคตของทั้งคู่ ก็ต้องตัดสินใจด้วยกัน มีอะไรต้องคุยกันนะ
จะติดตามให้กำลังใจต่อไปนะคะ
ปล. รีบโพสให้ทันวาเลนไทน์นี่ จะไปเซอร์ไพรซ์ใครหรือเปล่าหนอ
-
กอดเฮียมั้ง :กอด1:
เตรียมพบกับตัวละคร(สำคัญ)ใหม่ เร็วๆนี้
------------------------------------------------------------
“อย่าถามได้มั้ย ว่าแต่ นายชื่ออะไร” ผมถามขึ้น “เราชื่อแชมป์” ก่อนที่จะโดนหาว่าไร้มารยาทที่ไม่บอกชื่อตัวเองก่อนถาม
“ไม่บอกได้มั้ย” มันทำหน้ากวนตีน
“ก็ได้ ถ้าอยากให้เรียกนายว่า ไอโรคจิตต่อไป” มันหัวเราะ คนบ้าอะไรเส้นตื้นชิบ
“เรียกเราว่าวินละกัน” เป็นคำตอบที่ฟังดูแปลกๆ
“อือ” ผมไม่อยากท้วง เหมือนการพยกันครั้งนี้มันเป็นอะไรที่พิกลอยู่
-
+1 ให้กะ Manji+ จ้า (มาต่อคราวนี้หอบเอาพายุใหญ่มาด้วย )
--------------
"อึ๊บสั่งลา " :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เราเข้าใจแชมป์นะ ถ้าเป็นเราเราจะทำอย่างแชมป์อ่ะ :fire:
จากที่อ่านๆดูตะหงิดๆเราเดาว่า... เราว่าจอนอ่ะต้องมีความลับบางอย่างกะแชมป์ แล้วก็เป็นความเข้าใจผิดของแชมป์ด้วยบางส่วน (เป็นตรู ตรูก็เข้าใจผิด) แต่ที่ไม่ชอบใจคือ ที่บอกว่า ยัยแป้ง(เน่า) เป็นคนของจอน :beat: กับ ที่ยกแชมป์ในแท็คแบบนั้น ไม่ชอบใจจริงๆ ....... :z6:...
สมน้ำหน้าจอน !! ไม่ว่าจะเป็นจอนที่เปลี่ยนใจเอง (ถ้าเป็นข้อนี้ยิ่งโมโห) หรือแชมป์เข้าใจผิด เพราะจอนก็ไม่เคลียร์เอง แถมยังจะยกแชมป์ให้แท็คง่ายๆ อย่างกะของไร้ค่าอย่างนั้น ชิร์
-
ขอบใจน้องนิคที่มาทำหน้าที่แทน รอบนี้ไข่เพิ่มครับ รายละเอียดและน้ำเน่ามากขึ้น
ตามอ่านทันละ ขยันอัพมากมาย น่ารักจริงๆทั้งคนเขียน คนโพส
แต่ไม่น่ามาตามทันตอนพายุเข้าเลย..มันบีบหัวใจ..
จริงๆก็เป็นคู่รักอีกคู่ที่น่ารักนะ
น้องจอนออกจะขี้งอนและประชดแรงไปหน่อย รักมากก็หึงมากเนอะ
น้องแชมป์ก็เป็นคนที่คิดมาก ชอบตัดสินใจอะไรคนเดียว
แต่ก็เข้าใจนะว่าสิ่งที่แชมป์ทำทุกครั้งก็เพราะคำว่ารักและหวังดีจริงๆ
แต่อนาคตของทั้งคู่ ก็ต้องตัดสินใจด้วยกัน มีอะไรต้องคุยกันนะ
จะติดตามให้กำลังใจต่อไปนะคะ
ปล. รีบโพสให้ทันวาเลนไทน์นี่ จะไปเซอร์ไพรซ์ใครหรือเปล่าหนอ
ขอบคุณคุณ ราชินีหิมะด้วย วิเคราะห์แม่นมาก o13 และพี่เขาก็ไม่หายซะด้วยสิ เสมอต้นเสมอปลาย ดีป่ะเนี่ย
ตอนนี้คนเริ่มคิดว่าพี่แชมป์เข้าใจผิดซะงั้น....
แอบนอกรอบนิดนึง
คิดว่าเน่าป่ะครับ ไอตอนเดินมาหน้าไปหน้าประตูแล้วได้ยินพอดีเนี่ย
ผมว่าเหมือนหนังไทย เน่ามากมาย ถามพี่แชมป์ประมาณสี่รอบ เกือบโดนพี่เขาเตะ
คอนเฟิร์ม จริงๆครับ เน่ากว่านิยายอีก :angry2:[/color]
ไอคำว่า "อึ๊บสั่งลา" นี่ น่ารักไปนิดนะครับ คุณจันทร์แดง
-
ไอคำว่า "อึ๊บสั่งลา" นี่ น่ารักไปนิดนะครับ คุณจันทร์แดง
อ๊ากกกกกกกก :impress3: อยาก +1 ให้กับชื่อนี้ จันทร์แดง :-[ แต่บวกไม่ได้ เพราะเพิ่งบวกไป ไว้พรุ่งนี้นะ รอก่อน อิอิ Manji+คุงเข้าใจตั้ง :-[
-
คิดภาพตอนคนอ่านลุ้นแล้วโดนตัดจบได้ใจจิงๆ :laugh:
-
^คนข้างบนเนี่ย ตัดสินใจไม่ถูก ว่าจะบวกหรือลบคะแนนดี ซาดิสได้ที่เชียว o18
+1 ให้ทุกคนที่มาเป็นกำลังใจในหน้านี้ค้าบ
มาแวะแนะนำเพลง ลองฟังครับ สำหรับตอนต่อไป
http://www.imeem.com/nabiya-2u/music/uXYE_N4D//
ไม่ไว้ใจตัวเอง-แพรว
แล้วใครรู้ว่าเอาเพลงimeem มาลงทำไงอ่ะ ไปอ่านแล้วทำม่ายเป็น ขอความช่วยเหลือหน่อยค้าบ :pig4:
-
:z2: :z2: :z2:
ท่าทาง วิน จะกวนได้โล่นะเนี่ย
แล้วจะรอดูว่า จะเกิดไรขึ้นอิๆ
-
โอ้ย อ่า เอาอีก o18
-
^คนข้างบนเนี่ย ตัดสินใจไม่ถูก ว่าจะบวกหรือลบคะแนนดี ซาดิสได้ที่เชียว o18
+1 ให้ทุกคนที่มาเป็นกำลังใจในหน้านี้ค้าบ
มาแวะแนะนำเพลง ลองฟังครับ สำหรับตอนต่อไป
http://www.imeem.com/nabiya-2u/music/uXYE_N4D//
ไม่ไว้ใจตัวเอง-แพรว
แล้วใครรู้ว่าเอาเพลงimeem มาลงทำไงอ่ะ ไปอ่านแล้วทำม่ายเป็น ขอความช่วยเหลือหน่อยค้าบ :pig4:
น้องมั้งลองใช้เพลงใน...ijigg ดูนะจ๊ะ
1.ทำการค้นหาไฟล์เพลงที่ต้องการจากเวป ijigg จากตัวอย่างใช้เพลง ไม่ไว้ใจตัวเองของต้ยละกันนะ...หาของเเพรวมะเจออ่า หลังจากหาเพลงได้แล้วให้ทำการ copy url หน้าเวปนั้นมาเลยครับ ก็จะได้ว่า
http://http://www.ijigg.com/songs/V244ECEPA0
2.ทีนี้เรามาดู code ที่ใช้ใส่เพลงกัน
Code:
[ flash =315,80]http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?
songID=XXXXXXXXXX&Autoplay=Y[/flash ]
จะมีอยู่ 2 ส่วนที่เราต้องทำการแก้
2.1 XXXXXXXXXX คือส่วนที่ได้จากอักษรสีแดงที่ขีดเส้นใต้ของ url ในข้อ 1
2.2 Autoplay=Y คือส่วนที่บอกว่าต้องการให้เพลงเล่นอัตโนมัติเลยหรือเปล่า
ถ้า Autoplay=0 คือต้องกดเพื่อทำการเล่นเพลงด้วยตัวเอง
แต่ถ้า Autoplay=1 คือเล่นอัตโนมัติ
เเล้วก็จะได้โค้ด
:really2:..น้องมั้งจางงมะเนี่ย...
เอาเป็นว่า...หากสับสนประการใด...เข้าไปอ่านได้ตามลิงค์นี้จะละเอียดกว่ามากมาย..(บอกตั้งเเต่เเรกก็สิ้นเรื่อง...เหอๆ)
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=7149.140
รีที่ 152 จ้า :bye2:
ขอยกความดีนี้ให้เเก่ Asahi ที่ได้เคยเเนะนำข้าพเจ้าไว้... :pig4:
ปล.น้องมั้งรีบมาอัพต่อเร็วๆนะ........เครียดๆเจ๊จะบ้าตาย...งานนี้เเชมป์คิดไปเองแหงๆ..ตกลงวินคือ?เเละเกี่ยวข้องไรกับเเชมป์...:call: :call:
-
http://www.ijigg.com/jiggPlayer.swf?songID=V2AABFFEPA0&Autoplay=1
บทที่ 7 พัก
ตอนนี้ก็เพิ่งจะเจ็ดโมงกว่าเอง ผมขับรถมาถึงทะเลแห่งหนึ่งแล้ว ตอนนี้น้ำตาผมหยุดแล้ว ผมเพียงแต่ต้องการเวลาที่จะตัดใจ ไม่อยากทำให้ผมกับไอจอนเข้าหน้ากันไม่ติด
ถ้ามีเวลาพักกันทั้งสองฝ่าย มันคงไม่ยากเกินไปที่จะกลับไปเป็นเหมือนเดิม สิ่งเหล่านี้มันคิดได้แค่สมอง แต่ทำไมใจของผมไม่ยอมทำตามเลย ผมพยายามคิดเรื่องอื่น ก่อนหน้านี้ ผมกลับบ้านจัดกระเป๋าแล้วบอกที่บ้านว่ามีค่ายต่างจังหวัดประมาณอาทิตย์นึง ซึ่งแม่ผมก็แปลกๆใจ แต่ก็ไม่ได้ท้วงอะไร คงเพราะแม่เชื่อว่าผมดูแลตัวเองได้มั้ง ประมาณแปดโมง โทรศัพท์ของผมดังขึ้น ผมหยิบขึ้นมาดู มันเป็นเบอร์ของไอจอน
ผมทำอะไรไม่ถูก ใจนึงก็อยากคุย แต่ผมรู้ว่ามันจะไม่มีอะไรดีขึ้น ผมคงใจอ่อนแน่ๆ ถ้าผมคุยกับมัน ผมต้องเลือกที่จะเข้มแข็งไว้ ผมเลือกที่จะปิดโทรศัพท์ ใจผมยังคงกังวลว่ามันจะเป็นยังไง มันจะดีใจ หรือเสียใจ แต่ผมมั่นใจว่ามันคงจะดีใจมากกว่า เมื่อผมเลือกทางออกที่ดีที่สุดให้มันแล้ว ตอนนี้ผมควรจะทำอะไรดี ผมไม่รู้ว่าผมควรจะไปไหน ติดต่อใคร หรือทำอะไร ผมทำอะไรไม่ถูก จะออกมาเป็นอาทิตย์
ทั้งที่ไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี ผมกลัวที่จะต้องเจอไอจอนผมไม่รู้จะทำตัวยังไงถ้าเจอกับมันตอนนี้ ผมจะไม่ไปที่ๆผมกับไอจอนเคยไปด้วยกัน มันคงจะยิ่งทำให้ผมลืมไม่ได้และอาจจะเจอไอจอนเข้า ผมนั่งดูชายทะเลไปเรื่อยๆ ผมทั้งยิ้มทั้งร้องไห้ให้กับตัวเอง เวลาที่ผ่านมามันช่างสนุกและเศร้าไปได้ๆพร้อมๆกัน วันเวลาของผมตอนนี้มันผ่านไปโดยไม่มีอะไรเลย แล้วที่มหาลัยเค้าจะว่ายังไง ผมได้แต่คิด แต่ไม่ว่าจะคิดอะไร ภาพไอจอนยังคงเข้ามาในความคิดของผมตลอด
“แป้ง คงจะโชคดีมากเลยเนอะ” ผมได้แต่พูดกับตัวเอง ผมอิจฉาแป้ง นี่ถ้าผมหรือไอจอนซักคนเกิดมาเป็นผู้หญิงเรื่องนี้คงจะไม่จบอย่างนี้ ไม่แน่ ตัวผมไม่ดีอะไรเลย ไอจอนมันอาจเบื่อที่ตัวผมก็เป็นได้ ยิ่งคิดก็ยิ่งไม่ทำให้อะไรดีขึ้น ผมพยายามขับรถเวียนเที่ยว แล้วผมก็ไปหยุดที่โรงแรมที่ริมหาด ผมเข้าไปติดต่อพนักงานเพื่อเข้าพัก
ดูพนักงานก็งงๆ ที่ผมมาพักคนเดียว ผมไม่มีเงินสดเลยต้องจ่ายบัตรเครดิตไป ซึ่งผมคงจะคิดผิดแน่ๆ ที่ทำอย่างนั้น ผมเก็บของในห้องพัก แล้วเดินไปตามทางชายหาดเรื่อยๆ ผมซื้อหนังสือมาอ่าน ผมใช้ชีวิตไปอย่างเรื่อยเปื่อยอยู่ในห้อง
ไม่ว่าจะเปิดไปกี่หน้า ผมอ่านไม่รู้เรื่องซักหน้าจนผมต้องตัดสินใจออกไปบาร์ตอนกลางคืนในโรงแรม กลัวก็กลัว แต่ความเศร้ามันมีเยอะกว่า
ผมไม่สนใจอะไร อย่างน้อยก็ยังอยู่ในโรงแรม ผมเดินดิ่งไปที่บาร์
“น้อง ขออะไรแรงๆมาแก้ว” ผมพูดเหมือนในหนัง จริงๆคือไม่รู้จักว่าควรกินอะไรดี เมื่อแก้วเหล้ามาอยู่หน้าผม ผมยกซดคำเดียวหมดด้วยความสะใจ ซึ่งมันก็ได้ผล ความแสบที่ผ่านหลอดอาหาร มันทำให้ผมแทบสำลัก
แต่อารมณ์นี้ มันไม่มีอะไรให้เสีย ผมนั่งดื่มจนสติเริ่มจะหลุดลอย สมองมันเบลอๆแทบจะไม่รับรู้ถึงสิ่งรอบตัว ผมเดินออกจากบาร์ก่อนจะเซล้ม มีเด็กเสริฟคนนึงมาช่วยพยุงผม ผมแทบจะจำอะไรไม่ได้ รู้สึกเพียงแต่ว่าถูกแบกไปที่ห้องโดยใครก็ไม่รู้ ซึ่งเขาถามอะไรผม ผมก็ตอบไป นี่คงเป็นการตัดสินใจที่โง่ที่สุดแน่ๆ เมื่อมันไม่มีใครที่อยู่ในห้องผม ถูกปล้นขึ้นมาทำไงล่ะวะ
“คืนนึงเท่าไหร่ รู้มั้ย” เสียงถามขำๆ เปลือกตามันหนักเป็นพิเศษ แรงรับรู้แทบไม่เหลือ
“เห็นว่าหน้าตาไว้ใจได้หรอกนะ เซอร์วิสพิเศษคืนนึงละกัน” ใคร
ใครเป็นคนพูด
“แล้ว เซอร์วิสพิเศษ คืออะไร”.....
.....................................
ต่อสองรวดตอบแทนพี่Cutekannyผู้ใจดีที่มาสอนการลงเพลงค้าบ
+1 น้า
-
7.2 เหตุเกิดจากความเหงา
ผมตื่นขึ้นมา ความมึนกินสมองซะชาไปหมด ก่อนจะปรับรับภาพที่ผมนอนอยู่บนเตียง เสื้อก็ไม่มี ผมมองซ้ายก่อนจะมองขวา
ภาพที่ทำให้ผมตกใจมากที่สุด ใครซักคนที่ผมไม่รู้จัก เขานอนคว่ำหน้ากับเตียงทำให้ผมมองหน้าไม่ชัด รู้แค่ว่าผมต้องเช็คสภาพตัวเองก่อน
สติที่เลือนลางมันมีบอกแต่ว่าผมฝันถึงไอจอนมันเมื่อคืน ผมคงไม่ได้.......
“เฮ้ยๆ ตื่นๆ” ผมเขย่าไอคนข้างๆ มันสลึมสลือก่อนจะส่งยิ้มมาให้ ดูมันก็เป็นคนสะอาดดี แต่ท่าจะเป็นเด็กประมาณมหาวิทยาลัย อายุคงพอๆกับผม
“ตื่นแล้วเหรอ” คำถามที่ควรเป็นของผม ถูกมันแย่งไปพูด
“เมื่อคืน เกิดอะไรขึ้น” ผมกลั้นใจถามไป
“เห็นสภาพแบบนี้แล้วคิดว่าเกิดไรล่ะ” ไอคนนั้นมันพูดยิ้มๆ ภาพบางอย่างผุดมาในสมอง เหมือนผมฝันว่าจะจูบไอจอนมันเมื่อคืน
“ไอสัด มึงทำอะไรกู” ผมขึ้นเสียงก่อนจะกระโดดออกจากเตียงด้วยความขยะแขยงทั้งตัวเองและคนที่อยู่ข้างๆ
“เฮ้ย ใจเย็นๆดิคับ ไม่เห็นต้องขึ้นกูขึ้นมึง” มันลุกขึ้นมานั่ง หน้าตามันเรียบร้อยเกินกว่าจะอยู่ในสภาพนั้น เสื้อผ้าก็ยังปกติดี ไม่ได้ยับซักเท่าไหร่
“............” ผมยืนรอฟัง
“เมื่อคืน เราเห็นนายเมาไม่รู้เรื่องอยู่ที่บาร์ข้างล่าง ก็เลยอาสาขึ้นมาส่ง” มันเริ่มอธิบาย
“นั่นไม่ใช่สิ่งที่เราอยากรู้”
“นายนี่พูดตรงดีเนอะ นายเป็นเกย์ป่ะเนี่ย” มันก็ถามผมตรงๆไม่ต่างกัน
“........” ผมเงียบ
“ถ้าไม่ใช่ก็ไม่เห็นต้องกลัว คนอย่างผมมีเกียรติพอ” มันพูดกวนๆ กูไม่ใช่ผู้หญิง
“เราก็ไม่ได้นอนนี่หรอก เพียงแต่เมื่อเช้ากลัวนายจะตื่นแล้วตกใจก็เลยกะมารอ แต่เผลอหลับไปหน่ะ” “เอ่อแล้วมาคืนกุญแจนี่ด้วย โทดทีที่ถือวิสาสะ แล้วยังเปลี่ยนชุดให้นาย เมื่อคืนนายอ้วกหน่ะ” อารมณ์ผมเย็นขึ้นลงเยอะ
“โทดที เราตกใจไปหน่อย ขอบใจที่ช่วยเรานะ” ผมพูด
“พูดดีๆก็เป็นนี่” อ่าว สาดนี่เอาไงกะกู
“ขอบใจ นายเป็นคนดีนะ นายมีโอกาสขโมยของ ทำอะไรก็ได้ตอนเราไม่รู้เรื่อง” ผมยังขอบคุณมันรู้สึกโล่ง
“ไม่เป็นไร หายดีก็ดีแล้ว พูดกูมึงก็ได้นะ มึงดูน่าคบดี วันหลังอย่าไปเมาอย่างนั้นอีกล่ะ อยู่ม.ไรแล้วล่ะมึงน่ะ” ไอนี่มันปากดีจิงๆ
“มหาลัย” ผมบอกเริ่มเซ็งๆ
“อ่าวนึกว่ามอสี่ริกินเหล้า คออ่อนดีเนอะ” มันกัดผมได้ตลอดเวลา
“
ให้มันน้อยๆหน่อย มึงอ่ะอยู่ปีไรอ่ะ”
“ไม่ถามว่าเราอยู่ม.ไหนบ้างเหรอ” มันถามหัวเราะ
“กูอยู่ปีหนึ่ง” มันทำผมตกใจ ปีเดียวกันนี่หว่า
“อย่ามาล้อเล่น” ผมพูด
“พูดจิง แล้วไมมาเที่ยวที่นี่คนเดียวล่ะ” มันถามแทงใจดำผม
“.....”
“แล้วเมาซะอย่างนั้น คงอกหักอ่ะเด่ะ” มันอ่านนิยายมากไปป่ะ แต่ก็จริงอ่ะนะ
“เรียนอยู่ไหนอ่ะ” ผมเลือกที่จะเฉ
“หือ” มันคงงงกับที่ผมเปลี่ยนเรื่องไปเร็ว ผมกำลังรอคำตอบ เสียงโทรศัพท์มันดังขึ้น มันวางทิ้ง
“คงต้องไปแล้ว”มันลุกเดินออกจากห้อง ผมเดินตามไปส่ง มันดูเป็นคนลึกลับ
“แต่อีกอย่าง ดูหน้านายอย่างนี้ ไม่นึกว่าจะจูบเก่งเป็นบ้า” มันพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งออกไป
“เฮ้ย” ผมมัวแต่ตกใจ
“ไหนว่าไม่มีอะไรวะ” ผมตะโกน
“อย่าไปไหนก่อนล่ะ เดี๋ยวโทรมาหาที่ห้องนะ” มันมีเบอร์ผมได้ไง แล้วเมื่อคืนผมจูบมันเหรอ คำถามวิ่งมามากมาย แต่ตัวมันกลับวิ่งหายไปแล้ว ไม่รู้แม้กระทั่งชื่อ เอ่าเข้าให้บุรุษนิรนาม
-
7.3
ผมกลับสร้างเรื่องปวดหัวให้ตัวเองอีก ผมยังทำใจเรื่องเก่าไม่ได้ก็สร้างเรื่องใหม่ให้ปวดหัวกันอีก ผมควรจะทำยังไง ผมหยิบมือถือมากำอยู่ในมือ อยากคุยกับคนที่ผมอยากเจอที่สุดในตอนนี้ ถ้ามันยังเหมือนเดิม แล้วรู้เรื่องนี้มันต้องฆ่าผมแน่ๆ
..........................
ผมกำลังจะสั่งอาหารของโรงแรมมาประทังชีวิต หลังจากร้องต่ออีกยก ผมหวังว่าน้ำตาผมจะหมดได้แล้ว ตายังบวมๆ อายคนก็เลยไม่อยากออกไปกินข้างนอก ผมเลือกสั่งราดหน้ากับของกินเล่นอีกหลายจานไปทางรูมเซอร์วิส เตรียมตัวกินให้ลืมใครบางคน หลังจากกำลังรออาหารไปซักสิบนาที โทรศัพท์ก็ดังขึ้น
“ฮัลโหล” ผมรับอย่างระแวง คงไม่ใช่ใครที่ผมหนีมาใช่มั้ย
“ว่าไงมึง ไปกินข้าวกันป่าว” เสียงที่ถามมา ผมยังไม่รู้เลยว่าใคร
“โทรผิดห้องมั้งครับ” ผมวางสายไป แล้วโทรศัพท์มันก็ดังขึ้นอีก
“มึงนั่นแหละ อย่าวางสายดื้อๆสิ” เสียงยังตอบมา
“อ๋อ นายโรคจิตเมื่อเช้าใช่มั้ย” ผมเพิ่งคิดออก
เจ้าของเสียงได้แต่ตอบรับด้วยการหัวเราะ
“เราอยู่ถิ่นนี้ เดี๋ยวจะพาไปกินร้านอร่อยๆ”
“ขอบใจนะ แต่เราสั่งอาหารไปแล้ว” ผมบอก
“อ่าวเหรอ ไม่เป็นไร นายเตรียมตัวละกัน เด๋วไปรับที่ห้อง” มันตัดบทก่อนจะวางสาย
“เฮ้ย เดี๋ยวดิ” ไม่ทัน มันวางสายใส่หูผมไปก่อนแล้ว เอาไงวะ ผมไม่ได้คิดไรมาก กำลังเซ็งอยู่ มีเพื่อนใหม่ก็น่าจะดีกว่านั่งคิดฟุ้งซ่านไปคนเดียว ผมแต่งตัวได้ซักพัก เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ผมเปิดออก
“เตรียมตัวเสร็จยัง” มันเดินเข้ามาอย่างถือวิสาสะ
“แล้วอาหารที่สั่งทางโรงแรมไว้ล่ะ” ผมท้วง
“แคนเซิลไปแล้ว” มันตอบพร้อมกวาดตาไปรอบๆก่อนจะมาหยุดที่ผม
“ไม ตามึงตาแดงอย่างนั้นล่ะ” มันถามขึ้น
“อย่าถามได้มั้ย ว่าแต่ มึงชื่ออะไร” ผมถามขึ้น
“กูชื่อแชมป์” ก่อนที่จะโดนหาว่าไร้มารยาทที่ไม่บอกชื่อตัวเองก่อนถาม
“ไม่บอกได้มั้ย” มันทำหน้ากวนตีน
“ก็ได้ ถ้าอยากให้เรียกมึงว่า ไอโรคจิตต่อไป” มันหัวเราะ คนบ้าอะไรเส้นตื้นชิบ
“น่ารักดีนะ ไอโรคจิตเนี่ย วินครับผม”
“แค่นี้แหล่ะ หิวแล้วอ่ะ”
“ไป รับรองอร่อยถูกใจ กินแล้วลืมเรื่องอกหักแน่นอน” รู้ได้ไงวะ ว่ากูอกหักเนี่ย
....................................
“ร้านฝรั่งเศสร้านนี้ดังมากเลยนะ ไม่จองนี่ไม่ได้กินหรอก” วินมันพูดอวดๆ
“แล้วมึงจองไว้เหรอ” ผมถาม
“ป่าว” คำตอบง่ายๆก่อนมันจะเดินลิ่วๆไปที่เคาน์เตอร์ของร้าน
“เข้ามาสิ” มันกวักมือเรียกผม
“ไหนบอกว่าต้องจองไง” ผมถามหลังจากที่เราได้ที่นั่งวิวดีเกือบที่สุดในร้าน
“อ่าว กูมีเส้นน่ะ” มันหัวเราะ เอา ตลกได้ทั้งวัน
“ไม่เห็นคนจะเยอะเลย” ผมถามอีก ก็ดูไม่ค่อยมีคนนี่
“เขาจองไว้ เดี๋ยวอีกซักพักก็ทยอยมา” ก็จริงของมัน หลังจากนั้นคนก็เข้ามาเต็มร้าน แล้วยังมีคนรอคิวยาวเหยียด ยังกะมาเที่ยวที่นี่แล้วต้องมากินร้านนี้ไม่งั้นไม่ถึงที่
“ไว้ กูเลี้ยงละกัน ขอบคุณที่ช่วยเมื่อคืน” ผมบอก
“ไม่ต้องหรอก พอดีวันนี้กูมีบัตรกินฟรี” มันตอบยิ้มๆ
“งั้นพากูมาทำไม” ผมถามงงๆ
“ก็ไม่ทำไม หาเพื่อนกินข้าว” มันตอบง่ายๆ สายตาที่ดูเจ้าเล่ห์
“ไม่งั้นกูจะตอบแทนมึงยังไง” ผมยังรู้สึกติดค้าง
“ก็นั่งกินข้าวเป็นเพื่อนกูไง” มันตอบคำตอบที่ผมขี้เกียจเถียง กลัวมันจะเกินเลย ไอนี่พิลึกคนจริงๆ
“มึงนี่แปลกดีนะ ถ้าอยากมีเพื่อน แล้วทำไมถึงมาที่นี่คนเดียวล่ะ” ผมถาม
“ก็ที่นี่ บ้านกูนี่น่า”มันตอบเหมือนเสียไม่ได้
“อ๋อ” ผมตอบแค่นั้นแล้วก็หยุด สมองคิดไปถึงหน้าคนที่ไม่อยากนึกถึงอีกแล้ว ทำไมคิดถึงมันขึ้นมานะ
“ไมทำหน้าเศร้างั้นล่ะ หนีออกจากบ้านมาเหรอ” มันถามพอดีกับที่อาหารจานแรกมาเสิร์ฟ ผมเลยมีข้ออ้างที่จะหาเรื่องแกล้งไม่ได้ยินซะงั้น
“ไม่อยากตอบก็ไม่เป็นไร ยังไงเราก็เพิ่งเจอกัน” มันตอบแกมน้อยใจ
“เออ หนีออกจากบ้านมา อกหัก มีอะไรมั้ย” ผมตอบ ดูมันตาเป็นประกายเชียว
“มึงยอมบอก” อ่าว ถ้าคิดว่าจะไม่บอก แล้วถามมาทำไมวะ
“มึงนี่พิลึกอย่างที่คิดจริงๆ” ผมหัวเราะ
เราเริ่มคุยกันถูกคอ มันอาจจะเริ่มที่ผมเปิดใจ เล่าเรื่องต่างๆให้มันฟังในทุกๆอย่าง ไม่บอกแต่ชื่อ ไอจอน
ไม่รู้เหมือนกันทำไมผมถึงกล้าเล่าเรื่องแบบนี้กับคนที่เพิ่งเคยเจอ ผมอาจจะอยากระบายความรู้สึกกับใครสักคน และมันก็เลือกที่จะไม่ถามซอกแซก ตัวมันเองกลับไม่เล่าอะไรเกี่ยวกับตัวเองเลย
“แล้ววินล่ะ” ผมถามขึ้น
“.....................” มันเงียบ
“กูยังเล่าเลย” ผมท้วง
“กูไม่เคยมีแฟนนี่ จะให้เล่าอะไร” มันบ่น หน้ายังมันถึงไม่ได้เรียกว่าหล่อ แต่บุคลิกก็ถือว่าหาแฟนได้ไม่ยาก
“เอาเรื่องทั่วไปก็ได้” ผมถาม
“เอาเรื่องประมาณไหนล่ะ” มันถามเอือมๆ
“ไม่อยากเล่าก็ไม่ต้องเล่า” ผมทำงอนบ้าง
“จ้าๆ เล่าแล้ว แกล้งนิดแกล้งหน่อยก็งอน นี่ไม่ใช่เกย์แน่เหรอ” มันถาม ผมนี่ควันออกหู
“ที่มึงพักน่ะ บ้านกู ห้องกู กูกลับมานี่ทุกอาทิตย์ ก็มาเจอพ่อแม่ แต่ท่านก็ยุ่งๆ แล้วเมื่อคืนก็เจอมึงไปเมาเรี่ยราดอยู่ที่บาร์ก็เลยช่วยลากไปส่ง พอใจป่ะ” มันเล่าคร่าวๆ
“อ่าว นั่นบ้านมึงเหรอ อย่างนี้ได้พักฟรีแล้วสิท่า” ผมแซว
“อือ ไม่ต้องจ่ายหรอก” มันยิ้ม
“ไม่เอาหรอก นั่นมันธุรกิจ เพื่อนก็ส่วนเพื่อนสิ” ผมเริ่มจะชอบนิสัยใจคอมันแล้ว เลยนั่งคุยอะไรไปเรื่อย
ยิ่งคุยเหมือนรู้จักกันมาหลายปี นั่งกินอาหารสุดไฮโซฟรีของมันไปคุยไป จนสุดท้ายมันก็มานั่งคุยเล่นกันผมในห้อง
“มึงไม่เคยมีแฟนจิงดิ” เราวนกลับมาที่เรื่องเดิมจนได้
“จิง ก็หาไม่ได้นี่หว่า”มันพูดเซ็งๆ
“หน้าอย่างนายไม่ยากหรอก สปอร์ตอีกต่างหาก” ผมพูด มันก็ได้แต่ยิ้มๆ
“เมื่อคืน นั้นจูบแรกกูเลยนะ” มันพูดสิ่งที่ทำให้ผมเฝื่อนคอ
“โทดที เมื่อคืนเราเมา จำอะไรไม่ได้เลย” ผมขอโทษ
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ได้หวงจูบแรก จูบสอง อะไรอยู่แล้ว” มันตอบเขินๆ
“....”
“ที่ใดมีรักที่นั่นมีทุกข์” ประโยคเด็ดที่อยู่ในหัว
“มีรักก็มีทุกข์อยู่แล้ว ดันมีแฟนเป็นผู้ชายด้วยกันไม่มหาซวยเหรอ”
“เฮ้ย มึงรู้” ผมตกใจแทบจะกระโดดจากเก้าอี้
“ตอนมึงเมา มึงพูดอะไรออกมาตั้งเยอะ แล้วกูก็รู้ว่าแฟนมึงชื่อจอน”
“................”
“คบไป สุดท้ายมันก็จบ จะคบไปทำไม” คำถามที่ได้ยินยิน แล้วทำได้เพียงโคลงหัวไปมาเชิงปฏิเสธ
“ถ้าคิดอย่างนั้น ใครจะกล้ามีรักล่ะ มึง”
“.. คนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัว”
“ครับ กูคงเป็นคนนึงแหละที่หาเรื่องใส่ตัว แต่ความสุขที่เราได้รักใคร ได้ทำเพื่อใคร การได้อยู่กับคนที่เรารักอ่ะนะ........”
“........” คนไม่อยากมีรักทำหน้าตั้งใจฟัง
“มึงรู้มั้ย รักอ่ะ
Hot like Hell
Smell like Aroma
ทรงคุณค่า like Seaweed
Sweet like Paradise
กินแล้ว Bright เหมือนยาบ้านะเว้ย”
“มิน่า แชมป์ มึงลงแดงหนักหนา แค่ไม่เจอหน้าแฟนมึงพักเดียว”
“.....กูไม่มีแฟน กูเลิกไปแล้ว” หน้าใครบางคนปรากฏในหัว มันทำให้ยิ้มพราวที่นั่งเสแสร้งแกล้งทำมันหายไป
“ว่าแต่มึงไม่คิด หามั่งเหรอวะ วิน”
“ห่า ไม่ใช่ไม่คิดเว้ย”
“ไม่ใช่ไม่หาแต่หาไม่ได้ จะเจอซักที ก็ชวดมีแฟนแล้วอีก 55”
“................พูดอย่างนี้ ................หรือมึงจะมาเป็นแฟนใหม่กู วิน”
“...............”
“กูไม่ได้อยากพูดหรอกนะ แต่กูก็พอดูออกว่ามึงอ่ะ....”
“ห่า อย่าพูดนะ”
“เออหน่า กูเข้าใจ ไม่บอกใคร สัญญา”
“เอี้ยนี่ เพิ่งเจอกู กูดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“คงไม่ ถ้ามึงไม่ ให้ท่า กูซะขนาดนั้น”
“เชี่ยนี่ หลงตัวเองชิบหาย” มันหัวเราะขำๆ
“อยากอยู่คุยกับมึงนะ แต่กูกลับไปหาแม่กูก่อนดีกว่า”
“กูอาจจะใกล้กลับกรุงเทพแล้วเหมือนกัน ไว้โทรหาละกัน” ผมยิ้มให้วิน
“เออ กลับก่อนละกัน กูวางเบอร์มือถือไว้นี่นะ มีไรโทรมาได้” มันเขียนยุกยิกบนโต๊ะก่อนจะเดินออกไป
ผมกำลังถอดเสื้ออกเตรียมจะอาบน้ำ เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
“มันลืมอะไรไว้แหงเลย” ผมคิดแล้วเดินไปเปิดประตูทั้งสภาพย่างนั้น
ภาพเบื้องหน้าที่ต่างคนต่างตกใจ
ผมปิดประตูแทบไม่ทัน
...
รอบนี้สามรวดตอบแทนคนอ่านให้ไม่ข้างในตอน
แต่ค้างตอนจบแทน :haun4:ทำไมต้องรีบปิดประตูน้อ :fire:
-
:z13:ขอจิ้มคนโพสต์ก่อน +1
-----------เดี๋ยวเม้นตามจ้า
ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง จอนรึป่าวอ่ะ? o22
ดีนะเนี่ยที่แชมป์เจอวิน :เฮ้อ: ถ้าโดนคนอื่นหิ้วไปล่ะจะทำไง :serius2: :serius2:
-
:pig4: น้องมั้งสำหรับ 3 ตอนรวด + 1
:z13: :z6: :beat: สำหรับทำให้ค้าง ตอนจบ
แล้วแชมป์เจอใครอ่ะ :m16:
-
เอ๊ยยยยยยยยย ค้างอ่ะ
แชมป์เจอใคร อยากให้เป็นจอนจัง :m5:
-
ค้างอ่ะ ค้างๆๆๆๆๆๆ อย่าเป็นจอนนะ :a5:
-
:z3: :z3: :z3:
งะค้างนะเนี่ย ไงๆก็จะรอ
ท่าทาง บัตรเครดิตที่รูดไป จะทำให้จอนหาเจออิๆ
-
เพราะผ้าหลุด กร๊าก :laugh:
ตัวละครโปรดผมมาแย้ว ~ (ชอบเฮียวินกวนได้ใจดี :-[)
-
ครายหว่าาาาา :เฮ้อ:
-
+1.. :pig4:ขอบคุณสำหรับ 3 ตอนรวด....นะน้องมั้ง
เเต่............มานนนนนนนนนนนนค้างงงงงงงงงงงง :m31:...เกิดอะไรขึ้นวินได้เห็นของดีเเชมป์หรอ...ไม่นะเค้าหวงไว้ให้จอน....
ปล.ยังรักจอนเสมอ...เชื่อว่าที่เเชมป์เข้าใจผิดเพราะฟังไม่ได้ศัพท์เเล้วจับมากระเดียดมากกว่า... o18พี่ก็ว่าไปเรื่อย..
-
+1 สำหรับความขยัน (จริงๆอยากจะ-นะเนี่ยที่มาแกล้งค้างแบบนี้)
ยังไงอย่าค้างนานนะ เรื่องนี้ Romance นะคะ ห้าม Drama นาน
หวังว่าคนที่มาเคาะประตูจะเป็นจอนนะ อยากให้เรื่องคลี่คลายเร็วๆ
สงสารทั้งคู่ไม่อยากให้เศร้านาน อ่านแล้วเศร้าตาม..เฮ้อ..
-
+1 ไปเรยค้าบ ขยันมาก และ ขยันค้างจิงๆ อิอิ รีบๆ ต่อนะค้าบรอค้าบ :o8:
-
:z2: :z2: :z2:
มารอ
-
ขยันลงมากๆค่ะ o13
แต่ว่าหนีมาแบบนั้น...แล้วมาเจอคนใหม่อีกซึ่งท่าทาง...น่ารักดี :o8:
เอาไงดีจ๊ะแชมป์..แต่ว่ามันค้างงงงง :serius2:
-
รอ
ร๊อ
รอ
:z2: :z2: :z2:
-
ค้างนานๆเยยเฮียมั้ง :laugh:
-
พอตามทันก็ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงซะงั้น :z3:
รออยู่นะ
อ่านอยู่เสมอ
ขอ แบบ ยาวๆ ทีละหลายๆตอน
แบบไม่ค้างงงง ด้วย
กด + ให้เป็นกำลังใจ :L2:
-
บทที่ 8 เรื่องจริง
ผมปิดประตูไปแล้ว แต่อีกฟาก คนที่ยืนอยู่หน้าประตูเป็นคนสองคนที่ผมไม่คิดว่าจะเจอมากที่สุด
ผมยังไม่พร้อมที่จะเจอมันตอนนี้ แล้วที่สำคัญมันรู้ได้ยังไง ทั้งที่ผมไม่ได้ติดต่อใครเลย แต่ที่แย่ที่สุด คงเป็นสภาพของ หนึ่งคนในนั้นมันดูย่ำแย่มากๆ ผมทำอะไรไม่ถูก ผมได้แต่ยืนหน้าประตูอยู่อย่างนั้น
“แชมป์ มึงเปิดประตู กูรู้ว่ามึงอยู่ในนั้น” เสียงเพื่อนรักของผมตะโกนเข้ามา ผมยังเลือกที่จะไม่ตอบ “ทำไมมึงชอบสร้างปัญหาอย่างนี้วะ” วันนี้ไอแทคมันขึ้นเสียงกับผมอย่างที่ไม่เคยได้ยินมานานแล้ว
“แชมป์ กูรู้ว่ามึงฟังอยู่ มึงออกมาคุยกับกูก่อนได้มั้ย” คราวนี้เป็นเสียงที่ไม่ดังมาก แต่มันทำให้น้ำตาผมไหลออกมา
“ถ้ามึง ยังไม่ยอมออกมา กูจะเรียกให้แม่บ้านมาเปิดประตู กูจะเรียกแม่บ้านมาเปิดเองนะเว้ย หนึ่ง สอง “ ไอแทคยังคงตะโกนมา
“แทค มึงพาจอนกลับไปก่อนได้มั้ย ขอเวลากูอีกสักพัก” ผมบอกผ่านประตู
“ถ้า มึงยังไม่เปิด กูจะบอกมึงอย่างนึง แม่มึงรู้เรื่องมึงกับไอจอนแล้ว” ผมถึงกับอึ้งกับคำพูดที่ได้ยินจากไอแทค
“เปิดเด่วะ” แทคมันเตะประตู ทำไมมันถึงหงุดหงิดขนาดนี้ ผมคงไม่มีทางเลือก ผมเปิดประตูออก แต่ผมเดินกลับไปนั่งที่เตียง แทคมันเดินเข้ามา มันกำลังจะด่าผมอีก
แต่พอมันมองหน้าผมที่น้ำตายังคงไหล มันก็หยุด “มึงนี่น่า อยู่ดีๆไม่ว่าดี ชอบหาเรื่อง ไม่ต้องร้องแล้ว”มันเดินมาจับไหล่ผม ผมยิ่งร้องออกมามากขึ้น
“วะ พวกมึงคุยกันเองละกัน กูออกไปเดินเล่นนะ คุยเสร็จค่อยโทรบอกกูนะ” แทคมันพูดแล้วเดินออกไป ตอนนี้ในห้องเหลือเพียงผมกับไอจอน มีเพียงเสียงสะอื้นจากคนสองคน
“จอน กูยังไม่อยากเจอมึงตอนนี้ ขอเวลากูก่อนได้มั้ย” ผมพูดละล่ำละลัก จอนมันไม่ตอบอะไร ได้แต่เดินเข้ามาใกล้ มันดึงผมไปกอดแน่นมาก ตัวมันยังคงสั่น
“ไหน มึงบอกว่ามึงจะไม่ทิ้งกู มึงสัญญากับกูแล้วนะ” จอนมันพูดเสียงสะอึก
“กู..ไม่..ได้..ทิ้งมึง ก็มึง..” ผมพูดต่อไม่ได้ #$%$#^%*&^*&^(&^%(^@# มันฟังไม่รู้เรื่อง
“ใจเย็นๆ กูอยู่กับมึงแล้ว ไม่ต้องรีบ” จอนมันปลอบผม ผมสูดลมหายใจเข้า พยายามสงบสติอารมณ์
“ก็ มึงรัก...คนอื่น กูก็แค่ถอยออกจากชีวิตมึง” ผมผละออกจากกอดมัน ผมไม่กล้าที่จะสบตา
“ทำไมมึงถึงคิดอย่างนั้น” จอนมันถาม ตอนนี้ดูมันเป็นผู้ใหญ่จัง
“กูได้ยินที่มึง คุยกับไอแทค”
“นี่ กูคงยังแสดงความรักให้มึงเห็นไม่พอ มึงเลยไม่เชื่อว่ากูรักมึงจริงๆใช่มั้ย”
“มึงดีเกินไปรู้มั้ย กูเลยรู้ว่ามึง ไม่อยากทำให้กูเสียใจ” ผมบอกสิ่งที่ค้างอยู่ในใจไป
“กูอยากด่ามึง ให้ตายกันไปข้างรู้มั้ย แต่กูเห็นมึงเป็นอย่างนี้แล้ว กูด่ามึงไม่ลงเลยรู้มั้ย” จอนมันลูบหัวผม
“มึงเลิกดี กับกูเหอะ อย่าปล่อยให้มันคาราคาซังได้แล้ว” ผมปัดมือมันออก
“ก็กูถึงไม่ปล่อยให้มันคาราคาซังแล้ว ตอนนี้แม่มึงก็รู้แล้ว ว่ากูรักมึง และรักมึงคนเดียว เข้าใจมั้ย”
ประโยคนี้ทำให้ผมต้องตกใจอีกครั้ง ผมนึกว่าไอแทคมันแค่ขู่ พอได้ฟังจากไอจอน ผมต้องตายแน่ๆ
“มึงบอกอะไรแม่กู” ผมถามมันอย่างตกใจ
“กูบอกกับแม่มึงว่ากูรักมึง รักมึงมาก และไม่ได้รักแบบเพื่อน” จอนจ้องเข้ามาในตาผม
“แต่มึงไม่ต้องกลัวหรอก กูจะบอกพ่อแม่กูเหมือนกัน กูจะไม่ปิดบังท่านอีกแล้ว และถ้าเป็นไปได้ เราคงไม่ต้องแอบเป็นแฟนกันอีกแล้ว กูจะบอกทุกคนว่ากูเป็นแฟนกับมึง”
“ไอห่านี่ แล้วกูจะคุยกับแม่กูยังไง มึงทำไปทำไม” ผมเริ่มหน้าเสีย
“กลับไปแล้ว แม่มึงบอกให้กูกับมึง ไปคุยกับท่านพร้อมกัน กูขอโทษ กูไม่มีทางเลือก ถ้ากูไม่บอกกูก็หาตัวมึงไม่ได้ แล้วกูก็ไม่อยากให้เกิดปัญหาอย่างนี้อีก” จอนมันเสียงหงอยๆ
“ตายห่าแน่เลยกู พ่อกูรู้รึยัง” ผมถามมัน ใจเริ่มไม่ดี ผมจะคุยยังไงกับแม่เนี่ย
“พ่อมึงยังไม่รู้ แม่มึงบอก ว่าคุยกันก่อนแล้วเด๋วเอาไงก็ค่อยตัดสินใจอีกที”
“เฮ้อ” ผมถอนใจเฮือกใหญ่
“มึง ไม่ต้องกังวล ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น กูจะอยู่ข้างมึงเสมอ” จอนบีบมือผม
“ในฐานะเพื่อนใช่มั้ย ในเมื่อกูกับมึงจะเลิกกันอยู่...” จอนเอามือมาปิดปากผม
“ใครจะเลิกกัน” มันขึ้นเสียง
“แล้วเรื่อง มึง กับ แป้ง” ผมพูดไม่ค่อยออก
“ไม่มีเรื่องกูกับแป้ง เข้าใจมั้ย กูไม่ได้คิดอะไรกับเค้า แล้วกูก็บอกแป้งแล้ว ว่ากูมีแฟน แล้วกูก็รักแฟนกูมาก เข้าใจมั้ย” จอนเสียงดังเหมือนจะย้ำคำนั้นให้ผมฟัง
“แล้วที่มึงคุยกับแป้งตลอด แม้กูจะเจ็บขา มึงก็ไม่เห็นจะสนใจกู มึงสนใจแป้งมากกว่ากู” ผมได้แต่ระบายความรู้สึกออกไป มือของจอนจับที่ไหล่ของผม
“ มึงยังหึงอยู่อีกเหรอ “ มันถาม
“ป่าว กูไม่ได้หึง” ผมตอบ
“มึงนี่ปากแข็ง”
“แล้วไง ถ้ากูหึง มันผิดมั้ย” ผมเริ่มขึ้นเสียงมั่ง
“ไม่ผิดดิ ไม่ผิดเลย กูอยากให้มึงหึงกูบ้าง มึงดูไม่ค่อยแยแสกูเลยนี่หว่า กูก็แค่ยั่ว แป้งเขาดูมีใจให้กู แต่กูมีมึง กูก็เลยจะติดต่อไอแทคให้ ก็เลยเล่าเรื่องไอแทคเพลินไปหน่อย” จอนมันอธิบายหน้าตาย
“มึงก็เลยจะช่วย ไป ดามอกเค้า ว่างั้น” ผมบอกเซ็งๆ หันหน้าไปทางอื่น
“หึๆ กูดีใจจัง มึงหึงกูขนาดนี้” มันกอดผมมาจากด้านหลัง
“มึงไม่ต้องห่วง มึงเชื่อใจกูนะ ว่ากูรักมึงคนเดียว และจะรักคนเดียวตลอดไป” ผมอึ้งกับคำพูด
“มึงอย่าพูดก่อนเลย จอน อะไรมันก็ไม่แน่ กูไม่อยากคาดหวังอะไรมาก”
“เดี๋ยวนี้ มึงกลายเป็นพวกท้อแท้อย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่” จอนยิ้ม
“มึงไม่รู้หรอก ว่ากูรู้ กูรู้ดี กูเลยไม่อยากคาดหวังอีก มันเจ็บ มึงเป็นคนบอกกูเองนี่ ว่ามึงก็ไม่แน่ใจว่ามึงจะเปลี่ยนไปมั้ย” น้ำตาผมเริ่มคลอ
“ทำไมกูจะไม่รู้ มึงรู้มั้ยตอนกูตามหาตัวมึง กูเจ็บ กูร้อนรนขนาดไหน ก็ถึงกับวิ่งพล่าน ในที่สุดกูก็ต้อง
ให้แม่มึงช่วย” จอนบรรยาย
"แล้วที่กูบอกว่ากูไม่แน่ใจ นั่นกูแซวมึงเล่น เด๋วมึงได้ใจไปหว่านเสน่ห์คนเค้าไปทั่ว"
"ห่า มึงดิตัวดี หน้าตาก็ดี แล้วยังทำมนุษยสัมพันธ์ดี เด๋วเหอะ คนจะตบแย่งมึงไม่รู้ตัว" ผมดักคอมัน
"ไม่เอาแล้ว กลับมหาลัย กูจะประกาศว่ากูมีแฟนแล้ว ไม่สงไม่สนแล้ว" มันพูดไม่แยแส
"ไม่ต้องหรอก มึงจะได้มีตัวเลือกไว้" ผมพูดอ่อยๆ
"มีมึงคนเดียว กูก็ไม่รู้จะเอาเวลาไหนไปเลือกตัวเลือกอื่นอีก มึงเล่นคับใจกูอยู่อย่างนี้" ผมอึ้งกับมุกเสี่ยวๆที่เอาผมไปได้หมดใจ
“เออ แล้วมึงหากูได้ไง” ผมถามเมื่อนึกขึ้นมาได้
“กูก็เสี่ยงดู”
“เสี่ยง” ผมถาม
“ก็ให้แม่มึงเช็คการใช้บัตรเครดิตของมึง ว่ามึงอยู่แถวไหนแล้วมันก็บอกอยู่ว่ามึงใช้จ่ายค่าโรงแรมนี้”
“ทำไมมึงถึงแสนรู้อย่างนี้ว้า” ผมควรจะดีใจใช่มั้ย ที่ผมไม่ต้องนั่งอมทุกข์เข้าใจผิดไปมากกว่านี้
“ไม่หรอก ไอแทคเป็นคนเสนอความคิดเห็นมาหน่ะ ตอนนั้นกูทำอะไรไม่ถูก กูกลัวมึงจะลืมกู แล้วตอนมึงกลับไปมึงจะไม่รักกูเหมือนเดิม” ตาจอนมันเริ่มแดงๆ
“มึงไม่ต้องกลัวหรอก แค่อาทิตย์เดียวกูจะลืมมึงได้ไง อย่าว่าอาทิตย์เดียว ซักสิบปีกูยังไม่รู้เลย ว่ากูจะลืมมึงได้มั้ย” ผมบอกจอน
“จริงเหรอ” หน้าจากหมาหงอยกลายเป็นลิงเริงร่าซะทันที
“พูดเล่น” ผมตอกไป
“อ้า แชมป์อ่ะ กำลังหวานเลย”
“ถ้าไม่จริงกูจะพูดทำไม ดันถามอีก” ผมกดมันลงบนเตียง
“ใครจะรู้ มึงชอบโกหกกู บอกว่าไม่มีอะไร มึงยังหนีกูมาอีก” ภาพวันนั้นกลับมา มันยังเรียกเลือดให้สูบฉีดแรง
“แต่มึงยอมกูอย่างนั้น กูไม่ดีใจเลยรู้มั้ย ยังงั้นต้องเอาใหม่” จอนมันพลิกตัวขึ้นมาคร่อมผม
“เฮ้ๆ ไอแทครออยู่ เด๋วนี้ทะลึ่งจริงนะ ไม่ค่อยสมเป็นคุณชายเลยนะ”
“อยู่กับมึง ให้กูเป็นอะไรกูก็ยอม ส่วนไอแทคหน่ะให้มันรอไปเถอะ” ปากของจอนเริ่มขบติ่งหูผม แล้วลิ้นก็เริ่มไล่
“มึงไม่โกรธกูเลยเหรอจอน” ผมถามจอนเบาๆ
“โกรธ โกรธมาก กูอยากจะด่ามึง แต่ก็บอกแล้ว กูเห็นมึงก็รู้แล้วว่ามึงก็คงเสียใจมาพอแล้ว กูเลยลงโทษมึงอย่างนี้ดีกว่า” เสื้อผมเริ่มถูกถอดออก ความเสียวซ่านเริ่มแปลบที่ยอดอก
“จะเอาจริงเหรอ จอน ไม่ได้เตรียมอะไรเลย” ผมถามเสียงสั่นๆ ตอนนี้อารมณ์ผมก็เริ่มกระเจิง
“ไม่เป็นไรหรอก กูเชื่อใจมึง” ผมก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลยซะเลย ก็ดันไปทำให้เรื่องมันยุ่งยาก แต่ผมไม่ยอมให้มันกลับหน้าที่ตลอดหรอก มันต้องผลัดกัน กว่าจะเสร็จก็ปาไปหลายชั่วโมง ผมไม่น่าเลย กลายเป็นว่าต้องสลับๆกันไป แต่นะเพื่อจอนวะ
................
“มึงเคลียร์กัน หรือมึงมัวแต่เอากันวะ” ตอนนี้ไอแทคเริ่มบ่นเป็นหมีกินผึ้ง พร้อมขับรถไปด้วย มันคงพร้อมสุดเพราะผมกับไอจอนยังเหนื่อย (เพราะไม่ค่อยได้นอนหรอกนะ)
“ก็ทั้งสองอย่าง “ไอจอนพูดอารมณ์ดี
“แชมป์ มึง” ไอแทคหันมามองผม ผมก็โบ้ยๆ
“ไปฟังอะไรมัน ก็เคลียร์กันเฉยๆ มันหลายเรื่องหน่ะ” ผมบอกไอแทค ไอจอนหนอ เด๋วจะโดน
“แชมป์ มึงนี่เริ่มเหมือนพวกผู้หญิงเข้าทุกวัน ชอบคิดเองเออเอง”
“มึง ลองมาเป็นกูดิ ได้ยินอย่างนั้นมึงจะไม่คิดเหรอ” ผมท้วง
“ถ้าเป็นกู กูคงกระชากคอเสื้อถามกันเลยล่ะ ไม่ต้องหนีมาแบบนี้อย่างมึง” แทคมันบ่น
"กูยังไม่รู้เลยที่พวกมึงว่าเด็กไอจอน แล้วจะยกอะไรให้มึง มันเรื่องอะไร" ผมถามไอแทคถึงเรื่องวันก่อนที่มันคุยกับไอจอน
" อ๋อ มึงได้ยินตอนอยู่บ้านไอจอนดิ มิน่า" มันขำซะ
"ว่าไง มึงจะเอาอะไรจากมัน" ผมถาม
"กูก็อยากได้มึงนะ แต่มันยกให้กันไม่ได้ ไอจอนมันจะให้กูลองจีบเด็กที่ชื่อแป้ง โดยที่มันจะเป็นพ่อสื่อให้ แล้วเห็นมึงก็อยากให้กูมีแฟน ก็เลยกะว่าจะลอง" แทคอธิบายยาวยืด นี่ผมคิดไปได้ว่าผมจะถูกทิ้ง ขายหน้าตัวเองจิงๆ
“ ZZZ....” เสียงคนหลับมาจากไอจอน
“อ่าว หลับซะแล้ว” ผมมองหน้าไอจอนตอนหลับ มันดูใสซื่อดีจัง
“มันตามหามึงให้ทั่วเลยรู้มั้ย ถึงกูไม่อยากพูดก็เหอะ มึงทำถูกแล้วล่ะที่เลือกมัน มันรักมึงมากจิงๆ” แทคมันพูดอ่อยๆ
“แต่กูก็โชคดีมากรู้มั้ย ที่มีมึงเป็นเพื่อน ถ้าไม่มีมึงกูกับมัน ก็คงไม่ผ่านอุปสรรคไปง่ายๆอย่างนี้”
ผมบอกแทค
“นี่ ง่ายแล้วเหรอ ถ้ากูคิดไม่ออก ป่านนี้ไม่รู้ไอจอนจะขับรถทั่วประเทศรึยัง มันไม่ยอมเรียนหนังสือ มันจะหามึงให้เจอให้ได้ เห็นอย่างนั้น กูก็สงสารมัน” ไอแทคเล่าให้ผมฟัง
ผมรู้สึกดีกับไอจอนมากขึ้นไปอีก มันทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นทุกวัน ถึงจะมีเรื่องทะเลาะกันง้องๆแง้งๆบ้าง ผมปาดผมที่ตกลงมาของไอจอน แล้วก็นั่งอมยิ้ม
“นี่ มึงอย่าลืมเด่ะ ว่ากูคิดยังไง อย่ามาหวานแถวนี้ได้ป่ะ” เสียงท้วงมาจากคนขับรถ
“โทษที” ผมบอกไปเขินๆ “แล้วอีกเรื่อง แม่กูอ่ะ ว่าไงบ้าง”
“เออ เรื่องนั้นกูก็ไม่รู้หรอก แม่มึงใจเย็นกว่าที่กูคิด กูดูไม่ออกหว่ะ มึงต้องไปคุยกันเอง” แทคบอก ผมได้แต่ถอนหายใจ ตลอดมาแม่ผมคงไม่เชื่อเลย เพราะตั้งแต่เด็ก ผมก็ออกจะติดเจ้าชู้ซะด้วยซ้ำ
ตอนนี้มีแฟนดันกลายมาเป็น.ผู้ชาย คิดไปคิดมา มือยักษ์ตบมาที่หัวผม แทบจะชนหน้าต่าง
“มึงทำไรอ่ะ” ผมคำหัวป้อยๆ
“แล้วมึงคิดว่ากูทำกับมึงอย่างนั้นได้เหรอ กูรู้ว่ามึงไม่ใช่ของที่จะยกให้กันได้นะเว้ย มึงคิดว่ากูเป็นเพื่อนรักมึงจิงป่ะวะ”แทคมันบ่น
“กูก็ตกใจ ใครจะรู้ล่ะมึง เป็นมึงล่ะ” ผมหันไปมองหน้ามันที่บอกคำตอบ
“มึงคงกระชากคอมาถามอีกอ่ะดิ” ผมพูด ไอแทคก็ได้แต่หัวเราะรับ
“แต่ต่อจากนี้ มีอะไรมึงบอกกูนะ” แทคมันพูดไปหันไปหน้าต่าง มันคงเขิน
“อือ ยังไงก็ขอบใจมึงนะ” ผมบอกไอแทค
“เออหน่า เพื่อนกันนี่หว่า” ถึงมันจะเป็นพวกผ่าซากอย่างนี้ แต่เรื่องความจริงใจต้องยกให้มันเลย
ตอนนี้ผมเคลียร์ปัญหาใจไปเรียบร้อย
เหลือก็แค่เรื่องที่บ้าน นี่จะไม่มีเวลาให้หยุดพักกันบ้างเลยเหรอ จอนนี่มันคงสบายใจแล้วอ่ะดิ ปล่อยผมเครียดอยู่คนเดียว เอาเหอะ เห็นแก่ความดีมัน เครียดคนเดียวก็ได้วะ อ่าวแต่ผมลืมเรื่องไอวินแล้ว ค่อยโทรบอกมันละกัน
แล้วแม่ผมล่ะ ยังไม่พร้อมเจอเลยจริงๆ
TBC
โทษทีค้าบ ไม่ได้ตั้งใจให้ค้างนานอบ่างนี้ ช่วงนี้งานเข้าครับ ไม่มีเวลาเลย
นิวคุงค้าบ ทำไมช่างหลักแหลมรู้วิธีด้วย มั้งไม่เคยรู้เลยครับว่ามันเช็คกันได้ เผื่อหนีออกจากบ้านจะได้รอบคอบไว้บ้าง o13
มาทำให้หายค้างกันแล้ว กะว่าคืนนี้จะลงอีกทีมั้ย ขอดูก่อนครับ
ยังไง วาเลนไทน์ไม่ทันแล้วล่ะค้าบ เลื่อนๆ
-
^
^
จิ้ม :z13: ก่อนค่อยอ่าน
มาแว้ววววววววววว รอตั้งนาน อิอิ
----------
-
คืนดีกันแล้วดีจังเลย แต่แอบเสียดายวินน่ะซิ :z2:
-
:เฮ้อ:คืนดีกันสักที
:angry2: คราวหน้าคราวหลังก็คุยกันให้เข้าใจก่อน
-
ทำไมรุสึกเหมือนตัวเองโดนด่าซะงั้น :serius2:
ไปด่าพี่แชมป์ค้าบ จะเม้นท์ไปแปะให้พี่เขาอ่าน เป็นดิวตี้ประจำ
ด่าเข้าๆ :m31:
-
:L2:....รถน้ำตาลคว่ำ..ไปเรียบร้อยแล้ว....
...จะมีพายุ..มากระหน่ำอีกไหมหนอ...
...ใกล้จบแล้วเหรอ... :L2:
-
หลังพายุผ่านไปก็จะฟ้าใส เมื่อฟ้าใสก็จะก่อเกิดพายุอีกครั้ง~
ทรมาณคนอ่านไม่นานเยย บุ่ยๆ (กอดเฮียมั้งแล้วเอามือต่อย) :กอด1:
-
ดีจัง เข้าใจกันแล้ว :กอด1:
-
บทที่ 9 พ่อ แม่ ลูก
บรรยากาศหน้าบ้านดูเงียบกว่าทุกที ฟ้าที่มืดมันทำให้ความรู้สึกหวังเวงยิ่งทวีคูณ ตอนนี้คนที่ผมรักที่สุด อยู่ในบ้านหลังนี้ แต่ผมยังไม่อยากจะเจอหน้า ความรู้สึกยังไม่พร้อม แต่สมองก็สั่งให้ยอมรับความจริง เพราะมันคงหนีไม่พ้น
“พวกมึง กลับบ้านไปก่อนไป” ผมหันไปบอกลาเพื่อนสองคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง
“กูจะอยู่เป็นเพื่อนมึง กูก็มีส่วน” คำพูดแรกมาจากไอแทค อีกคนที่ไม่ได้พูดอะไรออกมา ก็คงไม่ยอมเช่นกัน
“พวกมึงจะให้กูคุยกับแม่กูยังไง ถ้าพวกมึงยืนหัวโด่อยู่เนี่ย” ผมบอกพวกมัน
“ก็พูดความจิง” แทคยังไม่ยอม
“แทค กูขอร้องมึงล่ะ กูซีเรียสหว่ะ พาไอจอนกลับไปส่งด้วย” สีหน้าลังเลของแทคเพียงวูบเดียวก่อนจะรับคำ แต่มือของอีกคนกลับยึดแขนผมไว้แน่นเหมือนเด็กที่ไม่ยอมปล่อยของเล่น
ไร้คำพูดใดๆ เจ้าตัวคงรู้สึกผิดอยู่ ที่ทำให้เรื่องเป็นอย่างนี้ สายตาที่ส่งมาทั้งอบอุ่น และน่าสงสารในเวลาเดียวกัน
“กูไม่เป็นไร หรอก จอน ไปนอนก่อนเหอะ มึงเหนื่อยมามากแล้ว” ผมพูดพร้อมดันหลังมัน
“แชมป์ ...” “ กูอยากอยู่กับมึง เด๋วเกิดมีอะไรขึ้นมา”
“ไม่เป็นไรหรอก ให้กูเคลียร์เรื่องนี้ก่อนนะ แล้วกูจะโทรไปบอก” ผมส่งสายตาที่ขอร้องกึ่งบังคับไป
“มึงต้องโทรมานะ กูจะรอ” สายตามันดูหนักแน่น ยังกะผมจะไปออกรบที่ไหน แค่คุยกะแม่ (แต่เรื่อง ....)
“อือ ไปกันก่อนเหอะ” ผมบอกพวกมัน
“เอานี่” แทคยื่นของชิ้นนึงนึงมาให้ผม มันถูกห่อด้วยกระดาษบุอย่างดี
“อะไร” ผมถาม ขึ้นพร้อมกับไอจอน
“มึงค่อยเปิดดูละกันแค่กระดาษแผ่นนึง แต่ความหมายมันลึกซึ้งนะเว้ย”
“แกะเลย” นิสัยขี้หึงของเจ้าของเสียงยังไม่เลิก แม้จะเแป็นช่วงเครียด
“กลับไปกันก่อนไป เด๋วค่อยว่ากันอีกที” ผมดันพวกมันไปขึ้นรถ
“แล้วกูจะคุยกับพ่อแม่กูด้วย” เป็นคำพูดที่จอนหันมาพูดก่อนจะขึ้นรถ ผมยังไม่มีอารมณ์จะเถียงมัน ผมต้องหาทางเอาตัวเองให้รอดก่อน ผมค่อยๆเปิดประตูบ้านเข้าไป วันนี้บ้านเงียบผิดปกติ
มีพ่อกับแม่ผมนั่งอยู่ในห้องรับแขก
“กลับมาแล้วเหรอ ทำให้เค้าวุ่นวายกันไปทั่ว” เสียงที่แหย่ด้วยความเอ็นดู ที่ทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาจากพ่อผม
“คับ” วันนี้ผมพูดสุภาพซะงั้น
“ไม่เป็นไรใช่มั้ย ทำไมหน้าซีดขนาดนั้น มานั่งนี่มา “ ผมเดินเกร็งๆ เหมือนนี่ไม่ใช่บ้านตัวเอง
“เอ่อ....” ผมคิดประโยคที่พูดออกไปไม่ออก
ไม่มีเสียงใดๆ เล็ดลอดออกมา จากปากของคนสามคนในห้อง
“ แชมป์ ลูกก็รู้ว่าเราคุยกันได้ ทุกเรื่องนะ” แม่ผมพูดขึ้นมา
“แม่กับพ่อก็รู้มาแล้ว แค่อยากได้ยินจากลูกเอง”
น้ำตาผมเริ่มเอ่อขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่ มันไม่ใช่อะไรที่ต้องมาร้อง แต่ผมไม่อยากทำให้คนที่ผมรักเสียใจ ที่ลูกชายต้อง...
แม่ผมเอามือมาลูบหัวผม แค่นั้นน้ำตาที่เอ่ออยู่ ก็ไหลออกมาเอง ตัวผมสั่นอย่างห้ามไม่ได้ คำพูดนี้ ทำไมมันยากกว่าที่จะพูดออกไป
“ไม่ต้องร้อง” พ่อผมเดินมานั่งข้างๆ อีกคน
“แชมป์ ....” ผมพูดไม่ได้จิงๆ
“ แชมป์ชอบจอนใช่มั้ย” มันเป็นเสียงที่ออกจะสั่นๆ จากแม่ผม
ผมได้แต่พยักหน้า
“ไม่ได้ชอบแค่เพื่อน แต่มันมากกว่าเพื่อน” แม่ผมถามต่อ ผมก็ได้แต่รับ โดยที่มีแต่น้ำตาที่ไหลออกมา “จอนก็เล่าให้แม่ฟังแล้วล่ะ แต่แชมป์บอกแม่ได้มั้ยว่าทำไม เพราะก่อนหน้านี้ แม่ก็เห็นเราออกจะเจ้าชู้กับผู้หญิงเค้าไปทั่ว” โดนแม่ด่าอีก ผมต้องใช้เวลาในการเล่าเรื่องที่ติดๆขัดๆ แล้วประติดประต่อกันไม่ค่อยได้ เรื่องตั้งแต่เริ่มต้น จนกระทั่งตอนนี้ มันใช้เวลานานมากกว่าจะเล่าจบ
“เลิกไม่ได้ใช่มั้ย” แม่ผมถาม เป็นคำถามที่ทำให้ผมอึ้ง มันคือคำขอให้เลิกรึเปล่า
“ถ้าเลิกได้ มันก็ดีกับลูกทั้งสองคน”
“แต่...” ผมพูดไม่ออก
“มันอาจเป็นแค่อารมณ์ชั่ววูบของวัยรุ่นนะ” พ่อผมบอก
“แชมป์มั่นใจว่าเรารักกันจิงๆ” มันเป็นคำพูดที่อยากจะกัดลิ้นตัวเองให้ขาด พ่อกับแม่ผมก็อึ้งไปเหมือนกัน
“ถ้าแชมป์กับจอนเลิกกัน แชมป์จะไม่ชอบผู้ชายอีก ได้มั้ยฮะ” มันเป็นคำขอร้องที่ดูโง่ๆ แต่ผมไม่รู้จะทำไง ยังไงผมก็เลิกกับจอนไม่ได้อีกแล้ว
“จากที่ฟังมาก็รู้อยู่ แม่แค่อยากถามดู แชมป์คงตัดสินใจไปแล้ว แม่ก็คุยกับพ่อไว้ก่อนแล้ว มันเป็นการตัดสินใจของลูกเอง แม่ก็ไม่อยากจะห้าม มันจะไม่ดีต่อทุกๆคน” คำพูดที่เหมือนสวรรค์โปรด ผิดก็รู้ แต่มันก็ยังดีใจ
“พ่อไม่ว่าอะไรหรอก เด๋วนี้มันก็มีแบบนี้เยอะ ขอให้ลูกเป็นคนดี”
“แชมป์ไม่ได้เป็นเกย์นะ แค่คนเดียว” ดูมันขัดๆไป แต่ผมไม่ยอมเป็นเกย์หรอก ผมยังชอบผู้หญิงอยู่นะ แค่เลิกรักจอนไม่ได้เอง
“ไม่ได้บอกอย่างนั้น เอาหน่า ไม่เป็นไร แต่รักษาสัญญานะ ว่าถ้าเลิก จะไม่ชอบผู้ชายคนอื่นอีก”
“แน่นอนคับ สัญญาได้เลย” ผมรับปาก เริ่มที่จะยิ้มออก
“แต่มันคงไม่ง่ายอย่างนั้น แชมป์ก็รู้ว่าบ้านจอน เค้าลูกคนเดียว ไม่เหมือนเรานะ” แม่ผมพูด มันเหมือนดักผมให้ตกลงไปในหลุมอีกครั้ง
“แชมป์ รู้อยู่แล้ว แต่อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด ถ้ามันไปไม่ได้จริงๆ ก็ทำให้ดีที่สุดจนกว่าจะถึงปลายทาง”
“ไปอาบน้ำได้แล้ว เหนื่อยรึเปล่า” แม่ผมพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เหตุการณ์มันกลับมาเป็นปกติอีกครั้ง นี่มันฝันรึเปล่า มันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ เสียงประตูบ้านเปิดออก
“กลับมาแล้วเหรอ ไอ้น้องเลว” พี่ผมด่า บ้านผมแซวกันอย่างนี้ประจำ มันมองหน้าผมแล้วชะงักไปแปบ “ร้องทำไม” ผมไม่รู้จะตอบอะไร
“แม่เพิ่งด่าแชมป์ไปว่าทำตัวเหลวไหล ออกจากบ้านไปไม่บอกคนอื่น” แม่ผมช่วย
“โตป่านนี้ยังขี้แย แค่แม่ด่า ออกไปหาไรกินป่าว วันนี้อยากดูหนังมั้ย” วันนี้พี่ผมมันใจดีเว้ย สงสัยนานๆเห็นน้องร้องไห้สักที
“เหนื่อยหว่ะ ขอพักก่อนวันนี้ไม่ไหว” ผมเหนื่อยเกินกว่าจะไปเที่ยวอีก
“เออๆ ก็รีบไปนอนไป เด๋วไว้ค่อยไปดูกัน” ผมก็เลยรอดไปอย่างหวุดหวิด แต่สงสัยว่าทำไมมันง่ายไปรึเปล่า นี่พ่อแม่ผมเข้าใจได้ง่ายขนาดนี้เลยเหรอ หรือมันไม่ใช่เรื่องที่ยากขนาดที่ผมคิด
ผมกลับห้อง แล้วต้องรีบโทรไปรายงานเพื่อนรักที่รักเพื่อนกันก่อน เด๋วมันจะเป็นห่วง
“คุยเสร็จแล้ว” เสียงผมช่างเหนื่อยเหลือเกิน
“ว่าไง” เสียงมันดูกังวลมาก ตอนแรกกะจะแกล้ง ฟังเสียงแล้วแกล้งไม่ลงจิงๆ
“ก็ไม่มีปัญหา โอเค” ผมบอก
“อะไร”
“ก็ไม่มีอะไรไง” ผมย้ำ
“อ่าว คุยกันแล้วเหรอ” ถามหลายรอบจังเว้ย
“อยากให้มีเหรอ” ผมถามไอจอน
“ป่าว แต่ไม่มีอะไรเลยเหรอ อุตส่าห์ห่วงอยู่ตั้งนาน”
“งงอยู่เหมือนกัน ว่ามันง่ายขนาดนี้เลยเหรอ แต่มันก็เป็นไปแล้วอ่ะนะ” ผมบอก
“ยังงั้นกูคงต้องบอกพ่อแม่กูมั่งแล้ว” จอนมันพูดขึ้น
“อย่านะ จอน ของมึงกับกูมันไม่เหมือนกัน”
"ยังไงซักวัน ก็ต้องบอก จะวันนี้วันหน้า" จอนมันพูดเสียงยังคงไปด้วยความกังวลไม่แพ้กัน
"กูอยากให้เวลานี้ยาวที่สุดเท่าที่จะยาวได้" ผมบอกเสียงแทบหาย
"ไม่ว่ายังไง กูก็ไม่ทิ้งมึง" คำพูดที่หนักแน่นที่ฝังลึกลงไปในใจของผม รักนี้คงยืดยาวเป็นรักแท้ที่ผมแน่ใจว่าผมคงจะรักใครไปไม่ได้มากกว่านี้
ว่าแล้ว ของที่ไอแทคให้มาเป็นอะไรวะ ดูเลยดีกว่า
TBC
ของพี่แทค มั้งอยากได้ ให้มั้ง
-
"พูดตรงเลยก็ดี ถ้าพ่ออยากให้แชมป์เลิกกับจอน จะได้มั้ย!!!!!!!"
-
ลืม Good Night ค้าบ รอบนี้ไม่ค้างจริงๆนะ o18
-
:z13:
จิ้มๆ
อยากจะบอกว่า ค้างงงงงงงงง
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
ท่าทางทางบ้านจอนจะมีปัญหาชัวเลยท่าบอกไป
สงสียคงได้มีตอนเศร้าอีกสัก 3-4 ตอนแหง :เฮ้อ:
ฝันดีนะคราบ :bye2:
-
:mc4:...อยากให้หลายๆๆคู่ที่รักกันอยู่...
...มีพ่อแม่ที่เข้าใจลูก.. เห็นกับความสุขของลูก..แบบนี้ทุกคู่...
...การที่พ่อแม่เข้าใจ มันเป็นของขวัญที่ดีทึ่สุดสำหรับลูก.. :mc4:
-
ฝันดีนะน้องมั้ง........โชคดีที่บ้านเเชมป์เข้าใจ...เป็นพ่อเเม่ที่น่าร้ากที่สุดเลย....เเต่จอนดิ...งานเข้าอีกชัวร์
อยากบอกน้องมั้งว่าไม่ค้างเลย o18 :fire:...........รีบมาต่อด้วยนะขอยาวๆเลย..... :call:
-
แอร๊ยยยส์ ลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร :m5: ขอโทษเน้อพี่มัวแต่เล่น ลืมไปเลยผิดไปแล้ว
บ้านแชมป์ไฟเขียวแล้ว หรอลุ้นบ้าน จอน :serius2: ตื่นเต้นนนนนน
-
ลืม Good Night ค้าบ รอบนี้ไม่ค้างจริงๆนะ o18
:angry2: ทำมายจะไม่ค้าง :beat:
แทคให้อะไรแชมป์อ่ะ
:เฮ้อ: แต่ก็ดีแล้วที่ทางบ้านแชมป์เข้าใจ เหลือแต่ทางบ้านจอน เอาใจช่วย :bye2:
-
วิ่งมาฉกของในห่อกระดาษแล้วจากไป ฟิ้วววว :oni1:
-
เข้ามาบอกว่าคิดถึงพี่แชมป์กะพี่จอน :-[
ไปหล่ะก๊าบ :oni1:
-
ดีใจ แชมป์กะจอน เข้าใจกันแล้ว :mc4:
แถมพ่อแม่ แชมป์ยังเข้าใจ ไม่บังคับกีดกันด้วย
-
:mc4: :mc4: :mc4:
ลุ้นเเทบเเย่ๆ ทำไม เเชมป์ ชอบคิดไปก่อนอยู่ฝ่ายเดียวตลอดเลย
เซงงงงง :z3: :z3:
ทำไม ไม่หนักเเน่นนนนนนนนน :beat:
-
ว่าแล้ว...ต้องเป็นจอน ฉลาดดีนี่ ตามหาแชมป์เจอจากการรูดบัตร (ต้องยกความดีให้แทค...แอบหวงแทคอ่ะ ไม่อยากให้คู่กะยัยแป้งเลย )
อ่านะ...ที่แท้ก็เป็นความเข้าใจผิดนี่เอง อิอิ
งั้นเรามาคืนดีกันนะจอน ^^ แถได้อีกตรู :m5:
ก็ยังดีที่จอนตามหาแชมป์เจอก่อน ก่อนที่จะเตลิดเปิดเปิงไปมากกว่านี้
หวังว่าคงไม่มีพายุลูกใหม่แบบพ่อแม่จอนไม่ปลื้มให้คบกันหรอกนะ เสียวจริงๆ :sad2:
-
อ๊ากกกตามทันแล้ว
ดีใจครับ แบบอ่านหนังสือเรียนมาเปนพักใหญ่ได้หยุดอยู่บ้านกับเขามั้ง
เลยแวะมาอ่านเรื่องพี่ๆ
คริคริ อาไรอะ พี่แชมป์อะลำเอียงทีตัวเองโดนสลับหน้าที่
ไม่เล่าเลย จิ๊ๆๆ
เรื่องดูเครียดอยู่ ตลอดนะครับ
อาจจะเปนรอยต่อของช่วงวัย
-
สุขสันต์วันตรุษจีนนะคับ ขอให้ร่ำรวยๆ มีชีวิตสบายๆ มีความสุขมากๆ แต๊ะเอียได้กันเยอะๆนะคับ (ส่วนผมมะได้นานแล้ว T^T)
-
มาซินเจียอยู่อี่ด้วยคนคร้าบบบบ ช่วงนี้ของดลงเนื่องจากวันตรุษ ไม่อยากทำให้คนเสียน้ำตากัน ปีใหม่ ควรมีแต่สิ่งดีๆ
มีความสุขกันมากๆ กินให้เยอะๆนะค้าบ :mc4:
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ ซินเจิ้งหรูอี้ ซินเหนียนฟาไฉ
คราบบบบบบบ :mc4: :mc4:
:z2: :z2: :z2:
-
บทที่ 10
หลังจากวันที่คุยกับพ่อแม่ ผมหยิบจดหมายที่เหมือนมีของอะไรเลื่อนไปเลื่อนมาออกมาดู ผมเปิดมันออกช้าๆ ข้างในมีจดหมายหนึ่งฉบับพร้อมแหวนสีเงินเกลี้ยงๆ
“ ถึง แชมป์
กูไม่นึกว่ากูต้องมาเขียนอะไรเลี่ยนๆอย่างนี้ ที่กูไม่เคยคิดว่ากูจะทำ แต่มันเกิดขึ้นเพราะมึง กูรักมึงนะแชมป์ ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปยังไง ขอให้มึงรู้ว่ากูจะรักมึงที่สุด แม้ว่าความรักของกูจะไม่มีทางสมหวัง กูอยากให้มึงได้รู้ กูจะเริ่มต้นในการหาใครสักคน เพื่อกูและมึง กูไม่อยากเห็นแววตาสงสารของมึง กูจะทำให้มึงรู้ว่ากูยืนหยัดได้ มึงไม่จำเป็นต้องเป็นแฟนกู แค่มึงเป็นเพื่อนรักกูแค่นี้มันก็ดีที่สุดสำหรับกูแล้ว ขอให้มึงรับแหวนวงนี้ไว้ด้วยกูจะใส่แบบเดียวกันที่นิ้วกลางข้างขวา เป็นแหวนแห่งมิตรภาพ ที่มีแค่กูกับมึงเท่านั้น
แทค”
ผมอ่านแล้วความรู้สึกมันหลายๆอย่าง จะว่าผมเป็นพวกขี้หวงหรือเปล่า ทั้งที่ผมอยากให้แทคมีความสุขกับคนที่แทครักและรักไอแทค แต่ผมกลับมีความรู้สึกนิดๆที่อยากให้มันเหมือนเดิม
“ขอบใจนะแทค กูจะรักษาแหวนนนี้ดีที่สุด” ผมหยิบโทรศัพท์โทรหาไอแทค
“ไม่เป็นไรเว้ย แค่มึงใส่ตลอดก็พอ” แทคมันตอบกลับมา
“มีแต่มึงให้กู นี่แพงใช่มั้ย” ผมถามแทค
“แค่นี้ เทียบกะที่กูได้จากมึง มันเทียบกันไม่ได้หรอก” ทำไมพวกผมน่าจะไปอยู่สมาคมคนเสี่ยวกันนะ
“อือ แล้วมึงพร้อมกะก้าวต่อไปกับใครอ่ะ” ผมถาม
“ก็คงลองคุยกับแป้ง ไอจอนมันแนะนำให้รู้จักอยู่ มึงโอเคใช่มั้ย” มันถาม
“ดีดิ มึงจะได้มีคนรักซักที” ผมพูดปด ผมก็ดีใจกับมันนะที่มันจะเริ่มกับใคร แต่อีกใจผมกลับไม่อยากให้มันมีใคร อยากให้มันเป็นเพื่อนผมอย่างนี้ไปตลอด ซึ่งมันคงจะเห็นแก่ตัว
“...... กูนึกว่ามึงจะรู้สึกแย่บ้างที่กูจะไปมีแฟน” คำพูดมันทิ่มใจดำผม
“โอเค แทค กูไม่อยากให้มึงมีแฟน กูอยากให้มึงอยู่อย่างนี้” ผมพูดออกไป
“จิงดิ” น้ำเสียงมันดีใจ
“งั้น....” ก่อนมันจะพูด
“แต่กูอยากให้มึงมีความสุข ถ้ามึงลองแล้วมึงไม่ชอบ ก็ไม่ใช่ว่ามันจะเป็นไรนี่ มึงอย่าปิดโอกาสตัวเองดิวะ” ผมไม่อยากเอาความเห็นแก่ตัวมาทำลายชีวิตเพื่อน
”ขอบใจ แชมป์ กูคิดไม่ผิดจริงๆ ที่กูรักมึง”
“กูก็รักมึงแทค” ผมวางโทรศัพท์ ไอแทค ไอจอนก็โทรมาพอดี
“เพิ่งคุยกับไอแทคมัน” ผมพูด
“ตกลงของที่มันให้มึง ว่าไง” จอนมันดักทาง
“แหวนน่ะ”
“แหวน มันจะให้มึงใส่แหวนเหรอ” จอนมันขึ้นเสียง
“แหวนเพื่อนเว้ย นิ้วกลางไม่ใช่นิ้วนาง” ผมท้วง
“แล้วไมกูไม่มี” จอนมันแว้งกลับ
“อ่าว คิดเล็กคิดน้อยไปได้” ไอจอนมันก็ยังบ่นหงุงหงิงต่อ
“ช่างเหอะ กูจะไว้ใจมึงมากขึ้นอย่างที่ว่า กูจะไม่ขี้หึงแบบนี้อีก” จอนมันพูด
“จิงอ่ะ” ผมถาม
“เท่าที่กูจะทำได้นะเว้ย ก็มึงเล่นให้ท่าคนไปทั่ว” ผมอยากจะรู้จิงๆว่าการให้ท่าของผมนี่มันเป็นยังไง
จริงๆแล้วไอจอนเองมีคนมาชอบเยอะกว่าผมหลายเท่ามาก เพียงแต่ผมไม่อยากพูดเอาหูไปนาเอาตาไปไล่ แล้วอีกอย่างไอจอนก็ไม่มีทีท่าจะเล่นกับใคร มันยังคงวางตัวห่างไว้จากคนอื่นไม่เหมือนผม อ่าวสรุปผมผิด
“กูไว้ใจมึงนะ แชมป์”
“จอน กูมีเรื่องจะสารภาพว่ะ” ผมค่อยๆพูด
“เรื่องอะไร คงไม่ใช่เรื่องว่ามึงไปทำอะไรกับใครใช่มั้ย” มันทำผมอึ้ง จะดักคอทุกรอบเลยใช่มั้ย
“.....” ผมเงียบ
“แชมป์” จอนพูดเงียบๆ
“กูเมาอ่ะจอน”
“เด๋วๆมึงอย่าเพิ่งพูด กูไม่รู้ตัวเลย แต่เท่าที่ได้ยินมา กูจูบกับเขาว่ะ” ผมพยายามพูดกลัวไอจอนจะขัด
“เขาไหน” ดูมันอารมณ์เริ่มขึ้น
“เด็กที่นู่นอ่ะ” ผมบอก
“one night stand ว่างั้น” จอนมันเริ่มใช้น้ำเสียงประหาร
“ไม่ใช่กูเมาแล้วเขามาส่งที่ห้อง กูเองก็ไม่รู้ว่ากูจูบเขา กูจำอะไรไม่ได้เลย”
“สรุปว่าคือใคร” จอนยังถาม
“เขาชื่อวิน เป็นเจ้าของโรงแรมที่นู่นแล้วตอนนี้ก็เป็นเพื่อนกับกู” ผมอธิบาย
“มึงจูบกับคนที่มึงเพิ่งรู้จัก” จอนมันพุ่งปรี้ด
“กูคิดว่ากูจูบมึงนี่หว่า” ผมพูดแค่นี้ ไอจอนก็เงียบ
“จิงดิ” จอนถาม
“เอ่อ มึงเห็นกูง่ายอย่างนั้นเหรอ” ผมถาม
“ป่าว” น้ำเสียงจอนมันเริ่มเขิน
“เด๋วนี้ ทุกอย่างของมึง แม้กระทั่งฝันยังเป็นกู มันน่าดีใจป่ะหล่ะ” โหดูไอจอนมันคิดได้ หายโกรธก็ดีล่ะ แต่ไอวินน่ะน้า น่าสงสารมัน จูบแรกคนเราหายไปกับสายน้ำเมา เฮ้อ....
-
บทที่ 11 รักนี้แค่นี้หรือตลอดไป
"พ่อกับแม่กูรู้แล้ว" เสียงจากปลายสายที่ทำให้หัวใจตกไปที่ตาตุ่ม
"ล้อเล่นอีกดิมึง" ผมพูดไป มันเคยแกล้งยังงี้กะผมครั้งนึงและ
"นี่กูซีเรียส พ่อกูรู้จากป้าหมอน" เสียงค่อนข้างจะเรียบ
"ได้ไง" ผมถาม ตกใจสุดขีด
"มึงจำจดหมายที่มึงเขียนบอกกูได้ไหม กูรีบจนลืมเก็บ แล้วป้าหมอนมาอ่าน" เสียงจอนยังคงเรียบเฉย
"ดูเหมือนมึงไม่ซีเรียสอะไรเลย" ผมถามมัน
"กูบอกมึงแล้ว ว่าไงกูก็อยากให้พวกท่านรู้ เพิ่งคุยไปนิดเดียว" จอนพูดขำๆ
"ว่าไง" ผมรีบพูด
"รอมึงมาคุยพร้อมกัน" จอนยิ่งขำ
"เมื่อไหร่"
"พุ่งนี้ ข้าวเย็น บ้านกู" จอนตอบข้อสงสัยทั้งหมด
"เฮ้ย กูจะทำไง"
"ไม่เห็นต้องทำไง กูอยู่ทั้งคน" คำพูดที่ทำให้ใจผมชื้น ถึงมันจะไม่เป็นอย่างนั้น ผมยังรู้ว่าพ่อแม่มีความสำคัญ กับเราแค่ไหน
"ขอบใจ" ผมพูดได้แค่นั้น
"ไม่ต้องห่วง" เสียงหัวเราะที่แฝงไปด้วยความกังวล
"จะยังไง กูก็ยังเหมือนเดิม มึงไม่ต้องห่วง กูยังยืนยัน ว่ากูจะไม่ทิ้งมึง กูจะรอให้มึงทิ้งกู" ผมกล่าวด้วยเสียงที่พยายามทำให้จอนสบายใจที่สุด
"ขอบใจ" จอนพูด คงซึ้งอยู่
"แต่ กูนอนไม่หลับแหงเลยคืนนี้" ผมว่าไปก็หัวเราะไป แต่ใจผมยังคงหวั่น "ยังงั้นไว้แค่นี้ก่อนละกัน กูจะเตรียมคำตอบดีๆไว้"
"มึงไม่ต้องกังวล ทุกอย่างจะไปด้วยดี" จอนพูดก่อนจะวางสายไป
ตอนนี้ความกังวลผมพุ่งขึ้นถึงขีดสุด ผมจะต้องเลิกกับจอนหรือไม่ ขึ้นอยู่กับวันพุ่งนี้ ผมพยายามคิดถึงเรื่องที่จะโดนถามคำถามอะไรบ้างและผมควรจะตอบยังไง
ผมคิดทั้งคืน จนแสงแดดส่องเข้ามา เช้าแล้ว ผมรีบโทรหาเจ้าจอน มันจะกลุ้มเหมือนผมรึเปล่า
"ตื่นยัง" ผมรีบกรอกเสียงไป
"ยังไม่ได้นอนเลย" เสียงงัวเงียตอบกลับมา ห้าห้า มันก็กังวลไปไม่แพ้ผมเลย
"ออกมาเจอกันก่อนได้ไหม มีเรื่องอยากถามเยอะแยะเลย" ผมบอกอย่างรีบร้อน
"คงไม่ได้อ่ะ พ่อกะแม่กู กักตัวกูไว้ไม่ให้ไปไหน"
"หา ขนาดนั้น เอาไงวะกู" ผมพูดกับตัวเอง
"มึงมาบ้านกู ตอนนี้เลยละกัน" จอนพูดแต่น้ำเสียงเหมือนบังคับ
" กูออกไปไม่ได้ แต่มึงเข้ามาได้นี่"
"ไม่" ผมตอบอย่างรวดเร็ว "กูจะกล้าเจอหน้าพ่อแม่มึงได้ยังไง ในเมื่อพวกท่านรู้"
" พ่อแม่แฟนมึง ไม่กล้าเจอแล้วจะทำไงวะ" มันว่าไปโน้น กูไม่ขำกะมึง
"แต่กูคงไม่มีทางเลือก พ่อแม่มึงยังหลับอยู่ป่ะ" ผมถาม
"อีกนานกว่าจะตื่น มึงรีบมาเลย" ผมรีบวางโทรศัพท์ แต่งตัวเรียบร้อบสุดเท่าที่จะทำได้ ก่อนขับรถตรงไปบ้านจอน คนที่บ้านไอจอนรู้จักผมหมดแล้ว การเข้าบ้านมันก็ไม่มีปัญหาอะไร แต่ผมกลับชะงักเมื่อเจอ ป้าหมอน ที่โรงรถ
"หนูแชมป์ ป้าขอโทษ จอนคงบอกแชมป์แล้วใช่มั้ย" ป้าหมอนกล่าวเสียงเศร้าๆ
"นั่นไม่ใช่ความผิดของป้าหมอนเลยนะคับ มันถูกแล้วที่ป้าจะต้องบอกคุณพ่อกับคุณแม่ของจอน" ผมพูดยิ้มๆ ถึงใจจะว่าว่าป้าบอกเร็วไปหน่อย แต่เป็นผมก็คงต้องทำอย่างนี้
การมองคนเราคงต้องมองทั้งสองด้านจากจุดยืนของกันและกัน ป้าเขาคงหวังดีกับจอนจริงๆ
"แต่ป้าอยากให้แชมป์กับจอนมีความสุข ถึงมันจะแปลกไปบ้าง ป้าคิดมาตั้งนานแล้วล่ะ ว่าหนูสองคนสนิทกันเกินไป เพียงแต่ไม่ได้พูดอะไร"
"ผมเข้าใจคับ ป้าหมอนไม่ต้องคิดมาก ยังไงผมกับจอนก็คุยกันเรื่องนี้ก่อนอยู่แล้ว"
"แต่แชมป์สบายใจได้นะ ป้าเองก็เคยเลี้ยงกรมา ฮ๋อ พ่อของจอนมาด้วย ป้า..."ก่อนที่ป้าหมอนจะพูดกลับหยุดชะงัก
"แชมป์รีบไปหาจอนก่อนละกัน คงมีเรื่องคุยกันเยอะ" ผมรู้สึกติดใจสิ่งที่ป้าหมอนจะพูด แต่ก็ไม่อยากคาดคั้นอะไร ผมเลยเดินเข้าไปในบ้าน ซึ่งเป็นครั้งที่เกร็งที่สุด ผมกลัวจะจ๊ะเอ๋กับพ่อกับแม่ของจอนเข้า ผมคงทำหน้าไม่ถูกจิงๆ
ผมแทบจะวิ่งไปที่ห้องไอจอน ยังดี ที่ห้องพ่อแม่อยู่บันไดคนละฝั่งกับห้องมัน ผมเปิดประตูเข้าไป แอร์ในห้องยังเย็นสบาย แต่เตียงกลับไม่เหลือตัวเจ้าของห้อง ผมเดินไปดูในห้องน้ำก็ไม่มีใคร
"เอาไงวะกู" ผมก็เลยนั่งรอที่เตียงมัน รู้สึกตื่นเต้นมาก
ผ่านไปประมาณสามสิบนาที จอนถึงได้กลับมา
"แชมป์มาถึงเร็วจัง" จอนมันเดินหน้าซีดๆมาหาผม
"จอน ทำไมหน้าซีดงั้นอ่ะ ไปคุยกับพ่อแม่มึงมาเหรอ" ผมถาม
"ยังหลับอยู่เลย" จอนตอบ
"กูแค่นอนไม่หลับ" มันล็อกประตูห้องก่อนจะเดินมา
"แล้วไปไหนมา" ผมถาม
"เดินเล่น ไม่อยากอยู่เฉยๆ" คำตอบที่แปลก มันควรจะรอผมที่ห้องถึงจะถูก แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาคิด
"เอาไง กูไม่รู้จะทำยังไงแล้วอ่ะ จอน" ผมมองหน้าสุดที่รักของผม
ถึงจะเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ความกังวลคงไม่น้อยไปกว่าผม
"ก็พูดไปตรงๆ" คำตอบที่ง่ายๆ
"พูดง่ายมึง แม่มึงคนญี่ปุ่นด้วย รับไม่ได้แหงเลย" น้ำตาผมพาลจะไหล (เพื่อนๆคงลืมหรือไม่รู้ ผมเล่าไว้ตอนแรกสุดมั้งว่าจอนมันเป็นลูกครึ่งไทย ญี่ปุ่น)
จอนกลับเดินเข้ามากอดผม "มึงจะอยู่กับกู จากนี้และตลอดไป"
"มึงจะรู้ได้ไง ถ้าพ่อแม่มึงให้จบวันนี้ มันก็คงได้แค่นี้" ผมถามเสียงสั่น
"ไม่ กูตัดสินใจแล้ว ความสุขของกู คือการอยู่กับมึง กูไม่สนใจมรดกตกทอดอะไรพวกนั้น ถ้ากูเหลือแต่ตัว มึงจะยังรักกูมั้ย" ผมตบหัวไอจอน
"มึงคิดว่ากูคบกับมึง เพราะมึงรวยเหรอ" ผมถามมันด้วยอารมณ์ที่ขึ้น
"กูรู้ กูแค่อยากได้คำยืนยัน" อารมณ์โกรธผมมอดทันที ใจมันเองก็คงยังคงอ่อนแอ ต้องการกำลังใจเหมือนผมตอนที่พ่อกับแม่รู้ความจริง
"จอน ถึงมึงจะไม่เหลืออะไร หน้าตามึงจะดูไม่ได้ สำหรับกู มึงมีค่าที่สุด เป็นคนที่กูรักที่สุด ถ้ามึงไม่เหลืออะไร มึงก็มีกู กูจะเลี้ยงมึงเอง จอน"
"แชมป์" ฉากน้ำตาท่วมของไอจอนภาพนี้มันติดตาตรึงใจผมอย่างมาก ไม่ใช่ว่ามันน่ารักเป็นพิเศษหรืออะไร มันเหมือนความรู้สึกของเราส่งผ่านกันได้
"แต่พ่อแม่มึงก็สำคัญกว่ากู คิดให้ดี กูรับได้ทุกอย่าง ถ้ามันเป็นการตัดสินใจของมึง"ผมพูด
"แม้เราจะต้องเลิกกัน แม้กูจะต้องเจ็บปวดเหรอ" มันถาม
"กูจะไม่ให้มันเป็นอย่างนั้น" ผมมองไปที่หน้ามัน ความคิดของผมสะดุด หน้าค่อยๆโน้มไปใกล้ๆ สัมผัสที่บางเบา ลมหายใจที่เหมือนจะปัดเป่าให้ผมลืมปัญหาไปชั่วขณะ
......................
เหลือเวลาอีกไม่ถึงสิบนาที โต็ะอาหารเย็นรอผมอยู่ ผมเลือกที่จะกินข้าวเที่ยงในห้องกับไอจอน ผมยังไม่กล้าพอที่จะเผชิญหน้ากับพ่อแม่มัน แต่ตอนนี้
"สวัสดีคับ คุณอา" สรรพนามการเรียกผมเปลี่ยนไปไม่รู้ตัว จอนมันหันมามองหน้าผม ทำไมผมถึงเรียกอาออกไป ปกติ ผมเรียกคุณพ่อคุณแม่ได้เต็มปากเต็มคำ แต่ตอนนี้
หน้าของพ่อแม่จอนมีแววแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มแล้วเอ่ย
"นั่งสิ แชมป์ ไม่เห็นต้องเปลี่ยนสรรพนามกันเลย เรียกพ่อแม่ เหมือนเดิมและดีแล้ว" พ่อ(จอน)เอ่ย
"ขอ..ขอโทษคับ" สมองผมรวนไปหมด
"วันนี้ แม่ให้ ป้าหมอนเขาทำของโปรดแชมป์หมดเลย" แม่บอก สำเนียงที่ฟังญี่ปุ่นมากๆ แต่ผมก็ชินแล้ว หลังจากที่เจอกันหลายครั้ง แม่จอนพูดไทยได้ดีมาก จนบางครั้งอาจแยกไม่ออกว่าเป็นคนญี่ปุ่น
"ขอบคุณคับ" ผมตอบ ไม่มีเรื่องชวนคุย เมื่อคนข้างตัวก็เลือกที่จะเงียบ พ่อกับแม่พยายามหาเรื่องคุยกับผม ซึ่งผมก็ตอบได้แค่คับคับคับ สมองมันขาวโพลนแทบจะคิดอะไรไม่ออก
จนจอนเอามือที่อยู่ใต้โต๊ะมากุมมือผมไว้ ผมหันหน้าไปมองจอน จอนกลับก้มหน้าก้มตาดื่มน้ำ แต่มือที่กุมอยู่ บีบแรงขึ้น ให้ผมได้สัมผัสถึงความห่วงใยที่ยังคงมีอยู่เสมอ
ผมไม่ควรเลือกที่จะกลัว การได้คบ ได้อยู่กับจอนมันเป็นสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับผม ไม่ว่าต่อไปจะเป็นยังไง ผมไม่คิดที่จะเสียใจหรือเสียดาย แม้เวลาจะสั้นในความทรงจำ แต่ผมก็รู้สึกว่าได้ใช้เวลาอย่างมีความสุขที่สุด
อาหารหมดไปแล้ว ทุกคนนั่งเงียบ มีเพียงป้าหมอนคนสนิทที่มาเก็บจานออกไป เหลือเพียงแต่เครื่องดื่มที่วางเรียงราย พอเป็นปราการป้องกันจิตใจผมได้บางส่วน
ผมดื่มน้ำเข้าไปอึกใหญ่ ก่อนที่จะเริ่มพูด "พ่อกับแม่ คงรู้เรื่องแชมป์กับจอนแล้ว" ผมพูดออกไป โดยที่ไอจอนยังไม่ทันได้เตรียมตัว มันหันมามองหน้าผม ผมยิ้มให้มัน เป็นสัญญาณให้มันสบายใจว่า ผมคิดดีแล้ว
"อือ พ่อรู้จากป้าหมอนแล้วล่ะ" พ่อแค่พยักหน้า ก่อนหยิบไวน์มาจิบ ส่วนแม่เลือกที่จะนั่งเงียบๆ
"แชมป์กับจอนคบกันเป็นแฟนคับ" ผมพูดออกไปความกล้ามันมาจากไหนไม่รู้ ผมรู้แต่ว่าผมต้องพยายามที่สุด นี่คงเป็นอุปสรรคสุดท้ายของผมและจอน ถ้าผ่านมันไปได้
"แชมป์ ลูกเป็นลูกผู้ชายอย่างที่พ่อคิดจิงๆ"
"พูดตรงดี ไม่ต้องให้ถามอ้อมค้อม" สายตาของพ่อเปลี่ยนไป มันเหมือนหับสายตาสิงห์ที่แฝงไปด้วยอำนาจ
"โต้" เสียงจอนดังขึ้น นั่นคือสรรพนามที่จอนใช้เรียกพ่อ
"เราไม่ต้องพูด" พ่อเอ่ย
"พูดตรงเลยก็ดี ถ้าพ่ออยากให้แชมป์เลิกกับจอน จะได้มั้ย"
TBC
เตรียมปิดซีซั่นนี้ คืนนี้
บทสรุปความรักของเฮียแชมป์จะลงเอยยังไง ได้รู้ก่อนปีใหม่จีนแน่ครับ
-
:m15: :m15:
โอ้ววมายกอด
หอบเสื้อผ้าหนีตามกันไปเลย
ฮื้อออ แต่พ่อแม่สมัยนี้เขารับกันง่ายดีจัง
แสดงว่าเขาคงมองเห็น รักอันบริสุทธ์ของพี่ๆทั้งสอง
พี่ๆสู้ๆ
-
อีกละ :serius2: :serius2: :serius2:
โว๊ยยยยเซงอยากตายยยยยยย เศร้าๆ
:mc4: :mc4:ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ ซินเจิ้งหรูอี้ ซินเหนียนฟาไฉ"
เเต่ไงก็สู้ๆนะครับ จบซีซั่น 2 วันนี้หรอ
-
ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดไช้ ค่า :mc4:
ช็อคมาก ไมพ่อบอกให้เลิกกันอ่ะ
แล้วแชมป์จะว่าไง คงไม่เลิกหรอกนะ โอย....เครียดด :เฮ้อ:
-
:mc4:...ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้... :mc4:
:กอด1:....พ่อพูดตรงๆๆๆๆดี แต่รู้ว่านี่คือแค่..ลองใจแชมป์..
....ผลสรุปมันน่าจะเป็น...เดานะ..และมันน่าจะถูกด้วย...
....ความสุขของลูกคือสิ่งที่พ่อแม่ต้องการ... :กอด1:
...รอเฉลยคืนนี้..
-
:เฮ้อ:
จบซีซั่นนี้แล้วจบเลยปะ
อยากลุ้นต่ออีกนานๆชอบเรื่องนี้มากงะ
เป็นไปได้จากการอ่านมาเยอะนะว่า
พ่อของจอน แค่ถามลองใจแชมป์ว่ารักกันจริงหรือเปล่า
ดูจากที่ป้าหมอนพูดติดไว้ตอนเจอหน้าแชมป์ที่หน้าบ้านก็พอจะคาดว่าจะง่าย
แต่คงต้องคุยกันให้เข้าใจก็ แบบว่า ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนจะรับได้จริงๆหรอก
เพียงแต่เราต้องคิดถึงความสุขของลูกตลอดชีวิต แล้วยิ่งเรื่องอย่างนี้
การจะไปบังคับใครก็ยากมีแต่จะต้องเสียใจทั้งสองฝ่ายสู้ยอมรับกันตรงๆจะดีกว่า
ส่วนทางด้านแม่ของจอนดูว่าแม้จะเป็นญี่ปุ่น แต่คนญี่ปุ่นจะถือผู้หญิงเป็นผู้ตามหัวหน้าครอบครัว
ดูจากการที่ย้ายมาอยู่ไทยแสดงให้เห็นว่า พ่อของจอนมีอิทธิพลในการตัดสินใจมากที่สุด
ปัญหาจะติดอยู่ก็ตรงแค่ว่า จอนเป็นลูกคนเดียว
แล้วจะรออ่านต่อน๊า อิๆ :bye2:
-
"พ่อไม่ต้องทำขนาดนั้นหรอกคับ ผมจะไปจากจอนเอง"
"จอน... แชมป์ขอโทษ แชมป์ผิดสัญญาอีกแล้วที่จะไม่ทิ้งจอน"
--------------------------
บางครั้งโลกนี้ก็ไม่โรยไปด้วยกลีบกุหลาบ...
-
(http://)(http://campus.sanook.com/story_picture/b/03390_001.gif) (http://activity.sanook.com/chinesenewyear2008)
:mc4: :mc4: :mc4:
:call: :call: :call: ขอให้ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่น
ให้พ่อกับแม่จอนเข้าใจด้วยนะ
-
:mc4:ซินเจียยู่อี่ ซินนี้ฮวดใช้... :mc4:
สุขีมีเงินใช้ทุกคนนะค้าบ
มาแล้ว.....โต้ออกโรงแล้ว :sad4:
-
กอดกุกกุ๊ก :กอด1: ตามด้วยกอดเฮียมั้ง :กอด1:
สุขสันต์วันตรุษจีน ขอให้ร่ำรวยความสุข เงินทองมากมายน้าคับ
-
:z3: กรรม พ่อก็ตรงไปไม๊เนี่ย
-
พ่อแกล้งปะเนี่ย o18 ตรงซะ อย่าทำลูกสะไภ้กลัวจิ :serius2:
-
บทที่ 12
"...." ผมพูดไม่ออก มันเร็วกว่าที่ผมคิด
"แชมป์เอง ก็รู้ พ่อกับแม่ มีลูกชายคนเดียว เราก็อยากมีคนสืบทอดบริษัทต่อไป บ้านแชมป์เองก็เหมือนกัน"พ่ออธิบายเตุผลเนิบๆ แต่แฝงไปด้วยพลัง
"ครับ แชมป์เข้าใจตรงจุดนั้น แต่ความสุขของคนเราไม่ได้อยู่ที่เรื่องนั้น การที่เราจะรักใครสักคน มันบังคับกันไม่ได้" ผมตอบ สายตายังผสานกับตาสมิงคู่นั้น
"แชมป์จะบอกพ่อว่า ไม่มีเงินแชมป์ก็อยู่ได้ กิจการไร้คนสืบทอดก็ปล่อยไป" พ่อถามคำถามที่ผมยังหาทางแก้ไม่ได้
"ไม่ใช่คับ สมัยนี้ ไม่มีเงินอยู่ไม่ได้แชมป์ก็รู้ แต่เราไม่จำเป็นต้องมีเงินขนาดนั้น ส่วนคนสืบทอด ใช่ว่าแต่งงานกับคนทั่วไปแล้วจะมีลูกเสมอ คนเยอะแยะที่ไม่มีคนสืบสานงานต่อ"ผมตอบ
"แล้วเขาทำยังไง" พ่อถามผมด้วยอารมณ์ที่ขุ่นขึ้นเมื่อฟังคำตอบหลัง
"ในความคิดเด็กๆ อย่างผม ไม่ให้ญาติ คนสนิท ก็คงต้องให้ไปทางการกุศล"
"ติดตรงที่ว่า พ่อไม่ใช่พ่อพระที่จะทำงานแล้วเอาเงินไปแจกใคร ส่วนญาติสนิท มิตรสหายก็ไม่รู้จะให้ใคร" คำตอบที่ทำผมถึงกับชะงัก
"โต้ จอนว่ามันเกินไป พูดขนาด.."
"จอน" เสียงเขียวที่ออกมาจากผู้เป็นพ่อ จอนต้องชะงักแล้วเงียบต่อไป
"ทำไมคนเราต้องยึดติด การมีเงินมากมายมันไม่ได้ทำให้เรามีความสุข ถ้าพูดว่าอยากมีคนสืบตระกูลเพื่อให้ทรัพย์สมบัติ แชมป์คิดว่า เขาอาจจะต้องการ แต่สิ่งที่จำเป็นที่สุด คือความรัก ความอบอุ่น" ผมตอบ
"เด็กก็ยังเป็นเด็ก คิดอะไรง่ายเกินไป"
"จอนเล่าให้พ่อฟังว่าเราคุยกับพ่อแม่เราแล้ว ด้วยเหตุผลแค่นี้ เค้ายอมปล่อยให้ลูกกับจอนคบกันต่อเหรอ" โดนตอกมาอย่างนั้น เลือดสูบฉีดขึ้นหน้า
"ถ้าความคิดเด็กๆแบบนี้ มันง่ายเกิน มันโง่เกิน ถึงอย่างนั้นแชมป์ก็คงจะเลือกที่จะง่าย เลือกที่จะโง่ ไม่ใช่ว่าแชมป์ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ แต่เมื่อแชมป์รักจอน นั่นคือเหตุผลของทุกอย่าง" พ่อของจอนดูจะชะงักไปกับคำพูดของผม สายตาที่แสดงถึงความทุกข์ความอ่อนแอ ปรากฏเพียงชั่ววูบ ก่อนสายตาราชสีห์จะกลับมาฉายชัด แม่จอน จากที่ก้มหน้ามาตลอดกับเงยหน้าขึ้นมามองผมสลับกับพ่อ ความเงียบเข้ามาแทนที่ ไม่มีใครพูดอะไรต่อ
"ถ้าจะทำอย่างนั้น โต้ก็คงต้องตัดจอนออกจากครอบครัวของเรา" คำพูดที่ผมไม่คิดจะได้ฟังจากคนเป็นพ่อ น้ำตาที่คลอของจอน มันไหลรินทั้งสองข้างแก้ม เสียงหายใจฮึดฮัด
"แค่นี้ ถึงกับตัดพ่อตัดลูก มันไม่เกินไปหน่อยเหรอคับ" ผมโกรธแทน
"แค่นี้ แชมป์ว่ามันเป็นเรื่องแค่นี้เหรอ"
"แล้วอีกอย่างพ่อจะตัดสัมพันธ์กับจอน พ่อก็ไม่เห็นมันจะเกี่ยวอะไรกับแชมป์" คำพูดลุ่นๆชนผมเข้าอย่างจัง ในที่สุดผมก็ใจอ่อน
ผมมองหน้าจอน สภาพมันดูไม่ได้เลย น้ำตาที่ไหลเป็นทำนบแตก น้ำมูกน้ำตาที่มันคงไม่ไยดีกับภาพพจน์อีกแล้ว แค่มองหน้ามันน้ำตาผมก็ไหลออกมา ผมหยิบทิชชู่ส่งให้ แต่จอนยังคงไม่สนใจสิ่งรอบข้าง
ผมรู้คนที่จอนรักที่สุดไม่ใช่ผม แต่เป็นสองคนที่นั่งอยู่หน้าผมตอนนี้ เจอคำพูดแบบนี้เข้าไป ความรู้สึกคงแหลกไม่เหลือชิ้นดี
ผมลุกขึ้นหยิบทิชชู่ ซับน้ำตาให้จอน ทั้งที่น้ำตาผมยังไหลอยู่
"ไม่ต้องร้องแล้วจอน แชมป์แก้ปัญหาให้นะ" ผมลูบหัวจอน จอนหันมามองหน้าผม ผมยิ้มให้จอน ด้วยน้ำตาที่นองหน้า
ผมหันกลับไปมองพ่อของจอน
" พ่อคงไม่ต้องลำบากขนาดนั้น ผมขอเลือกเป็นคนไปจากจอนเองดีกว่า" จอนเอามือมาจับแขนผม ผมหันไปมอง จอนส่ายหน้าเหมือนเด็กที่งอแง ไม่ยอมเสียของชิ้นนี้ไป
ผมมีทางเลือกด้วยเหรอ.......
"จอน แชมป์ขอโทษ แชมป์ผิดคำสัญญาอีกแล้ว บอกเอาไว้ว่าจะไม่ทิ้งจอน" น้ำตาของผมเริ่มไหลไม่แพ้จอน
"แต่เข้าใจแชมป์นะ พ่อกับแม่ สำคัญกับจอนที่สุด" ผมเอ่ยติดๆขัดๆ น้ำมูกเริ่มสร้างความอึดอัด
เข่าผมทรุดฮวบลงไปกับพื้น กว่าผมจะกลับมาควบคุมตัวเองได้ จอนมันนิ่ง มันคงตัดสินใจไม่ถูก ถ้ามันเลือกผม นั่นคงจะเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบแน่ๆ
ถ้ามันเลือกผม ความรักที่ผมเคยเห็น เคยสัมผัส ผมอาจจะคิดว่ามันเป็นแค่ความลุ่มหลง ในเมื่อเราจะรักกันขนาดไหน ผมจะไม่ยอมให้จอนเห็นผมสำคัญกว่าผู้มีพระคุณของมันเอง
"ไม่ต้องตอบแชมป์หรอก แชมป์รู้ว่าจอนเลือกอะไร" มันมองหน้าผม น้ำตาที่ยังคงไหล
"ใช่ว่าเลิกกันจะแปลว่าเลิกรักซะหน่อย เรายังเป็นเพื่อนกันนะ ยังไงแชมป์ก็อยู่ข้างจอนอยู่แล้ว" ผมบอกฝืนยิ้ม ก่อนที่จอนจะเอื้อมมือมาจับมือผม
"คงจะไม่ได้" เสียงขัดมาจากคนเป็นพ่อ "จอนจะย้ายไปเรียนที่ญี่ปุ่น เดือนหน้า ที่นู่นอาจจะไม่มีช่องทางการติดต่อมาไทย" ผมกับจอนต่างคนต่างอึ้ง นี่ผมนอกจากจะต้องเลิกกับจอนแล้ว เราจะไม่ได้เจอหน้ากันอีกเลยเหรอ ก่อนที่ความคิดผมจะไปไกล
“ตอนนี้ ขอให้เรื่องมันหยุดแค่นี้ แม่จะยอมให้จอนอยู่นี่ก่อน แต่เราสองคนต้องเป็นเพื่อนกัน” แม่ของจอนพูดขึ้น
“คุณ คุณก็รู้...” พ่อจอนจะขัดแต่แม่ของจอนปรามเอาไว้
“แชมป์ มาคุยกับพ่อหน่อยได้ไหม” พ่อของจอนลุกขึ้น แม่เหมือนจะห้ามแต่เมื่อสบตากัน ถึงยอมนั่งลง ส่วนจอนมันยังคงก้มหน้าก้มตาร้อง ผมจำใจเดินตามพ่อของจอนเข้าไปในห้อง
......................
“แชมป์ พ่อพอจะรู้เรื่องของแชมป์มาจากป้าหมอนบ้างแล้ว พ่อยอมรับว่าพ่อโชคดีที่จอนได้รู้จักแชมป์ จอนเปลี่ยนจากเด็กที่เก็บตัวอยูในห้อง มีชีวิตที่ร่าเริงขึ้น แต่พ่อไม่นึกว่าการที่จอนร่าเริงขึ้นมันเพราะ....” พ่อจอนพูดแล้วหยุด
“ครับ” ผมตอบรับ
“พ่ออยากให้แชมป์เข้าใจ พ่อไม่ได้รังเกียจแชมป์” พ่อจอนพูดเสียงอ่อนลงเหมือนพยายามปลอบ
“แต่เพราะแชมป์เป็นผู้ชายใช่มั้ยครับ” ผมเริ่มเถียงทั้งที่รู้ว่าไม่ควร
“แชมป์ บนโลกนี้ไม่มีอะไรง่ายอย่างที่คิด สักวันที่แชมป์และจอนจะก้าวเข้ามาในสังคม แน่นอนลูกทั้งสองต่างมีชื่อเสียงในวงสังคม และแน่นอนที่จะต้องถูกเอ่ยถึง แล้วคนจะคิดยังไงถ้าลูกสองคนสนิทกันเกินเพื่อน ต่างคนต่างไม่มีแฟน”
“ผมไม่สนใจ จะไป..” ผมหยุดพูด บางทีการไม่แคร์สังคมอาจไม่มีปัญหา แต่ทั้งผมและจอนต่างอยู่ในสังคมที่ทุกคนต้องแคร์
“แชมป์น่าจะเข้าใจนะ พ่ออยากบอกว่า พ่อเข้าใจความรู้สึกของแชมป์นะ” พ่อจอนเดินเข้ามาลูบหัวผม น้ำตาผมไหลออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมต้องการ แต่ผมจะทำยังไงในเมื่อโลกมันต้องหมุนไปตามกฎที่สังคมกำหนดขึ้น มันไม่มีอะไรที่ผมจะลิขิตและเลือกทางได้เองเลยใช่มั้ย
“พ่อไม่อยากจะขออย่างนี้เลย แต่พ่ออยากให้แชมป์พยายามหาแฟนใหม่ที่เป็นผู้หญิง พ่อไม่อยากให้ลูกสองคนจมกับปัญหานี้ พ่อกับแม่แชมป์คงคิดเหมือนกัน” ผมได้แต่ร้อง น้ำตามันพรูพรั่ง ผมไม่รู้จะหยุดมันยังไง
“โลกนี้มันไม่มีอะไรที่เราอยากแล้วจะได้ไปทั้งหมดหรอกแชมป์ บางสิ่งเราไขว่ขว้าสักเท่าไหร่มันก็ว่างเปล่า เลือกสิ่งที่เราควรทำดีกว่า เมื่อไหร่ที่แชมป์เป็นพ่อคนแล้วแชมป์จะรู้ พ่อแม่ทุกคนรักลูกและทำเพื่อลูกทั้งนั้น ถ้าแชมป์รักจอน ก็ช่วยสนับสนุนให้จอนได้ใช้ชีวิตที่มีความสุขจริงๆได้ไหม” พ่อจอนถามกึ่งบอก
“ค.....ครับ” ผมตอบ
“พ่อจะให้แชมป์อยู่กับจอนในฐานะนี้เป็นคืนสุดท้าย ใช้เวลาให้คุ้มค่า หลังจากนี้แชมป์คงรู้ว่าควรทำยังไงนะ” พ่อเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ผมนั่งจมอยู่กับความมืดที่มองไม่เห็นแสงสว่างแห่งทางออก
.......................
อยู่ๆ มีมือมาจับที่ไหล่ผม ทำให้ผมต้องสะดุ้ง หันไปมอง คนๆนั้นสภาพไม่ได้ต่างไปจากผม
“แชมป์ จอน..” จอนกำลังจะพูด
“แชมป์รู้แล้ว อย่าพูดอะไรอีกเลย” ผมดึงตัวจอนมากอด ทั้งผมทั้งจอนต่างพูดอะไรไม่ออก มีเพียงน้ำตาที่ยังไหลไม่ขาดสาย
“มันอาจเป็นสิ่งที่ดีที่สุดก็ได้” ผมพูดโดยไม่ได้สบตาจอน
“แชมป์คิดอย่างนั้น จริงๆเหรอ” คำถามที่ทำให้ผมตกอยู่ในทางตัน มันเป็นทางสุดท้ายที่ผมจะเลือกเดินในชีวิต ผมก้มหน้า น้ำตาที่ยังหยุดไม่ได้
“ขอโทษ จอนรู้ว่านั้นไม่ใช่สิ่งที่แชมป์อยาก มันเป็นความผิดของจอน ถ้าจอนคิดให้ดีกว่านี้ ทำตัวให้...”
“จอน มันไม่ใช่ความผิดของใครทั้งนั้น”
“ยังไงเราก็เคยสัญญากันไว้แล้วใช่มั้ย เมื่อไหร่ที่เราเจอกับทางตัน เราจะกลับมาเป็นเพื่อนที่ดีกันเหมือนเดิม”
“ขอโทษนะ แชมป์คงทำอย่างนั้นไม่ได้อีกแล้ว”
“............. จอนเข้าใจ” จอนมันพูดเสียงแทบจะไม่ออกจากคอ
หลังจากนั้นมันก็เป็นเพียงความเงียบกับสายตาที่ได้เพียงแต่สบตากันเท่านั้น
............................ ความรักที่เรามั่นใจหนักหนา ใช้เวลาเนิ่นนานปลูกความเชื่อใจ ความรัก แต่มันกลับจบเพียงเวลาเพียงวันเดียว กับสิ่งที่มันอาจไม่หวนกลับมาหาผมอีกแล้ว
“ลาก่อน ...ความรัก”
-End Of Season-
-
มาบวกหนึ่งให้ทุกๆคน ขอบคุณสำหรับทุกกำลังใจในวันตรุษจีนคร้าบ
อยากบวกสองให้น้องนิวจัง บรรยายโดนจ้าย โดนจาย
และน้องนิค ขยันมาสปอย
ขออภัยด้วยที่ไม่ได้เป็นไปตามความคาดหวังของทุกคน และตอนนี้ไม่ได้จบสมบูรณ์นะครับ
ฝากติดตามกันต่อด้วยครับ
-
:m15:
ไม่เอา ไม่เอาแบบนี้อ่ะ
:z3:
-
:z3: :z3:
ทามม้ายยยยยย
เศร้าอะ
ถ้าจบแค่ซีซํ่น มันก้ยังไม่จบทั้งหมดนี่ ใช่มะคับ
มาต่อเร็ว ๆ นะคับ อย่าให้ค้างแบบเส้า ๆ นะ
:m15:
-
เพราะชีวิตไม่ได้เดินไปด้วยกลีบกุหลาบ :o12:
-
:z3: :z3: :z3:
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย จบเเบบนี้ไม่เอา :sad11: :impress3: :L3: :sad4: :o12:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
จริงๆ ไม่อยากมาลงวันนี้เลยครับ แต่คิดแล้ว ปีใหม่อย่าเศร้าเลย เศร้าสะใจไปเลยท้ายปี
พอดีผมเอาที่เม้นท์กันไปให้พี่แชมป์อ่านครับ พี่เขาว่าไง ไปฟังกันดีกว่า
ความรักของคนเรามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่ว่า เรื่องแบบนี้ไม่ใช่การลองใจครับ
มันเป็นชีวิตจริงของคน สิ่งที่เราต้องเผชิญ
ไม่ว่าเราจะยินดีและพร้อมใจจะรับมันรึเปล่า
มันคือความจริงที่เราต้องฝ่าฟัน ใครทำไม่ได้ก็ต้องถอย
ผู้ชายคบกัน ยังไงสุดท้ายมันก็เป็นอะไรที่ดูผิดในสังคม
ทั้งๆที่จริง มันก็แค่ความรักของคนสองคน
ผมว่าคนที่ไม่เป็น ไม่มีทางรู้สึกจริงๆหรอกครับ ว่ารสชาติความทรมานที่ติดตัวตลอดเวลา
ผมว่าที่โต้ทำมันก็ถูกแล้วนะครับ เป็นผม ผมก็ทำอย่างนั้น ใครจะอยากให้ลูกคนเดียวเดินทางที่....ผิด ในมุมมองของบางคน
คิดกันใช่มั้ยครับ มันเรื่องของกู กูจะรักใคร มึงเสือกอะไรด้วย
มองกลับไปดูแล้วจะรู้ครับ คนที่รักเรามากกว่าที่รักตัวเราเองรู้สึกยังไง
สุดท้ายแล้วผมก็ยอมเดินตามทางที่คนๆนั้นเขาเลือก คนที่รักผมจริงๆ
ผมบอกได้แค่ว่า ไม่มีพ่อแม่ที่ไหนอยากเห็นลูกตัวเองมีความทุกข์หรอกครับ
เขาผ่านอะไรกันมาเยอะ ผมจึงเลือที่จะเคารพการตัดสินใจของเขา ทั้งที่ทางนั้นจะเต็มไปด้วยขวากหนาม
แต่ถ้าเราบากบั่นเดินตรากตรำไป ซักวัน ขุมทองอาจรออยู่ปลายสายรุ้งครับ
ปนกันสำนวนไทย อังกฤษ 55
มาพล่ามอะไรให้ผู้อ่านเบื่อรึเปล่า ขอโทษด้วยครับ
น้องมั้งเขาอยากรู้ ผมก็แค่ตอบมา เผื่อมีใครว่างๆ อ่าน
อย่าเก็บไปเป็นอารมณ์นะครับ
ชีวิตเป็นของเรา แล้วแต่ว่าเราจะทำยังไง ทางไหน เพื่อความสุขของใคร
และสุดท้าย ขอขอบคุณทุกคำแนะนำ คอมเม้นท์ และแรงเชียร์ที่มีให้ผมกับกำลังใจของผม ณ ตอนนี้
ขอบคุณ จริงๆครับ
นั่นคือเสียงความคิดของพี่แชมป์เขาล่ะครับ
ขอบคุณพี่แชมป์ค้าบ :กอด1: หวังว่าคงได้ติดต่อพี่แชมป์แล้วเอามาลงเรื่อยๆนะครับ พี่เขาเริ่มจะว่างแล้ว :call: :call:
และขอเป็นกำลังใจเรื่องลูกนะครับ พี่ ผมอยากมีหลานเร็วๆ จะเหมือนพ่อหรือ...น้า :o8:
หมั้นไว้ก่อนเลยได้มั้ย :impress2:
-
ขอเตือนนิด คำพูดของเราความหมายหลายแง่หลายง่าม
ระวังให้ดี ตีความผิดอาจคิดจนตัวตาย
ด้วยความปรารถนาดีจากนายมั้ง
-
เข้าใจค่ะ เพราะชีวิตจริง มันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ
ทุกอย่างไม่ได้ง่ายดายอย่างใจเสมอไป
รักกัน แต่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเยอะแยะไป
แต่ยังไง ก็ ยังรักกันอยู่ (รึเปล่า)
มีความสุขกับชีวิต ที่เลือกแล้วนะคะ :กอด1:
-
กว่าจะได้มาซึ่งความรักทุกคนล้วนมีอุปสรรค...เเต่เมื่อเราผ่านมันมาได้ก็จะ..ยิ่งทำให้เห็นคุณค่า...ของความรักนั้น
ขอให้เเชมป์เเละจอนจงอดทน...ตราบใดที่จิตใจมั่นคง...เชื่อมั่นในกันเเละกัน...ซักวันต้องเป็นวันของเรา...
ยังไงก็ดีใจมากมายที่ทั้งสองผ่านอุปสรรคอันนี้มาได้..(อิอิ... :-[)...เมื่อไหร่ที่ไม่เข้าใจกันก็ขอให้นึกถึงอุปสรรคที่ฝ่าฟันมาด้วยกันนะคะ.........
อยากอ่านซีซั่นต่อไป......หวังว่าสถานการณ์คงดีขึ้นนะคะ....รีบมาลงนะน้องมั้ง... :call: :call:
อ่อ...สวัสดีปีใหม่...จิงล้วย...ขอบคุณที่เข้ามาเยี่ยม...ขอเพียงอุ่นไปในสายลมหนาวนะจ๊ะ..เมื่อไหร่ได้ฤกษ์อ่านเเล้วอย่าลืมติชมกัลบ้างเน้อ... :pig4:
-
ความรักของคนเรามันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบอย่างที่ว่า
มันคือความจริงที่เราต้องฝ่าฟัน ใครทำไม่ได้ก็ต้องถอย
ผู้ชายคบกัน ยังไงสุดท้ายมันก็เป็นอะไรที่ดูผิดในสังคม
(ความจริงที่ต้องยอมรับ)
ทั้งๆที่จริง มันก็แค่ความรักของคนสองคน
ผมว่าคนที่ไม่เป็น ไม่มีทางรู้สึกจริงๆหรอกครับ ว่ารสชาติความทรมานที่ติดตัวตลอดเวลา
(ความจริงที่ต้องยอมรับ - แต่เจ็บปวด)
ผมว่าที่โต้ทำมันก็ถูกแล้วนะครับ เป็นผม ผมก็ทำอย่างนั้น ใครจะอยากให้ลูกคนเดียวเดินทางที่....ผิด ในมุมมองของบางคน
(สิ่งที่คุณแชมป์เลือใช่ไหมครับ - ถูกต้องแต่ว่าไม่ถูกใจ)
สุดท้ายแล้วผมก็ยอมเดินตามทางที่คนๆนั้นเขาเลือก คนที่รักผมจริงๆ
ชีวิตเป็นของเรา แล้วแต่ว่าเราจะทำยังไง ทางไหน เพื่อความสุขของใคร
มันผ่านมาแล้ว ขอบคุณสำหรับเรื่องราว (ที่เจ็บปวด)แต่ดี สำหรับความรู้สึก
ติดตามให้กำลังใจต่อไปครับ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เฮ้อทำไมเรื่องจริงมันถึงโหดร้ายขนาดนี้นะ
เศร้า ใช่ว่าเรา หรือ ใครๆอยากจะเป็นแบบนี้
เรื่องของ เงิน หน้าตา ยังคงมีความสำคัญอยู่เยอะในสังคมเปิดแบบไทย
ยิ่งอ่านตอนนี้แล้วยิ่งรู้สึกเลยว่า สังคมเรายังไม่เปิดกว้างเพียงพอที่จะตอบรับ
อะไรที่ผิดแผกแตกต่างไปจากที่เคยเป็น
กว่ารักนี้จะกลับมายืนได้อีกครั้งคงต้องอาศัยเวลา ในซีซันหน้าหวังว่าอะไรๆก็จะดีขึ้น
เพราะคนรักกันต่อให้ตัดยังไงก็ตัดไม่ขาดหรอ สุดท้ายเมื่อ จอน โตพอที่จะตัดสินใจอะไรด้วยตัวคนเดียวแล้ว
ความเข้าใจที่ พ่อ แม่ จะมีมาให้นั้นย่อเกิดตามมา
:o12: :o12: :o12:
แล้วจะรออ่านต่อน๊า สงสาร พี่แชมป์มากมายอะความรู้สึกในตอนนั้นคงเต็มตื้นน่าดู
-
:o12:อ่านซ้ำ.......ยิ่งอ่านยิ่งคิดถึงพี่แชมป์กะพี่จอน
-
:m15: อ่านจบก็เศร้า ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปตามที่หวัง
ชีวิตจริง ไม่ใช่นิยาย ที่จะมาขีดเขียนกำหนดให้เป็นไปตามที่เราต้องการได้
ความรัก ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เหมือนในนิยาย
ความรักที่แท้จริง คืออะไร....
ความรักทำให้เราต้องเจอกับอะไรหลายสิ่งหลายอย่างที่ผ่านเข้ามาในชีวิต
ที่มีทั้งดีและไม่ดี มีทั้ง ความสุข ความทุกข์
แล้วเมื่อเราเจอกับรักที่แท้จริงแล้ว เราจะทำยังไงถึงจะรักษามันเอาได้
:L2: :L2: :L2:
เป็นกำลังใจให้แชมป์กับจอน นะ
ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาอะไร ขอให้รับปัญหานั้นให้ได้ แล้วค่อย ๆ แก้กันไป
แม้ว่ามันจะหนัก ก็ขอให้มั่นคงต่อกันไว้ แล้วเดินไปข้างหน้าพร้อม ๆ กันนะ
:bye2:
-
รอซีซั่นใหม่จ้า
ก๊ากกก ภาพหนีตามandบุกเบิกญี่ปุ่น
คริคริมันส์ดีจัง
ขอให้ชีวิตสุขสันต์คร้าบบบบ
-
^ น้องซี่คุง
ให้หนีตามอะไรกัน เดี๋ยวเฮียจับเขกหัวเลย เป็นเด็กเป็นเล็ก
รอไว้โตกว่านี้แล้วค่อยทำ :oo1:
ขอบคุณครับ มีโอกาสแล้วผมจะส่งทุกเม้นท์ไปให้พี่แชมป์ต่อ
อ่านแล้วซึ้งมากครับ กำลังใจเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต ผมว่าพี่แชมป์คงดีใจมากๆ ถ้าได้อ่านๆทุกๆความเห็น
ผมไม่ใช่คนเขียนอะไรพวกนี้ได้ดีๆ แต่ขอขอบคุณจากใจจริงๆ
แล้วมีแต่ความหวังว่า รักแท้ที่จะช่วยทุกอย่างได้ :pig4:
-
ปายดูสามก๊กมาแย้ว งั่มๆ
อยากอุ้มน้องงะ งั่มๆ
-
หนุกป่ะ เฮียไม่ปาย รอดูฟรี อิอิ
อยากอุ้มหลาน ก็รีบๆมีสิน้องนิค
อุ้มลูก 55:haun4:
-
:z2: :z2:
-
^ ขอบคุณพี่หนึ่งที่มาเต้นเรียกแรงใจ
เรามาเริ่มซีซั่น2กันเลยดีกว่าครับบบบบบบ :mc4:
----------------------
“ฝ้าย ขอลอกการบ้านหน่อยดิ” ผมพูดพร้อมเลือกที่จะมานั่งข้างๆ ฝ้ายเพื่อนในกลุ่มใหม่ของผม ที่ผมเริ่มกลับมาเป็นคนอัธยาศัยดีอีกครั้ง ผมทำความรู้จักคนไปทั่ว
ผมเที่ยวทุกวันจนนับได้ว่าเป็นพวกขาตระเวนราตรี เหล้า บุหรี่ ยา อบายมุขที่ไหนผมลองมาหมด (ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่างนะครับ)
“วันนี้ ไหงมาเรียนละมึง” ดูเพื่อนหญิงมันทักผม
“กูอยากมีคะแนนเช็คชื่อกับเขาบ้าง” ผมตอบแลบลิ้น ก่อนจะเหลือบสายตาไปที่มุมประจำของเด็กเรียน
“จอน เป็นไง” ผมเดินไปถามอย่างตะกุกตะกัก มันน่าจะชินกับสภาวะนี้สักที แต่ผมก็ยังเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เรา เลิก กัน เราคุยกันนับประโยคได้ ไม่มีใครที่จะเดินไปคุยกับใครก่อน แน่นอนว่าทุกคนสงสัย จากที่เราอยู่ด้วยกันตลอด แต่ทุกคนเลือกที่จะไม่ถาม มันเห็นหน้าตอนที่มันถามผมเพียงครั้งเดียว แล้วก็ไม่มีใครกล้าถามคำถามนั้นอีกเลย
“.... งั้นๆ” จอนมองผมผ่านกรอบแว่นหนาเตอะ ตอนนี้จอนกับผมเหมือนอยู่คนละโลก มันอยู่กลุ่มเด็กเรียน ส่วนผมอยู่กลุ่มเด็กเที่ยว
โลกเราเริ่มจะขาดกันมาปีกว่าแล้ว จอนมันมาเรียน คือเรียนจริงๆ ไม่ทำอะไรเลย เรียนแล้วก็กลับบ้าน เพื่อนที่อยู่กับมันทุกคนเป็นเด็กเรียนแบบเนิร์ด ซึ่งเรตติ้งไอจอนมันตกไปเยอะ มันไม่เคยดูแลตัวเองเลย ผมเผ้ารุงรัง ใส่ชุดที่เชยมาก แตกต่างไปจากผม ที่ดูเสเพล เป็นหนึ่งในหัวโจกแบดบอยของคณะ
“ลอกการบ้านหน่อยดิ” อะไรก็ไม่รู้สั่งให้ผมพูดออกไป ผมพยายามลบเลี่ยงที่จะเจอ จะนั่งกับไอจอนมานาน ครั้งนี้ผมต้องการจะย้ำว่า ผมตัดมันขาดแล้วจริงๆ
“มึงมัวแต่ไปเที่ยวผู้หญิงอ่ะดิ กูได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้ มึงเอาทุกอย่าง เหล้า บุหรี่ ผู้หญิง” มันจงใจจะย้ำคำว่าผู้หญิงอย่างเห็นได้ชัด
“เกิดมาหน้าตาดีก็งี้แหละ เดี๋ยวนี้ผู้หญิงมีให้เลือกตั้งเยอะ เขามาเอง ใช่ว่ากูจะไปจีบใครเขาก่อน มึงไม่ลองดู เปลี่ยนแฟนเรื่อยๆ ได้อรรถรสนะเว้ย” สายตาที่จอนมันมองหน้าผม มันช่างเย็นกว่าโดนน้ำแข็งสาดใส่ซะอีก ก่อนจะก้มลงไปจดเลคเชอร์มันต่อ ผมควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมกำลังพูดอะไรอยู่ ผมคงกลายเป็นคนเลวมากๆในสายตาจอน
แต่นั่นดีแล้วไม่ใช่เหรอ
“ไม่เป็นไร กูไปก่อนนะ” ผมรีบเดินออกจากห้อง กะจะมาเช็คชื่อเข้าห้องเรียนก็คงต้องโดดอีก
ผมเดินออกมานั่งใต้ตึกของคณะ
“เชี่ยแชมป์ คืนนี้ไปเที่ยวกันมั้ย”
“สัดบอย ชวนเที่ยวทุกคืน มึงเป็นมนุษย์ค้างคาวเหรอไงวะ หยุดเที่ยวซักคืน แม่งไม่ได้” ผมสบถ ทุกอย่างสำหรับผมมันเปลี่ยนไปจริงๆ
“แล้ว มึงจะไปมั้ย” มันถาม
“ไปเด่ะ ถามได้” ผมแทคมือกับมัน
“มาด่ากู ไอสัด มึงก็เหี้ยค้างคาวพอๆกันละวะ” มันเดินออกไป
มีเด็กกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา ผมไม่ได้สนใจจะมองแต่มีหนึ่งในนั้น
“พี่แชมป์” มีเสียงเรียกให้ผมต้องเหลียวไปมอง
“....” ผมไม่รู้จักคนที่เรียกผม
“ครับ” ผมตอบงงๆ คนเรียกเป็นเด็กหน้าไทยผิวคล้ำๆ หน้าตายังไงผมไม่เคยสนใจคนที่หน้าตาอีกแล้ว ประสาทรับรู้มันแยกไม่ออก
“จำผมไม่ได้แล้วเหรอ ผมไง” มันพูดอย่างนี้แล้วผมไหน กูจะไปรู้เรอะ
“น้องจะพูดไร ก็พูดมาชัดๆดีกว่า พี่ง่วง” ผมทำท่าจะนอน
“เดี๋ยวตามไป” เด็กนั้นบอกเพื่อนก่อนจะนั่งลงข้างๆผม
“พี่จำผมไม่ได้จริงๆอ่ะ”
“จำไม่ได้” ผมตอบรำคาญ
“ผมอยู่โรงเรียนเก่าเดียวกับพี่อ่ะคับ มันพูดขึ้น ดูจริตจก้านแสดงออกถึงความแรง ไอเด็กนี่อย่างน้อยก็ไบ แต่มันก็ทำให้ผมคิดออก ไอคนที่เคยมาชอบไอจอนตอนมัธยมนี่หว่า มันเคยชี้ให้ผมดู
“อ๋อ น้องน่ะเอง พี่ยังไม่รู้ชื่อน้องเลย”
“อาร์คับ”
“อือ แล้วมีอะไรกับพี่รึเปล่า” ผมถามไม่ได้สนใจ
“ผมเพิ่งเข้ามาใหม่ ยังไม่ค่อยรู้อะไร พี่แชมป์พาผมทัวร์ได้มั้ยคับ” ดูหน้าแล้วรู้เลย ไอหมอนี่ หื่น ขวานผ่าซากจริงๆ แต่ใช่ว่าผมจะต้องกลัว
“อือ ได้ดิ เดี๋ยวเลี้ยงข้าวด้วยละกัน พอใจมั้ย” ผมบอก เห็นเป็นรุ่นน้องโรงเรียนที่กล้าเข้ามาทัก ไอน้องนั่นดูจะโดดเรียนเพื่อมาเดินเล่นกับผมในคณะ ผมพามันเดินดูไปเรื่อยๆ จนไปสุดที่ข้าวเย็น
“พี่ไม่สงสัยบ้างเหรอว่าผมรู้จักพี่ได้ไง แล้วทำไมยังจำพี่ได้อยู่” อาร์ถามขึ้น ผมยัดข้าวเข้าปาก ตุ่ยๆ
“นั่นมันเรื่องของน้องนี่คับ น้องรู้จักใคร จะจำใครได้ก็ไม่เห็นแปลก” ผมบอกเริ่มรำคาญไอน้องคนนี้จัง เดี๋ยวนี้ผมอยู่กับไอพวกเที่ยวเป็นส่วนใหญ่ เป็นพวกพูดน้อยต่อยหนักซะส่วนใหญ่ พอมาเจอพวกสาธยายไปเรื่อย มันก็เริ่มผิดหู
“โถพี่แชมป์ ไม่เคยสนใจอะไรเลยจริงๆ”
“เอ่อแล้วพี่จอนไปไหนแล้วล่ะ” คำถามที่ทำให้ผมหมดความเจริญอาหารในทันที
“ทำไมต้องถามพี่” ผมถามอย่างเร็ว เสียงมันคงหงุดหงิดจนฟังออกไม่ยาก
“ใจเย็นดิพี่ พี่ พี่จอนกับพี่แทคเป็นสามในแปดเทพของโรงเรียนเลยนะ ใครไม่รู้จักก็แปลกแล้ว แล้วอีกอย่างเขาว่ากันว่า สามคนนี้มีความสนิทกันแบบพิเศษ...” มันหัวเราะ ใครหนอตั้งฉายากันได้พิลึกขนาดนั้น
“มึงอยู่โรงเรียนเดียวกะพวกกู เป็นรุ่นน้องก็ให้มันน้อยๆหน่อย พูดกับรุ่นพี่ สำรวมปากไว้มั้ง ปากดีอย่างนี้ คงโดน...เข้าซักวัน” ผมห้ามปากไว้ไม่อยู่ ไออาร์ถึงกับหน้าซีด
“โทดทีพี่ ผมไม่นึกว่าจะโกรธขนาดนี้ ถือว่าผมไม่ได้พูดละกัน” มันยังกะล่อนเอาตัวรอดได้
“แต่ว่า พี่จอนล่ะคับเห็นว่าอยู่คณะเดียวกัน” มันยังถามไม่เลิก
“ก็ไปเดินหาดูเด่ะ เดี๋ยวก็เจอ รู้ดีอยู่แล้วนี่” ผมพูด
“พี่แชมป์ห้าวกว่าที่ผมคิดไวเยอะเลย” มันพูดแล้วหัวเราะ ผมไม่อยากติดเป็นอารมณ์เลยให้มันนั่งพูดไป “พี่แชมป์ ขอไรอีกอย่างดิ” อาร์พูดขึ้น หลังกินข้าวเสร็จ
“ไร ว่ามาดิ” ผมพูด
“เลี้ยงหนังผมอีกอย่างนะ” มันว่า
“ไม่ได้ เดี๋ยวถึงเวลานัดพี่แล้ว” ผมพูดก่อนจะจ่ายเงิน
“ไปไหน” มันถาม
“เที่ยว”
“จิงดิ ผมไปด้วยดิ ไม่เคยไป”
“อายุไม่ถึง ไม่ได้” ผมดัก
“ผมยืมบัตรคนอื่นได้ ไม่รู้ล่ะจะไปด้วย” มันตื้อตามตลอด
“จะไปก็ไป ถูกใครฉุดไม่รู้ด้วยล่ะ” ผมพูด มันก็ตกปากรับคำอย่างดี เด็กสมัยใหม่แรงจริงๆ
............................
“แชมป์พาใครมาด้วยวะ” เพื่อนในวงเหล้าผมถาม
“ไอนี่ชื่ออาร์ มันไม่เคยมา กูเลยพามาเปิดหูเปิดตา” ผมบอกเพื่อนๆในวง ก่อนจะแนะนำให้อาร์มันรู้จัก ไอนี่คุยได้กับทุกคน กะล่อนเป็นปลาไหล
“กินไรดีมึง ” ไอบอยมันถามขึ้น
”เหมือนมึงอ่ะ” ผมตอบ
“มึงจะแดกเหล้าเหรอวะ” มันถาม
“อ่าว ไม่แดกเหล้าให้แดกไร มาผับ” ผมบ่น
“เดี๋ยวไอแทคได้ทุบกูอีก” มันบ่นกระปอดกระแปด แต่ก็นั่งชงแบบโคตรอ่อนให้ผม
“ห่า มาเที่ยว จะให้กูแดกน้ำเปล่า เอาเพียวๆมาเด่ะ”
“พี่แชมป์ขับรถกลับนะคับ ดื่มเบาๆดีกว่า” อาร์มันเตือน
“ไม่เป็นไร ชินแล้ว” ผมพูด ไออาร์มันก็เลือกที่จะไม่ขัด
“แชมป์เพลาๆ หน่อยดิวะ เดี๋ยวมึงไม่ไหวเอานะ” ไอบอยมันมากระซิบผม ไอนี่ล่ะเป็นคนพาผมเริ่มเที่ยว ไอแทคเป็นคนแนะนำให้รู้จัก ซึ่งมันก็ดูแลผมได้อย่างดีอย่างที่มันเคยสัญญากับไอแทคไว้จริงๆ
“เออๆ”
“,มามันส์กันหน่อยดีกว่า” เพลงเริ่มมันส์ ผมเริ่มเต้นตามจังหวะเสียงเพลง สมองที่กึ่มๆ
“พี่แชมป์ แตกต่างจากที่ผมคิดไว้เยอะเลย” อาร์เลื่อนหน้ามาใกล้ รับได้ถึงลมหายใจที่รดข้างหู ในผับมันเสียงดัง
“คนเรายังมีอะไรให้เรียนรู้อีกเยอะ” ผมบอก แล้วเราก็เต้นต่อไป สมองผมเริ่มเบลอๆ ขาเริ่มไม่ตรงทางที่อยากเดิน
“เดี๋ยวกูกลับก่อนดีกว่า” ผมบอกเพื่อนในกลุ่ม เมื่อเวลาผ่านไปจนคนเบียดแทบจะล้นจากร้าน
“สัด กูเตือนมึงแล้ว” ไอบอยพูดขึ้น
“เดี๋ยวกูไปส่ง” บอยมันอาสา
“ไม่เป็นไร ผมขับรถได้” ไออาร์มันออกรับแทน ดูไอบอยก็อยากจะเหล่สาวในนั้นต่อ เลยตอบตกลง เห็นผู้หญิงดีกว่าเพื่อน จำไว้มึง กูจะฟ้องไอแทค
เกิดกูถูกข่มขืน มึงล่ะ ไอบอย มึงต้องรับผิดชอบ
ต่อบทที่ 14 แฟนใหม่ของใครสองคน
--------
เปิดโหวตดีมั้ยกำลังใจคนใหม่ของพี่แชมป์จะเป็นใครเอ่ย??????
:z2: :z2: :z2:
-
พี่พลาดตรงไหนไปเนี่ย จอนของพี่ไปไหน :z3: เค้าจะเอาจอน
-
พลาดตรงรอยต่อของเวลาคับ
ตอบเฮียมั้ง ดูฟรีแหละ มะได้จ่ายตังจักหน่อย
-
:o12: :o12: :o12: แชมป์เปลี่ยนไป
:angry2:ทำไมแชมป์ต้องทำถึงขนาดนี้ด้วย
:serius2: :serius2: :serius2:
-
o22 o22
กำลังใจใหม่
จะเป็น..
น้องอาร์ หรือว่า....บอย...หรือว่า แทค หรือว่า
:serius2: :serius2:
-
แอบงงไปเลิกกะจอนตอนไหนเนี่ย หรืออ่านข้ามไปหว่า ไปดูใหม่ก่อนดีก่า o22
เวรกรรมอ่านข้ามไปจริงๆด้วย เลิกกันเพราะคุณพ่อขอร้อง :o12:
-
:o12: กำลังใจคนใหม่ ไม่เอาอ่ะ
จอนหละ :กอด1:
-
เลิกกันในตอนคุยกะปะป๊าโต้ไงคับ หลังจากนั้นเฮียแชมป์ก็กลายเป็นหนุ่มเพลย์บอยสุดเท่ห์ :-[
---------------------------------
"อาร์พี่ตกลง เราเป็นแฟนกัน..."
"เดี๋ยวจอนมึงไม่ควร....." แต่เหมือนจะไม่ทันเสียแล้ว
-
อะไรกันเนี่ย เหมือนจอนจะประชดแชมป์ปะเนี่ยตอนหน้า อยากอ่านต่อจังเหอะ
รออยู่นะมาลงบ่อยละมั่ง
-
แชมป์ เปี๊ยน ไป๋ ซะงั้น :serius2:
-
:z10:เครียดอ่ะน้องมั้งตอนนี้...รีบมาลงตอนต่อไปนะ :call:...เเต่ท่าทางจะเครียดกว่าเดิม...
ทำไมเเชมป์ต้องประชดชีวิตขนาดนี้...เเล้วเเทคอ่า...มาดูเเลเพื่อนหน่อย..ไหงปลาอยเพื่อนเสเพลงี้...
เอ...ว่าเเต่เเทคได้คบกะเเป้งรึเปล่าหงะ..
คนที่เจ็บมากที่สุดตอนนี้คงเป็นจอนเนอะ...ต้องทนเห็นคนที่ตัวเองรักอยู่ในสภาพงี้.โอ๊ย!!! ปวดใจเเทนจอนจัง :o12:
-
ตามอ่านมานาน แต่วันนี้อดใจไม่ไหว อยากแสดงความคิดเห็นด้วยคน
เหตุการณ์ แบบนี้อาจจะไม่เรียกว่าประชดซะทีเดียวหรอกนะครับ
แต่ว่า มันเป็นการสร้างกำแพงของคนสองคน เพื่อให้ลืม โดยการเอาสิ่งใหม่
มาแทนที่ ความรักที่ยังเหลืออยู่ แต่ว่าถูกห้ามไว้
ผมเองก็เคย ผ่านประสบการณ์แบบนี้ มาบอกได้คำเดียวว่าไม่มีใครเจ็บกว่าใคร
ไม่ว่าคนที่ทำ หรือว่าคนที่รับรู้ เพราะว่ามันเจ็บทั้งสองคน
บางเส้นทางที่ปกติเรามักจะใช้เลี่ยงเวลารถติด เป็นประจำเวลาไปไหนด้วยกันสองคน
แต่วันที่ต้องขับคนเดียวแล้วเจอรถอีกคน วิ่งสวนมาบนถนนเส้นนั้น แค่เห็นทะเบียน
น้ำตามันก็ไหลได้แล้วครับ :o12:
ขอโทษที่อินไปไหน่อยนะครับ
แต่ว่าเป็นกำลังใจให้ทั้งและติดตามต่อไปครับ
-
ว่าแล้ว ว่าต้องเจอด่านนี้ :เฮ้อ: :เฮ้อ:
เครียดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด :m31:>> :o12:
-
ตอนนี้เป็นตอนที่พี่แชมป์กะพี่จอนน่าสงสารที่สุดเลย
อ่านทีไรนำตาไหลทุกที :impress3:
-
^ มาจิ้มน้องกุกกุ๊ก
อารมณ์เดียวกันครับ เศร้าง่ะ รอต่อไปดีกว่า.. :fire:
---
บทที่ 14.1 แฟนใหม่ของใครสองคน
“พี่แชมป์ ไม่เห็นต้องดื่มหนักขนาดนั้นเลย” อาร์มันพูดไปขับรถไป
“ขับไปที่บ้านเราก่อนละกัน เดี๋ยวพี่ขับกลับเอง” ผมพูด
“สภาพแบบนี้ ไหวที่ไหน นอนหอผมละกัน” อาร์มันชวน ผมเริ่มเสียวสันหลัง
“ไม่ได้ถึงพี่จะเที่ยว แต่พี่ก็กลับบ้านทุกวัน” ผมบอก
“เอาหน่า นานๆที แม่ไม่ว่าหรอก” มันพูดดักทาง
เมื่อขับรถมาจอดที่หอมัน มันก็พยุงผมขึ้น เรียกว่าคอนโดจะดีกว่า มันอยู่กับพี่สาวมันสองคน ซึ่งดูจะหลับไปแล้ว
“อาบน้ำก่อนมั้ย” อาร์ถามผม
“อาร์อาบก่อนดิ พี่ยังไหว” ผมเริ่มหายมึน
“พี่อาบก่อนเหอะเป็นแขก” ผมเลยเดินไปอาบน้ำก่อน พออาบเสร็จก็กลับมานอนแผ่บนเตียงแล้วเผลอหลับไป
ตื่นมาตอนเช้า ผมลุกขึ้นมา บนเตียงกลับมีผมคนเดียว ผมเลยสอดสายตาเห็นไออาร์มันลงไปนอนที่พื้น “ไอเด็กนี่ก็ไม่เลวร้ายอย่างที่คิดเว้ย” ผมได้แต่คิดในใจ เข้าห้องน้ำอาบน้ำอีกที ก่อนจะเดินออกมา ไออาร์ก็ยังคงหลับอยู่ ผมเลยออกจากห้องมันเงียบๆ
ผมขับรถออกมาเกือบจะถึงบ้าน มีโทรศัพท์สายแปลกขึ้นมา
“ฮัลโหล” ผมกรอกสายไป
“พี่แชมป์ ออกไปทำไมไม่ปลุกอาร์อ่ะ” เสียงไออาร์น่ะเอง
“รู้เบอร์พี่ได้ไง” ผมถาม
“ง่า..ช่างมันเหอะ ตอบคำถามผมก่อนดิ” ผมตลกคำถามมัน
“ก็พี่ไม่อยากกวนเรานอน” ผมบอก
“พี่น่ารักกว่าที่ผมคิดอีก”มันชมกันโต้งๆ
“พูดอย่างนี้ พี่จะตีความว่าเราปีนเกลียวนะ” ผมพูดติดตลกแต่ใจไม่ได้ตลกไปด้วย
“ง่า ผมไไปอาบน้ำดีกว่า ไว้คุยกันครับ” มันรีบวางหู ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรต่อ กลับถึงบ้าน
“แชมป์ไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้านเมื่อคืน”แม่ผมถามทันทีที่ถึงบ้าน
“ขอโทษครับ เมื่อวานเมามากไปหน่อย เลยค้างบ้านเพื่อน”
“เราชักจะเหลวไหลเกินไปแล้วนะแชมป์ แม่ก็ไม่อยากจะพูดตั้งแต่เราเลิกกับ..แฟนเรา แม่เห็นเราเอาแต่ทำตัวเกกมะเหรกเกเร ไม่มีสาระในชีวิต แชมป์คิดให้ดีนะ ทำแบบนี้มันไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นหรอก”
“แล้วอย่าร้องไห้มากนักล่ะ หมอบอกว่าถ้าเรายังทำแบบนี้อยู่สักวันตาเราจะ....”
ผมฟังแล้วก็เดินกลับเข้ามาในห้อง ที่ๆเดียวที่ผมจะปลดปล่อยความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ข้างใน
..............................
“แทค กูทำยังไงดีวะ” กับแทคเรายังคุยกันอยู่ตลอด เรานัดเจอกันทุกอาทิตย์ มันต้องสละเวลาอันมีค่าที่จะต้องอยู่กับแป้ง สุดที่รักที่มันว่าน้อยกว่าผม ห้าห้า ทุกวันเสาร์มันจะมานั่งคุยกับผม มันรู้ทุกอย่างที่ผมทำอยู่ มันหมดแรงที่จะห้ามสิ่งเลวๆในตัวผม ในเมื่อผมไม่ฟัง
“กูจะยื่นคำขาดกับมึง ถ้ามึงยังไม่เลิกทำตัวอย่างนี้ กูจะบอกไอจอน” มันพูดขึ้น
“แทค มึงก็รู้ อย่านะ ขอร้อง” ผมห้าม
“มึงห่วงตัวมึงเองบ้าง มันไม่ดีต่อใครทั้งนั้นนะ” แทคมันเตือน
“มึงว่ากูลองมีแฟนใหม่ดูดีมั้ย มีเด็กมาชอบกู” ผมถามแทค
“งั้นทำไมมึงไม่ลองคบกูดูล่ะ” มันแซวเล่น
“สัด กูไม่อยากทำลายความรักมึง แล้วอีกอย่าง คนที่มาคบกับกูก็ต้องซวยแน่ๆ ในเมื่อกูไม่ได้รักเขา”
“แล้วมันจะช่วยอะไรได้ เมื่อมึงไม่รัก คบไปก็เท่านั้น” แทคมันพูด
“ไอจอนมันจะได้หาแฟนใหม่ซักที” ผมพูด ไอแทคถึงกลับนิ่งเงียบ
“มึงเจ็บยังไม่พออีกเหรอแชมป์” มันถามพร้อมเอามือมาจับมือผม
“............” ไม่มีคำตอบใดๆทั้งสิ้น
....................................
“ฟ้าเลิกกับออฟแล้วล่ะแชมป์” ฟ้าเป็นเพื่อนที่ไว้ใจได้ของผม จนเพื่อนหลายคนเคยเชียร์ให้เป็นแฟนกัน แต่รู้สันดานกันดีเกินไปเลยไม่มีใครที่จะตกลง
“ก็โชคดีของมึงแล้วล่ะ เอาอะไรกับไอออฟ ลับหลังมึง หน้าม่อยังกะอะไรดี”
“แต่กูยังรักมันอยู่นี่หว่า” เสียงผู้หญิงน้ำตาตื้นเริ่มทำให้ผมอึกอัก
“คิดในอีกแง่ ลองทำตัวเองให้ดูดี ให้มันรู้สึกเสียดายมึงดูเด่ะ” ผมพูดไป สมองเริ่มแวบๆถึงเรื่องตัวเอง
“มึงว่าดีเหรอ” เสียงที่ดูเหมือนเจ้าตัวเองก็ตัดสินใจแล้ว
“อย่ากลับไปคบกับมันอีกละกัน ถ้ามันขอ” ผมแนะนำขำๆ
“งั้น.....” ฟ้าพูดแล้วก็หยุด
“มึงช่วยไรกูหน่อยดิ” ฟ้าพูดขึ้น
“ว่ามา” คำตอบรับ ผมคงช่วยฟ้าได้ทุกเรื่องจริงๆ เว้นแต่.......
.........
มันมีงานที่พอเหมาะพอเจาะที่ เด็กนักเรียนจะมารวมกันที่งานปาร์ตี้รับเด็กใหม่ ซึ่งไอจอนก็มาด้วย คงถูกเพื่อนซักคนลากมา เพราะผมไปติดสินบนไว้ และแน่นอนออฟเองก็มา ผมเดินเคียงคู่กับฟ้าตลอดงาน ในฐานะแฟนใหม่มันดูเป็นการสร้างภาพอย่างเห็นได้ชัด ผมเข้าใจในสิ่งที่ฟ้าต้องการ แต่นั่นเองก็ดีสำหรับผมด้วยเหมือนกัน
วันนี้ฟ้าแต่งตัวมาสวยผิดตาจนผมเองยังอึ้งครั้งแรกที่เจอ ฟ้าเองก็เคยเป็นนางนพคณะผมตอนปีหนึ่ง นี่ถ้าเห็นตั้งแต่ปีหนึ่งคงจีบไปแล้ว แล้วทุกอย่างก็เป็นตามคาด ออฟเห็นฟ้ามากับผมเท่านั้นล่ะ ยืนค้าง มันคงเสียดายกับสิ่งที่มันทิ้งไปแล้วล่ะ แล้วมาคนเดียวยังงั้น ท่าทางม่อไม่เลือกจนไม่มีใครเอา
“แชมป์ ดูหน้าออฟดิ” ฟ้าดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ พูดเชิงกระซิบให้ได้ยินแค่ผม ยิ่งใกล้ออฟ ฟ้าเองก็ดูจะยิ่งกระแซะใกล้ผมซะทุกที
“เห็นมั้ย มึงยังหาคนอื่นที่ดีกว่าไอออฟได้อีกเยอะ” ผมบอก
“เรามาลองคบกันดูมั้ยแชมป์ มึงเองก็จะได้ลืม...แฟนเก่ามึง” ผมฉงนในสิ่งที่ฟ้าเอ่ย แต่นี่มันที่ที่ผมไม่สามารถเอ่ยถามสิ่งที่ฟ้าพูด
“ถ้ามึงกับกู ไม่สนิทมาขนาดนี้ กูอาจจะยอม แล้วพูดมึงกับกูกับแฟนนี่ กูว่า...”ผมเฉออก
“ทำยังกะมึงไม่เคยพูดกะแฟนอย่างนี้” เอ๋ ไหงดูฟ้ามันจะรู้ดีจังวะ
“มา มาทางนี้ดีกว่า” ฟ้าลากผมออกไป
“เฮ้ย เดี๋ยว” ผมยังไม่ทันทำใจ ผมเองก็อยากให้มันเป็นอย่างนั้น แต่
“จอน สนุกมั้ย” ผมเอ่ยตะกุกตะกัก ฟ้าจับมือผม ฟ้าเองก็ทำหน้ายิ้มแย้มไปกับผม ดูมันจะเดาทางออกตั้งนานแล้ว
“.....” จอนมันมองผมกับฟ้าโดยไม่พูดอะไร
“.....” มันไม่พูดอะไรแล้วลุกเดินชนผม ก่อนจะเดินออกจากงาน ทั้งที่งานเพิ่งเริ่ม สิ่งที่ผมอยากให้เป็นมันก็เป็นตามเป้าหมาย ผมเห็นใครบางคนเดินตามจอนไป
“ฟ้า เดี๋ยวแชมป์มานะ” ผมบอก
“ขอโทษนะแชมป์ ฟ้านึกว่า...” ฟ้าคงรู้เรื่องผมกับจอนอยู่แล้ว แต่อาจจะเข้าใจว่าเลิกกันไปแล้วด้วยดีแล้วอย่างนี้คนอื่นจะรู้เหมือนกันรึเปล่า
“ไม่เป็นไร ไม่มีอะไรซักหน่อย เดี๋ยวมานะฟ้า” สติผมไม่จดจ่ออยู่กับอะไรทั้งนั้น ทำไมผมถึงลุกลี้ลุกลนอย่างนี้ ผมทำไม่ผิดใช่มั้ยที่จะช่วยให้คนคนหนึ่งเดินไปในทางที่ดี
ผมเดินไปเห็นคนสองคนกำลังยืนคุยกันอยู่ ผมอยากเดินเข้าไปขอโทษ จอน แต่เมื่อผมเดินเข้าไปผมต้องตกใจสุดขีด จอนคุยอยู่กับอาร์ ซึ่งจับมือกันอยู่
“อาร์ พี่ตกลง” จอนบอก ซึ่งผมไม่รู้อะไรก่อนหน้านั้น
“เราเป็นแฟนกัน” คำพูดที่ผมนึกไม่ถึง กับการกระทำที่ยิ่งหนักกว่า มันดึงอาร์เข้าไป หน้าแทบชิด ผมสัมผัสได้ ไออาร์มันกู่ไม่กลับแล้ว แต่จอนมันหันมามองหน้าผมเพื่อลองเชิง
“จอน มึงอย่า... มันไม่ใช่วิธีที่....”
TBC
----
ว่าไงครับผู้เม้นต์ที่น่ารักทั้งหลาย ยังอยากได้พี่จอนอีกมั้ย :angry2:
โกรธ โกรธแทน :m16:
ตามอ่านมานาน แต่วันนี้อดใจไม่ไหว อยากแสดงความคิดเห็นด้วยคน
เหตุการณ์ แบบนี้อาจจะไม่เรียกว่าประชดซะทีเดียวหรอกนะครับ
แต่ว่า มันเป็นการสร้างกำแพงของคนสองคน เพื่อให้ลืม โดยการเอาสิ่งใหม่
มาแทนที่ ความรักที่ยังเหลืออยู่ แต่ว่าถูกห้ามไว้
ผมเองก็เคย ผ่านประสบการณ์แบบนี้ มาบอกได้คำเดียวว่าไม่มีใครเจ็บกว่าใคร
ไม่ว่าคนที่ทำ หรือว่าคนที่รับรู้ เพราะว่ามันเจ็บทั้งสองคน
บางเส้นทางที่ปกติเรามักจะใช้เลี่ยงเวลารถติด เป็นประจำเวลาไปไหนด้วยกันสองคน
แต่วันที่ต้องขับคนเดียวแล้วเจอรถอีกคน วิ่งสวนมาบนถนนเส้นนั้น แค่เห็นทะเบียน
น้ำตามันก็ไหลได้แล้วครับ :o12:
ขอโทษที่อินไปไหน่อยนะครับ
แต่ว่าเป็นกำลังใจให้ทั้งและติดตามต่อไปครับ
มั้งว่าอารมณ์เข้ากับเรื่องเลยนะครับ แอนดี้ บรรยายซะเห็นภาพ
ไม่เป็นไรที่อินครับ อ่านแล้วก็รู้สึกดีครับ
ผมเห็นด้วยที่ไม่ใครจะรู้สึกดีไปกว่ากันมันเจ็บด้วยกันทั้งสองฝ่าย
แวะมาเม้นต์บ่อยนะครับ ชอบ o13
-
:z3: :z3: :z3: ทำกันไปได้ ทำไมแชมป์กับจอนต้องทำยังงี้ด้วย
มันจะได้อะไรขึ้นมา นอกจากความเจ็บปวด :m15:
-
เเวะมาอ่านทั้งๆที่งานท่วมหัว... :เฮ้อ:...เศร้าใจไหงจอนของพี่เป็นงี้อ่าน้องมั้ง...มานผิดคาดจริงๆ
...นิยายของตัวเองยังดองไว้ไม่ได้อัพเรย...อิอิ...เเต่เรื่องนี้ยุ่งเเค่ไหนก็ต้องอ่านเเบบว่า..เป็นจอน+เเชมป์ FC จ้า:กอด1:
-
ก็ไหนที่บ้านจอนไม่ให้คบผู้ชายเป็นแฟนแล้วไงอ่า จะมาเปงแฟนเจ้าอาร์อีกแร้ว เหรอเนี่ย :m31:
-
อะไรกันนี่พี่น้องเอ๊ยยย :z3:
-
ช่วงดราม่ากำลังเข้มข้น งิงิ
-----------------------------------------------------
"ใบหน้าของแทคที่ยื่นเข้ามาใกล้ ผมพยายามจะเบี่ยงออกแต่ว่า..."
มาสปอยล์ o22
-
กำ ไมจอนประชดงี้ละ :เฮ้อ:
-
โรมานซ์พิเศษ สูตรรักฉบับนายแชมป์ I
ความรัก คือ ความเอาใจใส่ ความไว้วางใจ ความห่วงใย และอะไรอีกมากมาย
แล้วมันจะเป็นไปได้ยังไง แค่คำว่ารักทุกวัน คำพูดรื่นหู แต่ไร้การกระทำ และ...
การแสดงออก
ถ้าเราไม่มีการดูแล การเอาใจใส่
แม้จะมั่นใจแค่ไหนว่ารักกัน มันก็ง่ายที่จะสร้างความเคลือบแคลงที่จะผุดขึ้นในหัว
เคยผ่านความรู้สึกนั้นมาแล้ว และหลังจากนี้
จะไม่ยอมให้เกิดขึ้นอีก
เมื่อไม่อยากให้เกิดปัญหานั้น ......ทำไมเราไม่แสดงออก และ ทำให้คนที่เรารับรู้ว่าเรารักแค่ไหน
ไม่ต้องผ่านคำพูดใดๆ
...........................
ผมลืมตาขึ้น ในบรรยากาศที่เริ่มคุ้นชิน อากาศหนาวโดยใช้เพียงแอร์ธรรมชาติ
และไออุ่น ธรรมชาติ จากคนข้างตัว ความคิดในหัวทำให้ผมผุดรอยยิ้มขึ้น
ผมค่อยๆดึงเจ้าตัวดี เข้ามากอด เพื่อเพิ่มความอบอุ่นให้วันหยุดที่แทบจะไม่มีในชีวิต
ตัวดี ได้แต่ซุกหน้าเข้าหาตัว ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นได้ง่ายๆ
ผมจุมพิตลงกลางหน้าผาก ก่อนจะลุกไปเปิดม่านออก เผยให้เห็นหิมะที่ขาวสะอาด นานแล้วที่ไม่ได้ชื่นชม ธรรมชาติ แม้กระทั่งในบ้านตัวเอง
หนาวจัง เปิดฮีทเตอร์ ดีมั้ยนะ
แค่ความคิดก็สร้างความอบอุ่นได้แฮะ ความอุ่นที่เข้าทาบหลัง ก่อนจะ ลามมาถึงรอบเอว
“หนาวอ่ะ นอนเป็นเพื่อนต่อหน่อยสิ”
ผมได้แต่จุปาก ส่ายหน้าให้เจ้าตัวดี ทำหน้ามุ่ยๆ
“เดี๋ยวแชมป์ ทำกับข้าวให้กินนะวันนี้” ผมพูดเบาๆ ให้คิ้วมุ่นๆ เริ่มคลายก่อนเปลี่ยนเป็นรอยยิ้ม
ตัวดีของผม มันมีอารมณ์อ้อน แค่ตอนเช้ากับก่อนนอนเท่านั้นแหล่ะครับ
“ไม่เหนื่อยเหรอ ทำงานทุกวันแล้ว นานๆจะหยุดสักที” ผมได้แต่ส่ายหน้ายิ้มๆ
“หรือเป็นเหตุผล ไม่อยากกินกันครับ”
“ปล่าวซะหน่อย ฝีมือแชมป์ อร่อยกว่าใครอยู่แล้ว ไปช่วยนะ”
“ไม่เอาหรอก ไม่อยากกินไข่ดาวไหม้” ผมยิ้มให้ตัวดีที่มุดกับไปบนฟูก ได้แต่ยิ้มแหยๆ ในความสามารถพิเศษที่ทำให้อาหารทุกชนิดเป็นสีดำได้
.................
“กินเยอะๆนะ” ผมวางกับข้าวสี่ห้าอย่างลงบน โต๊ะข้างเตียง
“ทำไมข้าวถ้วยเดียวล่ะ” ตัวดี กระโดดจากฟูกขึ้นมาดู
“อิ่มอ่ะคับ แชมป์ป้อนนะ”
“ไม่เอา กินด้วยกันก็ได้”
ผมคีบอาหารใสปากคนพูดมาก ให้เคี้ยวตุ้ยๆ ก่อนจะบ่นอะไรมากกว่านี้
“อร่อยจัง ไม่ได้กินตั้งนานแล้ว” แค่นี้มันก็ทำให้ความรู้สึกผม อิ่มเอม
“ไม่อยากกินคนเดียว เอาตะเกียบมา” ไม่พูดเปล่า ตะเกียบจากมือถูกแย่งไปอย่างถือสิทธิ ก่อนจะคีบผักมาใส่ปากผม
“เริ่มผอมแล้วนะ กินเยอะๆหน่อยสิ”
“เดี๋ยวแชมป์อ้วนแล้ว ใครแถวนี้จะเเหินห่าง” คำพูดพร้อมรอยยิ้มที่เรียกสีบนหน้าคนข้างตัว
“ก็รู้อยู่แล้วนี่ จะอ้วนกว่านี้ จะอ้วนยังไง ก็ห่างไม่ไหวล่ะ ...ทนไม่ได้หรอก” ผมยิ้มกับคำพูดที่พูดได้ไม่อายปาก
เรานั่งกินข้าวกันเงียบๆ โดยมีผ้าห่มผืนเดียวกันคลุม กินก็ไม่ได้กินด้วยมือตัวเอง ตาที่บอกผ่านทุกสิ่ง คำพูดไม่จำเป็นในเวลานี้
หน้าที่ค่อยๆ เลื่อนเข้าใกล้ อีกฝ่ายค่อยๆ เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้เช่นกัน
ริมฝีปากค่อยๆลงประทับ เพียงอึดใจก่อนจะถอนออก เหมือนแรงดึงดูดจากสายตา และริมฝีปากอมชมพู จะเพิ่มโมเมนตัมมากขึ้น จนต้องค่อยๆเลื่อนเข้าไปอีกครั้ง ความรู้สึกว่าหนวดของคนที่ไม่ได้โกน มันเสียดสีกับคางผม
“ทำไมวันนี้ มาแนวหวานล่ะ”
“กลัวบางคนไม่รู้ว่า....” ผมส่งสายตาแสดงความรู้สึกในใจออกไป อยากรู้ว่าคนตรงหน้าจะรู้มั้ย ว่าผมต้องการจะสื่ออะไร
“........” ยิ้มและอาการเขินๆ เหมือนทุกครั้ง ยังไม่ชินซักที
“อยากอีกแล้วเหรอ แชมป์”
เอ๋ หน้ากูแสดงความหื่นออกไปเหรอ
ผมเลยส่ายหน้าวืด ก่อนจะยิ้มส่งสายตาเลทๆไปให้อีกฝ่าย
“ยังไม่ได้แปรงฟันเลย แปบนึงนะ” เจ้าตัวดี วิ่งทึกไปเข้าห้องน้ำก่อนกลับมา เร็วจนไม่อยากเชื่อว่ามันผ่านการสีฟันมาแล้ว
“ไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นจริงๆ” ผมได้แต่ยิ้ม แต่มือคนข้างหน้ากับกระตุก สายคาดเอวออก
ปากบางๆ เข้ามาสัมผัสยอดอก เริ่มจะหมายความอย่างนั้นแล้วสิ ความคิดที่ทำให้ตัวเองกระตุกรอยยิ้ม
ก่อนฟันจะต้องขบเข้าหากันโดยอัตโนมัติ เมื่อความอบอุ่นชุ่มๆเริ่มคลุมทับ จุดกระสัน
ผมพลิกตัวขึ้นทับคนตัวโตกว่าลง ก่อนบทจะกลับ ผมค่อยๆซุกหน้าลงซอกคอ ปล่อยลมร้อนลงข้างๆหู
คอคนถูกลมย่นลง ฟันขบลงข้างๆหู ก่อนลิ้นจะเซาะหาความหวานไล่ลงมา มือผมดึงสายคาดเอวที่ขวางมือผมออก ก่อนจะค่อยๆเลื่อยมือผ่านท่อนที่ชูคอรอ ความเหนียวและหยาดเยิ้ม บอกได้เลยว่าพร้อม
มือค่อยๆโอบอุ้มส่วนล่างและ เริ่มเน้นจุด ให้เลือดของอีกฝ่ายสูบฉีดแรงขึ้น
ปากเริ่มเลื่อนลงลิ้นสาวขึ้นตามความยาว ก่อจะปาดเอาน้ำที่ยังคงหยาดเป็นสาย ส่งสายตายั่วคนที่ส่งสายตามองมาอย่างอ่อนโยน
เริ่มเลียเหมือนเด็กกินไอติม ทำเอาคนที่นอนจ้องหลับตาปี๋
ปากครอบลงดึงความหวานที่คุ้นชิน ลิ้นวนรอบ ควงเจาะ เหมือนจะผ่านร่อง ทำเอาคนนอนอยู่กระตุก เด้งก้นสวนขึ้น
ผลัดเข้าผลัดออกจนหน้าอีกฝ่ายเริ่มออกอาการ
“จะไม่จับแล้วนะ เดี๋ยวจะให้ออกเอง สนุกกว่า” ผมยิ้มขำให้หน้าคนที่จะถึงจุดสุดขีด
มันได้แต่ส่ายหน้ากับความกวนทีน แต่สิ่งที่ตามมากลับทำให้มันกลับไปทำหน้าอารมณ์ซี๊ดแทน
ผมหยิบดอกกุหลาบขาวในแจกันออกมา ค่อยๆไล่ตามหน้าลงมาที่ยอดอก ดูมันจะเพลินไม่น้อย
มืออีกข้างปาดความชุ่มมาเล่นเอาที่ปากถ้ำของเจ้าตัวดี ค่อยๆดันนิ้ว ให้อีกคนกัดฟันกรอด ก่อนนิ้วจะสวนขึ้นเร็วขึ้น กุหลาบขาวก็ไล่มาถึงโคน ดูจะไม่ไหวจริงๆแฮะ
กุหลาบขาวๆ ถูกลากขึ้นลง ติดน้ำลากยาว หมุนวนตามวงกลม ปากก้มลงดูด ใต้โคน เล่นลูกเชอร์รี่จนมันหดเกร็ง
“โอ๊ะ....โอย...” เสียงหลุดการควบคุม ย้อมดอกกุหลาบขาวให้เปื้อนมลทินความใคร่ที่หยาดหยดลงพร้อมเหงื่อของคนนอนหอบ
“เชื่อรึยัง ครับ” ผมหันไปถามยิ้มๆ ให้คนที่นอนเผยรอยยิ้มที่ดูจะปลื้มเอามาก
ขัดจังหวะอารมณ์เซ้งของหลายๆคน
แก้เครียดครับ กว่าจะได้เจอฉากนี้ อีกนานนนนนนนนนนนนน :seng2ped:
-
เเวะมาอ่านทั้งๆที่งานท่วมหัว... :เฮ้อ:...เศร้าใจไหงจอนของพี่เป็นงี้อ่าน้องมั้ง...มานผิดคาดจริงๆ
...นิยายของตัวเองยังดองไว้ไม่ได้อัพเรย...อิอิ...เเต่เรื่องนี้ยุ่งเเค่ไหนก็ต้องอ่านเเบบว่า..เป็นจอน+เเชมป์ FC จ้า:กอด1:
ขอบคุณที่สละเวลามาค้าบ
พี่คิ้วลากเรื่องนานยังงี้ ทั้งยังไม่กล้าไปอ่านซักที (จริงๆไม่ว่างด้วย) กลัวจะติดแล้วถูกปล่อยให้ค้างง่ะ
แต่ FC นี่ให้เป็นเบอร์2 ครับ เบอร์หนึ่งมั้งจองแล้ว o18
ช่วงดราม่ากำลังเข้มข้น งิงิ
-----------------------------------------------------
"ใบหน้าของแทคที่ยื่นเข้ามาใกล้ ผมพยายามจะเบี่ยงออกแต่ว่า..."
มาสปอยล์ o22
โกรธ ๆๆๆๆ :m31:
กล้ามากที่มาเล่นคนของมั้ง พี่แทคนี่เบื้องบนครับ ห้ามเล่นไม่ดี
ตัวเอกเรา ห้ามมมมมมมมมมมมมมม :angry2:
นิค ขอบอกว่าอีกนาน ลูกเอ้ย ผิดตอนมั้ง อีกชาติเศษ
:เฮ้อ: พยายามมาลงให้ทุกคนรู้สึกดี ก่อนละหนักกว่าเดิม เป็นกำลังใจให้พี่แชมป์ด้วยนะครับ
Romance นี้กว่าจะได้มา นานจริงๆ พี่แชมป์ :กอด1:[/color]
-
NC โดนใจนะเนี่ย
อยากอ่านต่ออะ
ส่วนเรื่องหลักรู้สึกว่าที่แชมป์มันเป็นแค่การประชดกันเท่านั้น :เฮ้อ:
แล้วจะรออ่านต่อ ทั้ง NC และเรื่องหลักละ อิๆ
-
เหมือนจะเคยอ่านแล้วนิตอนนี้ :z1: ใช่ปะ
-
:laugh: ตอนพิเศษ แชมป์ o13
ใช้ภาษากาย มากกว่าภาษาพูด :z1:
จะรอตอนหลักต่อไป เป็นกำลังใจให้ทั้งแชมป์และจอนนะ :L2:
-
เหมือนจะเคยอ่านแล้วนิตอนนี้ :z1: ใช่ปะ
เออนั่นสิคุ้นๆใช่ที่เคยส่งให้เปล่าเนี่ย
แต่มะเป็นไรอ่านซำได้อยู่แล้ว อิๆ
ตอนพิเศษแบบนี้ขอให้มีบ่อยๆละ ชอบ
:haun4: :haun4:
-
แอรั๊ยยยยยยยยยยยยย แชมป์ :-[
หายเครียสไปเลย
-
ง่าาาาา
ค้างงงงงงง :z3: :z3:
-
ช่วงดราม่ากำลังเข้มข้น งิงิ
-----------------------------------------------------
"ใบหน้าของแทคที่ยื่นเข้ามาใกล้ ผมพยายามจะเบี่ยงออกแต่ว่า..."
มาสปอยล์ o22
โกรธ ๆๆๆๆ :m31:
กล้ามากที่มาเล่นคนของมั้ง พี่แทคนี่เบื้องบนครับ ห้ามเล่นไม่ดี
ตัวเอกเรา ห้ามมมมมมมมมมมมมมม :angry2:
นิค ขอบอกว่าอีกนาน ลูกเอ้ย ผิดตอนมั้ง อีกชาติเศษ
:เฮ้อ: พยายามมาลงให้ทุกคนรู้สึกดี ก่อนละหนักกว่าเดิม เป็นกำลังใจให้พี่แชมป์ด้วยนะครับ
Romance นี้กว่าจะได้มา นานจริงๆ พี่แชมป์ :กอด1:[/color]
[/quote]
มะได้บอกว่าตอนต่อไปสักคำนิ บุ่ยๆ อีกสัก 2-3 ตอน นะแหละ
ปล.ดูจิเห็นหนุ่มๆดีกว่าน้องนุ่ง :o12:
-
มะได้บอกว่าตอนต่อไปสักคำนิ บุ่ยๆ อีกสัก 2-3 ตอน นะแหละ
ปล.ดูจิเห็นหนุ่มๆดีกว่าน้องนุ่ง
ป่ะ ป่ะ ป่าวนะ
เฮียไม่ได้เห็นพี่แทค....กว่าเลย.....นะ :sad4:
ทำไมกลายเป็นฝ่ายง้อแทนล่ะ :z3:
แต่ว่าคนละเวอร์นะ นิค
ฉบับนี้อีกประมานเจ็ดล่ะ 55 ทรมานได้ใจ ตัดกันฉับๆ o13
รอวาเลนไทน์ๆ :-[
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
กรรม แสดงว่าอีกนานกว่าจะดีกัน
ถึงว่า กว่าจะมี Romance
-
^
^
^
:z13: :z13:
ไปทู้ไหนก็เจอแต่นิว ทุกทู้เลย :laugh:
-
น่ารัก
:-[ :impress2: :o8:
-
14.2
“จอน มึงอย่า... มันไม่ใช่วิธีที่....” ก่อนที่ผมจะพูดจบ
มันดึงอาร์เข้าไปจูบ ทั้งที่ผมยืนอยู่ตรงนั้น
“จอนมึงทำอย่างนี้ได้ยังไง” ผมหลุดคำพูด น้ำเสียงที่สั่นเต็มที่
“ทำอะไร กูทำอะไรผิด” จอนถาม
“กูจะคบใครมันก็สิทธิของกู” ดูหน้าอาร์ก็จะซีดๆ รับรู้ถึงความเป็นไปในความสัมพันธ์ผมกับจอน
ผมหันหลังเดินออกจากตรงนั้น ไร้ซึ่งเสียงใดๆ ที่ผมจะได้ยิน วันนั้นไอแทคมันไปสถานที่ค่อนข้างไกล ผมหยิบโทรศัพท์จะโทรตามใครซักคนที่จะมารับผมไปที่ไหนก็ได้
ผมมองเห็นคนที่คุ้น อดีตคู่อริแต่ตอนนี้ก็สนิทกันดีแล้ว ยืนสูบบุหรี่อยู่หน้าประตู
“พี่ทีน ไหนๆก็จะจบกันแล้ว พาแชมป์ไปเที่ยวหน่อยสิครับ” เดินจ้ำอ้าวไปถามอย่างกะทันหันที่ดูคนฟังก็อึ้งไปเหมือนกัน
.............................................
“เงียบไปหรือเปล่าครับ” พี่ทีนถามผม ซึ่งคำตอบที่ตอบไปยังคงเป็นความเงียบ
“พี่ได้ยินเรื่องแชมป์กับฟ้า ทะเลาะกันรึเปล่า” พี่ทีนเริ่มเสียงเครียด ผมเองก็ไม่อยากให้ใครมากลุ้มไปกับผม
“เปล่าคับ ไม่มีอะไรหรอกครับ” ผมตอบ
“วันนี้พูดเพราะอย่างนี้ แปลกนะ” พี่ทีนพูดขำๆ
“ พี่รู้จักที่สนุกๆ เผื่อจะหายกลุ้ม”
“ไปซิครับ แต่ว่าพี่ไม่อยู่งานจริงเหรอ” ผมถาม
“ไม่เป็นไร ให้เด็กเขาเล่นกัน สำหรับพี่มัน มัน ไม่พอ”
“แล้วแต่พี่ซิครับ ผมไงก็ได้ มีใครไปมั่ง” ผมถามขึ้น
“เดี๋ยวเรียกไอฮัทออกมาด้วยก็ได้” ผมลืมนึกถึงพี่ฮัทไปได้ไง ในเมื่อบอกว่ามีเรื่องอะไรจะบอก
“ครับ” ผมตอบ
“ทีไอฮัทนี่ดีใจออกนอกหน้าเลยนะ พี่น่าจะยอมให้แชมป์เปลี่ยนพี่รหัสซะวันนั้น” พี่ทีนพูดแบบน้อยใจ
“พี่ทีนค้าบ ก็ผมรู้จักพี่ฮัทเขาตั้งแต่เด็กนี่น่า” ผมพูดเอาใจพี่เขาหน่อย นี่ผมเองก็กลุ้มจะตายแล้ว ทำไมต้องมาง้อคนอื่นด้วยเนี่ย
ขอเวลาพักสมองบ้างได้มั้ย แต่ก็คงจะดี ถ้าได้ไปเจอพี่ฮัท เผื่ออะไรๆจะดีขึ้นบ้าง
ไม่อยากคิดอะไรแล้ว.....
คืนนี้ ขออยู่กับพี่ฮัทก่อนดีกว่า
กลับมาตอนหลัก เริ่มเครียดต่อ
เมื่อไหร่จะผ่านซะที:o211:
-
เครียดของแท้เลยยยย
มาจิ้มคนแรกคับ
^
^
^
^
^
-
o22 เครียดด้วยคน ทำไมอะไร ๆ มันถึงดูแย่ขนาดนี้ ทั้งๆ ต่างก็รักกัน
:เฮ้อ:
:a6: เจ็บกันไหมอ่ะ แชมป์จอน
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
เวรกรรมจริงๆไมต้องประชดกันไปกันมาอย่างนี้ด้วยนะ :เฮ้อ:
หลายเรื่องแล้วนะวันเนี่ยที่เป็นอย่างนี้เนี่ย จะบ้าตาย
เครียดลงแดง :serius2: :serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
-
เศร้า เสียใจอ่ะ :monkeysad:
:เฮ้อ:
-
^ เครียดของแท้ ยังดีที่ช่วงนี้ชีวิตไม่ห่อเหี่ยว ไม่งั้นคงหนักกว่านี้แน่เลย
เป็นไงบ้างครับ อย่าเครียดกันมาก หาวิธีคลายเครียดกันบ้าง ไปปาข้าวของเขวี้ยงจานถูกๆ เขวี้ยงรองเท้าใส่... อ่าวไม่ใช่แฮะ :beat:
ระบายความเครียดกันบ้างก็ดี
มา ตอนต่อเลยดีกว่าครับ :mc4:
-----------------------
บทที่ 15 ความลับ
เพื่อนพี่ทีนมากันเกือบสิบคน ท่าทางจะมากจากงานที่มหาลัยทั้งนั้น บรรยากาศคงไม่พอต้องมีเหล้ากับกับแกล้ม
“ดีขึ้นมั้ยแชมป์” พีทีนถามผม หลังบรรยากาศเริ่มครึกครื้นขึ้นในผับ
“ไม่ต้องห่วง สบายมากคับ” คำตอบที่พี่ทีนยิ้มรับพร้อมลูบหัวผม สมเป็นเพื่อนกับพี่ฮัทจริงๆ พี่ฮัทเองก็คงได้ยิน
“กินเหล้าดีกว่า หมดแก้ว” พี่ฮัทชงแล้วยื่นมาให้ผม ท่ามกลางเสียงเชียร์ คนหนีแฟน(ฟ้า)มาเที่ยว ที่พวกพี่เขาแซวกัน
ผมเลยเหมือนโดนมอมไป สมองเริ่มมึน อารมณ์ก็เริ่มดี เพลงมันผมก็มันส์ไปตามเพลง ถ้าเพลงมันไม่หยุดที่เพลงเศร้าซักเพลงที่ผมเคยชอบร้องกับไอจอน อารมณ์มันกระตุก ผมยืนอึ้งค้างจนพี่ๆที่เต้นกันอยู่เริ่มหันมามองผม
“ไปห้องน้ำเป็นเพื่อนพี่หน่อยดิ แชมป์” พี่ฮัทลากผมออกไป
ความเจ็บที่ถูกกล่อมเกลามาด้วยเสียงเพลง มันซ้ำร้ายทวีคูณ ผมคิดว่าสิ่งที่ผมทำดีที่สุดแล้ว ถึงมันจะเป็นทางเลือกโง่ๆ ผมอยากให้จอนหลุดจากการชอบผู้ชาย แต่คราวนี้มันกลับไม่ได้ช่วยอะไรเลย มันยิ่งทำให้ปัญหามันซ้ำหนักกว่าเดิม น้ำตาผมไหลอาบสองแก้ม คนคงยังไม่ทันมอง มีเพียงคนที่ลากผมออกไปจากจุดนั้นที่ยังคงจ้องหน้าผม
“เข้าห้องน้ำ” เสียงที่คล้ายกับการสั่ง ผมก็เดินเข้าไปอย่างว่าง่าย แต่พี่ฮัทเองก็เดินตามเข้ามาแล้วล็อคประตู ผมไม่มีคำพูดจะเถียงหรือจะถามอะไรทั้งนั้น พี่ฮัทดึงผมเข้าไปกอด เพียงเท่านั้น ผมร้องไห้ออกมาอย่างไม่จำเป็นต้องอายใครอีกแล้ว
.............................
ผมนั่งรอบนรถพี่ฮัท โดยพี่ฮัทหาข้ออ้างไปบอกเพื่อนในการพาตัวผมกลับบ้านก่อน ผมนั่งเหม่อจนพี่ทีนกับพี่ฮัทเดินกลับมาถึงที่รถ
“ขอบคุณนะคับพี่ทีน ผมดีขึ้นเยอะเลย” ผมบอกยิ้มๆ
“ขอบคุณผิดคนแล้วล่ะ เดี๋ยวให้พี่นายไปดูแลเองดีกว่า ท่าทางจะเชี่ยวเรื่องดามอก” คำพูดกวนๆที่เริ่มกลับมา ได้การตบหัวขอบใจกับรอยเขี้ยววิบๆจากเพื่อนข้างตัว
“มึงกลับไปเมาต่อไป กูจะพาน้องกลับบ้านแล้ว” ผมไม่ค่อยชินเพราะผมเองก็อยู่ตั้งปีสาม ยังมีพี่มาดูแลยังกะเป็นเด็กเข้าใหม่ ผมผงกหัวให้พี่ทีนที่ยืนโบกมือให้ผม
“พี่ทีนเขาใจดีกว่าที่แชมป์คิดนะ” ผมเปรย
“แชมป์ชอบเหรอ” พี่ฮัทถามขึ้น
“ก็ดีนะคับ พี่เขาเป็นพี่รหัสที่ดี” ผมพูดต่อ
“อ๋อ ไอทีนมันอยากมีน้องน่ะ มันเป็นลูกคนเดียว แล้วยิ่งกวนๆอย่างเรา มันเลยเอ็นดูเป็นพิเศษ รู้มั้ยตอนมันได้เราเป็นน้องรหัสมันยิ้มซะ เพื่อนแซวกันทุกคน”พี่ฮัทบอก
“ผมคงจะโชคดีจิงๆที่จับได้พี่ทีน”
“อ่าวแล้วพี่ล่ะ ไม่อยากได้พี่เป็นพี่รหัสแล้วเหรอ” พี่ฮัททำเสียงสูง
“โห พี่ฮัท พี่ไม่ต้องเป็นพี่รหัสแชมป์ พี่ก็ใจดีที่สุดอยู่แล้ว”
“เข้าใจพูดนะไอหนู” มือที่เอามาขยี้หัวผมมันช่วยให้ผมเบาใจขึ้นทุกครั้ง
................................
“แชมป์ยังไม่ดีขึ้นเหรอ” พี่ฮัทถามขึ้นหลังจากผมอาบน้ำเสร็จ วันนี้มานอนบ้านพี่ฮัทอีกแล้ว
“พอดีวันนี้มีเรื่องนิดหน่อย” ผมพูดปัดๆ
“ไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูด นั่งดูทีวีไปก่อนละกัน” พี่ฮัทพูดก่อนจะเข้าไปอาบน้ำ
ผมไม่อยากนั่งดูทีวี เลยเลือกที่จะเปิดเพลง เพลงขึ้นมานี่มันไม่เชิงเศร้าแต่ก็ทำให้ผมคิดถึงหน้าใครบางคน บางคนที่.... มันเป็นเพลงแนวแอบรัก ผมเลยเดินหยิบนู่นหยิบนี่ดูไปเรื่อย จนผมเห็นรูปที่เที่ยวโต๊ะ ถ่ายรวมตอนเราไปพี่ฮัทถ่ายยืนอยู่กับผมและข้างๆผมยังมีไอจอนอยู่เลย ผมรีบวางมันลง
ไม่อยากจะเห็นหน้ามันอีก
ผมเหลือบไปเห็นกล่องที่ตั้งอยู่บนชั้นรูป ซึ่งกล่องนั้นมีแม่กุญแจที่ดูจะลืมปิด พอเห็นกุญแจก็อยากรู้ผมเลยกะจะเอามาแซวพี่ฮัท หนังโป๊แหงๆ
ผมขำก่อนจะเอื้อมมือจะดึงลงมา มันสูงมากจนกล่องเกือบจะตกลงมา ผมถือวิสาสะที่ผมกับพี่ฮัทไม่เคยจะปิดอะไรกัน เลยเปิดมันออก มันเป็นรูปพี่ฮัทถ่ายคู่กับพี่เชอร์รี่ พี่ฮัทคงยังรักพี่เชอร์รี่เขาอยู่ ผมยิ้มขำแล้วกะจะเก็บกล่องกลับที่เดิม ไม่อยากแซวให้พี่ฮัทคิดมาก
แต่อีกใจกลับสังหรณ์ให้เปิดดูต่อ
ผมพ่ายแพ้กับความอยากรู้
มือไวเท่าความคิดผมตั้งกล่องไว้กับพื้นเสียงมันคงดังพอที่พี่ฮัทจะได้ยินแล้วตะโกนถามออกมา
“เสียงอะไรน่ะ แชมป์”
“ป่าวคับ ผมวางของแรงไป” ผมตะโกนตอบ เสียงในห้องน้ำดูลุกลี้ลุกลนเกินเหตุ เหมือนพี่เขารีบปิดน้ำและจะออกมา ทำให้ผมอยากรู้เข้าไปใหญ่ ผมค่อยๆหยิบรูปออกมาทีละใบ มันก็เป็นรูปแนวๆเดียวกัน
“คิดมากไปได้แชมป์” ผมคิดในใจ แต่ผมกลับสัมผัสได้ว่ากล่องมันมีช่องซ้อน ผมเลยเลือกที่จะเปิด เพลงที่ผมกำลังฟัง มันประมาณเพลง “คิดลึก” ถ้าเคยฟังนะคับ
ผมเปิดชั้นในกล่องออกสิ่งที่ผมเห็นมันทำให้มือผมสั่น ได้โปรดบอกว่าผมกำลังฝัน หรือกำลังเข้าใจอะไรผิดอยู่
ได้โปรด....
ขอให้มันไม่ใช่ความจริง ขอให้มันเป็นแค่ความฝัน
ผมไม่พร้อมรับอะไรตอนนี้ อีกแล้ว.....
TBC
ไม่เรียกว่างานเข้าก็ไม่รู้จะว่าไงแล้วครับ
คิดว่าข้างในเป็นอะไรล่ะครับ
ก. แมลงสาป
ข. ชุดแต่งหญิง
ค. หนังโป๊
ง. คิดช้อยไม่ออกแฮะ
หวังว่าจะเป็นการลดความเครียดบ้างน้อยถึงปานกลาง
-
ควรจะเครียดน้อยลงมะเนี่ยยยย
:serius2:
อาร้ายยยยยยยยย อารายยยยย อยู่ นาย กล่ออองงงงงงง :z3: :z3:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
อยากตาย อ่านเเล้วค้างงงงง
ตายดีกว่าม้ยยยยยยยเนี่ยไอ้ตั้ม
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
-
พี่ติดงานไม่ได้เข้ามาหลายวัน...เเต่เข้ามาเเล้วต้องค้างงงงงงงงงอย่างนี้... :serius2:
น้องมั้งจายร้าย...บอกมานะมันคืออะไร :fire: :m31:มะยอมมมมมมมมมมม
-
มันคือ.....!!
เตรียมพบกับตอนต่อไปกับเรื่องราวที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจนคุณต้องตกตะลึง!!
-
:a6: :a6: :a6: ทำไม ความเครียดถึงไม่ลดลงเลย กลับเพิ่มขึ้น
:a5: แชมป์เจอ อารายยยยยยยย น้องมั้ง
-
อ่านช้อยส์ แล้ว ไม่กล้าเลือกเลย กลัวถูก :m29:
จะมีไรเซอร์ไพรส์ กว่านี้ อีกมั๊ย
-
อ่านช้อยส์ แล้ว ไม่กล้าเลือกเลย กลัวถูก :m29:
จะมีไรเซอร์ไพรส์ กว่านี้ อีกมั๊ย
ปมมันลึกลับซับซ้อนเกินครับ เลือกข้อ ก.ดีกว่าครับ แนะนำ ตกใจกลัวแมลงสาบ 55 มันคือ.....!!
เตรียมพบกับตอนต่อไปกับเรื่องราวที่ซับซ้อนซ่อนเงื่อนจนคุณต้องตกตะลึง!!
คุ้นๆ เหมือนโฆษณาอะไรซักอย่างนะ ไปไดเรคทีวีได้เลยครับ o13
แล้วคืนนี้จะมาเฉลยครับ
-
หรือว่าจะเป็นแส้ โซ่ ปลอกคอ พี่ฮัทเป็นSM :jul3:
ปล.ล้อเล่นนน
-
จริงๆแล้วข้างในนั้นมีกล่องอีกใบนะเอง ผ่าง!!
-
หรือว่าจะเป็นแส้ โซ่ ปลอกคอ พี่ฮัทเป็นSM :jul3:
ปล.ล้อเล่นนน
ฟางครับ ถ้าสาวก SM อ่ะเจอแน่ ไม่ต้องห่วง รอนิดนึงนะ กร๊ากๆๆๆ :jul3:
จริงๆแล้วข้างในนั้นมีกล่องอีกใบนะเอง ผ่าง!!
........
ยืนไว้อาลัยหนึ่งนาที แป๊ก :a5:
-
15.2
ทุกภาพมันเป็นภาพผมกับพี่ฮัทตั้งแต่เด็ก ของเล็กๆน้อยๆที่เราเคยเล่น ของขวัญเล็กๆที่ผมเคยให้ มันดูเก่าๆเยินๆ แต่สภาพมันก็ถูกห่อไว้อย่างทะนุถนอม เพลงที่ฟังอยู่มันเริ่มทำให้ผมใจสั่น
ผมรีบปิดกล่องทันทีที่ได้ยินเสียงเปิดประตูจากห้องน้ำ ดูพี่ฮัทคงรีบพอดู เสื้อผ้ายังไม่ใส่ หัวยังเปียก ดูยังไม่ทันจะได้เช็ด
“ขอโทษครับ แชมป์กะจะแซวพี่ฮัทเล่น ไม่นึกว่าจะเป็นรูป...” ผมรีบเอ่ยขอโทษ
“รูปอะไร” พี่ฮัทถาม หน้าเหมือนจะถอดสี
“รูปพี่ฮัทกับพี่เชอร์รี่น่ะคับ” ผมรีบปัด
“วางมันไว้เหอะแชมป์ พี่ไม่อยากให้ใครไปดู” ดูสีหน้าพี่ฮัทโล่งขึ้น
“เอามาให้พี่มา” พี่ฮัทเดินเข้ามา ผมยังไม่ทันได้ปิดชั้นในกล่องเลย
“พี่ฮัทไปเช็ดตัวให้แห้งก่อนดีกว่า เดี๋ยวแชมป์เก็บให้” ผมพูดเลิกลั่ก ดูพี่ฮัทจะดูอาการผมออก
“แชมป์...แชมป์พูดกับพี่ตรงๆได้นะ เราไม่เคยมีความลับต่อกันไม่ใช่เหรอ”พี่ฮัทถามผม
“พี่แน่ใจเหรอ ว่าเราไม่เคยมีความลับต่อกัน” ผมก้มหน้าลง สมองมันตื้อไปหมด ยังไงเราคงต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
“......................” ความเงียบแทนคำตอบ พี่ฮัทเดินมาหยิบกล่องออกจากมือผม พี่เขาวางมันลงบนเตียง แล้วเปิดมันออก สภาพยังเห็นได้ชัดว่าผมปิดมันไม่สนิท
“พี่ไม่ควรปล่อยมันไว้อย่างนี้เลย” พี่ฮัทเปรยขึ้น
“แชมป์ผิดเองล่ะที่หยิบมันมาดู ของส่วนตัว ถือว่า...” ผมพยายามพูด
“ไม่ใช่ พี่ไม่ได้หมายความถึงเรื่องนี้” พี่ฮัทลุกขึ้นมายืนหน้าผม ก่อนที่พี่ฮัทจะพูดอะไร มือถือผมก็ดังขึ้น ผมยันตัวออกห่าง
“พี่ฮัทแต่งตัวก่อนนะ แชมป์ขอรับโทรศัพท์ก่อน” ผมพยายามหลีกจากสภาวะอึดอัดนี้ พี่ฮัทดูเหมือนไม่ค่อยเต็มใจ แต่ก็เดินกลับไปแต่งตัว
“ฮัลโหล มึงโทรมาได้ไง แทค” ผมรับสาย
“กูเข้าเกือบถึงในเมืองแล้ว เตรียมตัวออกไปกับกู” ไอแทคสั่ง
“ไปไหน ตีสี่แล้วนะมึง” ผมแย้ง
“กูรู้ ว่ามึงไม่นอนหรอก คืนนี้” มันพูดอย่างรู้ทัน
“มึงรู้อะไรมา” ผมถาม
“เตรียมตัวมาเหอะ” ไอแทคพูด
“กูอยู่บ้านพี่ฮัท” ผมบอก
“ถัดจากบ้านมึงไปไม่ไกลนี่ เดี๋ยวกูไปรับ”
“เฮ้ยๆ” ผมยังไม่ทันตอบมันก็วางไปแล้ว ถูกมัดมือชกอีกแล้ว
.......................
“แชมป์ จะไปไหน” ผมเปลี่ยนชุดทันทีที่คุยโทรศัพท์เสร็จ มันเป็นช่วงที่ผมเองก็อยากออกไปจากตรงนี้ ผมรู้ว่ามันหนีปัญหา แต่ผมก็ไม่รู้จะทำยังไง ผมคงชนกับปัญหาไหนๆอีกไม่ไหวแล้ว ผมยังไม่อยากรู้อะไรทั้งนั้น มันอาจจะดีกว่าถ้าทุกอย่างคือความเข้าใจผิดของผม
“แทคจะมารับน่ะคับ” ผมตอบเสียงสั่นๆ แต่ตัวกลับถูกรั้งด้วยสองมือที่ของคนเคยตัวใหญ่กว่า
“แชมป์ พี่ขอโทษ พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้” พี่ฮัทพูดสิ่งที่ผมกำลังอยากให้มันผิด
“แชมป์ ฟังพี่ก่อนนะ” เสียงที่เหมือนสันหลังผมกลายเป็นน้ำแข็ง
TBC
-
:เฮ้อ: ในที่สุดพี่ฮัทก็ชอบแชมป์จริง ๆ
เรื่องราวต่าง ๆ มันประดังเข้ามาหาแชมป์จริง ๆ
แต่ก็ยังดีที่ในช่วงเวลานี้มี แทคเข้ามาหา :เฮ้อ:
เอาใจช่วยนะ แชมป์ :L2: :L2: :L2:
-
หาทางมาเรื่องนี้ตั้งนาน หน้าเก่าๆบางหน้าเข้าไม่ได้อ่ะ ใครเป็นบ้าง :try2:
น่าสงสารหนูแชมป์อ่ะ
-
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สรุปแล้ว พี่ฮัททำใจยอมรับไม่ได้ที่รู้ว่าตัวเองชอบ แชมป์ ซึ่งเป็นผู้ชาย
แต่สุดท้ายถึงจะคบกับ เชอรณรี่ก็ยังไม่อาจจะฝืนความรู้สึกตัวเองได้
เลยต้องหันมายอมรับความจริง แต่ก็ยังปิดบังความลับนี้เอาไว้
อยากอ่านต่อจังเลยงะ มัง รีบมาลงให้ไวเลย o18
-
:เฮ้อ: ในที่สุดพี่ฮัทก็ชอบแชมป์จริง ๆ
เรื่องราวต่าง ๆ มันประดังเข้ามาหาแชมป์จริง ๆ
แต่ก็ยังดีที่ในช่วงเวลานี้มี แทคเข้ามาหา :เฮ้อ:
เอาใจช่วยนะ แชมป์ :L2: :L2: :L2:
มีแต่คนฟันธงว่าพี่ฮัทชอบพี่แชมป์ซะแล้ว ชัวร์ป่าว :m12:
พี่เขาอาจเก็บรูปไว้เล่นๆก็ได้นะ :laugh:
หาทางมาเรื่องนี้ตั้งนาน หน้าเก่าๆบางหน้าเข้าไม่ได้อ่ะ ใครเป็นบ้าง :try2:
น่าสงสารหนูแชมป์อ่ะ
อ่านหน้าไหนม่ได้บ้างคับ ไม่ได้เช็คเลยตั้งแต่หน้าปรับ
หนูแชมป์จะน่าสงสารน้อยลงรึเปล่ารอดูครับ ชีวิตเศร้ากว่าดาวพระศุกร์ มีแต่บทรันทดทั้งชีวิต :เฮ้อ:
:เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
สรุปแล้ว พี่ฮัททำใจยอมรับไม่ได้ที่รู้ว่าตัวเองชอบ แชมป์ ซึ่งเป็นผู้ชาย
แต่สุดท้ายถึงจะคบกับ เชอรณรี่ก็ยังไม่อาจจะฝืนความรู้สึกตัวเองได้
เลยต้องหันมายอมรับความจริง แต่ก็ยังปิดบังความลับนี้เอาไว้
อยากอ่านต่อจังเลยงะ มัง รีบมาลงให้ไวเลย o18
นิวนี่นักวิเคราะห์ตัวฉกาจ วันหลังจะเอาโจทย์ยากๆมาให้แก้ดีกว่า 55
เรื่องจะเป็นยังไง คืนนี้มาเฉลยให้ดีกว่า
แต่ว่าช่วงนี้ นักเม้นท์หายไปไหนกานนนนนนนนนนน :o7:
-
อ่าว ไมเป็นงี๊อ่ะ
หมายถึง ไมมันสั้นอย่างนี้อ่ะ ค้างอ่ะ :z3:
-
เพราะนางเอกเอ้ยพระเอกอย่างเฮียแชมป์เสน่ห์แรงมากไงงับ (วิ่งหนีจากกระทู้อย่างรวดเร็ว) :oni1:
-
อ่าว ไมเป็นงี๊อ่ะ
หมายถึง ไมมันสั้นอย่างนี้อ่ะ ค้างอ่ะ :z3:
สั้นเพราะต้องมาต่ออีกที อิอิ แต่จะหายค้างไม่ ว่าอีกที :laugh:
เพราะนางเอกเอ้ยพระเอกอย่างเฮียแชมป์เสน่ห์แรงมากไงงับ (วิ่งหนีจากกระทู้อย่างรวดเร็ว) :oni1:
อันนี้ รอเคลียร์กะนางเอก เอ๊ยพระเอกเองละกัน ไม่รู้นะ เฮียไมเกี่ยว
แต่พี่แชมป์นี่ คงไม่เห็นด้วยมั้ง แต่หนีไปแล้ว ไว้ให้พี่แชมป์ตามเอง ดีกว่า :m32:
-
บทที่ 15.3 ความลับ
“แชมป์ ฟังพี่ก่อนได้มั้ย” เสียงที่สั่น มันทำให้ผมใจสั่นไปทั้งใจ
“ไหน พี่ฮัทเคยบอกว่าเราไม่เคยมีความลับต่อกันไง” ผมพูดเสียงต่ำ มันเหมือนผมกำลังถูกหลอก
“พี่ฮัทก็รู้ ผมไม่เคยโกหกพี่ แต่พี่กลับ...” มือสองยิ่งกระชับเข้าใกล้
“พี่ชอบแชมป์นะ ชอบมาตั้งนานแล้ว ชอบตั้งแต่เรายังเป็นเด็กโดยที่พี่เองก็ไม่รู้ตัว ถึงพี่จะรู้ตัว พี่ก็จะมองเราให้เป็นน้อง ให้ความรู้สึกทุกอย่างมันเป็นไปในแบบพี่น้อง” คำพูดที่ทำเอาผมน้ำลายหนืดคอ
“พี่ฮัทรู้ตัวตอนไหน” ผมเลือกที่จะถามทั้งที่สมองสั่งให้หยุด
“พี่เองก็ไม่รู้ พี่พยายามทำให้เจอเรามากที่สุด ขอพ่อแม่เราให้พาเรามาเข้าโรงเรียนเดียวกับพี่ ทั้งที่พี่เองก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม พี่เองก็นึกว่าพี่ชอบเชอร์รี่” สิ่งที่ผมเพิ่งได้รู้ ทำไมผมถึงได้มาโรงเรียนนี้
“ผมเห็นพี่หวานกับพี่เชอร์รี่ขนาดนั้น”
“แล้วรู้มั้ยทำไมพี่ถึงเลิกกับเชอร์รี่”
“...............” ผมไม่ตอบ ผมอยากรู้หรือไม่ ผมยังตอบตัวเองไม่ได้
“เพราะพี่ทำให้เชอร์รี่มีความสุขไม่ได้ เราเคยมีอะไรกัน แต่แค่เพียงครั้งเดียวที่สำเร็จ”
“มันคือวันหลังจากที่พี่เจอเราที่สระว่ายน้ำอีกครั้ง” ภาพในอดีตหวนกลับ รักแรกของผม พี่ฮัทมีอารมณ์กับผมจริงๆเหรอ
“พี่อยากย้อนเวลากลับไปในวันนั้น แชมป์รู้มั้ยว่าพี่ตื่นเต้นแค่ไหน ที่เรามาบอกว่าเราชอบพี่ แต่พี่ก็ต้องอกหักในเวลาเดียวกัน เมื่อมันสายไป ที่แชมป์เองก็มีจอนอยู่แล้ว”
“พูดตอนนี้มันไม่ช่วยอะไรแล้ว พี่ฮัท” ผมพยายามแกะมือพี่ฮัทออก
“ถ้าพี่ไม่บอกผมในครั้งแรก พี่ก็อย่าให้ผมรู้เลยจะดีกว่า” ผมเฟลมากจนคุมตัวเองไม่อยู่ พี่ฮัทไม่ใช่คนที่บอกผม แต่ผมเองไม่ใช่เหรอที่เลือกจะรู้
“แชมป์ พี่ไม่อยากให้เราต้องเจอสิ่งที่เป็นอยู่ในตอนนี้ พี่ไม่อยากให้เราต้องเสียใจ ในเมื่อมันไม่มีวันจบด้วยดี พี่อยากให้เราเป็นคนที่ไร้ที่ติ” ผมเริ่มใจอ่อน เพราะความห่วงใยไม่ใช่เหรอ
“พี่ฮัทต้องเก็บความรู้สึกนี้มานานเท่าไหร่ ผมไม่เคยรู้ ผมไม่น่า..”ชีวิตนี้ผมต้องทำให้คนเสียใจอีกกี่คน
“พี่ไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้อีกแล้ว ให้โอกาสพี่ได้ไหม” พี่ฮัทเดินมาใกล้ หน้าของพี่ฮัทห่างออกไปเพียงคืบ
“ถ้าพี่จะขอโอกาส” มือถือผมสั่น พี่ฮัทโยนมือถือผมไปบนเตียง หน้าที่เริ่มโน้มเอียงเข้ามาใกล้ ผมไร้ซึ่งแรงขัดขืน สติมันกระเจิงไปหมด
“พี่จะไม่ทำให้แชมป์ต้องเจ็บอีก” คำพูดที่เหมือนปลุกผม
ความเจ็บ
ผมขอที่จะไม่เลือกที่จะเจ็บอีกแล้ว
มันไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้เลย ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม
TBC
เป็นไง หายค้างแล้วนะค้าบ ขอย่องจากไปอีกครั้ง ไว้มาต่อพรุ่งนี้ :m7:
:กอด1:ทุกคน
-
แอร๊ยยยส์ :z3: แชมป์จะมีไรกะพี่ฮัทหรอ รับไม่ได้ กรี๊ดดดดดดดดดดดดด จอนไปไหน :z10:
-
ยอดมากเฮียมั้ง :กอด1: หึหึ นึกถึงสีหน้าทุกข์ทรมาณของคนอ่านแล้วมันช่างสุดยอดจนหยุดไม่อยู่ :laugh:
ปล. ว่าแต่เจ้าสาวเอ้ยเจ้าบ่าวเรื่องนี้ชอบพลิกบทบาทบ่อยๆนะ (วิ่งหนีรอบสอง) :oni1:
-
:z3: :z3: :z3:
พี่เเชมป์ เปิดใจหน่อยนะค้าบบบบบบบบบบบ
ผมขอร้องละ :m15: :o12: :impress3: :monkeysad: :sad11:
-
ไม่ได้มาอ่านนานเยย รู้สึกผิดจัง มาเริ่มอ่านตอนมหาลัยเยย
พี่แชมป์ผ่านอะไรมาเยอะจัง สู้ๆครับ
-
ยังไงกันดีน้ออออออ
เหมือนจะไม่ค้าง แต่ก้
นิดนึงนะ
-
ยังค้างอีกเหรอคับ น้องหลอดไฟ?? อันนี้มันต้องอาศัยการจิ้นและการวิเคราะห์คำ เราไม่หลอก แต่เราไม่บอกตรงๆ :z2:
ไม่ได้มาอ่านนานเยย รู้สึกผิดจัง มาเริ่มอ่านตอนมหาลัยเยย
พี่แชมป์ผ่านอะไรมาเยอะจัง สู้ๆครับ
ไม่เป็นไรครับน้องหมี ช่วยมาเป็นกำลังใจให้มั้ง จากนี้และตลอดไปละกัน เอิ๊ก เสี่ยว ติดพี่แชมป์ซะแล้ว
นิคครับ เฮียว่า น้องนิคต้องเก็บกดอะไรแน่เลย เข้าขั้นรุนแรงในการแกล้งคน อย่าทำไรเขานะ น่ากลัว o18
ส่วนพี่หนึ่ง สาวกพี่จอนตัวจริง ไม่เคยเขวให้คนอื่นเลย ต้องให้พี่จอนมามอบโล่ 55
จะมีใครชนะใจพี่หนึ่งแทนได้มั้ย ......มั้งว่าไม่แน่ อาจจะมี เช่น ฝาแฝด.......
:bye2:[/color]
-
พี่รอโล่ห์จากจอนอยู่นะเนี่ย :laugh:
ทู้มะกี้พี่เล่นเน้อไม่ได้ของขึ้น
:laugh: :laugh:
กลัวน้องๆตกใจ คึคึ
-
แส้นะฟาดเข้าไปอย่าหยุดนะ :laugh:
-
:z3: :z3: :z3: :z3:
สั่นจังงะ อยากอ่านแบบยาวๆ อิๆ
:เฮ้อ: เรื่องชักไปกันใหญ่แล้วซิเนี่ย
คนนึงยอบรับรักเพราะคิดว่าดีกว่าต้องเจ็บ
ในขณะที่อีกคนยอมที่จะรักเค้าเพราะคิดว่าเค้ายังรักเราก็ยังมีโอกาส
แล้วอย่างงี้มันจะมีความสุขจริงหรอ
คงต้องรออ่านต่อไป ชิมิ
เด่วจะดิ้นรอ ตอนหน้าขอยาวๆนะ ชอบ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ใครบอกว่าไม่ค้าง..... :o12:.....เเชมป์คาขอบเตียงอยู่เนี่ย....จะหมู่หรือจ่าก็ไม่รู้...
เเทคมาช่วยด่วนเด๋วเเชมป์เคลื้อมพี่ฮัทยิ่งหล่ออยู่ด้วยเเถมเป็นรักเเรกอีกต่างหาก..อ๊ะๆเเชมป์เเอบดีใจอยู่ลึกๆรึเปล่าเนี่ย....มะยอมนะ...เเชมป์ของจอนคนเดียว o22
-
:o12: :o12: :o12:
แทคอยู่ไหน ช่วยแชมป์ด้วย
-
ยังไงละเนี่ยรักเก่า...รักเก่ากว่า....เพื่อนที่หลงรัก ...ยุ่งเหยิงดีจริง
-
:z3: คราวนี้ ค้างหนักกว่าเดิมอีกอ่ะ :serius2:
-
สำหรับเฮียฮัทต้องพูดว่าสวยมากกว่าหล่อนะเออ o13
ปล.ถ้ากลัวเจ็บ จงอย่ารักใคร :monkeysad:
-
นิคคร้าบบบบ รู้ได้ไงครับว่าพี่ฮัทสวยมากกว่าหล่อ พี่แชมป์ยอมให้ดูรูป???
ส่วนปล.นี่ เดี๋ยวไว้เคลียร์กันต่อไป
มันยังคงหยุ่งเหยิงไม่พอครับ ฟาง หนักได้เรื่อยๆ
นิวค้าบ มันสั้นเหรอ อุดส่าลงบ่อยๆนะ
มา ใครจะช่วย มาดูดีกว่า
-
15.4
ผมขอที่จะไม่เลือกที่จะเจ็บอีกแล้ว
มันไม่มีทางที่จะเป็นจริงได้เลย ไม่ว่าจะกับใครก็ตาม
ผมผละออกมา
“แทคคงรออยู่ เดี๋ยวเราคุยกันอีกทีนะคับ” ผมผละจากคนตรงหน้า มือที่เหมือนจะยื้อพลาดเป้า ผมคว้ามือถือแล้วรีบลงมาข้างล่าง
ผมวิ่งลงไปเปิดบ้าน ไอแทคมันยืนรออยู่ มันล็อคบ้านแทนผมโดยพลการแล้วลากผมขึ้นรถไปซะเดี๋ยวนั้น มันไม่ยอมพูดอะไรตลอดทาง ไม่ว่าผมจะถามอะไร สายตามันน่ากลัวเกินกว่าที่ผมจะถามอะไรต่อ แต่ทางมันคุ้นและแน่นอนผมจำไม่ผิด ทางไปบ้านไอจอน
ก่อนผมจะเอ่ยถาม
“มึงไปทำไม บ้านพี่ฮัท” แทคมันถามขึ้นก่อน
“....”
“มึงจะไปทำไม กูไม่ไปกับมึง” ผมเปลี่ยนเรื่อง มันก็ไม่ตอบ
“ถ้ามึงยังไม่ฟัง กูจะเปิดแล้วลงตรงนี้” ผมขู่
“ถ้าคิดว่าทำได้ก็ลองดู” มันยิ้มแสยะ ไอห่านี้เลือดขึ้นหน้า มันยิ่งขับเร็วโคตร เปิดประตูออกไปมีแต่ตายกับตาย แต่ผมไม่ยอมหรอก ผมดึงประตูเพื่อเปิด แต่มันดันติด ไอแทคมันตั้งล็อคไว้อีก
“กูขอเตือนการตายไม่ใช่การแก้ไขปัญหา” ผมจึงหมดทางที่จะตอแยต่อ มันจอดรถหน้าบ้านไอจอน
มันเดินเข้าบ้านอย่างถือวิสาสะ ประตูไม่ได้ล็อค เจ้าของบ้านคงรู้ดีอยู่แล้ว มันเดินไปถึงหน้าห้องนอนที่ผมคุ้นเคย ถึงจะไม่ได้มาเหยียบเกือบสองปี
“มึงเข้าไปก่อน” แทคมันดันผม
“ไม่เอา มึงอย่าทำอย่างนี้ดิแทค” ผมห้าม
“จะเข้าไม่เข้า” มันขู่ผม น้ำตาผมไหลออกมา ไม่ใช่ว่ากลัวมัน แต่ผมไม่อยากเจอคนที่จะทำให้ผมเจ็บไปกว่านี้
“มึงก็รู้ มึงควรจะคุยกัน ไม่ปล่อยทิ้งให้คาราคาซังอย่างนี้” แทคมันพูด เสียงเริ่มอ่อนลง
ผมหยุดพร้อมที่จะเปิดประตู แต่ประตูกลับเปิดเองก่อน
“กูไม่อยากคุยในห้องนี้” จอนมันเดินออกมา
“ลงไปข้างล่าง”
“ไม่มีการสบตาระหว่างผมกับจอน” ผมกับแทคได้แต่เดินตามไป
มันเปิดประตูเข้าไปในห้องที่ผมเคยคุยกับพ่อของจอน
“พวกมึงมีอะไรจะพูด” จอนมันถามขึ้น ไม่มีคำพูดจากใคร มีเพียงหมัดลุ่นๆของไอแทคชกเข้าไปเต็มหน้าของไอจอน
“มึงทำอะไร” จอนถาม ซึ่งผมยังตกตะลึงอยู่ตรงนั้น
“มันควรเป็นคำถามกูมากกว่า มึงทำอะไรมา” แทคมันถาม
“กูบอกมึงไปแล้ว ไมกูต้องพูดซ้ำ” จอนมันเช็ดมุมปาก
“มึงไปจูบกับใครมา” แทคมันถาม
“แฟนใหม่กู” จอนมันบอก
“มึงจะไม่พูดดีๆเลยใช่มั้ย” แทคมันถาม
“กูก็พูดดีๆอยู่ หรือจะให้บอกว่าเป็นเมียคนใหม่กู” จอนมันพูด ดูจะฟิวส์ขาด
“พวกมึงมาให้กูฟังอะไร” ผมถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชา
“กูก็ไม่มีอะไรจะพูดกับมึงเหมือนกัน กลับไปหาแฟนใหม่มึงโน้น ป่านนี้รอมึงจนนอนไม่หลับแล้ว” จอนมันสบถ มันไม่เคยใช้คำหยาบขนาดนี้
“มึงคิดว่าทุกอย่างที่ไอแชมป์ทำมันเพื่อใคร” แทคมันพูดขึ้น
“แทค มึงหยุด” ผมพูด
“ไม่ กูไม่หยุด”
“มึงสัญญากับกูแล้ว” ผมเตือน
“แทค” ผมส่งสายตาอ้อนวอนให้แทคเท่าที่จะทำได้ เรื่องทั้งหมดควรจบแล้ว
แทคสายตาอ่อนลงแต่มันหันมองหน้าจอนสลับกับผม
“กูไม่สน ไอจอนมันต้องรู้”แทคมันพูด
“รู้อะไร” ไอจอนเริ่มควบคุมอารมณ์ได้
“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น เรื่องของมึง และเรื่องของแชมป์”
TBC
ตอนหน้า ขอบอก เตรียมทิชชู่ ย้ำ น้ำท่วมแน่ แต่น้ำอะไร
-
อ้ากกกก....เค้าเกลียดตัวนี้
...TBC
ค้างอย่างแรง..มันรันทดมานานไปแล้วนะ
เมื่อไหร่จะผ่านช่วงนี้ไปซะที :m15:
(แอบอ่านมานานแระ ขอออกมาโอดครวญบ้าง)
-
^จิ้มเด็กใหม่ บวกหนึ่งให้ที่มาเป็นกำลังใจให้นะค้าบ
แต่ว่า TBC นี่ เจออีกเยอะง่ะ ไม่ชอบเหมือนกัน แต่มันจำเป็นน้า :laugh:
-
ไม่มีทิชชู่อะ ไม่เตรียมได้มะครับ น้าลายหรอครับ :z10:
หุหุ อยากได้บวกบ้างจัง ก๊ากกกกกกกกกกกก :-[
ปล.ว่างๆไปเดินเที่ยวกาเสดแฟร์บ้างนะครับ ว่าแต่อยู่กอทอมอป่าวเอ่ย อิอิ :z2:
-
:serius2: เรื่องไรกัน อยากรู้ด้วย
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
:serius2: :serius2: :serius2: :serius2:
อยากตาย ค้าง
-
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
น้องมั้งทำไมทำอย่างนี้
:z3: :z3: :z3: :z3: :z3:
-
บวกให้น้องหมีและทุกคนแล้วนะครับ วันนี้อารมณ์ดี ถึงงานจะเข้าแต่ยังว่างมาตอบเม้นท์
น้องซี ก็ใจเย็นๆนะครับ พรุ่งนี้ รู้แน่ และน้ำ...แตกแน่ o18
ตั้มกะคุณริซครับ มั้งไม่ได้ตั้งใจนา จะรีบๆมาลงพรุ่งนี้ เท่าที่ทำได้ละกัน
ผมแค่ทำตามภารกิจ :monkeysad:
:z3:โขกมั่ง
-
แทคสู้ ๆๆๆๆๆ
พระเอกสุดแล้ว พี่แทคเนี่ย :m4: :m4: :m3:
-
อ๊าก!!!!!!!!!!ได้มาเเค่นี้เนี่ยอะนะ... :angry2:มานนนนนนนนนสั้นไปมั้ยเนี่ย
:z3: :z3: :z3:ใจร้ายที่สุด...... :serius2:
-
น้องซี ก็ใจเย็นๆนะครับ พรุ่งนี้ รู้แน่ และน้ำ...แตกแน่ o18
แอร๊ยยยยส์ น้ำไรแตก :serius2: รับไม่ได้ อย่าเป็นแบบที่คิดนะเค้ารับไม่ได้ :z3: :z3:
:dont2: จอนของเจ้ไปอยู่ไหนเนี่ย แชมป์จะทำแบบเน้ไม่ได้นะ :fire: :fire: ไม่ยอมมมมมมมมมมมมมม
-
อีกสองตอนจินะ ฉากสำคัญระหว่างเฮียแทคกะเฮียแชมป์ :-[
-
:z13: :z13: :z13:
จิ้มนิคด้วยคน อิๆ
เห็นโผล่ไปหลายบอร์ดจังนะเนี่ย
แหมอ่านตอนนี้ แล้วอยาก :beat: :beat: มัง จังเลยอะ ค้างซะน่าจัดการมากมายงะ
เด่วจะดิ้นรอไปพลางๆ :z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
จิ้มๆ :z13:
ป๋มจะโผล่หลายที่ได้งาย มะได้แยกร่างได้จักหน่อย
อย่ามาว่าเฮียมั้งของป๋มนะ เฮียออกจะใจดี :กอด1:
-
^^ ทุกคน
อย่าโกรธมั้งนะ รีบมาลงให้ทุกวันแล้วเนี่ย
:กอด1:น้องนิคที่เข้าจาย หรือมันซาดิสต์ที่ชอบค้าง....
เห็นด้วยกับหลอดไฟคับ พี่แทคนี่เบอร์หนึ่งเลย อย่างนิคว่า เดียวจะเจอแล้ว บทหวีดหวานแวว กระชุ่มกระชวยใจบ้าง
พี่คิ้ว พี่หนึ่ง อ่านตอนนี้จบ อย่ามั้งะ มั้งไม่เกี่ยว :fox2:
มาดูกัยว่า รอบนี้นิวจะเดาถูกอีกมั้ย o13
-
15.5
“เรื่องทุกอย่างที่เกิดขึ้น เรื่องของมึง และเรื่องของแชมป์”
ผมนั่งซุกอยู่ที่มุมห้อง ไม่ใช่สำออยนะครับ มันรู้สึกว่าไม่มีที่พึ่งแล้ว
ขอแค่กำแพงให้เป็นที่ยึด ไม่ให้มันไร้ที่เกาะไปมากกว่านี้
“มึงคิดว่าไอแชมป์มันทำอะไรบ้างหลังจากที่เลิกกับมึง” แทคถามจอน
“ติดเหล้า บุหรี่ อัพยา เที่ยวหญิง จีบคนไปทั่ว” ยิ่งผมฟังมันยิ่งซ้ำหัวใจผมให้หนักลงทุกที
“เพราะใคร” แทคถาม
“กูจะไปรู้เรอะ” จอนมันพูดไม่สนใจ
“เพราะมึง จอน ถ้าไม่ใช่พ่อแม่มึงขอไว้ แชมป์มันจะทำอย่างนี้เหรอ ที่มันเริ่มกินเหล้า สูบบุหรี่ ลองยาก็เพราะมึง แต่กูอยากบอก..”
“แทค” ผมเอ่ยขัด
“พูดต่อ” จอนมันนั่งที่เตียง
“มันทำแค่ไม่กี่ครั้ง มันเคยแกล้งสูบบุหรี่ให้มึงเห็น และวันหลังจากที่เลิกกับมึง แล้วกูก็อยู่ กูเป็นคนสอนมันเอง” แทคมันพูด
“มึงให้มันทำอย่างนั้นทำไม” จอนมันเดินไปคว้าเสื้อไอแทค เลยโดนไอแทคผลักกลับไปที่เตียง
“มึงคิดเอาเอง มันต้องการจะลืมมึง มันทำทุกอย่างตามที่พ่อแม่มึงขอ ออกห่างจากมึง หาวิธีลืมมึง
มันไม่เคยเที่ยวผู้หญิง ไม่เคยจีบใคร มันแค่อยากให้คนปล่อยข่าวให้มึงคิดอย่างนั้น”
จอนมันมองหน้าผม ผมไม่กล้าสู้สายตามัน
“มันร้องไห้ทุกวันมาเป็นปีๆ จนหมอบอกว่าตามันจะบอด ถ้ามันยังขืนงี่เง่าอย่างนี้อยู่”
“แล้วมันยอมมีแฟน คนที่มันไม่ได้รัก ก็เพื่อให้มึงได้หันกลับไปมีแฟนเป็นผู้หญิงธรรมดา” แทคพูดน้ำตามันก็ไหล
ไอจอนเริ่มร้องออกมา” มึงมาบอกกูทำไมตอนนี้” จอนมันเริ่มร้องหนักขึ้น
“มันคุยกับกูตลอดเรื่องมึง แต่มันคุยทุกวันเสาร์ มึงก็คุยทุกวันอาทิตย์ ถ้าพวกมึงยังแคร์กันอยู่ มึงคุยกันเองจะดีกว่า” แทคมันพูดสิ่งที่ผมไม่รู้ ไอจอนก็ปรึกษาไอแทคตลอดเหมือนกัน
“แชมป์” จอนเดินเข้ามาหาผม มันเขยิบเข้ามาใกล้ แต่ผมผลักมันออกไป
“มึงจะทำอะไร” ผมถามมัน ตัวเริ่มสั่น
ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิด
กลัว
หรือ....
ขยะแขยง
“เราเริ่มกันใหม่ได้มั้ย” จอนมันถามขึ้นเสียงสั่นพร่า
“กูไม่อยากให้ทุกสิ่งที่กูทำมันสูญเปล่า” ผมยันตัวลุกขึ้น ค่อยๆถอยห่างออกจากจอน
“มึงอย่ายุ่งกับกูอีกเลย แล้วมึงอย่าประชดกูด้วยการจูบกับผู้ชายอื่น ทางที่ดีมึงไปจูบกับผู้หญิงให้กูดูดีกว่า กูไม่อยากร้องไห้ที่สมเพชความโง่เง่าที่มึงมีอยู่
ไม่เคยเปลี่ยน”
ผมมองไปยังคนที่ครั้งหนึ่งเคยรู้สึกดีด้วยที่สุด
แต่ไม่ใช่ในตอนนี้
หน้าซีด ไม่มีอาการแสดงอารมณ์ใดๆ
“ขอโทษนะ กูอยากกลับบ้าน แทคแล้วกูสัญญา กูจะไม่ร้องไห้อีกแล้ว” ผมหันไปหาแทค
แทคมันคงพูดอะไรไม่ออก
“เอ่อ จอนกูอยากให้มึงรู้ไว้ กูเคยรักมึงมาก ทำทุกอย่างเพื่อมึง แต่ไม่ใช่ในตอนนี้ มันผ่านไปแล้ว เลิกคิดอะไรโง่ๆ มันไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว หลังจากนี้จะทำอะไรคิดถึงพ่อแม่มึงบ้าง” ผมพูดแล้วเดินออกจากห้อง
ทิ้งหนึ่งคนที่ยังคงร้องไห้ไว้เบื้องหลัง อยู่ๆผมก็ผ่านความรู้สึกนั้นมาได้แล้ว ผมไม่สนใจอะไรไอจอนมันแล้ว และหลังจากนี้ ผมจะไม่แคร์มันอีกต่อไป
“ขอให้รู้ คนต่อไปของกู ไม่ได้มีไว้.........................เพื่อประชดมึง” ผมบอกก่อนปิดประตู
ชนะแล้ว
ผมชนะหัวใจตัวเองได้แล้ว
เพิ่งจะรู้ ว่าการเอาชนะใจ
คือ การไม่มีหัวใจ
ง่ายดีนะ
และนี่ละมั้ง ที่เขา เรียกกันว่า “ความสุข”
TBC
:m15: :m15:
-
เพิ่งจะรู้ ว่าการเอาชนะใจ
คือ การไม่มีหัวใจ
ง่ายดีนะ
และนี่ละมั้ง ที่เขา เรียกกันว่า “ความสุข”
ไม่ต้องมาบอก มั้งเลย มั้งว่า มันไช่ความสุข อย่ามา "นี่ละมั้ง"
งอลล :angry2:
ตอนนี้ ไม่ค้างชัวร์ ตอนหน้า มาคนละฟิลเลย หวานแหววๆ :o12:
สิบเม้นท์เมื่อไหร่ จะลง 16.1 ให้เลย แต่บอกไว้ก่อน อาจจะไม่อยากอ่านกันก็ได้นะ
จะหาว่ามั้งไม่เตือน o18
-
:z3: :z3:
:serius2: :serius2:
:o12: :o12:
-
:z13:
จิ้มพี่หนึ่ง อิๆ
อยากบอกว่า
การชนะใจของแชมป์คราวนี้มันไม่ต่างอะไรกับการทำร้ายหัวใจตัวเองจนมันลืมความเจ็บปวดไปเองต่างหาก
ที่บอกว่าไร้หัวใจนะจริงเห็นด้วยแต่ก็ยังเข้าใจผิดนะอย่างที่บอกว่าที่ทำนะมัน ไม่ชนะเลยซักนิด สุขก็ไม่เลยซักนิด
มันก็แค่การกระทำที่ประชด และแก้ตัวจากความรู้สึกที่แท้จริงที่โดน เหตุผลต่างๆบังคับเพียงเท่านั้น
การที่ทำอย่างนี้มันมีแต่จะยิ่งทำให้ต่างฝ่ายต่างเก็บงำความรู้สึกบางอย่างที่เกิดขึ้นนี้ไว้ในส่วนลึก
แล้วสักวัน... มันก็จะประทุออกมาให้ได้เห็น
“ขอให้รู้ คนต่อไปของกู ไม่ได้มีไว้.........................เพื่อประชดมึง”
แล้วจะมีไว้เพื่ออะไรละ เอาไว้เป็นเครื่องทำใจงั้นหรอ
งั้นคนต่อไปที่หน้าสงสารก็คงเป็น แท็ค ที่รักอ๊ากกกกกกกกๆๆๆๆ
แต่เราก็แอบรอฉาก NC ของคู่นี้อยู่น๊า อิๆ :z1: :z1: :z1:
จิ้มๆ :z13:
ป๋มจะโผล่หลายที่ได้งาย มะได้แยกร่างได้จักหน่อย
อย่ามาว่าเฮียมั้งของป๋มนะ เฮียออกจะใจดี :กอด1:
ก็จริงๆนะ เคยเห็น ดิสเพล์ แบบนี้ และชื่อ login เหมือนกันเลยอะ ในบอร์ดอื่นแต่จำมะได้ว่าบอร์ดไหน อิๆ
พอดีเข้าหลายบอร์ดเหลือเกิน
-
อะนะ :z10:
-
บท15.5 พบความสุขกันซักที..เฮ้อ..---ตรงไหนน้องมั้ง..ความสุข :m15:
นอกจากจะยังไม่สุขแล้ว ยังจะค้างอีกนะ
แชมป์ทำเพื่อจอนขนาดนี้เลยเหรอนี่ ทำตัวไม่ดียังไงจอนก็ไม่ยอมมีคนใหม่
พอจะมีก็ดันประชดจะคบผู้ชายอีก แชมป์คงเจ็บปวดหน้าดูกับความพยายามที่สูญเปล่า
แต่อย่างนี้ก็ดีนะ เพราะในที่สุดทั้งคู่ก็จะได้กลับมารักกัน..ใช่มั๊ยล่ะ?
-
:m15: :m15: :m15:
:o12: :o12: :o12:
ไม่รู้จะพูดว่ายัง ความรัก ความหวังดี สิ่งต่าง ๆ ที่แชมป์ทำ เพื่อจอน เพื่อจอน
มันกลับกลายเป็นสิ่งที่ทำร้ายจอนกับแชมป์ โดยที่แชมป์ไม่รู้ตัว บ้างทีการที่
เราไม่ทำอะไรเลยอาจจะดีกว่าการทำ มันเจ็บปวดนะแชมป์ ถึงแม้แชมป์จะบอกว่า
แชมป์ทำเพื่อจอน แต่จอนไม่ได้คิดอย่างแชมป์ ไม่ได้รับรู้ ไม่เข้าใจสิ่งที่แชมป์ทำ
จอนเองก็เจ็บปวดไม่เข้าใจว่าแชมป์ทำเพื่ออะไร สิ่งที่ตามมานั่นก็คืออย่างที่เห็น
จอนก็ประชดแชมป์ เป็นการตอบโต้กับสิ่งที่แชมป์ทำ
เพิ่งจะรู้ ว่าการเอาชนะใจ
คือ การไม่มีหัวใจ
ง่ายดีนะ
และนี่ละมั้ง ที่เขา เรียกกันว่า “ความสุข”
สุขจริงเหรอ มีความสุขจริงเหรอ กับการที่ไม่มีหัวใจในการรับรู้ถึงความเจ็บปวดของตัวเองและของคนอื่น
มันเป็นแค่ความสุขหรือการปลอบใจตัวเองกันแน่แชมป์
:m15: :m15:
-
จิงอะ!!!!
เง้อออออ :serius2: :z3: :serius2:
-
เเน่ใจ ว่าไม่ได้หนีหัวใจตัวเอง
:เฮ้อ:
:เฮ้อ:
:เฮ้อ:
:เฮ้อ:
-
เพิ่งจะรู้ ว่าการเอาชนะใจ
คือ การไม่มีหัวใจ
-----------------------------------
เพราะเราเป็นเพียง Nobody ทำได้แค่ค้นหาหัวใจ...
-------------------------------------
ถึง นิวคุง
จริงๆนั่นอะป๋มเองแหละ เอกลักษณ์นี้มีคนเดียว หุหุ แต่ไปเปงที่ไหนหว่า
-
เหลืออีกเม้นต์เดียวแล้ว
อย่าลืมมาลงให้ตามสัญญานะครับ
ตอนนี้ อึ้งเกินบรรยาย ไม่เข้าใจว่าแชมป์จะทำร้ายหัวใจตัวเองไปทำไมนักหนา แค่นี้ยังเจ็บไม่พอรึไง
-
มานสุข ยางไง เนี่ยยยยยยยย :fire:
-
บทที่ 16.1
“แชมป์ มึงไม่เป็นไรนะ กูรู้ว่ามึงทำเพื่อไอจอน” แทคมันพูดหลังขึ้นมาบนรถ
“มึงเข้าใจผิดแล้วแทค กูไม่ได้ทำอะไรเพื่อมัน กูทำเพื่อตัวกู จากนี้และตลอดไป” ผมพูดน้ำตาเริ่มไหลอาบสองข้างแก้ม
“แชมป์” แทคมันเอื้อมมือมาปาดน้ำตาให้ผม
“ขอกูร้องเป็นวันสุดท้ายนะ” ผมร้องออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ แทคมันยังไม่ออกรถ มันเข้ามากอดผมและลูบหัว จนผมหยุด มันผละมาสบตาผม สายตาของไอแทคตอนนี้ ดูมันก็คงจะลืมตัว ริมฝีปากที่ค่อยๆเลื่อนเข้ามา ผมสะดุดกับจังหวะนั้น แต่ภาพที่ไอจอนมันจูบกับอาร์วิ่งเข้ามาในหัว ทำให้ผมใจอ่อนตามอารมณ์ที่คล้อยไปกับบรรยากาศ
.........................
“แชมป์ เป็นแฟนกูนะ”
TBC
มั้งเตือนคุณแล้ว
พรุ่งนี้จะมาทำให้หายค้างนะค้าบ อย่าโกรธผมเลย
ข้าน้อยผิดไปแล้ว
แต่ไม่ต้องกลัว สิบเอ็ดเม้นท์นี่ ได้เอกสารราชการลับสุดๆ ขอย้ำลับมากๆๆๆๆๆ
ยอมค้างนิดนึงนะ 16.2 เซอร์ไพรส์แน่นอน รวมถึงน้องนิคเองก็เหอะ
มั้งช็อคมาแล้ว
11 คนพิเศษเท่านั้น :กอด1: พรุ่งนี้พร้อมบท 16.2 นะ
-
ชอบเม้นท์ของนิว ราชินีหิมะและริซซี่มากมาย
อ่านแล้วเศร้าครับ แต่ไม่เจอกับตัวคงไม่รู้
อารมณ์ตอนนั้นมันคุมยากครับ เข้าใจพี่แชมป์เขาหน่อยนะ :m15:
-
จะลงเอยยังไงกันแน่ เง้ออออ
ขึ้นอยู่กับแชมป์แล้วล่ะ....
-
จิ้มๆ
ฟางมาช้าไปนิด แต่มั้งใจดีให้เป็นคนที่สิบสิงละกันนะ
-
:laugh: ไม่โกธรน้องมั้งเลยนะ
:fire: :fire: :fire:
จะรออ่านพรุ่งนี้นะน้องมั้ง เอ๊ะ แต่นี่ก็วันใหม่แล้วนี่หว่า :laugh:
รอ นะ จะรออ่าน :z2: :z2: :z2:
-
เย้ ๆ ติดหนึ่งในสิบเอ็ดผู้ตอบไวของน้องมั้งด้วย
อยากรู้จังว่า เอกสารลับมันจะเป็นอะไรหว่า
-
ลุ้นจังเลยจะเปงไงต่อไปหนอออออ :serius2:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
โฮะๆเป็นไปดั่งคาดไว้จริงๆด้วย
ชอบที่มั้งบอกไว้จังเลยอะ
อ่านแล้วเศร้าครับ แต่ไม่เจอกับตัวคงไม่รู้
นั่นสินะ ถ้าไม่เจอเองคงไม่เข้าใจหรอก มันเป็นเรื่องของสถานการณ์พาไปรวมถึง
สภาวะของอารมณ์ที่กำลังต้องการเครื่องยึดเหนี่ยวเพื่อมาหลอก หรือ พลางจิตใจของตัวเองไว้
“ขอกูร้องเป็นวันสุดท้ายนะ” ผมร้องออกมาอย่างหยุดไม่อยู่ แทคมันยังไม่ออกรถ มันเข้ามากอดผมและลูบหัว จนผมหยุด มันผละมาสบตาผม สายตาของไอแทคตอนนี้ ดูมันก็คงจะลืมตัว ริมฝีปากที่ค่อยๆเลื่อนเข้ามา ผมสะดุดกับจังหวะนั้น แต่
ภาพที่ไอจอนมันจูบกับอาร์วิ่งเข้ามาในหัว ทำให้ผมใจอ่อนตามอารมณ์ที่คล้อยไปกับบรรยากาศ
นี่แหละคือเรื่องที่จิตใจต้องการใครบางคนมาแทนที่เพื่อให้ตัวเองรู้สึกสบายใจลึกๆมันเหมือนเป็นการประชดกันที่รู้เองในจิตใต้สำนึกไม่จำเป็นต้องบอกกล่าวกับอีกฝ่ายหรอก
แต่ ภายหลังจากการกระทำนั่นมันก็จะมีแต่ตัวเราที่เจ็บมากยิ่งขึ้นไปอีก
“แชมป์ เป็นแฟนกูนะ”
ในวันพรุ่งนี้ก็เป็นไปได้ว่า แชมป์จะตกลงคบกับแท็ค และนี่แหละคือช่วงเวลาที่ภายในเรื่องจะเต็มไป
ด้วยความรู้สึกหลายๆอย่าง บอกได้เลยว่า
แชมป์ จะมีความสุขแค่เพียงภายนอก เพราะว่าลึกๆแล้ว รู้ตัวดีว่า ผู้ชายที่จะคบด้วยได้ และรัก คือ
จอน คนเดียวเท่านั้น ส่วนพี่ฮัท อาจจะเป็นเพียงความรู้สึกดีๆที่มีต่อพี่ชายที่มีมากเป็นพิเศษแต่มันก็ไม่รักหรอกหากแต่เพียงเป็นความประทับใจแค่นั้น ดังนั้นแล้วกับการที่คบกับแท็คก็บอกได้เพียงว่า
เป็นแค่ความผูกพันธ์ในแง่ของความเป็นเพื่อนเท่านั้นต่อให้พยายามสานต่ออย่างไรก็คงไม่มีความหมาย เพราะคนที่ได้ชื่อว่าจะให้เป็นเพื่อนนั้นมันยากมากที่จะเปลี่ยนฐานะเป็นอื่นไปได้
แท็ค ตัวของแท็คเองก็คงเข้าใจความลำบากใจของแชมป์ดี ที่ตัดสินใจบอกคบไปก็เหมือนเป็นการทำเพื่อให้แชมป์ดีขึ้นจากสภาวะที่เป็นอยู่ แม้จะเข้าใจดีว่าตนจะไม่อาจเข้าไปนั่งในจิตใจของแชมป์ได้ก็ตาม แต่ก็ยังทำให้แชมป์มีความสุขได้บ้าง... หากแต่ตัวแท็คเองภายหลังก็คงต้องเจ็บอยู๋ดี...
แล้วจะรออ่านต่อนะมั้ง พี่แชมป์เขียนจบยังเนี่ย อยากรู้ว่ายาวมากแค่ไหนจังเลยอิๆ
ถึง นิวคุง
จริงๆนั่นอะป๋มเองแหละ เอกลักษณ์นี้มีคนเดียว หุหุ แต่ไปเปงที่ไหนหว่า
เรียกนิวก็ได้คราบนิค อิๆ ส่วนจะเป็นที่ไหนนั้นก็ยากจะบอกได้ อะนะ
-
:serius2:น้องมั้งขอพี่คิ้ว...(เเต่เรียกพี่เคทก็ได้นะจ๊ะ)...อิอิ....อีกคนนะ...คนที่13 ลัคกี้นัมเบอร์ :pig4:ล่วงหน้าเเบบมัดมือชก
ก็เค้าติดธุระเพิ่งได้เข้ามา..วันนี้เข้ามาก่อนเที่ยงเเล้วรอบนึง..รออยู่อะเเต่มั้งยังไม่มาอัพ... :z3:...อย่าใจร้ายกับเเชมป์+จอน FC (อันดับสอง)นะๆ
ช่วงนี้งานเข้าอีกเเล้ว...เเต่ยังไงก็ต้องมาอ่านว่าคืบหน้าไปถึงไหน...เฮ่อ!!งานนี้สงสารทั้งคู่กรณีเเละคนรอบข้าง...ที่ถูกดึงเข้ามาเพื่อประชดความรัก...ทั้งอาร์เเละเเทคก็คงรู้อยู่เต็มอกว่าจอนกับเเชมป์ยังรักกัน...เเต่ก็ยังยอมเข้ามา...เนี่ยเเละนะความรัก..ทำทุกอย่างได้เพื่อคนที่เรารัก.......... :เฮ้อ:
พรุ่งนี้จะรออ่านตอนต่อไป...เเต่ 16.1 เนี่ยมันสั้นมากมาย :fire:
-
:serius2: :serius2:
ไมเป็นแบบเน้
:z3: :z3:
-
:z3: :z3:
อยากตายทำไมเป็นแบบนี้
-
ออกอาการงง
แล้วไงต่อ แชมป์จะทำไง ลุ้นๆ :m17:
-
:fire:ฮึมๆ..ไม่ฆ่าน้องมั้งก็ได้ เดี๋ยวไม่มีคนโพสต่อ
....เอาแค่บาดเจ็บสาหัสก็พอ....
จริงๆก็อยากให้แชมป์ได้รักกับแทคเหมือนกันนะ เพราะแทคเป็นคนที่น่ารักมากๆ และก็คงรักแชมป์ไม่น้อยไปกว่าจอน
แต่ก็นะ...ในเมื่อเพื่อน ยังไงก็คือเพื่อน รักกันแบบเพื่อนก็ดีนะ คงทนถาวรดี
-
แชมป์ จะมีความสุขแค่เพียงภายนอก เพราะว่าลึกๆแล้ว รู้ตัวดีว่า ผู้ชายที่จะคบด้วยได้ และรัก คือ
จอน คนเดียวเท่านั้น ส่วนพี่ฮัท อาจจะเป็นเพียงความรู้สึกดีๆที่มีต่อพี่ชายที่มีมากเป็นพิเศษแต่มันก็ไม่รักหรอกหากแต่เพียงเป็นความประทับใจแค่นั้น ดังนั้นแล้วกับการที่คบกับแท็คก็บอกได้เพียงว่า
เป็นแค่ความผูกพันธ์ในแง่ของความเป็นเพื่อนเท่านั้นต่อให้พยายามสานต่ออย่างไรก็คงไม่มีความหมาย เพราะคนที่ได้ชื่อว่าจะให้เป็นเพื่อนนั้นมันยากมากที่จะเปลี่ยนฐานะเป็นอื่นไปได้
---------------------------------------------------
เฮียแชมป์เคยมาถามคำถามว่าถ้าเป็นคุณจะเลือกใคร
มีคนตอบเหมือนผมด้วย + +
---------------------------------------------------
ว่าแต่มันจะมีพิเศษไรหว่า ถ้าตามปกติฉากหน้ามันก้ต้อง เฮียแชมป์กะเฮียแทค ณ บนเตียงเฮียแชมป์ สินะ
กอดเฮียมั้ง :กอด1:
อรุณสวัสดิ์ค้าบทุกๆคน
-
อารายยยยเนี่ย
แล้ว 11 คนพิเศษคือไรอะคับบบ
:serius2: :serius2: :serius2:
-
:z2: :z2: :z2:
แชมป์ จะมีความสุขแค่เพียงภายนอก เพราะว่าลึกๆแล้ว รู้ตัวดีว่า ผู้ชายที่จะคบด้วยได้ และรัก คือ
จอน คนเดียวเท่านั้น ส่วนพี่ฮัท อาจจะเป็นเพียงความรู้สึกดีๆที่มีต่อพี่ชายที่มีมากเป็นพิเศษแต่มันก็ไม่รักหรอกหากแต่เพียงเป็นความประทับใจแค่นั้น ดังนั้นแล้วกับการที่คบกับแท็คก็บอกได้เพียงว่า
เป็นแค่ความผูกพันธ์ในแง่ของความเป็นเพื่อนเท่านั้นต่อให้พยายามสานต่ออย่างไรก็คงไม่มีความหมาย เพราะคนที่ได้ชื่อว่าจะให้เป็นเพื่อนนั้นมันยากมากที่จะเปลี่ยนฐานะเป็นอื่นไปได้
---------------------------------------------------
เฮียแชมป์เคยมาถามคำถามว่าถ้าเป็นคุณจะเลือกใคร
มีคนตอบเหมือนผมด้วย + +
---------------------------------------------------
ว่าแต่มันจะมีพิเศษไรหว่า ถ้าตามปกติฉากหน้ามันก้ต้อง เฮียแชมป์กะเฮียแทค ณ บนเตียงเฮียแชมป์ สินะ
กอดเฮียมั้ง :กอด1:
อรุณสวัสดิ์ค้าบทุกๆคน
ดีใจที่มีคนคิดเหมือนเราด้วยเช่นกัน อิๆ
-
มาบวกหนึ่งให้คนเม้นท์ยาว
ชอบทุกเม้นท์ ไว้จะมาแชร์ของตัวเองบ้าง อ่านแล้วหลายอารมณ์
สายแล้ว ลงก่อน เดี๋ยวมีคนรีบนอนไม่ได้อ่าน
------------
16.2
“แชมป์ เป็นแฟนกูนะ” แทคมันถามหลังจากขับรถออกมาจากบ้าน ทั้งผมทั้งมัน ต่างรู้สึกถึงบรรยากาศกระอักกระอ่วนที่เกิดขึ้น แทคยังคงหน้าแดง
“จูบแรกกูเลยรู้มั้ย” มันยังคงขำ
“แทค มึงก็รู้ กู...”
“แชมป์ กูรู้ มันเป็นช่วงที่มึงอ่อนแอ กูไม่ควรที่จะเข้ามาสอด แต่กูอยากให้มึงรู้ว่ากูรักมึงเหมือนกัน กูไม่อยากให้มึงต้องเจ็บอยู่อย่างนี้ ในเมื่อไอจอนมัน..”
“แทค ค่อยคุยเรื่องนี้ทีหลังได้มั้ย” ผมบอก
“เรื่องนี้ กูจะ...” มันยังต่อ
“แทค กูไม่อยากให้มึงกับกู เป็นเหมือนกูกับไอจอนอีก มึงอยากคบกูตลอดไปมั้ย” ผมถามหน้าตาจริงจัง
“แต่กับพ่อแม่กู..” มันท้วง
“ไอจอนก็เคยพูดไว้งั้น” ผมบอก
“พวกมึงกับกูมันไม่เหมือนกัน อย่าพูดอีกเลย กูเหนื่อยหว่ะ ขอนอนก่อนนะ” ผมปิดเปลือกตาและหันหน้าหนีมัน ไม่อยากให้เพื่อนที่ดีที่สุดของผมอีกคนต้องเดินจากไปอีก แค่คนเดียวมันก็เจ็บมากพอแล้ว จนขับมาถึงบ้านผม
“โทดทีนะ แทค กูไม่น่าขโมยจูบแรกมึงเลย” ผมแซวขำๆ
“กูเป็นคนขโมยมึงสิไม่ว่า” มันหัวเราะเหมือนกัน
“กูอยากให้มึงมานานแล้วล่ะ หลังจากนี้กูคงพร้อมที่จะก้าวต่อไปแล้ว ขอบใจนะ” มันบอกยิ้มๆ
“ด้วยความเต็มใจคับ อีกทียังได้เลย” ผมว่า
“จิงดิ งั้นอีก ที ได้มั้ย” มันทำหน้าจริงจัง
“มึงนี่ กูพูดเล่นโว้ย” ผมผลักหัวมันออก
“นั่งคุยกะกูอีกสักพักดิ” มันชวน
“มานอนกะกูดีกว่า” ผมชวน
“จริงดิ” มันถามเสียงตื่นเต้น มันไม่เคยมาค้างกะผมที่บ้านผมเลย
“แคบๆ อึดอัดกว่าบ้านมึงเยอะนะ” ผมแซว
“อย่างนี้แหละ กูชอบ” มันรีบจอดรถแล้ว วิ่งตามผมเข้ามาในบ้าน นี่ผมกับไอแทคจะปปล่อยไอจอนไปอย่างนั้นเหรอ ผมคิดถึงมันนะ แต่ทำไมผมไม่ห่วงมันแล้วล่ะ และแน่นอนผมไม่บอกให้ไอแทคคิดขึ้นมาได้หรอก ดูมันคงโกรธไอจอนไม่น้อย หรือลืมไอจอนไปชั่วขณะ
...............
“แชมป์ มึงใช้ลิ้นอย่างนั้น ทุกครั้งที่จูบเลยป่ะวะ” แทคมันถามผมเสียงตื่นเต้น
“อุวะ ไมอ่ะ ไม่เห็นจะแปลก” ผมหัวเราะ
“ก็กูไม่เคยนี่หว่า แล้วครั้งแรก มึงก็ทำซะ” มันทำหน้าอ้อยอิ่ง
“มึงยังไม่เคย...กับแป้งอีกเหรอ เดี๋ยว มึงก็ชินเองหน่า” ผมบอก
“กูยังไม่เคยจูบแป้งเลย” มันนั่งบ่น กูลืมเลย ไอห่านี่มีแฟนแล้วมาจูบกู
“เอาหน่า ค่อยเป็นค่อยไป ไม่ต้องกังวล นอนเหอะ” ผมพลิกตัวเตรียมนอน มันเหนื่อยเหลือเกิน
“เฮ้ยมึง กูยังอยากถามอยู่” มันยังตื้อ ผมคิดไงไม่รู้หันไปกอดมันแทนหมอนข้าง เลย ได้ผลครับ เงียบเลยไอแทคเรา เก่งแต่ปากนี่หว่า
“แทค มึงจะว่าไรมั้ย ถ้ากูจะคบใครอีกซักคนที่จริงจัง”
“มึงมีสิทธิ์ที่จะเลือกว่ะ ถามกูทำไม หรือที่มึงบอกว่าคนต่อไปของมึง...”
“กูอาจจะคบกับพี่ฮัท”
“หา” เสียงที่ดังมันคลายตัวออกจากกอดผม
“มึงว่าไงนะ”
“พี่ฮัทเขาแอบชอบกูว่ะ” ผมพูดไป
“ได้ไง ไหนพี่เขาเคยมีแฟนเป็นหลีดไม่ใช่เหรอ” ผมเลยต้องอธิบายให้มันฟังอีกรอบ
“ทำไมกูไม่เคยอยู่ในตัวเลือกของมึงเลย” แทคมันถามผม
“มึงดีกับกูที่สุดไงแทค มึงรู้มั้ยตอนนี้กูกลัวเสียมึงที่สุด กูไม่อยากให้อะไรก็ตามต้องพรากมึงจากกูไปอีก มึงจะเอาอะไรจากกูก็ได้ ขอแค่อย่าเปลี่ยนความสัมพันธ์ของเรา”ผมพูดด้วยสายตาที่จริงจัง ผมซุกหน้าลงที่คอแทค
“ถ้ากูขอมึงล่ะ” มันยิ้ม
“ถ้ามึงต้องการ” ผมแกล้งถอดเสื้อออก ไอแทคเองล่ะที่ต้องหยุดมือผมเอาไว้
“ถ้ามึงทำอย่างนั้น กูคงจะยอมเป็นแค่เพื่อนมึงต่อไม่ได้นะ”
“ขอบใจที่ไว้ใจกู” แทคมันพูด
“ขอบใจนะ แทค” ผมกอดมัน
“อือ เพื่อมึงน้า ไอเด็กดื้อเอ้ย ขยันหาเรื่องปวดหัวจริงๆ”แทคมันกอดตอบ
“ไม่งั้นชีวิตมึงคงขาดสีสีนแย่ดิ” ผมยิ้มตอบ
รักพี่แทคจัง :กอด1:
-
:L2:แทคเป็นเพื่อนที่ดีจริง ๆ ดีเสมอต้นเสมอปลาย :L2:
ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไร แทคก็ยังอยู่เคียง
ข้างแชมป์ ไม่ได้เป็นคนรัก แต่ขอให้เป็นเพื่อนรัก
:กอด1: เพื่อนกันตลอดไป :กอด1:
ขอ :กอด1:แทคหน่อยนะ น่ารักจริง ๆ o13
+1 ให้น้องมั้ง ที่ไม่ทำให้ค้าง :L2:
-
^บวกหนึ่งให้ริซจังไปแล้วเหมือนกัน
หลอดไฟคับ หลอดไฟก็อยู่หนึ่งในคนพิเศษนะ รอพรุ่งนี้เดี๋ยวก็รู้
ลืมแจ้ง Limited สำหรับ 13 คนพิเศษ พรุ่งนี้นะคับ
หวังว่าจะสนุกสนานไปกับบทหลักกันก่อนนะ
อ่านอีกเวอร์แล้วจะหนาว
ก็ยังเป็นคนอยู่นี่หน่า มันก็ต้องมีอารมณ์กันบ้าง :o12:
ข้ามๆไปก็ได้ครับ มั้งมาบ่นคนเดียว ยังไม่มีใครเข้าใจ :o12:
-
เฮียแทคเป็นแบบฉบับ(แบบนึง)ของเพื่อนที่ดีมากเยยจิงๆนะ o13
โอ๋ๆ กอดเฮียมั้ง อย่าร้องนะฮับ :กอด1:
-
ชอบในความสัมพันธ์ของแชมป์กับแทคนะ..เป็นสิ่งที่เรียกว่า"มิตรภาพ"..จริงๆ
สำหรับการตัดสินใจของแชมป์ตอนนั้นที่เลือกจะคบกับพี่ฮัท ถ้าเป็นเพราะต้องการจะก้าวต่อไปจริงๆก็โอเคนะเพราะชีวิตเราก็ต้องเดินต่อไป และสิ่งที่แชมป์ทำไปแล้วจอนยังไม่เข้าใจว่าควรจะทำยังไงต่อไป แชมป์ก็คงต้องปล่อยวางแล้วล่ะ..
แต่คิดว่าเมื่อจอนได้ใช้สติทบทวนเรื่องราวแล้ว คงมีวิธีหาทางออกได้หรอกน่า..เชื่อใจนะ
ปล.สำหรับเวอร์พิเศษของน้องมั้งที่บอกว่าจะหนาว พี่ไม่กลัวหรอกนะ เพราะเราคือ"ราชินีหิมะ" หุหุ
-
แช้มป์ กะ จอน จะจบกันจิง ๆ เหรอ
เฮ้อออ!!! :monkeysad:
-
:monkeysad:เเทคชั่งเป็นคนดีอะไรเช่นนี้....เเต่เป็นคนดีที่เธอไม่รัก...เเต่ของงี้ก็ว่ากันไม่ได้...เพื่อนก็คือเพื่อนจะเป็นสถานะไปมันก็คงยาก...เเล้วเเชมป์จะคบกับพี่ฮัทเพื่อให้ลืมจอนใช่มั้ยเนี่ย... :เฮ้อ:...เอาเหอะเเชมป์..ลองดูซักตั้ง..ของที่ใช่มันก็ใช่อยู่วันยังค่ำ..เหมือนกับของที่ไม่ใช่ฝืนเเค่ไหนซักวันมันก็ไปไม่รอด...ไงก็เอาใจช่วยทั้งจอนเเละเเชมป์...กับความรักครั้งใหม่...ที่ต้องมีคนเจ็บเพิ่มอีก 2 คน..เหอๆ..มันจะลงเอยยังไงเนี่ย...เเย่จัง :impress3:
-
รักแทคนะ รักนิสัยอย่างนี้ เป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ :กอด1:
อยากให้เป็นเพื่อนกันอย่างนี้ ต่อไป
ไม่อยากให้ข้ามมาเป็นแฟนกัน กลัวจะจบแบบ จอน :เฮ้อ:
แล้วก็ ไม่อยากให้ แชมป์ กับจอน ต้องจบกันอย่างนี้เลย :o12:
-
:impress2: :impress2:
อ่านแล้วประทับใจในตัวแทคเหลือเกินอะ ต่างฝ่ายต่างก็คงรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้
“ทำไมกูไม่เคยอยู่ในตัวเลือกของมึงเลย” แทคมันถามผม
“มึงดีกับกูที่สุดไงแทค มึงรู้มั้ยตอนนี้กูกลัวเสียมึงที่สุด กูไม่อยากให้อะไรก็ตามต้องพรากมึงจากกูไปอีก มึงจะเอาอะไรจากกูก็ได้ ขอแค่อย่าเปลี่ยนความสัมพันธ์ของเรา”ผมพูดด้วยสายตาที่จริงจัง ผมซุกหน้าลงที่คอแทค
นี่คงเป็นคำตอบที่ชัดเจนที่สุดจนไม่ต้องบรรยายอะไรเพิ่มเติม
เราก็คงต้องเข้าใจด้วยว่า แชมป์คิดกับแท็คแค่เพื่อนที่ดีที่สุดเท่านั้นจะไปเป็นอื่นไม่ได้
แล้วยิ่งการที่แท็คคบอยู่กับแป้งอยู่แล้วด้วยซึ่งเราเองก็ลืมในจุดนี้ไปเลยก็อาจมีส่วนในการตัดสินใจของแชมป์เช่นกัน
กระนั้นแล้วการที่แชมป์บอกว่าจะคบกับพี่ฮัท ก็ยังคงต้องขอบอกอีกครั้งว่าเป็นการตัดสินใจที่ไม่ได้อาศัยความจริงเข้ามา
ช่วยในการตัดสินใจเลยอาศัยแต่เพียงแค่ว่า เค้ารักเราแม้จะพยายามบอกว่ามันไม่ใช่โดยการคบกับเชอรี่ก็ตามแต่สุดท้ายก็ต้องยอมรับความจริงว่าคงไปไม่รอดก็ดูจากเหตุผลที่พี่ฮัทเอามาอ้างว่า ขนาดจะมีอะไรด้วยยังไม่มีอารมณ์เลยแค่นี้ก็
ยืนยันได้แล้วว่ารักแชมป์แน่นอน ส่วนที่เคยบอกไปว่า ความรู้สึกที่แชมป์มีมันอาจจะดูเหมือนเป็นรักแรกจากจิตใต้สำนึกคงจะบอกตัวเองอย่างนั้นมาตลอดแม้แต่ในปัจจุบันก็ตาม แต่อยากจะบอกว่าตามความคิดของนิวแล้วนะความรู้สึกที่มีให้พี่ฮัทก็คือพี่ชายใจดีใกล้บ้านที่ดีกับเราทุกอย่างจนกลายเป็นความประทับใจในแบบเด็กๆว่าคนๆนี้ดีกับเราทำนู้นทำนี่ให้เราเราก็คงจะรักเค้าอะสินะอันที่จริงแล้วมันก็แค่ความคิดแบบเด็กที่ฝังใจมา จนเมื่อมาเจอจอนถึงรู้ว่าความรักจริงๆมันไม่ใช่ความประทับใจอย่างที่เคยรู้สึกกับพี่ฮัทอาจจะเพราะอีกเหตุผลนึงที่ยิ่งทำให้แชมป์หลงปักใจเชื่อมาตลอดอาจเพราะตอนที่เผอิญเจอกันที่สระว่ายน้ำครั้งนั้นแล้วได้ช่วยเหลือซึ่งกันและกันพูดง่ายๆว่าเหมือนจะสอนแชมป์ช่วยตนเองยิ่งเป็นอีกหนึ่งเหตุการณ์ที่ทำให้ฝังใจจนตกผลึกเป็นความคิด
ส่วนการตัดสินใจที่คบกับ พี่ฮัทนั้นก็ยังบอกไม่ได้ว่าจะเป็นไงพี่ฮัทจะคบด้วยไหม หรือว่าถ้าคบกันจริงก็บอกคำเดียวว่า
เป็นได้แค่พี่ชายที่ดีคนนึงเท่านั้นหลังสานความสัมพันธ์กันไประยะนึงจนสุดท้ายความเป็นพี่เป็นน้องในแชมป์จะยิ่งชัดเจน
และเป็นการตีตราว่า แชมป์กับจอนเป็นสิ่งที่ตัดกันไม่ขาด แต่ถ้าเอาเข้าจริงตามความคิดนะ พี่ฮัทก็คงรู้อยู่แล้วว่า แชมป์รักจอนมากจนอาจบอกไม่อาจให้พี่ฮัทมาแทนที่ได้ ซึ่งก็คงต้องรอดูต่อไปในตอนหน้า
ส่วนทางด้านจอน การที่ตัดสินใจประชดแชมป์ด้วยการ คบกับเด็กหนุ่มรุ่นน้องนั้น แล้วยังมาจูบประชดโชว์แชมป์ต่อหน้าต่อตาอีกมันก็เหมือนเป็นอะไรที่ฝังใจเราเข้าไปอีกอย่างว่าพอจอนรู้สึกไม่พอใจในการกระทำอะไรของแชมป์ก็จะทำการประชดอย่างตอนที่เข้ามหาลัยใหม่ๆอีกที่ทำเป็นตีสนิทกับแป้งก็ทีนึงละ แล้วยิ่งหลังจนมารู้ควมจริงจากปากแทคเรื่องของแชมป์ แล้วยังมารับฟังคำพูดที่คงไม่อยากจะได้ยินที่สุดจากแชมป์แล้วด้วยนั้น
“แชมป์” จอนเดินเข้ามาหาผม มันเขยิบเข้ามาใกล้ แต่ผมผลักมันออกไป
“มึงจะทำอะไร” ผมถามมัน ตัวเริ่มสั่น
ความรู้สึกที่ไม่เคยเกิด
กลัว หรือ....ขยะแขยง
“เราเริ่มกันใหม่ได้มั้ย” จอนมันถามขึ้นเสียงสั่นพร่า
“กูไม่อยากให้ทุกสิ่งที่กูทำมันสูญเปล่า” ผมยันตัวลุกขึ้น ค่อยๆถอยห่างออกจากจอน
“มึงอย่ายุ่งกับกูอีกเลย แล้วมึงอย่าประชดกูด้วยการจูบกับผู้ชายอื่น ทางที่ดีมึงไปจูบกับผู้หญิงให้กูดูดีกว่า
กูไม่อยากร้องไห้ที่สมเพชความโง่เง่าที่มึงมีอยู่ไม่เคยเปลี่ยน”
พอมานั่งคิดดูแล้วจอนก็คงเจ็บปวดใจในการกระทำของตัวเองมากถึงมากที่สุดแล้ว
ทางออกที่ดีที่สุดมีอยู่ทางเดียวคือการที่จอนไปพูดตรงกับพ่อและแม่ก็เพียงเท่านั้นแต่ก็บอกได้อีกว่าคงยังเป็นไปไม่ได้ในตอนนี้ที่กำลังดำเนินอยู่ในเรื่องที่จอนจะกล้าตัดสินใจทำในสิ่งที่ทำร้ายจิตใจพ่อแม่ของตนเองในขณะนั้น :เฮ้อ:
แต่ถ้าถามตามความคิดของ นิว แล้วละก็ตัวเลือกที่ดีที่สุดที่หลายคนอาจมองข้ามไปก็คือ วิน ที่ห่างหายไปนานที่พบกับแชมป์ตอนที่หนีไปอยู่ที่ชายทะเลแห่งหนึ่ง และดูจากรูปประโยคแล้ว วิน ก็มีท่าทีสนใจแชมป์ไม่ใช่น้อยอยู่รวมถึงอาจจะมีการติดต่อกันอยู่บ้างด้วยจากที่สังเกตเห็น
“ว่าแต่มึงไม่คิด หามั่งเหรอวะ วิน”
“ห่า ไม่ใช่ไม่คิดเว้ย”
“ไม่ใช่ไม่หาแต่หาไม่ได้ จะเจอซักที ก็ชวดมีแฟนแล้วอีก 55”
“................พูดอย่างนี้ ................หรือมึงจะมาเป็นแฟนใหม่กู วิน”
“...............”
“กูไม่ได้อยากพูดหรอกนะ แต่กูก็พอดูออกว่ามึงอ่ะ....”
“ห่า อย่าพูดนะ”
“เออหน่า กูเข้าใจ ไม่บอกใคร สัญญา”
“เอี้ยนี่ เพิ่งเจอกู กูดูออกง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ”
“คงไม่ ถ้ามึงไม่ ให้ท่า กูซะขนาดนั้น”
“เชี่ยนี่ หลงตัวเองชิบหาย” มันหัวเราะขำๆ
“อยากอยู่คุยกับมึงนะ แต่กูกลับไปหาแม่กูก่อนดีกว่า”
“กูอาจจะใกล้กลับกรุงเทพแล้วเหมือนกัน ไว้โทรหาละกัน” ผมยิ้มให้วิน
ที่บอกว่าที่คิดว่าเป็นวินก็เพราะว่าเป็นคนที่ไกลตัวที่สุดในขณะนั้น และแปลกใหม่ด้วยกันทั้งคู่
หากจะคิดว่าจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคนก็คงเป็นคนนี้แหละที่พอจะดูเป็นไปได้กว่าในหลายๆทาง
แต่ที่สุดแล้วคนที่ตัดสินใจก็ย่อมต้องเป็นตัวแชมป์เองเท่านั้น เราก็เพียงทำได้แค่อ่าน คาดเดา ตีความ และประเมินจากสิ่งที่รับรู้ร่วมกันมาตลอดแต่เพียงเท่า จากนี้ก็คงได้แต่ เฝ้าเป็นกำลังใจให้ พี่แชมป์ และพี่จอนต่อไป
:L2: :L2: :L2: :L2:
-
อ่านที่นิวเขียนแล้ว o13
แต่เราก็ยังรอจอน เชียร์จอน รักจอน จอนของเจ้ :dont2:
-
สงสารแทค แต่ก็ดีแล้วที่เป็นอย่างนี้
-
^^
จิ้มทะลุไอแซคและพี่หนึ่งไปถึงนิว
สุดยอดการเก็บรายละเอียด ขนาดอ่านแทบทุกเรื่องแล้วนะนิวคุง
น่าจะเขียนเรื่องเล่าบ้าง น่าจะเป็นผู้มีประสบการณ์ระดับดี
จริงๆ อย่างที่บอกเรื่องพี่วินนี่ เอาไว้รอต่อไปละกัน ว่าเรื่องที่คาดเดามันจะมีโอกาสรึเปล่า
เพราะพี่วินกับพี่แชมป์เองก็สนิทกันอยู่แล้ว ไว้จะได้เจอเขาเองล่ะคับ
ไม่รู้แวะเวียนมาอ่านมั่งอ่ะป่าว เนอะ พี่วีนนนน....
บวกหนึ่งให้นิวคุงด้วย โดนจายยยยย
-
ส่งให้แล้วนะค้าบ คนพิเศษ ได้ไม่ได้แจ้งด้วยน้า
กลัวผิดพลาด :3123:
ยังรู้สึกรันทดใจ :serius2:
-
ตอนพิเศษนี่มัน o22 :-[
เฮียวินน่ารัก ถึงจะกวนๆแต่จิงๆนะเพราะเขิลมากกว่า :-[
กอดเฮียมั้ง :กอด1:
-
บวกให้มั้ง :กอด1: อ่านแล้วตอนพิเศษ
แต่พี่จะรอจอนต่อไป :dont2: จอนของเจ้
-
ได้รับตอนพิเศษแล้วนะ :pig4: น้องมั้ง
-
ตอนพิเศษนี่มันแหล่มเลยยยยยย
:man1:
-
ได้รับแล้วค้าบบบบ ขอบคุงมั้ก ๆ เลย
อ่านแล้ว อึม!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?
(เค้าห้ามเม้นต์ ห้ามสปอยนี่หว่า) โอ้ยย อยากเม้นต์จัง อึดอัดเป็นที่สุด
:jul1:
-
พี่หนึ่งนี่รักเดียวใจเดียวของจริงแฮะ
นิคเอ้ย เฮียวินนี่เขาเกี่ยวอะไรด้วยรึ ไปหลงพี่เขาซะแล้ว อยากจะยึคดโรงแรมล่ะสิ o18 :กอด1:กลับ
ได้รับแล้วค้าบบบบ ขอบคุงมั้ก ๆ เลย
อ่านแล้ว อึม!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?!?
(เค้าห้ามเม้นต์ ห้ามสปอยนี่หว่า) โอ้ยย อยากเม้นต์จัง อึดอัดเป็นที่สุด
:jul1:
ส่งมาทาง PM ได้ครับ แชร์ๆกัน
เป็นห่วงหลายๆคนที่ร้องไห้จนตาบวม
พรุ่งนี้วันเสาร์พักเยอะละกันนะคับ โดยเฉพาะนายตั้มเรา ท่าทางจะอินมาก
อยากบอกป๋มก็ :sad4: เหมือนกัน :laugh:
-
:z13:
จิ้มมั้งบ้างอิๆ
ได้รับแล้วน๊าพร้อมส่งคำวิจารณ์ไปให้อิๆ
+1 ให้กับความใจดีด้วย อิๆ
แต่อยากบอกนะว่าชอบเฮียวินเหมือนกัน กวนดี
ชักจะสงสัยแล้วสิว่าตกลงนี่ชื่อวินจริงอย่างที่บอกแชมป์ไปรึเปล่าเนี่ย อิๆ
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
-
ชอบเฮียวินกะเฮียแทคตอนนิสัยกวนๆอะได้ใจดี :-[
สำหรับเฮียวินคิดว่าน่าจะเป็นชื่อเล่นสำรองมากกว่ามั้ง แบบบางคนมีหลายชื่อเล่นนะ เช่นป๋ม งิงิ ใครรู้ชื่อเล่นหลักผมเจอ PM มาตอบได้ มีรางวัลให้เน้อ :laugh:
-
เข้ามาวิ่งเล่นค้าบ :oni1:
กอดพี่นิค.....อิอิ :กอด1:
-
:pig4: อีกครั้งค่ะ
แต่เราอ่านแบบไหน แทคก็น่ารักนะ อดทนรอคอย ใช้ความรักนำทางไม่เห็นแก่ตัว ดูๆแล้วดีกว่าอีตาจอนตั้งแยะ :a14:
-
16.3
ชีวิตผมกลับมาเป็นปกติ ก่อนที่จะเจอจอน ดูเหมือนผมจะตัดมันออกจากชีวิตผมได้แล้ว ผมเคยสนใจที่อยากรู้เรื่องของมัน แต่ตอนนี้มันเหมือนคนๆนึงที่ผมเคยรู้จัก ผมไม่ได้คิดถึงมันอย่างเดิม ผมหลับได้เต็มตา ไม่มีความรู้สึกอย่างร้องอีกแล้ว
“แชมป์ไปเที่ยวมั้ย ศุกร์นี้” เพื่อนเที่ยวผมมาชวนอีก
“ไม่ไป ต่อจากนี้ไม่ต้องชวนนะ กูเลิกแล้ว” ผมบอก ชีวิตผมเป็นปกติ ผมกลับมาขยันเรียนเหมือนเก่า ผมไม่มีความสนใจจะมองไปที่กลุ่มเด็กเนิร์ดที่มีไอจอนอีกแล้ว
“มาเช้าจังนะ” ฝ้ายทักผม
“จะขยันเรียนแล้ว เดี๋ยวจะมานั่งเป็นเพื่อนฝ้ายทุกวันเลย ดีมั้ย”ผมว่า
“ไมพูดเพราะจังวะ” ฝ้ายถาม
“เราไม่พูดหยาบกับผู้หญิง” คำพูดที่ทำเอาฝ้ายเกือบตกเก้าอี้ มันคงคิดว่าผมพูดเล่น จนผมพิสูจน์ให้เห็นจนทุกคนตกใจกับการเปลี่ยนไปของผม
....................
“พี่ฮัทครับ กลับบ้านพร้อมกันนะ” ผมเดินไปหาพี่ฮัทอย่างเริงร่า ผมตัดสินใจขอดูใจไปก่อน ไม่อยากเอาฐานะอะไรมาแขวนคอไว้อีก ดูพี่ฮัทยังคงกังวลเกี่ยวกับผมและจอน ทั้งที่ผมย้ำให้ฟังว่ามันจบไปแล้วจริงๆ
“ถ้าพี่ฮัทไม่เชื่อ ลองดูก็ได้นะ” ผมท้า
“ลองยังไง” พี่ฮัทถาม
“ให้ผมไปนอนบ้านพี่คืนนี้ดิ” ผมพูด พี่ฮัทหน้าแดงขึ้นทันที เคยรู้เรื่องที่ผมเล่าให้ฟังอยู่บ้างนี่
“เอ่อ คืนนี้ที่บ้านอยู่กันเยอะ” ผมแค่แซวไปเล่น ดูพี่ฮัทเครียดจัด ยิ่งมองยิ่งน่ารัก พับผ่าซิ ผมปล่อยชีวิตไร้ค่าไปอย่างนั้นได้ยังไงตั้งเกือบสองปี
“พี่ฮัทอยากไปดูหนัง”
“อือ”
“พี่ฮัทอยากร้องเกะ”
“อือ”
“พี่ฮัทอยากไปเที่ยว”
“อือ” คำขอทุกอย่างของผมที่ขอจากพี่ฮัท มันดูจะง่ายดายไปซะทุกอย่างไม่เหมือนตอนอยู่กับ...
“พี่ฮัทอยากโยนโบลว์ป่าว”
“ตามใจแชมป์” ผมเริ่มตะขิดตะขวงกับคำตอบแบบนี้ ที่ไม่ว่าจะถามอะไร พี่ฮัทก็จะโอเคเสมอ
“พี่ฮัท ทำไมพี่ฮัทถึงยอมแชมป์ทุกอย่างเลยอ่ะ”
“ทำไมล่ะ” พี่ฮัทถามผม
“อ่าว ทำไมพี่ฮัทไม่ค้านอะไรมั่งเลย” ผมยังถาม พอเขาดีเกินก็ไม่พอใจ เอาอะไรเนี่ยผม
“ก็พี่มีความสุขนี่” พี่ฮัทตอบอมยิ้ม
“พี่ฮัทอยากไปอยู่แล้วเหรอ”
“อือ” พี่ฮัทพยักหน้าตอบ
“อย่างนั้น เราคงใจตรงกันตลอดเลยอ่ะดิ” ผมกวน
“ป่าว แค่ได้ไปไหนมาไหนด้วยกันมันก็ดีแล้วไม่ใช่เหรอ” คำพูดของพี่ฮัทที่จะทำเอามดไต่เข้าปาก
“พี่ฮัทอ่ะ พูดงี้เขินแย่ดิ” ผมแกล้งแซว แต่ตอนนั้นใจสั่นใช้ได้เลยนะเนี่ย
“พี่ฮัท แล้วไม่เป็นไรเหรอ ถ้าเราจะคบกันอย่างนี้” ผมถามพี่ฮัท
“แล้วแชมป์ว่ายังไงล่ะ” พี่ฮัทอมยิ้ม
“ถ้าพี่อยากให้เราคบกันเป็นแฟน แชมป์ทำได้เหรอ” พี่ฮัทถามสิ่งที่ไม่คิดจะโดนถาม
TBC
-
:z13:
จิ้มมั้งเป็นคนแรกนะเนี่ยวันนี้ อิๆ
“พี่ฮัท แล้วไม่เป็นไรเหรอ ถ้าเราจะคบกันอย่างนี้” ผมถามพี่ฮัท
“แล้วแชมป์ว่ายังไงล่ะ” พี่ฮัทอมยิ้ม
“ถ้าพี่อยากให้เราคบกันเป็นแฟน แชมป์ทำได้เหรอ” พี่ฮัทถามสิ่งที่ไม่คิดจะโดนถาม
:เฮ้อ: เป็นปัญหาที่ตอบยากมากๆเลยอะนะ
การที่ทั้งคำพูด และการกระทำต่างๆที่แชมป์พยายามสื่ออกมาในตอนนี้ เหมือนเป็นการย้ำกับตัวเองมากกว่าที่ต้องการจะบอกกับคนอื่นว่าตัวเองลืมจอนได้แล้วอย่างเด็ดขาด แต่ไม่ว่าจะทำอะไรก็แล้วแต่บอกได้อย่างว่า
แชมป์จังคงฝังใจกับจอนอยู่ ไม่งั้นที่ทำอยู่ที่บอกว่าทำเพื่อให้ลืมจนคิดว่าลืมได้มันเหมือนเป็นการหลอกตัวเองอยู่
ยังไงยังงั้น พูดง่ายๆคือ เหมือนแชมป์กำลังพยายามสร้างกำแพงบางอย่างที่มองไม่เห็นกันตัวเองให้ตีตัวออกห่างจาก
จอนให้ได้มากที่สุด ที่เห็นได้ชัด คือ เรื่องที่บอกกับแทคจากตอนที่แล้วว่าจะลองคบกับคนใหม่โดยจะไม่สนใจจอนอีก
มันเหมือนเป็นข้ออ้างอย่างแรกที่ถูกนำมพูดถึง และเรื่องของพี่ฮัทก็เป็นการสานต่อความคิดที่ได้พูดไว้กับแทค
ถ้าจะให้คาดเดาดูจากความเป็นไปได้นะ นิว ก็ไม่รู้ว่าจะใช่หรือไม่เพราะเรื่องพวกนี้มันเป็นเรื่องของอารมณ์ความรู้สึกจะให้มากระเกณฑ์เอาแน่ก็คงยาก คงบอกได้ว่า น่าจะตอบคำถามของ พี่ฮัท ว่า
"ทำได้ดิ แชมป์กับจอนไม่ได้เป็นไรกันแล้วนี่"
"แน่ใจหรอว่าที่พูดออกมา จะทำได้จริง ยังไงพี่ก็ยอมรับการตัดสินของแชมป์นะ"
".............."
"พี่รอแชมป์ได้เสมอ"และแล้วก็คงต้องรออ่านต่อไป ไม่รู้จะได้อ่านเมื่อไหร่อะสิเนี่ย
มั้งรีบมาลงต่อให้ไวเลยน๊า o18
:z2: :z2: :z2: :z2:
จิ้มพี่อิมให้ทะลุอิๆ
v
v
v
:z13:
-
:z13: จิ้มน้องนิว มาช้ากว่าน้องนิวทุกที :o12:
:เฮ้อ: เมื่อแชมป์ตัดสินใจแล้วก็แล้วแต่แชมป์
ขอให้เป็นหนทางที่ดีนะ ที่ตัดสินใจที่จะทำแบบนี้
แต่ก็ยังเชียร์ให้กลับมารักกับจอนเหมือนเดิม
เพราะเชื่อว่าในใจแชมป์ยังคงมีจอนอยู่เสมอ :m15:
-
ความรักไม่ใช่ยาพิษ เเต่ยาพิษคือความคิดของเรา
^^"
เปิดใจมั้งนะครับ พี่เเชมป์ :เฮ้อ:
:กอด1:
:pig4:
-
:เฮ้อ: เศร้าอ่ะ
แชมป์ มีพี่ฮัทแล้ว มีความสุขขึ้นมั๊ยอ่ะแชมป์
คิดถึงจอน :กอด1:
-
จิ้มซี ทะลุตั้ม ทะลวงริซจัง เรียกพี่อิมดีกว่าเนอะ ไห้ถึงนิว
ตั้มจะให้พี่แชมป์มาเปิดใจมั้งทำไม พิมพ์ผิดป่าว :z13:
ตามพี่อิมว่า เรื่องอย่างนี้มีเจ้าตัวเท่านั้นแหละที่ตัดสินใจได้ เราก็ตามเขาไปละกัน จนกว่าจะลงเอย
นิวค้าบ พิมผิดไปนิดนะ ลืมจอนใช่มั้ย ไม่ใช่ลืมแชมป์
นิวนี่จริงๆ เป็น พี่ม้า อรนภาแน่เลย วิจารณ์โคตรๆ มันส์มาก จะตามนั้นรึเปล่า
ดูว่าพี่แชมป์เขายังชอบพี่จอนอยู่จริงเหรอครับ อะไรมันก็เปลี่ยนกันได้ ใช่ว่าจะฝังใจขนาดนั้น
บางที เพื่อสิ่งที่ดีกว่า เราก็ควรจะเปลี่ยนกันบ้าง ถ้าอ่านมาถึง ณ ตอนนี้ก็บอกยาก ว่าพี่แชมป์เขาจะยังชอบพี่จอนอยู่จริงๆ
แต่มั้งว่า นิวมองคนเก่งนะ ดูน่าจะเดาทางพี่ฮัทได้
พี่ชายที่แสนดี
ทำมไม่เจอคนดีอย่างนี้กับเขาบ้างงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
อิจฉาพี่แชมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมป์ :seng2ped:
-
ปวดใจมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
ถ้าไม่ใช่ แชมป์กับจอน
เป็น แชมป์กับคนอื่น
ก็ :z3: :z3: :z3:
-
ทำมไม่เจอคนดีอย่างนี้กับเขาบ้างงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
อิจฉาพี่แชมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมป์ :seng2ped:
ทำบุญเยอะ ๆ น้องมั้ง :laugh: :laugh: :laugh:
-
ทำมไม่เจอคนดีอย่างนี้กับเขาบ้างงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
อิจฉาพี่แชมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมป์ :seng2ped:
ทำบุญเยอะ ๆ น้องมั้ง :laugh: :laugh: :laugh:
ทำทุกเช้าแล้วพี่อยากเจอมากๆมะรู้จะมีวันนั้นอยู่ไหม แต่วันนี้ขอฝันหวานก่อนดีกว่าอิๆ :impress2: :impress2:
ปล.แก้เรียบร้อยแล้วนะมั้ง
-
ทำมไม่เจอคนดีอย่างนี้กับเขาบ้างงงงงงงงงงงงงงงงง :z3:
อิจฉาพี่แชมมมมมมมมมมมมมมมมมมมมป์ :seng2ped:
ทำบุญเยอะ ๆ น้องมั้ง :laugh: :laugh: :laugh:
ทำทุกเช้าแล้วพี่อยากเจอมากๆมะรู้จะมีวันนั้นอยู่ไหม แต่วันนี้ขอฝันหวานก่อนดีกว่าอิๆ :impress2: :impress2:
ปล.แก้เรียบร้อยแล้วนะมั้ง
สงสัยทำอะไรทุกเช้า เห็นนอนดึกมาก ๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วทำอะไรทุกเช้า :confuse:
-
นั่นดิพี่อิม นิวมีวันตื่นเช้ากับเขาด้วยเหรอ
หรือตักบาตรก่อนนอน :o กร๊าก
มั้งคงต้องรอชาติหน้าแล้วมั้ง สะสมความดี เพื่อสิ่งที่ดีกว่า ขอแบบพี่แทคๆ :call:
ยินดีต้อนรัยการกลับมาของสุริยันจันทรา หายไปนานมาก ไปไหนมาค้าบ
ดูตอนหน้า ยาวสมใจ แล้วคงถูกใจหลายๆคน เข้าช่วงโอบามาแล้ว Change :laugh:
-
:
ยินดีต้อนรัยการกลับมาของสุริยันจันทรา หายไปนานมาก ไปไหนมาค้าบ
^
^
น้อง Manji+ ก๊าบบบบ
งานท่วมหัว เอาตัวไม่รอดก๊าบบบบ
ซุ่มอ่านตลอด แต่ ตอนนี้ไม่ไหวม้ายยยย
มันปวดใจมากมาย
แล้วพี่จะนอนหลับม้ายยย
ถ้าไม่ใช่ แชมป์ กับ จอน มันทำใจม่ายยยได้ :o12:
-
อืม... หลังจากแอบซุ้มอยู่นาน อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้อ่ะ
แล้วพอดีว่า มาอ่านตอนที่แชมป์ตัดใจจากจอนอ่ะ แบบว่า เอิ่ม... ทำไมมันเหมือนชีวิตเราจังน้อ
เราว่าแชมป์คิดได้ถูกนะ เพราะเราก็เคยรู้สึกอะไรประมาณนี้อ่ะ ตอนที่เราตัดใจจากคนที่แอบรักมาตั้งนานอ่ะ ทั้งๆที่คิดว่ารักเขามากกกแล้วนะ แต่พอตอนเขาปฎิเสธมา ก็เสียใจแค่เป๊ปเดียวจริงๆ แล้วก็ไม่เคยรู้สึกอะไรอีกเลย แบบว่าลืมความรู้สึกนั้นไปหมดแล้วอ่ะ งงๆเลยว่า เราทำได้ไงวะ เอาเถอะ ไม่รู้จะเชียร์แชมป์กะใครแล้วนะเนี้ย :seng2ped: เลย
:เฮ้อ:
-
แอบเชียร์พี่ฮัทอ่ะ ดูท่าจะไปกันยาวว
แต่เสียดายจอน :เฮ้อ:
-
เข้ามาทักทายทุกๆคน :mc4:
กอดเฮียมั้ง โอ๋ๆอย่าร้องน้าคับ :กอด1: ว่าแต่กุกกุ๊กหายไปเลยแหะช่วงนี้ :เฮ้อ:
ไปละค้าบ :bye2:
-
ขอบอกว่า นิวคุง สุดยอดมาก ที่วิเคราะห์ออกมาได้ชัดเจนเลย บางเรื่องบางอย่างผมก็มาเข้าใจมากขึ้นจากนิวคุงวิเคราะห์ออกมานี่แหละค้าบ แฮ่ๆ ขนาดอ่านทุกตอนยัง งง ๆ ก็มี (อันนี้ผม งง เอง นะ ไม่เกี่ยว กะ คนแต่ง คนแต่งแต่งได้ไฮโซวแล้วนะค้าบ) ติดตามต่อไป ถ้า แชมป์กลับมาเป็นคนเดิมก่อนที่จะมีรักกะจอห์นได้ ก็ดีแล้วเนอะ เจ็บปวดจะได้หายไป แต่อย่างไร ก็คิดว่า รักมันก็อยู่ในใจ ลืมได้คงยากยิ่งต้องเรียนที่เดียวกันตลอดด้วย :serius2:
-
นั่นดิพี่อิม นิวมีวันตื่นเช้ากับเขาด้วยเหรอ
หรือตักบาตรก่อนนอน :o กร๊าก
มั้งคงต้องรอชาติหน้าแล้วมั้ง สะสมความดี เพื่อสิ่งที่ดีกว่า ขอแบบพี่แทคๆ :call:
ยินดีต้อนรัยการกลับมาของสุริยันจันทรา หายไปนานมาก ไปไหนมาค้าบ
ดูตอนหน้า ยาวสมใจ แล้วคงถูกใจหลายๆคน เข้าช่วงโอบามาแล้ว Change :laugh:
งะมั้งใจร้ายอะ เราตื่นเช้าทุกวันแหละก็เรียนเช้านี่อิๆ
ไอ้ที่บอกว่าตื่นมาทำทุกวันเนี่ยก็... ใส่บาตรอะสิคิดไรเนี่ย
-
อารายกันเนี่ย
ไหงมากลายเปนพี่ฮัทอีกแล้วอะ :serius2:
ไม่เอาอะ จะเอา จอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน :m16: :m31: :fire:
-
อย่าเพิ่งเร่งรัดตัวเองมากไปเลยแชมป์เอ๊ย คนที่เจ็บถ้าเราไม่ได้รักเค้าจริงอย่างฮัทจะเสียใจไปเปล่าๆ
-
เเล้วจอนจะเป็นไงบ้างเนี่ยจะมีความสุขอยู่กับน้องอาร์รึป่าว
รับไม่ได้จริงๆ :o12: จะเอาเเชมป์+จอนอ่ามั้ง
อยากรู้จริงๆว่าคู่นี้จะลงเอยยังไง
ลุ้นๆ :กอด1:
ตอนนี้อ่านช้าไปหน่อย...พอดีกลับบ้าน
เเต่กลับมาก็รีบอ่านเลยนะ
ของตัวเองยังไม่อัพเลย...กำ o22
-
16.4
“ถ้าพี่อยากให้เราคบกันเป็นแฟน แชมป์ทำได้เหรอ” พี่ฮัทถามสิ่งที่ไม่คิดจะโดนถาม
“ก็......” ผม
........................
“แล้วมึงตอบว่าไง” เสียงดังผ่านทางโทรศัพท์
“กูก็เปลี่ยนเรื่อง” ผมตอบ
“ไอสัดนี่ แล้วพี่เขาล่ะ” ไอแทคมันอยากรู้ซะให้ได้
“พี่เขาก็เปลี่ยนไปตามกู ไม่ได้พูดอะไรเลยนะ แล้วอีกอย่างกูก็ไม่พร้อม”
“แล้วมึงว่าพี่เขาจะรอได้นานแค่ไหน” แทคมันถาม
“ไม่รู้ว่ะ กูก็ตอบไม่ได้” ผมจนกับคำถาม
“ถ้ามันใช่ ซักวันมันก็ต้องใช่”
“แล้วไอจอนล่ะ” ผมถามขึ้น
“เรื่อยๆว่ะมึง มันก็ทำใจอยู่ มันจะขอคุยกับมึงอยู่นะ”
“เมื่อไหร่” ผมถาม
“พรุ่งนี้” ไม่บอกกูให้เร็วกว่านี้เลย ไอแทคเอ้ย
“เฮ้ย ไหงงั้นอ่ะ” ผมสะดุ้ง
“ไม่เห็นเป็นไร กูอยากให้พวกมึงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” แทคมันพูด
“งั้น มึงอย่าเพิ่งพูดเรื่องพี่ฮัทก่อนล่ะ ไว้ไงกูค่อยบอก” ผมพูดกันไว้
“เออกูรู้น่า เรื่องมึง มึงเป็นคนบอกเองละกัน”
.........................
“หวัดดี” ผมทักไอจอนทันทีที่เดินไปเจอตามร้านที่นัดหมาย
“มึงทำตัวให้เหมือนเดิมก็ได้” จอนมันพูดขึ้น พยายามจะยิ้ม
“มึงมีอะไรรึเปล่า” ผมไม่เข้าใจทำไมผมต้องพูดตัดบททั้งๆ ที่ผมกับมันควรจะพูดกันดีๆได้ หน้าจอนมันหมองลงทันที ความรู้สึกวาบเหมือนลมพัดผ่าน
“ป่าวหรอก กูแค่อยากจะคบกับมึงเหมือนเดิม กูไม่อยากให้เรื่องนี้มันกระทบต่อความสัมพันธ์ของเรา” จอนมันพูดขึ้น
“................”
“ถ้าแชมป์ ไม่อยากก็ไม่เป็นไร” จอนมันพูดก่อนจะลุก สายตามันช่างเจ็บปวด
“จอน ก็ไม่มีปัญหาอยู่แล้วนี่ กูกับมึงยังเป็นเพื่อนกัน” ผมพูดทั้งๆที่ใจเกิดสภาวะขัดแย้ง ผมเองก็ไม่รู้ควรจะเลือกเส้นทางไหนที่จะจบอะไรบางอย่างที่ยังค้างคาให้จบไปซักที
“ขอบใจนะ ยังไงกูก็รู้ว่าเราไม่ควรสนิทกันเหมือนเดิม” จอนเอ่ย
“กูไม่ได้หวังอะไร ขอให้เราเป็นเหมือนก่อนหน้า...” จอนมันพูด
“อือ” ผมตอบได้เพียงสั้นๆ ทุกคำพูด แสดงออกกถึงความรู้สึกที่ยังคงคั่งค้างอยู่ในใจของจอน ที่ผมเองคงเลือกที่จะรับรู้และตอบสนองมันไม่ได้อีกแล้ว
...........................
“ก็ดีแล้วนี่ แชมป์ทำถูกแล้วล่ะ” เสียงของพี่ชายที่ชักจะเขยิบฐานะเข้าทุกวัน
“พี่ฮัทไม่โกรธเหรอคับ” ผมถาม
“ก็ออกจะแอบหวงบ้างนิดหน่อย แต่แชมป์ก็คือแชมป์”
“ยังไง ว่าแชมป์ก็คือแชมป์” ผมชักตงิด
“จอนเป็นเพื่อนซี้เรานะ ใครจะบอกให้เลิกคบก็คงไม่ได้” มือที่ลูบหัวผม
“แต่ถ้ามันเป็นความต้องการของพี่ ผม...” ผมคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ถึงพูดอะไรออกไปอย่างนั้น ถ้าพี่เขาให้เลิกผมจะเลิกได้จริงๆเหรอ
“งั้นเลิกคบได้มั้ย” ผมช็อค หน้าเหมือนจะหดไม่คิดว่าพี่ฮัทจะตอบอย่างนั้น
“พี่ล้อเล่นหน่า แค่เห็นหน้าเราพี่ก็รู้แล้ว ไอหนูของพี่ยังไงมันก็เป็นอย่างนี้อยู่วันยังค่ำ เลือกที่แชมป์สบายใจเถอะ พี่ไว้ใจแชมป์นะ” คำพูดที่ทำเอาปราการน้ำแข็งที่ปริเตรียมจะแตกมันล้มครืนลงทันที
“ผมว่า ที่พี่ฮัทบอก ผมทำให้ได้นะ” ผมหลุดคำพูดออกไป ทั้งที่ใจยังรู้สึกไม่พร้อม
“เรื่องอะไร” พี่ฮัทถาม หน้างง
“ก็ถ้าเราจะคบเป็นแฟนกัน” ผมพูด ตาที่ยังมองตาพี่ฮัทอยู่ ไม่มีคำตอบ มีเพียงรอยประทับบนหน้าผากที่ให้รับรู้ถึงความอบอุ่นที่ยังคงมีเสมอในตัวคนคนนี้
ผมกลับมาคบกับไอจอน แม้อะไรหลายๆอย่างจะดูแปลกไป แน่นอนเราไม่คุ้นเคยกันอย่างเดิม ต่างคนต้องรักษาระยะห่างระหว่างกัน และแน่นอนเราแทบไม่ได้คุยโทรศัพท์กัน ซึ่งจอนเองก็ดูยังมีอาการทุกๆครั้งที่พี่ฮัทเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในกลุ่ม นับวันผมดูไอจอนมันจะโทรมขึ้นเรื่อยๆ
“จอน ....กูมีเรื่องจะบอกว่ะ” ผมพูดกับจอนขณะเราเลิกเรียน และกำลังจะแยกกัน ถึงเราจะกลับมานั่งด้วยกัน เรียนด้วยกันเหมือนเดิม แต่มันมีเส้นที่กั้นกลางระหว่างเรา ที่เราไม่สะดวกใจที่จะสนิทกันเหมือนเก่า
“กูไม่มีอะไรที่อยากรู้ว่ะ” จอนมันตัดบท หน้ามันยิ้มซีดๆ
“กูกลับก่อนนะ” จอนมันพูดก่อนจะเดินแยกออกไป
มือผมยื้อร่างที่กำลังจะจากไป ผมไม่อยากให้มันค้างคา
“จอน มึงเป็นไรป่าว กูว่ามึงดูไม่ค่อยดีเลย”
“ป่าว ไม่ค่อยสบายนิดหน่อย”
“จอน กูอยากบอกมึงเรื่อง..”ผมต้องการจะบอกออกไปให้ได้ ไม่ว่าจะเป็นเหตุผลใดๆก็ตาม
“แชมป์” จอนมันเรียกชื่อผมเฉยๆ นั่นมันทำให้ผมรู้แล้ว ผมไม่มีความจำเป็นต้องพูดอะไรอีก
นั่นคือวันสุดท้ายที่เจอไอจอนก่อนมันจะหยุดเรียนเกือบอาทิตย์ ซึ่งผมเองก็ไม่ได้โทรไปถาม ผมเองยังรู้สึกว่าแปลก ทำไมตัวเองถึงต้องกีดกันจอนออกจากชีวิตเหลือเกิน
“ช่วงนี้อารมณ์ดีจังแชมป์” แม่ผมทัก
“มีแฟนป่ะเนี่ย”
“ป่าว แค่กลับเป็นปกติ วันนี้กินข้าวฝีมือแชมป์นะ” ผมพูดกับแม่ ก่อนลงมือเตรียมอาหาร แม่ผมงงกับการกระทำที่เปลี่ยนไป ทุกๆคนรวมถึงแทค
“แทค กูคงไม่ต้องคุยเรื่องจอนกับมึงแล้ว กูไม่เป็นไรแล้ว” ผมบอก
“มึงไม่เป็นแต่ไอจอนมันเป็น” แทคบอก
“มันเป็นไร” ผมถาม
“มันเข้ารักษาอาการเครียดที่โรงพยาบาลเกือบอาทิตย์แล้ว กูอยากรู้ว่าทำไมมึงถึงไม่รู้” แทคมันถาม
“จิงดิ กูไม่ได้ถาม”
“แชมป์ มึงประชดมันเหรอ” แทคมันถาม
“ป่าว กูไม่รู้จิงๆ”
“ไว้ไปเยี่ยมมันหน่อยละกัน” ผมชวน
“มึงไม่เป็นไรนะ” แทคถาม
“กูโอ ไม่เป็นไรแล้ว ชัวร์” ผมพูด
“งั้นเลิกเรียนแล้วไปละกัน” แทคพูด
“ แทค กูว่ากูไม่ไปดีกว่า” อยู่ๆผมก็เปลี่ยนใจขึ้นมาซะเฉยๆ
“ไมอ่ะ” แทคถาม
“ไปดูหนังดีกว่า กูไม่รู้จะไปหามันทำไม แล้วอีกอย่างกูกลัวพี่ฮัทจะเข้าใจผิด”
“มึงว่าอะไรนะ” แทคย้ำ
“ก็อย่างที่พูด” ผมบอก
“มึงเห็นว่าดูหนังสำคัญกว่าไอจอนเหรอ” แทคมันถาม
“กูแค่ไม่รู้จะไปทำไม” ผมบอกตามความรู้สึก
“แชมป์ มึงคิดอะไรอยู่”
“กูก็คิดอย่างที่พูด กูกำลังมีความสุข เดี๋ยวเจอมันกูจะเศร้าเปล่าๆ”
“....” เสียงเหมือนโทรศัพท์ถูกเขวี้ยงก่อนสายจะตัดไป
ผมรู้ว่าไอแทคคงโกรธมาก แต่ผมไม่รู้จะทำไง จะว่าห่วงก็ห่วงจอนนะ แต่ผมไม่รู้จะไปทำไม คงไม่ได้อะไรดีขึ้น เผลอๆ ผมจะกลับไปเหมือนเดิมอีก
ผมกลับบ้านนั่งดูทีวีหลังกินข้าว อยู่ๆไอแทคก็เดินมาหา
“แชมป์ แทคมาหาแน่ะ” แม่พูดช้าไป ไอแทคมันเดินมาถึงตัวผมแล้ว มันกระชากยกผมขึ้นจากโซฟา
“มึงเป็นเชี่ยไรอีก” แทคมันถามผม
“มึงจะพูดอะไรก็พูดมา กูจะดูหนัง” ไอแทคมันจะชกผมซึ่งผมก็รู้อยู่แล้ว เลยหลบหมัดมันทัน
“จะต่อยกูมึงต้องฝึกใหม่ว่ะ” ผมล้อเลียนมัน
“มึงเป็นไรของมึง แชมป์ มึงเปลี่ยนไป เหมือนคนละคนกับที่กูรู้จัก” แทคมันพูดตาเริ่มแดง
“กูก็ว่างั้น แต่อย่างนี้กูมีความสุขกว่า” ผมพูดไม่แยแส
ผมเห็นน้ำตาที่เอ่อแทบล้นออกจากตามัน
ก่อนมันจะหันหลังเดินกลับไป ผมกำลังรู้สึกว่าตัวเองผิดที่ทำอย่างนั้น
แต่พอหันกลับไปดูหนัง มันกลับทำให้ผมลืมเรื่องอื่นไปได้
TBC
-
ขอโทษค้าบ เขาจำตอนผิด นี่ควบสองตอน ชดเชย
พรุ่งนี้ นะ นะ แฮป ปี้ๆ :o8:
จริงๆขอพี่แชมป์ตอนพิเศษวันมาฆ
โดนเฉ่งเลย :angry2: วันพระมาขอตอน..... นรกจะกินกบาลโผ้ม
เเล้วจอนจะเป็นไงบ้างเนี่ยจะมีความสุขอยู่กับน้องอาร์รึป่าว
รับไม่ได้จริงๆ :o12: จะเอาเเชมป์+จอนอ่ามั้ง
อยากรู้จริงๆว่าคู่นี้จะลงเอยยังไง
ลุ้นๆ :กอด1:
ตอนนี้อ่านช้าไปหน่อย...พอดีกลับบ้าน
เเต่กลับมาก็รีบอ่านเลยนะ
ของตัวเองยังไม่อัพเลย...กำ o22
มะเป็นไรคับพี่เคท เขียนนิยายสู้ๆ มั้งเองก็ยุ่งไม่ต่างกัน ใกล้วาเลนไทน์ อิอิ
แต่นิวคับ มั้งไม่ค่อยอยากเชื่อเลยว่าจะตื่นไปเรียนทัร o13มาก นอกจากการวิเคราะห์ดี ยังเป็นเด็กขยันแห่งปี :call: ขอบูชา ยกขึ้นหิ้ง
เป็นอนุสรณ์ :z3:อืม... หลังจากแอบซุ้มอยู่นาน อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้อ่ะ
แล้วพอดีว่า มาอ่านตอนที่แชมป์ตัดใจจากจอนอ่ะ แบบว่า เอิ่ม... ทำไมมันเหมือนชีวิตเราจังน้อ
เราว่าแชมป์คิดได้ถูกนะ เพราะเราก็เคยรู้สึกอะไรประมาณนี้อ่ะ ตอนที่เราตัดใจจากคนที่แอบรักมาตั้งนานอ่ะ ทั้งๆที่คิดว่ารักเขามากกกแล้วนะ แต่พอตอนเขาปฎิเสธมา ก็เสียใจแค่เป๊ปเดียวจริงๆ แล้วก็ไม่เคยรู้สึกอะไรอีกเลย แบบว่าลืมความรู้สึกนั้นไปหมดแล้วอ่ะ งงๆเลยว่า เราทำได้ไงวะ เอาเถอะ ไม่รู้จะเชียร์แชมป์กะใครแล้วนะเนี้ย :seng2ped: เลย
:เฮ้อ:
มีคนชีวิตเหมือนพี่แชมป์อีกแล้ว
ทำไมคนโชคดีเยอะจางงงงง อิจฉา :fire: เชียร์ใครก็ได้ครับ คนไม่ดีพี่แชมป์ไม่เอามาลงในเรื่องง่ะ
-
อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
เหมือนเป็นคนอื่น ที่เธอไม่เคยสนใจ เหมือนเป็นเพียงสิ่งที่เธอคุ้นเคยแต่มองข้ามไป ใจเปี่ยมด้วยรักและความห่วงใย ฉันนั้นให้ทุกอย่าง
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยย ไหวม้ายยยยยย
เมื่อไหร่จะดีกันสักที คนอ่านจะแย่แล้วววว
จิตตกต่อเนื่อง :z3:
กด+1 ให้ ขอตอนต่อไปไวๆ
-
:z3: :z3: :z3:
พี่เเชมป์ เหมือนประชดเลยอ๊าครับ
:เฮ้อ:
-
:sad4: สงสารจอน :dont2: จะเชียร์คนนี้อะ คนอื่นไม่เอา
แชมป์ใจร้าย
-
สงสารจอนจังเลย :m15:
แชมป์กำลังหนีใช่ไหม หนีใจตัวเอง โดยใช้พี่ฮัทเป็นที่พึ่ง :monkeysad:
-
สงสารจอนจัง ขนาดเลิกกันมาตั้งสองปีแล้ว จอนยังเครียดมากอยู่จนต้องเข้ารพ.
หรือที่ผ่านมาจอนยังแอบมีความหวัง แต่พอแชมป์คบพี่ฮัทซึ่งเป็นคนที่จอนรู้ว่าแชมป์เคยชอบ จอนเลยรู้สึกว่าจะเสียแชมป์ไปจริงๆเลยเครียดจนป่วย
สำหรับแชมป์..ไม่ได้คิดว่าใจร้าย ใจแข็งอะไร แชมป์คงกลัวใจตัวเองมากกว่า กลัวจะใจอ่อน กลัวจะทำตามความตั้งใจเดิมไม่ได้ ทางที่ดีที่สุดต้องไม่ไปรู้ไปเห็น เพราะคนที่ตัดใจได้จริงต้องสามารถเผชิญหน้าได้ ไปในฐานะเพื่อนก็ได้ แต่ที่ไม่ไปนี่สิแปลก
เฮ้อ!จะเศร้ากันไปอีกนานแค่ไหนนะ
-
สนุกดีคะ ดูใสๆ น่ารักๆ
แล้วจะเข้ามาอ่านต่อนะคะ
-
แชมป์เปลี่ยนไปจริง ๆ ด้วย
ไม่อยากให้แชมป์เป็นคนอย่างงี้เลย เอาแต่ตัวเองเป็นที่ตั้ง คนอื่นไม่สนใจ
ขอแค่ตัวเองมีความสุข ก้อไม่สนใจแล้วว่าคนอื่น คนใกล้ตัวที่เคยมีวันเวลาที่ดีร่วมกันจะเป็นยังไง
แต่ก้อเชื่อนะ ว่านี่คงเป็นอารมณ์ชั่ววูบของแชมป์เท่านั้นแหละ
ด้วยพื้นฐานจิตใจของแชมป์ แชมป์คงจะรู้ตัวได้ในไม่ช้านี้ว่าควรจะต้องทำอย่างไร
.....รอวันนั้น.....
-
สงสารจอนอะ
ไม่น่าทำกันขนาดนี้เลยน้าาา
:monkeysad:
-
:sad4: สงสารจอน :dont2: จะเชียร์คนนี้อะ คนอื่นไม่เอา
แชมป์ใจร้าย
ใช่ๆเห็นด้วยกะเพ่หนึ่ง...มะยอม :serius2:...เเชมป์โหดร้ายที่สูดดดดดดดด
จอนจะเป็นไงบ้างเนี่ย...โต้ขาพาจอนไปอยู่ญี่ปุ่นเลย...เเชมป์จะได้รู้สึก...ใจร้ายดีนัก...รีบพาจอนไปชุบตัวด่วนกลับมาน่ารักยกกำลังสองจะได้มีคนเสียดาย...กรี๊สสสสสสสสสสสสสสส :fire:
-
:z2: :z2: :z2:
เชื่อซะเถอะนะมั้งเพราะ นิวเรียนเช้าทุกวันเลยว่างเล่นแค่บ่ายๆอะนะอิๆ
ส่วนเรื่องในตอนนี้ทุกอย่างดูจะชัดเจนแล้วละในเรื่องของความรู้สึกของแชมป์ตอนนี้
แชมป์...
แชมป์พยายามที่จะกันตัวเองให้ออกห่างจากจอนอย่างค่อนข้างชัดเจน
รวมถึงเรื่องที่แชมป์ยอมคบกับพี่ฮัทก็ด้วย
แชมป์ยอมคบเพื่ออะไรคงไม่ต้องบอกหรอกนะแต่ถ้าจะให้ก็ได้
จะบอกว่าเพื่อเป็นการเริ่มต้นใหม่หรอเหอะๆ
บอกได้เลยทันทีว่านั่นคือหลอกตัวเองมันเป็นแค่หาการหาใครสักคนมาเป็นกำแพงกั้น
ไว้ระหว่างเยื่อใยที่ยังมีให้จอน กับความรู้สึกที่ต้องการหักห้ามใจจากจอน
ซึ่งใครคนนั้นที่แชมป์เห็นสมควรก็คือพี่ฮัท จะด้วยเหตุผลอะไรก็บอกได้ยาก
อาจเป็นเพราะ แชมป์เคยบอกจอนไว้เมื่อครั้งหนึ่งว่า พี่ฮัท คือรักแรกของแชมป์
การที่มาคบกับพี่ฮัทมันเลยเหมือนเป็นกำแพงอย่างดีที่จะมากั้นทั้งคู่ออกจากกัน
ที่บอกว่าความรู้สึกของแชมป์มันชัดมันชัดตรงที่ว่า
แชมป์ยังคงแคร์จอนอยู่มากจากการที่ไม่บอกไปตั้งแต่ทีแรกที่คบกับพี่ฮัทให้จอนรู้
แต่เลือกที่จะรอเวลาที่ทั้งคู่พอที่จะคงความสัมพันธ์ที่ห่างกันออกมาแต่ยังอยู่ใน
ฐานะของความเป็นเพื่อน มันเป็นข้อนึงที่น่านำไปคิดนะ
“งั้น มึงอย่าเพิ่งพูดเรื่องพี่ฮัทก่อนล่ะ ไว้ไงกูค่อยบอก” ผมพูดกันไว้
“เออกูรู้น่า เรื่องมึง มึงเป็นคนบอกเองละกัน”
ส่วนอีกจุดที่น่าสนใจ คือ พอแชมป์รู้ว่าจอนต้องเข้ารับการรักษาอาการเครียด
แชมป์กลับเลือกที่จะนั่งดูหนังเรื่องนึง
แต่พอหันกลับไปดูหนัง มันกลับทำให้ผมลืมเรื่องอื่นไปได้
อันนี้ก็แล้วแต่จะมองนะแต่ นิวขอมองว่ามันเป็นการดีที่แชมป์จะไม่ไปเยี่ยมจอน
เพราะการที่ไปเยี่ยมมันเหมือนเป็นการตอกย้ำกันทั้งสองฝ่ายให้เจ็บขึ้นไปอีก
ดูท่าแล้วจอนก็คงพอจะรู้มาบ้างแหละว่าแชมป์คบกับพี่ฮัทอยู่ไม่งั้นคงไม่เป็นขนาดนี้
พอมาถึงตรงนี้จุดที่น่ามองคือ
จอน...
กล้าพูดได้เต็มคำเลยว่าจอนคงเจ็บปวดจนสุดทนทั้งจากเรื่องหลายๆเรื่อง
- เรื่องที่ตัวเองประชดแชมป์ด้วยการจูบกับเด็กหนุ่มคนนั้น
- เรื่องที่รับรู้ความจริงถึงการทำตัวที่เปลี่ยนไปของแชมป์ที่เอาแต่เที่ยวเสเพลว่าหลอกตา
- เรื่องล่าสุดเลยก็คือ แชมป์คบกับพี่ฮัท
ความทุกข์ของจอนคงทำให้คิดมากจนอาจนอนไม่หลับพอเป็นมากๆเข้าก็ป่วย
เป็นโรคเครียด คำว่าเครียดในที่นี้มองได้หลายแบบ
ความเครียดที่มีผลโยงใยไปถึงเรื่องของการตัดสินใจต่างๆ
ความเครียดที่ทำให้ออกอาการเซื่องซึมคล้ายกับซึมเศร้า
ไม่ว่าจะเป็นแบบใดการที่ต้องเข้าพบแพทย์แสดงว่าอาการคงหนักถึงจุดๆหนึ่ง
อาจจะดูว่าเหมือนจอนน่าสงสาร การกระทำของแชมป์ดูจะใจร้าย
แต่ในมุมมองของนิวแล้ว สิ่งที่แชมป์ทำมันดูเป็นอะไรที่สมควรแล้วละสำหรับ
ความพยายามที่จะทำตัวให้เป็นปกติให้ความสัมพันธ์ของจอนกับตนเองเป็นแค่เพื่อน
คนที่ทำร้ายจอน ก็คือ ตัวจอนเองที่ยอมรับความจริงในเรื่องนี้ไม่ได้
อาจจะเพราะความฝังใจในรักซึ่งก็คงเป็นรักแรกของจอนด้วยหละมันเลยติดตรึงนาน
ถึงขนาดที่แม้จะหางกันแต่ก็ยังไม่อาจฝืนใจตัดความสัมพันธ์ให้กลับมาเป็นแค่เพื่อนได้
ดังนั้นการที่ผลออกมาเป็นเช่นนี้ก็ดูจะเป็นเรื่องปกติ
ถ้าถามว่าเรื่องนี้ใครเป็นคนผิด ขอบอกเลยว่าไม่มีใครผิดหรอก
หลายคนอาจจะพยายามมองว่าเป็นเพราะพ่อแม่ของจอนไม่ยอมรับสะทีที่ลูกตัวเอง
กลายเป็นแบบนี้ แต่ของบอกเลยว่าไม่ใช่หรอกนะ
เรื่องของความรักมันไม่มีถูกผิดหรอก แม้แต่รูปร่างเรายังมองไม่เห็นเลย
ว่ามันมีสภาพเป็นเช่นไร มันไม่ใช่ข้อสอบที่จะบอกได้ว่าอย่างนี้ถูกอย่างนี้ผิด
วิธีการที่ถูกสามารถหาได้จากหลายวิธีอะไรอย่างงั้น
เราจึงควรรับรู้ไว้ว่ามันเป็นเรื่องของความรู้สึกล้วนๆ
ที่พ่อแม่ของจอนทำอย่างนี้ก็เพราะความรักที่มีต่อลูก
ที่ตัวแชมป์ก็ทำเพราะรักจอนเช่นกัน การที่จะให้จอนเลือกระหว่างตัวเองกับ พ่อแม่
แค่นี้ก็บอกได้แล้วว่ามันควรจะเป็นอย่างไร แชมป์จึงยอมเสียสละความรักของตัวเอง
เพื่อที่จอนจะได้ไม่ต้องมาทำร้ายความรู้สึกของพ่อแม่
ที่ตัวจอนก็อย่างที่รู้ๆกันอยู่ในฐานะที่เป็นคนกลางในการเลือก
และลูกชายคนเดียวของครอบครัวที่มีกิจการใหญ่โต
แล้วมันเป็นเรื่องยากที่จะเลือกทางใดทางหนึ่ง
ให้ชัดเจนลงไปเลย ดังนั้น การที่แชมป์ยอมเสียสละตัวเองก็ดูจะเป็นการช่วยจอนอยู่ด้วย
จากที่เขียนมาก็พอจะตีความเพิ่มเติมได้ว่าที่ผ่านมาทั้งหมดจนยังไม่ได้ทำอะไรเพื่อความรัก
เลยแม้แต่น้อย มีแต่การอยู่ในกรอบที่ถูกวางเอาไว้
เวลาไม่พอใจในการกระทำของอีกฝ่ายก็ประชดกลับ
พออีกฝ่ายเลือกที่จะคบคนที่เป็นรักแรกในความคิดของจอนแล้วมันเหมือนเป็นอะไร
ที่ทำให้จอนต้องคิดและคิดมองให้ออกถึงปัญหาสำคัญซึ่งก็คือตัวจอนเอง
คิดจนเครียดเพราะหาทางออกไม่ได้ เพราะทางเลือกที่มีนั้นมันดูจะตายตัวเหลือเกิน
มันเลยส่งผลให้เกิดสิ่งต่างๆที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้
แทค...
มองมุมของแทคถือว่าเป็นคนนอกก็ว่าได้เพราะในเรื่องราวทั้งหมดแทคดูจะไม่เกี่ยวเท่าไร
หากแต่ในความจริงแทคก็มีส่วนสำคัญและน่าชื่นชมมากเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่
มอสี่ที่รู้ตัวว่ารักแชมป์ แทคดูน่าจะเป็นคนที่น่าสงสารที่สุดแล้วในเรื่อง
แม้ทุกคนจะรู้ว่าแทคคบอยู่กับแป้งก็ตามแต่มันก็เหมือนกับการพยายามลองดูว่าจะไปรอดไหม
แต่ก็ยอมเป็นกาวใจให้ จอนกับแชมป์ มาโดยตลอดตั้งแต่มัธยมจนปัจจุบัน
เนื่องจากคนทั้งสองนั้นต่างก็เป็นเพื่อนสนิทด้วยกันทั้งคู่
ดูจากในตอนที่แชมป์ทำตัวแย่ๆ แทคก็จะคอยมาคุยกับแชมป์อยู่เสมอ
ในขณะเดียวกันก็รับฟังความคิดและความรู้สึกต่างๆที่จอนเป็น
ทำให้ ณ ขณะนี้ แทคเหมือนเป็นคนกลางที่สุดระหว่างคนสามคน
ยิ่งชัดเจนที่สุดกับประโยคที่แทคพูด
“ไม่เห็นเป็นไร กูอยากให้พวกมึงเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม” แทคมันพูด
แทคยังคงความพยายามที่จะรักษาความัมพันธ์ของคนทั้งคู่ไว้
จนมาในตอนนี้ที่รับรู้ว่าจอนป่วยแล้วมาบอกแชมป์แต่กลับได้คำพูดแบบนี้ตอบกลับมา
“ไว้ไปเยี่ยมมันหน่อยละกัน” ผมชวน
“มึงไม่เป็นไรนะ” แทคถาม
“กูโอ ไม่เป็นไรแล้ว ชัวร์” ผมพูด
“งั้นเลิกเรียนแล้วไปละกัน” แทคพูด
“ แทค กูว่ากูไม่ไปดีกว่า” อยู่ๆผมก็เปลี่ยนใจขึ้นมาซะเฉยๆ
“ไมอ่ะ” แทคถาม
“ไปดูหนังดีกว่า กูไม่รู้จะไปหามันทำไม แล้วอีกอย่างกูกลัวพี่ฮัทจะเข้าใจผิด”
“มึงว่าอะไรนะ” แทคย้ำ
“ก็อย่างที่พูด” ผมบอก
“มึงเห็นว่าดูหนังสำคัญกว่าไอจอนเหรอ” แทคมันถาม
“กูแค่ไม่รู้จะไปทำไม” ผมบอกตามความรู้สึก
“แชมป์ มึงคิดอะไรอยู่”
“กูก็คิดอย่างที่พูด กูกำลังมีความสุข เดี๋ยวเจอมันกูจะเศร้าเปล่าๆ”
“มึงเป็นเชี่ยไรอีก” แทคมันถามผม
“มึงจะพูดอะไรก็พูดมา กูจะดูหนัง” ไอแทคมันจะชกผมซึ่งผมก็รู้อยู่แล้ว เลยหลบหมัดมันทัน
“จะต่อยกูมึงต้องฝึกใหม่ว่ะ” ผมล้อเลียนมัน
“มึงเป็นไรของมึง แชมป์ มึงเปลี่ยนไป เหมือนคนละคนกับที่กูรู้จัก” แทคมันพูดตาเริ่มแดง
“กูก็ว่างั้น แต่อย่างนี้กูมีความสุขกว่า” ผมพูดไม่แยแส
ผมเห็นน้ำตาที่เอ่อแทบล้นออกจากตามัน
ความรู้สึกของแทคในตอนนี้ คือ ผิดหวังในตัวแชมป์อย่างมาก
จะมากยังไงคงไม่ต้องบอกแล้วละ แต่มันก็คือในมุมมองของแทคอะนะ
พี่ฮัท...
ตัวเค้าก็คงพอจะรู้บ้างแหละว่าการที่แชมป์ตัดสินใจคบด้วยน่าจะมีเหตุผลอะไรบางอย่าง
แต่คงไม่อยากจะถามซะมากกว่าเพราะในความรู้สึกแล้วมันเหมือนกับว่ากำลังสมหวัง
ที่แชมป์เหมือนจะยอมเปิดใจยอมรับในตัวเค้ามากขึ้น
หากยังมีสิ่งนึงที่ครางแครงใจอยู่ อาจบอกว่าเป็นความไม่สบายใจก็ได้ คือ จอน
เพราะแม้จะรู้ว่าแชมป์เลิกกับจอนแล้วแต่ก็ยังรู้บ้างละว่าแชมป์ยังแคร์จอนอยู่
เพราะ แชมป์เปิดใจให้มากขึ้นก็ย่อมเล่าเรื่องราวให้ฟังด้วยเช่นกัน ดูจากบทสนทนานี้สิ
“ก็ดีแล้วนี่ แชมป์ทำถูกแล้วล่ะ” เสียงของพี่ชายที่ชักจะเขยิบฐานะเข้าทุกวัน
“พี่ฮัทไม่โกรธเหรอคับ” ผมถาม
“ก็ออกจะแอบหวงบ้างนิดหน่อย แต่แชมป์ก็คือแชมป์”
“ยังไง ว่าแชมป์ก็คือแชมป์” ผมชักตงิด
“จอนเป็นเพื่อนซี้เรานะ ใครจะบอกให้เลิกคบก็คงไม่ได้” มือที่ลูบหัวผม
“แต่ถ้ามันเป็นความต้องการของพี่ ผม...” ผมคิดอะไรอยู่ก็ไม่รู้ถึงพูดอะไรออกไปอย่างนั้น ถ้าพี่เขาให้เลิกผมจะเลิกได้จริงๆเหรอ
“งั้นเลิกคบได้มั้ย” ผมช็อค หน้าเหมือนจะหดไม่คิดว่าพี่ฮัทจะตอบอย่างนั้น
“พี่ ล้อเล่นหน่า แค่เห็นหน้าเราพี่ก็รู้แล้ว ไอหนูของพี่ยังไงมันก็เป็นอย่างนี้อยู่วันยังค่ำ เลือกที่แชมป์สบายใจเถอะ พี่ไว้ใจแชมป์นะ” คำพูดที่ทำเอาปราการน้ำแข็งที่ปริเตรียมจะแตกมันล้มครืนลงทันที
แต่พอมาเจอเจอกับบทสนทนาต่อไปสิ่งเหล่านั้นก็เหมือนจะถูกบดบังเอาไว้ให้จนหมด
“ผมว่า ที่พี่ฮัทบอก ผมทำให้ได้นะ” ผมหลุดคำพูดออกไป ทั้งที่ใจยังรู้สึกไม่พร้อม
“เรื่องอะไร” พี่ฮัทถาม หน้างง
“ก็ ถ้าเราจะคบเป็นแฟนกัน” ผมพูด ตาที่ยังมองตาพี่ฮัทอยู่ ไม่มีคำตอบ
มีเพียงรอยประทับบนหน้าผากที่ให้รับรู้ถึงความอบอุ่นที่ยังคงมีเสมอในตัวคนคนนี้
นี่ละคือการมองในมุมของฮัท
หลังจากนี้ไปอะไรๆก็คงจะดูเศร้าขึ้นไปเรื่อยๆ อาจจำเป็นต้องมีเหตุการณ์ หรือบุคคลที่สาม
เข้ามามีเอี่ยวด้วยเพื่อให้เรื่องราว รักเศร้าๆนี้จบลง
แต่อยากจะบอกทิ้งไว้ว่า ทางออกต่างๆมาจากตัวแปรสำคัญของเรื่องนี้ คือ ตัวจอน
แล้วตอนนี้นิวก็คงทำได้แค่รอมั้งมาลงต่อให้อ่านเท่านั้น
อิๆ กอดมั้งก่อนไปน๊า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
นิวไปเป็นนักวิจารณ์เลยพี่หนับหนุน อ่านตัวละครแตกเป็นเสี่ยงๆ :laugh:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
น้อมรับคำชมอิๆ
ทุกวันนี้ก็ทำอยู่แทบจะไม่หวาดไม่ไหวแล้วละเรื่องวิจารณ์เนี่ย
-
^
^
^
งานถนัดดิ ถึงว่า o13
รอรับนะพี่ส่งไปแล้ว ไม่แน่ใจถึงวันไหน
ขออนุญาตมั้ง ตอบนอกเรื่อง แบบว่าช่วงนี้ขี้เกียจเหลือเกิน
-
:pig4: :pig4: :pig4:
รับทราบครับเจ๊หนึ่ง อิๆ
แล้วจะรอดูว่าสวยโดนแค่ไหน :impress2: :impress2:
แต่แหมขอ :กอด1: ทีนึงน๊า
-
:z13: น้องนิว
นิวไปเป็นนักวิจารณ์เลยพี่หนับหนุน อ่านตัวละครแตกเป็นเสี่ยงๆ :laugh:
เห็นด้วยกับพี่หนึ่ง น้องนิว เอ่อ o13
เชื่อซะเถอะนะมั้งเพราะ นิวเรียนเช้าทุกวันเลยว่างเล่นแค่บ่ายๆอะนะอิๆ
ปล.น้องมั้งพยายามเชื่อหน่อยว่านิวตื่นเช้า :laugh:
-
หวัดดีค้าบพี่Manji+ :กอด1: พี่นิค :กอด1:
เข้ามาให้กำลังใจพี่แชมป์กะพี่จอน :L1:
ยังคิดถึงเสมอนะค้าบพี่ๆทุกคน :impress2:
-
กอดกุกกุ๊กกับเฮียมั้ง :กอด1: :กอด1:
นิวคุงยังวิจารณ์ได้ดีเหมือนเดิมเยย
------------------------------------------------
"แม่มีใครที่อยากให้แชมป์ไปพบ" ......................
-
แชมป์ เป็นไรอ่ะ ทำไมเปลี่ยนไป ไม่แยแส หรือไม่อยากแยแส จอนอีกแล้ว
เหมือนแชม์ืพยายามจะหนี
ไม่เข้าใจเลย :เฮ้อ:
สงสารจอนจัง :m15: :กอด1:
-
อ่านแล้วเซ็ง ทำไมคนเราต้องกำหนดเพศที่จะรักด้วย สงสารจอนกับแชมป์มากมาย รู้ว่าแชมป์หลอกตัวเองว่ามีความสุขนะ พ่อของจอนเค้าลืมไปแล้วหรอว่าลูกมีจิตใจ คิดถึงแต่หน้าตาและสังคม เหอๆ สงสารทุกๆคน แต่อยากบอกว่าแชมป์โชคดีมากที่มีเพื่อนดีๆอย่างแทค ผมยังไม่โชคดีเหมือนเค้าเลยที่ไม่มีเพื่อนผู้ชายดีๆอย่างนี้(เพื่อนสนิทเป็นผู้หญิง)
-
ยังไม่มาอีก
ทรมานกานต่อไป :z10:
-
"แม่มีใครที่อยากให้แชมป์ไปพบ" ......................
แม้จะเป็นเพียงข้อความสั้นๆจากนิคนะ แต่อยากบอกว่า มันมีความหมายมากมายนัก
กับข้อความนี้มันแสดงให้เห็นว่า บุคคลที่สามได้เข้ามารับรู้อะไรบางอย่าง
จากสถานการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้น โดยดูท่าแล้วเรื่องราวคงกำลังจะดำเนินไปในทางที่ดีขึ้น
แต่เรื่องราวก็คงยังไม่จบลงง่ายๆหรอกหากต่างฝ่ายต่างไม่มาพบและพูดคุยกันอย่างจริงจัง
พ่อแม่ของจอน และ พ่อแม่ของแชมป์ อาจจะจำเป็นต้องเจอกัน...
หรือ... แม่ของแชมป์จะนัดดูตัวให้ละเนี่ย โฮะๆขอบอกไว้เลยว่า :laugh:
อาจจะเป็นโจ๊กเล็กนะว่า เป็นเพื่อนเก่าที่รู้จักกันมานานมีลูกสาวซึ่งแชมป์เคยรู้จัก
แล้วการมานัดเจอกันครั้งนี้ก็เพื่อ .... :m20: :m20: :m20:
ไม่ไหวหละถ้าเป็นอย่างนี้จริงเรื่องคงจะสับสนจนน่ากลัวว่ารักนี้จะไม่มีหวังซะแล้ว
แต่แหมนิคนี่น่า :beat: :beat: เหลือเกินนะมาทิ้งไว้สั้นๆ 1 ประโยคเนี่ย
ถึงงั้นก็เหอะขอกอด นิค ทีนึงอิๆ :กอด1:
-
สั้นๆง่ายๆแต่ได้ใจความไง
สปอยล์แค่นี้พอเดี๋ยวไม่หนุก อ่าส์ รสชาติความทุกข์ทรมาณของคนอื่นมันช่างเยี่ยมยอดอะไรอย่างนี้ :laugh:
-
:fire: :fire: :fire:
:beat: :z6:
-
โอ๊ย อั๊ก อุ๊บ อ่าส์ อีกทีสิ แรงอีก อ่าส์ ซี๊ด เอาอีก :impress2:
-
มาต่อเร็วๆนะครับ
-
อ่านแล้วมีความรู้สึกว่า ใจคนนี่มันไปได้เรื่อยเลยนะ แต่การแสดงออกก็อีกเรื่องนึง
เพราะงั้นไม่ว่าใจกับการแสดงออกจะตรงกันหรือไม่ ท้ายที่สุดแล้วความจริงก็คือความจริง
ถ้าต่างคนต่างยังรักกันอยู่ สุดท้ายความรักในใจของทั้งคู่ก็จะเชื่อมโยงให้กลับมาหากันเอง
แต่ถ้าความรักที่เคยมี และยังมี มันมีไม่มากพอ หรือลดลงไปแล้ว
ที่สุดก็คงต้องจบ จอนก็ต้องยอมรับให้ได้และก้าวต่อไป แชมป์เองก็ต้องเข้มแข็งและเชื่อมั่นในสิ่งที่ตนเลือกต่อไป
อ๊ากซซซซซ ทำไมฉันเขียนยาวขนาดนี้
-
^ ฟางจ๋า นี่ยาวแล้ว ต้องเทียบกับของนิว นั่นคงเป็นทวดของยาว :laugh:
นิว มั้งขอแต่งตั้งให้นิวเป็น THE ROMO Analyst เลยละกัน กดบวกหนึ่งให้แล้วนะ o13
แต่กลับมาอีกที เหมือนกลายเป็นกระทู้ฉะความมันส์กันย่อมๆ
ผมว่าบางทีที่นิววิเคราะห์มีส่วนถูกไปมาก แต่นิสัยคนอีกคนหรือสองคน อาจจะดีจนน่าใจหาย
ว่าทำไมมันถึงมีคนเหล่านี้อยู่บนโลก ซึ่งมั้งไม่พบเจออออ :serius2:
จริงๆยังไม่อยากลงเลยง่ะ ลองอีกวันได้มั้ย ไม่อยากช็อคผู้อ่าน ก็ตอนหน้า ...คือว่า....เอ่อ....
ลงดีมั้ยน้า ...หรือพรุ่งนี้ดี
plot เด็กหญิงที่เคยรู้จักนี่ถ้ามี มั้งจะเอาเรื่องพี่แชมป์ไปลงทำหนังไทยขาย เน่าดี :z3:
แต่ถ้าเป็นพี่ชายที่รู้จักกันมาก่อนนี่ พอไปไหว
คิดไม่ออก ลงดีมั้ย อยากให้ตึกตักกันมากกว่านี้หน่อย ขอคิดแปบ
:กอด1:นิวกะนิคกลับ
นิคครับ เฮียว่า นิคนี่อาการหนักขึ้นทุกวัน อาจต้องรับการบำบัด ใน SM Studio ซักพักนะ
-
กอดเฮียมั้ง :กอด1: จากนั้นชักมีดออกมาเสียบ o18 พอเฮียมั้งทรุดก็ :laugh:
-
บทที่ 17 ใต้สำนึก
ผมได้ข่าวว่าจอนเข้าโรงพยาบาล เพราะไม่ยอมกินข้าว และเป็นโรคเครียด ห่วงก็ห่วงแต่ผมกลับไม่รู้สึกอยากทำอะไรมากนัก ผมยังไม่ได้คุยกับไอแทคหลังจากวันนั้น ผมรู้มาจากเพื่อนคนอื่นเพราะจอนมันหยุดเรียนไปหลายวัน จนในที่สุด คนที่ผมคิดไม่ถึงจะมาหา
“แชมป์” แม่จอน เดินเข้ามาในบ้านผม ขณะผมนั่งกินขนมดูทีวีอยู่ กินโคตรเยอะเลยช่วงนั้น
“หวัดดีคับ” ผมไหว้อย่างงงๆไม่นึกว่าแม่จอนจะมาหา
“พี่ฮัท นี่แม่จอน” พี่ฮัทที่นั่งดูหนังกับผมลุกขึ้นสวัสดี
“แม่อยากให้แชมป์ไปเจอใครบางคนหน่อย”
“จอนเหรอคับ คงไม่ล่ะคับ แม่เป็นคนอยากให้แชมป์ไม่เจอจอนไม่ใช่เหรอคับ แชมป์ก็ทำให้แล้วไง”ผมพูดอย่างเคืองๆ พี่ฮัทดูหน้าเจื่อนๆ
“พี่กลับก่อนดีกว่า” พี่ฮัทบอกผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ใช่ความลับอะไรซักหน่อย” ผมรั้งมือพี่ฮัทไว้ แต่ใจผมเองมันกลับแกว่ง
“จอนเขาอาการไม่ดีเลยนะจ๊ะแชมป์” ผมเริ่มหวั่นๆ ตาผมมองไปที่ดวงตาของคนข้างตัวที่เขากำลังก้มทอดมองไปแต่พื้น
“ขอโทษนะครับ ผมคงไปไม่ได้” ผมรู้ตัวว่าเสียมารยาทมากๆ แต่ผมกลับลุกกลับห้องไป
.....................
“แชมป์ ให้พี่เข้าไปหน่อย” พี่ฮัทเคาะประตู
“แม่จอนเขารอเราอยู่นะ” พี่ฮัทเดินมานั่งข้างๆผม
“พี่ฮัท ทำไมถึงอยากให้ผมไปล่ะ ไม่ห่วงผมเหรอ” ผมหันหน้าหนี ไม่อยากให้เห็นแววตาที่สั่นคลอน
“แชมป์ พี่รู้ว่าเราคิดอะไรอยู่ เรารู้มั้ยที่พี่อยู่ตรงนี้ ไม่ว่าพี่จะอยู่กับเราในฐานะอะไร พี่ก็ยังคงเป็นพี่ชายเราเสมอนะ” พี่ฮัทมองตาผม
“พี่ฮัท อย่าบังคับผมเลย ผมมีความสุขดีแล้วในตอนนี้ แชมป์ไม่อยากกลับไปทุกข์อย่างนั้นอีกแล้ว มันมืดมนเหลือเกิน”
“แชมป์ ไว้ใจพี่นะ ถ้าแชมป์จะต้องตกลงไปอีก พี่จะไปอยู่เป็นเพื่อนในความมืดมนนั้นเอง”
“แชมป์คิดดูให้ดีๆนะว่าแชมป์กำลังหนีอะไรอยู่หรือเปล่า”
“พี่ฮัท” ผมยังคงลังเล ผมไม่อยากให้พี่ชายคนนี้ของผมต้องเจ็บเหมือนกัน
“เอางี้เล่นเกมส์กัน เลือกซักมือหนึ่งถ้ามีเหรียญ แชมป์ต้องไปนะ” พี่ฮัทยื่นมือออกมาสองข้าง ผมกุมไว้ที่มือขวา พี่ฮัทแบมันออก มีเหรียญอยู่ในนั้นจริงๆ
ผมแกะมือซ้ายออก
มันมีเหรียญอยู่ไม่ได้ต่างกันเลย
ผมรู้จักพี่ฮัทดี เคยถูกหลอกเมื่อตอนเด็กๆ
“พี่ฮัทอยากให้ผมไปขนาดนั้นเลยเหรอครับ ทั้งๆที่รู้ว่าแชมป์อาจจะไม่ได้กลับมาอีก”
“แชมป์คิดว่าพี่อยากเสียแชมป์ไปเหรอ แต่ที่เราอยู่กับพี่อยู่ทุกวันนี้ พี่ก็ทำให้เรามีความสุขไม่ได้ ในเมื่อใจของเรายังคงอยู่กับใครบางคนตลอดเวลา ”
“กลับไปหาหัวใจตัวเองให้ดีเถอะ แชมป์” พี่ฮัทจับแขนผม พี่ฮัทคงเห็นสายตาที่อ่อนแสงลงของผม ผมกำลังทำผิดกับพี่ฮัทอีกคนแล้วเหรอ ผมเองก็ไม่รู้ที่ผมทำอยู่เพื่ออะไร
“พี่จะรอที่บ้าน มีอะไรก็ไปหาพี่ได้นะ” สายตาของพี่ฮัทเองก็ไม่ได้ต่างจากผม
“แล้วอีกอย่าง พี่ยังไม่เคยตอบรับว่าเราเป็นแฟนกัน พี่มาอยู่ตรงนี้เพื่ออยู่เป็นเพื่อนแชมป์ ไม่ต้องคิดมากล่ะ”
“พี่ฮัทครับ” น้ำตาผมเริ่มซึม
“อย่าทำเศร้าสิ พี่แค่ไม่คิดว่าเวลามันจะสั้นอย่างนี้เท่านั้นเอง”
“ขอโทษนะคับพี่ฮัท” ผมตัดสินใจสุดท้าย
“ไม่เป็นไร ไอหนู มีความสุขมากๆล่ะ” พี่ฮัทขยี้หัวผม ผมกอดพี่ฮัท
อบอุ่นจัง
ถ้าเร็วกว่านี้
ถ้าพี่ฮัทบอกแชมป์เร็วกว่านี้....
“ถ้าพี่บอกความรู้สึกที่มีกับเราก่อน คนโชคดีคนนั้นคงจะเป็นพี่นะ”
“พี่ฮัทเป็นพี่ชายที่แสนดีของผมเสมอนะ” คำตอบที่ชัดเจนในใจ อดีตผมไม่รู้หรอกว่ามันจะเปลี่ยนยังไง
ถ้าการตัดสินใจของบางคนเปลี่ยน
แต่สำหรับผม
ผมไม่เคยคิดจะกลับไปแก้การกระทำใดๆทั้งสิ้น
กลัว
กลัวที่จะไม่ได้มีความรู้สึกอย่างนี้กับไอคนครอบครอง....หัวใจของผม
“ค้าบ ไอน้องชาย” พี่ฮัทยิ้มให้ผม
“แล้วเจอกันนะคับ” คำพูดที่สื่ออะไรมากมาย มันทำให้เราต้องกลั้นใจในการพูด ตาพี่ฮัทแดง
“ไปเถอะ แชมป์” ผมต้องเลือกที่ต้องเดินออกมาก่อน พี่ฮัทคงไม่อยากให้ผมต้องเห็นภาพที่จะเกิดขึ้น
มันเหมือนมีจังหวะดนตรีกับมาเต้นในหัวผมเหมือนในหนัง
ความรู้สึกที่ไม่นึกว่าจะรู้สึกอีก
ผมทนหลอกตัวเองมานานเหลือเกิน ทำให้ตัวเองเจ็บไม่พอ ยังลากให้คนรอบตัวเจ็บไปด้วย ผมรู้สึกผิดกับพี่ฮัทอย่างมาก แทบไม่รู้จะขอโทษยังไง ผมรู้สึกเหมือนคบพี่ฮัทคั่นเวลา ที่ตัวเองก็ไม่รู้อะไรซักอย่าง
ผมจะหาวิธีให้พี่ฮัทสบายใจให้ได้
แต่ตอนนี้ผมไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องอะไรแล้ว
ใจผมมันไปอยู่กับใครอีกคนซะแล้ว
“ดีใจที่ได้พบกันอีกครั้ง
......ความรัก”
ต่อบทที่ 17.1 Back at one
-
ชอคเลย แต่คนก็ยังคือคน
อารมณ์ผันผวนไม่แน่ไม่นอน รู้สึกว่าจะลงคืนที่สิบนะ
มั้งยังคงลงทุกวันอยู่ แต่คงไปนอนกันหมดแล้ว รอแอบเลยมาฆมาก่อน ทำความดี :z2:
-
มาคนแรกเลยค้าบบบ
อะไรกันเนี่ยยยยย
มาแบบค้างนิด ๆ แล้วมันจะยัไงกันว้าาา :serius2: :sad4:
-
เย้
เเละเเล้ว พี่เเชมป์ก็กลับมาร๊ากกับพี่จอน
หุหุ o17 o17
-
เย้..........ถึงตอนกลับมาดีกันแล้ว
ชอบตอนนี้ที่สุดเล้ย :z2:
รักพี่แชมป์ รักพี่จอน อิอิพี่นิคด้วย ( เดี๋ยวน้อยใจ ) :L1:
ขอบคุณManji+ค้าบ :pig4:
-
:z13:
จิ้มกุ๊กกิ๊กอิๆ
อ่านตอนนี้แล้วหลายคนคงจะรู้สึกดีใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
อยากจะพูดประโยคๆหนึ่งจังที่บอกไว้ว่า โชคชะตามักเล่นตลกกับชีวิตคนเรานัก
พูดกี่ครั้งก็ยังเห็นจริงจังที่พูดเสมอ ไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตามแม้แต่เรื่องราวของแชมป์
สิ่งต่างๆที่เกิดในตอนนี้ก็ไม่ต่างจากที่คาดเดาไว้ในครั้งก่อนมากนักที่ว่า
หลังจากนี้ไปอะไรๆก็คงจะดูเศร้าขึ้นไปเรื่อยๆ อาจจำเป็นต้องมีเหตุการณ์ หรือบุคคลที่สาม
เข้ามามีเอี่ยวด้วยเพื่อให้เรื่องราว รักเศร้าๆนี้จบลง
เหตุการณ์ทุกอย่างมันดูลงตัวขึ้นกว่าในตอนก่อนหน้านี้มากนัก อะไรๆก็คงจะดีขึ้นกว่านี้ในตอนหน้า
พ่อและแม่ของจอน...
แต่สิ่งที่น่านำมาฉุกใจคิด คือ การที่แม่ของจอนถึงขนาดต้องมาตามแชมป์ด้วยตัวเองถึงที่บ้านนี่สิ
มันเป็นเรื่องที่น่าสนใจมากว่า งั้นตลอดเวลาที่ผ่านตั้งแต่ทั้งแชมป์และจอนยุติความสัมพันธ์ลง
แม่ของจอนก็ยังคงรับรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงทั้งทางกาย และใจมาโดยตลอดและหนักใจ
คงได้เก็บงำความคิดไว้ไม่พูดอะไร ตามลักษณะปกติของคนญี่ปุ่นที่ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญมาก
ก็จะไม่นำมาพูดให้เปล่าประโยชน์ไป แตาเมื่อเรื่องราวชักดำเนินไปอย่างไม่เป็นไปตาม
กรอบที่ถูกวางไว้ให้จอน จอนเริ่มมีพฤติกรรมที่แปลกไปดูซึมเศร้าเบื่ออาหารสุขภาพทรุดลง
แถมมีภาวะเครียดที่จำเป็นต้องเข้าพบแพทย์เพื่อรับการรักษา
แม่ของจอนคงคิดว่าถึงเวลาแล้วละที่ต้องนำเรื่องนี้กลับมาพูดอีกครั้งโดยได้พูดคุยกับ
สามีของตน ก็คือ กร นั่นเอง การพูดคุยครั้งนี้จะเป็นเช่นไรเป็นเรื่องที่สำคัญมากๆ
ไม่อาจคาดเดาถึงสิ่งที่นำมาถกกันได้มากนักแต่โดยเจตนาหลักแล้วคงเกี่ยวกับ
สภาพจิตใจของจอน และหนทางเดียวที่จะลดภาวะความเครียดที่เกิดขึ้นได้คือ แชมป์
ดังนั้นทั้งคู่จึงได้ตกลงกันว่า ควรให้แชมป์ไปพบจอนในตอนนี้ ไม่ว่าจะด้วยในฐานะอะไรก็ตาม
สิ่งที่ต้องคิเอีก คือ ใครคือคนที่เกมาะที่จะไปคุยกับแชมป์ละ คำตอบของปัญหานี้
นั้นตอบได้ว่าต้องเป็นแม่ของจอนจะดีที่สุด เพราะผู้ที่พูดในทั้งคู่ยุติความสัมพันธ์
คือ กร กร จึงไม่ควรที่จะเข้ามาเป็นฝ่ายพูดเองเพราะมันเป็นเหมือนการลดทิฏฐิมากเกินไป
แต่การไปที่บ้านของแชมป์ครั้งนี้แม่ของจอนกลับพบอะไรบางอย่าง
ดูจากบทสนทนาที่เกิดขึ้นได้
“แม่อยากให้แชมป์ไปเจอใครบางคนหน่อย”
“จอนเหรอคับ คงไม่ล่ะคับ แม่เป็นคนอยากให้แชมป์ไม่เจอจอนไม่ใช่เหรอคับ
แชมป์ก็ทำให้แล้วไง”ผมพูดอย่างเคืองๆ พี่ฮัทดูหน้าเจื่อนๆ
“พี่กลับก่อนดีกว่า” พี่ฮัทบอกผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ใช่ความลับอะไรซักหน่อย” ผมรั้งมือพี่ฮัทไว้ แต่ใจผมเองมันกลับแกว่ง
“จอนเขาอาการไม่ดีเลยนะจ๊ะแชมป์”
ผมเริ่มหวั่นๆ ตาผมมองไปที่ดวงตาของคนข้างตัวที่เขากำลังก้มทอดมองไปแต่พื้น
“ขอโทษนะครับ ผมคงไปไม่ได้” ผมรู้ตัวว่าเสียมารยาทมากๆ แต่ผมกลับลุกกลับห้องไป
.....................
มันเหมือนเป็นอะไรที่หมดหวังอย่างไรก็ไม่รู้ เมื่อแม่ของจอนได้ฟังคำพูดประชดโต้ตอบ
และเดินหนีจากไปของแชมป์ มันเหมือนโดนตบหน้ายังไงยังงั้น
ทางออกสุดท้ายของปัญหาเรื่องจอนดูจะหมดหวัง ความรู้สึกที่เกิดขึ้น คือ
เราเป็นคนผิดเองใช่ไหมที่ไม่ยอมรับและทำความเข้าใจในความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ตั้งแต่ต้น
และแม่ของจอนก็กลับไปด้วยความรู้สึกเช่นนี้...
แชมป์...
การกระทำที่แชมป์แสดงออกต่อแม่ของจอนมันควรแล้วหรอที่จะทำอย่างนี้...
มันดีแล้วไม่ใช่หรอที่เราจะได้หลุดออกจะจากจอนสักที...
เรามีพี่ฮัทอยู่ข้างกายของเราแล้วไง...
อ่านๆไปเราจะสังเกตเห็นว่า แชมป์แคร์พี่ฮัทอยู่มาก
“พี่กลับก่อนดีกว่า” พี่ฮัทบอกผม
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ไม่ใช่ความลับอะไรซักหน่อย” ผมรั้งมือพี่ฮัทไว้ แต่ใจผมเองมันกลับแกว่ง
“พี่ฮัท” ผมยังคงลังเล ผมไม่อยากให้พี่ชายคนนี้ของผมต้องเจ็บเหมือนกัน
“พี่ฮัทอยากให้ผมไปขนาดนั้นเลยเหรอครับ ทั้งๆที่รู้ว่าแชมป์อาจจะไม่ได้กลับมาอีก”
อ่านดูแล้วจะรู้สึกว่าเป็นอย่างนั้นจริงๆ และอย่างที่เคยบอกความรู้สึกที่แชมป์มีให้พี่ฮัท
มากที่สุดมันก็ได้แค่ พี่ชายที่แสนดีคนนึง อย่างที่ตัวแชมป์เองก็รู้อยู่แก่ใจดีแต่ไม่อยากจะยอมรับ
แชมป์กำลังรู้สึกผิดต่อพี่ฮัทอย่างมากมายที่เหมือนกับเอาพี่ฮัทมาเป็นเกราะกำบังตัวเองจากจอน
ประเด็นนี้น่าคิดมากว่า แชมป์ทำไปโดยรู้ตัวรึเปล่าว่า
ที่ทำนะมันไม่ใช่เพราะว่ารักจอนมากจนเกินไปหรอกเหรอถึงได้ทำอย่างนี้
แล้วยิ่งมาเจอกับบทสนทนาที่คุยกับพี่ฮัทที่ว่า
“พี่ฮัทอยากให้ผมไปขนาดนั้นเลยเหรอครับ ทั้งๆที่รู้ว่าแชมป์อาจจะไม่ได้กลับมาอีก”
“แชมป์ คิดว่าพี่อยากเสียแชมป์ไปเหรอ แต่ที่เราอยู่กับพี่อยู่ทุกวันนี้
พี่ก็ทำให้เรามีความสุขไม่ได้ ในเมื่อใจของเรายังคงอยู่กับใครบางคนตลอดเวลา ”
“กลับไปหา หัวใจตัวเองให้ดีเถอะ แชมป์”
พี่ฮัทจับแขนผม พี่ฮัทคงเห็นสายตาที่อ่อนแสงลงของผม
ผมกำลังทำผิดกับพี่ฮัทอีกคนแล้วเหรอ ผมเองก็ไม่รู้ที่ผมทำอยู่เพื่ออะไร
“พี่จะรอที่บ้าน มีอะไรก็ไปหาพี่ได้นะ” สายตาของพี่ฮัทเองก็ไม่ได้ต่างจากผม
“แล้วอีกอย่าง พี่ยังไม่เคยตอบรับว่าเราเป็นแฟนกัน
พี่มาอยู่ตรงนี้เพื่ออยู่เป็นเพื่อนแชมป์ ไม่ต้องคิดมากล่ะ”
“พี่ฮัทครับ” น้ำตาผมเริ่มซึม
“อย่าทำเศร้าสิ พี่แค่ไม่คิดว่าเวลามันจะสั้นอย่างนี้เท่านั้นเอง”
“ขอโทษนะคับพี่ฮัท” ผมตัดสินใจสุดท้าย
“ไม่เป็นไร ไอหนู มีความสุขมากๆล่ะ” พี่ฮัทขยี้หัวผม ผมกอดพี่ฮัท
มันยิ่งเป็นการตอกน้ำไปอีกว่าขนาดพี่ฮัทยังดูออกเลยว่าใจเรายังอยู่ที่จอน
แล้วมันจะมีเหตุผลอะไรละที่จะรั้งเราให้ยืนอยู่ในตำแหน่งที่เหมือนจะสบาย
แต่จริงๆแล้วมันไม่ใช่เลยมันทุกข์ทรมานมากเพียงแต่ถูกแสดงออก
ออกมาเพื่องหลอกตัวเองและคนรอบข้างเท่านั้น...
เหตุผลสุดท้ายที่อาจจะรั้งเค้าไว้ได้ก็คือ พี่ฮัท แต่พี่ฮัทก็ยังปล่อยให้เราไป...
เราไม่เหลือเหตุผลอะไรอีกแล้วเราต้องทำตามที่หัวใจปรารถนามาตลอดสักที
แม้มันอาจจะเป็นเพียงแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเพราะเรายังเอาแน่กับการตัดสินใจต่างๆของ
พ่อและแม่จอนไม่ได้แต่ก็ขอทำตามใจตัวเองอีกสักครั้ง
ถึงจะทำให้พี่ฮัทต้องเสียใจ... ก็ตาม...
พี่ฮัท...
อ่านตอนนี้แล้วรู้เลยละว่าคนนี้แหละเจ้าชายตัวจริงชายผู้ที่ยอมรับความจริงได้
ตั้งแต่วันแรกที่แชมป์เข้ามาชวนทำนู้นทำนี่ และมาบอกว่าจะคบกับเค้า...
ซึ่งเค้าไม่เคยพูดปฏิเสธแชมป์เลย
แม้จะรู้ว่าตัวเองเป็นได้แค่คนที่คอยอยู่ข้างให้กำลังใจแชมป์เท่านั้น
จนวันนี้ที่แม่ของจอนมาหาแชมป์ถึงบ้าน...
มันคงถึงเวลาแล้สสินะ ที่รักสีเศร้าที่จะต้องมีคนยอมเสียสละเพิ่มขึ้นอีกคน
ทั้งที่ยอมรับว่าทำใจได้มานานแล้วและคิดว่าสักวันแชมป์ก็คงต้องกลับไปหาจอน
เพราะรู้ดีว่าใจแชมป์ไม่เคยอยู่ที่เค้าเลยมันจะต้องมาถึง
และเมื่อมันมาถึงเค้าก็พร้อมที่จะเสียสละ ในฐานะที่เค้ารักแชมป์มากคนนึงไงละ
เพื่อที่แชมป์จะได้มีความสุขจริงๆสักที ...
แม้ว่าจะไม่รู้ว่าในเวลาข้างหน้าจะเป็นเช่นไรแต่ตอนนี้คงทำได้แต่ปล่อยให้แชมป์ไปก็เท่านั้น
และนี่ละคือความรู้สึกที่นิวตีความออกมาได้จากในตัวของพี่ฮัท
ท้ายที่สุดเรื่องราวในตอนหน้าจะเป็นเช่นไรก็น่าคิดต่อนะว่า...
การที่แชมป์ยอมไปพบจอนแล้วเรื่องราวต่างๆมันจะดีขึ้นจริงหรือ...
อาการจอนอาจจะดีขึ้นเพราะแชมป์ก็เป็นได้แล้วหลังจากนั้นคนทั้งคู่จะอยู่ในฐานะอะไร
จอนพึ่งจะบอกคบกับเด็กรุ่นน้องคนนั้นไปไม่ใช่หรือ
แล้วพ่อแม่ของจอนจะจัดการเรื่องนี้ยังไงต่อไป เพราะดูเหมือนว่าคราวนี้จำเป็นต้อง
พูดคุยกันอย่างจริงจังอีกครั้งแล้วละว่าจะให้ทั้งคู่อยู่กันในฐานะอะไร
แถมเรื่องนี้ก็สมควรให้พ่อแม่ของแชมป์เข้ามาเกี่ยวข้องด้วยเพื่ออะไรๆจะได้ไม่ยืดเยื้อ
และกลับมาเป็นปัญหาอย่างนี้อีกไม่รู้จบ อย่าปล่อยให้มันคาราคาซังอย่างนี้อีกเลยพอเถอะ
แล้ว พรุ่งนี้ นิวจะรออ่านต่อไปอย่างลุ้นสุดตัว่าเรื่องจะเป็นยังไง
ขอบอกว่าจริงๆแอบคิดไว้แล้วละว่าจะเป็นยังไงแต่ยังไม่อยากเขียนลงมา
เพราะอยากจะลุ้นกับตัวเองไปในตัวด้วยว่าจะใช่ หรือ ไม่กันแน่อิๆ
นิว
===============================================
โอ๊ย อั๊ก อุ๊บ อ่าส์ อีกทีสิ แรงอีก อ่าส์ ซี๊ด เอาอีก :impress2:
แหมนิคชอบรุนแรงหรอเนี่ยได้เด่วจัดให้
:beat: :beat: :z6: :z6: แล้วต่อด้วยการ :กอด1: :กอด1:ปลอบใจอิๆ
ปล.คราวหน้าอย่าเล่นมาทิ้งไว้หนึ่งประโยคอีกน๊ามันเสียวอะลมมันเย็น
^ ฟางจ๋า นี่ยาวแล้ว ต้องเทียบกับของนิว นั่นคงเป็นทวดของยาว :laugh:
นิว มั้งขอแต่งตั้งให้นิวเป็น THE ROMO Analyst เลยละกัน กดบวกหนึ่งให้แล้วนะ o13
แต่กลับมาอีกที เหมือนกลายเป็นกระทู้ฉะความมันส์กันย่อมๆ
ผมว่าบางทีที่นิววิเคราะห์มีส่วนถูกไปมาก แต่นิสัยคนอีกคนหรือสองคน อาจจะดีจนน่าใจหาย
ว่าทำไมมันถึงมีคนเหล่านี้อยู่บนโลก ซึ่งมั้งไม่พบเจออออ :serius2:
จริงๆยังไม่อยากลงเลยง่ะ ลองอีกวันได้มั้ย ไม่อยากช็อคผู้อ่าน ก็ตอนหน้า ...คือว่า....เอ่อ....
ลงดีมั้ยน้า ...หรือพรุ่งนี้ดี
plot เด็กหญิงที่เคยรู้จักนี่ถ้ามี มั้งจะเอาเรื่องพี่แชมป์ไปลงทำหนังไทยขาย เน่าดี :z3:
แต่ถ้าเป็นพี่ชายที่รู้จักกันมาก่อนนี่ พอไปไหว
คิดไม่ออก ลงดีมั้ย อยากให้ตึกตักกันมากกว่านี้หน่อย ขอคิดแปบ
:กอด1:นิวกะนิคกลับ
นิคครับ เฮียว่า นิคนี่อาการหนักขึ้นทุกวัน อาจต้องรับการบำบัด ใน SM Studio ซักพักนะ
น้อมรับฉายาที่ยกให้น๊าอิๆ เด่วกด +1 ให้อุตส่าห์ใจดีมาลงให้เพราะรู้ว่า เราจะรออ่านอะสิอิๆ
กอดมั้งด้วยความร๊ากกกกๆๆๆๆ :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
แล้วพรุ่งนี้อย่าลืมมาลงละ o18
-
เฮียมั้ง ลืมเอาเพลงประกอบตอนนี้มานะ ความในใจของเฮียจอนถึงเฮียแชมป์ (เอาเพลงมาใส่มะเป็น เอาลิงค์ไปละกันนะ :sad4: )
http://www.imeem.com/bestz/music/_AB7PoSk/notto/
--------------------------------------------------------
เอ่อ ป๊าเฮียจอนใช้นามแฝงว่า โต้ อะนะ
แล้วก็ ม๊าเฮียจอนยังอยู่ข้างล่างนะ ยังไม่ได้กลับ
-------------------------------------------------
"คงถึงเวลาที่แชมป์จะไปเรียนต่อที่เมกาสักที" (คิดสภาพหน้าคนอ่านแล้ว :laugh:)
----------------------------------------------------
กอดกุกกุ๊กกับเฮียมั้ง :กอด1:
---------------------------------------------
อุ๊บ อั๊ก อเกน พลีซ~
-
:เฮ้อ:ตอนเเรกก็คิดว่าจะดีเเล้วนะเนี่ย...เเต่เห็นข้อความจากนิคเเล้ว
"คงถึงเวลาที่แชมป์จะไปเรียนต่อที่เมกาสักที"
มานทามร้ายจิตใจ แชมป์+จอน FC มากมายเลย :fire:
ต้องไปประชุมที่ ม.ขอนเเก่น..ไม่ได้อ่านตั้งอาทิตย์นึง.... :z3: :z3:คิดถึงเเย่เลยหงะ...
เจ็ดวันเจ็ดตอน....... :m31:เรื่องราวจะเป็นไงนะ...เเชมป์กับจอนต้องโดนจับเเยกกันอีกเเน่เลย...ได้กลิ่นความเศร้าอะ..
นิวช่วยเป็นหมอร้ากหน่อย........ฟันธง....ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป
สุดยอดเลยจริงๆ..วิจารณ์ได้เด็ดขาดบาดใจ...ซาบซึ้งถึงจิตใจทุกตัวละคร
ข้าน้อยขอคารวะ o13
-
สงสัยคงได้คืนดีกันแล้วมั๊งคราวนี้ รู้หัวใจตัวเองกันสักที
-
พี่ฮัทเป็นคนดีจริง ๆ ไม่ยื้อแชมป์เอาไว้ เพราะรู้ว่าหัวใจแชมป์อยู่ที่ใคร แม้ตัวเองจะเจ็บปวด :m15:
ส่วนแชมป์ :m15: :m15: :m15: สงสารแชมป์อ่ะ ต้องทนอยู่ในความมืดโดยที่ใครไม่รู้เลย
ต้องทนเจ็บ ทนฝืนในสิ่งที่ไม่อยากทำ ต้องร้องไห้อยู่คนเดียว จากนี้ก็ขอให้แชมป์มีความสุขนะ
:L2: :กอด1: :L1:
:a5: แต่พอมาเจอข้อความนี้ ของน้องนิค
"คงถึงเวลาที่แชมป์จะไปเรียนต่อที่เมกาสักที"
:z3: :z3: :z3: มันจะมีอะไรที่แย่ไปกว่านี้อีกเหรอ
:o12: :o12: :o12: ทนไม่ได้ สงสารแชมป์กับจอน
ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นอีกเลย :call: :call: :call:
-
เป็นกำลังใจให้แชมป์นะ :กอด1:
-
ดีใจที่แชมป์ไม่หนีไปอีก :กอด1:
ขอบคุณพี่ฮัท ที่ยังคงเป็นพี่ชายที่แสนดี :L2:
-
เฮียมั้ง ลืมเอาเพลงประกอบตอนนี้มานะ ความในใจของเฮียจอนถึงเฮียแชมป์ (เอาเพลงมาใส่มะเป็น เอาลิงค์ไปละกันนะ :sad4: )
http://www.imeem.com/bestz/music/_AB7PoSk/notto/
--------------------------------------------------------
เอ่อ ป๊าเฮียจอนใช้นามแฝงว่า โต้ อะนะ
แล้วก็ ม๊าเฮียจอนยังอยู่ข้างล่างนะ ยังไม่ได้กลับ
-------------------------------------------------
"คงถึงเวลาที่แชมป์จะไปเรียนต่อที่เมกาสักที" (คิดสภาพหน้าคนอ่านแล้ว :laugh:)
----------------------------------------------------
กอดกุกกุ๊กกับเฮียมั้ง :กอด1:
---------------------------------------------
อุ๊บ อั๊ก อเกน พลีซ~
:beat: :beat: :beat: :beat: ให้สาสมมาอย่างงี้อีกแล้วนะนิค
:เฮ้อ: ดูท่าเรื่องราวคงจะไม่ง่ายจริงด้วยก็อย่างที่คิดไว้แหละว่า ถึง กร กับแม่ของจอน
จะไม่ว่าอะไร แต่ในที่สุด พ่อแม่ขอของแชมป์ก็มามีเอี่ยวด้วยจนได้...
ขอกอดนิคให้หายเจ็บน๊า :กอด1:
-
นิค เลือกบทมาสปอยล์ซะสุดยอดเลย ไม่เอาบทพร่ำความในใจยาวๆมาลงเลยล่ะ
คงเรียกเสียง :angry2: ได้มากขึ้น
และแล้ว ROMO Analyst ของเราก็ยังคงวิจารณ์ได้อย่างเข้มแข็ง รู้ลึกถึงวัฒนธรรมญี่ปุ่นเป็นอย่างดี
ดูนิวน่าจะเป็นผู้มีประสบการณ์โชกโชนในสายความรักนะเนี่ย
มั้งว่าพี่ฮัทเองก็เป็นคนดีมากๆ แอบเทใจให้อยู่พักนึง แต่ด้วยความคุ้นเคยกับพี่แทคมากกว่า เลยได้ใจกรรมการไป
แอบสปอยล์บ้างดีกว่า หลังจากนี้ พี่ฮัทเองเขาก็จะไปเรียนต่อเมกาเหมือนกันครับ
เอาว่าเรื่องจะเป็นเช่นไรต่อไป
มาปล่อย สปอยล์คนที่ไม่เคยได้ PM มาจัดตอนพิเศษ 2 ดีกว่า
จัดมา.................
:mc4:
-
ฉลอง อ่าแล้วเกินหมื่น เย้ :mc4:
โรมานซ์พิเศษ สูตรรักนายแชมป์ II.1 (Directors' cut)
ผมใช้โอกาสที่รอเจ้าตัวดีไปอาบน้ำหลังจากผ่านศึกเสียเหงื่อและเสียน้ำไปมาก ค้นหาของที่เตรียมเอาไว้นานเพียงแต่ไม่รู้ว่าจะเอามาใช้เมื่อไหร่ดี ตอนแรกคิดว่าจะทำเซอร์ไพรซ์ในวันสำคัญสักวัน
แต่...
ผมอาจจะตายวันนี้ หรือ พรุ่งนี้
ถ้าทุกวันสามารถสร้างความสุขให้กับคนที่เรารักได้ก่อน จะไม่ดีกว่าเหรอ
ถึงแม้จะไม่เป็นวันพิเศษ
แต่ความรู้สึกพิเศษๆแบบนี้ อยากให้เขาได้รับรู้ ซะอย่าง......
คืนนี้ละกัน สรุปได้กับตัวเองก็จัดการย่องออกจากห้อง
“ไปไหน” ผมเปิดประตูก็เจอะกับคนที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ มันแต่งตัวมาเรียบร้อย
“ไปหามึงน่ะแหละ” ผมพูดก่อนจะต้องจำใจเดินกลับเข้าห้อง
“อยากทำอะไรดี วันนี้” มันถามขึ้น ความหวานเมื่อเช้าคงหายไปพร้อมน้ำที่ล้างตัวมันไปหมดแล้ว
“เฮ้อ....” ถอนใจเฮือกใหญ่ มันจะรู้สึกถึงอะไรที่สื่อไปบ้างมั้ย
ไม่มีเสียงบ่น ผิดจากปกติที่ผมถอนหายใจ
หันไปมอง ได้แต่รอยยิ้มที่ดูเหมือนจะยิ้มคนเดียวซะมากกว่า
“ไม่ได้อยากทำอะไรเป็นพิเศษ” ผมบอกเรียบๆ
“ไปรำลึกความหลังที่ AV ตูดิโอป่าว” มันแซวขำๆ ย้อนภาพกลับไปแล้ว ได้แต่ยิ้มจืดๆ คิดภาพแล้ว.....อยากไปอีกทีแหะ
“ไม่ล่ะ” คำตอบที่ขัดกับความจริง
“งั้น ทำอะไรดีล่ะ”
“พรุ่งนี้ โดดงานซักวันได้มั้ย”
“.......” คนถูกถาม คงอึ้ง เพราะผมไม่เคยขอหยุดงานมาก่อน
“ไม่เป็นไรหรอก วันเดียว ทำไมเหรอ”
“งั้น.......” ผมยิ้มแผลงๆ ไอตัวดีคงรู้แล้วล่ะ
หาเรื่องอีกแล้ว......นายแชมป์
.........................
ไม่ใช่เรื่องลำบากนักที่จะจองตั๋วเครื่องบินเพื่อมาเหนือสุดของเกาะในญี่ปุ่น ในเมื่อเส้นและอำนาจมันมีล้นพ้น
แค่บอกสถานที่และโรงแรมที่อยากพัก ก็เหมือนทุกอย่างจะบันดาลมากับอิทธิฤทธิ์นายคนนี้
กระชับเสื้อหนาวเข้าตัว ไม่นึกอากาศต่างกันชั่วโมงกว่าด้วยเครื่องบินมันจะแตกต่างได้ขนาดนี้
“หนาวมั้ย” คำถามที่เรียกไออุ่นได้ขึ้นมาบ้างเมื่อคนข้างตัวเริ่มเขยิบเข้ามาเบียด
“อือ”
“กลับโรงแรมก่อนละกัน มีคนมารอรับอยู่แล้ว”
ญี่ปุ่นนี่ไม่ใช่เมืองที่เราจะแสดงออกอะไรกันได้ แค่ตัวติดกันก็ถูกครหา ไม่เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ คงอยู่ในสังคมหน้ากากนี้ไม่ได้จริงๆ
โรงแรมนี้เป็นโรงแรมที่ผมศึกษามาอย่างดี ว่าเป็นโรงแรมโรแมนติคอันดับต้นๆของฮอกไกโด นิยมการจัดงานแต่งงานมากที่สุด เพราะฉะนั้น หมดปัญหาเรื่องอุปกรณ์
และที่สำคัญกว่านั้น งานหิมะในช่วงนี้ถือว่าสวยกว่าปีที่ผ่านๆมา เพราะอากาศมันหนาวเป็นพิเศษ หิมะและน้ำแข็งก็พลอยเยอะตามไปด้วย
“แชมป์ ไปเล่นไอซ์กันเหอะ โรงแรมเขามีกีฬาให้เล่นตั้งเยอะ” ผมยิ้มกับตัวเองขำๆ เวลาทำงานที่บริษัทนะ ไม่เคยเห็นมันจะทำตัวเป็นเด็กแบบนี้เลย มีแต่มาดเจ้าชายหน้านิ่ง
“แชมป์เล่นไม่เป็นนะ”
“มีคนสอนอยู่ทั้งคน” เสียงที่เหมือนประชด เพราะคนจะเรียนมีวี่แววว่าเล่นดีกว่าคนจะสอน เนื่องจากการสอนที่ผ่านมาหลายครั้งมีประสิทธิภาพดีอย่างน่าประหลาด กลับครูให้กลายเป็นนักเรียน
“โยโรชิกุเนะ” ผมยิ้มตอบรับกับว่าที่อาจารย์ผม
..................
“ต้องกางขาออกแบบนี้” ท่าทางมันตั้งใจจะประชดผมจริงๆ ผมจะเริ่มเล่นเลย ก็ไม่ยอม ต้องให้มาเรียนเหมือนเพิ่งหัดใหม่ มีคนมาเล่นในลานอยู่เยอะแยะ ส่วนใหญ่จะเป็นคู่หนุ่มสาว ส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดกันมากกว่า แต่ไงล่ะ ผมไม่สนหรอก หวานได้ไม่อายใคร ก็ใส่แว่นดำอยู่ทั้งที
“โอ๊ย...ลื่น” ผมแกล้งเซถลา ผลักคนพยายามสอนให้ล้มลงไป แต่มันกลับดึงผมลงไปด้วย
“ไม่อายคนเหรอ ทำอย่างนี้กลางลาน”
“เขารู้ว่าเป็นต่างชาติ ใครจะมาสนใจ” ผมยิ้มอ้อน ก่อนจะเอามือตักตวงให้มากที่สุด ให้คนถูกทับ โกรธ(เขิน) แต่ทำอะไรไม่ได้
“ลุกขึ้นได้แล้วครับ คุณชาย” ผมยื่นมือไปดึงคนตรงหน้าขึ้น ดูมันฮึดๆฮัดๆคงยังเขินไม่หาย
“นะครับคนดี อย่างอนนะ สอนแชมป์อีกหน่อยนะ” ผมยิ้มยิงเขี้ยว พยายามทำให้น่ารักที่สุด อายุที่เริ่มจะเลยคำว่าเด็ก แต่รอยยิ้มคู่นี้ ยังคงใช้ได้เสมอกับคนตรงหน้า
“จะเรียนอะไรล่ะ ไม่มีอะไรจะสอนแล้ว” คนพูดปัดน้ำแข็งออกจากก้น
“พาแชมป์เดินก็ได้” ผมไม่พูดปล่าว ดันตัวให้เลื่อนไปข้างหน้า ภาวะจำเป็นเลยตกอยู่ที่คนหันหลังเดิน
“เก่งอยู่แล้วไม่มีปัญหาหรอก” ทันทีที่ผมเอ่ยขึ้น ขาอาจารย์เหมือนจะติดๆขัดๆ
มันแกล้งป่ะหว่า
โลกเหมือนจะหยุดให้เหลือแต่สองเรา คนรอบข้างเป็นเพียงอากาศธาตุที่ล่องลอย มันทำให้ผมมีความสุข โดยไม่ต้องมีคำพูดคำบรรยายใดๆ นี่ใช่มั้ย บรรยากาศแห่ง...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ขัดจังหวะแห่งความสุข โว้ย....กูกะลังจา....
“ฮัลโหล... ก็ดี” เจ้าตัวดี แย้มรอยยิ้มละไม รู้แล้วว่าใครโทรมา
“อ่ะ มันจะพูดกะมึง” ผมรับโทรศัพท์มาอย่างเสียไม่ได้ โดนด่าก่อนแน่เลย
“ว่าไง คุณชายเล็ก”
“มึงหนีไปเที่ยวอย่างนี้ ใครจะดูงาน แล้วยังเอาพี่ชายไปอีก”
“โห แค่วันสองวัน บ่นอะไรหนักหนา วันหยุดก็ทำงานชดเชยตลอด”
“ก็ที่มึงไปเนี้ย งานทั้งหมดเลยตกมาที่กูต้องมาดูแลให้ไง” มันพูดไม่จริงจังเท่าไหร่
“หน่าๆ กลับไป เลี้ยงเบียร์” ผมว่าขำๆ
“อย่าลืมนะเว้ย แล้วคิดไงพาพี่กูไปเที่ยวถึงฮอกล่ะ”
“ขอเวลาสวีทมั่งสิวะ กูไม่ได้ไร้สมรรถภาพอย่างมึงนี่” ผมแซวให้คุณชายเล็กหัวเราะกลับ
“ได้ทีเอาใหญ่ เดี๋ยวมียาลอทใหม่จะไม่ประเคนให้แล้ว”
“กูแซวเล่น ไว้คุยกันดีกว่า ตัวดีกูเริ่มหน้าบูดแล้ว”
“ดูแลพี่ชายกูดีๆล่ะ”
“หวงพี่ชายมึงจัง”
“กูหวงมึงมากกว่า แฟนเก่ากูทั้งคน”
“ลามปาม เดี๋ยวโดนคนแถวนี้ ขย้ำให้หลอก รู้แรงหึงอยู่แล้วนี่...” เสียงหัวเราะถูกตัดไป เมื่อ
โทรศัพท์ถูกเปลี่ยนมือ
“ไม่มีอะไรแล้ว แค่นี้นะ” โอ้โห วางกันง่ายๆอย่างนี้เลย สมเป็นคุณชายใหญ่ เด็ดขาดและไม่ไว้หน้าน้องเลยจริงๆ
“คุยกับมันแล้ว ทำหน้าเริงร่า ขนาดนั้น คิดถึงมากกลับเลยมั้ย” พูดเสร็จก็วิ่งออกตัวไปก่อน
พอรู้หรอกครับ ว่ามันไม่ได้โกรธจริง
ท่าทางสิ่งที่ผมพยายามจะสื่อ น่าจะเข้าถึงตัวมันบ้างแล้ว เลยปรับโหมดให้เข้ากับบรรยากาศ
"""""""""TBC Special"""""""
+1 ให้นิว วิเคราะห์โดนใจ ให้นิค สปอยล์โดนใจ เอิ๊ก :laugh:
-
:เฮ้อ:ตอนเเรกก็คิดว่าจะดีเเล้วนะเนี่ย...เเต่เห็นข้อความจากนิคเเล้ว
"คงถึงเวลาที่แชมป์จะไปเรียนต่อที่เมกาสักที"
มานทามร้ายจิตใจ แชมป์+จอน FC มากมายเลย :fire:
ต้องไปประชุมที่ ม.ขอนเเก่น..ไม่ได้อ่านตั้งอาทิตย์นึง.... :z3: :z3:คิดถึงเเย่เลยหงะ...
เจ็ดวันเจ็ดตอน....... :m31:เรื่องราวจะเป็นไงนะ...เเชมป์กับจอนต้องโดนจับเเยกกันอีกเเน่เลย...ได้กลิ่นความเศร้าอะ..
นิวช่วยเป็นหมอร้ากหน่อย........ฟันธง....ว่าเรื่องราวจะเป็นยังไงต่อไป
สุดยอดเลยจริงๆ..วิจารณ์ได้เด็ดขาดบาดใจ...ซาบซึ้งถึงจิตใจทุกตัวละคร
ข้าน้อยขอคารวะ o13
มั้งควรรอพี่เคทก่อนเนอะ แฟนคลับเบอร์สองเชียว งั้นรออีกอาทิดให้พี่เคทกลับมาก่อนค่อยลงดีกว่าเนอะ
ไปลัลล้า วาเลนไทน์ :oni1:
ล้อเล่นครับ อย่าเพิ่ง:o211: คอมมันแพง
พี่อิมอย่า :beat:มั้งนะ :man1:
-
มั้งควรรอพี่เคทก่อนเนอะ แฟนคลับเบอร์สองเชียว งั้นรออีกอาทิดให้พี่เคทกลับมาก่อนค่อยลงดีกว่าเนอะ
ไปลัลล้า วาเลนไทน์ :oni1:
ล้อเล่นครับ อย่าเพิ่ง:o211: คอมมันแพง
พี่อิมอย่า :beat:มั้งนะ :man1:
^
^
^
หมายความว่าไง จะไปลัลล้า วาเลนไทน์ :m16:
:beat: :z6:
แต่ว่าน้องมั้งจะไปกับใครอ่ะ :z1:
ปล.ตอนใหม่ นี่คุ้น ๆ นะ น้องมั้ง :laugh:
-
ขอบอกว่า นิวคุงวิเคราะห์ได้ ละเอียดดี ผมเข้าใจความคิดแต่ละตัวละครขึ้นเยอะเลย สู้ๆ :mc4:
-
:z13:
จิ้มรีบน อิๆ
อ๊ากตอนพิเศษเหมือนจะเคยอ่านไปแล้วนะเนี่ย
อ่านใหม่ก็ดะเพิ่มเรื่องจุด...ในหัว
มั้งใจมากสำหรับ +1 เด่วบวกคืนให้
แหมบอกว่าช่ำชองในรักเหรอเหอะๆขอบอกว่ามีชีวิตอยู่ได้ก็ด้วยรักนี่แหละ
พูดเล่น ก็คนมันผ่านเรื่องมาพอควรอะ
บวกกับอ่านนิยายแนวต่างๆมามากมายยกเว้นแนวหวานแหวว
ไม่อ่านเพราะมันเดาทางง่ายอ่านจบก็ไม่มีไรดีขึ้นเลยในชีวิตอะนะ
แต่ถ้าแฟนตาซีละใช่เลยอ่านมันหมด :impress2: :impress2: :impress2:
ส่วนที่มาบอกว่า พี่ฮัทจะไปอเมกาบอกไมเนี่ยกลุ้มหนักเลย
มะขอพล่ามไรแล้วกันเนื่องจากวันนี้พล่ามมาเยอะละ
กอด มั้ง นิค พี่อิมด้วยน๊า :กอด1: :กอด1: :กอด1:
-
ใช้พี่นิว
วิเคราะห์ตัวละครเเล้วก็เป็นนักวิพากษ์วิจารณืดีมากๆเลยละครับ
ทำให้เข้าใจตัวละครเเละอ่านเข้าใจมากขึ้น
-
ไหงเอาตอนพิเศษมาลงซะงัั้นอะ
แล้วเมื่อไหร่จะมาต่ออะค้าบบ
:serius2:
-
แอบย่องมาอ่านตอนดึกๆ :m32:
ขอบคุณManji+ :pig4:
กอดพี่นิค :กอด1:
แอบจิ้มนิวคืนที่เคยจิ้มเรา :z13:
แล้วย่องออกไป :m32:
-
แอบมาเล่นดึกๆมะดีน่าค้าบกุกกุ๊ก
แต่ไม่เป็นไรน้า โอ๋ๆ :กอด1: กอดเฮียมั้งด้วย :กอด1:
-------------------------------------------
ไปดีก่า ลัลล้า :oni1:
-
:z3: จะมาอีกเมื่อไหร่
ทรมานในการรอ
ขอแบบ ยาววววววววววววหน่อย
กด+ ให้ด้วยอะ (มาเร็วๆนะ)
-
บทที่ 17.1 Back at one
ผมหยุดหน้าประตูสีขาว ในโรงพยาบาลแห่งหนึ่ง
“แม่ฝากจอนด้วยนะ” แม่จอนพูด
ผมเปิดประตูเข้าไป เด็กหนุ่มที่เคยร่าเริงเป็นภาพทับซ้อนกับคนนึงที่นอนปักสายน้ำเกลืออยู่ตอนนี้
น้ำตาผมไหลออกมาหลังจากวันนั้น มันเหมือนความรู้สึกนี้ผมกดมันไว้ลึก
ผมนึกว่ามันหายแต่มันยังอยู่กับผมเสมอ
มันค่อยๆซึมออกมาช้าๆ ความรู้สึกที่ปิดกั้นมานาน
จอนมองเหม่อไปไม่มีปฏิกิริยาที่จะสนใจว่าใครเปิดประตูมา
“จอน” ผมเรียกเสียงที่แผ่วเบา แต่กลับทำให้จอนหันมา
“.....”
“ขอโทษนะ เพราะแชมป์ใช่มั้ย” ผมเดินเข้าไป จอนจับมือผม พร้อมกับส่ายหน้า จอนพยายามเหมือนจะพูดแต่เสียงกลับไม่ออกมา ผมกอดจอน
“ขอโทษนะ ที่แชมป์ทำตัวไม่ดี ไม่เคยคิดถึงใจจอนเลย” ผมพูด
“ไ ไม่ใช่ความผิดแชมป์หรอก” จอนมันพูดออกมาติดๆ
“แชมป์ทำเพื่อจอน แต่จอนไม่เคยรู้ต่างหาก”
“แชมป์กลัวที่จะต้องเจ็บเวลาเจอจอน แชมป์ไม่อยากเจ็บอย่างนั้น แชมป์เลยไม่ได้มาหา ขอโทษนะ”
ผมเงยหน้าขึ้นสบตาอ่อนหวานที่มองอยู่เบื้องหน้า จอนดูซูบไปเยอะ สายตาผมอยู่ที่ริมฝีปากที่คิดถึง เรามองหน้ากัน ต่างไม่มีคนขยับ มันนานหลายนาที จนผมพ่ายความรู้สึกในใจ
"จอน กูยังรักมึงอยู่นะ รักมึงมาตลอด" มันหันหน้ามามองผม
"กูรักมึงจิงๆ แต่เมื่อเทียบกับพ่อแม่มึงกูมั่นใจว่ามันน้อยกว่า" มันยังคงเงียบ
"แต่มึงรู้ไว้อย่าง ถึงมึงจะตัดสินใจยังไง ถึงเราจะห่างกันแค่ไหน กูก็ยังรักมึง ถึงเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ ก็ใช่ว่าเราจะรักกันไม่ได้ซะหน่อย" ผมยิ้มให้มัน
“.......” ไม่มีเสียงตอบจากจอน ผมคุกเข่าลงหน้าจอน ความรู้สึกมันช่างท้อแท้ นี่ผมผ่านอะไรกับจอนมามากมายขนาดนี้ สุดท้ายมันคงเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ผมค่อยๆไล่ผมของจอน
ผมควรจะเลือกไปจากจุดๆนี้ซักที ผมเคยคิดที่จะหนีไปให้พ้น
ผมอาจจะต้องเลือกที่จะย้ายไปเรียนอเมริกาซักที
“ต่อไปคงไม่มีผมนุ่มๆของจอนให้แชมป์ได้เล่น ดวงตาคู่นี้ให้แชมป์ได้มอง ไม่มีแม้กระทั่งมือคู่นี้ให้แชมป์ได้กุมอีกแล้ว” ก่อนผมจะพูดจบ จอนมันดึงผมเข้าไปกอด
“พอได้มั้ยแชมป์ มันจะไม่เป็นไร” น้ำตาของจอนมันตกลงมาบนคอผมให้ผมรู้สึกได้ ผมคุมน้ำตาตัวเองไว้ไม่ได้อีก มันเริ่มไหลออกมา ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้กอดมันมั้ย
"กูรักมึงนะแชมป์ นี่มันจะเป็นอุปสรรคสุดท้าย กูรอมึงมาเป็นปี เราจะผ่านมันได้แล้ว" จอนมันพูดเสียงสั่นๆ
"แต่..."
"มึงไม่ต้องห่วงแล้ว" มันบอก
“แม่กูคงเต็มใจช่วยแล้ว”
ผมอึ้งๆ จับต้นชนปลายไม่ถูก
"มึงพักก่อนดีกว่า งั้น กูกลับก่อนนะ " ผมรู้สึกปรับตัวไม่ทันกะบรรยากาศที่กลับมาเร็วเกินไป ผมบอกก่อนจะลุก มือจอนจับข้างตัวผม เมื่อหันไปมองสายตาที่เว้าวอน มันทำให้ผมต้องก้มหน้าลงไปรับความอ่อนหวานที่บางเบา
มันค่อยๆเกร็งดันผมออก
"ไม่ดีเหรอ" ผมถามจอนที่หน้าแดง แทบจะเป็นมะเขือเทศ
"ไมรู้ทำไมใจกูสั่น ขนาดนี้ มันเหมือน..." จอนมันพูดขัดๆ
"มึงเป็นอะไรรึเปล่า เรียกหมอมาตรวจมั้ย"ผมถามอย่างกังวล
"พ่อมึงดิ "
"แล้วมึงเป็นอะไร"
"มันรู้สึก เหมื.. เหมือน จูบแรกอ่ะ"หน้ามันแทบซุกลงไปในดิน ผมขำออกมาดังลั่น กลัวคนขว้างของมา อยู่ในโรงบาลนะเนี่ย
"กลับมาอินโนเซนส์ อีกแล้วสิ คุณชายเรา" ผมขำ บรรยากาศที่หายไปเป็นปีกว่า กลับมาเหมือนเดิมภายในไม่กี่นาที
"ตลกเข้าไป อย่าให้ถึงทีกูมั่งนะ" จอนมันถลึงตา
"งั้นอีกทีละกับ กูจะทำให้มึงมี เกิน 50 first kisses เลย" ผมก้มลงไปลงไปจูบมันอีกครั้ง เกิดนึกสนุก เอามือสอดผ่านใต้เสื้อไปสัมผัสกับจังหวะที่เต้นตุบๆ บนหน้าอกมัน มันเต้นแทบจะกระโดดออกมาให้ได้ ผมได้แต่ยิ้ม สัมผัสที่อ่อนหวานมันหวานนุ่มเกินกว่าที่ผมจะถอนตัวออกมาได้แล้ว
ความรู้สึกที่รอมานาน ถึงจะฝันแต่ไม่เคยคิดว่าจะมีวันนี้จริงๆอีกแล้ว
"ใจมึงเต้นโคตรเร็วเลย" ผมบอกไอจอนหลังจากถอนปากออกมา
"กูรู้สึกเหมือน .... กูตกหลุมรัก มึงอีกทีว่ะ" เสียงมันอู้ๆอี้ๆ
"ทั้งที่มึงรักกูกูอยู่แล้ว เนี่ยนะ"ผมขำ
"มึงจะน่ารักไปถึงไหนจอน แค่นี้มึงก็เอาหัวใจกูไปหมดแล้ว"
"กูจะน่ารักไปจนกว่า ได้ใจมึงมายึดหลัก ปักเสาเข็ม ไม่ให้ทั้งตัวมึง ใจมึง ห่างกูไปไหนอีก" เลี่ยนเนอะ
"มึงจะฆ่ากูเหมือนพระเยซูงั้นดิ เอาเข็มมาปักหัวใจกูติดกับไม่กางเขนเรอะ" ผมหัวเราะ บรรยากาศหวานปะแล่มๆหายไป เหลือเพียงบรรยากาศของความสบายใจ ผมไม่รู้ความรู้สึกตัวเองเป็นยังไง ตอนนี้เราอยู่กันมาหลายปี ผมรู้สึกเหมือนว่า ผมผูกพันธ์กับไอจอนมันมาก ยากเกินกว่าจะถอนคืนมาซะแล้ว
“มึงไม่โกรธกูแล้วเหรอ ที่กูไปจูบ...” จอนมันถามขึ้น
“มึงอยากให้กูทำไงล่ะ” ผมถามมัน
“หึงกูซักหน่อยก็ยังดี แล้วจะให้กูทำอะไรก็ได้ให้มึงไม่โกรธกู” มันพูดติดตลก ถึงหน้ามันจะยังซีด แต่กำลังใจมันคงกลับมาแล้ว
“กูยังไม่อยากให้มึงคิดมากอีก เราเจ็บกันมาพอแล้ว” ผมบอก
“แต่......กูมีข้อแลกเปลี่ยน มึงบอกแล้วนะอะไรก็ได้”
“อะไร” จอนมันเริ่มหน้ามีหวัง
“สัญญาก่อน” ผมชูนิ้วก้อย
“อือ อะไรก็ได้” มันเกี่ยวนิ้วผม
“กูถือว่าเจ๊ากัน กูก็จูบไอแทคไปว่ะ” ผมบอกแล้วภูเขาไฟมันก็ระเบิด
“ทำไม” เสียงตวาด ที่ผมคาดไว้อยู่แล้ว
“ทำไม ต้องไอแทค”
“ก็ มึงยังจูบไอเด็กที่ไหนก็ไม่รู้ได้เลย” ผมเตือนมัน
“มันไม่เหมือนกัน” จอนท้วง
“ต่างกันยังไง” ผมถาม
“มึง กู แทคเป็นเพื่อนสนิทกัน แล้วจะเข้าหน้ากันยังไง” มันถาม
“กูก็แค่สอนเชิงชาย” ผมพูดเป็นตลก
“เรื่องนี้ไม่ล้อเล่นนะ แชมป์” จอนมันหน้าเครียด
“มึงก็รู้ แทคยังชอบมึงอยู่”
“จะเอาไง ให้กูไปขอโทษ และยอมเป็นแฟนกับมันเป็นการทดแทนเลยดีมั้ย” ผมถามเริ่มเบื่อๆ ทีมันเองทำได้
“จูบยังไง” มันถาม
“ก็เหมือนที่ทำทั่วไป” ผมบอกอ้อมแอ้ม
“ลิ้นด้วยเหรอ” มันถามเสียงเริ่มสูง ท่าทางมันจะไม่เลิกง่ายๆ ผมเลยหาวิธีปิดปากมันแทน ท่าทางผมจะ
เรียนรู้อะไรหลายอย่างจากกลุ่มเด็กเที่ยวเยอะ เงียบได้เลยจริงๆ วิธีนี้ได้ผล
“หลังจากนี้ กูจะไม่ปล่อยให้มึงไปไหนอีกแล้วนะ แล้วกูจะไม่ทำอย่างนั้นกับใครอีก กูสัญญา”
“มึงพูดอย่างนี้ตั้งหลายรอบ แล้วก็ทิ้งกูทุกที” จอนมันแขวะ
“อ่าว นั่นพ่อแม่มึงนี่ ทำไมมึงไม่พูดเองอ่ะ” จอนมันเงียบ
“เอาหน่า ยังไงเราก็ผ่านมันแล้ว แต่หลังจากนี้ พ่อแม่มึงว่าไง กูจะไม่สนใจแล้ว กูจะรักมึงอย่างนี้ และเป็นแฟนกับมึงตลอดไป” จอนมันน้ำตาไหล
ผมค่อยๆบรรจงเช็ด ความอบอุ่นที่สื่อถึงกัน
“ไม่ต้องรีบร้องหรอก ยังมีเสี่ยวกว่านี้อีกเยอะ” ผมพูด
“แล้วกูตกลงเป็นแฟนมึงอีกทีเมื่อไหร่” จอนมันแซว
“จอน” ผมทำเสียงคาดคั้น
“กูไม่มีอารมณ์เล่น มึงจะยอมเป็นแฟนกูอีกทีมั้ยล่ะ ให้ตอบครั้งเดียวนะ”
“กูยังไม่เคยเลิกการเป็นแฟนมึงเลยนะ แชมป์” เราหัวเราะกันภายใต้บรรยากาศที่หายไปเกือบสองปี
...................................
“ไอสัด แทค” ไอจอนทัก ตอนแทคเดินเข้ามา
“ไม มึงไม่บอกกูเรื่องที่มึง....” ผมปิดปากไอจอนที่ยังไม่เลิก
“แทค กูมีเรื่องจะคุยด้วย” ไอแทคมองผมด้วยหางตา ดูมันยังโกรธผมอยู่
“ไมมันทำหน้างั้นอ่ะ พวกมึง ทะเลาะอะไรกัน” ไอจอนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยยังโวยวาย
“ไปคุยข้างนอกได้มั้ย” ผมถาม มันก็เดินนำออกไป
“เดี๋ยวกูอธิบายให้มึงฟังทีหลัง” ผมบอกไอจอนก่อนเดินตามไอแทคออกมา
“แทค กูขอโทษ” ผมบอก
“มึงจะขอโทษกูทำไม มึงไม่ได้ทำไรนี่” มันประชด
“แทค ตอนนั้นกูไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน กูไม่รู้เป็นบ้าอะไร”
“แชมป์ มึงทำให้กูผิดหวังมากรู้มั้ย” แทคมันก้มหน้าลง
“แทค เข้าใจกูนะ กูเพิ่งรู้ตัว กูหนีความจริงมาตลอด กูไม่กล้าเผชิญกับความเจ็บ...” ผมเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้แทคฟัง ซึ่งไอแทคถึงจะยอมเข้าใจ
“กูก็ว่ามึงไม่ใช่คนแบบนั้น” แทคมันค่อยยิ้มออก พร้อมเปิดประตูกลับมาในห้อง
“ง่า...” ผมตกใจกับไอคนที่นั่งรอหน้าป่องอยู่บนเตียง
“มึงไปทำไรกันมา” มันถามขึ้น
“ก็เคลียร์ เรื่องนั้นไง” ผมพูดพร้อมศอกไอแทค
“อ๋อ เรื่องที่กูจูบมึง น่ะเหรอ” มันทำหน้าเหมือนเพิ่งคิดขึ้นได้ ไอสาด
“แทค มึงเป็นคนเริ่มเหรอ” ไอจอนมันประกาศเสียงกร้าว เกมพัลวันนี่ เมื่อไหร่มันจะจบซักทีว้า นี่ยังไม่บอกเลยนะ เรื่องพี่ฮัทอ่ะ......
ต่อบทที่ 18 Love emergency
ยาวพอป่ะคับ
ตอนหน้าสุดยอดคร้าบ ชอบโคตร..... o13
-
:z13: น้องมั้ง
น้องมั้งนี่น่ารักจริง ๆ :กอด1:
มาแบบยาว ๆ ใช้ได้ o13
แล้วยังมาแบบหวาน ๆ มีความสุขอีก
ดีใจที่แชมป์เลิกหนี แล้วกลับมาหาจอน
ดีใจที่ทุกอย่างดีขึ้น ก่อนพายุอีกลูกจะมา (รึเปล่า :laugh:)
:L2: :L2: :L2:
+1 ให้น้องมั้ง :laugh:
-
พี่มั้ง
ยาวพอละครับ^^"
กามลางดี เลยครับ :-[
:กอด1:
-
ถ้าชอบมากก้มาไว ๆ นะค้าบบบบบ :bye2:
-
หุหุ มาแย้วๆ เอ ต่อไปสปอยล์อารายดีน้า
--------------------------
"ไว้แชมป์ค่อยคุยกับโต้ทีหลังละกัน" (แม่เฮียจอนพูด)
-
:z13:
อ่านจบแล้วเย้แฮปปี้ดีแต่วันนี้ยังมะมีเวลามาเม้นใก้ยาวๆไว้พรุ่งนี้ละกันน๊า
ขอเคลียร์งานวิเคราะห์นิยายอีก สองสามเรื่องก่อนไปละ
:bye2: :bye2: :bye2:
-
:z2:
ดีจายยยย
กลับมาเข้าใจกันแล้ววววววว
มันต้องอย่างเน้ๆๆๆๆๆ
ต้อง แชมป์กับจอน เท่าน้านน
ไม่เอาคนอื่น
คนโพสน่ารักมาก กด+ ให้นะ
รอตอนต่อไปจ้า
-
:o8: ดีใจจังเลย และแล้วก็กลับมาเข้าใจและรักกันเหมือนเดิม ซึ๊งๆ :m15:
-
:z2: :z2: :z2:
วันนี้ว่างละมาดูกันว่าจะพล่ามไรได้บ้าง
อ่านตอนนี้แล้วเหมือนทุกอย่างจะดีดังที่ทุกคนคิด
ความรักที่แชมป์เคยพยายามจะเก็บงำเอาไว้ได้ถูกถ่ายทอดออกมา
มันดูทั้งทรมาน แต่ก็เต็มไปด้วยความสุขที่ได้ทำเพื่อคนที่เรารัก เมื่อรู้ว่าเค้าจะต้องเลือก...
ในเรื่องของความรู้สึกตอนนี้
แชมป์...
เปิดเผยความรู้สึกของตัวเองมากขึ้นกว่าที่เคยเป็นมาตลอด
ความกลัวที่จะต้องให้ จอนเลือกระหว่าง ตัวเค้า และพ่อแม่ มันเริ่มเลือนหายไป
ในช่วงเวลาที่ทุกอย่างดูเหมือนจะกลับมามีความสุขนี้ทำให้มีความกล้าเกิดขึ้น
กล้าที่พูดสิ่งที่ตลอดมาไม่เคยพูด...
"จอน กูยังรักมึงอยู่นะ รักมึงมาตลอด" มันหันหน้ามามองผม
"กูรักมึงจิงๆ แต่เมื่อเทียบกับพ่อแม่มึงกูมั่นใจว่ามันน้อยกว่า" มันยังคงเงียบ
"แต่มึงรู้ไว้อย่าง ถึงมึงจะตัดสินใจยังไง ถึงเราจะห่างกันแค่ไหน กูก็ยังรักมึง ถึงเราจะอยู่ด้วยกันไม่ได้ ก็ใช่ว่าเราจะรักกันไม่ได้ซะหน่อย" ผมยิ้มให้มันมันเหมือนเป็นการบอกอะไรหลายๆอย่างได้โดยไม่จำเป็นต้องอธิบาย...
แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังมีคำพูดบางคำที่น่าสนใจ
“อ่าว นั่นพ่อแม่มึงนี่ ทำไมมึงไม่พูดเองอ่ะ” จอนมันเงียบ
“เอาหน่า ยังไงเราก็ผ่านมันแล้ว แต่หลังจากนี้ พ่อแม่มึงว่าไง
กูจะไม่สนใจแล้ว กูจะรักมึงอย่างนี้ และเป็นแฟนกับมึงตลอดไป” จอนมันน้ำตาไหล
มันมีความหมายว่าความกล้าที่เกิดขึ้นในเวลานี้
ผลักดันให้แชมป์พูดสิ่งที่อัดอั้นมาตลอด นั่นก็คือ พ่อ และแม่ของจอน....
จอน...
ความรักที่กลับมาหาอีกครั้งมันเหมิอนเป็นการเริ่มต้นทุกอย่างใหม่หมด
เริ่มต้นนับตั้งแต่หนึ่งไม่ใช่ศูนย์ เพราะความรักที่มีเคยไม่มีมันไม่เคยจืดจางไปเลย
การที่ที่จอนจะพูดอะไรแบบนี้ออกมานั้น
"ไม่ดีเหรอ" ผมถามจอนที่หน้าแดง แทบจะเป็นมะเขือเทศ
"ไมรู้ทำไมใจกูสั่น ขนาดนี้ มันเหมือน..." จอนมันพูดขัดๆ
"มึงเป็นอะไรรึเปล่า เรียกหมอมาตรวจมั้ย"ผมถามอย่างกังวล
"พ่อมึงดิ "
"แล้วมึงเป็นอะไร"
"มันรู้สึก เหมื.. เหมือน จูบแรกอ่ะ"
หน้ามันแทบซุกลงไปในดิน ผมขำออกมาดังลั่น กลัวคนขว้างของมา อยู่ในโรงบาลนะเนี่ย
ดูจะเป็นสัญญาณที่ดีในเรื่องของความรู้สึก และความไว้ใจที่ไม่เคยขาดหายไป
รวมทั้งเรื่องที่ ทั้งแชมป์ และจอนสารภาพต่อกัน
ที่จอนจูบรุ่นน้องคนนั้น ที่แชมป์จูบจอน มันดูเหมือนจะเป็นอะไรที่ดูจะเฮฮา
เมื่อถูกนำมาพูดถึงเพราะ มันเป็นการพูดเพื่อให้ต่างฝ่ายต่างแสดงออก
ถึงอาการ หึงหวง และพูดสิ่งที่เรียกว่าสัญญา อีกครั้ง
ซึ่งเราคงไม่รู้หรอกว่ามันจะเป็นเช่นนั้นได้อีกนานแค่ไหน....
แม่ของจอน...
“แม่ฝากจอนด้วยนะ” แม่จอนพูด
ความรู้สึกตอนนี้คงมีแต่อยากให้จอนหายเป็นปกติไม่ว่าอะไรก็ยอม...
เพราะก่อนหน้านี้จากในตอนที่แล้วที่ แชมป์พูดจาไม่ถนอมน้ำใจไปนั้น
มันคงยังความรู้สึกผิดหวังขึ้นมาเต็มหัวอกของคนเป็นแม่
แต่แล้ว.... จู่ๆแชมป์คงโทรเข้าไปหาแม่ของจอนมากกว่าการที่จะไปหาที่บ้าน
ที่ตนเองเคยถูกให้เดินออกมาด้วยหัวใจที่หนักอี้ง...
การที่แชมป์ยอมมาพบจอน คำพูดที่ว่า “แม่ฝากจอนด้วยนะ”
มันดูจะเต็มไปด้วยความหวัง มีนเป็นแรงผลักดันอะไรหลายๆอย่างในตัวแชมป์ด้วยเช่นกัน
แล้วเราคงจะสังเกตเห็นประโยคที่จอนพูดขึ้นมา...
“พอได้มั้ยแชมป์ มันจะไม่เป็นไร” น้ำตาของจอนมันตกลงมาบนคอผมให้ผมรู้สึกได้ ผมคุมน้ำตาตัวเองไว้ไม่ได้อีก มันเริ่มไหลออกมา ครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ผมจะได้กอดมันมั้ย
"กูรักมึงนะแชมป์ นี่มันจะเป็นอุปสรรคสุดท้าย
กูรอมึงมาเป็นปี เราจะผ่านมันได้แล้ว" จอนมันพูดเสียงสั่นๆ
"แต่..."
"มึงไม่ต้องห่วงแล้ว" มันบอก
“แม่กูคงเต็มใจช่วยแล้ว”
มันเป็นบทสนทนาธรรมดาๆที่ดูน่าสนใจมากไหมละ...
กับการที่คนที่เคยปฏิเสธเรื่องแบบนี้ยอมที่จะช่วย
มันเป็นการบอกว่าต่อไปนี้ จอน จะไม่เดียวดายอีกแล้วในบ้านหลังนั้น
จอนจะมีผู้หญิงอีกคนที่พร้อมจะช่วยในเรื่องนี้เข้ามาอีกคน นอกจากป้าที่บ้าน
แต่กระนั้นในประโยคที่ถูกพูดออกมานั้นเราจะเห็นว่า
จอนไม่ได้เอ๋ยถึง กร(โต้) แต่อย่างใด...
มันตีความได้นะว่า เรื่องที่จอนป่วย แล้วแม่ของจอนไปพบแชมป์
กร อาจจะไม่รู้เลยก็ได้ และสังเกตจากอีกสิ่งหนึ่งที่ นิคได้นำมาสปอยล์ไว้
"ไว้แชมป์ค่อยคุยกับโต้ทีหลังละกัน" (แม่เฮียจอนพูด)
มันดูมีความหมายนะจริงหรือเปล่าละ....
แทค...
เพื่อนที่รู้สึกผิดหวังจากการกระทำของแชมป์คนนี้ก็เข้าใจในที่สุด
ว่าหลังจากที่ตนเดินออกมา เรื่องราวเป็นเช่นไร
สิ่งที่น่าตลกก็คือมีการยกเรื่องจูบออกมาพูดให้อายเล่นกันอีก
นอกเหนือจากนี้ แทค คงจะดีใจที่เรื่องเป็นไปในทางที่ดี
และความเป็นเพื่อนรักยังคงอยู่ แชมป์ไม่ได้เปลี่ยนไป และไม่เคยเปลี่ยนไปเลยสักนิด...
ในความคิดของ นิว จอนกลับมาคบกับแชมป์อีกครั้ง
เป็นเรื่องที่อยู่ในความคิดอยู่แล้วละ แต่อ่านแล้วชอบจังประโยคที่บอกว่า
“แล้วกูตกลงเป็นแฟนมึงอีกทีเมื่อไหร่” จอนมันแซว
“จอน” ผมทำเสียงคาดคั้น
“กูไม่มีอารมณ์เล่น มึงจะยอมเป็นแฟนกูอีกทีมั้ยล่ะ ให้ตอบครั้งเดียวนะ”
“กูยังไม่เคยเลิกการเป็นแฟนมึงเลยนะ แชมป์”
เราหัวเราะกันภายใต้บรรยากาศที่หายไปเกือบสองปี
อ่านแล้วมันเต็มตื้นนะในความรู้สึกอะว่าความรักของคนทั้งคู่ไม่เคยเลยที่จะเปลี่ยนไป
หัวใจของทั้งคู่ยังอยู่ที่กันและกันเสมอมา
หากแต่เพียงถูกปิดบังเอาไว้ภายใต้การแสดงออกต่างๆ
สิ่งที่จะขอบอกเป็นสิ่งสุดท้ายปัญหายังไม่จบจนกว่า พ่อของจอนจะยอมรับ...
แชมป์ต้องให้เหตุผล และกล้าที่จะทำในสิ่งที่ไม่เคยทำให้ได้
ส่วนในเรื่องของพี่ฮัทจะขอไม่พูดถึงเพราะ
ที่มั้งเอามาสปอยล์ไว้มันแทบจะไม่บอกอะไรเลย นอกจาก
พี่ฮัท ต้องการเวลา เพื่อทำใจยอมรับความจริงที่ว่าตนเองเป็นได้เพียงพี่ชาย
และที่พักในยามที่แชมป์ต้องการกำลังใจเท่านั้น นอกนั้นก็ไม่มีอะไร
สุดท้ายเรื่องราวจะเป็นอย่างไรก็คงต้องรออ่านดู อิๆ
แต่เรื่องคงไม่จบลงง่ายๆหรอกไม่งั้น
มันจะเกิดเป็นเรื่องราวอันยาวนานจนถูกนำมาเล่าได้อย่างไร...
นิว
-
ขี้เกียจอ่านวิจารณ์อะยาวเกิน - -"
-
:z13:พี่นิว
:กอด1:พี่นิค
:กอด1:พี่Manji+
:L1:พี่แชมป์กะพี่จอน
-
นิว มันก็ไม่แน่เสมอไปว่าต้องมีอปสรรคในความรักอะไรมากมายขนาดนั้น
ชีวิตคนบางทีจะเน่าก็เน่าซ้า แต่เวลามันจะเข้าขาขึ้นอะไรมันก็ฉุดไม่อยู่.....อิอิ
แต่ชอบประโยคเดียวกับนิวอ่ะ ที่ว่า “กูยังไม่เคยเลิกการเป็นแฟนมึงเลยนะ แชมป์”
เพื่อเป็นการตอบแทนขอลงตอนต่อปาย จริงๆกะจะมาเย็นก่อนวาเลนซะหน่อย
เห็นแกนักวิเคราะห์นะเนี่ย :กอด1:
หลอดไฟคับ ยิ่งตอนสนุกควรดองนานๆไม่ใช่เหรอ จะได้ตื่นเต้น หรือเอาแบบตัดจบกลางฉาก
โดนประชาทัณฑ์ :z6: แน่เลย
-
บทที่ 18 Love emergency
“มึงคบกับพี่ฮัท” เสียงตะโกนที่ผมต้องรีบตะครุบปากมัน อยู่ในโรงพยาบาลนะเว้ย
“เอ่อ เบาๆหน่อย แต่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันซักหน่อย” ผมอ้าง จริงๆผมน่ะนึกว่าเป็นไปแล้ว ถ้าพี่ฮัทเขาไม่แก้ให้อ่ะ ผมต้องนั่งเล่าเรื่องให้มันฟัง
“กินข้าวหน่อยนะ จอน มึงผอมไปเยอะเลย” ผมเปลี่ยนเรื่อง
“กินไรดี เดี๋ยวกูไปซื้อมาให้”
“ไม่เอา กูอยากอยู่กับมึงมากกว่าอ่ะ” มันบอก
“มึงต้องกินจะได้รีบออกจากโรงพยาบาล” ผมพูด
“งั้นให้กูกินมึงตอนนี้เลยได้มั้ย” มันยิ้ม
“มึงไปจูบใครที่ไหนก็ไม่รู้ กูลงโทษ ไม่ให้มีเรื่องอย่างว่า เดือนนึง” ผมพูด
“หา ไหนมึงว่ามึงไม่โกรธไง แล้วทีมึงอ่ะ ทั้งจูบทั้งไปคบคนอื่น” จอนมันท้วง
“ไม่โกรธ ก็แค่ลงโทษทั้งสองคนไง ไม่ให้ทำอีก แล้วมึงกับกูอยู่ในช่วงพักเว้ยตอนนั้นน่ะ” ผมพูด
“แชมป์อ่ะ...กูไม่เอากะมึงด้วยนะ” จอนมันยืนยัน หน้าตามันเหมือนเด็กซนที่ไม่ยอมแพ้ ผมพูดไปงั้น ตัวผมเองก็อยากจะตาย ผมไม่ได้มีอะไรกะใครเลย วันๆต้องนั่งจินตนาการถึงแต่ไอน่ารักคนนี้ ตอนนี้มีตัวเป็นๆอยู่ แต่ผมกลับทำอะไรไม่ได้
..................................
“อ้าม” ผมป้อนข้าวต้มใส่ปากจอนที่นั่งยิ้มกริ่มอยู่
“เป่าให้ก่อนดิ” จอนมันบอก
“อือๆ” ผมดึงช้อนกลับมาเป่า แล้วป้อนไปที่ปาก
“ป้อนด้วยปากแทนได้มั้ย” จอนมันถาม ดูจอนมันคงมีอารมณ์มากเป็นพิเศษ ผมวางถ้วยข้าวลงข้างๆ
”ปล่อยให้เย็นแปบละกัน” ผมพูด มือผมลูบไล้ลงไปตามตัวของจอน
“แชมป์ นี่มันโรงพยาบาลนะ” จอนมันพูด แต่มันกลับเอามือมาโอบผม
“ ผมเอาลิ้นไล่ที่หน้าท้อง มือผมค่อยๆสัมผัสได้กับสิ่งที่แข็งตัวรออยู่แล้ว”
“แฮก ๆ” เสียงไอจอนหายใจที่ดังขึ้น ดูอารมณ์เริ่มเอาไม่อยู่ ผมถอนปากออก
“เดี๋ยวข้าวต้มเย็นหมด” ผมพูดพร้อมหยิบข้าวต้มกลับมาเป่าใหม่
“แชมป์” เสียงตวาดจากไอจอนที่ทำให้ผมกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่
“อย่าทำให้กูอยาก แล้วปล่อยให้ค้างอย่างนี้ดิ” จอนมันท้วง
“มึงอยากหน้าหนา มามีอารมณ์ตอนคนป้อนข้าวทำไมอ่ะ ถ้ามึงยังลวดลาย กูจะทำให้มึงลงแดงตายก่อนจะกินข้าวเสร็จเลย เอามั้ย” ผมถามพร้อมยื่นหน้าไปถาม ตัวผมเองก็ไม่ต่างกันหรอก เป้าผมคับไปหมดแล้ว แต่ผมอยากแกล้งมันมากกว่า
“กูทำเองก็ได้” จอนมันล้วงลงไปในกางเกง ดูมันจะคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้ว
“เหรอ” ผมหยิบปุ่มเรียกพยาบาลมาอยู่ในมือ ไอจอนถึงกับทำหน้าแหย
“ถ้ากินข้าวเยอะๆ และไม่ซน เดี๋ยวกูจะช่วย” ผมบอก หน้าไอจอนเปลี่ยนไปยังกะหมาติด..
“จิงนะ” มันถาม
“พร้อมกินยัง” ผมถาม
“พร้อมๆ เร็วๆ กูพร้อมกินเสมอ” ดูไอจอนมันน่ารักได้ใจผมจิงๆ
...
“เป็นข้าวต้มที่อร่อยที่สุดเลย” จอนพูดหลังจากมันซดน้ำซุปจนเกลี้ยง
“ต่อเลยนะ” มันบอก
“เอาเพิ่มเหรอ” ผมถาม
“แชมป์อ่ะ จอนจะบ้าตายอยู่แล้ว อย่าแกล้งจอนอีกได้มั้ย” จอนมันบ่นยิกๆ
“เอาแบบไหนดี” ผมถามกำลังเดินจะไปล็อกประตู
“แบบไหนก็ได้ เร็วๆ” เป็นเสียงตอบจากไอจอน พร้อมกับที่นางพยาบาลเดินเข้ามา
“ถึงเวลาให้คนไข้ต้องพักผ่อนแล้วค่ะ” เสียงที่เหมือนผลักไอจอนตกลงไปนรก
“ผมยังไม่ง่วง” จอนมันท้วงขึ้น ผมได้แต่ขำกับเหตุการณ์ที่ช่างพอเหมาะพอเจาะ
“ไม่ได้ค่ะ ร่างกายจะได้แข็งแรงเร็วๆ ไงคะ” พอพยาบาลพูด ดูหน้าไอจอนผมก็เริ่มสงสาร
“ไม่เป็นไรคับ งั้นผมนอนเฝ้าในห้องได้ใช่มั้ยคับ” ผมถามพยาบาล
“ได้ค่ะ” พยาบาลตอบ ไอจอนนี่หน้ากลับมาบานอย่างเก่า
“งั้นขอตัวก่อนนะคะ” ผมเดินตามไปส่งพร้อมล็อคห้องอีกครั้ง
“ไง พ่อตัวดี ไหนว่าไม่อยากไง” จอนมันถามผม
“งั้นไม่ทำก็ได้ ไปทำเองดีกว่า ให้เห็นคุณชายต้องช่วยตัวเองบนเตียงคงขำพิลึก” ผมว่า
“แชมป์ นะนะ อะไรก็ได้ จอนยอมแล้ว” มันพูดพร้อมชูมือยกธงขาว
“ไม่แกล้งและ สงสารคนป่วย” ผมพูด พร้อมเอาปากลงไปประกบ ที่ไอจอนดูจะดิ้นอึกอักอยู่ชั่วครู่ ก่อน
จะผ่อนตัวไปตามอารมณ์
“เอาเหล็กลงก่อนนะ” ผมขยับเหล็กกั้นลงจากเตียงด้านนึง แล้วขึ้นไปคร่อมจอนข้างบน” ผมไล่ลิ้น กระตุกกระดุมออกตามลิ้นที่ไล่ก่อนจะหยุดที่ยอดอกที่ชูชัน แข็งรออยู่ เพิ่มเริ่มไล่ลิ้นไปรอบๆ พยายามขบ ไอจอนไม่กล้าส่งเสียงใดๆ ทั้งที่มันบิดผ้าห่มเหมือนจะให้ขาดซะให้ได้
“ตื่นเต้นอ่ะ แชมป์ ไม่ได้ทำอย่างนี้มาตั้งนาน” จอนมันพูดขึ้น
“ครั้งนี้อาจจะรู้สึกเหมือนครั้งแรกอีกก็ได้นะ” ผมใช้มืออีกข้างหนึ่งบี้ พร้อมขบลงไป ไอจอนถึงกับสะดุ้ง
“แชมป์ ไม่ได้ไปฝึกที่ไหนมาอีกใช่มั้ย” จอนมันถามเสียงกัดฟัน
“เพื่อมึงโดยเฉพาะเลย” ผมไล่ลิ้นต่อลงมาที่ จนต้องตกใจเมื่อดึงผ้าห่มออก กางเกงที่ตอนนี้มันชุ่มไปด้วยน้ำนำท่อ อย่างโชก
“มึงเงี่ยนขนาดนั้นเชียว” ผมถาม
“สัด” มันกดหัวผมลงไปที่เป้ามัน
“มึงจะไม่ถอดกางเกงก่อนเหรอ” ผมพูดพร้อมกระตุก เชือกที่เอวกางเกงมันหลุด
“กูเขินอ่ะ” จอนมันพูด
“เดี๋ยว มึงจะเสียวแทนเขิน” ผมเอาลิ้นวนไปรอบๆโคน ที่ห่างหายไปนาน
“ว่าไงเจ้าตัวดี ไม่เจอกันตั้งนาน” ผมแซวทันทีที่มันหลุดออกมาจากกางเกง
“แชมป์ อย่าเล่นดิ” จอนมันขำ
“เบื่อมือพี่ชายตัวเองรึยังคับ” ผมถามต่อ
“กูทนไม่ไหวแล้วนะ” จอนมันดึงผมขึ้นไปบนเตียง มันรูดซิปผมออกอย่างเร็ว มันดึงกางเกงผมออก แล้วเอาปากครอบ ให้ผมสะดุ้งสุดตัว
“มึงจะรีบไปไหน จอน” ตอนนี้เราต่างคนต่างทำภารกิจ ผมคงแกล้งมันต่อไม่ได้ ในเมื่อของผมก็อยู่ในกำมือมันเหมือนกัน ผงยังขำตังเองอยู่เลยที่กล้า ทั้งที่นั่นเป็นเตียงในโรงพยาบาล
ผมเริ่มดูดแรงขึ้น มือก็สะเปะสะปะ ลิ้นลากไปทั่ว จนดูไอจอนมันคงจะใกล้สุดเต็มที่ ผมเลยลากลิ้นยาวต่อไปข้างหลัง
“ทำความสะอาดรอไว้แล้วอ่ะดิ” ผมถาม ไอจอนได้แต่หน้าแดง ผมเอาลิ้นเลียกวาดไปรอบๆ เสียงครางแสดงความพึงพอใจของเจ้าของ ผมเลยห่อเกร็งลินแล้วค่อยๆใส่เข้าไป แรงบีบรัดมันเหมือนครั้งแรก ท่าทางจะห่างหายกันนานไปจริงๆ ผมค่อยเริ่มเปิดทางด้วยนิ้วที่เอาน้ำเจ้าของมาเป็นสารหล่อลื่น
“นี่โรงบาลนะ แชมป์ เสื้อกันฝนก็ไม่มี มึงกล้าเหรอ” จอนมันถามเสียงหวั่นๆ
“หรือมึงว่าไง” ผมถามกลับ ดูหน้าจอนมันปราดเดียวก็รู้แล้ว ตื่นเต้นชิบหาย ครั้งแรกในโรงพยาบาล ดีนะเตียงไม่พัง
(ช่วยจินกันเองนะค้าบ ผมมันไม่ถนัดเล่าบทอย่างนี้อ่ะ ห้าห้า แต่ว่าเหมือนครั้งแรกจริงๆคับ ใครอยากลอง ลองไม่มีอะไรกับแฟนซักสองปีแล้วลองใหม่ดูนะค้าบ ห้าห้า)
ว่าแต่โรงพยาบาลนี่ เก็บเสียงป่ะคับ
...................................
“ขอบใจนะ แชมป์” แม่จอนบอกผม หลังจากที่จอนหลับไปแล้ว แม่จอนคงคิดว่าผมมาช่วยเฝ้าตอนจอนนอน แต่คงเหนื่อยหนักกว่าเดิมนะจอนจ๋า
“ไม่เป็นไรคับ แต่แม่กับพ่อคงต้องกลุ้มใจกับสิ่งที่ทำวันนี้แล้วล่ะคับ” ผมบอก
“ยังไง” แม่จอนถาม
“ผมคงจะไม่ยอมเลิกกับจอนอีกแล้ว ไม่ว่าจะเพื่อใครก็ตาม” คำตอบที่ทำให้แม่จอนหัวเราะ
“ถ้าแม่ยังมีความคิดอย่างนั้นอยู่ แม่คงไม่พาแชมป์มาเจอจอนหรอก”
“แม่ขอโทษนะที่ทำให้แชมป์ต้องเป็นทุกข์ขนาดนี้ แต่จอนเป็นคนที่แม่รักมาก ถ้าแชมป์ไม่ได้รักจอนจริง แม่ก็จะไม่ยอมให้ลูกคบกันหรอก”
“แม่หมายความว่ายังไงคับ” ผมถาม
“พ่อจะเป็นคนอธิบายให้ฟังทีหลัง แชมป์กลับไปพักก่อนเถอะ แม่จะให้คนไปส่ง”
ผมกลับบ้านอย่างสบายตัว ในใจยังคงตื่นเต้นกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นสดๆร้อนๆ
“หมดอุปสรรค” ผมกระโดดโลดเต้นบนเตียงอย่างดีใจ ถ้ามีคนเห็นคงพาผมไปส่งศรีธัญญาได้ล่ะ
TBC
-
เย่ ๆ มาแล้ววว
มีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นซะทีนะคับ หลังจากที่หม่นหมองประคองอารมณ์มานาน เหอๆ
:man1: :man1:
-
:mc4: :mc4:
ได้กันแร้ว เอ๊ยยย ดีกันแร้ววว :laugh:
:o8: :-[
-
:z13:
จิ้มพี่สาวรีบน อิๆ
อ่านตอนนี้แล้วมีความสุขจัง
ไม่มีอะไรที่ต้องวิตกกังวลแล้วละสินะ
ดังนั้นตอนนี้จะไม่พล่ามอะไรให้ยืดยาว
แต่จะขอเร่งเร้าให้มั้งรีบมาลงต่ออิๆ
อยากอ่านต่อแล้วอยากรู้ว่ามันจะเป็นไงต่อไป
จากที่อ่านดูนี่เป็นไปได้ว่าทั้งพ่อและแม่ของจอนคงได้คิดตรองกันมาดีแล้วทั้งคู่สินะ
ส่วนเรื่องที่ว่าให้ไปคุยกับพ่อของจอนอีกทีอันนี้อาจจะเป็นไปได้ว่าให้คนทั้งคู่
ไปเรียนต่อต่างประเทศ ประเด็นเหล่านี้ก็น่าสนใจ
อีกประเด็นที่น่าคิด คือ แล้วพ่อแม่ของแชมป์ละจะว่าไงบ้าง หรือว่า
ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายจะคุยกันแล้ว อันนี้ก็ดูจะมีความเป็นไปได้อยู่นะ
สุดท้ายก็คงต้องรออ่านต่อไป ประเด็นที่อยากรู้เพิ่มเติมแต่ยังค้างคา
- แทค แบะแป้งจะเป็นไงต่อไป
- พี่ฮัทละที่บอกว่าจะไปต่อที่อเมริกาจริงแน่หรือ
- แล้ววิน ละจะไม่โผล่มาให้เห็นในเรื่องอีกแล้วหรอ ดูจะสร้างสีสันได้นะนั้นเรื่องจะได้ยาวขี้น
และก่อนจะพล่ามจบ ดูท่าเรื่องนี้คงใกล้จะจบจริงๆแล้วสินะ
เพราะเหมือนจะจำได้ว่า มั้งเคยบอกจะลงให้จบพอดีวาเลนไทน์นะ
นิว
แล้วจะรอดูว่าจะจริงอย่างที่คิดรึเปล่า
-
ตอบนิว ยังไม่จบหรอกนะ ยังอีกยาว ตัวละครหลักยังมาไม่ครบเลย แต่ก็ใกล้จะมาแล้วละกับหนุ่มเท่ห์สุดเอาแต่ใจ :laugh: เอ สปอยล์มากไปเป่าหว่า
ปล. ชอบเฮียแชมป์ตอนนี้นะ กวนได้ใจดี :laugh:
ปลล เฮียมั้งไม่ต้องห่วงนะ ถ้าเกิดไนขึ้นเดี๋ยวนิควิ่งไปหลบหลังให้เอง :oni1:
-
:mc4: กลับมาดีกันแล้ว
ไม่รู้ต่อไปจะเป็นยังไง แต่ตอนนี้ มีความสุขที่สุดพอละเนอะ :กอด1:
-
กว่าจะผ่านทุกข์ยากมาได้ สุดท้ายก็ได้กลับมาเจอกันอีก น่ารักจิงๆ ขอให้รักันตลอดไป ซึ๊งๆๆ ซิกๆๆ :impress3:
-
ตอนนี้แชมป์กับจอน น่ารักกันจริง :-[
ดีใจที่กลับมาคืนดีกันได้สำเร็จ รพ. :laugh:
-
ขัดใจอ่ะทำไมตัดฉับมาที่แม่เลยล่ะ :sad4:
-
ตอบนิว ยังไม่จบหรอกนะ ยังอีกยาว ตัวละครหลักยังมาไม่ครบเลย แต่ก็ใกล้จะมาแล้วละกับหนุ่มเท่ห์สุดเอาแต่ใจ :laugh: เอ สปอยล์มากไปเป่าหว่า
ปล. ชอบเฮียแชมป์ตอนนี้นะ กวนได้ใจดี :laugh:
ปลล เฮียมั้งไม่ต้องห่วงนะ ถ้าเกิดไนขึ้นเดี๋ยวนิควิ่งไปหลบหลังให้เอง :oni1:
อ่านแล้วขอ :กอด1: นิคน๊า ดีใจอย่างแรงชอบเรื่องนี้มากงะ
ไม่อยากให้จบไว อิๆ แล้วจะรอดูว่าคืนนี้เฮียมั้งแกมาลงให้รึเล่า
แต่ไอ้ที่สปอยล์มาอะมันไม่ค่อยช่วยเลยนะเพราะพอจะเดาได้ว่าไม่นาน วินสุดกวน จะต้องโผล่มาแน่
-
แอร๊ยยยส์ มีความสุข :m3: แต่ว่าสงสัยอะคืออ่านแล้วไม่รู้ตกหล่นที่ไหนไป เรื่องนี้ใครรุกว่ะเนี่ย :jul3: ใครตอบข้อสงสัยให้หน่อย
-
แอร๊ยยยส์ มีความสุข :m3: แต่ว่าสงสัยอะคืออ่านแล้วไม่รู้ตกหล่นที่ไหนไป เรื่องนี้ใครรุกว่ะเนี่ย :jul3: ใครตอบข้อสงสัยให้หน่อย
มาบอกให้ก็ดะ อิๆ แชมป์รุกตลอด
เพิ่งมีแค่ครั้งเดียวที่จอนได้แชมป์ก็อีตอนก่อนที่แชมป์จะหนีไปหลบที่ชายทะเลแล้วเจอเฮียวินอะนะ
-
:จุ๊บๆ: แต้งๆนิว
กระจ่างแระ :laugh: แต่ที่พี่เข้าใจนะ คือตอนแรกคิดว่า จอนเป็นรุก แชมป์รับ ตรูคิดผิดนี่เอง :jul3:
-
คำตอบคือผลัดกันตะหาก
ตัวละครใหม่ ไม่ใช่เฮียวิน นะ บอกก่อน
-
:m16:
มาสปอยล์ให้กลุ้มอีกละนะ นิคนี่
-
:z13:รีบน อ่ะ
มาว่าคนอื่น ตัวเองก็ สปอยส์ เหมือนกัน :laugh:
-
:m16:
เค้าไม่ได้สปอยล์นะก็แค่ มาเขียนเว้นที่เล่นก็แคนั้นละ อิๆ
-
คัดส่วนหนึ่งมาสปอยล์
"เป็นแฟนเรามั้ย เราทั้งหล่อทั้งรวยกว่าจอนอีกนะ"
-----------------------------------
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ ขอให้ทุกๆคนมีความสุขมากๆนะคับ รักตัวเอง ครอบครัว เพื่อนพ้องพี่น้องและคนรอบข้างมากๆนะคับ
:L2: :L1:
-
(http://i200.photobucket.com/albums/aa319/teerak_photos/v2.gif)
-
(http://www.up-pic.com/2/pic/1322009-23568-61403.gif) (http://www.up-pic.com)
ขอให้มีความสุขในวันแห่งความรักมากๆนะคราบ
-
บทที่ 19 สิ่งสำคัญ
ชีวิตผมกลับมามีความสุขอีกครั้ง มันเหมือนเกิดใหม่ แล้วความรักก็ยังคงต่อจากช่วงที่ขาด แล้วที่ผมสัมผัสได้คือ อารมณ์ขี้หึงของไอจอนหนักกว่าเดิมและผมเองก็ใช่ย่อย ผมคุยกับอาร์ ซึ่งน้องเขาก็เข้าใจและยอมถอยออกไปเอง โดยที่จะไม่บอกเรื่องนี้กับใคร เพราะเขาเองก็รู้สึกผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่ดูมันจะปลื้มที่ได้จูบเทพบุตรอันดับหนึ่งของโรงเรียน ผมล่ะอยากล้างสมองมันนัก
“แล้วผม จะเอาพี่เป็นตัวอย่างนะครับ” มันพูดก่อนจะเดินจากไป นี่มันคิดถูกหรือผิดนะ ที่จะเอาตัวอย่างแย่ๆอย่างนี้
ผมมาเซอร์ไพรส์จอนหลังจากที่จอนกำลังจะออกจากโรงพยาบาล มันกลับมาเป็นเหมือนลิงเริงร่า ที่ดูไม่มีเค้าอาการป่วยหลงเหลืออยู่เลย ผมเพิ่งดูมิวสิคอันนึงในทีวีที่โคตรซึ้ง เลยกะจะเอามาใช้ ผมขออนุญาตแม่จอน เพื่อเตรียมการในห้องของจอน
“พ่อกับแม่ให้จอนได้มีอภิสิทธิ์ตามใจตัวเองในห้องนอนของจอนเท่านั้น แชมป์ได้เห็นอะไรในนั้น ก็รู้ไว้นะ นั่นคือสิ่งที่จอนคิดมาตลอด” แม่บอกผมตอนที่ผมขออนุญาต ซึ่งมันทำให้ผมงง
แต่ผมได้มารู้ตอนที่เปิดประตูเข้าห้องนอนจอน มันกลายเป็นว่าผมกลายเป็นคนถูกเซอร์ไพรส์เอง
ห้องทั้งห้องมีรูปของผมติดเต็มไปหมด ทั้งรูปเล็ก รูปใหญ่ บางรูปเป็นรูปคู่ ที่เราเคยไปเที่ยวมาด้วยกัน อยู่ด้วยกัน การ์ดหรือจดหมายที่ผมเคยให้จอน ถูกแปะติดไว้ยาวบนแถบหัวเตียง
ปฏิทินที่เริ่มขีดไล่วันตั้งแต่วันที่เราเลิกกัน ทุกๆอย่างไอจอนมันต้องคิดถึงผมไม่น้อยกว่าที่ผมคิดถึงมันเลย มิน่ามันถึงไม่ยอมให้ผมเข้าห้องมัน วันนั้น
มีไดอารี่เล่มนึงวางอยู่บนโต๊ะ ผมเดินไปเปิด น้ำตาผมไหลอาบแก้มลงมา จอนเขียนทุกๆอย่างหลังจากวันที่เราเลิกกัน สิ่งที่มันทำ ความเศร้าและเรื่องที่มันได้ยินเกี่ยวกับตัวผม มันทำให้ผมเข้าใจความรู้สึกของจอนได้อย่างดี ทุกๆวัน มันจะเขียนจบไว้ด้วย
“ไม่ว่ายังไง จอนก็ยังรักแชมป์” สมุดเป็นเล่มๆ มันดูไม่มีอะไรที่เป็นช่วงแห่งความสุขเลย ผมยังได้ออกไปพบเจอผู้คน ได้เที่ยว แต่จอนมันไม่ใช่แบบนั้น มันนั่งอยู่แต่ในห้องนี้ ใช้ทุกเวลาคิดถึงแต่เรื่องนี้
ผมรู้ว่าเวลาอย่างนั้นมันเจ็บแค่ไหน
“แชมป์ทำผิดกับจอนจริงๆ” ผมดึงไดอารี่มากอด ผมสัญญากับตัวเองไว้ว่า ผมจะไม่ยอมให้ใครมาพรากผมกับจอนอีก
ผมจะไม่ยอมให้จอนเจ็บไปมากกว่านี้ อีกแล้ว
ผมเริ่มลงมือจัดห้องตามที่ผมเตรียมแบบมา
...................................
“จอนกลับมาแล้วเหรอ” ผมทักพอจอนเดินกลับมาบ้าน ผมไหว้พ่อแม่จอน ซึ่งพ่อแม่จอนก็รับไหว้
“ได้ยินว่าแชมป์ไปเฝ้าจอนตลอดเลย ขอบใจนะ” พ่อจอนบอกผม
“ไม่เป็นไรคับ” ผมตอบ
“ไป พาจอนไปพักหน่อย” พ่อจอนบอกพร้อมขยิบตาให้ผม ผมล่ะงงเลย ท่าทางแม่จอนคงบอกที่เตี๊ยมไว้ จอนเองมันก็คงงงกับที่พ่อมันเปลี่ยนไปขนาดนั้น
“มึงว่าพ่อกูแปลกไปมั้ย” จอนมันถามผม
“เขาว่าฟ้าจะใสก่อนพายุจะเข้า” จอนมันจ้องผม
“ล้อเล่น พ่อมึงคงเข้าใจแล้วละมั่ง” ผมบอก
“ง่ายอย่างนั้นเชียว” มันพูดหน้าซื่อๆ จนเรามาหยุดหน้าห้องนอน
“แชมป์ ขอจัดห้องก่อนนะ กลับไปก่อนได้มั้ย” มันลุกลี้ลุกลน
“ไม่ต้องหรอก อยู่เฉยๆ” ผมปิดตามัน แล้วดันมันเข้าไปในห้องนอน ในห้องยังมืดไร้แสงไฟ ผมกดสวิตช์ที่เตรียมไว้ ไฟหิ่งห้อยส่องประกายไปทั่วห้องผมนั่งขดมันทั่วห้อง พร้อมเพลงที่บรรเลงขึ้น จอนมันคงตกใจ สายไฟที่เดินรอบผนังห้อง มันดูเหมือนท้องฟ้ายามค่ำคืน ผมขดมันเป็นรูปหัวใจใหญ่ที่มีรูปผมกับจอนอยู่ข้างใน
“แชมป์” ฟังเสียงก็รู้ จอนมันร้องแล้ว ผมกอดจอนจากข้างหลัง พร้อมร้องเพลงเบาๆข้างหูมัน เวลามันเหมือนค่อยๆผ่านไป ท่ามกลางบรรยากาศที่สุดโรแมนติกสำหรับผม
“ขอบใจนะ” จอนมันบอกผมหลังจากเพลงจบลง
“ขอโทษนะ” ผมพูด
“เรื่องอะไร” จอนถาม
“เรื่องที่แชมป์ทำจอนเจ็บ แชมป์อ่านไดอารี่ของจอนไป ขอโทษจริงๆ” ผมบอก
“มันไม่ได้เจ็บเท่าไหร่หรอก ถ้าเทียบกับที่แชมป์ได้รับ จริงๆทั้งหมดมันเป็นความผิดของจ..” ผมเอามือปิดปากจอน
“บอกแล้วไง ว่ามันไม่ใช่ความผิดใคร อีกอย่าง สิ่งสำคัญคือ ตอนนี้เราก็อยู่ด้วยกัน” ผมกอดจอนจากข้างหลัง
“อือ” เราต่างพูดอะไรไม่ออก
“ต่อจากนี้ จอนจะใช้เวลาที่เหลือให้มีค่าที่สุด ไม่ปล่อยให้มันต้องหลุดลอยไปอีกแล้ว” จอนย้ำความรู้สึกที่เป็นความรู้สึกเดียวกับที่ผมตั้งมั่นไว้แล้วในใจ
ต่อบทที่ 20 การเดินทางไปโตเกียว
งให้สดๆร้อนๆ ยังกรึ่มๆอยู่เลย
ขอพักก่อน มาตอบเม้นท์อีกทีก๊าบบบ
-
การเดินทางไปโตเกียว
ใครไปอ่ะ :serius2:
:z3:
:เฮ้อ:
:o12: :z13:จิ้มๆ รอ ร๊อ รอครับผม
-
จะไปโตเกียวแล้ว ใครไปมั้ง :z2: แชมป์ไปกะจอนปะ
-
:z13:
จิ้มพี่สาวรีบน อิๆ
อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกว่าเป็นตอนที่ดีตอนนึงเลยนะ
มันเหมือนเป็นการเปิดใจกันมากขึ้น...
ยอมรับและกล้าที่จะเผชิญหน้ากับสิ่งที่หลีกหนีมาตลอด...
แชมป์...
ความรู้สึกหลังจากที่ได้เข้ามาในห้องของจอน
มันเต็มไปด้วยหลากหลายอารมณ์ ทั้งมีความสุข ทั้งเจ็บปวด
ที่ตลอดเวลาที่ผ่านมาเหมือนตัวเองทำร้ายจอนมาตลอด
นับแต่วันนี้ไปเราพร้อมแล้วละที่จะไม่หลีกหนีต่ออะไรทั้งนั้น
เพราะตลอดมาเราผ่านอุปสรรคต่างๆมาก็มากแล้ว...
แต่วันนี้ขอทำอะไรบางอย่างเพื่อเป็นการชดเชยเล็กน้อยๆกับความรู้สึกผิดที่มีในใจ
ขอเพียงแค่เห็นรอยยิ้ม และความสุขของจอนก็พอแล้วละ
จอน...
มองดูเหมือนจอนจะยังกลัวๆอยู่ในเรื่องของ โต้ เท่าที่สังเกตจากคำพูดต่างๆในตอนนี้
และจอนก็คงจะอายด้วยแหละถึงไม่อยากให้แชมป์เข้าไปในห้องนอน
ก็อย่างที่รู้กันว่า ภายในห้องนั้นเต็มไปด้วรูปของแชมป์...
แต่พอได้เข้าไปในห้องของตัวเองอีกครั้ง มันกลับเปลี่ยนไป มันมีอะไรที่ทำให้รู้สึกว่า
เราได้แชมป์กลับมาแล้วจริงๆไม่ได้ฝันไป
พร้อมกับอ้อมกอดจากด้านหลัง พร้อมเสียงฮัมเพลงเบาๆ
มันเป็นอะไรที่เต็มตื้น มันเป็นสิ่งที่รอคอยมาตลอด...
เวลานี้ที่รอคอยมันกลับมาหาอีกครั้งนึงแล้ว ความสุขที่ครั้งนึงเคยมี
มันได้หวนคืนมาอีก และครั้งนี้เค้าพร้อมแล้วที่จะฝ่าฟันอุปสรรคต่างๆไปกับแชมป์
เพราะรู้แล้วว่าพ่อ และแม่คงยอมรับได้แล้ว
จากนี้ไปเค้าจะขอใช้ชีวิตชดเชย เวลากว่า 2 ปี ที่ห่างหายไปจากความสุข
ช่วงเวลาเหล่านั้นที่ได้ถูกบันทึกไว้ในไดอารี่เล่มแห่งความเจ็บช้ำ
ที่มีไว้เพื่อเป็นเหมือนเครื่องตอกย้ำเตือนความรู้สึกที่เจ็บปวดที่เคยผ่านมา
และมันจะไม่กลับมาอีกแน่นอน เพราะเค้ามั่นใจแล้วว่าจะไม่กลัวปัญหาอะไรอีก...
พ่อและแม่ของจอน...
บอกได้อย่างเดียวว่า พวกเค้าเข้าใจในอะไรหลายๆอย่างมากขึ้น
ทำใจยอมรับความสุขที่ลูกพึงจะมีได้ด้วยทางเลือกที่เลือกเอง
รู้แล้วว่าความสุขของลูก เราไม่อาจเป็นผู้กำหนดเพราะทั้งหมดของชีวิตยังไงก็เป็นของเค้า
เราทำได้แค่เฝ้ามอง และเป็นกำลังใจให้อย่างที่เป็นอยู่ในตอนนี้
สังเกตได้จากการกระทำที่พ่อของจอน มีปฏิกิริยาโต้ตอบกับแชมป์อย่างไรก็พอ
สำหรับตอนนี้คงไม่มีอะไรให้พล่ามมากมาย เพราะดูเหมือนอะไรๆจะลงตัวแล้ว
แต่จากคำบอกเล่าของนิค เป็นการย้ำเตือนว่าเรื่องราวคงจะไม่จบแต่เพียงเท่านี้
ยังมีตัวละครในชีวิตจริงที่ยังไม่ปรากฏตัวออกมาอีกหลายคน ซึ่งแต่ละคนนั้น
คงจะทำให้เรื่องราวยิ่งเข้มข้นขึ้นไปอีกเรื่อยๆ ช่างน่าติดตามอะไรขนาดนี้นะ
ดูจากชื่อตอนต่อไปก็น่าสนใจแล้วละ การเดินทางไปโตเกียว....
ใครละที่ไป จอนหรือ แชมป์ หรือว่าไปทั้งคู่ไปหวานกันต่อที่นั่นก็ไม่อาจเดาได้
แต่คงจะมีเหตุการณ์อะไรบางอย่างที่สำคัญ ขนาดที่พี่แชมป์ต้องนำมาเล่าให้เราฟังกัน
แล้วจะเป็นอะไรละแค่คิดก็น่าสนใจแล้วจริงๆใช่ไหม ...
ส่วนที่เป็นปัญหาคาใจ หลายๆอย่างเรื่องของ อาร์ก็จบลงด้วยดี
เรื่องของพี่ฮัท.... แล้วยัง เรื่องของ วิน ที่ยังไม่มีส่วนได้ส่วนเสียในตอนนี้...
เราก็คงทำได้แต่รออ่านต่อไปอย่างสดๆร้อนๆอย่างคราวนี้กัน อิๆ
นิว
-
คำตอบคึอผลัดกันค่ะ แต่อย่างว่าพี่แชมป์เป็นคนเล่าเรึ่อง ยึดคีย์บอร์ด เลยไม่ค่อยเขียนให้จอนรุก พอโดนรุกก็มีแอบเนียนไม่บรรยาย555 แต่ว่าคิดเหมึอนพี่หนึ่งเลย ช่วงแรกปักใจว่าแชมป์ ตอนที่รุกจอน ตะลึงเลย สาวเสียบ 555
-
หูย สุดยอดเลยอ่ะคับ โรแมนติกสุดๆเลย o13
จิ้มๆรอตอนต่อไป :z13:
-
ใช่แย้วงับ ตอนไหนเฮียแชมป์กลายเปงเคะ ข้อมูลจะโดนลบออกจากระบบ :m20:
เตรียมตัวพบกับตัวละครใหม่เจ้าของบทพูด "เป็นแฟนเรามั้ย เราทั้งหล่อทั้งรวยกว่าจอนอีกนะ" เร็วๆนี้!! :a5:
เดี๋ยวเฮียวินโผล่มาอีกแน่คับ ในฐานะบุคคลที่ขาดไปไม่ได้สำหรับเรื่องนี้ (หมายความว่าอย่างไร ติดตามตอนต่อไป(อีกนาน))
ปล. นิวเอาเมล์มาลงแล้วนั่น (ถ้าจำมะผิดตอนแรกมะมีเมล์โชว์อะนะ)
-
(http://)(http://dl10.glitter-graphics.net/pub/1914/1914560arybskqvox.gif) (http://www.glitter-graphics.com)
ขอให้แชปม์และจอน มีความสุขและรักกันตลอดไปนะ แล้วน้องมั้งก็ขอให้เจอคน ๆ นั้นเร็ว ๆนะ
พี่อิม
-
:L2:สุขสันต์วันแห่งความรัก
น้องแชมป์&น้องจอน
น้องมั้ง&....
รักกันอย่างนี้ตลอดไปนะจ้ะ :L2:
-
มาบวกหนึ่งให้ทุกคนในวันวาเลนไทน์ครับ
แอบขอบคุณคนที่เชียร์มั้งด้วย ไม่เป็นไรครับ มั้งรอได้ อิอิ
ใจเย็นๆตั้ม คืนนี้มาลงให้แล้วจะรู้ว่า หวาน หรือ..หนาว
และนิวก็บรรยายได้ลงตัวอีกแล้ว ความรู้สึกของพี่แชมป์กับพี่จอน มันบรรยายออกมามากมายจากในตอนนี้
ความเชื่อมั่นและความมั่นคงที่ก่อตัวขึ้น มันดูที่จะยืนยาวแล้ว
ถ้าเพียงแต่พี่สองคนเขา...เชื่อมั่นที่จะรักเดียว...ใจเดียว โรแมนซ์ครั้งนี้คงไม่พบปัญหาใดๆอีก
ปมเรื่องราวของทุกคนมันคงจะเริ่มคลายออกเรื่อยๆในไม่ช้า แต่ไอตัวใหม่นี่สิปัญหา แสบที่สุดแล้วในเรื่อง
ปั่นหัวพี่จอนและพี่แชมป์ซะ... :m25:
นิคครับ มันก็ไม่ยาวขนาดนั้นนะ ตอนแรกกะว่าวาเลน จะจบ แต่กลับต่อยาวซะงั้น อาจจะเปลี่ยนให้จบมีนาแทน ค่อยๆเลื่อน
หาตอนสปอยได้แจ๋วมาก ต้อง o13 ให้
จันทร์แดง หายไปตั้งนาน มั้งงอนนนน :o12: ไม่มาเยี่ยมมั้งเลย
น้องวอเดชนี่น่าจะเป็นขาประจำคนใหม่ ตอนรับอย่างเป็นทางการครับ
พี่หนึ่ง พี่อิม ราชินีหิมะ พี่เคท(ที่แอบหนีเที่ยว) กุกกุ๊ก และทุกคน ก็เช่นกันครับ ใครมีคู่ก็ขอให้รักเดียวใจเดียวกันยืนยาว ใครยังไม่มีก็ขอให้เจออีกครึ่งใจของตัวเองในเร็ววัน
ถนอมความรักที่มีไว้ให้ดีนะครับ
สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ
-
:L2:....Happy Valentine's Day...น้องแชมป์+น้องจอน
....Happy Valentine's Day...น้องมั้ง...
....ขอให้ทำทุกๆๆวันเป็นวันแห่งความรักนะจ๊ะ...
....ไม่น่าเชื่อว่า...ฟ้าหลังฝนมันจะสดใสเยี่ยงนี้...
....และแล้วก็มี..รอยยิ้ม..ขี้นอีกครั้ง... :L2:
-
:L1: Happy Valentine's Day :L1:
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :z2: :z2: :z2: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
-
บทที่ 20 การเดินทางไปโตเกียว
"แชมป์ พุ่งนี้ไปโตเกียวตอนเช้ากันนะ" เสียงมาจากปลายสาย
"หา มึงพูดเป็นเล่น" ผมบอกไอจอน
"มึงว่ายังกะ ไปญี่ปุ่น ไม่ต้องใช้วีซ่า" ผมพูดขำๆ
"แล้วใครว่าไม่ใช้ ก็เตรียมเสร็จแล้ว" มันบอก
"แล้วของกูล่ะ กูจะไปกับมึงได้ไง" ผมท้วง
"อ่าว มึงจำไม่ได้เหรอ ว่ามึงเซ็นไปทำวีซ่าไปเอง" จอนมันพูดยิ่งทำผมงง
"อย่าบอกนะ ว่าแม่กูเล่นกับมึงด้วย" เมื่อเดือนก่อน แม่ให้ผมเซ็นใบทำวีซ่า บอกเป็นทริปครอบครัว แต่ไม่รู้จะไปเมื่อไหร่ นี่แม่หลอกผมอีกคนอ่ะดิ
"จอน นี่แม่กูหรือแม่มึงเนี่ย" ผมถาม โหเดี๋ยวนี้เล่นกันยังงี้
"รอบนี้ ไม่ใช่ความต้องการกูว่ะ พ่อกับแม่ เตรียมไว้ให้มึง ถ้าจะรับมึงเป็นลูกสะใภ้แล้วว่ะ" จอนมันพูดโคตรเก๊ก
"สะใภ้พ่อมึง อย่างกู ต้องลูกเขย" ผมว่าขำๆ หลังจากเหตุการณ์นั้น ผ่านมา พ่อแม่มันก็ยังไม่ได้เรียกผมไปคุยเป็นเรื่องเป็นราว พวกท่านก็ต้องบินกลับไปญี่ปุ่นก่อน
"แม่กูเป็นคนไปคุยกับแม่มึงว่ะ ไม่ใช่กู" จอนมันว่า
"อ่าว แล้วใหญ่ คุยอะไรกันวะ พวกผู้หญิงนี่เล่นเดาเอาไม่ถูก" ผมว่า
"เอาเหอะ มึงต้องรีบจัดเสื้อผ้าสิบวันนะ จัดชุดไว้เลย"มันว่าง่ายๆ
"สิบวัน มหาลัยล่ะมึง" ผมถาม
"เอาหน่าอาทิดนี้มีหยุดสี่วัน ก็ถือว่ามึงโดดไปแค่ สามสี่วันเอง" จอนมันว่าง่าย มันเก่งนี่ ไม่ต้องเรียนก็สอบได้
"กูไม่มีทางเลือกนี่ เป็นแค่เบี้ยในหมากมึงเท่านั้น" ผมว่างอนๆ
"ใครว่า มึงเป็นควีนในกระดานกูเว้ย" จอนมันท้วง
"คิงเว้ย" ผมท้วงกลับแล้วเราก็หัวเราะกัน
...................................
ตอนนี้ผมนั่งรอเครื่องขึ้นอยู่ที่ห้องพักพิเศษ อภิสิทธิ์ ไอคุณจอนอีกนั่นแหละ
"พ่อกะแม่มึงกะพากูไปญี่ปุ่นรอบนี้ จะทำแผนฆาตกรรมกูป่ะว่ะ" ผมแซวไอจอนที่นั่งกินของสบายอารมณ์
"ก็ไม่แน่" มันตอบยิ้มกริ่ม
"กูว่ากูกลับดีกว่า" ผมว่าพร้อมทำท่ากลืนน้ำลาย
"กูอยู่นี่ทั้งคน กูไม่ยอมให้ใครฆ่ามึงหรอก" มันส่งยิ้มมาให้
"และอีกอย่างนี่ก็เตรียมขึ้นเครื่องแล้ว มึงถอยทัพ ป่านนี้ก็ไม่ทันแล้วว่ะ" มันหัวเราะ
"ใครจะสบายใจเหมือนมึงล่ะ ญี่ปุ่นกูก็ไม่เคยไป พูดก็ไม่ได้ ถ้าถูกปล่อยเกาะ กูคงลอยคว้างอยู่โน่นแหง" ผมบ่น
"มึงไม่ต้องห่วง กูว่ารอบนี้ ไม่งานแต่งก็ฮันนีมูน ดูท่าพ่อแม่กูจะรับมึงได้แล้วล่ะ" มันบอกยิ้มๆ
"มึงว่าไงนะ" ผมถามใจนี่พอง
"กูขี้เกียจพูดหลายรอบ พ่อกูว่าง้าย ง่าย หลังจากวันนั้น" คำตอบกลั้วเสียงหัวเราะ บอกถึงอารมณ์ดีของไอคนนั่งกินแซนวิช กระดิกขาอยู่บนโซฟา
"มึงแน่ใจ อาจจะเป็นแผนซ้อนแผน ใครจะไปรู้" ผมยังระแวง
"กูว่า กูรู้จักพ่อแม่กูดี บางที ท่านคงปลงกะกูไว้นานแล้ว ดูเรื่องทรัพย์สมบัติก็ไม่เห็นจะจริงจังอะไร เผลอๆ ได้บริจาคไปหมดแทนจะให้กูก็ได้" ยิ้มหายไปบัดดล มันเหมือนกับคำตัดพ้อถึงสองคนที่ไม่ได้อยู่ตรงนั้น
"จอน มึงไม่มีมรดก กูเลี้ยงมึงเองก็ได้" ผมจับบ่ามัน
"เรื่อง กูมีปัญญาทำเองเว้ย กูนี่ล่ะจะรวยมากกว่าที่มีตอนนี้อีก" มันเชิดหน้าขึ้น
"ที่มึงมีตอนนี้ใช้ไปถึงเหลนของเหลนก็ไม่รู้จะหมดมั้ย เงินมีค่ากับมึงมากเหรอ" ผมถาม สายตาทอดลงต่ำ ความรู้สึกครั้งวัยเยาว์ หวนกลับมา
"กูพูดเล่นโว้ย มึงก็รู้ ถ้ากูสนใจเงิน กูคงไม่ต้องทะเลาะกับที่บ้าน เพื่อไม่ให้พ่อกะแม่กูทำงานหรอก"
"ซักวัน ถ้ามึงต้องทำงาน มึงแน่ใจเหรอ ว่ามึงจะไม่ทำอย่างพ่อแม่มึงในวันนี้" ผมถามอีกครั้ง
"กูไม่ทำขนาดที่จะไม่มีเวลาเป็นของตัวเองหรอก แล้วมึงอ่ะ" มันหันมาถามผม
"กูไม่รู้ว่ะ กูกลัว..." ผมตอบ
"กลัวไร" จอนมันถาม
"ถ้าต่อไปเทคโนโลยีล้ำหน้า มึงมีลูกให้กูได้ กูก็อาจจะต้องทุ่มงานเพื่อลูกกูหน่อย" ผมยิ้มหวานส่งไป
"เอี้ย ใครจะมีลูกกะมึง" จอนมันหน้าแดง
"ไม่หรอก กูอยากใช้ชีวิตเรียบง่าย เงินไม่ได้อยู่ในปัจจัยสำคัญของกูหรอก"ผมว่า
"กูรู้จักมึงดีอยู่แล้ว กูเข้าใจ" จอนมันทำหน้าเขินๆอยู่
"ขอแค่ได้อยู่กับมึง จะไม่มีตังค์กูก็ไม่เกี่ยง" ผมหยอดหวานไป แต่คนตอบเพียงแต่น้ำตาคลอเบ้า ไร้
คำตอบใดๆทั้งสิ้น กูพูดหวานไปเรอะ
...............................................
รถลีมูซีนคันยาวกำลังขับเรียบไปตามถนน ทั้งรถมีแต่ความเงียบ ในเมื่อผู้ใหญ่สองคนที่มารับยังคุยงานกันไม่เสร็จ แล้วภาษาที่พูดนี่ก็ญี่ปุ่น ผมฟังไม่รู้เรื่องหรอก ผมก็เลยได้แต่มองความแปลกใหม่ของเมืองไปเรื่อย
"ที่พักไม่ได้อยู่ในเมืองเท่าไหร่นะ ตากูไม่ชอบเมือง ถึงจะต้องทำงานในเมืองก็เหอะ" จอนมันนั่งบรรยายทางไปเรื่อยๆ
"ญี่ปุ่นแปลกตาดีเนอะ หนาวกว่าที่คิดด้วยหว่ะ" ผมพูดพลางชมวิวข้างทางเหมือนบ้านนอกเข้ากรุง
"ที่บ้าน อีกไม่กี่วันคงได้เห็นหิมะ" จอนมันพึมพำ
"จิงดิ กูอยากเล่นสกี" ผมโพล่ง
"อย่าเว่อ แค่มีหิมะ ไม่มีลานสกีให้มึงเล่น แต่ขอบอก แช่อนเซนตอนหิมะตกนี่สุดยอด" จอนมันทำหน้าระรื่น
"เหๆ ดีจังที่กูมารอบนี้ ท่าจะเจอไรแปลกเยอะ" ผมว่า ไอจอนเขยิบเข้ามาใกล้ๆ
"มึงก็รู้ใช่ไหมว่าอนเซน ห้ามใส่เสื้อผ้าลง" ผมถึงกับอึ้ง ไอนี่ก็รู้อยู่แล้วแต่มันคงกระดาดกระดื่นถ้าต้องลงไปแช่พร้อมคนอื่น
"วะ ก็แช่ตอนไม่มีคนดิ" ผมว่า
"ที่นี่มันที่ส่วนตัว ไม่มีปัญหาหรอก" จอนบอกผมถึงกับโล่ง
"เว้นแต่พ่อกูหรือญาติกูจะใช้ก็เท่านั้น" น้ำคำที่พูดเหมือนน้ำสาด เจอคนเป็นสิบยังดีกว่าต้องเข้าที่อาบน้ำนั่นกับพ่อไอจอน
"ว่าแต่แชมป์เคยลงอนเซนรึยังล่ะ" เสียงถามมาจากพ่อไอจอน ขนาดนั้นพูดเบาๆอย่างนี้ยังได้ยิน หูทิพย์ป่ะนั่น
"ยังคับ ญี่ปุ่นก็เพิ่งเคยมา" ผมตอบตะกุกตะกัก ยังกังวลเรื่องที่เสียมารยาทไปเมื่อวันก่อน
"ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวจอนมันก็สอนเองล่ะ" พ่อว่าขำๆ แต่ผมขำไม่ออก มันหมายความว่าไงล่ะนั่น
"อนเซน มันใช่ว่าจะใช้แช่น้ำซะอย่างเดียว" พ่อจอนยังแซว
"คุณ ทะลึ่ง" แม่พูดขัดแล้วเอามือตีไปที่ไหล่พ่อดังเพี๊ยะ ดูหนักใช่เล่น
"อย่าไปฟังพ่อเค้านะแชมป์ อนเซนเป็นที่พักผ่อนร่างกาย ยิ่งเหนื่อยๆ ไปแช่ในบ่อเลือดลมหมุนเวียน ดีต่อร่างกายนะ" ผมอึ้ง ไม่ใช่เรื่องอนเซนแต่เป็นเรื่องที่แม่จอนพูดไทยเก่งขนาดนี้
"จอนมึงเคยบอกว่ามึงพูดญี่ปุ่นได้งูๆปลาๆ พูดให้กูฟังหน่อยดิ" ผมหันไปถามเจ้าหนุ่มข้างตัว ไม่อยากให้พูดเรื่องอาบน้ำนานนัก ยังไม่อยากคิดว่า ถ้าต้องไปแช่กะพ่อไอจอนจะทำยังไง
"ไม่เอาอ่ะ ไว้เดี๋ยวก็ได้ยินเอง กูพูดไม่ค่อยเป็น" หน้ามันไม่เหมือนอย่างที่พูดเลย พ่อกับแม่มันก็หัวเราะสำทับ ไอนี่ซ่อนเล็บอีกซีน่า
"แชมป์ อยากไปเที่ยวไหนบ้าง" พ่อถามผม วันนี้ใจดีจัง
"แชมป์ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับญี่ปุ่นเลยอ่ะคับ ที่ไหนก็ได้คับ" ผมตอบ
"ยังงั้น เดี๋ยวให้เจ้าฮิโระมันพาไปเที่ยวละกัน มันปิดเทอมพอดี" พ่อจอนกล่าว ผมได้แต่หันไปหาไอจอน กะจะถามว่าเจ้าฮิโระนี่คือใคร ชื่อยังกะหมาของชินจัง แต่ไปจอนนั่งคุยกะแม่อยู่ ก็เลยปล่อยไป
ฮิโระ ลางสังหรณ์แปลกๆแฮะ
TBC
-
:L2:มารายงานตัวว่าเข้ามาอ่านแล้วนะ :L2:
ปล.ขอโทษนะน้องมั้ง ที่วันนี้ไม่ได้เม้นท์ให้ พอดีหัวใจไม่ปกติอ่ะ :sad11:
-
ปลาบปลื้มมมม :monkeysad:
-
...อ้าว..มือที่ 3 เป็นญี่ปุ่นหรือ...ฮิโระ...
...ไม่ต้องกลัวด่านหนักๆๆ..พ่อ..แม่..ก็ผ่านมาแล้ว..
...กลัวอะไรละแชมป์..ตัวช่วยเยอะแยะ...
...ตอนนี้..ครอบครัวสุขสันต์..เนอะ..น่ารักมากๆๆ..
...ขอบคุณนะน้องมั้ง ไม่ไปเดทเหรอจ๊ะ..ขยันจัง... :L2:
-
:L2:มารายงานตัวว่าเข้ามาอ่านแล้วนะ :L2:
ปล.ขอโทษนะน้องมั้ง ที่วันนี้ไม่ได้เม้นท์ให้ พอดีหัวใจไม่ปกติอ่ะ :sad11:
ไม่เป็นไรครับ พี่อิม
พี่อิมเป็นอะไร บอกได้นะครับ ไม่อยากให้คิดมาก ทุกเรื่องมีทางออกเสมอ
เป็นกำลังใจให้แก้ปัญหาได้เร็วๆครับ
ใครกล้าทำอะไรพี่อิม :m31:
-
...อ้าว..มือที่ 3 เป็นญี่ปุ่นหรือ...ฮิโระ...
...ไม่ต้องกลัวด่านหนักๆๆ..พ่อ..แม่..ก็ผ่านมาแล้ว..
...กลัวอะไรละแชมป์..ตัวช่วยเยอะแยะ...
...ตอนนี้..ครอบครัวสุขสันต์..เนอะ..น่ารักมากๆๆ..
...ขอบคุณนะน้องมั้ง ไม่ไปเดทเหรอจ๊ะ..ขยันจัง... :L2:
พี่มิ้นท์ค้าบ ขืนป่านนี้ไม่กลับบ้าน ถูกที่บ้านปาดคอได้ครับ เลยต้องยอมแต่โดยดี :laugh:
ขอย่องออกไปกลางดึกอีกครั้ง :m32:
หลอดไฟ ไม่ไปเดทเหรอคับ วันนี้ :3123:
ว่าแต่พี่แชมป์ จะคลอนไม่หนอ รอบนี้ เจอคนหล่อโฮก
-
เข้ามาฉลองวาเลนไทน์ให้ แชมป์ กะจอนซะหน่อย :L2: :L1:
อ่านสปอยล์ แถมเจอชื่อแปลกๆเข้าไป เลยทำเอาหวั่นๆ :m17:
สู้ๆนะ จอน แชมป์
-
ชื่อคุ้น ๆ นะ ฮิโระ
ต้องตามพี่ฟิกซ์ปะคับ
-
ไมชึ่อมันเดจาวูฟระ ทำเอาเกลียดมึอที่สามไม่ลงเลย รักมากมาย ฮิโระเนี่ย กั๊กๆ
-
:กอด1: มั้งทันใจมากมาปุ๊ปได้อ่านต่อปั๊ป อิๆ
วันนี้เป็นวันที่มีความสุขจังเลยอะ
ไม่ขอเม้นไรที่มันมีสาระมากหรอกนะ
อ่านๆไปตอนนี้ พ่อแม่จอน และแชมป์คงยอมรับกันได้จริงๆแล้วละ
ทุกอย่างดูลงตัว ทั้งในความรู้สึกของ จอน และแชมป์
หากแต่ แชมป์ ก็ยังคงมีความกลัวแอบแฝงอยู่ลึกๆลองอ่านดูดีๆสิจะรู้สึกได้
ที่ดูจะเป็นปัญหาอย่างเดียวในตอนนี้ที่พอจะจับทางดักไว้ก่อน คือเรื่องของที่บ้านแม่จอนเค้า
คนญี่ปุ่นนี่ถือเรื่องพวกนี้มากมายเค้าไม่ค่อยจะยอมรับเรื่องความรักแบบนี้ได้
เพราะชีวิตของพวกเค้าเน้นการใช้ชีวิตแบบเป็นทอดๆ คือ มีบุตรสืบสกุล ไปเรื่อยๆ
เพื่อดำรงอาชีพ และรักษาสกุลเอาไว้ให้คงอยู่ ดังนั้นนี่ดูจะเป็นปัญหาเหมือนกัน
ซึ่งเราก็ไม่รู้ว่า แม่จอนได้เล่ารายละเอียดอะไรให้ทางนั้นฟังไปบ้าง...
ถึงอย่างงั้นก็เถอะมันเป็นความบังเอฺญรึเปล่านะที่คนๆนั้นต้องชื่อ ฮิโระ
มันเหมือนเรื่องของพี่ฟิกซ์ได้อย่างแปลกๆนะเนี่ย
ช่างเถอะเรื่องชื่อไม่ใช่สิ่งสำคัญที่สำคัญ คือ สิ่งที่ นิคนำมาสปอยล์เอาไว้
"เป็นแฟนเรามั้ย เราทั้งหล่อทั้งรวยกว่าจอนอีกนะ"
เพราะมันหมายความว่าตัวยุ่งได้โผล่มาอีกละ แม้จะไม่รู้ว่าใช่ฮิโระรึเปล่า
แต่ก็ขอเดาไปก่อนว่าใช่ดูเรื่องต่จากนี้คงจะมีสีสันให้น่าติดตาม
มากกว่าตอนเศร้าแล้วสินะ เพราะตอนนี้ทั้งคู่มีความเชื่อใจที่ผ่านมาตั้งสองปี
แต่ความรักที่มีไม่เคยเลือนหายไปเลยมันมีแต่จะลึกซึ้งกันมากขึ้นด้วยซ้ำ
กระนั้นในส่วนที่บอกว่า อีกนานกว่าเฮียวินจะโผล่มา
บอกตรงๆว่าคิดถึงความเกรียนของเฮียแกอะ อยากให้ถึงไวๆจัง ไปละ
พล่ามไรมาตั้งเยอะแน่ะตอนแรกว่าจะไม่เขียนแล้วน๊า เพราะกำลังอินกับชีวิต อิๆ
นิว
-
หล่อ รวย เท่ห์ เอาแต่ใจ (เปลี่ยนเอาแต่ใจ เป็น เอาใจใส่ นี่ก็เพอร์เฟค เลยนะ :-[)
--------------------------------------------------------------------------
"เมื่อคืนฮิโระมานอนนี่" คำพูดปริศนาจากใครถึงใคร หมายความว่าอย่างไร ติดตามตอนต่อไป (น่าจะตอนหรือสองตอนนี่ละ)
--------------------------------------------------
ปล. ทำไมต้อง ฮิโระ ไว้ติดตามตอน(อีกนาน)ต่อไป
-
ทำไมหลอดไฟกะนิวคุ้นชื่อฮิโระ
ของพี่ฟิคซ์นี่คือเรื่องอะไรคับ ฟังแล้วอยากอ่าน
ชื่อฮิโระเหมือนกันเหรอ อยากอ่าน อยากอ่าน คนเดียวกันป่าว :serius2: :serius2:
สงเคราะห์ ตอบด้วยค้าบ
-
:z13: น้องมั้ง
:laugh: :laugh: :laugh:
-
ม่ายยยยยยยยยยยยยย
แล้วฮิโระเรื่องนี้มันเป็นใคร มันมาทำไม?
:z3: :z3:
ป.ล. ส่วนฮิโระจากอีกเรื่อง ไปหาอ่านได้เรื่อง "หรือว่าความรัก" by figs อยู่หมวดนิยายจบแล้ว
:z2:
-
ทำไมหลอดไฟกะนิวคุ้นชื่อฮิโระ
ของพี่ฟิคซ์นี่คือเรื่องอะไรคับ ฟังแล้วอยากอ่าน
ชื่อฮิโระเหมือนกันเหรอ อยากอ่าน อยากอ่าน คนเดียวกันป่าว :serius2: :serius2:
สงเคราะห์ ตอบด้วยค้าบ
คงมะช่ายคนเดียวกันหรอกอิๆ
แต่ขอบอกว่าเรื่องนี้อะถ้าไม่อ่านจะเสียใจเพราะมันเกินกว่าจะบรรยาย
และ นิวไม่คิดจะวิจารณ์ใดๆทั้งสิ้น อิๆ คำเดียวว่า มันโดนทั้งเรื่อง
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=3703.0
-
มาต่อเร็วๆๆๆนะคับ
-
พี่อิมกลับมาแข็งแรงแล้ว ดีใจจัง
ขอบคุณมิ้นท์และนิวค้าบ จะไปตามอ่านก่อน
ลองอ่านดูแล้วตัวละครมันคล้ายๆนะ แต่คงไม่ใช่คนเดียวกันม้าง โลกไม่กลมขนาดนั้น
ไม่ได้บรรยายหน้าตาด้วยสิ ผมว่ามะช่ายนะ ไม่งั้น พี่แชมป์จา....เหรอ o22
-
ต้องขออภัยก่อนในสัญญาที่กะจะให้จบในวาเลนไทน์ มั้งทำไม่ได้ง่า...
แล้ว The ROMO สิบชาติรักนายคนเดียว ของขวัญ Anniversary เกินสิบปีของพี่แชมป์เขาก็เอามาไม่ได้
มั้งได้มาครึ่งตอน แทบลงแดง ขอยังไงพี่แชมป์ก็ไม่ให้ เพราะ คนของพี่แชมป์ขอให้เป็นของๆคนสองคน หวานซ้า :angry2:
แล้วเอามาแกล้งมั้งทำไมเสี้ยวตอน อ่านแล้วอยากอ่านต่อมาก แต่ยังไงก็คงไม่ได้
แต่ไม่เป็นไร ความเข้มข้นที่หาที่ไหนไม่ได้กำลังจะมา
Romance of Our Own 4 ฉบับ Japan Live รับประกันความเข้มข้น บทอุปสรรคและการฝ่าฟันของความรัก
จนเป็นบทก่อกำเนิดชีวิตน้อยๆที่พี่แชมป์ได้สมหวังซักที
พล่ามมานาน จะโดนด่า เอาให้จบมหาลัยก่อน ยังอีกนานเลย 55 :beat:
----------------------------
บทที่ 21 การเดินทางไปโตเกียว 2
รถจอดเทียบบ้านสไตล์ญี่ปุ่นที่เคยเห็นในการ์ตูน แต่มันต่างกันที่ บ้านนี้ใหญ่มาก สวนบ้านนี่แทบจะตั้งเต๊นท์ได้สักห้าสิบหลัง
"มึงว่าตามึงเป็นคนเรียบง่ายใช่ป่ะ" ผมหันไปถามจอน
"อือ" คำตอบสั้นๆ และตาที่ไม่ได้ติดใจอะไร
"ไหง บ้านมันใหญ่งี้อ่ะ ถ้าเรียบง่าย อยู่บ้านเล็กกว่านี้ซัก หนึ่งส่วนสิบไม่ดีกว่าเรอะ" ผมบ่น เสียงหัวเราะมาจากผู้ใหญ่สองคนที่เดินตามมา
"ที่ใหญ่น่ะ มันไม่ใช่ความต้องการของคุณตาหรอก เป็นความต้องการของพี่ชายแม่หน่ะ" แม่เดินมาอธิบายให้ฟัง ก่อนพาเดินดูรอบๆบ้าน ผมนี่ทึ่งมาก บ้านไอจอนนี่มันจะรวยไปถึงไหน ตามันนี่คงอยู่หนึ่งในร้อยของญี่ปุ่นแหง
"เดี๋ยว ยังไม่มีใครอยู่บ้าน กว่าจะทำงานเสร็จคงซักสี่ทุ่ม ไว้กินข้าวเย็นซักหกโมงแล้วค่อยเจอกับคุณตาละกัน
"ฮิโระกะเรมิล่ะคับ" จอนมันถามพ่อมัน ชื่อใครหว่าผมได้แต่คิด
"ปิดเรียนทั้งสองคน เรมิจะมาอีกสองวัน แต่ฮิโระน่ะ มาคืนนี้" พ่อจอนตอบ
"แล้วพรุ่งนี้ เรากับพ่อ ต้องไปทำธุระกัน วันนี้แนะนำแชมป์ให้รู้จักกับฮิโระก่อนนะ พรุ่งนี้อยู่ด้วยกันจะได้ไม่มีปัญหา" ผมถึงกับงง
"ไม่ดีมั้ง เพิ่งรู้จักกัน แล้วแชมป์ก็เพิ่งมา เดี๋ยวจะไม่สนุกเอา" จอนมันค้านให้
"แค่วันเดียว พ่อคิดว่าไม่มีปัญหา ใช่มั้ย แชมป์" คำถามที่โยนมา ผมไม่มีสิทธิตอบ ไม่ และไม่สามารถใช้ตัวช่วยได้เลย
"ครับ" คำเดียว
"แชมป์ไม่มีปัญหา ไม่ต้องห่วงครับ"
"ดี พ่อรู้ว่าแชมป์ทำได้"
"ใครอ่ะ ฮิโระกะเรมิน่ะ" ผมถามจอน
"อ่าว รูปที่มึงเคยเห็นบ้านกูไง" ผมหวนคิดไปถึงรูปภาพถ่ายครอบครัวสี่คน พ่อกับแม่ที่หน้าตาเข้าขั้นดีมาก แต่ลูกชายกลับผอมแห้ง มีโครงหน้าคล้ายจอนตอนเด็กๆ และลูกสาวที่หน้าตาน่ารักเกินบรรยาย ติดที่ว่าอายุห่างกะผม น่าจะสักเป็นสิบปี
แล้วจะให้เด็กกะโปโลพวกนั้น พาเราเที่ยวเรอะ ผมได้แต่คิดในใจ
"ไปเก็บของแล้ว พักผ่อนกันก่อนไป เย็นหน่อยค่อยลงอาบน้ำกัน" พ่อจอนบอก ผมกับจอนเลยเดินเอาของไปวางที่พัก ห้องเป็นห้องโล่งๆ พื้นเสื่อปูเหมือนในการ์ตูนเลย ไม่มีกลิ่นเหม็นอับสักนิด ผมเดินไปเปิดประตูกระดาษ สมเป็นญี่ปุ่นจริงๆ เบื้องหน้าเป็นสวนสไตล์ญี่ปุ่นโคตรๆ
"พ่อมึงให้กูกะมึงพักห้องไฮโซยังงี้เลยเหรอ มีสวนด้วย" ผมถามไอจอน
"รอบบ้านก็มีสวนทั้งนั้นล่ะ ไม่ต้องตื่นเต้น เดี๋ยวมึงยังมีอะไรให้ตื่นเต้นอีกเยอะ" จอนมันทำหน้าทะเล้น
"เรื่องไรอีกวะ" ผมหันไปถาม
"ไหนจะเรื่องพ่อกู" ผมถึงกะสะอึก
"แล้วไหนจะเรื่องอนเซน ท่าจะเด็ด" มันมองหน้าผมหน้าขึ้นสี ไอนี่ทะลึ่งขึ้นทุกวัน
"ทำยังกะมึงไม่เคยเห็นหน่ะ กี่รอบไปแล้ว" ผมถามย้อนขำๆ
"มันไม่เหมือนกันนี่หว่า แล้วมึงจะรู้ว่าในอนเซนมันสนุก" มันทำหน้าเหมือนผู้รู้
"มึงพูดเหมือนมึงเคยทำ" ผมถามมันเสียงสูง อะไรวะ นี่ผมหึงเหรอ
"บ้าเหรอ แค่เคยอ่านเจอ จะไปทำกะใครล่ะ กูก็เพิ่งมีมึงเป็นแฟนคนแรกนี่ล่ะ" มันก้มหน้างุดๆพูดไป
"แน่ใจเหรอ จอน" ผมเอามือไปไล้ที่หน้าอกมัน
"แชมป์ ล่อแหลมไปหน่อยมั้ย คนเดินผ่านไปผ่านมาที่สวน" มันบอกเขินๆ
"ไม่เห็นมีใครเลย" ผมก้มหน้าลงต่ำไปหามัน
"แต่รอบบ้านติดกล้องอยู่นะ" ผมผละออกอย่างเร็ว
"หา บ้านมึงขนาดติดกล้อง" ผมถาม ได้คำตอบเป็นเสียงหัวเราะกองโต
"พ่อมึงดิ ใครจะติดกล้องเข้ามาในตัวบ้านวะ ประเจิดประเจ้อ" มันนอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนพื้น ผมได้ทีขึ้นคร่อม
"เดี๋ยวมึงจะได้ประเจิดประเจ้อตรงนี้เลย" ว่าแล้วผมก็เริ่มขบลงไปตามจุดของมัน รู้หมดแล้วนี่จุดไอจอนนี่เล่นง่าย
จากเสียงหัวเราะ เริ่มเงียบเหลือแต่เพียงเสียงครางที่เล็ดลอดออกมาเพียงน้อย คงกลัวคนเดินผ่านมาได้ยิน ดูเสียงจะทะลุประตูได้ไม่ยาก บางซะขนาดนั้น
"อย่าเพิ่งใจร้อน กูไม่ยอมให้มึงสบายตัวคนเดียวหรอก ห้าๆ" ผมหยุดปฎิบัติการเอาซะกลางคัน
"แชมป์อ่า แกล้งจอนอีกแล้ว" มันพูดเหมือนเด็กซะเต็มประดา
"น่านะ ยังมีเวลาอีกแยะ ไม่แน่วันนี้ตอนลงบ่อน้ำร้อน.... สอนกูหน่อยก็ดี" ผมมองหน้าไอจอนที่ตอนนี้หลบลูกตาไปซะแล้ว
"เอาเข้าจริงก็เขินทุกทีอ่ะมึง มาทำพูด" ผมพูดประชด
"ใครจะหน้าหนาอย่างแชมป์ล่ะ" มันว่าขำๆ
"ถ้าแชมป์ไม่หนา จอนก็อดสนุกพอดีนะสิคร้าบ คุณชาย" ผมว่าพร้อมยื่นหน้าไปใกล้ๆ จอนมันดึงผมเข้าไปกอด
"อยากให้เวลาที่อยู่กับแชมป์มันยืดไปนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ จอนมีความสุขจัง" จอนมันว่ายิ้มๆ
"อือ" ผมตอบเพียงสั้นๆ ยิ้มรับความสุขอันแสนหวาน
"น่ารักจัง แฟนแชมป์" ผมดึงจมูกจอนเล่น จอนมันดันหน้ามาซุกที่คอผม
"ฮ่า อุ่นจัง" จอนมันซบลง ผมก็ได้แต่ลูบหัวมันเล่น
ต่อบทที่ 23 อนเซน
ใครสงสัยเหมือนมั้งบ้าง ไอตอน 22 ที่ถูกตัดไปนี่ เป็นตอน....อีกแหง ไม่ผ่านการเซนเซอร์ของพี่ท่านบางคน
อยากอ่านนนนนน :fire:
-
มายกกีบหนับหนุนให้อ่าน หรึอว่าความรัก ของ พี่ฟิกซ์คร้าบ บอกได้คำเดียว สุโค่ย ค่ะเรึ่องนี้ มีทริคนิดนึงว่า อ่านให้จบ อย่าล้มเลิกกลางครัน ยังติดตามให้กำลังใจ จอน แชมป์ และ มั้งคุง ค่ะ
-
เค้าชอบฮิโระเรื่องโน้น :m3: มั้งต้องอ่านให้จบเด้อ ทนอ่านเลย :laugh: มันเยอะมาก
-
:pig4: น้องมั้ง ตอนนี้ดีขึ้นเยอะแล้ว พยายามไม่คิดอะไรมากมาย :เฮ้อ:
ตอนนี้กำลังหวานได้ที่ ตอนหน้าน่าจะหวานกว่านี้อีกนะ :z1:
ตอนนี้มีความสุขกันก็เก็บเกี่ยวกันเอาไว้เยอะ :haun4:
เพราะความสุขมันชอบสั้นจริง ๆ :sad11:
v
v
v
เมื่อคืนฮิโระมานอนนี่" คำพูดปริศนาจากใครถึงใคร หมายความว่าอย่างไร ติดตามตอนต่อไป
:L2: :L2: :L2:
-
ตอนนี้สั้นไปจิงแหละ
รอตอนออนเซ็น คงไม่เซ็นเซอร์อีกนะ :z2:
-
รับทราบ ขอเวลาเคลียร์งานบนโต๊ะให้จบ แล้วจะเริ่มอ่านครับ ยังไม่ว่างซักที
:bye2:
-
เฮียจอนงก บุ่ยๆ ต้องบอกให้เฮียแชมป์จัดการให้หนักๆ o18
---------------------------------------------
"มันก็ไม่มีอะไรแน่นอน ขนาดเมื่อคืนยังได้..."
-
ฮิโระ เรื่องนู้น ของพี่ฟิกซ์เนี่ย
พระเอกที่สุดเลยคับ :man1:
อ่านต่อให้ได้นะคับ อิอิ
ว่าแต่ตอน 22 เนี่ย เค้าใจร้ายไม่ให้ซะงั้นเลยเหรอ
:serius2:
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1:ทุกคนเลยน๊าอิๆ
อ่านแล้วตอนนี้ไม่มีไรมากนะเนี่ยนอกจากจะพูดถึงเรื่อง... เล่นซะจอนเขิญเลยอะ
แต่ที่แน่ๆมั้งต้องอ่านเรื่องของพี่ฟิกซ์ให้ได้แล้วจะรู้ว่า ...
ฮิโระ อะน่าร๊ากกกกก ขนาดที่ว่าไม่มีอีกแล้วแบบนี้ในโลก เกิดมาไม่เคยเจอะเคยเจออะนะ
:impress2: :impress2: :impress2:
-
มาแล้วตอนสนุก
ไก่ชอบตอนนี้ที่สุดเลย
ออนเซน ออนเซน มาแล้ว :z2:
-
Romance of Our Own 4 ฉบับ Japan Live รับประกันความเข้มข้น บทอุปสรรคและการฝ่าฟันของความรัก
จนเป็นบทก่อกำเนิดชีวิตน้อยๆที่พี่แชมป์ได้สมหวังซักที
พล่ามมานาน จะโดนด่า เอาให้จบมหาลัยก่อน ยังอีกนานเลย 55 :beat
...น้องมั้ง...พี่เจอประโยคนี้เข้ากับคราวที่แล้ว..ให้พี่แชมป์สมใจเรื่องลูก...กับ
...ไอ้..ก่อกำเหนิดชีวิตน้อยๆๆเนี่ย คนที่มันจะทำได้มันต้อง..ชะนี..ไม่ใช่เหรอฟะ..มันหมายความว่าไงหว่า...
...ถ้าให้เดา ตูรจะเดาถูกไหมฟะ จบภาคมหาลัย แชมป์มีเมียเป็น..ชะนี..อิอิ..
...หน้าแหกแหงๆๆเลยตรู..จอนมันคงทำไม่ได้หรอก ก่อกำเหนิดชิวิตน้อยๆๆเนี่ย...ฟันธงปล่าว หรือธงหัก...
...นี่โทษน้องมั้ง..เต็มๆๆเลยนะ มาสปอยให้พี่อยากรู้..ชิส์..ต้องมีคนหัวเราะเยาะตรูแน่ๆๆ...ยอม.. :z3:
-
ไปต่างจังหวัดซะหลายวัน...กลับมาก็รีบตามอ่านเลยจ้าน้องมั้ง
กำลังสวีทได้ที่เลย...เเต่เอ..น่าจะมีเเผนลองใจลูกเขยของโต้นะ...รอลุ้นอยู่จ้าว่าเป็นอย่างที่คิดรึเปล่า
เเชมป์+จอน..สู้ๆ....
จาก FC :กอด1:
-
เรื่องลูกนี่ไม่ตอบ ปล่อยให้คาใจ หึหึ
โปรดติดตามตอนต่อไป ~
-
:z13:
เสียบนิค อิๆ
บอกตรงเลยว่า เรื่องลูกนี่ชะนีคงมะมีเอี่ยวหรอกมั้ง
ไว้จะรออ่าน
-
เรื่องลูกนี่ไม่ตอบ ปล่อยให้คาใจ หึหึ
โปรดติดตามตอนต่อไป ~
..น้อง Relos...กวนอะ..บาปด้วยนะ แกล้งคนอยากรู้... :seng2ped:
...แช่งอะ..ให้มีแฟนหล่อๆๆๆ...
-
:z13:
เสียบนิค อิๆ
บอกตรงเลยว่า เรื่องลูกนี่ชะนีคงมะมีเอี่ยวหรอกมั้ง
ไว้จะรออ่าน
ถ้าตอบว่าอาจจะมีละ :laugh:
--------------------------------
ผมมะได้กวนนะ มะเชื่อให้คนมายืนยันเยย o13
-
:z13:
เสียบนิค อิๆ
บอกตรงเลยว่า เรื่องลูกนี่ชะนีคงมะมีเอี่ยวหรอกมั้ง
ไว้จะรออ่าน
ถ้าตอบว่าอาจจะมีละ :laugh:
--------------------------------
ผมมะได้กวนนะ มะเชื่อให้คนมายืนยันเยย o13
แอบกังวลนะนี่ :serius2:
-
ไปต่างจังหวัดซะหลายวัน...กลับมาก็รีบตามอ่านเลยจ้าน้องมั้ง
กำลังสวีทได้ที่เลย...เเต่เอ..น่าจะมีเเผนลองใจลูกเขยของโต้นะ...รอลุ้นอยู่จ้าว่าเป็นอย่างที่คิดรึเปล่า
เเชมป์+จอน..สู้ๆ....
จาก FC :กอด1:
ยินดีต้อนรับกลับครับ พี่เคท เป็นไงบ้าง งานตจว. ได้ควงหนุ่มกลับมาป่าวคับ :laugh:
เรื่องลูกนี่ไม่ตอบ ปล่อยให้คาใจ หึหึ
โปรดติดตามตอนต่อไป ~
..น้อง Relos...กวนอะ..บาปด้วยนะ แกล้งคนอยากรู้... :seng2ped:
...แช่งอะ..ให้มีแฟนหล่อๆๆๆ...
นิคโดนแช่งให้มีแฟนหล่อนี่ น่าดีใจมั้ยหว่า ตัดสินใจได้ยัง :m20:
:z13:
เสียบนิค อิๆ
บอกตรงเลยว่า เรื่องลูกนี่ชะนีคงมะมีเอี่ยวหรอกมั้ง
ไว้จะรออ่าน
มีมะมี ต้องรอดูครับ มั้งเองก็รู้แค่ข่าว ส่วนรายละเอียดต้องรอพร้อมกัน เซอร์ไพรส์แน่
สลับซับซ้อนสุดขีด ไม่ง่ายครับ กว่าจะได้แต่ละอย่างมาในชีวิต :เฮ้อ:
...น้องมั้ง...พี่เจอประโยคนี้เข้ากับคราวที่แล้ว..ให้พี่แชมป์สมใจเรื่องลูก...กับ
...ไอ้..ก่อกำเหนิดชีวิตน้อยๆๆเนี่ย คนที่มันจะทำได้มันต้อง..ชะนี..ไม่ใช่เหรอฟะ..มันหมายความว่าไงหว่า...
...ถ้าให้เดา ตูรจะเดาถูกไหมฟะ จบภาคมหาลัย แชมป์มีเมียเป็น..ชะนี..อิอิ..
...หน้าแหกแหงๆๆเลยตรู..จอนมันคงทำไม่ได้หรอก ก่อกำเหนิดชิวิตน้อยๆๆเนี่ย...ฟันธงปล่าว หรือธงหัก...
...นี่โทษน้องมั้ง..เต็มๆๆเลยนะ มาสปอยให้พี่อยากรู้..ชิส์..ต้องมีคนหัวเราะเยาะตรูแน่ๆๆ...ยอม.. :z3:
อันนี้ มันต้องรอลุ้นครับ มั้งไม่ได้ตั้งใจสปอย แค่มาอัพเดทข่าวสารเท่านั้นเอง อย่าว่ามั้ง :m15: o18
อย่างที่บอก เรื่องเป็นไง มั้งเองยังรออ่านอยู่เลย ถ้าจะนานครับ พี่แชมป์ยุ่งยังกับอะไรดี ไม่มีเวลาทำอะไร เขามัวแต่เห่อ :a5:มาแล้วตอนสนุก
ไก่ชอบตอนนี้ที่สุดเลย
ออนเซน ออนเซน มาแล้ว :z2:
มามะ มาลงให้แล้วนะ กุกกุ๊ก
-
บทที่ 23 อนเซน
หลังจากเวลากินข้าวมื้อไฮโซ ที่มีทั้งข้าว ปลา ผัก สารพัดชนิดเรียงรายผ่านไป ผมยังตบท้ายด้วยไอติม จนอิ่มแปล้ นั่งกลิ้งเล่นได้สักพัก
"หายอิ่มแล้วก็ ไปอาบน้ำกันก่อนไป" พ่อจอนเดินเข้ามาบอก รู้สึกเกรงใจจัง ท่านก็ไม่ค่อยว่าง ยังเป็นคนมาดูแลเองอีก
"อ่อ แล้วพุ่งนี้พ่อไม่ว่าง เดี๋ยวลูกก็ไปเที่ยวกับฮิโระคุงกันก่อน อีกสองวัน พ่อจะพาไปเที่ยว"
"ค้าบ" เสียงประสานตอบ
"ไป หายอิ่มแล้วใช่มั้ย" จอนหันมาถามผม
"อือ แต่ตื่นเต้นว่ะ ดูแปลกจัง" ผมบ่น
"มาน่า พาไปดูก่อน" จอนมันลากผมไป
ห้องน้ำที่นี่เป็นห้องน้ำขนาดใหญ่ แค่ห้องแต่งตัวก็มีตะกร้าวางอยู่หลายใบ บ้านอาบน้ำพร้อมกันเยอะขนาดนี้เชียว
"มึงเคยอาบน้ำกะแม่มึงป่ะ" ผมหันไปถามจอน
"อ่าว ถามแปลกๆ ทำไมจะไม่เคยล่ะ เรื่องธรรมดาออก" มันพูดเรียบๆ
"ตอนนี้ล่ะ" ผมถามต่อ
"โตป่านนี้แล้ว ไม่เอาหรอก คิดภาพก็หยองแล้ว" มันขำ ผมละคิดภาพไม่ออกจิงๆ ถ้าต้องมาอาบน้ำพร้อมกับแม่ คงเป็นฉากที่กลืนไม่เข้า คายไม่ออกแหง
"ถอดเสื้อผ้า" จอนมันสั่ง ตัวมันถอดยังกะเคยชิน
"รีบไปไหน เดินดูก่อนดิ" ผมท้วง
"ก็เดินแบบไม่ต้องใส่ไรก็ได้นี่ คนก็ไม่มี" มันว่าอีก
"ไม่เอา ไม่ได้เห็นตั้งนานของกูใหญ่ขึ้นตั้งเยอะ" ผมท้วง
"มึงกลัวกูเห็นเหรอ เอานี่ผ้าผืนเล็กไว้พันตัว พอใจยัง" มันทำหน้าดูถูก เหมือนผมเก่งแต่ปาก
"โห กูแค่ล้อเล่น ผ้าเผ้อ ไม่จำเป็น กูโดนตัวเปล่าได้" ผมพูดพร้อมถอดชุดออก จอนมันยืนเขินหน้านี้แดงไปหมด ตั้งแต่กลับมาคบกัน มันยังไม่บ่อยเท่าไหร่ที่จะ....
"มึงนี่ แพ้ไม่เป็นเลยใช่มั้ย" มันยังขำต่อ
"ไปได้แล้ว หนาวเว้ย" ผมพูดพร้อมเปิดประตูเข้าไป ไอน้ำวิ่งกระทบเข้าแว่นตา ทำเอาผมมองข้างหน้าไม่เห็น กลิ่นเหมือนสมุนไพรซักอย่างลอยมาชนจมูก ให้ความรู้สึกสบายขนาดยังไม่ลงแช่
พอไอน้ำเริ่มหาย บ่อน้ำขนาดใหญ่ ที่สามารถทะลุออกไปข้างนอกสวน มีต้นไผ่รายล้อมอยู่
"โห โคดสวยเลย" ผมบ่นคนเดียว
"ขนาดนั้น มึงกลายเป็นบ้านนอกเข้ากรุงไปแล้วเรอะ" จอนมันย้อน ดูมันมีความสุขจัง รอบนี้อาจจะเป็นทริปครอบครัวที่มันรอมานานก็ได้
"อือ กูมันบ้านนอก ไม่ได้เป็นเด็กลูกครึ่งอย่างมึงนี่" ผมแลบลิ้นใส่ ผมมองมัน อารมณ์ผมมันเริ่มฉุดไมอยู่ มันไม่ได้เห็นมาตั้งนานดูมันจะรู้สึกเหมือนกัน แต่ว่า
"มา กูสอนวิธีใช้ก่อนละกัน" จอนตัดบท "ก่อนอื่น มึงต้องมาล้างตัวตรงนี้ก่อน" ข้างอ่างอาบน้ำ มันเป็น ที่นั่งเล็กๆ เอาไว้ล้างตัว อุปกรณ์อาบน้ำ ฝักบัว เก้าอี้ ไอวิธีใช้พวกนี้ไม่เท่าไหร่ แต่ทำไมมันไม่มีภาษาอังกฤษกำกับสักตัว ผมเลยต้องให้ไอจอนมาอธิบายอยู่ข้างๆ
"ญี่ปุ่นนี่เค้าจะไม่รับของชาติอื่นเลยใช่มั้ย ชาตินิยมโคด" ผมถาม
"มึงอย่าไปพูดยังงี้ให้แม่กูฟังเชียวล่ะ" จอนมันหันมาบอก
"อ่าว ไม่ดีเหรอ ก็รักชาตินี่" ผมท้วง
"ก็ใช่ แต่มันดูไม่ดีนี่หว่า เอาเป็นว่าอย่าพูด" คนญี่ปุ่นนี่เข้าใจยากจังเนอะ
หลังจากอาบน้ำเสร็จ ทีนี้ก็เป็นเวลาของการลงบ่อน้ำร้อนที่ควันยังขึ้นมาเรื่อยๆ
"จะไม่สุกเอาเหรอจอน" ผมหันไปถาม
"กลัวอะไรสุกเหรอ กูยังไม่อยากกินไข่ต้มนะ" จอนมันแหย่
"ได้ กูกินเอง ถ้าจะใกล้สุก" ผมกับจอนนั่งเตรียมที่จะลง
"เอาขาลงที่ละข้าง ค่อยๆให้ปรับความร้อน" จอนมันพูดพร้อมค่อยๆทำให้ดู
"ร้อนๆๆๆๆๆๆ" ผมทำตามแต่น้ำนี่มันร้อนเหลือเกิน ผมดึงขาขึ้นแทบไม่ทัน
"ใจเย็นดิ ยังไม่ทันลงเลย" มันหัวเราะ
"ร้อนชิบ รอบนนี่ได้มั้ย" ผมถาม
"ไม่ได้ มาญี่ปุ่นแล้ว มึงไม่ลงอนเซน นี่มึงจะมาทำไม"
"มาเที่ยว" ผมตอบระรื่น
"ลงมา " จอนมันลาก
"จะให้ลงนี่ ช่วยกูก่อนได้มั้ย" ถูลากถูกลังไปมา ไหนจะโดนนู่นโดนนี่ เป็นเรื่องธรรมดาใช่ม้า คนเรามันต้องมีอารมณ์กันบ้าง จอนมันก้มลงมาเห็น น้องชายที่ชูคอรออยู่ ถึงกะปล่อยแขนผม
"ก็มึงเล่นลากกูอยู่นั่นแหละ" ผมขัด เดี๋ยวมันจะด่าผมซะก่อน
"ยังไม่ทันจะแช่เลย เดี๋ยวมึงจะเปื่อยก่อนอ่ะดิ" จอนมันหน้าแดง เพราะน้ำร้อน หรือเขินวะ
"น้า" ผมดึงมันขึ้นมา ยื่นหน้าเข้าไปประทับริมฝีปาก ลิ้นดันเข้าไปชอนไช ก่อนจะเปลี่ยนจุดไล่ลงต่ำ จอนค่อยๆยืนขึ้น ยังไม่ทันที่จะพ้นน้ำ
"จุนเปจาง" เสียงตะโกน ก่อนเสียงประตูเปิดจะดังขึ้น อุณหภูมิที่ยังไม่ทันได้ปรับ ผมรีบกระโดดลงไปในน้ำ ไอจอนก็เหมือนกัน
ร้อนชิบหายได้แต่กัดฟันทน คิดในใจแต่ว่า ไม่เอาอีกแล้ว อนเซนอะไรเนี่ย
ก่อนจะหันสายตาไปมองเจ้าของเสียงต้นเรื่อง ร่างสูงโปร่งที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ ส่วนหุ่นนี่ไม่ต้องบอกก็รู้ ว่าเจ้าของร่างผ่านการออกกำลังและเพาะมาดีขนาดไหน
หน้าที่ปรากฏมันคุ้นตา
เค้าโครงหน้าแทบไม่ต่างจากไอจอน ผิดตรงที่ตาที่ดูหวานกว่า คิ้วที่เข้มดูแหลมเข้ารูป ทรงผมที่บอกได้คำเดียวว่าโคดเท่ หูที่เหมือนระเบิดมา นี่คงเป็นลักษณะการแต่งตัวของคนญี่ปุ่น จะผิดก็อยู่แค่ เรียกว่าการแต่งตัวไม่ได้เพราะเสื้อผ้าในกายไม่มีสักชิ้น ผ้าผืนเล็กเพียงชิ้นเดียวดันเสือกเลือกไปแขวนที่คอซะงั้น
"จอนมึงแพ้หมดรูปเลย" ผมได้แต่คิดในใจ
"จุนเป ............." ผมฟังได้แค่ คงเป็นชื่อไอจอน ภาษาญี่ปุ่นที่รัวยาว ฟังไม่ออก แต่ทำไมภาษามันดูเท่นักวะ ชายคนนั้นหันมายิ้มให้ผม พร้อมกับโค้ง ผมก็ได้แต่โค้งกลับ ทั้งที่ยังนั่งอยู่ในน้ำ จะลุกขึ้นได้ไงล่ะ ก็เมื่อกี้อาการยังไม่หาย ไอจอนก็คงเหมือนกัน เมื่อกี้เล่นตกไปทั้งตัว หัวนี่เปียกมะล่อกมะแล่ก
จอนมันหันมามองผมสลับกับคนนั้น มันหันไปพูดภาษาญี่ปุ่นงูๆปลาๆของมัน ที่ผมแยกไม่ออกว่าจะดูมันเป็นงูๆปลาๆตรงไหน ที่ไอหนุ่มนั้นพูด กับที่มันพูดไม่เห็นต่างกัน
"โกหกกูอีกแล้ว ไอจอน"
"เขาพูดภาษาอังกฤษได้" จอนมันหันมาบอกผม ผมเลยหันไปแนะนำตัวอย่างเก้ๆกังๆ ภาษาก็ตะกุกตะกักไปด้วย ทั้งตื่นเต้นแล้วนี่ก็บรรยากาศ ธรรมดาซะที่ไหน มายืนไม่นุ่งผ้า นุ่งผ่อน อวดหุ่นอยู่นั่นน่ะ
จอนหันมามองผมก่อนจะหันไปพูดญี่ปุ่นกับไอหนุ่มนั่นอีกที ก่อนมันจะหัวเราะแล้วเอาผ้าที่สะพายที่คอ มาปิดส่วนล่วงของมันไว้
"ไอจอน" ผมได้แต่แค้นอยู่ในใจ ทำกูขายหน้าตั้งแต่เจอเลยนะมึง
"ผมชื่อฮิโระคับ" ไอหนุ่มนั่น ดันหันมาพูดภาษาไทยกับผม ไอนี่เรอะ ฮิโระที่ว่า ในรูปที่เคยเห็นมันเด็กผอมกระร่องคนนั้น โตมาหน้าตาดีได้ขนาดนี้ ไอเราก็นึกว่าจะได้ไกด์เด็กพาเที่ยว
"พูดภาษาไทยได้เหรอ" ผมตกใจ ได้ยินไรไปมั้งหว่า ฮิโระส่ายหน้าเป็นอาการบอก ค่อยโล่ง ฝึกพูดมาได้แค่นี้แหง
หลังจากนั้นเราก็คุยสัพเพเหระ ฮิโระนั่งชันเข่าอยู่ข้างบน ส่วนผมกับจอนก็ชันเข่าอยู่ในน้ำเช่นกัน
ไอฮิโระนี่ก็ขยันพูดไปขยับไป ผ้าที่ปิดอยู่ดีๆก็วับๆแวมๆ ใช่ว่าจะอยากมอง แต่ประเพณีที่ไม่คุ้นเคย ก็ทำเอาผมฝืดๆไปเหมือนกัน
ภาษาอังกฤษของฮิโระคุงนี่เข้าชั้นเซียนทั้งศัพท์ ทั้งการออกเสียง ไม่ผิดแผกจากคนเมกาเลย ถามไปถามมาเลยรู้ว่า พี่เลี้ยงเป็นคนต่างชาติแล้วก็เป็นอาจารย์สอนภาษามาตั้งแต่เด็ก ไอจอนยังสู้ไม่ได้ ผมนี่ทาบไม่ติด
อิจฉาเว้ย พูดได้กี่ภาษาเนี่ย ฮิโระคุง ดูเป็นคนที่มีอัธยาศัยดีมาก ดูจากรูปร่างหน้าตาด้วยแล้ว คงโด่งดังมากแหงๆ
แต่ผมกลับไม่ได้รู้สึกอะไรกับเขาเลย แม้จะเห็นอะไรต่ออะไร ไม่เหมือนไอคนข้างตัวที่นั่งอยู่นี่ เหลือแต่มันแล้วเหรอที่ปั่นหัวผมได้
เราคุยกันอยู่นาน ฮิโระคุงก็ลุกไปอาบน้ำ ผมนี่สิไม่ไหวแล้ว เมื่อกี้ ลุกขึ้นลุกลง น้ำก็โคดร้อน ตามันลาย เดินขึ้นไปจากอ่าง หน้ามันมืด ไอจอนเลยต้องมาช่วยพยุง ดูฮิโระคุงก็จะมาช่วย แต่คงโดนไอจอนพูดดักไว้ เขาก็เลยกลับไปอาบน้ำต่อ
"มึงไม่เป็นไรเลยเหรอ" ผมถามไอจอนหลังพักสักครู่
"กูไม่ได้แช่อยู่แต่ในน้ำเหมือนมึงนี่ มึงก็เห็นกูลุกขึ้นมานั่งข้างบนตั้งนาน" มันว่า ก็จริงไอผมก็อาย ไม่กล้าลุกมานั่งข้างบนกับเขา เพิ่งรู้ความสุขความทุกข์จากการแช่น้ำร้อนนี่ล่ะ ตัวมันเบาๆ ผมกับไอจอนใส่กางเกงบอลคนละตัวแล้วใส่ชุดคลุมของญี่ปุ่นทับเป็นอันเสร็จ ดูโหวงเหวงชอบกล แต่ไหนๆก็มาญี่ปุ่นแล้ว ลองสักที
กลับมาที่ห้องนอน ตอนนี้มีที่นอนปูเอาไว้สองที่ คงมีคนมาปูให้ตอนไปอนเซน
"เหมือนที่เคยเห็นในการ์ตูนเลย" ผมพูดพร้อมรีบขึ้นไปกลิ้งเล่นบนที่นอน
"ห้าห้า มึงนี่เด็กจริงๆเลยหว่ะ" จอนมันว่า พร้อมลงมานั่งข้างๆ พร้อมลูบหัวผมเบาๆ
"ง่วงอ่ะ จอน" ผมเริ่มอ้อน
"แช่อนเซนมาก็งี้แหละ" จอนยิ้ม มือยังไล้ผมผมเล่นอยู่
"นอนที่นอนเดียวกันได้มั้ยอ่ะ" ผมดึงมือมันมา
"เฮ้ยๆ เดี๋ยวใครมาเห็น" จอนมันว่าเขินๆ ผิดกับตัวที่เอนมาง่ายๆ
"ล็อกไม่ได้เหรอ ประตูอ่ะ" ผมบุ้ย
"ไม่มีที่ล็อก" มันตอบ เอาญี่ปุ่นเขามีเวลาสวีทกันในห้องมั่งมั้ยเนี่ย ทำไรอยู่ จู่ๆคนพรวดพราดเข้ามา จินตนาการไม่ถูกแฮะ
"อยากนอนด้วยกันอ่ะ นะค้าบ ที่รัก คิดถึงจะแย่" ผมยิ่งอ้อน จอนมันก็ยิ่งหน้าแดง จอนมันไปลากที่นอนที่ห่างกันมาติดกัน
"แค่นี้พอมั้ย" จอนมันถาม
"ไม่เอาอ่ะ ให้แชมป์นอนกอดนะคืนนี้" ผมว่าทำหน้าอ้อนเต็มที่
"แล้วถ้าพ่อเดินมาดูล่ะ" จอนมันยิงฟันพูด
"เอ่อ" ผมรีบผละออก ไอจอนถึงกับหัวเราะชอบใจ ได้สิทีมึงนี่ ทำกูเงี่ยนตั้งแต่เที่ยงยังมีหน้า
"ไม่ง้อมึงแล้ว กูนอนคนเดียวของกูก็ได้" ผมทำงอน
"นอนติดกันแค่นี้ก็แปลกแล้ว ถ้าจะนอนด้วยกัน พ่อแม่กูมาเห็นนี่ตาย เข้าใจกูนะ" จอนมันพูดเบาๆ
"กูรู้ อย่าทำเสียงคิดมากงั้นดิ่ ไม่ได้ว่าไรสักหน่อย หือ" ผมหันไปหา เจอไอจอนนั่งปั้นหน้ายิ้มรออยู่แล้ว
"หลอกให้กูพูดเสี่ยวอีก" ผมเพิ่งรู้ว่าตกหลุมพลางไอน่ารักข้างหน้าอีกแล้ว
"มึง เข้าใจกูดี้ดี อย่างนี้ต้องมีรางวัล" จอนมันเดินไปหยิบเบียร์ในตู้เย็นมาแพคนึง
"วันนี้ ไม่เมาไม่เลิก พรุ่งนี้ ไม่มีโปรแกรม" จอนมันว่า
"เฮ้ย เพิ่งมาก็กินเลยเหรอวะ แล้วมึงมีนัดกับพ่อมึงนี่" ผมถาม ปกติไอจอนไม่ค่อยจะกินเหล้ากินเบียร์
"กูอ่ะไม่เป็นไร ชิวๆ มานี่แล้วไม่กิน ก็ไม่ได้บรรยากาศดิวะ" จอนมันว่า พร้อมดึงเบียร์มายื่นให้ ผมเลยรับ
"แด่ เบียร์มูน คืนนี้ ไม่เมาไม่เลิก" ผมพูด จอนมันได้แต่ยิ้ม เราเปิดกระป๋องออกมา
"กรึ๊บเดียวเอาให้หมดนะ" จอนมันท้า
"ไม่เอา" ผมตอบ
"เฮ้ย ป๊อด แค่นี้กินไม่ได้ เบียร์อ่อนๆ" จอนมันทำเย้ย
"กินหมดแล้วได้ไร" ผมถาม
"ได้รักกูไปตลอดชีวิต" จอนมันยื่นหน้ามาใกล้ๆ
"ไม่ค่อยเลย ได้ กูกินให้มึงดู" ผมพูดพร้อมหยิบเบียร์มากรอก
"เฮ้ยๆ กูพูดเล่น เดี๋ยว แชมป์ไม่ต้อง" มันเอามือมาจะดึงกระป๋องเบียร์ แต่ผมดันเอาไว้ มันรู้สึกเหมือนเบียร์มันเยอะมาก ปกติกินหลายป๋องไม่เห็นเป็นไร ความรู้สึกร้อนๆในตัวบอกไม่ถูก
"แชมป์ พอแล้วๆ" เสียงไอจอนยังท้วง ผมยังไม่ฟัง กินจนเกลี้ยง
"แล้วมึงจะรู้ว่ากูจะรักมึงตลอดไปจริงๆ" ผมพูดพร้อมเรออกมาอึกใหญ่
"คำรัก ไมออกมาพร้อมเรอได้ล่ะเนี่ย" จอนมันว่า หน้านี่บานเป็นกระด้ง ผมค่อยๆยื่นหน้าไปประทับริมฝีปาก จากเบาค่อยๆแรง
"กลิ่นเบียร์ อ่ะ แชมป์" จอนมันพูดทั้งที่ลิ้นยังใช้งานอยู่ อุณหภูมิในตัวเริ่มจะหยุดไม่อยู่ จากเบียร์แค่กระป๋องเดียว เสียงเดินผ่านทางเดินหน้าห้อง ทำให้กิจกกรมมันครู่ขาดไปกลางตอน เรากลับมานั่งสงบก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาโครมใหญ่
กลับมาเริ่มนั่งกินเบียร์ใหม่ กินไปได้อีกไม่เท่าไหร่ หัวผมก็เอนลงไปบนหมอน เตรียมที่จะไปเข้าเฝ้าพระอินทร์เต็มที่ เสียงจอนที่ยังเจื้อยแจ้ว ค่อยๆ เงียบหายไปในที่สุด
ต่อบทที่ 24 ลักหลับ
ตามชื่อตอน รับรองตอนหน้าโดนใจหลายๆคน :o8:
ว่าไงครับ มีโอกาสเป็นฮิโระเดียวกันมั้ยคับ ยังไม่ว่างอ่านเลย อยากรู้ง่า :serius2:
กุกกุ๊กชอบตอนนี้เพราะครายเหรอ หลงฮิโระอยู่ป่าว :laugh:
-
:z13: น้องมั้ง
อิ อิ อ่านตอนนี้แล้ว :-[
แต่ว่าฮิโระไม่น่ามาขัดจังหวะเลยอ่ะ :m16:
:L2: :L2: :L2:
-
ไม่ใช่ฮิโระเดียวกันหรอกคับ มั้ง
ฮิโระนู้นเค้าเปนเด็กนอก
แต่คนชื่อฮิโระนี่มักจะดูดีเนอะ :z1:
รอลักหลับค้าบ :haun4:
-
:impress2: :impress2: :impress2:
ฮิโระเรื่องนี้ก็น่าร๊ากกกกๆๆๆๆๆๆ
ส่วนตอนหน้าขอให้ :haun4: เต็มที่น๊า
-
ลงออนเซ็น แต่ดันมีคนมาเป็นก้างซะงั้น :z3:
แต่ "ลักหลับ" ชื่อตอนตอนหน้า น่าสนใจมากๆ :haun4:
-
...ห้องนอนญี่ปุ่น มันไม่เหมาะกับ..ความหื่น มันจะ หื่นๆๆหดๆๆ..มากกว่า..
...แต่เค้าทั้งคู่สวีทกันดีเนอะ..เก็บเกี่ยวความหวานไว้เยอะๆๆก่อน....
...ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่...มันจะ..ขม..อีก...ไม่อยากให้มี แต่ท่าทางว่าจะมี..กลิ่นมันโชยๆๆ...
...ส่วนเรื่อง ฮิโระ เรื่องนั้นเค้าไม่ใช่ชื่อจริง เป็นชื่อสมมุติ..จ้า..ไม่ใช่คนเดี่ยวกันหรอก...
...ฮิโระ เค้ามีน้องชาย 1 และ น้องสาว 1จ้า...แต่รู้สึกน้องสาวจะลูกพี่ลูกน้องจ้า... :call:
-
กุกกุ๊กชอบตอนนี้เพราะครายเหรอ หลงฮิโระอยู่ป่าว :laugh:
อิอิ..............แหม :o8:
รักจริงคนรู้ทัน :-[
-
ไม่ได้หนุ่มกลับมาเลยจ้า.... :o12:...ไม่เจอตามเสป็กเล้ย!!!!!! :เฮ้อ:
อย่างว่าแหละสวยเลือกได้.......... :laugh:
มั้งหละไปเดทวาเลนไทน์กะคายน้า.... :กอด1:
กลับมาอ่านตอนเเช่น้ำร้อนนี่...ทำเอาเร่าร้อนไปด้วย... :fire:
-
ตอนลักหลับน่านุก
-
ชอบคับ o13
-
เดี๋ยวได้สนุกสมใจทุกคนแน่นอน
"เมื่อคืนฮิโระมานอนนี่"
จะเกิดอะไรขึ้น หรือว่า !!
-------------------------------------
ไปละดีก่า ลัลล้า สบายใจ หลับสบายแน่คืนนี้ :oni1:
-
:z13:
จิ้มรีบน แล้ว :beat:
มาทำกับช้านได้ ชิ
แล้วก็กอดปลอบใจ :กอด1:
-
เตรียมพบกับตอนใหม่ๆอันเร้าใจจากเฮียมั้งได้ในระยะนี้ ช่วงนี้แต่ละตอนรับรอง o13
-
หวัดดีครับ ไม่ได้เข้าบอร์ดซะนาน เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อ2วันก่อน ไล่ตามทันและ :mc4: :mc4:
อ่านช่วงแรกๆ ก็สนุก ฮาๆ ดีครับ แต่ หลังๆภาคมหาลัยเนี่ย ทำเอาซะเครียดเลย :m15: :m15:(แอบร้องด้วยแหละ เหะๆ)
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะครับ เอ ว่าแต่วันนี้ไม่มาต่อหรอ ทวงๆ :z2: :z2:
-
เอ่อ ... น้องมั้ง รู้สึกจะหายไปหลายวันแล้วนะ
ตกไปอยู่หน้า 2 เลยเห็นมาะ
พี่เลยมาช่วยดัน
รอ แชมป์กับจอนอยู่นะ :กอด1:
-
บทที่ 24 ลักหลับ
ความรู้สึกวิงเวียนปั่นป่วนในท้อง ทำให้ตื่นขึ้นมาในห้องที่มืดและเงียบ แต่สัมผัสไออุ่นได้จากคนที่นอนอยู่ข้างตัว ความอยากที่ยังติดค้างอยู่ เริ่มปะทุ
"ป่านนี้แล้ว คงไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาแล้วมั้ง" ผมคิดกับตัวเอง ก่อนจะเลื่อนตัวไป ประกบกอดคนข้างๆ กลิ่นเบียร์ที่โชย ยิ่งปลุกอารมณ์ให้บรรเจิดขึ้นไปอีก ดูจอนมันก็คงรู้ตัวอยู่บ้าง มีเสียงแค่อือๆ เป็นคำตอบ
มันหันหน้ามาทางผม ให้ผมกอดได้ถนัดขึ้นเสื้อคลุมของผมมันจะหลุด ไม่หลุดแหล่ ผมดึงเสื้อไอจอนออก ความอบอุ่นที่ผ่านทางสัมผัส ผมเริ่มเอาลิ้นไล่ตามหน้าอก ไอจอนมันสะดุ้งเล็กน้อย ตัวมันเริ่มสั่น คงนานมากที่เราไม่ได้ทำอะไร มันคงตื่นเต้นไม่แพ้ผม
"หนาวเหรอ" ผมพูดแทบจะกระซิบ แต่จอนกลับไม่ตอบอะไร นอนหันหนีผมไปซะงั้น
"ถ้าจะอยากให้แกล้ง" ผมคิดพร้อมทาบตัว กอดจากข้างหลัง มือไปสัมผัสกับจุดสำคัญที่แข็งรออยู่แล้ว ผมค่อยๆปลดกางเกงออก ไอจอนยังตัวสั่น
"กลัวคนมาเห็นอีกเหรอ เดี๋ยวกูจะช่วยให้หายหนาวเอง" ผมกระซิบ มือเริ่มปฏิบัติการ เหมือนปกติที่เคยทำ เสียงแสดงผลสำเร็จของผม เริ่มลอดผ่านไรฟันออกมาเป็นครั้งคราว มันยิ่งรู้สึกสนุก นี่รึเปล่าน้า ที่เค้าว่าเป็นความสนุกของการลักหลับ
ตอนนี้ น้ำนำท่อ เริ่มละเลงออกมาจนเต็มมือผม เจ้าของมันยังพยายามกดเสียงแสดงความ พึงพอใจไว้ข้างใน ผมเริ่มเร่งจังหวะ ดูเหมือนไอจอนจะเริ่มไม่ไหว มันหันหน้า มาจูบผม
รสสัมผัส วันนี้มันแปลกไปมาก อาจจะเป็นเพราะฤทธิ์เบียร์ที่มันกินไป มันดุดัน หรือมันจะไปฝึกที่ไหนมา (หึงอีก เริ่มขี้ระแวง)
กลิ่นเบียร์ช่วยเร่งอารมณ์ มันแรงกว่าทุกที มือผมยังคงทำงาน แต่ไอจอนนี่สิ ไม่ช่วยผมเลย ผมค่อยๆไต่ลงไป เลียความหวานที่ยังคงเยิ้มอยู่เต็ม
ลิ้นความไปซ้ายไปขวา เจ้าของมันตอนนี้ มือสะเปะสะป่าย ขาก็อยู่ไม่สุข นี่ผมทำให้มันทุรนทุรายได้ขนาดนี้เชียว สักพัก ตัวมันกระตุก น้ำที่ออกมามันเยอะมาก ผมก็ดูดกินจนหมด
"เก็บมาเป็นปีอ่ะดิ" ผมว่าพร้อมหัวเราะเบาๆ ไอจอนมันดึงกางเกงขึ้น ก่อนจะหันกลับไปนอนต่อ
"เน่ จะไม่ช่วยกูหน่อยเหรอ" ผมว่า พร้อมไปกอดมันจากข้างหลัง กลิ่นแชมพูที่ใช้ในอนเซนยังฟุ้งอยู่เลย จอนมันยังคงเงียบ ผมรู้สึกสนุกกะการแกล้งมันยังงี้ซะแล้วสิ
"ยังไม่เอาออกก็ได้ รอค่อยทีหลัง พรุ่งนี้เช้านะคับ คนดี" ผมว่า แล้วก็นอนกอดมันหลับไป
................................
แปบนึงมาต่อครับ
-
ขอโทษค้าบ ติดภารกิจมากมายทำให้อดมาแวะบอร์ดถึงสองวัน
ขอบคุณพี่อิมที่มาดันบอร์ด ให้มั้งยังหาเจออยู่ในหน้าหนึ่ง :3123:
นิคมาการันตีอย่างนี้หมายความว่าไงครับ ชอบบท..นะเนี่ย :z13:
หวัดดีครับ ไม่ได้เข้าบอร์ดซะนาน เพิ่งมาอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อ2วันก่อน ไล่ตามทันและ :mc4: :mc4:
อ่านช่วงแรกๆ ก็สนุก ฮาๆ ดีครับ แต่ หลังๆภาคมหาลัยเนี่ย ทำเอาซะเครียดเลย :m15: :m15:(แอบร้องด้วยแหละ เหะๆ)
ยังไงก็เป็นกำลังใจให้นะครับ เอ ว่าแต่วันนี้ไม่มาต่อหรอ ทวงๆ :z2: :z2:
:z13:เด็กใหม่ ขอบคุณที่อุดส่าตามอ่านจนทันครับ ไว้มาเป็นกำลังใจกันเรื่อยๆนะครับ คูลต์คุง
ไม่ได้หนุ่มกลับมาเลยจ้า.... :o12:...ไม่เจอตามเสป็กเล้ย!!!!!! :เฮ้อ:
อย่างว่าแหละสวยเลือกได้.......... :laugh:
มั้งหละไปเดทวาเลนไทน์กะคายน้า.... :กอด1:
กลับมาอ่านตอนเเช่น้ำร้อนนี่...ทำเอาเร่าร้อนไปด้วย... :fire:
มาเร่าร้อนต่อกันเลยคับ พี่เคท
ไว้ยังไงหาหนุ่มแถว กทม.เอาละกันครับ รักยังหาได้เสมอ แม้เศรษฐกิจจะฝืดเคือง :laugh:
-
:z13: น้องมั้ง
:กอด1: ให้หายคิดถึง
o22 ตกลงแชมป์กอดจอนใช่มะ ไม่ผิดตัวนะ แชมป์ ชักสงกะสัยแล้ว
รอ ๆ :z2: :z2: :z2:
ขอ :z13: รีล่างหน่อย น้องนิค มาทำให้อยากรู้อีกแหละ :z3:
V
V
V
-
เอ นั่นสินะ จะผิดตัวหรือถูกตัวหว่า :laugh:
ชอบฉากที่ทรมาณจิตใจคนในเหตุการณ์ มันซาบซ่าอย่างบอกไม่ถูก :-[
-
อ่านตอนนี้รอบสอง
นู๋ไก่ก็ยังงงว่า
พี่แชมป์นอนกะใครหว่า :-[
แต่ที่แน่ๆ
ฮิโระน่ารักได้ใจ.......ฮี่ฮี่ฮี่ :z1:
พี่นิคมายั่วได้อีกเน้อ :a5:
-
:z1: :-[
น่ารัก^^"
-
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เม้นท์ แต่ก็ตามอ่านอยู่ตลอดน้า
สงสัยเราจะชอบเม้นท์แต่ช่วงพายุเข้า
:กอด1:น้องมั้ง
:L2:จอน&แชมป์
-
ปล่อยแชมป์ค้าง ซะงั้น :m17:
-
ผมถึงกับกุมขมับ ตั้งแต่วันแรก ก็ก่อเรื่องแล้วกู ไอแชมป์เอ้ย ตายห่า ทำไงดีวะ ต่างคนต่างเงียบ
"มึงแน่ใจนะว่ามึงคิดว่าเป็นกูจริง" จอนมันถาม
"เฮ้ย ไหงมึงถามงั้นอ่ะ กูจะไปทำอะไรคนที่กูเพิ่งรู้จักล่ะเว้ย" ผมบ่น อารมณ์ชักกรุ่นๆ คำถามมันเหมือนต้องการด่าผม
"ใครจะไปรู้ นี่ครั้งที่สองแล้วนะ ผิดคนเนี่ย ไม่รู้สึกต่างกันบ้างเหรอ" มันถามย้ำ จริงๆเมื่อคืนอะไรหลายอย่างมันก็ต่างออกไป ไหนจะขนาด เสียง แต่
"ใครมันจะไปคิดขนาดนั้นล่ะ เราไม่ได้...กันตั้งนาน จะเปลี่ยนไปบ้างก็คงไม่แปลก" ผมพูดอ่อยๆ
"ก็แค่ขนาด เสียงและก็ .....วิธีจูบ" ผมเพิ่งคิดออกว่าความต่างมันก็ค่อนข้างจะชัด แต่เพราะความอยากคงทำให้อะไรเบลอๆไป
"มึงจูบมันด้วยเหรอ" จอนมันจับแขนผม
"อือ" ผมก้มหน้า
"แต่ว่าคนที่เริ่มไม่ใช่กูหว่ะ" ผมพูดเบาๆ
"ฮิโระ มันจูบมึงก่อนเหรอ" จอนมันถามเสียงดัง หน้าตามันแดงเอามากๆ
"ใจเย็นๆ ก่อนดิ จอน มันก็แค่ผิดพลาด" ผมพูดไป แต่รู้เองอยู่ว่า มันไม่ใช่แค่ "แค่"
"มึงว่า พลาด พูดง่ายไปมั้ย แล้วไอฮิโระ มันคิดไรของมัน แม่ง จูบมึงเนี่ยนะ แล้วยังยอมให้... โว้ย" จอนมันบ่นแล้วลุกขึ้น จะเดินออกไป
"ไปไหน" ผมถาม
"คุยกับไอน้องเลว" จอนมันตอบ
"เฮ้ย มันความผิดกู มึงอย่าเพิ่งดิ ใจเย็นๆก่อน" ผมปราม
"ไอที่ไม่รู้ กูไม่ถือหรอก แล้วกูก็ผิดเอง ที่ยอมให้มันมานอนนี่ แต่ กูไม่เข้าใจว่ามันจะมาจูบมึงทำไม ทั้งที่มันน่าจะรู้แล้ว ว่ามึงอ่ะแฟนกู แล้วอีกอย่างเราไม่ได้..มาเป็นปี มันมาตัดหน้าทำงี้ซะงั้น" จอนมันโวยวายแบบหงุดหงิดมาก ดูครั้งนี่มันจะโมโหเอาซะจริง
"อะไร กูก็ยอมให้มันได้ แต่ถ้ามันคิดจะแย่งมึงอีก กูไม่มีทางยอม" จอนมันขบฟันซะแน่น
"เมื่อคืน กูเป็นคนเริ่ม ผู้ชายก็งี้แหละ มันก็แค่อยาก" ผมพูด
"อยากกะใคร เรื่องของมัน อย่ามาอยากกับมึง" จอนมันพูดกร้าว
"ใจเย็น กูต่างหากที่ต้องไปขอโทษมัน แล้วอีกอย่าง มึงจะทำไงถ้าน้องมึงรู้อีกคน ทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วให้มันคิดว่ากู...ลักหลับมันดีกว่ามั้ย" ผมถาม ใจเริ่มคิด ถ้าบ้านไอจอนรู้ขึ้นมา เรื่องมันคงจะไปไกลกว่านี้
"ไม่" จอนมันตอบทันที
" เรื่องนี้ต้องคุยให้รู้เรื่อง มึงยังไม่รู้ นิสัยไอฮิโระ เดี๋ยวอีกซักพักมึงจะรู้ ว่าคนเพอร์เฟคไม่มีในโลก หน้าตามันดี บ้านก็รวย แต่ความเอาแต่ใจมัน ไม่มีใครกินลง" พูดจบ ประตูบานเลื่อนเปิดออก
"อรุณสวัสดิ์" เสียงทักทายอย่างปกติ หน้าที่ยังเปื้อนรอยยิ้ม หน้าเหมือนเมื่อคืนไม่มีอะไรเกิดขึ้น นายนี่คงเพิ่งไปอาบน้ำมา ผ้าขนหนูยังพาดอยู่บนบ่า ก็นะเมื่อคืน มันสกปรกไปหน่อย
"อรุณสวัสดิ์" ผมตอบ (บทสนทนาพวกนี้ เป็นภาษาอังกฤษอ่ะนะ ขี้เกียจพิมพ์แล้วแปล) ไอจอนยังนั่งเงียบ ตามองไปที่นายนั่นอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ
ต่อบทที่ 25 สงครามเย็น
-
:กอด1:ทุกๆคน ไม่เจอกันหลายวัน ได้เคลียร์คำถามของพี่อิมแล้ว อิอิ
นิคยังสปอยล์แหลกเหมือนเคย แล้วกุกกุ๊กนี่งงอ่ะไรอ่ะคับ ผิดตัว ถูกตัว
ฮิโระกะพี่จอนเขาเหมือนกันเกินไปเหรอ :laugh:
ช่วงนี้ไม่ค่อยได้เม้นท์ แต่ก็ตามอ่านอยู่ตลอดน้า
สงสัยเราจะชอบเม้นท์แต่ช่วงพายุเข้า
:กอด1:น้องมั้ง
:L2:จอน&แชมป์
แล้วถ้าพายุไม่เข้าล่ะคร้าบ
ขอเวลาให้พี่เขาได้หวานกันบ้างเถอะครับ สงสารเขา งานหนักมาเยอะแล้ว
หลังจากนี้ เสี่ยวแหลกง่ะ :z6:
-
:z13: น้องมั้งอีกรอบ
รู้สึกต่อจากนี้ พายุกำลังโถมกระหน่ำอีกลูก :laugh:
ยังไม่ทันจะหวานก็ มีปัญหาอีกแหละ :เฮ้อ:
V
V
V จิ้ม น้องนิคอีกที บอกแล้วน้องมั้ง แชมป์กับจอนจะได้หวานกันจริง ๆ เหรอ :o12: :o12: :o12:
-
ตอนต่อไป สนุกแน่ หึหึ จะถึงรึยังหว่าบทสนทนาเหล่านั้น
"เป็นแฟนกับเรามั้ย เราทั้งหล่อทั้งรวยกว่าจอนอีกนะ"
----------------------------------------
นายทำให้เราคิดถึงคนสองคน "Jon My first love..."
---------------------------------------
บทสนทนาเหล่านี้หมายความว่าอย่างไร จะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้ โปรดติดตามตอนต่อไป :m20:
ไปละ ดีก่า ลัลล้า~ :oni1:
-
ตอนต่อไป สนุกแน่ หึหึ จะถึงรึยังหว่าบทสนทนาเหล่านั้น
"เป็นแฟนกับเรามั้ย เราทั้งหล่อทั้งรวยกว่าจอนอีกนะ"
----------------------------------------
นายทำให้เราคิดถึงคนสองคน "Jon My first love..."
---------------------------------------
บทสนทนาเหล่านี้หมายความว่าอย่างไร จะเกิดอะไรขึ้นในอนาคตอันใกล้นี้ โปรดติดตามตอนต่อไป :m20:
ไปละ ดีก่า ลัลล้า~ :oni1:
เจอ สปอย ถึงก่ะช๊อค :a5: :a5: ทำไมอุปสรรค มันเยอะจังเนอะ แต่อย่างว่า ถ้าฝนไม่ตก แล้วจะรู้รสชาติของฟ้าที่สดใสหลังฝนตกได้ยังไง เนอะคับ
ตามมาให้กำลังคร๊าบบบ
-
ที่เเท้ก็จอนตัวปลอมเเหม....พี่เเชมป์เนี่ยเหล้าเข้าปากทีไรตาฝ้าฟางทุกที :angry2:
สงสารจอนจัง....ตอนต่อไปท่าจะเครียดอีกนะเนี่ย...อย่าอ่อนไหวไปกะความน่ารักของฮิโระนะ
จอนจัดการน้องตัวดีเลย...เชียร์ขาดใจ :beat:
-
ซะงั้น งานเข้าจิง ๆ ด้วย
o22
-
ตบเข่าฉาด
กรูว่าแร้ววววววววววววว
:laugh:
-
:haun4:...ง่ายๆๆใครรู้..เค้านอนกัน...ท่าไหน... :haun4:
...แชมป์ถึงได้...ผิดตัว...ตรูละงงงงงงงงงง...
...ฮิโระ มันจ้อง....ให้ท่า...อยู่แหงๆๆๆๆๆๆๆๆ... :z3:
-
ฮิโระจะแย่งแฟนจอนเหรอ :serius2:
-
บทที่ 25 สงครามเย็น
"%%#@#$%$@$@" บทสนทนาที่ฟังไม่รู้เรื่อง โต้ตอบกันไปมา หน้าที่ยิ้มแย้มเริ่มหุบ ก่อนจะคุยกันเหมือนสงครามเย็น นายฮิโระ หัวเราะเป็นระรอก เสียงหัวเราะมันเยียบเย็น เหมือนการดูถูกอะไรอยู่สักอย่าง
หลังจากที่คุยกันอยู่นาน ฮิโระคุงหันมาถามผม "วันนี้ อยากไปเที่ยวไหน"
"เอ่อ ผมไม่รู้อะไรเกี่ยวกับที่นี่เลย ที่ไหนก็ได้" ผมตอบ
"ไม่มีที่ไหนทั้งนั้น แชมป์ต้องไปกับกู" จอนมันขัด
"อย่างนั้น จุนเปจังคงต้องไปคุยกับคุณลุงเองละกัน" ฮิโระคุงพูดเหมือนชนะ มันเหมือนเด็กกำลังแข่งกันทำอะไรสักอย่าง
"แชมป์ มึงอย่าไปกับมันนะ มันจะแย่งมึง" จอนมันหันมาพูดภาษาไทยกับผม
"หา มันเป็นเกย์เหรอ" ผมถาม
"ไม่ใช่ แต่กูด่ามัน พูดไปพูดมา มันบอกว่ามันจะจีบมึงดู" จอนมันพูดเสียงแห้งๆ
"อย่างนั้นคงไม่มีหวัง" ผมหันไปบอกฮิโระคุง
"อันนี้มันก็ไม่รู้ เมื่อคืนยังได้ วันนี้ก็อาจจะ..." คำตอบที่ทิ่มเข้าใจดำ โหย หาเหาใส่หัวซะแล้วกู
"กูบอกมึงแล้ว ว่ามันเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง ถ้ามันอยากทำอะไร ไม่มีอะไรจะขวางมันได้" จอนมันพูดหน้ากลุ้ม ก่อนจะหันไปคุยในภาษาญี่ปุ่นอีกครั้ง ดูสถานการณ์ ยังคงไม่เปลี่ยน
"%%#@#$%$@$@" เสียงดังมาจากข้างนอก
"ไปกินข้าวกันนะ แชมป์ อาหารเช้าเสร็จแล้ว" ฮิโระคุง ส่งตาหวานมาให้ผม ไอนี่ดูท่าจะใช่เล่น เสือเลยนะเนี่ย
"แชมป์จะไม่ไปไหนทั้งนั้น เดี๋ยวจะกินที่นี่สองคนกับกู" จอนมันว่า
"ถ้ามึงจะปล่อยให้คุณลุง กับคุณป้าคอย" เสียงเยาะๆให้ไอจอนต้องกัดฟันกรอด
"อย่าคิดว่าจะชนะง่ายๆ เกมส์นี่ กูไม่คิดจะแพ้แม้แต่น้อย" จอนมันสบถ
"สำหรับผม ก็ไม่เคยเห็นคำว่าแพ้ในเกมส์ที่ลงแข่ง โดยเฉพาะ ชิงชัยในสนามรัก" ฮิโระก็ดูไม่ยอม ดูไอสองคนนี่ทะเลาะกันแล้ว เหมือนศึกชิงชัยของเด็กที่แย่งของเล่นกันมากกว่า
แต่ผมไม่ใช่สิ่งของนะเฟ้ย ผมลุก "อยากคุยก็คุยไป ขอตัวไปกินข้าวก่อนนะ" ผมว่าและเดินออกจากห้อง
"ไปด้วย" ฮิโระเดินตามมาพร้อมโอบไหล่ผม สัมผัสมันให้ความรู้สึกไม่ดีมาก มันเหมือนการกระทำทั้งหมดนี้ มีไว้เพื่อแกล้งไอจอน ก่อนที่ผมจะปัดมือมันออก
"เอามือออกไปด้วย แชมป์ไม่ชอบให้ใครมาโอบคอ โดยเฉพาะคนที่ยังไม่สนิท" จอนมันเกทับ ก่อนจะลากผมออกมา
นายฮิโระได้แต่ผิวปากล้อเลียน เกมส์นี่ท่าจะจบไม่ง่าย
..........................
มื้ออาหารเช้าผ่านไปโดยที่ไม่มีใครพูดถึงเรื่องเมื่อคืนและเมื่อเช้า การกินอาหารเป็นไปอย่างสงบ แต่ความกดดันที่อยู่ที่ตัวผม ไอสองคนข้างตัวดูยังคอยจะกัดกันไม่เลิก
"จอน กินเสร็จแล้วเตรียมตัวไปธุระกับพ่อล่ะ" พ่อจอนบอกหลังกินอาหารเสร็จ พ่อจอนเป็นคนที่กินข้าวเร็วมาก
"พ่อ ค่อยไปได้มั้ย จอนยัง...." จอนมันจะท้วง
"จะอะไร ก็เอาไว้ทีหลัง" พ่อจอนบอก ก่อนจะลุกออกไปเพื่อเตรียมตัวพร้อมกับแม่ที่ยังดูกินไปไม่ถึงครึ่ง
ผมเอามือไปสะกิดขามันเบาๆ "กูไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง" ผมพูดเบาๆ
"ไม่ห่วงได้ไง ไอฮิโระไม่ใช่คนที่จะเล่นด้วยง่ายๆ" มันบอก
"คุยอะไรกันอยู่เหรอ" ฮิโระคุงหันมาถาม
"ไม่ใช่เรื่องนาย" จอนมันตอบ ขนาดกับน้องมันยังพูดจาหมาไม่แดกได้ขนาดนี้
"ไม่ต้องห่วงจิงๆ จอนคิดว่า แชมป์เล่นด้วยง่ายปะหล่ะ" ผมพูดพร้อมความมั่นใจเต็มที่
"ยังไงกูก็ไม่มีทางเลือก มึงระวังตัวล่ะ" จอนมันบอก "ไปเตรียมตัว" จอนมันลุกขึ้น
"รอก่อนดิ ยังกินไม่เสร็จเลย" เสียงมาจากฮิโระคุง
"ไม่ต้องรีบ เดี๋ยวค่อยตามไปละกัน" ผมบอกก่อนไอจอนจะหาเรื่องกัดมันอีก
"มึงกับมันเป็นพี่น้องภาษาอะไรวะ" ผมถามมันหลังจากเดินออกมาจากห้องกินข้าว
"ฮิโระมันเด็กถูกเลี้ยงมาแบบเอาใจ ถ้ามันอยากทำ อยากได้อะไร มันต้องได้ ใครขัดใจมันนี่เป็นเรื่อง มันแทบจะไม่มีเหตุผลเวลามันอยากได้อะไร ดูอย่างตอนนี้ มันจะจีบมึง มันไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่ได้ชอบมึง"
จอนมันสาธยาย
"รวยมากก็ไม่ดีเนอะ กลายเป็นคนเอาแต่ใจซะ" ผมว่า
"กูกะมึงไม่เห็นเป็น" จอนมันว่า
"มึงแน่ใจ" ผมว่าพร้อมหัวเราะ ไอจอนมันก็แต่งตัวไปพูดไป จากที่ฟังดูแล้ว นายฮิโระนี่เสือผู้หญิงน่าดู "ไม่ต้องห่วงกูหรอก ยังไงกูก็ไม่สนใจมัน" ผมว่า
"กูไม่ได้ห่วงเรื่องนั่น กลัวแต่มันจะบ้าหาเรื่องอะไรมึงอ่ะดิ" จอนมันว่า
"แต่กูก็ไม่เห็นมันจะร้ายอะไรตรงไหน"
"เดี๋ยวมึงจะรู้ วันนี้มันจะพามึงไปเที่ยวในเมือง ถึงมันจะพูดไปอย่างนั้น ลับหลังกู มันคงไม่อะไรมึงมาก" จอนมันว่า ท่าจะรู้จักนิสัยน้องมันดี
"อือ ไม่ต้องห่วง ทำธุระเสร็จค่อยเจอกัน" ผมยืนส่ง พร้อมจัดไทด์ให้ไอจอน จริงๆมันก็ตรงอยู่แล้ว แต่อยากจับอ่ะ
จอนมันหลับตา "อือ" ส่งเสียงแล้วจะรู้มั้ย
ผมยื่นปากไปจูบเบาๆ "เจอกันตอนเย็น" ผมบอก
"เหมือนเพิ่งแต่งงานกันเลย ห้าๆ" จอนมันพูดพร้อมหัวเราะ
“รู้มั้ย สามีไม่อยู่ อย่าทำตัวซุกซนอีกล่ะ”
"รีบๆไป เดี๋ยวพ่อแม่มึงรอนาน"ผมดันมันออกไป เขินก็เขิน อย่ามากลับบทกันง่ายๆดิ มึงอ่ะภรรยาที่เคารพกู
"มึงรอนี่ละกัน เดี๋ยวฮิโระมันก็มาหามึงเอง" จอนมันบอก
"มึงไม่หวงกูแล้วเหรอ ปล่อยไปกะมันสองคน" ผมอยากหาเรื่องแหย่มันต่อ
"มันก็พูดไปงั้นแหละ กูไม่อยู่มันคงปกติ ต่อหน้ากูก็ทำหาเรื่องไปเท่านั้นแหละ" จอนมันบอก "ยังไงมันก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย"
"ก็ดี แต่กูเที่ยวจะสนุกมั้ยเนี่ย" ผมว่าขำๆ แล้วไอจอนก็เดินไปกับมาดของคุณชาย ปล่อยผมให้นั่งแหง่วอยู่ที่ห้องคนเดียว
สักพักประตูก็เปิดออก ไม่มีมารยาทจริงๆ "แชมป์ ไปได้แล้ว" เสียงหวานลอยมาจากเจ้าหนุ่มที่ยื่นหน้ามาทางประตู
"จะไปไหนล่ะ" ผมถาม
"พาไปเที่ยวในเมือง อยากไปรถ หรือ รถไฟ" มันถาม
"อะไรก็ได้ แล้วแต่สะดวก" ผมตอบ
"งั้นไปรถไฟละกัน จะได้เห็นอะไรเยอะ ไปเหอะ" มันบอกก่อนจะมาเดินลากมือผมออกไป
"เดินเองได้" ผมบอกก่อนจะแกะมือมันออก
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวหลง" หลงกะอะไรมันล่ะ ยังอยู่บ้านอยู่เลย แต่ช่างเหอะ เถียงมากๆ เดี๋ยวถูกปล่อยเกาะ แล้ว
มันก็ให้คนที่บ้านขับรถไปส่งที่สถานีรถไฟ ก่อนจะจัดแจงซื้อตั๋วอะไรมาให้เรียบร้อย
นึกว่าบ้านมันจะอยู่นอกเมืองไกล แต่ไหงนั่งรถไฟไม่นานก็มาถึงย่านท่องเที่ยว มีคนใส่ชุดแปลกๆ ตลกๆเยอะแยะไปหมด
"คนญี่ปุ่นแต่งกันแบบนี้เยอะเหรอ" ผมถามฮิโระ
"ไม่ เฉพาะที่นี้แหล่ะ ที่นี่ออกจะมีชื่อเสียง นายไม่รู้จักเหรอ" ผมส่ายหน้าแทนคำตอบ
"เดี๋ยวพาเดินหมด ไม่ต้องห่วง" มันพูด ยิ้มนี้คงกระชากใจคนได้เป็นร้อย แต่ใช้กับผมไม่ได้หรอก ห้าๆ
"ขอบใจ" ผมบอก
"เป็นเกียรติอย่างยิ่ง My boy" มันพูดให้ผมอึ้ง
"เฮ้ ใครเป็นเด็ก อยาล้อเล่น ไอจอนไม่อยู่แล้ว ไม่ต้องพูดอะไรอย่างนั้นก็ได้" ผมเริ่มคลื่นไส้
"ใครว่าล้อเล่น จะเอาจริง เชื่อเหอะ นายจะเปลี่ยนใจจากไอจอนภายในวันนี้" มันยิ้มตอบ
"นายคงไม่มีทางทำได้" ผมว่า
"ของแบบนี้มันไม่ลองไม่รู้" ผมได้แต่ยักไหล่ ไม่อยากต่อคำกะมัน ไอนี่ท่าจะเอาแต่ใจใช่เล่นจริงๆ หลังจากนั้นมันก็พาผมเดินไปทั่ว ได้คุยกับมัน มันก็เป็นคนอัธยาศัยดี พาผมเที่ยวก็อธิบายไปเรื่อย แต่ละคนก็มีจุดดีของตัวเอง ผมเริ่มที่จะรู้สึกดีกับมันขึ้นบ้าง
ต่อบทที่ 26 สงครามกลางเมือง
-
^
^จิ้มสุดหล่อ..น้องมั้ง..
...นี่มันยุคสงครามโลกครั้งที่ 2 นี่หว่า...
...มีทั้งสงครามเย็น สงครามกลางเมือง..
...แล้วมันจะมี...สงครามรัก..ไม๊ฟ๊ะ..
...งานนี้เราว่า..แชมป์ชนะสงคราม..
...คนที่ผ่านอะไรๆๆมาด้วยกันหลายๆๆปี กับคนที่พึ่งผ่านเข้ามา..วันเดียว..
...คุณค่า..มัน..ต่างกันเยอะ..ยังติดใจมันเป็นแผนลองใจของใครบางคนหรือเปล่า.. :เฮ้อ:
-
รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง ซะงั้น
จอนสู้ๆ :z2:
-
บทต่อไปแล้วสินะ
"เป็นแฟนกับเรามั้ย เราทั้งหล่อทั้งรวยกว่าจอนอีกนะ"
------------------------------
แฟนคลับเฮียจอนเยอะจิงๆน้าเนี่ย อิอิ :L2:
-
:z2: :z2: :z2:
บอกตรงๆนะว่า สามตอนมานี้ยังมะว่างอ่านละเอียดอย่างเคย
ไว้ว่างแล้วคงประมาณจันหน้านู้นละหลังเสร็จทุกอย่างลงตัวจะมาอ่านให้
พร้อมเม้นให้นะ แต่เท่าท่อ่านดู จริงก็อยากจะเม้น ฮิโระอยู่เหมือนกัน
แต่ขอยกยอดไปไว้มีนานู้นเลยละกันเพราะยังไม่มีเวลามานั่งพิจารณา
ในส่วนของรายละเอียดปลีกย่อยอย่างที่เคยทำคงต้องขออ่านละเอียดจริงๆ
ก่อนแล้วจะอะไรยังไงค่อมาว่ากัน
สุดท้ายสั้นๆนะ ขอ :กอด1: มั้ง กะ :beat: นิคในความน่ารักและกวนตามลำดับอิๆ
-
เสียบนิว ชิส์ o18
-
:z13:
จิ้มนิคคืนละกัน อิๆ
-
:z13:น้องนิว
จอนสู้ มาบอกแค่นี้แหละ
:L2: :L2: :L2:
-
มาช่วยพี่นิคเสียบนิว o18
มาจิ้มพี่นิค.......มะยอม :laugh:
-
กอดกุกกุ๊กกับเฮียมั้ง :กอด1:
-
:กอด1: ทุกๆคน
ช่วงนี้ คนมันจะดีวันดีคืนก็ยอมๆเขาหน่อยละกัน
ขอให้พายุอย่าเพิ่งเข้า แต่เร็วๆนี้ พายุแห่งค....น จะเข้ามาแทน :laugh:
รอนิวมาตีฮิโระอยู่นะเนี่ย อย่างนั้นต้องลงช้าๆ เดี๋ยวจะเฉลยไปซะก่อน ว่าความจริงมันเป็นยังไง
ของดหนึ่งวัน งิงิ
-
เขาล้อเล่น :o8:
บทที่ 26 สงครามกลางเมือง
ฮิโระมันก็พาไปย่านวัยรุ่นที่ขายเสื้อผ้าเต็มไปหมด ให้ลองเสื้อผ้าเยอะแยะไปหมด แต่ละตัวแฟชั่นญี่ปุ่นซะ ออกมาแปลกจริงๆ
ผมก็ไม่ค่อยชิน แล้วที่มันให้ลองนี่ มันก็เดินไปคุยกับคนขาย ก่อนจะจ่ายเงิน ใส่ถุงมา
"นายทำไร" ผมถาม
"ก็ซื้อให้นายไง" มันตอบ ยิ้มระรื่น
"ไม่มีความจำเป็น เท่าไหร่ เดี๋ยวจ่ายให้" จริงๆผมไม่ได้อยากได้ซักกะตัว
"เฮ้ยไม่ต้อง อยากได้อะไรขอให้บอก เดี๋ยวซื้อให้ทุกอย่าง" มันบอก ผมนี่ควันออกหู มันจะรวยมาจากไหน
"นายจะเอาเงินมาจากไหน เราไม่รู้ แต่นายคงไม่ได้หาเองแน่ๆ อย่าใช้กับเรื่องไม่จำเป็นนัก" ผมพยายามพูดอย่างนิ่มนวลที่สุด
"555 นายไม่ต้องห่วง บ้านเราไม่มีคติต้องคิดก่อนจะซื้อ" ผมฟังแทบจะเอาเสื้อผ้าเขวี้ยงหัวมัน
"อย่างนั้น เราก็มีคติที่ไม่รับของจากคนอื่น" ผมตอกกลับ
"นายนี่เหมือนที่ไอจอนเคยเล่าให้ฟังจริงๆ ถ้าไม่อยากได้ก็วางทั้งหมดไว้นี่" มันบอกก่อนจะโยนถุงเสื้อผ้าเยอะแยะไว้บนพื้น ก่อนจะเดินเลยไป ความรู้สึกดีๆเมื่อกี้พังยับเยิน ผมหิ้วถุงเดินตามมันไป
"นายไม่ควรทำแบบนี้" ผมเดินไปบอกมัน
"ก็นายไม่อยากได้ ก็ไม่รู้จะเอาไปทำอะไร" มันพูดง่ายๆ
"นายนี่มัน" ผมจะว่ามันต่อ
"อย่าบ่นมาก เงินนั้นไม่ใช่เงินนาย นายไม่มีสิทธิมาสอน" มันพูดก่อนจะยิ้มแสยะ ผมนี่อารมณ์พุ่งขึ้น
"อย่างงั้นก็ดี ทิ้งมันไว้นี่แหละ เราก็ไม่อยากได้ของไร้ค่าจากคนไร้ค่าพอๆกับของ" ผมโยนของลงไปที่พื้น ผมพูดผมรู้ว่ามันต้องโกรธแต่ผมก็ทนไม่ไหว แทนที่มันจะด่ามันกลับทำหน้าอย่างที่ผมไม่คาดคิด สายตาที่มองผมอย่างเหลือเชื่อ มันดูเศร้าๆอย่างบอกไม่ถูก ผมยังโกรธอยู่ แล้วก็เดินนำออกไป นี่ถ้าผมหลงทางจะทำไง
"รอเดี๋ยว" มันก้มลงเก็บเสื้อผ้าใส่ถุง ผมมองอย่างเหลือเชื่อ แล้วมันก็เดินตามมา ตาละห้อยเพียงชั่วครู่เปลี่ยนกลับมาเป็นสายตาเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม
"สมที่จอนมันเล่าจริงๆ แฟนมันไม่เหมือนคนอื่น" ไอจอนมันเอาอะไรผมไปเผา
"จอนเคยพูดกับนาย เรื่องเรา" ผมถาม
"ไม่รู้หรอก มันแค่เล่าเรื่องแฟนมันบ่อยๆ แต่ไม่ได้คิดว่าจะเป็นเกย์" ได้ยินผมกลับหูตก ไม่รู้จะเถียงมันยังไง มันกลับมาทำตัวช่างพูดเหมือนเดิม
เราเดินเล่นจนตกเย็น มันพาผมไปกินร้านอาหารชื่อดังซักอย่างของมัน ดูราคาแล้วใช่ย่อย แค่ข้าวแกงกะหรี่ที่ผมเห็นปกติจานละไม่กี่ร้อย ไอนี่จานละหลายพัน หลังจากกินข้าวได้สักพัก
"ว่าไง สนใจมาคบกับเราแทนจอนมั้ย" มันถามหน้าซื่อๆ
"ไม่" ผมตอบสั้นๆ
"เราหล่อ เรารวยกว่าจอนอีกนะ" มันพูดไม่อายปาก
"นายมั่นใจดีเนอะ" ผมพูดประชดที่มันได้แต่ยิ้มรับ
"ถ้าจะเลือกที่หน้าตา เลือกที่ฐานะนายอาจจะดีกว่า แต่หลายๆเรื่อง นายเทียบจอนไม่ได้หรอก" ผมพูดเย้ยมัน
"อะไร"มันถาม ตาเริ่มถลึง
"อย่างเช่น นายเองก็มีแฟนอยู่แล้ว" ผมยังจำได้ที่ไอจอนคุยกับฮิโระตอนอยู่ที่อนเซน มันยิ้มก่อนจะเอามือถือขึ้นมาก่อนจะโทรออก พูดจากเฉยๆ เริ่มใช้อารมณ์ถ้าผมได้ยินไม่ผิด ทางด้านโน้นเหมือนจะตะโกนมาทางโทรศัพท์ เสียงไม่สู้ดี ก่อนมันจะพูดเรียบๆและวางหูไป
"ทีนี้คงไม่มีปัญหา ตอนนี้เราไม่มีแฟนแล้ว"มันพูดที่ตาผมแทบจะถลนออกมา
"นายทำอะไรไป" ผมถาม
"บอกเลิก ไม่เห็นจะแปลก จะคบกับคนใหม่ คนเก่าก็ไม่จำเป็น" มันตอบง่ายๆ มือผมไปไกลกว่าสมอง เพี้ยะ เสียงตบเข้าฉาดใหญ่ จริงๆผมอยากจะต่อยมันมากกว่า แต่เพิ่งรู้จักกัน
"นายเห็นความรักเป็นอะไร อยากรักก็รัก อยากเลิกก็เลิก" คนในร้านที่มองมากับการกระทำอันแสนกล้าหาญ
"นายกล้าดียังไง" มันลุกขึ้นบ้าง
"ถ้านายล้อเล่นกับความรักแบบนี้ ชาตินี้นายไม่มีทางมีรักแท้ได้หรอก ไองั่ง" ผมด่ามัน หยิบเงินมาปาใส่หน้ามัน ก่อนจะเดินออกจากร้าน ผมไม่เคยเจอคนที่ทำให้ผมอารมณ์เสียได้ขนาดนี้ จะว่าไป ผมยังไม่แน่ใจวิธีกลับบ้านเลย แต่ความโกรธมันมีมากกว่า ผมไม่สามารถเดินร่วมทางกับไอคนงี่เง่านั้นไปได้มากกว่านี้
ผมกดลิฟท์แล้วเดินเข้าไปเตรียมลง มีมือมาคว้าที่แขนผมกระชากกลับไป ผมเตรียมหน้าไว้ถูกต่อยเรียบร้อยแล้วล่ะ
แต่ผิดคาด วงแขนที่จับแขนผมไว้มั่น เจ้าของมือตัวสั่นดิกๆ
"คุยกันก่อนได้ไหม" มันถามผม ผมถึงกับอึ้ง น้ำตามันไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง อารมณ์ผมสงบในเสี้ยววิ นี่ผมแพ้น้ำตาขนาดนี้เลยเหรอ
"อย่าร้องดิ ผู้ชายนะเว้ย" มันยังไม่ฟังผม ปล่อยโฮอยู่ตรงนั้น พนักงานโผล่หัวมาดู ผมยกมือเป็นสัญญาณ
ว่าไม่เป็นไร แต่ผู้ชายยืนกอดกันนี่คงไม่ใช่ภาพหน้าดูเท่าไหร่
"อยากคุยอะไรก็คุย หยุดร้องก่อน ไปคุยกันที่บ้านดีกว่ามั้ย" ผมถาม มันได้แต่พยักหน้า เสียงฮึดฮัดมาจากจมูก มันพาผมกลับโดยที่ไม่ได้พูดอะไรซักคำ จนกระทั่งถึงบ้าน
"ไปอนเซนกันหน่อยดิ" มันชวนผม แต่คงไม่ได้เรียกว่าชวน มือมันดึงผมไปโดยไม่ต้องรอคำตอบ พอไปถึงมันถอดเสื้อผ้า กองไว้ไม่อายสายตาผมแล้วก็เดินเข้าไปก่อน ผมก็ได้แต่ถอดตามเข้าไป แต่ยังเอาผ้าเช็ดหนูมาปิดไว้ มันจะทำอะไรวะ
ผมเดินเข้าไป มันยังล้างตัวอยู่ ผมก็เลยล้างตัวก่อนจะลงไปแช่ขาที่อนเซน มันเดินตามมานั่งข้างๆผม
"ไม่เป็นไรใช่ไหม" ผมถามฮิโระ
มันพยักหน้าแทนคำตอบ "นายทำให้เรานึกถึงคนสองคน" มันมองขึ้นไปบนหลังคาพร้อมพูดกับผม
“หือ” ผมหันไปถาม มันคงอยากเล่าเรื่องของมัน
“นายอยากรู้มั้ยว่าใคร” มันถาม อยากเล่าแล้วยังมาฟอร์ม
“อือ” ผมพยักหน้า
“จอน รักแรกของเรา ...” ฮิโระพูด อย่าบอกว่ามันแอบรักไอจอนนะ ผมตายแน่
ต่อบทที่ 27 รักแรกของฮิโระ
-
:z13: จิ้ม น้องมั๊ง ก่อน
ฮิโระ เคยรักจอน แล้วมาแย่งแฟนจอน เนี่ยนะ :serius2:
-
o22 ฮิโระ พูดว่าอะไรน้องมั้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
:angry2: มันอะไรกันนี่น้องมั้ง
-
เอ แผนของอีตาฮิโระป่ะเนี่ย อิอิ :serius2:
-
...มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่รักแรกของฮิโระจะเป็น..จอน..
...ก็เค้าอยู่..บ้านเดียวกัน..โตมาด้วยกัน..ใกล้ชิดกัน..
...เพียงแต่...ใจ..เท่านั้นที่..ไม่ตรงกัน...
...ต้องการ..จีบแชมป์..เพื่อเอาชนะ..จอน..
...รู้หรือยังว่า..เงิน..ซื้อ..คนรักของคนอื่นไม่ได้..
...เกลียดมากที่..โทรบอกเลิกกับคนรักเก่า..เพื่อต้องการ..คนใหม่.. :เฮ้อ:
:L2:...ต่างกับ ฮิโระของฟิกซ์ อย่างสิ้นเชิง คนนั้น..รักมั่นคง
...ยอมขัดคำสั่งแม่ยกเลิก..งานหมั้น..เพื่อกลับมาหาฟิกซ์..ความรักจงเจริญ.. :L2:
...ตอนนี้ขอเม้นแบบนี้ก่อนนะ..แต่มีความรู้สึกว่ามันมีอะแอบแฝงอยู่เหมือนกัน..
-
"Jon My first love"
เปงงายมั่ง สมใจทุกคนกานมั้ยเอ่ย :laugh:
-
อาร้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
:serius2: :serius2: :serius2:
-
เอ่อออ :a5:
-
:impress2:
แอบดีใจนะเนี่ย มั้งมีแอบมาบอกว่าจะรอเราด้วย อิๆ
อ่านตอนนี้แล้วก็ยังไม่ขอพล่ามหรอกนะไว้รออ่านตอนหน้าก่อนช่วงนี้ยังไม่ว่างขนาดจะมาพล่ามมาก
เพราะเท่าที่ดูตอนหน้าทุกอย่างคงจะทำให้เราเข้าใจอะไรบางอย่างได้มากขึ้น
จริงๆอ่านไปก็อยากจะเขียนเรื่องขอฮิโระเลยนะเนี่ยอิๆ ไว้เป็นพรุ่งนี้บ่ายๆดีกว่าจะว่างมาเขียนให้ละ
เพราะอ่านตั้งแต่ตอนที่่แล้วเราก็พอจะจับทางได้บ้างละว่าเนื้อแท้ฮิโระเป็นอย่างไร
ส่วนที่นิคเคยสปอยล์ก็มาโผล่ในตอนนี้ด้วยอีกนะ อยากเขียนจังเลย แต่ขออ่านหนังสือก่อน อิๆ
แต่มีเรื่องนึงที่อยากจะบอกไว้ก่อน คือ ตั้งแต่อาจพาร์สญี่ปุ่นมา รู้สึกว่าพี่แชมป์จะเหมือน
กระชับเรื่องของรายละเอียดลงไปเยอะพอควรไม่รู้ว่าด้วยอะไรนะแต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
ไว้พรุ่งนี้มาอ่านใหม่หมด 4 ตอนรวดแล้วค่อยมาว่ากันต่อละกัน
นิว
-
"แต่ที่นายทำ มันเหมือนกับครั้งแรกที่เรามีความรัก"
--------------------------------------------------
"จอน แค่คุยเฉยๆ" ผมรีบลุก ไอผ้าผืนเล็กๆมันก็ดันหลุดอีก
"แชมป์ นายจะให้ท่ามันไปถึงไหน แล้วทำไมต้องมาคุยกันในนี้"
จะเกิดอะไรขึ้นในตอนต่อไป ติดตามชมได้ใน บทที่ 27 รักแรกของฮิโระ
-------------------------------------------------------
แวปมาสปอยล์แล้วจากไปอย่างรมณ์ดี~ :oni1:
-
ถึงฮิโระจาเอาแต่ใจ แต่ก็ดูจะไม่เลวร้ายมากนะครับ เหอๆ :z2:
แต่ไม่รู้ตัวจริงจะน่าตื๊บมากแค่ไหนนะเนี่ย
-
ช้าจังเลย นิว มั้งรอไม่ไหว ต้องมาลงก่อนแล้ว
ขอวิจารณ์ย้อนหลังได้มั้น :กอด1:
หลายๆคนคงเริ่มสับสน อะไรของมัน ทำไมมันพัวพันยุ่งเหยิงและวุ่นวาย
เรื่องราวความพัวพันยังไม่จบแค่นี้ ตัวละครแต่ละตัวที่ได้ออกมาโลดโผนไม่กี่ฉาก อาจจะเป็นกุญสำคัญที่ทำให้เรื่องหลายๆอย่างเกิดขึ้น
ฮิโระนิสัยจริงเป็นไง อันนี้มั้งก็ไม่รู้ ไม่เคยเจอตัวจริงซักที แต่คงน่าตื๊บใช่ย่อย ถ้าจะไม่ติดว่าหน้าตาดีระดับเทพ :impress2:
ว่ากันแล้ว ก็มาต่อเลย คลายข้อสงกะฉัย
-
บทที่ 27 รักแรกของฮิโระ
“Jon My first love ...” ฮิโระพูด อย่าบอกว่ามันแอบรักไอจอนนะ ผมตายแน่
“นายแอบชอบไอจอนเหรอ” ผมถึงกับสะดุ้งพรวด
“เฮ้ยๆ ไม่ไปแย่งแฟนนายหรอก ไม่ต้องห่วง” มันตอบ
“เมื่อกี้ลืมคำว่า และ” มันพูดง่ายๆ นี่กะจะแกล้งผมว่างั้น
“ทำไม” ผมถาม
“จอน มันเคยพูดประโยคเดี๋ยวกับนาย แต่นั่นก็เป็นแค่คำปรึกษา” .....” แต่ที่นายทำ มันเหมือนกับครั้งแรกที่เรามีความรัก”
ฮิโระเล่าไปเรื่อยๆ ตัวมันเองเคยรักคนๆหนึ่งมาก เป็นคนที่รู้จักกันมาตั้งแต่เด็ก เพราะผู้หญิงคนนั้นเป็นรุ่นพี่ฮิโระปีนึง ชื่อยุยเป็นลูกสาวของผู้จัดการใหญ่ในบริษัทพ่อฮิโระ จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่พวกเขาจะสนิทกัน ตัวฮิโระก็สนิทกันแบบเพื่อนมาตลอด จนกระทั่ง
“ยุยจัง อยากได้อะไร เดี๋ยวซื้อให้” เสียงเจ้าเด็กอวดดี ที่อายุเพิ่งจะสิบห้าถามขึ้น
“นี่ เรายังเป็นเด็กอยู่เลย ใช้เงินให้มันสมเป็นเด็กหน่อย” เสียงของเด็กหญิงที่โตกว่าปราม แต่คำว่าเด็กทำให้อารมณ์เด็กที่ไม่ยอมรับความจริงกรุ่น
เด็กน้อยเดินตรงดิ่งเข้าร้าน ชี้ของโดยไม่ดูราคา ก่อนจะจ่ายเงิน โดยไม่ฟังคำปรามของพี่สาว
“ผมให้” เด็กน้อย ยื่นของทั้งหมดให้พี่สาวที่หน้าบูดสนิท
“ไม่เอา” พี่สาวพูดก่อนจะเดินหนีไป
“ไม่เอา ผมทิ้งไว้นี้นะ” เด็กหนุ่มพูดพร้อมทิ้งถุงลงกับพื้น เขาใช้ได้ทุกครั้งกับเพื่อนที่ปฎิเสธของของเขา
“ทิ้งไว้เถอะ บางทีเงินของเราก็เหมือนกับขยะ ไม่ต่างอะไรกับของเหล่านั้น และคนที่ใช้มันด้วย” คำพูดที่แทงทะลุเข้าไปกลางใจ ที่ทำให้น้ำตาลูกผู้ชายอย่างฮิโระไหลออกมาเป็นครั้งแรกหลังจากจำความได้
คนพูดไม่ได้หันกลับมามอง เดินทิ้งให้คำอยู่กับความลำพัง
“ใครๆ ก็อยากได้ของแพงๆ อยากได้เงิน ไม่ใช่เหรอ ยุยจัง” ฮิโระถามยุยหลังจากที่เธอหายโกรธเขาแล้ว ยุยเป็นคนใจดีและซื่อตรง เธอเป็นคนยึดมั่นในสิ่งที่ตัวเองเชื่อ เธอเป็นคนใจดี โกรธยาก แต่หายง่าย
“ฮิโระ เงินใช่ว่าจะสำคัญไปซะทุกอย่าง เงินซื้ออะไรหลายๆอย่างไม่ได้ ทั้งความสุข ความอบอุ่น และความรัก” คำพูดที่เบาๆแต่กลับทำให้ใจเด็กหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาเพิ่งรู้สึก เขาเฝ้าคิดถึงผู้หญิงคนนี้ตลอดเวลา เขาไม่เข้าใจตัวเอง คิดมาตลอดว่าเพื่อน แต่จังหวะหัวใจตอนนี้กำลังสั่งให้เขาทำสิ่งที่ตัวเองคิดว่าผิดมหันต์ แต่มันกลับทำให้หัวใจเต้นเร็วรับความสุขเร็วกว่าเดิม ริมฝีปากที่เพิ่งถอนออกมา คนที่โดนขโมยจูบแรกได้แต่นั่งหน้าเอ๋อ สติไม่ได้อยู่กลับตัว ก่อนที่หน้าจะค่อยๆแดง
“ฮิโระ” เด็กสาวแทบจะตะโกน ฮิโระได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆ
“อย่าทำแบบนี้ง่ายๆอีก จูบมันมีไว้ให้คนที่เรารัก คนที่เป็นแฟนกัน”
“ยังงั้นเป็นแฟนเราได้มั้ย ยุย” คำถามที่ถามเอาโพล่งๆ ให้คนฟังถึงกับหน้าขึ้นสี
“เขาตอบว่างัย” ผมแทบจะลุ้นไปกับเรื่องของฮิโระจนหลุดปากถามออกไป
“นายนี่ขัดจังหวะจัง” ฮิโระมันหัวเราะร่วนๆ “ไม่นะสิ ถามได้ ถ้าได้ง่ายๆ คงไม่ใช่ยุย” มันตอบ
พร้อมเล่าความลำบากก่อนที่ทั้งสองจะตกลงคบกัน ท่ามกลางแรงเชียร์ของเรมิ น้องสาวเจ้าฮิโระ
แต่หลังจากความสุขของการตกลงเป็นแฟนได้สามอาทิตย์ ก็มีจดหมายขอเลิกมา ก่อนที่เจ้าตัวจะหนีหน้า แทบไม่ได้พบกันอีก ตัวฮิโระเองผิดหวังจากรักแรกนี้ ก่อนที่จะตัดสินใจ ไม่มอบรักแท้ให้ใครอีก และใช้ชีวิตในการคบคนเล่นๆไปเรื่อยๆ
“มันไม่แฟร์เลย ที่นายจะเอาเรื่องนี้เป็นข้ออ้างในการทำร้ายคนอื่นอย่างนี้” ผมบอก มันก็ได้แต่ทำหน้าเจื่อนรับ
“แล้วเหตุผลล่ะ ทำไมถึงเลิก” ผมถาม
“ไม่มี” มันตอบเรียบๆ ดูจากสายตามันทำให้รู้ ว่ามันยังคงลืมยุยจังไปไม่ได้
“หา ไม่มี พูดเป็นเล่น”ผมถาม
“จิงๆ” มันตอบ
“แล้วนายไม่คิดจะถามเหรอ” ผมถาม
“ไม่จำเป็น มันเป็นการตัดสินใจของเขา” ผมก็เงียบ
“อือ แต่ว่ารักของนายมันแค่สามอาทิตย์ ตัดใจไม่ยากหรอก” หน้ามันโกรธแทบจะกินผมทั้งตัว
“นายอย่ามาทำพูดดี ของนายนี่รู้จักกันมาแค่หกปีเองนี่ รู้มั้ย เรากับยุยรู้จักกันมาเป็นสิบกว่าปี ถึงจะคบกันแค่สามอาทิตย์ก็เหอะ” มันรู้เรื่องผมได้ไงวะ
“เดี๋ยวเราไปคุยให้” ผมโพล่งขึ้น” ฮิโระหน้าครุ่นคิด ก่อนจะหัวเราะลั่น
“นายจะไปคุยอะไร”มันพูดไปหัวเราะไป
“ไปถามเหตุผลน่ะสิ ดูจากที่นายเล่า เขาไม่ใช่คนที่ไร้เหตุผล มันต้องมีอะไรสักอย่าง
“นายเหมือนกับที่จอนเล่าจิงๆ” ฮิโระพูดขึ้น
“จอนมันเล่าเรื่องนายมาตั้งนานแล้วล่ะ” คำตอบที่เล่นผมช็อค
“เพียงแต่มันไม่ได้บอกว่าเป็นใคร มันแค่เล่าถึงแฟนมัน รู้มั้ยหลังจากมันรู้จักนาย เวลาคุยกันแต่ละที ยังแอบอิจฉาจอนมันเลย มันเล่าให้ฟัง ว่าหน้าตาก็ดี นิสัยก็ดี ดีไปหมดซะทุกอย่าง แล้วมันก็จะแต่งงานกับแฟนมันคนนี้ให้ได้” ฮิโระมันพูดทำผมกระดากขึ้นมาอย่างกะทันหัน จอนมันเล่าซะขนาดนั้นเลย
“ก่อนหน้านี้ที่รู้ว่านายเป็นแฟนมัน เรากะจะจีบนายจิงๆนะ” ฮิโระพูด
“พูดบ้าๆ นายเป็นไบเหรอ” ผมถาม
“เฮ้ย ไม่ได้หมายความว่าชอบนาย เพียงแต่ไม่อยากให้จอนหลงผิด นายกับจอนต่างก็เป็นผู้ชาย นายจะแต่งงานได้ยังไง ดีไม่ดี นายจะมาหลอกจอนรึเปล่า คิดงั้นก็เลยกะจะจีบนายแล้วทิ้ง” มันพูดติดตลกที่ผมขำไม่ค่อยจะออก
“แต่ว่านะ แค่วันนี้ที่อยู่กับนาย บางทีจอนมันอาจจะเลือกถูก นายเป็นคนดีนะ” มันพูดก่อนจะยิ้มให้ผม
“เปล่าหรอก” ผมก็เขินเป็นนะค้าบ
..............................................
“แชมป์” เสียงที่ดังพร้อมกับประตูเปิดฉับ
“จอน” ผมหันไปยิ้มรับ เจ้าคนที่ทำให้ผมหน้าแดง แต่หน้ามันตอนนี้นี่ดิ ยังกะหมาบลูด็อก
“จอน แค่คุยเฉยๆ” ผมรีบลุก ไอผ้าผืนเล็กๆ มันก็ลืม ดันหลุดอีก
“แชมป์ นายจะให้ท่ามันไปถึงไหน แล้วทำไมต้องมาคุยกันในนี้อีก” คำถามที่ทำเอาผมตอบไม่ถูก
ก่อนมันจะเดินหนีไป
“จอน เดี๋ยว” ผมรีบใส่เสื้อผ้าก่อนจะวิ่งตามไป ไอฮิโระแทนที่จะช่วยเอาแต่นั่งขำ
"ไม่ต้องตามไปหรอก เดี๋ยวเราช่วย" ฮิโระมันฉุดมือผมที่กำลังจะเดินไป
"ยังไง" ผมถาม
"เอาหน่า เดี๋ยวก็รู้"" มันเดินออกจากห้องอาบน้ำไปแต่งตัวแล้วลากผมไปห้องนอนมัน ห้องนอนมันไม่ได้เป็นเหมือนห้องนอนญี่ปุ่น ห้องนี่แต่งแยกแบบทันสมัย อุปกรณ์แปลกๆสำหรับผมมากมายวางเรียงรายอยู่เต็มห้อง
ผมยังให้ความสนใจมันตอนนี้ไม่ได้ ในเมื่อนายจอนมันยังโกรธอยู่ ฮิโระเดินไปรื้อกล่องใส่ของที่ใส่ไว้ซะลึกในตู้
"เอานี่" ของที่มันยื่นส่งมาให้ผมแต่ละชิ้น ผมก็ใช่ว่าจะอินโนเซนส์ขนาดไม่รู้จัก อุปกรณ์ที่ไว้ช่วยผู้หญิงให้... กับยาผงอีกเป็นเซท
"นี่มันอะไร" ผมยังถามคำถามที่น่าจะรู้อยู่แล้ว
"ผสมน้ำอะไรก็ได้ให้จอนมันกิน" มันพูดหน้าตาเฉย
"ยาปลุกเซกส์" ผมขึ้นเสียงสูง มันพยักหน้าแทนคำตอบ
"แล้วไวเบรเทอร์อีก ใครจะใช้ลง ผ่านมากี่คนก็ไม่รู้" ผมบ่น
"นั่นของใหม่ กะจะเอาไว้ลอง" มันพูดขำๆ
"เอาหน่าไปเร็ว" มันผลักผมออกจากห้อง
“ถือเป็นค่าตอบแทนของเมื่อคืน” อ่าวไอนี่
แต่ว่า ใช้ดีมั้ยนะ
ต่อบทที่ 28 วางยา
ตอนหน้าขอจากไป ไร้การสปอยล์ :m10: :m32:
-
แต่อาการฮิโระที่ทำเนี่ย ยอมรับเลยว่าต่อให้หน้าตาดีบ้านรวยนี่ ฉานก็เอาไม่ลงเหมือนกาน คนเราคบกันมันอยู่ที่ใจกับนิสัยเป็นหลักๆ ดูเฮียแกทำตัว น่าก้านคอมากมาย อิอิ :laugh:
ทำไมมาสอนเฮียแชมป์วางยาจอน จ๊ากกกกก ใจร้ายเจงๆๆๆ ไอฮิโระบ้า :z3:
ปล. อย่าบอกฮิโระน้านู๋กัว แค่ล้อเล่น อิอิ :m20:
-
ฮิโระ นี่เหมือนจะร้าย แต่ก็เหมือนจะดีนะ :laugh3:
เอ่อ แชมป์จะใช้...กับจอนจริงเหรอ :-[
-
“ต่อไปนี้แชมป์ต้องเป็นฝ่ายรับตลอดด้วยนะ”
------------------------------------------
"ไม่ต้องยุ่งยากหรอก เด๋วไปเอามาเอง ไปอาบน้ำก่อนไป"
------------------------------------------
"แชมป์ เอาอะไรให้จอนกิน"
-------------------------------------------
วันนี้มาแบบทริปเปิ้ล จิ้นกันให้สนุกน้า อิอิ :oni1:
-
เอางั้นเลยเหรอออออ
จะดีเหรออออออ
:a5:
-
ตอนหน้า :m10: :m10: :m10: จริงอ่ะ ขอเกาะขอบเตียง
-
บทที่ 28 วางยา
ผมเปิดประตูบานเลื่อนเข้าไปในห้อง เห็นหลังของคนงอนนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง
"จอน..." ผมเรียก พยายามเอาของที่ถูกยัดเยียดมาใส่ในกระเป๋า
"กลับมาด้วยเหรอ นึกว่าคืนนี้จะไม่กลับ" จอนมันประชด
“จอนเราคุยกันเฉยๆจิงๆนะ ฮิโระยังเล่าเรื่องรักแรกมันให้ฟังด้วยล่ะ” ผมรีบเล่า
“นี่คุยกันไปถึงรักแรก คุยกันได้ดีจังเลยนี่” เสียงกัด จอนมันหันหน้าหนี
“จอนอ่า แชมป์ไม่ได้ชอบมันนะ มันยังพูดเลย ถ้าจีบแชมป์ได้ มันก็จะทิ้ง” ผมเล่าทุกอย่าง
“อ๋อ เลยกลับมาขอคืนดีทางนี้” จอนมัน เวลาหึงคุยไม่รู้เรื่องเลย ผมเดินไปกอดข้างหลัง
“จอนอ่า แชมป์รักจอนคนเดียวจิงๆนะ” มุกนี้เล่นเอาคนในอ้อมแขนละลาย ยังมีหน้ามาทำพูดดี
“ใครจะเชื่อ” เสียงที่แสดงองศาการละลาย
“ให้แชมป์ทำอะไรก็ได้ ขอแค่จอนเชื่อแชมป์” ผมกอดมันแน่นขึ้น
“อะไรก็ได้เหรอ” มันถามเอาแล้วดิ
“อือ” ผมตอบ
“ยังงั้น ต่อจากนี้ไป แชมป์ต้องเป็นฝ่ายยอมจอนเท่านั้น ไม่ว่าอะไรก็ตาม” จอนมันตอบกวนๆ
“อือ” ผมตอบ
”หา ว่าอะไรนะ” จอนมันถาม
“ยอมจอนทุกอย่างเลย” ผมยอมให้มันได้ทุกอย่างจิงๆนี่
“ยังงั้น ต่อไปนี้ แชมป์ต้องเป็นฝ่ายรับตลอดด้วยนะ” จอนมันได้ที
“ ถ้าจอนต้องการอย่างนั้น แชมป์อาจไม่เคยคิดว่าจอนไม่ชอบที่จะทำอย่างนั้น ขอโทษนะ ต่อไปนี้จอนไม่ต้องฝืนใจแล้วล่ะ แชมป์ทำให้เอง อะไรก็ตาม” ผมพูดก่อนจะเอาหน้าซบลงไปที่คอของจอน
“จอนจะชนะอะไรแชมป์ได้มั่งนะ หือ” จอนมันลูบหัวผม
“ที่จอนให้แชมป์ มันไม่ได้ทุกข์ซะหน่อย จอนเต็มใจหรอก ก็จอนรักแชมป์นี่น่า” จอนมันพูด
“ที่จริงจอนก็นั่งฟังตั้งนานแล้วล่ะ แต่อยากจะแกล้งซะหน่อย เห็นคุยกันเป็นปี่เป็นขลุ่ย” จอนมันพูดเอิ้กอ้าก นี่หลอกผมอีกแล้ว
“จอน” ผมขึ้นเสียง
“หลอกแชมป์อีกแล้ว แล้วจะเชื่ออะไรจอนได้มั่งเนี่ย บางทีคำว่ารักที่บอก นี่คงจะหลอกได้หน้าตายด้วยอ่ะดิ” ผมพูดเสียงงอนๆ
“เรื่องนี้ จอนไม่เคยหลอกจิงๆนะ ไม่ว่ายังไง” ผมได้แต่ยิ้มรอ
“ก็นายเล่นน่ารักซะขนาดนี้ หลอกยังไงก็หลงเชื่อ หัวปักหัวปำไปซะแล้วสิ” ผมสบถ พร้อมนั่งลง
จอนมันรีบมุดมานอนตักผม
“แชมป์ก็น่ารักจะตาย ทั้งตัวทั้งใจจอน ปักเสาเข็มไว้ที่มือแชมป์ตั้งนานแล้วล่ะ”
“คุณชายนายเว่อร์” ผมจิ้มจมูกไอจอน “รักนายจริงๆนะจอน”
“ซักวันถ้าแก่แล้ว เราจะอยู่กันยังไงน้า” จอนมันถามขึ้น
“ก็อยู่อย่างนี้แหละ ต่อให้จอนจะหัวล้าน ฟันหลอ หนังเหี่ยวขนาดไหน เราก็จะอยู่ยังงี้ไปตลอดนะ
แชมป์รักจอนที่ตัวของจอน ไม่ว่าจอนจะเปลี่ยนไปยังไง แชมป์ก็จะรักจอนตลอดไป” ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นที่สุด ไร้ซึ่งเสียงตอบรับ ตัวจอนกระชับเข้ามาในอ้อมแขนผม
“รู้มั้ย จอนอาจเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลกก็ได้” จอนมันพูด
“หือ จอนเนี่ยนะ” ผมถาม
“อยู่กับแชมป์แล้ว จอนมีความสุขที่สุดเลย” จอนเสี่ยวจอมเสี่ยวจริงๆ
“ให้มันได้อย่างนี้ดิ ไอน่ารักเอ้ย” ผมได้แต่กอดตอบมัน ในทันใด ความรู้สึกผมแวบไปถึงยาที่อยู่ในกระเป๋า
"จอนเดี๋ยวเอาน้ำไรมากินหน่อย เอาไรดี" ผมถาม
"เดี๋ยวเรียกคนเอามาให้ก็ได้" มันบอก
"ไม่ต้องยุ่งยากหรอก เดี๋ยวไปเอามาเอง ไปอาบน้ำก่อนไป" ผมไล่มัน จุดประสงค์ไม่ต้องบอกก็รู้ ห้าห้า
ผมพยายามหาน้ำหวานในตู้เย็น กลัวว่ายามันจะมีรส เดี๋ยวกินแล้วจะรู้ หาได้ก็แค่ชา ใส่ในชาเอาละกันวะ ผมคิด ตอนเทลงไปเหมือนคนกำลังจะวางยาพิษ มือมันสั่นๆ นี่ผมทำถูกหรือเปล่าเนี่ย
ผมถือน้ำกลับมาที่ห้อง ของผมน้ำเปล่า กลัวสลับแก้ว กันไว้ดีกว่าแก้ นั่งรอไอจอนเกือบชั่วโมง ผมนั่งดูในแก้วชา มันยังดูเหมือนเป็นเศษๆอะไรอยู่
"แชมป์ รอนานมั้ย" มันเปิดประตูมาธรรมดา แต่ผมนี่สะดุ้งสุดตัว มิน่า เขาถึงบอกกันว่าเวลาคนทำผิดจะแสดงพิรุธ
"ตกใจขนาดนั้น" จอนมันเดินมาลูบหัวผม
"กินน้ำมั้ย" ผมรีบถามจอน ตอนนี้ในใจเริ่มเตลิดเปิดเปิง
"ทำไมอยู่ๆ ทำตัวเหมือนแม่บ้านรอสามีกลับยังงั้น มันพูดกลั้วหัวเราะ" ชุดที่ใส่ตอนนี้คงมีแค่บอกเซอร์กับไปชุดสายคาด มันช่างน่า...
"กินไปเหอะหน่า" ผมยื่นชาส่งให้
"ทำไมแชมป์กินน้ำเปล่าอ่ะ" กินแบ่งกันป่ะ มันซดไปอึกนึง "แหวะ ขม" มันทำหน้าจะวางแก้ว
"ชน ครั้งเดียวให้หมด" ผมพูดขึ้นดูท่ามันจะไม่อยากกินต่อ
"ไม่เอาอ่ะ ชาอะไรไม่อร่อยเลย" ผมเกือบจะหลุดหัวเราะกับหน้ามัน
"แชมป์อุตส่าชงมา กินให้หมดดิ ชนๆ น้า" ผมอ้อน ยื่นแก้วให้ จอนมันจำใจพยักหน้างึกๆ ก่อนจะชนแก้วแล้วซดซะหมด
"ชาแชมป์นี่ขมเนอะ ทำอะไรพิเรนอีกอ่ะดิ จะให้กินซะให้ได้อย่างงี้ แอบผสมเกลืออะไรลงไปอีกอ่ะดิ" ดูมันรู้ว่าผมแกล้งก็ยังจะกินอีกเนอะ
"ป่าวซะหน่อย" ผมรีบล้มตัวลงไปนอนบนเบาะที่จัดเตรียมไว้
"หลบตาจอนทีไร ได้เรื่องทู้กที" จอนมันพูดขำ ก่อนจะล้มลงมานอนข้างๆ "แชมป์อยากให้จอนทำอะไร แค่บอก จอนทำให้ได้หมดล่ะ" มันกอดผมมาจากข้างหลัง
คำพูดที่ทำเอาผมเริ่มสำนึกผิด ผมทำอะไรไปเนี่ย ผมได้แต่นอนชั่งใจว่าจะทำยังไงดี จอนมันพูดเป็นต่อยหอย นั่งเล่าเรื่องที่มันทำทั้งวันให้ฟัง ก่อนเสียงจะเริ่มติดขัด กอดที่เริ่มกระชับมากขึ้น
ความร้อนที่สัมผัส ลมหายใจที่แรงขึ้น
"แชมป์ เอาอะไรให้จอนกิน"
...ยาออกฤทธิ์แล้ว
ต่อบทที่ 29 ยาปลุก..
เพิ่งรู้ว่า เข้าช่วงเด็กสอบอีกครั้ง
เพราะฉะนั้น จะมาลงอีกทีวันศุกร์นะครับ ถือเป็นช่วงดองเค็มไปก่อน
ท่าทางจะตกไปหน้าสองแน่เลย :impress3:
ไม่เป็นไร ไว้มาขุดใหม่อีกที :laugh:
ขอให้ทุกคนโชคเอ และโชคสี่จากการสอบนะครับ เจอกันเมื่อท่านสอบเสร็จ o13
ว่าแต่ นิค ปอยล์เร็วไปอีกแล้ว :jul3:
ขอ :กอด1:ก่อนจาก :bye2:
-
เอาแล้ววววววว
ตึ่ง ตึง ตึ๊งงงงงงง
55555
:pighaun:
-
กอดเฮียมั้ง ยอดมากมาย ค้างนานๆเยยนะ :กอด1:
-
น้องมั้งนานไปรึเปล่า :m15:
:a5: วันศุกร์เลยเหรอ :o12: :o12: :o12:
-
:mc4:โชคเอกันถ้วนหน้านะจ๊ะ...รออ่านตอนต่อไป...งานนี้ค้างซะนานเลยอ่า :เฮ้อ:กำลังตื่นเต้น :z1:มีหวังงานนี้หลายยกขัวร์.... :oo1:โอ่ๆจิ้นล่วงหน้าไปก่อนดีก่า :laugh:อร๊ายยยยกลายเป็นเฒ่าลามกเยยเรา :o8:
-
:z2: :z2: :z2: :z2: :z2:
วันนี้ได้ฤกษ์ดี แอบว่างอิๆมาเขียนเม้นท์ให้
ก็จะมาวิเคราะห์สิ่งต่างๆที่มีในเรื่องที่เกี่ยวกับ ฮิโระ
ฮิโระ...
ชายหนุ่มผู้ที่มีดีในตัวทุกอย่าง...
- รูปร่างดูดีอย่างคนที่ดูแลตัวเอง
- โครงหน้าที่ได้รูปตาที่ดูหวานๆ คิ้วเข้มสวยเข้ารูป
โดยรวมมาดที่ออกมา คือ ดูดีมากในแบบคนญี่ปุ่น มาดเท่าที่ดูจากรายละเอียดต่างๆ
ฮิโระ น่าจะดูเซอ แถมระเบิดหูด้วย การแต่งตัวก็คงเหมือนวัยรุ่นทั่วไปอาจมีรสนิยมที่ดีกว่าปกติบ้าง
ความสามารถทางภาษาอังกฤษก็ถือว่าดีมากทั้งสำเนียง และการใช้คำก็ด้วย
นี่ คือ ภาพลักษณ์ภายนอก ที่เราเห็นจากในเรื่องตั้งแต่ตอนที่ปรากฎตัวออกมาของ ฮิโระ
ดูได้เลยจากที่แชมป์แอบคิดในใจ และจากการมองผ่านของแชมป์
"จอนมึงแพ้หมดรูปเลย" ผมได้แต่คิดในใจ
ชายคนนั้นหันมายิ้มให้ผม พร้อมกับโค้ง ผมก็ได้แต่โค้งกลับ
หากแต่พอเรามามองจากคำพูดที่จอนได้เอ่ยไว้
" เรื่องนี้ต้องคุยให้รู้เรื่อง มึงยังไม่รู้ นิสัยไอฮิโระ เดี๋ยวอีกซักพักมึงจะรู้ ว่าคนเพอร์เฟคไม่มีในโลก หน้าตามันดี บ้านก็รวย แต่ความเอาแต่ใจมัน ไม่มีใครกินลง" พูดจบ ประตูบานเลื่อนเปิดออก
นายฮิโระ หัวเราะเป็นระรอก เสียงหัวเราะมันเยียบเย็น เหมือนการดูถูกอะไรอยู่สักอย่าง
"แชมป์ มึงอย่าไปกับมันนะ มันจะแย่งมึง" จอนมันหันมาพูดภาษาไทยกับผม
"หา มันเป็นเกย์เหรอ" ผมถาม
"ไม่ใช่ แต่กูด่ามัน พูดไปพูดมา มันบอกว่ามันจะจีบมึงดู" จอนมันพูดเสียงแห้งๆ
" กูบอกมึงแล้ว ว่ามันเอาแต่ใจตัวเองเป็นที่หนึ่ง ถ้ามันอยากทำอะไร ไม่มีอะไรจะขวางมันได้" จอนมันพูดหน้ากลุ้ม ก่อนจะหันไปคุยในภาษาญี่ปุ่นอีกครั้ง ดูสถานการณ์ ยังคงไม่เปลี่ยน
"ฮิโระมันเด็กถูกเลี้ยงมาแบบเอาใจ ถ้ามันอยากทำ อยากได้อะไร มันต้องได้ ใครขัดใจมันนี่เป็นเรื่อง มันแทบจะไม่มีเหตุผลเวลามันอยากได้อะไร ดูอย่างตอนนี้ มันจะจีบมึง มันไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่ได้ชอบมึง"
ในสายตาของจอน ฮิโระคงดูแย่มากเลยนะรู้สึกไหม...
แต่แปลกมากที่ จอนกลับชอบที่จะบอกเล่าเรื่องราวของแชมป์ให้ฮิโระฟัง
มันเป็นแค่อารมณ์อยากอวด หรือ ความภูมิใจในความรักกันนะ นี่ก็น่าคิด
ก็เราจะเห็นว่ามีตอนที่ฮิโระบอกไว้
"สมที่จอนมันเล่าจริงๆ แฟนมันไม่เหมือนคนอื่น" ไอจอนมันเอาอะไรผมไปเผา
"จอนเคยพูดกับนาย เรื่องเรา" ผมถาม
" ไม่รู้หรอก มันแค่เล่าเรื่องแฟนมันบ่อยๆ แต่ไม่ได้คิดว่าจะเป็นเกย์" ได้ยินผมกลับหูตก ไม่รู้จะเถียงมันยังไง มันกลับมาทำตัวช่างพูดเหมือนเดิม
“เพียงแต่มันไม่ได้บอกว่าเป็นใคร มันแค่เล่าถึงแฟนมัน รู้มั้ยหลังจากมันรู้จักนาย เวลาคุยกันแต่ละที ยังแอบอิจฉาจอนมันเลย มันเล่าให้ฟัง ว่าหน้าตาก็ดี นิสัยก็ดี ดีไปหมดซะทุกอย่าง แล้วมันก็จะแต่งงานกับแฟนมันคนนี้ให้ได้” ฮิโระมันพูดทำผมกระดากขึ้นมาอย่างกะทันหัน จอนมันเล่าซะขนาดนั้น
และเรายังจะสังเกตได้จากคำพูดของ ฮิโระที่ดูจะแสดงออกได้ตรงกับที่จอนอธิบายไว้
"สำหรับผม ก็ไม่เคยเห็นคำว่าแพ้ในเกมส์ที่ลงแข่ง โดยเฉพาะ ชิงชัยในสนามรัก"
นี่เองที่ทำให้เรื่องราวดูเหมือนจะยุ่งยากแต่จริงแล้วถ้าเราลองมองดีๆเราจะรู้ว่า
นิสัยของฮิโระนั้นเป็นมาตั้งแต่เด็กแล้ว เป็นมานาน...
มันคงฝังลึกลงไปในจิตใจ ซึ่งเราจะรู้สึกว่าด้ยนิสัยแบบนี้ละมั้งที่ทำให้รักที่เคยเกิดในวัยเด็ก
กับ พี่สาวคนนั้น ที่มีชื่อว่า ยุย ไปได้ไม่รอดจริงๆเราจะสรุปแบบนี้ไม่ได้เพราะ...
ตามท้องเรื่องที่เล่ามาแล้วนั้น เรารู้แค่ว่ายุยส่งจดหมายมาขอเลิก และหลบหน้า
อาจจะมีเหตุผลอะไรบางอย่างอยู่เบื้องหลังด้วย
ไม่แน่ในตอนหน้าแชมป์อาจจะลงมือตามอย่างที่พูด ไปถามเหตุผลตรงๆจากยุย
ถึงอย่างนั้นก็เถอะเราจะรู้สึกว่าบรรยากาศโดยรวมของเรื่องตอนนี้ดูจะอบอุ่นนะ
แถมเหมือนกับว่า ฮิโระจะแอบรู้สึกผิดด้วยกับเรื่องที่เกิดขึ้นทำให้ช่วยเหลือแชมป์
ตอนหน้าก็เลยหน้าจะเน้นไปที่บท...ของแชมป์กับจอนมากกว่า
เท่าที่สังเกตมาในพาร์สญี่ปุ่นเรื่องดูจะไม่มีอะไรมากนัก พยายามจะชักจูงให้คนอ่าน
ตีความไปว่า ฮิโระ คือตัวการสำคัญในการทำให้เกิดความแตกแยกระหว่างแชมป์กับจอน
จริงๆแล้วถ้าลองอ่านมาเรื่องยๆเราจะรู้ว่า ไม่จริงอย่างที่คิดหรอก
เพราะ ฮิโระเป็นคนที่เหมือนขาดความอบอุ่น ถูกตามใจจนเคยตัว เคยถูกปฎิเสธความรัก
มันเลยดูทำให้นิสัยที่จอนเห็นเป็นไปในแง่นั้น
กลับกันหากเราลองมองไปว่า การที่จอนนำเรื่องต่างๆมาเล่าให้ฮิโระฟังด้วยความเข้าใจมากกว่าละ
ส่วนจากที่แชมป์เจอ คือ ความรู้สึกที่เจ็บปวดในความรักที่ดูได้เลยจากข้อความที่ทั้งคู่สนทนากัน
ซึ่งมันแฝงออกมาโดยการถ่ายทอดผ่านน้ำตา เหตุมันเริ่มจากความไม่แน่นอนในความรักเลย
ของฮิโระหลังผ่านความรักที่มีต่อยุย ทำให้เห็นความรักเป็นเรื่องหลอกลวงไม่เชื่อถือ
"สำหรับผม ก็ไม่เคยเห็นคำว่าแพ้ในเกมส์ที่ลงแข่ง โดยเฉพาะ ชิงชัยในสนามรัก"
"นายเห็นความรักเป็นอะไร อยากรักก็รัก อยากเลิกก็เลิก"
คนในร้านที่มองมากับการกระทำอันแสนกล้าหาญ
"นายกล้าดียังไง" มันลุกขึ้นบ้าง
"ถ้านายล้อเล่นกับความรักแบบนี้ ชาตินี้นายไม่มีทางมีรักแท้ได้หรอก ไองั่ง" ผมด่ามัน
เท่านี้เราก็พอจะจับทางได้แล้วว่าลึกๆจริงๆฮิโระไม่ได้ร้ายกาจ
ขนาดที่จะมาทำลายความรักของแชมป์กับจอนได้หลอก
รวมถึงพอเราอ่านมาเรื่อยๆเราจะพบว่า
แชมป์แสดงออกและย้ำกับจอนอย่างชัดเจนมากว่ายังไงฮิโระก็ไม่มีส่วนมาทำให้เกิดเรื่องแย่ๆแน่
รวมถึงการแสดงออกต่างๆที่ปฏิเสธท่าทีของฮิโระอย่างชัดเจน
แต่ผมไม่ใช่สิ่งของนะเฟ้ย ผมลุก "อยากคุยก็คุยไป ขอตัวไปกินข้าวก่อนนะ" ผมว่าและเดินออกจากห้อง
"ไปด้วย" ฮิโระเดินตามมาพร้อมโอบไหล่ผม สัมผัสมันให้ความรู้สึกไม่ดีมาก มันเหมือนการกระทำทั้งหมดนี้ มีไว้เพื่อแกล้งไอจอน ก่อนที่ผมจะปัดมือมันออก
"เอามือออกไปด้วย แชมป์ไม่ชอบให้ใครมาโอบคอ โดยเฉพาะคนที่ยังไม่สนิท" จอนมันเกทับ ก่อนจะลากผมออกมา
ผมเอามือไปสะกิดขามันเบาๆ "กูไม่เป็นไร ไม่ต้องห่วง" ผมพูดเบาๆ
"ไม่ต้องห่วงจิงๆ จอนคิดว่า แชมป์เล่นด้วยง่ายปะหล่ะ" ผมพูดพร้อมความมั่นใจเต็มที่
"ไม่ต้องห่วงกูหรอก ยังไงกูก็ไม่สนใจมัน" ผมว่า
"กูไม่ได้ห่วงเรื่องนั่น กลัวแต่มันจะบ้าหาเรื่องอะไรมึงอ่ะดิ" จอนมันว่า
"แต่กูก็ไม่เห็นมันจะร้ายอะไรตรงไหน"
"เดินเองได้" ผมบอกก่อนจะแกะมือมันออก
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวหลง" หลงกะอะไรมันล่ะ ยังอยู่บ้านอยู่เลย แต่ช่างเหอะ
สุดท้ายอยากบอกว่า หลังจากนี้ต่างหากไปสัก 3 ตอน ที่เรื่องราวคงเข้าสู่
ส่วนที่ทำให้ยุ่งยากของจริงจากที่นิคมาสปอยล์
จะเห็นว่าเรื่องที่จะเกิดในคราวนี้ต้องมีผู้หญิงเป็นเหตุ แล้วจะรออ่านต่อไป
ไม่ว่าเรื่องราวจะแย่ลงแค่ไหนก็จะคอยตามอ่านอิๆ
นิว
-
อ๊ากกก ค้าง :z3: น่าฉงฉานจอนจัง ทำไมแชมป์ทำแบบนี้ ชิ
-
นึกถึงสีหน้าทุกข์ทรมาณของทุกคนที่ค้างคาแล้วซาบซ่าสุดๆ :impress2:
ปล. จิงๆแล้วฮิโระก็แค่น้องที่ห่วงพี่คนนึงนะแหละ
-
:เฮ้อ: โล่งอกไป ที่ฮิโระ ไม่แย่งแฟนจอน
แชมป์วางยาจอนงี้ จอนจะโกรธมั๊ยอ่ะ
แ่ต่ก่อนจะได้โกรธ แชมป์คงได้กดจอนก่อนอ่ะ :haun4:
-
มาช่วยดัน ให้น้องมั้ง :try2:
น้องมั้ง o11 ขอค่าจ้างด้วยนะ
:z2: :z2: :z2:
-
มั้งไม่ได้ตั้งใจให้ค้างที่ตอนนี้นะค้าบ
เพิ่งเห็นว่าจบที่วางยานี่หว่า :beat:
ขอบคุณพี่อิมที่มาดัน :กอด1:
ไม่เห็นนิวบทนักวิเคราะห์มานาน คิดถึงจังแฮะ
ทำไมทุกคนต้องสงสารพี่จอนกันด้วย เดชถึงกลับเอาหัวโขกกำแพง พี่จอนอาจจะชอบก็ได้นะ o13
หลอดไฟกะซี และพี่เคทนี่ดูไม่หื่นเลยคับ :laugh:
-
:z13:
จิ้มมั้ง แอบน้อยใจนะเนี่ยเราเม้นท์ให้แล้วไปอ่านดูจริงๆไม่ถือว่าเป็น Analysis สักเท่าไรอะนะ
เพราะเนื่องจากหลังๆมานี้การเขียนของเฮียแชมป์เป็นไปในลักษณะของการเล่าให้รู้
มากกว่า แต่เดิมที่มักชอบเล่าให้เดา ตัดให้คิดตามอะนะเลยไม่รู้จะตีแผ่ไรออกมานอกจากจะ
พยายามจับเอาคำพูดต่างๆในเรื่องมาโยงให้ดูว่า แต่ละตัวบุคคลเป็นไงบ้าง
ซึ่งที่ เขียนเอาไว้ให้ดูกันก็จะเน้นไปที่ฮิโระล้วนๆเนื่องจากคนอื่นเป็นคนที่เคยพูดมาเยอะแล้วอิๆ
-
ค้างตอนนี้ดีแย้วเฮียมั้ง :m20:
-
อย่าน้อยใจเลยนะ นิวนะ รับทราบครับ
คิดอย่างนิวเหมือนกัน หลังๆเนื้อเรื่องจะกลายเป็นเล่ารายละเอียด
เรื่องราวซับซ้อนมีบ้าง แต่ก็ไม่น่าจะมากแล้วครับ
มีตอนหลังๆอ่ะ อาจจะมีการสอดแทรกจุดประสงค์อะไรบ้าง
มั้งว่าบทที่ดีจริงๆน่าจะเป็น ฉบับทำงานและครอบครัวนะเนี่ย ปมเยอะสะใจ :laugh:
แต่ตอนนี้ยังไม่มาเลยซักตอน
พี่แชมป์เขาคงมัวแต่เห่อลูกลืมน้องนุ่งแล้ว :m15:
รอต่อไป
ปล. รู้นะว่านิคชอบความค้าง บทสี่มาเมื่อไหร่ จะเอาให้ค้างให้สะใจเลย :pigha2:
-
น้องมั้งวันนี้วันศุกร์แล้วนะ :impress2:
แล้วก็ช่วยดัน ๆๆๆๆ
-
รับทราบครับพี่อิม มาแย้ว
บทที่ 29 ยาปลุก..
"แชมป์ เอาอะไรให้จอนกิน" เสียงที่สั่น มันแห้งพล่า เป็นเสียงที่ฟังแล้วเซ็กซี่มาก
"จอน ความจริงแล้ว.." ผมพลิกตัวไปเผชิญหน้ากับจอน ก่อนที่จะได้พูดอะไร จูบที่ร้อนแรง มันให้ความรู้สึกต่างจากปกติ แล้วนี่ไฟก็ยังเปิดอยู่ จอนไม่ผิดแน่ๆ ทำไมมันเก่งขึ้นวะ
"แชมป์ จอนอยาก..อยากมาก" เสียงที่สั่นเครือ ผมรับรู้ถึงความต้องการที่ผ่านมาทางสายตา ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงดี จะขำ จะรู้สึกผิด แต่ที่เห็นในขณะนี้ มันทำให้ผมมีความรู้สึกเดียวกับไอจอน
หน้าไอจอนตอนนี้ มันน่ารักมากจริงๆ
"แชมป์เหนื่อย นอนเหอะ" ผมแกล้งผลักมัน แรงที่ยึดผมไว้ มันแรงกว่าทุกครั้ง
"แชมป์ ยาปลุกเซ็กส์ใช่มั้ย" จอนมันถามผม ผมได้แต่จ้องนัยน์ตามัน มันคงรู้คำตอบแล้ว ผมได้แต่ยิ้มแห้งๆ
"ช่วยจอนด้วยนะ" สายตาอ้อนวอน หนุ่มที่หลายคนต่างใฝ่ฝัน กำลังขอผมให้ทำในสิ่งที่คนมากมายต้องการ
ทิฐิที่เคยมีละลายหายไปจนสิ้น ผมเริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองถูกยาไปอีกคน จูบที่ลากไล่จากริมฝีปากที่แห้งผาก เสียงซี้ดซ้าดที่ดังในโสตประสาทตลอดเวลา กำลังเริ่มไล้วนไปทั่วตัว ผมไม่เล่นกับไอหนูปกติมันหรอก อยากรู้ว่าวันนี้มันจะแตกมั้ย ถ้าไม่จับ... แหแห
ลิ้นที่เริ่มฉกเข้าไปในร่อง ผมเกร็งลิ้น เริ่มจากช้าและเร็วขึ้น แรงขึ้น การตอบรับ เสียงที่ลอดฟันออกมา เจ้าของเสียงตอนนี้กำลังอยู่ในความสุขสวรรค์ชั้นเจ็ด ตัวที่กระสับกระส่าย
"เร็วๆ" เสียงที่ไม่นึกว่าจอนจะพูดออกมา
"ใส่เข้าไปเร็วๆ" ผมถึงกับอึ้ง
.......
เหงื่อที่ปริมาณมากไม่ต่างกันของคนสองคน ทำให้การขับเคลื่อนเป็นไปอย่างดี ดูจอนมันมีความสุขมาก อารมณ์และการตอบรับก็มากกว่าปกติ
"แชมป์ มันเบาๆ เหมือนจะ.." จอนมันพูด
"อะไร" ผมถาม
"จะออก.." เสียงที่พูดเริ่มหายไป
"อ้า อาอ า อาอาอ้า" มันคงคุมตัวเองไม่ได้ มันดูทุรนทุราย สะบัดหน้าไปมา ฟันที่ขบเข้าหากันแน่น มือที่บีบแขนผมต้องเป็นรอยปื้นแน่ๆเลย ทั้งที่ผมและมันต่างไม่ได้จับ ครั้งนี้คงเป็นอีกครั้งที่ไอจอนแตกได้โดยไม่ต้องใช้มือช่วย
"เหนื่อยมั้ย" ผมถาม จอนที่นอนหอบ ผมเองก็เหนื่อยไม่แพ้กัน อาจจะเหนื่อยกว่าด้วยซ้ำ ไม่มีคำตอบ จอนมันผลักผมลงไปนอน
"ท่า เกมส์นี้จะไม่จบง่ายๆ" จอนขึ้นคร่อมผม แล้วต่อโดยที่มันไม่ได้พัก และวันนี้ ผมกับจอนผ่านไปกี่รอบก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าผมเหนื่อยมาก ไม่ใช่แค่รุกอย่างเดียว แล้วยังต้องรับอีก
ยานี่ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ คงอีกนานกว่าจะใช้อีกที ผมได้แต่คิดในใจ แต่มันส์สะใจมาก อาจจะเป็นการชดเชยรอบปีที่ขาดหายไป
..........
"หมดสภาพคุณชายเลย" ผมพูด มือก็ขัดหลังให้ไอจอนไปด้วย นี่ต้องกลับมาอาบน้ำใหม่อีกรอบ
"เพราะใครล่ะ เจ็บไปหมดเลยเนี่ย" มันบ่น
"เจ็บอะไร" ผมถามพร้อมหัวเราะ มันได้แต่ฉีดน้ำใส่หน้าผม
"แต่รู้สึกยังไงบ้าง" ผมถาม
"......." เงียบ จอนมันเขินจนหน้าแดง
"บอกเร็วดิ" ผมง้องแง้งให้มันบอก มันนั่งก้มหน้างุดๆ "โคตรเสียวเลยใช่ม้า" ผมถาม มันได้แต่พยักหน้า "แชมป์เก่งอ่ะดิ" ผมหัวเราะ คราวนี้ น้ำสาดมาเต็มถัง
“ยังเขินอยู่อะดิ รู้มั้ยแชมป์ตื่นเต้นมากเลยนะ” ผมบอก
“อือจอนก็เหมือนกัน แต่” จอนมันหยุด
"ไปเอามาจากไหน ยาเนี่ย" จอนมันเริ่มถาม
"ฮิโระ" ผมตอบหงอยๆ
"เอาอีกแล้ว ไอตัวดี" จอนมันบ่น
"อย่าไปโทษมันเลย..." ผมพูด
"ไม่ได้โทษมัน มึงนั่งแหละตัวดี เอามาให้กูกิน" จอนมันบ่น ก่อนจะเปลี่ยนกลับมาถูหลังให้ผม
"แฮปปี้ก็โอแล้วนี่"ผมว่า
"ให้มันได้อย่างนี้ดิมึง อย่าให้ถึงคราวมึงมั่งนะ" มันพูดให้ผมเสียวสันหลังวาบ ผมไม่น่าหาไอเดียบรรเจิดแบบนี้มาเลย หลังจากนี้คงซวยอีกเยอะ เพราะไอยาบ้านี่ แต่นะไวเบรเตอร์ยังไม่ได้ใช้เลย
"เมื่อคืนเสียงดังเชียวนะ ทำเอาเราไม่ได้นอนไปด้วยเลย" เจ้าฮิโระพูดเสียงสดใส แต่หน้าตาที่แสดงอย่างที่มันบอกจริงๆ คำพูดลุ่นๆของมันทำเอาผมกับจอนหน้าแดงไปตามๆกัน
"เป็นไง สนุกใช่มั้ย" มันยังขำ
"เงียบไปเลย" จอนมันว่าขึ้น เรียกได้เสียงเพียงหัวเราะที่ดังขึ้นของเจ้าต้นตอ
"นายต้องขอบใจเรามากกว่านะ จุนเป" ฮิโระพูดล้อเลียนที่ทำให้จอนต้องเขกหัวมันไปที ดูสองคนนี้มันเหมือนพี่น้องกันจิงๆ คงไม่แปลกที่ฮิโระมันจะห่วงจอนขนาดนั้น
“ระวังรอยพวกนั้นหน่อยนะ” ฮิโระมันชี้ มาที่ผมกับจอน
อ่าว ตายห่า รอยแดงๆเต็มทั้งคอเลย “เฮ้ยทำไงดีวะ” ผมหันไปถามไอจอน
“ติดกระดุมเด่ะ” จอนมันว่าเอามือติดกระดุมเชิ๊ตหน้าตาย
“แล้วเหมือนกันสองคนนี่อ่ะนะ” ผมไม่อยากดูเนิร์ดน้า
"ไปกันรึยัง" เสียงสาวน้อยสดใสที่ดังมาจากประตู เปิดพรวดมาให้พวกผมต้องตกใจ มือกระชับติดกระดุมโดยไม่ต้องให้ใครถามอีก ที่นี่เขาไม่นิยมเคาะประตูกันรึไง สาวน้อยคนที่โผล่หน้าเข้ามา เค้าโครงสัดส่วนที่ดูไม่ใช่เด็กมัธยมตามที่ได้ฟัง หน้าตาลม้ายคล้ายคลึงที่เห็นแล้วรู้ทันที น้องสาวเจ้าฮิโระมันแหงๆ หน้าเหมือนแม่ไอจอนซะ
สาวน้อยคนนี้มีตาที่น่าลุ่มหลง ความซุกซนที่แฝงอยู่ในรัศมีชนชั้นสูงในสายเลือด ต่างไปจากเจ้าฮิโระคนละเรื่อง ไอนี่ไม่มีมาดเอาซะเลย มีแต่ความเอาแต่ใจที่กินไม่ลงจิงๆ
"เรมิ" จอนเรียกเสียงดังดูจะดีใจเอามากๆ
"จุนเป" เรมิตะโกนก่อนจะวิ่งเข้ามากอด นี่ถ้าไม่ใช่น้องสาวมันอาจทำผมหึงเอาได้นะเนี่ย ก็ดูสวยซะขนาดนั้น แม้หน้าจะแต่งมาบางๆ บางกว่าคนที่ผมเห็นตามถนนมาก เห็นว่าคนญี่ปุ่นแต่งหน้ากันตั้งแต่เด็ก จนชำนาญเรื่องนี้กันแทบทุกคน
"เรมิ นี่เพื่อนพี่" จอนปล่อยตัวน้องสาวออกแล้วแนะนำผมให้รู้จัก มีเสียงกระแอมมาจากเจ้าฮิโระตัวดี
"ยินดีได้รู้จัก แชมป์คับ" ผมแนะนำตัวอย่างสุภาพพร้อมยื่นมือออกไป
"เช่นกันค่ะ เรมิค่ะ" สำเนียงอังกฤษที่เลิศหรูมาอีกคน มือน้อยๆค่อยมาสัมผัสมือผม เจ้าของมือสั่นๆ หน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ ก่อนที่มือจะมาจับโดนมือผม ก็มีคนมาคว้ามือออกไปซะก่อน แห้วเลยผม จะฝีมือใครที่ไหนล่ะ
"เรมิเรียนอยู่โรงเรียนหญิงล้วนมาตั้งแต่เด็ก เขาขี้อาย เป็นผู้ชาย อย่าไปถูกเนื้อต้องตัวโดยไม่จำเป็น" เสียงที่เหมือนเป็นคำสั่งมากกว่าคำบอกของคนขี้หึง เรียกได้เสียงหัวเราะจากเจ้าตัวดีที่รู้เรื่องดีจนเกินไป
"อย่าถือจอนมันเลย มันหวงน้องสาวมันมาก นายไปกับเราดีกว่า" ฮิโระมันไม่พูดป่าวเอามือมากอดคอผมเดินออกไป แต่ไอจอนก็มาลากออกไปอีก
"ก็บอกแล้ว ว่าแชมป์ไม่ชอบให้ใครมาทำอย่างนี้" จอนมันจัดระเบียบคนเขาทั่วไปหมด ที่ทำให้ไอตัวยั่วได้ใจเที่ยวแหย่ไปตลอดทาง
วันนี้โต้เป็นคนขับรถไปโดยมีค๊านั่งอยู่ข้างๆ และพวกผมสี่คนนั่งกันอยู่ข้างหลัง แน่นอนผมต้องนั่งริม นั่งติดไม่ได้แม้กระทั่งฮิโระและเรมิ ไอจอนมันจะห่วงความปลอดภัยของใครกันแน่ ของเรมิหรือของผม มันทำให้ผมต้องหัวเราะออกมาโดยไม่รู้ตัว
"มึงหัวเราะอะไร" จอนมันกระซิบให้ผมพอได้ยินกันสองคน ส่วนคนอื่นๆ นั่งคุยกันเป็นภาษาญี่ปุ่นที่ผมไม่รู้เรื่องซักนิด
"เปล่าซะหน่อย" ผมปฏิเสธไป
"ก็เห็นอยู่ว่าหัวเราะ บอกมานะ คงไม่ได้หลงสเน่ห์ของเรมิใช่มั้ย" คำพูดที่ทำเอาผมหัวเราะหนักขึ้น ให้คนที่นั่งคุยกันต้องหันมามอง
"ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ" หน้าจอนตอนนี้มันทำให้ผมยิ่งขำมากขึ้น ผมชักแน่ใจแล้วล่ะว่าคนที่มันหวงคือใคร
"มึง.." ตาจอนมันเริ่มแดง
"พูดเล่นน่า จอน" ผมรีบปราม ไอคุณชายบ่อน้ำตาตื้นเอ๊ย ล้อเล่นไม่ได้เลย "จะให้พูดกี่รอบกันเนี่ย" คนที่ฟังภาษาไทยไม่รู้เรื่องกลับขำออกมา ไอฮิโระนี่มันอ่านเหตุการณ์ออกตลอดเลยเหรอ มีเพียงอีกสามคนที่นั่งงง เรมิหันมามองผมกับจอนสลับไปมา เหมือนกำลังสงสัยอะไรซักอย่างงง ส่วนตัวไอจอนเองน่ะเหรอ นั่งหน้าบูดเป็นตูดเป็ดอยู่ถัดจากผม
"อย่าโกรธหน่า ก็บอกว่าล้อเล่นไง" ผมพูด
"แหงดิ เรมิเขาน่ารักขนาดนั้น ใครเห็นใครก็ชอบ" จอนมันพูดเสียงดัง แม้โต้กับค๊าคงยังได้ยิน
"จอน" ผมปรามมันให้ใจเย็นลง
"หึงเขาเหรอ จอน" เสียงโต้ดังขึ้น เรียกเอาผมกลืนน้ำลายไม่ลงคอ
"ป่าวซะหน่อย" จอนมันพูดเสียงเซ็ง โต้กับค๊าก็ได้แต่หัวเราะ
"จอน เขาก็อย่างนี้แหละแชมป์ ขี้หวงไม่เข้าเรื่อง ตอนเด็กๆโต้อุ้มเรมิกับฮิโระเป็นไม่ได้ ไม่ยอมขึ้นซะทันทีเลย เป็นพี่ภาษาอะไรไม่รู้นะ" โต้เล่าอดีตยิ้มๆ
"ผมก็ว่าอย่างนั้นแหละคับ" ผมพูดที่ได้แต่เขี้ยวที่ยิงวิบๆมาจากจอน
"ไม่ยุติธรรมเลย พูดให้เข้าใจกันหมดดิ พูดกันสี่คนแล้วสองคนตรงนี้ล่ะ" เสียงท้วงมาจากฮิโระที่เรมิเองก็ทำหน้าอยากรู้ไปกับเขาด้วย
"ไม่ใช่เรื่องของเด็ก" จอนมันพูด
"แก่กว่าปีเดียว อย่ามาพูดเลย" ฮิโระยังท้วงไม่เลิก
"แก่กว่าปีเดียวก็ ถือว่าเป็นผู้ใหญ่กว่า" จอนยังคงไม่เลิก
"นี่จอนกับฮิโระเขาทะเลาะกันอย่างนี้ประจำเลยเหรอคับ" ผมหันไปชวนคุยค๊า
"นี่น้อยลงแล้วล่ะ ยิ่งเรมิผสมโรงนี่ ยิ่งเข้าไปใหญ่ ตอนนี้คงยังเขินอยู่" ค๊าเล่าให้ฟัง แต่หลังผมถูกสะกิดเบาๆ
"พี่แชมป์ พูดให้เรมิเข้าใจด้วยซิ" หน้าที่อ้อนเอาผมซะละลาย อยากได้น้องสาวแบบนี้ซะแล้วสิ
"อือ ได้ๆ คุยภาษาอังกฤษกันละกันนะ" ผมพูด
"พี่แชมป์ใจดีจัง สมเป็นเพื่อนพี่จุนเปเลย ไม่เหมือนฮิโระ บ้า" ด่าพี่ชายตัวเองกันต่อหน้าซะอย่างนั้น
"เรมิ เดี๋ยวนี้กล้าว่าพี่อย่างนี้เหรอ" มือที่มาแกล้งจี้เอวน้องสาว ทำให้รถวุ่นวาย ผมหันไปมองหน้าไอจอน มันก็เอาแต่ยิ้ม ดูมันมีความสุขกับครอบครัวมันเหลือเกิน
“แต่ว่าพี่จอนกับพี่แชมป์ทำไมต้องติดกระดุมคอล่ะ ไม่ร้อนเหรอ” ง่าคำถามที่ผมและจอนตอบไม่ได้เกิดขึ้นแล้ว เหงื่อแตกพลั่กๆ แต่ปลดกระดุมคอไม่ได้ ใครก็ได้ปิดฮีทเตอร์หน่อย...
แม่จอนก็หันมามองผม มีแต่ไอฮิโระที่นั่งแอบหัวเราะคิกคัก ทิ้งปริศนาให้คนไม่รู้เรื่องได้แต่งง
จากชื่อตอน อาจทำให้ใครหลายๆคนผิดหวัง
พี่แชมป์ก็เงี้ยแหละครับ ต้องทำใจ :laugh:
-
เป็นยาที่น่ากลัวมากเลยง่ะ เหอๆ o22
-
ตายละ
ยาไรเนี่ยยยยย :m25:
-
:o8:อิจฉาเเชมป์กะจอนจัง...ทริปนี้ถือว่าฮันนี่มูน...ว่าเเต่ฮิโระคงนอนไม่หลับเลยดิ.. :z1:
-
ท่าทางตอนนี้จะถูกใจหลายๆคน :laugh:
-------------------------------------------------
“โต้มีเรื่องจะเล่าให้จอนกับแชมป์ฟังนะ”
-------------------------------------------------
เตรียมพบกับ The Romance of My Own Special Episode ที่จะมาไขปริศนาต่างๆ เร็วๆนี้!!
-
รอมาหลายวัน ตอนยาออกฤทธิ์
ถึงจะยังไม่ค่อยโฮก แต่ก็น่ารักดี
จอนยังขี้หึง ขี้หวง ไม่เปลี่ยน :-[
-
อ๊ายยยย น้องมั้ง ก็น่ารักดีนะ จอนนี่ขี้หึงนะ แต่น่ารักดีนะ :-[
ตกลงแชมป์กับจอนติดใจใช่ไหมเนี๊ยะ :z1:
-
บทที่ 30 นักบวช
รถแล่นมาจอนที่ภูเขาลูกหนึ่ง มันเป็นอะไรที่ค่อนข้างหนาวสำหรับผม แม้จะใสเสื้อหนาวมาหลายชั้น ถึงหิมะจะยังไม่ตก ภูเขาหัวโล้นที่ต้นไม้ไม่ค่อยเหลือใบให้เห็นก็สวยไปอีกแบบ
“ฮ้า” ผมสูดลมหายใจลึกๆ รับรู้ถึงอากาศญี่ปุ่นแท้ๆ
“ดูไม่เครียดแล้วเนอะ” ไอจอนมันเดินมาทุ้งศอกอยู่ข้างๆ
“ก็ครอบครัวมึงเป็นกันเองขนาดนี้ จะให้กูเครียดไปถึงไหน” ผมว่าหัวเราะ
“ก็ดี” มันตอบแค่นั้นแล้วเดินไปสมทบกับกลุ่ม ผมมองไป พวกโต้เขายืนอยู่บันไดที่ค่อนข้างจะคดเคี้ยว
อยู่ตามแนวภูเขา โต้ถือช่อดอกไม้ช่อใหญ่ไว้ในมือ
“จริงๆ ฤดูนี้ไม่ค่อยมีใครเขามาเคารพศพกันหรอก แต่โต้มีเรื่องจะคุยกับลูกสองคน” โต้เกริ่นขึ้น ผมถึงกับตกใจ
“เคารพศพ” ผมพูดตะครุบปากไว้ไม่ทัน
“ยายกูน่ะ” จอนมันว่า มันรู้แล้วนี่น่า ไม่บอกผมเลย ผมได้แต่ส่งเขี้ยววับๆให้มัน
“แล้วเดี๋ยวจะพาไปวัดต่อนะ” โต้บอก
“ไปเลยดีกว่า” ฮิโระตะโกนขึ้น มันกับเรมิคงเซ็งที่ฟังไม่รู้เรื่องอยู่สองคน
เมื่อเดินขึ้นไปถึงข้างบน บรรยากาศกลับเปลี่ยนไป ต้นหญ้าที่ยังเขียวอยู่ เพียงแต่ต้นไม้ออกจะโกร๋นไปบ้าง ศิลาหินขนาดมหึมาวางอย่างสะอาดสอ้าน บ่งบอกถึงการดูแลรักษาเป็นอย่างดี โต้กับค๊าเดินไปหยิบถังพร้อมกระบวยตักน้ำมา เรมิกับฮิโระเดินเข้าไปไว้ที่แท่นหิน ผมค่อยๆเดินตามไป แต่มีมือหนึ่งมาจับแขนผมไว้
“รู้มั้ย นี่แสดงว่าโต้กับค๊ารับแชมป์เป็นหนึ่งในครอบครัวแล้วนะ” จอนมันว่าอย่างภูมิใจ ผมได้แต่อมยิ้ม แต่พอเดินไปหยุดหน้าหลุมศพ ผมกลับต้องผงะ เพราะไม่เคยเห็นบรรยากาศอย่างนี้มาก่อน
“โต้มีเรื่องจะเล่าให้จอนกับแชมป์ฟังนะ” โต้พูดขณะเดินนำไปไปในวัดที่พื้นเย็น ขาแทบชา
นั่งรอพระรูปนึงที่ค่อยๆเดินออกมานั่งด้วยท่าทีสง่า แต่สิ่งที่น่าตกใจมากกว่านั้น
“หรือที่โต้จะเล่าเรื่องสำคัญคือ พ่อที่แท้จริงของมึง” ยังไม่ทันจบ ผัวะ หัวผมถูกตบไป ขนมที่เพิ่งกินแทบสำลักออกมา
“ห่า นั่นน้ากูเว้ย”
“มึงนี่ ดูดีๆเด่ะ ไม่ได้เหมือนกูคนเดียว น้ากูเหมือนไอฮิโระเหมือนกันนะ” ผมถึงบางอ้อ ท่าทางเชื้อทางแม่ไอจอนจะแรงจริงๆ ลูกหลานออกมา ห้าห้า เหมือนกันเดะ ผมเริ่มได้สติ พยายามทำความเคารพ ดูน้าจอนนิ่งมาก เมื่อกี้คงเสียมารยาทน่าดู คืนนี้ผมจะโดนอะไรมั้ยเนี่ย
...............................
“โต้รู้จักน้าของจอนด้วยเหรอคับ” ผมถามหลัง โต้พาเดินไปรอบๆวัด มีเพียงผมกับจอนที่ตามออกมา
“อือ รู้จักดีเลยล่ะ เขาเป็นเมทเก่าของโต้” โต้พูดกึ่งหัวเราะ ผมเกือบปล่อยก๊ากไปด้วย ท่าทางเอาเพื่อนมาเป็นพ่อสื่อแหงๆ แต่ก็ได้แต่คิดไว้ กระซิบกับไอจอนมันก็คิดเหมือนๆกัน จอนมันก็บรรยายนู่นนี่ไปเรื่อย ซึ่งผมไม่ได้สนใจ สิ่งที่ผมกำลังมองอยู่ตอนนี้คือ สายตาของโต้มันดูโหวงเหวงและว่างเปล่าจนน่าแปลกใจ
“พักตรงนี้ก่อนละกัน” ผมถึงกับสะอึก ช่วงเวลาที่ผมกลัวอาจจะมาถึงแล้ว ความหนาวที่ยิ่งทวีคูณขึ้น มันกลับอุ่นขึ้นมาในอีกเสี้ยววิที่มือมือหนึ่งมากุมมือผมไว้
โต้นั่งลงบนพื้นชานระเบียงของวัด หน้าตาที่จริงจัง การคุยครั้งนี้มันได้เปลี่ยนแนวคิดหลายๆอย่างของผมไปอย่างสิ้นเชิง เมื่อเราจะย้อนกลับไปใน เกือบสามสิบปีก่อน
ต่อ Special Episode-Tokyo Love Story I
-
อยากได้ยานั้นบ้างจังเลย รู้สึกว่ามันจะแพงมาก ไม่มีปัญญาซื้อง่ะ :sad4:
เมื่อคืน..นิดหน่อยคับเลยไม่ได้มาลง ชดเชยช่วงสอบ คืนนี้สองตนติดคับ
ต้นกำเนิดเรื่องราวโรแมนซ์ครั้งนี้ นายฮิโรชิอีกแล้วครับ
พบกันคืนนี้
-
ไม่ได้มาอ่านหลายวัน มีใช้ยาปลุกกันด้วย :m25:
-
ไปอ้อนเฮียแชมป์ให้ซื้อให้ดิ่น้องมั้ง :-[
-
ขอแล้วครับ พี่แชมป์ไม่ยอม
ถามว่า......จะเอาไปใช้กับใคร เป็นตัวเป็นตนก็ไม่มี.....o22
พี่อิมจัดการพี่แชมป์ให้มั้งหน่อยสิคับ
แทงใจดำง่ะ :z6:
-
:laugh: :laugh: :laugh:
ขอแล้วครับ พี่แชมป์ไม่ยอม
ถามว่า......จะเอาไปใช้กับใคร เป็นตัวเป็นตนก็ไม่มี.....o22
พี่อิมจัดการพี่แชมป์ให้มั้งหน่อยสิคับ
แทงใจดำง่ะ :z6:
อ้าวไม่มีเป็นตัวเป็นตน แล้วจะไปใช้กับใครล่ะน้องมั้ง :jul3:
-
ขอเดาว่าพ่อกับน้าจอนต้องมี something กันมาก่อน
เพราะตอนที่บ้านจอนรู้เรื่องจอนกับแชมป์ ป้าหมอนเหมือนจะพูดอะไรเกี่ยวกับพ่อจอนแล้วก็ชะงักไป แล้ววันนี้พ่อจอนก็ท่าทางแปลกๆเหมือนมีอะไรในใจ
...จะเดาถูกมั๊ยนะ...
-
เอาไว้ฝึกความอดทนก็ได้นะ :laugh:
-----------------------------------
เตรียมตัวพบกับบทสำคัญของฮิโระไวๆนี้
-
พี่นิคค้าบ
เป็นหนุ่มเชียร์นิยายไปแย้ว (แบบสาวเชียร์เบียร์) :z1:
ยังไงก็เกาะติดขอบจออยู่แว้ว
คิดถึงพี่แชมป์ กะพี่จอน :-[
:กอด1:พี่นิคกะManji+
-
กอดกุกกุ๊ก :กอด1:
-
Special Episode-Tokyo Love Story I
“พี่หมอน กรได้ทุนไปเรียนญี่ปุ่นล่ะ” เด็กหนุ่มผิวเข้มกระโดดโลดเต้น กลับบ้านไม้หลังเก่าๆ มีเด็กหญิงที่โตกว่าเล็กน้อยยืนยิ้มต้อนรับ
“พี่รู้ว่า กรต้องทำได้” หญิงสาวยิ้มให้อย่างอบอุ่น
“กรจะไปเรียน ทำงานหาเงินเยอะๆ แล้วกรจะได้สร้างบ้านใหญ่ๆ ให้พี่หมอนกับคุณป้าได้อยู่” เด็กหนุ่มที่ต้องอาศัยอยู่กับป้าและลูกสาวที่เป็นที่พึ่งที่เดียว เพราะตัวพ่อแม่ของเขาก็หย่ากันไม่มีใครที่พร้อมจะดูแลเขา ทำให้กรเองเป็นเด็กที่ดูเหมือนจะมีปัญหา แต่เขากลับใช้จุดนั้นในการฟันฝ่าร่ำเรียนจนเกินหน้าเพื่อนๆในโรงเรียน และการได้รับทุนครั้งนี้เองที่จะเปลี่ยนชีวิตของเขาจากหลังมือเป็นหน้ามือ
........................................
“นี่เป็นห้องเรียนของเธอ” เจ้าหน้าที่พากรมาส่งที่ห้องเรียน ตอนนี้เขาเดินทางมาถึงญี่ปุ่นแล้ว ความรู้ภาษาญี่ปุ่นของเขามีเพียงพอสื่อสาร ยังงูๆปลาๆกับการพูด เขากังวลกับทุกสิ่งโดยเฉพาะการเข้าเรียนกับคนญี่ปุ่นจริงๆ ในโรงเรียนที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆในญี่ปุ่น ที่สำคัญเขาเป็นคนไทยเพียงคนเดียวในโรงเรียนแห่งนี้ ประตูถูกเปิดออก อาจารย์มาพาตัวเขาเดินไปในห้องเรียนที่ส่งเสียงอื้ออึงในภาษาที่กรไม่คุ้นเคยเลย
“แนะนำตัวเองหน่อยซิจ๊ะ” อาจารย์เอ่ย
“ผ..ผ.ผผมชื่อกร เป็นคนไทย ยินดีที่ได้รู้จัก” กรพูดออกไออย่างเก้ๆกังๆ เรียกเสียงกรี๊ดกร๊าดจากสาวๆหลายคนในห้อง มีคนถามอะไรหลายคนแต่ตัวกรเองก็ตอบไม่ถูก ก็ได้แต่ตามน้ำไปเรื่อยๆ อาจารย์ให้เขานั่งหน้าสุดในห้อง โดนขนาบไปด้วยเด็กผู้ชายใส่แว่นสองคน ที่จำกัดความได้ว่าเด็กเรียน การเรียนของกรดูจะเป็นไปอย่างไม่ราบรื่น เขาไม่เข้าใจและไม่สามารถทำความเข้าใจกับบทเรียนได้ แม้เพื่อนทุกคนจะดูกันเอง แต่เจ้าสองคนข้างเขาไม่เคยกล่าวแม้กระทั่งคำทักทาย
(หลายวันผ่านไป)
“สวัสดี” กรเริ่มชินกับการพูดญี่ปุ่นที่ต้องใช้ตลอดทั้งวัน เขาเลือกใช้กับคนๆข้างๆตัวทั้งสองคน
“สวัสดี” เสียงเบาๆตอบก่อนหันมามองผ่านกรอบแว่นหนาๆ ผมดผ้าที่บังหน้า มันดูยุ่งเหยิงและให้ความรู้สึกของเด็กเรียนอย่างหาไม่ได้สำหรับกร
“เราชื่อกร นายชื่ออะไร” กรเลือกที่จะสนใจกับคนที่ตอบคำถามเขา
“กงคุง”เสียงทวน
“กร ไม่ใช่กง” กรยังย้ำ
“กอนคุง” เขาพูดอีกรอบ
“เออ นี่แหละ” กรตอบ
“ผมชื่อฮิโรชิ” นั่นเป็นการทำความรู้จักของบุคคลสำคัญที่จะพาให้กรได้เจอกับว่าที่ภรรยาของเขาในอนาคต
..........................................
กรเริ่มปรับตัวได้หลังจากเวลาผ่านไปหลายเดือน อาจจะต้องขอบคุณไอเด็กเรียนที่เขาเคยกลั้นใจกล่าวทักทาย ตอนนี้ฮิโรชิ หรือฮิคุงกลายเป็นเพื่อนที่ซี้สุดสำหรับกร เขามีอะไรหลายๆอย่างที่คล้ายกัน แม้กรจะไม่ยอมรับว่าเขาเองเป็นเด็กเรียนแบบเดียวกับฮิคุง
ฮิคุงเองภายใต้หน้าอันเรียบเฉยเขาเป็นคนที่ร่าเริง และสนุกสนานตรงข้ามกับบุคลิกที่แสดงออกของเขา หลายๆครั้งที่กรเรียกร้องให้เขาแสดงออกกับทุกคนในตัวตนที่แท้จริงของเขา จนกรเองมารู้ในภายหลังสำหรับเหตุผลที่ทำให้ฮิคุงเป็นคนเก็บตัว และไม่มีใครกล้ามาคุยกับเขามากนัก
“ฮิ ดูสองคนนั้นดิ สมกันดีนะ คนหนึ่งก็หล่อ คนนึงก็สวย เหมือนเจ้าชายกับเจ้าหญิงเลย” กรมองไปที่คนสองคนพร้อมพูด เขาสะดุดตาคนสองคนนั้นอย่างจัง ความรู้สึกในอกของเขากำลังเรียกร้อง บางสิ่ง สิ่งที่เขาเองก็ไม่เคยเปิดรับ
“เขาไม่ได้เป็นแฟนกันหรอก” ฮิตอบเบาๆ
“นายรู้ได้ไง” กรถามอย่างรวดเร็ว ทำให้ฮิถึงกับอึ้ง
“นายไม่รู้จริงๆเหรอ ว่านั่นนะ พี่ชายกับน้องสาวเรา” คำตอบที่เหมือนน้ำแข็งสาดใส่กร เขาคิดว่าเขาสนิทกับฮิดี แต่เขาเองกลับไม่รู้จักครอบครัวของฮิโรชิเลย
เพราะทุกครั้งที่เขาถาม ฮิคุงจะไม่ตอบ แต่อย่างน้อยตอนนี้เขาก็เหมือนจะยอมรับกรในระดับหนึ่ง และที่สำคัญกว่านั้น ตาของกรยังคงมองไปที่สองคนนั่น คนหนึ่งมาดแบบองค์ชายทุกระเบียดนิ้ว ถ้าจำไม่ผิด เขาคือตัวแทนนักเรียนที่เรียกได้ว่าเพอร์เฟค เก่งทั้งการเรียนและการดูแลนักเรียนในตำแหน่งประธานนักเรียน
ส่วนอีกคน ความสวยที่สะดุดตาคนทั้งโรงเรียน มาดนางพญาแต่กลับดูไม่หยิ่ง เธอทักทายคนตลอดทางที่ผ่านมา เธอคนนี้คือนักเรียนดีเด่นทางการเรียนและกีฬายิมนาสติกลีลาบนลานเสก็ตที่เรียกว่ามนต์สะกดเจ้าหญิงหิมะ ยิ่งไปกว่านั้นชื่อเสียงสองคนนี้ที่ดังไปกว่านั้นคือ ลูกเจ้าของธุรกิจส่งออกหมื่นล้านอันดับต้นๆในญี่ปุ่น
การรับข่าวสารครั้งนี้ทำให้กรถึงกับอึ้ง เด็กหนุ่มที่นั่งเรียนข้างเขา เที่ยวกันจนกลายเป็นซี้เขา คือหนึ่งในสามคนที่จะรับมรดกหมื่นล้านนั้นด้วย
“ฮิ ไมนายไม่เคยเล่าให้เราฟัง” กรบ่นอย่างน้อยใจ
“หือ” เสียงถามที่ไม่มั่นใจในคำถาม
“ทำไมนายไม่เคยเล่าให้เราฟัง” กรย้ำอีกครั้ง
“กลัวนายไม่กล้าคบกับเรา” ฮิก้มหน้าพูด เขาเป็นคนที่ดูไม่มีความเชื่อมั่น คงมีเหตุมาจากความเพอร์เฟคเกินไปของพี่และน้องของเขา
“จะไม่กล้าคบได้ไง แค่นายเป็นนายแบบนี้ มันก็ดีที่สุดสำหรับเราแล้ว” คำพูดของกรที่ทำให้ฮิโรชิเปิดใจที่จะไว้วางใจเพื่อนคนนี้
“กร ขอไปอยู่กับนายที่หอได้มั้ย” ฮิถามขึ้น
“อือ ได้ดิ” เป็นคำตอบที่งุนงง ตัวเขาเองก็รับไม่ทัน พอคิดอีกที ห้องที่แสนจะเล็กของเขาจะมีคนมาอยู่ด้วย ยิ่งไปกว่านั้นเป็นคนที่รวยระดับล้นฟ้าที่เขาไม่มีวันเทียบติด จนในที่สุดฮิก็ย้ายมาตามที่พูดจิงๆ ของติดตัวมาเพียงไม่กี่ชิ้น ทำให้กรได้รู้จักฮิดียิ่งขึ้น เขาเป็นคนที่เรียบง่าย ถ้าไม่บอก ยังไงก็ดูไม่ออกว่าเป็นเศรษฐีหมื่นล้าน
“กร นายนอนเตียงดิ เรานอนพื้น” ฮิโรชิที่กำลังปูพื้นแคบๆเพื่อจัดเป็นที่นอน
“ไม่ นายดินอนเตียง นายเป็นแขกนะ” กรยังค้าน
“เราแค่ขอมาอาศัย ให้เจ้าบ้านมานอนพื้นได้ไง” สงครามเล็กๆเกิดขึ้นจนสุดท้ายไม่มีใครได้เตียงไป สองคนลงมานอนอยู่บนพื้นแม้มันจะกว้างกว่าเตียงแต่ก็แคบสำหรับเด็กวัยรุ่นสองคนจะนอนได้อย่างสบายๆ
“นายไม่น่าลำบาก ไปนอนบนเตียงเหอะ” กรยังบอก ได้แต่เพียงการส่ายหน้าของแขกประจำ
“ขอบใจนะ นายทำให้เรารู้สึกเหมือนคนขึ้นมาหน่อย” คำพูดที่ก้องเข้าโสตประสาทของกร ความเจ็บช้ำที่แฝงมาในคำพูด
“ไหงพูดบ้าๆอย่างงั้นล่ะ” กรแย้ง
“กรไม่เข้าใจเราหรอก การอยู่ในสังคมแห่งความสำเร็จ มีเพียงเราคนเดียวที่ทำอะไรไม่ได้ พี่กับน้องของเราเก่งกว่าที่เราจะตามทัน เราเหมือนเป็นปมด้อยของบ้าน เชื่อมั้ยป่านนี้คงยังไม่มีใครรู้ว่าเราอยู่นี่” ฮิโรชิบ่นอย่างน้อยใจ ความรู้สึกที่แล่นเข้าสมองให้คว้าเอาเพื่อนซี้ตรงหน้ามากอดอย่างไม่ทันรู้ตัว
“เรามันแค่ส่วนเกิน ไม่มีเราสักคน บ้านเราคงดีกว่านี้” เสียงที่สะอึกสะอื้น กรทำได้เพียงแค่ปลอบใจเจ้าซี้ตรงหน้า เขาเคยอยากรวยอยากเก่ง แต่ตอนนี้เขากลับเห็นความเที่ยงธรรมบนโลก ไม่มีใครเพอร์เฟคได้บนโลกใบนี้
ปล. เนื้อเรื่องในนี้ต้องแต่งเองบางส่วนนะคับ มานไม่ใช่เรื่องของผม เลยต้องดำน้ำไปเท่าที่ทำได้ มีอะไรผิดพลาดก็ขออภัย ณ ที่นี้คับผม
อันนี้พี่แชมป์เขาแต่งเองด้วย ทำให้เนื้อเรื่องอาจจะไม่ละเอียดเท่าเรื่องตัวเองครับ :really2:
-
Special Episode-Tokyo Love Story II
ในวันเกิดของฮิโรชิ กรเตรียมของขวัญพิเศษที่สุด ที่เขาเก็บเงินอดออม ทำงานมาเพื่อของขวัญแก่เพื่อนรักที่เขารู้จักมันดีมาก และอยากเอาข้อดีของมันมาให้คนอื่นเห็น
“ฮิโระ ไปเที่ยวกันไป” กรชวนหลังเลิกเรียนทั้งที่ยังไม่ได้บอกมันว่าเขาจะเซอร์ไพรซ์วันเกิดใก้
“วันนี้ที่บ้านมีงานน่ะ”
“อ่าว กี่โมง” กรถาม แผนเขาจะล้ม แต่มันคงทำให้ไอเพื่อนรักเขามีความสุขกับปาร์ตี้ครอบครัวก็โอเค
“ทุ่มนึง” ฮิตอบ
“ยังมีเวลานี่ รีบไปเหอะ” ไหงซะแผนเขาก็ยังไม่เสีย เขาลากฮิโรชิไปสถานที่ที่ไม่ได้ไปมานาน
ร้านตัดผม ค่าตัดผมที่ญี่ปุ่นแพงมาแต่ไหนแต่ไร กรเลือกที่จะตัดเองอยู่ประจำเพราะเขาไม่มีเงินมากพอที่จะเข้าร้าน ครั้งนี้ร้านตัดผมที่ฮิโระต้องใช้คือ ร้านประจำของเขา
“นั่งนิ่งๆ ถอดแว่นออก” การที่กรได้สั่งเจ้าเศรษฐีพันล้านทำให้เขาดูมีอำนาจขึ้นเยอะ เขาต้องสวมบทบาทจำลองที่ต้องตัดผมไอเพื่อนหัวยุ่งคนนี้ให้ออกมาดีที่สุด ถึงเขาจะเคยตัดผม เขาก็เคยตัดให้คนอื่นเพียงไม่กี่ครั้ง แล้วนี่ถ้าพลาดหัวเขาคงหลุดออกจากบ่าด้วยงานเลี้ยงคืนนั้น ผมที่ตกลงไปกองบนพื้น เปลี่ยนให้ไอเด็กเรียนคนเดิมกลายเป็นเด็กหนุ่มคนใหม่ที่ไม่เหลือเค้าเดิม ทั้งหน้าตา ท่าทาง บุคลิกมันคล้ายกับพี่ชายของมันอย่างมาก
“หล่อแล้ว” กรพูดเมื่อตัดเสร็จ เขาต้องเปลี่ยนการใช้เงินที่จะพาฮิไปตัดผมไปซื้ออย่างอื่นให้เพื่อที่ฮิจะได้ไปงานเลี้ยงในบุคลิกใหม่
“เดี๋ยวสระผมก่อน” ทุกอย่างกรจัดเสร็จสรรพ ที่ฮิต้องทำตามอย่างว่าง่ายฮิโระดูประหม่าไปจนสังเกตได้ อาจเป็นเพราะงานเลี้ยงสำคัญของที่บ้าน กรได้แต่เดา ไม่กล้าถามตรงๆ
“เสร็จแล้วใช่มั้ย” ฮิถามขึ้น หลังจากเช็ดผมเสร็จ
“ยัง นายยังไม่ได้ของขวัญวันเกิดจากเราเลย” กรหลุดปาก
“นายรู้เหรอ” ฮิถามอย่างดีใจ
“อือ” กรตอบพลางเกาหัว เขาหลุดอีกแล้ว “แต่ไง เด่วไปดูของขวัญที่จะให้นายกันดีกว่า”
“อือ” เสียงตอบรับอย่างเต็มอิ่มของฮิโรชิ ดูมันจะมีความสุขเป็นพิเศษในวันนี้
............................
“ยินดีต้อนรับค่ะ” พนักงานขายออกมาต้อนรับ
“ขอดูแว่นใหม่ๆหน่อยคับ” กรว่าพร้อมพยักเพยิดให้ฮิลองใส่
“นายชอบอันไหนก็อันนั้น” ฮิบอกง่ายๆ
“ได้ไง อุตส่าห์พามาเลือกเอง”กรว่า
“นายชอบเราก็ชอบ” คำพูดที่ทำเอากรสะดุด.....
“อือ งั้นอันนี้” กรเลือกด้วยอาการรุมๆแปลกๆ เขาเริ่มไม่เข้าใจไอเพื่อนข้างตัว ที่วันนี้มันว่าง่ายจนหน้าแปลกใจ
“หกหมื่นเยนค่ะ ต้องรอตัดสักครู่นะคะ” หกหมื่น ตังไม่พอ กรได้แต่คิด นั่นเป็นเงินที่สูงมากในสมัยนั้น ดูฮิโระจะเข้าใจ เลยหยิบเงินมาจ่าย
“ขอแว่นให้เร็วที่สุดนะคับ ชาร์จได้เต็มที่” เขาว่ายิ้มๆ ยิ่งทำให้กรโกรธตัวเองแทบจะซุกแผ่นดินหนี
“นายตัดผมให้เราแล้วน่า แค่นั้นก็เป็นของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตเราเลยล่ะ” คำพูดทำให้กรอยากแทรกแผ่นดินหนีกว่าเก่า หน้าเขาคงแดงไปถึงไหน
“เป็นอะไรของมึงไอกร มึงจะอายทำห่าไร” เขาได้แต่คิดอยู่ในใจ
“ระหว่างรอ เราไปซื้อของอีกนิดหน่อย” คราวนี้คนนำเป็นฮิโรชิ เขาพาตระเวนย่านนั้นอย่างเชี่ยวชาญ
ก่อนไปโผล่ในร้านเสื้อผ้าที่ดูแพงเกินกว่ากรจะแตะ ฮิไปคุยกับพนักงานในร้านไม่กี่คำ กรก็ถูกลากไปจับแต่งองค์ออกมาในชุดพิธีของญี่ปุ่น
“ไปกันเหอะ” ฮิว่าง่ายๆก่อนเดินนำ
“เฮ้ยยังไม่จ่ายเงินเลย แล้วอีกอย่างมันแพงมากเลยนะแต่ละตัว” กรดึงฮิกลับมา
“เรียบร้อยแล้ว” ฮิพูดซ้ำๆจนกรเริ่มหงุดหงิด
“ราคาเท่าไหร่” กรตะโกนถาม จนฮิโรชิต้องหันมาอย่างตกใจ
“สี่แสนกว่า” ฮิตอบเบาๆ เขาคงไม่คิดว่ากรจะโกรธ
“หา สี่แสนกว่า” นั่นเป็นเงินที่กรสามารถกินอยู่ได้หลายเดือน มันคงไม่คุ้มที่จะเอามาซื้อเสื้อผ้า ที่เรียกว่าผ้ามาต่อๆกัน
“แล้วเราจะคืนนายยังไงหมด”
“ไม่เป็นไร ถือว่าค่าหอละกัน” ฮิยิ้มตอบ
“มันเป็นค่าหอเราได้สี่ปีเลยนะ” กรยังบูด
“ก็ขออยู่ไปเรื่อยๆ อาจเกินสี่ปีก็ได้ใครจะรู้” คำพูดที่เหมือนไฟชอตให้กรต้องคิดหนักอีกครั้ง
........................................
รถที่จอดอยู่หน้าหอโกโรโกโสคือรถไฮโซที่กรเคยอยากนั่งมานานแสนนาน คนขับถึงกับผงะในบุคลิกภาพของคูณหนูคนใหม่ที่บัดนี้ผมเผ้าเป็นทรงขึ้น แต่ก็ยังคงเลือกที่จะเงียบและพาคุณหนูไปส่งที่บ้าน การเข้าบ้านเพื่อนรักครั้งแรกทำให้กรงงเป็นไก่ตาแตก ทำไมมันอยากไปอยู่หอเรา ทั้งที่บ้านมันกว้างกว่าหลายร้อยเท่าเห็นจะได้
การปรากฏตัวครั้งนี้ของฮิโรชิเรียกความสนใจของทุกๆคน แม้กระทั่งครอบครัวของเขาเอง
“พี่ฮิโระ ไปทำอะไรมา” เจ้าหญิงหิมะที่เคยเห็นเพียงไกลๆมายืนอยู่หน้ากรในระยะเผาขน
“เรนะ นี่เพื่อนสนิทพี่ กอน” ฮิโระเน้นเสียง น้องสาวถึงกับขำ
“ยินดีที่ได้รู้จัก เรนะค่ะ”
“เช่นกัน กรคับ” ระดับภาษาเขาดีขึ้นมากหลังจากได้เมทเป็นเจ้าของสำเนียง กรคุยกับเรนะอย่างถูกคอ มันเหมือนถูกดึงไปในโลกส่วนตัวจนถูกกระชากให้หลุดมาอย่างแรง ในมือคุณชายใหญ่
“ใครเชิญตัวตลกที่ไหนมาเนี่ย” เสียงห้วนๆดังมาจากหลังเรนะ
“พี่ทาเคชิ นี่เพื่อนพี่ฮิโระนะ” เรนะตีเตือนพี่ชาย
“ไหนฮิโระล่ะ” ทาเคชิถามอย่างอารมณ์ดี เมื่อกี้คงเป็นมุก ที่กรขำไม่ออก
“นี่ไง” เรนะชี้
“ฮิโระ นายไปทำอะไรมา ไหนว่าจะไม่ยอมให้ใครมาตัดผมไง” ทาเคะล้ออย่างอารมณ์ดี
“กรมันตัดให้” คำตอบที่เรียกให้สองพี่น้องมองหน้ากรชั่ววูบ
“ดีแล้ว อย่างนี้นายเท่กว่าเยอะเลย” ทาเคะลูบหัวฮิโระอย่างเอ็นดู “นี่ที่นายแอบหนีไปทุกคืนพี่ยังไม่บอกใครนะ”
“แอบไปกับสาวไหนฮึ”
“ผมไปอยู่กับกรมันหรอกน่ะ”
“อ่าว พี่ก็นึกว่าเราติดหญิง” คำพูดให้ฮิโระยิ้มออก ดูพี่ชายรักฮิโระมันมาก
ในงานพ่อแม่ของฮิโระก็อยู่ แต่มัวรับแขก ความสนใจจึงไม่ได้อยู่ที่เจ้าของวันเกิดซักเท่าไหร่
ไม่มีใครเข้าข้างมั้งเลย :impress3:
ล้อเล่นคับ ยาน่ะได้มา เอาไปใช้กับคนข้างบ้านก็ได้ :laugh:
นิค สาวเชียร์นิยายเหรอ รับตำแหน่งมั้ยครับนิค :m20: ยังไงนิคก็เป็นนักเชียร์ในใจเฮียเสมอนะ
ชอบรูปของกุกกุ๊กจังน่ารัก
แล้วช่วงนี้ มาเร็วและแรงครับ กลัวลงไม่ทันอีก เจอกันครับ ถี่ยิบ
-
:z13: น้องมั้ง
รออ่านตอนต่อไปนะ
:z2: :z2: :z2:
-
ย้อนไปถึงรุ่นพ่อเลยเหรอเนี่ย
รออ่านต่อคร้าบบบบบ
:bye2:
-
เปลี่ยนเป็นหนุ่มจะดีกว่านะ = =
-
ได้เลยนิค เอาตำแหน่ง ROMO Leader ไปละกันนะครับ
แต่อาจจะต้องพ่วง spoiler ไปด้วย 55
ช่วงนี้ทู้เงียบมากมาย แต่มั้งก็ยังคงลง ยังไงเรื่องราวจะใกล้สู่ช่วงจบเร็วๆนี้ ยังไงช่วยเม้นท์ทิ้งทวนกันบ้างนะคร้าบ
เป็นกำลังใจให้เด็กยังสอบ :laugh:
Special Episode-Tokyo Love Story III
การกลับมาเรียนครั้งนี้ทำให้ฮิโระกลายเป็นจุดสนใจของหลายๆคน ด้วยหน้าที่คมเข้ม แล้วช่วงนี้ฮิโระร่าเริงขึ้นมาก จนทาเคชิเองก็คงผิดสังเกต
“กร เรามีเรื่องอยากจะบอกน่ะ” ฮิเอ่ยขึ้นขณะกำลังนอนเล่นอยู่บนพื้นห้องเล็กๆ ที่บัดนี้เตียงกลายเป็นที่เก็บของแและที่นอนก็ถูกย้ายลงมาข้างล่าง
“หือ” กรหันหน้าไป จังหวะนอนที่ตัวใกล้กันอยู่แล้วยิ่งพลิกกลับมาติดอย่างนี้ หน้ามันห่างกันไม่กี่นิ้ว เหมือนเรียกเลือดให้สูบฉีดหน้าอีกฝ่าย
“ป่าว ไม่มีอะไรแล้ว” คำพูดกับอาการที่ถ้าไม่ผิดสังเกตก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว
“ฮิมัน....” กรเริ่มสงสัยในอาการเปลี่ยนไปของเพื่อนสนิท เขาควรเลือกที่จะจบเรื่องนี้ก่อนมีปัญหา
“ฮิโรชิ” ชื่อเต็มที่ถูกเอามาใช้ เรียกให้คนที่หลบตาต้องหันกลับมามองอีกครั้ง
“กูมีเรื่องอยากให้ช่วยหน่อย” กรรวบรวมความกล้าก่อนจะเอ่ย
“เรื่องอะไร” ฮิเอ่ยถาม
“กูอยากรู้จักเรนะว่ะ” เสียงที่ทำให้บรรยากาศในห้องเงียบอีกครั้ง
.................
สุดท้ายฮิโรชิก็ไม่เคยทำให้เขาผิดหวัง กรกลายเป็นเพื่อนคนหนึ่งที่สนิทกับเรนะยิ่งกว่าผู้ชายคนไหนจะมีโอกาส ด้วยเรนะเองก็เป็นคนที่มีอัธยาศัยและมนุษยสัมพันธ์ที่ดี สองคนค่อยๆคุยกันถูกคอขึ้นเรื่อยๆ
แม้ทาเคชิจะไม่ค่อยเห็นด้วยกับความสนิทของทั้งสอง แต่เสียงเดียวก็สู้สองเสียงไม่ได้อยู่แล้ว เพราะเรนะเองก็ถือหางข้าง ฮิโรชิ อาจจะเพราะ พี่ชายคนกลางเธอ น่าเอาอกเอาใจมากกว่า หรือ เธอเองก็รู้สึกถูกชะตาของชายไทยคนนี้ซะแล้ว
“ฮิโระ” กรชวนคุยขึ้น หลังจากที่บทสนทนาระหว่างสองคนจะเริ่มลดลงเรื่อยๆ
“ว่าไง” ฮิถามขึ้น โดยที่ยังนอนหันหลังให้
“กูไม่เหมาะกับเรนะเลย มึงว่าไหม”
“เรื่องแบบนี้ มันไม่เกี่ยวกับความเหมาะสมหรอก มันอยู่ที่ ความรู้สึกของคนสองคนที่มีให้กันมากกว่า”
นั่นเป็นคำพูดที่ช่วยให้กรได้ฝ่าอุปสรรคนานัปการ เขากลายเป็นบุคคลที่เรียนดีกว่านักเรียนญี่ปุ่นในโรงเรียน เขาพิสูจน์ให้คนรู้ว่า ถ้าเขาตั้งใจ เขาเองไม่ได้ด้อยศักยภาพกว่าคนญี่ปุ่นเอง และยังฝ่าฟัน จนเอาชนะหัวใจของสาวที่เปรียบเสมือนไอดอลอันดับหนึ่งของโรงเรียน
ไม่ใช่แค่หน้าตา แต่ฐานะที่ต่างชนชั้นกับกรเอง ก็เป็นขวากหนามที่เป็นบทพิสูจน์เพื่อยืนยันความรักของคนทั้งสอง
.................
“ไม่น่าเชื่อว่า กูจะได้มีวันนี้” กรพูดกับฮิในห้องเตรียมตัวงานแต่งงาน ที่ฝ่ายเจ้าสาวกลับเป็นฝ่ายที่ต้องจ่ายเงินมากกว่า
“ก็มึงพยายามมาขนาดนั้น นี่หว่า เอาชนะได้ทั้งพ่อกู พี่กู” เสียงเพื่อนซี้ที่ตอบรับพร้อมกับรอยยิ้มอบอุ่น
“ก็เพราะมึงด้วย มึงเป็นคนช่วยให้กูมีวันนี้” กรขอบคุณฮิโรชิ สายตาที่มองกลับเต็มไปด้วยความเบิกบาน แม้กรเองจะรู้ซึ้งถึงความเป็นจริงที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
“ฮิโรชิ” กรเรียกเสียงสั่น งานกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่นาน
“หือ” เสียงตอบรับซื่อๆ
“มึงคิดยังไงกับกู” กรถามเสียงเข้ม เขาหลุดปากกับสิ่งที่ไม่ควรถาม และเป็นคำถามที่ถูกเก็บอยู่ในใจมานาน เขาไม่ต้องการความเปลี่ยนแปลงกับเพื่อนซี้ของเขาคนนี้
“...........” ไม่มีเสียงตอบรับ ฮิโรชิเหมือนจะตกใจในสิ่งที่ถูกถาม
........................
หลังจากคำถามที่ไม่ได้รับคำตอบใดๆ หลังงานแต่งงานของกรผ่านไปไม่นาน นายฮิโรชิตัดสินใจบวชเป็นพระ โดยที่ไม่บอกสาเหตุใดๆ ท่ามกลางการคัดค้านจากทุกๆคน แม้จะโดนพ่อและแม่ของตัวเองบีบบังคับอย่างไร เขาก็ไม่เคยย้อนกลับมาทางโลก ปล่อยปริศนาทุกๆอย่างที่ใครก็ไม่สามารถหาคำตอบได้
ทุกคนต่างก้าวไปข้างหน้า ชื่อฮิโรชิถูกนำไปใช้ตั้งชื่อลูกของพี่ชายคนหนึ่งที่รักน้องชายของเขาอย่างยิ่ง ถ้าไม่มีนายฮิโรชิคนนั้น จอนคงไม่อยู่บนโลกนี้ และถ้าไม่มีนายฮิโรชิคนนี้ โต้คงไม่ยอมให้จอนคบกับผมเป็นแน่
ต่อบทที่ 31 Move in-Plan
ผมก็อยากเล่าให้มันละเอียดกว่านี้นะคับ แต่มันไม่ใช่เรื่องของผม ผมก็ไม่ค่อยรู้ แล้วที่เราได้ก็เพราะเจ้าตัวเขาอนุญาต แต่ผมไม่กล้าถามเซ้าซี้ ถ้าไม่เข้าใจยังไงถามมาแล้วผมจะไปถามเขาต่อให้ละกันนะ
อันนี้ พี่แชมป์ก็แถแหลก และ จบลงอย่างฉับพลัน มั้งเองก็ตามไม่ค่อยจะทัน
แต่ก็เป็นเค้าที่เป็นต้นเรื่องนี้ล่ะครับ
-
ตอนแทรกค้าบ
บทที่ 30.5 บายเนียร์พี่ฮัท
“พี่ฮัท” ผมวิ่งทึกๆเข้ามาหาพี่ฮัท ที่นั่งเครียดอยู่กับแลปท๊อปที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
“ว่าไง ไอหนู ว่างเหรอ” พี่ฮัทขยับกรอบแว่นขึ้นมามองผม ช่วงนี้พี่เขามีปัญหาทางตาเลยต้องเปลี่ยนมาใส่แว่น เท่บาดใจผ... คนจริงๆ (แฮะๆ อย่าว่ากูนะจอน)
“ป่าวหรอกคับ พี่ฮัทใกล้จบแล้วนี่ อยากมาเล่นกับพี่ฮัทหน่อย เดี๋ยวจะไม่ค่อยเจอกัน” ผมปิดหน้าจอคอมพี่ฮัทลง ไอจอนเดินมาข้างหลัง ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
“จอน วันนี้ไม่หาอะไรให้แชมป์เล่นเหรอ ว่างมากวนพี่เนี่ย”
“ป่าวหรอกพี่ ไอแชมป์มันก็อย่างนี้แหละ อยู่เฉยๆไม่เคยได้ ซนไปทั่ว” บทสนทนายังกะผู้ปกครองคุยกัน
“อ่าวๆ เล่นด้วยแค่นี้ก็หาว่ากวน ไม่เล่นด้วยแล้วก็ได้” ผมแกล้งงอน
“อ่ะๆ อยากเล่นก็เล่น พี่ไม่ว่าแล้ว” พี่ฮัทลากผมกลับมา มือก็ขยี้หัวผม ผมแอบเหลือบสายตามองไอจอน มันก็ยิ้มๆไม่ว่าอะไร
เยส.... มันไม่หึงผมกับพี่ฮัทแล้ว
“พี่ฮัท จบแล้วจะทำอะไรคับ” จอนมันถาม
“กะจะไปเรียนต่อที่เมกาหน่ะ” สิ่งที่ผมฟังแล้วแทบช็อค
“ทำไมแชมป์ไม่รู้อ่ะ” ผมท้วงเสียงดัง
“ก็ไม่เห็นเคยถาม เดี๋ยวนี้เรื่องพี่ เรื่องน้องไม่เคยสนใจเลยหน่ะ เรา” พี่ฮัทตัดพ้อ ผมถึงกับเหวอ โดนเล่นเองมั่ง
“เมื่อไหร่” ผมถามต่อ
“ก็เร็วๆนี้” พี่ฮัทเป็นอีกคนที่ผมไปหาบ่อยๆโดยเฉพาะเวลาทะเลาะกับไอจอน แล้วถ้าพี่ฮัทไม่อยู่ ก็เหลือไอแทคคนเดียวอ่ะดิ (คิดเห็นแก่ได้อีกผม)
.......................
“ทำไมมานอนบ้านพี่ได้ล่ะวันนี้” ผมอาบน้ำซะตัวหอมฟุ้ง ออกมานั่งเล่นอยู่บนเตียงพี่ฮัท
“ก็อยากคุยนี่ เดี๋ยวพี่ฮัทก็จะไปเมกาแล้ว” ผมบ่น
“อีกตั้งนาน พี่ยังไม่จบเลยนะ” พี่ฮัทพูด
“ทำไมพี่ฮัทไม่บอกผมก่อน” ผมถาม ดูพี่ฮัทอึกอัก
“พี่ไม่รู้จะบอกยังไง”
“พี่ฮัท ผมยังไม่ได้ขอโทษพี่ฮัทเรื่องเมื่อตอนนั้นเลย” ตั้งแต่วันที่ผมคืนดีกับจอน เราจะคุยกันเรื่องทั่วไปมากกว่า ไม่ค่อยได้คุยเรื่องที่ผ่านมาเลย
“พี่ก็บอกแชมป์แล้วนี่ ว่ายังไงพี่ก็ยังเป็นพี่เราเหมือนเดิม พี่ก็ไม่ได้โกรธอะไรด้วย” พี่ฮัทนั่งลงข้างๆผม
“แล้วมานี่ จอนไม่ว่าอะไรเหรอ เดี๋ยวจะมีเรื่องอีกนะ” พี่ฮัทถาม คิ้วนี้เลิกขึ้นซะสูง กลัวอะไรค้าบ
“เมื่อกี้เพิ่งรายงานความเคลื่อนไหวเองพี่ ไม่เคยขาดการติดต่อเกินครึ่งชั่วโมง” ผมบ่นบ้าง
“จอนเขาหวงเรา เราน่าจะดีใจนะ” พี่ฮัทเอนตัวลงนอน
“ก็ไม่ได้รำคาญนี่นา” ผมล้มตัวลงข้างๆ
“พูดตรงๆ บ้างก็ได้นะเราหน่ะ” พี่ฮัทขยี้หัวผม
“แล้วพี่ฮัทยังไม่พูดกับแชมป์ตรงๆเลย” ผมมองหน้าพี่ฮัท ผมรู้สึกถึงสิ่งที่กั้นกลางระหว่างเราอยู่ ผมไม่อยากให้พี่เขาต้อง...
“มันใช้เวลานานในการสร้างนะแชมป์ ใช่ว่าเราจะทิ้งมันได้เพียงข้ามคืน” พี่ฮัทมองบนเพดาน
“เกี่ยวหรือเปล่า ที่จะไปเมกา” ผมถาม
“ก็นิดหน่อย ยังไงก็ต้องเรียนต่อ” พี่ฮัทบอก
“เผื่อจะเจอสาวน้อยน่ารักที่นู่น”
“พี่ฮัทไม่ได้เป็น....” ผมหลุดถามสิ่งที่ไม่ควรถาม
“แล้วไงล่ะแชมป์ ชีวิตคนไม่ได้อยู่ที่ความต้องการเราทั้งหมดนี่น่า” เสียงพี่ฮัทดูท้อๆ
“แล้วนั่นคือสิ่งที่พี่ต้องการเหรอ” ผมถาม ผมอยากให้พี่ฮัทได้สิ่งในสิ่งที่คนดีๆควรได้
“อือ นั่นล่ะที่พี่ต้องการ พี่อยากแต่งงาน มีลูกน่ารักๆ ใช้ชีวิตให้มีความสุข” ผมยิ้มตอบกับความฝันในอนาคตของพี่ฮัท
“แล้วแชมป์จะรอนะ” ผมพูด
“อือ รอดูละกัน” พี่ฮัทดึงผมเข้าไปกอด
“แชมป์รักพี่นะคับ”
“ขอบคุณคับ อยากให้เลี้ยงอะไรอีกล่ะ”
“เซเวนเซ่น พรุ่งนี้” ผมพูดแล้วเราก็หัวเราะไปกับความสบายใจในความเป็นพี่น้อง อีกครั้ง
-
:z13: น้องมั้ง
วันนี้มาลงหลายตอนนะ +1 ให้กับความขยันนะ
ปล.อ่านจบแล้ว แต่วันนี้เบลอ ๆ แล้วจะมาเม้นท์ให้พรุ่งนี้นะ
-
แว้บม่อ่านต่อค้าบ
:z2: :z2:
-
ตอนต่อไปได้เวลาเตรียมแต่งเจ้าสาวเข้าบ้าน :m20:
-
^
^
^
น้องรีบนอ่ะ น้องนิค มาทำให้อยากรู้
น้องมั้ง รีบ ๆ มาต่อนะ :impress:
-
บทที่ 31 Move in-Plan
“เน่ เราใกล้จะเรียนจบกันแล้วอ่ะ เอาไงต่อดี” จอนมันถามขึ้น เวลาที่ผ่านไปอย่างรวดเร็ว นี่เราจะจบปีสี่กันแล้วเหรอ
“เรียนต่อดิ ถามแปลกๆ” ผมว่าขณะกำลังนั่งปั่นงานบนโต๊ะ ตอนนี้ไม่ว่าบ้านผมหรือ บ้านไอจอนก็มีเซทโต๊ะทำงานสำหรับคนสองคน เรียกได้ว่า อยู่แทบจะไม่ห่างกันเลย เมื่อที่บ้านก็รู้ เพียงแต่ว่าเราไม่ได้จะทำอะไรกันบ่อย เกรงใจที่บ้านอ่ะนะ ถึงจะรู้แล้วก็ตาม
“แต่ว่าแชมป์กับจอน จะยังได้เรียนที่เดียวกันอยู่เหรอ” จอนมันถาม
“จอนจะไปเรียนที่ญี่ปุ่นต่อเหรอ” ผมถาม ไม่มีคำตอบ มันเป็นสายตาที่จ้องมาในตาผม เหมือนต้องการให้ผมตอบแทน
“ถ้าจอนอยากเรียนที่ญี่ปุ่น เราไปเรียนด้วยกันก็ได้” ผมบอก
“อ่าว แชมป์ อยากเรียนที่เมกานี่ ทำไมเปลี่ยนอ่ะ” จอนมันตกใจ
“เทียบระหว่างเรียนเมกา กะได้อยู่กับจอน ไม่เห็นต้องคิดมาก” ผมตอบแค่นี้ ไอคุณชายบ่อน้ำตาตื่น ก็ทำตาซึ้งอีกแล้ว
“แต่ว่านะ แชมป์ไม่รู้เรื่องภาษาญี่ปุ่นเลย จะไปเรียนไงเนี่ย” ผมเริ่มกังวล
“เรื่องนี้ไม่ต้องกังวล อาจารย์ดีๆนั่งอยู่นี่ทั้งคน” จอนมันพูดไปหัวเราะไป
“แต่ที่จริง.....”
“หือ” ผมถาม
“จอนขอโต้แล้วล่ะ ว่าจะไปเรียนเมกากับแชมป์” อ่าวไอนี่ก็พอกัน ฝันของพวกผมสองคน หายไปหมดและ รู้สึกว่าอยู่กับจอนแล้ว ฝันผมนับวันจะหายไปเรื่อยๆ หรืออันที่จริงฝันของผมเป็นจริงแล้ว การที่มีจอนอยู่ข้างๆ ที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับมันอย่างนี้
“อ่าว เอาไงล่ะนี่” ผมขำ
“เรื่องเรียนต่อที่ไหนไม่สำคัญแล้ว ขอแค่ได้อยู่ด้วยกันก็พอ” ผมว่า
“อือ” จอนมันยิ้มตอบ
“ยังงั้น เราคงต้องเลือกกันแล้ว ว่าต่อไปจะทำอะไร จะได้เลือกเรียนต่อถูก” ผมพึมพำ มือยังปั่นงานไปด้วย
“จอนคุยกับโต้ไว้แล้วล่ะ จอนอยากให้แชมป์มาทำงานกับจอนที่บ้าน” จอนมันพูดเสียงอ่อยๆ
“หา อย่างนี้ แชมป์กลายเป็นคนถูกแต่งเข้าอ่ะดิ ไม่เอาหรอก” ผมบ่น
“ก็แชมป์อ่ะ บ้านแชมป์มีพี่น้องตั้งหลายคน โต้(พ่อจอน)กับค๊า(แม่จอน)มีจอนคนเดียว มันก็ไม่มีทางอื่นนี่” จอนมันบ่นหงุงหงิง
“รู้มั้ย ชวนแบบนี้มันหมายความว่าไง หะ” ผมถาม
“ก็อยากให้ย้ายมาอยู่ด้วยกันอ่ะ” จอนมันพูดงุดๆ
“เอางั้นจิง จริงจังกับแชมป์แล้วเหรอคับ จะขอให้ move in together เนี่ย” การย้ายมาลองอยู่ด้วยกันมันค่อนข้างเป็นเรื่องใหญ่ที่ผมคิดไว้ แล้วที่บ้านผมคงจะต้องรู้เรื่องทุกคนเป็นแน่ เว้นแต่ ใช้ในนามการทำงาน
“แชมป์อ่ะ จดทะเบียนกันเลยมั้ย จอนมั่นใจนะ” ผมละขำกับจอนมันจริงๆ
“จะให้แชมป์ไปทำอะไรอ่ะ ดูงานโต้กับค๊าทำนี่ ท่าทางจะโหดเอาเรื่อง” ผมพูดพร้อมนึกถึงเวลาพ่อแม่จอนทำงานเท่าที่ผมเห็น
“แต่รู้มั้ย โต้กับค๊าได้อยู่กันตลอดเวลานะ ไม่ว่าจะไปไหน” จอนมันพูดยิ้มๆ ผมได้แต่หัวเราะ ไอนี่คิดไกลจริงๆ
“ยังงั้น คงต้องฝากจอนแล้วนะ โต้กับค๊าจะไม่ว่าเอาเหรอ ให้แชมป์ไปทำงานด้วย” ผมเริ่มหวั่นๆ
“ไม่ต้องห่วง โต้กับค๊าเป็นคนขอมาเอง เขารักแชมป์จะตาย” จอนมันว่า ผมก็ได้แต่แอบปลื้ม
“ป๊าม้า(พ่อแม่ผม) จะยอมเหรอ ให้แชมป์ไปอยู่กับจอนน่ะ”
“ไม่เป็นไรหรอก ที่บ้านยังไม่รู้จะต่อยังไงเลย ลูกตั้งหลายคน ขาดแชมป์ไปไม่เป็นไรหรอก” คำพูดที่ทำให้รู้สึกโหวงๆในใจ
“แชมป์” จอนมันคงจับเสียงผมได้
“จอน งานจะส่งพรุ่งนี้อยู่แล้ว รีบทำเหอะ” ผมชี้ไปที่งานที่ยังกองอยู่บนโต๊ะ
“อ้า ปั่นๆๆ” จอนมันคงลืมไป งานมหาลัยปีสุดท้ายนี่โคตรเยอะเลย แล้วหัวหน้ากลุ่มอย่างไอจอนมีเหรอจะรอด งานหนักกว่าใครเพื่อน ตัวผมน่ะเหรอ ไม่ต่างกับจอนมันหรอก อยู่ด้วยกันยังงี้ ให้มันทำคนเดียวก็นะ
เหนื่อย ไม่ค่อยทำการบ้าน???? มานานแล้ว
งั้น สักหน่อยละกัน
ต่อบทที่ 32 Double Viagar.
มาต่อให้แล้วค้าบ
ช่วงนี้ เงียบเป็นป่าช้าเลยทู้นี้
ไม่เป็นไรยังคงลงอย่างต่อเนื่อง อีกกี่บทหว่า ไม่น่าจะเกินสิบนะ
ใกล้แล้ว ภาคสี่นี่ท่าทางจะนาน :laugh: ไม่มีข่าวคราว
-
เฮียแชมป์ทำงานไม่เหนื่อยเหรอ
แล้วยังจะมาทำการบ้านอีก........... :z1:
-
ชื่อตอนต่อไปนี่มันยังไงน้าาาา
คาวที่แล้วยังไม่พอเหรอคับ พี่แชมป์
อิอิ
:z1:
-
น่ารัก ดีอะ ชอบ ๆ คับ มาต่อเร็ว นะคับ
-
อาจจะไม่ใช่อย่างที่คุณคิด
--------------------------------------
"รู้มั้ยฮิโระได้เป็นแฟนกับยุยแล้วนะ..."
"ทำไมอยู่ๆพูดถึงฮิโระ หรือว่าน้ำส้ม...เมื่อกี้"
--------------------------------------
กอดกุกกุ๊กกับเฮียมั้ง :กอด1: :กอด1:
ไปละดีก่า ลัลล้า :oni1:
-
บทที่ 32 Double Viagar
“เหนื่อยจัง” จอนมันกระโดดขึ้นบนเตียง หลังจากตกลงว่าจะนอนซักที ปาเข้าไปตีสองครึ่ง
“อยากขยันทำแทนคนอื่นเขานี่” ผมบ่นขำๆ ไอจอนมันใจดี ไม่ค่อยให้งานหนักคนอื่น ทำเองมันทั้งนั้น
“ก็ คนอื่นอาจทำไม่ได้ก็ได้” จอนมันว่า
“คิดอย่างนี้ ต่อไปไม่ต้องทำเองทุกอย่างเรอะ” ผมลูบหัวมัน
“สบายจัง ลูบนานๆนะ” จอนมันนอนกระดึบมาหนุนตักผม
“จะว่าไป เราไม่ได้ทำการบ้าน หลายวันแล้วเนอะ” ผมสะกิด พูดเสียงที่แฝงในๆ ดูงานที่ทำไปกองเป็นภูเขา นั่งทำงานกันทั้งวัน ไม่มีอารง อารมณ์อะไรเลย
“ทะลึ่ง งานยุ่งอย่างนี้ เอาเวลาไหนไปทำอะไร” จอนมันดึงท้องผมเล่น
“เป็นอาทิดแล้วน้า วันนี้เลยมั้ย” ผมถามเสียงตื่นเต้น
“อ่ะ ไม่เอา แชมป์อ่ะทะลึ่งทุกทีเลย ถ้าไม่มีอะไรพวกนี้จะอยู่ได้ซักกี่วันล่ะเนี่ย” จอนมันว่า
“อย่าว่าแชมป์เลย ตัวจอนเองเหอะ เดี๋ยวอย่ามาขอนะ” ผมพูด
“จอนไม่เหมือนแชมป์หรอก” จอนมันว่า
“ว่างี้ พนันกันเลยดีกว่า”ผมเริ่มไฟแห่งการแข่งขันลุกโชนอีกแล้ว
“ได้ ใครทำเรื่องนี้ก่อนแพ้ ไม่ว่าจะให้อีกฝ่าย หรือตัวเอง” ฟังดูเหมือนหนังซักเรื่อง
“ชนะแล้วได้อะไร” ผมถาม
“อะไรก็ได้ จากอีกฝ่าย” จอนมันว่า
“เริ่มเลย” ผมท้า เกมนี้ผมต้องชนะให้มันรู้ไป ว่าจอนจะไม่อยากได้แชมป์ แต่วันนี้เราต้องนอนก่อน เหนื่อยโคตร
............................
“รู้มั้ย ฮิโระกับยุยเขากลับมาคบกันแล้วนะ ส่วนนึงก็เพราะแชมป์น่ะรู้มั้ย มันฝากมาขอบคุณ”
“อือ” ผมตอบหูอื้อ ตาลายหลังจากผ่านมาสิบกว่าวัน ไม่ว่าผมจะยั่วยังไง จอนมันไม่มีท่าทีจะมีความต้องการ มีแต่ผมที่นับวันยิ่งแย่ลง ในสมองคิดแต่เรื่องใต้สะดือ ทำไมผมเป็นคนอย่างนี้ ผมจะแพ้เหรอ ความรู้สึกตอนนี้ เหมือนความต้องการมันพุ่งปี้ด จอนมันเหมือนจะรู้
“แชมป์ จอนง่วงจัง ขอหนุนตักหน่อยดิ” จอนมันเดินมาไม่ขอคำอนุญาต หัวไอจอนมันอยู่ห่างไอหนูที่ไม่เป็นไอหนู มันเตรียมพร้อมทำงาน ความรู้สึกของผมตอนนี้มันไม่ธรรมดา มันรู้สึกเหมือน..
“ทำไมอยู่ๆพูดเรื่องฮิโระขึ้นมา จอน เมื่อกี้น้ำส้มที่จอนเอามาให้แชมป์...” ผมถาม
“อ่าว รู้แล้วเหรอ” จอนมันเริ่มต้นหัวเราะ
“ยาที่แชมป์เคยเอามาให้จอนกินไง” หน้านายฮิโระที่เอายาปลุกเซ็กซ์ให้ผมเอาไปให้ไอจอนมันกินตอนอยู่ญี่ปุ่น
“จอนเล่นสกปรก แล้วอย่างนี้...” ผมเริ่มควันออกหู นี่เล่นกันอย่างนี้ อารมณ์ตอนนี้เริ่มจะควบคุมไม่ไหว ข้างในมันร้อนไปหมด สิ่งที่ต้องการมีเพียงคนที่นั่งอยู่ข้างหน้า ถ้าทำได้ ผมคงจะกลืนกินจอนมันทั้งตัว
“อย่างนี้ นายจะได้รู้จอน” ผมว่า อารมณ์มันหลุดอย่างสิ้นเชิง เสื้อผ้าจอนถูกกระตุกหลุดภายในไม่กี่วิ
ตัวจอนเองก็ร้อนไม่แพ้กัน หน้ามันออกจะแดงๆ
“อย่าบอกนะว่า”
“แฟร์ๆไง ทั้งสองฝ่าย” จอนมันพูด คิดได้เนอะ ผมเริ่มขบติ่งหูจอน ไล่ลิ้นไปทั่ว ฤทธิ์ยาดูศัพท์คุณยังคงดีเหมือนเดิม ต่างกันที่ว่าครั้งนี้ผมโดนด้วย ตัวจอนเองก็ไม่แพ้กัน เสียงที่หลุดลอดออกมา เราเหมือนจะไม่กลัวคนได้ยินเลยวันนี้ อายก็อาย แต่เสียงมันบอกความเสียวซ่านเป็นที่สุด ผมคิดอะไรไม่ออกแล้ว
“แชมป์ จอนจะไม่ไหวแล้ว” ยังไม่ทันจะไปไหน ฤทธิ์ยานี่เกินร้อยจริงๆ ผมยังไม่ได้แตะต้องจอนน้อยแม้แต่นิด
“ใจเย็นๆจอน” ผมหยุดเปลี่ยนไปจูบปากจอนแทน
“ไหนๆก็ไหนๆ จะได้สนุกกันให้สุด”
ผมลงไปดูดลูกเชอร์รี่ จอนมันคงไม่ไหวจริงๆ เสียงซี้ดซ้าดมันดังไม่หยุด
“อ้าาาาาา” ก่อนที่ตัวจะกระตุกปล่อยน้ำที่คั่งค้างมานาน มันเป็นครั้งที่ไกลสุด มันกระจายไปทั่วบริเวณ
“เร็วจัง” ผมพูดเย้ยๆ
“แล้วแชมป์จะรู้” มันพลิกตัวผมลงแทน ลิ้นที่ไล่จากแผงออก ไล่ลงไปถึงสะดือผ่านจุดที่ผมอยากให้มันทำ ลงไปที่.....
“จอนเดี๋ยว...ๆ” เสียงผมเริ่มขาดหาย ลิ้นอุ่นๆที่แตะลงที่ก้นผม นี่แผนไอจอนมันใช่มั้ย ผมไม่มีกำลังพอที่จะปฎิเสธ สัมผัสที่ได้รับ มันดึงความรู้สึกไปทั้งหมด
“จอน ๆ ๆ” ผมได้แต่เรียกชื่อจอน การลงลิ้นแต่ละครั้ง ทำผมกระตุกได้ มิน่าตอนนั้น ไอจอนถึงได้....
“แชมป์จะได้รู้ ว่าตอนนั้นจอนเป็นยังไง” มันพูดขำๆ กะแก้แค้นไว้แล้วดิ มันเริ่มสอดนิ้วเข้ามาตามความเคยชิน สัมผัสที่ได้รับมันช่างไวกว่าเดิม ความเจ็บก็แทบจะไม่รู้สึก มีเพียงความรู้สึกเดียว
“เร็วๆ จอน อือ...ๆๆ” เสียงที่ตอนนี้จอนเป็นฝ่ายคุมเกมส์ ผมแพ้อย่างสิ้นเชิง สัมผัสที่ยังไงก็ยังแรงไม่พอในความรู้สึก ทั้งที่จอนมันเหงื่อแตกซิกๆ เราทั้งสองคนอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน เหงื่อที่หยดเป็นจังหวะ
“แรงกว่านี้อีก” ความอายละลายหายไปหมด ผมนึกถึงไอจอนวันนั้น จอนมันไม่ได้แตะไอหนูผมแม้แต่อย่างใด และตอนนี้มันใกล้ถึงขีดสุดแล้ว
“อย่าเอามือปิดหน้าดิ แชมป์” จอนมันดึงมือผมที่อายแล้วต้องเอาหลังแขนปิดตาไว้
“จอน ๆๆ แชมป์จะ..” จอนมันหยุดซอย ถอดพลัวะออกมา แล้วเอาปากครอบลงไป พร้อมกับที่ตัวผมถึงขีดความอดทน มันเป็นการแตกที่แรงมาก ผมไม่เคยรู้สึกแรงขนาดนี้มาก่อน ความสุขน่ะเหรอไม่ต้องพูดถึง สุดยอดจริงๆ ไหนจะฤทธิ์ยา กะไอที่ค้างคามานานเป็นหลายวัน แต่พอปล่อยออกไปนี่ดิ ความอยากยังไม่หยุด ผมผลักจอนลง เราบรรเลงกันไปหลายยก กว่าฤทธิ์ยาจะหมด คำว่าฟ้าเหลืองนี่เข้าใจได้แจ่มชัด มันทั้งเหนื่อย ทั้งหมดแรง พอความอยากหมด ความอายก็เข้ามาแทน คิดสิ่งที่ทำไปเมื่อกี้ หน้ามันร้อนผ่าวไปหมด ผ้าปูเตียงนี่คงต้องซักเองแล้วล่ะ
"รู้สึกไง" จอนมันถาม
"....." ผมไม่รู้จะตอบไงดี
"มันส์ใช่ม้า ไม่นึกว่าโดนแล้วก็สนุก หึหึ" จอนมันพูดแทงใจดำ
"กูโดนมาก่อนนี่" มันพูดให้ผมคิดไปถึงตอนไปญี่ปุ่นกัน
"อือ" ผมพูดไม่ออก จอนมันหัวเราะกับคำตอบผม
“นานๆ แชมป์จะหงอขนาดนี้นะ” ผมเอาหัวมุดไปในอ้อมแขนคนข้างๆ รสสัมผัสมันช่างอบอุ่นที่ไม่อยากแยกจาก ทั้งที่เรายังอยู่ด้วยกัน ผมกลับรู้สึกว่าเวลาอาจทำให้เราต้องห่างกัน ยิ่งเราโต เราทำงาน กอดของผมคงแรงพอให้จอนรู้สึก
"ว่าไง คุณหนู กอดแรงขนาดนี้ คิดอะไรอยู่เหรอ" จอนมันกอดตอบพร้อมไล้นิ้วไปมากับผมผม
"ไปฮ่องกงกันอีกมั้ย จอน" ผมถามไปทั้งที่ก็ไม่มีจุดมุ่งหมายอะไรเลย
"อือ ไปเมื่อไหร่ดีอ่ะ" การตอบที่ว่าง่าย สมกับจอนมันอยู่แล้วล่ะ
"เมื่อไหร่ก็ได้" ความคิดมันหมุนวน ผมเองก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไร เหตุการณ์เมื่อกี้ทำให้ผมเริ่มคิดถึงครอบครัว ผมจะอยู่กับจอนได้ตลอดไปจริงรึเปล่า แล้วถ้าคนรู้กัน จะว่ายังไง
จอนเลื่อนหน้าลงมาจ้องตาผม "แชมป์ จอนยังอยู่กับแชมป์เสมอนะ" คำพูดที่เหมือนปัดเอาความกังวลผมมลายหายไป หน้าเปื้อนรอยยิ้มอันนี้ ทำให้ผมยิ้มได้เสมอ
"จอน แชมป์อยากรู้จริงๆ ทำไมจอนถึงชอบแชมป์" เสียงผมที่จริงจัง ให้ผมได้แค่หน้ายิ้มๆของจอน
"จอนเองก็เคยคิดนะ ว่าทำไมถึงชอบแชมป์ แต่คิดยังไงก็ไม่แน่ใจ มันเป็นทุกอย่างที่เป็นแชมป์ ความเอาแต่ใจ ความดื้อ หน้าตาก็งั้นๆ" ผมเริ่มหน้าบูด
"ล้อเล่นน่า น่ารักขนาดนี้ แต่แชมป์รู้มั้ย ทุกครั้งที่จอนอยู่กับแชมป์ มันเป็นความสบายที่ไม่เคยหาได้จากที่ไหน ทุกครั้งที่แชมป์ยิ้ม ทุกครั้งที่แชมป์จับมือจอน ไม่ว่ายังไง จอนก็ขาดแชมป์ไม่ได้ จะว่ายังไงก็ไม่รู้นา" จอนมันพูดเรื่อยๆ
"แล้วแชมป์ล่ะ ชอบจอนตรงไหน" เสียงคาดคั้น
"ไม่รู้ดิจอน แชมป์ไม่เคยคิดว่าจะชอบผู้ชาย แต่กับจอน จอนทำให้แชมป์สบายใจ มีความสุขที่เห็นจอนมีความสุข อะไรที่ทำให้จอนดีใจ นั้นอาจจะเป็นความสุขของแชมป์" พูดจบ น้ำตาจอนมันไหลตะแคงลงมา
"เอ้ย บ้าไรวะ ร้องทำไม" ผมถาม ไร้ซึ่งคำตอบ มีแค่การกอดตอบที่แน่น แน่นขึ้นเรื่อยๆ
"แชมป์จะอยู่กับจอนตลอดไป" ผมให้คำสัญญาก่อนจะจุมพิตเบาๆที่หน้าผากของคนที่ยังนอนนิ่ง
"แชมป์ ไม่ไปฮ่องกงแล้ว ไปยุโรปแทนได้มั้ย" จอนถามขึ้น
"ทำไมอ่ะ" ผมงง
"ไปจดทะเบียน" มันตอบก้มหน้างุดๆ
"ทะเบียนอะไร" ผมถาม ทั้งที่เริ่มเข้าใจ
"ทะเบียนสมรสไง ที่นู่นเขาอนุญาต" จอนมันพูดแจ้วๆ
"ไอ้บ้า คุณชายนี่คิดได้แต่เรื่องพวกนี้กันเหรอ เราจดทะเบียนไปแล้วได้อะไรล่ะ แค่รักกันได้อยู่ด้วยกันก็พอแล้ว การแต่งงานก็เหมือนแค่การเขียนกระดาษ ขอให้แค่แชมป์รักจอน จอนรักแชมป์ มันก็พอแล้วนี่" ผมว่า
"แต่จอนอยากได้แชมป์ อยากมีความเป็นเจ้าของในตัวแชมป์อย่างเด็ดขาดนี่" ผมได้แต่หัวเราะกับความคิดมัน
"คิดว่าทะเบียนสมรสจะเอาเค้าอยู่เหรอคับ" ผมถามจอน
"เค้า ...ห้าห้า พูดจาตลก" จอนมันหัวเราะกับคำที่ผมหลุดออกไป
"ต้องให้กูพูดว่าตัวเองด้วยป่ะ" มันแซวผมซะหน้าชา
"แล้วไง อยากพูด เค้ากับตัวเอง หรือจะเรียกที่รักดี" ผมประชดมัน ตาประกายเป็นแววขึ้นมาทันที
"อือ ต่อไปอยู่สองคนเรียกที่รัก แล้วแทนตัวเองว่าเค้ากันนะ" ผมถึงกับตาโต
"เกิดไปหลุดข้างนอกไม่ตายเหรอ" ผมว่า
"ก็ชอบนี่ ไม่รู้ล่ะ จะเรียก" ให้ไอจอนเป็นยังงี้ แก้ยังไงก็ไม่ทัน การตัดสินใจครั้งนี้อาจผิดพลาดทำให้คนรู้ไปทั่ว ไม่น่าเล้ย ผม...
ต่อบทที่ 33 Hong Kong Day Trip
ไม่มีคนเล้ยยยยย :z3:
-
มีคนค้าบบบบบบ
:impress2:
ยาไรอะ แรงดีจิง ๆ :pighaun: :pighaun: :pighaun:
-
ขอบคุณน้องหลอดไฟ ช่วงนี้เด็กๆยังสอบกันอยู่เหรอค้าบ หรือคนหายไปแย้ว
คิดในแง่ดีก่อน เดี๋ยวคงกลับมากัน มั้งก็จะลงต่อไป
บทที่ 33 Hong Kong Day Trip
"ที่รัก จองตั๋วไปเที่ยวฮ่องกงแล้วนา" เสียงกรอกมาทางโทรศัพท์
"ค้าบๆ เท่าไหร่" ผมถาม
"ไม่รับ จากนี้ไป โต้บอกว่ามีอะไร ให้เค้าจ่ายไปเลย"
"จอนอ่ะ จอนก็รู้..." เสียงกระแอม ค่อกแค่กมาให้ผมรู้
"ที่รักอ่ะ ที่รักก็รู้ พอใจมั้ย" ผมถาม
"อือๆ" เสียงตอบรับความพอใจ
"ก็เค้าไม่ชอบนี่" ผมเริ่มชินกับการพูดเลี่ยนๆอย่างนี้แล้วสิ
"ไม่ชอบก็ต้องไปคุยกับโต้เอง เขาก็บอกว่าไม่ยอมเหมือนกัน" แค่คิดถึงการต้องไปคุยกับโต้ ผมยอมแพ้จิงๆ ไม่มีทางชนะ
"เราก็เหมือนครอบครัวเดียวกันแล้ว เงินเค้าก็เหมือนเงินตัวเองนะแหละ" ฟังแล้วผมแทบอ้วก
"ไม่ไหวแล้ว กูไม่พูดกับมึงแล้ว โคตรเลี่ยน กูทนไม่ไหว" ผมบ่น เสียงหัวเราะเอิ้กอ้ากดังกลับมา
"กูก็ว่างั้น กูกับมึงนี่ พูดเลี่ยนอย่างนั้นแล้ว ตลกสาดๆ" คำหยาบล้วนๆหลุด ออกมา นี่ก็อาจเป็นความสบายอย่างนึงของเราสองคน ไม่ต้องมีกฏมากมาย อยู่ให้มันสุข ให้มันสนุก
"จอน แล้วมึงคุยกับพ่อมึงให้หน่อยดิ กูไม่อยาก" ผมยังบ่น
"แชมป์ ทำใจเหอะ พ่อกูนับมึงเป็นหนึ่งในบ้านแล้ว หลังจากนี้ มึงจะไม่ได้ออกเงินเองแล้ว" จอนมันว่า
"กูไม่ได้แต่งเข้าบ้านมึงนะเว้ย" ผมเริ่มหัวเสีย
"แชมป์ ใจเย็นก่อนดิ โต้เค้ามีเงินเยอะแยะ ใช้ไม่หมดอยู่แล้ว ให้เค้าใช้อะไรที่เค้าใช้แล้วมีความสุขมั่งเหอะ" จอนพูดให้ผมถึงกับหยุด
"นี่โต้เค้าว่ามา ตอนจอนบอกว่ายังไงแชมป์ก็ไม่ยอม" ผมแพ้ทางโต้จิงๆ ไม่มีทางสู้ได้
"แล้วกูจะตอบแทนยังไงล่ะ" ผมถาม
"ดูแลกูให้ดีๆ" จอนมันพูดพร้อมหัวเราะ
"สาด" นี่มึงว่าเองและ
"กูพูดจิง โต้บอกแค่มึงทำให้กูมีความสุข ก็พอ เค้าว่าเค้าไม่มีเวลาให้กู ถ้าเงินเค้าพอช่วยอะไรได้บ้าง เค้ายอมทุกอย่าง" พูดมาให้ผมสะอึก ความรู้สึกอึดอัด ไม่ใช่อึดอัดที่ทางจอน แต่อึดอัดในความเป็นตัวเอง ที่มีปัญหากับเงินมาตลอด
"....." ผมได้แต่คิดเอง
"กูไปหามึงนะ" เสียงที่พูดมาทำเอาผมตกใจ
"ทำไมอ่ะ" ผมถาม
"แค่อยากไปน่ะ" จอนมันรู้ มันเข้าใจสิ่งที่ผมคิด บางทีในตอนนี้มันอาจเป็นคนที่รู้จักผมดีที่สุด มากกว่าแม้แต่ตัวผมเอง
"ไม่ต้องอ่ะจอน แค่มึงเข้าใจกูก็พอแล้ว เรายังต้องคบกันอีกนาน ไอที่เวลามีปัญหาแล้วต้องอยู่ข้างกันตลอดมันยาก" ผมบ่น
"แต่กูรู้ กูไม่อยากอยู่คนเดียวเวลาคิดเรื่องพวกนี้ กูอยากเจอมึง แล้วไอเรื่องตลอดไม่ตลอดมึงก็คอยดู กูรู้ว่ากูเคยขาดอะไร แล้วกูจะไม่ให้คนที่กูรักเป็นเหมือนกูสมัยก่อน รวมถึงลูกของเราในอนาคต"
"มึงอย่าเว่อ " ผมว่า
"ไม่เว่อ กูคิดเรื่องรับเด็กมาเลี้ยง กูอยากเลี้ยงเด็กกับมึงอ่ะ กูว่าเค้าต้องโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี" จอนมันไปซะ
"มึงคิดไปถึงนู่นได้ไง เอาเป็นว่า กูไม่เป็นไร มึงไม่ต้องมา" ผมบอก
"งั้นมึงมาหากู" จอนมันเล่นง่าย
"อือ เดี๋ยวไป" ผมตอบ
"ให้มันได้อย่างงี้สิที่รัก" จอนมันเสียงดีใจ ผมล่ะคิดหน้ามันออกเลย ผมเองก็อยากเจอหน้ามัน อยากอยู่ด้วย มันคงไม่ต่างกัน อีกอย่างตัวจอนเองอยู่บ้านคนเดียว มันก็คงเหงา
ถึงปากผมจะบอกไม่เป็นไร แต่ผมก็รู้ว่ามันมีปัญหา ถ้าไอจอนมันปล่อยจริงๆ
ปัญหาอาจจะเกิด
ความรู้สึกมันเหมือนต้องการใครซักคนที่อยู่ข้างๆ มันอาจเป็นความรู้สึกของผม บางทีความห่วงใยอย่างเดียวอาจไม่พอ
ผมเป็นคน ยังต้องการการดูแลเอาใจใส่ และใครซักคนมาอยู่ข้างๆ เวลาเราต้องการ
“ขอบใจนะจอน” ผมพูดเบาๆ ไอจอนคงไม่ได้ยิน วันวานที่ต้องอยู่คนเดียว มีอะไรก็ต้องผ่านมันด้วยตัวเอง
"อือแชมป์ โต้บอกอีกเรื่อง เรียนจบแล้ว ย้ายมาอยู่กับจอนที่นี่เลยนะ" คำนี้ที่ทำผมอึ้งไปกว่าเดิม ผมจะเอาเหตุผลอะไรไปบอกคนอื่นล่ะ
"ไม่ต้องพูดเรื่องคนอื่น แค่มึงอยู่กับกู มึงจะไม่สนคนอื่น มึงเคยพูดไว้นี่" จอนมันดักทาง
"แล้วพ่อแม่กูล่ะ มึงว่าง่าย" ผมหาเหตุมาอ้าง
"เดี๋ยว โต้กับค๊าคุยให้" ผมล่ะหมดปัญญาจิงๆ พอโต้กับค๊าลงมาเล่นเอง ชีวิตผม โดนจองทางไปแล้วล่ะ
จอน จอน จอนและจอน
............................
ในที่สุดก็มาถึงวันหยุดที่ผมกับจอนห่างหายมาแสนนาน เรามาพักที่โรงแรงเดิมกับเมื่อสี่ปีก่อน ความรู้สึกห่างไปเนิ่นนาน ผมทิ้งตัวลงไปบนเตียง ตอนไปเช็คอินเข้าโรงแรม แล้วบอกว่าเตียงเดียว พนักงานถามถึงสองครั้งพร้อมอธิบายเตียงให้ฟัง แค่ครั้งแรกก็อายพออยู่แล้ว พนักงานมองหน้าผมกับจอน แล้วยอมพยักหน้าแฝงเลศนัยว่าเข้าใจแล้ว ผมนี่หน้าชา ไอจอนก็ทำไม่รู้ไม่ชี้
"ดูหน้าพนักงานเมื่อกี้ดิ" ผมบ่น
"อิจฉาเรามั้ง" จอนมันว่าหัวเราะ
"พ่อมึง เขาคงงงอ่ะ ผู้ชายสองคนนอนเตียงเดียวกัน
"ก็ขี้หนาว นอนเบียดๆจะได้อุ่นๆ" จอนมันว่าหน้าทะเล้น
"อือๆ เขาคงคิดอย่างนั้นล่ะ" ผมประชด จอนได้แต่หัวเราะแหะๆ
"ไปไหนดีอ่ะ" ผมถาม
"อ่าว ไม่มีที่อยากไปเหรอ เห็นอยากมา" จอนมันถามที่ได้เพียงเสียงหัวเราะแหะๆของผม
"อยากกินโจ๊กอ่ะ" ผมว่าง่าย
"รวยจัง มาฮ่องกงกินโจ๊ก" จอนมันพูดไปหัวเราะไป
"แฟนดันรวยช่วยไม่ได้" ผมแดกดันมัน เลยโดนล้มลงมาทับ
"รวยแล้วผิดยังไงอ่ะ แชมป์ก็ไม่ได้จนนี่" จอนมันกระซิบ
"เทียบกะจอนและ ไม่มีไรเลย" ผมพูด
"เว่อ ได้อย่างก็เสียอย่างแหละแชมป์ อยากเป็นแบบจอนเหรอ พ่อแม่ไม่เคยอยู่บ้าน" จอนมันพูดยิ้มๆ นี่มันประชดชีวิตดีๆนี่เอง
"ไหนว่าจะเลิกพูดแบบนี้แล้วไง ก็แชมป์อยู่แล้วนี่" ผมกอดจอน
"อือ จอนเปลี่ยนไปตั้งเยอะ ไม่เห็นเหรอ มีแชมป์อยู่ด้วย จอนไม่เหงาแล้วล่ะ" จอนว่าง่ายๆ ตาของจอนเปลี่ยนไปจิงๆ
"ถึงคราวจอนต้องให้แชมป์บ้างแล้วล่ะ"
"ให้อะไร แค่นี้ก็พอแล้วล่ะ" ผมตอบยิ้มๆ
"ถ้าพอแล้ว แชมป์คงไม่ทำหน้ายังงี้หรอก แชมป์คิดเรื่องที่บ้านอยู่ใช่มั้ย" จอนมันพูดรู้ใจผมอีก ช่วงหลังๆผมไม่ได้คุยกับพ่อแม่เท่าไหร่ เหมือนพอพวกท่านรู้ ความสัมพันธ์มันเริ่มห่างออกไป ผมใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่กับจอน ถึงอยู่กับที่บ้านก็ไม่มีเรื่องจะคุยกัน
"จอน จอนเองก็ไม่ต่างกับแชมป์หรอก" ผมพูดเสียงสั่นๆ
"จอนให้ทุกอย่างกับแชมป์แล้วนะ ขอให้ได้อยู่กับแชมป์ จอนก็มีความสุขแล้วล่ะ"
"ถ้าแชมป์ต้องจากจอนไป จอนคงไม่เหลืออะไรในชีวิตเลยนะ" จอนมันพูด ตาที่มองทะลุไปถึงหัวใจผม ผมจะทิ้งจอนได้ยังไง คนที่ทำให้ผมยืนหยัดได้ถึงทุกวันนี้ก็เพราะจอนเหมือนกัน
"อย่าพูดอย่างนั้นดิจอน ถ้าแชมป์ตายไปจะทำไงล่ะ" ผมถาม
"แชมป์อย่าพูดอย่างนั้นนะ ถ้าตายก็ตายพร้อมกัน จอนอยู่ไม่ได้หรอกถ้าแชมป์ไม่อยู่" มันเป็นคำพูดที่ทำให้ผมน้ำตาไหลออกมา นานๆผมจะร้องเพราะคำพูดอย่างนี้ มันไม่ใช่เพราะคำหวานลื่นหู แต่เป็นสายตาที่แสดงความจริงใจ
"จอน ถึงไม่มีแชมป์ จอนก็ต้องอยู่ต่อไป โต้กับค๊า เขาจะทำยังไงถ้าจอนไม่อยู่ แชมป์จะอยู่กับจอนตลอดไป แต่ถ้าแชมป์ต้องเป็นอะไร จอนต้องสัญญานะว่าจอนจะต้องอยู่ต่อไป" ผมพูด
"อย่าพูดให้เหมือนในหนังดิ ตอนหลังคนพูดต้อง...." จอนมันโกรธเสียงเขียว
"มันจะไม่เป็นอย่างนั้น" ผมพูด ส่งยิ้มให้จอนที่ตอนนี้หน้าตาเครียดเหลือเกิน
"ยิ้มหน่อยสิ คนดี"
"ใครจะยิ้มออกล่ะ" จอนมันว่า
" ยิ้มนะ แชมป์ยังอยู่กับจอนนะ ไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่กับจอนตรงนี้"
"แชมป์" จอนเรียก
"หือ" ผมถาม
"ย้ายมาอยู่ด้วยกันเลยเถอะ" จอนมันขอ
"จอน ขอคุยกับป๊าม๊าก่อนได้มั้ย" ผมพูดเสียงกังวล
"โทษที จอนพูดไปงั้นแหละ" จอนมันแกล้งหัวเราะ
"แชมป์อยากอยู่กับจอนนะ" ผมเอาหัวไปหนุนบนอกจอน
"ฟังเสียงหัวใจจอนดิ คิดเหมือนแชมป์รึเปล่า" จอนมันถึงหัวเราะออก
"เราก็เสี่ยวได้ใจแล้วนะ แชมป์" จอนมันว่า
"อยู่กับที่รักทั้งวันไงล่ะคับ" ผมโบ้ยให้มัน
หวานครับ
อยากไปเที่ยวกลางคืนกับจอนดูมั่งแล้วสิ
ต่อบทที่ 33.2 Hong Kong Night Trip
-
ซึ้งจังเยย แชมป์กะจอนนี่เป็นคู่ที่น่ารักมากมายเลยง่ะ o13
ขอให้รักกันและอยู่ด้วยกันตลอดไปนะคับ
-
ขอให้แชมป์กับจอน รักกันตลอดไปนะ
:L2: :L2: :L2:
-
ยินดีต้อนรับสู่ปัญหาครั้งใหม่ จะเกิดอะไรขึ้นเมื่อมีหนุ่มๆแบกปัญหามาส่งถึงที่
-------------------------------------
“มึงยังรักกูอยู่รึเปล่า จอน”
-------------------------------------
ไปละค้าบ ลัลล้า :oni1:
-
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน..อัพไปหลายตอนเลย +1ให้คนขยัน
ช่วงนี้อ่านแบบสบายใจ เหมือนอะไรๆเริ่มลงตัว
แต่จะมีปัญหาครั้งใหม่อีกหรือนี่
แต่เชื่อว่าปัญหาอะไรผ่านเข้ามา ทั้งแชมป์และจอนก็จะผ่านไปได้ เพราะที่เคยเจอมาน่าจะหนักที่สุดแล้วหล่ะ
-
ซึ้งอ่ะ
หวานๆ ฮาๆ
+1 ให้
-
น่ารักจังเลย เปนกำลังใจให้คับ :pig4:
-
มาแล้วก๊าบบบบบ...... :oni1:
ไม่ได้เข้ามาหลายวัน ล่วงหน้าไปเยอะเลย
ขอมอบ :3123:ใหManji+ ขยันเป็นเลิศ
ขอมอบ :L2:ให้พี่นิค เชียร์นิยายได้ยอดเยี่ยม
เข้ามาอ่านตาแฉะเลย
ไปหายาหยอดตาก่อนน๊า
แล้วจามาเกาะขอบจอรออ่านต่อค๊าบบบบบ....... :impress:
-
โอ่ย อ่านแล้ว hypersugaremia เลย หวานจนน้ำตาลจะทะลักออกมาทางทวารทั้ง 5 แล้ว 555
แต่ก้อน่ารักได้ใจจริง ๆ
อยากได้อย่างงี้มั่งอ่ะ
-
ฮิ้วววววว
น่ารักเจง ๆ
ขอบคุณน้องมั้งที่เอาลงให้อ่านนะคับ
ชอบบบ :-[
-
:กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1: :กอด1:
กอดให้หายคิดถึง นิวกลับมาแล้ว อิๆ
จากนี้จะมาตามอ่านต่ออ่านมาจนทันนี่เหนื่อยนะเนี่ย คิดว่ามั้งจะรอกันบ้างม่ายมีอะ
อ่านตอนไว้อากราแล้วกลัวจริงๆเลยเฮอะ
-
อยากรอนิวอยู่เหมือนกันอ่า
แต่ต้องรีบแล้ว เดี๋ยวผิดสัญญาครับ จะจบเร็วๆนี้แล้วมั้งครับ
มีสัญญาสำคัญ 55
วันนี้กลับมากันเยอะดีจังค้าบ ดีใจ นึกว่าจะไม่มีใครมาอ่านซะแล้วสิ
บทที่ 33.2 Hong Kong Night Trip
“รักคืออะไรคับ”
“ความรู้สึกดีๆ ความเอาใจใส่ดูแลกันไงจ๊ะ”
“แล้วจะหามันได้ยังไงล่ะฮะ”
“มันจะมาหาเราเองจ๊ะ”
“งั้นมันก็ไปหาทุกคน ใช่มั้ยฮะ”
“หนึ่งความรัก จะมีให้คนเป็นคู่ๆนะจ๊ะ แชมป์ ”
“งั้นก็ต้องสองคนถึงจะมีรักได้สิฮะ”
“ใช่จ๊ะ ถ้ามีมากกว่าสองมันก็ไม่ใช่ความรัก ก็เหมือนแชมป์เอาความรักที่มีอยู่ครึ่งนึงไปให้คนอื่นไงจ๊ะ แล้วแชมป์จะเหลืออะไรล่ะ” คำพูดนี้อาจจะทำให้ผมงงในตอนเด็ก แต่ตอนนี้ผมเข้าใจมันชัดเจน
“ลูกเคยได้ยินมั้ย แชมป์ ถึงคนจะพูดว่าความรักที่แท้จริงไม่ต้องการสิ่งตอบแทน แต่มันก็ต้องการความรักและความซื่อสัตย์เป็นการตอบแทนเหมือนกันนะจ๊ะ ถ้าลูกจะรักใครซักคนจริงๆ ลูกก็ต้องรักเขาให้สุดหัวใจและคนๆนั้นจะเป็นคนๆเดียวที่จะสั่นคลอนหัวใจของลูกได้” เป็นประโยคที่คลับคล้ายคลับคลาว่าได้ยินมาจากไหน มันเหมือนฝังรากหย่อนลึกไปในจิตใต้สำนึก
“ครับ ถ้าแชมป์รักใคร แชมป์จะไม่มองคนอื่นเลย แชมป์จะรักเขาให้สุดหัวใจและให้เขาเป็นคนๆเดียวที่จะสั่นคลอนหัวใจแชมป์ได้”
“รักแท้ไม่ใช่สิ่งหายาก เพียงแต่มันประกอบด้วยบุคคลสองฝ่ายที่ต่างต้องการมอบรักแท้ให้แก่กัน ซื่อสัตย์ต่อกัน ถ้าคุณเป็นคนหนึ่งที่ต้องการรักแท้ แต่คุณกลับไม่หยิบยื่นรักแท้ให้ใคร แล้วเมื่อไหร่ล่ะที่คุณจะได้พบมัน”
.............................
“จอน กูว่ากูเริ่มเมาแล้วอ่ะ” เราเลือกมาเที่ยวในผับแห่งหนึ่งในฮ่องกง ที่ไอจอนไปสรรหามาจากไหนก็ ไม่รู้ ว่ามีพวกเพื่อนๆเยอะเหลือเกิน
“อย่ามาโม้เลยมึง” จอนมันรู้ ผมไม่ชอบกับบรรยากาศที่นี่เลย ดูแต่ละคนจ้องไอจอนยังกะจะจับฉีกกินเนื้ออย่างนั้นล่ะ
“มึงอยากมาเที่ยวทำไมอ่ะ” ผมบ่น
“ก็เที่ยวกันสองคน นานๆครั้ง เห็นอยู่เมืองไทยมึงก็ชอบเที่ยว”
“นั่นมันตอนกูกะมึง พักอยู่นี่” ผมอ้าง
“เอาหน่า เต้นหน่อย” เพลงที่เร็วขึ้น เอาๆก็เอาวะ อย่าให้ใครมายุ่งกะจอนนะ กัดหูแหว่งเลย เริ่มเมาอาการหึงก็เริ่มชัด ผมเป็นพวกเมาแล้วจะโคตรขี้อ้อนและโคตรขี้หึงอ่ะคับ ไม่เหมือนไอจอนเมาแล้วหื่นเอ้า หื่นเอา
“ทำไมคนชอบมาเบียดจัง” ผมเริ่มพูดเสียงเล็กลงเรื่อยๆ ก็มันมาววววนี่
“ก็ในผับนี่คับ” ไอนี่เมาแล้วพูดเพราะ
“จอน แชมป์ ง่วงแล้วอ่ะ อยากนอนจัง” ผมเริ่มเอามือวางสะเปะสะปะ คนเขาไม่สนใจแล้วล่ะคับ แต่ละคู่ล้วงเอาล้วงเอา ล้วงข้าวเกรียบกินน่ะคับ ง่ะ
“อีกซักพักนะ จอนอยากเต้นเพลงช้ากับแชมป์อีกซักหน่อยนะคับ”
“ก็ได้ ตามใจจอนนะ แต่กลับแล้วจอนตามใจแชมป์หน่อยสิคับ”
“เมาจริงรึเปล่า แกล้งจอนเหรอคับ” จอนมันหน้าแดงขึ้นมาเชียว บรรยากาศเริ่มเข้าเพลงช้า คนเริ่มเต้นรำเป็นคู่ๆ ชายหญิงแทบไม่มีเลยคับ ที่เบียดกันแน่นๆหน่ะ ผู้ชายทั้งนั้นคับ
คนฮ่องกงหน้าตาดีเยอะนะคับ แล้วไม่นึกว่าจะมีเยอะขนาดนี้
“สนใจ..ด้วยกันมั้ยคับ” คนที่เต้นอยู่ข้างๆหันมาถามผมกับจอน จ้องไอจอนมานานแล้วสิมึง หนุ่มหน้าตาดีสองคนที่เต้นอยู่ข้างๆหันมาชวนผมกับไอจอนไปสวิง กล้ามากนะเนี่ย
ผมกำลังจะไล่ให้เขาไปไกลๆ ไอจอนก็หันมายิ้มกับผม
“สนใจมั้ยคับ” เท่านั้นแหล่ะคับ จบกันเลยอารมณ์สนุกผม ผมสะบัดมือไอจอนออกแล้วเดินออกมาเลย ไอจอนมันคงงง วิ่งตามออกมา
“แชมป์เป็นอะไร” จอนมันถามผมตกใจ
“มึงถามกูว่าอะไร”
“กูแซวมึงเล่น” จอนมันพูด
“แซวเล่น พูดมาได้ ถ้ากูตกลง มึงว่าไง” จอนมันเงียบเลยคับ ผมไม่ได้อยากให้มันก้มมองพื้น
ผมอยากให้มันพูดแค่ว่า “ไม่” น้ำตาผมไหลออกมาจากทั้งสองตาเลย
“มึงเงียบทำไม ตอบกูสิ” ผมเขย่าแขนไอจอน
“กูแค่...” จอนมันหยุด แค่นั้นก็พอให้ผมรู้แล้ว ว่าถ้าผมตอบตกลงมันจะว่าไง
.................
เรากลับมาในห้องพัก ต่างคนต่างเงียบ ผมเลือกที่จะนอนลงโดยที่ยังไม่ได้อาบน้ำ
“อาบน้ำก่อนมั้ย แชมป์” จอนมันถามผมเบาๆ มันคงรู้ว่าผมโกรธมาก
“มึงคิดยังไง ถึงถามกูอย่างนั้น” ผมถามคำถามที่อึดอัดอยู่ในใจผมตลอดทางกลับ
“กูถามมึงเล่นๆ”
“มึงจะโกหกกูอีกเหรอ” ผมลุกจ้องหน้าไอจอน ผมไม่ได้พูดเล่น
“ก็กูเคยเห็นในหนังที่เขา....” จอนมันทำท่าเขิน ผมไม่มีอารมณ์หัวเราะไปกับมันหรอก
“มึงรู้มั้ยว่านั้นหมายความว่ายังไง” ผมถามเสียงแข็ง จอนมันถึงกับค้าง
“.......” จอนมันเงียบได้แต่มองหน้าผมแล้วกลืนน้ำลาย
“มึงยังรักกูอยู่รึเปล่า จอน” น้ำตาผมคลออีกแล้ว มันยอมจริงๆเหรอ ถ้าจะเห็นผมมีอะไรกับคนอื่น
............................
“แทค มึงว่ากูกับไอจอนจะคบกันรอดมั้ย” คำถามที่ผมเคยถามเพื่อนซี้ผมดังขึ้นในหัว
“ไมมึงถามขึ้นมาวะ” แทคมันนอนอยู่ข้างๆผม หันมามองผมอย่างสนใจในคำถาม
“ก็มึงเป็นคนรู้จักกูกับไอจอนดีนี่หว่า” ผมพูดเขินๆ
“ป่านนี้มึงยังจะเขินกับกูอีกเหรอ” ไอแทคมันตบหัวผม
“มึงอ่ะ กูไม่ได้หน้าด้านอย่างมึงนี่”
“กูว่า....” ผมรอฟังอย่างตั้งใจ
“อย่ามาทำตาแป๋วใส่กูดิ เผลอปล้ำมึง นี่ความผิดมึงนะ” แทคมันแซวผม
“เร็วๆดิ” ผมนั่งลุ้นคำพูดแทค
“กูเชื่อนะว่ามึงสองคนจะคบกันได้ อยู่กันจนแก่” ผมยิ้มกับคำตอบ
“แต่กว่าจะถึงตอนนั้น ทั้งมึงกับไอจอนคงปวดหัวกันตายไปข้างนึงก่อน ขยันหาเรื่องกันทั้งคู่” แทคมันว่าขำๆ
“ไมมึงคิดอย่างนั้นอ่ะ” ผมยังถาม
“กูว่าพวกมึงสองคนเหมือนกันมั้ง” มีมั้งมาทำไมล่ะเว้ย
“มึงดูดิมึงกะไอจอน นิสัยเหมือนกันยังกะแกะ”
“กูเนี่ยนะ เหมือนกับไอจอน” ผมไม่สามารถสังเกตได้เลยว่าอะไรของเราที่เหมือนกันมั่ง
“หน้าพวกมึงก็คล้ายๆกัน คนนึงจีน คนนึงญี่ปุ่น แล้วนิสัย แล้วก็.....” ไมมันเหมือนกันเยอะจังวะ
“ความรักเดียวใจเดียวมั้ง” พอมันหยุดตรงนี้ มันมองหน้าผม
“ใช่มั้ย”
“....” ผมหน้าม้านเลยทีเดียว
“ไม่งั้น มึงหรือไอจอนคงมีชู้ไปทั่วแล้วล่ะ” กิ๊กก็พอ ชู้นี่แรงไปมั้ย
“ก็มันสำคัญนี่ ถ้ารักหลายๆคนแล้วมันจะเป็นรักเหรอ” ผมถาม
“ก็มึงคิดไง อีกหลายๆคน เขาไม่คิดอย่างนั้นนี่” ผมยิ้มรับคำตอบ
“แล้วมึงล่ะ แทค” ผมถามยิ้มๆ
“มึงก็รู้” แทคมันมองหน้าผม
“แชมป์ สมมตินะ ถ้าไอจอนมันเกิดนอกใจมึง มึงจะทำไงวะ..........”
“ไม่มีทาง กูมั่นใจ” ผมพูดอย่างเชื่อมั่น
“ก็บอกว่าสมมติไง” แทคมันถามซ้ำ
“............”
“แล้วเราจะเดินไปด้วยกันได้เหรอ ความไว้ใจที่มีมันก็คงจะพังหมด กูไม่รู้หว่ะ” ผมบอกเสียงเบา
“แชมป์ มึงจะเลิกกับมันเลยเหรอ” คำถามที่ค้าง....
-
นิยามรักของคนมากกว่าสองมันก็มีนะ เพราะมันเป็นนิยามส่วนบุคคล :L2:
เฮียมั้งรีบมาไวไปแหะ มะหนุกเยย บุ่ยๆ
-
จริงอย่างชื่อตอนว่าครับ ความไว้ใจเปราะบางจริงๆ ถ้าเราสองคนไม่แสดงด้วยการกระทำที่ทำให้อีกฝ่ายไว้ใจได้มันก็มีโอกาสที่จะจบลงง่ายๆ ผมก็เป็นคนที่จะทำให้ไว้ใจยากมาก แต่ทำลายง่ายมากแล้วก็เมื่อพังแล้วก็จบกัน ผมแค่อยากให้ทั้งจอยนและแชมป์แสดงความจริงใจด้วยการกระทำที่จริงใจต่อกันทั้งสองฝ่ายมากๆ แต่ก็ห้ามขาดเรื่องคำพูดด้วย เพราะว่าบางครั้งถ้าอีกฝ่ายไม่สามารถจับความรู้สึกของอีกฝ่ายจากการกระทำได้เราก็ต้องพูดให้เข้าใจกัน ผมเป็นคนนึงที่ชื่นชมในความรักของพี่แชมป์กะพี่จอนมากเลยหล่ะครับ น่ารักจิงๆ ไม่อยากให้ผิดใจกัน แล้วความสัมพันธ์ต้องจบกันไป :o12:
ปล. บางครั้งการลองใจก็ไม่ใช่สิ่งที่ดีเสมอไปนะครับ แต่มีบ้างก็เพื่อต้องการรู้ว่าที่จริงแล้ว รักของเค้าเพียงเพื่อการครอบครองหรือรักที่บริสุทธิ์กันแน่
ปล2. ขอให้รักระหว่างพี่แชมป์กะพี่จอนเป็นรักทีบริสุทธิ์ครับ
-
ไม่ได้เข้ามซะนาน...คิดถึงมั้งกะเฮียเเชมป์เฮียจอนมากมาย...ขยันอัพจังเลย+1
จอนไม่น่าคิดเลยเถิดงั้นเลยอ่า... :เฮ้อ:..เราเป็นเเชมป์ก็คงโกรธเหมือนกัน..แต่ไงเเชมป์ก็อย่าโกรธนานนะสงสารจอนคนเราก็ต้องมีพลั้งพลาดกันบ้าง
-
เล่นอย่างงี้ก้ไม่ขำจิง ๆ แหละเนอะ
ถ้าเป็นผม ผมก้คงคิดอย่างที่แชมป์คิด
แต่ก้ต้องให้โอกาสกันบ้างมั้งคับ กว่าจะมาถึงวันนี้มันก้ไม่ง่าย เสียดายถ้าต้องเลิกกันเนอะ :z13:
-
อืม แบบนี้ไม่หนุกเลยนะ จอน :เฮ้อ:
-
ไมหายไปนานจังคับ
มาต่อเร็วๆ เถ๊อะะะะ
-
จอนทำเกินไปนะ สงสารอ่ะ
-
..............................
“รักสิ ทำไมจอนจะไม่รักล่ะ” จอนมันรีบตอบ
“แล้วทำไมมึงถึงอยากให้กูกอด จูบ หรือมีอะไรกับคนอื่นเหรอ” ผมถามจอนตรงๆ ไอจอนมันร้องออกมาเลยคับ
“ป่าวนะแชมป์ จอนไม่ได้คิดขนาดนั้น” มันปฏิเสธ
“แล้วมึงจะให้ทำอะไรถ้าเขาสวิงกิ้งกัน นั่งมองหน้ากัน เล่นไพ่กันเหรอ” ผมขึ้นเสียง
“แชมป์” จอนมันสะอึก ทรุดนั่งลงบนเตียง
“กูทำให้มึงได้นะ ถ้ามึงอยากเห็นกูมีอะไรกับคนอื่น เอาเลยมั้ย” ผมถามจอน
“มึงพูดอย่างนั้นแสดงว่ามึงเบื่อกูแล้วล่ะสิ อยากหารสชาติใหม่ๆ กูเคยคิดว่ามึงจะไม่เหมือนคนอื่น” จอนมันร้องดังขึ้นเรื่อยๆ มันทำให้น้ำตาผมไหลออกมา
“กูยอมเพราะกูรักมึงนะ กูจะกลับไปเรียกไอสองคนนั้นมา”
“แชมป์ อย่านะ กูขอโทษ กูไม่ได้คิดถึงขนาดนั้นจริงๆ อย่าโกรธนะ กูทนไม่ได้หรอก อย่าว่าแต่กอดเลย แค่จับมือ กูก็ไม่ให้ อย่านะแชมป์ กูก็รักมึงนะ”
“จอนมึงเห็นความสัมพันธ์ของกูกับมึงมีค่าแค่ไหน หรือมึงอยากให้เป็นฟรีเซ็กซ์ กูสัญญากับมึงแล้วว่าถ้ามึงไม่ไล่ กูก็จะอยู่กับมึง มึงมีโอกาสเลือกนะ”
“กูขอโทษ ไม่เอาแล้วจริงๆ มึงอย่าทำหน้าอย่างนี้เลย กูขอร้อง” จอนมันนั่งกอดขาผมข้างเดียว น้ำตามัน
พรั่งพรูออกมา
“กูเมา กูไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย มึงอย่า....”
“หยุดร้องเถอะ จอน กูไม่ว่าอะไรมึงแล้ว” ผมเช็ดน้ำตาที่ไหลทั้งสองข้างแก้ม
“กูแค่อยากรู้ มึงทนดูได้เหรอ” ผมถามจอน เหมือนกระตุ้นให้น้ำตามันไหลออกมาอีก มันได้แต่ส่ายหน้า
“ถ้าเมื่อไหร่ที่กูทำอย่างนั้น มึงถือว่ากูผิดคำสัญญาได้เลย แล้วมึงจะทิ้งกูอีกก็ได้ แต่มึงเชื่อกูนะ กูไม่มีทางทำอย่างนั้น” จอนมันพูดสะอึกสะอื้น
“หยุดร้องเถอะ กูดีใจแล้ว แค่ได้ยินมึงบอกว่ามึงจะไม่ทำ กูคงทนไม่ได้ ถ้ากูจะเห็นมึงมีอะไรกับใครก็ตาม”
“กูก็เหมือนกัน” จอนมันกอดผม แล้วร้องออกมา มันดูเหมือนเป็นเพียงความผิดพลาดเพียงเล็กน้อย แต่มันเกือบทำให้กำแพงในใจเกิดรอยร้าว
ผมเชื่อมั่นในความรักแท้ของคนสองคนนะครับ ถ้ามันยังยืนหยัดอยู่บนความไว้เนื้อเชื่อใจ ความซื่อสัตย์และความรัก แต่คุณมั่นใจเหรอว่ามันจะไม่เปลี่ยนแปลง ถ้าคุณรู้สึกไม่พอกับคนที่คุณรัก
ถ้าคุณยังต้องการคนอื่น ผมยืนยันในความรักเพื่อคนๆเดียว
ถ้าผมรักใคร ผมจะไม่ยอมให้อะไรมาสั่นคลอน แน่นอนผมยังไม่ตายด้าน เห็นคนหน้าตาดีๆ ผมก็มีอารมณ์ แต่ความมีอารมณ์นั้น ผมอยากปลดปล่อยกับคนๆเดียว
คนที่ครอบครองหัวใจผมทั้งดวง
ผมคงทำอะไรใครไม่ได้ แม้ว่าผมจะมีอารมณ์แค่ไหน ถ้าในใจผมยังยืนยันและร้องเรียกแต่คนที่มันรัก
......................
“ไม่ว่ะแทค กูตัดสินใจแล้ว” ผมยิ้มกับเพื่อนรักผม ที่ตอนนี้ทำหน้างงไปแล้ว
“กูไม่มีทางเลิกกับจอน ถ้าไอจอนไม่ทิ้งกูไป ถ้ามึงจะมีอะไรกับใครจริงๆ มันคงเป็นความจำเป็นที่มันเลือกไม่ได้ ไม่ว่ายังไงกูก็เลิกรักมันไม่ได้หรอก” ผมตอบคำตอบจากในใจ
“แล้วอีกอย่าง ถึงจะสมมติก็เถอะ เชื่อกูไอจอนไม่มีทางทำอะไรแบบนั้นหรอก”
“อย่ามาทำให้กูเสียดายมึงไปมากกว่านี้ได้ป่ะ” ไอแทคมันตบหัวผม ครั้งนี้โคตรแรงเลย
“ไอห่า กูเจ็บ”
-
บทที่ 34 ทางเลือกสุดท้าย
"ปีสี่นี่เบื่อเนอะ ไม่ค่อยได้ทำไรเลย" ผมบ่นกับไอจอนนี่นั่งหาววอดๆอยู่ข้างๆ
"นั่นดิ ว่างจัง" จอนมันตอบเสียงง่วงๆ
"เอ่อ แชมป์ จอนอยากคุยกับแชมป์ เรื่องเรือนหออ่ะ" เสียงเบาลงแทบจะกระซิบ
"สาด นี่มันมหาลัย นะเว้ย" ผมด่ามัน
"ไม่เห็นเป็นไร อยากดูแบบเลยอ่ะ จะได้เริ่มสร้าง" จอนมันว่า
"มึงนี่เพิ่งตื่นใช่มั้ย ไปล้างหน้าซะก่อนไป" ผมไล่มัน ดูมันอิดออดก่อนจะเดินไปอย่างไม่เต็มใจนัก
"พี่แชมป์ ไปซื้อของกับหนูมั้ย" น้องปีสองที่ผมเคยได้ข่าวว่าชอบจอนซะหัวปักหัวปำ เดินมาชวนผมไปเที่ยว ผมถึงกับเหวอ ไร้คำตอบใดๆ
"งานนี่ต้องใช้บัตรเชิญใบนี้ด้วยนะคะ" เจ้าหล่อนยังชวน จริงๆแล้วผมกับน้องเขาไม่ได้รู้จักอะไรกันเลย เพียงแต่มีน้องมาแนะนำให้รู้จักอีกทีนึง
"ยิ่งไปกว่านั้นมีของน่ารักๆเยอะแยะเลยนะคะ"
พอได้ยินอย่างนั้นผมเริ่มสนใจขึ้น "หาของแปลกๆให้ไอจอนมันดีกว่า" ผมคิดเลยตอบตกลงน้องเขาไป
"ไปกับใครล่ะ" ผมถาม
"ไปกับหนูกับเพื่อนหนูค่ะ ไม่เป็นไรใช่มั้ยคะ" น้องเขาพูดจาออดอ้อน ดูๆหน้าน้องเขาก็น่ารักใช้ได้ ไม่น่ามาหลงไอจอนเลย จอนมันเดินกลับมาพอดี
“พี่จอนสนใจไปด้วยมั้ยคะ หนูชวนพี่แชมป์ไปซื้อของ” ไอเด็กนี่เอากูเป็นสะพานนี่หว่า
“ถ้าพี่แชมป์ไป พี่ก็ต้องไปอยู่แล้วล่ะ”
“แชมป์อยากไปเหรอ”จอนหันมาถามผม
“อ...อือ”ผมตอบไม่เต็มเสียง
“ถ้าแชมป์อยาก จอนก็อยาก”
“งั้นพี่ไป” จอนหันไปบอกน้องคนนั้น แต่ท่าทางน้องเขาคงไม่ดีใจแล้วล่ะ
คงคิดในใจแต่ว่า “มันเป็น....”
“หนูให้ตั๋วพี่สองคนไปเลยละกันค่ะ ไม่รบกวนแล้วนะคะ” น้องเขาวางตั๋วแล้วรีบออกไป
“...........”
“จอนไม่เกินไปเหรอวะ ไปพูดอย่างนั้น” ผมถาม
“กูไม่สน ขอแค่มึงไม่คิดมาก ไม่งอนกูก็โอเค กูไม่อยากให้ใครมาทำให้มึงกับกูทะเลาะกัน” ผมซึ้งเลยที่มันพูด มันยอมตัดทุกอย่างจริงๆ
“จอน ขอมือมึงหน่อยดิ” ผมว่า จอนมันก็ยื่นมาให้
“มึงใส่แหวนข้าวเดียวกะกูได้แล้วล่ะ”
“มึงจะให้กูใส่มือซ้ายเหรอ” จอนมันถามตื่นเต้น
“เออ เปลี่ยนเลยป่ะ” ผมว่าแต่มันยื่นมือมาให้ผม
“เปลี่ยนให้ด้วยดิ กูไม่ถอดเองหรอกนะ”
ผมว่าง่ายเกินไปมั้ย ผมถอดแหวนจากมือขวาของมันมาใส่เป็นข้างซ้าย (ใต้โต๊ะนะ แหะๆ)
“ทีนี้ คนคงไม่ต้องถามเรื่องกูกะมึงแล้วมั้งเนี่ย” ผมบอกจอน
“ช่างดิ ไม่สน” ช่วงนั้นนิตยสารเคยเอาจอนมันไปลงหนังสือในนามไฮโซในเมืองไทย แม้มันจะไม่ยอมให้สัมภาษณ์เท่าไหร่ (ผมนี่ล่ะคนไม่ยอม เดี๋ยวจะมีปัญหาตามมาอีก) ยิ่งประเจิดประเจ้อมาก จอนมันอาจถูกเผาหรือแชร์ข้อมูลผ่านเนทกันสนุก ไม่เอาแบบสี่มดนะค้าบ
“แล้วเมื่อกี้ กูไม่ได้พูดเล่น” ไปช่วยกันดูของ เรือนหอจะเสร็จแล้วนะเว้ย” จอนยังย้ำ
“เรือนหอเหี้ยไร กูไม่เห็นรู้เรื่อง” ผมบ่น ยังนึกว่ามันยังแซว
“ก็บ้านข้างหลังที่เกือบเสร็จนั้นไง” มันพูด ผมนึกไปถึง ไอบ้านที่สร้างตั้งแต่ตอนผมคืนดีกับไอจอนใหม่ๆ แล้วไหนบอกว่าเรือนรับรองแขก
“นั่นเรือนรับรองแขกไม่ใช่เหรอ” ผมถาม
“กูอำมึง” มันพูดหน้าตาย
“แล้วๆ....” ผมงงเป็นไก่ตาแตก ไม่รู้จะเริ่มยังไง
“เอาหน่า กูมีร่างแบบให้เลือก เดี๋ยวเย็นนี้ไปเจอ มัณฑนากรพร้อมกู” มันพูดรวบรัดตัดความแล้วผมจะแทรกตรงไหนอ่ะ
“มึงอ่ะ ให้ได้อย่างนี้ดิ ไปหาไอแทคดีกว่าไป” เดี๋ยวนี้ความสัมพันธ์ผมกับจอนดูจะเปิดโล่งและเปิดเผยจนเกินไป จนคนเริ่มที่จะไม่ต้องสงสัยอะไรอีกจริงๆเราก็ดูแมนทั้งสองคน ยังมีอีกหลายคนที่ค้านสุดๆว่าดูยังไงเราสองคนก็ไม่ใช่
“เดี๋ยวนี้ มันสวีทจะตาย ไปได้ดีนะ เพราะพ่อสื่ออย่างกูนะเนี่ย ” จอนมันพูดถึงแป้งที่มันทำให้ไอแทคมันได้คบกับแป้งจนตกลงปลงใจเป็นแฟนกันได้เกือบปีแล้ว
.................................
“ว่าไง มึง พอมีแฟนไม่เคยเห็นหัวเพื่อน” ผมด่าไอแทคตั้งแต่เจอหน้า
“ใครว่า พวกมึงอ่ะ ไม่เคยมีเวลาให้กู” ไอแทคมันเดินหัวเราะชอบใจมา ดูมันเปล่งปลั่งขึ้นนะเนี่ย
“กินไรดี” ผมถามทั้งๆที่รู้คำตอบอยู่แล้วล่ะ
“พิซซ่า” คำตอบแทบจะพร้อมกันจากสามปาก ไม่เข้าใจทำไมต้องกินพิซซ่า เวลามาเจอกันอย่างนี้
“แป้ง เป็นไงมั่งมึง” จอนมันถาม ผมน่ะยังอัพเดทกะไอแทคอยู่เรื่อยๆ ไม่ต้องถาม
“ก็ดี กูเพิ่งคบแฟนคนแรก ยังมีอะไรที่ต้องปรับอีกเยอะ แต่ก็ดี เขาเข้าใจกูหลายๆเรื่อง มันเหมือนเรามานั่งปรับทุกข์กันซะมากกว่า”
“เอ่อ แชมป์ กูยังไม่บอกมึงอย่าง” แทคมันเขี้ยวพิซซ่าตุ่ยๆไป พูดไป
“หือ” ผมเองก็ไม่แพ้กัน
“กูบอกแป้งไป ว่ากูยังรัก รักแรกกูอยู่” มันพูดให้ผมอึ้งๆ รวมไปถึงไอจอนที่ดูหน้าจะทั้งอึ้งทั้งบูด
“แล้วไง” ผมถามอย่างอยากรู้
“แป้งเขาก็รับได้” มันบอกผมก็โล่ง
“ก็ดีแล้ว แต่ มึงก็ไม่น่าจะยึดติดอะไรมากมาย” ผมยังเตือน
“ขอซักเรื่อง เลิกพูดได้มั้ย” มันบ่นๆ
“แล้วแป้งก็รู้ว่าเป็นมึง” ประโยคนี้ทำให้ผมแทบหล่นจากเก้าอี้
“สัด แล้วถ้าเขาเอาไปพูดล่ะ” ผมถาม
“กูรู้น่า ว่าใครควรบอก ใครไม่ควร ตอนแรกเขาคิดว่าจะเป็นไอจอนซะให้ได้” มันพูดให้ผมขำจนน้ำตาเล็ด ดูหน้าไอจอนมันเหมือนจะสื่อว่า ขำเอี้ยไร
“น่าจะให้คิดว่าเป็นไอจอนไปซะ จะได้หมดเรื่อง” ผมว่าขำๆ
“มันจะไม่จบอ่ะดิ ในเมื่อแป้งเขาก็ยังชอบไอจอนอยู่บ้าง” คำพูดที่ทำให้ผมหงายหลังอีกรอบ
“นี่ไง คนออกจะชอบกูเยอะ” จอนมันได้ที ผมเลยตบหัวมันในฐานะ เพื่อนของแฟนของคนที่ยังชอบมัน เอ๊ะ แปลว่าอะไร ก็หึงน่ะแหล่ะ
“แล้ว มึงจะเอาไง” ผมถาม
“ก็แฟร์ ไม่ใช่ว่ากูจะทำได้ฝ่ายเดียว ทุกๆคนมันก็ไม่สมบูรณ์แบบกันหรอก ต่างคนต่างมีปัญหากันทั้งนั้น”
“เอาหน่า แทค มึงยังมีกู ..................กะไอจอน” ผมรีบพูดด้วยรังสีมาคุ ตอนที่มีแต่คำว่ากู
“กูรู้ ก็ไม่ได้คิดมาก วันนี้มาฉลองเว้ย ไม่ได้จะมาซีเรียส มา กินๆ” ดูมันไม่เครียดเท่าไหร่นี่หว่า
.....หลังจากกินเสร็จ.....
“แทคก็ว่าถึงเวลาที่มึงต้องตัดใจจากไอแชมป์มันแล้วล่ะวะ” จอนมันพูดจริงจัง
“......” ไอแทคได้แต่มองหน้า
“กูกะไอแชมป์ จะย้ายไปอยู่ด้วยกัน หลังจากเรียนจบ” จอนมันพูดหนักๆ
“ไม มึงไม่บอกกูวะแชมป์” แทคมันหันมามองผมแทน
“กูเพิ่งรู้วันนี้ เหมือนกันว่ะ” ผมได้แต่นั่งดูดน้ำ บรรยากาศมันเครียดๆ
“ไม่เป็นไร กูก็รู้ ซักวันกูเองก็ไม่ควรฝืน” แทคมันพูดพร้อมบิดขี้เกียจ
“กูขอโทษ ที่กูเที่ยวทำตัวให้ความหวัง” ผมพูด
“เฮ้ย คิดงั้นไมวะ กูอยากให้มันเป็นอย่างนั้นจนสุดทางเอง มึงไม่ต้องห่วง กูก็ยังรักมึง ถึงกูจะไม่แน่ใจว่าแบบไหน แต่ไม่ต้องกลัว กูมีทางเดินของกูเองเหมือนกัน” มันบอกด้วยสายตาที่มุ่งมั่น
“อือ กูเชื่อมึง” เราสามคนจับมือกันแทนคำสัญญาที่จะไม่จางหาย มิตรภาพที่จะมีตลอดไป
ต่อตอนอวสาน Romance of Our owns
-
......................
“ปะป๋า กลับมาแล้วค้าบ” เสียงที่ไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่มันกลับคุ้นหูยิ่งกว่าเสียงไหนที่เคยได้ยิน มันทำให้อารมณ์ดีขณะที่ก้มหน้าอยู่กับงาน
“ว่าไงคับ มาให้ปะป๋าหอมหน่อย” เด็กชายตัวเล็กๆหน้าใสๆ เดินเข้ามาในอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อแต่โดยดี หน้าน่ารักอย่างนี้พ่อแม่จะน่ารักขนาดนี้ เหมือนพ่อหรือแม่กันนะ
“วันนี้ ชอนเล่นกับเพื่อนๆที่โรงเรียนสนุกมากเลยคับ” เด็กน้อยพูดชื่อตัวเองที่มันฟังคุ้นแสนจะคุ้น
“เหรอคับ สนุกก็ดีแล้ว”
“กำลังสนุกอยู่เลย ป่าปี๊อ่ะซิ ไม่ยอมให้ชอนเล่นต่อ ปะป๋าไปบอกปี๊ให้หน่อยนะ นะ นะค้าบ” เด็กคนนี้เอานิสัยขี้อ้อนมาจากใคร
“จ๊ะ จ้า ไปหาป่าปี๊กับปะป๋าดีกว่านะ” เด็กน้อยเดินจูงมือผู้เป็นพ่อไปอย่างมีความสุข
ทำไมบ้านมันเหมือนที่เคยอยากได้ บรรยากาศที่ร่มรื่นไปด้วยต้นไม้ บ้านสองชั้น มีสระว่ายน้ำอยู่ล้อมรอบ เสียงน้ำไหล ได้ยินขณะเดิน หลังคนๆหนึ่งที่ดูคุ้นตา กำลังทำกับข้าวในชุดผ้ากันเปื้อน
“ไปฟ้องอะไรปะป๋ามาอีกล่ะ” เสียงดังขึ้นทำให้ผมอมยิ้ม
“ปะป๋าบอกเลย” เด็กน้อยหลบหลังคนเป็นพ่อหวังเป็นที่พึ่ง
“อย่าหวังเลย ปะป๋าเขาอยู่ข้างป่าปี๊อยู่แล้ว ใช่มั้ยพ่อตัวยุ่ง” หน้าที่หันมา คนที่ติดตาตรึงใจ จะใครอีกล่ะ
“จอน” ผมคิดก่อนจะตกใจตื่นขึ้นมาในฝันที่หวานยิ่งกว่าฝันครั้งไหนๆ เพราะอะไรถึงตื่นเหรอคับ จอนทำกับข้าวอะไรเป็นที่ไหน แค่มาม่าต้มได้ก็บุญแล้ว
หรือว่าลางบอกเหตุ เขาว่ากันว่าคนที่ฝันแบบนี้ พร้อมแล้วที่จะ.................
.
..
...
แต่งงาน
-
นิคจ๋า รับช่วงต่อแทนได้มั้ย ช่วงนี้เยไม่ว่างเยยง่ะ กว่าจะเข้ามาแต่ละที
ค้างตอนนี้กว่าอีกตอนจะมาไม่รู้เมื่อไหร่ด้วยแฮะ
กลัวโดนประท้วง :m31:
แต่ช่วงนี้ทู้เงียบ คนคงกลับบ้านกัน ช้าหน่อยอย่าวันกันนะครับ :impress:
ทำไมช่วงนี้ขาประจำหายไปเยอะจังง่ะ ทู้เงียบ :sad2:
Cum เอ้ย Come back to me
-
:z13: น้องมั้ง ยังคิดถึงน้องมั้งเหมือนเดิม :กอด1:
แต่ช่วงนี้ก็มะค่อยว่างเหมือนกัน เพราะฉะนั้น ช้าบ้างอะไรบ้างก็ไม่เป็นไร
+1 ให้น้องมั้งเลย มาอย่างยาวเลย ชิมิ
:L2: :L2: :L2:
-
ยังติดตามอยู่สม่ำเสมอนะจ๊ะ :L2:
แต่บางทีมีเวลาน้อยรีบอ่านก็ไม่ค่อยได้เม้นท์
ว่าแต่...ตอนหน้าอวสาน Romance of Our owns ยังไม่ใช่อวสานของ Romance of My owns ใช่มั๊ยเอ่ย..
-
ฮ้าาาาา
น่ารัก :man1:
-
ยังติดตามเสมอจ้า...รออ่านตอนต่อไปอยู่ว่าเเต่อวสานจริงหรอ..ว้าเเย่จัง :z3:
-
รออ่านไปเรื่อยๆแหละ
จะเข้ามาดันทู้เรื่อยๆ
เพราะรออ่านต่อ อิๆๆ
-
มารออ่านเรื่อยๆครับ สู้ๆครับคุงแมนจิ :z2:
-
กระทู้จะตกหน้า 1 แล้วคับมั้ง
มาดันไว้หน่อย :13223:
-
ดันต่ออีกรอบ หุหุ :z2:
-
วันนี้วันดีเข้ามารอน้องมั้ง อิ อิ :-[
:L2: :L2: :L2:
-
มาดัน แล้วก็มาเต้นรอน้องมั้ง
:z2: :z2: :z2:
-
เข้ามาอ่านแล้วค้าบ
ไม่ได้หนีหายไปไหน
คิดถึงพี่นิค :กอด1: พี่Manji+ :กอด1:
พี่แชมป์กะพี่จอนค้าบ :กอด1:
จาจบแล้วเหรอค้าบ
แล้วจาได้อ่านตอนพิเศษใช่ม๊า :-[
เกาะติดขอบจอรออ่านนะค้าบ :impress:
-
มากราบขอโทษทุกคนนะคับ ที่จิงเฮียมั้งส่ง PM มารบกวนให้ต่อแล้วละ แต่กว่าผมจะเปิดมาเห็นเฮียมั้งก็ติดธุระไม่ว่างไปซะแล้ว เพราะงั้นก็รอกานต่อไปนะ
กอดกุกกุ๊ก :กอด1:
-
ตอนอวสาน Romance of Our owns
“แชมป์จ๋า คืนนี้ไปกินข้าวกันนะ” จอนมันพูดขึ้นขณะผมกำลังขับรถไปที่บ้านผม โดยที่มันนั่งอยู่ข้างๆ
ความรู้สึกแปลกๆที่เคยคิดในฝันกับสิ่งที่ตัดสินใจทำให้ใจมันเต้นเหมือนจะระเบิดออกมา
“คืนนี้ กูไม่ไปกับมึงแล้วจะไปกับใครล่ะ” ผมขำ ก็วันนี้มันก่อนวันวาเลนไทน์นี่น่า นอกจากจะเป็นวันแห่งความรัก ยังเป็นวันพิเศษของเราสองคนอีกด้วย
“ก็แค่บอกไว้เฉยๆ” จอนมันทำหน้างอน
“อยากกินอะไรล่ะค้าบ” คำตอบก็คงเหมือนเดิม อะไรก็ได้แล้วแต่แชมป์ จอนไม่เคยเลือกเลย
“ตามใจจอนนะวันนี้” จอนเอ่ยคำตอบที่ต่างจากที่ผมคิด ท่าทางวันนี้ต้องมีอะไรแล้วล่ะ ไอจอนนี่มันดูง่ายนะคับ ห้าห้า
“อือ” ผมทำเออออ ทำหน้าไม่รู้เรื่อง ดีนะเตรียมของไว้แล้ว และแล้วนี่ก็เป็นอีกวาเลนไทน์ที่พี่ผมคงเข้าใจ โดยไม่ต้องบอกแล้วล่ะ ก็หน้าเดิมมากี่ปีแล้วล่ะ
...................
“คิดไง อยากมากินอาหารฝรั่งเศสเนี่ย” ผมขำกับหน้าไอจอน ทำไมมันต้องนั่งหน้าแดงอย่างเนี้ย นั่งกินข้าวกับผมมันเขินขนาดนั้นเหรอ เกือบเที่ยงคืน ร้านปิดช้าเป็นพิเศษในวันนี้
“ก็อยากกิน ไม่มีอะไรหรอก” เสียงสั่นจัง ผมเอื้อมมือไปจับมือจอน ณ ตอนนั้นผมไม่อายใครแล้วล่ะคับ ที่นั่งมันแยกออกมาเป็นส่วนตัวเลยล่ะ ถ้าจะเรียกให้ถูก ก็โต๊ะโดดๆ ที่บ๋อยจะเดินมาเสิร์ฟอาหารกับเติมน้ำเท่านั้นล่ะคับ แล้วมากินอย่างนี้ ถ้ายังไม่รู้ เขาก็ควรไปบวช ตัดเรื่องทางโลกได้แล้ว
“แชมป์อยากกินจอนมากกว่าอ่ะ” ผมแซวจอน มันขำซะลืมเรื่องเครียดๆไปแล้วล่ะมั้ง
“แชมป์ไม่ได้พูดเล่นน้า” ผมยังแซว
“อยากก็กินดิ ไม่ได้ว่า” อ่าวเป็นใจอีก ทอดสะพานยังงี้ จะพลาดได้ไง ผมลุกขึ้นยืน โน้มตัว ข้ามขนมปังที่วางเรียงอยู่บนโต๊ะ
“ทะลึ่ง ไม่อายคนบ้างเหรอ” ขนมปังฝรั่งเศสที่ใกล้มือไอจอนมากที่สุด ถูกจับมาฟาดหัวผม
“อ่าว ก็จอนอนุญาตนี่” ผมคำหัวป้อยๆ
“เจ็บเหรอ” จอนลุกแล้วยืนขึ้นมาจับหัวผมที่มันทุบ
“มานี่มา” มันหอมลงบนหัวผม
“เอาหายยัง” มันถามทำหน้ากวนๆ
“ฉวยโอกาส” ผมด่ากลับ รอยยิ้มที่ได้ ผมหยิบกล้องโพลารอยด์ที่หยิบติดมือขึ้นมาถ่าย ไอจอนมันหน้าเหวอ
“ทำไรอ่ะ” จอนมันถาม อ่าวมึงนี่ไม่เห็นเหรอว่ากูถ่ายรูป
“ก็ถ่ายรูปไง” ผมตอบ
“ทำไมอ่ะ” อ่าวสงสัยจัง
“ก็อยากเก็บรูปมึงตอนหัวเราะแบบเมื่อกี้นี่” ผมพูดยิ้มๆ
“แล้วไม ไม่เอากล้องดิจิตอลมาล่ะ” จอนมันคงงงที่อยู่ๆผมก็ไปหาเอาโพลารอยด์ที่ไหนมาใช้
“บางอย่างกูอยากเก็บไว้ให้เป็นของมีค่านี่หว่า รู้ป่ะบางอย่างมีเยอะไปมันก็ไม่ดี เราอาจจะไม่เห็นความสำคัญของมัน อย่างถ่ายกับดิจดิตอล มันจะอัดจะล้างเมื่อไหร่ก็ได้ มันมีสำรอง แต่อย่างโพลารอยด์นี่ดิ หายแล้วหายเลย ถ้าไม่ดูแลมันดีๆ” ผมจ้องลงไปที่นัยน์ตาของจอน
“เหมือนมึงไงจอน กูจะเก็บไว้ให้ดีเท่าชีวิตกู ก็จะไม่ปล่อยให้เวลามันผ่านไปอย่างเสียเปล่า กูจะทำให้ทุกๆนาทีของมึง มีความสุขอย่างที่มึงไม่เคยคิดมาก่อน”ผมพูดเองน้ำตาผมมันก็หน่วงมาที่ตา พูดเองซึ้งเองคับ
แต่ไอจอนน่ะเหรอ ก้มหน้าก้มตากัดขนมปังแล้ว ไงวะ กูอุตส่าห์ซึ้ง
“จอน” ผมเรียก มันไม่ยอมสบตาผม
“จอนค้าบ มองแชมป์หน่อยสิ” ผมเรียกซ้ำ
“มึงอ่ะ กูยังไม่อยากร้อง มึงก็พูดซะ ยังกินข้าวไม่เสร็จเลย” ตาจอนมันแดง น้ำตาคงยังถูกเจ้าของห้ามไว้
ทันที่บ๋อยยกซุปมาพอดี
“เคยได้ยินประวัติของซุปนี้มั้ย จอน” ผมถามขึ้น ขณะจอนมันก้มหน้าก้มตากินซุป
“ไม่นะ” จอนเงยหน้ามามองผมอย่างสนใจ
“กราแตงค์เนี่ย เป็นซุปแห่งความเศร้านะ เขาเปรียบเสมือนน้ำตาของนางฟ้าที่เคยหลงรักเทวดาหนุ่ม แต่ถูกจับแยกกัน เธอเลยต้องทำซุปเพื่อส่งไปให้ชายที่รัก แล้วเขาก็เชื่อกันว่าเธอทำไป น้ำตาเธอก็จะหยดลงไปด้วยความคิดถึง” ผมเล่า
“มึงแต่งเองป่ะ” จอนมันถามผมหน้าตาจริงจัง
“อือ” ผมตอบหน้าตาย
“มึงเป็นไรวะ วันนี้ทำแต่เรื่องแปลกๆ” จอนมันถามผมขำๆ
“กูอยากให้มึงหัวเราะนี่น่า กูอยากรู้ว่าวันนึงกูจะทำให้มึงยิ้มได้กี่ครั้ง” ผมพูด
“แชมป์ กูจะทนไม่ไหวแล้วนะ มึงหยุดพูดซักที” จอนมันบ่น
“มึงโกรธเหรอ รำคาญกูเหรอ กูไม่พูดแล้วก็ได้ กูจะกินเงียบๆ” ผมหน้าเสีย ผมไม่อยากทำลายบรรยากาศดีๆในตอนนี้ จอนมันกลับลุกขึ้นคุกเข่าข้างๆผม
“กูจะโกรธมึงได้ยังไงล่ะ ไอจอมดื้อ มึงทำใจกูสั่น หนักกว่าเดิม” มือที่กอดผมอยู่มันสั่นจนรู้สึกได้
“มึงรู้สึกรึเปล่า ว่ากูก็ไม่ต่างจากมึง ไอคุณชายเสี่ยว” ผมจูบหน้าผากมัน ถ้าถามว่าผมกับจอน ใครเสี่ยวกว่า บางทีตอนนี้อาจจะเป็นผมไปซะแล้วนะคับ
“กินข้าวต่อนะ แชมป์ไม่แกล้งแล้ว” ผมยิ้มให้จอน มันบีบจมูกผมเล่น
อาหารจานถัดๆไป เรานั่งกินด้วยความเงียบ แต่สายตาที่มองมันทำให้ผมไม่ค่อยรับรู้รสชาติอาหารเท่าไหร่ ตอนนี้อะไรก็อร่อยไปหมดล่ะคับ
อาหารมันหวานจัง
หลังจากทานจานหลักเรียบร้อยดี ขนมเค้กหนึ่งชิ้นก็ถูกวางลงบนโต๊ะ ผมว่าผมคุ้นนะฉากเนี้ย
“ทำไมมีชิ้นเดียวล่ะ” ผมถามจอนแทนเด็กเสิร์ฟที่เพิ่งวางจาน
“กูอิ่ม” เหตุผลที่ฟังไม่ขึ้นของไอจอน
“มึงรู้ตั้งแต่สั่งเลยเหรอ ว่ามึงจะอิ่ม” ผมยิ้มยั่วจอนมันอีกที อย่าคิดนะว่ากูไม่รู้ หนังที่มึงเคยดู กูก็นั่งอยู่ข้างๆอ่ะ
“กินไปเหอะหน่า พูดมากกูกินก่อนก็ได้ จะได้รู้ว่าไม่วางยา” จอนมันพูดก่อนจะเอาส้อม
“เคร้ง” เสียงส้อมประสานส้อม ไม่เอานะ หมดโรแมนติคหมด ผมเอาส้อมกันไม่ให้มันจิ้มเค้ก
“กูกินก่อน” ผมรีบพูด เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ ผมพูดก่อนจะเริ่มเอามือที่สั่นๆ ถ้าใครรู้ก่อนว่าข้างในมันมีอะไรก็คงสั่นเหมือนผมแหล่ะ
แผละ เค้กที่จิ้มมีช็อคโกแลตทะลักออกมา
โห ถ้ามีอยู่ข้างในจริงมันคงดูไม่จืด เอาแล้ว อะไรกลมๆอยู่ข้างในมั้ยวะ
-
หายไปนานคับ กว่าจะทำให้เครื่อง ที่นี่มีภาษาไทย ค่อนข้างยุ่งยาก ลงม่ได้เลย
ตอนนี้มั้งอยู่ต่างแดนคับ ทำให้การเข้ามาลงนี่โหลดช้ามาก และนานๆจะเข้ามาที ยังไงจะพยายามลงให้บ่อย
:กอด1:ทุกคน
ดูท่าทางนิคคงจะสะใจกะการรอ :z3: ไม่มาลงแทนกันเลย
ไม่เป็นไรจะพยายามมาลงละกัน
-
การทรมาณคนอ่านคือความสุขของเรา :laugh:
-
:z13: น้องนิค ทะลุน้องมั้ง
คิดถึงน้องมั้งจริง ๆ :กอด1:
ว่าแต่ไปไหนละเนี๊ย o18
.........................................................................
แชมป์กับจอนนี้ต่างคนต่างแข่งกันหวานเลยนะ
หวานกันจริง ๆ ชอบนะการที่ทำให้คนที่เรารักยิ้มได้
และมีความสุขอยู่ตลอดเวลา รักกันให้มาก ๆ นะ แชมป์ :L1:จอน
:L2: :L2: :L2:
-
น่านนนนนน
มาแบบค้างเล็กน้อยถึงปานกลาง ให้คนอ่านทรมานเล็ก ๆ
o18 o18
แต่ก้มาลงให้อ่าน ขอบคุณนะคับมั้ง o13
รออ่านต่อนะค้าบบบบ
-
พี่แชมป์กะพี่จอนหวานได้อีกน๊า
:กอด1:พี่นิคคืนแรงๆ
:กอด1:พี่Manji+ด้วยค้าบ
-
สปอยล์นิดๆ
“นางเอกมึง ไปไหนไม่พ้นแล้ว”
--------------------------------------------------
-
แอรั๊ยยยยยย ไม่ไหวละ
แชมป์ กะ จอน ไมน่ารักงี้ :-[
:m1:
-
มันอะไรกันเนี่ย.หายไปนานเเล้วก็มาทำให้ค้าง
:z10:......เฮียเค้าก็น่าอิจฉากันจริงๆน่ารักๆ :กอด1:
-
มาบอกว่าคิดถึง!!!
:bye2:
-
อะไรก็คงสั่นเหมือนผมแหล่ะ แผละ เค้กที่จิ้มมีช็อคโกแลตทะลักออกมา
โห ถ้ามีอยู่ข้างในจริงมันคงดูไม่จืด เอาแล้ว อะไรกลมๆอยู่ข้างในมั้ยวะ
ผมแกล้งฟอร์มจิ้มเค้กส่วนนึงเข้าปาก ทำเป็นไม่รู้เรื่อง ไอจอนมันก็ยิ้มๆ ไม่พูดอะไร
“ทำไมมองเค้กนี้จัง อร่อยมากเหรอ” ไอจอนมันพูด ก็ผมนั่งเขี่ยเคกจนช็อคมันทะลักออกมาแทบจะหมดแล้วนี่หว่า
“ก็ ...” ผมไม่รู้จะพูดยังไง
“ก็อะไร” ทีไอจอนมันขำบ้าง
“ก็มันอร่อย” ผมล่ะทั้งขายหน้า ทั้งน้อยใจ นึกว่ามันจะเซอร์ไพรส์อะไรผม เหมือนที่ผมเตรียมให้มัน แล้วผมก็โดนเซอร์ไพรส์ตรงที่มันไม่มีอะไรในกอไผ่ ผมต้องโทษหนังฝรั่งที่ผมดู ก็ร้านอาหารอย่างนี้มันมีไว้เพื่อ.....
ผมแทบจะเลียจานให้แน่ใจว่ามันไม่มีอะไรหลงเหลืออยู่ หรือผมกินไปแล้ว ผมนั่งงง
ช่างหัวมัน ผมคิดในใจ ดูไอจอนมันยิ้มเยาะผมเหลือเกิน
“ เฮ้ย กูประจำอ่ะ กูคนเดียว” ผมคิด ก่อนจะเรียกบ๋อย
“น้อง ขอที่สั่งไว้หน่อย” ผมบอกเด็กเสิร์ฟ ไอจอนก็ดูตกใจ มึงจะตกใจทำไม กูไม่เซอร์ไพรส์มึงเหมือนที่มึงทำให้กูแห้วหรอก
“เอาอะไรก่อนล่ะคับ” บ๋อยถามผม เอ๊ะกูสั่งอันเดียวนี่
“มีอะไรที่สั่งก็เอามาเหอะ” ผมบอก ถึงจะงง แต่อารมณ์น่ะขุ่นไปแล้ว
“แชมป์” จอนมันเรียกผม
“ทำไม” ผมถามหงุดหงิด
“มึงคงไม่....” จอนมันหยุด
“กูจะทำไรก็เรื่องกู” ผมพาล มันไม่เหมือนที่ผมกะไว้ตอนแรกนี่ จอนมันก็เงียบไป มันคงน้อยใจเหมือนกันที่อยู่ๆผมก็พาลขึ้นมาเฉยๆ ก็มึงอ่ะ....
................
“Fire ice Greentea ของใคร คับ” เชฟเดินถือถ้วยไอศกรีมสองถ้วยมาในมือ ไฟที่จุดบนบรั่นดีที่ราดบนไอศครีมเป็นประกายโชติช่วงอยู่ในบรรยากาศมืดๆ
“ผมสั่งสตรอเบอรี่นี่คับ” ผมบอก เขาจำผิดรึเปล่าเนี่ย ทำเสียฤกษ์อีก ไอจอนมันเริ่มขำแล้ว อ่าว แค่ไอติมชาเขียวมึงก็ขำ ถึงมันจะเอาไปทอดก่อนจะจุดไฟมากับบรั่นดี กูก็ไม่เห็นจะมีอะไรให้ขำ
“นี่คับสตรอเบอร์รี่” เขาจะวางมาที่ผม
“ด้านนู้นคับ” ผมชี้ไปที่จอน เขาก็ทำหน้างงๆ
“แล้วนี่greentea คับ” เชฟวางไอติมมาที่หน้าผม เขามีเซอร์วิส ซื้อหนึ่งแถมหนึ่งเหรอ ผมงง แล้วรู้ได้ไงว่าผมชอบชาเขียว
“กินเถอะ” จอนมันหัวเราะแล้ว หยิบเครื่องเคียงกิน
อะไรก็ไม่ได้ดั่งใจเลยเว้ย ผมหงุดหงิด ตักไอติมที่ไฟยังคงลุกเข้าปาก ผมกินคำเดียวเกือบครึ่งลูกได้ ไม่ได้ตะกละนะคับ มันแค่หงุดหงิด หวังว่าไฟไอติมจะดับแรงแค้นที่สุมในอกผมให้ลดไปบ้าง
เอ๊ะ ผมเริ่มแปลกใจกับไอติมขาเขียวนี้ มันเป็นเอ็มแอนด์เอ็มเหรอคับ มีอะไรไม่ละลายในปากเนี่ย
“แชมป์ เคยบอกใช่มั้ยว่า ไอติมแบบนี้เหมาะสำหรับการ Propose”
...............................
“แชมป์ กูอยากดูสร้อย” จอนมันเอ่ยขึ้นตอนเรามาเดินห้างกัน
“เบื่อสร้อยที่แชมป์ให้แล้วเหรอ” ถึงแม้ตอนนี้จอนจะถอดแหวนจากสร้อยมาใส่นิ้วแล้ว มันก็ยังใส่สร้อยผมไว้ตลอด
“ป่าว อยากดูเฉยๆนี่” ไม่พูดป่าว มันเดินเข้าไปก่อนเลย
“สวัสดีค้าบ สนใจจะเลือกดูอะไรคับ” พนักงานรีบปรี่เข้ามาถาม ท่าทางเทรนมาดีนะคับพนักงานขาย
ถ้าพนักงานขายจะไม่เล่นหูเล่นตากับไอจอน ผมยืนอยู่นะ
“อยากดูสร้อยหน่อยอ่ะคับ” จอนมันเดินดูสร้อยไปคร่าวๆ หยิบโน่นหยิบนี่มาดูเรื่อยๆ ส่วนผมหลังจากให้สร้อยเส้นโปรดผมกับมันแล้ว ผมก็ไม่สนใจจะซื้อสร้อยใหม่แล้ว มันมีเส้นเดียวที่เคยคล้องใจผม และจะเป็นเส้นเดียวตลอดไป
เสี่ยวป่ะผม ติดจากไอจอนมันคนเดียวเลยคับ
ผมเลือกที่จะเดินมาดูแหวน ดีไซน์ร้านนี้โฆษณาด้วยการมีเพียงวงเดียวต่อแบบ รับรองไม่ซ้ำใคร แต่ราคาเขาก็ไม่ซ้ำใครจิงๆคับ แพงได้อีก ผมขอพนักงานอีกคนให้หยิบแหวนหลายๆวง
จนสุดท้ายผมก็หยุดที่แหวนวงหนึ่ง ทำไมมันคุ้นตาจังวะ แต่ที่แน่ๆ ไม่รู้แหละ ผมอยากได้ ผมจะซื้อวงนี้อ่ะ
“วงนี้เท่าไหร่คับ” ผมถามราคา
“วงนี้มีคนจองแล้วค้าบ” อ่าวจองแล้วมาวางทำไม
“พี่คับ ผมอยากได้จิงๆนะ” ผมตื้อ
“ทำให้ผมอีกวงก็ได้ นะนะนะค้าบ”
“ร้านเรามีนโยบายทำแบบละชิ้นคับ” เขาตอบเรียบๆ
“งั้นพี่เพิ่มเพชรไปนิดนึงก็ได้ แต่เอาให้ออกมาเหมือนเดิม” พี่เขายิ้มกับความเอาแต่ใจของผม
“น้องมากับพ่อหนุ่มนั้นเหรอ” พี่เขาถามผมพร้อมพยักเพยิดไปจอนที่จ้องผมอยู่แล้ว ดูมันรีบหลบตาทันที
“คับ ทำไมเหรอคับ” ผมถามพี่เขา พี่เขายิ้มแปลกๆ
“ได้ พี่จะทำให้เป็นกรณีพิเศษ แล้วห้ามบอกใครล่ะ แม้แต่พ่อหนุ่มนั้นนะ” ดูแล้วพี่คนนี้เจ้าของร้านแน่เลย สง่าราศีจับ เพิ่งสังเกต
“คับๆ ผมรับปาก” เรื่องอะไร ผมไม่บอกไอจอนอยู่แล้ว
“แหวนนี่ราคา....นะ” ผมอึ้งคับ เงินเดือนเองยังไม่มีเลย จอนกูขอกู้มึงก่อนน้า
“งั้น เดี๋ยวผมค่อยมาหาพี่อีกทีละกันนะคับ จองไว้เลยนะคับ” ผมลาพี่เขาก่อนจะเดินกลับไปหาไอจอน
“คุยไรกันนานจัง” จอนถามผมยิ้มๆ
“พอดีเห็นแหวนวงนึงน่ารักดี” ผมบอก
“ซื้อให้มั้ย” จอนมันกระซิบถาม ได้ทีแซวผม
“ไม่อ่ะ มันของผู้หญิง กูกะจะซื้อให้แม่กูอ่ะ”
“ใกล้วันเกิดแม่มึงแล้วนี่” จอนมันทักขึ้น
“เอ่อดิ พอดีเลยกูจะได้มีของขวัญ” ผมพูด
“งั้นมึงคงต้องเรียกพ่อมึงมาซื้อแทนแล้วล่ะ ถ้ามึงจะซื้อร้านนี้นะ บัตรมึงจ่ายไหวเหรอ”
“เน่ ดูถูกกู ไม่ได้ก็ใช้บัตรมึงดิ” ผมโบ้ย ยิ้มรับซะงั้นอ่ะ เดี๋ยวกูเอาจริงนะ เดี๋ยวนี้ไม่เกรงใจจอนมันแล้วด้วย เงินมันกะเงินผมเงินเดียวกัน อิอิ กำไรเห็นๆเลยผม
“ก็ดีดิ จอนไม่เคยทำอะไรให้พ่อแม่แชมป์เลย” อ่าว เห็นดีเห็นงามด้วย พูดจริงพูดเล่นนี่ วงหนึ่งตั้ง...นะค้าบ
“กูไม่ได้ยากไร้ขนาดนั้น” ผมปฏิเสธ ใครจะใช้เงินมันล่ะ
...........................................
ผมหยิบโน๊ตบุ๊คที่เตรียมมา มากางออก แต่เอ๋ ทำไมแหวนที่กูเตรียมเซอร์ไพรส์ไอจอนมาอยู่ในปากกูเองล่ะเนี่ย ผมหัวเสียมาก ก็ผมย้ำหนักย้ำหนาว่า.........
ผมเตรียมแผนนี้มาตั้งนาน แหวนที่ผมคายออกมาจากปาก เป็นแหวนทองคำขาวที่หัวเจียเป็นรูปเฉพาะ
ฝังเพชร ไม่ผิดแน่ล่ะ มันทำผิดที่ผมสั่งไว้หมดเลย โว้ยไอร้านอาหารบ้า งานเซอร์ไพรส์กู ให้กูขอตัวเองแต่งงานเหรอวะ เสียงดนตรีบรรเลงขึ้นจากมุมหนึ่งของสวน กูไม่ได้สั่งนี่
“แชมป์คับ จอนเคยพูดกับแชมป์ไว้หลายรอบแล้ว และครั้งนี้จอนจะทำให้มันจริงจังและเป็นทางการซักที”
ภาพจอนกำลังคุกเข่าอยู่หน้าผม
ทันทีที่ผมหันกลับมา ผมช็อค
อ่าวนั่นแหวนผมเองนี่ มันจะมาขออะไร ผมงงมาก แต่อีกใจกลับเต้นตุ๊บๆ กับสิ่งที่ไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นจริงๆ
“แต่งงานกับจอนนะคับ” คำพูดที่ทำให้ผมถึงกับช็อคจริงๆ
ภาพเหตุการณ์ที่ผมกับไอจอนเคยผ่านมาด้วยกัน ผ่านมาหมุนในหัว นี้เหรอที่เขาบอกว่าคนกำลังจะตายจะเห็น ผมจะหัวใจวายป่ะเนี่ย
จอนยื่นช่อดอกไม้สีขาว ช่อใหญ่จากใต้โต๊ะขึ้นมาให้ผม ผมทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ไม่ได้กะจะวางฟอร์ม เหตุการณ์มันกลับตาลปัตร ผมงงไปหมดแล้ว ได้แต่รับดอกไม้จากจอน
“แชมป์” เสียงเรียกจากจอนอีกครั้ง
“คับ ว่าไงนะคับ” ผมถามหน้าตาตื่น ได้ยินหน่ะได้ยิน แต่ทำอะไรไม่ถูกเว้ย ไม่คิดจะปล่อยไก่ตัวเบ้อเริ่มขนาดนี้
“แต่งงานกับจอนนะคับ” จอนยังคงรอคำตอบจากผม มันจ้องผมด้วยสายตาที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน อยากบอกตอนนั้นแทบละลายคับ จะเอาอะไรผมให้ทุกอย่างล่ะคับ
“อือ” คำตอบไร้ซึ่งความหวาน ก็ผมกลับถูกกลับลำซะเอง กลายเป็นคนถูกขอ
จอนหยิบแหวนออกจากมือผมอย่างถือสิทธิ์และ ถอดแหวนวงเก่าที่เริ่มจะเละแล้วสวมวงใหม่เข้าที่นิ้วนางข้างซ้ายผม น้ำลายผมยังติดอยู่เลย
“ขอบใจนะ” จอนดึงผมเข้าอ้อมกอด มันอบอุ่นมาก มากที่สุดและมันจะเป็นอย่างนี้ไปเรื่อยๆ
“แชมป์ แล้วแชมป์มีอะไรให้จอนมั้ย” มันถามยังกะรู้ดี
“ไม่มี” ผมตอบ
“จิงดิ” ไอจอนมันรู้อะไรมา มือจอนมันจะคว้าที่ถ้วยไอติม ผมรีบดึงมาก่อน
“ของจอนอ่ะ จอนจะกิน” จอนมันท้วง
“ไม่ได้” ผมตอบเสียงดัง
“เอามานะ แชมป์ จะมาแย่งอะไรล่ะ” จอนมันดึงไอติมกลับไป แล้วมันรีบตักไอติม ใส่ปาก ส่วนที่เหลือก็ถูกช้อนจ้วงซะไม่มีชิ้นดี
“ไหนอ่ะ” จอนมันบ่น
“อะไรอยู่ไหน” ผมถาม ขำกับมัน นี่มันคงรู้แล้วสิ
“ก็แหวนจอน” จอนมันถาม
“ใครว่าจะให้จอนล่ะ”
“ก็ ก็...” จอนมันหลุดเองแล้ว
“เก็บเงินคับ” ผมตะโกนเสียงดัง ดีนะ ของกูยังเซ็ตไม่เสร็จ ผมดึงของของผมมาจากก้นถ้วยได้ทัน
ดูว่าของมึงกะกู ใครจะเก๋กว่า ไฟแห่งการแข่งขันปะทุขึ้นอีกแล้ว
Propose Competition
จอนมันนั่งเซ็งเหมือนผมตอนแรกล่ะคับ ผมเองก็ขับรถพามันวนไปทั่วกรุงเทพอย่างไม่มีจุดหมาย
ดูเหมือนไอจอนจะหงุดหงิดมาก ถามผมแต่จะไปไหน ผมก็ไม่ตอบ ขับไปเรื่อยๆ จนจอนมันหลับไปเอง
“เออ ให้เข้าทางกูบ้างสิ” ผมได้แต่บ่นกับตัวเอง แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา
“ฮัลโหล วิน กูมีเรื่องให้มึงช่วยหน่อยนะ”
“กูจะขอแฟนกูแต่งงานว่ะ”
....................................
TBC
ช่วงนี้ไม่ว่างตอบเม้นท์มาก ขอบคุณสำหรับทุกเม้นท์และความคิดถึงคับ
ขอโทษด้วยค้าบ :z3: จะมาต่อใหม่น้า ตอนหน้าอวสานจริงๆแล้ว :m15:
-
^
^
^
^
ขอกันเองหรออครับบ.
แล้วไปแต่งงานเยอรมันชิมิ
.
อิอิ
-
555+ ขอแต่งงานกันได้น่ารักดี มีหงุดหงิดกันเล็กน้อย
ทีนี้ก็เหลือว่าแชมป์จะขอยังไง อิ อิ :-[
รอตอนต่อไป ตอนหน้าจะอวสานแล้วเหรอ :m15:
:serius2: :serius2: :serius2:
-
พี่จอนน่ารักมากมาย อิอิ แอบซึ้ง :o8:
อยากรู้จังว่าพี่แชมป์จะทำซึ้งกลับหรือปล่าว ถ้าทำกลับจะทำแบบไหน อิอิ :z2:
รักพี่จอนกะพี่แชมป์จัง :กอด1:
-
จะจบแล้วเหรอคับ
ว้าาา
น่าเสียดาย
:sad4:
-
:กอด1:คิดถึงเฮียเเชมป์กะเฮียจอนมากมายเลย....แหมจะร่วมหอลงโรงกันเเล้ว..อิจฉาจัง...อยากให้มีใครขอเเต่งงานงี้มั่งอะ...จริงมั้ยน้องมั้ง :impress2:
-
งานแต่งงานใต้แสงเทียน
LOVE JON FOREVER
______________________
-
กรีสสสสสสสสส
ขอกันไป ขอกันมา โรแมนติคแข่งกันได้อีก :3123:
น่ารักจิงคู่นี้ :-[
-
อ่า ค้างง่า พี่แชมป์กับพี่จอนหวานกันได้อีก โอ้ยตาร้อนนนนน
มาต่อเร็วๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่งและคนโพสเลย ^^
-
หลังจากไม่มีเวลาตอบเม้นท์มานาน ขอมาตอบให้หายคิดถึงทุกคนหน่อย
ทำไมช่วงนี้ทู้มันเงียบถึงเพียงนี้ ขาประจำหายไปไหนกันหมดแล้ว
มั้งทำอะไรผิด ทำไมถึงทิ้งกันหมดเลย :sad2:
ขอโทษด้วยที่มั้งไม่ว่างมาคุยเลย ช่วงนี้ยุ่งมากถึงมากที่สุด งานที่นี่หนักใช่เล่นเลย :m15:
ยังคิดถึงทุกคนเสมอนะค้าบ
ขอบคุณพี่อิมที่มาเม้นท์ให้อย่างสม่ำเสมอและช่วยดันยามกระทู้ตก ถึงตอนหน้าจะอวสานก็ยังไม่จบซะทีเดียว
รอฉบับครอบครัว เนื้อเรื่องเข้มข้นมาก และเป็นจุดหักเหครั้งใหญ่ของชีวิตพี่แชมป์ ซึ่งจนป่านนี้ยังไม่โผล่มาให้ยลโฉมซักตอน มวแต่เอาเวลาไปเลี้ยง...
ยังไงถ้ามาแล้วจะแจ้งทันทีค้าบ
zilveria อยากที่บอก ต้องรอพี่แชมป์เขาแล้วว่าเมื่อไหร่จะว่างมาเขียน รอนาน คงต้องรอ...คลอด 55
พี่เคทค้าบ เห็นด้วยอย่างยิ่ง ความอิจฉาเข้าครอบงำ อยากมีอย่างนี้บ้าง
ท่าทางจะหายาก พี่เคทคงมีโอกาสมากกว่า เศร้าชีวิต ได้ซักครึ่งของพี่แชมป์คงดีไม่น้อย
อยากแอดเมลไปโม้กับนิคกะน้องกุกกุ๊กแล้วดิ ถ้าไม่ถูกบังคับ อัดอั้นเหลือเกิน เรื่องราวซับซ้อนและเศร้าจิตได้อีก
แค่ฟังอ่านเมลสั้นยังทำเอาน้ำตาคลอ ท่าทางอาจจะได้รับจากมือพี่แชมป์เอง เร็วๆนี้
เดี๋ยวจะโนสปอยล์คืนบ้างแล้ว 55 จะแกล้งให้คนลงแดงสมใจ :m14: :กอด1:ปลอบใจ
C2U เริ่มเลี่ยนยังคับ คู่นี้เขาหวานกันทุกวี่ทุกวัน แต่ทะเลาะกันบ่อยพอกับบทหวาน ตอนนี้ยังดีแก่ขึ้น อะไรก็เลยราบเรียบตามธรรมชาติ
สมน้ำหน้า ด้วยความอิจฉา พี่แชมป์ ต้อง :m22: พี่แชมป์มาแอบดูป่ะหว่า มั้งผิดไปแล้ว :m5:
ปิง ดูจะเป็นแฟนคลับคนใหม่ ที่มีรสนิยมเดียวกับมั้ง 55 หลังจากตอนหน้าจะมีความรู้สึกเปิดใจของพี่แชมป์เขาแล้ว
ไว้กลับมาเป็นตัวเป็นตนเมื่อไหร่ ซัดคำถามได้เต็มที่ ส่วนเรื่องหวานไม่ต้องห่วงว่าพี่แชมป์จะสู้ไม่ได้ ขานี้ตัวแม่อยู่แล้ว
ซึ้งไม่ซึ้ง มีคนมาสปอยล์ไว้ให้แล้วนา :impress2:
kiss88และKIMKUNG เย้ ดีใจมีผู้ติดตามใหม่ ขอบคุณแทนพี่แชมป์ที่ชอบนะค้าบ ดีใจได้กำลังใจให้คนโพสด้วย 55
วันนี้มั้งไม่ได้พกตอนจบมาด้วย ขอเนียนไปก่อนนะคับ แล้วยังไงจะมาลงให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้
ว่าแต่ขาประจำ อย่านึกว่าไม่รู้นะ หายไปไหนกันหมด หรือพักร้อนช่วงปิดเทอมค้าบ
มีตอนพิเศษมาเขาไม่ส่งพีเอมให้จริงๆด้วย
ล้อเล่นหรอก ยังไงก็จะส่งให้เหมือนเดิม เดี๋ยวโดนงอน :m1:
-
:z13: น้องมั้ง
ไม่ได้เข้ามาอ่านซะนาน...จบซะแล้ว :a5:
ขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆ :pig4:
-
:กอด1:พี่มั้ง
:z13:พี่นิค แหมนำร่องตลอด
:pig4:พี่ๆค้าบ
-
:a5: น้องมั้งมาแล้ว
หายไปอยู่ไหนมาเนี๊ย :beat: ผิดอัน ๆ ! :กอด1: คิดถึง :laugh:
หายไปอยู่ไหน แล้ว ไปเลี้ยง.... ไร ไม่บอกนะ :a14:
อิ อิ ดูแลรักษาสุขภาพให้ดีนะ อยู่ทางนู้นอ่ะ (อยู่ไหนก็ไม่รู้ :serius2:)
เรื่องงานก็ สู้ ๆ นะ พยายามเข้า :L2: :L2: :L2:
-
วันนี้มีเวลาว่างมาลงตอนจบให้แล้ว หลังจากนี้หายยามนิดนึง ตอนพิเศษคงจะตามเรื่อยๆ
แต่ภาคใหม่นี่ขอเวลาก่อน ยังไม่มาแฮะ
ไว้ไง เจอกันคับ บทส่งท้ายจะเอามาส่งหลังจากนี้สักพักนะค้าบ
รักคนอ่าน คิดถึงทุกคนเม้นท์ :กอด1:
เจอกันเมื่อชาติต้องการ
...........................
ที่ผมเตรียมมาที่จะใช้ในร้านอาหารมันผิดแผนไปหมด แต่มันเหมือนเป็นโอกาสให้ผมได้ทำให้มันดีกว่าเดิมได้นี่นา
“จอนคับ ตื่นก่อนได้มั้ย” ผมกระซิบข้างหูจอนเบาๆ
“ง่วงอ่ะแชมป์ ขอนอนก่อนนะ” จอนงัวเงีย
“ก็อยากให้นอนนะคับ แต่คืนนี้ ขอคืนนึงได้มั้ย วันครบรอบ ของเรานะ” ผมกระซิบเหมือนเดิม จอนมันยังกะกระโดดขึ้นมาจากรถ
“ตื่นแล้ว” จอนมันยิ้มอารมณ์ดี แม้ตายังดูสะโหลสะเหล แต่ความรู้สึกตอนนี้ ไฟติดร้อยเปอร์เซ็นต์
“วันนี้ตื่นง่ายนะคุณชายขี้เซา” ผมขำกับจอน
“มานี่หน่อยจอน” จอนเดินตามมาแต่โดยดี ผมหยิบผ้ามาปิดตาจอน
“ทำเหมือนในหนังเลย แชมป์ ฉากหลังจากนี้ก็เหมือนกันใช่มั้ย” จอนมันคงรู้แล้ว เอาหน่า ก็ของ มันมาจากร้านเดียวกันนี่หน่า ผมพามันเดินไป เสียงน้ำเริ่มชัดขึ้น
“แชมป์ ทะเลเหรอ” จอนมันถาม ทั้งกลิ่นไอ เสียงน้ำและพื้นทราย มันคงไม่ต้องการคำตอบแล้ว
“มันยวบๆ กลัวล้มอ่ะ” จอนมันยังบ่นนู่นบ่นนี่
“หยุดก่อน แล้วขึ้นมา” ผมนั่งยองๆ แล้วลากขาไอจอนมาบนหลังผม
“ให้กูขี่หลังมึงเหรอ” เสียงไอจอนมันดูแฮปปี้เกิน
“เอาหน่า กูไม่อยากให้ซ้ำในหนัง เดี๋ยวนางเอกปฏิเสธกูก็แห้วสิ” จอนมันหัวเราะ
“นางเอกมึง ไปไหนไม่พ้นแล้ว” จอนมันตอบเบาๆ เฮ้ยจอนมึงยอมรับหน้าที่ศรีภรรยาแล้วใช่มั้ย
จอนมันหนักนะคับ ไม่ใช่เบาๆ เพียงแต่ว่าผมคงให้มันเดินไปเองไม่ได้ ผมต้องกระย่องกระแย่ง เดินผ่านไป
“ค่อยๆลืมตานะ” ผมพูดพร้อมคลายผ้าปิดตามันออก ภาพที่ปรากฏเบื้องหน้าจอนในตอนนี้
มันเป็นฉากที่จอนเคยบอกผม ว่ามันชอบเพราะความโรแมนติคของทะเล
แม้ขอบทะเลจะไม่สามารถมองไปได้ไกล แต่ไฟจากเปลวเทียนที่ดับบ้างตามแรงลม ยังคงให้มองเห็นพื้นที่บริเวณและประตูซุ้มสีขาวเล็กๆ
มีไม้วางปักเป็นจุดๆ มีเชือกห้อยยาว มีรูปของเรายาวเรียงตามแนวเชือก รวมทั้งรูปโพลารอยด์ในวันนี้ เทียนที่เรียงเป็นคำพูด ที่ยาวไปตามแนวหาด ถ้าไม่เพ่งดีๆคงอ่านไม่ออก
“แชมป์ ของจอนเทียบไม่ได้เลยนี่” จอนมันสบถ เสียงที่ฟังออกว่าน้ำในตามันพาลจะไหลอีก
“จอนรู้ใช่มั้ยว่าแชมป์เคยหนีจอนมาที่นี่
ตอนนั้นแชมป์ไม่คิดว่าจะได้อยู่กับจอนอย่างนี้อีก
ทะเลมันดูว่างเปล่า ว้าเหว่ แต่วันนี้ทะเลที่มืดมิด ดาวก็ไม่มี ถึงบรรยากาศจะแย่กว่าวันนั้น
แต่รู้มั้ย วันนี้แชมป์รู้สึกดีกว่าวันนั้นอย่างเทียบไม่ได้เลยล่ะ” จอนมันยืนตัวสั่นดิกๆในอ้อมกอดผม
“รู้มั้ยว่าทำไม” ผมถาม
จอนมันยืนส่ายหน้า ผมค่อยๆคุกเข่าลงไปหน้าจอน
“เพราะแชมป์มีดาวดวงนึงที่เป็นดาวเหนือนำทางหัวใจให้แชมป์แล้วไง แต่งงานกับแชมป์นะคับ จอน”
“คับ จอนพร้อมจะแต่งกับแชมป์ตั้งนานแล้ว” จอนมันตอบรับ ผมค่อยบรรจงเปลี่ยนแหวนวงเก่าออก และใส่แหวนวงใหม่ลงไป
ผมจุมพิตเบาๆลงบนมือจอน ไอจอนมันฉุดตัวผมขึ้น อีกครั้งที่ลิ้นควานหาความหวานฉ่ำ
“แชมป์ เขียนว่าอะไรอ่ะ” จอนมันถามผม ตามแนวทรายที่ผมใช้เวลานานในการวาดและวางเทียน เหนื่อยสุดก็ตอนจุดน่ะคับ เดี๋ยวดับๆ
ผมจูงมือจอนเดินดูตั้งแต่ตัวอักษรตัวแรก L
O
V
E
J
O
N
F
O
R
E
V
E
R
“แม้ทรายที่แชมป์เขียนมันจะถูกทะเลซัด แม้เทียนที่จุดมันจะดับ แต่จอนมั่นใจได้นะว่า รักของแชมป์ที่ให้จอน มันจะมอดและถูกลบไป พร้อมกับชีวิตของแชมป์เท่านั้น” จอนมันน้ำตาท่วม ผมดึงจอนเข้ามากอด มันสั่นยังกะลูกนก
“แชมป์รักจอนนะคับ และจะรักแบบนี้ รักยิ่งกว่านี้ ตลอดไป”
สายลมหวานที่พัดผ่าน มันจะพัดความรู้สึกดีๆตอนนี้ไปแบ่งคนที่อยู่ไกลออกไปได้มั้ย ผมอยากให้ทุกคนที่เชื่อในรักแท้ ได้เจอรักแท้ของตัวเอง แล้วอย่าลืม ถ้าคุณเจอคนที่รักคุณและคุณก็รักเขา จะได้รักแท้เขายังไง ถ้าคุณไม่กล้าหยิบยื่นรักแท้ของคุณให้เขาก่อน
เตรียมพบ บทส่งท้าย
-
:กอด1: น้องมั้ง ให้หายคิดถึง
อาย อ่าย อ้าย อ๊าย อ๋าย :-[ :-[ :-[
แต่ละคนมีการขอแต่งงานได้ โรแมนท์ มาก ๆๆๆ
โดยเฉพาะของแชมป์นี่ o13 o13 o13
สงสัยทะเลวันนั้นคงจะหวานน่าดู :laugh:
+1 ให้น้องมั้ง วันนี้อ่านไปแล้วยิ้มไป มีความสุขจริง ๆ :m1:
-
:กอด1:คืน
อ่านเร็วมากพี่อิม ยิ้มเหมือนกันฮะ ดีใจด้วยที่พี่อิมมีความสุข 55
อยากได้วันหยุดกลับไทยไปเที่ยวทะเลกับเขาบ้าง หวังว่าเผื่อจะมีโอกาสขอตัวเองซักที 55
อยากอ่านภาคหน้า ทนม่ายหวาย :m31: :laugh:
-
^
^
^
แล้วมียังอ่ะ คนที่จะพาไปทะเลด้วย :impress2:
-
ซึ๊งมากมาย น่ารักมากๆๆๆ ขอบคุณมากครับคุงมั๊งสำหรับเรื่องราวที่แสนโรแมนติกของพี่จอนกะพี่แชมป์ :กอด1: ขอกอดคนมั๊งหน่อย แหะๆ
-
โอ้วววว
จบแล้ว
ไม่ได้เข้ามาซะนาน
เรื่องจาก งาน และ ภารกิจมากมาย
แต่ ยัง คิดถึง(มากๆๆ) แชมป์ กับ จอน อยู่เสมอ
สัญญา ว่าจะมานั่งไล่ตามอ่านให้จบ
เมื่อมีเวลา
ขอบคุณมากมาย
สำหรับ คนแต่ง และคนโพส
กด+1 ให้ เพราะความคิดถึงนะ
:L2:
-
ปิดฉากฉบับมหาลัยได้โรแมนซ์ หวาดหยดจริงๆ
ไม่น่าเชื่อว่าบุคลิกอย่างแชมป์จะเป็นคนที่โรแมนติคมากๆ
อ่านแล้วมีความสุขไปกับทั้งคู่จัง
ขอให้รักกันตลอดไปนะจ๊ะ
รออ่านภาคต่อไปด้วยนะ
ขอบคุณแชมป์ที่เขียนเรื่องราวดีๆให้อ่าน
ขอบคุณน้องมั้งที่ช่วยโพส ขอให้ได้วันหยุดกลับมาเที่ยวบ้านเราเร็วๆนะ
-
หวานกันเจง ๆ
ยังไงก้ติดตามอ่านบทส่งท้ายและตอนต่อไปเรื่อยๆ นะค้าบบบบ
:man1:
-
:-[ซึ้งมากมายเลยอ่าตอนจบ...เห็นด้วยกะเฮียเเชมป์
รักแท้ไม่ได้หายากเย็นอะไรเพียงเเค่เราต้อง...ใช้ใจซื้อใจ...มอบความรักความซื่อสัตว์ให้คนที่เรารักเพียงคนเดียว..
เเล้วก็จะได้พบความรักที่เเท้จริงอย่างเฮียเเชมป์เฮียจอน... :กอด1:
นั่งรอนอนรอบทส่งท้าย :a12:
+1น้องมั้งให้กำลังใจ
-
โหวววว จบแล้วๆๆๆ
ชอบๆๆ
นั่งอ่านทั้งคืนเลยคร้าบ
อิอิอิ น้องใหม่นะครับผม ว่าแต่บทส่งท้ายอะ
-
อ่านตั้งแต่เช้าจดเย็น อิอิ
อ่านบ้าง ทำอะไรๆบ้าง คลุกอยู่นี้ทั้งวัน ที่สุดก็จบ
ทั้งคู่กว่าจะผ่านอุปสรรคมาได้ อ๊ายยยยย ลุ้นตามจนเอ็นขึ้นคอ..... :m15:
ลุ้นแทบตาย อิอิทั้งคนโพสและสปอยเลอร์ สปอยที น่าหวั่นวิตกทั้งน้าน :o12:
ทั้งยิ้ม ทั้งหัวเราะ ทั้งร้องไห้ หลายอารมอะวันนี้ :-[
มีความสุขจัง :impress3:
-
:3123: :3123: หวานจับหัวใจ :กอด1: ขอบคุณมากครับ :pig4: :pig4: :pig4:
-
ปิ๊งมากค้าบพี่ค้าบบบ
สมชื่อ Romance Of My Own
หวานจริงๆ อิจฉากันไป 55+
เเบบ โห่วลุ้นตัวโก่ง
น้ำตาไหลเป็เผาเต่าเลย
อ่านรวดเดียวจบ โรเเมนติคสุดๆไปเลยพี่
รักพี่เเชมป์ กะ พี่จอนน่ารักกันได้อีก
เเบบ ความรักของพี่สองคนมั่นคงเเละหนักเเน่นมาก
รักเเท้ รักเเรก รักเดียว ซึ้งเลย ว่าคนเราเกิดมามีคู่ของตัวเองอยู่
เเละเกิดเราหาคู่ของเราเจอในรักเเรกของชีวิตล่ะก็ มันจะมีความสุขขนาดไหน
เห่อ ไอ้เรา ภาวนาในใจเมื่อได้อ่านเรื่องราวของพี่สองคนไป
(ตูจะได้เจอมั่งไม๊ว้า - - ) 55+
เเหะๆ เรื่องราวความรักของพี่สองคนทำให้มีความสุขมากๆค้าบ
ขอให้พี่สองคนรักเเละดูเเลกันไปนาน จนเเก่เฒ่า สาธุๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้ค้าบ ^^
เทคเเคร์ครับ
หลงรักพี่เเชมป์ พี่จอน
:n1: :n1: :n1: :n1: :n1:
-
:L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1: :L1:
ไม่มีเวลามาอ่านเลยช่วงนี้ว่างๆเลยรีบมาอ่าน
+1 ให้มั้งเลยคราบถูกใจมากๆ แล้วจะรออ่านต่อไม่ว่าจะนานแค่ไหน อิๆ
-
หวานจัง อ่านไปยิ้มไปมีความสุข
ถึงจะมีอุปสรรคมากมายแค่ไหนก็ยังเข้าใจและรักกันมั่นคง
รอติดตามภาคต่อไปนะคะ :m1:
:L2: เป็นกำลังใจให้น้องคนโพสต์
-
ใช้เวลาหลายวันกว่าจะอ่านจบแต่ก็รู้สึกคุ้มมากมายกับที่ตามอ่านค่ะ
ความรักของพี่ๆเริ่มต้นด้วยดีและสุดท้ายก็สวยงาม(จะไม่ใช้คำว่าจบเพราะรู้ว่าพี่ๆยังรักกันดีอยู่^^)
มีช่วงที่ต้องห่างกันไปแล้วพี่จอนประชดพี่แชมป์ด้วยการไปจูบกับพี่อาร์ ตอนนั้นนี่ช็อกเลย ไม่นึกว่าพี่จอนจะทำตัวเหมือนในนิยายประชดแบบนั้น ในหัวนี่แบบ ทำไม! พี่แชมป์ไม่ได้ยอมเลิกกับพี่เพื่อให้พี่ไปคบกับผู้ชายคนอื่นนะ! พี่แชมป์เลิกเพื่อให้พี่ไปคบกับผู้หญิงตังหาก!
ฉากขอแต่งงานนี่ทั้งหวานทั้งฮา แต่โดยรวมแล้วต่ายนั่งกรี๊ดอยู่หน้าคอมค่ะ
จะรอตอนพิเศษนะคะ :L2:
แล้วก็ขอบคุณคุณมั้งมากค่ะที่เอามาให้อ่าน^^
-
ยังคงต่อไปนะ :L2: :L2: :L2:
คิดถึงจังเลย น้องมั้ง แชมป์ จอน :กอด1:
-
ยังลอยคอ รอคอยอยู่นะ น้องมั้ง :กอด1:
-
บทส่งท้าย
“แชมป์ โต้อยากให้แชมป์มารับตำแหน่งประธานบริษัท”
“หา” ผมตกใจแทบสบถ พอได้สติก็เริ่มรักษากริยามารยาท
“โต้คุยกับจอนแล้ว แต่ก่อนหน้านั้น แชมป์อาจต้องพิสูจน์ตัวเองอีกซักระยะว่าแชมป์ทำได้”
“แล้วจอนล่ะคับ”
“ตอนนี้แชมป์ก็เป็นคนที่โต้กับค๊าฝากให้ดูจอน แล้วจอนเป็นคนเสนอเอง” ผมแยกเขี้ยวส่งไปให้ไอหนุ่มข้างตัว
“งั้นแชมป์ขอรับแต่หน้าที่ได้มั้ยคับ ส่วนชื่อก็ให้ใช้นามโต้กับค๊าเหมือนเดิม” โต้พยักหน้าเป็นเชิงรับ
“ไม่ต้องกลัว ซักวันมันก็ต้องเป็นของพวกลูกอยู่แล้ว” โต้หัวเราะก่อนจะลูบหัวผมอย่างเอ็นดู
....................
“ไง สมใจรึยัง คุณลูกเขย” จอนมันแซวผมขณะเราเดินกลับบ้าน
“มึงอ่ะ เล่นไรไม่เข้าเรื่อง”
“ก็แชมป์จะได้รู้ซักทีว่าจอนจริงใจแค่ไหน”
“ไม่กลัวแชมป์ชิ่งเหรอ” ผมถามขำๆ
“แชมป์ชิ่งไงก็หนีไม่พ้นหรอก”
“ไมอ่ะ”
“ก็ใจแชมป์มันอยู่ในนี้นี่” จอนมันชี้ไปที่หน้าอกมันเอง
“ขี้ตู่” ผมบอกพร้อมเดินนำเข้าบ้าน
“ใจจอนก็อยู่ในนี้นี่ ไม่ได้ขี้ตู่ซะหน่อย” จอนมันเดินมาจิ้มที่อกผม
“เดี๋ยวงับซะเลย นิ้วนี่” จอนมันยื่นมาให้ผมงับ ได้ทีล่ะ
“อย่าดูดดิ แ.แชมป์” จอนมันเริ่มคราง
“ทะลึ่ง” ผมบ่นก่อนลุกเดินไปสระว่ายน้ำ ที่แทบไม่มีคนใช้ เหมือนเป็นที่หย่อนขา ของผมกับจอนซะมากกว่า
“รอจอนก่อนดิ แชมป์ วะ เหวอ” ไอจอนมันจะมาเกาะหลังผม แต่ผมหลบแล้วผลักมันไปข้างหน้า
ตูม..... เสียงตกน้ำ พร้อมคำบ่นจากคนสำลักน้ำ
“แชมป์” เสียงตวาดที่แทบลั่น ก็ยังดีที่เราอยู่กันสองคน แม่บ้านจะมาเป็นเวลาเท่านั้น แต่ถึงยังไงเขาก็รู้กันอยู่แล้ว ไม่มีความลับ บริเวณบ้าน อิอิ ลับไม่อยู่หรอกคับ
“ช่วยดึงจอนขึ้นไปเลย” ผมยื่นมือให้ ไม่ผิดจากที่คิด จอนมันดึงผมลงน้ำ
“ไม่ผิดจากที่คิดเลย ไอ...” ผมกำลังจะพูด จอนปิดปากผม
“ทะเลาะกันตลอดเลย ขอคำพูดหวานๆ บ้างได้มั้ย” จอนมันเข้าบทที่เรารู้กัน
“เอาหวานแบบไหนดีล่ะ” ผมถามหน้าตาย มือเสยผมที่เปียกน้ำของจอนขึ้น
“พูดว่ามึงรักกูก็ได้ กูชอบฟัง” จอนมันยิ้มให้ผม จะบอกบทกูใช่ม้า รู้อยู่แล้วหน่า
“มึงรักกู” ผมพูด
“ไม่ใช่ มึงรักกู ต้องกูรักมึงสิ ไอโง่” จอนมันพูดตามสคริป ทำท่าจะเดินหนี(ในน้ำ)
“เดี๋ยวสิ อยากฟังไม่ใช่เหรอ” ผมกอดจอนไว้
“ไม่อยากฟังแล้ว” ยิ้มซะ ไม่เข้ากับบทเลย
“รัก “คนอยากฟังยังดิ้น (พอเป็นพิธี)
“รักมาก” หน้าที่โน้มเข้าใกล้
“รักมากที่สุด” แล้วทุกสรรพเสียงก็เงียบหายไป
.
..
...
“อ้ะๆ อย่าเพิ่ง” ผมหยุดบท
“ขอต่อบทหน่อยดิ” จอนมันทำหน้าอารมณ์เสีย
“จบอย่างนี้กูก็ค้างดิ” ผมบ่น จอนมันยิ้มยั่ว
“แล้วจะเอาไง” จอนมันถามขำๆ
“ก็เอาในน้ำนี่แหละ” ผมดึงไอจอนเข้าใกล้ ก่อนจะไซร้ไปตามจุดประจำมัน
“แชมป์ เดี๋ยวใครมาเห็น” มึงว่างั้นเหรอ กูไม่สน
“ไอบ้าแชมป์ กูรักมึงนะ”
ผมจำไม่ได้แล้วว่าเริ่มเขียนเรื่องให้เพื่อนๆอ่านตอนไหน
และไม่คิดว่าจะมีคนมาอ่านเพิ่มขึ้นเรื่อยๆขนาดนี้มาก่อน
ไตรภาคของเรื่องที่ยังดำเนินต่อไป แต่มันไม่มีปมหรือแง่คิดอะไรที่มาแทรกให้อ่านซักเท่าไหร่แล้ว ผมว่าเรื่องของผมน่าจะช่วยผลักดันให้หลายๆคนได้เจอกับรักแท้กันได้บ้างนะค้าบบบบ
แล้วรอพบตอนพิเศษ Romance of Our owns 2008 กันเร็วนี้นะค้าบ
เป็นตอนพิเศษขอบคุณคนอ่านเรทฮาร์ดคอร์ที่มาอ่านเรื่องของผม ถึงจะเล่าไม่ดี แต่รับรองสถานที่นี้ ถูกใจใครหลายคน นำไปใช้ได้ไม่สงวนลิขสิทธิ์คับ
ตอนหน้าเป็นตอนชดเชย ที่ผมพยายามหลีกเลี่ยงการเล่าเรื่องอย่างว่า ดังนั้นตอนนี้จะเป็นการตอบแทน หรืออภินันทนาการให้กับเพื่อนๆ ผมรู้ว่าผมเล่าเรื่องแบบนี้ไม่เก่ง แต่ยังไง ผมว่าหลายๆคนอาจจะไม่เคยมีประสบการณ์ทางนี้ ยังไงก็เป็นการเปิดโลกสิ่งใหม่ๆที่ไม่เคยรู้ (ผมเองยังไม่เคยคิดว่าจะมีอะไรอย่างนี้บนโลก)
งานนี้เพิ่งผ่านมาไม่นาน งานครบรอบวันแรกที่เราคบกันของผมกับจอน ถ้าหลายๆคนยังจำได้ ก็วันวาเลนไทน์นั่นแหล่ะคับ
“ฮิโระ กูไม่รู้จะทำไรให้ไอจอนมันปีนี้หว่ะ” ผมนั่งเล่นเอมกับไอฮิโระที่ตอนนี้สวีทกับยุยซะเหลือเกิน
“กูว่ามึงมาญี่ปุ่น กูมีที่แนะนำรับรอง โดน” เชื่อใจได้เสมอ ไอเดียไอฮิโระแต่ละอัน ไม่เคยทำให้ผมผิดหวัง มันเริ่มบรรยายให้ผมฟัง
พูดได้คำเดียว “โอ้ มาย ก๊อด” ใครมันช่างสร้างสรรค์ คิดไอเดียบรรเจิดขนาดนี้ ผมไม่กล้าจะคิดเล้ย ผมกับจอน เนี่ยนะ....
-
ขอประทานอภัยแก่ผู้รอทุกๆท่าน
เผอิญงานเข้าค้าบ เนื่องด้วยผู้แต่งเรื่องเกิดปัญหาขนาดหนัก จนต้องหอบผ้าหอบผ่อนหนี....
ทำให้เกิดเรื่องบานปลาย ผมเองก็ในฐานะเจ้าของเรือนชานจึงต้องดูแล ไม่สามารถเข้าเนทได้เลยเป็นระยะเวลานานมาก
ส่วนตัวเนื้อภาคสี่ ถ้าพี่เขายังเขียนได้อยู่ อาจจะมีบทพลิกผัน ซึ่งไม่รู้ว่าจะยังอยากอ่านกันอยู่รึเปล่า ห้าห้า
(ขำจริงไม่ค่อยออกเท่าไหร่)
ตอนนี้ก็ได้แต่ภาวนาให้ปัญหามันจะคลี่คลายไปในทางที่ดีขึ้น คงฉบับความโรแมนซ์เช่นเดิม
กว่าภาคใหม่จะออก อย่างน้อยคงเกินหนึ่งปี ทำใจคับ เป็นกำลังใจให้พี่แชมป์ฟันฝ่าอุปสรรคชีวิตด้วยนะคับ
ส่วนตอนพิเศษ ผมคงกลับมาลงได้อีก เมื่อไหร่ไม่รู้ แฮๆ อย่าโกรธกันนะฮับ
หน่วยรบเชิดชูรักแท้รักเดียว
นายมั้ง :bye2:
-
อยากบอกว่าพึ่งอ่านจบ แต่มาเจอข้อความสุดท้ายนี่สิ :sad4:
ขอให้ภาคสี่ อย่าได้มีบทพลิกผันกันเลยนะ
สู้ สู้ น๊า....
และก็ :pig4:
-
มาช้าไปหน่อยนะ อืม อ่านแล้วทั้งหวานทั้งหื่น เลยนะแชมป์
เป็นกำลังใจให้นะทั้ง แชมป์กับน้องมั้ง ยังไงก็ขอให้แชมป์ฟันฝ่าอุปสรรคไปได้นะ
อยากให้คงความ Romance ต่อไป เป็นกำลังใจให้และยังคงติดตาม และรอคอย
ต่อไปนะ :L2: :L2: :L2:
คิดถึงน้องมั้งนะ :กอด1:
-
:mc4: :mc4: :mc4:
จะได้อ่านตอนพิเศษด้วย อยากอ่านใจจะขาดแล้ว
ท่าทางสถานที่ที่ฮิโระเตรียมไว้ให้จะน่าลิ้มลองสุดๆแหงเลย
แล้วจะรออ่านนะคราบ
-
นานแค่ไหนก็จะรอครับ
ชอบพี่แชม์กับพี่จอนมาก ๆ เลยครับ
อย่าให้มีอะไรที่ไม่คาดฝันเกิดขึ้นเลยนะ :call:
-
:sad4:
-
อารายอ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา :serius2: เพิ่งเหน
เกิดอะไรขึ้นเหรอค้าบบบ แมนจิส่งข่าวด้วยยยยยยยยยยยย :sad4:
-
สวัสดีค้าบ ขอโทษด้วยที่หายเงียบไปนาน เรื่องราวในชีวิตมันชลวนวุ่นวายเป็นอย่างมาก
และมั้งเองก็ถูกล๊อบบี้ ห้ามมาเล่นบอร์ด พร้อมทั้งลบเรื่องนี้ทั้งหมดที่มีในไฟล์ไป
มั้งเลยไม่ได้มาลงตอนพิเศษเลย ขอโทษด้วยค้าบ
เรื่องมันยาวมาก ไม่รู้จะเล่ายังไงดี แต่ตอนนี้ ในมือผมและเจ้าของเรื่องไม่มีเรื่องนี้อยู่แล้ว เพราะฉะนั้น ใครมีตอนพิเศษ SM studio
ส่งมาให้หน่อยได้ป่ะคับ
ตอนนี้เจ้าของเรื่องกลับมาใช้ชีวิตอย่างปุถุชนแล้ว แม้เรื่องราว ฉบับครอบครัวจะช้า แต่รับรองเนื้อหาโคตรเข้ม
แต่อย่างไรก็ตาม อ่านตามกฏบอร์ดแล้ว อาจจะต้องเปลี่ยนจาก เรื่องเล่า เป็นนิยาย
เพราะ เจ้าของเรื่องเองก็ปรับจากโครงเรื่องจริงเกินสิบเปอร์เซนต์นะ เพื่อความสบายใจของทุกฝ่ายก็แจ้งไว้ ณ ที่นี้ละกัน
หวังว่าจะได้มาลงเรื่องให้ทุกคนอ่านกันอีก เร็วๆนี้นะครับ
มั้งเองก็รอต้นฉบับอยู่เหมือนกัน รอจากพี่ชายสุดหล่อ เร็วๆนะค้าบ :laugh:
-
:z13: + :กอด1: น้องมั้ง :laugh:
ไม่มีตอนพิเศษ เหมือนกัน :sad11:
แต่จะรออ่านตอนต่อไปนะ o18
-
ขอบคุณสำหรับการรายงานความคืบหน้ามาก :pig4:
อยากจะบอกว่าชอบเรื่องนี้มาก.......ได้รับรู้ถึงความรักที่ย่ิงใหญ่ของคนสองคน
ที่ร่วมกันฝันฝ่าอุปสรรคต่างๆ มาด้วยกัน
ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น แต่ขอให้ทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดีนะ
และจะรออ่านเรื่องราวดีๆ อย่างนี้ต่อไป
เป็นกำลังใจให้น๊า........ :L2:
-
เข้ามาอ่านเรื่องนี้เป็นครั้งแรก ชอบมากๆ รอตอนต่อไปละกันค่ะ
-
ไม่ได้มาเยี่ยมเยียนซะนาน พึ่งเห็นน้องมั้งมาส่งข่าว
น้องแชมป์จะเขียนเรื่องต่อแสดงว่าตอนนี้สบายกาย สบายใจดีแล้วนะคะ
ยังรอติดตามเรื่องราวอยู่เสมอ อย่าให้รอเก้อนะ
:L2:เป็นกำลังใจให้ทั้งคนแต่ง คนโพส
-
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
ครับผมชอบมากๆเลยครับแอบอ่านมาอ่าน
ชอบที่แชมป์กับ จอน รักกันหนักแน่นมาก
เป็นกำลังใจให้ต่อไปครับผม
:L2: :L2: :L2: :3123: :L2: :L2: :L2:
-
เรื่องนี้ซึ้งมั่กๆ หวานตลอด
ประทับใจเจงๆ
น่ารักทั้งคู่เลยนะครับ
ขอให้มีความสุขมั่กๆทั้งคู่เลย ^^
:call:
-
ขอถามผู้รู้หน่อยคับ ถ้าผมจะลงภาคต่อไปเนี่ย
เอากระทู้กลับไปที่หน้าหลักเหมือนเดิมได้มั้ยครับ
หรือว่า ไปลงเป็นกระทู้ใหม่ดี
ขอบคุณล่วงหน้านะค้าบ พอดีได้บทนำมาในมือแล้ว :mc4:
-
มาแล้วๆๆๆๆ :mc4: :mc4: :mc4:
ผมว่าลงกระทู้ใหม่ไปเลยก้ดีนะคับ
แล้วแชมป์ กับ จอน ตอนนี้เปนไงมั่งอะคับ
เหนคุณมั้งเคยพูดถึงที่แชมป์มาอยู่ด้วยอะไรซักอย่าง
ตอนนี้โอเคแล้วใช่ปะ??
-
ผมเห็นด้วยกะรีบนครับ
ตั้งใหม่เลยก็ได้อ่ะ
ขอให้มีความสุขทั้งเจ้าของเรื่อง
ทั้งคนโพสเลยน้า
ขอบคุณครับ ^^
-
มาติดตามอ่านเรื่อง ของพี่แชมป์กับพี่จอน ครับ คิดถึงทั้งสองคนเลยครับ
:กอด1: กอดคนโพส
-
ขอคุณสำหรับเรื่องดีๆครับ ขอให้รักกันตลอดไปนะครับ
-
-ชอบมากๆๆๆเลยคับ รู้สึกประทับใจกับความรักของพี่แชมป์ กับพี่จอนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยนะคับ อ่านแล้วผมจะหาได้ไหมเนี่ยชาตินี้ 55 + ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ทั้งสองเป็นยังไงกันบ้างคับ อ่านไปร้องไห้ไป ยิ่งตอนใกล้จะจบ โครตโรแมนติกเลยคับ (ผมยังอ่านข้ามๆอยู่นะคับ พอดีต้องอ่านสอบด้วย ไว้จะมาเก็บรายละเอียด)
-พี่แทคเป็นคนดีมากๆนะคับ ผมขอให้พี่เจอรักแท้เร็วๆนะคับ (หรือตอนนี้เจอไปแล้วหวา 55)
-ขอบคุณมากๆนะคับ สำหรับเรื่องราวความรักดีๆ แล้วก็คุณ manji ที่เอามาลงด้วยนะคับ
ปล.มีภาคต่อหรือเปล่าอ่ะคับ ^^ และก็ขอให้พี่ทั้งสองคนรักกันตลอดไปนะคับ ชั่วฟ้าดินสลายเลยยยยยยยยยยยยยยย...
-
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
แต่ตอนที่ 1-2 หายไปไหนละค่ะ
-
ไหนว่ามีตอนพิเศษหล่ะ
-
-ชอบมากๆๆๆเลยคับ รู้สึกประทับใจกับความรักของพี่แชมป์ กับพี่จอนมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆเลยนะคับ อ่านแล้วผมจะหาได้ไหมเนี่ยชาตินี้ 55 + ไม่รู้ว่าตอนนี้พี่ทั้งสองเป็นยังไงกันบ้างคับ อ่านไปร้องไห้ไป ยิ่งตอนใกล้จะจบ โครตโรแมนติกเลยคับ (ผมยังอ่านข้ามๆอยู่นะคับ พอดีต้องอ่านสอบด้วย ไว้จะมาเก็บรายละเอียด)
-พี่แทคเป็นคนดีมากๆนะคับ ผมขอให้พี่เจอรักแท้เร็วๆนะคับ (หรือตอนนี้เจอไปแล้วหวา 55)
-ขอบคุณมากๆนะคับ สำหรับเรื่องราวความรักดีๆ แล้วก็คุณ manji ที่เอามาลงด้วยนะคับ
ปล.มีภาคต่อหรือเปล่าอ่ะคับ ^^ และก็ขอให้พี่ทั้งสองคนรักกันตลอดไปนะคับ ชั่วฟ้าดินสลายเลยยยยยยยยยยยยยยย...
ภาคต่อหน่ะมีครับ แต่รอนานหน่อยอ่ะ พี่เขากำลังไปอินการเขียนนิยายนิยายไปแล้ว บอกว่าเขียนได้เว่อดี ไม่ต้องแคร์ความจริง..เฮ้อ
แต่คิดว่าคงมีมาหลังจากนี้ครับ RM4 ฉบับครอบครัว เรื่องวุ่นวาย แต่ภาคต่อไป....น้ำตาท่วม
เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ
แต่ตอนที่ 1-2 หายไปไหนละค่ะ
ตอนแรกคือ ตอนหนึ่งกับสองครับ
ไหนว่ามีตอนพิเศษหล่ะ
ปัญหามันเกิดในภาคสี่ครับ เผอิญว่า พี่แชมป์ไปลบเรื่องเล่าในคอมพ์ทิ้งทั้งหมด ไอตอนพิเศษก็เลย....อด ครับ
ขอบคุณสำหรับทุกเมนท์นะค้าบ จะเอาไปถ่ายทอดให้พี่แชมป์อีกที
ยังไงถ้าว่างๆ ลองไปอ่านเรื่องแต่งรอเล่นๆ กันก่อนได้นะครับ
Brothers Project II: Chuck
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=16988.0
-
ชอบมากๆเลยค่ะ สนับสนุน รักเดียวด้วยคน
เป็นกำลังใจใหพี่แชมป์นะคะ
-
merry★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
•。★Christmas★ 。* 。
° 。 ° ˚* _Π_____*。*˚
˚ ˛ •˛•*/______/~＼。˚ ˚ ˛
˚ ˛ •˛• ｜ 田田｜門｜ ˚★ 。 • ˚ ˚ ˛ ˚ ˛ •
Jaaaaaaaa \\(^^)//
-
อุปสรรคไม่อาจกั้นรักแท้
-
ขอให้ทั้งคู่รักกันตลอดไป มีความสุขมากๆๆนะครับ
-
ได้มีโอกาสมาอ่านเรื่องนี้ ก็ยอมรับได้ว่า เป็นเรื่องที่ทำให้ผมมีความสุขได้อีก
แม้ว่าตอนนี้ ผมจะอยู่ในช่วงที่เศร้าก็ตาม แต่ก็ได้เห็นถึงความน่ารักของสองคนนี้
ทำให้เรามีความหวังขึ้น อยากมีความสุขแบบนั้นบ้างนะ
อาจจะพูดได้ว่า มาอ่านช้ามาก แต่ก็บอกได้ตอนนี้เลยว่า ผมชอบเรื่องนี้มากๆเลยครับผม o13
-
อ่านรวดเดียวเลย บรรยายออกมาได้ดีมากอะ
แม้ตอนแรกจะหมั่นๆแชมป์นิดหน่อย ที่ปากแข็งเหลือเกิน
แต่พอจบแบบนี้แล้วโอเคเลย
ขอให้รักกันนานๆนะครับ :L2:
-
:hao6: :hao6:555 น้ำยายใหยยยยย