คนลงเองก็เศร้าครับ อ่านกี่ทีก็ยัง
ต้องเข้าใจนะครับ พอมันเป็นเรื่องที่เกิดกับคนจริงๆ มันก็ยากที่จะหนีความจริง
อะไรหลายๆอย่างก็ต้องถูกให้ทำตามที่คนรอบข้างเขาหวัง นี่แค่ประตูด่านหน้าๆ การคบกันจริงๆของผู้ชายสองคน
ยิ่งเป็นที่รู้จักก็ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่ ฟังพี่แชมป์เขาพูดแล้วก็เศร้าครับ ชีวิตจริงเหนื่อยกว่าในนิยายอีก
มาลุ้นกันดีกว่าครับจะเป็นไงต่อไป ต่อๆ เวิ่นเว้อเกินไป
บทที่ 15 โลกแห่งความเป็นจริง
นี่ผ่านมากี่วันแล้ว ที่เราเลิกกัน ชีวิตผมดูเหมือนจะขาดสิ่งที่สำคัญในการดำเนินชีวิตไป
ผมพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่จอนก็เข้ามาวนเวียนในหัวเสมอ จากที่เคยคุยกันทุกวัน แต่ผมหยุดคุยกับมันมาหลายวัน ผมโทรไปมันก็ไม่ยอมรับเลย โลกของผมเริ่มจะมืดลงเอาซะเรื่อยๆ
มีเพียงแต่น้ำตาที่เข้ามาเยี่ยมถี่ขึ้น เวลาที่อยู่คนเดียว โลกแห่งความเป็นจริงที่ต้องเผชิญมันยากอย่างนี้เลยเหรอ
ถ้าเมื่อก่อนมันเป็นความฝัน
ผมขอไม่ตื่นเลย
หลับฝันไปนิรันดรเลยได้มั้ย
.........................
“กริ๊ง” เสียงโทรศัพท์ห้องผมที่เงียบหายไปนาน ดังขึ้น ผมรีบรับสายว่าจะใช่ความหวังเดียวของผมรึ ปล่าว
“ฮัลโหล” ผมกรอกเสียง ได้แต่ลุ้นขอให้เป็นคนที่ผมเฝ้ารออยู่ตลอด
“ แชมป์ กูกลับมาถึงแล้ว มีของฝากเยอะแยะเลย” ถึงเสียงที่ได้ยินจะเป็นเสียงของเพื่อนสนิท แต่มันก็ทำให้ผมผิดหวังไปมาก
“แทค กลับมาแล้วเหรอ สนุกมั้ย” ผมถามเสียงให้ปกติที่สุด
“สนุกมากเลย .....”มันยังสาธยายอีกมากมาย
“แทค ถ้ามึงว่าง มึงมาหากูหน่อยได้มั้ย” ตอนนี้ผมไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว คงมีแต่ไอแทคที่ผมจะพึ่งมันได้
“แชมป์ มึงเป็นอะไรรึปล่าว” มันถามผม
“ปล่าว กูสบายดี แค่อยากเห็นหน้ามึง ไม่ว่างก็ไม่เป็นไร ตื๊ด….” โทรศัพท์มันคงเงินหมด
ผมได้แต่นั่งรอ ชีวิตที่เหลือแต่ความว่างเปล่าให้ผ่านไปเรื่อยๆ ผมนั่งคิดเรื่องตอนที่ผมกับไอจอนยังคบกันอยู่ไปเรื่อยๆ
“มึงเป็นคนเลือกนะแชมป์ มึงจะคิดให้ได้อะไรขึ้นมา มันดีที่สุดแล้ว สำหรับมึงและไอจอน”
“จอน มึงจะเป็นไงบ้าง” ผมได้แต่คิดและพูดอยู่คนเดียว น้ำตาก็ไหลอีก
ร้องอีกแล้ว เอาอีกแล้ว ทำเอง จะเหงาอย่างนี้มันก็เรื่องธรรมดา
ประตูก็เปิดออก
“ แชมป์ กูมาแล้ว” แทคมันเปิดประตูเข้ามา ผมรีบปาดน้ำตา
“อ่าว ไมมาเร็วจังวะ”ผมรีบทำน้ำเสียงปกติ แต่ไอแทคมันคงรู้
“มึงร้องไห้เหรอ ร้องทำไม” มันปิดประตูแล้วเดินมาหาผม
“ป่าว กู...”
“เออ กูร้อง” ผมไม่อยากจะโกหกให้มันยิ่งแย่
“ใครทำอะไรมึง ไอจอนใช่มั้ย” มันถาม
“ป่าว กูทำเอง”
“มึงอย่าปกป้องมัน” แทคบอกผม
“แล้วทำไมมึงมาเร็วจัง ทำไมไม่อยู่กะพ่อแม่มึงให้นานกว่านี้หน่อย”ผมถาม
“โอ้ย กลับมา พ่อแม่กูก็รีบไปทำงานต่อ แต่ไปสิบวันก็ได้เที่ยวกันเยอะแล้ว รอบนี้ พ่อแม่ชมกูว่ากูดีขึ้นเยอะ ก็เพราะมึงนะแชมป์ มึงทำให้กูเป็นผู้เป็นคนขึ้น” มันบอก
“อือ” ผมยิ้มให้มัน
“อย่าเปลี่ยนเรื่อง จอนมันทำอะไรมึง”
“เราเลิกกันแล้ว” ผมบอกอึกอัก
“เลิกกัน มันทิ้งมึง มันกล้าทิ้งมึงเหรอ” ไอแทคมันพูดเสียงดัง
“ไอห่า เด๋วคนอื่นได้ยิน”
“กูเป็นคนบอกเลิกมันเอง”
“แล้วมึงจะร้องทำไม”
“กูรักมัน”
“แล้วมึงเลิกทำไม” เป็นคำถามที่ปักเข้าใจดำผมมาก
“เพื่ออนาคตของมันกับกู”
“แล้วมันว่าไง”
“ตอนแรกมันก็ไม่ยอม แต่กูก็ ไม่รู้จะบอกไง แต่พวกกูเลิกกันแล้ว” ผมระบายออกมาอย่างอัดอั้น
แล้วผมก็เล่าเรื่องทั้งหมดให้มันฟัง
“เดี๋ยวกูคุยกับไอจอนให้ ในเมื่อมึงยังรักมัน มันก็ยังรักมึง กูไม่เห็นว่าพวกมึงจะเลิกกันทำไม” ลืมไปว่าไอแทคมันก็เป็นแบบนี้ มันไม่ยอมให้อะไรมากั้นความรักมันหรอก แม้กระทั่งความเป็นจริง
“อย่านะ แทค”
“กูเลือกให้มันเป็นอย่างนี้ ยังดีกว่า ที่จะให้มันเจ็บกว่านี้ ในอนาคต”
“แชมป์ มึงอย่ายึดแต่ว่าใครจะมองมึงยังไงได้ไหม มึงถามตัวเองเถอะว่ามึง รู้สึกยังไง มึงอยากทำอะไร มึงทำอย่างนี้ รังจะให้เจ็บทั้งสองฝ่าย”ไอแทคมันบอกมา นี่ผมกำลังสับสนมาก ว่าผมควรทำตัวยังไง ผมรู้สึกว่าขาดไอจอน ผมก็ขาดสีสัน และรสชาติทั้งหมดในชีวิต
“แต่อนาคต” ผมพูด
..
.
.
“อนาคตแล้วไงล่ะ มันยังมาไม่ถึง มึงจะตายวันตายพรุ่งยังไม่รู้เลย มึงจะมัวแต่ดูไปข้างหน้าทำไม มึงดูปัจจุบันมั่ง” แทคมันเขย่าผม
“มึงว่ากูควร....” ผมถามมัน
“มึงควรกลับไปคุยกับไอจอนซะ” มันบอก
“ขอบใจนะแทค” พอคุยกับมัน หมือนแสงจะกลับมาส่องในชีวิตผมอีกครั้ง
“ไม่เป็นไร มึงช่วยกูมาตั้งเยอะ แล้ว เห็นมึงไม่สบายใจ กูก็ไม่สบายใจ” มันบอก
“อือ” ผมตอบ ถึงจะเป็นคำสั้นๆ แต่มันอธิบายได้หลายๆอย่าง เรายิ้มให้กัน
“เดี๋ยวกูไปส่งที่บ้านมัน คนขับรถกูรออยู่” แทคมันบอก
(ต่อบทที่ 16 กลับสู่โลกแห่งความฝัน)ถ้าเป็นฝัน ขอให้เป็นอย่างนั้นไปตลอดจะดีกว่า
ชอบคร้าบบบบบบ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
