หัวข้อ: เรื่องเล่าจากอังกฤษกับชีวิตของผม ...

[sooyuu]

อ๊ากกกกก นนท์น่ารักอีกแล้ว หูย อิตอนเล่นเกม
นนท์คงลุ้นน่าดูเเหละเราว่า
อิอิ ไอ้เราคนอ่านก็ลุ้นไปด้วยคน ฮี่ๆๆๆๆ
เป็นกำลังใจให้มาต่อเร็วน่าๆ จ๊า
ขอให้หายป่วยเป็นไข้หวัดเร็วๆ น่า
อยากอ่านแบบยาวๆ อิอิอิ 

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[tarkung]

ขอเป็นกำลังใจให้ผุ้เขียนนะ

[sky-cafe]

kiss kiss kiss kiss ซิค่ะ โฮะๆ 

[arjinn]

น่ารักดี


รออ่านต่อไป






บอกชื่อด้วย
คนไรชื่อ..ผม...

ไม่ร้ชื่อ เล่นเอาเครียดได้เหมือนกัน

แปลกดี....

 

[เกริด้า(๐-*-๐)v]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยย      น่ารักสุดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ+++++++++++++++++

ท่าทางนายเอกเป็นคุณหนูน่าดู แต่น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกมั๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ   

นนท์ก้อน่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกสุดๆๆๆๆๆเหมือนกัน  เอาใจใส่ดีมากเลยค่ะ  ไอมีแฟนแบบนี้รักตายเลยอ่ะ   

เป็นกำลังใจให้ด้วยคนนะคะ   

เกือบได้จุ๊ฟๆๆกันแล้วเชียว          มีเขินๆๆ  อิอิ~~~   

[ranny]

เพิ่งได้เข้ามาอ่านเรื่องนี้

เพราะแม่นาง SunLoveMoon แนะนำมา

โฮะ...โฮะ.....น่ารักสมคำร่ำลือจริงๆ

นนท์ น่ารักมากมาก

ทั้งหวง ทั้งห่วง ดูแลนายเอกของเราดีมากๆ

  เมื่อไหร่จะตกลงปล่องชิ้นกันน๊า




+1 ให้กำลังใจคนเขียน...น่ารักมากมายจริงๆ

[BeePed]

นนท์น่ารักมากกกก........

อยากได้แบบนี้บ้างอ่ะ  ทำไงดี


มาต่อเร็วๆนะคะ มีคนอ่านรออยู่เยอะแยะเลย

[nana]

ไม่น่าพลาดเลย

[kongkilmania]

มาเป็นกำลังใจอีกหนึ่งเสียงค่า   
เขียนเรื่องได้น่ารักมากๆ
ถึงช่วงนี้อากาศหนาวแล้ว แต่อ่านเรื่องนี้แล้วรู้สึกสบายๆ อบอุ่นบอกไม่ถูก (เน่าไปไม๊เนี่ยตรู)
จะหาแบบนนท์ได้แถวไหนคะ    ต้องไปหาไกลถึงอังกฤษเลยไม๊เนี่ย  อยากได้มากกกกกกกกกก
ตอนที่6 นี่ อ่านแล้วลุ้นสุดใจเลย เสียดายยยยยย
นนท์อ่ะ  น่าจะกล้าๆหน่อย จ๊วบไปเล๊ย
โธ่ๆๆ เจ๊ลุ้นค้างเลย   

[Jeremy_F]

 

 

[gargoyle]

น่ารักดีอ่ะ ฮึๆๆๆ

[คุณเพื่อน]

ตอนที่ 7

 
หลังจากนั้นหลายวัน ... เป็นวันศุกร์ ... ระหว่างเดินกลับบ้านด้วยกันกับนนท์
           “เสียงโคตรแมนเลย ... ” นนท์ล้อ เพราะเสียงผมแห้งและเปลี่ยนเป็นแหบเนื่องจากเริ่มเป็นหวัด
           “กลับถึงบ้านรีบกินยาแล้วนนอนเลยนะ ... เดี๋ยวจะโทรไปเชค” นนท์สั่งอีก
           “ค๊าบบบบ … แค๊ก ๆ ” ผมพูด ... แต่พูดจบก็ไอ ...
         “ว่าอะไรนะ ... ก๊าบบบบบ .... เสียงเหมือนเป็ดน้อย” นนท์พูดพลางลูบหัวผมเบา ๆ


กลับถึงบ้าน ... ทานอาหาร ... นนท์โทรมาเตือนให้กินยาและบอกว่าจะมาเยี่ยมพรุ่งนี้ ...
หลังจากกินยาและนอน … ตอนเช้า ... อาการไม่ดีขึ้นเลย กลับแย่ลงกว่าเก่า ... คราวนี้มีไข้ด้วย
นนท์มาเยี่ยมและนั่งเฝ้าตลอด ... ผมก็ได้แต่นอน ... ตื่นขึ้นมาทานอาหารกลางวันที่แคธี่ยกมาให้บนห้อง ...
   “กินยาก่อน ... แล้วค่อยนอน” นนท์พูดหลังจากที่ผมทานอาหารเสร็จ ... พอทานยาแล้ว
ผมก็หลับไปอีก ... นอนไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ... รู้สึกตัวอีกทีตอนที่นนท์เอามือมาอังที่หน้าผาก ...
คงจะบ่ายมากแล้ว
   “ดีขึ้นแล้วนะ ... เด็กน้อย” นนท์พูดยิ้ม ๆ
   “ลุกขึ้นมาทานซุปหน่อยมั๊ย ... แคธี่ทำมาให้” นนท์ถามอีก ... ผมส่ายหน้า ... แล้วก็หลับตาลงอีกครั้ง
   “หายเร็ว ๆ นะ” นนท์นั่งเก้าอี้ข้างเตียง ... เอื้อมมือมาลูบหัวเบา ๆ ...

ค่ำมากแล้ว ... ผมลืมตาขึ้นเห็นนนท์นั่งอยู่เก้าอี้ข้างเตียง ..... หลับ ...
   “ขอบคุณมาก ...” ผมบอกนนท์เบา ๆ .. บอกตอนที่หลับ ๆ นี่แหละ ... นนท์ตอนหลับน่ารักมาก ...
ผมเอื้อมมือไปเขี่ยที่จมูกนนท์ เบา ๆ ... นนท์ลืมตามองผม 
   “คนเฝ้าไข้ … หลับได้ไง” ผมถามยิ้ม ๆ
   “หายแล้วเหรอ ...” นนท์ถาม ... ผมพยักหน้า ... นนท์เหลือบดูเวลา
   “กลับก่อนนะ ... อย่าลืมกินยานะ ... แล้วจะโทรมาถาม” นนท์ลุกขึ้น ... ขอตัวกลับบ้าน
   “ขอบคุณมาก ...” ผมบอกนนท์อีกครั้ง ... ‘นายดีกับเราจัง’


บ่ายวันอาทิตย์
             “Hi! I’m back.”  ริต้าเข้ามาทักทายผมให้ห้องหลังจากที่กลับมาจากสก๊อตแลนด์ ...
           “สนุกมาก สวยมาก ... ชอบมั่กมาก”  ริต้าเล่าเรื่องไปเที่ยวสก๊อตแลนด์ให้ฟังด้วยน้ำเสียง
สนุกสนาน ... พร้อมโชว์รูปถ่ายที่บังเอิญ (หรือตั้งใจ) ไปถ่ายผู้ชายที่เป่าปี่สก๊อตที่ยืนอยู่แถว ๆ 
Edinburgh Castle … ก็เป็นคนเดียวกับที่ผมถ่ายมาคราวที่ไปเที่ยวสก๊อตแลนด์เหมือนกัน
ชั้นเห็นภาพที่คุณถ่ายมาแหละ สวยดี ก็อยากได้บ้าง
             “แบบนี้ก็ก๊อบกันน่ะสิ” ผมบอก ขณะดูรูปถ่ายของริต้า .... ริต้าหัวเราะขยิบตา
    “เอาของไปเก็บก่อนนะ” ริต้าพูด ... นี่แวะมาอวดรูปที่ห้องผมก่อนกลับห้องตัวเองอีกหรือนี่ ...
เสียงฝีเท้าของริต้าเดินห่างออกไป .... ตึง ตึง ตึง อยู่ ๆ ก็ใกล้เช้ามาแต่เป็นเสียงวิ่งแบบรีบร้อน

            “มาที่ห้องชั้นหน่อย” ริต้าพูดด้วยน้ำเสียงโกรธ ๆ
            “มีไร” ผมถามลุกขึ้นเดินตามริต้าไปที่ห้อง
            “ใจร้ายมาก” ริต้าบอกผม ... หลังจากเปิดประตูให้เห็นภายในห้อง ... ในห้องของริต้า ...
ตอนนี้มีกลุ่มควันสีขาว ๆ เต็มห้องไปหมด ... และกลิ่นเหมือนสเปรย์อะไรซักอย่าง
            “ควันอะไรเนี่ย” ผมถาม ... เอามือปิดจมูก ... ริต้าหยิบขวด foot spray ที่วางอยู่บนพื้น ..
ให้ผมดูแล้วชี้ร่องรอยบนเสื้อแจ๊กเกตสีดำที่แขวนอยู่ที่ประตู ... ที่มีข้อความว่า Bitch! … เป็นรอยที่เกิดจาก ...
สเปรย์ขวดที่ริต้าถืออยู่แน่นอน
           “ชั้นรู้ว่าใครทำ ...” ริต้าบอกเสียงโมโห
           “ใครรึ” ผมถาม ... ริต้าชี้มือขึ้นไปข้างบน ... ซึ่งเป็นห้องของลูกสาวของแคธี่ ... ก็แคทรีน่านั่นเอง
เสียงเพลงดังกระหึ่มประกอบด้วยเสียงกระทืบเท้า ... และเสียงกรีดร้องด้วยความเมามัน .. เหมือนมีผับแดนส์
อยู่ในห้องนั้น  …
          “ถึงเค้าจะไม่ชอบชั้น ... แต่แบบนี้มันก็มากเกินไป” ริต้าพูด น้ำเสียงยังคงโมโห ... แต่ผมรู้สึก ...
เหมือนริต้ารู้สึกอึดอัดจนแทบจะร้องไห้ ... ผมก็ไม่รู้ว่าแคทรีน่าไม่ชอบริต้าเพราะอะไร
แต่ที่แน่ ๆ ทำอย่างนี้มันก็ดูจะเกินไป ...
         “แล้วคุณจะทำยังไง” ผมถามริต้า
           “ไม่รู้สิ ...”  ริต้าพูดเหมือนปลง ๆ พลางเดินไปเปิดหน้าต่างระบายควันที่เกิดจากสเปรย์ขวดนั้น
           “รู้มั๊ย ... เค้าเคยขโมย my underware ด้วยนะ ... หรือว่าชั้นควรไปพูดกับแคธี่ดีมั๊ย” ริต้าบอก ...
ที่รู้เพราะแคธี่มาถามว่าของริต้ารึเปล่า ... แคธี่เจอที่ลิ้นชักในห้องของแคทรีน่า ... แคธี่คิดว่าไม่ใช่ของลูกสาว
เพราะมันดูเซ็กซี่เกินกว่าเด็กอายุ 14 จะใส่ได้ ... ผมว่าเด็กอายุ 14 ทำไมจะอยากเซ็กซี่บ้างไม่ได้
           “จะพูดว่าอะไรดีล่ะ” ริต้าถามผม ... ทำท่าคิด .. แล้วพูดว่า “ลูกสาวคุณน่ะ ... เลว … ดีมะ”
           “จะดีเหรอ ...” ผมตอบ ...   


ขณะที่คุยกัน เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ... นนท์โทรมา ... ผมเล่าเรื่องให้นนท์ฟัง
           “ทำไมนิสัยอย่างงี้ล่ะ” นนท์พูดด้วยเสียงหงุดหงิด
           “ริต้าจะไปฟ้องแคธี่ ... แต่เรากลัวแคธี่เสียใจ” ผมบอกนนท์
           “ขึ้นไปพูดกับแคทรีน่าให้รู้เรื่อง … แน่ใจนะว่าเป็นเค้าแน่ ๆ” นนท์พูด ... นนท์ขอพูดกับริต้า
           “... แน่ใจนะว่าเป็นแคทรีน่า” นนท์ถามริต้า
           “แน่สิ ... เค้าหาเรื่องชั้นบ่อยจะตาย” ริต้าตอบ
           “งั้นก็ขึ้นไปถามเค้าเลยว่า ทำบ้าอะไร ..ให้มันขอโทษ” นท์พูดด้วยเสียงฉุนเฉียว
           “ถ้าเค้าไม่ขอโทษล่ะ” ริต้ายังถามต่อไปอีก
           “อย่างน้อยก็ให้รู้ ... ว่าเราน่ะรู้นะ .. ไม่งั้นก็จะรังแกเราเรื่อยแหละ” นนท์พูด ก่อนที่จะบอกว่า ...
เดี๋ยวจะไปหา ที่บ้าน ‘ก็จริง ...’ ผมคิดว่านนท์พูดถูก ...

ริต้าก็เดินขึ้นไปที่ชั้นสาม ... ห้องของแคทรีน่า ... โดยมีผมเดินตามไปติด ๆ เพื่อเป็นกองหนุน
เสียงเพลง ... ดังลอดออกมาจากห้องของแคทรีน่า ... ริต้าจับมือผม ... สูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่
‘ก๊อก ... ก๊อก ...  ก๊อก ...’  ริต้าเคาะประตู
           “What ?” แคทรีน่าถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ... เปิดประตู ... ในห้องมีเพื่อนอยู่ราว 5-6 คน
มองมาที่พวกเรา (2 คน) หลายคนมอง .. แล้วพยักหน้าให้กันก่อนจะหัวเราะ คิก คัก ...
ตอนนี้ริต้ามาหลบหลังผม ... อ้าว!
         “ชั้นไม่กล้า ...”  ริต้ากระซิบ
           “ผมสงสัยว่าทำไมถึงมีควันในห้องริต้า ... และก็มีข้อความด่าเธอบนแจ๊กเกตที่แขวนอยู่ที่ประตู”
ผมเลยต้องรับหน้าที่ถาม
          “ชั้นจะรู้ได้ไง” แคทรีน่าพูด ... ยักไหล่ ... แล้วก็หัวเราะ ... เพื่อนทั้งกลุ่มหันมาหัวเราะ
          “เราแค่จะเล่าให้คุณฟัง ... ว่าตอนนี้ .... มันมีคนโรคจิต....เข้ามาทำอะไรแบบนี้ ... ในบ้าน ....
ซึ่งผมเห็นว่ามันน่าจะเป็น ‘คนเลว’ ... ก็เลยอยากเตือนให้คุณระวังด้วย .... และเรากำลังจะไปบอกแม่คุณ ...
ให้ระวัง .... ก็แค่นั้น” ผมพูดยาวเหยียด ... โดยไม่รอให้แคทรีน่าพูดอะไรอีก ... ผมก็จูงมือริต้าลงมาที่ห้อง
แอบเห็นแคทรีน่าทำหน้าเจื่อน ๆ
   

เสียงกริ่งดังที่หน้าบ้าน ...  ผมกับริต้าเดินไปเปิดประตู
          “เป็นไงบ้าง ...”  นนท์ถาม ... หลังจากที่เราขึ้นมานั่งรวมตัวกันที่ห้องของผมแล้ว
          “ก็แค่ได้ด่าไปนิดหน่อย”   ริต้าพูดพลางยิ้มให้ผม ... แล้วริต้าก็เล่าเรื่องราวให้นนท์ฟัง
          “ชั้นจะไปฟ้องแคธี่” ริต้าพูดอีก
          “น่าจะมีวิธีพูด ... ที่ไม่ทำให้เสียความรู้สึกกันทั้งสองฝ่าย” นนท์ตั้งข้อสังเกต
          “พูดให้ที”   ริต้าขอร้อง .. แล้วมองหน้าผม
ผมลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ... “แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องของเราจะดีเหรอ”
          “พูดได้แต่ต้องพูดแบบกลาง ๆ นะ” นนท์เตือน
 

ริต้าลากผมเข้าไปพบแคธี่ที่ห้อง (ของแคธี่) ... ผมเริ่มเล่าให้แคธี่ฟังว่า ... วันนี้พอริต้ากลับมาถึงบ้าน
เจอควันเต็มห้อง ... แล้วก็พบว่าเป็นควันจาก foot spray แล้วก็ก็ยังมีคำด่าที่แจ๊กเกตด้วย ...
        “แคทรีน่าใช่มั๊ย ...”  แคธี่ถามเสียงตกใจ
         “พวกเราไม่รู้ ...”  ผมพูด
         “ชั้นรู้จักลูกสาวชั้นดี ... ขอโทษสำหรับเรื่องที่เกิดขึ้นด้วย” แคธี่พูด
         “ไม่เป็นไร ... เราแค่มาบอกอยากให้คุณรู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นในบ้านเท่านั้นเอง”  ผมพูด
         “พวกคุณน่ารักมา ...”  แคธี่พูด ... แล้วก้มหน้า ... ผมเห็นแคธี่ร้องไห้ ...
     
           
หลังจากเหตุการณ์นั้น 2-3 วัน ...
       “ชั้นหาที่พักใหม่ได้แล้ว” อยู่ ๆ ริต้าก็เดินมาบอกผมในห้อง
        “จะย้ายไปไหน …” ผมถาม ... ตกใจนิด ๆ เพราะริต้าไม่บอกให้รู้ล่วงหน้าเลย  .. ริต้าบอกที่อยู่ใหม่
        “ชั้นจะย้ายออกวันพรุ่งนี้  ...  คงคิดถึงคุณกับนนท์มาก” ริต้าพูดเศร้า ๆ
        “เราก็ยังเจอกันที่โรงเรียนนี่นา” ผมบอกริต้า …ใจหายเหมือนกัน ... คนเคยเจอกันทุกวัน
        “แต่คงไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนกันบ่อย ๆ เหมือนอย่างตอนนี้”  พูดจบริต้าก็กอดผมแน่น ..
      “ชั้นจะคิดถึงคุณ ...” ริต้ากระซิบ
       
         
วันรุ่งขึ้น ... ริต้าเก็บของ... ผมกับนนท์ช่วยริต้าขนของไปที่ใหม่ ...
ที่อยู่ใหม่ของริต้า ... ไม่ใช่บ้านของ host family แต่เป็นแฟลตให้เช่า ... ซึ่งเป็นของโรงเรียน
(อังกฤษเรียก ‘แฟลต’ ส่วนเมกันเรียก ‘อพาร์ตเมนต์’) บรรยากาศดีมาก ... อยู่ห่างจากทะเลแค่เดินข้ามถนน
และห่างจากโรงเรียนแค่เดิน 3 นาที …
 

หลังจากช่วยริต้าขนของไปที่ใหม่แล้ว ... ผมกับนนท์ก็ไปทานอาหารเย็นที่บ้านของกาย ...
วันนี้หนิงจะทำเกี๊ยวน้ำกับข้าวราดแกงกะหรี่ญี่ปุ่น ... (ก็กำลังจะเป็นสะใภ้ญี่ปุ่นนี่นา) ...
วันนี้มีพวกเราคนไทย 4 คน เคียวโกะ ฮิโรชิ และเพื่อนญี่ปุ่นอีก 2-3 คน ...
                “อยากกินไวน์ .. ไปซื้อกันมั๊ย”   เคียวโกะบอกกับผม
                   “ได้สิ” ผมตอบ
แล้วผมกับเคียวโกะก็ไปเลือกซื้อไวน์ ... ที่ร้านค้าใกล้บ้านของกายนั่นเอง
                   “เอาหวาน ๆ ไม่ค่อนชอบแบบขม”  เคียวโกะพูดพลางเลือกไวน์ .. ผมไม่ปฏิเสธ
เพราะปกติก็ไม่ดื่มเหล้าหรือเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์อยู่แล้ว ... ถ้าหวาน ๆ ก็น่าจะพอกินได้
                   “เอาแบบนี้มั๊ย ... ถูกดี ... แล้วหวานด้วย” เคียวโกะเลือกไวน์ลดราคาที่ฉลาก
ระบุว่าความหวานค่อนข้างมาก ... เราหยิบไวน์ 4 ขวด แล้วเดินกลับไปที่บ้านกาย …


                  “เร็ว ๆ ... รออยู่” กายตะโกนบอกผมที่กำลังปิดประตูบ้าน ... ทุกคนนั่งกันที่โต๊ะอาหาร
เว้นที่ว่างไว้ 2 ที่คือข้างหนิงกับข้างนนท์ ... นนท์เอามือตบเก้าอี้ ...
               "นั่งนี่" นนท์ออกคำสั่ง
... ผมเดินไปนั่งข้างนนท์ ... (ว่าง่ายอยู่แล้ว) ... ส่วนเคียวโกะก็นั่งลงข้างหนิง ...                   
                 “หวาน ... อร่อยมาก”   เคียวโกะพูดหลังจากจิบไวน์ที่ซื้อมา
                  “ไวน์หวานไม่เห็นอร่อยเลย”  กายบอกแต่ก็จิบไวน์เป็นแก้วที่สอง
                  “แล้วทำไมไม่ซื้อเองล่ะ”  เคียวโกะบ่น ... รินไวน์ให้ผม
                  “เอามานี่”  นนท์บอก ... หยิบแก้วของผมไปดื่ม
                  “ขอจิบมั่งดิ” ผมบอก
                  “ไม่ได้ ... ห้ามกิน” นนท์หันมาพูดเสียงเบา
                  “ทำไมล่ะ” ผมพูดเสียงเบาเหมือนกัน
                  “ไม่ดี ... ไม่น่ารัก” นนท์พูด ... ขยิบตาให้ผม
แต่ผมก็แอบจิบบ้างเล็กน้อย ก็เป็นไวน์ที่หวาน อร่อยดี ...
               “บอกแล้วไง ... เอามานี่” นนท์พูดแล้วก็แย่งไวน์อีกแก้วที่เคียวโกะรินให้ใหม่ ... ไปดื่มจนหมด
หลังจากทานอาหารเสร็จ ... ก็เล่นเกม PSP ... ผ่านไปราว 2 ชั่วโมง ... หนิงขอตัวกลับบ้าน ...
               “ดึกแล้ว”  หนิงบอก
                  “งั้นกลับกันเถอะ ...”  ผมชวนนนท์ ซึ่งตอนนี้หน้าแดงมาก คงเพราะ (แย่งผม)
ดื่มไปเยอะนั่นเองหลังจากที่โทรเรียกแท็กซี่ได้ประมาณ 5 นาที  ... เสียงกริ่งหน้าประตูบ้านก็ดังขึ้น ...
               “แท็กซี่มาแล้ว”  ผมบอก ... ผมกับนนท์ก็ขึ้นแท็กซี่กลับบ้าน ... ถึงแม้ระยะทางจะไม่ไกลมาก ...
แต่ถ้าเดินกลับบ้านทั้งที่นนท์สภาพเป็นแบบนี้ ... ผมคงแบกนนท์ไม่ไหวแน่ ...
แถมยังทั้งดึกและหนาวมาก ก ก ก ... กลัวจะเดินกลับไม่ถึงบ้าน ...
 

ระหว่างทางที่นั่งแท็กซี่มาที่บ้านผม ...
นนท์เอียงหัวมาซบ ... ที่ไหล่ ...
               “ขอพิง ..” นนท์พูดเบา ๆ แล้วหลับตา .....
                  “ให้ไปส่งที่บ้านนายก่อนมั๊ย”  ผมถาม ก็เห็นสภาพของนนท์แล้วอดเป็นห่วงไม่ได้
นนท์เอียงหน้ามาใกล้ ... กระซิบข้างหู ... “ไม่” ... ผมรู้สึกหน้าร้อน ๆ ยังไงไม่รู้ ..สงสัยเพราะดื่มไวน์
(แค่นิดเดียวเองนะ) … แท็กซี่จอดที่หน้าบ้านผม ... ผมขยับตัวลงจากรถ พยายามพยุงหัวนนท์ให้ตั้งตรง ..
                “นั่งดี ๆ”  ผมบอก … แล้วก็ก้าวลงจากรถ ... นนท์เดินตามลงมา ... จ่ายค่าแท็กซี่
               “ขออยู่ที่นี่ซักพัก ... ไม่อยากกลับบ้านสภาพนี้ ... เดี๋ยวโฮสมาเตอร์ตกใจ  ... เกรงใจเค้าน่ะ”
พูดจบ ...นนท์ก็เดินเกาะไหล่ผมเข้าบ้าน ...
                “เบา ๆ ... ดึกแล้วนะ ... เกรงใจแคธี่”  ผมบอกนนท์ ตอนนี้น่าจะราว ๆ ตีหนึ่ง
แคธี่น่าจะนอนแล้ว และผมก็ไม่อยากรบกวนแคธี่ด้วย ...
 


หลังจากที่พยายามเดินให้เบาที่สุด พวกเราก็ถึงห้องโดยสวัสดิภาพ ... โดยไม่ตกบันไดลงไปซะก่อน
นนท์เอนตัวนอนบนโซฟา ... หลับตา
                “หมดสภาพเลยเหรอ ...ไม่น่าเชื่อว่าจะคออ่อนขนาดนี้”   ผมพูดยิ้ม ๆ เอามือไปเขี่ย ๆ
ที่หน้านนท์ ... นนท์จับมือผมทันที ... แล้วกระชากอย่างแรง ... ผมเสียหลักล้มลงบนตัวนนท์ ...
นนท์กอดผมแน่น
                   “เอ้ย ...”  ผมดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของนนท์
                   “ซ่านักเหรอเราน่ะ ...” นนท์พูด ... หัวเราะเบา ๆ  ... หน้านนท์ห่างจากหน้าผมไม่ถึงคืบ ...
ผมพยายามดึงตัวให้ลุกขึ้นแต่ทำไม่ได้ ...
                “สู้เหรอ ...” นนท์พูดยิ้มๆ แล้ว พลิกตัวขึ้นคร่อมผมไว้  .... ผมพยายามดิ้น ... แต่นนท์ตัวใหญ่กว่าผมเยอะ ... 'สู้ไม่ไหว' ... ผมก็เลยเอานิ้วจิ้มไปที่เอวของนนท์ (รู้ว่านนท์น่ะบ้าจี้มาก) ...
แล้วก็ไถลตัวลงจากโซฟาทางด้านข้าง ... มาตกบนพื้น ... อึ๊ก ... รู้สึกขาไปฟาดอะไรบางอย่าง
                    "โอ๊ย" ผมร้องเสียงดัง ... นนท์เอามือปิดปากผม .. กลัวเสียงดัง .. เกรงใจแคธี่
                    “เจ็บเปล่า” นนท์ถาม พลางดึงมือผมให้ยืนขึ้น ... ผมสะบัดมือเบา ๆ ไม่ยอมลุก นั่งกอดเข่า
อยู่อย่างนั้น
                    “เจ็บล่ะสิ ...” นนท์ลงมานั่งข้าง ๆ แล้วลูบหัวผม
                    “เจ็บตรงไหน ... ไหนดูซิ”  นนท์ดึงมือผมออกจากขาที่ผมจับอยู่ ...
นนท์จับที่ขาของผมเบา ๆ
                    “ตรงนี่รึเปล่า ...” นนท์กดขาตรงที่เจ็บพอดี ... ผมพยักหน้า ... นนท์ก้มลง ...
ทำท่าเป่าตรงขาที่เจ็บ
                    “หายแล้วววว ...”  คงเห็นผมยังทำหน้าจ๋อย ... นนท์ดึงผมเข้าไปกอด ...
                 “หายแล้วววว นะ ...  หายแล้ววววว ....”  ผมกอดตอบนนท์ ... น้ำตาไหล ...
                 “เจ็บขนาดนั้นเลยเหรอ”   นนท์ถามเบา ๆ
                    “เปล่า ... แค่ ... คิดถึงแม่ .... แม่ก็เป็นห่วงเราอย่างเงี้ยะเหมือนกัน ...”  ผมพูด ...
เสียงยังเครืออยู่ ... ผมยิ้ม ...ก่อนจะพูดต่อว่า
                     “แต่แม่ไม่แกล้งเราแบบนาย ...”
... นนท์คลายอ้อมกอดออก ... เปลี่ยนเอามือล็อคคอผมจากด้านหลัง ...
                “เจ็บแล้วยังจะมากวนประสาทอีกนะ ... ไอ้เด็กติงต๊อง”
         “เจ็บนะ” ผมบอกแล้วพยายามสะบัดตัวออก
         “เจ็บ ... แล้วยังจะซ่าอีก” นนท์กระซิบข้างหู ... ยังคงไม่ปล่อยมือ ...
        “กลับบ้านไปได้แล้ว ...” ผมไล่ให้นนท์กลับบ้าน
        “วันนี้ ... จะนอนที่นี่แหละ ...” นนท์พูดก่อนที่จะปล่อยมือ ... แล้วกระโดดขึ้นไปนอนบนเตียง ...
ห่มผ้าแล้วหลับตา ... แกล้งทำเสียงกรน เบา ๆ

[ï_Kiss_U♥]

^
^
ได้จิ้มๆๆ

อยากบอกคนแต่งว่า
มา รอ อ่านทุกวัน ชอบ
เรื่องน่ารักและสนุก

[M@nfaNG]

หยอกล้อน่ารักกันจังเลย นนท์น่ารักมากๆๆๆ

[Poes]

นนท์รุกแล้ว  จะมีอะไรต่อจากนี้มั้ยน๊า  รอลุ้น

[FÂntastic 1st™]

                                                      ทำไมน่ารักกันจังอ่ะคับ

                                                            ไม่มีอะไรจะมอบอ่ะคับ

                                                                           

                                                                  รักกันมากเน้อๆ

[snoopy]

อิๆ แกล้งหลับหล่ะสิ

[SunLoveMoon]

นนท์น่ารักกกก
เมาแล้วกล้าาาาาาา
ช้อบบบบบบบบบบบบ
หึหึ
ตอนต่อไป
บอกได้คำเดียวว่า
ไม่อยากรอแล้วม้ายยยยยยยยยย
นนท์สู้ๆ

[cmos]

นนท์น่ารักเนอะ

[ranny]

 

น่ารักมากมาย

นนท์ น่ารักจัง

ดูแล ดีมากๆ

ชอบตอนปลอบอ่ะ

เป่าฟู่ๆ กอดปลอบ

หายแล้ว..หายแล้ว


นนท์ มานี่มา เค้าก็เจ็บขา

มาเป่าให้เค้าหน่อย

[sky-cafe]

  อะฮิอะฮิ นนท์ นอนนี้หรออออ

[Tantalum]

คืบหน้าล่ะ อิอิ
ตอนแรกคิดว่าจะคืบหน้าไปไกลกว่านี้ซะแล้ว

[gtm]

ขอบคุณ คุณเพื่อนมากกกกกกกกกกกครับที่มาต่อให้ได้อ่าน

ตอนหน้าขอยาวๆแบบนี้อีกนะคุณเพื่อนรักกกกกกกกกกกกก

นนท์เริ่มรุกกกกก แล้วงานนี้นายเอกของเราจะรอดดดดดดด...

พ้นค่ำคืนอันแสนยาวนานได้ไหมน้าลุ้นนนนนนนนนนน

ปล.ยิ่งฉันใกล้เทอเท่าไหร่ ยิ่งอยากจะเผยใจ ยิ่งอยากจะเผยใจ เมื่อสบสายตาก็ยิ่งหวั่นไหว

[phung]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด

ขอมากรี๊ด กรีดร้องกะเรื่องนี้ด้วยคน

น่ารักม๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก


พี่นนท์ หยอกเล่นตลอดเวลา

ฮิ้ววววววววววววววววววววว

ทีเล่นทีจริง เสร็จจริง 5555555555+

อยากรู้ชื่อนายเอกแล้วววววววววววววววววว

[mist]

นนท์ยังน่ารักเหมือนเดิม 

[BeePed]

อ่านไป....ลุ้นไปสุดฤทธิ์

กะให้มีฉากหวานๆ

ปรากฏไม่มีอะไรเกิดขึ้น
.
.
.
ตอนหน้าขอแบบหวานๆปนเสียเลือดนิดๆนะคะ 

[nana]

จะก้าวหน้าไปอีกขั้นรึเปล่าเนี่ย

[ตั๊กแตนปาทังก้า]

 

น่าร้ากกกกกกกกกกก เอาไปเลย +1

รอเรื่องนี้ตลอดเลยนะ หลงรักความใจดีของนนท์

และความน่ารักของ "ผม"  ด้วย

ลุ้นๆๆ จะลงเอยเมื่อไหร่หนอ

มาบ่อยๆ นะ เพราะมีคนรออยู้

[kongkilmania]

กรี๊ดดดดด.....น่ารัก น่าอิจฉาที่สุด แอร๊ยยยย 
นนท์ขี้แกล้งอ่ะ  แต่อยากโดนแกล้งแบบนี้บ่อยๆ (จริงป่าวคะคุณเพื่อนขา...อิๆๆ)
ลุ้นๆๆ  ตอนต่อไปมาเร็วๆนะจ๊ะ   
ติดเรื่องนี้ซะแล้วเรา