ตอนที่ 10
เช้าวันเสาร์ ... ริต้าโทรมาถามว่าวันนี้แคทรีน่าอยู่บ้านหรือไม่ ...
อยากจะมาเยี่ยมแคธี่ ... แต่ไม่อยากเจอคู่ปรับเก่า
โชคดีของริต้า ... แคทรีน่าไปบ้านเพื่อนกลับค่ำ
ก๊อก ! ก๊อก ! ก๊อก ! ... หลังจากคุยกับแคธี่พักใหญ่ ... ริต้าก็โผล่มาหาผมในห้อง ...
“I miss you sooooooooooooo much” ริต้าโผเข้ากอดผม ... ผมกอดตอบริต้า
“I miss you too” ถึงแม้จะเรียนโรงเรียนเดียวกันแต่ไม่ค่อยได้เจอกันซักเท่าไหร่
เพราะเรียนคนละห้อง และเวลาเรียนก็ไม่ค่อยตรงกัน ... ตอนนี้ผมกับนนท์เลือกวิชาเลือกเหมือนกัน
คือเตรียมตัวสอบ IELTS ... สอบ IELTS ก็คล้าย ๆ กับสอบ TOEFL นั่นแหละ
ต่างกันที่ IELTS เป็นการสอบสำหรับการสมัครเข้ามหาวิทยาลัยในอังกฤษและออสเตรเลีย
ส่วน TOEFL ใช้สำหรับการสอบเข้ามหาวิทยาลัยในอเมริกา ...
ทักษะที่ใช้ในการสอบ IELTS คือ ฟัง พูด อ่าน เขียน ...
คะแนนแต่ละทักษะเต็ม 9.0 และคะแนนรวม 9.0 ด้วย ... สำหรับการเข้ามหาวิทยาลัย
ได้คะแนนรวมประมาณ 6.5 -7.0 ก็จะสามารถเข้าเรียนได้อย่างสบาย ...
หลังจากที่คุยกับริต้าได้พักใหญ่ ... นนท์มาหาที่บ้าน ....
เป็นจังหวะเดียวกับที่ ... แคธี่เรียกให้ผมรับโทรศัพท์พอดี … ผมทักทายนนท์เล็กน้อยก่อนรับโทรศัพท์
แล้วบอกนนท์ว่าริต้าอยู่บนห้อง ...
ธีร์โทรมานั่นเอง ... ธีร์โทรมาคุยกับผมบ่อย ๆ และวันนี้ธีร์โทรมา ...
ชวนไปงานรับประกาศนียบัตร (Certificate) ของธีร์
หลักสูตรที่ธีร์เรียนเกี่ยวกับศิลปะเป็นหลักสูตร 1 ปี ก่อนเข้ามหาวิทยาลัย ...
ธีร์บอกว่างานนี้ขอบัตรเพื่อเข้างานยากมาก
เพราะจะมีการแสดงงานของผู้ที่เรียนจบหลักสูตรด้วย ...
“ขอบัตรสองใบละกัน ... จะพาเพื่อนไปด้วย” ผมบอกธีร์ ... ตั้งใจจะพานนท์ไปด้วย
“เดี๋ยวหาให้...แล้วจะส่งให้ทางไปรษณีย์ก็แล้วกัน” ธีร์บอก พร้อมกับบอกวัน เวลา และสถานที่จัดงาน
หลังจากคุยโทรศัพท์กับธีร์เรียบร้อยแล้ว ... ผมกลับขึ้นไปบนห้อง … ริต้ากับนนท์นั่งคุยกันอยู่
“ใครโทรมา ...” นนท์ถามทันทีที่ผมเดินเข้าไปในห้อง
“ธีร์ไง ... จำได้ใช่มั๊ย”
“มีอะไรรึ ...”
“ชวนไปงานรับ Cer. น่ะ” ผมบอกรายละเอียดเกี่ยวกับงานของธีร์ ... และชวนนนท์ไปด้วย
“ใครว่าจะไป” นนท์พูดเสียงห้วน ... รู้นะว่า...งอนอีกแระ ... จะง้อตอนนี้ก็ไม่ได้ ...
ริต้านั่งจ้องตาแป๋วเชียว ... พูดได้แค่ว่า
“จะให้เพื่อนไปคนเดียวจริง ๆ เหรอ ตั้งไกลนะ” ผมพยายามง้อแล้วนะ ... แต่แสดงออกมากไม่ได้ …
ไม่ได้อยู่กันสองคน ... ถ้าอยู่กันสองคนนะ .. ฮืมมมม ......
“แค่ชวนไปงาน...ทำไมคุยนานจัง” นนท์เสียงเริ่มอ่อนลงเล็กน้อย ...
“จะไม่ให้ถามทุกข์สุขบ้างเลยเหรอ ... แต่ก็แค่ 15 นาทีเองนะ” ผมตอบนนท์ ..
“พูดอะไรกันน่ะ ... ENGLISH PLEASE ! (พูดภาษาอังกฤษเถอะนะ ได้โปรด ชั้นอยากรู้เรื่องด้วย) ”
ริต้าถาม ... ผมบอกริต้าเรื่องที่นนท์บอกว่าคุยนาน
“ใช่ ... นานมากกกกกกกกกกกก” ริต้าบอกแล้วขยิบตาให้นนท์
เกือบบ่าย 3 โมง ... ริต้าขอตัวกลับเพราะมีนัดไปตีเทนนิส ...
“กลับด้วย ...” นนท์พูด ... ผมมองนนท์งงเล็กน้อย ทำไมรีบกลับจัง
“อย่างเพิ่งกลับสิ มีเรื่องจะคุยด้วย” ผมบอกนนท์ ... สงสัยยังงอนไม่หาย
“ปกติคุณก็อยู่จนเย็นนี่นา ... จะรีบกลับไปไหน” ริต้าถามขึ้นมาบ้าง
“อย่าเพิ่งกลับนะ” ผมมองหน้านนท์
...
“เป็นไรรึเปล่า” ผมถาม ... นนท์เฉยไม่ตอบ ... ผมจี้เอวนนท์หนึ่งครั้ง ...
เป็นการทดสอบอารมณ์ของนนท์ ... ถ้านนท์กำลังหงุดหงิด ... หรืออารมณ์ไม่ดีนนท์จะไม่บ้าจี้
..... คราวนี้ .... นนท์เฉย
“เป็นไร ...” ผมถามซ้ำอีกรอบ … นนท์ทรุดตัวนั่งบนโซฟาก่อนตอบว่า
“หงุดหงิดนิดหน่อย”
ผมเดินอ้อมไปด้านหลังนนท์แล้วบีบที่ไหล่เบา ๆ ...
“เรื่องอะไร ... เรื่องธีร์เหรอ” ผมถามนนท์
นนท์เงียบตามเคย ก้มหน้ามองพื้น ... ผมยื่นหน้าไปข้างหูนนท์แล้วพูดเบา ๆ
“เพื่อนไม่ไปงานของธีร์ก็ได้”
“มันไม่ใช่แบบนั้น ...คือ .... แค่ไม่ชอบที่เพื่อนคุยโทรศัพท์นาน ๆ ไม่รู้ทำไมหงุดหงิดชะมัด”
ในที่สุด... ปริศนาถูกไขกระจ่างแล้ว
“ธีร์ก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้นเอง” ผมตอบ
“ไม่รู้สิ” นนท์หันไปมองออกนอกหน้าต่าง ... ผมจับหน้านนท์ให้หันมา ..
“หายหงุดหงิดรึยังครับ” ผมถาม
“หายแล้ว” นนท์ตอบ ... ยังหันไปมองนอกหน้าต่างอีกรอบ สีหน้ายังดูหงุดหงิด
ยังไม่หายซักหน่อย ... ก็ไม่ยิ้มซักนิด ... ทำไมจะดูไม่ออกนะ ... ผมจี้เอวนนท์อีกรอบ
“ไม่เล่น” ทำเสียงดุ ... กลับมาอีก
“กอดหน่อยซิ” ผมเดินไปด้านหน้านนท์แล้วกางมือออกกว้าง ... นนท์เฉย ….
ผมโอบแขนรอบคอนนท์ .... ดึงคนขี้งอนเข้ามากอด ....
พยายามถ่ายทอดความรู้สึกที่อยากจะให้นนท์สบายใจ ... ผ่านทางอ้อมกอดของผม
“คราวนี้หายรึยัง” ผมถามอีกครั้ง
นนท์ยิ้ม หัวเราะเบา ๆ ทำเสียงงอน ๆ ตอบว่า “ยัง”
ผมจี้เอวนนท์อีกครั้ง .... คราวนี้คนตัวโตลงไปดิ้นกับพื้น ... หัวเราะเสียงดัง
แสดงว่าหายโกรธแล้ว ไม่งั้นไม่หัวเราะขนาดนี้หรอก ...
“หายโกรธแล้วใช่มะ” ผมถาม
“ไม่” นนท์ยังยืนยันคำเดิม
ผมทำท่าจะจี้เอวอีก ... นนท์เลยยอมบอกว่า ... หายโกรธตั้งนานแล้ว
“การทดสอบว่าเพื่อนหงุดหงิดรึเปล่า สามารถทำได้โดยการจี้เอว” ผมบอกแล้วชูนิ้วชี้ขึ้นทำท่าจะจี้เอว
นนท์ยิ้ม ... ดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น ... แน่นมาก .... แน่นมาก ๆ ... มาก .... จนผมเจ็บไปหมด
“หายใจไม่ออก ... แค้ก แค้ก (เสียงไอ)” ผมบอกนนท์ให้ปล่อย
“โกรธเพื่อนมากขนาดจะฆ่ากันเลยรึไง” ผมถามหลังจากนนท์คลายอ้อมกอดแน่น ๆ ออกแล้ว
“ขอโทษ ... ก็เวลาที่กอดเพื่อน .... ไม่รู้เป็นไร อยากกอดแน่น ๆ แบบนี้” นนท์พูด แล้วทำท่าจะกอดอีก
“ไม่เป็นไรหรอก ... ลูกหมี” ผมพูด ... นนท์ทำหน้างง
“สมัยเด็ก ... เคยอ่านนิทานอีสปมั๊ย” ผมถาม ...นนท์ส่ายหน้า
“มีเรื่องนึง ... จำได้แม่นเลย ... เรื่องหมีกับหมาจิ้งจอก ... หรืออะไรทำนองนี้แหละ
จำไม่ค่อยได้แระ ...”
นนท์เอื้อมมือมาลูบหัวผม ... “ตกลงจำได้แม่น หรือจำไม่ได้เนี่ย ...”
“แหะ แหะ จำเนื้อเรื่องได้ แต่จำไม่ได้ว่าหมีกับหมาป่า หรือหมีกับหมาจิ้งจอกอะ ...
สมมุติว่าเป็นหมาจิ้งจอกละกัน”
“แล้วไงต่อ ...”
“หมีกับหมาจิ้งจอกรักกันมาก ... สองคน ... เอ้ย .... สองตัวอยู่ด้วยกัน … วันหนึ่งหมีออกไปทำงาน
พอกลับบ้านมาเจอหมาจิ้งจอก ... ด้วยความคิดถึงมาก ... รักมากแหละ .... ก็เลยกอดแน่นมาก ...
แน่นซะจนหมาจิ้งจอกขาดใจตาย … จบ”
นนท์ทำหน้าตกใจ “ขาดใจตายเลยเหรอ”
“ช่าย .... เพราะหมีมีแรงมากกว่าหมาจิ้งจอกเยอะไง …. เหมือน ‘เพื่อน’ แหละ
แรงเยอะกว่าเพื่อนเยอะเลย ... เมื่อกี้เกือบตาย ....” ผมพูดขำ ๆ
“ตอนเด็กก็ไม่เชื่อหรอกนะว่าจะเป็นไปได้ .... ใครจะกอดใครจนตายได้เลยเหรอ ...
แต่ .... เมื่อกี้นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาเลยแหละ ...” ผมยังพูดต่อเนื่อง
“แล้วนิทานอีสบต้องมีบทสรุปไม่ใช่เหรอ .... เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า ... ” นนท์ถาม
“ไม่รู้สิ .... สอนว่า .... อย่าไว้ใจทาง .... อย่าวางใจหมีมั้ง” ผมตอบมั่วซั่ว เพราะจำไม่ได้
นนท์หัวเราะ ... แล้วบอกว่า
“แต่ ‘เพื่อน’ เป็นแค่ลูกหมีเองนะ ... ‘เพื่อน’ ไม่ทำให้เพื่อนตายหรอก”
“... ช่าย .... แค่ลูกหมีตัวน้อย ๆ ที่น่ารัก” ผมพูดพลางลูบหัวลูกหมีของผมเบา ๆ
นนท์ค่อย ๆ โอบเอวผมเข้าไปหาแล้วกอดอีกกรั้ง คราวนี้ไม่แน่นจนอึดอัด ...
แต่อบอุ่นและอ่อนโยนอย่างที่สุด ผมซบหน้าลงบนบ่าของนนท์
“เพื่อนจะไม่ยอมให้เพื่อนเป็นอะไรหรอก” นนท์กระซิบ
“เพื่อนก็เหมือนกัน” ผมบอกนนท์
รู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน .... เรากอดกันไม่รู้นานเท่าไหร่ .... รู้แต่นานมาก ....
“กอดไม่แน่น ... แต่นาน .. พอจะชดเชยกันได้มั๊ย” ผมพูด หลังจากเงยหน้าจากบ่าของนนท์
นนท์พยักหน้า ... กดหัวผมให้ลงไปซบบนบ่าเหมือนเดิม
“ขอกอดอีกหน่อยนะครับ ...”
“มีอะไรรึเปล่า” ผมถามเพราะรู้สึกแปลก ๆ
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ” นนท์ถามแต่ก็ยังคงกอดไม่ปล่อย
“ก็ไม่รู้สิ .... ก็เพราะรู้จัก ‘เพื่อน’ ดี ... ‘เพื่อน’ รู้สึกยังไง ‘เพื่อน’ เป็นอะไร ... ทำไมจะไม่รู้” ผมตอบ
ในที่สุด ... นนท์ก็เล่าให้ฟังว่า ... เมื่อเช้าแม่ของนนท์โทรมาให้ย้ายที่เรียน ... ไปอีกเมืองหนึ่ง
... เพราะ collage นี้ มีคอร์สสำหรับเรียน Pre MBA ถ้าเรียนจบหลักสูตรก็สามารถเข้า MBA ได้เลย
จะว่าไปนนท์ก็ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะเอายังไง ... เพราะถ้าไม่ไปเรียนที่ใหม่
ก็ตั้งใจสอบ IELTS แล้วสมัครเข้ามหาวิทยาลัยก็ได้ ...
แต่นนท์บอกว่ากลัวจะได้คะแนนไม่ดี ... และเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้
อีกอย่างที่ผมแปลกใจก็คือ... ผมไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่านนท์อยากเรียน MBA ...
นึกว่าจะต่อโทวิศวะเหมือนกัน นนท์บอกว่า ... อาอยากให้กลับไปช่วยงานที่บริษัทของอา ...
เลยอยากให้เรียน MBA
...
“แล้ว ‘เพื่อน’ ต้องทำไงบ้าง” ผมถาม ... รู้สึกเศร้าขึ้นมาในทันที ... ถ้าต้องอยู่ห่างกัน ... จะเป็นยังไงนะ
นนท์บอกว่า ตอนนี้ บี (เพื่อนของนนท์) มาที่อังกฤษและพักอยู่ลอนดอนกับเพื่อน ...
เค้าจะพานนท์ไปที่โรงเรียนใหม่ ... และไปคุยกับ Director ด้วย
“เพื่อนไปกับ ‘เพื่อน’ นะ” นนท์ชวน .... ผมส่ายหน้า ... ไปไม่ได้จริง ๆ พรุ่งนี้มี test ...
ผมบอกนนท์ว่าแล้วมาเล่าให้ฟังก็แล้วกัน ...
“ไม่อยากไปเลย” นนท์บ่น ผมรู้ว่า ... ถึงจะบ่นยังไง ... นนท์ก็ต้องไปอยู่ดี ... คงไม่ขัดคำสั่งแม่แน่นอน
....
ดึกมากแล้ว ...
นนท์กลับบ้านไปตั้งแต่ตอนเย็น ... ผมยังนอนไม่หลับ ... พลิกตัวไปมา
คิด ๆ ก็ใจหาย ถ้านนท์ต้องไปเรียนอีกเมืองนึง
‘คงจะคิดถึงแย่’ … ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ ... เรายังไม่เคยต้องห่างกันแม้แต่วันเดียว
แล้วพรุ่งนี้ ... ผมก็ไม่รู้ว่าจะได้เจอนนท์รึแปล่า
นนท์บอกว่าต้องขึ้นรถไฟขบวน 9 โมงเช้า … ผมบอกนนท์ว่าไม่ต้องมารับไปโรงเรียนหรอก
กลัวนนท์จะตกรถไฟ … ถ้าตกรถไฟก็ต้องรอรถไฟเที่ยวต่อไปอีกชั่วโมงครึ่ง
ถ้าไปถึงช้า ... ก็จะไม่ทันเวลานัดคุยกับ director เวลาบ่ายโมง
และอาจทำให้ต้องนัดใหม่อีกรอบ ... ผลกระทบมันมาเป็นลูกโซ่เลยล่ะ
....
นนท์ไม่พูดอะไร แค่กอดผมแน่นก่อนกลับ และจูบ เบา ๆ ที่แก้มและหน้าผาก
....
7 โมงครึ่ง ... ผมเตรียมตัวจะไปโรงเรียนแล้ว ... ปกตินนท์ต้องมารับเวลา 8.15 น.
ผมตัดสินใจออกจากบ้านก่อนเวลาเพราะรู้สึกเบื่อ ๆ
ไม่รู้จะทำอะไร ... อยู่ในห้อง .... ตื่นตั้งแต่ตี 5 แล้ว ...
จะว่าไปนอนไม่หลับซะมากกว่า ... แล้วจะทำข้อสอบได้มั๊ยเนี่ย
หลังจากคว้าแอ้บเปิ้ล ใส่กระเป๋าแล้วก็เปิดประตูบ้าน ตั้งใจจะไปโทรหานนท์ที่โรงเรียน...
ผมก็ต้องผงะ “อ้าว ว ว ว ว ว”
.....นนท์ยืนอยู่หน้าประตูบ้าน ...
“ทำไมไม่กดออด” ผมถาม
“ก็มันยังเช้าอยู่นี่นา ...”
“มายืนนานรึยัง”
“เพิ่งมาถึง … กำลังลังเลว่าจะกดกริ่งหรือว่าจะโทรเข้าบ้านดี ... แคธี่คงหลับอยู่เกรงใจ”
... ปกติแคธี่ตื่นค่อนข้างสาย และไม่ลงมาจัดอาหารเช้าให้ผมตั้งแต่วันที่สามที่ผมมาอยู่ที่นี่
แต่บอกให้หาอะไรกินเองตามสบาย ...ในตู้เย็นมีอาหารที่เตรียมไว้ให้ผมเต็มตู้อยู่เสมอ
...
“งั้นเพื่อนเดินไปส่งที่สถานีรถไฟละกัน” ผมบอกนนท์ ... นนท์พยักหน้า
แต่กลับคว้ามือ ... ลากผมขึ้นไปบนห้อง
“มานี่ก่อน” นนท์บอก
หลังจากปิดประตู้ห้องแล้ว ... นนท์เข้ามากอดและซบหน้าลงบนไหล่ของผม
“เผื่อคืนนี้ต้องค้างที่โน่น ... วันนี้ก็จะไม่เจอเลยนะ” นนท์พูดเสียงอู้อี้
“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็เจอกัน” ผมพยายามทำใจแข็ง ... ไม่งั้นคงร้องไห้กันทั้งคู่
“แค่คิดว่า .... จะไม่เจอกัน .... วันเดียวก็จะตายอยู่แล้ว ...” นนท์พูดทั้งที่ยังกอดอยู่ ....
แล้วทรุดตัวลงนั่งทำให้ผมต้องนั่งตาม .... นนท์มองผมด้วยสายตาเว้าวอน แต่ทว่าอ่อนหวานเหลือเกิน ...
ผมจูบแก้มนนท์เบา ๆ ... หวังว่าจะส่งความรู้สึกให้นนท์รับรู้ว่า
ผมก็รับรู้ .... ถึงความรู้สึกของนนท์เหมือนกัน
นนท์ดึงผมไปกอดอีก .... ก่อนจะประทับริมฝีปากอุ่น ๆ ลงบนริมฝีปากของผม ... เนิ่นนาน ...
เต็มไปด้วยความเศร้า
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวตกรถไฟ” ผมพูดทำลายความเงียบ ...
หลังจากถอนริมฝีปากของผมจากริมฝีปากอุ่นเศร้าคู่นั้น ... นนท์พยักหน้า
เราเดินออกมาจากบ้าน ... ตามทางที่จะเดินไปสถานีรถไฟ
โดยไม่พูดกันซักคำ ....
ก่อนอาหารเย็น ...
นนท์โทรมาเล่าให้ฟังถึงโรงเรียนที่ไปดูและไปคุยกับ director ... นนท์เล่าว่า ...
ต้องเรียน 1 ปี แล้วจะสามารถเข้า U. ได้เลยโดยไม่ต้องสมัครเข้ามหาวิทยาลัยอีกรอบ
ที่นี่มีโครงการร่วมมือกับหลายมหาวิทยาลัยเหมือนกัน
ผมว่ามันก็ง่ายดี ... ผมไม่รู้หรอกว่าสอบ IELTS มันจะยากหรือง่าย … ยังไม่เคยสอบ
แต่ถ้ามันมีอะไรที่เข้ามหาวิทยาลัยได้แน่ ๆ แบบนี้ ... ก็น่าทำมิใช่หรือ ... ดีกว่าต้องเสี่ยง
อีกอย่างเพื่อนของนนท์ (บี) ก็เป็นคนหาโรงเรียนให้ด้วย น่าจะดี ... มั้ง
สำหรับผม ... ก็ไม่ได้อยากเรียน MBA นี่นา ผมยังอยากเรียนวิศวะเหมือนเดิม
ผมคงไม่ไปเรียนโรงเรียนนั้นหรอก ... ถ้านนท์จะไปเรียนก็คงได้เจอกันแค่เสาร์อาทิตย์แหละ
…
หลังอาหารเย็น
เสียงกดกริ่ง ...
ผมวิ่งออกจากห้องลงไปเปิดประตู ... เป็นเพื่อนของแคทรีน่า
.... ผมเดินกลับไปที่ห้อง ...
เสียงกริ่งที่ประตูอีกครั้ง
ผมวิ่งออกจากห้องลงไปเปิดประตู ... เป็นเพื่อนของแคทรีน่าอีกคน ..
สงสัยนนท์จะไม่มาแล้วล่ะ
.... ผมเดินกลับไปที่ห้อง ...
เสียงกดกริ่ง ... คราวนี้ผมไม่ลงไปเปิดแล้ว คงเป็นเพื่อนเป็นของแคทรีน่าอีกคนแน่ ..
เพราะเสียงเงียบไป ... ซักพัก ... ได้ยินเสียงเดินมาใกล้ประตู
ผมอดใจที่จะไม่เปิดไปดูไม่ได้ ...
เพื่อนของแคทรีน่าจริง ๆ ด้วย ....
ตกลงว่านนท์จะค้างที่ลอนดอนรึเปล่า ... หรือว่าจะกลับก็ไม่เห็นบอก
บอกแต่ว่าต้องไปทานอาหารเย็นกับบี ... อุตส่าห์มาจากเยอรมัน ... ฮึ ...
ผมนึกไปถึงตอนที่เจอกันคราวก่อน ... ก็น่ารักดี ... แต่ดูเหมือนไม่ค่อยอยากเป็นมิตรกับผมซักเท่าไหร่ ...
แล้วจู่ ๆ ผมก็นึกถึงตอนที่ผมไปนั่งอยู่ริมฟุตบาทหน้าโรงละคร ... นึกถึงคำพูดของกายวันนั้น
“เมิงว่าบีชอบไอ้นนท์ปะ” กายถาม
“ไม่รู้” ผมตอบ
“กูว่าชอบชัวร์ ไม่งั้นคงไม่วางแผนพาไปโน่นไปนี่หรอก” กายยังยืนยันความคิดตัวเอง
ผมส่ายหน้าแรง ๆ คิดอะไรเนี่ย ... เค้าเพื่อนกัน ไม่มีไรหรอก
เสียงเคาะประตู ...
“Yes” ผมขานรับ ... บอกให้เปิดประตูได้ …
นนท์ยิ้มโผล่หน้าเข้ามา .... ปิดประตูห้อง ... แล้วโผเข้ากอดผม ...
ด้วยความที่ไม่ได้ระวังตัว ผมเลยล้มลงกับพื้น
…
“เล่นแรงอีกแล้วนะ .. มาเมื่อไหร่ไม่รู้เลย” ผมพูดเสียงดุ
“ก็มันคิดถึงนี่นา … ไม่เจอกันตั้งหลายชั่วโมง ...” นนท์พูดพลางใช้จมูกซุกไซ้บนแก้ม ...
แล้วเล่าว่าเข้ามาพร้อมเพื่อนของแคทรีน่า ...
“เว่อร์ไปเปล่าเนี่ย ... เดี๋ยวก็ต้องอยู่ห่างกันแล้ว ... ต้องฝึกซะให้ชิน” ผมดันตัวนนท์ออกห่าง
“ไม่ไปแล้ว .... ทนไม่ไหว ... แค่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันก็จะบ้าตายอยู่แล้ว …” นนท์พูดเว่อร์อีกแระ
แค่ไม่เจอกันไม่มีใครบ้าหรือตายหรอกน่ะ ...
“คุยกับเค้าแล้ว ... ‘เพื่อน‘ รู้แล้วล่ะว่าจริง ๆ เรียนหลักสูตรอื่นจะดีกว่า …” นนท์เล่าให้ฟังว่า
ไปคุยกับdirector แล้ว ... ได้ความรู้อะไรอีกเยอะมาก ...นนท์เลยตัดสินใจว่าจะสอบ IELTS
แล้วค่อย apply เข้ามหาวิทยาลัยเพื่อเรียนคณะอื่นที่ชอบมากกว่า
...
“เพื่อนไม่ไปแล้วจริงเหรอ” ผมถามแล้วกอดนนท์ ..
“ไอ้ลูกลิง ... กอดซะแน่นเลยนะ” นนท์กอดผมแล้วลูบหัวเบา ๆ ...
“หมีโคอะล่าต่างหาก ...” ผมพูดแต่ยังเกาะแน่น ... นนท์ลุกขึ้นยืน .... ผมยังคงเกาะแน่น
เหมือนหมีโคอะล่าเกาะต้นไม้
“เกาะดี ๆ เดี๋ยวตกลงมา” นนท์พูดพลางเดินไปที่เตียง ... แล้วนนท์โยนผมลงบนเตียง ...
“... นี่ถ้าเพื่อนตกเตียงนะ” ผมโวยวาย
“แล้วจะทำไรได้ ... ตัวแค่นี้เนี่ยะ” นนท์หัวเราะเสียงดัง ใช้มือนึงกดตัวผมไว้ไม่ให้ลุกขึ้น
ใช้มือข้างที่เหลือรวบแขนของผมทั้งสองข้างไว้
“ก็จะโกรธอะดิ” ผมขู่
“ขู่เหรอ ... นี่แหนะ ...” นนท์จูบแก้มผมแรง ๆ หนึ่งที
“ปล่อยนะ ... เก่งจริงสู้กันตัว ตัว ดิ” ผมโวยวายอีก (แล้วนี่มันไม่ตัว ตัว รึไง)
“ยังขู่เหรอ .... นี่แหนะ ...” นนท์จูบแก้มผมแรง ๆ เหมือนหมั่นเขี้ยว ... นนท์ปล่อยมือ
ข้างที่กดตัวผมไว้ตอนแรก ... จี้ที่เอวแทน ... ผมดิ้นพลาด ๆ หัวเราะเสียงดัง
“ไม่เอา .... ไม่เล่นแบบนี้”
“งั้นเล่นแบบนี้ละกัน” พูดจบนนท์โถมตัวลงมาทับบนตัวผม ...
“.... หนัก ... ลุกขึ้น” ผมพูด ใช้มือทั้งสองข้างดันตัวนนท์ออก ...หนักชะมัด ….
คนตัวหนักไม่ขยับซักนิด
นนท์จับมือที่พยายามทั้งผลักทั้งดันเหมือนปรามไว้ให้อยู่เฉย ๆ .... ผมมองหน้านนท์ …
.... นนท์จ้องหน้าผม ...... สายตาของนนท์ที่มองมาหวานฉ่ำ ... มีประกายวิบวับ ...
... เราสบตากันนิ่งนาน ... เหมือนมีมนต์สะกด
รู้สึกเหมือนรอบกายเงียบสนิท ... ได้ยินเพียงเสียงหัวใจเต้น ... ไม่เป็นจังหวะ ...
นนท์ก้มหน้าลงมาชิด ....... จมูกของนนท์สัมผัสที่แก้ม .... แผ่วเบา ...
และไล้เรื่อยรอบวงหน้า .... ผะแผ่ว ....
ซาบซ่านจนเกือบลืมหายใจ ….
คนตัวโตกุมมือผมไปจับที่หัวใจ ...
“รู้สึกมั๊ย ...” หัวใจของนนท์เต้นแรง .... จนเหมือนจะทะลุออกมา ....
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
