หัวข้อ: เรื่องเล่าจากอังกฤษกับชีวิตของผม ...

[sooyuu]

อ่ะโฮกกกกกกกกกก คุณเพื่อนทั้งสองคนเน้ น่ารักไปม๊อยยยยยยยย
การี๊ดดดดดดดดดด ไม่ถึงขนาดลุ้นไว้ แต่ว่าน่ารักกว่าที่คิด กรี๊ดดดดดด
คุณเพื่อน นนท์ของคุณเพื่อนน่ารักที่ซู๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ออดอ้อนดูแลเก่งมากมาย อิจฉาคุณเพื่อนอ่า อยากได้นนท์มาอยู่ใกล้ๆ บ้างจัง ฮิ๊ววววว
คุณเพื่อนมาต่ออีกเร็วๆ น่าชอบมากมายเลยอ่า เรื่องเน้

[mist]

กรี๊ดดดดดดดดด น่าร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก หอมก้งหอมแก้ม 

[anna1234]

นิยายรักหวานแนวใส 

น่ารักมาก น่ารักละลายหัวใจเลยวุ้ย

+1 ให้คนเขียน

กอดนิดหอมหน่อยสุขใจจริ๊งจริง
 

[patee]

รู้ชื่อนายเอกของเราแล้ว  "เพื่อน"

น่ารักจังมีการผลัดกันหอมแก้มด้วย

อิจฉา......

[snoopy]

+1 ให้น๊า
น่ารักมากๆ อุ่นขึ้นมาในทันที

[kongkilmania]

โอย...หวานมั่กมากกกก  ใจละลายหมดแล้ว
แค่หอมแก้ม(101ครั้ง)กันแค่เนี๊ยะ    เรายังเขิลเกือบตาย
ชอบนนท์ที่ซู๊ดดดด
  คุณเพื่อนมากค่า

[sky-cafe]

คุณเพื่อนนนนนนนนนนนนนนน 
เพื่อนของคุณเพื่อนน่ารักกกกจริงๆ 

คุณเพื่อนก็น่ารักมากกกกกกกกกกกก

[คุณเพื่อน]

ตอนที่ 9



หลังจากทานอาหารเช้า ... ผมนั่งที่โซฟา .... มองออกไปนอกหน้าต่าง
นึกถึงเหตุการณ์เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่ผ่านมา ...
รู้สึกแปลก ๆ กับสิ่งที่เกิดขึ้น ... ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร ... งงและสับสนไปหมด 
คิดไปเรื่อยเปื่อย ... ไม่รู้ว่าควรทำอะไรต่อไป ... ไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้น ... ดีหรือไม่ดี
เพราะจริง ๆ แล้ว ดีหรือไม่ดี ... มันเป็นอัตวิสัย ... ขึ้นอยู่กับคนมอง
บอกตรง ๆ ว่าสับสนมาก ... ควรจะทำยังไงต่อไป
ควรเลิกคบกับนนท์มั๊ย ... แล้วไอ้ที่ทำไปน่ะผิดรึเปล่า (ทั้ง ๆ ที่ก็ไม่ได้ทำอะไรนักหนา) ...
ไหนจะแฟนของนนท์อีกล่ะ ...
ทำร้ายจิตใจ ... เจ็บกว่าทำร้ายร่างกายอีกนะ
... แล้วนนท์ทำไปเพราะอะไร ... คิดมาก .... ปวดหัว ... เครียด ... จนเผลอหลับไป

สะดุ้งตื่นเพราะแคธี่เรียกให้ลงไปรับโทรศัพท์ ...
“มากินข้าวเที่ยงที่ร้าน ‘King Fish’ กัน ... มีเรื่องอยากคุยด้วย”  เสียงของกายดังมาตามสาย
“ได้สิ ...”  ผมตอบ
“อยู่กับนนท์รึเปล่า” กายถาม
“เปล่า ... มีไร ... ให้โทรชวนมั๊ย”
“ไม่ต้องดีกว่า ... มีเรื่องอยากคุยด้วย ... ไม่รู้จะคุยกับใคร”  เสียงกายดูเหมือนมีเรื่องทุกข์ใจจริง ๆ …
ผมออกจากบ้านไปหากายที่ร้าน ‘King Fish’ ตามนัด ... นึกถึงนนท์ ... น่าจะหลับอยู่
กลับบ้านค่อยโทรหาก็ได้ ... นนท์จะได้นอนนาน ๆ

.....

ที่ร้าน ‘King Fish’
กายสั่ง Fish and Chips (บางทีเรียก fish 'n' chips)
ซึ่งเป็นอาหารขึ้นชื่อของร้าน ...
ร้านนี้เป็นร้านที่ Fish and Chips อร่อยที่สุดในเมือง ...
ส่วนผมสั่ง Soup กับ Chicken and Chips
ไม่ค่อยชอบ Fish and Chips ซักเท่าไหร่ ... เพราะไม่ชอบปลาทอดลักษณะแบบนั้น
ทั้งที่ Fish and Chips ถือเป็นอาหารต้นตำหรับของอังกฤษก็ว่าได้
วิธีการทาน Fish and Chip ก็จะโรยเกลือ ... เหยาะ Vinegar
(น้ำส้มสายชูที่มีสีออกน้ำตาลเกิดจากการหมัก รสเปรี้ยว และมีกลิ่นฉุน)
เล็กน้อย ... เพื่อให้มีรสชาติเปรี้ยวนิด ๆ
การทานอาหารของคนอังกฤษ ... จะไม่ใส่ซอสมะเขือเทศ
ซึ่งต่างจากคน ‘เมกัน’ ที่ชอบซอสมะเขือเทศเป็นที่สุด 
บางคนก็ว่าอาหารอังกฤษไม่มีรสชาติ จืด ๆ เละ ๆ แต่ผมว่ามีหลายอย่างที่อร่อยมาก
หรือเพราะว่าผมชอบอาหารรสชาติค่อนข้างจืดอยู่แล้วก็ไม่รู้นะ
ที่สำคัญคือไม่ชอบซอสมะเขือเทศเอาซะเลย ... ก็เลยถูกใจกับรสชาติของอาหารอังกฤษ
อยู่หลายอย่าง (ยกเว้น Fish and Chips) แต่ผมก็ชอบ Chips นะ ...
เพราะมันก็คล้าย ๆ กับ French Fried
ต่างกันที่ Chips จะมีชิ้นที่หนากว่า กัดลงไปจะรู้สึกว่าตรงกลางชิ้นจะนุ่ม
ส่วน French Fried ชิ้นจะเล็ก ๆ บางๆ และกรอบมากกว่า

หลังจากทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว ...
   “มีเรื่องไม่สบายใจอะไรรึเปล่า” ผมถามกาย
             “รู้ได้ไง”
             “เสียงเศร้ามาก .... ”
              “รู้สึกได้เลยหรือ”  กายยิ้มเศร้า ๆ ... แล้วเล่าว่า .... เมื่อเช้าได้รับโทรศัพท์จากเพื่อนที่เมืองไทย
แจ้งข่าวว่า ... แฟนเก่าของกายเสียชีวิต
             “เราว่า ... เราจะกลับเมืองไทย ... ไปงานศพเค้า”
             “เสียใจด้วยนะ”  ผมนิ่งไม่รู้จะหาคำพูดอะไรมาปลอบกายได้ดีกว่าการนั่งอยู่เป็นเพื่อนเงียบ ๆ
             “เราเสียใจว่าตอนที่มีชีวิตอยู่ ... ไม่ค่อยได้ทำดีกับเค้าเท่าไหร่เลย ... ทำให้เค้าเสียใจบ่อย ๆ ...
นี่ก็เพิ่งเลิกกันตอนก่อนมาที่นี่ไม่กี่เดือน ... ถ้า .... เรารู้ว่าเค้าจะไปเร็วอย่างนี้  ....
เราคงจะทำดีกับเค้ามากกว่านี้” กายพูดเสียงเศร้า ก้มหน้าตลอด “...  ชีวิตมันสั้นนะ ...
อยากทำอะไรก็ทำเถอะ ...”

... เรื่องของกายทำให้ผมคิดถึงเรื่องที่ทำให้ผมสับสนเมื่อเช้า …
… จริงสินะ  ... ชีวิตคนเราบอบบางจะตาย ... พริบตาเดียวก็อาจไม่ได้เจอกันแล้ว ...
สิ่งที่เราจะทำได้ก็คือ ... ต้องทำในวันที่มีเค้าอยู่ ... เท่านั้น ...

กายขอตัวกลับบ้านเพื่อไปเตรียมตัวกลับเมืองไทย
“ขอบคุณมาก”  กายบอก ... หลังจากเดินออกจากร้าน
“ไม่ได้ทำอะไรซักหน่อย”
“แค่มีคนรับฟัง ... ก็ดีขึ้นแล้วล่ะ”

ผมเดินอ้อยอิ่ง ... ไม่รีบร้อน ...
อากาศสดชื่น ... หายใจเข้าลึก ๆ เต็มปอด
แวะซื้อสตรอเบอร์รี่สด ... ลูกโตที่ Mark & Spencer ซักกล่องก่อนกลับบ้านดีกว่า
(Mark & Spencer ที่อังกฤษไม่แพงเท่าเมืองไทยหรอก ...
อาหารหรือผลไม้แม้จะแพงกว่าที่อื่นบ้างแต่คุณภาพดีสุด ๆ ... โดยเฉพาะสตรอเบอร์รี่
ลูกโต รสชาติดี สด อร่อย .... และที่สำคัญนนท์ชอบ)
ตั้งใจว่า ... กลับถึงบ้านจะโทรหานนท์

... พอกลับถึงบ้าน ... แคธี่บอกว่านนท์มาหาและออกไปแล้ว ...
ผมรีบโทรหานนท์ทันที  ... แต่นนท์ไม่รับ
 ‘เป็นไรอีกแระ’ ผมคิดในใจ ... นนท์เนี่ยะขี้งอนชะมัด
ต้องโกรธที่ผมออกจากบ้านไปไหนแล้วไม่ยอมบอกแน่ ...
... ผมพยายามโทรอยู่ 2-3 ครั้ง
 ... ในที่สุด .... นนท์ก็ยอมรับโทรศัพท์
   “อยู่ไหนอะ …” ผมถาม
            “มีไร” นนท์ไม่ยอมตอบ ... แต่ถามกลับมาเสียงห้วนและดูหงุดหงิด ...
นึกแล้วเชียว ต้องหงุดหงิดเรื่องที่ผมออกไปข้างนอกแล้วไม่บอกชัวร์
            “เดี๋ยวจะไปหา” ผมพูด
           “ไม่ต้อง”  นนท์พูดก่อนกดตัดสาย ...
ผมก็ไม่ละความพยายาม ... เพราะรู้สึกว่า ... เรื่องนี้ผมก็มีส่วนที่ทำให้นนท์โกรธ
ผมรู้จักนนท์ดี ... เดี๋ยวก็หาย
           “ ‘เพื่อน’ คร๊าบ ... มาหาเพื่อนที่บ้านหน่อย ... เพื่อนอยากคุยกับ ‘เพื่อน’ ”  นนท์เงียบ .. ไม่ตอบ
           “ ‘เพื่อน’ จะมาเปล่า ... ” ผมถามซ้ำไปอีกครั้ง .. นนท์กดตัดสาย (อีกแระ) …
ผมพยายามโทรหานนท์อีก ... นนท์ปิดโทรศัพท์ไปแล้ว ... ตอนนี้ผมเริ่มหงุดหงิดเล็ก ๆ กับคนไม่มีเหตุผล ...
หรือเราไม่มีเหตุผล (เริ่มสับสนในตัวเอง) ... ตัดสินใจไม่โทร ... กลับห้องดีกว่า ...

หลังจากเดินไปมาในห้องเกือบยี่สิบรอบ ... เวลาผ่านไปแค่ 5 นาที ...
ดูเหมือนนานซัก 5 ชั่วโมง ... จนผมทนไม่ไหว
เดินลงมาที่ห้องข้างล่างอีกครั้ง ... กดโทรศัพท์หานนท์
ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับที่เสียงกริ่งหน้าบ้านดัง ... ผมวางโทรศัพท์เดินไปเปิดประตู ...
   นนท์ยืนอยู่ที่หน้าประตู ... ไม่ยิ้มซักนิด ... ผมลากแขนนนท์ให้เดินตามไปคุยกันในห้อง ...
   “ไปไหน ... ทำไมไม่บอก ‘เพื่อน’ ... ตั้งใจมาชวนไปทานข้าวกลางวัน ... โมโหหิวรู้มั๊ย”
นนท์พูดน้ำเสียงหงุดหงิดแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา ... ผมปิดประตูห้อง ... นั่งลงข้าง ๆ นนท์ ...
ผมเล่าเรื่องกายให้นนท์ฟัง รวมถึงเรื่องที่ผมคิดมากเมื่อเช้า ... และบทสรุปที่คิดได้หลังจากได้ยินเรื่องของกาย
   “คิดมาก ...”  นนท์รั้งตัวผมเข้าไปกอด ... กดหัวผมให้ซบลงบนไหล่
   “แต่ตอนนี้ไม่คิดแล้ว ...”  ผมพูด
... ผมไม่อยากคิดไปไกลกว่านี้ อนาคตก็คือเรื่องของอนาคต
ทำวันนี้ให้ดีที่สุดก็พอ ... มันอาจจะดูเหมือนคนเห็นแก่ตัว ...
แต่ผมว่า ... ถ้าปัจจุบันเราไม่มีความสุข
เราจะมีอนาคตที่มีความสุขได้ยังไง ...
มัวแต่คิดถึงอนาคตมาก ๆ อย่างเดียว ... แล้วถ้าไม่มีอนาคตล่ะ ... เราต้องมานั่งเสียใจอีกไหม ...
เราจะต้องคอยบอกตัวเองซ้ำ ๆ รึเปล่าว่า .. what if …ถ้ารู้อย่างงี้เราคงจะทำ ...
แต่ผมก็เสียใจนะ ... ถ้าความคิดของผมจะต้องทำให้ใครเสียใจ
และไม่ใช่แค่เสียใจอย่างเดียว ... รู้สึกผิดด้วย ...
 
นนท์เอื้อมมือมาลูบผมที่ปรกหน้าออก ...  จูบเบา ๆ ที่แก้มสองข้าง ...
   “ไม่ชอบให้คุยกับกายเลย …ไม่ชอบ”  นนท์พูดงอน ๆ เหมือนเด็กเกเร
   “กายเนี่ยนะ”  ผมถามเสียงสูง
   “ไม่ชอบให้คุยกับใครทั้งนั้น ... ถ้ามันทำให้เพื่อนคิดมาก” นนท์พูด ...
   “งั้นเพื่อนก็คุยกับ ‘เพื่อน’ ไม่ได้สิ” ผมบอกนนท์ยิ้ม ๆ ... นนท์หยิกแก้มหนึ่งที
ก่อนดึงตัวผมเข้าไปกอดแน่น ...
   “ร้ายนักนะเรา .. ” นนท์กัดฟันพูดเหมือนคนหมั่นเขี้ยว ... แล้วหัวเราะ
   “กินผลไม้ป่ะ” ผมถามแล้วชี้มือไปที่โต๊ะตัวเตี้ยใกล้เตียง
   “ซื้อสตรอเบอร์รี่มาขอโทษใช่มั๊ย” … นนท์พูดแล้วปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ...
นนท์เดินไปหยิบกล่องสตรอเบอร์รี่ 
   “ป้อนหน่อย …” นนท์หยิบสตรอเบอร์รี่สด ... สีแดงจัด ... ลูกใหญ่ที่สุดในกล่องมายื่นให้ ...
‘คนตัวโตนี่ขี้อ้อนชะมัด’ … ผมแกะขั้วของสตรอเบอร์รี่ออก ... ยื่นให้นนท์ ... นนท์หยิบสตรอเบอร์รี่ ... 
ยิ้มท่าทางเจ้าเล่ห์ ...
   “ต้องป้อนแบบนี้” นนท์คาบสตรอเบอร์รี่ด้านหนึ่งแล้วยื่นหน้ามาใกล้ ... ทำท่าให้ผมกัดอีกด้านหนึ่ง
ผมกัดสตรอเบอร์รี่ ... ทำให้ริมฝีปากของเราต้องสัมผัสกันอย่างช่วยไม่ได้ ... นนท์ยิ้มก่อนถามว่า
   “อร่อยมั๊ย”
   ผมยิ้มแล้วแกะขั้วสตรอเบอร์รี่อีกลูก “อร่อยมาก” … ยังไม่ทันป้อนสตรอเบอร์รี่ลูกที่สอง ...
นนท์ก็ยื่นหน้ามาจนชิด ... ริมฝีปากอุ่น ๆ ของนนท์สัมผัสกับริมฝีปากของผมแผ่วเบา ...
แบบนี้สินะที่เรียกว่า ‘จูบ’ ... จูบของนนท์แสนจะนุ่มนวล ... อ่อนหวาน ...
และอร่อย ... ‘จูบ’ รสสตรอเบอร์รี่ ...


   หลังจากกินสตรอเบอร์รี่หมดกล่องด้วยวิธีการป้อนแบบของนนท์ ...
นนท์ลุกขึ้น ... ดึงมือผมให้ลุกตาม แล้วพูดว่า
   “ไปบ้าน ‘เพื่อน’ กัน ... มีอะไรจะให้ดู”
... เมื่อถึงที่ห้องนนท์ ... นนท์ค้นหาอะไรบางอย่างจากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ... แล้วยื่นให้ผม ...
เป็นการ์ดใบหนึ่งส่งมาจากเมืองไทย ... ผมพลิกดูหน้าซอง  ... ทำหน้าสงสัย
   “เปิดดูสิ” ... นนท์บอกแล้วนั่งลงข้าง ๆ
ผมเปิดซองการ์ดออกดู ... การ์ดสีชมพูมีกลิ่นหอม ... ลักษณะเหมือนการ์ดแต่งงาน …
ผมมองหน้านนท์แล้วถามว่าเป็นการ์ดของใคร
เพราะชื่อในการ์ดใบนั้นผมไม่รู้จักซักคน …
ไม่ว่าจะเป็นเจ้าสาว เจ้าบ่าว หรือพ่อแม่ของทั้งสองฝ่าย
นนท์ชี้ให้ดูชื่อของเจ้าสาวแล้วบอกว่าเป็นชื่อของแฟนนนท์ ... ไม่ใช่สิ ...
ต้องเรียกว่าชื่อของ .. แฟนเก่า .. ของนนท์ ...
จะว่าไป ... ผมเองก็ไม่รู้จักแฟนเก่าของนนท์ ... หรอก ...
เคยได้ยินแต่ชื่อ ... ตอนที่รู้จักนนท์แรก ๆ ที่อังกฤษนี่แหละ
ผมดูวันที่จัดงานแต่งงาน .. นี่มันตั้งแต่เดือนที่นนท์มาอยู่อังกฤษเดือนแรกเลยนี่นา
และพลิกดูวันที่ประทับตราไปรษณีย์ ... ก่อนวันแต่งงานไม่กี่วัน ...
ผมมองหน้านนท์ ...
             “จำวันที่บี (เพื่อนของนนท์ที่อยู่เยอรมัน) มาที่นี่ได้มั๊ย ... ที่เราไปลอนดอนกันน่ะ ...
พอบีรู้ข่าว ... บีก็รีบมาเลยอังกฤษเลย ... คงจะมาปลอบใจน่ะ ...
ก็เห็นแววตั้งแต่ก่อนจะมาแล้วว่า ... ไม่นานคงเลิกกัน ... แต่ไม่คิดว่าจะเลิกกันแบบนี้ ... ”
ผมจับมือนนท์บีบเบา ๆ เชิงปลอบใจ ... นนท์ยิ้มไม่แสดงอาการเสียใจซักนิด ...
‘หลายเดือนแล้วคงทำใจได้แล้วมั้ง’ ...
   “แต่ ‘เพื่อน’ รู้สึกโชคดีมากกว่า ... ที่ไม่ต้องเป็นคนทำร้ายเค้า ... เพราะตอนนั้นก็สับสนอยู่เหมือนกัน”
นนท์มองหน้าผม ... ยิ้มให้อย่างมีความหมายก่อนพูดว่า
   “ก็ตอนนั้น ... ‘เพื่อน’ รู้สึกแปลก ๆ ... บอกไม่ถูกว่าเป็นอะไร” นนท์เอื้อมมือมาโอบเอว
แล้วดึงผมเข้าไปกอด ...
          “อยากอยู่กับคนนี้ ... คนเดียวเท่านั้น” นนท์พูดจบ ... ก้มลงจูบเบา ๆ ที่แก้ม ... ผมรู้สึกหวิว ๆ
ใจสั่นบอกไม่ถูก ... น้ำตาไหลมาจากไหนไม่รู้ ... คงเป็นเพราะความสับสน กังวลใจ
และความวุ่นวายใจ รวมถึงความรู้สึกผิดทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อเช้า ... มันหายไปหมดแล้ว ...
มันคงเป็นน้ำตาแห่งความสบายใจสินะ ... นนท์เอื้อมมือมาเช็ดน้ำตา ...  แล้วริมฝีปากอุ่น ๆ
ก็ประทับที่เปลือกตาทั้งสองข้างแผ่วเบา   นนท์กอดผมแน่น ... กระซิบข้างหู
   “ขอโทษนะ ... ที่กอดเพื่อนบ่อยมาก  .. อยากกอดเพื่อนมาตั้งนานแล้ว ...
 ‘เพื่อน’ รู้สึกดีมากเลย ... เหมือนกอดใครซักคนที่จะต้องคอยปกป้องยังไงก็ไม่รู้ ...
 ... แม้บางที ... เพื่อนอาจไม่ต้องการให้ ‘เพื่อน’ ปกป้องขนาดนั้นก็ตาม” นนท์พูด
แล้วก้มลงไล้จมูกรอบ ๆ ใบหูอย่างเชื่องช้า อ่อนโยน ...
   “ขนลุก ...” ผมพูดแล้วหัวเราะ ... นนท์จูบแก้ม ... เอื้อมมือมาจับบ่าให้หันหน้าไปหา ...
ริมฝีปากอุ่นของนนท์ประทับลงมาบนริมฝีปากของผม ... รู้สึกถึงหัวใจที่เต้นแรงจนเกือบทะลุออกมา
มือสั่น และร้อนผะผ่าวที่ใบหน้า ... มันเป็นความรู้สึกที่ซาบซ่านอย่างบอกไม่ถูก ...
   ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูที่ห้องนนท์ ... โฮสมาเตอร์เรียกให้นนท์ไปทานอาหารเย็น
... นนท์ขานรับ ...
   “ต้องกลับแล้วล่ะ …แคธี่คงรอเหมือนกัน” ผมพูดพลางลุกขึ้นยืน ... นนท์ลุกขึ้นตาม ...
ผมก้าวข้นไปยืนบนเตียงนนท์ ...
   “มานี่ซิ ..” ผมเรียก ... นนท์เดินมาที่เตียง ... ผมก้มลงกอด ... คนที่ตัวสูงกว่า
   “แบบนี้ค่อยถนัดหน่อย ...” ผมพูดทั้งที่ยังกอดนนท์อยู่ ... นนท์กอดตอบ ... ผมลงจากเตียง
หยิบแจ็กเก๊ตมาสวม ... นนท์ยื่นหน้าด้านหนึ่งให้ .. ทำแก้มป่อง ... ชี้มือไปที่แก้ม
   ผมหอมแก้มนนท์ทีหนึ่ง ... คนตัวโตเอียงแก้มอีกข้างให้ .. ผมจูบแรง ๆ ที่แก้ม ... ก้าวไปที่ประตู
   “เดี๋ยวก่อน …” นนท์พูด เดินมาใกล้แล้วก้มตัว ยื่นหน้ามาใกล้ ... ชี้ที่หน้าผาก ... บอกว่า
   “ตรงนี่ด้วย ..”
ผมโน้มคอนนท์ลงมา จูบเบาๆ ที่หน้าผาก ... นนท์ยิ้มท่าทางเหมือนเด็กน้อย ... ผมเอื้อมมือกำลังจากเปิดประตู ... นนท์ดึงตัวผมกลับเข้าไปกอด … แล้วจูบแรงๆ ที่แก้มอีก 2 ครั้ง ... กว่าจะออกจากห้องได้ ...
นนท์เดินไปส่งผมที่หน้าประตูบ้าน ... เจอเบรานิส (housemate) สาวฝรั่งเศสคนสวยและโฮสมาเตอร์
นั่งรออยู่ที่โต๊ะกินข้าว ... ผมบอกลาทั้งสองคน ...  เบรานิสพูดยิ้ม ๆ เสียงค่อนข้างดังว่า

   “สองคนนี้หายเข้าไปทำอะไรในห้องตั้ง 3 ชั่วโมง”    

   ผมกับนนท์สะดุ้ง (เหมือนคนมีความผิด) ตอบเกือบพร้อมกันว่า

             “Nothing ! ” ( ไม่มีอะไรจริง ๆ นะ ! )

[SunLoveMoon]

^
^
กอดดดดดดด
..................

เป็นลม
จมกองความหวาน
เรียก รถพยาบาล หน่วยกู้ชีพ มาด่วนเลย
นนท์ๆๆๆๆ
น่ารักเกิ๊น งอนยังน่ารัก
ทำเอาคนอ่านน้ำตาลในเลือดพุ่งเลยทีเดียว
ตอนที่ 9
แน่นนอนมาก
คนอ่านก็โล่งด้วยนนท์ไม่มีพันธะ ใด ใด กับ ใคร
เง้ออออออออออออ
จะบอกคุณเพื่อน ของคุณเพื่อนว่า
หวานกว่านี้
ก็ยังรับได้อีก ได้อีก
ส่งมาเลย
ตอนนี้ countdown รอ ตอน 10 แระ
รัก นนท์ รักคุณเพื่อน ให้กำลังใจทั้งคู่เลยนะ

[mist]

กี๊ซซซซซซซซซซซซซซซซ สารภาพรักกันแล้ววววววววว อย่างงี้ต้องฉลองงงงงงงงง 

[Tantalum]

สงสัยจะช้ำกันทั้งเรื่องล่ะ
จูบกันบ่อยเกิน แต่เราก็ชอบ เหอะเหอะ

[ranny]

 

 

 


เฮ้อ!! มึความสุข

สำลักความหวานของ สตรอเบอร์รี่

[yee]

เหอะๆๆ

[lovetaehee]

ลงชื่อก่อนอ่านตอน9 ค่ะ   

ติดในความหวานของเรื่องนี้มากๆๆ
คาดไว้แต่แรกละว่า "คุณเพื่อน"  ต้องชื่อ "เพื่อน" แน่ๆเลย อิอิ
เขินนนน   


โฮกกกกกก อ่านตอนเก้าแล้ว
น้ำตาลพุ่ง 

[Poes]

  หวานมากมายตอนนี้ อ่านไปยิ้มไป 

[cmos]

กรี๊ดดดดดด หวานมากมายอ่ะ

อิจฉาชะมัด

 

[gtm]

พระเจ้าช่วย บอกได้คำเดียวว่า  2  ตอนนี้ หวานได้ใจผมมากกกกกกกกกกกกกก

เอาเปนว่าเราให้อภัยเพื่อนและกัน ที่ลง 2 ตอนรวด ขอบใจจจจจริงงงงงงงงงงงงงงงงง

รอตอนที่ 10 อยู่นะ อิจฉาเพื่อนมาก นนท์รุกคาดเร็วกว่าที่คิดไว้สุดยอดดดดดดดด

ข้าน้อยขอคาราวะ

ปล. อืมๆพรุ่งนี้ตอนที่ 10 ด่วนเลยนะเพื่อนรัก

[M@nfaNG]

น่ารักมากมาย ถึงแม้นนท์จะขี้งอน แต่ก็น่ารักขี้อ้อนจนให้อภัยค่ะ

[both^^]

อยากกินสตอร์เบอรรี่

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด

[sky-cafe]

เพื่อน กับ เพื่อนของเพื่อนจะทำให้คนอ่านเป็นเบาหวานตายแล้วคร่าาาาา 


ชอบตอนนี้มั่กกกกกกกกกกก 

นอนรอตอน สิบ
 

[Bg LoVe NT]

หาคนมาป้อนสตอร์เบอรรี่มั่งดีกว่า

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ดดดดดดดดดดดดดดดดดด

หวานนนนนนนนนนนนนนนนนนนน


กีสสสสสสสสสสสสสสสสส

ตอนที่ 9

ได้เม้นท์แรกในหน้า 11

แถมยังได้รีที่ 200

  ท่าทางจะโชคดีหาคนป้อนสตอร์เบอรรี่ได้ในเร็ววัน คิคิ

[nam-nueng]

เพิ่งได้อ่านเรื่องนี้ อ่านรวดเดียวเลยคร้าบบบบ น่ารักมากๆๆๆๆ


สมัครเป็นแฟนประจำเลยนะ 

[phung]

    “Nothing ! ”

คิดภาพตอนนี้ออก

5555555555++

คงฮาน่าดู พิรูธเลยทีเดียววว

แต่ สตรอเบอรี่

โฮกกกกกกกกกกกกกกกก

หวานนนนน เนอะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

 

นนท์น่ารัก มากๆ ชอบจังเลยอะ แล้วจะรออ่านต่อนะอิๆ

[antoniorey]

   โอ้วววๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ :m25:สุดยอด หวานซ้าๆๆๆ

[maxtorpis]

 

[moonlight]

ตามทันแล้ว

'จูบรสสตอร์เบอร์รี่' 

คุณเพื่อนน่ารัก นนท์ก้ออบอุ่น

+1ให้กับความหวานค่ะ

[anna1234]

 

คำเตือน ผู้ที่มีความดันสูงหรือผู้ที่เป็นเบาหวานไม่ควรอ่าน

3 ชัวโมงเพื่อนๆทำอารายกาน 

กอดๆหอมๆจุ๊บๆ ปาเข้าไป 3 ชัวโมง 

ถ้าทำอย่างที่คุณก็รู้ว่าอะไร ไม่ทำกันเป็นวันเหลอ

[Millet]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
อ่านทันแล้ววววววววววว

น่ารักตลอดทางงงงงงงงงงงงงง
ทำไมน่ารักอย่างนี้
เมื่อยแก้มเป็นที่สุด ต้องยิ้มตลอดดด

นนท์ กะ คุณเพื่อน.......

PS. สตรอเบอรี่หวานม๊ายยย แอร๊ยย   ........

[nana]

หวานมากมายจริงๆๆๆๆๆ