หัวข้อ: ...เวรกรรมตามทันในภพนี้..ตอนพิเศษ ผ้ากันเปื้อน...=> หน้าที่ 17 (26/09/2020)

[•♀NoM!_KunG♀•]

ไปตามทางของแต่ละฝ่ายที่ควรจะเป็นเนาะ

[mikimj]

ขอให้ทั้งคู่ได้ครองรักด้วยกัน สมหวังทุกชาติไป

ขอบคุณที่แต่งเรื่องนี้ให้ได้อ่านนะคะ จะคอยติดตามเรื่องต่อๆไปอย่างแน่นอน 

[suikajang]

ขอบคุณสำหรับนิยายแสนสนุก และดี 
ดีใจที่เข้ามาอ่าน และจะติดตามหากมีนิยายเรื่องต่อไป 
เป็นกำลังให้นักเขียนค่ะ 

[Jibbubu]

สงสารนายช่วงเหมือนกันนะ อุตส่าห์ดูแลคุ้มครองร่มมาตลอดกับไปผูกจิตกับยัยนั้น(ลืมชื่ออะ)ได้ไง
หวังว่าจะไปดีได้เร็ว ๆ นะนายช่วง

[p_phai]

 

[Gatjang_naka]

 

[末っ子]

เนื้อเรื่องแปลกใหม่มากค่า ภาษาสวยมากๆๆพระนายเหมาะกันสุดๆ อวยย

[Bb nale]

เป็นเรื่องที่ผูกเรื่องราวได้ดีและมีข้อคิดที่เป็นจริงเยอะเลย ชอบมากโดยเฉพาะหัวข้อหลักที่คุณคนเขียนต้องการสื่อ คือการที่อยู่กับปัจจุบัน รวมทั้งการที่ทุกอย่างในเรื่องมันเป็นอะไรที่เป็นความจริงในปัจจุบันจริงๆเรื่องความสัมพันธ์ทั้งหลายด้วย ขอบคุณมากเลยสำหรับเนื้อเรื่องดีๆแบบนี้

[airicha]

เห็นชื่อคนเขียนรีบเข้ามาอ่าน
แล้วก็ไม่ผิดหวังจริงๆค่ะ สนุกมากค่ะ

[sugarcane_aoi]

สนุกค่ะ ลุ้นว่าใครคือคนที่ขู่ร่ม สุดท้ายก็ชะนีเบญญานี่เอง ความดีชนะทุกอย่างจริงๆ ขอบคุณมากค่ะ

[Maeo]

นิยายคุณบัวไม่เคยทำให้ผิดหวังเลยค่ะ
 

[mentholss]

 

[abc_b]

ดีนะไม่มาแบบเลือดสาด ไม่งั้นไม่กล้าอ่านต่อจริงๆนะ555

อ่านไปก็เดาไปว่าไผเป็นไผเมื่อในอดีต~ แอบเสียดายที่แผนไม่รอดง่ะ 

แต่รวมๆแล้วเรื่องนี้จัดว่าน่ารักนะ เป็นไม่กี่เรื่องที่พระนายซ่อนความสัมพันธ์แบบไม่มาเปิดเผยตอนตบะแตกเหมือนเรื่องอื่นๆดี มันเลยดูเรียลอะ คุณอาจจะรับได้แต่ไม่ใช่หึ.ทุกคนที่รับได้ไง แบบนี้ก็กุ๊กกิ๊กน่ารักดี แอบเชียร์ให้ย้ายมาอยู่คอนโดเดียวกันนะ จะได้ย่องไปหากันง่ายๆหน่อย หุหุ 

 

[aoihimeko]

 

[Kfc_Pizza]

 

[mareeyah]

 

[minmin96]

น้ำตาไหล ปวดใจกับนายช่วง ซีนที่คุกเข่ายกมือไหว้

[panpang]

 

[BuzZenitH]

เป็นเรื่องที่อ่านแล้วกริ้วกร้าวหัวใจจริงๆ
สงสารนายช่วงจัง
และอยากให้มีตอนพิเศษของบรรดาพี่ๆ
น่าจะสนุกถ้าจับมาเจอกันให้หมด 555
 

[unicorncolour]

 เรื่องนี้คือดีไม่แพ้เรื่องอื่น..สนุก..หลากหลายอารมณ์ดี
  แรก ๆ นี่คือขัดใจพี่ร่มทำร้ายจิตใจน้องครองสามีแห่งชาติได้ลงคอ..แต่ให้อภัยที่หลังจากปรับความเข้าใจ เปิดใจให้กันความมุ้งมิ้งสีชมพูก็ปล่อยมาเต็ม
  ปมเนื่อเรื่องหรือการตัดสลับภพชาติเขียนโอเคดีไม่งง ปมเรื่องบางจุดก็ยังคาใจนิดหน่อย..แต่ก็ไม่เป็นไร
  จบดีไม่ออกทะเลไม่ตัดจบตัดอารมณ์..ชอบเลยจ้า   
 

[มนุษย์บิน]

โอ๊ยยยยไม่ได้เข้าเล้ามานานพลาดเรื่องนี้ไปได้ไงมันดีมากมันแบบนี่มันชีวิตเบื้อหลังความรักป๋อจ้านไหมเนี่ยยยตัวเลขอายุลักษณะนิสัยพฤติกรรม งุ้ยยยยยยยยละมุนตุ้มสุดดดดดด  ขอบคุณสำหรับนิยายดี ๆ มากเลยจ้า

[Dezair]

เวรกรรมตามทันในภพนี้
By: Dezair
……………………

ตอนพิเศษ ผ้ากันเปื้อน


   ครองภพไม่ใช่คนทำอาหาร แต่ถึงอย่างนั้นที่คอนโดของเขาก็มีอุปกรณ์ครบถ้วน


   คนไม่ทำอาหารอย่างเขา แถมเวลาว่างก็มีเพียงน้อยนิด จะมีอุปกรณ์ทำครัวไปทำไม คำตอบของคำถามแน่นอนว่าไม่ใช่สำหรับตัวเอง แต่ ‘เผื่อ’ ใครบางคนอยากทำต่างหาก


   ทว่า...ครองภพคนไม่ทำอาหาร กลับลืมไปเรื่องหนึ่ง


   ตู้เย็น เตาแก๊ส ไมโครเวฟ เตาอบ เครื่องชงกาแฟ เครื่องผสมอาหาร เครื่องปั่น กระทั่งครกสากก็มี ตะหลิวทัพพี กระทะหม้อชามครบถ้วน แต่...ขาดผ้ากันเปื้อน


   เรื่องนี้เพิ่งมาคิดได้ก็ตอนที่เขากลับมาที่คอนโดแล้วพบว่าร่มธรรมกำลังเตรียมอาหาร ไม่รู้ทำท่าไหน เสื้อเชิ้ตสีขาวถึงเลอะซอสมะเขือเทศเป็นทาง พอเขายืนตะลึงมองสภาพคนรัก รายนั้นก็หัวเราะแหะๆแล้วสารภาพ


   ‘พี่ลืมปิดฝาให้สนิทก่อนเขย่าขวดน่ะ มันก็เลย...’


   ใจหนึ่งเอ็นดูคนป้ำๆเป๋อๆ แต่อีกใจ...ครองภพก็รู้ว่าเขาลืมอะไร


   ...ลืมซื้อผ้ากันเปื้อน...


   นักแสดงหนุ่มรูปหล่อเลื่อนหน้าจอโทรศัพท์ไล่ดูผ้ากันเปื้อนที่ขายในอินเตอร์เน็ต มีทั้งแบบเรียบๆ แบบลูกไม้ แบบเต็มตัว แบบครึ่งตัว มีทั้งสีพื้น และลวดลาย


   ...ลูกไม้ตัดทิ้งไปก่อนอันดับแรก...


...แล้วร่มธรรมก็เหมาะกับแบบเรียบๆ...


...เต็มตัวก็ดี ครึ่งตัวก็ดี...


...แต่สีอะไรดี...



ครองภพไม่คิดว่าตนเองเป็นคนเรื่องมาก แต่กับแค่ผ้ากันเปื้อนยังเลือกแล้วเลือกอีก เหตุผลหลักก็เพราะนี่เป็นผ้ากันเปื้อนสำหรับคนรักของเขา


นิ้วเลื่อนขึ้นเลื่อนลง ยังไม่รู้จะกดสั่งซื้ออันไหนดี ก็ถูกเรียกเข้าเซ็ตเพื่อถ่ายรายการต่อแล้ว



รายการที่มาถ่ายในวันนี้ มีละครสั้นคอมเมดี้ให้เล่น และในเมื่อเป็นคอมเมดี้ก็ย่อมมีเรื่องสนุกๆให้ทำ อย่างเช่น การให้เขาใส่ผ้ากันเปื้อน รับบทเป็นบัทเลอร์หนุ่มดูแลทำความสะอาดบ้าน


แล้วผ้ากันเปื้อนที่ว่า ย่อมไม่ใช่ผ้ากันเปื้อนเรียบๆ แต่เป็นผ้ากันเปื้อนสีชมพู มีระบายที่ชาย


...เหมือนผ้ากันเปื้อนในการ์ตูน...



ตอนที่ต้องใส่เพื่อถ่ายรายการ พระเอกหนุ่มรูปหล่อแอบเขินเล็กๆ แต่เพราะเป็นคนตั้งใจทำงาน พอเริ่มถ่ายก็ไม่ได้คิดถึงมันอีก จนกระทั่งถ่ายรายการเสร็จ แล้วถอดออกมาพิจารณาอย่างถ้วนถี่ จู่ๆเลือดหนุ่มก็พาลให้จินตนาการไปถึงคนรัก


...ถ้า...ร่มธรรมใส่ผ้ากันเปื้อนแบบนี้...


...ก็น่าจะน่ารักเหมือนในการ์ตูน...


ตอนนั้นเองที่เขาหันไปหาทีมพิธีกรที่สนิทสนมกันดี


“พี่ครับ อันนี้...ต้องใช้อีกมั้ย”



“ผ้ากันเปื้อนเหรอ อยากได้รึไง เอาไปสิ” พอได้รับอนุญาต เขาก็เลยยัดผ้ากันเปื้อนเข้ากระเป๋าเป้ตัวเอง หิ้วกลับมาที่คอนโดด้วย


แต่...ได้มาแล้วทำยังไงต่อ



ถ้าอยู่ดีๆ ยื่นให้ร่มธรรมใส่ มีหวังเขาโดนคนรักไล่ตีด้วยผ้ากันเปื้อนนี่แน่ๆ แต่...ถ้าเก็บเอาไว้กับตัว ก็หวั่นว่า...ร่มธรรมจะไม่ใช้


สุดท้ายเลยใช้วิธีห้อยเอาไว้ในครัว แล้วภาวนาให้อีกฝ่ายมาเห็นเอง



ฤกษ์งามยามดีในวันที่ร่มธรรมหิ้วอาหารจากร้านประจำแวะมาหาเขา พอรายนั้นเดินเข้าครัวไปไม่ถึงนาที เจ้าตัวก็โผล่หน้าออกมาร้องถามตาโตพร้อมกับชูผ้ากันเปื้อนสีชมพู


“นี่ของครองเหรอ?!”


ครองภพพยายามทำตัวสุขุม ทั้งๆที่มือไม้เริ่มเก้งก้าง หักนิ้วดังก็อกแก็ก


“ไป...ไปถ่ายรายการแล้วเขาให้มา...”


ไม่ได้โกหก ทางรายการให้มาก็จริง แต่ไม่พูดว่าตนเองเป็นคนขอ


ร่มธรรมยิ้มสดใส “รายการออนแอร์วันไหนนะ พี่จะรอดู”


ครองภพไม่บอก แต่โบกมือไล่ “คุณไปอุ่นกับข้าวได้แล้ว จะได้มากินกัน”


“ทำเป็นเขิน”


“ไม่ได้เขิน ไปอุ่นกับข้าว”



คนอายุมากกว่าไม่ตอแย แต่ทิ้งสายตาหยอกล้อเอาไว้ ทว่าก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในครัว เสียงเจ้าของห้องก็ดังไล่หลัง


“ร่ม ใส่ผ้ากันเปื้อนด้วย เสื้อจะได้ไม่เลอะ”



ไม่มีเสียงตอบกลับมา ครองภพไม่แน่ใจนักว่าอีกฝ่ายยอมใส่หรือไม่ แต่หากลุกขึ้นเดินไปส่อง ร่มธรรมคงรู้แน่ว่าเขาตั้งใจ



ชายหนุ่มพยายามสูดลมหายใจลึกเพื่อให้ใจเย็น จนกระทั่งได้ยินเสียงเรียก


“ครอง มาช่วยยกออกไปหน่อย”


ไม่ต้องให้เรียกซ้ำ คนที่อยากจะเห็นใจจะขาดก็พุ่งตัวไปที่ครัวทันที



แล้วพอเขาโผล่หน้าเข้าไปก็ต้องชะงักอยู่เพียงเท่านั้น เมื่อคนรักหันกลับมาในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขน กางเกงสแล็ก และผ้ากันเปื้อนสีชมพู...ไหล่ตกข้างหนึ่ง


ครองภพยืนตะลึงงันมองตาไม่กะพริบ แต่ร่มธรรมมองเขาตาแป๋ว



“ผ้ากันเปื้อนมันใหญ่ไปหน่อยนะ” พูดแล้วก็รั้งเอาสายข้างที่ตกจากไหล่ขึ้นมา ครองภพมองอีกฝ่ายตาเป็นประกาย รู้สึกว่าร่มธรรมช่างน่ารักน่าเอ็นดูในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูแบบการ์ตูน


แต่...ดูเหมือนไซส์ที่ใหญ่เกินไป จะทำให้หนุ่มรุ่นพี่ชักรำคาญกับอาการไหล่ตก


“พี่ว่าเอาของพี่มาใช้ดีกว่า” ร่มธรรมไม่พูดเพียงอย่างเดียว แต่ถอดผ้ากันเปื้อนออก แล้วเดินออกจากห้องครัว



ครองภพเสียดายตะหงิดๆ แต่พออีกฝ่ายเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง พร้อมกับผ้ากันเปื้อนสีดำแบบเรียบๆ ที่สวมคอแล้ว และต้องเอื้อมมือไปมัดเชือกด้านหลัง ก็ทำเอาหนุ่มรุ่นน้องถึงกับชะงัก



ร่มธรรมไพล่แขนไปด้านหลังเล็กน้อยเพื่อมัดเชือกรัดผ้ากันเปื้อน มือที่เล็บตัดสั้นสะอาดสะอ้าน กับแขนที่มีกล้ามเนื้อและเส้นเลือดอย่างผู้ชาย ท่วงท่าทะมัดทะแมง ทำให้รู้สึกราวกับเสน่ห์แบบชายหนุ่มที่เป็นผู้ใหญ่กำลังแผ่ออกมาจากตัว


…เสน่ห์...แบบที่ทำให้ละสายตาไม่ได้...


...เสน่ห์...แบบที่ทำให้มองตาค้าง...


“ครอง?” ร่มธรรมหันมาเห็นคนรักมองเขาตาไม่กะพริบ ก็เรียกชื่อด้วยความสงสัย


“ค...ครับ ผ...ผมเอาออกไปเลยนะ”



คนอายุน้อยกว่าถึงกับต้องเบี่ยงสายตาไปที่อาหารแทน เขาไม่ได้ยินว่าอีกฝ่ายพูดอะไรต่อ เพราะถามแล้วก็รีบยกอาหารออกจากห้องครัว



ร่มธรรมยังอยู่ในครัวต่ออีกพักหนึ่ง ก่อนจะตามออกมาพร้อมด้วยต้มจืดเต้าหู้ และ...ยังสวมผ้ากันเปื้อนสีดำนั่นอยู่...



ผ้ากันเปื้อนแบบในการ์ตูน พอมันมาอยู่บนตัวของร่มธรรมแล้ว ทำให้อีกฝ่ายน่ารักน่าเอ็นดูก็จริง แต่ใครจะคิด...ผ้ากันเปื้อนแบบเรียบๆ แต่ท่วงท่าคล่องแคล่วยามสวม กลับทำให้ร่มธรรม...น่ามอง จนมองเพลิน...ตั้งแต่ปลายนิ้วขึ้นไปยังข้อมือ ขึ้นไปยังท่อนแขน



ครองภพมองตาม แล้วก็เผลอสูดลมหายใจเข้าลึก ตอนนั้น...ราวกับได้กลิ่นหอมของอะไรบางอย่างที่แผ่ออกมาจากตัว มันหอม เบาบาง อยากสูดดมให้มากกว่านี้ แต่มันก็เบาบาง แต่แม้จะเบาบางก็ไม่หายไป ยิ่งเบาบางก็ยิ่งอยากดอมดม ทั้งรักทั้งหลงกลิ่นนี้จนไม่อยากได้กลิ่นอื่น



...ให้ตายเถอะ...ร่มธรรมไม่ได้ถอดเสื้อผ้าสักชิ้น แต่กลับทำให้ครองภพมองตาค้าง กลืนน้ำลายอึกแล้วอึกเล่า สูดลมหายใจซ้ำๆ แต่กลับไม่มีสติเลยสักนิด จนกระทั่งถอดผ้ากันเปื้อนออกไปแล้ว ก็ยังติดอยู่กับภาพในหัว


ครองภพใจลอย แม้กระทั่งกินข้าว ล้างจาน จนถูกไล่ไปอาบน้ำ...ก็ไปอย่างใจลอย



ร่มธรรมเห็นอาการคนรักรุ่นน้องไม่ปกติ ท้องอิ่มก็แล้ว อาบน้ำจนสบายตัวก็แล้ว ก็ยังออกมานั่งเหม่อลอยอยู่ที่ปลายเตียง

คนอายุมากกว่าไม่พูดอะไร เข้าไปอาบน้ำออกมาอีกครั้งก็ยังเห็นคนรักนั่งอยู่ที่เดิม โทรทัศน์เปิดไว้อย่างนั้น ยังอยู่ที่ช่องที่ร่มธรรมเป็นคนกดเปิดด้วยซ้ำ แม้กระทั่งตอนที่เดินเข้าไปหยุดอยู่ข้างเตียง ครองภพที่เป็นพวกประสาทตื่นตัวไว ก็ยังนั่งเฉย ตาลอย



“ครอง...” เขาแตะบ่าแล้วเรียกเบาๆ ตอนที่สัมผัสกายนั่นเอง ที่ดูเหมือนครองภพจะรู้สึกตัว หันมามอง


“...เป็นอะไรไป หรือว่าไม่สบาย”


“ห...หะ...เปล่า...เปล่า”


“แล้วทำไมวันนี้ดูใจลอย”



หนุ่มรุ่นน้องอ้าปากพะงาบๆ แต่ถ้าไม่ได้พูดในสิ่งที่คิด มีหวังอีกฝ่ายนั่งจ้องเขาทั้งคืน รายนี้น่ะเห็นใจดีใจเย็น แต่บทจะดุจะคาดคั้นแล้วล่ะก็ อย่าว่าแต่ครองภพจะปกปิดเลย ต่อให้แท็กทีมกับใคร ก็ปิดร่มธรรมไม่ได้


“ผ...ผม...ผมพูดได้เหรอ”


“แน่นอน”


“คือ...คุณ...ใส่ผ้ากันเปื้อนได้มั้ย...”


“หะ?! ผ้ากันเปื้อน? ใส่ตอนนี้น่ะเหรอ”


ครองภพพยักหน้า


“ผ้ากันเปื้อนอันไหน สีชมพู?”


“เปล่าครับ...อันที่คุณเอามา...”


ร่มธรรมงุนงง แต่ก็ไม่คิดว่าเป็นเรื่องใหญ่โต



“ได้ อ่า...อยู่ในครัว พี่...ไปเอามาก่อนนะ” กำลังจะหมุนตัวออกจากห้องนอน แต่มือถูกคว้าเอาไว้ ร่มธรรมหันกลับมามอง เห็นอีกฝ่ายจับมือเขา แต่ก้มหน้านิ่ง


“ค...คือ...ผมขอ...ขอตามไปดูตอนคุณใส่ได้มั้ย”


“หะ?!”



หนุ่มรุ่นน้องรู้ว่าคำขอของเขาแสนแปลก แต่เวลาร่มธรรมขยับตัว หากเด๋อๆด๋าๆนั้นน่าเอ็นดู แต่เวลาทำอะไรอย่างกระฉับกระเฉงคล่องเคล่วแล้วล่ะก็...ละสายตาไม่ได้เลย



“ได้มั้ยครับ” ครองภพช้อนสายตาขึ้นมองอย่างอ้อนวอน แม้คำขอของเขาจะน่าประหลาด แต่ร่มธรรมก็ยอมพยักหน้ารับ



สองหนุ่มพากันเดินเข้าครัว ที่นั่นมีผ้ากันเปื้อนสีดำเรียบๆของร่มธรรมแขวนอยู่ข้างผ้ากันเปื้อนสีชมพู คนอายุมากกว่าหยิบมันลงมาจากราวแขวน เหลือบมองหนุ่มรุ่นน้องทีหนึ่ง รายนั้นมองเขาอยู่คล้ายลุ้นให้สวม



ร่มธรรมสวมแล้วตวัดผ้าพันรอบเอว ไปมัดปมด้านหลัง เจ้าตัวไม่รู้สักนิดว่าเจ้าของสายตาอ้อนวอนเมื่อครู่นี้ เปลี่ยนเป็นจับจ้องตาไม่กะพริบ จมูกเหมือนได้กลิ่นหอมอวลเบาบางลอยออกมาจากกายคนรักรุ่นพี่อีกแล้ว



ครองภพสูดหายใจลึกเพื่อให้ได้กลิ่นนั้นมากขึ้น ในขณะที่สายตาไล่มองจากแขนลงไปยังข้อมือ ลงไปยังปลายนิ้วอย่างช้าๆ...ราวกับกำลังจะกลืนกินทุกอณูเนื้อของคนรัก…



...คนอะไร... ‘น่ากิน’ แม้กระทั่งสวมเสื้อผ้าที่ไม่โป๊สักนิด...



ร่มธรรมมารู้ตัวก็ตอนที่มัดผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยแล้ว และหันกลับมาเห็นสายตาคมกริบ ก็พาลเอาเขินขึ้นมาดื้อๆ



...ก็สายตาของครองภพร้อนแรงน้อยเสียเมื่อไหร่ ราวกับสิงโตหนุ่มที่จ้องเหยื่อตาไม่กะพริบ เป็นเหยื่ออย่างร่มธรรมเสียเองที่ต้องหลบสายตาไปทางอื่น…


“อ...เอ่อ...ค...แค่ใส่ก็พอใช่มั้ย”


คนอายุน้อยกว่าสาวเท้าเข้าไปหา สอดแขนรั้งเอวร่มธรรมแล้วยื่นหน้าเข้าใกล้


“ใช่...คุณแค่ใส่ก็พอ...” เขาพูด ลดสายตาลงมองริมฝีปากของหนุ่มรุ่นพี่ “...ที่เหลือผมทำเอง”


………………….

[Dezair]

ครองภพทำเองสมกับที่ปากพูด เขาเริ่มด้วยการบดจูบลงกับกลีบปาก สองมือลูบไล้แผ่นรักของคนรัก นวดเฟ้นอย่างมันเขี้ยว ปลุกเร้าจนร่มธรรมสั่นสะท้าน ทว่ากลับไม่ยอมปลดเสื้อผ้าที่กีดขวางเลยสักชิ้น


เสื้อนอนยังอยู่ กางเกงนอนก็ยังอยู่ ผ้ากันเปื้อนก็ยังอยู่ ในขณะที่อารมณ์เริ่มพุ่งพล่านจนดวงตาฉ่ำปรือ



ครองภพดูดริมฝีปากแดงก่ำของคนรักแรงๆ ก่อนจะถอยออกมาเล็กน้อยให้อีกฝ่ายหายใจหายคอ ร่มธรรมต้องพิงสะโพกกับเคาท์เตอร์ครัวเพราะยืนแทบไม่อยู่ หอบหายใจจนแผ่นอกสะท้อนขึ้นลง


...เห็นอย่างนั้นแล้ว ไม่อยากถอยห่างเลย...แต่...ที่นี่ไม่มี…


“อ๊ะ! ครอง...” ร่างของร่มธรรมถูกรวบยกขึ้นจากพื้น เจ้าตัวเลยร้องออกมาด้วยความตกใจ


“ที่นี่ไม่มีถุงยางกับเจล ออกไปที่โซฟากัน”


“ต...แต่ผ้ากันเปื้อน...”


“ใส่ไว้”



หนุ่มรุ่นน้องว่าอย่างนั้น ร่มธรรมก็ไม่อาจเถียงได้อีก เพราะอีกฝ่ายล็อกคอเขาลงมาบดจูบขณะที่พาเดินออกจากครัวไปยังโซฟาที่หน้าโทรทัศน์



ร่างของร่มธรรมถูกวางลงบนโซฟา ทาบทับด้วยร่างของอีกฝ่ายที่ตามลงคร่อม สองมือของคนข้างบนสอดเข้าไปใต้เสื้อ ไต่ขึ้นสูงหายอดอกแล้วบดบี้ ร่มธรรมสะท้านเฮือก แต่ไม่อาจส่งเสียงประท้วงได้สักคำ เพราะอีกฝ่ายยังจูบไม่ปล่อย ได้แต่สอดปลายนิ้วเข้าขยุ้มเส้นผมของหนุ่มรุ่นน้องเพื่อคลายความรู้สึกวาบหวาม แต่...พอเริ่มจะคุ้นชิน มือข้างหนึ่งของคนรักก็เลื่อนจากแผ่นอกไปยังแผ่นหลังแล้วลากลงสู่บั้นเอว สอดเข้าไปใต้กางเกงแล้วบีบขยุ้มก้อนเนื้อกลมอย่างหยามใจ



“อ๊ะ!...” ร่มธรรมร้องได้เพียงเท่านั้น อีกฝ่ายก็ตามประกบจูบไม่เปิดโอกาส มือหนึ่งยังบดบี้ยอดอก อีกมือขย้ำก้อนเนื้อสะโพก ปลุกอารมณ์จนร่างข้างใต้สั่นสะท้าน


“ค...ครอง...อ๊ะ...”


“คุณเซ็กซี่มากเลยรู้มั้ย...” ครองภพพูด ในขณะที่ปากก็บดเบียดผิวแก้มของคนรักอย่างรักใคร่



“พ...พี่ไม่ได้ทำอะไรเลยนะ...อื้อ...ต...ตรงนั้น...” ร่มธรรมสั่นระริก เมื่ออีกฝ่ายขยี้นิ้วลงกับยอดอกของเขา หนุ่มรุ่นน้องผละออกมาดูผลงานของตนเอง เห็นอีกฝ่ายเนื้อตัวสั่น ใบหน้าแดงก่ำ แต่กลับไม่หยุดมือ ซ้ำยังใช้ปลายเล็บเขี่ยยอดอกตึงเขม็งนั่นอีก


“ตรงนี้เหรอ...หืม...”



“อ๊ะ!...ค...ครอง!” ร่มธรรมจับมืออีกฝ่ายเอาไว้ แต่ไม่อาจหยุดได้เลย ครองภพรู้จักร่างกายของเขาดีเกินไป พอสะกิดยอดอกจนเขาสะท้านแล้ว ก็เปลี่ยนเป็นบดเอวเข้าหาถูไถกับเบื้องล่างของเขาแทน



ร่มธรรมอยู่ในชุดนอน ได้แก่เสื้อยืดและกางเกงเนื้อนิ่ม แม้จะมีผ้ากันเปื้อนทับอีกชั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าจะบดบังความรู้สึกของเขาได้ เมื่อครองภพบดเอวเบียดเข้าหา จึงรับรู้ตัวตนของหนุ่มรุ่นพี่ได้เป็นอย่างดี



คนอายุน้อยกว่าสบตาคนรักด้วยดวงตาพราว ก่อนจะลากสายตาลงต่ำหาส่วนที่โป่งนูนกลางลำตัว สายตาร้อนฉ่า ยิ่งจับจ้องอารมณ์ของคนรัก ร่มธรรมก็ยิ่งอายจนต้องปิดสองหน้า และนั่น...ทำให้เขาไม่เห็น



กว่าจะรู้ตัว ก็เมื่อผ้ากันเปื้อนถูกตลบออก กางเกงยางยืดถูกรั้งให้ส่วนที่ขยับขยายออกมาท้าสายตา ร่มธรรมอ้าปากกำลังจะห้าม แต่ไม่ทันแล้ว ครองภพครอบริมฝีปากลงมอบความชุ่มชื้นให้กับแก่นกายของคนรัก



“อ๊ะ! อื้อ!...” ร่มธรรมสะดุ้งเฮือก สั่นระริกกับสัมผัสที่ทั้งร้อนทั้งแฉะ ไหนจะลิ้นสากที่เกี่ยวรัดรอบความอ่อนไหวที่แข็งขืนของเขาอีก มันฉุดอารมณ์ของเขาให้ขึ้นๆลงๆตามการดูดดึง ครองภพเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเรื่อยๆ แน่นอนว่าทำเอาคนที่ถูกปลุกปั่นเคลิบเคลิ้ม เผลอส่งมือลงไปขยุ้มเส้นผมของคนรักที่ซุกหน้าอยู่กลางหว่างขาของเขา



“อ๊ะ...ค...ครอง...ครอง...อื้อ!”



แต่ความเคลิบเคลิ้มนั้นคล้ายแผนหลอกล่อ เพราะจู่ๆ ความหฤหรรษ์ที่เบื้องหน้าก็ถูกเบี่ยงความสนใจไปยังเบื้องหลังที่ถูกแทรกสอดอย่างช้าๆ



ครองภพถอนปาก ใช้มืออีกข้างลูบไล้แก่นกายเปียกชุ่มแทน บดปลายนิ้วลงกับส่วนปลายที่ฉ่ำเยิ้ม ร่มธรรมสะท้านเสียว อารมณ์เบื้องหน้าพุ่งพล่าน ในขณะที่เบื้องหลังตอดรัดสิ่งแปลกปลอมแสนชุ่มฉ่ำที่แทรกเข้ามาอย่างช้าๆ



“รัดมากไปแล้ว นี่แค่นิ้วเดียวเอง...” หนุ่มรุ่นน้องขยับตัวขึ้นไปกระซิบที่ริมฝีปากแดงก่ำ ค่อยๆกดนิ้วที่เยิ้มด้วยเจลหล่อลื่นให้เดินทางเข้าไปลึกขึ้นเรื่อยๆ



“อ๊ะ...อื้อ...” ร่มธรรมได้แต่ครางฮือ แม้จะไม่ใช่ครั้งแรกของความสัมพันธ์เช่นนี้ แต่กี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็ไม่ชิน ทว่าครองภพไม่เคยเร่งเร้าเอาแต่ใจ



เข้าได้เพียงนิ้วเดียว ก็ไม่ใจร้อน สอดจนสุดข้อนิ้วแล้วหมุนวนให้คุ้นเคย ก่อนจะค่อยเพิ่มเป็นสองนิ้ว ในขณะที่มืออีกข้างก็คอยปลุกเร้าเลี้ยงอารมณ์เสียวซ่านของคนรักด้วยการลูบไล้แก่นกายเอาไว้



ร่มธรรมคล้ายถูกรังแกทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลัง แต่ใครจะรังแกกันด้วยวิธีที่แสนอ่อนโยนและใจเย็นเช่นนี้



เนื้อแท้ครองภพเป็นคนใจร้อน มุ่งมั่นไปกับสิ่งที่ชอบ มีหรือจะอดทนทำทุกอย่างอย่างเชื่องช้า ถ้าไม่ใช่เพราะกลัวว่าเขาจะเจ็บตัว



เพราะความสัมพันธ์ลึกซึ้งของพวกเขามีเงื่อนไข ร่างกายไม่เอื้ออำนวย การประคับประคองและทะนุถนอมจึงเป็นเรื่องสำคัญ



แต่...ร่มธรรมก็ไม่อยากให้ความสัมพันธ์เช่นนี้กลายเป็นเรื่องที่ครองภพพยายามอยู่ฝ่ายเดียว



เขาสูดลมหายใจลึก ผ่อนคลายให้มากที่สุด แล้วเอ่ยเสียงแปร่งปร่า



“ครอง...พอแล้ว...” ครองภพยอมหยุด พอเขาถอนนิ้วออก ร่มธรรมก็ผลักเขาออกห่างเบาๆ หนุ่มรุ่นน้องยอมขยับถอย พอให้มีพื้นที่เล็กน้อย ร่มธรรมจึงปลดกางเกงออกจากขาข้างหนึ่ง แล้วพลิกกายหันหลัง โก่งสะโพก เปิดเบื้องล่างล่อนจ้อนที่แฉะชื้นแก่สายตา



แม้จะอายจนแทบซุกหน้าหนี แต่...เขาจะไม่ปล่อยให้ครองภพพยายามคนเดียวอีก


ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำเหลียวกลับมามอง มือข้างหนึ่งไพล่ไปด้านหลัง แตะที่ปากทางฉ่ำเบาๆ แล้วเอ่ย


“มาสิ...”



ครองภพเป็นสิงโตหนุ่มวัยฉกรรจ์ แต่เขาไม่ได้มองอีกฝ่ายเป็นเหยื่อเลยสักนิด สำหรับเขา ร่มธรรมคือเสือหนุ่มผู้มีเสน่ห์เย้ายวนใจ และเวลานี้...ร่มธรรมเย้ายวนยิ่งกว่าเวลาใดๆ



ไม่ต้องให้เรียกซ้ำ สิงโตหนุ่มก็กระโจนเข้าหา รั้งกางเกงลง ลูบไล้ความเป็นชายจนแข็งขืน ก่อนจะสวมถุงยางอนามัย ร่มธรรมเผลอกลืนน้ำลายกับความใหญ่โตของมัน เขาปลุกอารมณ์สิงโตวัยฉกรรจ์จนมันแทบปริร้าว เห็นที...พรุ่งนี้ เขาอาจจะเดินเหินลำบากอยู่สักหน่อย



แต่...เรื่องนั้นช่างมันเถอะ เวลานี้...ความแข็งแกร่งถูไถอยู่ที่ปากทางร้อนของเขาแล้ว



“อ่า...” ร่มธรรมครางเสียว สองมือขยุ้มโซฟาเมื่อรับรู้ถึงการแทรกสอดเข้ามาภายในอย่างช้าๆ ครองภพไม่ได้บุ่มบ่าม ทว่าก็ไม่ให้พักหายใจเช่นกัน อารมณ์แข็งแกร่งเดินทางเข้ามาจนแนบสนิท มันอึดอัดแต่ก็สร้างความรัญจวน เมื่อถอนออกไป ก็ทำเอาสั่นระริกไปทั้งร่าง บทรักเป็นไปอย่างเนิบนาบในช่วงแรก ก่อนจะเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ อย่างเคย...


แต่...มีเรื่องหนึ่งที่นอกเหนือกว่าที่เคย



ทุกครั้งที่ครองภพอัดกายเข้าหา สะโพกของร่มธรรมแม้จะหยัดขึ้นสู้แต่ก็ไหวตามแรงกระแทกไปด้วย และในเมื่อสะโพกขยับ ความเป็นชายที่แข็งขืนของร่มธรรมก็ถูไถไปกับผ้ากันเปื้อนอย่างไม่ตั้งใจ



ส่วนอ่อนไหวที่คุกรุ่นไปด้วยอารมณ์ถูไปกับผ้าเนื้อหยาบ ให้ความรู้สึกกระด้าง แรกเริ่มนั้นเสียดสีแต่เบาๆ แต่เมื่อครองภพเพิ่มความเร็ว คราวนี้การเสียดสี เริ่มให้ความรู้สึกแสบเสียว


“อ๊ะ...อ๊ะ...ครอง...ครอง...”



ในขณะที่เบื้องหลัง การกระแทกกระทั้นทั้งเร็วทั้งถี่ ร่มธรรมไม่รู้ว่าจุดใดของร่างกายที่ทำให้อารมณ์ปรารถนาของเขาวิ่งพล่านมากกว่ากัน ระหว่างข้างหน้าที่ถูไปกับผ้ากันเปื้อน กับข้างหลังที่ถูกกระแทกถี่ยิบ


“คุณรัดผมมากเลย...อ่า...”


“ม...มันถู...อื้อ...”


“ตรงไหน? หืม...” ครองภพก้มลงมอง แน่นอนว่าร่างของร่มธรรมบดบัง เขาย่อมไม่รู้ว่าอะไรที่ ‘ถู’


“ข...ข้างหน้า...อ๊ะ...”


หนุ่มรุ่นน้องเลิกคิ้ว แล้วก็เพิ่งนึกออกว่าแม้จะปลดกางเกงของร่มธรรมไปแล้ว แต่ยังเหลืออีกอย่างที่น่าจะ ‘ถู’


เขายิ้มพราว สอดมือเข้าไปใต้ร่างของคนรัก แล้วกอบแก่นกายของร่มธรรมผ่านทางผ้ากันเปื้อน


“อื้อ!”


ร่มธรรมสะดุ้งโหยง ทำเอาเบื้องหลังรัดรึงหนักหน่วง ครองภพก้มลงหา งับติ่งหูคนรักเบาๆอย่างเย้ายวน


“ถู...แล้วดีใช่ไหม” ไม่พูดอย่างเดียว แต่มือของเขาเริ่มชักรูดแก่นกายของร่มธรรมผ่านทางผ้ากันเปื้อนอย่างช้าๆ


“ม...ไม่...อื้อ...”



“ไม่ คืออะไร” เขาถาม แล้วลากนิ้วขึ้นไปบดขยี้ส่วนปลายที่ชุ่มฉ่ำ ผ้ากันเปื้อนเนื้อหนาพอที่จะไม่ทำให้เปียกแฉะมาอีกด้านหนึ่ง ครองภพจึงไม่รู้เลยว่าใต้ผ้ากันเปื้อนนี้ ไม่ใช่แค่แข็งขืน แต่เต็มไปด้วยอารมณ์ที่พร้อมปะทุแล้ว


“อะ...ครอง...ขยับ...ขยับที”



“ตรงไหน ตรงนี้?...” เขาถามแล้วกระทุ้งแก่นกายเข้าสู่โพรงร้อนที่คับแน่น ร่มธรรมสะท้าน กัดริมฝีปากครางอื้ออึงในคอ



“...หรือตรงนี้?” พอคำถามนี้ ฝ่ามือร้อนก็เปลี่ยนเป็นชักรูดแก่นกายผ่านทางผ้ากันเปื้อนแรงๆจนร่มธรรมสะดุ้ง


“...หรือ...ทั้งสองทาง?”



คราวนี้ร่มธรรมตาเบิกโพลง ไม่ทันได้ร้องก็ถูกกระแทกทั้งด้านหลัง ส่วนด้านหน้าถูไถกับผ้ากันเปื้อน ทั้งร้อนฉ่าและเสียวเห่อจนไม่รู้จะหลบเลี่ยงทางไหนแล้ว


“อะ...ครอง...ครอง...ดี...อื้อ...”


“คุณก็ด้วย...ดีทุกอย่าง...ดีทั้งหมด...”



ไม่ว่าจะเป็นร่มธรรมแบบไหน แบบเซ็กซี่ หรือแบบน่าเอ็นดู ไม่ว่าจะเป็นร่มธรรมส่วนใด เรือนร่างทั้งนอกหรือในร่มผ้า ไม่ว่าจะเป็นความคิด ทัศนคติ นิสัยใจคอ ต่อให้บางอย่างไม่ถูกใจ แต่เมื่อรวมเป็นร่มธรรมแล้ว มันกลับดี...ดีทุกอย่าง และดีทั้งหมด



ครองภพเร่งกายโหมกระแทกพร้อมๆกับเร่งฝ่ามือที่กอบกุมแก่นกายของคนรัก ร่มธรรมครางระโหย ก่อนจะสะท้านวาบเมื่อจู่ๆก็ถูกอีกฝ่ายจับพลิกให้กลับมานอนหงาย ยกขาของเขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า ท่านี้นอกจากจะอัดกายได้แนบแน่นแล้ว ยังทำให้ครองภพเร่งฝ่ามืดรูดรั้งแก่นกายของคนรักได้อย่างถนัดอีกด้วย



ร่มธรรมถึงกับร้องลั่น แสบเสียวจนน้ำตาคลอแต่ก็ถึงใจจนได้แต่กระดกเอวเข้าหา ไม่กี่อึดใจ ความเป็นชายของเขาก็กระตุกเฮือกพร้อมกับร่างเกร็งกระตุก พุ่งเอาหยาดร้อนออกมาใต้ผ้ากันเปื้อน ช่องทางเบื้องหลังตอดรัดถี่ยิบ ครองภพเร่งสวนเอวเข้ากระแทก อีกไม่กี่ครั้งก็อัดลึกปลดปล่อยออกมา



ครองภพทิ้งกายลงทาบทับ เสียงหอบของพวกเขาดังอยู่ข้างหูกันและกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่สิงโตหนุ่มจะผงกศีรษะขึ้นมา จูบเบาๆลงกับริมฝีปากของคนรัก


“คืนนี้คุณเหนื่อยหน่อยได้มั้ย”



“หมายความว่าไง” เขาถาม ก่อนจะสะดุ้งเมื่อรับรู้ว่ามีบางอย่างถูไถอยู่กับหน้าขาของเขา ใบหน้าหล่อเหลาของร่มธรรมขึ้นสีก่ำ ครองภพยิ้มจาง จูบดูดดึงริมฝีปากของคนรักไปทีหนึ่ง


“...ผมหมายถึง...อีกรอบน่ะครับ”



สิ้นประโยคนั้น คนพูดก็รวบเอาร่างของคนรักขึ้นจากโซฟา พลิกกายตนเองลงนอนหงายให้ร่มธรรมเป็นคนคุมบทรักในครั้งนี้


ส่วนผ้ากันเปื้อนน่ะหรือ...แน่นอนว่ามันอยู่ติดตัวร่มธรรมไปจนกระทั่งเช้าอีกวันหนึ่งนั่นแหละ 



...................




ชีวิตรักของสองหนุ่มวัยฉกรรจ์ไม่ได้ผาดโผนรุนแรง แม้บางครั้งจะ...แสบเสียวและออกจะกินแรงอยู่สักหน่อย แต่ก็นับว่าเข้ากันได้ดี


แต่ถึงอย่างนั้น...ก็มีบางเรื่องที่ ‘ขัด’ กันอยู่บ้าง



ครองภพเป็นคนตาดี วันต่อมา กลับเข้าคอนโดก็พบว่าของบางอย่างหายไป ร่มธรรมยังทำงานอยู่ แน่นอนว่าติดต่อได้เพียงการส่งข้อความ



‘คุณ...ผ้ากันเปื้อนผืนนั้นล่ะ’


เขาส่งข้อความไปหาอย่างใจร้อน ข้อความถูกอ่าน แต่อีกเกือบนาทีทีเดียวที่มีข้อความตอบกลับมา


‘ทำไม’


‘ผมจะเอาไปซัก’


‘ทิ้งไปแล้ว’


ครองภพอ่านข้อความแล้วทำตาโต ‘ทิ้งทำไม มันยังใช้ได้’



ฝั่งร่มธรรมตาเหลือก หน้าแดงเถือก ถึงจะใช้ได้แต่เขาไม่อยากใช้แล้ว มันเลอะเปื้อน บางจุดชุ่มเป็นดวง ถึงซักออกหมด แต่...เขาก็จำได้อยู่ดีว่าสภาพมันเป็นยังไง


‘ใช้ไม่ได้แล้ว ไม่ให้ใช้’


ครองภพกะพริบตาปริบๆ ไม่เข้าใจ พิมพ์ข้อความกลับไปอย่างไว ‘อะไรอ่า...’


ร่มธรรมอ่านข้อความแล้วเม้มปาก รู้สึกเหมือนถูกอ้อนอยู่ในที แต่...ถ้าตามใจ ก็เกรงว่าจะมีครั้งต่อไป


‘คุณดูดีจะตาย’



เด็กมันร้ายแค่ไหนก็ดูได้จากมันส่งประโยคมาอ้อนอีกแล้ว คนอ่านเม้มปากแน่น บอกตัวเองว่าถ้าใจไม่แข็ง รับรองว่าผ้ากันเปื้อนนั่นต้องมาอยู่บนตัวเขาอีกแน่


‘อีกอย่าง มันก็ไม่เลอะเทอะด้วย’



แต่พอเจอประโยคนี้เข้าไป ร่มธรรมก็ไร้การตอบกลับ 100% เพราะรีบปิดโทรศัพท์ ซุกหน้าลงกับฝ่ามือทั้งที่แก้มแดงก่ำลามไปจนถึงหู ตั้งใจมั่นว่าจะเก็บผ้ากันเปื้อนทุกผืนออกจากคอนโดของตนเองและครองภพ หากทำอาหารแล้วต้องเลอะเทอะ ก็ปล่อยให้เลอะไป ดีกว่า...ใช้ผ้ากันเปื้อน แล้ว ‘เละเทะ’ แบบเมื่อวาน


...บ้าเอ๊ย! ไม่เลอะเทอะ แต่เละเทะน่ะสิ!...



...เละสุดๆคือเขาแทบลุกมาทำงานเช้านี้ไม่ไหวนี่ไงล่ะ!...



FIN

สวัสดีวันเสาร์ค่ะ ใช่ค่ะ วันนี้วันเสาร์ ฮ่าฮ่า

ตอนพิเศษตอนนี้ เป็นตอนที่น้องครองเป็นทั้งสิงโตหนุ่มและลูกแมวในเวลาเดียวกัน ทั้งลูกอ้อน ลูกล่อลูกชน มาหมด

ส่วนพี่ร่ม ไม่รู้แกเลี้ยงสิงโตหรือแกเลี้ยงลูกแมวค่ะ แต่ที่แน่ๆ แกสปอยน้องครองมากกกก...ถึงสุดท้ายจะทำใจแข็งก็เถอะ แต่จะใจแข็งได้สักกี่น้ำกัน ฮ่าฮ่า

ส่วนใครที่อยากเก็บเรื่องนี้ในฉบับหนังสือ เรื่องเวรกรรมตามทันในภพนี้ จะออกในงานหนังสือรอบนี้ค่ะ

ส่วนตอนพิเศษตอนนี้...ไม่มีในเล่มค่ะ ฮ่าฮ่า ส่วนในเล่ม มีตอนพิเศษตอนอื่นที่ไม่ใช่ตอนนี้ (และมีน้องครองเวอร์ชั่นสิงโตหนุ่มจริงๆด้วยค่ะ ไม่ใช่สิงโตสลับลูกแมวแบบตอนนี้ ฮ่าฮ่า)

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ คนคิดถึง เดือนหน้า ขอเป็นตอนพิเศษประจำเดือนก่อนนะคะ เรื่องใหม่ยังได้ไม่เยอะเลย แต่จะพยายามเอาลงให้ได้ภายในปีนี้ค่ะ

เจอกันเดือนหน้าค่ะ

[panpang]

 

[Ac118]

กรี๊ดดดด กำผ้ากันเปื้อนแน่น!

พี่ร่มทิ้งได้ทิ้งไป น้องครองกดสั่งผ้ากันเปื้อนรัวๆแล้วว

คุณบัว ขอบคุณค่าา คิดถึงงงง มาเรียกเลือดเรียกเขินที่แท้ พี่ร่ม(ของเรา)กับผ้ากันเปื้อน แง้งง 

[aoihimeko]

คือดี

[samsung009]

 

[ืniyataan]

ร้อนแรงมาก..กกกกกกกก   

[Kfc_Pizza]

 
ชอบบบบบบบบบบ

[NewYearzz]

น่ารักจริง ๆ