หัวข้อ: ...เวรกรรมตามทันในภพนี้..ตอนพิเศษ ผ้ากันเปื้อน...=> หน้าที่ 17 (26/09/2020)

[k2blove]

 
เรื่องร้ายก็ผ่านไปด้วยดีนะ บางคนก็ได้รับกรรมที่ก่อไว้
ว่าแต่อีผีนุ่งโจงละ ชาติก่อนถึงแม้จะจงรักพรรคดีต่อคุณหลวงยังไง
แต่จะเอา ทองคุณหลวงไปยัดเยียดใส่ร้ายคนอื่นไม่ด้าย ๆๆๆ
 

[Jibbubu]

ผีหายยยยย ก็พอจะรู้อยู่แหล่ะว่าธาดาหลงน้อง แต่นี่ยิ่งกว่าที่คิดนะเนี่ย

[LifePo-YuGu]

ขอให้เรื่องร้ายๆผ่านไปได้เร็วๆด้วยเถอะ อยากให้ทั้งสองคนมีความสุขแล้ววว 

[PrimYJ]

เอ็นดูความหลงน้องของพี่ธาดา 5555555 เรื่องร้ายๆกับคนร้ายก็ถูกจับได้แล้ว เหลือแต่แต่ผีนี่แหละที่หายไป

[Ac118]

โอ้ยยย เอ็นดูพี่ธาดา หลงน้อง ทาสน้อง ไม่มีใครเกินนน 55555

ผีโจงแอบไปน้ำตาตก เช็ดหัวเข่าอยู่ที่ไหน
ปลงแล้วไปผุดไปเกิดได้แล้วนานช่วง หรือจะรอขอ อโหสิกรรม จากคุณหลวงและไอ้แผน

[LadySaiKim]

 

[mab]

ผีคงตามติดชีวิตเบญญาแน่ๆ เลย
ถึงไม่โผล่มาหลอกน้องครองอีก 

ตอนหน้าเขาจะหวานๆ กันหรือเปล่าน๊าาา
หมดทุกข์หมดเคราะห์กันซะที
ผีก็ควรไปเกิดได้แล้วนะ
ปล่อยคุณหลวงแกไปเถอะ

..​เป็นกำลังใจให้คุณบัวนะคะ เราตามติดทุกวันพฤหัสฯเลย แต่เพิ่งมาคอมเม้นท์วันนี้เพราะเมื่อคืนหลับหลังอ่านจบปั๊บเลย..แหะๆ

[mr_longza]

ขอบคุณครับ

[Ginny Jinny]

หาแฟนให้พี่ธาดาหน่อยค่ะ

[malula]

ตอนทำผิดไม่คิด พอจะเข้าคุกกลับอยากให้คนเห็นใจ เห็นแก่ตัวสุด ๆ

[t2007]

สนุกมาก รักครอบครัว เพราะเป็นครอบครัว

[suikajang]

หวังว่าผีจะไม่ย้อนกลับมานะ
 

[BitterCucumber]

 
เป็นกำลังใจให้จ้า

[four4]

รอครองภพ&ร่มธรรม

[mikimj]

เรื่องคลี่คลายสักที โล่งง

อยากเห็นความสวีทของทั้งคู่ว่าจะหวานกันขนาดไหน

เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะค้า สู้ๆ 

[nrbtst1997]

 :katai1:เข้ามารอจ้าาาาา

[Dezair]

เวรกรรมตามทันในภพนี้
By: Dezair
………………..

ตอนที่ 15


   ร่มธรรมปล่อยให้คดีความหลังจากนี้เป็นเรื่องของทนายความ เขากลับมาทำงานที่ออฟฟิศและร้านกาแฟตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็เห็นจะเป็นหลังห้าโมงเย็นเป็นต้นไป ชายหนุ่มจะต้องรีบออกจากร้านเพื่อไปเยี่ยมคนที่ยังพักฟื้น


   อย่างที่กล่าว ครองภพไม่ได้บาดเจ็บสาหัส ตำแหน่งที่ถูกแทงไม่โดนอวัยวะสำคัญ แถมยังเป็นคนหนุ่มอายุรุ่นๆ ออกจากโรงพยาบาลได้ก็แข็งแรงแทบจะเป็นปกติ แต่...ก็ยังทำตัวไม่ปกติ


   ‘ผมยังรู้สึกแปลบๆอยู่’


   ‘บางทีก็เจ็บๆ’


   ‘วันนี้ผมเข้าบริษัทตอนเช้า ตอนเย็นว่าง’


   ‘ผมอยากกินข้าวผัดน้ำพริกลงเรือกับยำส้มโอ’


   ‘คุณแวะมาได้มั้ย’


   แล้วคำตอบของร่มธรรมจะเป็นอะไรได้ ถ้าไม่ใช่ ‘เดี๋ยวไปหา’


   แต่คนทำงาน ไม่ใช่ว่าคิดจะไปก็ไปได้เลย วันนี้รุ่งโรจน์นัดกินข้าวกลางวันพร้อมกับเอาเรื่องคดีมาบอก พอดีรินฤดีเองก็อยู่ที่ร้านด้วย สามคนพี่น้องจึงออกไปหาข้าวเที่ยงรับประทานด้วยกัน ก่อนจะเช็คบิล น้องชายคนเล็กก็หันไปเรียกพนักงานของร้านมาสั่ง


   “เอาข้าวผัดน้ำพริกลงเรือ ยำส้มโอ แล้วก็ต้มยำกุ้งน้ำข้น ใส่กล่องนี้นะครับ ตอนห้าโมงเย็นผมจะแวะมารับ” สั่งแล้วก็ส่งกระเป๋ากล่องทัปเปอร์แวร์ให้บริกร


   ร้านอาหารเล็กๆแห่งนี้ ร่มธรรมมาหลายครั้งจนสนิทสนมกับเจ้าของร้าน และเป็นร้านที่ครองภพก็เคยแวะมาทานหลายครั้งแล้ว


   “แกจะกินอีกเหรอ” รุ่งโรจน์เห็นน้องชายสั่งอาหารใส่กล่องก็ร้องถาม ร่มธรรมหันมายิ้มจาง


   “สั่งเผื่อครองน่ะครับ เย็นนี้จะแวะไปเยี่ยมครอง”


   คนเป็นพี่นิ่งไปเล็กน้อย รู้สึกแปลกใจพิกล แต่ครองภพช่วยร่มธรรมเอาไว้ การที่น้องชายของเขาจะแวะไปเยี่ยมบ่อยๆย่อม...ไม่แปลก


...ใช่...มันไม่แปลก ก็แค่ไปเยี่ยมทุกวันเอง...


   หลังจากจ่ายเงินแล้ว รุ่งโรจน์ขับรถไปส่งน้องชายที่ร้านกาแฟ ตอนที่ร่มธรรมลงจากรถเดินกลับเข้าร้านไปแล้ว อยู่ดีๆ อะไรบางอย่างก็ดลใจให้เขาเปรยกับพี่สาว


“ไอ้ร่มกับครองสนิทกันดีนะ...”


รินฤดีเงียบกริบ ไม่อยากพูดว่าทั้งสองคนนั้นไม่ได้สนิทกันธรรมดาแน่นอน สายตาของผู้หญิงดูออก


   “แล้วนี่พี่รินจะไปเยี่ยมครองรึเปล่า หรือจะรอไปพร้อมไอ้ร่มตอนเย็นทีเดียว”


ในฐานะที่เป็นคนช่วยชีวิตร่มธรรม รุ่งโรจน์ย่อมให้ความสำคัญกับครองภพ ตอนออกจากโรงพยาบาลสองวันแรก เขาแวะไปเยี่ยมมาแล้วรอบหนึ่ง ยังเห็นครองภพคุยกับวิษณุเรื่องรับงานอยู่เลย ก็คิดเอาว่าคงไม่เป็นอะไรมากแล้ว แต่...ดูเหมือนร่มธรรมก็ยังคง ‘ไปเยี่ยม’ อยู่บ่อยๆ


แต่ไหนๆ ครองภพก็ช่วยน้องชายของเขาเอาไว้ พอร่มธรรมบอกว่าวันนี้จะไปเยี่ยมตอนเย็น เขาก็คิดจะติดสอยห้อยตามไปด้วย


   “จะไปตอนเย็นทำไม ถ้าจะไปก็ไปตอนนี้ เดี๋ยวพี่โทร.หาคุณณุให้ ว่าครองอยู่คอนโดรึเปล่า” รินฤดีท้วง


   “จะโทร.ทำไม ก็ไว้ไปกับไอ้ร่มตอนเย็น” รุ่งโรจน์ย้อน อย่างน้อยถ้าจับกลุ่มรวมๆกันไป เจ้าของคอนโดจะได้ไม่ต้องต้อนรับแขกหลายรอบ


   “ก็ปล่อยไอ้ร่มไปตอนเย็น ส่วนแกน่ะ ถ้าจะไปก็ไปตอนนี้”


   “แล้วทำไมผมไปกับไอ้ร่มไม่ได้?”


รินฤดีอึดอัด ไม่อยากถามว่ารุ่งโรจน์ดูไม่ออกจริงหรือว่าร่มธรรมและครองภพมีความสัมพันธ์เช่นไร ทำไมคนหนึ่งคนถึงยอมช่วยเหลืออีกคนขนาดนั้น


   “ถ้าจะไปก็ไปตอนนี้!” หล่อนย้ำ นึกในใจว่าทำไมน้องชายโง่ขนาดนี้นะ?!


   “เอ้า! ก็ผมจะไปพร้อมไอ้ร่ม”


   “แล้วทำไมต้องไปพร้อมร่ม?!”


   “ก็แล้วทำไมเราถึงไปพร้อมไอ้ร่มไม่ได้ล่ะ”


   “โอ๊ย! ก็มันจะเป็นกขค.!”


   “หะ?!”


รินฤดีเพิ่งรู้สึกตัวว่าหลุดปาก ก็รีบเม้มปากทันควัน แต่รุ่งโรจน์ได้ยินแล้ว พอประมวลคำว่า ‘กขค.’ ได้ ก็ถึงกับตาเหลือก


   “...นี่...นี่อย่าบอกนะว่าไอ้ร่มกับครอง...”


พอคิดไปในทิศทางนั้น นายตำรวจหนุ่มก็ถึงกับบรรลุ


...มิน่าเล่า! ครองภพถึงออกตัวอยากช่วยเหลือร่มธรรม ส่วนร่มธรรมก็ห่วงครองภพ แถมตอนเจอกันหลังจากฟื้น ยังจับมือกันแน่น ยิ้มให้กัน ซาบซึ้งกินใจกับการได้ตื่นมาเจอกัน!


...ตอนแรกก็คิดว่าเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เป็นมิตรภาพลูกผู้ชายเคียงบ่าเคียงไหล่ ฟันฝ่าอันตรายมาด้วยกัน ที่ไหนได้!...



...แฟนกันเหรอวะ?!!...


   “ไป ไปเยี่ยมตอนนี้กับพี่นี่แหละ ตอนเย็นก็ปล่อยร่มมันไปคนเดียว” รินฤดีตัดบท ไหนๆน้องชายก็รู้เรื่องแล้ว ไม่ว่าจะยอมรับได้หรือไม่ ทั้งครองภพและร่มธรรมก็ผูกพันกันและกันจนขัดขวางไม่ได้แล้ว


   “พี่รินรู้เรื่องสองคนนั้นตั้งแต่เมื่อไร?!”


   “เมื่อไรไม่สำคัญหรอกหน่า”


   “สำคัญสิ! โธ่เอ๊ย! ก็ว่าทำไมมันถึงกระตือรือร้นจะช่วยไอ้ร่มขนาดนั้น! แล้วไอ้ร่มก็โคตรห่วงมันขนาดนั้น!! แล้ว...แล้ว...ฮึ้ย!” รุ่งโรจน์พูดไม่ออก หน้าตาหงุดหงิดขึ้นมาทันทีที่คิดถึงความสัมพันธ์ของร่มธรรมและครองภพ


   “จะยังไงก็เถอะ เรื่องนี้แกไม่ต้องเข้ามาขวางเข้าใจมั้ย”


   “แล้วผมขวางอะไรได้ล่ะ!”


ร่มธรรมช่วยชีวิตครองภพ ครองภพช่วยชีวิตร่มธรรม ความจริงสองข้อนี้ทำให้รุ่งโรจน์ขวางไม่ออก แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังหงุดหงิดอยู่ดี


   เรื่องบางเรื่องไม่รู้คนแรกก็รู้คนสุดท้าย นี่ชีวิตลูกคนกลางไม่ใช่รึไง! ทำไมไม่มีอะไรพอดีเลยสักนิดเดียว!!


………………………


   แม้จะพยายามทำใจยอมรับกับเรื่องที่เพิ่งรู้ แต่รุ่งโรจน์ก็ไม่ใช่คนเก็บความรู้สึกได้ดีนัก


ตอนที่ไปเยี่ยมครองภพ จากท่าทีเป็นมิตรที่มีต่อคนช่วยชีวิตน้องชายของตน จึงกลายเป็นคนหน้านิ่วคิ้วขมวด ยิ่งพอจับผิดเรื่องไม่ใช่เพื่อน ดวงตาเจ้ากรรมของรุ่งโรจน์ก็พลันเหลือบไปเห็นสร้อยพระบนคอของครองภพเข้าอีก


   “สร้อยนั่น...” เขาชี้ ตาเหลือก ถึงเห็นผ่านๆก็จำได้แม่น


   ครองภพยังไม่เข้าใจท่าทีที่พี่ชายของร่มธรรมปฏิบัติต่อเขา แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยอมทักขึ้นมาพร้อมกับชี้นิ้วมาที่สร้อยพระ ชายหนุ่มก็ยอมตอบ


   “ร่มให้ผมใส่”


   “ทำไม?!”


   “ก็ตอนนั้นมันมีเรื่องนิดหน่อย ร่มเลยให้ยืม เดี๋ยวก็คืนใช่มั้ยคะน้องครอง” รินฤดีรีบแก้ต่าง ส่งสายตาให้ครองภพร่วมเออออไปกับตน แต่นักแสดงหนุ่มไม่ใช่คนโกหก


   “เปล่าครับ ร่มให้ใส่ตลอด”


รุ่งโรจน์รู้สึกเหมือนเลือดลมตีขึ้นหน้า สร้อยพระเส้นนั้นป็นสร้อยที่บิดาให้ร่มธรรมใส่ตั้งแต่เด็ก แต่วันนี้กลับมาอยู่บนคอของครองภพ เห็นได้ชัดว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองคนพัฒนาไปไกล ตำตาตำใจนัก!


   แถม...แถมไอ้เจ้าคนใส่ยังพูดหน้าตาเฉยว่าร่มธรรมให้ใส่ตลอดอีกต่างหาก!


   …เดี๋ยวนะ...แล้ว...แล้วที่เรียกร่มธรรมว่าร่มเฉยๆล่ะ แม้รุ่งโรจน์จะไม่ใส่ใจวงการบันเทิง แต่เขาก็ได้ยินตำรวจหญิงพูดเรื่องนักแสดงรูปหล่ออายุน้อยอย่างครองภพบ่อยๆ


   “คุณอายุเท่าไร” นายตำรวจหนุ่มกอดอก ผายไหล่ผึ่งให้ดูทรงอำนาจ


   “22 ครับ” ครองภพตอบ ไม่มีทีท่าหงอเลยสักนิด


   “ไอ้ร่มมัน 28 ทำไมไม่มีเรียกมันว่าพี่”


   ครองภพไม่ใช่คนโง่ เขาดูออกแล้วว่าทำไมท่าทีที่รุ่งโรจน์ปฏิบัติต่อเขาจึงเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือแบบนี้ ชายหนุ่มเหลือบมองรินฤดีที่ยืนอยู่ไม่ไกล เห็นสีหน้าอิหลักอิเหรื่อของพี่สาวคนโตของสามพี่น้องก็ยิ่งแน่ชัด


   รุ่งโรจน์รู้ความสัมพันธ์ของเขาและร่มธรรมแล้ว


   อันที่จริงก็ไม่ได้คิดจะปิดบังครอบครัวฝ่ายใด การที่ครอบครัวฝั่งร่มธรรมรับรู้ความสัมพันธ์ก็ถือเป็นช่วงเวลาที่ดีที่จะพูดคุยเรื่องนี้อย่างตรงไปตรงมา


   “ความสัมพันธ์ของผมกับร่มไม่เกี่ยวกับว่าใครเป็นพี่หรือใครเป็นน้อง ผมเข้าใจว่าอายุของผมเป็นปัญหา ผมเร่งมันไม่ได้ แต่ผมกำลังพยายามเป็นผู้ใหญ่ให้ไวที่สุด เพื่อจะได้เท่าเทียมกับร่ม ผมรู้ว่าพวกคุณเป็นห่วงร่ม ห่วงความสัมพันธ์ของพวกเรา แต่ผมสัญญาว่าจะทำทุกอย่างให้ดีที่สุด จะดูแลเขาอย่างดีเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งจะทำได้”


   รินฤดีเม้มปาก กะพริบตาถี่ๆ ไม่ใช่เพราะขัดหูเคืองตากับคำพูดถือดีเอาแต่ใจของครองภพ แต่เป็นเพราะหล่อนกำลังจะหลอมละลายเพราะความหนักแน่นมั่นคงของหนุ่มรูปหล่อคนนี้ต่างหาก


   ...หน้าตาเต็มสิบ! ทัศนคติก็เต็มสิบ! ความจริงใจจริงจังก็เอาไปอีกสิบ! และอีกหลายเรื่องที่ทุกอย่างเต็มสิบ! รวมๆแล้วครองภพได้ไปล้านคะแนนจากหล่อน!!...


   แต่สำหรับรุ่งโรจน์ ต่อให้ทุกอย่างของครองภพจะเต็มสิบเต็มร้อย แต่เหตุผลเพียงข้อเดียวที่ทำให้ปัดคะแนนลงมาเป็นติดลบก็เพราะครองภพมายุ่งกับร่มธรรม!


   “แล้วพ่อแม่รู้เรื่องนี้รึเปล่า”


   คุยกับ ‘เด็ก’ จะมีใครทรงอิทธิพลที่สุดนอกจาก ‘พ่อแม่’


   “พ่อเสียไปแล้วครับ ส่วนพี่ชายผมก็ทราบ และรู้จักกับร่ม ส่วนแม่...ผมไม่แน่ใจ แต่แม่ผมไม่ใช่คนไม่มีเหตุผล อะไรที่ผมทำ แม่ยืนอยู่ข้างผมเสมอ และผมเชื่อว่าเรื่องของร่มก็เหมือนกัน”


   แต่ ‘เด็ก’ คนที่รุ่งโรจน์คิดจะเอา ‘พ่อแม่’ มาขู่ ไม่ได้กลัวบุพการีเลยสักนิด แถมยังสนิทกับครอบครัวชนิดที่พูดคุยได้ทุกเรื่องอีกด้วย


   “แต่เรื่องนี้มัน!...”


   “เรื่องของคนสองคนหน่า” รินฤดีปราม รุ่งโรจน์หันขวับ


   “ไม่ใช่! คนรักของไอ้ร่มต้องผ่านพวกเรา!”


รุ่งโรจน์ต้องมั่นใจว่าคนที่ร่มธรรมจะใช้ชีวิตด้วยไปจนแก่เฒ่าจะต้องรักและให้เกียรติ จะต้องเอาใจใส่คนบ้างาน ต้องรับมือกับความเมตตาอาทรที่มักมีเกินพอดี นอกจากนั้นยังต้องมีความสามารถ พึ่งพาตัวเองได้ และต้องเคียงบ่าเคียงไหล่ร่มธรรมได้ทุกประการ


   คิดไปคิดมาก็ลงล็อกที่ครองภพหลายข้อ แต่...แต่...แต่คนเป็นพี่ ให้อย่างไรก็มองเห็นข้อด้อยของคนที่จะเข้ามาเป็นคนรักของน้องได้ทั้งนั้นแหละ!


   “อายุก็น้อยกว่าไอ้ร่มตั้งหกปี! ตอนไอ้ร่มหกสิบ เพิ่งจะห้าสิบต้นๆ”


   “ห้าสิบสี่ครับ” ครองภพคำนวนอายุให้เสร็จสรรพ


ความจริงข้อนี้ให้อย่างไรก็แก้ไขไม่ได้ ครองภพทำใจแล้วว่าเขาคงต้องถูกคนรอบข้างพูดถึงเงื่อนไขนี้ไปอีกพักหนึ่ง กว่าจะพิสูจน์ให้เห็นได้ว่ามันไม่ใช่ประเด็นสำคัญเลย


   “เออ! ห้าสิบสี่! ตอนนั้นคงพระเอกดาวค้างฟ้า มีเงินแล้วยังหล่อ ตัวเลือกเด็กๆคงเข้ามาหาเพียบ!”


ครองภพเพียงถอนหายใจเบา อยากบอกรุ่งโรจน์ว่ายังไม่ต้องอายุห้าสิบกว่า ก็มีคนเข้าหาเขาแล้ว แต่เขาไม่เคยสนใจใคร จนกระทั่งมาเจอร่มธรรม


   “คุณโรจน์ไม่คิดหรือครับ ว่าการที่ผมอายุน้อยกว่าร่มจะเป็นเรื่องดี” เขาย้อนถาม ดวงตาเป็นประกายหนักแน่นจริงจัง


   “ถ้าผมกับร่มแก่ไปด้วยกัน ตอนที่เขาอายุมากขึ้น ตอนที่เขาเจ็บป่วย เดินไม่ไหว อย่างน้อยผมที่อายุน้อยกว่าเขาก็น่าจะยังทำอะไรได้มากกว่า ผมยังดูแลเขาได้ ยังเข็นรถให้เขาได้ ยังพาเขาเข้าห้องน้ำ เปลี่ยนเสื้อผ้า ป้อนข้าวเขาได้ คุณโรจน์ไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องดีหรือครับ ที่ผมจะได้ดูแลร่มไปตลอดชีวิตของเขา”


   รุ่งโรจน์นิ่งงัน คาดไม่ถึงว่าจะได้ยินเหตุผลข้อนี้จากสิ่งที่เขาคิดว่าจะเป็นข้อบกพร่องของช่องว่างระหว่างวัย เท่านั้นยังไม่พอ เหตุผลข้อที่ว่ายังเป็นการพูดออกมาอย่างจริงจัง ไร้แววหยอกล้อแม้แต่นิดเดียว


   ราวกับคนพูดตั้งใจ


...ครองภพตั้งใจที่จะดูแลร่มธรรมไปตลอดชีวิต…


   “เอาเถอะๆ เรื่องมันมาถึงตอนนี้แล้ว จะไปบังคับให้เลิกกันก็ไม่ได้นะ น้องครองกับร่มก็...ช่วยเหลือกันมา แล้วเขาก็ไม่ใช่เด็กๆกันแล้ว ปล่อยให้เป็นการตัดสินใจของเขาเถอะ” รินฤดีพยายามทำตัวเป็นกลางอย่างยิ่งด้วยการไม่ออกตัวสนับสนุนครองภพมากเกินไป แม้ว่าคำพูดของนักแสดงหนุ่มเมื่อครู่จะกินใจของหล่อนเข้าไปทั้งดวงแล้วก็ตามที


   “ถ้ายังไง พวกเรากลับก่อนดีกว่า น้องครองจะได้พักผ่อน ส่วนร่ม...อยู่ที่ร้านกาแฟ เย็นๆจะแวะมา” รินฤดีเป็นคนเจรจา ครองภพพยักหน้ารับรู้ แขกสองคนหมุนตัวเดินออกไป ยังไม่ทันจะพ้นหน้าประตู รุ่งโรจน์ที่หน้าหงิกตั้งแต่เข้ามาก็หันกลับมามองเจ้าของห้องที่เดินตามมาส่ง


   “พูดอะไรก็รักษาคำพูดด้วย! ผมจะจำไว้จนตายว่าคุณรับปากจะดูแลไอ้ร่มไปตลอดชีวิต!”


   “ครับ”


   “แล้ว...แล้วถ้าอยากดูแลมันล่ะก็! รักษาตัวให้ดีๆ ไม่ใช่ไปขวางมีดขวางปืนใครอีก!”



รู้ทั้งรู้ว่าแผลฉกรรจ์ที่ครองภพได้มาก็เพราะเข้าไปช่วยชีวิตของร่มธรรม แต่รุ่งโรจน์หงุดหงิดเกินกว่าจะตระหนักถึงเหตุผลในข้อนั้น สิ่งเดียวที่เขาจะจำขึ้นใจคือนับจากนี้ ครองภพจะดูแลร่มธรรมไปตลอดชีวิต


   หากเมื่อไรทอดทิ้ง ก็อย่าหวังเลยว่าจะได้ใช้ชีวิตอย่างเป็นสุข แม้จะชิงตายไปก่อน เขาก็จะจุดธูปลากคอกลับมา!


............................

[Dezair]

ร่มธรรมกลายเป็นแขกประจำคอนโดของครองภพ แน่นอนว่าต่อให้จะเป็นคอนโดที่มีความปลอดภัยดีเยี่ยม แต่ในเมื่อมีฐานะเป็น ‘คนสนิท’ ก็ไม่ใช่เรื่องยากที่จะเข้านอกออกในได้ไม่ต่างอะไรกับเจ้าของคอนโดเอง


รถยนต์ของเขาแล่นผ่านประตูหน้าเข้าไปจอดที่ลานจอดชั้นใต้ดิน จากนั้นเจ้าตัวก็ใช้คีย์การ์ดที่ครองภพให้มา กดลิฟต์ขึ้นมายังชั้นคอนโด โดยไม่ต้องผ่านฟร้อนท์แต่อย่างใด เรื่องนี้ธาดายังทำไม่ได้ พอพี่ชายผู้รักน้องมากขนาดนั้นรู้ว่าร่มธรรมได้อภิสิทธิ์พิเศษขนาดนี้ ก็เลยมาวอแวกับน้องชาย


‘ทำไมร่มได้คีย์การ์ด พี่ไม่ได้’


‘พี่มาทางประตูหน้าก็ได้นี่ ฟร้อนท์ก็รู้จัก’


‘ฟร้อนท์ก็รู้จักร่ม’


‘แต่ฟร้อนท์ไม่รู้ว่าร่มเป็นอะไรกับผม พี่ก็รู้ว่าเรื่องของพวกผมมีคนรู้มากกว่านี้ไม่ได้’


ธาดาถึงบางอ้อก็วินาทีนั้น แล้วก็พลันตบมือกึกก้องในใจให้กับความฉลาดของน้องชายตนเอง


กลายเป็นว่าครอบครัวของครองภพไม่มีใครคัดค้านเรื่องที่ร่มธรรมสามารถเข้าถึงคอนโดของครองภพได้อย่างสนิทสนม ดังนั้น ร่มธรรมย่อมค้านไม่ออกไปด้วย ในเมื่อเจ้าของห้องออกปากเอง


‘แม่กับพี่ผมโอเค ถ้าคุณจะถือคีย์การ์ดห้องผม’


‘แต่...’


‘แม่กับพี่ผมฝากให้คุณดูแลผมด้วย’


ครองภพพูดแค่นั้น แต่ร่มธรรมคล้ายจะรู้สึกถึงหน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่ตนเองได้รับ เขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้ครองภพบาดเจ็บ การที่หนุ่มรุ่นน้องยกเอาครอบครัวมาเป็นตัวละครที่ฝากฝังเจ้าตัวกับเขา เลยยิ่งปฏิเสธไม่ออก ได้แต่รับคีย์การ์ดมาไว้ในมือ แต่ไม่วายออกปากให้อีกฝ่ายสบายใจ


‘งั้น...ถ้าพี่จะแวะมา พี่จะบอกครองก่อนแล้วกันนะ’


อย่างน้อยก็เพื่อให้ครองภพไม่รู้สึกว่าถูกรุกล้ำความเป็นส่วนตัวมากนัก แม้ว่าครองภพจะอยากให้อีกฝ่ายเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของความเป็นส่วนตัวแทบแย่แล้วก็เถอะ


เสียงเคาะประตูดังขึ้นสามครั้ง ตามมาด้วยเสียงเปิดประตูด้วยคีย์การ์ดในมือ เจ้าของห้องเพิ่งอาบน้ำเสร็จเลยโผล่หน้าออกมาดู ทั้งๆที่รู้แก่ใจว่าใครมา


เพราะร่มธรรมเพิ่งส่งข้อความมาบอกว่าออกจากร้านแล้ว กำลังมาหา


“คุณ มาแล้วเหรอ” เขาทักแล้วเดินเข้าไปหาคนที่ก้มหน้าถอดรองเท้า แขกผู้แวะเวียนมาคอนโดแห่งนี้ทุกวันเงยหน้ามองแล้วส่งยิ้มให้ ก่อนจะส่งถุงใส่กล่องทัปเปอร์แวร์ในมือให้เจ้าของห้อง


“โทษทีที่มาช้า ที่ร้านลูกค้าเยอะมากตั้งแต่เมื่อเช้าแล้ว ไม่รู้วันนี้ทำไมคนเยอะ”


“ลูกค้าเยอะแล้วคุณกินอะไรรึยัง”


นิสัยร่มธรรมบ้างานขนาดไหน ครองภพที่เคยร่วมงานกันมา ทำไมจะไม่รู้ นิสัยของพวกเขาส่วนหนึ่งที่ตรงกันก็เรื่องนี้ แต่พอมาคบหากัน ครองภพเลยต้องพลอยมีสติหันมองคนข้างกายเสมอว่าร่มธรรมทำงานมากเกินไปจนไม่ได้ดูแลตัวเองหรือไม่


จากคนมุ่งมั่น มองอะไรแต่สิ่งที่ตนมุ่งหมายอย่างครองภพ กลายเป็นว่าเขายอมเดินช้าลงหน่อย แล้วหันมองคนรอบข้างมากขึ้น โดยเฉพาะคนรอบข้างที่ชื่อร่มธรรม


“กินกลางวันแล้ว แต่ตอนเย็นจะมากินกับครองนี้ล่ะ” คราวนี้หนุ่มรุ่นน้องเริ่มคลายหัวคิ้วลง หัวใจฟูฟ่องกับคำพูดที่มาพร้อมรอยยิ้ม


สองหนุ่มช่วยกันอุ่นอาหารที่อยู่ในกล่องทัปเปอร์แวร์ นอกจากข้าวผัดน้ำพริกลงเรือและยำส้มโอ ยังมีต้มยำกุ้งน้ำข้น และร่มธรรมยังซื้อสลัดมาเพิ่ม มีผลไม้สำหรับล้างปาก ต้องไม่ลืมอเมริกาโน่เย็นแยกน้ำแข็งด้วย   


อาหารเย็นเริ่มขึ้นง่ายๆที่โต๊ะกินข้าว คนมาเยี่ยมยิ้มแย้มแจ่มใส ชวนคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้ไม่หยุดปาก ครองภพเป็นคนพูดน้อยกับคนไม่สนิท แต่จะกลายร่างเป็นคนมีมนุษยสัมพันธ์กับคนที่เขาอยากคุยด้วย บทสนทนาของพวกเขาจึงไหลลื่น คนหนึ่งเปิดประเด็น อีกคนคุยต่อ มีทั้งเสียงหัวเราะ มีทั้งเรื่องปรึกษาหารือ แต่...ไม่ใช่ครองภพไม่สังเกต


...ร่มธรรมร่าเริง แจ่มใส มีเรื่องนั้นเรื่องนี้มาชวนคุย ทว่า...ในดวงตากลับมีร่องรอยบางอย่างแฝงอยู่...


ครองภพไม่ใช่คนเก็บข้อสงสัยที่สร้างความไม่สบายใจเอาไว้กับตัว ยิ่งเวลานี้รุ่งโรจน์รู้เรื่องของพวกเขาแล้ว พี่ชายคนนี้ของร่มธรรมมีอิทธิพลต่อการตัดสินใจของคนรักของเขา ชายหนุ่มก็ชักกังวล ไหนจะเรื่องที่เขารับปากกับรุ่งโรจน์ว่าตนเองกำลังพยายามเป็นผู้ใหญ่ให้ไวที่สุดเพื่อให้เท่าเทียมกับร่มธรรมอีก


ถ้าหากจะเป็นผู้ใหญ่...ก็ต้องเป็นคนที่สามารถเป็นหลักพักพิงให้คนรักได้ ดังนั้น เขาไม่ควรปล่อยให้ร่มธรรมยิ้มแต่ปาก ไร้ความสุขในดวงตาแบบนี้


หลังมื้อเย็น ร่มธรรมรับอาสาเก็บล้างจานชาม ในขณะที่ครองภพเก็บโต๊ะอาหาร เขารอจนกระทั่งหนุ่มรุ่นพี่เดินออกมาจากห้องครัวพร้อมด้วยจานผลไม้


   “ผลไม้” คนมาเยี่ยมเอ่ยปาก วางจานลงกับโต๊ะเล็กหน้าโซฟา แล้วหันไปถามคนที่เดินตามมาที่โซฟา


“ครองจะกินกาแฟเลยมั้ย พี่จะใส่น้ำแข็งให้”


“ยังไม่กิน คุณนั่งกับผมก่อน” เจ้าของคอนโดชวน ร่มธรรมงุนงงแต่ก็ยอมนั่งลงบนโซฟา ครองภพนั่งลงข้างๆ หันไปหยิบองุ่นมาลูกหนึ่งแล้วส่งให้


“กินไปคุยไป” เขาว่าอย่างนั้น แม้จะงุนงงแต่ร่มธรรมก็รับองุ่นมากัดไปหนึ่งคำ แต่ดวงตายังมองหนุ่มรุ่นน้องตาแป๋ว ครองภพหันไปหยิบมาเข้าปากบ้าง


องุ่นรสหวานอมเปรี้ยวอีกทั้งยังเย็นสดชื่น ทำให้ผ่อนคลาย พอกินไปลูกหนึ่งก็หยิบกินเรื่อย ร่มธรรมรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่เหลือบมาเห็นครองภพมองเข้าอยู่


“อ...เอ่อ...ครอง...มีอะไรจะคุยกับพี่เหรอ”


ครองภพมองคนรักอึดใจหนึ่ง แล้วเอ่ยปาก


   “คุณมีอะไรไม่สบายใจรึเปล่า” คำถามนั้น ทำเอาร่มธรรมนิ่งไปเล็กน้อย


เรื่องไม่สบายใจ...เรื่องที่เขาพยายามไม่เก็บมาคิด แต่ให้อย่างไรก็ยังติดค้างอยู่ในใจ


...ความสัมพันธ์ระหว่างตนเอง ชายนุ่งโจง และอุบัติเหตุที่คร่าชีวิตบิดาเมื่อ 6 ปีก่อน...


   “เอ่อ...ทำไมเหรอ หน้าพี่ดู...มีเรื่องในใจเหรอ” ร่มธรรมไม่กล้าตอบปฏิเสธ จึงทำเป็นตลกกลบเกลื่อนลูบหน้าลูบตาตัวเอง


เจ้าของคำถามรวบมือที่ถูไถใบหน้าลง ดวงตาเรียวจับจ้องเรียบเฉย ราวกับรอคอยคำตอบ เพียงเท่านั้นคนที่เก็บกดเรื่องต่างๆไว้เพียงลำพังก็ถอนหายใจออกมา


   “พี่...ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง...มัน...เยอะไปหมด”


   ครองภพหันไปบิองุ่นออกมาอีกลูกแล้วส่งให้ ร่มธรรมมองการกระทำของชายหนุ่มตรงหน้า แล้วก็เผลอยิ้มเอ็นดู


   “เอาอาหารล่อให้พี่พูดเหรอ”


   “แม่เคยบอกว่าถ้าท้องอิ่ม จะสบายใจครึ่งนึงแล้ว...”


“ผม...อยากให้คุณสบายใจเวลาอยู่กับผม”



ครองภพเป็นคนซื่อ เขาเรียนรู้ทักษะทางสังคมจากครอบครัวและคนใกล้ชิดเป็นหลัก ดังนั้นสิ่งที่เขาแสดงออกต่อคนรอบตัว จึงเป็นความอบอุ่นอ่อนโยนที่ได้รับจากมารดา พี่ชาย ญาติพี่น้องและเพื่อนสนิท


   ดวงตาของร่มธรรมที่ทอดมองคนตรงหน้า เต็มไปด้วยความรู้สึกลึกซึ้ง ทั้งเอ็นดู ทั้งรักใคร่ ทั้งสบายใจ


   อยู่กับครองภพ...เขาสบายใจจริงๆ


   “พี่สบายใจเวลาอยู่กับครอง”


   คำพูดของร่มธรรมเป็นความจริง ครองภพทำให้เขารู้สึกสบายใจ แต่...ให้อย่างไรก็มีตะกอนตกค้าง


   ครองภพแตะมือกับแผ่นอกของคนรัก ตายังสบตา ในขณะที่ตั้งคำถาม


   “แต่มีเรื่องนึงติดอยู่ในนี้ใช่มั้ย”


   ร่มธรรมนิ่งงัน ราวกับม่านหมอกในดวงตาเปิดออกให้เห็นความอึดอัดที่ตกผลึกอยู่ภายในใจ เห็นแล้วพาลให้สะท้อนใจ


   “อึดอัดมั้ย”


   คนถูกถามเม้มปาก ก่อนจะถอนหายใจออกมา แล้วตอบด้วยเสียงในคอ


   “อือ...” ทั้งสีหน้า ทั้งเสียงตอบ ช่างเป็นสภาพสิ้นหวังไร้ซึ่งทางออกจากความอึดอัดในใจ ทำเอาครองภพยอกไปทั้งอก


“คุณมีผมนะ”


   “ขอบคุณ” ร่มธรรมไม่อยากให้คนข้างกายที่เจ็บตัวเพราะเขาแล้วยังต้องมาทุกข์ใจไปด้วย จึงพยายามส่งยิ้มให้อีกฝ่ายสบายใจ



ทว่ามันเป็นรอยยิ้มที่ทำให้ครองภพขมวดคิ้ว


   รอยยิ้มแบบนี้อีกแล้ว


   รอยยิ้มที่ยิ้มแต่ปาก แต่ตาเศร้าแบบนี้อีกแล้ว


   “ไม่ทำหน้านิ่วสิ พี่ไม่เป็นไรจริงๆ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”


กลายเป็นร่มธรรมที่พยายามปลอบ จิ้มปลายนิ้วลงกับหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันนั่นเพื่อให้คลายออก ชายหนุ่มรวบมือนั้นลงมา ดวงตาเรียวยังเต็มไปด้วยความเป็นห่วง


“คุณนี่มันเป็นคุณจริงๆ...” ครองภพพึมพำกับตัวเอง ร่มธรรมยังไม่ทันเข้าใจ คนที่มักพูดน้อยต่อหน้ากล้องกลับพูดต่อ


   “หกปีก่อน...พี่ชายของคุณเจอจดหมายขู่ให้พาคุณออกจากวงการในรถของคุณพ่อของคุณที่ประสบอุบัติเหตุ”


   คนอายุมากกว่านิ่งไปเล็กน้อย


   “ครอง...รู้เรื่องนี้หรือ”


   “คุณโรจน์เล่าให้ฟัง ทั้งเรื่องจดหมายที่เจอในรถของพ่อคุณ ทั้งเรื่องจดหมายที่ได้รับหลังจากคุณกลับเข้าวงการ”


   ร่มธรรมเม้มปาก ก่อนจะเอ่ยเสียงพร่า


   “ทั้งหมดเพราะพี่เอง...พี่เป็นต้นเหตุ”


ครองภพถอนหายใจ คิดแล้วไม่มีผิดว่าร่มธรรมต้องคิดเช่นนี้ เขาถึงเห็นด้วยที่รุ่งโรจน์ไม่เล่าเรื่องนี้ให้อีกฝ่ายรู้แต่แรก เพราะคนแบบนี้พร้อมจะกระโดดออกมารับผิดในทุกสิ่งที่เกิดขึ้น ทั้งๆที่ไม่ใช่ความผิดของตนเองเลย


   “ร่ม คุณฟังผมนะ เรื่องเมื่อ 6 ปีก่อนเป็นอุบัติเหตุ ถึงจะเจอจดหมายขู่ในรถ ก็ไม่ได้หมายความว่า เรื่องที่เกิดกับพ่อของคุณจะเป็นความจงใจของคนที่ต้องการให้คุณออกจากวงการ”


   “แต่ข้อความในจดหมายนั่น...”


   “จดหมายขู่มันก็ต้องขู่ให้น่ากลัวไว้ก่อนทั้งนั้น ถ้าขู่ไม่น่ากลัวจะเรียกจดหมายขู่ได้ยังไง” ครองภพเป็นคนตรงไปตรงมา เรื่องนี้ร่มธรรมรู้ดี และครั้งนี้ความตรงไปตรงมาของเขาก็ทำเอาคนกำลังอมทุกข์ถึงกับชะงัก มองหนุ่มรุ่นน้องตาปริบๆ


   “วันนั้น พี่ชายของหนุ่ยเมา ขับรถชนรถพ่อของคุณ พ่อของคุณอาจจะเพิ่งได้รับจดหมายนั่นพอดี หรือเอาจดหมายใส่ไว้ในรถพอดี เพราะฉะนั้น...อุบัติเหตุที่เกิดกับพ่อของคุณ ไม่ใช่ความผิดของคุณ”


   “แล้ว...ครองคิดว่าคุณเบญกับผู้ชายนุ่งโจงคนนั้น...รู้จักกันมั้ย”


   “ผมได้ยินว่าตอนนี้เบญญาเอาแต่พูดเรื่องผีใช่มั้ย”


ร่มธรรมพยักหน้ารับ


   “แล้วเท่าที่ผมรู้ หนุ่ยบอกว่าเขารับเงินจากเบญญาคนเดียว และไม่เคยเห็นว่ามีคนอื่นร่วมมืออีก สรุปว่าคนที่เคยเห็นหรือเคยฝันเห็นผีนั่นมีแค่คุณ ผม และก็อาจจะคุณเบญญาอีกคน”


   “อืม...แต่...ตั้งแต่ฟื้นขึ้นมา พี่ก็ไม่เคยฝันเห็นเขาอีกเลยนะ ครองล่ะ”


   “ตอนอยู่ในตึกร้าง ผมเจอแค่คุณเบญ แต่ตอนที่พาคุณออกมา พอโทรบอกคุณโรจน์ว่าเราอยู่ตรงไหน ผมก็หลับไป ตอนนั้นผมฝันเห็นเขา เขาจะให้คุณอยู่กับเขา เรียกคุณว่าคุณหลวง เรียกผมว่าไอ้แผน”


ครองภพเล่าเรื่องที่เขาประสบในอาคารร้างให้ทุกคนฟังแล้วรอบหนึ่ง เมื่อรวมกับคำให้การของหนุ่ยและหลักฐานคือมีดที่มีลายนิ้วมือของเบญญาแล้ว ก็บอกได้เพียงอย่างเดียวว่าหญิงสาวคนนั้นเป็นผู้ลงมือเองทั้งหมด แน่นอน...เขาไม่ได้เล่าเรื่องที่เขาฝันเห็นชายนุ่งโจงหลังจากโทร.หารุ่งโรจน์


เรื่องนี้ ให้อย่างไรวิทยาศาสตร์ก็พิสูจน์ไม่ได้ เพราะคนที่รับรู้การมีอยู่ของชายนุ่งโจง มีแค่พวกเขา


   “แล้ว...ครองทำยังไง”


   “ผมก็บอกเขาว่าที่นี่ไม่มีคุณหลวง ไม่มีไอ้แผน มีแค่ร่มธรรมกับครองภพ”


ร่มธรรมได้แค่ก้มหน้าด้วยความละอาย


ชีวิตหนึ่งที่เป็นคุณหลวง เขาสร้างความเจ็บช้ำไว้ให้เด็กหนุ่มที่ชื่อแผน ทำลายความจงรักภักดี ทำลายความเทิดทูนบูชา เขาทำลายความเชื่อมั่นที่เด็กหนุ่มผู้หนึ่งมีให้ด้วยความหูเบาและอารมณ์ชั่ววูบ


“แต่...พี่คือคุณหลวงคนนั้น พี่เคยหูเบา พี่...พี่รู้ว่าพี่ทำไม่ดี เด็กคนนั้น...แผน...เขาคือครองใช่มั้ย พี่...ทำให้ครองเจ็บตัวใช่มั้ย” ร่มธรรมครวญ ยิ่งมองหน้าครองภพก็ยิ่งรู้สึกว่าตนเองเป็นคนผิด “...แล้ว...พอชีวิตนี้ พี่ก็ยังทำให้ครองเจ็บอีก พี่...พี่ทำแต่เรื่องให้ครอง...”


หน้าตาทุกข์เศร้าบอกให้รู้ว่าเจ้าตัวเก็บสะสมเรื่องราวเจ็บปวดทั้งในชาติภพนี้และชาติภพที่แล้วมาสุมอยู่ในตัว ไม่แปลกใจเลยที่ร่มธรรมยิ้มได้แต่ปาก แต่นัยน์ตาไม่มีความสุข


ครองภพเห็นแล้วใจหาย รั้งร่างอีกฝ่ายเข้ามาหาเพื่อปลอบประโลม


“เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็คือเรื่องที่ผ่านไปแล้ว มันผ่านไปหมดแล้วทั้งเรื่องชีวิตก่อน ทั้งเรื่องที่ผมเจ็บตัว”


แม้จะผ่านไปนานแล้ว แต่ร่มธรรมกลับยังติดอยู่กับสิ่งที่ตนเองเคยทำเอาไว้


“แต่พี่เป็นต้นเหตุ...” เขาเอ่ย กลืนก้อนสะอื้น แล้วถามแผ่ว


“ครอง...เด็กคนนั้น...คน...ที่ชื่อแผน...เขาเป็นยังไง...เขารอดมั้ย”


ครองภพไม่มีคำตอบ แต่การไม่บอกอย่างตรงไปตรงมา ก็ทำให้คนถามพอจะคาดเดาได้


ร่มธรรมหลับตาลง รู้สึกไร้เรี่ยวแรง ต่อให้จะเป็นเรื่องในอดีต แต่เขาคือคนที่ทำให้เด็กคนนั้นตาย


“ขอโทษ...” เขาได้แต่พร่ำบอก น้ำตาร่วงหล่น “...ขอโทษ...พี่ทำแต่เรื่องให้ครอง...พี่ขอโทษ...”


“ร่ม มันไม่ใช่ความผิดของคุณเลย ไม่เลย...”


“แต่พี่...พี่คือคนที่ทำให้เด็กคนนั้นตาย....” น้ำตาอาบหน้า ร่มธรรมสะอื้น ตัวสั่น ไม่กล้าแม้แต่จะสบตาคนที่นั่งอยู่ตรงหน้า ครองภพคือเด็กคนนั้น และเป็นเด็กที่ตายเพราะการพิพากษาของเขา


“แล้วครอง...ครองคือเด็กคนนั้น...ขอโทษ...พี่ขอโทษ...”


ครองภพทนเห็นน้ำตาอีกฝ่ายไม่ได้อีกแล้ว เขาโอบร่มธรรมเข้ามาหา แต่อีกฝ่ายเอาแต่ร้องไห้ พร่ำบอกแต่คำว่าขอโทษ ยิ่งเห็นน้ำตา ยิ่งได้ยินแต่เสียงสะอื้น ครองภพก็ยิ่งทนไม่ได้ เขากดศีรษะอีกฝ่ายลงกับไหล่ ให้น้ำตาของร่มธรรมหลั่งบนบ่าของเขา กอดอีกฝ่ายด้วยสองแขน รัดให้แน่นเพื่อให้ร่มธรรมรับรู้ว่าคนคนนี้ไม่ยึดติดกับเรื่องในอดีตเหล่านั้น


ผู้ชายที่ชื่อครองภพคนนี้ อาจจะเคยเป็นเด็กหนุ่มที่ชื่อแผนคนนั้น แต่ชีวิตนี้ไม่ใช่ชีวิตก่อน หัวใจนี้ก็ไม่ใช่หัวใจจากชีวิตก่อน อะไรบางอย่างจากชีวิตก่อนอาจทำให้พวกเขาได้พบกัน แต่ไม่ได้มีอิทธิพลมากไปกว่าการกระทำที่พวกเขามีให้กันในชีวิตนี้


“ร่ม...ผมคือครองภพ”


คำพูดของคนที่กอดร่มธรรมเอาไว้ดังขึ้นที่ข้างหู ราวกับดึงสติคนกำลังร้องไห้ให้ตื่นจากภวังค์ ร่มธรรมเงยหน้าขึ้นมามองคนพูด น้ำตายังอาบใบหน้า แต่เมื่อครองภพช่วยไล้มันออกให้อย่างแผ่วเบา ม่านน้ำตาที่บดบังค่อยจางลง ก็ทำให้พบว่าชายตรงหน้าที่กอดเขาเอาไว้คือครองภพ


เป็นชายหนุ่มอายุ 22 ที่หน้าดุ ตาก็ดุ แต่เวลานี้กลับมองด้วยสายตาอ่อนโยน


“...คุณอาจจะเคยเป็นคนอื่น ผมก็อาจจะเคยเป็นเด็กคนนั้น พวกเราอาจจะเคยเป็นพวกเขา แต่ปัจจุบันไม่ใช่”


“...ปัจจุบันคุณคือร่มธรรม ผมคือครองภพ”


“เราอาจจะมาเจอกันเพราะอะไรบางอย่างในอดีต แต่ทางเลือกว่าเราจะเป็นอะไร หรือเป็นยังไงมันอยู่ในปัจจุบัน”



ร่มธรรมรู้สึกเหมือนหัวใจของตนเองที่เมื่อครู่หดตัวบีบคั้นด้วยความเสียใจ ค่อยๆผ่อนคลาย แล้วรับรู้ถึงเลือดเนื้อและความอบอุ่นหลั่งไหลเข้ามา


“ครอง...โกรธพี่มั้ย...โกรธพี่บ้างรึเปล่า”


“ชีวิตเก่าผมไม่รู้ แต่ชีวิตนี้...ผมมีอะไรที่ต้องโกรธคุณอีก?”


แม้ชาติที่แล้ว ต้นเหตุส่วนหนึ่งที่ทำให้ไอ้แผนต้องหมดลมอย่างเดียวดายด้วยความเจ็บปวด เกิดจากคุณหลวง แต่ครองภพไม่อยากผูกติดกับเรื่องราวเหล่านั้นอีกแล้ว


พวกเขาผ่านมันมานานแล้ว และไม่ควรหวนกลับไปคิดถึงอีก


   ชีวิตคนต้องเดินไปข้างหน้า มีแต่ผีเท่านั้นที่ติดอยู่ในอดีต


   “...ทิ้งชีวิตเก่าไปได้มั้ยร่ม เริ่มต้นกันใหม่ที่ชีวิตของเราที่เป็นของเราได้มั้ย เริ่มต้นที่ความรู้สึกของเราจริงๆ ไม่ใช่ความรู้สึกที่หลงเหลือมาจากชีวิตอื่นได้มั้ย ให้โอกาสตัวเราได้เริ่มต้นกันใหม่ที่ชีวิตนี้ ทั้งคุณทั้งผม เริ่มต้นจากเรา...”


ร่มธรรมมองคนตรงหน้าผ่านม่านน้ำตา ทั้งๆที่เขาเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เด็กคนนั้นเจ็บปวด แต่ครองภพก็ยังมอบความรู้สึกที่แสนมีค่าให้กับเขา


เราอาจจะเป็นพวกเขาเมื่อชีวิตที่แล้ว และชีวิตที่แล้ว...เราอาจทำเรื่องที่เลวร้ายต่อกัน


แต่เมื่อชีวิตนี้เราได้เริ่มต้นใหม่ เมื่อชีวิตนี้เราได้กลับมาพบกันใหม่ หัวใจสานสัมพันธ์พวกเราด้วยความรู้สึกที่มีค่าขนาดนี้ แล้วทำไม...เราถึงต้องติดอยู่ในอดีต


“เริ่มกันใหม่ เริ่มที่คุณ...ที่เป็นร่มธรรม กับผม...ที่เป็นครองภพ ให้โอกาสพวกเราได้เริ่มต้นใหม่ด้วยกันนะครับ”


คนอายุมากกว่าสูดลมหายใจลึก น้ำตายังเอ่อล้น แต่ก็ยอมพยักหน้ารับ


อดีตหวนกลับไม่ได้ แล้วเหตุใดเราที่อยู่ในปัจจุบันถึงจะก้าวเท้ากลับไปในอดีตที่แก้ไขไม่ได้ ทั้งๆที่ปัจจุบันต่างหากที่ทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงได้


เปลี่ยนแปลงที่เราในปัจจุบัน


เปลี่ยนแปลงที่เรา...ที่เป็นร่มธรรมและครองภพ


“อืม...เรามาเริ่มกันใหม่ เรามาเริ่มที่ชีวิตของเรา...”


………………….

[Dezair]

เริ่มต้นใหม่...


   วัฏสงสารหมุนเวียน มีเกิดมีตาย มีจุดเริ่มต้นมีจุดจบ


   นายช่วงผู้ฝืนกฎแห่งธรรมชาติ เกิดแล้วตาย แต่ไม่เกิดใหม่ เฝ้าวนเวียนติดตามผู้เป็นนายของตนด้วยใจภักดี นายผู้นี้ เป็นผู้มีเมตตา หาใช่เพียงแค่ชีวิตที่เกิดมาเป็นนายช่วง


   ชีวิตก่อนที่จะเกิดมาเป็นมนุษย์เพศชายผู้ชื่อว่าช่วง เขาเคยเกิดเป็นงู พลาดท่าไปพบตาแก่ผู้หนึ่ง จึงตีเขาจนตาย ห้วงสุดท้ายของชีวิตในชาตินั้น เขาเห็นชายหนุ่มผู้หนึ่งวิ่งเข้ามาห้าม ภาพจำสุดท้ายคือชายหนุ่มผู้นั้นมองเขาด้วยสายตาเวทนา ห้วงจิตสุดท้ายรับรู้ถึงความเมตตาอาทรที่มีต่อตน จึงตั้งใจมั่นจะติดตาม


   ชีวิตในชาตินั้นดับสูญ ดวงวิญญานงูไปเกิดเป็นคน นามว่าช่วง แม้นฐานันดรต่ำต้อยแต่ได้รับใช้ชายผู้ที่เคยเวทนาเขาในชาติที่เป็นงู นายช่วงดีใจกับชีวิตในชาติภพนี้ของตนยิ่ง ตั้งมั่นจงรักภักดี...จนกระทั่ง ไอ้แผนมาเยือน


   เขาไม่รู้ว่ามันเป็นใคร ชาติภพเก่าก่อนเคยเกี่ยวข้องกันหรือไม่ แต่คุณหลวงรักใคร่เอ็นดูมันปานลูกหลาน ไอ้แผนเองก็เทิดทูนคุณหลวงประหนึ่งผู้มีพระคุณ นายช่วงหวั่นเหลือเกิน...หวั่นว่าจะมีใครภักดีต่อคุณหลวงเกินหน้าเกินตา หวั่นว่าคุณหลวงจะเมตตามันมากเกินกว่าเมตตาเขา เขาต่างหากควรจะเป็นผู้ภักดีที่สุดในชีวิตของท่าน เขาต่างหากที่ควรจะได้รับความเมตตาของท่านมากกว่าใคร แต่ในเมื่อไอ้แผนเข้ามา มันแย่งทุกสิ่งไป สิ่งเดียวที่ต้องทำคือกำจัดมันให้พ้นทาง!


   ไอ้แผนถูกกำจัดด้วยการใส่ร้ายป้ายสี แต่เมื่อมันพ้นไปแล้ว อย่าคิดหวังว่าเขาจะให้มันมีชีวิต ตีงูต้องตีให้ตาย เขาจึงส่งคนไปทุบตีมันจนถึงแก่ชีวิต


   หลังความตายของไอ้แผน หลวงสุนทรวิจักษ์มิได้รับรู้เรื่องของมันอีก นายช่วงคิดว่าชีวิตอันแสนสุขของตนในอาณาจักรของคุณหลวงจะกลับมา แต่คล้อยหลังเพียงหนึ่งปี คล้ายเวรกรรมตามทัน นายช่วงถูกฆ่าตาย จับมือคนทำไม่ได้ แต่ความตายของนายช่วงมิใช่การเดินทาง หาใช่การพลัดพราก เพราะตายแล้วก็มิได้ไปผุดไปเกิด ดวงจิตตั้งมั่นจงรักภักดี จึงดื้อดึงติดตามดูแลหลวงสุนทรวิจักษ์แม้เหลือเพียงวิญญาน


หลังจากนั้นอีกสองปี หลวงสุนทรวิจักษ์ก็จากไปด้วยโรคร้าย ดวงวิญญานของคุณหลวงมิได้ยึดติด สิ้นอายุขัยก็เวียนว่ายตายเกิด แต่นายช่วงมิใช่เช่นนั้น


ชาติก่อนเป็นงู ก่อนตายจากชาตินั้น เห็นเพียงวูบเดียวว่าชายผู้นี้มีเมตตาต่อตนก็มาเกิดใหม่เป็นนายช่วงเพื่อตามตอบแทน ครั้นเป็นนายช่วง ชายผู้นี้ก็ยังคงมีเมตตาต่อตน ดวงจิตจึงกลายเป็นยึดติด ต่อให้ชายผู้นี้เกิดใหม่ นายช่วงก็ยังไม่ลดละ


จิตประสงค์ดี...ติดตามดูแล ขอให้คุณหลวงจดจำตนได้


จิตมุ่งร้าย...กีดกันอย่าให้ไอ้แผนมากล้ำกรายชีวิตคุณหลวงอีก


   ชาติต่อมา หลวงสุนทรวิจักษ์ไปเกิดเป็นชาย แม้นรูปร่างหน้าตาจะแตกต่างจากหลวงสุนทรวิจักษ์ที่นายช่วงเคยรู้จัก แต่จิตที่ผูกพันย่อมรับรู้ว่าท่านไปเกิดเป็นใครจึงตามดูแลประคบประหงม ในขณะที่จิตอาฆาตก็ทำให้รับรู้ว่าไอ้แผนไปเกิดเป็นสตรีผู้หนึ่งในต่างแดน นายช่วงไม่รู้ว่าที่นั่นคือที่ใด แต่หน้าตาผมเผ้าเสื้อผ้าอาภรณ์ของไอ้แผนในชีวิตนั้น หากจะกล่าวว่าคุ้นเคยก็ต้องเรียกว่า ‘แหม่ม’ มันเฝ้าอธิษฐานว่าอย่าให้ไอ้แผนมาพบคุณหลวงของมัน ทั้งสองในชาตินั้นต่างคนต่างไม่แม้แต่จะได้พบกัน และหมดลมหายใจอย่างไร้คู่ครอง


ดวงวิญญานที่ไม่ยึดติด ไหลเวียนเข้าสู่วัฏสงสารอีกครั้ง



คราวนี้หลวงสุนทรวิจักษ์เกิดเป็นสุนัข นายช่วงผู้ภักดีก็ยังติดตามดูแลสุนัขตัวนั้น มิได้สนใจรูปลักษณ์แต่ประการใด ในขณะที่จิตอาฆาตรับรู้ว่าไอ้แผนตายจากชาติภพที่เกิดเป็น ‘แหม่ม’ ไปเกิดเป็นนก นายช่วงลิงโลด คิดไว้แล้วว่าไอ้แผนต้องไม่ได้พบคุณหลวงอีกแน่ อายุขัยของสุนัขนั้นสั้น ที่สั้นยิ่งกว่าคืออายุขัยของนก ทั้งสุนัขและนกล้วนต้องมีคู่ครอง แต่สัตว์สองตัวนั้นแปลก นกตัวนั้นตายก่อนตามอายุขัยโดยไร้คู่ สุนัขเลี้ยงตัวนั้นก็ไม่มีคู่จนกระทั่งตายอย่างสงบ และใช่...ไม่ได้พบกันเช่นเดียวกับชาติก่อน


ดวงวิญญานกลับเข้าสู่การเวียนว่ายตายเกิดอีกครั้ง และครั้งนี้...เกิดเป็นร่มธรรม


นายช่วงยินดียิ่งกว่าชาติภพใดๆ เมื่อคุณหลวงในชาตินี้มองเห็นตนตั้งแต่เด็ก แม้จะไม่อาจจดจำว่าชาติภพหนึ่งพวกเขาเป็นใคร แต่คุณหลวงในชีวิตนี้มอบความปรารถนาดีให้แก่เขาไม่ต่างกับชาติเก่าก่อน แม้นเมื่อเติบใหญ่ คุณหลวงจะมองไม่เห็นตนอีก แต่ก็ยังเข้าไปพบท่านในฝันได้เสมอ


แต่...ชีวิตในชาตินี้ที่นายช่วงยินดี กลับไม่อาจยินดีได้ตลอดไป


ไอ้แผนปรากฏตัว


ลางสังหรณ์บอกนายช่วงว่าคำอธิษฐานที่เฝ้าภาวนามาหลายชาติภพกำลังจะไม่เป็นจริง


ไอ้แผนกำลังจะเข้ามาในชีวิตของคุณหลวง


นายช่วงรู้สึกเหมือนพื้นที่อันแสนสงบของตนเองถูกทำลาย ชีวิตก่อนที่ไอ้แผนเคยเข้ามาในชีวิตของคุณหลวง จนท่านรักใคร่เอ็นดูมันมากกว่าใคร นำความอิจฉาริษยามาสู่เขาเพียงใด ชาตินี้จะไม่มีวันซ้ำรอย!


มีความเชื่อที่ว่า ผลบุญและเวรกรรมชักจูงผู้คนให้มาพบเจอกันโดยไม่ตั้งใจ นายช่วงไม่ใช่คน แต่ก็มิได้หมายความว่าเขาจะรอดพ้นการพบเจอโดยบังเอิญ


เบญญาเป็นหนึ่งในคนจำนวนมากที่รายล้อมรอบตัวคุณหลวงของนายช่วง ไม่รู้ด้วยบุญกรรมประการใด เบญญาสื่อสารกับเขาได้ นายช่วงไม่รู้ว่าจะมีเรื่องใดดีไปกว่านี้อีกแล้ว เบญญาทำให้ฝันของเขาเป็นจริง


หญิงสาวรักหลงคลั่งใคล้คุณหลวงของเขา เรียกแต่ ‘พี่ร่ม’ ทุกคำ แม้จะแสลงหูนายช่วงปานใด แต่เพื่อให้ได้ซึ่งประโยชน์ที่ต้องการ นายช่วงทำหูทวนลม แล้วเลือกใช้แต่สิ่งที่เบญญาทำให้แก่เขาได้


สุดท้าย...คุณหลวงออกห่างจากไอ้แผน


ไม่แม้แต่จะได้รู้จักกันด้วยซ้ำ


น่ายินดียิ่ง! น่ายินดี!!


ความสงบกลับมาเยือนอีกครั้ง และเขาคิดว่าทุกอย่างคงไม่ซ้ำรอยเดิมอีกแล้ว


แต่ความแน่นอนคือความไม่แน่นอน


ราวโชคชะตาขีดเส้นเอาไว้ ราวบุญกรรมชักพา หลวงสุนทรวิจักษ์ในชาติภพที่เกิดเป็นร่มธรรมได้พบไอ้แผนที่เกิดเป็นครองภพ แม้นนายช่วงจะร่วมมือกับเบญญาก็แล้ว แม้นจะเพียรพยายามก็แล้ว แต่ยิ่งลงมือให้คนทั้งคู่พลัดพราก กลับยิ่งกลายเป็นผูกมัดให้ร่มธรรมครองภพผูกพันแนบแน่น


ที่เลวร้ายไปกว่านั้น ไม่รู้เหตุใด ดวงจิตของนายช่วงผูกพันกับเบญญา!!


ภายหลังเหตุการณ์ในอาคารร้าง ครองภพและร่มธรรมปลอดภัย เบญญากลายเป็นบ้า หล่อนอาละวาดสลับกับเงียบซึม


ยามหล่อนเงียบ ไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร...แต่นายช่วงรู้


เบญญาเงียบ เพราะหล่อนเห็นเขา ยามใดที่เขาพยายามจะกลับไปหาคุณหลวง หล่อนไม่เห็นเขา เมื่อนั้นหล่อนจะอาละวาด


“ไอ้ผีเหี้ย! ไอ้ผีจังไร! มึงอยู่ไหน! มึงออกมา! มึงเอาพี่ร่มคืนมา!!”


เสียงอาละวาดของหล่อนไม่เพียงดังในห้องพัก แต่ดังเข้ามาในหัวของนายช่วง ไม่ว่าเขาจะอยู่แห่งหนใด เขาจะถูกเสียงของหล่อนปลุกเร้าให้จำต้องกลับไปอยู่กับหล่อน


แล้วพอหล่อนเห็นเขาปรากฏตัว หล่อนก็เงียบ


เขาเคยพยายามดิ้นรนไม่กลับไป หล่อนก็เงียบ เพราะได้รับยา แต่พอหล่อนเงียบด้วยปาก ในใจของหล่อนกลับอาละวาดจนเขารับรู้ สุดท้ายนายช่วงก็ต้องกลับไปพบหล่อน...แม้กระทั่งในฝัน


ใช่...ในฝันของหล่อน


เขาถูกหล่อนบังคับให้ต้องพบหน้าทั้งหลับทั้งตื่น


หนึ่งผีผู้ยึดติด วันนี้กลายเป็นฝ่ายถูกยึดติดบ้างแล้ว นี่คงเป็นเวรกรรมของเขาที่ครอบครองคุณหลวงเอาไว้หลายภพหลายชาติ นี่คงเป็นเวรกรรมของเขาที่ดึงดันฝืนกฎธรรมชาติ


วันนี้ ธรรมชาติมอบกฎแห่งกรรมให้เขาแล้ว


“มาแล้ว...มาแล้ว...อย่าหวัง...กูไม่ได้...มึงก็ต้องไม่ได้...” เสียงพึมพำของหญิงสาวดังขึ้นเบาๆ ตามด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้มสมใจ ดวงตาของหล่อนเลื่อนลอย คล้ายไม่ได้สนใจร่างของชายฉกรรจ์ที่ยืนอยู่มุมห้องอีก แต่ยามใดที่นายช่วงหายตัวไปจากตรงนั้น เมื่อนั้นเสียงอาละวาดของหล่อนจะดังขึ้น


...เงียบขรึม เหม่อลอย สลับกับอาละวาด คุ้มคลั่ง…


ดวงจิตของนายช่วงผูกติดกับหญิงผู้นี้


นับจากนี้...ไปจนกว่าหล่อนจะเข้าสู่วัฏสงสารอีกครั้ง ซึ่งไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึงเมื่อใด


ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้า)

ตอนนี้เป็นตอนที่เฉลยชื่อเรื่องค่ะ ‘เวรกรรมตามทันในภพนี้’ คือเวรกรรมที่ผีอย่างนายช่วงได้รับ จริงๆ บัวตีความว่าเวรกรรมคือการกระทำ ไม่ว่าจะเป็นการกระทำของคนหรือผี และเวรกรรมไม่ใช่ว่าทำอะไรก็จะได้อย่างนั้นตอบ แต่ทำอะไรก็จะผูกพันการกระทำของตนเองไปสู่ผลลัพธ์ ไปสู่คนรอบข้าง ไปสู่สภาพแวดล้อมค่ะ

นอกจากนั้น ในชื่อเรื่องจะเห็นว่าใช้คำว่า ‘ภพนี้’ ทั้งๆที่ส่วนใหญ่ เรามักจะคุ้นกับคำว่า ‘เวรกรรมตามทันในชาตินี้’ ที่ใช้คำว่า ภพ ก็เพราะคล้องกับชื่อของครองภพค่ะ จะบอกว่าครองภพเป็นคนที่เข้ามาทำให้นายช่วงถูกเวรกรรมตามทันก็ว่าได้ค่ะ

อีกจุดสำคัญ คือทั้งร่มธรรมและครองภพ ต่างไม่มีใครรู้อดีตชาติที่ชัดเจน รู้เป็นฉากๆ และรู้จากภาพฝัน อดีตทำให้พวกเขาได้เจอกัน แต่การกระทำในปัจจุบันจะเป็นตัวกำหนดทิศทางความสัมพันธ์ของพวกเขา คำว่าปัจจุบันสำคัญ ก็เลยเป็นคอนเซ็ปต์ของเรื่องนี้ค่ะ

ขอบคุณคนอ่าน คนเม้นท์ และทุกกำลังใจ บัวได้รับความช่วยเหลือจากกำลังใจของคนอ่านไว้มากเลยค่ะ ขอบคุณจริงๆค่ะ

เจอกันพฤหัสหน้าค่ะ

[Heroyj]

 

[iceman555]

 

[ืniyataan]

พี่ๆเขารักน้องชายกันมากจริงๆ..เอ็นดู   

[PharS]

 

[k2blove]

คลายความสงสัยเรื่องเบญญาไปแล้ว แต่มาผูกพันกับนายช่วงแทน
เรียกว่าเวรใครกรรมมัน แต่ว่าคุณเทพไม่ได้ผูกพันกับใครเลยใช่ไหม

ครองภพแน่วแน่มาก จนรุ่งโรจน์เป๋ไปเลย แหมเอาสร้อยน้องเขาไปใส่แถมเยาะเย้ยเขาอีก อิอิอิ
ดีใจกับทุกคนที่เรื่องร้าย จะกลายเป็นดีนะ จะรอพฤหัสหน้าจ้าา
 

[งงปะ]

คลี่คลายแก้ปมไปหมดเลย
ต่อไปก็คงมีแต่การแสดงความรักของสองคนละมั้ง

[silverspoon]

ซาบซึ้งเเละขนลุก

[Ac118]

พี่โรจน์หวงน้อง พี่ธาดาหลงน้อง โอ้ยย ว่างๆไปนัดกินข้าวแล้วนั่งอวยน้องชายกันดีไหม55555

นึกว่าผีโจงหายไป โดนเบญญาจองเวร! จิกด่าอาละวาดจนไปไหนไม่ได้ เบญญาน่ากลัวกว่าผีอีก!! กรรมใครกรรมมันนะนายช่วง

[mild-dy]

 

[BitterCucumber]

เพราะนายช่วงเราจึงได้นิยายชื่อนี้มา เซอร์ไรส์มาก55555

ครองพูดดีมากตอนที่บอกว่าอายุน้อยกว่าก็จะได้ดูแลร่มได้ตอนร่มแก่ ประทับใจจจจจจจจจจจ ละเป็นคนอยู่กับปัจจุบันอ่ะ สามารถพูดให้พี่ร่มที่ยังยึดติดกับอดีตคลายใจลงได้ เนี่ยยยยยยย ดูเป็นผู้ใหญ่แล้วนะครอง ปรบมือๆ

[mab]

5555 เดาไม่ผิดเลยว่าผีตาช่วงหายไปเพราะไปอยู่กับเบญญาแน่นอน

ขอให้พี่ร่มอย่ายึดติดอดีตเลยนะ
มาครองรักกันกับน้องครองในชาตินี้ให้มีความสุขดีกว่า