หัวข้อ: ...เวรกรรมตามทันในภพนี้..ตอนพิเศษ ผ้ากันเปื้อน...=> หน้าที่ 17 (26/09/2020)

[iceman555]

โอ๊ยยย ลุ้นๆๆ ตื่นเต้นมากๆ

[MyLavenderLand]

ทั้งหนุ่ย ทั้งเบญญา อะไรหล่ะนี่ แค่พี่ร่มกับครอง แกก็เล่นไม่พอเหรออิผี!  จะเล่นคนรอบตัวร่ม กดดันร่มให้ออกจากวงการสินะ สาดข้าวสารใส่สักกำเลยแม่ง!

[anntonies]

เค้าจูบกันแล้วววววววววววว   
ชอบความฟาดกันไปมาไม่ยอมแพ้ของแต่ละคน ทำเอาฮอตไปหมดเลยจ้าแม่
แต่ตอนนี้ช่วงหลังอิรุงตุงนังมาก
ทั้งเบญทั้งหนุ่ย ทำเอาป่วนไปหมด
ขออย่าให้เกิดอะไรขึ้นเลย 
ถึงจะบอกว่าต้องมีอุปสรรค แต่ก็ขออย่าให้ยากเกินไปเลยเถิ๊ดดดด 

[ืniyataan]

ลุ้น..นนนนน  เบญญาก้อน่าสงสัย หนุ่ยก้อน่าสงสัยไม่แพ้กัน 

[งงปะ]

ตามอ่านจนทัน
ลึกลับมากตอนนี้
ติดเลยเรื่องนี้ชอบมาก ออกแนวลี้ลับ
อยากรู้ว่าตกลงเรื่องนี้มีผีกี่ตัว
ปล.แอบเศร้าเล็กน้อยที่ต้องรอแต่ละตอนทุกวันพฤหัส ใจมันจะขาดรอนๆอยากอ่านทุกๆวันๆเลย 555

[silverspoon]

เบญ คือตัวเชื่อมอะไรรึป่าวนะ

[cavalli]

 

[LadySaiKim]

นี้คือเริ่มสงสัยเบญละนะ

[PrimYJ]

แล้วใครเป็นคนโทรตามหนุ่ย แล้วเบญญาอีกล่ะ

[TheDoungJan]

เริ่มลามมาที่คนรอบตัวแล้วหรอเนี่ย

[miikii]

แล้วอีกคนเป็นใคร
นายนั่นไปทำอะไรมาถึงโดนไล่ออกจากบ้าน

[mab]

ทำไมเบญญาถึงต้องตามติดพี่ร่มขนาดนั้นนะ
เป็นแฟนคลับที่ทุ่มเทจริงๆ
งี้น้องครองจะไม่หึงบ้างเหรอ 

[sompong]

รุ้นนนมาก

[Ginny Jinny]

เข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ 

[Ac118]

สถานะไม่ระบุ แต่จูบกันแล้ววว พี่ร่มจูบมาจูบกลับไม่โกง เด็กมันร้อนแรงจะยอมแพ้ได้งัย แง้งงง 

ทั้งผีทั้งคนล่อกันให้วุ่น เบญแปลกๆไหม จะมาทำไม ปกติไม่ได้ตามคิดขนาดนี้มั้ย พี่หนุ่ยที่โดนหลอกให้มาอีก มันจงใจกดดัน ทำกับคนรอบข้างพี่ร่ม อย่าให้น้องครองจับได้นะพวกแก รู้เรื่อง!

[•♀NoM!_KunG♀•]

เห้อออออ จะใช่มั้ยอะ

[BitterCucumber]

เบญจ้างหนุ่ยมาแน่ๆอ่ะ ละที่ถ่ายละครก็เฮี้ยนด้วยไง ดึกๆแบบนี้จะมีตัวอะไรออกมาไหม

[malula]

ผู้ร้ายเผยหน้าออกมาแล้ว

[t2007]

ลุ้นๆ

[Dezair]

*แอบคิดว่ามันน่ากลัวนิดหน่อย ถ้าใครไม่ถนัด เก็บไว้อ่านกลางวันนะคะ

เวรกรรมตามทันในภพนี้
By: Dezair
………………………………
ตอนที่ 13


เพราะต้องช่วยกันตามหาหญิงสาวเพียงคนเดียวในยามค่ำคืนที่ทั้งมืดและเปลี่ยว ทีมงานจึงแบ่งกันเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งเข้าไปหาในอาคาร อีกกลุ่มเดินหารอบอาคาร



ร่มธรรมและครองภพอยู่กลุ่มที่สอง


ตอนแรกก็เดินจับกลุ่มกันมาอย่างดี แต่พอเดินไปได้พักหนึ่ง เมื่อครองภพหันหลังกลับไปก็พบว่าเหลือเพียงพวกเขาสองคน รอบกายคือสถานที่รกร้าง เห็นไกลๆคืออาคารร้างซึ่งใช้เป็นที่ถ่ายทำเมื่อตอนกลางวัน


แต่...เมื่อครู่นี้พวกเขาเริ่มต้นจากหน้าอาคาร ในกลุ่มตกลงกันว่าจะเดินวนรอบตึก ไม่แตกกลุ่ม หากใครจะไปทางใดให้ส่งเสียงบอก ตลอดทางที่เดินครองภพไม่ได้ยินเสียงใครตะโกนบอกให้ไปทางไหนเลย สมาธิทำให้เขามุ่งมั่นตามหาเบญญา รู้ตัวอีกทีก็เหลือเพียงพวกเขาสองคนและจุดที่ยืนซึ่งห่างไกลจากอาคารซึ่งเป็นจุดเริ่มต้น


บรรยากาศวังเวงผสมกับความไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดจึงเหลือพวกเขาเพียงสองคนและเดินออกมาไกลถึงเพียงนี้ ทำให้ครองภพเริ่มหวั่นใจ เขาคว้าแขนคนข้างกายเอาไว้ทันที


ร่มธรรมเองก็กังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้นเช่นกัน เขากระชับมือของครองภพ ต่างคนต่างห่วงคนข้างกายของตนเอง มือหนึ่งจับกันแน่น อีกมือจับไฟฉายสาดไปทั่ว


“คุณเบญ! คุณเบญอยู่แถวนี้รึเปล่าครับ!” ร่มธรรมส่งเสียงเรียก แต่ไร้เสียงตอบกลับ


“ผมว่าเรากลับไปที่ตึกนั่นดีกว่า เราออกมาไกลไปแล้ว” ครองภพเสนอ ซึ่งหนุ่มรุ่นพี่เองก็เห็นด้วย แต่ก่อนที่จะหันหลังเดินกลับ เสียงโทรศัพท์ของครองภพก็ดังขึ้น เขาเอาไฟฉายใส่กระเป๋ากางเกงข้างหนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดรับสาย


“ครับ คุณโรจน์”



ชื่อที่ปรากฏบนหน้าจอคือรุ่งโรจน์ซึ่งรู้เรื่องจากพี่สาวแล้ว ดังนั้นเสียงแผดของนายตำรวจหนุ่มจึงดังเข้ามาในสายทันที


‘ทำไมไอ้ร่มไม่รับโทรศัพท์!’


“ร่มอยู่กับผม” ครองภพกำลังจะหันไปยังคนข้างกาย แต่จู่ๆก็รู้สึกว่ามือที่เขาจับอยู่กระตุกแล้วหลุดจากมือไป ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อย นึกว่าร่มธรรมหกล้ม ทว่าพอก้มลงมองกลับมีเพียงพื้นรกร้าง พอเงยหน้ามองที่ที่ร่มธรรมเคยยืนก็ยิ่งว่างเปล่า...ไร้วี่แววใดๆ


ครองภพเบิกตาโตด้วยความตกใจ แค่เสี้ยววินาทีที่เขาให้ความสนใจกับเสียงของรุ่งโรจน์ ร่มธรรมกลับหายไป!


“ร่ม! ร่ม! คุณอยู่ไหน”


‘ทำไม?! เกิดอะไรขึ้น?!’ เสียงของรุ่งโรจน์ดังลอดมาทางโทรศัพท์ ครองภพหมุนตัวโดยรอบ หัวใจเต้นถี่ขึ้นในวินาทีนั้น เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่คนที่เขาเดินจับมือมาดีๆ จู่ๆก็รู้สึกว่ามือที่เขาจับกระตุก จากนั้นก็หายไป


หายไปทั้งมือ หายไปทั้งคน!


“ร่มหายไป!”


‘อะไรนะ?!!’


“ร่มหายไป! เขาหายไป!...” ครองภพพูดไม่ออก เขารีบสาวเท้าก้าวเดินกลับไปทางเก่า ตะโกนเรียกร่มธรรมไปตลอดทางแต่ไม่มีเสียงตอบกลับ


“ร่ม! ร่ม!! คุณอยู่ไหน!!”


‘ครอง! ครอง! ฟังก่อน!!’


ครองภพยังก้าวเดิน ใช้สติส่วนหนึ่งกับการกวาดตามองหาร่มธรรม อีกส่วนตั้งใจฟังจากปลายสาย หัวใจเต้นถี่ด้วยความตื่นตระหนก


‘คนที่ตายในอุบัติเหตุพร้อมพ่อของพวกพี่ เป็นน้องชายของพนักงานที่ออฟฟิศไอ้ร่ม!’



“อะไรนะ?! หมายความว่าแก้แค้น?!”


‘ไม่รู้ แต่ตอนนี้มีแค่นี้ เขาเข้ามาทำงานกับไอ้ร่มหลังจากเกิดอุบัติเหตุครั้งนั้น แล้วตั้งแต่ร่มกลับมาเข้าวงการ ทุกครั้งที่พี่รินได้จดหมายขู่ เขาอยู่ใกล้ๆแถวนั้น แล้วเขาก็รู้จักคอนโดของพี่รินด้วย’


ครองภพใจหายวาบ


...พนักงานที่ออฟฟิศของร่มธรรม…


…คนที่สามารถเข้าใกล้สถานที่ที่ร่มธรรมมาออกกอง...


…คนที่รู้จักคอนโดของรินฤดี…


“เมสเซ็นเจอร์...” เขาเอ่ยเสียงพร่า


‘ใช่! คนส่งเอกสาร...ชื่อหนุ่ย’


“เขามาที่นี่!”


ปลายสายเงียบกริบ ดูเหมือนจะตกตะลึงไปแล้ว


“ไอ้เวรตะไลนั่นบอกว่ามีคนให้มารับเอกสารที่นี่ แต่ร่มเช็คกับเลขาฯแล้วไม่มี!”


‘แล้วตอนนี้มันอยู่ไหน!’


“ออกมาตามหา...” ครองภพรู้สึกเหมือนหัวใจที่หายไปเมื่อครู่นี้ หายซ้ำเป็นครั้งที่สอง



หากเรื่องนี้ไม่ได้มีคนลงมือแค่คนเดียว หากไม่ใช่แค่คนส่งเอกสารที่ต้องการแก้แค้นให้กับคนในครอบครัวในครั้งนั้น แต่ร่วมมือกับผู้หญิงสักคนที่รักร่มธรรมมากเล่า?


“เบญญา...”


‘แฟนคลับไอ้ร่ม?’


“ใช่! ผู้หญิงคนนั้นตามร่มมาที่นี่ แล้วเขาบอกว่าหลงทางให้พวกเรามาตามหา!”


‘จะเช็คเรื่องของเขาเดี๋ยวนี้!’


ครองภพรับคำ ก่อนจะตัดสายในวินาทีนั้น เขากวาดตามองความมืดสลัวรอบตัวด้วยสติสัมปัญชัญญะและความตั้งใจมั่น ไฟฉายในมือจู่ๆก็ดับสนิท อาศัยเพียงแสงจันทร์ให้ความสว่างและหน้าจอโทรศัพท์ แต่เวลานี้เครื่องมือสื่อสารคืออุปกรณ์ที่สำคัญที่สุด เขาไม่อยากให้มันเสียพลังงานไปกับการให้แสงสว่างทั้งๆที่มันควรจะเป็นที่พึ่งสุดท้ายในการติดต่อกับคนอื่น


ชายหนุ่มวัย 22 ไม่รู้ว่าเขากำลังพบเจอกับอะไร กับคนแค้นเคือง กับคนที่รักหลงมัวเมา หรือกับสิ่งที่ไม่ใช่คน แต่ไม่ว่าจะเป็นใครก็ตาม เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ร่มธรรมอยู่ในมือพวกมัน!


เขาจะตามร่มธรรมกลับมา!!


…………………….


“ครอง? ครองอยู่ไหน ครอง”


ร่มธรรมไม่รู้ว่าเมื่อครู่นี้เกิดอะไรขึ้น เขารู้สึกเหมือนร่างถูกกระตุกแรงๆ แล้วจู่ๆมือของเขาก็หลุดจากมือของครองภพ ร่มธรรมรู้สึกเวียนศีรษะเหมือนโลกหมุน รู้สึกเหมือนถูกคนจูง เขาพยายามตั้งสติยื้อร่างเอาไว้ แต่อ่อนเปลี้ยไปหมด รู้ตัวอีกที ถึงได้เห็นว่าตนเองยืนอยู่ในอาคารร้างที่มาใช้ถ่ายทำเมื่อตอนกลางวันแล้ว


ชายหนุ่มพยายามยืนอยู่กับที่ สาดไฟฉายไปมาในโถงที่มืดมิด อาคารร้างแห่งนี้สมกับที่ทางกองถ่ายเลือกมาถ่ายทำซีนสยองขวัญ แม้ชายหนุ่มจะไม่กลัวผีสางนางไม้ แต่บรรยากาศวังเวงก็ทำเอาใจฝ่อ ทว่า...เบญญาหายตัวไป ระหว่างหญิงสาวร่างเล็กกับผู้ชายวัยหนุ่มฉกรรจ์ร่างสูงอย่างเขา ย่อมควรจะห่วงเบญญามากกว่า


“คุณเบญ...คุณเบญอยู่แถวนี้รึเปล่าครับ”


“พี่ร่ม...” เสียงแว่วดังมาเข้าหู ร่มธรรมกำลังจะก้าวเท้าตามเสียง แต่ใจบอกให้เขาอยู่กับที่ เวลานี้เขาไม่รู้ว่าอยู่ส่วนใดของอาคารด้วยซ้ำ ไม่ควรก้าวสุ่มสี่สุ่มห้าไปทิศใดให้หลงมากกว่าเดิม


“คุณเบญ...ถ้าคุณได้ยินเสียงผม ให้คุณออกมาหาผมตรงนี้” ร่มธรรมสาดไฟฉายส่องไปมาแต่ไม่เห็นวี่แววของใครสักคน ไม่ได้ยินเสียงตอบกลับด้วยซ้ำ ทว่าจู่ๆกลับได้ยินเสียงอะไรบางอย่างแหวกอากาศลงมาเหนือศีรษะของเขา


ขวับ!


พลั่ก!!


แม้จะเพิ่งกลับเข้าวงการ แต่เพราะต้องถ่ายทำซีรี่ส์ที่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ ย่อมต้องฝึกฝนร่างกาย ดังนั้นก่อนที่จะมีอะไรมาปะทะ จึงยกแขนขึ้นป้องกันตัวเสียก่อน


“โอ๊ย!!” แม้จะรู้วิธีการป้องกันตัว แต่อาการบาดเจ็บจากคราวก่อนย่อมส่งผลเมื่อถูกทำซ้ำ ร่มธรรมหน้าตาเหยเก ไฟฉายในมือสาดไปกระทบกับใบหน้าผู้ประทุษร้ายทันที


“หนุ่ย!”



พนักงานส่งเอกสารที่ร่มธรรมคุ้นเคยยังคงกำไม้หน้าสามไว้คามือ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย ทั้งรู้สึกตัวผิดชอบชั่วดี ทั้งละล้าละลัง ร่มธรรมตกตะลึงไม่คิดว่าคนที่เขาให้ความเอื้ออาทรจะทำร้ายเขาเช่นนี้


“พี่ร่ม...” เสียงของหญิงสาวดังขึ้นเบื้องหลังหนุ่ย ร่มธรรมหันไปมองแล้วก็เบิกตาโตที่เห็นเบญญายืนสะโหลสะเหล หน้าตาตื่นตระหนก เพราะสมาธิถูกดึงไปทางหญิงสาว ร่มธรรมจึงไม่ทันระวังหนุ่ย คราวนี้เขาไม่ได้หวดไม้ลงมาซ้ำ แต่จับล็อคคอแล้วโปะผ้าเข้าที่ครึ่งปากครึ่งจมูก


ร่มธรรมดิ้นอึกอัก ตาเหลือก มือเอื้อมไขว่คว้าอยากจะช่วยเบญญา แต่สติกลับลางเลือนลงอย่างรวดเร็ว


ร่างของเขาทรุดฮวบลงกับพื้น สติสุดท้าย เขาเห็นหนุ่ยเข้ามาประคอง ทว่าเหนือใบหน้าของหนุ่ยคือใบหน้าของเบญญา


หล่อนกำลังยิ้มจาง...สมใจ


..................


........


...


ร่มธรรมยืนอยู่หน้าบ้านทรงโคโลเนียลหลังใหญ่ที่คุ้นตา เขาก้าวเท้าเดินเข้าไปภายในอย่างเชื่องช้า บ่าวไพร่มากมายขวักไขว่ ดูราวกับกำลังมีงานเลี้ยงรื่นเริง หญิงร่างท้วมผู้หนึ่งเดินคุยกับเด็กหญิงผ่านหน้าเขาไป ได้ยินเสียงแว่วๆของหล่อนดังเข้าหู


“ไอ้แผนมันเรียนหนังสือเก่ง รู้ที่ต่ำที่สูง ถึงจะไม่ชอบใจที่มันมิใช่ลูกคุณพ่อ แต่ก็อย่าแสดงกิริยาไม่เหมาะสม อย่างไรเสีย คุณพ่อก็เอ็นดูมันมาก”


“ค่ะคุณแม่”


ร่มธรรมหันมองตาม แต่ร่างของหญิงผู้นั้นและเด็กสาวกลับหายออกไปนอกประตูแล้ว เขาหันกลับมากวาดมองไปรอบตัวอีกที คราวนี้เห็นเด็กหนุ่ม 2 คนเดินลงมาจากบันได เด็กหนุ่มผู้หนึ่งนั้นสดใสร่าเริงใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม อีกผู้หนึ่งเดินคล้อยตามหลังสงบเสงี่ยมเจียมตัว


“คุณพ่อบอกว่าจะจัดงานวันเกิดครบ 16 ให้พวกเรา!” เด็กหนุ่มผู้สดใสร้องอย่างดีอกดีใจ


“คุณหลวงจัดให้คุณเทพขอรับ”


“แต่เราเกิดปีเดียวกันนะไอ้แผน เมื่อตะกี้คุณพ่อก็บอกอยู่ว่าไหนๆก็อายุเท่ากันแล้ว ก็จะจัดงานให้เอ็งไปด้วย!”


“ถึงเกิดปีเดียวกัน ก็มิได้ขอรับ”


“ไฮ้! พูดแต่คำว่าไม่ได้ๆ คำสั่งคุณพ่อ เอ็งกล้าขัดรึ! อีกอย่าง เอ็งอยู่บ้านนี้มาก็ 3 ปีแล้ว ต้องมีงานเลี้ยงให้ซี! จึงจะถูกต้อง!”


ร่มธรรมเพ่งมองเด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่า ‘ไอ้แผน’ เขาเคยเห็นไอ้แผนมาแล้วหลายครั้งในความฝัน แต่ทุกครั้ง เด็กหนุ่มที่ชื่อแผนมักมาพร้อมกับร่างกายมอมแมม มีแผลแตก และดวงตาอาฆาต ทว่าเด็กหนุ่มที่ชื่อแผนที่เขาเห็นในคราวนี้ กลับดูเป็นเด็กหนุ่มผู้ถูกเลี้ยงดูอย่างดี แม้จะไม่ได้สวมเสื้อผ้าหรูหราอย่าง ‘คุณเทพ’ ก็ตาม


“เอาล่ะ! แต่ก่อนจะถึงงานเลี้ยง เอ็งต้องมาสอนการบ้านข้าก่อน เฮ้อ! ถ้าไม่ได้เอ็ง ข้าคงเลิกเรียนไปนานแล้วเชียว”


“กระผมเพียงแนะเล็กน้อยเท่านั้น แต่เพราะคุณเทพหัวไว จึงทำได้...” ผู้ถูกเรียกว่าคุณเทพโบกมือหย็อยๆราวกับไม่อยากฟัง


“ข้าหัวช้ามาแต่เด็ก จนกระทั่งได้เอ็งมาสอนการบ้านนี่แล”


“หามิได้ขอรับ กระผมเพียง...”


“ไฮ้ๆ ไม่ใช่เพราะเอ็งก็ได้ เพราะข้าหัวไวฉลาดเฉลียวก็ได้ ไป! ทำการบ้านเถิด! ข้าจะได้ไปเที่ยวเล่นเสียที!”


เด็กหนุ่มทั้งสองคนเดินหายออกไปทางประตูบ้าน ร่มธรรมมองส่งจนสองร่างนั้นหายไปกับแสงจ้า แต่กระนั้นเขาก็ไม่เข้าใจ


…‘ไอ้แผน’ ผู้นี้ดูแล้วไม่น่าจะถูกลงโทษจนอาฆาตมาดร้ายเลยไม่ใช่หรือ? …



ชายหนุ่มได้แต่ครุ่นคิด รู้ตัวอีกที รอบกายก็มืดมิด ก่อนจะกลายเป็นภาพในห้องหนึ่งที่มีโต๊ะไม้วางเรียงเป็นแถวตอน แต่ละโต๊ะมีหนังสือวางซ้อน บ้างเยอะบ้างน้อย คล้ายห้องพักครู


เด็กหนุ่มที่ชื่อแผนนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวหนึ่ง อีกฝั่งของโต๊ะคือหญิงสาวที่กำลังพูดอะไรบางอย่าง เมื่อร่มธรรมเดินเข้าไปใกล้ ก็ได้ยินเสียงของหล่อนที่แฝงด้วยความปลื้มปิติ


“คุณหลวงคงดีใจมากเทียว ถ้ารู้ว่าเธอได้เรียนต่อโรงเรียนฝึกหัดอาจารย์”


เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง หน้าตาแช่มชื้นอย่างดีอกดีใจ


“ครูอย่าเพิ่งแจ้งคุณหลวงได้ไหมขอรับ กระผมอยากจะเรียนท่านด้วยตนเอง กระผมอยากจะขอบพระคุณที่เมตตาให้กระผมได้เรียนหนังสือ”


“ได้ซี” หญิงสาวผู้ถูกเรียกว่าครู มีสีหน้าครุ่นคิดเล็กน้อย ก่อนจะถาม


“ว่าแต่...ทำไมเธอถึงอยากเป็นครูล่ะ”


เด็กหนุ่มมีสีหน้าเก้อเขิน ก่อนจะตอบเสียงแผ่ว ทว่าได้ยินชัดเจน


“กระผม...อยากให้ผู้คนชื่นชมคุณหลวงที่ท่านส่งเสียคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าจนเรียนจบเป็นครู กระผมมิใช่ลูกหลาน มิอาจตอบแทนพระคุณท่านได้อย่างที่ลูกหลานพึงกระทำ สิ่งที่พอทำได้คือทำให้ท่านเป็นที่ชื่นชมจากผู้อื่นขอรับ”


วาจาของเด็กหนุ่มผู้นี้เต็มไปด้วยความจริงใจ ร่มธรรมรู้สึกเอ็นดูขึ้นมาจับใจ ทว่าจู่ๆ ภาพตรงหน้าก็หายไป เขาหันมองซ้ายขวาแล้วก็พลันเห็นโถงบันไดที่คุ้นตา


โถงบันได...ที่เขาเคยฝันเห็นมาแล้วหลายครั้ง


ร่างของ ‘ไอ้แผน’ ที่มอมแมมและเต็มไปด้วยรอยแผลแตกถูกเหวี่ยงลงกับพื้น ร่มธรรมมองภาพนั้นแล้วใจหายวาบ


   “มึงจะรับผิดรึยัง!”


“กระผม..กระผมไม่ได้ทำ” เสียงของเด็กหนุ่มอ่อนระโหย แทบจะทรงตัวนั่งไม่อยู่ด้วยซ้ำ ราวกับถูกทำร้ายทรมานมาแล้วครั้งหนึ่งก่อนจะถูกพามาโยนอยู่แทบเท้าตรงนี้


...แทบเท้า?...


หัวใจของร่มธรรมกระตุกวูบ รีบก้มลงมองเท้าตัวเอง แล้วก็พบว่าไม่เหมือนฝันครั้งก่อนๆ ที่เขาเป็นผู้ชมเหตุการณ์



แต่คราวนี้...เขาคือคนพิพากษา


ใช่...คราวนี้ร่มธรรมอยู่ในร่างของ ‘คุณหลวง’


“ไม่ได้ทำแล้วสร้อยพระของกูไปอยู่ในกระท่อมของมึงได้อย่างไร!” เสียงพูดมาจากที่ไหนไม่ทราบ ร่มธรรมเหมือนถูกขังอยู่ในร่างที่ยืนตระหง่านอยู่ตรงหน้าเด็กหนุ่ม


“กระผมไม่รู้ กระผมไม่รู้จริงๆขอรับ”


“คราวก่อนก็หนังสือลูกกู คราวนี้ก็สร้อยพระของกู คราวหน้าไม่เป็นชีวิตกูหรือไร?! ไอ้จังไรเลี้ยงไม่เชื่อง หลักฐานคาตาอย่างนี้ ทำโทษหนักถึงเพียงนี้ก็ยังเอาแต่ปฏิเสธอีกรึ!”


เสียงยังดังขึ้นอีก ร่มธรรมดิ้นรนอยู่ในร่างที่เอาแต่ด่าทอ อยากบอกให้คนที่กำลังพิพากษานี้ใจเย็นและรับฟัง ไตร่ตรองให้ถ้วนถี่แล้วค่อยตัดสินผู้อื่น


“กระผมไม่ได้ทำจริงๆ...คุณหลวงได้โปรดเชื่อกระผม...”


“เอามันออกไปจากบ้านกู!! เอาตัวมันไป อย่าให้กูเห็นหน้ามันอีก!”


ร่มธรรมตาเหลือก เขาพยายามร้องบอกว่าอย่าตัดสินเช่นนั้น แต่ไม่อาจทำอะไรได้เลย ร่างของเด็กหนุ่มถูกฉุดกระชากให้ลุกขึ้นยืน ภาพสุดท้ายที่ร่มธรรมฝันเห็นมาตลอดคือดวงตาของ ‘ไอ้แผน’ ที่หันมามองอย่างโกรธเคืองและอาฆาต


ทว่า...คราวนี้ในดวงตาคู่นั้น เมื่อมองจากร่างของ ‘คุณหลวง’ แล้ว ร่มธรรมไม่ได้เห็นเพียงความโกรธเคืองอาฆาต ทว่ามันยังแฝงด้วยความเจ็บปวดและเสียใจ


และ...คราวนี้...ใบหน้าที่หันกลับมา ไม่ใช่ ‘ไอ้แผน’


แต่...เป็นครองภพ


แม้ไม่มีสิ่งใดยืนยัน แม้ร่มธรรมจะรู้ว่านี่คือความฝัน แต่...มันกลับเป็นฝันที่ทำให้หัวใจของเขาแทบสลาย


ครองภพคือ ‘ไอ้แผน’ คนที่ถูกคุณหลวงพิพากษาให้พาตัวออกไปแล้วอย่าได้เห็นหน้ากันอีก


และคุณหลวงผู้นั้น...คือร่มธรรม



...

..........

...................

[Dezair]

“ครอง...”


เขาทำได้เพียงร้องเรียก ความเสียใจล้นทะลักอยู่ในอกจนทรมาน รู้สึกถึงหยาดน้ำที่เอ่อคลออยู่ใต้เปลือกตาจนต้องค่อยๆลืมตาขึ้นมา


“...ครอง...” สติแรกที่รับรู้ ริมฝีปากของร่มธรรมก็ยังเรียกหาแต่ชายหนุ่มผู้นั้น ชายหนุ่มผู้ที่อดีตชาติเคยเกี่ยวพันไม่ว่าจะในฐานะอะไร แต่ชีวิตในชาติภพนั้น...ร่มธรรมกลับรู้สึกว่าเขาทำผิดต่อครองภพ


...เสียใจ...


เขาเสียใจ...ที่ชีวิตนั้นไม่แม้แต่จะฟังคนที่รักและเทิดทูนเขาถึงเพียงนั้น


“ยังจะเรียกหามันอีกเหรอคะ พี่ร่ม”


เสียงใสของหญิงสาวดังขึ้นข้างกาย ร่มธรรมรู้สึกปวดร้าวไปทั้งตัว ดวงตาพร่าเบลอ แต่ก็ยังมองเห็นร่างของหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างกาย


“พี่ร่มไม่ใจดีกับเบญเลย ทั้งๆที่เบญรักพี่ร่มขนาดนี้”


“ค...คุณเบญ...คุณทำ...” เขาพูดไม่เต็มประโยค รู้สึกวิงเวียนไปทั้งศีรษะ เหมือนอะไรบางอย่างกำลังฉุดเขากลับเข้าสู่นิทรา เขารู้ว่าถ้าเขาหลับลงตรงนี้ ร่างกายจะเบาสบายและเป็นสุข เขาจะไม่ต้องทรมานกับความรู้สึกใดๆในหัวใจอีกแล้ว


แต่...ร่มธรรมก็คิดถึงใครบางคนขึ้นมาจับใจ


คิดถึง...คนที่เขาอยากเห็นหน้าก่อนจะหลับตาลง


คิดถึง...คนที่เขาในชีวิตหนึ่งเคยประกาศิตว่าอย่าได้เห็นหน้ากันอีก


...คิดถึง...


“ครอง...ครอง...ช่วย...พี่ด้วย...”


สิ้นเสียงนั้น สติของร่มธรรมก็ดับลง เบญญามองร่างที่แน่นิ่งของชายหนุ่มตรงหน้าก่อนจะก้มลงมองเข็มฉีดยาที่หล่อนถอนออกมาจากข้อพับแขนของชายหนุ่ม


“เอาแต่เรียกหาคนอื่น ทั้งๆเบญอยู่กับพี่ตรงนี้ มีแต่เบญเท่านั้นที่อยู่กับพี่ร่มนะ แล้วพี่ร่มก็ต้องอยู่กับเบญเหมือนกัน...”



เบญญาเอนกายลงวางศีรษะตนเองกับแผ่นอกของเขาที่ยังสะท้อนขึ้นลงเป็นจังหวะตามการหายใจ แต่...ความเป็นจริงนั้นไม่ใช่ภาพฝันที่เบญญาเคยคาดหวัง


แสงจันทร์นวลที่ส่องลอดเข้ามาทางช่องหน้าต่าง รอบกายระเกะระกะไปด้วยสิ่งของหักพังและฝุ่นผงหยากไย่ ที่นี่ไม่ใช่ปราสาทราชวังที่หล่อนเคยฝันว่าจะครองคู่กับร่มธรรมอย่างมีความสุข


ที่นี่เป็นเพียงอาคารร้าง


หล่อนเงยหน้าขึ้นมาจากอกเขา พลันนั้นก็ถึงได้เห็นชายนุ่งโจงผู้หนึ่งนั่งขนาบอีกข้างของร่างของร่มธรรม


ชายผู้นั้นถลึงตาใส่เบญญาอย่างดุร้าย ทว่าหญิงสาวไม่ได้หวาดกลัวแต่อย่างใด


“มึงทำร้ายคุณหลวง!” ชายฉกรรจ์ผู้นั้นไม่ได้ขยับปาก แต่เสียงของเขากลับประเดประดังมาจากรอบตัว เบญญาไม่สะทกสะท้าน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หล่อนพบเจอชายผู้นี้ จึงเพียงแค่เลิกคิ้ว


“พูดอะไรไม่เข้าใจ ถอยออกไป อย่ามายุ่งกับพี่ร่มของกู” หล่อนหวงเนื้อตัวของเขา แม้แต่ฝุ่นสักนิดของอาคารร้างแห่งนี้ หล่อนยังไม่อยากให้โดนตัวร่มธรรม กระทั่งอีกฝ่ายที่ไม่ใช่คน แตะเนื้อต้องตัวร่มธรรมไม่ได้ แค่นั่งเคียงข้าง หล่อนก็เอามือไม้ปัดราวกับไล่เสนียดจัญไร


“อีสารเลว! คืนคุณหลวงมาให้กู!”


“พี่ร่มไม่ใช่คุณหลวงของมึง!”


‘นายช่วง’ ตะลึงงัน ไม่คิดว่าจะเจอคนกลับกลอก เบญญาเหยียดยิ้ม หล่อนทิ้งใบหน้าสวยหวานและความสดใสไปหมดสิ้นแล้ว เวลานี้นอกจากจะมอมแมมเพราะฝุ่นผงในอาคารร้าง ใบหน้ายังเต็มไปด้วยความคลั่งไคล้อยากได้ในสิ่งที่หล่อนวาดหวังมาหลายปี


ร่มธรรม


พี่ร่มของหล่อน


“พี่ร่มเป็นของกู!” หล่อนตวาดก้อง


“อีคนคด! มึงบอกว่าจะให้คุณหลวงแก่กู!”


เบญญาหัวเราะหยัน ไม่ได้หวาดกลัวใบหน้าถมึงทึงของชายฉกรรจ์ที่นุ่งโจงตรงหน้าเลยแม้แต่นิดเดียว


“กูบอกแต่กูไม่ทำ! มึงจะทำไม!!!”



แล้วเสียงหัวเราะก็ดังลั่นไปทั่วห้อง ใบหน้าของนายช่วงบิดเบี้ยวด้วยความโกรธ รังสีอาฆาตพวยพุ่งออกมาจากร่างของเขา แต่เบญญาไม่ได้เกรงกลัวเลยสักนิด


 “อีจังไร!”


เบญญาไม่ได้เกรงกลัวความอาฆาตของ ‘ผี’


“กูจังไรแต่กูได้พี่ร่ม! ส่วนมึง! มึงมันก็เป็นแค่ผี! ทำได้แค่โผล่ไปตัดหน้ารถ! ทำได้แค่ทำให้ไอ้ครองภพเจ็บ! แต่มึงทำให้พี่ร่มอยู่กับมึงไม่ได้! เขาต้องอยู่กับกู!”


นายช่วงตวัดสายตาไปยังร่างที่นอนนิ่งอยู่บนพื้น ต่อให้ร่างนี้จะไม่ใช่หลวงสุนทรวิจักษ์ที่เขาเคารพนบนอบ หากแต่...ดวงวิญญาณใช่


เขาติดตามมากี่ชาติภพ บางชาติคุณหลวงมองเห็นเขา บางชาติไม่แม้แต่จะรับรู้การมีอยู่ แต่ชาตินี้...คุณหลวงมองเห็นเขาตั้งแต่ยังเด็ก แม้เมื่อเติบใหญ่ เขาก็ยังเข้าไปปรากฏกายในฝันยามคุณหลวงหลับ


...ใช่...ยามหลับ...


ชายฉกรรจ์เหยียดยิ้ม หันกลับมามองเบญญา


“กูทำให้คุณหลวงตายไม่ได้ แต่กูทำให้ท่านไม่ฟื้นได้! ยามไม่ฟื้น คุณหลวงเป็นของกู หาใช่ของมึง! กูจะไม่ให้ท่านฟื้นมาอยู่กับมึง!!”


หญิงสาวตาเหลือก หันกลับไปมองร่มธรรมที่แน่นิ่งแล้วก็รีบถลาเข้าไปเขย่า


“พี่ร่ม! พี่ร่ม!! พี่ร่มตื่น!!”


“ท่านไม่ตื่น!! กูจะให้ท่านอยู่ในฝันตลอดไป! กูจะให้ท่านอยู่กับกู!!! มึงจักไม่มีวันได้อยู่กับท่าน!!!” เสียงของนายช่วงดังก้อง พร้อมกับเสียงหัวเราะอย่างสาแก่ใจ เบญญาหันขวับกลับไปยังจุดที่นายช่วงเคยปรากฏกาย แต่เวลานี้ตรงนั้นว่างเปล่า


“ไอ้ผีเหี้ย!!!!” เบญญากรีดร้อง จิตใจไร้ความหวาดกลัว ความโกรธเคืองทำให้หล่อนมุทะลุ ตะโกนด่าทอไปรอบตัว แต่สิ่งที่ได้กลับมามีเพียงเสียงหัวเราะ


“มึงมันก็เป็นแค่ผี! คืนเขาให้กู!!!”


“ไอ้ผีชั่ว!!! มึงไม่มีสิทธิ์ได้เขาไป!!”


เบญญากรีดร้องเสียสติ หล่อนด่าทอนายช่วงที่ไร้ตัวตน สลับกับหันไปเขย่าร่างที่ไม่มีสติของร่มธรรม แต่...ยานอนหลับที่หล่อนให้เขา ไม่อาจทำให้เขาตื่น หล่อนร้องไห้ แล้วก็พลันด่านายช่วงขึ้นมาอีก จากนั้นก็เซื่องซึมเรียกร้องให้ร่มธรรมตื่น จนกระทั่ง...ได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามา


หนุ่ยวิ่งเข้ามาหาทั้งที่ยังหอบฮัก หลังจากเมื่อครู่นี้แสร้งทำเป็นออกไปสมทบกับอีกหลุ่มหนึ่งแล้วบอกว่าค้นหาจนทั่วแต่ไม่เจอทั้งเบญญาและร่มธรรม


“ผมบอกให้พวกมันไปทางอื่นกันแล้ว!” เขาว่าอย่างนั้น พลางมองเลยไปยังร่มธรรม ความรู้สึกผิดถูกชั่วดีตีกันในใจ เงินทองจากเบญญาก็อยากได้ ไหนจะเรื่องที่พี่ชายของเขาเสียชีวิตเพราะขับรถชนรถของบิดาของร่มธรรมอีก แต่...ความเมตตาอารีที่ร่มธรรมมี ก็ยังตระหนักในใจ


ร่างของร่มธรรมที่นอนราบบนพื้นมีผ้าสะอาดรองอย่างดี แต่ก็ดูจะไม่รู้สึกตัวเลยสักนิด


เมสเซ็นเจอร์หนุ่มชักใจคอไม่ดี เขาไม่คิดว่าร่มธรรมจะสลบนานขนาดนี้


“คุณร่มเป็นยังไงบ้าง แล้วคุณจะให้ผมทำยังไงต่อ” ชายหนุ่มชะโงกหน้าดู พลันเหลือบไปเห็นเข็มฉีดยาถูกใช้แล้ววางอยู่ใกล้หญิงสาวก็ทำเอาลมหายใจสะดุดขึ้นมา


เขาได้ยินเสียงหายใจแรงคล้ายคนหอบจากหญิงสาวที่ยังเอาแต่ก้มหน้านั่งอยู่ข้างร่มธรรม


 “เขาไม่เป็นอะไร อุ้มเขาไปขึ้นรถข้างหลังตึกที” น้ำเสียงของหล่อนก็เย็นเยียบ ฟังแล้วรู้สึกขนลุกขนพอง


“คุณ...จะพาคุณร่มไปไหน” หนุ่ยเริ่มใจคอไม่ดี นอกจากเข็มฉีดยาที่ไม่มีที่มาที่ไปแล้ว เบญญายังจะพาร่มธรรมไปไหนก็ไม่รู้


“กูบอกให้พาเขาไป!!! พี่ร่มต้องไปอยู่กับกู!!!!” หล่อนเงยหน้าขึ้นมาตวาดลั่น ใบหน้าสวยหวานที่หนุ่ยเคยเห็น มาบัดนี้เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง ดวงตาเหลือกโปน เส้นเลือดฝอยในตาขาวแตกจนแดงก่ำทั้งสองข้าง ริมฝีปากบิดเบี้ยว ความอาฆาตดุร้ายแผ่กระจายออกมาทั่วตัวหล่อน หนุ่ยหงายหลังก้นจ้ำเบ้ากับพื้น ตาเหลือก ใต้ความมืดสลัว ใบหน้าของหญิงสาวนั้นโหดเหี้ยมและไร้สติ


“ได้ยินมั้ย!! กูบอกว่าพี่ร่มต้องอยู่กับกู!!! เขาต้องอยู่กับกู!!!!” หล่อนแผดเสียง พุ่งตัวมาเขย่าหนุ่ยด้วยเรี่ยวแรงมหาศาล หน้าตาบิดเบี้ยว ดวงตาโปน แม้จะเป็นชายหนุ่มอกสามศอก แต่หนุ่ยก็ถึงกับตาเหลือกด้วยความกลัว


แม้จะห่วงร่มธรรมในทีแรก แต่พอเห็นเบญญาเหมือนคนเสียสติและคุ้มคลั่ง หนุ่ยก็สลัดความคิดถึงผู้อื่นไปหมดสิ้น เขาผลักหญิงสาวออกจากตัว ตั้งหลักได้ก็รีบวิ่งออกจากห้องทันที เบญญากรีดร้อง ทุกคนพากันทอดทิ้งหล่อน กระทั่งคนที่หล่อนจะใช้งาน เขาก็ยังไม่อยู่ แต่พอตวัดสายตากลับมามองร่มธรรม แม้เขาจะไม่มีสติ แต่เขาก็ยังนอนอยู่เช่นนั้น…


มีแต่เขา...ที่ไม่ทิ้งหล่อนไปไหน


ดวงตาของเบญญาอ่อนแสงลง มันเต็มไปด้วยความรักใคร่หลงใหล ไม่มีสิ่งใดเจือปน...แม้แต่สติ


“พี่ร่มต้องอยู่กับเบญ พี่ร่มต้องอยู่กับเบญ” หล่อนเพ้อ มือลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลาของนักแสดงหนุ่มที่แน่นิ่งไม่ได้สติ


แต่พอเห็นเขาไม่ได้สติ จากอาการสงบ ก็กลายเป็นโอดครวญน่าเวทนา


“ฮือ...พี่ร่มตื่นขึ้นมาเป็นของเบญนะ พี่ร่มตื่นขึ้นมา...ฮือ...ตื่นขึ้นมา...” 


“ท่านจักไม่มีวันตื่น!! กูจะไม่ให้คุณหลวงตื่น กูจะไม่ให้คุณหลวงตื่น!” เสียงของนายช่วงดังขึ้นมาอีก เบญญาตาเหลือก หล่อนหันรีหันขวาง กำลังจะอาละวาดอีกรอบก็พลันได้ยินเสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามา ก่อนที่ไม่กี่อึดใจต่อมาแสงจากไฟฉายจะสาดเข้ามาในห้อง


ครองภพเป็นเจ้าของไฟฉายนั้น ทันทีที่ลำแสงจากไฟฉายตกกระทบไปที่ร่างของร่มธรรมที่นอนอยู่ใกล้ช่องหน้าต่าง ชายหนุ่มก็รีบวิ่งเข้าไปทันที


“ร่ม!”


ยังไม่ทันถึงตัวร่มธรรม ครองภพก็หันขวับกลับไปมองข้างหลังเมื่อรับรู้ถึงอะไรบางอย่างกำลังเคลื่อนไหว เขาเบิกตาโพลงเมื่อไฟฉายในมือสาดให้เห็นร่างของเบญญาพุ่งเข้ามาหา เงื้อไม้หน้าสามขึ้นหมายจะฟาดเต็มแรง


“มีแต่คนจะแย่งพี่ร่มไปจากกู!!” หล่อนกรีดร้องอาละวาด แต่แรงผู้หญิงหรือจะสู้แรงชายหนุ่ม ครองภพคล่องแคล่วและมีทักษะในกีฬาแทบทุกประเภท ประสาทสัมผัสว่องไว เมื่อเห็นอาวุธในมือของเบญญา เขาจึงจับข้อมือหล่อนแล้วบิด


“โอ๊ย!!!” เสียงร้องของหล่อนดังลั่น ไม้หน้าสามหล่นจากมือ ทว่าครองภพไม่ทันระวัง มือข้างขวาของหล่อนนั้นเขาจัดการได้ แต่มือข้างซ้าย เขาไม่เห็น


มีดวาววับในมือของเบญญาพุ่งเข้าแทงที่กลางท้องของชายหนุ่มทันที


ครองภพสะดุ้งเฮือก ตาเหลือกเมื่อความเจ็บแล่นริ้วในวินาทีต่อมา แสงสลัวทำให้มองเห็นด้ามสีดำปักคาอยู่ที่ท้องของเขา


ชายหนุ่มทรุดฮวบลงกับพื้น เบญญาหัวเราะลั่นอย่างสาแก่ใจ...หมดเสี้ยนหนามไปแล้วหนึ่ง...



หล่อนเดินหัวเราะคล้ายคนเสียสติไปหาร่างของชายหนุ่มที่หล่อนรักสุดหัวใจที่ยังนอนนิ่ง แต่เมื่อเห็นเขานิ่ง เบญญาก็ตาเหลือกคุ้มคลั่งขึ้นมาอีก


“พี่ร่ม! พี่ร่มตื่น! พี่ร่ม!! ไอ้ผีชั่ว คืนพี่ร่มให้กู!! คืนเขาให้กู!!!” เสียงอาละวาดของหล่อนดังไปทั่วห้อง เดี๋ยวโวยวายสลับกับร้องไห้ สติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หล่อนย่อมไม่รู้ว่าคนที่หล่อนคิดว่าไร้น้ำยาไปแล้ว กลับผุดลุกขึ้นแล้วกระโจนเข้าล็อกตัวหล่อนจากด้านหลัง จับสองมือไพล่หลังแล้วมัดด้วยเศษเชือกที่เขาคว้าเอาได้จากพื้นเมื่อครู่


เบญญากรีดร้องโหยหวน แต่แรงผู้หญิงร่างเล็กของหล่อนไม่อาจสู้แรงผู้ชายที่แม้จะบาดเจ็บแต่แรงใจแข็งแกร่งอย่างครองภพ เขาไม่แม้แต่จะสงสารเสียงร้องนั้น จับหล่อนมัดแขนได้แล้วก็ลากไปมัดกับเสากลางห้อง


   “ปล่อยกู!! ปล่อยกู!!!!” ครองภพไม่สนใจเสียงหล่อน จับมัดด้วยเงื่อนตาย แล้วก้มลงมองแผลที่ท้องของตนเอง กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้ง เสื้อเริ่มแฉะชื้น ชายหนุ่มถอดเสื้อของตนเองออกอย่างไว ใช้เสื้อตัวในกดแผล แล้วใช้เสื้อตัวนอกมัดรอบลำตัวอีกทีเพื่อปิดปากแผลไว้ ก่อนจะเดินกลับมายังร่างของร่มธรรม อาการเจ็บปวดที่แผลไม่อาจทำให้ชายหนุ่มหยุดคิดอะไรอีกแล้ว และร่มธรรมจะอยู่ที่นี่ไม่ได้อีกแม้แต่วินาทีเดียว


   ชายหนุ่มตั้งสติ ฮึดแรงเดินไปดูที่หน้าต่าง มองลงไปเห็นว่าพวกเขาอยู่ชั้นสอง จึงกลับมาประคองร่างของร่มธรรมขึ้นจากพื้น มือหนึ่งกระชับร่างไร้สติ อีกมือคว้าเอาไฟฉายขึ้นมาถือ อาศัยความคุ้นเคยจากที่เข้ามาถ่ายทำเมื่อตอนกลางวัน พาคนในอ้อมแขนออกเดินอย่างรวดเร็ว



เสียงกรีดร้องของเบญญาที่ถูกมัดอยู่กับเสาดังไล่หลังทันทีที่เห็นครองภพพาร่มธรรมออกไป หล่อนอาละวาดคุ้มคลั่งแต่ไปไหนไม่ได้ ทำได้เพียงกรีดร้องโหยหวน


แต่...ไม่มีใครสนใจ แสงไฟฉายและร่างของร่มธรรมที่อยู่ในอ้อมแขนของครองภพถูกพาออกห่างไปทุกทีๆ ก่อนที่จะเหลือเพียงความมืดเมื่อร่มธรรมถูกพาลงบันไดไปแล้ว


เบญญาถูกทิ้งอยู่ท่ามกลางความสลัวที่มีเพียงแสงจันทร์นวล ในห้องรกร้าง เปล่าเปลี่ยวเดียวดาย และไม่มีร่มธรรมอย่างที่หล่อนเคยฝัน


เสียงกรีดร้องอย่างสิ้นสติดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง แต่...ไร้สรรพสิ่งใดได้ยิน


…………………

[Dezair]

ครองภพกัดฟันพยุงร่างคนหมดสติลงบันได ต่อให้จะเป็นชายหนุ่มวัยฉกรรจ์ที่ร่างกายแข็งแรง แต่บาดแผลทำให้หมดแรงลงอย่างรวดเร็ว สุดท้ายก็ทรุดตัวลงเมื่อก้าวลงมาถึงบันไดขั้นสุดท้าย เขาหอบหายใจแรง รู้สึกเหนื่อยอ่อน แต่ความหวังในใจดังก้อง


   พวกเขาจะต้องมีชีวิตอยู่ในชาติภพนี้ และพวกเขาต้องได้อยู่ด้วยกัน


ชายหนุ่มฮึดแรงเฮือกสุดท้ายลากร่างร่มธรรมไปยังริมช่องหน้าต่างที่มีแสงจันทร์ส่อง เขารู้ว่าทางรอดเดียวคือการติดต่อคนข้างนอกและบอกตำแหน่ง โทรศัพท์มือถือจึงเป็นทางเลือกที่ดีที่สุดในเวลานี้


   มือที่เปรอะเปื้อนไปด้วยฝุ่นและเลือดสดสั่นระริกตอนที่กดโทร.ออกหาเบอร์โทรสุดท้าย


   ‘ฮัลโล! ครอง!’


   “ผมกับร่ม...อยู่ริมหน้าต่าง...ชั้นหนึ่ง...นอกหน้าต่างไม่มีต้นไม้...”


   ‘โอเคๆ! จะรีบติดต่อคนที่นั่นเดี๋ยวนี้! ครอง! ครอง!’


   “รีบมา...ผม...ห่วงร่ม...”


สิ้นเสียงนั้น รุ่งโรจน์ที่อยู่ปลายสายก็ไม่ได้ยินเสียงใดอีกแล้ว


………………


………


…


   สติสุดท้ายของครองภพคือความห่วงใยที่มีต่อคนในอ้อมแขน และการพากันออกไปจากที่นี่ ดังนั้นจึงประคองร่างของร่มธรรมเอาไว้ไม่ยอมปล่อย


ทว่า...จู่ๆร่างในอ้อมแขนก็หายไป


ครองภพตะลึงงัน เมื่อก้มลงพบว่าเขากำลังโอบกอดเพียงความว่างเปล่า หัวใจสั่นสะท้าน ดวงตากวาดมองไปรอบตัวแต่พบเพียงความมืดมิด


   “ร่ม! ร่ม!! คุณอยู่ไหน!!”


   ไม่มีเสียงตอบกลับ ครองภพมองเห็นแต่ความมืด เขาลืมเลือนความเจ็บปวดที่แผลแล้วรีบก้าวเท้าออกเดินไปในความมืดอย่างสะเปะสะปะ แต่...ไม่พบร่มธรรม


   ที่นี่มืดยิ่งกว่าในอาคารร้าง เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้ตนเองอยู่ที่ไหน


   ทว่าจู่ๆ ก็มีใครบางคนก้าวเท้าออกมาจากความมืด


   นั่นไม่ใช่ร่มธรรม


   ชายฉกรรจ์ผู้นุ่งโจงกระเบงยืนจังก้า หน้าตาถมึงทึง



ชายผู้นี้คือคนที่ครองภพเคยฝันเห็น และบอกตนเองอยู่เสมอว่า ‘มาไม่ดี’ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ทั้งสีหน้าและรังสีอำมหิตพวยพุ่งออกมาจากดวงตาแดงก่ำนั่นบอกได้เป็นอย่างดีว่าชายผู้นี้ไม่เคยปรารถนาให้ครองภพมีชีวิตอยู่


   “มึงมันดื้อด้าน!”


   “พูดอะไร”


   “ดื้อด้านเหมือนสมัยก่อนไม่มีผิด!”


   “พูดไม่รู้เรื่อง! ร่มธรรมอยู่ไหน!”


   “ที่นี่ไม่มีคนชื่อร่มธรรม!!!” ชายนุ่งโจงตวาดลั่น ดวงตาวาวโรจน์


   “คืนร่มธรรมมา!!!” แต่ครองภพไม่ได้เกรงกลัวอีกฝ่ายแต่อย่างใด เมื่อถูกตวาดมา เขาก็ตะคอกกลับ อานุภาพของความโกรธของชายหนุ่มไม่น้อยหน้าใคร พลันนั้น ระหว่างพวกเขาก็ปรากฏร่างของร่มธรรมที่นอนราบกับพื้นไม่ได้สติ


ครองภพรีบทรุดตัวลงประคองอีกฝ่ายเอาไว้ ไออุ่นของร่างที่เขาโอบกอดบอกให้รู้ว่าร่มธรรมยังมีชีวิต แต่ไม่รู้ว่าจะมีชีวิตไปได้อีกนานเพียงใด ครองภพไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่ได้สติเช่นนี้เพราะอะไรและนานเท่าไรแล้ว เขาต้องการส่งร่มธรรมไปให้ถึงมือหมอโดยเร็ว


   แต่...เขาไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน มันคล้ายจะเป็นอาคารร้างหลังนั้น แต่ก็ไม่ใช่ มันมืดมิดไม่เห็นแม้แต่แสงสว่างจากดวงจันทร์ด้วยซ้ำ ที่นี่อาจจะเป็น ‘พื้นที่’ ของชายนุ่งโจงคนนี้


   ไม่รู้ว่าพวกเขาเข้ามาในพื้นที่ของมันได้อย่างไร แต่ครองภพต้องพาร่มธรรมออกจากที่นี่


   “ปล่อยพวกเราออกไป!”


   ชายฉกรรจ์ผู้นั้นหัวเราะลั่น แต่จู่ๆก็หยุดแล้วตวัดดวงตาที่ยังเต็มไปด้วยความโกรธมาจ้องครองภพแล้วแผดเสียงก้อง


   “ไม่มีวัน!”


   ยิ่งมองร่างที่ถูก ‘ไอ้แผน’ ประคอง ‘นายช่วง’ ก็ยิ่งรู้สึกถึงไฟโกรธ


ที่นี่คือ ‘โลก’ ของเขา โลกที่มืดมิด นายช่วงอาศัยอยู่ที่นี่คอยติดตามคุณหลวงผู้เป็นนายของตนมาไม่รู้กี่ชาติกี่ภพ แต่ทั้งๆที่คิดว่าที่นี่คือโลกของเขา กลับซุกซ่อนคุณหลวงของตนให้รอดพ้นจากเงื้อมมือของไอ้แผนไม่ได้เลย!


   ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่แค่มันเรียกหา คุณหลวงที่ไม่ได้สติกลับปรากฏกายขึ้นตรงหน้ามัน!!


   ยิ่งมอง ยิ่งเห็น ก็ยิ่งทั้งโกรธทั้งอิจฉา


   โกรธชะตาวาสนา


อิจฉาไอ้แผนผู้ได้รับความเอ็นดูจากคุณหลวง


   “กูตามดูแลคุณหลวงมากี่ชาติต่อกี่ชาติ ไม่ว่าท่านจะเกิดเป็นใคร หรือเป็นอะไร กูไม่เคยปล่อยให้ท่านต้องทุกข์ยาก แต่นับตั้งแต่ท่านมาเจอมึง ไอ้แผน! ตั้งแต่มึงกลับเข้ามาในชีวิตของท่าน คุณหลวงไม่เคยมีความสุขเลย!!”


“เพ้อเจ้อ!” ครองภพประคองร่างอ่อนปวกเปียกของชายหนุ่มรุ่นพี่ที่ไม่ได้สติให้ลุกขึ้นจากพื้น แม้จะเป็นคนมือไม้หนัก แต่กับร่มธรรม การประคับประคองกลับเป็นไปอย่างทะนุถนอม เขาทุ่มสมาธิทั้งหมดกับร่างในอ้อมแขนมากกว่าจะสนใจชายฉกรรจ์ที่ยืนตวาดอยู่เบื้องหน้า


“ไอ้แผน!! มึงจะพาคุณหลวงไปไหนไม่ได้!!”


ครองภพไม่สนเสียงตวาดนั้น เขากระชับร่างปวกเปียกแล้วลุกขึ้นยืน ทว่าพอจะก้าวเท้าเดิน ร่างของชายฉกรรจ์กลับปรากฏขึ้นเบื้องหน้า ดวงตาของชายคนนั้นเบิกกว้างจนแทบเห็นแต่ตาขาว ในขณะที่ปากอ้ากว้างตวาดก้อง


“มึงไม่มีทางออกไปจากที่นี่!” 


แม้จะตกใจ แต่ร่างที่อยู่ในอ้อมแขนบอกให้ครองภพรู้ว่าเขาจะต้องมีสติ


เขาต้องไปจากที่นี่ ออกไปพร้อมกับร่มธรรม


พวกเขาต้องรอด!!


“หลบ!!”


“คืนคุณหลวงให้กู!!”


ฝั่งหนึ่งตะเบ็งเสียงดังลั่น ลมพัดโกรกราวกับบอกอารมณ์โมโหและเกรี้ยวกราด ครองภพทำเช่นนั้นไม่ได้ แต่ความโมโหของเขาก็ไม่ได้น้อยหน้าอีกฝ่ายเช่นกัน


“อย่ายุ่งกับร่มธรรม!!”


“มึงต่างหาก! มึงต้องออกไปจากชีวิตคุณหลวง!!”


“ที่นี่ไม่มีคุณหลวง!”


ราวกับเป็นความจริงที่กระแทกความรู้สึกของนายช่วง



มิใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าผู้ที่ ‘ไอ้แผน’ ประคองเอาไว้ หาใช่มีรูปลักษณ์เป็นหลวงสุนทรวิจักษ์อย่างที่เขาคุ้นเคย แต่ไม่ว่าคุณหลวงจะเกิดกี่ชาติกี่ภพ เปลี่ยนรูปลักษณ์ ลักษณะไปไม่รู้กี่ครั้งกี่หน แต่ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาเห็นหลวงสุนทรวิจักษ์เป็นใครอื่น


ต่อให้ชาตินี้จะเป็นชายหนุ่มสามัญชน แตกต่างจากชาติที่นายช่วงผูกติดลิบลับ แต่ให้อย่างไรก็ยังเป็นหลวงสุนทรวิจักษ์ที่เขาเคารพและเทิดทูน หลวงสุนทรวิจักษ์ผู้ช่วยชีวิตเขา ผู้ชุบชีวิตเขา


นายช่วงผูกติดกับความรู้สึกของตนและชาติภพที่จากมา ไม่ยอมดับสลาย ไม่ยอมไปผุดไปเกิด เฝ้าแต่รอคอยการเวียนว่ายตายเกิดของหลวงสุนทรวิจักษ์เพราะรู้ว่าเป็นทางเดียวที่จะได้ตามรับใช้ดูแล มิใช่อย่างไอ้แผนที่ตายเกิดไม่รู้กี่ชาติ ก็ล้วนคลาดกับหลวงสุนทรวิจักษ์เสียทุกชาติไป ไม่ว่าจะด้วยฐานันดร สังคม ประเพณี หรือแม้แต่สถานะ


ชาติหนึ่ง หลวงสุนทรวิจักษ์เกิดเป็นชาย ส่วนไอ้แผนเกิดเป็นหญิงในต่างแดน พรมแดนในเวลานั้นกีดขวางการพบเจอ


ชาติหนึ่ง หลวงสุนทรวิจักษ์เกิดเป็นสุนัข ส่วนไอ้แผนเกิดเป็นนก เผ่าพันธุ์พลัดพรากทั้งสองออกจากกัน


เรื่องคลาดแคล้วเป็นเรื่องน่ายินดีสำหรับคนที่ผูกติดอยู่กับหลวงสุนทรวิจักษ์แต่เพียงผู้เดียว จนกระทั่งชาตินี้


แม้ต่างเป็นชาย แม้อายุห่างกันถึง 6 ปี แต่โชคชะตาคนเราพิลึกพิลั่น ทางเดียวที่จะทำให้ทั้งสองไม่พบเจอก็คือต้องกีดกัน เมื่อคนหนึ่งอยู่ที่หนึ่ง อีกคนต้องถูกพาออกไปยังอีกที่หนึ่ง ทั้งๆที่แทบไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว ทั้งๆที่โอกาสพลัดพรากสูงลิ่ว



ทว่า...อะไรบางอย่างกลับดึงทั้งคู่กลับเข้ามาสู่วงจรของกันและกัน


อะไรบางอย่าง ที่นายช่วงไม่อาจทัดทานได้เลย!


แต่ช่างประไร! หากสิ่งใดทำให้คุณหลวงของเขาเจอกับไอ้แผน เขาก็จะดึงคุณหลวงกลับมาเอง!


   “คืนคุณหลวงให้กู!!”


   “ไม่ใช่คุณหลวง!!”


   “ไอ้แผน!!”


   “ไม่ใช่!! ไม่รู้ตัวรึไง ว่าที่นี่ไม่มีคุณหลวง! ไม่มีไอ้แผน! ที่นี่มีแต่กูชื่อครองภพกับคนของกูที่ชื่อร่มธรรม! ที่นี่ไม่มีใครที่มาจากโลกของมึง! คนที่เคยอยู่ในโลกที่มึงอยู่เขาไปกันหมดแล้ว ไม่มีใครผูกติดกับโลกของมึงอีกแล้ว!!”


   ร่างทะมึนของนายช่วงคล้ายมีไอผวดพุ่งด้วยความโกรธ แต่ครองภพไม่ได้สนใจ เขาตวาดก้อง


   “ที่นี่คือโลกของพวกกู! โลกของกูกับร่มธรรม ไม่ใช่โลกของมึง!!”


 ชายหนุ่มกระชับคนในอ้อมแขนแน่น กวาดตามองไปโดยรอบ ตอนแรกที่คิดว่าอยู่ในสถานที่อับทึบมองไม่เห็นทางออก แต่เมื่อตั้งสติแล้วประกาศิตว่าที่นี่คือโลกของเขาและร่มธรรม ก็คล้ายกับเห็นจุดหมาย


   แสงสว่างเพียงน้อยนิดลอดแยงเข้ามาในความมืดมิด สัญชาตญานบอกครองภพว่าที่นั่นคือทางออก


   ชายหนุ่มพาคนในอ้อมแขนที่ไม่มีแม้แต่สติก้าวเท้าเดินอย่างไว แม้ร่มธรรมจะเป็นชายหนุ่มที่รูปร่างใกล้เคียงกับเขา แต่สัญชาตญานเอาตัวรอดทำให้รู้สึกว่าร่างของคนในอ้อมแขนไม่ต่างจากตุ๊กตายัดนุ่นที่เบาหวิว


   “มึงจะพาคุณหลวงไปไหนไม่ได้!! คุณหลวงต้องอยู่ที่นี่!! ต้องอยู่กับกู!!”


ครองภพไม่สนใจเสียงตวาดและร่างทะมึนที่พุ่งมาดักหน้าเขา ดวงตาเรียววาววับเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นแรงกล้า



พวกเขาต้องรอด ที่นี่คือโลกของพวกเขาไม่ใช่โลกของผีไม่ไปผุดไปเกิด!!


   ยิ่งบอกตนเองว่าเขาต้องรอด ร่มธรรมต้องรอด และที่นี่คือโลกที่พวกเขามีชีวิต   แสงเรืองรองที่ส่องลอดเข้ามาตามทางแยกนั้นก็ค่อยๆขยายกว้างขึ้น ครองภพรู้แล้วว่าเขาไปถูกทางแน่ แต่ร่างทะมึนที่ดักหน้าทำให้เขาไม่อาจก้าวขาทะลุผ่าน


   เป็นผีแท้ๆ มีสิทธิ์อะไรมาขวางทางคน!!


   “หลบไป!!!” ชายหนุ่มวัย 22 ที่ไม่เหลือความกลัวในใจแม้สักเสี้ยวเดียวตวาดลั่น


นายช่วงตะลึงงัน ชาติภพที่จากมา ชายตรงหน้าเป็นเพียงเด็กหนุ่มนามว่าไอ้แผนผู้ไม่มีปากมีเสียง ไม่ว่าจะถูกกลั่นแกล้งจนเจ็บหนักเพียงใด ถูกใส่ความจนไม่มีคนเชื่อถือ แต่ก็ไม่เคยปรากฏอารมณ์เกรี้ยวกราดถึงเพียงนี้


โลกเดิมผูกติดนายช่วงเอาไว้ ไม่เพียงแต่หลวงสุนทรวิจักษ์ที่เขาจดจำ แต่ยังรวมถึงไอ้แผนด้วย


   ยิ่งเห็นแสงสว่างขยายรอยแยกออกกว้าง ครองภพก็ยิ่งไม่รีรอ คนในอ้อมแขนของเขาหมดสติมานานเพียงใดแล้วไม่รู้ สิ่งเดียวที่เขาต้องการในเวลานี้คือกลับออกไปยังโลกที่พวกเขามีชีวิตจริงๆ แล้วส่งร่มธรรมให้ถึงโรงพยาบาลโดยไวที่สุด เขาก้าวเท้าตรงไปยังแสงสว่างนั้น เสียงโหยหวนของนายช่วงดังลั่น ทว่าครองภพไม่สนใจแม้แต่นิดเดียว


   แสงสว่างเจิดจ้าจนตาพร่าเบลอ ครองภพหลับตาลงแต่มือยังโอบประคองร่างของร่มธรรมเอาไว้แน่น


   ชีวิตของเขาและร่มธรรมจะต้องดำเนินต่อไป


   และเรา...ต้องได้ใช้ชีวิตด้วยกัน


   ชาตินี้...เราจะไม่จากกันอีกแล้ว


   ...


   ........


   ................


   “ครอง! ร่ม!”


“ตรงนี้! ครองกับร่มอยู่ตรงนี้!!” เสียงตะโกนโหวกเหวกดังลั่น ครองภพลืมตาขึ้นช้าๆ แสงจากไฟฉายเป็นลำตรงมายังใบหน้าของเขาจนต้องเอี้ยวหน้าหลบเพื่อปรับสายตา



แม้รอบกายจะมืด มีเพียงแสงจากกระบอกไฟฉายเพียงอันเดียว แต่เขายังรับรู้ว่าตนเองไม่ได้อยู่ที่นี่เพียงลำพัง อ้อมแขนของเขากระชับกอดร่างใครบางคนที่ทั้งอุ่นและยังรับรู้ถึงแรงเต้นของหัวใจ


   อึดใจต่อมา ไฟฉายเกือบสิบอันก็ส่องเข้ามาในห้อง ภาพที่ผู้คนเห็นคือครองภพนั่งพิงผนังอยู่บนพื้น หน้าตาซีดเซียว ในอ้อมแขนของเขาประคองร่างของร่มธรรมที่ไม่ได้สติเอาไว้


   “ยังอยู่...ร่มยังอยู่...” ท่ามกลางเสียงโหวกเหวกของผู้คนที่มาช่วยเหลือ คือเสียงของครองภพที่บอกกับรามิล


   “รู้แล้ว ปล่อยเขาก่อน” รามิลไม่อยากบอกครองภพเลย ว่าร่มธรรมที่ไม่ได้สติยังมีสีหน้าดีกว่าครองภพที่พูดจารู้เรื่องเสียอีก


   “ตามรถพยาบาล...” ครองภพเอ่ยเสียงแผ่ว แต่มือไม่ยอมคลายคนหมดสติออกจากอ้อมแขน ราวกับต้องการแน่ใจว่าร่มธรรมจะถึงมือทีมแพทย์แล้วเท่านั้น เขาถึงจะยอมปล่อย


   “ตามแล้ว ใกล้มาถึงแล้ว ปล่อยร่มก่อน”


   ครองภพส่ายหน้าช้าๆ ก่อนจะก้มลงมองร่มธรรม น้ำหนึ่งหยดตกกระทบผิวแก้ม ก่อนที่ชายหนุ่มจะวางหน้าผากตนเองลงกับหน้าผากของคนที่เขารักสุดหัวใจ


   “ไม่...ไม่ปล่อยเขาไปไหนอีกแล้ว...”


   ไม่ว่าอดีตชาติจะเกิดเป็นใคร ไม่ว่าอดีตชาติจะเคยมีเวรกรรมใดต่อกัน แต่เราก็พลัดพรากจากกันมามากแล้ว จะไม่ยอม...ให้เกิดเรื่องแบบนั้นอีกแล้ว


   จะไม่ปล่อยร่มธรรมไปไหนอีกแล้ว


ติดตามตอนต่อไป (พฤหัสหน้าค่ะ)

   
พระเอกนี่มันพระเอกจริงๆนะคะ ตอนร้องไห้ก็ยังรู้สึกว่าเป็นพระเอก (จิณณะ แห่งระบบอุปถัมภ์ดูไว้นะลูกกกก ฮ่าฮ่า)

ตอนนี้ เป็นตอนที่เขียนยากมากเลยค่ะ เพราะมันตัดสลับไปๆมาๆ ระหว่างปัจจุบัน อดีต โลกจริงๆ และพื้นที่ที่นายช่วงอยู่ ถ้าหากอ่านแล้วเข้าใจในฉากต่างๆ ก็จะดีใจมากเลยค่ะ กลัวงงมากๆเลย

อีกอย่างที่ค่อนข้างกังวลคืออาการบาดเจ็บของครองภพและร่มธรรมค่ะ

เวลาเขียนซีนบาดเจ็บ มนุษย์สายวิทย์(ปลอมๆ)แบบบัวมีปัญหามากเลย จินตนาการของเราเหนือเหตุผลตลอด ฮ่าฮ่า เวลาเขียนก็เลยต้องปรึกษาน้องที่เป็นหมอ แล้วน้องก็เลยกลายมาเป็นคนดีไซน์อาการบาดเจ็บต่างๆให้ค่ะ

ตอนนี้น้องกำลังยุ่งอยู่กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น ก็ถือโอกาสขอบคุณน้องที่ช่วยคิดฉากในตอนนี้และตอนก่อนหน้านี้ และขอเป็นกำลังใจให้บุคลากรทางการแพทย์ทุกคน ทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลัง ขอบคุณและเป็นกำลังใจให้เจ้าหน้าที่ทุกคนที่พยายามอย่างหนักกับสถานการณ์นี้ ขอบคุณทุกคนที่พยายามดูแลตัวเอง (ซึ่งมันกลายเป็นการดูแลคนรอบข้างไปโดยปริยาย) และเป็นกำลังใจให้ทุกคนที่กำลังเผชิญปัญหา รอบนี้มันหนักมาก บัวเองก็เจอหลายอย่าง แต่บัวมีเป้าหมายว่าสิ้นปีนี้มีเรื่องมาเฉลย (หวังว่าจะความไม่แตกก่อน ฮ่าฮ่า) ก็เลย...ต้องลุยอย่างเดียว ขี้เกียจไม่ได้ ล้มเลิกไม่ได้ ผ่านวิกฤตทุกอย่างไปแล้วมารอเฉลยของบัวสิ้นปีนี้ด้วยกันนะคะ

ขอบคุณคนอ่าน คนคอมเม้นท์ กำลังใจ การติดตาม และพื้นที่บอร์ด

เจอกันพฤหัสหน้าค่ะ

[bigbeeboom]

ครองภพ นายแข็งแกร่ง ถึงโดนแทงยังคงสู้ได้ ปมเริ่มคลายแต่ยังไม่สุด รอพฤหน้าจ้า สนุกมากๆๆ

[sompong]

สรุปคือเบญโรคจิต

[ืniyataan]

เรื่องมันเป็นเช่นนี้นี่เอง   

[LadySaiKim]

ทั้งผี ทั้งคนบ้า สงสารพี่ร่มมากบอกเลยยย

[silverspoon]

ต้องรออีกตั้งสัปดาเเน่ะ

[•♀NoM!_KunG♀•]

จร้าาาา

[iceman555]

 

[cavalli]

 




แอร้ยยยยยยย หม้ายยยยยยยย