หัวข้อ: ♪ดังต้องมนตร์♫ ตอนพิเศษ ปัจจุบัน (หน้า12|18062020)

[anntonies]

เค้าหวานเกินเบอร์มาก
นะโมทั้งจังหวะที่เข้ามาในห้อง
จังหวะที่ถามเรื่องไส้กรอก
บอกเลยว่าเอาไปเลยสิบคะแนน
อ่านละยังสำลักแทน 

[ืniyataan]

 

[Jely]

น่ารัก!! 

[MyLavenderLand]

“อยู่ๆก็รู้กันเองว่าความรู้สึกมันมากกว่าปกติ” ชอบอ่าาาา โลกทุกวันนี้ก็อยู่ยากมากละ เรื่องความรักความรู้สึกก็ปล่อยมันไปตามธรรมชาติเถอะ อย่าซับซ้อนกันนักเลย

[minenat]

ไม่ขอดราม่าได้มั้ยยยยกลัวใจพี่ทิเหลือเกิน

[Kelvin Degree]

555 มีความอยากอวดแฟน,,,

[goosongta]

เป็นคนที่ทำให้พีทิดีขึ้นขนาดนี้ถ้าเราเป็นพี่ทิจะไม่มีทางทำให้น้ำมนต์เสียใจเด็ดขาด

[PharS]

น้องน้ำมนต์

[ป้าหมีโคตรขี้เกียจ]

เนี่ยพี่ทิคนตรง ไม่มีสมาธิก็พูด อยากปล้ำก็บอก เอ้ออออ ชัดเจนดี

[t2007]

น้ำมนต์ น่ารัก คึกคักคุคิ

[KOWPOON]

  มาจิ้มไว้ก่อน

[-west-]

17 ไม่เคยจะห่างกัน



       ความสัมพันธ์ของผมกับพี่ทิถูกเปิดเผยอย่างไม่เป็นทางการในกลุ่มเพื่อนสนิท อุ้ยค่อนข้างมีทีท่าเป็นห่วงผมเหมือนไอ้นิว ส่วนฟ้าผมก็เดาความรู้สึกจริงๆ ไม่ออก เหมือนกับยินดีแต่เผลอเมื่อไหร่ก็เหม่อๆ ไม่รู้ว่าจัดการปัญหาส่วนตัวยังไม่เรียบร้อยหรือเพราะความสัมพันธ์ของพี่ลมกับพี่ทิที่ทำให้หญิงสาวมีสีหน้าคล้ายกังวลอะไรบางอย่าง

       ส่วนผมกับพี่ทิที่ต้องห่างกันสักพักเพราะเขาต้องเร่งงานสุดท้ายที่เป็นไฮไลท์ของงานซึ่งก็คือการร้องและเล่นดนตรีในคอนเสิร์ต ผมเคยเห็นคลิปที่เขาไปร้องตามร้านอาหารหรือผับ ท่าทางสบายๆ เหมือนเล่นที่ห้อง ไม่ได้สบตาหรือสนใจลูกค้านัก แต่คลิปที่ถูกแอบถ่ายนั้นก็กวาดไปรอบๆ ให้เห็นบรรยากาศว่าการแสดงของเขาสะกดคนได้อยู่หมัด เรียกได้ว่าจากวงสังสรรค์ที่ส่งเสียงเฮฮาคึกคักก็หยุดทุกกิจกรรมจับตามองที่เวทีเกือบครึ่งชั่วโมงทีเดียว

       พี่ทิขึ้นไปร้อง สลับกับบรรเลงเฉพาะดนตรีเพื่อพักเสียง ไม่รับใบขอเพลงจากลูกค้า หรือกระทั่งหยุดพูดคุยเลยสักนิด ถ้าเป็นเมื่อก่อนคงเข้าใจว่าคีพคาแรคเตอร์คนคูล พอรู้จักเลยเข้าใจว่าที่แท้เพราะเขาเป็นคนที่สื่อสารอย่างตรงไปตรงมาไม่ถูกต่างหาก

       จะบอกว่าเป็นเสน่ห์ ก็คงเรียกว่าเสน่ห์ แต่จะบอกว่าเป็นปัญหาก็ใช่อีกนั่นแหละ เพราะการที่เขาเป็นอย่างนั้นทำให้เจ้าตัวไม่อาจสื่ออารมณ์ได้ว่าข้างในกำลังรู้สึกอะไร

       ต้องเป็นคนที่ใช้เวลากับเขานานทีเดียวกว่าจะได้ยินคำพูดผ่านสายตา

       “ฟ้าว่าแล้ว ว่าทำไมวันนั้นน้ำมนต์ให้ฟ้าไปส่งที่คอนโดพี่ทิ” หลังเลิกเรียนไอ้อุ้ยรีบกลับบ้าน ส่วนไอ้นิวไปคอนเสิร์ต เหลือแค่ผมกับฟ้าอยู่ด้วยกันอย่างคนไม่มีที่ไป เดินเตร่ในห้างสรรพสินค้าใกล้มหา’ลัยฆ่าเวลา

       “มาว่าแล้วอะไร ฟ้าจ้างเราไปดูแลพี่ทิเองไม่ใช่เหรอ”

       ผมหยุดยืนที่ร้านหนังสือที่กำลังโฆษณางานคอนเสิร์ตปลายปี ภาพพี่ทิในคลิปดูดีกว่าตอนนี้แต่ตอนนี้ คงถ่ายไว้ตั้งแต่ก่อนเกิดเรื่อง

       “ก็ใช่ แต่น้ำมนต์ดูกระตือรือร้นเกินเหตุไปหน่อย รู้ว่าขยันนะ แต่ก็แปลกๆ ใช่ไหมล่ะ”

       “ดูออกขนาดนั้นเลยเหรอ”

       “น้ำมนต์ไม่ใช่คนดูยากเสียหน่อย”

       คำพูดนั้นของหญิงสาวทำให้ผมร้อนๆ หนาวๆ ละสายตาจากจอโทรทัศน์ที่แขวนอยู่เหนือหัวมาสบตา ฟ้าก็ยิ้มเขินๆ “แต่เราก็ดูผิดไปนิด คิดว่าเมื่อก่อนน้ำมนต์ชอบเราเสียอีก”

       เคยได้ยินว่าคนที่เราชอบมักจะรู้ตัวว่าเราชอบ แต่ที่เขาทำเป็นไม่รู้เพราะไม่อยากเสียความสัมพันธ์ดีๆ ไปนะครับ เพียงแต่ว่าไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเองมาก่อน

       “ขอโทษนะ เราดันคิดอะไรไม่ดีไปได้”

       “ระ...เหรอ ไม่เป็นไรหรอก” ความรู้สึกที่ถูกจับได้ ต่อให้จับได้คาหนังคาเขาผมก็ไม่มีวันยอมรับแน่นอน

       “แต่ก็ขอบใจนะที่ใจดีกับเราตลอด เราน่ะ เป็นผู้หญิงแท้ๆ แต่กลับไม่มีเพื่อนผู้หญิงเลย เพราะว่าคบกับอุ้ยตั้งแต่ม.ปลาย เลยไปไหนมาไหนด้วยกัน เพื่อนมัธยมก็เป็นเพื่อนกลุ่มอุ้ย มหา’ลัยก็มีแต่เพื่อนผู้ชาย ทะเลาะกันทีไรก็ไม่รู้จะเล่าให้ใครฟังดี มีแต่น้ำมนต์นั่นแหละที่พร้อมอยู่ข้างเรา”

       “บางทีเราก็ดุฟ้านะ”

       “แต่ดุเพราะหวังดีใช่ไหมล่ะ” หญิงสาวพรายยิ้ม ฟ้ายังคงสวยงามเหมือนนางเอกเอ็มวีซันไชด์ของพี่ทิในมโนภาพของผมไม่เปลี่ยน “ฟ้าก็ได้แต่ขอให้น้ำมนต์ไปเจอคนดีๆ น่ะนะ พี่ทิใจดีกับน้ำมนต์ใช่ไหม”

       “อืม...จะว่างั้นก็ได้”

       “ต้องดีอยู่แล้วแหละ คนอย่างน้ำมนต์น่ะใครอยู่ด้วยก็ต้องตกหลุมรัก”ฟ้าพูดแบบนี้แล้วผมใจคอไม่ดีเลยครับ “ตอนแรกพี่ลมมาบอกฟ้าว่าชอบน้ำมนต์ด้วยนะ”

       “พี่ลมน่ะชอบไปทั่วไม่ใช่เหรอ”

       “ไม่ชอบอุ้ยไง”

       “เรื่องนั้นก็แน่อยู่แล้วสิ”

       ฟ้าหัวเราะจนตาปิด พี่ชายชอบแฟนตัวเองนั่นมันจะไม่ประหลาดไปหน่อยเหรอ ถึงพี่ลมจะเป็นคนที่ชอบคนง่ายๆ ขนาดนั้นก็ต้องมีข้อยกเว้นบ้าง “แต่ว่า ฟ้าก็ไม่แน่ใจนะว่าพี่ทิน่ะ จะชอบน้ำมนต์มากพอที่จะไม่ทำให้เสียใจหรือเปล่า”

       ประโยคเรียบง่ายแบบนั้นแต่เล่นเอาผมสะอึกไปเหมือนกัน แววตาของหญิงสาวค่อยๆ ฉายความกังวลที่ซ่อนไว้เด่นชัด

       “ฟ้ากำลังหมายถึงอะไรเหรอ”

       “พี่ทิรักเจนมากนะน้ำมนต์”

       เรื่องนั้นผมรู้อยู่แล้ว

       “เจนก็รักพี่ทิ”

       “ถ้ารักแล้วจะทำให้เสียใจทำไมล่ะ”

       “เรื่องนี้ฟ้าก็เพิ่งรู้มา แต่ว่า เจนยอมไปคบกับลูกเจ้าของค่ายเพื่อคอนเสิร์ตนี้พี่ทิจะได้แสดงความสามารถที่มีให้คนอื่นเห็น” วินาทีนั้นที่ผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกแช่แข็ง ไมอาจขยับริมฝีปากพูดอะไรออกมาได้ “พี่ทิกับพี่ลมเองก็รู้ ฟ้าก็สงสัยว่าทั้งที่คบกันมาตั้งนานทำไมตอนพี่ทิแย่เจนถึงไม่แวะเข้ามาดูดำดูดีกันบ้าง ที่แท้ก็เพราะเจนทุ่มสุดตัวให้งานนี้เกิดขึ้น แล้วก็จะดันให้พี่ทิเป็นที่รู้จักให้ได้ พี่ทิน่ะ...รักวงการเพลงมากๆ น้ำมนต์เองก็รู้”

       ความเสียสละแบบนั้นมันน่าจะอยู่ในการ์ตูนตาหวานไม่ใช่หรือไง

       ถ้าเจนทำแบบนั้นแล้ว ผมจะไปสู้อะไรได้

       ผมที่มีแค่ใจสนับสนุนพี่ทิเท่านั้นเอง





       แม้ว่าผมจะรับปากกับพี่ทิว่าจะอดทนรอให้งานนี้ผ่านไปค่อยกลับมาอยู่ด้วยกัน แต่วันนั้นหลังคุยกับฟ้าผมก็ไม่อาจใจเย็นเหมือนทีผ่านมาได้อีก ผมไม่ได้กลับไปที่หอเพื่อเก็บของใช้จำเป็นด้วยซ้ำ หลังจากแยกกันก็ตรงดิ่งกลับมาที่ห้องชุดของคนรักโดยไม่บอกล่วงหน้า

       ไม่สิ...ใช้คำว่าไม่บอกล่วงหน้าก็ไม่ถูก เพราะผมพยายามติดต่อเขาแล้วแต่โทรศัพท์ก็ปิดเครื่อง ถ้าโทรหาพี่ลมก็กลัวว่าจะวุ่นวายโดยใช่เหตุ แต่ว่าผมอยากมาเจอพี่ทิ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าทำไม อยากให้เขาเห็นหน้า ให้ย้ำชัดว่าคนที่เขากอดจูบและบอกว่าให้รอยังรอเขาอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน

       ผมไม่อยากให้ความรู้สึกที่มันผ่านเข้ามาเป็นแค่ความอ่อนไหวชั่วครั้งชั่วคราวที่เกิดขึ้นตอนที่เขาอ่อนแอ ผมข้ามมันมาแล้ว เขตแดนของการเป็นแฟนคลับ เป็นแค่คนที่หลงใหลในผลงานของเขา ผมข้ามมาเป็นคนที่รักผู้ชายคนหนึ่งซึ่งอ่อนละมุนและน่ารักภายใต้ท่าทางขึงขังคนนั้นเต็มรูปแบบ

       จะบอกให้ผมก้าวถอยไป...มันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ

       ไม่มีทางทีจะเปลี่ยนความรู้สึกให้กลับไปเป็นน้ำมนต์ที่เจอเขาในวันแรก ผมทำไม่ได้เด็ดขาด

       เสียงสัญญาณประตูเปิดดังขึ้นหลังผมเคาะหลายรอบแต่ไม่มีการตอบรับจากใคร ดีที่ผมยังเก็บคีย์การ์ดเอาไว้และพกมันติดตัวไว้ตลอด

       ในห้องที่แบ่งเป็นสัดส่วนนั่น ตู้ใส่แผ่นเสียงและหนังสือที่ทอดตัวยาวจากฝั่งหนึ่งถึงอีกฝั่งยังคงดึงดูดสายตาได้เหมือนเดิม เปียโนสีดำพับปิดป้องกันฝุ่นเป็นระเบียบเรียบร้อย ไม่มีเศษกระดาษขยำปาทิ้งระเกะระกะ รวมทั้งในถังขยะก็ยังว่างเปล่า สะอาดเหมือนไม่มีคนอยู่มาพักใหญ่

       ประตูห้องนอนทั้งสองปิดเอาไว้ ในครัวมีแค่แก้วสองใบวางอยู่ในซิงค์ล้างจาน เป็นแก้วไวน์ใช้แล้ว 2 แก้ว ข้างซิงก์เป็นขวดเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ที่ยังไม่หมด

       ผมเผลอเม้มปากเข้าหากัน รับปากว่าจะไม่กินอีกแล้วไม่ใช่เหรอ

       ทำไม...

       ความรู้สึกข้างในของผมมันปั่นป่วนไปหมด ไม่สามารถอธิบายความเจ็บจุกที่เกิดขึ้นภายในอกได้อย่างชัดเจนว่าคือความรู้สึกแบบไหน มีทั้งความเศร้าหมอง กังวล หวาดกลัวปะปนในใจ วูบไหวคล้ายอยู่ใจกลางพายุที่หมุนเคว้งและกัดกิน ทำลาย เผาไหม้อยู่ข้างใน อัดอั้นจนเผลอจิกเล็บเข้ากับฝ่ามือของตัวเอง

       ผมกดเบอร์โทรศัพท์หาพี่ลม ไม่นานปลายสายก็รับ เสียงดังเหมือนอยู่ในผับหรืองานปาร์ตี้สักอย่าง เขาบอกให้ผมถือสายรอก่อนปลีกตัวออกมา

       “ว่าไงน้ำมนต์”

       “ผมโทรหาพี่ทิไม่ติดครับ”

       “อ๋อ แบตมันหมดมั้ง คงไม่ได้ดู มีอะไรหรือเปล่า”

       “ตอนนี้พี่ทิอยู่ไหนเหรอครับ”

       “อ่า...พอดีช่วงนี้ซ้อมกันหนัก ไอ้ทิมันดูหงุดหงิดเลยลากมาเที่ยวน่ะ แต่ไม่ต้องห่วงหรอก มันกินแต่โซดา ต้องฟิตหุ่นให้ทันงาน มีอะไรหรือเปล่า”

       “ผมไปหาได้ไหมครับ”

       “ไม่ต้องมาหรอก มาทำไม ดึกแล้ว”

       “บอกเถอะครับว่าอยู่ที่ไหน” ผมคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่นไม่ได้อีกแล้ว “ขอร้องล่ะครับ”



       ผมเรียกวินมอเตอร์ไซค์นั่งจากคอนโดไปยังร้านกินดื่มที่พี่ลมแชร์โลเคชั่นมา ตกดึกถนนบางย่านอาจว่างเปล่าโล่งร้าง แต่แหล่งอันอุดมไปด้วยคลับบาร์ที่เป็นรังให้ผีเสื้อกลางคืนออกล่า การจราจรแออัด ผมเปลี่ยนเสื้อจากเสื้อนักศึกษาของตัวเองเป็นเสื้อยืดในตู้ของพี่ทิ ผมเผ้าก็เป็นทรงที่ถอดหมวกกันน็อกออกมา ไม่ทันจัดแต่งให้เข้ารูปหล่อเหลาเหมือนนักท่องราตรีทั่วไป

       การ์ดหน้าร้านที่มีเสียงดนตรีดังกระหึ่มตรวจบัตรประชาชน ผมได้ประทับสัญลักษณ์ว่าตรวจบัตรแล้วที่ข้อมือก่อนเดินเข้ามาด้านใน พวกพี่ลมมากันกลุ่มใหญ่ เมื่อกวาดสายตามองไปในความมืดสลัวก็พบกลุ่มที่ว่าทันที โยกหัวขยับไหว ชูแก้วแอลกอฮอล์ขึ้นเหนือหัวแล้วชนสะเปะสะปะ

       พี่ทิไม่อยู่ตรงนั้น

       ผมเข้าไปทักพี่ลมที่โต๊ะก่อน เขาตะโกนกลับมาว่าห้องน้ำแล้วหันไปเต้นกับเพื่อน ไม่มีใครแนะนำว่าผมมาในฐานะอะไรด้วยซ้ำ แต่นั่นไม่สำคัญเพราะผมก็ไม่อยากถูกมองว่าเป็นคนที่เข้ามาแทรกกลางระหว่างปัญหารักสามเศร้าของลูกเจ้าของบริษัท นักร้องอันดับหนึ่ง และนักเขียนเพลงมากความสามารถคนนั้น ผมแค่อยากมาหาพี่ทิ อยากเจอ อยากย้ำไม่ให้เขาลืมความรู้สึกที่เราบอกว่ามีตรงกันต่างหาก



       “เดี๋ยวพี่โทรเรียกคุณพรหมให้”

       “รู้แล้วว่าเจนต้องไปกับเขา แต่ขอแค่วันนี้ได้หรือเปล่า พี่คิดว่าพี่เจ็บอยู่คนเดียวหรือไง”

       เสียงที่เรียกผมไว้ระหว่างทางไปห้องน้ำชายเป็นเสียงที่คุ้นเคยกับชื่อที่คุ้นหู ผมรีบมองหาต้นเสียงก่อนเดินตามเสียงที่ห่างจากดนตรีออกไป “ถ้าเจนไม่ชอบใจใครขอร้องให้ทำล่ะ พี่ก็เคยพูดไปแล้ว”

       “พี่ทิ พี่แม่งโคตรเห็นแก่ตัว พี่คิดจะเป็นนักเขียนเพลงกระจอกๆ ตลอดไปเลยหรือไง แล้วเจนล่ะ แล้วอนาคตของเราล่ะ”

       “แล้วเจนไปคบกับไอ้นั่นมันสร้างอนาคตของเรายังไงเหรอ”

       “พี่ก็พูดเองว่าคุณพรหมแค่เห่อของใหม่ เขาเจอคนตั้งเยอะเดี๋ยวเขาก็ไปสนใจคนอื่น เจนขอให้พี่แค่รอไม่ได้หรือไง พี่แค่รอนะ พี่ไม่ใช่คนที่ต้องไปนอนกับเขา มันยากนักเหรอ”

       “ยากดิ ใครมันจะยอมให้แฟนตัวเองไปนอนกับคนอื่นวะ”

       “เรื่องแค่นี้อะนะที่พี่ยอมไม่ได้? พี่ดูดิว่าได้อะไรคืนมาบ้าง พี่มีคอนเสิร์ตที่พี่จะได้โชว์ ปีหน้าบริษัทก็ให้งานทั้งงานร้องงานแสดงเจน แม้แต่พี่ลมเองก็ยังได้จับงานสเกลใหญ่ขึ้น”

       “พี่ไม่ได้ต้องการเรื่องพวกนี้ พี่แค่ต้องการเจน”

       ผมชะงักงัน เหมือนขาแข็งไปชั่วขณะ

       “เจนแค่ชอบเพลงพี่เหมือนตอนที่เราคบกันใหม่ๆ แค่เชื่อในฝีมือพี่ แค่รักพี่ ที่เหลือมันไม่ได้สำคัญเลยรู้ปะ”

       “เห็นแก่ตัว...” เสียงเจนสั่นก่อนจะร้องไห้ออกมา “พี่มันเห็นแก่ตัว”

       “เดี๋ยวพีโทรให้เขามารับ อย่าร้องไห้เลย พี่ไม่อยากตอบคำถามว่าเจนเป็นอะไร”

       เสียงเวลาที่เขาแทนตัวเองว่าพี่กับหญิงสาวที่รักหมดใจ ช่างอบอุ่นจนผมอดไม่ได้เมื่ออีกฝ่ายเรียกแทนตัวเองกับผม

       อย่างที่นิวบอกจริงด้วย...ผมจะเอาอะไรไปสู้ได้...

       แพ้ตั้งแต่ยังไม่ก้าวขาออกไปแสดงตัวแล้วด้วยซ้ำ

       “อ้าว พี่ก็ว่าเราหายไปไหน เดินไปหาที่ห้องน้ำไม่เจอ ไอ้ทิล่ะ”

       เสียงของพี่ลมทำให้คนที่ยืนคุยกันเมื่อครู่รู้ว่ามีใครอยู่ในสถานการณ์นี้ด้วย หญิงสาวรีบปาดน้ำตาหันหน้าไปทางอื่น ผมถูกดันไปข้างหน้าก่อนเห็นสีหน้าซีดเผือดของคนที่ตามหา

       “น้ำมนต์ มานี่ได้ไง”

       “กูจะบอกมึงอยู่ แต่หาไม่เจอ แล้วมายืนคุยอะไรกับเจนสองคน รำลึกความหลังเรอะ”

       ผมไม่รอให้ใครอธิบาย หมุนตัวออกจากมือของพี่ลมที่จับหัวไหล่ไว้ แต่ก็ถูกชายหนุ่มอีกคนวิ่งมาดักหน้าก่อน “น้ำมนต์”

       “ผมไม่ได้ตั้งใจแอบฟัง”

       “ถามสิ”

       ผมเม้มปากเข้าหากัน

       “ไม่พอใจอะไร ไม่เข้าใจอะไร ถามสิ”

       ผมรู้ว่าเขาเป็นคนอธิบายความรู้สึกของตัวเองออกมาเป็นคำพูดไม่ได้ แต่เวลานี้เหลืออะไรให้ผมถามอีกครับ

       แค่ที่ได้ยินเท่านี้ มันยังชัดเจนไม่พอหรือยังไง



       ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นคนไม่มีเหตุผลและหนีความจริงมาก่อน กระทั่งเกิดเรื่องนี้ขึ้นมา

       และก็ไม่คิดมาก่อนว่าตัวเองจะงี่เง่าได้ถึงขั้นที่เปลี่ยนเบอร์ ย้ายที่อยู่เพื่อหลบหน้าเหมือนเด็กไม่รู้จักโต

       “แหม ไม่คิดว่าน้ำมนต์เนี่ยจะช่วยงานพี่ได้คุ้มยิ่งกว่าคุ้มซะอีก”

       แค่เงินเดือนที่พี่ลมให้กระจอกไปเลย เมื่อเทียบกันกับการได้ที่พักเป็นบ้านเดี่ยวโอ่โถงกว้างใหญ่ มีสระว่ายน้ำด้านหลัง หน้าบ้านเป็นสนามหญ้า เลี้ยงหมาชิวาว่าใส่กระโปรงสีชมพูบานเย็นและสร้อยลูกปัดที่แสร้งทำว่าเป็นไข่มุกเม็ดงามสองตัว

       คิดว่าคนอย่างผมจะหนีไปไหนพ้น

       ถ้าไม่ใช่บ้านเพื่อนสักคนที่ไว้ใจได้

       “ไอ้ทิลีนขึ้นเยอะเลย ตั้งแต่ออกกำลังกายเป็นบ้าเป็นหลังเพราะติดต่อน้ำมนต์ไม่ได้”

       เจ้าของบ้าน หรือคนที่มักจะเสนอข้อเสนอที่ไม่มีใครสามารถปฏิเสธได้พูดอย่างถูกอกถูกใจ ผมได้ห้องนอนของพี่ลมไว้พักชั่วคราว ส่วนเจ้าตัวช่วงนี้โหมงานหนัก ถ้าไม่นอนที่ออฟฟิศก็เช่าโรงแรมละแวกนั้นอยู่แทนขับรถดึกๆฟ้าอยู่ห้องถัดออกไป ซึ่งการขอมาอยู่บ้านฟ้าสักระยะไม่ได้ทำให้ผมกับหญิงสาวเจอกันบ่อยขึ้นเลย

       พอดีกับไอ้อุ้ยแล้วเพื่อนก็เป็นหมาตลอด

       ผมถอนหายใจ นอนคว่ำหน้าดูคลิปพี่ทิซ้อมดนตรีที่พี่ลมอัดมาให้ในโทรศัพท์ ขณะที่เจ้าของห้องนั่งเช็กตารางงานจากในไอแพดรุ่นล่าสุดไปด้วย

       “เขาไม่ได้กลับไปดื่มจริงๆ ใช่ไหมครับ”

       “อือ ไม่ได้ดื่มหรอก ไม่งั้นจะร้องเพลงไม่ไหว เสียงพังแน่ๆ”

       “วันนั้นผมเห็นแก้วไวน์” หมายถึงวันที่เข้าไปที่ห้องอีกฝ่ายโดยไม่ได้บอกล่วงหน้า “สองใบ”

       “อ๋อ พี่ชวนมันดื่มแหละ” พูดจบผมก็หันมองพี่ลมตาขวาง ชายหนุ่มรีบยกมือทั้งสองข้างเชิงสัญลักษณ์ว่ายอมแพ้ ขอลดโทษ “แต่กะทิไม่แตะเลย บอกว่าไม่อยากให้น้ำมนต์เสียใจ”

       ชั่วขณะนั้น ผมยอมรับว่าดีใจ..

       “จะไม่ไปเจอมันหน่อยจริงๆ เหรอ มันคิดถึงน้ำมนต์นะ”

       ผมก็คิดถึงพี่ทิเหมือนกัน

       แต่ว่ายังไม่อยากฟังคำพูดที่ว่าเขาไม่ได้มีผมในใจแค่คนเดียว

       “ไม่ครับ”

       “ใจแข็งชะมัด วันนั้นทะเลาะอะไรกัน ถามไอ้คนก่อเรื่องก็เงียบ ไม่ยอมเล่า ถามเจนก็เมา จำไม่ได้”

       ผมเองก็ใช่ว่าจะเป็นพวกชอบเล่าปัญหาส่วนตัวให้คนอื่นฟังเสียด้วย ต่อให้บากหน้ามาขอความช่วยเหลือจากพี่ลมก็ไม่อยากพูดว่าเกิดอะไรขึ้น วันนั้นผมไม่ได้ถาม ไม่พูดอะไรกับพี่ทิสักคำ แค่บอกให้พี่ลมพากลับที่พัก แต่ก็เปลี่ยนใจไม่กลับห้องกลางทาง

       ผมไม่อยากให้ไอ้นิวโมโหพี่ทิที่ทำให้ผมเสียใจ แม้ว่าผมจะเสียใจ และยังเสียใจไม่น้อยลงสักนิดเดียว

       “จะโกรธก็อย่าแอบส่องเขาอย่างนี้สิ นี่เรียกว่าโกรธไม่จริงนี่หว่า”

       “ไม่ได้โกรธครับ”

       “แล้วทำไมวันนั้นหนีมัน ยังให้ไปขอซิมฟรีมาใช้ชั่วคราวอีก ขนาดไม่โกรธนะเนี่ย”

       “ผมแค่ยังไม่พร้อมจะฟัง”

       ไม่ว่าจะเป็นเรื่องจริงหรือโกหก...

       “พี่ทิคงรักเจนมากนะครับ”

       “กะทิมันเป็นคนที่รักใครรักจริง ไม่ใช่แค่คนหรอก ดูอย่างที่มันชอบดนตรีสิ”

       “แล้ว...คนเรารักสองคนพร้อมๆ กันได้ไหมครับ”

       พี่ลมทิ้งตัวข้างๆ ผมที่แนบหน้าไปกับหมอน มองอีกฝ่ายอย่างคาดหวังเดิมทีผมกับพี่ลมไม่ได้สนิทกันขนาดนี้ แต่ว่าสถานการณ์บางอย่างทำให้เราต้องใกล้ชิดกันรวดเร็ว ถึงอย่างนั้นความรู้สึกที่พี่ลมมีให้ผมก็ชัดขึ้นว่าผมเป็นเหมือนน้องชายคนหนึ่งของเขานับจากวันที่ผมบอกว่าผมกับพี่ทิมีความสัมพันธ์กันยังไง

       “หึงเหรอ ไม่มีอะไรหรอกน่า”

       “เปล่าครับ” ทำไมถึงชอบยัดเยียดให้ผมเป็นคนขี้หึงอยู่เรื่อย “แค่คิดว่าคุณเจนก็รักพี่ทิมาก เสียสละให้กันได้มากกว่าที่ผมจะนึกออกด้วยซ้ำ ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วพี่ทิจะหมดรักแฟนเก่าได้ยังไง”

       “ถามไอ้ทิมันหรือเปล่าว่ามันต้องการให้ใครเสียสละให้ไหม”

       ชายหนุ่มอายุสามสิบทำท่าเคร่งขรึมสมเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมา เขาถอนหายใจยาวก่อนขยับตัวลุกขึ้นนั่ง เอียงคอซ้ายขวาจนได้ยินเสียงกระดูกลั่น ผมเงียบ ไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี

       ต่อให้เป็นความเสียสละที่คนที่เรารักไม่ต้องการ แต่มันก็คือความเสียสละที่เกิดจากความหวังดีไม่ใช่เหรอครับ

       ถ้าวันหนึ่งเรื่องนี้ผ่านไปแล้ว คอนเสิร์ตจบลง พี่ทิมีซีนในวงการบันเทิงมากขึ้น หรือกระทั่งคุณเจนเลิกกับผู้ชายที่คบตอนนี้ ถ้าเธอกลับมาหาพี่ทิอีกครั้ง ถึงเวลานั้นผมควรอยู่ตรงไหนของความสัมพันธ์ขาดๆ เกินๆ เว้าแหว่งไม่สมประกอบอย่างนี้ดี

       “น้ำมนต์ คนที่เลิกกันไปแล้วอะ อาจจะมีความผูกพัน มีความไม่เข้าใจกันอยู่นะ แต่มันไม่ใช่รักแล้ว เข้าใจไหม”

       พี่ลมพูดด้วยน้ำเสียงเนิบช้า ผมส่ายหน้าเป็นระวิง

       “ถ้ายังผูกพันแล้วจะเลิกกันทำไมล่ะครับ ความผูกพันก็เป็นส่วนหนึ่งของความรักไม่ใช่เหรอครับ”

       “แค่ส่วนหนึ่ง เสี้ยวเดียว คนเราเลิกรักกันว่ายากแล้ว แต่เลิกผูกพันน่ะ ยากกว่า มันต้องใช้เวลา ทั้งสถานการณ์ ทั้งจังหวะ แต่ตัวเร่งที่ทำให้คนบั่นความผูกพันให้ขาดจากกันได้เพราะเขาต้องปกป้องสิ่งที่รักกว่าเอาไว้ ความผูกพันบางทีก็เป็นเหมือนนิ้วที่เน่าน่ะนะ การทำใจตัดนิ้วที่เคยเป็นส่วนหนึ่งของเรามันยากมากเลย แต่มันก็ต้องทำ เพราะอะไรรู้ไหม หนึ่งคือมันไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บเอาไว้ สองคือเราต้องปกป้องส่วนที่สำคัญจริงๆ มากกว่า”

       ผมไม่เข้าใจที่พี่ลมพูดหรอกนิ้วเนิ้วบ้าบออะไรนั่น

       “ไอ้ทิมันอาจจะผูกพันกับเจนมาก แต่ถ้าให้เลือกความผูกพันกับถนอมหัวใจน้ำมนต์ไว้พี่ว่ามันยอมตัดสะบั้นทุกอย่างได้หมด คนอย่างกะทิมันไม่ใช่คนยอมสูญเสียสิ่งสำคัญของตัวเองไปง่ายๆ นะ”

       ถึงจะพูดแบบนั้น ผมก็ยังรู้สึกแย่ที่ตัวเองไม่เคยช่วยอะไรพี่ทิได้อยู่ดี ผมไม่ได้อยากเอาตัวเองไปเทียบ แต่ว่าอดไม่ได้จริงๆ

       สิ่งที่ผมทำมันจิ๊บจ๊อยเหลือเกินเมื่อเทียบกับสิ่งที่เจนทำให้พี่ทิ เหมือนผมเป็นเม็ดเกลือขณะที่ความทุ่มเทของผู้หญิงคนนั้นเป็นมหาสมุทร

       “สิ่งสำคัญของพี่ทิอาจไม่ใช่ผมก็ได้นี่ครับ”

       พี่ลมไม่ได้พูดอะไรต่อ เขามองผมนิ่ง ถอนหายใจแผ่ว ผมมีเหตุผลให้คิดอย่างนั้น บทสนทนาของพี่ทิกับเจนที่ไม่ต้องการเล่าซ้ำไปย้ำแผลที่ยังสดใหม่ช้ำเลือดช้ำหนอง

       ผมไม่รู้ว่าต้องการเวลานานแค่ไหนถึงจะกล้าเผชิญหน้ากับความจริงว่าตัวเองไม่มีวันแทนผู้หญิงคนนั้นได้

       ผมไม่ได้ทำเพื่อพี่ทิได้มากขนาดนั้น

       จู่ๆ ผมก็คิดถึงตอนที่รู้จักพี่ทิแรกๆ ประโยคที่เขาว่าผมไม่รู้อะไรแล้วยังมาวุ่นวาย

       เข้าใจว่าตัวเองรู้ดีมาตลอด แต่ที่จริงแล้วเป็นคนนอกของนอกวงโคจรของพี่ทิอีกที กว่าจะรู้เรื่องพวกนั้น เหตุผลที่พี่ทิเสียผู้เสียคนจนเกือบล้มพังไม่เป็นท่า

       รู้โดยบังเอิญอีกต่างหาก

       “นี่...ยังอยากไปดูคอนเสิร์ตหรือเปล่า”

       “อยากสิครับ”

       ผมตอบเสียงเบา จ๋อยสนิท ตอนนี้ผมยังอยากเห็นพี่ทิ ถ้าสุดท้ายแล้วเราไปกันไม่ได้ ผมก็อยากที่จะเห็นพี่ทิเล่นดนตรีที่ผมมีเศษเสี้ยวในความสำเร็จนั่นสักครั้ง แค่ได้เห็นความสำเร็จของเขาและชื่นชมห่างๆ ส่วนเรื่องราวต่อจากนี้ก็คงปล่อยให้เป็นไปตามโชคชะตาฟ้าลิขิต

       คนบางคน เลิกกับแฟนแล้วยังเป็นเพื่อนกันได้ ส่วนผม แค่เจอหน้าตรงๆ หลังได้ยินว่าเขารักเจนมากแค่ไหนยังทนไม่ไหวเลยไม่กล้าหวังว่าหลังจากงานนี้ผมจะยังทนเห็น ทนได้ยินเสียงของพี่ทิได้อีกไหม

       พอคิดว่าจะไม่ได้เจอกับพี่ทิอีกแล้ว หัวใจมันก็บีบรัดจนอยากจะร้องไห้

       “คอนเสิร์ตมีสองวัน แต่ไอ้อุ้ยจะไปวันที่สอง เราจะไปสองวันเลยหรือเปล่า”

       “ผมไปพร้อมอุ้ยดีกว่าครับ”

       บนเวทีนั่นคงได้เห็นพี่ทิเล่นดนตรีคู่กับเจน

       คนหนึ่งนักร้อง อีกคนนักเขียนเพลง

       คงไม่มีอะไรเหมาะสมไปมากกว่านี้แล้ว

       เห็นทีวันนั้นพวกไอ้อุ้ยคงได้เก็บศพผมเต็มกำลัง

       “แปลกนะครับ ทั้งที่รู้ว่าเจ็บก็ยังเลือกจะไปเจ็บ”

       พี่ลมหยิกแก้มผม ดึงจนยืด

       “ผมเจ็บนะ”

       “เจ็บที่แก้มน่ะ เพราะพี่หยิก แต่ตอนนี้ที่น้ำมนต์เจ็บข้างในเพราะความคิดของตัวเองทั้งนั้น รู้หรือเปล่า”

       ก็มันมีเรื่องให้คิดนี่ครับ

       “เออ นี่ มีเรื่องจะเล่า ช่วงที่กลับไปทำงานแรกๆ มีวันที่ไอ้ทิมือสั่นเพราะอยากกินเหล้าด้วยนะ”

       ผมเม้มปากเข้าหากันเล็กน้อย ช่วงนั้นอาจเป็นช่วงที่ผมจับได้ว่าเขากลับไปดื่ม ไม่รู้ว่าก่อนหรือหลัง แต่อาการพวกนี้ไม่เป็นที่สังเกตให้เห็นตอนอยู่กับผม อย่างมากก็แค่หงุดหงิดงุ่นง่านพาลไม่เป็นเรื่องเท่านั้น

       “ช่วงที่น้ำมนต์ไม่อยู่มันต้องไปหาหมอเอง ก่อนหน้านี้พี่เคี่ยวเข็ญยังไงมันก็ดื้อ ไม่ไป พอน้ำมนต์เข้ามาในชีวิตมัน เชื่อในตัวมัน ให้กำลังใจมัน กะทิน่ะ...เหมือนได้เกิดใหม่เลยนะ”

       เสียงทุ้มอธิบายหนักแน่น จริงจัง เว้นช่วงจังหวะให้ผมได้คิดหักล้างกับสิ่งที่ยังวกวนทิ่มแทงตัวเองตลอดเวลา น้ำตาที่กลั้นเอาไว้ค่อยๆ เอ่อออกมาจนต้องเงยหน้ามองฝ้าเพดาน

       “จริงๆ น้ำมนต์ไม่ต้องเจอไอ้ทิช่วงนี้ก็เป็นผลดีกับพี่ กับตัวทิเอง เพราะมันตั้งใจทำงาน ไม่มีเวลามายุ่งกับน้ำมนต์ แต่พี่ก็ไม่อยากให้น้ำมนต์เอาความคิดว่ามันไม่รักน้ำมนต์ หรือน้ำมนต์ไม่สำคัญพอมาทำร้ายตัวเองนะ ถึงเวลาที่ไอ้ทิมันบอกว่ามันจริงจังแค่ไหน คนพูดจะท้อได้ เราเล่นสร้างกำแพงอคติไว้ขนาดนี้”

       ผมกลัวนี่ครับ

       การรักพี่ทิไม่ทำให้ผมกลัวเลยสักนิด แต่ที่เป็นอยู่ตอนนี้คือความกลัวที่จะไม่ถูกรักต่างหาก

       ที่บอกว่าถ้าพี่ทิพูดว่าไม่ได้คิดอะไรผมคงแย่

       ผมหมายความอย่างที่พูดจริงๆ

       “เดี๋ยวพี่ออกไปทำงานแล้ว มีอะไรคืบหน้าเดี๋ยวไลน์มาเล่าให้ฟัง อยากดูมันซ้อมอีกไหม จะได้ถ่ายคลิปมาให้”

       ผมพยักหน้าหงึกหงัก

       “บอกให้เขากินข้าวเยอะๆ แล้วก็พักผ่อนด้วยนะครับ”

       พี่ลมพรายยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนยีหัวผมจนยุ่งเหยิงไปหมด

       “เราก็กินข้าวเยอะๆ แล้วก็พักผ่อนให้พอ อย่าสภาพเยินแบบนี้ไปคอนเสิร์ตมัน เจ้าตัวจะเสียสมาธิได้”

       จัดในฮอลใหญ่ขนาดนั้น คงเห็นผมหรอก

       “ขอบคุณนะครับพี่ลม”

       สำหรับทุกอย่าง

       เขาแค่ยักคิ้วให้ผมสองครั้ง ก่อนปล่อยให้ผมได้ใช้เวลาทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นลำพัง

       ความรักนี่ช่างยากจริงๆ เลย

[KOWPOON]

 :กอด1:ลุงทิก็ยังคงค่าตัวแพงเหมือนเดิม 5555

[wanida023]

หน่วงงงง... มากๆๆๆ
ไม่รู้จะทีมใครดี..... แต่ทีมน้องน้ำมนต์​แล้วก๊านนน

[PharS]

 :z3:a

[lonesomeness]

แงงงงง เดี๋ยวมันก็ผ่านไปนะะ

[minenat]

พี่ทิไม่ยอมหรอกเรารู้
ส่วนน้ำมนต์ขอให้ผ่านช่วงนี้ไปให้ได้้

[ืniyataan]

เพิ่งโมโหพี่ลมไป ตอนนี้ต้องขอบคุณแล้ว พูดจาดี 

[malula]

ใครเขาอยากได้การเสียสละแบบนั้นของเธอยายเจน บ้าไปแล้ว
น้ำมนต์จะไม่มั่นใจในตัวเองก็ไม่แปลก ก็พี่ทิเล่นเสียใจไม่เป็นผู้เป็นคนขนาดนั้น
แต่ก็ต้องพูดคุยกันให้เคลียร์ อย่าคิดเอง เออเอง

[river]

เจนกระหายความสำเร็จจนไม่เห็นค่าคนที่รัก

[ommanymontra]

 

 

[Jnchnn]

ฉากที่น้ำมนต์ไปได้ยินพี่ทิกับเจนคุยกันคือจุกในอกไปหมด
รักฉากน็อคเอาท์แบบนี้ของคุณเว้ดมากๆเลยค่ะ มันสุดจริงๆ ชอบมากกก

[Ginny Jinny]

คุยกันเถอะน้ำมนต์

[snowboxs]

ขอให้น้ำมนต์ผ่านความกลัวนี้ไปให้ได้นะ

[mab]

อะไรของเธออ่ะเจน บอกว่าตัวเองเสียสละ
อยากให้ทิได้มีงานใหญ่โดยเอาตัวเข้าแลก
คนเป็นแฟนที่ไหนจะทนได้วะ นี่โมโหมากๆ เลยนะ
และอีกอย่างตัวเองก็ได้งานเพิ่มขึ้นเยอะด้วยเช่นกัน
ผลประโยชน์ตัวเองล้วนๆ 

อีกเรื่องคงกะจะจับปลา 2 มือใช่มั้ยละเจน!!

[alternative]

น้ำมนต์คนหัดรัก

[Kelvin Degree]

น้ำตาคนอ่าน มันมาจากไหน,,,

[may27]

   เจน...อย่ามาพูดว่าทำเพื่อทิเลย ...เธอทำเพื่อตัวเองต่างหาก

[goosongta]

เจนโคตรเห็นแก่ตัว​ ไม่รักศักดิ์ศรี​
พี่ทิเลิกกับเจนไปได้น่ะดีแล้ว​
รู้เหตุผลของเจนยิ่งเห็นความดีของน้ำมนต์มากขึ้นไปอีก​ พี่ทิรีบๆไปง้อเลยนะ

[mild-dy]