Dear my flower #ช่างสักรักคุณครู
2. Whisper Sweet Nothings
ในห้องน้ำแคบๆ และบรรยากาศกระอักกระอ่วนแป้งถามด้วยเสียงสั่นที่แทบจะควบคุมไม่ได้
“คะ...คุณสามทำงานที่นี่เหรอครับ”
“ใช่ครับ ถามเยอะจังเลยนะคุณครู” สามตอบพร้อมกับโน้มหน้าลงไปอีกรอบ...แต่คุณครูก็ไม่ยอมให้จูบแล้ว
ใบหน้าแบบสามชอบเบือนหนี ปากที่โดนจูบจนฉ่ำเม้มไว้แน่น ถ้ามองไม่ผิดกลางลำตัวของคุณครูก็ลุกชัน...แต่ไม่รู้จะกลัวอะไร
“เป็นอะไร” สามแตะที่แก้มอีกคนให้หันมามองกัน
แป้งหันกลับมามองใบหน้าอีกคนด้วยความมึนงง พอโดนมือใหญ่ลูบไปทั่วหน้าอกคุณครูก็ได้สติ
“ผม...จะออกไป”
สามขมวดคิ้วแน่น มาบอกตอนลูกชายเขาชี้หน้าคุณครูแบบนี้ไม่ง่ายไปหน่อยเหรอ
“ผมเตือนแล้ว คุณตามมาเอง” สามดึงมือข้างที่กำลังลูบอกขาวออก เพื่อกดไหล่อีกคนให้อยู่กับที่
แป้งหลบสายตา เขายกมือที่สั่นเทิ้มขึ้นมาแตะมืออีกคน...และที่สุดแล้วก็เงยหน้าขอร้อง
“ผมขอออกไป”
.
.
.
“น้าฉามฮับ” น้องสิบเรียกคุณน้าที่กำลังนั่งทำงานอยู่ตรงโต๊ะในห้องนั่งเล่น
“ครับ? ” สามเงยหน้ามองหลานชาย วันนี้เจ้าตัวแสบสวมชุดหล่อ เพราะพ่อกับแม่จะพาออกไปเที่ยวสวนสนุก
“วันนี้ไม่ต้องไปรับน้องฉิบนะ”
สามเลิกคิ้วมองหลาน ก่อนจะวางมือลงบนผมสั้นเซ็ททรงหล่อ
“รู้แล้วว่าปิดเทอม” เขาว่าพลางถอนหายใจ ท่าทางแบบนั้นไม่รอดพ้นสายตาของพี่สาว
“ถอนหายใจเลยนะ แค่หลานปิดเทอมเอง” พี่สองเดินเข้ามาหาลูกชายพร้อมกับพี่ตาคนเป็นสามี
สามเลยวางมือจากงานตรงหน้า
“อะไรของพี่อีก”
“มันมีอะไรที่โรงเรียนอนุบาล ถึงได้แต่งตัวหล่อไปรับหลานเกือบทุกวัน” พี่ตาผู้เป็นพี่เขยออกปากแซว
เขาอยากจะตอบว่ามีโมจิแต่ก็ทำได้แค่ส่ายหน้าไปมา
“พอผมไปก็สงสัย พอไม่ไปก็หาว่าไม่ช่วยดูหลาน”
“สามเขาชอบคุณครูเก๋” พี่สองหันไปบอกสามี ทำเอาคนเป็นน้องชายปัดมือเป็นพัลวัน...เข้าใจผิดกันไปใหญ่แล้ว
“ไม่ใช่แล้วพี่”
“แกนี่มันตั้งแต่เด็กเลยนะสาม ปากอย่างใจอย่าง สมัยมัธยมชอบสาวบอกให้จีบก็ไม่จีบ พอเขามีแฟนก็กลับบ้านมาซึม” พี่สองแฉน้องชายคนกลางด้วยรู้จักนิสัยดี
สามถอนหายใจยาวเพราะพี่สาวชอบเล่าแต่เรื่องเก่าๆ อันที่จริงเรื่องตอนนั้นคนที่เขาชอบไม่ใช่สาว...แต่เป็นแฟนของสาวคนนั้นต่างหาก
“เอาเถอะ...” สามเป็นพวกขี้เกียจอธิบายเลยปล่อยให้แซวไป
“แล้ววันนี้ไปดูร้านใหม่ไหม” พี่ตาถามถึงร้านอาหารแฟรนไชส์ซึ่งเป็นธุรกิจของที่บ้าน ตอนนี้กำลังขยายสาขาออกไปทางชานเมือง
“ไปครับ ไปดูก่อนเข้าร้านโต้ซัง” สามบอกก่อนจะลุกขึ้นบิดขี้เกียจ วันนี้เขาตื่นแต่เช้าเพื่อเข้ายิมและทำงานอย่างเคย เพื่อให้มีเวลาช่วงบ่ายเข้าร้านสัก
สามสามารถเลือกเวลาทำงานได้ ช่วงไหนงานที่บ้านยุ่งๆ ก็บอกโต้ซังไว้ว่าไม่รับคิวสักเยอะ แถมยังสามารถนัดเวลาลูกค้าตามใจตัวเองได้ เลยทำให้การทำงานของเขาค่อนข้างสมดุลทั้งงานที่บ้านและงานในฝัน
“ออกมาทำงานที่บ้านเต็มตัวสักที่สิ” พี่สองบอก เพราะตอนนี้คนที่ดูธุรกิจโดยรวมเป็นพี่หนึ่ง พี่สองกับสามจะช่วยงานจุดที่พี่หนึ่งไม่มีเวลาไปดู ส่วนน้องโฟร์กับน้องเบญยังเรียนไม่จบ
“ไม่เอา” ลูกคนกลางแบบสามค่อนข้างดื้อเงียบและรักอิสระ เขาโบกมือไปมา ถ้าไม่เกรงใจพี่ๆ และพ่อแม่ป่านนี้หนีไปเป็นช่างสักอย่างเดียวแล้ว
“พี่สาม ไปส่งเบญหน่อย” น้องสาวคนเล็กเดินลงมาจากช้างบน เขามองเด็กสาวปีหนึ่งที่กระโปรงทรงเอสั้นจนน่าหวาดเสียว
“ไปเปลี่ยนกระโปรง แล้วค่อยให้ไอ้โฟร์ไปส่ง พี่ไม่ว่าง”
น้องสาวคนเล็กหน้างอ พี่สองเลยช่วยพูดให้
“ก็วนไปส่งน้องแป็บเดียว”
“ผมรีบเข้าร้านโต้ซังต่อ จะเอามอไซค์ไป” สามบอก ปลายประโยคหันไปหาน้องสาว "จะแว๊นไหมล่ะ? ”
“แหยะ ไม่เอา” น้องสาวคนสวยงอนตุ๊บป่อง ที่เบญชอบให้พี่สามไปส่องเพราะเพื่อนๆ ในกลุ่มชอบ มีพี่ชายเท่ก็เหมือนมีของให้อวด ติดแต่พี่สามไม่ค่อยเป็นมิตรเท่าไหร่ แถมยังเอาแต่ใจอีกต่างหาก
“รีบอะไร เอารถไปก็ทัน” พี่ตาถามเพราะเห็นว่าปกติสามจะเข้าร้านสักเป็นช่วงบ่ายเสียส่วนใหญ่
“วันนี้ผมรีบ” สามบอกปัด เขาเก็บของบนโต๊ะทำงานก่อนจะนั่งยองๆ คุยกับหลาน
“น้าสามไปแล้วนะ เที่ยวให้สนุกนะครับ”
“ฮับ เที่ยวเยอะเย๊อะ” เด็กตัวเล็กบอก
“แล้วช่วงนี้งานสักเยอะไหม” พี่สองถาม
สามเพิ่งนึกออก แอบสงสัยว่าถ้าพี่สองรู้ว่าคนที่มาสักคราวนี้เป็นครูของลูกชายตัวแสบจะทำหน้ายังไง
“ก็เรื่อยๆ ครับ”
.
.
.
“วันนี้คุณแป้งแคนเซิลนัดนะคะ”
“อ้าว แล้วนัดอีกทีวันไหน” ช่างขมวดคิ้วแน่น เขารีบบึ่งรถมาจากพระราม 3 เพื่อเข้าเมือง ในมือยังถือหมวกกันน็อกอยู่เลย
“ยังไม่นัดใหม่เลยค่ะน้องสาม” พี่พนักงานบอก
“มีเบอร์ติดต่อไหมพี่” สามรีบดึงมือถือของตัวเองออกมาเม็มเบอร์ที่ได้
โมจินะโมจิ...หนีกันจนได้
คราวที่แล้วดูก็รู้ว่าครูแป้งตกใจมาก ดูเหมือนไม่เคยจูบ เขาจับตรงไหนก็สั่น ยิ่งพอจำหน้าเขาได้ก็ก้มหน้างุด นึกแล้วก็โมโห ไม่คิดว่าโมจิอายุ 28 ปี จะไม่เคยทำเรื่องแบบนี้
.
.
.
หลังจากเดินออกมาจากห้องน้ำที่สตูดิโอวันนั้น แป้งก็ไม่อยากกลับไปที่ร้านสักอีก สิ่งเดียวที่กลัวคือความลับของเขาถูกผู้ปกครองของลูกศิษย์ที่โรงเรียนรู้หมดแล้ว ถ้าสามเอาไปบอกแม่น้องสิบและผู้ปกครองคนอื่นๆ แป้งคงจะทำงานที่นั่นไม่ได้อีก
วันหยุดนี้เขาเลยไม่อยากทำอะไรเลยนอกจากนอนนิ่งๆ คิดมากอยู่บนเตียง ตรงขาที่สักก็ยังช้ำอยู่นิดหน่อย ที่สำคัญคือเจ็บใจตัวเองที่ตามเข้าไปถึงห้องน้ำแค่เพราะสายตาเชิญชวนของอีกคน
ก็ตอนนั้น ที่บอกให้ช่วย อยากรู้ว่าช่างสามหมายถึงอะไร...
“ทำอะไรลงไปเนี่ย! ” คุณครูบ่นพร้อมกับลุกขึ้นมานั่งทึ้งหัวตัวเอง เหลือบไปเห็นบริเวณสะโพกที่ยังสักไม่เสร็จ ยังไม่ทันได้คิดอะไรก็คว้าโทรศัพท์ที่กำลังแผดเสียงจ้ามารับ
“สวัสดีครับ” แป้งกรอกเสียงลงไปเมื่อเห็นว่าเบอร์ที่โทรมาเป็นเบอร์ที่ไม่รู้จัก
“ทำไมไม่มาสักต่อให้จบ เงินก็จ่ายมาแล้ว” ถึงจะไม่รู้จักเบอร์แต่ก็จำเสียงนี่ได้ดีเลย
“คะ..คุณสาม” แป้งอึกอัก
“อยู่ไหน”
“ผมไม่ว่างครับ”
“ถามว่าอยู่ไหน” สามย้ำเมื่อได้ยินอีกคนเฉไฉ
“อยู่ต่างจังหวัดครับ” พอตอบออกไปแบบนั้นก็ได้ยินเสียงถอนหายใจของปลายสาย
“แล้วจะกลับมาสักวันไหน”
“ผม…” แป้งเงียบลง เขารู้ว่าตัวเองกำลังงี่เง่า...แต่ก็ไม่รู้จะไปสู้หน้าคุณสามยังไง
“จะให้ตรงขาเป็นแบบนั้นต่อไปเหรอ” สามถอนหายใจอีกครั้ง
“ผมไม่ทำอะไรหรอก กลับมาสักให้เสร็จ จะเปลี่ยนช่างก็ได้”
“คือ...ผม” แป้งยังไม่ตอบอะไรแต่อีกคนก็วางสายไปแล้ว
คุณครูมองเบอร์แปลก เขารู้ว่ามันไม่ใช่ความผิดของช่างสามอย่างเดียว วันนั้นเขาดื้อจะเดินตามไปเอง แต่จนป่านนี้ก็ยังไม่อยากจะเชื่อว่าคุณสามกับช่างสามคือคนเดียวกัน
แป้งมองรอยเส้นกุหลาบและปืนละเอียดบนผิวกายตัวเอง มันสวยแบบที่เขาอยากได้จริงๆ และเขาเชื่อว่าถ้าไม่ใช่ช่างสามลายจะไม่สวยขนาดนี้
พอมองมากๆ ก็พาลนึกถึงรอยมือ...ที่ช่างบีบหน้าอกและก้นเขาจนช้ำ วันนี้มันหายไปจนหมดแล้ว แต่รสสัมผัสวันนั้นยังติดอยู่ ทำให้แป้งยกมือถูหน้าตัวเองแรงๆ หลายที เขาปฏิเสธไม่ได้เลยว่าต่อให้มันจาบจ้วงและหยาบคายแค่ไหน...เขากลับรู้สึกดี
ถึงจะน่าอาย แต่ยิ่งรู้ว่าเป็นคุณสามของน้องสิบกับช่างสามคือคนเดียวกัน...ก็ยิ่งทำให้ใจสั่น
.
.
.
“สวัสดีครับ” แป้งยิ้มแหยทักทายคุณช่าง ในที่สุดก็ต้องกลับมาสักให้เสร็จอยู่ดี
วันนี้สามสวมผ้าปิดปากเหมือนเคย เสื้อและกางเกงที่มักจะสวมสีดำเปลี่ยนไป เขาสวมยีนสีซีดพอดีตัวกับเสื้อยืดสีขาว ทำให้รอยสักที่แขนเด่นขึ้นไปอีก
“อืม” สามตอบรับคนที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้อง
“คือ…” ท่าทางของแป้งเก้ๆ กังๆ จนช่างต้องผายมือไปบนเตียง
“นอนลงที่เดิม”
ครูแป้งผู้หลอนเตียงตัวนี้ไปแล้ว ค่อยๆ ถอดกางเกงออก พอควบคุมตัวเองไม่ได้ก็มือสั่นแถมยังตัวแดงไปหมด
...ไม่ได้รู้เลยว่าท่าทางหวาดกลัวแบบนี้มันปลุกสัญชาตญาณของอีกคนแค่ไหน…
“มันเฟตนิดนึง เดี๋ยววันนี้ลงข้างบนให้ รอบหน้ามาซ้ำก็จบแล้ว” สามพยายามนิ่งในตอนที่จ้องลายเส้นของตัวเอง
แต่ก้นฟูๆ นี่...จะเห็นกี่ทีก็ไม่ชิน
“คือ...คุณสามรู้มาตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหมครับ” แป้งถามในตอนที่นอนตะแคงหันหน้าเข้าหาช่าง
สามสบตากับอีกคนก่อนจะพยักหน้า “อืม” เขารู้มาตั้งแต่แรกแล้ว
“แต่ผมนึกไม่ออกเลย ตอนคุณไปรับน้องสิบที่โรงเรียนก็ดูคุ้น”
สามจำตอนที่โดนครูแป้งจ้องได้ดี แต่เขาก็ทำเป็นไม่รู้เรื่อง
“คุ้นยังไง”
“ก็ตัวสูงๆ แล้วก็ท่าทาง” คุณครูของหลานชายบอกหน้าแดง
“ท่าทางยังไง” ช่างแกล้งถาม เลยได้เห็นตาโตๆ กับสีหน้าอึกอักของอีกคน
...ครูแป้งดูออกง่ายจะตาย…
“คือ ผมมีเรื่องจะขอร้องครับ” แป้งเปลี่ยนเรื่องเมื่อรู้ว่ากำลังโดนต้อนให้ตอบในสิ่งที่ไม่อยากตอบ
“เรื่อง? ” สามเลิกคิ้วพร้อมกับเช็ดแอลกอฮอล์ไปทั่วบริเวณที่จะสัก
“ช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับได้ไหมครับ”
“เรื่องไหนล่ะ...” ช่างลอบยิ้ม “เรื่องในห้องน้ำ? ”
“ไม่ใช่ครับ! ” แป้งเสียงดัง ทำเอาสามเกือบหลุดขำ
“เรื่องที่ผมสัก แล้วก็ชอบเพลงร็อค” คุณครูอนุบาลพูดเสียงอ่อน
สามขมวดคิ้วแน่น เขาไม่คิดจะะบอกใครอยู่แล้ว แต่รู้ว่าคุณครูคงกลัว
“แล้วชอบสักมันผิดตรงไหน ชอบเพลงร็อคมันแปลกยังไง? ”
ครูแป้งส่ายหน้า คนเข้าใจก็มี...แต่คนที่ไม่เข้าใจก็เยอะเหลือเกิน
“นะครับ ผมขอร้อง”
ช่างเห็นสีหน้าอ้อนวอนของอีกคนแล้วยิ้มกริ่ม
“มีอะไรมาแลกล่ะ...”
“คือ…” แป้งหน้าเจื่อน บีบมือตัวเองแน่น
“ความลับแบบนี้ไม่เก็บให้ฟรีหรอกนะ” ช่างย้ำ พร้อมกับสบตาอีกคนนิ่ง
“คือ...ผมไม่รู้ว่าคุณสามอยากได้อะไร”
คนที่กำลังลงมือทำงานเดาะลิ้นเป็นจังหวะเดียวกับเพลงในห้อง...ตอนนี้เขาอยากได้อยู่อย่างเดียว
“ไว้คราวหน้าจะบอก” สามโคลงหัวไปมา เห็นเนื้อล้นๆ แต่ขาวเนียนตรงต้นขาเลยเผลอขยำติดมือไปที
“อ๊ะ! ”
“โทษที” เขามันเขี้ยวไปหน่อย
.
.
.
“สาม มึงไปดูคอน BFMV* ไหม มาไทยอาทิตย์หน้า” รุ่นพี่คนหนึ่งถามคนที่เพิ่งเดินเข้าร้านมา
เพื่อนกลุ่มนี้รู้จักกันสมัยสามสักใหม่ๆ ทั้งแนะนำเขาให้รู้จักกับพี่คู้ เคยไปออกทริปและดูไลฟ์คอนเสิร์ตด้วยกันบ่อยๆ สนิทกันจนถึงตอนนี้
“มันไม่ชอบแนวนี้นี่ มันบอกเพลงเก่า” อาร์บอก อาร์เป็นผู้ชายตัวโตอายุเท่าสาม สักเต็มตัวแต่เลี้ยงแมวเป็นลูก
“เอาสองใบพี่” ช่างสักบอกพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้โซฟาตัวยาว วันนี้พวกเขานัดกินข้าวกันหลังจากไม่ได้เจอมาสักพัก
“ให้ใครวะ”
“เออน่าพี่ เอามาเถอะ” สามบอกปัด รับแก้วเบียร์จากเพื่อนมาดื่มดับร้อน
“วันก่อนกูเห็นไอ้สามที่ตึกตรงอโศก คุณสามสวมสูทหวีผมเรียบแปล้เลยครับ หล่อฉิบหาย”” หนึ่งในนั้นเล่า สามเลยหันไปมอง
“เห็นได้ไงวะพี่”
“เห็นมึงวิ่งอยู่”
“อ๋อ ไปประชุมสาย”
สามโดนพวกเพื่อนๆ และพี่ๆ ในกลุ่มถามถึงเรื่องที่บ้านอยู่เป็นประจำ แต่เจ้าตัวกลับไม่ค่อยเล่าอะไรเยอะ
“อาร์กูถามหน่อย มึงว่าผู้ใหญ่ชอบให้แต่งตัวแบบนี้หรือใส่ชุดสุภาพวะ? ” ช่างวัยเพิ่งเรียนจบถามเพื่อนข้างตัว
“ผู้ใหญ่ไหน? ” อาร์สงสัย
“ผู้ใหญ่ที่ซื้อบัตรคอนให้เหรอ? ” พี่คู้เดินเข้ามาสมทบพอดี ทำเอาหลายคนที่คุยกันไปคนละเรื่องตอนแรกหันมาสนใจกับเรื่องของช่างสามแทน
“พี่นี่นะ” สามว่าพี่คู้ก่อนจะถอนหายใจ
“มึงอย่ามาทำปากแข็ง กูดูแค่ตามึงก็รู้แล้ว เรามันคนละชั้น”
“แน่ล่ะ ก็พี่จะสามสิบแล้ว” อาร์บอก เลยโดนพี่คู้ชี้หน้า
“กูถึงรู้ไงว่าเด็กๆ แบบพวกมึงขี้เก๊กยังไง มัวแต่ปากแข็ง เขาหนีไปแล้วกูจะขำให้”
.
.
.
“ได้บัตรมาฟรี เอาไหม” สามยื่นบัตรไลฟ์คอนเสิร์ตที่จะจัดขึ้นในอาทิตย์นี้ให้ลูกค้าคนสุดท้ายของวัน วันนี้แป้งมาสักเก็บรายละเอียดเป็นครั้งสุดท้าย
แป้งคิดว่าอาจจะได้เจอคุณสามอีกตอนที่ไปรับน้องสิบในวันเปิดเทอม
แต่สามกลับไม่คิดแบบนั้น เขาจะต้องได้เจอโมจิอีกครั้ง...แต่ไม่ใช่ในฐานะคุณครูของหลาน
“ห้ะ มาไทยเหรอครับ” แป้งถามถึงวงเมทัลร็อคสัญชาติอังกฤษ ถึงจะไม่ใช่แฟนพันธุ์แท้แต่ก็เคยฟังมาหลายอัลบั้ม เขามองบัตรในมือ ดีใจจนยิ้มกว้าง แต่สุดท้ายก็ต้องคืนคุณสามไป
“อันที่จริงไม่รู้จะไปกับใครด้วยครับ ขอบคุณนะครับ”
“ก็ไปคนเดียว” สามบอกหน้านิ่ง เขาพอดูออกว่าแบบครูแป้งคงไม่เคยลองไปคอนเสิร์ตในผับหรอก เพราะไม่อย่างนั้นคงตอบรับไปแล้ว
“ผมทำตัวไม่ถูก ผมไม่เคยไป” แป้งปฏิเสธสายตาละห้อย
สามเลิกคิ้วมองอีกคน อายุครูก็ขนาดนี้แล้ว ไม่คิดว่าจะพลาดอะไรสนุกๆ หลายอย่างไป
“แล้วตอนวงที่ชอบมากๆ มาทำยังไง”
“รอบนั้นจองบัตรไม่ทันครับ แต่ไปเดินดูหน้าคอนเสิร์ตแทน แต่ถึงจองทันจริงๆ ก็ไม่กล้าเข้าไปนะ ผมอ้วนอ่ะ เดี๋ยวไปเดินต้วมเตี้ยมในนั้นคงโดนเหยียบ” ครูแป้งเล่าตาเป็นประกายแต่ก็ขำไปด้วย
สามมองคนที่บอกว่าตัวเองอ้วนตั้งแต่หัวจรดเท้า อืม...แก้มอ้วน นมอ้วน ก้นก็อ้วน ต้นขาก็อ้วน เห็นแล้วอยากจะบีบให้ช้ำ
“มีให้สองใบ ชวนเพื่อนไปสิ” เขาลองใจอีกคน แล้วก็เดาถูก...
“ผม..ไม่มีเพื่อนที่ชอบแนวนี้ครับ”
ช่างใช้สำลีลูบสะโพกเนียนมือเพื่อเช็ดสีส่วนเกินออก
“งั้นเดี๋ยวไปด้วย ไปไหม? ” คนตัวสูงยื่นข้อเสนอ
การแบล็กเมล์แบบที่พี่คู้บอกมันง่ายไป ระดับเขาแล้ว จะทำทั้งทีต้องไม่ให้ดิ้นหลุดไปไหน จากบทเรียนครั้งที่ครูแป้งตื่นแล้วหนีไป ทำให้ครั้งนี้คุณน้าของน้องสิบวางแผนได้แยบยลกว่าเคย
ครูแป้งตาโต ยื่นมือมาเขย่าหลายที เพราะเกิดมายังไม่เคยมีเพื่อนไปดูคอนเสิร์ตเลย
“ไปครับๆ ขอบคุณมากๆ นะครับ”
สามตีหน้านิ่ง มองแขนที่มีรอยสักรูปกุหลาบของตัวเองถูกมือนิ่มจับไว้
“ไม่ต้องขอบคุณ” ช่างบอก
...ของแบบนี้มันมีราคาที่ต้องจ่ายอยู่…
การสักวันนี้ดีกว่าหลายครั้งที่ผ่านมา ถึงจะเจ็บเหมือนเคยแต่ก็ไม่เกร็งแล้ว แป้งถึงได้ชวนคุณช่างคุยไปเรื่อยๆ
“ผมเห็นว่าคุณสามชอบวงร็อคฝั่งญี่ปุ่นเลยลองไปหาฟังดูครับ แต่หาวงโมจิไม่เจอนะ...แปลกมากๆ ”
สามละมือจากการสักเงยมองลักยิ้มบุ๋มของอีกคน หาเจอก็แปลก เพราะโมจิที่ว่านั่นไม่ใช่วงดนตรี...แต่อยู่ตรงมือนี่เอง
“อ้าวเหรอ ทำไมหาไม่เจอเนอะ” เขาตีรวน
“แต่ไปเจอวง Baby Metal แทนครับ ซาวนด์สุดยอดมากๆ ” คุณครูเล่าต่อ รู้สึกสบายใจที่ได้คุยเรื่องแบบนี้อย่างเป็นธรรมชาติ ถึงช่างสามจะดูดุไปหน่อย แต่ที่จริงก็สนใจฟังที่คุณครูเล่าเกือบหมด
สามทำงานไปเออออกับอีกคนไป รู้สึกว่าคนที่เคยเห็นตรงหน้าห้องเรียนของหลานชาย มีอีกมุมที่น่าสนใจกว่าเยอะ
.
.
.
.
วันนี้สามลางานทั้งที่บ้าน ทั้งงานร้านสัก เพื่อไปดูคอนเสิร์ตกับคุณครูของหลาน พี่คู้แซวว่าเป็นเดทแรก จากที่อยากจะเถียงเขาก็เก็บปากเงียบ เพราะมีเรื่องอื่นสำคัญกว่า
สามอยากจะไปรับแป้งมาด้วยกัน แต่สุดท้ายก็นัดเจอกันหน้าผับ เพราะพี่คู้บอกว่าอย่าเพิ่งออกตัวแรง กระโตกกระตากมากไก่จะตื่น
...จะจับโมจิให้อยู่หมัด ต้องถามคนมีประสบกาม*…
ตอนเกือบทุ่ม สามยืนดูดบุหรี่รอหน้าผับแค่พักเดียวก็เห็นคนคุ้นตาเดินข้ามถนนมา ปกติจะเห็นครูแป้งในชุดทำงาน เป็นเสื้อเชิ้ตกับกางเกงสุภาพ วันมาสักก็เป็นชุดสบายๆ แต่วันนี้คุณครูสวมเสื้อยืด oversize สีอ่อนกับกางเกงยีนสีขาวพอดีตัว ดูแล้วไม่เหมือนคนอายุจะ 30 เลย
“คุณสาม รอนานไหม” แป้งถามพร้อมกับหอบ วันนี้ถนนด้านหน้ารถติดมาก เลยต้องรีบวิ่งเข้ามาเพราะกลัวไม่ทัน
“ไม่นาน เพิ่งมาถึง” สามดับบุหรี่ลงพร้อมกับยื่นเสื้อทัวร์ของวงที่เพิ่งซื้อมาให้อีกคน เสื้อและของที่ระลึกหลายอย่างมีขายหน้างาน
“เคยเข้าผับยัง? ” เขาถามคนที่เดินมาต่อคิวแบบเก้ๆ กังๆ
“ไม่เคยครับ” ครูแป้งตอบพร้อมกับยิ้มแห้ง พ่อแม่เขาหัวโบราณ ทั้งยังคบกับกลุ่มเพื่อนที่ไม่ได้สนใจด้านนี้ สมัยเรียนเลยไม่มีโอกาสได้ลองมาที่แบบนี้ ถึงตอนนี้จะโตจนไม่ต้องขออนุญาตพ่อแม่แล้ว แต่ก็หาโอกาสมาไม่ได้อยู่ดี
เพราะว่าบัตรขายหมดเต็มจำนวน บริเวณหน้าร็อกบาร์ถึงคลาคล่ำไปด้วยผู้คนเกือบพัน หลายคนตะโกนร้องเพลงที่ดังออกมาจากข้างในกันเสียงดัง บางกลุ่มเริ่มเมาแล้ว สามดึงคนตัวเล็กกว่ามายืนข้างหน้าตัวเอง
“ขอบคุณครับ” คุณครูยิ้มกว้างจนเห็นลักยิ้มเล็กๆ
“อายุเท่ากัน ไม่ต้องพูดเพราะก็ได้นี่” สามบอกพร้อมกับดันหลังให้เดินตามคิวไปเพื่อเข้างาน อีกหนึ่งเหตุผลที่ไม่ยอมบอกว่าเขาอายุน้อยกว่าครูแป้งก็เพราะ...เขาไม่อยากเป็นเด็กในสายตาคนๆ นี้
"ไม่ต้องคิดมาก เรื่องหลานผมเป็นเรื่องที่โรงเรียน...ที่นี่เราไม่ได้เป็นผู้ปกครองกับคุณครู" สามย้ำ เพราะรู้ว่าอีกคนทำไมถึงได้ระแวงเขานัก
คุณครูขมวดคิ้วก่อนจะหันมาบอก
“เออ งั้นกูไม่เกรงใจแล้วนะ”
ครูแป้งทำคุณน้าน้องสิบช็อก สามขมวดคิ้วมองคนที่เปลี่ยนไปชั่วพริบตา...แต่ไม่นานก็รู้ตัวว่าโดนอำ
“ล้อเล่นๆๆ ” ระคนตื่นเต้นกับบรรยากาศ แป้งเอื้อมมือมาเขย่ามือของอีกคน ท่าทางลืมตัวเองทำคุณครูเขิน แต่ก็ไม่มีใครทักขึ้นมาให้เสียบรรยากาศ
“ผมอยู่กับเด็กเยอะ เลยเป็นแบบนี้จนชินแล้ว”
สามยิ้มกว้างให้กับท่าทางของอีกคน ตอนแรกนึกว่าน่ารักแค่หน้าตา ตอนนี้ดูยังไงก็น่ารักไปหมด
“คุณสามนี่ไม่ค่อยยิ้มนะ พอยิ้มแล้วหล่อ” แป้งบอก ก่อนจะละมือออกจากมือคนตัวสูง
“จริงเหรอ” ช่างยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จมูกโด่งเฉียดแก้มไปแค่นิดเดียว ทำเอาคนที่ยังสนุกอยู่เมื่อครู่ก้มหน้างุด
เข้ามาถึงข้างในเป็นผับปิด บริเวณโอ่โถงแต่มืดสลัว เสียงจากลำโพงกระหึ่มดังไปทั่วบริเวณ จากบัตรระบุว่าศิลปินจะขึ้นมาเล่นตอน 3 ทุ่ม แต่อีกครึ่งชั่วโมงจะมีวงเปิดมาเล่นก่อน
“ฟรีดริงก์ เอาอะไร เบียร์ไหม? ” สามถามก่อนจะดึงอีกคนเดินเข้าไปบริเวณบาร์ ตั๋วดูไลฟ์รวมราคาเครื่องดื่มไม่อั้นของคืนนี้ไว้ด้วย
“อ่า ได้ครับ” แป้งเกาแก้มแก้เขิน เขาเคยดื่มบ้าง แต่ส่วนมากก็ดื่มอยู่ที่ห้องตัวเอง ไม่เคยออกมาดื่มข้างนอกแบบนี้
หลังจากได้แก้วเบียร์พลาสติกแก้วใหญ่มา คุณครูก็โดนอีกคนดึงมือขึ้นมาชั้น 2 ของผับ ซึ่งเป็นบริเวณเปิดโล่งให้มองเห็นตรงกลางเวที มีโต๊ะกับเก้าอี้อยู่หลายที่พร้อมกับบาร์เติมเครื่องดื่มตรงมุม ต่างจากชั้น 1 ที่เป็นลานกว้าง ท่าจะวิ่งมอชพิช*กันสนุก แป้งที่เคยเห็นความสนุกพวกนี้แค่ในจอดูตื่นเต้นไปเสียทุกอย่าง
“มาแล้วๆ ” พวกอาร์และเพื่อนๆ พี่ๆ หลายคนโบกมือเรียก สามเดินนำครูแป้งเข้าไปที่โต๊ะ
“ใครวะสาม” หนึ่งในนั้นหันมาถาม ซึ่งเขาหันไปยิ้มให้...แต่ไม่ตอบคำถามนั้น
“อยู่ตรงนี้ก็ได้จะได้เห็นชัดๆ เดี๋ยวชั้นสองก็นั่งไม่ได้แล้ว” สามบอกคนตัวเล็กกว่าพร้อมกับดึงมือให้ยืนชิดราวรั้ว เพราะอีกหน่อยคนก็จะลุกเบียดกันหมด
“อยากลงไปข้างล่างไหม” สามถามคนที่ดูตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศ ริมฝีปากอิ่มยิ้มไม่หยุด
“ตรงนี้ดีแล้วครับ” แป้งบอก เพราะถ้าลงไปข้างล่างน่าจะโดนอัดเป็นหมูกระป๋อง
สามมองคนที่กำลังยืนอยู่อย่างละล้าละลัง ก่อนจะก้าวเท้ากลับเข้ามาที่โต๊ะเพื่อน
“ใครวะ เด็กมึงเหรอ? ”
คนโดนถามส่ายหน้า เด็กที่ไหน...แก่กว่ากันตั้ง 5-6 ปี
“เงียบเก่ง” หนึ่งในนั้นบอกพร้อมกับขำ
“ทำไมไม่พามานั่งด้วยวะ”
“อยู่ตรงนั้นแหละ เห็นชัดดี” สามบอก เขาพอดูออกว่าอีกคนกำลังสนใจบนเวทีมากกว่า เห็นวงที่มาเล่นเปิดกำลังซาวนด์เช็กอยู่
“ชนครับชน” สามบอกเพื่อตัดรำคาญ เขาชนแก้วกับเพื่อนอยู่ไม่ถึงสิบนาทีเสียงโห่ร้องก็ดังขึ้น เพื่อบอกว่าวงเปิดกำลังจะเริ่มขึ้น
เขานั่งดื่มกับเพื่อนไปเรื่อยๆ จนเมื่อคนเริ่มเต็มถึงได้ลุกมาหาอีกคน
“ดีไหม”
สีหน้าตื่นเต้นขอแป้งทำเอาคนพามายิ้มออก แต่เสียงดนตรีดังสนั่นทำให้เขาไม่ได้ยินสิ่งที่คนตัวเล็กกำลังบอก
“อะไรนะ!? ” คนตัวสูงกว่าโน้มหน้าเข้าไปใกล้ ตอนนี้จมูกของอีกคนอยู่ตรงแก้มเขา
“ขอบคุณที่พามานะครับ” แป้งบอกพร้อมกับยิ้มก่อนจะหันไปสนใจดนตรีตรงหน้า เสียงร้องเพลงดังสนั่น เสียงดนตรีหนักแน่นทำเอาพื้นและหัวใจสั่นเป็นจังหวะ เขาโยกหัวไปกับเสียงเพลง ตะโกนร้องสุดเสียง ไลฟ์ที่ดูออนไลน์สนุกไม่ได้ครึ่งของที่นี่เลย
แป้งไม่ได้สนใจว่าคนที่เคยยืนอยู่ข้างกัน เข้ามายืนซ้อนหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ แผ่นหลังของเขาแนบไปกับแผ่นอกหนาของอีกคน อาจจะเพราะข้างหลังเริ่มเบียดตัวพวกเขาถึงแนบกันสนิท
สามยกแก้วในมือขึ้นดื่ม ก่อนจะแตะคางอีกคนเพื่อบอกให้ดื่มบ้างเมื่อเห็นว่าแก้วของคุณครูยังไม่พร่องเลย ส่วนของเขาจะห้าแก้วเข้าไปแล้ว
เสียงกระหึ่มดังขึ้นอีกครั้งเมื่อวงที่จะเล่นวันนี้เดินขึ้นเวทีมา แป้งจ้องจนปวดตา อยากเห็นว่าวงที่เขาดูไลฟ์ออนไลน์บ่อยๆ จะหน้าตาจริงๆ เป็นยังไง...คงเหมือนเวลาคนทั่วไปเจอดารา
“สามๆ ตัวจริงแมทธิวโคตรหล่อ” แป้งหันมาบอกด้วยสีหน้าตื่นเต้น ทั้งๆ ที่มองเห็นศิลปินไม่ได้ใกล้ขนาดนั้น ทั้งแสงข้างในยังมืดมาก
สามหัวเราะก่อนจะโน้มหน้าลงไปแนบแก้มกับอีกคน คุณครูกำลังตั้งใจมองไปข้างหน้าเลยไม่ทันได้ระวังตัว
“หล่อเท่าผมไหม? ” เขากระซิบถาม
“คุณสามเมาเหรอเนี่ย” แป้งหันมาถาม เพราะเสียงข้างในดังมาก พวกเขาถึงได้คุยกันด้วยใบหน้าแนบชิด
“อืม...เอางั้นก็ได้ เมาก็เมา” สามพึมพำ ก่อนจะยกมือที่ถือแก้วเบียร์ขึ้นดื่มจนหมด เพื่อทิ้งแก้วและเพื่อที่จะได้ใช้มือทั้งสองข้าง...กอดเอวอีกคนไว้
แป้งตกใจจนเผลอจับมืออีกคนที่กอดเอวกันไว้ แต่อาจจะเพราะบรรยากาศวูบไหว เสียงดนตรีกระหึ่ม และความมึนของเบียร์ คุณครูถึงได้ยอมให้คุณน้าของน้องสิบกอดกันไว้
...ส่วนเขาสนใจกับบรรยากาศข้างหน้า...
“ผมชอบเพลงนี้” แป้งบอกเมื่อวงเริ่มเล่นเพลงช้าบีตหนักที่เป็นเพลงดังของวง คุณครูร้องคลอไปกับนักร้องนำ
สามอมยิ้ม เขาดื่มไม่ได้เยอะพอที่จะเมาเบียร์...แต่คงเมาโมจิ ถึงได้ไม่ยอมละมือออกจากตัวนุ่มนิ่มของอีกคน
“ชอบเหมือนกัน” ช่างกระซิบบอก
“เพลงนี้โคตรดี” แป้งว่าพร้อมกับโยกตัวไปด้วย ทำให้คนที่กอดอยู่ต้องโยกตัวไปพร้อมๆ กัน
“งั้นคืนนี้ ต้องจ่ายค่าพามาดูนะ”
“ได้เลย กี่บาท” แป้งบอกแต่ตาก็ยังมองไปยังไลฟ์ดนตรีข้างหน้า ไม่ได้รู้เลยว่าคนที่ยืนซ้อนกอดกันอยู่คิดไปถึงไหนแล้ว
สามคิดว่า...คืนนี้แม่งโคตรจะดี
“รอบนี้ไม่ให้หนีแล้วนะ” สามก้มลงกระซิบบอกพร้อมกับยิ้ม ไม่ได้สนใจว่าอีกคนจะได้ยินชัดหรือเปล่า
เพราะคืนนี้...คนที่กอดอยู่จะต้องกลับไปกับเขา
.
.
.
TBC.
__________________________________
ทำไมโดนล่อลวงไปเรื่อยๆ ล่ะเนี่ยคุมคู แล้วนังน้าสามคือพอรู้ว่าเขาชอบอะไรก็สบายเลย เข้าทางถูกไปหมด ดูหน้าชั่วร้ายของมันก็รู้แล้วว่าตั้งใจจะลวงโมจิไปทางไหน ;_;
เราตั้งใจจะเขียนให้บรรยากาศออกมานัวๆ เมาๆ เสียงเพลงกับแสงในไลฟ์ค่ะ แบบเซ็กส์ซี่ๆ แต่อ่านไปอ่านมา อ๋อ….ไม่ได้เซ็กส์ซี่อะไรหรอก แค่หื่น 55555555
BFMV* - Bullet for my valentine
ประสบกาม* - อันนี้ไม่รู้ผิดไหมแต่สามหมายถึงกามจริงๆ 5555
มอชพิต* - การวิ่งชนหรือวิ่งวนเป็นกลุ่มในคอนเสิร์ตร็อค
Whisper Sweet Nothings - เป็นสำนวนประมาณ ‘กระซิบคำหวาน’ ค่ะ เหมือนคนกำลังจีบๆ กันอยู่ กระซิบข้างหู -///-
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
