1 : After Life Don't belong here, we gotta move on dear escape from this afterlife~
'Cause this time I'm right to move on and on, far away from here~เสียงเพลงบีตหนักถูกปรับวอลลุ่มขึ้นสูงสุดเมื่อคนฟังกำลังมีสมาธิกับงานตรงหน้า วันนี้เป็นวันเสาร์ที่ครูแป้งต้องมาทำงาน เนื่องจากอาทิตย์หน้าโรงเรียนอนุบาลจะมีการสอบปลายภาคของเด็กๆ ส่วนมากเป็นการสอบวัดสมรรถภาพร่างกายง่ายๆ เช่นการเตะบอลเข้าโกล ส่วนเรื่องวิชาการจะเป็นการให้เด็กๆ วาดรูปตามคำสั่ง สะกดคำง่ายๆ แต่ถึงยังไงก็ต้องเตรียมการให้รัดกุม
ครูแป้งรีบลดเสียงเพลงลงเมื่อครูเก๋ ที่สอนอยู่ประจำห้องอนุบาล 2/2 เดินเข้ามาหา
“คุณครูแป้งคะ เตรียมการสอบไปถึงไหนแล้ว”
“ใกล้จะเรียบร้อยแล้วครับ” แป้งตอบพร้อมกับชี้ไปที่กองเอกสารที่เพิ่งจะปริ้นเสร็จ
“คุณทำงานเรียบร้อยจังเลยนะคะเนี่ย” ครูเก๋อดชมไม่ได้ เธอนับถือครูแป้งเรื่องการทำงานมาตลอด ดูผู้ปกครองและเด็กๆ จะชอบครูแป้งมากด้วย
“ผู้ชายเรียบร้อยขนาดนี้ เป็นชายแท้หรือเปล่าคะเนี่ย” ครูแก้วของเด็กอนุบาลหนึ่งถามพร้อมกับขำ
แป้งไม่ตอบอะไร เขายิ้มอย่างเคย
“เขาว่าพฤติกรรมของคุณครูจะมีผลต่อเด็กเล็กนะคะ” ครูแก้วเป็นถึงภรรยาผู้บริหารที่นี่เพ่งเล็งครูแป้งมาตั้งนานแล้ว ซึ่งทุกคนในห้องพักครูทราบดี
คุณครูขยับขาข้างขวาที่ตึงเพราะรอยสักที่เพิ่งสักมาก่อนจะสวมหูฟังแล้วก็ทำงานของตัวเองต่อไป
Oh Lord I'll try so hard but you gotta let go of me~
Unbreak me, unchain me, I need another chance to live~เสียงดังจากดนตรีตัดแป้งออกจากโลกภายนอกทันที เขายกยิ้มเมื่อรู้สึกปลอดภัยขึ้น เรื่องครูแป้งชอบเพศเดียวกัน ชอบเพลงร็อคหรือรอยสักเป็นรสนิยมส่วนตัวที่ไม่เคยบอกใคร โดยเฉพาะเพื่อนร่วมงานที่ส่วนใหญ่เป็นคนอายุเยอะกว่ามากและแนวคิดต่างกันสุดโต่ง
อันที่จริงกลุ่มเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนก็ไม่มีใครชอบแนวนี้เหมือนกัน ทั้งครอบครัวก็ค่อนข้างเรียบร้อยและหัวโบราณ พ่อกับแม่ของแป้งเป็นคุณครูทั้งคู่ เขาเองก็อยากเป็นคุณครูเหมือนพ่อกับแม่ตั้งแต่เด็ก โดยมีความฝันว่าจะเป็นคุณครูที่ดีของเด็กเล็กๆ
...แต่หลายคนกลับไม่เข้าใจว่าสิ่งที่เขาชอบ มันเป็นแค่ศิลปะแขนงหนึ่งเท่านั้น…
.
.
.
"คูมคูแป้ง สวัสดีค่า"
"สวัสดีครับ กลับบ้านดีๆ แล้วอย่าลืมทำการบ้านนะครับ"
วันนี้เป็นวัดสุดท้ายของการเรียนเทอมแรก เด็กๆ จะปิดเทอม 1 เดือน ก่อนจะเปิดมาใหม่ช่วงพฤษภาคม คุณครูชั้นอนุบาล 1/2 ยืนรับไหว้ส่งเด็กๆ กลับบ้านในตอนบ่ายสามตามลำดับเลขที่ พร้อมกับมองเพื่อตรวจความเรียบร้อยว่าผู้ปกครองของเด็กแต่ละคนมารอรับหรือยัง ต้องส่งเด็กๆ ให้ถึงมือเพื่อความปลอดภัย
"น้องสิบ คุณแม่ยังไม่มานะครับ" คุณครูแป้งบอกเด็กชายคนสุดท้ายของห้องที่ชะเง้อหาผู้ปกครอง ที่มักจะมาเป็นคุนสุดท้ายทุกที
"น้าฉามช้าอีกแล้ว ฉิบจะฟ้องมะม๊า" เด็กชายบ่นแก้มป่องน่าเอ็นดู ครูแป้งเลยอาสานั่งเล่นเป็นเพื่อน
"เรามาระบายสีรอคุณน้ากัน" ครูแป้งนั่งลงบนพื้นกระเบื้องลายการ์ตูนแล้วหยิบสมุดลายการ์ตูนฮีโร่มาระบายสี
“คุมคูฮะ”
“ครับผม” แป้งนั่งลงข้างเด็กชายตัวป้อม นึกเอ็นดูเมื่อเห็นว่าตัวการ์ตูนถูกระบายด้วยสีเทียนสีเหลืองทั้งหมด ซึ่งเป็นสีที่น้องสิบชอบ
“น้องฉอบเก่งไหมฮะ” น้องถามถึงการสอบวันนี้
“เก่งมากเลยครับ ได้ 4 ดาวเลยนะ เทอมหน้าต้องได้ 5 แน่ๆ ครับ ” ครูแป้งเอ่ยชม เด็กชายเลยยิ้มแก้มปริ
น้องสิบตั้งใจระบายสีไอ้แมงมุมเป็นสีเหลืองอ๋อยได้ไม่เท่าไหร่ คุณน้าก็มาถึง เขาช่วยน้องสิบเก็บกระเป๋าก่อนจะจูงมือน้องมาส่งผู้ปกครองที่รออยู่หน้าตึกเรียน
"คราวนี้เป็นจากัวร์" ครูแป้งพูดกับตัวเอง แต่เหมือนคุณน้าจะเอาท่าทางเขาออก
"ผมติดคาร์ซีทไว้ ไม่ต้องห่วง" คุณน้าสายซิ่งที่มาสายนิดหน่อยบอกเมื่อเห็นคุณครูของหลายชายมองเข้าไปในรถสปอร์ตสีแดงเฉี่ยว คุณครูจูงมือน้องสิบไปที่รถและเปิดประตูมาก็จอคาร์ซีทของเด็กวัย 3 ขวบอย่างที่ว่าจริงๆ นั่นทำเอาครูแป้งเกือบจะหลุดขำ
"ผมรู้น่า เพื่อความปลอดภัยของหลาน" น้าชายว่าก่อนจะคาดเข็มขัดให้หลานชาย
"น้าฉามช้า" เด็กว่า
"มาช้าดีกว่าไม่มา วันนี้สอบผ่านไหม" คุณน้าถาม
“น้าฉาม น้องสอบเก่ง! ” เด็กตัวเล็กอวด
แป้งมองคุณน้าตัวสูงอุ้มเด็กชายขึ้นแนบอกพลางยิ้ม ใบหน้าของคุณน้าติดจะดุ แต่เวลาอยู่กับหลานกลับดูอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก
“เก่งมาก เก่งแบบนี้อยากได้อะไร”
“ไปสวนฉนุก! ” เด็กน้อยชูมือหรา
“ได้เลย ไว้น้าจะไปบอกมะม๊าให้”
แป้งเผลอมองคุณน้าของน้องสิบอยู่นาน เขาว่ายิ่งมองยิ่งคุ้นพิกล แต่ก็นึกไม่ออกจริงๆ วันนี้คุณสามสวมสูทสีน้ำเงินเข้มพอดีตัว ยิ่งทำให้รูปร่างสูงใหญ่และขายาวดูดี ผมสั้นถูกเซตอย่างเป็นระเบียบ
“มองอะไรครับ? ” สามแกล้งถามคนที่จ้องกันนิ่ง ทำคุณครูสะดุ้งนิดหน่อย
เขาเองก็เหล่มองคุณครูของหลานชายหลายครั้ง วันนี้ครูแป้งสวมเชิ้ตแขนสั้นสีฟ้า แถมมีผ้ากันเปื้อนสีชมพู ยิ่งทำให้น่าดู
...น่าเอามาไว้ดูที่ห้อง…
“อ่า ขอโทษครับ คือรู้สึกเหมือนเคยเห็นหน้าคุณน้าน้องสิบที่ไหน” แป้งยิ้มบาง เขาเกาแก้มที่เริ่มร้อนแก้เขินก่อนจะรีบโบกมือลานักเรียนของตัวเอง
“เจอกันเทอมหน้านะครับ ปิดเทอมเที่ยวให้สนุกนะครับ”
“สวัสดีคุณครูสิ” สามบอกหลานชาย
“สวัสดีฮะคูแป้ง”
“สวัสดีครับคุณครู” สามบอกบ้าง เขายิ้มกริ่ม เพราะพวกเขาไม่ใช่เคยเห็นแค่หน้า...อย่างอื่นก็เห็นมาแล้ว
.
.
.
ช่างสามเป็นช่างฝีมือดีของร้านโต้ซัง ถึงจะเพิ่งเรียนจบแต่ว่าทำงานที่ร้านมาตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว สามชอบงานสายนี้ ตอนแรกคิดว่าจะเรียนอาร์ตแต่ที่บ้านทำธุรกิจเลยจำเป็นต้องเรียนบริหาร พอช่วงปี 2 เริ่มสักประกอบกับรู้จักกับพวกรุ่นพี่และอาจารย์สักเลยไปลองเรียน แล้วบังเอิญโต้ซังให้โอกาสฝึกมือที่ร้านเล่นๆ แต่แล้วก็ทำมาจนถึงตอนนี้
งานสักต้องใช้ทั้งสมาธิและฝีมือขั้นสูง สามถนัดงานที่รายละเอียดเสมือนจริง ต่างจากช่างหลายคนที่ร้านที่ถนัดสักงานมินิมอล
“คุณแป้งนัดวันนี้นี่” พี่คู้ทักคนที่เพิ่งเดินเข้าร้านมาในตอนเกือบเที่ยง ร้านนี้เปิด 10 โมงเช้าปิดช่วง 2 ทุ่ม แต่ถ้าลูกค้านัดดึกก็อยู่กันต่อจนกว่าจะเที่ยงคืน
“ใช่พี่ มาบ่าย” สามตอบรับลูกชายเจ้าของร้าน ก่อนจะนั่งลงบนเก้าอี้ตรงข้ามกัน วันนี้เขาไม่มีลูกค้าตอนเช้า เลยกะว่าจะมานั่งกินข้าวเที่ยงแบบสบายๆ หน่อยก่อนทำงาน เพราะอาทิตย์ที่แล้วยุ่งมาก
“ได้ยินว่าสักรอยใหญ่เลยนี่” พี่คู้ดูอยากรู้เรื่องลูกค้าคนล่าสุดของช่างสามแบบผิดวิสัย
“อืม เจ็บจนร้องไห้” สามบอก นึกถึงเรื่องวันนั้นแล้วก็อดถอนหายใจไม่ได้
เขาสักให้ลูกค้ามามากกว่าร้อยคนภายในระยะเวลาเกือบสองปีที่ทำงานที่นี่ เคยเห็นแม้กระทั่งลูกค้าเปลือยเกือบหมด แต่ก็ไม่เคยเกิดเรื่องแบบที่เกิดกับคุณครูอนุบาลคนนั้น
ดีที่พี่คู้ไม่รู้เรื่องนี้…เพราะไม่อย่างนั้นอาจจะโดนไล่ออกก็ได้
“ฟัง Gun and roses นี่เอาเรื่องอยู่นะ ไม่เข้ากับงานครูอนุบาลเลย” พี่คู้พูดถึงลูกค้ารายใหม่ของร้านอย่างครูแป้ง
สามส่ายหน้าเพราะไม่อยากออกความคิดเห็น
“แล้วสักตรงจุดที่เซ็กซ์ซี่ด้วยนะ ตรงข้ามกับหน้าตา เขาดูเรียบร้อย” ดูแล้วพี่คู้คงไม่ยอมจบกับการชวนเขาคุยเรื่องครูของหลาน ถึงได้เปลี่ยนเรื่อง
“Gun and roses ยุคพี่ทันไหม ผมไม่ทัน” สามถามถึงวงดนตรีในตำนาน พอรู้ว่าดังแต่เกิดไม่ทัน
“กูก็ไม่ทัน อายุ 28 นี่ปลายยุคเมทัลร็อคจ๋าแล้ว” ลูกชายเจ้าของร้านพูดพลางหยิบปาท่องโก๋เข้าปาก ที่ตั้งใจแซวเรื่องคุณแป้งนั่นเพราะเห็นสายตาของช่างสามตอนมองคุณครูหวานจนเกินเรื่อง
“เขาก็ 28 นะพี่”
“มึงรู้ได้ไง” ลูกชายเจ้าของร้านเลิกคิ้วถาม
“บัตรประชาชนเขาไงพี่” สามบอกปัดคนที่ดูสนุก
“ห่างกัน 6 ปีเลยเหรอวะ” พี่คู้ขำจนตาปิด นึกสนุกอยู่ไม่น้อย
“กูจะบอกในฐานะคนวัย 28 นะ กูว่าคนอายุ 28 ไม่ชอบเด็กว่ะ โดยเฉพาะเด็กเพิ่งจบแบบมึงคือตัดช้อยส์ทิ้ง”
“แล้วใครบอกว่าผมจะเอาเขาวะ” สามบ่นพลางถอนหายใจ อยากจะเถียงลูกชายเจ้าของร้าน...แต่ที่ผ่านมาไม่เคยเถียงชนะเลย เลยเงียบให้เขาแกล้งต่อ
พี่คู้ยิ้มกริ่ม คิดว่าไอ้สามนี่นอกจากจะรั้นแล้วยังชอบคิดว่าตัวเองเก่ง ตอนเด็กๆ เขาก็เป็น
“แล้วเขารู้ไหมว่ามึงเป็นน้าน้องสิบ”
สามส่ายหน้าพร้อมกับเอนตัวลงกับพนักพิงเก้าอี้ หยิบมือถือขึ้นมาเช็กงานบริหารร้านอาหารที่ทำกับที่บ้าน
“มึงก็แบล็กเมลเลย บอกไปว่าผมรู้นะว่าคุณเป็นใคร”
ช่างเลิกคิ้วมองรุ่นพี่ เรื่องชั่วๆ พวกนี้เขาก็คิด...แต่แค่ไม่บอกใคร
“บ้าเหรอวะพี่ จะทำทำไม” คนเด็กกว่าฮึดฮัด
“ทำทำไมมึงเองก็รู้อยู่แก่ใจ” พี่คู้ปัดมือไปมา เพราะรู้จักกันมานาน….มองตาก็รู้แล้ว
“อย่าไปฟังนะสาม พี่คู้นิสัยไม่ดี” คนที่เพิ่งเดินเข้ามาบริเวณห้องพักกินข้าวบอก คนดีขมวดคิ้วแน่น เรื่องไม่ดีกับเรื่องแกล้งคนนี่ กลุ่มเพื่อนพี่คู้ถนัดนัก
“ใครจะไปดีเท่าไอ้ครามของคนดีล่ะ ตั้งแต่มีแฟนพี่ก็ไม่เคยดีเลย”
สามส่ายหน้าเมื่อเห็นพี่น้องทะเลาะกันอีกแล้ว เขาเก็บจานข้าวของตัวเองก่อนจะเดินออกมาเตรียมของที่ต้องทำงานในตอนบ่ายต่อเพราะขี้เกียจฟัง
.
.
.
วันนี้แป้งเข้ามาในร้านตอนบ่ายโมงตรงตามนัด ถึงจะรู้สึกเขินที่จะต้องเจอช่างก็ตาม คราวที่แล้วช่างสามออกไปห้องน้ำครู่หนึ่งแล้วกลับมาทำงานด้วยท่าทางมึนตึง แป้งเองกลัวว่าจะทำให้ช่างไม่พอใจอีก คราวก่อนถึงจะเจ็บแค่ไหนก็ไม่กล้าร้อง
“สวัสดีครับ” เขาทักทายคนที่นั่งอยู่ในห้องสีขาวเช่นเคย
“อืม นอนลงเลย” สามสั่ง ท่าทางประดักประเดิดของอีกคนทำเขาถอนหายใจยาว
“คือวันนี้ผมสวมกางเกงบอลมา เอ่อ...จะได้ไม่ต้องถอด” ครูแป้งกำลังอธิบาย แต่อีกคนกลับไม่สนใจ
“บอกให้ถอดก็ถอด”
คนเป็นลูกค้าหน้าเสีย ยังไงก็ทำใจให้ชินกับความแข็งกระด้างของช่างไม่ได้ แต่แป้งก็เตรียมใจมาเยอะแล้ว เขาถอดกางเกงออกก่อนจะนอนตะแคงลงบนเตียง
สามกำลังเตรียมหมึกเขาเงยหน้าขึ้นเพื่อพบว่าคนบนเตียง...สวมชั้นในแบบจีสตริงสีดำตัดกับผิวขาวจัด ผ้าเส้นเล็กๆ ที่ต่อจากเอว
“คุณล้อผมเล่นเหรอ!? ” เขาขมวดคิ้วแน่น ถึงจะสวมผ้าปิดปากอยู่เสียงนั่นก็ดังพอให้คนที่นอนอยู่บนเตียงเอี้ยวตัวมามอง
“ผม...ผมแค่กลัวคุณ เอ่อ...” แป้งไม่อยากทำตัวอุจาดตาแบบคราวที่แล้ว เขารู้ว่าคราวที่แล้วมันกระอักกระอ่วน ช่างเองก็ดูลำบากใจ ถึงได้คิดหาทางแก้ไขปัญหาแบบนี้ ไม่ได้ตั้งใจจะทำตัวน่าเกลียด
แววตาแข็งกร้าวของช่างทำเอาแป้งใจหาย เขาก็แค่อยากเซฟตัวเองแล้วก็ไม่อยากให้ช่างทนมองสิ่งที่ไม่สบายตา
“ผม…” แป้งกัดปากเมื่อเห็นสายตาไม่พอใจของอีกคน ทำเอาใจเสีย...อยากกลับบ้าน
“ช่างเถอะ นอนลงไป" สามสั่งก่อนจะถอนหายใจ คิดว่าถ้าเกิดอะไรขึ้นพี่คู้ต้องเอาตายแน่ เพราะทำลูกค้ารายใหญ่ของร้านหายไป
เสียงเข็มสักดังขึ้นภายใต้ความเงียบ ช่างกดเปิดเพลงให้บรรยากาศไม่แย่จนเกินไป อย่างน้อยก็อยากให้คนที่นอนอยู่ผ่อนคลายขึ้น
“ฟังเพลงวงนี้เหมือนกันเหรอครับ” คุณครูถามขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงเพลงวงโปรด
“อืม” สามตอบนิ่งๆ แป้งถึงได้ยิ้มเจื่อนแล้วเงียบลงไป...รู้ว่าช่างคงไม่อยากคุย
“ชอบเหรอ” สามถามขึ้นเมื่อเห็นว่าตัวเองกำลังทำให้อีกคนเครียดกว่าเดิม
“ครับ ชอบ” ครูแป้งยิ้มจนเห็นลักยิ้ม ยิ้มทีทำเอาใจคนมองเต้นผิดจังหวะ
“นึกว่าชอบแค่ Gun and roses”
“Gun and roses เป็นวงแรกที่ฟังครับ เลยติดใจมากหน่อย แต่ที่ชอบจริงๆ เป็นอีกวง”
“วงอะไร"
บทสนทนาไร้สาระสำหรับช่างสามเริ่มขึ้นเพราะพวกเขาไม่มีอะไรให้คุย แต่สำหรับแป้งที่ตลอดชีวิตไม่เคยได้คุยกับใครเรื่องพวกนี้เลย รู้สึกสนุกจนยิ้มกว้าง ลืมไปเลยว่าตรงก้นกำลังถูกเข็มสักแทง
"ผมชอบวง A7X รู้จักไหมครับ”
สามเลิกคิ้วมองคนที่พูดไปยิ้มไป เขาคิดว่าคงเป็นวงเพลงเก่าที่เกิดไม่ทันอีกเช่นเคย
“ฟังแต่เพลงเก่าๆ ” ช่างพูดไปพลางลงรายละเอียดดอกกุหลาบดอกแรกไปพลาง หลังจากที่อาทิตย์ที่แล้วขึ้นได้แค่เส้น
“ไม่เก่านะ แต่ผมอาจจะแก่กว่าคุณช่างมั้งครับ” คนที่ลืมเจ็บเพราะได้คุยเรื่องสนุกบอก
สามเลิกคิ้วอยู่หน่อย ในระหว่างที่กำลังจดจ่อกับลายตรงหน้าคำพูดของพี่คู้ก็วนอยู่ในหัว
‘กูว่าคนอายุ 28 ไม่ชอบเด็กว่ะ โดยเฉพาะเด็กเพิ่งจบแบบมึง’“ก็อายุเท่ากัน” คนที่สวมผ้าปิดปากบอก
“แล้วมาบอกว่าเพลงเก่าได้ไงครับ เราก็อายุเท่ากัน” ครูแป้งยิ้มกว้างคิดว่านอกจากจะเจอคนฟังเพลงเหมือนกันแล้ว ยังได้เพื่อนใหม่อีก
“คิดยังไงถึงสัก สักตรงนี้แล้วจะสักอีกไหม” ช่างถามไปเรื่อย เพราะไม่อยากให้ลูกค้าเกร็งเหมือนคราวที่แล้ว ทั้งเป็นการโฟกัสไปที่จุดอื่นด้วย ถ้าให้เงียบแล้วจ้องเจ้าโมจินานๆ น่าจะสักไม่เสร็จเอา
“อยากสักโลโก้วงที่ชอบอีกอันครับ ผมฟังเพลงของ a7x มีท่อนนึงที่ร้องว่า I need another chance to life เหมือนตายแล้วแต่อยากกลับมาเกิดใหม่ เลยนึกได้ว่าเราก็มีชีวิตเดียว อยากทำอะไรก็ทำ”
“อืม…” คุณช่างฟังเพลิน
ตอนนี้เขาก็มีอะไรอยากทำเหมือนกัน...แต่ไม่ใช่สักหรอก
“ลายนี้ผมดูไว้ตั้งแต่สมัยเรียนม.ต้นแล้วครับ ตอนแรกก็ลังเลว่าจะรอให้ผอม แต่คงไม่มีวันนั้น” คุณครูคุยเพลิน ขำไปเล่าไปทำเอาอีกคนแอบอมยิ้ม แต่ตาที่โผล่พ้นตามาก็ยังนิ่ง
แป้งเห็นว่าอีกคนนิ่งไปถึงได้หยุดพูด รู้ว่าช่างสามคงเบื่อ แต่สำหรับคนไม่รู้จักกันพวกเขาก็ไม่มีอะไรให้คุยนัก
“แล้วคุณช่างชอบวงไหนครับ”
“หืม? ” คนที่กำลังเมาก้นเนียนๆ เลิกคิ้วแต่ตาและมือก็ยังไล้วนที่ลายกุหลาบ เนื้อขาวๆ ตัดกับหมึกสีดำชัดเจน ยิ่งกว่านั้นไอ้กางเกงในแบบห่อหุ้มแค่ข้างหน้ายังเน้นสัดส่วนด้านหลังให้โมจิฟูนุ่ม ไม่สติแตกก็ดีแค่ไหนแล้ว
“โมจิ” สามโพล่งออกมา
“อะ...อะไรนะครับ? ” คุณครูเหมือนจะไม่เข้าใจ แต่สักพักก็ถึงบางอ้อ
“คุณช่างชอบวงญี่ปุ่นเหรอครับ วงชื่อโมจิ...ชื่อน่ารักดี”
คุณช่างที่เพิ่งจะได้สติถอนหายใจยาวอีกรอบ
“อืม เอาเถอะ...”
.
.
.
หลังจากไม่เหลืออะไรให้คุยแล้ว แป้งก็นอนเงียบๆ ฟังเพลงที่ช่างเปิดไปด้วย พยายามเอาใจไปจดจ่อที่เพลง แต่ตอนที่เข็มแทงโดนเนื้ออ่อนก็ยังเจ็บมากอยู่ดี
“อ๊ะ”
“เจ็บเหรอ” สามละมือออก เมื่อกี้เขาลืมบอกลูกค้าว่าจะเปลี่ยนเป็นสักลายด้านบนก่อน เลยทำให้ตกใจ
ส่วนอีกคนก็กลัวช่างจะโกรธ เลยรีบบอก “คือ…ขอโทษครับ ผมแค่ตกใจ”
“อย่ากัดปาก” สามบอกเมื่อเห็นว่าปากอิ่มห้อเลือด
“นอนหงาย ผมจะสักช่อตรงปลายก่อน” สามสลับมาสักตรงหน้าขา เขาเปลี่ยนแผนจากที่คิดว่าจะเก็บลายกุหลาบให้เสร็จค่อยมาต่อลายปืน เป็นเก็บลายเป็นส่วนๆ วันนี้จะจบลายด้านล่าง อีกสองอาทิตย์จะขึ้นรายละเอียดลายด้านบน รอบสุดท้ายค่อยเก็บงาน
“แล้วที่บอกจะสักอีก จะสักตรงไหน” ช่างชวนคุยเมื่อเห็นคุณครูกัดปากอีกรอบ
“อืม...อกมั้งครับ”
“เป็นครูไม่ใช่เหรอ ใส่เสื้อบางๆ มันก็เห็น”
“เอ๊ะ!? คุณช่างรู้ได้ไงครับว่าผมเป็นครู” แป้งตกใจ นึกว่าเรื่องนี้เป็นความลับของเขาคนเดียวเสียอีก!
สามลุกลี้ลุกลน แต่แกล้งทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาบอกปัด
“ดูลุคก็รู้แล้ว”
ครูแป้งขมวดคิ้วแน่น แต่ก็ไม่ได้ทักท้วงอะไร เพราะสักตรงหน้าขาทีไรปลายมือคุณช่างชอบสะกิดมาโดนทุกที ทั้งๆ ที่เอาผ้าปิดไว้อีกชั้นแล้ว
พอถูไปมา...มันก็แข็งขึ้นมาอีกรอบ
"คือ..."
“ทนหน่อย สักจะเสร็จแล้ว” สามบอกคนที่อยู่ๆก็แข็งขึ้นมา ดูแล้วน่าจะเป็นพวกความรู้สึกไว
“อ่า...ครับ" คนโดนบอกอายจนตัวแดง แก้มและคอแดงจนเห่อร้อน ยิ่งมือช่างจับไปโดนตรงไหนก็ยิ่งแดง
สามพยายามไม่มอง แต่ก็เหลือบไปเห็นอีกคนหลับตาปี๋แถมยังหายใจหอบ กลิ่นน้ำหอมและกลิ่นหมึกสักตีกันไปหมด ไม่รู้คุณครูของหลายชายจะยั่วไปไหน
ของเขาเองก็เริ่มปวดๆ ขึ้นมาบ้างแล้ว สามเห็นบรรยากาศไม่ดีเลยหยุดมือ
“อีกนิดเดียวก็เสร็จ พักก่อน”
ครูแป้งค่อยๆ ลืมตา แอบถอนหายใจเฮือกใหญ่
“จะไปห้องน้ำไหม” สามถามล้อๆ น้ำเสียงเจือหัวเราะทำให้อีกคนยิ่งเขิน
“มะ..ไม่เป็นไรครับ”
“จะสักอกตรงไหน เดี๋ยวดูให้ก่อน” เขาถามพร้อมกับลุกจากเก้าอี้ ปรับเตียงขึ้นให้ลูกค้าเป็นแบบกึ่งนั่งกึ่งนอน
ในวินาทีที่เขาโน้มตัวลงปรับเตียง หน้าเกือบจะโดนตัวคุณครู เจ้าของโมจิก็เลิกเสื้อขึ้นด้วยใบหน้าเขินจัด
“ผมว่าจะสักเหนืออกขวาขึ้นมา”
ช่างจ้องอกขาวเต็มตา เพราะเจ้าของมันเจ้าเนื้อเลยทำให้ตุ่มสีชมพูนูนขึ้นมา อาจจะเพราะครูแป้งกำลังมีอารมณ์ตรงนั้นถึงชูชันเป็นไต
เห็นแล้วอยากก้มลงไปงับ....
สามสูดเอากลิ่นน้ำหอมของอีกคนเข้าเต็มปอด บรรยากาศแปลกๆ ที่คิดว่าหายไปแล้วกลับมาอีกครั้ง เขามองใบหน้าซื่อ ปากแดงห้อเลือด ไล่ลงมายังเนื้อตัวเกือบเปลือยของลูกค้า สิ่งที่เพิ่งจะหลับลงไปดันตื่นขึ้นมาใหม่อีกครั้ง
ฉิบหายแล้วกู...คือสิ่งที่สามกำลังคิด
“เอ่อ...” แป้งเหลือบไปเห็นว่ามีบางอย่างดันอยู่ตรงต้นแขนเขา
“คุณสามครับ...ผมขอโทษ” ครูแป้งขอโทษแบบที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าขอโทษอะไร
ช่างมองหน้าตาเหมือนจะร้องไห้ของอีกคนแล้วถอนหายใจยาว อารมณ์เสียจนต้องถอดถุงมือทิ้ง กะว่าวันนี้งานจะเสร็จด้วยดี แต่แม่ง...
“ถ้าไม่ช่วย ก็ไม่ต้องทำหน้าแบบนี้! ” ช่างว่าก่อนจะเดินหันหลัง กะว่าจะเดินออกไปห้องน้ำด้านในสุดอย่างเคย แต่เดินยังไม่ถึงไหน ก็โดนอีกคนวิ่งตาม
.
.
.
“เอ่อ คุณช่างครับ ” คุณครูที่สวมกางเกงบอลเรียบร้อยแต่ยังเจ็บแผลอยู่วิ่งตามมาด้วยความรู้สึกผิด เขาเผลอดึงมืออีกคนไว้
“ผม...อยากช่วย”
สามหันมาขมวดคิ้วแน่น...คิดว่ายังไงวันนี้จะต้องจบลงสักทาง
“ผม ผม..เดี๋ยว” คุณครูโดนอีกคนลากเข้ามาในห้องน้ำของสตูดิโอ ในนี้มีห้องน้ำอยู่สามห้อง ตอนนี้ไม่มีคนใช้ สามเลยดึงมืออีกคนเข้ามาห้องข้างในสุด
ท่าทางทำตัวไม่ถูกของคุณครูอนุบาลทำสามหัวร้อน
“ออกไปก่อนที่จะล็อกประตู ถ้าไม่ออกก็นั่งลง!” สามบอกเชิงสั่ง แต่เขาแค่อยากรู้ว่าคำว่าช่วยของอีกคนกับของเขา...มันจะความหมายเดียวก็หรือเปล่า
“คุณสาม...” ครูแป้งใจเต้นเหมือนจะหลุดออกจากอก เขาลังเล...แต่ก็เลือกนั่งลงบนชักโครก
ช่างหันไปล็อกประตู อดเดาะลิ้นเป็นจังหวะไม่ได้เมื่อรู้ว่าโมจิที่เคยได้มอง ได้จับ วันนี้อาจจะได้กิน
“หลับตา” เขากระซิบสั่งคุณครูของหลานชาย แต่อีกคนกลับเอาแต่มอง
สายตาที่ทั้งหวาดกลัวและอยากรู้อยากเห็นทำเอาสามยิ่งมีอารมณ์ เขาว่าคุณครูคนนี้น่าจะ sex-appeal สูงหรือไม่ก็ถูกสเป็คเขามากจนมันเลยเถิดมาถึงจุดนี้
“บอกให้หลับตา แล้วอย่าเสียงดัง” เขากระซิบอีกรอบ เห็นอีกคนค่อยๆ ปิดตา ช่างถึงได้โน้มหน้าเข้าไปใกล้ เขาดึงผ้าปิดปากออกแล้วแตะมือที่ปากสีสดอีกคนเบาๆ
ถ้าตรงนั้นเป็นโมจิ...ตรงปากคงเป็นเจลลี่นุ่มๆ
ทันทีที่คุณครูเปิดปากเพราะนิ้วเขา สามก็ก้มลงประกบปากลงไปด้วยความใจร้อน
คนที่ไม่เคยจูบสะดุ้งทันทีเมื่อความอุ่นร้อนสอดเข้ามาในปาก แป้งเบิกตาโพลงในตอนที่กำลังโดนดูดเข้าที่ลิ้น ลมหายใจร้อยและร่างกายสูงใหญ่แข็งแรงของช่างสามตรึงเขาไว้ตรงบริเวณแคบๆ แป้งเอี้ยวตัวหนีสัมผัสใต้ร่มผ้าเมื่อมือใหญ่สอดเข้ามาบีบหน้าอก ไล่ลงไปยังบั้นท้ายล้นมือ
“อื้อ ผะ...ผม…”
"อย่าร้อง..." คนตัวสูงกระซิบเสียงพร่า
คุณครูรู้สึกเหมือนจะหายใจไม่ทัน เขาดันไหล่อีกคนออก ทันทีที่มองหน้าอีกคนชัด คุณครูอนุบาล 2/1 ก็เบิกตากว้าง
“คะ คุณสาม...”
สามเลียปากตัวเองอย่างย่ามใจ รู้สึกขนลุกชูชัน ตื่นตัวจนแข็งกร้าวเมื่อรู้ว่าคนที่กำลังคร่อมอยู่เป็นคนเดียวกับคุณครูแสนใจดีของหลายชาย
“เพิ่งรู้เหรอครับคุณครู”
.
.
.
TBC.
___________________________
อิสามอย่าทำโมจิ!!! เรายังไม่ได้บีบเลย เธอมีสิทธิ์อะไรมาบีบ!!!
ไม่อยากให้คาดหวังเรื่องสาระนะคะ ไม่มีจริงๆ
ฝาก #ช่างสักรักคุณครู ไว้ด้วยนะคะ
*Theme track : a7x - after life
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
