#ช่างสักรักคุณครู
15 : That's Us
หลังกลับจากบ้านพ่อแม่ โมจิก็เริ่มงานใหม่ได้เกือบเดือนแล้ว ส่วนสามเองทำตัวติดครูแป้งเหมือนเพรียงที่เกาะตัวพะยูนไม่ปล่อย ใจหนึ่งก็กลัวคุณครูจะเบื่อหน้าหรืออึดอัด แต่ด้วยความเอาแต่ใจคุณช่างก็ไม่ได้อยากปล่อยไปไหน
นอกจากจะทำตัวติดกันแล้วสามยังหาเวลามาค้างบ้านแฟนบ่อยมาก จนตอนนี้ทำเหมือนบ้านโมจิเป็นบ้านตัวเองไปแล้ว พี่หนึ่งพูดบ่อยๆ ว่าเขามาเกาะแฟนกิน แต่สามไม่สนใจเพราะเขาเป็นคนสั่งแต่คนกินมันโมจิต่างหาก
“หมูจิ หิวข้าว” สามบิดขี้เกียจอยู่บนเตียง เมื่อวานไปเวทที่ยิมมารู้สึกเหมือนจะกินน้อยไป แถมเมื่อคืนยังคาร์ดิโอกับโมจิไปนานมาก วันนี้ถึงได้หิวแต่เช้า
“…” คนโดนเรียกหันกลับมามอง ตาโตหรี่ลงอย่างจับผิด
สามที่รู้ว่าตัวเองพลั้งปากยกมือท่วมหัว “ขอโทษครับ” มือใหญ่ตีปากตัวเองแรงๆ “ปากนี่มันไม่ดีจริงๆ เลย!”
แป้งขำ แต่ก่อนก็โกรธตอนนี้กลับเข้าใจ เพราะเขาเองก็สนุกที่ได้เรียกคุณสามว่าน้องสามเหมือนกัน
“นี่จิ” สามเรียกเพราะเห็นอีกคนเงียบไป
“ครับ” อันที่จริงตอนนี้แป้งแค่คิดว่าวันนี้จะสวมเสื้อตัวไหนดี ไม่ได้งอนแบบที่อีกคนคิด
“ที่เรียกว่าหมูเพราะมันน่ารักจริงๆ นะ” คนร้อนตัวลุกจากเตียงมากอดเอวคนรัก “ต่อให้จะผอมก็จะเรียก มันเป็นแค่สรรพนามน่ารักๆ”
แป้งว่าคำว่าน่ารักจากปากผู้ชายหน้านิ่งนี่มันตลกดี
“ก็คงเหมือนเวลาผมเรียกน้องสาม” โมจิหันกลับมาหรี่ตามอง “มันก็น่ารักดี” จะว่าไปแล้วเถียงกันทั้งปีก็ไม่จบหรอกเรื่องนี้
“จะเอาเหรอจิจิ” สามเตรียมตัวจะฟัด แต่แป้งดันตัวออก คุณสามยังไม่อาบน้ำจะมากอดแบบนี้ไม่ได้นะ!
“ไม่เอาครับ”
“เถียงเก่งนะเดี๋ยวนี้” สามที่วาดฝันไว้ว่าคุณครูจะต้องเรียบร้อยอยู่ในโอวาทขมวดคิ้วแน่น เมื่อพบว่าสุดท้ายตัวเองเริ่มเหมือนพี่คู้กับเพื่อนหลายๆ คนเข้าทุกที
...อาร์เรียกมันว่าสมาคมพ่อบ้านใจกล้า...
“ไม่เอา วันนี้ต้องไปทำงานแต่เช้านะครับ คุณสามไปอาบน้ำแล้วเดี๋ยวลงไปทานข้าวกัน” โมจิบอก เพราะวันนี้ที่โรงเรียนมีจัดสอบต้องรีบไปจัดเตรียมสถานที่และอำนวยความสะดวกให้เด็กๆ
“งานเป็นไงบ้าง”
“สนุกดีครับ” แป้งเคยสอนแต่เด็กอนุบาลในโรงเรียนเล็กๆ พอย้ายมาโรงเรียนรัฐบาลขนาดใหญ่ก็ตื่นเต้นไปอีกแบบ ทุกอย่างมีระบบระเบียบมากขึ้น แต่ก็ไม่ใช่ระเบียบที่ละเมิดความเป็นส่วนตัวแบบเก่าแล้ว
“คุณครูป.หนึ่งนี่สอนวิชาอะไรบ้าง” สามถามพร้อมกับติดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้อีกคน สายตามองอกแดงๆ กับพุงขาวเนียนน่างับแล้วอดกลืนน้ำลายไม่ได้
“สอนทุกวิชาพื้นฐานของเด็กๆ ครับ แต่ภาษาอังกฤษกับพลศึกษาจะเป็นคุณครูผู้เชี่ยวชาญแยกต่างหาก” แป้งอธิบายไปจ้องหน้าอีกคนที่กำลังตั้งใจติดกระดุมตรงแขนเสื้อให้ไปด้วย
หลังๆ มานี่คุณสามน่ารักขึ้นมาก จนบางทีอดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมผู้ชายคนตรงหน้าถึงมาติดหนึบอยู่ตรงนี้ แป้งว่าเขาเองอาจจะโชคดีเหมือนที่เพื่อนๆ หลายคนบอก
“วิชาไหนยากสุด”
“ภาษาไทย”
“ภาษาไทยมันยากก็สอนภาษาหมูแทน” สามบอกหน้านิ่ง
โมจิขอคืนคำที่บอกว่าคุณสามน่ารัก คุณสามนี่มันน่า…
“โอ๊ย อย่าๆ” คนปากเสียโดนบิดเอวไปด้วย แต่ก็ขำไปด้วย
“ต้องโดนจนได้นะคุณสาม” โมจิหน้าบูด
“มีกำลังใจทำงานแล้ววันนี้” คนโดนบิดเอวผิวปากหวือ~ ไม่ได้แกล้งแป้งก็เหมือนชีวิตมันขาดอะไรไปสักอย่าง
“ทำไมถึงชอบให้ใช้กำลังเนี่ย ต่อไปมันจะกลายเป็นความรุนแรงในครอบครัวนะครับ” คุณครูบ่น
“ผมไม่กล้าทำอะไรแป้งหรอก” สามบอกตามจริง ต่อให้โมจิจะตุ๊บตั๊บเขากี่ครั้ง เขาก็ไม่กล้าทำอะไรหรอก ยกเว้นก็แต่เมื่อคืน ที่ได้บีบและฟาดก้นเด้งๆ จนแดง คิดแล้วก็อยากให้มืดเร็วๆ อีกรอบ
“แล้วที่โรงเรียนไม่มีใครแกล้งคุณครูแป้งของผมใช่ไหมครับ” สามถาม
“ไม่มีครับ” โมจิบอก...นอกจากคุณสามแล้วก็ไม่มีใครมาแกล้งเขาหรอก! พอนึกถึงเรื่องแกล้งแป้งก็นึกถึงเรื่องที่โรงเรียนเก่า
“ผมรู้นะว่าคุณสามทำอะไรไว้” โมจิมองคนที่ไม่ยอมไปอาบน้ำสักที
“ทำอะไร” สามทำหน้าไม่รู้เรื่อง เขามันใสๆ จะกล้าทำอะไรไม่ดีได้ไง
“คุณอาร์บอก”
“ไอ้ห่าอาร์” สามสบถพร้อมกับขำ หลังๆ มานี่พาโมจิไปดูไลฟ์หรือไม่ก็ไปนั่งชิวกับพวกเพื่อนๆ บ่อย เลยสนิทกันไปโดยปริยาย
“ทำไมทำอะไรไม่บอก มันเป็นเรื่องของผมนะ”
“เรื่องของเรา แป้งไม่จัดการผมก็จะจัดการเอง”
“ไม่อยากเถียงด้วยแล้ว” โมจิว่าคนตัวใหญ่นี่สอนยากยิ่งกว่าเด็กๆ อีก
“แล้วงานคุณสามล่ะ เป็นไงบ้าง?”
“เรื่อยๆ” สามยกมือขึ้นบิดขี้เกียจไปหาวไป ดูก็รู้ว่าไม่ใส่ใจมากนัก
“พี่หนึ่งฝากถามว่าจะกลับไปทำงานที่บ้านเต็มตัวเมื่อไหร่ครับ”
“กดดันกันอย่างนี้เลยเหรอวะ” คุณช่างมุ่นคิ้ว รู้ว่าสักวันก็ต้องกลับไปทำงานกับที่บ้านเต็มตัว แต่ตอนนี้ยังสนุกกับตรงนี้ และพี่หนึ่งก็น่าจะรู้ดี ถึงถามผ่านโมจิเพื่อกดดันกัน
“แล้วจิจิชอบแบบไหน? ” เขาถามความเห็นไปด้วย สายตามองก้นแน่นๆ ใต้กางเกงสแล็กไปด้วย ตอนแรกก็หวงฟาดงวงฟาดงาไม่ยอมให้ใส่กางเกงแบบนี้ไปทำงาน จนโดนโมจิด่าว่าไม่มีใครโรคจิตเหมือนคุณสามหรอก! คุณช่างถึงได้เพลาๆ ลงบ้าง
“ครับ? ”
“ชอบผมทำงานแบบไหนมากกว่ากัน” สามว่าบางทีก็ขึ้นอยู่กับแป้งด้วย
“แบบไหนก็ชอบ” คนตอบตอบตามจริง
“แต่คุณสามต้องนึกถึงอนาคตครับ ว่าต่อไปจะทำยังไง เผื่อมีภรรยามีลูก อยากเลี้ยงเขายังไง อยากเป็นคุณพ่อแบบไหน?”
เป็นแค่โมจิแท้ๆ แต่กล้ามาบอกเขาเรื่องนี้ สามหน้านิ่ง เขายืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ยังกล้าพูดเรื่องมีภรรยามีลูกอีก
“อนาคตมันเป็นเรื่องไม่แน่นอนนะครับ” แป้งบอกตามตรง
“พูดเหมือนจะไล่กันเลย” สามรู้อยู่แล้วว่าอนาคตมันไม่แน่นอน แต่ก็ไม่อยากให้มาพูดใส่หน้ากันแบบนี้ มันเหมือนแป้งไม่เคยมั่นใจอะไรในตัวเขาเลย
แต่โมจิกลับไม่ได้คิดลึกขนาดนั้น แค่มองคนละมุม
“เปล่านะครับ”
สามนั่งลงบนเตียงกอดหมอน ช้อนตามองคนอายุเยอะกว่า แค่นั้นคุณครูก็รู้แล้วว่าอีกคนเข้าสู่โหมดน้องสามงอน พวกเขามีหลายอย่างที่ต่างกัน บางเรื่องคิดไกล บางเรื่องก็คิดตื้นแบบคนขาดประสบการณ์
เช่นเดียวกันกับโมจิ ถ้าเป็นเรื่องอื่นจะใจเย็น แต่ถ้าเป็นเรื่องที่เกี่ยวกับคุณสามไม่รู้ทำไมถึงคุมสติไม่ค่อยได้ ยิ่งเรื่องแฟนเก่าหรือเด็กเก่าโมจิจะกลายเป็นพะยูนเกรี้ยวกราด พูดอะไรไปก็ไม่ค่อยเชื่อหรอก
“แล้วแป้งล่ะ อยากมีลูกหรือเปล่า?” สามถามเพราะเห็นโมจิชอบเด็ก ถ้าได้เป็นคุณพ่อคงเป็นคุณพ่อที่ดีมากๆ
“อยากครับ แต่ตอนนี้เลี้ยงตัวเองยังไม่รอด” แป้งบอกตามตรง เคยคิดว่าจะรับเด็กมาอุปการะเหมือนกัน แต่ลำพังตัวเองยังเอาไม่รอด แล้วต้องมาให้รับผิดชอบชีวิตเด็กอีกคน แป้งว่าค่อนข้างยากเลยทีเดียว
ส่วนสามไม่ค่อยชอบเด็ก แต่คิดว่าถ้าเป็นลูกของโมจิก็คงรักไม่ต่างกัน สุดท้ายก็เป็นเรื่องของอนาคตจริงๆ
“คุณสามจะกลับบ้านวันไหนครับ” เจ้าของบ้านถามคนรักที่มาขลุกอยู่ด้วยกันหลายอาทิตย์
“ไล่อีกแล้วเหรอ? ” น้องสามโหมดงอนหน้าหงิกยิ่งกว่าเดิม แต่ก่อนมีแฟนทุกคนต่างก็อยากอยู่ด้วย ทำตัวติดหนึบเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเขา โมจิกลับเอาแต่ถามว่าเมื่อไหร่เขาจะกลับบ้าน
“ผมถามครับ” แป้งบอกพร้อมกับถอนหายใจ พอรู้ว่าตัวเองโตกว่า บางทีก็ต้องเตือนให้คุณสามกลับบ้านบ้าง
“เป็นแค่โมจิแต่ดุจังเลย” สามตัดพ้อ “ขอมาอยู่ที่นี่ได้ไหม เดี๋ยวจ่ายค่าบ้านให้เอง”
“ห้ะ!? ” คราวนี้แป้งตกใจจริงๆ
“ขอซื้อต่อก็ได้ เป็นชื่อแป้งเลย”
“ทำไมเป็นคนแบบนี้เนี่ย” คุณครูหัวเราะพร้อมกับดึงเด็กตัวโตให้ลุกจากเตียง เดี๋ยวจะไปทำงานสาย
หลังจากนั้นแป้งก็แกล้งไปบอกแม่เรื่องที่คุณสามจะขอซื้อบ้านต่อ ไม่รู้ครูปิ๋มบวกค่าอะไรเข้าไปบ้างถึงได้ส่งข้อความกลับมาว่า
“บอกสามด้วยว่าแม่คิดห้าสิบล้านก็พอ”
ข้อความนั้นทำสามหน้าซีด บ้านโมจิเนี่ย...ไม่ธรรมดา
.
.
.
หลังจากปักหลักอยู่ที่บ้านแฟนเกือบเดือน สามก็มีอันต้องกลับไปนอนบ้านเพราะช่วงหลังมานี้ประชุมกับพี่หนึ่งและพี่ตาบ่อยเรื่องร้านอาหารใหม่ที่จะทำ
“บริหารยังไงให้กำไรกับต้นทุนเท่ากันวะ” พี่หนึ่งยื่นผลงานการบริหารครึ่งปีแรกของร้านที่สามดูแลอยู่ให้ดู
คุณช่างยักไหล่พร้อมกับออกปาก
“พี่ก็ให้ผมขึ้นบริหารสิ ดูแค่ภาพรวมแต่เข้าไปยุ่งไม่ได้ก็เท่านั้น ให้ทีมพี่ทำเขาก็ไม่รู้หรอกว่าตลาดเป็นยังไง” เขาพูดถึงทีมบริหารและหุ้นส่วนของพี่หนึ่งหลายคน ที่เก่งเรื่องการลงทุนแต่ก็ไม่เคยเข้าไปเห็นหน้าร้าน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพนักงานทำงานยังไง ต้นทุนมาจากไหนบ้าง
“พวกผักหรือเนื้อสัตว์บางอย่างสั่งในไทยได้นะพี่ ไม่ต้องนำเข้าทุกอย่าง เกรดเดียวกัน ลดต้นทุนได้เยอะเลย ผมเคยเสนอไปก็ไม่มีใครรับ บอกว่ามันไม่ไฮไม่หรู”
สามถอนหายใจ
“ต้นทุนบานเลยทีนี้”
“ปากเก่ง” พี่หนึ่งบอก แต่ก็คิดแบบที่สามพูดจริงๆ
“ลองบริหารเองไหมล่ะ?” พี่ตาสามีของพี่สองถาม เขาเองก็ชอบพวกวัยรุ่นหัวสมัยใหม่ ยิ่งปากเก่งแล้วบ้าพลังแบบสามก็ยิ่งชอบ
“เอางี้” พี่หนึ่งที่เพิ่งนึกอะไรออกเหยียดยิ้ม
“พี่ให้เวลาสามหนึ่งปี อยากทำอะไรก็ได้ ทำงานกี่งานก็ได้ ถ้าร้านนี้ได้กำไรเกิน 50% จะไม่บังคับเรื่องงานอีก แต่ถ้าทำไม่ได้จะต้องกลับมาลงแรงกับงานที่บ้านเต็มตัว”
สามมันคนอวดดี เรื่องแค่นี้ไม่เห็นยาก
“ตามนั้นครับ” น้องชายคนเล็กยิ้มหวานให้พี่ชาย
“บริหารคนกับเงินไม่ใช่เรื่องงาน” พี่หนึ่งจุดไฟให้....ซึ่งมันติดไม่ยากหรอก
“เรื่องหมูๆ ”
“จำคำตัวเองไว้ก็แล้วกัน”
“ลูกผู้ชายคำไหนคำนั้นครับ”
พี่ตาเลิกคิ้วมองพี่น้องเขาตกลงกัน ร้านอาหารส่วนใหญ่ใช้เวลาคืนทุนค่อนข้างนาน ประกอบกับความไร้ประสบการณ์ของสาม ถ้ากำไรสัก 30% ไม่น่าจะยาก แต่ที่คุณหนึ่งกำหนดมามันเยอะเกินไป
พี่ตาเห็นว่าคุณหนึ่งน่าจะกำลังแกล้งและหลอกใช้เด็กมัน และคนที่แพ้ก็ต้องรักษาสัญญา
ร้ายกว่าสาม...ก็คือคุณหนึ่งนี่เอง
“แล้วคืนนี้นอนไหน?” อยู่ๆ พี่หนึ่งก็ถาม เพราะไม่ได้กินข้าวเย็นกับน้องชายมานานแล้ว เข้าใจว่าติดแฟนแต่ก็เห็นว่าเกินไป
“บ้านอยู่ที่นี่นะ ลืมหรือยัง? ” พี่ตาแกล้งถาม
“นอนบ้านแฟน” สามบอกพร้อมกับยักคิ้วให้พี่เขย นอนที่บ้านหนึ่งคืนเท่ากับว่าอดหนุบหนับโมจิหนึ่งคืน เขาเสียดายเวลา
“อื้อฮือ”
“ไม่ได้จะว่านะสาม พ่อแม่ของคุณแป้งล่ะ เห็นแก่หน้าฝั่งนู้นเขาบ้าง” พี่หนึ่งเตือนคนที่ทำอะไรเป็นเด็กๆ
“ไปเจรจากับแม่ยายมาแล้ว อยู่ได้ แต่ต้องคอยดูแลเขาให้ดี” สามบอกเพราะทางแม่โมจิรู้ว่าเขาไปค้างที่บ้านบ้าง แต่ไม่ได้รู้หรอกว่าอยู่จนเหมือนบ้านตัวเองเข้าไปแล้ว
“...” คำตอบทำเอาพี่หนึ่งเงียบ
“พ่อแม่แป้งเขาทำรีสอร์ตอยู่ปาย แป้งอยู่คนเดียว”
คนฟังถึงบางอ้อ เพราะเห็นน้องชายตัวเองเข้านอกออกในจนกลัวจะรบกวนบ้านครูแป้ง
“แล้ววางแผนอนาคตกันยังไง”
สามกับแป้งคบกันยังไม่ถึงปีเลยยังไม่ได้คิดอะไรมากนัก แต่นั่นก็ไม่ใช่ว่าสามจะไม่จริงจัง และคนรอบตัวก็เหมือนจะดูออก
“เขาอายุเยอะกว่าสาม สามยังทำงานเล่นๆ อยู่เลย จะดูแลเขาได้เหรอ”
คนฟังถอนหายใจใส่พี่ชายตัวเอง ทีกับแฟนคนอื่นไม่เห็นมายุ่งแบบนี้
“เลี้ยงได้ กินจุกว่านี้ก็เลี้ยงไหว”
พี่ตาขำน้องชายคนเล็กของบ้านที่อายุห่างจากพี่ใหญ่เกือบสิบปี
“ไม่รู้ว่าคนแบบไหนถึงจะทนปากได้” พี่หนึ่งส่ายหน้า
“เวลาอยู่กับแฟนคงไม่เหมือนอยู่กับพี่น้องหรอกคุณหนึ่ง” พี่ตาบอก ก่อนจะมองวัยรุ่นที่สักพักถึงจะโตเต็มตัว “ท่าทางแบบนี้ผมว่ากลัวเมีย”
สามยักไหล่ เพราะพี่ตาเองก็กลัวพี่สองเหมือนกันนั่นแหละ.
.
.
.
หลายวันมานี้โมจิงอแงเพราะอยากไปดูไลฟ์สดวงญี่ปุ่นวงโปรดที่มาเล่นในไทย ซึ่งสามได้ยินมาว่าบัตรหมดตั้งแต่สิบนาทีแรกแล้ว แต่ด้วยความที่โมจิอยากไปมาก แชร์ลิงก์มาแปะในแชตจนสามท้อ ถึงบัตรหายากก็ต้องไปดั้นด้นหาให้ได้ กับอีแค่คำว่า “ผมอยากไปดูครับ” ของอีกคน
“บัตรก็หายากเย็น แพงก็แพง แฟนก็งอแง” คนที่เคยแต่งอแงกับคนอื่นขับรถไปบ่นไปเหลือบมองคนข้างตัวไปด้วย
“แล้วพอเข้าไปดูคนเบียดจนแทบจะเป็นลม” สามถอนหายใจยาว มองรถที่ติดขนัดด้านหน้าเพราะคอนเสิร์ตเลิก คนดูและแฟนเพลงหลายหมื่นก็มุ่งหน้าจะกลับบ้านเหมือนกัน
“ไม่เห็นดีเหมือนครั้งแรกเลยครับ” โมจิก็บ่นเพราะคนเบียดจนมองไม่เห็น ได้แต่โยกหัวหงึกหงักตามจังหวะเพลง แต่มองนักร้องไม่เห็นด้วยซ้ำ
อาจจะผิดตรงตำแหน่งด้วย เพราะพวกเขาได้บัตรยืนมา สามต้องคอยยืนซ้อนหลังคนรักแล้วกอดเอวไว้เพราะกลัวจนล้มกลายเป็นหมูทับไป เรียกได้ว่าดูโมจิจนลืมดูคอนเสิร์ต
“ทากะซังจะหล่อเหมือนในยูทูปไหมครับเนี่ย” คนที่กำลังดื่มน้ำดับร้อนหลังจากคอนเสิร์ตจบบ่น
“ไม่ต้องดู ผมหล่อกว่า” สามบอกพร้อมกับยื่นยาดมที่ติดอยู่ในรถให้ ถึงโมจิจะหน้าเด็กแต่ก็ลืมว่าจะ 30 แล้ว ไอ้การที่มาดูคอนเสิร์ตที่คนเบียดๆ แบบนี้คงกินพลังงานไปเยอะ
“เสียดายอ่า มองไม่เห็นเลย” แป้งยังคงบ่น
“เตี้ยไง เลยมองไม่เห็น”
คนโดนว่ามองหน้าคุณสาม...เมื่อไหร่จะหยุดว่ากันสักที
“ไม่เหมือนคุณสามนะ โตแต่ตัว”
“อ้าว จะเอาเหรอจิ”
“เอ้ย อย่า!” แป้งหลบคนที่ใส่เบรกมือเพราะรถไม่ขยับแล้วเอื้อมมือมากอดกันเป็นพัลวัน พอสังเกตดีๆ ก็เห็นว่าเวลาคุณสามกวนมีเหตุผลอยู่แค่สองอย่าง หนึ่งคืออยากนัวเนียกับสองก็คือเรียกร้องความสนใจ พอรู้แบบนี้เลยไม่กล้าโกรธเป็นจริงเป็นจังอีกเลย
“บัตรก็หายาก ดูแล้วก็บ่น”
“ผมบอกแล้วว่าถ้ามันหายากก็ไม่เอานี่” แป้งบอกตามจริง เขาบอกว่าอยากไปก็จริงแต่ก็ไม่ได้บังคับคุณสามสักหน่อย แต่ยังไงก็ต้องขอบคุณที่ตามหามาให้
“ขอบคุณครับ อย่างน้อยก็สนุกที่ได้มากับคุณ” แป้งหันมากดจูบที่สันกรามอีกคนเบาๆ
“มันก็คุ้มตรงนี้แหละ” คนที่กำลังขับรถบอกพลางยิ้ม ไม่นึกเลยว่าตัวเองจะมีความสุขกับเรื่องง่ายๆ แบบนี้
“ไว้จะพาไปแก้ตัวนะ” สามลูบผมชื้นเหงื่อของอีกคนเบาๆ
“จะจ้างวงมาเล่นที่บ้านให้ดูคนเดียว”
“ผมว่าอันนี้เกินไป” แป้งบอกพร้อมกับขำ คุณสามนี่มันจริงๆ เลย
.
.
.
คุณสามในภาพจำคือคนที่ดูดีทุกกระเบียดนิ้ว ไม่ว่าจะเป็นคุณสามที่มารับน้องสิบในชุดภูมิฐานหรือช่างสามที่มักจะแต่งตัวด้วยชุดโทนดำต่างก็ดูดี ลุกพวกนั้นต่างก็ทำให้แป้งใจเต้น จนเกือบลืมไปแล้วว่าเป็นคนเดียวกับผู้ชายตัวโตที่นอนม้วนตัวอยู่บนเตียงด้วยผมทรงรังนกและตาช้ำเหมือนหมีแพนด้าตอนนี้
“จิจิ อืม” แขนใหญ่ดึงอีกคนเข้ามากอด ซุกหน้าลงกับอกอีกคน สูดกลิ่นหอมอ่อนๆ ของเสื้อกับเนื้อกายอีกคนด้วยความผ่อนคลาย
สองวันก่อนสามไปดูสถานที่ทำร้านที่ต่างจังหวัดมา กลับมาถึงบ้านก็ตี 3 กว่าจะอาบน้ำแล้วนอนก็ตี 4 พอเช้ามาก็ไม่ยอมตื่น แต่ก็ดีที่วันนี้เป็นวันหยุด
แป้งลูบผมไม่เป็นทรงของอีกคน
“ปล่อยก่อนนะ เดี๋ยวผมไปทำกับข้าวรอคุณตื่น”
“ไม่เอา” สามบอกเสียงเบา ตายังหลับพริ้มแต่มือไม่ปล่อยให้อีกคนไปไหน ส่วนขายาวนั้นแทรกเข้าไปในระหว่างขาอีกคนแล้วพาดไว้
...แบบนี้ก็ลุกไม่ได้สิ…
แป้งขยับยุกยิกเพราะตื่นแล้วแต่อีกคนทำยังไงก็ไม่ยอมปล่อย
“ขยับมากเดี๋ยวตื่นนะ” คนที่ยังหลับตาอยู่ แป้งฟังแล้วคิดตาม...สักพักถึงนึกออกเมื่อสิ่งนั้นโตขึ้นมาโดนขา
นอนไม่พอทำไมถึงตื่นเร็วขนาดนี้นะ!
“ไม่เอา จะลงไปซักผ้า” โมจิบอก
“รอบเดียว” สามต่อรองพร้อมกับหาวหวอด
นอนไม่พอแต่เรื่องแบบนี้ดันจริงจัง คล้ายๆ โมจิที่นอนไม่พอแต่ก็ต้องตื่นมากิน
“ไม่เอาครับ คุณสามทำนาน” แป้งหน้าแดงแจ๋ เมื่อคนตัวโตเริ่มตื่นจริงๆ
สามลุกขึ้นคร่อมอีกคนไว้ เขานอนไม่สวมเสื้อ และภายใต้กางเกงขาสั้นตัวบางนั่นแฝงไปด้วยความต้องการในยามเช้า และคนปลุกมันก็คือคนที่กำลังมองตรงมา
“รอบเดียวเอง”
“ไม่เอา ผมอยากลงไปทำงานบ้าน ไม่อยากเมื่อยตัว แล้ววันนี้อยากออกไปซื้อของข้างนอก ถ้าคุณสามทำผมก็จะเหนื่อยและง่วง วันหยุดก็จะไม่ได้ทำอะไรเลยนะ” โมจิเถียงเอาเป็นเอาตาย ก็เขาไม่อยากเสียเวลาวันหยุดไปเพราะคุณสามนี่!
ในภาพจำของสามแป้งคือคุณครูยิ้มหวานมีลักยิ้ม ตากลมบ๊อก มีโมจิอวบๆ ดูแสนจะใจดีและใจเย็น นึกไม่ออกเหมือนกันว่ากลายมาเป็นจอมเถียงแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ยิ่งเห็นเถียงแบบนี้ก็ยิ่ง…
คุณช่างแตะนิ้วกลางเข้าที่ปากอิ่ม...แค่นั้นโมจิก็เข้าใจ
“มะ..ไม่เอา” เขาส่ายหน้าเป็นพัลวัน แต่พอโดนล้วงมือเข้าไปจับหมับที่กลางลำตัวเจ้าตัวก็ครางเสียงหวาน
“ต้องเลือกแล้วนะจิจิ”
คนที่มีทางเลือกแค่สองทางในตอนนี้ย่นจมูก ก่อนจะลากมือไปที่ช่วงเอวสอบแล้วรั้งสิ่งนั้นออกมาจากกางเกงเนื้อบาง
เช้านี้แดดลอดผ้าม่านเข้ามาทำให้ห้องสว่างโร่ เพราะฉะนั้นสิ่งที่เคยเห็นบ้างตอนกลางคืนมืดๆ ถึงได้ปรากฏเด่นเต็มตา มันน่าอายน้อยเสียเมื่อไหร่
“ดีครับ” สามพรูลมหายใจยาวเมื่อมืออุ่นลูบแกนกายเขาเบามือ จะว่าไปแล้วยังไม่เคยเห็นโมจิตอนแดงไปทั้งตัวชัดแบบนี้เลย
“แป้ง กำแน่นกว่านั้น” สามสั่ง เมื่อเห็นอีกคนยังเบามือ พอไม่ได้ดั่งใจก็คร่อมขาบนใบหน้าเขินจัดของอีกคน รั้งกางเกงตัวเองลง
“ลืมตาสิครับ” สามบอกอีกรอบ
แป้งมองสิ่งนั้นที่ส่วนปลายเขี่ยอยู่ตรงปลายจมูกตัวเอง เขาเขินจะเผลอกลั้นหายใจนาน ต่อให้บอกว่าเคยชินกับการมีคุณสามเป็นแฟนแล้ว แต่เวลาแบบนี้...ก็ไม่เคยสู้ได้สักที
สามจับตัวเองตีลงบนปากอิ่มหลายทีเมื่อเจ้าตัวนุ่มนิ่มไม่ยอมอ้าปากสักที
“เร็วครับ ไหนบอกรีบไง”
แป้งเม้มปากแน่น หัวใจเหมือนจะหลุดออกมาจากอก มัน…
“ผมรู้นะว่าคุณอยากลอง” สามยิ้มร้าย เมื่อเห็นว่าสายตาอีกคนหวานเยิ้ม โมจิเนี่ยน้าปากบอกไม่เอา...แต่การกระทำสวนทางตลอด
แป้งค่อยๆ แลบลิ้นเลียส่วนปลายที่ชุ่มฉ่ำ รสปะแล่มของมันทำเอาหัวขาวโพลน ในที่สุดก็ฮุบส่วนปลายไว้เต็มปาก
“น่ารักจัง” สามชมพร้อมกับช้อนคออีกคนขึ้นมา ค่อยๆ หยัดกายเข้าไป
“เก็บฟันด้วยนะจิ” เขาเตือนพร้อมกับตบแก้มขาวเบาๆ ในใจลิงโลด หายใจติดขัดทว่าใบหน้ากลับนิ่งเพราะอยากเก็บความรู้สึกตอนนี้ไว้
แค่สองคืนที่ไม่ได้นอนกอดโมจิ ไม่นึกว่าจะคิดถึงขนาดนี้
“เก่งจัง” เขาชมคนที่น้ำตารื้น แต่ลิ้นกลับแลบเลียสิ่งที่อยู่ในปากอย่างน่ารัก สามมองแก้มนุ่มที่นูนเป็นรูปก่อนจะบีบกรามอีกคนให้อ้ากว้างอีก
แป้งปล่อยให้น้ำตาไหล ช้อนตามองร่างกายสูงใหญ่และใบหน้าหล่อเหลา รู้ว่าคุณสามชอบอะไรก็อยากทำให้ แต่บางครั้งก็ลึกจนสำลัก
“ฮื่อ..” คนที่นอนอยู่เช็ดมุมปากตัวเองเมื่อสิ่งที่สอดลึกในคอดึงออกไป เขาไอโขลกจนคุณสามดึงขึ้นไปกอดแล้วลูบหลังให้หลายครั้ง
“แกล้งผมทำไม” โมจิสูดน้ำมูกพลางซบหน้าเข้ากับบ่าแข็งแรงของอีกคน
สามที่กำลังอารมณ์กรุ่นรูดรั้งตัวเองด้วยมือข้างที่ถนัด ส่วนอีกข้างเลิกเสื้อของอีกคนขึ้น จับจดส่วนปลายเข้ากับยอดอกที่ตั้งชันเพราะแรงอารมณ์ เขี่ยมันจนตัวเองฉ่ำเยิ้มถึงจุดสูงสุด
สามปล่อยทุกหยาดหยดลงบนเต้าขาว กระจัดกระจายไปทั่วพื้นที่
“แค่สองวันเอง” สามเดาะลิ้นเมื่อเห็นว่าสิ่งนั้นทั้งข้นเหนียวและเยอะจนไหลเปื้อนลงมาถึงหน้าท้องของอีกคน
“อื้ม…”
พวกเขาแลกลิ้นกันจนกระทั่งจังหวะหัวใจที่เต้นแรงกลับสู่ปกติ
“เดี๋ยวทำให้” สามบอกคนที่กำลังขืนตัวออกจากแขนแข็งแรง
“ไม่เอา จะไปอาบน้ำแล้ว จะได้ลงไปทำกับข้าวรอ” แป้งรีบบอก ทั้งๆ ที่อารมณ์ตัวเองกำลังลอยละล่อง
“โมจิ อย่าดื้อ” สามลูบมือไปทั่วอกที่ยังชื้นเพราะของเหลวเหนียวส่วนปากนั้นกระซิบแผ่ว
“ผมจะทำเองแล้วจะอาบน้ำเลย ถ้าปล่อยให้คุณสามทำมันก็จะไม่จบที่ตรงนี้” โมจิบอก เพราะดูจากสายตาอีกคนแล้วมันคงไม่จบง่ายๆ
“น้องสาม! ปล่อย! ” คุณครูบอกเสียงดังเมื่อสามเริ่มขบฟันเข้ากับซอกคอร้อน
“ถ้าไม่ปล่อยจะไม่ให้นอนด้วยอีก! ”
คุณช่างถอยกรูดพร้อมกับยกมือขึ้นทั้งสองข้างเพื่อบอกว่ายอมแพ้แล้ว แต่หน้าตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด
“สั่งได้สั่งดีนะโมจิ!”
สุดท้ายคนแพ้ก็คือเด็กเอาแต่ใจ
.
.
.
“หมูนุ่ม ไหนบอกจะทำกับข้าว?” สามถามคนที่สั่งอาหารมากองเต็มห้องดูหนัง ทั้งไก่ทอด เบอร์เกอร์ น้ำอัดลม ป๊อปคอร์น และขนมอีกจำนวนมาก
“หมูนุ่ม? ” แป้งทวนคำคนที่หลับไปอีกรอบแล้วตื่นมาตอนสาย
“หมูนุ่มในแกงจืดอ่ะ อยากกิน” สามเฉไฉ พยายามหลบมือโมจิที่หวังจะตีขาเขา
“ว่าจะทำ แต่ลืมไปว่าของในตู้เย็นหมดครับ” แป้งบอกก่อนจะนั่งลงบนพื้นพรมเอนหลังกับโซฟา แล้วจัดการแกะของกินที่สั่งมาบนโต๊ะญี่ปุ่นเล็กๆ เขากะว่าจะนั่งดูหนังไปเรื่อยๆ เย็นๆ ค่อยออกไปข้างนอกกัน
“ไม่สวมเสื้อล่ะครับ? ” แป้งถามคนที่เดินเปลือยท่อนบนมาหา ทั้งๆ ที่ท่อนล่างสวมกางเกงเตรียมออกข้างนอก
“หาไม่เจอ โมจิซักของผมหรือเปล่า” สามนั่งลงข้างๆ กัน หยิบแก้วกาแฟร้อนที่โมจิชงไว้มาชิม
“หวานจัง ถึงได้…”
“ได้อะไร? ”
“ถึงได้อร่อย”
แป้งอยากจะตีผู้ชายคนนี้วันละหลายๆ รอบ! แต่สุดท้ายก็ขำไปกับจอมกวน
“ลืมบอกว่าเสื้อคุณผมรีดแล้วเก็บไว้ในห้องแต่งตัวครับ” แป้งบอกก่อนจะหยิบน่องไก่รสเผ็ดมากัดกร้วม อร่อยจนเคี้ยวไปยิ้มไป
สามยิ้ม เพราะปกติแล้วเสื้อผ้าและของใช้เขาจะอยู่ในห้องแขก แป้งเก็บแยกกับของส่วนตัวของตัวเองโดยสิ้นเชิง วันนี้คุณช่างเลยรู้สึกว่าตัวเองเป็นเหมือนครอบครัวของโมจิเลย
“บอกแล้วว่าจะซักเอง” สามพูดถึงทั้งเสื้อผ้า ถุงเท้า รองเท้าและชั้นในของเขา ที่โมจิรับผิดชอบให้ทุกอย่างโดยไม่ได้ขอเลย
“ไม่เห็นเป็นไรเลย” แป้งบอกหน้าซื่อ เพราะต้องซักของตัวเองอยู่แล้วเลยไม่รู้สึกว่าเดือดร้อนอะไร อีกอย่างก็คือเต็มใจทำให้ เพราะถึงคุณสามไม่ได้ช่วยเรื่องงานบ้านแต่ก็ช่วยเรื่องค่ากับข้าว ค่าน้ำ ค่าไฟ แถมยังไปรับไปส่งที่ทำงานทุกวัน โดยที่แป้งไม่ต้องลำบากนั่งรถเมล์หรือรถตู้ไปเหมือนเคย
คุณช่างวางมือบนผมนุ่งของอีกคน
“อยากมีคนซักผ้าให้อีกนานๆ เลย” เขาเปรยพร้อมกับมองตากลมโตของอีกคน
“จ้างซักได้ตลอดเลยครับ” โมจิบอกพร้อมกับยิ้มกว้าง
“น่ารักจังวะ” สามโคลงหัวไปมา แต่มือยังไม่ปล่อยจากผมอีกคน
“ตอนแรกๆ ไงครับ อะไรก็น่ารัก” แป้งบอกพร้อมกับมองหนังรักในทีวีจอใหญ่ที่กำลังเล่าถึงคู่รักในวันที่ต้องเลิกรา
“เราอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้” แป้งพูดถึงคู่รักในจอที่อยู่ด้วยกันจนชิน พอถึงวันที่เบื่อก็เลิกกันไปอย่างง่ายดาย โดยที่ลืมไปว่าตอนเริ่มต้นมันดีแค่ไหนและเราผ่านอะไรกันมาบ้าง
“คิดไปนู่น” สามอุ้มโมจิขึ้นมาคร่อมนั่งตัก เห็นนุ่มๆ เหมือนจะเบา แต่ตอนยกทำเอากล้ามตึงเลยทีเดียว
“เหวอ~” แป้งตกใจ ไก่ทอดในมือเกือบหล่น! คุณสามทำอะไรเนี่ย
สามลูบหลังอีกคนไปมา สูดกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่มที่ใช้กลิ่นเดียวกัน สามเคยชอบใครหลายคนแต่ไม่เคยชอบใครได้นานขนาดนี้
“เรื่องแบบนี้ดันคิดไปไกลนะ” เขาเปลี่ยนจากการลูบหลังมาแปะมือบนก้นแทน
“ก็มัน…” คนเผลอคิดฟุ้งซ่านโคลงหัวไปมา
“จะอยู่เลี้ยงจนอ้วนเป็นพะยูน อย่าเพิ่งไล่กัน” สามบอก ว่าจะไม่บีบมือไม่รักดีก็บีบโมจิเต็มมือด้วยความมันเขี้ยว
“ผมควรจะดีใจดีไหมเนี่ย” โมจิขำด้วยหันมาดีแขนอีกคนด้วย อีกมือก็ถือไก่ทอดทุลักทุเลไปหมด
“ดีใจสิ รักขนาดนี้”
คนที่เกิดมาไม่เคยถูกบอกรัก ทั้งไม่เคยมีแฟนด้วยซ้ำเบิกตากว้าง มองหน้าคนหน้านิ่งที่ตอนนี้หูแดงจนน่าสงสาร
“อะ...อะไรนะครับ? ” โมจิไม่เชื่อหูตัวเอง
สามเลยถอนหายใจยาว แล้วจ้องตากลับ เขายิ้มแล้วบอกอีกรอบ
“รักแป้งนะ แป้งรักผมไหม? ”
คนฟังตกใจจนน่องไก่ทอดตกลงบนพื้น ถึงจะไม่เคยรู้ว่ารักแบบแฟนเป็นยังไงแต่ถึงแบบนั้นก็พยักหน้ารับ
โมจิว่ารัก...หน้าตาคงเหมือนกับคนคนนี้
“รักครับ”
.
.
.
.
THE END.
____________________________________________-
ใจหายทุกครั้งที่ต้องเขียนตอนจบค่ะ ;-; นิยายทุกเรื่องที่เขียน สำหรับเราแล้วตอนจบเป็นตอนที่ยากที่สุด และสำหรับโมจิกับคุณสามก็อยากจบเรื่องพวกเขาลงด้วยความรักฮะ ถึงจะตีกันบ้างทะเลาะกันบ้าง แต่อยากให้โตไปด้วยกันทุกๆ วัน ถึงได้ออกมาเป็นตอนนี้ค่ะ
ขอบคุณทุกๆ คอมเมนต์ ขอบคุณคนอ่านทุกคนที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้นะคะ ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดไปก็ขอโทษด้วยนะคะ หวังว่าจะเจอกันใหม่เรื่องหน้าค่ะ รักทุกคนเหมือนกันนน ><
เล่มโมจิกับนังสามถ้าไม่เกิดเหตุฉุกเฉินอะไรขึ้นจะวางในงานสัปดาห์หนังสือเดือนมีนาคมที่จะถึงนี้ค่ะ มีตอนพิเศษน่ารักๆอยู่ 4-5 ตอน ฝากเอ็นดูพวกเขาด้วยนะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
