.
.
.
ตอนแรกแป้งว่าจะช่วยแม่เก็บของต่อ แต่พอโดนไล่ให้มาส่งเพื่อน ถึงได้เดินออกมาทางเดิม เวลาสองทุ่มกว่า ถ้าไม่นับที่บาร์คนแถวนี้เข้าบ้านหลับกันไปหมดแล้ว บรรยากาศเลยเงียบสงัด ได้ยินเสียงฝีเท้าเบาๆ ที่เดินอยู่ข้างกัน จนมาถึงรีสอร์ตขนาดใหญ่ของคุณเก้า
“ที่จริงว่าจะจองรีสอร์ตของบ้านแป้ง แต่มันเต็มก่อน” สามบอกพร้อมกับนั่งลงบนเตียง เปิดมือถือเช็กงาน เห็นข้อความเยอะแยะของพี่หนึ่ง ซึ่งส่วนใหญ่เป็นข้อความต่อว่ามีงานบ้างนิดหน่อย เขาเลือกที่จะสนใจแค่งาน เห็นแบบนี้เขาก็หนีบคอมพิวเตอร์พกพามาด้วย ไม่อยากโดยด่าว่ามีแฟนแล้วทำให้เรื่องงานเสีย เดี๋ยวพี่หนึ่งจะบ่นมาถึงโมจิ...เขาไม่ชอบใจ
“ผมไม่คิดเลยว่าคุณสามจะมาหา”
สามยิ้ม “ทำถึงขนาดนี้ยังไม่เชื่อกันเลย...” เขาบอกเสียงเบา พร้อมกับเงยหน้ามองคนตัวเล็กกว่า
คนฟังเบิกตากว้าง ก่อนจะนั่งลงข้างคนที่ตามมาถึงนี่
“ผม…”
มือใหญ่กระชับเอวอีกคนเข้ามาใกล้ ตั้งใจว่าต่อไปนี้จะทำให้เจ้าโมจิเชื่อใจเขาให้มากๆ ถึงอดีตที่ผ่านมาจะทั้งโกหก ทั้งทำตัวไม่น่าไว้ใจก็ตาม
“คุณสามจะกลับวันไหน” แป้งถาม แอบสงสัยอยู่หลายอย่าง
“รอกลับพร้อมกัน”
“ลางานมาเหรอครับ”
“ร้านสักลา แต่งานที่บ้านหนีมา”
พอได้ฟังแล้วโมจิถึงกับขมวดคิ้วแน่น
“ไม่ได้นะครับคุณสาม ทำแบบนี้ได้ไง! ” เขาไม่อยากเป็นต้นเหตุให้คุณสามเดือดร้อนแบบนี้นะ!
“แล้วจะให้อยู่ได้ยังไง จะทำงานอย่างสบายใจได้ยังไงล่ะ” คนตัวสูงจ้องตาคนที่หนีกันมาไกล
“ผมเพิ่งรู้ว่าคุณสามทำงานตั้งหลายอย่าง” โมจิเปลี่ยนเรื่อง
สามยิ้ม เรื่องพวกนี้เขาไม่ชอบพูดเพราะบอกไปก็เท่านั้น แต่ตอนนี้อยากบอกเยอะๆ
“แล้วแป้งไม่กลับไปทำงานหรือไง งานเป็นไง”
คุณครูบีบมือตัวเองแน่น
“เข้าไม่รับครับ บอกประวัติไม่ดี” แป้งยิ้มบาง
“ตอนแรกคิดว่าจะกลับบ้านแล้วค่อยคุยกับคุณสาม พอเขาโทรมาบอกเรื่องนี้ ผมเลยอยากมาหาแม่” แป้งสารภาพ
“ตอนนั้น...ร้องไห้ไหม” เขาถาม แทนที่จะได้อยู่ข้างๆ ตอนโมจิไม่สบายใจ กลับเป็นที่พึ่งไม่ได้เลย
แป้งพยักหน้า
“ขอโทษนะครับ” สามบอกก่อนจะวางมือถือลงแล้วกดจูบลงบนปากอิ่ม
...คิดถึงฉิบหาย…
“เรื่องงาน ถ้าไม่มัวแต่ปิดมือถือหนีผม คงได้ข่าวดีไปแล้ว” สามเล่าเพราะพี่สองโทรมาเล่าให้ฟังว่าได้พวกจดหมายแจ้งเรื่องการลาออกของครูแป้ง ในเอกสารเขียนว่าเพราะเหตุผลส่วนตัว ไม่ใช่การไล่ออกเพราะผิดกฎแต่อย่างใด
โมจิผู้ตัดการติดต่อทุกอย่างจากโลกมาหลายวันแล้วยังดูไม่เข้าใจ
“พรุ่งนี้กลับไปเปิดมือถือแล้วโทรกลับโรงเรียนที่สมัครไว้นะ ผลมันไม่ได้เป็นแบบเดิมแล้ว” สามลูบหัวทุยเบามือ
“ผมก็ต้องขอโทษ โตกว่า...แต่ทำตัวเหมือนเด็ก เลยทำทุกอย่างแย่ไปหมด”
คนฟังส่ายหน้าไปมา
“เรื่องความรัก โตแค่ไหนถ้าเป็นเรื่องของตัวเองแล้วก็ไม่เห็นมีใครมีใครแก้ได้สักคน”
แป้งขำท่าทางเหนื่อยใจของคุณสาม
“คุณสามพูดเรื่องแบบนี้เป็นด้วยเหรอ”
“ทำไมจะพูดไม่ได้ล่ะ? ”
“อ่าอีบ” แป้งพยายามตีมือคนที่บีบแก้มกัน ถึงมันจะยืดแต่มันก็เจ็บนะ!
จุ๊บ
สามจุ๊บที่ปากนุ่มอีกครั้ง คราวนี้ดึงอีกคนมานั่งคร่อมตักและกอดหนึบ ซบหน้าเข้ากับซอกคออุ่น
“โกรธแล้วอย่าหนีไปไหนอีกได้ไหม? ”
“ตามหาจนจะบ้าไปแล้ว” เขาถอนหายใจยาว ดีนะที่เจอ ถ้าไม่เจอนึกไม่ออกเลยว่าต้องไปตามที่ไหน
คนที่ทำเกินกว่าเหตุ ทำคุณสามเดือดร้อนยิ้มเจื่อน แต่มือนั้นก็โอบแผ่นหลังกว้างไว้ ความอุ่นและกลิ่นกายอีกคนแผ่ซ่านจนอุ่นไปทั้งใจ
“ครับ ต่อไปจะคุยกันดีๆ ” เขากดจูบลงที่กระหม่อมคนตัวโต รู้สึกเขิน...แต่ก็รู้สึกดี
“พักผ่อนเถอะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมมาหา” แป้งลูบผมไม่เป็นทรงของอีกคนไปมา แค่คุณสามกลับส่ายหน้า
“ไม่เอา นอนด้วยกัน”
ใบหน้าคมสันเงยหน้าจากซอกคออุ่นแล้วมองตากัน
“นะครับ”
“แต่ว่า…” แป้งท้วง ทว่ามือใหญ่กลับสอดเข้ามาในเสื้อตัวบาง ริมฝีปากบางกระซิบข้างหู
“อยากกอดแป้ง”
“แต่มัน…” โมจิอึกอัก เขาต้องกลับไปนอนที่บ้าน แต่เมื่อมองสายตาเว้าวอนของอีกคนเขาก็พ่ายแพ้
“คืนนี้ ขอกอดหน่อยนะครับ”
.
.
.
จะบอกว่าโดนล่อลวงก็ไม่ใช่ เพราะโมจิรู้ตัวว่ายอมเองทุกทีเลย
“อื้อ...” เขากอดแผ่นหลังเปลือยไว้แน่น ขาขาวเกี่ยวสะโพกสอบไว้ ตัวแนบชิดกันจนไร้ช่องว่าง อากาศเย็นข้างนอกไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะตอนนี้เหงื่อไหลซึม เสียงผิวเนื้อ เสียงหอบ และเสียงครางต่ำแบบพึงใจของคนด้านบนยิ่งทำให้แป้งรู้สึกมากขึ้นกว่าเคย
“คุณสาม…เบา”
สามขยับช้าลงแต่เปลี่ยนมาบดควงส่วนนั้นให้ลึกขึ้น มองใบหน้าขาวที่ตอนนี้แดงก่ำ เขากดปากลงที่ตรงลักยิ้มนั่น
“เมื่อไหร่จะเรียกชื่อดีๆ ”
“อ๊ะ! ” แป้งร้องเสียงดังเมื่ออยู่ๆ ก็โดนกระแทกเข้ามา
“เรียกชื่อดีๆ ”
สามกระซิบบอกก่อนจะก้มลงจูบปากอิ่ม สอดลิ้นเข้าไปพัวพัน สะโพกสอบขยับเข้าออกด้วยแรงอารมณ์ที่มากขึ้นทุกที ก่อนจะหยัดตัวขึ้นมาเมื่อรู้สึกเหมือนใกล้จะถึงปลายทาง เขาขยำเนื้อตรงหน้าอกอีกคน ดึงตรงยอดจนอีกคนก็ครางหวือ แล้วใช้อีกมือช่วยสิ่งที่ชูเด่นกลางลำตัวขาว
“อือ อื้อ”
โมจิอ้าขากว้างขึ้นเมื่อเขากระแทกถี่ ไม่นานก็สุขสม สามแช่ตัวตนไว้ในก้นอวบอัด รู้สึกดีจนรู้สึกเหมือนลอยอยู่บนอากาศ ก่อนจะทิ้งตัวลงบนร่างกายอุ่น
“ดีไหม” เขาถาม ปากกับจมูกยังสาละวนอยู่ที่แก้มนุ่มและริมฝีปากเจ่อ
“สาม เดี๋ยวครับ” แป้งดันหน้าท้องอีกคนออก เมื่อคนตัวใหญ่เริ่มขยับอีกครั้ง
คนโดนท้วงสอดนิ้วมือเข้าประสานกับมืออีกคน ก่อนจะก้มลงขอด้วยสายตาเว้าวอน
“ขออีกรอบนะครับ”
.
.
.
สามพรมจูบแผ่นอกขาว ก่อนจะกอดไว้แน่น มือใหญ่ลูบไปทั่วหลังเผื่อปลอบประโลมคนที่เขาฟัดมาตั้งแต่สองทุ่มจนจะเที่ยงคืนแล้วเพิ่งปล่อยให้นอน
“ตอนไม่รู้ว่าแป้งอยู่ที่ไหน ผมเหมือนคนบ้าเลยนะ” สามเล่าไปเอือมตัวเองไป มีการไปบอกพี่หนึ่งด้วยว่าถ้าไม่เจอโมจิจะไม่มีใครได้เจอหน้าเขาอีกแน่นอน
“สามใจร้อน” คนที่หุนหันพลันแล่นไม่แพ้กันบอกเสียงเบา สามเลยบีบเนื้อนุ่มตรงกันจนติดมือ ยังมีหน้ามาว่าเขาฝั่งเดียวอีกนะโมจิ!
“งั้นต้องให้คุณครูสอนเยอะๆ ” คนตัวโตพูดพร้อมกับจับอีกคนขึ้นมาจูบอีกรอบ สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะฟัด
“หยุดเลยนะครับ พอแล้ว! ”
“ก็โมจิมันน่ามันเขี้ยว! ” คนที่กำลังซุกหน้ากับอกอุ่นพลั้งปาก เห็นทีว่าต้องอธิบายเรื่องนี้สักที
“โมจิคือก้นแป้งที่ขาวๆ นุ่มๆ เห็นแล้วนึกถึงคุณ”
แป้งกะพริบตามองคนที่ทำหน้าจริงจัง
“ต่อไปนี้จะไม่เรียกว่าอ้วน หมู พะยูน หมีขาว แต่ขออย่างเดียว” คุณครูมองคนรักเหมือนมองเด็กชั้นอนุบาลที่กำลังต่อรองอะไรสักอย่าง
“ขอเรียกว่าโมจินะ” คนที่น้อยใจเรื่องนี้มานานหลุดขำ แป้งวางมือบนแผ่นอกหนาแล้วต่อรองบ้าง
“งั้นผมขอเรียกว่าน้องสาม”
“เจ็บว่ะ” สามเบ้หน้าสายตาไม่พอใจอย่างชัดเจน แต่ตอนนี้ยอมหมดแล้ว
“อะไรก็ได้ แต่ต่อไปเรามาคุยกันเยอะๆ นะโมจิ”
โมจิขำคิก รู้ว่าถ้าเราอยากอยู่ด้วยกันต่อไปเราทั้งคู่ก็ต้องปรับตัวใหม่
“ได้เลยน้องสาม เราจะคุยกันเยอะๆ ”
สามถอนหายใจ แต่ก็ยิ้มในที่สุด เพราะตอนนี้ ...ยังอยู่ด้วยกันก็พอแล้ว…
.
.
.
แป้งเดินกลับมาบ้านในตอนเกือบหกโมงเช้าเพราะคุยกับแม่ไว้ว่าวันนี้จะช่วยกันทำกับเข้าใส่บาตร ปล่อยให้คุณสามนอนเพราะเมื่อคืนเห็นลุกมาทำงานอยู่ตั้งนานกว่าจะหลับ พอกลับมาก็เจอว่าแม่กำลังเตรียมของอยู่ในครัวก่อนแล้ว
“เมื่อคืนนอนไหนคะลูกชาย” คำถามของแม่ทำเอาลูกชายหน้าซีด
“นอนที่...รีสอร์ตคุณเก้าครับ” แป้งอึกอักในตอนแรกแต่ก็บอกตามตรง
เมื่อคืนแม่คิดว่าแป้งน่าจะอยู่คุยกับเพื่อนแล้วกลับมาดึก แต่เมื่อเช้าลองเคาะประตูห้องลูกชายอยู่นานก็ไม่เปิด
“มีอะไรต้องอธิบายไหม? ” แม่ว่าเซนส์แม่คงไม่พลาด ที่จริงเมื่องานตอนออกไปตามเห็นแว้บๆ ว่ากอดกัน คุณครูปิ๋มคิดว่าตาฝาด แต่ที่ทำให้มั่นใจคือสายตา เพื่อนที่ไหนมองแบบจะกินกันขนาดนั้น!
“อ่า…” คนที่ไม่เคยโกหกแม่แถมยังคิดอะไรไม่ทันมองมีดปังตอในแม่ที่กำลังสับน่องไก่สลับกับสายตาคาดคั้น
“เพื่อนหรืออะไรคะคุณศิฑา”
คนที่คิดว่าจะปิดเรื่องนี้กับพ่อและแม่ไปจนตายหลุบตามองต่ำ
ปั่ก ปั่ก
เสียงสับไก่ทำให้ลูกชายรู้สึกเหมือนคอจะขาด
“เด็กชายศิฑาคะ รู้ไหมว่าโกหกจะโดนไม้เรียวกี่ที”
แป้งหลับตาปี๋
“คะ...คุณสาม”
“เป็น”
“เป็น”
“ติดอ่างคือโกหก!” แม่จ้องเขม็ง อยากจะจับไม้เรียวมาฟาดเจ้าลูกชายตัวดี มีที่ไหนไปนอนกับเขายันเช้า!
“เป็นอะไร บอกแม่มา! ”
“แฟนครับ”
“คุณสามเป็นแฟนครับ”
แป้งคิดว่าตัวเองต้องตายแน่ๆ เม้มปากแน่น ส่วนอดีตคุณครูวัย 60 ต้นๆ มองลูกชายตัวเองด้วยสายตาอ่านไม่ออก
“...” เธอถอนหายใจยาวก่อนจะบอกเสียงหนักแน่น
“ใส่บาตรเสร็จไปเรียกคุณสามมาคุยกัน! ”
“แม่…”
.
.
.
TBC.
_________________________
เด็กชายแป้งกลัวล่วงหน้าไปแล้วตอนนี้ โมจิยิ่งชอบคิดไปเรื่อยเปื่อยอยู่ด้วย 555555
ขอบคุณทุกคอมเมนต์ที่มาเป็นกำลังใจในนังสามกับคุมโมจินะคะ
มีคำผิดหรือคำตกตรงไหนแจ้งในคอมเมนต์ได้เลยนะฮะ
หัวข้อ: Dear my flower #ช่างสักรักคุณครู | 15 : That's Us [8/1/2020] (อ่าน 78593 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก