หัวข้อ: Dear my flower #ช่างสักรักคุณครู | 15 : That's Us [8/1/2020]

[Leenboy]

คุณแม่ต้องแกล้งคุณสามแน่ๆเลย555

[Ac118]

โอ้ยยย ขำคุณแม่ 555555555
แม่เอาปังตอสับนังสาม มันเลยค่ะ มันล่อลวงลูกชายแม่! นังลูกเขยตัวร้ายต้องเอาให้หนัก ฝากจัดการมันด้วยค่ะเเม่ 

[totorobabii]

คุณแม่คะตีนังสามเลยค่ะ อิอิ

[TheDoungJan]

คุณสามโดนปังตอสับแน่ๆ

[Quatree]

ตื่นเต้น

[labelle]

เป็นงอน เป็นง้อกันหลายรอบ แต่ก็ดีนะคะ
ต้องเรียนรู้กันบ้าง เริ่มกันแบบดิบๆ เกินไป

ตอนนี้ก็เป็นโอกาสที่ดีนะ ได้ปรับใจ ปรับตัว
เอ็นดูเจ้าก้อนแป้งมากค่ะ โตแล้วก็มีความเป็นเด็กอยู่ดี
สามก็โตแต่ตัว แต่ความคิดก็ยังไฟลน เจอแบบนี้จะได้ปรับ

ฟ่างคะ กลับไปคิดใหม่นะ ว่าทำแบบนี้ ดีจริงหรอ

[MmBb]

สามร้ายกาจตอนี้ไม่รู้ว่าชอบคุณครูหรือยังหรือหวังแต่เรื่งนั้นกันแน่ ชั้นอยากจะตีเธอ

[MmBb]

เห็นมั้ยมีปัญหาแล้วคุณสามต้องชัดเจนได้แล้วนะจะได้ปกป้องโมจิได้

[MmBb]

สงสารครูแป้งทำไมคนเราถึงต้องทำร้ายคนอื่นเพราะความอิจฉาด่วยอ่ะ

[MmBb]

เปิดโรงเรียนให้คุณครูเลยเถอะ มาตักตวงเอากำไรจากคุณครูขนาดนี้แล้ว

[LifePo-YuGu]

ได้โปรด รีบมาาาาา
ใจจะขาดล้าวววว 

[zearet17]

#ช่างสักรักคุณครู
13 : Dear My Flower


จากที่เมื่อวานบรรยากาศในห้องทานข้าวแห่งนี้ค่อนข้างอบอุ่น วันนี้สามกลับรู้สึกหนาวยะเยือกไปทั้งสันหลัง เมื่อโดนพ่อของโมจิมองตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อวานเขาสวมเสื้อแขนยาวคุณพ่อตาเลยเหมือนไม่ได้สังเกตเห็นว่าแขนทั้งสองข้างมีรอยสักประปราย วันนี้คนที่เมื่อวานยังญาติดีกันอยู่ถึงได้มีท่าทีเปลี่ยนไป

“ทานข้าวก่อนค่ะ ค่อยคุยกัน”

สามยิ้มบาง เมื่อเช้าโมจิเดินไปเคาะห้องพักหน้าตาตื่นตูมแล้วบอกว่าแม่มีเรื่องจะคุยด้วย แค่นั้นสามก็พอจะรู้เรื่อง มือที่คิดจะหยิบเสื้อเชิ้ตแขนยาวมาสวม ถึงได้เปลี่ยนมาเป็นเสื้อโปโลแขนสั้นแทน

...เขาเตรียมใจมาหมดแล้ว…

“พะโล้ขาหมู ของชอบของแป้ง ไม่ทานล่ะลูก” แม่บอกลูกชายที่ตอนนี้เหมือนจะกินอะไรไม่ลงแล้ว

“อ่า...ครับ” แป้งยิ้มน้อยๆ ก่อนจะยกมือไปตักกับข้าว ไม่ลืมตักให้คุณสามด้วยความเคยชิน ทำเอาแม่แอบกลอกตาในใจไปหลายรอบ

ให้มันได้แบบนี้สิลูกชายเขา!

การทานข้าวเช้าของวันผ่านไปด้วยความเงียบเชียบและอึดอัด แม่มองลูกชายที่กินได้น้อยกว่าเดิมหลายเท่า ปกติอาหารฝีมือแม่แป้งกินสามจานยังไม่อิ่ม แต่วันนี้ครึ่งจานเจ้าลูกชายยังกินไม่หมด แต่แขกของบ้านอีกคนกลับเติมเอาเติมเอา

“ฝีมือคุณแม่อร่อยมากครับ เหมือนที่แป้งเล่าให้ฟังเลย” สามพูดไปยิ้มไป ก่อนจะจิ้มเนื้อย่างรสชาติดีเข้าปาก มันหอมกลิ่นเครื่องเทศอ่อนๆ ย่างด้วยเตาถ่านแบบสุกพอดี และมีน้ำจิ้มแจ่วเปรี้ยวหวานกำลังดี

แต่เดิมเรื่องประจบประแจงนี่สามเกลียดนัก ไม่ชอบและไม่เคยทำ พี่หนึ่งถึงไม่ยอมปล่อยงานส่วนที่ต้องติดต่อลูกค้าหรือ supplier ให้ทำ เพราะกลัวเขาทำเสียเรื่อง

แต่วันนี้สามเพิ่งเข้าใจ...บางทีของพวกนี้มันก็จำเป็นจริงๆ

“แป้งเขาชอบเล่าให้ผมฟังว่าอาหารที่พ่อกับแม่ทำอร่อยทุกอย่าง อร่อยแบบเปิดร้านอาหารได้เลยครับ” ช่างสักบอกด้วยท่าทางจริงจัง ยิ้มกว้างทำให้หน้าตาที่ติดจะนิ่งยิ่งดูดี

“ผมอยากศึกษาสูตรไปใช้ที่ร้านเลย”

โมจิกะพริบตาปริบๆ มองคนที่ปกติไม่เคยยิ้มตาปิดขนาดนี้ เรื่องกับข้าวของแม่เคยเล่าให้ฟังจริงๆ แต่ไม่เคยเล่าหรือโม้เยอะขนาดนั้นสักหน่อย

“เข้าใจพูดนะคะ” แม่บอก เรื่องพวกนี้ไม่บอกก็รู้อยู่แล้ว! แต่ถึงจะหมั่นไส้แต่ก็แอบดีใจอยู่ลึกๆ อยู่ดี

แป้งเหลือบมองแม่ที มองพ่อทีแล้วก็ไม่รู้จะเริ่มคุยเรื่องพวกนี้ยังไง เขาเองก็ไม่เคยบอกพ่อแม่เรื่องที่รักชอบผู้ชายเสียด้วย มัน….

“แป้ง ออกไปล้างจาน” ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อแม่ก็สั่ง

คนที่กำลังรวบช้อนและจานลังเล

“แต่ แม่ครับ” โมจิอยากอยู่ด้วย มันเป็นเรื่องของเขาก็ควรให้เขาคุยด้วยสิ

“ออกไปล้างจานให้เสร็จ ค่อยกลับเข้ามา” แม่ออกปากไล่อีกรอบ แต่ลูกชายตัวดีก็ยังละล้าละลัง

“เด็กชายศิฑาคะ แม่ไม่ชอบพูดซ้ำๆ ”

ลูกชายหน้าเจื่อนเมื่อโดนดุ หันไปมองคนตัวโตเห็นสามยิ้มให้ถึงได้เดินออกไป ได้แต่หวังว่าแม่จะไม่ตีคุณสามนะ

.

.

.





ในขณะที่พ่อกำลังจิบกาแฟหลังข้าวเช้า แม่ก็เริ่มคำถามทันที

“คุณกับแป้งรู้จักกันได้ยังไง”

สามยิ้ม ก่อนจะเริ่มเล่าให้ฟังทั้งเรื่องที่เจอกันที่โรงเรียนและที่ร้านสัก โดยให้เหตุผลว่าแอบมองมานานแล้ว

“ชอบเขาเหรอ?”

คำถามของแม่ทำพ่อเบ้หน้า...จะตรงไปไหน

สามกระแอมแก้เขิน ก่อนจะตอบรับ

“ชอบครับ ชอบตั้งแต่เจอครั้งแรกแล้ว แต่ก็เพิ่งเริ่มมีโอกาสได้คุยกันตอนคุณแป้งมาสัก” สามเล่าไปยิ้มไป ไม่กล้าบอกหรอกว่าล่อลวงกินโมจิหนุบหนับยังไง เดี๋ยวโดนแม่ยายไล่ตี

พ่อกับแม่มองหน้ากันก่อนจะถอนหายใจยาว

“แล้วรู้ไหมว่าคุณทำให้แป้งไม่ได้ทำงานต่อ” แม่ที่ได้ฟังทั้งเรื่องงาน เรื่องความรักที่เข้ามาในเวลาเดียวกันของลูกชายถามคนตัวใหญ่ที่นั่งหลังตรงอยู่เก้าอี้ตัวตรงข้าม

“ทราบครับ”

“เกิดปัญหาแบบนี้แล้วก็ยังจะคบต่อเหรอคะ? ” คนเป็นแม่กอดอกถามด้วยท่าทางเคร่งเครียด เพราะรู้ดีว่าเจ้าลูกชายเป็นพวกหัวอ่อน ประณีประนอมและไม่สู้คน

“เรื่องนั้นมันอาจจะผิดกฎโรงเรียนแป้งก็จริง แต่ที่เรารักกันมันไม่ได้ผิดครับ” สามบอกตามตรง เขารู้มาตั้งแต่แรกแล้วว่าตัวเองเป็นสาเหตุของเรื่องนั้น

“ผมอาจจะเห็นแก่ตัว แต่ผมรู้มาว่าเพื่อนร่วมงานของแป้งไม่น่าคบเท่าไหร่ ผมว่าให้เขาไปสอนในที่ที่ไม่มีกฏละเมิดความเป็นส่วนตัวดีกว่าครับ” สามตอบตามตรง เขาผิดก็จริง แต่พวกครูแมวเองก็เกินไป

พ่อที่แอบคบกับแม่ในสมัยที่มีกฎว่าห้ามคนทำงานที่เดียวกันคบกันกระแอมสองสามที ตอนนั้นจำได้ว่าตัวเองเป็นถึงครูชำนาญการ ส่วนแม่เป็นเด็กเพิ่งจะบรรจุ มาว่าเด็กมันแบบนี้ก็เหมือนว่าตัวเองเลย

“อายุเท่าไหร่” พ่อถามเพราะเห็นไอ้หนุ่มนี่พูดจาฉะฉาน เหมาะกับลุคเจ้าของร้านอาหารอย่างที่ว่า แต่ดูยังไงก็น่าจะยังเด็กกว่าลูกชายเขาหลายปี

สามกระแอมอีกรอบ คราวนี้เกาคอแก้เขิน

“ผมเด็กกว่าครับ เอ่อ...”

“กี่ปี”

“ห้าปี”

แม่ที่นั่งคำนวณอายุเด็กพวกนี้ถึงกับปวดหัวทีเดียว

“ไปหลอกเด็กหรือโดนเด็กหลอกล่ะเนี่ย” พ่อพูดไปลูบหน้าไป

เรื่องของลูกชายคนเป็นพ่อกับแม่รู้อยู่แล้ว ตอนแรกก็ไม่คิดอยากจะยอมรับ แต่เห็นว่าตั้งแต่เด็กจนจะสามสิบลูกชายก็ยังไม่เคยคบกับสาวคนไหน

สุดท้ายแล้วเรื่องเพศมันก็เป็นเรื่องที่พูดยาก ยิ่งมาทำรีสอร์ตแบบนี้เจอคนหลายเพศ หลายชาติก็ยิ่งมองทุกอย่างได้กว้างขึ้น แต่ก็มีเรื่องห่วงแล้วก็เรื่องที่สงสัยอีกเยอะอยู่เหมือนกัน

“เป็นเกย์เหรอ หรือเป็นผู้ชาย” แม่ถามอีกรอบ

“อ่า...” คราวนี้สามไม่รู้จะตอบยังไงเลย

“แม่อย่าถามแบบนั้น” พ่อปัดมือไปมา เรื่องพวกนี้มันค่อนข้างละเอียดอ่อน

“ไม่อยากมีลูกเหรอ มองไปที่อนาคตไกลๆ นะ ตอนนี้ยังเด็กคงยังไม่อยากมี” พ่อถามบ้าง ไม่ได้กลัวเรื่องที่เขาคบกัน แต่กลัวว่าสุดท้ายแล้วมันจะจบแบบที่ลูกชายตัวเองจะต้องร้องไห้ขี้มูกโป่ง

ถึงจะอายุเท่าไหร่...ลูกก็ยังเป็นเด็กในสายตาพ่อแม่เสมอ

“ผมไม่ชอบเด็กครับ” สามตอบตามตรง แค่หลานก็เต็มกลืนแล้ว

“อนาคตมันก็เปลี่ยนได้” แม่ปัดมือไปมา ท่าทางปวดหัวจริงจัง

“อนาคตไม่แน่นอนครับ แต่ตอนนี้ผมรักเขา” สามยิ้มบาง คนเป็นแม่เลยได้ที

“แล้วไหนแป้งบอกว่าเลิกกันแล้ว? ”

“เข้าใจผิดกันนิดหน่อยครับ เลยมาง้อ” เขายิ้มเจื่อน

พ่อจิบกาแฟไปถอนหายใจไป...วัยรุ่นนี่น้า

“ทำไมถึงสักเยอะขนาดนี้ ทั้งตัวเลยไหม” พ่อถามไปไล่มองแขนล่ำไป จะว่าไปไอ้หนุ่มนี่หุ่นอย่างกับนายแบบ ถ้าไม่รู้ว่าแป้งไปสักเองพ่อก็จะคิดว่าสามคงล่อลวงลูกชายเขาไปสัก

“ไม่ครับ มีแค่แขน กับตรงแถวอกอีกสองลาย แต่ผมไม่สักนอกร่มผ้า เพราะต้องทำงานกับที่บ้านด้วย” สามอธิบาย

“จะสักเพิ่มอีกไหม”

คราวนี้คุณช่างเงียบไปนาน อันที่จริงเรื่องนี้ไม่เคยคิดมาก่อนเหมือนกัน

“อาจจะมีอีกครับ แต่คงไม่เยอะ” เขาตอบตามจริงเพราะพี่หนึ่งก็ด่าเรื่องนี้มานานแล้ว

“ตอนหนุ่มก็สวยดีหรอก ตอนแก่สิย้วยเชียว” พ่อออกความเห็น ไม่อยากอคติอะไร แต่คนไม่ชอบยังไงก็คือไม่ชอบอยู่วันยังค่ำ

“คือ…”

แป้งโผล่เข้ามาในห้องทานข้าวเห็นกำลังนั่งหน้าเครียดกันก็ใจหาย แต่กระนั้นก็เดินเข้ามาหาแม่

“ฟองยังติดแก้มอยู่เลยค่ะ” แม่เอื้อมมือไปเช็ดให้ ถึงลูกชายใกล้จะสามสิบก็เหมือนแป้งสามขวบ แม่เห็นว่าคราวนี้ล้างจานเสร็จไวเชียว ปกติเอื่อยเฉื่อย จานสามใบ 10 นาทียังไม่เสร็จเลย

“คุยอะไรกันอยู่ครับ” คนที่คิดมากจนกังวลออกทางสีหน้ามองคนนั้นทีคนนู้นที

สามมองเจ้าโมจิ ก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก

“ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ผมอยากขออนุญาตคบกับแป้งจากพ่อกับแม่ครับ”

คนที่เพิ่งเดินกลับมาเบิกตากว้าง คุณสามทำอะไรเนี่ย! กลัวเดี๋ยวแม่จะลุกมาหยิบไม้เรียวมาตีเอา

ในขณะที่โมจิกำลังฟุ้งซ่านพ่อกับแม่ก็ถอนหายใจยาว

“จะให้ว่ายังไงได้ล่ะ” พ่อบอกพร้อมกับมองหน้าลูกชายตัวเอง

แป้งเป็นลูกคนเดียว อาจจะเพราะตอนเด็กพ่อกับแม่เข้มงวดเกินไป แทนที่ลูกชายจะได้ออกไปซนนอกบ้านก็กลายเป็นว่าต้องทำการบ้านเรียบร้อยอยู่ที่บ้านแทน นอกจากจะทำให้ขาดสังคมข้างนอกแล้ว ยังกลัวพ่อกับแม่จนกลายเป็นคนไม่พูดไม่เถียงอะไรอีก จะว่าเป็นเด็กดีก็ใช่ แต่อีกนัยก็กลายเป็นคนหัวอ่อนจนเกินไป

“อย่าทำร้ายกันก็แล้วกัน” แม่บอกพร้อมกับถอนหายใจ

“มีอะไรก็ค่อยๆ คุยกัน ไม่ใช่หนีมาแบบนี้” แม่หันไปบอกลูกชายตัวเองด้วย ข่าววัยรุ่นสมัยนี้มันน่ากลัว แม่เองไม่ได้ขัดแต่ก็ไม่ได้ยินดีขนาดจะยกลูกชายใส่พานให้คนอื่น

แต่ยังไงขึ้นชื่อว่าลูก ก็เลี้ยงเขาได้แค่ตัว...ส่วนใจเขาก็ต้องปล่อยให้เขาจัดการเอง

“แม่…” โมจิมองแม่ กลัวแต่ตัวเองจะทำให้แม่เสียใจ

“แม่โกรธไหม” แป้งวางมือลงบนมือแม่

“โกรธที่ไม่บอกค่ะ” คนเป็นแม่นะ มีอะไรก็อยากให้ลูกบอกกันทุกเรื่อง แต่ก็เข้าใจว่าเขาก็มีชีวิตของเขา แต่ถึงเข้าใจแต่ก็น้อยใจอยู่ดี

“แม่ครับ…ผมขอโทษ”

คุณครูปิ๋มยิ้ม เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่ควรจะมีใครขอโทษใคร

“แก่แล้วยังขี้แย” แม่ลูบหัวคนที่นั่งน้ำตารื้น ยังไงก็แพ้ลูกอ้อนลูกชายอยู่ดี

.

.

.

“พ่อกับแม่ใจดีเนอะ” คนที่กลัวจะทำให้แป้งทะเลาะกับพ่อแม่ เดินตามหลังเจ้าบ้านกลับรีสอร์ตที่พักเพื่อทำงานต่อ ตอนแรกนึกว่าจะโดนว่าเยอะกว่านี้ แต่เอาเข้าจริงพ่อแม่ของโมจิใจดีกว่าที่คิด

“ผมคิดว่าคุณสามจะโดนตี หรือไม่ก็โดนไล่ออกจากบ้าน”

คนฟังขมวดคิ้วแน่นแต่ก็ขำ

“ดูละครเยอะไปนะแป้ง คิดอะไรไปไกลอีกแล้ว” ท้ายประโยคอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปบีบท้ายทอยอีกคนไว้เบาๆ เรื่องคิดอะไรไร้สาระต้องยกให้โมจิจริงๆ

“ก็ผมกลัว” คนที่โดนไม้เรียวมาตั้งแต่เด็กขมวดคิ้วแน่น

“แล้วถ้าพ่อกับแม่ไล่ผมจริงๆ โมจิจะทำยังไง”

คนคิดเยอะแต่คิดช้ามุ่ยหน้า

“ไม่รู้เหมือนกันครับ”

สามถอนหายใจ...แต่ก็นับว่าเป็นโมจิดี ถ้าคิดออกทันทีหรือตัดสินใจได้ฉึบฉับคงจะไม่ใช่โมจิของเขา

“แล้วพ่อกับแม่ของคุณสามใจดีไหมครับ” แป้งถามเพราะคุณสามไม่เคยพูดถึง ส่วนใหญ่ได้ยินแค่เรื่องพี่สาวกับพี่ชาย

“ไม่ใจดี” คนตัวสูงมองขึ้นไปบนท้องฟ้า

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่สามเองก็ไม่ค่อยอยากจะยอมรับ ลึกๆ ก็ยังรู้สึกว่าพ่อแม่ยังอยู่ที่บ้านหรือไม่ก็แอบไปเที่ยวกันสองคนเหมือนเคย บางทีก็ยังรู้สึกว่าสักวันจะกลับมาบ่นหรือด่าเขาทั้งเรื่องสักและเรื่องแฟนเช่นเคย ถึงจะไม่ได้ใจดี แต่ก็อยากให้อยู่ดุกันต่อ

“เขาไม่อยู่ว่าอะไรแล้ว”

“เอ๊ะ” แป้งที่มองไปบนท้องฟ้ายามสาย เพิ่งนึกออกว่าหมายความว่าอะไร

“หลายปีแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว” สามยกมือใหญ่วางบนหัวของอีกคน ความอุ่นของมือนั่นทำให้แป้งนึกอะไรออก

“งั้นพรุ่งนี้ ไปทำบุญให้ท่านกันไหมครับ”

“ครับ” สามถามตอบรับ

พวกเขาเดินถึงห้องพอดี สามใช้คีย์การ์ดเปิดห้อง เห็นว่าเตียงที่เมื่อเช้ายับย่นตอนนี้ถูกทำความสะอาดเสียเรียบร้อย

“แล้วเรื่องงานเป็นไง” สามถามคนที่เดินวนไปมาในห้องนอน ถึงได้รั้งเอวลงมานั่งตักบนเตียง เวลาก้นนุ่มๆ บดไปเบียดมาบนหน้าขานี่รู้สึกดีจนอยากจะทำอย่างอื่นมากกว่านั่งคุย

“ผมโทรคุยแล้ว เขาบอกเริ่มงานต้นเดือนหน้า” แป้งตอบตามจริง แต่ก็ยังมีเรื่องไม่เข้าใจ

“เห็นไหม มัวแต่ปิดมือถือหนี เกือบจะชวดงานแล้ว”

“ทำไมอยู่ๆ ทางโรงเรียนเก่าออกมาบอกว่าผมลาออกเองนะ ตอนแรกยังพูดย้ำอยู่เลยว่าไล่ออกเพราะผิดกฎ” โมจิหันมาถามคนที่ดูน่าจะรู้เรื่อง ซึ่งคุณสามยิ้มกรุ้มกริ่ม ดูไม่น่าไว้ใจเลย...

“คุณสามทำอะไร” แป้งหรี่ตามอง

สามเดาะลิ้นสองสามทีก่อนจะตอบ

“ยื่นหมูยื่นแมว”

คนฟังขมวดคิ้วแน่น ตอนนี้ไม่ได้นึกถึงสุภาษิตอะไรเลย ในหัวได้ยินแต่คำว่าหมูเลยค้อนขวับ

“อันนี้ไม่ได้หลอกว่าผมใช่ไหม? ”

คนตัวโตถึงกับร้อง ‘ห้ะ! ’ ก่อนจะถอนหายใจยาว

“มันเป็นสำนวนนะโมจิ แปลว่าแลกเปลี่ยนกัน ทำไมร้อนตัวตลอดเลย” ช่างบ่นอุบ แฟนเขามันนอกจากจะคิดมากแล้วยังหูหาเรื่องอีก

“ก็น้องสามชอบว่าพี่” แป้งอดแหย่คืนไม่ได้ เพราะโดนเรียกหมูๆ มาหลายเดือนมันก็กลายเป็นปมฝังใจไปแล้วไง!

“ดูตัวด้วย ใครพี่ใครน้อง” สามบอกไปขำไป แต่ก็ไม่ยอมละมือที่กอดเอวอีกคนออก ถ้าไม่กลัวโดนงอนจะขยำพุงเล่นแล้ว

“ตอนเด็กๆ ไม่ดื่มนมเหรอ?แคบหมู เขาแหย่พร้อมกับวางคางบนหัวอีกคน สามสูงร้อยแปดสิบต้นๆ โมจิน่าจะแค่สักร้อยเจ็ดสิบ ตัวกะปุ๊กลุ๊กพกพาง่าย

“...” โมจิไม่ตอบแต่ขมวดคิ้วแทน เห็นแบบนี้เขาก็สูงตามมาตรฐานชายไทย มีแต่บ้านคุณสามที่สูงเกินไป โดยเฉพาะพี่หนึ่งที่แป้งเคยเจอหนึ่งครั้ง คนนั้นสูงกว่าคุณสามเยอะเลย

“เอ๊ะ! หรือกินแล้วมันออกข้าง” สามล้อ พูดไม่ทันจะจบดีก็โดนหยิกที่แขนทันที

“โอ๊ย! ” ลูกคนกลางที่เป็นจอมเรียกร้องความสนใจโวยวายแต่ก็ขำก๊าก

แป้งว่าคุณสามเหมือนโรคจิตเข้าทุกที ชอบแหย่ให้โมโหอยู่เรื่อย ไม่โดนตีหรือไม่โดนดุแล้วมันนอนไม่หลับหรือยังไงเนี่ย!

“แซวเพราะรัก ห้ามโกรธ” สามรีบออกตัว แต่มือดันเลื้อยไปบีบเอวล้นมือ ทั้งนิ่มทั้งเนียนเหมือนโมจิเลย…

“คุณสาม ปล่อยเลยนะ! ”

แป้งที่ตีมืออีกคนทั้งขำ ไม่ได้โกรธหรือคิดมากแล้ว พอใจเย็นขึ้นก็เข้าใจนิสัยจอมแหย่

“แม่กับพี่คุณถามว่าอนาคตจะเป็นยังไง” สามลูบแก้มขาวไปมา

“แล้วคุณตอบว่ายังไง”

“ตอบว่ามันเป็นเรื่องของอนาคต”

แป้งยิ้มกว้าง...ก็จริงเนอะ

“แล้วจะกลับไปทำงานเมื่อไหร่ครับ”

“อยากกลับพร้อมแป้ง แต่เดี๋ยวจะโดนไล่ออก” สามถอนหายใจ เพราะตั้งใจแล้วว่าจะโตขึ้นเพื่อเป็นที่พึ่งของเจ้าโมจิได้ อย่างแรกเลยที่ต้องจัดการก็คือเรื่องความรับผิดชอบต่องาน เห็นทีว่าต่อไปนี้ต้องไปคุยกับพี่หนึ่งยาว

“มีเวลาอีกสามวัน ไปเที่ยวกันก่อนกลับนะ” สามชวน อีกคนเลยพยักหน้ารับ

“ได้ครับ”

.

.

.

วันนี้เช้าตรู่ แป้งลุกมาช่วยแม่ทำกับข้าวไปทำบุญที่วัดป่าแถวบ้านเนื่องจากเป็นวันพระ

“แต่ก่อนแม่ปลุกมาวัดไม่อยากจะตื่น” แม่แอบแซวลูกชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ตรงศาลาริมน้ำ

“แม่ใส่ชุดนี้แล้วสวยจัง” แป้งพูดถึงเสื้อลูกไม้แขนยาวกับผ้าถุงไหมสีทองของแม่

“ทำเป็นมาพูดเอาใจ” ครูปิ๋มตีแขนลูกชายเบาๆ

“ผู้ชายไปช่วยยกถาดกับข้าวกันหน่อยไป คอยกลับ” พ่อเดินมาบอกลูกชายกับอีกคนที่นั่งกันอยู่ พระเทศน์เสร็จนานแล้ว พวกเขาเลยเดินออกมาให้อาหารปลา อีกเดี๋ยวชาวบ้านก็จะล้อมวงกินข้าวกัน แต่แป้งบอกจะรีบกลับก่อน

แม่มองตามหลังลูกชายกับคนตัวสูงที่ดูทำตัวไม่ถูก

“จะดีไหมพ่อ”

“เราก็ได้แต่มอง เขามีความสุขก็ดี” พ่อบอกพร้อมกับยกมือสาธุซองที่ลูกเขยหมาดๆ ใส่เงินทำบุญ เห็นธนบัตรสีเทาหลายใบแล้วก็อยากอนุโมทนาสาธุตาม

“เอาจากใจสิพ่อ”

“อยากหยิบไม้เรียวมาตี”

แม่ขำ พ่อกับแม่คุยกันเรื่องแป้งหลายครั้งแล้ว เคยรอให้ลูกมาบอกก็ไม่ยอมบอกกันสักที

“คิดถึงสมัยเด็กๆ นะ แป้งมันชอบนั่งดูบอล แม่ก็คิดว่าอยากเตะบอลก็เบาใจ จนไปถามครูผู้หญิงที่ดูบอล เขาบอกดูนักบอล”

พ่อแอบขำ

“จำได้ๆ ตอนนั้นเครียดจนนอนไม่หลับ”

“แต่อย่างน้อยแป้งมันก็ได้แฟนหล่อนะพ่อ” แม่ขำ เครียดไปก็เท่านั้น

“เอ้อ เด็กสมัยนี้มันหน้าตาดีหุ่นดีนะ” พ่อว่าตาม

“เราก็ว่าลูกเราไม่เบา มาเยี่ยมทีสาวๆ ถามถึงกันทั้งคุ้ม แต่ตอนนี้มีคนแย่งซีนแล้ว” แม่บอกพลางขำ ที่บาร์เมื่อคืนสาวๆ ถามกันใหญ่ว่าคนที่มาเช็ดโต๊ะและเก็บแก้วเป็นใคร พ่อกับแม่ได้ทีก็ใช้แรงงานเสียเลย ใครบอกอยากจะมาเกาะแกะลูกชายเขาล่ะ

“สู้พ่อสมัยหนุ่มได้ไหม” อยู่ๆ พ่อก็ถามขึ้นมา

“แหม พ่อก็ ในวัดในวา”

.

.

.

สามเช่ารถขับขึ้นเชียงรายโดยมีโมจิบอกทางแบบมั่วๆ อยู่ข้างกันมาตลอดทาง เขาตั้งใจจะมาหาพี่ที่รู้จักกัน แต่ก่อนเป็นอาจารย์สอนสักให้ที่ร้านโต้ซัง แต่ตอนนี้ย้ายกลับมาบ้านเกิด เปิดร้านสักชื่อดังในหมู่แบ็กแพ็กเกอร์ เห็นบอกว่ามาใช้วิถีชีวิตแบบฮิปปี้ แต่เอาเข้าจริงร้านใหญ่กว่าร้านโต้ซังไปอีก

แป้งเองก็รู้จักร้านพี่ศักดิ์ตั้งแต่ตอนหาข้อมูลว่าจะสัก ตอนแรกคิดไว้ว่าอยากสักกับร้านนี้ แต่ก็อยู่ไกลเกินไป ไม่คิดว่าวันนี้จะมีโอกาสได้มา

“เป็นไงบ้างพี่” สามยกมือไหว้พี่ศักดิ์ ก่อนจะเดินไปกอดพี่แกไว้ ไม่ได้เจอกันเกือบสองปีแล้ว แต่ก่อนขลุกกันอยู่ที่ร้านโต้ซังทุกคืน

“เรื่อยๆ ว่ะ ทางนั้นเป็นไงบ้าง? ”

“ก็ดีครับ” สามมองไปรอบร้านโอ่โถง ตกแต่งแนวเดียวกับร้านโต้ซัง แซวกันบ่อยว่าพี่ศักดิ์แกชอบอะไรสะอาดตา ต่างจากลวดลายบนตัวโดยสิ้นเชิง

“พี่ศักดิ์ นี่แป้งครับ แฟนผม”

“อ้าว สวัสดีครับ” พี่ศักดิ์ยกมือรับไหว้คนที่ยืนอยู่ข้างลูกศิษย์ตัวเอง

“แป้งนี่อาจารย์ผม”

“ตรงสเป็คเลยนี่หว่า” พี่แกแซวจนสามหัวเราะแก้เขิน

ส่วนโมจิคิดไปเรื่อยเปื่อย...แบบเขาเนี่ยนะเป็นสเป็คของคุณสาม

“เดือนที่แล้วคนดีก็เพิ่งมาสักซ้ำที่แขน พอถามว่าอยากได้ลายใหม่ไหม มันบอกพอแล้ว”

“แฟนเขาให้พอ” สามล้อคนที่ทำอะไรก็เหมือนจะถามแฟนก่อน จนเพื่อนๆ พี่ๆ อดหมั่นไส้ไม่ได้

“แล้วสามล่ะ แฟนว่าไหม? เดี๋ยวพี่สักให้เอง วันนี้มีคิว” คนที่คิวทองแบบพี่ศักดิ์บอกง่ายๆ แป้งเคยตามพี่เขาผ่านโซเชียลอดตื่นเต้นไม่ได้

“ไม่ว่าเพราะแป้งก็สักพี่ ผมสักให้เอง”

พี่ศักดิ์เลิกคิ้วมองโมจิ ไม่น่าเชื่อว่าหน้าตาแบบนี้จะสักกับเขาด้วย

“มนต์รักรอยสักเหรอวะ งั้นก็สักคู่ไปเลย” พี่เขาแซว แต่โมจิคิดจริง อยากสักเพิ่มจริงๆ

แป้งมองหน้าคนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ข้างตัว ก่อนจะแตะมือลงบนต้นขา ทำตาวิบวับใส่ เหมือนเวลาเห็นหมูกระทะไม่มีผิด

“อยากสักเหรอ? ”

“อยากครับ” โมจิบอกเสียงเบา

“สักคู่ไหมล่ะ ลายอะไรดี? ” สามถามพร้อมกับยื่นแท็บเล็ตของร้านให้เปิดหาลาย

คนนั่งฟังคู่รักคุยกันอมยิ้ม เพราะแต่ก่อนเจอสามกับแฟนคนไหนพี่เขาก็ชวน แต่สามปฏิเสธทุกรอบโดยให้เหตุผลเองว่าเลิกกันเดี๋ยวก็ต้องลบ แต่กับคนนี้ดันเลือกลายให้ด้วย

“จะดีเหรอครับ ถ้าวันนึงเลิกกันไป...” แป้งมองหน้าช่างสาม แต่อีกคนกลับไม่สนใจ

“ไม่ให้เลิก”

คำตอบง่ายๆ ทำเอาคนฟังกะพริบตาปริบๆ แล้วก็พานหน้าแดงขึ้นมาเสียเฉยๆ

“ผมอยากสักดอกไม้ คุณสามคงไม่ชอบ” แป้งบอกตามจริง เพราะตอนตามงานพี่ศักดิ์ในอินสตาแกรมของชาวต่างชาติ เขาอยากสักรูปตอกไม้เส้นบางๆ ง่ายๆ

“ชอบสิ เอาไว้ตรงไหนดี”

“ผมอยากสักตรงหลังครับ ไม่งั้นก็ตรงเอวข้างหลัง” แป้งไล่มองลายไปคิดไป จนกระทั่งเจอลายกุหลาบบางๆ แต่สวยสมใจ

“งั้นเอาไว้ตรงหัวใจ ข้างหลัง”

พี่ศักดิ์มองคนที่เป็นเหมือนน้องชายอีกคน ไม่เห็นรู้ว่าคิดอะไรแบบนี้ก็เป็นด้วย

“ได้ครับ”

แป้งยิ้มรับ

.
.
.

[zearet17]

.

.





ช่อดอกไม้ลายเส้นบางตัดกับผิวขาวเนียน ตอนนี้ได้แค่ช่อดอกเหลือตรงก้านกับใบ สามที่สักเสร็จก่อนบิดขี้เกียจมองคนที่คว่ำหน้านอนหลับตาอยู่บนเตียงสักเหมือนง่วงเต็มทนเพราะเมื่อคืนโดนกวนไปเยอะ เขาเอื้อมมือไปแตะแก้มเบาๆ โมจิร้องอืออาแบบไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ไม่ขยับตัว

“แต่ก่อนเห็นบอกไม่อยากสักตรงที่มองไม่เห็น” พี่ศักดิ์ที่เพิ่งเดินกลับมาจากเข้าห้องน้ำแซว เพราะแต่เดิมสามสักแค่บนแขนกับตรงอกไม่กี่จุด ซึ่งเป็นจุดที่เจ้าตัวมองเห็น แต่วันนี้กลับมีกุหลาบกลีบบางอยู่ที่สะบักขวา

“เพิ่งคบกันเหรอ”

“หลายเดือนแล้วครับพี่”

“กูก็นึกว่าช่วงโปรโมชั่น” ช่างใหญ่ของร้านขำ เพราะสามที่เขาเคยรู้จักไม่ใช่คนแบบนี้

“หลงเขาสิมึง”

สามขำ แต่ก็มองโมจิที่แกล้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่บนเตียง

“หลงจริงพี่”

“วัยรุ่นมันก็ดีแบบนี้แหละวะ”

“พี่ก็หาบ้าง”

“มึงพูดเหมือนหาง่าย วันๆ อยู่แต่ร้าน ถ้าไม่ได้กับลูกน้องก็คงได้กับลูกค้า”

คนฟังขำ แต่ก็แซวต่อ

“ลูกค้าน่ารักๆ ก็เยอะ พี่ก็จีบเอา”

สามทำพี่ศักดิ์รำคาญ เลยโดนไล่ออกมานอกห้อง เขาแบกแล็ปท็อปมานั่งทำงานที่ร้านกาแฟข้างกันฆ่าเวลา จนเย็นโมจิถึงออกมา

.

.

.
“เจ็บไหม”

“ไม่เจ็บเท่าที่ขา” แป้งบอกพร้อมกับยกแขนขึ้น รู้สึกตึงๆ ที่หลังเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปวดหนึบเหมือนลายตรงขา

“แป้ง”

“ครับ? ” โมจิขานรับคนที่อยู่ๆ ก็เรียกชื่อกัน เห็นมือใหญ่ยื่นมือมาให้ เขามองงงๆ แต่สุดท้ายก็วางมือบนมืออีกคน

สามกระชับมืออีกคนไว้ พวกเขาคุยกันว่าจะเดินเล่นที่ถนนคนเดินที่อยู่ไม่ไกลจากร้านพี่ศักดิ์ก่อนจะเข้าโรงแรม

ที่นี่ตอนจะปลายปีบรรยากาศดีมาก อากาศเย็นสบาย นักท่องเที่ยวก็เยอะ ของที่ขายก็เยอะ เหมาะสำหรับการพักผ่อนที่สุด

"คุณสาม"

"ครับ?" สามมองคนข้างตัวที่อยู่ๆ ก็กระตุกมือ

"ดอกไม้ที่หลังเรา มันจะอยู่อีกนานไหมครับ?"

สามยิ้มบาง เขามันเป็นคนนิสัยไม่ดี ไม่รู้เลยว่าโมจิจะทนอยู่กับคนแบบเขาได้นานแค่ไหน แต่ก็กำลังรีบปรับปรุงตัว เพื่อให้ได้อยู่กับดอกไม้สวยๆ นี่ไปนานๆ

"แป้งว่านานไหม?" สามถามความเห็น พร้อมกับสอดนิ้วมือเข้าไปประสานกับนิ้วอีกคนไว้

"นั่นสินะ" โมจิออกเดิน ความอุ่นตรงมือย้ำให้รู้ว่าต่อไปจะต้องจับมือกันแน่นแบบนี้

“คนไทยแทบไม่มีเลย” สามบอกเมื่อเห็นว่านักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เป็นชาวต่างชาติ

“อันนี้เขาเรียกไข่ป่าม” แป้งบอกคนที่หยุดยืนมองไข่ย่างปรุงรสในใบตองด้วยความสนใจ จะว่าไปแล้วข้าวเที่ยงก็ยังไม่ได้กินกันเลย เพราะมาถึงที่นี่บ่ายพอดี แล้วก็มัวแต่ห่วงเรื่องสัก

“อยากชิมไหมครับ? ”

“เอาสิ กินข้าวกัน”

แป้งพาคุณสามมานั่งที่ร้านอาหารเหนือแบบพื้นเมือง ขายขันโตกเป็นหลัก มีเบียร์และดนตรีสด ร้านตั้งอยู่ในถนนเส้นนั้นที่พวกเขาเดินผ่าน

โต๊ะที่ได้เป็นแบบนั่งพื้น ด้านบนและด้านข้างเปิดโล่ง มองเห็นคนบนถนนคนเดินผ่านไปมา โมจิเห็นคุณสามม้วนขายาวเกะกะเพื่อจะนั่งขัดสมาธิแล้วตลกดี เพิ่งเคยเห็นอีกคนในมุมที่ทำอะไรไม่ถูก ปกติคุณสามออกจากนิ่งและขี้เก๊กจะตาย

“ขำอะไร? ” สามถามคนที่นั่งลงตรงข้าม

“คุณสามตลก น่ารักดี” โมจิบอกพลางเอามือเท้าคางแล้วมองหน้าเขา ยิ้มจนเห็นลักยิ้ม

อะไรของโมจิก็ไม่รู้...แต่พอแป้งยิ้ม สามก็ยิ้มตามจนได้ เป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรกเลย...

“น่ารักแล้วก็ต้องรักมากๆ นะ” สามแตะนิ้วบนปลายจมูกอีกคน

“อะไรของคุณเนี่ย” แป้งยู่หน้า แก้มแดงจัดเลยปัดนิ้วคุณสามทิ้ง

สามกะจะบีบจมูกนั่นสักที แต่พนักงานเดินเอาเมนูมาให้ก่อน

“แป้งสั่งเลย ผมไม่ค่อยถนัด” สามยกหน้าที่ให้เจ้าถิ่น ซึ่งโมจิก็ไม่ทำให้ผิดหวัง เพราะอยู่ด้วยกันสองคน โมจิสั่งมาเหมือนอยู่กันสี่คน!

ไม่นานนักข้าวซอยน่องไก่ น้ำพริกอ่อง น้ำพริกหนุ่ม แคบหมู ไส้อั่วและข้าวเหนียวสามกระติ๊บก็วางถูกนำมาวางลงบนโต๊ะ

“อันนี้อะไรนะ” เขาชี้เข้าที่ขนมจีนกับน้ำสีส้มๆ ดูน่ากินดี

“ขนมจีนน้ำเงี้ยว”

“น้ำเจี๊ยว”

“คุณสาม...นิสัยไม่ดี” แป้งหรี่ตามอง เรื่องทะลึ่งนี่ขอให้บอกเลย

สามขำหน้าตาเอาเรื่องของโมจิเลยเปลี่ยนเรื่อง

“ไม่เคยกิน ไม่รู้อร่อยไหม” เขาอ้อนให้ป้อน ซึ่งอีกคนก็รู้เลยตักเป็นคำให้

“ลองครับ”

สามเคี้ยวเนื้อไก่และเส้นราดน้ำซุปแล้วส่ายหน้าไปมา

“ไม่ชอบแฮะ”

แป้งอมยิ้ม มองคนเรื่องมากเหมือนเด็กอนุบาลเวลาทานข้าวแล้วตลกดี

“อาจจะไม่คุ้นลิ้น ถ้าได้ชิมบ่อยๆ ก็อร่อยนะครับ”

สามดื่มน้ำผลไม้ปั่นของโมจิล้างคอ

“อร่อยเหมือนโมจิไหมครับ” คุณช่างยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย แป้งเลยยกมือห้ามเพราะเดี๋ยวข้าวเหนียวติดคอ

“พอแล้วนะ” โมจิหน้ามุ่ย

“จีบแฟนตัวเองมันผิดตรงไหน” คุณช่างเย้า จะว่าไปตอนก่อนขอคบยังไม่ได้จีบแบบนี้เลย ตอนนี้เลยรู้สึกสนุก ชอบเวลาเห็นก้อนนี่เขินจนแก้มแดง

“ผมกินข้าวไม่อร่อยเลย” โดนจ้องขนาดนี้...มันก็เขินสิ

“ขนาดไม่อร่อยยังขนาดนี้” คนแซวมองกับข้าวที่เริ่มพร่องไปเยอะแล้ว กินเยอะขนาดนี้โมจิเอาไปเก็บตรงแก้มกับก้นหมด

คนโดนแซวเม้มปาก สามถึงได้รีบเปลี่ยนเรื่อง

“แป้งพูดภาษาเหนือได้ไหม”

“ผมเกิดที่กรุงเทพครับ ฟังได้บางคำ แต่พูดไม่ได้หรอก”

“แล้วเมื่อไหร่จะเลิกเรียกผมๆ คุณๆ สักทีนะ”

“ต้องเรียกว่ายังไง”

“เรียกชื่อก็ได้”

“มันเขิน...” คนที่กำลังตั้งใจกินข้าวบอกตามตรง แก้มแดงอย่างที่บอก

“เขินอะไร แล้วตอนเรียกแฟนคนอื่นเรียกยังไง”

คนฟังนิ่งเพราะคิดไม่ทัน ทั้งอมข้าวเหนียวไว้ในปากแก้มตุ่ยเหมือนกระรอก

“ผมไม่เคยมีแฟน” แป้งบอกตามตรง

สามเองก็อึ้ง เขาไม่เคยคิดเรื่องนี้มาก่อนเลย

“มิน่า…” โมจิถึงได้เป็นจอมตื่นตูมขนาดนั้น ยิ่งพอรู้ว่าตัวเองได้เป็นแฟนคนแรกของโมจิก็ยิ่งยิ้มกว้าง พอคิดถึงครั้งแรกที่ได้หนุบหนับแล้วโมจิกล้าๆ กลัวๆ ก็นึกลำพองใจ

“รีบกินเลย” คนที่ดื่มมากกว่ากินข้าวเร่ง

“สามอยากไปไหนต่อ” แป้งหยิบแคบหมูเข้าปาก นี่ยังกินได้ไม่ถึงครึ่งเลย

“กลับโรงแรม” คุณช่างตอบพลางยิ้ม

“รีบกลับทำไมครับ เห็นบอกเช็กอินช้าได้นี่” คนตัวเล็กกว่าสงสัย แต่พอมองสายตาพร้อมกับยิ้มของคุณสามแล้วก็...ขนลุกพิกล

“แล้วคุณสามเรียกแฟนคนก่อนๆ ยังไงครับ” โมจิรีบเปลี่ยนเรื่อง

“ก็เรียกชื่อ”

“เหมือนเรียกผมเหรอ”

“ไม่เหมือน” เขาส่ายหน้า เพราะกับคนอื่นเรียกแค่ชื่อจริงๆ แต่กับคนนี้เรียกโมจิ หมู พะยูน อ้วน อะไรก็ตามที่มันนิ่มๆ น่าบีบคามือ ไม่เคยมันเขี้ยวใครขนาดนี้มาก่อนเลย

“ยังไง? ”

สามมองโมจิขี้สงสัย เขายิ้มน้อยๆ แล้วมองตั้งแต่หน้าลงไปถึงปลายเท้า

โมจินี่มันน่า...

“อิ่มยัง กินเยอะจุกนะ” สามเร่งอีกรอบ ยิ่งมองก็ยิ่งทำให้อารมณ์ดี

“คืนนี้จองโรงแรมแบบมีอ่างด้วย...อยากลองแช่น้ำกับแป้ง” ปลายประโยคเขากระซิบ ก่อนจะจิ้มไส้อั่วเข้าปาก กินสักหน่อยให้พอมีแรงทั้งคืน

แค่คิดก็คึกคักแล้ว!

“คุณสามแปลกๆ …” โมจิเอียงคอมอง ทีเรื่องแบบนี้คิดไม่ไกลเท่าอีกคน

“โมจิ เลิกกินเถอะ”

“คุณสาม ผมยังไม่อิ่มนะ! ” แป้งโมโห คนกำลังกินอยู่ คุณสามนี่เอาแต่ใจจริงๆ เลย!

.

.

.





TBC.

____________________________



จอมโมโหหิว = โมจิ

#ช่างสักรักคุณครู

[mystery Y]

มิความสักคู่ด้วยอ่ะ

[ป้าหมีโคตรขี้เกียจ]

ที่พ่อถามว่าสามสู้พ่อสมัยหนุ่มได้มั๊ยแล้วแม่บอกว่า แหม ในวัดในวานี่คือแม่ไม่อยากโกหกใช่มะ 

ดีจังที่พ่อแม่คูแป้งมาเปิดรีสอร์ท ถ้าไปทำงานอื่นหรือแค่อยู่บ้านปลูกต้นไม้ทัศนคติคงไม่ใช่แบบนี้

[k2blove]

อีสามนี่ ขัดขวางคนกำลังกินข้าวอร่อยมันบาปนะรู้ไหม
แต่แป้งก็ตามอีกคนไม่ค่อยทันเลย เอาน่า อีกหน่อยคงรู้เอง
ขอบคุณพ่อแม่แป้งมากนะ ที่รักและเข้าใจในตัวลูก
อ้อ แม่ต้องรู้สิว่าลูกชายชอบนักบอล ไม่ได้ชอบเตะบอล อิอิ
 

[tasteurr]

จอมหิวโมจิ = นังสาม!

ช่างสามเนี่ยทำบุญมาดีจริงๆน้าได้แฟนตรงสเปคแถมพ่อตาแม่ยายยังไม่ห้ามอีก หึ่ย อิจฉา!
อยากหนุบหนับๆโมจิด้วยจัง เป็นน่ารักที่สุด ตอนคุณครูปิ๋มเช็ดฟองที่แก้มให้คูแป้งดูเด็กน้อยมากเลย เอ็นดู 

 

[LifePo-YuGu]

หุ้ยยย น่ารักอ่า 

[sirin_chadada]

เพิ่งอิ่มแล้วไปออกกำลังกาย(?) ระวังจุก

[labelle]

ตลกพ่อแม่แป้ง เหมือนว่าตัวเองย้อนหลัง
พ่อแม่ก็ไม่ได้ดุ แค่เนี้ยบมากไป เพราะห่วงลูก
ยิ่งตอนนี้ มาทำรีสอร์ท เห็นอะไรเยอะขึ้น
พ่อแม่ยิ่งปล่อยวางและเข้าใจ ขอแค่เปิดอกคุยกัน

เอ็นดูแป้ง เจ้าก้อนนุ่มของสาม ฟินเลย
จับหนุบหนับ แล้วมันเขี้ยว มันมือมากสินะ
แป้งทำให้สามได้รู้ว่ารักจริงคืออะไร
สามจะเป็นคนที่ดีขึ้น เพื่อรักที่ดีและยาวนาน

ปลื้มลืมค่ะ ฟินมาก แต่คนเค้ากินอยู่ ทำไมสามร้าย
ไม่เข้าใจคนยังกินไม่อิ่มเลย

[B52]

 

[seaz]

น้องสามครับ ครูแป้งเพิ่งกินอิ่ม ระวังจุกนะครับ ^^"

[totorobabii]

แหมสามมมมม
เอาใหญ่เลยน๊าาาาา

[ืniyataan]

 

[Ac118]

คนยังกินไม่อิ่ม จะมาหื่นอะไรตอนนี้นังสาม!!
โมจิก็ไม่เคยตามเขาทันเล้ยย เจ้าก้อนนู้มมม

ขำพ่อแม่ หมั่นไส้นังลูกเขย แต่ทำไรไม่ได้ลูกเรามันรักเขา

[cavalli]

 


ลูกเขามีพ่อมีม่นะ น้องสาม อิอิ

[Ti0590]

กวนเวลาไหนก็ได้ ยกเว้นเวลากิน 

[Majariga]

เอ็นดูโมจิอ่ะ ยังกินไม่อิ่มเลยนังช่างสามมมม

[Leenboy]

ถ้าเป็นเรา เราโกรธมากเลยนะขัดขวางการกินของเราเนี่ย555

[goosongta]

เยี่ยมไปเลยน้องสาม​ แมนมาก​ น่ารักมาก