หัวข้อ: ^^"รัก.......ข้ามรั้ว "ไอ้ตัวแสบ" 2019 ((กลับมาละจ้า)""""ตอน10 หน้า 5

[Yarkrak]

มาให้อยากแล้วจากไป

[patee]

 

[nnewy]

คิดถึงน้องนะคะ รอมาต่อ

[K.Pupoom]

ตอน 4 หน้า 3


"น้องภู"
"......."
"น้องภู"
"......."
"น้องภู ได้ยินพี่ไหม"
"ได้ยิน"
"เอ้า  ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบพี่อ่ะ เงียบทำไม"
"ไม่อยากตอบมีอะไรไหม อยากจะพูดอะไรก็พูดดิ"
"เป็นไรอีกอ่ะ"
"ต้องบอกด้วยหรอ"
"เอ้าไม่บอกพี่จะรู้ได้ไงอ่าครับที่รัก หืมมม"
"พี่พีท น้องภูไม่เคยเช็คอะไรทั้งนั้นเกี่ยวกับตัวพี่พีทนะ พี่พีทก็ต้องทำตัวให้มันชัดเจนด้วย"
"อะไรอ่ะ พี่ไม่เข้าใจ"
"อีนี่ใคร  อีตุ๊ดหัวโปกเนี่ย ที่เม้นท์ไอจีทุกรูป กดหัวหัวใจทุกรูปอะไร"
"พี่จะรู้ไหมอ่ะ ใครฟอลพี่บ้างอ่ะ ใครกดไลค์พี่บ้าง พี่ก็แค่โพสรูปเฉยๆ"
"แล้วนี่อะไร พี่พีทไปถ่ายรูปกับมันเนี่ยมันโพสไอจีเนี่ย ว่าพี่พีทไปรับมันอ่ะ"
"เห้ยพี่ไม่รู้จริงๆ อันนี้น้องเขามาขอถ่ายรูปตอนที่พี่ออกอีเว้นท์ พี่ก็ยัง งง ว่าน้องเขามาขอถ่ายรูปทำไม ทำไมไม่ไปถ่ายกับดารา"
"น้องภูไม่โอเคบอกเลย "
"เอ้าพี่ผิดอะไรอ่ะ"
"ไปเคลียร์ด้วย ถ้ารูปนี้ไม่ลบไม่ต้องมาพูดกันนะ"
"เอ้า ก็พี่ไม่รู้จักน้องเขาอ่ะจะไปบอกให้เขาลบได้ไง"
"พี่พีททำทุกอย่างได้ เรื่องแค่นี้คงไม่เกินความสามารถ มันทำแบบนี้อ่ะ มันอยากตายหรือไง"

ไอ้โยชิโทรมา

"เออ ว่าไงโยชิ โทรมาดึกๆ"
"ดึกอะไรพี่ภู สี่ทุ่มเอง โยชิจะโทรมาถามว่าจะกินโดนัทไหมซื้อมาฝาก"
"ยังอ่ะ ดึกแล้ว เดี๋ยวเช้าไปเอา "
"จ้า แล้วเป็นไรเนี่ย ดูเสียงแปลกๆ"
"เปล่า"
"แน่ใจ"
"เออๆๆ แกมาหาพี่ดิ๊ มีเรื่องจะปรึก"
"จัดให้ค่าาาซิส"

"พี่ว่ามันจะเป็นเรื่องใหญ่โดยใช่เหตุนะ"
"หัวอกคนเป็นเมีย เมื่อมีคนมาอ้างเป็นเมียผัวตัวเองพี่พีทคิดว่าน้องภูจะอยู่เฉยได้ไหม"
"ปล่อยเขาไปเหอะ เขาก็แค่มโน เมียพี่ก็คือน้องภูคนเดียว"
"ไม่จัดการก็ไม่ต้องพูด"

ก๊อกๆๆๆๆๆ

"มาแล้วจ้า"
"มานี่ มาดูแก ดูไอจี คนนี้"
"หัวโปกเนี่ยนะ มันทำไม"
"เลื่อนดู"
"เห้ยยยยย พี่พีท อะไรยังไงคะพี่เขย"
"พี่ไม่รู้เรื่อง ไปหาคุณย่าดีกว่า"
"หึ"
"ปล่อยไว้ไม่ได้แล้วนะพี่ภู ต้องจัดการ เดี๋ยวโยชิจัดการเอง พี่ภูไม่ต้อง เดี๋ยวเสียชื่อคุณหมอหมด"
"แค่ให้ดูเฉยๆ อย่าไปว่าอะไรเขานะ"
"เอ้า  ไอ้ที่เรียกมานี่คือเรียกมาดูงี้   บ้าหรอซิสสส นี่มันสามีเราคนของเรานะเว้ยเห้ย บ้าบอ
"ถ้าคนของเราไม่เล่นด้วย มันก็จบ"
"แม่พระไปอี๊กกกก  โอยยยย"
"ก็แค่เรียกแก่มารับรู้ความรู้สึกอ่ะ เอาจริงๆให้คนอย่างพี่ไปตบตีด่าทอแย่งผู้ชายกับใครพี่ก็คงไม่ทำ"
"จ้าาาาาา"
"ขอบใจนะ อย่างน้อยมันก็ทำให้พี่รู้ว่า พี่ยังมีแก"
"ยังไงหนูก็ไม่ทิ้งพี่ภูหรอกนะ ถ้าไม่มีพี่ภู โยชิก็ไม่รู้จะเป็นยังไง คงใจแตกไปแล้ว ไม่มีคนคอยอบรมดูแลแบบนี้"
"พี่รักแกนะ รักเหมือนน้องแท้ๆ"
"ขอบคุณนะ มากอดที" แล้วดวงตาของไอ้โยชิมันก็มีน้ำใสๆมาหล่อเลี้ยง
"ไม่เบี้ยนนะ"
"อีพี่บ้า"
"ฮ่าๆๆๆๆ"

ทางด้านพี่พีท ไปหาคุณย่าดีกว่า

"คุณย่า นอนยังครับ"
"ยังลูกเข้ามาสิ"
"ทำอะไรอยู่ครับ"
"สวดมนต์พึ่งจะเสร็จ นี่ก็ว่าจะอ่านหนังสือซักเล่ม"
"พีทมากวนหรือเปล่า"
"กวนเกินอะไรลูก มาคุยกับย่า บางทีมันก็ดีกว่าอ่านหนังสือนะ"
"ครับ เมื่อยไหมครับเดี๋ยวพีทนวดให้
"เอาสิ ว่าแต่ มีอะไรหรือเปล่า"
"เปล่าครับ แค่มาคุยด้วยเฉยๆ ไม่มีอะไรเลย"
"เรื่องงานเป็นไงบ้าง"
"ก็ดีครับคุณย่า  เดี๋ยวนี้บุ้งกับอ้นเก่งแล้ว ช่วยงานพีทได้เยอะเลย"
"ค่อยๆสอนกันไป การที่เราจะหาคนที่เราไว้ใจเชื่อใจได้สักคนมันค่อนข้างยาก "
"ครับ พีทก็ค่อยๆให้น้องรับผิดชอบทีละเรื่อง แต่เคยให้คุมโปรเจคใหญ่ๆแล้ว น้องก็ทำได้ดีเลยครับ"
"เรื่องเงินเรื่องทอง ดูแลดีๆนะลูก อย่าให้น้องลำบาก"
"พี่ก็ให้น้องพิเศษจากที่บริษัทให้ครับ"
"เอาที่พีทว่าสมควรนั้นแหละ  อย่าให้ผิดใจกัน เพราะเรื่องนี้จะผิดใจกันง่ายมาก"
"ครับคุณย่า"
"เราสบายแล้ว คนที่เราดูแลเขาก็ต้องสบายด้วย เขาถึงจะอยู่กับเราไปนานๆรู้ไหม"
"ครับคุณย่า"
"แล้วนี่ น้องเราเขาทำอะไรล่ะ อย่าบอกนะว่าทะเลาะกันมาอีก"
"เปล่าครับ เขาคุยกับเจ้าโยชิอยู่"
"อ่อ ดูน้องดีๆนะลูก ย่าล่ะเป็นห่วง เขาทำอะไรทำสุดตัว "
"พีทไม่รู้จะบ่นยังไงแล้วครับ ถ้าเป็นไปได้ ไม่ให้เรียนหมอตั้งแต่แรกหรอก"
"อะไรที่น้องชอบ เราก็ควรมีความสุข เรามีหน้าที่แค่ซัพพอตนะ"
"เห้ออออ"
"ฮ่าๆๆ ถึงกับถอนหายใจเลยหรอ"
"ก๊อกๆๆๆ  นอนยังครับคุณย่า"
"ยังลูก เข้าสิผักบุ้ง"
"อ่าวพี่พีท  เมียไล่มานอนนี่หรอ"
"เปล่าเว้ย"
"มีอะไรหรือเปล่าลูก ผัก อ้น"
"เปล่าครับ พอดีอ้นไปเดินห้างมา เลยซื้อของมาฝากคุณย่า"
"อ่อ ขอบใจมากลูก ไหนมาดูสิ"
"อ้นซื้อผ้าไหมมาฝาก "
"โอ้  สวยๆ สีสวยเชียว เดี๋ยวย่าจะตัดเลย กำลังอยากได้ผ้าสวยๆอยู่พอดี ขอบใจมากนะลูก"
"ครับ"
"ไอ้อ้น วันนี้พี่เห็นเซลล์คอนโดมาหาแก แกจะซื้อหรอ"
"เพื่อนกันน่ะพี่  แต่อ้นก็ว่าจะซื้อเหมือนกัน "
"ซื้อทำไม"  คุณย่าเริ่มเสียงแข็ง แล้ววางผ้าลงบนที่นอน หันมามองหน้าไอ้อ้นกับ ผัก เหมือนเริ่มจะคุยอย่างจริงจัง
"คืออ้น เกรงใจคุณย่ากับพี่พีทน่ะครับ "
"เกรงใจอะไร"
"คือ คุณย่ากับพี่พีท ให้เราสองคนทุกอย่าง ทั้งที่อยู่ อาหาร งาน มันมากจนเราสองคนไม่รู้จะตอบแทนยังไงแล้วครับ"
"ถ้าพูดแบบนี้ให้ย่าได้ยินอีก ย่าจะไม่พูดกับเราสองคนอีกแล้วนะ"
"คุณย่าใจเย็นๆครับ "  ผมจับมือคุณย่า เพราะดูเหมือนคุณย่าจะเริ่มโกรธไอ้สองคนนี้แล้ว
"ย่าไม่เคยคิดว่าเราสองคนเป็นคนอื่น คิดว่าเป็นหลานแท้ๆ ไม่เคยคิดอะไรเป็นบุญคุณทั้งนั้น"
"นั้นสิ พี่ว่าแกสองคนคิดมากไปนะ พี่กับคุณย่ารักแกเหมือนญาติ เหมือนน้องแท้ๆ เลิกคิดแบบนี้นะ"
"เราสองคนขอโทษนะครับคุณย่าพี่พีท ที่คิดแบบนั้น เราสองคนแค่เกรงใจที่ต้องสร้างภาระให้คุณย่ากับพี่"
"ภาระ ภาเรอะอะไรว่ะ พี่อ่ะต้องขอบใจแกสองคนด้วยซ้ำ ที่ช่วยแบ่งเบางานพี่ไปได้เยอะมาก"
"แต่พี่ก็ให้เงินเราสองคนไม่ใช่น้อยนะ"
"มันเป็นสิ่งที่แกต้องได้ พี่เข้าใจแกสองคนนะ บางทีแกอาจจะอยากไปใช้ชีวิตกันสองคนตามลำพัง"
"ไม่ใช่งั้นพี่ เราอยู่ที่นี่ เราอบอุ่นมาก แต่ที่อยากออกไปเพราะความเกรงใจ อ้นเป็นคนอื่นนะพี่"
"อ้น แกคือน้องของพี่คนหนึ่ง พี่ว่าแกเก็บเงินไว้ ไม่ต้องไปซื้อหรอกคอนโดอ่ะ"
"ย่าโกรธนะ ที่บุ้งกับอ้น คิดจะออกไปอยู่ข้างนอก ถ้าจะไป รอให้ย่าตายก่อน
"คุณย่า  อ้นขอโทษครับ " อ้นก้มลงกราบคุณย่า แล้วร้องไห้ คุณย่า ดึงไอ้อ้นมากอด ผมก็ตบไหล่มันเบาๆ
"เห็นเปล่า ผักบอกแล้วอ้น ว่าคุณย่าต้องโกรธ "
"เราด้วยมาขอโทษย่าเลย"
"ขอโทษครับคุณย่า"
"ไหนๆก็พูดเรื่องนี้แล้ว ย่าก็ตั้งใจไว้ว่า ที่ดินหลังบ้านเราเนี่ยจะยกให้ผักกับอ้น พีทโอเคไหม"
"โอเคครับ แล้วแต่คุณย่าเลย"
"เผื่อวันข้างหน้าอยากจะมีบ้านของตัวเอง ก็ปลูกมันในรั้วเดียวกันนี่แหละ"
"มันแพงไปครับคุณย่า"
"ย่าให้ ไม่มีคำว่าแพงนะ "
"ขอบคุณครับ" ไอ้สองคนก้มลงกราบคุณย่า พร้อมกับปาดน้ำตา

"คุณย่าาาาา น้อง   เอ่อ  ภู มี เอ่อ  เรื่องงง  อ่าว มีอะไรกันหรอ ร้องไห้ด้วย"
"เข้ามาทำไมไม่เคาะประตู"
"เอ่ออนั้นสิ เดี๋ยววันหลังเคาะให้ หรือจะเอาวันนี้เลยไหม หืม"
"เสร็จธุระเเล้วหรอ"
"ไม่รู้ไม่ชี้ คุณย่าจ๋า น้องภูมีเรื่องจะฟ้อง"
"อะไรลูก "
"คุณย่าร้องไห้ทำไมอ่ะ เอาเรื่องของคุณย่าก่อน"
"ก็พี่เราสองคนนี้น่ะสิ จะขอย่าไปอยู่ข้างนอก จะซื้อคอนดงคอนโดอะไรก็ไม่รู้"
"มีตังค์หรอไอ้ผัก จะซื้ออ่ะ ค่ารองเท้าไนกี้ที่ออกให้ก่อนยังไม่จ่ายเลยนะ 5800 อ่ะ จ่ายมา"
"ไม่มีเงินสด"
"มีเครื่องรูดบัตร"
"เออๆเดี๋ยวให้"
"แล้วเอาสมองส่วนไหนคิดจะไปอยู่ข้างนอกอ่ะ บ้านเราก็ใหญ่โต ถ้าอยู่กันแค่สามคน เหงาตาย"
"พี่เกรงใจอ่ะ "
"เกรงใจอะไรพี่อ้น น้องภูยังไม่เกรงใจเลย บ้านก็อยู่แค่เนี่ยยังไม่เคยกลับเลย"
"ฮ่าๆๆ" คุณย่าหัวเราะ
"ถ้าพี่สองคนเกรงใจ ก็ช่วยกันดูแลคุณย่า ให้คุณย่ามีความสุข"
"พี่รู้แล้ว"
"พี่อ้นเข้าใจอะไรง่ายดี ว่าแต่ความคิดที่จะออกไปอยู่ข้างนอกนี่ความคิดใคร แกหรอไอ้ผัก"
"นี่พี่นะ พี่ๆ กูพี่มึง"
"นี่ด่าแทนคุณย่าอยู่เรียกไอ้ได้ เนอะคุณย่าเนอะ"
"เรานิ ไม่เอาลูก เรียกพี่เขาดีๆ"
"เรียกดีๆมันไม่จำหรอกคุณย่า ไอ้ผักอ่ะ"
"พอๆ"
"พี่อ้น พี่อ้นคิดว่าพี่อ้นเป็นคนอื่นใช่ไหม" เมียผมนี่เป็นหมอดูหรือเปล่า แม่นจริง
"ก็..."
"เลิกคิดเลยนะ คุณย่าเขาไม่เคยคิดแบบนั้นหรอก พี่พีทก็เหมือนกัน ใช่ป่ะจ้ะ"
"ใช่จ้ะ"
"ใช่ป่ะพี่พีท"
"ใช่ครับ"
"น้องภูก็เหมือนกันนะ คิดว่าพี่อ้นเป็นพี่แท้ๆของน้องภู มีอะไรเราพี่น้องก็บอกกันได้นะพี่
"ขอบใจนะ พี่โชคดีมากๆที่ได้มาอยู่ที่นี่"
"แล้วพี่จะไปจากความโชคดีทำไมล่ะ อยู่ด้วยกันไปแบบนี้นานๆแหละดีแล้ว"
"อื้ม พี่จะไม่ไปไหน "
"สัญญา"
"สัญญา"
"แล้วแกอ่ะ มีอะไรมาฟ้องคุณย่า" พี่บุ้งถาม
"เอ้ย ไอ้ผัก พูดทำไม"
"เออจริงด้วย นี่คุณย่าดู พี่พีทอ่ะเจ้าชู้อีกแล้ว ดูๆ ไปถ่ายรูปกับเด็กคนนี้แล้วเด็กคนนี้ก็โพสว่าเป็นแฟนพี่พีท คุณย่าดูสิ"
"อ่าว ทำแบบนี้ได้ไง ว่าไงเจ้าพีท"
"คุณย่าต้องจัดการพี่พีทให้น้องภูนะครับ"
"ไม่มีอะไรครับคุณย่า น้องเขามาขอถ่ายรูป แล้วเขาก็มโนไปเองคนเดียว"
"แน่ใจนะ"
"แน่ใจครับคุณย่า พีทสาบานได้เลย"
"โอเค ถ้าอย่างนั้นพีทก็ต้องไปบอกเด็กคนนี้ให้เขาลบรูปให้เรา บอกเขาไปว่า เราเดือดร้อนจากรูปนี้"
"ช่างเขาเถอะครับคุณย่า พีทไม่ได้อะไรเลย"
"ทำให้น้องสบายใจ ไม่ได้หรอพีท"
"ได้ครับคุณย่า"
"จัดการเลยนะ นี่โทรศัพท์พี่พีท"
"จ้าแม่ เอ้ยเมีย"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"

เราห้าคนหัวเราะกันสนุกสนานกับท่าทางของน้องภูที่ดูจริงจัง แต่มันแสดงออกมาได้น่ารักมาก
ใครจะไปคิดว่าคุณหมอที่ดูมุ่งมั่นในการรักษา พออยู่บ้านจะเหมือนเด็กน้อยวัยมัธยมแบบนี้

"คุณย่าน้องภูไปนอนก่อนนะครับ พรุ่งนี้ต้องไปโรงพยาบาลแต่เช้า ราตรีสวัสดิ์ครับ"
"พีทไปก่อนนะครับคุณย่า  ฟ๊อดดดด"
"งั้นอ้นกับบุ้งก็ ไปนอนก่อนนะครับ ฝันดีนะครับคุณย่า"
"ฝันดีจ้า"

คนแก่ๆอย่างย่า อะไรเล่าจะมีความสุขเท่ากับการได้เห็นลูกๆหลานๆเติบโต
สิ่งเดียวที่มีความสุขคือการได้เห็นพวกเขาดูแลตัวเองได้ เติบโตเป็นผู้ใหญ่ที่ดี

เช้าเลยละกันเนอะคงไม่ต้องบอกว่าเมื่อคืนเราทำอะไรกัน ฮ๋าๆๆ

"น้องภูตื่นได้แล้ว เช้าแล้วนะ เดี๋ยวไปสายหรอก"
"อ่าว พี่พีทอาบน้ำละหรอ ทำไมไม่เรียกอ่ะ"
"อาบพร้อมกันจะยิ่งสายไปอีกนะพี่ว่า"
"โอยยย พักบ้างเหอะ"
"ไปอาบน้ำไป"
"พี่พีทททท"
"จ๋าาา"
"อุ้มหน่อย"
"โทรลางานเลยไหม"
"บ้า"
"นึกว่าอยากให้อุ้มเหมือนเมื่อคืน"
"คนบ้า"
"ฮ่าาา ไปอาบน้ำได้แล้วครับที่รัก พี่บีบยาสีฟันให้แล้วนะ อันนี้กางเกงใน เดี๋ยวเลือกเสื้อผ้าไว้ให้"
"ขอบคุณครับ"
"วันนี้จะเอาอะไรไปบ้างครับ คุณภรรยา"
"เดี๋ยวหยิบเองดีกว่า เปลี่ยนสายนาฬิกาให้ด้วย เอาสีแดง"
"ได้ครับ"

น้องภูเข้าไปอาบน้ำ พร้อมเสียงร้องเพลงดังออกมาจากห้องน้ำ ทำให้รูู้ว่าคนที่กำลังอาบน้ำ
กำลังแอบโยกย้ายไปด้วยเบาๆ
"เป็นตาฮักปานนี้ ให้เคอรรี่มาส่งได้บ่ "
ผมก็เตรียมข้าวเตรียมของให้น้อง จะได้ไม่สายมาก เพราะผมเป็นต้นเหตุให้น้องตื่นสาย
"เดี๋ยวพี่เป่าผมให้"
น้องภูนั่งลงหน้ากระจก พร้อมหยิบครีมมาทาตัว ทาแขนทาขา ผมก็เป่าผมให้  อะไรจะขาวขนาดนั้น
ผิวเนียนละเอียด ขาวอมชมพูไปทุกส่วน กลิ่นหอมของโลชั่นอ่อนมาแตะจมูกผมเบาๆ ผ้าเช็ดตัวถูกแหวก
เมื่อขาขยับไปมา ทำให้เห็นขาเรียวขาว ที่ทำให้คิดไปไกลถึงไหนต่อไหน นี่ขนาดผมได้ชื่นชมทุกคืน
ยังอดคิดเกินเลยไม่ได้ น้องภูส่งยิ้มให้ผมเบาๆผ่านกระจก
"ทำไมพี่พีทน่ารักจัง"
"ไรนะ"
"ถ้าวันหนึ่ง ไม่มีพี่พีท น้องภูไม่รู้จะอยู่ต่อไปได้หรือเปล่าเลย พี่พีททำน้องภูเคยตัวไปแล้ว"
"เราะไม่มีทางพรากจากกัน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะทำทุกทางให้เราได้อยู่ด้วยกันตลอดไป"
"พี่พีท น้องภูกลัว กลัวว่า วันหนึ่งจะมีคนมาทำให้เราต้องเลิกกัน"
"ไม่มีคำว่าเลิก กับเราสองคน"
"ถ้าพี่พีทมีคนอื่นน้องภูบอกไว้ก่อนเลยนะว่าน้องภูไม่ยอม โดนตบนะบอกไว้ก่อน"
"ตบใคร ฮ๋าๆๆๆ"
"ตบอีเมียน้อยน่ะสิ ส่วนพี่อ่ะ น้องภูจะตัดทิ้งไปเลย"
"ไม่เสียดายหรอ แบบนี้หายากนะ"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวเป็นสามีให้เอง ฮ่าๆๆๆ"
"เพ้อ แต่งตัวได้แล้ว "
"ขอบคุณครับ ฟ๊อดด"

ก็ยั่วแบบเนี่ย ไอ้ผมมันก็ไวต่อความรู้สึกเสียด้วย ฮ๋าๆๆ เอาจริงๆไม่อยากไปทำงานแล้ว
อยากนอนกกนอนกอดน้องภูอยู่บ้านสักเจ็ดวันเจ็ดคืน

"พี่พีท กางเกงในยี่ห้อเนี่ย ใส่ดีนะ น้องภูชอบมากดูดิ "
"อืม "
"มองไร "
"มองเกงในไง แต่งตัวได้แล้ว เชิ๊ตขาวนะ "
"ครับ"

แล้วนางก็ไปยืนแต่งตัวหน้ากระจก หมุ่นไปหมุนมา กว่าจะผ่านไปแต่ละวัน
ฉีดน้ำหอมอีก ยืนเลือกน้ำหอมอีกห้านาที เก็บของอีกสิบนาที สรุป รถติดจ้าาา

"คุณย่า วันนี้สายแล้วไม่ได้ทานข้าวนะครับ"
"เอาอีกแล้วหมอ แล้วทำไมไม่ตื่นให้เช้าๆจะได้ทานข้าวทานปลา"
"ก็มันง่วงอ่าาาครับ"
"ย่าเตรียมใส่กล่องไว้ให้แล้ว"
"ขอบคุณครับ น้องภูไปก่อนนะครับคุณย่า  เย็นนี้เอาไรไหมครับ เดี๋ยวไปซื้อให้"
"ชาย่าหมดพอดี ซื้อให้หน่อยนะ"
"ได้เลยครับ"
"น้องภู ใส่พระหรือเปล่าลูก"
"ใส่ครับ
"โอเค ขับรถดีๆนะลูกพีท อย่าขับเร็ว"
"ครับคุณย่า พีทไปก่อนนะครับ"

วันนี้ย่าใจไม่ดีเลย บอกไม่ถูกเหมือนรู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นหน้าน้องภู
คงไม่มีอะไรหรอกนะ เดี๋ยวไปสวดมนต์ไหว้พระดีกว่า

เสียงเตือนโทรศัพท์ดังขึ้น เหมือนเตือนว่ามีคนมาไลค์ไอจี รัวๆๆ
"มีไร"
"หมอที่โรงพยาบาลอ่ะ กดไลค์ไอจี รัวมาก ฮ่าๆๆ"
"หรอ"
"หึงหรอ"
"แค่ไอจี พี่ไม่หึงหรอก ทานข้าวไหม เดี๋ยวเย็นหมด"
"พี่พีทหยิบแก้วน้ำมาให้น้องภูเปล่า"
"อ่าว ก็น้องภูบอกว่าจะหยิบของเอง เอาของพี่ไปใช้ก่อนสิ พี่ใส่น้ำมาแล้ว"
"โอเค อุ้ยยย น่าทานมากๆเลยพี่พีท เอาไหม เดี๋ยวน้องภูป้อน"
"เดี๋ยวพี่ไปทานที่ออฟฟิศดีกว่า น้องภูทานเถอะ ทานเยอะๆ"
"คุณณย่าทำอะไรก็อร่อยเนอะ"
"ช่าย "
 ถึงโรงพยาบาลแล้ว
 "พี่พีทน้องภูไปทำงานก่อนนะ ขอหอมหน่อย หอมเก็บไว้เผื่อคิดถึง"
 "ดูแลตัวเองด้วยนะ"
 "ครับ บ๊ายบาย"
 "เดี๋ยวบ่ายๆพี่มารับนะ"
 "เดี๋ยวน้องภูไปหาดีกว่า ขับรถดีๆนะพี่พีท"
 
 วันนี้เราสองคนร่ำลากันนานมาก น้องภูก็ไม่ยอมลงจากรถ ไม่ยอมเดินไปทำงานง่ายๆ
 พอขับออกมาจากโรงพยาบาลก็คิดถึงซะแล้ว
 "เอ้า ลืมนาฬิกาจนได้"
 
 
 ณ โรงพยาบาล  ที่มีหมอหล่อและใจดีมาก
 
 "น้องหมอภู"
 "ครับพี่"
 "มีคนไข้ฝากขนมไว้ให้ค่ะ"
 "โหเยอะแยะเลย น้องภูทานไม่หมดหรอกครับ เดี๋ยวเอาไปแค่นี้พอ ที่เหลือแบ่งๆกันนะครับ"
 "ขอบคุณค่ะหมอ "
 "เดี๋ยวผมไปทำงานก่อนนะครับ"
 "ค่ะ"
 "หมอคะๆ มีคนฝากชาเขียวไว้ให้ค่ะ ในตู้เย็น"
 "ยังไม่ทานดีกว่าครับ เดี๋ยวตรวจคนไข้ก่อน"
 "สู้ๆค่ะหมอ วันนี้คนไข้นิดเดียวเอง เกือบร้อย"
 "ฮ่าๆๆ"
 
 ผมเดินไปห้องตรวจก็สวนกับพี่ๆหมอในโรงพยาบาล
 "สวัสดีครับพี่หมอ"
 "สวัสดีครับ เดี๋ยวกลางวันนี้ทานข้าวด้วยกันนะครับ"
 "ได้ครับ"
 ผมตรวจคนไข้จนถึงเวลาพัก ก็เดินไปที่ห้องพัก
 "หมอ ขาเขียวๆ" พี่พยาบาลชี้ไปที่ตู้่เย็น
 "ใครเอามาให้หรอครับ"
 "หมอทอยค่ะ"
 "พีทอยเนี่ยนะ วันๆพูดเกินห้าคำหรือเปล่า อกจากพูดกัยคนไข้"
 "แหมหมอภูก็ เขาซื้อมาฝากทุกคนเลย"
 "วันเกิดหรอหรือว่าถูกหวย"
 "ฮ่าๆๆ อย่างหมอทอยไม่ต้องแทงหวยหรอกค่ะ รวยขนาดนั้น อย่างพี่ก็ว่าไปอย่าง ว่าแต่มีเลขเด็ดไหมคะ"
 "567"
 "เด็ดจริงป่ะเนี่ย"
 "เด็ด ฮ่าๆๆๆ"
 "อ่าวคุณหมอทอย ทานข้าวยังคะ"
 "ยังครับ"
 "พี่หมอทอย ขอบคุณสำหรับชาเขียวนะครับ"
 "ครับ"
 "ถูกหวยหรอพี่ ซื้อมาเลี้ยงเนี่ย"
 "น้องหมอภู พี่บอกแล้วไง อย่างหมอทอย จะรู้จักหวยหรือเปล่าก็ไม่รู้ ใช่ไหมครับหมอ"
 "รู้จักครับ แต่ไม่เคยซื้อ"
 "งั้นเดี๋ยวเราไปซื้อหน้าโรงพยาบาลกันค่ะ เขาบอกว่าคนไม่เคยซื้อ จะถูก"
 "จริงหรอพี่ "
 "จริงสิน้องหมอภู"
 "สนใจไหมพี่ทอย หุ้นกัน ฮ๋าๆๆๆ"
 "ก็ได้ครับ ไปทานข้าวกันไหมครับ พี่หิวแล้ว"
 "เออ จริงด้วย พี่เค้ก ไปทานข้าวกันครับ"
 "พี่ทานเรียบร้อยแล้ว หมอๆไปกันเลยค่ะ ไม่ต้องซื้อขนมมาฝากนะคะ เต็มตู้มากตอนนี้"
 "ครับบบ"
 "เดี๋ยวไปรถพี่"
 "เราทานในโรงพยาบาลก็ได้มัั้งพี่"
 "พอดีพี่จองโต๊ะร้านข้างโรงพยาบาลไว้แล้วอ่ะ"
 "อ่าวหรอ"
 "หมอคนอื่นก็รออยู่ที่นั้นแล้วครับ"
 "โอเค"
 "รถพี่จอดทางโน้นครับ"
 
 ผมเดินไปกับพี่หมอทอย พอขึ้นรถพี่เขาก็รู้สึกเกร็งๆบอกไม่ถูก รถสะอาดมาก
 
 "รถติดมากกก"
 "นั้นสิครับ"
 "หิวแล้วด้วยยยย"
 "พี่มีคุ๊กกี้ครับ ช่วยชิมหน่อยคุณแม่พี่ทำ"
 "ครับ"
 
 ผมรับคุ๊กกี้มาทาน........


ขอโทษด้วยครับที่มาช้า

มาช้าแต่มานะ

ขอบคุณทุกคอมเม้นท์ ทุกกำลังใจครับ

รักเสมอ

[iceman555]

อีหมอทอยคิดไม่ซื้อรึป่าวเนี่ยะ

[nuttzier]

ว้อยยยยยยย........   ว่าละ อ่านตอนแรกๆทำไมไม่มีอะไร

ก่อนจบตอนเท่านั้นแหล่ะ   หึ้มมมม

[•♀NoM!_KunG♀•]

จะหลับอีกมั้ย

[ujen]

 

ค้างมาก

[Oooy]

  ดีใจจังน้องภูมิมาแล้วแต่ทำไมรู้สึกใจไม่ดีตั้งแต่น้องภูออกจากบ้านแล้วคุณย่า บอกทักว่าแขวนพระมาหรือเปล่าแล้วคุณย่าก็ไปสวดมนต์หวังว่าจะไม่เกิดเรื่องไม่ดีกับน้องภูนะ ส่วนพี่อ้นกับพี่ผักบุ้งอย่าออกไปอยู่ที่อื่นเลยอยู่กับคุณย่านี่แหละดีแล้วคุณมากคุณย่าน่ารักที่สุด สวัสดีเจ้าโยธิกาพอพี่ชายมีปัญหารีบมาดูแลเลยที่พีทก็หื่นไม่เลิกเสน่ห์แรงเหลือเกินหมอทอยคิดอะไรไม่ดีกับน้องภูหรือเปล่า มาต่อไวๆนะคะค้างมากใจไม่ดี ขอบคุณมากค่ะ 

[nnewy]

ใจคอนุ้งไม่ดีเลยแม่จ๋าาา น้องภูอย่าเป็นอะไรนะลูกกก

[seaz]

มาแล้วอ่ะ ดีใจมากเลย //ว่าแต่ที่คุณย่ารู้สึก จะมีอะไรร้ายแรงอีกไหมเนี่ย ใจคอไม่ดีเลย

[Yarkrak]

จะมีเรื่องอะไรมาให้ทะเลาะกันอีกเนี่ย

ทะเลาะกันบ่อย ๆ ลูกดกนะ แล้วไปทำงานสายด้วยเน่อ



คนเขียนก็ขยันมาอ้พหน่อยนะคร้า เข้าใจหัวอกคนรอรับความน่ารักของน้องหมอภูบ้าง

 

[Khongsak]

อะไรยังไงเนี่ย​ 

[patee]

สังหรณ์คุณย่า  จะเกิดอะไรขึ้น ขอให้เป็นสิ่งดีๆเถอะ 

[DrSlump]

 

[p_phai]

 

[พลอยสวย]

ทำไมมานิดเดียว #ค้างง

[K.Pupoom]

ตอนที่ 5 จ้า


........
 
 
 "พี่พีททททท เป็นไรพี่"
 "หน้ามืดนิดหน่อยว่ะ  เอ..อยู่ดีๆก็วิ๊บๆเลย"
 "เข้าห้องก่อนพี่ ไปทำไรมา"
 "สงสัยจะไม่ได้ทานข้าว"
 "งั้นเดี๋ยวอ้นไปหาอะไรให้ทานนะพี่
 "เออๆ ขอบใจ ขออะไรเย็นๆให้พี่สักแก้วนะ"
 "โอเค"
 
 หรือว่าเราจะแก่แล้วว่ะเนี่ย อายุแค่เลขสามเองยังไม่แก่หรอกนาาา
 พักนี้ก็หักโหมทำงานไม่ค่อยได้ออกกำลังกายเลย สงสัยต้องเบาๆงานลงบ้าง
 
 "มาแล้วพี่"
 "ขอบใจมาก สงสัยจะแก่แล้วว่ะ"
 "แก่เก่ออะไรพี่ อ้นว่าพี่ไปตรวจสุขภาพบ้างก็ดีนะ มีเมียเป็นหมอซะเปล่า"
 "เออนั้นดิ เดี๋ยวต้องไปซะแล้ว"
 "เย็นนี้ก็ต้องไปรับน้องภูไม่ใช่หรอพี่"
 "เดี๋ยวน้องภูมาที่นี้อ่ะ บอกพี่ว่าไม่ต้องไป ความจริงป่านนี้น่าจะถึงแล้วนะ"
 "โทรหาสิพี่"
 
 ผมโทรหาน้อง แต่น้องปิดเครื่องปกติไม่เคยปิดเครื่องนะ พาวเวอร์แบงค์ก็เอาไปนินา
 
 "อ้นแกโทรหาน้องภูให้หน่อย เดี๋ยวพี่ทานข้าวก่อน"
 "ครับพี่"
 
 ผมทานข้าวอิ่มก็ยังติดต่อน้องภูไม่ได้ เดี๋ยวมาถึงเถอะจะหอมให้แก้มบี้เลย
ชอบปล่อยให้แบตหมดมันน่าตีนักเดี๋ยวจะซื้อโทรศัพท์ให้อีกสองเครื่อง
ผมได้แต่นั่งบ่น เดินบ่น คิดถึงแต่น้องภูทั้งวัน เดินจนเวียนหัว งานก็ไม่ได้ทำ
ก็เลยมาล้มตัวนอนที่โซฟา จนเผลอหลับไป......

"พีทททท ตื่นลูก"
"ย่าใหญ่"
"ไปช่วยน้อง ไปช่วยน้อง ไปช่วยน้อง"

"ย่าใหญ่" ผมตะโกนสุดเสียงจนสะดุ้งตื่น ย่าใหญ่มาบอกให้ไปช่วยน้อง นี่มันเกิดอะไรขึ้น
หรือว่าผมคิดมากไปเอง วันนี้ยิ่งไม่สบายเนื้อสบายตัวอยู่ด้วย แต่นานแล้วที่ไม่เคยฝันถึงย่าใหญ่
ในฝันย่าดูดุมาก ผมไม่เคยเห็นย่าดูดุขนาดนี้ หรือ นี้จะเป็นฝันบอกเหตุ

"พี่พีทเย็นแล้วนะพี่ น้องภูว่าไง"
"เผลอหลับไปว่ะ เดี๋ยวพี่ไปหาน้องที่โรงพยาบาลนะ เผื่อน้องมีเคสด่วน แกอยู่รอที่นี้ก่อนนะ"
"โอเครพี่"

ผมขับรถมาที่โณงพยาบาล รีบเดินไปหาน้อง เดินวนไปวนมาอยู่นานก็ไม่เจอ

"ขอโทษนะคะ พี่ชายหมอภูหรือเปล่าคะ"
"ใช่ครับ พอดีผมมารับน้อง แต่โทรหาน้องไม่ติดนะครับ น้องอยู่ไหนหรอครับ"
"หมออกเวรไปตั้งแต่บ่ายแล้วนะคะ"
"อ่าวหรอครับ พอจะทราบไหมครับว่าใครมารับน้อง"
"ไม่ทราบเหมือนกันคะ มีอะไรหรือเปล่าคะคุณ"
"คือตอนนี้น้องยังไม่ถึงบ้านเลยครับ ติดต่อไม่ได้ด้วย ปกติน้องไม่เคยปล่อยให้แบตหมด"
"เดี๋ยวหนูจะลองถามคนอื่นๆก่อนนะคะ เดียวนั่งรอสักครู่นะคะ"
"ขอบคุณมาครับ"

นั่งไม่ติดแล้วตอนนี้ ผมเดินไปเดินมาจนไม่รู้จะเดินทำไม สองมือกำโทรศัพท์ไว้แน่น
ตอนนี้สิ่งแรกที่อยากได้คือ ขอให้น้องโทรมา...

"คุณคะ ทุกคนบอกว่าหมอภูออกไปทานข้าวแล้วก็ยังไม่เข้ามาเลยค่ะ คงกลับเลย"
"ขอบคุณมากครับ"
"แต่น้องออกไปกับหมอทอย ดิฉันโทรเช็คกับหมอทอยแล้วแต่ติดต่อไม่ได้เหมือนกันค่ะ"
"พอมีเบอร์ติดต่อหมอทอยไหมครับ"
"มีๆค่ะ"

ผมเดินไปที่รถ ตอนนี้ยอมรับเลยว่าทำอะไรไม่ถูก หวังว่ามันคงไม่มีอะไร
น้องออาจจะเดินช้อปปิ้งจนเพลินแแล้วไม่รู้ว่าแบตหมดก็ได้ หรือ ตอนนี้อาจจะนั่งทานขนมฝีมือคุณย่าอยู่ที่บ้าาน
ผมตั้งสติได้ก็ขับรถกลับบ้าน
"พีท กลับซะดึกเลยลูก" คุณย่าเหมือมายืนรอผมหน้าบ้าน จะบอกคุณย่าเรื่องน้องยังไงดี
ผมพยายามกวาดสายตามองหาน้องในบ้านแต่ก็ไม่พบ
"น้องล่ะพีท" คำถามที่เสียดแทงหังใจของผมเอาเสียมากๆ ผมจะตอบคุณย่าว่าอะไรดี
"........."
"พี่พีท น้องภูล่ะพี่" ไอ้อ้นรีบวิ่งมาถาม เหมือนมันก็ยังไม่ได้บอกอะไรคุณย่า
"ว่าไงลูกพีท น้องทำไมไม่กลับมาด้วย"
"คุณย่า พีทไม่รู้ว่าน้องไปไหน ที่โรงพยาบาลเขาบอกว่าออกมากับหมอที่โรงพยาบาลตั้งแต่บ่ายแล้วครับ"

พูดจบน้ำใสๆก็เริ่มเอ่อมาที่ดวงตา คุณย่าทรุดตัวลงนั่ง เหมือนคนหมดแรง

"วันนี้พีทหลับ ย่าใหญ่มาบอกให้พีทไปช่วยน้อง หน้าตาดุมาก"
"โธ่...น้องภูของย่า พี๋จ๋าา คุ้มครองหลานด้วยนะจ้ะ"

คุณย่ายกมือภาวนาให้ย่าใหญ่ช่วยน้องภู ทุกคนต่างนิ่งเงียบ

"พีทจะไปแจ้งความนะครับ เดี๋ยวจะให้เพื่อนที่เป็นตำรวจช่วยตามหาน้อง"
"ย่าไปด้วยๆ"
"อยู๋บ้านดีกว่าครับคุณย่า เดี๋ยวพีทไปกับบุ้ง"
"ขับรถดีๆนะลูก มีสตินะ"
"อ้น ไปบอกคุณพ่อคุณแม่ด้วย"
"ได้ครับ โยชิมาพอดีเลย"
"มีอะไรกันหรอ ดูเครียดๆ
"โยชิ อยู่เป็นเพื่อนคุณย่านะ" ผมขับรถออกมาจากบ้าน ไปแจ้งความ นี่ยังไม่ครบ24ชั่วโมงเลย
แต่ผมก็ให้เพื่อนที่เป็นตำรวจ ช่วยหาน้องให้ที ตอนนี้ผมมืดแปดด้านไปหมดแล้ว

โยชิกระจายข่าวไปตามเพื่อนๆของน้องภูให้ช่วยกันตามหาตามคนที่น้องรู้จัก
ทุกคนต่างเป็นห่วงน้องมากและขับรถมารวมตัวกันที่บ้านอย่างไม่ได้นัดหมาย

"คุณย่าสวัสดีครับ"
"อ่าวเจ้าขิง ทานอะไรมาหรือยังลูก "
"เรียบร้อยแล้วครับ ภูจะต้องไม่เป็นอะไรครับ" พี่ขิงเข้ากอดคุณย่าแล้วร้องไห้
ทุกคนต่างนั่งเงียบไม่มีใครพูดอะไร
"เราไปสวดมนต์กันเถอะ"  คุณย่าชวนทุกคนไปสวดมนต์ที่ห้องพระ.........

......

ที่นี่ ที่ไหนเนี่ย ทำไมตัวเราเหมือนลอยได้เลย เหมือนนอนอยู่บนปุยนุ่น

ขณะนั้น น้องเจ้า ยังเฝ้าฝัน
ลืมคืนวัน เสียสิ้นแล้ว น้องแก้วจ๋า
เหมือนล่องลอย ในห่วง ห้วงเมฆา
ลืมพี่ยา เสียสิ้นแล้ว เจ้าแก้วใจ

ด้วยบุญญา บารมี ที่สั่งสม
ต้องหยุดชม ความฝัน พลันสลาย
ต้องตื่น ฟื้นคืน แล้วไม่ตาย
กลับกลาย ต้องมนต์ เจ้าคนพาล

"ตื่นเถิดหลานย่า"  เสียงดังก้อง ปลุกให้ตื่นจากฝัน

ผมค่อยๆ ลืมตา แสงไฟในห้องสลัวๆ จากโคมไฟที่มุมห้อง อากาศเย็นเหมือนห้องนอนของเรา
แต่บรรยากาศรอบๆไม่ใช่ ทุกอย่างดูเรียบง่าย ไม่มีของใช้อะไรมากมายให้รกตา
"ที่นี่ ที่ไหน"
ผมได้แต่บ่นกับตัวเอง และพยายามเรียบเรียงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
ภาพจำครั้งสุดท้ายที่ได้รับรู้ คือ ออกไปทานข้าวกับหมอทอย  แล้วมาอยู่ที่นี่ได้ไงวาาาาาาาเนี่ย
ผมค่อยๆลุกจากเตียง เพื่อไปที่ประตู ค่อยๆบิดลูกบิด เห้ย.....
"น้องภู ตื่นแล้วหรอครับ"
"พี่ทอย ที่นี่ที่ไหน"
"บ้านพี่เอง ขอโทษนะที่พามาที่นี่"
"คืออออ"
"หิวไหม ยังไม่ได้ทานอะไรเลยนินา"
"ไม่หิวครับ" แต่เสียงท้องดันร้องดังซะนี่สิ
"ฮ่าๆๆ ป่ะ ไปทานข้าวกัน" พี่หมอทอยดึงมือผมออกจากห้อง ไปที่โต๊ะอาหาร
"โห...นี่อยู่กันกี่คนหรอครับ ทำไมอาหารเยอะจัง"
"พี่อยู่คนเดียว"
"นี่พี่ทำเองหรอ"
"เปล่า พอดีแม่บ้านทำน่ะ แต่เขาไปกลับไม่ได้ค้างที่นี่"
"อืมๆๆ"
"ทานข้าวเถอะ นั่งสิ"
"ครับ คือ พี่ทอยครับ ผมขอ"
"ทานข้าวก่อน เดี๋ยวค่อยขอเนอะ"
"ครับ"
ผมนั่งทานข้าว อย่างเงียบๆ พี่ทอย ทานข้าวไปก็ส่งยิ้มให้ผมอยู่เป็นระยะ
เราสองคนไม่ได้พูดคุยอะไรกัน ผมเองก็เกรงใจ แล้ว ก็พาลสงสัยคิดแต่เรื่องตัวเอง
ว่ามาอยู่ที่นี้ได้อย่างไร ทุกอย่างมันไม่น่าไว้ใจแน่ๆ
"อิ่มจัง"
"ทานนของหวานต่อเลยนะ เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้"
"ไม่ไหวแล้วอ่ะ"
"ชิมสักนิด กระท้อนลอยแก้ว อร่อยมาก"
"ก็ได้"
ผมรับกระท้อนลอยแก้วมาทาน อร่อยจริงๆด้วย

ในกระท้อนลอยแก้วมียานอนหลับ ผมไม่อยากทำอย่างนี้กับน้องเลย
แต่เกรงว่าน้องจะโวยวายแล้วไปจากผมแน่ๆ ผมเริ่มจะทำตามใจตัวเองมากเกินไปจนลืมความถูกต้องไปแล้ว
ครั้งแรกที่ผมเจอน้อง ผมก็แอบมองรอยยิ้มของเขามาตลอด แต่ก็ไม่กล้าที่จะแสดงตัวว่าแอบชอบเขา
จนได้มาทำงานด้วยกันยิ่งทำให้ผมยิ่งตกหลุมรักน้องมากขึ้นไปอีก ทุกคำพูดทุกรอยยิ้มที่น้องส่งมาให้
มันทำให้ผมคิดเข้าข้างตัวเองเสมอว่าเขาเป็นคนของผมเสียแล้ว
ผมไม่คิดเลยว่า วันนี้ผมต้องใช้วิธีที่ผิดๆแบบนี้กับคนที่ผมอยากจะบอกรักและแอบรักเขามานาน
"พี่ขอโทษนะ"
ผมอุ้มน้องไปนอนที่เตียงเดิม และนั่งดูแก้มใสๆที่หลับสบายอยู่นะตอนนี้
ปากบางสีแดงระเรื่อย แก้มใสอมชมพู ขนตาที่เรียงยาว คิ้มเรียงเป็นเส้นโค้ง
รับกับรูปหน้า จมูกแหลมคมที่น่ามองเสียเหลือเกิน ทำไมเราต้องมาเจอกันแบบนี้ด้วยนะ
ทำไมเราต้องทำแบบนี้กับคนที่เราจะบอกเขาว่าเรารักเขาด้วยนะ
นี่มึงกำลังทำผิดอยู่นะเว้ย ไอ้ทอย มึงกำลังทำผิดอย่างที่ไม่น่าให้อภัย
มึงใช้ความรู้ที่เรียนมา มาทำร้ายคนอื่น คนอย่างมึงไม่น่าจะมีคนเรียกว่า หมอ เสียด้วยซ้ำ

..........

"เห้ยไอ้พีท เรื่องมันเป็นไงว่ะเนี่ย กูงงไปหมดแล้ว"

ไอ้โค้กเดินมาจับไหล่ผม

"น้องหายไป หายไปแบบที่กูไม่รู้จะไปตามที่ไหน"
"เออมึงใจเย็น เดี๋ยวกูโทรหาเพื่อนกูที่เป็นตำรวจก่อน"
"กูให้พี่เคจัดการแล้วมึง"
"งั้น นักสืบมึง นักสืบ เดี๋ยวกูโทรหานักสือก่อน มึงสงสัยใครไหม"
"กูสงสัยหมอที่โรงพยาบาลที่พาน้องไปทานข้าวเมื่อเที่ยง มันชื่อไอ้ทอย"
"มีรูปไหม"
"นี่ มึงดู รายละเอียดอยู่ในเเชท"
"มึงก็ใจเย็นๆ คนดีๆแบบน้องภูไม่มีทางเป็นอะไรหรอกมึงเชื่อกูสิ"
"กูเครียดมากไอ้โค้ก กูดูแลน้องไม่ได้อีกแล้ว กี่ครั้งแล้วว่ะ"

แล้วน้ำตาใสใสของลูกผู้ชายอย่างผมมันก็ไหลออกมา

"เห้ยมึง ไม่เอา ไม่โทษตัวเองดิว่ะ คนเรามีวาระกรรมต่างกันไป ไม่มีใครอยากให้เป็นแบบนี้หรอก
"กูเป็นห่วงน้องมาก มึงเข้าใจไหม"
"เออ กูรู้ แต่มึงต้องมีสติดิว่ะ ขึ้นรถ กลับบ้านได้แล้ว ไปคุยกันที่บ้านว่าจะเอาไงต่อ กุญแจมา เดี๋ยวกูขับเอง"
"อืม"
"แล้วแดกอะไรมั้งยังมึงเนี่ย แม่ง ทำตัวอย่างกะเด็ก ัญหาแค่นี้ คนที่ต้องเข้มแข็งที่สุดคือมึงนะ"
"........."
"อย่าทำให้ทุกคนใจเสีย ทุกคนเขาหวังให้มึงเป็นที่พึ่ง"
"เออ"

สถานการณ์ในรถเงียบสนิท ผมเห็นไอ้พีทนั่งเหม่อออกไปนอกหน้าต่าง
แต่สองมือบีบกันแน่น ผมรู้ว่าตอนนี้มันเครียดและเสียใจมาก
ผมเองก็ได้แต่พูดปลอบใจ แต่ คำปลอบใจของผมคงไม่ได้เข้าไปในหูของมันเลย
ผมเลยปล่อยให้บรรยากาศมันเงียบสนิทไปแบบนั้นตลอดทาง

...............

โอ้ยยยยย  มึนหัวจัง  ตืนมาผมก็มองไปรอบๆห้อง นี่มันที่ไหน เห้ย ที่เดิมนิหว่า
ทำไมในห้องมันมืดจัง ผมค่อยพยุงตัวเองลุกขึ้นนั่ง และ รวบรวมสติ มองไปรอบๆห้อง
ทำไมผมถึงมึนหัวแล้วก็รู้สึกง่วงแบบนี้นะ  ใช่ มันต้องใช่ ต้องโดนยาอะไรแน่ๆ
ผมเดินไปเข้าห้องน้ำ พยายามฉี่ ดื่มน้ำ น้ำก๊อกเนี่ยแหละ ดื่มๆเข้าไป ล้างหน้าให้รู้สึกสดชื่น
เดินออกจากห้องน้ำก็ต้องตกใจเมื่อไฟในห้องเปิดขึ้น พร้อมผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า
"อุ้ย พี่ทอย"
"ตื่นแล้วหรอ"
"ครับ พอดีปวดฉี่ พี่ทอยเห็นโทรศัพท์ภูไหมครับ"
"ไม่เห็นนะ กระเป๋าภูอยู่ตรงนั้น ในกระเป๋าหรือเปล่า"
"ครับๆ" ผมเดินไปดูโทรศีพท์ในกระเป๋าก็ไม่มี หายไปไหนว่ะ จำได้ว่าเล่นอยู่ตลอด
แบตก็ไม่หมดด้วย ผมเก็บความสงสัยหลายๆอย่างไว้ แต่ไม่กล้าโวยวายออกมา
ผมคิดว่าถ้าโวยวายออกมามันคงไม่ดีต่อผมแน่ๆ
"มีไหมน้องภู"
"ไม่มีครับ สงสัยภูไปลืมไว้ที่ไหนแน่ๆ พี่พีทบ่นแน่นอน"
"หิวไหมครับ พี่ทำอาหารไว้ ไปทานกันเถอะ"
"นี่กี่โฒงแล้วครับพี่ทอย"
"หกโมงเย็นครับ"
"เย็นแล้วนินา  ผมขอโทรหา ที่บ้านหน่อยได้ไหมครับ คุณย่าคงเป็นห่วงแล้ว"
"ได้สิ แต่ไปทานข้าวกันก่อน พอดีโทรศัพท์พี่ชาร์จแบตอยู่น่ะ"

ถ้าครั้งนี้ ทานเข้าไปอีกต้องหลับอีกแน่ๆ เอาไงดีว่ะกู นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
ตื่นมา มาอยู่กับผู้ชายอีกคน ผัวรู้ต้องตายแน่ๆแล้วตอนหลับโดนอะไรไปบ้างหรือเปล่าก็ไม่รู้
ตายๆๆๆๆ แล้วที่นี่ที่ไหนก็ไม่รู้เนี่ย
"พี่ทอยครับ"
"ครับ"
"ผมรุ้สึกเหมือนข้อเท้าจะเคล็ด มียาทาไหมครับ"
"มีๆ เดี๋ยวพี่ไปหยิบให้นะ"
พี่ทอยรีบ ขึ้นไปหยิบยา ที่โต๊ะอาหารผมสลับทุกอย่าง ทั้งแก้วน้ำ จานข้าว ขนม
ถ้าเกิดโดนวางยาอีก คราวนี้คงเป็นพี่ทอยบ้างที่หลับ....
"ปวดข้างไหนครับ"
"ไม่เป็นไรพี่ทอยเดี๋ยวภูทาเองพี่"
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ทาให้"
"ไม่เป็นไรพี่"
"อย่าดื้อสิ เดี๋ยวพี่ดุนะ"
"ข้างนี้ครับ"
พี่ทอยนวดเท้าให้ผมอย่างเบามือ ผู้ชายคนนี้ดูอบอุ่น แต่ทำไมเขาต้องทำกับเราแบบนี้ด้วย
"พี่ครับ"
พี่ทอยเงยหน้ามามองหน้าผม
"ผมอยากกลับบ้าน"
พี่ทอยทำสีหน้าตกใจที่ได้ยินผมพูดแบบนั้น ตาแดงๆของผมมันเริ่มผลิดน้ำตาออกมา
"ผม......ฮึก  ฮึก   อยากก  กะ  กลับ  บ้าน"
"ครับ เดี๋ยวพี่จะพากลับบ้าน แต่ว่า ตอนนี้ไม่มีคนขับเรือให้เรา"
"เรือ"
"ที่นี่เป็นเกาะส่วนตัวบ้านพี่ เราต้องกลับด้วยเรือ รอตอนเช้าได้ไหม"
"ครับ"
"พี่ขอโทษนะ ที่พามาที่นี่โดยไม่บอกก่อน"
"ไม่เป็นไรครับ ขอแค่พี่ไปส่งผมกลับบ้านก็พอ"
"ไม่ร้องนะคนเก่ง"
"ครับ"
"ทานข้าวกันเถอะ"
"ผมยังอิ่มอยู่เลยพี่ทานเถอะครับ"
"อยากไปเดินเล่นริมทะเลไหม"
"ไปได้หรอครับ"
"ได้สิ รับรองที่นี่ปลอดภัย"


มาช้าแต่มานะจ้ะ
ขอโทษทุกคนด้วยนะครับที่มาทีละนิด และ มาช้า
ผมจะพยายามมา ไม่หายไป แต่งานมันมากมายเหลือเกินครับ
ขอบคุณทุกกำลังใจด้วยนะครับ

รักเสมอ เจอกันที่นี้นะ

[nuttzier]

พี่พีท  ตามหาน้องภูให้เจอไวไวน้า

[seaz]

โอ๊ยยยยย เครียดเลยเนี่ย ทำไมหมอทอยทำแบบนี้ //อยากได้เขาจนหน้ามืดตามัวขนาดนั้นเลยเหรอครับ

[DrSlump]

 

แหม่...อิหมอทอย   

จรรยาบรรณแพทย์แกหายไปไหนหมด?

[iceman555]

 

[4559]

อิทอย พีทช่วยน้องด้วย

[•♀NoM!_KunG♀•]

คนสวยนี่เจอแต่เรื่องรุมล้อม

[Yarkrak]

ค้างอ่ะ

มาต่อเร็ว ๆ น๊า

[Khongsak]

ทั้งค้างทั้งเครียด  มาต่อไวๆนะคะ 

[ujen]

 

[patee]

 

[พลอยสวย]

ค้างงงงงง ต้องไปอ่านภาคแรกอีกรอบบ

[K.Pupoom]

ตอน...6   



เราสองคนไปเดินเล่นริมหาด
"ต้องถอดรองเท้าสิพี่"
"ครับ"
"พี่ทอย มีแฟนไหม"
"ไม่มีครับ "
"แล้วเคยมีไหมครับ
"เคย แต่ไม่เคยสมหวังเลยสักครั้ง"
"ทำไมอ่ะ"
"ส่วนมากก็จะโดนหลอก คนที่เข้ามาส่วนมากก็จะหวังเงินจากพี่มากกว่า"
"แย่เนอะ การที่เรารักใครสักคน แต่ได้ตอบแทนมาเป็นเรื่องหลอกลวง"
"ใช่ แต่พี่ก็ยังเชื่อในความรักนะ"
"ดีแล้ว ความรักไม่ได้เลวร้าย คนต่างหากเอาความรักมาใช้ผิดทาง"
"จริงครับ"
"พี่ทอย พี่รู้ใช่ไหมว่าผมมีความรักแล้ว"
"พี่ไม่แน่ใจครับ ว่าคนที่มารับมาส่งน้องภู เป็นคนรักหรือพี่ชาย"
"คนรักครับ"
"ครับ พี่ก็ทราบแล้ว ขอโทษนะที่ทำแบบนี้"
"แค่พี่ไม่ทำอะไรผม ผมก็ขอบคุณมากแล้วครับ พี่ครับผมยังอยากมีพี่ชายที่แสนดีแบบพี่ทอยนะ"
"ขอบคุณนะ กลับไป พี่จะไปรับผิดทุกอย่างตามกฏหมาย"
"อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยพี่ ผมเข้าใจพี่ พี่ไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก แต่พี่สัญญากับผมนะ"
"เรื่อง"
"ว่าจะไม่ทำแบบนี้กับใครอีก สาบานต่อหน้าทะเลเนี่ย"
"ฮ่าๆๆ ได้สิ พี่สาบานว่าจะไปทำแบบนี้กับใครอีก"
"ขอบคุณครับ"
"ที่นี่สวยดีเนอะ"
"ใช่ คุณพ่อพี่ซื้อไว้ให้พี่ก่อนที่ท่านจะเสียน่ะ"
"อื้ม"
"พี่มาที่นี่ทุกครั้งที่คิดถึงท่าน พี่ฝันไว้เสมอว่าจะพาคนที่พี่รักมาที่นี้"
"แล้วเคยพาคนมาหรือยัง"
"น้องภูคนแรก"
"โห ดีใจจัง"
"พี่มีอะไรจะให้" พี่ทอยล้วงไปในกระเป๋ากางเกง หยิบสร้อยเส้นยาวมาสวมหัวให้ผม
มีกุญแจสีเงินฝังเพชร์เม็ดเล็กๆที่หัวกุญแจ
"อะไรหรอครับ"
"กุญแจบ้านนี้ สามารถไขได้ทุกๆห้อง อยากมาเมื่อไรก็มาได้เสมอนะ ยินดีต้อนรับ"
"หูยยยยย จะดีหรอพี่"
"ดีสิ พาครอบครัวมาเที่ยวพักผ่อนก็ได้ พี่อยากให้ที่นี้มีชีวิตชีวาบ้าง"
"ขอบคุณอีกครั้งนะครับ"
เราสองคนเดินมาไกลมาก แต่ไม่ได้รนู้สึกเหนื่อย ที่นี่บรรยากาศดี เงียบสงบ ดูปลอดภัย
แต่มันก็จะดูเหงาๆนิดหน่อย ป่านนี้คนทางบ้านจะเป็นอย่างไรบ้างนะ คุณย่าต้องเป็นห่วงเรามากแน่ๆ

ลมระเรื่อย ลิ่วลิ่ว ปลิวชนแก้ม
เสียงเคลื่อนแซม ซ่าซ่า พาใจหาย
คิดถึงคน รักที่อยู่ ห่างกันไกล
โอ้พี่จ๋า ทำอะไร ที่ไหนกัน

"พี่ว่ากลับกันเถอะ มืดแล้ว"
"พี่ครับ ผมขอโทรศัพท์ได้ไหม"
"ได้ครับ อยู่ในห้องนั้นแหละ"
"พี่ทอย"
"ครับ"
"ขอโทษนะ ผมเข้าใจนะว่าพี่ทอยรู้สึกอย่างไรกับผม แต่ว่า ผมมีคนที่รักแล้วและผมก็ไม่สามารถรักใครได้อีก"
"พี่เข้าใจครับ เรื่องนี้มันเลยทำให้พี่รู้สึกผิดมากๆ"
"เราเป็นพี่น้องกันนะ"
"เนี่ยแหละที่พี่อยากจะขอ อย่างน้อยขอพี่ได้เป็นพี่ชายที่ดี ได้ไถ่โทษความผิดที่พี่ทำไว้"
"พี่ไม่ต้องคิดมากหรอก"
"ขอโทษอีกครั้งนะ"
"ครับ พี่ชาย"


.........

ผมกลับมาบ้านทุกคนมายืนรอผมด้วยความหวัง โดยเฉพาะคุณย่า
"ได้เรื่องอะไรบ้างไหมลูก"
"ยังเลยครับคุณย่า"
ผมโผเข้ากอดคุณย่า แล้วปล่อยโฮออกมา สิ่งที่มันอึดอัดมาทั้งวัน ได้ทุกส่งผ่านมาด้วยน้ำตา
"ย่าเข้าใจนะ ว่าพีทรู้สึกอย่างไร ย่าเองก็ไม่ต่างกัน เราทำเต็มที่แล้วอะไรจะเกิดก็ต้องปล่อยฝห้มันเกิดุกอย่างเป็นกรรม"
"แต่น้องไม่เคย ทำร้ายใครนะครับคุณย่า"
"มันอาจจะเป็นกรรมมาแต่อดีต"
คุณย่าเช็ดน้ำตาให้ผม
"เข้าบ้านเถอะลูก ย่าเชื่อว่า ไม่มีใครทำอะไรน้องภูได้"
"ครับ"
"โค้ก เข้าบ้านลูก"
ไอ้โค้กที่ดูไม่เคยเศร้า มองผมแล้วก็น้ำตาซึม มันคงตกใจที่ผมร้องไห้หนักขนาดนี้
"พี่พีท นั่งก่อนพี่"เพื่อนๆน้องภูนั่งกันเต็มบ้าน ทุกคนมองหน้ากัน แต่ไม่มีใครพูดอะไร
ทุกคนดูเครียดและกังวลเป็นอย่างมาก ทุกคนคงมีความรู้สึกเดียวกันหมด
"ย่าว่ามันก็ดึกมากแล้วนะ ทุกคนไปนอนกันเถอะ นอนกันที่นี้ให้หมดเนี่ยแหละ"
"ใครจะไปนอนหลับคุณย่า โยชิจะบ้าตายอยู่แล้ว"
"ใจเย็นๆ ร้อนใจไปแล้วมันได้อะไรหืม ไปสวดมนต์นั่งสมาธิไป"
"คุณย่า โยชิทำไมได้หรอก"
"ทำไม่ได้ แล้วอะไรที่ทำได้ ไฟ ยิ่งใส่ฟืนมันก็ยิ่งร้อน"
"ไปๆอาบน้ำอาบท่ากันได้แล้วดึกแล้ว"
"ครับคุณย่า"
"พีท ไปลูกพาย่าขึ้นข้างบน โค้ก นอนนี่นะลูก"
"ครับคุณย่า"
ผมพาคุณย่าเข้าห้องนอน น้องๆก็แยกย้ายกันไปนอน นานแล้วที่ไม่ได้มารวมตัวกันที่นี่
ทุกครั้งที่รวมตัวจะมีเเต่เรื่องสนุกสนาน ผมไม่อยากให้การรวมตัวเป็นแบบนี้เลย
ตอนนี้น้องภูจะทำอะไรอยู่นะ ทำไมน้องไม่ติดต่อมาหาผมบ้างเลย ผมใจจะขาดอยู่แล้ว
"ไอ้พีทททททท มึงอาบน้ำอะไรนานจังว่ะ"
"เออ เสร็จแล้ว"
"ทำเอ็มวีอยู่หรือไงมึง ไอ้ห่า "
"เออๆโทษที ผ้าเช็ดตัวแขวนอยู่นะ ส่วนเสื้อผ้า ในตู้เลือกใส่เองนะกูนอนล่ะ"
"เออ นอนให้หลับล่ะ"
"จะพยายาม"

...........

"ที่นี่ไม่มีสัญญาณเลยอ่ะพี่ทอย"
"วันนี้มีพายุน่ะ คงไม่มีสัญญาณ"
"ที่บ้านคงเป็นห่วงมากแน่ๆ"
"เดี๋ยวยังไงพรุ่งนี้พี่จะ ไปส่งแต่เช้านะ พี่อยากไปขอโทษทุกๆคนด้วย"
"อย่าเลยพี่ พี่พีทไม่ปล่อยพี่แน่ เรื่องนี้น้องภูจัดการเองนะ"
"ไม่ จะโดนอะไรพี่ก็ยอม ขอให้พี่ได้รับผิดเถอะ"
"ถ้าพี่ยังอยากเป็นพี่ชายผม พี่เชื่อผมเถอะ เดี๋ยวผมจัดการเอง นะ ผมขอร้อง"
"จะดีหรอพี่"เดี๋ญวผมจัดการเอง พี่แค่ใช้ชีวิตให้ปรกติ ถือว่าผมขอ"
"ก็ได้"
"อีกอย่าง ผมอยากจะขอให้เรื่องนี้เป็นความลับระหว่างเราสองคน พี่อย่าไปบอกใครนะ"
"อืม"
"สัญญาก่อน"
"โอเค พี่สัญญา งั้นพี่ไม่กวนแล้ว ฝันดีนะ น้องภู"
"ครับ"

..........

"น้องภู ตื่นยังครับ"
"ตื่นแล้วครับ"
"เรือมาแล้ว เดี๋ยวไปทานข้าวเช้าแล้วกลับกันเลย"
"ครับ"
"พี่ขอโทษนะ ที่ทำแบบนี้"
"พี่ขอโทษผมเป็นรอบที่ล้านแล้วมั้งเนี่ย แค่พี่ไม่ทำอะไรผม ผมก็โอเคแล้วคนเราทำผิดกันได้"
"ยิ่งน้องภูทำดีกับพี่เท่าไร พี่ยิ่งดูเป็นคนเลวมากขึ้นเท่านั้น"
"คิดมากเป็นตาแก่ไปได้  ไปเถอะผมอยากกลับบ้านแล้ว"

ผมเดินทางมาถึงกรุงเทพ และพี่ทอยก็ขับรถมาส่ง
"ส่งผมตรงนี้ดีกว่า เดี๋ยวผมนั่งแท็กซี่เข้าบ้านเอง"
"จะดีหรอ"
"ดีที่สุด อย่าลืมสัญญาของเรานะพี่ ว่าเรื่องนี้จะเป็นความลับตลอดไป"
"อื้ม พี่สัญญา"
"แล้วเจอกันที่โรงพยาบาลนะครับ"
"ขอโทษอีกครั้งนะ"
"พอได้แล้ว ไม่รับคำขอโทษแล้ว"
"ครับ น้องชาย"

เอาไงดีกว่าเรา ลงจากรถก็ไปโบกแท็กซี่เข้าบ้านจะบอกทุกคนว่าไงดีว่ะเนี่ย
แล้ววันนี้รถไม่ติดเลย ไม่มีเวลาให้คนหล่อได้นั่งคิดเลยว่าจะเอาไง เมื่อคืนก็นอนคิดทั้งคืน
ถ้าบอกพี่พีทตามจริงรับรองเรื่องไม่จบแค่นี้แน่ พี่พีทเอาพี่ทอยตายแน่งานนี้ เห้ยยยยเอาไงดีหว่า
ระยะทางที่จะถึงบ้านก็ใกล้เข้ามาทุกที เอาไงดี เอาไงดี เอาไงดีไอ้หมาภู ตายแน่
"น้อง ๆ"
"คับ คับ"
"บ้านหลังไหน "
"อ้อ หลังในสุดครับ ซ้ายมือ"
"เป็นไรเปล่าน้อง นั่งเหม่อๆ"
"คิดอะไรเพลินไปหน่อยอ่ะพี่"
"สติจะช่วยเราเอง มีสติเดี๋ยวก็มีปัญญา"
"งั้นพี่จอดตรงนี้แหละ ผมขอซื้อชาเขียวเรียกสติหน่อย นี่ครับ ไม่ต้องทอนนะพี่"
"ครับ น้อง!!!!!!"
"ครับ"
"ดูรถด้วย"
"ขอบคุณครับ

ผมลงจากรถแท็กซี่ เดินไปที่ร้านกาแฟหน้าปากซอยเข้าบ้าน  เอาไงดีว่ะกู

"เอาหมอ ไม่เจอหลายวันเลย เอาไรดีครับ"
"ชาเขียวปั่น หวานๆเลย"
"หืม ปรกติกินไม่หวานนี่ ทำไมวันนี้หวานล่ะหมอ เอาหญ้าหวานนะ"
"อืม เอาหวานๆ เข้มๆ"
"หมอ เป็นไรป่ะเนี่ย ดูกังวลๆ"
"ไม่หรอก เครียดเรื่องคนไข้นิดหน่อย"
"หมอ ออกจากโรงพยาบาลแล้วก็เลิกเป็นหมอบ้างสิ"
"พยายามอยู่
"ฮ่าๆๆๆ"

ได้ชาเขียวมาก็เดินเข้าบ้าน มันเหมือนตัวเองลอยได้ยังไงก็ไม่รู้อ่ะ
เดินจนมาถึงหน้าบ้าน  ทุกคนคงยังไม่ตื่น ถ้าตื่น เราจะบอกว่าเราไปไหนมาดีว่ะ
งงๆ ไปหมดล่ะเนี่ย คุณพระคุณเจ้าประทานสติปัญญามาให้ข้าพเจ้าที่เถอะเจ้าค่ะ

"น้องภู!!!!!!!"

เสียงพี่พีทตะโกนลงมาจากบนระเบียงห้อง ผมเงยหน้าไปมอง แล้วยิ้มให้
แสงอาทิตย์แยงตา หลังจากนั้นทุกอย่างก็หยุดลงทันที

..........

เหมือนสวรรค์ส่งสิ่งที่ผมรอคอยมาให้ คืนทั้งคืนผมนอนไม่หลับเลย จนต้องลุกจากที่นอน
มาสูดอากาศยามเช้า แล้วเฝ้าคิดว่าจะทำอย่างไรต่อไปดี แล้วผมก็ได้ผมกับคำตอบนั้น
ผมตะโกนไปสุดเสียงด้วยความดีใจ น้องเงยหน้ามามองผมตามเสียงเรียก และส่งยิ้มน้อยๆให้ผม
ผมรีบว่งจากชั้นบนลงมาชั้นล่างแล้วไปที่หน้าบ้าน น้องกำลังจะล้มลง....
ผมเข้าไปรับน้องไว้แต่ไม่ทัน น้องลงไปกองกับพื้นแล้ว ใครทำอะไรน้อง ทำไมน้องถึงได้หมดสติไปแบบนี้

"ไอ้ภู น้องภู พี่ภู ภู ไอ้ภู น้องภูลูก น้องภูของย่า ไอ้ภู"

เสียงเรียกน้องภูดังมาจากด้านหลัง ทุกคนคงได้ยินเสียงเรียกของผม เลยตื่นมาดูกัน
คุณแม่รีบวิ่งร้องไห้มาจากบ้านเมื่อเห็นลูกชายตัวเอง คุณพ่อก็ตามาติดๆ ทุกคนเข้ากอดน้องไว้

"พาน้องเข้าบ้านลูก พีท" คุณย่าให้สติพวกเรา ผมอุ้มน้องเข้าบ้าน
"โยชิไปเอาผ้าชุบน้ำมาที" ผมสั่งไอ้โยชิที่เฝ้าเกาะแขนน้องภูไม่ห่าง
"ใครทำมันว่ะ" ไอ้อิคเริ่มโมโหและพยายามหาคำตอบนี้ ซึ่งผมเองก็อยากรู้
"พี่พีทนี่ยาดม" ขิงส่งยาดมให้
"น้อง น้องครับ ตื่นได้แล้วพี่ใจจะขาดแล้ว"

น้ำใสๆออกจากตาของลูกผู้ชายชื่อพีทอีกครั้ง เมื่อผมเรียกน้องแล้วน้องไม่ยอมตื่นมามองหน้าผม

"พี่ภู พี่ภูเป็นอะไร ฮือๆๆๆ พี่ภู ฮืออออออ" ไอ้โยชิ โวยวาย ทุกคนต่างร้องไห้ตาม
"ลูกแม่ ใครทำหนูลูก ใครทำ"

......

ผมได้สติ ค่อยๆลืมตา จากเสียงเรียกของใครสักคนเรียกให้ผมตื่น
ผ้าชุบน้ำเย็นๆทำให้ผมรู้สึกตื่นตัวขึ้น
"น้องภู"
"เห้ยพี่ภูลืมตาแล้ว "
"หนูลูก ได้ยินแม่ไหม"

ทุกคนต่างร้องเรียกผม ผมยิ้มให้บางๆ เมื่อกี้ซื้อชาเขียวนี่นา มาอยู่นี่ได้ไง

"ชาเขียวอ่ะ"

"โห้เอ้ยไอ้น้องบ้า มึงยังห่วงชาเขียวอีกหรอ" พี่บุ้งถาม
"ที่นี่ ที่ไหน มึงเป็นใคร"
"มึงอย่ามาแกล้งกู กูรู้ทันมึงหรอก" ไอ้ตี๋
"ชาเขียว ใช่ๆ กูชื่อชาเขียว แล้วพี่อ่ะใคร มากอดผมทำไม"
"น้องภูไม่เล่นแบบนี้นะลูก แม่ตีจริงๆนะ"
"แม่ แม่ใคร แม่ผมหรอ สวยจัง"
"เจ้าภู คนอื่นเขาตกใจหมด เลิกเล่นได้แล้ว พอ่ไม่โอเคนะเล่นแบบนี้"
"เดี๋ยวย่าจะหยิกให้"
"??????"
".............."
"ชาเขียว เรา ชื่อ ชาเขียว"


.................



มาช้าแต่มานะ
นี่คือคอนเซป

แห่

ขอบคุณทุกคนนะครับที่ยังรออ่านขอบคุณที่อ่านวนไปวนมา
ขอบคุณจริงๆครับ

รัก