14
วันของสงคราม
18 : 35 Skkk.เสร็จแล้วก็ลงมาได้เลย
กูรออยู่
*ส่งรูปภาพแล้ว*
นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันหลังจากที่ไม่ได้เจอหน้ากันมานานระหว่างผมกับพี่สงคราม ไม่รู้เหมือนกันว่าหลายวันมานี้พี่มันหายหัวไปไหน ไม่เสนอหน้ามาเหมือนปกติ เห็นจะมีอย่างเดียวที่เหมือนเดิม นั่นก็คือข้อความบอกฝันดีที่ส่งมาหาผมทุกคืน
ไม่รู้เหมือนกันจะส่งมาทำซากอะไร
พี่รหัสน้องรหัสคนอื่นก็ไม่เห็นมีใครเขาส่งกัน โดยเฉพาะพี่รหัสของออมสิน รายนี้ดูท่าจะเหม็นเบื่อน้องรหัสตัวเองแบบสุดๆ ก็ออมสินมันเล่นส่งข้อความหาพี่เขาเช้าเย็น พี่ครับกินข้าวยัง พี่ครับว่างมั้ย อะไรก็ไม่รู้เต็มไปหมด
เห็นมันบอกว่าจะจีบพี่เขาให้ได้ เพราะรู้สึกคุยแล้วถูกใจ ถูกชะตา อยากเอามาเป็นแม่ของลูก
มึงยังไม่รู้เลยว่าตัวจริงเขาเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย แต่มึงจะเอาเขามาเป็นแม่ของลูก เออ เจริญเถอะออมสิน
แต่ก็เหมือนจะมีแค่ออมสินนั่นแหละที่คิดแบบนั้น เพราะพี่รหัสมันแทบจะไม่มีอะไรที่แสดงออกถึงความอยากสานต่อความสัมพันธ์ครั้งนี้กับมันเลยสักนิด
ตอนตอบแชทพี่เขาก็ตอบมันมาแบบสามวันตอบที โธ่ น่าสงสารว่ะเพื่อนกู
NiceAdr
เรียบร้อยแล้ว
เดี๋ยวผมลงไป
*ส่งรูปภาพแล้ว*
เป็นไงพี่ ผมหล่อปะ
ผมส่งรูปตัวเองในชุดที่คิดว่าหล่อที่สุด...
ก็พี่มันบรีฟมาแบบนี้อะ บอกว่าขอชุดที่มันดูดีๆหน่อย เดี๋ยวพาไปเลี้ยงข้าว แค่ได้ยินคำว่าข้าว ผมก็ทำตามไม่มีอีดออกอะไร มันเป็นสิ่งที่ต้องยอมครับ เพื่อของอร่อยๆที่มันจะมาอยู่ในท้อง
รอก่อนนะอาหารลูกพ่อ พ่อกำลังจะไปหา~
Skkk.น่ารักดี
โคตรจะผิดประเด็นเลยพี่มึง กูถามถึงความหล่อ ไม่ได้ถามถึงความน่ารักเลยสักนิด คำว่าน่ารักสักคำก็ไม่มี ยังจะมาผิดประเด็นอีก
ผมก้มมองตัวเอง... มันน่ารักตรงไหนวะ เสื้อโอเว่อร์ไซส์สีขาว รองเท้าผ้าใบ กางเกงยีน
มันต้องเท่สิวะแบบนี้อะ มันจะน่ารักได้ยังไง วอนพี่มึงตอบกูที
NiceAdr
ผมว่าพี่ผิดประเด็น
ผมถามถึงความหล่อ
ไม่ได้ถามถึงความน่ารัก
Skkk.เรื่องของกู
รีบๆลงมาสักทีเถอะ
กูรอจนรากจะงอก
NiceAdr
จะไปเดี๋ยวนี้แหละจ้า
พิมพ์ตอบพี่สงครามมันเสร็จสรรพผมก็เก็บมือถือลงกระเป๋า ล็อกห้องให้เรียบร้อย ก้าวเท้าฉับๆลงไปข้างล่างหอ
ทันทีที่ลงมาถึงผมก็เห็นพี่สงครามมันก็ยืนหล่อๆล้วงกระเป๋ารอผมที่หน้าหออยู่ก่อนแล้ว
ชุดธรรมดาโคตร แต่หล่อเหี้ยๆเลยว่ะพี่
แต่ผมว่าเซ้นส์การแต่งตัวของตระกูลนี้มันต้องถ่ายทอดทางพันธุกรรมแน่ๆเลยอะ เพราะพี่มันมาธีมเดียวกับไอ้นอร์ธเลย แม่งแต่งคล้ายๆกันอะ ต่างกันแค่วันนี้พี่สงครามมันใส่เสื้อยืดสีขาว แต่กางเกงยีนกับรองเท้ายังคงคอนเซ็ปต์เดิม
อิจฉาว่ะ แต่งอะไรก็ดูดีไปหมด คนเบ้าหน้าแย่อย่างกูร้องไห้แล้วววววว
“นานฉิบหาย”มาถึงก็บ่นกูเลยจ้า
“แหม รอนิดรอหน่อยไม่ได้หรือไงล่ะพี่”
“อ้าวสรุป มึงชื่อนิดหน่อยเหรอ กูคิดว่าชื่อไนซ์มาตลอด”มุกเหี้ยอะไรของพี่เนี่ย...
“ผมต้องขำปะ”
“แล้วแต่มึงเลย จะขำก็ได้ไม่ขำก็ได้”
ประชดเก่ง ประดุจตัวเองเป็นนางเอกละครหลังข่าวเลยพี่มึง
“ถ้าไม่ขำพี่จะยกเลิกการเลี้ยงข้าวปะล่ะ”
“ยกเลิก”
แค่ได้ยินเท่านั้นแหละผมก็แค่นหัวเราะ“ฮ่าๆ ตลกจังเลยพี่ ผมขำจนท้องแข็งละ”
พี่สงครามมันหัวเราะนิดๆก่อนเอามือมาผลักหน้าผากผมเบาๆ“ปลอมสัดๆเลย แล้วนี่จะไปกันได้ยัง เสียเวลามาเยอะละ”
ผมโยกตัวกลับมายืนตรงแบบปกติหลังจากที่เพิ่งโอนเอนตามแรงผลักของพี่มันไป
“พี่จะพาผมไปเลี้ยงที่ไหนอะ”
“ก็ที่ร้านไง”
ว้าวซ่า กูได้ความรู้มากกว่าเดิมเยอะเลย ขอบคุณสำหรับคำตอบมากๆเลยครับ
“อย่ามาทำหน้าเหมือนหมาดิ กูแค่กวนตีนนิดหน่อยทำมาเป็น”เอ้า กูหน้าเหมือนหมาเฉยเลย...
“ไม่เหมือนเหอะ หน้าตาดีขนาดนี้”
“เอาอะไรมาดี”
“ขัดเก่งจังวะพี่”
พี่มันยักไหล่ก่อนหันหลังและเดินนำผมไปที่รถ แต่ขณะที่เดินตามพี่มันต้อยๆผมก็นึกอะไรออก มันคือสิ่งที่ผมสงสัยตั้งนานแล้วแต่ลืมถามพี่มัน
“พี่สง”
“ถ้าจะเรียกขนาดนี้เรียกชื่อเต็มกูเหอะ ขอร้อง”พี่สงครามมันหยุดเดินและหันกลับมามอง
“แหะ ผมมีเรื่องจะถามพี่”
“ว่ามา”
“พี่จะพาผมไปเลี้ยงเนื่องในโอกาสอะไร”
“...”
“…”
“โอกาสอะไรดีวะ...”
อ้าว นี่พี่มึงจะพาไปเลี้ยงแบบไม่มีเหตุผลเนี่ยนะ กูถามจริงงงงง
“เอาเป็นว่ากูอยากเลี้ยง”
“ได้เหรอพี่”
“งั้นก็... เลี้ยงสาย”
“เลี้ยงสายมันไม่ใช่ครั้งที่แล้วเหรอพี่”
“นั่นมันเลี้ยงข้าวเฉยๆ ไม่ใช่เลี้ยงสาย”
“อ๋อ แสดงว่าวันนี้มีคนมาเยอะใช่มั้ยพี่”
“ไม่อะ มีแค่มึงกับกู”
“เอ้า แล้วมันจะเป็นเลี้ยงสายได้ยังไง”
“โว๊ะ สงสัยอะไรเยอะแยะจังวะ มากเรื่องมากความนะมึงอะ”พี่มันหันมาขึ้นเสียงใส่ผมก่อนจะปล่อยให้ผมกลายเป็นอากาศธาตุและหนีขึ้นรถไป
เอ้า อะไรวะ ประจำเดือนมาปะเนี่ย อารมณ์ขึ้นๆลงๆเก่งเหลือเกิน
ผมรีบเดินตามพี่สงครามมันขึ้นรถไปโดยไม่รอให้พี่มันบ่น เดี๋ยวเขาจะสรรหาคำด่าต่างๆนานามาด่าผมอีก
กูรับมือไม่ไหว
ติ๊ง!ทันทีที่ขึ้นมานั่งบนรถ และกำลังจะคาดเข็มขัดนิรภัย เสียงแจ้งเตือนจากมือถือก็ดังขึ้นซะก่อน
Northมึงไม่อยู่ห้องเหรอวะ กูเคาะเรียกตั้งนาน
อ้าว มึงมาช้าไปแล้วเพื่อน เสือกอยากจะมาหากูที่ห้องตอนนี้อีก
NiceAdr
กูออกมาข้างนอกกับพี่สงครามอะ
มึงมีอะไรวะ
“คุยกับใครวะ”เป็นพี่สงครามที่ถามขึ้นหลังจากที่ผมพิมพ์ตอบกลับไอ้นอร์ธไป
“ไอ้นอร์ธไง...”
เดี๋ยวนะ... มันสองคนไม่ถูกกัน ครั้งที่แล้วผมก็ตอบแชทพี่สงครามเหมือนกับที่กำลังตอบไอ้นอร์ธอยู่ตอนนี้ แถมครั้งนี้พี่สงครามยังเป็นคนขับเหมือนที่ไอ้นอร์ธเคยเป็นครั้งที่แล้วอีกด้วย
เดจาวู!!!! โลกคู่ขนาน!!!
เหี้ยอะไรก็ได้สักอย่างหนึ่งอะ ถ้าให้เดา ต่อไปมันก็คงจะเป็น...
หมับ!ไอ้เหี้ยยยย จับมือกูแล้วๆ แถมปิดหน้าจอกูด้วยยยยย
“ไม่คุยได้มั้ยวะ”ไดอาล็อกเดิมเป๊ะ!“ตอนอยู่กับกู ไม่คุยกับมันได้มั้ย”
เออ อย่างน้อยๆมันก็ไม่ได้เหมือนกันทุกประโยคล่ะวะ
แต่ผมคิดว่าที่พี่สงครามมันขอมันดูเยอะไปอะ เผื่อไอ้นอร์ธมันมีเรื่องคอขาดบาดตายขึ้นมาจะทำยังไงอะ แบบโดนงูฉกตาไรงี้
เนี่ย แค่คิดก็น่าสงสารแล้วปะ ไม่ได้ๆ ยอมไม่ได้
“แล้วถ้ามันมีเรื่องสำคัญล่ะพี่”
“ไม่มีหรอก เชื่อกู”
“มันอาจจะมีก็ได้พี่ ใครจะไปรู้”
“ไม่มีหรอก ถ้ามีเรื่องสำคัญจริงๆ มันก็ต้องโทรมาแล้วดิ”
เออว่ะ... ถ้ามีมันต้องโทรมาแล้ว
“เอาเป็นว่ามือถือมึงกูเก็บให้ เดี๋ยวกูคืนตอนกินข้าวเสร็จแล้ว โอเคมั้ย”
มึงจะถามทำเหี้ยอะไรพี่ ในเมื่อมึงหยิบไปแล้ว!
“โอเคมั้ยไนซ์”
“ก็... ก็ได้พี่ แต่ถ้าไอ้นอร์ธมันโทรมาพี่ต้องรีบบอกผมเลยนะ ห้ามปิดเงียบ”
“เออ เดี๋ยวกูบอก”
“…”
พี่มันยิ้มแปลกๆอีกแล้ว... มันจะคิดร้ายกับไอ้นอร์ธปะเนี่ย
บ้าหน่า คงไม่มีอะไรหรอกมั้ง ผมคงจะแค่คิดมากไปเอง ชีวิตคนทั้งคน พี่สงครามมันคงไม่ยอมปล่อยให้ไอ้นอร์ธตายง่ายๆหรอก ถึงจะเหม็นหน้ากันแค่ไหนแต่ก็ต้องเห็นใจกันในฐานะเพื่อนมนุษย์บ้างแหละ ผมเชื่อแบบนั้น
☁
ไม่ยุติธรรม!
แม่ง มันไม่ยุติธรรมกับผมเลยสักนิด!
ผมนั่งมองพี่สงครามที่นั่งกดมือถือตัวเองยิกๆ แต่ไม่ยักคืนมือถือของผมมาให้ผม คนมันเหงามือนะเว้ยพี่!
“มองอะไรวะ”คงเป็นเพราะถูกผมจ้องหน้ามาพักใหญ่ พี่สงครามถึงได้รู้ตัวและเงยหน้าจากหน้าจอมือถือขึ้นมามองผม
เหอะ! ยัง ยังจะกล้าถามอีก
“ถามไม่ตอบ เป็นใบ้เหรอ”
“มือถือ”ผมแบมือไปตรงหน้า
“ห้ะ?”
“ผมขอมือถือคืน”
พี่มันดันมือผมกลับ“มึงจะเอาไปทำไม”
“ก็ทีพี่ยังเล่นได้เลย แล้วจะมาขอไม่ให้ผมเล่นมันตอนอยู่กับพี่ โคตรลำเอียงเลยนะแบบนี้”
“กูคุยเรื่องงานอยู่มั้ยล่ะ อะ ดู”ว่าแล้วมือถือก็ถูกยื่นมาตรงหน้าผม
เออ เรื่องงานจริงด้วย ละเอียดยิบเลย
พอดูเสร็จผมก็ดันมือพี่มันกลับไป พี่สงครามมันยิ้มก่อนจะเก็บมือถือลงกระเป๋า
“งอแงเป็นเด็กเลยนะมึง”แล้วฝ่ามือหนาก็ยื่นมาลูบหัวของผม
มึงทำเหมือนกูเป็นหมาเลยนะพี่!
ร้านที่พี่สงครามมันพามาในวันนี้ คือร้านที่ไม่ได้แพงมาก ราคาสามารถแตะต้องได้ แต่คิวน่ะยาวโคตร ผมเคยอ่านรีวิวของที่นี่อยู่สองสามครั้ง จำได้ว่าร้านนี้มันกำลังดังเอามากๆในตอนนี้ มีแต่คนบอกว่าอร่อยอย่างโน้น อร่อยอย่างนี้
พอคนโน้นคนนี้บอกว่าอร่อย สุดท้ายร้านมันก็ดังเปรี้ยงปร้าง จนคนมาต่อคิวเข้าร้านกันแบบไม่ขาดสาย
แอบงงเหมือนกันว่าพี่สงครามมันไปจองมาได้ยังไง
“พี่”
“ห้ะ?”
“ผมสงสัย”
“มึงเป็นเจ้าหนูจำไมหรือไงวะ ทำไมขี้สงสัยจัง”
“แก่อะพี่ รู้จักเจ้าหนูจำไมด้วย”ผมหัวเราะ
“มึงก็รู้จักไม่ใช่หรือไง แสดงว่ามึงก็แก่เหมือนกัน”
เออว่ะ จริงของมัน...
“ตกลงจะถามอะไรกู ว่ามา”
“พี่จองคิวร้านนี้ได้ยังไงอะ คนมันเยอะไม่ใช่เหรอ”
พี่สงครามมันยิ้ม กอดอกเก๊กหล่อก่อนจะพูด“โธ่ ระดับกู แค่นี้สบายมาก”
เออ มั่นหน้าเข้าไป...
“ทำไม มึงทำหน้าแบบนั้นมันหมายความว่ายังไง”
“เปล๊า”
“เสียงสูงไอ้สัด”
ผมหัวเราะ แต่ในหัวก็เริ่มครุ่นคิดอะไรได้บางอย่าง...
“พี่”
“อะไร”
“ผมถามจริงๆนะ พี่แอบไปโกงคิวใครเขามาปะเนี่ย มันไม่ดีนะพี่”
“ไอ้สัด มึงเห็นกูเป็นคนยังไงเนี่ย กูมันดูนิสัยเสียขนาดนั้นเลยเหรอ”
“ก็... ถ้าว่ากันตามตรงมันก็ใช่”
“…”
อีกแล้ว... กูพูดไม่คิดอีกแล้ว อ๊ากกกกกก ไอ้เหี้ยไนซ์ มึงพูดเหี้ยอะไรออกไปเนี่ย! ตายๆๆ ไม่ต้องกินมันแล้วข้าวน่ะ กินตีนแทนเลยแล้วกัน
“มึงแย่งบทกู”
หือ?
ผมขมวดคิ้วไม่เข้าใจ“แย่งบทอะไรของพี่?”
“มึงเป็นคนพูด มันก็ต้องเป็นกูสิที่หน้าเสีย ไม่ใช่ตัวมึงเอง แต่นี่พูดเสร็จก็เล่นทำหน้าหมานำหน้ากูไปก่อนแล้ว กูจะเอาอะไรแดกล่ะทีนี้”พูดจบพี่สงครามก็หัวเราะ
อะไรวะ ไม่โกรธกูหรอกเหรอ
“พี่ไม่โกรธผมเหรอ”
“เฮ้อ เอาเหี้ยอะไรไปโกรธ”
“…”
“ใครโกรธคนแบบมึงลงก็แย่แล้ว”
“…”
“ไอ้เด็กโง่ของกู”☁
21 : 24“ขอบคุณนะพี่”
ผมกล่าวขอบคุณพี่สงครามทันทีที่ก้าวขาลงจากรถ
หลังจากกินข้าวกันเสร็จ พี่สงครามก็ทำหน้าที่เป็นสารถีมาส่งผมที่หอเช่นเคย แถมยังซื้อขนมติดไม้ติดมือมาให้ผมด้วย
แต่ว่าตั้งแต่ตอนไป จนถึงตอนนี้ ผมก็ยังไม่รู้แน่ชัดว่า พี่มันพาผมไปเลี้ยงเนื่องในโอกาสอะไร...
เป็นการไปกินแบบงงๆ แถมกลับ ก็ยังกลับมาแบบงงๆ
แต่ช่างมันเถอะ แค่อิ่มท้องก็พอแล้ว
“ไว้เจอกันนะ”
“เออ เจอกัน”
“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ”
“เดี๋ยวไนซ์”ขณะที่ผมกำลังจะปิดประตูรถ พี่สงครามมันก็เรียกเอาไว้ก่อนจนผมต้องชะโงกหน้าเข้าไปในรถอีกครั้ง
“มีอะไรเหรอพี่?”
“มึงลืมของ”แล้วพี่สงครามมันก็หยิบบางสิ่งบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋าของตัวเองออกมา
มันเป็นของที่ผมลืมไปซะสนิท
มือถือของกูนั่นเอง!
“ลืมเลยอะ ขอบคุณนะพี่ เกือบไม่ได้เล่นเกมซะแล้ว”ผมยิ้ม รับเอามือถือของตัวเองมาก่อนจะปิดประตูรถอีกครั้ง พอเช็คตัวเองว่าทุกอย่างมันเรียบร้อยแล้ว ผมก็โบกมือลาให้พี่สงครามจากจุดที่ตัวเองยืนอยู่
ยังไม่ทันที่จะได้ไปไหนหรือทำอะไรมากกว่าการโบกมือ กระจกรถก็ถูกลดลง เผยให้เห็นใบหน้าของพี่สงครามอีกครั้ง
“ไนซ์”
“หือ?”
“กู... หิวน้ำว่ะ”
“…”
“ขอขึ้นไปกินน้ำบนห้องมึงได้ปะ”น้ำ?
เดี๋ยวนะ ผมจำได้ว่าบนรถพี่สงครามมันมีน้ำอยู่นะ เหมือนเห็นแค่แว๊บๆว่ามันอยู่เบาะหลัง
ผมเดินเข้าไปใกล้ตัวรถ ชะโงกหน้าเข้าไปมองที่เบาะหลัง
นั่นไง มีตั้งสองขวด
“พี่ก็มีน้ำไม่ใช่เหรอ”ผมชี้ไปที่ขวดน้ำ
พี่สงครามมันสะดุ้งนิดๆ ก่อนมองตามนิ้วผมไป“ก็มีไง”
“…”
“แต่... เขาไม่ให้กินน้ำที่วางไว้ในรถนานๆมึงไม่รู้เหรอ”
เหรอวะ...
“ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็นไรหรอก กูกลับไปกินที่ห้องตัวเองก็ได้”ประชดเก่ง! ผมว่าถ้ามันสั่งให้น้ำตาไหลได้ พี่สงครามมันก็คงจะทำไปแล้ว
“พี่อย่าพูดเหมือนผมเป็นคนไร้น้ำใจได้ปะ”
“…”
“ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย”
“มึงพูดแบบนี้แสดงว่ามึงจะยอมให้กูตามมึงขึ้นห้องใช่ปะ”
ตามขึ้นห้อง... ผมว่าพี่มันใช้คำพูดแปลกๆ แต่ก็เอาเถอะ ความหมายมันก็เหมือนๆกันนั่นแหละ
เพราะไม่ได้ติดอะไร ผมเลยพยักหน้าแทนคำตอบ
☁
ทันทีที่ถึงห้องผมก็จัดการเก็บของที่มันเกะกะขวางทางก่อนจะเดินไปหาน้ำให้พี่สงครามมันกิน พี่สงครามนั่งรอผมอยู่ที่โซฟากลางห้อง ผมไม่ปล่อยให้เขานั่งเหงานาน
ยกน้ำที่ตัวเองเพิ่งจะเอาออกมาจากตู้เย็นไปให้รุ่นพี่ตัวสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา
“นี่น้ำครับ”
“ขอบใจมาก”ว่าแล้วพี่สงครามมันก็รับขวดน้ำจากมือผมไป แต่ก็เอาไปวางไว้เฉยๆ ไม่ยักเปิดกิน
“พี่ไม่กินเหรอ ไหนบอกหิวน้ำ”
“เออว่ะ ลืมเลย”เหมือนโดนสะกิดต่อมความทรงจำ เพราะแค่ทัก พี่สงครามก็หยิบน้ำขึ้นมาดื่มในทันที
ผมไม่ได้สนใจอะไรมาก ทิ้งตัวลงนั่งข้างๆพี่สงครามพร้อมหยิบเอามือถือของตัวเองขึ้นมาเปิด...
“อ้าว ไม่ติด”
อะไรวะ ตอนนั้นแบตมันยังเหลือตั้งครึ่งหนึ่งเลยนะ แค่ไม่กี่ชั่วโมงแบตมันจะหมดเร็วขนาดนี้เลยเหรอ
ผมกดปุ่มค้างไว้ สุดท้ายหน้าจอมือถือก็สว่างจ้าขึ้นมาอีกครั้ง
แบตก็ไม่ได้หมด ทำไมเครื่องมันดับวะ
“พี่สงคราม”
“ห้ะ?”
“พี่ปิดเครื่องผมเหรอ”
พี่สงครามสะดุ้งนิดๆตอนผมทักไปแบบนั้น แต่สุดท้ายก็ปฏิเสธ“กูเปล่า”
“แล้วมันดับได้ยังไงวะ...”ประโยคนี้ผมหันมาบ่นอุบอิบกับมือถือเจ้าปัญหา
“แบตมึงเสื่อมหรือเปล่า”
“เหรอ...”ผมขมวดคิ้วก่อนมองหน้าพี่สงครามสลับกับมือถือ เออ คงอย่างนั้นแหละ มือถือของผมมันคงจะเอ๋อเอง นี่ก็ใช้มาหลายปีแล้วด้วย“คงงั้นแหละมั้ง”
ตื้อ ดึ่ง~
ตื้อ ดึ่ง~
ตื้อ ดึ่ง~
ตื้อ ดึ่ง~
ตื้อ ดึ่ง~มีใครตายปะเนี่ย ทำไมมันเด้งรัวขนาดนี้
ขณะที่ผมกำลังจะกดปิดเสียง ไอ้พวกการแจ้งเตือนพวกนั้นมันก็ยังคงเด้งมาไม่หยุดไม่หย่อน
ผมเลยไล่สายตาอ่านมันผ่าน แต่การแจ้งเตือนที่สะดุดตาผมมากที่สุดก็เห็นจะเป็นการแจ้งเตือนนี้...
North
ไม่ได้รับสาย (36)การแจ้งเตือนจากไอ้นอร์ธ...
#ทิศเหนือของผม
ใครที่งงนะคะ
เจ้าหนูจำไมที่กล่าวถึงก็คือ ตัวละครจากเรื่อง
อิคคิวซังค่ะ
น้องจะเป็นตัวละครที่ขี้สงสัยนิดๆ ไปหาดูกันด้าย
แง ป้าแก่แล้วปล่อยป้าไปปปป
อย่าลืมส่งฟีดแบ็คที่
#ทิศเหนือของผม นะคะ
รออ่านทู้กกกกกอัน
หัวข้อ: #ทิศเหนือของผม (เพิ่มเนื้อหาตอนที่ 26) ---18/06/2563 --- (อ่าน 21448 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก