☁
ใครก็ได้... แต่ทำไมต้องเป็นไอ้เหี้ยนี่ด้วย
ตามถามตามเสือกกับแมวอ้วนมันมาตั้งนาน บทจะรู้ก็โผล่มาให้เห็นตรงหน้าเลย
ผมนั่งมองหน้าลูกพี่ลูกน้องของตัวเองอย่างไม่สบอารมณ์นัก ไม่เข้าใจคนมีเป็นพันเป็นหมื่น ทำไมพี่รหัสไนซ์ต้องเป็นไอ้สงครามด้วย โลกแม่งกลมไม่ถูกเวลาเลย
“มึงเขี่ยตีนกูเหรอ”
“เปล่า”
ผมตอบเพราะรู้ตัวเองดี ลำพังก็ไม่ค่อยอยากจะสิงสุงกับมึงนักหรอก กูจะเขี่ยตีนมึงเพื่ออะไร
“แล้วเหี้ยอะไรมาโดนตีนกูล่ะ”
“กูจะไปรู้มึงมั้ย”
แม่ง... ถ้าเลือกที่จะหายไป ทำไมไม่ไปให้พ้นวะ จะกลับมาทำเหี้ยอะไร
“เนี่ย มันโดนอีกแล้ว มึงตอบกูมาดีกว่า”
“…”
“มึงเอาตีนมาเขี่ยตีนกูทำไม”
“กูบอกแล้วไงว่าไม่ได้เขี่ย!”
ชักจะหมดความอดทน มันจะอะไรนักหนา ตีนผมก็อยู่ของผมดีๆ ยังมาใส่ร้ายกันอีก
“ถ้ามึงไม่ได้เขี่ยแล้วมันจะมีอะไรมาโดนตีนกูได้ไง”สงครามมันว่า
“ตีนก็ตีนมึงกูจะไปรู้มั้ยล่ะ”
“มึงเขี่ยแน่ๆ”
“กูบอกว่าไม่ได้เขี่ยไง!”
“กูไม่เชื่อ!”
“พี่สงคราม ตีนกูเอง”แล้วตัวต้นเหตุอย่างซีอิ๊วก็ยอมรับ
“เห็นมั้ย กูบอกมึงแล้วว่ากูไม่ได้เขี่ย”
“ใครจะไปรู้ มึงเป็นเพื่อนกัน อาจจะปกป้องกันก็ได้”
แต่ดูเหมือนสงครามจะไม่เชื่อ นี่มันเรื่องเหี้ยอะไร เหมือนมันตั้งใจจะกวนประสาทผมอย่างนั้นแหละ
“มึงปกป้องกันแน่ๆ”
“โว้ยยยย อะไรของพี่วะ”
“มึงปกป้องไอ้นอร์ธ กูดูออก”
“ควาย”
“มึงว่าใครควาย”
“กูว่าไอ้อิ๊วมั้ง”
“กวนตีนไอ้เหี้ย”
“เรื่องของกู”
ใครก็ได้เอาไอ้สงครามออกไปที ไปไกลๆได้ยิ่งดี
☁
วันศุกร์งดเข้าเชียร์ ไอ้อิ๊วเลยชวนผมกับไอ้ไกด์ออกมาหาอะไรกินแถวมหา’ลัย ตามประสาสามหนุ่มสามหนุ่มโดยพึ่งบารมีรถของไอ้ไกด์ คนที่มีรถใช้เพียงคนเดียวของกลุ่ม และแน่นอนว่าทุกอย่างมันไม่ได้ราบรื่น เพราะอยู่ๆฝนก็เกิดตกลงมาจนงงกันทั้งคันรถ
“รถด้านซ้ายว่าง”ผมบอกไอ้ไกด์หลังจากเห็นว่าถนนฝั่งผมว่าง ไม่นานนักรถก็แล่นสู่ถนนใหญ่ก่อนชื่อของผมจะหลุดออกมาจากปากของคนขับ
“นอร์ธ กูถามอะไรอย่างดิ”
ผมหันไปเลิกคิ้วใส่“ถามอะไรวะ”
“ถามแบบไม่อ้อมเลยนะ”ผมกับมันสบตากันครู่หนึ่งก่อนไกด์จะหันไปสนใจถนนอีกครั้ง
“เออ ว่ามาดิ”
ยอมรับแหละว่าแอบหวั่นกับประโยคที่ถามแบบไม่อ้อมของมันเหมือนกัน แต่ต้องทำใจดีสู้เสือ บางทีมันอาจจะถามว่ากินอะไรดีก็ได้ อย่าเพิ่งมองในแง่ร้ายจนเกินไป
“มึงชอบไอ้ไนซ์เหรอ”
โอเค กูมองในแง่ร้ายเหมือนเดิมก็ได้
“ถามตรงไปมั้ย”
“ก็มึงอนุญาตแล้ว”
แต่นี่ก็ตรงไป...
“สรุปยังไง ชอบมั้ย”
ผมหันไปส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากซีอิ๊วที่นั่งอยู่ด้านหลัง
หลับไปแล้วไอ้เหี้ย! ไร้ประโยชน์สุดๆ กูโยนลงรถได้มั้ย เวลาที่กูต้องการมึงแบบนี้มึงจะหนีกูนอนมันก็ไม่ได้มั้ยอิ๊ว ตื่นขึ้นมาเดี๋ยวนี้!
“แค่ตอบว่าชอบหรือไม่ชอบ ทำไมคิดนานจังวะ”
อะ ไอ้นี่ก็โคนันอีกคนหนึ่งแล้ว ทำไมรอบตัวกูมีแต่คนสวมบทเป็นโคนันนักวะ
“เงียบนี่คืออะไร หรือว่าเกลียดมันจนหาคำมาอธิบายไม่ได้”
“ไม่ใช่แบบนั้น”
“แล้ว?”
มันหันมาเลิกคิ้วใส่ ผมใช้เวลาที่มีอยู่น้อยนิดไตร่ตรองให้ถ้วนถี่ ไอ้ไกด์มันก็ดูไม่ใช่คนปากมาก น่าจะเก็บความลับอยู่
บอกมันไปก็คงไม่เสียหายหรอกมั้ง...
“เออ”
“…”
“กูชอบไนซ์”
“ก็แค่เนี้ย”
“แล้วมึงถามทำไม”
“เปล่า กูก็แค่สงสัย สังเกตมาสักพักแล้ว”ไกด์มันว่าก่อนกลับไปสนใจถนนตามเดิม
“ขี้เสือกเหมือนกันหนิ”
“ไม่อย่างนั้นจะเป็นเพื่อนกับพวกมึงได้เหรอ”
เอ๊ะ ทำไมมันเหมือนจะเข้าตัววะ
“แล้วไนซ์รู้หรือเปล่า”
“คนอย่างมันน่ะเหรอจะรู้”
“เนอะ หน้าโง่ตั้งขนาดนั้น”
“อย่าว่าไนซ์”
“ทำไมทีมึงยังด่าได้เลย แรงกว่ากูอีก”
“กูว่าได้คนเดียว ไนซ์ของกู”
“มันไปเป็นของมึงตอนไหน”แรงไม่หยุด เบาได้ก็ดี เดี๋ยวแหกโค้งเอา“รู้ใช่มั้ยว่ามันไม่ได้โสดแบบนี้ไปตลอดอะ”
“รู้”
“จะทำอะไรก็รีบๆทำ ไม่อยากเห็นเพื่อนเป็นหมา”
“แรงไปมั้ย”
“เพื่อนกันมีอะไรก็ต้องพูดตรงๆดิ แล้วอีกอย่าง ญาติมึงที่ชื่อสมพงษ์อะ”
“สงคราม”
“เออ สงคราม”
เกือบดีแล้วสัดไกด์ มึงเกือบเท่แล้ว
“มึงรู้ใช่มั้ยว่ามันคิดยังไงกับไนซ์”
“รู้”
ผมรับรู้ทุกอย่าง แต่ไม่อยากพูดถึงมันสักเท่าไหร่
เพราะผมกลัว
“ไม่มีพี่รหัสคนไหนทำตัวติดน้องรหัสขนาดนี้หรอก”
... กลัวว่าสุดท้ายแล้วตัวเองจะไม่ใช่คนที่ถูกเลือก
“รู้อย่างนี้แล้วรออะไรอยู่วะ จีบเลยดิ”
“พยายามอยู่”
“แต่ก่อนจีบมึงต้องเลิกด่าก่อน”
“อย่าซ้ำเติมเพื่อนได้มั้ย ใจก็มีแค่นี้”
ไกด์มันหัวเราะก่อนส่ายหัว“อย่าเล่นแบบนี้เลย เดี๋ยวกูอ้วกเอา”
“สัด”
ปากก็ด่ามันนะ แต่หลังจากด่าไปได้สองวิผมก็หัวเราะต่อ อะไรมันดลใจให้เล่นบทตัวเล็กตัวน้อยแบบนั้นวะ
ไกด์ส่ายหน้าก่อนยกมือถือขึ้นมาเปิดดู
“เล่นมือถือตอนขับรถเดี๋ยวก็ตายห่ากันหมด”
“ปากเหรอที่พูดน่ะ”
“แรงนะ”
ไกด์หัวเราะในลำคอ“มึงไม่ต้องไปแดกกับพวกกูละ”
“อ้าว อะไรวะ แค่แซวนิดเดียวมึงทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอ”
“ไม่ใช่ อะ มึงเอาไปดู”
มันยื่นมือถือมาให้ หน้าจอแสดงสตอรี่อินสตาแกรมของใครบางคนที่ผมส่องอยู่ทุกวัน เมื่อสองนาทีที่แล้วไนซ์อัพภาพท้องฟ้าที่กำลังมืดครึ้มพร้อมอีโมจิแมวร้องไห้
ยังไม่กลับอีกเหรอวะ...
“ได้เวลาทำคะแนนของมึงแล้ว”
“ทำคะแนน ทำยังไงวะ”
“เนี่ย ไปด่าไนซ์โง่มาก มึงโง่เองเลยเห็นมั้ย”
สัด...
“ก็ไปส่งเขาที่หอสิ”
“จะไปยังไง กูยังพึ่งบารมีรถมึงอยู่เลย”
“ก็เอารถกูไปดิ”มันว่าก่อนจะดึงมือถือกลับ“พอถึงร้านมึงก็ทิ้งกูกับอิ๊วไว้ แล้วค่อยเอารถไปรับไนซ์”
“แล้วถ้าไนซ์กลับก่อนล่ะ”
“มึงก็โทรไปหรือทักแชทไปดักไว้ก่อนก็ได้ เรียกซีนพระเอกหน่อย”
“เออว่ะ”
“ทำไมแค่นี้คิดไม่ได้”
หลายดอกแล้วนะมึงวันนี้อะ แต่เอาเถอะ กูไม่โกรธ เพราะมึงคือผู้ชี้ทางสว่าง คนที่จะนำไปสู่หนทางของการตรัสรู้
กูรักมึง ไอ้ไกด์เพื่อนรัก!
“ถ้าไม่อยากเห็นเขาไปเป็นแฟนกับคนอื่นมึงต้องรีบทำให้มันชัดเจนนะนอร์ธ ยิ่งชัดเท่าไหร่ยิ่งดี”
“เออ กูจะพยายาม”
“ต้องแบบนี้ กล้าๆหน่อย จะมีเมียทั้งที”
แล้วไอ้ไกด์ก็ยกหมัดขึ้นมาต่อยแขนผมเบาๆราวกับให้กำลังใจ ผมยิ้มให้มันเล็กน้อย หยิบมือถือขึ้นมาเพื่อพิมพ์ข้อความหาใครบางคน
North
อยู่ไหน
ที่เคยบอกว่าเจอกันอีกครั้งเมื่อไหร่จะกล้ามากกว่านี้...
ผมว่ามันถึงเวลาแล้วล่ะ
#ทิศเหนือของผม
แง สารภาพผิดคับ ครั้งที่แล้วอัพไม่ครบ ทำหล่นหายไป 4 หน้า ;w;
มาอัพเพิ่มให้แล้วนะ ;---------;
หัวข้อ: #ทิศเหนือของผม (เพิ่มเนื้อหาตอนที่ 26) ---18/06/2563 --- (อ่าน 22021 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก