หัวข้อ: e<3 อยากเรียกเธอว่าบี๋ [femboy] -- Chap 23 END /6 sep

[คุณซี]

ยัยเพชรรรร น่ารักน่าบีบมาก ถ้าพี่ศิบอกความจริงแล้วหนูต้องห้ามงอนพี่เขานานนะ!!!

[❣☾月亮☽❣]

มีความแมวน้อยแง้วๆใส่กัน น้วยมาก

[ofious]

Chapter 9





วันนี้เข้าคลาสเรียนแต่เช้า สาวๆ ในห้องกรี๊ดกร๊าดอะไรกันก็ไม่รู้ ไทม์ไปเสนอหน้ามาจนทราบเรื่องว่ามีลิปสติกคอลเลคชั่นใหม่ออกมาสีสวยมาก พวกเขาเป็นหนุ่มรักศิลปะอยู่แล้ว จึงพยักหน้าเห็นดีเห็นงามกับเฉดสีที่สาวๆ ชื่นชมไม่ได้ไปขัดอะไรมาก จะมีแต่เพชรที่ดูสนใจมากหน่อยถึงขั้นขยับที่นั่งไปหาไอติม



"เลิกเรียนแล้วจะไปซื้อกันหรอ"



"อือ" เพื่อสาวพยักหน้าแล้วยื่นหน้าจอมือถือมาให้ช่วยเลือกสี



"สีชมพูกับส้มน่าจะเหมาะกับพี่ศิ" เพชรตอบ ไอติมแทบเบิ้ดกะโหลก



"ให้ช่วยเลือกของกูโว้ย" นักศึกษาสาวถึงกับต้องหยาบคายใส่ เพชรหัวเราะลั่น



"ไอติมทาสีอะไรก็สวยจ้ะ"



"พูดไม่จริงฉันดูออก"



"เดี๋ยวไปด้วย อยากซื้อของให้พี่ศิบ้าง"



"แกน่ารักดีนะเพชร ซื้อเครื่องสำอางค์ให้แฟน"



"ก็...ซื้อของที่เค้าใช้ไง เห็นที่โต๊ะแต่งหน้าเขามีลิปหลายแท่งน่าจะชอบ"



"แล้วมึงชอบให้พี่เค้าทาแท่งไหนสุด"



"แท่งที่รสออกมิ้นท์ๆ หน่อย อร่อยดี"



"เนี่ยมึงร้ายอะเพชร"



"มึงถามกูก็ตอบผิดไรอะ"



"กูถามถึงสี ไม่ใช่รสชาติมั้ย นิสัย"



"ตากูอาจจะแยกสีลิปไม่ออก แต่ลิ้นกูอะรู้เลยว่าพี่ศิใช่แท่งไหน"



"แล้วเดี๋ยวตอนไปซื้อลิป มึงจะขอเลียเทสเตอร์อย่างงี้หรอ สกปรก! "



สองคนเลิกเถียงกันเมื่ออาจารย์เข้าสอน และเมื่อหมดเวลาเพชร ดนัย ไทม์ ก็ยกโขยงไปห้างสรรพสินค้าที่สยาม พร้อมกับสาวๆ ในภาค พวกเขาสนิทกันหมด เลยมักจะไปไหนไปกันแบบนี้บ่อยๆ



พวกผู้ชายก็เดินตามสาวๆ ต้อยๆ ไปช่วยดูสีิลิปให้พวกนางด้วย สาเหตุที่ไปดูได้ไม่เบื่อ เพราะสาวๆ มักจะมาช่วยแต่งหน้าทำผมให้เวลาต้องทำงานถ่ายแฟชั่น หรือถ่ายหนังส่งอาจารย์ อานิสงค์ก็จากเครื่องสำอางค์ที่พวกนางชอบชอปปิ้งนี่แหละ



"สีแดงลูกพลัมแบบนี้ก็ดีนะ คลาสหน้านางแบบกูว่าจะมาโทนสีนี้" ไทม์กระซิบบอกไอติม เลยโดนฟาดมาหนึ่งที



"จ่ายเองเลยไทม์ อย่ามาหลอกเราซื้อ"



ฝ่ายเพชรฉีกตัวมาคุยกับพนักงาน เพราะตั้งใจซื้อแบบจริงจัง แค่คิดว่าริมฝีปากจะเป็นสีเหล่านี้ แล้วเขาจะจูบพี่จนลิปเลอะเทอะ หรือไม่สีพวกนี้อาจจะเลอะแก้มเลอะคอเขาแล้วก็อดจะยิ้มกรุ้มกริ่มออกมาจนพนักงานสาวเขินไปด้วยไม่ได้



"สีไหนอร่อยบ้างครับ"



แล้วดูถามพนักงานถึงกับต้องกระแอม



"ลิปเรามีกลิ่นอ่อนๆ ทุกอันค่ะ เป็นสไตล์ผลไม้หน่อย"



เพชรพยักหน้า แล้วก็เลือกโทนสีส้มหนึ่งแท่ง โทนสีชมพูกุหลาบหนึ่งแท่ง



"ดูอย่างอื่นเพิ่มมั้ยคะ"



"สาวๆ เค้าฮิตอะไรกันครับช่วงนี้"



"มีพาเลทอายแชโดว์มาใหม่ค่ะ เข้าเซ็ตกับลิปได้เลย"



พี่ศิก็ชอบทาเปลือกตา เพชรชอบมองเวลามันมีกลิตเตอร์วิ้งค์ๆ รับตลับมาจากพนักงาน เปิดดูสีแล้วเป็นโทนที่พี่ใช้ แต่พี่ยังไม่มีตลับนี้ก็พยักหน้าซื้อด้วย



"ห่อของขวัญมั้ยคะ" เธอคิดว่านักศึกษาตรงหน้าคงมาซื้อในโอกาสสำคัญ แต่เพชรกลับส่ายหน้า



"ไม่เป็นไรครับ ผมซื้อฝากปกติ ไม่ได้มีอีเว้นท์พิเศษอะไร"



ถามว่า...พนักงานริษยาคนรับมั้ย ตอบเลยว่ามาก ทำไมแฟนดีเบอร์นี้!!



เพชรซื้อเสร็จ แต่สาวๆ น่าจะยังอีกยาว ก็เดินเข้าไปรวมกลุ่มช่วยออกความคิดเห็นเป็นที่สนุกสนานไม่ได้เบื่ออะไร





หลังจากได้ของกันคนล่ะชิ้นสองชิ้น เด็กภาพฟิล์มก็ยกพวกไปถล่มร้านไก่ทอดเกาหลี จากนั้นก็แยกย้ายบางส่นกลับบ้าน บางส่วนก็ไปดูหนังอินดี้ที่ฉายโรงภาพยนตร์เครือ A-Pex ฝั่งตรงข้ามห้างสรรพสินค้า



"เฮ้ย อยากได้ผ้าอนามัยลายหมีโคอาล่าด้วยอะ" ไอติมพูดออกมากลางวง อย่างไม่อายหนุ่มๆ เพราะเห็นว่ามันเป็นเรื่องสามัญปกติ



"ผ้าอนามัยลายหมี? " ไทม์ทวนเพราะไม่เคยได้ยิน



"อื้อ...เห็นลายน่ารักๆ แล้วการมีประจำเดือนคงทรมานน้อยลงหน่อย"



หนุ่มๆ พยักหน้าเห็นด้วย



"ประจำเดือนมันมากันทุกเดือนป่ะ" เพชรถาม



"ทุกเดือนดิ แต่บางคนก็มาไม่ตรงเวลา หรือเครียดๆ เดือนนั้นก็จะไม่มานะ" กิ๊บช่วยอธิบาย



"เพชร!! อย่าบอกนะว่าพี่ศิประจำเดือนไม่มา มึงป้องกันปะเนี่ย" ไอติมฟาดเพื่อนเข้าไปเต็มแรง เพชรกระโดดโหยง



"ป้องกันทำไมล่ะ"



เอ้า... ดูมันพูด กิ๊บเตรียมกระโดดถีบซ้ำให้กับพวกผู้ชายไร้ความรับผิดชอบ



"ใจเย็นสาวๆ กูกับพี่เค้ายังใสๆ นอนจับมือ" เพชรรีบอธิบายวุ่นวาย



"แล้วมึงไม่พูดมาในประโยคเดียววะ" ไอติมยังหัวร้อน



"กูแค่คิดว่าตั้งแต่คบกันพี่ศิยังไม่เกรี้ยวกราดเหมือนเวลาพวกแกมีประจำเดือนเลย ไม่บ่นปวดท้องเหมือนบางคนด้วย"



ไทม์ ดนัย กิ๊บ ไอติมพยักหน้า



"พี่เค้าเขินมั้ง มึงซื้อโคอาล่าไปฝากดิ มันน่ารักมากฉันอ่านรีวิวมา"



"จะดีหรือวะ ดูทะลึ่งป่ะ"



"ทะลึ่งอะไรล่ะ พ่อเราไปซื้อให้แม่บ่อยเหอะ ของมันต้องใช้ซื้อไปยังไงก็ไม่โดนปาทิ้ง"



"อะๆ ไปดูด้วยก็ได้" เพชรยอมเดินตามสาวๆ ไป และดนัยกับไทม์ก็มาด้วย รู้สึกตื่นเต้นเหมือนได้เรียนรู้นวัตกรรมใหม่ของโลกเลยทีเดียว



สรุปคือได้กันมาคนล่ะห่อ ดนัยซื้อฝากแม่ ไทม์ซื้อฝากน้องสาวที่กรี๊ดดังพอกันเนื่องจากตามหามานาน เพชรซื้อให้พี่ศิ และสาวๆ ซื้อมาทดลองใช้



จบพิธีกรรมที่สยามสแควร์แล้วเพชรก็ตรงกลับไปร้านกาแฟที่พี่ศิส่งโลเคชั่นมาให้ว่าจะไปนั่งทำงาน เขาไม่ลืมแวะซื้อการ์ตูนญี่ปุ่นติดมือไปด้วย





เมื่อมาถึงร้านเพชรก็หาศศิเจออย่างรวดเร็ว เนื่องจากวันธรรมดาคนไม่มาก



"ซื้ออะไรมาเยอะแยะคะ" ศศิทัก



"วันนี้พวกไอติมไปซื้อลิปออกใหม่ เพชรเลยซื้อมาฝากพี่ศิด้วย" น้องยื่นถุงเล็กให้ก่อน ศศิไม่คิดว่าจะเจอมุมน่ารักของเด็กผู้ชาย แล้วยิ่งเปิดถุงดูเป็นสีถูกใจอีก



"เจ้าแฟนน่ารักจังเลย ขอบคุณนะคะ"



"ผมกินลิปพี่บ่อย เกรงใจหนะ" เจ้าแฟนที่ว่ากระซิบเบาๆ เพื่อให้ได้ยินกันสองคน ศศิเข้าใจความหมายแล้วก็แก้มร้อน ยกมือทำท่าจะฟาดให้



เพชรโยกตัวหลบหัวเราะร่วนที่ทำให้คนสวยเขินได้



"แล้วนี่ เห็นสาวๆ กรี๊ดกร๊าดเลยซื้อมาฝากด้วยครับ"



ศศิรับถุงจากซุปเปอร์มาเก็ตมาเปิดดู แล้วก็หน้าซีด รีบปิดแล้วเหลือบตามองเพชร เธอลืมเรื่องนี้ไปเสียสนิท แล้วคอบกันมาสองเดือนแล้วเธอยังไม่เคยมีประจำเดือนเลย หรือเพชรจะสงสัย ในขณะที่หัวใจเต้นรัวน้องก็เลิกคิ้ว



"พี่ศิไม่ตื่นเต้นหรอ มันออกใหม่ แล้วก็น่ารักมากๆ เลยพวกไอติมบอก เพชรเลยซื้อมาให้พี่ด้วย"



"อ่า...เดี๋ยวต้องลองแกะดูข้างในค่ะว่าจะตื่นเต้นมั้ย" ศิพยายามไม่แสดงพิรุธ

"ถ้าวันนั้นของเดือนมาถึง พี่บอกเพชรนะ เพื่อนๆ จะชอบหงุดหงิด หรือไม่ก็ร้องไห้ง่ายกัน เพชรอยากอยู่ใกล้ๆ พี่ศิ คอยโอ๋พี่ศินะ" น้องบอกด้วยความจริงใจจนศิอดรู้สึกผิดไม่ได้



"เพชร..."



"ครับ"



บอก...ไปเลยมันจะดีมั้ยนะ



"เอ่อ..."



เสียงโทรศัพท์จากไทม์เรียกเข้าพอดี



"เพชรรับก่อนก็ได้ค่ะ"



น้องยิ้มรับแล้วก็คุยกับไทม์นานเลย เพราะเป็นเรื่องการถ่าย TVC ที่เป็นงานกลุ่มวิชาเลือก ไทม์มีไอเดียพอดีเลยโทรมาปรึกษา



พอน้องคุยจบศศิก็หมดความกล้าที่จะบอกแล้ว

เพชรเดินไปส่ังโกโก้เย็นมาดื่ม พร้อมนั่งอ่านการ์ตูนรอพี่ทำงาน



"รอพี่ ไม่เบื่อหรอ" ศศิถามเมื่อผ่านไปสักพัก เห็นน้องที่หน้านิ่วคิ้วขมวดก็อดกังวลไม่ได้



"เฝ้าแฟนไม่เบื่อหรอก แล้วเพชรก็อ่านการ์ตูนนี่ไง" เด็กหนุ่มโชว์ ศศิพยักหน้า แล้วก็ลอบถอนใจ หันไปตั้งสมาธิกับการแปลงานต่อ แต่...มันไม่ขยับไปไหนเลย เพราะใจยังวนเวียนอยู่ที่คำว่าบอกไม่บอก รับได้ไม่ได้ สงสัยวันพรุ่งนี้เธอต้องนัดคุยกับคนหัวอกเดียวกันสักหน่อยแล้ว





วันรุ่งขึ้น หลังจากเพชรไปมหาวิทยาลัยแล้ว ศศิก็แต่งตัวมาเจอวิทยา หรือปัจจุบันคือวิชชี่ที่ร้านอาหารโปรดของพวกเขา



"ยังไงคะกระเทย"



ศศิทำหน้าจะดุ



"แฟนเด็กมึงไม่อยู่ค่ะ ไม่ต้องแอ๊บ"



"วิชก็รู้ว่าเรากังวลเรื่องนี้ยังจะย้ำอีก"



"มึง กูพูดจริงๆ นะเว้ย บอกเหอะ แล้วถ้าเค้าไม่ใช่ของเราก็ปล่อยไป ที่ผ่านมาอะกับคนที่กูคุยก็คือบอกไปตั้งแต่แรกทุกคนว่ากูเป็นกระเทยหน้า มีเค่อนะ แล้วถ้าเค้าเจอผู้หญิงที่คิดว่าใช่กว่ากู กูก็ให้เค้าไปนะ ขอแค่บอกกัน"



"วิชไม่เสียใจหรอ"



"เสียใจก็ส่วนหนึ่ง แต่ก็ต้องยอมรับด้วย ว่าพวกเรามีคำสาปติดตัว"



ศศิถอนหายใจยาว หน้าเศร้าเป็นที่สุด



"เราไม่อยากเลิกกับเพชร"



"ก็ไม่ได้จะต้องเลิกหนิ ถ้าน้องรักแก น้องต้องทำความเข้าใจ"



"เพชรดีมาก ดีมากๆ "



"ค่ะ หลงเหลือเกิน" วิชส่งเสียงทิ้งหนักๆ



"เราจะไปทำจิ๋ม"



"มึง ทำไม่ทำสุดท้ายมึงก็หนีไม่พ้นคำว่ากระเทย ที่แปลงมาจากการเป็นผู้ชาย น้องมันจะรับได้หรือไม่ได้ไม่ใช่ที่เค่อหรือจิ๊มิมึง มันอยู่ที่ตัวตนของเมิงต่างหาก"



"วิชฮาร์ดคอกับเราจัง"



"เราพูดถึงความเป็นจริง เราเป็นห่วงแกนะศิ แกเป็นคนสวย นิสัยก็น่ารัก ถ้าคนนี้มันใช่เขาก็จะคู่แก แต่ถ้าไม่ใช่ก็อย่าเสียเวลาที่จะเจอคนใหม่ หาโอกาสเหมาะๆ แล้วบอกน้องมันไปซะ ยิ่งโกหกนาน ยิ่งจะไม่ดีต่อความสัมพันธ์เปล่าๆ "



"มันมีวิธีไหนที่เพชรจะไม่โกรธเรามั้ย"



วิชชี่ใจเย็นฟัง กุมมือศิเพื่อให้กำลังใจ ดูก็รู้ว่าเพื่อนเธอจริงจังกับความสัมพันธ์ครั้งนี้มาก แต่...ใจมนุษย์ยากแท้หยั่งถึง เพชรเองก็ไม่เคยมีประวัติชอบพอเพศสภาพอื่นๆ นอกจากผู้หญิงมาก่อนเสียด้วย แล้วก็ปักใจถึงขั้นซื้อผ้าอนามัยมาให้เพื่อนเธอใช้ ย่อมปักใจไปร้อยเปอร์เซ็นต์แล้วว่าศศิคือนางสาว



"ไปไหว้สิ่งศักสิทธิ์มั้ย เผื่อจะสบายใจขึ้นหน่อย" วิชชี่เสนอแนวทาง ศศิก็พยักหน้าเป็นเด็กๆ เลย เหมือนกับความกังวลที่โถมทับนั้น เป็นดั่งสายน้ำวนที่พัดพาร่างไปไกล หากเจออะไรที่พอจะจับยึดไว้ได้ ศศิก็ไม่ลังเลเลยที่จะคว้า



"งั้นไปไหว้พระกัน แล้วแกก็ทำใจให้สบาย หาจังหวะดีๆ บอกน้องซะ"



"ขอบคุณแกมานะวิช"



"เรียกกูว่าวิชชี่เต็มๆ เถอะ ถ้าเห็นแก่ความดีของกู"



"แล้วแฟนฝรั่งของแกเป็นไงบ้าง"



"ดีนะ แม้จะอยู่ไกลกัน ได้เจอกันนานๆ ที แต่ก็รู้เลยว่าระยะทางทำให้ความรักระหว่างเรายิ่งสตรอง"



"ดีเนอะ ที่เค้าเข้าใจ"



"ก็บอกแล้วความรักมันอยู่ที่ตัวตน ไม่ใช่แค่เครื่องเพศ หรือคำนำหน้านาย นาง นางสาว อยู่ที่ว่าต้องการอะไรจากความรักเท่านั้นเอง"



"อื้อ...สบายใจขึ้นแล้วล่ะ"



"งั้นกินค่ะชะนี"



"วิชชี่ร้ายอะ" ศศิยู่ปาก ท่าทางน่ารักจนโดนเพื่อนบีบแก้ม แล้วก็ลงมือทานของอร่อยกัน





TBC



พี่ศิเลิ่กลั่กหมดแล้วเจ้าเพชรรรร ตื่นเต้นขึ้นเรื่อยๆ อี๊ดอ๊าด เมื่อไหรหนอ เมื่อไหร่น้องจะรู้ ความจริงมีเพียงหนุ่งเดียวเท่านั้น!!!

อย่าลืมกด 99 ช่วยให้พี่ศิแคล้วคลาดด้วยนะคะ

และฝาก  #อยากเรียกเธอว่าบี๋

[theindiez]

มากด 99 เป็นกำลังใจให้พี่ศินะคะ

[miikii]

เข้าใจว่ามันยากแต่ก็อยากให้พี่รีบบอกน้าาาา 

[B52]

 

[Majariga]

เนี่ยๆๆ อ่านไปก็ใจหวิวไป กลัวเพชรรู้แล้วน้องจะรีแอคชั่นทำร้ายจิตใจพี่ศิ

[ืniyataan]

เอาใจช่วยพี่ศิ

[Snowermyhae]

ตื่นเต้นมากกก กลัวน้องจะแอบสงสัย แต่ความจริงไม่เลย คนเด๋อ พี่ก็เลิ่กลั่กไปเถอะ ลุ้นว่าจะบอกตอนไหนค่ะ ชอบทุกฉากที่น้องแอบมองดูมดูมคนพี่ ตลก 555555555555555

[คุณซี]

เอาใจช่วยคูมพี่นะคะ ส่วนน้องเพชรก็คือฟ้ามโกรธ ห้ามงอนพี่ ห้ามทำพี่เสียน้ำตา!!!

[ofious]

Chapter 10



"อะมาอีกแล้ว โจทย์ยาก...ตีมแฟนตาซี และเป็นโปรดักต์สำหรับเด็ก" ไทม์ยกมือพาดบ่าเพื่อนสนิททั้งสองคนทันทีที่ออกจากห้อง



"น่าจะสู้กันมันส์เลยวีคหน้า ได้ยินพวกสาวๆ จะเช่าม้าเข้าป่ากันเลยนะเว้ยแบบป่าเวทย์มนต์"



"เซนทอร์ ยูนิคอร์น อะไรงี้หรอ" ไทม์หันมาคุยกับดนัย



"กูถ่ายใต้น้ำดีกว่า นางเงือกพริ้วๆ " ดนัยพูดถึงงานตัวเอง "ขายยาสีฟัน พ่นฟองบุ๋งๆ "



"งานยากไปอีก ลำบากพวกกูมั้ยคิดซิคิด" ไทม์บ่น แต่เขาเองก็ยังคิดไม่ออกว่าตัวเองจะถ่ายอะไรดี



"มึงอะเพชร คิดออกยัง"



"กูเคยเห็น Reference อารมณ์แบบดูป่าๆ หน่อย แล้วก็มีนางไม้ตั้งท้อง นอนแช่ในอ่างน้ำ ลอยดอกไม้เยอะๆ ฟุ้งๆ แล้วจริงๆ คือ โปรโมทโรงพยาบาลเด็กแบบอยู่ไกลแค่ไหนก็ต้องมาคลอดที่นี้ เป็นไงบรรเจิดมั้ย"



"ไหนดมกาวไปกี่กระปุก ทำไมมึงถึงไปไกลได้ขนาดนั้นวะ



"กู..." เพชรยิ้มกริ่ม "อยากเห็นพี่ศิตัวกลมๆ กูอยากเห็นเค้าท้อง"



"เหี้ย! ใจมึงกามมากเพชร" ดนัยแทบตบหัวเพื่อน



"กามบ้าอะไรล่ะ ใจอบอุ่นมั้ย คุณแม่ตัวป้อมๆ กับลูกสาวอ้อแอ้ๆ น่ารักกกก"



"แล้วใครเป็นพ่อ" ไทม์ชง



"กูสิ"



"เป็นเอามาก" ไทม์ว่า



"ถ้าพี่เค้าผ่านชุดแต่งงานมึงมาได้ แค่ถ่ายกับท้องปลอมก็ไม่ยากแล้วป่ะ"



ดนัยยื่นโทรศัพท์ที่เปิด Pinterest มาให้ดู " Ref นี้ป่ะที่มึงว่า"



"เออ อันนี้แหละ ทั้งสวยทั้งอบอุ่น แบบกูว่าเหมาะกับพี่ศิมากๆ แต่งโทนขาวๆ นัวๆ หน่อยโคตรจะมีเสน่ห์ อยากเป็นพ่อของลูกพี่เค้าจัง"



อีกสองคนพยักหน้า คิดภาพตามก็คงสวยแหละ แต่สักพักก็ส่ายหน้าเพราะประโยคสุดท้าย



"ลองโยน Ref ที่ตัวเองจะถ่ายเข้ากลุ่มในไลน์แล้วกัน เผื่อจัดวันถ่ายด้วยกันได้ หรือเผื่อต้องไปหาโลเคชั่นที่ไหนถ่ายจะได้หารกัน" ดนัยกลับมาเป็นการเป็นงานอีกรอบ



"แยกย้ายนะ กูมีนัด" เพชรโบกมือลา



"ตัวติดกันจังวะ"



เพชรยักคิ้ว ใครจะไม่อยากอยู่ข้างคนตัวหอมตัวนิ่ม นี่ใจเขาก็บินไปถึงร้านกาแฟเรียบร้อยแล้วนะ ติดที่ขามันเร็วไม่เท่าใจเท่านั้น พอหลุดออกมาจากกลุ่มเพื่อนได้ก็เร่งฝีเท้าทันที พี่ศิไลน์มาบอกว่างานเสร็จแล้วด้วย เดี๋ยวพวกเขาคงไปเดินซื้อของสดที่ซุปเปอร์มาเก็ตกัน เพราะพี่ศิจะเข้าครัวทำมื้อเย็นให้กิน ช่างเป็นแฟนสาวในอุดมคติเสียจริง



คิดอะไรเพลินๆ เท้าก็มาหยุดที่หน้าประตูร้านเรียบร้อย เดินเข้าไปเห็นคนสวยเขานั่งอยู่ริมหน้าต่างพอดี แสงแดดยามบ่ายสาดกระทบเข้ามาอ่อนๆ ยิ่งขับให้ความงามบนใบหน้านั่นเปล่งประกาย พอหันมาสบตากันพี่เขาก็ยกยิ้มหวานเอียงคอให้ เพชรเผลอยิ้มตาม เขาตกหลุมรักพี่ศิบ่อยไปหมดเลย



"เหนื่อยมั้ยเนี่ย วิ่งมาหรือคะ เหงื่อเต็มหน้าเลย" ศศิถามเสียงห่วงใย แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ามาซับรอบกรอบหน้าให้เพชร เล่นเอาหนุ่มๆ แถวนั้นส่งรังสีอิจฉามาปะทะจนรู้สึกได้



"ก็อยากเจอแฟนไวไวไง เพชรเลยต้องวิ่งมา"



"ช้าสักห้านาทีสิบนาทีพี่ศิก็รอได้ค่ะ ไม่เห็นต้องวิ่งให้เหนื่อยเลย"



ดู...ดูความน่ารักของคุณเขา เพชรยังคงมีรอยยิ้มประดับมุมปาก ไม่ตอบโต้อะไรหรอก แต่หันไปหยิบกระเป๋าคอมพิวเตอร์ของคนสวยมาถือไว้ให้แทน



"ไปกันเลยมั้ยครับ"



ศศิพยักหน้า สะพายกระเป๋าพกพาใบจิ๋ว แล้วก็วางมือบนฝ่ามือคนน้อง เดินตามกันออกไปยังลานจอดรถ ขึ้นเจ้าเต่าน้อยสีฟ้ามาได้ แก้มขาวก็โดนจู่โจม จากนั้นลิปสติกรสผลไม้ก็ต้องเติมใหม่เพราะมีคนเกเรจัดการมันเสียจนอ่อนจาง



"ปากเพชรสีสวยเลย" ดูกระจกเอง ชมตัวเองก็ได้ ศศิหมั่นไส้นัก กอดเก่ง หอมเก่ง จูบเก่งที่สุดล่ะคนนี้ ส่วนตัวเธอเอง...ก็ใจเต้นแรงเก่งไม่แพ้กัน



"วันนี้จะได้กินมื้อเย็นอะไรมั่งน้อ" แล้วดูนั่นเฉไฉเก่งเป็นที่หนึ่ง ศศิย่นจมูกใส่คนที่หมุนพวงมาลัย พาพาหนะออกจากที่จอด มือข้างนึงของเพชรส่งมาควานหามือของเธอไปจับเสียด้วย ความอบอุ่นที่ถ่ายทอดมาผ่านฝ่ามือที่กระชับเข้ามาหลวมๆ ทำให้ศศิไม่คิดจะขัดขืน ได้แต่ปล่อยทั้งหมดไปตามใจของตัวเอง เพื่อซึมซับความสุขเอาไว้ให้มากที่สุด พอหันไปมองซีกหน้าด้านข้างของเพชร ก็ได้แต่รวบรวมความกล้า เธอว่าคืนนี้คงต้องหาโอกาสบอกความจริงกับเพชร และหวังว่าความรัก ความหลงที่เพชรมอบให้ จะช่วยให้เพชรมองข้ามแครอทน้อยๆ ที่ศศิมีไปได้





ไม่นานรถสีฟ้าก็หาที่จอดในลานจอดรถพารากอนที่ขึ้นชื่อว่าแน่นตลอดเวลาได้ ทั้งคู่จูงมือกันไปยังซุปเปอร์มาเก็ตด้านล่างทันที เพชรหยิบรถเข็น ส่วนพี่ศิก็เดินอยู่ข้างๆ คนสวยหยิบโพยที่จดใส่โน้ตมือถือมาดูว่าต้องซื้ออะไรบ้าง ส่วนเพชรก็เข็นตามต้อยๆ



"นมแกลลอนของเพชร.." ศศิทวน



"แฮมของเพชร" พูดจบแล้วก็หยิบจากตู้แช่มาวางใส่รถ



"โยเกิร์ตรสจืดของเพชร"



"ไอติมที่เพชรชอบก็หมดแล้วนะ เอาเพิ่มมั้ยคะ" คนสวยหันมาถาม



"เพชรยังไม่เห็นพี่ซื้ออะไรของตัวเองเลย"



ศศิมุบมิบปาก "ก็พี่กินเหมือนเพชรได้ไง เดี๋ยวค่อยไปซื้อพวกผลไม้เพิ่มเท่านั้นเอง"



"งั้นเอาไอติมที่พี่ชอบบ้าง แชร์กัน"



"รสสตอร์เบอร์รี่นะ" คนพี่หันกระปุกมาให้ดู



"อือ...หวานเหมือนคุณ กินได้"



ศศิแก้มร้อน แล้วเดินสะบัดหน้าไปที่ช่องผักเลย หยิบๆ มาตามโพยไม่คุยกับเจ้าแฟนจอมเกเรแล้ว



เพชรตามมาทันตอนศศิหยิบมะเขือยาวพอดี ดูมือพี่กำแล้วเอาไปเคาะกับปาก เหมือนใช้ความคิด น้องก็หน้าร้อนวูบขึ้นมาบ้าง ศศิเห็นพอดี เจ้าแฟนหูแดงเชียว มีหรือจะไม่รู้ว่ากำลังคิดลามกอยู่ ศศิเลยยื่นหน้าเข้าไปแกล้งทันที



"เขินอะไรคะ"



"พะ พี่วางลงก่อนได้มั้ย ใจผมไม่ค่อยดี"



"คิดอะไรอยู่ บอกพี่ศิมานะ"



เพชรส่ายหน้า แล้วแย่งคว้าไปวางลงในตะกร้ารถแทน



"ไม่ได้จะซื้อสักหน่อย"



"งั้นคืนกลับไปก็ได้" เพชรรีบวางมันกลับไปที่เดิม เพื่อให้มันไม่อยู่ในมือพี่อีก เห็นแล้ววูบวาบพิลึก



"พี่จะซื้ออันนี้ต่างหาก"



แครอท...ยาวเชียว



"พอดีมือเลย"



เพชรอยากตียัยแฟนจัง ถ้ารุ่นเดียวกันต้องโดนฟาด แต่เห็นว่าเป็นรุ่นพี่เลยยั้งมือไว้



"มีอย่างอื่นพอดีมือกว่านะครับ อยากลองวัดขนาดดูมั้ย" คนน้องสู้พี่เขาบ้าง แต่ต้องแอบๆ กระซิบข้างหู เล่นเอาโดนแครอทฟาดไปเลย



"แก่แดด! " ศศิว่า เดินหนีอีกรอบ



เพชรหัวเราะไหล่สั่น "สู้ไม่ได้ก็หนีเลยนะ เพชรหมายถึงแตงกวาหรอก"



ศศิที่หันหลังให้อยู่ย่นจมูก เด็กบ้าอะไรทะลึ่งไปหมดเลย ศศิแกล้งงอนไปแบบนั้นแหละ เพราะสุดท้ายก็ชะลอฝีเท้าให้เพชรตามมาทันอยู่ดี และแน่นอนว่าแฟนเด็กของเธอน่ารักที่สุด



"พี่ศิ เพชรยอมแพ้แล้ว เราดีกันนะ" ยื่นนิ้วก้อยมากระดุ๊กกระดิ๊กตรงหน้า แล้วใครจะไม่ใจอ่อน ก็ยื่นนิ้วไปเกี่ยวก้อยน้อง ไปเดินช็อปปิ้งต่อ พวกเขาซื้อกับข้าวเสร็จก็เดินไปดูพวกของใช้ส่วนตัวอีกนิดหน่อย จากนั้นก็ไปคิดเงินแล้วกลับบ้าน



เด็กมหา'ลัยถูกไล่ให้ไปทำการบ้านที่โต๊ะติดหน้าต่างตรงห้องนั่งเล่น ส่วนศศิก็เดินเข้าครัวไปจัดการมื้อเย็น เมนูวันนี้มีแกงจืดแตงกวายัดไส้ หมูสับปั้นก้อนทอด แล้วก็กระเพราไก่ใส่พริกเม็ดเดียว เพราะคุณพชรเขากินผิดได้ไม่มาก เมนูสุดท้ายยังไม่ทันตักออกจากเตา เพชรก็เดินเข้ามาสวมกอดด้านหลังเหมือนปกติที่ชอบทำ



ศศิปัดจนเลิกปัด ปล่อยให้คุณเขากอดจนพอใจนั่นแหละถึงจะปล่อยไปเอง



"พี่ศิ วันนี้มีโจทย์ใหม่อีกแล้วแหละ วิชา Ads Photo"



"อ่าหะ โจทย์อะไรคะ"



"แฟนตาซีที่โฆษณาผลิตภัณฑ์เกี่ยวกับเด็ก"



"ฟังดูน่าสนุกจัง แล้วเพชรจะถ่ายอะไร คิดได้รึยัง"



น้องกระชับมือกอดเอวพี่แน่นขึ้นอีกหน่อย แล้วก็ใช้ฝ่ามือลูบช่วงท้องศศิผ่านเสื้อผ้าไปเบาๆ แต่ก็เล่นเอาขนลุกซู่เหมือนกัน เพชรก้มลงจูบหัวไหล่พี่ก่อนจะกระซิบ



"อยากถ่ายคุณตอนท้อง"



ศศิกำตะหลิวในมือแน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว



"เป็นภูตแห่งป่า ใส่ชุดซีทรูหน่อย นอนอยู่ในอ่างน้ำที่มีดอกไม้ลอยอยู่ น้ำทำให้ชุดแนบตัวเห็นท้องกลมๆ เพชรจะโฆษณาโรงพยาบาลทำคลอด ที่ไม่ว่าจะอยู่ไกลแค่ไหน ขนาดในป่ายังต้องมาคลอดที่นี่"



คนฟังพยักหน้า แต่ทว่ามือไม้กลับเย็นเฉียบ



"พี่ศิต้องเป็นคนท้องที่น่ารักที่สุดแน่ๆ เลย ผมอยากมีเบบี๋กับคุณนะ..." ว่าจบก็บีบบี๊บๆ ที่เนื้อหน้าท้องนุ่มๆ นั่นอีก



"ว่าไงครับ...อยากเป็นคุณแม่มั้ย" เพชรถามยังเอาจมูกไปซนกับแก้มพี่อย่างขี้เล่นด้วย

ศศิปิดเตาทั้งที่กระเพรายังไม่สุก วางมือทับลงไปบนมือที่กอดรัดเอวตัวเองอยู่ เสียงของวิชชี่ลอยมาในหัวทันที และเธอคิดว่า...มันคงต้องบอกแล้วล่ะ



"เพชรรักพี่ศิมั้ยคะ"



"รักสิครับ รักที่สุดอยู่แล้ว"



คนฟังยิ้มตามทันที



"แล้ว...เพชรรับพี่ศิได้ทุกอย่างมั้ย"



"รับได้สิ ยังไงเป็นพี่ศิก็น่ารักที่สุดสำหรับเพชรอยู่แล้ว"



"ปากหวานนะ..."



"พูดจริงเหอะ"



"เพชร ถ้าพี่ท้องไม่ได้เธอยังจะรักพี่มั้ย..."



"มะหมายความว่า..."



"พี่ศิไม่ใช่ผู้หญิงแท้ๆ ไม่มีมดลูก ท้องไม่ได้ ยังไม่ได้แปลงเพศด้วย"



"พี่ศิเล่นมุกหรอ" เพชรถาม น้ำเสียงยังขำอยู่ คิดว่าพี่อาจจะไม่อยากตัวกลมเพราะจะทำให้ไม่สวย



ศศิปลดมือคนที่กอดอยู่ แล้วเดินเร็วๆ ไปเปิดกระเป๋าเงิน เพื่อหยิบหลักฐานทางราชการมาให้ดู



"นี่..."



เพชรรับบัตรประชาชนตรงหน้ามาดูชัดๆ 'นายศักดิ์สิทธิ์....' แม้ในรูปจะเป็นผู้หญิงผมยาว แต่คำนำหน้ามันกลับตรงข้าม ชายหนุ่มมือสั่นจนต้องปาของสิ่งนั้นลงกับพื้น



ศศิเองก็ตกใจไม่น้อยที่เห็นปฏิกริยาเหมือน...รับไม่ได้รุนแรงของรุ่นน้อง



"พี่หลอกผม!!! " เพชรตะโกนถามด้วยความโกรธที่แล่นริ้วจนทั้งร่างกายร้อนไปหมด



"พี่ยังเป็นพี่ศิเหมือนเดิมไงคะ ค.. แค่...อยากบอกเพชรว่าพี่ไม่ได้เป็นผู้หญิงตั้งแต่เกิดเท่านั้นเอง"



"พี่ไม่ใช่พี่ศิ พี่ศิที่ผมรู้จักเป็นผู้หญิง!!! "



"เพชร...ไหนบอกว่ารับพี่ได้ทุกอย่างไง"



"ใครมันจะอยากมีแฟนเป็นกะเทยวะ!! "

!!!



น้องไม่เปิดโอกาสให้ศศิพูดต่อ เดินหุนหันเข้าไปหยิบกระเป๋าเงินและกุญแจรถ แล้วก็เดินเบี่ยงตัวหลบศศิออกจากห้องไปเลย คนที่พึ่งพูดความจริงยังยืนอึ้งทำอะไรไม่ถูก กว่าจะตั้งสติได้ วิ่งออกไปดูนอกห้องเพชรก็ไม่อยู่แล้ว



โทรศัพท์ปิดเครื่อง ถามยามด้านหน้าก็ได้รับแจ้งว่ารถคันสีฟ้าขับออกไปแล้ว



"วิชชี่...เพชร ฮึก เพชรไปแล้ว น้อง...ฮึก รับเราไม่ได้..." เธอบอกเพื่อนได้แค่นั้น จากนั้นก็เป็นเสียงร้องไห้ที่ฟังไม่รู้เรื่องอีกเลย

















เพชรเงียบหายไปเลย ศศิโทรหาก็สายไม่ว่างตลอด เธอเลยลองพยายามไลน์ไปทิ้งไว้ทุกวัน

'ให้พี่ศิสอนการบ้านมั้ยคะ วันนี้มีเรียนภาษาอังกฤษหนิ'



ไม่อ่าน...

'ชุดนักศึกษาเพชรอยู่นี่นะ ให้พี่ศิเอาไปให้มั้ย'

ไม่อ่าน...

'ตั้งใจเรียนนะคะ สู้ๆ '

ไม่อ่าน...

'พี่ศิคิดถึงเพชรนะ'

ไม่อ่าน...

'เพชร พี่ศิขอโทษ'

ไม่อ่าน...

'เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ยคะ'

ไม่อ่าน...หรือไม่มีวัน



น้ำตาเม็ดน้อยไหลนองหน้าทุกครั้งที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู ศศินั่งจ้องมันวันล่ะหลายๆ ชั่วโมง เพื่อให้แน่ใจว่าถ้าเพชรตอบกลับมา เธอจะได้ตอบกลับไปทันเวลา



'เพชร พี่รักเพชรนะ รัก รักมากๆ เลย พี่ศิอยู่ไม่ได้นะ ถ้าไม่มีเพชร'

กดอ่าน...ไม่ตอบ



อย่างน้อยก็อ่าน อย่างน้อยก็รับรู้ใช่มั้ยว่าเธอยังอยู่ตรงนี้



แม้มันจะดูไร้ประโยชน์แต่ศศิก็พยายามส่งข้อความไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้ขาดหายกันไปเลยจนวันที่ทนไม่ไหว เธอตามไปหาเพชรที่มหา'ลัย แต่ทั้งคณะกว้างขวางแถมมีหลายชั้นปีไม่ได้หาเจอกันง่ายๆ วันแรกสูญเปล่า ศศินั่งรออยู่ใต้คณะนิเทศศาสตร์ จนนักศึกษากลุ่มสุดท้ายจะกลับ เธอจึงได้รู้ว่าปีสามไม่มาที่ตึกวันนี้



แต่ก็ยังไปทุกวัน...ไปรอจนไทม์ต้องหลอกให้เพชรเดินผ่านมาเจอพี่เขาแบบหลบไม่พ้น



"เพชร พี่ศิซื้อขนมมาฝากค่ะ" เธอพยายามยิ้ม ยิ้มแม้จะเจอสายตาเย็นชาราวกับโดนน้ำแข็งราด เจ้าของชื่อก็เดินผ่านไปเลยเหมือนกับไม่ได้ยิน ร้อนให้ไทม์ กับดนัยต้องถอนหายใจตามหลัง แล้วมารับขนมไว้แทน



"...เพชร!! " ศศิตะโกนเรียกจนสุดเสียง แต่เพชรก็ไม่แม้แต่จะหันมามอง



"ผมว่าพี่ตัดใจไปเลยน่าจะดีกว่า เพชรมัน..." ไทม์เองก็พูดไม่ออก แต่เขาก็ทนไม่ไหวที่จะต้องเห็นหน้าอมทุกข์ของคนที่คุ้นเคยกันเช่นกัน คนเคยสดใสบัดนี้ไม่เหลือร่องรอยแห่งความสุขในดวงตาคู่นั้นเลย



ศศิพยักหน้า ฝืนยิ้ม แม้ว่าดวงตาที่บวมเป่งจนคอนซีลเลอร์เอาไม่อยู่ มันแสนจะน่าสงสารในสายตาคนมองมากก็ตาม



"อื้อ พี่จะพยายามให้ถึงที่สุดก่อน"



คนนึงพยายามวิ่งตาม อีกคนกลับถอยห่างไปเรื่อยๆ มันจะมีวันที่ตามทันไหมนะ



"กลับบ้านยังไงครับ" ดนัยถาม



"ยังไม่กลับได้มั้ย" คนถาม ถามราวกับเป็นเด็กหลงทาง



"พวกผมกำลังจะไปบางปู มีไปถ่ายรูปนกนางนวล"



"...พี่.."



"ไปรถบัสของมหาวิทยาลัยครับ" ดนัยดักคอ "พี่ศิกลับไปก่อนเถอะครับ อย่าให้พวกผมเป็นห่วงเลยนะ"



แล้วคนที่เคยห่วงกัน...เขายังห่วงเรามั้ย



"หรอ...อืองั้นพี่กลับก่อนนะ"



"กลับดีๆ นะครับ" ดนัยบอก ก่อนจะยกนาฬิกาข้อมือดู ศศิเห็นเด็กทั้งคู่ดูเร่งรีบ คงใกล้ได้เวลาไปแล้วกระมัง



ศศิชะเง้อมองอีกรอบเพชรเดินหายไปแล้วจริงๆ เธอจึงยอมหันหลังกลับไปเงียบๆ



"อยากไปส่งชิบหาย สงสาร" ดนัยว่า "เพชร มึงไม่ใจร้ายไปหรือวะ!! " เขาตะโกนถึงคนที่พึ่งออกมาจากมุมตึก



ใบหน้าหล่อเซอร์ยักไหล่ "ขนมพวกมึงเอาไปแบ่งกันเลยก็ไม่กิน"



"พี่เค้าตั้งใจซื้อมาให้มึง"



เพชรไม่ตอบแต่ทำท่าจะเดินแยกไปในทางที่ไม่ใช่ที่จอดรถบัส



"มึงไปไหน รถจะออกแล้ว ไอติม Call ไลน์ตามยิกๆ "



"ไปก่อนเลย กูขับตามไป"



"อย่าบอกว่า.."



"ฝนกำลังจะตก"



ไทม์กับดนัยพยักหน้า ล่ำรากันเสร็จสองหนุ่มก็หน้าตั้งไป



เพชรเงยหน้ามองท้องฟ้าอีกรอบ มืดครึ้มแบบไม่เกิน 5 นาทีฝนต้องเทลงมาแน่ๆ คนที่เดินทางด้วยรถไฟใต้ดิน จะเดินไปถึงสถานีทันไหมนะ เขาวิ่งไปเอาร่มพับที่ทิ้งไว้ในรถ จากนั้นก็สาวเท้าไปตามเส้นทางที่พี่เดินไป พอเห็นหลังไวไวก็ผ่อนฝีเท้าลง ฝนเริ่มลงเม็ดเปาะแปะ ศศิรีบวิ่งแต่อิฐตัวหนอนบนฟุตบาทที่ปูไม่เรียบก็ทำพิษทันที เธอสะดุดล้ม



ฝนเทลงมาเสียแล้วแถมหนักเสียด้วย คนสวยเปียกปอนไปทั้งตัว แต่กลับไม่ทำให้เธอรีบลุกขึ้นแล้ว ในเมื่อมันเปียกก็ปล่อยให้มันเปียกไปเถอะ เปียกเหมือนสองแก้มที่มันอาบไปด้วยน้ำตา



ไหน...ใครเคยบอกว่าความรักชนะทุกอย่าง สุดท้ายมันก็ชนะเพศสภาพของเธอไม่ได้



ไม่ว่าจะรักกันแค่ไหน...ถ้าบัตรประชาชนไม่ขึ้นต้นด้วย 'นางสาว' เราก็จะรักกันไม่ได้ใช่มั้ย

เพชรยืนมองอยู่แล้วก็รู้สึกไม่ดีต่อตัวเองขึ้นมาพิลึก จนต้องกางร่มออกแล้วเดินเข้าไปหา

เมื่อไม่มีฝนสาดกระทบ ศศิก็เงยหน้าขึ้น เป็นชายหนุ่มอีกคนที่เธอไม่รู้จัก



"ผมมีร่มติดมาสองคัน คุณเอาไปใช้ก่อนสิครับ"



"อ่า...ขอบคุณค่ะ"



"หกล้มหรือครับ ลุกขึ้นไหวมั้ย ผมขออนุญาตช่วยนะ" เสียงทุ้มใจดีที่ฝ่ากลางสายฝนทำให้ศศิปฏิเสธไม่ลง ชายแปลกหน้าประคองศศิขึ้นอย่างสุภาพ บอกให้ศศิลองขยับข้อเท้าดูแต่ก็ไม่ได้บาดเจ็บอะไร นอกจากแผลถลอกนิดหน่อย



"จะไปรถไฟฟ้าหรือเปล่าครับ ผมก็กำลังจะไปพอดี เดี๋ยวเดินไปด้วยกันดีมั้ยครับ"



ศศิพยักหน้าขอบคุณ แล้วก็ออกเดินตามไปเงียบๆ



เพชรที่มองตามไป กำคันร่มที่ถืออยู่แน่นขึ้นอย่างไม่รู้ตัว ถ้ามีคนไปส่งแล้วก็ดี เขาหมุนตัวกลับทันที







สรุปงานของอาทิตย์นี้เพชรเลือกถ่ายรุ่นพี่ผู้ชายในคณะแทน อีกฝ่ายเคยเป็นผู้นำเชียร์ของมหาวิทยาลัยมาก่อน รูปร่างและหน้าตาเป็นแบบพิมพ์นิยม เพชรเซตพื้นที่ในสตูคณะขึ้นมาเป็นเมืองหิมะ แต่งหน้าแต่งตัวอีกฝ่ายเป็นโทนสีขาวฟ้า แล้วขายผลิตภัณฑ์แอร์ คืออยากเย็นเหมือนอยู่เมืองหิมะให้ซื้อแอร์ยี่ห้อ XXX สิ คะแนนก็สูงแต่ภาพไม่ได้ดูมีเสน่ห์เหมือนยามใช้ศศิเป็นนางแบบ ขนาดอาจารย์ประจำวิชายังเลิกคิ้วที่นักศึกษาคนโปรดเปลี่ยนไป



ก่อนจบคลาสอาจารย์ไม่ได้สั่งงานเพิ่ม แต่เอาโครงการประกวดภาพถ่ายของตากล้องมือสมัครเล่น ระดับเอเชียมาโปรโมทแทน และบังคับทุกคนส่งเข้าประกวด เป็นการเก็บคะแนนไปด้วย และให้เด็กๆ ได้เก็บพอร์ท เกิดผลงานใครเข้าตากรรมการก็จะได้จัดแสดงภาพที่ประเทศเจ้าภาพคือฮ่องกง และยังได้รับเงินรางวัล พร้อมชื่อเสียงด้วย



"มึงจะส่งรูปไร" ดนัยถามเมื่อจบวิชาเรียน



"คิดได้เร็วขนาดนั้นกูก็ได้ที่หนึ่งแล้วพ่อ" ไทม์ตอบ



"กูถามเพชร" ดนัยเบรกเสียไทม์หัวทิ่ม



"ตีกะกูมั้ย"



"ไม่ ตีไปมึงก็เจ็บเปล่า" ดนัยว่า เพชรเลยต้องห้ามทัพ



"หัวข้ออะไรนะ กูเหม่อๆ ไม่ค่อยได้ฟัง"



"Chance for a better life"



"มาแนวดราม่าหน่อยมั้ยวะ" ไทม์ออกความเห็น



"กูว่ามันต้องแนวอุ่นๆ บวกๆ " ดนัยว่าบ้าง



ในหัวเพชรผุดไอเดียขึ้นมาอย่างรวดเร็วแต่ก็ต้องส่ายหน้าพรืด ทำหน้ายุ่งอย่างกับโมโหตัวเองเสียเต็มประดา



"ไว้นัดวันไปถ่ายกันมึง แถวๆ เมืองเก่ามั้ย น่าจะมีอะไรให้ถ่าย" เพชรออกความเห็น เพื่อให้ทางเลือกตัวเอง แทนภาพสต็อกที่เขามีอยู่แล้วในคอม



"เออ...ได้เสาร์อาทิตย์ว่ากัน"



เมื่อได้ทางออก หนุ่มๆ ก็พากันไปนั่งเล่นใต้คณะ เพื่อรอทำงานกลุ่มวิชาอื่นต่อ









TBC

ในที่สุดความจริงก็ปรากฎ ตีนังเพชรมั้ยยังไง หรือตีออเฟียส แง้

#อยากเรียกเธอว่าบี๋

วันหยุดยาว เอามาลงยาวๆ จะได้ไม่เหงากันจ้า

[Majariga]

ที่เพชรโกธรพี่ศิมันก็ยอมรับได้นะ ถ้าบอกกันแต่แรกๆ อาจไม่รู้สึกเหมือนโดนหลอก
แต่การที่เพชรแสดงออกโดยการปาบัตรปชช.ของพี่ศิทิ้ง พร้อมว่าพี่ศิ ‘ใครมันอยากจะมีแฟนเป็นกระเทยวะ!!’ นี่ว่าเพชรมีอารมณ์รุนแรงในระดับนึงเลย แบบตอนเป็นแฟนก็ดีสุดๆ พอโมโหก็ร้ายสุด 

พี่ศิคะ!! ตัดใจเถอะค่ะ!! หาแฟนใหม่ค่ะพี่!! (ถึงแม้น้องจะเป็นห่วง กลัวพี่ตากฝนก็ตาม 5555)

[theindiez]

อยากเข้าไปโอ๋พี่ศิจังเลย โอ๋ๆนะคะกอด ๆ

[Funnycoco]

น้องก็ต้องตกใจอะนะ คือเป็นผู้ชายแบบแท้ๆเลยไงไม่เบี่ยงเบนอะไร
 สงสารพี่ศิ แต่ก็ไม่น่าไปหลอกเขานะ

[คุณซี]

พี่ศิ หนูจะกอดพี่ศิเอง ไม่เป็นไรนะคะ ส่วนนังเพชรฉันจะแจ้งงงงง เธอทำพี่ศิร้องไห้!!!!

[ืniyataan]

 

[Snowermyhae]

เอาอีกค่ะ จัดมาอีก ขอม่าเยอะๆ แบบให้พี่ศิตัดใจแล้วนังเด็กมาง้อหยั่งหมา 55555555555

[JokerGirl]

ที่เพชรโกรธก็เข้าใจ เพชรยังมีความคิดเป็นเด็กนะแต่แรงไปมะ สงสารพี่ศิ อย่าวิ่งตามเพชรเลยพี่ศิปล่อยให้เพชรคิดได้เอง กลับมารักตัวเองดีกว่า ถ้าเพชรรักพี่ศิมากพอเค้าจะกลับมาเองแต่ถ้าไม่ก็ต้องทำใจยอมรับให้ได้นะพี่

[miikii]

พูดแรงอยู่นานายเพชร 

[ofious]

Chapter 11





ตาบวม ๆ มองโทรศัพท์มือถือ เป็นร้อยข้อความที่เพชรอ่านแล้วไม่ตอบ จนศศิเองก็หมดเรื่องจะทักไปแล้วเหมือนกัน



"ศศิ!! แกจะมาทำตัวเป็นยัยเพิ้งไม่แซ่บแบบนี้ไม่ได้นะยะ" วิชชี่ที่หิ้วสารพัดยำเจ้าดังมาเยี่ยมเพื่อนสาว? ที่เอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง บ่นเสียงดังทันทีที่เจอหน้า



ถอนหายใจใส่สามเฮือกแล้วก็ไม่ตอบโต้



"แก...อกหักก็ต้องสวยเริ่ดเชิ่ดแล้วหาใหม่ป่ะวะ"



ศศิเมินหน้าไปทางหน้าต่าง



"กินยำกูซะก่อนคะ เผ็ดพริกสิบเม็ด กินเสร็จแล้วคืนนี้ไปเบิร์นเบบี้เบิร์นกัน ใครไม่เห็นค่าเราก็อย่าไปให้ค่ามันค่ะ!!! "



"แต่เรารักเพชร เรารักเค้ามาก ๆ เลยวิช"



"เห็นแก่เอเนอร์จี้ที่กูใส่ไปเมื่อครู่ด้วยตอบกลับมาซะหมดแรงเลย ไม่พูดกับมึงล่ะเหนื่อยเฮด แกะยำแป๊บ" คนสวยเบอร์สองถือวิสาสะเดินเข้าครัวไปรื้อค้นเอาเองตามอัธยาศัย



หลังจากลำเลียงอาหารขึ้นโต๊ะเรียบร้อยศศิก็หันมามองนิดนึง กลิ่นน้ำปลาที่เข้ากันได้ดีกับพริกและมะนาวมันไปกระตุ้นต่อมรับกลิ่นจนน้ำลายสอ ท้องที่ไม่ค่อยมาอะไรตกลงไปปรนเปรอกะเพาะ ก็เผลอร้องประท้วง



"มึงหิว กูรู้ มากินค่ะ" วิชชี่เดินไปลากเพื่อนจากโซฟามากดให้นั่งแหมะตรงโต๊ะอาหาร จัดการเอาส้อมจิ้มคอหมูย่างมาจ่อให้ตรงปาก



"หรือกูต้องเคี้ยวให้ด้วย ยังไงห๊ะ อีศักดิ์!! "



ได้ยินชื่อเก่า คนเศร้าสะดุ้งเฮือก น้ำตาที่แห้งก็ปริ่ม ๆ จะไหลอีกรอบ



"ฮึก...วิช เราชื่อศศิ ไม่ใช่ศักดิ์ ไม่...ฮึกอยากเป็นแบบนี้เลย ถ้าเราเป็นผู้หญิง ถ้าเราเป็นศศิตั้งแต่เกิด เพชรก็จะรักเราใช่มั้ย"



วิชชี่ยกมือทาบอก โทสะทำพิษเลย เธอวางทุกอย่างแล้วเดินเข้าไปโอบรอบเพื่อนสาว?



"ไม่ว่ามึงจะเป็นศักดิ์สิทธิ์ หรือศศิ หัวใจดวงนี้ก็คือมึง เข้าใจที่กูพูดมั้ย" วิชชี่จิ้มลงไปตรงกลางอกเพื่อน "มึงคือคนคนเดียวกัน ถ้าเพชรมันไม่เข้าใจ แปลว่ามันไม่ได้รักมึง มันรักหอยมึง ดังนั้นเจ็บหนักครั้งนี้ครั้งเดียวแล้วพอโอเคมั้ย"



ศศิไม่ตอบได้แต่ก็ซุกหน้าสะอื้นกับไหล่เพื่อน ปล่อยให้วิชชี่ลูบไหล่ปลอบ



"เราฮึก...รักเพชร"



"กูรู้" วิชชี่พยักหน้า แต่ศศิไม่เห็นหรอกว่าเพื่อนกำลังกรอกตา บอกเลยว่าถ้าเจอไอ้เด็กนั่นตอนนี้มีเข้าไปตบ



"แต่เพชร...ไม่รักเราแล้ว เพชรรัก...ศศิ...ที่ไม่ใช่เรา...ฮึก เราไม่เข้าใจ"



"แต่กูเข้าใจ ถ้ามันรักศศิที่ไม่ใช่มึง ก็คือมันไม่รักมึง"



"วิช...ฮึก นี่ปลอบเราอยู่...จริง ๆ ใช่มั้ย"



"ฉันแค่พูดเรื่องจริง ไม่อยากหลอกให้แกมีความหวัง ฉันมันไม่ได้คนโลกสวย"



"วิช...แต่เรา เราอยากกลับไปเป็นเหมือนเดิม ตื่นมาเจอเขา ทำกับข้าวให้เขากิน จับมือเขา สอนการบ้าน นอนกอดกัน มันดี..มันดีมากจริง ๆ นะ"



"โอ้ย กูรู้ กูมีผัวอยู่ตอนนี้ รักกันมากด้วย"



ศศิยิ่งสะอื้นหนักเข้าไปอีก



"แต่ถ้ามึงอยากมีผัวที่ดีเหมือนกู ตอนนี้สิ่งที่มึงต้องทำคือตัดใจจากคนเก่า แล้วไปหาคนที่เขารับมึงได้ ตัดไวก็คือเจอไว ไม่ตัด มึงก็จมปรักเป็นกระเทยเน่าตายคาคอนโดไปเถอะ"



จากที่เศร้าอยู่ก็จะโกรธวิชชี่แล้วนะ ศศิตาแดง ๆ เงยหน้ามามองเพื่อน ก็โดนทิชชูกำใหญ่ซับน้ำตาให้จนแทบหงายหลัง



"พอ!!! เลิกร้องไม่งั้นกูจะตีมึงแล้วนะ กูมากินยำ ไม่ได้มานั่งมองมึงร้องไห้!!! "



เหมือนพอเพื่อนไม่โอ๋ ศศิก็ต้องพยายามฮึบ กลัววิชชี่จะตีจริง มือใหญ่อย่างกับใบลาน ใครจะไม่กลัวล่ะ แล้วคอหมูย่างก็โดนจ่อเข้าที่ปาก ศศิยิ้มแหยให้เพื่อนสมัยมัธยมแล้วอ้าปากรับเนื้อหมูเข้าปาก เคี้ยวช้า ๆ แต่พออร่อยฟันมันก็เลยงับไวหน่อย



"ก็แค่นี้ ที่เหลือกินเอง กูเพื่อนไม่ใช่ผัว"



"เราก็ไม่เอาคนอย่างวิชเป็นผัวหรอก กลัว"



"ตบมั้ย จะได้จบ" วิชชี่เท้าเอวแว๊ด แต่มันก็ทำให้อีกคนหลุดขำได้



ศศิรับส้อมมาจิ้มหมูต่อ เธอกินได้หลายคำ เพราะทนหิวไม่ไหวจริง ๆ



"กินเข้าไปเยอะ ๆ แก"



"ขอบคุณนะวิช"



"เรียกกูเต็ม ๆ ได้มั้ย วิชชี่ อ่านปากกูแล้วพูดตามนะคะ วิช-ชี่ ค่า"



"วิชชี่ก็วิชชี่" ศิทำปากยื่นน่ารักเชียว ขนาดว่าหน้าตาซีดเซียวไร้เครื่องสำอางค์ คนเป็นเพื่อนเห็นแล้วก็แสนสงสาร ไม่นึกว่ารุ่นน้องคนนั้นจะใจร้ายกับเพื่อนเธอได้ลงคอ

มือใหญ่เอื้อมไปเกาะกุมมือนุ่มนิ่มเพราะบำรุงดีนั่นไว้แล้วบีบเบา ๆ



"ยังมีคนรอมึงอยู่อีกเยอะ"



ศศิพยักหน้า



"คืนนี้ไปเที่ยวกันโอเคมั้ย"



ตากลมกรอกไปมาอย่างลังเล



"กูตกลงให้เอง มึงไม่ต้องคิดแล้ว" วิชชี่สรุป



สองสาว? นอนมาร์กหน้า ช็อปปิ้งเครื่องสำอางค์ออนไลน์ด้วยกันตลอดช่วงบ่าย พอตกเย็นก็เริ่มแต่งตัว วิชชี่เลือกเดรสสั้นสายเดี่ยว ที่เป็นพู่กลิตเตอร์ฟรุ้งฟริ้งสีเงินน่ามองให้ศศิสวม ประจวบเหมาะกับเป็นชุดเข้ารูปที่แนบไปกับส่วนเว้าโค้งของลำตัว และสูงเหนือเข่าไปคืบกว่า ๆ โชว์ช่วงขายาวสวย ศศิเลยดูดีมากทันทีที่ชุดนี้ประทับลงบนร่าง หน้าตาสวยหวานอยู่แล้วถูกระบายสีลงไปโดยผู้เชี่ยวชาญอย่างวิชชี่ จับบล็อกตาให้ดุ คัดเบ้าท์หน้าแบบจัดเต็มสายฝอ ตบท้ายด้วยลิปแดงก่ำเนื้อซาติน ผมยาวสลวยโดนม้วนเก็บ แล้วปกปิดด้วยผมบ๊อบสีบลอนทองสวยเก๋ม้วนปลายให้งุ้มหน่อย ให้ความรู้สึกแสนจะเซ็กซี่



แล้วที่ขาดไม่ได้คือส้นเข็มสีแดงสด "ลาบูแตงยั่ว ๆ ไปเลยจ้า"



"เราจะหัวฟาดมั้ยวิชชี่" ศศิกลัวเหลือเกินว่าส้นจะไปปักหลังเท้าใครเข้า



"โนสน โนแคร์ ศศิของฉันต้องสวยที่สุด" วิชชี่ยิ้มภูมิอกภูมิใจแล้วค่อยหันมาแต่งหน้าให้ตัวเองบ้าง ประมาณสามทุ่มก็ได้ฤกษ์พากันไปเที่ยวผับชื่อดังย่านเอกมัย สถานที่ยอดนิยมของวัยรุ่นตอนนี้



ทั้งคู่ได้โต๊ะเกือบจะติดเวที และทุกย่างก้าวที่ศศิเดินผ่าน ต้องมีคนยกแก้วให้เพราะอยากทำความรู้จัก ศศิยิ้มอ่อน ๆ ทักทาย แต่ไม่ได้หยุดคุยกับใครเป็นพิเศษ



"อีน้องเพชร มึงพลาดสิ่งที่ดีที่สุดในชีวิตไปล่ะ" วิชชี่อดจะแขวะไม่ได้ แล้วเป็นไงเพื่อนเราก็ทำปากยื่นตามระเบียบ ทำท่าจะร้องไห้อีกรอบแล้วไหมนั้น



"เลิกอาวรณ์ค่ะ สวย ๆ ยั่ว ๆ ค่ะคืนนี้ วู้ว ๆ " ส่งเสียงร่าเริงออกมาแล้วก็หันไปสั่งเครื่องดื่มกับบริกร



"ว้อดก้าเลยหรอ เดี๋ยวก็เมาหรอก"



"แหม...กระเทยร่างกายแข็งแรงค่ะ ไม่เมาง่าย" วิชชี่หันไปยักคิ้วให้เพื่อนที่ตัวเล็กกว่า เธอสั่งมาเปิดหัวเท่านั้นแหละ จะได้เต้นสนุกไวไว



"ดื่มค่ะ!! " บริกรไม่ทันวางถาดเสิร์ฟ วิชชี่ก็หยิบแก้วช็อตที่มีเลม่อนวางคู่มาบนปากแก้วให้ศศิ เห็นเพื่อนสนุกเต็มที่แล้วศศิก็ไม่ขัด ปลดปล่อยบ้างก็คงดีเหมือนกัน เธอเลยหยิบมาซดต่อเองเลยอีกแก้วหนึ่ง แล้วก็ดูดเลมอนตามด้วยท่าทางแสนจะจับสายตา จังหวะตวัดปลายลิ้นปาดเหล้าที่เลอะมุมปาก ทำเอาผู้ชายหลายคนหายใจไม่ทั่วท้อง



แล้วพอมีแอลกอฮอลล์กรึ่ม ๆ ในเส้นเลือด สเต็ปเท้าไฟยั่วบดทุกกระบวนท่าที่ฝึกฝนมาตั้งแต่วัยกระเตาะก็โดนงัดมาแบทเทิ่ลกันระหว่างศศิกับวิชชี่ มันไม่ได้ดูน่าเกลียด เพราะทั้งคู่มีไลน์ท่าเต้นที่สวยงามแฝงความเซ็กซี่ชั้นสูงไว้เนื่องจากเคยไปเรียนเต้นแจ๊สกันมาหลายคอร์ส



ห้าทุ่มกว่า ๆ โต๊ะทั้งร้านเริ่มแน่น แล้วกลุ่มเด็กมหา'ลัย ที่ชอบมาเที่ยวที่นี่ก็จับจองโต๊ะจนเต็ม ไทม์มาถึงสักพัก ได้ยินเสียงคนเฮเป็นระยะ ๆ มาจากหน้าเวทีก็พยายามจดจ้องว่าวันนี้ใครเป็นดาวเด่น



"คุ้นมากเลย ใครวะ"



"พี่ศิป่ะ กูว่าน่าจะใช่" ดนัยกอดคอไทม์ขณะเพ่งสายตามองไปยังจุดจุดเดียวกัน



"โอ้โห อย่างกับลิซ่ากับเทเลอร์สวิฟต์ อวตารมาอยู่ในร่างพี่เค้า" สองหนุ่มเห็นแล้วอดนึกถึงไปถึงนักร้องดังระดับโลกถึงสองคนไม่ได้



"เพชร..." ไทม์หันไปกะจะชี้ชวนให้เพื่อนดูสักหน่อย แต่ก็เห็นว่าคนบางคนยืนกำแก้วเหล้าแน่นมองอยู่ก่อนแล้ว



รอบ ๆ ตัวศศิ มีหนุ่มหล่อไปยืนรอชนแก้วเต็มไปหมด บางคนก็เข้าไปเต้นด้วยด้วยซ้ำ

ดนัยเลิกคิ้ว มองไทม์อย่างรู้กัน เอาเป็นว่าพวกเขาจะไม่ยุ่งรอดูสถานการณ์ไปก่อนแล้วกัน



วิชชี่ดื่มไปหลายแก้วก็เริ่มปวดฉี่ เลยขอตัวไปห้องน้ำ ศศิเองก็เที่ยวมาไม่น้อยและมั่นใจว่าดูแลตัวเองได้จึงยืนเฝ้าโต๊ะ คราวนี้กลายเป็นว่าพอนางฟ้าอยู่คนเดียว ผู้ชายหลายคนก็ยิ่งเข้าไปรุม



"เป็นกระเทยนะคะ ไม่่ใช่ผู้หญิง" พอมีคนหนึ่งขอเบอร์ ศศิเลยบอกความจริงไป เพราะไม่ได้คิดสานต่อกับคนที่เจอกันในสถานบันเทิง



"กระเทยสิดี เอากี่ทีก็ไม่ท้อง" ผู้ชายที่ดูเป็นหนุ่มออฟฟิศคนนั้นเมามากแล้ว เลยพูดจาน่าเกลียดออกมาอย่างไม่อาย แถมเพื่อน ๆ ที่มาด้วยกันก็เฮลั่น



ศศิหน้าร้อน ไม่ชอบเลยกับการดูถูกกันแบบนีิ้ คนสวยถอยหลังหลบอัตโนมัติเมื่ออีกฝ่ายรุ่มร่าม ทำท่าจะยื่นมือมาจับข้อมือเธอด้วย ผู้ชายบางคนถอยห่างออกไปแล้ว ที่ยืนอยู่ก็ไม่ได้มีใครคิดจะห้ามปรามคนที่เมาแล้วแสดงคำพูดหยาบคาย



"ไปสนุกกันดีกว่า พี่มีรถสปอร์ตด้วยน๊า"



ศศินิ่วหน้า เริ่มไม่สนุก เพราะอีกฝ่ายรุกแรงขึ้นเรื่อย ๆ เธอก้มลงควานหากระเป๋าของวิชชี่ใต้โต๊ะ กะว่าจะไปรอนอกร้าน พอเดินฝ่าคนออกไปได้ผ่านมุมอับ ก็เจอแรงกระชากที่ข้อมือจนเซ



"เล่นตัวแบบนี้จะขึ้นราคาหรือไง! " หนึ่งในกลุ่มนั้นตามมา คนนี้หน้าตาน่ากลัวกว่าเดิมไปอีก



"ปล่อยด้วยค่ะ เรามาสนุกกับเพื่อน ไม่ได้มาหาคนนอนด้วย"



"ไปกับพี่ก็สนุกน๊า ทั้งสนุก ทั้งถึงใจ พี่เอามันนะคะ"



ศศิพยายามบิดข้อมือหนี และคุมสติไม่ให้อีกคนรู้ว่ากำลังกลัวจนสั่นไปหมดแล้ว เธอพยายามมองหาวิชชี่ อีกฝ่ายก็ยังไม่กลับมาจากห้องน้ำ



แรงบีบข้อมือดูจะแน่นขึ้น แถมยังออกแรงฉุดกระชากเธออีก ส้นสูงที่สูงมากทำเอาศศิแทบจะถลาตามไปเพราะทรงตัวได้ยากเหลือเกิน



ถ้าเป็นเมื่อก่อนเพชรอยู่...อีกฝ่ายคงมาเฝ้า ไม่ก็มารับเธอ ไม่ให้ต้องเจอสถานการณ์แบบนี้ ยิ่งคิดก็ยิ่งสงสารตัวเอง ทั้งที่ถูกเขาทิ้งไปแล้วแท้ ๆ แต่พอสถานการณ์คับขัน ก็ยังอดไปนึกถึงไม่ได้



"มานี่!! " ศศิโดนกระชากจนเซไปกระแทกโต๊ะ



"ปล่อย! " เสียงทุ้มดุ แหวกดนตรีเข้ามากั้นไว้ พร้อมกับดึงมือศศิออกมาจากการเกาะกุม



"มึงเสือกอะไร! "



"อย่ายุ่งกับเพื่อนผม"



"เพชร..." ศศิไม่คิดว่าจะเจออีกฝ่ายในระยะประชิดแบบนี้ ความกลัวหายไปอย่างเหลือเขื่อ



"หึ มีผัวแล้วก็ไม่บอก เมียมึงอ่อยกูเองนะ" ว่าจบก็สะบัดตัวจากไป หนึ่งคือไม่อยากเสียหน้า สองคือสายตาของคนมาใหม่มันทั้งดุและน่ากลัว



"ขอบคุณนะเพชร" ศศิรีบพูดเมื่ออีกฝ่ายหันมา ตาดุมองกราดตั้งแต่หัวจรดเท้าทำให้ศศิร้อนไปทั้งตัว เพราะรู้สึกเหมือนกำลังโดนอีกฝ่ายตำหนิ



เพชรไม่พูดอะไร นอกจากถอดเสื้อยีนส์ตัวนอกของตัวเองคลุมไหล่ให้ แล้วก็จูงศศิออกไปด้านนอก



แล้วพอเจอพื้นไม่เรียบ เจ้าส้นเข็มสีแดงจัดก็ทำให้ศศิเดินยากทำท่าจะล้มให้ได้จนต้องรั้งมือเพชรให้เดินช้าลงด้วย



ชายหนุ่มถอนหายใจเฮือกหน่อย ผ่อนฝีเท้าลง ศศิลอบยิ้มกับตัวเอง มืออุ่น ๆ ที่คุ้นเคย ยิ่งทำให้ศศิใจฟู จนลืมวิชชี่ไปเลยด้วยซ้ำ



พอมาถึงรถคันสีฟ้าที่จอดอยู่หน้าร้าน เพชรก็เปิดประตูให้ศศินั่ง หยิบรองเท้าแตะที่ติดไว้หลังรถมาเปลี่ยนให้ โดยการนั่งยองลงไปที่พื้น ยกขาพี่ขึ้นทีละข้าง ถอดรองเท้าส้นสูงที่ดูไม่สบายนั่นออก แล้วสวมรองเท้าแตะให้แทน



ศศิใจแทบละลายไปเสียตรงนั้น



"เพชร..." ศศิมีหลายอย่างอยากพูดด้วยแต่ก็ยังเรียบเรียงไม่ถูก เธออยากยิ้มแต่ก็ยังไม่กล้า



"เมาใช่มั้ย เดี๋ยวผมไปส่ง เพื่อนพี่อยู่ไหน โทรเรียกมาสิครับ"



"เอ่อ..." ศศิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาวิชชี่



'ฉันเห็นแล้วว่าแกอยู่กับนังเด็กเพชร ไปเลยเจอกันที่ห้อง แต่ถ้าน้องจะค้างด้วย มึงส่งรหัสแดงมาเลยนะ กูพร้อมปีนหนีทางหน้าต่าง'



"วิช..วิชชี่มีคนมารับแล้วค่ะ" ศศิปด นึกขอบคุณเพื่อนรักในใจที่เปิดโอกาสให้อยู่กันสองต่อสอง



แต่...ครั้งนี้เพชรกลับเงียบไปตลอดทาง สองมือก็กำรอบพวงมาลัยแน่นไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ข้างหนึ่งจะต้องทิ้งไว้บนตักให้ศศิกุม



คนเป็นพี่เลยหันกลับมามองหน้าต่างด้านข้างตัวเองแทน ทิ้งสายตาไปกับแสงไฟที่วับแวมอยู่ข้างถนน



เพชรยังจำทางไปคอนโดศศิได้ดี วนมาตรง Drop off แล้วก็จอดรถ



ศศิใจหาย กลัวว่าจากกันครั้งนี้แล้วจะไม่ได้เจอกันอีก



"เพชร...ค้างที่นี่มั้ย"



น้องหันมามองด้วยสายตาเย็นชา คิ้วขมวดดุจนศศิวูบโหวงในอก



"พี่..พี่เป็นห่วง เมารึเปล่าไม่อยากให้ขับรถกลับคนเดียวเลยค่ะ"



"ไม่ต้องมาเป็นห่วงผมหรอกครับ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว"



"ก็...ก็เพชรทำเหมือนเป็นห่วงพี่ก่อน พี่เลย.." ศศิรู้สึกว่าตัวเองเหมือนจะร้องไห้ออกมาเสียตรงนั้น คำว่า 'ไม่ได้เป็นอะไรกัน' มันกระแทกใจเธออย่างจัง ครั้งก่อนที่จากกันมันยังไม่ได้มีการตกลงตัดขาด แต่ตอนนี้ผู้ชายที่ศศิรักกำลังพูดคำนั้นกับเธออยู่



"พะ พี่..." ศศิปากสั่นจนน่าสงสาร จมอยู่กับห้วงอารมณ์ผิดหวังที่ตีตื้นขึ้นมาจากหัวใจ



เพชรเองก็ไม่รู้ดลใจให้ดึงตัวพี่เข้ามากอด แล้วจูบลงไปอยากหนักหน่วงจนลิปสติกสีแดงเปรอะปากเขา ความรู้สึกที่อัดแน่นแสนหน่วงมาหลายวันเหมือนได้รับการปดปล่อยผ่านจูบนี้ ทั้งคู่แลกเปลี่ยนความรู้สึกกันอย่างไม่ลดละ แม้กระทั่งมือของเพชรเองอยากเผลอลูบไล้ไปตามเส้นขอบข้างลำตัว ปัดผ่านเอวคอดกิ่วไปรัดพันตัวพี่เขาไว้



จังหวะที่ผละออกจากกันเพื่อกอบโกยอากาศ ศศิตาฉ่ำด้วยน้ำตาที่ปนเปกันทั้งความเสียใจและสุขใจที่โอบล้อม แต่เพชรกลับต้องเบือนหน้าหนี แล้วผลักตัวพี่ออก...แผ่วเบา



"เพชร...ถ้ายังรักกัน กลับมา...ได้มั้ย"



ในรถเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจเสียดหู



"พะพี่ยินดีทำทุกอย่าง ขอแค่เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม พี่..พี่จะไปแปลงเพศดีมั้ยคะเพชร"

ศศิมองหน้าน้องผ่านม่านน้ำตาอย่างมีความหวัง แต่อีกฝ่ายกลับมองตรงไปด้านหน้าไม่หันมาสนใจเธอเลยสักนิด



"ขอโทษ ผมแค่เมา"



"มะ..หมายความว่ายังไง"



"พี่เก็บความรักไว้ให้คนที่ชอบแบบพี่เถอะ"



แล้วศศิก็ได้ยินเสียงปล็ดล็อค ที่เป็นการไล่ลงทางอ้อม



"เพชร...ฮึก...ไม่เอาแบบนี้ได้มั้ย...พี่ ฮึก รักเพชรนะ ฮึก รัก รักมาก ๆ ด้วย" น้ำตาของคนสวยไหลจนเปรอะเปื้อนแก้มไปหมด เพชรถอนหายใจอย่างหงุดหงิด



"ผมอยากแต่งงานมีครอบครัว มีพ่อแม่ลูก พี่มีลูกให้ผมได้มั้ยละ"



"เพชร...เราไปรับเด็กมาเลี้ยงได้มั้ย เราช่วยกันเป็นพ่อแม่ลูก สร้างครอบครัวในแบบของเราได้มั้ยคะ...ฮึก" ศศิเกาะแขนเพชรหวังความเมตตา หวังว่าสายใยระหว่างเราจะช่วยเปลี่ยนแปลงเรื่องราวทั้งหมดได้



"ผม-ไม่-ได้-รัก-กระ-เทย-เข้า-ใจ-มั้ย!? " เพชรย้ำทีล่ะคำ แล้วปัดมือศศิออกจากตัว



คนฟังหัวใจสลายไปแล้ว ศศิยกสองมือปิดหน้า พยายามเก็บก้อนสะอื้นจนสั่นเทิ้มไปทั้งตัว



คำว่ากระเทยหนัก ๆ กดทับลงมาบนหน้าอกเธอจนหายใจไม่ออก เธอไม่ได้อยากเป็นแบบนี้ ไม่ได้อยากให้เอาคำคำนั้นมาตัดสินคุณค่าความรักของเธอ



'รัก' ที่เธอให้เพชรมันน้อยกว่า 'ผู้หญิง' สักคนมอบให้หรืออย่างไร



เพชรนั่งเงียบ รอให้อีกฝ่ายสงบ มันเป็นเสียงสะอื้นที่แหบโหยเหมือนคนจะขาดใจ



แม้ศศิจะร้องไห้อยู่นาน ก็ไม่ได้ยินแม้เสียงปลอบโยน หรือการสัมผัสใด ๆ จนคนที่หลั่งน้ำตารู้ได้ว่าคงไร้ประโยชน์ที่จะยื้อต่อไปแล้ว



ศศิใช้หลังมือปาดน้ำตา หยุดสะอื้นได้ ก็หันไปยิ้มที่บอกตัวเองว่าไม่เป็นไรให้กับเพชร



"พี่เข้าใจแล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับความรักดี ๆ ที่เคยมอบให้พี่ หลังจากนี้ถือว่าเรา...ไม่เคยรู้จักกันแล้วกันนะ"



ว่าจบสายตาก็เด็ดเดี่ยวขึ้นจนเพชรสะท้านในใจ มองคนพี่รวบเอาของของตัวเองมากอดไว้ ถอดรองเท้าแตะของเพชรไว้ในรถ แล้วลงจากรถเท้าเปล่า หิ้วลาบูแตงสีแดงเดินเข้าตึกไป



เพชรมองพี่จนสุดสายตา ความรักของเขาจบ...ไม่สวยเลย

แต่มันก็ดีแล้ว เพราะเขาเองยังทำใจกับเรื่องนี้ไม่ได้เช่นกัน







TBC



จบตอนที่แล้วไป เกือบได้เดบิวต์พระเอกใหม่ จบตอนนี้ คาดว่าอาจจะต้อง Control F หาชื่อนังเพชร แล้วลบออกให้หมดเลย สงสารพี่ศิมาก มาโอ๋นะคะ ฝากโอ๋กันได้ทั้งในนี้และ ทวิตเตอร์เด้อ

Twitter เรา @sweeterthansw

#อยากเรียกเธอว่าบี๋

[miikii]

โห แกใจร้ายมากอ่ะเพชร
ถ้าแกรับไม่ได้แกแค่ช่วยเขาออกมาแล้วก็เรียกรถให้เขาแค่นั้น
ไม่ต้องพูดจาทำร้ายจิตใจเขาด้วย แค่ไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกก็ถือว่าดีมากแล้วสำหรับคนที่รับเรื่องนี้ไม่ได้แบบแก
 

[Snowermyhae]

ดี สมน้ำหน้านังเพชร ! ไปหาผู้หญิงอื่นมีลูกมีครอบครัวไป๊ ไม่ต้องกลับมานะ ชั้นจะฉาบแก !!!!

[ืniyataan]

สงสารพี่ศิ หาพระเอกใหม่เถอะ  เกลียดเพชร 

[ป้าหมีโคตรขี้เกียจ]

ถ้าจะพูดทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้จะมาช่วยทำไม

[Majariga]

โอ้โห!!!!! (ขอหยาบ) อิเพชร เมิ๊งงงงงง อิชั่ว อิสารเลว นี่อยากเอาลูบูแตงตบหน้าสักทีสองที 
เหอะ!!! มั่นหน้าไปนานๆนะคะ ถ้าพี่ศิตัดใจแล้วหาพระเอกคนใหม่ได้ อิชั้นจะจุดพลุฉลองค่าาาา

[TheSpaceOfM]

จริงๆเพชรใจร้ายมากกกแบบที่ไม่รู้จะเข้าข้างยังไงเลย เหมือนเพชรไม่ได้มองความรัก ความรู้สึกดีที่มีให้พี่ศิเลยย กลายเป็นมองเรื่องเพศของพี่ศิเป็นใหญ่ ทั้งที่ก็พูดเองว่ารับเค้าได้ทุกอย่าง สงสารพี่ศิ กอดๆ เข้าใจได้ถ้าเพชรจะไม่โอเคกับการครองคู่กับกระเทย แต่มันมีวิธีพูดที่ดีกว่านี้เยอะเลย คอยดูนะพี่ศิจะสวยขึ้น แซ่บขึ้น แล้ววันนึงต้องมีคนนั่งน้ำตาตกแล้วตามง้อเค้า ยังไงรอติดตามตอนต่อไปนะคะ

[JokerGirl]

พี่ศิถ้าเพชรพูดขนาดนี้ก็ตัดมันเถอะค่ะ ปล่อยให้ไปมีเมีย มีลูกตามที่น้องมันต้องการเถอะ กระเทยก็มีศักดิ์ศรีนะคะ ไม่อยากมีเมียเป็นกระเทยก็แล้วแต่เลย

[s_sisters19]

หึ ไม่ชอบกระเทยเหรอเพชร จำคำพูดตัวเองให้ดีๆ คลานเป็นหมามาบอกรักพี่ศิเมื่อไหร่จะยกกระเทยทั้งอำเภอไปกระทืบเธอคนเดียวแล้วจะยุให้พี่ศิไม่รับรัก เธอจะต้องทรมานกว่าพี่ศิคนดีของฉัน!!!

[Funnycoco]

สรุปเพชรไม่ได้รักพี่ศิเลย ถ้าเพชรรักพี่ศิที่เป็นพี่ศิจริงๆเพรชจะไม่พูดคำๆนี้ออกมา
พี่ศิควรตัดใจแล้วไปหาคนที่รักและรับเราได้ดีกว่า

[คุณซี]

จัมไว้นังเพชร จากนี้ต่อไปไม่ต้องมายุ่งกับพี่ศิอีก!!