หัวข้อ: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]

[ofious]

Chapter 21





ยามที่อยู่ที่บ้าน และอยู่กับเหนือแก้มแดงยังร่าเริง เป็นดอกทานตะวันของบ้านที่แสนจะน่ารักสดใส แต่เมื่อมีเวลาอยู่คนเดียวเงียบๆ ก็เกิดคำถามเดิมที่คิดไม่ตกสักที



“เฮ้อ…”



“ตัวไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า” ทูลหัวคว้าหมับที่หลังมือ ทำให้แก้มแดงสะดุ้ง เขาทำหน้าเหรอ เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะรู้ว่ากำลังคิดมาก



แก้มแดงส่ายหน้า แสร้งฝืนยิ้มบอกว่าปกติดี



ทูลหัวก็ส่ายหน้า



“อินเนอร์ยังไม่ได้ ปากยิ้มตาไม่ยิ้ม ไปเรียนการแสดงมาใหม่จ้า”



คราวนี้แก้มแดงยิ้มทั้งตาและปาก เพื่อนเด็กดื้อของเขาน่ารักตรงนี้แหละ



“เรา...กำลังไม่สบายใจอยู่จริงๆ นั่นแหละ”



ทูลหัวตบเข่าฉาด “นั่นไง นอกจากเล่นซีรี่ย์เราไปเปิดสำนักหมอดูด้วยดีมั้ย”



แก้มแดงหัวเราะเบาๆ ไปกับท่าทีแสนทะโมน ทูลหัวจูงมือแก้มแดงออกจากห้องเรียนคาบโฮมรูมที่คุณครูปล่อยให้อ่านหนังสือ ลงไปยังโรงอาหารที่บัดนี้เงียบสนิท



“เล่ามาให้หมด อย่าให้ขาดตกสักครึ่งคำ”



แก้มแดงเล่าไม่ปะติดปะต่อ เพราะความสับสนทำให้เรียบเรียงไม่ดีนัก ทูลหัวจับใจความได้ว่าเพราะไอ้เสี่ยเวรนั้นมาพูดให้ร้ายพี่เหนือไว้ ว่าสุดท้ายแล้วก็ชั่วช้าไม่ต่างจากตนเองนั่นแหละเพียงแค่ใช้เงินมากกว่าซื้อแก้มแดงไปเท่านั้น ปัญหาที่กรุ่นๆ อยู่ในใจทุกคนรอบตัว เพราะความก้ำกึ่งระหว่างน้องชาย กับใจอกุศลมันมีให้รู้สึกมาตั้งแต่แรก แต่เคสพี่เหนือกลับถูกมองว่าโรแมนติก เพราะสุดท้ายแล้วทั้งคู่คบหาเพราะใจตรงกัน หาไม่แล้วก็ไม่ต่างอะไรกับการซื้อเด็กไม่บรรลุนิติภาวะมาเลี้ยงไว้เพื่อบำเรอกาม



“ทำไมจากฟีลกู๊ดมันกลายเป็นเรื่องดาร์กไปได้ว่ะ” ทูลหัวเกาหัวแกรก



“มาคิดๆ ดูแล้ว เราไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยทูลหัว ทั้งชีวิตของเราคืออยู่ในมือพี่เหนือทั้งหมด”



“เห้อ...การเปย์เยอะๆ มันก็เป็นดาบสองคมแบบนี้แหละนะ” ทูลหัวพยักหน้ากับความคิดตัวเอง “มันสะดวกสบายก็ใช่ แต่มันกับทำให้ Self-Esteem ต่ำลง”



แก้มแดงดีใจที่ทูลหัวเข้าใจประเด็นที่ตัวเองต้องการสื่อ



เขาขาดความภูมิใจในตัวเอง เพราะรู้สึกว่าไม่ได้มีคุณค่าอะไรเลย นอกจากสิ่งของที่คนอื่น trade ไปมา



“แต่พี่เหนือรักตัว ตัวก็รักพี่เหนือนะ” ทูลหัวพยายามดึงเพื่อนขึ้นจากหลุม



“เราก็มีดีแค่หน้าตากับร่างกายหรือเปล่าจ๊ะ ไม่ได้มีความสามารถอะไรที่จะเป็นแฟนพี่เหนือได้เลย มาคิดๆ ดูแล้ว พี่เหนืออยู่ไกลจากเรามากเลยทูลหัว เราไม่กล้าคิดแล้ว ว่าจะให้เขามาเป็นคนของเราคนเดียวตลอดชีวิต”



แก้มแดงร้องไห้ และทูลหัวก็ดึงเพื่อนเข้ามากอด มันคงเป็นความอัดอั้นตันใจที่ระเบิดออกมาตูมใหญ่



หลังจากวันนั้นทูลหัวช่วยแก้มแดงกอบกู้ชิ้นส่วนความรู้สึกขึ้นมาทีละเปราะ อันดับแรกก็เดินหน้ารับงานถ่ายแบบต่อไปอีก 1 ปีก็เก็บเงินได้ครบ 1.2 ล้านที่เป็นเงินก้อนแรก ที่เหนือไถ่ตัวแก้มแดงมา โชคดีที่ตรงกับช่วงเหนือเรียนปีสี่ เป็นปีที่ทำโปรเจคต์จบและเข้าไปช่วยงานคุณพ่อ จึงยุ่งพอที่จะไม่รู้สึกว่าน้องเองกำลังถอยห่างจากเขา แก้มแดงไม่เรียกร้องจะเล่นพี่ช้างเหมือนเมื่อก่อน และเหนือเดือนก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่มย่ามน้องก่อน น้องอาจจะเครียดเรื่องเรียนเพราะเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย เหนือคิดแบบนั้น เขาใจเย็นเก่ง ไม่ได้รุกล้ำแก้มแดง เพราะตั้งใจรอให้ถึงสิบแปดก่อน และหมายมั่นปั้นมือว่าหลังน้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ค่อยลิ้มชิมรสเกสรชั้นในสุดของดอกทานตะวันก็คงไม่สาย





แก้มแดงซื้อแคชเชียร์เช็ค แล้วสั่งจ่ายเป็นชื่อเหนือเดือน เทวาพิทักษ์ เอาไปยื่นให้เหนือในคืนวันหนึ่ง หลังเริ่มเปิดเทอมชั้น ม.6



“คืออะไรคะ”



“แก้มแดงคืนเงินพี่เหนือ”



“คืนทำไมคะ เก็บไว้กินขนมค่ะ พี่เหนือไม่เอา”



“รับไปเถอะจ้ะ แก้มแดงตั้งใจทำงานเพื่อหาเงินก้อนแรกคืนพี่เหนือ”



เหนืออ้าปากค้าง แปลว่ายังมีก้อนอื่นๆ อีกหรอ



“ส่วนค่าอื่นๆ ที่พี่เหนือจ่ายให้แก้มแดงจะทยอยเอามาคืนนะจ๊ะ”



“หาทั้งชีวิตหนูก็คืนพี่ไม่หมดหรอก!” เหนือหงุดหงิดเพราะเหมือนโดนหยามหน้าจึงพูดแบบนั้นไป เขาคิดว่าเรื่องนี้เคลียร์ไปแล้วตั้งแต่น้องประกาศกร้าวว่าอยากเป็นเมีย แล้วจู่ๆ มาคืนกันแบบนี้คืออะไร...น้องอยากเป็นอิสระจากเขาอย่างนั้นหรือ



เหนือเดินหนีออกจากห้องนอนไป คราวนี้แก้มแดงก็ไม่ตาม เพียงหันไปกอดตุ๊กตาหมีคู่ใจ แล้วกัดฟันสะอื้นเงียบๆ



‘ทั้งชีวิต เขาก็เป็นตัวของตัวเองไม่ได้หรือไรกัน...’



เหนือไม่เข้ามานอนตลอดคืน พอกับที่แก้มแดงตาบวมฉึ่งลงมาข้างล่างเร็วกว่าปกติ เดี๋ยวนี้เหนือต้องเข้าบริษัท รถที่บ้านจึงไปส่งแก้มแดงแทน แขไขเห็นลูกชายคนเล็กแว้บๆ ไม่ชัด เพราะมือนั่นยกมือไหว้แบบเอาเป้บังหน้า คว้าแซนวิชกับกระติกใส่น้ำส้มคั้นวิ่งดุ๊กๆ ไปขึ้นรถเร็วฉิว







เหนือฟาดงวงฟาดงาใส่เพื่อนกลุ่ม Wolf Kings ทันทีที่นัดเจอกันที่คอนโดตัวเอง ปกติเขาแสนจะหวงถิ่นยามอยู่กับแก้มแดง แต่สงสัยคืนนี้คงต้องแยกบ้านกันนอน



“น้องถึงวัยต่อต้านหรือไงว่ะ” เจ้าบ้านว่า แล้วพอไม่มีแก้มแดง หน้าที่รินน้ำเสิร์ฟแขก หาอาหารให้กิน ก็ลำบากกันดั้มไปอี๊ก เอานมไปแดกคนล่ะกล่องพอ!



“หรือน้องมีคนอื่น แม่งเอ้ย ยังมีใครหล่อและดีได้มากกว่ากูอีก!” จบประโยคสามหมาก็ชี้หน้าตัวเองพรึ่บ



“ฮือ...จะเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าน้องไปมีใครกูจะอยู่ยังไง กูอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีแก้มแดง~”



“เลิกโหยหวนก่อน อยากได้คำปรึกษา หรือแค่มาบ่นความซากอ้อยของชีวิต” มิวนิคถาม



เหนือเบะปาก กอดหมอนหน้าเบ้



“งั้นท่านกันดั้มจะเริ่มวิเคราะห์ล่ะนะ” จับคางทำหน้าน่าเชื่อถือ “มึงไม่ทำการบ้านหรือเปล่าเหนือน้องเลยงอน”



“กูก็พยายามไปสอนเลข สอนอังกฤษให้น้องนะ แต่น้องเก่งกว่ากูอีกไง ยิ่งช่วยเหมือนยิ่งโชว์โง่”



มิวนิคแทบยื่นมือไปเคาะกบาลคนรวยสุดของกลุ่ม



“การบ้าน แบบอะเปี๊ยวอะป๊าว ปิ้วๆ โว้ย” กันดั้มบอก



“คืออะไรว่ะ” เหนือยังทำหน้างง



“Make love เข้าใจยัง”



“กูก็ทำนะเว้ย ชนช้างบ่อยไป...จะว่าไปก็เป็นปีแล้วหวะที่ไม่ได้ทำ” เหนือตาโตขึ้นมา



คราวนี้กันด้ัมชี้หน้า แทบลงไปดิ้นกับพื้น “กูจะแจ้งตำรวจจับมึง ไอ้ชั่ว น้องยังไม่สิบแปด”



เหนือคว้าหมอนใกล้มือได้ก็ปาหน้าเพื่อนที่ไม่เคยเป็นสาระ หันมาฟังมิวนิค ผู้มีประสบการณ์จีบรุ่นพี่มาก่อน



“มึง คือกูเว้ย ไม่กล้าทำอะไรพี่เนตร จนพี่เขาอ่ะต้องซื้อกางเกงในลูกไม้มาเรียกร้องความสนใจจากกู มันอาจจะเคสเดียวกันก็ได้ น้องอาจจะเอาเงินมาฟาดมึง ฟัดเฟียดใส่มึง เพราะอยากโดนมึง...นั่นแหละ”



“ฟาดทีล่ะล้านสองเลยหรือว่ะ ป๋าสัสน้องแก้มแดงกู” กันด้ัมว่า



“แต่น้องยังไม่สิบแปด”



“งั้นก็รอให้น้องไปมีคนใหม่ก่อน มึงค่อยกลับมานั่งร้องไห้ให้พวกกูปลอบก็ได้เว้ย ว่าง...” มิวนิคกรอกตา



“คือมันไม่สมควรรึเปล่าวะ”



“แต่ใจมึงก็อยากทำน้องใช่มั้ยล่ะเหนือ” กันดั้มถาม ซึ่งกระแทกมาก



“หรือมึงไม่อยากกันดั้มของแบบนี้”



คราวนี้ลูกร้านทองยิ้มกริ่ม “ถามว่ากูอยากทำน้องมั้ย ก็ใช่ อยากขาวๆ อวบๆ อยากบีบให้ร้อง”



“กูจะฟ้องผัวมึง เพื่อนเหี้ย!” เหนือปาหมอนข้างมืออีกลูกไปกลางแสกหน้าเพื่อนตี๋



มหาสมุทรที่เงียบมานานยกมือปางห้ามญาติขึ้นมา



“คุณเหนือลองคุยกับน้องแก้มแดงดูก่อนดีมั้ยครับ อย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นแค่ปัญหาเรื่องใต้สะดือ เหมือนเพื่อนบางคนแถวนี้ที่คิดได้แต่เรื่องอกุศล”



“ท่านมหามึงด่าว่าพวกกูหื่นใช่หรือไม่” กันดั้มยังเก่งเรื่องหาเรื่องโดนด่า มิวนิคจับนมฮอกไกโดยัดปากให้มันเลิกพูด แล้วฟังท่านมหาต่อ



“…”



“อ่าวท่าน ไม่พูดต่อล่ะ”



“จบแล้วครับ”



“สรุป กูได้ข้อสรุปมั้ยนะ” เหนือเดือนกวาดตามองเพื่อนสนิท ที่บัดนี้เปลี่ยนจากชุดนักศึกษาเป็นคนทำงานกันไปหมดแล้ว



“คุณเหนือควรกลับไปคุยกับน้องแก้มแดงครับคืนนี้” มหากล่าวราบเรียบ



“แม่ง...ไม่กล้าคุย กูกลัวใจแก้มแดง”



“ย้อมใจหน่อยเว้ยเพื่อน เปิดเหล้าแดกกัน” กันดั้มเย้วๆ เหมือนเมานมนำไปแล้ว



มหาส่ายหน้า “ลืมไปแล้วใช่มั้ยครับ ว่าทั้งกลุ่มเรานะเหล้าไม่แตะ บุหรี่ไม่สูบ เป็นคนหล่อแบบไม่อิงแอบอบายมุข”



กันดั้มส่ายหน้า “ท่านมหา...กูหมายถึงใช้แผนเมาย้อมใจ จะได้กล้าๆ ไง ไม่ได้บอกว่าให้กินจริงสักหน่อย”



“แล้วมึงจะทำยังไง” มิวนิคถาม



“เอาเหล้าราดตัวไอ้เหนือให้กลิ่นคลุ้งๆ มึงก็แกล้งพูดอ้อแอ้เดินเป๋ๆ หน่อย จากนั้นมึงคาใจเรื่องอะไรก็พูดไปเลย”



เหนือมองอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ส่วนกันดั้มก็ไม่รออะไรทั้งนั้น เดินไปหยิบเหล้าที่เคยซื้อเก็บไว้ตอน มิวนิคต้องใช้แผน ‘อกหักแล้วเสียคน’ มาเปิดจากนั้นก็ราดตั้งแต่สันกรามเพื่อนลงไปจนเสื้อเชิ้ตผู้บริหารชุ่ม



“มันได้ผลจริงๆ ใช่มั้ยว่ะ”



“เชื่อกู” กันดั้มตบอกอย่างมั่นใจ แล้วก็ลากทุกคนกลับเพื่อให้เหนือได้กลับไปเคลียร์ใจกับน้อง



มิวนิคตะหงิดๆ ถ้าจำไม่ผิดตอนที่เขาใช้แผนนี้คือโดนพี่เนตรตบ หวังว่าไอ้เหนือเพื่อนรักจะปลอดภัยไม่โชคร้ายแบบเขานะ





ฝ่ายแก้มแดงไม่อยากตกอยู่ในภาวะอึดอัดใจ คืนนี้จึงตัดสินใจขนหนังสือกลับมาอ่านที่ห้องนอนตัวเองในบ้านสวน สมชาติเห็นลูกเดินหน้าเซื่องเข้ามาในบ้านก็กวักมือเรียกให้มานั่งใกล้ๆ



“พ่อจ๋า ขอกอดหน่อยได้มั้ย” แก้มแดงเม้มปากแน่นหลังพูดจบเพราะเสียงมันสั่นเหมือนคนจะร้องไห้ สมชาติอ้าแขนรับมากอด เขาเรียนรู้ที่จะแสดงความรักและความอบอุ่น แถมยังลูบหัวลูกชายที่เติบโตขึ้นเรื่อยๆ



“เรียนเหนื่อยหรือมึง” คนเป็นพ่อถาม เพราะไม่กล้าถามตรงๆ ว่าทะเลาะอะไรกันมากับไอ้ลูกเขย แก้มแดงมีผลการเรียนที่ดี ไม่น่าจะหงอยเพราะหนังสือหรอก



ถอนหายใจใส่สามเฮือกถ้วน ลูกก็ยังไม่ตอบ



“พ่อจ๋า ถ้า...เราไม่ได้อยู่สุขสบายเหมือนตอนนี้ พ่อจะอยู่ได้มั้ยจ๊ะ”

สมชาติขมวดคิ้ว “ทะเลาะกันหนักเลยรึ ถึงขั้นจะต้องแยกกันอยู่เลยหรือไง” สิ่งที่คนสูงวัยรับรู้มาตลอดคือเด็กเหนือเดือนนั้นทั้งรักทั้งหลงแก้มแดงเสียยิ่งกว่าอะไร ทำไมจู่ๆ ถึงพลิกเป็นแบบนี้



แก้มแดงถอนหายใจอีก คราวนี้อกตคนเป็นพ่อมันร้อนเร่าๆ “หรือมันไปทำงานแล้วนอกใจมึง ได้...ก่อนย้ายออกกูขอเอาจอบไปฟาดเอาเลือดหัวมันออกสักทีนึงก่อน”



ลูกชายเห็นพ่อเป็นเดือนเป็นร้อนก็รีบปราม “ไม่ใช่จ้ะ พี่เหนือไม่ได้นอกใจอะไร แต่แก้มแดงเอง...แก้มแดงแค่รู้สึกไม่ดีที่พึ่งพาพี่เหนือมากเกินไป...แก้มแดงรู้สึกกดดันที่เป็นแฟนพี่เหนือ แบบ...เหมือนพี่เหนือซื้อแก้มแดงมา”



สมชาติเองก็ผ่านโลกมามาก เริ่มเข้าใจสิ่งที่ลูกสื่อ ก็เขาทั้งนั้นที่เป็นคนต้นเรื่อง...ขายลูกกิน ทำให้ลูกรู้สึกต้อยต่ำกว่าคนอื่นเขา



“ถ้าไม่สบายใจจะอยู่ ก็ไป...พ่อก็แข็งแรงดีแล้ว หนี้สินก็ไม่มี หางานทำเข้าสักหน่อย ก็น่าจะพออยู่พอกินกันได้”



แก้มแดงยิ้มสบายใจ ที่พ่อสนับสนุน “เรากลับไปอยู่บ้านเรากันดีมั้ยจ๊ะ”



สมชาติถอนหายใจ แก้มแดงยังไม่รู้เรื่องนี้ ที่ดินผืนนั้นเขาเช่าอยู่ ตอนนี้เจ้าของก็เปลี่ยนมือมาเป็นของคนบ้านนี้เสียแล้ว



“เราไม่มีบ้านให้กลับแล้วลูก ถ้าอยากย้ายออกเราต้องหาบ้านใหม่นะ บ้านที่เชียงใหม่ ก็เป็นที่ดินของตระกูลเทวาพิทักษ์”



หัวใจดวงเล็กเต้นรัว...ชีวิตของเขาอยู่ใต้เงาพี่เหนือไปเสียทุกอย่างเลยหรือนี่



“ไม่เป็นไรๆ บ้านเช่ามีเยอะแยะ รอมึงโต ทำงานได้เงินเดือนเยอะๆ ก็ค่อยซื้อบ้านเป็นของตัวเองก็ได้ กูก็ช่วยทำงานด้วย ช่วยกันเก็บ”



“หนูทำพ่อลำบากอีกแล้ว”



สมชาติส่ายหน้า ไม่เลย...มึงเป็นลูกที่ประเสิฐที่สุดแล้วแก้มแดง







ฝ่ายเหนือเดือน เมื่อกลับมาถึงบ้านก็พบว่าพ่อแม่ขึ้นห้องไปแล้ว ถามหาแก้มแดงกับคนในบ้าน ก็ได้ความว่าไปอ่านหนังสือที่บ้านสวน นี่เขาต้องง้อน้องเหนือกบาลพ่อตาอีกแล้วหรอ บาปกรรมไม่เนี่ย



เขาเดินลัดเลาะไปตามแนวผักสวนครัวที่สมชาติปลูกเสียงาม ไขประตูเข้าไปเงียบกริบ ภายในบ้านก็นิ่งเงียบมีเพียงไฟส้มดวงเล็กตรงห้องนั่งเล่นเปิดไว้ให้พอมองเห็นบ้างว่ามีอะไรวางอยู่ เหนือย่องเงียบขึ้นไปชั้นสอง ระหว่างทางก็สวดภาวนาต่อเจ้าที่เจ้าทางไปด้วยว่า ให้น้องไม่ลงไปนอนกับพ่อตา มิเช่นนั้นต้องเป็นเราสองสามคน นอนกอดน้องให้พ่อตามองค้อนอีก



ประตูไม้สีขาวน่ารักทรงวินเทจปรากฏแก่สายตา มันล็อก แต่ไม่เป็นไร เหนือพกกุญแจมาทั้งพวง กำลังจะไข แต่เคาะหน่อยดีกว่า เป็นเจ้าของบ้านทั้งที่จะย่องเข้าบ้านตัวเองทำไมว่ะ



ก๊อก ก๊อก



เงียบกริบ น้องแกล้งไม่ได้ยินชัวร์ ทั้งที่เขาเป็นคนงอนน้อง แต่ทำไมกลายเป็นน้องเมินเขาว่ะ แถมไม่มาง้อด้วย



เหนือย่อเข่าลงแล้วตะแคงตัวดูแสงไฟใต้ประตูว่าแก้มแดงหลับหรือยัง ตอนแรกมันมีแสงสีนวลตาลอดออกมาแล้วก็ดับพรึ่บ นั่นไง...ไม่เนียน น้องพึ่งปิดไฟแปลว่ายังไม่หลับ...ไขเข้าไปแม่ง!



เหนือบิดทีเดียวบานไม้ก็เป็นอิสระจากกรอบประตู ผลักเข้าไป งับเบามือ ใช้เวลาครู่เดียวให้สายตาคุ้นชินกับความมืด แล้วคลำทางไปยังเตียงหลังใหญ่ที่จัดชินขอบผนังด้านหนึ่ง ห้องแก้มแดงไม่กว้างมาก เดินเพียงสี่ก้าว เหนือก็มาหยุดประชิดขอบเตียง ก้อนผ้านวมคลุมมิดถึงหัวเชียวนะ เหนือใจกล้าหน้าด้านปีนขึ้นเตียงแล้วรวบก้อนนุ่มๆ นั่น หอมมั่วๆ เข้าในกองผ้า อีกฝ่ายตัวแข็งขึ้นมาทันควัน เหนือย่ามใจเพราะถือว่าเมาแล้วทำอะไรก็ไม่ผิดปีนขึ้นคร่อมน้องหวังจะซุกไซร้ให้ชื่นใจ



คนที่อยู่ใต้ผ้านวมได้กลิ่นเหล้าหึ่งก็รู้แล้วว่าไม่น่าใช่พี่เหนือ เพราะคนรักตัวเองนั่นไม่ดื่มแอลกอฮอล์ พอถูกทำรุ่มร่ามใส่จึงกลั้นใจ งอเขาแล้วถีบออกโดยแรง



ตูม!



สมชาติสะดุ้งตื่น เสียงของหนักหล่นกระแทกพื้นดังลงมาถึงชั้นหนึ่ง เจ้าหน้าที่บริบาลที่จ้างมาอยู่ดูแลเองก็วิ่งหน้าตาตื่นออกมารวมตัวกันแล้วรีบเดินไปดูสถานการณ์ที่ชั้นสอง เปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเจ้าของบ้านนอนงอตัวโอดโอยอยู่กับพื้น ส่วนแก้มแดงนั่งหัวฟูอยู่ในกองผ้านวม



“เป็นอะไรรึเปล่าไอ้ลูกเขย”



เหนือจุกจนพูดไม่ออก แต่ก็ต้องคีพลุคคนหล่อ โบกมือให้สัญญาณพ่อตาว่า น้องถีบตกเตียงแค่นี้...สบาย



แก้มแดงยังตกใจไม่หาย แต่พอได้สติก็ก้าวพรวดลงจากเตียงไปนั่งลงข้างๆ พี่เหนือ



“หนูไม่รู้...หนูได้กลิ่นเหล้า นึกว่าเป็นโจร หนูขอโทษ” เสียงน้องเหมือนจะร้อง เหนือเลยส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร คนที่มาจากชั้นหนึ่งเห็นสถานการณ์คลี่คลายแล้วก็พากันถอยออกไปเงียบๆ



เหนือนั่งจนหายจุก แก้มแดงก็นั่งจ้องหน้าพี่เหนือไปด้วยกลัวว่าจะเป็นอะไร



“เปิดท้องให้หนูดูหน่อย ช้ำมั้ยจ๊ะ”



เหนือถลก ซิกแพคก้อนที่สามทางซ้ายขึ้นรอยแดงเชียว พรุ่งนี้เขียวแน่ แก้มแดงลูบเบาๆ แต่ขนคนโดนนี่ลุกขึ้นยืนตรงเลย คำพูดลามกของกันดั้มลอยมาเข้ามาบงการเหนืออีก ถ้าได้หนุบหนับ น้องจะกลับมาหวานๆ กับเขามั้ยนะ



“พี่เหนือไปกินเหล้ามาหรือจ๊ะ” แก้มแดงถามต่อ



“เหล้ามันหก พี่เหนือไม่ได้กินค่ะ” เกรงใจน้องอย่างไรไม่รู้เลยไม่กล้าโกหก แต่ก็ต้องแถไปให้ดูคูลๆ ไม่บอกไปถึงแผนกะโหลกกะลาของไอ้ตี๋เวร เจ็บตัวฟรีเลย



“งั้นรีบไปอาบน้ำ แล้วแก้มแดงทายให้นะจ๊ะ”



“ถอดเสื้อให้พี่หน่อย” เหนือใช้แผนสำออยทันที แก้มแดงยื่นปากแต่ก็ยอมถอดกระดุมให้พี่เหนือ พอได้ใกล้ชิดกันมาทำอะไรให้แบบนี้ หัวใจที่เคยเต้นแผ่วเบามันก็อดจะกระตุกแรงขึ้นมาอีกไม่ได้ แก้มแดงรักพี่เหนือ อยากอยู่ใกล้พี่เหนือ แต่ความรู้สึกต่ำต้อยนั่นกลับกลายเป็นเสี้ยนหนามทิ่มตำหัวใจ



“อาบน้ำให้พี่เหนือได้มั้ย พี่เหนือเจ็บอยู่” คนพี่อ้อน เมื่อน้องถอดเสื้อเชิ้ตออกให้เรียบร้อย



“พี่เหนือหายโกรธแก้มแดงแล้วหรือจ๊ะ”



เออ...ลืมไปเลยว่าเมื่อคืนฟึดฟัดหนีไปนอนห้องแขก เพราะน้องเอาเช็คมาให้ นั่งหน้าบูดประชุมทั้งวัน เย็นก็ไปโวยวายกับเพื่อน แต่พอกลับมา...เจอน้องอยู่ใกล้ๆ ที่ขุ่นเคืองใจก็หายไปไหนแล้วไม่รู้



ความรัก...มหัศจรรย์



“พี่เหนือโกรธหนูเรื่องอะไร” เหนือถาม แก้มแดงมองตาเหนือเพื่อหาคำตอบนั่นสิพี่แฟนโกรธเขาด้วยสาเหตุอะไร



“หนูไม่รู้”



เหนือดึงน้องเข้ามากอด กลิ่นเหล้ายังติดตามเนื้อตัวแต่ทว่าไม่ใช่เวลามาถือสา



“หนูคืนเงินพี่ หนูอยากไปจากพี่หรือไง” เหนือถามน้องแผ่วเบา เพราะความเจ็บปวดก็ตีตื้นขึ้นมาในอกเขาเช่นกัน น้องพยักหน้า 1 ครั้ง ทำเอาเหนือต้องเบือนหน้าหนี



“บอกพี่ได้มั้ยคะว่าเพราะอะไร” คราวนี้เหนือคุมสติได้ จึงอยากฟังเหตุผลก่อน ว่าเขาควรปล่อยมือน้องหรือไม่



แก้มแดงไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ทั้งที่รักมากๆ แต่ทำไมเขาถึงต้องดิ้นรนออกไปจากอ้อมกอดแสนอบอุ่นนี้ด้วยเล่า



“ไม่รักกันแล้วหรือคะ” เหนือถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ตาคู่คมนั่นเรื่อแดงจนแก้มแดงสงสาร



“แก้มแดงรัก...รักพี่เหนือ” น้องตอบ แล้วประคองแก้มเหนือไว้ “พี่เหนือ...อย่าร้อง”



เหนือเดือนหลั่งน้ำตาออกมาจริงๆ มันเงียบเชียบแต่ทว่ากรีดใจคนเห็นนัก



“แก้มแดงรักพี่เหนือ...แต่แก้มแดง รักตัวเองไม่ลง ที่เป็นแบบนี้”



เหนือยังไม่เข้าใจ แต่ทว่าถ้าเรารักกัน ไม่ว่าปัญหาอะไรก็ช่วยกันแก้ได้ไม่ใช่หรือไง



“พี่เหนือรักแก้มแดงมากนะคะ แก้มแดงรู้ใช่มั้ย ว่าพี่ไม่มีใครเป็นของตัวเองคนเดียวเลย ยกเว้นหนู คนที่พี่อยากอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต





แก้มแดงก็เป็นแบบนั้น คนที่เป็นของเขาคนเดียว คนที่อยากเห็นรอยยิ้มไปชั่วชีวิต แต่เขากลับยังมีเสี้ยนหนามที่ตำใจ หากสลัดมันหลุดออกไปไม่ได้...เขาจะไม่มีวันอยู่เคียงข้างพี่เหนือได้อย่างสนิทใจ



“หนูพูดออกมาได้มั้ยว่าเป็นอะไร ทั้งที่เรารักกัน ทำไมหนูถึงจะไป” เหนือพยายามตะล่อมน้อง



“หนะ..หนู...” แก้มแดงสายตาลังเล เหนือจูบน้อง จูบให้ใจเย็นลงและมั่นใจว่าในอ้อมกอดของเขาจะปกป้องน้องได้ทุกอย่าง



“พี่เหนือโง่ พี่เหนือไม่เข้าใจ อธิบายพี่เหนือหน่อยนะคะ”



แก้มแดงเม้มปากจะร้องไห้ พี่เหนือไม่ได้โง่...แต่มันเป็นความสับสนในใจเขาเอง เหนือไม่ได้เร่งน้อง เมื่อน้องยังพูดไม่ออก เขาก็จูบน้องอีก เม้มปากน้องไปเรื่อยๆ น้องเองก็จูบตอบ ใจชื้นขึ้นมาหน่อย



สุดท้ายแก้มแดงก็เรียบเรียงเรื่องราวได้



“เสี่ยธงชัยเคยพูดกับหนูว่า....ใครที่มีเงินมากพอก็ซื้อหนูได้ มัน...มันติดอยู่ในใจ”



ไอ้เสี่ยเหี้ย!! เหนือใจเดือดปุด



“หนู...อยากเป็นอิสระจากคำนั้น หนูไม่ใช่สิ่งของที่ใครจะซื้อก็ได้ หนูมีหัวใจ หนูเป็นคน...พี่เหนือ...ฮึก” แล้วความอัดอั้นที่มีก็ร่วงกราวเป็นน้ำตา เหนือกอดน้องไว้ ปล่อยให้ร้องไห้ระบายออกมาให้หมด



“พี่เหนือขอโทษ...” เหนือผิดที่คิดน้อยเกินไป “พี่แค่อยากให้หนูสบาย พี่เลย...ใช้แค่เงินแก้ปัญหา”



แก้มแดงเบียดหน้าซุกอยู่ตรงซอกคอเหนือ กอดก่ายลำตัวอีกฝ่ายแน่น มันสบายทั้งตัวทั้งใจ



“แล้วหนูจะแก้ปัญหานี้ยังไงต่อคะ”

[ofious]

“หนูคืนเงินก้อนแรกไปแล้ว หนูก็จะพยายามคืนพี่เหนือให้หมด”



“ครับ”



“แล้ว...แล้วหนูคงย้ายออกไปอยู่ที่อื่น หนู...หนูยื่นทุนมหาวิทยาลัยไว้ด้วย”



“จะไปอยู่ที่อื่นคือไปเช่าบ้านอยู่หรือคะ”



แก้มแดงพยักหน้า



“เช่าบ้านหลังนี้สิคะ พี่เหนือคิดไม่แพงหรอก”



คราวนี้แก้มแดงตาโต แหงนหน้ามามองเหนือ



“พี่จะคิดเงินเหมือนที่เขาเช่ากันปกติตามชานเมือง เดือนล่ะ 3,500 ดีมั้ยคะ รวมค่าน้ำค่าไฟ”



แก้มแดงนิ่งฟัง



“ส่วนมหา’ ลัยหนูจะเรียนทุนพี่ก็ไม่ห้าม จะหาเงินมาคืนพี่ พี่ก็จะทำยอดรวมมาให้ แล้วผ่อนจ่ายเหมือนกู้ธนาคารดีมั้ยคะ”



“พี่เหนือ...” ช่างแสนดี ไม่เคยดุ แถมยังมีทางออกให้เขาเสมอ



“แต่อย่าไปไกลจากพี่เหนือเลยนะคะ ถ้ายังรักกัน อยู่ให้พี่เหนือได้มีชีวิตต่อไปได้นะคะ”



“พี่เหนือ...” แก้มแดงเรียกได้แค่นั้นก็เบะหน้าร้องไห้อีกรอบ พี่แฟนที่แสนดี พี่แฟนที่เป็นโลกทั้งใบ



“อยู่กับพี่เหนือนะ”



น้องยังเงียบ น้องยังไม่ตอบ เหนือใจแห้งผาก



“ทำไมคำว่า ‘รัก’ ของพี่สู้คำพูดของคนไม่ดีไม่ได้เลยหรือคะ ถ้าถึงขนาดนี้แล้วแก้มแดงยังจะไปพี่เหนือก็ไม่ห้าม แต่ขอให้รู้ไว้นะคะ พี่เหนือไม่เคยมองว่าหนูเป็นสิ่งของที่เงินซื้อได้ พี่...อาจจะใช้เงินในวันที่ให้หนูมาเป็นน้องชาย แต่วันที่ขอให้หนูเป็นคนรักของพี่ พี่แลกด้วยทั้งหัวใจนะคะ”



แก้มแดงน้ำตาทะลั่กอีกรอบ เหนือเองก็กลั้นไม่ไหว สองคนกอดกันร้องไห้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจทั้งหมด จนไก่ข้างนอกขัน ทั้งคู่จึงค่อยผละออกจากกันได้ น้ำตาเหือดแห้งไปหมดแล้ว แต่ก็มอมแมมเกินกว่าจะไปนอน



เหนือลุกขึ้น พร้อมดึงตัวน้องขึ้นมาด้วย เพื่อพาไปล้างหน้าล้างตาเข้านอน พอเข้าไปห้องน้ำด้วยกันก็เกิดความประดักประเดิดอีก เพราะเหนือยังเปลือยท่อนบนอยู่เลย แล้วแก้มแดงก็อดมีคำถามไม่ได้ ไหนๆ วันนี้อยากจะเคลียร์ใจกันแล้วก็ถามมันไปให้สุดแล้วกัน



“พี่เหนือ..”



“ว่าไงเอ่ย” เหนือง่วนอยู่กับการเอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น ไม่ได้ล่วงรู้ความคิดเด็กตัวน้อยเลย



“คือ...พี่เหนืออยากมีอะไรกับแก้มแดงมั้ยจ๊ะ”



“หนู...คือเราพึ่งพูดเรื่องซีเรียสกันไป หนูยังมีอารมณ์ได้อีกหรือคะ” เหนือปิดน้ำ หันมาพูดกับน้อง



แก้มแดงฟาดป้าบเค้าให้ ใจอกุศลนะใครกันแน่



“แก้มแดงถามจริงๆ ต่างหาก เสี่ยธงชัยบอกว่าเพราะพี่เหนืออยากทำแบบนั้นกับหนู เลยซื้อหนูมา ใจพี่เหนือก็อกุศลพอกับเสี่ยนั่นแหละ แค่เอาคำว่ารักมาหลอกแก้มแดง”



“พี่ว่าพี่ต้องไปกระทืบเสี่ย!”



“ตอบหนูก่อนค่อยไป” แก้มแดงรั้งแขน เหนือเลยพิงผนังข้างหนึ่ง ปล่อยให้แก้มแดงพิงอ่างล้างหน้าแล้วจดจ้องหน้าตาอ่อนเยาว์นั้น



“ถ้ายอมรับตามความต้องการของร่างกายคือใช่ พี่อยากหนุบหนับหนูใจจะขาดแล้วค่ะ แต่ถ้าให้พูดเรื่องของจิตใจ พี่รักหนู พี่รอได้ พี่ถนอมหนูไว้จนกว่าจะถึงวันที่หนูพร้อมและยอมมอบดอกไม้ดอกนั้นให้พี่”



แก้มแดงแก้มร้อน คือ...ตอบตรงไปหมด



“แก้มแดง เราจะมีอารมณ์กับทุกคนไม่ได้หรอกนะ พี่ก็มีอารมณ์แค่กับหนูเหมือนกัน คือมันทั้งรัก ทั้งหลง มันคือความสุขที่เราจะมีด้วยกัน หนูลองจินตนาการตัวเองกับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่สิ คุณช้างเขาร่าเริงหรือเปล่า”



“ไม่จ้ะ คุณช้างดี๊ด๊ากับพี่เหนือคนเดียว”



“นั่นแหละ คำตอบ ไม่ต้องกดตัวเองให้ต่ำลงเพราะคำพูดของคนที่ไม่หวังดีกับหนู เทวาพิทักษ์รักหนูด้วยใจจริง และพี่เหนือรักแก้มแดงที่สุด เข้าใจมั้ยคะ”



“ปากหวานเก่งที่สุดๆ เลยคนนี้” แก้มแดงอดจะจิ้มอกแข็งๆ นั่นไม่ได้

เหนือมองตาน้องอย่างลึกซึ้ง “รู้มั้ยตอนนี้พี่ก็อยากหนุบหนับหนู แต่พี่ก็ต้องอดทน”



แก้มแดงมองคุณกางเกงที่อ้วนตุง แล้วก็กลืนน้ำลาย นานแล้วเหมือนกันที่เราไม่ได้เล่นคุณช้างของกันและกัน และพี่เหนือก็ไม่เคยกวนเขาเลยในเรื่องนี้ก็เห็นได้ชัดอยู่ว่าไม่ได้มีตัวเขาไว้รองรับอารมณ์ แก้มแดงอมยิ้มเล็กๆ ขึ้นมาจนเหนือต้องฉกตัวไปกัดแก้ม



ที่ผ่านมาพี่เหนือไม่เคยขอเรื่องนี้ ฉะนั้น...” พี่เหนือขอหนูสิ แล้วหนูจะทำให้”



“เหนื่อยแล้วมั้ยวันนี้ ไปนอนเถอะ เดี๋ยวมันก็เบาไปเอง”



แก้มแดงส่ายหน้า... “แก้มแดงคิดถึงคุณช้าง อยากกิน อยากจุ๊บ”



“พี่จะเป็นลม”



“ขอหนูสิ ขอหนูเร็ว” น้องอ้อนแง้วๆ อยู่ตรงหน้าใครจะทานทนไหว



เหนือลูบหัวน้องอย่างแสนเอ็นดู “คนดี...ทำให้พี่เหนือหน่อยครับ”



น้องพยักหน้า ฝากรอยฟันไว้ตรงหน้าอก แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งทับเขาปลดกระดุม รั้งซิปลง ประคองงวงช้างอวบยาวออกมา



จูบมันทั้งที่ช้อนตามองพี่เหนือไปด้วย



“You มัน So damn hot” เหนือสบถ



แก้มแดงแลบลิ้นออกมาแล้วตวัดสิ่งนั้นเข้าไปจนหน้าท้องแกร่งเกร็งกล้ามขึ้นลอนชัด แก้มแดงคว้าเอามือเหนือมาวางบนหัวเขา นำมือพี่เหนือให้ลูบไล้รอบศีรษะ แล้วแหงนหน้า “พี่เหนือชอบแบบไหนบอกหนูได้เลย”

เหนืออมยิ้มร้ายไม่ตอบ แต่รั้งหลังคอน้องให้ยืนขึ้นแทน เขาจูบแก้มแดงแทนคำตอบ บดเบียดริมฝีปาก ปล่อยให้คุณช้างถูไถไปกับชุดนอนน้อง แล้วค่อยอุ้มเด็กน้อยไปนั่งห้อยขาตรงเคาเตอร์อ่างล้างหน้า



“มองหน้าพี่ แล้วทำของตัวเองค่ะ หนูจะได้รู้ว่าของแบบนี้...มัน Limited สำหรับคนรักกันเท่านั้น”







TBC 

ใครไหวไปเม้นก่อนเลย ส่วนเรานั้นไม่ไหว หน้าร้อนที่ไม่ใช่ฤดู ลูกชายชั้นนนน ลูกคนเล็กของช้านนนนนน บอกแม่สิลูกว่าหนูดราม่าอยู่ตอนที่แล้ว

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้พี่แฟน น้องแฟนตอนที่ผ่านมานะคะ ดราม่าผ่านไปเบาๆ อุอิ จิได้ไม่เคร่งเครียดกันเน้อ

ปล. นิยายจะจบแล้ว ใครยังไม่รายงานตัวเป็นแม่ๆ ของลูก ก็ยกมือขึ้นนะค้าบบบบ

เรื่องนี้ เราตีพิมพ์กับบ้าน Bodhi Publising นะคะ น่าจะได้เปย์กันตอนงานหนังสือ (เป็นหน้าม้าให้ด้วย เดี๋ยวสนพ. ไม่มาลงทุนด้วย แง๊)

ปล2 เปิดเรื่องใหม่แล้ว #อยากเรียกเธอว่าบี๋ เป็นพี่ femboy แต่งหญิง มีนม แต่มีแครอทอยู่ กับอิน้องมหาลัยใจสับสน ไปจีบเขาโดยไม่รู้ว่าพี่เขาก็มีจู๋เหมือนตัวเอง แต่...พอรักเขาแล้วก็ต้องเลือกระหว่างอยากได้ผู้หญิงจริงๆมาเป็นแฟน หรือคนที่พอดีกับตัวเองจริงๆ >> ไม่อยู่ในแก๊งค์วูฟเน้อ พักแปป มุกหมดแล้ว

ขอบคุณค้าบ เจอกันตอนหน้า

[Majariga]

แก้มแดงลูกกกกกก!!!!!
หนูจะอ้อนพี่เหนือให้ขอร้องหนู ช่วยพี่ช้างของพี่เหนือไม่ได้ลูกกกก
อิแม่จะเป็นลม

[songte]

 แลกกับการโดนถีบทีนึงืคุ้มแสนคุ้มใช่มั้ยจ้ะพี่เหนือ
ค่อยยังชั่วหน่อยแก้มแดงได้พูดตรงๆ นึกว่าจะหอบผ้าหนีซะแล้ว

[❣☾月亮☽❣]

   หนุบหนับๆ

[O-RA DUNGPRANG]

ปรับอารมณ์ไม่ทันเลยจากที่เศร้าอยู่กลายเป็นควมเร่าร้อนปรู๊ดปร๊าดได้ยังงายยยยยยย 

[patchylove]

  น้องงงงงงงง เด็กดี

[Nung66669]

ต้นๆตอนสงสารหนูอยู่เลยแก้มแดง ตอนท้ายน่าจับมาตีก้น ไปยั่วอิพี่มัน

[ofious]

Chapter 22





เช้าวันรุ่งขึ้น...จูงมือกันลงมาอย่างแช่มชื่น เหนือหิ้วเป้ใส่อุปกรณ์การเรียนลงมาให้น้อง สมชาติ และพี่ที่ดูแลพ่ออีกสองคนนั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารในครัว แหงนหน้ามองคู่รักที่แผ่รัศมีข้าวใหม่ปลามันลงมาแล้วแล้วอยากจะเบ้ปาก



ลูกชายเขาเมื่อวานยังเศร้าเหมือนหมาโดนทิ้งวัดอยู่เลย ไม่ทันข้ามวัน ไอ้ลูกเขยก็ยิ้มหน้าระรื่นพะเน้าพะนอคลอเคลียอีกแล้ว เป็นวัยรุ่นนี้มันป๊ดปร๊าดดีจริง



“แก้มแดงกินมื้อเช้าด้วยได้มั้ยจ๊ะ”



“โตแล้วไปกินกับผัว” สมชาติบุ้ยใบ้ อาหารบ้านนี้มันธรรมดา เกรงใจ ให้พากันไปกินมื้ออลังการที่บ้านใหญ่ดีกว่า คนทำงานบริษัทเป็นเจ้าคนนายคนอาจจะต้องการสารอาหารเยอะกว่าตาแก่ว่างๆ แบบเขา



“ไปกินที่โรงอาหารโรงเรียนหนูมั้ย พี่รู้สึกอยากประกาศตัวเป็นผัวยังไงก็ไม่รู้”



“บ้าบอนะพี่เหนือ ยังไม่ได้ทำอะไรกันเลย” แก้มแดงว่าอุบอิบ เมื่อคืนแค่โดนสั่งให้เล่นช้างน้อยให้ดูต่อหน้าพี่เหนือเขาก็ตัวร้อนตัวแดงไปหมดแล้ว หากถึงวันที่พี่เหนือตั้งใจกินเขาเข้าไปทั้งตัวจริงๆ ไม่เป็นลมไปเลยหรือไงกัน



“เมื่อคืนมันเป็นยังไง ได้หลับได้นอนกันกี่โมง” สมชาติส่งสายตาคมกริบมาทางลูกชาย พอเห็นตาบวมๆ ปากบวมๆ แถมยังยืนขวยเขินไปอีก



“ไม่คุยกับพ่อแล้ว งอน”



“เอ้า...” ตามอารมณ์ไม่ทันจริง สองคนพากันเดินออกไปเหลือไว้แต่พวกผู้ใหญ่ที่หัวเราะคิกคักตามหลัง







เหนือพาน้องไปทานมื้อเช้านอกบ้านเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ มันเป็นร้านบะหมี่เกี๊ยว ข้าวหมูแดงแถวโรงเรียนแก้มแดงนั่นแหละ มีผู้ปกครองพาลูกหลานมานั่งกินอยู่ไม่น้อย ระหว่างรออาแปะเอาอาหารมาเสิร์ฟ ก็มีกลุ่มเด็ก ม.5 โรงเรียนข้างเคียง ที่นั่งอยู่ก่อนสะกิดกันให้ว่อน เหนือมองด้วยหางตาไม่สนใจอะไร โดนกรี๊ดเพราะความหล่อจนชิน เวลาอยู่รวมกันกับกลุ่มเพื่อนก็มีมิวนิคกับกันดั้มไปรับแขก ส่วนเขาแค่ทำหน้าบูดเข้าหน่อยคนเหล่านั้นก็วิ่งกระเจิง...แต่ไม่ได้ไงวันนี้น้องแฟนอยู่ด้วย ต้องเป็นพี่แฟนที่หล่อสุขุม



“พี่เหนือเดือนหรือเปล่าคะ” มีเด็กผู้หญิงใจกล้าของกลุ่มเดินเข้ามาหา



“ครับ”



“พะ เพื่อนหนูปลื้มพี่มานานแล้วค่ะ นี่มันก็พยายามอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าคณะเดียวกับพี่”



“ดีครับ ถ้าพี่ทำให้เพื่อนน้องขยันได้”



“เอ่อ...พี่คะ ถ่ายรูปกับเพื่อนหนูหน่อยได้มั้ยคะ”

เหนือหันมามองแก้มแดงเป็นเชิงขออนุญาต น้องแฟนพยักหน้า



ร่างสูงลุกขึ้นไป เด็กผู้ชายหน้าตาน่ามองคนหนึ่งลุกขึ้นมาอย่างเก้ๆ กังๆ แก้มเนียนของอีกฝ่ายขึ้นสี เพราะได้อยู่ใกล้คนที่ชอบ และเพราะคงประหม่ามากไปหน่อย เลยสะดุดขาตัวเองพุ่งไปข้างหน้า เหนือจะลมให้น้องมัธยมหน้าคว่ำ ดั้งบดพื้นก็ใช่ที่เลยต้องเอื้อมมือไปคว้าไว้ เพื่อนทั้งโต๊ะกรี๊ดกร๊าดเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามอง



“ฮือ เหมาะสมมากเว่อร์” มีคนหนึ่งหลุดปากออกมาให้ได้ยินจนคนนั่งอยู่หน้าจานข้าวหมูแดงบึนปาก



“แก้มแดงถ่ายให้เองครับ” น้องลุกขึ้นมา แล้วแบมือขอกล้องจากเด็กผู้ชายที่บัดนี้ก็ยังเกาะอกเหนืออยู่เลย



ถ่ายแชะ แล้วก็ส่งมือถือคืนไปให้ จากนั้นก็ควักเงินแบบใช้นิสัยรวยเหมือนพี่เหนือไม่รอทอนวางไว้ที่โต๊ะ ลากข้อมือเหนือวิ่งไปทางร้านขายของชำใกล้ๆ น้องรีบมาก เหมือนขโมยของแล้วต้องหนี เหนือหอบ



พอเข้ามาที่ร้านได้ ชะโงกซ้ายขวาไม่เจอคนตามมา แก้มแดงค่อยหยุดหอบบ้าง



เหนือหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้กรอบหน้าแดงก่ำอย่างเอ็นดู



“หึงหรือคะ”



“มากๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” แก้มแดงยื่นปากหน้างอ



เหนืออมยิ้ม น่ารักชิปหาย อยากจูบปากน้องโชว์อาม่าเจ้าของร้านจังทำไงดี



“แล้ววิ่งมาทำไม ทำไมไม่ประกาศให้เค้ารู้ว่าหนูเป็นน้องแฟนของพี่แฟน”



น้องทำหน้าดื้อเหมือนทูลหัว “แก้มแดงถ่ายรูปแบบไม่เห็นหน้าให้เค้าไป กลัวโดนเอาเกี๊ยวน้ำยีหัว”



เหนือทนความน่ารักเก่งของอีกฝ่ายไม่ไหว ต้องบีบจมูกให้ทีนึง



“ลื้อสองคนจะซื้ออะไรมั้ย ถ้าไม่ก็ไปเข้าโรงเรียนได้แล้ว จะเคารพธงชาติแล้ว” อาม่าไล่ แก้มแดงหันไปทำตาแป๋วใส่ แล้วส่งเสียงอ้อน



“อาม่ามีเสื้อห่านคู่ไซส์ใหญ่มั้ยจ๊ะ”



“ใครใส่ ลื้อ หรือพี่แฟนของลื้อ”



แง...อาม่าแซว



“ให้พี่คนนี้ใส่ครับ”



น้องได้ของมาก็แกะออกจากซองแล้วสั่ง “ถอดเสื้อเลยนะ”



เหนือยิ้มจนแก้มจะฉีก



“ให้เสื้อพี่ติดรอยใครก็ไม่ได้เลยหรอคะ”



“ใช่...เสื้อพี่เหนือต้องเป็นกลิ่นแก้มแดงคนเดียว”



“หวงพี่เก่งขนาดนี้ แล้วยังจะกล้าทิ้งพี่ไปอีกนะ” เหนืออดจะแหย่ไม่ได้ แก้มแดงหุบปากฉับเพราะคำว่า ‘กล้าทิ้ง’ มันเป็นชะนักปักหลังอยู่ เหนือกลัวน้องงอนรีบทำตามโดยไว แล้วค่อยหิ้วกระเป๋าตามเด็กม.ปลายต้อยๆ ไปส่งถึงหน้าโรงเรียน





หลายสัปดาห์ผ่านไป ผลการยื่นขอทุนเรียนต่อของแก้มแดงก็ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัย น้องปริ้นท์เอกสารทั้งหมดที่ห้องคอมพิวเตอร์ด้วยใจเต้นตึกตัก อ่านที่อยู่ที่จั่วอยู่ใต้โลโก้มหาลัยแล้วก็นึกหน้าพี่เหนือตอนเห็นไม่ออกเลย ตอนเย็นผู้บริหารหนุ่มที่ยุ่งแค่ไหนก็ไม่พลาดมารับเด็กแก้มแดงหน้าโรงเรียน



เหนือยื่นน้ำผลไม้คั้นสดไม่ผสมน้ำตาลที่เลขาเขาสั่งซื้อประจำมาเเช่ไว้ในตู้เย็นให้แก้มแดงเหมือนทุกวัน



น้องก็ยื่นมือไปวางบนหน้าขาเหนือเหมือนปกติ สถานการณ์ทั้งหมดราบเรียบจนเมื่อเดินเข้าบ้าน จูงมือกันขึ้นห้อง วางกระเป๋านักเรียนเรียบร้อย



“พี่เหนือ...” แก้มแดงเรียกคนที่กำลังรั้งเนคไทด์ลงจากคอ



“ว่าไงคะ”



“นะหนู ทำให้” เขายังไม่กล้าเลยเบี่ยงไปเรื่องอื่นก่อน



เสร็จแล้ว แก้มแดงยืนนิ่งตากลมเลิ่กลั่ก



“แช่น้ำด้วยกันมั้ยคะวันนี้” เหนือถามอย่างหวังดี นานๆ จะได้ผ่อนคลายกับน้องทีก็ดีเหมือนกัน



“อ่ะ เอ่อ..” ยิ่งลนลานมือไม้ก็อยู่ไม่สุก แก้มแดงดันฟาดมือไปปัดเป้ร่วง แฟ้มใสสไลด์ลงไปกองแทบเท้าเหนือเดือน และแน่นอนว่าตาคมไม่เคยพลาดเป้า เหนือนั่งขัดสมาธิลงกับพื้นไม้ปาร์เกต์ แก้มแดงนั่งลงตาม เม้มปากแน่นรอรับชะตากรรม



เหนืออ่านทวนชื่อมหาวิทยาลับ เมือง รัฐ และประเทศสามครั้งตัวอักษรมันก็ไม่เปลี่ยนเลย



“น้องแฟนนนน~” เสียงโหยหวนคราง แล้วกลิ้งลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น



“แง...พี่แฟน” แก้มแดงกระดึ๊บเข้าไปเกาะแขน ปฏิกริยาไม่ฟาดเปรี้ยงปร้างเขาก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย



“พี่เหนือต้องไม่ห้ามหนูใช่มั้ย” เหนือคว่ำตัวใช้ศอกดันตัวเองไว้แล้วซบหน้าลงบนฝ่ามือเพราะทำใจไม่ได้



“เอ่อ...ห้ามก็ได้จ้ะ ทุนเมืองไทยหนูก็ยื่นไว้เหมือนกัน”



เหนือถอนหายใจ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกช้าๆ คุมสติ เขาต้องเป็นพี่แฟนที่ประคับประคองน้องบินไปอย่างสง่างามสิว่ะ จะขังน้องในกรงไม่ได้



ฮือ...เอาหัวโขกเพื่อนเรียกสติอีกห้าที จนแก้มแดงต้องมารั้งไว้



เหนือขดตัวยกหัวหนุนตักน้อง ซุกหน้าเข้ากับพุงนุ่มๆ



“กี่ปีคะ”



“Bachelor Degree ประมาณ 3 ปีครึ่งจ้ะ ถ้าต่อ Master ก็อีกสองปี”



“ไม่ต้องต่อด๊อกเตอร์แล้วนะคะ พี่เหนือผุพังไปตามกาลเวลาพอดี”



แก้มแดงทำหน้าซึมใส่คนงอแง



“พ่อแม่ พ่อตาพี่รู้เรื่องนี้หรือยัง”



“รู้คร่าวๆ จ้ะ แก้มแดงบอกจะขอทุนทั้งเมืองนอกแล้วก็ในประเทศ”



เหนือทอดถอนใจทุกคนรู้ แล้วเขาไม่รู้อีกแล้วใช่มั้ย เหนือไม่ได้ตีโพยตีพายเลือดร้อนเหมือนก่อน เพราะบทเรียนการเปย์ไม่คิดหน้าคิดหลังทำให้เขาเกือบเสียน้องไปทีนึงแล้ว มาเรื่องเรียน น้องก็คงไม่กล้าบอกเพราะกลัวเขาจำห้ามนั่นแหละ ลูกคิดรางแก้วในใจอย่างรวดเร็วแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่ง จับสองไหล่น้องแน่น จะเป็นพี่แฟนที่แสนหล่อแสนดี ก็ได้แต่ตอบไปว่า...



“ไปเถอะ...ไปตามที่หนูวางแผนไว้ ส่วนพ่อตาพี่ พี่ดูแลให้เอง”



นี่คืออีกเรื่องที่แก้มแดงห่วง ถ้าเขาไปไกลใครจะดูแลพ่อ...และก็เป็นพี่แฟนคนดีคนเดิมเช่นเคย น้องยิ้มหวานแล้วโถมตัวกอดรัดเหนือแน่น เนี่ย...รางวัลของคนหล่อ ก็คือน้องรัก น้องเทิดทูลสุดหัวใจ



“ที่แน่ๆ กูไปซื้อแหวนหมั้นมาใส่ไว้ให้ก่อนเลยแม่งเอ้ย!!” เหนือสบถกับตัวเอง แก้มแดงฟังแล้วหน้าขึ้นสี สะกิดเอวพี่เหนือยิกๆ



“ไปอาบน้ำกันดีกว่าแก้มแดงว่า พี่แฟนใจดี แก้มแดงปริ๊ดๆ พี่ช้างให้นะ”



“พี่ไม่มีอารมณ์ค่ะ คุณช้างห่อเหี่ยวเกินกว่าจะพ่นน้ำได้”



น้องทำหน้าซึมอีกรอบ เหนือลูบผมนุ่มเบาๆ “อยู่ในระยะทำใจค่ะ ไว้จะพยายามร่าเริงไวไวนะคะ แต่ไปแช่น้ำกันได้ค่ะ” ว่าแล้วก็รวบเอวน้องเดินไปด้วยกัน





หลังมื้อเย็นน้องขึ้นมาอ่านหนังสือเรียน เหนือก็ลงส้นไปห้องทำงานพ่อที่นั่งเล่นเกมไพ่ในไอแพดอยู่เช่นกัน



“ว่าไงไอ้ลูก”



เหนือลงส้นมาถอนหายใจใส่พ่อเท่านั้นแหละ ทิ้งตัวลงสิ้นแรงตรงโซฟาเสียด้วย แก้มแดงแจ้งข่าวดีบนโต๊ะอาหารแล้ว แขไขชื่นชมเสียยกใหญ่ บอกว่าต้องสั่งโต๊ะจีนมาฉลอง สั่งงิ้วมาเล่นด้วย จะได้สนุกสนานกันทั้งบ้าน ก็ปล่อยแม่กับย่าไป ส่วนเหนือหน้าตาก็ต้องทำเป็นยินดี แต่ใจนี่เหี่ยวฟีบ หลายปีเหลือเกิน คนอยู่ด้วยกันทุกวันพอคิดว่าต้องห่างแบบครึ่งโลกแล้วก็...เห้อ



“เห้ย น้องไปเรียน ไม่ได้ไปออกรบ”



“ถ้าแม่ไปมั่ง พ่อทำไงอ่ะ”



“ไปหาดิ นั่งเครื่องแป๊บๆ ดูหนังสี่ห้าเรื่องก็ถึงแล้วป่ะ ไปถึงก็เกี่ยวก้อยกันไปวิ่งที่เซ็นทรัลปาร์ค จากนั้นก็ไปหาของกินอร่อยๆ นอนพักสักสองสามคืน บินกลับมาทำงาน”



“พูดเหมือนน้องไปเรียนเชียงใหม่เลยพ่อ”



“ถ้าหัวใจแกเรียกร้อง มันไม่มีที่ไหนไกลหรอก”



เหนือพลิกตัวมานั่งฟังคนที่ประสบการณ์มากกว่า



“แล้วงานอะพ่อ”



“มีอินเตอร์เนต เปิดไอแพดเซ็นต์เอกสารได้แล้วนะเดี๋ยวนี้ รู้ยัง”



“เป็นห่วง”



“ยูเดียวกับฟ้าไม่ใช่หรอ พ่อช่วยดูให้แล้วตอนน้องมาปรึกษาหนะ ก็ให้ไปอยู่อพาร์ตเม้นท์เดียวกัน จะห่วงอะไร ทีไอ้ฟ้าไปตอนนั้นเด็กกว่าแก้มแดงอีก แกยังไม่ห่วงขนาดนี้เลย”



“ก็ห่วง แต่ไอ้ฟ้ามันเก่งไง”



“แก้มแดงก็เก่ง แล้วก็แกร่งด้วย ไม่งั้นจะสู้มาถึงขนาดนี้หรอ อย่าทำให้น้องเป็นห่วงสิ เขาจะไปแบบไม่มีความสุข”



“พ่ออะ วางแผนกับน้องไม่บอกเหนือ”



“น้องเขาต้องการเติบโตเพื่อใคร น้องกำลังทำให้ตัวเองมีค่าคู่ควรกับเหนือนะ พ่อก็ควรสนับสนุนหรือเปล่า”



“ผมควรภูมิใจที่มีแฟนใฝ่ดีสินะ”



“ใช่...เลือกได้ดีหนิ”



เหนือยื่นปากทิ้งตัวลงไปนอนหน้าบูดใหม่ อุดรมองแล้วก็อมยิ้ม มันอาจจะเป็นบททดสอบใหญ่สุดของทั้งคู่ก็ได้ ว่าหลังจากผ่านอุปสรรรคของระยะทางไปแล้ว จะมีอุปสรรคอะไรมาสั่นคลอนได้อีกหรือไม่



“ก่อนน้องไป สิ่งที่เหนือทำได้ คือเตรียมตัวให้น้องพร้อมทุกอย่างที่จะใช้ชีวิตคนเดียวเข้าใจมั้ย”



“รู้แล้วครับ”







เหนือทำตัวเป็นแฟนที่เข้าใจโลกได้โดยเร็ว เพราะโทรไปคุยฝากฝังทุกอย่างกับน้องชายที่โตมาด้วยกันเรียบร้อยแล้ว ฟ้ารับปากดูให้ทุกอย่าง แถมยังมีอีฟอีก ขอให้หายห่วงน้องอยู่ได้สบายมากแน่นอน อพาร์ตเม้นท์ก็อยู่ห้องเดียวกันเลย ฟ้าจัดการหาที่ที่มันมี 3 ห้องนอน แล้วก็เป็นห้องนั่งเล่นรวมใหญ่ๆ ไว้แล้ว เมื่อเรื่องที่นู่นโอเค เหนือก็พาน้องไปซื้อกระเป๋าเดินทาง เตรียมของใช้จำเป็นไป เหมือนตอนที่เคยทำให้ฟ้า พาไปซื้อตุ๊กตาสามหมีตัวใหม่ที่มันย่อไซส์ลงแบบยัดกระเป๋าเดินทางไปด้วย ส่งเจ้าพวกนั้นไปเป็นองครักษ์ยามที่เขาไม่ได้พาน้องเข้านอน



เหนือแถมแหวนทองคำขาวเรียบๆ สลักชื่อเขาไว้ไปให้น้องอีกวง



“พี่เหนือจองไว้ ใส่ไว้นะ ไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่งกับหนู”



“ขี้หวงจริง”



“แล้วหนูไม่หวงพี่เหนือหรอ”



“พี่เหนือรักหนู ถ้าพี่เหนือจะมีใครแปลว่ารักหนูลดลง วันนั้นหนูคงห้ามพี่เหนือไม่ได้แล้ว” แก้มแดงบอก เขารู้ว่าระยะทางมันอาจจะทำให้อะไรเปลี่ยนไป แต่เขาก็อยากวัดดวง เขาอยากได้ชื่อว่านักเรียนทุน จบนอก เกียรตินิยม หรืออะไรก็ตามที่จะทำให้ตัวเองคู่ควรกับพี่เหนือ



“เชื่อใจพี่เหนือมั้ย” เหนือรับมือน้องมากุมไว้ พลางใส่แหวนเงินลงไปตรงนิ้วนางข้างซ้าย จูบซับมันไปด้วย



“เชื่อจ้ะ แก้มแดงเชื่อว่าพี่เหนือจะรอแก้มแดงจนวันที่เราได้อยู่ด้วยกันอีกรอบ” น้องตอบอย่างน่ารัก แล้วก้มลงมองแหวนที่มือตัวเอง



“พี่เหนือก็เชื่อแก้มแดงนะ แต่แหวนนี่...พี่แค่กันไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามให้มันรำคาญใจ”



แก้มแดงลูบแก้มคนพี่แล้วพยักหน้ารับ เขาไม่ได้นึกโกรธ อะไรที่ทำให้คนที่ดีกับเขาที่สุดในโลกสบายใจได้ เขาก็จะทำ







ในที่สุดน้องก็ไป เหลือไว้แค่เหนือเดือนที่ไปยกร่องดินอยู่บ้านสวนกับสมชาติ เตรียมปลูกดอกทานตะวันไว้รอน้องกลับมาดู



เห็นลูกเขยเหงาหงอย แล้วอยากชวนไปตีไก่ชน แต่...ไม่ได้เข้าข่ายการพนันติดหนี้ขึ้นมาอีก แก้มแดงคงนั่งร้องไห้



“อีกนานมั้ยล่ะกว่ามันจะกลับมา”



“โห...น้องพึ่งไปอาทิตย์ที่แล้วเองพ่อ อีกห้าหกปีนู่น”



“กลับมาก็โตพอดี ดีแล้วแหละที่มันไป”



“พ่อตา...” เหนือลากเสียงยาว ส่วนสมชาติก็เหมือนเข้าโลกส่วนตัวไปแล้วแกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่



“ภูมิใจในตัวมันนะ ไม่นึกว่าจะเก่งขนาดสอบได้ทุนไปเมืองนอกเมืองนา กูนี่เลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ต้องต้มน้ำข้าวให้กินบ้างอะไรบ้าง เห้อ...เก่งๆ”



นึกภาพแก้มแดงตอนเล็กๆ ตามแล้วรู้สึกอิจฉาขึ้นมาตะหงิด



“ทำไมพ่อต้องปลูกทานตะวันให้น้อง” เหนือลากกลับเข้ามาเรื่องใกล้ตัวหน่อย



“สวยดี สดชื่นเหมือนแก้มแดง”



“จริง” เหนือยิ้มตาม



“อีกอย่าง...กู เอ้ยพ่อว่ามันเป็นดอกไม้ใฝ่ดี หันมองแต่ดวงอาทิตย์ หันมองแต่แสงสว่าง เหมือนแก้มแดงมัน ไม่ว่าพ่อจะลากมันลงเหวแค่ไหน มันก็หันกลับไปในทางที่ได้ดีทุกที”



เหนือพยักหน้า เขาเข้าใจแล้ว



“ยกร่องต่อดีกว่า น้องกลับมาเห็นแล้วจะได้ชื่นใจ”



สมขาติขำ “นี่...อีกตั้งหกปี ปลูกตอนปีที่ห้าก็ทันมั้ง”



“พ่อ!!! ย้ำอยู่นั้นอ่ะ ถ้าไม่ปลูกต้นไม้ไปเรื่อยๆ แบบนี้ผมต้องฟุ้งซ่านแน่”



“เออ...ปลูกก็ปลูก เอ้า...ขุดต่อ”



TBC

วงวารอีพี่ ไม่ได้แอ้มสักที แถมน้องไปไกลอี๊ก เอาล่ะช่างหัวนังพี่เหนือมัน เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า เพราะตอนหน้าจะจบแล้ว ก็ขอความร่วมมือตอบแบบสอบถาม เพื่อการพัฒนาเรื่องต่อไปค้าบ



1. ชอบส่วนไหนของเรื่องนี้บ้าง ชื่อเรื่อง ตัวละคร พล็อต การดำเนินเรื่อง ภาษา นักเขียน เหตุผลเพราะอะไรคะ



2. ไม่ชอบส่วนใดของเรื่องนี้บ้าง (พิมพ์ผิด อันนี้รู้ตัวค่า เราพยายามแก้ไขอยู่) เลยอยากให้ตอบในส่วนอื่นๆ อยากให้เราแก้อะไรอีกบ้างมั้ยคะ 



3. เหตุผลที่อยากแนะนำเรื่องนี้ให้เพื่อนๆ อ่านคือ!!!! (หรือถ้าไม่อยากแนะนำ เพราะอะไรคะ)



ขอบคุณที่ช่วยกันเม้นท์น๊า เราจะได้เอาไปปรับปรุงต่อไป เพื่อนๆ ก็จะได้ถูกใจนิยายเรื่องต่อๆ ไปของเรามากขึ้นด้วยเนาะ ^^ #รอน้องสิบแปดบวก

[patchylove]

  ชอบทุกอย่างเลย การดำเนินเรื่อง

[❣☾月亮☽❣]

ชอบสำนวน ความละมุนและความน่ารักของตัวละครทุกตัวค่ะ

[O-RA DUNGPRANG]

ชอบเพราะอ่านแล้วมีความสุขมีแต่รอยยิ้มถ้าอยากแนะน้ำให้คนอื่น ๆ อ่านก็เพราะสาเหตุนี้แหละ 
ป.ล.สู้เว้ยพี่เหนือ 

[Quatree]

 

[Tiffany]

สงสารพี่เหนือ อดทนไว้พี่แฟน

[ofious]

Chapter 23





แก้มแดงกลับมาพร้อมปริญญาโทบริหารธุรกิจระหว่างประเทศ พูดให้ถูกคือจบแล้วแต่ยังไม่ได้รับปริญญา แต่น้องก็แจ้งความจำนงค์ให้ส่งมาทางไปรษณีย์แล้วไม่อยู่รอรับให้เสียเวลาอีก ใจเขาคิดถึงคนทางนี้ที่ป่านนี้กลายเป็นผู้บริหารรุ่นใหม่ไฟแรงไปแล้ว แก้มแดงกลับมาเมืองไทยโดยไม่ได้บอก เขาอยากเซอร์ไพรส์พี่เหนือ เลือกกลับไปที่คอนโดที่มันอยู่ใกล้ออฟฟิศมากกว่าบ้านใหญ่ สืบมาแล้วว่าหลังๆ พี่เหนือนอนที่นี่บ่อยกว่าเพราะงานยุ่ง รหัสเข้าห้องยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แก้มแดงแอบเข้ามาสัมผัสบรรยากาศเก่าๆ แล้วยืนนิ่งสัมผัสทั้งกลิ่นและความทรงจำที่วิ่งเข้ามาทักทาย จากวันแรกที่ได้เดินเข้าห้องนี้ มีทั้งความสุข ทั้งน้ำตา จนมาถึงวันนี้ที่จิตใจเขาได้รับการเติมเต็มพร้อมที่จะเดินเคียงข้างพี่เหนือแล้ว



เขารู้สึกได้ว่ามีคุณค่าพอที่จะเป็นคู่ชีวิตพี่เหนือ เป็นคนของพี่เหนือคนเดียวตลอดไป



มือขาวล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เหลี่ยนมุมของมันทำให้รู้ว่า ‘ยังอยู่ดี’



มีเวลาอีก 3-4 ชั่วโมงกว่าพี่เหนือจะกลับ เขาต้องรีบออกไปซื้อของสดมาทำอาหาร และอุปกรณ์บางอย่างที่เป็นความลับ อิอิ



เมนูคืนนี้คือสุกี้หม้อไฟ...เพราะเป็นอาหารสัญลักษณ์ของการกินด้วยกันสองคนขึ้นไป



พ่อครัวตัวเล็กเตรียมน้ำซุปเสร็จสรรพก็วางพักไว้บนเตา ของสดก็ล้างหั่น แล้วเอาเข้าตู้แช่ กะเวลาแล้วว่าไม่ถึง 30 นาทีพี่เหนือต้องถึงห้อง เพราะเขาอ่านไลน์ที่หนือรายงานเป็นปกติแล้ว



‘พี่เหนือกำลังกลับคอนโดค่ะ’



‘เย็นนี้กินอะไร’



‘กินร้านใต้คอนโดแหละค่ะ กลับไปอาบน้ำก่อน แล้วคงสั่งขึ้นไป’



ตามแผน เหนือเดือนมีตารางชีวิตเหมือนเดิมแทบทุกวัน



น้องไปอาบน้ำทำตัวให้หอมรอ พอจะมาใส่เสื้อผ้าเท่านั้นแหละคดีพลิก กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ใส่เสื้อผ้ามาดันเปิดไม่ออก ไม่รู้ตัวล็อคได้รับความกระทบกระเทือนจนเสียหรือไร ไปดูเสื้อผ้าตัวเองในตู้เก่า มันก็เล็กไปหมดแล้ว แก้มแดงไปอยู่เมืองตะวันตกที่กินแต่แป้งกับชีสมาอ่ะเนาะ ตัวมันก็บึบบับขึ้นมาอีก 6-7 กิโลกรัม ดีว่าสูงขึ้นอีกหน่อยด้วย เลยดูไม่ได้เปลี่ยนไปมาก แต่เข้าตัวรู้ดีว่าเนื้อนี่เป็นก้อนๆ เชียวแหละ



เมื่อไม่มีอะไรใส่ ก็ได้แต่ขออนุญาตเอากับลมว่า...พี่เหนือยืมเสื้อยืดหน่อยนะจ๊ะ



แล้วก็ได้เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งยาวปิดก้นมาใส่ หันซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ นี่เข้าข่ายยั่วพี่เหนือหรือเปล่านะ ขามันก็หนาวๆ เหมือนกัน แต่ไม่มีกางเกงใส่ ต้องใส่ กกน. ตัวเดียว แก้มแดงปากยื่น รอพี่เหนือกลับมาซ่อมกระเป๋าให้แล้วกัน เดี๋ยวก็มีกางเกงใส่เองนั่นแหละ



เป่าผมจนแห้ง แล้วก็พุ่งตัวเข้าไปกอดสามหมีไซส์ออริจินัล พี่กาแฟ พี่โกโก้ พี่นมสด ตัวเขื่องนอนเรียงกันอยู่บนเตียง พี่เหนือบอกว่าเตียงกว้างไป เลยต้องมีเจ้าพวกนี้มาเติมให้เต็ม โชคดีที่เราสองคนต่างยุ่ง และพยายามรายงานตัวกันให้มากที่สุดว่าอยู่ไหน ทำอะไร แม้ไม่ได้คุยกันมาก แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรง มีงอนบ้างเล็กน้อย ก็ต้องรีบขอโทษ รีบง้อ บางครั้งก็ไม่ได้มีใครผิด แต่เพราะคำว่า ‘ขอโทษ’ มันช่วนร่นระยะของ ‘รอยยิ้ม’ ให้กลับมาได้เร็วขึ้น







เหนือเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วก็ขมวดคิ้ว กลิ่นอาหาร ฉุนด้วย?



แม่บ้านทำทิ้งไว้ให้หรือ ปกติเขาสั่งไว้ว่าไม่ต้อง เพราะมันทำให้ห้องมีกลิ่นไง สงสัยต้องย้ำกันใหม่



แต่พอดูที่โต๊ะก็ไม่เห็นมีอาหาร แต่กลับเป็นหม้อต้มสุกี้กับเตาไฟฟ้าใหม่เอี่ยมวางพร้อมอยู่ ไปดูที่เตาเห็นเป็นน้ำซุป 2 หม้อ มีซุปใสเหมือนแกงจืด กับซุปสีแดงๆ ลองดมดูแล้วฉุนเครื่องเทศไม่น้อย



แปลก...หรือป้าแกอยากกิน แล้วจะชวนเหนือกินด้วยหรือยังไง ผู้บริหารหนุ่มส่ายหน้าเห็นเป็นเรื่องชวนหงุดหงิดตามนิสัยเดิม บอกตัวเองให้เลิกสนใจ แล้วเดินเข้าห้อง เตรียมอาบน้ำ จะได้โทรสั่งอาหารเย็นมากินให้เป็นเรื่องเป็นราว



ห้องนอนเหนือมืดสนิท เพราะเป็นม่านกันแสงร้อยเปอร์เซ็นต์ เข้าเปิดเข้าไป แล้วสัมผัสถืงไอเย็น สงสัยลืมปิดแอร์ แต่พอไฟในห้องสว่างขึ้นเท่านั้นแหละถึงได้รู้ว่าไม่ใช่ มีเด็กซนซ่อนอยู่กลางสมุนหมี



“พี่เหนือฝันไปหรือเปล่าคะ...” เขาว่าเสียงตัวเองสั่น แก้มแดงยิ้มกว้าง ก้าวเท้าลงมาจากเตียง แต่คงรีบเกินไปลากผ้านวมลงมาด้วย หน้าเลยแทบคว่ำ เหนือสืบเท้าเข้าไปคว้าตัวน้องไว้ แล้วกอดแน่น



“แก้มแดงกลับมาแล้วนะ” คำบอกเรียบง่ายแต่ทำให้คนฟัง หัวใจเต้นแรงจนเกือบทะลุหน้าอกออกมา



“พี่จะไปรับกลับ พี่จะพาพ่อตาไปงานรับปริญญาหนู” เหนือบอกสิ่งที่คิด เพราะตอนรับปริญญาตรี แก้มแดงก็ไม่ได้ให้ใครไป เพราะบอกว่าสิ้นเปลือง มีเพียงเหนือบินไปเท่านั้น



“ไม่รับหรอก รอไม่ไหวแล้ว อยากเจอพี่แฟน เดี๋ยวใจขาดก่อน” ดู...ดูเด็กนอกอ้อนเขา



“น่าตี” เหนือว่า แต่จริงๆ คือหอมแก้มน้อง แล้วฟัดมันจำหนำใจ เขาซัดตาไปที่เหล่าหมีทั้งสามนึกอิจฉาที่เจ้าหน้ามึนพวกนี้คงได้ฟัดน้องก่อนเขา



“หิวรึงยังจ๊ะ กินสุกี้กัน แก้มแดงอยากกิน”



“พี่...ไม่ได้กินเอ็มเคมาหกปีแล้วค่ะ”



“คือไปกินโคคาสุกี้แทน”



“ก็ด้วย...ไอ้กันดั้มชอบ...ไม่ใช่สิ ไม่ได้กินกับหนูต่างหาก”



“ขี้จุ๊จริง ที่บ้านคนเยอะแยะ ถ้าพี่เหนืออยากกินก็ชวนไปก็ได้”



“แก้มแดง...ดุพี่ทำไม”



“ไม่ดุๆ ไปอาบน้ำเร็วๆ แก้มแดงไปตั้งหม้อรอแล้วจ้ะ”



เหนือมองตามขาขาวๆ ที่วิ่งดุ๊กดิ๊กออกไป แล้วทำไมแต่งตัวไม่เรียบร้อยออกไปในครัว นี่น้องยั่วเราอยู่รึเปล่า หันไปสืบความกับเจ้าหมีสามตัว “น้องบอกแผนอะไรพวกแกมั้ย” คาดโทษด้วยการแขกหัวไปคนล่ะทีก็ไม่ตอบ เหนือเลยตัดใจ เดี๋ยวค่อยไปถามเอากับเจ้าตัวนั่นแหละ







แก้มแดงลวกกุ้ง ลวกปลาหมึกเอาใจเหนือ หมูสไลด์ เนื้อสไลด์ก็คีบให้ไม่ขาด ให้สมกับที่ไม่ได้อยู่ดูแลพี่เขามานาน เหนือมองหน้าน้องที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วก็แสนมีความสุข



“ทำให้พี่เหนืออย่างเดียว หนูไม่กินบ้างเลย”



“กินนี่ไง” แก้มแดงดึงปลาหมึกที่กำลังป้อนเข้าปากเหนือกลับไปเคี้ยวเอง เหนือบีบคางยุ้ยๆ เล่นไปด้วยความมันเขี้ยว



“แล้วนั่งเครื่องมาตั้งนาน ไม่เหนื่อยหรอ ยังอุตส่าห์มาทำนู่ทำนี่”



“นอนมาแล้ว พี่ฟ้าซื้อตั๋วเฟิร์สต์คลาสให้ แก้มแดงพึ่งมารู้ตอนอยู่สนามบิน เปลืองมากๆ เลยจ้ะ”



“ให้ฟ้ามันใช้เงินบ้างเถอะ” เขากำชับน้องชายไปแล้วว่าฝากดูแลแก้มแดงด้วย ได้ดั่งใจจริงๆ เงินกูทั้งนั้นแหละที่รูดไป



สองคนใช้เวลาเรื่อยเปื่อยไปบนโต๊ะอาหาร แล้วปิดท้ายมื้อด้วยไอศกรีมถ้วยใหญ่ที่แก้มแดงซื้อมาจากซุปเปอร์ หลัังช่วยกันเก็บล้างไม่นานก็เสร็จ ดมๆ ตัวแล้วเหม็นกลิ่นอาหาร เลยพากันไปแช่น้ำอีกรอบ เหนือนึกครึ้ม เปิดม่านนอนดูวิวกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนไปด้วย พร้อมรินน้ำทับทิมในตู้เย็นใส่แก้วไวน์ทรงสูงมายื่นให้น้องที่ลงไปอยู่ในฟองขาวก่อนแล้ว แก้มแดงตาโต “พี่เหนือดื่มไวน์แล้วหรือจ๊ะ เดี๋ยวนี้”



“น้ำทับทิมค่ะ คุณแม่บ้านพึ่งเอามาให้เมื่อเช้า หรือหนูจะเปลี่ยนเป็นน้ำมะพร้าวก็มีนะ”



แก้มแดงอมยิ้ม พี่เหนือน่ารัก ร่างสูงถอดชุดคลุมออก เหลือเพียงชั้นใน แล้วก้าวลงมาในอ่างทรงกลมด้วยกัน แก้มแดงไม่พลาดโอกาสอิงแอบซบไหล่



เหนือชนแก้วน้องเป็นระยะ จิบน้ำผลไม้รสหวานอมเปรี้ยวไปด้วย



พวกเขาไม่มีอะไรอัพเดทกันมาก เพราะส่วนใหญ่ก็คุยกันผ่านไลน์แทบทุกวันอยู่แล้ว แค่ได้อยู่ด้วยกันเงียบๆ ก็สบายใจแล้ว แก้มแดงแทบเคลิ้มหลับ ถ้าเหนือ ไม่ถามขึ้นมา



“แพลนหลังจากนี้ของหนูเป็นยังไงบ้าง”



“ก็แวะไปสวัสดีทุกคนที่บ้านใหญ่จ้ะ แล้วก็เริ่มทำงาน คุณพ่อบอกให้ไปฝึก Management trainee เพื่อทดลองงานก่อน แล้วค่อยดูให้อีกทีว่าจะให้แก้มแดงไปทำตรงไหน”



เหนือพยักหน้า นี่ไง แอบคุยกันอีกแล้วพ่อลูกไม่เคยให้เขารู้หรอก แต่ก็ดี พ่อมีประสบการณ์มามากน่าจะเก่งกว่าเขาในการมอบหมายงานให้น้อง



“เริ่มงานเมื่อไหร่คะ”



“มะรืนก็เริ่มได้เลยจ้ะ”



“เดี๋ยวหนู...ไวไป พี่ไม่ทันได้พาไปฮันนีมูนให้ชื่นใจ”



“พูดเหมือนพี่เหนือจะหยุดงานได้” แก้มแดงบีบแก้มคนพี่



เหนือย่นจมูก รู้ทันเก่งนัก เขาก็งานยุ่งเหมือนแก้มแดงว่านั่นแหละ



“อยากเข้าไปที่ออฟฟิศไวไว จะได้อยู่ใกล้พี่เหนือ” น้องแหงนหน้าบอกเสียงหวาน เท่านั้นแหละ เหนือก็อมยิ้มพอใจถือว่าเหตุผลดี อนุมัติ!



พวกเขาต่อติดกันได้เร็วเหมือนไม่ได้ห่างกันไปไหนเลย และเหนือก็ชอบแบบนี้ ชอบที่ความรู้สึกยังเหมือนเดิมทุกอย่างเพียงแค่คุยกันในเรื่องที่โตขึ้นเท่นั้น แช่น้ำจนแก้มแดงตาปรือๆ เหนือก็ชวนน้องขึ้นนอน ตอนนี้พึ่งมารู้ความจริงว่ากระเป๋าน้องเปิดไม่ได้ เขาเลยต้องหาชุดนอนให้น้องใส่ไปก่อน ตัวโคร่งๆ น่าเอ็นดูเชียว ขาก็ต้องพับ แขนก็ต้องพับ ไหล่ก็ตก คอแบะเห็นไปถึงไหนต่อไหน



แก้มแดงจัดการตัวเองให้ใช้ชีวิตได้แล้วก็บอกให้เหนือหลับตา



เด็กน้อย...จะทำอะไร ไม่สิน้อง 24 แล้วต่างหาก โตแล้ว อย่าบอกนะว่าจะแก้ผ้าปล้ำเขา โอ้ยไม่...ทำไมจิตใจเราถึงคิดแต่เรื่องลามกหยาบโลนไปได้



เสียงหยิบของยุกยิก แล้วก็ได้กลิ่นหอมอ่อนมาหยุดตรงหน้า “ลืมตาได้ครับ”



เหนือขมวดคิ้ว คนดีของเขาคุกข่าอยู่กับพื้น พร้อมถือ แหวน? เหนือหรี่ตามองให้ชัด...เออ แหวนจริงๆ ด้วย เอาไว้ในมือ



“แต่งงานกับแก้มแดงนะจ๊ะพี่เหนือ”



“เดี๋ยว...” น้องแพ้กุ้ง หรือกินอะไรผิดสำแดง



“พี่เหนือ...ไม่อยากแต่งกับแก้มแดงหรือจ๊ะ” น้องทำหน้าม่อย เมื่อคนพี่ดูไม่ตื่นเต้นตาม ก็ในละครต้องยกมือปิดปาก



“แต่งๆ แต่ทำไมเป็นแก้มแดงขอพี่เหนือ แล้วมีแหวนพร้อมด้วยคืออะไรคะ ควรเป็นพี่เหนือหรือเปล่าที่ขอหนู”



น้องอมยิ้ม อย่างน้อยพี่เหนือก็ใจตรงกัน “พี่เหนือให้หนูมาเยอะแล้ว แหวนแต่งงานหนูเลยตั้งใจเก็บเงิน ซื้อให้พี่เหนือบ้าง เพชรมันเม็ดไม่ใหญ่เท่าไหร่ เพราะเขาบอกว่าผู้ชายชอบใส่เรียบๆ แต่...แก้มแดงก็ตั้งใจเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้พี่เหนือเลยนะจ๊ะ”



แสนจะน่ารัก เอาเถอะ มันสลับกันไปบ้าง แต่ผลลัพธ์คือเขาสองคนหัวใจตรงกันอยู่ดีนั่นแหละ แล้วดูจากกล่องสีเทอร์ควอยซ์ด้วยแล้ว ราคาวงนี้มันก็ไม่น้อยเท่าไหร่หรอก ไม่รู้ต้องเหนื่อยแค่ไหนกว่ามือเล็กๆ นั้นจะเก็บสะสมเงินมาได้ แก้มแดงทำให้ใจของเหนืออุ่นฟูเหมือนขนมในเตาอบ



“โอเค แต่งครับ ใส่แหวนให้พี่เลยครับน้องแฟน” เหนือยื่นมือซ้ายให้ แก้มแดงประคองแหวนออกมาจากกล่องอย่างสั่นๆ เหนือมองด้วยความเอ็นดู แต่ก็ปล่อยน้องทำ ความเย็นค่อยๆ ไหลผ่านข้อนิ้วเข้ามาแล้วจอดสนิทลงบนตำแหน่งที่เชื่อว่าเชื่อมถึงหัวใจ แก้มแดงก้มลงจูบซ้ำบนหลังแหวนที่เป็นเพชรเม็ดเล็กๆ ฝังไปกับเนื้อทองคำขาว



“อยู่ด้วยกันไปนานๆ นะครับ” แก้มแดงแหงนหน้ามาบอก



“ตลอดไป” เหนือแก้คำให้ “พี่ไม่ปล่อยไปไหนแล้วนะ”



“อื้อ” แก้มแดงพยักหน้า แล้วก็ถูกรั้งให้ขึ้นมานั่งตัก เหนือกอดน้องจากด้านหลัง วางคางลงไปบนบ่าจูบซับขมับวนลงมาถึงแก้ม



“พี่เหนือ...” แก้มแดงท้วงเบาๆ



“เราเข้าหอกันเลยมั้ยจ๊ะ”



“เดี๋ยว...หนู ข้ามขั้นอีกแล้ว”



“อ่าว...นึกว่ารอนานแล้ว ยังต้องรออีกหรอจ๊ะ หนูเกินสิบแปดมาหลายปีแล้วนะ สบายใจได้แล้วจ้ะ ตำรวจไม่มาเคาะห้องแล้ว”



“ไม่รอแล้วก็ได้” เหนือแค่...คิดว่าควรเป็นเขาหรือเปล่าที่ควรเป็นฝ่ายขอน้อง แต่จะว่าไป...เขาไม่เคยกล้าขอแก้มแดงเลย มีแต่น้องนั่นแหละที่สมยอมให้ตลอด...ผ่านช่วงอายุอันตรายมาหลายปีสุดท้ายก็ถึงวันที่ดอกไม้ดอกน้อยยินยอมให้ภุมรินเข้าไปหยอกล้อกับเกสรได้แล้วสินะ



น้องตวัดขามานั่งคร่อมตักพี่เหนือแล้ว มองตาราวกับจะขออนุญาต แล้วก็ก้มหน้าลงจูบ มันเป็นจูบแรกหลังจากเขากลับมาถึงเมืองไทย มันเลยเนิ่นนานให้สาสมกับความคิดถึง และแน่นอน...เหนือเครื่องติดแล้ว เลยช้อนใต้ขาน้องให้พลิกตัวลงไปหลังแนบเตียง รุกก่อนได้เปรียบ แอบกลัวใจเด็กนอกอยู่เหมือนกัน มือใหญ่ปัดเอาเข้าหมีสามตัวที่รกรุงรังเตียงกลิ้งตกกันไปคนละข้าง ถอดเสื้อนอนน้องออกทางศีรษะ แก้มแดงก็ช่วยเหนือถอด



สองคนผลัดกันกวาดตามองเรือนร่างของอีกฝ่าย ที่แก้ผ้าแช่น้ำไปเมื่อครู่ไม่ทันได้เห็น เพราะฟองบัง



พี่เหนือตัวแน่นขึ้นเยอะ กล้ามเต็มเป็นก้อนๆ พอมาอยู่บนเรือนร่างที่สูงโปร่งราวกับนายแบบแล้วยิ่งลงตัว แก้มแดงรู้มาว่าเหนือเข้าฟิสเนตบ่อยขึ้น ถ่ายรูปโชว์ใบตรวจมวลกล้ามเนื้อมาให้ดูก็บ่อย ไขมันพี่เหนือน้อยมาก เป็นเนื้อล้วนๆ เลย เหนือบอกว่าต้องไปเอาแรงออกมากๆ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน



ฝ่ายแก้มแดงสูงขึ้นนิดหน่อย แต่เจ้าเนื้อขึ้น แถมยังเด้งดึ๋งสีน้ำนมเล่นเอาเหนือตาพร่า ฟืดฟาด...ลมหายใจก็ไม่สามารถเก็บอาการได้อีกต่อไป



“มันจะไม่เหมือนเดิมนะแก้มแดง พี่เหนือไม่หยุดแค่ชนพี่ช้างนะคะ” เขาอธิบายให้น้องเข้าใจก่อน



“อย่าหยุด...ถ้าพี่เหนือหยุดแก้มแดงจะตี”



“ก๋ากั่น” เหนือยิ้มหมั่นไส้เด็กปากดี



“แก้มแดงขอพี่เหนือแต่งงานแล้ว แก้มแดงมีสิทธิ์” น้องยื่นปากเถียง เรื่องนี้ต้องถึงหูทูลหัว!



“งั้นพี่ขอนะคะ”



“อื้อ...เอาเลย หนูให้”



น้องแฟนของเขานิสัยไม่ดีเลย ท่าทางใสๆ แต่ใจกามๆ นั้นทำเอาเหนือหัวใจเต้นแรงเชียว



เหนืออมยิ้ม แล้วก็พร่างพรูจูบไปทั่วใบหน้าแสนน่ารักนั้น เขาฟัดซอกคอน้องจนน้องหอบ กลิ่นหอมสบู่ผสมกับกลิ่นเฉพาะตัวของแก้มแดงทำให้เขาหลงจนไม่อยากถอนจมูกออกมา ฝ่ามือหนาไล่ไปขยำเนินเนื้อตรงช่วงอก แก้มแดงดิ้นเร่าๆ ใช้ส่วนกลางลำตัวเสียดสีท่อนขาของพี่เหนือไปด้วย ไฟติดเร็วทั้งคู่เลยแหละ



“ฮือ พี่เหนือ ไม่ไหวแล้ว” แก้มแดงอ้อนพะงาบๆ ตัวแดงไปหมด หางตาก็มีเม็ดน้ำคลอหน่วย เหนืออดขำไม่ได้ เขาจุ๊บปากขี้อ้อนไปหนึ่งที แล้วเลื่อนหน้าลงมาหยอกล้อเยลลี่สีนมชมพูด้วยปลายลิ้น แก้มแดงดิ้น เหมือนปลากระดี่ที่หลุดพ้นน้ำ สงเสียงน่ารัก ชวนหวั่นไหว ไม่โดนมานาน พอได้ชุดใหญ่เข้าไป อารมณ์มันก็พลุ่งพล่านไม่ต้องเก็บอาการมันแล้ว



เหนือใจฮึกเหิม อดทนมานาน จนนานกว่านี้ก็ไปบวชพร้อมท่านมหาได้แล้ว เขาไม่ต้องห้ามตัวอีกต่อไป จะกินน้องให้ไม่เหลือก้างเลยคอยดู พอลิ้นแตะๆ วนๆ ปนอมๆ ดูดๆ นมชมพู มือก็ไหลลงมาเกี่ยวขอบกางเกงนอนยางยืด แก้มแดงอำนวยความสะดวกถอดให้เองเสร็จสรรพ ยกสะโพกสูง ช่วยกันดึงลงไปกองที่เข่า ตามด้วยกางเกงใน ใช้ปลายเท้าเขี้ยออกตวัดทิ้งข้ามไปติดยอดโคมไฟมุมห้อง เหนือถไลตัวลงมานั่งที่พื้น มีงวงช้างน้อยขู่ฟ่อๆ อยู่ตรงหน้า เขาจูบทักทาย แล้วจัดการงับช้างเข้าปาก แก้มแดงร้องงี๊ดๆ ในลำคอ เสียงน้องเอ๊าะแอ๊ะน่าย่ำยี ปลุกแรงหื่นในใจชายบาปได้ดีนัก



“เชี่ย!” เหนือสบถ เมื่อปล่อยช้างน้อยที่แข็งแรงสู้เหลือเกินออกจากปาก



แก้มแดงใจเสีย รีบดีดตัวจากที่นอนขึ้นมาดู “มีอะไรหรือจ๊ะ”



เหนือเอาหัวโขกกับขอบที่นอน เพราะมันไม่เจ็บ



“แง พี่ช้างทำอะไรพี่เหนือ” น้องนึกว่าตัวเองทำให้พี่เหนือหมดอารมณ์หรืออะไร ก้มลงไปดูพี่ช้างตัวใหญ่ ก็ยังยกงวงแปร๋นๆ ดีอยู่เลย



“พี่เหนือลืม ไม่มีถุงยาง ไม่มีเจลหล่อลื่น ครั้งแรกด้วย เดี๋ยวหนูเจ็บ”



แก้มแดงห่อปากเป็นรูปตัวโอ กลิ้งลงจากเตียง วิ่งแก้ผ้าไปในครัว แล้ววิ่งดุ๊กๆ กลับมา พี่ช้างผงกงึกๆ ช่างน่างับให้ขาดใจจริงๆ



“แก้มแดงซื้อมาเผื่อแล้ว นี่...” ล้วงออกมาจากถุงซุปเปอร์แล้วยกขึ้นโชว์ 2 มือน่ารักเชียว



เหนือขำ “นี่คือวันนี้ต้องเสียตัวให้ได้ว่างั้นเถอะ”



แก้มแดงนึกอยากตีคนปากมาก แล้วบ่นงึมงำๆ “พูดเหมือนตัวเองไม่อยาก”



เหนือหัวเราะ รับของจากมือน้อง แล้วพยักเพยิดให้กลับขึ้นไปบนเตียง พี่เหนือ

จะเอาจริงแล้วนะ!



เขาฉีกซองฟรอยด์ออกแล้วจัดการสวมปราการเบาบางลงไปบนงวงขนาดใหญ่พิเศษ จากนั้นก็บีบเจลใส่ปลายนิ้ว จัดการเตรียมความพร้อมให้น้องด้วยความใจเย็น เพราะเป็นครั้งแรกนั่นแหละ จะต้องระมัดระวังกันหน่อย แก้มแดงเองก็อ่านมา แถมตอนเรียนที่นู่น เรื่องแบบนี้ก็คุยกันอย่างเปิดเผย เขาก็เก็บความรู้มาบ้าง ว่าครั้งแรกต้องไม่ใจร้อน



เหนือจูบน้อง เบี่ยงความสนใจทุกครั้งที่สอดนิ้วเข้าไปในกลีบดอกไม้ที่ปิดสนิท น้ำหวานจากเกสรที่ชูชันไหลลงมาช่วยผสมโรง ช่วยขยายโพรงอ่อนนุ่มให้ชุ่มหวาน พร้อมให้ภมรขนาดช้างสารเข้าไปดื่มกิน



หนั่นเนื้อตรงยอดอกถูกบีบกระตุ้น เหนือดูดเม้มเป็นจังหวะ เล่นเอาคนที่แรงเหลือล้นเริ่มเหลวเป็นขี้ผึ้ง



ยามที่นิ้วที่สามถอนออกมา แก้มแดงก็จับต้นขาแกร่งแน่น



“ทำไมคะ” เหนือถามเสียงอ่อนโยน แต่ลมหายใจยังคงฟืดฟาด เพราะก็ห้ามตัวเองไม่ค่อยไหวเช่นกัน ช้างอยากกินอ้อนแล้วค้าบบบบ~



“พี่เหนือเข้ามาหน่อย” น้องอ้อน น้ำตาปริ่มๆ ปากเบะๆ



“ไม่ไหวแล้วหรือคะ” เหนือกวนตีนอีก แต่ก็เอาช้างจ่อปากทางล่ะ



แก้มแดงขยับก้นตัวเองเข้าไปหา เพราะความต้องการภายในนั้นต้องการการเติมเต็มเดียวนี้



“ไม่ไหวแล้วพี่แฟน เข้ามา...นะครับ”



“เข้าไปครั้งนี้แล้วหนูต้องเรียกพี่ว่า พี่ผัวแล้วนะคะ”

[ofious]

แก้มแดงฟาดกล้ามนมให้เต็มฝ่ามือ ใช่เวลามั้ยคุณชายเหนือเดือน!!



น้องทำหน้างอน น่ารักมาก มันเขี้ยวสุดๆ เหนือหัวเราะในลำคอ แล้วยกขาข้างนึงของคนน้องพาดเอวยึดไว้มั่น จากนั้นก็เอางวงช้างจ่อปากถ้ำ กดลงไปทีละนิด เบาๆ แก้มแดงพยายามผ่อนคลาย แล้วก็ใช้ความนุ่มลื่นที่เตรียมไว้ก่อนหน้า ค่อยๆ กลืนกินเข้าสัตว์ตัวเขื่องเข้ามา ทั้งคู่ช่วยกันทีล่ะนิดให้ครั้งแรกของเราออกมาดีที่สุด



“งือ...พี่เหนือฟิน” คนด้านบนครางต่ำ แก้มแดงเองก็ยิ้มออก แม้ว่ามันจะอึดอัดมากก็ตาม พวกเขามองตากัน แล้วน้องก็ทำปากจุ๊บๆ อ้อนขอจูบ แถมยังวาดมือกอดรอบคอพี่เหนือ อ้อนสุด...คนพี่เห็นแล้วใจบาง รีบประทับจูบลงไปตามคำขอ



แลกเปลี่ยนความหวานผ่านเรียวลิ้นและริมฝีปากกันไปสักพักใหญ่ ก้นนุ่มหนุบหนับก็ขยับยุกยิกเป็นภาษากายว่าพร้อมรับพายุโหมกระหน่ำแล้ว



“ยั่วเก่งไม่มีใครเกิน” เหนือติง พร้อมทั้งกัดก้อนแก้มไปด้วย



“พี่เหนือรู้ได้ไง เคยไปเจอใครที่ยั่วมาก่อนหรือจ๊ะ” ถามซื่อๆ แต่เจตนาเช็คพี่เหนือรู้



“ไม่เคยครับ กับหนูคนแรก และคนเดียว เด็กดื้อของพี่เหนือ”



“งือ...พระเอกนิยายสุดๆ ไปเลย” แก้มแดงซุกซอกคอแก้เขิน เหนือเองก็ยิ้มกว้างเหมือนคนบ้า จากนั้นเหนือก็เริ่มขยับสะโพกตามสัญชาตญาณ เนิบนาบแผ่วเบา แก้มแดงบีบกล้ามแน่นๆ นั่นไปด้วยเพื่อผ่อนคลาย



ผิวผ้าปูที่นอนที่ตึงเรียบสั่นแรงขึ้นตามจำนวนครั้งที่คนตัวสูงจ้วงโจนเข้าไปในร่างด้านใต้ สองขาที่เคยเกี่ยวแค่เอว ก็พาดมาถึงคอ ตาตุ่มโดนจูบจนช้ำม่วง แต่เหนือก็ยังไม่หยุดยั้งที่จำสร้างเสียงเนื้อหน้าขากระทบก้นกลม



แก้มแดงหน้าร้อน เหงื่อโซมไปทั่วร่างทั้งที่แอร์เย็นเฉียบ หน้าท้องเขาเปรอะน้ำสีขาวนวล เพราะพี่ช้างพ่นปรี๊ดออกมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่พี่เหนือคนบ้ายังไม่ยอมเสร็จเลย พี่ช้างของแก้มแดงเลยโดนแกล้งให้ตั้งงวงอีกครั้งแล้ว



แก้มแดงเกลียดพี่เหนือ ที่อุ้มเขาตัวลอย แถมบังคับให้เขาดูพี่ช้างผลุบ ๆ โผล่ ๆ ซนอยู่กับก้นแก้มแดงผ่านกระจกบานใหญ่ พอเขาจะหันหน้าหนีไปอีกด้าน ก็เปลี่ยนมุม พาเขาไปนั่งทับตัวเองอยู่บนเตียง



แก้มแดงฟาดมือลงบนอกแน่นๆ ทุบมือลงไปบนท้องน้อยแล้วก็ยังไม่หยุด



“ครั้งแรกของแก้มแดงนะอย่าพิศดารนักได้มั้ย!”



“พี่เหนืออยากเก็บครบทุกท่าค่ะ”



แก้มแดงเม้มปากเชิดหน้าเหมือนงอน



“เร็วๆ พี่เหนือช่วยพี่ช้างด้วยตรงนี้” เหนือรวบงวงน้องด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือก็ตบสะโพกนุ่มให้ขยับโยกให้หน่อย



“แก้มแดงจะฟ้อง...ฮือ” ฟ้องใครได้บ้าง



“ฟ้องเลย พี่เหนืออยากอวดความฮอตของหนู”



แก้มแดงทำอะไรไม่ได้ สู้ด้วยปากก็ไม่ชนะเลยได้แต่โยกสะโพกรีดเค้นให้พี่เหนือน้ำหมดตัว จะเอาให้ตัวแห้งตัวเหี่ยวไม่มีแรงมาแกล้งคนอื่นได้อีกเลยคอยดู







เหนือไลน์ไปแจ้งเลขาตั้งแต่รุ่งสางว่าวันนี้เขาขอโดดงาน สาเหตุคือแก้มแดงกลับมา ด้วยเหตุผลนี้แน่นอนว่าจะไม่มีใครดุเขา เพราะทุกคนรู้ดีว่าเหนือรอน้องมานานแสนนานแล้ว



แก้มแดงรู้สึกตัวเอาตอนเที่ยง เขาเห็นเวลาจากโทรศัพท์มือถือพี่เหนือ พอหันมาอีกทางก็แทบสะดุ้ง เพราะมีดวงตาวาวๆ จ้องหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว



“ไม่ไปทำงานหรือครับ” แก้มแดงถาม



“อยากอยู่กับเมีย”



แก้มแดงเงื้อเท้าใต้ผ้านวม ถีบหัวเข่าเหนือไปทีแก้เขิน แต่ผลที่ได้คือร้าวระบมไปทั้งร่างเลยจ้า



“เมียพี่ดุจัง”



แก้มแดงย่นจมูกแก้มร้อนไปหมด แต่ก็ยอมรับว่ามีความสุขที่อีกฝ่ายขยับมาโอบเขาเข้าสู่อ้อมอก กดจูบที่หน้าผากอย่างทนุถนอม น้องเบียดแก้มกับอกอีกฝ่ายแล้วพริ้มตา เขายังงัวเงียเกินกว่าจะตื่น



“กินข้าวสักนิดนึงก่อนมั้ยคะ จะได้กินยาแก้ไข้ด้วย หนูตัวอุ่นๆ นะ” เหนือท้วง



แก้มแดงพยักหน้า ยอมยกตัวเองออกให้พี่เหนือลุกสะดวก แล้วพยายามดันตัวเองเดินไปยังโต๊ะอาหาร ไปแบบช้าๆ ทีล่ะก้าว และโอดโอยไปตลอดทาง



“ลุกมาทำไมคะ”



“ก็มากินข้าวไงจ๊ะ” น้องค่อยๆ หย่อนตัวลงบนเก้าอี้ที่มีเบาะนิ่มรองรับ



“ไหวหรอ”



แก้มแดงอยากบิดแก้มคนพูดให้เขียว พึ่งมากังวลอะไรตอนนี้ล่ะ เมื่อคืนนี้จับเขาพลิกเป็นกล้วยตากเลย เห็นน้องตาวาว ๆ ใส่เหนือก็รู้แล้วว่าไม่ควรพูดอะไรที่มันเข้าตัวอีก จัดการไปอุ่นข้าวต้อมที่แม่บ้านเอามาส่งเมื่อเช้าให้น้อง แล้วก็มีของตัวเองด้วย



“เย็นนี้แก้มแดงว่าจะเข้าไปสวัสดีผู้ใหญ่ที่บ้านนู่น” น้องเอ่ยปาก



“ไปไหวหรือคะ” เหนือห่วงจริง เพราะตอนตื่นเขายังเพลียเลย แก้มแดงเลยย่นจมูกใส่ให้อีกที



“กลับมาแล้วไม่ไปหาผู้ใหญ่น่าเกลียดครับ แก้มแดงซื้อของมาฝากทุกคนที่บ้านนู่นด้วย อยากรีบเอาไปให้จ้ะ”



“แล้วพี่เหนือล่ะ หนูซื้อของฝากอะไรมาให้เอ่ย”



“แหวนนั่นไง แหวนแต่งงาน” แก้มแดงชี้ไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของอีกฝ่าย เหนือหัวเราะร่วน แปลว่าเขาได้ของดีที่สุดแน่นอน คราวนี้ต้องเอาไปอวดให้ทั่วว่าน้องหนะ จับเขาแต่งงานเรียบร้อยแล้ว







เหนือพาแก้มแดงเข้าบ้านตอนมื้อเย็น คุณแขไขสั่งให้แม่บ้านจัดอาหารไทยต้อนรับชุดใหญ่ แม้แต่สมชาติก็มาร่วมโต๊ะด้วยในวันนี้ น้องเดินเพลียๆ มีพี่เหนือคอยประคองเข้ามา ทุกคนคิดว่าเป็นเพราะยังปรับเวลาไม่ได้ ทำให้เหนือเดือนรอดตัวไป หลังจบมื้ออาหารที่ถามสารทุกข์สุขดิบกันจนเพลิน แก้มแดงก็ไล่เอาของฝากมาให้ทุกคน น้องตั้งใจเลือก คนรับก็ถูกอกถูกใจ ตั้งแต่คุณป้าแม่บ้าน พี่ๆ ในบ้าน คุณลุงคนสวนทุกคนได้รับทั่วถึงกันหมด พอมาถึงคิวผู้ใหญ่อย่างคุณปู่คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ และสมชาติ แก้มแดงก็มอบให้แล้วกราบแทบเท้า เป็นการขอบคุณที่ทุกคนให้โอกาสจนเขาประสบความสำเร็จก้าวสำคัญในชีวิต



“คราวนี้ยอมแต่งกับพี่เค้าได้แล้วสิ” เจ้าสัวฮุ่ยถามขึ้นมาทะลุกลางปล้อง เล่นเอาน้องที่นั่งอยู่บนพื้นพรมกับเนื้อ หน้าแดงขึ้นมาทันที ฝ่ายเหนือก็พยายามอวดนิ้วใหญ่ว่าตัวเองโดนขอแต่งงานไปแล้วจ้า



คุณย่าจี๋ เห็นหลานชายคนโตชูคอทำหน้าขี้อวดก็หัวเราะ พยักเพยิดให้สามีดู



“สรุปยังไง ไหนเล่าปู่สิ”



“แก้มแดงขอพี่เหนือแต่งงานแล้ว”



“เข้าหอไปด้วยแล้วปู่ เมื่อคืน”



“อ๋อ...โดดงานเพราะสิ่งนี้” อุดรได้ทีผสมโรง ส่วนแขไขนั่นหน้าแดงแปร๊ด



“สรุปแก้มแดงเป็นฝ่ายรุกหรือจ๊ะ เล่นเอาพี่เหนือเขาไปทำงานไม่ไหวเลย”

เหนือยิ้มๆ ไม่ได้เถียงอะไร เขาจะเป็นอะไรก็ได้อ่ะ ถ้าได้อยู่ด้วยกันกับน้องแบบนี้ตลอดไป



“พี่เหนือหยุดอยู่บ้านเพื่อดูแลแก้มแดงจ๊ะ” เป็นน้องที่แก้ความเข้าใจให้ทุกคน ผู้ใหญ่ก็มองด้วยสายตาเอ็นดู



“โตขึ้นอีกขั้นแล้วนะ” อุดรลูบหัวลูกชายคนเล็ก “พ่อได้แต่อวยพรให้ทั้งคู่รุ่งทั้งเรื่องงานแล้วก็ความรัก อยู่ดูแลกันไปจนแก่จนเฒ่านะลูก”



“ขอบคุณครับ”



ทุกคนผลัดกันอวยพรให้ทั้งคู่เหมือนเป็นงานแต่งงานย่อมๆ ทั้งที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยว่าอย่างไรก็คู่กันแน่ จนมาถึงวันนี้ที่ทั้งคู่ตัดสินใจแล้วว่าจะจับมือกัน เป็นโลกทั้งใบใหม่ให้แก่กัน ก็อดจะตื้นตันไม่ได้ แก้มแดงปลดล็อคข้อกังขาทุกอย่างในใจได้แล้ว และก็สามารถเป็นคู่ครองให้เหนือได้ด้วยความภาคภูมิใจ สมเป็นดอกทานตะวันที่หันหน้าตามพระอาทิตย์ไปตลอดจนชีวิตจะหาไม่



“ดีใจด้วยนะลูกทั้ง 2 คน” สมชาติเองก็ตื้นตันจนน้ำตาไหล แกพูดไม่ค่อยเก่ง เลยบอกความในใจไว้ได้แค่นั้น



“พรุ่งนี้ไปดูสวนทานตะวันที่พ่อปลูกไว้ให้กันนะแก้มแดง” เหนือบอกน้อง สมชาติไม่มีอะไรจะให้ลูก นอกจากปลูกดอกไม้ไว้สวนใหญ่เพื่อแสดงความยินดี



ทั้งครอบครัวกอดกันอย่างมีความสุข และเรื่องราวความรักของทั้งคู่ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ตราบจน...นิรันดร์





END

final talkkkkk แวะอ่านหน่อยจ้า



ขออนุญาตมาลงเร็ว เพราะจบแล้ว อยากจะให้ได้ฟินและเม้ามอย ไปด้วยกัน คอมเม้นตอนนี้ก็อยากให้เป้นฟีลแม่ๆ พ่อๆ มาเม้าถึงลูกเรากันนะคะ สุดท้ายก็มาถึงตอนจบจนได้ ถ้าเห็นทวิตเราจะเห็นที่เราพิมพ์ว่า จบในจำนวนหน้าที่ตั้งไว้ได้มันโคตรฟิน (เราพิมพ์ยาว page 1-133 A4 คือตั้งไว้ 130 พอได้ครบจบเป๊ะก็เป็นปลื้มอิอิ)







ขอบคุณเพื่อนๆ ที่คอมเม้นทั้งในนี้ ในทวิตเตอร์นะ เราขี้เหงาหน่อย ไถดูคอมเม้นทั้งวัน จนแบบแอบรู้สึกว่าตัวเองพารนอยด์อยู่เหมือนกัน นี่ก็เป็นสาเหตุที่เรามาลงตอนจบเร็ว จะได้ไม่ต้องลุ้นว่ามีคนเม้นไม๊แอ่แฮ่



 รูปเล่ม และตอนพิเศษ  เรื่องนี้ สนพ.@BodhiPublishing ดูแลให้นะคะ ปกมาล่ะ อิอิ แต่ว่าต้นฉบับฉันเองที่ยังไม่ส่ง หวังว่าจะทันงานหนังสือ ตค นี้ ฝากน้องแก้มแดงไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ ตอนพิเศษที่วางไว้คือ HBD น้อง 18 ขวบ แล้วก็เรื่องของชีวิตหลังคบกัน เรื่องของ ผู้บริหารหนุ่ม เด็กฝึกงาน และลูกเราที่เป็นพนักงานใหม่ จะจัดการอย่างไรกับคนที่มาเจ๊าะแจ๊ะพี่ ประมาณนี้เป็นต้น



เรื่องต่อไป เขียนตามลำดับ > อยากเรียกเธอว่าบี๋ (พี่ Femboy กับน้องมหาลัยใจฉับฉน...ไม่อยู่ในจักรวาลวูฟคิง) > เป็นทุกอย่างให้เธอแล้วค่ะทูลหัว (ผู้ชายของยัยน้องจะกลับมา!!) >> มหาสมุทรสุทธิรักษ์​ (ท่านมหา เรายังร่างพล็อตอยู่เลยจ้า) ฝากติดตามด้วยนะคะ

[Nung66669]

โอ้! อิพี่เหนือ ตามไปกินเมืองนอกเลยที่นี้

ชอบทุกอย่างเลย เนื้อเรื่องดี อ่านแล้วสนุก ส่วนที่ไม่ชอบไม่มีแต่งมาแบบไหนอ่านได้หมดคนอ่านแต่งไม่เป็นแต่เคารพคนแต่งให้อ่านจ้า ข้อ 3 ไม่รู้จะแนะนำใคร

[❣☾月亮☽❣]

แซ่บไปหวานไป น้องเมีย พี่ผัว 5555   

[O-RA DUNGPRANG]

ยินดีกับพี่เหนือแล้วก็แก้มแดงด้วยนะจ๊ะ 

[unicorncolour]

เรื่องน่ารักดี ชอบที่น้องพี่พูดคะขาจ๊ะจ๋ากันดูละมุนมาก 

                     

[songte]

แก้มแดงกับพี่เหนือใครอดทนมากกว่ากันนะ พี่เหนือนี่รอมาหลายปี แก้มแดงนี่ยั่วเอาๆ สุดท้ายสมใจ รักกันไปนานๆนะ

[Khaetjj]

ยังไม่ได้อ่านเลยมาเม้นไว้ก่อนค่าาาา เดี๋ยวอ่านจบกลับมาเม้นอีกรอบ

[reborn]

 

[Gatjang_naka]

น่ารักมาก ชอบพี่เหนือ สายเปย์ จริง

[arissara]

น่ารักสุดดดด ฮืออออ เหมือนทูลหัวคือฟีลคนอ่านอย่างเราเลย

[pogpax]

 

[JokerGirl]

แก้มแดงน่ารักมากเลย พี่เหนือรักแก้มแดงมากๆๆๆๆ ชอบเรื่องนี้ รอเรื่องต่อไปค่ะ

[ommanymontra]

 

[Bb nale]

แง น่ารักมากเลย แก้มแดงคือยั่วพี่เขาสุดเลยลูก ขอบคุณคนเขียนมากเลยสำหรับนิยายอบอุ่นปนน้องยั่วใสๆ555

[no.fourth]