CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Boy's love => Boy's love story => นิยายที่โพสจนจบแล้ว => ข้อความที่เริ่มโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:34:53

หัวข้อ: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:34:53

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
ร

ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:36:13

Chapter 1





เหนือเดือน เทวาพิทักษ์ นักศึกษาคณะเกษตรศาสตร์ชั้นปี 2 ที่กำลังจะขึ้นปี 3 ใช้ช่วงเวลาปิดเทอมนี้ขึ้นไปฝากตัวที่ฟาร์มออร์แกนิค ‘ตะวันอิงภูผา’ ในเขตอ.แม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ โดยจุดประสงค์หลักคือเรียนรู้การทำฟาร์มสเตย์ ที่ผูกรวมเอาที่พักกับกิจกรรมเชิงเกษตรกรรมเอาไว้ด้วยกัน

ใครเห็นนามสกุลเทวาพิทักษ์มาทำการเกษตรแล้วก็ต้องขมวดคิ้วไว้หน่อย เพราะตระกูลนี้ดังเรื่องอสังหาริมทรัพย์ มีคอนโดมิเนียมและบ้านจัดสรรหลากหลายโครงการ นับเป็นตระกูลที่ติดอันดับความรวยระดับประเทศบ่อยๆ ตอนเห็นเหนือเดือนแตกแถวมาแบบนี้ลุงตะวันเจ้าของฟาร์มเองก็ยังเป็นงง แต่คิดดูอาจจะกำลังเรียนรู้เพื่อขยายไลน์ธุรกิจให้ครอบครัวก็เป็นได้ แถมยังโทรมาพูดคุยเรื่องขอฝึกด้วยความตั้งใจจริง เขาตอบรับให้มาเรียนรู้งานสองเดือนตามหลักสูตร

แต่...ยังมีอีกหนึ่งอย่างที่ลุงตะวันไม่รู้คือ เหนือเดือน เป็นสมาชิกแก๊ง Wolf Kings 4 หนุ่มหล่อแห่งมหาวิทยาลัย C ที่สโมสรนึกศึกษาปั้นมาให้เป็น Idol ของสถานศึกษา รับหน้าที่ทำงานประชาสัมพันธ์ต่างๆ ให้มหาวิทยาลัย มีแฟนคลับก็มากอยู่

ใกล้เวลานัดที่เหนือเดือนโทรมาคอนเฟิร์มไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ตะวันก็เดินออกมารอที่ลานขอดรถหน้าบ้านหลังเล็กที่ใช้เป็นทั้งสำนักงานและที่อยู่อาศัย Rangrover สีขาวแต่เปรอะโคลนประปรายตามล้อใหญ่ก็เลี้ยวเข้ามาตามถนนลาดยางสายเล็กที่เชื่อมต่อกับถนนใหญ่แล้วจอดลงตรงหน้าตะวันพอดิบพอดี

รอให้อีกฝ่ายเปิดประตูรถเรียบร้อยลงมายืนสูดอากาศสะอาดเข้าปอด เจ้าของฟาร์มจึงค่อยเห็นชัดๆ ว่าเหนือเดือนเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีเหลืองแต่ก็คล้ำแดดแบบคนที่น่าจะชอบกิจกรรมกลางแจ้ง สวมใส่เสื้อยืดสีดำสบายๆ กางเกงยีนส์ขาดตามสมัยนิยม และรองเท้าผ้าใบที่ผ่านการใช้งานมาแล้วอย่างทรหด ดูธรรมดาสามัญไม่เหมือนลูกคนนามสกุลดังแม้แต่น้อย ซูมไปที่หน้าหน่อยแว่นกันแดดเรย์แบนทรงนิยมของคนขับรถสิบล้อ ถูกถอดแล้วเสยไปค้างไว้บนศีรษะ เผยให้เห็นหน้าผากทรงคนมีบุญ รับกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงเป็นกระจับ

“สวัสดีครับ ผมเหนือนะครับ ลุงตะวันใช่มั้ยครับ” นัยน์ตาสีเข้มมาพร้อมโครงคิ้วพาดเฉียงยามไม่ยิ้มให้ความรู้สึกเป็นคนดุ และเยือกเย็นอยู่ไม่น้อย

ตะวันยกมือรับไว้ พ่อพระเอกนิยายที่ตรงตามเสป็คผู้จัดละคร พ่อคุณเขาน่าจะได้ไปโลดแล่นอยู่ในจอทีวี ไม่ใช่มาขนปุ๋ยขี้หมูอยู่ที่ฟาร์มห่างไกลนี่

ตะวันนึกอยากถ่ายรูปลงเฟสบุ๊คของฟาร์มนัก ท่าทางพ่อเขาน่าจะเรียกลูกค้าได้มากอยู่ ดีไม่ดีต้องเรียกช่างมาต่อเติมห้องเพิ่ม

“นึกว่ามาถ่ายหนังนะพ่อเหนือ นี่แอบมีกองถ่ายตามมาอีกรถตู้หรือเปล่า”

คราวนี้เหนือยิ้มกว้างเจอลุงตะวันเล่นมุกให้ตั้งแต่แรกเจอแล้วรีบส่ายหน้ายกมือปฏิเสธ เขารู้มาตั้งแต่ขึ้นม.ปลายแล้วว่าหน้าตาตัวเองก็ไม่เป็นรองใครในประเทศนี้ สารพัดโมเดลลิ่งมาติดต่อเขาก็ปฏิเสธไปเพราะไม่ใช่คนกล้าแสดงออกอะไรนัก แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยกลับกลายว่ายิ่งดังพลุแตกแบบไม่ต้องเดบิวท์ เพราะดันเป็นกลุ่มเพื่อน 4 คนที่มหาวิทยาลัยเลือกให้มาช่วยโปรโมทกิจกรรมต่างๆ ในฐานะแก๊ง Wolf Kings

บอกเลยว่าถ้าคุณเจอ Wolf Kings 4 คนพร้อมกันหากหัวใจไม่แข็งแรงพอ มีอันต้องล้มลงไปกองกับพื้นกันบ้างอ่ะบอกเลย เหนือเผลอจินตนาการถึงเสียงกรี๊ดกระหึ่มยามเขาเดินขึ้นเวทีพร้อมเพื่อนๆ แล้วก็ยิ้มมุมปากหัวเราะ หึหึ ลุงตะวันขมวดคิ้ว มึง inception อยู่หรอไอ้หนุ่ม

เหนือสะดุ้งนึกขึ้นมาได้ว่าเขาคือคนขรึมๆ ไม่ใช่คนอวดหล่อเหมือน มิวนิค มหาสมุทรและกันดั้ม เพื่อนในกลุ่ม ถึงขั้นต้องกระแอมเรียกสติตัวเอง แล้วปรับคิ้วให้ขมวดหน่อยๆ เป็นคาแรคเตอร์คนดุ

“ลุงก็พูดเกินไปครับ ผมก็ธรรมดาๆ นี่แหละ”

“เอากระเป๋าเสื้อผ้าตามลุงมา เดี๋ยวพาไปบนบ้านก่อน แล้วจะพาไปแนะนำกับคนงานในฟาร์ม จะได้ให้เขาช่วยสอนงาน”

“ครับ” เหนือพยักหน้า แล้วหันไปเปิดประตูรถหยิบกระเป๋า

เหนือเข้าไปเก็บของในห้องนอนสำหรับแขก บนชั้นสองของตัวบ้านที่เป็นทั้งสำนักงานและที่อยู่อาศัยของลุงตะวัน ด้านล่างเป็นบ้านปูน เปิดหน้าต่างโล่งๆ ให้ลมโกรก ส่วนด้านบนเป็นไม้ดูอบอุ่น บ้านหลังไม่ใหญ่นักเข้ากับพื้นที่ฟาร์มที่อิงแอบอยู่ในเขตภูเขา ห้องของเหนือก็มีเพียงฟูกหนาๆ ขนาดคนเดียวนอน โต๊ะญี่ปุ่นสำหรับเขียนหนังสือ และราวแขวนผ้าเท่านั้น ห้องน้ำนั้นต้องเดินลงไปใช้ที่ชั้น 1

“นอนได้มั้ย มันคับแคบไปหรือเปล่า”

เหนือตอบรับว่าสบายมาก ลุงตะวันเห็นท่าทางอีกฝ่ายเปิดเผยจริงใจก็โล่งไปเปราะหนึ่ง รอให้เด็กฝึกงานวางของเรียบร้อยก็พาลงไปที่พื้นที่ฟาร์มด้านล่างทันที

สองคนเดินลึกเข้าไปหลังรั้วป่าไผ่เตี้ยๆ ที่กั้นเขตที่พักกับฟาร์มไว้ พอพ้นตรงนั้นก็เป็นพื้นที่โล่งลาดไปตามความสูงต่ำของธรรมชาติ ฟาร์มออร์แกนิค ‘ตะวันอิงภูผา’ มีโรงปลูกผักไฮดรอโพนิค โรงเพาะเห็ด แปลงผักกะหล่ำ และเล้าไก่ไข่ ที่เหลือยังมีพื้นที่ทดลองปลูกสตอร์เบอร์รี่ ปลูกดอกไม้ที่ลุงอธิบายต่อว่าก็หมุนเวียนกันไปตามฤดูกาลให้นักท่องเที่ยวได้มีกิจกรรมทำ ส่วนที่ท้ายฟาร์มถ้าเดินต่อไปอีกหน่อยก็จะเป็นน้ำตก ช่วงนี้น้ำเริ่มมากหน่อยถ้าจะลงเล่นก็ให้ระมัดระวัง

คนงานสาวๆ มองเหนือแล้วก็ตีกันเอง กระทืบเท้า แก้มขึ้นสีแดงๆ เป็นว่าเล่น เหนือกรอกตาไม่ต้องเดาก็รู้ว่าโดนพวกคนงานหนุ่มๆ เขม่นแล้วเป็นแน่

“เริ่มงานเลยมั้ย หรือวันนี้จะพักก่อน” ลุงตะวันถามด้วยความใจดี

“เริ่มเลยก็ได้ครับ”

“งั้นก็ไปเปลี่ยนใส่เสื้อแขนยาวเถอะพ่อ แล้วไปช่วยเขายกไร่ปลูกดอกไม้หน่อย เขาจะหว่านดอกดาวเรืองหนะ”

เหนือพยักหน้าไปจัดการทำตามที่ผู้ใหญ่บอกทันที



หลังช่วยคนงานยกร่องดินมาตลอดบ่าย มือเขารู้สึกชาไปหมด แม้จะยกร้องปลูกผักหลังคณะฯ บ่อยๆ แต่แรงกระแทกจากด้ามจอมที่ยาวนานกว่าปกติ แถมแดดภาคเหนือกลางที่โล่งๆ สาวๆ เอาน้ำมาให้ด้วยท่าทางเขินอายบิดม้วนจนเหนือมองว่ามันน่าเอ็นดูมากกว่าจะหงุดหงิด

“เปิ้นหล่อ” ซุบซิบๆ แล้วก็วี้ดว้ายกันไปยามเหนือบอกขอบคุณด้วยรอยยิ้ม

หัวหน้าคนงานเห็นท่าไม่ดี ไอ้หนุ่มเมืองกรุงนี่หากยังให้ทำงานอยู่ต่อไปผู้สาวในฟาร์มได้โดนตกไปหมดแน่ เลยจัดการแบกจอบขึ้นบ่าในท่าทางที่คิดว่าโคตรเท่ เดินผ่ากลางวงเข้ามาบอกว่าหมดงานส่วนของเหนือแล้วไปพักได้

เหนือก็ไม่ใช่คนโง่ พยักหน้ารับรุ่นพี่อย่างรู้งาน ไม่ลืมหยอดพ่อหนุ่มขี้หวงคนนั้นไปด้วยว่า “อยากจะหล่อแบบพี่บ้างต้องทำยังไงครับ”

“แข่งเรือแข่งพายก็แข่งได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนามันยากหน่อยนะไอ้น้อง”

หนุ่มชาวกรุงทำหน้าเลื่อมไส ยกนิ้วโป้งให้ แล้วค่อยปลีกตัวออกมา สาวๆ หันไปทุบตีพ่อหนุ่มบ้านไร่ทันทีเพราะทำให้อาหารตาจากไป พอเดินห่างออกมาจากจุดนั้น เหนือก็จำได้ว่าที่ท้ายฟาร์มมีนำ้ตก เขาเลยกะจะเดินเล่นไปดูสักหน่อย เสียงน้ำกระทบหินดังชัดขึ้นเรื่อยๆ มันคงเป็นน้ำตกใหญ่ไม่น้อย ร่มไม้เริ่มหนาตาเมื่อเดินลึกลงไปตามทางลาดชัน อากาศก็เย็นขึ้นราวกับเปิดแอร์สัก 20 องศา นี่แหละความสงบที่เขาชอบ ได้อยู่กับธรรมชาติแบบนี้สองเดือนนับว่าเป็นกำไรชีวิตเหลือเกิน เหนือยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว และเมื่อถึงริมโขดหินใหญ่เขาก็ต้องชะงักกึก

ภาพละอองน้ำที่ตกจากที่สูงกระทบแสงแดดจนขึ้นสีรุ้ง แล้วใกล้ๆ กันนั้นคือร่างสีขาวสว่างตัดกับทัศนียภาพโดยรอบที่เป็นสีเขียวเข้มรกครึ้ม ใบหน้าหวานใสเชิดแหงนขึ้นรับแสงแดด เผยให้เห็นช่วงคอระหงส์และลาดไหล่มนงดงามราวฝีมือของช่างประติมกรรมชั้นครู เหนือตกอยู่ในภวังค์ทันที นัยน์ตาจับจ้องไปที่เทพตัวน้อยๆ ที่บัดนี้ยกมือขึ้นเล่นกับผีเสื้อสีน้ำเงินเข้ม ไม่รู้ว่าเจ้าสัตว์ตัวน้อยนั้นแยกดอกฟ้ากับมนุษย์เดินดินไม่ออกหรือไร จึงเข้าไปตอมราวกับจะดูดน้ำหวานเอาจากผิวขาวๆ นั้นได้

เสียงหัวเราะคิกคักให้ความรู้สึกสดใสและไร้เดียงสา งามกลมกลืนไปกับธรรมชาติไม่ผิดแผก แต่ก็สามารถแยกออกจากองค์ประกอบศิลป์ได้ว่าเรือนร่างสีขาวกระจ่างตานี้แหละคือจุดเด่นท่ีสุดของภาพวาด

กำไรกว่าได้อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ ก็คือได้เห็นความงดงามชนิดเทพยดายังต้องเขินอาย

ปกติเหนือไม่ได้ชอบเข้าหอศิลป์ เขาไม่ใช่อาร์ตตัวพ่อที่จะรู้ว่ารูปภาพแบบไหนสวย แต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้เขาเข้าใจแล้วว่า งามจนหลง มันเป็นอย่างไร

ผู้ชายตัวใหญ่โตทำตัวเป็นถ้ำมองอยู่หลังโขดหิน จะลุกออกไปก็ไม่กล้ากลัวทำให้องค์ประกอบภาพตรงหน้าเปลี่ยนไป ในเมื่อจะหนีไปก็ไม่ได้ เหนือจึงนั่งลงให้ดีแล้วแอบมองอย่างจงใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นประดับไว้ด้วยรอยยิ้มจนตาปิด ปากแดงชาดชัดออกมากว่าส่วนไหน จมูกนิดๆ กำลังน่ารัก แล้วก็ผมดำขลับที่เปียกแนบลู่ไปกับกรอบหน้าและลำคอ ลองจินตนาการตามนะทุกคน การที่ผมเปียกแล้วยังหน้าตาน่ามองอยู่ได้ นี่ก็ต้องหน้าตาต้องงดงามขนาดไหนกัน

เหนือเหยียบใบไม้กร่อบแกร่บโดยไม่รู้ตัว

สักพักเทวดาตัวน้อยก็หันซ้ายแลขวาเหมือนตกใจกลัวอะไรสักอย่าง จากนั้นก็ว่ายน้ำออกไปไกลฝั่งเรื่อยๆ จนคนแอบมองกลัวว่าเท้าจะเหยียบไม่ถึงพื้นแล้วที่ทำให้ตกใจกว่าก็คือเอาหน้ามุดจมหายลงไปในน้ำเสียแล้ว เหนือตาโต เขาคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลยนอกจาก ‘ฆ่าตัวตาย’ เหนือล้วงมือถืออกจากกระเป๋ากางเกงด้วยความเร็ว แล้วกระโดดตูมลงไปช่วยทันที

ด้วยช่วงตัวที่ยาวราวนายแบบทำให้ไม่กี่จ้วงแขนก็ประชิดร่างเทพตัวน้อยได้แล้ว เหนืออ้อมไปด้านหลัง แล้วล็อคคอลากเข้าสู่ฝั่งตามหลักการช่วยเหลือที่ถูกต้อง แบบที่ตัวเองจะไม่โดนผู้ประสบภัยกดหัวลงไปในน้ำ เมื่อมาถึงโขดหินก้อนใหญ่เหนือก็ดันให้อีกฝ่ายปีนขึ้นไปนั่ง ตัวเองยังแช่น้ำอยู่ครึ่งตัว ความโมโหที่อีกฝ่ายไม่รักชีวิตทำให้เหนือดุเสียงดังชนิด เก้งกวางในป่าต้องเลิกกินดินโป่งแล้ววิ่งหนีไป

“ชีวิตมันมีค่ามากนะ ยังมีเรื่องสนุกรออยู่อีกตั้งเยอะ ตัวแค่นี้ยังไม่ถึงเวลาตายรู้มั้ย!!”

คนที่ตัวเปียกและเปลือยท่อนบนใส่เพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว ยกสองมือกอดอกอัตโนมัติเพราะหลังจากขึ้นจากน้ำก็ปะทะกับอุณภูมิที่ทำให้รู้สึกหนาว เหนือไม่รู้ว่าเสื้ออีกฝ่ายอยู่ไหน จึงรีบแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตผ้ายีนส์แขนยาวของตัวเองคลุมตัวให้ทันที แก้มแดงรวบสาบมาให้ปิดสนิทกันแต่ไม่วายจามฮัดชิ่วเล็กๆ ออกมาสองสามทีเหมือนลูกสัตว์ตัวเล็กๆ

เหนือมองเพลินคือโมโห แต่ภาพตรงหน้าก็ยังคงความงามจนหลงใหลเผลอใจสำรวจไปทุกอณู หลังจากหยุดวุ่นวายกับปลายจมูกที่เริ่มแดงก่ำ เด็กผู้ชายตัวขาวก็ก้มลงมองคนเสียงดังตาแป๋ว

แป๋ว ชนิดที่ใครเป็นทาสแมวจะรู้ดีว่ามีอานุภาพทำลายล้างขนาดไหน น้องแก้มยุ้ยๆ ตากลมโต ปลายจมูกขึ้นสีเพราะพึ่งจาม แล้วริมฝีปากก็ขยับงุบงิบ

“แก้มแดงไม่ได้จะฆ่าตัวตาย” พูดแล้วก็อดจะยิ้มอย่างปลาบปลื้มไม่ได้ ประโยคที่เหนือพูดเมื่อสักครู่ทำให้แก้มแดงรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาอย่างปะหลาด คำถามที่เคยเกิดขึ้นในใจหลายต่อหลายครั้งว่าตัวเองเกิดมาทำไม ไม่มีเคยมีใครให้คำตอบได้ จนได้มาฟังจากปากพี่ชายเสียงดังคนนี้ ว่าโลกใบนี้ยังมีเรื่องสนุกรอเขาอยู่นั่นเอง

“ถ้าไม่ได้ฆ่าตัวตายแล้วมุดหายลงไปในน้ำลึกทำไม!!” ดุ ต้องดุให้เด็กชอบโกหกกลัวบ้าง

แม้จะถามด้วยเสียงโกรธเกรี้ยวแค่ไหนคนฟังก็ไม่นึกเก็บเอามาน้อยใจ ปากเล็กๆ ขยับอธิบายด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา “แก้มแดงแค่นึกว่ามีโรคจิตมาแอบมอง เลยจะลงไปซ่อนตรงนั้น”

“ไหนโรคจิต” เหนือเดือนหันควับ ตาดุกราดปราดไปราวกับจะรัวปืนอาก้าใส่ทุกคนที่บังอาจมาแอบมองเทวดาน้อย ของเขา

แก้มแดงหัวเราะคิก เลิกกลัวแล้ว เพราะโรคจิตที่ไหนจะกระโดดน้ำตูมลงไปช่วยเหลือคนไม่รู้จักกัน

น้องยกนิ้วชี้ขึ้นมาแล้ว ส่งตรงไปที่หน้าเหนือ “ก็พี่ชายไง”

เหนือพึ่งตระหนักได้ว่า อ๋อ...กูเองสินะที่มันใจบาป แต่จะให้เสียมาดพระเอกตั้งแต่ต้นเรื่องก็ไม่ได้ เขาหนะ Wolf Kings แห่ง ม.C เลยนะโว้ย จะมาโดนกล่าวหาว่าเป็นพวกโรคจิตถ้ำมองได้อย่างไร

“เป็นเจ้าของน้ำตกหรือไง คนอื่นเลยมาเล่นไม่ได้” เหนือเถียงไปแบบนั้น ไม่รู้เลยว่าแก้มตัวเองนั้นขึ้นริ้วสีแบบคนแถกแถ

น้องน้อยเอียงคออย่างงงงัน ทำไมกลายเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ แต่ปากกระจับสีแดงสวยก็ขยับเอื้อนเอ่ยอีก

“จะเล่นน้ำตก ทำไมพี่ชายไม่ลงมาตั้งแต่แรกล่ะจ๊ะ แก้มแดงเห็นนะว่าแอบอยู่หลังซอกหินตั้งนานแหนะ”

“เขินเป็นคนเดียวหรือไง!” เหนือถามราวกับตวาด แต่พอสมองมันแล่นทันอารมณ์ก็ประมวลอะไรบางอย่างได้ “เอ่อ ชื่อแก้มแดงหรอ!” เหนือยังคงเสียงดุไม่ลดลงเลย แต่ในใจที่ฟรุ้งฟริ้งไปด้วยละอองสีชมพูอ่อนหวาน น่ารักไปยันชื่อเลยโว้ย

“ใช่จ่ะ”

น้องพยักหน้า เหนือมองตามตาไมกระพริบแล้วแถอีก แถให้สมกับบทคนหล่อโมโหร้ายที่ได้รับ

“ก็แก้มแดงอยู่ในน้ำ พี่เหนือก็ไม่กล้าลงสิ กลัวโดนแอบมองเหมือนกัน”

แก้มแดงหัวเราะคิกคัก จับทางได้ว่าพี่ชายใจดีกำลังเกเรเสียแล้ว แต่เขาก็ไม่นึกอยากเอาความ ซ้ำยังนึกชอบใจที่ได้คุยกับคนจากต่างถิ่น “พี่ชื่อเหนือหรือจ๊ะ” แก้มแดงถามบ้าง

“ชื่อเต็มๆ คือเหนือเดือน”

“ชื่อเท่จัง” แก้มแดงชมพร้อมยิ้มตายิบหยี เหนือเหมือนเห็นตัวเองเหยียบขึ้นไปบนเมฆพร้อมลอยละล่องสู่วิมานฉิมพลี

“หนู ก็ชื่อน่ารักดี” เหนือเลือกใช้สรรพนามนี้ เพราะแก้มแดงให้ความรู้สึกว่าไม่มีคำไหนเหมาะเท่ากับคำว่า ‘หนู’ เจ้าตัวเล็กช่างเหมือนแมว American Short Hair ที่ขนฟูๆ ตาแป๋วแหววเสียเหลือเกิน

คราวนี้แก้มแดงยิ้มกว้าง รีบอวด “คนทั้งตลาดเรียกหนูแบบนี้ เขาบอกว่าตอนเด็กๆ แก้มหนูแดงเหมือนลูกมะเขือเทศเลย”

“อือ...น่าหอมสุดๆ” ปากมันไวไปตามใจคิดทำให้คนฟังเบิกตากว้างยกมือกุมแก้มตัวเองแน่น เหนือเองก็ถึงกับสบถด่าตัวเองในใจ ได้แต่เสยผมแล้วเสหน้าไปอีกทางกลบความชิปหาย

เงียบ...มีเพียงเสียงหรีดหริ่งในผืนป่ะหลังธารน้ำตก บทสนทนาขาดหายไปชั่วระยะหนึ่ง แก้มแดงมองคนที่ไหล่กว้าง อกตึง โครงร่างเป็นทรงสามเหลี่ยมอย่างไม่ได้ตั้งใจ นึกอิจฉาที่อีกฝ่ายดูแข็งแรงกำยำ ไม่เหมือนตัวเองที่อายุ 15 แล้วยังผอมกะหร่องเหมือนขาดสารอาหาร แถมยังไม่สูงขึ้นเลยสักนิด จะมีก็แต่แก้มที่ยุ้ยเอาเหมือนไขมันไวเด็กไม่ยอมโบกมือลาไปสักที

เหนือเห็นน้องเงียบ ตัวเองก็ไม่ใช่คนคุยเก่ง สุดท้ายดวงตาสองคู่ก็เลื่อนมาเจอกันพอดี เลยต้องหัวเราะเฝื่อนๆ ขึ้นมาเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันวังเวงไปมากกว่านี้

“อ่ะเอ่อ...พี่เหนือมาพักที่ฟาร์มลุงตะวันหรือจ๊ะ”

พอน้องชวนคุย คนจากเมืองกรุงก็ผ่อนคลายขึ้น เขาใช้แรงจากมือ ดันตัวเองขึ้นมาจากแหล่งน้ำ แก้มแดงขยับให้เหนือนั่งข้างๆ

“มาฝึกงาน”

น้องเอียงคอ เหนือเลยไม่รู้ว่าเข้าใจมั้ย เลยอธิบายต่อ “พี่เรียนคณะเกษตรฯ เกี่ยวกับการปลูกพืชเศรษฐกิจ แต่สนใจแนวฟาร์มสเตย์ เลยมาขอฝึกงาน”

แก้มแดงพยักหน้า “เท่จัง เรียนมหาวิทยาลัยหรือจ๊ะ”

“ใช่ เราล่ะ ชั้นไหนแล้ว”

“จบม.3 แล้วจ้ะ แต่ไม่รู้จะได้เรียนต่อมั้ย เพราะต้องออกมาช่วยพ่อทำงาน”

เหนือสะท้อนใจ การศึกษาคือสะพานที่จะส่งชีวิตทุกคนไปในที่ที่ดีขึ้น หากเสียโอกาสตรงนี้ไปแล้วก็อาจจะขาดโอกาสยกระดับความเป็นอยู่ไปได้

“อยากเรียนต่อมั้ย”

“แก้มแดงชอบเรียนหนังสือ”

“พี่อยากช่วยให้หนูได้เรียนจัง”

แก้มแดงมองหน้าคนที่พอนั่งบนหินก้อนเดียวกันแล้วสูงกว่าเขาหลายคืบด้วยดวงตาเทิดทูน แต่ก็รู้ดีว่าไม่สมควรจะไปพึ่งพาคนที่พึ่งเจอกันครั้งแรกเพราะปัญหาที่ทำให้ไม่ได้เรียนนั้นมันพอกยาวเป็นหางหมูเชียวล่ะ

“ขอบคุณพี่เหนือมากจ้ะ แต่แก้มแดงรบกวนพี่เหนือไม่ได้หรอก”

เหนือฟังแล้วก็เอ็นดู จนต้องยกมือไปลูบหัวกลมๆ นั่นเบาๆ เขาอยากช่วยแก้มแดงให้ได้เรียนต่อ แต่คงต้องหาข้อมูลเพิ่มสักหน่อยว่าพื้นเพครอบครัวเป็นอย่างไร ปัญหามันอยู่ที่ตรงไหน แล้วจะยื่นมือเขาไปได้อย่างไรบ้าง จะทู่ซี้พูดให้สัญญาแบบไม่มีหลักการณ์ไปก็จะทำให้น้องผิดหวังเอาเสียเปล่าๆ คุณชายจากตระกูลเทวาพิทักษ์จึงเลือกจะเปลี่ยนเรื่องคุย

“จะเล่นน้ำต่อ หรือจะกลับบ้าน”

เด็กน้อยเงยหน้าดูพระอาทิตย์ แดดอ่อนแรงลงมากแล้วแปลว่าคงเย็นย่ำเกินสี่โมงแล้ว

“กลับบ้านจ้ะ แก้มแดงต้องไปเตรียมข้าวไว้ให้พ่อ”

“งั้นพี่เดินไปส่ง”

แก้มแดงมองหน้าเหนืออย่างเหลือเชื่อ พึ่งเจอกันจะดีอะไรขนาดนี้

“พี่อยากเดินเล่นให้ทั่วๆ น่ะ ไม่ได้จะไปดูลาดเลาเพื่อปล้นจี้สักหน่อย” เหนือรีบอธิบายเพราะเห็นหน้าน้องไม่คล้อยตาม คราวนี้แก้มแดงยิ้มออก ได้อยู่กับพี่ใจดีนานอีกสักนิดก็ดีเหมือนกัน

มือขาวดึงเสื้อที่คลุมอยู่ออกจากตัวแล้วส่งคืนให้เหนือ

“ใส่ไปก่อน เดินกลับเดี๋ยวก็หนาว ป่วยไปจะทำยังไง” เหนือรีบเก็กร่างกายแข็งแรงทันที

แก้มแดงอมยิ้ม “เสื้อแก้มแดงก็มี ทำไมต้องรบกวนพี่เหนือล่ะจ๊ะ เดี๋ยวพี่เหนือนั่นแหละจะป่วย”

พี่ชายจากเมืองกรุงมองตามปลายนิ้วที่ชี้ไปตรงก้อนหินใหญ่อีกก้อน มันมีเสื้อยืดสีขาวกับกระเป๋าสะพายใบจิ๋วผ้าปักพื้นเมืองกองอยู่จริงๆ เหนือกระโดดข้ามไปเท่ๆ แล้วหยิบกลับมาส่งคืนให้น้อง



หลังจากเดินลัดเลาะไปตามทางเดินริมธารน้ำ ไม่นานก็กลับมาเจอถนนดินเส้นเล็กๆ ทอดลึกเข้าไปใกล้ตีนเขา ตรงนั้นเป็นเหมือนหมู่บ้านเล็กๆ มีบ้านไม้ยกใต้ถุนตั้งกระจายกันอยู่ห่างๆ บ้านหลังที่แก้มแดงเดินไปหยุดดูจะเก่าโทรมกว่าใคร ใต้ถุนมีสุ่มไก่วางอยู่หลายอัน และบนแคร่หน้าบ้านก็มีผู้ชายผิวดำแดงนั่งตาขวาง

“ไอ้ลูกทรพี กว่าจะกลับมาบ้านได้ พ่อมีึงจะหิวตายอยู่แล้ว!” ตะโกนดังแต่ทว่าอ้อแอ้ เหมือนคนที่มีฤทธิ์สุราเจืออยู่ในกระแสเลือดตลอดเวลา เหนือนึกไปถึงคำที่แก้มแดงบอกว่าต้องช่วยพ่อทำงานแล้วเหมือนกับว่าแก้มแดงน่าจะต้องทำเสียคนเดียวมากกว่ากระมัง

“แล้วนั่นใครหน้าไม่คุ้น ผัวมึงหรือไอ้แก้ม”

คราวนี้สะดุ้งกันทั้งคู่ น้องหันมามองเหนือหน้าเสียที่พ่อพูดจาไม่ดีใส่ เหนือลูบไหล่เบาๆ เป็นเชิงว่าเข้าใจ เขาก็ดูละครไทยกับคุณแม่และป้าแม่บ้านมาบ่อย ไดอะล็อคแบบนี้คือใช่เลย

“พี่เหนือจ้ะพ่อ เขามาฝึกงานที่ฟาร์มลุงตะวัน แก้มแดงเลยพาเดินชมหมู่บ้าน”

“ถ้ามึงมีเวลาขนาดนั้น ทำไมไม่รู้จักไปหาเงินให้มากเข้า ไหนเอาเงินมาสิ” คนที่ได้ชื่อว่าพ่อลุกขากแคร่เดินเฉียดเข้ามาแบมือซึ่งหน้า

“มืดแล้วพ่อจะไปไหนจ้ะ หนูกำลังจะกลับมานึ่งข้าวให้”

“ไม่กินมันแล้ว เอาเงินมา กูจะไปบ้านตาชู”

บ้านนั้นไม่พ้นร้านของชำที่ขายทั้งเหล้าขาวและยาดอง

แก้มแดงทำหน้าเหมือนจะร้อง แต่ก็ยอมควักเงินก้นกระเป๋าให้ไป ชายขี้เมายังยืนโงนเงนอยู่กับที่ ใช้สายตาแดงก่ำกวาดมองเหนือตั้งแต่หัวจรดเท้า อีกฝ่ายดูมอมแมมเพราะลงไปในน้ำมาก่อน

“หึ ถ้าจะหาผัวก็หาให้รวยหน่อย”

แก้มแดงหน้าร้อนด้วยความรู้สึกโกรธจัดที่พ่อมาพูดเรื่องน่าอายต่อหน้าแขก แต่ก็อ้าปากเถียงอะไรไม่ถูก

“ถ้าจะเอามัน ก็จ่ายเงินกูมาด้วยนะไอ้หนุ่ม อย่ามารังแกกันฟรีๆ”

เหนือสุดจะทนเขายั้งมือแทบไม่อยู่เมื่อได้ยินคำนั้น แก้มแดงรีบผลักเหนือให้หันหลังกลับไม่อยากให้อยู่ฟังเรื่องน่าอับอายอะไรอีก เหนือลังเลแต่น้องพึมพำเหมือนจะร้องซ้ำๆ ว่า “กลับไปก่อน...” เหนือถึงตัดใจเดินออกไปด้วยความเร็ว

คนสูงวัยแต่ใจต่ำหัวเราะหึๆ หันมาจับคางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูก พลิกดูไปมา

“กูเสียเงินเลี้ยงมึงมา 15 ปี ได้เวลาหาเงินตอบแทนกูได้บ้างแล้วนะไอ้แก้ม” พูดจบก็พาร่างโชยกลุ่นเหม็นเหล้าเดินออกไป เด็กน้อยที่ได้ฟังคำนั้นน้ำตารื้น แต่ก็ยังเดาไม่ออกว่าคำหาเงินตอบแทนนั้นจะร้ายแรงแค่ไหน ใจยังนึกว่าคือการออกไปทำงานให้มากหน่อยเพื่อจะได้เป็นทั้งค่าเหล้า และค่าหนี้ที่พ่อไปพนันมา



TBC 

สวัสดีค่ะ ฝากน้องแก้มแดง กับพี่เหนือไว้ในอ้อมใจค่ะ

เรื่องนี้ขอใช้ #รอน้องสิบแปดบวก 

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:37:18

Chapter 2



เมื่อคืนเหนือเดินนอนแทบไม่หลับ เพราะเขาเอาแต่คิดถึงเด็กน้อยกลางน้ำตกที่พึ่งได้รู้จักกัน น้องบริสุทธิ์และน่าเอ็นดูเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่ควรจะมีทั้งแม่และเจ้าทาสอุ้มโอ๋ไปมา แต่ปัญหาที่เหนือได้เจอกลับรุนแรงไปกว่าที่เขาคิดนัก ไม่รู้ว่าลุงที่มีแต่กลิ่นเหล้าคนนั้นใช่พ่อที่แท้จริงหรือเปล่า เพราะสิ่งที่พูดออกมาแต่ล่ะคำช่างทำร้ายจิตใจลูกเกินไป

มันเข้าข่ายขายลูกกินชัดๆ

เหนือหงุดหงิดจนเขาต้องลุกขึ้นตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน ด้านนอกฟ้ามืดอยู่เลยด้วยซ้ำ แต่ให้นอนต่อไปก็ร้อนรุ่มเกินกว่าจะห้ามไหว ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูมาผูกเอว ถือเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ลงไปใช้ห้องอาบน้ำด้านล่าง

วันนี้เขามีเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลแขนยาวเป็นเพื่อนคู่ใจกับกางเกงยีนส์สีซีดที่ใส่ลงแปลงเกษตรคณะบ่อยๆ แต่งตัวเสร็จ เป่าผมจนแห้งหวีลวกๆ แต่ไม่ได้จัดแต่งทรงอะไร ก็ลงมาข้างล่างเตรียมไปเรือนปลูกผักที่ด้านหลังรั้วไม้ไผ่ ระหว่างทางเหนือเหลือบไปเห็นมะเขือเทศสีแดงลูกโตที่เมื่อวานเขามองผ่านเลยไปอย่างไร้เยื่อใย แต่วันนี้มันกลับมีความหมายเพราะทำให้นึกถึงสีแดงๆ ที่แต่งแต้มอยู่บนแก้มของอีกคน เหนือเผลอยิ้มแล้วไม่รู้ด้วยความมันส์เขี้ยวหรืออะไร เลยเดินดุ่มๆ เข้าไปเด็ดขั้วผักสีแดง ยกขึ้นจรดปากจุ๊บเบาๆ ให้สมอยาก เหมือนมันจะแทนแก้มยุ้ยนั่นได้ แล้วกัดกร้วมรับรสชาติเปรี้ยวอมหวานซาบซ่านเข้าสู่ลิ้นและโพรงฟัน เคี้ยวจนเนื้อเนียนแล้วก็กลืนกินเข้าไปอย่างอร่อย

“เอ้า..ไอ้หนุ่มกินทั้งไม่ล้างได้ยังไง เปิ้นพึ่งรดปุ๋ยชีวภาพ แล้วลูกต่ำขนาดนั้นไม่หน้ารอด...”

เหนือเข้าใจได้เลยว่าชีวภาพนั่นมันก็ Synonym กับ ‘ขี้’ ดีๆ นี่เอง

เห็นหนุ่มกรุงเทพฯ ทำท่าจะกลืนต่อก็ไม่ได้ จะคายออกมาก็ไม่ทันแล้วขำก๊าก คนงานเจ้าเล่ห์เดินมาตบไหล่แรงเสียจนหัวแทบทิ่ม

“หยอกๆ ปุ๋ยอยู่นี้ ยังไม่ทันได้รด”

เหนือหันไปมองตาที่มือชี้ ถังน้ำสีดำส่งกลิ่นไม่ดีนัก แต่ดูก็รู้ว่าผ่านการกรองและฆ่าเชื้อมาอย่างดีแล้วไม่ใช่การเอาสิ่งปฏิกูลมาราดรดแต่อย่างใด

“ให้ผมช่วยมั้ย” เหนือมีแก่ใจถาม อีกมือก็กัดมะเขือเทศจนไม่เหลือแม้แต่ไส้ไว้ให้แม่ไก่ที่พาลูกๆ มารอรับอาหาร

“เอาอีกถังไปรถกุ้ยช่ายตรงนู่นแล้วกัน” เขาชี้ๆ ตรงโซนนี้เป็นผักสวนครัวพื้นที่ไม่มากเท่าไหร่ แต่ทุกชีวิตงดงามสมบูรณ์เพราะได้รับการดูแลอย่างดี

เสียงกุ๊กๆ เคล้าไปกับนกหลากสายพันธ์ุที่เริ่มออกจากรัง เหนือรดปุ๋ยเสร็จเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นลุงตะวันกอดอกยิ้มอยู่พอดี

“ตื่นแต่เช้าเลยพ่อเหนือ แปลกที่จนนอนไม่หลับหรือเปล่า”

เหนือส่ายหน้าปด “ผมตื่นเต้นต่างหาก เลยรีบออกมาดูฟาร์ม เมื่อกี้ก็ขโมยกินมะเขือเทศไปลูกนึงด้วย ลุงคงไม่ว่าอะไรนะครับ”

โจรสารภาพแล้ว เจ้าก็ไม่จับอีก แต่กลับหัวเราะขัน

“ถ้าจะหิวมากนะพ่อ ไปๆ เข้าไปกินมือเช้าก่อน พ่อครัวเขาเอามาส่งแล้ว กำลังร้อนๆ”

พอเข้าไปในบ้านก็เห็นปิ่นโตสามเถาวางอยู่แล้ว มันเป็นมื้อเช้า กลางวัน เย็น ลุงรอให้หายร้อนค่อยเอาของสองมื้อหลังเก็บเข้าตู้เย็น สำหรับมื้อเช้านั่นเป็นข้าวนึ่งกับหมูทอดกลิ่นหอมฉุย

“อร่อยมากครับ!” เหนือใช้ช้อนส้อมต่างจากลุงที่ปั้นก้อนข้าวเหนียวตามที่คนภาคกลางเรียนกด้วยมือเข้าปาก หมูทอดมันน้อย มีรสเค็มนำหวานปลายนิดๆ เพราะหมักมาอย่างดี

“เสียดายคนทำกลับไปแล้วเจอหน้ากันค่อยชมกับเขาเองนะ”

“ครับ” เหนือกินต่อไปจนเกือบหมด ระหว่างนั้นก็ลังเลว่าจะปรึกษาลุงตะวันดีมั้ย

“มีอะไรล่ะพ่อ หน้าดำคร่ำเคร่ง ไหนบอกว่าอาหารอร่อยไง”

เหนือเจอลุงเปิดทางมาขนาดนี้ เส้นทางของความเสือกก็ต้องสานต่อในทันที

“ลุงตะวันรู้จักเด็กที่ชื่อแก้มแดงมั้ย”

“นี่ไงที่พ่อเหนือกินอยู่ก็ฝีมือเจ้าแก้มมัน”

เหนืออ้าปากค้าง โอ้ย...นอกจากจะหน้าตาเหมือนเทวดาน้อยแล้ว รสมือก็ได้รางวัลแม่ช้อยนางรำมาด้วย คนอะไรจะน่ารักน่าเลี้ยงได้ขนาดนี้ เหนือตบอกตัวเองให้กลับมาจากอาการเพ้อแล้วเข้าเรื่องต่อ

“เมื่อวานผมเจอน้องที่น้ำตก เลยเดินไปส่งที่บ้านเจอพ่อเขา”

“อ่าหะ” เจ้าของฟาร์มรอว่าเหนือจะพูดอะไรต่อ

“ดู...ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วแก้มแดงก็บอกว่าต้องหยุดเรียนเพราะออกมาช่วยพ่อทำงานด้วย ผมว่ามันไม่ค่อยดีกับน้อง”

คราวนี้ตะวันถอนหายใจยาว เขาเห็นเด็กคนนั้นมาตั้งแต่เกิดน่าเวทนากว่าใคร

“ตาชาติหนะ แกเป็นพ่อเลี้ยงเจ้าแก้ม แม่เจ้าแก้มท้องมาก่อนที่จะย้ายมาอยู่กับแก พอเกิดเสร็จก็ทิ้งลูกทิ้งผัวหายไปจากหมู่บ้าน ตามยังไงก็ไม่เจอ หมอตำแยเอาไปช่วยเลี้ยงอยู่พร้อมกับลูกแกสองสามเดือน พอรอดแน่แล้ว ตาชาติก็เลี้ยงต่อตามมีตามเกิด”

“ครับ”

“ให้ร้ายยังไง แกก็เลี้ยงมา แก้มแดงมันก็รักเหมือนพ่อแท้ๆ นั่นแหละ”

เหนือถอนใจบ้างคราวนี้ ไม่รู้ว่าจะยื่นมือเข้าไปช่วยน้องอย่างไรดี

“น่าสงสาร ลุงก็ช่วยด้วยการหางานให้ทำ ให้มาส่งกับข้าวที่บ้านกับให้พวกพนักงานในฟาร์ม จะได้มีรายได้ไปจ่ายค่าเหล้า ค่าบ่อนให้ตาชาติ”

หนุ่มเมืองกรุงพยักหน้าเก็บข้อมูล เมื่อจัดการมื้อเช้าต่อจนหมด ก็ช่วยเก็บล้างแล้วเดินลงไปที่ฟาร์มด้านล่างกับตะวัน ตาเหนือไวมาก ร่างขาวๆ ที่ก้มๆ เงยๆ อยู่กลางแปลงผักไฮโดรพอนิคจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแก้มแดงตัวน้อยของเขา เหนือขออนุญาตลุงตะวันเข้าไปทักทาย น้องยิ้มรับตาหยีสดใสไม่ต่างจากดอกทานตะวันเลย

เหนือเห็นน้องทำงานค้างอยู่ก็ไม่กวน เพียงแต่นัดแนะว่าค่อยเจอกันตอนกินข้าวกลางวัน และช่วงเย็นเขาก็เดินไปส่งน้องถึงบ้านไม่ต่างจากเมื่อวาน

เด็กทั้งสองไม่รู้เลยว่าการเดินเคียงคู่กันมาพร้อมเสียงหัวเราะเบิกบานนั้นเป็นการจุดประกายเรื่องบางอย่างให้กับสมชาติที่ยืนมองอยู่จากหน้าต่างชั้นสอง ‘อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลยนะแก้มแดง หนี้ที่ติดเขาอยู่มันเยอะจนรอแกหามาใช้ไม่ทันแล้ว”





การฝึกงานของเหนือผ่านไปอย่างรวดเร็ว แป๊บๆ ก็ใกล้ครบสองเดือนแล้วทุกวันแก้มแดงจะมาส่งข้าว แล้วก็ทำงานในฟาร์ม แต่วันนี้หายไปตั้งแต่เช้า จนลุงตะวันยังบ่นว่ามันผิดปกติ ช่วงบ่ายพองานซาเขาเลยขอยืมมอเตอร์ไซค์คนงานเผื่อขับลัดเลาะไปยังบ้านหลังที่เขาคุ้นชิ้น มีรถกระบะโฟร์วิลล์สีดำจอดอยู่ พร้อมเสียงโวยวายลั่นดังออกมา เหนือตัวเย็นวาบ รีบจอดรถไว้ข้างทางวิ่งขึ้นไปดู

เขาถีบประตูเข้าไปอย่างไม่เกรงใจ เพราะเสียงคำว่า “ปล่อยหนูไปเถอะจ๊ะ” มันลอดชัดจนหัวใจบีบรัด ภาพที่เหนือเห็นคือผู้ชายหน้าตาเหี้ยมโหดเหมือนลูกน้องมาเฟียจับแขนแก้มแดงคนละข้างแล้วลาก ส่วนน้องก็พยายามสะบัดออกหน้าแดงก่ำ

“พี่เหนือ!!”

“เกิดอะไรขึ้น”

พอตัวละครที่ไม่คุ้นตาปรากฏขึ้น ชายหน้าโหดสองคนก็เลิ่กลั่ก หยุดออกแรงกับเหยื่อแล้วหันมาแสยะยิ้มใส่เหนือแทน

“พวกกูคือมือซ้ายมือขวาของเสี่ยธงชัย พ่อไอ้เด็กนี่มันขายลูกใช้หนี้”

สองยักษ์หัวเราะก๊ากอย่างสะใจเมื่อเห็นความชิปหายของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก “ไปอวดอ้างสรรพคุณไว้ว่ายังสดยังซิง เลยขายได้หลายตังค์หน่อย”

เหนือเดือดเลือดขึ้นหน้า พูดมาขนาดนี้แล้วก็รู้เลยว่าเจตนาที่ซื้อเด็กน้อยไปคืออะไร เหนือตาขวางหันซ้ายขวา มองหาต้นเหตุ

“นู่นไอ้ชาติมันไปรอเอาเงินอยู่ที่บ่อนแล้ว” หนึ่งในสองคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเยาะๆ เสี่ยเขามีรสนิยมกินเด็กหนุ่มๆ นั่นเป็นที่รู้กันให้ท่ัว ที่เลี้ยงไว้เพราะเอ็นดูก็มีอีกไม่น้อยเป็นฮาเร็มเชียวล่ะ

“ผมอยากคุยกับเจ้านายพวกคุณ”

“ว่าไงนะไอ้น้อง มึงเสือกอะไร เป็นผัวมันหรอ ไหนพ่อมันบอกว่าซิง นี่ย้อมแมวขายหรือเปล่า” หันไปถามเอากับเหยื่อในมือที่ต้องเอียงหน้าหลบงุดอย่างน่าสงสาร

“พ่อแก้มแดงติดหนี้เท่าไหร่ผมจะใช้แทนให้”

“ห้าหกแสนนู่นมึงมีปัญญาเร้อ” ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าเลขหกหลักเท่านั้นไม่สะเทือนบัญชีเงินฝากของ เหนือเดือน พิทักษ์เทวาสักนิดเดียว

แต่เหนือกลับหงุดหงิดมากกว่าเดิม เพียงเงินแค่หกแสนถึงกับต้องขายลูกชายเลยหรือไรกัน เขาเงยหน้ามองน้องแล้วอยากเดินเข้าไปกอดปลอบเหลือเกิน แก้มแดงพยายามกลั้นน้ำตาแสดงความเข้มแข็ง ทั้งที่ในลูกแก้วสีดำขลับนั้นสั่นระริก ไม่รู้จะเสียขวัญขนาดไหน

“ผมขอคุยกับแก้มแดงดีๆ หน่อย”

“มึงคิดว่ามึงเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาต่อรอง”

เหนือเบื่อพวกตัวประกอบอดทนนี่เหลือเกิน เขาล้วงกระเป๋าเงินแบบพับออกมา แบงค์พันสดใหม่เรียงแน่นอยู่ 15 ใบ เพราะกดมาจากตัวเมืองตั้งแต่วันแรกที่มาถึงยังไม่ค่อยได้ใช้ เขาหยิบออกมา 2 ใบ แล้วยื่นด้วยสองมือไปหาลูกน้องจอมกร่าง

สองคนหน้าลังเล แต่เงินซื้อได้ทุกอย่างอยู่แล้ว จะซื้อเวลาสักนิดสักหน่อยย่อมได้

“กูให้ 10 นาที” ทั้งคู่ผลักแก้มแดงออกไป แล้วไปยืนเฝ้าประตูกันทั้งคู่ตุกติก เหนือถลันเข้าไปรวบน้องเข้ามาซุกอก

คนที่เข้มแข็งมานาน พอเจออ้อมกอดแล้วมืออุ่นๆ วางลงบนศีรษะก็น้ำตาไหลเป็นเขื่อนแตก

“ฮือ...พ่อขายหนู... ทำไมพ่อทำแบบนี้กับหนู”

เหนือน้ำตาจะไหลตาม เขากอดแก้มแดงแน่นขึ้น พร้อมกับความโกรธเกรี้ยวที่แล่นวนไปทั่วร่าง

“ยังจะเรียกมันว่าพ่ออีกนะ!”

“แก้มแดงมีพ่อคนเดียว พ่อไม่รักแก้มแดง แต่แก้มแดงรักพ่อ ฮึก...”

เหนือสะท้อนใจ เขาร้ายใส่ถึงเพียงนี้ยังจะรักยังเทิดทูน หัวใจของน้องช่างน่ายกย่องเหลือเกิน เหนือนั่งลงให้หน้าอยู่ต่ำกว่าน้องจะได้มองชัด แก้มแดงสะอื้นฮึกๆ เอามือป้ายราวกับว่ามันจะช่วยให้เหือดแห้งไปได้ น้องพยายามกลั้นจนไหล่สั่นเทาแล้วหายใจขาดเป็นห้วงๆ แทน

พี่เหนือเห็นแล้วใจจะขาดตาม ให้เขาไปสู้กับหมีมือเปล่า ยังไม่น่ากลัวเท่าเห็นน้ำตาเม็ดน้อยๆ ที่อาบแก้มน้องอยู่ตอนนี้เลย หนุ่มมหา’ ลัยใช้สมองหาคำพูดเร็วจี๋ ก่อนจะลูบต้นแขนอีกฝ่ายด้วยหวังปลอบปะโลม

“แก้มแดง...พี่เป็นพ่อให้ไม่ได้ แต่เป็นพี่ชายให้ได้โอเคมั้ย ไปอยู่กับพี่เหนือที่กรุงเทพนะครับ ไปเรียนหนังสือ เรียนต่อจนหนูพอใจแล้วจะกลับมาอยู่นี้ หรืออยู่กรุงเทพต่อก็แล้วแต่หนูเลย”

แก้มแดงมองหน้าพี่ชายใจดีที่มีข้อเสนอแสนหอมหวาน แต่...

“แล้วพ่อจะอยู่กับใคร...ละจ๊ะ” แม้เขาจะใจร้าย แต่ก็เป็นคนที่เลี้ยงดูมา แก้มแดงคิดว่าพ่อชาติยังมีบุญคุณกว่าพ่อแท้ๆ ที่ไม่ยอมรับแม่ที่ท้องเลย แล้วไหนจะแม่อีก...แม่ทิ้งแก้มแดงตั้งแต่คลอดเสร็จน้ำนมสักหยดยังไม่ทันได้ลิ้มรส บุญแค่ไหนแล้วที่มีป้าหมอตำแยช่วยไปพาตระเวณไปหาแม่นมคนอื่นๆ ยิ่งคิดน้ำตามันก็ยิ่งพาลจะทะลักให้มากกว่าเดิม

เหนือไม่รู้ว่าน้องกำลังเปิดฝากล่องความเศร้าในจิตใจให้ถาโถม ความหงุดหงิดแผ่ซ่านเข้ามาอย่างกับเพลิงป่าเดือนเมษาที่พร้อมจะผลาญทุกอย่างตรงหน้าให้บรรลัยกัลป์ น้องไม่ยอมเลือกทางเดินชีวิตที่ดีกว่า ขืนปล่อยให้อยู่กับคนไร้หัวใจแบบนั้น วันดีคืนดีก็เอาลูกไปแลกหนี้อีกจะทำยังไง

แม้อยากเกรี้ยวกราดเผาทุกอย่างให้เป็นจุลย์ แต่ต่อหน้าเด็กตัวน้อยๆ เหนือก็ต้องกลืนกองเพลิงลงท้องไป แล้วใช้น้ำเย็นเข้าโอบล้อมคนที่พึ่งเสียขวัญ

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ สำหรับคุณพ่อของแก้มแดง พี่จะส่งเงินให้ใช้ทุกเดือนดีมั้ยคะ แล้วก็ให้ลุงตะวันช่วยดูแล ส่วนหนูไปอยู่ที่กรุงเทพกับพี่เหนือนะ” เสียงคนเคยดุอ้อนเอาอย่างอ่อนโยน คำพูดคะขาที่ฟังแปลกหูทำให้หัวใจอ่อนล้าของแก้มแดงเต้นแรงขึ้น แล้วไหนจะสายตาเว้าวอนขอร้องที่เหนือส่งออกมาอีก

ปากแดงเป็นกระจับยังควานหาเหตุผลมาปฏิเสธไม่เจอ แถมแก้มก็ยังร้อนอย่างไม่รู้สาเหตุ แก้มแดงโมโหที่ในสถาณการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ใจเขายังมาคิดฟุ้งซ่านไม่เข้าเรื่อง

“หมดเวลาแล้ว!!!” เสียงดังจนผนังบ้านสะเทือนทำเอาเหนือขมวดคิ้วฉับ อยากปาเงินให้อีกสักปึกแล้วหุบปากไปเลยได้มั้ย เขาข่มใจเลือกใช้การทูตก่อนแล้วกัน ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืนจากท่าคุกเข่าแล้วหันขวับไปพร้อมกับปรับสีหน้าให้ดูอ่อนน้อมถ่อมตน

“ช่วยติดต่อเสี่ยของพี่ให้หน่อยได้มั้ย เดี๋ยวผมเลี้ยงกาแฟอีกสักสองพัน” เหนือกระพือเงินเบาๆ ให้กลิ่นใหม่มันโชยไปเข้าสี่รูจมูก

ฮึดฮัดเหมือนโทรศัพท์หายาก แต่ความหอมหวานของเงิน เอ้ย...กาแฟก็ได้ผล หลังจากเกริ่นคร่าวๆ กับนายใหญ่ไปสักพักก็ยื่นโทรศัพท์มาให้เหนือรับไปคุย

เหนือแจ้งความประสงค์จะใช้หนี้แทน แต่มีหรือเสี่ยรุ่นใหญ่จะปล่อยให้ลูกกระต่ายน้อยหลุดมือ เด็กๆ ทั้งหวานทั้งหอม เขานี่อยากราดรดน้ำกามลงบนใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นไม่ไหวแล้ว ใครหน้าไหนก็อย่าหวังมาแย่งได้

เมื่ออีกฝ่ายไม่ร่วมมือ เหนือก็งัดไม้ตายรู้มั้ยกูเพื่อนใครมาใช้ เขาแนะนำนามสกุลตัวเอง และนามสกุลเพื่อนสนิทที่ชื่อมหาสมุทรไปทันที ตระกูลอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งของเมืองไทยผนึกกำลังกับนามสกุลทหารระดับสูงหลายนายก็ทำให้เสี่ยธงชัยเสียงอ่อนลงบ้าง

“เสี่ยคงไม่อยากให้ใครมายุ่มยามกับบ่อน และธุรกิจอื่นๆ ของเสี่ยมั้งครับ ผมอยากให้เสี่ยเดินสะดวกเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นอย่าให้เด็กคนเดียวต้องทำให้เสี่ยวเหนื่อยใจเลยนะครับ” เหนือเดือนกดเสียงให้ต่ำ และราบเรียบเหมือนเขากำลังอยู่เหนือกว่าลงไป

“ผมยินดีจ่ายสองเท่าด้วย” ใจป๋ากว่าเหนือก็ไม่มีอีกแล้ว

“ล้านสองเงินสด!”

กันตุกติกก็ต้องวิธีนี้แหละ คราวนี้เป็นเหนือเดือนที่ลมหายใจเปลี่ยนจังหวะ รูดบัตรเดบิทยังพอว่า หรือโอนเงินผ่าน QR code ก็ว่าไป ทำไมไอ้เสี่ยไม่ปรับตัวให้เข้ากับสังคม Cashless เหนือระงับความเดือดปุดๆ มือนี่กำมือถือจนเส้นเลือดขึ้นให้ไปเอาเงินสดป่านนี้ ธนาคารที่ไหนมันจะเปิดรอวะ

แต่เมื่อขึ้นหลังเสือแล้วย่อมลงไม่ได้ เหนือตอบตกลงไปว่าเสี่ยรอรับเงินได้เลย จากนั้นก็บอกให้ลูกน้องเสี่ยพาไปยังปางไม้ที่อยู่ลึกเข้าไปในแม่ริมทันที ส่วนอีกคนก็เฝ้าแก้มแดงอยู่ที่บ้าน เหนือยัดเงินให้ทั้งสองมากกว่าที่จะเลี้ยงกาแฟ เพื่อการันตีความปลอดภัยให้น้องมากขึ้นอีกหน่อย และแน่นอนว่าด้วยอานุภาพเงินตรา เหนือก็มีเวลาบอกลาแก้มแดงดีๆ แถมยังเดินอ้อยอิ่งได้อีกหน่อยด้วย

แต่จะมัวเอ้อระเหยอย่าเดียวก็ไม่ใช่ ระหว่างนั่งรถที่ขับไม่เร็วนัก เขาก็รีบโทรหามหาสมุทรทันที ลูกนายพลส่งเสียงหอบเล็กน้อยเพราะพึ่งลงจากลู่วิ่ง เหนือขอร้องให้เพื่อนช่วยหาเงินสดมาส่ง แล้วตัวเองจะรีบโอนผ่านแอพไปให้

“ปกติคุณเหนือไม่เคยใช้เงินสิ้นเปลือง ครั้งนี้เรื่องสำคัญมากหรือครับ”

มหายังมีอารมณ์มาหยอกเย้า แต่อีกมือก็ใช้โทรศัพท์อีกเครื่องโทรออกไปด้วย พวกเขาคบกันด้วยหน้าตาและฐานะอยู่แล้ว เงินไม่กี่บาทเท่านั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะโกงกัน

“จะซื้อตัวน้องบุญธรรม”

มหาเหมือนกลั้นขำไม่ค่อยอยู่ “ลงทุนเป็นล้านขนาดนี้ น้องหรือเมียเอาดีๆ ครับ”

“มหา!!! ถ้าไม่ติดว่ากูขอความช่วยเหลือมึงอยู่นะจะถีบให้” จากที่เครียดจนคิ้วขมวดตึง มันก็ผ่อนลงมาหน่อยเมื่อเจอมุกที่ไม่ตั้งใจมุกจากเพื่อนสนิท

“แหม...คุณเหนือ ล้านสองนี่เขาก็เป็นค่าสินสอดได้อยู่นะครับ”

“เอาเวลาแซวกูไปหาเงินให้ก่อนมั้ยท่าน”

“ระหว่างคุณเหนือหัวร้อน อีกมือผมก็โทรหาคอนเนคชั่นในเชียงใหม่ไปด้วยนะครับ”

“ขอบคุณตัวกู ที่เลือกมึงเป็นเพื่อน”

มหาหัวเราะ เพลียใจกับเพื่อนแต่ล่ะคน มีแต่เรื่องดีๆ มาให้แก้ทั้งนั้น

“ค่อยกลับไปเล่าให้ฟังนะท่าน”

“คุณเหนือส่งโลเคชั่นมานะครับ เจ้าของเงินเขากำลังเปิดเซฟแล้ว”

“ขอบใจมากท่าน คืนให้พร้อมดอกเบี้ยแน่นอน” พูดจบก็วางโทรศัพท์ไป มหาสมุทรนั่นมีคอนเนคชั่นดี และนี่ก็คงเป็นหนึ่งในคนรวยๆ ที่ชอบเก็บเงินไว้ในบ้านนั่นแหละ

เหนือถามพิกัดจากคนขับ อีกฝ่ายกลัวเหนือตุกติก เหนือก็โวยว่าจะตุกติกทำพ่อง...นี่มันงานใช้หนี้ไม่ใช่เรียกค่าไถ จะได้เรียกตำรวจมาสกัดจับ สุดท้ายยัดเงินไปอีกพันก็สามารถบอกที่อยู่เสี่ยธงชัยได้

รถคันใหญ่ขับลึกเข้าไปในป่าประมาณครึ่งชั่วโมงก็จอดลงที่หน้าเรือนไม้สักทองหลังใหญ่ มีรถเก๋งคันหนึ่งจอดรออยู่ก่อนแล้ว พร้อมกระเป๋าเป้มอมๆ สีดำ เหนือสบตาอีกฝ่ายแล้วส่งรหัสตอบรับกันสองคำคือ Wolf Kings ตัวที่สองเรียกกำลังเสริม อีกฝ่ายตอบกลับมาว่า Whoof Whoof เป็นอันว่าถูกตัว ให้เงินเสร็จก็รออยู่ที่รถไม่ได้เข้าไปในเรือนไม้สักทองด้วย

ข้างโต๊ะปีกไม้ และเก้าอี้สลักลายโขลงช้างป่า สมชาติยืนทำหน้าเดือดดานอยู่ตรงนั้นด้วย เขาไม่คิดว่าการซื้อขายจะมีปัญหา เสียงธงชัยยื้อเช็คห้าหมื่นไว้ไม่ยื่นให้เขาสักที แถมสัญญาหนี้อีกสี่แสนห้าก็ยังไม่ยอมส่งมาให้ประทับลายนิ้วมือทำการไถ่ถอน เพราะไอ้เด็กเวรนั้นคนเดียว

เหนือมองคนแก่สองคนราวจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ให้ความสนใจเสี่ยสูงวัยมากกว่า อีกฝ่ายหน้าตาใจดีไม่เหมือนคนหมกมุ่นคาวโลกีย์แม้แต่น้อย

“ยื่นหมูยื่นแมวครับ” เหนือแจ้ง เขาพึ่งมาเห็นตอนนี้ว่าสัญญาซื้อขายนั่นทำไปแล้วด้วย แก้มแดงตกเป็นของเสี่ย ส่วนเงินก็ยังอยู่ในมือเสี่ย สุชาติไม่ทันได้ลิ้มรสหวาน

อยากจะด่าว่าโง่บรม แต่ก็ต้องกลั้นใจไว้เพราะแก้มแดงรักพ่อมาก น้องรักใครเขาก็ควรให้ความเคารพ เสี่ยส่งสัญญาณให้เด็กเอาเงินไปใส่เครื่องนับ กระดาษสัญญาใช้หนี้ สัญญาซื้อขายก็จับมุมกระดาษไว้คนละข้างกับเหนือเดือน ยังไม่แหลกหมูแลกแมวเสียทีเดียว

ตัวเลขแสดงจำนวน 2,000 ใบเป็นที่ประจักษ์ สมชาติมองแล้วตาเหลือกลาน ถ้าเขารู้ว่าไอ้หนุ่มหน้าอ่อนมันรวยขนาดนี้ สู้ขายแก้มแดงไปทางนี้ไม่ดีกว่าหรือ จะได้มีเงินส่วนต่างมาใช้จ่ายอีกตั้งมาก นี่กระไรได้มาแค่ห้าหมื่น ไม่กี่เดืิิอนก็หมดแล้ว

หลังเซ็นต์สัญญาทั้งหมดเสร็จ เก็บหลักฐานคนล่ะชุด เหนือก็เดินดุ่มๆ ออกมาด้านนอก เจ้าของเงินยังอยู่เหนือเข้าไปขอบคุณอย่างจริงใจอีกครั้ง แล้วทำการเปิดแอพลิเคชั่นธนาคาร โอนเงินให้กันเดี๋ยวนั้น ทั้งคู่บอกลากันไป แล้วใช้รถโฟร์วิลล์คันเดิมนั่งกลับบ้านแก้มแดง

สมชาติวางไม้วางมือไม่ถูกเลยทีเดียวเมื่อนั่งข้างเหนือ คนเด็กกว่าเลยเปิดบทสนทนาก่อน

“คุณยังมีหนี้ที่ไหนอีกมั้ยครับ”

“บ่อนไก่ ติดเขาอยู่อีก 4 หมื่น”

“แค่นั้นใช่มั้ย”

สมชาติพยักหน้า แล้วเหมือนคิดขึ้นมาได้ว่าไม่ใช่ “ค่าเหล้าร้านตาชูอีกสามสี่พันมั้ง เอ่อ...ลุงไม่แน่ใจว่าแก้มแดงจ่ายไปเท่าไหร่แล้ว”

ได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อน้องแล้วเหนือนก็คิ้วขมวดด้วยความหงุดหงิดอีก

“ผมจะฝากเงินไว้กับลุงตะวัน ให้แกไปจ่ายให้ หลังจากนี้ถือว่าผมเป็นผู้ปกครองแก้มแดง ผมจะพาน้องไปอยู่กรุงเทพฯ ส่งเสียให้เรียนหนังสือ”

“แล้วลุงจะเอาอะไรกิน ถ้าลูกชายไม่อยู่”

เหนือกำหมัดแน่น พอเจอบ่อเงินบ่อทองใหม่ก็เรียก ‘ลูกชาย’ ขึ้นมาได้เชียวนะ

“ลุงไปเอาเงินที่ลุงตะวันเดือนล่ะหมื่น ผมจะโอนมาให้”

สมชาติพยักหน้า อยู่เฉยๆ ก็มีเงินหมื่นใช้ใครจะปฏิเสธกันล่ะ

เหนือเส้นเลือดขึ้นอีกแล้ว ได้แต่ภาวนาให้ถึงที่หมายไวไว เขาไม่อยากร่วมหายใจกับคนที่ขายลูกกินได้ขนาดนี้แล้ว



แก้มแดงเก็บกระเป๋าทั้งน้ำตา เหนือนั่งรออยู่ที่แคร่หน้าบ้าน ตอนน้องลงมาสมชาติเดินตามลงมาด้วย เด็กน้อยหันไปกอดพ่อค้างไว้ ถึงอย่างไรก็อยู่กันมาสิบห้าปี ทั้งรักทั้งผูกพัน สมชาติที่เมาอยู่ทุกวัน ตอนนี้กลับเหมือนมีสติครบถ้วนรับรู้ว่าคนที่เลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อยจะไปก็อดใจหายไม่ได้

ตอนไปขายให้เสี่ยธงชัยเขาก็ไม่ได้นึกเสียใจเท่าไหร่เพราะไปตกลงกันแบบไม่มีแก้มแด้งอยู่ด้วย ตอนลูกน้องเสี่ยมารับเขาก็ไม่เห็น เลี่ยงไปรอรับเงินอยู่ที่ปลายทาง แต่ตอนนี้ต้องมาเห็นลูกเดินไปต่อหน้าต่อตาก็อดจะโหวงๆ ไม่ได้

สมชาติวาดแขนกอดตอบลูก แล้วตบบ่าเบาๆ “ไปอยู่กับพี่เขาก็เป็นเด็กดีนะลูกนะ”

แก้มแดงน้ำตาไหลแรงขึ้นกว่าเดิมอีก น้อยครั้งเหลือเกินที่พ่อจะพูดเพราะด้วย แต่มันดันเป็นวันที่ต้องจากกันเสียแล้ว ยิ่งคำว่า ‘ลูก’ มันยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยบีบรัดรุนแรงเหลือเกิน สมชาติผลักลูกนอกไส้ออกจากตัว แล้วหันไปคว้าขวดเหล้าใกล้มือเบี่ยงความสนใจ แก้มแดงรู้ว่าถึงเวลาต้องไปกอดกระเป๋าใบเล็กที่ส่วนใหญ่เป็นเอกสารสำหรับการเรียนต่อไว้กับอก แล้วเดินช้าๆ ไปหาเหนือ ภาพน้องกลั้นสะอื้นทำให้เหนือใจยวบ เริ่มลังเลว่าที่ตนตัดสินใจไปนั้นทำถูกแล้วหรือไม่ เมื่อน้องมาใกล้ตัว เหนือก็ยื่นมือไปจับจูง พาเดินไกลออกมากจากบ้าน แก้มแดงยังหันหลังกลับไปมองเรื่อยๆ สุดท้ายน้ำตาที่พร่างพรู่ก็แทบทำให้คนตัวเล็กมองไม่เห็นอะไรอีกต่อไป



เหนือเหลือฝึกงานอีกอาทิตย์กว่า แต่เขาก็ต้องขอเสียมารยาทกับลุงตะวันพาน้องกลับกรุงเทพฯ คืนนั้นเลย แก้มแดงร้องไห้จนหลับไปแล้ว เหนือวางมือเกลี่ยผมน้องช้าๆ ที่จริงเขาก็ไม่ต่างจากเสี่ยธงชัยมาก ใช้เงินซื้อน้องมาเหมือนกันนั่นแหละนะ...เหนือเลยได้แต่บอกตัวเองว่าอยากรับเป็นน้องก็ต้องเป็นแค่ ‘น้อง’ จริงๆ ดูแลให้สมฐานะน้องคนเล็กของตระกูลเทวาพิทักษ์





TBC

ถ้ารักและเอ็นดูน้อง ฝากคอมเม้นและ #รอน้องสิบแปดบวก ให้หน่อยนะคะ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:40:07

Chapter 3



เหนือขับรถทางไกลกลับมาถึงคอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาเอาตอนเช้าตรู่ พอจอดรถเรียบร้อยก็หันไปดูคนข้างกาย แก้มแดงพึ่งตื่น เหนือไม่ได้เร่งน้องให้ต้องรีบร้อนอะไร แต่สายตาคมกลับค่อยๆ ซับภาพคนงัวเงีย กำมือสองข้างขึ้นมาขยี้ตาตัวเอง พลางอ้าปากหาว ตาหรี่ปรือค่อยๆ เปิดจนโตพอจะเห็นบรรยากาศรอบข้างที่เปลี่ยนไป คราวนี้กลายเป็นลูกกระต่ายเลย เหรอหราหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังงงว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แล้วค่อยหันมาตั้งคำถามทางสีหน้ากับคนขับรถ

“ลิฟต์จอดรถคอนโดพี่เหนือเองค่ะ” ร่างสูงบอกน้อง พลางยื่นมือไปลูบผมที่ผิดระเบียบให้เรียบลู่ลงไปเหมือนเดิม

แก้มแดงเหมือนจะอ้าปากถาม แต่ก็คงไม่รู้ว่าจะถามอะไรต่อ เลยหุบปากฉับ หลับตาพริ้ม รับสัมผัสอุ่นๆ ที่ลูบไล้ไปมาบนศีรษะเขาแทน

“น่ารัก~” ความคิดในหัวเหนือมันลั่นออกมาเป็นคำพูด คราวนี้แก้มแดงลืมตาแป๋วมาดู เหรือเลยรีบชักมือกลับ แล้ว พยักหน้าเป็นเชิงให้น้องลงจากรถ แก้มแดงหันไปรวบกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กมากอดไว้ไม่ทันจะได้เปิดประตูรถเอง ไอร้อนด้านนอกก็เข้ามาสัมผัสกับเนื้อตัว พี่เหนือเดินอ้อมมาเปิดประตูให้แล้ว ฝ่ามือใหญ่แบออกตรงหน้า คนตัวเล็กกว่าแหงนมองอย่างไม่เข้าใจ

“รถมันสูง เดี๋ยวหนูล้ม”

แก้มแดงเลยยกมือมาวางลงไปบนมือพี่ชายใจดีอย่างว่าง่าย ที่จริงล้อของ Rangrover ก็ไม่ได้กว้างกว่าช่วงขาของเด็กวัย 15 เท่าไหร่ แต่ในเมื่อเจ้าของรถเขาว่าแบบนั้น แก้มแดงก็เชื่อฟัง บีบกระชับมือแล้วเดินตามพี่ชายตัวสูงไปต้อยๆ

ออกมาจากลิฟต์จอดรถอัตโนมัติ เหนือก็พาน้องมาในโถงลิฟต์ของคนบ้าง “ดูวิธีการใช้นะครับ เวลามาคนเดียวจะได้ขึ้นห้องถูก” เหนือเอาบัตรแตะที่เซ็นเซอร์แล้วจอดิจิตัลก็บอกว่าให้ขึ้นลิฟต์ตัวไหน มันมี 4 ตัว และถูกเลือกให้มารับสองคนพี่น้องคือตัว A ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ด้านในเป็นหินอ่อน กรุกระจกรอบข้าง เดินขอบทองหรูหรา รอไม่นานประตูลิฟต์ก็ปิดเองอัตโนมัติ วิธีการใช้มันไม่เหมือนลิฟต์ในห้างที่ตัวเมืองเชียงใหม่ แก้มแดงเลยมองตามตาโต

จอดิจิตัลโชว์ตัวเลข 47 เสียงดนตรีดังเบาๆ พร้อมประตูเลื่อนออกอย่างนุ่มนวล เหนือจูงแก้มแดงไปตามทางเดินหินอ่อนสีดำ ที่ขัดจนขึ้นเงาวาว แล้วก็หยุดที่ห้องสุดทางเดินใส่รหัสผ่าน

“วันเกิดพี่เหนือนะ XXXXXX” เขาบอกแก้มแดงเบาๆ แล้วให้ดูนิ้วตัวเองกดช้าๆ “จำได้มั้ยครับ”

“ได้ครับ” น้องตอบแล้วก็ทวนตัวเลข เหนือเอ็นดูความน่ารักนั้นก็ยกมือลูบผมนุ่มไปสองสามที ก่อนจะดันไหล่ให้น้องเดินเข้าไป ภายในห้องโล่งโปร่ง การตกแต่งภายในเรียบง่ายผ่านการดีไซน์สเปซอย่างดีมาจากสตูดิโอชื่อดัง เน้นโทนสีขาวดำเทา ตัดความแข็งด้วยพรมหนานุ่มน่าลงไปเกลือกกลิ้ง เฟอร์นิเจอร์วางไว้น้อยชิ้นตามนิสัยง่ายๆ ของเหนือ แต่ที่เด่นคือตัวห้องแบ่งเป็นสองชั้น ข้างล่างมีไว้นั่งเล่น มีบาร์เล็กๆ และครัวฝรั่งสำหรับทำอาหาร  ส่วนระเบียงที่ยื่นต่อออกไปเอาท์ดอร์ก็มีสระน้ำวนเล็กๆ และตอนที่เข้ามาม่านที่สูงจากพื้นจรดเพดานก็เปิดโล่งอยู่ ทำให้เห็นวิวคุ้งน้ำสวยและบ้านเรือนในกรุงเทพมหานครสุดลูกหูลูกตา นับเป็นทำเลที่ดีที่สุดบนแม่น้ำเจ้าพระยาก็ว่าได้ และราคาห้องก็โค-ตะ-ระแพง สมฐานะลูกชายตระกูลดัง ตัวโครงการนี้เองก็เป็นของบริษัทพ่อเหนือเดือนนั่นแหละ ส่วนด้านบนเป็นห้องนอนหนึ่งห้องใหญ่ และอีกหนึ่งห้องรับแขก

แก้มแดงตะลึงอยู่นาน ห้องพี่เหนือใหญ่ประมาณหมู่บ้านเขาได้เลยกระมัง

“อยู่ที่นี่กับพี่เหนือนะ”

“นี่บ้านพี่เหนือหรือจ๊ะ” แก้มแดงแหงนหน้าถาม แต่เขาไม่เห็นสมาชิกคนอื่นในครอบครัวเลย

“ห้องนอนครับ บ้านพี่อยู่อีกที่นึง ไว้พาไปวันหลังน๊า”

แก้มแดงห่อปาก ห้องนอนคนเราใหญ่ได้ขนาดนี้เลยหรือเนี่ย

“พี่เหนือเป็นเจ้าชายหรอจ๊ะ ห้องนอนใหญ่อย่างกับวัง”

คนฟังถึงกับหลุดขำ น้องทำหน้าน่าเอ็นดูจนต้องเข้าไปลูบหัว “พ่อพี่แค่รวยครับ ไม่ได้เป็นเจ้าชาย”

แก้มแดงพยักหน้า วาสนาของคนเรามันไม่เท่ากันจริงๆ พอเห็นน้องหน้าม่อยลงเหนือก็นึกได้ว่าตัวเองพูดไม่ดีออกไปแล้ว เลยนั่งยองๆ ลงให้ตัวเองอยู่ต่ำกว่าน้อง แล้วจับสองมือที่ฝ่ามือเต็มไปด้วยริ้วรอยสากจากการทำงานหนัก เหนือมีลิสต์สิ่งที่ต้องทำเพิ่มขึ้นมาในหัวทันที คือพาน้องไปสปามือด่วน!!

“กว่าบ้านพี่จะรวยก็ไม่ง่าย คุณปู่พี่ พ่อพี่ทำงานหนักมากครับ เพราะฉะนั้นทุกคนมีโอกาสที่จะมีความสุขได้เหมือนกันถ้าพยายามมากพอ ส่วนตอนนี้หนูมาเป็นน้องชายพี่แล้วก็ใช้โอกาสตรงนี้สร้างกำไรชีวิตให้ตัวเองให้มากที่สุดนะ โตขึ้นจะได้มีงานดีๆ ทำ แล้วก็หาเงินได้ด้วยตัวเอง”

“ขอบคุณครับ” แก้มแดงสลัดมือจากฝ่ามืออุ่นมาพนมมือแล้วคุกเข่าลงให้ตัวต่ำกว่าเหนือ ทำท่าจะก้มลงกราบ คนที่ตั้งตัวเป็นพี่ชายต้องลนลานห้ามไว้

“จะไหว้ก็เอาแค่ตรงอกพี่พอครับ” เหนือรวบมือน้องมาวางตรงตำแหน่งที่พูด แก้มแดงก็ก้มหัวลงมาลักษณะตอนนี้เหนือจึงได้แค่ยิ้มกริ่ม ก้มลงไปฝังจมูกตรงกลางกระหม่อม...กลิ่นเด็กนี่มันหอมบริสุทธิ์จริงๆ

“พี่เหนือ ขอบคุณที่ช่วยแก้มแดงไว้นะจ๊ะ แก้มแดงสัญญาว่าจะหาเงินมาคืนให้ ไม่เอาเปรียบพี่เหนือแน่นอนจ้ะ” น้องเงยหน้าขึ้นมาจากอก ดีว่าเหนือหลบทันไม่งั้นมีคางแตก แต่ไม่เป็นไร นอกจากรวยแล้วยังต้องคีพคูล มุมปากบางเฉียบยกยิ้มเท่ๆ ให้เจ้าน้องน้อยก่อนจะเอ่ยปากสอน

“หน้าที่ของหนูคือตั้งใจเรียนก่อน รอโตขึ้นแล้วค่อยว่ากันโอเคมั้ย”

“ครับ”

เหนือดันไหล่น้องให้ออกจากอกด้วยความอ่อนโยน แล้วมองดวงตาคู่ใสแจ๋วนั้นด้วยรอยยิ้ม แก้มยุ้ยๆ ของแก้มแดงทำให้เหนืออดใจไม่หยิกไม่ได้ แก้มแดงหน้ายู่ เหนือเลยยอมปล่อย คนตัวสูงประคองให้แก้มแดงลุกขึ้นยืน แต่มือก็รวบจับกับมือน้องไว้ไม่ปล่อย

“พี่พาไปดูห้องนอนของแก้มแดงดีกว่านะ” เหนือจูงน้องขึ้นไปบนชั้นสอง แก้มแดงไม่คิดเลยว่าบนตึกสูงขนาดนี้จะสามารถมีสองชั้นซ่อนอยู่ได้อีก

เหนือภูมิใจนำเสนอห้องนอนแก้มแดงมาก เพราะเมื่อวานระหว่างทางที่กลับจากบ้านเสี่ยธงชัย เขาก็เสิร์ซรูป Reference ห้องนอนใน Pinterest อย่างไวแล้วส่งไปให้มหาสมุทรเพื่อนสนิทต่อ คำอธิบายสั้นๆ คือจัดห้องตามนี้ให้หน่อย เมื่อทุกอย่างให้ลูกนายพลท่านนั้นจัดการมันก็ต้องออกมาตามบรีฟเป๊ะแน่นอน

ประตูด้านหน้าเป็นไม้ขัดมันวาว เหมือนกับห้องของเหนือ แต่พอเปิดเข้าไปกลับตกแต่งได้อบอุ่นฉีกแนวจากความเป็นสีโมโนโทนด้านล่าง พื้นห้องและเฟอร์นิเจอร์เน้นงานไม้สีอ่อน เตียงขนาด 6 ฟุตวางเด่นอยู่กลางห้อง ชุดเครื่องนอนเป็นลายก้อนเมฆสีขาวฟ้า หมอนเป็นลายเมฆก้อนใหญ่ ตรงตามแบบใน Pinterest เป๊ะ Wallpaper เดิมของห้องนี้เป็นสีเหลืองอ่อนนวลตาอยู่แล้ว พอมาเจอผ้าปูที่เหนือคิดว่าเหมาะกับเทวดาน้อยของเขาสุดๆ มันก็เข้ากันได้ดีจนแอบเห็นว่าแก้มแดงยกยิ้ม

ส่วนที่ต่อจากปลายเตียงมีชั้นไม้ไล่ระดับขึ้นมาวางของจิปาถะ จนสูงพอเป็นโต๊ะเขียนหนังสือ คือจะนั่งบนเตียงเพื่อทำการบ้านก็ได้ หรือจะใช้เก้าอี้มีล้อเลื่อนนั่งทำจากอีกมุมก็ได้ แค่คิดว่าได้นั่งสอนการบ้านน้องตรงมุมนี้ก็รู้สึกฟินแล้ว

แต่จะหลอกน้องให้มาอยู่ห้องนี้ทั้งที เหนือต้องหลอกแบบคอมโบเซ็ตคือเดินนำเข้าไปแล้วเปิดม่านให้ดู แดดยามเช้าส่องเข้ามาเป็นละอองอ่อนๆ เพราะผ่านฟิล์มกรองแสงชั้นดี มองลงไปก็เห็นวิวอีกมุมหนึ่งแต่สวยไม่แพ้ชั้นล่าง แถมมีประตูแยกเข้าไปในห้องน้ำและโซนแต่งตัวอีก เหนือไม่ทันได้พาเดินไปดู พอหันกลับมาที่เตียงก็เห็นเด็กคนหนึ่งทิ้งตัวลงนอนแล้ววาดแขนไปมาเหมือนปีกของ Angle

โถ..ต่อให้เรียบร้อยขี้เกรงใจแค่ไหน พอเห็นเตียงนุ่มฟูก็อดเผยนิสัยเด็กๆ ออกมาไม่ได้

“พี่เหนือ พี่เหนือ เตียงนอนห้องนี้นุ่มเหมือนนอนอยู่บนก้อนเมฆเลย” น้องกลิ้งไปมาดูถูกใจ เอาหน้าซุกลงไปกับหมอนหลับตาพริ้ม จนแก้มแดงๆ นั้นโดนเบียดโย้เย้ไปมา เหนือนั่งลงที่ขอบเตียงด้านหนึ่งแล้วพูดเบาๆ ว่า

“เตียงห้องพี่เหนือนุ่มกว่านี้อีกนะ ลองไปนอนดูมั้ย นุ่มเหมือนขึ้นสวรรค์เลย”

เหนือไม่ได้คิดลึกอะไรเลย แค่อวดอ้างสรรพคุณห้องตัวเองเท่านั้น แก้มแดงตาโต กระเด้งตัวดึ๋งขึ้นมานั่งทับขาพับเพียบอยู่ข้างๆ

“ลองไปนอนดูมั้ยครับ” เหนือถามเมื่อเห็นน้องสนใจ คราวนี้แก้มแดงส่ายหน้า “ห้องนี้ก็สบายมากแล้วครับ แก้มแดงไม่อยากรบกวนพี่เหนือไปมากกว่านี้”

“รบกวนอะไรกัน หนูเป็นน้องพี่นะ ไว้วันหลังไปลองนอนเล่นดูแล้วกัน หนูจะได้รู้ว่า...สวรรค์หนะมีจริง”

แก้มแดงพยักหน้า ก็ถ้าพี่เหนือชวนแล้วเขาไม่ไปเสียอย่าง ก็ไม่มีทางรบกวนพี่เหนือหรอก

“ไปดูห้องน้ำกัน” เหนือลุกขึ้นยืน แล้วหันไปช่วยน้องให้ลุกขึ้น เท้าเล็กๆ นั้นลงมาเหยียบพรมปูพื้นรูปแกะ แก้มแดงย่ำๆ อยู่หลายทีเพราะชอบใจในความนุ่มของมัน เหนือเองก็ยิ้มตาม เขาดีใจที่เลือกอุปกรณ์แต่งห้องได้เป็นที่พอใจของน้อง

ปล่อยให้แก้มแดงทดสอบความนุ่มจนพอใจ แล้วร่างสูงใหญ่ก็ค่อยจูงน้องเข้าไปในประตูไม้สไลด์ข้างอีกบาน เดินผ่าน Walk-in Closet ที่บัดนี้มันยังว่างเปล่า ในหัวของเหนือจึงมีลิสต์สิ่งที่ต้องทำเพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง คือพาเจ้าเทวดาน้อยไปซื้อเสื้อผ้า

น้องอ้าปากหวอตลอดเวลาที่เดินผ่านความอลังการของห้องใหม่ เมื่อพ้นมุมแต่งตัวไป มันก็เป็นห้องอาบน้ำโล่งๆ เชื่อมต่อถึงกันหมด มีอ่างสีขาววางอยู่ด้านซ้าย แล้วก็มีตู้กระจกสำหรับฝักบัว เป็ดน้อยตัวเล็กๆ วางประดับไว้ตรงเคาน์เตอร์สำหรับอ่างล้างหน้า ที่ด้านล่างเป็นชั้นวางของเนื้อไม้ สวยงามเป็นระเบียบไม่ต่างจากโรงแรมห้าดาว

“พี่สอนใช้ฝักบัวนะ”

มีทั้ง Rain Shower ที่ติดอยู่ด้านบนให้ความรู้สึกเหมือนฝนตกลงมา มีทั้งที่เป็นฝักบัวสายประระดับความแรงได้ หัวกรองด้วยหินที่ให้ความสะอาดระดับน้ำแร่ ปรับอุ่นร้อนง่ายให้อุณหภูมิคงที่ พอมาที่อ่างเหนือก็สอนวิธีผสมน้ำ มีเกลือหอมวางอยู่ในกระปุกให้เลือกหลายกลิ่น

“มีอ่างอาบน้ำด้วย แก้มแดงเคยเห็นแต่ในหนังสือ”

เหนือคิดว่าน้องคงชอบแช่น้ำ สันนิษฐานเอาจากที่น้องชอบไปเล่นน้ำตก

“แต่ถ้าเป็นที่ห้องพี่เหนือ อ่างกว้างกว่านี้อีกครับ แล้วก็มีหน้าต่างบานใหญ่ด้วยระหว่างแช่ก็ดูวิวแม่น้ำได้ด้วยนะ”

“จริงหรอครับ” แก้มแดงเสียงตื่นเต้นอีกแล้ว

“ถ้าหนูอยากแช่น้ำดูวิวก็มาบอก เราจะได้แช่ด้วยกัน”

แก้มแดงย่นจมูกแล้วส่ายหน้า “แค่นี้แก้มแดงก็เกรงใจพี่เหนือจะแย่แล้วจ้ะไม่รบกวนเวลาพี่เหนือหรอก”

เหนือลูบศีรษะน้องเบาๆ “พี่อยากให้เราไปแช่น้ำด้วยกัน วันไหนพี่จะแช่ก็ให้หนูไปผสมน้ำให้ แล้วเราลงแช่ด้วยกันดีมั้ย”

ไม่กล้าไปนอน แต่แช่น้ำนี่แก้มแดงแอบลังเล

เหนืออมยิ้มไม่บังคับน้องต่อ “อาบน้ำแต่งตัวซะหน่อย เดี๋ยวพี่พาไปซื้อเสื้อผ้า แล้วก็ของใช้ที่ห้าง”

“ห้างหรูมากมั้ยจ๊ะ”

เหนือมุ่นคิ้ว ในสายตาเขาพารากอนก็ไม่ได้หรูมาก

“ทำไมหรอ”

“แก้มแดงมีแค่รองเท้าแตะ กับเสื้อผ้าเก่าๆ จ้ะ กลัวพี่เหนือเดินด้วยแล้วจะไม่น่ามอง”

เหนือไม่ได้รังเกียจเลย บางครั้งเวลาเขาทำสวนเกษตรเลอะๆ แล้วต้องรีบไปพารากอนเพื่อซื้ออุปกรณ์ก็ยังเคยใส่เสื้อเลอะเทอะไป แต่นั้นเพราะเหนือมีความเคยชินกับสถานที่และไม่ได้จะเข้าช็อปหรูหราที่เป็นการไม่รู้กาลเทศะจนเกินไป แต่แก้มแดงอาจไม่มั่นใจที่ต้องแต่งตัวไม่เรียบร้อย

เหนือก้มลงไปใกล้หน้าน้องแล้วยิ้มให้ “งั้นหนูอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวพี่แต่งตัวให้ดีมั้ยคะ”

“ทำไมต้องพูดคะ กับแก้มแดงด้วยล่ะจ๊ะ พี่เหนือเป็นผู้ชายนะ”

“พี่พูดคะกับคนที่เอ็นดูเป็นพิเศษค่ะ”

แก้มแดงยังทำหน้างง

เหนือวางมือโปะบนหัวกลมๆ แล้วขยี้ “ก็หนูเป็นน้องชายพี่ไง พี่ก็ต้องเอ็นดูพิเศษสิ”

คราวนี้เด็กจากภาคเหนือพยักหน้า เดินตามเหนือออกไปด้านนอก แก้มแดงหยิบกระเป๋าที่มีของใช้ส่วนตัวนิดหน่อยเข้าห้องน้ำไป ส่วนเจ้าของห้องตัวจริงก็วิ่งสีคูณร้อยกลับไปที่ห้องตัวเอง เท่านั้นแหละก็กดไลน์เข้ากลุ่มเพื่อนสี่ยอดหมาป่าทันที

‘ต้องการความช่วยเหลือ อยากได้ชุดเด็กผู้ชายด่วน’

‘อายุ’ ยุ่งเรื่องเพื่อนไม่เคยมีใครเร็วเท่ากันดั้ม ลูกร้านทองเยาวราช

’ 15’

‘เดือน’

‘ขวบสิวะ’

‘คุกแน่นอน กินไรเป็นพิเศษมั้ยเหนือ’ กันดั้มพิมพ์มา เหนือนึกหน้าเพื่อนออกนึกอยากส่งตีนจริงไปแทนตีนสติ๊กเกอร์

‘มึงอยู่ใกล้คอนโดกูสุด แว๊นซ์มาส่งหน่อย’

‘เอาชุดแบบไหน’

‘เด็กผู้ชายน่ารักๆ อ่ะมึง เหมือนลูกแมวหูพับขนฟูๆ’

‘โอ้ยอีเหนือ กูอยากเห็นหน้าน้องก่อน จะได้เลือกชุดถูก’

‘ฝันไปเหอะ ออกไปสำเพ็งให้กูเดี๋ยวนี้ แล้วเลือกเสื้อยืดกางเกงยางยืดมาก่อนก็ได้ เดี๋ยวชุดดีๆ กูค่อยพาน้องไปซื้อเอง’

‘โห…พล็อต เลี้ยงต้อยไว้กินตอนโตป่ะคับเนี่ย’

‘กูว่าอาจจะกินตั้งแต่ยังไม่ทันโต’ มิวนิคเพื่อนอีกคนพึ่งตามทันเข้ามาแซว

‘อีพวกใจบาป กูรับมาเป็นน้องชาย น้องชาย น้องชาย’

‘นี่มึงย้ำให้ตัวเองฝังใจ หรือบอกพวกกู’

‘บอกทั้งตัวกูและพวกมึง’

‘กันดั้มกูให้เวลาสิบนาที ชุดน้องต้องมาถึง’

‘เออ มึงรอเลยๆ กูขอเห็นหน้าน้องสักแว๊บให้เป็นบุญตาด้วย’

‘วาสนามึงไม่ถึงหรอกไอ้หน้าตี๋’

‘กูไม่เถียงกับมึงแล้ว ไปสำเพ็งก่อน’





ใจเหนือเต็มไปความกระวนกระวาย ลุ้นให้เพื่อนที่กวนตีนที่สุดประจำกลุ่มมาทันเวลาที่แก้มแดงอาบน้ำเสร็จพอดี เขาต้องดูแลแก้มแดงให้เพอเฟคทุกอย่าง ให้น้องรู้สึกติดใจการใช้ชีวิตอยู่กับเขา จะได้ไม่ร่ำร้องกลับบ้านอีก

ไม่นานเกินรอ ไลน์กลุ่มก็เด้งเข้ามาบอกว่ากันดั้มกำลังนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาแล้ว แต่ที่ปวดกบาลกว่าคือมหาสมุทร และมิวนิคก็ควบรถคันหรูตรงมาหาเขาด้วย

“มาทำไมกันว่ะเนี่ย!!” เหนือสบถ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก คว้ากระเป๋าเงินเดินออกจากห้องไปเพื่อไปรอไอ้สามตัวนั่นด้านล่าง

กันดั้มลงจากรถพี่วินวิ่งหน้าตาร่าเริงมาหาเหนือแต่ไกล ส่วนออดี้กับมินิคูเปอร์ก็เข้าจอดที่ประจำอย่างรู้กันกับ รปภ.เฝ้าตึก

“พวกกูอยากเจอน้อง” มิวนิคยิ้มกริ่ม กันดั้มพยักหน้าหงึกๆ เป็นหมาไซบีเรียนเลย ส่วนมหายืนนิ่งๆ แต่สายตากรุ้มกริ่มหยอกล้อไม่เบา

“อย่าทำน้องตกใจ นั่งอยู่แค่ในห้องนั่งเล่นโอเคมั้ย”

“ครับ!!” สามหนุ่มตอบพร้อมกัน อย่างหนักแน่น เหนือรู้ว่าห้ามยังไงก็ไม่ได้ผล มีแต่ยอมพวกแม่งไปเท่านั้นแหละเรื่องถึงจะจบ สาธุว่าอย่าให้ตามออกไปช็อปปิ้งด้วยก็พอ



แก๊งคนหล่อแห่งมหาวิทยาลัย เดินเข้าลิฟต์ไป ไม่นานก็มาโผล่ที่หน้าห้องเหนือ พอเปิดประตูห้องเข้าไปเท่านั้นแหละ

“หือ...หอมกลิ่นเด็ก” กันดั้มเพ้อจนเหนือยกเท้าขึ้นมาถีบ

“นั่งรอดีๆ อย่าซุกซน กูไปแต่งตัวให้น้องก่อน” เจ้าของห้องชิงถุงกระดาษสีน้ำตาลมาจากหนุ่มตี๋

“15 ขวบแล้ว อิเหนือ จิตใจมึงทำด้วยอะไร ทำไมถึงกล้าใช้คำว่าไปแต่งตัวให้น้อง”

“จะกี่ขวบ น้องก็ตัวเล็กๆ ของกูเสมอ คนไม่มีน้องอย่างมึงไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”

กันดั้มเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน

“คุณเหนือ อ้าปากหน่อยสิครับ” มหาบอกยิ้มๆ คนรับมุกไม่ทันเลยอ้าปากตาม

“ไม่ได้อมพระ”

มิวนิคเป็นงงตามเหนือ ส่วนกันดั้มขำก๊าก

“อย่างไอ้เหนือ อมทั้งวัด ทั้งเจดีย์ ก็ยังเชื่อไม่ได้เลยท่านมหา” สองเพื่อนที่ทันกันแท็กมือหัวเราะชอบใจ

เหนือที่พึ่งจะเก็ทก็ไม่อยากเถียง รีบวิ่งขึ้นไปชั้นสอง กันแก้มแดงตกใจ เกิดเปิดประตูพรวดพราดมาเจอคนใจบาปทั้งสามไม่รู้จะขวัญเสียขนาดไหน

เจ้าของห้องถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนน้อง แก้มแดงเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี น้องนุ่งผ้าเช็ดตัวไว้ตรงเอว เผยผิวขาวกระจ่างใสอมชมพู ควรคู่การเป็นพรีเซ็นเตอร์สกินแคร์จนเหนือตาพร่า สองจุดตรงกลางอกคือจุดรวมสายตาของเหนือทันที

“วันหลังนุ่งผ้าเช็ดตัวถึงตรงนี้นะคะ” เหนือเดินเข้าไปใกล้แล้วทำมือวัดระดับตรงอกตัวเอง

“แบบนี้หรือครับ” แก้มแดงก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย พี่บอกให้ทำก็ทำแก้ปมเดิมมันตรงนั้น แล้วสะบัดผ้าเลื่อนขึ้นไปมัดปมใหม่ตรงอก

แก้มแดงไม่เขินอาย แต่หน้าเหนือร้อนมาก แอร์ห้องนี้อุณหภูมิเท่าไหร่กันนะ

“พี่เหนือร้อนหรือจ๊ะ” น้องเข้ามาช้อนตามองใกล้ๆ เหนือยิ่งวิงเวียนจะเป็นลมเสียตรงนั้น

“แก้มแดงเปิดแอร์กี่องศาคะ”

“ยังไม่ได้เปิด เดี๋ยวแก้มแดงไปเปิดให้นะจ๊ะ” น้องวิ่งไปหยิบรีโมท แต่เหนือเข้าไปไปจับห้ามไว้ก่อน

“หนูใส่เสื้อผ้าก่อนค่อยเปิด เดี๋ยวไม่สบายค่ะ”

แก้มแดงยิ้มกว้างเต็มแก้ม ความใส่ใจเล็กๆ จากเหนือทำให้หัวใจดวงน้อยอบอุ่น

เหนือจูงน้องมาหน้าเตียง ตัวเองนั่งลงบนเบาะนุ่ม ส่วนแก้มแดงยืนตรงหน้า เขาดึงชุดเสื้อวอร์มแบบฮู้ดไม่สกรีนลายสีชมพูอ่อนเข้าคู่กับกางเกงขายาวออกมา แล้วจับใส่ให้แก้มแดง แน่นอนว่าตอนถอดผ้าเช็ดตัวมันก็วับๆ แวมๆ บ้างแต่เหนือก็เอ็นดูเป็นน้องเป็นนุ่ง เลยไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากเอ็นดู~

“เพื่อนๆ พี่เหนือมาหา หนูลงไปอย่าตกใจนะ”

แก้มแดงตาโต

“เพื่อนๆ รู้ว่าพี่เหนือรับน้องชายบุญธรรมมาเลยอยากรู้จักค่ะ”

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:40:29

เหนือรวบมือน้องที่ดูว่นวายไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนมาจับ ก็สัมผัสได้ว่ามันเย็นเฉียบ ดวงตากลมฉายแววเป็นกังวลออกมา

“หนูกลัวหรอ”

แก้มแดงพยักหน้า

เหนือคลี่ยิ้มอ่อนโยน “เพื่อนพี่เหนือใจดี พอดีพี่เหนือวานให้ช่วยซื้อชุดให้แก้มแดง พวกมันก็เลยขอขึ้นมารู้จักหนูค่ะ”

“แก้มแดงรบกวนคนอื่นอีกแล้ว” น้องบอกเสียงเศร้า เหนือบีบมือน้องเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ “เพื่อนพี่เหนือเต็มใจค่ะ แก้มแดงมั่นใจในตัวเองนะ หนูเป็นน้องพี่เหนือ ก็คือน้องจริงๆ มีสิทธิทุกอย่างเหมือนคนในตระกูลเทวาพิทักษ์”

แก้มแดงไม่กล้้าใฝ่สูงขนาดนั้น เขารู้ดีว่านามสกุลพี่เหนือยิ่งใหญ่ขนาดไหน

“ลงไปเจอก่อน แล้วหนูจะรู้ว่าคนปัญญาอ่อนเป็นยังไง” เหนือปลอบน้องอีกรอบ แล้วจูงน้องลงไปข้างล่าง เด็กชายเห็นกลุ่มคนหน้าตาดีสองคนนอนเอกเขนกอยู่ตรงโซฟา มีอีกคนที่ดูตัวหนากว่าใครนั่งยกดัมเบลอยู่ตรงมุมออกกำลังกาย แล้วก็รีบยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม

ออร่าลูกกระต่ายตัวน้อยๆ มันแผ่ซ่านจนกันดั้มต้องยื่นมือไปหมายจะลูบหัว แล้วซื้อแครอทให้กิน

เพี๊ยะ!!

เสียงฟาดมือดังลั่น แน่นนอนว่าเหนือตบมือมารจนปลิว

“หวงเว่อร์” มิวนิคผิวปากแซว

แก้มแดงมองพี่เหนือสลับกับเพื่อนๆ อย่างวางตัวไม่ถูก เลยเผลอขยับไปเกาะเสื้ออีกฝ่ายแน่นขึ้นไปอีก

เหนืออยากไล่เพื่อนกลับไวไว เลยรีบแนะนำแต่ล่ะคนให้รู้จัก แล้วบอกแก้มแดงว่าจะไปห้างสรรพสินค้ากัน แน่นอนว่าแก๊งสามหมาต้องรีบกระดิกหางตามไปด้วย กลายเป็นว่ายกขบวนกันไปกลุ่มใหญ่เป็นแก๊งคนหน้าตาดีห้าคนที่ใครๆ ก็ต่างต้องหันมอง





แม้เหนือจะขัดใจในช่วงแรก แต่การที่ไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ก็ช่วยคลายความเกร็งให้แก้มแดงได้อย่างดี กันดั้มขยันคุยเล่นขยันแซว มิวนิคก็ช่วยเลือกเสื้อผ้าให้แก้มแดงจากร้านสตรีทแบรนด์ที่ดีไซน์ดีแต่ราคาไม่แพงมากนัก (ในสายตาคนทั้งกลุ่ม) และเป็นร้าน Stand Alone ที่เปิดโล่งให้ลูกค้าได้เลือกเสื้อผ้าอย่างเป็นส่วนตัว ไม่มีพนักงานมาคอยจับตามองจึงช่วยลดความประหม่าของน้องได้ดี ส่วนมหานั้นก็ช่วยหิ้วของให้เงียบๆ ปล่อยมุกบ้างนานๆ ทีแต่ก็ทำให้แก้มแดงยิ้มได้ตลอด

เดินซื้อของไปไม่ถึงสองชั่วโมงพวกหมาตัวโตหิวก็หิว ปกติพวกเขาจะเรื่องมากเรื่องการกิน คือจะถูกจะแพงไม่เกี่ยงแต่ขอเป็นของอร่อยและวัตถุดิบดี แต่วันนี้น้องมาด้วย สี่หมาก็พร้อมใจกันให้แก้มแดงเลือก

“KFC ได้มั้ยครับ แก้มแดงอยากกินมานานแล้ว”

ตอนแรกน้องไม่กล้าแสดงความต้องการหรอก แต่พอเจอสายตาอ้อนๆ ของพี่มิวนิค กับมุกควายของกันดั้ม ก็ต้องรีบเลือก อีกอย่างแก้มแดงกลัวพี่เหนือจะรำคาญความเงอะงะของตัวเองด้วย

ทั้งสี่คนพาน้องไปสั่งที่เคาน์เตอร์ และแน่นอนว่าออร่าความหล่อของสี่หนุ่ม Wolf Kings ก็ไม่ทำให้พนักงานหงุดหงิดที่ต้องรอน้องคนเล็กสุดยกนิ้วชิี้จิ้มปากเพราะเลือกเมนูไม่ถูก

“อยากกินหลายอย่างหรือคะ” เหนือก้มลงมาถามน้อง

แก้มแดงพยักหน้า แต่ปากยู่ๆ สีชมพูน่ามองกลับขยับตอบว่า “แต่แก้มแดงมีเงินติดตัวมาไม่กี่ร้อยเอง เลือกกินได้อย่างเดียว”

“โถลูก...พี่อยากหอมหัว” กันดั้มเพ้อออกมา

“ส่วนพี่อยากให้เงินไว้กิน KFC เดือนล่ะสักสามสี่หมื่น” มหาเปรยบ้าง เล่นเอาเหนือหันขวับ ตาขวาง มิวนิคหัวเราะก๊ากต้องตบไหล่ให้เพื่อนใจเย็น แต่ไม่วายเล่นมุกหยอดน้องตามไปอีกคน

“พวกพี่เปย์ดุนะคะ หนูกินไหวมั้ย”

“น้องกู กูเลี้ยงเองได้” ตวาดเพื่อนด้วยความเกรี้ยวกราด แต่หันมายิ้มอ่อนหวานให้แก้มแดงคนเดียว

“สั่งทุกเมนูเลยนะคะ พี่เหนือเลี้ยงเอง”

แก้มแดงรีบส่ายหน้า เขาไม่อยากรบกวนพี่เหนือไปมากกว่านี้แล้ว “แก้มแดงจ่ายเองดีกว่าจ้ะ”

“อย่าทำให้เสี่ยเหนือเสียหน้าสิแก้มแดง พี่เขาบอกจะเลี้ยงก็ต้องให้เลี้ยงเข้าใจมั้ยครับ ถ้าใครรู้ว่าลูกชายคนโตตระกูลเทวาพิทักษ์ เลี้ยงน้องบุญธรรมอดๆ อยากๆ มีหวังโดนนินทาแย่” มหาก้มลงมาช่วยไกล่เกลี่ย แก้มแดงมองพี่ๆ ที่เหลือทุกคนก็พยักหน้าให้เหมือนกันเพื่อยืนยันว่าอย่าทำให้ตระกูลใหญ่ต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงเลย น้องเลยบึนปากแบบเด็กแอบดื้อ แต่ยอมพยักหน้าโดยดี

เหนือยิ้มถูกใจ ลูบหัวน้องเบาๆ อย่างเอ็นดู

“แล้วพี่เหนือจะให้เงินค่าขนมหนูเป็นเดือนนะคะ หนูจะได้มีเงินเป็นของตัวเอง แล้วเก็บมาเลี้ยงพี่เหนือบ้างโอเคมั้ย”

แก้มแดงพยักหน้า เขาเก็บเรื่องนี้ไว้ไม่เถียงพี่เหนือก่อน แต่ในสมองของคนตัวน้อยกลับคิดไปถึงเรื่องหางานพิเ

ศษทำแล้ว จะได้ไม่รบกวนพี่เหนือมากเกินไป





หลังจากจัดการไก่ทอดชื่อดังกันไปจนอิ่มหนำสำราญเบิกบานอารมณ์ดี มีมหาที่กินไปคิ้วขมวดไปเพราะต้องนับ Calories ไปด้วย ตามนิสัยของพวกเล่นเวท ทั้งห้าคนก็ยกโขยงกันออกมาจากร้าน เพื่อกลับคอนโด ระหว่างผ่านโซนเครื่องเขียน แก้มแดงขอแวะดูนิดหน่อย เหนือเลยนึกได้ว่าต้องเตรียมโรงเรียนให้น้องก็ปรึกษากับมหาอย่างเร็วไว จึงเป็นจังหวะดีที่ให้แก้มแดงหยิบปากการาคาถูกไปจ่ายเงินเอง ที่จริงแม้ปากเหนือจะคุยเรื่องซีเรียสกับเพื่อน แต่สายตาก็จับจ้องน้องน้อยไปด้วย เขาไม่อยากไปแสดงนิสัยรวยมากเกินไปเดี๋ยวแก้มแดงจะกดดัน หากเป็นเงินหลักสิบยี่สิบก็ให้น้องจ่ายเองบ้างไม่เป็นไร

“อุ๊ย คุณหมี น่ารักจัง” อยู่ๆ แก้มแดงก็อุทานขึ้นมา เพราะข้างเคาน์เตอร์คิดเงิน มีตุ๊กตาหมีหลับตัวอ้วนกลม วัดความยาวได้ประมาณ 1.5 เมตร นอนเรียงซ้อนกันอยู่ มีทั้งสีน้ำตาลเข้ม น้ำตาลอ่อน แล้วก็ขาวนวลตา แก้มแดงมองเจ้าก้อนยักษ์ตาเป็นประกาย แน่นอนว่าคุณชายแห่งบ้านเทวาพิทักษ์พุ่งเข้าชาร์ตน้องทันที

“ชอบหรอคะ”

แก้มแดงเงยหน้ามองพี่ชายบุญธรรมที่ก้มลงมาถามใกล้ๆ แล้วส่ายหน้า ขืนบอกว่าชอบมีหวังพี่เหนือต้องควักเงินจ่ายให้อีกแน่

“ไม่ชอบหรอคะ”

“มะ..ไม่ชอบครับ” แก้มแดงยืนยันคำตอบอย่างไม่แข็งแรงนัก

เหนือวางมือขยี้ผมนุ่มๆ นั้นอย่างเอ็นดู แต่มุมปากกลับกระตุกยิ้มร้าน เขาเดินไปหาพนักงานที่ดูแลโซนนี้ คุยอะไรด้วยนิดหน่อย แล้วก็เดินกลับมาหาแก้มแดงก่อนจะกระตุกมือน้องให้กลับ ตากลมยังมองเจ้าก้อนสามตัวตาละห้อย ถ้าได้โถมเข้ากอดมันต้องนิ่มมากแน่ๆ แก้มแดงไม่เคยมีของเล่นเลยตั้งแต่เกิด พอเห็นความน่ารักของตุ๊กตาตัวโตก็อดนึกอยากได้ขึ้นมาบ้าง คนตัวเล็กกว่าใครถอนหายใจเบาๆ ฮึบกับตัวเองแล้วละสายตาออกมาจากพวกมันก่อนจะเดินตามกลุ่มชายหนุ่มไปขึ้นรถ

เมื่อถึงลานจอดรถ เหนือก็บอกลาเพื่อนอีกสามคนอย่างไม่ใยดี รับยัดแก้มแดงเข้ารถ Rangrover ของตัวเองแล้วขับรถออกไป กันอีกสามหมาจะตามมาวอแวที่คอนโดอีก

แก้มแดงไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของเพื่อนกลุ่มนี้เท่าไหร่ ดูเหมือนจะทะเลาะกันตลอดเวลา แต่จริงๆ แล้วก็คือคอยช่วยเหลือกันตลอด และที่สำคัญคือไม่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดเลย คอยทำให้แก้มแดงรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มตลอดเวลา

“ยิ้มอะไรเอ่ย” เหนือเปรยถามขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นน้องมองตรงไปหน้ากระจกแล้วก็แก้มตุ่ย

แก้มแดงยิ้มกว้างขึ้น แล้วหันไปตอบ “เพื่อนๆ พี่เหนือน่ารักดี แก้มแดงรู้สึกดีก็เลยยิ้มจ้ะ”

“เพื่อนๆ กับพี่เหนือใครน่ารักกว่า” เหนือถามเสียงเข้ม จนแก้มแดงขำคิกออกมา

“พี่เหนือของแก้มแดงน่ารักที่สุดอยู่แล้วจ้ะ” น้องรู้ว่าพี่เหนืออยากฟังแบบนี้ก็ตอบแบบนี้ แต่ถ้าถามว่ารู้สึกแบบนั้นจริงๆ มั้ย พี่เหนือเป็นเหมือนโลกใหม่ทั้งใบของแก้มแดงเลยต่างหาก

เมื่อเหนือได้คำตอบที่พอใจเขาก็หันไปสนใจถนนด้านหน้าต่อ แก้มแดงมองเสี้ยวหน้าด้านข้างที่เห็นสันกรามชัดเจนของคนพี่แล้วก็อมยิ้ม พี่เหนือของเขาดูดีสุดๆ ไปเลย เด็กน้อยหันหน้าตัวเองกลับไปมองถนนบ้าง ไม่อยากจ้องนานเดี๋ยวคนโตกว่าจะเสียสมาธิ พอเลิกสนใจพี่ชายบุญธรรม แก้มแดงก็พาลนึกไปถึงเจ้าหมียักษ์สามสี ลองตั้งชื่อในใจเล่นๆ ว่าถ้ามีเงินพอแล้วไปรับพวกมันมาอยู่ด้วยจะให้ชื่ออะไรบ้าง แล้วจะรับสีไหนมาอยู่ด้วยกันก่อนดี

ไม่นานรถคันโตก็เข้าสู่ลิฟต์จอดอัตโนมัติ เหนือรวบเอาถุงเสื้อผ้า และของใช้จิปาถะของแก้มแดงมาถือไว้เอง แล้วปล่อยให้น้องทดลองใช้ลิฟต์และเปิดประตูห้องให้ดู เพื่อเช็คว่าเด็กน้อยทำเป็นตามที่เขาสอนไว้แล้ว

พอเปิดประตูเข้าไป แอร์ก็เย็นฉ่ำกำลังดี แก้มแดงทำหน้างง จำได้ว่าพี่เหนือปิดแอร์แล้วตอนออกไปข้างนอก

“มันกดสั่งจากโทรศัพท์พี่ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ลงแอพให้ในโทรศัพท์แก้มแดงนะ”

“ครับ”

แน่นอนว่าเครื่องมือสื่อสารรุ่นใหม่ล่าสุดก็ถูกอภินันทนาการให้น้องเช่นกัน

“ขึ้นไปนอนพักบนห้องก่อนมั้ย มื้อเย็นอยากทานอะไรครับ พี่จะโทรสั่งให้”

แก้มแดงมองนาฬิกาข้อมือพี่เหนือ มันพึ่งจะสี่โมงเย็น แล้วเขาก็ยังอิ่มไก่ทอดอยู่เลย

“พี่เหนืออยากกินอะไร ให้แก้มแดงใช้ครัวได้มั้ยจ๊ะ แก้มแดงไม่อยากอยู่ว่างๆ รบกวนพี่เหนืออย่างเดียว” คนที่ไม่เคยมีเวลาว่างเป็นของตัวเองอาสา ปกติตัวเล็กๆ แค่นี้ต้องทำงานทุกวันเพื่อหาเงินให้พอค่าเหล้าและค่าดอกเบี้ยหนี้ของพ่อ

เหนือไม่อยากให้น้องเหนื่อยเลย อยากให้แก้มแดงใช้ชีวิตแบบสบายๆ ชดเชยกับสิบกว่าปีที่ผ่านมา

น้องทำหน้าม่อยลงแล้วพูดเสียงอ้อน “ให้แก้มแดงทำนะจ้ะ แก้มแดงจะทำสุดฝีมือเลย”

ฮรือ...พี่เหนือทนมองไม่ได้ พี่เหนือใจอ่อน

“ในตู้เย็นไม่มีของสดเลยครับ ไม่งั้นต้องลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตด้านล่าง” เหนือบอกน้องอย่างใจดี

แก้มแดงพยักหน้าหงึกๆ เปิดยิ้มกว้างเห็นฟันซี่เล็กๆ เรียงตัวกันสวย “แก้มแดงไปซื้อเองจ้ะ”

“ใครจะยอมให้หนูไปคนเดียว เดี๋ยวพี่เหนือลงไปด้วยค่ะ”

“พี่เหนือจะเหนื่อยมั้ย พาหนูไปซื้อของแล้ว ขับรถแล้ว ยังต้องลงไปข้างล่างอีก”

“เรื่องของแก้มแดงพี่ไม่เหนื่อยหรอก” เหนือนั่งยองๆ ลงมาหน้าน้องแล้วตอบเสรียงนุ่ม แก้มแดงฟังแล้วแก้มขึ้นสีจัดสมชื่อ ไม่รู้ทำไมบางคำพูดของพี่เหนือทำให้หัวใจดวงน้อยๆ สั่นสะท้านได้ดีนัก มันอบอุ่น แต่กลับทำให้เต้นแรงเกินกว่าปกติไปมาก ตัวก็เหมือนจะเพิ่มอุณภูมิร้อนผ่าวขึ้นมาเป็นระลอก

“ไปเก็บของในห้องหนูกันค่ะ” เหนือยิ้มกว้างแล้วจูงมือน้องขึ้นบันไดไป เจ้าของคอนโดถือวิสาสะเปิดประตูห้องนอนให้ แล้วรุนหลังแก้มแดงเข้าไปก่อน

“กาแฟ โกโก้ นมสด!!” แก้มแดงร้องเสียงดัง ปรี่เข้าไปที่เตียงนอนรวดเร็ว ส่วนเหนือทำหน้าอิหยังวะกับสิ่งที่น้องพูดออกมา

“พี่เหนือ!!” คนตัวเล็กหันมาหาสลับกับมองหน้าหมีสามตัวที่นอนเรียกกันเต็มเตียง “พี่เหนือซื้อมาหรอ”

“ค่ะ” ร่างสูงวางถุงใส่เสื้อผ้าลง แล้วเดินเท่ๆ เข้าไปตอบรับน้องที่พยายามกลั้นหน้าดีใจอยู่

“อยากยิ้มก็ยิ้มสิ” เสียงทุ้มว่า แก้มแดงจัดระเบียบปากตัวเองได้ก็คุกเข่าลงทันที เหนือตกใจรีบคุกเข่าตาม ดีนะว่าพรมลายแกะน้อยของเขานุ่มไม่งั้นมีเข่าด้าน แก้มแดงก้มลงจะกราบอีกแล้ว เหนือรีบรวบมือไว้

“ตรงนี้ก็พอค่ะ” เขาดึงน้องให้วางมือที่พนมเรียบร้อยลงบนอก “ตรงอกพี่นะ”

แก้มแดงซุกตัวอยู่แบบนั้นให้เหนือโอบเบาๆ น้องคงดีใจมาก เหนือเองก็รู้สึกได้ถึงชัยชนะเหนือฝูงหมาที่เก็บคะแนนพี่ชายแสนดีได้นำลิ่ว

“แก้มแดงจะผ่อนคืน แก้มแดง...ฮือ” น้องพึมพำอยู่กับอก เหนือลูบหัวเบาๆ แล้วกระซิบข้างหู “ไม่ต้องผ่อนค่ะ ช่วยพี่ประหยัดค่าไฟก็พอ”

คราวนี้แก้มแดงแงะตัวออกมาจากอ้อมกอดคนพี่แล้วมองหน้า ความดีใจมากๆ ของน้องทำให้หลอดเลือดสูบฉีดดีจนแก้มขาวนวลแดงปลั่ง เหนือมองแล้วรู้สึกอยากงับมะเขือเทศชอบกล

“พี่เหนือหมายความว่ายังไงจ้ะ” เสียงแก้มแดงช่วยเตือนสติเหนือ คนตัวสูงสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์แล้วยิ้มกว้าง

“ก็...เปิดแอร์ตัวเดียว เปิดไฟห้องเดียว ไปนอนกับพี่เหนือบ้างไงคะ”

คราวนี้แก้มแดงพยักหน้า หันไปมองเตียงตัวเองก็โดนจับจองไปด้วยหมีสามตัวจนเต็ม คือถ้าแก้มแดงจะนอนห้องนี้ก็น้องลงมานอนที่พรมหน้าเตียงแล้วไง

“แก้มแดงเอาพี่กาแฟ โกโก้ แล้วก็นมสดไปนอนด้วยได้มั้ยจ๊ะ แก้มแดงอยากกอด” น้องถามเสียงอ้อน เหนือหันไปมองหน้าอริหมีคิ้วกระตุก อุตส่าห์คำนวนไว้แล้วว่าตัวอ้วนๆ พวกนี้ต้องวางแล้วเต็มเตียงจนแก้มแดงไม่มีที่นอนแน่

“ถ้าเอาไปหมด แล้วพี่เหนือจะนอนตรงไหนคะ”

“เอาไปแค่คืนล่ะตัวจ้ะ จะเบียดมากมั้ยจ๊ะ”

คราวนี้เหนือยิ้มกริ่มแต่ก็แสร้งตีหน้าขรึมไว้ก่อน มีตัวนึงไปช่วยเบียดแปลว่าเขาก็ต้องได้นอนใกล้แก้มแดงมากขึ้นใช่มั้ยอ่ะ มีเตียงกว้างเกินไปมันก็จะลำบากหน่อยๆ แบบนี้ล่ะนะ

“เอาไปได้ค่ะ” เหนือตอบน้องเมื่อคิดแผนภาพการนอนในหัวจบเสร็จสรรพ แก้มแดงฟังคำตอบแล้วดีใจกระโดดกอดเหนืออีกรอบ เหนือกอดเด็กน้อยแน่น เหมือนช่วยเติมเต็มให้กันและกันแล้วค่อยปล่อยแขนลง

“เอาชุดใหม่ใส่ตะกร้ากัน พรุ่งนี้แม่บ้านจะได้มาซักให้ค่ะ”

น้องทำตาโตอีก เกิดเป็นน้องพี่เหนือนี่ดีจังไม่ต้องทำอะไรเองเลย

“แก้มแดงซักเองดีกว่าจ้ะ ไม่อยากรบกวนใครแล้ว”

“เดี๋ยวแม่บ้านพี่ตกงาน เขาก็ไม่มีเงินเดือนไปเลี้ยงลูกนะครับ หนูต้องให้พี่เขามีงานทำนะ”

แก้มแดงเอียงคอฟังเหตุผลของเหนือแล้วเป็นงง

“ถ้าหนูอยากทำงาน ทำแค่กับข้าวให้พี่เหนือกินก็พอค่ะ ส่วนอย่างอื่นก็คือให้พี่แม่บ้านเขาจัดการไป แล้วหนูก็ตั้งใจเรียนให้พี่เหนือชื่นใจโอเคมั้ย”

แก้มแดงบึนปากเพราะความสปอยล์ของเหนือจะทำให้เขาเป็นง่อย เหนือใช้สองนิ้วคีบปากเป็ดๆ อย่างมันส์เขี้ยว แล้วก็ไปหยิบกรรไกรสำหรับตัดป้ายราคามายื่นให้แก้มแดง ลากตะกร้าใส่ผ้ามาให้ด้วย น้องรับมาทำต่อทันที ตัดๆ ไปแก้มแดงก็บวกราคาในหัวไปด้วย เสื้อตัวละ 1,990 บาทสิบกว่าตัว กางเกง 1,590-2,490 สิบกว่าตัว รวมๆ กันก็หลายหมื่นแล้วเด้อ ไหนพี่มิวนิคบอกว่าร้านนี้ไม่แพงไง แก้มแดงอยากจะสะอื้นแบบนี้อีกกี่ปีเขาถึงจะหาเงินมาคืนพี่เหนือหมดกัน!





TBC 

 อยากถามว่าพี่เหนือซึนจริงหรือแกล้งอ่ะ แง้ 

#รอน้องสิบแปดบวก ในทวิตให้ด้วยนะคะ รออ่านทั้งเม้น ทั้ง tag น๊า 

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:41:19

Chapter 4





เช้าวันรุ่งขึ้นเหนือเอื้อมมือไปกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกในมือถือ เขาไม่อยากกวนเด็กที่แปลกที่แล้วพึ่งจะมาหลับเอาตอนเกือบรุ่งสาง แก้มแดงนอนแก้มเบียดไปกับพี่กาแฟ เจ้าหมีหน้าง่วงสีน้ำตาลอ่อนเหมือนสีของเครื่องดื่มมีคาเฟอีนตามชื่อมันนั่นแหละ เหนือแอบถลึงตาใส่เจ้าตุ๊กตายักษ์ที่เข้ามาทำให้ลำดับการนอนในหัวของเขามีปัญหา ตอนแรกนึกว่าไอ้อ้วนจะนอนริมสุด ต่อมาเป็นแก้มแดง แล้วก็เป็นเขาที่ได้กอดน้องตัวนุ่มๆ หอมๆ กลายเป็นว่าเจ้ากาแฟได้นอนกลาง แก้มแดงกอดมันข้างนึง อีกข้างก็เป็นเขาสิที่ได้กอดเจ้าหมีหลับ

เหนือคาดโทษเอากับหมีได้ไม่ถึงห้านาที โทรศัพท์ของเขาก็สั่นอีกรอบ มือใหญ่เอื้อมไปคว้ามาดูนึกว่ากดปิดนาฬิกาปลุกผิด แต่ชื่อและใบหน้าที่ปรากฏบนจอกับเป็นคุณแขไข เทวาพิทักษ์ หรือเรียกง่ายๆ ว่า...

“สวัสดีครับคุณแม่...”

“สวัสดีค่ะลูกชาย” เสียงอารมณ์ดีดังมาจากปลายสาย “นี่ลูกชายแม่มีแฟนแล้วหรอ”

เหนือขมวดคิ้ว ยกโทรศัพท์ออกมาดูหน้าจอให้ชัวร์ว่าแม่จริงๆ นะไม่ใช่สำนักข่าว Gossip

“คุณแม่หมายความว่าไงครับ”

“แหนะ...ทำเป็นเฉไฉ ดารามากมั้ยลูกชาย”

“ผมก็ดังอยู่นะครับในมหา’ ลัย”

ปลายสายถอนใจใส่ รำคาญความมั่นหน้าของลูกคนโตที่เธอเลี้ยงมา เหนือหัวเราะร่วน เขาตวัดผ้านวมออกเบามือ แล้วเดินไปคุยโทรศัพท์กับบุพการีต่อที่ระเบียง กันน้องตื่น

“เมื่อคืนแม่ไถทวิตดูแอคแฟนคลับแก๊งลูกหมา เขาลงรูปกันให้รึ่มเลยว่าเจอสี่หนุ่มไปเดินพารากอนกัน แล้วมองจาก ipad ยังไงก็รู้ว่าเด็กตัวเล็กๆ ในรูปหนะแฟนพี่เหนือ กรี๊ด!”

“คุณแม่ใจเย็นก่อนครับ” คุณแขไขเองก็เป็นหนึ่งใน CEO บริษัทเครือเทวาพิทักษ์ ดังนั้นแม้จะล่วงเข้าสู่วัยกลางคนแต่ก็ต้องทำตัวตามกระแสสังคมให้ทัน แน่นอนว่าต้องแทรกซึมอยู่ในโซเชียลมีเดียด้วย

“ยังไง ทำไมแม่ถึงรู้ข่าวหลังแฟนคลับของเธอ ห๊ะ เหนือเดือน พาน้องมาที่บ้านเดี๋ยวนี้ ฉันอยากดูหน้าใกล้ๆ ฉันซูมในไอแพดแล้วมันแตก ฮึ่ย!!” แม่เหนือเดือนเป็นคนอารมณ์ดีแบบนี้ เหนือเลยกล้าที่จะรับอุปการะแก้มแดงโดยพลกาล จริงๆ เขาคำนวนเงินในบัญชีตัวเองที่ได้จากการเก็บสะสมอั่งเปาตรุษจีนจากคุณปู่ปีละล้านมาตลอดยี่สิบปีก็พอจะเลี้ยงดูน้องได้โดยไม่ลำบากต้องไปยุ่งกับเงินของตระกูลแล้ว

“น้องแก้มแดงไงครับ ที่เหนือเล่าว่าไปเจอที่ฝึกงาน แล้วช่วยน้องออกมาจากหนี้นอกระบบ แล้วจะรับเป็นน้องบุญธรรม”

“น้องจริงๆ นะนายเหนือเดือน”

“น้องครับแม่!!”

“ทำไมต้องทำเสียงสูง ปิดบังอะไรแม่รึเปล่า”

“ผมเสียงปกติ แม่เว่อร์หน่า”

คุณแขไขถอนหายใจใส่ แล้วค่อยพูดต่อแบบเป็นการเป็นงาน “น้องก็น้อง แต่ถ้าจะให้มาใช้นามสกุลเดียวกับเรา ก็พาน้องเข้ามาไหว้คุณปู่กับคุณย่า ขออนุญาตเสียให้เป็นทางการ เอกสารต่างๆ จะได้ให้คุณทนายเขาช่วยเตรียมให้ อย่าทำเป็นเรื่องเล่นๆ เข้าใจมั้ยคะ รับน้องมาเลี้ยงดูแล้วก็ต้องทำให้ดี”

“ครับแม่ เหนือจะเลี้ยงน้องให้ดี เหมือนที่แม่กับพ่อเลี้ยงเหนือ”

“เหนือเป็นลูกแม่กับพ่อนะ” แขไขพูดประโยคที่เธอย้ำกับลูกชายคนโตบ่อยๆ

“ครับ เหนือรู้ว่าเหนือเดือน เทวาพิทักษ์ เป็นลูกชายของคุณแขไขกับคุณอุดร คุณพ่อคุณแม่ที่คูลที่สุดในโลก”

“แม่รักลูกนะคะ รีบพาน้องเข้ามาไวไว บอกล่วงหน้าด้วย จะได้เตรียมของโปรดไว้ให้”

“เหนือตั้งใจจะเข้าไปวันนี้แหละครับ รอน้องตื่นก่อน เพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับก็ตีสองตีสาม”

“เหนือเดือน ทำไมน้องนอนดึก”

“แปลกที่มั้งครับ พลิกไปพลิกมาทั้งคืน”

“แล้วไป...แม่ก็นึกว่า...”

“คุณแม่! ...น้องพึ่งสิบห้า เดี๋ยวเหนือติดคุก” ลูกชายรีบเถียง

“เหนือ~” แม่ลากเสียง “แม่จะบอกว่านึกว่านั่งเล่นเกมกัน ลูกชายแม่คิดอะไรเนี่ย โอเลี้ยงมั้ยลูก ข้าวผัดแม่ก็จะบอกให้เค้าใส่เนื้อปูก้อนไปเยอะๆ นะ”

เหนือทำหน้างอนใส่โทรศัพท์โดยที่คุณแม่ไม่เห็นหรอก เสียงหัวเราะคิกคักปลายสายทำให้รู้ว่าคุณแขไขกำลังอารมณ์ดีแค่ไหนที่ได้แหย่ลูกชายเล่นแต่เช้า หลังจากบอกรักกันเสร็จก็วางสายไป เหนือกลับเข้ามาในห้องนอนกว้างที่มีแตียงหลังใหญ่วางอยู่ตรงกลาง เด็กผู้ชายในชุดนอนเสื้อยืดย้วยลุกขึ้นมานั่งหัวฟู ในมือกอดแขนหมีตัวโตเรียบร้อยแล้ว

“พี่เหนือทำหนูตื่นหรือคะ” เหนือนี่ลนลานรีบวิ่งเข้าไปหาน้อง แก้มแดงส่ายหน้า เขาเห็นว่าพี่เหนือคุยโทรศัพท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แต่ไม่ได้ยินหรอกว่าคุยอะไร

“คุณแม่พี่โทรมา บอกให้พาแก้มแดงเข้าไปที่บ้าน หนูอาบน้ำนะ แล้วจะได้ทันไปกินข้าวเที่ยงที่นู่นกัน”

แก้มแดงฟังแล้วอดประหม่าไม่ได้ เผลอจับแขนพี่เหนือแน่น ร่างสูงลูบหัวน้องปลอบ “คุณแม่กับคุณพ่อพี่ใจดีที่สุดในโลกค่ะ ไม่ต้องกลัว”

“แก้มแดงมารบกวน...” น้องพึมพำ คือกังวลไปหมดว่าจะทำให้พี่เหนือลำบาก แล้วพ่อกับแม่พี่เหนือจะอยากได้ลูกเพิ่มมั้ย แถมลูกอย่างเขายังเป็นเด็กที่ไม่มีอะไรติดตัวมาเลย เหมือนมาสร้างแต่ความลำบากให้ เหนือเห็นหน้าน้องที่ดูวิตกวุ่นวายใจก็ตบตักตัวเองเป็นสัญญาณให้น้องปีนข้ามหมีตัวใหญ่มาหาเขา แก้มแดงว่าง่ายเชื่อฟังพี่เหนือ พอคนน้องหย่อนก้นลงนั่งบนหน้าขา เหนือก็รวบเอวบางไว้กอด วางคางลงกับไหล่เล็ก

“พี่เหนือมีความลับมาบอก”

แก้มแดงหยุดฟัง ความสงบของพี่เหนือทำให้หัวใจแก้มแดงเต้นเบาลงเช่นกัน

“พี่เหนือเป็นเด็กกำพร้า ถูกเอามาทิ้งไว้หน้าบ้านคุณพ่อคุณแม่”

คนน้องหัวใจกระตุก ไม่เคยคิดว่าคนที่เพียบพร้อมทุกอย่างจะมีความหลังแบบนี้ แก้มแดงดิ้นหลุดจากการกอดเอวของพี่เหนือ แต่คราวนี้หันกลับไปกอดพี่เหนือแทน

แก้มแดงเงยหน้ามองเหนือหวังว่าอ้อมกอดตัวเองจะทำให้พี่ชายรู้สึกดีขึ้นบ้าง คนตัวสูงยิ้ม เกี่ยวผมที่ปรกแก้มไปเกี่ยวหูให้น้อง

“เราเหมือนกันเลยเห็นมั้ย แต่พี่แย่กว่าแก้มแดงอีก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อกับแม่จริงๆ แล้วเป็นใคร” เหนือพูดเรียบๆ แต่แก้มแดงสัมผัสได้ถึงความว้าเหว่ลึกๆ ที่เหนือกดไว้

“พี่เหนือมีแก้มแดงนะจ๊ะ” น้องรีบปลอบ แล้วกอดตัวซุกกับพี่ชายแน่นขึ้น

เหนือลูบผมน้องแทนคำขอบคุณ ความผิดหวังที่โดนทิ้งขว้างมันแสดงออกมาแค่ชั่วเสี้ยววิเท่านั้นแหละ เหนือเลิกตั้งคำถามไปนานแล้วว่าครอบครัวที่แท้จริงของเขาอยู่ที่ไหน เพราะตั้งแต่จำความได้ครอบครัวเทวาพิทักษ์ก็ดีกับเขาเสมอมา แม้กระทั่งหลังจากเหนืออายุสองขวบคุณแม่จะตั้งท้องแล้วมีลูกชายของตัวเองอีกคน ความรักความเมตตาที่ให้กับเหนือก็ไม่ได้ลดลงเลย

การเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง แล้วได้โอกาสดีๆ ในชีวิตมากมายอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้้เหนือเอ็นดูแก้มแดงเป็นพิเศษ เขาอยากให้น้องได้รับการดูแลที่ดีบ้างเหมือนที่เขาได้รับมาทั้งชีวิต

“พี่เหนือมีความสุขดีครับ พี่เหนือแค่บอกความลับให้แก้มแดงเพราะอยากให้รู้ไว้ว่า บ้านพี่เหนือยินดีต้อนรับแก้มแดงนะ”

แก้มแดงพยักหน้า น้องเข้าใจแล้วว่า...เหนือไม่ได้โอ๋ตัวเองไปเรื่อยตามนิสัยรวยมีเงินเหลือกินเหลือใช้ แต่เหนืออยากมอบโอกาสดีๆ แบบที่ตัวเองเคยได้รับให้กับแก้มแดง คิดได้แบบนั้นแล้วพี่เหนือที่หน้าหล่ออยู่แล้วยิ่งหล่อขึ้นไปอีกเพราะจิตใจโอบอ้อมอารีย์เหลือเกิน

เหนือตบไหล่แก้มแดงเบาๆ เป็นเชิงว่าให้ไปอาบน้ำ แต่น้องกลับพูดตาซื่อใส่ “หนูต้องช่วยพี่เหนือประหยัดน้ำ อาบน้ำพร้อมกันดีมั้ยจ๊ะ”

เหนือจะเป็นลม เขามองหน้าแก้มแดงเพื่อค้นหาความหมายในคำพูดนั้น

“หนูอยากตอบแทนพี่เหนือบ้าง ช่วยกันประหยัดคนละนิด พี่เหนือจะได้ไม่สิ้นเปลืองไงจ๊ะ”

โถ...เด็กดีของพี่เหนือ อยากจะดึงน้องมาหอมหัวอีกสักรอบ เหนือให้รางวัลการเป็นเด็กรู้จักประหยัดของแก้มแดงด้วยการพยักหน้า

สองพี่น้องจูงมือกันเดินเข้าห้องน้ำที่ใหญ่โตไม่แพ้ห้องนอน มันมีอ่างหินอ่อนสีดำทรงกลมวางเด่นอยู่ตรงกลาง ที่พร้อมเปิดม่านออกไปให้เห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาจากมุมสูง แต่เช้าๆ แบบนี้เหนือคงไม่ชวนน้องอ้อยอิ่งอยู่ในฟองบับเบิ้ล เขาเพียงอุ้มแก้มแดงขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์สีขาว บีบยาสีฟันลงบนแปรงแล้วยื่นให้ ส่วนตัวเองก็ยืนทิ้งสะโพกจัดการกับปากตัวเองอยู่ใกล้ๆ เหนือบ้วนปากเสร็จ ยกมือลูบหน้า ไรหนวดขึ้นมาเบาๆ ชวนกร้าวใจ แต่เหนือไม่อยากให้แก้มคุณแม่เป็นรอยเลยรู้ตัวว่าควรเตรียมหน้าตัวเองให้เกลี้ยงเกลาพร้อมให้คุณแม่ฟัดแก้มได้อย่างราบรื่นเหมือนยามที่เจอหน้ากันทุกครั้ง

แก้มแดงมองตามพี่เหนือหยิบครีมโกนหนวดขึ้นมา พร้อมใบมีดโกนแบบมอเตอร์

“พี่เหนือให้แก้มแดงโกนให้มั้ยจ๊ะ” เด็กน้อยคิดเอาเองว่าตัวเองน่าจะเห็นชัดกว่าคนที่ต้องมองผ่านกระจก และเขาเองก็อยากดูแลพี่เหนือกลับคืนบ้าง

“ดีเลย พี่ทำเองแล้วชอบได้แผล” เหนือตอบอย่างกระตือรือล้น สอนน้องใช้อุปกรณ์เสร็จ ก็แทรกตัวเข้าไประหว่างขาสองข้างของเด็กน้อยที่ยังนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ล้างหน้า ความสูงในโพสิชั่นนี้จึงพอดีกัน

แก้มแดงตั้งใจมาก เหนือก็มองแล้วเผลอยิ้ม

“พี่เหนืออยู่นิ่งๆ สิ” เด็กน้อยดุ เพราะพอพี่แก้มยกเขาก็กลัวว่าคมมีดจะไปบาด

“ก็หน้าหนูเวลาตั้งอกตั้งใจแล้วมันน่ารัก”

แก้มแดงบึนปากเหมือนทุกครั้งที่ไม่พอใจ เหนือไม่ได้มองว่ามันน่ากลัว แต่กลับยิ่งทำให้อยากฟัดไปอีก เขาพยายามเกร็งหน้าไม่ให้มุมปากกระตุกอีก ปล่อยให้น้องใช้เวลากับหน้าตัวเองให้เต็มที่ สุดท้ายก็ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเอาครีมกลิ่นเมนทอลต์ออกไปจนหมด

“เกลี้ยงแล้ว” แก้มแดงประคองคางพี่เหนือพลิกหน้าซ้ายขวาดู

“แน่ใจได้ยังไง” เหนือเย้าน้อง

“ก็แก้มแดงไม่เห็นหนวดพี่เหนือแล้ว” น้องบอก

“เวลาเจอหน้ากัน แม่พี่จะชอบหอมแก้ม พี่กลัวถ้าโกนไม่เกลี้ยงจริงหนวดจะบาดคุณแม่”

คราวนี้แก้มแดงตาโต ไม่อยากให้ว่าที่คุณแม่ตัวเองบาดเจ็บ เลยรีบหาวิธีเช็คผลงานตัวเองใหม่

“พี่เหนือขยับหน้าลงมาหน่อย” น้องบอก เหนือทำตามแล้วก็ต้องตาโตเมื่อวิธีการตรวจสอบความเนียนคือการที่น้องเอาแก้มตัวเองมาถู

ฮรือ...พี่เหนือใจเต้นแรง

น้องเบียดแก้มไปมากับแก้มเหนือทั้งสองข้างด้วยความใสซื่อ เหนือปล่อยให้น้องทำ และพยายามซึมซับทุกความนิ่มอุ่นที่ประทับลงมา แก้มแดงฟัดแก้มไปมาจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรทำให้หน้าคุณแม่ระคายเคืองแน่ๆ ก็ผละหน้าออก

“คราวนี้เกลี้ยงแล้วแน่นอนครับ” แก้มแดงยิ้มตาปิดบอกพี่เหนือ คนพี่กัดปากตัวเอง เขาอยากฝังจมูกลงไปบนแก้มนุ่มนิ่มนั่นจัง

“พี่เหนือขอหอมแก้มได้มั้ยคะ” เขาขออนุญาตน้อง คือ...ใจคิดว่าเป็นพี่ชายหอมแก้มน้องชายคงไม่แปลกอะไร

แก้มแดงช้อนตามองเหนือแล้วพยักหน้าเบาๆ คือ...มันก็ไม่มีอะไรหรอก เหมือนเขาฟัดแก้มพี่เหนือเมืี่อกี้ไง

ริมฝีปากได้รูปกดลงกับเนื้อนุ่มทันที เสียงจุ๊บเบาๆ แต่ดังลั่นห้องน้ำ ทำให้สีหวานๆ ขึ้นจับก้อนเนื้อที่ตุ่ยเป็นซาลาเปา

“อยากกัดแก้มหนู” เหนือฟัดจมูกลงๆ ไปแล้วพึมพำ

“พี่เหนือหิวหรอ”

“งือ...มันส์เขี้ยว อยากงับแก้มเด็ก”

“งะ...งับได้ แก้มแดงไม่ถือจ้ะ”

“เดี๋ยวหนูเจ็บ” เหนือจุ๊บเบาๆ แทนแล้วผละหน้าออกมา เดี๋ยวเขาไปกินมะเขือเทศเอาแทนก็ได้ ไม่อยากทิ้งรอยฟันไว้ให้หน้าน้องเป็นสิว

“งั้นเราไปอาบน้ำกันมั้ยจ๊ะพี่เหนือ” แก้มแดงถามเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบนาน เหนือพยักหน้ารับน้องลงจากเคาน์เตอร์ แล้วจูงเข้าไปในห้อง Shower กระจกใส แก้มแดงทำท่าดึงเสื้อยืดย้วยออกจากหัว เหนือกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่จนลูกกระเดือกเคลื่อนรุนแรง แล้วน้องก็ก้มลงถอดกางยางยืดลงตาม เหนือรับเสื้อผ้าในมือน้องไปแขวนให้ในส่วนแห้ง แต่เรียนตามตรงว่าตอนนี้ตาพร่ามาก...อยากไลน์ถามสมาชิกหมาป่าเหลือเกิน ว่ากูเป็นต้ออะไรหรือเปล่า

“พี่เหนือไม่ถอดหรือจ๊ะ” เด็กชายถาม

น้องเหมือนท้าทายความเป็นชายของเหนือ ร่างสูงเลยกระชากเสื้อยืดและกางเกงวอร์มออกด้วยความรวดเร็ว

แก้มแดงกระพริบตาปริบ ก็แมนๆ เหมือนกัน ไม่เห็นจะมีอะไรต่างเลย หรา...แก้มแดง

ดวงตากลมโตมองสรีระชายหนุ่มที่โตเต็มวัย มัดกล้ามสมบูรณ์ ไหล่กว้าง อกแน่น เอวสอบ แล้วแน่นอนว่าใต้เอวนั้นทำเอาน้องหน้าแดงก่ำสมชื่อ เหนือเองก็มองตัวที่ขาวพุดดิ้งนมสด เด้งดึ๋งดั๋ง น้องยังโตไม่เต็มที่ ตัวเลยดูตัวเล็กๆ นุ่มนิ่ม ไม่แน่นกล้าม หรือสูงยาวเก้งก้างให้ขัดตา

พอตาประสานตา แก้มแดงก็ปิดปี๋ แถมยกสองมือขึ้นแปะไว้บนหน้าด้วย

“เขินหรอคะ” เหนือก้าวไปชิดตัวน้อง ทำตัวคูลทั้งที่หัวใจเต้นตูมตามชิบหาย เบาหน่อยได้มั้ยละเดี๋ยวน้องได้ยิน ดีที่แก้มแดงมัวแต่หันหน้าหลบวุ่นวาย ความคูลของเหนือเลยยังไม่ถูกกลบด้วยเสียงหัวใจ

“ไม่ได้เขิน~” น้องบอกเสียงเบา พี่เหนือนิสัยไม่ดี แค่มีช้างงวงใหญ่กว่าก็แกล้งอยู่ได้ เหนือเหลือบมองสรีระตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ ไม่เสียแรงที่ไปปั้นกล้ามตามรอยท่านมหาและไอ้มิวนิค เขาเดินรุกน้องเข้าไปอีกเพราะสังเกตเอาว่านอกจากแก้มแล้วตัวขาวๆ ก็กำลังเปลี่ยนเป็นสีชมพู

“ถ้าไม่ได้เขินก็หันมาหาพี่เหนือค่ะ จะถูสบู่ให้”

แก้มแดงบึนปาก เกิดมาทั้งชีวิตเขายังไม่เคยเห็นใครแก้ผ้าใกล้ๆ ขนาดนี้ แต่แก้มแดงก็ไม่รู้อีกว่านี่เป็นวิถีปกติของพี่ชายที่ใช้ดูแลน้องชายหรือเปล่า เพราะตัวเองก็ไม่เคยมีพี่น้อง

“พี่เหนือ...ปกติพี่ชายน้องชายเขาอาบน้ำกันแบบนี้หรอจ๋๊ะ” น้องถามทั้งที่ยังคงปิดหน้าปิดตา มุดเข้ามุมห้องน้ำอยู่

เหนือพยักหน้าทั้งที่น้องไม่เห็นหรอก ‘เหมือนฟ้า’ น้องชายที่ห่างกัน 2 ขวบเขาก็ช่วยคุณแม่จับอาบน้ำมาตั้งแต่เด็ก แต่พอขึ้นม.ต้นฟ้าก็เลือกไปเรียนที่อเมริกา เพราะติดใจตั้งแต่ได้ไปซัมเมอร์ตอนประถม กลายเป็นว่าก็ไม่ได้จับน้องอาบน้ำอีก คนถูกถามคำนวนอายุของน้องชายสองคนในใจ ปีนี้เหมือนฟ้าครบ 18 ปีแล้ว ยังนับเป็นพี่ของแก้มแดงอยู่ดี

“ตอนเด็กๆ พี่ก็อาบน้ำกับพี่ฟ้าค่ะ” เหนือบอกน้อง แก้มแดงย่นจมูก งั้นแปลว่าเหตุการณ์นี้ก็ปกติ แก้มแดงเลยให้เหตุผลตัวเองว่าที่ใจหวิวๆ เพราะอิจฉาสรีระพี่เหนือต่างหากไม่ได้เขินอาบอะไร เขาอยากโตไปเป็นแบบพี่เหนือบ้าง โดยเฉพาะตรงนั้นที่มันตั้งตรงแล้วสูงมาเกือบถึงสะดือแหนะ คิดได้แบบนั้นก็ค่อยๆ แยกนิ้วมือออก มองรอดผ่านออกมาเหมือนเด็กๆ เวลาดูหนังผี

เหนือยิ้มขำ ช่วยแกะมือออกให้ แล้วก็จับน้องน้อยมายืนใต้ฝักบัว

เหนือเปิด Rain Shower ให้น้ำอุ่นโปรยปรายลงมา เมื่อเห็นว่าผิวเด็กชุ่มน้ำดีแล้ว ก็จัดการกดสบู่เหลวมาทาให้ทั่วตัว

“หนูถูเองก็ได้” แก้มแดงบ่นอุบอิบเมื่อมือใหญ่ลามลงไปจะถึงช่วงกลางลำตัว แก้มแดงก็เรียนเพศศึกษามาแล้วบ้างเหมือนกันนะ จะมาปล่อยให้คนอื่นลูบๆ คลำๆ เกิดอะไรมันปริ๊ดออกมาจะน่าอายเอาเปล่าๆ เหนือหัวเราะแก้เก้อ...เออ บางทีบางส่วนเขาก็ไม่ควรจับอะเนาะ พี่ชายหันหลังให้น้องน้อยจัดการถูส่วนลับให้สะอาด พอแก้มแดงจัดการเสร็จก็เปิดน้ำล้างฟองให้ น้องสะอาดตัวหอมฟุ้งแล้วก็ปิดน้ำ จัดการพันห่อด้วยผ้าเช็ดตัวเนื้อดี แล้วค่อยโรยแป้งให้หอมกรุ่น ในขณะที่ตัวเองพันผ้าไว้ลวกๆ ตรงช่วงเอวแล้วเดินตามน้องไปแต่งตัว

เหนือมองราวแขวนชุดของตัวเองแล้ว เลือกเสื้อเชิ้ตสีอ่อนดูสุภาพ แต่ไม่โตเกินไปให้น้องใส่ไปก่อน (เสื้อผ้าของแก้มแดงยังไม่ได้ซัก เดี๋ยวใส่แล้วจะคัน) แน่นอนว่าไหล่ตก และแขนยาวเกินไปมาก เพราะมันผิดไซส์ เหนือเลยต้องตามมาพับแขนเสื้อให้น้องอีก โชคดีที่แก้มแดงติดกางเกงผ้ายาวพอดีเข่ามาตัวหนึ่ง มันยังไม่เก่ามากเลยใส่ได้เข้าชุดแบบพอดี แล้วเดี๋ยวไปใส่รองเท้าผ้าใบหน่อย ก็ดูโอเคแล้ว

เมื่อชุดเสร็จก็เหลือหน้ากับผม เหนือยื่นกระปุกครีมบำรุงหน้าที่คุณแม่ซื้อมาวางไว้ให้ให้แก้มแดงทา น้องไม่เคยผ่านอะไรแบบนี้มาก่อน นั่งงงอีก เหนือเลยใช้ช้อนตักครีมมาใส่นิ้ว จัดการวอร์มให้ได้ที่แล้วก็ทาลงเบาๆ ไปทั่วเนื้อนวลๆ ไม่นานครีมคุณภาพดีหอมอ่อนๆ ก็ซึมเข้าสู่ผิว ขั้นตอนต่อไปก็ทาครีมกันแดด แล้วโปะแป้งเด็กบางๆ ลงไปให้ไม่เหนอะหนะ แก้มแดงแอบคิดในใจว่าพี่เหนือก็เป็นคนดูแลตัวเองดีเหมือนกันนะ แม้ผิวนอกร่มผ้าจะดูคล้ำแดดไปบ้าง แต่ถ้ามองใกล้ๆ จะเห็นว่ามันเนียนเรียบสุขภาพดีไม่ได้แห้งกร้านเลย ส่วนในร่มผ้าก็สีอ่อนลงหน่อยแต่ไม่ได้ขาวซีด

ชุดเสร็จ หน้าพร้อม เหนือก็มาจัดการเป่าผมให้น้อง เขาเป่าด้วยลมเย็นจนแห้ง หวีให้เบาๆ แก้มแดงตัดผมรองทรงธรรมดาแต่มันเข้ากับรูปหน้า ทำให้น้องดูน่ารักใสใส เหนือเลยไม่ได้แตะเจลเซตผมลงไป ให้มันเป็นธรรมชาติแบบนี้แหละนุ่มมือดีเวลาลูบ

พิถีพิถันกับน้องเสร็จ ตัวเองก็แต่งตัวไว 15 นาทีเสร็จเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตลายฮาวายง่ายๆ กับกางเกงผ้าลินินเข้ากับช่วงซัมเม่อร์ ผมเปาแห้ง แล้วปาดเจลเบาๆ เปิดหน้าผาก บวกกับคิ้วขมวดหน่อยๆ เวลาส่องกระจก พี่เหนือของแก้มแดงหล่อชะมัด

“แหนะ พี่คิดค่ามองนะคะ” เหนือหันมาแซวเด็กน้อยที่นั่งมองตาแป๋ว แก้มแดงหลบเขินไปหาพวกคือเจ้ากาแฟที่นอนอ้วนอยู่บนเตียง กอดมันแล้วมุดหน้าหนีพี่เหนือ

คนตัวสูงอมยิ้มตามความน่ารักนั้น แล้วก็เดินไปทำหน้าเหี้ยมใส่ตุ๊กตาก่อนจะดึงแขนน้องเบาๆ “ไปได้แล้วค่ะ คุณแม่รอแล้ว”

พอยกผู้ใหญ่มาอ้าง แก้มแดงก็ไม่เล่นตัวอีก ยอมลุกตามแต่โดยดี ใช้เวลาอีกเกือบชั่วโมงสองพี่น้องก็มาถึงบ้านหลังใหญ่ย่านเลียบด่วนรามอินทรา

แก้มแดงตาค้างตั้งแต่เลี้ยวเข้าซอย เพราะพี่เหนือบอกว่าคือทั้งซอยที่เห็นรั้วสีขาวๆ สวยๆ คืออาณาเขตบ้านพี่เหนือเอง อยากเป็นลมในความยิ่งใหญ่ของตระกูลนี้

เหนือขับรถเข้ามาจอดตรงบันไดหน้าบ้านใกล้ลานน้ำพุ คุณแม่นั่งจิบชาอยู่ตรงระเบียงที่ยกสูงขึ้นไปหน่อย เธอจิบน้ำอุ่นปิดท้ายแล้วเดินลงมารับลูกชายคนโตที่พาน้องคนเล็กมาทันที

“แก้มแดงใช่มั้ยลูก” แขไขนึกรักเด็กผู้ชายตัวเล็กตั้งแต่แรกเห็น ตาเหนือโตไว เหมือนก้าวกระโดดจากเด็กชายตัวเล็ก แล้วก็เป็นหนุ่มเลย ไม่ทันได้มีช่วงก่อนยืดตัวให้ได้เอ็นดูนัก เจ้าฟ้าก็หายไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่เล็กกว่านี้ไม่ทันอยู่ให้แม่เล่นด้วยให้ชื่นใจ แก้มแดงจึงเหมือนลูกชายในวัยกำลังโต ที่คุณแม่ยังเข้าไปยุ่งกับโลกส่วนตัวด้วยได้

เด็กน้อยยกมือไหว้อย่างนอบน้อม กริยามารยาทของแก้มแดงดีเพราะได้รับการฝึกฝนที่ดีจากโรงเรียนประจำอำเภอ แถมยังเติบโตมากับสังคมที่มีคนเฒ่าคนแก่เยอะ แก้มแดงจึงได้นิสัยความเรียบร้อย และเข้าหาผู้ใหญ่เก่งมาด้วย

“คุณแม่แขไขนะคะ เรียกแม่ว่าแม่นะแก้มแดง”

ผู้ใหญ่ของบ้านรักลูกคนเล็กได้ทันทีโดยไม่ต้องมีข้อแม้ ความน่ารักของแก้มแดงที่แผ่ออกมาตั้งแต่แรกเห็น รวมกับการที่เหนือเดือนลูกชายที่เธอไว้ใจเป็นคนรับน้องเข้ามา แขไขจึงเทใจไปแล้วว่าน้องน้อยของครอบครัวจะน่ารักและเป็นลูกที่ดีของเธอ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:41:39

“ขอบคุณนะครับที่เอ็นดูแก้มแดง” อ้อมกอดอุ่นๆ นั้นทำให้เด็กน้อยน้ำตาซึม อาจจะเป็นเพราะออร่าความเป็นแม่ที่แขไขแผ่ออกมาก็ได้

“ไม่ร้องสิคะ คุณแม่จะน้ำตาแตกไปด้วย” หญิงวัยกลางคนใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มให้ลูกชายคนใหม่ ก่อนจะจุ๊บหน้าผากด้วยความเอ็นดู “เป็นลูกคุณแม่ไม่ขี้แยนะคะ” เธอสำทับ เท่านั้นแก้มแดงก็ยิ้มทั้งน้ำตา แล้วกอดคุณแม่แน่นอีกรอบ หัวใจดวงน้อยพองฟู เพราะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ตัวเองโหยหามาแสนนาน เหนือมองภาพนั้นก็น้ำตารื่นๆ เหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าความเรียบง่ายเท่านี้เองจะสัมผัสได้ถึงความรักที่คนเป็นแม่ถ่ายทอดให้ลูกได้อย่างท่วมท้น

“เสียดายคุณพ่อไปประชุมที่สิงคโปร์ ไม่งั้นจะได้ฉลองกัน” แขไขหันไปบอกเหนือ เขารับทราบจากไลน์กลุ่มครอบครัวแล้ว เมื่อเช้าพ่อพึ่งถ่ายรูปอาหารที่โรงแรมส่งมาอวดอยู่เลย

“เหนือพาน้องไปไหว้คุณปู่กับคุณย่าก่อนดีกว่า เดี๋ยวแม่ไปเร่งในครัวหน่อย น่าจะหิวกันแล้วมั้ง”

“อ่า...ครับ ผมรีบมายังไม่ได้ให้น้องกินข้าวเช้าเลย”

“เป็นพี่ประสาอะไร เดี๋ยวน้องปวดท้องแล้วแม่จะฟาดให้หลังลาย ไปหยิบขนมตรงนั้นมาให้น้องกินพลางๆ ระหว่างเดินไปบ้านคุณปู่ไป” แขไขหมายถึงเบเกอรี่หลากหลายชนิดที่แม่บ้านจัดมาให้เธอกินคู่น้ำชา

เหนือทำตาม เขาหยิบจานใบเล็กที่เป็นแซนวิชทูน่าคำเล็กๆ มายื่นให้น้อง

“พี่เหนือก็กินด้วยสิจ๊ะ พี่เหนือก็หิว” แก้มแดงบอก แขไขที่ถึงกับต้องรวบมือประสานกันที่หน้าอก แล้วหันไปทำหน้าชวนเม้าท์กับพี่เลี้ยงรุ่นป้า ที่ช่วยกันเลี้ยงเหนือเดือนกับเจ้าฟ้ามาแต่เด็ก บอกเลย...ว่าผู้ใหญ่หนะดูออก





เหนือพาน้องเดินออกประตูทางทิศเหนือของบ้าน ที่สร้างเป็นเรือนจีนโมเดิร์น มันเป็นบ้านที่สร้างแยกออกมาให้คุณปู่กับคุณย่า เลยเลียนแบบที่อยู่เดิมของทั้งสองท่าน มีพื้นที่จัดสวนบอนไซขนาดใหญ่เป็นตัวกั้นระหว่างสองหลังชัดเจน ลานกว้างนี้นอกจากจะมีต้นไม้แล้ว ยังเป็นที่เลี้ยงนก บ่อปลา และไว้ให้เพื่อนๆ รุ่นเดียวกันมานั่งเล่นหมากล้อมในเก๋งจีนด้วย เดินยังไม่ทันถึงก็ได้ยินเสียงบทสวดเจ้าแม่กวนอิมดังนำมาก่อนแล้ว แก้มแดงมือเย็นทันที

“คุณปู่กับคุณย่าใจดีกว่าแม่อีก” เหนือกระซิบน้อง แล้วเดินนำตัดสวนสวยเข้าไป

“ปู่ครับ ย่าครับ เหนือมาหา”

สองคนแก่ที่ยังดูกระฉับกระเฉงเดินออกมาต้อนรับ ย่ายังใส่ชุดเล่นโยคะค้างอยู่เลย ส่วนปู่นั้นมีกรงนกหงส์หยกอยู่ในมือด้วย

แก้มแดงมองตาปริบ เพราะห่างไกลภาพที่จินตนาการไปมากนึกว่าจะเป็นสองคนแก่ถือไม้เท้าเสียอีก เด็กน้อยรีบกระพุ่มมือไหว้อย่างนอบน้อม น่ารัก

“น้องแก้มแดงครับ ที่เหนือบอกว่าจะรับมาเป็นน้องบุญธรรม” หลานชายคนโตรีบแนะนำกับคุณปู่ คุณย่า

สองสามีภรรยามองหน้ากัน แล้วก็มองเด็กน้อยที่ยังก้มหน้าไหว้เสียต่ำ แล้วก็มองเหนืออีกที แม่บ้านเดินเข้ามาบอกว่าจัดขนมให้ที่เก๋งจีนในสวนแล้ว ย่าเลยบอกให้เหนือพาน้องเดินตามไป

พอผู้ใหญ่นั่งเรียบร้อย เหนือก็ให้น้องนั่งลงฝั่งตรงข้าม แต่พอตัวเองจะนั่งบ้างปู่กับยกมือไล่ “กลับไปช่วยแม่ลื้อเตรียมกับข้าวไปอาเหนือ” ปู่เหนือเป็นชาวจีนโล้สำเภามาแต่เพราะรักและเคารพในแผ่นดินไทยที่ให้โอกาสตั้งตัว ก็เลยสอนลูกหลานให้เรียกตัวเองด้วยคำไทยคือ พ่อแม่ กับปู่ย่า แต่บางจังหวะก็ยังติดสรรพนามแบบเดิมอยู่บ้าง

เหนือไม่คิดว่าปู่จะทำแบบนี้ถึงกับอึ้ง ยังลังเลไม่กล้าลุกไป

“อั้วไม่แกล้งเจ้าตัวเล็กหรอก แค่อยากพูดคุยเป็นการส่วนตัว”

“ปู่~” เหนืออ้อน ลงไปคุกเข่าบีบนวดหัวขาให้อย่างเอาใจ “อยู่ฟังด้วยไม่ได้หรอ เหนือเป็นห่วงน้อง”

เจ้าสัวฮุ่ยปัดมือหลานทำท่ารำคาญ “อั้วเป็นปู่ลื้อนะโว้ย อั้วย่อมรู้ใจลื้อดีที่สุด แต่อั้วขอ Make a deal กับหลานคนใหม่อั้วหน่อย” เมื่อปู่ให้ความมั่นใจแบบนั้นแล้ว เหนือก็ไม่กล้าเถียงกับผู้ใหญ่อีก เพียงหันไปจับมือให้กำลังใจน้องคนใหม่ของบ้าน ก่อนจะค่อยๆ เดินถอยหลังห่างออกไปทีละนิด ให้ปู่นึกอยากถีบเล่น

หนึ่งมังกร หนึ่งหงส์มองลูกมนุษย์ตัวน้อยๆ ที่นั่งกุมมือตัวเองแน่นแล้วก็เอ็นดู อดีตประธานเครือเทวาพิทักษ์ไล่มองดูลักษณะโหงวเฮ้งอีกฝ่ายแล้วก็ยิ้มพึงพอใจ ส่วนคุณย่าจวี๋ก็นั่งเงียบๆ ปล่อยให้สามีได้ใช้สมาธิ จะมีแก้มแดงคนเดียวเท่านั้นแหละที่เหงื่อชุ่มหลัง ทั้งที่ตรงศาลาก็ลมโกรกเย็นดี

“ชื่ออะไรนะเรา” คุณนายจวี๋ถาม เสียงเธอเรียบนิ่งแต่ทรงพลังสมกับการเป็นหงส์ที่คอยเคียงคู่มังกร

“แก้มแดงครับ”

“ชื่อจริง นามสกุลล่ะ” เจ้าสัวฮุ่ยถามบ้าง

“แดงครับ แดง บุญช่วย”

ชายชราถึงกับส่ายหน้า “ชื่อไม่ได้เข้ากับนามสกุลอั้วเล้ย”

แก้มแดงฟังแล้วหน้าชา อย่างน้อยชื่อนี้ก็พ่อตั้งให้ จะมาว่ากันแก้มแดงไม่พอใจเท่าไหร่ แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก เขาจึงได้แต่เม้มปากข่มความโกรธไว้

เจ้าสัวฮุ่ยมองปฏิกริยาบนดวงตากลมที่พองลมเต็มแก้มนั้นแล้วก็อมยิ้ม เจ้าเด็กน้อยเก็บเท่าไหร่ก็ไม่มิดหรอก คนผ่านโลกมามากมองปราดเดียวก็อ่านออกไปถึงไหนต่อไหน ฮุ่ยยังแอบให้คะแนนในใจว่ากริยามารยาทมันดี ไม่ได้โผงผางรู้จักเก็บอาการ แม้จะไม่ค่อยมิดก็เถอะนะ

“ไปบอกเจ้าเหนือนะว่าอั้วยังไม่ให้นามสกุล”

คราวนี้หัวใจแก้มแดงวูบดิ่งลงไปที่ตาตุ่ม เขาเผลอทำกริยาอะไรไม่ดีออกไปหรือเปล่า กลัวว่าพี่เหนือรู้เข้าจะเสียใจ เพราะพี่เหนืออุตส่าห์ให้ความเมตตาแก้มแดงไว้ตั้งมากมายขนาดนั้น

จวี๋เห็นเด็กน้อยหน้าซีด ก็ตีขาสามีตัวเองที่พูดจากำกวม เธอลุกขึ้นไปนั่งข้างว่าที่หลานคนเล็ก แล้วยกมือโอบเบาๆ “อย่าพึ่งตกใจฟังปู่เขาพูดให้จบก่อน”

“ครับ” แก้มแดงสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนในน้ำเสียงคุณย่าเลยคลายความตระหนกลงบ้าง

“บนโลกนี้สถานะอะไรที่จะอยู่กันไปจนแก่จนเฒ่าไม่แยกจากกัน” ฮุ่ยถามเป็นปริศนาขึ้นมาอีก แก้มแดงเงยหน้ามองผู้ใหญ่ตรงหน้า ที่ใช้สายตาจ้องมองเขามาอยู่ก่อนแล้ว

แก้มแดงไม่แน่ใจเลยหันมองหน้าคุณย่าอีกที จวี๋รู้ว่าเจ้าเด็กน้อยนี่ฉลาดแต่แค่ไม่กล้าตอบเท่านั้น เธอเลยบีบมือให้กำลังใจเหมือนที่เหนือทำเมื่อสักครู่

“สามี ภรรยาครับ” แก้มแดงตอบไปแล้ว ก็ขมวดคิ้ว เพราะในอุดมคติมันเป็นแบบนั้น คุณปู่คุณย่าที่อยู่ข้างเขาก็เป็นแบบนั้น แต่พ่อกับแม่ที่แท้จริงของเขา รวมกับพ่อแม่ที่แท้จริงของพี่เหนือก็ไม่เป็นแบบนั้นสักหน่อย

“ไม่ต้องสามีภรรยาหรอก เรียกว่าคู่ชีวิตก็ได้” ย่าจวี๋ช่วยแก้คำให้ แก้มแดงตอบรับ

“รู้หรือยังว่าเหนือไม่ใช่หลานที่แท้จริงของพวกเรา ไม่ใช้ลูกจริงๆ ของลูกชายอั้ว” เจ้าสัวฮุ่ยถามอีก

“ทราบครับ พี่เหนือบอกแก้มแดงแล้วเมื่อเช้า”

“แล้วรู้สึกอะไรกับเหนือเปลี่ยนไปมั้ย”

แก้มแดงตอบกลับไปอย่างรวดเร็วเพราะความรู้สึกนั่นแจ่มชัดตั้งแต่เมื่อเช้า “แก้มแดงไม่อยากให้พี่เหนืออยู่คนเดียว... ทั้งคุณปู่คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ ไม่มีใครเป็นของพี่เหนือที่แท้จริงสักคน ไม่รู้จะทิ้งกันไปวันไหน แก้มแดงอยากเป็นคนที่จะอยู่เคียงข้างพี่เหนือตลอดไป”

เจ้าสัวฮุ่ยดีดนิ้วเปาะ หยิบขนมโก๋เข้าปากเคี้ยวหยับอย่างอารมณ์ดีที่เจ้าตัวน้อยมันตอบเข้าทางเขา

“เข้าใจที่ปู่พูดหรือยัง”

แก้มแดงรีบเรียงคำถามคำตอบทั้งหมดโดยไวในหัว แล้วก็ร้อนวูบที่แก้ม กับใจเต้นแรงแบบยกกำลังสอง

“คุณปู่...” แก้มแดงร้องงื้อออกมา แล้วเรียกคนสูงวัยได้เต็มปากเต็มคำเลยทีนี่

จวี๋เองก็ตบมือรัว แล้วใช้ส้อมตักขนมหวานมาป้อนเข้าปากหลานตัวน้อยที่เข้าใจอะไรแสนไว ต่างจากหลานคนโตที่ย้ำกับแม่มันอยู่นั้นแหละว่าจะรับน้องๆ

แก้มแดงตามไม่ค่อยทันแล้ว แต่ถั่วกวนที่คุณย่าป้อนอร่อยดี เขาเลยเคี้ยวไปก่อน

“ที่ไม่ให้ใช้นามสกุล ไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรหรอกนะ แต่แค่ไม่อยากให้ลำบากอีกตอนเจ้าเหนือมันคิดได้”

“คุณปู่...แก้มแดงไม่ได้จะยึดพี่เหนือไว้เป็นของตัวเองแบบนั้นสักหน่อย” ปากเล็กมันพูดงุบงิบจนคนแก่ยังนึกเอ็นดู

“แล้วจะเป็นยังไง เป็นน้องชายไปเรื่อยๆ แล้ววันนึงอีไปมีครอบครัว ลื้อจะทำไงห๊ะไอ้ตัวเล็ก เก็บกระเป๋ากลับเชียงใหม่หรือยังไง”

คุณปู่พูดเสียเห็นภาพ แก้มแดงไม่อยากเป็นแบบนั้น แก้มแดงอยากอยู่กับพี่เหนือ แต่แก้มแดงแค่ยังแยกไม่ออกว่าความรู้สึกที่อยากอยู่ด้วยกันตลอดไปนั้นคืออะไรกันแน่

“อั้วก็ไม่ได้บอกให้ลื้อตะพึดตะพือไปจีบเจ้าเหนือ แต่...ก็หยอดมารยาไว้เล็กๆ น้อยๆ พอให้ไปไหนไม่รอด”

แก้มแดงยิ่งแดงสมชื่อ คุณปู่พูดอะไรก็ไม่รู้ ส่วนคุณย่านั้นหัวเราะชอบใจใหญ่ ทำไมผู้ใหญ่บ้านนี้ขี้แกล้งไปหมด

“พี่เหนือเขาหลงหนูจะตายอยู่แล้ว ทำตัวน่ารักเหมือนที่หนูเป็นอยู่ทุกวันนี้แหละค่ะ แค่นี้หลานย่าก็ไปไหนไม่รอดแล้ว” คุณนายจวี๋บอกแล้วป้อนขนมให้อีกคำ

“คุณย่ารู้ได้ยังไงครับ”

คราวนี้คนแก่หัวเราะหนัก “เซนส์ของผู้หญิงค่ะ เมื่อวานย่ากับแม่ของพี่เหนือนั่งดูรูปในทวิตเตอร์ด้วยกัน ไม่ว่าจะมุมไหน ร้านไหนพี่เหนือก็ไม่ปล่อยมือหนูเลย ถามว่าพ่ีชายที่ไหนจะหวงน้องได้ขนาดนี้ ย่าดูออก เชื่อย่าสิว่าไม่ได้เอ็นดูแบบน้องล้วนๆ หรอก ต้องมีอย่างอื่นผสมบ้าง”

ฟังคุณย่าพูดแล้วพอแก้มแดงคิดตาม คิดถึงภาพอาบน้ำด้วยกันตอนเช้าและงวงช้างของพี่เหนือ เท่านั้นก็ต้องซุกหน้าเข้ากับต้นแขนคุณย่า แต่หูที่แดงแปร๊ดมันซ่อนไม่พ้น หงส์กับมังกรหันมามองหน้ากันแล้วตบเข่าฉาด นั้นปะไรต้องได้ไปประกันตัวหลานชายในคุกแล้วมั้ยล่ะ

“อย่าบอกว่า...ชูปีดุวับ อะจึ๊กอะจึ๋ยกันไปแล้วนะ” ฮุ่ยเป็นคนตรงเลยถามทะลุกลางปล้องขึ้นมา แก้มแดงส่ายหน้าทั้งที่ยังซุกแขนคุณย่างุดๆ

จวี๋ตีสามีบอกว่าอย่าแกล้งหลาน

“ใจเย็นๆ ลูกใจเย็นๆ มีอะไรเล่าย่า โดนพี่เหนือเขาเอาเปรียบอะไรรึเปล่า”

แก้มแดงส่ายหน้า “ไม่ครับ แก้มแดงแค่อยากช่วยพี่เหนือประหยัดค่าใช้จ่ายบ้าง เมื่อเช้าเลยชวนอาบน้ำพร้อมกันประหยัดค่าประปา แล้วแบบแก้ผ้าหมดเลย แก้มแดงเขิน~”

“โอ้ย...รวยใหญ่แล้วหลานกู ได้หลานสะใภ้ขี้งก” ฮุ่ยหัวเราะเสียงดัง เล่นเอาแก้มแดงหน้าม้านต้องหันไปฟ้องคุณย่าทางสายตา

“นี่ลื้อก็ไม่ต้องไปชงมาก หลานเราน่ะซื่อจะตาย ไม่รู้จะได้เห็นอีแต่งงานกันทันเราสองคนลงโลงมั้ย”

“คุณย่า ไม่เอาไม่พูดแบบนี้ครับ” แก้มแดงรีบห้าม คราวนี้คุณนายจวี๋เลยยิ้มหวาน

“ถ้าไม่อยากให้ปู่กับย่าผิดหวัง แก้มแดงต้องไม่ปล่อยให้พี่เหนือหลุดมือนะคะ”

“เอ่อ...คุณย่า” เด็กชายอ้าปากค้าง ทำไมมาลงอีหรอบนี้ล่ะ

“แก้มแดงไม่กล้ารับปากเลย แก้มแดง...เป็นแค่เด็กไม่มีอะไรติดตัวต่ำเตี้ยติดดิน แต่พี่เหนือเป็นดวงดาวอยู่บนฟ้า ไม่คู่ควรกันเลย”

“นี่ฉันอยู่ในละครทีวีหรอ” จวี๋หันไปถามเอากับเลขาฯ คนโปรดที่สวมสูทผูกไทด์เรียบร้อย ไม่รู้มายืนอยู่ตอนไหน ชายวัยกลางคนที่ยังดูดีหยิบแฟ้มที่เจ้านายสั่งให้เตรียมไว้มาวางให้ตรงหน้าแก้มแดง เด็กน้อยงง จวี๋พยักเพยิดให้เปิด

รายชื่อคอร์สเรียนที่หน้าแรกยาวเป็นพรืด ตั้งแต่ชื่อโรงเรียนมัธยมปลายเอกชนที่คุณภาพติดอันดับ 1 ใน 3 ของประเทศ คอร์สเรียนทำอาหารไทย จีน สากล วิชามารยาทการเข้าสังคมต่างๆ ที่จะบ่มเพาะให้แก้มแดงโตไปอย่างภูมิใจ และมีคุณสมบัติคู่ควรกับหลานชายคนโตของตระกูลเทวาพิทักษ์

“พี่เหนือชอบผู้ชายหรือครับ” พอไล่วิชาทั้งหมดจบ แก้มแดงคิดว่่าตัวเองทำได้และเข้าใจเจตนาของคุณปู่คุณย่าแล้วแต่สิ่งที่ผู้ใหญ่ทุกคนมั่นใจนักหนามันควรเริ่มต้นจากความชอบของพี่เหนือหรือเปล่า

ทั้งปู่ทั้งย่าพยักหน้าหงึก

แก้มแดงอ้าปากค้างอีกรอบ แล้วทำไมผู้ใหญ่บ้านนี้ยอมรับอะไรง่ายจังอ่ะ

“มันน่าจะเป็นปมที่แม่ตัวจริงเขาทิ้งนั้นแหละ เขาเลยขยาดผู้หญิง” คุณย่าว่า

เด็กน้อยนึกสงสารพี่เหนือขึ้นมาจับใจ

“ไม่ต้องกังวลนะ ทั้งปู่ย่า ทั้งพ่อแม่เข้าใจเหนือเสมอ เขาเป็นเด็กดีของครอบครัวมาตลอด อะไรที่เป็นความสุขของเหนือ พวกเราก็พร้อมจะสนับสนุน” เจ้าสัวฮุ่ยอธิบายต่อ

“เหนือหนะมองออกง่ายแต่ชอบทำอะไรให้มันยาก แล้วย่าจะบอกเรื่องตลกอีกอย่างของเหนือให้ฟัง”

“ครับ?”

“อุตส่าห์ไปเลือกเรียนเกษตรฯ เพราะจะได้ไม่ทับไลน์บริหารกับน้องชายเค้า ไม่อยากให้น้องรู้สึกว่าถูกแย่งสมบัติ”

แก้มแดงพึ่งเข้าใจ มิน่าล่ะลูกนักธุรกิจอสังหายักษ์ใหญ่อย่างพี่เหนือจึงไปขุดดินยกร่องผักเป็นเกษตรกรอยู่ที่เชียงใหม่

“เทวาพิทักษ์กิจการอย่างเยอะ เหมือนฟ้ามันจะทำคนเดียวไหวได้ยังไง” ปู่ถอนหายใจแล้วพูดต่อ “เหนือมันคิดเยอะขนาดนั้น แก้มแดงก็...พยายามเข้าใจเหนือมันหน่อยนะลูกนะ”

“ครับ”

“ปู่กับย่าหนะเป็นห่วงเหนือที่สุดในบ้านนั้นแหละ ถ้าเขาเจอใครที่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตแล้วก็อยากสนับสนุน ส่วนแก้มแดงย่ากับปู่ก็รักตั้งแต่ยังไม่เจอหน้า อยากให้อยู่ในครอบครัวเทวาพิทักษ์ด้วยความสบายใจนะ ย่ากับปู่รักหนูเป็นหลานเหมือนกันเข้าใจมั้ย..”

แก้มแดงโผเข้ากอดคุณย่าอีกครั้ง แล้วคนเป็นปู่ก็มาสวมกอดทับอีกที สามคนกอดกันกลมด้วยความอบอุ่นเต็มตื้นหัวใจ จนเหนือที่เห็นน้องหายไปนานกำลังเดินมาตามโล่งอก เขาไม่ได้ยินบทสนทนาก่อนหน้านั้น เลยไม่รู้สักนิดว่าตกอยู่ในแผนการณ์ของเจ้าสัวฮุ่ยเสียแล้ว

เสียงกร็อบแกร็บที่ลั่นเพราะเหนือเดินเข้ามาใกล้ทำให้ฮุ่ยต้องส่ายหน้า “มันจะห่างกันสักนิดสักหน่อยไม่ได้เลยเชียว”

เหนือไม่สะทกสะท้านที่คุณปู่บ่น เพราะไม่ทราบความหมายโดยนัย เลยเดินเข้ามาหาน้องที่ยังนั่งกอดกับคุณย่าอยู่ แต่ตาคมๆ ก็เห็นแฟ้มแดงเสียก่อน “นี่อะไรครับ”

“คอร์สเรียนของไอ้ตัวเล็ก” ปู่ตอบ เหนือเปิดดู...ถึงกับขนลุก โรงเรียนที่ปู่จะให้แก้มแดงเข้าไปเรียนแพงกว่าที่เขาเล็งไว้กับท่านมหาอีก แถมเข้าไปด้วยทุนเจ้าสัวฮุ่ยอีกต่างหาก แน่นอนว่าโรงเรียนไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว ทั้งนี้ยังมีสารพัดคอร์สที่ระบุให้เรียนให้ครบไม่งั้นไม่แถมนามสกุลให้ เหนือยิ้มขอบคุณปู่ เขาเข้าใจว่ามันเป็นการแสดงความรักอีกแบบ เพราะสิ่งที่ปู่สนับสนุนให้แก้มแดงเรียนก็ดีต่อตัวน้องเองทั้งนั้น

“ขอบคุณนะครับปู่กับย่าที่เอ็นดูน้องชายผม”

สองคนแก่กรอกตา ให้เข้าใจว่าเอ็นดูเป็นน้องชายไปก่อนก็ได้...

“คุณแม่ให้มาตามไปทานข้าวครับ” เจ้าบ้านหลังเล็กแบบจีนพยักหน้า แล้วพากันจับจูงหลานคนเก่าหลานคนใหม่เดินไปตามแนวทางเดินที่เชื่อมสู่บ้านใหญ่ หวังว่าพอมีเจ้าตัวเล็กเข้ามา เรื่องสดชื่นอื่นๆ ก็จะตามมาด้วยนะ



หลังมื้อเที่ยง แก้มแดงอยู่เรียนทำอาหารเมนูที่เหนือชอบกับคุณย่าและคุณแม่จนค่ำมืด กลับถึงคอนโดก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเข้านอนกัน คืนนี้เป็นเวรเจ้านมสดขึ้นมานอนบนเตียงแทน เหนือก็จัดระเบียบให้มันนอนริมนอกสุด ตรงกลางเป็นน้องน้อย ปิดท้ายด้วยเขาที่กอดเอวน้องไว้หลวมๆ

‘พี่เหนือๆ คุณแม่ไม่เห็นฟัดแก้มพี่เหนือเลยจ้ะ’

‘หนูว่าอะไรนะคะ พี่ง่วงแล้วฟังไม่ชัดเลย’

‘แก้มแดงบอกว่า คุณแม่ไม่เห็นฟัดแก้มพี่เหนือเลย ไม่ต้องให้แก้มแดงเช็คด้วยการเอาแก้มถูทดสอบก็ได้นะวันหลัง’

‘พี่ไม่ได้ยิน พี่หลับแล้วค่ะ คร่อก~’





TBC 


#รอน้องสิบแปดบวก  

รออ่านฟีดแบค น๊าาาาา 

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:42:27

Chapter 5





วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ที่เจ้าสัวฮุ่ยจัดการเพิ่มทุนการศึกษาลงไป 10 ทุนแต่หนึ่งในนั้นคือชื่อนายแดง บุญช่วย

เหนือขับรถมาส่งน้องถึงหน้ารั้วโรงเรียน เขารีบลงมารับแก้มแดงลงจากรถ จากนั้นก็จุ๊บหน้าผากน้องเป็นกำลังใจให้กับการเรียนวันแรก โชคร้ายที่โรงเรียนไม่อนุญาตให้ผู้ปกครองผ่านประตูรั้วเข้าไปได้ เหนือเลยไม่ได้เข้าไปประกาศศักดาหน้าเสาธงว่าแก้มแดงเป็นน้องชายเขา ห้ามใครเข้ามายุ่มยาม

แก้มแดงสะพายเป้แบรนด์เนมที่กำลังนิยมช่วงนี้โดยไม่รู้ราคา พี่กันดั้มซื้อมาให้เป็นของขวัญ เล่นเอาพี่เหนือหูขึ้นควันอยู่หลายวัน พยายามจะไปหาซื้อแบบใหม่มาให้แต่แก้มแดงชี้คำขาดว่าห้ามเพราะมันสิ้นเปลือง คนเป็นพี่เห็นน้องเม้มปากก็ใจอ่อนแล้ว ยอมแพ้กันดั้มไปหนึ่งแต้มก็ได้

เหนือไล่ให้แก้มแดงเดินเข้าไปในรั้ว เดินไปจนสุดสายตาก็ยังจอดรถรออยู่อีกพักนึง จนยามมาไล่ให้คันอื่นได้จอดต่อบ้างจึงยอมขับไปมหาวิทยาลัยตัวเองได้

นักเรียนใหม่ได้รับบรีฟว่าให้ไปพบคุณครูใหญ่และอาจารย์ประจำชั้นที่ห้องประชุมเล็กก่อนเพื่อแนะนำความรู้เบื้องต้นในโรงเรียนเนื่องจากมีเด็กน้อยคนที่จะเข้ามาแทรกช่วง ม.ปลาย แก้มแดงไปตามนัดก็เห็นว่ามีนักเรียนชายหน้าตาดื้อๆ ดูเหมือนจะวัยเดียวกันอีกคนยืนรออยู่ก่อนแล้วที่หน้าประตูบานใหญ่

“นักเรียนใหม่เหมือนกันหรอจ๊ะ” แก้มแดงทักทายเพื่อผูกมิตร อีกคนมองกลับมาหัวจรดเท้า ยิ่งหางตาเฉียงขึ้นทำให้อีกฝ่ายดูเชิดหยิ่งขึ้นไปอีก เจอกริยาไม่สานสัมพันธ์แบบนั้นเข้าไปแก้มแดงเลยหน้าเสีย แล้วถอยเท้าหลบไปอีกทาง

“ตัวเป็นอะไรกับพี่เหนืออ่ะ” เสียงเหวี่ยงๆ ถาม

“เอ่อ...รู้จักพี่เหนือด้วยหรือจ๊ะ”

“เราถามก่อน ไม่ได้ให้ตัวมาถามกลับ”

แก้มแดงตกใจที่อีกฝ่ายเสียงดุกลับมาจนตัวสั่น คนกรุงเทพฯ นี่น่ากลัวสมคำร่ำลือจริงๆ เขาอยู่แต่กับพวกพี่เหนือและเพื่อนๆ เลยไม่รู้ว่าคนอื่นจะเย็นชาแบบนี้

“พี่เหนือเป็นพี่ชายแก้มแดงจ้ะ”

“ตัวโกหก เรารู้นะน้องชายพี่เหนือชื่อพี่เหมือนฟ้า ตอนนี้เรียนยู (University) ที่เมกา” เด็กผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมเท่ห์ๆ โชยมาติดปลายจมูก ยิ่งมองเห็นหน้ากันชัดๆ แบบนี้ อีกฝ่ายจมูกโด่งรั้น ตาเหมือนแมว ปากเป็นกระจับ แก้มนุ่มนิ่มเป็นพวงจะว่าไปก็อดชมว่าน่ารักไม่ได้

“ตัวเป็นแฟนพี่เหนือใช่มั้ย!?” อีกฝ่ายเสียงดังจนแก้มแดงย่นคอ

“เราเป็นน้องบุญธรรมพี่เหนือจริงๆ”

“แล้วทำไมคนล่ะนามสกุล โกหกไม่เนียนไปเรียนมาใหม่”

แก้มแดงเริ่มโมโหบ้าง อีกฝ่ายกดดันเขาอยู่ได้

“แล้วเธอ เอ่อ..ตัว จะอยากรู้ไปทำไมหรอ” แก้มแดงใช้สรรพนามแบบเดียวกับที่อีกฝ่ายเรียกแทนกลับไปบ้าง

“ถ้าตัวไม่ใช่แฟนพี่เหนือ เราก็จะจีบ เราชอบพี่เหนือ!”

“มะไม่ได้นะ!” แก้มแดงรีบโบกมือห้าม หน้าเจ้าสัวฮุ่ยพร้อมกระบองไม้ไผ่ลอยมาทันที ขืนเขาปล่อยพี่เหนือหลุดมือไปโดนฟาดเนื้อแตกแน่

เด็กคนนั้นเริ่มกลั้นขำไม่อยู่ที่เห็นแก้มแดงลนลาน “ถ้า...เป็นแค่น้องทำไมเราจะจีบพี่เหนือไม่ได้”

“คือ...คะ...คือเรา"

เห็นเหยื่ออุบอิบ เจ้าแมวร้ายก็เร่งตะปบ

"ทำไม!? ถ้าเหตุผลไม่ดีพอ เราก็จะจีบพี่เหนือ แล้วตัวก็ต้องช่วยเราจีบด้วย" 

แก้มแดงเงยหน้ามองนักเรียนคนนั้นตาโต ประกาศกร้าวกันง่ายๆ แบบนี้เลยหรอ แล้วอีกฝ่ายก็หน้าตาน่ารักมาก ถ้าพี่เหนือชอบล่ะ... เขาก็ต้องเก็บกระเป๋ากลับเชียงใหม่ ไม่ได้อยู่กับพี่เหนือตลอดไปเหมือนที่คุณปู่ขู่ไว้สินะ แก้มแดงกำมือแน่น รวบรวมความกล้า แล้วตอบไปทั้งที่ปากยังสั่น

"ระเราไม่ให้จีบนะ...พะ เพราะ...เราก็ชอบพี่เหนือเหมือนกัน” 

เด็กตาแมวปรบมือรัว ท่าทีคุกคามเปลี่ยนเป็นร่าเริงสดใส “เริ่ด แบบนี้ค่อยสนุกหน่อย”

แก้มแดงงุนงง ทำไมรอบตัวเขามีแต่คนปะหลาด

“เราชื่อทูลหัวนะ เป็นหัวหน้าห้องแก้มแดง คุณครูให้เรามารอรับแก้มแดงตรงนี้ แล้วก็เดี๋ยวจะพาเข้าไปนั่งในห้องประชุม”

“ไม่จีบพี่เหนือแล้วหรอจ๊ะ” แก้มแดงตามไม่ทันบอกตรงๆ จากแมวเย็นชาหยิ่งผยองเมื่อครู่ ก็กลายเป็นเด็กผู้ชาย alert โคตร Friendly ไปเสียแล้ว

“เราเป็นแฟนคลับพี่เหนือหนะ แต่ไม่ได้อยากได้มาเป็นแฟนครับ เพราะเรามีคนที่อยากอยู่ด้วยตลอดชีวิตอยู่แล้ว แต่แบบเมื่อวานซืนเห็นในทวิตเตอร์ดิ้นกันพล่านว่าพี่เหนือเปิดตัวแฟน เราแค่อยากรู้ว่าแฟนจริงหรือเปล่าเท่านั้นเอง”

แก้มแดงแทบฟังไม่ทัน เมื่อเพื่อนใหม่ใส่ข้อมูลมารัวๆ “เมื่อกี้ตัวเอง acting หรอ”

ทูลหัวพยักหน้า

“เก่งจัง เนียนจนเราขนลุกเลย”

“นี่ ถ้าจะไม่รู้ เราเป็นนายแบบแล้วก็นักแสดงซีรี่ย์นะ แล้วก็แม่เราเป็นดาราดังด้วย”

คราวนี้แก้มแดงอ้าปากค้าง “ทูลหัว เพชรน้ำหนึ่ง ลูกคุณไพลินหรอ!”

“Yes! That’ s right” เด็กยกนิ้วโป้งให้ แก้มแดงอดตื่นเต้นไม่ได้ ก็คุณแม่ของทูลหัวเป็นนางเอกดาวค้างฟ้าที่ป้าๆ ลุงๆ แถวบ้านพูดถึงบ่อยๆ ปัจจุบันนี้ยังเล่นละครรับบทเด่นๆ อยู่เลยแม้จะอายุเยอะแล้วก็ตาม

“ยินดีที่ได้รู้จัก เราจะเป็นบั๊ดดี้ให้แก้มแดงตลอดเทอมนี้เอง” ทูลหัวยื่นมาขวามาตรงหน้า

“ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ” แก้มแดงจับมือทูลหัวเขย่า ลูกดาราถึงกับวิ๊งค์ เขาเจอคนหน้าตาดีมามาก แต่คนที่หน้าตาน่ารักแถมมีออร่าใส่บริสุทธ์เหมือนลูกแมวน้อยแบบนี้พึ่งเคยเจอจังๆ ครั้งแรก กลัวใจไอ้พี่เหนือจะติดคุกจัง

“ส่วนเรื่องพี่เหนือเดี๋ยวเราคุยกัน ตอนนี้เข้าไปในห้องประชุมก่อน”

แก้มแดงพยักหน้ารับ แล้วก็ปล่อยให้ทูลหัวลากแขนไป



หลังจากฟังปฐมนิเทศน์ พร้อมนักเรียนใหม่ที่เข้าแทรกระหว่างชั้นประมาณ 10 คนแล้ว ทูลหัวก็พาแก้มแดงไปที่ห้อง ม.4A ซึ่งเป็นห้องศิลป์ภาษา ตามที่แก้มแดงแจ้งความจำนงค์ไปกับคุณปู่ เขาได้นั่งติดกับทูลหัว รายล้อมด้วยเดอะแก๊งเด็กกิจกรรมของทูลหัวอีกสี่ห้าคน ทุกคนเป็นมิตรมากแก้มแดงเลยค่อนข้างมีความสุขกับสถานที่เรียนใหม่ และเพราะเป็นวันแรกๆ คุณครูยังไม่สอนอะไรมากนัก เน้นอธิบายว่าบทเรียนสำหรับเทอมนี้มีอะไรบ้างและเก็บคะแนนอย่างไรเท่านั้น

ตอนเย็นประมาณ 4 โมงก็เลิกเรียน

“ตัวกลับบ้านยังไง” ทูลหัวถาม

“รอพี่เหนือมารับ พี่เหนือเลิกห้าโมง น่าจะมารับเราห้าโมงครึ่ง”

ทูลหัวพยักหน้า เขายกนาฬิกาข้อมือดู วันนี้ไม่มีเรียนพิเศษ และไม่มีถ่ายงานอะไร จึงชวนแก้มแดงไปกินไอติมรอที่ร้านหน้าโรงเรียน

“ทูลหัวจะรอเป็นเพื่อนเราหรอ”

“อื้อ”

“ทำไมดีกับเราจัง”

“อยากเห็นหน้าพี่เหนือต่างหาก”

แก้มแดงพองลมเต็มแก้มเมื่อได้ยินแบบนั้น เหมือนลูกแมวขู่เลย ทูลหัวโคตรจะเอ็นดูเลยยื่นมือไปลูบหัวเบาๆ “ล้อเล่นน่า”

“ทูลหัวอ่ะ” แก้มแดงเผลอเง้างอดดออกมาตามนิสัย เพราะรู้สึกสนิทใจกับเพื่อนใหม่แล้ว

“โอ๋นะ มากอดที” ลูกดาราดังรวบตัวแมวน้อยมากอด แล้วก็พาจูงมือข้ามทางม้าลายไปที่คาเฟ่สีสันสดใสฝั่งตรงข้าม แค่ผลักประตูเข้าไป พนักงานสาวๆ ก็กรี๊ดกร๊าดแล้ว “น้องทูลหัว >.<”

“อร๊าย เพื่อนใหม่หรือคะ น่ารักมาให้แม่เกาคางเร็วลูก”

แก้มแดงหันไปหาทูลหัวอย่างงงงวย คนที่มีแม่อยู่ทั่วโซเชียลรีบอธิบายให้ฟัง ว่าพี่สาวพวกนี้มักจะเอ็นดูเด็กผู้ชายน่ารักๆ ยกให้เป็นลูก คอยป้อนนมผง ลูบคางโอ๋เอ๋ เด็กจากนอกเมืองยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ทูลหัวเลยโบกมือปัดเอาเป็นว่าเดี๋ยวอยู่ไปนานๆ ก็จะเข้าใจเอง

เด็กตาเฉี่ยวพาแก้มแดงไปสั่งไอติม

“แพงจัง” คนที่เคยชินกับการใช้ชีวิตประหยัดรู้สึกตะลึงกับขนมหวานราคาหลักร้อย

“พี่เหนือไม่ให้ค่าขนมหรอ” ทูลหัวถาม

แก้มแดงยู่ปาก “ให้จ้ะ แต่ไม่อยากใช้ไปกับเรื่องสิ้นเปลืองเลย แก้มแดงใช้เงินพี่เหนือไปเยอะมากแล้ว”

“ตัวได้ค่าขนมอาทิตย์ละเท่าไหร่”

แก้มแดงชู 1 นิ้ว

“หนึ่งพันหรอ น้อยไปป่ะ” ทูลหัวถาม

“หนึ่งหมื่น...”

“เดี๋ยว 4 อาทิตย์ต่อเดือนคือสี่หมื่นป่ะ แม่งเอ้ย...ไม่รงไม่เรียนมันแล้ว ไปสมัครเป็นเมีย เอ้ย! เป็นน้องพี่เหนือดีกว่า”

“เราก็ว่ามันเยอะเกินไป แต่พี่เหนือก็ไม่ยอมเอาคืน บอกให้เราเก็บไว้ใช้”

ทูลหัวกรอกตา “ได้เงินเยอะขนาดนี้ก็กินไปเถอะ ถ้วยละร้อยขนหน้าแข้งพี่เหนือไม่ร่วงหรอก”

“พี่เหนือไม่ค่อยมีขนหน้าแข้งจ้ะ”

ทูลหัวบีบแก้มยุ้ยๆ “เราเปรียบเปรย!”

แก้มแดงเบะปาก ยังทำหน้าลังเล ทูลหัวรำคาญตามประสาเด็กชอบความว่องไว เปิดไปหน้าเมนูประหยัดราคานักเรียน สั่งซันเดย์ 69 บาทมาสองถ้วย แล้วลากไปนั่งรอที่โต๊ะริมกระจก

“ขอเสือกเรื่องพี่เหนือหน่อยดิ”

“ทูลหัวพูดไม่เพราะ”

“ขอใฝ่รู้เรื่องพี่เหนือหน่อย พอใจหรือยัง”

แก้มแดงพยักหน้า

“ตัวกับพี่เหนือ อะจึ๋ยๆ กันยังอ่ะ” ทูลหัวถามตรงประเด็น

“ทูลหัว!! เราจะโกรธแล้วนะ”

“งือ...พอโกรธแล้วตัวฟูมากเลย เจ้าก้อน~” ถามว่าทูลหัวสลดอะไรมั้ย ก็ไม่ เขาที่อยากรู้เรื่องโรแมนติกระหว่างพี่ชายบุญธรรม กับน้องชายรับเลี้ยงจะแย่แล้ว แก้มแดงมันน่ารักน่าฟัดขนาดนี้ พี่เหนือก็ใช่นักบวช มันไม่มีอะไรในก่อไผ่จริงๆ หรือว่ะ

“นี่...บอกตามตรงนะแก้มแดง เราอยากชงให้ได้กันอ่ะ คือเห็นแล้วเคมีมันได้มาก”

แก้มแดงพ่นลมออกจมูก ทำหน้างอ

“ให้เราเป็นที่ปรึกษาได้นะ ตัวก็ชอบพี่เหนือไม่ใช่หรอ การก้าวข้าม Brother Zone มันอาจจะยาก แต่ไม่เกินความสามารถกัปตันทูลหัว รับประกัน!!”

“ตัว...ดูละครมากไปป่ะเนี่ย”

ทูลหัวยีหัวแก้มแดงด้วยความมันส์เขี้ยว ประกาศเจตนารมย์ในการชงไปขนาดนี้แล้วไม่ใจอ่อนเลยหรอ

“แก้มแดง~” เด็กชายเปลี้ยนวิธีเป็นเอาตัวเข้าไปนั่งเบียดแก้มแดงแทน แล้วน้วยหน้าลงไปบนต้นแขนเล็กนั้น “ให้ทูลหัวเป็นกัปตันเถอะนะ อยากเห็นโมเม้นท์ อยากใจฟู” สกิลการเป็นดาราเจ้าน้ำตาก็งัดมาใช้กันตอนนี้แหละ และเพราะทูลหัวนั้นหน้าตาก็น่ารักน่าใจอ่อนตั้งแต่แรกเห็นอยู่แล้ว แก้มแดงเลยใจแข็งไม่ได้นานจริงๆ

“เราเล่าทูลหัวก็ได้”

“โอเคร๊!! พร้อมมากว่ามาเลย”

“ห้ามไปเล่าใครนะ”

“สัญญา ให้ไอติมสองถ้วยตรงหน้าเป็นพยานเลย”

แก้มแดงมองหน้าเพื่อนใหม่อย่างไม่ค่อยวางใจนัก แต่ถ้าได้มีที่ปรึกษาสักคน เรื่องที่อัดอั้นอยู่ในใจตอนนี้มันก็คงจะดีขึ้น เพราะหลังจากไปพบคุณปู่คุณย่าวันนั้น ความรู้สึกในใจของเขาต่อพี่เหนือก็เหมือนได้รับการปลดล็อค เขาเข้าใจแล้วว่าที่ใจเต้นแรง มีความเขินอาย และรู้สึกอบอุ่นยามอยู่ใกล้เหนือนั้นเพราะอะไร เขา ‘รัก’ พี่เหนือแบบที่อยากอยู่ด้วยตลอดไป แต่ติดตรงที่ว่าพี่เหนือย้ำเสมอว่าทุกการกระทำ มันคือพี่ชายดูแลน้องชาย เหมือนที่พี่เหนือดูแลพี่ฟ้าตั้งแต่เด็กๆ แถมแก้มแดงก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นหนี้พี่เหนืออยู่อีกตั้งหลักล้าน หากไม่ได้ใช้เงินก้อนนั้นที่เป็นสัญลักษณ์ของการไถ่ถอนคำว่า ‘น้องชาย’ ไปก่อน คงไม่หมดความรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะเลื่อนสถานะเป็นคนรักได้หรอก

หลังฟังความในใจของเพื่อนใหม่ ทูลหัวพยักหน้า เขาเติบโตมาในครอบครัวที่คุณแม่เป็นดารา คุณพ่อเป็นนักร้อง นักแต่งเพลง ความรู้สึกลึกซึ้งในเชิงอารมณ์ของมนุษย์จึงได้รับการถ่ายทอดเข้ามาด้วย ยิ่งพอขึ้นม.ต้นเขาเริ่มรับงานเล่นซีรีย์ ต้องใส่อินเนอร์ตัวละครต่างๆ เข้าไปแทนชีวิตตัวเอง ทูลหัวเลยคิดว่าตัวเองเข้าใจความรู้สึกของแก้มแดงได้ง่ายขึ้น

“ยิ่งคุณปู่กับคุณย่าฝากความหวังไว้กับเรา เรายิ่งกดดัน” แก้มแดงสารภาพออกมาอีก “ตอนนี้เราเลยตั้งใจตอบแทนเหนือด้วยการเป็นเด็กดี มีผลการเรียนดี เพื่อให้พี่เหนือ และครอบครัวพี่เหนือภูมิใจก่อน ส่วนเรื่องอื่นๆ เรายังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงดี”

“ปรึกษาถูกคนแล้วไอ้น้อง” ทูลหัวกอดคอแก้มแดงมาซบไหล่

“ทูลหัวมีวิธีแก้ปัญหาให้เราหรอจ๊ะ” แก้มแดงรอดหน้าจากวงแขนขึ้นมาถาม

“แล้วพี่เหนือ...ทำไรกับแก้มแดงบ้างอ่ะ ที่บอกว่าเหมือนพี่ชายน้องชายทั่วไป”

“ก็...อาบน้ำให้เรา ช่วยเราแต่งตัว นอนกอด หอมแก้ม จุ๊บหัว จับมือ...”

“พอก่อน กด 191 ไม่ทันแล้ว”

“ทำไมอ่ะ”

“อายุ 15 มันจำเป็นมั้ยต้องอาบน้ำให้”

แก้มแดงเอียงคอ “พี่ชายทูลหัวไม่อาบน้ำให้หรือจ๊ะ”

ทูลหัวพ่นลมออกจมูก “ไม่ ถึงจะอาบให้เราก็ไม่ยอมมั้ย ช้างน้อยมันโตแล้วอ่ะ จะให้ใครเห็นง่ายๆ ได้ไงแก้มแดง อีพี่เหนือมันลวนลามตัวอยู่นะรู้บ้างมั้ยเนี่ย”

“อย่าว่าพี่เหนือนะ!” แก้มแดงเผลอขึ้นเสียง

ทูลหัวกรอกตา “เอาเป็นว่าจากพฤติกรรม มันก็เกินเลยคำว่าพี่ชายไปหน่อยนึงล่ะนะ”

“งื้อ...” แก้มแดงก้มหน้าก้มตามุดเข้าหาแขนทูลหัว “เขินเลยง่ะ!”

“เออ! สมควรเขิน ต่อไปนี้ห้ามแก้ผ้าให้พี่เหนือเห็นแล้วรู้เปล่า ไม่งั้นเราจะเป็นของตาย คิดดูสิเห็นของเราทุกวัน ไม่เกินสามเดือนก็เบื่อ เดี๋ยวก็ต้องไปหาของตื่นเต้นที่อื่นดูหรอก”

แก้มแดงตาโตหน้าตื่น เหมือนลูกแมวจะโดนแย่งถ้วยอาหาร โอ้ย...น่ารักอยากอมหัวเพื่อนทำไงดี ทูลหัวลูบอกตัวเองเบาๆ ให้ใจสงบลง แล้วค่อยๆ สอนเพื่อนต่อ

“เข้าใจที่เราพูดเปล่า ปิดเนื้อปิดตัวให้มิดชิด นุ่งผ้าเช็ดตัวถึงอก ไม่ก็ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ อย่าให้พี่เหนือเห็นแม้แต่หัวไหล่ขาวๆ”

“งื้อ...ตอนแรกพี่เหนือก็บอกให้เรานุ่งผ้าเช็ดตัวมิดชิด แต่เราไม่ได้คิดอะไร นึกว่าแมนๆ อาบน้ำด้วยกัน”

“โว้ย...แมนๆ อะไรล่ะ ซื่อจนโดนเขาหลอกแต๊ะอั๋งไปหมดแล้ว”

สรุปจากที่จะช่วยพายเรือ เหนือแดง ทูลหัวนี่แหละจะแปลงร่างเป็นพายุเทอร์นาโด แล้วถล่มเรือให้แตกยับเสียเอง

“ไม่ทำแล้วก็ได้ กลัวพี่เหนือเบื่อเราเร็ว”

“เก่งมาก มาลูบหัวที” ทูลหัวตบปุๆ ตรงผมนิ่ม แล้วเริ่มบทเรียนต่อไป

“นอนด้วยกันทุกคืนหรอ”

“เราต้องช่วยพี่เหนือประหยัดไฟ ต้องนอนด้วยกันจะได้เปิดแอร์ห้องเดียว”

ทูลหัวกรอกตา

“ใครออกไอเดียนี้”

“พี่เหนือ”

“อยากถีบหวะ”

“ทูลหัว ห้ามก้าวร้าวนะ ตัวหน้าตาน่ารัก ต้องพูดจาเพราะๆ เข้าใจมั้ย”

“แยกห้อง!” ทูลหัวประกาศกร้าว “ไปให้เขากอด เขาหอมบ่อยๆ เดี๋ยวก็โดนเบื่อหรอก”

“ข้อนี้ไม่ทำได้มั้ย ถ้าพี่เหนือไม่กอด เราว่าเรานอนไม่หลับ”

“แล้วถ้าพี่เหนือเบื่อล่ะ”

“ทูลหัวอย่าขู่เรา”

แก้มแดงหน้าเสีย ทูลหัวเลยอ่อนลง

“มันขนาดนั้นเลยหรอ”

“อื้อ...นอนกอดกันทุกคืน ถ้าไม่ได้กอด เราว่า...เรานอนไม่ได้”

“ลองเล่นอะไรสนุกๆ ดูมั้ย” อยู่ๆ เด็กตาแมวก็มีประกายเจ้าเล่ห์ส่องสว่างสไว

“อยากรู้มั้ย ว่าถ้าพี่เหนือไม่ได้กอดตัวเอง เขาจะอยู่ได้หรือเปล่า”

“ทูลหัวจะให้เราทำอะไร”

“ไม่ทำอะไรเลย แค่ทำการบ้าน แล้วก็แยกมานอนส่วนตัว ตัวเองมีห้องของตัวเองมั้ย”

แก้มแดงพยักหน้าว่ามี

“เนี่ย ลองดูว่าอิพี่เหนือจะมาวอแวหรือเปล่า จะได้เช็คไงว่าที่กอดอยู่ทุกวันอ่ะ คิดแบบน้องหรือคิดแบบอื่น”

“มันจะได้ผลหรอทูลหัว” แก้มแดงไม่มั่นใจ

“ตัวอยากอยู่กับพี่เหนือตลอดชีวิตป่ะ”

“อยากสิ เราอยากอยู่กับพี่เหนือ”

“เส้นทางที่ยาวไกล มันต้องมีจุดเริ่มต้น เพราะฉะนั้นเริ่มตั้งแต่วันนี้ โอเคมั้ย!?”

“เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะทูลหัว”

“อื้อ ได้สิลูกแมวน้อย” ลูกดาราดังเอื้อมมอไปลูบหัวเพื่อนอย่างเอ็นดู พลางยิ้มกริ่ม เขาชอบเรื่องสนุกๆ แบบนี้จังเลย อิอิ





TBC

มีตัวแสบโผล่มาอีกคน อยากรู้ว่าจะช่วยให้รุ่ง หรือยุ่งกว่าเดิมคะ 

#รอน้องสิบแปดบวก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:44:11

Chapter 6


หลังจากวางแผนกับทูลหัวเรียบร้อย พี่เหนือก็เดินเข้ามารับแก้มแดงถึงในร้าน แถมจะจ่ายเงินเลี้ยงค่าไอติมอีก แก้มแดงต้องรีบปฏิเสธเพราะจ่ายไปก่อนแล้ว

“ขอบใจน้องทูลหัวมากนะครับที่อยู่เป็นเพื่อนแก้มแดง แล้วนั่งคุยอะไรกันตั้งนานคะ” ประโยคสุดท้ายหันไปถามน้องน้อยที่ตัวเองดึงมือไปเล่นเรียบร้อยแล้ว แก้มแดงอึกอัก จะให้บอกว่าคุยแผนเช็คหัวใจพี่เหนือก็ใช่ที่ แต่แก้มแดงก็เป็นคนโกหกไม่เก่งอีก ทูลหัวเห็นลูกเรือเลิ่กลั่ก ก็กลัวท้องเรือจะแตกเสียก่อนได้กางใบ จึงชิงตอบเสียเอง

“คุยเรื่องเรียนพิเศษกันครับ ทูลหัวบอกแก้มแดงว่าถ้าอยากสอบได้มหา’ ลัย ดีๆ อาจจะต้องลงติวบางวิชา”

“ถ้าเรียนเยอะๆ หนูจะเครียดไปมั้ย เอาเท่าที่ไหวก็พอค่ะ นอกห้องเรียนยังมีเรื่องน่าสนใจอีกเยอะเหมือนกันนะ หนูไม่ต้องเรียนเยอะเกินไปหรอก”

แก้มแดงเงยหน้ามองพี่เหนือที่ไม่เคี่ยวเข็ญเอาเกรดดีๆ หรือชื่อมหา’ ลัย บนใบปริญญาไปอวดบ้านอื่น ก็อมยิ้ม

“แก้มแดงอยากเรียนมหา’ ลัยเดียวกับพี่เหนือจ้ะ” ซึ่งแน่นอนว่าคะแนนก็ค่อนข้างสูงและแต่ล่ะคณะไม่ได้รับคนเยอะ

“ทำไมคะ”

“แก้มแดงอยากให้พี่เหนือภูมิใจ”

“น่ารักที่สุด” เหนือชม แล้วหอมหัวน้องไปหนึ่งที ทูลหัวมองฉากหวานๆ ตรงหน้าแล้วเบาหวานจะขึ้น คือมองจากสายตาคนนอกยังไงก็รู้ว่ามันเกินน้องเกินพี่ มีแต่ไอ้เจ้าตัวนี่แหละที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ คำถามคือ...พี่เหนือมันซึนจริงเปล่าว่ะ หรือแค่เลี้ยงต้อยไว้กินตอนสุกงอม

“ทูลหัวคิ้วขมวดทำไมครับ” เหนือเงยหน้าขึ้นมายิ้มหล่อใส่ ดาราเด็กถึงกับตาพร่า โอ้ย...น่าจับไปแคสติ้งเป็นพระเอกเหลือเกิน

“อ๋อ...กำลังคิดว่าจะลงเรียนวิชาอะไรดีครับ แต่ถ้าเรียนก็อยากให้แก้มแดงไปเรียนด้วย เวลาเลิกเรียนแล้วต้องรอพี่เหนือแก้มแดงจะได้ไม่อยู่คนเดียว”

เหนือคิดตามเด็กเจ้าเล่ห์แล้วก็พยักหน้า “ถ้าแก้มแดงอยากเรียนอะไรกับน้องทูลหัวก็มาบอกพี่เหนือนะคะ พี่จะได้พาไปสมัคร” พูดจบก็ลูบหัวน้องเบาๆ อีกหนึ่งที แก้มแดงพยักหน้า แนบแก้มไปกับมือพี่เหนืออย่างเคยชิน โดยไม่ได้เห็นเลยว่าทูลหัวจะขึงตาดุขนาดไหน

“กลับบ้านกันเลยมั้ย ทูลหัวบ้านอยู่ไหนครับเดี๋ยวพี่เหนือวนไปส่งก่อน”

“อ่อ...ผมมีคนมารับครับไม่เป็นไร”

“อ้าว...แล้วมาหรือยัง”

“จอดรถรอสักพักแล้วครับ”

“เราเกรงใจเลย ทำไมทูลหัวไม่บอกล่ะ” แก้มแดงรู้สึกผิดกับเพื่อน อีกฝ่ายรีบส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร ก็ใครจะกล้าปล่อยลูกแมวขนฟูตัวน้อยๆ ให้นั่งอยู่คนเดียวล่ะ

“ขอโทษนะน้องทูลหัวที่พี่มารับแก้มแดงช้า” เหนือเริ่มรู้สึกแล้วว่าต้องปล่อยให้แก้มแดงไปมีกิจกรรมหลังเลิกเรียนจริงจัง หรือถ้าเขามารับช้าก็ต้องบอกให้คนขับรถของเทวาพิทักษ์มารับ เรื่องนี้เขาคงต้องคุยกับคุณแม่ให้คอยช่วย

“พี่เหนือ วันหลังแก้มแดงกลับเองก็ได้จ้ะ จะได้ไม่ลำบากใคร”

“ไม่ได้!” สองคนที่เหลือตะโกนห้ามแทบจะพร้อมกัน

“ถ้าพี่เหนือมาช้า ให้รถบ้านทูลหัวไปส่งเอง ไม่เป็นไร” เพื่อนใหม่เสนอตัว และเหนือผู้ยอมให้ใครสำคัญกว่าตัวเองในสายตาน้องไม่ได้ก็ส่ายหน้าพรืด “เดี๋ยวพี่เหนือ หาคนขับรถรับส่งประจำตัวแก้มแดงให้ค่ะ ไม่เป็นไร”

แก้มแดงยกมือห้ามทั้งคู่ที่โอ๋เขาจนเว่อร์ โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ สักหน่อย

“แก้มแดงกลับได้ครับ พี่เหนือกับทูลหัวแค่สอนก็พอ แก้มแดงอยากช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง มัวแต่พึ่งคนอื่นก็ไม่โตสักทีสิ”

เหนือกับทูลหัวกอดอกฉับ สะบัดหน้าไปคนละทาง จนแก้มแดงอ่อนใจ “เอาเป็นว่าวันนี้กลับบ้านกันก่อนดีมั้ยจ๊ะ ให้พี่เหนือมารับไม่ได้วันไหน เราค่อยว่ากันว่าแก้มแดงจะกลับยังไง”

นักศึกษาปีสามพยักหน้า ลุกขึ้นเดินนำออกจากร้าน แต่ก็เดินไปส่งทูลหัวที่รถก่อน

“คนขับรถบ้านน้องทูลหัวยังหนุ่มอยู่เลยนะครับ” เหนือทัก เพราะคนที่กดกระจก BMW i8 ลงแถมมองลอดแว่นกันแดดทรงวินเทจออกมา อายุน่าจะไม่เกิน 30 แล้วหน้าตาก็จัดว่าดูดีมากสมควรไปขึ้นปกนิตยสารมากกว่าเป็นสารถี

“อ๋อนั้นคุณแพทครับ พี่ชายคนที่สองของทูลหัวครับ ไม่ใช่คนขับรถ”

แก้มแดงช่วยกอบเศษหน้าพ่ีเหนือแทบไม่ทัน ได้แต่หัวเราะแห้งกลบเกลื่อนให้ทั้งคู่ คุณแพทลงจากรถด้วยท่วงท่าประดุจนายแบบบนรันเวย์ ถอดแว่นเท่ๆ แล้วมองดูกลุ่มคนที่เดินมากับน้องชายคนเล็ก ที่อายุห่างกันหนึ่งรอบ ทูลหัวเป็นลูกหลงนั่นเอง

“เพื่อนหรอ”

“อือ ชื่อแก้มแดง...นี่พี่ชายแก้มแดง ชื่อพี่เหนือ...แล้วก็นี่พี่ชายทูลหัวชื่อคุณแพทครับ”

“น้องแก้มแดงน่ารักจังค่ะ” คุณแพทชมออกมาอย่างไม่ปิดบัง และแน่นอนว่าฟ้าผ่าลงมาตรงนั้นทันที เหนือแทบจะแปลงร่างเป็นเทพเจ้าสายฟ้า แล้วเอาค้อนทุบพี่ชายเพื่อนใหม่ของแก้มแดง

คุณแพทมองเหนือที่ทำตาขวางแล้วก็ยิ้มร้าย สงสัยคงเป็นประเภทขี้หวงน้อง เลยหยอดแหย่ลงไปอีกนิด “รอโตอีกหน่อย แล้วคุณแพทจะมาจีบนะคะ”

“แก้มแดงกลับบ้าน!!” เหนือคว้าข้อมือน้องแล้วลากออกมาอย่างไม่สนใจมารยาทอะไรทั้งสิ้น คุณแพทมองตามสองพี่น้องที่เดินห่างออกไป แล้วก้มหน้าลงมองน้องชายตัวเองบ้าง เท่านั้นลูกชายดาราดังทั้งสองก็ระเบิดหัวเราะลั่น

“คุณแพทว่าเหนือเค้ารอจนถึงสิบแปดค่อยจับกิน”

“จะรอไหวเร้อ แก้มแดงโคตรน่าฟัด”

“ถ้าคนเขารักจริงหนะ กี่ปี่ก็รอได้”

“เราจะชง ชงให้เขาได้กันในเร็ววัน”

“มันผิดกฏหมาย เดี๋ยวพี่ชายเขาก็ติดคุกหรอก”

ทูลหัวย่นจมูกใส่พี่ชาย “แล้วถ้าสมยอมอ่ะ”

“ก็ต้องรอให้ถึงวัยอันควรก่อน เราหนะชงได้ แต่ก็อย่าให้มันเกินขอบเขตเข้าใจมั้ย” นายแบบหนุ่มสอนน้อง

“ฮึ่ยๆ คุณแพทต้องช่วยทูลหัว”

“อย่าลากคุณแพทเข้าคุกไปด้วยก็โอเค”

“ของแบบนี้มันต้องมีแรงกระตุ้น”

ร่างสูงพยักหน้า เรื่องตามใจน้องไว้ใจคุณแพท “ขึ้นรถเร็ว คุณแม่รอกินข้าว”

น้องชายรีบรับคำแต่จู่ๆ ก็แลบลิ้นออกมาเพราะนึกได้ว่าลืมอะไรไปบางอย่าง

“ลืมช่วยเรื่องการเงินของแก้มแดงเลย”

“น้องเงินไม่พอใช้หรอ คุณแพทก็พร้อมเปย์นะ”

“นั่นไง ไหนบอกว่าไม่อยากเข้าคุก”

“ก็อยากเลี้ยงลูกกระต่าย ลูกแมวบ้าง น่ารัก~” คนเป็นพี่ตอบย้ิมๆ

“เจ้าชู้!”

“มันเป็นคาแรคเตอร์ค่ะ” คุณแพทยักคิ้วตามแบบที่เอาไว้ตกเหยืื่อ “สรุปบอกคุณแพทได้หรือยังว่าน้องแก้มแดงลำบากเรื่องการเงินยังไง”

ทูลหัวหรี่ตามองพี่ชายอย่างจับผิด คือเอามาใช้นิดๆ หน่อยๆ ให้พี่เหนือเขาหึงแก้มแดงหนะได้ แต่กลัวใจเพลย์บอยของตัวเองจริงๆ ว่าจะกระโจนเข้าไปเป็นหมาป่าอีกตัววิ่งไล่จับกระต่ายน้อยด้วยรึเปล่า

“เอ็นดูเป็นเพื่อนน้องหน่า อย่าคิดเยอะดิ” คุณแพทดีดเหม่งทูลหัวที่ทำหน้าแก่แดดแก่ลมเสียเหลือเกิน

ดาราเด็กถอนหายใจอย่างน่าหมั่นไส้ แล้วเริ่มเล่า “พี่เหนือเอาเงินไปไถ่แก้มแดงจากเสี่ยหน้าเลือดมาล้านสอง แก้มแดงเลยรู้สึกว่าถ้าไม่จ่ายหนี้ก้อนนี้ไปก่อน ก็ไม่สามารถคบพี่เหนือแบบคนรักได้ รู้สึกมันไม่เหมาะสมแบบ...เหมือนโดนจ่ายให้มาเป็นน้องอ่ะ จะเป็นเมียก็ไม่ได้ไง”

“แต่จ่ายหนักอย่างกับสินสอดเลยนะ” คุณแพทว่า

“เป็นคุณแพท คุณแพทเปย์ป่ะ”

“ถ้ารักอ่ะ ไม่มีอะไรที่ให้ไม่ได้หรอก”

“โรแมนติคไม่สมกับพี่เราเลย”

“แล้วคุณแพทโรแมนติคไม่ได้หรือไง” พี่ชายบีบจมูกน้องคนเล็กอย่างมันส์เขี้ยว

“ก็คุณแพทเป็นเสือ ตะครุบเหยื่อไปทั่ว”

“ก็รอเจอเหยื่อที่ทำให้อยากหยุดตะปบไงคะ”

ทูลหัวกรอกตา นี่ก็รอดูอยู่จะสามสิบอยู่แล้วยังไม่เห็นหยุดเลยจ้า สวัสดีแฟนพี่ไม่ซ้ำหน้าเลยแต่ล่ะอาทิตย์ ทูลหัวเลิกเถียงกับพี่ชาย เพทายเห็นน้องคนเล็กรามือ ก็เข้าเกียร์ขับรถออกไปบนถนนใหญ่เพื่อมุ่งตรงกลับบ้าน





ฝ่ายแก้มแดงที่นั่งอยู่ในรถกับเหนือ ไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้พี่ชายหน้าบึ้งจัง เงาดำครอบเหมือนพี่เหนือเป็นยักษ์ขมูขีแหนะ น้องเห็นพี่หน้าดุ ก็เลยไม่กล้าแม้จะหายใจดัง เลยนั่งเงียบๆ เกร็งๆ ไปจนเกือบถึงคอนโด ค่อยกล้าชวนคุย เพราะจะทำมื้อเย็นให้พี่เหนือกิน

“พี่เหนือจ๋า แวะหย่อนแก้มแดงที่ซุปเปอร์ใต้คอนโดได้มั้ยจ๊ะ แก้มแดงอยากซื้อของสดหน่อย”

เหนือหันมาดูลูกกระต่ายของเขาที่เสียงสั่นๆ แล้วหันไปมองตัวเองที่กระจกส่องหลัง ชิบหาย! นี้เขาคิ้วขมวดมาตลอดทางเลยหรอ

“พี่เหนือไปเดินด้วยได้มั้ยคะ”

“พี่เหนือ...ไม่ได้โกรธแก้มแดงอยู่หรอจ๊ะ”

คราวนี้เหนือเป็นงง พอดีกับช่วงรถติดเขาเลยหันมามองหน้าน้อง เห็นตากลมๆ นั้นเหมือนมีน้ำคลออยู่

“หนูร้องไห้หรอ”

ตอนแรกก็กลั้นได้ พอพี่เหนือถามเสียงอุ่นๆ เท่านั้นแหละ มันก็เบะไปหมดเลย ทั้งปากทั้งน้ำตา สูดจมูกซื้ดๆ เหนือมองไฟแดงมีเวลาอีกหลายวินาที ก็รวบตัวน้องมากอด “พี่เหนือขอโทษ พี่เหนือขอโทษนะ” ไม่รู้หรอกว่าผิดอะไร แต่ขอโทษไว้ก่อน เขากลัวน้ำตาแก้มแดงเป็นที่สุด

“ร้องไห้ทำไม ไหนบอกพี่เหนือสิคะ”

“ฮึก…” น้องกลั้นสะอื้น แล้วยื่นข้อมือให้ดู “พี่เหนือบีบแขนเจ็บ แก้มแดงไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้พี่เหนือโกรธ แก้มแดง...ฮึกแก้มแดงเสียใจที่ทำให้พี่เหนืออารมณ์ไม่ดี

เหนือเจ็บหน้าอกไม่แพ้กันเมื่อได้ยินน้องบอกแบบนั้น เขาไม่ได้โกรธแก้มแดงเลยสักนิด แต่ที่อารมณ์ฉุนเฉียวก็เพราะพี่ชายของทูลหัวต่างหาก ผู้ชายคนนั้นหนะเสน่ห์เหลือร้าย แถมยังมาหยอดไว้กับน้องชายเขาอีก เหนือไม่ชอบให้น้องเจอกับคนไม่ดี

“พี่เหนือไม่ได้โกรธแก้มแดง พี่เหนือ...เอ่อ แค่ร้อน พี่เหนือโกรธดวงอาทิตย์ค่ะ” แถไปนู่น เพราะไม่กล้าไปด่าพี่ชายเพื่อนให้น้องคิดมากเช่นกัน

“งั้นแก้มแดงพัดให้เอามั้ย” น้องผละจากอ้อมกอด ยกหลังมือเช็ดหน้าเช็ดตา แล้วเอามือแผ่เป็นพัดกระพือไปมาเหมือนแมวน้ำตบพุงตรงข้างๆ ตัวพี่เหนือ โถ...น่ารักเก่งไม่มีใครเกิน

“พี่เหนือใจเย็นแล้วค่ะ” พูดไปก็เหยียบคันเร่งไปด้วย แต่เหลือมือไว้บนพวงมาลัยข้างเดียว อีกข้างจับข้อมือแมวน้ำไปเป่าลมอุ่นๆ ให้ “เป่าเพี้ยง หายเจ็บนะคะ”

เป่าจบ จูบซ้ำลงไปอีก ‘จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ’

“แบบนี้มันช่วยให้หายเจ็บหรอจ๊ะ” แก้มแดงไม่ค่อยได้เจอการปฏิบัติที่อ่อนโยนด้วยเท่าไหร่ เพราะพ่อก็เลี้ยงมาด้วยการตบตีตั้งแต่เด็กๆ มาเจอคนพี่โอ๋ใส่แบบนี้ก็อดจะใจเหลวเป็นน้ำไม่ได้

โชคดีที่เจอไฟแดงอีกแล้ว อยากขอบคุณกรุงเทพฯ ที่มีสี่แยกเยอะจัง

“ขอจุ๊บๆ อีกสองสามที รับรองหายแน่นอนค่ะ” เหนือพูดจบก็ยกข้อมือน้องขึ้นจรดปาก พลางมองหน้าเจ้าของมือไปด้วย แก้มแดงหายเจ็บมือ แต่ทำไมแก้มร้อนนักก็ไม่รู้

“พี่เหนือพอแล้ว” แก้มแดงอุบอิบ อยากจะดันหน้าพี่เหนือให้หันไปทางอื่น แต่ก็ไม่กล้า

“หายเจ็บแล้วหรอคะ”

“หายตั้งแต่จุ๊บแรกแล้ว” ปากสีแดงๆ นั่นขยับอย่างน่ารัก เหนือรีบดึงหน้ากลับไปมองถนน แต่ก็ยังประคองมือน้องไว้ ขอจับอีกนิด อีกแยกเดียวก็ถึงคอนโดแล้ว





เหนือเอารถไปจอด แล้วเดินโอบเอวแก้มแดงไปยังซุปเปอร์มาเก็ตขนาดย่อม ที่มีของสด เครื่องปรุงต่างๆ และของใช้จำเป็นในบ้านขาย

“พี่เหนืออยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย” แก้มแดงถาม คนที่เข็นรถตามมาด้านหลัง

“พี่กินง่าย เอาที่หนูอยากกินเลย”

“งั้นแก้มแดงทำน้ำพริกอ่อง นึ่งฟักทอง ต้มไข่ แล้วก็ทอดหมูดีมั้ยจ๊ะ”

เหนือฟังแล้วก็ลูบหัวเด็กช่างเอาใจ ทั้งหมดที่พูดมาก็เซตเมนูโปรดเขานั่นแหละ

“หนูอยากกินมั้ย ถ้าอยากกินก็ทำค่ะ”

แก้มแดงพยักหน้าอย่างว่าง่าย จากนั้นก็เดินเลือกซื้อของอย่างคล่องมือ สมกับเคยทำอาหารส่งเลี้ยงคนที่ฟาร์มลุงตะวัน

เหนือมองน้องเพลิน เขาช่วยออกความเห็นเวลาแก้มแดงหันมาถาม จากนั้นก็เข็นรถตามเงียบๆ คอยหยิบของที่น้องชี้ให้ แก้มแดงตื่นเต้นกับขนมหลายอย่างที่เจ้าตัวไม่เคยได้เห็น ส่วนใหญ่จะเป็นเค้กหน้าตาสวยๆ จากร้านเบเกอรี่ชื่อดังที่มาฝากขาย

“หนูอยากกินอันไหน” เหนือถามเพราะเห็นน้องมองอยู่นาน แล้วก็ยกนิ้วขึ้นมานับเลขนู่นนี่

แก้มแดงส่ายหน้าจนผมปลิว

“พี่เหนือให้ค่าขนมไปแล้วไม่ใช่หรอ เอามาซื้อขนมสิคะ” เหนือคุยกับน้อง

“วันนี้กินไอติมไปตั้ง 69 บาทแล้วจ้ะ”

“งั้นพี่เหนือเพิ่มเงินให้ดีมั้ยคะ หนูจะได้กินเค้กได้ด้วย”

แก้มแดงบึนปากที่พี่เหนือสอนให้เขาสิ้นเปลือง “แก้มแดงแค่อยากเก็บเงิน ไม่ได้อยากได้เงินเพิ่มจ้ะ”

“แล้วหนูจะเก็บเงินไปทำไม”

คนแก้มฟูเม้มปาก ไม่อยากบอกเลยว่าจะเอาไปจ่ายคืนพี่เหนือ จ่ายคืนไปได้เขาจะได้เดินหน้าจีบพี่เหนือสักที เมื่อคืนแก้มแดงแอบคิดเอาเองคร่าวๆ ว่าได้อาทิตย์ล่ะหนึ่งหมื่น ปีนึงก็ห้าแสนสอง ถ้าไม่จ่ายอะไรเลสองปีก็จ่ายพี่เหนือหมดแล้ว แต่วันนี้ไปโรงเรียน ต้องซื้อข้าวเที่ยง ต้องจ่ายค่าขนมตอนเย็น ระยะเวลาในการเก็บเงินก็ต้องเพิ่มไปอีก

เหนือถอนหายใจ พอน้องเงียบเขาก็ไม่คาดคั้น

“งั้นหนูเลือกเค้กให้พี่เหนือหน่อย พี่เหนืออยากกินหลังมื้อเย็นค่ะ”

“พี่เหนืออยากกินจริงๆ หรือจ๊ะ”

“หนูรู้ใช่มั้ยว่าพี่จะตอบยังไง เพราะฉะนั้นไม่ดื้อค่ะ เลือกเร็วๆ พี่เหนือหิวแล้ว”

แก้มแดงแพ้พี่เหนือทุกที เขาคิดว่าพี่เหนือเป็นผู้ชายเข้มๆ น่าจะชอบอะไรขมๆ เหมือนพวกผู้ใหญ่ เลยเลือก Dark Chocolare Fudge มาชิ้นหนึ่ง มันอยู่ในกล่องใสสวยงาม น้องหยิบมายื่นให้พี่เหนือดู

“พี่เหนือชอบมั้ยจ๊ะ”

เหนือขยี้ผมน้อง แล้วก้มลงไปหยิบเค้ก Mango Yogurt สีเหลืองสวยมาอีกชิ้น มันเป็นชิ้นที่แก้มแดงจ้องตาเป็นมันตั้งแต่แรก

“วันนี้พี่เหนืออยากกินผลไม้ค่ะ” พูดจบก็วางลงตะกร้า แก้มแดงกลั้นยิ้มดีใจไม่มิด เขาอยากลองชิมอยู่แล้วไม่คิดว่าพี่เหนือจะใจตรงกัน

“พี่เหนือว่ามันต้องอร่อยแน่ๆ เหมาไป 5 ชิ้นเลยดีกว่า” เหนือพูดจบก็กวาดเค้กประเภทนี้หมดตู้ แก้มแดงห้ามไม่ทัน เพราะคนพี่เขาเข็นรถลิ่วๆ ไปจ่ายเงินแล้ว

แก้มแดงไม่ต้องถืออะไรเลย นอกจากอุ้มเค้กห้าชิ้น เมื่อเข้าห้องก็ประคองน้องๆ ไปใส่ไว้ในตู้เย็นพร้อมรอยยิ้มเต็มแก้ม เหนือมองตามแล้วแสนสุขใจ เขาตามเข้าไปวางของลงบนเคาน์เตอร์ในครัว แก้มแดงหันมาเห็นก็โบกมือไล่เหนือไปอาบน้ำ ส่วนพวกวัตถุดิบต่างๆ ที่ซื้อมาจะจัดเก็บเอง

“เย็นนี้ไม่อาบด้วยกันหรือคะ” เหนืออ้อน เพราะเห็นแก้มแดงเริ่มผูกผ้ากันเปื้อนแล้ว คนน้องได้รับการสั่งสอนมาจากทูลหัวว่าต้องรักนวลสงวนตัวเลยส่ายหน้าแบบเนียนๆ

“หนูจะทำกับข้าวก่อนไง กินข้าวเสร็จค่อยอาบ”

“พี่เหนือก็กินข้าวเสร็จค่อยอาบ”

“ไม่เอาครับ เหม็นตุๆ แล้วเนี่ย ไปอาบน้ำก่อนจะได้สบายตัว” เหนือโดนดันตัวออกไป ยิ่งไม่มั่นใจยกเสื้อตัวเองขึ้นดมไปมา วันนี้เขาเข้าไปในโรงเพาะชำด้วย ไม่รู้กลิ่นปุ๋ยมูลสัตว์ติดมารึเปล่า แก้มแดงเห็นพี่เหนือทำหน้าเลิ่กลั่ก ก็รีบปิดจมูกตัวเองแกล้ง

“ถ้าตัวไม่หอม แก้มแดงไม่ให้กินข้าวนะจ๊ะ”

“ดุจังเลยค่ะ” เหนือว่า “พี่เหนือขอกัดมะเขือเทศคำนึงก่อนไปได้มั้ยคะ”

แก้มแดงนึกว่าเหนือหมายถึงผักสีแดงที่ตัวเองซื้อมาทำน้ำพริกอ่อง รีบกุลีกุจอเอามันไปล้างน้ำ แล้วยื่นไปตรงปากคนสูงกว่า เหนือเอามือกดทั้งมะเขือเทศลง แล้วยื่นหน้าไปงั่มตรงแก้มคนน้องเบาๆ แทน

“นี่ต่างหากมะเขือเทศของพี่เหนือ”

“ฮื่อ…” แก้มแดงยกมือลูบหน้า แบบนี้เรียกว่าหอมแก้มรึเปล่า จะเขินก็ไม่แน่ใจ เดี๋ยวต้องส่งไลน์ไปถามทูลหัวก่อน ฝ่ายเหนือมีเรื่องให้ชื่นใจแล้วก็ยอมล่าถอยขึ้นไปชั้นสอง เขาไปทำตัวให้หอมแล้วมาฟัดน้องใหม่ก็ได้

พอเห็นว่าได้ยินเสียงประตูห้องนอนปิดเรียบร้อย แก้มแดงก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

‘ทูลหัวยุ่งอยู่รึเปล่า’

‘เราว่างเสมอเพื่อแก้มแดง’

‘ขอบใจจ้า’

แก้มแดงไม่ได้รู้เลยว่าเจ้าตัวแสบมันรู้แน่ว่ามีเรื่องให้เผือก เลยจับโทรศัพท์ไม่วางเลยตั้งแต่กลับจากโรงเรียน

‘เย็นนี้โดนพี่เหนือทำอะไรแปลกๆ หรือเปล่า เห็นตอนแยกกันเหมือนพี่เหนือหงุดหงิดอะไรสักอย่าง’ ทูลหัวถามเข้าประเด็นทันที

‘ทูลหัวฝากขอโทษพี่แพทด้วยนะ ที่เราสองคนกลับไปโดยไม่ทันได้ลา พี่เหนือโมโหพระอาทิตย์ที่ร้อนเกินไปหนะ’

เจอแก้มแดงตอบมาแบบนี้ ทูลหัวถึงกับเป็นงง

‘คือที่ลากแก้มแดงออกไปเพราะร้อนหรอ’ ทูลหัวถามย้ำ

‘อื้อ พี่เหนือบอก’

ทูลหัวถึงกับเอาหัวตัวเองฟาดหมอน ไอ้บ้าเอ้ย อุตส่าห์ใช้ตัวละครลับอย่างคุณแพทเลยนะ จิตใจพี่เหนือทำด้วยอะไร ทำไมไม่สะทกสะท้าน

‘แล้วไลน์มาหาเรา มีเรื่องอะไร’

‘ปกติพี่แพทกัดแก้มทูลหัวป่ะ’

‘ก็ฟัดแก้มเราบ่อยอยู่นะ เรากับคุณแพทสนิทกันอ่ะ เราก็งับแก้มคุณแพทเวลาหงุดหงิด’

‘หรอ งั้นไม่มีอะไรแล้วจ้ะ’

แก้มแดงยู่ปาก แปลว่าเมื่อกี้ก็ไม่มีอะไรต้องให้ใจเต้นสินะ

‘แก้มแดง อย่าลืมที่สอนนะ ห้ามอาบน้ำด้วยกัน ห้ามนอนด้วยกันโอเคมั้ย’

‘อื้อ เราจะลองดู’

‘อ่อ…เรื่องเงินใช้หนี้อ่ะแก้มแดง เรามีงานพิเศษให้ทำนะ สบายได้เงินเยอะวันละสองสามชั่วโมง’

‘คีย์ข้อมูลในอินเตอร์เนตหรอจ๊ะ หรือรับจ้างโพสต์ แต่เราไม่มีคอมพิวเตอร์ใช้นะทูลหัว’

ลูกชายคนเล็กตระกูลดาราถึงกับเอาฝ่ามือตีหน้าผากตัวเอง อุตส่าห์พูดให้กำกวมดูวับๆ แวมๆ ดันตีความไปในทางที่ดีอีก

‘ถ่ายแบบโว้ยแก้มแดง’

‘เราเนี่ยนะ เราเขินกล้อง ออกมาไม่ดีหรอก’

‘มั่นใจหน่อย หน้าแบบแก้มแดงอ่ะโคตรตรงเสป็คของสตูดิโอ เดี๋ยวเราสอนงานแรกๆ คงให้ถ่ายคู่เราก่อนอ่ะ มีงานถ่ายแบบชุดนักเรียนอยู่ เดี๋ยวเราไปเล่ารายละเอียดที่โรงเรียน’

‘ขอบคุณจ้ะ’

‘รับรองเงินดีกว่ารับจ้างโพสต์แน่’

แก้มแดงส่งสติ๊กเกอร์หมีเขินไป ทูลหัวก็ส่งสติ๊กเกอร์หอมหัวกลับมา

คนชอบทำกับข้าววางมือถือ แล้วลงมือทำอาหารต่อ เขาหุงข้าวก่อน แล้วก็หมักหมูพักไว้ จากนั้นก็เตรียมเครื่องน้ำพริก

เหนือเดินลงมาอย่างเงียบเชียบ เพราะเครื่องปั่นที่แก้มแดงปั่นเครื่องเทศทำให้ไม่ได้ยินว่ามีมนุษย์อีกคนมาแอบมองอยู่ น้องกำลังตั้งใจทำกับข้าว เหนือไม่อยากยุ่ง เลยเลือกจะเก็บภาพแผ่นหลังผูกผ้ากั้นเปื้อนไว้ในโทรศัพท์ แล้วก็ยืนกอดอกพิงผนังใช้จมูกดมฟุดฟิดไปเรื่อย

แก้มแดงสาละวนอยู่กับหมูทอดบนเตา และการคั่วหมูสับกับน้ำพริกที่ป่ันได้ที่ ไม่ทันได้มองอะไร พอหันมาอีกทีคนตัวสูงกว่าก็อยู่ใกล้จนแทบชน

“พี่เหนือเดินมาตามกลิ่นหอม” คนพี่กักน้องไว้ไม่ให้ไปไหน นึกอยากแกล้งแก้มแดงๆ ที่แดงแข่งกับมะเขือเทศในกระทะ

“หอมอะไรน้อ” ใบหน้าหล่อมองเลยข้ามไหล่น้องไป แล้วหันมาหมายฉกเอาแก้มนุ่มให้ชื่นใจ

“หอมแก้มเด็กนี่เอง”

“หอมอะไรเล่า แก้มแดงเหม็นแล้วทำกับข้าวเหงื่อออก” น้องไม่กล้ายกมือที่เลอะพริกมายันหน้าคนหล่อ พี่เหนือตัวเย็นสบายเพราะพึ่งผ่านน้ำมา สวนเขาก็ร้อนไปทั้งตัวเพราะเตาไฟฟ้าแผ่ไอออกมา...หรือเพราะเขินก็ไม่รู้

“หิวแล้วอ่ะ”

“รอแป๊บนึงจ้ะ ใกล้สุกแล้ว”

“งั้นขอกินมะเขือเทศรองท้องก่อน”

“แก้มแดงใส่กระทะไปหมดแล้ว” น้องตอบพาซื่อ ตามพี่เหนือไม่ทันสักนิดเดียว

“ก่อนไปอาบน้ำพี่เหนือกินมะเขือเทศผลไหนคะ”

น้องนึกได้ก็ชี้แก้มตัวเอง

เหนือยิ้มกริ่ม จรดจมูกกับปากลงไปแล้วทำเสียง ‘งั่มๆ’ ขยับปากให้เจ้าของมะเขือเทศลูกกลมจั๊กจี้เล่น แต่ทูลหัวบอกว่าพี่ชายกับน้องชายหอมแก้มกันเป็นเรื่องปกติ แก้มแดงเลยเผลอบึนปากอย่างขัดใจ พี่เหนือไม่เห็นจะคิดอะไรกับเขาเกินเลยสักนิด สงสัยโดนคุณย่าหลอกเสียแล้ว

“หน้ามุ่ยอะไร รำคาญพี่เหนือหรอ” เสียงนุ่มถามเบาๆ แก้มแดงรีบส่ายหน้ากลัวพี่เหนือเข้าใจผิด

“หนูแค่จั๊กจี้”

“โอเค พี่เหนือเป็นเด็กดีไปรอคุณพ่อครัวตัวจิ๋วที่โต๊ะโอเคมั้ยคะ แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยเรียกพี่เหนือนะ”

แก้มแดงพยักหน้า เห้อ..หัวใจหนอ เต้นให้เบาลงหน่อยสิ พี่เหนืออัพเลเวลพี่ชายแสนดีขนาดนี้ แก้มแดงจะใจแข็งไม่นอนกับพี่เหนือได้มั้ยนะคืนนี้

เหนือนั่งรอได้แป๊บเดียว จานหมูทอดก็ถูกยกมาวาง ตามด้วยผักนึ่ง ไข่ต้มและน้ำพริกอ่องสีมะเขือเทศสวย แก้มแดงคดข้าวกล้องมาสองจานวางลงตรงหน้าพี่เหนือ กับตัวเอง

“น่ากินจังเลยค่ะ”

“พี่เหนือหมายถึงแก้มแดงหรือกับข้าวจ๊ะ” น้องเรียนรู้มาสองรอบแล้ว รอบสามจึงไม่พลาดจะเล่นมุกกลับ ทั้งที่ครั้งนี้เหนือตั้งใจชมกับข้าวจริงๆ เจอน้องถามกลับมาแบบนั้นเลยเหวอ แต่ก็แก้เกมด้วยการกวักมือเรียกเจ้าตัวเปี๊ยกมาใกล้ แล้วรวบเอวมานั่งตัก

“พี่เหนือขอชิมพ่อครัวก่อนว่ารสมือดีมั้ย แล้วเดี๋ยวค่อยชิมกับข้าว”

เหนือทำจริงตามพูด หยิบมือแก้มแดงมางับด้วยริมฝีปาก น้องจั๊กจี้จนหัวเราะร่วน ต้องดิ้นให้พี่เหนือปล่อย

“มืออร่อยค่ะ กับข้าวต้องอร่อยตามมือแน่ๆ”

“พี่เหนือติ่งต๊องอ่ะ” คนตัวเล็กพองแก้มว่า แล้วหนีไปนั่งที่ตัวเอง

พี่ชายตักหมูทอดใส่จานน้องก่อน เป็นการเปิดมื้ออาหาร จากนั้นก็ค่อยเริ่มกินบ้าง



พอแก้มแดงรวบช้อน เหนือก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเค้กมะม่วงใส่จานพร้อมช้อนคันเล็ก มาวางให้ตรงหน้าแก้มแดง

“ชิมให้พี่หน่อยว่าอร่อยมั้ย”

แก้มแดงรับช้อนมาตักเนื้อเค้กสีสวยเช้าปาก รสหวานอมเปรี้ยวจากครีมโยเกิร์ต เข้ากันได้ดีกับเนื้อมะม่วงสด แก้มแดงหลับตารับความอร่อยที่เคยได้ลิ้มลองครั้งแรกในชีวิตอย่างมีความสุข เหนือมองภาพนั้นตะลึง ฮรือ...น้องน่ารักเกินไปแล้ว

“อร่อยมั้ยครับ” เหนือถาม

“มากๆ ครับพี่เหนือ แก้มแดงไม่เคยกินขนมที่ไหนอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย”

“ป้อนพี่เหนือหน่อยอยากชิมบ้าง”

น้องอมยิ้ม เลือกตักตรงมะม่วงชิ้นใหญ่ป้อนเข้าปากคนพี่ ประคองอย่างดีไม่ให้หก เหนือลอบมองแก้มนิ่มฟู ส่วนรสชาติเค้กก็ไม่ค่อยได้สนใจหรอก

“พี่เหนือชอบมั้ย”

“ไม่ค่อยชอบค่ะ พี่ยกให้แก้มแดงกินหมดเลยที่เหลือ”

แก้มแดงยู่ปาก ถ้าพี่เหนือไม่ชอบทีหลังเขาก็จะไม่ซื้อเข้าบ้านแล้ว

เหนือนั่งยองๆ ลงให้หน้าเสมอกับหน้าน้อง เขาเอานิ้วปาดครีมที่เลอะมุมปากเล็กๆ นั้นแล้วใช้ปลายลิ้นตัวเองตวัดออกไปจากปลายนิ้วอีกที

“แต่ครีมตรงนี้อร่อย”

“พี่เหนือ...” แก้มแดงหน้าร้อนเห่อ...เขาเคยอ่านซีนแบบนี้ในนิยายของห้องสมุดมาก่อน ส่วนใหญ่...มันเป็นของพระเอกกับนางเอกที่จะได้เป็นแฟนกันในอนาคต

“ว่าไงคะ”

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:44:28

“เอ่อ... อยากกินแต่ครีมหรอจ๊ะ แก้มแดงปาดครีมให้พี่เหนือก็ได้นะ”

เหนืออมยิ้มกับความใสซื่อของน้อง เขาส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นกลับมานั่งที่เดิม พยักเพยิดให้น้องกินต่อส่วนตัวเองนั่งดูเงียบๆ ฝ่ายแก้มแดงนั่นก็มืออ่อนแรงไปหมด จะตักใส่ปากสักคำยังลำบาก



เจ้าของห้องไล่แก้มแดงไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองรับหน้าที่เก็บล้างเอง ตอนแรกแก้มแดงไม่ยอม เหนือเป็นถึงคุณชายตระกูลดัง จะมาทำแบบนี้ให้มือเปื่อยทำไม เหนือเลยบอกไปว่าเขาเรียนเกษตรฯ งานหนักกว่านี้ก็ทำมาแล้ว แถมทำตาดุใส่ แก้มแดงเลยต้องยอมล่าถอยขึ้นไปข้างบน

เด็กน้อยท่องคำที่เพื่อนใหม่สอนมาว่า ห้ามอาบน้ำด้วยกัน ห้ามนอนกับพี่เหนือจนขึ้นใจ วันนี้เลยเลือกใช้ห้องน้ำตัวเอง เปลี่ยนชุดนอนแขนยาวขายาวเรียบร้อย ก็ออกมาน่ังทำการบ้าน โดยมีพี่กาแฟ โกโก้ และนมสดนอนให้กำลังใจกันเต็มเตียง

เหนือที่ล้างจานเสร็จ ขึ้นมาบนห้องกะว่าจะได้สัมผัสแอร์เย็นฉ่ำและฟัดเด็กเนื้อเนียนบนเตียงให้ชื่นใจก็พบแต่ความว่างเปล่า แม้แต่เจ้าหมีคู่อริก็ยังไม่โผล่มาให้เห็น...หรือน้องโดนลักพาตัวว่ะ

ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปดูในห้องน้ำใหญ่โตก็ไม่มีร่องรอยความเปียก เลยรีบวิ่งไปดูที่ห้องข้างๆ แทน เขาเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้เคาะ แก้มแดงเงยหน้าขึ้นมามองตาแป๋ว

“ทำไมมาอยู่นี่ล่ะคะ” เหนือนั่งลงบนที่นอน แอบเบียดเจ้านมสดเอียงกระเท่เร่เกือบตกเตียง

น้องหยิบหมีขึ้นมากอดเต็มมือ แนบแก้มลงไปกับหน้าเจ้าตัวนิ่ม แล้วตอบ “แก้มแดงมาทำการบ้านจ้ะ”

“ห้องพี่เหนือก็มีโต๊ะ”

“แก้มแดงจะอ่านหนังสือต่อด้วย ไม่อยากเปิดไฟรบกวนพี่เหนือ”

“ดึกหรอ” เหนือขยับตัวเข้ามาใกล้ ดึงตุ๊กตาออกมาจากมือน้อง แล้วเบียดตัวเองเข้าไปแทน แอบชำเลืองมองหนังสือภาษาจีนกลางที่แก้มแดงเปิดค้างอยู่ น้องกำลังคัดอักษร ลายมือสวยเชียว

“แก้มแดงมีพื้นฐานไม่เท่าคนอื่น เลยอยากอ่านล่วงหน้าเยอะๆ จ้ะ”

“งั้น...พี่เหนืออยู่เป็นเพื่อน”

“แล้วพี่เหนือไม่ง่วงหรือจ๊ะ”

“เดี๋ยวเล่นเกมกับพวกมิวนิค กันดั้มรอ”

แก้มแดงเอียงคอ เคยได้ยินมาบ้างว่าเกมเดี๋ยวนี้นิยมเล่นออนไลน์พร้อมกันเป็นทีม

“แก้มแดงเกรงใจ”

“แต่พี่เหนือเป็นห่วง ไม่เห็นหนูหลับพี่ก็ไม่สบายใจ มานอนคนเดียวจะนอนหลับหรอคะ”

ใจอ่อนอีกแล้ว ดูสายตาพี่เหนือที่มองมา แก้มแดงก็ต้องตัดใจหันไปหาตัวอักษรจีนเส้นๆ เพื่อทำให้ใจแข็งขึ้น

“พี่เหนือไปหยิบหูฟังแป๊บนึงนะคะ เสียงเกมจะได้ไม่กวนสมาธิแก้มแดง”

พอเห็นขายาวๆ เดินพ้นห้องไป แก้มแดงก็รีบไลน์รายงานเพื่อนทันที

‘ทูลหัว พี่เหนือมาเฝ้าเราที่ห้อง รอเรานอนพร้อมกันทำยังไงดี’

ฝ่ายดาราเด็กที่นอนตีขาอยู่บนเตียงโดยไม่ต้องคัดภาษาใดๆ ถึงกับดีดตัวขึ้นนั่ง...พี่ชายแก้มแดงดีจังว่ะ เหลือบตาไปมองคุณแพทที่นอนกลิ้งอยู่หน้าเตียงกับพี่แดงพี่ชายคนโต ชวนกันขึ้นหอคอยร้อยชั้นในเกมอยู่เลย ไม่ได้สนใจพาเขาเข้านอนสักนิด

‘เฝ้าเฉยๆ เลยหรอ’

‘เห็นว่าจะเล่นเกมกับพวกเพื่อนๆ เขานะ’

ทูลหัวห่อปาก หันไปมองพี่ชายสองคนที่หน้าดำคร่ำเครียดอยู่กับมือถือแล้วก็หันไปพิมพ์ตอบแก้มแดง

‘พี่ชายเราก็มาเล่นเกมที่ห้องเราอ่ะ’

‘อ่าวหรอ งั้นก็ปกติสินะ’

แก้มแดงคว่ำโทรศัพท์ลง พี่เหนือกลับมาพร้อมหูฟังไร้สายอันใหญ่ที่ใช้ครอบเต็มหู หน้าตาเมามันส์กับเกม ทิ้งตัวลงนอนเบียดเจ้าสามหมี ไม่ได้สนใจแก้มแดงอีก เด็กน้อยบึนปาก เฮ้อ...สุดท้ายพี่ชายก็เหมือนกันทุกบ้านนั้นแหละ ไม่เห็นจะพิเศษกว่าพี่ชายทูลหัวตรงไหนเลย





เด็กม.4 คัดตัวอักษรที่ได้รับมอบหมายจนเสร็จ แล้วก็ใช้เวลาอีกกว่าสองชั่วโมงอ่านหนังสือเตรียมบทเรียนล่วงหน้า เวลาห้าทุ่มตรงเขาหันไปมองพี่ชายที่นอนเอกเขนกเล่นเกมอยู่บนเตียง เหนือวางโทรศัพท์ลงเมื่อเห็นว่าน้องรวบหนังสือลงกระเป๋า

“เสร็จแล้วหรอคะ ไปนอนกัน”

แก้มแดงพยักหน้า อารมณ์ผิดหวังบางอย่างที่ไม่เป็นไปอย่างทำให้เขากล้าพูดเรื่องที่เคยวางแผนกับเพื่อนไว้ออกไป แก้มแดงเองก็อยากได้ความชัดเจนเหมือนกัน

“คืนนี้แก้มแดงจะนอนคนเดียว”

เหนือเลิกคิ้ว

“หนูไม่อยากนอนกับพี่เหนือหรอ”

“คือ...แก้มแดงอยากมีเวลาส่วนตัวบ้างครับ”

คำตอบของน้องชายทำให้พี่ร้อนวูบขึ้นมาที่หัว แต่ก็ต้องสะกัดกลั้นความหงุดหงิดเอาไว้ เขาอาจจะยุ่มย่ามกับชีวิตน้องมากเกินไป เหนือพยักหน้าว่าเข้าใจ แล้วดันตัวลุกขึ้นจากเตียง ปรับใบหน้าตัวเองให้ยิ้มแย้มแบบพี่ชายใจดีปกติ

“ฝันดีนะคะ ถ้านอนไม่หลับไปเคาะห้องพี่เหนือนะ” เหนือเดินออกไป ไม่แม้จะรอห่มผ้าให้ หรือรอปิดไฟห้องเหมือนเฉกเช่นยามที่นอนห้องเดียวกัน เสียงงับประตูเบาๆ กลับทำให้แก้มแดงวูบโหวง พี่เหนือจะโกรธหรือเปล่า

แก้มแดงมองประตูห้องอยู่นาน หวังว่าพี่เหนืออาจจะย้อนกลับมาแต่มันก็ว่างเปล่า ประตูยังปิดเหมือนเดิม ปากแดงอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างเสียใจ นึกโกรธตัวเองแทนแล้วที่ทำตัวเรื่องมากเจ้าปัญหา แต่เมื่อลั่นวาจาไปแล้วจะทำอะไรได้ นอกจากอุ้มเจ้านมสดตัวใหญ่ไปวางที่โซฟานั่งเล่น เหลือไว้แค่บนเตียงอีกสองตัว จะได้มีพื้นที่พอนอนได้

คนตัวเล็กปีนขึ้นเตียงนุ่ม ห่มผ้านวมลายก้อนเมฆที่เหนือตั้งใจเลือกให้ ใช้รีโมทที่หัวเตียงปิดไฟในห้องจนมืดสนิท ปิดตานอนพลิกอยู่นานใจที่มันไม่สงบก็พาลทำให้สมองไม่ยอมหลับไปด้วย

“จะเที่ยงคืนอยู่แล้วแก้มแดง เดี๋ยวก็ตื่นสายหรอกพรุ่งนี้” ดุตัวเองเบาๆ แล้วก็เอาหน้าซุกเข้าหาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ข่มตาหลับต่ออีกแป๊บก็ทนไม่ไหว เหมือนเขาจะติดอุณหภูมิบนตัวพี่เหนือไปแล้ว พอไม่มีอีกคนบนเตียงมันเลยเย็นชืดเกินไป

แก้มแดงตวัดผ้านวมออกจากตัว ห้อยขาลงมาจากเตียง ใส่สลิปเปอร์หัวกระต่ายอุ้มโกโก้ไปด้วยสองมือ ทำหน้ามุ่งมั่นแล้วก็สาวเท้าเร็วๆ ไปห้องพี่เหนือ แต่ปรากฏว่าพอถึงหน้าประตูกลับยืนลังเล ไม่รู้จะพูดกับพี่เหนืออย่างไรดี

แต่ถ้าไม่เคาะ คืนนี้ก็จะไม่ได้นอนนะแก้มแดง คนตัวเล็กกำมือฮึบ แล้วลองเคาะไปเบาๆ

สองทีแรกยังเงียบ ครั้งที่สามเลยลงเสียงแรงหน่อย

ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนลากเท้ามาใกล้ประตู

เหนือโผล่หน้ามาในสภาพที่เหมือนตอนเดินออกจากห้องแก้มแดงไป เหนือยังไม่หลับ เขาเข้ามาคุยเล่นในแชทกับเพื่อนๆ ต่อเพราะความหงุดหงิดที่ยังเกาะกุม

“พี่เหนือ...คืนนี้ให้โกโก้นอนด้วยได้มั้ย” แก้มแดงถาม ไม่กล้าบอกหรอกว่าคนที่อยากนอนด้วยแท้จริงคือใคร เลยอ้างใส่ตุ๊กตาหมีไป เหนือหรี่ตามองเจ้าของใบหน้าหงอยๆ ที่อุ้มหมีจนตัวโย้ โกโก้มันจะสูงเท่าแก้มแดงอยู่แล้ว

“โกโก้นอนตัวเดียวหรอคะ”

“แก้มแดงมานอนเฝ้าโกโก้อีกที” ปากแดงก่ำพูดงุบงิบ คราวนี้คนหัวร้อนยิ้มได้ เหนือเปิดประตูกว้างขึ้นให้น้องเดินตามเข้ามา ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่ามือข้างหนึ่งหิ้วหมี อีกข้างโอบเอวน้องจนขาแทบลอยจากพื้น

“นอนเหมือนเดิมมั้ยคะ โกโก้ แก้มแดง แล้วก็พี่เหนือ” เจ้าของห้องถาม พลางวางเจ้าหมีหน้าหลับไว้ริมเตียงสุดโดยไม่รอให้น้องตอบ

แก้มแดงปีนขึ้นไปประจำที่แทนคำตอบ เหนือจึงหยิบมือถือมาปิดแชทที่ยังคุยค้างไว้จนหน้าจอดับสนิท แล้วสอดตัวลงไปในผ้านวมใกล้น้องบ้าง แต่วันนี้มาแปลก แก้มแดงตะแคงตัวมาทางเขา และยังนอนมองตาแป๋ว

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“แก้มแดงขอโทษพี่เหนือนะจ๊ะ ที่พูดไม่ดี”

เหนือยิ้ม เกลี่ยผมนุ่มที่ปรกหน้าให้เบามือ

“พี่เหนืออาจจะติดหนูมากไป แก้มแดงเข้าช่วงวัยรุ่นแล้วนี่เนาะ จะอยากมีเวลาส่วนตัวบ้างก็ไม่แปลกหรอก”

“แก้มแดงอยากอยู่ใกล้พี่เหนือ” น้องรีบประท้วง กลัวคนพี่จะทิ้งระยะห่างไปจริงๆ คือ...แค่หันหลังเดินจากห้องไป ใจก็เหมือนหล่นวูบออกจากอกแล้วไง

“หนูก็ใช้เวลาของหนูไป แต่ตอนนอนเราค่อยกลับมานอนด้วยกันแบบนี้ทุกคืนดีมั้ยคะ”

แก้มแดงพยักหน้า “พี่เหนือโกรธแก้มแดงมั้ย”

คนโตกว่าส่ายหน้า “ไม่ค่ะ พี่เหนือเข้าใจ ใครๆ ก็ต้องมีเวลาส่วนตัวกันทั้งนั้น ถ้าตัวติดกันตลอดแก้มแดงน่าจะอึดอัดแย่”

น้องยังทำหน้าหงอย เนื้อเอ็นดูจนจุ๊บๆ ลงไปบนหน้าผาก “ไม่คิดมากแล้วค่ะ นอนกัน ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีกนะคะ”

แก้มแดงพยักหน้า แล้วขยับหน้าไปซุกกับต้นแขนพี่เหนืออย่างช่างอ้อน ถามว่า...เหนือจะนอนหลับมั้ยคืนนี้

“ฝันดีนะคะน้องชายของพี่”


แก้มแดงแอบบึนปากนิดนึง แต่เพราะพึ่งคืนดีกันเลยยังไม่อยากให้เสียบรรยากาศ เป็นน้องชายไปก่อนก็ได้...ก็ด้ายยยย

เห็นน้องหลับตาแล้ว เหนือก็ก้มลงไปชื่นใจที่หน้าผากอีกหนึ่งทีแล้วค่อยหลับตาลงบ้าง ถามว่าที่พูดกับแก้มแดงไปนั่นคิดได้เองมั้ย...ก็ไม่ โดนเพื่อนร่วมแก๊งเทศนามาล้วนๆ ว่าเขาหนะติดแก้มแดงเกินไปจนชวนให้น้องอึดอัด เหนือเลยต้องจัดระเบียบระยะห่างระหว่างเราสักหน่อย ประโยค Knock Out วันนี้มาจากแชทของกันดั้ม

‘เป็นน้องหรือเป็นเมียอ่ะ ตื่นเช้ามาต้องเห็นหน้าคนแรก ก่อนนอนได้เห็นหน้าเป็นคนสุดท้าย’

‘บ้านกูแม่งมีกันอยู่สองคน จะให้กูตื่นมาเจอมึงหราดัม’

‘ได้นะ กูไม่ติด จะไปนอนแทนที่น้องหมีของแก้มแดง ครุคริ’

‘คริพ่อง ใจบาปอย่างมึงกูจะแจ้งความจับ’

‘เหนือ กูอ่ะแค่จินตนาการ ส่วนมึงอ่ะปฏิบัติจริง ถามว่าใครจะติดคุกก่อนกัน’

‘ผมพร้อมหาหลักทรัพย์ประกันตัวคุณเหนือนะครับ’ มหาสอดเข้ามาตรงจังหวะ มิวนิคตามมาขำเลข 5 อีกหลายบรรทัด

‘ทีกับน้องฟ้า มึงไม่เห็นประคบประหงมแบบนี้เลย’ มิวนิคเลิกขำแล้วก็พิมพ์ต่อมา แก๊งพวกเขาสนิทกันมาตั้งแต่ประถม

‘มันไม่เหมือนกัน’

‘ไม่เหมือนยังไงไหนตอบ’ กันดั้มยังกัดไม่ปล่อย โชคดีที่แก้มแดงก็มาเคาะห้องพอดี เหนือจึงวางโทรศัพท์ทิ้งไว้แล้วเดินออกไปรับ

พอพาน้องเข้านอนก็ไม่คิดเข้าไปตอบต่อหรอก ปล่อยให้คนขี้เสือกนอนไม่หลับกันต่อไป



TBC 


 อยากให้เห็นความวรั้ย ของอิพี่เหนือ และเปิดตัวคุณแพท อิอิ  

ฝากคอมเม้นด้วยนะคะ เรารออ่านนะ #รอน้องสิบแปดบวก ค่ะ 

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 00:45:53

Chapter 7





แก้มแดงรู้สึกตัวตื่น เอวเขาหนักเพราะมีแขนพี่เหนือพาดอยู่แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร ลืมตามองหน้าพี่ชายที่ยังหลับสนิท ก็นึกซนอยากหอมแก้มพี่เหนือบ้าง ใบหน้าเล็กๆ ชะเง้อขึ้นเล็กน้อย ฝังจมูกลงไป ไรหนวดที่พึ่งขึ้นทำเอาจั๊กจี้จนต้องย่นคอหนี

“จับขโมยได้แล้ว!” เหนือจี้เอวน้อง แก้มแดงหวีดลั่นไม่คิดว่าพี่ชายตื่นอยู่ ดิ้นกุกกักจะหนีจากการโดนแกล้ง เหนือชอบใจที่เห็นน้องหัวเราะจนตัวแดง ทั้งที่ปากร้องห้าม ดิ้นกันอีท่าไหนไม่รู้พี่เหนือก็ขึ้นมาคร่อมน้องทั้งตัว ตาสบตาจากคนนึงที่หัวชิดหมอน กับอีกคนที่เท้าแขนคร่อมอยู่กลางอากาศ

เหนือก้มลงมาอีกนิดด้วยดวงตาร้ายกาจ กะจะแกล้งเจ้าแก้มกลมๆ ของเขาให้ดิ้นอีกสักรอบ แก้มแดงกลัวพี่เหนือหลับตาปี เอียงคอหนี จึงโดนจมูกโด่งๆ นั้นจี้เข้าที่คอ จนดิ้นพล่านไม่แพ้ตอนนิ้วจี้เอว

“พอแล้ว...อื้อ...วันหลังแก้มแดง...อ๊ะ พี่เหนือ...งื้อ...วันหลังแก้มแดงไม่กล้าหอมแก้มพี่เหนือแล้ว”

น้องพูดด้วยเสียงอู้อี้ปนหอบ แพขนตาฉ่ำน้ำ แก้มขึ้นสีเรื่อน่าแกล้งต่อเป็นที่สุด แต่ประโยคที่ทำให้เหนือชะงักกึก คือการที่น้องบอกว่าจะไม่หอมแก้ม

“น้องชายที่ดีต้องหอมแก้มพี่ชายค่ะ ไหนหอมให้พี่เหนือชื่นใจก่อน แล้วสัญญาว่าจะไม่จี้แล้ว”

แก้มแดงพองลมเต็มแก้ม เหมือนลูกแมวที่พองขนขู่ แล้วก็ยกศีรษะขึ้นจากหมอนฝังจมูกลงบนแก้มเหนือเหมือนไม่เต็มใจนัก เหนือรู้ว่าน้องงอนที่โดนแกล้งมากไป

“พี่เหนือแกล้งเพราะพี่เหนือเอ็นดูนะคะ พี่เหนือขอโทษถ้าทำหนูโกรธ” ถามว่าใช้เสียงอ้อนๆ แบบนั้นแก้มแดงจะงอนได้นานแค่ไหน น้องเลยยอมยกนิ้วก้อยขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์ว่าดีด้วย เหนือยิ้มกว้าง ก้มลงไปฟัดแก้มน้องอีกทีจนแก้มแดงต้องดันไหล่ออก

“ไหนว่าจะไม่แกล้งแล้วไงจ๊ะ”

“อันนี้คือการแสดงความมันส์เขี้ยวค่ะ ไม่ได้แกล้ง”

แก้มแดงย่นจมูก ไม่ว่าจะทำอะไรแก้มเขาก็ช้ำอยู่ดีอ่ะ

“พี่เหนือหลบหน่อย แก้มแดงจะลงไปทำมื้อเช้า”

“หนูจะเหนื่อย”

เหนือรวบมือน้องมาหอม

“ให้แก้มแดงไปทำเถอะจ้ะ ไม่งั้นแก้มแดงจะเป็นง่อยแล้ว” น้องตวัดปลายเสียงนิดนึง เหนือหัวเราะ เด็กวัยรุ่นคงไม่ชอบที่โดนขัดใจ เหนือเลยพลิกตัวลงไปทับเจ้าโกโก้แทนปล่อยน้องให้เป็นอิสระ เด็กตัวขาวสวมสลิปเปอร์หัวกระต่าย เดินดุ๊กดิ๊กเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ไม่นานก็วิ่งปรู๊ดลงไปเตรียมอาหารเช้าให้พี่เหนือ

เหนือเหมือนยังมันส์เขี้ยวค้าง ถึงกับก้มลงไปฟัดเจ้าตุ๊กตาหมีตัวเขื่องเสียอีกหลายนาที

ร่างสูงคะเนเอาว่าน้องน่าจะทำอาหารใกล้เสร็จแล้ว เขาก็ลุกไปล้างหน้า โกนหนวดเหมือนทุกวัน อยากจะอ้อนให้น้องทำให้จัง แต่ถ้ามัวแต่เวิ่นเว่อกันยามเช้าจะพาลทำเอาแก้มแดงไปเรียนสายเปล่าๆ ทำเองก็ได้ ปาดสามที่เสร็จ หล่อเหมือนพระเอกหนังพิศาลแล้ว ก็อาบน้ำราดหัวด้วยความเร็ว รีบแต่งชุดนักศึกษาวิ่งลงไปด้านล่าง

กลิ่นหอมเย็นๆ จากแชมพูพี่เหนือทำให้แก้มแดงที่กำลังตักไส้กรอกใส่จานหันขวับ จมูกเล็กๆ ฟุดฟิดไปมาเหมือนกระต่ายตัวน้อยปุกปุยสีขาว น้องเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับจานอาหาร แล้วก็ทำเป็นดมๆ ตรงอกพี่เหนือ

“ตัวหอมแล้ว ให้กินข้าวได้”

“น่ารักเก่งจังเลยนะตัวแค่นี้” เหนืออดจะชมไม่ได้ ใจนี่อยากจะเอามือเชยคางน้องขึ้นมาจุ๊บปากช่างเจรจาเสียเหลือเกิน...เดี๋ยวเหนือ เมื่อกี้ปล่อยให้ความคิดอะไรเข้ามาในหัวนะ ลูกหมาลูกแมวคนยังจุ๊บปากได้ นี่ลูกกระต่ายจะจุ๊บสักทีคงไม่เป็นไรมั้ง

มือไวเท่าใจคิด แก้มแดงไม่ทันได้ถอยตัวออกไปจากอก คางก็ถูกปลายนิ้วสากดันขึ้น ปากแดงโดนสัมผัสนุ่มหยุ่นประทับลงมาอย่างรวดเร็วจนได้ยินเสียง ‘จุ๊บ’ ดังลั่นครัว

“พี่เหนือ เล่นอะไร1?” น้องแก้มแดงซ่าน ความร้อนแล่นพล่านไปทั่วตัว มือไม้อ่อนแทบทำจานกระเบื้องร่วง เหนือทำตาโตตาม เป็นเชิงว่า ‘อะไรคะ’ เมื่อเห็นพี่ชายทำหน้าลอยไปลอยมาอย่างไม่รับผิดชอบความเขินที่พุ่งเข้าใสรัวๆ แก้มแดงก็พองลมเต็มแก้ม

‘จุ๊บ’ แล้วก็โดนอีก ฮึ่ย ไม่ว่าจะทำอะไร พี่เหนือก็เอาปากมาชนทุกครั้งเลย น้องยกมือขยี้แก้มอย่างหงุดหงิด เรื่องนี้ต้องถึงหูทูลหัวแน่!!

เห็นน้องมุ่ยหน้าใส่เหนือก็เลิกแกล้ง เขาอดใจไม่ไหวจริงๆ ก็น้องชายคนนี้ช่างน่ารัก เห็นแล้วอยากกอดอยากฟัดตลอดเวลา

เหนือเดือนยอมนั่งลงแต่โดยดี แก้มแดงเดินมาเสิร์ฟ Poached Egg ไส้กรอก ขนมปังทาเนย และโยเกิร์ตโรยมูสลี่ ที่จัดใส่ไว้จานเดียวกันอย่างสวยงามราวกับนั่งอยู่ในภัตตาคาร

“น่ากินจังเลยค่ะ”

“พี่เหนือรีบกินเลย” แก้มแดงยังเสียงตวัด แปลว่ายังไม่หายโกรธ แต่ก็ยอมนั่งลงฝั่งตรงข้าม พร้อมกับอาหารที่เหมือนกันแต่น้อยกว่า แล้วก็เริ่มต้นตักโยเกิร์ตเข้าปากก่อน แก้มแดงไม่ได้ชอบกินแบบนี้ ปกติข้าวเช้าเขาเป็นพวกไข่ต้มกับข้าวเปล่าเหยาะน้ำปลาอร่อยเหาะ หรือไม่ก็พวกแกงโฮะที่มีอะไรในครัวก็ใส่รวมๆ ลงไป แก้มแดงต้องกินให้ง่ายและเร็ว เพราะจะได้เอาเวลาไปหาเงิน แต่พอเข้ามาอยู่บ้านพี่เหนือ คุณแม่สอนว่าพี่เหนือมักทานอาหารเช้าแบบฝรั่งเสียมากกว่า แก้มแดงก็ปรับตัว ทำตามคุณแม่สอน อยู่ด้วยกันมาหลายอาทิตย์ก็ติดรสชาติแบบพี่เหนือชอบไปโดยปริยาย

น้องสังเกต พอคนพี่กินใกล้เสร็จก็เดินไปรินกาแฟดำ Cold Brew ใส่น้ำแข็งมาให้ พี่เหนือกินแบบไม่ใส่น้ำตาลน้ำเชื่อมอะไรเลย ขมปี๋ แก้มแดงเคยชิมแล้วต้องแลบลิ้นปิดตาปี๋

ตั้งแต่มีแก้มแดง เหนือก็ไม่ต้องเสียเงินซื้อกาแฟที่มหา’ ลัยเลย มีใส่แก้วเก็บความเย็นไปให้ตลอดแถมยังมี “หนูทำแซนวิชใส่กล่องไปให้หลายไส้เลยจ้ะ เผื่อเพื่อนๆ พี่เหนือด้วย”

คือน้องกลัวพี่หิวระหว่างเรียน น่ารักจนอยากจับนั่งตักแล้วหอมให้ช้ำไปทั้งตัว

เหนือต้องห้ามมือไม่ให้ตวัดเอวของอีกฝ่ายมาตามใจคิด สั่งให้มันหยิบมาแค่แก้วกาแฟ แล้วปล่อยแค่สายตาให้มองตามเด็กน้อยกับรองเท้าหัวกระต่ายเดินเก็บจานไปในครัว

“เดี๋ยวพี่เหนือล้างให้เองค่ะ หนูไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ”

แก้มแดงพยักหน้า เขาแบ่งหน้าที่กันแบบนี้ เพราะเหนืออยากช่วย ถ้าไม่ได้ช่วยก็จะงอแงใส่ คนโตแล้วน่าตีจะตายเวลาทำตัวพูดไม่รู้เรื่อง

“แต่ก่อนไปของกำลังใจก่อน มืออ่อนไม่มีแรงล้าง”

ดูสิ! ดูความขี้ตู่ของพี่เหนือ แก้มแดงเดินไปใกล้ๆ นิ้วชี้สวยของพี่เหนือเคาะแก้มข้างขวา แก้มแดงกดจมูกลงไป พี่เหนือเคาะแก้มข้างซ้าย แก้มแดงกดจมูกลงไป ยัง...ยังมีอีกจุด เคาะปากตัวเอง แก้มแดงหน้าร้อนวูบ จะให้จุ๊บตรงนั้นหรอ ใจร้ายกับหัวใจแก้มแดงเกินไปแล้วนะ

“เร็วค่ะ เดี๋ยวสายนะ”

ฟ้องใครได้บ้างอ่ะ ฟ้องแม่แข ต้องกรี๊ดกร๊าดแน่ๆ ฟ้องคุณปู่คุณย่าก็มีแต่จะได้รับคำชม ฟ้องทูลหัวแล้วกันให้ทูลหัวจัดการพี่เหนือให้แก้มแดงที

น้องก้มลงมาจะจุ๊บแต่ไม่ถนัด เหนือเลยเกี่ยวเอวมานั่งตัก คราวนี้น้องวางแขนช่วยประคองไว้ตรงไหล่ หลับหูหลับตาก้มลงมาจุ๊บไวๆ ไปเสียที่นึง

“แก้มแดง กินเยอะๆ หน่อยนะ พี่เหนือว่าหนูผอมไป” มือใหญ่ที่ลูบอยู่ตรงเอวบีบเนื้อน้องเล่น

“แก้มแดงจะเป็นหมูอู๊ดอยู่แล้ว” น้องโอด พี่เหนือชวนคุยเรื่องอื่นก็เลยหายเขินไปหน่อยนึง

“พี่ชอบอ้วนๆ ค่ะ กอดอุ่นดี”

แก้มแดงย่นจมูกใส่ ไม่อยากจะเถียงกับพี่เหนือ รีบลุกวิ่งขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นสองของคอนโดทันที





เหนือขับรถมาส่งแก้มแดงที่โรงเรียน ตอนเย็นเขามีสอบแล็บกลัวว่าจะมารับช้า เลยจะโทรให้รถที่บ้านมารับ แต่แก้มแดงบอกว่าจะกลับเองกับทูลหัว

“แล้วใครมารับทูลหัว ถ้าเป็นพี่แพทอะไรนั่นห้ามกลับนะ”

“ทำไมล่ะครับ”

“ดูไม่น่าไว้ใจ”

“นั่นพี่ชายเพื่อนแก้มแดงนะ”

“พี่ชายใครก็ห้ามไว้ใจทั้งนั้นค่ะ นอกจากพี่เหนือ ถ้าจะกลับเองโทรบอกลุงสมหมายให้มารับเข้าใจมั้ยคะ รายงานพี่เหนือบ่อยๆ ด้วยว่าอยู่ตรงไหนทำอะไรอยู่”

“ทราบแล้วครับคุณพ่อ” แก้มแดงแกล้งว่า เหนือบีบปากแดงๆ นั่นอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะเปิดประตูลงมารับน้องที่ก้าวลงจากรถคันใหญ่ เหนือจุ๊บน้องที่หน้าผากประกาศศักดาความเป็นพี่ชายอีกรอบแล้วก็โบกมือบ๊ายบาย ปล่อยเด็กน้อยของเขาเดินเข้าโรงเรียนไป

แก้มแดงรีบวิ่งไปหาทูลหัวที่โรงอาหาร

“อยากจะหยิกให้เนื้อเขียว ให้เค้าจุ๊บอีกแล้วใช่มั้ยเราเห็นนะ” เจอกันไม่ทันทักก็โดนบ่นจนต้องย่นคอ

“ตัวเห็นพี่เหนือจุ๊บเราที่ตรงไหน”

“ก็หน้ารั้วโรงเรียนไง”

“แล้วไป นึกว่าเห็นตอนจุ๊บปาก”

ทูลหัวสำลักน้ำแดงใส่แมงลักเสียหน้าเขียวหน้าเหลือง ทุบอกอยู่หลายทีกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ

“ตัวบอกว่าพี่เหนือจุ๊บตัวตรงไหนนะ”

แก้มแดงยกมือปิดปากแล้วส่ายหน้า หลุดพูดไปเสียได้

“เล่ามา อยากเสพโมเม้นต์” ไหล่กลมกลึงโดนตะปบหมับ เจ้าแมวแสบย้ายตัวมานั่งเบียดเรียบร้อย

“อย่าดุเรานะ” แก้มแดงจำได้ว่าทูลหัวสั่งไม่ให้โดนกอด โดนหอมบ่อยๆ

“พี่เหนือจุ๊บปากเราเมื่อเช้า”

“กี่ครั้ง!”

แก้มแดงชูหนึ่งนิ้ว

ทูลหัวยกมือพัดหน้า ทำไมนึกภาพตามแล้วเขินจังวะ

“ครั้งเดียวยังพอหยวนๆ ได้”

“อีกครั้งเราจุ๊บปากพี่เหนือ”

กัปตันเรือแทบหยิบหวายแช่...มาฟาด ทำไมลูกเราไม่รักนวลสงวนตัวขนาดนี้ล่ะโว้ย

“ยังไง ขอรายละเอียด เล่ามาให้หมดว่าหลังจากแยกกันแล้วตัวเองโดนหนุบหนับอะไรไปบ้าง และที่สำคัญเมื่อคืน...ตัวนอนกับใคร!?”

“พี่เหนือ...” แก้มแดงเอานิ้วชี้จิ้มๆ กัน ทูลหัวลมจะจับ

“ก็...เรานอนไม่หลับ ต้องไปเคาะห้องพี่เหนือกลางดึก นอกนั้นก็กอดก็หอมแก้มกันปกติ”

“มีอะไรมากกว่านั้นมั้ย”

“ตอนเช้าพี่เหนือจี้เอว แล้วก็จี้คอ”

ทูลหัวพยายามเอานิ้วจี้คอตัวเอง รู้สึกว่ามันท่าทางไม่ถูกต้อง

“จี้คอทำยังไงว่ะแก้มแดง”

“เอาจมูกจี้”

เท่านั้นแหละ ยืนผึง เท้าเอว เตรียมวีน “นี่มันไซร้คอแล้วมั้ย โว้ย...แก้มแดง ตัวต้องไม่หลงกลคนใจบาปนะ”

แก้มแดงเบะปาก “แต่ทุกอย่างที่พี่เหนือทำ เขามองเราด้วยฟิลเตอร์น้องหมดเลยนะ”

ทูลหัวนั่งลง ลูบไหล่คนเตรียมโศก “ไม่เป็นไรๆ เรามีวิธีกระตุ้นพี่เหนืออีกเยอะ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เอาเรื่องการเงินก่อนก็ได้ แก้มแดงใช้เงินคืนพี่เหนือ แล้วจะได้กล้าแสดงความรู้สึกกับพี่เขามาขึ้น”

“งื้อ ขอบคุณนะทูลหัว ที่เข้าใจเรา”

“ขอบคุณแม่เราเถอะที่ซื้อนิยายให้อ่านตั้งแต่เด็ก...เลยเข้าใจทุกอย่างกระจ่างดุจนิ้วบนฝ่ามือ”

แก้มแดงไม่เข้าใจทูลหัวเท่าไหร่แต่ก็พยักหน้าเออออไป ก่อนจะตั้งใจฟังรายละเอียดงานที่ทูลหัวปริ้นท์เอกสารมาให้ดู มันเป็น Reference การถ่ายเครื่องแบบนักเรียนของปีการศึกษาหน้า ทูลหัวหน้าตายังละอ่อนเลยได้ถ่ายขุดม.ต้น และเขาก็กำลังหาคนที่รูปร่างหน้าตาใกล้เคียงกัน ทูลหัวสนิทกับพวกโมเดลลิ่งอยู่แล้ว พอเอารูปแก้มแดงให้ดูเขาก็อยากจ้าง

“ถ่ายง่าย อินเนอร์ไม่ต้องเยอะ เพราะเน้นแบบชีวิตประจำวันการเป็นนักเรียนอะ” เพื่อนผู้เชี่ยวชาญอธิบายต่อ

“เราต้องขออนุญาตพี่เหนือก่อน”

“อือ เขารอคำตอบพรุ่งนี้ คืนนี้ตัวก็ไปขอมานะ ถ้าจะให้ช่วยอธิบายก็โทรมา”

“อื้อ เราจะทำ เราอยากเก็บเงินให้ครบไวไว”

“ถ่ายครั้งนึงก็ได้สี่ห้าหมื่นแล้ว เรามีงานเรื่อยๆ แป๊บๆ ก็ครบแล้ว”

แก้มแดงยิ้มให้ทูลหัว รู้สึกดีที่เจอเพื่อนคนนี้





เย็นวันนั้นแก้มแดงรวบรวมความกล้าขออนุญาตไปทำงานพิเศษ เหนือขอคุยรายละเอียดงานกับทูลหัว แก้มแดงก็ต่อสายให้ โดยนั่งลุ้นไปด้วย ทูลหัวอธิบายให้ฟังทุกอย่างอย่างชัดเจน แล้วก็ให้เหนือลองเปิดงานเก่าๆ ของแบรนด์นี้ดูก็เห็นว่ามันเป็นแบบเรียบร้อยดีไม่ได้วิตกกังวลอะไร

“ถ้าพี่เหนือเป็นห่วง ตอนถ่ายก็มาเฝ้าก็ได้นะครับ ที่สตูดิโอเขาอนุญาต”

“โอเคครับ”

เหนือตอบตกลงให้แก้มแดงทำงานได้ เพราะสกรีนแล้วไม่มีอะไรน่ากังวล อีกทั้งก็นึกอยากได้รูปน้องในรูปแบบที่แตกต่างจากชีวิตประจำวันมาดูบ้าง น้องดูดีใจมาก เขากลายเป็นพี่เหนือที่โคตรจะใจดีในสายตาน้องไปแล้ว แถมได้รางวัลเป็นการที่เด็กน้อยเข้ามาจุ๊บแก้ม 2 ที จุ๊บปาก 1 ทีด้วย อ่า...ทำให้มันเป็นธรรมเนียมดีกว่าว่าเวลาขอบคุณพี่เหนือต้องทำแบบนี้



ไม่นานวันงานก็มาถึง มันตรงกับวันเสาร์ นักศึกษาปี 3 จึงว่ามาเฝ้าน้องชาย ทูลหัวรอแก้มแดงอยู่ที่หน้าสตูดิโอ แล้วพาทั้งสองคนไปแนะนำกับทีมงาน พี่ที่เป็น Project Manager เข้ามาอธิบายงานให้ทั้งเหนือและแก้มแดงฟัง พร้อมทั้งรับตัวน้องเข้าไปแต่งหน้า ทำผม ส่วนเหนือถูกจัดให้นั่งรอตรงชุดโซฟาสำหรับผู้ติดตาม มีขนมกับกาแฟร้านดังเสิร์ฟเรียบร้อย เหนือจะไม่คิ้วกระตุกเลยถ้าคนที่นั่งอยู่ก่อนไม่ใช่...คุณแพท

“สวัสดีครับน้องเหนือ” คุณแพทที่วันนี้แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแนวสตรีทแบรนด์ดังทักขึ้นก่อน เจ้าตัวใส่แว่นแฟชั่นสีแดงแจ๋อันเล็กๆ ที่ทำให้เหนือเห็นแล้วหงุดหงิดว่าใส่ไปทำไมว่ะ

“สวัสดีครับ มาเฝ้าทูลหัวหรอครับ” เหนือพยายามยิ้มทักทายกลับบ้าง

“มาดูน้องแก้มแดง เห็นว่าเป็นงานแรก คงจะน่ารักน่าดู”

อ่ะ...สงครามเริ่ม เหนือหัวร้อนทันที เขาต้องเพิ่มความเย็นให้ร่างกายด้วยการดูกาแฟเข้าไปทีเดียวแทบหมดแก้ว คุณแพทเดาะลิ้นชอบใจ ที่แหย่สำเร็จ หยิบขนมขบเคี้ยวที่วางอยู่ตรงนั้นเข้าปากบ้าง ไม่นานนายแบบหนุ่มน้อยในชุดนักเรียนแบบแรกก็เข้ามาหน้าเซต ที่จัดเป็น Prop หนังสือวางบนบล็อกสี่เหลี่ยมสีสันสดใส คุณแพทลุกขึ้นแหวกทีมงานเข้าไปดูอย่างเป็นธรรมชาติ เพราะตัวเองก็คลุกคลีอยู่ในวงการมานานเช่นกัน

เหนือรีบขยับตามไปบ้าง แต่ยังโดนทีมงานกันให้อยู่นอกวง

ทูลหัวทำได้ดีตั้งแต่เริ่ม แต่แก้มแดงกลับมีสีหน้าประหม่า ตากล้องสั่งให้ทำท่าต่างๆ ก็เงอะงะ นานเข้าก็เริ่มรับรู้ได้ถึงความหงุดหงิดของทีมงานแม้จะไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นชัดเจนก็เถอะ เหนือสงสารน้องอยากพากลับแล้ว แต่ถ้าทำแบบนั้นแก้มแดงคงยิ่งรู้สึกเฟลไปใหญ่

คุณแพทเดินเข้าไปคุยกับตากล้อง ก่อนจะได้รับอนุญาตให้ไปช่วยแก้มแดงโพสต์ท่า เขาหยิบจับข้อเท้าน้องให้วางตรงนั้นตรงนี้อย่างชำนาญ รวมไปถึงการวางมือ การใช้สายตามองกล้อง รวมถึงสอนอินเนอร์ให้นึกถึงเรื่องราวเกี่ยวกับโรงเรียนในหัว มันจะได้ถ่ายทอดออกมาผ่านสีหน้า ได้รับคำสอนจากนายแบบชั้นครู ไม่นานแก้มแดงก็ทำผลงานได้ดีขึ้น

นายแบบหนุ่มเดินออกมาดูภาพที่มอนิเตอร์ ก็ยิ้มกว้าง แก้มแดงมีแววไปได้ดี แค่เพียงยังไม่รู้เทคนิคเท่านั้น ถ่ายกันอีกประมาณสามชั่วโมงก็เสร็จสิ้น เด็กน้อยวิ่งออกมาหาคุณแพทคนแรก

“พี่แพท ขอบคุณมากนะครับ แก้มแดงเกือบร้องไห้แล้วแหนะตอนแรก”

“ค่อยๆ ฝึกไปค่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“เขาจะจ้างแก้มแดงอีกหรอจ๊ะ เกือบทำงานเสียไปแล้วครั้งนึงแบบนี้”

คุณแพทยิ้มใจดี แล้ววางมือลูบผมเจ้าลูกกระต่ายเบาๆ “เชื่อคุณแพทนะคะ เดี๋ยวก็มีงานเข้ามาอีก”

เหนือเดินเข้ามายืนข้างตัวน้องตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่ที่เห็นคือหน้าทะมึนมาก

“เสร็จแล้ว กลับเลยมั้ยแก้มแดง”

น้องแหงนหน้ามองพี่ชาย แล้วหันกลับไปมองพี่ชายเพื่อนอีกที รีบยกมือไหว้พร้อมทั้งบอกลาทูลหัวแล้วเดินตามพี่เหนือออกไป ปล่อยให้ทูลหัวกับคุณแพทหันมาตีมือแปะให้กันอย่างรู้งาน แล้วก็ระเบิดหัวเราะแบบโคตรตัวโกง แผนเร่งปฏิกริยาการจุดระเบิดวันนี้ได้ผลดีจริงเชียว

“กลัวแก้มแดงจะไม่ได้มาถ่ายอีกจัง” ทูลหัวเปรย

“ไม่กล้าขัดใจหรอก” คุณแพทว่ายิ้มๆ บางทีเล่นมากไปเขาก็กลัวโดนต่อยเหมือนกันนะ แต่ก็สนุกอ่ะ...เหนือเดือนต้องทรมานแค่ไหนกันกว่าน้องจะโตพร้อมรับความ ‘รัก’ ที่มากกว่าสถานะพี่ชายได้ แหมะ...บอกแม่เอาไปเสนอช่องทำเป็นซีรีย์ซะดีมั้ยเนี่ย

“เฮียๆ เฮียหน้าโกงมากอ่ะตอนนี้” ทูลหัวกระตุกแขนเสื้อยืดคนพี่

“หรา...” คุณแพทปรับสีหน้าแป๊บ ก่อนจะลูบหัวน้องชายตัวเองบ้าง “แล้วเราล่ะ เหนื่อยมั้ย”

“สบายหน่า แต่อยากหางานวับๆ แวมๆ มาให้แก้มแดงจัง อยากเห็นคนอกแตกตาย”

“ร้ายนัก” คุณแพทบิดจมูกน้องชาย “เอาแค่วันนี้ก็ลมเพชรหึงแทบพัดสตูดิโอคุณแพทพังแล้วนะ”

“จะตบจูบป่ะ”

“ดูหนังมากไปแล้วไอ้ตัวเล็ก” นายแบบหนุ่มดีดหน้าผากน้องชายก่อนจะกอดคอลากออกไปเลี้ยงมื้อเย็นแก้เหนื่อย



ในรถ Rangrover บรรยากาศทะมึนมาก แก้มแดงไม่กล้าหายใจดัง แต่ก็อึดอันจนทนไม่ไหว เลยเลือกจะวางมือลงตรงหน้าขาพี่เหนือ เล่นเอาพวงมาลัยเซวูบ

“ทำอะไร!” เหนือเผลอใช้เสียดุ จนแก้มแดงหลับตาปี๋ “พี่ขอโทษ พี่แค่ตกใจ” เหนือรีบปรับเสียง เมื่อเห็นว่าน้องทำหน้าไม่สู้ดีนัก

“พี่เหนือไม่ชอบให้แก้มแดงมาทำงานหรือจ๊ะ พี่เหนือดูอารมณ์ไม่ดีเลย”

“เปล่า...” ปฏิเสธไปคำโต น้องก็ยังสีหน้าไม่ดีขึ้น

“แก้มแดงทำให้พี่เหนืออายหรือเปล่าจ๊ะ ที่เป็นเด็กไม่ได้เรื่อง เกือบทำให้เสียงาน ทำให้พี่เหนือเสียหน้าที่มีน้องชายไม่เก่งเลย”

เหนือไม่คิดว่าปฎิกริยาที่เขาแสดงออกไปจะทำให้น้องคิดไปในทางนั้น เขาแค่หงุดหงิดที่วันนี้ไอ้คุณแพทนั้นได้ซีนใหญ่โตในใจแก้มแดงไปต่างหาก

“แก้มแดงขอโทษนะจ๊ะ”

เหนือรวบมือน้องมาจุ๊บปลอบ “พี่เหนือขอโทษ พี่เหนือแค่หงุดหงิดต้นมะม่วงที่คณะจ๊ะ ปลูกไว้ตั้งนานไม่ยอมออกลูกสักที”

แก้มแดงเงยหน้ามองเหนืออย่างงงงวย “คือ...ไม่ได้หงุดหงิดที่แก้มแดงเงอะงะหรือจ๊ะ”

“ไม่เลยแก้มแดง น้องชายพี่เก่งมาก น่ารักน่าชัง พี่เห็นเเล้วอยากเหมาชุดนักเรียนสักพันชุดเลยต่างหาก”

“พี่เหนือเว่อร์”

“พูดจริงๆ หนูทำดีแล้ว” เหนือชม พอนึกถึงภาพน้องตอนช่วงหลังๆ มันก็เป็นตามนั้นจริงๆ ยิ่งอยู่กับทูลหัวก็เหมือนลูกแมวสองตัวเมี้ยวๆ ใส่กัน แม่คนไหนได้เห็น ก็คงอยากซื้อชุดไปให้ลูกตัวเองใช้ทั้งนั้นแหละ

“เชื่อพี่เหนือสิ ชุดนักเรียนเซตนี้ต้องขายดีมากแน่ๆ เลย”

แก้มแดงยิ้มได้ น้องยิ้มแล้วเหนือก็ใจฟู เขาเรียนรู้ขึ้นมาอีกข้อว่าแก้มแดงเป็นคนคิดมาก และไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ ดังนั้นเหนือจะแสดงอะไรออกไปก็ต้องระวังให้มากกว่าเดิม แต่...ไอ้คุณแพท นึกแล้วก็ยังหงุดหงิดไม่หาย

“หนูยังอยากรับงานถ่ายแบบอยู่มั้ย” เหนือลองถามดู

“แก้มแดงอยากรับ”

นั่นปะไร หัวร้อนจนต้องบีบแตรไล่มอเตอร์ไซค์ที่ขับปาดหน้า

“พี่เหนือไม่อยากให้รับหรือจ๊ะ” น้องทำหน้าสลดเข้าใส่ เท่านั้นแหละเหนือก็ต้องรีบปฏิเสธ

“พี่ตามใจแก้มแดงทุกอย่างอยู่แล้ว” เพราะเขาเองก็อยากให้น้องได้มีกิจกรรมที่ตัวเองภูมิใจเหมือนกัน ได้ฝึกหน้ากล้องบ้างแก้มแดงคงเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองได้

“ขอบคุณพี่เหนือมากจ้ะ แก้มแดงรักพี่เหนือที่สุดเลย” น้องบอกด้วยดวงตาสุกใส แล้วก็มุดหัวเข้ามาในอ้อมแขนเหนือที่ประคองพวงมาลัยอยู่ เหนือก้มลงไปหอมหัวเบาๆ เอาเท่าที่โพสิชั่นในรถมันจะทำได้

“พี่ก็รักแก้มแดงนะ” คำบอกรักอ่อนหวานออกจากปาก แต่แก้มแดงก็ไม่กล้าคิดว่าในคำนั้นมันมีความหมายเกินเลยกว่าคำว่าพี่น้องหรือไม่



 TBC 

ขอให้นักอ่านทุกท่านเก็บออมไว้ช่วยกันประกันตัวพี่เหนือด้วยจ้า 

#รอน้องสิบแปดบวก   << แท็กในทวิต เราตามส่องน๊า

ปล. จะพยายามมาลง ทุกวันพุธ กันศุกร์นะคะ (เจอกันวันพรุ่งนี้นะคะ ตอนนี้หมดสต๊อกเเล้วว)

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-7 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 10-05-2019 11:05:26

 :pig2:
น้องน่ารักมากๆ
พี่เหนือคันคอ ไอ คุกๆตลอด นะพี่นะ
 :katai2-1:
 :pig4:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-7 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 10-05-2019 13:38:31

อ๊อยยยยแก้มแดงงงงน่าร๊ากกกกก สงสารชีวิตน้อง มีพ่อแบบนั้น ดีนะมีพี่เหนือเข้ามา หลุดมาได้จากตรงนั้นซักที!!!! //ดูแลอย่างดีเลย คุคุ แค่ก 555555 เอออออรอน้องจะไหวไหมเนี้ย ตอดเล็ดตอดน้อยไปก่อนให้ชินไรงี้ เห้อเห็นใจๆก็น้องมันน่ารักเกินไปจริงๆ 5555 ต่างคนก็ต่างหวั่นไหวแอบชอบกันแต่ปกปิดไว้ด้วยเพราะคิดว่ารักคนละแบบ ก็อย่างที่บอกรอน้อง18+ 555555 สนุกกกดีค่าาาอ่านเพลินๆ ตัวละคนก็มีสีสันดี รอตอนต่อไปเลยค่ะ กดติดตามมมม คึคึ!! ^^ ขอบคุณนะคะที่แต่งมาลงในนี้ให้ได้อ่านกัน รรรรตอนหน้าเลยค่า (:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-7 : 10 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 10-05-2019 20:47:31

Chapter 8





วันจันทร์แก้มแดงมาสายกว่าปกตินิดนึง เพราะรถพี่เหนือโดนมอเตอร์ไซค์วินชนท้าย ต้องรอประกัน ทูลหัวรีบวิ่งหน้าตื่นมารับทันทีที่เขาโผล่หน้าเข้ามาในห้องเรียน

“ตัวบาดเจ็บอะไรมั้ย” เพื่อนที่ตัวขนาดเดียวกันจับพลิกซ้ายพลิกขวาวุ่นวายจนแก้มแดงต้องร้องห้าม

“รถชนนิดเดียวไม่ได้รู้สึกอะไรเลย”

“รู้แล้ว แต่เมื่อวันเสาร์อ่ะไม่ได้โดนทำอะไรรุนแรงใช่มั้ย”

คราวนี้ลูกกระต่ายน้อยในสายตาใครหลายๆ คนเอียงหน้างง ทูลหัวจูงเพื่อนไปนั่งแล้วกระซิบถามให้ได้ยินกันแค่สองคน

“ก็วันเสาร์อ่ะ ตอนที่พี่เหนือมาพาแก้มแดงออกไปดูหงุดหงิดมากเลย พี่เขาไม่ได้หึงโหดคุณแพท แล้วตบจูบตัวเหมือนในละครใช่มั้ย”

แก้มแดงรีบส่ายหน้า “บ้าแล้วทูลหัว พี่เหนือโมโหต้นมะม่วงหนะไม่เกี่ยวอะไรกับคุณแพทสักหน่อย เขาบอกว่าปลูกตั้งนานแล้วไม่ยอมออกลูกสักที”

คราวนี้ทูลหัวเป็นงงบ้าง ในหูนี่ได้ยินเสียงวิ้งค์ไปเลย นี่เสน่ห์พ่อเสือของบ้านแพ้ราบคาบให้ต้นมะม่วงหรอ

“คือไม่ออกอาการหึงหวง แบบหงุดหงิดอะไร สั่งห้ามถ่าย ไม่มีเลยหรอ”

แก้มแดงส่ายหน้า “พี่เหนือใจดี บอกว่าจะตามใจเราทุกอย่างเลย”

“โห พ่อพระ รัศมีสีทองเปล่งประกาย เแสนจะเลื่อมใสศรัทธาใรความอดทนเก่ง!!!!” ทูลหัวเซ็งที่ไม่มีเรื่องให้ตื่นเต้นหัวใจ สงสัยเขาจะเดินเกมผิดไปหน่อย แผนหลอกให้หึงสองครั้งแล้วไม่สำเร็จสักครั้งเลย

“แต่...พี่เหนือบอกรักเรานะ”

“ฮึ้ย ทำไมเร็ว” ทูลหัวทำหน้าตื่นเต้นขึ้นมาอีก

“แต่เราว่าเขาน่าจะหมายถึงรักน้องชายอ่ะ เพราะว่าไม่ได้มีแบบ...อะไรอย่างอื่นเกินเลย”

ทูลหัวถอนหายใจอีกเฮือกกลายเป็นลูกโป่งฟีบเลย ชักจะหัวร้อนกับไอ้พี่เหนือล่ะ เขาต้องหาอะไรมาเร่งปฏิกริยาพี่ชายที่ใจไม่ซื่อนี่หน่อยแล้ว

“นี่...กีฬาสีจะถึงแล้ว ตัวเป็นเชียร์หลีดเดอร์กับเรานะ”

แก้มแดงตื่นตูมเป็นกระต่ายเลย “ต้องแต่งหน้าทาปากหรือเปล่า เราไม่ชอบแต่งหญิงนะ”

ทูลหัวหัวเราะก๊ากรีบโบกมือ “แต่งบางๆ ทาลิปมันลิปกลอส ชุดก็ผู้ชายแมนๆ นี่แหละ ท่าก็เต้นเท่ๆ เหมือนพวกหลีดม.C ของพี่เหนืออ่ะ”

แก้มแดงคิดภาพตาม ทูลหัวกลัวเพื่อนไม่เข้าใจก็เสิร์ซภาพปีเก่าๆ ให้ดู “เชื่อเราวันนั้นแก้มแดงจะน่ารักมาก แล้วพี่เหนือต้องตาลุกเป็นไฟ”

คนน่ารักพยักหน้า แล้วก็ขออนุญาตไปถามพี่เหนือก่อนตามระเบียบ ทูลหัวไม่ว่าอะไรเพราะยังมีเวลาอีกนาน เขาเลยชวนแก้มแดงเตรียมบทเรียนวิชาที่กำลังจะถึงต่อ





ช่วงที่ทูลหัวยังไม่มีแผนใหม่ ทุกอย่างก็ผ่านไปเหมือนปกติ จนถึงสุดสัปดาห์อีกครั้ง วันเสาร์เหนือมีออกไปดูงานกับมหาวิทยาลัย เลยพาน้องมาฝากไว้บ้านใหญ่จะได้ไม่เหงา พอดื่มชาจีนกินขนมกุ้ยช่ายกับคุณย่าเสร็จตอนสาย คุณแม่ก็หนีบออกมาห้างหรูด้วยทันที

“แก้มแดงวันเสาร์หน้าก็วันเกิดหนูแล้วหนิคะ” แขไขเอ่ยขึ้นระหว่างเดินชอปปิ้งอยู่กับลูกชายคนเล็ก

“ใช่ครับคุณแม่” แก้มแดงแทบกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ดีใจที่สุดที่มีคนในครอบครัวจำวันเกิดได้ แก้มแดงอยู่ในโรงเรียนที่นักเรียนส่วนใหญ่ค่อนข้างยากจน ของสิ้นเปลืองแบบนี้จึงไม่เคยได้รับจากเพื่อนๆ ส่วนพ่อนะหรอก็ไม่เคยใส่ใจหรอก

“อยากได้อะไรมั้ย แม่จะซื้อให้เลย”

แก้มแดงรีบส่ายหน้า “แก้มแดงขอแค่คำอวยพรจากคุณแม่ก็พอครับ ไม่เอาอะไรอย่างอื่น”

“น่ารักจริงเชียวลูกคนนี้ มาหอมหัวทีนึง” แขไขกวักมือเรียกเด็กน้อยที่สูงพอกันกับเธอมาจุ๊บจริงกลางห้าง มันน่ารักจนคนที่ผ่านไปมาอดยิ้มตามไม่ได้

“งั้นวันเสาร์หน้า ไปวัดกันดีกว่า คุณแม่จัดเลี้ยงพระให้ แล้วเย็นๆ หนูจะได้ไปฉลองกันสองต่อสองกับพี่เหนือดีมั้ยคะ”

“คุณแม่~” แก้มแดงมุดหน้าเข้ากับแขน นี่ก็ทีมชงมือวางอันดับสามรองจากคุณปู่ คุณย่า

“อายุเท่าไหร่แล้วปีนี้”

“16 ครับ”

“อีก 2 ปี ตาเหนือก็จะพ้นคุก” แขไขยกมือทาบอก แก้มแดงยิ่งหน้าร้อนเข้าไปใหญ่ คนเป็นแม่ขำคิ้กค้ากอยู่คนเดียว แล้วก็เกี่ยวแขนลูกชายไปช็อปปิ้งต่อ แม้ปากว่าจะไม่ซื้ออะไรให้ แต่พอเจอเสื้อเชิ้ตน่ารักๆ ก็อดจะสั่งให้แก้มแดงไปลองไม่ได้ กลายเป็นว่าได้ติดมือมาอีกสี่ห้าตัว

หลังจากเดินทั่วห้างจนเหนื่อย แม่ก็ชวนแก้มแดงนั่งพักเหนื่อยด้วยการหาขนมกินก่อนกลับ

“หนูอยากกินอะไร”

“ตามใจคุณแม่เลยครับ”

แขไขเดินมาโอบลูกชายคนใหม่ แล้วจุ๊บเหม่งเบาๆ “หนูต้องหัดตามใจตัวเองบ้างนะ”

นอกจากคำพูดแล้วสายตาคุณแขก็ยังดุด้วย เล่นเอาแก้มแดงไม่กล้าอ้ำอึ้งอีก

“แก้มแดงอยากกินไอติมครับคุณแม่ อยากลองกิน swensens มานานแล้ว” น้องยอมพูด แต่เป็นประโยคที่คุณแม่นึกสงสารขึ้นมาจับใจ จากประโยคนั้นเธอจินตนาการไม่ออกเลยว่าในอดีตเด็กน้อยลำบากขนาดไหน ครอบครัวระดับเธอร้านนั้นคือไอติมราคาธรรมดา แต่กับเด็กน้อยมันคือการใช้เงินโดยไม่จำเป็น

“เป็นลูกคุณแม่แล้ว อยากกินอะไรต้องได้กินเข้าใจมั้ยคะ ถ้าหนูไม่ได้กินแม่จะตีพี่เหนือ”

แก้มแดงกอดคุณแม่ด้วยความเต็มตื้นหัวใจ แม้จะเป็นคำพูดติดตลก แต่ก็เต็มไปด้วยความห่วงใหญ่และบังคับกลายๆ ให้แก้มแดงยอมทำตามใจตัวเอง

สองแม่ลูกแวะไปกินไอศกรีมก่อนกลับ แก้มแดงมีความสุขมากกินไปยิ้มไป ตอนจัดการลูกเชอร์รี่ก็เอาเข้าไปเก็บไว้ในแก้มจนตุ่ยเป็นเด็กเลย แขไขนี่ต้องถ่ายรูปอวดทุกคนในครอบครัว ว่าเจ้าลูกกระต่ายของบ้านแสนจะน่ารัก

และพอมาถึงบ้านหลังใหญ่ ก็แยกย้ายกันไปสลบเพราะเดินช็อปปิ้งไม่ได้พักติดต่อกันหลายชั่วโมง แต่ถามว่าคุณนายแขหลับจริงหรอ ไม่มีทางเธอกลับเข้าห้องรีบเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัวเพื่อหารีสอร์ทสวยๆ ทันที หญิงวัยกลางคนที่ยังสวยสะพรั่งหรี่ตามอง Topic รีสอร์ทสำหรับคู่รัก แล้วก็กดจองไปให้อย่างไม่ถามความสมัครใจใครทั้งสิ้น ตาเหนือควรได้ไปเดทกับยัยน้องบ้าง

ตอนเย็นเหนือกลับมาที่บ้านใหญ่เพื่อร่วมมื้อเย็นกับครอบครัว ที่อยู่กันพร้อมหน้า ลูกคนโตนั่งติดกับน้องคนเล็กคอยตักอาหารให้ไม่ขาด แก้มแดงเองก็มีความสุขมาก เขาไม่เคยนั่งทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากับญาติเยอะๆ แบบนี้มาก่อน พอได้สัมผัสหัวใจก็พองฟู ทานกันไปจนถึงขนมหวานที่เป็นผลไม้ลอยแก้ว คุณแขไขก็ส่งเสียงดังเรียกความสนใจจากทุกคน ประกาศกำหนดการณ์เลี้ยงพระสำหรับวันเกิดแก้มแดงให้ทุกคนได้รับทราบทั่วกัน แน่นอนว่าทุกคนพร้อมใจกันว่าง และปิดท้ายด้วยว่าแม่จองรีสอร์ทริมทะเลแบบสวยมากไว้ให้เหนือเดือนพาน้องไปพักผ่อนเป็นของขวัญวันเกิดแล้วด้วย

เหนือยิ้มรับไม่ว่าอะไร ส่วนแก้มแดงก็ทำหน้างอนนิดหน่อย เพราะเคยบอกคุณแขไปแล้วว่าตัวเองไม่ได้อยากได้อะไรนอกจากคำอวยพร

คุณแขไขไม่สนใจหรอก ชวนทุกคนกินต่อแล้วก็ไล่เด็กๆ ขึ้นห้องนอนไป



วันนี้เหนือกับแก้มแดงนอนค้างที่บ้านใหญ่ คนพี่ชวนคนน้องแช่น้ำพร้อมกัน จะได้ประหยัดเวลาไม่ต้องปล่อยให้คอย หน้าเหี้ยมๆ ของทูลหัวลอยมาทันที

“ไม่เป็นไรครับ แก้มแดงรอได้”

“ทำไมล่ะคะ พี่เหนือเมื่อยๆ วันนี้ดูงานทั้งวันเลย อยากได้มือนิ่มๆ ของหนูมานวดให้จัง” คนพี่อ้อน เขาพาน้องไปสปามือ แช่พาราฟิน บีบโลชั่นถูไถให้ทุกวันจนไร้สิ้นความสากในอดีต

แก้มแดงไขว้นิ้วขอโทษทูลหัวในใจ พอพี่เหนืออ้อนเขาก็ใจเหลวเป็นน้ำทุกที

“อ่า...แก้มแดงโตแล้ว แก้มแดงอาย” น้องบอกเหตุผลไปอีกนิด หวังว่าพี่เหนือจะยอมปล่อย

“ก็แก้ผ้าด้วยกัน แฟร์ออกหนูก็เห็นของพี่ พี่ก็เห็นของหนู ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลย”

“กะ..ก็ของพี่เหนือ ฮึ่ย” แก้มแดงกำมือแน่น

“ของพี่เหนือทำไมคะ” คนตัวสูงเดินมาชิดตัวน้องตัวเล็ก แล้วกระซิบถาม

“ก็ช้างพี่เหนืองวงใหญ่ โชว์ได้ อ๊ะ!” บ่นอะไรไม่ทันจบ ทั้งตัวก็ลอยขึ้นจากพื้น แก้มแดงใช้สองมือโอบรอบคอคนพี่ตามสัญชาตญาณทันที

“เหตุผลฟังไม่ขึ้น พี่เหนือไม่ตามใจค่ะ ต้องแช่น้ำด้วยกัน แล้วก็ต้องนวดให้พี่เหนือด้วย”

แก้มแดงจะทุบพี่ก็ไม่ได้เดี๋ยวบาป ต้องจำใจยอมให้ทูลหัวหยิกจนเนื้อเขียว เข้ามาถึงในห้องน้ำ เหนือก็ปล่อยน้องลงในอ่าง ยื่นมือมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่แก้มแดงสวมอยู่ให้ บอกให้น้องยกแขนจัดการถอดให้เสร็จสรรพ ร่างกายขาวที่ไม่มีเสื้อปกปิดขึ้นสีชมพูอ่อนทันทีเพราะอุณหภูมิเปลี่ยน

“กางเกงจะถอดเอง หรือให้พี่เหนือถอดให้คะ”

“พี่เหนือปิดตา หันหลังไปเลยนะ แก้มแดงถอดเอง แล้วก็รอฟองเต็มก่อน ค่อยหันกลับมา”

“ตามบัญชาค่ะเจ้าชายน้อยของพี่”

ฮรือ...คำพูดคำจาของพี่เหนือทำแก้มแดงแก้มร้อนหมดแล้ว ฟาดมือไปมาเอากับอากาศนั่นแหละ พอตั้งสติได้ แก้มแดงก็รีบถอดกางเกงที่ใส่ออกพร้อมกางเกงใน พับเรียบร้อยแล้ววางลงตรงพื้นข้างอ่าง จากนั้นก็ปล่อยน้ำร้อน แล้วผงหอมทำฟองลงไป แก้มแดงเลือกกลิ่น Citrus ที่ให้ความรู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย รอจนฟองเต็มแล้วเอาตัวเองไปซ่อนเรียบร้อยค่อยเรียกให้พี่เหนือหันมา

ร่างสูงถอดเสื้อผ้าอย่างไม่เร่งรีบ ทุกท้วงท่าตรึงสายตาแก้มแดงไว้จนไม่สามารถละไปไหน อกพี่เหนือเหมือนจะแน่นขึ้นอีก กล้ามท้องเป็นก้อนๆ ชวนนึกให้อยากกินขนมปัง แล้วก็ช่วงเอวที่สอบมีเส้นวีไลน์หายลงไปกับขอบกางเกงใน แก้มแดงหน้าร้อน จนต้องยกสองมือปิดหน้า เหนือหัวเราะ เขาก้มลงดึงปราการชั้นสุดท้ายออก อวัยวะเพศขนาดน่าภูมิใจกระดกสู้แรงโน้มถ่วงทันที เหนือเดินไปทิ้งตัวลงในฟอง แล้วกวักมือเรียกแก้มแดงให้มาหา

“มากอดหน่อยเร็ว คิดถึง”

แก้มแดงลอยตามฟองไปเลยจ้า ไม่ขัดขืนสักนิดเดียว

“วันเกิดอยากได้อะไรจากพี่เหนือคะ” ชายหนุ่มถามน้อง หลังจากวางคางลงไปบนไหล่เล็ก แนบแก้มไว้กับขมับอีกฝ่าย แก้มแดงไล้นิ้วมือเล่นไปตามท่อนแขนของเหนืออย่างสบายใจ

“ไม่อยากได้อะไรเลยจ้ะ” แหงนหน้ามาบอกพี่อย่างแสนจะน่ารัก เห็นปากแดงๆ นั้นแล้วอยากจะงับให้หายมันส์เขี้ยว

“พี่เหนืออยากให้นี่นา”

“คุณแม่จองที่พักไว้ให้แล้วนี่จ๊ะ แค่ได้อยู่กับพี่เหนือตอนวันเกิดแก้มแดงก็มีความสุขแล้วจ้ะ”

“มีความสุขง่ายจริง น้องชายพี่” เหนือบีบแก้มนุ่มๆ เล่น

“ก็พี่เหนือเป็นความสุขของแก้มแดง” พูดไปหัวใจก็เต้นรัวแปลกๆ แต่แก้มแดงก็คิดแบบนั้นจริงๆ “อยากอยู่กับพี่เหนือตอนวันเกิดทุกปีเลย”

เหนืออมยิ้ม จุ๊บขมับน้องชายๆ ไปเบาๆ

“อยากกินเค้กอะไร พี่เหนือจะไปสั่งให้”

แก้มแดงยู่ปาก คิดไม่ออก “ไม่ต้องก็ได้จ้ะ มันเปลือง”

“งั้นพี่เหนือเลือกให้เองโอเคมั้ย วันเกิดก็ต้องเป่าเค้กสิ ไม่งั้นจะอธิฐานได้ยังไงจริงมั้ย”

แก้มแดงพยักหน้า ถ้าพี่เหนืออยากทำให้เขาก็ไม่ขัดหรอก

“พี่เหนือหันหลังมาสิ แก้มแดงจะได้นวดให้” น้องเปลี่ยนเรื่อง

“กอดไว้เฉยๆ แบบนี้ก็หายเมื่อยแล้วค่ะ”

“เจ้าเล่ห์” ตากลมตวัดมองพี่อย่างไม่เข้าใจ พอรู้ว่าโดนหลอกให้มาโดนกอดโดนหอมก็พองลมเต็มแก้ม

“แค่อยากกอดไม่ได้หรือไงคะ พี่เหนือหนะต้องเจ้าเล่ห์เพราะเดี๋ยวนี้น้องชายพี่หวงตัวเหลือเกิน น้ำก็ไม่ยอมอาบด้วย จะกอดสักทีก็ต้องวางแผนกันหน่อย”

“ขอกอดดีๆ แก้มแดงก็ให้กอดหรอก”

“ก็กอดปกติมันมีเสื้อผ้า พี่อยากกอดแบบนี้ กอดให้เนื้อตัวเราได้แนบชิดกัน”

“พี่เหนือ...” แก้มแดงเรียกเสียงแผ่ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เรื่องที่เหนือพูดมันทำให้หัวใจเขาปั่นป่วน และในท้องน้อยเขาก็เหมือนมีพายุก่อตัวขึ้นมา

“แก้มแดงจะขึ้นแล้ว” น้องรีบแกะมือพี่ออกด้วยความตกใจปฏิกริยาของร่างกายตัวเอง มันไม่เหมือนเดิม มันวูบวาบชนิดที่ว่าจะให้พี่เหนือรู้ไม่ได้

“เป็นอะไร”

แก้มแดงส่ายหน้าไม่บอก อาศัยความลื่นของสบู่สลัดแขนเหนือจนหลุด แล้วใช้ฟองห่อคลุมร่างกายส่วนล่างไว้ วิ่งหนีไปที่ห้องอาบน้ำกระจกขุ่นที่เป็น Rain Shower เสีย

เหนือมองตามแล้วก็พยายามไม่คิดอะไรมาก คำพูดกันดั้มลอยมาเข้าหูเสมอ...น้องเป็นวัยรุ่นก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้าง





วันจันทร์เปิดเรียน แก้มแดงรีบวิ่งมาหาทูลหัวเหมือนเจอที่พึ่ง

“ตัวใจเย็นๆ ค่อยๆ เล่า” ลูกชายดาราดังลูบไหล่เพื่อนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ระ เรา เป็นเด็กไม่ดี ฮือ”

“ยังไงอีก” ทูลหัวไม่ได้มีสีหน้าร้อนใจตามเพื่อนเลย แต่ก็เท้าแขนทำหน้าตั้งใจฟังอย่างดี

“ระ...เรามีอารมณ์”

“ไปห้องน้ำกันเราช่วยเอง” ทูลหัวคว้าข้อมือเพื่อนฉุดให้ลุก ทำหน้าจริงจังมากจนแก้มแดงต้องฟาดมือให้ “เราไม่ได้มีกับตัวสักหน่อย...เรามี...ตอน ตอนแช่อ่างน้ำกับพี่เหนือ”

“โอ้ย!! ตายแล้วลูกกระต่ายตัวน้อยๆ ของฉัน” ทูลหัวทำหน้าสงสารยื่นมือไปลูบหัวคนทำหน้ามู่ แต่ผ่านไปได้สองวิก็ยิ้มกริ่ม ทำตาเล็กตาน้อยถาม

“แล้วทำไงอ่ะ ให้พี่เหนือช่วยหรอ”

“ฮื่อ…ใครจะกล้า” แก้มแดงส่ายหน้าผับๆ เอาสองมือขึ้นปิดแก้มที่แดงเถือกไปถึงหู เห็นแล้วน่าแกล้งมาก

“แล้วตัวทำไง ช่วยตัวเอง?”

“ทูลหัวด่าเราหน่อย เราเป็นน้องที่คิดอกุศลกับพี่ ไม่ดีเลย”

ดาราเด็กกรอกตา อยากจะผ่ากะโหลกพี่เหนือให้แก้มแดงดูว่าคนที่คิดลามกของจริงมันเป็นยังไง

“แล้วทำไมถึงไปแช่อ่างกับพี่เหนือล่ะ” ทูลหัวลากเข้าประเด็น

“พี่เหนือบอกเหนื่อย จะให้เราช่วยนวดไหล่ให้”

“ใจแม่งอยากให้นวดกระปู๋อ่ะดิ ขี้หลอก!” ทูลหัวคันไม้คันมือถึงขั้นตบโต๊ะ

“อย่าว่าพี่เหนือสิ พี่เหนือไม่ได้คิดอะไรหรอก”

“หรา...แล้วตรงนั้นของพี่เหนือทิ่มก้นตัวเองป่ะ”

“ทูลหัวววว!! เบาหน่อย อย่าตรงนัก เราจะระเบิดแล้ว” ตัวนี้แดงนำหน้าไปแล้วจ้า

เด็กตาแมวหัวเราะคิกคักถูกใจ “แหม...โตขึ้นร่างกายมันย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามธรรมชาติ เราก็แค่ต้องรู้จักปลดปล่อยอารมณ์ให้ถูกวิธีและปลอดภัยเท่านั้นเอง”

“ช่วงนี้เราจะหวงตัวแล้ว เราจะอยู่ห่างพี่เหนือหลายๆ ก้าวเลย จะไม่ให้จับ ไม่ให้หอม”

“ตัวพึ่งคิดได้หรอ” ทูลหัวทำหน้าหมั่นไส้ บิดจนปากคว่ำแหนะ ฝ่ายแก้มแดงก็เบะปากที่เพื่อนไม่เข้าข้าง

“วันเสาร์หน้าวันเกิดเรา แม่พี่เหนือจองรีสอร์ทไว้ให้ ทำไงดี”

“รีสอร์ทชื่อ”

“บรรลือรัก”

“โอ้โห อย่างหรูหกดาว แล้วก็ติดหน้าผาริมทะเล แก้มแดงเอ้ย! ไม่ได้ลงไปเล่นน้ำหรอกเชื่อเรา ได้แต่มองอยู่ในห้องนั่นแหละ”

“มันสูงมากหรือรีสอร์ท”

“บรรยากาศมันน่าทำรักโว้ย!!”

“ฮรือ...เรายังทำไม่ได้ พี่เหนือยังไม่เป็นแฟนเราเลย”

“ก็จีบเซ่!!”

“เรายังไม่ได้จ่ายเงินคืนพี่เหนือเลย”

“โว้ย...เรื่องมากจังอะ”

“ทูลหัวอย่าดุเรา เราก็อึดอัดเหมือนกันนะเรื่องนี้” พอแก้มแดงทำหน้าจะร้องไห้จริงๆ คนที่หัวร้อนก็ยอมเย็นลงแล้วลูบไหล่โอ๋ๆ

“เราขอโทษ เราแค่อยากให้ตัวใจตรงกับพี่เหนือสักที”

“พี่เหนือไม่มีท่าทีเลยจ้ะ”

“งั้นเสาร์นี้ตัวลองทำรายงานเรื่องเพศศึกษาดูมั้ย”

แก้มแดงทำหน้างง เหมือนเราจะไม่มีเรียนวิชานี้กันนะเทอมนี้

“ก็ขนรายงานไปทำ แล้วให้พี่เหนือช่วยอธิบาย แค่เนี่ย โชะเชะชะ รู้เรื่อง”

แก้มแดงไม่ไว้ใจทูลหัวเลย แต่ดูเหมือนคนเจ้าแผนการณ์จะจินตนาการไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้ว







TBC 

ขอให้กัปตันทูลหัวทำสำเร็จค่ะ สาธุ ใจแม่ #รอน้องสิบแปดบวก 

รอคอมเม้นนะต๊ะแม่ต๋า 

ปล. ขอบคุณคอมเม้นในตอนที่ผ่านมาค่า ชื่นใจเน้อ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
เริ่มหัวข้อโดย: คุณซี ที่ 10-05-2019 23:06:20

ทูลหัว!! เธอสอนอะไรน้อง!

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 10-05-2019 23:59:23

น่ารัก น่าจับกินจริง ๆ เลยน้องแก้มแดง  :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 11-05-2019 20:19:55

แก้มหนูน่ารักเท่ามะเขือเทศแต่ความน่ารักของหนูน่ารักเท่าจักรวาลลู้กกกกก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
เริ่มหัวข้อโดย: Pthassa ที่ 11-05-2019 23:46:23

อะไรเอ่ย ตัวเท่านี้น่ารักเท่าโลก
ตอบ น้องแก้มแดง
นักร้อง อยากรัก อยากหอมหัว

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 12-05-2019 15:56:29

Chapter 9

คืนวันศุกร์แก้มแดงกับเหนือไปค้างที่บ้านใหญ่ จะได้ไปวัดพร้อมกับรถตู้ที่บ้านเลย อาหารหม้อใหญ่หลายหม้อที่พี่ๆ แม่บ้านช่วยกันทำ แก้มแดงก็ตื่นแต่เช้ามาช่วยทำด้วยเพื่อแสดงถึงความตั้งใจในการทำบุญจริงๆ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก็ยกโขยงกันไปวัดใหญ่ใกล้บ้าน เหลือพี่ยามเฝ้าบ้านไว้สามสี่คนเท่านั้น คุณแม่เตรียมปิ่นโตไว้ตักกับข้าวแบ่งกลับจากวัดมาให้แล้ว

ตอนแรกแก้มแดงนึกว่าจะไปถวายเพลกันเล็ก หิ้วปิ่นโตไปหนึ่งเถา ที่ไหนได้ทำกับข้าวหลายหม้อเลย แล้วก็ชวนให้พี่ๆ ในบ้านได้ไปทำบุญพร้อมกันเกือบห้าสิบชีวิต ก็นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดี

ถึงวัดเหล่าบรรดาตระกูลเทวาพิทักษ์ก็นั่งแถวหน้า ทำพิธีสงฆ์กันไป เด็กๆ ในบ้านก็นั่งลดหลั่นกันมา แก้มแดงรับพรจากพระให้โตไปเป็นคนดี มีสติปัญญา เป็นที่รักใคร่ของทุกคนที่ได้พบหน้า เจ้าตัวก้มลงกราบพระคุณเจ้าและรับน้ำมนต์ที่ประพรมลงมาอย่างนอบน้อม ที่จริงของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตเขาก็คือครอบครัวพี่เหนือนี่แหละ ทั้งรักและปรารถนาดีกับเขาจริงๆ คุณปู่คุณย่าซื้อทองแท่งให้แก้มแดงสิบบาท ให้ติดไว้เป็นขวัญถุงชีวิต ฝากธนาคารไว้ให้เสร็จสรรพแล้ว ส่วนคุณพ่อพี่เหนือก็ซื้อ Mac Book Pro รุ่นล่าสุดให้ เพราะคิดว่าเด็กๆ สมัยนี้คงต้องมีติดตัวไว้ใช้ประกอบการเรียน พี่ๆ ที่บ้านก็รวมตัวกันเขียนการ์ดใบใหญ่ให้ แก้มแดงไม่เคยสัมผัสความอบอุ่นขนาดนี้มาก่อนก็อดจะน้ำตาซึมไม่ได้

คุณแม่เข้ามากอด เข้ามาหอม แล้วก็พาไปนั่งโต๊ะ รอกินมื้อเที่ยงมื้อใหญ่หลังพระท่านฉันเพลเสร็จ ส่วนโปรแกรมที่จะไปนอนรีสอร์ทริมทะเลกันนั้น ก็เป็นการนั่งเครื่องบินไปลงที่ภูเก็ต วันจันทร์หยุดพอดีก็เท่ากับได้นอนสองคืนพอดี



ออกจากวัด ทั้งบ้านก็ขนกันมาส่งลูกชายทั้งสองที่สุวรรณภูมิ แก้มแดงออกอาการตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะเป็นการขึ้นเครื่องครั้งแรกในชีวิต แต่มีพี่เหนือคอยจับมืออยู่ข้างๆ ก็สบายใจได้ว่ามันจะปลอดภัย

“ดูแลกันดีๆ นะลูก” แขไขสั่งก่อนจะดันหลังให้ทั้งคู่เข้าสู่ประตูของผู้โดยสาร

เมื่อเด็กๆ เข้าไปเรียบร้อยก็พากันกลับ ไฟลท์บ่ายแก่ๆ แบบนี้ ไปถึงก็ได้ทานอาหารเย็นในเมืองพอดี แล้วเหนือค่อยขับรถเช่าเข้าที่พัก ที่อยู่แถวอ่าวกมลา

ตอนเครื่องขึ้นน้องทำหน้ายู่

“หูอื้อ” น้องฟ้องเบาๆ พี่เหนือบอกให้กลืนน้ำลาย ถ้าไม่หายก็เอาหมากฝรั่งไปเคี้ยว นั่งๆ ไปแล้วหนาวก็เอาเสว็ตเตอร์ที่ติดกระเป๋ามาด้วยให้ใส่

“ทะเล!!” แก้มแดงตื่นเต้นที่เห็นวิวผืนน้ำเวิ้งว้างจากหน้าต่าง เหนือก็ยื่นหน้าไปด้วยด้วย แถมหอมฟอดเข้าให้ จนน้องปากยื่นบ่นอุบ ค่อยยอมถอยกลับมานั่งดีๆ แต่ที่สำคัญคือตลอดทางเหนือจับมือน้องไม่ปล่อยเลย

พอเครื่องลง เหนือก็ชี้ให้น้องดูทะเลอีกรอบ สนามบินภูเก็ตสร้างอยู่เกือบริมหาด เลยสามารถมองเห็นได้จากบนเครื่องเลย แก้มแดงรีบหยิบโทรศัพท์มาบันทึกภาพนั้นไว้ ครั้งแรกในชีวิตที่เขาเห็นทะเลของจริง ดีใจจนต้องหันไปกอดพี่เหนือทั้งที่ยังโดดดุ๊กดิ๊ก

ครั้งแรกในชีวิตหลายๆ อย่างเขาก็ได้ทำตอนอยู่กับพี่เหนือน่ันแหละ หนุ่มหล่อไม่คิดว่าน้องจะไม่เคยเห็นทะเลมาก่อน ก็ยิ่งอยากพาน้องเที่ยวให้เต็มที่

“พรุ่งนี้พี่เหนือพาไปเล่นน้ำทะเลนะคะ” เหนือบอกเบาๆ กับเด็กน้อยที่ฉีกยิ้มเต็มแก้ม แล้วพยักหน้าอยู่ตรงอกเขา “ฮื่อ...พี่เหนือน่ารักที่สุดเลย...แก้มแดงต้องโทรไปขอบคุณคุณแม่ด้วย คุณแม่รู้ใจที่สุดเลยเหมือนกัน”

คราวนี้คุณแขก็เป็นศัตรูกับเหนือแล้วนะ...รู้ยัง

ร่างสูงจูงน้องไปรอรับกระเป๋าจากสายพาน แล้วก็ไปรับรถเช่าที่คุณแม่จัดการให้เสร็จสรรพ คุณแขเป็นผู้ใหญ่ที่ทันยุคทันสมัยไปหมด จึงไม่มีอะไรยากสำหรับเธอหากผ่านทางออนไลน์

เหนือมองดูออดี้สีขาวคันสวยที่จอดรออยู่ด้านนอก เปิดประทุนได้ด้วยจ้า แม่นึกว่ามาไมอามี่หรืออะไร ได้เช็คอุณหภูมิประเทศไทยมั้ยเนี่ย แก้มแดงไม่่รู้ราคารถ แต่ความหรูหราของมันก็เปล่งประกายออกมาจนสัมผัสได้ว่าแพงแน่ๆ น้องไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตูเพราะกลัวทำรถเขาพัง

“พังก็ซื้อใหม่คืนเค้าค่ะ บ้านเรารวยมากนะอย่าลืม”

แก้มแดงหันไปมองหน้าพี่ชายที่พูดได้น่าหมั่นไส้ที่สุด แต่ก็ถูกตามพี่เหนือว่า ตระกูลนี่รวยขนาดที่เขาทั้งคนยังถูกซื้อมาได้อย่างง่ายดายเลย แก้มแดงขึ้นไปนั่งบนรถอย่างว่าง่าย เหนือเดินอ้อมมานั่งหลังพวงมาลัย เขาปิดกระจกเรียบร้อยแม้กระทั่งหลังคาเพราะไม่ต้องการให้แก้มแดงผิวเสีย เหนือเตรียมร้านอร่อยมาบ้างโดยการเช็คอินสตาแกรม ไม่นานก็ขับเข้าสู่ตัวเมืองภูเก็ต แล้วเลี้ยวจอดหน้าร้านอาหารปักษ์ใต้ขึ้นชื่อ แก้มแดงกินง่ายกินเผ็ดก็ได้ เหนือจึงไม่กังวลมากนัก

น้องไม่ค่อยกล้าสั่งตามสไตล์ แม้กระทั่งจะจ้องขนมจีนน้ำยาปูของโต๊ะข้างๆ ตาเป็นมันก็เถอะ

“พิเศษ 2 ครับ” เหนือสั่งให้ แล้วก็เห็นน้องยิ้ม พึมพำว่าขอบคุณ เหนือใช้นิ้วเคาะแก้มตัวเองเป็นสัญญาณให้รู้ว่าถ้าจะขอบคุณต้องทำแบบไหน แก้มแดงพองลมเต็มแก้มใส่

“ค่อยไปทำในรถครับ ตรงนี้คนเยอะ”

“ทำเลยค่ะ” เหนือมองดุๆ แก้มแดงก็ยู่ปากยอมลุกมาจุ๊บเร็วๆ ที่แก้มพี่เหนือ แล้วก็วิ่งกลับไปนั่งที่เดิม งื้อ...เขินไปหมดไม่รู้มีใครเห็นบ้าง เหนือหัวเราะหึๆ ในคอ เขาเห็นอยู่ว่ามีคนแอบมองน้อง เลยอยากประกาศความเป็นเจ้าของเจ้าเด็กตัวขาวของเขาเท่านั้นแหละ

มื้อเย็นง่ายๆ ผ่านไปอย่างไม่เร่งรีบ เหนือแวะเอาเค้กจากร้านดังที่โทรมาสั่งไว้ก่อน แล้วค่อยขับรถไปรีสอร์ทที่คุณแม่จองให้ ‘บรรลือรัก’ เขาอ่านรีวิวมา มันเป็นรีสอร์ทที่เน้นให้คู่รักมาฮันนีมูนกัน เพราะสร้างเป็นบ้านทรงกล่องสี่เหลี่ยมสร้างลดหลั่นกันไปตามแนวเขา เน้นเป็นกระจกเยอะๆ เห็นวิวพานาราม่าของทะเลอันดามัน มีความเป็นส่วนตัวสูง แช่น้ำได้ในอ่างแบบเอ้าดอร์ แถมยังอยู่ไกลหาด คือถ้าจะลงเล่นก็ต้องนั่งรถรางของโรงแรมพาลงไป บรรยากาศไม่เห็นเหมาะกับการฉลองวันเกิดของเด็กน้อยเลย แต่ไม่เป็นไรมันสวยจนแก้มแดงต้องอารมณ์ดีแน่ๆ แหละ

เหนือขับรถขึ้นเขาแบบหักศอกจนแก้มแดงหัวเอียงไปเอียงมา จากที่น้องยิ้มๆ ก็เริ่มทำหน้าเหวอขึ้นเรื่อยๆ สงสัยจะกลัว พอจอดตรงล็อบบี้โรงแรมได้ เหนือก็รีบกอดปลอบ

แก้มแดงดันหัวออกมาแล้วจุ๊บแก้มพี่เหนือ คนเป็นพี่งง ปกติน้องไม่ค่อยเริ่มก่อน

“ยังขอบคุณไม่ครบไงจ๊ะ”

เหนือฟังแล้วก็ยิ้มร้าย คราวนี้เขาเลยทำปากจู๋รอให้น้องมาจุ๊บปากตามธรรมเนียม แก้มแดงรีบจุ๊บแล้วก็ดึงหน้าหนีออกมา

“จุ๊บนานๆ ก็ได้พี่ไม่กัดหรอกค่ะ”

น้องแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วก็วุ่นวายจะเปิดประตูรถ เหนือนี่อยากจะไปจุ๊บให้ดูเป็นตัวอย่างว่าจุ๊บนานๆ ทำยังไงแต่ก็กลัวโดนน้องดุ เลยยอมลงจากรถ ไปปล็ดล็อกให้แล้วค่อยเปิดประตูรับน้องลงมา หยิบกระเป๋ามาลากเองสองใบ ส่วนน้องก็อุ้มกล่องเค้กวันเกิดตัวเองไป พากันเดินเข้าไปในอาคารปูนเปลือย

รถของเหนือจอดไว้ที่นี่ ส่วนตัวและสัมภาระ ก็นั่งรถกอล์ฟขึ้นไปอีกประมาณหนึ่งโค้ง บรรยากาศร่มรื่นทำให้คนที่โตมากับป่าเขาสูดลมหายใจได้เต็มปอด เห็ต้นไม้มากๆ ก็อดนึกถึงบ้านที่แม่ริมไม่ได้ กับพ่อเองแก้มแดงก็ไม่ได้ติดต่อไปนานแล้ว เพราะพ่อไม่มีโทรศัพท์มือถือ แก้มแดงเลยคิดว่าถ้าเงินจากการถ่ายแบบออก จะเอาไปซื้อโทรศัพท์เครื่องเล็กๆ ฝากลุงตะวันเอาไปให้พ่อใช้

“คิดอะไรอยู่คะ” เหนือเห็นน้องนิ่งไปก็ถาม แก้มแดงเงยหน้ามองตาพี่เหนือแล้วบอกสิ่งที่คิด

“แก้มแดงจะเอาเงินจากการถ่ายแบบซื้อโทรศัพท์มือถือส่งไปให้พ่อจ้ะ”

เหนือลูบผมน้องเบาๆ ถ้าเป็นช่วงแรกๆ เหนือคงโกรธ แต่หลังจากอยู่ด้วยกันมาแก้มแดงไม่เคยพูดถึงพ่อให้เขาได้ยินเลย วันนี้เป็นครั้งแรก ลึกๆ แล้วน้องคงคิดถึงนั่นแหละ ถึงจะไม่ดีอย่างไร แต่ก็ได้ชื่อว่าเลี้ยงดูมาแทนพ่อแม่แท้ๆ เสียอีกที่ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ร่างสูงนั่งยองๆ ลงให้หน้าอยู่ต่ำกว่าน้อง แล้วจับมืิอแก้มแดงไว้ “ไว้ปิดเทอมพี่พากลับไปเยี่ยมคุณพ่อนะ”

แก้มแดงน้ำตาซึม พี่เหนือเข้าใจเขาโดยไม่ต้องพูดอะไรให้มากความเลย ปากนุ่มนิ่มกำลังจะเอ่ยพูดขอบคุณแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าสัญญากับพี่เหนือไว้ว่าอย่างไร แก้มคนหล่อโดนจูบซ้ายขวาและโดนจุ๊บที่ปากไปอีกหนึ่งที เหนือกอดเจ้าตัวน่ารักของเขาแน่นๆ อีกหนึ่งที

“จะไปซื้อโทรศัพท์วันไหนก็บอก เดี๋ยวพี่เหนือพาไปค่ะ”

“ต้องทำอีกรอบมั้ย” แก้มแดงถามเสียงอุบอิบ ทำบ่อยไปก็เขินนะ

“ทำค่ะ ทำมากกว่าหนึ่งรอบก็ได้” เหนือยิ้มแล้วพูด แต่แก้มแดงก็ทำแค่รอบเดียวนั่นแหละ ทำบ่อยๆ เดี๋ยวพี่เหนือเบื่อ แก้มแดงเชื่อทูลหัว

เหนือเห็นน้องหยุดทำก็ขยี้ผมน้องจนฟู แล้วลุกขึ้นจูงน้องเข้าห้อง ครั้งนี้เขาไม่อาสาเปย์เงินแทนน้อง เพราะคิดว่าน้องควรจะได้ภูมิใจในตัวเองที่ใช้เงินจากการทำงานซื้อของให้บุพการี เหนือเดาะลิ้น เขานี่ความคิดหล่อจริงๆ

เมื่อเข้ามาสู่ห้องนอน เหนือเดินไปเปิดม่านให้เห็นวิวทะเลสุดลูกหูลูกตา ในห้องไม่มีอะไรมากเน้นเตียงกว้าง สี่เสา ผูกม่านโปร่งๆ โซฟานั่งเล่นกับเซตผลไม้น่าทานบนโต๊ะไม้ ด้านนอกเป็นระเบียงและก็อ่างน้ำขนาดใหญ่ ด้านในก็มีห้องน้ำที่สามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้เช่นกัน

ท้องฟ้าโพล้เพล้พอดี แต่เสียดายที่ทิศนี้ไม่เห็นพระอาทิตย์ยามเย็น พรุ่งนี้เหนือค่อยพาน้องไปดูที่แหลมพรหมเทพตามท่ี่แพลนไว้แล้วกัน

แก้มแดงยังไม่ได้เดินไปดูวิว เขาลากกระเป๋าที่พี่เหนือวางค้างไว้เข้าสู่โซนแต่งตัว จัดการเปิดกระเป๋าพี่เหนือ หยิบชุดสำหรับวันพรุ่งนี้และมะรืนออกมาแขวนให้เนื้อผ้าคลายความยับ จากนั้นก็แขวนชุดตัวเองบ้าง มันเป็นเชิ้ตลายนอกฟลามิงโก้สีชมพูสดใสพื้นหลังเป็นสีน้ำเงิน เหมือนเป๊ะกับของพี่เหนือ คุณแม่แขซื้อมาให้บอกว่าพี่น้องใส่เหมือนกันคือ...น่ารัก แก้มแดงก็ว่ามันน่ารักดี

เหนือเดินเข้ามาในห้องเห็นน้องจัดของใกล้เสร็จก็เข้ามาช่วย ก่อนจะพาไปเป่าเทียนวันเกิด ที่เหนือปักเลข 1 กับ 6 รอไว้แล้ว มันเป็นชีสเค้กผลไม้สดขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ดูน่าทานและเป็นร้านที่ดีที่สุดของภูเก็ต

แก้มแดงอมยิ้ม พี่เหนือรู้ใจ เขาชอบกินเค้กแบบที่ไม่เลี่ยนครีม ยิ่งมีผลไม้มาตัดกับรสหวานๆ ของเนื้อเค้กยิ่งชอบใหญ่ เหนือไม่ได้เป็นคนโรแมนติก เขาก็จุดเทียนให้แก้มแดงเป่าแมนๆ ไม่มีเซอร์ไพรส์อะไรไปมากกว่านั้น แต่นี้เป็นการเป่าเค้กวันเกิดครั้งแรกในชีวิต แล้วคนที่ถือเค้กให้คือพี่เหนือ มันก็พิเศษสุดๆ สำหรับแก้มแดงแล้ว

“อธิฐานก่อนค่ะ แล้วค่อยเป่า”

แก้มแดงพนมมือหลับตา ทำปากขมุบขมิบ เงาสีนวลตาจากเปลวเทียนทำให้ใบหน้าหวานๆ ของน้องน่ามองจนเหนือละสายตาไม่ได้ สักพักตากลมใสเหมือนลูกแมวน้อยก็เผยออก แล้วจัดการอมลมเต็มแก้ม เป่าฟู่อยู่สองสามครั้งกว่าเทียนจะดับ

“สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้แก้มแดงของพี่เหนือมีความสุขมากๆ นะครับ” เหนือกอดน้อง แล้วจุ๊บเหม่งฟอดใหญ่ จัดแจงวางเค้กลงบนโต๊ะ ดึงเทียนออก แล้วก็ยื่นช้อนให้

“ไม่ต้องตัดแบ่งหรอจ๊ะ” แก้มแดงถาม เหนือส่ายหน้า

“มีแค่เราสองคน กินแบบนี้แหละ อร่อยดี” เหนือบอก แก้มแดงพยักหน้าทำตาม เหนือให้น้องตักกินคำแรก เจ้าตัวน้อยเคี้ยวจนแก้มป่องหน้ารัก แล้วนิสัยกินเลอะมุมปากก็ไม่เคยหายไป เหนือจึกได้ตอดกินเนื้อชีสเค้กเอาจากมุมปากน้องชายตัวเอง ก่อนจะตักกินเองจากช้อนตัวเองบ้าง

ไม่กี่คำเค้กชิ้นกระทัดรัดก็หมด เหนือรวบทุกอย่างทิ้ง แต่แก้มแดงทำการห่อเทียนด้วยทิชชู เอาใส่กล่องเก็บไปเป็นที่ระลึก น้องถ่ายรูปอัพลงอินสตราแกรมด้วย เพราะทูลหัวสมัครไว้ให้ เหนือเลยขอเข้าไป Follow ภาพที่ลงของน้องก็ไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่เป็นของกินในแต่ล่ะวันมากกว่า ส่วนของเหนือก็เป็นแปลงพืช แปลงผักเสียเป็นส่วนใหญ่

“แช่น้ำกันมั้ย” เหนือถามเมื่อน้องวางมือถือลง วันนี้แก้มแดงไม่มีแรงปฏิเสธ ได้ผ่อนคลายกับพี่เหนือก็เป็นเรื่องดี เขาเองก็ไม่ได้มีอารมณ์กับพี่เหนือมาหลายวันแล้ว คิดว่าคงไม่เป็นไร วันก่อนที่ผ่านมาอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญที่ฮอร์โมนมันพลุ่งพล่านพอดีก็ได้

แก้มแดงจะไปเตรียมน้ำ แต่เหนือยกนิ้วส่ายไปมา “วันนี้วันเกิดหนู พี่เหนือบริการเองค่ะ”

น้องน้อยย่นจมูก เขาโดนพี่เหนือสปอยล์ไปเสียทุกอย่างเชียว แต่ระหว่างพี่เหนือไปเตรียมน้ำที่อ่างอินน์ดอร์ เพราะเย็นแล้วด้านนอกน่าจะเย็น เขาก็ใช้เวลานี่โทรขอบคุณคุณแม่แขไขสักนิดนึงดีกว่า จะได้เล่าคุณแม่ด้วยว่ารีสอร์ทสวยมาก

“แก้มแดง...มาแช่น้ำครับ” เสียงเหนือลอดเข้าไปในโทรศัพท์ ที่แม่เปิดสปีกเกอร์โฟนอยู่กับคุณย่า เลยได้คำอวยพรมาอีก

‘เผด็จศึกเลยไอ้ตัวเล็ก!!!’

คุณย่า! แก้มแดงอุตส่าห์ไม่คิด เก็บเนื้อเก็บตัวเก็บพี่ช้างให้ไหลลงไปตามแรงโน้มถ่วงโลก กลัวพี่เหนือจะเห็นว่าเป็นเด็กลามก เขารีบบอกลาๆ ญาติๆ สายชงแล้ววิ่งปรู๊ดไปหาเหนือในห้องน้ำอย่างหน้ามีพิรุธสุด

“คุยกับคุณแม่หรือคะ พี่ได้ยินเสียงแว่วๆ” เหนือถามไปก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตปกบัวของน้องไปด้วยอย่างเป็นธรรมชาติ แก้มแดงชูมือให้ดึงออกเป็นธรรมชาติเช่นกัน แต่ก็ไม่ยอมให้พี่เหนือถอดกางเกง เขาจับคนตัวสูงหันหน้าเข้ามุม แล้วขอวิ่งลงน้ำก่อน แก้มแดงขอเช็คพี่ช้างก่อนว่างวงคว่ำอยู่นะไม่ใช่ผงก

โอเค...ดีล สงบดีลูกพ่อช้างน้อยวัยใส สบายใจแล้วก็เดินลงน้ำจ๋อมแจ๋มพึ่งเห็นว่ามันใสครับแม่ น้องแทบจะกรี๊ด

“พี่เหนือทำไมไม่มีฟอง”

“อ้าว! พี่ลืม หนูดูสิว่ามันมี Bubble Bath หรือเปล่า”

แก้มแดงอมลมอีกรอบ พี่ช้างเกือบไม่ปลอดภัย เขาลุกขึ้นมาชะโงกดูรอบอ่างก็เห็นกระปุกใสวางอยู่ เลือกกลิ่นสตอร์เบอร์รี่มาหย่อนลงไป จัดการตีฟองจ๋อมแจ๋ม แต่เสียงน้ำกระทบเนื้อมันทำให้เหนือขมวดคิ้ว แล้วพอหันมาก็เห็นมือน้องขยับชักเข้าชักออก ส่วนด้านล่างก็โดนขอบอ่างบัง

แม่งเอ้ย...เลือดกำเดาจะไหล

“แก้มแดงช่วยตัวเองหรือคะ” เหนือถามอย่างไม่คิดว่าจะจริง แต่ภาพมันทำให้คิดอย่างนั้น น้องฟังแล้วตัวแดงเป็นกุ้ง สาดน้ำใส่พี่เหนือใหญ่เลย

“หนูตีฟอง!!”

เหนือหัวเราะก๊าก น้องอายจนม้วนตัวชันเขาหันหน้าเข้ามุม เขาปีนลงอ่างไปง้อทันที “ขอโทษค่ะ พี่ดูผิด”

“พี่เหนือชอบแกล้งน้อง”

“โอ๋นะคะ มาๆ มานั่งพิงพี่เหนือเร็ว”

“โป้งพี่เหนือแล้ว” แก้มแดงยกนิ้วโป้งให้อย่างน่ารักที่สุดอ่ะ ไอ้พี่สลดบ้างมั้ย แถมงับนิ้วโป้งน้องเบาๆ ด้วยริมฝีปากอีก

“ดีกันนะ พี่เหนือให้ตีคืนเลย” จับมือน้องมาแปะๆ ตรงแก้ม แก้มแดงถอนลมหายใจแรง แต่ก็ไม่อยากโกรธนานเนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิด แล้วพี่เหนือคงไม่ต้ังใจจริงๆ เลยยอมไถตัวมานั่งพิงอกเหนือเหมือนปกติที่แช่น้ำด้วยกัน เหนือหอมแก้มน้องอย่างเอาใจ แล้วกวักน้ำรดไปตามหัวไหล่ขาว สลับกับนวดมือน้องไปด้วย แก้มแดงเลิกระวังตัวแล้ว เขาสัมผัสความเอาใจใส่นั่นด้วยหัวใจพองฟู

ในห้องน้ำบรรเลงเพลงแจ๊สไปด้วยเงียบๆ กลิ่นหอมของสบู่ และแสงวับแวมของตะเกียงเทียนหอมยิ่งขับกล่อมให้โรแมนติก สมแล้วที่คู่รักเลือกมาฮันนีมูน

เหนือจุ๊บไหล่น้องเบาๆ เพราะมันนวลเนียนจนอยากงับ

“หิวหรอพี่เหนือ” แก้มแดงถามติดตลก เพราะพี่เหนือชอบจุ๊บตรงนั้นตรงนี้เขาไปหมด

“นิดหน่อย”

“หนูชงอะไรร้อนๆ ให้มั้ย จ๊ะ เห็นมีพวกโหลใส่เครื่องดื่มกับกาน้ำร้อยอยู่”

“เอาสิ” เหนือปล่อยมือที่รัดเอวน้องอยู่ให้แก้มแดงลุกขึ้นไปล้างตัว “ไปชงให้พี่เหนือหน่อย เดี๋ยวพี่เหนือตามออกไป”

แก้มแดงยิ้มรับคำ ลุกขึ้นเอามือปิดพี่ช้างไว้วิ่งดุ๊กๆ ไปล้างตัวแล้วก็ใส่ชุดนอน จากนั้นก็ออกไปส่วนที่เป็นบาร์เครื่องดื่ม เหนือที่ยังนอนค้างอยู่ในอ่างผ่อนลมหายใจช้าๆ เขาพยายามสงบอารมณ์ตัวเองที่มียางอย่างลุกลามขึ้นมาเมื่อครู่ โชคดีมันเป็นเพียงก้อนไฟเล็กๆ ที่ดับไปเองเพราะไม่มีเชื้อเพลิงมาเติม

เมื่อลมสงบ เหนือก็ลุกขึ้นล้างตัว สวมชุดนอนเรียบร้อยแล้วเดินตามไปดูเด็กน้อยเตรียมเครื่องดื่มให้เขา ไมโลหอมกรุ่น กับคุกกี้ชิ้นเล็กถูกยื่นมาให้ เหนือนั่งลงบนเก้าอี้สตูลแล้วเป่าเบาๆ ก่อนจะจิบ แก้มแดงของเขาเก่งทุกอย่าง ชงไมโลยังอร่อยเลย

“หนูง่วงหรือยัง จะนอนเลยมั้ยคะ”

แก้มแดงส่ายหน้า ผมที่ยังชื้นอยู่สะบัดเล็กน้อย “แก้มแดงจะทำรายงานก่อน มีส่งวันอังคารนี้จ้ะ”

“เยอะหรอ” เหนือถามเพราะไม่คิดว่าน้องจะมีการบ้านติดมาด้วย

“ไม่เยอะมากจ้ะ แต่ก็ต้องทำ”

เหนือพยักหน้า “เดี๋ยวพี่เหนือเล่นมือถือรอ”

“หนูกวนพี่เหนืออีกแล้ว”

“ก็วันเกิด ไม่อยากให้นั่งอยู่คนเดียวหรอก”

แก้มแดงยิ้มรับความน่ารักของพี่ชาย

“ไปเริ่มทำก่อนไป ไม่ต้องเฝ้าพี่เหนือหรอก จะได้เสร็จไวไว”

น้องเดินไปอย่างว่าง่าย โชคดีมีโต๊ะตัวเบาๆ ที่สูงพอดี เลยโดนลากมาวางตรงปลายเตียง จากนั้นก็กางหนังสือกับเล่มรายงานที่ทูลหัวแพคมาให้เพื่อทำรายงาน...วิชาที่ไม่มีอยู่จริง ทูลหัวบอกว่าแค่ทำตามที่บอก ไม่ต้องหืออือ

แก้มแดงไล่สายตาตามเนื้อหาก็แก้มร้อนฉ่า หัวข้อรายงาน ‘การจัดการกับความต้องการตามธรรมชาติของวัยรุ่น อย่างถูกวิธี มีข้ันตอนอย่างไรบ้างจงอธิบาย’

‘รายงานอะไรเนี่ยทูลหัว’ แก้มแดงรีบพิมพ์หาเพื่อนตัวแสบทันที

‘หาคำตอบไม่ได้ก็ให้พี่เหนือช่วยสิ’

‘ทูลหัวนิสัยไม่ดี ทูลหัวแกล้งเรา’

แก้มแดงมัวแต่นึกคำดุเพื่อนโดยไม่รู้เลยว่าเหนือมายืนมองหัวข้อรายงาน กับหนังสืออ้างอิงอยู่นานแล้ว มันมีทั้งหนังสือเรียน และการ์ตูนที่มีเนื้อหาล่อแหลม เหนือเดาว่ามันคงเอาใช้ประกอบการอธิบายหัวข้อรายงานที่จั่วอยู่ตัวใหญ่มาก เหนือนั่งลงข้างน้อง แก้มแดงรู้ถึงแรงยวบของเตียงก็หันขวับ เจอพี่เหนือก็ยิ่งหน้าร้อน รีบยกมือบังหัวข้อรายงาน

“พี่เหนืออย่าดู”

“ทำไมคะ”

“ฮือ…” แก้มแดงจะร้อง ถ้ามันเป็นวิชาเรียนจริงๆ เขาคงไม่ลนลาน แต่นี่มันเป็นแผนไม่ดีของทูลหัว

“ตอบไม่ได้หรือคะ ทำไมทำหน้าเครียด” เหนือถามอย่างเป็นห่วง ก็คิ้วน้องขมวด ทำหน้าอย่างกับคนจะร้อง

แก้มแดงเม้มปาก พอดีไลน์ของทูลหัวเด้งมาอีก มันอยู่ใกล้เหนือพอดี ตาคมเลยอ่านทัน

‘ให้พี่เหนือสอน รับรองแป๊บเดียวทำเสร็จ’

น้องน้อยเงยหน้ามองพี่ชายตาโต รีบคว่ำมือถือ

“ไม่เคยทำหรือคะ” ร่างสูงอมยิ้ม ตบมือลงที่ตัก เพื่อบอกให้แก้มแดงขยับขึ้นมานั่งนี่ น้องลังเล แต่อยู่ดีๆ ก็เห็นทูลหัวตัวน้อยป๊องขึ้นมาเหนือหัวตัวเอง หน้าตาจอมวายร้ายนั่นถือแซ่มาด้วยแล้วก็ฟาดเพี๊ยะๆ ลงมา ‘มารยาสาไถ ใช่เข้าไปสิ’ แก้มแดงหันไปอีกทางหวังว่าจะมีทูลหัวตัวดีเข้ามาห้ามเหมือนในละครบ้างก็ไม่มีเลย อีกตัวโผล่มาพร้อมค้อนทุบไล่ตีแก้มแดงโป๊กๆ เลย ‘ไป๊! ไปให้พี่เค้าสอน’

แก้มแดงทำปากหงึ! ใส่ทูลหัวจอมวายร้าย โบกมือไล่ไปให้พ้น อย่ามาไซโคแก้มแดงนะ เหนือรวบมือน้องที่สู้รบกับจิตนาการตัวเองอยู่เอาไว้แล้วบีบเบาๆ

“ให้พี่เหนือช่วยสอนนะคะ”

“สะ สอนอะไรจ๊ะพี่เหนือ” แก้มแดงถามพลางมุดหน้าแน่นจนคางชิดอก ทั้งอายทั้งตื่นเต้น

“ช่วยตัวเองไงคะ วิธีการจัดการกับความต้องการตามธรรมชาติตามหัวข้อรายงาน”

แก้มแดงร้อนวูบวาบขึ้นมาในท้องทันที ที่เขาว่าวัยรุ่นรู้สึกไว แถมยังอยากรู้อยากลองไปหมดมันไม่เกินความจริงเลย พี่เหนือไม่รอให้น้องตัดสินใจ ขยับเข้ามาใกล้จนชิด ตบสะโพกน้องเบาๆ ให้ลุกขึ้น แล้วย้ายก้นให้มานั่งซ้อนตรงที่ว่างระหว่างขาของตัวเอง

“เคยทำเองบ้างมั้ย” เหนือถามเสียงนุ่มเพื่อไม่ให้น้องกลัว เดวิลทูลหัวทำท่าจะโผล่มาอีกรอบแก้มแดงเลยต้องรีบหลับหูหลับตาตอบว่า ‘ไม่จ้ะ’

ก่อนจะเจอพี่เหนือเขาก็เคยมีวูบวาบบ้างแหละตามวัย แต่ไม่ได้เด่นชัดนักเหมือนวันนั้นที่อยู่ด้วยกันในอ่างน้ำ และตอนนี้อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศ การอยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่แปลกใหม่ และคอนเท้นต์แสนตื่นเต้นที่คุยกับทูลหัวมาก่อนมันเลยทำให้...พี่ช้างเริ่มเกร็ง

“ทำตัวสบายๆ เอนหลังมาพิงพี่เหนือเร็ว”

เสียงนุ่มทุ้มเหมือนกล่อมเด็ก ทำให้แก้มแดงทำตามได้ไม่ยาก

“หนูมีอารมณ์ใช่มั้ย” เหนือถามแล้วลูบเบาๆ ลงไปที่เป้ากางเกง แก้มแดงหลบไม่พ้นแน่แล้วก็หันมาซุกหน้าหลบกับตัวพี่เหนือ ตรงไหนก็ได้ที่เขาจะไม่ต้องเห็นหน้าคุณเหนือเดือน เทวาพิทักษ์

“ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว มันเป็นเรื่องธรรมชาตินะ” เหนือยังใช้เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ ปลอบ แล้วค่อยๆ เลื่อนกางเกงนอนยางยืดของแก้มแดงลง น้องไม่ได้ใส่กางเกงใน อวัยวะเพศที่ชูชันแล้วจึงปรากฏแก่สายตาเหนือ เขาเองก็ต้องปรามลมหายใจไม่ให้หอบโหย แก้มแดงรับรู้ได้ว่าท่อนล่างกำลังเปล่าเปลือยก็ยิ่งซุกพี่เหนือแน่นขึ้น

“เดี๋ยวหายใจไม่ออกครับ เงยหน้าออกมาดูเร็วว่าทำยังไง เดี๋ยวเขียนรายงานไม่ถูก”

แก้มแดงส่ายหน้างุดๆ

“แก้มแดง...” พี่เหนือแค่เรียกชื่อไม่ได้ดุ คนน้องก็รู้แล้วว่าห้ามงอแง เขาค่อยๆ ละใบหน้าออกมามอง เหนือลูบไล้หน้าท้องแบนราบกับหยอกล้อตรงหลุมสะดือก่อนให้น้องไม่รู้สึกร้อนจัดนัก พอเห็นน้องเริ่มคลายความเกร็งก็ค่อยเลื่อนมือไปจับ ‘ช้างน้อย’ ที่แก้มแดงเรียกเบาๆ เสียงหวีดถูกสะกัดกั้นไว้อย่างยากลำบาก น้องคิ้วขมวดเขม็ง ตานี้จะปิด แต่ก็เหมือนอยากจะลืมดูความเป็นไปด้วย เหนือไล้นิ้วไปช้าๆ แผ่วเบาดุจสัมผัสของขนนก ก่อนจะค่อยๆ กำรอบ ของแก้มแดงไม่ได้มโหฬาร มันพอดีมือที่จำทำได้สบายๆ

“ไม่ต้องเกร็งนะคะคนเก่ง”

แก้มแดงพยักหน้าอย่างยากลำบาก แล้วก็หุบปากแน่น เสียงมันจะหลุดออกมาให้ได้ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะร้องอะไรออกมาเลย

“ถ้าไม่อยากเสียงดังก็จูบปากพี่เหนือไว้ค่ะ”

แก้มแดงร้อนวูบไปทั่วตัวเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น เหนือจุ๊บปากน้องก่อนเป็นการเปิดทาง แล้วเขาก็สาวมือเร็วข้ึนอย่างรู้ดีว่าต้องทำอย่างไรที่จำทำให้น้ำกามเดือดพล่าน แก้มแดงไม่ประสีประสายามนี้พี่เหนือชักนำไปทางไหนก็ทำตามทั้งหมด โดนสั่งให้จูบ และปากอีกฝ่ายก็คลอเคล้าบดเบียดเข้ามา เขาจึงดูดเม้มริมฝีปากของพี่เหนือ เพื่อเลี่ยงความสนใจจากพายุเฮอริเคนที่หมุนวนอยู่ในหน้าท้อง

เพราะน้องไม่เคย ครั้งแรกที่ต้องปลดปล่อยจึงใช้เวลาไม่นานนัก เหนือจัดการรีดเร้นน้ำตามธรรมชาติออกมาจนหมด ตัวน้องก็อ่อนปวกเปียก แทบสลบคาอกพี่เหนือ

เหนือจูบน้องค้างไว้ไม่ยอมปล่อยปาก มันไม่มีการสอดลิ้นเข้าไปล้วงล้ำ เพียงแค่ดูดปากกันไว้ไม่ให้อากาศแทรกเข้าไปได้เท่านั้น เน่ินนานกว่าที่แก้มแดงจะพอได้สติ แล้วใช้มือที่ยังพอมีแรงดันฝ่ามือพี่เหนือออกจากคุณช้าง แม้จะพ่นน้ำจนสงบไปแล้ว แต่ความรู้สึกที่เรียกว่า ‘เสียว’ ยังวนเวียนอยู่ แก้มแดงจะทนไม่ไหว บอกเลยว่าก่อนที่ม่านน้ำสีขาวจะกระจัดกระจาย นิ้วเท้าเขาจิกแน่นไปกับพรมจนแทบจะเป็นตะคริว เหนือหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นน้องแสดงอาการต่อต้านแล้ว เขาเลยกอดตัวเหลวๆ นั่นไว้หลวมๆ แล้วผละหน้าออกมา

“พึ่ง 16 พี่ทำให้แค่น้ีก่อนนะคะ”

แก้มแดงมองค้อนพี่เหนือ

“โตขึ้นอีกหน่อยนึงแล้วนะน้องชายพี่เหนือ”

แก้มแดงยิ่งหน้ามุ่ย ย้ำอยู่นั่นแหละ

“เก็บเรื่องนี้เป็นความลับของเราสองคน ห้ามบอกคุณแม่นะคะ” พูดจบก็จุ๊บลงมาแรงๆ ที่ปากแก้มแดงอีกหนึ่งที ก่อนจะอุ้มน้องให้นอนลงบนเตียง แก้มแดงรีบตะแคงหนี นอนคุดคู้อยู่บนเตียงเสียจนเหนือกลัวว่าจะปวดเมื่อย

“เดี๋ยวพี่เหนือไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้นะคะ”

แก้มแดงนอนนิ่งรอ เขายังไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เหตุการณ์เมื่อกี้มันมหัศจรรย์มาก เหมือนพี่เหนือพาเขาไปท่องดินแดนแห่งความฝัน มันเคว้งคว้างและล่องลอย จะมีตอนนี้แหละที่แก้มแดงรู้สึกว่ากลับมาแล้ว

เหนือเช็ดคราบคาวให้น้องอย่างเบามือ แล้วจัดการสวมกางเกงนอนทับให้อีกรอบ

“ยังเขียนรายงานไหวมั้ย” เหนือถาม แก้มแดงส่ายหน้าตามความจริง เขาเพลียจนแทบไม่มีแรงยกมือแล้วด้วยซ้ำ

“งั้นนอนก่อนเนอะ เดี๋ยวพี่เหนือมานะคะ” คนพี่บอกแบบนั้น แล้วก็ตบหมอนให้นุ่มฟู แก้มแดงกลิ้งไปวางหัวแหมะ พี่เหนือห่มผ้านวมให้เรียบร้อย ก็หายเข้าไปในห้องน้ำ แก้มแดงลืมตารอ แต่พี่เหนือก็ไปนานพอควร นานจนคนที่รอเผลอคิดไปเรื่องอื่น

แก้มแดงไม่ชอบเลย เขารู้ว่าสิ่งที่พี่เหนือทำเมื่อสักครู่มันไม่ใช่เซ็กส์ระหว่างคู่รัก ไม่ได้แลกเปลี่ยนความรู้สึกอะไรกันเลย เพียงแค่ช่วยปลดปล่อยสารคัดหลั่งให้เท่านั้น เหมือนที่พี่เหนือย้ำว่าสอนให้น้องชายช่วยตัวเองนั่นแหละ แก้มแดงรู้สึกตื้อที่อกอย่างบอกไม่ถูก เนื้อหัวใจเขาสะท้านและปวดเป็นระลอกแผ่ซ่านไปจนทำให้ทั้งตัวเย็นเฉียบ

ถ้าทั้งหมดที่ทุกคนกรอกหูเขาเป็นเพียงแค่เรื่องคิดไปเองล่ะ ถ้าพี่เหนือไม่ได้รู้สึกอะไร วันที่ความจริงกระจ่างเขาจะรับได้หรือเปล่า เขาไม่น่าเชื่อคุณปู่มาก และไม่น่าทำตามแผนของทูลหัวเลย

พี่เหนือยังไม่แสดงออกอะไรที่แปลว่ารักเขา...เกินเส้นจำกัดของคำว่าน้องชายเลย



TBC 

แอบเอามาลงให้อีกตอน รับสมัคร แม่ๆ ไปส่งข้าวกับน้ำให้ตาเหนือค่ะ ลงเวร ลงวัน ลงรายการอาหารไว้อย่าให้ซ้ำกันนะคะ อิอิ

คือ... รีบเล่นรีบเลิก อีพี่ช้า น้องทูลหัวจัดให้เอง 

#รอน้องสิบแปดบวก 

ตอนนี้รอคอมเม้นนะคะ ฝากเม้นฝากเเชร์กันหน่อยค่า 

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 12-05-2019 19:31:11

โถ่วเอ็นดูน้องแก้มแดงมากค่ะ​ หนูแกเมแดงไม่อยากสับสน​ก็ช่วยพี่เค้าคืนบ้างสิลูก​   ​ิอีพี่ก็ใจแข็ง​จริงทำกับน้องแค่นี้​ ค่อยเป็นค่อยไป​เพราะกลัวน้องกลัวใช่มั้ยเนี่ย

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 12-05-2019 19:55:36

้ถถถถถถแก้มแดงถ้าได้รู้ความจริงว่าอิพี่มันหวังเคลมตัวเองขนาดไหน แล้วจะรู้ซึ้ง 555 เอ้อออ รอน้องสิบแปดบวกอย่างเดียวเลยจริงๆ คือทุกอย่างทุกคนพร้อมหมดแล้ว เชียร์กันปิดเผยมาก 5555 โอ๊ยยยวาสนาแก้มแดงดีจริงๆมาเจอครอบครัวนี้ ดีมากมาย ดีใจกับแก้มแดง เอ้าๆต่างคนต่างก็หลอกล่ออ่อยเหยื่อกันเองต่อไป 55555 สนุกค่ะ รอตอนหน้าเลยจร้า ขอบคุณนะคะที่มาต่อให้เรื่อยๆอ่านเพลินๆ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 12-05-2019 20:01:37

ขอเป็นอีกหนึ่งในกองเชียร์นะคะ พร้อมประกันตัวเนาะคุณปู่ คุณย่า 5555

พี่เหนือเข้าห้องน้ำไปทำไรน้อ ลองแอบดูไหมลูก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 12-05-2019 20:45:28

จะใจแข็งจนน้องสิบแปดหรือเปล่าน้อพี่เหนือ  :z1: แต่ก็อย่านานนักล่ะเดี๋ยวน้องท้อซะก่อน  :hao3:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
เริ่มหัวข้อโดย: kungverrycool ที่ 13-05-2019 10:00:12

อ่อยมันเข้าไปน้องแก้มแดง ดูซิอีพี่เหนือมันจะทนได้นานแค่ไหน 555
ยั่วให้อกแตกตายไปเลยจ้า

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 15-05-2019 20:09:09

Chapter 10





หลังจากคืนนั้นแก้มแดงพยายามทำตัวเป็นปกติ และสนุกกับทริปภูเก็ตให้มากที่สุด ส่วนพี่เหนือก็ทำตัวเหมือนเดิม เหมือนสิ่งที่ทำให้กันเป็นเรื่องปกติธรรมดา จนแก้มแดงยิ่งน้อยใจ

วันอังคารเขามาโรงเรียนตามปกติ ทูลหัวก็ปราดเขามาแบมือขอดูรายงานทันที แก้มแดงตีมือเพราะรู้ว่าเพื่อนแค่กวนไปเท่านั้นแหละ วิชานั้นมันต้องทำรายงานที่ไหนล่ะ

“ทำไมดูไม่สดชื่นเลย ไม่มีอะไรในก่อไผ่หรอ”

“ทูลหัวไม่ต้องช่วยเราพิสูจน์แล้วนะ”

“อ่าวทำไมล่ะ”

“เรากลัว...กลัวพี่เหนือไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น เราไม่อยากไปกระตุ้นให้รู้สึกไม่ดีเร็วขึ้นหนะ”

ทูลหัวเท้าเอวฉับ มองจากดาวอังคารยังดูออกเลยว่าที่พี่เหนือแสดงออกมันเกินคำว่าพี่ชายไปมาก

“พี่เหนือไม่ได้ทำอะไรแก้มแดงหรอ”

“ทำ...เขาใช้มือให้เรา”

“อู้ว์ เป็นตาแซ่บ!!”

“แต่ทูลหัว...มันคือเรื่องของร่างกายอ่ะ จิตใจเราไม่ได้รู้สึกเติมเต็มสักนิด เราไม่รู้สึกว่านี่คือการกระทำของคู่รัก”

คราวนี้คนที่คิดถึงเรื่องสนุกและโมเม้นต์ฟินๆ ถึงกับอ้าปากค้าง ทำไมมันกลายเป็นเรื่องซับซ้อนขนาดนี้ไปได้ล่ะ

“เราขอบใจตัวมากนะที่หวังดี แต่เราว่าคงต้องรอโตอีกหน่อย ให้เราคืนเงินพี่เหนือให้เรียบร้อยแล้วเราค่อยคิดเรื่องนี้อีกทีดีกว่า”

เจอแก้มแดงในโหมดจริงจังปนเศร้า ทูลหัวก็ไปต่อไม่ถูกเลยได้แต่พับเรือยอร์ชให้กลายเป็นเรือกระดาษปิดตำนานกัปตันเรือเหนือเดือนแก้มแดงแต่เพียงเท่านี้





บางเป้าหมายที่เข้ามาในชีวิตทำให้แก้มแดงโตขึ้น เขาจึงตั้งใจทำงานเก็บเงินชนิดที่เหนือยังงงว่าน้องจะถ่ายแบบถี่ไปไหน แก้มแดงเริ่มขยับจากงานภาพนิ่งเป็นตัวประกอบโฆษณาบ้างแล้ว รูปของแก้มแดงถูกเก็บเข้าธรรมเนียบโมเดลลิ่งของคุณแพทอย่างจริงจัง ทำให้มีฐานลูกค้ามากขึ้นนั่นเอง แต่น้องก็ยังเคารพเหนือโดยการเอางานมารายงานและขออนุญาตเหนือทุกครั้งก่อนรับทำ



ไม่นานช่วงกีฬาสีก็มาถึง แก้มแดงเป็นเชียร์หลีดเดอร์ตามที่ทูลหัวเคยขอไว้ ทำให้บางวันก็ซ้อมดึกดื่น เหนือมารับได้บ้างไม่ได้บ้าง บางวันทูลหัวเลยให้คนขับรถที่บ้านไปส่ง เพราะพอไม่ต้องแกล้งพี่เหนือ ทูลหัวก็ไม่ได้กวนเวลาให้คุณแพทมารับอีก เหมือนวันนี้ที่เลิกซ้อมเกือบสองทุ่ม และพี่เหนือก็มีนัดทำงานกลุ่ม

แก้มแดงกับทูลหัวเก็บของเตรียมไปรอรถตรงศาลาหน้าโรงเรียนเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือคนรถโทรมาบอกว่ารถเสีย ‘โกเมน’ พี่ชายคนโตเลยจะวนมารับแทน แต่ต้องรอหน่อย

“รถพี่แดงมันนั่งได้แค่ 2 คน จะกลับยังไงล่ะทีนี้” ลูกชายดาราบ่นเมื่ออ่านแชทครอบครัว แก้มแดงฟังแล้วก็อมยิ้ม

“เดี๋ยวเรารอให้พี่ชายตัวมารับ แล้วเรียกแท็กซี่กลับก็ได้”

“ปล่อยตัวกลับแท็กซี่นะมีหวังพี่เหนือกินหัวเราแน่ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปกันสองคนนี้แหละ แล้วให้พี่แดงวนไปรับที่คอนโดพี่เหนือ”

แก้มแดงคิดตามแล้วก็รู้สึกว่าแก้มแดงต้องวนไปวนมาเสียเวลามากมายเลยพยายามจะปฏิเสธ สุดท้ายตอนเดินผ่านสนามบาสก็ต้องแหกปากลั่นพร้อมกันสองคนเพราะลูกบาสก็ลอยมาชนกรงเหล็กตอนที่พวกเขาเดินผ่านพอดี นักกีฬายังซ้อมอยู่เลย

‘เสือ’ วิ่งมาเก็บลูกบาส พอเห็นว่าเป็นน้องหลีดคนดังที่ตัวเองแอบมองอยู่นานก็เรียกไว้ก่อน

“แก้มแดงกับทูลหัวใช่มั้ยครับ”

ทูลหัวหันไปมองเจ้าของเสียง เห็นเป็นพี่นักกีฬาคนที่ Popular ที่สุดในโรงเรียนก็ชะงักเท้า เป็นงงว่ารู้จักพวกเขาด้วยหรอ เสือวิ่งอ้อมรั้วออกมาหา แล้วถามว่าทั้งสองคนเป็นอะไรมั้ย

“รั้วมันกั้นอยู่จะเป็นอะไรได้ไง” ทูลหัวตอบกลับอย่างกวนตีน เพราะจริงๆ ก็หงุดหงิดที่เล่นไม่ระมัดระวัง

“ขอโทษครับ” เสือเป็นพี่ม.6 พอเห็นว่าโค้งขอโทษอย่างจริงจังแก้มแดงก็ปรามเพื่อนที่นิสัยดุไม่เข้ากับหน้าตาให้ช่างเถอะ

“พวกเราไม่เป็นไรครับ” แก้มแดงบอกไปอย่างสุภาพ

“ซ้อมหลีดพึ่งเสร็จหรอครับ”

“ครับ”

“กลับบ้านเลยมั้ย เอ่อ...แบบให้พี่ไปส่งได้มั้ย คืออยากทำความรู้จักมานานแล้วแต่แบบอยู่กับเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่ตลอดเลยไม่กล้าเข้าไปทัก” นักบาสที่ตัดสกินเฮดแต่เบ้าหน้ายังดีอยู่มากถามด้วยอาการเขินนิด คือมือไม้พันไปหมดแล้วก็ให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูมากกว่าน่ากลัว

แก้มแดงตาโตเป็นงง แต่ทูลหัวก็ดูออกว่าเสือหนะเล็งเจ้าลูกแมวขนฟูเพื่อนเขา เดี๋ยว...ก็โดนดีดนิ้วทีเดียวหายไปเป็นฝุ่นหรอก

“เดี๋ยวทูลหัวจะไปส่งแก้มแดงที่บ้านเอง ไม่เป็นไรหรอกพี่เสือ” ลูกดารารีบทำภารกิจช่วยหนุ่มตัวประกอบจากเงื้อมือพระเอกเหนือ

พอดีที่แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามา ทั้งสามหรี่ตามองก็เห็นคนรูปร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตเรียบร้อยเดินลงมา

“ทูลหัว! ขึ้นรถเร็ว พี่แดงมี Call เข้ามาให้กลับไปดูเคสอุบัติเหตุด่วน” พี่ชายคนโตของบ้านนี้เป็นหมอ คราวนี้คนเป็นน้องเลิ่กลั่ก คือไม่กลับพี่แดงต้องพายุลงเพราะอุตส่าห์ออกเวรมารับเขา แต่ถ้าปล่อยให้แก้มแดงกลับบ้านเองก็อตซิลล่าก็จะถล่มโลกเช่นกัน

“เรากลับเองได้ ตัวรีบไปเร็ว ชีวิตคนป่วยรอตัวเองอยู่นะ”

“เราก็ต้องไปรอคนป่วยที่โรงพยาบาลเหมือนกัน” ทูลหัวทำหน้าเหมือนกินยาขม เขาโดนจับไปนอนรอที่ห้องพักแพทย์แหงแซะ คุณหมอโกเมนไม่วนไปส่งเขาที่บ้านก่อนหรอก ถ้าจะโชคดีหน่อยก็คือคุณเพทายเลิกงานไวแล้วมาโฉบเขากลับบ้าน

น้องชายหมอฝากแก้มแดงไว้กับพี่เสือที่พึ่งเขม่นเขาไปเมื่อสักครู่ อย่างน้อยพี่เขาก็รับเกียรติบัตรคุณธรรมบ่อย คงไม่ทำอันตรายเหมียวน้อยหรอกนะ

“ฝากส่งให้ถึงบ้านนะครับ แล้วก็แก้มแดงไลน์หาเราด้วยนะ”

“อื้อ” เพื่อนตัวนุ่มโบกมือบ๊ายบายทูลหัวท่ีวิ่งสี่คูณร้อยไปแล้ว และไฟรถพี่แดงก็หายไปเร็วมากเช่นกัน กลายเป็นว่าหน้าสนามบ้านกลางแจ้งที่มีไฟถนนสลัวๆ ก็เหลือแค่แก้มแดงกับพี่เสือ ม.6 ห้องอะไรไม่รู้เพราะไม่ค่อยได้ใส่ใจ

“เอ่อ..พี่ถือให้” เสือยื่นมือไปขอเป้ที่แก้มแดงสะพาย มันไม่ได้หนัก น้องม.4 เลยส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร

“งั้นรอพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึงได้มั้ยเล่นบาสมามีเหงื่อ”

“ครับ” แก้มแดงเมื่อรับปากทูลหัวไว้แล้วว่าจะให้เสือไปส่ง ก็ได้แต่ทำตาม ไม่อยากทำให้เพื่อนไม่สบายใจ เขาเดินไปนั่งรอตรงม้านั่งแถวนั้น ส่วนเสือที่วิ่งกลับเข้าไปในสนามก็ถอดเสื้อไปด้วยท้าแสงจันทร์จนเพื่อเป่าปากแซวเปี้ยวป้าว นักกีฬาคนดังหายไปในห้องน้ำของสนามไม่ถึงสิบนาทีก็วิ่งกลับมาพร้อมเสื้อยืดแต่ยังเป็นกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินอยู่ กลิ่นสบู่เย็นๆ ลอยแตะจมูกแก้มแดงจึงรู้ว่าพี่เขาไปอาบน้ำมาด้วย

“น้องแก้มแดงเคยซ้อนมอเตอร์ไซค์มั้ยครับ”

“เคยจ้ะ” แก้มแดงนึกภาพมอเตอร์ไซค์แม่บ้านในไร่ตะวันอิงภูผา ที่พวกพี่ๆ คนงานใช้ และบางครั้งก็ขับมาส่งแก้มแดงที่บ้านด้วย

เสือค่อยกล้ายิ้มหน่อย เขาเดินนำแก้มแดงไปที่โรงรถที่ตั้งอยู่ติดกับสนามบาส แต่รถของเสือมันไม่ใช่แบบที่แก้มแดงคิด มันคือ Big Bike ความแรง 600 CC สีดำมะเมื่อม รูปทรงใหญ่โต

“ซ้อนได้มั้ย ถ้าไม่ได้พี่ไปส่งด้วยแท็กซี่ก็ได้นะ” เสือถามอีกครั้งเมื่อเห็นน้องทำหน้าขยาด

“อ่า...แก้มแดงนั่งได้”

เสือฟังแล้วก็ยิ้มจนตาหยี ให้ลุคหนุ่มตี๋อารมณ์ดีที่สาวๆ ชอบกรี๊ดกระหึ่ม

หลังจากถอยรถออกมาตรงที่โล่งเรียบร้อย เสือก็สวมหมวกกันน็อกให้แก้มแดง เขามีสำรองติดรถไว้เสมอเพราะหวังว่าวันหนึ่งจะชวนแก้มแดงมาซ้อนท้ายให้ได้ แล้วมันก็เป็นจริงดังฝัน จริงๆ เสืออยากชวนน้องไปกินข้าวต้มก่อนด้วยซ้ำ แต่ก็เกรงใจเพราะพึ่งคุยกันวันเเรก

“บ้านอยู่แถวไหนหรอแก้มแดง”

“T Condo ตรงเจริญกรุงจ้ะ”

“คอนโดหรูเลยหนิ เขาว่าวิวดีสุดๆ” เสือรู้จัก เด็กๆ ที่มาเรียนโรงเรียนนี้ย่อมมีฐานะพอสมควร ดังนั้นข่าวในวงสังคมก็ย่อมพอได้ยินมาบ้าง “ได้ยินข่าวมาว่าแก้มแดงเป็นลูกบุญธรรมบ้านเทวาพิทักษ์ใช่มั้ยครับ”

เพราะรู้มาอีกว่าคอนโดนั้นเป็นโครงการดังของตระกูลนี้เสือเลยถามให้แน่ใจ

“ใช่จ้ะ”

แม้ว่าตระกูลนี้จะยิ่งใหญ่มากแต่เสือก็สู้ เขาเชื่อว่าฐานะทางบ้าน และอนาคตของเขาก็พอจะเลี้ยงดูแก้มแดงได้ดีจนตระกูลเทวาพิทักษ์ยอมยกให้ หนุ่มนักบาสส่ายหน้าพรืดเมื่อคิดเพ้อเจ้อไปไกลเกินแล้ว เขาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ แล้วบอกให้แก้มแดงเหยียบที่วางเท้าปีนขึ้นมา น้องขึ้นไม่ถนัดเลยต้องเกาะไหล่เสือไว้เพื่อทรงตัว

“เกาะเอวพี่ก็ได้ จะได้นั่งถนัด”

แก้มแดงยังคงเกาะไหล่ เพราะรู้สึกสะดวกใจกว่า

“งั้นพี่ขี่ช้าๆ แล้วกัน เราน่าจะไม่ชินกับบิ๊กไบค์”

“ขอบคุณจ้ะ”

รถคันเท่ค่อยๆ เคลื่อนตัวสู่ถนนใหญ่ ตอนผ่านสนามบาสได้ยินเสียงแซวลั่นแต่แก้มแดงก็ไม่สนใจ เขาภาวนาให้ไปถึงก่อนพี่เหนือก็พอ แต่แน่นอนว่าสวรรค์ย่อมไม่เข้าข้างเด็กน้อย เพราะพอเลี้ยวเข้าประตูรั้วไฟฟ้า ที่เสือต้องหยุดแลกบัตร รถยนต์ที่ขับจ่อท้ายมาก็คือ Rangrover สีขาว

เหนือขับชะลอตามไป แล้วพอถึงหน้าล็อบบี้ก็กดแตรเป็นเชิงให้อีกฝ่ายจอด เสือหงุดหงิดนึกว่าโดนหาเรื่องแต่เป็นแก้มแดงที่ตบไหล่อีกฝ่ายให้จอด

“พี่เหนือ” แก้มแดงบอกเสือ “พี่ชายแก้มแดง”

เสือเบรกกึก ตัวน้องเลยเบียดไปกับหลังเขา ดีที่หัวไม่กระแทก แก้มแดงรีบปีนลงจากมอเตอร์ไซค์คันสูง เสือก้มลงมาถอดหมวกกันน็อกให้ แล้วก็ก้าวลงมากะจะฝากเนื้อฝากตัวกับพี่ชายของแก้มแดงด้วย...แต่ดูบรรยากาศไม่ดีเลย คนที่มีศักดิ์เป็นพี่หน้าดำทะมึนไร้ซึ่งความเป็นมิตร แก้มแดงตัวลีบก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าแล้วแนะนำเบาๆ

“นี่พี่เสือ รุ่นพี่ที่โรงเรียนจ้ะ”

“ทูลหัวไปไหน”

“ทูลหัวกำลังจะมาส่งแต่ว่าพี่ชายคนโตที่มารับมีเคสผ่าตัดด่วนเข้ามา แก้มแดงเลยกลับมากับพี่เสือ”

“สนิทกันหรอ ทำไมพี่เหนือไม่รู้จักมาก่อน”

“สนิทกันตอนทำกีฬาสีนี่แหละจ้ะ”

“เป็นพี่หลีด?”

“เปล่าจ้ะ พี่เสือเป็นนักบาส แต่อยู่สีเดียวกันเลยสนิทกันเป็นกลุ่มใหญ่ของม.ปลายจ้ะ” แก้มแดงพยายามอธิบายแบบนั้นเพื่อไม่ให้เหนือคิดว่าตัวเองกลับมากับคนแปลกหน้า เสือก็ฉลาดพอจะไม่แย้ง ยกมือไหว้สวัสดีอย่างนอบน้อม

“ขอบใจมาก” เหนือพูดแข็งๆ แล้วหันมาดุคนของตัวเอง “ทำไมไม่โทรเรียกพี่เหนือไปรับคะ”

“ก็พี่เหนือทำรายงาน”

“พี่เหนือจะทำอะไรก็ตามแต่ถ้าแก้มแดงให้ไปรับก็จะไป” เหนือยังไม่คลายบรรยากาศตึงเครียด แต่น้ำเสียงที่พูดกับแก้มแดงก็อ่อนลงมากแล้ว

“แต่ถ้ารอพี่เหนือแก้มแดงก็ต้องนั่งมืดๆ คนเดียวอยู่ดี เพราะทูลหัวต้องรีบกลับไปก่อน”

เหนือผ่อนลมหายใจเมื่อเหตุผลของน้องฟังขึ้น เขาเลยยกประโยชน์ให้เสือ หันไปพูดกับนักบาสว่า “ขับรถกลับดีๆ นะ พี่ขอบใจมากที่ช่วยดูแลแก้มแดง แล้วนี่เอาไว้เป็นค่าน้ำมัน” เหนือยื่นแบงค์ 500 ให้ แต่เสือปฏิเสธ

“ผมเต็มใจดูแลแก้มแดงครับ ถ้าวันไหนทูลหัวกับพี่เหนือไม่ว่างก็จะมาส่งให้”

เหนือเหลือบตามองอย่างไม่เป็นมิตรทันที ฝ่ายเสือที่ตื่นเต้นอยู่จะขอคุยกับน้องจากพี่ชายเขาเลยไม่ได้สังเกต

“ถ้ายังไงวันหลังผมแวะมารับแก้มแดงไปเที่ยวบ้างนะครับพี่เหนือ”

“ไม่อนุญาต พี่ไม่ชอบให้แก้มแดงซ้อนมอเตอร์ไซค์มันอันตราย”

“ผมมีรถยนต์”

“อายุถึงเกณฑ์ทำใบขับขี่แล้วหรอ” แม่นกฎหมายขึ้นมาเชียวเหนือเดือน

เสือเถียงไม่ออก

“กลับได้แล้ว ดึกเกินที่บ้านจะเป็นห่วง” เหนือตัดบท แล้วจูงแก้มแดงไปขึ้นรถ เสือมองตามตาละห้อย ปล่อยให้รถคันสีขาวขับผ่านหน้าไป พี่ชายแก้มแดงหวงน้องเป็นบ้า





“ชอบนั่งมอเตอร์ไซค์หรอ” เหนือถามน้องเมื่อเอารถเข้าลิฟต์จอดอัตโนมัติ

“ก็ชอบนะจ๊ะ ลมเย็นดีจ้ะ” แก้มแดงตอบตามความจริง แต่ทันเหลือบไปเห็นอีกฝ่ายกำพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดขึ้น

“พี่เหนือโกรธแก้มแดงหรอ แก้มแดงขอโทษนะจ๊ะที่ทำให้เป็นห่วง” เสียงน้องน้องหงอยจนเหนือหันขวับ

“พี่เหนือต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษ ปล่อยให้แก้มแดงต้องกลับบ้านเองแบบนี้” เหนือลูบผมน้องอย่างเบามือ

“มันเหตุสุดวิสัยจ้ะ” แก้มแดงปลอบ แล้วยิ้มให้พี่ชายเหมือนทุกที “พี่เหนือกินอะไรมารึยัง”

“ยังครับ แก้มแดงเหนื่อยมั้ย ถ้าเหนื่อยพี่สั่งไลน์แมนก็ได้”

“ไม่เหนื่อยจ้ะ เดี๋ยวทำหมูทอดกระเทียมกับแกงจืดให้กินนะ”

“อื้อ…พี่ก็หิ้วท้องรอมากินข้าวกับหนูนี่แหละ”

แก้มแดงไม่ตอบอะไร พอถึงห้องก็รีบวิ่งไปเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน ผูกผ้ากันเปื้อนเข้าครัว เหนือยันตัวขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์กลางห้องครัว มองดูแผ่นหลังคนน้องล้างผักอย่างคล่องแคล่วตรงซิ้งค์ล้างจาน แก้มแดงสะบัดผักกาดขาวแล้ววางลงบนตะแกรงก่อนจะหันมามองเหนือ เพราะรับรู้ได้ว่ามีคนจ้องอยู่

“พี่เหนือ”

“ครับ”

“ไปอาบน้ำสิครับ จะได้ลงมากินข้าว”

“วันนี้พี่เหนือยังไม่ได้กอดหนูเลย” เหนืออ้อน หลังจากกลับจากภูเก็ต เขาก็สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงที่ละเล็กละน้อยของน้องชาย อีกฝ่ายให้เขากอดเขาหอมยากขึ้น

“ไปอาบน้ำก่อนจ้ะ” แก้มแดงหยิบมีดขึ้นมาหั่นผักอย่างไม่แยแส แถมมีดก็แหลมและคมมากจนเหนือไม่กล้าเสี่ยงพุ่งเข้ากอดให้น้องตกใจ เขาจึงได้แต่โอดเบาๆ หวังขอความเห็นใจว่า “ใจร้าย...”

สิ่งที่ได้คือแก้มแดงเปิดพัดลมดูดควันเหนือเตาทำอาหาร ดังลั่นไปทั้งห้องจนกลบเสียงพูดของเหนือไปโดยปริยาย

ร่างสูงถอนหายใจ เขาเดินเซ็งๆ กลับห้องไป พร้อมเปิดเว็บสั่งมอเตอร์ไซค์สักคัน จะเอามาให้แก้มแดงซ้อนเขาต้องไม่เลือก Big Bike คันใหญ่เหมือนไอ้เด็กเสือนั่น เพราะแก้มแดงของเขาตัวเล็กนิดเดียวจะขึ้นจะลงก็ยาก เขาเลยเลือกคันน้อยๆ น่ารักปุ๊กปิ๊กไว้ให้น้องซ้อนชมวิวริมแม่น้ำเจ้าพระยาหรือไม่ก็ออกไปตระเวณกินไอติมกัน เขาอยากเอาใจแก้มแดงเพิ่มอีกนิด เพราะไม่รู้ว่าน้องเป็นอะไร เหมือนมีม่านบางๆ กั้นระหว่างเขากับแก้มแดงไว้ ไม่เหมือนช่วงแรกที่กอดกันได้อย่างสนิทใจ

เหนือเดือนสั่งซื้อสกูปิไอสีพาสเทลไป

เมื่อได้ใช้เงินแก้ปัญหาไปแล้ว หนุ่มหล่อก็ถอดเสื้อผ้าเดินเข้าไปชำระคาบเหงื่อไคล แล้วสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มใส่นอนออกมา แค่เปิดประตูห้องนอนลงไปก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมาแล้ว เหนือวิ่งลงบันไดทีล่ะสองขั้นเพื่อให้ถึงตัวแก้มแดงได้อย่างรวดเร็ว

“พี่เหนือหอมแล้ว มาฟุดฟิดเร็ว” เมื่อก่อนเจ้ากระต่ายน้อยจะมาดมๆ แล้วก็เอาหน้าจุ้มปุ๊กลงไปในอกเขา แต่วันนี้เหนือกลับกางแขนเปล่า แก้มแดงเลี่ยงไปตักข้าวใส่จานมาวางให้แทน

“งอนอะไรพี่เหนือรึเปล่าคะ พี่เหนือดุหนูเกินไปหรอ”

แก้มแดงยิ้มหวานให้เหมือนปกติแล้วส่ายหน้า “แก้มแดงเหม็นกระเทียมจ้ะ ไว้กอดกันตอนนอนนะ”

“ตอนไหนแก้มแดงของพี่เหนือก็หอม” เหนือทำท่าจะงับแก้มน้องแต่ก็โดนยันหน้าไว้จนเบ้ไปอีกข้าง เมื่อเห็นว่าตัวเล็กของเขาค่อนข้างดุ เหนือก็ยอมตักข้าวใส่ปากกินแต่โดยดี

“ซ้อมหลีดเหนื่อยมั้ยคะ” เหนือชวนน้องคุย

“ไม่มากจ้ะ สนุกดี” แก้มแดงยิ้มขึ้นมาได้เมื่อนึกถึงเรื่องในโรงเรียน

“วันงานพี่เหนือไปดูนะ เดี๋ยวพาคุณปู่กับคุณย่าไปด้วย”

“ไม่เป็นไรจ้ะ” แก้มแดงคิดว่ามันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจนัก

“หนูเป็นหลานคนโปรดนะ คุณปู่คุณย่าตื่นเต้นจะตาย เขาอยากเห็นพัฒนาการของเด็กน้อย”

แก้มแดงพยักหน้ารับ ตอนเด็กๆ เขาไม่เคยแสดงอะไรที่โรงเรียนเหมือนคนอื่นเขาหรอก กีฬาสีก็ลงแข่งกีฬาบ้าง เป็นกองเชียร์บ้างไม่ได้มีหน้าที่โดดเด่นอะไรเพราะจะได้ไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม และพ่อเขาก็ไม่ได้มาสนใจไปลุ้นให้กำลังใจอะไรแบบนี้หรอก พอรู้ว่าคุณปู่กับคุณย่าจะไปดูแถมยังตื่นเต้นมากด้วย

“คุณปู่คุณย่าน่ารัก” แก้มแดงเอ่ยชมขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“แต่พี่เหนือเป็นคนพาไปนะ ไม่ชมพี่เหนือด้วยหรอคะ”

แก้มแดงอมลม แล้วก็อ้าปากงุบงิบ “พี่เหนือก็น่ารักอยู่แล้ว”

น้องชมแม้จะอ้อมแอ้มไม่เต็มปากเต็มคำเหนือก็ชื่นใจ ข้าวที่มันชืดๆ ลิ้นก็พลอยอร่อยขึ้นมาอยากอธิบายไม่ถูก

“ต้องเอาเงินเพิ่มไปตัดชุดอะไรมั้ย บอกพี่เหนือนะ”

น้องคนเล็กของบ้านส่ายหน้า “เงินค่าขนมที่พี่เหนือให้ทุกอาทิตย์ก็ใช้พอแล้วจ้ะ”

เหนือเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กดีของบ้าน แก้มแดงจะมีชีวิตที่ฟุ่มเฟือยกว่านี้ก็ได้ แต่ก็ไม่เคยร้องขออะไรเกินตัวเลย เขายิ่งรู้สึกคิดไม่ผิดที่ยื่นมือไปช่วยเหลือน้องในวันนั้น

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 15-05-2019 20:09:36

แก้มแดงทบทวนบทเรียนและทำการบ้านที่ห้องตัวเองจนเสร็จ เวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืนแล้วเพราะงานวันนี้เยอะกว่าปกติ เขาไล่เหนือไม่ให้มาเฝ้าด้วยเหตุผลว่าไม่มีสมาธิ เหนือก็เชื่อฟังว่าง่าย บอกว่าไปรอนอนที่ห้องใหญ่ คราวนี้แก้มแดงลังเลว่าจะไปมุดผ้านวมพี่เหนือดีหรือเปล่า ไม่รู้อีกฝ่ายหลับไปแล้วหรือยัง

ตากลมหันไปขอความคิดเห็นกับเจ้าหมีหน้าง่วงสามตัวที่หลับตาอยู่เสมอ กาแฟ โกโก้ นมสด ไม่ตอบสักตัว เพราะพวกมันนอนที่ไหนก็สบายเหมือนกันทั้งนั้น แก้มแดงย่นจมูกใส่ ตัดสินใจหอบเจ้าโกโก้ไปยืนเด๋ออยู่หน้าประตูห้องพี่เหนือ ถึงกับต้องก้มไปดูช่อวว่างใต้ประตูว่าพี่ชายปิดไฟนอนไปหรือยัง

เหนือเดินลากเท้ามาเปิดประตู เพราะคอยเงี่ยหูฟังอยู่ตลอดว่าน้องมาหรือยัง เสียงปิดประตูห้องนู่นทำให้เขารู้ว่าแก้มแดงมาแล้ว ติดที่ยังไม่เคาะประตูห้องเขาสักทีเท่านั้นเอง และก็มาเจอเจ้าเด็กน้อยนั่งยองๆ อยู่ที่พื้น โดยข้างๆ คือไอ้หมียักษ์นอนหลับตาพริ้ม

“หนูทำอะไร” เขานั่งยองๆ ลงไปให้เท่าน้อง

“หนูดูว่าพี่เหนือหลับหรือยัง” น้องตอบตามความจริงและแอบดีใจนิดนึงที่อีกฝ่ายรอ

“พี่เหนือรอแก้มแดงมานอนกอดไงคะ จะหลับได้ยังไง” คนตัวสูงลุกขึ้นหิ้วเจ้าโกโก้มือนึง โอบเอวน้องตัวนิ่มอีกมือหนึ่ง แก้มแดงปลิวตามพี่เหนือไปอย่างไม่ขัดขืน เจ้าหมีโดนโยนขึ้นไปนอนมุมเดิมของมัน เหนือจับมือน้องมาพลิกไปพลิกมาแล้วดม

“ยังไม่ทาโลชั่นหรือคะ”

แก้มแดงจะทำการบ้าน เลยกลัวมือลื่น เหนือส่ายหน้าจิ๊ปากเหมือนดุ เขาบอกให้น้องนั่งรอ แล้วไปหยิบโลชั่นกลิ่นหอมอ่อนๆ มาบีบแล้วลูบไล้ไปตามหลังมือน้อง จากนั้นก็นวดวนที่ฝ่ามือ แก้มแดงนั่งนิ่งรับสัมผัสอ่อนโยนนั้น พี่เหนืออยากให้แก้มแดงมือนุ่มจึงบังคับทาทุกวัน ทามือเสร็จก็ลามไปที่เรียวแขน จากนั้นคนพี่ก็ทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิที่พรมข้างเตียง

“พี่เหนือไม่เอา แก้มแดงทาเอง” น้องชักเท้าหลบแต่เหนือคว้าหมับเอาไว้ได้ข้างหนึ่ง แก้มแดงยื้อเพราะมันไม่ควรเลยที่จะให้คนมีศักดิ์เป็นพี่มาทำอะไรแบบนี้ให้ คนตัวเล็กยังถือว่าเท้าเป็นของต่ำ ฝ่ายเหนือไม่ได้สนใจความเชื่ออะไรแบบนั้น คิดเพียงว่าเป็นเท้านุ่มๆ ของเจ้าลูกแมวหูพับ เขาก็อยากจะให้มันนุ่มฟูสุขภาพดีน่าฟัดไปทุกส่วนของร่างกายเท่านั้นเอง

เหนือบีบโลชั่นลงบนหลังเท้าแล้วลูบไล้ให้เบาๆ แต่พอผ่านฝ่าเท้าเท่านั้นแหละเจ้าตัวดีก็กระตุกแรงแล้วเริ่มดิ้น เหนือพยายามทาเบามือแล้วแต่แก้มแดงก็ยังจั๊กจี้จนหงายหลังผึงลงไปกับเตียงอยู่ดี เหนือลูบขึ้นมาถึงหน้าแข้งน้องเลยหยุดดิ้นได้ แล้วเพราะใส่กางเกงนอนลายทางขาสั้น เหนือเลยลูบโลชั่นได้สูงขึ้นไปถึงขาอ่อน แก้มแดงร้อนวูบในท้อง นึกหงุดหงิดตัวเองทรี่ความรู้สึกไวเหลือเกินเวลาพี่เหนือสัมผัส

“พี่เหนือ พอแล้วจ้ะแก้มแดงทาเอง” น้องยันตัวขึ้นมาห้าม กลัวพี่เหนือจะเห็นว่าพี่ช้างชูงวงเป็นเด็กไม่ดีอีก เหนือไม่ได้ฟังน้อง แต่ก้มลงไปรวบเท้าซ้ายที่ยังไม่ชุ่มชื้นสมใจพี่เหนือ จัดการปั๊ม Body Milk Lotion กลิ่น Citrus ของ Biotherm ที่เคลมว่ารักษาความชุ่มชื่นได้ 48 ชั่วโมง ลงบนหลังเท้าของแก้มแดง เหนือบังคับให้น้องทาตั้งแต่มาอยู่ด้วยกัน จากฝ่าเท้าที่มีรอยกร้านแดด ก็กลายเป็นนุ่มนิ่มน่าจับกินเรียบร้อยแล้ว บางคนมองว่าเท้าคือส่วนหนึ่งของร่างกายมนุษย์ที่เซ็กซี่ เหนือเองก็เป็นมนุษย์ประเภทนั้น เขาลูบไล้ปลายเท้าน้องอยู่ครู่หนึ่งก็อดใจไม่ไหว ยกขึ้นกดจูบลงไปแผ่วเบาตรงช่วงข้อเท้า แก้มแดงไม่มั่นใจว่ามันใช่ริมฝีปากพี่เหนือหรือเปล่าที่ประทับลงไป แต่มันร้อนผ่าวราวกับโดนนาบด้วยไฟที่ทำให้รู้สึกพลุ่งพล่านไปทั้งตัว เหนือลูบโลชั่นสูงขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงหัวเข่า เขาจุ๊บลงไปอย่างเอ็นดูในสรีระของแก้มแดง มือใหญ่ค่อยๆ เลื้อยหายเข้าไปในขากางเกงนอน ลูบเอากลิ่นหอมๆ ของโลชั่นให้แทรกซึมเข้าไปในเนื้อขาว แก้มแดงอึดอัด เขารู้เลยว่าพี่ช้างของตัวเองกำลังเครียดเขม็ง พี่ช้างไม่ได้อ่านหนังสือสอบเหมือนแก้มแดง พี่ช้างจะเครียดทำไมจ๊ะ แง...

เด็กไม่ดี...ทำไมถึงรู้สึกง่ายขนาดนี้นะ

แก้มแดงจะผลักพี่เหนือออก เขาอยากวิ่งไปเข้าห้องน้ำ แล้วจัดการสงบสติอารมณ์เสีย แก้มแดงไม่ได้อยากสัมผัสตัวเอง เขาแค่ต้องการเวลาให้พี่ช้างพับงวงหลับไป แต่...แรงมือของพี่เหนือที่สัมผัสเนิบนาบไปทั่วช่วงขาไม่ปราณีกับแก้มแดงเลย แล้วกางเกงนอนแสนบาง...ก็ปกปิดอะไรไม่ได้เลย

“พี่เหนือช่วยนะคะ” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบ แต่คนฟังกลับเขินอายจนต้องยกสองมือปิดหน้า พี่เหนือเห็นแล้วใช่มั้ยเลยพูดแบบนี้ เขาไม่กล้าสู้หน้าพี่เหนือ ไม่อยากเห็นอะไรแล้ว

“แก้มแดงเดี๋ยวหายใจไม่ออก” เหนือดุ แล้วพยายามแกะมือน้องออก น้องปิดหน้าแน่นมือเหนียวเป็นปลาหมึกเลย

“พี่เหนือให้แก้มแดงไปห้องน้ำ” น้องพูดเสียงเหมือนจะร้อง เขาลุกไม่ได้เพราะพี่ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ใช้แขนคร่อมตัวขังเขาไว้

“ไม่ดื้อค่ะ พี่เหนือทำให้”

“พี่เหนือนั้นแหละดื้อ อื้อ” แก้มแดงเถียง แต่ตากลมตรงรีบหลับปี๋ น้องขมวดคิ้วน้ำตาซึมเมื่อเหนือวางฝ่ามือทับลงไปตรงเป้ากางเกงแล้วคลึงมันเบาๆ เหนือมือไม่ว่างพอเห็นน้องน้ำตาไหล ก็ก้มลงไปจูบซับให้ ลมหายใจอ่อนที่อุ่นร้อนกำลังดีทำให้แก้มแดงรู้ว่าเราใกล้ชิดกันขนาดไหน

“อ๊ะ..” แก้มแดงร้องดังขึ้นอีกเมื่อรู้สึกได้ถึงฝ่ามือร้อนลื่นสัมผัสโดยตรงลงกับพี่ช้างของเขา มันกระวนกระวายไปหมดทั้งตัวเพราะความรู้สึกสุขสมยามที่สัมผัส สวนทางกับยางอายที่ต้องห่อคลุมร่างไว้ แก้มแดงกำลังสับสนว่าเขาต้องมีปฏิกริยากับพายุร้ายที่ถามโถมอยู่ตรงท้องน้อยอย่างไรดี

เหนือขยับมือไปตามความยาว พร้อมทั้งบดบี้ส่วนปลายไปด้วยจนน้องสั่นระริกไปทั้งตัว แก้มแดงยอมเอามือออกจาหน้าแล้ว น้องส่ายมือเปะปะไปกับที่นอน หวังหาสิ่งยึดเหนี่ยวความรู้สึกที่บ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ เหนือสังเกตสีหน้าทรมานของน้องไปด้วยดวงตากลมปิดแน่นสลับหรี่ปรือ ลมหายใจชิดกระชั้น และปากนุ่มนิ่มที่เม้มเป็นเส้นตรง เหนือขยับมือให้แรงขึ้น น้องเริ่มตัวเกร็งงอ เขาเลยโน้มหน้าเข้าไปใกล้แล้วกระซิบแผ่วเบา

“กอดคอพี่เหนือค่ะ”

แก้มแดงทำตามอย่างไร้สมอง เพราะตอนนี้ความรู้สึกต่างหากที่เป็นตัวสั่งการร่างกาย ความรู้สึกเสียวกระสันต์ชักนำให้แก้มแดงยอมละทิ้งยางอายไว้เบื้องหลัง เขากอดรอบคอพี่เหนือแน่น แหงนหน้าจุ๊บปลายคาง เพื่ออ้อนเอารสจูบแบบวันนั้น เหนือตามใจน้องอย่างไม่ขัด เขาประกบปากตัวเองลงไป ปล่อยให้แก้มแดงทำให้มันเกิดเสียงจุ๊บๆ ติดกันเนิ่นนาน น้องดูดปากเขาเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ เหนือเองก็เร่งมือปลดปล่อยเทวดาน้อยขึ้นสู่สวรรค์ น้ำข้นคลั่กสีขาวล้นทะลัก เปรอะมือทั้งสองข้างของเหนือเดือน

ร่างสูงกอดปลอบแก้มแดงไว้แน่น ลูบหลังเด็กน้อยที่ตัวสั่นระริกอย่างอ่อนโยน

“สบายตัวแล้ว ไม่เป็นไรนะคะ” เหนือพูดปลอบไปเรื่อยๆ สลับกับจูบซับที่ขมับ ไอร้อนในร่างกายช่วยขลับกลิ่นเฉพาะตัวของแก้มแดงให้กรุ่นหอมไปทั่วเตียง เกือบสิบนาทีน้องก็สงบลง เด็กขี้อายรีบดึงกางเกงขึ้นหมายปกปิดความน่าอายแต่เหนือรั้งไว้

“มันเลอะแล้ว เดี๋ยวพี่เหนือเช็ดตัวให้ก่อน”

แก้มแดงเอาหมอนมาปิดหน้า เขินจนไม่รู้ว่าจะซ่อนตัวเองยังไงให้พ้นสายตาพี่เหนือ พี่ชายคนดีเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น เขาไม่ได้ล้อให้แก้มแดงเขินไปมากกว่าเดิมเพราะรู้ดีว่ามันเป็นธรรมชาติของเด็กผู้ชายที่จะเกิดความรู้สึกต้องปลดปล่อยแบบนี้ แล้วเขาก็ช่วยให้น้องได้ผ่อนคลาย เช็ดตัวไปได้ครู่หนึ่งความคิดบางอย่างก็แล่นเข้าสู่สมองของเหนือเดือน เขาหยิบหมอนที่ปิดหน้าน้องออก แก้มแดงเผลอๆ เลยคว้าไว้ไม่ทัน

“แก้มแดงคะ”

น้องเบะปาก หลบหน้าไปอีกทาง พี่เหนือเลยเชยคางกลับมา

“ห้ามให้ใครทำแบบนี้ให้นะ ให้พี่เหนือทำได้คนเดียว...เข้าใจมั้ยครับ”

แก้มแดงหน้างอจนปากจะติดกับจมูกอยู่แล้ว แต่ก็ยอมพยักหน้า ถามว่า...เขาก็เกิดอารมณ์กับสัมผัสพี่เหนือคนเดียวมั้ยล่ะ จะให้ไปมองหน้าใครแล้วพี่ช้างสะบัดงวงอีกก็ไม่ใช่

“แล้วก็...ห้ามโป๊ให้ใครเห็นรู้มั้ย พี่เหนือหวง”

“อื้อ”

เหนือพอใจ เลยหอมแก้มน้องไปฟอดใหญ่ “แป๊บเดียวนะคะ เดี๋ยวพี่เหนือพาเข้านอน”

คือเช็ดหน้าท้องและหว่างขาให้เสร็จ เหนือก็ไปเอาแป้งมาโรยให้ จับใส่กางเกง แก้มแดงคลานเข่าสั่นขึ้นไปนอนในตำแหน่งที่ถูกต้อง แล้วกอดโกโก้แน่น หวังให้พี่หมีใหญ่ช่วยปลอบปะโลมหัวใจที่เต้นเร็วจนทำให้ทั้งร่างกายเหนื่อยล้า เหนือปีนขึ้นมานอนซ้อนหลัง ขยับกอดน้องเหมือนทุกที

“ฝันดีค่ะ เด็กดีของพี่เหนือ”

แก้มแดงพึมพำตอบกลับไปว่าฝันดี...เหนือหลับไปก่อนแล้วทิ้งไว้แต่คนที่ยังคิดหนักไม่หาย คือการอยู่ใกล้พี่เหนืออันตรายมากจริงๆ แก้มแดงกำลังถลำลึกชนิดที่เหมือนดำน้ำลงไปหลายเมตรแล้ว แต่พี่เหนือไม่รู้ว่าจะหยุดยืนอยู่แค่บนฝั่งหรือดำตามลงมา เด็กน้อยหนาวยะเยือกในใจ แม้ว่าอ้อมกอดพี่เหนือจะยังเหมือนเดิม แต่ความไม่มั่นใจมันกลับทำให้เขารู้สึก...ไม่อุ่นเท่าเดิม



TBC

เข้าคุกกันอย่างต่อเนื่องค่ะอิพี่เหนือ แม่ๆ ไปเยี่ยมกันยาวๆ ไป

ปล. ใครไม่รู้จะเม้นอะไร กด 99 เป็นกำลังใจให้พี่เหนือค่า

และใน ทวิตก็เช่นกัน #รอน้องสิบแปดบวก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 10 : 15 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 15-05-2019 22:41:57

อุ๊ยยย พี่เหนือ ร้ายนะยะ ไม่กลัวคุกจ้า ลุยเลยพี่

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 10 : 15 May]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 16-05-2019 02:55:24

โถ ๆ แก้มแด้งน่าเอ็นดู พี่เหนือมัวแต่ชักช้า?คู่แข่งโผล่มาแล้วนะ  o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 10 : 15 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 16-05-2019 20:13:54

Chapter 11





สนามกีฬา ม.C วันกีฬาสีของโรงเรียแก้มแดงจะมาใช้สถานที่ที่นี่แข่งขัน ดังนั้นพี่หลีดจึงพาน้องๆ มาลองซ้อมในสนามจริงก่อนวันงาน

“นี่...ทำไมตัวทำหน้าเหมือนราหูอมอยู่ตลอดเวลา ไม่สดใสร่าเริงเลย เป็นหลีดมันต้องฉีกยิ้มแบบนี้สิ” ทูลหัวถามแก้มแดงยามที่รุ่นพี่บอกให้พักได้ 15 นาที หลังจากตั้งการ์ดแขนจนกล้ามเนื้อขึ้นเป็นมัดๆ แล้ว แถมเจ้าเด็กซนยังยกสองนิ้วฉีกแก้มตัวเองให้ดูอีก ทูลหัวพลังล้นจนบางครั้งแก้มแดงยังอิจฉาความสดใสของอีกฝ่าย

“เหนื่อยหรอ...อยากซ้อมต่อหรือเปล่า หรือเราบังคับแก้มแดงมาเลยไม่สนุก” ทูลหัวถามต่อเมื่อเพื่อนยังไม่ขยับปากตอบ

“เปล่าจ้ะ เราสนุกดี”

คราวนี้ทูลหัวตาโต วิ่งดุ๊กๆ ข้ามโต๊ะไม้มานั่งเบียดเจ้าแมวหูพับตัวปุกปุย

“พี่เหนือแกล้งอะไรตัวหรือเปล่า กลางคืนได้หลับได้นอนบ้างมั้ย”

พอโดนเพื่อนถาม เรื่องที่เขาอยากพับเก็บใส่ลิ้นชักให้ลึกสุดใจก็ดันวนมาในหัวอีกรอบจนหน้าแดงแปร๊ดต้องมุดหน้าซ่อนไปกับต้นแขนเพื่อนสนิท

“นี่ถามหว่านๆ ไม่คิดว่าจะจริง พี่เหนือแม่งร้ายหวะ”

“ไม่มีอะไรทูลหัว พี่เหนือไม่ได้ทำอะไรเรา~ ฮือ” เพื่อนบอกเสียงเบาหวิว คือปฏิเสธไม่ได้หนักแน่นเล้ยยย

“แล้วหน้าแดงทำไม ตอบ!! นี่ ถึงเราจะเชียร์ให้ได้กันทุกวัน แต่ถ้าแก้มแดงโดนบังคับหรือไม่เต็มใจเราก็ไม่สนับสนุนนะ” ทูลหัวพูดอย่างจริงจัง ครั้งก่อนที่เพื่อนทำหน้าเศร้าว่าเรื่องของร่างกายกับความรู้สึกไม่ไปด้วยกัน ก็ทำให้ทูลหัวตระหนักเรื่องนี้ขึ้นมา

“พี่เหนือทำให้พี่ช้างพ่นน้ำอีกแล้ว”

ทูลหัวควันออกหู “เป็นผัวอ่อ มาทำอะไรแบบนี้”

“ทำไมตัวพูดไม่เพราะ คนรักก็พอมั้ย” แก้มแดงไม่ชอบที่เพื่อนหน้าตาน่ารักของเขาใช้คำหยาบคาย

ลูกดารากรอกตาเป็นเลขแปด “พี่เหนือบังคับตัวหรือเปล่า มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้วนะ ถ้าพี่เค้าไม่ชัดเจน ตัวก็ห้ามยอมเค้าแล้วรู้มั้ย”

แก้มแดงไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก ที่จริงพี่เหนือก็ไม่ได้ทำอะไรเขาก่อนเลย เป็นเขาเองที่ลามกมีอารมณ์ขึ้นมาเพราะพี่เขาทาโลชั่นให้ แถมยัง...

“พี่ชายทูลหัวเคยจูบข้อเท้าทูลหัวมั้ยจ๊ะ”

“เวรเน้ยยย!! ทำไมโรแมนติก” ทูลหัวเสยผมด้วยท่าราวกับนักเลงผิดจากรูปแบบหน้าตาที่น่าน้วยไปมาก สองมือแมวแสบเขย่าไหล่แมวน่ารักจนหัวสั่นคลอน “ถามจริงดิ จูบเท้าเลยหรอแก้มแดง” ปรับอารมณ์ไม่ทันแล้วโว้ย

“เราไม่เห็นชัดๆ หรอก แต่เรารู้สึก” แก้มแดงพูดอุบอิบ นึกถึงสัมผัสตอนนั้นแล้วก็ร้อนไปทั้งตัว

“พี่เหนือเป็นหนักว่ะ”

“คุณแพทไม่จูบทูลหัวหรอ”

“จะคุณแพท หรือพี่เแดงก็ไม่เคย!! จุ๊บๆ ตรงแก้มตรงหน้าผากมันก็กำกวมอยู่หรอกนะ แต่ตรงข้อเท้านี่กัปตันทูลหัวขอฟันธงว่า หลงหัวปักหัวปำไปเลยจ้า”

“ตัวสละตำแหน่งกัปตันไปแล้วไม่ใช่หรอ”

“สถาปนาตัวเองขึ้นมาใหม่แล้วววว เรือแล่นแรงมากด้วยแม่! ต้องรีบเร่งเครื่อง”

“ทูลหัวเราไม่อยากคิดไปเองฝ่ายเดียว อย่าบิ้วท์เรามากเลยนะ”

“โถ ลูกแมวตัวน้อยๆ ของพรี่~ เอ็นดูจังเลยค่ะ มาอมหัวคำนึงสิ” แก้มแดงน่าเอ็นดูออกป่านนี้ คนที่ได้เห็นได้อยู่ใกล้ทุกวันจะมีใครห้ามใจไหว ทั้งคู่ยังไม่ได้คุยกันต่อ เสียงโห่แซวก็ดังขึ้นจากกลุ่มพี่หลีดที่เป็นม.5 กับ ม.6

“ใครมา” ทูลหัวเงยหน้าขึ้นมอง เขาคิดว่ามีพวกศิษย์เก่าที่เคยเรียนที่ รร. แล้วตอนนี้เรียนที่ ม.C แวะมาดู แต่ผิดคาด “พี่เสือ...กับแก๊งนักบาสโรงเรียน”

แก้มแดงลุกขึ้นมองบ้าง พอดีกับที่เจ้าของชื่อถือแก้วชานมไข่มุกมายื่นให้แก้มแดงพอดี

“…”

“…” สงัดกันทั้งวง

“รับดิ” ทูลหัวกระแทกไหล่เพื่อนเบาๆ

“ให้แก้มแดงหรือจ๊ะ”

รุ่นพี่คนดังพยักหน้า เท่านั้นก็โห่แซวกันเสียงดังขรม เสือขึ้นริ้วสีที่แก้ม ก้มหน้าหลบวุ่นวาย แก้มแดงไม่เคยเจอเหตการณ์แบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูก ทูลหัวเลยรับมายัดใส่มือเพื่อนเสียเอง

“เอ่อ...ขอบคุณครับ”

“แก้มแดงน่าจะเหนื่อยพี่เลยซื้อมาให้”

“โห ร้านใหม่ล่าสุด ขั้นต่ำต้องต่อคิวรอ 1 ชั่วโมง” ทูลหัวจำโลโก้ร้านได้

“อ่อ...ครับ”

“เลิกซ้อมกี่โมง เดี๋ยวพี่เสือรอ”

แก้มแดงหันไปขอคำตอบจากทูลหัว ซึ่งก็ไม่รู้พอกันพี่หลีดที่มองอยู่นานก็แหวกวงเข้ามา “สี่ทุ่ม มึงจะรอถึงตอนนั้นมั้ยล่ะ”

“กี่ทุ่มก็รอ”

ฮิ้ว~

เห็นคนจีบกันมันก็กริ๊บกริ้วหัวใจแบบนี้แหละ แต่ถามว่าคนโดนจีบหนะรู้มั้ยดีกว่า

“รอทำไมจ๊ะ”

เสือยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ

“เอ่อ อยากไปส่งบ้าน”

“พี่เหนือไม่ชอบให้แก้มแดงนั่งมอเตอร์ไซค์จ้ะ”

“อ่าวันนี้พี่เอา BM ของคุณพ่อมาแล้วครับ”

“เอ่อ...พี่เหนือบอกว่าจะมารับแก้มแดงเอง”

“ก็ไม่ต้องกวนพี่เหนือไง ให้พี่เขากลับไปรอที่บ้านก่อนก็ได้”

ทูลหัวถอนหายใจในความพยายามไม่ลดละของรุ่นพี่ คือถ้าเป็นคนอื่นคงใจเหลวไปแล้วที่เจอคนดังของโรงเรียนตามเอาใจขนาดนี้ แต่นี่คือแก้มแดงไง น้องชายที่พึ่งถูกพี่ชายตัวเองจูบข้อเท้ามาสดๆ ร้อนๆ

“ทูลหัวว่าพี่เสือจะเฝ้าก็เฝ้าเถอะ แต่เรื่องรับกลับบ้านนี่ให้พี่เหนือเขามารับนั่นแหละ แก้มแดงจะได้ไม่มีปัญหากับพี่ชาย”

เสือคิดตามแล้วก็ยอมพยักหน้า เพราะขืนไปทำให้พี่เหนือไม่พอใจ เขาคงโดนกีดกันหนักเข้าไปอีก แค่วันก่อนที่ไปส่งก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเป็นมิตรด้วยแล้ว หลังจากได้ข้อสรุปกลุ่มหลีดก็เรียกซ้อมต่อ ฝ่ายกลุ่มนักบาสก็นั่งๆ นอนๆ กันอยู่ที่เก้าอี้ข้างสนาม ในกลุ่มบางคนมีแฟนเป็นหลีดด้วยจึงนั่งเล่นเกมรอกันไปได้ไม่หงุดหงิดอะไร

หลังจากซ้อมเสร็จกันไปหลายเพลง ทุกคนก็ได้ปล่อยให้นั่งพักอีกรอบ หลีดผู้หญิงถึงกับลงไปนอนแผ่ด้วยความเหนื่อย ฝ่ายทูลหัวกับแก้มแดงก็นั่งพักรับเอาน้ำแดงเย็นๆ จากพี่สต๊าฟมาเข้าปาก

“อยากกินไอติมไผ่ทองหวะ” แพม หลีดผู้หญิงคนหนึ่งร้องขึ้น แล้วชี้นิ้วไปทางรั้วสนามที่เป็นเหล็กซี่โปร่งๆ เห็นรถสามล้อเครื่องขายไอติมขับวนมาจอด แต่เธอก็เหนื่อยจนแทบจะคลานไปแล้วจึงยังนั่งแหมะหวังมีใครสักคนใจดีเดินไปซื้อให้

“มีใครสั่งอะไรเพิ่มมั้ยจ๊ะ แก้มแดงไปซื้อให้” นานๆ ตัวเองก็จะนึกอยากกินอะไรขึ้นมาเหมือนกัน แก้มแดงร้อนเลยอยากกินของรสชาติหวานๆ เย็นๆ

เสือวิ่งเข้ามาอาสาทันที “พี่เสือไปซื้อให้ แก้มแดงนั่งพักเถอะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ แก้มแดงไปซื้อเองไหว”

เสือหน้าเพลียไปอีกรอบ แต่เขาก็ต้องสู้ ช่วยแก้มแดงจดโพยแล้วเดินไปด้วยกัน มีทูลหัวเดินดุ๊กๆ ตามไปอีกคน นอกจากเป็นกัปตันเรือแล้ว ยังต้องเป็นองครักษ์พิทักแก้มแดงด้วย ถามว่าไปเก็บตังค์ไอพี่เหนือได้มั้ยเนี่ย

ลุงหน้าตาใจดียิ้มรับรออยู่แล้ว แก้มแดงสั่งตามโพยซึ่งส่วนใหญ่เป็นไอติมกะทิใส่ขนมปังกับข้าวเหนียวโรยถั่วลิสง เพื่อที่จะให้คนอาสาไปซื้อไม่ต้องจำลำบาก ลุงจัดเป็นเซตๆ ให้เรียบร้อย เสือรับมาถือกับทูลหัวเพื่อให้แก้มแดงต่ายเงินสะดวก เขายังไม่รับเงินใครมาเดี๋ยวค่อยไปเก็บตังค์ทีหลัง

“เท่าไหร่จ๊ะลุง”

“มีคนเหมาลุงมาบอกให้มาหาเด็กๆ ที่ซ้อมเชียร์หลีด อะไรนะ หลีดเด้อ รึเปล่า ฮ่าๆ” ลุงแกพูดอย่างอารมณ์ดี “คนอะไรนอกจากหล่อแล้วยังใจดีอีก เขาบอกว่าอยากให้น้องชายเขากับเพื่อนๆ ได้กิน”

แก้มแดงเอียงคอคิด ส่วนทูลหัวนี่คันมือยิกๆ อยากดีดนิ้ว แต่ติดว่าหิ้วไอติมอยู่

“คนเหมาชื่อพี่เหนือหรือเปล่าจ๊ะ”

“ไม่รู้สิลุงก็ไม่ได้ถาม รู้แต่ว่าหล่อๆ สูงๆ มากับเพื่อนอีกสามคน แล้วหล่อหมดเลยนะ นึกว่าเป็นดารากัน”

“พี่เหนือนั่นแหละ บวกอีกสามแบบนั้นไม่พ้นแก๊ง Wolf Kings”

“ลุงรอตรงนี้นะ อยากกินอีกก็วิ่งมาเอาล่ะ ลุงเข้าไปในสนามไม่ได้”

“ครับ ขอบคุณครับคุณลุง” แก้มแดงยิ้ม แล้วเดินไปช่วยทูลหัวถือ

“พี่ชายแก้มแดงป๋าจังเลยเนอะ” เสือที่ซื้อชานมมาแก้วเดียวรู้สึกตัวลีบไปเลย รุ่นใหญ่เขาคิดรอบคอบจริงๆ ว่าควรจะเลี้ยงทุกคนไปด้วย

“แก้มแดงต้องไปดุพี่เหนือแล้ว ชอบใช้เงินสิ้นเปลือง”

ทูลหัวฟังแล้วเหนื่อยใจ ให้พี่เหนือมันใช้เถอะ เศรษฐกิจจะได้หมุนเวียน ไม่ไปรวยหมักหมมอยู่คนเดียว

พอไอติมถึงมือทุกคนแล้วไม่ต้องจ่ายก็เฮกันลั่นสนาม บางคนกินเสร็จแล้ววิ่งไปเอาแก้วที่สองด้วย เพราะอากาศร้อนๆ ซ้อมเหนื่อยๆ แบบนี้ย่อมอ่อนเพลียเป็นธรรมดา

แก้มแดงกินของตัวเองหมด ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์หาพี่ชาย

‘แก้มแดงกินแล้วนะจ๊ะ เพื่อนๆ ทุกคนฝากขอบคุณพี่เหนือด้วย’

เหนือส่งลูบหมีลูบหัวกระต่ายกลับมา

‘เดี๋ยวสี่ทุ่มพี่ไปรับนะคะ’

‘จ้า’

คว่ำโทรศัพท์ลงแล้วก็อดยิ้มกับตัวเองนิดนึงไม่ได้ มันหวานๆ ขมๆ ปนกันไป ถ้าตัดความรู้สึกเกินเลยของตัวเองออกไปได้ พี่เหนือก็เป็นพี่ชายที่น่ารักมากจริงๆ





หมดเวลาพักอย่างรวดเร็ว ทุกคนก็กอบกู้ร่างขึ้นมาตั้งการ์ดอีกรอบ เพื่อซ้อมต่อ จนเวลาใกล้สี่ทุ่มเสียงประกาศเลิกซ้อมก็เพราะพริ้งยิ่งกว่า Cannon in D เสียอีก

เสือยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ทันควัน แก้มแดงมองผ้าแล้วก็มองหน้าเจ้าของมือที่ยื่นมาอย่างฉงน

“ซับเหงื่อไง” รุ่นพี่คนดีเฉลย แก้มแดงอมยิ้มแล้วส่ายหน้า

“ใช้ทิชชูดีกว่าจ้ะ เดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าเลอะ”

“ใช้ผ้าดีกว่า ฝุ่นจะได้ไม่เข้าจมูก”

ทูลหัวกรอกตา แล้วเอาน้ำเย็นมายื่นให้แก้มแดง

“ล้างหน้าเลยดีสุด” พูดจบลูกดาราก็เปิดขวดน้ำราดหน้าราดหัว จนเปียกชุ่มไปหมด แถมสบัดขนไปมาฟึ่บฟั่บ

“ตัวเถื่อนขึ้นทุกวัน” แก้มแดงดุ ทูลหัวหัวเราะคิกคัก

“พี่เสือ ถ้าแก้มแดงไม่ใช้ทูลหัวขอนะ” พูดแหย่ไป พี่นักกีฬาทำหน้าเสีย แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ ทูลหัวหัวเราะอีกรอบแล้วบอก “ล้อเล่น ทูลหัวมีผ้าขนหนูมา” ว่าจบก็ควักผ้าขนหนูแบบซึมซับน้ำแห้งไวออกมาจากเป้ แล้วยื่นให้แก้มแดงด้วยผืนนึง

แก้มแดงรับมา แล้วก็เทน้ำราดหน้าตัวเองบ้าง เขาเองก็ร้อนจนแก้มจะลุกเป็นไปแล้วเหมือนกัน

เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกระรอก ทูลหัวรีบชะเง้อคอมอง ส่วนพี่เสือเห็นว่าผ้าเช็ดหน้าตัวเองคงไม่ได้ไปต่อแน่แล้วก็พับเก็บลงกระเป๋าเสื้อ มองตามไปด้วย

รถมอเตอร์ไซค์สกูปิไอสีฟ้าน่ารัก คู่กับหมวกกันน็อกสีเดียวกันขับตรงมายังสนาม ด้านหลังเป็น BMW Z4 มินิคูเปอร์ และออดี้สปอร์ต จอดฟ้าบเรียงกันเป็นรูปครึ่งวงกลม โดยเจ้าสองล้ออยู่ตรงกลาง

“รถของแก๊ง Wolf Kings ป่ะ เราจำได้” หนึ่งในเด็กม.ปลายพูดขึ้นมาคนแรก

“งั้นมอเตอร์ไซค์นั้นก็...พี่เหนือหรอ”

“อาจจะใช่พี่เหนือมารับแก้มแดงแน่เลย”

“งื้อ...น่ารักปุ๊กปิ๊ก ฉันตกหลุมรักคนขับมอเตอร์ไซค์แบบนี้”

แก้มแดงแหวกวงออกไปดู ก็เห็นว่าภายใต้หมวกสีหวานคือพี่ชายของเขาเอง พี่เหนือที่กำลังอุ้มหมวกยิ้มหวานให้ทันทีเมื่อเห็นน้องชายคนเล็ก

“มารับแล้วค่ะ”

เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มยิ่งกว่าตอนกลุ่มนักบาสโผล่มาอีก คือ...หัวเกรียนมัธยมก็หล่อแหละ แต่ลุคผู้ใหญ่ของมหา’ ลัยก็กร้าวใจกว่าอยู่ดี แถมที่ลงมาจากรถสมทบกับพี่เหนือก็คือหล่อระดับตำนาน

พี่กั้นดั้มขี้เล่น พี่มหาหล่อขรึม พี่มิวนิคหล่อใจดี แล้วก็โซแบดฉุนเฉียวแสนกร้าวใจ แต่ทว่าวันนี้มาในลุคพี่ชายแสนอ่อนโยนกับคำพูดคะขา...ฮรือ เอาหัวใจหนูไปเลยค่ะพี่ มาเอาไป๊!!!

“แล้วที่บอกว่าไม่ชอบให้แก้มแดงซ้อนมอเตอร์ไซค์คืออิหยังว่ะ” ทูลหัวเกาหัวแกรก แต่ก็ยื่นเป้ให้แก้มแดงเอาไปสวม แล้วโบกมือหย็อยๆ ลาเพื่อนที่หน้าบานเป็นกระด้ง วิ่งถลาไปหาพี่ชาย ปล่อยให้ไอ้พี่เสือยืนหน้าแห้งอยู่หลังวง

แก้มแดงวิ่งไปหยุดยืนอยู่ข้างพี่เหนือที่วันนี้มาแปลก

“รถพี่เหนือหรือจ๊ะ”

“อื้อ...มหา’ ลัยมันกว้าง บางทีขี้เกียจเดิน ก็ซื้อมาทิ้งๆ ไว้ที่คณะ” เป็นไงสกิลการแถกแกของเหนือเดือนหนะเป็นหนึ่ง

“อ้าว...นึกว่าจะได้ซ้อนกลับบ้าน” น้องบอกไปตามใจคิด เมื่อกี้แอบจินตนาการมาแล้วว่าถ้าได้กอดเอวพี่เหนือเอาหน้าซุกตรงแผ่นหลังกว้างของมีความสุขไม่น้อย

“ได้ซ้อนสิ วันนี้พี่เอาคันสีขาวไปเข้าศูนย์ คงต้องใช้มอเตอร์ไซค์ซักระยะนะ” หึหึ เหนือยังคิดต่อในใจว่า Rangrover คันนั้นอาจจะขายเศษเหล็กไปเลยก็ได้ เพราะเวลาขับมัน เขาทำได้แค่จับมือเป็นบางช่วง แต่ถ้าขับสกูปิไอ คือน้องกอดเอวเขาตลอดเลยนะ คิิดแล้วก็อยากจะควบเจ้าหวานเย็นไปเชียงใหม่ หรือขับวนรอบโลกไปเลยก็ได้

“กลับกันเลยมั้ยคะ”

“ครับ”

น้องตอบรับ เหนือเอาหมวกกันน็อกอีกใบมาสวมให้อย่างเบามือ รูดสายรัดด้านล่างให้พอดี แล้วก็จับหมวกขยับไปมาถามน้องว่าใส่สบายมั้ย แก้มแดงยิ้มตาหยี รอเหนือขึ้นคร่อมสตาร์ทรถเรียบร้อย ตัวเองก็ปีนขึ้นคร่อมแล้วกอดเอวสอบแน่น

“พี่เหนือจะซิ่งแล้วนะคะ”

“ซิ่งเล้ย!!”

แล้วเหนือก็จากไปจริงๆ โดยทิ้งอีกสามหมาให้มองตามตาล่ะห้อย

“นี่เพื่อนยังจำได้มั้ย ว่าชวนพวกเราสามคนมาต่อยเด็ก” กันดั้มกอดคอท่านมหาและมิวนิคมาปรับทุกข์

“โคตรเถื่อน เด็กมัธยมไร้ทางสู้เพื่อนเราก็ไม่เว้น” มิวนิคส่ายหน้า

“ใครมายุ่งกับน้องแก้มแดงคุณเหนือก็ไม่เว้นทั้งนั้นแหละครับ” มหาตอบเรียบๆ

“เฮ้อ...เรื่องหวงน้องไม่มีใครเกินเพื่อนกูล่ะ”

“ก็...ถ้าเป็นแค่น้องก็อาจจะไม่หวงขนาดนี้ครับ” ลูกนายพลยิ้มกริ่ม เท่านั้นเพื่อนอีกสองคนก็ระเบิดหัวเราะ

“ปากบอกเขาไปว่ามารับด้วยฐานะพี่ แต่ใจนี่มีแต่คำว่า...” มิวนิคกลืนคำสุดท้ายไว้ในลำคอ แล้วอีกสองคนก็หัวเราะดังอีก

“เบาหน่อยครับ เดี๋ยวเพื่อนพวกเราจะได้เข้าคุกก่อนเรียนจบ ลำบากน้องแก้มแดงทำกับข้าวไปเนี่ยมอีก” มหาปรามเพื่อนทั้งสอง

“เออ ลำบากพวกเราไปเยี่ยมด้วย” กันดั้มพูดจบ ทุกคนหัวเราะเสียงดังลั่นอีก ฝ่ายน้องๆ มัธยมที่ชื่นชมรุ่นพี่กลุ่มนี้ถึงกับเป็นงง โดนตัวไหนกันม๊า...ทำไมหัวเราะได้อร่อยขนาดนั้นอ่ะ!!

ฝ่ายเสือถึงกับงง แล้วที่บอกว่าไม่ชอบให้น้องชายซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เพราะอันตรายมันคืออะไรกัน!!





TBC 


ปล. เราเอามาลงให้ก่อนเพราะวันศุกร์เสาทิต นี่จะไม่อยู่ค่ะ 

ปล.อีก เป็นกำลังใจให้น้องกด 6996 ค่ะ และชาวทวิต #รอน้องสิบแปดบวก มาให้ด้วยจ้า

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 11 : 16 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 16-05-2019 21:09:33

มาเหนือจ้า
น้องบอสลูกรู้ตัวสักทีเถอะ
ทูลหัวลูกแมวซนน่ารักมากๆ อยากงับหัวแก้มแดงเหมือนป้าเลย

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 11 : 16 May]
เริ่มหัวข้อโดย: naruxiah ที่ 16-05-2019 23:51:52

เพื่อนเหนือนี่ก็แอบฮา​ ดีที่มีทูนหัวอยู่​ ให้ทูนหัว​ได้กับพ่อหนุ่มนักบาสนั่นแทนได้มั้ยคะ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 11 : 16 May]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 16-05-2019 23:55:31

ก็ใช่ใงไม่ชอบให้น้องซ้อนมอไซค์ อ่าก็มอไซค์คนอื่นอะ  o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 11 : 16 May]
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 17-05-2019 10:42:43

พี่เหนือเจ้าแผนการที่สุด

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 11 : 16 May]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 19-05-2019 14:51:35

กรุบกริบๆๆๆหัวใจมาก ลุ้นเลยว่าตำรวจจะมากดกริ่งที่บ้านพี่เหนือวันไหน  :hao6:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 11 : 16 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 22-05-2019 16:43:34

Chapter 12



ในที่สุดวันงานกีฬาสีก็มาถึง แก้มแดงไปนอนท่ีโรงแรมใกล้ม.C กับเพื่อนหลีดทุกคนตั้งแต่เมื่อคืน เหนือขับรถไปส่งเอง ดูความปลอดภัยของโรงแรมแล้วก็ค่อยวางใจ น้องชายเขานอนคู่กับทูลหัวที่สนิทกันมานานก็ยิ่งไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เด็กๆ ต้องตื่นมาแต่งหน้าทำผมแต่เช้า โดยรุ่นพี่จ้างช่างมาที่โรงแรมเลยจะได้ไม่ลำบากกัน



เหนือมีเรียนวันนี้ช่วงเช้า เขาเลยนัดแนะกับคนขับรถของที่บ้านว่าให้พาคุณปู่กับคุณย่ามาช่วงบ่าย จะได้ดูน้องโชว์ด้วย และแก้มแดงก็รับทราบกำหนดการนั้น



ชุดนำเชียร์ของสีแดงของผู้ชายเป็นสูธหางยาวสีแดง ติดหูยาวเป็นกระต่าย สวมแว่นตาสีแดงให้ความรู้สึกเท่และลึกลับ ส่วนผู้หญิงก็เป็นกระโปรงพองฟูลายไพ่ต่างๆ น่ารัก ตาม Theme Red Wonderland ช่วงเช้ามีการเดินขบวนพาเรดเข้าสนาม เสือที่เป็นนักกีฬาบาส แข่งเสร็จสิ้นไปตั้งแต่ที่โรงเรียน พอมาวันนี้ที่มีแข่งเฉพาะกรีฑาและฟุตบอลคู่ชิงชนะเลิศ เสือเลยไปถือธงสีแทน เสียงกรี๊ดเรียกพี่เสือและหนุ่มป๊อปของโรงเรียนคนอื่นๆ ดังขึ้นเป็นระยะ แก้มแดงกับทูลหัวที่อยู่ทีมเชียร์หลีดเดอร์เดินตามหลังมาติดๆ ก็ได้ยินเสียงชัดเจนดี ทูลหัวยิ้มมุมปาก แก้มแดงต้องรีบจุ๊ สนิทกันจนเริ่มรู้ใจแล้วว่าเจ้าตัวแสบคิดแผนขึ้นมาอีกแล้วมั้ง



“ตัวว่าพี่เหนือหึงพี่เสือป่ะ เลยซื้อมอเตอร์ไซค์มาให้ตัวเองซ้อน”



“เว่อร์น่า พี่เหนือแค่เอารถคันเดิมไปซ่อมไม่มีรถใช้”



ทูลหัวกรอกตา รำคาญความซื่อของเพื่อนที่ดูอิพี่เหนือไม่ออกเลย แล้วพ่อคุณเขาก็รวยแบบที่พอรถเข้าอู่ ก็เปย์รถใหม่อีกสี่ห้าหมื่นมาใช้แทนไปก่อนอะนะ อยากจะถามว่าที่บ้านเทวาพิทักษ์ไม่มีรถสำรองใช้หรือยังไง



“แล้วอยากให้พี่เหนือหึงมั้ย”



“ทูลหัวเราบอกแล้วไงว่าอย่าพึ่งชง เราขอใช้หนี้ให้หมดก่อน”



แมวเด็กกรอกตาอีกรอบ ก็มัวแต่ใจเย็นแบบนี้แหละ เลยไม่ได้ดั่งใจทูลหัวสักที แต่ไม่เป็นไรทูลหัวไม่ได้ใจเย็นเท่าแก้มแดง เมื่อเสนอแผนตรงๆ แล้วเพื่อนไม่สมยอม เขาตะล่อมอ้อมๆ ก็ได้



“แล้วงานใหม่ที่เราบอกจะรับมั้ย”



“มันโป๊ พี่เหนือต้องดุแน่เลย”



“มันเป็นงานการกุศลนะเพื่อนรัก...เรากับคุณแพทดูคอนเซปต์แล้วก็ไม่น่าเกลียดนะ ดูจาก Mood Board ที่เค้าให้มาก็ออกมาแนว art มากกว่า”



“พี่เหนือต้องไม่พอใจแน่ๆ ถ้าเราไปขอ”



“แต่เงินดีมากเว่อร์นะ 6 หลักเชียว เท่ากับตัวทุ่นไปได้ตั้งหลายงาน ไม่อยากจะหมดหนี้เร็วๆ หรอ”



งานขึ้นปกนิตยสารรอบนี้รณรงค์เรื่องการ Safe Sex ในกลุ่มคนรักร่วมเพศ จะเป็นคอนเซปต์ภาพถ่ายอิโรติกของคู่รักหลากหลายคู่ และแก้มแดงก็ได้รับการติดต่อมาให้เป็นหนึ่งในนาบแบบ



ลูกแมวสองตัวหยุดคุยเมื่อขบวนเลี้ยวเข้าสู่สนามเพื่อรออาจารย์ใหญ่ให้โอวาทและทำพิธีเปิดด้วยการจุดคบเพลิง



“โห...พี่เสือได้วิ่งคบเพลิงด้วยอ่ะ เท่เหมือนกันนะเนี่ย”



“ตัวชอบพี่เสือหรอ” แก้มแดงยิ้มล้อ ทูลหัวส่ายหน้าพรืด



“เราไม่ได้ชอบคนหล่อ พวกหน้าตาดีชอบเจ้าชู้”



“ง่อว์ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้เห็นคนในดวงใจของทูลหัวบ้างอ่ะ” นานๆ จะเปิดประเด็นได้ แก้มแดงเลยรีบขุด



“เมื่อเขากลับมา” ทูลหัวพูดเสียงนอยๆ “เราไม่เห็นหน้าเค้ามานานแล้วอะ ไม่รู้ตอนนี้ยังเหมือนเดิมมั้ย”



“แล้วถ้าไม่เหมือนเดิมล่ะ”



“เราจะสาปมัน ทิ้งกันไปตั้งไกลแล้วยังจะหลายใจอีกก็อย่าอยู่อย่างมีความสุขเลย”



“เอ่อ...เราหมายถึงหน้าเปลี่ยนนะทูลหัว ไม่ได้หมายถึงเปลี่ยนใจอะไรอย่างนั้น ตัวอย่าโหดนักสิ”



เจ้าแมวดุหัวเราะกลบเกลื่อนที่เผลอฮึ่มฮั่มออกมา ทั้งคู่หันกลับไปสนใจพิธีการต่อ





ช่วงเช้าที่เป็นการแข่งขันกรีฑา แต่ล่ะสีก็จะมีหลีดผี หรือเรียกง่ายๆ ว่ากลุ่มสร้างความบันเทิงมาเต้นรั่วๆ เรียกเสียงเชียร์จากแสตนด์ตัวเองก่อน ส่วนเชียร์หลีดเดอร์ตัวจริงนั้นรอลงสนามเพื่อโชว์เต็มรูปแบบสิบนาที



แก้มแดงอดจะตื่นเต้นไม่ได้ เขาไม่เคยทำกิจกรรมต่อหน้าคนเยอะๆ แบบนี้มาก่อน ทูลหัวก็มากอดให้กำลังใจ แถมยังมีเสือที่ขอเพื่อนรุ่นเดียวกันมาเป็นสต๊าฟช่วยดูแลเชียร์หลีดเดอร์เข้ามาส่งกำลังใจอีก



การโชว์ตัวรอบแรกเป็นไปด้วยดี แม้จะประหม่าแต่พอลงสนามไปแล้ว ยืนโพสต์ท่าเชิดหน้าเอามือไพล่หลังหันหน้าเข้าแสตนด์มันก็เหมือนได้รับพลังมหาศาล ยิ่งพอเริ่มต้นด้วยการตะโกนว่า “สีแดงน่ารักมั้ยครับ?” แล้วรุ่นพี่รุ่นน้องตะโกนกลับมาจนก้องสนาม หัวใจมันก็พองฟู จนอินเนอร์มาเต็มคิดได้แค่ว่าต้องทำให้ทุกคนไม่ผิดหวัง รอยยิ้มและแววตามุ่งมั่นจึงทำให้ผู้นำเชียร์ที่ชื่อแก้มแดงถูกจับตามองทั้งสนาม



จบโชว์แรกที่เป็นเพลงสีแดงน่ารัก กับโชว์โค้ดปรบมือต่างๆ เสร็จ ทุกคนก็เดินเรียงแถวออกนอกสนาม เปิดทางให้สีต่อไปโชว์ต่อ กลุ่มหลีดและสต๊าฟก็จับกลุ่มวิจารณ์กันอย่างเมามัน ถึงข้อได้เปรียบและเสียเปรียบระหว่างตัวเองและคู่แข่ง



การแข่งขันชี้ชะตาจะมีอีกครั้งในรอบบ่าย รอบนั้นพี่เหนือ คุณปู่คุณย่าจะมาดูด้วย อาจมีป้าๆ พี่เลี้ยงกับแม่บ้านมาดูด้วย แก้มแดงเลยยิ่งบอกตัวเองให้สู้ๆ



“ทูลหัวมีใครมาดูป่ะ” แก้มแดงถามตอนพักกินข้าว



คนน่ารักอีกคนส่ายหน้า “ไม่อ่ะ คุณแพทมีถ่ายแบบ ส่วนพี่แดงก็ทำงาน คุณแม่ไปถ่ายละคร คุณพ่อก็เข้าบริษัท” พ่อทูลหัวเป็นอดีตนักร้องดัง ตอนนี้วางไมค์ออกมาเปิดค่ายขนาดกลางของตัวเองแล้ว



“ตัวเหงามั้ย” แก้มแดงคิดตามแล้วก็อดถามไม่ได้



ทูลหัวส่ายหน้า “ชินแล้วเหอะ ทุกคนยุ่งตั้งแต่เรายังเด็ก เราเลยต้องยุ่งตามไปด้วย จะได้ไม่เหงา”



แก้มแดงพยักหน้าให้กับความสตรองของเพื่อนรัก แล้วก็นึกถึงพี่เหนือ หากเรียนจบคงต้องทำงาน อาจจะยุ่งเหมือนพี่ชายทูลหัวก็ได้ ตอนนั้นเขาจะงอแงใส่พี่เหนือมั้ยนะ



คิดอะไรเพลินๆ การแข่งขันด้านนอกก็เริ่มขึ้นต่อ เป็นการเตะบอลรอบชิงชนะเลิศ และช่วงพักครึ่งจะเป็นการโชว์ผู้นำเชียร์อีกรอบ



แก้มแดงและพวกหลีดขึ้นไปนั่งดูบนแสตนด์ช่วงแรก และพี่เหนือที่มาพร้อมกับแก๊งบ้านเทวาพิทักษ์ก็โบกไม้โบกมือให้แก้มแดงใหญ่ ไม่รู้มาถึงตอนไหน แต่นั่งกันเรียบร้อยดีแล้วที่ฝั่งแสตนด์ผู้ปกครอง แก้มแดงอดจะยิ้มกว้างแล้วโบกมือตอบรัวๆ ไม่ได้ เขาไลน์ไปหาพี่เหนือทันที และพี่ชายตอบกลับมาให้สู้ๆ คุณปู่เตรียมเลี้ยงโต๊ะจีนทีมหลีดไว้ให้แล้ว ลูกชายคนเล็กของบ้านถึงกับเหวอ เรื่องสปอยล์เนี่ยไว้ใจบ้านนี่เลยจริงๆ



ในที่สุดเวลาของการโชว์นำเชียร์ครั้งสุดท้ายก็มาถึง มันประกวดไปพร้อมๆ กับแสตนด์ ที่จะแสดงศักยภาพความสามัคคีออกมา ทั้งเสียงดังที่สุด ความพร้อมเพรียงในการแปลอักษร หรือแม้กระทั่งท่าเต้นต่างๆ สีแดงได้รับสัญญาณจากกรรมการแล้วก็ทำอย่างเต็มที่



เสียงเพลงดังกระหึ่มจนสะท้อนก้องกลับมา เชียร์หลีดเดอร์เองก็เคลื่อนไหวได้ตรงเป๊ะตามจังหวะอย่างหน้ามอง เมื่อหัวใจของคนทั้งสีผูกร้อยเป็นดวงเดียวกัน ความทรงจำอันน่าประทับใจก็จารึกไว้อย่างสวยงาม



จบการเต้นชุดสุดท้ายที่เป็นเมดเล่เพลงลูกทุ่งสนุกสนาน ก็ปิดท้ายด้วยสีแดงน่ารักมั้ยอีกหนึ่งรอบ แก้มแดงเต้นจนหอบ เหงื่อหยดเต็มแผ่นหลัง แต่ก็ยอมรับเลยว่ามันเป็นความภูมิใจจริงๆ ที่ได้ทำหน้าที่นี่ต่อหน้าทุกคน



เสียงปรบมือดังกระหึ่มเมื่อทุกคนจับมือโค้งใหอัฒจรรย์ แล้วก็เดินเอามือไพ่หลังเดินกลับเข้าห้องพักไป



พี่สต๊าฟวิ่งกรูกันเอาน้ำแดงเย็นๆ มาให้ แก้มแดงเห็นยังวุ่นวาย เลยหยิบโทรศัพท์ที่วางไว้มาเช็คดูก่อน



‘กระต่ายน้อยน่ารักมากคัฟ ม๊วบๆ’ พี่เหนือส่งมา จนแก้มแดงต้องยิ้มเขิน พี่เหนือส่งรูปที่เอากล้องซูมจนแตกส่งมาด้วย แก้มแดงรู้เลยว่ามันมองไม่ชัดสักหน่อยยังจะชมเพ้อเจ้อไปได้



“แก้มแดง น้ำครับ” เสียงพี่เสือดังขึ้นเหนือหัวเขา แก้มแดงเงยหน้าขึ้นมอง แล้วรับแก้วชานมไข่มุกร้านดังมา คนน่ารักหันไปมองคนอื่นก็กินน้ำแดงกันปกติ



“พี่ซื้อมาให้ค่ะ”



“เท่าไหร่จ๊ะ”



“แก้มแดง...พี่ซื้อมาให้คือไม่เอาตังค์ครับ”



“แก้มแดงเกรงใจ พี่เสือซื้อขนมมาให้แก้มแดงบ่อยแล้วนะครับ มันเปลืองเงิน” เจอเด็กประหยัดเทศน์เข้าไป เสือมีหน้าร้อนอ่ะ แล้วชัดเจนขนาดนี้น้องยังไม่เข้าใจหรือว่าเขาจีบ



“พี่เต็มใจซื้อให้ครับ” เสืออธิบาย



“แก้มแดงขอบคุณมานะจ๊ะ แต่หลังจบกีฬาสีก็พอแล้วนะพี่เสือ มันสิ้นเปลืองมากเลย”



“แก้มแดงกินน้ำก่อนก็ได้จ้ะ เดี๋ยวน้ำแข็งละลาย” เสือเปลี่ยนเรื่อง



แก้มแดงดูดไปจิบหนึ่ง แล้วก็ทำหน้าลำบากใจ



“ไม่ชอบหรือ พี่ไม่รู้ว่าแก้มแดงชอบอะไร แต่ทุกๆ คนดูชอบชานมไข่มุกก็เลย...”



“แก้มแดงไม่ค่อยชอบจ้ะ มันหวาน”



“อ่า...แล้วชอบอะไร วันหลังพี่จะซื้อมาให้ใหม่”



“พึ่งบอกไปไม่ใช่หรือจ๊ะว่ามันเปลือง”



เสือไปไม่ถูกเลย เพราะน้องดูไม่เข้าใจสิ่งที่เขาพยายามสื่อไปสักนิด



“พี่ขอคุยส่วนตัวหน่อยได้มั้ย”



“อ่า...ครับ”



เสือเดินนำน้องออกไปนอกห้อง ที่ที่เงียบและห่างจากคนอื่นๆ



“คือพี่ชอบแก้มแดง” เสือสารภาพออกไปตามตรง เขาซ้อมและเตรียมใจมาหลายวันแล้วจึงไม่ได้ตื่นเต้นมานัก “ให้โอกาสพี่รู้จักแก้มแดงมากกว่านี้ได้มั้ยครับ พี่จะจำให้ได้ทุกอย่างเลยว่าเราชอบอะไรไม่ชอบอะไร พี่จะไม่ซื้อชานมไข่มุกมาให้เราอีก”



แก้มแดงไม่คิดว่าจะเจอการสารภาพตรงๆ แบบนี้ก็เงียบไป หน้าทูลหัวนี่ลอยมาทันทีเขาอยากจะพูดจาได้เก่งเหมือนเพื่อนคนนี้บ้าง จะได้นึกคำปฎิเสธทัน



“ถ้าแก้มแดงยังไม่ได้ชอบใคร ให้โอกาสพี่เสือนะ”



เจอคำน้ำเข้าไป สติมา ปัญญาเกิดทันที



“แก้มแดงมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ขอโทษนะจ๊ะ”



ไม่ใช่แค่เสือที่อึ้ง แต่เหนือเดือนที่แอบปีนรั้วตามเข้ามา ตอนเห็นทั้งคู่เดินไปหลังแสตนด์ด้วยกันก็อึ้ง เขาไม่เคยเตรียมใจมาก่อนว่าน้องจะมีใคร





หลังบอลในสนามแข่งจบ พิธีกรในงานประกาศเรียกรวมพล เพื่อฟังผลการตัดสินต่างๆ กองเชียร์และผู้นำเชียร์ของสีแดงได้ที่สอง แม้จะไม่ได้คะแนนสูงสุดทุกคนก็กอดกันอย่างมีความสุข เพราะเรื่องราวก่อนจะถึงวันนี้ก็ทำให้ทั้งรักและผูกพันธ์กันมากที่สุดแล้ว



ครอบครัวเทวาพิทักษ์เป็นสปอนเซอร์เชิญทีมเชียร์หลีดเดอร์ไปกินเลี้ยงโต๊ะจีนที่ภัตตาคารอาหารทะเลชื่อดังที่มีสาขาใกล้ม.C คุณปู่ให้เลขาจองและสั่งอาหารไว้แล้ว กองเชียร์ก็ไม่น้อยหน้า มีฟู้ดทรั๊กไอศครีม แฮมเบอเกอร์ น้ำหวานต่างๆ มาให้บริการถึงหลังสนาม



เหนือและครอบครัวเดินมาหาแก้มแดงที่ห้องพักหลีด น้องกระโดดกอดคุณปู่กับคุณย่าแน่น ทิ้งให้เหนือมองความร่าเริงของน้องชายนิ่ง หรือที่ช่วงหลังเขารู้สึกได้ถึงม่านกั้นบางๆ ระหว่างเรา มันเกิดจากใครคนนั้นในใจแก้มแดง



“เก่งมากเจ้าตัวเล็ก” เจ้าสัวฮุ่ยลูบหัวของไอ้ตัวน้อยๆ แล้วชวนย่ามาถ่ายรูปด้วยกัน



“เจ้าเหนือ!! ยืนเหม่ออะไรเนี่ย ถ่ายรูปให้หน่อย” เหนือปล่อยให้ความคิดลอยไปไกลเกินจนโดนมังกรเฒ่าเบิ้ดกะโหลกไปหนึ่งที เมื่อหลานชายคนโตได้สติ อีกสามคนก็โพสท่ากอดกันเสียน่ารัก เหนือทำการถ่ายรูปเป็นที่ระลึกให้ แล้วย่าก็คะยั้นคะยอให้น้องน้อยถ่ายรูปคู่พี่เหนือบ้าง คุณย่าก็จัดท่าให้เหนือกอดซ้อนน้องจากด้านหลัง



กอด..แม่งก็ไม่ค่อยสนิทใจ อยากงับแก้มกระต่ายก็ติดที่ว่า...น้องมีคนที่ชอบแล้วมันค้ำปากเอาไว้



แก้มแดงชอบใคร...? นี่คือหลุมดำในใจเหนือ



“แก้มแดงขอเปลี่ยนชุดก่อนนะจ๊ะ” น้องบอกพี่เหนือ เพราะถ้าใส่ชุดหลีดไปมันก็จะอลังการไปหน่อย แก้มแดงเตรียมเสื้อยืดสบายๆ กับกางขายาวมาไว้แล้ว ไม่นานน้องก็พร้อม ส่วนเพื่อนๆ คนอื่นๆ บอกว่าจะทยอยตามไป เหนือบอกให้น้องๆ รอที่หน้าสนามนี่แหละ เดี๋ยวให้รถตู้ของที่บ้านวนมารับอีกรอบ



ฝ่ายเสือมองภาพนั้นอยู่ห่างๆ หลังจากโดนแก้มแดงปฏิเสธเขาก็ยังใจไม่แข็งพอจะเข้าไปร่วมวงด้วย เขาเดินออกจากพื้นที่แห่งความยินดีไปเงียบๆ ช่อดอกไม้ที่สั่งมาเพื่อแสดงความยินดีกับคนในหัวใจ ก็พึ่งมาถึงนี่เอง น้ำบนกลีบกุหลาบยังไม่ทันแห้งก็ต้องทิ้งเสียแล้ว



ร่างสูงโปร่งของนักบ้านเดินตรงไปยังลานจอดรถ โชคดีที่มันมีถังขยะวางอยู่ใกล้ๆ



“นี่...ถ้าจะทิ้งอะ พี่ขอได้มั้ย”



เสือหันไปมอง เจ้าของเสียงคือผู้ชายในชุดนักศึกษาม.C







กว่าจะจบงานเลี้ยงย่อยๆ จากผู้นำตระกูลเทวาพิทักษ์ก็ปาเข้าไปดึกดื่น เหนือกับแก้มแดงกลับคอนโด ส่วนปู่และย่านั่งรถตู้กลับบ้านหลังใหญ่



เหนือไม่กวนน้องอาบน้ำอีก เพราะคนน้องต้องใช้เวลาทำความสะอาดหน้าตามที่ทูลหัวบอกก่อน แต่โชคดีที่น้องยังยอมกลับมานอนด้วยที่ห้องใหญ่ เจ้าหมีสีขาวนอนรออยู่ก่อนแล้ว เพราะเหนืออุ้มมาเตรียมไว้ให้



“เมื่อยขามั้ยคะวันนี้ยื่นตั้งนาน” เหนือถามอย่างอ่อนโยนเมื่อเห็นน้องปีนขึ้นเตียง ดึงผ้านวมชิดปลายคางเรียบร้อย



แก้มแดงพยักหน้าตามความจริง เขาเหนื่อยไปหมดจนแทยสลบคาฝักบัวอาบน้ำแหนะ และนี่พอเจอแอร์เย็นๆ เตียงนุ่มๆ เข้าไป ร่างกายก็พร้อมหลับสนิทแล้ว



“พี่เหนือนวดขาให้นะคะ” พี่ชายอาสาเอาใจ แต่แก้มแดงรีบส่ายหน้าปฏิเสธ



“ทำไมล่ะคะ” เหนือถามเสียงอ้อน นั่งขัดสมาธิมองคนน้อง



แก้มแดงผ่อนลมหายใจให้คลายความตระหนก เขากลัวจะเป็นเหมือนคืนนั้นอีก หลังจากพี่ช้างเกเรครั้งสุดท้าย เขาก็ทาโลชั่นเองทุกวัน ปิดโอกาสการโดนพี่เหนือลูบไล้ลำตัวให้มากที่สุด



“แก้มแดงไม่อยาก...เอ่อ...พี่ช้างแข็งโด่แล้ว”



เหนืออมยิ้มอย่างเอ็นดู คำพูดคำจาน่ารักนึกอยากฟัดแก้ม



“แข็ง พี่เหนือก็ช่วยปลอบไง พี่ช้างน่ารักเชื่อฟังพี่เหนือ”



แก้มแดงส่ายหน้าพรืด “ไม่เอาแล้ว แก้มแดงไม่ให้พี่เหนือจับพี่ช้างแล้ว”



“ทำไมล่ะคะ ไม่ชอบหรอ”



“กะ..แก้มแดงคิดว่า” น้องมองเหนืออย่างชั่งใจ ว่าจะพูดออกไปดีมั้ย



“ว่าไงคะ” เหนือเสียงเอื้ออาทรลงไปอีก จนแก้มแดงยอมขยับปากอุบอิบ



“มันต้องเป็นคู่รักกันหรือเปล่าครับถึงจะทำได้”



เหนือเหมือนโดนน้องตบหน้า วันนี้ก็ประกาศกร้าวว่ามีคนที่ชอบแล้ว ตามซัดกระหน่ำด้วยการหวงตัวไว้ให้คนรัก



“พี่เหนือขอโทษค่ะ ที่ทำให้หนูลำบากใจ พี่เหนือจะไม่ทำแบบนั้นอีกแล้ว”



แก้มแดงอยากโทรหาทูลหัว...พี่เขาพูดแบบนั้นก็ชัดแล้วรึเปล่าว่าไม่คิดอะไร



“เอาเป็นว่าพี่เหนือนวดแก้เมื่อยให้นะคะ แต่สัญญาว่าจะไม่ทำให้รู้สึกอีก”



คนน้องไม่ตอบรับหรือปฏิเสธ ยกผ้านวมขึ้นชิดจนแทบปิดไปทั้งหน้า ปล่อยให้เหนือจับน่องผ่านเนื้อผ้าหน้า แล้วลงน้ำหนักมือ แม้จะมีเรื่องให้เสียใจ แต่ด้วยร่างกายที่อ่อนล้าจิตใจก็ไม่อาจฝืนลืมตาไว้ได้อีกต่อไป น้องเข้าสู่ห้วงนิทราไปแล้ว แถมยังกรนเบาๆ อีก เหนือรู้ว่าน้องเหนื่อยจัด เขานวดให้แก้มแดงไปเรื่อยๆ เพื่อคลายกล้ามเนื้อ ตื่นมาวันพรุ่งนี้จะได้ไม่ปวดมาก



ผ่านไปหลายชั่วโมงจนตัวเองทำใจมองหน้าน้องได้อีกครั้ง ก็ทิ้งตัวลงข้างๆ แล้วยกนิ้วเกลี่ยนเส้นผมที่ปรกหน้าออกไม่ให้น้องรำคาญ



“คนที่หนูชอบ เขาจะดูแลหนูได้ดีเท่าพี่เหนือมั้ยคะ”



มีเพียงเสียงกรนเบาๆ ของเจ้าลูกกระต่ายเป็นปฏิกริยาตอบรับ เหนือนอนมองหน้าน้องชายจนสายตาทนไม่ไหว ก็ค่อยหลับไปตอนใกล้รุ่งสาง



TBC



หน้าแห้งไปสิอีพี่เหนือ แต่ไม่ต้องกลัวดราม่านะจ๊ะแม่ๆ เรามีน้องทูลหัว แผนที่สองพันห้าร้อยแปดของลูกแมวตัวซนกำลังดำเนินการค่ะ รอคนปากหนักตบะแตกได้เรยยย



#รอน้องสิบแปดบวก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 12 : 22 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 22-05-2019 20:04:23

โอ๊ยยย ถ้าไม่มีเจ้าแมวทุลหัวสักคนจะทำไงกันนะเนี่ยพวกเธอ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 12 : 22 May]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 22-05-2019 20:44:18

ทูลหัวต้องรีบจัดการแล้วนะทั้งพี่ทั้งน้องเลยคิดไปเองกันเก่งจริง ๆ เลย  :เฮ้อ:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 12 : 22 May]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 22-05-2019 21:49:46

คิดเองเออเองกันไปหมด ทูนหัวคิดแผนด่วนๆๆ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 12 : 22 May]
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 23-05-2019 01:15:49

รำำำ คนซึนทั้งหลาย
แผนต่อไปมาค่ะ น้องทูลหัว

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 12 : 22 May]
เริ่มหัวข้อโดย: blove ที่ 23-05-2019 23:48:59

กับความซึนนี้ ไปคนละทางเลย ต้องมีพ่อสื่อพ่อชัก ทูลหัวและปู่ย่าช่วยด้วยจร้า 55555555 พี่เสืออกหักไม่ทันไร จะมีคนมาดามใจแล้ว คนมันฮอตอะนะ 555

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 12 : 22 May]
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 24-05-2019 11:31:26

รอน้องทูลหัวมากู้สถานการณ์นะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 12 : 22 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 24-05-2019 19:59:29

  :katai4:




Chapter 13





เหนือได้รับ Line Call แต่เช้า เขาเดินออกไปคุยที่ระเบียง วันนี้ทัศนวิสัยโล่งเลยเห็นโค้งน้ำของแม่น้ำเจ้าพระยาได้สวยงามชัดเจน เขาอยากยืนชมวิวตรงนี้โดยมีแก้มแดงยืนอยู่ข้างๆ ไปอีกนานแสนนาน เหนือเผลอคิดไปไกลจนปลายสายต้องตระโกนเรียก



‘ว่าไงฟ้า’

‘สรุปคุณได้ฟังที่เราพูดหรือเปล่าเนี่ย’

‘พูดใหม่’



‘โหคุณเหนือ’ ปลายสายสบถภาษาอังกฤษแบบเด็กเมกันมาอีกนิดหน่อยก็ค่อยเข้าเรื่อง ‘พอจะว่างมาส่งแม่ของอีฟที่นิวยอร์คหน่อยได้มั้ย’



‘ส่งขึ้นเครื่องหรอ’ เหนือรู้ว่าอีฟคือแฟนของน้องชาย ฝ่ายหญิงเป็นรุ่นพี่กว่า 1 ปี เป็นนักเรียนทุนที่มหา’ ลัยเดียวกัน



‘โน นั่งเครื่องมาส่งสิ คุณยังมีวีซ่าเมกาอยู่ใช่มั้ย’



‘เหลืออีกสี่ห้าปีมั้ง’



‘รบกวนหน่อยนะ แม่อีฟเป็นโรคหัวใจ เคยผ่าตัดทำบอลลูนแล้วก็จริง แต่อีฟก็ยังเป็นห่วงอยู่ดี ไม่อยากให้นั่งเครื่องมาคนเดียว’



‘เข้าใจ เดี๋ยวส่งวันว่างไปให้’ เหนือเป็นพี่ที่ซัพพอร์ตเหมือนฟ้าลูกชายแท้ๆ ของบ้านเทวาพิทักษ์มาตลอด อะไรที่ทำให้ได้เขาก็จะทำ



‘เดี๋ยวเราซื้อตั๋วให้ First Class บินสบายหายห่วง’



‘เราซื้อเองก็ได้ ไม่ต้องรบกวนฟ้าหรอก’



‘คุณช่วยเราแล้ว ไม่ต้องออกเงินหรอก ปล.ห้ามให้ที่บ้านรู้’



‘รู้แล้วๆ’ เหมือนฟ้าคบอีฟโดยที่ยังไม่ได้บอกให้ที่บ้านรู้ ถ้าเขาเดาไม่ผิด น้องชายอาจจะสปอยล์แฟนสาวด้วยการซื้อตั๋วเครื่องบินให้แม่อีฟด้วย ถ้าให้ที่บ้านรู้อาจจะมองอีฟไม่ดีก็ได้ แต่เพราะอีฟเป็นลูกสาวคนเดียว โตมากับแม่แค่สองคน ฐานะก็ปานกลาง ไม่ได้ร่ำรวยจนเหลือกินเหลือใช้ อีฟไปเรียนเมืองนอกได้ก็เพราะความขยันสอบชิงทุนเอาล้วนๆ ฟ้าคงชอบอีฟที่ตรงนี้ และเหนือก็คิดว่าคนน้องชายตัวเองคงคิดดีแล้วที่ขออีกฝ่ายคบหาเป็นแฟน



หลังคุยกันอีกนิดหน่อยเหนือก็วางไป แล้วเดินกลับเข้ามาในห้อง แก้มแดงตื่นแล้ว ลุกขึ้นมาน่ังหน้าง่วงอยู่บนเตียง เหนืออ้าแขนรับ น้องจะโผเข้ากอดเหมือนเดิม แบบให้พี่เหนืออุ้มลงเตียงแต่เหมือนมาครึ่งทางแล้วก็ชะงัก



“แบบนี้ก็ต้องรอทำกับแฟนหรือคะ” เหนือถาม เมื่อน้องหมุนตัวไปลงจากเตียงอีกฝั่งหนึ่ง



“จ้ะ” แก้มแดงตอบแล้วก้มหน้าก้มตาสวมสลิปเปอร์หัวกระต่ายวิ่งออกจากห้องไป น้องไปล้างหน้าล้างตาเตรียมอาหาร แต่ใจเหนือกลับหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก วิวที่เคยสวยเมื่อสักครู่ก็พาลขัดหูขัดตาไปหมด เขาอยากรู้เหลือเกินว่าแก้มแดงชอบใคร



‘กูแน่ๆ อ่ะ พี่กันดั้มสุดหล่อ’ เหนือฟาดงวงฟาดงาลงไปในไลน์กรุ๊ป แล้วดูคำตอบที่ได้ ชวนให้ไปกระทืบคนถึงเยาวราชแท้ๆ



‘คุณเหนือก็อย่ามัวแต่ใจเย็นสิครับ น้องแก้มแดงไปเจอโลกที่กว้างขึ้นทุกวัน คุณเหนือขังน้องไว้กับตัวเองไม่ได้นานหรอกครับ’



‘ก็น้องยังไม่สิบแปด คุณจะให้ผมทำยังไงอ่ะคุณมหา’



‘งั้นก็รอให้หมาคาบไปแดกก่อน!!!!!’ กันดั้มใส่อารมณ์มาผ่านเครื่องหมายตกใจ



‘หมาที่ชื่อกันดั้มป่ะครับ บรู๊ววววว’ มิวนิคชงเก่ง



‘บรู๊วววววว เอาครับกันดั้มชอบน้องตัวน้อยๆ เห็นแล้วอยากเข้าไปน้วย’



‘กูจะสับมึงทำปุ๋ย มะม่วงหลังคณะจะได้ออกลูกสักที!!!’



‘เกรี้ยวกราดเก่ง’ มิวนิคพิมพ์



‘เก่งทุกอย่างยกเว้นเรื่องแก้มแดง’ กันดั้มรับมุกอย่างรู้งาน



‘มึงไปเป็นปุ๋ยพร้อมกันเลย’



เหนือปิดหน้าแชท ไล่คิดว่าช่วงนี้แก้มแดงจะเจอใครที่ปลื้มได้บ้าง หรือไอ้พี่แพทอะไรนั่นคือคนที่แก้มแดงชอบ เขายังมองไม่เห็นใครที่จะดีกับแก้มแดงได้มากกว่าตัวเองเลย



ร่างสูงเขาไปอาบน้ำ เดินงุ่นง่านลงไปข้างล่างก็พบข้าวต้มกุ้งหอมฉุยวางรออยู่แล้ว น้องสลับเมนูมาเป็นอาหารไทยบ้างเขาจะได้ไม่เบื่อ แถมยังปั่นสมูทตี้กล้วยกับสตอร์เบอร์รี่ให้เขาด้วยแก้วโต



“พี่เหนือหอมพอจะกินมื้อเช้าได้หรือยังครับ” เหนืออ้าแขนให้น้องเข้ามาฟุดฟิดๆ เหมือนทุกเช้า แต่วันนี้ไม่มาหวะ แก้มแดงนั่งลงฝั่งตรงข้ามแล้วยิ้มบางๆ



“พี่เหนืออาบน้ำแล้วก็กินได้จ้ะ”



แก้มแดงหวงตัวเกินไปแล้ว เหนืองุ่นง่านขนาดที่กินไปได้ 3 คำก็วางช้อน แก้มแดงขมวดคิ้ว ปกติเหนือฟาดเรียบไม่เหลือไว้เผื่อแมลงสาปในท่อเลยด้วยซ้ำ



“ไม่อร่อยหรอพี่เหนือ”



เหนือมองหน้าน้อง ราวกับจะหาสิ่งที่ซ่อนอยู่ภายในดวงตาคู่กลม อยากถามแต่ก็กลัวรับคำตอบไม่ได้จึงเปลี่ยนเรื่องเสีย “พี่เหนือจะไปเข้าค่ายกับที่คณะสักสี่ห้าวัน แก้มแดงไปอยู่บ้านใหญ่นะคะช่วงนั้น จะได้มีคนไปรับไปส่งที่โรงเรียน”



“ไปเมื่อไหร่จ๊ะ” เมื่อเห็นว่าพี่ไม่กินต่อแล้ว แก้มแดงก็หยิบกาแฟเย็นมาให้แทน



“เดี๋ยวได้วันที่แน่นอนแล้วพี่เหนือมาบอกค่ะ”



สองพี่น้องใช้เวลาบนโต๊ะอาหารอีกครู่หนึ่ง เหนือก็ออกไปส่งน้องตามปกติ











แล้วกำหนดการที่เหนือจะไปอเมริกา เพื่อส่งแม่ของแฟนน้องชายก็มาถึง เหนือพาแก้มแดงไปฝากไว้ที่บ้าน พอได้ลูกคนเล็กมาอยู่ด้วย แม่ก็เลิกซักว่าเหนือจะไปไหนกลับเมื่อไหร่ แถมยังบอกให้ไปนานๆ ก็ได้จะได้มีเวลาอยู่กับแก้มแดง



ฝ่ายแก้มแดงเองก็เหมือนสบโอกาสช่วงพี่เหนือไม่อยู่ตกลงรับงานถ่ายแนว Erotic ที่ทูลหัวแนะนำมาให้ โดยตกลงกับทีมงานไปว่าภาพนั้นต้องไม่เห็นหน้า เพราะหากขึ้นปกวางแผงหราแล้วพี่เหนือเห็นล่ะก็ จบแห่แน่ชีวิต







หลังจากวันถ่ายทำมีเวลาอีกเกือบเดือนหนังสือถึงจะวางแผง แก้มแดงรอลุ้นอย่างใจจดใจจ่อ แต่กลับได้ยินข่าวแปลกๆ ที่ทูลหัวเอามาเล่าเสียก่อน



“ตัว...พี่เหนือไปนิวยอร์คมาหรอ”



“ห๊ะ?”



“ก็นางแบบสังกัดเดียวกับพี่แพทเห็นในร้าน Shake Shack เอ่อ...ร้านเบอร์เกอร์อ่ะ”



ทูลหัวเปิดรูปในไลน์ให้แก้มแดงดู เหนือเดือนกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารพร้อมผู้หญิงหน้าตาสะสวยอีกคน



“ทำไมนางแบบสังกัดคุณแพทรู้จักพี่เหนือล่ะจ๊ะ”



“ก็โมฯ เค้าอยากได้พี่เหนือกับเดอะแก๊งมาอยู่ด้วย ก็แชร์ๆ ภาพกันนั่นแหละ”



“แล้วนี่ภาพเมื่อไหร่จ๊ะ”



“วันที่ตัวไปถ่ายแบบกับคุณแพทนั่นแหละ”



“ช่วงนั้นพี่เหนือบอกว่าไปค่ายกับคณะ” แก้มแดงหน้าชา เขารู้สึกผิดหวังพอสมควรที่โดนพี่เหนือโกหก ทำไมเรื่องแค่นี้ถึงไม่บอกกันตรงๆ ต้องแอบไปด้วย



“นิวยอร์คนี่มันไปยากไม่ใช่หรอทูลหัว” แก้มแดงถาม ในความคิดเด็กบนภูเขาอเมริกาคือสถานที่ที่ห่างไกลเหลือเกิน



“ก็ต้องขอวีซ่า เตรียมเอกสารต่างๆ ซื้อตั๋ว แต่พี่เหนือเงินเยอะแยะ ขอวีซ่าไม่ยากหรอก ดีไม่ดีมีวีซ่า 10 ปี หรือตลอดชีพอยู่แล้วด้วยซ้ำ” ทูลหัวเล่าไป เห็นหน้าเพื่อนม่อยลงเรื่อยๆ ก็สงสาร “เขาคงจำเป็นมั้งเลยไม่ได้บอก”



“อื้อ เราเป็นแค่น้อง จะไปรู้เรื่องส่วนตัวของเขาทุกอย่างได้ไงจริงมั้ย”



“หึงไม่หึง ตอบแค่นี้” ทูลหัวถามเข้าประเด็น ตัดช่วงพร่ำเพร้อพรรณนาน้อยเนื้อตำใจของเจ้าลูกแมวหูพับ



แก้มแดงเม้มปาก “เราไม่รู้ว่ามันเรียกหึงหรือเปล่า แต่เราไม่ชอบ ในใจเราเหมือนโดนทุบเลยตอนนี้”



สารพัดสิ่งที่พูดทูลหัวขอฟันธงว่า ‘หึง’ แน่นอนจ้า กุนซือหน้าแมวถอนหายใจ “ตัวก็จีบพี่เหนือไปเลยมั้ย ไม่ต้องรอเก็บเงินครบล้านหรอก”



“เราได้หลายแสนแล้ว อีกนิดเดียวก็จะครบแล้วจ้ะ”



“มันจะทันใช่มั้ย”



“เราจะขยันแน่นอนจ้ะ” แก้มแดงพยายามยิ้ม



“เงินอ่ะเก็บทันแน่ แต่คือพี่เหนือจะไม่โดนผู้หญิงคนนี้งาบไปก่อนใช่มั้ย”



แก้มแดงหน้าดำเหมือนราหูอมทันที “ก็..ก็ คุณปู่บอกว่าพี่เหนือชอบผู้ชาย เรา...เราคิดว่าเค้าเป็นแค่เพื่อนกัน”



“เหอะ...ปู่เคยเข้าไปอยู่ใต้เตียงพี่เหนือหรือไง ตอนดูพอร์นฮับก็ไม่ได้นั่งด้วยกัน พี่เหนืออาจจะได้ทั้งสองแบบ”



“พอร์นฮับคืออะไรจ๊ะ”



ทูลหัวยิ้มตาปิด “ไว้พี่จะส่งให้ดูดึกๆ นะจ๊ะ หนูต้องเป็นงานบ้าง พี่เหนือเขาจะได้ไม่ต้องเข้าเว็บอีก”



“ตัวกำลังแก่แดดอีกแล้วใช่มั้ยทูลหัว เราเหนื่อยใจแทนหน้าตาใสซื่อแมวน้อยของตัวเองจัง” แก้มแดงยกมือจับศีรษะราวกับคนแก่ที่กำลังจะเป็นลม



“เว็บเรียนเพศศึกษาหน่า มันก็ต้องรู้ไว้สร้างเสริมประสบการณ์ชีวิตบ้าง อย่างน้อยเราก็รู้ว่าวิธีใส่ถุงยาวที่ถูกต้องเป็นยังไง ใส่ตรงช้างไม่ใช่ใส่ที่นิ้วโป้ง” ทูลหัวว่าพาดพิงไปถึงการเรียนการสอนที่มัวแต่กระมิดกระเมี้ยนจนเคยสร้างความเข้าใจผิดมาก่อน



“เราจะฟ้องคุณแพท ว่าตัวเองแก่แดดแก่ลม”



“คุณแพทนี่ตัวดีเลย ตัวกระจายลิ้งค์ของบ้านตั้งแต่อายุน้อยกว่าเราอีก”



“แล้วพี่แดงไม่ด่าหรือจ๊ะ”



“พี่แดงจะเรียนหมอ เขาบอกว่าต้องศึกษาอนาโตมี่”



แก้มแดงส่ายหน้าเพราะยอมแพ้กับพี่น้องบ้านนี้ แต่เรื่องที่ทูลหัวพูดมาก่อนหน้านี้ก็มีประเด็น ไม่เคยมีใครพิสูจน์ว่าพี่เหนือชอบผู้ชายอย่างเดียวจริงหรือเปล่า แล้วอเมริกาก็ไม่ได้ไปกันง่าย ถ้าพี่เหนือไปหาผู้หญิงคนนั้นได้อาจจะมีซัมติง



“ฮือ...เราจะร้อง” แก้มแดงซบหน้าลงกับบ่าเพื่อนรัก เมื่อคิดว่าเรื่องนี้มันเริ่มหนักหนาเกินไปสำหรับตัวเองแล้ว



“ถ้ายืนยันเจนตนารมย์ว่าจะทำงานไปใช้หนี้เขา เราก็จะอัดงานให้อีก เงินล้านไม่ไกลเกินเอื้อมหรอกแก้มแดง” ทูลหัวตบบ่า...แล้วทำไมอายุแค่ 16 ต้องหาเงินมากขนาดนี้ว่ะ เขาเองล่ะไม่เข้าใจเลยว่าทำไมจังหวะนี้ไม่ทิ้งอุดมการณ์ไปก่อน เดี๋ยวก็ต้องเอาเงินล้านมาซื้อทิชชู่ซับน้ำตาหรอก







หลังจากความระส่ำระส่ายในใจครั้งนั้น แก้มแดงก็รับงานอื่นๆ อีกเยอะจนเวลามาขออนุญาตเหนือยังขมวดคิ้วขณะที่นั่งเอกเขนกดูซีรีย์ใน Netflix แล้วแก้มแดงยกขนมมาให้พร้อมขออนุญาต



“หนูร้อนเงินหรือคะ”



แก้มแดงหัวเราะกลบเกลื่อน เขาหนะร้อนเงินมากขั้นสุดไง แต่จะให้พี่เหนือรู้ไม่ได้หรอก



“เปล่าครับ งานมันสนุกดีหนะ”



“พักบ้างนะคนดี ตาดำหมดแล้ว” เหนือจับแก้มนุ่มนั่นไว้ แล้วใช้ปลายนิ้วโป้งไล้ใต้ตาน้องเบาๆ ตามที่ใจปรารถนา แก้มแดงเองก็โหยหาสัมผัสอ่อนโยนแบบนี้ บางครั้งก็ไม่ได้ขัดขืนเหนือมากนัก



“พี่เหนือจะบอกว่ามีไปเข้าค่ายอีกแล้ว วันเสาร์นี้ไปนอนกับคุณแม่นะคะ”



แก้มแดงกำมือแน่นโดยที่เหนือไม่เห็น “ไปกี่วันหรอครับ”



“เท่าเดิมค่ะ”



“พี่เหนือไปค่ายบ่อยจังนะจ๊ะ”



“พี่เหนือเป็นคนดัง มีน้องๆ มาขอให้ไปค่ายเยอะ เพราะว่าจะได้มีคนมาสมัครตามพี่เหนือค่ะ”



คนน้องฟังแล้วอยากจะพ่นลมขึ้นจมูก แมวหูพับงอนเดินหนีเข้าครัวไปเลย



“อ้าวนึกว่าจะนั่งเป็นหมอนกอดให้พี่เหนือ” คนพี่มองตามเด็กตัวขาวที่ใส่ชุดอยู่บ้านไป แก้มแดงได้ยินก็หมั่นไส้ วิ่งขึ้นห้องตึงๆ มือข้างนึงถือนมสด อีกข้างถือโก็ก้ ถ้าคาบได้ไม่กลัวฟันหลุดก็จะเอากาแฟมาให้ด้วยแล้ว วางลงข้างๆ พี่เหนือ เหนือรับมางงๆ แต่ก็ยังดี ที่ไอตัวอ้วนๆ สองตัวนี้มีกลิ่นหอมของเยาวชนติดอยู่ ไม่ได้ฟัดแก้มน้องฟัดไอ้หมีหน้าหลับนี่ก็ได้ว่ะ



“หนูเข้าครัวทำอะไรอ่ะคะ” เหนือรั้งข้อมือขาวไว้ก่อน



“อบคุกกี้ครับ”



“ก็มีตั้งหลายโหลแล้วไม่ใช่หรอ”



“ให้พี่เหนือเอาไปกินที่ค่าย”



น้องพูดแบบนั้นเหนือก็ไม่กล้าห้ามอีก กลัวคุยไปคุยมาจะหลุดว่าค่ายพี่เหนือหนะไกลถึงนิวยอร์คเชียว แม่ของอีฟจะบินกลับไทย ตอนแรกแม่จะกลับคนเดียวเพราะตอนมาก็สะดวกดีไม่ได้ติดขัดอะไร อีฟกับฟ้ามีเรียนแม่ก็ไม่ยอมให้หยุดบินกลับมาส่งหรอก เหมือนฟ้าจึงโทรมาขอร้องพี่ชายอีกครั้ง และ...เหนือก็ตามใจ







วันเสาร์มาถึง เหนือเอาไปแค่กระเป๋าใบเล็ก โชคดีที่เป็นช่วงสปริง อากาศไม่หนาวมากเอาเสื้อหนาวบางๆ ไปได้อยู่ เขาส่งน้องชายไว้ที่บ้าน ทิ้งรถไว้ แล้วให้มิวนิคขับรถไปส่งที่สนามบินแขไขจะได้ไม่สงสัย



แก้มแดงน้อยใจ เขาไม่รู้ว่าเหนือไปค่ายจริงหรือเปล่า เมื่อการโกหกเกิดขึ้นครั้งที่หนึ่ง ความเชื่อใจมันก็ย่อมลดลงไปอยู่แล้ว



“ลูกชายแม่เป็นอะไร ทำไมหน้าตาอมทุกข์” แขไขทัก เธอเดินลงมาพร้อมชุดเดรสสีสันสดใสตามสมัยนิยม และหิ้วกระเป๋าแอร์เมสใบละอีกเกือบล้านลงมาด้วย แก้มแดงลุกจากโซฟาไปหาคุณแม่ เพราะมีนัดแนะกันว่าจะไปนวดหน้าที่สถาบันเสริมความงามชื่อดัง



“แก้มแดงไม่ได้เป็นอะไรครับ นี่ไงร่าเริงเหมือนเดิมแล้ว” เด็กน้อยฉีกยิ้มกว้างจนตาปิด แต่แขไขที่เลี้ยงลูกมาแล้วถึงสองคนทำไมจะดูไม่ออก เมื่อลูกชายคนที่สามยังไม่เล่า เธอก็จูงไปขึ้นรถที่รออยู่หน้าบ้าน



รถเคลื่อนตัวออกมาได้สักพักคุณแม่ก็ชวนคุยอีกรอบ



“เหงาหรือคะที่พี่เหนือเขาไปหลายวัน”



“ก็นิดหน่อยครับ”



แขไขพยักหน้า “แต่หน้าที่เศร้าๆ ดูจะไม่หน่อยแค่คิดถึงล่ะมั้ง...ว่าไง”



“คุณแม่” แก้มแดงที่ไม่ชินกับการโกหก ยิ่งกับผู้ใหญ่ที่เคารพแล้วสีหน้าก็โป๊ะแตกออกมาหมดเลย



“กังวลเรื่องอะไร ปรึกษาคุณแม่ได้นะคะ”



น้องเม้มปากเหมือนครุ่นคิดว่าจะพูดอย่างไรดี เพราะที่พี่เหนือโกหกว่าไปค่ายไม่ใช่เฉพาะแค่กับเขา แต่เป็นกับทุกคนในครอบครัวด้วย



“ถ้าคุณพ่อโกหกคุณแม่จะทำยังไงครับ”



แขไขว่าแล้ว ไอ้ลูกชายคนโตแน่ๆ ล่ะ ที่มาทำให้ลูกตัวน้อยของเธอมีปัญหาชีวิต



“ถ้าไม่รู้ก็แล้วไปค่ะ แต่ถ้าสงสัยก็จะถาม คนเราอยู่ด้วยกันด้วยความไม่สบายใจไม่ได้นานหรอกค่ะ” แขไขลูบมือลูกเบาๆ “แม่ไม่รู้นะว่าพวกหนูไม่เข้าใจอะไรกัน แต่ถ้าสงสัยก็ถามพี่เขาไปตรงๆ เลยค่ะ อย่างน้อยก็ถือว่าเราได้พยายามในส่วนของเราแล้ว”



“กลัวคำตอบจะทำให้ไม่สบายใจกว่าเดิมครับ”



“เราก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันให้ได้นะคะ แล้วก็คุยกันว่ามันมีวิธีแก้ให้ความรู้สึกทั้งสองฝ่ายดีขึ้นมั้ย”



แก้มแดงคิดตามแล้วก็พยักหน้า



“แก้มแดง พี่เหนือเขายังไม่ชัดเจนกับหนูใช่มั้ย” แม่รู้ แม่มองออก



ลูกคนเล็กรับคำแผ่วเบา แขไขนึกสงสาร “ก็ถ้าสิ่งที่คุณปู่คุณย่า และคุณแม่ทำให้หนูลำบากใจก็ไม่ต้องเก็บมากดดันตัวเองก็ได้นะคะ ถ้าหนูมั่นใจว่ารักพี่เหนือก็เดินหน้าไปเลย แล้วพี่เหนือจะรักหรือไม่รักตอบเราก็ค่อยมาจัดการกับความรู้สึกของเราอีกที แต่ถ้าหนูคิดว่าจะถอยคุณแม่ก็ไม่ห้าม หนูมีสิทธิ์ทุกอย่าง เพราะมันเป็นหัวใจของหนู และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น บ้านเทวาพิทักษ์ยังรักหนูเหมือนเดิมทุกคนค่ะ”



แก้มแดงกอดเอวคุณแม่แน่น ทำไมใจดีขนาดนี้นะ



“อึดอัดมากก็ถามไปเลยค่ะ แม่ก็รำคาญแล้วเหมือนกัน จะให้ลูกแม่รอถึงอายุเท่าไหร่กันเนาะ?”



“แล้วถ้าพี่เหนือเขาไม่รักแก้มแดงแบบนั้นล่ะจ๊ะ”



“หนูก็มองหาคนที่พอดีกับหนูค่ะ ยังเด็กอยู่เลย ในแต่ละช่วงวัยรูปแบบความรักมันก็จะเปลี่ยนไป แล้วหนูก้จะรู้ว่าคนไหนที่เราอยากอยู่ไปด้วยกันตลอดชีวิต ตอนนี้โลกของหนูอาจจะมีแต่พี่เหนือ แต่เข้ามหา’ ลัยไปอาจจะเจอคนที่ทำให้ใจเต้นได้มากกว่าพี่เหนือก็ได้ค่ะ”



แก้มแดงไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย โลกของเขาถูกสร้างขึ้นด้วยมือพี่เหนือ แล้วเขาจะมีคนอื่นเข้ามาในโลกใบนี้ได้อย่างไร



“แล้วถ้าแก้มแดงอึดอัดที่จะอยู่กับพี่เหนือ มาอยู่บ้านกับแม่ก็ได้ ห้องว่างมีเยอะแยะ ให้อินทีเรียเขามาออกแบบให้ใหม่ตามที่หนูชอบเลย แล้วเข้ามหา’ ลัย จะไปอยู่หอกับเพื่อน หรือจะไปอยู่คอนโด พ่อเขาก็มีโครงการอยู่ใกล้ทุกมหา’ ลัยนั่นแหละ ชีวิตหนูเลือกได้นะคะ อย่าให้พี่เหนือเลือกให้หนูอย่างเดียว”



เด็กน้อยยกมือขึ้นขอบคุณคุณแม่ที่แฟร์มากกับลูกทุกคน ไม่ได้จะเลี้ยงเขาไว้สร้างความสุขให้ลูกชายอีกคนเท่านั้น



“แก้มแดงจะรอพี่เหนือกลับมาแล้วจัดการให้มันชัดเจนไปเลยครับ แก้มแดงก็ร้อนใจจนทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน”



“สตรองมากลูกแม่ งั้นวันนี้เข้าคอร์สทำหน้าผ่องกัน เอาให้คนไม่ชัดเจนต้องน้ำตาไหลที่เห็นลูกชายคนเล็กแม่เปล่งปลั่งไปทั้งตัว”



“แก้มแดงเป็นผู้ชายนะครับ ไม่ต้องหรอก”



“ผู้ชายก็ดูแลตัวเองได้ค่ะ ทุกอย่างมันเริ่มที่ตัวเรานะลูก ต้องดูดีไว้ก่อน ทำตัวเองให้ราคาสูง แล้วเราก็จะเจอกับคนที่ดีพร้อมเสมอกับเราเข้าใจมั้ย”



“ครับ”



คุณแขจุ๊บเหม่งลูกชายอย่างเอ็นดู เห็นลูกสดชื่นขึ้นเธอก็มีความสุข ใครจะทนเห็นหน้าลูกแมวซึมได้นานกันล่ะ จริงมั้ย





TBC

รักทูลหัวลูกแม่มาก แนะนำแต่ละเรื่อง รอแซ่บเลย ฮี่ๆ

ส่วนคู่พี่เหนือ ต่างคนก็ต่างไม่คุยกันเนาะ เป็นกำลังใจให้ทั้งคู่ด้วยนะฮับบบบ ปล. ไม่ต้องกลัวดราม่าน๊า เดี๋ยวตอนหน้า อุ๊ป... เกือบหลุดฉปอยแหนะ



#รอน้องสิบแปดบวก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 13 : 24 May]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 24-05-2019 22:14:55

คุณแม่สปอยขั้นสุด พี่เหนือจะเป็นหมาหัวเน่าไม่มีใครเข้าข้างละงานนี้ แต่ตอนหน้ามีอะไรน้าาาา :z1:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 13 : 24 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 24-05-2019 23:15:08

คุณแม่กับทูลหัวจะต้องลงมือแน่นอน งานนี้อีพี่เหนือจะได้รู้ซึ้งละ หวงน้องอ่า ทำไมถ่ายหวิว

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 13 : 24 May]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 25-05-2019 20:19:01

การโกหกไม่ว่าจะมีเหตุผลยังใงมันก็คือโกหกนะพี่เหนือ  :เฮ้อ: :เฮ้อ: :เฮ้อ:
***แล้วพี่เสือของเราโดนใครหิ้วไปแว้ววว***  o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 13 : 24 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 26-05-2019 15:51:45

Chapter 14





เหนือกลับมาจากอเมริกาแล้ว จริงๆ เขาอยากซื้อของอะไรหลายอย่างมาฝากแก้มแดง แต่ถ้าซื้อมาเรื่องที่โกหกไว้ก็แตกนะสิ จึงได้แต่กลับมาตัวเปล่า แถมยังมาเจอแก้มแดงเวอร์ชั่นอัดประโคมสารพัดคอร์สบำรุงผิวเข้าไปอีก ทั้งเนียนทั้งผ่องจนเหนือนึกอยากจะงับแก้มหอมๆ นั้นแทนอาหาร แต่ก็ทำไม่ได้ ทำได้แค่อ้อนขอกินของอร่อยจากน้องเแทน เพราะเป็นอย่างเดียวที่น้องไม่เปลี่ยนไป

แก้มแดงรสมือดีเหมือนเดิม เหนือโตไปอย่างมีคุณภาพเพราะอาหารน้องนี่แหละ แต่จิตใจห่อเหี่ยวเหลือเกิน เนื่องจากน้องยังคงรักษาระยะห่าง ไม่ยอมให้น้วยเหมือนเมื่อก่อน



พอเขาไปมหา’ ลัย หลังเลิกเรียนเลยต้องชวนแก๊งเพื่อนสนิทมานั่งปรับทุกข์ด้วยที่โต๊ะม้าหินใต้ต้นจามจุรี



“มึง คือขาวอมชมพูมากทำไงดี” เหนือเปิดประเด็นเมื่อสมาชิกแก๊ง Wolf Kings นั่งลงครบองค์ ในมือกันดั้มนมปั่นโอริโอ้ และมิวนิคก็มีแดงมะนาว ส่วนท่านมหานั่นดูดน้ำวุ้นใบเตย เหนือเดือนมีนมเย็นวางอยู่ตรงหน้า



“อะไรคือขาวอมชมพู เด็กถาปัตย์ผสมสีผิดหรอ” กันดั้มถาม



ทั้งสามคนหันไปมองลูกห้างทองเยาวราช อะไรดลใจให้มันคิดไปถึงสิ่งนั้นว่ะ



“เหนือมันหมายถึงนมเย็นเว้ย ป้าเค้าผสมน้ำแดงน้อยไง” มิวนิคแก้ให้เพื่อน เหนือตบหน้าผากตัวเอง คือนอกจากหล่อและรวย พระเจ้าก็ไม่ให้อะไรพวกแม่งมาเลยตอนเกิด



“ท่านมหา อธิบายหน่อยสิ”

ลูกชายนายพลถอนหายใจ “คุณเหนือน่าจะหมายถึงน้องแก้มแดงที่ช่วงนี้น่ารักน่าชัง ผิวขาวอมชมพูมีออร่า เนื้อแน่นน่าฟัดมากกว่าครับ”



ฟิ่ว! เหนือพ่นเกล็ดน้ำแข็งผ่านหลอดไปหาเพื่อน โดยไม่เกรงกลัวอิทธิพลมืด



“มหา สาบานสิว่าไม่ได้คิดอกุศลกับน้องกูหนะ!”



“กูถ้าคุณเหนือยืนยันว่าเป็นน้อง ผมก็ขอแทะเล็มทางจิตใจนิดๆ หน่อยๆ นะครับ”



พูดจบเกือบได้วางมวยกัน มิวนิคกับกันดั้มเข้ามารั้งแขนเหนือคนละข้าง อย่าไปห้าวกับท่านเค้า เราจะเข้าโรงพยาบาลเอาเปล่าๆ ท่านมหายักคิ้วกวนตีนนิดหน่อย “แหม..วันก่อนผมไปส่งคุณหญิงแม่ฉีดโบท็อกซ์ เจอแม่คุณแม่คุณเหนือซื้อคอร์สบำรุงผิวให้น้องแก้มแดงหมดไปหลายแสนเลยครับ มันจะไม่ได้ผลเลยก็กระไรอยู่”



เหนือยังพยายามทำหน้าเหี้ยม มุบมิบปากขู่แถมทำใช้นิ้วปาดคอเหมือนนักเลงโต



“คุณเหนือพูดภาษาคนสักทีเถอะครับ ว่าเรียกพวกเรามาทำไม”



“กูพูดภาษาคนอยู่” เหนือเดือนเกรี๊ยวกราด



“เอ้า...นี่กูได้ยิน มอ...มอ...มอ มาตลอดนะ” มิวนิคว่า



“กูก็พกซอมาด้วยนะ อยากสีให้ควายฟัง อี้ แอ๊~” กันดั้มยกขาขึ้นนั่งพับเพียบบนเก้าอี้



เหนือนี่ลุกขึ้นเตรียมตบหัวเพื่อนแล้ว แต่มหายกมือห้ามไว้ก่อน “เดี๋ยวคุณเหนือ ก่อนฟาด ขออนุญาตหยิบหญ้าออกจากปากก่อนครับ”



เท่านั้นแหละ ทั้งโต๊ะก็ระเบิดเสียงหัวเราะลั่น ให้เหนือเดือนแก้มร้อน



“พวกมึงแม่งล้อกูอ่ะ”



“ล้อ เหี้ยไรล่ะ พูดเรื่องจริงทั้งนั้นแหละ ทุกวันนี้กูจะไปซื้อเสื้อม่อฮ่อมมาใส่แทนชุดนักศึกษาอยู่แล้ว นี่ก็งงๆ ว่านั่งกับเพื่อน หรือรอเกี่ยวข้าว เขาก็ย๊าวๆ แทบจะแทงตากูล่ะ” กันดั้มว่าพลางเคี้ยวหลอด มหาที่ดูความบันเทิงมาสักระยะแล้วก็ตบโต๊ะเบาๆ ให้ทุกคนเข้าเรื่อง กลัวคุณเหนือจะร่ำไห้เสียก่อนได้ระบายความทุกข์



“อาการมันเป็นยังไงครับคุณเหนือ”



“ก็แก้มแดงน่ารักมากๆ ๆ ๆ ๆ แบบคอมโบเข้าใจป่ะ แต่หวงเนื้อหวงตัวไม่ให้กอด ไม่ให้หอม ไม่ให้จูบ ไม่ให้เอ่อ...นั่นแหละ น้องแม่งไม่เหมือนเดิม แล้วก็มีคนที่ชอบแล้วด้วย กูอยากรู้ว่ามันเป็นใคร”



“เอ่ออะไร มึงอย่าข้ามประเด็น” กันดั้มพาย้อนกลับไปกลางประโยค



“ไม่เสือกดิดัม”



“นี่มึงมาขอให้กูช่วย หรือกูขอเข้าไปช่วยมึง ห๊ะ!! เล่าไม่หมด พวกกูจะรู้มั้ยว่าปัญหามันคืออะไร”



“ข้อมูลแค่นี้คุณก็วิเคราะห์ได้แล้วหน่า ใช่มั้ยพวกเรียนบริหาร” เหนือหันไปถามมิวนิคกับมหา



ทั้งสองยักไหล่ มิวนิคเพิ่มการกระแอมกระไออย่างน่าหมั่นไส้ก่อนพูด



“น้องน่ารักขึ้น เพราะมีความรักแน่นอน”



“พูดแบบนี้ต่อยกับกูเลยมั้ยมิวนิค!!” เหนือเดือนทำท่าจะคว้าคอเพื่อน กันดั้มรีบรั้งหลังคอ



“มึงจะหัวร้อนในเรื่องที่ควรใจเย็นไม่ได้เหนือ” ลูกร้านทองเตือน “แล้วทีเรื่องแก้มแดง ก็เย็นเป็นหิมะจำลองที่ดรีมเวิร์ลเลยไอ้สัส”



“กูเสิร์ซกูเกิ้ลสดๆ เลยให้มึงดูเหนือ คนที่พยายามทำตัวให้ดูดีขึ้น 99% คือกำลังมีความรัก!! มิวนิคและอาจารย์กูเกิ้ลฟันธง!!” ยื่นจอมือถือมาให้เพื่อดูอย่างไม่เกรงกลัวความเกรี้ยวกราด เหนือยื่นหน้าไปจนแทบจะติดจอแล้วนั่งลงด้วยใจที่ห่อเหี่ยว



“คุณเหนือ รีบทำคะแนนตอนนี้ยังทันนะครับ น้องพึ่งเริ่มไปคลินิคไม่กี่ครั้งยังออร่าจับขนาดนี้ ถ้าไปครบคอร์สนี่ผมว่า...”



“หยุดคิดนะท่านมหา!!” เหนือเตรียมจะฟาดเพื่อนอีกคน



“ห้าวจังว่ะ” กันดั้มรั้งชายเสื้อเพื่อนให้นั่งลง



เหนือเดือนคิ้วขมวดกุมขมับ แล้วพึมพำเบาๆ เหมือนพูดกับตัวเอง “หรือกูต้องจีบแก้มแดงก่อนสิบแปดว่ะ”



“นี่กินข้าวหรือกินหญ้า ทำไมโง่” กันดั้มสวนไว เหมือนเกิดมาเพื่อหาเรื่องเพื่อนอ่ะ



“มึงไม่รู้หรอว่าลุงคนสวนตกงานแล้วนะ เพื่อนเราแดกเรียบทั้งมหา’ ลัย” มิวนิคเป็นลูกคู่



“มึงมันตมในเพชร” กันดั้มด่าต่อ



“เย้ย! เพชรในตมป่ะมึง” มิวนิคจับไหล่กันดั้ม แล้วทำหน้าเหมือนจังหวะที่ใส่เมื่อกี้มันผิด



“ตมอ่ะไอ้เหนือ ส่วนพวกเรามันเพชร ถูกแล้ว”



คราวนี้มิวนิคขำก๊าก “มุขเหี้ยอะไรเนี่ย ขำชิปหาย”



“กูซ้อมมา” กันดั้มหันมายักคิ้ว “ตมอย่างมึง อย่ามาทำให้เพชรอย่าพวกกูด่างพร้อย พวกเราคือ Wolf Kings ที่สาวๆ ทั้งมหา’ ลัยกรี๊ดคอแตก อย่ามาทำตัวกากด้วยการไม่กล้าจีบเด็กได้มั้ย”



“ดัมมึงไปหาผัวไป จะได้ไม่ไล่เห่าเพื่อน” เหนือฟังมานอนก็อดสู้ปากด้วยไม่ได้ ประโยคเดียวทำเอาคนที่กำลังระรี้ระริกได้ที่ชะงัก



“เหนือ...ทำไมกูต้องหาผัวล่ะ”



“ออร่าเมียมึงออก”



มหาหันมาพยักหน้าหงึก กันดั้มทำหน้าแขยง



“ไม่สิ โพกูชัด กูผัว”



“เออ จะผัวจะเมียก็ไม่เห่า กูต้องการคำปรึกษา ไม่ได้อยากดูตลก” เหนือดึงเพื่อนร้านทองให้นั่งลง กันดั้มยังคงฮึดฮัด ท่านมหาเลยยกมือขึ้นเป็นปางห้ามเพื่อน แล้วกระแอมเสียงพูด



“ ‘คุณเหนือครับ...บ้านเราไม่มีกฎหมายห้ามจีบก่อน 18 นะครับ มีแต่ห้ามทำอนาจาร เป็นแฟนกันก่อนได้เลย เลี้ยงไว้ให้สุกงอม อย่าให้มีมดแมงมาตอม

ใน ม.เราก็จูงมือน้องม.ปลายกันเยอะแยะ” มหาพูดขึ้นเสียงเรียบ



“อิเหนือ อิใจบาป กูรู้เลยนะมึงคิดอะไรอยู่เลยต้องเก็บไม้เก็บมือไม่กล้าแตะตัวน้องแก้มแดงตัวน้อยๆ ของกูขนาดนั้น” กันดั้มด่าทันควัน



“ตอนเกิดแม่มึงนั่งมอเตอร์ไซค์วินไปโรงพยาบาลใช่มั้ย แทรกเก่ง!!” เหนืออดแขวะไม่ได้ แต่เพราะท่านมหาแท้ๆ ดวงตาเขาถึงเริ่มเห็นธรรมแล้ว ทำไมเขาถึงลืมคิดถึงข้อนี้ไปได้นะ หรือจะใจบาปจริงอย่างที่ไอ้ตี๋ร้านทองว่า



ระหว่างสถานการณ์เต็มไปด้วยความกดดัน เพราะเหนือเดือนเริ่มเห็นเค้าลางว่าที่ตัวเองต้องห้ามใจนั้นเพราะเผลอมีจินตนการไม่ซื่อแอบแฝงอยู่ มิวนิคก็ดีดนิ้วเปาะ ทุกคนนึกว่าจะมีไอเดียดีๆ มาเสนอ ให้สมกับเป็นยอดนักเสิร์ซแต่เปล่า...



ตุ้บ!!!



“ไม่อยากให้เพื่อนเครียดมาก มีของดีมาฝาก อิอิ”



มิวนิคโยนนิตยาสารปกขาวลงมาบนโต๊ะ มันไม่ได้ขาวเพราะกราฟฟิคใดๆ แต่มันขาวเพราะภาพอีโรติกที่ตากล้องจงใจสื่อเรื่องเซฟเซ็กส์ในกลุ่มรักร่วมเพศ ผู้ชาย Sex Appeal สูง มีรอยสักที่กลางอกเปลือยเปล่านอนหนุนแขนตัวเองมองกล้องด้วยแววตาสุดเซ็กซี่ ส่วนอีกคนเนื้อนวลเนียน นอนตะแคงบิดจนเห็นเอวคอดสะโพกผายมีผ้าซาตินสีขาวนวลพาดปิดไม่ให้เห็นของลับแต่ก็วาบหวิวเสียจนแทบหายใจไม่คล่อง ใบหน้าของร่างที่ตะแคงซานซบกับอกกว้าง เผยช่วงลำคอยาวระหงส์ เรือนผมนุ่มสีดำสนิทปกปิดไปเสียจนครึ่งแก้มป่องๆ ให้ความรู้สึกแสนจะบริสุทธิ์ไร้เดียงสา พอคนสองคาแรคเตอร์มาอยู่คู่กันก็เป็นความแตกต่างที่ไม่ว่าใครก็สะดุดตา



ทั้งสี่คนมองตามเป็นตาเดียวกัน แต่จะมีอยู่หนึ่งคนที่กลัดมันกว่าใครเพื่อน



“เหนือ มึงมีน้องแก้มแดงอยู่แล้ว อย่าให้ของขาวมาทำให้เราหว่ันไหว” มิวนิคห้ามเพื่อนที่ยกปกหนังสือชิดหน้า ชิดจนจะสิงเข้าไปแทนที่นายแบบอยู่แล้ว



“มึงซื้อมากจากไหน”



“แผงร้านจีช้อย” มิวนิคพูดถึงร้านการ์ตูนที่ตลาดใกล้ๆ คณะเขา



“เดี๋ยวกูมา!!” เหนือทำท่าวิ่งออกไป แต่กันดั้มไวกว่า



“ไปไหน ยังคุยไม่จบเลยเนี่ย”



“เหมาหนังสือ”



“เบอร์นั้นเลยหรอ มึงอีกสองปีแก้มแดงก็สิบแปดมั้ย ทนไม่ไหวแล้วหรอว่ะ”



“ท่านมหา โทรหาสำนักพิมพ์ให้หน่อย ผมขอเหมาทุกเล่ม และขอซื้อไฟล์ด้วย

แพงแค่ไหนก็จ่าย”



“อะไรของมันว่ะ” มิวนิคเกาหัวแกรก มองหนังสือเล่มที่เพื่อนทิ้งไว้ให้พวกเขาดู

ข้อมูลอย่างครุ่นคริด



“หรือจะเปลี่ยนโพ พนันกันม่ะว่าไอ้เหนือมันหลงพี่กล้าม หรือน้องเนื้อเนียนคนนั้น” กั้นดั้มถามเสียงระรื่น



“ก็ต้องหลงน้องสิว่ะ” มิวนิคว่า ไอ้เหนือต้องไม่ปล่อยให้น้องแก้มแดงรุกแน่ ฝ่ายมหาที่รับคำสั่งจากเพื่อนก็ติดต่อไปตามสไตล์ ไม่ได้เข้าร่วมวงถกเถียงกับอีกสองคน







หลังจากกวาดหนังสือสิบเล่มบนแผงเสร็จ เหนือก็ขับรถตรงดิ่งไปรอรับแก้มแดงที่โรงเรียน น้องเลิกพอดีเดินมาขึ้นรถพี่เหนือ จากหน้ายิ้มๆ ก็เจื่อนเนื่องจากเจอบรรยากาศกดดันจนอึดอัด



“สวัสดีจ้ะพี่เหนือ” แก้มแดงทักก่อนเสียงแผ่ว พยายามทำตัวลีบหายใจเบาขึ้นรถ เหนือนั่งหน้าตรงไม่หันมาหา ไม่ตอบรับ น้องไม่รู้ว่าพี่ชายเป็นอะไรแต่พอเอี้ยวตัวไปเก็บกระเป๋าที่เบาะหลังก็ตาโต ปกนิตยาสารที่กระจายอยู่เต็มด้านหลัง เขาจำอกผู้ชายคนนั้นได้เพราะมันคืออกของคุณแพทพี่ชายทูลหัว วันนั้นเขาซบไปเต็มๆ แล้วมาอยู่หลังรถพี่เหนือแบบนี้...หมายความว่า... แก้มแดงหลับตาปี๋ รีบหันกลับมาทำตัวปกติที่สุด เขาขอร้องทีมงานว่าภาพที่ใช้ต้องเป็นรูปที่ไม่เห็นหน้าชัด พี่แพทเข้าใจว่าแก้มแดงหนีเหนือมาถ่าย ก็ช่วยน้องโพสต์หลบๆ ซุกซบกันจนไม่มีทางตามเจอว่าเป็นใคร จนได้อารมณ์ภาพแบบที่ลูกค้าต้องการ แต่ทว่าพี่เหนือกลับมีหนังสือเล่มนี้อยู่ในรถ

พ่ออุดร แม่แขไข ช่วยลูกด้วย...



มันเป็นการนั่งรถที่ยาวนานที่สุดของแก้มแดงทั้งที่ระยะทางจากโรงเรียนถึงคอนโดเท่าเดิม เหนือลงจากรถเดินมาเปิดประตูจูงมือแก้มแดงลงมา พี่เหนือเดินไว และเงียบ จนแก้มแดงแทบต้องวิ่งตาม และเมื่อเข้าห้องมาได้ ระเบิดก็ลง



“ทำไมรับงานนั้นโดยไม่บอกพี่เหนือ!”



“ไม่ใช่แก้มแดงนะจ๊ะ...”



เหนือส่งเสียงหึขึ้นจมูก มองหน้าแก้มแดงด้วยสายตาคมกริบพร้อมลูกไฟสองลูกที่ร้อนผ่าวอยู่ในดวงตา อากาศรอบตัวเย็นยะเยือกโดยไม่ต้องเปิดแอร์เลยสักนิด



“แก้มแดงนึกว่าพี่โง่หรอ พี่อาบน้ำ พี่แต่งตัวให้แก้มแดงมากับมือ คิดว่าพี่จะจำน้องตัวเองไม่ได้หรอไง ไฝหนูอยู่ตรงไหน ขนตาหนูมีกี่เส้น พี่ยังรู้เลย”



เหนือไม่ได้พูดโอเว่อร์เลยสักนิด ยามน้องหลับบางครั้งเขาก็นอนข้างๆ แล้วนับเส้นขนตายาวเป็นแพของแก้มแเดงจริงๆ



แก้มแดงไม่คิดว่าพี่เหนือจะเก็บรายละเอียดทุกอย่างบนตัวเขาถึงขนาดนั้น ขนาดแก้มแดงเองยังจำตัวเองไม่ได้เลย ถ้าไม่ใช่หน้าคุณแพท เขาคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่านายแบบอีกคนเป็นใคร



“รับงานนี้ทำไม ตอบพี่เหนือค่ะ!!” เมื่อเห็นว่าจำเลยเงียบ ชายหนุ่มก็สุดจะทน เขาตะคอกถามน้อง จนอีกฝ่ายผงะ แก้มแดงตกใจเพราะไม่เคยเห็นพี่เหนือเสียงดังแบบนี้มาก่อน ตากลมร้อนผ่าวแต่ก็กลั้นใจไว้ บอกตัวเองว่าห้ามร้องไห้



ใครดุ ใครตีแก้มแดงก็ทนได้ แต่พอพี่เหนือขึ้นเสียงใส่ ใจมันก็วูบโหวงจนกลั่นเป็นน้ำตา



เหนือเห็นน้องไม่ตอบก็ยัดเยียดความอัดอ้ันใส่ลงไปอีกตู้ม



“หนูสนุกพี่ก็ให้ไปทำ แต่มันไม่ใช่การหนีไปถ่ายรูปแย่ๆ แบบนี้”



“มะไม่ใช่รูปแย่ๆ นะจ๊ะพี่เหนือ มันเป็นแคมเปญรณรงค์เซฟเซ็กซ์...” แก้มแดง

พูดออกมาครั้งแรกทั้งที่เสียงสั่น เพื่อให้เหนือเข้าใจในตัวงานที่เกิดจากเจตนาที่ดี ไม่ใช่มองแง่ลบ



“แล้วทำไมไม่มาบอกพี่เหนือก่อนไปถ่าย”

“ถ้าบอกพี่เหนือ..ฮึก ก็ไม่ให้ไปหรอก”



“หัดเป็นเด็กโกหกตั้งแต่เมื่อไหร่”



คีย์เวิร์ด ‘โกหก’ ทำให้แก้มแดงกำมือแน่น พี่เหนือว่าเขา ทั้งที่ตัวเองก็ทำเองนะหรือ ทั้งน้อยใจ ทั้งเสียใจถาโถมจนมันปวดอกไปหมดแล้ว



“ทำไมถึงต้องถ่ายงานนี้ให้ได้ ชอบไอ้พี่แพทนั่นใช่มั้ย หรือเป็นอะไรกับเค้า หนูถึงยอมเปลืองเนื้อเปลืองตัวไปซบ ไปกอดเสียขนาดนั้น!!” เหนือก็เสียงดังเหมือนฟ้าผ่า เขาระแวงพี่ชายของทูลหัวอยู่แล้ว พอมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ก็หาเหตุผลอื่นไม่เจอเลย เหนือโมโหจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่แล้ว แต่คำกล่าวหานั้นของพี่เหนือกลับทำให้น้องกลั้นน้ำตาไม่อยู่ น้องเสียใจ ที่พี่ผลักไสให้ไปหาคนอื่น ทั้งที่โลกทั้งใบของแก้มแดงมีแต่พี่เหนือมาตลอดแต่กลับ...ไปไม่ถึงใจพี่เหนือเลย



ตากลมมองหน้าเหนือที่ค่อยๆ เลือนลางลงเรื่อยๆ ไม่รู้ว่าเพราะม่านน้ำตา หรือน้อยใจนตัวสั่นเทา



“ถ้าชอบกันก็แค่บอกพี่เหนือมา แล้วไปคบกันดีๆ อย่าต้องเอางานมาเป็นข้ออ้างไปเจอกัน”



คนน้องทนไม่ไหวอีกต่อไป ปากที่เม้มเป็นเส้นตรงสั่นระริก แล้วแก้มแดงจึงระเบิดออกมาบ้าง



“แก้มแดงไปทำงาน เพราะอยากได้เงินเยอะๆ ไม่ได้อยากเจอคุณแพท!! แก้มแดงอยากเก็บเงินมาใช้หนี้พี่เหนือ เพราะแก้มแดงไม่ได้อยากเป็นน้องชายพี่เหนือแล้ว!!!”



เหนือเหมือนหูดับหลังจากได้ยินคำว่า ‘ไม่อยากเป็นน้องชายพี่เหนือแล้ว’ เขาไม่อยากเอาความเกรี้ยวกราดที่พร้อมฟาดทุกอย่างตรงหน้าให้พังทลายไปลงกับน้อง ทั้งที่รักน้องขนาดนี้ ทั้งที่ตั้งใจเป็นพี่ชายที่ดีที่สุด ยังเป็นคนทำให้น้องเสียน้ำตาจนได้ เหนือพยักหน้ากับตัวเอง เขาเข้าใจแล้วว่าที่ผ่านมาแก้มแดงพยายามห่างเขาไม่ได้คิดไปเอง โลกของน้องกว้างขึ้น และพี่ชายอย่างเหนือเดือนไม่จำเป็นอีกต่อไป



“เก็บของไปอยู่กับคุณแม่มั้ยคะ เดี๋ยวพี่เหนือไปส่ง” พูดได้แค่นั้น เจ้าของห้องเดินตรงไปที่ประตู เขาต้องการออกไปสงบสติอารมณ์ที่ไหนก็ได้ แต่แก้มแดงขวางไว้



“คนใจร้าย อย่าไปนะ!!” น้องห้ามทั้งน้ำตา กางมือกันไว้



“แก้มแดงหลบค่ะ” เหนือกดเสียงต่ำ และพยายามจับตัวน้องให้ออกไปจากหน้าประตู



“พี่เหนือต้องฟังแก้มแดง!!” น้องตวาดกลับมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายเกือบปีที่อยู่ด้วยกัน มือเล็กที่เหนือเฝ้าทะนุถนอมกำแน่นลงที่อกเสื้อนักศึกษา



“แก้มแดงอยากเป็นคนที่อยู่ข้างพี่เหนือได้ตลอดไป แก้มแดงเลยเป็นน้องชายพี่ไม่ได้ ฮึก...”



“พี่เหนือไม่เข้าใจ...”



“อยากเป็นเมียอะ พี่เหนือเข้าใจมั้ย!!!”

เมื่อสักครู่หูดับ แต่ตอนนี้เหมือนมีใครมาเล่นแอคโค่ในหู



คำว่า ‘อยากเป็นเมีย’ เต้นบัลเล่ต์วนอยู่ในหูเขา กระโดดหมุนตัวพลิ้วสวยงามสะท้อนเป็นวงไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดสิ้นสุด

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 13 : 24 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 26-05-2019 15:52:10

แก้มแดงเห็นเหนือเงียบไปก็หน้าเสีย จากที่พูดจบก้มหน้านิ่งเพราะใช้พลังห้วงสุดท้ายไปหมดร่างกายแล้วก็จำใจต้องแหงนหน้าขึ้นเพื่อขอร้องอีกครั้ง...



“อย่าไล่แก้มแดงไปเลยนะจ๊ะ...ฮึก”



เหนือโอบน้องมาซุกกับอก กดไว้เหมือนจะจองจำให้น้องอยู่ในนั้นตลอดไป



“รอครบ 18 ปีบริบูรณ์ก่อนได้มั้ยคะ แล้วพี่จะไม่ปล่อยให้เป็นแค่น้องชายอีกเลย”



“พี่เหนือเข้าใจที่แก้มแดงพูดใช่มั้ยจ๊ะ” น้องถามย้ำเพื่อความมั่นใจ



“เข้าใจค่ะ แต่ช่วยเป็นน้องจนถึง 18 เถอะนะคะ พี่เหนือขอ แล้วหลังจากนั้น อยากได้สถานะอะไรพี่ให้หมดเลย”



คราวนี้แก้มแดงยิ้มกว้างทั้งน้ำตาแล้วก็ตัวลอยเพราะโดนอุ้มขึ้นไปนั่งบนโต๊ะทานข้าวให้ใบหน้าเสมอกัน เหนือยื่นหน้าไปจุมพิตปากที่ช่างเจรจา เขาจะดูดดึงให้มันบ่วมเจ่อ ให้น้องไปพูดจาน่าฟังแบบนี้ให้ใครฟังไม่ได้อีก



“พี่จะไปขอหนูกับคุณปู่คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ด้วย” หลังจากจูบน้องจนตัวหงายราบไปกับโต๊ะกินข้าว และมือเกือบจะเลื้อยเข้าไปเสื้อนักเรียนแล้ว เหนือก็ยั้งตัวเองไว้ก่อน แก้มแดงใช้สองแขนกอดคอเหนือไว้ แล้วซุกคอแน่น กระซิบเบาๆ พอให้ริมฝีปากพะเงิบพะงาบอยู่ตรงเส้นเลือดใหญ่ “เขารู้กันทั้งบ้านแล้วครับว่าแก้มแดงอยากเป็นแฟนพี่เหนือ มีพี่เหนือนั้นแหละจ้ะที่รู้ช้าอยู่คนเดียว”



“ลดเหลือแค่แฟนแล้วหรอคะ เมื่อกี้ยังอยากเป็นเมียอยู่เลย”



แก้มแดงฟาดไหล่คนพี่ “มันเป็นคำไม่สุภาพ”



“แต่มันได้อารมณ์” เหนือกระซิบกลับที่ใบหูน้อง แถมยังพ่นลมหายใจอ่อนๆ ลงไปให้เด็กอ่อนประสบการณ์หน้าแดงเล่น



“ถ้านิสัยไม่ดี จะให้เป็นแค่พี่ชายเหมือนเดิม” น้องยื่นคำขาดบ้าง หน้าดุนั่นน่ากลัวเหลือเกินนะเจ้าแก้มฟู เหนือฟัดแก้มน้องอย่างตาอดตาอยาก ฟัดจนแก้มแดงต้องผลักหน้าออก พี่เหนือเหมือนโดนป้ายยาเสน่ห์อ่ะ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรเลย



“พอก่อนจ้ะ เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกหลายเรื่อง หนูยังไม่ได้จับโกหกพี่เหนือเลย”



“ไหนว่ามาสิคะ” พอรู้ว่าใจตรงกัน ทุกอย่างก็ดูหวานละมุนน่าตามใจไปหมด ยกน้องมากอดมาหอมมาซุกอยู่บนโซฟาแล้ว ส่วนไอ้หน้าหมีที่เคยจับจองไว้ก่อนก็โดนเตะกระจาย



แก้มแดงส่ายหน้ากับคนชอบน้วย พยายามขึงขังใส่



“ไม่ได้ไปค่ายใช่มั้ย มีคนเห็นพี่เหนือที่นิวยอร์ก กับสาวสวย”



ร่างสูงตาโต ขยับหน้ามามองหน้าน้องชัดๆ “คุณแม่รู้มั้ยคะ”



แก้มแดงส่ายหัวดุ๊กดิ๊ก “ทูลหัวรู้ ที่บ้านไม่รู้”



“โอเค งั้นพี่เล่าให้ฟัง” แล้วเหนือก็สารภาพเรื่องทั้งหมด รวมถึงที่ไปค่ายรอบสองด้วย



“พี่เหนือนะอยากพาหนูไปเดินเล่นที่ Central Park มากเลย จับมือกันหนุงหนิง ป้อนอาหารให้กระรอก...หรือไม่ก็ไปชอปปิ้งที่ fifth avenue แล้วก็พาหนูไปเดินเล่นที่ time square มีหลายที่มากเลยที่พี่อยากไปกับแก้มแดง ตอนที่ไปเดินกับฟ้ากับอีฟนะเหง้าเหงา ต้องควงคุณแม่พี่อีฟแล้วคุยกับแกแทน”



แก้มแดงหัวเราะก๊าก นึกภาพพี่เหนือจ๋องๆ แล้วสุดแสนจะบันเทิง “ก็ไม่เห็นต้องโกหกกันเลยนี่จ้ะ ถ้าไม่โกหกนะ พี่เหนือก็เฟสไทม์มาหาแก้มแดงได้ด้วย” น้องพูดเจื้อยแจ้วน่าบีบปากเป็นที่สุด



“พี่เหนือไม่ได้เรื่องเองค่ะ ตีพี่เหนือเร็ว” ยกฝ่ามือน้องมาตีแปะๆ ตรงแก้ม แก้มแดงสุดแสนจะเอ็นดู เขาไม่กล้าทำพี่เหนือเจ็บหรอก ได้แต่นั่งซูกอยู่กับอกไม่ไปไหน แล้วเจ้าแมวหูพับก็ตาโต เหมือนนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้



“พี่เหนือ...แก้มแดงขอโทษนะที่ไปถ่ายแบบรูปไม่เรียบร้อย แต่แก้มแดงอยากให้พี่เหนือรู้ว่ามันเป็นงานเพื่อสังคมนะ รณรงค์ให้มีเซ็กส์ปลอดภัยในกลุ่มคนรักเพศเดียวกัน มันมีประโยชน์แก้มแดงเลยไปทำ ไม่ใช่แค่เพื่อเงินอย่างเดียว”



เหนือลูบผมน้องปลอบ เมื่อกี้เขาดุจนแก้มแดงร้องไห้ ยังรู้สึกผิดไม่หาย



“พี่หวงหนู พี่เห็นแล้วโมโหแทบบ้ารู้บ้างมั้ย”



“หนูขอโทษ ให้หนูมีรหัสลับเวลาขอโทษพี่เหนือมั้ย”



“ยังไงคะ”



แก้มแดงเงยหน้าขึ้นจุ๊บคางพี่เหนือ เท่านั้นคนโตกว่าก็อมยิ้ม แต่น้องไม่ได้มาสายใส ปีนคร่อมตักแล้วกักหน้าพี่เหนือไว้ด้วยสองฝ่ามือ ประกบปากลงไป จูบครั้งนี้ไม่ได้ตื้น แก้มแดงรู้แก้มแดงดูลิ้งค์มา น้องสอดลิ้นเข้าไปก่อน และเพียงแค่ลิ้นประสานกัน ท้องน้อยของแก้มแดงก็เหมือนมีผีเสือนับพันกระพือปีกฮือ ปลายลิ้นกับพี่ช้างซิ้งค์กันราวกับมีสายไฟเบอร์ 4G เชื่อมต่อหากัน แก้มแดงส่งเสียงร้องในลำคอเบาๆ เมื่อมัน...เหมือนจะทนไม่ไหว



“ให้พี่เหนือ...ทำให้มั้ยคะ” เหนือเองก็อยากศึกษาร่างกายน้องไปเสียทุกส่วน เขารู้ว่าจังหวะลมหายใจแบบไหนที่แก้มแดงกำลังไม่เหมือนเดิม



“อื้อ...” น้องพยักหน้า เสียงหอบหายใจหวานขนาดนั้น เหนือจะกล้าไม่ตามใจได้ยังไง



ฝ่ามือที่จับเสียมจับจอบ ต้องเปลี่ยนมาลูบไล้ต้นขาขาวเนียน น้องตัวนิ่มไปหมด เหนือบีบเค้นจนบางส่วนขึ้นรอยแดง แล้วก็ปลดซิบกางเกงนักเรียนลง สอดมือเข้าไปสัมผัสก้อนเนื้อที่นูนเด่นอยู่ภายใต้กางเกงในลายน่ารัก แก้มแดงบิดร่างกายอย่างมีจริต ทำไมหายไปห้าวันน้องไม่ใสๆ เหมือนเมื่อก่อนว่ะ



“หนู...ไปโดนทูลหัวสอนอะไรแปลกๆ มารึเปล่าคะ”



แก้มแด้งยิ้มกริ่ม แปลว่าสิ่งที่เขาจำมาหนะมีประโยชน์



น้องจูบสันกรามพี่เหนือแทนคำตอบ จากนั้นก็ใช้จมูกถูๆ ไถๆ ไปกับซอกคอ เหนือกลืนน้ำลายเหนียวหนืด เขาคงต้องมือไวกับน้องหน่อย เพราะตัวเอง

ก็...แน่นจนตุงแล้วเหมือนกัน



เหนือดึงพี่ช้างของน้องออกมารับอากาศด้านนอก ตัวฟูเชียวล่ะ แถมปลายมันชุ่มชื่นไปด้วยน้ำใสๆ หรือ Pre-ejaculatory fluid ที่เกิดจากการมีอารมณ์ทางเพศและได้รับการกระตุ้นเบาๆ จากอุ้งมือเทพที่มีประสบการณ์มาก่อน น้องหายใจถี่เมื่อเหนือเริ่มขยับ สะโพกนุ่มนิ่มขยับตามแรงมือไปด้วย ส่งผลไปถึงอวัยวะเดียวกันของอีกคนที่มีเพียงผ้ายืดเนื้อบางและกางเกงนักศึกษากั้นอยู่



เหนือเริ่มรู้สึกถึงความชิปหายที่กล้ำกลาย



“พี่เหนือ พี่ช้างของพี่เหนือทิ่มก้นหนู”



แก้มแดงเหมือนกระชากม่านความอายทิ้งไปตั้งแต่ตอนสารภาพรักกับเหนือ พอมาตอนนี้ก็ Evo เป็นร่างอ้อนระดับสิบ ตากลมที่เคยใสซื่อ บัดนี้ก็กล้ามองสบอย่างท้าทาย



“ไปจำท่าทางกับคำพูดแบบนี้มาจากไหนเนี่ย”



“หนูพึ่งไปถ่ายรูปมาพี่เหนือจำได้มั้ย”



คนโตกว่ากลืนน้ำลายเอื้อก คือขนาดคนใจซื่ออย่างเขายังดูออกเลยว่าภาพที่ว่ามันออกมาด้วยอินเนอร์คนพึ่งเสร็จกิจกาม ส่วนก่อนหน้านั้น...



“กว่าจะได้รูปนั้นหนูต้องหัดทำอินเนอร์ตั้งหลายชั่วโมงแหนะ ต้องจินตนาการในหัวว่ามีเพศสัมพันธ์กับคนรักแบบมีความสุขมากๆ แล้วก็หลับไป”



ในอกมันร้อนไปหมด...เหนืออยากลากไอ้คนตั้งโจทย์ไปสับๆ ๆ ๆ สับจนละเอียดให้ไม่ต้องเสียเวลาย่อยเป็นปุ๋ยให้รากมะม่วงเลย



“ใครเห็นบ้าง” เหนือเสียงแข็ง จนแก้มแดงสังเกตได้



“คุณแพทสอน ทูลหัวไปเป็นเพื่อน แล้วก็มีพี่ตากล้องอีกคน เป็นกองเล็กๆ เพราะเขารู้ว่าแก้มแดงจะเขิน”



“พี่จะส่งมือปืนไปเก็บสามคนนั้น พี่จะไม่ให้ใครที่เห็นท่าทางแบบนี้ของหนูมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้อีก” โมโหจนเผลอบีบต้นขาน้องแรง



“อ๊ะ อย่านะจ๊ะพี่เหนือ” แก้มแดงรีบห้าม มือน้อยตรึงหน้าเหนือไว้ไม่ให้สะบัดไปไหน



“หนูเป็นห่วงพวกเค้าหรอ แต่ใจพี่เหนือมันร้อนเหมือนมีไฟสุมเลย”



พอรู้ว่าอ้อนแล้วพี่เหนือยิ่งหลง แก้มแดงก็เหมือนมีความกล้าขึ้นมาอีกหลายเท่าตัว น้องฉลาดจะเลือกคำมาฉาเลาะให้คนฟังใจอ่อนลง



“ก็...ถ้าพี่เหนือจะยิงคนที่ทำให้หนูมีอินเนอร์ พี่เหนือก็ต้องยิงตัวเองด้วยนะจ๊ะ แก้มแดงไม่อยากให้พี่เหนือเจ็บ”



“ทำไมคะ”



“ก็เพราะ...แก้มแดงจินตนาการว่า” น้องพูดไม่จบก็ซุกเข้าซอกคอพี่เหนือด้วยความเขินอาย น้องส่ายหน้าไปมาจนปลายจมูกโด่งเขี่ยไปมากับผิวของเหนือ ยิ่งลมหายใจร้อนๆ พ่นไปมาเหนือนี่เสียวจนตัวสั่น



“ว่าอะไรคะ...” แต่คำที่รอฟังมันสำคัญกว่า เสียงนุ่มทุ้มเค้นถามพร้อมฝ่ามือที่ลูบไล้เป็นจังหวะ น้ำเหนียวใสของแก้มแดงไหลไม่หยุด ตัวน้อยๆ นั่นก็สั่นสะท้านพอกัน “บอกพี่เหนือหน่อย พี่เหนืออยากรู้”



พี่เหนือก็อ้อนเก่ง จนแก้มแดงไม่กล้าใจร้าย “แก้มแดงจิตนาการว่า...” น้องพูดเบาราวกระซิบ...แต่เหนือกลับได้ยินชัดเจน “...ได้ทำรักกับพี่เหนือ”

ฮือ...ไม่รู้จะตีให้ก้นลายก่อน หรือเขาจะขึ้นสู่สวรรค์ไปก่อนดี แต่ที่แน่ๆ นังช้าง

ผงาดแล้ว!



เหนือเร่งขยับมือช่วยน้อง เพราะตอนนี้ตัวเองก็ต้องการความช่วยเหลือ แต่ไม่ลืมสอบถามความพึงพอใจของการบริการ “ดีมั้ยคะ”



“สะเสียวจ้ะพี่เหนือ” ปากเล็กพึมพำกับซอกคอ ก้นก็นวดน้วยไปมาตามจังหวะมือ จนบดเบียดกับส่วนนั้นของเหนือ จนเจ้าของช้างสารตัวเขื่องอดสงสัยไม่ได้



“หนูตั้งใจหรือเปล่าเนี่ยแก้มแดง”



น้องส่ายหน้า แล้วก็พยักหน้า เหมือนสับสนว่าที่ทำไปนั้นเพราะแรงขับทางร่างกาย หรืออารมณ์ที่อยากยั่วยวนพี่ชายไปด้วย



“พี่เหนือจะตายแล้วค่ะแก้มแดง~” เหนือครางโอดโอย เขาก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูน คนที่ตัวเองอยากน้วยอยู่ใกล้แค่เอื้อมขนาดนี้ ทั้งร่างกายและจิตใจก็หลอมรวมเป็นหนึ่งอยากได้รับการปลดปล่อยเช่นกัน



“หนูช่วย” แก้มแดงพึมพำแผ่วเบา เขาขยับก้นออกจากการนั่งทับพี่ช้าง แล้วรูดซิปกางเกงพี่เหนือลง



ศีลธรรมและความต้องการทางอารมณ์ของเหนือตีกันให้วุ่นวาย น้องยังไม่บรรลุนิติภาวะ เขาต้องไม่ชักจูงให้แก้มแดงเสียคน เหนือรั้งมือน้องไว้ไม่ให้จับลึกลงไปกว่านั้น



“พี่เหนือทนได้ เดี๋ยวพี่เหนือทำเองค่ะ”



“แต่พี่เหนือช่วยแก้มแดงตั้งหลายครั้งแล้ว...” น้องทำหน้าเหมือนจะร้องที่เขาปฏิเสธ



“มัน…” เหนือกัดริมฝีปากอย่างชั่งใจ มันคือหน้าผาชัน หากเขาก้าวข้ามผ่านไปครั้งนี้ ก็คือการตกสู่หลุมดำที่ปีนขึ้นมาไม่ได้อีก เทวดาน้อยปีกขาวบริสุทธิ์จะถูกมือมารกระชากลงเหวเสียแล้วหรือ



“พี่เหนือ...อย่าลังเล...แก้มแดงเต็มใจ” น้องบอกเบาๆ แล้วแหงนหน้าขึ้นประกบปากจูบ เหนือไร้สิ้นเรี่ยวแรงจะขัดขืน ยอมให้น้องชักนำไป แก้มแดงดึงขอบยางยืดลงเล็ดน้อย ใช้สองมือประคองพี่ช้างออกมาตามสัญชาติญาณ โชคดีที่จูบกับพี่เหนืออยู่ จึงไม่เห็นหน้าตาพี่เขาชัดนัก ไม่งั้นคงเขินจนเรี่ยวแรงหาย พี่ช้างของพี่เหนือใหญ่โต และร้อนราวกับถ่านไฟ แก้มแดงพยายามลูบไล้เอาน้ำเหนียวหนืดที่ปลายออกมาชโลมให้ทั่วความยาว จากนั้นก็ขยับมือขึ้นลงและหมุนวนตามที่จำภาพมาจากเว็บสอนวิชาเพศศึกษา



เหนือแทบตัวลอย เพราะนอกจากมือตัวเอง เขาก็ไม่เคยโดนใครแตะต้องอีก แล้วมือแก้มแดงก็นุ่มนิ่มเสียจนแทบจะขึ้นสวรรค์ไปตั้งแต่ครั้งแรกที่น้องรูดให้



“ทำไมเก่งคะ...” เหนือถามเสียงพร่า เมื่อแก้มแดงยอมปล่อยปากให้เขา

หายใจบ้าง



“มีครูสอนดีจ้ะ...” น้องก็เสียงหลงไม่แพ้กัน



“ครูที่ไหน...” เหนือไล้จมูกไปกับแก้มอุ่นร้อน



“คนนี้...” แก้มแดงพยักเพยิดให้เหนือรู้ว่าเขาจำมาจากที่เหนือทำให้



“น่ารัก...” เหนือชมแค่นั้นก็ก้มลงจูบปากน้องอีกครั้ง พลางเร่งจังหวะ จนได้ยินเสียงซ่านเสียวในลำคอ แก้มแดงร้องเหมือนทรมาน ทั้งที่ร่างกายกำลังสุขสม มันยิ่งเร่งเร้าให้เหนือกระชากปีกเทวดาชักพากันจมดิ่งลงไปในหลุมดำแห่งสเน่หา ว่ายวนสอดประสาน รวบรัดเอาไว้ให้พี่ช้างกับพี่ช้างได้ประสานงวงกัน เหนือกุมมือน้องน้อยเพื่อนำทาง แล้วไม่นาน



ช้างของพี่เหนือก็พ่นน้ำปริ๊ด! ช้างของน้องแก้มแดงก็ตามมาเช่นกัน



เสื้อขาวของทั้งคู่เลอะเทอะ ลมหายใจเหนื่อยหอบ แต่กลับมีเสียงหัวเราะเบาๆ แล้วใบหน้าเจือความสุขมอบให้แก่กัน





บทสนทนาก่อนนอน

“หนูจะโกรธมั้ยถ้าพี่บอกว่า เหมาหนังสือทุกเล่มไว้แล้ว”



“พี่เหนือ!!” แก้มแดงแปลงร่างเป็นแมวขู่ฟ่อ “เค้าต้องการเผยแพร่ไปมากๆ เพื่อรณรงค์ มันไม่ใช่แค่เฉพาะกับตัวคู่รักเอง แต่มันสื่อไปถึงการบริจาคเลือดด้วยความไม่เสี่ยงด้วย มันมีผลต่อคนหมู่มากนะจ๊ะ จะมาเอาแต่ใจแบบนี้ได้ไงล่ะ”



“ก็พี่หวงหนู พี่ทนให้คนอื่นเห็นไหล่หนู เอวหนู สะโพกหนูได้ที่ไหนล่ะ”



“ฮื่อ…” น้องทำหน้ายู่ หน้างอน คิ้วขมวดไปหมด แถมหันหน้าหนี ไปซุกเจ้ากาแฟ จนเหนือต้องถลึงตาใส่ตุ๊กตาหมียักษ์



“ก็ได้ค่ะ พี่เหนือเอาไปแจกก็ได้ โอเคมั้ย”



“มันก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละครับ” แก้มแดงยังคงซุกหน้ากับหมีไม่หันกลับมา



“อย่างอนพี่เหนือสิคะ พี่เหนือหวงเรานะ”



แก้มแดงยอมหันกลับมา แล้วพูดเสียงหนักแน่น “พี่เหนือเป็นโลกทั้งใบของแก้มแดง ต่อให้คนหล่อกว่าแบบพี่แพทมาจีบ หรือคนที่ป๊อปกว่าแบบพี่เสือมาคุยด้วย แก้มแดงก็ไม่สนใจหรอก”



“เดี๋ยวแก้มแดง พี่เหนือไม่ยอมหล่อน้อยกว่าพี่แพท และไม่ยอมป๊อปน้อยกว่าพี่เสืออะไรนั่นหรอกนะคะ”



“อย่าหล่อมากนักเลยจ้ะ แล้วก็อย่าป๊อปมากด้วย แก้มแดงก็หวงพี่เหนือเหมือนกันนะ”



เหนือยิ้มกว้าง จุ๊บปากคนพูดเก่ง “แก้มแดงก็เป็นโลกทั้งใบของพี่ พี่จะยอมหล่อน้อยลงหน่อยเพื่อหนูแล้วกันนะ”



“อื้อ...น่ารักที่สุด”



“แก้มแดง..”



“จ๋า”



“ที่พี่บอกว่ารอสิบแปดแล้วค่อยยกสถานะอื่นให้ พี่ขอเปลี่ยนใจได้มั้ยคะ”



“พี่เหนือ...” แก้มแดงเกร็งขึ้นมาทันที ยิ่งเหนือสอดแขนเข้ามากอดเอวแน่นขึ้นก็กลัวจะได้สอบภาคปฏิบัติเพศศึกษาเสียแล้ว แก้มแดงกลัวสอบตก



“พี่เหนือจองเป็นแฟนไว้ก่อนได้มั้ยคะ หนูป่าวประกาศไปให้ทั่วเลยนะคะว่ามีแฟนแล้ว”



แก้มแดงยิ้มออก ไม่สิยิ้มกว้างหน้าร้อนไปหมด “พี่เหนือขี้หวง”



“พี่ก็จะไปประกาศให้รู้ทั้งมหา’ ลัยเหมือนกัน ว่าพี่มีแฟนแล้ว ไม่ต้องมายุ่งกับพี่อีก”



“ขี้เว่อร์”



“ให้พี่ไว้หนวดไว้เครา ทำหน้าดุขึ้นอีกสักนิดดีมั้ยคะ จะได้ไม่มีใครกล้ามายุ่งด้วย”



“หน้าเกลี้ยงๆ แบบนี้ก็ดีแล้ว แก้มแดงจะได้ไม่จั๊กจี้แก้มเวลาโดนหอม”



“งั้นมาเช็คหน่อยว่าตอนนี้หน้าพี่เกลี้ยงพอรึยัง”



แก้มแดงย่นจมูก แต่ก็ไม่ได้ห้ามอะไร เขาชอบจะตายเวลาได้ฟัดฟุดฟิดกับพี่เหนือ



TBC

เข้าใจนะพี่เหนือ รู้เรื่องนะ

#รอน้องสิบแปดบวก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 14 : 26 May]
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 26-05-2019 16:01:00

 :hao3:
 :กอด1:
 :pig4:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 14 : 26 May]
เริ่มหัวข้อโดย: Pin_12442 ที่ 26-05-2019 16:43:03

ก้าวเข้าคุกมาครึ่งตัวแล้วน้าอิพี่เหนือออ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 14 : 26 May]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 26-05-2019 20:30:37

เพลินเชียวนะพี่มึงอยากจะแหมใส่หน้าจริง ๆ   :hao6:  :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 14 : 26 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 26-05-2019 20:55:56

น่าฟาดก้นจริงๆเลยหนู งื้ออออ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 14 : 26 May]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 26-05-2019 23:27:22

ฟุ้งฟิ้งๆกันเลยนะ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 14 : 26 May]
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 28-05-2019 23:13:55

คุก คุก คุก เหนือท่องไว้

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 14 : 26 May]
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 29-05-2019 17:20:33

จะรอให้ถึงสิบแปดไหวมั้ยคะพี่เหนือ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 14 : 26 May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 29-05-2019 20:28:17

Chapter 15
   
   รุ่งเช้า วันนี้เหนือรู้สึกตัวก่อนเสียงนาฬิกาปลุกของแก้มแดง ตาคมมองน้องที่ยังนอนเบียดแก้มอยู่กับต้นแขนด้วยความเอ็นดู เหนือมีเวลามากพอที่จะสังเกตทุกความเป็นไปบนใบหน้าเกลี้ยงเนียน ขนตากี่เส้น เขาก็ว่างพอจะนับ พอเสียงเบาๆ จากเครื่องมือสื่อสารเริ่มขึ้น แพขนตาดกหน้าก็ค่อยๆ ขยับ น้องไม่เคยงัวเงียเกียจคร้าน รู้หน้าที่และตรงเวลาเสมอ

   “อรุณสวัสดิ์ค่ะน้องแฟน”


   “ฮื่อ!” โดนจู่โจมด้วยคำหวานไม่ทันตั้งตัวแก้มแดงร้องแล้วก็มุดหน้างุดๆ หายไปกับอกคนขี้แกล้ง คำว่าแฟนพูดเบาๆ ก็เขิน

   “บอกอรุณสวัสดิ์พี่แฟนหน่อยค่ะ” เหนือยังแกล้งไม่เลิก แก้มแดงส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก ใครจะกล้าพูดกันเล่า แล้วไปคิดสรรพนามอะไรมาก็ไม่รู้ เรียกพี่เหนือเหมือนเดิมได้รึเปล่าล่ะ

   เมื่อน้องไม่พูดเอาแต่ซุกงุดๆ ให้จั๊กจี้เล่นเหนือก็ต้องปราม “ระวังนมพี่ด้วยค่ะ”

   แก้มแดงผงะ เขาเรียนเพศศึกษาออนไลน์มาแล้วทำไมจะไม่รู้ว่าตรงนั้นนะ พอโดนงับๆ ถูๆ พี่ช้างก็จะกระพืองวงดุ๊กดิ๊กเช่นกัน เจอพี่เหนือพูดตรงๆ แบบนั้น น้องน้อยก็รีบถอยหลังแทบจะหล่นเตียงเหนือนี่คลานตามไปกักไว้แทบไม่ทัน สองมือโดนพี่ขึงไว้กับเตียง หน้าหล่อๆ ก็จ่ออยู่จนจมูกจะชิดกันอยู่แล้ว

   น้องเบือนหน้าหลบสายตาเจ้าเล่ห์ไปอีกทาง แล้วอ้อนขออุบอิบ “พี่เหนือปล่อยก่อน แก้มแดงจะไปทำข้าวเช้า~”

   “เรียกพี่แฟนให้ชื่นใจก่อนเร็ว”

   “ฮื่อ ขี้แกล้ง” น้องหันมาขึงตาดุ มันส์เขี้ยวจนแทบห้ามใจไม่ไหว อยากจะกัดปากเจื้อยแจ้วนั้นเสียให้บวมเชียว

   “ก็น้องแฟนน่ารัก”

   “น่ารักก็ต้องไม่แกล้งสิจ๊ะ”

   “น่ารักก็ต้องอยากแกล้งสิ”

   “ถ้าพี่เหนืออยากอยู่กับแก้มแดงไปนานๆ ต้องห้ามแกล้งแบบนี้รู้เปล่า” น้องทำหน้าจริงจังขึงขังมาก!

   “ทำไมคะ” ถามว่าเหนือกลัวมั้ย มีแต่ความรู้สึกอยากกัดเจ้าก้อนมะเขือเทศบนหน้าเท่านั้นแหละ

   “ก็หนูเขิน มาเรียก...เอ่อ น้องแฟนมากๆ หนูเขินตายทำไงอ่ะ”

   “โอ๋...โอเคพี่เหนือไม่แกล้งแล้วค่ะ แต่ขอจุ๊บที” ไม่รอให้น้องอนุญาตก็ฟัดทั้งแก้มทั้งปากจนแก้มแดงเมาจูบไปหมด กว่าจะลงมาได้ก็แทบหลงทิศเตียง ดีนะว่าไม่เดินออกไปนอกระเบียงแทนประตูลงไปห้องครัว



   พอแก้มแดงมาถึงโรงเรียนก็เจอทูลหัวดักอยู่หลังรั้ว แก้มแดงแทบกรี๊ดเมื่อเพื่อนโผล่ประชิดตัวแทบจะความเร็วเดียวกับโจรวิ่งราว แถมไม่พูดไม่จาจับพลิกซ้ายหันขวาจนมึนไปหมด ทำไมคนรอบตัวแก้มแดงถึงมีแต่พวกชอบทำให้ตกใจนะ

   “ตัวจะเอาอะไร”

   ทูลหัวยังไม่ตอบ ชะโงกไปยันหลังคอ แหวกอกเสื้อนักเรียนแก้มแดงดูจนเจ้าของชุดรวบปิดแทบไม่ทัน 

   “รูปเด็ดดวงขนาดนั้น ตัวยังไม่โดนทำมิดีมิร้ายอีกหรอว่ะ” กัปตันเรือเสยผมอย่างหงุดหงิด ฟัดเฟียดจนแก้มแดงอ่อนใจ

   “ตัวเห็นแล้วหรอ”

   “อื้อ แซ่บอยู่เด้อ คุณแพทยังชมเลยว่าอินเนอร์ดี เหมือนพึ่งชะโชะเชะมาจริงๆ”

   แก้มแดงหัวเราะจนตาปิด เล่าอย่างภูมิใจ “ก็เราจินตนาการถึงพี่เหนือ ตอนซบคุณแพทก็คิดว่าเป็นอกพี่เหนือ เราเลยทำได้”

   “เล่าได้อย่างไร้ความเขินอาย น่าหยิกนัก”

   “ก็ตัวชอบให้เราเป็นแบบนี้ไม่ใช่หรอ” แก้มแดงเอื้อมมือไปปัดเศษใบไม้บนหัวให้ทูลหัวขณะพูด เล่นเอาเจ้าลูกแมวซนเผลอใจกระตุกไปวูบหนึ่ง อานุภาพความน่ารักของแก้มแดงร้ายแรงจริงๆ เมื่อตั้งสติได้จึงค่อยทวงคืนความยุติธรรมให้พี่ชายต่อ

   “คุณแพทเราต้องร้องไห้แล้วมั้ย ความหล่อระดับลูกชายนางเอกดังไม่สามารถทำให้แก้มแดงหวั่นไหวได้เลยหรอ”

   “ในสายตาเราพี่เหนือดีที่สุด ใครก็สู้ไม่ได้หรอกจ้ะ”

   “นี่เรากลับบ้านไปจองตั๋วให้คุณแพทไปโมหน้าที่เกาหลีแล้วนะ”

   “ตัวขี้เว่อร์” แก้มแดงย่นจมูกใส่ “แล้วสรุปมาดักถามแค่นี้หรอ”

   ทูลหัวหรี่ตา เหมือนกำลังจับผิด “พี่เหนือเห็นหรือยังปกหนะ”

   แก้มแดงห่อปาก นึกไปถึงเหตุการณ์เมื่อเย็นวานแล้วก็แก้มร้อนซู่ ส่ายหน้าไปมาไล่ภาพสุดเขินออกไปจากหัว ได้ทำคุณช้างของพี่เหนือพ่นน้ำปริ๊ดๆ ด้วย ความร้อน ความขรุขระยังหยึยๆ ที่มืออยู่เลย ตื่นเต้นจัง

   “รอฟังตอนนี้เน้อ ไม่ใช่ปีหน้า ยังไงพูด!” ทูลหัวขึ้นเสียงแก้มแดงสะดุ้ง ก็หน้าเจ้ากระต่ายน้อยเดี๋ยวยิ้ม เดี๋ยวทำหน้างอแง มันต้องมีอะไรแน่ๆ ทูลหัวรู้ ทูลหัวดูออก

   “เราบอกไปแล้วว่าไม่อยากเป็นน้อง”

   “แล้วพี่เหนือว่าไง บ้านแตกไม่แตก เกรี้ยวกราดเบอร์เดียวกับพระเอกพิศาลหรือไม่”   

   “น้ำแตกจ้ะ ไม่ใช่บ้านแตก” เด็กน้อยอุบอิบพูด แก้มนี่แดงจนเหมือนลูกมะเขือเทศสุกจริงๆ ส่วนทูลหัวก็ระเบิดบึ้มไปเลย

   “ไอ้ตัวแสบ!!”

   “ก็..ก็...แง” แก้มแดงทำหน้าเหมือนจะร้องที่โดนดุ “ไหนตัวกับพี่แพทบอกว่าท่านั้นไม่มีใครจำได้ว่าเป็นเราไงล่ะ แต่พี่เหนือจำได้ พอพี่เหนือดุมากๆ เราน้อยใจที่พี่เหนือบอกว่าเราทำงานเพราะอยากออกไปเจอคุณแพท ชอบคุณแพท ก็เลยปล่อยระเบิดออกไปเลย”

   ทูลหัวยิ้มกริ่ม เข้ามาลูบหัวเพื่อนตัวน้อยๆ อย่างแสนเอ็นดู “เห็นแค่ปลายผมสิบห้าเซ็นต์ของตัว พี่เหนือก็ดูออกแล้วม่ะ นี่เห็นเปลือยไปตั้งแต่คอยันสะโพก จำไม่ได้ให้มาตบ คุณแพทบอก”

   แก้มแดงกระพริบตาปริบ “อ่าว นี่เราโดนตัว กับคุณแพทหักหลังหรอ”

   “นี่...ถ้าไม่หางานแบบนี้มาให้ตัวทำนะ รอไปเถอะ รอยันลูกของลูกเราบวชแล้ว พี่เหนือกับตัวก็ยังไม่ได้สารภาพรักกัน”

   “ทำไมตัวเองร้าย”

   ทูลหัวโบกมือปัดๆ อย่างไม่สนใจ เข้าเรื่องที่อยากรู้ต่อดีกว่า

   “แล้วสเตตัสตอนนี้คือ”

   “น้องแฟน” แก้มแดงพูดอุบอิบ คำนี่ทำให้เขาแก้มร้อน ยิ่งเสียงอ้อนๆ ของพี่เหนือทำเอาเขามวนท้องไปหมดเลย “รอเราสิบแปดก่อนอ่ะ แล้วพี่เหนือจะให้เป็นอย่างอื่น”

   “เมีย?”

   “อะอื้อ คำนี้มันจั๊กจี้จังเลยทูลหัว”

   “โว้ย ถึงขั้นนี้ล่ะ เอาเพศศึกษาออนไลน์ไปเรียนรัวๆ เถอะ ถึงเวลาปฏิบัติจริงจะได้ไม่ขลุกขลัก”

   “ทูลหัว...แค่กำคุณช้างของพี่เหนือเราก็จะเป็นลมแล้ว ถ้าได้ทำอย่างอื่นอีก เราว่าเราสลบ”

   “ดะ...เดี๋ยวนะ พูดใหม่ กำอะไรนะ”

   “ค..คุณช้าง”

   “ช้างเดียวกันใช่มั้ย ช้างที่เรามี ตัวมี แล้วก็พี่เหนือมี”

   “อื้อ ช้างเดียวกัน” ได้ยินเจ้าเพื่อนมันพูดแบบนั้น แล้วทูลหัวก็เหมือนมีไอน้ำพ่นออกมาจากหูเป็นหวูดรถไฟเลย

   “เอาโทรศัพท์มาเดี๋ยวนี้ จะแจ้งความ ตำรวจต้องเอากุญแจมือมาเดี๋ยวนี้ ไอ้พี่เหนือ ไหนบอกรอสิบแปดก่อนไง!!!”

   “อย่าว่าพี่เหนือนะทูลหัว เราเต็มใจเอง เราทำตามที่ตัวสอนไงว่าให้ใช้มารยาไปบ้าง อ่อยบ้าง ยั่วบ้าง ให้พี่เขาทนไม่ไหว”

   ทูลหัวฟังแล้วหายใจฟืดฟาด ฟินก็ใช่ แต่หวงด้วยเช่นกัน

   “ตัวใจเย็นๆ เดี๋ยวความดันขึ้น” แก้มแด้งลูบหัวลูบหางให้เพื่อนหน้าดื้ออย่างเป็นห่วง

   “เอาหวายมา จะหวดให้หลังลายเลย!!” ทูลหัวเงื้อมืออยากจะฟาด

   “แง...เราเอาใจตัวไม่ถูกแล้วนะทูลหัว เว็บก็ให้ดู มารยาก็ต้องมี แต่พอทำจริงตัวก็ดุเรา”

   ดาราเด็กเอามือไพล่หลังเดินไปเดินมาเหมือนหนูติดจั่น ในที่สุดก็สงบสติลงได้ “ทำอะไรก็ระวังตัวแล้วกันแก้มแดง ทุกอย่างต้องไม่โดนบังคับโอเคมั้ย แล้วก็รอให้ถึงเวลาที่สมควร”

   “อื้อ..บอกแล้วไงจ๊ะ ว่าเราเสนอไปล้วนๆ พี่เหนือไม่ได้ขอเลย”   

   “โอ้ย อยากได้ยาดม เอามาสองหลอดเลย จะเป็นลมแล้วโว้ย” ทูลหัวยกมือพัดหัวตัวเองที่มันร้อนจนจะทอดไข่สุกอยู่แล้ว

   “เราไม่มีง่ะ เดี๋ยววิ่งไปซื้อให้นะ” แก้มแดงทำท่าจะไปร้านสะดวกซื้อให้จริงๆ ทูลหัวถึงกับต้องคว้าข้อมือไว้ ใบหน้าก้มเหมือนโมริโคโกโร่ จากเรื่องโคนันที่กำลังจะไขคดี

   “ถ้าอยากรู้ว่าพี่เหนือจริงใจกับตัวจริงๆ มั้ยต้องรอยี่สิบก่อนรู้เปล่า”

   “พี่เหนือบอก 18 ทำไมทูลหัวบอก 20”

   แก้มแดงทำหน้างงได้โดนใจทูลหัวนัก อยากจับมาหอมหัว แล้วปั้นก้อนกลืน แต่เดี๋ยวก่อน ความสนุกมันพึ่งเริ่มเท่านั้น พี่เหนือต้องทนทรมานทรกรรมไปอีกสักสี่ปี

   “ฮื่อ ขออมแก้มคำนึงก่อนแล้วจะบอก”

   แก้มแดงยกมือปิดแก้มแล้วส่ายหน้าไปมา “ไม่เอานะ เดี๋ยวสิวขึ้น พี่เหนือจะต้องไม่ชอบแน่เลยจ้ะ”

   ทูลหัวกรอกตา แล้วทีผู้ชายนี่ก็ให้ฟัดไปสิ ทีเพื่อนขอแค่นี้บอกสิวขึ้น มันน่าฟาดนัก แต่เอาเถอะเห็นแก่ความน่าเอ็นดูเบอร์เดียวกับแมวหูพับ ขาสั้นตัวฟู ทูลหัวอภัยให้ก็ได้

   “ตัวรู้ใช่มั้ยว่าพี่เหนือหนะอยู่ในแก๊ง Wolf Kings”

   “มีพี่กันดั้ม พี่มิวนิค พี่มหา”

   “แก๊งนี่ฮอตมาก น้องๆ ทุกคนในมหา’ลัยก็ศรัทธา แล้วก็เทิดทูลไว้ดั่งเทพเจ้า”

   “ที่เราเจอไม่เห็นมีคาแรคเตอร์แบบนั้นเลยจ้า มีแต่คุยเล่นกันแบบปัญญาอ่อน”

   โห...ภาพลักษณ์ที่สภานักศึกษาอุตส่าห์ปั้นมานานปี

   “ช่างเหอะ จะยังไงก็ตาม ตัวอยากลองใจพี่เหนือมั้ย”

   “ต้องลองอีกหรอจ๊ะ”

   “ลองสิ ไม่กลัวเขาได้แล้วทิ้งหรือไง”

   “ฮือ...แล้วต้องลองยังไง ให้เขาได้เรายังงี้หรือจ๊ะ”

   “แก้มแด้งงงงง!!!” ทูลหัวเป็นท้อ เอาหน้าซบไหล่เพื่อน นี่ซื่อจริงหรือเพื่อนแรด ตอบ!!

   “ไม่ใช่สิโว้ย! ไปให้เค้าได้ตั้งแต่ป่านนี้ก็ไม่ต้องลุ้นอะไรแล้วมั้ยล่ะ”

   “แล้วทูลหัวจะให้เราทำไง” ลูกแมวน้อยทำหน้าหงึ งงไปหมดแล้ว แค่รักพี่เหนือ เป็นน้องแฟนพี่แฟนเท่านี้ยังไม่พออีกหรอ

   “คนเราจะคบกันมันต้องผ่านอุปสรรคนานับประการ เห็นคุณค่ากันก็ตอนตกทุกข์ได้ยากนั้นแหละ”

   “ตัวพูดแก่จัง”
   “จำมาจากซีรีย์เรื่องล่าสุด”

   “อ่อ จะ แล้วไงต่อจ๊ะ”

   “ก็...ต้องคบกันไปก่อนนานๆ เพื่อดูสิว่าภายในสี่ปีนี้ พี่เหนือจะว่อกแว่กมั้ย จะเหมือนเดิมมั้ย ดูแลตัวได้ดีเท่าก่อนเป็นแฟนมั้ย”

   “ยากจัง เราจะทนไหวมั้ยนะ”

   ทูลหัวตบหน้าผากตัวเอง คนที่อันตรายสงสัยจะไม่ใช่สุดหล่อแห่ง Wolf Kings แล้ว แต่เป็นเพื่อนเราเองนี่แหละ “ไม่ยาก!! ระหว่างจะถึงยี่สิบ ตัวก็ยั่วๆ พี่เหนือไปตามสไตล์นั่นแหละ เอาให้พอน้ำลายหก แต่ยังไม่ต้องเสิร์ฟเมนคอร์ส ให้มันถึงวัยอันสมควรแล้วค่อยให้เขากิน”

   แก้มแดงบึนปาก “แล้วตัวจะรีบเอาพอร์นฮับมาให้เราดูทำไมล่ะ”

   “โอ๊ย!! ใครจะไปนึกล่ะว่าหน้าซื่อๆ ตาใสๆ จะใจแตก”


   “เราไม่ได้ใจแตกนะ! เรา...เราแค่ สงสารพี่เหนือ”

   ทูลหัวกรอกตาสามรอบถ้วน “เออ จะยังไงก็ช่าง เอาเป็นว่าสี่ปีนี่คือระยะเวลาลองใจ อย่าพึ่งได้เสียเป็นเมียผัวโอเคมั้ย”

   “ก็ได้ ก็ได้ เราจะเชื่อฟังทูลหัว”

   “ถ้าพี่เขาเป็นคนที่ใช่ ก็ไม่ต้องใจร้อนหรอกเข้าใจมั้ย มันยังต้องอยู่กันไปตลอดชีวิต ให้สี่ปีนี้เป็นตัวตัดสินนะแก้มแดง” ทูลหัวพูดพลางลูบหัวเพื่อนเบาๆ

   “ตัวพูดเหมือนมีประสบการณ์โชกโชนเลย”

   “ไม่มีหรอก แต่เราก็รอเหมือนกัน ของเราอ่ะ เขาจะหายไปกี่ปีเรายังไม่รู้เลย เราโคตรลุ้นเลย ว่ากลับมาพบกันอีกครั้ง แล้วเค้าจะยังรักเราเท่าที่เรารักเค้ามั้ย”

   แก้มแดงจับความรู้สึกอ่อนไหวที่ออกมาจากน้ำเสียงทูลหัวได้ เพื่อนที่ปกติร่าเริงเสมอไม่คิดเลยว่าจะมีโหมดนี้

   “ตัวไม่เคยเล่าให้เราฟังเลย มีอะไรก็ระบายกับเราได้นะ”

   ทูลหัวเปลี่ยนอารมณ์มายิ้มกริ่ม “เราไม่เป็นไร เราแค่รอให้เก่งพอแค่นั้นแหละ”

   
   เหนือพาน้องไปบ้านในวันเสาร์ จูงมือกันเข้าไปหาพ่อแม่อย่างไม่เกรงใจสายตาพี่เลี้ยงและแม่บ้านสักคน ออร่าความสุขมันแผ่ซ่านจนคุณอุดร คุณพ่อลูกสามหมั่นไส้

   “ยังไงไหนเล่าพ่อ”

   “เหนือมาสู่ขอน้องครับ”    

   “แค่ก!” พ่อถึงกับสำลักน้ำชา ต้องหันไปหาตัวช่วยเป็นแม่ แขไขเดินมาพอดี ตามมาด้วยแม่บ้านที่ยกถาดใส่แก้วมัคมีบราวนี่อบร้อนๆ โปะไอศกรีมช็อคโกแลตมาวางให้ที่โต๊ะรับแขก แขไขลงมือทำไว้ให้เจ้าแก้มแดงลูกชายคนเล็ก ที่ชอบกินไอติม

   แก้มแดงยกมือขอบคุณคุณแม่ ตากลมลุกวาวเมื่อเห็นของอร่อย

   “ทานเลยลูก ทานไปคุยไป”

   เด็กน้อยคลานลงพื้นไปซบหน้ากับตักอ้อน แขไขลูบผมนุ่มไปมา แล้วจับแก้วมัคยัดใส่มือน้อง กลายเป็นว่าเหนือนั่งเหงาอยู่คนเดียว พ่อแม่ลูกคนเล็กนั่งอยู่ด้วยกัน

   “เมื่อกี้ว่ายังไงนะเหนือ” แม่ถาม แต่ตากลับมองเจ้าตัวเล็กที่เคี้ยวขนมตุ้ยๆ

   “เหนือจะมาขอน้องจากคุณพ่อคุณแม่ครับ เหนือ...เอ่อ อยากเป็นแฟนกับน้องแต่สัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเกินเลยกับน้องจนกว่าจะถึงเวลาอันสมควร”

   “ถามน้องเอาเองว่ายอมมั้ย ถ้าน้องยอมแม่ก็ไม่ห้าม แต่ถ้าน้องไม่ให้ผ่านพิจารณา แม่ก็ตามใจน้อง” แขไขบอกลูกชาย แล้วค่อยก้มลงไปถามเจ้าตัวเล็กที่นั่งพับเพียบอยู่บนพรม

   “หนูว่าไง ยอมให้พี่เหนือเป็นแฟนมั้ย”

   “ยอมจ้ะ”

   “เล่นตัวสักหน่อยด็ไม่ได้เลยนะเรา” คุณอุดรเย้าด้วยเสียงกลั้วหัวเราะ แก้มแดงย่นจมูกใส่บิดาบุญธรรม แล้วก็อุบอิบบอก “ก็แก้มแดงรักพี่เหนือนี่ครับคุณพ่อ”

   ผู้ใหญ่สองคนมองหน้ากันแล้วก็บิดปากคว่ำทั้งคู่ หมั่นไส้เป็นที่สุด

   “รอน้องกินขนมเสร็จ ก็จูงมือน้องไปบอกคุณย่ากับคุณปู่เค้าด้วยนะ” คนเป็นแม่สั่ง

   “ขอบคุณครับ” เหนือคลานเข่าเข้ามากราบตักบุพการีแทนคำขอบคุณที่สนับสนุนเขาเสมอ แล้วก็นั่งเบียดเจ้าตัวเล็กรอน้องหันมาป้อนบ้าง จนแขไขส่งเสียงหึขึ้นจมูก “แม่ทำมาให้น้อง โตแล้วอย่าแย่ง”

   หลังจากคุยกับผู้ใหญ่ในบ้านครบทุกคน พอเหลือกันอยู่สองคนระหว่างขับรถกลับ เหนือก็จับมือข้างหนึ่งของแก้มแดงมากุมไว้ “รอปิดเทอม กลับไปเชียงใหม่กันนะ พี่จะไปขอหนูกับคุณพ่อ ครั้งก่อนบอกว่าจะรับมาเป็นน้อง แต่ครั้งนี้จะไปบอกว่า...ขอมาเป็น...” เหนือเก็บคำสุดท้ายไว้ไม่พูดออกมา แก้มแดงอยากตีพี่เหนือที่ทำให้เขิน แต่ใจก็นึกของคุณพี่เหนือมากกว่า ที่ใส่ใจและให้เกียรติไปถึงคนที่เลี้ยงดูแก้มแดงมา

   “แล้วถ้าพ่อไม่ให้ล่ะจ๊ะ”

   “พ่อต้องให้สิ พี่ดูแลหนูดีขนาดนี้ พ่อจะใจร้ายได้อีกหรอ”

   แก้มแดงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม เขายิ่งทั้งรักทั้งเทิดทูนพี่เหนือเข้าไปอีกที่น่ารักถึงขนาดนี้


   “ไปซื้อโทรศัพท์เลยมั้ยคะ ที่หนูเคยบอกว่าจะซื้อให้คุณพ่อ”

   “รบกวนเวลาพี่เหนือรึเปล่า”

   “สำหรับน้องแฟน พี่ให้เวลาได้ทั้งชีวิตค่ะ ไม่มีคำว่ากวน”

   “ฮือ...แก้มแดงบอกแล้วไงว่าห้ามพูดแบบนี้บ่อยๆ นะพี่เหนือ ไม่งั้นพี่เหนือจะไม่ได้อยู่กับแก้มแดงนานหรอก หัวใจเต้นแรงตายตั้งแต่ไม่สิบแปดแน่ๆ จ้ะ” แก้มแดงตัวบิดเป็นมันเกลียวล่ะ เหนือหัวเราะ เขาตบหัวลูกแมวน้อยปุๆ

   “เรียกพี่แฟนให้ชื่นใจสักคำสิคะ”

   “พี่เหนือระวังหัวใจวายนะ” เจ้าตัวน้อยเตือน

   “อ่ะลองดูๆ”

   “งือ...พะ...พี่แฟน”


   โอ้ย...อยากเรียกรถพยาบาล อยากหักพวงมาลัยเข้าไปหาหมอ เหนือเข้าใจแล้วที่น้องบอกว่าหัวใจเต้นแรงจนช็อคตายมันเกิดขึ้นได้จริงๆ นะ แต่ถ้าอยากรักมันก็ต้องเสี่ยงอ่ะนะ ฟังวันล่ะครั้งสองครั้ง ร่างกายเขาคงมีภูมิต้านทานขึ้นมั้ง



     ไม่นานฤดูกาลสอบปลายภาคของเด็กม.4 ก็มาถึง แก้มแดงขนหนังสือลงมาอ่านที่ห้องนั่งเล่นเพื่อจะได้ไม่ง่วงนอน น้องนั่งบนพรมนุ่ม ยึดโต๊ะตัวเตี้ยไว้เป็นฐานที่มั่น ส่วนพี่เหนือก็นอนอยู่บนโซฟาใกล้ๆ เปิดหนังสือบ้านและสวนอ่านไปเรื่อยเปื่อย ถามว่า...มีอะไรเข้าหัวเหนือบ้างมั้ย บอกเลยว่าไม่เพราะสายตาคมๆ เอาแต่จะมองจ้องด้านข้างของแฟนเด็กเสียมากกว่า  แล้วปากแดงๆ นั่นก็งุบงิบๆ ท่องเนื้อหาในหนังสือ เห็นแล้วมันน่านัก น่าฟัดให้ช้ำไปทั้งแก้มและปาก

   แก้มแดงขมักเขม่นจนคิ้วผูกโบว์ แน่นอนว่าเหนือกลัวรอยตีนกาจะขึ้นหน้าผากน้อง ก็ไหลตัวลงมากองอยู่ข้างๆ แล้วตั้งใจจ้องจนแก้มแดงหลุดสมาธิหันมาเอง น้องหันมาก็ได้ทีดึงมาจุ๊บแก้มเสียทีนึง แล้วก็ใช้นิ้วมือคลายหัวคิ้วให้น้อง

   “เครียดหรอคะ”

   น้องพยักหน้า “หนูกลัวไม่ได้เกรดสี่ เกรงใจคุณปู่ อุตส่าห์ให้ตังค์มาเรียนตั้งเยอะแหนะ”

   เจ้าสัวฮุ่ยต้องน้ำตาไหล ที่รู้ว่านักเรียนทุนตัวเองรักดีขนาดนี้

   “เกรดไม่ใช่ทุกอย่าง หนูอย่ากดดันตัวเองเกินไป”

   “แต่ถ้าสำหรับคนไม่รู้จักกันมาก่อน เกรดก็บอกถึงความรับผิดชอบได้ไม่ใช่หรือจ๊ะ”

   เหนือนึกหาเหตุผลดีดีมาอธิบายน้อง “ก็ใช่ค่ะ บางคณะเป็นแบบนั้นตอนรับเข้าทำงาน แต่บางคณะก็ดูผลงานอื่นๆ ประกอบด้วย เช่น กิจกรรมตอนเรียน หรือพวกพอร์ตชิ้นงานต่างๆ”

   แก้มแดงพยักหน้า

   “พี่แฟนไม่ได้สอนให้หนูขี้เกียจนะ แค่ไม่อยากให้เครียดจนเกินไป”

   “หนูรู้”

   “แล้วนี่คิดไว้บ้างหรือยังว่าอยากเรียนต่อคณะอะไร”

   “อยากเรียนการตลาด บริหารหรือไม่ก็เศรษฐศาสตร์จ้ะ”

   เหนือพยักหน้า “ดีค่ะ จะได้มาช่วยงานคุณพ่อ”

   แก้มแดงนึกถึงที่เจ้าสัวฮุ่ยเคยบอกว่าเหนือจะหลบทางให้พี่ฟ้า เลยไปเรียนเกษตร   

   “แล้วพี่เหนือไม่ช่วยคุณพ่อหรือจ๊ะ”

   “ก็ช่วย...จนกว่าพี่ฟ้าจะกลับมาค่ะ” 

   แก้มแดงอมยิ้มไม่พูดอะไรต่อ ให้มันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ส่วนเขาก็คอยซัพพอร์ตพี่เหนืออีกที

   “พี่อาจจะเปิดฟาร์มผักออร์แกนิคอะไรแบบนั้น ส่วนแก้มแดงก็มาเป็นเจ้าของฟาร์มให้พี่ดีมั้ยคะ”

   “พี่เหนือจ๋า ถ้าเราจะสร้างครอบครัวกัน ให้พี่แดงช่วยพี่เหนือนะ แบ่งกันทำทุกอย่างเลย แก้มแดงไม่อยากให้พี่เหนือเหนื่อยคนเดียว”

   คำว่าสร้างครอบครัวของน้องทำให้เหนืออมยิ้ม มันตื้นตันในอก จนอดจะก้มลงไปจุ๊บปากนุ่มนิ่มไม่ได้ เขาถูกชะตาแก้มแดงมากขึ้นเรื่อยๆ หลงน้องมากขึ้นเรื่อยๆ อาจจะเป็นเพราะความเหมือนกันในโชคชะตาก็เป็นได้ น้องไม่มีพ่อแม่แท้ๆ เหมือนที่เขาก็ไม่เคยเห็นบุพการีที่ให้กำเนิด ทั้งรักทั้งสงสารจึงทำให้เหนือนอยากจะดูแลน้องให้ดีกว่าใคร แล้วพอคิดว่าสุดท้ายแล้ว เขาทั้งสองจะเป็น ‘คนของตัวเองคนเดียว’ ของกันและกัน หัวใจมันก็อดจะอมหวานขึ้นมาไม่ได้

   “สร้างครอบครัวไปด้วยกันนะแก้มแดง” เหนือย้ำคำน้อง แล้วก้มลงจูบริมฝีปากช่างพูดนั่นอีกที คราวนี้เขาไม่ได้แค่ปัดผ่านแผ่วๆ แต่จงใจจะส่งมอบความรักที่มีผ่านการกระทำนี้ด้วย

   เหนือค่อยๆ เล็มฝีปากน้อง ก่อนจะส่งลิ้นที่ผ่านการเชิญชวนแสนหวานเข้าไป จูบแลกความอ่อนหวานกันพักใหญ่ น้องตัวน้อยก็เริ่มยุกยิกผลักพี่เหนือออก

   “ทำไมคะ” เหนือถาม พลางใช้ปลายนิ้วเช็ดน้ำลายใสๆ ที่เปรอะเลอะมุมปาก

   “นานกว่านี้พี่ช้างจะเกเรแก้มแดงอีกแล้วจ้ะ” น้องก้มหน้างุด แต่เพราะไม่ชอบโกหกเลยบอกไปตามตรงว่ากำลังจะปั่นป่วนแล้ว เหนือหัวเราะในลำคอเบาๆ เอ็นดูความร้อนแรงของวัยรุ่น เขาเคยผ่านวัยแรกแย้มแบบนี้มาก่อน มันก็ทุกวัน บางวันก็ผงาดเสียหลายรอบเชียว

   “พี่เหนือปลอบคุณช้างให้มั้ยคะ”

   “ไม่เอาแล้ว เคยมือ” น้องส่ายหน้าไปมา เหนือกดจมูกลงกลางผมหอมนุ่มไปหนึ่งที

   “แล้วหนูจะทำยังไง”

   “เดี๋ยวก็หายเกเรจ้ะ กอดพี่เหนือไว้เฉยๆ พอ”

   เหนือพยักหน้าเข้าใจ เห็นว่าอยู่ในช่วงสอบ เขาเลยไม่อยากแกล้งน้องให้เพลียโดยใช่เหตุ ยอมปล่อยให้ตัวเองเป็นหมอนนิ่มๆ ให้แก้มแดงกอด



TBC
#รอน้องสิบแปดบวก

ฝากแชร์กันหน่อยนะคะ อยากให้เพื่อนๆ มาเจอน้องแก้มแดงเยอะๆ ค่า 

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 15: 29May]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 29-05-2019 21:41:10

น่ารักงุ้งงิ้งฟุ้งฟิ้งกันจริ๊งสองคนนี้

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 15: 29May]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 29-05-2019 21:43:05

แก้มแดงทำไมน้องน่ารักอย่างนี้  :o8: :o8: :o8:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 15: 29May]
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 30-05-2019 13:58:53

 :o8: แก้มแดง

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 15: 29May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 30-05-2019 22:06:38

Chapter 16





วันสอบมาถึง เหนือลุกมาทำมื้อเช้าให้น้อง เพราะเด็กน้อยอ่านหนังสือดึก แก้มแดงแต่งตัวเรียบร้อยลงมาเห็นพี่เหนือผูกผ้ากันเปื้อนยืนทะเลาะกับเตาไฟฟ้าอยู่ก็อดจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเก็บภาพไว้ไม่ได้



เหนือพลิกแซลม่อนในเตาได้ ก็ปรบมือให้ตัวเอง แล้วพึ่งหันมาเห็นว่ามีเด็กน้อยตาแป๋ว ยืนแอบมองอยู่



“ใกล้สุกแล้วค่ะ”



แก้มแดงเดินไปกอดเอวพี่ชายแล้วเอาหน้าซุกหลังอย่างแสนอ้อน “งือ...คิดถึงพี่แฟน ตื่นมาแล้วไม่ได้กอดเลย”



ถามว่าเหนือตายมั้ย ตะหลิวไม้แทบจะร่วงจากมือ



“โอ๋ ขอโทษนะคะ พี่ลุกมาทำมื้อเช้าให้หนูไง”



“ให้หนูกอดจนกว่าจะทำเสร็จได้มั้ย”



“งั้นพี่ไปเอาปลามาทอดอีกสักสิบชิ้นได้มั้ยคะ หนูจะได้กอดนานหน่อย”



น้องบึนปากใส่พี่เหนือขี้เว่อร์ แต่ก็ยังกอดไม่ปล่อยอยู่ดี ห้อยติดไปกับพี่ที่หมุนตัวไปมาหน้าเตาเป็นลูกโคล่าเลย





หลังทานมื้อเช้าที่หน้าตาไม่สู้ดีนัก แต่รสชาติโอเคไม่ท้องเสีย เหนือก็ขับรถมาส่งน้องที่โรงเรียนเหมือนปกติ แล้วจุ๊บหน้าผากงึมงัมเป่ามนต์ให้เจ้าตัวเล็กทำข้อสอบได้ใส่ไปสามสี่ที ก่อนจะยอมปล่อยลงจากรถ แก้มแดงยิ้มสดใส โบกมือบ๊ายบายเหนือ ช่างเป็นช่วงชีวิตที่มีความสุขเสียจริง วันสอบได้กำลังใจดีขนาดนี้จะทำไม่ได้ได้ยังไงล่ะ แถมพี่เหนือยังสัญญาว่า วันสุดท้ายจะเอาเจ้าหวานเย็นสีฟ้ามารับ ไปขับรถเล่นกันแถวเส้นเลียบแม่น้ำเจ้าพระยาด้วย ให้แก้มแดงหาร้านอร่อยไว้เลย



“เราก็ไปด้วยไม่ได้ดิ!” ทูลหัวโผล่เข้ามาขัดจังหวะความคิด เล่นเอาคนใจลอยสะดุ้งโหยง



“ตัวรู้ได้ไงอ่ะ”



“ก็ตัวพึมพำออกมาแล้วก็ยิ้มกับหนังสือเลข”



แก้มแดงบึนปาก แล้วคิดมาได้ว่าทูลหัวอาจจะเหงา “เราให้พี่เหนือเอารถยนต์มาก็ได้ ตัวจะได้ไปกินด้วย”



“แหม! ถ้าพี่เหนือออกปากว่าจะขับเจ้าสกูปิไอมารับ คือคิดไว้แล้วแหละ ว่าไม่อยากให้ใครไปขัดจังหวะหนะ”



“งั้นวันถัดไปเราไปกินกับตัวก็ได้ ไปเดินสยามกันมั้ย หรือยังไง”



ทูลหัวยักไหล่ “ปิดเทอมไม่มีเวลาไปไร้สาระหรอกน่า มีถ่ายซีรีย์”



“อ่อ...ส่วนเราจะกลับไปเยี่ยมพ่อแหละ ไว้เอาไส้อั่วมาฝากนะ”



“น่ารัก” ทูลหัวเอื้อมมือไปตบผมเพื่อนปุๆ แล้วอาจารย์ก็มาเรียกเข้าห้องสอบพอดี







หลังสอบเสร็จ ระหว่างรอพี่เหนือทำโปรเจคต์ส่งอาจารย์ของเทอมนี้ กลางวันแก้มแดงก็แวะไปบ้านใหญ่เพื่อไปอยู่เป็นเพื่อนคุณปู่กับคุณย่า นั่งเล่นหมากรุกกันจนหน้านิ่วคิ้วขมวดทั้งวัน ตอนเย็นรถที่บ้านก็ขับกลับไปส่งที่คอนโด พร้อมหิ้วอาหารไปให้พี่เหนือด้วย พอครบกำหนด เหนือก็ควบเจ้า Ranrover คันโตขึ้นเชียงใหม่ เขาไม่ลืมที่จะซื้อของฝากจากกรุงเทพฯ ไปให้ลุงตะวัน และพี่ๆ ที่ฟาร์มที่เคยไปฝึกงานด้วย



เหนือสังเกตว่าแก้มแดงตื่นเต้นมาก น้องใช้เวลาว่างไปเดินเลือกซื้อของฝากพ่อด้วยตัวเอง เห็นซื้อเสื้อโปโลสีสดใสมาสองตัว แล้วก็พวกวิตามินบำรุงมาหลายกระปุก ก่อนหน้านี้ที่น้องส่งโทรศัพท์และซิมไปให้พ่อสมชาติ น้องก็โทรไปคุยบ้างสองสามวันครั้ง น้องยิ้มทุกครั้งเวลาคุยกับพ่อ ทั้งที่ในความรับรู้ของเหนือคือสมชาติไม่ได้ดูแลแก้มแดงดีเท่ามาตรฐานบุพการีทั่วไป แต่น้องก็ยังทั้งรักและเป็นห่วง เหนือเองจึงพยายามปรับทัศนคติใหม่เช่นกัน อย่างไรนั่นก็คือคนที่เลี้ยงแก้มแดงมาสิบกว่าปี ถ้าพ่อตาเขาไม่เลี้ยงน้อง เอาไปทิ้งขว้างลงลำธารไปก็ย่อมได้เนื่องจากไม่ใช่พ่อแท้ๆ แต่นี่ก็อุตส่าห์เลี้ยงมาจนน้องโตเป็นเด็กนิสัยดีน่ารักเชียว อะไรที่เคยนึกบริภาษแกในใจก็คงต้องขออโหสิเสียด้วย



หลังจากขับรถทางไกลมา 8 ชั่วโมงกว่า พระอาทิตย์พ้นเหลี่ยมเขาไปแล้ว แต่ยังทิ้งสีส้มจัดไว้เต็มแผ่นฟ้า เหนือจอดรถที่หน้าบ้านไม้หลังเดิม สภาพมันยังซมซ่อเหมือนหลายเดือนก่อนไม่มีผิด แต่ดูเหมือนพื้นที่หน้าบ้านจะถูกจัดสรรให้กลายเป็นแปลงปลูกผักสวนครัว และมีต้นทานตะวันสามสี่ต้นที่กำลังเริ่มมีดอกตูม เจ้าตัวเล็กดูดีใจมาก เปิดประตูรั้วไม้เตี้ยๆ เข้าไป ชะเง้อชะแง้ดู ดอกไม้ที่สูงเหนือหัวตัวเองไปอีก



“พ่อปลูกให้แก้มแดง” น้องหันมาอวดเสียงใส



‘จะทันได้ดูพี่ทานตะวันบานมั้ยนะ’ แก้มแดงคิดในใจ เพราะที่คุยกับพี่เหนือไว้คือเขาอยู่ได้แค่สี่ห้าวันเท่านั้น เหนือต้องกลับไปช่วยงานคุณพ่ออุดรที่บริษัท แล้วแก้มแดงก็เกรงใจเพราะถ้าอยู่ต่อก็คือไม่มีคนดูแลพี่เหนือ แถมอีกฝ่ายยังยืนยันว่าจะนอนด้วยกันที่บ้านหลังนี้อีก คุณชายที่สุขสบายมาตลอดชีวิต จะทนลำบากทำไม น้ำอุ่นก็ไม่มี ฟูกนอนก็แข็งๆ บางๆ พี่เหนือจะทนนอนได้ไหม



คิดยังไม่ทันถึงไหน เจ้าของบ้านก็เปิดประตูลงมา สมชาติยังหน้าตาดุเหมือนเก่าดีที่ไม่ได้กรุ่นกลิ่นสุราตลอดทั้งวันแบบแต่ก่อน แก้มแดงเห็นแล้วก็รีบวิ่งตัวปลิวขึ้นบันไดไปกราบเท้า อีกฝ่ายจึงรีบนั่งลงรับไหว้



“แก้มแดงคิดถึงพ่อจ้ะ”



ตอนอยู่ด้วยกันก็ไม่ได้ดูดำดูดีเท่าไหร่ แต่พอมีคนมารับไปเลี้ยง คนเป็นพ่อก็อดใจหายไม่ได้ เคยเห็นกันอยู่ทุกวัน พอถึงวันที่ไม่มีมันก็โหวงๆ แถมลูกยังหายไปพร้อมหนี้สิ้น ทำให้แกไม่ต้องทนเครียดอีก เงินทองก็ได้ใช้ไม่ขาดมือ เลยกลายเป็นว่าต้้องปลูกผักปลูกหญ้าข้างบ้านแก้เหงาไปแทน



สมชาติพูดไม่เก่ง แต่ในใจก็ตื้อๆ เหมือนกันที่ได้ยินเด็กน้อยบอกว่า ‘คิดถึง’ เขาทำร้ายมันไปตั้งเท่าไหร่ นอกจากไม่โกรธกันแล้ว ยังกลับมาหาเขาอีก มือที่เคยเอาแต่ตบแต่ตี ครั้งนี้จึงเคลื่อนลงไปวางบนหัวทุยๆ แล้วลูบเบาๆ อย่างแก้ๆ กังๆ ไม่รู้ว่าจะแสดงออกยังไง ได้แต่ทำไปตามความรู้สึก



จากนั้นคนที่ผ่านโลกมาหลายสิบปีก็มองเลยไปที่หน้ารั้ว เด็กหนุ่มรุ่นหลานที่เคยขนถุงเงินไปไถ่หนี้ให้ก็เดินเข้ามา แล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม สมชาติรับไหว้แทบไม่ทัน เหนือนั่งพับเพียบลงข้างแก้มแดง มือยังยกพนมค้างไว้ตรงอก



“ผมมาขอขมาที่เคยพูดไม่ดี หรือล่วงเกินคุณพ่อไว้ครับ แล้วก็จะมาขออนุญาตดูแลแก้มแดงในฐานะคนรัก” พูดจบก็กราบลงแทบเท้า เหมือนที่แก้มแดงทำเมื่อสักครู่ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมาพูดต่อ “ส่วนจะผูกข้อไม้ข้อมือ มีสินสอดทองหมั้นเท่าไหร่ ก็ให้คุณพ่อเรียกมาได้เลยครับ ผมจะให้ผู้ใหญ่ทางผมมาคุยด้วยอีกที”



สมชาติยอมรับว่าตกใจ ไม่คิดว่าจะได้รับการปฏิบัติเช่นนี้ เขาหยาบคายไปตั้งเท่าไหร่ ตอนที่ด่าทอยัดเยียดแก้มแดงให้เสี่ย แล้วดูแคลนว่าเหนือเดือนนั้นเงินน้อย ถ้าอยากเป็นผัวแก้มแดงต้องเงินหนาเข้าไว้ เหมือนคนขายลูกกิน แต่ทุกวันนี้ชายหนุ่มตรงหน้าก็พิสูจน์แล้วว่าส่งเงินมาให้เขาใช้ไม่เคยขาดมือ แล้วยังดูรักใคร่เอ็นดูลูกชายเขา ไม่ใช่เอาไปเป็นไม้ประดับเหมือนเสี่ยธงชัย ที่เลี้ยงเด็กหนุ่มหน้าตาดีไว้เต็มเรือน



“รักมันมากรึ” ชาติถาม



“ครับเหนือรักน้อง”



แก้มแดงฟังแล้วก็เขินไปสิ หน้าตาน่าเอ็นดูนั่นพอขึ้นสีเรื่อๆ คนที่เลี้ยงมายังอดยิ้มไม่ได้



“เงินทองหนะเอามาเยอะแล้วไม่ต้องหรอก ถ้ารักน้อง ก็ฝากดูแลน้องด้วยนะ กูเลี้ยงมาไม่ค่อยดี ได้ไปอยู่กับคนที่เลี้ยงมันได้ดีกว่า ก็ไปเถอะ”



“พ่อเลี้ยงหนูมาดีแล้ว” แก้มแดงท้วง ไม่ว่าพ่อจะดุ จะตีแค่ไหน แต่สุดท้ายก็มีกันมาสองคนตลอดหลายปี



เหนือก้มลงกราบผู้ใหญ่อีกรอบ “ผมขอเรียกว่าพ่อ ตามน้องนะครับ”



“จะเรียกอะไรก็เรียกเถอะ ไปๆ เข้าไปกินข้าวดีกว่า กูออกไปตลาดมาเมื่อบ่าย มีไก่ย่างด้วยนะแก้มแดง เมื่อก่อนไม่ค่อยได้กิน เห็นวันนี้ก็เลยซื้อมาให้”



แก้มแดงพยักหน้า ช่วยพยุงพ่อลุกขึ้น เหนือก็เดินตามเข้าไป แล้วนั่งล้อมวงบนพื้นว่างๆ บ้านหลังนี้แคบนิดเดียว ตีโล่งถึงกันหมด นั่งกินตรงนี้ถัดไปก็ฟูกนอนแล้ว ดีที่สมชาติแวะไปซื้อมุ้งมาเพิ่มอีกหลัง เอาไว้ให้ลูกชายได้นอนกับคนรัก



“พี่เหนือกินได้มั้ยจ๊ะ” จังหวะที่พ่อตัวเองหันหลัง น้องแอบจับเข่าเหนือที่นั่งขัดสมาธิอยู่แล้วถามเบาๆ ของกินแม้จะซื้อมาจากตลาด แต่ก็ยังดูพื้นบ้านเกินไป เมื่อเทียบกับสิ่งที่เหนือเดือนกินทุกวัน



“คุณพ่ออุตส่าห์ซื้อมาให้นะ ถ้ากินไม่ได้คุณพ่อเสียใจแย่เลย”



แก้มแดงอมยิ้ม ไม่คิดว่าเหนือจะคิดเผื่อไปถึงพ่อตัวเองขนาดนี้



“ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ พี่เหนือกินได้ทุกอย่าง” หนุ่มหล่อลูบหลังมือน้อง คนตัวเล็กเมื่อเห็นว่าพ่อยังวุ่นอยู่กับกระติ้บข้าวนึ่งอันใหญ่ก็อ้อนพี่เล่นเสียอีกคำ



“แต่กินหนูไม่ได้ เพราะยังไม่โต” แก้มแดงยิ้มแฉ่งหลังเล่นมุกตามที่ทูลหัวสอนมาว่าเราต้องยั่วบ้างอ่อยบ้างให้เป็นกระสัย เหนือฟังแล้วต้องเอานิ้วเคาะกลางกระหม่อมกับความแก่แดดแก่ลมแบบน่ารัก รู้หรอกว่าได้เจ้าเด็กหน้าดื้อนั่นสอนมาอีกแหง



คู่รักเขาคุยกันหนุงหนิง คนเป็นพ่อหันกลับมาเห็นแล้วยังต้องยิ้มตาม ชีวิตวัยเยาว์มันก็สดใสแบบนี้ ไม่เหมือนวัยที่ผ่านโลกมามาก จะหาอะไรให้ชุ่มชื่นหัวใจคงไม่มี ยังดีหน่อยที่ตอนนี้ไม่มีหนี้ ตัวเองจึงไม่เครียดจนต้องไปพึ่งเหล้าแบบเมื่อก่อน แถมยังปลูกผักเล็กๆ น้อยๆ ข้างบ้านพอให้ทุกวันผ่านไปอย่างไม่น่าเบื่อ แต่ก็อดยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่าบ้านมันจืดชืดเหลือเกินเมื่ออยู่คนเดียว มีเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าแก้มแดงกลับมาก็พอให้หายเหงาหน่อย



เริ่มกินกันไปสักพัก แก้มแดงก็หันมาตักแกงฮังเลใส่จานพ่อบ้าง ช้อนสังกะสีบางๆ โย้เย้ คันเดิมที่เคยเห็นมาตั้งแต่เด็ก เห็นแล้วก็อดนึกอยากให้พ่อได้อยู่สบายเหมือนตัวเองไม่ได้ พ่อแก่ตัวลงทุกวัน แล้วเขาก็ต้องไปอยู่ไกล วันนี้พ่อยังแข็งแรงหาข้าวหาปลากินเองได้ แล้ววันที่หาไม่ได้ล่ะ จะทำอย่างไร แก้มแดงมองตัวเองที่ทุกวันนี้ก็ยังอาศัยใบบุญของเทวาพิทักษ์อยู่ จะให้พาพ่อไปรบกวนบ้านนั้นอีกคนก็คงไม่ได้ ถ้าเขาอยากอยู่ใกล้พี่เหนือและได้ดูแลพ่อด้วย คงต้องเก็บเงินซื้อบ้านหลังเล็กๆ ที่กรุงเทพฯ สักหลังนึงแล้วกระมัง



น้องเหม่อจนหยุดตักข้าวเข้าปาก เหนือทาบมือลงบนหัวเข่าแล้วเขย่าเบาๆ แก้มแดงค่อยได้สติ



“เป็นอะไรคะ”



แก้มแดงรีบส่ายหน้า “คิดถึงสมัยเด็กๆ จ้ะ เลยเพลินไปหน่อย”



เหนือยิ้มรับ แล้วฉีกไก่ย่างจากไม้เสียบเป็นชิ้นเล็กๆ ใส่จานให้น้อง “กินก่อน เดี๋ยวคืนนี้ค่อยมาเล่าพี่เหนือบ้างว่าตอนเด็กๆ ซนยังไง”

พอหงุงหงิงกันเสร็จแก้มแดงหันกลับไปก็เห็นพ่อจ้องอยู่ก่อนแล้ว เลยสะดุ้งโหยง สมชาติไม่ได้ดุอะไรนอกจากยิ้มๆ แล้วก็ตักข้าวเข้าปากต่อ





จบมื้ออาหารแก้มแดงจะเก็บล้าง ส่วนเหนือนั้นขอตัวลงไปห้างน้ำที่สร้างแยกออกไปจากตัวบ้านอีกที สมชาติเลยเข้ามาห้าม อาจจะเพราะเกรงใจที่ลูกไปเป็นลูกบุญธรรมบ้านอื่นแล้ว นามสกุลคนรับเลี้ยงก็รวยคับฟ้า ไม่กล้าให้มันมาลำบากอีก นี่จะมานอนที่บ้านก็ยังรู้สึกประดักประเดิด



“แก้มแดงทำเอง พ่อไปเตรียมตัวอาบน้ำเถอะ”



“แล้วผัวมึงไม่ว่ารึ”



แก้มแดงหน้าร้อน พ่อก็เป็นคนห่ามๆ พูดจาก็ไม่ได้คิดอะไรมากหรือ แต่คนฟังอย่างเขาหนะคิด



“เป็นแค่แฟนกันจ้ะ”



คราวนี้สมชาติหัวเราะก๊าก “พวกผู้ดีนี่ก็พิธีรีตรองเยอะเนอะ ยังไม่ได้กันอีกรึ ไปอยู่กับเค้าตั้งนานแล้ว”



แก้มแดงส่ายหน้า ไม่ได้คิดว่าพ่อมีเจตนาร้ายอะไร “หนูยังเด็ก พี่เขาบอกให้รอก่อน”



“ก็ดีแล้ว พี่เค้ารักมึงจริง อยู่ด้วยกันไปจนแก่จนเฒ่ากูก็สบายใจ ไม่ต้องมาลำบากอีก”



“พ่อ…” แก้มแดงจับมือที่เต็มไปด้วยร่องรอยของการเวลา “รอหน่อยนะจ๊ะ แก้มแดงจะเก็บเงินซื้อบ้านแล้วพาพ่อไปอยู่ด้วยกันที่กรุงเทพฯ”



สมชาติสะบัดมือออก แล้วก็ทำท่าไล่แก้มแดง “มึงจะมาลำบากลำบนทำไมล่ะ ไปอยู่บ้านเค้าก็สบายแล้ว กูอยู่นี่ของกูก็สบายเหมือนกัน ปลูกผักปลูกหญ้าไปเรื่อย”



“แก้มแดงก็ไม่ได้จะให้พ่อไปตอนนี้ แต่แก่ไปพ่อจะอยู่ยังไง” ลูกชายที่เลี้ยงทิ้งๆ ขว้างๆ มาพูดแบบนี้ก็ทำเอาหัวใจสั่นกระเพื่อมได้เหมือนกัน



“กูอยู่ได้ มึงก็อยู่ให้สบายเถอะ อย่ามากังวลเรื่องกูเลย”



“พ่อเป็นพ่อนะ จะให้แก้มแดงไม่ดูแลได้ยังไง แค่หนูทิ้งพ่อไปแบบนี้หนูก็ไม่สบายใจแล้ว”



คนได้ยินถึงกับถอนหายใจ เหนือเองที่ขึ้นเรือนมาแล้ว ก็หยุดฟังเงียบๆ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 15: 29May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 30-05-2019 22:06:59

“กูตีมึงเจ็บตั้งกี่ครั้ง แถมยังเอามึงไปขายแลกเงินอีก มึงจะดีกับกูทำไมนัก เอาเวลาไปดูแลผัวมึงโน่น ให้เค้ารัก ให้เค้าหลง ให้มีแค่มึงคนเดียว”



“ตอนที่หนูยังพูดไม่ได้ เดินไม่ได้ ถ้าไม่ใช่พ่อเลี้ยง หนูจะโตมาได้ยังไง” แก้มแดงพูดความในใจ “จะตีหนูยังไง พ่อก็เป็นพ่อ ถ้ากับคนที่เลี้ยงมาแล้วแก้มแดงยังดูแลไม่ได้ แก้มแดงจะไปดูแลใครได้อีกหรือจ๊ะ”



“มึงน่าจะใจดำได้แม่มึงมาบ้างนะแก้มแดง ดีเสียจนกูรู้สึกผิดไปหมด” สมชาติพูดออกมาอย่างจนใจจะเถียง



“หนูใจดีได้พ่อไง” เจ้าตัวเล็กมันยิ้มเต็มแก้ม ทำเอาคนอายุเยอะนึกไปถึงสมัยหนุ่ม ที่เหนื่อยยังไง พอเห็นหน้าเด็กแบเบาะ นอนรอกินน้ำข้าว ก็นับว่าเป็นแรงใจได้ดี ไม่เสียแรงที่ตอนนั้นตัดสินใจเลี้ยงมันมา แล้วแก้มแดงก็ไม่ได้เลี้ยงยากไปกว่าบรรดาไก่ชน ที่เลี้ยงไว้ตีกันพนันหาเงินเลย



“มึงจะไปล้างจานก็ไปเถอะ” สมชาติตัดบท เพราะเห็นด้วยหางตาว่าเหนือรออยู่ที่ประตูแล้ว ส่วนซักล้างอยู่ใต้ถุนเรือน หากลงไปดึกกว่านี้ก็กลัวจะมีอันตรายจากพวกงูเงี้ยวอีก



“พี่เหนือช่วยค่ะ”



น้องจะห้าม เหนือก็จุ๊ปากก่อน “พี่เหนือคนหล่อออกค่ายบนดอยบ่อยค่ะ ทำได้”



แก้มแดงหมั่นไส้จัง แต่ก็ยอมให้พี่ช่วยหอบจานชามลงไป ทั้งคู่ช่วยกันล้างอย่างรวดเร็ว ไม่ได้หยอกล้อกันเหมือนยามอยู่คอนโดที่กรุงเทพ ถึงบ้านแก้มแดงจะไม่ได้อยู่บนยอดดอยไกลโพ้น แต่ก็ถือว่าสูงเหนือระดับน้ำทะเลมา ทั้งยังโอบล้อมด้วยป่าใหญ่ พอฟ้ามืดน้ำท่าที่ต่อมาจากธารน่้ำธรรมชาติก็เย็นเฉียบ ตอนล้างจานนั้นหนาวแค่มือ แต่พอจะอาบน้ำคนตัวเล็กก็อดเป็นห่วงไม่ได้



“พี่เหนือ หนูต้มน้ำให้อาบดีกว่า”

ต้มน้ำของน้องคือต้มใส่กา แล้วเอาไปผสมในตุ่มอีกที ต้องต้มเท่าไหร่กันถึงจะอุ่น



“พี่เหนืออาบได้ มัวแต่ต้มน้ำเดี๋ยวดึกกันไปใหญ่ หนาวกว่าเดิมอีกค่ะ” หากไม่มีพ่อแก้มแดงอยู่ด้วย เหนือคงเล่นมุกชวนน้องไปอาบด้วยกันตามปกติ เพราะจะได้อุ่น แต่เพราะอยู่ใต้หลังคาของผู้ใหญ่ เหนือจึงเกรงใจ



“งั้นอาบพร้อมกันมั้ยจ๊ะ จะได้ไม่ดึก รีบเข้านอนกัน”



เหนือเดือนตาโต แม้ในใจจะตีปีกผับๆ “เดี๋ยวพ่อดุ”



“ไม่เป็นไร พ่อไม่เห็นหรอก ว่าเราเข้าไปในห้องน้ำด้วยกัน”



บรรยากาศป่าเขา ห้องน้ำสังกะสีเก่าๆ ขนาดที่เข้าไปสองคนก็ขยับไม่ได้แล้ว มันทำให้เหนือเผลอฟืดฟาด แก้มแดงหยิบเครื่องอาบน้ำทั้งหมดใส่ขันแล้วเดินนำหน้าเหนือไปหลังเรือน ถอดเสื้อยืดเนื้อดีออกจากหัว จนเนื้อนวลสะท้อนแสงจันทร์ “นุ่งผ้าเช็ดตัวให้ถึงอกเลยนะ” เหนือดุ เขาหันซ้ายหันขวา กลัวใครจะเห็นเทวดาน้อยกลางป่ากลางเขา



“เอาเข้าไปไม่ได้หรอกจ๊ะ เดี๋ยวเปียก พี่เหนือก็รีบถอดไวไวสิ มันหนาวนะ”



น้องว่าขำๆ แล้วถอดกางเกงขาสั้นออกต่อ เหลือแต่กางเกงในไว้ปิดกาย แล้วก็วิ่งผลุงเข้าไปในห้องน้ำ ที่มีหลอดไฟนีออนสีขาวแขวนพาดไว้กับคานไม้ แมลงมากมายเข้ามาเล่นแสงกันให้วุ่น เหนือรีบถอดเสื้อกับกางเกงบ้าง แล้ววางพาดไว้ตรงแคร่ไม้ไผ่ จากนั้นก็เบียดตัวเข้าไปในกล่องสังกะสี งับประตู ลงกลอนที่ขึ้นสนิม พอมีที่บังลม อากาศมันก็ไม่หนาวเท่าข้างนอกหรอก



พออยู่ด้วยกันสองต่อสองแม้บรรยากาศจะไม่โรแมนติกเลยแต่แก้มแดงก็รีบยกสองมือคล้องคอพี่เหนือ แล้วแหงนหน้าขึ้นจุ๊บเสียหนึ่งที



เหนือยิ้มกริ่ม จับคางตัวดีเขย่าไปมา “คิดถึงพี่เหนือหรอคะ”



ปกติพวกเขากอดกันจูบกันบ่อย แต่ตั้งแต่เข้าบ้านแก้มแดงก็ยังไม่ได้โดนสัมผัส ส่วนเหนือก็เก็บไม้เก็บมือสมเป็นผู้ใหญ่



“คิดถึงอะไรล่ะ ไม่ได้ห่างกันเลยสักหน่อย” น้องว่าอุบอิบ จะปล่อยมือที่คล้องคอลงแต่เหนือรวบให้จับไว้เหมือนเดิม



“แล้วจุ๊บพี่ทำไมคะ”



“ขอบคุณที่พี่เหนือใจดี พาหนูกลับบ้านนี่ไง”

เหนืออมยิ้ม แล้วป่องแก้มซ้าย แก้มขวาให้แก้มแดงจุ๊บให้ครบสูตร จากนั้นก็ลูบผมน้องด้วยความเอ็นดู ก่อนจะพยักเพยิดให้รีบอาบน้ำ



พอผ่านขันแรกที่หนาวจนต้องกระโดดโหยงไปได้ ขันต่อไปก็ไม่ยากอย่างที่คิด น้องถูสบู่เสร็จพี่เหนือก็คอยรดน้ำราดให้ ผลัดกันแบบนี้แป๊บเดียวก็เสร็จ เหนือหยิบผ้าเช็ดตัวที่แขวนไว้ข้างนอกมาห่อตัวให้แก้มแดง แล้วค่อยซับน้ำที่เกาะอยู่ตามร่างกายตัวเองบ้าง



ชุดนอนทั้งคู่วางอยู่ตรงแคร่หน้าห้องน้ำ เหนือแง้มประตูไปหยิบเข้ามาให้ ช่วยน้องปะแป้งแต่งตัวเรียบร้อย เหมือนวันแรกๆ ที่ย้ายเข้าไปอยู่ด้วยกัน



“พี่เหนือรีบใส่เสื้อเร็ว เดี๋ยวหนาว” แก้มแดงท้วง เพราะคนพี่เอาแต่ขมักเขม้นจะติดกระดุมเสื้อนอนให้ตัวเองอยู่



“หนูแต่งตัวไม่เสร็จพี่ไม่สบายใจค่ะ”



สปอยล์อะไรขนาดนี้ แก้มแดงไม่เถียงกับคนขี้โอ๋ต่อ ยืนนิ่งๆ ให้คุณชายตระกูลใหญ่เขาทำให้แต่โดยดี พอถึงคราวพี่เหนือก็สองนาทีเสร็จ ก่อนออกจากห้องน้ำ เหนือดึงหน้าน้องมาจูบบดปากแรงๆ เสียหนึ่งที แก้มแดงหน้าร้อนเห่อไปหมด งุ้งงิ้งถามเมื่อโดนปล่อยตัว



“ปากหนูบวมป่าว”



“ไม่บวมค่ะ คุณพ่อไม่รู้หรอก”



ได้ฟังแบบนั้นก็สบายใจ พากันเดินกลับขึ้นเรือน ตาชาติกางมุ้งใหม่ไว้รอแล้ว ที่พื้นมันเป็นฟูกเก่าของแก้มแดงและของตัวแกเอง



“แล้วพ่อล่ะจ๊ะ” แก้มแดงถาม เพราะเห็นมุ้งอีกหลังที่ไกลไปหน่อยมีเพียงเสื่อผืนบางๆ ปูไว้เท่านั้น



คนเป็นพ่อไม่พูดอะไร ล้มตัวลงนอน เก็บขอบมุ้งแทนคำตอบ



เหนือพยักเพยิดให้น้องเอาฟูกไปคืนพ่อ แล้วเราสองคนค่อยใช่อันเดียวเบียดๆ กันก็ได้ แก้มแดงทำตาม ได้ยินเสียวจิ๊จ๊ะรำคาญใจมาจากผู้ใหญ่ แต่แกคงเกรงใจเหนือ หรือไม่ก็เข้าใจเจตนาที่จะได้นอนเบียดกันก็ไม่ทราบ ยอมลากฟูกเข้าไปในมุ้งด้วย



แก้มแดงดันหลังเหนือเข้าไปในมุ้ง ตัวเองก็ไปปิดสวิตซ์ไฟ ทั้งห้องมืดเกือบสนิท โชคดีที่เป็นคืนเดือนเพ็ญ แสงที่เงินยวงจึงลอดผ่านหน้าต่างเข้ามา เหนือยืดแขนให้น้องหนุน นอนสบตากันระยะใกล้ แล้วก็อดไม่ได้ ที่จะจูบราตรีสวัสดิกันอีกรอบ



“พรุ่งนี้พี่เหนือไปนอนโรงแรมมั้ย” แก้มแดงถามแผ่วเบา



“ทำไมไล่พี่เหนือล่ะคะ”



น้องลูบแก้มคนรักด้วยความห่วงใย “พี่เหนือนอนไม่สบาย อยู่ไม่สบาย แก้มแดงรู้”



“หนูอยู่ได้ พี่ก็อยู่ได้ หนูอยู่ที่ไหน พี่ก็จะอยู่ด้วย”



แก้มแดงไม่รู้จะพูดอะไรต่อได้แต่นอนมองหน้าเหนืออยู่แบบนั้น



“พี่ให้สถาปนิกที่บริษัท มารีโนเวทบ้านให้คุณพ่อดีมั้ยคะ ท่านจะได้อยู่สบาย เวลาหนูกลับมาหาก็จะได้ไม่ลำบาก”



“พี่เหนือ...หนูไม่กล้ารบกวนแล้ว”



“ไม่รบกวนหรอกค่ะ หนูเป็นครึ่งชีวิตของพี่นะ พี่ก็อยากให้ทุกอย่างที่พี่ให้ได้”



แก้มแดงซุกหน้าเบียดเข้าไปหาเหนือมากขึ้น มันไม่ได้มีคำว่า ‘รัก’ ออกมาจากผู้ชายคนนี้เลย แต่ประโยคเมื่อสักครู่กลับทำให้หัวใจอบอุ่นไปหมด



“แล้วระหว่างทำบ้านใหม่ ก็ให้คุณพ่อไปอยู่กับเราที่กรุงเทพฯ ดีมั้ย หนูจะได้อยู่กับด้วยหลายวันหน่อย”



คนเป็นน้องกอดแน่นกว่าเดิมอีก พี่เหนือใจดีกับเขาทุกอย่าง แถมยังใจดีกับคนรอบข้างเขาด้วย



“แก้มแดงจะซื้อบ้านให้พ่ออยู่ที่กรุงเทพฯ” น้องตัดสินใจบอก “หนูอยากอยู่กับพี่เหนือด้วย แล้วก็...อยู่ใกล้พ่อด้วย”



“เก่งจังเลยตัวแค่นี้” เหนือชม “บริษัทเรามีหลายโครงการเลย หนูไปเลือกดู มันมีลดพิเศษด้วยนะ สำหรับคนในบริษัท มีชื่อพี่เหนือเป็นผู้ถือหุ้นอยู่ ใช้สิทธิ์พี่ลดได้ค่ะ”



เรื่องนี้เหนือเดือนไม่ห้ามน้องหรือเสนอจ่ายให้อีกเพราะเขาเข้าใจว่าความกตัญญูและดูแลพ่อแม่ของตัวเองให้สุขสบายได้นั้น เป็นหนึ่งในการเติมเต็ม Self-Esteem เช่นกัน รอให้น้องขอความช่วยเหลือน่ันแหละ ถึงจะลงมือช่วย



“แต่แก้มแดงยังเก็บเงินจ่ายค่าหนี้พี่เหนือไม่ครบเลยจ้ะ กว่าจะเก็บเงินซื้อบ้านอีก เห้อ...เมื่อไหร่พ่อจะได้ย้ายไปนะ” น้องว่าเสียงหงอย



“งานยากหนะไม่ใช่เรื่องเก็บเงินหรอกค่ะ พี่ว่าจะพูดยังไงให้คุณพ่อยอมย้ายไปมากกว่า อันนั้นหนะงานหนักหนูเลย” เหนือมองข้ามไปอีกช็อต เพราะสมชาติอยู่ในสิ่งแวดล้อมแบบนี้มานาน อาจจะไม่สบายใจถ้าต้องย้ายไปปรับตัวกับสภาพแวดล้อมแบบไหม



“พี่เหนือช่วยหนูพูดกับพ่อหน่อยได้มั้ยจ๊ะ”



“อ้อนเก่ง”



เหนือบีบจมูกเด็ก ปกติแก้มแดงไม่ค่อยขอความช่วยเหลืออะไรแบบนี้หรอก คงเห็นแล้วเรื่องนี้ยากจริง เหนือรับปากน้อง แล้วบอกให้นอนหลับได้แล้ว ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปก็แล้วกัน









วันรุ่งขึ้นเหนือออกไปไหว้ลุงตะวันที่ฟาร์มที่ตัวเองเคยมาฝึกงาน พร้อมขนของฝากไปให้ชุดใหญ่ แก้มแดงตามไปไหว้ด้วย นั่งคุยอยู่พักใหญ่ จนใกล้เที่ยงก็ขอตัวกลับบ้าน เพราะจะไปเตรียมอาหาร ตอนขาทันได้สวนกับรถกระบะสีดำมะเมื่อมคันใหญ่ เหนือรู้สึกคุ้นตาแต่นึกไม่ออกว่าใคร ก็ขับผ่านไป



Rangrover คันเดิมขับกลับมาจอดที่เรือนไม้หลังเก่า แก้มแดงกระโดดลงไปอย่างรวดเร็ว พร้อมหิ้วถุงผักที่ลุงตะวันฝากมาให้กินด้วย คนตัวเล็กขมวดคิ้วที่ไม่เห็นคนเป็นพ่อที่ใต้ถุน ปกติเวลานี้แกต้องลงมาให้อาหาร เปลี่ยนน้ำเจ้าพวกไก่ชนที่เลี้ยงไว้ แก้มแดงเอาผักไปไว้ที่ส่วนครัว แล้วปีนขึ้นไปดูบนบ้าน ตากลมเบิกโพลงด้วยความตกใจ ร่างของสมชาตินอนตะแคงอยู่กับพื้น แก้มแดงถลันเข้าไปใกล้ เห็นหน้าพ่อไม่ปกติ ที่ชัดสุดคือปากเบี้ยวส่งเสียงอืออา พยายามตะเกียกตะกายจะลุกแต่เหมือนร่างกายซีกซ้ายไร้เรี่ยวแรง



“พี่เหนือ!! พ่อ!! พ่อ!!” น้องจับมือพ่อไว้แล้วตะโกนลั่น เหนือวิ่งขึ้นเรือนมาด้วยความเร็ว เห็นอาการของอีกฝ่ายแล้วก็ตั้งสติ



“สโตรก! แก้มแดง โรงพยาบาลใกล้ที่สุดอยู่ที่ไหน โทรไปบอกมีคนไข้ฉุกเฉินอาการเส้นเลือดในสมองตีบหรือแตกไม่รู้ กำลังจะไปส่ง บอกหน้าตารถพี่เหนือไปด้วย เขาจะได้เตรียมพร้อม”



แก้มแดงฟังพี่เหนือสั่งเป็นการเป็นงานก็เลิกลนลาน รีบล้วงโทรศัพท์ในมือ เสิร์ซเบอร์โรงพยาบาลแม่ริม แล้วก็โทรไปบอกข้อมูลอย่างชัดเจนครบถ้วน ระหว่างนั้นเหนือก็ช้อนใต้รักแร้ของคนป่วย ลากไปยังประตูบ้านแล้วประคองให้ลุกขึ้น โชคดีที่อีกซีกหนึ่งยังมีแรงพอที่จะค้ำตัวเองขึ้นมาได้ แก้มแดงมาช่วยไว้อีกแรง พากันไปขึ้นรถอย่างทุลักทุเล เหนือให้แก้มแดงประคองพ่อไว้ที่เบาะด้านหลัง น้องยังมีสติดีพอที่สามารถบอกทางไปโรงพยาบาลได้อย่างชัดเจนถูกต้อง ไม่นานสมชาติก็เข้าสู่ห้องฉุกเฉิน



แก้มแดงโดนเรียกไปซักประวัติคนป่วยทันที เพราะหมอจะให้ยาละลายลิ่มเลือด จึงต้องรู้ว่ามีอาการเลือดออกตรงไหนอยู่ก่อนหน้านี้หรือเปล่า เช่นพวกริดสีดวงทวาร เมื่อไม่มีก็ให้การรักษาพยาบาลเบื้องต้นไป จากนั้นก็นำขึ้นรถฉุกเฉิน เพื่อส่งไปยังโรงพยาบาลศูนย์ในตัวเมืองเชียงใหม่



เหนือจับมือให้กำลังใจน้องส่งขึ้นรถไปกับพ่อ ที่ตอนนี้ไม่ได้สติแล้ว ส่วนตัวเองก็ขับรถตามไป





เมื่อมาถึงโรงพยาบาลประจำจังหวัด คนไข้ถูกนำไปสแกนสมอง เพื่อหาว่ามีเส้นเลือดแตก หรือเลือดคั่งในสมองหรือเปล่า หรือเป็นแค่เส้นเลือดอุดตัน ปล่อยให้พยาบาลกับหมอวุ่นวายกันไป ญาติรออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเท่านั้น



แก้มแดงหน้าซีด เหนือกอดน้องไว้หลวมๆ “ไม่เป็นอะไรค่ะ ถึงมือหมอเร็ว คุณพ่อจะไม่เป็นอะไรนะ”



คนตัวเล็กไม่พูดอะไร ยืนนิ่งๆ ไว้ทั้งที่ในใจโทษตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า ‘หากวันนี้เขาไม่อยู่ล่ะ พ่อจะเป็นอย่างไร กว่าจะมีคนรู้ว่าพ่อล้มเจ็บ ไม่ผ่านไปหลายวันจนช่วยไม่ทันแล้วหรือ’



“หิวมั้ย ไปพี่เหนือไปซื้ออะไรมาให้กินหน่อยดีกว่า”



“พี่เหนือกินก่อนเถอะจ๊ะ แก้มแดงไม่หิว”



“บ่ายสองกว่าแล้ว หนูต้องกิน เดี๋ยวคุณพ่อฟื้นแล้วหนูเป็นลม แล้วใครจะดูแลท่าน”



แก้มแดงไม่เถียงกับเหนือเพียงยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าเท่านั้น เขาเข้าใจคร่าวๆ จากที่พยาบาลพูดให้ฟังว่า อาการที่พ่อเป็นเกี่ยวกับเส้นเลือดในสมอง ถ้าแค่ตีบในเส้นเล็กๆ ก็ไม่เป็นอะไรมาก กายภาพบำบัดร่างกายก็กลับมาใช้งานได้เกือบๆ เหมือนเดิม แต่ถ้าตีบเส้นใหญ่หรือแตก ก็มีโอกาสเป็นอัมพาตนอนติดเตียงสูง แค่คิดก็เหนื่อยหัวใจแล้ว โชคดีที่วันนี้พี่เหนืออยู่ด้วยแล้วตั้งสติได้เร็ว พากันมาโรงพยาบาลทันภายใน 4.5 ชั่วโมง หลังจากเริ่มเป็น โอกาสที่จะฟื้นตัวได้ไวก็มีสูง แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ต้องรอดูหลังพ่อฟื้นอีกที



เหนือที่ออกไปซื้อของ ระหว่างนั้นเขาก็โทรเล่าสถานการณ์ให้แม่ฟังไปด้วย เพื่อเตรียมห้องหับเผื่อกรณีต้องพาพ่อแก้มแดงกลับไปพักฟื้นที่กรุงเทพฯ เนื่องจากถ้าปล่อยให้อยู่ที่นี่คนเดียวแก้มแดงต้องพะว้าพะวงจนกลับไปเรียนหนังสือไม่ได้แน่ๆ



เหนือนั้นพาคุณปู่คุณย่าไปตรวจร่างกายบ่อยๆ เบาหวานบ้าง ความดันบ้างที่ต้อง follow up ทำให้ได้รับความรู้เรื่องอาการ stroke มาจากคุณหมอ พอมาเจอจริงๆ เข้าก็จัดการทุกอย่างได้ดี ส่วนอาการหลังรักษานั้นก็ขึ้นอยู่กับร่างกายของพ่อแก้มแดงแล้วแหละว่าจะไหวแค่ไหน



TBC

วิบากกรรมพิสูจน์รักก็มา หนูขอโทษนะคะคุณพ่อ

#รอน้องสิบแปดบวก

มาลงเร็วกว่ากำหนด อุอิ ส่งเม้นให้ด้วยนะคะ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1ุ6: 30May]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 30-05-2019 22:20:22

เอาใจช่วยนะแก้มแดง

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1ุ6: 30May]
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 31-05-2019 12:31:41

คุณพระคุ้มครองนะคุณพ่อ น้องแก้มแดงสู้ๆนะจ๊ะ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1ุ6: 30May]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 31-05-2019 13:34:53

เอ็นดู ในที่สุดก้อดีกันกับพ่อ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1ุ6: 30May]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 31-05-2019 23:44:56

หนูน้อยแก้มแดงเป็นเด็กดีพ่อต้องไม่เป็นอะไรแน่นอนจ๊ะ  :กอด1: :กอด1: :กอด1:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1ุ6: 30May]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 01-06-2019 14:50:30

Chapter 17





สมชาติออกจากห้องฉุกเฉินได้ ก็ถูกส่งเข้าห้อง ICU ในหอผู้ป่วยแผนกโรคหลอดเลือดต่อ เกือบสามทุ่มคนป่วยฟื้น พยาบาลเข้ามาดูอาการแล้วให้ลองขยับส่วนต่างๆ ในร่างกายดู โชคดีที่กลับมาขยับแขนขาอีกครึ่งซีกได้แม้จะยังอ่อนแรงมากจนยังจับถือของไม่ไหว ปากก็ยังเบี้ยวเบ้อยู่ พูดอ้อแอ้ช้าๆ ต้องตั้งใจฟังถึงจะเข้าใจ เมื่อเช็คสภาพเรียบร้อย พยาบาลก็ให้แก้มแดงเข้าไปป้อนข้าวคนป่วย เหนือก็เข้าไปช่วยน้องประคองพ่อให้นั่ง หน้าคนที่ผ่านอะไรมามากดูเศร้าสลด เหนือบีบมือเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ สมชาติหันไปมองตาเหนือ พยายามอ้าปากจะพูด เหนือยิ้มรับตั้งใจฟัง

“อาก-แอ้ม-แอง-อ้วย”

“ไม่ต้องกังวลนะครับ ผมดูแลน้องเอง แล้วก็คุณพ่อก็ทำใจให้สบาย อาการกำลังดีขึ้นแล้วนะครับ”

แกทำท่าจะส่ายหน้า เหนือยิ้มรับอีก พยักเพยิดให้ทานข้าวต้มที่แก้มแดงป้อน เหนืออยู่กับปู่กับย่ามานาน พอจะเข้าใจความกังวลของคนแก่ แก้มแดงบอกว่าพ่อไม่เคยหาหมอ ไม่เคยล้มป่วย พอเป็นครั้งแรกก็หนักเลย แกคงตกใจที่ตัวเองเป็นหนักเฉียดใกล้ความตาย และตระหนักว่าอะไรในชีวิตที่ตัวเองเป็นห่วง

แก้มแดงตักข้าวต้มคำเล็กๆ ค่อยๆ ป้อน อาการกล้ามเนื้ออ่อนแรงไปครึ่งซีกนั้นส่งผลต่อการกลืนด้วย สมชาติไม่ชินกับร่างกายตัวเอง แกสำลักออกมาคำโต เศษข้าวต้มเปรอะไปทั่วหน้าลูกชาย

แกลนลาน จะหยิบทิชชูเช็ดให้ เหนือต้องห้ามไว้ เพราะกลัวพลัดตกเตียง แก้มแดงไม่นึกรังเกียจเลย รีบเช็ดปากให้พ่อก่อน แล้วค่อยมาสนใจคราบเปื้อนของตัวเอง

เหนือว่าเหนือเห็นน้ำตาคลอเบ้าตาคนสูงวัย ตัวเขาก็ได้แต่บีบมือแกให้กำลังใจ ทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดี เพราะเมื่อสักครู่พยาบาลก็บอกว่าเป็นสัญญาณที่ดี

ช่วงหลังที่กินอาหาร สมชาติระวังขึ้นไม่ได้สำลักรุนแรงอีก แก้มแดงเก็บถ้วยเก็บช้อน จากนั้นก็นำโถรองปัสสาวะมาทำให้พ่อ ที่นั่งห้อยขาอยู่ริมเตียง แกยังเดินไม่ไหวหรอก ขืนพาไปห้องน้ำก็มีแต่จะล้มเอาเปล่าๆ

คนป่วยคงเขิน ดูดื้อจะไปเข้าห้องน้ำเองให้ได้

“หนูหลับตาก็ได้ พี่เหนือก็หลับตา” เจ้าตัวเล็กพูดเสียงทะเล้น สมชาติฟังแล้วนึกอยากเขกหัว จนใจที่แรงยกมือไม่มี สุดท้ายก็เลิกดื้อ ยอมว่าง่ายให้ลูกชายปรนิบัติ

พาพ่อลงนอนเรียบร้อย พยาบาลก็มาเชิญญาติออกจากไอซียู ไปรอด้านนอก โรงพยาบาลรัฐที่ทางไม่ได้สะดวกเหมือนโรงพยาบาลเอกชน เหนือกับแก้มแดงไม่เคยมาเฝ้าญาติที่นอนอยู่ในหอผู้ป่วยรวมก็ยืนมองหน้ากันสองคนว่าต้องทำอย่างไรดี

สังเกตญาตผู้ป่วยคนอื่นๆ ก็คือเอาฝูกมาปูนอนกันตรงเก้าอี้นั่งตามทางเดินนั่นแหละ เขาเลยเดินไปถามพยาบาลประจำหวอด ว่ามีห้องพิเศษไหม อย่างน้อยก็เปิดไว้นอนคืนนี้ไปก่อน

พยาบาลอธิบายให้ฟังว่าห้องพิเศษ ต้องมีคำสั่งอนุมัติจากหมอเจ้าของไข้ก่อน และคนป่วย ICU ต้องมีญาติเฝ้าอยู่ในที่ๆ พยาบาลเรียกหาได้ทันที ญาติส่วนใหญ่คือปูเสื่อกันนอนตามที่เหนือเห็นนั่นแหละ หรือจะนอนบนเตียงผู้ป่วยเปล่าก็ได้ แต่ถ้ากลางดึกมีผู้ป่วยเพิ่มเตียงก็ต้องย้าย หลังจากเข้าใจแล้วเหนือก็มาบอกแก้มแดง เขาคงต้องไปเอาของในรถมาแก้ขัดในคืนนี้ก่อน ส่วนพรุ่งนี้เช้าเขาคงไปหาโรงแรมใกล้ๆ แล้วผลัดกันไปนอนกับแก้มแดง รออาการพ่อตาดีขึ้นพอที่จะย้ายได้ หากมีห้องพิเศษก็ให้อยู่ที่นี้เพราะหมอเก่งอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่มีก็คงให้ย้ายไปเอกชนที่สะดวกสบายกว่า

แก้มแดงเข้าใจง่าย นั่งรอพี่เหนืออยู่ตรงเก้าอี้หน้าห้องผู้ป่วยรวม ไม่นานเหนือก็กลับมาพร้อมเสื้อกันหนาวหนึ่งตัว และผ้าห่มผืนเล็ก

เสื้อให้น้องใส่ ผ้าห่มก็จะให้แก้มแดงนอนตักแล้วห่มให้น้อง

มือเล็กกว่าห้ามไว้ นอกจากพ่อแล้ว แก้มแดงก็สงสารพี่เหนือจับใจ คุณชายบ้านเทวาพิทักษ์ไม่จำเป็นต้องลำบากแบบนี้เลย ถ้าเป็นญาติพี่เหนือป่วยก็คงเข้าโรงพยาบาลเอกชนในกรุงเทพฯ หรูหราอยู่สบายไปแล้ว ไม่ต้องมานั่งหลังขัดหลังแข็งอยู่กับเก้าอี้ไร้ฟูก ทนหนาวกันแบบนี้

“ขอโทษนะจ๊ะ” น้องพูดพลางยกมือไหว้ลงตรงอกตามที่พี่เหนือชอบสอน คนพี่เอามือรับไหว้หนึ่งข้างอีกข้างก็โอบน้องเข้ามาให้จมอก เกือบห้าทุ่มแล้วคนอื่นเขาก็กรนกันหมด จะจับจะบีบให้ชื่นใจบ้างดินฟ้าอากาศคงไม่ถือ

“ขอโทษทำไมคะ”

“เพราะเป็นแฟนหนู พี่เหนือเลยลำบาก”

พูดว่า ‘แฟน’ มาได้หน้าตาเฉย น้องร้ายกาจมาก หัวใจพี่เหนือนี่เต้นรัวๆ

“รู้มั้ยว่าคนเรามีแฟนทำไม”

แก้มแดงครุ่นคิด ดึกแล้วพี่เหนือมาเล่นทายคำทำไม

“หนูเป็นแฟนพี่ทำไม” เหนือถามซ้ำเมื่อน้องยังไม่ตอบ

“หนูรักพี่เหนือ” เงยหน้าขึ้นมาตอบตาปริบ เหนือกลั้นใจไว้ ไม่กดจูบลงไปให้กับความน่ารักนั้น

“พี่ก็รักหนู”

“งื้อ...” แก้มแดงเขินหน้าร้อนขึ้นมาทันที ที่เหนื่อย ที่ไม่สบายตัว มันเหมือนไม่เคยเกิดขึ้นเลย

“แฟนคือความสุขในวันที่เราเป็นสุข คือเบาะนุ่มๆ ในวันที่เราเหนื่อย หนูมองว่าพี่ลำบาก แต่พี่กลับมองว่าพี่โคตรเท่เลยที่เป็นที่พึ่งให้หนูได้”

แก้มแดงพยักหน้า “พี่เหนือเท่สุดๆ ไปเลยจ้ะ”

“อย่ากังวลเรื่องพี่อีก มีพี่เป็นแฟน ก็ใช้พี่ซับความเหนื่อยจากหนูให้คุ้มเข้าใจมั้ยคะ”

“เข้าใจแล้ว แค่กอดพี่เหนือก็คือหายเหนื่อยหมดเลย”

เหนือบีบจมูกน้องอย่างเอ็นดู “เอาล่ะ นอนได้แล้ว พรุ่งนี้เราสองคนน่าจะวุ่นวายอีกหลายอย่าง”

“จ้ะ”

เหนือรั้งให้น้องนอนตัก แต่แก้มแดงไม่ยอม เพียงเบียดเเซะเข้ามาซบไหล่ ส่วนเหนือนั้นนั่งชิดเสาอีกที

“หนูอยากนอนกอดแขนพี่เหนือแบบนี้” น้องอ้อน ที่จริงคืออยากให้ผ้าห่มผืนน้อยมันคลุมเราสองคนไว้ด้วยกันมิด เหนือเลยจัดการตวัดผ้าคลุมปิดศีรษะเราทั้งคู่ไว้กันสายตาจากภานนอก แล้วก้มลงดูดปากน้องให้สาสมกับความช่าออดช่างอ้อนน้ัน

แก้มแดงจูบตอบอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน บางครั้งในสถานการณ์ที่หน้าสิ่วหน้าขวานสุดชีวิต แค่มีคนที่ไม่ว่าหันไปกี่ครั้งก็เจออยู่ด้วยกันแบบนี้ก็ดีเหลือเกินแล้ว

หลังจากเพิ่มพลังให้กันภายใต้ความมืดของผ้าห่มผืนน้อย เหนือก็เป็นฝ่ายดันคางน้องออกเบาๆ ดวงตาแวววาวที่เห็นกันไม่ชัดนักสบมองกันอย่างมีความหมายก่อนจะหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อพวกเขายังอุตส่าห์ร้อนแรงใส่กันได้ในช่วงเวลาแบบนี้ เหนือจุ๊บกู๊ดไนท์น้องอีกที แล้วค่อยเคลื่อนผ้าห่มลงมาให้สายตาพบกับแสงสลัวของหลอดไฟทางเดินอีกครั้ง มีพยาบาลเดินผ่านไปพร้อมส่ายหน้าเบาๆ ทั้งคู่เลยได้แต่ยิ้มแหย ไม่รู้ว่าโดนจับได้หรือเปล่า

แก้มแดงหลับๆ ตื่นๆ ได้ไม่กี่ชั่วโมง เสียงความวุ่นวายก็มาเยือนตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง พยาบาลเริ่มตรวจดูอาการ เข็นรถต่างๆ กันให้ขวักไขว่ แล้วก็มีคนหนึ่งเดินมากวักมือเรียกแก้มแดงให้เข้าไปดูพ่อ ไปเช็ดหน้าเช็ดตา ให้แกแปรงฟัน แล้วก็นำถาดฉี่มารองเหมือนเดิม คราวนี้สมชาติไม่เขินเหมือนเมื่อคืนแล้ว

ฝ่ายโภชนาการเอาอาหารมาเสิร์ฟตามเตียงแก้มแดงก็จัดการป้อนให้พ่อเรียบร้อย รอให้กินยาเสร็จก็ปล่อยให้งีบอีกรอบ แล้วรอหมอขึ้นมาตรวจตอนสายๆ

“พ่อหลับแล้วก็ผลัดกันไปหาอะไรกินสิ” พยายาลแว้บเข้ามาบอกอีก เพราะทั้งคู่ดูเด๋อๆ ยืนเก้กังกันอยู่ “เดินลงลิฟต์ไป มีร้านโรงอาหารอยู่นะคะ”

แก้มแดงให้เหนือไปก่อน จริงๆ คนพี่แอบอยากให้ไปด้วยกัน แต่ก็จนใจกลัวคนป่วยตื่นมาจะไม่เจอใคร เขาเลยแยกไป เดี๋ยวคงต้องหาอะไรอร่อยๆ มาบำรุงน้องหน่อย

ระหว่างนั้นเขาก็รายงานสถานการณ์ให้แม่ทราบเป็นระยะด้วย

‘แม่ให้คนไปทำความสะอาดบ้านสวนไว้แล้วนะ ให้พ่อน้องมาอยู่ที่นี้ดีกว่า เป็นส่วนตัวแล้วก็ร่มรื่นน่าจะคล้ายกับบ้านที่นู่น น้องจะได้ดูแลใกล้ๆ ด้วย’

เหนือนึกภาพตาม เรือนไม้สีขาวสองชั้นหลังกระทัดรัด แม้จะเรียกว่าบ้านสวน แต่ที่จริงแล้วคืออยู่ในรั้วเดียวกันกับบ้านเหนือนี่แหละ แต่ลึกเข้าไปด้านหลัง เพราะเมื่อก่อนที่ดินผืนนั้นทั้งหมดเป็นสวนผลไม้มาก่อน บ้านเก่าเจ้าของเดิมก็ไม่ได้รื้อทิ้ง ให้ช่างมาซ่อมแซมไว้ พร้อมทั้งทำตกแต่งภายในเสียใหม่เอาไว้รับแขก

‘น้องต้องกรี๊ด’

‘เธออย่ามาพูดเหมือนลูกฉันไม่เรียบร้อยได้มั้ย’

เหนืออ่านข้อความแม่แล้วยิ้มได้ คุณนายเขาน่ารักเสมอแหละ

‘แล้วนี่ลูกแม่มั้ยครับ หื้มมมม~’

‘ลูกเขยค่ะ กรี๊ดๆ ๆ ๆ ยัยน้องต้องกดถูกใจสิ่งนี้’

วัยรุ่นภาษาสวิงสวายกว่าใครทั้งบ้านก็คนนี้แหละ เหนือส่งสติ๊กเกอร์หัวใจให้แม่ แล้วรีบสาวเท้าไปโรงอาหารของโรงพยาบาล เขาอยากเจอหมอเจ้าของไข้ด้วย เพราะจะได้ถามเรื่องการส่งตัว





ผ่านไปสามวันอาการพ่อของแก้มแดงดีขึ้นเรื่อยๆ เป็นที่น่าพอใจ กล้ามเนื้อค่อยๆ มีแรงขึ้นมา นักกายภาพเข้ามาดูแลสอนวิธีการฟื้นฟูการเคลื่อนไหว เหนือเองก็รอให้ร่างกายพ่อพร้อมขึ้นเครื่องกลับไปรักษาต่อที่กรุงเทพ และแน่นอนว่าคนแก่ต้องฮึดฮัดไม่พอใจไม่ยอมไปด้วย แก้มแดงหน้าเสีย เพราะพ่อโวยวายไม่ยอมไปท่าเดียว เหนือจึงใช้น้องไปซื้อนมเย็นให้เขาหน่อย

น้องมองตาปริบ มันใช่เวลาอยากกินนมมั้ยเนี่ย

“พี่เหนืออยากสูงเพิ่มค่ะ ตามใจพี่เหนือหน่อยเร็ว”

แก้มแดงย่นจมูก แต่เขาเลี่ยงมาจากตรงนั้นหน่อยก็ดีเหมือนกัน เพราะทะเลาะกับพ่อจนเหนื่อยใจไปหมดแล้ว

พอน้องพ้นกรอบห้องพักผู้ป่วยไปได้ เหนือก็หันขวับมาหาสมชาติ

“คุณพ่อครับ ครั้งนี้ไม่ได้ทำเพื่อพ่อนะครับ แต่ทำเพื่อน้อง ถ้าพ่อไม่ไป แก้มแดงก็ไม่มีทางกลับไปกรุงเทพแน่ จะให้น้องเลิกเรียนกลางคันหรือครับ”

สมชาติสะอึก

“นะครับ ถือว่าเห็นแก่แก้มแดง กลับไปรักษาตัวที่กรุงเทพกับพวกเราเถอะ”

คนป่วยเงียบไป ก่อนจะยกปากที่ยังตกอยู่ข้างหนึ่งพูดช้าๆ “เป็นห่วงไก่”

“ผมขนไปให้ด้วยครับ”

ใช้เวลาอีกนิดนึง พ่อก็ขยับปากอีก “เอ่อ..ปลูกดอกทานตะวันไว้ให้แก้มแดง ไม่ได้รดน้ำเดี๋ยวมันตาย”

“ไม่เป็นไรครับ ผมขุดไปปลูกต่อที่กรุงเทพด้วย”

“ลำบากเปล่าๆ”

“ไม่ลำบากครับ ผมรวย ใช่เงินอำนวยความสะดวก

คนป่วยเริ่มหมดข้ออ้าง ได้แต่มองตาเหนือแล้วทอดถอนใจ ก่อนจะเอ่ยเหตุผลที่แท้จริง “ไปก็รบกวน...”

“อย่าคิดว่าไปรบกวนเลยครับ คิดว่าไปอยู่ให้น้องสบายใจดีกว่า”

“รบกวนบ้านมึง” สมชาติว่า

“โอ้ย...ถ้าคิดว่ารบกวนก็ตั้งแต่ล้านสองแรกแล้วครับ” เหนือพูดติดตลก สมชาติถึงกับต้องมองค้อน

“ผมล้อเล่นน่าคุณพ่อ”

“ทำไมต้องดีกับคนอย่างกูขนาดนี้”

“ผมทำทุกอย่างที่ทำให้แก้มแดงยิ้มได้ ผมกินได้นอนหลับต่อเมื่อน้องมีความสุข”

“บุญของมันที่ได้เจอคนดีๆ”

“ก็ขอบคุณคุณพ่อด้วยนะครับ ที่เลี้ยงน้องมาเป็นเด็กที่น่ารัก”

สมชาติเงียบไปเหมือนสมองมันต้องใช้เวลาคิดมากกว่าเมื่อก่อน เหนือยังยืนยิ้มกริ่มอยู่ตรงหน้า แล้วเสียงติ้งก็ดังขึ้นในหัว คนป่วยเลยอ้าปากพูดได้ “นี่หรอกด่ากูหรือเปล่า”

“แหม...คุณพ่อคิดมาก ผมชมจริงหรอก แต่ผมอยากให้คุณพ่อพูดเพราะๆ ได้มั้ยครับ แทนตัวเองว่าพ่อ เรียกผมว่าลูกเขยสุดที่รักอะไรแบบนี้ จะได้น่ารักเหมือนน้อง”

สมชาติเหนื่อยจะเถียง แต่เอาเถอะมาขั้นนี้แล้ว เขาก็เหมือนเป็นหนี้บุญคุณไอเด็กหน้าหล่อนี่เสียจนชดใช้ยังไงก็ไม่หมด จะพูดเพราะให้มันหน่อยก็ไม่ลำบากหรอก

“อืม จะพยายาม ไอ้-ลูก-เขย-สุด-ที่-รัก” ขนาดปากเบี้ยวอยู่ ก็ยังต้องพยายามพูดตามมันให้ครบ สมชาตินึกตลกตัวเองที่ชะตาชีวิตพลิกผันไปหมด ตั้งแต่เมียทิ้งลูกเลี้ยงที่ยังแบเบาะไว้ให้ เขาก็เลี้ยงมันมาอดๆ อยากๆ ต้องไปฝากแม่นมบ้านอื่น โตมาปล่อยให้กินตามมีตามเกิด หลังๆ พอตกเป็นทาสเหล้าขาวก็ทุบตีมันจนร้องไห้จ้า สุดท้ายลูกชายที่เขาไม่เคยให้ความอ่อนโยนกับมันเลย กลับเป็นความอบอุ่นช่วงสุดท้ายของชีวิต หากไม่เฉียดความตายเขาคงไม่รู้สึกมากขนาดนี้ วันนั้นที่เห็นแก้มแดงวิ่งเข้ามามือสั่นปากสั่นจับตัวเขา นอกจากตัวเองจะกลัวตาย ความรู้สึกสุดท้ายก็คือ ‘เป็นห่วง’ มันนั้นแหละ

ยังไม่ทันได้ปลงชีวิตต่อ เด็กน้อยแก้มกลมก็วิ่งเข้ามาพร้อมแก้วนมสีขาว และถุงมะละกอ เอามาป้อนพ่อ สมชาติได้กินอะไรที่มันหวานคล่องคอนอกเหนือจากอาหารจืดที่โรงพยาบาลจัดให้ก็จัดการไปจนหมดถาด และไม่นานเมื่อนางพยาบาลมาเจาะเลือดตรวจระดับน้ำตาลก็โดนดุกันถ้วนหน้า เพราะต้องฉีดอินซูลินด่วน

“คุณพ่อเป็นเบาหวานนะคะลูก ห้ามให้กินอะไรสุ่มสี่สุ่มห้า”

“แก้มแดงเห็นว่าเป็นผลไม้”

“ผลไม้ที่มีรสหวานก็คือมีน้ำตาลค่ะ”

น้องโดนพยาบาลดุ ก็จ๋อง หันเข้าหาอกพี่เหนือเพื่อสำนึกผิด เหนือลูบหัวทุยนั้นเบาๆ อย่างเอ็นดู คือ..ผลตรวจร่างกายพ่อน้องออกมาแล้ว และเก็บหมดครบทุกโรคคนแก่ เบาหวาน ความดันโลหิตสูง ไขมันสูง แถมยังดื่มเหล้ามาเป็นเวลานาน พอถึงเวลาอันสมควร ร่างกายมันก็ประท้วงใหญ่ด้วยการเส้นเลือดสมองตีบเสียให้ทีนึง เพราะฉะนั้นห้ามชะล่าใจว่าแข็งแรง ของแบบนี้มันมาตามวัย และพฤติกรรมล้วนๆ



TBC 

หมั่นตรวจสุขภาพกันด้วยนะคะ ด้วยความปรารถนาดีจากพ่อชาติ 

ปล... น่ารักเนอะ แบบพี่แฟนนนนนนนนน หนูอยากใช้พี่ให้คุ้มเหมือนกันค่ะ แบ่งร่างมาเป็นของหนูหน่อยยยยย 555 

ฝากบอกรักพี่เหนือกันด้วยนะคะ ^^ #รอน้องสิบแปดบวก ไปตามเพื่อนมาอ่านโด้ยยยยยย อย่าให้พี่เหนือต้องหงอยเหงา >.< 

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 17 : 1 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 01-06-2019 19:23:15

โท่พ่อสมชาติทำไมสะสมเสียหลายโรคอย่างนี้ล่ะ  :sad4: แต่ได้แก้มแดงกับลูกเขยสุดที่รักดูแลเดี๋ยวก็ดีวันดีคืนเนอะ :hao3:
 

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 17 : 1 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 01-06-2019 21:29:53

พี่เหนืออย่างเท่ห์อ่ะ แอบหมั่นไส้นิดหน่อย ใช่สิรวยมากใช้เงินแก้ปัญหา อยากจะใช้คำนี้มั่ง ติดแต่ตังไมีมี

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 17 : 1 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 01-06-2019 21:58:48

พี่แฟนรวย จบได้ทุกปัญหาจ้า ยกเว้นการรอแอ้มน้องตอนครบ20

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 17 : 1 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 03-06-2019 15:37:16

เกือบจะผ่านคบทุกด้านแล้วนะอิพี่เหนือ ด้านใหญ่สุดคือ #รอน้องสิบแปดบวกนี้แหละ  :hao6: ท่องไว้นะ คุก คุก คุก  o3

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 17 : 1 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 05-06-2019 22:42:02

Chapter 18



“เป็นไง เหี่ยวเลยสิไอ้หล่อ” อุดร พ่อของเหนือทัก เมื่อเห็นว่าลูกชายคนโต มายืนแอบอยู่ตรงระเบียงชั้นสองที่มองลงไปเห็นบ้านสวน หน้าบ้านแก้มแดงกำลังเดินทำกายภาพบำบัด อยู่กับพ่อ และเจ้าหน้าที่ที่จ้างมาจากโรงพยาบาล สมชาติย้ายมาอยู่ได้เดือนกว่าแล้ว ร่างกายก็ฟื้นฟูขึ้นเรื่อยๆ แถมยังปลูกผักปลูกต้นไม้เสียเต็มพื้นที่บ้านสวนแล้ว



“ก็ฟูอยู่นะพ่อเช้าๆ”



“ใครสอนใครสั่งให้พูดจาสัปดนกับพ่อกับแม่ห๊ะ!” นักธุรกิจชื่อดังส่ายหน้า

“พ่อหมายถึงใจเหี่ยวโว้ย น้องไปขลุกอยู่แต่กับพ่อเค้า ไม่มาอ้อนพี่เหนือเลย”

เหนือเดือนกรอกตา นี่พอมาด้วยความเป็นห่วงหรืออยากเยาะเย้ย ตอบ!



“น้องทำอะไรแล้วมีความสุข เหนือก็มีความสุข”

“พ่อพระ!”



“ยกมือสาธุสิครับ”



“ปาก...อยากโบกด้วยสันแฟ้ม” คุณอุดรยกอุปกรณ์ในมือประกอบความในใจ



“วันเสาร์พ่อยังทำงานอีกหรอ พักบ้างสิครับ” เหนือกลับมาเป็นงานเป็นการอีกรอบ



“ก็มีลูกแถวนี้จะทิ้งพ่อไปทำฟาร์ม ก็เลยต้องทำโอทีเสาร์อาทิตย์”

เหนือย่นจมูกเข้าไปกอดเอวอ้อนเหมือนเด็กไม่มีผิด “ยังไม่ทิ้งเลย ยังช่วยอยู่”

คุณอุดรตบไหล่ลูกชายเบาๆ “ล้อเล่นๆ เอาที่สบายใจ พ่อไม่ได้บังคับ”

เหนือพยักหน้าหงึก ตามใจเขาที่สุดก็คนนี้



“ในแฟ้มเป็นสำเนาโฉนดที่ดิน สำนักงานที่เชียงใหม่เขาส่งมาให้ดู บอกว่าเจ้าของที่เดิมเขาอยากให้ไปช่วยซื้อ แล้วพ่อดูรูปประกอบแล้วคุ้นๆ ว่าเป็นฟาร์มที่เหนือเคยไปฝึกงานนะ”

คราวนี้เด็กหนุ่มยืดตัวตรงตั้งใจฟัง



“ไปคุยกันในห้องทำงานพ่อดีกว่า”



“ครับ”



“มีนายทุนท้องถิ่นเขาจะมาซื้อไปทำโรงแรมทำสนามกอล์ฟ แต่เจ้าของเขาไม่อยากขาย”



“แล้วเค้าก็มาขายพ่อแทนเนี่ยนะ”



“ก็ถ้าเป็นชื่อบริษัทเราถือครอง เจ้านู่นเขาจะได้วางมือไง”

เหนือขมวดคิ้ว



“เขายังอยากทำฟาร์มออร์แกนิคเหมือนเดิม แค่เปลี่ยนชื่อเจ้าของไง เหมือนขายหุ้น”



“การกุศลมากเลยนะพ่อ”



คุณอุดรยักคิ้ว “ก็เลยมาถามเหนือนี่ไง ว่าจะเอามั้ย เราก็มีฟาร์มเสร็จสรรพไม่ต้องเหนื่อนเลยนะ นานๆ ขึ้นไปดูกิจกราที”



“พ่อโน้มน้าวให้เหนืออยู่ช่วยงานบริษัทอยู่ใช่มั้ย”



“เออ...เอามั้ย เอาไว้ขอสาวก็ได้ หลายล้านอยู่นะโว้ย”



เหนือหัวเราะก๊าก “ขอหนุ่มสิพ่อ แก้มแดงได้ยินแล้วเข้าใจผิดนี่บรรลัยเลยนะ”

คราวนี้อุดรหัวเราะบ้าง “ถ้าน้องเข้าใจผิดนะ พ่อจะช่วยผสมโรงเอง”

เหนือส่ายหน้า ตัดกลับมาประเด็นที่ดินต่อ “กี่ล้านอ่ะ”



“33 ล้าน”



“มีประมาณ 20 เอง อยากซื้อเองอ่ะ ไม่อยากใช้เงินพ่อ”



“ก็พ่อหุ้นด้วยไง ครึ่งๆ มั้ยล่ะ คนละ 16.5 เราก็เหลือติดบัญชีไว้มั้ง เผื่อฉุกเฉินน้องอยากได้รถสปอร์ตสักคัน คอนโดใหม่สักหลัง ไม่มีเงินซื้อให้นะโว้ย”



“พ่อมองการณ์ไกล” เหนือยกนิ้วโป้งให้แล้วพยักหน้า



“คิดจะเป็นสายเปย์แล้วเราต้องพร้อมเสมอ”



“เนี่ย ผมรวยได้พ่อจริงๆ”



สองพ่อลูกหัวเราะคิกคักถูกใจกันเอง แล้วก็ได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังเข้ามา แก้มแดงโผล่หน้าเข้ามายิ้มแฉ่งเหมือนดอกทานตะวัน สภาพจิตใจน้องดีขึ้นมากโขเพราะพ่อมาอยู่ใกล้ ทุกอย่างมันลงตัวจนไม่มีอะไรต้องเครียดอีก



“คุณแม่ให้มาตามไปทานข้าวครับ”



“ค่ะ” เหนือรับคำ อุดรก็วางแฟ้มนั่นลงบนโต๊ะ แล้วเดินตามลูกชายทั้งสองคนออกไป



สมชาติไม่ได้มาร่วมโต๊ะด้วยเพราะเกรงใจ มักจะกินที่บ้านสวนกับเจ้าหน้าที่บริบาลที่จ้างมาดูแลมากกว่า ซึ่งทั้งครอบครัวก็เข้าใจ รอเวลาผ่านไปเรื่อยๆ ทุกอย่างก็ค่อยขยับมาใกล้ชิดกันเองนั่นแหละ



“วันนี้มีไข่ตุ๋นทรงเครื่องด้วยค่ะ” แขไขแนะนำเมนู “เป็นไข่ไก่บ้าน...น้องแก้มแดงหิ้วมาจากบ้านสวน”



เจ้าของผลงานยิ้มแฉ่ง เพราะพ่อเขาย้ายมาอยู่ในรั้วบ้านเทวาพิทักษ์ก็ไม่อยากจะเป็นฝ่ายรับประโยชน์แต่เพียงอย่างเดียว จึงขอแรงคนสวนมาช่วยกันก่อคอกไก่ สัตว์เลี้ยงที่แกถนัด นอกจากไก่ที่เหนือขนมาให้จากบ้านเก่า ก็เริ่มเลี้ยงไก่บ้านไว้กินไข่อีกหลายตัว แถมยังเริ่มปลูกผักไฮดรอโพนิกส์ ตามความรู้ที่เหนือสอนให้ด้วย และที่ขาดไม่ได้คือดอกทานตะวัน ที่เริ่มจากสี่ต้นที่เหนือขุดแล้วขนลงมาให้จริงๆ แกปลูกเพิ่ม ไว้ให้คนในบ้านตัดไปใส่แจกันด้วย



หลังจบมื้ออาหาร เหนือกับแก้มแดงก็ออกไปห้างสรรพสินค้าในเมือง เพราะวันจันทร์นี้น้องก็เปิดเทอมขึ้นม.5 แล้ว เลยต้องซื้อของเตรียมพร้อมรับการเรียน อีกนัยหนึ่งแก้มแดงก็อยากให้เวลากับเหนือบ้าง เพราะตลอดปิดเทอมนี้แก้มแดงนอนที่บ้านสวนห้องเดียวกับพ่อตลอด เพราะกลัวว่ากลางคืนแกจะเรียกหา พี่เหนือก็นอนห้องตัวเองที่บ้านใหญ่ มาเจอกันก็ช่วงมื้ออาหาร กับช่วงที่พี่เหนือไปขลุกอยู่ในโรงเรือนปลูกผักกับพ่อนั่นแหละ แถมพออยู่ด้วยกันในบ้านที่มีผู้ใหญ่เยอะ ทั้งเหนือและแก้มแดงก็เก็บไม้เก็บมือเพราะเกรงใจไม่ได้กอดจูบกันง่ายเหมือนยามที่อยู่กันแค่สองคน



แก้มแดงเลือกซื้อปากกาสีและไฮไลท์ไปฝากทูลหัวด้วย มีเครื่องเขียนลายถูกใจแล้วก็ทำให้การเรียนน่าสนใจขึ้นเป็นกอง พอออกจากโซนเครื่องเขียนได้ ก็เกี่ยวนิ้วก้อยกันหลวมๆ เดินดูของไปเรื่อยเปื่อย จนมาถึงชั้นเสื้อผ้าผู้ชาย แก้มแดงหยุดกึกหน้าหุ่นโชว์ Underwear ยี่ห้อหนึ่ง เหนือหันมามองมันช่างตุงแน่นไซส์ฝรั่งตามสัญชาติแบรนด์ น้องแก้มขึ้นสีแล้วก็ขมวดคิ้ว ยกมือขึ้นปิดตา



“อย่าหวั่นไหวค่ะ หนูมีของดีอยู่กับตัวแล้ว”



แก้มแดงส่ายหน้าพรืด “ของหนูไม่เท่านี้หรอกจ้ะ”



“หมายถึงของพี่สิ!” เหนือขึ้นเสียงแก้ความมึนให้ “ของหนูอันเท่านี้ พี่ก็กำไม่รอบพอดี”



แก้มแดงฟาดเหนือไปป้าบใหญ่ที่ทะลึ่ง แล้วยังหาว่าพี่ช้างของคนอื่นตัวไม่โตอีก



“หนูแค่คิดว่าถ้าพี่เหนือใส่ตัวนี้ต้อง...ฮือ”



“ต้องยังไงคะ หื้ม~” เหนือเลียนแบบเสียงแบบพระเอกในนิยายรัก



“ต้อง...งือ ต้องดูดีกว่าพี่หุ่นใส่แน่ๆ เลย”



“งั้นพี่เหนือซื้อไปใส่ให้หนูดูดีมั้ยคะ หื้ม~”



“หื้ม~ อะไรเล่า” แก้มแดงบึนปาก นิยายเขินๆ ตัวบิดเป็นเกลียวเขาก็เคยอ่านอยู่หรอกในห้องสมุด ไม่นึกว่าวันนึงจะมาเจอพี่เหนือพูดใส่ “แล้วใครบอกว่าอยากดูพี่เหนือใส่กัน”



เหนือยิ้มกริ่ม ไม่สนใจคำท้วงแมวๆ นั่นหรอก เดินยืดเข้าไปหาพนักงานแล้วชี้เอากางเกงในแบบที่หุ่นใส่ เอามาทุกสี!



“ชอบแค่สีเทา~” น้องมาพูดเบาๆ อยู่กับหัวไหล่ “...ไม่เอาสีแดง”



“เอาแค่สีเทาสิบตัวครับ”



“พี่เหนือซื้อไปถมที่หรือจ๊ะ”



“พี่จะโละของเก่าให้หมด แล้วใส่แต่แบบนี้”



แก้มแดงอมลมเต็มแก้ม ชุดชั้นในพี่เหนือก็ใหม่แกะกล่องทั้งนั้น ทำไมต้องใช้สิ้นเปลือง เห็นน้องหน้างอ เหนือก็นึกอยากแกล้งให้งอแงกว่าเดิมไปอีก



“รู้มั้ยคะ ว่าการเลือกชุดชั้นในให้ แปลว่าอยากถอดให้ด้วย”



แก้มแดงตาโต



“นั่นคือเหตุผลที่พี่เหนือจะใส่แบบนี้ทุกวัน”



“แล้วถ้าวันไหนแก้มแดงไม่อยู่พี่เหนือก็จะไม่ถอดหรือจ๊ะ”



บางทีเหนือก็อยากถอนหายใจแรงใส่คนที่ซื่อตาใส ทำเป็นไม่เข้าใจสิ่งที่เขาสื่อ



“พี่เหนือไปเลือกให้หนูบ้างดีกว่า จะได้ถอดให้หนูบ้าง”



คราวนี้แก้มแดงฉลาดเลย ก้มหน้างุดไปกับหลังกว้างแล้วพึมพำงุบงิบ “หนูถอดเองได้ ฮื่อ”



เหนือหัวเราะถูกใจ ยืนรออีกหน่อยถุงกระดาษก็ถูกยื่นมาให้ พร้อมกับบัตรเครดิต เหนือเก็บใส่กระเป๋าเรียบร้อย ก็งัดเจ้าของช้างน้อยขี้เขินออกมาจากหลัง จูงมือเดินออกมาจากแผนก แก้มแดงผ่านพี่หุ่นอีกรอบ ก็อดจะดูตรงส่วนนั้นไม่ได้ แล้วจู่ๆ ก็ส่ายหน้าพรืดขึ้นมา มุดหน้ามุดตากับแขนเหนือ ดันให้คนพี่เดินออกไปไวไว



“เป็นอะไรคะ” เหนือเกิดสงสัยเยอะขึ้นมาอีก

น้องส่ายหน้าดุ๊กดิ๊ก เหนือว่าเหนือเข้าใจวัยรุ่น



“พี่ช้างต้องการปะทะหรือคะ”



“อื้อ” แก้มแดงทำหน้าหงึ แบบเด็กที่รู้ว่าทำผิดแล้วแต่พยายามส่งสายตาบอกพ่อแม่ว่าอย่าดุหนู



“น่าตีมั้ย ไปเห็นหุ่นแล้วร่าเริงดุ๊กดิ๊ก”



“อย่าดุน้องแฟน...” น้องอ้อนด้วยคำที่โคตรทำลายล้าง ฟืดฟาดมั้ยให้ทาย



“หนูแค่เผลอคิดว่าเป็นพี่เหนือใส่ แล้วภาพมันชัดไปหน่อย”



“แล้วคิดอะไรต่อคะ”



แก้มแดงมองเหนือด้วยสายตาคนงอนที่พี่ชอบรู้ทัน ฮื่อ...ไม่บอกหรอก ก็พี่เหนือมากรอกหูอยู่ได้ว่าให้ถอดให้ด้วย แล้วแก้มแดงก็เก่งการเชื่อมโยง นึกไปถึงบทเรียนออนไลน์ ซีนที่ดึงขอบยางสกรีนตัวอักษรนั้นลงแล้วค่อยๆ ประคองพี่ช้างออกมา จากนั้นก็ไม่ต้องเล่าแล้วนะจ๊ะ ว่าเกิดอะไรขึ้นต่อ



เหนือดูอยู่นาน คนที่เดี๋ยวยิ้มเขินเดี๋ยวหน้าบึ้ง ก็ไม่ต้องการคำตอบอีก คนเคยคิดอกุศลมาก่อนรู้ดี แถมแก้มแดงก็ไม่เนียนเลย เกร็งหน้าไม่อยู่เหมือนเขาผู้เจนสนาม คนเป็นพี่ลากน้องปลิวไปลานจอดรถทันที ขึ้นมานั่งได้ก็โยนถุงชอปปิ้งทั้งหมดไปเบาะหลัก ล็อกคอแก้มแดงเข้าหาตัวแล้วก็จูบเสียให้หายท้าทาย ฟาดลิ้นกันอยู่หลายนาทีก็ค่อยได้สติ ปล่อยคอน้องให้หายใจเข้าไปสแปร์ในปอด



“มีสองเส้นทางให้เลือก กลับบ้านใหญ่ หรือกลับคอนโด”



น้องหันมามองตาปริบ ยัง...ยังจะมาปากฉ่ำใส่อีก



“กลับคอนโดจ้ะ เหนียวตัวอยากอาบน้ำ ตะ..แต่ตอนมืดแล้วต้องกลับไปนอนบ้านใหญ่นะจ๊ะ”



“เรื่องนี้ต้องถึงหูทูลหัว ฮะฮ่า” เสียงหัวเราะอย่างผู้มีชัยดังลั่นก่อนจะปลดเกียร์ P แล้วเหยียบคันเร่ง แทบจะดริฟต์ลงจากตึกแบบแนวดิ่งไม่พึ่งทางลาด กวดรถเหมือนฟาดแซ่ใส่ม้า มุ่งตรงสู่รังรัก ที่ไม่ได้ไปกกกอดเหยื่อเสียนาน





พวกเขามีเวลาน้อย เพราะนี่ก็บ่ายแก่ๆ แล้ว อารัมภบทต่างๆ จึงทำกันตั้งแต่บนรถทุกครั้งที่ติดไฟแดง...แค่จูบ...อย่าคิดลึกสิจ๊ะ จูบกันเรื่อยๆ จนรถจอดเสร็จสรรพในคอนโด ก็เดินเร็วๆ มาถึงห้อง เหนือนี่ลนจนกดรหัสผิดรหัสถูกไปหมด แก้มแดงต้องคว้ามือออกมากดแทน เดี๋ยวผิดสามครั้งห้องล็อกจะต้องคว้าน้ำเหลว กลับบ้านโดยพี่ช้างไม่ได้เล่นน้ำไปอีก



เข้ามาในห้องได้ ถุงชอปปิ้งก็ถูกทิ้งไว้ตรงพื้นหน้าประตู เหนือช้อนใต้สะโพกอุ้มน้องตัวลอยเดินไปด้วย ในขณะที่แก้มแดงก็ก้มลงมาประกบปากจูบอย่างดูดดื่ม อาจจะเพราะหายกันไปนาน อารมณ์วันนี้เลยร้อนกรุ่น ลวกเส้นมาม่าสุกได้พอดีไม่ต้องรอน้ำเดือด



แรงผู้ชายที่กระหายในรสรัก อะดีนาลีนหลั่งหนักมากขนาดที่อุ้มน้องขึ้นบันไดไปชั้นสองได้โดยไม่ต้องพัก พอเข้าห้องน้ำไปได้นั้นแหละค่อยวางลงกับพื้นหินอ่อน



“แช่อ่างหรือ Rain Shower คะ”



ในเรื่องที่เชื่อมโยง Gat Pat มาแล้วคือ Rain Shower แก้มแดง คือแดงสมชื่อ “รีบๆ แบบนี้ Rain Shower ดีมั้ยจ๊ะ”



“ตามบัญชาครับ”



ว่าจบก็อุ้มน้องเข้าซอกทันที จังหวะที่ถอดเสื้อให้ก็มือสั่นไม่หาย เหนือรำคาญดึงแม่ง จนกระดุมกระเด็นกลิ้งขลุกๆ ไปกับพื้นหินอ่อน



“พี่ดุกับทุกอย่าง แต่จะอ่อนโยนกับเธอคนเดียวนะครับ”



“พี่เหนือก็อ่านนิยายบ่อยเหมือนกันนะจ๊ะ” แก้มแดงขำคิก



“ไม่เขินหรือคะ”



“เรียกน้องแฟนคำเดียวเขินกว่า”



“น้องแฟน~”



แก้มแดงใจระทวย ยอมให้เขาดึงกางเกงขาสั้นที่ใส่อยู่ลงไปกองที่พื้นเลย เหนือคุกเข่าตามลงไป สองมือจับสะโพกน้องไว้มั่น มองตาเป็นการขออนุญาตปะทะพี่ช้าง แต่แก้มแดงเก่ง แก้มแดงจำท่านี้ได้ ก็เอาฝ่ามือยันหน้าผากพี่เหนือไว้ก่อน แล้วเชยคางคนพี่ให้ยืนขึ้น ผลักพี่เหนือชิดผนังห้องน้ำ เอาตัวเองปลิวออกมาจากกางเกง ใช้ขาข้างขวาเขี่ยมันอย่างไม่ใยดีให้พ้นเขตเปียก จากนั้นตัวเองก็เบียดเข้าไปซุกอก แล้วค่อยๆ ถอดกระดุมเสื้อเชิ้ตให้พี่บ้าง แก้มแดงถอดแบบถนอมทีละเม็ด ไม่เร่งรีบ เพราะทูลหัวสอนไว้ให้ยั่วๆ อ่อยๆ ค่อยๆ ดูพี่เหนือทรมานไปทีล่ะนิด



“หนูขา...พี่จะตายแล้ว”



“ห้ามพูดคำว่าตายนะ ตีปากเลย” แก้มแดงตีปากด้วยปากหนึ่งจุ๊บ



เจ็บมากเลย ตีด้วยปาก



แก้มแดงทำโทษเสร็จก็ยิ้มกริ่ม กลับมาถอดเม็ดที่สองต่อ เม็ดนี้หลุด ก็ค่อยๆ กรีดนิ้วลงมาเม็ดที่สาม ปลดไปก็เอาขาอ่อนขาวๆ ถูไถส่วนตรงซิปกางเกงไปด้วย



เหนือลมหายใจค่อนข้างไม่สะดวก “...เดี๋ยวขาเป็นรอยค่ะ”



น้องไม่ฟัง เลื่อนนิ้วมาเม็ดที่สี่อย่างอ้อยอิง จากนั้นตามด้วยเม็ดที่ห้าแบบช้าๆ แต่ว่าขากลับเบียดเสียดแรงขึ้นสู้กับกางเกงผ้าเนื้อดี เหนือนี่สั่นไปหมดแล้วทั้งตัว เส้นขนลุกชันเพราะโดนน้องตียับจนพ่ายแพ้ทุกกระบวนท่า กว่าจะถึงเม็ดสุดท้ายนี่เล่นเอามีน้ำเปียกซึมเลอะกางเกง แก้มแดงหัวเราะคิกเหมือนเด็กน้อยสอบได้คะแนนเต็ม แล้วค่อยยอมปลดเปลื้องเสื้อเชิ้ตผ่านหัวไหล่พี่แฟน โยนทิ้งไปกองทับกับเสื้อผ้าตัวเอง



น้องถอดกางเกงให้เหนือ โยนทิ้งตามไปเช่นกัน จากนั้นก็เปิดน้ำอุ่นให้รินรดลงมาบนศีรษะ ทั้งคู่ยังไม่ถอดปราการชั้นสุดท้าย แต่น้ำก็ทำเอามันบางจงเห็นรูปร่างของพี่ช้างสองตัวเรียบร้อย แก้มแดงนั่งลงเหนือตาโต จะรั้งแขนน้องให้ลุกขึ้น แต่ใบหน้าน่ารักนั้นกลับแหงนขึ้นแล้วมุบมิบว่า “อย่าดุน้องแฟน”



เอาเลยค่ะ...เต็มที่ไปเลยลูก มาถึงขั้นนี้พี่ก็ขัดขืนอะไรไม่ได้แล้ว

แก้มแดงดึงกางเกงในเหนือลงต่ำเล็กน้อย แต่ยังคาไว้กับสะโพกสอบ พี่ช้างผงาดออกมาทักทาย น้องลูบเบาๆ เหนือสะท้านเสียวไปถึงปลายเท้า ปากนุ่มจุ๊บเบาๆ โชคดีที่เป็นคนจำเก่ง จังหวะจะโคนจึงเป๊ะมากเว่อร์ แม้ทฤษฎีจะแน่นจนสอบเอนท์ติดแน่ๆ แต่ทว่าปฏิบัติยังมีเกณฑ์ต้องปรับปรุง



“โอ๊ย!”



ฟันครูดเข้าให้มั้ยละ เหนือซี้ดปากแม้มันจะเจ็บจี๊ด แต่เพื่อไม่ให้น้องเสียความมั่นใจ เราก็ต้องคีพคูลแต่หน้ามันจะเขียวเอาพ่อเอ้ย!



“ขอโทษจ้ะ” แก้มแดงรีบคายพี่ช้างออกมาแล้วเปาปู้ดโอ๋ ลนลาน



เหนือผ่อนลมหายใจเข้าออกบรรเทาอาการเจ็บ ได้แต่ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร แล้วทำตัวหล่ออีกครั้งรั้งหน้าน้องขึ้นมาจูบปลอบ อารมณ์ที่คั่งข้างมันก็จุดติดเร็วเหมือนน้ำมันที่ใกล้เปลวไฟ แก้มแดงเบียดตัวกอดพี่เหนือไว้แน่น คนพี่เองก็ใช้ฝ่ามือใหญ่ฟอนเฟ้นไปทั่วแผ่นหลัง บีบหนุบหนับตรงก้อนกลมพอดีฝ่ามือจนขึ้นรอย จากนั้นก็ใช้จังหวะเผลอหมุนน้องเข้าผนังห้องน้ำ ย่อตัวลงแล้วซับจูบลงตรงยอดอกที่แข็งเป็นตุ่มไต ริมฝีปากสีแดงสดจรดอยู่ตรงนั้น ก่อนจะแหงนหน้าสบตากลม แล้วแลบลิ้นออกมาตวัดติ่งเนื้อไวอารมณ์เข้าปากไป



“พี่เหนือจ๋า...” แก้มแดงหวิวไปทั้งร่าง ขาอ่อนลงแทบสิ้นแรงต้องเกาะไหล่พี่เหนือแน่น ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะรู้สึกรุนแรงได้ขนาดนี้ เหนือดูดเนื้อตรงนั้นของน้องด้วยความตะกรุมตะกราม ฝ่ามืออีกข้างก็บีบขยำเค้นคลึงจนขึ้นสีเรื่อ เรียกเสียงครางแผ่วๆ เหมือนคนจะร้องไห้แต่กลับฟังดูยิ่งน่ารังแก



‘คุณเหนือครับ...รอสิบแปดก่อน’ โชคดีที่มีเสียงท่านมหา กับรัศมีสีทองอร่ามป๊อบอัพขึ้นมาในหัว ฉุดรั้งอารมณ์สเน่หาคลั่งไคล้ในเนื้ออ่อนๆ ลงไปได้



เหนือผละปากออกจากเนินอกที่ขึ้นช้ำสีเลือดฟาด เคลื่อนหน้าไปจูบปลอบที่ปากสีแดงก่ำดั่งชาดแต้ม แก้มแดงจูบตอบรุนแรง เหมือนน้องเองก็เตลิดไปจนยากจะกู่กลับแล้วเช่นกัน



“พี่เหนือขอโทษค่ะ”



แก้มแดงไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายหมายถึงเรื่องอะไร คราวนี้เหนือนั่งลงจูบหน้าท้องที่มีเนื้อนิ่มๆ เม้มตรงใต้สะดือเบาๆ แล้วจูบไล่ตั้งแต่ตรงนั้นลงมาถึงพี่ช้างที่ชูงวงรอแล้วเช่นกัน



“พี่เหนือสอนนะคะ”



คราวนี้น้องพยักหน้าหงึกไม่กล้าดื้ออีก



ความอุ่นร้อนและสัมผัสแปลกใหม่ทำให้อารมณ์ตะลึงพรึงพรืดไปไกล จนเผลอเขย่งเยียดปลายเท้าแถมยังแอ่นสะโพกกดเข้าโพรงปากของคนที่ดูดดุนพี่ช้างให้ ทั้งอมทั้งดูดอยู่อีกไม่เกิน 5 นาที ลูกไฟเดินทางมาถึงขั้วระเบิด แตกโผล๊ะกระจายไหลไปกับสายน้ำอุ่นจาก Rain Shower ขาอ่อนจนนั่งพับไปกับพื้นเลยจ้า



เหนือนั่งตามน้องลงมาดูอาการคนหอบหายใจรวยริน ตาหวานเชื่อม เหนือจูบน้องเบาๆ ที่ขมับอีกหลายทีเป็นการปลอบ แก้มแดงซุกตัวเป็นลูกนกเข้าหา อาจจะเพราะห่างหายไปนาน แล้วสิ่งที่พี่เหนือทำให้มันก็ลึกซึ้งรุนแรงกว่าทุกครั้ง แก้มแดงเลยเหนื่อยเหมือนไปวิ่งแข่งมาเลย



“ล้างตัวแล้วไปใส่เสื้อผ้าเลยค่ะ”



“แต่พี่ช้างของพี่เหนือยังไม่ได้ปริ๊ดเลย”



“เมื่อกี้พี่ปะทะพี่ช้างของตัวเองไปด้วย พ่นน้ำไปพร้อมหนูน่ันแหละค่ะ”



แก้มแดงมองตาปริบ แล้วก็ทำหน้างอทันที เหนือหัวเราะร่วน



“ไว้แก้ตัวรอบหน้า กลางคืนพี่เหนือนอนไม่ล็อกประตูนะคะ แอบย่องเข้ามาหา

ได้”



แก้มแดงยิ่งหน้างอไปใหญ่ อยู่บ้านคุณพ่อคุณแม่จะกล้าทำได้ยังไงกันล่ะ



TBC

แวะมาลงตามนัดคือวันพุธค่า แก้เครียดกระแสการเมืองเนาะ มาพร้อมความไร้เดียงสาของลูกคนเล็ก แกเป็นเด็กดีค่ะ >.<  อ่านจบทิ้งคอมเม้นต์ไว้ให้ชื่นใจหน่อยนะคะ ^^

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 18 : 5 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 06-06-2019 20:05:07

เกือบไปแล้วเหนือ :z1: ยังดีที่เสีมหาตามมาหลอกหลอน :hao6:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 18 : 5 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 06-06-2019 21:27:33

อดทนเก่งๆ 555

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 18 : 5 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 06-06-2019 22:26:49

เกือบจะเกิดศึกใหญ่ระหว่างพี่ช้างแล้วเชียวดีนะพี่เหนือยังไว้ทัน  :hao6: :hao6: :hao6:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 18 : 5 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 07-06-2019 17:27:37

chapter 19



คืนก่อนเปิดเทอมหลังจบมื้อเย็นกับครอบครัว แก้มแดงก็มานอนกับพ่อที่บ้านสวนตามปกติ แต่ดึกแล้วก็ยังพลิกตัวอยู่ใต้ผ้านวมหน้า เอาหน้าซุกพี่กาแฟ เจ้าหมีตัวโตที่พี่เหนือขนมาให้จากคอนโดแน่นก็ยังไม่หลับ เสียงถอนหายใจหลายเฮือก ดังไปจนเข้าหูผู้ใหญ่



สมชาติลุกขึ้นจากเตียงกลางห้อง แก้มเองก็ตลบผ้านวมแล้วลุกขึ้นนั่งเช่นกัน



“พ่อจะเข้าห้องน้ำหรือจ๊ะ” ไม่ได้รู้เลยว่าเสียงอมทุกข์ของตัวเองนั่นแหละที่ปลุกคนอื่น



สมชาติเหลือบไปมองนาฬิกาหัวเตียง ตีหนึ่งกว่าแล้วเจ้าลูกชายยังไม่หลับอีก พรุ่งนี้ก็ต้องไปโรงเรียนแต่เช้าตรู่ไม่ใช่หรือไงกัน



“นอนไม่หลับรึแก้มแดง”



น้องโกหกไม่เก่ง ก็ได้แต่ตอบไปว่า “จ้ะ”



สมชาติถอนหายใจยาว เขาสังเกตว่าตั้งแต่เมื่อวานที่เด็กสองคนกลับมาจากข้างนอก ก็ดูจะโหยหากันแปลกๆ แอบเข้ามาจับมือจับไม้กันบ่อยๆ แต่ก็พยายามหลบสายตาผู้ใหญ่ มันอาจจะห่างกัน จนเส้นความอดทนของใครสักคนสะบั้นแล้วก็ได้ พอได้ไปอยู่ใกล้ชิดกันสักพัก ก็คงอยากกลับไปคลอเคลียกันอีก



โดยเฉพาะไอ้เด็กที่มันบังคับให้เขาเรียกว่า ‘ลูกเขยสุดที่รัก’ หน้ามันซึมจนเหมือนหมาโดนวางยาเบื่อ ไม่ร่าเริงเหมือนเวลาที่มากวนตีนเขาสักนิด



“ไม่ได้นอนกอดพี่เค้ามากี่คืนแล้วล่ะ”



“อะไรนะจ๊ะพ่อ”



ชาติหัวเราะ เสียดายที่ไฟมันสลัวเลยไม่ทันได้ดูแก้มกลมๆ นั่นขึ้นสีแดงเรื่อ



“กูเอ้ย...พ่อ ก็หายดีแล้ว ไปนอนกับผัว เอ้ย...แฟนมึงก็ได้”



“ทำไมอยู่ๆ พ่อก็ไล่” แก้มแดงบ่นอุบอิบ

คนสูงวัยกว่า ขยับลุกจากเตียงกลางห้อง มายังเตียงเล็กกว่าที่วางชิดผนังด้านหนึ่ง เขานั่งลงข้างเด็กน้อยที่เลี้ยงมาตั้งแต่แบเบาะ วางมือลงบนหัวมันแล้วลูบเบาๆ เดี๋ยวนี้เขาทำได้เป็นธรรมชาติมากขึ้น ไม่เก้อเขินแล้ว



“จะเปิดเทอมแล้ว ไปนอนกับพี่เค้าเถอะ มานอนกับพ่อ หลับๆ ตื่นๆ นอนไม่พอ เดี๋ยวมึงก็เรียนไม่รู้เรื่องพอดี”



“แก้มแดงเป็นห่วง”



“กินยาอยู่ ทั้งสลายลิ่มเลือด ทั้งคุมไขมัน มันไม่ได้เป็นซ้ำกันง่ายหรอก”



“แต่หมอบอกว่าก็เป็นได้อีก เพราะเส้นเลือดมันเสื่อมสภาพตามวัย”



“ผัวมึงเค้าจ้างคนมาเฝ้าพ่อตั้งสองคนแล้ว ราคาต่อเดือนก็ไม่ใช่จะน้อยๆ ให้เขาได้ทำงานกันบ้างเถอะ”



แก้มแดงยู่ปาก “พ่อไม่อยากนอนกับหนูหรอ”



“โตแล้ว ต้องนอนกับผัว อย่างอแง”



“ฮื้อ...พ่อหนูบอกแล้วไงเป็นแค่แฟน พี่แฟน ไม่ใช่...”



“จะเป็นอะไรก็ช่าง ไปนอนกับเค้าไป อย่ามากระวนกระวายนอนไม่หลับอยู่แบบนี้” สมชาติตัดบท กระมิดกระเมี้ยนกันอยู่นั่นล่ะสองคน ผู้ใหญ่ทั้งบ้านเขารู้หมดแล้วว่าไอ้เด็กเหนือนั่นอยากตะครุบลูกเขาขนาดไหน แต่มันเก็บไม้เก็บมือเก่ง ให้เกียรติลูกเขามากหรือกลัวคุกก็ไม่รู้ แต่ประเด็นหลังน่าจะตัดไปได้ บ้านรวยใช้เงินถมที่แทนดินขนาดนั้น จะกลัวอะไรกันนักหนาเชียว สมชาติส่ายหน้าไปมาแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำ ที่สร้างรวมอยู่ในห้องนอน ก่อนที่คนป่วยจะย้ายมาแขไขก็จัดการให้ช่างมาติดราวจับไว้เสียแทบทั่วบ้าน เฟอร์นิเจอก็วางให้ไม่แกะกะ ตามหลังบ้านผู้สูงอายุที่กำลังนิยมกันในขณะนี้



แก้มแดงรอให้พ่อทำธุระเสร็จ จัดการพาขึ้นเตียงห่มผ้าให้เสร็จสรรพ ก็ยังยืนนิ่งไม่ไปไหน



“นี่..กู เอ้ย พ่อไม่ได้เป็นง่อย ดูแลตัวเองได้ ไปเถอะ ดึกกว่านี้เขาจะนึกว่าขโมยขโจรขึ้นบ้าน”



แก้มแดงรู้ว่าพ่อเป็นห่วง แถมพ่อยังไม่ห้ามอีกที่ลูกจะไม่เรียบร้อย วิ่งโร่ไปปีนเตียงผู้ชายดึกดื่น



“หนูรักพ่อนะ”



“กูก็รัก...ลูก” สมชาติใช้คำที่ไม่ค่อยได้พูดบ่อย มันไม่ใช่วิถีชีวิตแบบที่เขาเคยเป็น แต่งหลังจากมาอยู่ในรั้วบ้านหลังนี้ เขาก็เรียนรู้ที่จะแสดงความรู้สึกมากขึ้น เพราะทั้งปู่ยา พ่อแม่ของไอ้ลูกเขยสุดที่รักพูดคำนี้กับแก้มแดงบ่อยมาก สมชาติซึมซับมาและคิดว่า...มันคงดีถ้าแก้มแดงจะได้ฟังจากปากเขาบ้าง



แต่มันก็เขินๆ เหมือนกันนะ บอกเสร็จเลยรีบพลิกตัวหันหนีไปอีกข้าง หลับตาเสีย



แก้มแดงซึมซับความอบอุ่นจากคำพูดของพ่ออยู่อีกครู่ ก็เดินหยิบโทรศัพท์มือถือ แล้วปิดไฟห้องนอนให้พ่อ วิ่งออกจากบ้านสวนไป ตลอดทางเดินในอณาเขตของเทวาพิทักษ์มีระบบไฟแบบเซ็นเซอร์ เมื่อเดินผ่านก็สว่าง ทำให้ไม่ได้น่ากลัว ประตูหลังบ้านที่ใกล้กันก็ใส่รหัสผ่านเข้าไปได้ แล้วสองขากเรียวก็วิ่งดุ๊กๆ ขึ้นไปชั้นสอง ไปตรงตำแหน่งห้องนอนพี่เหนือ



แก้มแดงพึ่งมาคิดได้ว่า บนบ้านใหญ่ไม่มีห้องส่วนตัวเขาเลย มากี่ครั้งพี่เหนือก็ลากไปนอนด้วยตลอด ตอนนี้ค่อยมีห้องส่วนตัวที่ชั้นสองของบ้านสวน แต่ตัวเองก็ลงมานอนที่ห้องพ่อด้านล่างอยู่ดี



คิดเพลินๆ ก็เดินมาถึงหน้าห้องพี่แฟน



‘กลางคืนพี่เหนือนอนไม่ล็อกประตูนะคะ แอบย่องเข้ามาหาได้’



คำพูดนั่นยังดังแจ่มชัดอยู่ในหู แก้มแดงอดจะตื่นเต้นไม่ได้ มันดูซุกซนเหลือเกินที่จะแอบเข้าห้องผู้ชายตอนกลางคืน ถ้าทูลหัวรู้เขาต้องโดนดุแน่ แต่ความหวามไหว ความรู้สึกท้วมท้นในอกยามอยู่ด้วยกันมันก็เย้ายวนจนสั่งให้มือน้อยลองหมุนลูกบิดแล้วผลักเข้าไป มันเงียบเชียบ แม้แต่เสียงแอร์ยังเบาราวกับเกรงใจเจ้าของห้อง น้องปิดประตูเบาสุด กดล็อกให้เสียด้วย แล้วก็เดินตรงไปยังเตียงกว้างที่อยู่ด้านในสุด ในห้องคุณชายเขามีห้องนั่งเล่นส่วนตัวไว้สำหรับดูหนังฟังเพลงด้วย สบายสุดๆ ไปเลยล่ะ



ผ้านวมผืนใหญ่คลุมไว้ มีก้อนนูนๆ 3 ก้อนเรียงกัน แก้มแดงเดาว่าซ้ายสุดคือพี่หมีโก้โก้ ขวาสุดคือพี่หมีนมสด ส่วนพี่แฟนก็นอนตรงกลาง เต็มเตียงแบบนี้แล้วแก้มแดงจะนอนตรงไหนได้กันล่ะ



“งือ...พี่นมสดแก้มแดงขอโทษ” น้องพึมพำกับความมืด แล้วก็ย่องไปเปิดผ้านวมออก รั้งเจ้าหมีที่นอนตัวฟูหลับสบาย อุ้มมานานหน้าทีวีเครื่องใหญ่ เอาผ้านวมที่เขาไว้ห่มเวลามานั่งเล่นตรงนี้จัดการห่มให้ผู้เสียสละด้วย จากนั้นก็ค่อยเดินกระดึ้บๆ กลับไปใหม่ กำมือฮึบกับตัวเองแล้วก็สอดตัวเข้าไปในผ้านวมหลับตาปี๋นิ่งสุด...ลุ้นว่าจะทำพี่เหนือตื่นมั้ย



พอคลายใจ หายเกร็งจะพลิกตัวไปกอดเขา ก็กลับพบว่ามีดวงตาวาวๆ จ้องอยู่ก่อนแล้ว แก้มแดงหัวใจร่วงไปตาตุ่ม รีบยกมือตะครุบปากตัวเองไม่ให้กรี๊ด



“เจอเด็กแอบปีนขึ้นเตียงต้องลงโทษยังไงคะ บอกพี่แฟนสิ” เหนือพลิกมากักตัวน้องไว้แล้วถามเสียงนุ่มๆ แก้มแดงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ แล้วยิ้มกว้าง คลายมือจากปากไปวางลงตรงหัวไหล่แล้วลูบไล้ลงมาถึงแขนแทน น้องไม่ได้ขัดขืนอะไร ดีใจเสียอีกที่พี่เขายังไม่หลับ จะได้มีเวลาให้อ้อนพี่เขาได้อีกนิด

แก้มแดงยอมรับ...เขาชอบคลอเคลียพี่เหนือ



พี่เหนือตัวอุ่น...กอดแล้วสบาย



พี่เหนือปากนุ่ม...จูบแล้วเหมือนได้กินเยลลี่ในสเวนเซ่นเลย



แก้มแดงทำปากจู๋ อ้อนขอจูบจากพี่เหนือ เหนือก้มลงไปจูบ เขาไม่มีเหตุผลอะไรต้องขัดใจน้อง คลอเคลียกันจนหนำใจ เส้นผมน้องฟูฟ่องไปกับหมอนเนื้อนุ่ม ดวงตากลมหวานเริ่มฉ่ำชื้นด้วยคลอหน่วง แก้มนวลก็สุกปลั่งเป็นมะเขือเทศเชียว เหนือกำลังจะปล่อยน้องไปนอน แต่...



“หนูทำให้นะ”



เหนือเลิกคิ้ว น้องจะทำอิหยังว่ะ แล้วก็โดนผลักลงไปนอนหงายเฉย ส่วนแก้มแดงก็มุดหายเข้าไปในผ้านวม สิ่งที่ได้เห็นคือเนินเขาหลังเต่าที่ขยับขึ้นๆ ลงๆ พร้อมความเสียวซ่านและร้อนฉ่ำตรงพี่ช้าง



เอาแล้ว...น้องท้าทายศีลธรรมในตัวพี่อีกแล้ว อยากอัดรูปท่านมหา เลี่ยมกรอบทองแขวนคอไว้เตือนสติ น้องขยันชวนเขาเข้าคุกเหลือเกิน



“อุ่ก...ฮือ...คุณช้างอย่าดุแก้มแดง”



แล้วดูน้องพูดเข้า ต้องมีกี่สิบท่านมหา...ถึงจะฉุดรั้งให้เหนือไม่ก้าวขาเข้าคุกได้ เหนือลังเลว่าจะต้องผลักน้องออก หรือประคองหลังคอน้องให้เป็นจังหวะที่เขาชอบพอดี ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีตีกันในหัวอีกแล้วแต่ความรู้สึกของเขาก็พุ่งทะยานเสียจนอาจจะต้องไลน์บอกแม่ไว้ว่าให้เอาอะไรไปเยี่ยมในคุกบ้าง



แก้มแดงเหมือนมาแก้มือที่วันนั้นพี่เหนือไม่ฟินคาปาก น้องเลยตั้งใจทำใหม่ให้จนเหนือขยำผ้านวมแทบขาดคามือ



“แก้มแดง...พะ..พอก่อน เบาครับ...”



น้องไม่หยุด แรงหนึบๆ ที่เค้นคลึงสัตว์ป่าด้านล่างยังดำเนินไปอย่างเร่งเร้า เหนือสูดปาก คือมันจะไม่ไหวแล้วแม่เอ้ย!!



“พอครับ อย่าดื้อกับพี่เหนือ!!” เขาดุลั่นห้อง เพราะจะยั้งน้ำช้างไม่ไหวแล้ว รีบลุกขึ้นดันหน้าผากน้องออก



“พี่เหนืออย่าดิ้น เดี๋ยวเจ็บอีกหรอก!!!” เป็นไงล่ะ โดนดุกลับมาจ๋องเลยมั้ย พ่อหมาป่าเกรี้ยวกราด



“พี่เหนือจะแตกแล้วครับ แก้มแดง~” ร้องโหยหวน แล้วก็ได้ยินเสียงเด็กน้อยสำลักไอโขล่ก



มันไม่น้อยไง น้ำช้างของคชสารตัวใหญ่อ่ะ

เหนือตวัดผ้านวมออก แล้วภาพตรงหน้าก็อิโรติกชิบหาย น้องตัวขาวนั่งคุกเข่าท่าเทพธิดาอยู่ตรงหว่างขา มะเขือเทศกลมๆ สองก้อนเปรอะเปื้อนด้วยนมข้นหวาน เหนือรีบควานหาทิชชูมารองใต้ปากน้อง



“คายออกมาครับ”



แก้มแดงแหวะออกมาเหมือนเด็กหน้าตายู่ยี่เพราะรสชาติมันไม่เห็นอร่อยเหมือนที่พี่ฝรั่งในคลิปสื่อการเรียนรู้ออนไลน์บอกเลย เหนือหยิบทิชชูอีกแผ่นมาเช็ดคราบเปื้อนบนแก้มออกให้ แล้วก็ได้เห็นไอ้ตัวซนยิ้มเผล่แบบภูมิใจ



“หนูเก่งมั้ย”



เหนือถอนลมหายใจดัง อยากฟ้องแม่จังว่าน้องคบเพื่อนที่พากันไปแก่แดดแต่นะ...ถ้าฟ้องแม่แล้วใครอีกคนที่จะโดนฟาดก็เขาไง คุณนายแขไขไม่มีทางเข้าข้างพี่ชายคนโตหรอก



“เก่งที่สุดค่ะ”



แก้มแดงคงดีใจมาก โถมตัวเข้ากอดเหนือแน่น แล้วซุกไซร้ฟัดอ้อนเขาเหมือนลูกหมา



“คิดถึงพี่เหนือหรอคะ”



ปลอบน้องด้วยการลูบหลังเบาๆ จนเด็กน้อยสงบลงก็ค่อยถาม



“มากๆ เลย แก้มแดงนอนไม่หลับ จนพ่อต้องไล่ให้มานอนกับพี่เหนือ”



“พี่เหนือก็คิดถึงหนู” เขาพูดความจริง เขาหนะก็ไม่หลับหรอก เลยรู้หมดแหละตั้งแต่เด็กน้อยเข้าห้องมา อาจจะเพราะสถานการณ์รอบตัวมันสงบแล้วกระมัง จึงได้มีเวลาให้หัวใจได้ฟุ้งซ่าน ยิ่งเมื่อวานได้ใกล้ชิดกันอีก มาคืนนี้ก็หนาวกายหนาวใจเสียอย่างปะหลาด โชคดีที่ใจตรงกัน คืนนี้เขาจึงมีร่างนุ่มๆ นี้ให้กอดแทนหมียักษ์แล้ว



“หนูมานอนด้วยทุกคืนเลยได้มั้ย พ่อไล่ออกมาจากบ้านสวนแล้ว”



เหนือหัวเราะในลำคอ จุ๊บปากช่างอ้อนนั่นเสียหนึ่งที



“มานอนนะคะ ไม่มุดผ้าห่มซนนะ”



น้องยื่นปากหน้าหงึที่โดนแซว



“ก็หนูอยากตอบแทนพี่เหนือบ้าง หนูกลัวคุณช้างของพี่เหนือเก็บกด”



“มือพี่ยังใช้การได้ดีค่ะ สมองพี่ก็จินตนาการภาพหนูเก่ง”



แก้มแดงตามไม่ค่อยทัน แต่ตาวาวๆ นั้นก็เหมือนทำให้รู้ว่ามันไม่ใช้เรื่องดีนักหรอก



“หนูไม่เข้าใจ หนูไปถามทูลหัวได้มั้ย”



เหนือบีบปากช่างเจื้อยแจ้ว



“พี่เหนือคิดอกุศลกับหนูนิดหน่อยค่ะ เพราะฉะนั้นห้ามบอกทูลหัวนะคะ เดี๋ยวพี่เหนือโดนดุ”



น้องพยักหน้าหงึก ก็ได้ๆ เพราะทูลหัวชอบดุพี่เหนือ







เช้าวันรุ่งขึ้นอุดรมองลอดแว่นมาแต่ไกล ส่วนเจ้าสัวฮุ่ยกับภรรยาก็ตบเข่าฉาด เมื่อเห็นเด็กสองคนเดินลงมาด้วยกันจากชั้นบนบ้าน ปกติแก้มแดงต้องโผล่มาจากประตูหลัง เพราะวิ่งมาจากบ้านสวน



“เขาหอหรือเมือคืน” คนแก่สุดบนโต๊ะเปิดประเด็น เหนือนี่เกือบก้าวพลาดบันไดขั้นสุดท้าย



“คุณปู่ น้องยังเด็กครับ พูดอะไรไม่รู้เนี่ย” เหนือว่า คุณนายจวี๋เห็นหลานชายแก้มแดงแล้วก็ขำ ส่งสายตาปรามสามีให้หยุดแกล้ง เจ้าเด็กน้อยอีกคนก็ตัวแดงไม่แพ้กัน



แขไขเดินออกมาจากครัว เธอเข้าไปปั่นโยเกิร์ตกับพวกเบอร์รี่มาให้แม่สามีแล้วก็ตัวเธอเอง เมื่อเห็นแก้มแดงยืนอยู่กับเหนือก็ตาโต



“เหนือ...ดึกๆ ก็เบาๆ หน่อยนะคะ บ้านมันเงียบ”



เหนือตาโต เขาว่าเมื่อคืนก็ไม่ได้แหกปากนะ แถมไม่ได้ทำอะไรน้องด้วย



แม่เห็นลูกชายเลิ่กลั่กก็หัวเราะก๊าก เธอมโนขึ้นมาเอง ผนังมันเป็นแบบเก็บเสียงจะได้ยินอะไรได้ไงล่ะ แต่ก็ไม่เฉลยหรอก เห็นยัยน้องตัวแดงๆ แล้วแสนเอ็นดู



ทั้งหมดนั่งลงทานมื้อเช้าด้วยกัน และลุกแยกไปตามความเร่งรีบของแต่ล่ะคน

แก้มแดงขอตัวไปสวัสดีคุณพ่อ ก่อนจะให้เหนือไปส่งโรงเรียน แน่นอนว่าลูกเขยที่แสนดีก็ตามไปด้วย เขาต้องไปยกนิ้วโป้งให้สักหน่อย ที่ไล่แก้มแดงมานอนด้วย นึกอยากจะหาไก่ชนงามๆ มาเส้นพ่อตาอีกสักสามสี่ตัวเลยทีเดียว







วันแรกของการเปิดเทอม ม.5 ทูลหัวมายืนรอแก้มแดงแถวประตูทางเข้าเหมือนเดิม พอเห็นเพื่อนหน้าตาน่ารักเดินมาก็โผเข้าไปกอดอย่างแสนคิดถึง แล้วจับพลิกซ้ายพลิกขวาวัดส่วนสูง พวกเขาสองคนดูเหมือนตัวจะยืดขึ้นอีกนิด แต่ที่ไม่เปลี่ยนเลยคือแก้มกลมๆ น่างับเหมือนลูกมะเขือเทศนั่น แล้วก็ดวงตาสุกใสเป็นประกาย



“ไหนว่าพ่อป่วย ทำไมหน้าระรื่น” เด็กหน้าแมวสอบสวนทันที



“ดีใจที่ได้เจอตัวไง”



“ไม่เนียนไปเรียนมาใหม่”



“แง อารมณ์ดีก็ผิด”



“ตัวไม่ได้โดนพี่เหนือทำอะไรแปลกๆ มาอีกใช่มั้ย”



“ไม่เลยจ้ะ พี่เหนือไม่ได้ทำอะไร แต่เมื่อคืนเราใช้ปากให้พี่เหนือจนพี่เหนือฟินเลยนะ”



ลมตี รู้สึงวิงเวียนขึ้นมาทันใด รอบนี้ทูลหัวพกยาดมมาเอง จับยัดจมูกเข้าไป แล้วยื่นนิ้วไปบิดเอวเจ้าเพื่อนที่แก่แดดแก่ลม



“เล่าได้น่าตาเฉย จะหยิกให้เนื้อเขียว!!”



“ก็ถ้าตัวไม่อยากฟัง ก็ไม่ต้องถามจิ” ยัง...ยังมาทำหน้างอใส่



“เราจะเป็นตัวแทนแห่งดวงจันทร์ ลงทัณฑ์อิพี่เหนือเอง” ทูลหัวทำท่าจะแปลงร่างแล้ว แก้มแดงรั้งมือไว้ก่อน ดึงยาดมออกจากจมูกให้ด้วย เสียดายหน้าต่าน่ารัก ทำไมชอบทำตัวเป็นนักเลงน้อยไปได้



“ตัวจะโมโหทำไมล่ะ” แก้มแดงลูบหัวเพื่อนปลอบ “ตัวควรจะดีใจที่เราเก่งนะ พี่เหนือยังชมเราเก่งเลย”



ขึ้นมากแม่...ทูลหัวเหมือนโดนหยาม



“ยังจะปัดความดีไปให้เจ้าโจรลามกอีก!!!”



“แล้วใครสอนเราล่ะ ตัวทั้งนั้น เรายกให้ตัวเป็นคุณครูที่เก่งที่สุดก็ได้ อ่ะ...ให้เก่งกว่าพี่เหนือเลย พอใจรึยัง”



ทูลหัวทุบอกตัวเอง เหมือนตัวละครในหนังจีนที่จะกระอักเลือด เจ้าลูกศิษย์ตัวน้อยมันยอกย้อนเก่ง มันหาว่าครูอย่างเขาจับจูงเข้าเส้นทางสายโลกีย์



แก้มแดงหัวเราะคิกคักที่เห็นเพื่อนหน้าเขียวหน้าเหลือง แล้วก็ลูบหัวปลอบอีกรอบ ผมทูลหัวนุ่มอย่างกับขนแมวแหนะ หน้าตาเวลาโกรธก็ยิ่งอยากจะแหย่ให้หงุดหงิดกว่าเดิม



“ตัวต้องลองเอง แล้วจะรู้ว่าเวลาได้นัวเนียพี่แฟนอ่ะ...มันฟินขนาดไหน”



“พาเราไปห้องพยาบาลเลย อยากได้ยาลดความดัน!!”



เสียงสัญญาณเรียกเข้าแถวดังขึ้นขัดตาทัพ แก้มแดงจูงมือทูลหัวที่ยังงอนตุ้บป่องอยู่ออกจากบริเวณนั้นทันที



TBC

ตอนที่ผ่านมาฟีดแบคดีมาก 555 หวงลูกกันหย่ายยย

ฝน กทม ตกหนัก ค่ะ บ้านใครอยู่จังหวัดอื่น ตกกันมั้ยน้อววว์ ส่งน้องแก้มแดงมาในวันฝนพรำ เผื่อใครรถติดจะได้มีเรื่องยิ้มได้บ้างนะคะ ... ส่วนตัวชอบพ่อน้องมากตอนนี้ ประโยคโตแล้วต้องนอนกับผัวนี่คือ กร้าวใจมากพ่อ 555 ทำเอาลืมความร้ายกาจตอนแรกๆ ไปหมดเยยค่ะ

สมทบทุนทำสร้อยท่านมหา ไว้ให้พี่เหนือด้วยนะคะ

รักพ่อให้พิมพ์ว่า จุ๊บๆ #รอน้องสิบแปดบวก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 19 : 7 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 07-06-2019 21:03:32

แก้มแดงหันก้มมานี้จะตีให้ก้นลายเลยไปยั่วนังพี่เหนือได้ไงเดี๋ยวสิบท่านมหาก็เอาไม่อยู่หรอกลูกจากสมทบทุนทำสร้อยกะกล้ายเป็นสมทบทุนซื้อข้าวผัดโอเลี้ยงไปเยื้ยมอิพี่เหนือกันพอดี :hao6:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 19 : 7 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 07-06-2019 22:37:07

แก้มแดงจ๋ายั้งมือไว้บ้างนะน้องนะเดี๋ยวพี่เหนือตบะแตกขึ้นมาละยุ่งเลยนะน้องนะ o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 19 : 7 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 07-06-2019 23:20:39

เด็กแมวสอนมาดีไป ทรมานพี่เหนือมากๆ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 19 : 7 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 08-06-2019 00:13:28

แก้มแดงถ้าหนูจะยั่วขนาดนี้ พี่เหนือได้ติดคุกแน่ๆ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 19 : 7 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 08-06-2019 12:55:02

จะรอน้องจนถึง 18 ได้มั้ยคะพี่เหนือ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 19 : 7 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 09-06-2019 10:40:34

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 19 : 7 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 10-06-2019 20:17:42

แก้มแดงงงลูกกกกก :hao6:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 19 : 7 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 12-06-2019 23:53:02

Chapter 20



เรื่องที่ดินของลุงตะวัน อุดรมอบหมายให้เจ้าหน้าที่ที่เชียงใหม่ไปจัดการโอนขายกันเป็นที่เรียบร้อย ชื่อบนโฉนดถูกเปลี่ยนมาเป็นเหนือเดือน เทวาพิทักษ์ และกำไรของฟาร์มก็จะถูกส่งเข้าบัญชีของเหนือด้วยตามเปอร์เซ็นต์ที่ตกลงกันไว้ เหมือนเป็นการร่วมหุ้นกัน

เหนือพึ่งมาดูให้ดี อาณาเขตทั้งหมดมันกว้างมาก แม้กระทั่งบ้านของแก้มแดงก็ติดอยู่ในผืนดินแผ่นนี้ด้วย แปลว่าสมชาติก็คือจ่ายค่าเช่าที่ให้ลุงตะวันมาตลอด เหนือตั้งใจว่าเมื่อน้องบรรลุนิติภาวะ เขาคงมอบที่ดินแปลงตรงบ้านนั้นให้เป็นชื่อของแก้มแดง น้องจะได้มีสมบัติของตัวเองติดตัวไว้บ้าง





ฝ่ายแก้มแดงช่วงเดือนแรกของการเรียนยังไม่มีอะไรวุ่นวายนัก วันนี้เองทูลหัวเองก็ไม่ต้องไปถ่ายซีรีย์ เลยชวนแก้มแดงไปนั่งกินไอติมที่ร้านเดิมหน้าโรงเรียนใช้ชีวิตสงบสุขเหมือนมนุษย์เด็กทั่วไป



“รู้สึกเหมือนมีคนแอบมองเลย” ทูลหัวกระซิบกับแก้มแดงเบาๆ หลังจากได้ไอติมสองถ้วยมาวางตรงหน้า



“แฟนคลับตัวหรอ” แก้มแดงก็ไม่กล้าหันเลิกลั่ก เพียงแค่มองตรงไปที่เพื่อนเท่านั้น



ทูลหัวส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่รู้



“เขาอาจจะแอบมาดูตัวเองก็ได้” แก้มแดงมองโลกในแง่ดี “อึดอัดหรือเปล่า”

“ไม่ขนาดนั้นนะ”

“งั้นกินเถอะ เดี๋ยวคุณแพทมารับใช่มั้ย”

“พี่เหนือมารับใช่มั้ย”

“อื้อ”



สรุปว่าวันนั้นคุณแพทมารับก่อน แก้มแดงไล่ทูลหัวกลับเพราะกลัวถ้าอยู่รอพี่

เหนือจะตีกันเปล่าๆ เพราะพี่เหนือก็ใกล้ถึงแล้ว เด็กน้อยเดินออกมาส่งเพื่อนหน้าร้านขนม แล้วข้ามกลับไปรอพี่ชายที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน มีรถตู้ขับมาบังป้ายไว้ พอรถจากไป เด็กที่พึ่งข้ามถนนก็หายไปจากบริเวณนั้นเสียแล้ว





“แก้มแดงหายไป!!” เหนือโทรหาพ่อทันทีที่มั่นใจแล้วว่าน้องไม่ได้อยู่กับทูลหัว และโทรศัพท์ที่พึ่งคุยไลน์กันก็โทรหาไม่ติดแล้ว เหนือขับวนดูรอบๆ โรงเรียนไม่เจอ ไปขอดูกล้องวงจรปิด ช่วงหลังจากแยกกับทูลหัวก็เห็นเพียงรถตู้น่าสงสัยคนหนึ่ง แต่เพราะเป็นมุมอับไม่รู้ว่าใช่คันนั้นหรือไม่



“ใจเย็นๆ นะเหนือ กลับมาคุยกันที่บ้าน” อุดรตอบมา ก่อนจะปิดแฟ้มที่กำลังเซ็นต์อยู่



ระหว่างการขับรถ เหนือส่งหลักฐานทั้งหมดที่มีไปให้มหาสมุทรด้วย เพื่อนเขาค่อนข้างมี connection ที่ดี อาจจะช่วยเหลือได้ทางใดทางหน่ึง











Rangrover สีขาวเบรกจอดเทียบหน้าบ้านเสียงดังเพราะขับมาด้วยความเร็ว ใจเหนือร้อนเหมือนสุมไปด้วยลูกไฟก้อนใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาถมึงทึง คิ้วย่นยับ เดินตัวปลิวเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ที่พ่อเองก็พึ่งหย่อนตัวลงนั่ง ส่วนแม่ยังไม่รู้เรื่องราว เนื่องจากกลัวจะทำให้ตกใจไปเปล่าๆ



“ถ้าลักพาตัว เดี๋ยวก็ติดตามา” อุดรวางมือลงบนหัวเข่าลูกชายเพื่อให้ใจเย็นลงบ้าง หน้ามันเหมือนจะฆ่าคนได้อยู่แล้ว



“เหนือคิดไม่ออกเลยว่าใครจะทำน้อง” ลูกชายคนโตพูดด้วยน้ำเสียงสุดกังวล “พ่อไม่ได้ประมูลโครงการใหญ่โตอะไรอยู่ใช่มั้ย” เหนือหันมาสบตาคุณอุดรอย่างคาดโทษ คนแก่กว่าส่ายหน้า โบกมือ



“จะบ้าหรือไง ไม่ใช่หนังมาเฟียฮ่องกงสมัยก่อนนะโว้ย เดี๋ยวนี้เค้าแค่ยกหูขอกันก็พอแล้วมั้ย ไม่ต้องจับตัวประกันให้เสียเวลา...ตัวเองนั่นแหละ ไปหักอกใครไว้หรือเปล่า จนเขามาจับตัวน้องไปแก้แค้น”



คราวนี้เหนือส่ายหน้าบ้าง “ไม่เคย รักเดียวใจเดียวเป็นคนดีมาตลอด พ่อแหละ ไปทำอะไรตัดหน้าใครเขาไว้ให้เขาโกรธ”



แล้วคุณอุดรก็ขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ สมองนักธุรกิจวัยเก๋าแล่นเร็วปรื๊ดแสกนโครงการต่างๆ ในเครือเทวาพิทักษ์มองหาว่าจุดไหนจะมีปัญหาได้บ้าง



“ถ้าจะมี...ก็ที่ดินที่เชียงใหม่นั่นแหละ พ่อให้คนสืบแป๊บว่านายทุนอีกเจ้าคือใคร”





แก้มแดงรู้สึกตัวด้วยความรู้สึกมึนเมา เหมือนมีก้อนอะไรหนักๆ ถ่วงไว้ในศีรษะ ดวงตากลมกระพริบปริบปรี่ ก่อนจะหรี่ขึ้นอย่างยากลำบาก สิ่งแรกที่รับรู้ได้คืออากาศเย็นฉ่ำ และห้องนอนแสงสลัว แต่แขนขากลับขยับไม่ได้ เพราะแขนถูกรวบไว้กับหัวเตียง ส่วนขาก็โดนผูกข้อเท้าไว้ให้ชิดกัน



สมองที่หนักอึ้งพยายามทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา แก้มแดงคิดว่ามันใกล้เคียงคำว่าลักพาตัว และ...ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว



“ฟื้นแล้วหรือเด็กน้อย” เสียงผู้ชายแหบแห้งดังขึ้นจากไม่ไกลตัว ทำเอาแก้มแดงสะดุ้ง เขาเพ่งมองไปตามเสียงมันเป็นมุมมืด ต้องมองดีๆ ถึงจะเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ตรงเก้าอี้บุนวม ร่างนั่นลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่พ้นเงาออกมาดูอวบอ้วนเป็นมิตร ริมฝีปากยังประดับรอยยิ้มเล็กๆ เหมือนคนใจดี แต่แก้มแดงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันตรายและคุกคามของอีกฝ่าย



“คุณเป็นใคร คุณจับแก้มแดงมาทำไม”



“พูดจาน่ารักจริง” ชายผู้นั้นส่งยิ้มหวานหยด ดวงตาเรียวตี่ตามเชื้อสายเดิม ยกจนโค้ง เขาเดินช้าๆ มาทรุดนั่งลงตรงขอบเตียง ยกมืออวบอูมลูบแก้มของเด็กน้อยที่ถูกผูกมัดไว้ติดเตียง แก้มแดงพยายามหันหลบก็ถูกล็อกกรามแน่น แล้วบีบจนเจ็บให้หันกลับมา



“เมื่อปีก่อนพ่อเอ็งเอาเอ็งไปขายให้ข้า ก็โดนไอ้เด็กเวรไถ่ตัวตัดหน้าไป มาวันนี้มันยังกล้าซื้อที่ดินตัดหน้าข้าอีก ข้าอยากรู้นักว่ามันจะยอมแลกที่ดินราคาหลายล้านกับเอ็งอีกมั้ย”



แก้มแดงเจ็บใจจนกระบอกตาร้อนผ่าวแต่ก็เชิดหน้าไว้ ไม่ให้ร้องออกมาให้อีกฝ่าย่ามใจ นี่เขาทำให้พี่เหนือลำบากอีกแล้วใช่ไหม แก้มแดงไม่ได้กลัวว่าพี่เหนือจะไม่มาช่วย แต่เขาไม่อยากสร้างภาระให้พี่เหนือเพิ่มขึ้นอีก ตั้งแต่เจอกันแก้มแดงก็โดนช่วยจนบุญคุณท่วมหัวไปหมดแล้ว



“จากนี้มันจะเป็นยังไงต่อจ๊ะ คุณช่วยอธิบายแก้มแดงหน่อยได้มั้ย” อย่างน้อยเขาก็อยากรู้สถานการณ์ไว้บ้าง จะได้หาทางหนีทีไล่ได้ เขาลองคำนวนเวลาดู ท้องเหมือนจะเริ่มหิวแล้วตอนตื่น มันคงต้องผ่านไปหลายชั่วโมง แต่ม่านปิดสนิทไม่รู้ว่ากลางวันหรือกลางคืนกันแน่



“ใจเย็นดีหนิ ไอ้หนู”



“ก็คุณบอกว่ายังไงพี่เหนือก็ต้องมาช่วย แปลว่าแก้มแดงจะปลอดภัย แก้มแดงเลยไม่กลัว”



ธงชัยหัวเราะถูกใจ เขาใช้ไอเด็กนี้ต่อรองให้ได้ที่ดินผืนนั้นกลับมา เพราะเขาเอาไปขายกับบริษัทที่จะเข้ามาสร้าง entertainment complex ไว้แล้วหนะสิ เจ้านั้นหนะมาเฟียของแท้ขืนไม่มีที่ดินไปให้ก็โดนฆ่าหมกป่าพอดี ไอ้เจ้าของที่เดิมก็หัวหมอ ดันเอาไปขายให้ตระกูลใหญ่ สืบไปสืบมาดันเป็นคู่ปรับเก่าไปเสียได้



“จะว่าไปเอ็งนี่ก็ดวงสมพงษ์กับข้านะ” ธงชัยเปรยขึ้น เขาปล่อยมือจากไอ้เด็กแก้มกลมแล้ว เพราะท่าทีของเด็กน้อยไม่ได้ขัดขืนอะไรอีก กลับนอนนิ่งฟังเขาเป็นอย่างดี



“ข้าส่งข่าวไปให้ไอ้เด็กเวรนั่นแล้วว่าให้เอาฉโนดไปเปลี่ยนเป็นชื่อคนของข้าซะ บวกกับให้เงินปลอบขวัญข้าอีกหน่อย แล้วก็ค่อยส่งเอ็งกลับไป”



“มันรวมกันราคาเท่าไหร่หรือจ๊ะ”



“ค่าที่ดิน ข้าไม่รู้ซื้อขายกันมาเท่าไหร่ แต่ข้าปลอบขวัญก็ลองเรียกไปดู 99 ล้าน เลขมงคล” เสี่ยธงชัยหัวเราะเอิ้กอ้าก



แก้มแดงเม้มปาก เขานึกถึงหลักเลขของเงินท้ังหมดแล้วก็เจ็บปวดใจไปหมด



“ค่าตัวมึงมันแพงนัก”



“พี่เหนือยอมแล้วหรือจ๊ะ”



“หึ ไม่ต่อสักคำ ก็ชักอยากรู้แล้วว่าตัวมึงนี่มันเด็ดยังไง ทำไมถึงยอมจ่ายเงินไม่อั้นเพื่อซื้อตัวมึงไว้”



แก้มแดงไม่ชอบเลยที่อีกฝ่ายพูดราวกับเขาเป็นสิ่งของ



“จะซื้ออะไรมันก็ต้องมีประโยชน์ล่ะนะ รถหรูๆ ก็เอาไว้ขับ บ้านหลังใหญ่ก็มีไว้อยู่ ส่วนเด็กผู้ชายอย่างเอ็ง ไอ้นั่นมันเอาไว้ทำอะไรนะ”



“แก้มแดงไม่ใช่สิ่งของนะ!” น้องฮึดสู้



“ข้ารู้ๆ ของที่ไหนมันจะตัวนุ่มนิ่มแบบนี้กัน” ธงชัยเปลี่ยนท่าทีมากะลิ้มกะเหลี่ยอีกรอบ เขานั่งลงที่เดิม วางมือลูบไล้ไปตามต้นขา ที่บัดนี้ยังเป็นชายกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินอยู่ เขาเองก็นิยมเด็กหนุ่ม เลี้ยงไว้เต็มเรือน แต่ยังไม่เคยเห็นใครจะดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่ทว่าใจเด็ดไม่ร้อนรน ไม่ดิ้นหนีทั้งที่อยู่ในสถานการณ์อันตรายเหมือนไอ้เด็กนี่ยังไม่เคยเจอ



“ถ้ามึงตกเป็นของกูสักครั้งแล้ว มันราคามันยังจะสูงเหมือนเดิมมั้ยนะ” ธงชัยเดาะลิ้น มือก็ลูบสูงขึ้นมาเรื่อยๆ แก้มแดงขนลุกชันเขารู้สึกขยะแขยงจนท้องไส้ปั่นป่วน



“อย่าทำอะไรแก้มแดงเลยนะจ๊ะ”



“แต่การแลกเปลี่ยนครั้งนี้มึงจะไม่เสียราคาแน่ๆ เพราะกูจะกินให้มันดูภายนอกไม่รู้เชียวหละ ว่าข้างในของมึงนะพรุนไปหมดแล้ว...ยกเว้นว่าพอไอ้เด็กนั้นได้เอ็งกลับไปแล้วค่อยรู้ว่าเอ็งเป็นของเหลือจากข้าไปแล้ว”



แก้มแดงปวดท้อง เพราะความเครียดที่พุ่งสูงเร็วพลันไปดันน้ำย่อยออกมากัดกระเพาะ



“อย่าทำแบบนั้น...เลย” แก้มแดงเสียงไม่มั่นคงเหมือนแต่ก่อน คราวนี้ธงชัยหัวเราะร่วนชอบใจ เพราะดวงตากลมนั่นสั่นระริก คงจะกลัวสุดหัวใจเสียเเล้วเจ้าหนู



“เอ็งมันแค่ก้อนดินไอ้หนู ตอนพ่อเอ็งพามาขายก็ชุบทองเสียหรูหรา ไม่รู้พอเอาไปขายไอ้เด็กนั่นชุบอะไรไป มันเลยจ่ายมึงไม่อั้นขนาดนั้น หึ...ข้าว่าที่มันจ่ายให้เอ็งแพงๆ เพราะมึงคงแก้เงี่ยนได้ดีสินะ”



“ไม่ใช่นะจ๊ะ ตอนนั้นพี่เหนือสงสารแก้มแดงเลยรับมาเป็นน้องบุญธรรม”



ธงชัยจุ๊ปากในความไร้เดียงสานั่น



“ข้าซื้อเอ็งมาทำอะไร ไอ้เด็กนั่นก็ซื้อไปทำแบบเดียวกันนั่นแหละ มันแค่เอาคำพูดสวยหรูมาหลอกให้ตัวเองดูเป็นคนดีเท่านั้นแหละ ทั้งที่ใจจริงก็อยากเอามึงใจจะขาด”



คนสูงวัยจ้องตาแก้มแดงราวกับจะสะกดจิต



“สุดท้าย...แค่ใครมีเงินมากพอก็ซื้อมึงไปเอาได้ทั้งนั้นแหละ”



แก้มแดงอยากหาอะไรมาอุดหู คำพูดนั้นดังก้อง และลดคุณค่าความเป็นคนในตัวเขาไปเสียสิ้น!



“กูจะใส่ถุงยาง รับรองมึงปลอดภัยไม่มีโรค กลับไปหาผัวมึงได้เหมือนเดิม มันอุส่าต์จ่ายไปตั้งเยอะ ยังไงก็ต้องได้ของกลับไป...หึหึ แค่อาจจะไม่สมบูรณ์นิดหน่อย...แต่อย่างว่าล่ะนะ เงินเยอะแยะแบบนั้นจะหาคนใหม่ที่ดีๆ เด็ดๆ ก็คงหาได้ไม่ยากหรอก”



แก้มแดงพยายามกลืนก้อนความกลัวลงไป แล้วเปิดโหมดเจรจาอีกรอบ หากเขาอ่อนแอก็จะถูกเหยียบย่ำจนไม่มีชิ้นดี



“อีกกี่วันคุณถึงจะส่งแก้มแดงคืนให้พี่เหนือจ๊ะ”



“ตอนแรกพรุ่งนี้ก็มีนัดยื่นของกันแล้ว แต่...ถ้าลองเอามึงไปแล้วอาจจะติดใจ ขอเก็บไว้ชื่นใจอีกสักอาทิตย์”



ขยะแขยงจนแทบอ้วก แต่ก็ต้องทำใจดีสู้เสือไว้



“แก้มแดงไม่ชอบถูกข่มขืน ถ้าคุณจะทำอะไรแก้มแดง ขอแบบเราสนุกไปด้วยกันได้มั้ยจ๊ะ”



คราวนี้ธงชัยถึงกับชะงัก เจ้าเด็กตรงหน้าเปลี่ยนท่าทางไปไวมาก บนเตียงกับเด็กนี่คงสนุกไม่น้อยเชียวล่ะ



“มาไม้ไหนอีก ก็ว่ามา”



แก้มแดงหัวเราะเพิ่มจริต “ไม่มาไม้ไหนหรอกจ๊ะ แก้มแดงแค่ไม่ชอบความรุนแรง”



“หึ ไอเด็กนั่นรู้มั้ยว่ามึงร่านแบบนี้”



“อย่าพูดถึงคนอื่นเลยจ้ะ ก่อนจะทำแก้มแดงขอกินข้าวก่อนได้มั้ยจ้ะ หิวมากเลย เดี๋ยวไม่มีแรง เป็นลมกันพอดี”



ธงชัยดูนาฬิกาข้อมือ ตั้งแต่ไอ้เด็กนี้โดนจับมาก็หลายชั่วโมงแล้ว แต่เที่ยงคืนตีหนึ่งแบบนี้จะมีข้าวให้มันกินมั้ยเนี่ย



“สั่ง Room Service ไม่ได้หรือจ๊ะ” แก้มแดงทำตาละห้อย เพราะได้ยินที่อีกฝ่ายพึมพำ



“คอนโดแบบนี้มันจะมีได้ไงล่ะ”



“คอนโดที่ไหนกันทำไมไม่สะดวกเลย ที่คอนโดพี่เหนือที่กรุงเทพฯ นะ อยากกินกี่โมงก็มีไลน์แมนมาส่ง” แก้มแดงเบ้ปาก หน้างอแบบเอาแต่ใจตามสไตล์ทูลหัวขึ้นมาทันควัน



ธงชัยลุกมาบิดแก้มนุ่มจนโย่ หมั่นไส้ที่ไอ้เด็กนี่คงโดนตามใจจนเหลิง ผัวมันคงแทบประเคนให้ทุกอย่างไม่เคยให้หงุดหงิดใจ



“แล้วมึงอยากกินอะไร”



“แก้มแดงเลือกได้หรือจ๊ะ”



ฟังเด็กหน้าตาจิ้มลิ้มพูดจ๊ะพูดจ๋าใส่ แล้งธงชัยก็ชักจะเคลิ้ม



“มึงก็พูดๆ มา เดี๋ยวก็สั่งให้”



แก้มแดงแสร้งกรอกตาคิด “หนูขอกินพิซซ่าได้มั้ยจ๊ะ มันมีสั่งเดลิเวอร์รี่ เขาจะได้เอามาส่งด้วย”



เสี่ยใหญ่หรี่ตามองอย่างประเมิน คิดถึงความเป็นไปได้ว่าเจ้าเด็กนี้มันกำลังจะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือหรือเปล่า



“แต่ถ้าคุณไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะจ๊ะ แก้มแดงกินอะไรง่ายๆ ก็ได้” เด็กน้อยทำหน้าหงอยจนธงชัยโบกมืออย่างเอือมระอา แล้วเรียกลูกน้องให้มาโทรสั่ง แก้มแดงบอกชื่อยี่ห้อที่จะกินไป แล้วก็เบอร์โทร 4 หลัก ลูกน้องของเสี่ยวโทรออกไม่นานก็เป็นเสียงพนักงานหญิงรับสาย ‘พิซซ่า 1819 ยินดีให้บริการค่ะ ตอนนี้มีโปรโมชั่น....’ แล้วก็พูดชื่อเมนูฝรั่งมายาวพรวด จนชายหน้าเหี้ยมเบ้หน้า แก้มแดงมองตาแป๋ว แล้วบอกว่าให้หนูสั่งได้มั้ยจ๊ะ



เสี่ยธงชัยพยักหน้าอนุญาตให้เอาโทรศัพท์มาจ่อข้างที่แก้มอีกฝ่าย



“ไม่ทราบเคยสั่งมาก่อนมั้ยคะ”



“แก้มแดง 0819898989 ครับ แต่วันนี้โทรมาเบอร์ที่กำลังพูดอยู่นะครับ”



“ให้จัดส่งที่คอนโดหรือที่บ้านคะดีคะวันนี้”



“เปลี่ยนที่อยู่ครับ เดี๋ยวให้พี่ชายผมบอกที่อยู่นะครับ” แล้วแก้มแดงก็แสดงความบริสุทธิ์ใจให้พี่ชายหน้าโหดเดินไปบอกไกลๆ ให้เขาไม่ได้ยิน ลูกน้องของเสี่ยธงชัยไม่โง่ เดินหลีกออกไปอีกมุมหนึ่ง ก่อนจะกลับมายื่นให้แก้มแดงสั่งอาหาร



“อยู่กันกี่คนจ๊ะ แก้มแดงจะได้สั่งเผื่อ”



พี่หน้าโหดเกือบอ้าปากบอกแล้ว แต่เสี่ยยกมือปรามไว้ “เอาที่มึงกินก็พอ”



“งั้นหนูสั่งเผื่อๆ แล้วกันนะจ๊ะ” แก้มแดงอมยิ้ม เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัยว่าจงใจถามกำลังคน



เด็กน้อยเลือกสั่งชื่อเป็นภาษาอังกฤษออกไปหลายๆ เมนูให้อีกฝ่ายงงๆ ไว้ก่อน พนักงานคิดเงินยอดรวมเสร็จก็ถามต่อว่า



“จ่ายเงินสดหรือบัตรเครดิตคะ”



“แบบหลังครับ”



“ขอเลขหน้าบัตรด้วยค่ะ”



“บัตรสมาชิกหรือครับ อ่า....อ๋อครับ 4281 xxx xxx x”



“เลข CCV 3 หลักค่ะ”



“970 นะครับ”



“มึงพูดเลขอะไรเยอะแยะ” เสี่ยถาม



“รหัสสมาชิกจ้า ได้ส่วนลดด้วยนะจ๊ะ” แก้มแดงตอบ



“รอรับออร์เดอร์ 45 นาที นะคะ ขอบคุณที่ใช้บริการ พิซซ่า 1819 ค่ะ”



วางไปแล้ว แก้มแดงก็ยิ้มหวานบอกให้พี่หน้าเหี้ยมวางโทรศัพท์ “เดี๋ยวถึงแล้วเขาจะโทรมาครับ”



“ดีนะว่าอยู่กรุงเทพ ยังมีของกินให้มึงอยู่” ธงชัยสำทับ



แก้มแดงแสร้งยิ้มกริ่มขึ้นมาทันที



“งั้น...ระหว่างรอ ให้หนูไปอาบน้ำตัวหอมๆ ก่อนได้มั้ยจ๊ะ ใส่ชุดนักเรียนไม่สบายตัวเลย วันนี้เล่นพละด้วยเหงื่อเหนียวตัวไปหมด”



“เรื่องมากจริงๆ เลยมึง อย่าคิดตุกติกเชียว ไม่งั้นกูยิงมึงไส้แตกแน่”



“ดุจังเลยจ้ะ” แก้มแดงยื่นปาก ทำหน้าหงุงหงิง ให้เหมือนตัวเองเป็นแค่กระต่ายตัวน้อยๆ ไร้พิษภัย ข้อมือข้อเท้าโดนปลดเรียบร้อย แก้มแดงมีอิสระ แต่ก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม เพราะธงชัยเหน็บปืนไว้ที่กางเกงเขาเห็นอยู่ แก้มแดงลงจากเตียง เดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหาอุปกรณ์อาบน้ำแต่ว่าว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าคงเป็นคอนโดให้เช่าชั่วคราว เดินไปในห้องน้ำก็ไม่มีผ้าเช็ดตัว



“คุณจ๊ะ แก้มแดงขอเป้ของแก้มแดงได้มั้ย ข้างในมันมีของใช้สำหรับอาบน้ำที่ไว้ใช้ตอนคาบเรียนพละอยู่”



“เรื่องมากจริงๆ เลยมึง” ธงชัยบ่น แต่ก็เรียกลูกน้องที่รออยู่ตรงห้องนั่งเล่นของคอนโดเข้ามาสั่ง ไม่นานเป้ที่ก่อนหน้านี้โดนค้นจนพรุนไปแล้วก้ถูกยื่นให้ แก้มแดงรับแล้วเดินเข้าไปห้องน้ำ อีกฝ่ายไม่เหลืออะไรไว้ให้เขาเลยจริงๆ แต่โชคดีที่ตุ๊กตาห้อยกระเป๋ายังอยู่ ข้างในมันฝังเครื่องติดตามแบบบลูทูธที่มีรัศมีการค้นหาประมาณ 50 เมตรเอาไว้ (สำหรับไว้ค้นหาเวลาของหาย) แก้มแดงบอกใบ้พี่เหนือไว้แล้วทางการสั่งพิซซ่า เพราะเลขที่แจ้งไปเป็นบัตรเครดิตพี่เหนือ ทุกครั้งที่ตัด ธนาคารจะส่ง sms ขอบคุณไปที่โทรศัพท์ หวังว่าพี่เหนือจะใช้เบาะแสนั้นตามตัวแก้มแดงมาถึงตึกนี้ แล้วก็ค่อยค้นหาห้องจากเครื่องติดตามที่ฝังอยู่ในตุ๊กตาตัวนี้แทน แก้มแดงได้แต่ภาวนาว่าพี่เหนือจะเข้าใจสิ่งที่เขาสื่อและมาทันการณ์ ไม่งั้นคืนนี้เขาคงหนีไม่พ้นเงื้อมมือเสี่ยแล้วเป็นแน่



แก้มแดงพึ่งรู้ว่าตัวเองมือสั่นก็ตอนที่เปิดน้ำจากก็อกล้างหน้า เมื่อสักครู่ยังกล้าวางแผนอยู่เลย เด็กน้อยใช้สองมือตบแก้มเพื่อรวบรวมสติ เขาต้องมีแผนสองแผนสามไว้รองรับหากพี่เหนือหาไม่เจอ แต่สำหรับแผนแรกคืออาบน้ำถ่วงเวลาจนกว่าพิซซ่าจะมาส่งแล้วกัน แต่...ในใจลึกๆ เชื่อว่าหากพี่เหนือจะมารับเขาออกไป



มือบางเอื้อมไปเปิดฝักบัวแล้วฉีดมันเข้ากับผนังถ่วงเวลาไว้ให้เหมือนอาบน้ำอยู่เขานับเลขไปด้วยในใจเพื่อเป็นการจับเวลาว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แก้มแดงนับไปจนถึง 162,000 แล้วก็เหมือนได้ยินเสียงเอะอะข้างนอก เขาปิดน้ำเงี่ยหูฟัง เสียงของตกดังสนั่น แรกกระแทกตระโกนด่าทอ แต่ดังไม่ถึงห้านาทีทุกอย่างก็สงบ แก้มแดงหัวใจสั่นระรัว ลูกบิดประตูห้องน้ำดังกรุ๊กกริ๊กเหมือนมีคนพยายามจะเปิด เท้าน้อยถอยหลังตามสัญชาติญาน แล้วถือสายฉีดตรงชักโครกจ่อไว้ อย่างน้อยหากเป็นศัตรู เอาน้ำแรงดันสูงฉีดตาคงมีผงะหลบกันบ้าง



“แก้มแดง!! อยู่ในนี้รึเปล่าคะ!!!”



“เสียงพี่เหนือ”



“พี่เหนือมารับแล้ว เปิดประตูให้พี่เหนือหน่อย”



มือบางทิ้งหัวฉีดลงกับพื้น รีบเปิดประตู ใบหน้าคุ้นตา อ้าแขนรอรับเขาที่หน้าประตูแล้วเขาโผเข้ากอดพี่เหนือที่ย่อตัวลงรับ ใบหน้าหวานเกยคางกับบ่ากว้าง มองเห็นสภาพในห้องดูเละเทะแต่คนของเสี่ยธงชัยถูกกดไว้กับพื้นจนหมดโดยชายชุดดำที่ใส่เสื้อยืดสกรีนหลังว่า Security แต่มีอาวุธครบมือ



“ปลอดภัยแล้วนะคะ” เหนือลูบหลังลูบผมน้องเบาๆ แก้มแดงพยักหน้าหงึก ปล่อยให้อัตราเต้นของหัวใจตัวเองค่อยๆ ลดต่ำลงทีล่ะนิด พี่มหาสมุทร เพื่อนสนิทพี่เหนือเดินเข้ามายิ้มให้ ก่อนจะอ้อมมาคุยด้วย



“คุณเหนือกลับกันเถอะครับ เดี๋ยวตำรวจจะเข้ามาเคลียร์หลักฐาน”



เหนือปล่อยอ้อมกอดแล้วจูงมือแก้มแดงออกมาจากห้อง แถมยังต้องเดินแบบหลบๆ ของที่เกลื่นกลาดเต็มพื้น แก้มแดงไม่เห็นเสี่ยธงชัยแล้ว และพอลงมาถึงชั้นล่าง ขึ้นรถตู้กันกระสุนของบ้านมหาได้ ด้านในก็มีทีมแพทย์รอตรวจอาการอยู่ หมอให้แก้มแดงกินอาหารอ่อนๆ แล้วก็จัดยาคลายกังวลแบบอ่อนๆ ให้ จากนั้นเหนือก็รวบน้องให้มาซบอกตน ไม่นานแก้มแดงก็ไม่รู้ตัวอีก





แก้มแดงรู้สึกตัวตื่นอีกครั้งหลังจากพักผ่อนเต็มที่ ตากลมกระพริบปริบ ความรู้สึกรอบตัวคือคุ้นชินดีเพราะเป็นห้องนอนของพี่เหนือที่คอนโด พอหายงัวเงียก็ค่อยสังเกตจึงรู้ว่าไม่มีคนอื่นอยู่ในห้อง ตากลมจึงกลับมาจับโฟกัสที่เพดานเบื้องบน แล้วทอดถอนใจ พอได้มีเวลาอยู่กับตัวเองเงียบๆ แล้วบางคำพูดของเสี่ยธงชัยตามมากัดกร่อนจิตใจแก้มแดงด้วย



‘ตัวเขานั้นมีค่าอะไรบ้าง ที่ต้องให้พี่เหนือมาลงทุนด้วยขนาดนี้’



ก้อนความคิดที่กัดกร่อนจิตใจถูกขัดด้วยเสียงเปิดประตู เสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินเข้ามาช้าๆ หยุดลงที่โต๊ะข้างเตียงเหมือนทุกที ทำให้แก้มแดงหันไปหา เหนือถือแก้วโกโก้หอมกรุ่นยืนยิ้มกว้าง “ตื่นแล้วหรือคะ พี่เหนือกำลังจะมาปลุกให้ดื่มโกโก้เพิ่มพลังพอดี”



แก้มแดงยิ้มตอบ เขายันตัวขึ้นนั่ง เหนือรีบวางแก้วเข้ามาประคอง กลัวน้องจะยังมึนยาอยู่ แต่ตอนแก้มแดงหลับ หมอตรวจละเอียดอีกครั้งแล้ว น้องยังปกติดีทุกอย่าง มีเพียงรอยบาดเล็กน้อยของเชือกที่ข้อมือและข้อเท้าเท่านั้น กับความดันที่สูงอยู่และค่อยๆ ลดลงจนเป็นปกติ เขาตัดสินใจพาน้องมาพักที่คอนโดก่อน เพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่คนอื่นๆ ที่บ้านแตกตื่น เขาเลือกปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อ จึงมีแต่พ่อเท่านั้นที่ล่วงรู้เหตุการณ์ทั้งหมด



“เพลียมั้ยคะ”



เด็กน้อยส่ายหน้า กอดเอวเหนือซุกหาความอบอุ่น เหนือเองก็กอดน้องตอบ พร้อมทั้งจูบหน้าผากฝากความห่วงใยไปอย่างถนอม



“พี่เหนือขอโทษนะคะ ที่ทำให้หนูตกอยู่ในอันตราย”



แก้มแดงส่ายหน้า พี่เหนือไม่ได้ผิดอะไรเลย



“พี่เหนือไม่น่าสะเพร่าเลย ซื้อที่ดินโดยไม่ได้สืบประวัติ เสี่ยธงชัยเลยจับหนูไปเป็นตัวประกัน”

เด็กน้อยพอจะรู้เรื่องมาบ้างแล้วแต่ก็ยังฟังเหนือเล่าอย่างสงบ ชายหนุ่มอธิบาย



ไปถึงว่าตอนนี้ตำรวจจับเสี่ยธงชัยในข้อหาค้ายาเสพติด และเปิดบ่อนพนันผิดกฏหมายไปแล้ว น่าจะอยู่ในกระบวณการณ์ของกฎหมายไม่โผล่มาเล่นงานแก้มแดงได้อีก เพราะทางเพื่อนของเหนืออย่างท่านมหา ก็เส้นสายใหญ่คับประเทศอยู่เหมือนกันหากจะวิ่งเต้นก็คงยากหน่อย



“แต่คนที่เก่งที่สุดคือหนูรู้มั้ย พอข้อความตัดบัตรเครดิตส่งมา พี่นี่รู้เลยว่าต้องเป็นการบอกใบ้ของหนูแน่ๆ”



“แล้วพิซซ่าเค้ายอมบอกพี่เหนือมั้ย”



“พี่ก็โวยวายเรื่องตัดเงินจากบัตรนิดหน่อย เลยค่อยได้ที่อยู่มาว่าไปส่งที่ไหน จากนั้นก็ใช้ทีมบอดี้การ์ดของบ้านท่านมหาไปช่วยหนู”



“ต้องขอบคุณพี่มหา”



“แล้วพี่เหนือล่ะคะ” เหนือถามเอาความจากนอก แก้มแดงยิ้มกว้าง หอมแก้มเหนือให้เป็นรางวัล



“พี่เหนือเก่งที่สุดเลย เป็นพระเอก”



เด็กน้อยพูดเก่ง เหนือเลยจุ๊บปากไปที แต่อาจจะเพราะความคิดถึง ความห่วง ความเครียดที่สั่งสมมาหลายชั่วโมง เหนือเลยจูบน้องต่ออีกหน่อย เพื่อตอกย้ำตัวเองว่าตอนนี้แก้มแดงกลับมาอยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว



แก้มแดงจูบตอบ



‘สุดท้าย...แค่ใครมีเงินมากพอก็ซื้อมึงไปเอาได้ทั้งนั้นแหละ’



ประโยครุนแรงของเสี่ยธงชัยดังขึ้นมาในมโนสำนึก มันเหมือนตราบาปที่ประทับลงไปในสมอง แก้มแดงเผลอผลักเหนือออกไปโดยอัตโนมัติ



“เป็นอะไรรึเปล่าคะ พี่เหนือจูบหนูดุไปหรอ” เหนือหยอกล้อ โดยไม่ได้คิดให้ลึกซึ้ง เพราะไม่รู้ว่าแก้มแดงไปเจอคำว่ากล่าวดูถูกอะไรมาบ้าง แก้มแดงพึ่งได้สติก็รู้สึกผิด ยกมือขึ้นขอไหว้ขอโทษเหนือ “พี่เหนืออุตส่าห์เหนื่อยไปช่วยแก้มแดง แก้มแดงขอโทษนะจ๊ะ ที่เผลอแสดงกริยาไม่ดี”



เหนือรวบมือน้องมากราบอก แล้วพูดขำๆ “เรียกพี่ว่าเสี่ยเหนือสิคะ ขอแค่มีเงินทุกปัญหาก็แก้ได้หมดค่ะ ไถ่ตัวหนูแค่นั้นถือว่าเบามากกก...”



แก้มแดงไม่ขำ เกิดคำถามในใจขึ้นมามากมาย เขาจะหลุดพ้นสถานะที่อยู่ใต้อำนาจเงินตราไปได้อย่างไร



TBC



ตอนนี้หนักหน่อยนะคะ แต่งเองก็เหนื่อยเอง มะม๊าเป็นกำลังใจให้พี่แฟนน้องแฟน ผ่านกันไปให้ได้น๊า

#รอน้องสิบแปดบวก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 13-06-2019 03:08:23

แก้มแดงเก่งมากเลยจ๊ะ แต่พี่เหนือคงถึงคราวซวยดันไปจี้จุดแก้มแดงโดยไม่รู้ตัวซะแล้ว  o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 13-06-2019 07:03:13

โอ้ยยยย น้ำตาจะแตกแน่ไม่  แงพี่เหนือนี่น้อ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: AkuaPink ที่ 13-06-2019 09:04:22

 :pig4:
 o13

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 13-06-2019 11:19:49

ไม่ใช่แก้มแดงจะเป็นโรคซึมเศร้านะเจอคำพูดทำลายจิตใจมาแล้วจะมาเจอคำพูดแบบนี้ของเหนืออีก คิดไปถึงไหนแล้วแก้มแดงเอ๊ย :katai1: คุยกันนะคะลูกคุยกับเหนือไม่ได้ก็ไประบายให้ทูลหัวฟังนะคะอย่าปล่อยไว้ เป็นห่วงค่ะ :mew2:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 13-06-2019 17:11:25

พี่เหนือน้องคิดมากแล้วนะ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 13-06-2019 19:58:51

อิเสี่ยนี่มาพูดจาสะกิดใจแก้มแดง น่ากระทืบจริงๆ
แก้มแดงลูกมีอะไรไปปรึกษาทูลหัวนะ รายนั้นแก้ได้ทุกอย่างแหล่ะ จะได้ไม่ต้องผิดใจกับเหนือด้วย

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 13-06-2019 22:00:01

แก้มแดงอย่าคิดมากฟังแต่พี่เหนือพอนะหนู

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 13-06-2019 22:56:15

โอ้วโหวววว อิเสี่ยโดนจับไปขังที่ไหนค่ะ ขอตามไปฟาดปากสักที :z6:
มาพูดให้แก้มแดงลูกชั้นไขว้เขว ไม่จริงลูก อย่าคิดมาก พี่เหนือรักหนูจริงๆลูก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 14-06-2019 22:24:27

Chapter 21





ยามที่อยู่ที่บ้าน และอยู่กับเหนือแก้มแดงยังร่าเริง เป็นดอกทานตะวันของบ้านที่แสนจะน่ารักสดใส แต่เมื่อมีเวลาอยู่คนเดียวเงียบๆ ก็เกิดคำถามเดิมที่คิดไม่ตกสักที



“เฮ้อ…”



“ตัวไม่สบายใจอะไรหรือเปล่า” ทูลหัวคว้าหมับที่หลังมือ ทำให้แก้มแดงสะดุ้ง เขาทำหน้าเหรอ เพราะไม่คิดว่าเพื่อนจะรู้ว่ากำลังคิดมาก



แก้มแดงส่ายหน้า แสร้งฝืนยิ้มบอกว่าปกติดี



ทูลหัวก็ส่ายหน้า



“อินเนอร์ยังไม่ได้ ปากยิ้มตาไม่ยิ้ม ไปเรียนการแสดงมาใหม่จ้า”



คราวนี้แก้มแดงยิ้มทั้งตาและปาก เพื่อนเด็กดื้อของเขาน่ารักตรงนี้แหละ



“เรา...กำลังไม่สบายใจอยู่จริงๆ นั่นแหละ”



ทูลหัวตบเข่าฉาด “นั่นไง นอกจากเล่นซีรี่ย์เราไปเปิดสำนักหมอดูด้วยดีมั้ย”



แก้มแดงหัวเราะเบาๆ ไปกับท่าทีแสนทะโมน ทูลหัวจูงมือแก้มแดงออกจากห้องเรียนคาบโฮมรูมที่คุณครูปล่อยให้อ่านหนังสือ ลงไปยังโรงอาหารที่บัดนี้เงียบสนิท



“เล่ามาให้หมด อย่าให้ขาดตกสักครึ่งคำ”



แก้มแดงเล่าไม่ปะติดปะต่อ เพราะความสับสนทำให้เรียบเรียงไม่ดีนัก ทูลหัวจับใจความได้ว่าเพราะไอ้เสี่ยเวรนั้นมาพูดให้ร้ายพี่เหนือไว้ ว่าสุดท้ายแล้วก็ชั่วช้าไม่ต่างจากตนเองนั่นแหละเพียงแค่ใช้เงินมากกว่าซื้อแก้มแดงไปเท่านั้น ปัญหาที่กรุ่นๆ อยู่ในใจทุกคนรอบตัว เพราะความก้ำกึ่งระหว่างน้องชาย กับใจอกุศลมันมีให้รู้สึกมาตั้งแต่แรก แต่เคสพี่เหนือกลับถูกมองว่าโรแมนติก เพราะสุดท้ายแล้วทั้งคู่คบหาเพราะใจตรงกัน หาไม่แล้วก็ไม่ต่างอะไรกับการซื้อเด็กไม่บรรลุนิติภาวะมาเลี้ยงไว้เพื่อบำเรอกาม



“ทำไมจากฟีลกู๊ดมันกลายเป็นเรื่องดาร์กไปได้ว่ะ” ทูลหัวเกาหัวแกรก



“มาคิดๆ ดูแล้ว เราไม่มีอะไรเป็นของตัวเองเลยทูลหัว ทั้งชีวิตของเราคืออยู่ในมือพี่เหนือทั้งหมด”



“เห้อ...การเปย์เยอะๆ มันก็เป็นดาบสองคมแบบนี้แหละนะ” ทูลหัวพยักหน้ากับความคิดตัวเอง “มันสะดวกสบายก็ใช่ แต่มันกับทำให้ Self-Esteem ต่ำลง”



แก้มแดงดีใจที่ทูลหัวเข้าใจประเด็นที่ตัวเองต้องการสื่อ



เขาขาดความภูมิใจในตัวเอง เพราะรู้สึกว่าไม่ได้มีคุณค่าอะไรเลย นอกจากสิ่งของที่คนอื่น trade ไปมา



“แต่พี่เหนือรักตัว ตัวก็รักพี่เหนือนะ” ทูลหัวพยายามดึงเพื่อนขึ้นจากหลุม



“เราก็มีดีแค่หน้าตากับร่างกายหรือเปล่าจ๊ะ ไม่ได้มีความสามารถอะไรที่จะเป็นแฟนพี่เหนือได้เลย มาคิดๆ ดูแล้ว พี่เหนืออยู่ไกลจากเรามากเลยทูลหัว เราไม่กล้าคิดแล้ว ว่าจะให้เขามาเป็นคนของเราคนเดียวตลอดชีวิต”



แก้มแดงร้องไห้ และทูลหัวก็ดึงเพื่อนเข้ามากอด มันคงเป็นความอัดอั้นตันใจที่ระเบิดออกมาตูมใหญ่



หลังจากวันนั้นทูลหัวช่วยแก้มแดงกอบกู้ชิ้นส่วนความรู้สึกขึ้นมาทีละเปราะ อันดับแรกก็เดินหน้ารับงานถ่ายแบบต่อไปอีก 1 ปีก็เก็บเงินได้ครบ 1.2 ล้านที่เป็นเงินก้อนแรก ที่เหนือไถ่ตัวแก้มแดงมา โชคดีที่ตรงกับช่วงเหนือเรียนปีสี่ เป็นปีที่ทำโปรเจคต์จบและเข้าไปช่วยงานคุณพ่อ จึงยุ่งพอที่จะไม่รู้สึกว่าน้องเองกำลังถอยห่างจากเขา แก้มแดงไม่เรียกร้องจะเล่นพี่ช้างเหมือนเมื่อก่อน และเหนือเดือนก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปยุ่มย่ามน้องก่อน น้องอาจจะเครียดเรื่องเรียนเพราะเตรียมสอบเข้ามหาวิทยาลัย เหนือคิดแบบนั้น เขาใจเย็นเก่ง ไม่ได้รุกล้ำแก้มแดง เพราะตั้งใจรอให้ถึงสิบแปดก่อน และหมายมั่นปั้นมือว่าหลังน้องสอบเข้ามหาวิทยาลัยได้ ค่อยลิ้มชิมรสเกสรชั้นในสุดของดอกทานตะวันก็คงไม่สาย





แก้มแดงซื้อแคชเชียร์เช็ค แล้วสั่งจ่ายเป็นชื่อเหนือเดือน เทวาพิทักษ์ เอาไปยื่นให้เหนือในคืนวันหนึ่ง หลังเริ่มเปิดเทอมชั้น ม.6



“คืออะไรคะ”



“แก้มแดงคืนเงินพี่เหนือ”



“คืนทำไมคะ เก็บไว้กินขนมค่ะ พี่เหนือไม่เอา”



“รับไปเถอะจ้ะ แก้มแดงตั้งใจทำงานเพื่อหาเงินก้อนแรกคืนพี่เหนือ”



เหนืออ้าปากค้าง แปลว่ายังมีก้อนอื่นๆ อีกหรอ



“ส่วนค่าอื่นๆ ที่พี่เหนือจ่ายให้แก้มแดงจะทยอยเอามาคืนนะจ๊ะ”



“หาทั้งชีวิตหนูก็คืนพี่ไม่หมดหรอก!” เหนือหงุดหงิดเพราะเหมือนโดนหยามหน้าจึงพูดแบบนั้นไป เขาคิดว่าเรื่องนี้เคลียร์ไปแล้วตั้งแต่น้องประกาศกร้าวว่าอยากเป็นเมีย แล้วจู่ๆ มาคืนกันแบบนี้คืออะไร...น้องอยากเป็นอิสระจากเขาอย่างนั้นหรือ



เหนือเดินหนีออกจากห้องนอนไป คราวนี้แก้มแดงก็ไม่ตาม เพียงหันไปกอดตุ๊กตาหมีคู่ใจ แล้วกัดฟันสะอื้นเงียบๆ



‘ทั้งชีวิต เขาก็เป็นตัวของตัวเองไม่ได้หรือไรกัน...’



เหนือไม่เข้ามานอนตลอดคืน พอกับที่แก้มแดงตาบวมฉึ่งลงมาข้างล่างเร็วกว่าปกติ เดี๋ยวนี้เหนือต้องเข้าบริษัท รถที่บ้านจึงไปส่งแก้มแดงแทน แขไขเห็นลูกชายคนเล็กแว้บๆ ไม่ชัด เพราะมือนั่นยกมือไหว้แบบเอาเป้บังหน้า คว้าแซนวิชกับกระติกใส่น้ำส้มคั้นวิ่งดุ๊กๆ ไปขึ้นรถเร็วฉิว







เหนือฟาดงวงฟาดงาใส่เพื่อนกลุ่ม Wolf Kings ทันทีที่นัดเจอกันที่คอนโดตัวเอง ปกติเขาแสนจะหวงถิ่นยามอยู่กับแก้มแดง แต่สงสัยคืนนี้คงต้องแยกบ้านกันนอน



“น้องถึงวัยต่อต้านหรือไงว่ะ” เจ้าบ้านว่า แล้วพอไม่มีแก้มแดง หน้าที่รินน้ำเสิร์ฟแขก หาอาหารให้กิน ก็ลำบากกันดั้มไปอี๊ก เอานมไปแดกคนล่ะกล่องพอ!



“หรือน้องมีคนอื่น แม่งเอ้ย ยังมีใครหล่อและดีได้มากกว่ากูอีก!” จบประโยคสามหมาก็ชี้หน้าตัวเองพรึ่บ



“ฮือ...จะเป็นแบบนี้ไม่ได้นะ ถ้าน้องไปมีใครกูจะอยู่ยังไง กูอยู่ไม่ได้นะถ้าไม่มีแก้มแดง~”



“เลิกโหยหวนก่อน อยากได้คำปรึกษา หรือแค่มาบ่นความซากอ้อยของชีวิต” มิวนิคถาม



เหนือเบะปาก กอดหมอนหน้าเบ้



“งั้นท่านกันดั้มจะเริ่มวิเคราะห์ล่ะนะ” จับคางทำหน้าน่าเชื่อถือ “มึงไม่ทำการบ้านหรือเปล่าเหนือน้องเลยงอน”



“กูก็พยายามไปสอนเลข สอนอังกฤษให้น้องนะ แต่น้องเก่งกว่ากูอีกไง ยิ่งช่วยเหมือนยิ่งโชว์โง่”



มิวนิคแทบยื่นมือไปเคาะกบาลคนรวยสุดของกลุ่ม



“การบ้าน แบบอะเปี๊ยวอะป๊าว ปิ้วๆ โว้ย” กันดั้มบอก



“คืออะไรว่ะ” เหนือยังทำหน้างง



“Make love เข้าใจยัง”



“กูก็ทำนะเว้ย ชนช้างบ่อยไป...จะว่าไปก็เป็นปีแล้วหวะที่ไม่ได้ทำ” เหนือตาโตขึ้นมา



คราวนี้กันด้ัมชี้หน้า แทบลงไปดิ้นกับพื้น “กูจะแจ้งตำรวจจับมึง ไอ้ชั่ว น้องยังไม่สิบแปด”



เหนือคว้าหมอนใกล้มือได้ก็ปาหน้าเพื่อนที่ไม่เคยเป็นสาระ หันมาฟังมิวนิค ผู้มีประสบการณ์จีบรุ่นพี่มาก่อน



“มึง คือกูเว้ย ไม่กล้าทำอะไรพี่เนตร จนพี่เขาอ่ะต้องซื้อกางเกงในลูกไม้มาเรียกร้องความสนใจจากกู มันอาจจะเคสเดียวกันก็ได้ น้องอาจจะเอาเงินมาฟาดมึง ฟัดเฟียดใส่มึง เพราะอยากโดนมึง...นั่นแหละ”



“ฟาดทีล่ะล้านสองเลยหรือว่ะ ป๋าสัสน้องแก้มแดงกู” กันด้ัมว่า



“แต่น้องยังไม่สิบแปด”



“งั้นก็รอให้น้องไปมีคนใหม่ก่อน มึงค่อยกลับมานั่งร้องไห้ให้พวกกูปลอบก็ได้เว้ย ว่าง...” มิวนิคกรอกตา



“คือมันไม่สมควรรึเปล่าวะ”



“แต่ใจมึงก็อยากทำน้องใช่มั้ยล่ะเหนือ” กันดั้มถาม ซึ่งกระแทกมาก



“หรือมึงไม่อยากกันดั้มของแบบนี้”



คราวนี้ลูกร้านทองยิ้มกริ่ม “ถามว่ากูอยากทำน้องมั้ย ก็ใช่ อยากขาวๆ อวบๆ อยากบีบให้ร้อง”



“กูจะฟ้องผัวมึง เพื่อนเหี้ย!” เหนือปาหมอนข้างมืออีกลูกไปกลางแสกหน้าเพื่อนตี๋



มหาสมุทรที่เงียบมานานยกมือปางห้ามญาติขึ้นมา



“คุณเหนือลองคุยกับน้องแก้มแดงดูก่อนดีมั้ยครับ อย่าเพิ่งคิดว่ามันเป็นแค่ปัญหาเรื่องใต้สะดือ เหมือนเพื่อนบางคนแถวนี้ที่คิดได้แต่เรื่องอกุศล”



“ท่านมหามึงด่าว่าพวกกูหื่นใช่หรือไม่” กันดั้มยังเก่งเรื่องหาเรื่องโดนด่า มิวนิคจับนมฮอกไกโดยัดปากให้มันเลิกพูด แล้วฟังท่านมหาต่อ



“…”



“อ่าวท่าน ไม่พูดต่อล่ะ”



“จบแล้วครับ”



“สรุป กูได้ข้อสรุปมั้ยนะ” เหนือเดือนกวาดตามองเพื่อนสนิท ที่บัดนี้เปลี่ยนจากชุดนักศึกษาเป็นคนทำงานกันไปหมดแล้ว



“คุณเหนือควรกลับไปคุยกับน้องแก้มแดงครับคืนนี้” มหากล่าวราบเรียบ



“แม่ง...ไม่กล้าคุย กูกลัวใจแก้มแดง”



“ย้อมใจหน่อยเว้ยเพื่อน เปิดเหล้าแดกกัน” กันดั้มเย้วๆ เหมือนเมานมนำไปแล้ว



มหาส่ายหน้า “ลืมไปแล้วใช่มั้ยครับ ว่าทั้งกลุ่มเรานะเหล้าไม่แตะ บุหรี่ไม่สูบ เป็นคนหล่อแบบไม่อิงแอบอบายมุข”



กันดั้มส่ายหน้า “ท่านมหา...กูหมายถึงใช้แผนเมาย้อมใจ จะได้กล้าๆ ไง ไม่ได้บอกว่าให้กินจริงสักหน่อย”



“แล้วมึงจะทำยังไง” มิวนิคถาม



“เอาเหล้าราดตัวไอ้เหนือให้กลิ่นคลุ้งๆ มึงก็แกล้งพูดอ้อแอ้เดินเป๋ๆ หน่อย จากนั้นมึงคาใจเรื่องอะไรก็พูดไปเลย”



เหนือมองอย่างไม่ค่อยมั่นใจ ส่วนกันดั้มก็ไม่รออะไรทั้งนั้น เดินไปหยิบเหล้าที่เคยซื้อเก็บไว้ตอน มิวนิคต้องใช้แผน ‘อกหักแล้วเสียคน’ มาเปิดจากนั้นก็ราดตั้งแต่สันกรามเพื่อนลงไปจนเสื้อเชิ้ตผู้บริหารชุ่ม



“มันได้ผลจริงๆ ใช่มั้ยว่ะ”



“เชื่อกู” กันดั้มตบอกอย่างมั่นใจ แล้วก็ลากทุกคนกลับเพื่อให้เหนือได้กลับไปเคลียร์ใจกับน้อง



มิวนิคตะหงิดๆ ถ้าจำไม่ผิดตอนที่เขาใช้แผนนี้คือโดนพี่เนตรตบ หวังว่าไอ้เหนือเพื่อนรักจะปลอดภัยไม่โชคร้ายแบบเขานะ





ฝ่ายแก้มแดงไม่อยากตกอยู่ในภาวะอึดอัดใจ คืนนี้จึงตัดสินใจขนหนังสือกลับมาอ่านที่ห้องนอนตัวเองในบ้านสวน สมชาติเห็นลูกเดินหน้าเซื่องเข้ามาในบ้านก็กวักมือเรียกให้มานั่งใกล้ๆ



“พ่อจ๋า ขอกอดหน่อยได้มั้ย” แก้มแดงเม้มปากแน่นหลังพูดจบเพราะเสียงมันสั่นเหมือนคนจะร้องไห้ สมชาติอ้าแขนรับมากอด เขาเรียนรู้ที่จะแสดงความรักและความอบอุ่น แถมยังลูบหัวลูกชายที่เติบโตขึ้นเรื่อยๆ



“เรียนเหนื่อยหรือมึง” คนเป็นพ่อถาม เพราะไม่กล้าถามตรงๆ ว่าทะเลาะอะไรกันมากับไอ้ลูกเขย แก้มแดงมีผลการเรียนที่ดี ไม่น่าจะหงอยเพราะหนังสือหรอก



ถอนหายใจใส่สามเฮือกถ้วน ลูกก็ยังไม่ตอบ



“พ่อจ๋า ถ้า...เราไม่ได้อยู่สุขสบายเหมือนตอนนี้ พ่อจะอยู่ได้มั้ยจ๊ะ”

สมชาติขมวดคิ้ว “ทะเลาะกันหนักเลยรึ ถึงขั้นจะต้องแยกกันอยู่เลยหรือไง” สิ่งที่คนสูงวัยรับรู้มาตลอดคือเด็กเหนือเดือนนั้นทั้งรักทั้งหลงแก้มแดงเสียยิ่งกว่าอะไร ทำไมจู่ๆ ถึงพลิกเป็นแบบนี้



แก้มแดงถอนหายใจอีก คราวนี้อกตคนเป็นพ่อมันร้อนเร่าๆ “หรือมันไปทำงานแล้วนอกใจมึง ได้...ก่อนย้ายออกกูขอเอาจอบไปฟาดเอาเลือดหัวมันออกสักทีนึงก่อน”



ลูกชายเห็นพ่อเป็นเดือนเป็นร้อนก็รีบปราม “ไม่ใช่จ้ะ พี่เหนือไม่ได้นอกใจอะไร แต่แก้มแดงเอง...แก้มแดงแค่รู้สึกไม่ดีที่พึ่งพาพี่เหนือมากเกินไป...แก้มแดงรู้สึกกดดันที่เป็นแฟนพี่เหนือ แบบ...เหมือนพี่เหนือซื้อแก้มแดงมา”



สมชาติเองก็ผ่านโลกมามาก เริ่มเข้าใจสิ่งที่ลูกสื่อ ก็เขาทั้งนั้นที่เป็นคนต้นเรื่อง...ขายลูกกิน ทำให้ลูกรู้สึกต้อยต่ำกว่าคนอื่นเขา



“ถ้าไม่สบายใจจะอยู่ ก็ไป...พ่อก็แข็งแรงดีแล้ว หนี้สินก็ไม่มี หางานทำเข้าสักหน่อย ก็น่าจะพออยู่พอกินกันได้”



แก้มแดงยิ้มสบายใจ ที่พ่อสนับสนุน “เรากลับไปอยู่บ้านเรากันดีมั้ยจ๊ะ”



สมชาติถอนหายใจ แก้มแดงยังไม่รู้เรื่องนี้ ที่ดินผืนนั้นเขาเช่าอยู่ ตอนนี้เจ้าของก็เปลี่ยนมือมาเป็นของคนบ้านนี้เสียแล้ว



“เราไม่มีบ้านให้กลับแล้วลูก ถ้าอยากย้ายออกเราต้องหาบ้านใหม่นะ บ้านที่เชียงใหม่ ก็เป็นที่ดินของตระกูลเทวาพิทักษ์”



หัวใจดวงเล็กเต้นรัว...ชีวิตของเขาอยู่ใต้เงาพี่เหนือไปเสียทุกอย่างเลยหรือนี่



“ไม่เป็นไรๆ บ้านเช่ามีเยอะแยะ รอมึงโต ทำงานได้เงินเดือนเยอะๆ ก็ค่อยซื้อบ้านเป็นของตัวเองก็ได้ กูก็ช่วยทำงานด้วย ช่วยกันเก็บ”



“หนูทำพ่อลำบากอีกแล้ว”



สมชาติส่ายหน้า ไม่เลย...มึงเป็นลูกที่ประเสิฐที่สุดแล้วแก้มแดง







ฝ่ายเหนือเดือน เมื่อกลับมาถึงบ้านก็พบว่าพ่อแม่ขึ้นห้องไปแล้ว ถามหาแก้มแดงกับคนในบ้าน ก็ได้ความว่าไปอ่านหนังสือที่บ้านสวน นี่เขาต้องง้อน้องเหนือกบาลพ่อตาอีกแล้วหรอ บาปกรรมไม่เนี่ย



เขาเดินลัดเลาะไปตามแนวผักสวนครัวที่สมชาติปลูกเสียงาม ไขประตูเข้าไปเงียบกริบ ภายในบ้านก็นิ่งเงียบมีเพียงไฟส้มดวงเล็กตรงห้องนั่งเล่นเปิดไว้ให้พอมองเห็นบ้างว่ามีอะไรวางอยู่ เหนือย่องเงียบขึ้นไปชั้นสอง ระหว่างทางก็สวดภาวนาต่อเจ้าที่เจ้าทางไปด้วยว่า ให้น้องไม่ลงไปนอนกับพ่อตา มิเช่นนั้นต้องเป็นเราสองสามคน นอนกอดน้องให้พ่อตามองค้อนอีก



ประตูไม้สีขาวน่ารักทรงวินเทจปรากฏแก่สายตา มันล็อก แต่ไม่เป็นไร เหนือพกกุญแจมาทั้งพวง กำลังจะไข แต่เคาะหน่อยดีกว่า เป็นเจ้าของบ้านทั้งที่จะย่องเข้าบ้านตัวเองทำไมว่ะ



ก๊อก ก๊อก



เงียบกริบ น้องแกล้งไม่ได้ยินชัวร์ ทั้งที่เขาเป็นคนงอนน้อง แต่ทำไมกลายเป็นน้องเมินเขาว่ะ แถมไม่มาง้อด้วย



เหนือย่อเข่าลงแล้วตะแคงตัวดูแสงไฟใต้ประตูว่าแก้มแดงหลับหรือยัง ตอนแรกมันมีแสงสีนวลตาลอดออกมาแล้วก็ดับพรึ่บ นั่นไง...ไม่เนียน น้องพึ่งปิดไฟแปลว่ายังไม่หลับ...ไขเข้าไปแม่ง!



เหนือบิดทีเดียวบานไม้ก็เป็นอิสระจากกรอบประตู ผลักเข้าไป งับเบามือ ใช้เวลาครู่เดียวให้สายตาคุ้นชินกับความมืด แล้วคลำทางไปยังเตียงหลังใหญ่ที่จัดชินขอบผนังด้านหนึ่ง ห้องแก้มแดงไม่กว้างมาก เดินเพียงสี่ก้าว เหนือก็มาหยุดประชิดขอบเตียง ก้อนผ้านวมคลุมมิดถึงหัวเชียวนะ เหนือใจกล้าหน้าด้านปีนขึ้นเตียงแล้วรวบก้อนนุ่มๆ นั่น หอมมั่วๆ เข้าในกองผ้า อีกฝ่ายตัวแข็งขึ้นมาทันควัน เหนือย่ามใจเพราะถือว่าเมาแล้วทำอะไรก็ไม่ผิดปีนขึ้นคร่อมน้องหวังจะซุกไซร้ให้ชื่นใจ



คนที่อยู่ใต้ผ้านวมได้กลิ่นเหล้าหึ่งก็รู้แล้วว่าไม่น่าใช่พี่เหนือ เพราะคนรักตัวเองนั่นไม่ดื่มแอลกอฮอล์ พอถูกทำรุ่มร่ามใส่จึงกลั้นใจ งอเขาแล้วถีบออกโดยแรง



ตูม!



สมชาติสะดุ้งตื่น เสียงของหนักหล่นกระแทกพื้นดังลงมาถึงชั้นหนึ่ง เจ้าหน้าที่บริบาลที่จ้างมาอยู่ดูแลเองก็วิ่งหน้าตาตื่นออกมารวมตัวกันแล้วรีบเดินไปดูสถานการณ์ที่ชั้นสอง เปิดประตูเข้าไป ก็เห็นเจ้าของบ้านนอนงอตัวโอดโอยอยู่กับพื้น ส่วนแก้มแดงนั่งหัวฟูอยู่ในกองผ้านวม



“เป็นอะไรรึเปล่าไอ้ลูกเขย”



เหนือจุกจนพูดไม่ออก แต่ก็ต้องคีพลุคคนหล่อ โบกมือให้สัญญาณพ่อตาว่า น้องถีบตกเตียงแค่นี้...สบาย



แก้มแดงยังตกใจไม่หาย แต่พอได้สติก็ก้าวพรวดลงจากเตียงไปนั่งลงข้างๆ พี่เหนือ



“หนูไม่รู้...หนูได้กลิ่นเหล้า นึกว่าเป็นโจร หนูขอโทษ” เสียงน้องเหมือนจะร้อง เหนือเลยส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่เป็นไร คนที่มาจากชั้นหนึ่งเห็นสถานการณ์คลี่คลายแล้วก็พากันถอยออกไปเงียบๆ



เหนือนั่งจนหายจุก แก้มแดงก็นั่งจ้องหน้าพี่เหนือไปด้วยกลัวว่าจะเป็นอะไร



“เปิดท้องให้หนูดูหน่อย ช้ำมั้ยจ๊ะ”



เหนือถลก ซิกแพคก้อนที่สามทางซ้ายขึ้นรอยแดงเชียว พรุ่งนี้เขียวแน่ แก้มแดงลูบเบาๆ แต่ขนคนโดนนี่ลุกขึ้นยืนตรงเลย คำพูดลามกของกันดั้มลอยมาเข้ามาบงการเหนืออีก ถ้าได้หนุบหนับ น้องจะกลับมาหวานๆ กับเขามั้ยนะ



“พี่เหนือไปกินเหล้ามาหรือจ๊ะ” แก้มแดงถามต่อ



“เหล้ามันหก พี่เหนือไม่ได้กินค่ะ” เกรงใจน้องอย่างไรไม่รู้เลยไม่กล้าโกหก แต่ก็ต้องแถไปให้ดูคูลๆ ไม่บอกไปถึงแผนกะโหลกกะลาของไอ้ตี๋เวร เจ็บตัวฟรีเลย



“งั้นรีบไปอาบน้ำ แล้วแก้มแดงทายให้นะจ๊ะ”



“ถอดเสื้อให้พี่หน่อย” เหนือใช้แผนสำออยทันที แก้มแดงยื่นปากแต่ก็ยอมถอดกระดุมให้พี่เหนือ พอได้ใกล้ชิดกันมาทำอะไรให้แบบนี้ หัวใจที่เคยเต้นแผ่วเบามันก็อดจะกระตุกแรงขึ้นมาอีกไม่ได้ แก้มแดงรักพี่เหนือ อยากอยู่ใกล้พี่เหนือ แต่ความรู้สึกต่ำต้อยนั่นกลับกลายเป็นเสี้ยนหนามทิ่มตำหัวใจ



“อาบน้ำให้พี่เหนือได้มั้ย พี่เหนือเจ็บอยู่” คนพี่อ้อน เมื่อน้องถอดเสื้อเชิ้ตออกให้เรียบร้อย



“พี่เหนือหายโกรธแก้มแดงแล้วหรือจ๊ะ”



เออ...ลืมไปเลยว่าเมื่อคืนฟึดฟัดหนีไปนอนห้องแขก เพราะน้องเอาเช็คมาให้ นั่งหน้าบูดประชุมทั้งวัน เย็นก็ไปโวยวายกับเพื่อน แต่พอกลับมา...เจอน้องอยู่ใกล้ๆ ที่ขุ่นเคืองใจก็หายไปไหนแล้วไม่รู้



ความรัก...มหัศจรรย์



“พี่เหนือโกรธหนูเรื่องอะไร” เหนือถาม แก้มแดงมองตาเหนือเพื่อหาคำตอบนั่นสิพี่แฟนโกรธเขาด้วยสาเหตุอะไร



“หนูไม่รู้”



เหนือดึงน้องเข้ามากอด กลิ่นเหล้ายังติดตามเนื้อตัวแต่ทว่าไม่ใช่เวลามาถือสา



“หนูคืนเงินพี่ หนูอยากไปจากพี่หรือไง” เหนือถามน้องแผ่วเบา เพราะความเจ็บปวดก็ตีตื้นขึ้นมาในอกเขาเช่นกัน น้องพยักหน้า 1 ครั้ง ทำเอาเหนือต้องเบือนหน้าหนี



“บอกพี่ได้มั้ยคะว่าเพราะอะไร” คราวนี้เหนือคุมสติได้ จึงอยากฟังเหตุผลก่อน ว่าเขาควรปล่อยมือน้องหรือไม่



แก้มแดงไม่รู้จะอธิบายอย่างไร ทั้งที่รักมากๆ แต่ทำไมเขาถึงต้องดิ้นรนออกไปจากอ้อมกอดแสนอบอุ่นนี้ด้วยเล่า



“ไม่รักกันแล้วหรือคะ” เหนือถามด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด ตาคู่คมนั่นเรื่อแดงจนแก้มแดงสงสาร



“แก้มแดงรัก...รักพี่เหนือ” น้องตอบ แล้วประคองแก้มเหนือไว้ “พี่เหนือ...อย่าร้อง”



เหนือเดือนหลั่งน้ำตาออกมาจริงๆ มันเงียบเชียบแต่ทว่ากรีดใจคนเห็นนัก



“แก้มแดงรักพี่เหนือ...แต่แก้มแดง รักตัวเองไม่ลง ที่เป็นแบบนี้”



เหนือยังไม่เข้าใจ แต่ทว่าถ้าเรารักกัน ไม่ว่าปัญหาอะไรก็ช่วยกันแก้ได้ไม่ใช่หรือไง



“พี่เหนือรักแก้มแดงมากนะคะ แก้มแดงรู้ใช่มั้ย ว่าพี่ไม่มีใครเป็นของตัวเองคนเดียวเลย ยกเว้นหนู คนที่พี่อยากอยู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต





แก้มแดงก็เป็นแบบนั้น คนที่เป็นของเขาคนเดียว คนที่อยากเห็นรอยยิ้มไปชั่วชีวิต แต่เขากลับยังมีเสี้ยนหนามที่ตำใจ หากสลัดมันหลุดออกไปไม่ได้...เขาจะไม่มีวันอยู่เคียงข้างพี่เหนือได้อย่างสนิทใจ



“หนูพูดออกมาได้มั้ยว่าเป็นอะไร ทั้งที่เรารักกัน ทำไมหนูถึงจะไป” เหนือพยายามตะล่อมน้อง



“หนะ..หนู...” แก้มแดงสายตาลังเล เหนือจูบน้อง จูบให้ใจเย็นลงและมั่นใจว่าในอ้อมกอดของเขาจะปกป้องน้องได้ทุกอย่าง



“พี่เหนือโง่ พี่เหนือไม่เข้าใจ อธิบายพี่เหนือหน่อยนะคะ”



แก้มแดงเม้มปากจะร้องไห้ พี่เหนือไม่ได้โง่...แต่มันเป็นความสับสนในใจเขาเอง เหนือไม่ได้เร่งน้อง เมื่อน้องยังพูดไม่ออก เขาก็จูบน้องอีก เม้มปากน้องไปเรื่อยๆ น้องเองก็จูบตอบ ใจชื้นขึ้นมาหน่อย



สุดท้ายแก้มแดงก็เรียบเรียงเรื่องราวได้



“เสี่ยธงชัยเคยพูดกับหนูว่า....ใครที่มีเงินมากพอก็ซื้อหนูได้ มัน...มันติดอยู่ในใจ”



ไอ้เสี่ยเหี้ย!! เหนือใจเดือดปุด



“หนู...อยากเป็นอิสระจากคำนั้น หนูไม่ใช่สิ่งของที่ใครจะซื้อก็ได้ หนูมีหัวใจ หนูเป็นคน...พี่เหนือ...ฮึก” แล้วความอัดอั้นที่มีก็ร่วงกราวเป็นน้ำตา เหนือกอดน้องไว้ ปล่อยให้ร้องไห้ระบายออกมาให้หมด



“พี่เหนือขอโทษ...” เหนือผิดที่คิดน้อยเกินไป “พี่แค่อยากให้หนูสบาย พี่เลย...ใช้แค่เงินแก้ปัญหา”



แก้มแดงเบียดหน้าซุกอยู่ตรงซอกคอเหนือ กอดก่ายลำตัวอีกฝ่ายแน่น มันสบายทั้งตัวทั้งใจ



“แล้วหนูจะแก้ปัญหานี้ยังไงต่อคะ”

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 20 : 12 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 14-06-2019 22:24:46

“หนูคืนเงินก้อนแรกไปแล้ว หนูก็จะพยายามคืนพี่เหนือให้หมด”



“ครับ”



“แล้ว...แล้วหนูคงย้ายออกไปอยู่ที่อื่น หนู...หนูยื่นทุนมหาวิทยาลัยไว้ด้วย”



“จะไปอยู่ที่อื่นคือไปเช่าบ้านอยู่หรือคะ”



แก้มแดงพยักหน้า



“เช่าบ้านหลังนี้สิคะ พี่เหนือคิดไม่แพงหรอก”



คราวนี้แก้มแดงตาโต แหงนหน้ามามองเหนือ



“พี่จะคิดเงินเหมือนที่เขาเช่ากันปกติตามชานเมือง เดือนล่ะ 3,500 ดีมั้ยคะ รวมค่าน้ำค่าไฟ”



แก้มแดงนิ่งฟัง



“ส่วนมหา’ ลัยหนูจะเรียนทุนพี่ก็ไม่ห้าม จะหาเงินมาคืนพี่ พี่ก็จะทำยอดรวมมาให้ แล้วผ่อนจ่ายเหมือนกู้ธนาคารดีมั้ยคะ”



“พี่เหนือ...” ช่างแสนดี ไม่เคยดุ แถมยังมีทางออกให้เขาเสมอ



“แต่อย่าไปไกลจากพี่เหนือเลยนะคะ ถ้ายังรักกัน อยู่ให้พี่เหนือได้มีชีวิตต่อไปได้นะคะ”



“พี่เหนือ...” แก้มแดงเรียกได้แค่นั้นก็เบะหน้าร้องไห้อีกรอบ พี่แฟนที่แสนดี พี่แฟนที่เป็นโลกทั้งใบ



“อยู่กับพี่เหนือนะ”



น้องยังเงียบ น้องยังไม่ตอบ เหนือใจแห้งผาก



“ทำไมคำว่า ‘รัก’ ของพี่สู้คำพูดของคนไม่ดีไม่ได้เลยหรือคะ ถ้าถึงขนาดนี้แล้วแก้มแดงยังจะไปพี่เหนือก็ไม่ห้าม แต่ขอให้รู้ไว้นะคะ พี่เหนือไม่เคยมองว่าหนูเป็นสิ่งของที่เงินซื้อได้ พี่...อาจจะใช้เงินในวันที่ให้หนูมาเป็นน้องชาย แต่วันที่ขอให้หนูเป็นคนรักของพี่ พี่แลกด้วยทั้งหัวใจนะคะ”



แก้มแดงน้ำตาทะลั่กอีกรอบ เหนือเองก็กลั้นไม่ไหว สองคนกอดกันร้องไห้ปลดปล่อยความอัดอั้นตันใจทั้งหมด จนไก่ข้างนอกขัน ทั้งคู่จึงค่อยผละออกจากกันได้ น้ำตาเหือดแห้งไปหมดแล้ว แต่ก็มอมแมมเกินกว่าจะไปนอน



เหนือลุกขึ้น พร้อมดึงตัวน้องขึ้นมาด้วย เพื่อพาไปล้างหน้าล้างตาเข้านอน พอเข้าไปห้องน้ำด้วยกันก็เกิดความประดักประเดิดอีก เพราะเหนือยังเปลือยท่อนบนอยู่เลย แล้วแก้มแดงก็อดมีคำถามไม่ได้ ไหนๆ วันนี้อยากจะเคลียร์ใจกันแล้วก็ถามมันไปให้สุดแล้วกัน



“พี่เหนือ..”



“ว่าไงเอ่ย” เหนือง่วนอยู่กับการเอาผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น ไม่ได้ล่วงรู้ความคิดเด็กตัวน้อยเลย



“คือ...พี่เหนืออยากมีอะไรกับแก้มแดงมั้ยจ๊ะ”



“หนู...คือเราพึ่งพูดเรื่องซีเรียสกันไป หนูยังมีอารมณ์ได้อีกหรือคะ” เหนือปิดน้ำ หันมาพูดกับน้อง



แก้มแดงฟาดป้าบเค้าให้ ใจอกุศลนะใครกันแน่



“แก้มแดงถามจริงๆ ต่างหาก เสี่ยธงชัยบอกว่าเพราะพี่เหนืออยากทำแบบนั้นกับหนู เลยซื้อหนูมา ใจพี่เหนือก็อกุศลพอกับเสี่ยนั่นแหละ แค่เอาคำว่ารักมาหลอกแก้มแดง”



“พี่ว่าพี่ต้องไปกระทืบเสี่ย!”



“ตอบหนูก่อนค่อยไป” แก้มแดงรั้งแขน เหนือเลยพิงผนังข้างหนึ่ง ปล่อยให้แก้มแดงพิงอ่างล้างหน้าแล้วจดจ้องหน้าตาอ่อนเยาว์นั้น



“ถ้ายอมรับตามความต้องการของร่างกายคือใช่ พี่อยากหนุบหนับหนูใจจะขาดแล้วค่ะ แต่ถ้าให้พูดเรื่องของจิตใจ พี่รักหนู พี่รอได้ พี่ถนอมหนูไว้จนกว่าจะถึงวันที่หนูพร้อมและยอมมอบดอกไม้ดอกนั้นให้พี่”



แก้มแดงแก้มร้อน คือ...ตอบตรงไปหมด



“แก้มแดง เราจะมีอารมณ์กับทุกคนไม่ได้หรอกนะ พี่ก็มีอารมณ์แค่กับหนูเหมือนกัน คือมันทั้งรัก ทั้งหลง มันคือความสุขที่เราจะมีด้วยกัน หนูลองจินตนาการตัวเองกับคนอื่นที่ไม่ใช่พี่สิ คุณช้างเขาร่าเริงหรือเปล่า”



“ไม่จ้ะ คุณช้างดี๊ด๊ากับพี่เหนือคนเดียว”



“นั่นแหละ คำตอบ ไม่ต้องกดตัวเองให้ต่ำลงเพราะคำพูดของคนที่ไม่หวังดีกับหนู เทวาพิทักษ์รักหนูด้วยใจจริง และพี่เหนือรักแก้มแดงที่สุด เข้าใจมั้ยคะ”



“ปากหวานเก่งที่สุดๆ เลยคนนี้” แก้มแดงอดจะจิ้มอกแข็งๆ นั่นไม่ได้

เหนือมองตาน้องอย่างลึกซึ้ง “รู้มั้ยตอนนี้พี่ก็อยากหนุบหนับหนู แต่พี่ก็ต้องอดทน”



แก้มแดงมองคุณกางเกงที่อ้วนตุง แล้วก็กลืนน้ำลาย นานแล้วเหมือนกันที่เราไม่ได้เล่นคุณช้างของกันและกัน และพี่เหนือก็ไม่เคยกวนเขาเลยในเรื่องนี้ก็เห็นได้ชัดอยู่ว่าไม่ได้มีตัวเขาไว้รองรับอารมณ์ แก้มแดงอมยิ้มเล็กๆ ขึ้นมาจนเหนือต้องฉกตัวไปกัดแก้ม



ที่ผ่านมาพี่เหนือไม่เคยขอเรื่องนี้ ฉะนั้น...” พี่เหนือขอหนูสิ แล้วหนูจะทำให้”



“เหนื่อยแล้วมั้ยวันนี้ ไปนอนเถอะ เดี๋ยวมันก็เบาไปเอง”



แก้มแดงส่ายหน้า... “แก้มแดงคิดถึงคุณช้าง อยากกิน อยากจุ๊บ”



“พี่จะเป็นลม”



“ขอหนูสิ ขอหนูเร็ว” น้องอ้อนแง้วๆ อยู่ตรงหน้าใครจะทานทนไหว



เหนือลูบหัวน้องอย่างแสนเอ็นดู “คนดี...ทำให้พี่เหนือหน่อยครับ”



น้องพยักหน้า ฝากรอยฟันไว้ตรงหน้าอก แล้วก็ทรุดตัวลงนั่งทับเขาปลดกระดุม รั้งซิปลง ประคองงวงช้างอวบยาวออกมา



จูบมันทั้งที่ช้อนตามองพี่เหนือไปด้วย



“You มัน So damn hot” เหนือสบถ



แก้มแดงแลบลิ้นออกมาแล้วตวัดสิ่งนั้นเข้าไปจนหน้าท้องแกร่งเกร็งกล้ามขึ้นลอนชัด แก้มแดงคว้าเอามือเหนือมาวางบนหัวเขา นำมือพี่เหนือให้ลูบไล้รอบศีรษะ แล้วแหงนหน้า “พี่เหนือชอบแบบไหนบอกหนูได้เลย”

เหนืออมยิ้มร้ายไม่ตอบ แต่รั้งหลังคอน้องให้ยืนขึ้นแทน เขาจูบแก้มแดงแทนคำตอบ บดเบียดริมฝีปาก ปล่อยให้คุณช้างถูไถไปกับชุดนอนน้อง แล้วค่อยอุ้มเด็กน้อยไปนั่งห้อยขาตรงเคาเตอร์อ่างล้างหน้า



“มองหน้าพี่ แล้วทำของตัวเองค่ะ หนูจะได้รู้ว่าของแบบนี้...มัน Limited สำหรับคนรักกันเท่านั้น”







TBC 

ใครไหวไปเม้นก่อนเลย ส่วนเรานั้นไม่ไหว หน้าร้อนที่ไม่ใช่ฤดู ลูกชายชั้นนนน ลูกคนเล็กของช้านนนนนน บอกแม่สิลูกว่าหนูดราม่าอยู่ตอนที่แล้ว

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่มีให้พี่แฟน น้องแฟนตอนที่ผ่านมานะคะ ดราม่าผ่านไปเบาๆ อุอิ จิได้ไม่เคร่งเครียดกันเน้อ

ปล. นิยายจะจบแล้ว ใครยังไม่รายงานตัวเป็นแม่ๆ ของลูก ก็ยกมือขึ้นนะค้าบบบบ

เรื่องนี้ เราตีพิมพ์กับบ้าน Bodhi Publising นะคะ น่าจะได้เปย์กันตอนงานหนังสือ (เป็นหน้าม้าให้ด้วย เดี๋ยวสนพ. ไม่มาลงทุนด้วย แง๊)

ปล2 เปิดเรื่องใหม่แล้ว #อยากเรียกเธอว่าบี๋ เป็นพี่ femboy แต่งหญิง มีนม แต่มีแครอทอยู่ กับอิน้องมหาลัยใจสับสน ไปจีบเขาโดยไม่รู้ว่าพี่เขาก็มีจู๋เหมือนตัวเอง แต่...พอรักเขาแล้วก็ต้องเลือกระหว่างอยากได้ผู้หญิงจริงๆมาเป็นแฟน หรือคนที่พอดีกับตัวเองจริงๆ >> ไม่อยู่ในแก๊งค์วูฟเน้อ พักแปป มุกหมดแล้ว

ขอบคุณค้าบ เจอกันตอนหน้า

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 21 : 14 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Majariga ที่ 14-06-2019 22:44:04

แก้มแดงลูกกกกกก!!!!!
หนูจะอ้อนพี่เหนือให้ขอร้องหนู ช่วยพี่ช้างของพี่เหนือไม่ได้ลูกกกก :hao7:
อิแม่จะเป็นลม :katai1:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 21 : 14 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 14-06-2019 22:46:18

 แลกกับการโดนถีบทีนึงืคุ้มแสนคุ้มใช่มั้ยจ้ะพี่เหนือ :haun4:
ค่อยยังชั่วหน่อยแก้มแดงได้พูดตรงๆ นึกว่าจะหอบผ้าหนีซะแล้ว

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 21 : 14 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 14-06-2019 23:02:08

 :heaven  หนุบหนับๆ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 21 : 14 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 14-06-2019 23:24:33

ปรับอารมณ์ไม่ทันเลยจากที่เศร้าอยู่กลายเป็นควมเร่าร้อนปรู๊ดปร๊าดได้ยังงายยยยยยย  o18 o18 o18

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 21 : 14 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 14-06-2019 23:25:29

 :z1: น้องงงงงงงง เด็กดี

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 21 : 14 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 18-06-2019 14:06:23

ต้นๆตอนสงสารหนูอยู่เลยแก้มแดง ตอนท้ายน่าจับมาตีก้น :hao7: ไปยั่วอิพี่มัน

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 21 : 14 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 18-06-2019 20:13:40

Chapter 22





เช้าวันรุ่งขึ้น...จูงมือกันลงมาอย่างแช่มชื่น เหนือหิ้วเป้ใส่อุปกรณ์การเรียนลงมาให้น้อง สมชาติ และพี่ที่ดูแลพ่ออีกสองคนนั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารในครัว แหงนหน้ามองคู่รักที่แผ่รัศมีข้าวใหม่ปลามันลงมาแล้วแล้วอยากจะเบ้ปาก



ลูกชายเขาเมื่อวานยังเศร้าเหมือนหมาโดนทิ้งวัดอยู่เลย ไม่ทันข้ามวัน ไอ้ลูกเขยก็ยิ้มหน้าระรื่นพะเน้าพะนอคลอเคลียอีกแล้ว เป็นวัยรุ่นนี้มันป๊ดปร๊าดดีจริง



“แก้มแดงกินมื้อเช้าด้วยได้มั้ยจ๊ะ”



“โตแล้วไปกินกับผัว” สมชาติบุ้ยใบ้ อาหารบ้านนี้มันธรรมดา เกรงใจ ให้พากันไปกินมื้ออลังการที่บ้านใหญ่ดีกว่า คนทำงานบริษัทเป็นเจ้าคนนายคนอาจจะต้องการสารอาหารเยอะกว่าตาแก่ว่างๆ แบบเขา



“ไปกินที่โรงอาหารโรงเรียนหนูมั้ย พี่รู้สึกอยากประกาศตัวเป็นผัวยังไงก็ไม่รู้”



“บ้าบอนะพี่เหนือ ยังไม่ได้ทำอะไรกันเลย” แก้มแดงว่าอุบอิบ เมื่อคืนแค่โดนสั่งให้เล่นช้างน้อยให้ดูต่อหน้าพี่เหนือเขาก็ตัวร้อนตัวแดงไปหมดแล้ว หากถึงวันที่พี่เหนือตั้งใจกินเขาเข้าไปทั้งตัวจริงๆ ไม่เป็นลมไปเลยหรือไงกัน



“เมื่อคืนมันเป็นยังไง ได้หลับได้นอนกันกี่โมง” สมชาติส่งสายตาคมกริบมาทางลูกชาย พอเห็นตาบวมๆ ปากบวมๆ แถมยังยืนขวยเขินไปอีก



“ไม่คุยกับพ่อแล้ว งอน”



“เอ้า...” ตามอารมณ์ไม่ทันจริง สองคนพากันเดินออกไปเหลือไว้แต่พวกผู้ใหญ่ที่หัวเราะคิกคักตามหลัง







เหนือพาน้องไปทานมื้อเช้านอกบ้านเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ มันเป็นร้านบะหมี่เกี๊ยว ข้าวหมูแดงแถวโรงเรียนแก้มแดงนั่นแหละ มีผู้ปกครองพาลูกหลานมานั่งกินอยู่ไม่น้อย ระหว่างรออาแปะเอาอาหารมาเสิร์ฟ ก็มีกลุ่มเด็ก ม.5 โรงเรียนข้างเคียง ที่นั่งอยู่ก่อนสะกิดกันให้ว่อน เหนือมองด้วยหางตาไม่สนใจอะไร โดนกรี๊ดเพราะความหล่อจนชิน เวลาอยู่รวมกันกับกลุ่มเพื่อนก็มีมิวนิคกับกันดั้มไปรับแขก ส่วนเขาแค่ทำหน้าบูดเข้าหน่อยคนเหล่านั้นก็วิ่งกระเจิง...แต่ไม่ได้ไงวันนี้น้องแฟนอยู่ด้วย ต้องเป็นพี่แฟนที่หล่อสุขุม



“พี่เหนือเดือนหรือเปล่าคะ” มีเด็กผู้หญิงใจกล้าของกลุ่มเดินเข้ามาหา



“ครับ”



“พะ เพื่อนหนูปลื้มพี่มานานแล้วค่ะ นี่มันก็พยายามอ่านหนังสือเพื่อสอบเข้าคณะเดียวกับพี่”



“ดีครับ ถ้าพี่ทำให้เพื่อนน้องขยันได้”



“เอ่อ...พี่คะ ถ่ายรูปกับเพื่อนหนูหน่อยได้มั้ยคะ”

เหนือหันมามองแก้มแดงเป็นเชิงขออนุญาต น้องแฟนพยักหน้า



ร่างสูงลุกขึ้นไป เด็กผู้ชายหน้าตาน่ามองคนหนึ่งลุกขึ้นมาอย่างเก้ๆ กังๆ แก้มเนียนของอีกฝ่ายขึ้นสี เพราะได้อยู่ใกล้คนที่ชอบ และเพราะคงประหม่ามากไปหน่อย เลยสะดุดขาตัวเองพุ่งไปข้างหน้า เหนือจะลมให้น้องมัธยมหน้าคว่ำ ดั้งบดพื้นก็ใช่ที่เลยต้องเอื้อมมือไปคว้าไว้ เพื่อนทั้งโต๊ะกรี๊ดกร๊าดเสียงดังจนคนทั้งร้านหันมามอง



“ฮือ เหมาะสมมากเว่อร์” มีคนหนึ่งหลุดปากออกมาให้ได้ยินจนคนนั่งอยู่หน้าจานข้าวหมูแดงบึนปาก



“แก้มแดงถ่ายให้เองครับ” น้องลุกขึ้นมา แล้วแบมือขอกล้องจากเด็กผู้ชายที่บัดนี้ก็ยังเกาะอกเหนืออยู่เลย



ถ่ายแชะ แล้วก็ส่งมือถือคืนไปให้ จากนั้นก็ควักเงินแบบใช้นิสัยรวยเหมือนพี่เหนือไม่รอทอนวางไว้ที่โต๊ะ ลากข้อมือเหนือวิ่งไปทางร้านขายของชำใกล้ๆ น้องรีบมาก เหมือนขโมยของแล้วต้องหนี เหนือหอบ



พอเข้ามาที่ร้านได้ ชะโงกซ้ายขวาไม่เจอคนตามมา แก้มแดงค่อยหยุดหอบบ้าง



เหนือหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อให้กรอบหน้าแดงก่ำอย่างเอ็นดู



“หึงหรือคะ”



“มากๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ” แก้มแดงยื่นปากหน้างอ



เหนืออมยิ้ม น่ารักชิปหาย อยากจูบปากน้องโชว์อาม่าเจ้าของร้านจังทำไงดี



“แล้ววิ่งมาทำไม ทำไมไม่ประกาศให้เค้ารู้ว่าหนูเป็นน้องแฟนของพี่แฟน”



น้องทำหน้าดื้อเหมือนทูลหัว “แก้มแดงถ่ายรูปแบบไม่เห็นหน้าให้เค้าไป กลัวโดนเอาเกี๊ยวน้ำยีหัว”



เหนือทนความน่ารักเก่งของอีกฝ่ายไม่ไหว ต้องบีบจมูกให้ทีนึง



“ลื้อสองคนจะซื้ออะไรมั้ย ถ้าไม่ก็ไปเข้าโรงเรียนได้แล้ว จะเคารพธงชาติแล้ว” อาม่าไล่ แก้มแดงหันไปทำตาแป๋วใส่ แล้วส่งเสียงอ้อน



“อาม่ามีเสื้อห่านคู่ไซส์ใหญ่มั้ยจ๊ะ”



“ใครใส่ ลื้อ หรือพี่แฟนของลื้อ”



แง...อาม่าแซว



“ให้พี่คนนี้ใส่ครับ”



น้องได้ของมาก็แกะออกจากซองแล้วสั่ง “ถอดเสื้อเลยนะ”



เหนือยิ้มจนแก้มจะฉีก



“ให้เสื้อพี่ติดรอยใครก็ไม่ได้เลยหรอคะ”



“ใช่...เสื้อพี่เหนือต้องเป็นกลิ่นแก้มแดงคนเดียว”



“หวงพี่เก่งขนาดนี้ แล้วยังจะกล้าทิ้งพี่ไปอีกนะ” เหนืออดจะแหย่ไม่ได้ แก้มแดงหุบปากฉับเพราะคำว่า ‘กล้าทิ้ง’ มันเป็นชะนักปักหลังอยู่ เหนือกลัวน้องงอนรีบทำตามโดยไว แล้วค่อยหิ้วกระเป๋าตามเด็กม.ปลายต้อยๆ ไปส่งถึงหน้าโรงเรียน





หลายสัปดาห์ผ่านไป ผลการยื่นขอทุนเรียนต่อของแก้มแดงก็ได้รับการตอบรับจากมหาวิทยาลัย น้องปริ้นท์เอกสารทั้งหมดที่ห้องคอมพิวเตอร์ด้วยใจเต้นตึกตัก อ่านที่อยู่ที่จั่วอยู่ใต้โลโก้มหาลัยแล้วก็นึกหน้าพี่เหนือตอนเห็นไม่ออกเลย ตอนเย็นผู้บริหารหนุ่มที่ยุ่งแค่ไหนก็ไม่พลาดมารับเด็กแก้มแดงหน้าโรงเรียน



เหนือยื่นน้ำผลไม้คั้นสดไม่ผสมน้ำตาลที่เลขาเขาสั่งซื้อประจำมาเเช่ไว้ในตู้เย็นให้แก้มแดงเหมือนทุกวัน



น้องก็ยื่นมือไปวางบนหน้าขาเหนือเหมือนปกติ สถานการณ์ทั้งหมดราบเรียบจนเมื่อเดินเข้าบ้าน จูงมือกันขึ้นห้อง วางกระเป๋านักเรียนเรียบร้อย



“พี่เหนือ...” แก้มแดงเรียกคนที่กำลังรั้งเนคไทด์ลงจากคอ



“ว่าไงคะ”



“นะหนู ทำให้” เขายังไม่กล้าเลยเบี่ยงไปเรื่องอื่นก่อน



เสร็จแล้ว แก้มแดงยืนนิ่งตากลมเลิ่กลั่ก



“แช่น้ำด้วยกันมั้ยคะวันนี้” เหนือถามอย่างหวังดี นานๆ จะได้ผ่อนคลายกับน้องทีก็ดีเหมือนกัน



“อ่ะ เอ่อ..” ยิ่งลนลานมือไม้ก็อยู่ไม่สุก แก้มแดงดันฟาดมือไปปัดเป้ร่วง แฟ้มใสสไลด์ลงไปกองแทบเท้าเหนือเดือน และแน่นอนว่าตาคมไม่เคยพลาดเป้า เหนือนั่งขัดสมาธิลงกับพื้นไม้ปาร์เกต์ แก้มแดงนั่งลงตาม เม้มปากแน่นรอรับชะตากรรม



เหนืออ่านทวนชื่อมหาวิทยาลับ เมือง รัฐ และประเทศสามครั้งตัวอักษรมันก็ไม่เปลี่ยนเลย



“น้องแฟนนนน~” เสียงโหยหวนคราง แล้วกลิ้งลงไปชักดิ้นชักงอกับพื้น



“แง...พี่แฟน” แก้มแดงกระดึ๊บเข้าไปเกาะแขน ปฏิกริยาไม่ฟาดเปรี้ยงปร้างเขาก็ใจชื้นขึ้นมาหน่อย



“พี่เหนือต้องไม่ห้ามหนูใช่มั้ย” เหนือคว่ำตัวใช้ศอกดันตัวเองไว้แล้วซบหน้าลงบนฝ่ามือเพราะทำใจไม่ได้



“เอ่อ...ห้ามก็ได้จ้ะ ทุนเมืองไทยหนูก็ยื่นไว้เหมือนกัน”



เหนือถอนหายใจ หายใจเข้าลึกๆ หายใจออกช้าๆ คุมสติ เขาต้องเป็นพี่แฟนที่ประคับประคองน้องบินไปอย่างสง่างามสิว่ะ จะขังน้องในกรงไม่ได้



ฮือ...เอาหัวโขกเพื่อนเรียกสติอีกห้าที จนแก้มแดงต้องมารั้งไว้



เหนือขดตัวยกหัวหนุนตักน้อง ซุกหน้าเข้ากับพุงนุ่มๆ



“กี่ปีคะ”



“Bachelor Degree ประมาณ 3 ปีครึ่งจ้ะ ถ้าต่อ Master ก็อีกสองปี”



“ไม่ต้องต่อด๊อกเตอร์แล้วนะคะ พี่เหนือผุพังไปตามกาลเวลาพอดี”



แก้มแดงทำหน้าซึมใส่คนงอแง



“พ่อแม่ พ่อตาพี่รู้เรื่องนี้หรือยัง”



“รู้คร่าวๆ จ้ะ แก้มแดงบอกจะขอทุนทั้งเมืองนอกแล้วก็ในประเทศ”



เหนือทอดถอนใจทุกคนรู้ แล้วเขาไม่รู้อีกแล้วใช่มั้ย เหนือไม่ได้ตีโพยตีพายเลือดร้อนเหมือนก่อน เพราะบทเรียนการเปย์ไม่คิดหน้าคิดหลังทำให้เขาเกือบเสียน้องไปทีนึงแล้ว มาเรื่องเรียน น้องก็คงไม่กล้าบอกเพราะกลัวเขาจำห้ามนั่นแหละ ลูกคิดรางแก้วในใจอย่างรวดเร็วแล้วดีดตัวลุกขึ้นนั่ง จับสองไหล่น้องแน่น จะเป็นพี่แฟนที่แสนหล่อแสนดี ก็ได้แต่ตอบไปว่า...



“ไปเถอะ...ไปตามที่หนูวางแผนไว้ ส่วนพ่อตาพี่ พี่ดูแลให้เอง”



นี่คืออีกเรื่องที่แก้มแดงห่วง ถ้าเขาไปไกลใครจะดูแลพ่อ...และก็เป็นพี่แฟนคนดีคนเดิมเช่นเคย น้องยิ้มหวานแล้วโถมตัวกอดรัดเหนือแน่น เนี่ย...รางวัลของคนหล่อ ก็คือน้องรัก น้องเทิดทูลสุดหัวใจ



“ที่แน่ๆ กูไปซื้อแหวนหมั้นมาใส่ไว้ให้ก่อนเลยแม่งเอ้ย!!” เหนือสบถกับตัวเอง แก้มแดงฟังแล้วหน้าขึ้นสี สะกิดเอวพี่เหนือยิกๆ



“ไปอาบน้ำกันดีกว่าแก้มแดงว่า พี่แฟนใจดี แก้มแดงปริ๊ดๆ พี่ช้างให้นะ”



“พี่ไม่มีอารมณ์ค่ะ คุณช้างห่อเหี่ยวเกินกว่าจะพ่นน้ำได้”



น้องทำหน้าซึมอีกรอบ เหนือลูบผมนุ่มเบาๆ “อยู่ในระยะทำใจค่ะ ไว้จะพยายามร่าเริงไวไวนะคะ แต่ไปแช่น้ำกันได้ค่ะ” ว่าแล้วก็รวบเอวน้องเดินไปด้วยกัน





หลังมื้อเย็นน้องขึ้นมาอ่านหนังสือเรียน เหนือก็ลงส้นไปห้องทำงานพ่อที่นั่งเล่นเกมไพ่ในไอแพดอยู่เช่นกัน



“ว่าไงไอ้ลูก”



เหนือลงส้นมาถอนหายใจใส่พ่อเท่านั้นแหละ ทิ้งตัวลงสิ้นแรงตรงโซฟาเสียด้วย แก้มแดงแจ้งข่าวดีบนโต๊ะอาหารแล้ว แขไขชื่นชมเสียยกใหญ่ บอกว่าต้องสั่งโต๊ะจีนมาฉลอง สั่งงิ้วมาเล่นด้วย จะได้สนุกสนานกันทั้งบ้าน ก็ปล่อยแม่กับย่าไป ส่วนเหนือหน้าตาก็ต้องทำเป็นยินดี แต่ใจนี่เหี่ยวฟีบ หลายปีเหลือเกิน คนอยู่ด้วยกันทุกวันพอคิดว่าต้องห่างแบบครึ่งโลกแล้วก็...เห้อ



“เห้ย น้องไปเรียน ไม่ได้ไปออกรบ”



“ถ้าแม่ไปมั่ง พ่อทำไงอ่ะ”



“ไปหาดิ นั่งเครื่องแป๊บๆ ดูหนังสี่ห้าเรื่องก็ถึงแล้วป่ะ ไปถึงก็เกี่ยวก้อยกันไปวิ่งที่เซ็นทรัลปาร์ค จากนั้นก็ไปหาของกินอร่อยๆ นอนพักสักสองสามคืน บินกลับมาทำงาน”



“พูดเหมือนน้องไปเรียนเชียงใหม่เลยพ่อ”



“ถ้าหัวใจแกเรียกร้อง มันไม่มีที่ไหนไกลหรอก”



เหนือพลิกตัวมานั่งฟังคนที่ประสบการณ์มากกว่า



“แล้วงานอะพ่อ”



“มีอินเตอร์เนต เปิดไอแพดเซ็นต์เอกสารได้แล้วนะเดี๋ยวนี้ รู้ยัง”



“เป็นห่วง”



“ยูเดียวกับฟ้าไม่ใช่หรอ พ่อช่วยดูให้แล้วตอนน้องมาปรึกษาหนะ ก็ให้ไปอยู่อพาร์ตเม้นท์เดียวกัน จะห่วงอะไร ทีไอ้ฟ้าไปตอนนั้นเด็กกว่าแก้มแดงอีก แกยังไม่ห่วงขนาดนี้เลย”



“ก็ห่วง แต่ไอ้ฟ้ามันเก่งไง”



“แก้มแดงก็เก่ง แล้วก็แกร่งด้วย ไม่งั้นจะสู้มาถึงขนาดนี้หรอ อย่าทำให้น้องเป็นห่วงสิ เขาจะไปแบบไม่มีความสุข”



“พ่ออะ วางแผนกับน้องไม่บอกเหนือ”



“น้องเขาต้องการเติบโตเพื่อใคร น้องกำลังทำให้ตัวเองมีค่าคู่ควรกับเหนือนะ พ่อก็ควรสนับสนุนหรือเปล่า”



“ผมควรภูมิใจที่มีแฟนใฝ่ดีสินะ”



“ใช่...เลือกได้ดีหนิ”



เหนือยื่นปากทิ้งตัวลงไปนอนหน้าบูดใหม่ อุดรมองแล้วก็อมยิ้ม มันอาจจะเป็นบททดสอบใหญ่สุดของทั้งคู่ก็ได้ ว่าหลังจากผ่านอุปสรรรคของระยะทางไปแล้ว จะมีอุปสรรคอะไรมาสั่นคลอนได้อีกหรือไม่



“ก่อนน้องไป สิ่งที่เหนือทำได้ คือเตรียมตัวให้น้องพร้อมทุกอย่างที่จะใช้ชีวิตคนเดียวเข้าใจมั้ย”



“รู้แล้วครับ”







เหนือทำตัวเป็นแฟนที่เข้าใจโลกได้โดยเร็ว เพราะโทรไปคุยฝากฝังทุกอย่างกับน้องชายที่โตมาด้วยกันเรียบร้อยแล้ว ฟ้ารับปากดูให้ทุกอย่าง แถมยังมีอีฟอีก ขอให้หายห่วงน้องอยู่ได้สบายมากแน่นอน อพาร์ตเม้นท์ก็อยู่ห้องเดียวกันเลย ฟ้าจัดการหาที่ที่มันมี 3 ห้องนอน แล้วก็เป็นห้องนั่งเล่นรวมใหญ่ๆ ไว้แล้ว เมื่อเรื่องที่นู่นโอเค เหนือก็พาน้องไปซื้อกระเป๋าเดินทาง เตรียมของใช้จำเป็นไป เหมือนตอนที่เคยทำให้ฟ้า พาไปซื้อตุ๊กตาสามหมีตัวใหม่ที่มันย่อไซส์ลงแบบยัดกระเป๋าเดินทางไปด้วย ส่งเจ้าพวกนั้นไปเป็นองครักษ์ยามที่เขาไม่ได้พาน้องเข้านอน



เหนือแถมแหวนทองคำขาวเรียบๆ สลักชื่อเขาไว้ไปให้น้องอีกวง



“พี่เหนือจองไว้ ใส่ไว้นะ ไม่อยากให้ใครเข้ามายุ่งกับหนู”



“ขี้หวงจริง”



“แล้วหนูไม่หวงพี่เหนือหรอ”



“พี่เหนือรักหนู ถ้าพี่เหนือจะมีใครแปลว่ารักหนูลดลง วันนั้นหนูคงห้ามพี่เหนือไม่ได้แล้ว” แก้มแดงบอก เขารู้ว่าระยะทางมันอาจจะทำให้อะไรเปลี่ยนไป แต่เขาก็อยากวัดดวง เขาอยากได้ชื่อว่านักเรียนทุน จบนอก เกียรตินิยม หรืออะไรก็ตามที่จะทำให้ตัวเองคู่ควรกับพี่เหนือ



“เชื่อใจพี่เหนือมั้ย” เหนือรับมือน้องมากุมไว้ พลางใส่แหวนเงินลงไปตรงนิ้วนางข้างซ้าย จูบซับมันไปด้วย



“เชื่อจ้ะ แก้มแดงเชื่อว่าพี่เหนือจะรอแก้มแดงจนวันที่เราได้อยู่ด้วยกันอีกรอบ” น้องตอบอย่างน่ารัก แล้วก้มลงมองแหวนที่มือตัวเอง



“พี่เหนือก็เชื่อแก้มแดงนะ แต่แหวนนี่...พี่แค่กันไม่ให้ใครเข้ามายุ่มย่ามให้มันรำคาญใจ”



แก้มแดงลูบแก้มคนพี่แล้วพยักหน้ารับ เขาไม่ได้นึกโกรธ อะไรที่ทำให้คนที่ดีกับเขาที่สุดในโลกสบายใจได้ เขาก็จะทำ







ในที่สุดน้องก็ไป เหลือไว้แค่เหนือเดือนที่ไปยกร่องดินอยู่บ้านสวนกับสมชาติ เตรียมปลูกดอกทานตะวันไว้รอน้องกลับมาดู



เห็นลูกเขยเหงาหงอย แล้วอยากชวนไปตีไก่ชน แต่...ไม่ได้เข้าข่ายการพนันติดหนี้ขึ้นมาอีก แก้มแดงคงนั่งร้องไห้



“อีกนานมั้ยล่ะกว่ามันจะกลับมา”



“โห...น้องพึ่งไปอาทิตย์ที่แล้วเองพ่อ อีกห้าหกปีนู่น”



“กลับมาก็โตพอดี ดีแล้วแหละที่มันไป”



“พ่อตา...” เหนือลากเสียงยาว ส่วนสมชาติก็เหมือนเข้าโลกส่วนตัวไปแล้วแกยิ้มน้อยยิ้มใหญ่



“ภูมิใจในตัวมันนะ ไม่นึกว่าจะเก่งขนาดสอบได้ทุนไปเมืองนอกเมืองนา กูนี่เลี้ยงมาตั้งแต่ตีนเท่าฝาหอย ต้องต้มน้ำข้าวให้กินบ้างอะไรบ้าง เห้อ...เก่งๆ”



นึกภาพแก้มแดงตอนเล็กๆ ตามแล้วรู้สึกอิจฉาขึ้นมาตะหงิด



“ทำไมพ่อต้องปลูกทานตะวันให้น้อง” เหนือลากกลับเข้ามาเรื่องใกล้ตัวหน่อย



“สวยดี สดชื่นเหมือนแก้มแดง”



“จริง” เหนือยิ้มตาม



“อีกอย่าง...กู เอ้ยพ่อว่ามันเป็นดอกไม้ใฝ่ดี หันมองแต่ดวงอาทิตย์ หันมองแต่แสงสว่าง เหมือนแก้มแดงมัน ไม่ว่าพ่อจะลากมันลงเหวแค่ไหน มันก็หันกลับไปในทางที่ได้ดีทุกที”



เหนือพยักหน้า เขาเข้าใจแล้ว



“ยกร่องต่อดีกว่า น้องกลับมาเห็นแล้วจะได้ชื่นใจ”



สมขาติขำ “นี่...อีกตั้งหกปี ปลูกตอนปีที่ห้าก็ทันมั้ง”



“พ่อ!!! ย้ำอยู่นั้นอ่ะ ถ้าไม่ปลูกต้นไม้ไปเรื่อยๆ แบบนี้ผมต้องฟุ้งซ่านแน่”



“เออ...ปลูกก็ปลูก เอ้า...ขุดต่อ”



TBC

วงวารอีพี่ ไม่ได้แอ้มสักที แถมน้องไปไกลอี๊ก เอาล่ะช่างหัวนังพี่เหนือมัน เรามาเข้าเรื่องกันดีกว่า เพราะตอนหน้าจะจบแล้ว ก็ขอความร่วมมือตอบแบบสอบถาม เพื่อการพัฒนาเรื่องต่อไปค้าบ



1. ชอบส่วนไหนของเรื่องนี้บ้าง ชื่อเรื่อง ตัวละคร พล็อต การดำเนินเรื่อง ภาษา นักเขียน เหตุผลเพราะอะไรคะ



2. ไม่ชอบส่วนใดของเรื่องนี้บ้าง (พิมพ์ผิด อันนี้รู้ตัวค่า เราพยายามแก้ไขอยู่) เลยอยากให้ตอบในส่วนอื่นๆ อยากให้เราแก้อะไรอีกบ้างมั้ยคะ 



3. เหตุผลที่อยากแนะนำเรื่องนี้ให้เพื่อนๆ อ่านคือ!!!! (หรือถ้าไม่อยากแนะนำ เพราะอะไรคะ)



ขอบคุณที่ช่วยกันเม้นท์น๊า เราจะได้เอาไปปรับปรุงต่อไป เพื่อนๆ ก็จะได้ถูกใจนิยายเรื่องต่อๆ ไปของเรามากขึ้นด้วยเนาะ ^^ #รอน้องสิบแปดบวก

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 22 : 18 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: patchylove ที่ 18-06-2019 21:29:42

 :-[ ชอบทุกอย่างเลย การดำเนินเรื่อง

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 22 : 18 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 18-06-2019 23:50:35

ชอบสำนวน ความละมุนและความน่ารักของตัวละครทุกตัวค่ะ

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 22 : 18 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 19-06-2019 02:29:28

ชอบเพราะอ่านแล้วมีความสุขมีแต่รอยยิ้มถ้าอยากแนะน้ำให้คนอื่น ๆ อ่านก็เพราะสาเหตุนี้แหละ  :กอด1:
ป.ล.สู้เว้ยพี่เหนือ  :z1:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 22 : 18 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Quatree ที่ 19-06-2019 14:01:52

 :pig4:

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 22 : 18 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Tiffany ที่ 19-06-2019 14:30:48

สงสารพี่เหนือ อดทนไว้พี่แฟน

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 22 : 18 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 19-06-2019 21:56:43

Chapter 23





แก้มแดงกลับมาพร้อมปริญญาโทบริหารธุรกิจระหว่างประเทศ พูดให้ถูกคือจบแล้วแต่ยังไม่ได้รับปริญญา แต่น้องก็แจ้งความจำนงค์ให้ส่งมาทางไปรษณีย์แล้วไม่อยู่รอรับให้เสียเวลาอีก ใจเขาคิดถึงคนทางนี้ที่ป่านนี้กลายเป็นผู้บริหารรุ่นใหม่ไฟแรงไปแล้ว แก้มแดงกลับมาเมืองไทยโดยไม่ได้บอก เขาอยากเซอร์ไพรส์พี่เหนือ เลือกกลับไปที่คอนโดที่มันอยู่ใกล้ออฟฟิศมากกว่าบ้านใหญ่ สืบมาแล้วว่าหลังๆ พี่เหนือนอนที่นี่บ่อยกว่าเพราะงานยุ่ง รหัสเข้าห้องยังเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยน แก้มแดงแอบเข้ามาสัมผัสบรรยากาศเก่าๆ แล้วยืนนิ่งสัมผัสทั้งกลิ่นและความทรงจำที่วิ่งเข้ามาทักทาย จากวันแรกที่ได้เดินเข้าห้องนี้ มีทั้งความสุข ทั้งน้ำตา จนมาถึงวันนี้ที่จิตใจเขาได้รับการเติมเต็มพร้อมที่จะเดินเคียงข้างพี่เหนือแล้ว



เขารู้สึกได้ว่ามีคุณค่าพอที่จะเป็นคู่ชีวิตพี่เหนือ เป็นคนของพี่เหนือคนเดียวตลอดไป



มือขาวล้วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกง เหลี่ยนมุมของมันทำให้รู้ว่า ‘ยังอยู่ดี’



มีเวลาอีก 3-4 ชั่วโมงกว่าพี่เหนือจะกลับ เขาต้องรีบออกไปซื้อของสดมาทำอาหาร และอุปกรณ์บางอย่างที่เป็นความลับ อิอิ



เมนูคืนนี้คือสุกี้หม้อไฟ...เพราะเป็นอาหารสัญลักษณ์ของการกินด้วยกันสองคนขึ้นไป



พ่อครัวตัวเล็กเตรียมน้ำซุปเสร็จสรรพก็วางพักไว้บนเตา ของสดก็ล้างหั่น แล้วเอาเข้าตู้แช่ กะเวลาแล้วว่าไม่ถึง 30 นาทีพี่เหนือต้องถึงห้อง เพราะเขาอ่านไลน์ที่หนือรายงานเป็นปกติแล้ว



‘พี่เหนือกำลังกลับคอนโดค่ะ’



‘เย็นนี้กินอะไร’



‘กินร้านใต้คอนโดแหละค่ะ กลับไปอาบน้ำก่อน แล้วคงสั่งขึ้นไป’



ตามแผน เหนือเดือนมีตารางชีวิตเหมือนเดิมแทบทุกวัน



น้องไปอาบน้ำทำตัวให้หอมรอ พอจะมาใส่เสื้อผ้าเท่านั้นแหละคดีพลิก กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ใส่เสื้อผ้ามาดันเปิดไม่ออก ไม่รู้ตัวล็อคได้รับความกระทบกระเทือนจนเสียหรือไร ไปดูเสื้อผ้าตัวเองในตู้เก่า มันก็เล็กไปหมดแล้ว แก้มแดงไปอยู่เมืองตะวันตกที่กินแต่แป้งกับชีสมาอ่ะเนาะ ตัวมันก็บึบบับขึ้นมาอีก 6-7 กิโลกรัม ดีว่าสูงขึ้นอีกหน่อยด้วย เลยดูไม่ได้เปลี่ยนไปมาก แต่เข้าตัวรู้ดีว่าเนื้อนี่เป็นก้อนๆ เชียวแหละ



เมื่อไม่มีอะไรใส่ ก็ได้แต่ขออนุญาตเอากับลมว่า...พี่เหนือยืมเสื้อยืดหน่อยนะจ๊ะ



แล้วก็ได้เสื้อเชิ้ตตัวโคร่งยาวปิดก้นมาใส่ หันซ้ายหันขวาอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ นี่เข้าข่ายยั่วพี่เหนือหรือเปล่านะ ขามันก็หนาวๆ เหมือนกัน แต่ไม่มีกางเกงใส่ ต้องใส่ กกน. ตัวเดียว แก้มแดงปากยื่น รอพี่เหนือกลับมาซ่อมกระเป๋าให้แล้วกัน เดี๋ยวก็มีกางเกงใส่เองนั่นแหละ



เป่าผมจนแห้ง แล้วก็พุ่งตัวเข้าไปกอดสามหมีไซส์ออริจินัล พี่กาแฟ พี่โกโก้ พี่นมสด ตัวเขื่องนอนเรียงกันอยู่บนเตียง พี่เหนือบอกว่าเตียงกว้างไป เลยต้องมีเจ้าพวกนี้มาเติมให้เต็ม โชคดีที่เราสองคนต่างยุ่ง และพยายามรายงานตัวกันให้มากที่สุดว่าอยู่ไหน ทำอะไร แม้ไม่ได้คุยกันมาก แต่ก็ไม่ได้ทะเลาะกันรุนแรง มีงอนบ้างเล็กน้อย ก็ต้องรีบขอโทษ รีบง้อ บางครั้งก็ไม่ได้มีใครผิด แต่เพราะคำว่า ‘ขอโทษ’ มันช่วนร่นระยะของ ‘รอยยิ้ม’ ให้กลับมาได้เร็วขึ้น







เหนือเปิดประตูห้องเข้ามาแล้วก็ขมวดคิ้ว กลิ่นอาหาร ฉุนด้วย?



แม่บ้านทำทิ้งไว้ให้หรือ ปกติเขาสั่งไว้ว่าไม่ต้อง เพราะมันทำให้ห้องมีกลิ่นไง สงสัยต้องย้ำกันใหม่



แต่พอดูที่โต๊ะก็ไม่เห็นมีอาหาร แต่กลับเป็นหม้อต้มสุกี้กับเตาไฟฟ้าใหม่เอี่ยมวางพร้อมอยู่ ไปดูที่เตาเห็นเป็นน้ำซุป 2 หม้อ มีซุปใสเหมือนแกงจืด กับซุปสีแดงๆ ลองดมดูแล้วฉุนเครื่องเทศไม่น้อย



แปลก...หรือป้าแกอยากกิน แล้วจะชวนเหนือกินด้วยหรือยังไง ผู้บริหารหนุ่มส่ายหน้าเห็นเป็นเรื่องชวนหงุดหงิดตามนิสัยเดิม บอกตัวเองให้เลิกสนใจ แล้วเดินเข้าห้อง เตรียมอาบน้ำ จะได้โทรสั่งอาหารเย็นมากินให้เป็นเรื่องเป็นราว



ห้องนอนเหนือมืดสนิท เพราะเป็นม่านกันแสงร้อยเปอร์เซ็นต์ เข้าเปิดเข้าไป แล้วสัมผัสถืงไอเย็น สงสัยลืมปิดแอร์ แต่พอไฟในห้องสว่างขึ้นเท่านั้นแหละถึงได้รู้ว่าไม่ใช่ มีเด็กซนซ่อนอยู่กลางสมุนหมี



“พี่เหนือฝันไปหรือเปล่าคะ...” เขาว่าเสียงตัวเองสั่น แก้มแดงยิ้มกว้าง ก้าวเท้าลงมาจากเตียง แต่คงรีบเกินไปลากผ้านวมลงมาด้วย หน้าเลยแทบคว่ำ เหนือสืบเท้าเข้าไปคว้าตัวน้องไว้ แล้วกอดแน่น



“แก้มแดงกลับมาแล้วนะ” คำบอกเรียบง่ายแต่ทำให้คนฟัง หัวใจเต้นแรงจนเกือบทะลุหน้าอกออกมา



“พี่จะไปรับกลับ พี่จะพาพ่อตาไปงานรับปริญญาหนู” เหนือบอกสิ่งที่คิด เพราะตอนรับปริญญาตรี แก้มแดงก็ไม่ได้ให้ใครไป เพราะบอกว่าสิ้นเปลือง มีเพียงเหนือบินไปเท่านั้น



“ไม่รับหรอก รอไม่ไหวแล้ว อยากเจอพี่แฟน เดี๋ยวใจขาดก่อน” ดู...ดูเด็กนอกอ้อนเขา



“น่าตี” เหนือว่า แต่จริงๆ คือหอมแก้มน้อง แล้วฟัดมันจำหนำใจ เขาซัดตาไปที่เหล่าหมีทั้งสามนึกอิจฉาที่เจ้าหน้ามึนพวกนี้คงได้ฟัดน้องก่อนเขา



“หิวรึงยังจ๊ะ กินสุกี้กัน แก้มแดงอยากกิน”



“พี่...ไม่ได้กินเอ็มเคมาหกปีแล้วค่ะ”



“คือไปกินโคคาสุกี้แทน”



“ก็ด้วย...ไอ้กันดั้มชอบ...ไม่ใช่สิ ไม่ได้กินกับหนูต่างหาก”



“ขี้จุ๊จริง ที่บ้านคนเยอะแยะ ถ้าพี่เหนืออยากกินก็ชวนไปก็ได้”



“แก้มแดง...ดุพี่ทำไม”



“ไม่ดุๆ ไปอาบน้ำเร็วๆ แก้มแดงไปตั้งหม้อรอแล้วจ้ะ”



เหนือมองตามขาขาวๆ ที่วิ่งดุ๊กดิ๊กออกไป แล้วทำไมแต่งตัวไม่เรียบร้อยออกไปในครัว นี่น้องยั่วเราอยู่รึเปล่า หันไปสืบความกับเจ้าหมีสามตัว “น้องบอกแผนอะไรพวกแกมั้ย” คาดโทษด้วยการแขกหัวไปคนล่ะทีก็ไม่ตอบ เหนือเลยตัดใจ เดี๋ยวค่อยไปถามเอากับเจ้าตัวนั่นแหละ







แก้มแดงลวกกุ้ง ลวกปลาหมึกเอาใจเหนือ หมูสไลด์ เนื้อสไลด์ก็คีบให้ไม่ขาด ให้สมกับที่ไม่ได้อยู่ดูแลพี่เขามานาน เหนือมองหน้าน้องที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มแล้วก็แสนมีความสุข



“ทำให้พี่เหนืออย่างเดียว หนูไม่กินบ้างเลย”



“กินนี่ไง” แก้มแดงดึงปลาหมึกที่กำลังป้อนเข้าปากเหนือกลับไปเคี้ยวเอง เหนือบีบคางยุ้ยๆ เล่นไปด้วยความมันเขี้ยว



“แล้วนั่งเครื่องมาตั้งนาน ไม่เหนื่อยหรอ ยังอุตส่าห์มาทำนู่ทำนี่”



“นอนมาแล้ว พี่ฟ้าซื้อตั๋วเฟิร์สต์คลาสให้ แก้มแดงพึ่งมารู้ตอนอยู่สนามบิน เปลืองมากๆ เลยจ้ะ”



“ให้ฟ้ามันใช้เงินบ้างเถอะ” เขากำชับน้องชายไปแล้วว่าฝากดูแลแก้มแดงด้วย ได้ดั่งใจจริงๆ เงินกูทั้งนั้นแหละที่รูดไป



สองคนใช้เวลาเรื่อยเปื่อยไปบนโต๊ะอาหาร แล้วปิดท้ายมื้อด้วยไอศกรีมถ้วยใหญ่ที่แก้มแดงซื้อมาจากซุปเปอร์ หลัังช่วยกันเก็บล้างไม่นานก็เสร็จ ดมๆ ตัวแล้วเหม็นกลิ่นอาหาร เลยพากันไปแช่น้ำอีกรอบ เหนือนึกครึ้ม เปิดม่านนอนดูวิวกรุงเทพฯ ยามค่ำคืนไปด้วย พร้อมรินน้ำทับทิมในตู้เย็นใส่แก้วไวน์ทรงสูงมายื่นให้น้องที่ลงไปอยู่ในฟองขาวก่อนแล้ว แก้มแดงตาโต “พี่เหนือดื่มไวน์แล้วหรือจ๊ะ เดี๋ยวนี้”



“น้ำทับทิมค่ะ คุณแม่บ้านพึ่งเอามาให้เมื่อเช้า หรือหนูจะเปลี่ยนเป็นน้ำมะพร้าวก็มีนะ”



แก้มแดงอมยิ้ม พี่เหนือน่ารัก ร่างสูงถอดชุดคลุมออก เหลือเพียงชั้นใน แล้วก้าวลงมาในอ่างทรงกลมด้วยกัน แก้มแดงไม่พลาดโอกาสอิงแอบซบไหล่



เหนือชนแก้วน้องเป็นระยะ จิบน้ำผลไม้รสหวานอมเปรี้ยวไปด้วย



พวกเขาไม่มีอะไรอัพเดทกันมาก เพราะส่วนใหญ่ก็คุยกันผ่านไลน์แทบทุกวันอยู่แล้ว แค่ได้อยู่ด้วยกันเงียบๆ ก็สบายใจแล้ว แก้มแดงแทบเคลิ้มหลับ ถ้าเหนือ ไม่ถามขึ้นมา



“แพลนหลังจากนี้ของหนูเป็นยังไงบ้าง”



“ก็แวะไปสวัสดีทุกคนที่บ้านใหญ่จ้ะ แล้วก็เริ่มทำงาน คุณพ่อบอกให้ไปฝึก Management trainee เพื่อทดลองงานก่อน แล้วค่อยดูให้อีกทีว่าจะให้แก้มแดงไปทำตรงไหน”



เหนือพยักหน้า นี่ไง แอบคุยกันอีกแล้วพ่อลูกไม่เคยให้เขารู้หรอก แต่ก็ดี พ่อมีประสบการณ์มามากน่าจะเก่งกว่าเขาในการมอบหมายงานให้น้อง



“เริ่มงานเมื่อไหร่คะ”



“มะรืนก็เริ่มได้เลยจ้ะ”



“เดี๋ยวหนู...ไวไป พี่ไม่ทันได้พาไปฮันนีมูนให้ชื่นใจ”



“พูดเหมือนพี่เหนือจะหยุดงานได้” แก้มแดงบีบแก้มคนพี่



เหนือย่นจมูก รู้ทันเก่งนัก เขาก็งานยุ่งเหมือนแก้มแดงว่านั่นแหละ



“อยากเข้าไปที่ออฟฟิศไวไว จะได้อยู่ใกล้พี่เหนือ” น้องแหงนหน้าบอกเสียงหวาน เท่านั้นแหละ เหนือก็อมยิ้มพอใจถือว่าเหตุผลดี อนุมัติ!



พวกเขาต่อติดกันได้เร็วเหมือนไม่ได้ห่างกันไปไหนเลย และเหนือก็ชอบแบบนี้ ชอบที่ความรู้สึกยังเหมือนเดิมทุกอย่างเพียงแค่คุยกันในเรื่องที่โตขึ้นเท่นั้น แช่น้ำจนแก้มแดงตาปรือๆ เหนือก็ชวนน้องขึ้นนอน ตอนนี้พึ่งมารู้ความจริงว่ากระเป๋าน้องเปิดไม่ได้ เขาเลยต้องหาชุดนอนให้น้องใส่ไปก่อน ตัวโคร่งๆ น่าเอ็นดูเชียว ขาก็ต้องพับ แขนก็ต้องพับ ไหล่ก็ตก คอแบะเห็นไปถึงไหนต่อไหน



แก้มแดงจัดการตัวเองให้ใช้ชีวิตได้แล้วก็บอกให้เหนือหลับตา



เด็กน้อย...จะทำอะไร ไม่สิน้อง 24 แล้วต่างหาก โตแล้ว อย่าบอกนะว่าจะแก้ผ้าปล้ำเขา โอ้ยไม่...ทำไมจิตใจเราถึงคิดแต่เรื่องลามกหยาบโลนไปได้



เสียงหยิบของยุกยิก แล้วก็ได้กลิ่นหอมอ่อนมาหยุดตรงหน้า “ลืมตาได้ครับ”



เหนือขมวดคิ้ว คนดีของเขาคุกข่าอยู่กับพื้น พร้อมถือ แหวน? เหนือหรี่ตามองให้ชัด...เออ แหวนจริงๆ ด้วย เอาไว้ในมือ



“แต่งงานกับแก้มแดงนะจ๊ะพี่เหนือ”



“เดี๋ยว...” น้องแพ้กุ้ง หรือกินอะไรผิดสำแดง



“พี่เหนือ...ไม่อยากแต่งกับแก้มแดงหรือจ๊ะ” น้องทำหน้าม่อย เมื่อคนพี่ดูไม่ตื่นเต้นตาม ก็ในละครต้องยกมือปิดปาก



“แต่งๆ แต่ทำไมเป็นแก้มแดงขอพี่เหนือ แล้วมีแหวนพร้อมด้วยคืออะไรคะ ควรเป็นพี่เหนือหรือเปล่าที่ขอหนู”



น้องอมยิ้ม อย่างน้อยพี่เหนือก็ใจตรงกัน “พี่เหนือให้หนูมาเยอะแล้ว แหวนแต่งงานหนูเลยตั้งใจเก็บเงิน ซื้อให้พี่เหนือบ้าง เพชรมันเม็ดไม่ใหญ่เท่าไหร่ เพราะเขาบอกว่าผู้ชายชอบใส่เรียบๆ แต่...แก้มแดงก็ตั้งใจเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้พี่เหนือเลยนะจ๊ะ”



แสนจะน่ารัก เอาเถอะ มันสลับกันไปบ้าง แต่ผลลัพธ์คือเขาสองคนหัวใจตรงกันอยู่ดีนั่นแหละ แล้วดูจากกล่องสีเทอร์ควอยซ์ด้วยแล้ว ราคาวงนี้มันก็ไม่น้อยเท่าไหร่หรอก ไม่รู้ต้องเหนื่อยแค่ไหนกว่ามือเล็กๆ นั้นจะเก็บสะสมเงินมาได้ แก้มแดงทำให้ใจของเหนืออุ่นฟูเหมือนขนมในเตาอบ



“โอเค แต่งครับ ใส่แหวนให้พี่เลยครับน้องแฟน” เหนือยื่นมือซ้ายให้ แก้มแดงประคองแหวนออกมาจากกล่องอย่างสั่นๆ เหนือมองด้วยความเอ็นดู แต่ก็ปล่อยน้องทำ ความเย็นค่อยๆ ไหลผ่านข้อนิ้วเข้ามาแล้วจอดสนิทลงบนตำแหน่งที่เชื่อว่าเชื่อมถึงหัวใจ แก้มแดงก้มลงจูบซ้ำบนหลังแหวนที่เป็นเพชรเม็ดเล็กๆ ฝังไปกับเนื้อทองคำขาว



“อยู่ด้วยกันไปนานๆ นะครับ” แก้มแดงแหงนหน้ามาบอก



“ตลอดไป” เหนือแก้คำให้ “พี่ไม่ปล่อยไปไหนแล้วนะ”



“อื้อ” แก้มแดงพยักหน้า แล้วก็ถูกรั้งให้ขึ้นมานั่งตัก เหนือกอดน้องจากด้านหลัง วางคางลงไปบนบ่าจูบซับขมับวนลงมาถึงแก้ม



“พี่เหนือ...” แก้มแดงท้วงเบาๆ



“เราเข้าหอกันเลยมั้ยจ๊ะ”



“เดี๋ยว...หนู ข้ามขั้นอีกแล้ว”



“อ่าว...นึกว่ารอนานแล้ว ยังต้องรออีกหรอจ๊ะ หนูเกินสิบแปดมาหลายปีแล้วนะ สบายใจได้แล้วจ้ะ ตำรวจไม่มาเคาะห้องแล้ว”



“ไม่รอแล้วก็ได้” เหนือแค่...คิดว่าควรเป็นเขาหรือเปล่าที่ควรเป็นฝ่ายขอน้อง แต่จะว่าไป...เขาไม่เคยกล้าขอแก้มแดงเลย มีแต่น้องนั่นแหละที่สมยอมให้ตลอด...ผ่านช่วงอายุอันตรายมาหลายปีสุดท้ายก็ถึงวันที่ดอกไม้ดอกน้อยยินยอมให้ภุมรินเข้าไปหยอกล้อกับเกสรได้แล้วสินะ



น้องตวัดขามานั่งคร่อมตักพี่เหนือแล้ว มองตาราวกับจะขออนุญาต แล้วก็ก้มหน้าลงจูบ มันเป็นจูบแรกหลังจากเขากลับมาถึงเมืองไทย มันเลยเนิ่นนานให้สาสมกับความคิดถึง และแน่นอน...เหนือเครื่องติดแล้ว เลยช้อนใต้ขาน้องให้พลิกตัวลงไปหลังแนบเตียง รุกก่อนได้เปรียบ แอบกลัวใจเด็กนอกอยู่เหมือนกัน มือใหญ่ปัดเอาเข้าหมีสามตัวที่รกรุงรังเตียงกลิ้งตกกันไปคนละข้าง ถอดเสื้อนอนน้องออกทางศีรษะ แก้มแดงก็ช่วยเหนือถอด



สองคนผลัดกันกวาดตามองเรือนร่างของอีกฝ่าย ที่แก้ผ้าแช่น้ำไปเมื่อครู่ไม่ทันได้เห็น เพราะฟองบัง



พี่เหนือตัวแน่นขึ้นเยอะ กล้ามเต็มเป็นก้อนๆ พอมาอยู่บนเรือนร่างที่สูงโปร่งราวกับนายแบบแล้วยิ่งลงตัว แก้มแดงรู้มาว่าเหนือเข้าฟิสเนตบ่อยขึ้น ถ่ายรูปโชว์ใบตรวจมวลกล้ามเนื้อมาให้ดูก็บ่อย ไขมันพี่เหนือน้อยมาก เป็นเนื้อล้วนๆ เลย เหนือบอกว่าต้องไปเอาแรงออกมากๆ จะได้ไม่ฟุ้งซ่าน



ฝ่ายแก้มแดงสูงขึ้นนิดหน่อย แต่เจ้าเนื้อขึ้น แถมยังเด้งดึ๋งสีน้ำนมเล่นเอาเหนือตาพร่า ฟืดฟาด...ลมหายใจก็ไม่สามารถเก็บอาการได้อีกต่อไป



“มันจะไม่เหมือนเดิมนะแก้มแดง พี่เหนือไม่หยุดแค่ชนพี่ช้างนะคะ” เขาอธิบายให้น้องเข้าใจก่อน



“อย่าหยุด...ถ้าพี่เหนือหยุดแก้มแดงจะตี”



“ก๋ากั่น” เหนือยิ้มหมั่นไส้เด็กปากดี



“แก้มแดงขอพี่เหนือแต่งงานแล้ว แก้มแดงมีสิทธิ์” น้องยื่นปากเถียง เรื่องนี้ต้องถึงหูทูลหัว!



“งั้นพี่ขอนะคะ”



“อื้อ...เอาเลย หนูให้”



น้องแฟนของเขานิสัยไม่ดีเลย ท่าทางใสๆ แต่ใจกามๆ นั้นทำเอาเหนือหัวใจเต้นแรงเชียว



เหนืออมยิ้ม แล้วก็พร่างพรูจูบไปทั่วใบหน้าแสนน่ารักนั้น เขาฟัดซอกคอน้องจนน้องหอบ กลิ่นหอมสบู่ผสมกับกลิ่นเฉพาะตัวของแก้มแดงทำให้เขาหลงจนไม่อยากถอนจมูกออกมา ฝ่ามือหนาไล่ไปขยำเนินเนื้อตรงช่วงอก แก้มแดงดิ้นเร่าๆ ใช้ส่วนกลางลำตัวเสียดสีท่อนขาของพี่เหนือไปด้วย ไฟติดเร็วทั้งคู่เลยแหละ



“ฮือ พี่เหนือ ไม่ไหวแล้ว” แก้มแดงอ้อนพะงาบๆ ตัวแดงไปหมด หางตาก็มีเม็ดน้ำคลอหน่วย เหนืออดขำไม่ได้ เขาจุ๊บปากขี้อ้อนไปหนึ่งที แล้วเลื่อนหน้าลงมาหยอกล้อเยลลี่สีนมชมพูด้วยปลายลิ้น แก้มแดงดิ้น เหมือนปลากระดี่ที่หลุดพ้นน้ำ สงเสียงน่ารัก ชวนหวั่นไหว ไม่โดนมานาน พอได้ชุดใหญ่เข้าไป อารมณ์มันก็พลุ่งพล่านไม่ต้องเก็บอาการมันแล้ว



เหนือใจฮึกเหิม อดทนมานาน จนนานกว่านี้ก็ไปบวชพร้อมท่านมหาได้แล้ว เขาไม่ต้องห้ามตัวอีกต่อไป จะกินน้องให้ไม่เหลือก้างเลยคอยดู พอลิ้นแตะๆ วนๆ ปนอมๆ ดูดๆ นมชมพู มือก็ไหลลงมาเกี่ยวขอบกางเกงนอนยางยืด แก้มแดงอำนวยความสะดวกถอดให้เองเสร็จสรรพ ยกสะโพกสูง ช่วยกันดึงลงไปกองที่เข่า ตามด้วยกางเกงใน ใช้ปลายเท้าเขี้ยออกตวัดทิ้งข้ามไปติดยอดโคมไฟมุมห้อง เหนือถไลตัวลงมานั่งที่พื้น มีงวงช้างน้อยขู่ฟ่อๆ อยู่ตรงหน้า เขาจูบทักทาย แล้วจัดการงับช้างเข้าปาก แก้มแดงร้องงี๊ดๆ ในลำคอ เสียงน้องเอ๊าะแอ๊ะน่าย่ำยี ปลุกแรงหื่นในใจชายบาปได้ดีนัก



“เชี่ย!” เหนือสบถ เมื่อปล่อยช้างน้อยที่แข็งแรงสู้เหลือเกินออกจากปาก



แก้มแดงใจเสีย รีบดีดตัวจากที่นอนขึ้นมาดู “มีอะไรหรือจ๊ะ”



เหนือเอาหัวโขกกับขอบที่นอน เพราะมันไม่เจ็บ



“แง พี่ช้างทำอะไรพี่เหนือ” น้องนึกว่าตัวเองทำให้พี่เหนือหมดอารมณ์หรืออะไร ก้มลงไปดูพี่ช้างตัวใหญ่ ก็ยังยกงวงแปร๋นๆ ดีอยู่เลย



“พี่เหนือลืม ไม่มีถุงยาง ไม่มีเจลหล่อลื่น ครั้งแรกด้วย เดี๋ยวหนูเจ็บ”



แก้มแดงห่อปากเป็นรูปตัวโอ กลิ้งลงจากเตียง วิ่งแก้ผ้าไปในครัว แล้ววิ่งดุ๊กๆ กลับมา พี่ช้างผงกงึกๆ ช่างน่างับให้ขาดใจจริงๆ



“แก้มแดงซื้อมาเผื่อแล้ว นี่...” ล้วงออกมาจากถุงซุปเปอร์แล้วยกขึ้นโชว์ 2 มือน่ารักเชียว



เหนือขำ “นี่คือวันนี้ต้องเสียตัวให้ได้ว่างั้นเถอะ”



แก้มแดงนึกอยากตีคนปากมาก แล้วบ่นงึมงำๆ “พูดเหมือนตัวเองไม่อยาก”



เหนือหัวเราะ รับของจากมือน้อง แล้วพยักเพยิดให้กลับขึ้นไปบนเตียง พี่เหนือ

จะเอาจริงแล้วนะ!



เขาฉีกซองฟรอยด์ออกแล้วจัดการสวมปราการเบาบางลงไปบนงวงขนาดใหญ่พิเศษ จากนั้นก็บีบเจลใส่ปลายนิ้ว จัดการเตรียมความพร้อมให้น้องด้วยความใจเย็น เพราะเป็นครั้งแรกนั่นแหละ จะต้องระมัดระวังกันหน่อย แก้มแดงเองก็อ่านมา แถมตอนเรียนที่นู่น เรื่องแบบนี้ก็คุยกันอย่างเปิดเผย เขาก็เก็บความรู้มาบ้าง ว่าครั้งแรกต้องไม่ใจร้อน



เหนือจูบน้อง เบี่ยงความสนใจทุกครั้งที่สอดนิ้วเข้าไปในกลีบดอกไม้ที่ปิดสนิท น้ำหวานจากเกสรที่ชูชันไหลลงมาช่วยผสมโรง ช่วยขยายโพรงอ่อนนุ่มให้ชุ่มหวาน พร้อมให้ภมรขนาดช้างสารเข้าไปดื่มกิน



หนั่นเนื้อตรงยอดอกถูกบีบกระตุ้น เหนือดูดเม้มเป็นจังหวะ เล่นเอาคนที่แรงเหลือล้นเริ่มเหลวเป็นขี้ผึ้ง



ยามที่นิ้วที่สามถอนออกมา แก้มแดงก็จับต้นขาแกร่งแน่น



“ทำไมคะ” เหนือถามเสียงอ่อนโยน แต่ลมหายใจยังคงฟืดฟาด เพราะก็ห้ามตัวเองไม่ค่อยไหวเช่นกัน ช้างอยากกินอ้อนแล้วค้าบบบบ~



“พี่เหนือเข้ามาหน่อย” น้องอ้อน น้ำตาปริ่มๆ ปากเบะๆ



“ไม่ไหวแล้วหรือคะ” เหนือกวนตีนอีก แต่ก็เอาช้างจ่อปากทางล่ะ



แก้มแดงขยับก้นตัวเองเข้าไปหา เพราะความต้องการภายในนั้นต้องการการเติมเต็มเดียวนี้



“ไม่ไหวแล้วพี่แฟน เข้ามา...นะครับ”



“เข้าไปครั้งนี้แล้วหนูต้องเรียกพี่ว่า พี่ผัวแล้วนะคะ”

หัวข้อ: Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 22 : 18 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ofious ที่ 19-06-2019 21:57:05

แก้มแดงฟาดกล้ามนมให้เต็มฝ่ามือ ใช่เวลามั้ยคุณชายเหนือเดือน!!



น้องทำหน้างอน น่ารักมาก มันเขี้ยวสุดๆ เหนือหัวเราะในลำคอ แล้วยกขาข้างนึงของคนน้องพาดเอวยึดไว้มั่น จากนั้นก็เอางวงช้างจ่อปากถ้ำ กดลงไปทีละนิด เบาๆ แก้มแดงพยายามผ่อนคลาย แล้วก็ใช้ความนุ่มลื่นที่เตรียมไว้ก่อนหน้า ค่อยๆ กลืนกินเข้าสัตว์ตัวเขื่องเข้ามา ทั้งคู่ช่วยกันทีล่ะนิดให้ครั้งแรกของเราออกมาดีที่สุด



“งือ...พี่เหนือฟิน” คนด้านบนครางต่ำ แก้มแดงเองก็ยิ้มออก แม้ว่ามันจะอึดอัดมากก็ตาม พวกเขามองตากัน แล้วน้องก็ทำปากจุ๊บๆ อ้อนขอจูบ แถมยังวาดมือกอดรอบคอพี่เหนือ อ้อนสุด...คนพี่เห็นแล้วใจบาง รีบประทับจูบลงไปตามคำขอ



แลกเปลี่ยนความหวานผ่านเรียวลิ้นและริมฝีปากกันไปสักพักใหญ่ ก้นนุ่มหนุบหนับก็ขยับยุกยิกเป็นภาษากายว่าพร้อมรับพายุโหมกระหน่ำแล้ว



“ยั่วเก่งไม่มีใครเกิน” เหนือติง พร้อมทั้งกัดก้อนแก้มไปด้วย



“พี่เหนือรู้ได้ไง เคยไปเจอใครที่ยั่วมาก่อนหรือจ๊ะ” ถามซื่อๆ แต่เจตนาเช็คพี่เหนือรู้



“ไม่เคยครับ กับหนูคนแรก และคนเดียว เด็กดื้อของพี่เหนือ”



“งือ...พระเอกนิยายสุดๆ ไปเลย” แก้มแดงซุกซอกคอแก้เขิน เหนือเองก็ยิ้มกว้างเหมือนคนบ้า จากนั้นเหนือก็เริ่มขยับสะโพกตามสัญชาตญาณ เนิบนาบแผ่วเบา แก้มแดงบีบกล้ามแน่นๆ นั่นไปด้วยเพื่อผ่อนคลาย



ผิวผ้าปูที่นอนที่ตึงเรียบสั่นแรงขึ้นตามจำนวนครั้งที่คนตัวสูงจ้วงโจนเข้าไปในร่างด้านใต้ สองขาที่เคยเกี่ยวแค่เอว ก็พาดมาถึงคอ ตาตุ่มโดนจูบจนช้ำม่วง แต่เหนือก็ยังไม่หยุดยั้งที่จำสร้างเสียงเนื้อหน้าขากระทบก้นกลม



แก้มแดงหน้าร้อน เหงื่อโซมไปทั่วร่างทั้งที่แอร์เย็นเฉียบ หน้าท้องเขาเปรอะน้ำสีขาวนวล เพราะพี่ช้างพ่นปรี๊ดออกมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่พี่เหนือคนบ้ายังไม่ยอมเสร็จเลย พี่ช้างของแก้มแดงเลยโดนแกล้งให้ตั้งงวงอีกครั้งแล้ว



แก้มแดงเกลียดพี่เหนือ ที่อุ้มเขาตัวลอย แถมบังคับให้เขาดูพี่ช้างผลุบ ๆ โผล่ ๆ ซนอยู่กับก้นแก้มแดงผ่านกระจกบานใหญ่ พอเขาจะหันหน้าหนีไปอีกด้าน ก็เปลี่ยนมุม พาเขาไปนั่งทับตัวเองอยู่บนเตียง



แก้มแดงฟาดมือลงบนอกแน่นๆ ทุบมือลงไปบนท้องน้อยแล้วก็ยังไม่หยุด



“ครั้งแรกของแก้มแดงนะอย่าพิศดารนักได้มั้ย!”



“พี่เหนืออยากเก็บครบทุกท่าค่ะ”



แก้มแดงเม้มปากเชิดหน้าเหมือนงอน



“เร็วๆ พี่เหนือช่วยพี่ช้างด้วยตรงนี้” เหนือรวบงวงน้องด้วยมือข้างหนึ่ง อีกมือก็ตบสะโพกนุ่มให้ขยับโยกให้หน่อย



“แก้มแดงจะฟ้อง...ฮือ” ฟ้องใครได้บ้าง



“ฟ้องเลย พี่เหนืออยากอวดความฮอตของหนู”



แก้มแดงทำอะไรไม่ได้ สู้ด้วยปากก็ไม่ชนะเลยได้แต่โยกสะโพกรีดเค้นให้พี่เหนือน้ำหมดตัว จะเอาให้ตัวแห้งตัวเหี่ยวไม่มีแรงมาแกล้งคนอื่นได้อีกเลยคอยดู







เหนือไลน์ไปแจ้งเลขาตั้งแต่รุ่งสางว่าวันนี้เขาขอโดดงาน สาเหตุคือแก้มแดงกลับมา ด้วยเหตุผลนี้แน่นอนว่าจะไม่มีใครดุเขา เพราะทุกคนรู้ดีว่าเหนือรอน้องมานานแสนนานแล้ว



แก้มแดงรู้สึกตัวเอาตอนเที่ยง เขาเห็นเวลาจากโทรศัพท์มือถือพี่เหนือ พอหันมาอีกทางก็แทบสะดุ้ง เพราะมีดวงตาวาวๆ จ้องหน้าเขาอยู่ก่อนแล้ว



“ไม่ไปทำงานหรือครับ” แก้มแดงถาม



“อยากอยู่กับเมีย”



แก้มแดงเงื้อเท้าใต้ผ้านวม ถีบหัวเข่าเหนือไปทีแก้เขิน แต่ผลที่ได้คือร้าวระบมไปทั้งร่างเลยจ้า



“เมียพี่ดุจัง”



แก้มแดงย่นจมูกแก้มร้อนไปหมด แต่ก็ยอมรับว่ามีความสุขที่อีกฝ่ายขยับมาโอบเขาเข้าสู่อ้อมอก กดจูบที่หน้าผากอย่างทนุถนอม น้องเบียดแก้มกับอกอีกฝ่ายแล้วพริ้มตา เขายังงัวเงียเกินกว่าจะตื่น



“กินข้าวสักนิดนึงก่อนมั้ยคะ จะได้กินยาแก้ไข้ด้วย หนูตัวอุ่นๆ นะ” เหนือท้วง



แก้มแดงพยักหน้า ยอมยกตัวเองออกให้พี่เหนือลุกสะดวก แล้วพยายามดันตัวเองเดินไปยังโต๊ะอาหาร ไปแบบช้าๆ ทีล่ะก้าว และโอดโอยไปตลอดทาง



“ลุกมาทำไมคะ”



“ก็มากินข้าวไงจ๊ะ” น้องค่อยๆ หย่อนตัวลงบนเก้าอี้ที่มีเบาะนิ่มรองรับ



“ไหวหรอ”



แก้มแดงอยากบิดแก้มคนพูดให้เขียว พึ่งมากังวลอะไรตอนนี้ล่ะ เมื่อคืนนี้จับเขาพลิกเป็นกล้วยตากเลย เห็นน้องตาวาว ๆ ใส่เหนือก็รู้แล้วว่าไม่ควรพูดอะไรที่มันเข้าตัวอีก จัดการไปอุ่นข้าวต้อมที่แม่บ้านเอามาส่งเมื่อเช้าให้น้อง แล้วก็มีของตัวเองด้วย



“เย็นนี้แก้มแดงว่าจะเข้าไปสวัสดีผู้ใหญ่ที่บ้านนู่น” น้องเอ่ยปาก



“ไปไหวหรือคะ” เหนือห่วงจริง เพราะตอนตื่นเขายังเพลียเลย แก้มแดงเลยย่นจมูกใส่ให้อีกที



“กลับมาแล้วไม่ไปหาผู้ใหญ่น่าเกลียดครับ แก้มแดงซื้อของมาฝากทุกคนที่บ้านนู่นด้วย อยากรีบเอาไปให้จ้ะ”



“แล้วพี่เหนือล่ะ หนูซื้อของฝากอะไรมาให้เอ่ย”



“แหวนนั่นไง แหวนแต่งงาน” แก้มแดงชี้ไปที่นิ้วนางข้างซ้ายของอีกฝ่าย เหนือหัวเราะร่วน แปลว่าเขาได้ของดีที่สุดแน่นอน คราวนี้ต้องเอาไปอวดให้ทั่วว่าน้องหนะ จับเขาแต่งงานเรียบร้อยแล้ว







เหนือพาแก้มแดงเข้าบ้านตอนมื้อเย็น คุณแขไขสั่งให้แม่บ้านจัดอาหารไทยต้อนรับชุดใหญ่ แม้แต่สมชาติก็มาร่วมโต๊ะด้วยในวันนี้ น้องเดินเพลียๆ มีพี่เหนือคอยประคองเข้ามา ทุกคนคิดว่าเป็นเพราะยังปรับเวลาไม่ได้ ทำให้เหนือเดือนรอดตัวไป หลังจบมื้ออาหารที่ถามสารทุกข์สุขดิบกันจนเพลิน แก้มแดงก็ไล่เอาของฝากมาให้ทุกคน น้องตั้งใจเลือก คนรับก็ถูกอกถูกใจ ตั้งแต่คุณป้าแม่บ้าน พี่ๆ ในบ้าน คุณลุงคนสวนทุกคนได้รับทั่วถึงกันหมด พอมาถึงคิวผู้ใหญ่อย่างคุณปู่คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ และสมชาติ แก้มแดงก็มอบให้แล้วกราบแทบเท้า เป็นการขอบคุณที่ทุกคนให้โอกาสจนเขาประสบความสำเร็จก้าวสำคัญในชีวิต



“คราวนี้ยอมแต่งกับพี่เค้าได้แล้วสิ” เจ้าสัวฮุ่ยถามขึ้นมาทะลุกลางปล้อง เล่นเอาน้องที่นั่งอยู่บนพื้นพรมกับเนื้อ หน้าแดงขึ้นมาทันที ฝ่ายเหนือก็พยายามอวดนิ้วใหญ่ว่าตัวเองโดนขอแต่งงานไปแล้วจ้า



คุณย่าจี๋ เห็นหลานชายคนโตชูคอทำหน้าขี้อวดก็หัวเราะ พยักเพยิดให้สามีดู



“สรุปยังไง ไหนเล่าปู่สิ”



“แก้มแดงขอพี่เหนือแต่งงานแล้ว”



“เข้าหอไปด้วยแล้วปู่ เมื่อคืน”



“อ๋อ...โดดงานเพราะสิ่งนี้” อุดรได้ทีผสมโรง ส่วนแขไขนั่นหน้าแดงแปร๊ด



“สรุปแก้มแดงเป็นฝ่ายรุกหรือจ๊ะ เล่นเอาพี่เหนือเขาไปทำงานไม่ไหวเลย”

เหนือยิ้มๆ ไม่ได้เถียงอะไร เขาจะเป็นอะไรก็ได้อ่ะ ถ้าได้อยู่ด้วยกันกับน้องแบบนี้ตลอดไป



“พี่เหนือหยุดอยู่บ้านเพื่อดูแลแก้มแดงจ๊ะ” เป็นน้องที่แก้ความเข้าใจให้ทุกคน ผู้ใหญ่ก็มองด้วยสายตาเอ็นดู



“โตขึ้นอีกขั้นแล้วนะ” อุดรลูบหัวลูกชายคนเล็ก “พ่อได้แต่อวยพรให้ทั้งคู่รุ่งทั้งเรื่องงานแล้วก็ความรัก อยู่ดูแลกันไปจนแก่จนเฒ่านะลูก”



“ขอบคุณครับ”



ทุกคนผลัดกันอวยพรให้ทั้งคู่เหมือนเป็นงานแต่งงานย่อมๆ ทั้งที่เห็นกันมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยว่าอย่างไรก็คู่กันแน่ จนมาถึงวันนี้ที่ทั้งคู่ตัดสินใจแล้วว่าจะจับมือกัน เป็นโลกทั้งใบใหม่ให้แก่กัน ก็อดจะตื้นตันไม่ได้ แก้มแดงปลดล็อคข้อกังขาทุกอย่างในใจได้แล้ว และก็สามารถเป็นคู่ครองให้เหนือได้ด้วยความภาคภูมิใจ สมเป็นดอกทานตะวันที่หันหน้าตามพระอาทิตย์ไปตลอดจนชีวิตจะหาไม่



“ดีใจด้วยนะลูกทั้ง 2 คน” สมชาติเองก็ตื้นตันจนน้ำตาไหล แกพูดไม่ค่อยเก่ง เลยบอกความในใจไว้ได้แค่นั้น



“พรุ่งนี้ไปดูสวนทานตะวันที่พ่อปลูกไว้ให้กันนะแก้มแดง” เหนือบอกน้อง สมชาติไม่มีอะไรจะให้ลูก นอกจากปลูกดอกไม้ไว้สวนใหญ่เพื่อแสดงความยินดี



ทั้งครอบครัวกอดกันอย่างมีความสุข และเรื่องราวความรักของทั้งคู่ยังคงดำเนินต่อไปเรื่อยๆ ตราบจน...นิรันดร์





END

final talkkkkk แวะอ่านหน่อยจ้า



ขออนุญาตมาลงเร็ว เพราะจบแล้ว อยากจะให้ได้ฟินและเม้ามอย ไปด้วยกัน คอมเม้นตอนนี้ก็อยากให้เป้นฟีลแม่ๆ พ่อๆ มาเม้าถึงลูกเรากันนะคะ สุดท้ายก็มาถึงตอนจบจนได้ ถ้าเห็นทวิตเราจะเห็นที่เราพิมพ์ว่า จบในจำนวนหน้าที่ตั้งไว้ได้มันโคตรฟิน (เราพิมพ์ยาว page 1-133 A4 คือตั้งไว้ 130 พอได้ครบจบเป๊ะก็เป็นปลื้มอิอิ)







ขอบคุณเพื่อนๆ ที่คอมเม้นทั้งในนี้ ในทวิตเตอร์นะ เราขี้เหงาหน่อย ไถดูคอมเม้นทั้งวัน จนแบบแอบรู้สึกว่าตัวเองพารนอยด์อยู่เหมือนกัน นี่ก็เป็นสาเหตุที่เรามาลงตอนจบเร็ว จะได้ไม่ต้องลุ้นว่ามีคนเม้นไม๊แอ่แฮ่



 รูปเล่ม และตอนพิเศษ  เรื่องนี้ สนพ.@BodhiPublishing ดูแลให้นะคะ ปกมาล่ะ อิอิ แต่ว่าต้นฉบับฉันเองที่ยังไม่ส่ง หวังว่าจะทันงานหนังสือ ตค นี้ ฝากน้องแก้มแดงไว้ในอ้อมใจด้วยนะคะ ตอนพิเศษที่วางไว้คือ HBD น้อง 18 ขวบ แล้วก็เรื่องของชีวิตหลังคบกัน เรื่องของ ผู้บริหารหนุ่ม เด็กฝึกงาน และลูกเราที่เป็นพนักงานใหม่ จะจัดการอย่างไรกับคนที่มาเจ๊าะแจ๊ะพี่ ประมาณนี้เป็นต้น



เรื่องต่อไป เขียนตามลำดับ > อยากเรียกเธอว่าบี๋ (พี่ Femboy กับน้องมหาลัยใจฉับฉน...ไม่อยู่ในจักรวาลวูฟคิง) > เป็นทุกอย่างให้เธอแล้วค่ะทูลหัว (ผู้ชายของยัยน้องจะกลับมา!!) >> มหาสมุทรสุทธิรักษ์​ (ท่านมหา เรายังร่างพล็อตอยู่เลยจ้า) ฝากติดตามด้วยนะคะ

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Nung66669 ที่ 19-06-2019 22:39:35

โอ้! อิพี่เหนือ :katai1: ตามไปกินเมืองนอกเลยที่นี้ :hao6:

ชอบทุกอย่างเลย เนื้อเรื่องดี อ่านแล้วสนุก ส่วนที่ไม่ชอบไม่มีแต่งมาแบบไหนอ่านได้หมดคนอ่านแต่งไม่เป็นแต่เคารพคนแต่งให้อ่านจ้า ข้อ 3 ไม่รู้จะแนะนำใคร

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ❣☾月亮☽❣ ที่ 19-06-2019 22:50:06

แซ่บไปหวานไป น้องเมีย พี่ผัว 5555   :katai2-1:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: O-RA DUNGPRANG ที่ 20-06-2019 07:01:01

ยินดีกับพี่เหนือแล้วก็แก้มแดงด้วยนะจ๊ะ  :L2: :L2: :L2:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: unicorncolour ที่ 22-06-2019 09:51:35

เรื่องน่ารักดี o13 ชอบที่น้องพี่พูดคะขาจ๊ะจ๋ากันดูละมุนมาก  :-[

                     :pig4: :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: songte ที่ 23-06-2019 11:39:53

แก้มแดงกับพี่เหนือใครอดทนมากกว่ากันนะ พี่เหนือนี่รอมาหลายปี แก้มแดงนี่ยั่วเอาๆ สุดท้ายสมใจ รักกันไปนานๆนะ

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Khaetjj ที่ 28-06-2019 21:18:59

ยังไม่ได้อ่านเลยมาเม้นไว้ก่อนค่าาาา เดี๋ยวอ่านจบกลับมาเม้นอีกรอบ

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: reborn ที่ 30-06-2019 01:55:45

 o13

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Gatjang_naka ที่ 30-06-2019 12:29:49

น่ารักมาก ชอบพี่เหนือ สายเปย์ จริง

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: arissara ที่ 03-07-2019 08:50:11

น่ารักสุดดดด ฮืออออ เหมือนทูลหัวคือฟีลคนอ่านอย่างเราเลย

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: pogpax ที่ 03-07-2019 10:06:53

 :z13:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: JokerGirl ที่ 09-07-2019 22:38:58

แก้มแดงน่ารักมากเลย พี่เหนือรักแก้มแดงมากๆๆๆๆ ชอบเรื่องนี้ รอเรื่องต่อไปค่ะ :pig4:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: ommanymontra ที่ 10-07-2019 00:46:17

 :กอด1: :L2: :3123: :pig4: :pig4: :pig4: :3123: :L2: :กอด1:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Bb nale ที่ 13-07-2019 20:04:38

แง น่ารักมากเลย แก้มแดงคือยั่วพี่เขาสุดเลยลูก ขอบคุณคนเขียนมากเลยสำหรับนิยายอบอุ่นปนน้องยั่วใสๆ555

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: no.fourth ที่ 16-07-2019 13:46:14

 :pig4: :pig4:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: q.tr ที่ 21-09-2019 22:51:47

เป็นคู่ที่น่ารักมากๆ  :o8:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: proong ที่ 22-09-2019 20:58:18

 :mew1:น้องน่ารักมากกกก

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: airjang ที่ 30-09-2019 18:30:42

อ่านเถอะเรื่องนี้

พูดกรงๆ ชอบโคตรๆ สนุกมาก ภาษาอ่านง่ายไม่เวิ่น เดินเรื่องไว มีการเติบโตของทุกคน
ถึงเป็น Plot ซินเดอฯ ทั่วไป แต่ก็เป็นนายซินที่รักดีใฝ่ดี ไม่ยอมอาศัยพี่แฟนเจ้าชายตลอด
ไม่มีใครเป๊ะ อารมณ์ร้อน รั่ว บ้าบอ

ที่ประทับใจมากคือ ตอนที่พี่แฟน ถามน้องว่า ถ้าเราต่างก็รักกัน แล้วทำไมต้องฟังคนอื่น มากกว่าใจเราเอง

อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากให้จบเลย

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: lcortsess ที่ 12-10-2019 23:45:00

99 :ling1: :L1: :pig4: :katai1:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: twinmonkey0311 ที่ 15-10-2019 20:52:46

อ่านจบแล้วสนุกมากๆค่ะ :pig4: :กอด1:

หัวข้อ: Re: END---------&gt; #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Nobodylove ที่ 02-11-2019 06:40:47

สิบ สิบ สิบ ไปเลยจ๊ะ


Sent from my iPad using Tapatalk

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: Bear Company ที่ 08-02-2020 13:18:59

 :กอด1:

หัวข้อ: Re: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
เริ่มหัวข้อโดย: nOn†ღ ที่ 15-04-2020 13:13:18

 :pig4: