END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย]  (อ่าน 33765 ครั้ง)

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ


ติดตามกฏเพิ่มเติมที่กระทู้นี้บ่อยๆ เมื่อมีการแก้ไขกฏจะแก้ไขที่กระทู้นี้นะครับ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0

ประกาศทั่วไปติดตามอัพเดทกันที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160

ประกาศ กฎที่อื่นมีไว้แหก แต่ห้ามมาแหกที่นี่

1.ห้ามมิให้ละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
การสนใจและชื่นชอบนิยายและเรื่องเล่าของคนในเรื่องควรมีขอบเขตที่จะไม่สร้างความเดือดร้อนให้เจ้าของเรื่อง เช่นเดียวกับเป็ดที่ตอนนี้ถูกรังควานตามหาตัวจากคนด้านต่างๆ จนตัดสินใจไม่เล่าเรื่องต่อ.........เนื่องจากบางเรื่องเป็นเรื่องเล่า.....................บางคนไม่ได้เปิดเผยตัวตน  เขาพอใจจะมีความสุขในที่เล็กๆแห่งนี้โดยไม่ได้ตั้งใจให้คนภายนอกได้รับรู้เรื่องราวแล้วนำไปพูดต่อ   เพราะปฎิเสธไม่ได้ว่าสังคมไม่ได้ยอมรับพวกเราสักเท่าไหร่

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท,
หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง
หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์
และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
การกระทำเช่นนั้นอาจทำให้คุณแบนทันที และถาวร . หมายเลข IP ของทุกโพสต์จะถูกบันทึกเพื่อใช้เป็นหลักฐาน
ในความเป็นจริงเป็นไปได้ยากมากที่จะให้แต่ละคนมีความคิดเห็นตรงกันทั้งหมด   คนเรามากมายต่างความคิดต่างความเห็น เติบโตมาภายใต้ภาวะแวดล้อมต่างกันการแสดงความคิดเห็นที่แตกต่าง   จึงควรทำเพื่อให้เกิดความเข้าใจกัน แบ่งปันประสบการณ์และมิตรภาพเพื่ออาจเป็นประโยชน์ในการใช้ชีวิต  และไม่ว่าจะอย่างไรก็ควรเคารพในความคิดเห็นที่แตกต่างของบุคคลอื่นช่วยกันสร้างให้บอร์ดนี้มีแต่ความรักนะครับ   

เรื่องบางเรื่องอาจจะเป็นทั้งเรื่องแต่งหรือเรื่องเล่าใดๆก็ขอให้ระลึกเสมอว่า  อ่านเพื่อความบันเทิงและเก็บประสบการณ์ชีวิตที่คุณไม่ต้องไปเจอความเจ็บปวดเล่านั้นเองเพื่อเป็นข้อเตือนใจ สอนใจในการตัดสินใจใช้ชีวิต   จึงไม่ต้องพยายามสืบหาว่าเรื่องจริงหรือเรื่องแต่งส่วนการพูดคุยนั้น   ก็ประมาณอย่าทำให้กระทุ้กลายพันธุ์ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาปรึกษาพูดคุยกันโดยที่ไม่เกี่ยวพันกับเรื่องในกระทู้นิยาย  ถ้าจะวิจารณ์หรือแสดงความคิดเห็นทุกคนมีสิทธิแต่ขอให้ไปตั้งกระทู้ที่บอร์ดอื่นที่ไม่ใช่ที่นี่นะครับ

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อเจ้าของเรื่องเท่าที่จะทำได้หรือแจ้งมายังบอร์ดนี้ก่อนนะครับ  เนื่องจากเจ้าของเรื่องบางครั้งไม่ต้องการให้คนที่ไม่ได้ชื่นชอบนิยายชายรักชายเข้ามารับรู้  ลิขสิทธิ์ทั้งหมดเป็นของเจ้าของคนที่ทำขึ้นและเวปแห่งนี้นะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอมให้ส่งหรือติดต่อกันทางพีเอ็มจะปลอดภัยกว่าแล้วเมื่อมีการติดต่อสื่อสารกันให้พึงระวังถึงความปลอดภัย ความไม่น่าไว้ใจของผุ้คนทุกคนแม้จะมีชื่อเสียงในบอร์ดเป็นเรื่องส่วนตัวของแต่ละคนไป เพื่อลดความขัดแย้งภายในเล้า จึงไม่สนับสนุนให้มีการจีบกันในบอร์ดนะครับ

5.ห้ามจั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียวให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตาม
เพราะแม้จะเป็นเรื่องที่เขียนจากเรื่องจริง เมื่อนำมาพิมพ์เป็นเรื่องผ่านตัวอักษร ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีการเพิ่มเติมเพื่อให้เกิดสีสันในเนื้อเรื่อง ทางเล้าถือว่านั่นคือการเพิ่มเติมเนื้อเรื่อง จึงไม่อนุญาตให้จั่วหัวกระทู้ว่าเป็น “เรื่องเล่า” แต่สามารถแจ้งว่าเป็น “นิยายที่อ้างอิงมาจากชีวิตจริง” ได้  มีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

6.การพูดคุยโต้ตอบระหว่างคนเขียนและคนอ่านนอกเรื่องนิยาย  ทำได้  แต่อย่าให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรตอบเพียงคอมเม้นต์เดียวก็พอแล้ว  โดยสามารถใช้ปุ่ม Insearch qoute  ได้    ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และลงลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วยนะครับ เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน

7. การกดบวกให้เป็ดเหลือง
      7.1 นิยาย 1 ตอน  จะให้ขึ้น Top list แค่ 1 Reply เท่านั้น ถ้าขึ้นเกิน จะลบคะแนนออก เหลือเฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด
      7.2 นิยาย 1 เรื่อง จะให้ขึ้น Top list ไม่เกิน 3 Reply ถ้าเกิน จะลบคะแนนออก ให้เหลือ เฉพาะ Reply ที่มีคะแนนสูงสุด ลงมาตามลำดับ
      7.3 Post ในห้องอื่น ๆ ก็จะใช้ หลักการเดียวกันนี้ เช่นกัน ยกเว้น
            - 1 Reply ที่เกินมานั้น โมทั้งหลาย พิจารณาดูแล้วว่า ไม่เป็นการปั่นโหวต และเป็น Reply ที่น่าสนใจและเป็นที่ชื่นชอบจริง ๆ

8.Administrator และ moderator ของ forum นี้ มีสิทธิ์อ่าน, ลบ หรือแก้ไขทุกข้อความ. และ administrator, moderator หรือ webmaster ไม่สามารถรับผิดชอบต่อข้อความที่คุณได้แสดงความคิดเห็น (ยกเว้นว่าพวกเขาจะเป็นผู้โพสต์เอง).

9.คุณยินยอมให้ข้อมูลทุกอย่างของคุณถูกเก็บไว้ในฐานข้อมูล. ซึ่งข้อมูลเหล่านี้จะไม่ถูกเปิดเผยต่อผู้อื่นโดยไม่ได้รับการยินยอมจากคุณ .Webmaster, administrator และ moderator ไม่สามารถรับผิดชอบต่อการถูกเจาะข้อมูล แล้วนำไปสร้างความเดือดร้อนต่างๆ

10.ห้ามลงประกาศลิงค์โปรโมทเวป  โฆษณา หรือโปรโมทในเชิงธุรกิจใดๆ ทุกชนิด ลงได้เฉพาะในห้องซื้อขาย ในเมื่อแนะนำเวปอื่นที่บอร์ดเรา ก็ช่วยแนะนำบอร์ดเราโดยลงลิงค์บอร์ดเรา เวป http://www.thaiboyslove.com  ในบอร์ดที่ท่านแนะนำมาให้เราด้วย  เมื่อจำเป็นต้องแนะนำลิงค์ให้ส่งลิงค์กันทาง personal message หรือพีเอ็มแทนนะครับจะสะดวกกว่า ส่วนในกรณีอยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนๆได้อ่านจริงๆนั้นพยายามลงให้ห้องซื้อขายซะ หรือถ้าม๊อดเดอเรเตอร์จะพิจารณาเป็นกรณีๆไป ถ้ารู้สึกว่าไม่ได้โปรโมทเวป แต่อยากแนะนำสิ่งดีๆให้เพื่อนด้วยใจจริงจะให้กระทู้นั้นคงอยู่ต่อไป

11.บอร์ดนิยายที่โพสจนจบแล้วมีไว้สำหรับนิยายที่โพสในบอร์ด boy's love จนจบแล้วเท่านั้น จึงจะถูกย้ายมาเก็บไว้ที่นี่ หาอ่านนิยายที่จบแล้ว หรือคนเขียนไม่ได้เขียนต่อ แต่โดยนัยแล้วถือว่าพล็อตเรื่องโดยรวมสมควรแก่การจบแล้ว หากนักเขียนท่านใดได้พิมพ์เล่มกับสำนักพิมพ์ ต้องการลบเรือ่งบางส่วนออก โดยเฉพาะไคลแม๊ก หรือตอนจบที่สำคัญ ให้แจ้ง moderator ย้ายนิยายของท่านสู่ห้องนิยายไม่จบ เพื่อที่หากระยะเวลาเกินหกเดือนแล้ว เราจะได้ทำการลบทิ้ง หรือท่านจะลบนิยายดังกล่าวทิ้งเสียก็ได้ เนื่องจากบอร์ดนี้เก็บเฉพาะนิยายที่จบแล้ว

บอร์ดนิยายที่ยังไม่มาต่อจนจบไว้สำหรับ
นิยายที่คนเขียนไม่ได้มาต่อนาน หายไปโดยไม่มีเหตุผลสมควร ไม่ได้แจ้งไว้หรือแจ้งแล้วก็ไม่มาต่อ 3 เดือน จะย้ายมาเก็บในนี้เมื่อครบหกเดือนจะทำการลบทิ้ง ส่วนเรื่องไหนที่จะต่อก็ต่อในนี้จนกว่าจะจบ แล้วถึงจะทำการย้ายไปสู่บอร์ดนิยายจบแล้วต่อไป

12.ห้ามนำเรื่องพิพาทต่างๆมาเคลียร์กันในบอร์ด

13.ผู้โพสนิยาย และเขียนนิยายกรุณาโพสให้จบ ตรวจสอบคำผิดก่อนนำมาลงด้วยครับ

14.ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน  ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

15. การนำรูปภาพ บทความ ฯลฯ มาลงในเวปบอร์ด  ควรจะให้เครดิตกับ...
(1) ผู้ที่เป็นต้นตอเจ้าของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ
(2) เวปไซต์ต้นตอที่อ้างอิงถึง
....ในกรณีที่เป็นบทความที่ถูกอ้างอิงต่อมาจากเวปไซต์อื่นๆ
- ถ้ามีแหล่งต้นตอของเจ้าของบทความ  ให้โพสชื่อเจ้าของต้นตอของบทความหรือรูปภาพนั้นๆ  พร้อมทั้งเวปไซต์ที่อ้างอิง
  (กรณีนี้จะโพสอ้างอิงชื่อผู้โพสหรือเวปไซต์ที่เรานำมาหรือไม่ก็ได้ แต่ควรมั่นใจว่าชื่อต้นตอของที่มาถูกต้อง)
- ถ้าไม่สามารถหาชื่อต้นตอของรูปภาพหรือเวปไซต์ที่นำมาได้ ควรอ้างอิงชื่อผู้โพสและเวปไซต์จากแหล่งที่เรานำมาเสมอ
- ควรขออนุญาติเจ้าของภาพหรือเจ้าของบทความก่อนนำมาโพสค่ะ(ถ้าเป็นไปได้) ยกเว้นพวกเวปไซต์สาธารณะ เช่น  หนังสือพิมพ์ออนไลน์ ฯลฯ ที่เปิดให้คนทั่วไปได้อ่านเป็นสาธารณะ ก็นำมาโพสได้ แต่ให้อ้างอิงเจ้าของชื่อและแหล่งที่มาค่ะ
- ไม่ควรดัดแปลงหรือแก้ไขเครดิตที่ติดมากับรูปหรือบทความก่อนนำมาโพส
- ถ้าเป็น FW mail  ก็บอกไปเลยว่าเอามาจาก FW mail

16.นิยายเรื่องไหนที่คิดว่าเมื่อมีการรวมเล่มขายแล้วจะลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออก กรุณาอย่าเอามาลงที่นี่ หรือสำหรับผู้ที่ขอนิยายจากนักเขียนอื่นมาลง ต้องมั่นใจว่าเรื่องนั้นจะไม่มีการลบเนื้อเรื่องไม่ว่าบางส่วนหรือทั้งหมดออกเมื่อมีการรวมเล่มขาย อนึ่ง เล้าไม่ได้ห้ามให้มีการรวมเล่มแต่อย่างใด สามารถรวมเล่มขายกันได้ แต่อยากให้เคารพกฎของเล้าด้วย เล้าเปิดโอกาสให้ทุกคน จะทำมาหากิน หรืออะไรก็ตามแต่ขอความร่วมมือด้วย เผื่อที่ทุกคนจะได้อยู่อย่างมีความสุข

17.ห้ามแจ้งที่หัวกระทู้เกี่ยวกับการจองหรือจัดพิมพ์หนังสือ แต่อนุโลมให้ขึ้นหัวกระทู้ว่า “แจ้งข่าวหน้า...” และลงลิงค์ที่ได้ตั้งเอาไว้ในแล้วในห้องซื้อขายลงในกระทู้นิยายแทน  ถ้านักเขียนต้องการประชาสัมพันธ์เกี่ยวกับการจอง หรือจัดพิมพ์หนังสือของตนเองผ่านกระทู้นิยายของตนเอง  นิยายเรื่องดังกล่าวจะต้องลงเนื้อหาจนจบก่อน (ไม่รวมตอนพิเศษ) จึงจะทำการประชาสัมพันธ์ในกระทู้นิยายได้ (ศึกษากฏการซื้อขายของเล้่าก่อน ด้วยนะคะ)
ว่าด้วยเรื่องการจะรวมเล่มนิยายขายในเล้า จะต้องมี ID ซื้อขายก่อน ถึงจะสามารถประกาศ ..แจ้งข่าว.. ที่บนหัวกระทู้ของนิยายได้ ในกรณีที่ รวมเล่มกับ สนพ. ที่มี  ID ซื้อขายของเล้าแล้ว นักเขียนก็สามารถใช้ หมายเลข  ID ของ สนพ. ลงแจ้งในหน้าที่มีเนื้อหารายละเอียดการสั่งจองนิยายได้

18.ใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดเรื่องสั้น ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที  ส่วนเรื่องสั้นที่จบแล้วให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้วจะได้ไม่ถูกลบทิ้งและจะเก็บไว้ที่บอร์ดเรื่องสั้นไม่ย้ายไปไหน   เช่นเดียวกับนิยายทุกเรื่องเมื่อจบให้แก้ไขโพสแรก และต่อท้ายว่าจบแล้ว จะได้ย้ายเข้าสู่บอร์ดนิยายจบแล้ว ไม่เช่นนั้นม๊อดอาจเข้าใจว่าไม่มาต่อนิยายนานเกินจะโดนลบทิ้งครับ

เอาข้อสำคัญก่อนนะครับเด่วอื่นๆจะทำมาเพิ่มครับเอิ้กๆหุหุ
admin
thaiboyslove.com.......................................                                                           

วันที่ 3 ธ.ค. 2551วันที่ 16 ก.ย. 2554 ได้เพิ่มกฏ ข้อที่ 7
วันที่ 21 ต.ค.2556 ได้ปรับปรุงกฏทั้งหมดเพื่อให้แก้ไข และติดตามได้ง่าย
วันที่ 11 พ.ย. 2557 เพิ่มเติมการลงเรื่องสั้นและการแจ้งว่านิยายจบแล้ว
วันที่ 4 ธ.ค. 2557 เพิ่มบอร์ดเรื่องสั้นจึงปรับปรุงกฏข้อ 18 เกี่ยวกับเรื่องสั้น และ เพิ่มเติมส่วนขยายของกฏข้อ 17



เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม


Share This Topic To FaceBook
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 19-06-2019 21:57:50 โดย ofious »

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #1 เมื่อ10-05-2019 00:36:13 »

Chapter 1





เหนือเดือน เทวาพิทักษ์ นักศึกษาคณะเกษตรศาสตร์ชั้นปี 2 ที่กำลังจะขึ้นปี 3 ใช้ช่วงเวลาปิดเทอมนี้ขึ้นไปฝากตัวที่ฟาร์มออร์แกนิค ‘ตะวันอิงภูผา’ ในเขตอ.แม่ริม จังหวัดเชียงใหม่ โดยจุดประสงค์หลักคือเรียนรู้การทำฟาร์มสเตย์ ที่ผูกรวมเอาที่พักกับกิจกรรมเชิงเกษตรกรรมเอาไว้ด้วยกัน

ใครเห็นนามสกุลเทวาพิทักษ์มาทำการเกษตรแล้วก็ต้องขมวดคิ้วไว้หน่อย เพราะตระกูลนี้ดังเรื่องอสังหาริมทรัพย์ มีคอนโดมิเนียมและบ้านจัดสรรหลากหลายโครงการ นับเป็นตระกูลที่ติดอันดับความรวยระดับประเทศบ่อยๆ ตอนเห็นเหนือเดือนแตกแถวมาแบบนี้ลุงตะวันเจ้าของฟาร์มเองก็ยังเป็นงง แต่คิดดูอาจจะกำลังเรียนรู้เพื่อขยายไลน์ธุรกิจให้ครอบครัวก็เป็นได้ แถมยังโทรมาพูดคุยเรื่องขอฝึกด้วยความตั้งใจจริง เขาตอบรับให้มาเรียนรู้งานสองเดือนตามหลักสูตร

แต่...ยังมีอีกหนึ่งอย่างที่ลุงตะวันไม่รู้คือ เหนือเดือน เป็นสมาชิกแก๊ง Wolf Kings 4 หนุ่มหล่อแห่งมหาวิทยาลัย C ที่สโมสรนึกศึกษาปั้นมาให้เป็น Idol ของสถานศึกษา รับหน้าที่ทำงานประชาสัมพันธ์ต่างๆ ให้มหาวิทยาลัย มีแฟนคลับก็มากอยู่

ใกล้เวลานัดที่เหนือเดือนโทรมาคอนเฟิร์มไว้ตั้งแต่เมื่อคืน ตะวันก็เดินออกมารอที่ลานขอดรถหน้าบ้านหลังเล็กที่ใช้เป็นทั้งสำนักงานและที่อยู่อาศัย Rangrover สีขาวแต่เปรอะโคลนประปรายตามล้อใหญ่ก็เลี้ยวเข้ามาตามถนนลาดยางสายเล็กที่เชื่อมต่อกับถนนใหญ่แล้วจอดลงตรงหน้าตะวันพอดิบพอดี

รอให้อีกฝ่ายเปิดประตูรถเรียบร้อยลงมายืนสูดอากาศสะอาดเข้าปอด เจ้าของฟาร์มจึงค่อยเห็นชัดๆ ว่าเหนือเดือนเป็นผู้ชายรูปร่างสูงโปร่ง ผิวสีเหลืองแต่ก็คล้ำแดดแบบคนที่น่าจะชอบกิจกรรมกลางแจ้ง สวมใส่เสื้อยืดสีดำสบายๆ กางเกงยีนส์ขาดตามสมัยนิยม และรองเท้าผ้าใบที่ผ่านการใช้งานมาแล้วอย่างทรหด ดูธรรมดาสามัญไม่เหมือนลูกคนนามสกุลดังแม้แต่น้อย ซูมไปที่หน้าหน่อยแว่นกันแดดเรย์แบนทรงนิยมของคนขับรถสิบล้อ ถูกถอดแล้วเสยไปค้างไว้บนศีรษะ เผยให้เห็นหน้าผากทรงคนมีบุญ รับกับจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงเป็นกระจับ

“สวัสดีครับ ผมเหนือนะครับ ลุงตะวันใช่มั้ยครับ” นัยน์ตาสีเข้มมาพร้อมโครงคิ้วพาดเฉียงยามไม่ยิ้มให้ความรู้สึกเป็นคนดุ และเยือกเย็นอยู่ไม่น้อย

ตะวันยกมือรับไว้ พ่อพระเอกนิยายที่ตรงตามเสป็คผู้จัดละคร พ่อคุณเขาน่าจะได้ไปโลดแล่นอยู่ในจอทีวี ไม่ใช่มาขนปุ๋ยขี้หมูอยู่ที่ฟาร์มห่างไกลนี่

ตะวันนึกอยากถ่ายรูปลงเฟสบุ๊คของฟาร์มนัก ท่าทางพ่อเขาน่าจะเรียกลูกค้าได้มากอยู่ ดีไม่ดีต้องเรียกช่างมาต่อเติมห้องเพิ่ม

“นึกว่ามาถ่ายหนังนะพ่อเหนือ นี่แอบมีกองถ่ายตามมาอีกรถตู้หรือเปล่า”

คราวนี้เหนือยิ้มกว้างเจอลุงตะวันเล่นมุกให้ตั้งแต่แรกเจอแล้วรีบส่ายหน้ายกมือปฏิเสธ เขารู้มาตั้งแต่ขึ้นม.ปลายแล้วว่าหน้าตาตัวเองก็ไม่เป็นรองใครในประเทศนี้ สารพัดโมเดลลิ่งมาติดต่อเขาก็ปฏิเสธไปเพราะไม่ใช่คนกล้าแสดงออกอะไรนัก แต่พอเข้ามหาวิทยาลัยกลับกลายว่ายิ่งดังพลุแตกแบบไม่ต้องเดบิวท์ เพราะดันเป็นกลุ่มเพื่อน 4 คนที่มหาวิทยาลัยเลือกให้มาช่วยโปรโมทกิจกรรมต่างๆ ในฐานะแก๊ง Wolf Kings

บอกเลยว่าถ้าคุณเจอ Wolf Kings 4 คนพร้อมกันหากหัวใจไม่แข็งแรงพอ มีอันต้องล้มลงไปกองกับพื้นกันบ้างอ่ะบอกเลย เหนือเผลอจินตนาการถึงเสียงกรี๊ดกระหึ่มยามเขาเดินขึ้นเวทีพร้อมเพื่อนๆ แล้วก็ยิ้มมุมปากหัวเราะ หึหึ ลุงตะวันขมวดคิ้ว มึง inception อยู่หรอไอ้หนุ่ม

เหนือสะดุ้งนึกขึ้นมาได้ว่าเขาคือคนขรึมๆ ไม่ใช่คนอวดหล่อเหมือน มิวนิค มหาสมุทรและกันดั้ม เพื่อนในกลุ่ม ถึงขั้นต้องกระแอมเรียกสติตัวเอง แล้วปรับคิ้วให้ขมวดหน่อยๆ เป็นคาแรคเตอร์คนดุ

“ลุงก็พูดเกินไปครับ ผมก็ธรรมดาๆ นี่แหละ”

“เอากระเป๋าเสื้อผ้าตามลุงมา เดี๋ยวพาไปบนบ้านก่อน แล้วจะพาไปแนะนำกับคนงานในฟาร์ม จะได้ให้เขาช่วยสอนงาน”

“ครับ” เหนือพยักหน้า แล้วหันไปเปิดประตูรถหยิบกระเป๋า

เหนือเข้าไปเก็บของในห้องนอนสำหรับแขก บนชั้นสองของตัวบ้านที่เป็นทั้งสำนักงานและที่อยู่อาศัยของลุงตะวัน ด้านล่างเป็นบ้านปูน เปิดหน้าต่างโล่งๆ ให้ลมโกรก ส่วนด้านบนเป็นไม้ดูอบอุ่น บ้านหลังไม่ใหญ่นักเข้ากับพื้นที่ฟาร์มที่อิงแอบอยู่ในเขตภูเขา ห้องของเหนือก็มีเพียงฟูกหนาๆ ขนาดคนเดียวนอน โต๊ะญี่ปุ่นสำหรับเขียนหนังสือ และราวแขวนผ้าเท่านั้น ห้องน้ำนั้นต้องเดินลงไปใช้ที่ชั้น 1

“นอนได้มั้ย มันคับแคบไปหรือเปล่า”

เหนือตอบรับว่าสบายมาก ลุงตะวันเห็นท่าทางอีกฝ่ายเปิดเผยจริงใจก็โล่งไปเปราะหนึ่ง รอให้เด็กฝึกงานวางของเรียบร้อยก็พาลงไปที่พื้นที่ฟาร์มด้านล่างทันที

สองคนเดินลึกเข้าไปหลังรั้วป่าไผ่เตี้ยๆ ที่กั้นเขตที่พักกับฟาร์มไว้ พอพ้นตรงนั้นก็เป็นพื้นที่โล่งลาดไปตามความสูงต่ำของธรรมชาติ ฟาร์มออร์แกนิค ‘ตะวันอิงภูผา’ มีโรงปลูกผักไฮดรอโพนิค โรงเพาะเห็ด แปลงผักกะหล่ำ และเล้าไก่ไข่ ที่เหลือยังมีพื้นที่ทดลองปลูกสตอร์เบอร์รี่ ปลูกดอกไม้ที่ลุงอธิบายต่อว่าก็หมุนเวียนกันไปตามฤดูกาลให้นักท่องเที่ยวได้มีกิจกรรมทำ ส่วนที่ท้ายฟาร์มถ้าเดินต่อไปอีกหน่อยก็จะเป็นน้ำตก ช่วงนี้น้ำเริ่มมากหน่อยถ้าจะลงเล่นก็ให้ระมัดระวัง

คนงานสาวๆ มองเหนือแล้วก็ตีกันเอง กระทืบเท้า แก้มขึ้นสีแดงๆ เป็นว่าเล่น เหนือกรอกตาไม่ต้องเดาก็รู้ว่าโดนพวกคนงานหนุ่มๆ เขม่นแล้วเป็นแน่

“เริ่มงานเลยมั้ย หรือวันนี้จะพักก่อน” ลุงตะวันถามด้วยความใจดี

“เริ่มเลยก็ได้ครับ”

“งั้นก็ไปเปลี่ยนใส่เสื้อแขนยาวเถอะพ่อ แล้วไปช่วยเขายกไร่ปลูกดอกไม้หน่อย เขาจะหว่านดอกดาวเรืองหนะ”

เหนือพยักหน้าไปจัดการทำตามที่ผู้ใหญ่บอกทันที



หลังช่วยคนงานยกร่องดินมาตลอดบ่าย มือเขารู้สึกชาไปหมด แม้จะยกร้องปลูกผักหลังคณะฯ บ่อยๆ แต่แรงกระแทกจากด้ามจอมที่ยาวนานกว่าปกติ แถมแดดภาคเหนือกลางที่โล่งๆ สาวๆ เอาน้ำมาให้ด้วยท่าทางเขินอายบิดม้วนจนเหนือมองว่ามันน่าเอ็นดูมากกว่าจะหงุดหงิด

“เปิ้นหล่อ” ซุบซิบๆ แล้วก็วี้ดว้ายกันไปยามเหนือบอกขอบคุณด้วยรอยยิ้ม

หัวหน้าคนงานเห็นท่าไม่ดี ไอ้หนุ่มเมืองกรุงนี่หากยังให้ทำงานอยู่ต่อไปผู้สาวในฟาร์มได้โดนตกไปหมดแน่ เลยจัดการแบกจอบขึ้นบ่าในท่าทางที่คิดว่าโคตรเท่ เดินผ่ากลางวงเข้ามาบอกว่าหมดงานส่วนของเหนือแล้วไปพักได้

เหนือก็ไม่ใช่คนโง่ พยักหน้ารับรุ่นพี่อย่างรู้งาน ไม่ลืมหยอดพ่อหนุ่มขี้หวงคนนั้นไปด้วยว่า “อยากจะหล่อแบบพี่บ้างต้องทำยังไงครับ”

“แข่งเรือแข่งพายก็แข่งได้ แต่แข่งบุญแข่งวาสนามันยากหน่อยนะไอ้น้อง”

หนุ่มชาวกรุงทำหน้าเลื่อมไส ยกนิ้วโป้งให้ แล้วค่อยปลีกตัวออกมา สาวๆ หันไปทุบตีพ่อหนุ่มบ้านไร่ทันทีเพราะทำให้อาหารตาจากไป พอเดินห่างออกมาจากจุดนั้น เหนือก็จำได้ว่าที่ท้ายฟาร์มมีนำ้ตก เขาเลยกะจะเดินเล่นไปดูสักหน่อย เสียงน้ำกระทบหินดังชัดขึ้นเรื่อยๆ มันคงเป็นน้ำตกใหญ่ไม่น้อย ร่มไม้เริ่มหนาตาเมื่อเดินลึกลงไปตามทางลาดชัน อากาศก็เย็นขึ้นราวกับเปิดแอร์สัก 20 องศา นี่แหละความสงบที่เขาชอบ ได้อยู่กับธรรมชาติแบบนี้สองเดือนนับว่าเป็นกำไรชีวิตเหลือเกิน เหนือยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว และเมื่อถึงริมโขดหินใหญ่เขาก็ต้องชะงักกึก

ภาพละอองน้ำที่ตกจากที่สูงกระทบแสงแดดจนขึ้นสีรุ้ง แล้วใกล้ๆ กันนั้นคือร่างสีขาวสว่างตัดกับทัศนียภาพโดยรอบที่เป็นสีเขียวเข้มรกครึ้ม ใบหน้าหวานใสเชิดแหงนขึ้นรับแสงแดด เผยให้เห็นช่วงคอระหงส์และลาดไหล่มนงดงามราวฝีมือของช่างประติมกรรมชั้นครู เหนือตกอยู่ในภวังค์ทันที นัยน์ตาจับจ้องไปที่เทพตัวน้อยๆ ที่บัดนี้ยกมือขึ้นเล่นกับผีเสื้อสีน้ำเงินเข้ม ไม่รู้ว่าเจ้าสัตว์ตัวน้อยนั้นแยกดอกฟ้ากับมนุษย์เดินดินไม่ออกหรือไร จึงเข้าไปตอมราวกับจะดูดน้ำหวานเอาจากผิวขาวๆ นั้นได้

เสียงหัวเราะคิกคักให้ความรู้สึกสดใสและไร้เดียงสา งามกลมกลืนไปกับธรรมชาติไม่ผิดแผก แต่ก็สามารถแยกออกจากองค์ประกอบศิลป์ได้ว่าเรือนร่างสีขาวกระจ่างตานี้แหละคือจุดเด่นท่ีสุดของภาพวาด

กำไรกว่าได้อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ ก็คือได้เห็นความงดงามชนิดเทพยดายังต้องเขินอาย

ปกติเหนือไม่ได้ชอบเข้าหอศิลป์ เขาไม่ใช่อาร์ตตัวพ่อที่จะรู้ว่ารูปภาพแบบไหนสวย แต่สิ่งที่เห็นอยู่ตรงหน้าทำให้เขาเข้าใจแล้วว่า งามจนหลง มันเป็นอย่างไร

ผู้ชายตัวใหญ่โตทำตัวเป็นถ้ำมองอยู่หลังโขดหิน จะลุกออกไปก็ไม่กล้ากลัวทำให้องค์ประกอบภาพตรงหน้าเปลี่ยนไป ในเมื่อจะหนีไปก็ไม่ได้ เหนือจึงนั่งลงให้ดีแล้วแอบมองอย่างจงใจ ใบหน้าจิ้มลิ้มนั้นประดับไว้ด้วยรอยยิ้มจนตาปิด ปากแดงชาดชัดออกมากว่าส่วนไหน จมูกนิดๆ กำลังน่ารัก แล้วก็ผมดำขลับที่เปียกแนบลู่ไปกับกรอบหน้าและลำคอ ลองจินตนาการตามนะทุกคน การที่ผมเปียกแล้วยังหน้าตาน่ามองอยู่ได้ นี่ก็ต้องหน้าตาต้องงดงามขนาดไหนกัน

เหนือเหยียบใบไม้กร่อบแกร่บโดยไม่รู้ตัว

สักพักเทวดาตัวน้อยก็หันซ้ายแลขวาเหมือนตกใจกลัวอะไรสักอย่าง จากนั้นก็ว่ายน้ำออกไปไกลฝั่งเรื่อยๆ จนคนแอบมองกลัวว่าเท้าจะเหยียบไม่ถึงพื้นแล้วที่ทำให้ตกใจกว่าก็คือเอาหน้ามุดจมหายลงไปในน้ำเสียแล้ว เหนือตาโต เขาคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้เลยนอกจาก ‘ฆ่าตัวตาย’ เหนือล้วงมือถืออกจากกระเป๋ากางเกงด้วยความเร็ว แล้วกระโดดตูมลงไปช่วยทันที

ด้วยช่วงตัวที่ยาวราวนายแบบทำให้ไม่กี่จ้วงแขนก็ประชิดร่างเทพตัวน้อยได้แล้ว เหนืออ้อมไปด้านหลัง แล้วล็อคคอลากเข้าสู่ฝั่งตามหลักการช่วยเหลือที่ถูกต้อง แบบที่ตัวเองจะไม่โดนผู้ประสบภัยกดหัวลงไปในน้ำ เมื่อมาถึงโขดหินก้อนใหญ่เหนือก็ดันให้อีกฝ่ายปีนขึ้นไปนั่ง ตัวเองยังแช่น้ำอยู่ครึ่งตัว ความโมโหที่อีกฝ่ายไม่รักชีวิตทำให้เหนือดุเสียงดังชนิด เก้งกวางในป่าต้องเลิกกินดินโป่งแล้ววิ่งหนีไป

“ชีวิตมันมีค่ามากนะ ยังมีเรื่องสนุกรออยู่อีกตั้งเยอะ ตัวแค่นี้ยังไม่ถึงเวลาตายรู้มั้ย!!”

คนที่ตัวเปียกและเปลือยท่อนบนใส่เพียงกางเกงขาสั้นตัวเดียว ยกสองมือกอดอกอัตโนมัติเพราะหลังจากขึ้นจากน้ำก็ปะทะกับอุณภูมิที่ทำให้รู้สึกหนาว เหนือไม่รู้ว่าเสื้ออีกฝ่ายอยู่ไหน จึงรีบแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตผ้ายีนส์แขนยาวของตัวเองคลุมตัวให้ทันที แก้มแดงรวบสาบมาให้ปิดสนิทกันแต่ไม่วายจามฮัดชิ่วเล็กๆ ออกมาสองสามทีเหมือนลูกสัตว์ตัวเล็กๆ

เหนือมองเพลินคือโมโห แต่ภาพตรงหน้าก็ยังคงความงามจนหลงใหลเผลอใจสำรวจไปทุกอณู หลังจากหยุดวุ่นวายกับปลายจมูกที่เริ่มแดงก่ำ เด็กผู้ชายตัวขาวก็ก้มลงมองคนเสียงดังตาแป๋ว

แป๋ว ชนิดที่ใครเป็นทาสแมวจะรู้ดีว่ามีอานุภาพทำลายล้างขนาดไหน น้องแก้มยุ้ยๆ ตากลมโต ปลายจมูกขึ้นสีเพราะพึ่งจาม แล้วริมฝีปากก็ขยับงุบงิบ

“แก้มแดงไม่ได้จะฆ่าตัวตาย” พูดแล้วก็อดจะยิ้มอย่างปลาบปลื้มไม่ได้ ประโยคที่เหนือพูดเมื่อสักครู่ทำให้แก้มแดงรู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาอย่างปะหลาด คำถามที่เคยเกิดขึ้นในใจหลายต่อหลายครั้งว่าตัวเองเกิดมาทำไม ไม่มีเคยมีใครให้คำตอบได้ จนได้มาฟังจากปากพี่ชายเสียงดังคนนี้ ว่าโลกใบนี้ยังมีเรื่องสนุกรอเขาอยู่นั่นเอง

“ถ้าไม่ได้ฆ่าตัวตายแล้วมุดหายลงไปในน้ำลึกทำไม!!” ดุ ต้องดุให้เด็กชอบโกหกกลัวบ้าง

แม้จะถามด้วยเสียงโกรธเกรี้ยวแค่ไหนคนฟังก็ไม่นึกเก็บเอามาน้อยใจ ปากเล็กๆ ขยับอธิบายด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา “แก้มแดงแค่นึกว่ามีโรคจิตมาแอบมอง เลยจะลงไปซ่อนตรงนั้น”

“ไหนโรคจิต” เหนือเดือนหันควับ ตาดุกราดปราดไปราวกับจะรัวปืนอาก้าใส่ทุกคนที่บังอาจมาแอบมองเทวดาน้อย ของเขา

แก้มแดงหัวเราะคิก เลิกกลัวแล้ว เพราะโรคจิตที่ไหนจะกระโดดน้ำตูมลงไปช่วยเหลือคนไม่รู้จักกัน

น้องยกนิ้วชี้ขึ้นมาแล้ว ส่งตรงไปที่หน้าเหนือ “ก็พี่ชายไง”

เหนือพึ่งตระหนักได้ว่า อ๋อ...กูเองสินะที่มันใจบาป แต่จะให้เสียมาดพระเอกตั้งแต่ต้นเรื่องก็ไม่ได้ เขาหนะ Wolf Kings แห่ง ม.C เลยนะโว้ย จะมาโดนกล่าวหาว่าเป็นพวกโรคจิตถ้ำมองได้อย่างไร

“เป็นเจ้าของน้ำตกหรือไง คนอื่นเลยมาเล่นไม่ได้” เหนือเถียงไปแบบนั้น ไม่รู้เลยว่าแก้มตัวเองนั้นขึ้นริ้วสีแบบคนแถกแถ

น้องน้อยเอียงคออย่างงงงัน ทำไมกลายเป็นแบบนั้นไปได้ล่ะ แต่ปากกระจับสีแดงสวยก็ขยับเอื้อนเอ่ยอีก

“จะเล่นน้ำตก ทำไมพี่ชายไม่ลงมาตั้งแต่แรกล่ะจ๊ะ แก้มแดงเห็นนะว่าแอบอยู่หลังซอกหินตั้งนานแหนะ”

“เขินเป็นคนเดียวหรือไง!” เหนือถามราวกับตวาด แต่พอสมองมันแล่นทันอารมณ์ก็ประมวลอะไรบางอย่างได้ “เอ่อ ชื่อแก้มแดงหรอ!” เหนือยังคงเสียงดุไม่ลดลงเลย แต่ในใจที่ฟรุ้งฟริ้งไปด้วยละอองสีชมพูอ่อนหวาน น่ารักไปยันชื่อเลยโว้ย

“ใช่จ่ะ”

น้องพยักหน้า เหนือมองตามตาไมกระพริบแล้วแถอีก แถให้สมกับบทคนหล่อโมโหร้ายที่ได้รับ

“ก็แก้มแดงอยู่ในน้ำ พี่เหนือก็ไม่กล้าลงสิ กลัวโดนแอบมองเหมือนกัน”

แก้มแดงหัวเราะคิกคัก จับทางได้ว่าพี่ชายใจดีกำลังเกเรเสียแล้ว แต่เขาก็ไม่นึกอยากเอาความ ซ้ำยังนึกชอบใจที่ได้คุยกับคนจากต่างถิ่น “พี่ชื่อเหนือหรือจ๊ะ” แก้มแดงถามบ้าง

“ชื่อเต็มๆ คือเหนือเดือน”

“ชื่อเท่จัง” แก้มแดงชมพร้อมยิ้มตายิบหยี เหนือเหมือนเห็นตัวเองเหยียบขึ้นไปบนเมฆพร้อมลอยละล่องสู่วิมานฉิมพลี

“หนู ก็ชื่อน่ารักดี” เหนือเลือกใช้สรรพนามนี้ เพราะแก้มแดงให้ความรู้สึกว่าไม่มีคำไหนเหมาะเท่ากับคำว่า ‘หนู’ เจ้าตัวเล็กช่างเหมือนแมว American Short Hair ที่ขนฟูๆ ตาแป๋วแหววเสียเหลือเกิน

คราวนี้แก้มแดงยิ้มกว้าง รีบอวด “คนทั้งตลาดเรียกหนูแบบนี้ เขาบอกว่าตอนเด็กๆ แก้มหนูแดงเหมือนลูกมะเขือเทศเลย”

“อือ...น่าหอมสุดๆ” ปากมันไวไปตามใจคิดทำให้คนฟังเบิกตากว้างยกมือกุมแก้มตัวเองแน่น เหนือเองก็ถึงกับสบถด่าตัวเองในใจ ได้แต่เสยผมแล้วเสหน้าไปอีกทางกลบความชิปหาย

เงียบ...มีเพียงเสียงหรีดหริ่งในผืนป่ะหลังธารน้ำตก บทสนทนาขาดหายไปชั่วระยะหนึ่ง แก้มแดงมองคนที่ไหล่กว้าง อกตึง โครงร่างเป็นทรงสามเหลี่ยมอย่างไม่ได้ตั้งใจ นึกอิจฉาที่อีกฝ่ายดูแข็งแรงกำยำ ไม่เหมือนตัวเองที่อายุ 15 แล้วยังผอมกะหร่องเหมือนขาดสารอาหาร แถมยังไม่สูงขึ้นเลยสักนิด จะมีก็แต่แก้มที่ยุ้ยเอาเหมือนไขมันไวเด็กไม่ยอมโบกมือลาไปสักที

เหนือเห็นน้องเงียบ ตัวเองก็ไม่ใช่คนคุยเก่ง สุดท้ายดวงตาสองคู่ก็เลื่อนมาเจอกันพอดี เลยต้องหัวเราะเฝื่อนๆ ขึ้นมาเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันวังเวงไปมากกว่านี้

“อ่ะเอ่อ...พี่เหนือมาพักที่ฟาร์มลุงตะวันหรือจ๊ะ”

พอน้องชวนคุย คนจากเมืองกรุงก็ผ่อนคลายขึ้น เขาใช้แรงจากมือ ดันตัวเองขึ้นมาจากแหล่งน้ำ แก้มแดงขยับให้เหนือนั่งข้างๆ

“มาฝึกงาน”

น้องเอียงคอ เหนือเลยไม่รู้ว่าเข้าใจมั้ย เลยอธิบายต่อ “พี่เรียนคณะเกษตรฯ เกี่ยวกับการปลูกพืชเศรษฐกิจ แต่สนใจแนวฟาร์มสเตย์ เลยมาขอฝึกงาน”

แก้มแดงพยักหน้า “เท่จัง เรียนมหาวิทยาลัยหรือจ๊ะ”

“ใช่ เราล่ะ ชั้นไหนแล้ว”

“จบม.3 แล้วจ้ะ แต่ไม่รู้จะได้เรียนต่อมั้ย เพราะต้องออกมาช่วยพ่อทำงาน”

เหนือสะท้อนใจ การศึกษาคือสะพานที่จะส่งชีวิตทุกคนไปในที่ที่ดีขึ้น หากเสียโอกาสตรงนี้ไปแล้วก็อาจจะขาดโอกาสยกระดับความเป็นอยู่ไปได้

“อยากเรียนต่อมั้ย”

“แก้มแดงชอบเรียนหนังสือ”

“พี่อยากช่วยให้หนูได้เรียนจัง”

แก้มแดงมองหน้าคนที่พอนั่งบนหินก้อนเดียวกันแล้วสูงกว่าเขาหลายคืบด้วยดวงตาเทิดทูน แต่ก็รู้ดีว่าไม่สมควรจะไปพึ่งพาคนที่พึ่งเจอกันครั้งแรกเพราะปัญหาที่ทำให้ไม่ได้เรียนนั้นมันพอกยาวเป็นหางหมูเชียวล่ะ

“ขอบคุณพี่เหนือมากจ้ะ แต่แก้มแดงรบกวนพี่เหนือไม่ได้หรอก”

เหนือฟังแล้วก็เอ็นดู จนต้องยกมือไปลูบหัวกลมๆ นั่นเบาๆ เขาอยากช่วยแก้มแดงให้ได้เรียนต่อ แต่คงต้องหาข้อมูลเพิ่มสักหน่อยว่าพื้นเพครอบครัวเป็นอย่างไร ปัญหามันอยู่ที่ตรงไหน แล้วจะยื่นมือเขาไปได้อย่างไรบ้าง จะทู่ซี้พูดให้สัญญาแบบไม่มีหลักการณ์ไปก็จะทำให้น้องผิดหวังเอาเสียเปล่าๆ คุณชายจากตระกูลเทวาพิทักษ์จึงเลือกจะเปลี่ยนเรื่องคุย

“จะเล่นน้ำต่อ หรือจะกลับบ้าน”

เด็กน้อยเงยหน้าดูพระอาทิตย์ แดดอ่อนแรงลงมากแล้วแปลว่าคงเย็นย่ำเกินสี่โมงแล้ว

“กลับบ้านจ้ะ แก้มแดงต้องไปเตรียมข้าวไว้ให้พ่อ”

“งั้นพี่เดินไปส่ง”

แก้มแดงมองหน้าเหนืออย่างเหลือเชื่อ พึ่งเจอกันจะดีอะไรขนาดนี้

“พี่อยากเดินเล่นให้ทั่วๆ น่ะ ไม่ได้จะไปดูลาดเลาเพื่อปล้นจี้สักหน่อย” เหนือรีบอธิบายเพราะเห็นหน้าน้องไม่คล้อยตาม คราวนี้แก้มแดงยิ้มออก ได้อยู่กับพี่ใจดีนานอีกสักนิดก็ดีเหมือนกัน

มือขาวดึงเสื้อที่คลุมอยู่ออกจากตัวแล้วส่งคืนให้เหนือ

“ใส่ไปก่อน เดินกลับเดี๋ยวก็หนาว ป่วยไปจะทำยังไง” เหนือรีบเก็กร่างกายแข็งแรงทันที

แก้มแดงอมยิ้ม “เสื้อแก้มแดงก็มี ทำไมต้องรบกวนพี่เหนือล่ะจ๊ะ เดี๋ยวพี่เหนือนั่นแหละจะป่วย”

พี่ชายจากเมืองกรุงมองตามปลายนิ้วที่ชี้ไปตรงก้อนหินใหญ่อีกก้อน มันมีเสื้อยืดสีขาวกับกระเป๋าสะพายใบจิ๋วผ้าปักพื้นเมืองกองอยู่จริงๆ เหนือกระโดดข้ามไปเท่ๆ แล้วหยิบกลับมาส่งคืนให้น้อง



หลังจากเดินลัดเลาะไปตามทางเดินริมธารน้ำ ไม่นานก็กลับมาเจอถนนดินเส้นเล็กๆ ทอดลึกเข้าไปใกล้ตีนเขา ตรงนั้นเป็นเหมือนหมู่บ้านเล็กๆ มีบ้านไม้ยกใต้ถุนตั้งกระจายกันอยู่ห่างๆ บ้านหลังที่แก้มแดงเดินไปหยุดดูจะเก่าโทรมกว่าใคร ใต้ถุนมีสุ่มไก่วางอยู่หลายอัน และบนแคร่หน้าบ้านก็มีผู้ชายผิวดำแดงนั่งตาขวาง

“ไอ้ลูกทรพี กว่าจะกลับมาบ้านได้ พ่อมีึงจะหิวตายอยู่แล้ว!” ตะโกนดังแต่ทว่าอ้อแอ้ เหมือนคนที่มีฤทธิ์สุราเจืออยู่ในกระแสเลือดตลอดเวลา เหนือนึกไปถึงคำที่แก้มแดงบอกว่าต้องช่วยพ่อทำงานแล้วเหมือนกับว่าแก้มแดงน่าจะต้องทำเสียคนเดียวมากกว่ากระมัง

“แล้วนั่นใครหน้าไม่คุ้น ผัวมึงหรือไอ้แก้ม”

คราวนี้สะดุ้งกันทั้งคู่ น้องหันมามองเหนือหน้าเสียที่พ่อพูดจาไม่ดีใส่ เหนือลูบไหล่เบาๆ เป็นเชิงว่าเข้าใจ เขาก็ดูละครไทยกับคุณแม่และป้าแม่บ้านมาบ่อย ไดอะล็อคแบบนี้คือใช่เลย

“พี่เหนือจ้ะพ่อ เขามาฝึกงานที่ฟาร์มลุงตะวัน แก้มแดงเลยพาเดินชมหมู่บ้าน”

“ถ้ามึงมีเวลาขนาดนั้น ทำไมไม่รู้จักไปหาเงินให้มากเข้า ไหนเอาเงินมาสิ” คนที่ได้ชื่อว่าพ่อลุกขากแคร่เดินเฉียดเข้ามาแบมือซึ่งหน้า

“มืดแล้วพ่อจะไปไหนจ้ะ หนูกำลังจะกลับมานึ่งข้าวให้”

“ไม่กินมันแล้ว เอาเงินมา กูจะไปบ้านตาชู”

บ้านนั้นไม่พ้นร้านของชำที่ขายทั้งเหล้าขาวและยาดอง

แก้มแดงทำหน้าเหมือนจะร้อง แต่ก็ยอมควักเงินก้นกระเป๋าให้ไป ชายขี้เมายังยืนโงนเงนอยู่กับที่ ใช้สายตาแดงก่ำกวาดมองเหนือตั้งแต่หัวจรดเท้า อีกฝ่ายดูมอมแมมเพราะลงไปในน้ำมาก่อน

“หึ ถ้าจะหาผัวก็หาให้รวยหน่อย”

แก้มแดงหน้าร้อนด้วยความรู้สึกโกรธจัดที่พ่อมาพูดเรื่องน่าอายต่อหน้าแขก แต่ก็อ้าปากเถียงอะไรไม่ถูก

“ถ้าจะเอามัน ก็จ่ายเงินกูมาด้วยนะไอ้หนุ่ม อย่ามารังแกกันฟรีๆ”

เหนือสุดจะทนเขายั้งมือแทบไม่อยู่เมื่อได้ยินคำนั้น แก้มแดงรีบผลักเหนือให้หันหลังกลับไม่อยากให้อยู่ฟังเรื่องน่าอับอายอะไรอีก เหนือลังเลแต่น้องพึมพำเหมือนจะร้องซ้ำๆ ว่า “กลับไปก่อน...” เหนือถึงตัดใจเดินออกไปด้วยความเร็ว

คนสูงวัยแต่ใจต่ำหัวเราะหึๆ หันมาจับคางคนที่ได้ชื่อว่าเป็นลูก พลิกดูไปมา

“กูเสียเงินเลี้ยงมึงมา 15 ปี ได้เวลาหาเงินตอบแทนกูได้บ้างแล้วนะไอ้แก้ม” พูดจบก็พาร่างโชยกลุ่นเหม็นเหล้าเดินออกไป เด็กน้อยที่ได้ฟังคำนั้นน้ำตารื้น แต่ก็ยังเดาไม่ออกว่าคำหาเงินตอบแทนนั้นจะร้ายแรงแค่ไหน ใจยังนึกว่าคือการออกไปทำงานให้มากหน่อยเพื่อจะได้เป็นทั้งค่าเหล้า และค่าหนี้ที่พ่อไปพนันมา



TBC 

สวัสดีค่ะ ฝากน้องแก้มแดง กับพี่เหนือไว้ในอ้อมใจค่ะ

เรื่องนี้ขอใช้ #รอน้องสิบแปดบวก 


ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #2 เมื่อ10-05-2019 00:37:18 »

Chapter 2



เมื่อคืนเหนือเดินนอนแทบไม่หลับ เพราะเขาเอาแต่คิดถึงเด็กน้อยกลางน้ำตกที่พึ่งได้รู้จักกัน น้องบริสุทธิ์และน่าเอ็นดูเหมือนลูกแมวตัวเล็กๆ ที่ควรจะมีทั้งแม่และเจ้าทาสอุ้มโอ๋ไปมา แต่ปัญหาที่เหนือได้เจอกลับรุนแรงไปกว่าที่เขาคิดนัก ไม่รู้ว่าลุงที่มีแต่กลิ่นเหล้าคนนั้นใช่พ่อที่แท้จริงหรือเปล่า เพราะสิ่งที่พูดออกมาแต่ล่ะคำช่างทำร้ายจิตใจลูกเกินไป

มันเข้าข่ายขายลูกกินชัดๆ

เหนือหงุดหงิดจนเขาต้องลุกขึ้นตั้งแต่ไก่ยังไม่ขัน ด้านนอกฟ้ามืดอยู่เลยด้วยซ้ำ แต่ให้นอนต่อไปก็ร้อนรุ่มเกินกว่าจะห้ามไหว ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นคว้าผ้าขนหนูมาผูกเอว ถือเอาเสื้อผ้าชุดใหม่ลงไปใช้ห้องอาบน้ำด้านล่าง

วันนี้เขามีเสื้อเชิ้ตสีน้ำตาลแขนยาวเป็นเพื่อนคู่ใจกับกางเกงยีนส์สีซีดที่ใส่ลงแปลงเกษตรคณะบ่อยๆ แต่งตัวเสร็จ เป่าผมจนแห้งหวีลวกๆ แต่ไม่ได้จัดแต่งทรงอะไร ก็ลงมาข้างล่างเตรียมไปเรือนปลูกผักที่ด้านหลังรั้วไม้ไผ่ ระหว่างทางเหนือเหลือบไปเห็นมะเขือเทศสีแดงลูกโตที่เมื่อวานเขามองผ่านเลยไปอย่างไร้เยื่อใย แต่วันนี้มันกลับมีความหมายเพราะทำให้นึกถึงสีแดงๆ ที่แต่งแต้มอยู่บนแก้มของอีกคน เหนือเผลอยิ้มแล้วไม่รู้ด้วยความมันส์เขี้ยวหรืออะไร เลยเดินดุ่มๆ เข้าไปเด็ดขั้วผักสีแดง ยกขึ้นจรดปากจุ๊บเบาๆ ให้สมอยาก เหมือนมันจะแทนแก้มยุ้ยนั่นได้ แล้วกัดกร้วมรับรสชาติเปรี้ยวอมหวานซาบซ่านเข้าสู่ลิ้นและโพรงฟัน เคี้ยวจนเนื้อเนียนแล้วก็กลืนกินเข้าไปอย่างอร่อย

“เอ้า..ไอ้หนุ่มกินทั้งไม่ล้างได้ยังไง เปิ้นพึ่งรดปุ๋ยชีวภาพ แล้วลูกต่ำขนาดนั้นไม่หน้ารอด...”

เหนือเข้าใจได้เลยว่าชีวภาพนั่นมันก็ Synonym กับ ‘ขี้’ ดีๆ นี่เอง

เห็นหนุ่มกรุงเทพฯ ทำท่าจะกลืนต่อก็ไม่ได้ จะคายออกมาก็ไม่ทันแล้วขำก๊าก คนงานเจ้าเล่ห์เดินมาตบไหล่แรงเสียจนหัวแทบทิ่ม

“หยอกๆ ปุ๋ยอยู่นี้ ยังไม่ทันได้รด”

เหนือหันไปมองตาที่มือชี้ ถังน้ำสีดำส่งกลิ่นไม่ดีนัก แต่ดูก็รู้ว่าผ่านการกรองและฆ่าเชื้อมาอย่างดีแล้วไม่ใช่การเอาสิ่งปฏิกูลมาราดรดแต่อย่างใด

“ให้ผมช่วยมั้ย” เหนือมีแก่ใจถาม อีกมือก็กัดมะเขือเทศจนไม่เหลือแม้แต่ไส้ไว้ให้แม่ไก่ที่พาลูกๆ มารอรับอาหาร

“เอาอีกถังไปรถกุ้ยช่ายตรงนู่นแล้วกัน” เขาชี้ๆ ตรงโซนนี้เป็นผักสวนครัวพื้นที่ไม่มากเท่าไหร่ แต่ทุกชีวิตงดงามสมบูรณ์เพราะได้รับการดูแลอย่างดี

เสียงกุ๊กๆ เคล้าไปกับนกหลากสายพันธ์ุที่เริ่มออกจากรัง เหนือรดปุ๋ยเสร็จเงยหน้าขึ้นมาก็เห็นลุงตะวันกอดอกยิ้มอยู่พอดี

“ตื่นแต่เช้าเลยพ่อเหนือ แปลกที่จนนอนไม่หลับหรือเปล่า”

เหนือส่ายหน้าปด “ผมตื่นเต้นต่างหาก เลยรีบออกมาดูฟาร์ม เมื่อกี้ก็ขโมยกินมะเขือเทศไปลูกนึงด้วย ลุงคงไม่ว่าอะไรนะครับ”

โจรสารภาพแล้ว เจ้าก็ไม่จับอีก แต่กลับหัวเราะขัน

“ถ้าจะหิวมากนะพ่อ ไปๆ เข้าไปกินมือเช้าก่อน พ่อครัวเขาเอามาส่งแล้ว กำลังร้อนๆ”

พอเข้าไปในบ้านก็เห็นปิ่นโตสามเถาวางอยู่แล้ว มันเป็นมื้อเช้า กลางวัน เย็น ลุงรอให้หายร้อนค่อยเอาของสองมื้อหลังเก็บเข้าตู้เย็น สำหรับมื้อเช้านั่นเป็นข้าวนึ่งกับหมูทอดกลิ่นหอมฉุย

“อร่อยมากครับ!” เหนือใช้ช้อนส้อมต่างจากลุงที่ปั้นก้อนข้าวเหนียวตามที่คนภาคกลางเรียนกด้วยมือเข้าปาก หมูทอดมันน้อย มีรสเค็มนำหวานปลายนิดๆ เพราะหมักมาอย่างดี

“เสียดายคนทำกลับไปแล้วเจอหน้ากันค่อยชมกับเขาเองนะ”

“ครับ” เหนือกินต่อไปจนเกือบหมด ระหว่างนั้นก็ลังเลว่าจะปรึกษาลุงตะวันดีมั้ย

“มีอะไรล่ะพ่อ หน้าดำคร่ำเคร่ง ไหนบอกว่าอาหารอร่อยไง”

เหนือเจอลุงเปิดทางมาขนาดนี้ เส้นทางของความเสือกก็ต้องสานต่อในทันที

“ลุงตะวันรู้จักเด็กที่ชื่อแก้มแดงมั้ย”

“นี่ไงที่พ่อเหนือกินอยู่ก็ฝีมือเจ้าแก้มมัน”

เหนืออ้าปากค้าง โอ้ย...นอกจากจะหน้าตาเหมือนเทวดาน้อยแล้ว รสมือก็ได้รางวัลแม่ช้อยนางรำมาด้วย คนอะไรจะน่ารักน่าเลี้ยงได้ขนาดนี้ เหนือตบอกตัวเองให้กลับมาจากอาการเพ้อแล้วเข้าเรื่องต่อ

“เมื่อวานผมเจอน้องที่น้ำตก เลยเดินไปส่งที่บ้านเจอพ่อเขา”

“อ่าหะ” เจ้าของฟาร์มรอว่าเหนือจะพูดอะไรต่อ

“ดู...ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แล้วแก้มแดงก็บอกว่าต้องหยุดเรียนเพราะออกมาช่วยพ่อทำงานด้วย ผมว่ามันไม่ค่อยดีกับน้อง”

คราวนี้ตะวันถอนหายใจยาว เขาเห็นเด็กคนนั้นมาตั้งแต่เกิดน่าเวทนากว่าใคร

“ตาชาติหนะ แกเป็นพ่อเลี้ยงเจ้าแก้ม แม่เจ้าแก้มท้องมาก่อนที่จะย้ายมาอยู่กับแก พอเกิดเสร็จก็ทิ้งลูกทิ้งผัวหายไปจากหมู่บ้าน ตามยังไงก็ไม่เจอ หมอตำแยเอาไปช่วยเลี้ยงอยู่พร้อมกับลูกแกสองสามเดือน พอรอดแน่แล้ว ตาชาติก็เลี้ยงต่อตามมีตามเกิด”

“ครับ”

“ให้ร้ายยังไง แกก็เลี้ยงมา แก้มแดงมันก็รักเหมือนพ่อแท้ๆ นั่นแหละ”

เหนือถอนใจบ้างคราวนี้ ไม่รู้ว่าจะยื่นมือเข้าไปช่วยน้องอย่างไรดี

“น่าสงสาร ลุงก็ช่วยด้วยการหางานให้ทำ ให้มาส่งกับข้าวที่บ้านกับให้พวกพนักงานในฟาร์ม จะได้มีรายได้ไปจ่ายค่าเหล้า ค่าบ่อนให้ตาชาติ”

หนุ่มเมืองกรุงพยักหน้าเก็บข้อมูล เมื่อจัดการมื้อเช้าต่อจนหมด ก็ช่วยเก็บล้างแล้วเดินลงไปที่ฟาร์มด้านล่างกับตะวัน ตาเหนือไวมาก ร่างขาวๆ ที่ก้มๆ เงยๆ อยู่กลางแปลงผักไฮโดรพอนิคจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแก้มแดงตัวน้อยของเขา เหนือขออนุญาตลุงตะวันเข้าไปทักทาย น้องยิ้มรับตาหยีสดใสไม่ต่างจากดอกทานตะวันเลย

เหนือเห็นน้องทำงานค้างอยู่ก็ไม่กวน เพียงแต่นัดแนะว่าค่อยเจอกันตอนกินข้าวกลางวัน และช่วงเย็นเขาก็เดินไปส่งน้องถึงบ้านไม่ต่างจากเมื่อวาน

เด็กทั้งสองไม่รู้เลยว่าการเดินเคียงคู่กันมาพร้อมเสียงหัวเราะเบิกบานนั้นเป็นการจุดประกายเรื่องบางอย่างให้กับสมชาติที่ยืนมองอยู่จากหน้าต่างชั้นสอง ‘อย่าหาว่าฉันใจร้ายเลยนะแก้มแดง หนี้ที่ติดเขาอยู่มันเยอะจนรอแกหามาใช้ไม่ทันแล้ว”





การฝึกงานของเหนือผ่านไปอย่างรวดเร็ว แป๊บๆ ก็ใกล้ครบสองเดือนแล้วทุกวันแก้มแดงจะมาส่งข้าว แล้วก็ทำงานในฟาร์ม แต่วันนี้หายไปตั้งแต่เช้า จนลุงตะวันยังบ่นว่ามันผิดปกติ ช่วงบ่ายพองานซาเขาเลยขอยืมมอเตอร์ไซค์คนงานเผื่อขับลัดเลาะไปยังบ้านหลังที่เขาคุ้นชิ้น มีรถกระบะโฟร์วิลล์สีดำจอดอยู่ พร้อมเสียงโวยวายลั่นดังออกมา เหนือตัวเย็นวาบ รีบจอดรถไว้ข้างทางวิ่งขึ้นไปดู

เขาถีบประตูเข้าไปอย่างไม่เกรงใจ เพราะเสียงคำว่า “ปล่อยหนูไปเถอะจ๊ะ” มันลอดชัดจนหัวใจบีบรัด ภาพที่เหนือเห็นคือผู้ชายหน้าตาเหี้ยมโหดเหมือนลูกน้องมาเฟียจับแขนแก้มแดงคนละข้างแล้วลาก ส่วนน้องก็พยายามสะบัดออกหน้าแดงก่ำ

“พี่เหนือ!!”

“เกิดอะไรขึ้น”

พอตัวละครที่ไม่คุ้นตาปรากฏขึ้น ชายหน้าโหดสองคนก็เลิ่กลั่ก หยุดออกแรงกับเหยื่อแล้วหันมาแสยะยิ้มใส่เหนือแทน

“พวกกูคือมือซ้ายมือขวาของเสี่ยธงชัย พ่อไอ้เด็กนี่มันขายลูกใช้หนี้”

สองยักษ์หัวเราะก๊ากอย่างสะใจเมื่อเห็นความชิปหายของคนอื่นเป็นเรื่องสนุก “ไปอวดอ้างสรรพคุณไว้ว่ายังสดยังซิง เลยขายได้หลายตังค์หน่อย”

เหนือเดือดเลือดขึ้นหน้า พูดมาขนาดนี้แล้วก็รู้เลยว่าเจตนาที่ซื้อเด็กน้อยไปคืออะไร เหนือตาขวางหันซ้ายขวา มองหาต้นเหตุ

“นู่นไอ้ชาติมันไปรอเอาเงินอยู่ที่บ่อนแล้ว” หนึ่งในสองคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงเยาะๆ เสี่ยเขามีรสนิยมกินเด็กหนุ่มๆ นั่นเป็นที่รู้กันให้ท่ัว ที่เลี้ยงไว้เพราะเอ็นดูก็มีอีกไม่น้อยเป็นฮาเร็มเชียวล่ะ

“ผมอยากคุยกับเจ้านายพวกคุณ”

“ว่าไงนะไอ้น้อง มึงเสือกอะไร เป็นผัวมันหรอ ไหนพ่อมันบอกว่าซิง นี่ย้อมแมวขายหรือเปล่า” หันไปถามเอากับเหยื่อในมือที่ต้องเอียงหน้าหลบงุดอย่างน่าสงสาร

“พ่อแก้มแดงติดหนี้เท่าไหร่ผมจะใช้แทนให้”

“ห้าหกแสนนู่นมึงมีปัญญาเร้อ” ทั้งคู่ไม่รู้เลยว่าเลขหกหลักเท่านั้นไม่สะเทือนบัญชีเงินฝากของ เหนือเดือน พิทักษ์เทวาสักนิดเดียว

แต่เหนือกลับหงุดหงิดมากกว่าเดิม เพียงเงินแค่หกแสนถึงกับต้องขายลูกชายเลยหรือไรกัน เขาเงยหน้ามองน้องแล้วอยากเดินเข้าไปกอดปลอบเหลือเกิน แก้มแดงพยายามกลั้นน้ำตาแสดงความเข้มแข็ง ทั้งที่ในลูกแก้วสีดำขลับนั้นสั่นระริก ไม่รู้จะเสียขวัญขนาดไหน

“ผมขอคุยกับแก้มแดงดีๆ หน่อย”

“มึงคิดว่ามึงเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาต่อรอง”

เหนือเบื่อพวกตัวประกอบอดทนนี่เหลือเกิน เขาล้วงกระเป๋าเงินแบบพับออกมา แบงค์พันสดใหม่เรียงแน่นอยู่ 15 ใบ เพราะกดมาจากตัวเมืองตั้งแต่วันแรกที่มาถึงยังไม่ค่อยได้ใช้ เขาหยิบออกมา 2 ใบ แล้วยื่นด้วยสองมือไปหาลูกน้องจอมกร่าง

สองคนหน้าลังเล แต่เงินซื้อได้ทุกอย่างอยู่แล้ว จะซื้อเวลาสักนิดสักหน่อยย่อมได้

“กูให้ 10 นาที” ทั้งคู่ผลักแก้มแดงออกไป แล้วไปยืนเฝ้าประตูกันทั้งคู่ตุกติก เหนือถลันเข้าไปรวบน้องเข้ามาซุกอก

คนที่เข้มแข็งมานาน พอเจออ้อมกอดแล้วมืออุ่นๆ วางลงบนศีรษะก็น้ำตาไหลเป็นเขื่อนแตก

“ฮือ...พ่อขายหนู... ทำไมพ่อทำแบบนี้กับหนู”

เหนือน้ำตาจะไหลตาม เขากอดแก้มแดงแน่นขึ้น พร้อมกับความโกรธเกรี้ยวที่แล่นวนไปทั่วร่าง

“ยังจะเรียกมันว่าพ่ออีกนะ!”

“แก้มแดงมีพ่อคนเดียว พ่อไม่รักแก้มแดง แต่แก้มแดงรักพ่อ ฮึก...”

เหนือสะท้อนใจ เขาร้ายใส่ถึงเพียงนี้ยังจะรักยังเทิดทูน หัวใจของน้องช่างน่ายกย่องเหลือเกิน เหนือนั่งลงให้หน้าอยู่ต่ำกว่าน้องจะได้มองชัด แก้มแดงสะอื้นฮึกๆ เอามือป้ายราวกับว่ามันจะช่วยให้เหือดแห้งไปได้ น้องพยายามกลั้นจนไหล่สั่นเทาแล้วหายใจขาดเป็นห้วงๆ แทน

พี่เหนือเห็นแล้วใจจะขาดตาม ให้เขาไปสู้กับหมีมือเปล่า ยังไม่น่ากลัวเท่าเห็นน้ำตาเม็ดน้อยๆ ที่อาบแก้มน้องอยู่ตอนนี้เลย หนุ่มมหา’ ลัยใช้สมองหาคำพูดเร็วจี๋ ก่อนจะลูบต้นแขนอีกฝ่ายด้วยหวังปลอบปะโลม

“แก้มแดง...พี่เป็นพ่อให้ไม่ได้ แต่เป็นพี่ชายให้ได้โอเคมั้ย ไปอยู่กับพี่เหนือที่กรุงเทพนะครับ ไปเรียนหนังสือ เรียนต่อจนหนูพอใจแล้วจะกลับมาอยู่นี้ หรืออยู่กรุงเทพต่อก็แล้วแต่หนูเลย”

แก้มแดงมองหน้าพี่ชายใจดีที่มีข้อเสนอแสนหอมหวาน แต่...

“แล้วพ่อจะอยู่กับใคร...ละจ๊ะ” แม้เขาจะใจร้าย แต่ก็เป็นคนที่เลี้ยงดูมา แก้มแดงคิดว่าพ่อชาติยังมีบุญคุณกว่าพ่อแท้ๆ ที่ไม่ยอมรับแม่ที่ท้องเลย แล้วไหนจะแม่อีก...แม่ทิ้งแก้มแดงตั้งแต่คลอดเสร็จน้ำนมสักหยดยังไม่ทันได้ลิ้มรส บุญแค่ไหนแล้วที่มีป้าหมอตำแยช่วยไปพาตระเวณไปหาแม่นมคนอื่นๆ ยิ่งคิดน้ำตามันก็ยิ่งพาลจะทะลักให้มากกว่าเดิม

เหนือไม่รู้ว่าน้องกำลังเปิดฝากล่องความเศร้าในจิตใจให้ถาโถม ความหงุดหงิดแผ่ซ่านเข้ามาอย่างกับเพลิงป่าเดือนเมษาที่พร้อมจะผลาญทุกอย่างตรงหน้าให้บรรลัยกัลป์ น้องไม่ยอมเลือกทางเดินชีวิตที่ดีกว่า ขืนปล่อยให้อยู่กับคนไร้หัวใจแบบนั้น วันดีคืนดีก็เอาลูกไปแลกหนี้อีกจะทำยังไง

แม้อยากเกรี้ยวกราดเผาทุกอย่างให้เป็นจุลย์ แต่ต่อหน้าเด็กตัวน้อยๆ เหนือก็ต้องกลืนกองเพลิงลงท้องไป แล้วใช้น้ำเย็นเข้าโอบล้อมคนที่พึ่งเสียขวัญ

“ไม่ต้องเป็นห่วงนะ สำหรับคุณพ่อของแก้มแดง พี่จะส่งเงินให้ใช้ทุกเดือนดีมั้ยคะ แล้วก็ให้ลุงตะวันช่วยดูแล ส่วนหนูไปอยู่ที่กรุงเทพกับพี่เหนือนะ” เสียงคนเคยดุอ้อนเอาอย่างอ่อนโยน คำพูดคะขาที่ฟังแปลกหูทำให้หัวใจอ่อนล้าของแก้มแดงเต้นแรงขึ้น แล้วไหนจะสายตาเว้าวอนขอร้องที่เหนือส่งออกมาอีก

ปากแดงเป็นกระจับยังควานหาเหตุผลมาปฏิเสธไม่เจอ แถมแก้มก็ยังร้อนอย่างไม่รู้สาเหตุ แก้มแดงโมโหที่ในสถาณการณ์หน้าสิ่วหน้าขวานแบบนี้ ใจเขายังมาคิดฟุ้งซ่านไม่เข้าเรื่อง

“หมดเวลาแล้ว!!!” เสียงดังจนผนังบ้านสะเทือนทำเอาเหนือขมวดคิ้วฉับ อยากปาเงินให้อีกสักปึกแล้วหุบปากไปเลยได้มั้ย เขาข่มใจเลือกใช้การทูตก่อนแล้วกัน ร่างสูงโปร่งลุกขึ้นยืนจากท่าคุกเข่าแล้วหันขวับไปพร้อมกับปรับสีหน้าให้ดูอ่อนน้อมถ่อมตน

“ช่วยติดต่อเสี่ยของพี่ให้หน่อยได้มั้ย เดี๋ยวผมเลี้ยงกาแฟอีกสักสองพัน” เหนือกระพือเงินเบาๆ ให้กลิ่นใหม่มันโชยไปเข้าสี่รูจมูก

ฮึดฮัดเหมือนโทรศัพท์หายาก แต่ความหอมหวานของเงิน เอ้ย...กาแฟก็ได้ผล หลังจากเกริ่นคร่าวๆ กับนายใหญ่ไปสักพักก็ยื่นโทรศัพท์มาให้เหนือรับไปคุย

เหนือแจ้งความประสงค์จะใช้หนี้แทน แต่มีหรือเสี่ยรุ่นใหญ่จะปล่อยให้ลูกกระต่ายน้อยหลุดมือ เด็กๆ ทั้งหวานทั้งหอม เขานี่อยากราดรดน้ำกามลงบนใบหน้าจิ้มลิ้มนั่นไม่ไหวแล้ว ใครหน้าไหนก็อย่าหวังมาแย่งได้

เมื่ออีกฝ่ายไม่ร่วมมือ เหนือก็งัดไม้ตายรู้มั้ยกูเพื่อนใครมาใช้ เขาแนะนำนามสกุลตัวเอง และนามสกุลเพื่อนสนิทที่ชื่อมหาสมุทรไปทันที ตระกูลอสังหาริมทรัพย์อันดับหนึ่งของเมืองไทยผนึกกำลังกับนามสกุลทหารระดับสูงหลายนายก็ทำให้เสี่ยธงชัยเสียงอ่อนลงบ้าง

“เสี่ยคงไม่อยากให้ใครมายุ่มยามกับบ่อน และธุรกิจอื่นๆ ของเสี่ยมั้งครับ ผมอยากให้เสี่ยเดินสะดวกเหมือนเดิม เพราะฉะนั้นอย่าให้เด็กคนเดียวต้องทำให้เสี่ยวเหนื่อยใจเลยนะครับ” เหนือเดือนกดเสียงให้ต่ำ และราบเรียบเหมือนเขากำลังอยู่เหนือกว่าลงไป

“ผมยินดีจ่ายสองเท่าด้วย” ใจป๋ากว่าเหนือก็ไม่มีอีกแล้ว

“ล้านสองเงินสด!”

กันตุกติกก็ต้องวิธีนี้แหละ คราวนี้เป็นเหนือเดือนที่ลมหายใจเปลี่ยนจังหวะ รูดบัตรเดบิทยังพอว่า หรือโอนเงินผ่าน QR code ก็ว่าไป ทำไมไอ้เสี่ยไม่ปรับตัวให้เข้ากับสังคม Cashless เหนือระงับความเดือดปุดๆ มือนี่กำมือถือจนเส้นเลือดขึ้นให้ไปเอาเงินสดป่านนี้ ธนาคารที่ไหนมันจะเปิดรอวะ

แต่เมื่อขึ้นหลังเสือแล้วย่อมลงไม่ได้ เหนือตอบตกลงไปว่าเสี่ยรอรับเงินได้เลย จากนั้นก็บอกให้ลูกน้องเสี่ยพาไปยังปางไม้ที่อยู่ลึกเข้าไปในแม่ริมทันที ส่วนอีกคนก็เฝ้าแก้มแดงอยู่ที่บ้าน เหนือยัดเงินให้ทั้งสองมากกว่าที่จะเลี้ยงกาแฟ เพื่อการันตีความปลอดภัยให้น้องมากขึ้นอีกหน่อย และแน่นอนว่าด้วยอานุภาพเงินตรา เหนือก็มีเวลาบอกลาแก้มแดงดีๆ แถมยังเดินอ้อยอิ่งได้อีกหน่อยด้วย

แต่จะมัวเอ้อระเหยอย่าเดียวก็ไม่ใช่ ระหว่างนั่งรถที่ขับไม่เร็วนัก เขาก็รีบโทรหามหาสมุทรทันที ลูกนายพลส่งเสียงหอบเล็กน้อยเพราะพึ่งลงจากลู่วิ่ง เหนือขอร้องให้เพื่อนช่วยหาเงินสดมาส่ง แล้วตัวเองจะรีบโอนผ่านแอพไปให้

“ปกติคุณเหนือไม่เคยใช้เงินสิ้นเปลือง ครั้งนี้เรื่องสำคัญมากหรือครับ”

มหายังมีอารมณ์มาหยอกเย้า แต่อีกมือก็ใช้โทรศัพท์อีกเครื่องโทรออกไปด้วย พวกเขาคบกันด้วยหน้าตาและฐานะอยู่แล้ว เงินไม่กี่บาทเท่านั้น ไม่ต้องกลัวว่าจะโกงกัน

“จะซื้อตัวน้องบุญธรรม”

มหาเหมือนกลั้นขำไม่ค่อยอยู่ “ลงทุนเป็นล้านขนาดนี้ น้องหรือเมียเอาดีๆ ครับ”

“มหา!!! ถ้าไม่ติดว่ากูขอความช่วยเหลือมึงอยู่นะจะถีบให้” จากที่เครียดจนคิ้วขมวดตึง มันก็ผ่อนลงมาหน่อยเมื่อเจอมุกที่ไม่ตั้งใจมุกจากเพื่อนสนิท

“แหม...คุณเหนือ ล้านสองนี่เขาก็เป็นค่าสินสอดได้อยู่นะครับ”

“เอาเวลาแซวกูไปหาเงินให้ก่อนมั้ยท่าน”

“ระหว่างคุณเหนือหัวร้อน อีกมือผมก็โทรหาคอนเนคชั่นในเชียงใหม่ไปด้วยนะครับ”

“ขอบคุณตัวกู ที่เลือกมึงเป็นเพื่อน”

มหาหัวเราะ เพลียใจกับเพื่อนแต่ล่ะคน มีแต่เรื่องดีๆ มาให้แก้ทั้งนั้น

“ค่อยกลับไปเล่าให้ฟังนะท่าน”

“คุณเหนือส่งโลเคชั่นมานะครับ เจ้าของเงินเขากำลังเปิดเซฟแล้ว”

“ขอบใจมากท่าน คืนให้พร้อมดอกเบี้ยแน่นอน” พูดจบก็วางโทรศัพท์ไป มหาสมุทรนั่นมีคอนเนคชั่นดี และนี่ก็คงเป็นหนึ่งในคนรวยๆ ที่ชอบเก็บเงินไว้ในบ้านนั่นแหละ

เหนือถามพิกัดจากคนขับ อีกฝ่ายกลัวเหนือตุกติก เหนือก็โวยว่าจะตุกติกทำพ่อง...นี่มันงานใช้หนี้ไม่ใช่เรียกค่าไถ จะได้เรียกตำรวจมาสกัดจับ สุดท้ายยัดเงินไปอีกพันก็สามารถบอกที่อยู่เสี่ยธงชัยได้

รถคันใหญ่ขับลึกเข้าไปในป่าประมาณครึ่งชั่วโมงก็จอดลงที่หน้าเรือนไม้สักทองหลังใหญ่ มีรถเก๋งคันหนึ่งจอดรออยู่ก่อนแล้ว พร้อมกระเป๋าเป้มอมๆ สีดำ เหนือสบตาอีกฝ่ายแล้วส่งรหัสตอบรับกันสองคำคือ Wolf Kings ตัวที่สองเรียกกำลังเสริม อีกฝ่ายตอบกลับมาว่า Whoof Whoof เป็นอันว่าถูกตัว ให้เงินเสร็จก็รออยู่ที่รถไม่ได้เข้าไปในเรือนไม้สักทองด้วย

ข้างโต๊ะปีกไม้ และเก้าอี้สลักลายโขลงช้างป่า สมชาติยืนทำหน้าเดือดดานอยู่ตรงนั้นด้วย เขาไม่คิดว่าการซื้อขายจะมีปัญหา เสียงธงชัยยื้อเช็คห้าหมื่นไว้ไม่ยื่นให้เขาสักที แถมสัญญาหนี้อีกสี่แสนห้าก็ยังไม่ยอมส่งมาให้ประทับลายนิ้วมือทำการไถ่ถอน เพราะไอ้เด็กเวรนั้นคนเดียว

เหนือมองคนแก่สองคนราวจะกินเลือดกินเนื้อ แต่ให้ความสนใจเสี่ยสูงวัยมากกว่า อีกฝ่ายหน้าตาใจดีไม่เหมือนคนหมกมุ่นคาวโลกีย์แม้แต่น้อย

“ยื่นหมูยื่นแมวครับ” เหนือแจ้ง เขาพึ่งมาเห็นตอนนี้ว่าสัญญาซื้อขายนั่นทำไปแล้วด้วย แก้มแดงตกเป็นของเสี่ย ส่วนเงินก็ยังอยู่ในมือเสี่ย สุชาติไม่ทันได้ลิ้มรสหวาน

อยากจะด่าว่าโง่บรม แต่ก็ต้องกลั้นใจไว้เพราะแก้มแดงรักพ่อมาก น้องรักใครเขาก็ควรให้ความเคารพ เสี่ยส่งสัญญาณให้เด็กเอาเงินไปใส่เครื่องนับ กระดาษสัญญาใช้หนี้ สัญญาซื้อขายก็จับมุมกระดาษไว้คนละข้างกับเหนือเดือน ยังไม่แหลกหมูแลกแมวเสียทีเดียว

ตัวเลขแสดงจำนวน 2,000 ใบเป็นที่ประจักษ์ สมชาติมองแล้วตาเหลือกลาน ถ้าเขารู้ว่าไอ้หนุ่มหน้าอ่อนมันรวยขนาดนี้ สู้ขายแก้มแดงไปทางนี้ไม่ดีกว่าหรือ จะได้มีเงินส่วนต่างมาใช้จ่ายอีกตั้งมาก นี่กระไรได้มาแค่ห้าหมื่น ไม่กี่เดืิิอนก็หมดแล้ว

หลังเซ็นต์สัญญาทั้งหมดเสร็จ เก็บหลักฐานคนล่ะชุด เหนือก็เดินดุ่มๆ ออกมาด้านนอก เจ้าของเงินยังอยู่เหนือเข้าไปขอบคุณอย่างจริงใจอีกครั้ง แล้วทำการเปิดแอพลิเคชั่นธนาคาร โอนเงินให้กันเดี๋ยวนั้น ทั้งคู่บอกลากันไป แล้วใช้รถโฟร์วิลล์คันเดิมนั่งกลับบ้านแก้มแดง

สมชาติวางไม้วางมือไม่ถูกเลยทีเดียวเมื่อนั่งข้างเหนือ คนเด็กกว่าเลยเปิดบทสนทนาก่อน

“คุณยังมีหนี้ที่ไหนอีกมั้ยครับ”

“บ่อนไก่ ติดเขาอยู่อีก 4 หมื่น”

“แค่นั้นใช่มั้ย”

สมชาติพยักหน้า แล้วเหมือนคิดขึ้นมาได้ว่าไม่ใช่ “ค่าเหล้าร้านตาชูอีกสามสี่พันมั้ง เอ่อ...ลุงไม่แน่ใจว่าแก้มแดงจ่ายไปเท่าไหร่แล้ว”

ได้ยินอีกฝ่ายเรียกชื่อน้องแล้วเหนือนก็คิ้วขมวดด้วยความหงุดหงิดอีก

“ผมจะฝากเงินไว้กับลุงตะวัน ให้แกไปจ่ายให้ หลังจากนี้ถือว่าผมเป็นผู้ปกครองแก้มแดง ผมจะพาน้องไปอยู่กรุงเทพฯ ส่งเสียให้เรียนหนังสือ”

“แล้วลุงจะเอาอะไรกิน ถ้าลูกชายไม่อยู่”

เหนือกำหมัดแน่น พอเจอบ่อเงินบ่อทองใหม่ก็เรียก ‘ลูกชาย’ ขึ้นมาได้เชียวนะ

“ลุงไปเอาเงินที่ลุงตะวันเดือนล่ะหมื่น ผมจะโอนมาให้”

สมชาติพยักหน้า อยู่เฉยๆ ก็มีเงินหมื่นใช้ใครจะปฏิเสธกันล่ะ

เหนือเส้นเลือดขึ้นอีกแล้ว ได้แต่ภาวนาให้ถึงที่หมายไวไว เขาไม่อยากร่วมหายใจกับคนที่ขายลูกกินได้ขนาดนี้แล้ว



แก้มแดงเก็บกระเป๋าทั้งน้ำตา เหนือนั่งรออยู่ที่แคร่หน้าบ้าน ตอนน้องลงมาสมชาติเดินตามลงมาด้วย เด็กน้อยหันไปกอดพ่อค้างไว้ ถึงอย่างไรก็อยู่กันมาสิบห้าปี ทั้งรักทั้งผูกพัน สมชาติที่เมาอยู่ทุกวัน ตอนนี้กลับเหมือนมีสติครบถ้วนรับรู้ว่าคนที่เลี้ยงมาแต่เล็กแต่น้อยจะไปก็อดใจหายไม่ได้

ตอนไปขายให้เสี่ยธงชัยเขาก็ไม่ได้นึกเสียใจเท่าไหร่เพราะไปตกลงกันแบบไม่มีแก้มแด้งอยู่ด้วย ตอนลูกน้องเสี่ยมารับเขาก็ไม่เห็น เลี่ยงไปรอรับเงินอยู่ที่ปลายทาง แต่ตอนนี้ต้องมาเห็นลูกเดินไปต่อหน้าต่อตาก็อดจะโหวงๆ ไม่ได้

สมชาติวาดแขนกอดตอบลูก แล้วตบบ่าเบาๆ “ไปอยู่กับพี่เขาก็เป็นเด็กดีนะลูกนะ”

แก้มแดงน้ำตาไหลแรงขึ้นกว่าเดิมอีก น้อยครั้งเหลือเกินที่พ่อจะพูดเพราะด้วย แต่มันดันเป็นวันที่ต้องจากกันเสียแล้ว ยิ่งคำว่า ‘ลูก’ มันยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยบีบรัดรุนแรงเหลือเกิน สมชาติผลักลูกนอกไส้ออกจากตัว แล้วหันไปคว้าขวดเหล้าใกล้มือเบี่ยงความสนใจ แก้มแดงรู้ว่าถึงเวลาต้องไปกอดกระเป๋าใบเล็กที่ส่วนใหญ่เป็นเอกสารสำหรับการเรียนต่อไว้กับอก แล้วเดินช้าๆ ไปหาเหนือ ภาพน้องกลั้นสะอื้นทำให้เหนือใจยวบ เริ่มลังเลว่าที่ตนตัดสินใจไปนั้นทำถูกแล้วหรือไม่ เมื่อน้องมาใกล้ตัว เหนือก็ยื่นมือไปจับจูง พาเดินไกลออกมากจากบ้าน แก้มแดงยังหันหลังกลับไปมองเรื่อยๆ สุดท้ายน้ำตาที่พร่างพรู่ก็แทบทำให้คนตัวเล็กมองไม่เห็นอะไรอีกต่อไป



เหนือเหลือฝึกงานอีกอาทิตย์กว่า แต่เขาก็ต้องขอเสียมารยาทกับลุงตะวันพาน้องกลับกรุงเทพฯ คืนนั้นเลย แก้มแดงร้องไห้จนหลับไปแล้ว เหนือวางมือเกลี่ยผมน้องช้าๆ ที่จริงเขาก็ไม่ต่างจากเสี่ยธงชัยมาก ใช้เงินซื้อน้องมาเหมือนกันนั่นแหละนะ...เหนือเลยได้แต่บอกตัวเองว่าอยากรับเป็นน้องก็ต้องเป็นแค่ ‘น้อง’ จริงๆ ดูแลให้สมฐานะน้องคนเล็กของตระกูลเทวาพิทักษ์





TBC

ถ้ารักและเอ็นดูน้อง ฝากคอมเม้นและ #รอน้องสิบแปดบวก ให้หน่อยนะคะ


ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #3 เมื่อ10-05-2019 00:40:07 »


Chapter 3



เหนือขับรถทางไกลกลับมาถึงคอนโดริมแม่น้ำเจ้าพระยาเอาตอนเช้าตรู่ พอจอดรถเรียบร้อยก็หันไปดูคนข้างกาย แก้มแดงพึ่งตื่น เหนือไม่ได้เร่งน้องให้ต้องรีบร้อนอะไร แต่สายตาคมกลับค่อยๆ ซับภาพคนงัวเงีย กำมือสองข้างขึ้นมาขยี้ตาตัวเอง พลางอ้าปากหาว ตาหรี่ปรือค่อยๆ เปิดจนโตพอจะเห็นบรรยากาศรอบข้างที่เปลี่ยนไป คราวนี้กลายเป็นลูกกระต่ายเลย เหรอหราหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังงงว่าตัวเองอยู่ที่ไหน แล้วค่อยหันมาตั้งคำถามทางสีหน้ากับคนขับรถ

“ลิฟต์จอดรถคอนโดพี่เหนือเองค่ะ” ร่างสูงบอกน้อง พลางยื่นมือไปลูบผมที่ผิดระเบียบให้เรียบลู่ลงไปเหมือนเดิม

แก้มแดงเหมือนจะอ้าปากถาม แต่ก็คงไม่รู้ว่าจะถามอะไรต่อ เลยหุบปากฉับ หลับตาพริ้ม รับสัมผัสอุ่นๆ ที่ลูบไล้ไปมาบนศีรษะเขาแทน

“น่ารัก~” ความคิดในหัวเหนือมันลั่นออกมาเป็นคำพูด คราวนี้แก้มแดงลืมตาแป๋วมาดู เหรือเลยรีบชักมือกลับ แล้ว พยักหน้าเป็นเชิงให้น้องลงจากรถ แก้มแดงหันไปรวบกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กมากอดไว้ไม่ทันจะได้เปิดประตูรถเอง ไอร้อนด้านนอกก็เข้ามาสัมผัสกับเนื้อตัว พี่เหนือเดินอ้อมมาเปิดประตูให้แล้ว ฝ่ามือใหญ่แบออกตรงหน้า คนตัวเล็กกว่าแหงนมองอย่างไม่เข้าใจ

“รถมันสูง เดี๋ยวหนูล้ม”

แก้มแดงเลยยกมือมาวางลงไปบนมือพี่ชายใจดีอย่างว่าง่าย ที่จริงล้อของ Rangrover ก็ไม่ได้กว้างกว่าช่วงขาของเด็กวัย 15 เท่าไหร่ แต่ในเมื่อเจ้าของรถเขาว่าแบบนั้น แก้มแดงก็เชื่อฟัง บีบกระชับมือแล้วเดินตามพี่ชายตัวสูงไปต้อยๆ

ออกมาจากลิฟต์จอดรถอัตโนมัติ เหนือก็พาน้องมาในโถงลิฟต์ของคนบ้าง “ดูวิธีการใช้นะครับ เวลามาคนเดียวจะได้ขึ้นห้องถูก” เหนือเอาบัตรแตะที่เซ็นเซอร์แล้วจอดิจิตัลก็บอกว่าให้ขึ้นลิฟต์ตัวไหน มันมี 4 ตัว และถูกเลือกให้มารับสองคนพี่น้องคือตัว A ไม่นานประตูลิฟต์ก็เปิดออก ด้านในเป็นหินอ่อน กรุกระจกรอบข้าง เดินขอบทองหรูหรา รอไม่นานประตูลิฟต์ก็ปิดเองอัตโนมัติ วิธีการใช้มันไม่เหมือนลิฟต์ในห้างที่ตัวเมืองเชียงใหม่ แก้มแดงเลยมองตามตาโต

จอดิจิตัลโชว์ตัวเลข 47 เสียงดนตรีดังเบาๆ พร้อมประตูเลื่อนออกอย่างนุ่มนวล เหนือจูงแก้มแดงไปตามทางเดินหินอ่อนสีดำ ที่ขัดจนขึ้นเงาวาว แล้วก็หยุดที่ห้องสุดทางเดินใส่รหัสผ่าน

“วันเกิดพี่เหนือนะ XXXXXX” เขาบอกแก้มแดงเบาๆ แล้วให้ดูนิ้วตัวเองกดช้าๆ “จำได้มั้ยครับ”

“ได้ครับ” น้องตอบแล้วก็ทวนตัวเลข เหนือเอ็นดูความน่ารักนั้นก็ยกมือลูบผมนุ่มไปสองสามที ก่อนจะดันไหล่ให้น้องเดินเข้าไป ภายในห้องโล่งโปร่ง การตกแต่งภายในเรียบง่ายผ่านการดีไซน์สเปซอย่างดีมาจากสตูดิโอชื่อดัง เน้นโทนสีขาวดำเทา ตัดความแข็งด้วยพรมหนานุ่มน่าลงไปเกลือกกลิ้ง เฟอร์นิเจอร์วางไว้น้อยชิ้นตามนิสัยง่ายๆ ของเหนือ แต่ที่เด่นคือตัวห้องแบ่งเป็นสองชั้น ข้างล่างมีไว้นั่งเล่น มีบาร์เล็กๆ และครัวฝรั่งสำหรับทำอาหาร  ส่วนระเบียงที่ยื่นต่อออกไปเอาท์ดอร์ก็มีสระน้ำวนเล็กๆ และตอนที่เข้ามาม่านที่สูงจากพื้นจรดเพดานก็เปิดโล่งอยู่ ทำให้เห็นวิวคุ้งน้ำสวยและบ้านเรือนในกรุงเทพมหานครสุดลูกหูลูกตา นับเป็นทำเลที่ดีที่สุดบนแม่น้ำเจ้าพระยาก็ว่าได้ และราคาห้องก็โค-ตะ-ระแพง สมฐานะลูกชายตระกูลดัง ตัวโครงการนี้เองก็เป็นของบริษัทพ่อเหนือเดือนนั่นแหละ ส่วนด้านบนเป็นห้องนอนหนึ่งห้องใหญ่ และอีกหนึ่งห้องรับแขก

แก้มแดงตะลึงอยู่นาน ห้องพี่เหนือใหญ่ประมาณหมู่บ้านเขาได้เลยกระมัง

“อยู่ที่นี่กับพี่เหนือนะ”

“นี่บ้านพี่เหนือหรือจ๊ะ” แก้มแดงแหงนหน้าถาม แต่เขาไม่เห็นสมาชิกคนอื่นในครอบครัวเลย

“ห้องนอนครับ บ้านพี่อยู่อีกที่นึง ไว้พาไปวันหลังน๊า”

แก้มแดงห่อปาก ห้องนอนคนเราใหญ่ได้ขนาดนี้เลยหรือเนี่ย

“พี่เหนือเป็นเจ้าชายหรอจ๊ะ ห้องนอนใหญ่อย่างกับวัง”

คนฟังถึงกับหลุดขำ น้องทำหน้าน่าเอ็นดูจนต้องเข้าไปลูบหัว “พ่อพี่แค่รวยครับ ไม่ได้เป็นเจ้าชาย”

แก้มแดงพยักหน้า วาสนาของคนเรามันไม่เท่ากันจริงๆ พอเห็นน้องหน้าม่อยลงเหนือก็นึกได้ว่าตัวเองพูดไม่ดีออกไปแล้ว เลยนั่งยองๆ ลงให้ตัวเองอยู่ต่ำกว่าน้อง แล้วจับสองมือที่ฝ่ามือเต็มไปด้วยริ้วรอยสากจากการทำงานหนัก เหนือมีลิสต์สิ่งที่ต้องทำเพิ่มขึ้นมาในหัวทันที คือพาน้องไปสปามือด่วน!!

“กว่าบ้านพี่จะรวยก็ไม่ง่าย คุณปู่พี่ พ่อพี่ทำงานหนักมากครับ เพราะฉะนั้นทุกคนมีโอกาสที่จะมีความสุขได้เหมือนกันถ้าพยายามมากพอ ส่วนตอนนี้หนูมาเป็นน้องชายพี่แล้วก็ใช้โอกาสตรงนี้สร้างกำไรชีวิตให้ตัวเองให้มากที่สุดนะ โตขึ้นจะได้มีงานดีๆ ทำ แล้วก็หาเงินได้ด้วยตัวเอง”

“ขอบคุณครับ” แก้มแดงสลัดมือจากฝ่ามืออุ่นมาพนมมือแล้วคุกเข่าลงให้ตัวต่ำกว่าเหนือ ทำท่าจะก้มลงกราบ คนที่ตั้งตัวเป็นพี่ชายต้องลนลานห้ามไว้

“จะไหว้ก็เอาแค่ตรงอกพี่พอครับ” เหนือรวบมือน้องมาวางตรงตำแหน่งที่พูด แก้มแดงก็ก้มหัวลงมาลักษณะตอนนี้เหนือจึงได้แค่ยิ้มกริ่ม ก้มลงไปฝังจมูกตรงกลางกระหม่อม...กลิ่นเด็กนี่มันหอมบริสุทธิ์จริงๆ

“พี่เหนือ ขอบคุณที่ช่วยแก้มแดงไว้นะจ๊ะ แก้มแดงสัญญาว่าจะหาเงินมาคืนให้ ไม่เอาเปรียบพี่เหนือแน่นอนจ้ะ” น้องเงยหน้าขึ้นมาจากอก ดีว่าเหนือหลบทันไม่งั้นมีคางแตก แต่ไม่เป็นไร นอกจากรวยแล้วยังต้องคีพคูล มุมปากบางเฉียบยกยิ้มเท่ๆ ให้เจ้าน้องน้อยก่อนจะเอ่ยปากสอน

“หน้าที่ของหนูคือตั้งใจเรียนก่อน รอโตขึ้นแล้วค่อยว่ากันโอเคมั้ย”

“ครับ”

เหนือดันไหล่น้องให้ออกจากอกด้วยความอ่อนโยน แล้วมองดวงตาคู่ใสแจ๋วนั้นด้วยรอยยิ้ม แก้มยุ้ยๆ ของแก้มแดงทำให้เหนืออดใจไม่หยิกไม่ได้ แก้มแดงหน้ายู่ เหนือเลยยอมปล่อย คนตัวสูงประคองให้แก้มแดงลุกขึ้นยืน แต่มือก็รวบจับกับมือน้องไว้ไม่ปล่อย

“พี่พาไปดูห้องนอนของแก้มแดงดีกว่านะ” เหนือจูงน้องขึ้นไปบนชั้นสอง แก้มแดงไม่คิดเลยว่าบนตึกสูงขนาดนี้จะสามารถมีสองชั้นซ่อนอยู่ได้อีก

เหนือภูมิใจนำเสนอห้องนอนแก้มแดงมาก เพราะเมื่อวานระหว่างทางที่กลับจากบ้านเสี่ยธงชัย เขาก็เสิร์ซรูป Reference ห้องนอนใน Pinterest อย่างไวแล้วส่งไปให้มหาสมุทรเพื่อนสนิทต่อ คำอธิบายสั้นๆ คือจัดห้องตามนี้ให้หน่อย เมื่อทุกอย่างให้ลูกนายพลท่านนั้นจัดการมันก็ต้องออกมาตามบรีฟเป๊ะแน่นอน

ประตูด้านหน้าเป็นไม้ขัดมันวาว เหมือนกับห้องของเหนือ แต่พอเปิดเข้าไปกลับตกแต่งได้อบอุ่นฉีกแนวจากความเป็นสีโมโนโทนด้านล่าง พื้นห้องและเฟอร์นิเจอร์เน้นงานไม้สีอ่อน เตียงขนาด 6 ฟุตวางเด่นอยู่กลางห้อง ชุดเครื่องนอนเป็นลายก้อนเมฆสีขาวฟ้า หมอนเป็นลายเมฆก้อนใหญ่ ตรงตามแบบใน Pinterest เป๊ะ Wallpaper เดิมของห้องนี้เป็นสีเหลืองอ่อนนวลตาอยู่แล้ว พอมาเจอผ้าปูที่เหนือคิดว่าเหมาะกับเทวดาน้อยของเขาสุดๆ มันก็เข้ากันได้ดีจนแอบเห็นว่าแก้มแดงยกยิ้ม

ส่วนที่ต่อจากปลายเตียงมีชั้นไม้ไล่ระดับขึ้นมาวางของจิปาถะ จนสูงพอเป็นโต๊ะเขียนหนังสือ คือจะนั่งบนเตียงเพื่อทำการบ้านก็ได้ หรือจะใช้เก้าอี้มีล้อเลื่อนนั่งทำจากอีกมุมก็ได้ แค่คิดว่าได้นั่งสอนการบ้านน้องตรงมุมนี้ก็รู้สึกฟินแล้ว

แต่จะหลอกน้องให้มาอยู่ห้องนี้ทั้งที เหนือต้องหลอกแบบคอมโบเซ็ตคือเดินนำเข้าไปแล้วเปิดม่านให้ดู แดดยามเช้าส่องเข้ามาเป็นละอองอ่อนๆ เพราะผ่านฟิล์มกรองแสงชั้นดี มองลงไปก็เห็นวิวอีกมุมหนึ่งแต่สวยไม่แพ้ชั้นล่าง แถมมีประตูแยกเข้าไปในห้องน้ำและโซนแต่งตัวอีก เหนือไม่ทันได้พาเดินไปดู พอหันกลับมาที่เตียงก็เห็นเด็กคนหนึ่งทิ้งตัวลงนอนแล้ววาดแขนไปมาเหมือนปีกของ Angle

โถ..ต่อให้เรียบร้อยขี้เกรงใจแค่ไหน พอเห็นเตียงนุ่มฟูก็อดเผยนิสัยเด็กๆ ออกมาไม่ได้

“พี่เหนือ พี่เหนือ เตียงนอนห้องนี้นุ่มเหมือนนอนอยู่บนก้อนเมฆเลย” น้องกลิ้งไปมาดูถูกใจ เอาหน้าซุกลงไปกับหมอนหลับตาพริ้ม จนแก้มแดงๆ นั้นโดนเบียดโย้เย้ไปมา เหนือนั่งลงที่ขอบเตียงด้านหนึ่งแล้วพูดเบาๆ ว่า

“เตียงห้องพี่เหนือนุ่มกว่านี้อีกนะ ลองไปนอนดูมั้ย นุ่มเหมือนขึ้นสวรรค์เลย”

เหนือไม่ได้คิดลึกอะไรเลย แค่อวดอ้างสรรพคุณห้องตัวเองเท่านั้น แก้มแดงตาโต กระเด้งตัวดึ๋งขึ้นมานั่งทับขาพับเพียบอยู่ข้างๆ

“ลองไปนอนดูมั้ยครับ” เหนือถามเมื่อเห็นน้องสนใจ คราวนี้แก้มแดงส่ายหน้า “ห้องนี้ก็สบายมากแล้วครับ แก้มแดงไม่อยากรบกวนพี่เหนือไปมากกว่านี้”

“รบกวนอะไรกัน หนูเป็นน้องพี่นะ ไว้วันหลังไปลองนอนเล่นดูแล้วกัน หนูจะได้รู้ว่า...สวรรค์หนะมีจริง”

แก้มแดงพยักหน้า ก็ถ้าพี่เหนือชวนแล้วเขาไม่ไปเสียอย่าง ก็ไม่มีทางรบกวนพี่เหนือหรอก

“ไปดูห้องน้ำกัน” เหนือลุกขึ้นยืน แล้วหันไปช่วยน้องให้ลุกขึ้น เท้าเล็กๆ นั้นลงมาเหยียบพรมปูพื้นรูปแกะ แก้มแดงย่ำๆ อยู่หลายทีเพราะชอบใจในความนุ่มของมัน เหนือเองก็ยิ้มตาม เขาดีใจที่เลือกอุปกรณ์แต่งห้องได้เป็นที่พอใจของน้อง

ปล่อยให้แก้มแดงทดสอบความนุ่มจนพอใจ แล้วร่างสูงใหญ่ก็ค่อยจูงน้องเข้าไปในประตูไม้สไลด์ข้างอีกบาน เดินผ่าน Walk-in Closet ที่บัดนี้มันยังว่างเปล่า ในหัวของเหนือจึงมีลิสต์สิ่งที่ต้องทำเพิ่มขึ้นมาอีกอย่าง คือพาเจ้าเทวดาน้อยไปซื้อเสื้อผ้า

น้องอ้าปากหวอตลอดเวลาที่เดินผ่านความอลังการของห้องใหม่ เมื่อพ้นมุมแต่งตัวไป มันก็เป็นห้องอาบน้ำโล่งๆ เชื่อมต่อถึงกันหมด มีอ่างสีขาววางอยู่ด้านซ้าย แล้วก็มีตู้กระจกสำหรับฝักบัว เป็ดน้อยตัวเล็กๆ วางประดับไว้ตรงเคาน์เตอร์สำหรับอ่างล้างหน้า ที่ด้านล่างเป็นชั้นวางของเนื้อไม้ สวยงามเป็นระเบียบไม่ต่างจากโรงแรมห้าดาว

“พี่สอนใช้ฝักบัวนะ”

มีทั้ง Rain Shower ที่ติดอยู่ด้านบนให้ความรู้สึกเหมือนฝนตกลงมา มีทั้งที่เป็นฝักบัวสายประระดับความแรงได้ หัวกรองด้วยหินที่ให้ความสะอาดระดับน้ำแร่ ปรับอุ่นร้อนง่ายให้อุณหภูมิคงที่ พอมาที่อ่างเหนือก็สอนวิธีผสมน้ำ มีเกลือหอมวางอยู่ในกระปุกให้เลือกหลายกลิ่น

“มีอ่างอาบน้ำด้วย แก้มแดงเคยเห็นแต่ในหนังสือ”

เหนือคิดว่าน้องคงชอบแช่น้ำ สันนิษฐานเอาจากที่น้องชอบไปเล่นน้ำตก

“แต่ถ้าเป็นที่ห้องพี่เหนือ อ่างกว้างกว่านี้อีกครับ แล้วก็มีหน้าต่างบานใหญ่ด้วยระหว่างแช่ก็ดูวิวแม่น้ำได้ด้วยนะ”

“จริงหรอครับ” แก้มแดงเสียงตื่นเต้นอีกแล้ว

“ถ้าหนูอยากแช่น้ำดูวิวก็มาบอก เราจะได้แช่ด้วยกัน”

แก้มแดงย่นจมูกแล้วส่ายหน้า “แค่นี้แก้มแดงก็เกรงใจพี่เหนือจะแย่แล้วจ้ะไม่รบกวนเวลาพี่เหนือหรอก”

เหนือลูบศีรษะน้องเบาๆ “พี่อยากให้เราไปแช่น้ำด้วยกัน วันไหนพี่จะแช่ก็ให้หนูไปผสมน้ำให้ แล้วเราลงแช่ด้วยกันดีมั้ย”

ไม่กล้าไปนอน แต่แช่น้ำนี่แก้มแดงแอบลังเล

เหนืออมยิ้มไม่บังคับน้องต่อ “อาบน้ำแต่งตัวซะหน่อย เดี๋ยวพี่พาไปซื้อเสื้อผ้า แล้วก็ของใช้ที่ห้าง”

“ห้างหรูมากมั้ยจ๊ะ”

เหนือมุ่นคิ้ว ในสายตาเขาพารากอนก็ไม่ได้หรูมาก

“ทำไมหรอ”

“แก้มแดงมีแค่รองเท้าแตะ กับเสื้อผ้าเก่าๆ จ้ะ กลัวพี่เหนือเดินด้วยแล้วจะไม่น่ามอง”

เหนือไม่ได้รังเกียจเลย บางครั้งเวลาเขาทำสวนเกษตรเลอะๆ แล้วต้องรีบไปพารากอนเพื่อซื้ออุปกรณ์ก็ยังเคยใส่เสื้อเลอะเทอะไป แต่นั้นเพราะเหนือมีความเคยชินกับสถานที่และไม่ได้จะเข้าช็อปหรูหราที่เป็นการไม่รู้กาลเทศะจนเกินไป แต่แก้มแดงอาจไม่มั่นใจที่ต้องแต่งตัวไม่เรียบร้อย

เหนือก้มลงไปใกล้หน้าน้องแล้วยิ้มให้ “งั้นหนูอาบน้ำ แล้วเดี๋ยวพี่แต่งตัวให้ดีมั้ยคะ”

“ทำไมต้องพูดคะ กับแก้มแดงด้วยล่ะจ๊ะ พี่เหนือเป็นผู้ชายนะ”

“พี่พูดคะกับคนที่เอ็นดูเป็นพิเศษค่ะ”

แก้มแดงยังทำหน้างง

เหนือวางมือโปะบนหัวกลมๆ แล้วขยี้ “ก็หนูเป็นน้องชายพี่ไง พี่ก็ต้องเอ็นดูพิเศษสิ”

คราวนี้เด็กจากภาคเหนือพยักหน้า เดินตามเหนือออกไปด้านนอก แก้มแดงหยิบกระเป๋าที่มีของใช้ส่วนตัวนิดหน่อยเข้าห้องน้ำไป ส่วนเจ้าของห้องตัวจริงก็วิ่งสีคูณร้อยกลับไปที่ห้องตัวเอง เท่านั้นแหละก็กดไลน์เข้ากลุ่มเพื่อนสี่ยอดหมาป่าทันที

‘ต้องการความช่วยเหลือ อยากได้ชุดเด็กผู้ชายด่วน’

‘อายุ’ ยุ่งเรื่องเพื่อนไม่เคยมีใครเร็วเท่ากันดั้ม ลูกร้านทองเยาวราช

’ 15’

‘เดือน’

‘ขวบสิวะ’

‘คุกแน่นอน กินไรเป็นพิเศษมั้ยเหนือ’ กันดั้มพิมพ์มา เหนือนึกหน้าเพื่อนออกนึกอยากส่งตีนจริงไปแทนตีนสติ๊กเกอร์

‘มึงอยู่ใกล้คอนโดกูสุด แว๊นซ์มาส่งหน่อย’

‘เอาชุดแบบไหน’

‘เด็กผู้ชายน่ารักๆ อ่ะมึง เหมือนลูกแมวหูพับขนฟูๆ’

‘โอ้ยอีเหนือ กูอยากเห็นหน้าน้องก่อน จะได้เลือกชุดถูก’

‘ฝันไปเหอะ ออกไปสำเพ็งให้กูเดี๋ยวนี้ แล้วเลือกเสื้อยืดกางเกงยางยืดมาก่อนก็ได้ เดี๋ยวชุดดีๆ กูค่อยพาน้องไปซื้อเอง’

‘โห…พล็อต เลี้ยงต้อยไว้กินตอนโตป่ะคับเนี่ย’

‘กูว่าอาจจะกินตั้งแต่ยังไม่ทันโต’ มิวนิคเพื่อนอีกคนพึ่งตามทันเข้ามาแซว

‘อีพวกใจบาป กูรับมาเป็นน้องชาย น้องชาย น้องชาย’

‘นี่มึงย้ำให้ตัวเองฝังใจ หรือบอกพวกกู’

‘บอกทั้งตัวกูและพวกมึง’

‘กันดั้มกูให้เวลาสิบนาที ชุดน้องต้องมาถึง’

‘เออ มึงรอเลยๆ กูขอเห็นหน้าน้องสักแว๊บให้เป็นบุญตาด้วย’

‘วาสนามึงไม่ถึงหรอกไอ้หน้าตี๋’

‘กูไม่เถียงกับมึงแล้ว ไปสำเพ็งก่อน’





ใจเหนือเต็มไปความกระวนกระวาย ลุ้นให้เพื่อนที่กวนตีนที่สุดประจำกลุ่มมาทันเวลาที่แก้มแดงอาบน้ำเสร็จพอดี เขาต้องดูแลแก้มแดงให้เพอเฟคทุกอย่าง ให้น้องรู้สึกติดใจการใช้ชีวิตอยู่กับเขา จะได้ไม่ร่ำร้องกลับบ้านอีก

ไม่นานเกินรอ ไลน์กลุ่มก็เด้งเข้ามาบอกว่ากันดั้มกำลังนั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาแล้ว แต่ที่ปวดกบาลกว่าคือมหาสมุทร และมิวนิคก็ควบรถคันหรูตรงมาหาเขาด้วย

“มาทำไมกันว่ะเนี่ย!!” เหนือสบถ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจาก คว้ากระเป๋าเงินเดินออกจากห้องไปเพื่อไปรอไอ้สามตัวนั่นด้านล่าง

กันดั้มลงจากรถพี่วินวิ่งหน้าตาร่าเริงมาหาเหนือแต่ไกล ส่วนออดี้กับมินิคูเปอร์ก็เข้าจอดที่ประจำอย่างรู้กันกับ รปภ.เฝ้าตึก

“พวกกูอยากเจอน้อง” มิวนิคยิ้มกริ่ม กันดั้มพยักหน้าหงึกๆ เป็นหมาไซบีเรียนเลย ส่วนมหายืนนิ่งๆ แต่สายตากรุ้มกริ่มหยอกล้อไม่เบา

“อย่าทำน้องตกใจ นั่งอยู่แค่ในห้องนั่งเล่นโอเคมั้ย”

“ครับ!!” สามหนุ่มตอบพร้อมกัน อย่างหนักแน่น เหนือรู้ว่าห้ามยังไงก็ไม่ได้ผล มีแต่ยอมพวกแม่งไปเท่านั้นแหละเรื่องถึงจะจบ สาธุว่าอย่าให้ตามออกไปช็อปปิ้งด้วยก็พอ



แก๊งคนหล่อแห่งมหาวิทยาลัย เดินเข้าลิฟต์ไป ไม่นานก็มาโผล่ที่หน้าห้องเหนือ พอเปิดประตูห้องเข้าไปเท่านั้นแหละ

“หือ...หอมกลิ่นเด็ก” กันดั้มเพ้อจนเหนือยกเท้าขึ้นมาถีบ

“นั่งรอดีๆ อย่าซุกซน กูไปแต่งตัวให้น้องก่อน” เจ้าของห้องชิงถุงกระดาษสีน้ำตาลมาจากหนุ่มตี๋

“15 ขวบแล้ว อิเหนือ จิตใจมึงทำด้วยอะไร ทำไมถึงกล้าใช้คำว่าไปแต่งตัวให้น้อง”

“จะกี่ขวบ น้องก็ตัวเล็กๆ ของกูเสมอ คนไม่มีน้องอย่างมึงไม่มีสิทธิ์มายุ่ง”

กันดั้มเป็นลูกชายคนเล็กของบ้าน

“คุณเหนือ อ้าปากหน่อยสิครับ” มหาบอกยิ้มๆ คนรับมุกไม่ทันเลยอ้าปากตาม

“ไม่ได้อมพระ”

มิวนิคเป็นงงตามเหนือ ส่วนกันดั้มขำก๊าก

“อย่างไอ้เหนือ อมทั้งวัด ทั้งเจดีย์ ก็ยังเชื่อไม่ได้เลยท่านมหา” สองเพื่อนที่ทันกันแท็กมือหัวเราะชอบใจ

เหนือที่พึ่งจะเก็ทก็ไม่อยากเถียง รีบวิ่งขึ้นไปชั้นสอง กันแก้มแดงตกใจ เกิดเปิดประตูพรวดพราดมาเจอคนใจบาปทั้งสามไม่รู้จะขวัญเสียขนาดไหน

เจ้าของห้องถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปในห้องนอนน้อง แก้มแดงเดินออกมาจากห้องน้ำพอดี น้องนุ่งผ้าเช็ดตัวไว้ตรงเอว เผยผิวขาวกระจ่างใสอมชมพู ควรคู่การเป็นพรีเซ็นเตอร์สกินแคร์จนเหนือตาพร่า สองจุดตรงกลางอกคือจุดรวมสายตาของเหนือทันที

“วันหลังนุ่งผ้าเช็ดตัวถึงตรงนี้นะคะ” เหนือเดินเข้าไปใกล้แล้วทำมือวัดระดับตรงอกตัวเอง

“แบบนี้หรือครับ” แก้มแดงก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย พี่บอกให้ทำก็ทำแก้ปมเดิมมันตรงนั้น แล้วสะบัดผ้าเลื่อนขึ้นไปมัดปมใหม่ตรงอก

แก้มแดงไม่เขินอาย แต่หน้าเหนือร้อนมาก แอร์ห้องนี้อุณหภูมิเท่าไหร่กันนะ

“พี่เหนือร้อนหรือจ๊ะ” น้องเข้ามาช้อนตามองใกล้ๆ เหนือยิ่งวิงเวียนจะเป็นลมเสียตรงนั้น

“แก้มแดงเปิดแอร์กี่องศาคะ”

“ยังไม่ได้เปิด เดี๋ยวแก้มแดงไปเปิดให้นะจ๊ะ” น้องวิ่งไปหยิบรีโมท แต่เหนือเข้าไปไปจับห้ามไว้ก่อน

“หนูใส่เสื้อผ้าก่อนค่อยเปิด เดี๋ยวไม่สบายค่ะ”

แก้มแดงยิ้มกว้างเต็มแก้ม ความใส่ใจเล็กๆ จากเหนือทำให้หัวใจดวงน้อยอบอุ่น

เหนือจูงน้องมาหน้าเตียง ตัวเองนั่งลงบนเบาะนุ่ม ส่วนแก้มแดงยืนตรงหน้า เขาดึงชุดเสื้อวอร์มแบบฮู้ดไม่สกรีนลายสีชมพูอ่อนเข้าคู่กับกางเกงขายาวออกมา แล้วจับใส่ให้แก้มแดง แน่นอนว่าตอนถอดผ้าเช็ดตัวมันก็วับๆ แวมๆ บ้างแต่เหนือก็เอ็นดูเป็นน้องเป็นนุ่ง เลยไม่ได้รู้สึกอะไรนอกจากเอ็นดู~

“เพื่อนๆ พี่เหนือมาหา หนูลงไปอย่าตกใจนะ”

แก้มแดงตาโต

“เพื่อนๆ รู้ว่าพี่เหนือรับน้องชายบุญธรรมมาเลยอยากรู้จักค่ะ”

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #4 เมื่อ10-05-2019 00:40:29 »


เหนือรวบมือน้องที่ดูว่นวายไม่รู้จะวางไว้ตรงไหนมาจับ ก็สัมผัสได้ว่ามันเย็นเฉียบ ดวงตากลมฉายแววเป็นกังวลออกมา

“หนูกลัวหรอ”

แก้มแดงพยักหน้า

เหนือคลี่ยิ้มอ่อนโยน “เพื่อนพี่เหนือใจดี พอดีพี่เหนือวานให้ช่วยซื้อชุดให้แก้มแดง พวกมันก็เลยขอขึ้นมารู้จักหนูค่ะ”

“แก้มแดงรบกวนคนอื่นอีกแล้ว” น้องบอกเสียงเศร้า เหนือบีบมือน้องเบาๆ เพื่อให้กำลังใจ “เพื่อนพี่เหนือเต็มใจค่ะ แก้มแดงมั่นใจในตัวเองนะ หนูเป็นน้องพี่เหนือ ก็คือน้องจริงๆ มีสิทธิทุกอย่างเหมือนคนในตระกูลเทวาพิทักษ์”

แก้มแดงไม่กล้้าใฝ่สูงขนาดนั้น เขารู้ดีว่านามสกุลพี่เหนือยิ่งใหญ่ขนาดไหน

“ลงไปเจอก่อน แล้วหนูจะรู้ว่าคนปัญญาอ่อนเป็นยังไง” เหนือปลอบน้องอีกรอบ แล้วจูงน้องลงไปข้างล่าง เด็กชายเห็นกลุ่มคนหน้าตาดีสองคนนอนเอกเขนกอยู่ตรงโซฟา มีอีกคนที่ดูตัวหนากว่าใครนั่งยกดัมเบลอยู่ตรงมุมออกกำลังกาย แล้วก็รีบยกมือไหว้ด้วยความนอบน้อม

ออร่าลูกกระต่ายตัวน้อยๆ มันแผ่ซ่านจนกันดั้มต้องยื่นมือไปหมายจะลูบหัว แล้วซื้อแครอทให้กิน

เพี๊ยะ!!

เสียงฟาดมือดังลั่น แน่นนอนว่าเหนือตบมือมารจนปลิว

“หวงเว่อร์” มิวนิคผิวปากแซว

แก้มแดงมองพี่เหนือสลับกับเพื่อนๆ อย่างวางตัวไม่ถูก เลยเผลอขยับไปเกาะเสื้ออีกฝ่ายแน่นขึ้นไปอีก

เหนืออยากไล่เพื่อนกลับไวไว เลยรีบแนะนำแต่ล่ะคนให้รู้จัก แล้วบอกแก้มแดงว่าจะไปห้างสรรพสินค้ากัน แน่นอนว่าแก๊งสามหมาต้องรีบกระดิกหางตามไปด้วย กลายเป็นว่ายกขบวนกันไปกลุ่มใหญ่เป็นแก๊งคนหน้าตาดีห้าคนที่ใครๆ ก็ต่างต้องหันมอง





แม้เหนือจะขัดใจในช่วงแรก แต่การที่ไปกันเป็นกลุ่มใหญ่ก็ช่วยคลายความเกร็งให้แก้มแดงได้อย่างดี กันดั้มขยันคุยเล่นขยันแซว มิวนิคก็ช่วยเลือกเสื้อผ้าให้แก้มแดงจากร้านสตรีทแบรนด์ที่ดีไซน์ดีแต่ราคาไม่แพงมากนัก (ในสายตาคนทั้งกลุ่ม) และเป็นร้าน Stand Alone ที่เปิดโล่งให้ลูกค้าได้เลือกเสื้อผ้าอย่างเป็นส่วนตัว ไม่มีพนักงานมาคอยจับตามองจึงช่วยลดความประหม่าของน้องได้ดี ส่วนมหานั้นก็ช่วยหิ้วของให้เงียบๆ ปล่อยมุกบ้างนานๆ ทีแต่ก็ทำให้แก้มแดงยิ้มได้ตลอด

เดินซื้อของไปไม่ถึงสองชั่วโมงพวกหมาตัวโตหิวก็หิว ปกติพวกเขาจะเรื่องมากเรื่องการกิน คือจะถูกจะแพงไม่เกี่ยงแต่ขอเป็นของอร่อยและวัตถุดิบดี แต่วันนี้น้องมาด้วย สี่หมาก็พร้อมใจกันให้แก้มแดงเลือก

“KFC ได้มั้ยครับ แก้มแดงอยากกินมานานแล้ว”

ตอนแรกน้องไม่กล้าแสดงความต้องการหรอก แต่พอเจอสายตาอ้อนๆ ของพี่มิวนิค กับมุกควายของกันดั้ม ก็ต้องรีบเลือก อีกอย่างแก้มแดงกลัวพี่เหนือจะรำคาญความเงอะงะของตัวเองด้วย

ทั้งสี่คนพาน้องไปสั่งที่เคาน์เตอร์ และแน่นอนว่าออร่าความหล่อของสี่หนุ่ม Wolf Kings ก็ไม่ทำให้พนักงานหงุดหงิดที่ต้องรอน้องคนเล็กสุดยกนิ้วชิี้จิ้มปากเพราะเลือกเมนูไม่ถูก

“อยากกินหลายอย่างหรือคะ” เหนือก้มลงมาถามน้อง

แก้มแดงพยักหน้า แต่ปากยู่ๆ สีชมพูน่ามองกลับขยับตอบว่า “แต่แก้มแดงมีเงินติดตัวมาไม่กี่ร้อยเอง เลือกกินได้อย่างเดียว”

“โถลูก...พี่อยากหอมหัว” กันดั้มเพ้อออกมา

“ส่วนพี่อยากให้เงินไว้กิน KFC เดือนล่ะสักสามสี่หมื่น” มหาเปรยบ้าง เล่นเอาเหนือหันขวับ ตาขวาง มิวนิคหัวเราะก๊ากต้องตบไหล่ให้เพื่อนใจเย็น แต่ไม่วายเล่นมุกหยอดน้องตามไปอีกคน

“พวกพี่เปย์ดุนะคะ หนูกินไหวมั้ย”

“น้องกู กูเลี้ยงเองได้” ตวาดเพื่อนด้วยความเกรี้ยวกราด แต่หันมายิ้มอ่อนหวานให้แก้มแดงคนเดียว

“สั่งทุกเมนูเลยนะคะ พี่เหนือเลี้ยงเอง”

แก้มแดงรีบส่ายหน้า เขาไม่อยากรบกวนพี่เหนือไปมากกว่านี้แล้ว “แก้มแดงจ่ายเองดีกว่าจ้ะ”

“อย่าทำให้เสี่ยเหนือเสียหน้าสิแก้มแดง พี่เขาบอกจะเลี้ยงก็ต้องให้เลี้ยงเข้าใจมั้ยครับ ถ้าใครรู้ว่าลูกชายคนโตตระกูลเทวาพิทักษ์ เลี้ยงน้องบุญธรรมอดๆ อยากๆ มีหวังโดนนินทาแย่” มหาก้มลงมาช่วยไกล่เกลี่ย แก้มแดงมองพี่ๆ ที่เหลือทุกคนก็พยักหน้าให้เหมือนกันเพื่อยืนยันว่าอย่าทำให้ตระกูลใหญ่ต้องเสื่อมเสียชื่อเสียงเลย น้องเลยบึนปากแบบเด็กแอบดื้อ แต่ยอมพยักหน้าโดยดี

เหนือยิ้มถูกใจ ลูบหัวน้องเบาๆ อย่างเอ็นดู

“แล้วพี่เหนือจะให้เงินค่าขนมหนูเป็นเดือนนะคะ หนูจะได้มีเงินเป็นของตัวเอง แล้วเก็บมาเลี้ยงพี่เหนือบ้างโอเคมั้ย”

แก้มแดงพยักหน้า เขาเก็บเรื่องนี้ไว้ไม่เถียงพี่เหนือก่อน แต่ในสมองของคนตัวน้อยกลับคิดไปถึงเรื่องหางานพิเ

ศษทำแล้ว จะได้ไม่รบกวนพี่เหนือมากเกินไป





หลังจากจัดการไก่ทอดชื่อดังกันไปจนอิ่มหนำสำราญเบิกบานอารมณ์ดี มีมหาที่กินไปคิ้วขมวดไปเพราะต้องนับ Calories ไปด้วย ตามนิสัยของพวกเล่นเวท ทั้งห้าคนก็ยกโขยงกันออกมาจากร้าน เพื่อกลับคอนโด ระหว่างผ่านโซนเครื่องเขียน แก้มแดงขอแวะดูนิดหน่อย เหนือเลยนึกได้ว่าต้องเตรียมโรงเรียนให้น้องก็ปรึกษากับมหาอย่างเร็วไว จึงเป็นจังหวะดีที่ให้แก้มแดงหยิบปากการาคาถูกไปจ่ายเงินเอง ที่จริงแม้ปากเหนือจะคุยเรื่องซีเรียสกับเพื่อน แต่สายตาก็จับจ้องน้องน้อยไปด้วย เขาไม่อยากไปแสดงนิสัยรวยมากเกินไปเดี๋ยวแก้มแดงจะกดดัน หากเป็นเงินหลักสิบยี่สิบก็ให้น้องจ่ายเองบ้างไม่เป็นไร

“อุ๊ย คุณหมี น่ารักจัง” อยู่ๆ แก้มแดงก็อุทานขึ้นมา เพราะข้างเคาน์เตอร์คิดเงิน มีตุ๊กตาหมีหลับตัวอ้วนกลม วัดความยาวได้ประมาณ 1.5 เมตร นอนเรียงซ้อนกันอยู่ มีทั้งสีน้ำตาลเข้ม น้ำตาลอ่อน แล้วก็ขาวนวลตา แก้มแดงมองเจ้าก้อนยักษ์ตาเป็นประกาย แน่นอนว่าคุณชายแห่งบ้านเทวาพิทักษ์พุ่งเข้าชาร์ตน้องทันที

“ชอบหรอคะ”

แก้มแดงเงยหน้ามองพี่ชายบุญธรรมที่ก้มลงมาถามใกล้ๆ แล้วส่ายหน้า ขืนบอกว่าชอบมีหวังพี่เหนือต้องควักเงินจ่ายให้อีกแน่

“ไม่ชอบหรอคะ”

“มะ..ไม่ชอบครับ” แก้มแดงยืนยันคำตอบอย่างไม่แข็งแรงนัก

เหนือวางมือขยี้ผมนุ่มๆ นั้นอย่างเอ็นดู แต่มุมปากกลับกระตุกยิ้มร้าน เขาเดินไปหาพนักงานที่ดูแลโซนนี้ คุยอะไรด้วยนิดหน่อย แล้วก็เดินกลับมาหาแก้มแดงก่อนจะกระตุกมือน้องให้กลับ ตากลมยังมองเจ้าก้อนสามตัวตาละห้อย ถ้าได้โถมเข้ากอดมันต้องนิ่มมากแน่ๆ แก้มแดงไม่เคยมีของเล่นเลยตั้งแต่เกิด พอเห็นความน่ารักของตุ๊กตาตัวโตก็อดนึกอยากได้ขึ้นมาบ้าง คนตัวเล็กกว่าใครถอนหายใจเบาๆ ฮึบกับตัวเองแล้วละสายตาออกมาจากพวกมันก่อนจะเดินตามกลุ่มชายหนุ่มไปขึ้นรถ

เมื่อถึงลานจอดรถ เหนือก็บอกลาเพื่อนอีกสามคนอย่างไม่ใยดี รับยัดแก้มแดงเข้ารถ Rangrover ของตัวเองแล้วขับรถออกไป กันอีกสามหมาจะตามมาวอแวที่คอนโดอีก

แก้มแดงไม่ค่อยเข้าใจความสัมพันธ์ของเพื่อนกลุ่มนี้เท่าไหร่ ดูเหมือนจะทะเลาะกันตลอดเวลา แต่จริงๆ แล้วก็คือคอยช่วยเหลือกันตลอด และที่สำคัญคือไม่ทำให้เขารู้สึกอึดอัดเลย คอยทำให้แก้มแดงรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มตลอดเวลา

“ยิ้มอะไรเอ่ย” เหนือเปรยถามขึ้นเบาๆ เมื่อเห็นน้องมองตรงไปหน้ากระจกแล้วก็แก้มตุ่ย

แก้มแดงยิ้มกว้างขึ้น แล้วหันไปตอบ “เพื่อนๆ พี่เหนือน่ารักดี แก้มแดงรู้สึกดีก็เลยยิ้มจ้ะ”

“เพื่อนๆ กับพี่เหนือใครน่ารักกว่า” เหนือถามเสียงเข้ม จนแก้มแดงขำคิกออกมา

“พี่เหนือของแก้มแดงน่ารักที่สุดอยู่แล้วจ้ะ” น้องรู้ว่าพี่เหนืออยากฟังแบบนี้ก็ตอบแบบนี้ แต่ถ้าถามว่ารู้สึกแบบนั้นจริงๆ มั้ย พี่เหนือเป็นเหมือนโลกใหม่ทั้งใบของแก้มแดงเลยต่างหาก

เมื่อเหนือได้คำตอบที่พอใจเขาก็หันไปสนใจถนนด้านหน้าต่อ แก้มแดงมองเสี้ยวหน้าด้านข้างที่เห็นสันกรามชัดเจนของคนพี่แล้วก็อมยิ้ม พี่เหนือของเขาดูดีสุดๆ ไปเลย เด็กน้อยหันหน้าตัวเองกลับไปมองถนนบ้าง ไม่อยากจ้องนานเดี๋ยวคนโตกว่าจะเสียสมาธิ พอเลิกสนใจพี่ชายบุญธรรม แก้มแดงก็พาลนึกไปถึงเจ้าหมียักษ์สามสี ลองตั้งชื่อในใจเล่นๆ ว่าถ้ามีเงินพอแล้วไปรับพวกมันมาอยู่ด้วยจะให้ชื่ออะไรบ้าง แล้วจะรับสีไหนมาอยู่ด้วยกันก่อนดี

ไม่นานรถคันโตก็เข้าสู่ลิฟต์จอดอัตโนมัติ เหนือรวบเอาถุงเสื้อผ้า และของใช้จิปาถะของแก้มแดงมาถือไว้เอง แล้วปล่อยให้น้องทดลองใช้ลิฟต์และเปิดประตูห้องให้ดู เพื่อเช็คว่าเด็กน้อยทำเป็นตามที่เขาสอนไว้แล้ว

พอเปิดประตูเข้าไป แอร์ก็เย็นฉ่ำกำลังดี แก้มแดงทำหน้างง จำได้ว่าพี่เหนือปิดแอร์แล้วตอนออกไปข้างนอก

“มันกดสั่งจากโทรศัพท์พี่ได้ค่ะ เดี๋ยวพี่ลงแอพให้ในโทรศัพท์แก้มแดงนะ”

“ครับ”

แน่นอนว่าเครื่องมือสื่อสารรุ่นใหม่ล่าสุดก็ถูกอภินันทนาการให้น้องเช่นกัน

“ขึ้นไปนอนพักบนห้องก่อนมั้ย มื้อเย็นอยากทานอะไรครับ พี่จะโทรสั่งให้”

แก้มแดงมองนาฬิกาข้อมือพี่เหนือ มันพึ่งจะสี่โมงเย็น แล้วเขาก็ยังอิ่มไก่ทอดอยู่เลย

“พี่เหนืออยากกินอะไร ให้แก้มแดงใช้ครัวได้มั้ยจ๊ะ แก้มแดงไม่อยากอยู่ว่างๆ รบกวนพี่เหนืออย่างเดียว” คนที่ไม่เคยมีเวลาว่างเป็นของตัวเองอาสา ปกติตัวเล็กๆ แค่นี้ต้องทำงานทุกวันเพื่อหาเงินให้พอค่าเหล้าและค่าดอกเบี้ยหนี้ของพ่อ

เหนือไม่อยากให้น้องเหนื่อยเลย อยากให้แก้มแดงใช้ชีวิตแบบสบายๆ ชดเชยกับสิบกว่าปีที่ผ่านมา

น้องทำหน้าม่อยลงแล้วพูดเสียงอ้อน “ให้แก้มแดงทำนะจ้ะ แก้มแดงจะทำสุดฝีมือเลย”

ฮรือ...พี่เหนือทนมองไม่ได้ พี่เหนือใจอ่อน

“ในตู้เย็นไม่มีของสดเลยครับ ไม่งั้นต้องลงไปซื้อของที่ซุปเปอร์มาเก็ตด้านล่าง” เหนือบอกน้องอย่างใจดี

แก้มแดงพยักหน้าหงึกๆ เปิดยิ้มกว้างเห็นฟันซี่เล็กๆ เรียงตัวกันสวย “แก้มแดงไปซื้อเองจ้ะ”

“ใครจะยอมให้หนูไปคนเดียว เดี๋ยวพี่เหนือลงไปด้วยค่ะ”

“พี่เหนือจะเหนื่อยมั้ย พาหนูไปซื้อของแล้ว ขับรถแล้ว ยังต้องลงไปข้างล่างอีก”

“เรื่องของแก้มแดงพี่ไม่เหนื่อยหรอก” เหนือนั่งยองๆ ลงมาหน้าน้องแล้วตอบเสรียงนุ่ม แก้มแดงฟังแล้วแก้มขึ้นสีจัดสมชื่อ ไม่รู้ทำไมบางคำพูดของพี่เหนือทำให้หัวใจดวงน้อยๆ สั่นสะท้านได้ดีนัก มันอบอุ่น แต่กลับทำให้เต้นแรงเกินกว่าปกติไปมาก ตัวก็เหมือนจะเพิ่มอุณภูมิร้อนผ่าวขึ้นมาเป็นระลอก

“ไปเก็บของในห้องหนูกันค่ะ” เหนือยิ้มกว้างแล้วจูงมือน้องขึ้นบันไดไป เจ้าของคอนโดถือวิสาสะเปิดประตูห้องนอนให้ แล้วรุนหลังแก้มแดงเข้าไปก่อน

“กาแฟ โกโก้ นมสด!!” แก้มแดงร้องเสียงดัง ปรี่เข้าไปที่เตียงนอนรวดเร็ว ส่วนเหนือทำหน้าอิหยังวะกับสิ่งที่น้องพูดออกมา

“พี่เหนือ!!” คนตัวเล็กหันมาหาสลับกับมองหน้าหมีสามตัวที่นอนเรียกกันเต็มเตียง “พี่เหนือซื้อมาหรอ”

“ค่ะ” ร่างสูงวางถุงใส่เสื้อผ้าลง แล้วเดินเท่ๆ เข้าไปตอบรับน้องที่พยายามกลั้นหน้าดีใจอยู่

“อยากยิ้มก็ยิ้มสิ” เสียงทุ้มว่า แก้มแดงจัดระเบียบปากตัวเองได้ก็คุกเข่าลงทันที เหนือตกใจรีบคุกเข่าตาม ดีนะว่าพรมลายแกะน้อยของเขานุ่มไม่งั้นมีเข่าด้าน แก้มแดงก้มลงจะกราบอีกแล้ว เหนือรีบรวบมือไว้

“ตรงนี้ก็พอค่ะ” เขาดึงน้องให้วางมือที่พนมเรียบร้อยลงบนอก “ตรงอกพี่นะ”

แก้มแดงซุกตัวอยู่แบบนั้นให้เหนือโอบเบาๆ น้องคงดีใจมาก เหนือเองก็รู้สึกได้ถึงชัยชนะเหนือฝูงหมาที่เก็บคะแนนพี่ชายแสนดีได้นำลิ่ว

“แก้มแดงจะผ่อนคืน แก้มแดง...ฮือ” น้องพึมพำอยู่กับอก เหนือลูบหัวเบาๆ แล้วกระซิบข้างหู “ไม่ต้องผ่อนค่ะ ช่วยพี่ประหยัดค่าไฟก็พอ”

คราวนี้แก้มแดงแงะตัวออกมาจากอ้อมกอดคนพี่แล้วมองหน้า ความดีใจมากๆ ของน้องทำให้หลอดเลือดสูบฉีดดีจนแก้มขาวนวลแดงปลั่ง เหนือมองแล้วรู้สึกอยากงับมะเขือเทศชอบกล

“พี่เหนือหมายความว่ายังไงจ้ะ” เสียงแก้มแดงช่วยเตือนสติเหนือ คนตัวสูงสะดุ้งหลุดออกจากภวังค์แล้วยิ้มกว้าง

“ก็...เปิดแอร์ตัวเดียว เปิดไฟห้องเดียว ไปนอนกับพี่เหนือบ้างไงคะ”

คราวนี้แก้มแดงพยักหน้า หันไปมองเตียงตัวเองก็โดนจับจองไปด้วยหมีสามตัวจนเต็ม คือถ้าแก้มแดงจะนอนห้องนี้ก็น้องลงมานอนที่พรมหน้าเตียงแล้วไง

“แก้มแดงเอาพี่กาแฟ โกโก้ แล้วก็นมสดไปนอนด้วยได้มั้ยจ๊ะ แก้มแดงอยากกอด” น้องถามเสียงอ้อน เหนือหันไปมองหน้าอริหมีคิ้วกระตุก อุตส่าห์คำนวนไว้แล้วว่าตัวอ้วนๆ พวกนี้ต้องวางแล้วเต็มเตียงจนแก้มแดงไม่มีที่นอนแน่

“ถ้าเอาไปหมด แล้วพี่เหนือจะนอนตรงไหนคะ”

“เอาไปแค่คืนล่ะตัวจ้ะ จะเบียดมากมั้ยจ๊ะ”

คราวนี้เหนือยิ้มกริ่มแต่ก็แสร้งตีหน้าขรึมไว้ก่อน มีตัวนึงไปช่วยเบียดแปลว่าเขาก็ต้องได้นอนใกล้แก้มแดงมากขึ้นใช่มั้ยอ่ะ มีเตียงกว้างเกินไปมันก็จะลำบากหน่อยๆ แบบนี้ล่ะนะ

“เอาไปได้ค่ะ” เหนือตอบน้องเมื่อคิดแผนภาพการนอนในหัวจบเสร็จสรรพ แก้มแดงฟังคำตอบแล้วดีใจกระโดดกอดเหนืออีกรอบ เหนือกอดเด็กน้อยแน่น เหมือนช่วยเติมเต็มให้กันและกันแล้วค่อยปล่อยแขนลง

“เอาชุดใหม่ใส่ตะกร้ากัน พรุ่งนี้แม่บ้านจะได้มาซักให้ค่ะ”

น้องทำตาโตอีก เกิดเป็นน้องพี่เหนือนี่ดีจังไม่ต้องทำอะไรเองเลย

“แก้มแดงซักเองดีกว่าจ้ะ ไม่อยากรบกวนใครแล้ว”

“เดี๋ยวแม่บ้านพี่ตกงาน เขาก็ไม่มีเงินเดือนไปเลี้ยงลูกนะครับ หนูต้องให้พี่เขามีงานทำนะ”

แก้มแดงเอียงคอฟังเหตุผลของเหนือแล้วเป็นงง

“ถ้าหนูอยากทำงาน ทำแค่กับข้าวให้พี่เหนือกินก็พอค่ะ ส่วนอย่างอื่นก็คือให้พี่แม่บ้านเขาจัดการไป แล้วหนูก็ตั้งใจเรียนให้พี่เหนือชื่นใจโอเคมั้ย”

แก้มแดงบึนปากเพราะความสปอยล์ของเหนือจะทำให้เขาเป็นง่อย เหนือใช้สองนิ้วคีบปากเป็ดๆ อย่างมันส์เขี้ยว แล้วก็ไปหยิบกรรไกรสำหรับตัดป้ายราคามายื่นให้แก้มแดง ลากตะกร้าใส่ผ้ามาให้ด้วย น้องรับมาทำต่อทันที ตัดๆ ไปแก้มแดงก็บวกราคาในหัวไปด้วย เสื้อตัวละ 1,990 บาทสิบกว่าตัว กางเกง 1,590-2,490 สิบกว่าตัว รวมๆ กันก็หลายหมื่นแล้วเด้อ ไหนพี่มิวนิคบอกว่าร้านนี้ไม่แพงไง แก้มแดงอยากจะสะอื้นแบบนี้อีกกี่ปีเขาถึงจะหาเงินมาคืนพี่เหนือหมดกัน!





TBC 

 อยากถามว่าพี่เหนือซึนจริงหรือแกล้งอ่ะ แง้ 

#รอน้องสิบแปดบวก ในทวิตให้ด้วยนะคะ รออ่านทั้งเม้น ทั้ง tag น๊า 

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #5 เมื่อ10-05-2019 00:41:19 »

Chapter 4





เช้าวันรุ่งขึ้นเหนือเอื้อมมือไปกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกในมือถือ เขาไม่อยากกวนเด็กที่แปลกที่แล้วพึ่งจะมาหลับเอาตอนเกือบรุ่งสาง แก้มแดงนอนแก้มเบียดไปกับพี่กาแฟ เจ้าหมีหน้าง่วงสีน้ำตาลอ่อนเหมือนสีของเครื่องดื่มมีคาเฟอีนตามชื่อมันนั่นแหละ เหนือแอบถลึงตาใส่เจ้าตุ๊กตายักษ์ที่เข้ามาทำให้ลำดับการนอนในหัวของเขามีปัญหา ตอนแรกนึกว่าไอ้อ้วนจะนอนริมสุด ต่อมาเป็นแก้มแดง แล้วก็เป็นเขาที่ได้กอดน้องตัวนุ่มๆ หอมๆ กลายเป็นว่าเจ้ากาแฟได้นอนกลาง แก้มแดงกอดมันข้างนึง อีกข้างก็เป็นเขาสิที่ได้กอดเจ้าหมีหลับ

เหนือคาดโทษเอากับหมีได้ไม่ถึงห้านาที โทรศัพท์ของเขาก็สั่นอีกรอบ มือใหญ่เอื้อมไปคว้ามาดูนึกว่ากดปิดนาฬิกาปลุกผิด แต่ชื่อและใบหน้าที่ปรากฏบนจอกับเป็นคุณแขไข เทวาพิทักษ์ หรือเรียกง่ายๆ ว่า...

“สวัสดีครับคุณแม่...”

“สวัสดีค่ะลูกชาย” เสียงอารมณ์ดีดังมาจากปลายสาย “นี่ลูกชายแม่มีแฟนแล้วหรอ”

เหนือขมวดคิ้ว ยกโทรศัพท์ออกมาดูหน้าจอให้ชัวร์ว่าแม่จริงๆ นะไม่ใช่สำนักข่าว Gossip

“คุณแม่หมายความว่าไงครับ”

“แหนะ...ทำเป็นเฉไฉ ดารามากมั้ยลูกชาย”

“ผมก็ดังอยู่นะครับในมหา’ ลัย”

ปลายสายถอนใจใส่ รำคาญความมั่นหน้าของลูกคนโตที่เธอเลี้ยงมา เหนือหัวเราะร่วน เขาตวัดผ้านวมออกเบามือ แล้วเดินไปคุยโทรศัพท์กับบุพการีต่อที่ระเบียง กันน้องตื่น

“เมื่อคืนแม่ไถทวิตดูแอคแฟนคลับแก๊งลูกหมา เขาลงรูปกันให้รึ่มเลยว่าเจอสี่หนุ่มไปเดินพารากอนกัน แล้วมองจาก ipad ยังไงก็รู้ว่าเด็กตัวเล็กๆ ในรูปหนะแฟนพี่เหนือ กรี๊ด!”

“คุณแม่ใจเย็นก่อนครับ” คุณแขไขเองก็เป็นหนึ่งใน CEO บริษัทเครือเทวาพิทักษ์ ดังนั้นแม้จะล่วงเข้าสู่วัยกลางคนแต่ก็ต้องทำตัวตามกระแสสังคมให้ทัน แน่นอนว่าต้องแทรกซึมอยู่ในโซเชียลมีเดียด้วย

“ยังไง ทำไมแม่ถึงรู้ข่าวหลังแฟนคลับของเธอ ห๊ะ เหนือเดือน พาน้องมาที่บ้านเดี๋ยวนี้ ฉันอยากดูหน้าใกล้ๆ ฉันซูมในไอแพดแล้วมันแตก ฮึ่ย!!” แม่เหนือเดือนเป็นคนอารมณ์ดีแบบนี้ เหนือเลยกล้าที่จะรับอุปการะแก้มแดงโดยพลกาล จริงๆ เขาคำนวนเงินในบัญชีตัวเองที่ได้จากการเก็บสะสมอั่งเปาตรุษจีนจากคุณปู่ปีละล้านมาตลอดยี่สิบปีก็พอจะเลี้ยงดูน้องได้โดยไม่ลำบากต้องไปยุ่งกับเงินของตระกูลแล้ว

“น้องแก้มแดงไงครับ ที่เหนือเล่าว่าไปเจอที่ฝึกงาน แล้วช่วยน้องออกมาจากหนี้นอกระบบ แล้วจะรับเป็นน้องบุญธรรม”

“น้องจริงๆ นะนายเหนือเดือน”

“น้องครับแม่!!”

“ทำไมต้องทำเสียงสูง ปิดบังอะไรแม่รึเปล่า”

“ผมเสียงปกติ แม่เว่อร์หน่า”

คุณแขไขถอนหายใจใส่ แล้วค่อยพูดต่อแบบเป็นการเป็นงาน “น้องก็น้อง แต่ถ้าจะให้มาใช้นามสกุลเดียวกับเรา ก็พาน้องเข้ามาไหว้คุณปู่กับคุณย่า ขออนุญาตเสียให้เป็นทางการ เอกสารต่างๆ จะได้ให้คุณทนายเขาช่วยเตรียมให้ อย่าทำเป็นเรื่องเล่นๆ เข้าใจมั้ยคะ รับน้องมาเลี้ยงดูแล้วก็ต้องทำให้ดี”

“ครับแม่ เหนือจะเลี้ยงน้องให้ดี เหมือนที่แม่กับพ่อเลี้ยงเหนือ”

“เหนือเป็นลูกแม่กับพ่อนะ” แขไขพูดประโยคที่เธอย้ำกับลูกชายคนโตบ่อยๆ

“ครับ เหนือรู้ว่าเหนือเดือน เทวาพิทักษ์ เป็นลูกชายของคุณแขไขกับคุณอุดร คุณพ่อคุณแม่ที่คูลที่สุดในโลก”

“แม่รักลูกนะคะ รีบพาน้องเข้ามาไวไว บอกล่วงหน้าด้วย จะได้เตรียมของโปรดไว้ให้”

“เหนือตั้งใจจะเข้าไปวันนี้แหละครับ รอน้องตื่นก่อน เพราะเมื่อคืนกว่าจะหลับก็ตีสองตีสาม”

“เหนือเดือน ทำไมน้องนอนดึก”

“แปลกที่มั้งครับ พลิกไปพลิกมาทั้งคืน”

“แล้วไป...แม่ก็นึกว่า...”

“คุณแม่! ...น้องพึ่งสิบห้า เดี๋ยวเหนือติดคุก” ลูกชายรีบเถียง

“เหนือ~” แม่ลากเสียง “แม่จะบอกว่านึกว่านั่งเล่นเกมกัน ลูกชายแม่คิดอะไรเนี่ย โอเลี้ยงมั้ยลูก ข้าวผัดแม่ก็จะบอกให้เค้าใส่เนื้อปูก้อนไปเยอะๆ นะ”

เหนือทำหน้างอนใส่โทรศัพท์โดยที่คุณแม่ไม่เห็นหรอก เสียงหัวเราะคิกคักปลายสายทำให้รู้ว่าคุณแขไขกำลังอารมณ์ดีแค่ไหนที่ได้แหย่ลูกชายเล่นแต่เช้า หลังจากบอกรักกันเสร็จก็วางสายไป เหนือกลับเข้ามาในห้องนอนกว้างที่มีแตียงหลังใหญ่วางอยู่ตรงกลาง เด็กผู้ชายในชุดนอนเสื้อยืดย้วยลุกขึ้นมานั่งหัวฟู ในมือกอดแขนหมีตัวโตเรียบร้อยแล้ว

“พี่เหนือทำหนูตื่นหรือคะ” เหนือนี่ลนลานรีบวิ่งเข้าไปหาน้อง แก้มแดงส่ายหน้า เขาเห็นว่าพี่เหนือคุยโทรศัพท์ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่แต่ไม่ได้ยินหรอกว่าคุยอะไร

“คุณแม่พี่โทรมา บอกให้พาแก้มแดงเข้าไปที่บ้าน หนูอาบน้ำนะ แล้วจะได้ทันไปกินข้าวเที่ยงที่นู่นกัน”

แก้มแดงฟังแล้วอดประหม่าไม่ได้ เผลอจับแขนพี่เหนือแน่น ร่างสูงลูบหัวน้องปลอบ “คุณแม่กับคุณพ่อพี่ใจดีที่สุดในโลกค่ะ ไม่ต้องกลัว”

“แก้มแดงมารบกวน...” น้องพึมพำ คือกังวลไปหมดว่าจะทำให้พี่เหนือลำบาก แล้วพ่อกับแม่พี่เหนือจะอยากได้ลูกเพิ่มมั้ย แถมลูกอย่างเขายังเป็นเด็กที่ไม่มีอะไรติดตัวมาเลย เหมือนมาสร้างแต่ความลำบากให้ เหนือเห็นหน้าน้องที่ดูวิตกวุ่นวายใจก็ตบตักตัวเองเป็นสัญญาณให้น้องปีนข้ามหมีตัวใหญ่มาหาเขา แก้มแดงว่าง่ายเชื่อฟังพี่เหนือ พอคนน้องหย่อนก้นลงนั่งบนหน้าขา เหนือก็รวบเอวบางไว้กอด วางคางลงกับไหล่เล็ก

“พี่เหนือมีความลับมาบอก”

แก้มแดงหยุดฟัง ความสงบของพี่เหนือทำให้หัวใจแก้มแดงเต้นเบาลงเช่นกัน

“พี่เหนือเป็นเด็กกำพร้า ถูกเอามาทิ้งไว้หน้าบ้านคุณพ่อคุณแม่”

คนน้องหัวใจกระตุก ไม่เคยคิดว่าคนที่เพียบพร้อมทุกอย่างจะมีความหลังแบบนี้ แก้มแดงดิ้นหลุดจากการกอดเอวของพี่เหนือ แต่คราวนี้หันกลับไปกอดพี่เหนือแทน

แก้มแดงเงยหน้ามองเหนือหวังว่าอ้อมกอดตัวเองจะทำให้พี่ชายรู้สึกดีขึ้นบ้าง คนตัวสูงยิ้ม เกี่ยวผมที่ปรกแก้มไปเกี่ยวหูให้น้อง

“เราเหมือนกันเลยเห็นมั้ย แต่พี่แย่กว่าแก้มแดงอีก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพ่อกับแม่จริงๆ แล้วเป็นใคร” เหนือพูดเรียบๆ แต่แก้มแดงสัมผัสได้ถึงความว้าเหว่ลึกๆ ที่เหนือกดไว้

“พี่เหนือมีแก้มแดงนะจ๊ะ” น้องรีบปลอบ แล้วกอดตัวซุกกับพี่ชายแน่นขึ้น

เหนือลูบผมน้องแทนคำขอบคุณ ความผิดหวังที่โดนทิ้งขว้างมันแสดงออกมาแค่ชั่วเสี้ยววิเท่านั้นแหละ เหนือเลิกตั้งคำถามไปนานแล้วว่าครอบครัวที่แท้จริงของเขาอยู่ที่ไหน เพราะตั้งแต่จำความได้ครอบครัวเทวาพิทักษ์ก็ดีกับเขาเสมอมา แม้กระทั่งหลังจากเหนืออายุสองขวบคุณแม่จะตั้งท้องแล้วมีลูกชายของตัวเองอีกคน ความรักความเมตตาที่ให้กับเหนือก็ไม่ได้ลดลงเลย

การเป็นเด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยง แล้วได้โอกาสดีๆ ในชีวิตมากมายอาจเป็นเหตุผลหนึ่งที่ทำให้้เหนือเอ็นดูแก้มแดงเป็นพิเศษ เขาอยากให้น้องได้รับการดูแลที่ดีบ้างเหมือนที่เขาได้รับมาทั้งชีวิต

“พี่เหนือมีความสุขดีครับ พี่เหนือแค่บอกความลับให้แก้มแดงเพราะอยากให้รู้ไว้ว่า บ้านพี่เหนือยินดีต้อนรับแก้มแดงนะ”

แก้มแดงพยักหน้า น้องเข้าใจแล้วว่า...เหนือไม่ได้โอ๋ตัวเองไปเรื่อยตามนิสัยรวยมีเงินเหลือกินเหลือใช้ แต่เหนืออยากมอบโอกาสดีๆ แบบที่ตัวเองเคยได้รับให้กับแก้มแดง คิดได้แบบนั้นแล้วพี่เหนือที่หน้าหล่ออยู่แล้วยิ่งหล่อขึ้นไปอีกเพราะจิตใจโอบอ้อมอารีย์เหลือเกิน

เหนือตบไหล่แก้มแดงเบาๆ เป็นเชิงว่าให้ไปอาบน้ำ แต่น้องกลับพูดตาซื่อใส่ “หนูต้องช่วยพี่เหนือประหยัดน้ำ อาบน้ำพร้อมกันดีมั้ยจ๊ะ”

เหนือจะเป็นลม เขามองหน้าแก้มแดงเพื่อค้นหาความหมายในคำพูดนั้น

“หนูอยากตอบแทนพี่เหนือบ้าง ช่วยกันประหยัดคนละนิด พี่เหนือจะได้ไม่สิ้นเปลืองไงจ๊ะ”

โถ...เด็กดีของพี่เหนือ อยากจะดึงน้องมาหอมหัวอีกสักรอบ เหนือให้รางวัลการเป็นเด็กรู้จักประหยัดของแก้มแดงด้วยการพยักหน้า

สองพี่น้องจูงมือกันเดินเข้าห้องน้ำที่ใหญ่โตไม่แพ้ห้องนอน มันมีอ่างหินอ่อนสีดำทรงกลมวางเด่นอยู่ตรงกลาง ที่พร้อมเปิดม่านออกไปให้เห็นวิวแม่น้ำเจ้าพระยาจากมุมสูง แต่เช้าๆ แบบนี้เหนือคงไม่ชวนน้องอ้อยอิ่งอยู่ในฟองบับเบิ้ล เขาเพียงอุ้มแก้มแดงขึ้นไปนั่งบนเคาน์เตอร์สีขาว บีบยาสีฟันลงบนแปรงแล้วยื่นให้ ส่วนตัวเองก็ยืนทิ้งสะโพกจัดการกับปากตัวเองอยู่ใกล้ๆ เหนือบ้วนปากเสร็จ ยกมือลูบหน้า ไรหนวดขึ้นมาเบาๆ ชวนกร้าวใจ แต่เหนือไม่อยากให้แก้มคุณแม่เป็นรอยเลยรู้ตัวว่าควรเตรียมหน้าตัวเองให้เกลี้ยงเกลาพร้อมให้คุณแม่ฟัดแก้มได้อย่างราบรื่นเหมือนยามที่เจอหน้ากันทุกครั้ง

แก้มแดงมองตามพี่เหนือหยิบครีมโกนหนวดขึ้นมา พร้อมใบมีดโกนแบบมอเตอร์

“พี่เหนือให้แก้มแดงโกนให้มั้ยจ๊ะ” เด็กน้อยคิดเอาเองว่าตัวเองน่าจะเห็นชัดกว่าคนที่ต้องมองผ่านกระจก และเขาเองก็อยากดูแลพี่เหนือกลับคืนบ้าง

“ดีเลย พี่ทำเองแล้วชอบได้แผล” เหนือตอบอย่างกระตือรือล้น สอนน้องใช้อุปกรณ์เสร็จ ก็แทรกตัวเข้าไประหว่างขาสองข้างของเด็กน้อยที่ยังนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ล้างหน้า ความสูงในโพสิชั่นนี้จึงพอดีกัน

แก้มแดงตั้งใจมาก เหนือก็มองแล้วเผลอยิ้ม

“พี่เหนืออยู่นิ่งๆ สิ” เด็กน้อยดุ เพราะพอพี่แก้มยกเขาก็กลัวว่าคมมีดจะไปบาด

“ก็หน้าหนูเวลาตั้งอกตั้งใจแล้วมันน่ารัก”

แก้มแดงบึนปากเหมือนทุกครั้งที่ไม่พอใจ เหนือไม่ได้มองว่ามันน่ากลัว แต่กลับยิ่งทำให้อยากฟัดไปอีก เขาพยายามเกร็งหน้าไม่ให้มุมปากกระตุกอีก ปล่อยให้น้องใช้เวลากับหน้าตัวเองให้เต็มที่ สุดท้ายก็ใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดเอาครีมกลิ่นเมนทอลต์ออกไปจนหมด

“เกลี้ยงแล้ว” แก้มแดงประคองคางพี่เหนือพลิกหน้าซ้ายขวาดู

“แน่ใจได้ยังไง” เหนือเย้าน้อง

“ก็แก้มแดงไม่เห็นหนวดพี่เหนือแล้ว” น้องบอก

“เวลาเจอหน้ากัน แม่พี่จะชอบหอมแก้ม พี่กลัวถ้าโกนไม่เกลี้ยงจริงหนวดจะบาดคุณแม่”

คราวนี้แก้มแดงตาโต ไม่อยากให้ว่าที่คุณแม่ตัวเองบาดเจ็บ เลยรีบหาวิธีเช็คผลงานตัวเองใหม่

“พี่เหนือขยับหน้าลงมาหน่อย” น้องบอก เหนือทำตามแล้วก็ต้องตาโตเมื่อวิธีการตรวจสอบความเนียนคือการที่น้องเอาแก้มตัวเองมาถู

ฮรือ...พี่เหนือใจเต้นแรง

น้องเบียดแก้มไปมากับแก้มเหนือทั้งสองข้างด้วยความใสซื่อ เหนือปล่อยให้น้องทำ และพยายามซึมซับทุกความนิ่มอุ่นที่ประทับลงมา แก้มแดงฟัดแก้มไปมาจนแน่ใจว่าไม่มีอะไรทำให้หน้าคุณแม่ระคายเคืองแน่ๆ ก็ผละหน้าออก

“คราวนี้เกลี้ยงแล้วแน่นอนครับ” แก้มแดงยิ้มตาปิดบอกพี่เหนือ คนพี่กัดปากตัวเอง เขาอยากฝังจมูกลงไปบนแก้มนุ่มนิ่มนั่นจัง

“พี่เหนือขอหอมแก้มได้มั้ยคะ” เขาขออนุญาตน้อง คือ...ใจคิดว่าเป็นพี่ชายหอมแก้มน้องชายคงไม่แปลกอะไร

แก้มแดงช้อนตามองเหนือแล้วพยักหน้าเบาๆ คือ...มันก็ไม่มีอะไรหรอก เหมือนเขาฟัดแก้มพี่เหนือเมืี่อกี้ไง

ริมฝีปากได้รูปกดลงกับเนื้อนุ่มทันที เสียงจุ๊บเบาๆ แต่ดังลั่นห้องน้ำ ทำให้สีหวานๆ ขึ้นจับก้อนเนื้อที่ตุ่ยเป็นซาลาเปา

“อยากกัดแก้มหนู” เหนือฟัดจมูกลงๆ ไปแล้วพึมพำ

“พี่เหนือหิวหรอ”

“งือ...มันส์เขี้ยว อยากงับแก้มเด็ก”

“งะ...งับได้ แก้มแดงไม่ถือจ้ะ”

“เดี๋ยวหนูเจ็บ” เหนือจุ๊บเบาๆ แทนแล้วผละหน้าออกมา เดี๋ยวเขาไปกินมะเขือเทศเอาแทนก็ได้ ไม่อยากทิ้งรอยฟันไว้ให้หน้าน้องเป็นสิว

“งั้นเราไปอาบน้ำกันมั้ยจ๊ะพี่เหนือ” แก้มแดงถามเพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบนาน เหนือพยักหน้ารับน้องลงจากเคาน์เตอร์ แล้วจูงเข้าไปในห้อง Shower กระจกใส แก้มแดงทำท่าดึงเสื้อยืดย้วยออกจากหัว เหนือกลืนน้ำลายเอื้อกใหญ่จนลูกกระเดือกเคลื่อนรุนแรง แล้วน้องก็ก้มลงถอดกางยางยืดลงตาม เหนือรับเสื้อผ้าในมือน้องไปแขวนให้ในส่วนแห้ง แต่เรียนตามตรงว่าตอนนี้ตาพร่ามาก...อยากไลน์ถามสมาชิกหมาป่าเหลือเกิน ว่ากูเป็นต้ออะไรหรือเปล่า

“พี่เหนือไม่ถอดหรือจ๊ะ” เด็กชายถาม

น้องเหมือนท้าทายความเป็นชายของเหนือ ร่างสูงเลยกระชากเสื้อยืดและกางเกงวอร์มออกด้วยความรวดเร็ว

แก้มแดงกระพริบตาปริบ ก็แมนๆ เหมือนกัน ไม่เห็นจะมีอะไรต่างเลย หรา...แก้มแดง

ดวงตากลมโตมองสรีระชายหนุ่มที่โตเต็มวัย มัดกล้ามสมบูรณ์ ไหล่กว้าง อกแน่น เอวสอบ แล้วแน่นอนว่าใต้เอวนั้นทำเอาน้องหน้าแดงก่ำสมชื่อ เหนือเองก็มองตัวที่ขาวพุดดิ้งนมสด เด้งดึ๋งดั๋ง น้องยังโตไม่เต็มที่ ตัวเลยดูตัวเล็กๆ นุ่มนิ่ม ไม่แน่นกล้าม หรือสูงยาวเก้งก้างให้ขัดตา

พอตาประสานตา แก้มแดงก็ปิดปี๋ แถมยกสองมือขึ้นแปะไว้บนหน้าด้วย

“เขินหรอคะ” เหนือก้าวไปชิดตัวน้อง ทำตัวคูลทั้งที่หัวใจเต้นตูมตามชิบหาย เบาหน่อยได้มั้ยละเดี๋ยวน้องได้ยิน ดีที่แก้มแดงมัวแต่หันหน้าหลบวุ่นวาย ความคูลของเหนือเลยยังไม่ถูกกลบด้วยเสียงหัวใจ

“ไม่ได้เขิน~” น้องบอกเสียงเบา พี่เหนือนิสัยไม่ดี แค่มีช้างงวงใหญ่กว่าก็แกล้งอยู่ได้ เหนือเหลือบมองสรีระตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกแล้วยิ้มอย่างภูมิใจ ไม่เสียแรงที่ไปปั้นกล้ามตามรอยท่านมหาและไอ้มิวนิค เขาเดินรุกน้องเข้าไปอีกเพราะสังเกตเอาว่านอกจากแก้มแล้วตัวขาวๆ ก็กำลังเปลี่ยนเป็นสีชมพู

“ถ้าไม่ได้เขินก็หันมาหาพี่เหนือค่ะ จะถูสบู่ให้”

แก้มแดงบึนปาก เกิดมาทั้งชีวิตเขายังไม่เคยเห็นใครแก้ผ้าใกล้ๆ ขนาดนี้ แต่แก้มแดงก็ไม่รู้อีกว่านี่เป็นวิถีปกติของพี่ชายที่ใช้ดูแลน้องชายหรือเปล่า เพราะตัวเองก็ไม่เคยมีพี่น้อง

“พี่เหนือ...ปกติพี่ชายน้องชายเขาอาบน้ำกันแบบนี้หรอจ๋๊ะ” น้องถามทั้งที่ยังคงปิดหน้าปิดตา มุดเข้ามุมห้องน้ำอยู่

เหนือพยักหน้าทั้งที่น้องไม่เห็นหรอก ‘เหมือนฟ้า’ น้องชายที่ห่างกัน 2 ขวบเขาก็ช่วยคุณแม่จับอาบน้ำมาตั้งแต่เด็ก แต่พอขึ้นม.ต้นฟ้าก็เลือกไปเรียนที่อเมริกา เพราะติดใจตั้งแต่ได้ไปซัมเมอร์ตอนประถม กลายเป็นว่าก็ไม่ได้จับน้องอาบน้ำอีก คนถูกถามคำนวนอายุของน้องชายสองคนในใจ ปีนี้เหมือนฟ้าครบ 18 ปีแล้ว ยังนับเป็นพี่ของแก้มแดงอยู่ดี

“ตอนเด็กๆ พี่ก็อาบน้ำกับพี่ฟ้าค่ะ” เหนือบอกน้อง แก้มแดงย่นจมูก งั้นแปลว่าเหตุการณ์นี้ก็ปกติ แก้มแดงเลยให้เหตุผลตัวเองว่าที่ใจหวิวๆ เพราะอิจฉาสรีระพี่เหนือต่างหากไม่ได้เขินอาบอะไร เขาอยากโตไปเป็นแบบพี่เหนือบ้าง โดยเฉพาะตรงนั้นที่มันตั้งตรงแล้วสูงมาเกือบถึงสะดือแหนะ คิดได้แบบนั้นก็ค่อยๆ แยกนิ้วมือออก มองรอดผ่านออกมาเหมือนเด็กๆ เวลาดูหนังผี

เหนือยิ้มขำ ช่วยแกะมือออกให้ แล้วก็จับน้องน้อยมายืนใต้ฝักบัว

เหนือเปิด Rain Shower ให้น้ำอุ่นโปรยปรายลงมา เมื่อเห็นว่าผิวเด็กชุ่มน้ำดีแล้ว ก็จัดการกดสบู่เหลวมาทาให้ทั่วตัว

“หนูถูเองก็ได้” แก้มแดงบ่นอุบอิบเมื่อมือใหญ่ลามลงไปจะถึงช่วงกลางลำตัว แก้มแดงก็เรียนเพศศึกษามาแล้วบ้างเหมือนกันนะ จะมาปล่อยให้คนอื่นลูบๆ คลำๆ เกิดอะไรมันปริ๊ดออกมาจะน่าอายเอาเปล่าๆ เหนือหัวเราะแก้เก้อ...เออ บางทีบางส่วนเขาก็ไม่ควรจับอะเนาะ พี่ชายหันหลังให้น้องน้อยจัดการถูส่วนลับให้สะอาด พอแก้มแดงจัดการเสร็จก็เปิดน้ำล้างฟองให้ น้องสะอาดตัวหอมฟุ้งแล้วก็ปิดน้ำ จัดการพันห่อด้วยผ้าเช็ดตัวเนื้อดี แล้วค่อยโรยแป้งให้หอมกรุ่น ในขณะที่ตัวเองพันผ้าไว้ลวกๆ ตรงช่วงเอวแล้วเดินตามน้องไปแต่งตัว

เหนือมองราวแขวนชุดของตัวเองแล้ว เลือกเสื้อเชิ้ตสีอ่อนดูสุภาพ แต่ไม่โตเกินไปให้น้องใส่ไปก่อน (เสื้อผ้าของแก้มแดงยังไม่ได้ซัก เดี๋ยวใส่แล้วจะคัน) แน่นอนว่าไหล่ตก และแขนยาวเกินไปมาก เพราะมันผิดไซส์ เหนือเลยต้องตามมาพับแขนเสื้อให้น้องอีก โชคดีที่แก้มแดงติดกางเกงผ้ายาวพอดีเข่ามาตัวหนึ่ง มันยังไม่เก่ามากเลยใส่ได้เข้าชุดแบบพอดี แล้วเดี๋ยวไปใส่รองเท้าผ้าใบหน่อย ก็ดูโอเคแล้ว

เมื่อชุดเสร็จก็เหลือหน้ากับผม เหนือยื่นกระปุกครีมบำรุงหน้าที่คุณแม่ซื้อมาวางไว้ให้ให้แก้มแดงทา น้องไม่เคยผ่านอะไรแบบนี้มาก่อน นั่งงงอีก เหนือเลยใช้ช้อนตักครีมมาใส่นิ้ว จัดการวอร์มให้ได้ที่แล้วก็ทาลงเบาๆ ไปทั่วเนื้อนวลๆ ไม่นานครีมคุณภาพดีหอมอ่อนๆ ก็ซึมเข้าสู่ผิว ขั้นตอนต่อไปก็ทาครีมกันแดด แล้วโปะแป้งเด็กบางๆ ลงไปให้ไม่เหนอะหนะ แก้มแดงแอบคิดในใจว่าพี่เหนือก็เป็นคนดูแลตัวเองดีเหมือนกันนะ แม้ผิวนอกร่มผ้าจะดูคล้ำแดดไปบ้าง แต่ถ้ามองใกล้ๆ จะเห็นว่ามันเนียนเรียบสุขภาพดีไม่ได้แห้งกร้านเลย ส่วนในร่มผ้าก็สีอ่อนลงหน่อยแต่ไม่ได้ขาวซีด

ชุดเสร็จ หน้าพร้อม เหนือก็มาจัดการเป่าผมให้น้อง เขาเป่าด้วยลมเย็นจนแห้ง หวีให้เบาๆ แก้มแดงตัดผมรองทรงธรรมดาแต่มันเข้ากับรูปหน้า ทำให้น้องดูน่ารักใสใส เหนือเลยไม่ได้แตะเจลเซตผมลงไป ให้มันเป็นธรรมชาติแบบนี้แหละนุ่มมือดีเวลาลูบ

พิถีพิถันกับน้องเสร็จ ตัวเองก็แต่งตัวไว 15 นาทีเสร็จเรียบร้อย เสื้อเชิ้ตลายฮาวายง่ายๆ กับกางเกงผ้าลินินเข้ากับช่วงซัมเม่อร์ ผมเปาแห้ง แล้วปาดเจลเบาๆ เปิดหน้าผาก บวกกับคิ้วขมวดหน่อยๆ เวลาส่องกระจก พี่เหนือของแก้มแดงหล่อชะมัด

“แหนะ พี่คิดค่ามองนะคะ” เหนือหันมาแซวเด็กน้อยที่นั่งมองตาแป๋ว แก้มแดงหลบเขินไปหาพวกคือเจ้ากาแฟที่นอนอ้วนอยู่บนเตียง กอดมันแล้วมุดหน้าหนีพี่เหนือ

คนตัวสูงอมยิ้มตามความน่ารักนั้น แล้วก็เดินไปทำหน้าเหี้ยมใส่ตุ๊กตาก่อนจะดึงแขนน้องเบาๆ “ไปได้แล้วค่ะ คุณแม่รอแล้ว”

พอยกผู้ใหญ่มาอ้าง แก้มแดงก็ไม่เล่นตัวอีก ยอมลุกตามแต่โดยดี ใช้เวลาอีกเกือบชั่วโมงสองพี่น้องก็มาถึงบ้านหลังใหญ่ย่านเลียบด่วนรามอินทรา

แก้มแดงตาค้างตั้งแต่เลี้ยวเข้าซอย เพราะพี่เหนือบอกว่าคือทั้งซอยที่เห็นรั้วสีขาวๆ สวยๆ คืออาณาเขตบ้านพี่เหนือเอง อยากเป็นลมในความยิ่งใหญ่ของตระกูลนี้

เหนือขับรถเข้ามาจอดตรงบันไดหน้าบ้านใกล้ลานน้ำพุ คุณแม่นั่งจิบชาอยู่ตรงระเบียงที่ยกสูงขึ้นไปหน่อย เธอจิบน้ำอุ่นปิดท้ายแล้วเดินลงมารับลูกชายคนโตที่พาน้องคนเล็กมาทันที

“แก้มแดงใช่มั้ยลูก” แขไขนึกรักเด็กผู้ชายตัวเล็กตั้งแต่แรกเห็น ตาเหนือโตไว เหมือนก้าวกระโดดจากเด็กชายตัวเล็ก แล้วก็เป็นหนุ่มเลย ไม่ทันได้มีช่วงก่อนยืดตัวให้ได้เอ็นดูนัก เจ้าฟ้าก็หายไปอยู่เมืองนอกตั้งแต่เล็กกว่านี้ไม่ทันอยู่ให้แม่เล่นด้วยให้ชื่นใจ แก้มแดงจึงเหมือนลูกชายในวัยกำลังโต ที่คุณแม่ยังเข้าไปยุ่งกับโลกส่วนตัวด้วยได้

เด็กน้อยยกมือไหว้อย่างนอบน้อม กริยามารยาทของแก้มแดงดีเพราะได้รับการฝึกฝนที่ดีจากโรงเรียนประจำอำเภอ แถมยังเติบโตมากับสังคมที่มีคนเฒ่าคนแก่เยอะ แก้มแดงจึงได้นิสัยความเรียบร้อย และเข้าหาผู้ใหญ่เก่งมาด้วย

“คุณแม่แขไขนะคะ เรียกแม่ว่าแม่นะแก้มแดง”

ผู้ใหญ่ของบ้านรักลูกคนเล็กได้ทันทีโดยไม่ต้องมีข้อแม้ ความน่ารักของแก้มแดงที่แผ่ออกมาตั้งแต่แรกเห็น รวมกับการที่เหนือเดือนลูกชายที่เธอไว้ใจเป็นคนรับน้องเข้ามา แขไขจึงเทใจไปแล้วว่าน้องน้อยของครอบครัวจะน่ารักและเป็นลูกที่ดีของเธอ

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #6 เมื่อ10-05-2019 00:41:39 »


“ขอบคุณนะครับที่เอ็นดูแก้มแดง” อ้อมกอดอุ่นๆ นั้นทำให้เด็กน้อยน้ำตาซึม อาจจะเป็นเพราะออร่าความเป็นแม่ที่แขไขแผ่ออกมาก็ได้

“ไม่ร้องสิคะ คุณแม่จะน้ำตาแตกไปด้วย” หญิงวัยกลางคนใช้ปลายนิ้วเกลี่ยแก้มให้ลูกชายคนใหม่ ก่อนจะจุ๊บหน้าผากด้วยความเอ็นดู “เป็นลูกคุณแม่ไม่ขี้แยนะคะ” เธอสำทับ เท่านั้นแก้มแดงก็ยิ้มทั้งน้ำตา แล้วกอดคุณแม่แน่นอีกรอบ หัวใจดวงน้อยพองฟู เพราะสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ตัวเองโหยหามาแสนนาน เหนือมองภาพนั้นก็น้ำตารื่นๆ เหมือนกัน ไม่คิดเลยว่าความเรียบง่ายเท่านี้เองจะสัมผัสได้ถึงความรักที่คนเป็นแม่ถ่ายทอดให้ลูกได้อย่างท่วมท้น

“เสียดายคุณพ่อไปประชุมที่สิงคโปร์ ไม่งั้นจะได้ฉลองกัน” แขไขหันไปบอกเหนือ เขารับทราบจากไลน์กลุ่มครอบครัวแล้ว เมื่อเช้าพ่อพึ่งถ่ายรูปอาหารที่โรงแรมส่งมาอวดอยู่เลย

“เหนือพาน้องไปไหว้คุณปู่กับคุณย่าก่อนดีกว่า เดี๋ยวแม่ไปเร่งในครัวหน่อย น่าจะหิวกันแล้วมั้ง”

“อ่า...ครับ ผมรีบมายังไม่ได้ให้น้องกินข้าวเช้าเลย”

“เป็นพี่ประสาอะไร เดี๋ยวน้องปวดท้องแล้วแม่จะฟาดให้หลังลาย ไปหยิบขนมตรงนั้นมาให้น้องกินพลางๆ ระหว่างเดินไปบ้านคุณปู่ไป” แขไขหมายถึงเบเกอรี่หลากหลายชนิดที่แม่บ้านจัดมาให้เธอกินคู่น้ำชา

เหนือทำตาม เขาหยิบจานใบเล็กที่เป็นแซนวิชทูน่าคำเล็กๆ มายื่นให้น้อง

“พี่เหนือก็กินด้วยสิจ๊ะ พี่เหนือก็หิว” แก้มแดงบอก แขไขที่ถึงกับต้องรวบมือประสานกันที่หน้าอก แล้วหันไปทำหน้าชวนเม้าท์กับพี่เลี้ยงรุ่นป้า ที่ช่วยกันเลี้ยงเหนือเดือนกับเจ้าฟ้ามาแต่เด็ก บอกเลย...ว่าผู้ใหญ่หนะดูออก





เหนือพาน้องเดินออกประตูทางทิศเหนือของบ้าน ที่สร้างเป็นเรือนจีนโมเดิร์น มันเป็นบ้านที่สร้างแยกออกมาให้คุณปู่กับคุณย่า เลยเลียนแบบที่อยู่เดิมของทั้งสองท่าน มีพื้นที่จัดสวนบอนไซขนาดใหญ่เป็นตัวกั้นระหว่างสองหลังชัดเจน ลานกว้างนี้นอกจากจะมีต้นไม้แล้ว ยังเป็นที่เลี้ยงนก บ่อปลา และไว้ให้เพื่อนๆ รุ่นเดียวกันมานั่งเล่นหมากล้อมในเก๋งจีนด้วย เดินยังไม่ทันถึงก็ได้ยินเสียงบทสวดเจ้าแม่กวนอิมดังนำมาก่อนแล้ว แก้มแดงมือเย็นทันที

“คุณปู่กับคุณย่าใจดีกว่าแม่อีก” เหนือกระซิบน้อง แล้วเดินนำตัดสวนสวยเข้าไป

“ปู่ครับ ย่าครับ เหนือมาหา”

สองคนแก่ที่ยังดูกระฉับกระเฉงเดินออกมาต้อนรับ ย่ายังใส่ชุดเล่นโยคะค้างอยู่เลย ส่วนปู่นั้นมีกรงนกหงส์หยกอยู่ในมือด้วย

แก้มแดงมองตาปริบ เพราะห่างไกลภาพที่จินตนาการไปมากนึกว่าจะเป็นสองคนแก่ถือไม้เท้าเสียอีก เด็กน้อยรีบกระพุ่มมือไหว้อย่างนอบน้อม น่ารัก

“น้องแก้มแดงครับ ที่เหนือบอกว่าจะรับมาเป็นน้องบุญธรรม” หลานชายคนโตรีบแนะนำกับคุณปู่ คุณย่า

สองสามีภรรยามองหน้ากัน แล้วก็มองเด็กน้อยที่ยังก้มหน้าไหว้เสียต่ำ แล้วก็มองเหนืออีกที แม่บ้านเดินเข้ามาบอกว่าจัดขนมให้ที่เก๋งจีนในสวนแล้ว ย่าเลยบอกให้เหนือพาน้องเดินตามไป

พอผู้ใหญ่นั่งเรียบร้อย เหนือก็ให้น้องนั่งลงฝั่งตรงข้าม แต่พอตัวเองจะนั่งบ้างปู่กับยกมือไล่ “กลับไปช่วยแม่ลื้อเตรียมกับข้าวไปอาเหนือ” ปู่เหนือเป็นชาวจีนโล้สำเภามาแต่เพราะรักและเคารพในแผ่นดินไทยที่ให้โอกาสตั้งตัว ก็เลยสอนลูกหลานให้เรียกตัวเองด้วยคำไทยคือ พ่อแม่ กับปู่ย่า แต่บางจังหวะก็ยังติดสรรพนามแบบเดิมอยู่บ้าง

เหนือไม่คิดว่าปู่จะทำแบบนี้ถึงกับอึ้ง ยังลังเลไม่กล้าลุกไป

“อั้วไม่แกล้งเจ้าตัวเล็กหรอก แค่อยากพูดคุยเป็นการส่วนตัว”

“ปู่~” เหนืออ้อน ลงไปคุกเข่าบีบนวดหัวขาให้อย่างเอาใจ “อยู่ฟังด้วยไม่ได้หรอ เหนือเป็นห่วงน้อง”

เจ้าสัวฮุ่ยปัดมือหลานทำท่ารำคาญ “อั้วเป็นปู่ลื้อนะโว้ย อั้วย่อมรู้ใจลื้อดีที่สุด แต่อั้วขอ Make a deal กับหลานคนใหม่อั้วหน่อย” เมื่อปู่ให้ความมั่นใจแบบนั้นแล้ว เหนือก็ไม่กล้าเถียงกับผู้ใหญ่อีก เพียงหันไปจับมือให้กำลังใจน้องคนใหม่ของบ้าน ก่อนจะค่อยๆ เดินถอยหลังห่างออกไปทีละนิด ให้ปู่นึกอยากถีบเล่น

หนึ่งมังกร หนึ่งหงส์มองลูกมนุษย์ตัวน้อยๆ ที่นั่งกุมมือตัวเองแน่นแล้วก็เอ็นดู อดีตประธานเครือเทวาพิทักษ์ไล่มองดูลักษณะโหงวเฮ้งอีกฝ่ายแล้วก็ยิ้มพึงพอใจ ส่วนคุณย่าจวี๋ก็นั่งเงียบๆ ปล่อยให้สามีได้ใช้สมาธิ จะมีแก้มแดงคนเดียวเท่านั้นแหละที่เหงื่อชุ่มหลัง ทั้งที่ตรงศาลาก็ลมโกรกเย็นดี

“ชื่ออะไรนะเรา” คุณนายจวี๋ถาม เสียงเธอเรียบนิ่งแต่ทรงพลังสมกับการเป็นหงส์ที่คอยเคียงคู่มังกร

“แก้มแดงครับ”

“ชื่อจริง นามสกุลล่ะ” เจ้าสัวฮุ่ยถามบ้าง

“แดงครับ แดง บุญช่วย”

ชายชราถึงกับส่ายหน้า “ชื่อไม่ได้เข้ากับนามสกุลอั้วเล้ย”

แก้มแดงฟังแล้วหน้าชา อย่างน้อยชื่อนี้ก็พ่อตั้งให้ จะมาว่ากันแก้มแดงไม่พอใจเท่าไหร่ แต่เพราะอีกฝ่ายเป็นผู้ใหญ่กว่ามาก เขาจึงได้แต่เม้มปากข่มความโกรธไว้

เจ้าสัวฮุ่ยมองปฏิกริยาบนดวงตากลมที่พองลมเต็มแก้มนั้นแล้วก็อมยิ้ม เจ้าเด็กน้อยเก็บเท่าไหร่ก็ไม่มิดหรอก คนผ่านโลกมามากมองปราดเดียวก็อ่านออกไปถึงไหนต่อไหน ฮุ่ยยังแอบให้คะแนนในใจว่ากริยามารยาทมันดี ไม่ได้โผงผางรู้จักเก็บอาการ แม้จะไม่ค่อยมิดก็เถอะนะ

“ไปบอกเจ้าเหนือนะว่าอั้วยังไม่ให้นามสกุล”

คราวนี้หัวใจแก้มแดงวูบดิ่งลงไปที่ตาตุ่ม เขาเผลอทำกริยาอะไรไม่ดีออกไปหรือเปล่า กลัวว่าพี่เหนือรู้เข้าจะเสียใจ เพราะพี่เหนืออุตส่าห์ให้ความเมตตาแก้มแดงไว้ตั้งมากมายขนาดนั้น

จวี๋เห็นเด็กน้อยหน้าซีด ก็ตีขาสามีตัวเองที่พูดจากำกวม เธอลุกขึ้นไปนั่งข้างว่าที่หลานคนเล็ก แล้วยกมือโอบเบาๆ “อย่าพึ่งตกใจฟังปู่เขาพูดให้จบก่อน”

“ครับ” แก้มแดงสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนในน้ำเสียงคุณย่าเลยคลายความตระหนกลงบ้าง

“บนโลกนี้สถานะอะไรที่จะอยู่กันไปจนแก่จนเฒ่าไม่แยกจากกัน” ฮุ่ยถามเป็นปริศนาขึ้นมาอีก แก้มแดงเงยหน้ามองผู้ใหญ่ตรงหน้า ที่ใช้สายตาจ้องมองเขามาอยู่ก่อนแล้ว

แก้มแดงไม่แน่ใจเลยหันมองหน้าคุณย่าอีกที จวี๋รู้ว่าเจ้าเด็กน้อยนี่ฉลาดแต่แค่ไม่กล้าตอบเท่านั้น เธอเลยบีบมือให้กำลังใจเหมือนที่เหนือทำเมื่อสักครู่

“สามี ภรรยาครับ” แก้มแดงตอบไปแล้ว ก็ขมวดคิ้ว เพราะในอุดมคติมันเป็นแบบนั้น คุณปู่คุณย่าที่อยู่ข้างเขาก็เป็นแบบนั้น แต่พ่อกับแม่ที่แท้จริงของเขา รวมกับพ่อแม่ที่แท้จริงของพี่เหนือก็ไม่เป็นแบบนั้นสักหน่อย

“ไม่ต้องสามีภรรยาหรอก เรียกว่าคู่ชีวิตก็ได้” ย่าจวี๋ช่วยแก้คำให้ แก้มแดงตอบรับ

“รู้หรือยังว่าเหนือไม่ใช่หลานที่แท้จริงของพวกเรา ไม่ใช้ลูกจริงๆ ของลูกชายอั้ว” เจ้าสัวฮุ่ยถามอีก

“ทราบครับ พี่เหนือบอกแก้มแดงแล้วเมื่อเช้า”

“แล้วรู้สึกอะไรกับเหนือเปลี่ยนไปมั้ย”

แก้มแดงตอบกลับไปอย่างรวดเร็วเพราะความรู้สึกนั่นแจ่มชัดตั้งแต่เมื่อเช้า “แก้มแดงไม่อยากให้พี่เหนืออยู่คนเดียว... ทั้งคุณปู่คุณย่า คุณพ่อคุณแม่ ไม่มีใครเป็นของพี่เหนือที่แท้จริงสักคน ไม่รู้จะทิ้งกันไปวันไหน แก้มแดงอยากเป็นคนที่จะอยู่เคียงข้างพี่เหนือตลอดไป”

เจ้าสัวฮุ่ยดีดนิ้วเปาะ หยิบขนมโก๋เข้าปากเคี้ยวหยับอย่างอารมณ์ดีที่เจ้าตัวน้อยมันตอบเข้าทางเขา

“เข้าใจที่ปู่พูดหรือยัง”

แก้มแดงรีบเรียงคำถามคำตอบทั้งหมดโดยไวในหัว แล้วก็ร้อนวูบที่แก้ม กับใจเต้นแรงแบบยกกำลังสอง

“คุณปู่...” แก้มแดงร้องงื้อออกมา แล้วเรียกคนสูงวัยได้เต็มปากเต็มคำเลยทีนี่

จวี๋เองก็ตบมือรัว แล้วใช้ส้อมตักขนมหวานมาป้อนเข้าปากหลานตัวน้อยที่เข้าใจอะไรแสนไว ต่างจากหลานคนโตที่ย้ำกับแม่มันอยู่นั้นแหละว่าจะรับน้องๆ

แก้มแดงตามไม่ค่อยทันแล้ว แต่ถั่วกวนที่คุณย่าป้อนอร่อยดี เขาเลยเคี้ยวไปก่อน

“ที่ไม่ให้ใช้นามสกุล ไม่ใช่ว่ารังเกียจอะไรหรอกนะ แต่แค่ไม่อยากให้ลำบากอีกตอนเจ้าเหนือมันคิดได้”

“คุณปู่...แก้มแดงไม่ได้จะยึดพี่เหนือไว้เป็นของตัวเองแบบนั้นสักหน่อย” ปากเล็กมันพูดงุบงิบจนคนแก่ยังนึกเอ็นดู

“แล้วจะเป็นยังไง เป็นน้องชายไปเรื่อยๆ แล้ววันนึงอีไปมีครอบครัว ลื้อจะทำไงห๊ะไอ้ตัวเล็ก เก็บกระเป๋ากลับเชียงใหม่หรือยังไง”

คุณปู่พูดเสียเห็นภาพ แก้มแดงไม่อยากเป็นแบบนั้น แก้มแดงอยากอยู่กับพี่เหนือ แต่แก้มแดงแค่ยังแยกไม่ออกว่าความรู้สึกที่อยากอยู่ด้วยกันตลอดไปนั้นคืออะไรกันแน่

“อั้วก็ไม่ได้บอกให้ลื้อตะพึดตะพือไปจีบเจ้าเหนือ แต่...ก็หยอดมารยาไว้เล็กๆ น้อยๆ พอให้ไปไหนไม่รอด”

แก้มแดงยิ่งแดงสมชื่อ คุณปู่พูดอะไรก็ไม่รู้ ส่วนคุณย่านั้นหัวเราะชอบใจใหญ่ ทำไมผู้ใหญ่บ้านนี้ขี้แกล้งไปหมด

“พี่เหนือเขาหลงหนูจะตายอยู่แล้ว ทำตัวน่ารักเหมือนที่หนูเป็นอยู่ทุกวันนี้แหละค่ะ แค่นี้หลานย่าก็ไปไหนไม่รอดแล้ว” คุณนายจวี๋บอกแล้วป้อนขนมให้อีกคำ

“คุณย่ารู้ได้ยังไงครับ”

คราวนี้คนแก่หัวเราะหนัก “เซนส์ของผู้หญิงค่ะ เมื่อวานย่ากับแม่ของพี่เหนือนั่งดูรูปในทวิตเตอร์ด้วยกัน ไม่ว่าจะมุมไหน ร้านไหนพี่เหนือก็ไม่ปล่อยมือหนูเลย ถามว่าพ่ีชายที่ไหนจะหวงน้องได้ขนาดนี้ ย่าดูออก เชื่อย่าสิว่าไม่ได้เอ็นดูแบบน้องล้วนๆ หรอก ต้องมีอย่างอื่นผสมบ้าง”

ฟังคุณย่าพูดแล้วพอแก้มแดงคิดตาม คิดถึงภาพอาบน้ำด้วยกันตอนเช้าและงวงช้างของพี่เหนือ เท่านั้นก็ต้องซุกหน้าเข้ากับต้นแขนคุณย่า แต่หูที่แดงแปร๊ดมันซ่อนไม่พ้น หงส์กับมังกรหันมามองหน้ากันแล้วตบเข่าฉาด นั้นปะไรต้องได้ไปประกันตัวหลานชายในคุกแล้วมั้ยล่ะ

“อย่าบอกว่า...ชูปีดุวับ อะจึ๊กอะจึ๋ยกันไปแล้วนะ” ฮุ่ยเป็นคนตรงเลยถามทะลุกลางปล้องขึ้นมา แก้มแดงส่ายหน้าทั้งที่ยังซุกแขนคุณย่างุดๆ

จวี๋ตีสามีบอกว่าอย่าแกล้งหลาน

“ใจเย็นๆ ลูกใจเย็นๆ มีอะไรเล่าย่า โดนพี่เหนือเขาเอาเปรียบอะไรรึเปล่า”

แก้มแดงส่ายหน้า “ไม่ครับ แก้มแดงแค่อยากช่วยพี่เหนือประหยัดค่าใช้จ่ายบ้าง เมื่อเช้าเลยชวนอาบน้ำพร้อมกันประหยัดค่าประปา แล้วแบบแก้ผ้าหมดเลย แก้มแดงเขิน~”

“โอ้ย...รวยใหญ่แล้วหลานกู ได้หลานสะใภ้ขี้งก” ฮุ่ยหัวเราะเสียงดัง เล่นเอาแก้มแดงหน้าม้านต้องหันไปฟ้องคุณย่าทางสายตา

“นี่ลื้อก็ไม่ต้องไปชงมาก หลานเราน่ะซื่อจะตาย ไม่รู้จะได้เห็นอีแต่งงานกันทันเราสองคนลงโลงมั้ย”

“คุณย่า ไม่เอาไม่พูดแบบนี้ครับ” แก้มแดงรีบห้าม คราวนี้คุณนายจวี๋เลยยิ้มหวาน

“ถ้าไม่อยากให้ปู่กับย่าผิดหวัง แก้มแดงต้องไม่ปล่อยให้พี่เหนือหลุดมือนะคะ”

“เอ่อ...คุณย่า” เด็กชายอ้าปากค้าง ทำไมมาลงอีหรอบนี้ล่ะ

“แก้มแดงไม่กล้ารับปากเลย แก้มแดง...เป็นแค่เด็กไม่มีอะไรติดตัวต่ำเตี้ยติดดิน แต่พี่เหนือเป็นดวงดาวอยู่บนฟ้า ไม่คู่ควรกันเลย”

“นี่ฉันอยู่ในละครทีวีหรอ” จวี๋หันไปถามเอากับเลขาฯ คนโปรดที่สวมสูทผูกไทด์เรียบร้อย ไม่รู้มายืนอยู่ตอนไหน ชายวัยกลางคนที่ยังดูดีหยิบแฟ้มที่เจ้านายสั่งให้เตรียมไว้มาวางให้ตรงหน้าแก้มแดง เด็กน้อยงง จวี๋พยักเพยิดให้เปิด

รายชื่อคอร์สเรียนที่หน้าแรกยาวเป็นพรืด ตั้งแต่ชื่อโรงเรียนมัธยมปลายเอกชนที่คุณภาพติดอันดับ 1 ใน 3 ของประเทศ คอร์สเรียนทำอาหารไทย จีน สากล วิชามารยาทการเข้าสังคมต่างๆ ที่จะบ่มเพาะให้แก้มแดงโตไปอย่างภูมิใจ และมีคุณสมบัติคู่ควรกับหลานชายคนโตของตระกูลเทวาพิทักษ์

“พี่เหนือชอบผู้ชายหรือครับ” พอไล่วิชาทั้งหมดจบ แก้มแดงคิดว่่าตัวเองทำได้และเข้าใจเจตนาของคุณปู่คุณย่าแล้วแต่สิ่งที่ผู้ใหญ่ทุกคนมั่นใจนักหนามันควรเริ่มต้นจากความชอบของพี่เหนือหรือเปล่า

ทั้งปู่ทั้งย่าพยักหน้าหงึก

แก้มแดงอ้าปากค้างอีกรอบ แล้วทำไมผู้ใหญ่บ้านนี้ยอมรับอะไรง่ายจังอ่ะ

“มันน่าจะเป็นปมที่แม่ตัวจริงเขาทิ้งนั้นแหละ เขาเลยขยาดผู้หญิง” คุณย่าว่า

เด็กน้อยนึกสงสารพี่เหนือขึ้นมาจับใจ

“ไม่ต้องกังวลนะ ทั้งปู่ย่า ทั้งพ่อแม่เข้าใจเหนือเสมอ เขาเป็นเด็กดีของครอบครัวมาตลอด อะไรที่เป็นความสุขของเหนือ พวกเราก็พร้อมจะสนับสนุน” เจ้าสัวฮุ่ยอธิบายต่อ

“เหนือหนะมองออกง่ายแต่ชอบทำอะไรให้มันยาก แล้วย่าจะบอกเรื่องตลกอีกอย่างของเหนือให้ฟัง”

“ครับ?”

“อุตส่าห์ไปเลือกเรียนเกษตรฯ เพราะจะได้ไม่ทับไลน์บริหารกับน้องชายเค้า ไม่อยากให้น้องรู้สึกว่าถูกแย่งสมบัติ”

แก้มแดงพึ่งเข้าใจ มิน่าล่ะลูกนักธุรกิจอสังหายักษ์ใหญ่อย่างพี่เหนือจึงไปขุดดินยกร่องผักเป็นเกษตรกรอยู่ที่เชียงใหม่

“เทวาพิทักษ์กิจการอย่างเยอะ เหมือนฟ้ามันจะทำคนเดียวไหวได้ยังไง” ปู่ถอนหายใจแล้วพูดต่อ “เหนือมันคิดเยอะขนาดนั้น แก้มแดงก็...พยายามเข้าใจเหนือมันหน่อยนะลูกนะ”

“ครับ”

“ปู่กับย่าหนะเป็นห่วงเหนือที่สุดในบ้านนั้นแหละ ถ้าเขาเจอใครที่อยากอยู่ด้วยไปตลอดชีวิตแล้วก็อยากสนับสนุน ส่วนแก้มแดงย่ากับปู่ก็รักตั้งแต่ยังไม่เจอหน้า อยากให้อยู่ในครอบครัวเทวาพิทักษ์ด้วยความสบายใจนะ ย่ากับปู่รักหนูเป็นหลานเหมือนกันเข้าใจมั้ย..”

แก้มแดงโผเข้ากอดคุณย่าอีกครั้ง แล้วคนเป็นปู่ก็มาสวมกอดทับอีกที สามคนกอดกันกลมด้วยความอบอุ่นเต็มตื้นหัวใจ จนเหนือที่เห็นน้องหายไปนานกำลังเดินมาตามโล่งอก เขาไม่ได้ยินบทสนทนาก่อนหน้านั้น เลยไม่รู้สักนิดว่าตกอยู่ในแผนการณ์ของเจ้าสัวฮุ่ยเสียแล้ว

เสียงกร็อบแกร็บที่ลั่นเพราะเหนือเดินเข้ามาใกล้ทำให้ฮุ่ยต้องส่ายหน้า “มันจะห่างกันสักนิดสักหน่อยไม่ได้เลยเชียว”

เหนือไม่สะทกสะท้านที่คุณปู่บ่น เพราะไม่ทราบความหมายโดยนัย เลยเดินเข้ามาหาน้องที่ยังนั่งกอดกับคุณย่าอยู่ แต่ตาคมๆ ก็เห็นแฟ้มแดงเสียก่อน “นี่อะไรครับ”

“คอร์สเรียนของไอ้ตัวเล็ก” ปู่ตอบ เหนือเปิดดู...ถึงกับขนลุก โรงเรียนที่ปู่จะให้แก้มแดงเข้าไปเรียนแพงกว่าที่เขาเล็งไว้กับท่านมหาอีก แถมเข้าไปด้วยทุนเจ้าสัวฮุ่ยอีกต่างหาก แน่นอนว่าโรงเรียนไม่มีทางปฏิเสธอยู่แล้ว ทั้งนี้ยังมีสารพัดคอร์สที่ระบุให้เรียนให้ครบไม่งั้นไม่แถมนามสกุลให้ เหนือยิ้มขอบคุณปู่ เขาเข้าใจว่ามันเป็นการแสดงความรักอีกแบบ เพราะสิ่งที่ปู่สนับสนุนให้แก้มแดงเรียนก็ดีต่อตัวน้องเองทั้งนั้น

“ขอบคุณนะครับปู่กับย่าที่เอ็นดูน้องชายผม”

สองคนแก่กรอกตา ให้เข้าใจว่าเอ็นดูเป็นน้องชายไปก่อนก็ได้...

“คุณแม่ให้มาตามไปทานข้าวครับ” เจ้าบ้านหลังเล็กแบบจีนพยักหน้า แล้วพากันจับจูงหลานคนเก่าหลานคนใหม่เดินไปตามแนวทางเดินที่เชื่อมสู่บ้านใหญ่ หวังว่าพอมีเจ้าตัวเล็กเข้ามา เรื่องสดชื่นอื่นๆ ก็จะตามมาด้วยนะ



หลังมื้อเที่ยง แก้มแดงอยู่เรียนทำอาหารเมนูที่เหนือชอบกับคุณย่าและคุณแม่จนค่ำมืด กลับถึงคอนโดก็รีบอาบน้ำแต่งตัวเข้านอนกัน คืนนี้เป็นเวรเจ้านมสดขึ้นมานอนบนเตียงแทน เหนือก็จัดระเบียบให้มันนอนริมนอกสุด ตรงกลางเป็นน้องน้อย ปิดท้ายด้วยเขาที่กอดเอวน้องไว้หลวมๆ

‘พี่เหนือๆ คุณแม่ไม่เห็นฟัดแก้มพี่เหนือเลยจ้ะ’

‘หนูว่าอะไรนะคะ พี่ง่วงแล้วฟังไม่ชัดเลย’

‘แก้มแดงบอกว่า คุณแม่ไม่เห็นฟัดแก้มพี่เหนือเลย ไม่ต้องให้แก้มแดงเช็คด้วยการเอาแก้มถูทดสอบก็ได้นะวันหลัง’

‘พี่ไม่ได้ยิน พี่หลับแล้วค่ะ คร่อก~’





TBC 


#รอน้องสิบแปดบวก  

รออ่านฟีดแบค น๊าาาาา 

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #7 เมื่อ10-05-2019 00:42:27 »

Chapter 5





วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของโรงเรียนเอกชนชื่อดัง ที่เจ้าสัวฮุ่ยจัดการเพิ่มทุนการศึกษาลงไป 10 ทุนแต่หนึ่งในนั้นคือชื่อนายแดง บุญช่วย

เหนือขับรถมาส่งน้องถึงหน้ารั้วโรงเรียน เขารีบลงมารับแก้มแดงลงจากรถ จากนั้นก็จุ๊บหน้าผากน้องเป็นกำลังใจให้กับการเรียนวันแรก โชคร้ายที่โรงเรียนไม่อนุญาตให้ผู้ปกครองผ่านประตูรั้วเข้าไปได้ เหนือเลยไม่ได้เข้าไปประกาศศักดาหน้าเสาธงว่าแก้มแดงเป็นน้องชายเขา ห้ามใครเข้ามายุ่มยาม

แก้มแดงสะพายเป้แบรนด์เนมที่กำลังนิยมช่วงนี้โดยไม่รู้ราคา พี่กันดั้มซื้อมาให้เป็นของขวัญ เล่นเอาพี่เหนือหูขึ้นควันอยู่หลายวัน พยายามจะไปหาซื้อแบบใหม่มาให้แต่แก้มแดงชี้คำขาดว่าห้ามเพราะมันสิ้นเปลือง คนเป็นพี่เห็นน้องเม้มปากก็ใจอ่อนแล้ว ยอมแพ้กันดั้มไปหนึ่งแต้มก็ได้

เหนือไล่ให้แก้มแดงเดินเข้าไปในรั้ว เดินไปจนสุดสายตาก็ยังจอดรถรออยู่อีกพักนึง จนยามมาไล่ให้คันอื่นได้จอดต่อบ้างจึงยอมขับไปมหาวิทยาลัยตัวเองได้

นักเรียนใหม่ได้รับบรีฟว่าให้ไปพบคุณครูใหญ่และอาจารย์ประจำชั้นที่ห้องประชุมเล็กก่อนเพื่อแนะนำความรู้เบื้องต้นในโรงเรียนเนื่องจากมีเด็กน้อยคนที่จะเข้ามาแทรกช่วง ม.ปลาย แก้มแดงไปตามนัดก็เห็นว่ามีนักเรียนชายหน้าตาดื้อๆ ดูเหมือนจะวัยเดียวกันอีกคนยืนรออยู่ก่อนแล้วที่หน้าประตูบานใหญ่

“นักเรียนใหม่เหมือนกันหรอจ๊ะ” แก้มแดงทักทายเพื่อผูกมิตร อีกคนมองกลับมาหัวจรดเท้า ยิ่งหางตาเฉียงขึ้นทำให้อีกฝ่ายดูเชิดหยิ่งขึ้นไปอีก เจอกริยาไม่สานสัมพันธ์แบบนั้นเข้าไปแก้มแดงเลยหน้าเสีย แล้วถอยเท้าหลบไปอีกทาง

“ตัวเป็นอะไรกับพี่เหนืออ่ะ” เสียงเหวี่ยงๆ ถาม

“เอ่อ...รู้จักพี่เหนือด้วยหรือจ๊ะ”

“เราถามก่อน ไม่ได้ให้ตัวมาถามกลับ”

แก้มแดงตกใจที่อีกฝ่ายเสียงดุกลับมาจนตัวสั่น คนกรุงเทพฯ นี่น่ากลัวสมคำร่ำลือจริงๆ เขาอยู่แต่กับพวกพี่เหนือและเพื่อนๆ เลยไม่รู้ว่าคนอื่นจะเย็นชาแบบนี้

“พี่เหนือเป็นพี่ชายแก้มแดงจ้ะ”

“ตัวโกหก เรารู้นะน้องชายพี่เหนือชื่อพี่เหมือนฟ้า ตอนนี้เรียนยู (University) ที่เมกา” เด็กผู้ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมเท่ห์ๆ โชยมาติดปลายจมูก ยิ่งมองเห็นหน้ากันชัดๆ แบบนี้ อีกฝ่ายจมูกโด่งรั้น ตาเหมือนแมว ปากเป็นกระจับ แก้มนุ่มนิ่มเป็นพวงจะว่าไปก็อดชมว่าน่ารักไม่ได้

“ตัวเป็นแฟนพี่เหนือใช่มั้ย!?” อีกฝ่ายเสียงดังจนแก้มแดงย่นคอ

“เราเป็นน้องบุญธรรมพี่เหนือจริงๆ”

“แล้วทำไมคนล่ะนามสกุล โกหกไม่เนียนไปเรียนมาใหม่”

แก้มแดงเริ่มโมโหบ้าง อีกฝ่ายกดดันเขาอยู่ได้

“แล้วเธอ เอ่อ..ตัว จะอยากรู้ไปทำไมหรอ” แก้มแดงใช้สรรพนามแบบเดียวกับที่อีกฝ่ายเรียกแทนกลับไปบ้าง

“ถ้าตัวไม่ใช่แฟนพี่เหนือ เราก็จะจีบ เราชอบพี่เหนือ!”

“มะไม่ได้นะ!” แก้มแดงรีบโบกมือห้าม หน้าเจ้าสัวฮุ่ยพร้อมกระบองไม้ไผ่ลอยมาทันที ขืนเขาปล่อยพี่เหนือหลุดมือไปโดนฟาดเนื้อแตกแน่

เด็กคนนั้นเริ่มกลั้นขำไม่อยู่ที่เห็นแก้มแดงลนลาน “ถ้า...เป็นแค่น้องทำไมเราจะจีบพี่เหนือไม่ได้”

“คือ...คะ...คือเรา"

เห็นเหยื่ออุบอิบ เจ้าแมวร้ายก็เร่งตะปบ

"ทำไม!? ถ้าเหตุผลไม่ดีพอ เราก็จะจีบพี่เหนือ แล้วตัวก็ต้องช่วยเราจีบด้วย" 

แก้มแดงเงยหน้ามองนักเรียนคนนั้นตาโต ประกาศกร้าวกันง่ายๆ แบบนี้เลยหรอ แล้วอีกฝ่ายก็หน้าตาน่ารักมาก ถ้าพี่เหนือชอบล่ะ... เขาก็ต้องเก็บกระเป๋ากลับเชียงใหม่ ไม่ได้อยู่กับพี่เหนือตลอดไปเหมือนที่คุณปู่ขู่ไว้สินะ แก้มแดงกำมือแน่น รวบรวมความกล้า แล้วตอบไปทั้งที่ปากยังสั่น

"ระเราไม่ให้จีบนะ...พะ เพราะ...เราก็ชอบพี่เหนือเหมือนกัน” 

เด็กตาแมวปรบมือรัว ท่าทีคุกคามเปลี่ยนเป็นร่าเริงสดใส “เริ่ด แบบนี้ค่อยสนุกหน่อย”

แก้มแดงงุนงง ทำไมรอบตัวเขามีแต่คนปะหลาด

“เราชื่อทูลหัวนะ เป็นหัวหน้าห้องแก้มแดง คุณครูให้เรามารอรับแก้มแดงตรงนี้ แล้วก็เดี๋ยวจะพาเข้าไปนั่งในห้องประชุม”

“ไม่จีบพี่เหนือแล้วหรอจ๊ะ” แก้มแดงตามไม่ทันบอกตรงๆ จากแมวเย็นชาหยิ่งผยองเมื่อครู่ ก็กลายเป็นเด็กผู้ชาย alert โคตร Friendly ไปเสียแล้ว

“เราเป็นแฟนคลับพี่เหนือหนะ แต่ไม่ได้อยากได้มาเป็นแฟนครับ เพราะเรามีคนที่อยากอยู่ด้วยตลอดชีวิตอยู่แล้ว แต่แบบเมื่อวานซืนเห็นในทวิตเตอร์ดิ้นกันพล่านว่าพี่เหนือเปิดตัวแฟน เราแค่อยากรู้ว่าแฟนจริงหรือเปล่าเท่านั้นเอง”

แก้มแดงแทบฟังไม่ทัน เมื่อเพื่อนใหม่ใส่ข้อมูลมารัวๆ “เมื่อกี้ตัวเอง acting หรอ”

ทูลหัวพยักหน้า

“เก่งจัง เนียนจนเราขนลุกเลย”

“นี่ ถ้าจะไม่รู้ เราเป็นนายแบบแล้วก็นักแสดงซีรี่ย์นะ แล้วก็แม่เราเป็นดาราดังด้วย”

คราวนี้แก้มแดงอ้าปากค้าง “ทูลหัว เพชรน้ำหนึ่ง ลูกคุณไพลินหรอ!”

“Yes! That’ s right” เด็กยกนิ้วโป้งให้ แก้มแดงอดตื่นเต้นไม่ได้ ก็คุณแม่ของทูลหัวเป็นนางเอกดาวค้างฟ้าที่ป้าๆ ลุงๆ แถวบ้านพูดถึงบ่อยๆ ปัจจุบันนี้ยังเล่นละครรับบทเด่นๆ อยู่เลยแม้จะอายุเยอะแล้วก็ตาม

“ยินดีที่ได้รู้จัก เราจะเป็นบั๊ดดี้ให้แก้มแดงตลอดเทอมนี้เอง” ทูลหัวยื่นมาขวามาตรงหน้า

“ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ” แก้มแดงจับมือทูลหัวเขย่า ลูกดาราถึงกับวิ๊งค์ เขาเจอคนหน้าตาดีมามาก แต่คนที่หน้าตาน่ารักแถมมีออร่าใส่บริสุทธ์เหมือนลูกแมวน้อยแบบนี้พึ่งเคยเจอจังๆ ครั้งแรก กลัวใจไอ้พี่เหนือจะติดคุกจัง

“ส่วนเรื่องพี่เหนือเดี๋ยวเราคุยกัน ตอนนี้เข้าไปในห้องประชุมก่อน”

แก้มแดงพยักหน้ารับ แล้วก็ปล่อยให้ทูลหัวลากแขนไป



หลังจากฟังปฐมนิเทศน์ พร้อมนักเรียนใหม่ที่เข้าแทรกระหว่างชั้นประมาณ 10 คนแล้ว ทูลหัวก็พาแก้มแดงไปที่ห้อง ม.4A ซึ่งเป็นห้องศิลป์ภาษา ตามที่แก้มแดงแจ้งความจำนงค์ไปกับคุณปู่ เขาได้นั่งติดกับทูลหัว รายล้อมด้วยเดอะแก๊งเด็กกิจกรรมของทูลหัวอีกสี่ห้าคน ทุกคนเป็นมิตรมากแก้มแดงเลยค่อนข้างมีความสุขกับสถานที่เรียนใหม่ และเพราะเป็นวันแรกๆ คุณครูยังไม่สอนอะไรมากนัก เน้นอธิบายว่าบทเรียนสำหรับเทอมนี้มีอะไรบ้างและเก็บคะแนนอย่างไรเท่านั้น

ตอนเย็นประมาณ 4 โมงก็เลิกเรียน

“ตัวกลับบ้านยังไง” ทูลหัวถาม

“รอพี่เหนือมารับ พี่เหนือเลิกห้าโมง น่าจะมารับเราห้าโมงครึ่ง”

ทูลหัวพยักหน้า เขายกนาฬิกาข้อมือดู วันนี้ไม่มีเรียนพิเศษ และไม่มีถ่ายงานอะไร จึงชวนแก้มแดงไปกินไอติมรอที่ร้านหน้าโรงเรียน

“ทูลหัวจะรอเป็นเพื่อนเราหรอ”

“อื้อ”

“ทำไมดีกับเราจัง”

“อยากเห็นหน้าพี่เหนือต่างหาก”

แก้มแดงพองลมเต็มแก้มเมื่อได้ยินแบบนั้น เหมือนลูกแมวขู่เลย ทูลหัวโคตรจะเอ็นดูเลยยื่นมือไปลูบหัวเบาๆ “ล้อเล่นน่า”

“ทูลหัวอ่ะ” แก้มแดงเผลอเง้างอดดออกมาตามนิสัย เพราะรู้สึกสนิทใจกับเพื่อนใหม่แล้ว

“โอ๋นะ มากอดที” ลูกดาราดังรวบตัวแมวน้อยมากอด แล้วก็พาจูงมือข้ามทางม้าลายไปที่คาเฟ่สีสันสดใสฝั่งตรงข้าม แค่ผลักประตูเข้าไป พนักงานสาวๆ ก็กรี๊ดกร๊าดแล้ว “น้องทูลหัว >.<”

“อร๊าย เพื่อนใหม่หรือคะ น่ารักมาให้แม่เกาคางเร็วลูก”

แก้มแดงหันไปหาทูลหัวอย่างงงงวย คนที่มีแม่อยู่ทั่วโซเชียลรีบอธิบายให้ฟัง ว่าพี่สาวพวกนี้มักจะเอ็นดูเด็กผู้ชายน่ารักๆ ยกให้เป็นลูก คอยป้อนนมผง ลูบคางโอ๋เอ๋ เด็กจากนอกเมืองยังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ทูลหัวเลยโบกมือปัดเอาเป็นว่าเดี๋ยวอยู่ไปนานๆ ก็จะเข้าใจเอง

เด็กตาเฉี่ยวพาแก้มแดงไปสั่งไอติม

“แพงจัง” คนที่เคยชินกับการใช้ชีวิตประหยัดรู้สึกตะลึงกับขนมหวานราคาหลักร้อย

“พี่เหนือไม่ให้ค่าขนมหรอ” ทูลหัวถาม

แก้มแดงยู่ปาก “ให้จ้ะ แต่ไม่อยากใช้ไปกับเรื่องสิ้นเปลืองเลย แก้มแดงใช้เงินพี่เหนือไปเยอะมากแล้ว”

“ตัวได้ค่าขนมอาทิตย์ละเท่าไหร่”

แก้มแดงชู 1 นิ้ว

“หนึ่งพันหรอ น้อยไปป่ะ” ทูลหัวถาม

“หนึ่งหมื่น...”

“เดี๋ยว 4 อาทิตย์ต่อเดือนคือสี่หมื่นป่ะ แม่งเอ้ย...ไม่รงไม่เรียนมันแล้ว ไปสมัครเป็นเมีย เอ้ย! เป็นน้องพี่เหนือดีกว่า”

“เราก็ว่ามันเยอะเกินไป แต่พี่เหนือก็ไม่ยอมเอาคืน บอกให้เราเก็บไว้ใช้”

ทูลหัวกรอกตา “ได้เงินเยอะขนาดนี้ก็กินไปเถอะ ถ้วยละร้อยขนหน้าแข้งพี่เหนือไม่ร่วงหรอก”

“พี่เหนือไม่ค่อยมีขนหน้าแข้งจ้ะ”

ทูลหัวบีบแก้มยุ้ยๆ “เราเปรียบเปรย!”

แก้มแดงเบะปาก ยังทำหน้าลังเล ทูลหัวรำคาญตามประสาเด็กชอบความว่องไว เปิดไปหน้าเมนูประหยัดราคานักเรียน สั่งซันเดย์ 69 บาทมาสองถ้วย แล้วลากไปนั่งรอที่โต๊ะริมกระจก

“ขอเสือกเรื่องพี่เหนือหน่อยดิ”

“ทูลหัวพูดไม่เพราะ”

“ขอใฝ่รู้เรื่องพี่เหนือหน่อย พอใจหรือยัง”

แก้มแดงพยักหน้า

“ตัวกับพี่เหนือ อะจึ๋ยๆ กันยังอ่ะ” ทูลหัวถามตรงประเด็น

“ทูลหัว!! เราจะโกรธแล้วนะ”

“งือ...พอโกรธแล้วตัวฟูมากเลย เจ้าก้อน~” ถามว่าทูลหัวสลดอะไรมั้ย ก็ไม่ เขาที่อยากรู้เรื่องโรแมนติกระหว่างพี่ชายบุญธรรม กับน้องชายรับเลี้ยงจะแย่แล้ว แก้มแดงมันน่ารักน่าฟัดขนาดนี้ พี่เหนือก็ใช่นักบวช มันไม่มีอะไรในก่อไผ่จริงๆ หรือว่ะ

“นี่...บอกตามตรงนะแก้มแดง เราอยากชงให้ได้กันอ่ะ คือเห็นแล้วเคมีมันได้มาก”

แก้มแดงพ่นลมออกจมูก ทำหน้างอ

“ให้เราเป็นที่ปรึกษาได้นะ ตัวก็ชอบพี่เหนือไม่ใช่หรอ การก้าวข้าม Brother Zone มันอาจจะยาก แต่ไม่เกินความสามารถกัปตันทูลหัว รับประกัน!!”

“ตัว...ดูละครมากไปป่ะเนี่ย”

ทูลหัวยีหัวแก้มแดงด้วยความมันส์เขี้ยว ประกาศเจตนารมย์ในการชงไปขนาดนี้แล้วไม่ใจอ่อนเลยหรอ

“แก้มแดง~” เด็กชายเปลี้ยนวิธีเป็นเอาตัวเข้าไปนั่งเบียดแก้มแดงแทน แล้วน้วยหน้าลงไปบนต้นแขนเล็กนั้น “ให้ทูลหัวเป็นกัปตันเถอะนะ อยากเห็นโมเม้นท์ อยากใจฟู” สกิลการเป็นดาราเจ้าน้ำตาก็งัดมาใช้กันตอนนี้แหละ และเพราะทูลหัวนั้นหน้าตาก็น่ารักน่าใจอ่อนตั้งแต่แรกเห็นอยู่แล้ว แก้มแดงเลยใจแข็งไม่ได้นานจริงๆ

“เราเล่าทูลหัวก็ได้”

“โอเคร๊!! พร้อมมากว่ามาเลย”

“ห้ามไปเล่าใครนะ”

“สัญญา ให้ไอติมสองถ้วยตรงหน้าเป็นพยานเลย”

แก้มแดงมองหน้าเพื่อนใหม่อย่างไม่ค่อยวางใจนัก แต่ถ้าได้มีที่ปรึกษาสักคน เรื่องที่อัดอั้นอยู่ในใจตอนนี้มันก็คงจะดีขึ้น เพราะหลังจากไปพบคุณปู่คุณย่าวันนั้น ความรู้สึกในใจของเขาต่อพี่เหนือก็เหมือนได้รับการปลดล็อค เขาเข้าใจแล้วว่าที่ใจเต้นแรง มีความเขินอาย และรู้สึกอบอุ่นยามอยู่ใกล้เหนือนั้นเพราะอะไร เขา ‘รัก’ พี่เหนือแบบที่อยากอยู่ด้วยตลอดไป แต่ติดตรงที่ว่าพี่เหนือย้ำเสมอว่าทุกการกระทำ มันคือพี่ชายดูแลน้องชาย เหมือนที่พี่เหนือดูแลพี่ฟ้าตั้งแต่เด็กๆ แถมแก้มแดงก็ยังรู้สึกว่าตัวเองเป็นหนี้พี่เหนืออยู่อีกตั้งหลักล้าน หากไม่ได้ใช้เงินก้อนนั้นที่เป็นสัญลักษณ์ของการไถ่ถอนคำว่า ‘น้องชาย’ ไปก่อน คงไม่หมดความรู้สึกกระอักกระอ่วนที่จะเลื่อนสถานะเป็นคนรักได้หรอก

หลังฟังความในใจของเพื่อนใหม่ ทูลหัวพยักหน้า เขาเติบโตมาในครอบครัวที่คุณแม่เป็นดารา คุณพ่อเป็นนักร้อง นักแต่งเพลง ความรู้สึกลึกซึ้งในเชิงอารมณ์ของมนุษย์จึงได้รับการถ่ายทอดเข้ามาด้วย ยิ่งพอขึ้นม.ต้นเขาเริ่มรับงานเล่นซีรีย์ ต้องใส่อินเนอร์ตัวละครต่างๆ เข้าไปแทนชีวิตตัวเอง ทูลหัวเลยคิดว่าตัวเองเข้าใจความรู้สึกของแก้มแดงได้ง่ายขึ้น

“ยิ่งคุณปู่กับคุณย่าฝากความหวังไว้กับเรา เรายิ่งกดดัน” แก้มแดงสารภาพออกมาอีก “ตอนนี้เราเลยตั้งใจตอบแทนเหนือด้วยการเป็นเด็กดี มีผลการเรียนดี เพื่อให้พี่เหนือ และครอบครัวพี่เหนือภูมิใจก่อน ส่วนเรื่องอื่นๆ เรายังไม่รู้เลยว่าจะทำยังไงดี”

“ปรึกษาถูกคนแล้วไอ้น้อง” ทูลหัวกอดคอแก้มแดงมาซบไหล่

“ทูลหัวมีวิธีแก้ปัญหาให้เราหรอจ๊ะ” แก้มแดงรอดหน้าจากวงแขนขึ้นมาถาม

“แล้วพี่เหนือ...ทำไรกับแก้มแดงบ้างอ่ะ ที่บอกว่าเหมือนพี่ชายน้องชายทั่วไป”

“ก็...อาบน้ำให้เรา ช่วยเราแต่งตัว นอนกอด หอมแก้ม จุ๊บหัว จับมือ...”

“พอก่อน กด 191 ไม่ทันแล้ว”

“ทำไมอ่ะ”

“อายุ 15 มันจำเป็นมั้ยต้องอาบน้ำให้”

แก้มแดงเอียงคอ “พี่ชายทูลหัวไม่อาบน้ำให้หรือจ๊ะ”

ทูลหัวพ่นลมออกจมูก “ไม่ ถึงจะอาบให้เราก็ไม่ยอมมั้ย ช้างน้อยมันโตแล้วอ่ะ จะให้ใครเห็นง่ายๆ ได้ไงแก้มแดง อีพี่เหนือมันลวนลามตัวอยู่นะรู้บ้างมั้ยเนี่ย”

“อย่าว่าพี่เหนือนะ!” แก้มแดงเผลอขึ้นเสียง

ทูลหัวกรอกตา “เอาเป็นว่าจากพฤติกรรม มันก็เกินเลยคำว่าพี่ชายไปหน่อยนึงล่ะนะ”

“งื้อ...” แก้มแดงก้มหน้าก้มตามุดเข้าหาแขนทูลหัว “เขินเลยง่ะ!”

“เออ! สมควรเขิน ต่อไปนี้ห้ามแก้ผ้าให้พี่เหนือเห็นแล้วรู้เปล่า ไม่งั้นเราจะเป็นของตาย คิดดูสิเห็นของเราทุกวัน ไม่เกินสามเดือนก็เบื่อ เดี๋ยวก็ต้องไปหาของตื่นเต้นที่อื่นดูหรอก”

แก้มแดงตาโตหน้าตื่น เหมือนลูกแมวจะโดนแย่งถ้วยอาหาร โอ้ย...น่ารักอยากอมหัวเพื่อนทำไงดี ทูลหัวลูบอกตัวเองเบาๆ ให้ใจสงบลง แล้วค่อยๆ สอนเพื่อนต่อ

“เข้าใจที่เราพูดเปล่า ปิดเนื้อปิดตัวให้มิดชิด นุ่งผ้าเช็ดตัวถึงอก ไม่ก็ใส่เสื้อคลุมอาบน้ำ อย่าให้พี่เหนือเห็นแม้แต่หัวไหล่ขาวๆ”

“งื้อ...ตอนแรกพี่เหนือก็บอกให้เรานุ่งผ้าเช็ดตัวมิดชิด แต่เราไม่ได้คิดอะไร นึกว่าแมนๆ อาบน้ำด้วยกัน”

“โว้ย...แมนๆ อะไรล่ะ ซื่อจนโดนเขาหลอกแต๊ะอั๋งไปหมดแล้ว”

สรุปจากที่จะช่วยพายเรือ เหนือแดง ทูลหัวนี่แหละจะแปลงร่างเป็นพายุเทอร์นาโด แล้วถล่มเรือให้แตกยับเสียเอง

“ไม่ทำแล้วก็ได้ กลัวพี่เหนือเบื่อเราเร็ว”

“เก่งมาก มาลูบหัวที” ทูลหัวตบปุๆ ตรงผมนิ่ม แล้วเริ่มบทเรียนต่อไป

“นอนด้วยกันทุกคืนหรอ”

“เราต้องช่วยพี่เหนือประหยัดไฟ ต้องนอนด้วยกันจะได้เปิดแอร์ห้องเดียว”

ทูลหัวกรอกตา

“ใครออกไอเดียนี้”

“พี่เหนือ”

“อยากถีบหวะ”

“ทูลหัว ห้ามก้าวร้าวนะ ตัวหน้าตาน่ารัก ต้องพูดจาเพราะๆ เข้าใจมั้ย”

“แยกห้อง!” ทูลหัวประกาศกร้าว “ไปให้เขากอด เขาหอมบ่อยๆ เดี๋ยวก็โดนเบื่อหรอก”

“ข้อนี้ไม่ทำได้มั้ย ถ้าพี่เหนือไม่กอด เราว่าเรานอนไม่หลับ”

“แล้วถ้าพี่เหนือเบื่อล่ะ”

“ทูลหัวอย่าขู่เรา”

แก้มแดงหน้าเสีย ทูลหัวเลยอ่อนลง

“มันขนาดนั้นเลยหรอ”

“อื้อ...นอนกอดกันทุกคืน ถ้าไม่ได้กอด เราว่า...เรานอนไม่ได้”

“ลองเล่นอะไรสนุกๆ ดูมั้ย” อยู่ๆ เด็กตาแมวก็มีประกายเจ้าเล่ห์ส่องสว่างสไว

“อยากรู้มั้ย ว่าถ้าพี่เหนือไม่ได้กอดตัวเอง เขาจะอยู่ได้หรือเปล่า”

“ทูลหัวจะให้เราทำอะไร”

“ไม่ทำอะไรเลย แค่ทำการบ้าน แล้วก็แยกมานอนส่วนตัว ตัวเองมีห้องของตัวเองมั้ย”

แก้มแดงพยักหน้าว่ามี

“เนี่ย ลองดูว่าอิพี่เหนือจะมาวอแวหรือเปล่า จะได้เช็คไงว่าที่กอดอยู่ทุกวันอ่ะ คิดแบบน้องหรือคิดแบบอื่น”

“มันจะได้ผลหรอทูลหัว” แก้มแดงไม่มั่นใจ

“ตัวอยากอยู่กับพี่เหนือตลอดชีวิตป่ะ”

“อยากสิ เราอยากอยู่กับพี่เหนือ”

“เส้นทางที่ยาวไกล มันต้องมีจุดเริ่มต้น เพราะฉะนั้นเริ่มตั้งแต่วันนี้ โอเคมั้ย!?”

“เป็นกำลังใจให้เราด้วยนะทูลหัว”

“อื้อ ได้สิลูกแมวน้อย” ลูกดาราดังเอื้อมมอไปลูบหัวเพื่อนอย่างเอ็นดู พลางยิ้มกริ่ม เขาชอบเรื่องสนุกๆ แบบนี้จังเลย อิอิ





TBC

มีตัวแสบโผล่มาอีกคน อยากรู้ว่าจะช่วยให้รุ่ง หรือยุ่งกว่าเดิมคะ 

#รอน้องสิบแปดบวก

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #8 เมื่อ10-05-2019 00:44:11 »

Chapter 6


หลังจากวางแผนกับทูลหัวเรียบร้อย พี่เหนือก็เดินเข้ามารับแก้มแดงถึงในร้าน แถมจะจ่ายเงินเลี้ยงค่าไอติมอีก แก้มแดงต้องรีบปฏิเสธเพราะจ่ายไปก่อนแล้ว

“ขอบใจน้องทูลหัวมากนะครับที่อยู่เป็นเพื่อนแก้มแดง แล้วนั่งคุยอะไรกันตั้งนานคะ” ประโยคสุดท้ายหันไปถามน้องน้อยที่ตัวเองดึงมือไปเล่นเรียบร้อยแล้ว แก้มแดงอึกอัก จะให้บอกว่าคุยแผนเช็คหัวใจพี่เหนือก็ใช่ที่ แต่แก้มแดงก็เป็นคนโกหกไม่เก่งอีก ทูลหัวเห็นลูกเรือเลิ่กลั่ก ก็กลัวท้องเรือจะแตกเสียก่อนได้กางใบ จึงชิงตอบเสียเอง

“คุยเรื่องเรียนพิเศษกันครับ ทูลหัวบอกแก้มแดงว่าถ้าอยากสอบได้มหา’ ลัย ดีๆ อาจจะต้องลงติวบางวิชา”

“ถ้าเรียนเยอะๆ หนูจะเครียดไปมั้ย เอาเท่าที่ไหวก็พอค่ะ นอกห้องเรียนยังมีเรื่องน่าสนใจอีกเยอะเหมือนกันนะ หนูไม่ต้องเรียนเยอะเกินไปหรอก”

แก้มแดงเงยหน้ามองพี่เหนือที่ไม่เคี่ยวเข็ญเอาเกรดดีๆ หรือชื่อมหา’ ลัย บนใบปริญญาไปอวดบ้านอื่น ก็อมยิ้ม

“แก้มแดงอยากเรียนมหา’ ลัยเดียวกับพี่เหนือจ้ะ” ซึ่งแน่นอนว่าคะแนนก็ค่อนข้างสูงและแต่ล่ะคณะไม่ได้รับคนเยอะ

“ทำไมคะ”

“แก้มแดงอยากให้พี่เหนือภูมิใจ”

“น่ารักที่สุด” เหนือชม แล้วหอมหัวน้องไปหนึ่งที ทูลหัวมองฉากหวานๆ ตรงหน้าแล้วเบาหวานจะขึ้น คือมองจากสายตาคนนอกยังไงก็รู้ว่ามันเกินน้องเกินพี่ มีแต่ไอ้เจ้าตัวนี่แหละที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ คำถามคือ...พี่เหนือมันซึนจริงเปล่าว่ะ หรือแค่เลี้ยงต้อยไว้กินตอนสุกงอม

“ทูลหัวคิ้วขมวดทำไมครับ” เหนือเงยหน้าขึ้นมายิ้มหล่อใส่ ดาราเด็กถึงกับตาพร่า โอ้ย...น่าจับไปแคสติ้งเป็นพระเอกเหลือเกิน

“อ๋อ...กำลังคิดว่าจะลงเรียนวิชาอะไรดีครับ แต่ถ้าเรียนก็อยากให้แก้มแดงไปเรียนด้วย เวลาเลิกเรียนแล้วต้องรอพี่เหนือแก้มแดงจะได้ไม่อยู่คนเดียว”

เหนือคิดตามเด็กเจ้าเล่ห์แล้วก็พยักหน้า “ถ้าแก้มแดงอยากเรียนอะไรกับน้องทูลหัวก็มาบอกพี่เหนือนะคะ พี่จะได้พาไปสมัคร” พูดจบก็ลูบหัวน้องเบาๆ อีกหนึ่งที แก้มแดงพยักหน้า แนบแก้มไปกับมือพี่เหนืออย่างเคยชิน โดยไม่ได้เห็นเลยว่าทูลหัวจะขึงตาดุขนาดไหน

“กลับบ้านกันเลยมั้ย ทูลหัวบ้านอยู่ไหนครับเดี๋ยวพี่เหนือวนไปส่งก่อน”

“อ่อ...ผมมีคนมารับครับไม่เป็นไร”

“อ้าว...แล้วมาหรือยัง”

“จอดรถรอสักพักแล้วครับ”

“เราเกรงใจเลย ทำไมทูลหัวไม่บอกล่ะ” แก้มแดงรู้สึกผิดกับเพื่อน อีกฝ่ายรีบส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร ก็ใครจะกล้าปล่อยลูกแมวขนฟูตัวน้อยๆ ให้นั่งอยู่คนเดียวล่ะ

“ขอโทษนะน้องทูลหัวที่พี่มารับแก้มแดงช้า” เหนือเริ่มรู้สึกแล้วว่าต้องปล่อยให้แก้มแดงไปมีกิจกรรมหลังเลิกเรียนจริงจัง หรือถ้าเขามารับช้าก็ต้องบอกให้คนขับรถของเทวาพิทักษ์มารับ เรื่องนี้เขาคงต้องคุยกับคุณแม่ให้คอยช่วย

“พี่เหนือ วันหลังแก้มแดงกลับเองก็ได้จ้ะ จะได้ไม่ลำบากใคร”

“ไม่ได้!” สองคนที่เหลือตะโกนห้ามแทบจะพร้อมกัน

“ถ้าพี่เหนือมาช้า ให้รถบ้านทูลหัวไปส่งเอง ไม่เป็นไร” เพื่อนใหม่เสนอตัว และเหนือผู้ยอมให้ใครสำคัญกว่าตัวเองในสายตาน้องไม่ได้ก็ส่ายหน้าพรืด “เดี๋ยวพี่เหนือ หาคนขับรถรับส่งประจำตัวแก้มแดงให้ค่ะ ไม่เป็นไร”

แก้มแดงยกมือห้ามทั้งคู่ที่โอ๋เขาจนเว่อร์ โตแล้วนะ ไม่ใช่เด็กๆ สักหน่อย

“แก้มแดงกลับได้ครับ พี่เหนือกับทูลหัวแค่สอนก็พอ แก้มแดงอยากช่วยเหลือตัวเองได้บ้าง มัวแต่พึ่งคนอื่นก็ไม่โตสักทีสิ”

เหนือกับทูลหัวกอดอกฉับ สะบัดหน้าไปคนละทาง จนแก้มแดงอ่อนใจ “เอาเป็นว่าวันนี้กลับบ้านกันก่อนดีมั้ยจ๊ะ ให้พี่เหนือมารับไม่ได้วันไหน เราค่อยว่ากันว่าแก้มแดงจะกลับยังไง”

นักศึกษาปีสามพยักหน้า ลุกขึ้นเดินนำออกจากร้าน แต่ก็เดินไปส่งทูลหัวที่รถก่อน

“คนขับรถบ้านน้องทูลหัวยังหนุ่มอยู่เลยนะครับ” เหนือทัก เพราะคนที่กดกระจก BMW i8 ลงแถมมองลอดแว่นกันแดดทรงวินเทจออกมา อายุน่าจะไม่เกิน 30 แล้วหน้าตาก็จัดว่าดูดีมากสมควรไปขึ้นปกนิตยสารมากกว่าเป็นสารถี

“อ๋อนั้นคุณแพทครับ พี่ชายคนที่สองของทูลหัวครับ ไม่ใช่คนขับรถ”

แก้มแดงช่วยกอบเศษหน้าพ่ีเหนือแทบไม่ทัน ได้แต่หัวเราะแห้งกลบเกลื่อนให้ทั้งคู่ คุณแพทลงจากรถด้วยท่วงท่าประดุจนายแบบบนรันเวย์ ถอดแว่นเท่ๆ แล้วมองดูกลุ่มคนที่เดินมากับน้องชายคนเล็ก ที่อายุห่างกันหนึ่งรอบ ทูลหัวเป็นลูกหลงนั่นเอง

“เพื่อนหรอ”

“อือ ชื่อแก้มแดง...นี่พี่ชายแก้มแดง ชื่อพี่เหนือ...แล้วก็นี่พี่ชายทูลหัวชื่อคุณแพทครับ”

“น้องแก้มแดงน่ารักจังค่ะ” คุณแพทชมออกมาอย่างไม่ปิดบัง และแน่นอนว่าฟ้าผ่าลงมาตรงนั้นทันที เหนือแทบจะแปลงร่างเป็นเทพเจ้าสายฟ้า แล้วเอาค้อนทุบพี่ชายเพื่อนใหม่ของแก้มแดง

คุณแพทมองเหนือที่ทำตาขวางแล้วก็ยิ้มร้าย สงสัยคงเป็นประเภทขี้หวงน้อง เลยหยอดแหย่ลงไปอีกนิด “รอโตอีกหน่อย แล้วคุณแพทจะมาจีบนะคะ”

“แก้มแดงกลับบ้าน!!” เหนือคว้าข้อมือน้องแล้วลากออกมาอย่างไม่สนใจมารยาทอะไรทั้งสิ้น คุณแพทมองตามสองพี่น้องที่เดินห่างออกไป แล้วก้มหน้าลงมองน้องชายตัวเองบ้าง เท่านั้นลูกชายดาราดังทั้งสองก็ระเบิดหัวเราะลั่น

“คุณแพทว่าเหนือเค้ารอจนถึงสิบแปดค่อยจับกิน”

“จะรอไหวเร้อ แก้มแดงโคตรน่าฟัด”

“ถ้าคนเขารักจริงหนะ กี่ปี่ก็รอได้”

“เราจะชง ชงให้เขาได้กันในเร็ววัน”

“มันผิดกฏหมาย เดี๋ยวพี่ชายเขาก็ติดคุกหรอก”

ทูลหัวย่นจมูกใส่พี่ชาย “แล้วถ้าสมยอมอ่ะ”

“ก็ต้องรอให้ถึงวัยอันควรก่อน เราหนะชงได้ แต่ก็อย่าให้มันเกินขอบเขตเข้าใจมั้ย” นายแบบหนุ่มสอนน้อง

“ฮึ่ยๆ คุณแพทต้องช่วยทูลหัว”

“อย่าลากคุณแพทเข้าคุกไปด้วยก็โอเค”

“ของแบบนี้มันต้องมีแรงกระตุ้น”

ร่างสูงพยักหน้า เรื่องตามใจน้องไว้ใจคุณแพท “ขึ้นรถเร็ว คุณแม่รอกินข้าว”

น้องชายรีบรับคำแต่จู่ๆ ก็แลบลิ้นออกมาเพราะนึกได้ว่าลืมอะไรไปบางอย่าง

“ลืมช่วยเรื่องการเงินของแก้มแดงเลย”

“น้องเงินไม่พอใช้หรอ คุณแพทก็พร้อมเปย์นะ”

“นั่นไง ไหนบอกว่าไม่อยากเข้าคุก”

“ก็อยากเลี้ยงลูกกระต่าย ลูกแมวบ้าง น่ารัก~” คนเป็นพี่ตอบย้ิมๆ

“เจ้าชู้!”

“มันเป็นคาแรคเตอร์ค่ะ” คุณแพทยักคิ้วตามแบบที่เอาไว้ตกเหยืื่อ “สรุปบอกคุณแพทได้หรือยังว่าน้องแก้มแดงลำบากเรื่องการเงินยังไง”

ทูลหัวหรี่ตามองพี่ชายอย่างจับผิด คือเอามาใช้นิดๆ หน่อยๆ ให้พี่เหนือเขาหึงแก้มแดงหนะได้ แต่กลัวใจเพลย์บอยของตัวเองจริงๆ ว่าจะกระโจนเข้าไปเป็นหมาป่าอีกตัววิ่งไล่จับกระต่ายน้อยด้วยรึเปล่า

“เอ็นดูเป็นเพื่อนน้องหน่า อย่าคิดเยอะดิ” คุณแพทดีดเหม่งทูลหัวที่ทำหน้าแก่แดดแก่ลมเสียเหลือเกิน

ดาราเด็กถอนหายใจอย่างน่าหมั่นไส้ แล้วเริ่มเล่า “พี่เหนือเอาเงินไปไถ่แก้มแดงจากเสี่ยหน้าเลือดมาล้านสอง แก้มแดงเลยรู้สึกว่าถ้าไม่จ่ายหนี้ก้อนนี้ไปก่อน ก็ไม่สามารถคบพี่เหนือแบบคนรักได้ รู้สึกมันไม่เหมาะสมแบบ...เหมือนโดนจ่ายให้มาเป็นน้องอ่ะ จะเป็นเมียก็ไม่ได้ไง”

“แต่จ่ายหนักอย่างกับสินสอดเลยนะ” คุณแพทว่า

“เป็นคุณแพท คุณแพทเปย์ป่ะ”

“ถ้ารักอ่ะ ไม่มีอะไรที่ให้ไม่ได้หรอก”

“โรแมนติคไม่สมกับพี่เราเลย”

“แล้วคุณแพทโรแมนติคไม่ได้หรือไง” พี่ชายบีบจมูกน้องคนเล็กอย่างมันส์เขี้ยว

“ก็คุณแพทเป็นเสือ ตะครุบเหยื่อไปทั่ว”

“ก็รอเจอเหยื่อที่ทำให้อยากหยุดตะปบไงคะ”

ทูลหัวกรอกตา นี่ก็รอดูอยู่จะสามสิบอยู่แล้วยังไม่เห็นหยุดเลยจ้า สวัสดีแฟนพี่ไม่ซ้ำหน้าเลยแต่ล่ะอาทิตย์ ทูลหัวเลิกเถียงกับพี่ชาย เพทายเห็นน้องคนเล็กรามือ ก็เข้าเกียร์ขับรถออกไปบนถนนใหญ่เพื่อมุ่งตรงกลับบ้าน





ฝ่ายแก้มแดงที่นั่งอยู่ในรถกับเหนือ ไม่เข้าใจว่าทำไมวันนี้พี่ชายหน้าบึ้งจัง เงาดำครอบเหมือนพี่เหนือเป็นยักษ์ขมูขีแหนะ น้องเห็นพี่หน้าดุ ก็เลยไม่กล้าแม้จะหายใจดัง เลยนั่งเงียบๆ เกร็งๆ ไปจนเกือบถึงคอนโด ค่อยกล้าชวนคุย เพราะจะทำมื้อเย็นให้พี่เหนือกิน

“พี่เหนือจ๋า แวะหย่อนแก้มแดงที่ซุปเปอร์ใต้คอนโดได้มั้ยจ๊ะ แก้มแดงอยากซื้อของสดหน่อย”

เหนือหันมาดูลูกกระต่ายของเขาที่เสียงสั่นๆ แล้วหันไปมองตัวเองที่กระจกส่องหลัง ชิบหาย! นี้เขาคิ้วขมวดมาตลอดทางเลยหรอ

“พี่เหนือไปเดินด้วยได้มั้ยคะ”

“พี่เหนือ...ไม่ได้โกรธแก้มแดงอยู่หรอจ๊ะ”

คราวนี้เหนือเป็นงง พอดีกับช่วงรถติดเขาเลยหันมามองหน้าน้อง เห็นตากลมๆ นั้นเหมือนมีน้ำคลออยู่

“หนูร้องไห้หรอ”

ตอนแรกก็กลั้นได้ พอพี่เหนือถามเสียงอุ่นๆ เท่านั้นแหละ มันก็เบะไปหมดเลย ทั้งปากทั้งน้ำตา สูดจมูกซื้ดๆ เหนือมองไฟแดงมีเวลาอีกหลายวินาที ก็รวบตัวน้องมากอด “พี่เหนือขอโทษ พี่เหนือขอโทษนะ” ไม่รู้หรอกว่าผิดอะไร แต่ขอโทษไว้ก่อน เขากลัวน้ำตาแก้มแดงเป็นที่สุด

“ร้องไห้ทำไม ไหนบอกพี่เหนือสิคะ”

“ฮึก…” น้องกลั้นสะอื้น แล้วยื่นข้อมือให้ดู “พี่เหนือบีบแขนเจ็บ แก้มแดงไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้พี่เหนือโกรธ แก้มแดง...ฮึกแก้มแดงเสียใจที่ทำให้พี่เหนืออารมณ์ไม่ดี

เหนือเจ็บหน้าอกไม่แพ้กันเมื่อได้ยินน้องบอกแบบนั้น เขาไม่ได้โกรธแก้มแดงเลยสักนิด แต่ที่อารมณ์ฉุนเฉียวก็เพราะพี่ชายของทูลหัวต่างหาก ผู้ชายคนนั้นหนะเสน่ห์เหลือร้าย แถมยังมาหยอดไว้กับน้องชายเขาอีก เหนือไม่ชอบให้น้องเจอกับคนไม่ดี

“พี่เหนือไม่ได้โกรธแก้มแดง พี่เหนือ...เอ่อ แค่ร้อน พี่เหนือโกรธดวงอาทิตย์ค่ะ” แถไปนู่น เพราะไม่กล้าไปด่าพี่ชายเพื่อนให้น้องคิดมากเช่นกัน

“งั้นแก้มแดงพัดให้เอามั้ย” น้องผละจากอ้อมกอด ยกหลังมือเช็ดหน้าเช็ดตา แล้วเอามือแผ่เป็นพัดกระพือไปมาเหมือนแมวน้ำตบพุงตรงข้างๆ ตัวพี่เหนือ โถ...น่ารักเก่งไม่มีใครเกิน

“พี่เหนือใจเย็นแล้วค่ะ” พูดไปก็เหยียบคันเร่งไปด้วย แต่เหลือมือไว้บนพวงมาลัยข้างเดียว อีกข้างจับข้อมือแมวน้ำไปเป่าลมอุ่นๆ ให้ “เป่าเพี้ยง หายเจ็บนะคะ”

เป่าจบ จูบซ้ำลงไปอีก ‘จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ’

“แบบนี้มันช่วยให้หายเจ็บหรอจ๊ะ” แก้มแดงไม่ค่อยได้เจอการปฏิบัติที่อ่อนโยนด้วยเท่าไหร่ เพราะพ่อก็เลี้ยงมาด้วยการตบตีตั้งแต่เด็กๆ มาเจอคนพี่โอ๋ใส่แบบนี้ก็อดจะใจเหลวเป็นน้ำไม่ได้

โชคดีที่เจอไฟแดงอีกแล้ว อยากขอบคุณกรุงเทพฯ ที่มีสี่แยกเยอะจัง

“ขอจุ๊บๆ อีกสองสามที รับรองหายแน่นอนค่ะ” เหนือพูดจบก็ยกข้อมือน้องขึ้นจรดปาก พลางมองหน้าเจ้าของมือไปด้วย แก้มแดงหายเจ็บมือ แต่ทำไมแก้มร้อนนักก็ไม่รู้

“พี่เหนือพอแล้ว” แก้มแดงอุบอิบ อยากจะดันหน้าพี่เหนือให้หันไปทางอื่น แต่ก็ไม่กล้า

“หายเจ็บแล้วหรอคะ”

“หายตั้งแต่จุ๊บแรกแล้ว” ปากสีแดงๆ นั่นขยับอย่างน่ารัก เหนือรีบดึงหน้ากลับไปมองถนน แต่ก็ยังประคองมือน้องไว้ ขอจับอีกนิด อีกแยกเดียวก็ถึงคอนโดแล้ว





เหนือเอารถไปจอด แล้วเดินโอบเอวแก้มแดงไปยังซุปเปอร์มาเก็ตขนาดย่อม ที่มีของสด เครื่องปรุงต่างๆ และของใช้จำเป็นในบ้านขาย

“พี่เหนืออยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ย” แก้มแดงถาม คนที่เข็นรถตามมาด้านหลัง

“พี่กินง่าย เอาที่หนูอยากกินเลย”

“งั้นแก้มแดงทำน้ำพริกอ่อง นึ่งฟักทอง ต้มไข่ แล้วก็ทอดหมูดีมั้ยจ๊ะ”

เหนือฟังแล้วก็ลูบหัวเด็กช่างเอาใจ ทั้งหมดที่พูดมาก็เซตเมนูโปรดเขานั่นแหละ

“หนูอยากกินมั้ย ถ้าอยากกินก็ทำค่ะ”

แก้มแดงพยักหน้าอย่างว่าง่าย จากนั้นก็เดินเลือกซื้อของอย่างคล่องมือ สมกับเคยทำอาหารส่งเลี้ยงคนที่ฟาร์มลุงตะวัน

เหนือมองน้องเพลิน เขาช่วยออกความเห็นเวลาแก้มแดงหันมาถาม จากนั้นก็เข็นรถตามเงียบๆ คอยหยิบของที่น้องชี้ให้ แก้มแดงตื่นเต้นกับขนมหลายอย่างที่เจ้าตัวไม่เคยได้เห็น ส่วนใหญ่จะเป็นเค้กหน้าตาสวยๆ จากร้านเบเกอรี่ชื่อดังที่มาฝากขาย

“หนูอยากกินอันไหน” เหนือถามเพราะเห็นน้องมองอยู่นาน แล้วก็ยกนิ้วขึ้นมานับเลขนู่นนี่

แก้มแดงส่ายหน้าจนผมปลิว

“พี่เหนือให้ค่าขนมไปแล้วไม่ใช่หรอ เอามาซื้อขนมสิคะ” เหนือคุยกับน้อง

“วันนี้กินไอติมไปตั้ง 69 บาทแล้วจ้ะ”

“งั้นพี่เหนือเพิ่มเงินให้ดีมั้ยคะ หนูจะได้กินเค้กได้ด้วย”

แก้มแดงบึนปากที่พี่เหนือสอนให้เขาสิ้นเปลือง “แก้มแดงแค่อยากเก็บเงิน ไม่ได้อยากได้เงินเพิ่มจ้ะ”

“แล้วหนูจะเก็บเงินไปทำไม”

คนแก้มฟูเม้มปาก ไม่อยากบอกเลยว่าจะเอาไปจ่ายคืนพี่เหนือ จ่ายคืนไปได้เขาจะได้เดินหน้าจีบพี่เหนือสักที เมื่อคืนแก้มแดงแอบคิดเอาเองคร่าวๆ ว่าได้อาทิตย์ล่ะหนึ่งหมื่น ปีนึงก็ห้าแสนสอง ถ้าไม่จ่ายอะไรเลสองปีก็จ่ายพี่เหนือหมดแล้ว แต่วันนี้ไปโรงเรียน ต้องซื้อข้าวเที่ยง ต้องจ่ายค่าขนมตอนเย็น ระยะเวลาในการเก็บเงินก็ต้องเพิ่มไปอีก

เหนือถอนหายใจ พอน้องเงียบเขาก็ไม่คาดคั้น

“งั้นหนูเลือกเค้กให้พี่เหนือหน่อย พี่เหนืออยากกินหลังมื้อเย็นค่ะ”

“พี่เหนืออยากกินจริงๆ หรือจ๊ะ”

“หนูรู้ใช่มั้ยว่าพี่จะตอบยังไง เพราะฉะนั้นไม่ดื้อค่ะ เลือกเร็วๆ พี่เหนือหิวแล้ว”

แก้มแดงแพ้พี่เหนือทุกที เขาคิดว่าพี่เหนือเป็นผู้ชายเข้มๆ น่าจะชอบอะไรขมๆ เหมือนพวกผู้ใหญ่ เลยเลือก Dark Chocolare Fudge มาชิ้นหนึ่ง มันอยู่ในกล่องใสสวยงาม น้องหยิบมายื่นให้พี่เหนือดู

“พี่เหนือชอบมั้ยจ๊ะ”

เหนือขยี้ผมน้อง แล้วก้มลงไปหยิบเค้ก Mango Yogurt สีเหลืองสวยมาอีกชิ้น มันเป็นชิ้นที่แก้มแดงจ้องตาเป็นมันตั้งแต่แรก

“วันนี้พี่เหนืออยากกินผลไม้ค่ะ” พูดจบก็วางลงตะกร้า แก้มแดงกลั้นยิ้มดีใจไม่มิด เขาอยากลองชิมอยู่แล้วไม่คิดว่าพี่เหนือจะใจตรงกัน

“พี่เหนือว่ามันต้องอร่อยแน่ๆ เหมาไป 5 ชิ้นเลยดีกว่า” เหนือพูดจบก็กวาดเค้กประเภทนี้หมดตู้ แก้มแดงห้ามไม่ทัน เพราะคนพี่เขาเข็นรถลิ่วๆ ไปจ่ายเงินแล้ว

แก้มแดงไม่ต้องถืออะไรเลย นอกจากอุ้มเค้กห้าชิ้น เมื่อเข้าห้องก็ประคองน้องๆ ไปใส่ไว้ในตู้เย็นพร้อมรอยยิ้มเต็มแก้ม เหนือมองตามแล้วแสนสุขใจ เขาตามเข้าไปวางของลงบนเคาน์เตอร์ในครัว แก้มแดงหันมาเห็นก็โบกมือไล่เหนือไปอาบน้ำ ส่วนพวกวัตถุดิบต่างๆ ที่ซื้อมาจะจัดเก็บเอง

“เย็นนี้ไม่อาบด้วยกันหรือคะ” เหนืออ้อน เพราะเห็นแก้มแดงเริ่มผูกผ้ากันเปื้อนแล้ว คนน้องได้รับการสั่งสอนมาจากทูลหัวว่าต้องรักนวลสงวนตัวเลยส่ายหน้าแบบเนียนๆ

“หนูจะทำกับข้าวก่อนไง กินข้าวเสร็จค่อยอาบ”

“พี่เหนือก็กินข้าวเสร็จค่อยอาบ”

“ไม่เอาครับ เหม็นตุๆ แล้วเนี่ย ไปอาบน้ำก่อนจะได้สบายตัว” เหนือโดนดันตัวออกไป ยิ่งไม่มั่นใจยกเสื้อตัวเองขึ้นดมไปมา วันนี้เขาเข้าไปในโรงเพาะชำด้วย ไม่รู้กลิ่นปุ๋ยมูลสัตว์ติดมารึเปล่า แก้มแดงเห็นพี่เหนือทำหน้าเลิ่กลั่ก ก็รีบปิดจมูกตัวเองแกล้ง

“ถ้าตัวไม่หอม แก้มแดงไม่ให้กินข้าวนะจ๊ะ”

“ดุจังเลยค่ะ” เหนือว่า “พี่เหนือขอกัดมะเขือเทศคำนึงก่อนไปได้มั้ยคะ”

แก้มแดงนึกว่าเหนือหมายถึงผักสีแดงที่ตัวเองซื้อมาทำน้ำพริกอ่อง รีบกุลีกุจอเอามันไปล้างน้ำ แล้วยื่นไปตรงปากคนสูงกว่า เหนือเอามือกดทั้งมะเขือเทศลง แล้วยื่นหน้าไปงั่มตรงแก้มคนน้องเบาๆ แทน

“นี่ต่างหากมะเขือเทศของพี่เหนือ”

“ฮื่อ…” แก้มแดงยกมือลูบหน้า แบบนี้เรียกว่าหอมแก้มรึเปล่า จะเขินก็ไม่แน่ใจ เดี๋ยวต้องส่งไลน์ไปถามทูลหัวก่อน ฝ่ายเหนือมีเรื่องให้ชื่นใจแล้วก็ยอมล่าถอยขึ้นไปชั้นสอง เขาไปทำตัวให้หอมแล้วมาฟัดน้องใหม่ก็ได้

พอเห็นว่าได้ยินเสียงประตูห้องนอนปิดเรียบร้อย แก้มแดงก็หยิบโทรศัพท์ออกมา

‘ทูลหัวยุ่งอยู่รึเปล่า’

‘เราว่างเสมอเพื่อแก้มแดง’

‘ขอบใจจ้า’

แก้มแดงไม่ได้รู้เลยว่าเจ้าตัวแสบมันรู้แน่ว่ามีเรื่องให้เผือก เลยจับโทรศัพท์ไม่วางเลยตั้งแต่กลับจากโรงเรียน

‘เย็นนี้โดนพี่เหนือทำอะไรแปลกๆ หรือเปล่า เห็นตอนแยกกันเหมือนพี่เหนือหงุดหงิดอะไรสักอย่าง’ ทูลหัวถามเข้าประเด็นทันที

‘ทูลหัวฝากขอโทษพี่แพทด้วยนะ ที่เราสองคนกลับไปโดยไม่ทันได้ลา พี่เหนือโมโหพระอาทิตย์ที่ร้อนเกินไปหนะ’

เจอแก้มแดงตอบมาแบบนี้ ทูลหัวถึงกับเป็นงง

‘คือที่ลากแก้มแดงออกไปเพราะร้อนหรอ’ ทูลหัวถามย้ำ

‘อื้อ พี่เหนือบอก’

ทูลหัวถึงกับเอาหัวตัวเองฟาดหมอน ไอ้บ้าเอ้ย อุตส่าห์ใช้ตัวละครลับอย่างคุณแพทเลยนะ จิตใจพี่เหนือทำด้วยอะไร ทำไมไม่สะทกสะท้าน

‘แล้วไลน์มาหาเรา มีเรื่องอะไร’

‘ปกติพี่แพทกัดแก้มทูลหัวป่ะ’

‘ก็ฟัดแก้มเราบ่อยอยู่นะ เรากับคุณแพทสนิทกันอ่ะ เราก็งับแก้มคุณแพทเวลาหงุดหงิด’

‘หรอ งั้นไม่มีอะไรแล้วจ้ะ’

แก้มแดงยู่ปาก แปลว่าเมื่อกี้ก็ไม่มีอะไรต้องให้ใจเต้นสินะ

‘แก้มแดง อย่าลืมที่สอนนะ ห้ามอาบน้ำด้วยกัน ห้ามนอนด้วยกันโอเคมั้ย’

‘อื้อ เราจะลองดู’

‘อ่อ…เรื่องเงินใช้หนี้อ่ะแก้มแดง เรามีงานพิเศษให้ทำนะ สบายได้เงินเยอะวันละสองสามชั่วโมง’

‘คีย์ข้อมูลในอินเตอร์เนตหรอจ๊ะ หรือรับจ้างโพสต์ แต่เราไม่มีคอมพิวเตอร์ใช้นะทูลหัว’

ลูกชายคนเล็กตระกูลดาราถึงกับเอาฝ่ามือตีหน้าผากตัวเอง อุตส่าห์พูดให้กำกวมดูวับๆ แวมๆ ดันตีความไปในทางที่ดีอีก

‘ถ่ายแบบโว้ยแก้มแดง’

‘เราเนี่ยนะ เราเขินกล้อง ออกมาไม่ดีหรอก’

‘มั่นใจหน่อย หน้าแบบแก้มแดงอ่ะโคตรตรงเสป็คของสตูดิโอ เดี๋ยวเราสอนงานแรกๆ คงให้ถ่ายคู่เราก่อนอ่ะ มีงานถ่ายแบบชุดนักเรียนอยู่ เดี๋ยวเราไปเล่ารายละเอียดที่โรงเรียน’

‘ขอบคุณจ้ะ’

‘รับรองเงินดีกว่ารับจ้างโพสต์แน่’

แก้มแดงส่งสติ๊กเกอร์หมีเขินไป ทูลหัวก็ส่งสติ๊กเกอร์หอมหัวกลับมา

คนชอบทำกับข้าววางมือถือ แล้วลงมือทำอาหารต่อ เขาหุงข้าวก่อน แล้วก็หมักหมูพักไว้ จากนั้นก็เตรียมเครื่องน้ำพริก

เหนือเดินลงมาอย่างเงียบเชียบ เพราะเครื่องปั่นที่แก้มแดงปั่นเครื่องเทศทำให้ไม่ได้ยินว่ามีมนุษย์อีกคนมาแอบมองอยู่ น้องกำลังตั้งใจทำกับข้าว เหนือไม่อยากยุ่ง เลยเลือกจะเก็บภาพแผ่นหลังผูกผ้ากั้นเปื้อนไว้ในโทรศัพท์ แล้วก็ยืนกอดอกพิงผนังใช้จมูกดมฟุดฟิดไปเรื่อย

แก้มแดงสาละวนอยู่กับหมูทอดบนเตา และการคั่วหมูสับกับน้ำพริกที่ป่ันได้ที่ ไม่ทันได้มองอะไร พอหันมาอีกทีคนตัวสูงกว่าก็อยู่ใกล้จนแทบชน

“พี่เหนือเดินมาตามกลิ่นหอม” คนพี่กักน้องไว้ไม่ให้ไปไหน นึกอยากแกล้งแก้มแดงๆ ที่แดงแข่งกับมะเขือเทศในกระทะ

“หอมอะไรน้อ” ใบหน้าหล่อมองเลยข้ามไหล่น้องไป แล้วหันมาหมายฉกเอาแก้มนุ่มให้ชื่นใจ

“หอมแก้มเด็กนี่เอง”

“หอมอะไรเล่า แก้มแดงเหม็นแล้วทำกับข้าวเหงื่อออก” น้องไม่กล้ายกมือที่เลอะพริกมายันหน้าคนหล่อ พี่เหนือตัวเย็นสบายเพราะพึ่งผ่านน้ำมา สวนเขาก็ร้อนไปทั้งตัวเพราะเตาไฟฟ้าแผ่ไอออกมา...หรือเพราะเขินก็ไม่รู้

“หิวแล้วอ่ะ”

“รอแป๊บนึงจ้ะ ใกล้สุกแล้ว”

“งั้นขอกินมะเขือเทศรองท้องก่อน”

“แก้มแดงใส่กระทะไปหมดแล้ว” น้องตอบพาซื่อ ตามพี่เหนือไม่ทันสักนิดเดียว

“ก่อนไปอาบน้ำพี่เหนือกินมะเขือเทศผลไหนคะ”

น้องนึกได้ก็ชี้แก้มตัวเอง

เหนือยิ้มกริ่ม จรดจมูกกับปากลงไปแล้วทำเสียง ‘งั่มๆ’ ขยับปากให้เจ้าของมะเขือเทศลูกกลมจั๊กจี้เล่น แต่ทูลหัวบอกว่าพี่ชายกับน้องชายหอมแก้มกันเป็นเรื่องปกติ แก้มแดงเลยเผลอบึนปากอย่างขัดใจ พี่เหนือไม่เห็นจะคิดอะไรกับเขาเกินเลยสักนิด สงสัยโดนคุณย่าหลอกเสียแล้ว

“หน้ามุ่ยอะไร รำคาญพี่เหนือหรอ” เสียงนุ่มถามเบาๆ แก้มแดงรีบส่ายหน้ากลัวพี่เหนือเข้าใจผิด

“หนูแค่จั๊กจี้”

“โอเค พี่เหนือเป็นเด็กดีไปรอคุณพ่อครัวตัวจิ๋วที่โต๊ะโอเคมั้ยคะ แต่ถ้ามีอะไรให้ช่วยเรียกพี่เหนือนะ”

แก้มแดงพยักหน้า เห้อ..หัวใจหนอ เต้นให้เบาลงหน่อยสิ พี่เหนืออัพเลเวลพี่ชายแสนดีขนาดนี้ แก้มแดงจะใจแข็งไม่นอนกับพี่เหนือได้มั้ยนะคืนนี้

เหนือนั่งรอได้แป๊บเดียว จานหมูทอดก็ถูกยกมาวาง ตามด้วยผักนึ่ง ไข่ต้มและน้ำพริกอ่องสีมะเขือเทศสวย แก้มแดงคดข้าวกล้องมาสองจานวางลงตรงหน้าพี่เหนือ กับตัวเอง

“น่ากินจังเลยค่ะ”

“พี่เหนือหมายถึงแก้มแดงหรือกับข้าวจ๊ะ” น้องเรียนรู้มาสองรอบแล้ว รอบสามจึงไม่พลาดจะเล่นมุกกลับ ทั้งที่ครั้งนี้เหนือตั้งใจชมกับข้าวจริงๆ เจอน้องถามกลับมาแบบนั้นเลยเหวอ แต่ก็แก้เกมด้วยการกวักมือเรียกเจ้าตัวเปี๊ยกมาใกล้ แล้วรวบเอวมานั่งตัก

“พี่เหนือขอชิมพ่อครัวก่อนว่ารสมือดีมั้ย แล้วเดี๋ยวค่อยชิมกับข้าว”

เหนือทำจริงตามพูด หยิบมือแก้มแดงมางับด้วยริมฝีปาก น้องจั๊กจี้จนหัวเราะร่วน ต้องดิ้นให้พี่เหนือปล่อย

“มืออร่อยค่ะ กับข้าวต้องอร่อยตามมือแน่ๆ”

“พี่เหนือติ่งต๊องอ่ะ” คนตัวเล็กพองแก้มว่า แล้วหนีไปนั่งที่ตัวเอง

พี่ชายตักหมูทอดใส่จานน้องก่อน เป็นการเปิดมื้ออาหาร จากนั้นก็ค่อยเริ่มกินบ้าง



พอแก้มแดงรวบช้อน เหนือก็เดินไปเปิดตู้เย็นหยิบเค้กมะม่วงใส่จานพร้อมช้อนคันเล็ก มาวางให้ตรงหน้าแก้มแดง

“ชิมให้พี่หน่อยว่าอร่อยมั้ย”

แก้มแดงรับช้อนมาตักเนื้อเค้กสีสวยเช้าปาก รสหวานอมเปรี้ยวจากครีมโยเกิร์ต เข้ากันได้ดีกับเนื้อมะม่วงสด แก้มแดงหลับตารับความอร่อยที่เคยได้ลิ้มลองครั้งแรกในชีวิตอย่างมีความสุข เหนือมองภาพนั้นตะลึง ฮรือ...น้องน่ารักเกินไปแล้ว

“อร่อยมั้ยครับ” เหนือถาม

“มากๆ ครับพี่เหนือ แก้มแดงไม่เคยกินขนมที่ไหนอร่อยแบบนี้มาก่อนเลย”

“ป้อนพี่เหนือหน่อยอยากชิมบ้าง”

น้องอมยิ้ม เลือกตักตรงมะม่วงชิ้นใหญ่ป้อนเข้าปากคนพี่ ประคองอย่างดีไม่ให้หก เหนือลอบมองแก้มนิ่มฟู ส่วนรสชาติเค้กก็ไม่ค่อยได้สนใจหรอก

“พี่เหนือชอบมั้ย”

“ไม่ค่อยชอบค่ะ พี่ยกให้แก้มแดงกินหมดเลยที่เหลือ”

แก้มแดงยู่ปาก ถ้าพี่เหนือไม่ชอบทีหลังเขาก็จะไม่ซื้อเข้าบ้านแล้ว

เหนือนั่งยองๆ ลงให้หน้าเสมอกับหน้าน้อง เขาเอานิ้วปาดครีมที่เลอะมุมปากเล็กๆ นั้นแล้วใช้ปลายลิ้นตัวเองตวัดออกไปจากปลายนิ้วอีกที

“แต่ครีมตรงนี้อร่อย”

“พี่เหนือ...” แก้มแดงหน้าร้อนเห่อ...เขาเคยอ่านซีนแบบนี้ในนิยายของห้องสมุดมาก่อน ส่วนใหญ่...มันเป็นของพระเอกกับนางเอกที่จะได้เป็นแฟนกันในอนาคต

“ว่าไงคะ”



ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #9 เมื่อ10-05-2019 00:44:28 »


“เอ่อ... อยากกินแต่ครีมหรอจ๊ะ แก้มแดงปาดครีมให้พี่เหนือก็ได้นะ”

เหนืออมยิ้มกับความใสซื่อของน้อง เขาส่ายหน้าแล้วลุกขึ้นกลับมานั่งที่เดิม พยักเพยิดให้น้องกินต่อส่วนตัวเองนั่งดูเงียบๆ ฝ่ายแก้มแดงนั่นก็มืออ่อนแรงไปหมด จะตักใส่ปากสักคำยังลำบาก



เจ้าของห้องไล่แก้มแดงไปอาบน้ำ ส่วนตัวเองรับหน้าที่เก็บล้างเอง ตอนแรกแก้มแดงไม่ยอม เหนือเป็นถึงคุณชายตระกูลดัง จะมาทำแบบนี้ให้มือเปื่อยทำไม เหนือเลยบอกไปว่าเขาเรียนเกษตรฯ งานหนักกว่านี้ก็ทำมาแล้ว แถมทำตาดุใส่ แก้มแดงเลยต้องยอมล่าถอยขึ้นไปข้างบน

เด็กน้อยท่องคำที่เพื่อนใหม่สอนมาว่า ห้ามอาบน้ำด้วยกัน ห้ามนอนกับพี่เหนือจนขึ้นใจ วันนี้เลยเลือกใช้ห้องน้ำตัวเอง เปลี่ยนชุดนอนแขนยาวขายาวเรียบร้อย ก็ออกมาน่ังทำการบ้าน โดยมีพี่กาแฟ โกโก้ และนมสดนอนให้กำลังใจกันเต็มเตียง

เหนือที่ล้างจานเสร็จ ขึ้นมาบนห้องกะว่าจะได้สัมผัสแอร์เย็นฉ่ำและฟัดเด็กเนื้อเนียนบนเตียงให้ชื่นใจก็พบแต่ความว่างเปล่า แม้แต่เจ้าหมีคู่อริก็ยังไม่โผล่มาให้เห็น...หรือน้องโดนลักพาตัวว่ะ

ร่างสูงสาวเท้าเข้าไปดูในห้องน้ำใหญ่โตก็ไม่มีร่องรอยความเปียก เลยรีบวิ่งไปดูที่ห้องข้างๆ แทน เขาเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้เคาะ แก้มแดงเงยหน้าขึ้นมามองตาแป๋ว

“ทำไมมาอยู่นี่ล่ะคะ” เหนือนั่งลงบนที่นอน แอบเบียดเจ้านมสดเอียงกระเท่เร่เกือบตกเตียง

น้องหยิบหมีขึ้นมากอดเต็มมือ แนบแก้มลงไปกับหน้าเจ้าตัวนิ่ม แล้วตอบ “แก้มแดงมาทำการบ้านจ้ะ”

“ห้องพี่เหนือก็มีโต๊ะ”

“แก้มแดงจะอ่านหนังสือต่อด้วย ไม่อยากเปิดไฟรบกวนพี่เหนือ”

“ดึกหรอ” เหนือขยับตัวเข้ามาใกล้ ดึงตุ๊กตาออกมาจากมือน้อง แล้วเบียดตัวเองเข้าไปแทน แอบชำเลืองมองหนังสือภาษาจีนกลางที่แก้มแดงเปิดค้างอยู่ น้องกำลังคัดอักษร ลายมือสวยเชียว

“แก้มแดงมีพื้นฐานไม่เท่าคนอื่น เลยอยากอ่านล่วงหน้าเยอะๆ จ้ะ”

“งั้น...พี่เหนืออยู่เป็นเพื่อน”

“แล้วพี่เหนือไม่ง่วงหรือจ๊ะ”

“เดี๋ยวเล่นเกมกับพวกมิวนิค กันดั้มรอ”

แก้มแดงเอียงคอ เคยได้ยินมาบ้างว่าเกมเดี๋ยวนี้นิยมเล่นออนไลน์พร้อมกันเป็นทีม

“แก้มแดงเกรงใจ”

“แต่พี่เหนือเป็นห่วง ไม่เห็นหนูหลับพี่ก็ไม่สบายใจ มานอนคนเดียวจะนอนหลับหรอคะ”

ใจอ่อนอีกแล้ว ดูสายตาพี่เหนือที่มองมา แก้มแดงก็ต้องตัดใจหันไปหาตัวอักษรจีนเส้นๆ เพื่อทำให้ใจแข็งขึ้น

“พี่เหนือไปหยิบหูฟังแป๊บนึงนะคะ เสียงเกมจะได้ไม่กวนสมาธิแก้มแดง”

พอเห็นขายาวๆ เดินพ้นห้องไป แก้มแดงก็รีบไลน์รายงานเพื่อนทันที

‘ทูลหัว พี่เหนือมาเฝ้าเราที่ห้อง รอเรานอนพร้อมกันทำยังไงดี’

ฝ่ายดาราเด็กที่นอนตีขาอยู่บนเตียงโดยไม่ต้องคัดภาษาใดๆ ถึงกับดีดตัวขึ้นนั่ง...พี่ชายแก้มแดงดีจังว่ะ เหลือบตาไปมองคุณแพทที่นอนกลิ้งอยู่หน้าเตียงกับพี่แดงพี่ชายคนโต ชวนกันขึ้นหอคอยร้อยชั้นในเกมอยู่เลย ไม่ได้สนใจพาเขาเข้านอนสักนิด

‘เฝ้าเฉยๆ เลยหรอ’

‘เห็นว่าจะเล่นเกมกับพวกเพื่อนๆ เขานะ’

ทูลหัวห่อปาก หันไปมองพี่ชายสองคนที่หน้าดำคร่ำเครียดอยู่กับมือถือแล้วก็หันไปพิมพ์ตอบแก้มแดง

‘พี่ชายเราก็มาเล่นเกมที่ห้องเราอ่ะ’

‘อ่าวหรอ งั้นก็ปกติสินะ’

แก้มแดงคว่ำโทรศัพท์ลง พี่เหนือกลับมาพร้อมหูฟังไร้สายอันใหญ่ที่ใช้ครอบเต็มหู หน้าตาเมามันส์กับเกม ทิ้งตัวลงนอนเบียดเจ้าสามหมี ไม่ได้สนใจแก้มแดงอีก เด็กน้อยบึนปาก เฮ้อ...สุดท้ายพี่ชายก็เหมือนกันทุกบ้านนั้นแหละ ไม่เห็นจะพิเศษกว่าพี่ชายทูลหัวตรงไหนเลย





เด็กม.4 คัดตัวอักษรที่ได้รับมอบหมายจนเสร็จ แล้วก็ใช้เวลาอีกกว่าสองชั่วโมงอ่านหนังสือเตรียมบทเรียนล่วงหน้า เวลาห้าทุ่มตรงเขาหันไปมองพี่ชายที่นอนเอกเขนกเล่นเกมอยู่บนเตียง เหนือวางโทรศัพท์ลงเมื่อเห็นว่าน้องรวบหนังสือลงกระเป๋า

“เสร็จแล้วหรอคะ ไปนอนกัน”

แก้มแดงพยักหน้า อารมณ์ผิดหวังบางอย่างที่ไม่เป็นไปอย่างทำให้เขากล้าพูดเรื่องที่เคยวางแผนกับเพื่อนไว้ออกไป แก้มแดงเองก็อยากได้ความชัดเจนเหมือนกัน

“คืนนี้แก้มแดงจะนอนคนเดียว”

เหนือเลิกคิ้ว

“หนูไม่อยากนอนกับพี่เหนือหรอ”

“คือ...แก้มแดงอยากมีเวลาส่วนตัวบ้างครับ”

คำตอบของน้องชายทำให้พี่ร้อนวูบขึ้นมาที่หัว แต่ก็ต้องสะกัดกลั้นความหงุดหงิดเอาไว้ เขาอาจจะยุ่มย่ามกับชีวิตน้องมากเกินไป เหนือพยักหน้าว่าเข้าใจ แล้วดันตัวลุกขึ้นจากเตียง ปรับใบหน้าตัวเองให้ยิ้มแย้มแบบพี่ชายใจดีปกติ

“ฝันดีนะคะ ถ้านอนไม่หลับไปเคาะห้องพี่เหนือนะ” เหนือเดินออกไป ไม่แม้จะรอห่มผ้าให้ หรือรอปิดไฟห้องเหมือนเฉกเช่นยามที่นอนห้องเดียวกัน เสียงงับประตูเบาๆ กลับทำให้แก้มแดงวูบโหวง พี่เหนือจะโกรธหรือเปล่า

แก้มแดงมองประตูห้องอยู่นาน หวังว่าพี่เหนืออาจจะย้อนกลับมาแต่มันก็ว่างเปล่า ประตูยังปิดเหมือนเดิม ปากแดงอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างเสียใจ นึกโกรธตัวเองแทนแล้วที่ทำตัวเรื่องมากเจ้าปัญหา แต่เมื่อลั่นวาจาไปแล้วจะทำอะไรได้ นอกจากอุ้มเจ้านมสดตัวใหญ่ไปวางที่โซฟานั่งเล่น เหลือไว้แค่บนเตียงอีกสองตัว จะได้มีพื้นที่พอนอนได้

คนตัวเล็กปีนขึ้นเตียงนุ่ม ห่มผ้านวมลายก้อนเมฆที่เหนือตั้งใจเลือกให้ ใช้รีโมทที่หัวเตียงปิดไฟในห้องจนมืดสนิท ปิดตานอนพลิกอยู่นานใจที่มันไม่สงบก็พาลทำให้สมองไม่ยอมหลับไปด้วย

“จะเที่ยงคืนอยู่แล้วแก้มแดง เดี๋ยวก็ตื่นสายหรอกพรุ่งนี้” ดุตัวเองเบาๆ แล้วก็เอาหน้าซุกเข้าหาตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ ข่มตาหลับต่ออีกแป๊บก็ทนไม่ไหว เหมือนเขาจะติดอุณหภูมิบนตัวพี่เหนือไปแล้ว พอไม่มีอีกคนบนเตียงมันเลยเย็นชืดเกินไป

แก้มแดงตวัดผ้านวมออกจากตัว ห้อยขาลงมาจากเตียง ใส่สลิปเปอร์หัวกระต่ายอุ้มโกโก้ไปด้วยสองมือ ทำหน้ามุ่งมั่นแล้วก็สาวเท้าเร็วๆ ไปห้องพี่เหนือ แต่ปรากฏว่าพอถึงหน้าประตูกลับยืนลังเล ไม่รู้จะพูดกับพี่เหนืออย่างไรดี

แต่ถ้าไม่เคาะ คืนนี้ก็จะไม่ได้นอนนะแก้มแดง คนตัวเล็กกำมือฮึบ แล้วลองเคาะไปเบาๆ

สองทีแรกยังเงียบ ครั้งที่สามเลยลงเสียงแรงหน่อย

ไม่นานก็ได้ยินเสียงคนลากเท้ามาใกล้ประตู

เหนือโผล่หน้ามาในสภาพที่เหมือนตอนเดินออกจากห้องแก้มแดงไป เหนือยังไม่หลับ เขาเข้ามาคุยเล่นในแชทกับเพื่อนๆ ต่อเพราะความหงุดหงิดที่ยังเกาะกุม

“พี่เหนือ...คืนนี้ให้โกโก้นอนด้วยได้มั้ย” แก้มแดงถาม ไม่กล้าบอกหรอกว่าคนที่อยากนอนด้วยแท้จริงคือใคร เลยอ้างใส่ตุ๊กตาหมีไป เหนือหรี่ตามองเจ้าของใบหน้าหงอยๆ ที่อุ้มหมีจนตัวโย้ โกโก้มันจะสูงเท่าแก้มแดงอยู่แล้ว

“โกโก้นอนตัวเดียวหรอคะ”

“แก้มแดงมานอนเฝ้าโกโก้อีกที” ปากแดงก่ำพูดงุบงิบ คราวนี้คนหัวร้อนยิ้มได้ เหนือเปิดประตูกว้างขึ้นให้น้องเดินตามเข้ามา ไม่ใช่สิ ต้องบอกว่ามือข้างหนึ่งหิ้วหมี อีกข้างโอบเอวน้องจนขาแทบลอยจากพื้น

“นอนเหมือนเดิมมั้ยคะ โกโก้ แก้มแดง แล้วก็พี่เหนือ” เจ้าของห้องถาม พลางวางเจ้าหมีหน้าหลับไว้ริมเตียงสุดโดยไม่รอให้น้องตอบ

แก้มแดงปีนขึ้นไปประจำที่แทนคำตอบ เหนือจึงหยิบมือถือมาปิดแชทที่ยังคุยค้างไว้จนหน้าจอดับสนิท แล้วสอดตัวลงไปในผ้านวมใกล้น้องบ้าง แต่วันนี้มาแปลก แก้มแดงตะแคงตัวมาทางเขา และยังนอนมองตาแป๋ว

“มีอะไรหรือเปล่าคะ”

“แก้มแดงขอโทษพี่เหนือนะจ๊ะ ที่พูดไม่ดี”

เหนือยิ้ม เกลี่ยผมนุ่มที่ปรกหน้าให้เบามือ

“พี่เหนืออาจจะติดหนูมากไป แก้มแดงเข้าช่วงวัยรุ่นแล้วนี่เนาะ จะอยากมีเวลาส่วนตัวบ้างก็ไม่แปลกหรอก”

“แก้มแดงอยากอยู่ใกล้พี่เหนือ” น้องรีบประท้วง กลัวคนพี่จะทิ้งระยะห่างไปจริงๆ คือ...แค่หันหลังเดินจากห้องไป ใจก็เหมือนหล่นวูบออกจากอกแล้วไง

“หนูก็ใช้เวลาของหนูไป แต่ตอนนอนเราค่อยกลับมานอนด้วยกันแบบนี้ทุกคืนดีมั้ยคะ”

แก้มแดงพยักหน้า “พี่เหนือโกรธแก้มแดงมั้ย”

คนโตกว่าส่ายหน้า “ไม่ค่ะ พี่เหนือเข้าใจ ใครๆ ก็ต้องมีเวลาส่วนตัวกันทั้งนั้น ถ้าตัวติดกันตลอดแก้มแดงน่าจะอึดอัดแย่”

น้องยังทำหน้าหงอย เนื้อเอ็นดูจนจุ๊บๆ ลงไปบนหน้าผาก “ไม่คิดมากแล้วค่ะ นอนกัน ดึกแล้ว พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าอีกนะคะ”

แก้มแดงพยักหน้า แล้วขยับหน้าไปซุกกับต้นแขนพี่เหนืออย่างช่างอ้อน ถามว่า...เหนือจะนอนหลับมั้ยคืนนี้

“ฝันดีนะคะน้องชายของพี่”


แก้มแดงแอบบึนปากนิดนึง แต่เพราะพึ่งคืนดีกันเลยยังไม่อยากให้เสียบรรยากาศ เป็นน้องชายไปก่อนก็ได้...ก็ด้ายยยย

เห็นน้องหลับตาแล้ว เหนือก็ก้มลงไปชื่นใจที่หน้าผากอีกหนึ่งทีแล้วค่อยหลับตาลงบ้าง ถามว่าที่พูดกับแก้มแดงไปนั่นคิดได้เองมั้ย...ก็ไม่ โดนเพื่อนร่วมแก๊งเทศนามาล้วนๆ ว่าเขาหนะติดแก้มแดงเกินไปจนชวนให้น้องอึดอัด เหนือเลยต้องจัดระเบียบระยะห่างระหว่างเราสักหน่อย ประโยค Knock Out วันนี้มาจากแชทของกันดั้ม

‘เป็นน้องหรือเป็นเมียอ่ะ ตื่นเช้ามาต้องเห็นหน้าคนแรก ก่อนนอนได้เห็นหน้าเป็นคนสุดท้าย’

‘บ้านกูแม่งมีกันอยู่สองคน จะให้กูตื่นมาเจอมึงหราดัม’

‘ได้นะ กูไม่ติด จะไปนอนแทนที่น้องหมีของแก้มแดง ครุคริ’

‘คริพ่อง ใจบาปอย่างมึงกูจะแจ้งความจับ’

‘เหนือ กูอ่ะแค่จินตนาการ ส่วนมึงอ่ะปฏิบัติจริง ถามว่าใครจะติดคุกก่อนกัน’

‘ผมพร้อมหาหลักทรัพย์ประกันตัวคุณเหนือนะครับ’ มหาสอดเข้ามาตรงจังหวะ มิวนิคตามมาขำเลข 5 อีกหลายบรรทัด

‘ทีกับน้องฟ้า มึงไม่เห็นประคบประหงมแบบนี้เลย’ มิวนิคเลิกขำแล้วก็พิมพ์ต่อมา แก๊งพวกเขาสนิทกันมาตั้งแต่ประถม

‘มันไม่เหมือนกัน’

‘ไม่เหมือนยังไงไหนตอบ’ กันดั้มยังกัดไม่ปล่อย โชคดีที่แก้มแดงก็มาเคาะห้องพอดี เหนือจึงวางโทรศัพท์ทิ้งไว้แล้วเดินออกไปรับ

พอพาน้องเข้านอนก็ไม่คิดเข้าไปตอบต่อหรอก ปล่อยให้คนขี้เสือกนอนไม่หลับกันต่อไป



TBC 


 อยากให้เห็นความวรั้ย ของอิพี่เหนือ และเปิดตัวคุณแพท อิอิ  

ฝากคอมเม้นด้วยนะคะ เรารออ่านนะ #รอน้องสิบแปดบวก ค่ะ 

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
« ตอบ #9 เมื่อ: 10-05-2019 00:44:28 »
ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-3 : 10 May]
«ตอบ #10 เมื่อ10-05-2019 00:45:53 »

Chapter 7





แก้มแดงรู้สึกตัวตื่น เอวเขาหนักเพราะมีแขนพี่เหนือพาดอยู่แต่ก็ไม่ได้รู้สึกอึดอัดอะไร ลืมตามองหน้าพี่ชายที่ยังหลับสนิท ก็นึกซนอยากหอมแก้มพี่เหนือบ้าง ใบหน้าเล็กๆ ชะเง้อขึ้นเล็กน้อย ฝังจมูกลงไป ไรหนวดที่พึ่งขึ้นทำเอาจั๊กจี้จนต้องย่นคอหนี

“จับขโมยได้แล้ว!” เหนือจี้เอวน้อง แก้มแดงหวีดลั่นไม่คิดว่าพี่ชายตื่นอยู่ ดิ้นกุกกักจะหนีจากการโดนแกล้ง เหนือชอบใจที่เห็นน้องหัวเราะจนตัวแดง ทั้งที่ปากร้องห้าม ดิ้นกันอีท่าไหนไม่รู้พี่เหนือก็ขึ้นมาคร่อมน้องทั้งตัว ตาสบตาจากคนนึงที่หัวชิดหมอน กับอีกคนที่เท้าแขนคร่อมอยู่กลางอากาศ

เหนือก้มลงมาอีกนิดด้วยดวงตาร้ายกาจ กะจะแกล้งเจ้าแก้มกลมๆ ของเขาให้ดิ้นอีกสักรอบ แก้มแดงกลัวพี่เหนือหลับตาปี เอียงคอหนี จึงโดนจมูกโด่งๆ นั้นจี้เข้าที่คอ จนดิ้นพล่านไม่แพ้ตอนนิ้วจี้เอว

“พอแล้ว...อื้อ...วันหลังแก้มแดง...อ๊ะ พี่เหนือ...งื้อ...วันหลังแก้มแดงไม่กล้าหอมแก้มพี่เหนือแล้ว”

น้องพูดด้วยเสียงอู้อี้ปนหอบ แพขนตาฉ่ำน้ำ แก้มขึ้นสีเรื่อน่าแกล้งต่อเป็นที่สุด แต่ประโยคที่ทำให้เหนือชะงักกึก คือการที่น้องบอกว่าจะไม่หอมแก้ม

“น้องชายที่ดีต้องหอมแก้มพี่ชายค่ะ ไหนหอมให้พี่เหนือชื่นใจก่อน แล้วสัญญาว่าจะไม่จี้แล้ว”

แก้มแดงพองลมเต็มแก้ม เหมือนลูกแมวที่พองขนขู่ แล้วก็ยกศีรษะขึ้นจากหมอนฝังจมูกลงบนแก้มเหนือเหมือนไม่เต็มใจนัก เหนือรู้ว่าน้องงอนที่โดนแกล้งมากไป

“พี่เหนือแกล้งเพราะพี่เหนือเอ็นดูนะคะ พี่เหนือขอโทษถ้าทำหนูโกรธ” ถามว่าใช้เสียงอ้อนๆ แบบนั้นแก้มแดงจะงอนได้นานแค่ไหน น้องเลยยอมยกนิ้วก้อยขึ้นมาเป็นสัญลักษณ์ว่าดีด้วย เหนือยิ้มกว้าง ก้มลงไปฟัดแก้มน้องอีกทีจนแก้มแดงต้องดันไหล่ออก

“ไหนว่าจะไม่แกล้งแล้วไงจ๊ะ”

“อันนี้คือการแสดงความมันส์เขี้ยวค่ะ ไม่ได้แกล้ง”

แก้มแดงย่นจมูก ไม่ว่าจะทำอะไรแก้มเขาก็ช้ำอยู่ดีอ่ะ

“พี่เหนือหลบหน่อย แก้มแดงจะลงไปทำมื้อเช้า”

“หนูจะเหนื่อย”

เหนือรวบมือน้องมาหอม

“ให้แก้มแดงไปทำเถอะจ้ะ ไม่งั้นแก้มแดงจะเป็นง่อยแล้ว” น้องตวัดปลายเสียงนิดนึง เหนือหัวเราะ เด็กวัยรุ่นคงไม่ชอบที่โดนขัดใจ เหนือเลยพลิกตัวลงไปทับเจ้าโกโก้แทนปล่อยน้องให้เป็นอิสระ เด็กตัวขาวสวมสลิปเปอร์หัวกระต่าย เดินดุ๊กดิ๊กเข้าไปล้างหน้าล้างตาในห้องน้ำ ไม่นานก็วิ่งปรู๊ดลงไปเตรียมอาหารเช้าให้พี่เหนือ

เหนือเหมือนยังมันส์เขี้ยวค้าง ถึงกับก้มลงไปฟัดเจ้าตุ๊กตาหมีตัวเขื่องเสียอีกหลายนาที

ร่างสูงคะเนเอาว่าน้องน่าจะทำอาหารใกล้เสร็จแล้ว เขาก็ลุกไปล้างหน้า โกนหนวดเหมือนทุกวัน อยากจะอ้อนให้น้องทำให้จัง แต่ถ้ามัวแต่เวิ่นเว่อกันยามเช้าจะพาลทำเอาแก้มแดงไปเรียนสายเปล่าๆ ทำเองก็ได้ ปาดสามที่เสร็จ หล่อเหมือนพระเอกหนังพิศาลแล้ว ก็อาบน้ำราดหัวด้วยความเร็ว รีบแต่งชุดนักศึกษาวิ่งลงไปด้านล่าง

กลิ่นหอมเย็นๆ จากแชมพูพี่เหนือทำให้แก้มแดงที่กำลังตักไส้กรอกใส่จานหันขวับ จมูกเล็กๆ ฟุดฟิดไปมาเหมือนกระต่ายตัวน้อยปุกปุยสีขาว น้องเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับจานอาหาร แล้วก็ทำเป็นดมๆ ตรงอกพี่เหนือ

“ตัวหอมแล้ว ให้กินข้าวได้”

“น่ารักเก่งจังเลยนะตัวแค่นี้” เหนืออดจะชมไม่ได้ ใจนี่อยากจะเอามือเชยคางน้องขึ้นมาจุ๊บปากช่างเจรจาเสียเหลือเกิน...เดี๋ยวเหนือ เมื่อกี้ปล่อยให้ความคิดอะไรเข้ามาในหัวนะ ลูกหมาลูกแมวคนยังจุ๊บปากได้ นี่ลูกกระต่ายจะจุ๊บสักทีคงไม่เป็นไรมั้ง

มือไวเท่าใจคิด แก้มแดงไม่ทันได้ถอยตัวออกไปจากอก คางก็ถูกปลายนิ้วสากดันขึ้น ปากแดงโดนสัมผัสนุ่มหยุ่นประทับลงมาอย่างรวดเร็วจนได้ยินเสียง ‘จุ๊บ’ ดังลั่นครัว

“พี่เหนือ เล่นอะไร1?” น้องแก้มแดงซ่าน ความร้อนแล่นพล่านไปทั่วตัว มือไม้อ่อนแทบทำจานกระเบื้องร่วง เหนือทำตาโตตาม เป็นเชิงว่า ‘อะไรคะ’ เมื่อเห็นพี่ชายทำหน้าลอยไปลอยมาอย่างไม่รับผิดชอบความเขินที่พุ่งเข้าใสรัวๆ แก้มแดงก็พองลมเต็มแก้ม

‘จุ๊บ’ แล้วก็โดนอีก ฮึ่ย ไม่ว่าจะทำอะไร พี่เหนือก็เอาปากมาชนทุกครั้งเลย น้องยกมือขยี้แก้มอย่างหงุดหงิด เรื่องนี้ต้องถึงหูทูลหัวแน่!!

เห็นน้องมุ่ยหน้าใส่เหนือก็เลิกแกล้ง เขาอดใจไม่ไหวจริงๆ ก็น้องชายคนนี้ช่างน่ารัก เห็นแล้วอยากกอดอยากฟัดตลอดเวลา

เหนือเดือนยอมนั่งลงแต่โดยดี แก้มแดงเดินมาเสิร์ฟ Poached Egg ไส้กรอก ขนมปังทาเนย และโยเกิร์ตโรยมูสลี่ ที่จัดใส่ไว้จานเดียวกันอย่างสวยงามราวกับนั่งอยู่ในภัตตาคาร

“น่ากินจังเลยค่ะ”

“พี่เหนือรีบกินเลย” แก้มแดงยังเสียงตวัด แปลว่ายังไม่หายโกรธ แต่ก็ยอมนั่งลงฝั่งตรงข้าม พร้อมกับอาหารที่เหมือนกันแต่น้อยกว่า แล้วก็เริ่มต้นตักโยเกิร์ตเข้าปากก่อน แก้มแดงไม่ได้ชอบกินแบบนี้ ปกติข้าวเช้าเขาเป็นพวกไข่ต้มกับข้าวเปล่าเหยาะน้ำปลาอร่อยเหาะ หรือไม่ก็พวกแกงโฮะที่มีอะไรในครัวก็ใส่รวมๆ ลงไป แก้มแดงต้องกินให้ง่ายและเร็ว เพราะจะได้เอาเวลาไปหาเงิน แต่พอเข้ามาอยู่บ้านพี่เหนือ คุณแม่สอนว่าพี่เหนือมักทานอาหารเช้าแบบฝรั่งเสียมากกว่า แก้มแดงก็ปรับตัว ทำตามคุณแม่สอน อยู่ด้วยกันมาหลายอาทิตย์ก็ติดรสชาติแบบพี่เหนือชอบไปโดยปริยาย

น้องสังเกต พอคนพี่กินใกล้เสร็จก็เดินไปรินกาแฟดำ Cold Brew ใส่น้ำแข็งมาให้ พี่เหนือกินแบบไม่ใส่น้ำตาลน้ำเชื่อมอะไรเลย ขมปี๋ แก้มแดงเคยชิมแล้วต้องแลบลิ้นปิดตาปี๋

ตั้งแต่มีแก้มแดง เหนือก็ไม่ต้องเสียเงินซื้อกาแฟที่มหา’ ลัยเลย มีใส่แก้วเก็บความเย็นไปให้ตลอดแถมยังมี “หนูทำแซนวิชใส่กล่องไปให้หลายไส้เลยจ้ะ เผื่อเพื่อนๆ พี่เหนือด้วย”

คือน้องกลัวพี่หิวระหว่างเรียน น่ารักจนอยากจับนั่งตักแล้วหอมให้ช้ำไปทั้งตัว

เหนือต้องห้ามมือไม่ให้ตวัดเอวของอีกฝ่ายมาตามใจคิด สั่งให้มันหยิบมาแค่แก้วกาแฟ แล้วปล่อยแค่สายตาให้มองตามเด็กน้อยกับรองเท้าหัวกระต่ายเดินเก็บจานไปในครัว

“เดี๋ยวพี่เหนือล้างให้เองค่ะ หนูไปอาบน้ำแต่งตัวเถอะ”

แก้มแดงพยักหน้า เขาแบ่งหน้าที่กันแบบนี้ เพราะเหนืออยากช่วย ถ้าไม่ได้ช่วยก็จะงอแงใส่ คนโตแล้วน่าตีจะตายเวลาทำตัวพูดไม่รู้เรื่อง

“แต่ก่อนไปของกำลังใจก่อน มืออ่อนไม่มีแรงล้าง”

ดูสิ! ดูความขี้ตู่ของพี่เหนือ แก้มแดงเดินไปใกล้ๆ นิ้วชี้สวยของพี่เหนือเคาะแก้มข้างขวา แก้มแดงกดจมูกลงไป พี่เหนือเคาะแก้มข้างซ้าย แก้มแดงกดจมูกลงไป ยัง...ยังมีอีกจุด เคาะปากตัวเอง แก้มแดงหน้าร้อนวูบ จะให้จุ๊บตรงนั้นหรอ ใจร้ายกับหัวใจแก้มแดงเกินไปแล้วนะ

“เร็วค่ะ เดี๋ยวสายนะ”

ฟ้องใครได้บ้างอ่ะ ฟ้องแม่แข ต้องกรี๊ดกร๊าดแน่ๆ ฟ้องคุณปู่คุณย่าก็มีแต่จะได้รับคำชม ฟ้องทูลหัวแล้วกันให้ทูลหัวจัดการพี่เหนือให้แก้มแดงที

น้องก้มลงมาจะจุ๊บแต่ไม่ถนัด เหนือเลยเกี่ยวเอวมานั่งตัก คราวนี้น้องวางแขนช่วยประคองไว้ตรงไหล่ หลับหูหลับตาก้มลงมาจุ๊บไวๆ ไปเสียที่นึง

“แก้มแดง กินเยอะๆ หน่อยนะ พี่เหนือว่าหนูผอมไป” มือใหญ่ที่ลูบอยู่ตรงเอวบีบเนื้อน้องเล่น

“แก้มแดงจะเป็นหมูอู๊ดอยู่แล้ว” น้องโอด พี่เหนือชวนคุยเรื่องอื่นก็เลยหายเขินไปหน่อยนึง

“พี่ชอบอ้วนๆ ค่ะ กอดอุ่นดี”

แก้มแดงย่นจมูกใส่ ไม่อยากจะเถียงกับพี่เหนือ รีบลุกวิ่งขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นสองของคอนโดทันที





เหนือขับรถมาส่งแก้มแดงที่โรงเรียน ตอนเย็นเขามีสอบแล็บกลัวว่าจะมารับช้า เลยจะโทรให้รถที่บ้านมารับ แต่แก้มแดงบอกว่าจะกลับเองกับทูลหัว

“แล้วใครมารับทูลหัว ถ้าเป็นพี่แพทอะไรนั่นห้ามกลับนะ”

“ทำไมล่ะครับ”

“ดูไม่น่าไว้ใจ”

“นั่นพี่ชายเพื่อนแก้มแดงนะ”

“พี่ชายใครก็ห้ามไว้ใจทั้งนั้นค่ะ นอกจากพี่เหนือ ถ้าจะกลับเองโทรบอกลุงสมหมายให้มารับเข้าใจมั้ยคะ รายงานพี่เหนือบ่อยๆ ด้วยว่าอยู่ตรงไหนทำอะไรอยู่”

“ทราบแล้วครับคุณพ่อ” แก้มแดงแกล้งว่า เหนือบีบปากแดงๆ นั่นอย่างหมั่นเขี้ยว ก่อนจะเปิดประตูลงมารับน้องที่ก้าวลงจากรถคันใหญ่ เหนือจุ๊บน้องที่หน้าผากประกาศศักดาความเป็นพี่ชายอีกรอบแล้วก็โบกมือบ๊ายบาย ปล่อยเด็กน้อยของเขาเดินเข้าโรงเรียนไป

แก้มแดงรีบวิ่งไปหาทูลหัวที่โรงอาหาร

“อยากจะหยิกให้เนื้อเขียว ให้เค้าจุ๊บอีกแล้วใช่มั้ยเราเห็นนะ” เจอกันไม่ทันทักก็โดนบ่นจนต้องย่นคอ

“ตัวเห็นพี่เหนือจุ๊บเราที่ตรงไหน”

“ก็หน้ารั้วโรงเรียนไง”

“แล้วไป นึกว่าเห็นตอนจุ๊บปาก”

ทูลหัวสำลักน้ำแดงใส่แมงลักเสียหน้าเขียวหน้าเหลือง ทุบอกอยู่หลายทีกว่าจะหาเสียงตัวเองเจอ

“ตัวบอกว่าพี่เหนือจุ๊บตัวตรงไหนนะ”

แก้มแดงยกมือปิดปากแล้วส่ายหน้า หลุดพูดไปเสียได้

“เล่ามา อยากเสพโมเม้นต์” ไหล่กลมกลึงโดนตะปบหมับ เจ้าแมวแสบย้ายตัวมานั่งเบียดเรียบร้อย

“อย่าดุเรานะ” แก้มแดงจำได้ว่าทูลหัวสั่งไม่ให้โดนกอด โดนหอมบ่อยๆ

“พี่เหนือจุ๊บปากเราเมื่อเช้า”

“กี่ครั้ง!”

แก้มแดงชูหนึ่งนิ้ว

ทูลหัวยกมือพัดหน้า ทำไมนึกภาพตามแล้วเขินจังวะ

“ครั้งเดียวยังพอหยวนๆ ได้”

“อีกครั้งเราจุ๊บปากพี่เหนือ”

กัปตันเรือแทบหยิบหวายแช่...มาฟาด ทำไมลูกเราไม่รักนวลสงวนตัวขนาดนี้ล่ะโว้ย

“ยังไง ขอรายละเอียด เล่ามาให้หมดว่าหลังจากแยกกันแล้วตัวเองโดนหนุบหนับอะไรไปบ้าง และที่สำคัญเมื่อคืน...ตัวนอนกับใคร!?”

“พี่เหนือ...” แก้มแดงเอานิ้วชี้จิ้มๆ กัน ทูลหัวลมจะจับ

“ก็...เรานอนไม่หลับ ต้องไปเคาะห้องพี่เหนือกลางดึก นอกนั้นก็กอดก็หอมแก้มกันปกติ”

“มีอะไรมากกว่านั้นมั้ย”

“ตอนเช้าพี่เหนือจี้เอว แล้วก็จี้คอ”

ทูลหัวพยายามเอานิ้วจี้คอตัวเอง รู้สึกว่ามันท่าทางไม่ถูกต้อง

“จี้คอทำยังไงว่ะแก้มแดง”

“เอาจมูกจี้”

เท่านั้นแหละ ยืนผึง เท้าเอว เตรียมวีน “นี่มันไซร้คอแล้วมั้ย โว้ย...แก้มแดง ตัวต้องไม่หลงกลคนใจบาปนะ”

แก้มแดงเบะปาก “แต่ทุกอย่างที่พี่เหนือทำ เขามองเราด้วยฟิลเตอร์น้องหมดเลยนะ”

ทูลหัวนั่งลง ลูบไหล่คนเตรียมโศก “ไม่เป็นไรๆ เรามีวิธีกระตุ้นพี่เหนืออีกเยอะ ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไป เอาเรื่องการเงินก่อนก็ได้ แก้มแดงใช้เงินคืนพี่เหนือ แล้วจะได้กล้าแสดงความรู้สึกกับพี่เขามาขึ้น”

“งื้อ ขอบคุณนะทูลหัว ที่เข้าใจเรา”

“ขอบคุณแม่เราเถอะที่ซื้อนิยายให้อ่านตั้งแต่เด็ก...เลยเข้าใจทุกอย่างกระจ่างดุจนิ้วบนฝ่ามือ”

แก้มแดงไม่เข้าใจทูลหัวเท่าไหร่แต่ก็พยักหน้าเออออไป ก่อนจะตั้งใจฟังรายละเอียดงานที่ทูลหัวปริ้นท์เอกสารมาให้ดู มันเป็น Reference การถ่ายเครื่องแบบนักเรียนของปีการศึกษาหน้า ทูลหัวหน้าตายังละอ่อนเลยได้ถ่ายขุดม.ต้น และเขาก็กำลังหาคนที่รูปร่างหน้าตาใกล้เคียงกัน ทูลหัวสนิทกับพวกโมเดลลิ่งอยู่แล้ว พอเอารูปแก้มแดงให้ดูเขาก็อยากจ้าง

“ถ่ายง่าย อินเนอร์ไม่ต้องเยอะ เพราะเน้นแบบชีวิตประจำวันการเป็นนักเรียนอะ” เพื่อนผู้เชี่ยวชาญอธิบายต่อ

“เราต้องขออนุญาตพี่เหนือก่อน”

“อือ เขารอคำตอบพรุ่งนี้ คืนนี้ตัวก็ไปขอมานะ ถ้าจะให้ช่วยอธิบายก็โทรมา”

“อื้อ เราจะทำ เราอยากเก็บเงินให้ครบไวไว”

“ถ่ายครั้งนึงก็ได้สี่ห้าหมื่นแล้ว เรามีงานเรื่อยๆ แป๊บๆ ก็ครบแล้ว”

แก้มแดงยิ้มให้ทูลหัว รู้สึกดีที่เจอเพื่อนคนนี้





เย็นวันนั้นแก้มแดงรวบรวมความกล้าขออนุญาตไปทำงานพิเศษ เหนือขอคุยรายละเอียดงานกับทูลหัว แก้มแดงก็ต่อสายให้ โดยนั่งลุ้นไปด้วย ทูลหัวอธิบายให้ฟังทุกอย่างอย่างชัดเจน แล้วก็ให้เหนือลองเปิดงานเก่าๆ ของแบรนด์นี้ดูก็เห็นว่ามันเป็นแบบเรียบร้อยดีไม่ได้วิตกกังวลอะไร

“ถ้าพี่เหนือเป็นห่วง ตอนถ่ายก็มาเฝ้าก็ได้นะครับ ที่สตูดิโอเขาอนุญาต”

“โอเคครับ”

เหนือตอบตกลงให้แก้มแดงทำงานได้ เพราะสกรีนแล้วไม่มีอะไรน่ากังวล อีกทั้งก็นึกอยากได้รูปน้องในรูปแบบที่แตกต่างจากชีวิตประจำวันมาดูบ้าง น้องดูดีใจมาก เขากลายเป็นพี่เหนือที่โคตรจะใจดีในสายตาน้องไปแล้ว แถมได้รางวัลเป็นการที่เด็กน้อยเข้ามาจุ๊บแก้ม 2 ที จุ๊บปาก 1 ทีด้วย อ่า...ทำให้มันเป็นธรรมเนียมดีกว่าว่าเวลาขอบคุณพี่เหนือต้องทำแบบนี้



ไม่นานวันงานก็มาถึง มันตรงกับวันเสาร์ นักศึกษาปี 3 จึงว่ามาเฝ้าน้องชาย ทูลหัวรอแก้มแดงอยู่ที่หน้าสตูดิโอ แล้วพาทั้งสองคนไปแนะนำกับทีมงาน พี่ที่เป็น Project Manager เข้ามาอธิบายงานให้ทั้งเหนือและแก้มแดงฟัง พร้อมทั้งรับตัวน้องเข้าไปแต่งหน้า ทำผม ส่วนเหนือถูกจัดให้นั่งรอตรงชุดโซฟาสำหรับผู้ติดตาม มีขนมกับกาแฟร้านดังเสิร์ฟเรียบร้อย เหนือจะไม่คิ้วกระตุกเลยถ้าคนที่นั่งอยู่ก่อนไม่ใช่...คุณแพท

“สวัสดีครับน้องเหนือ” คุณแพทที่วันนี้แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าแนวสตรีทแบรนด์ดังทักขึ้นก่อน เจ้าตัวใส่แว่นแฟชั่นสีแดงแจ๋อันเล็กๆ ที่ทำให้เหนือเห็นแล้วหงุดหงิดว่าใส่ไปทำไมว่ะ

“สวัสดีครับ มาเฝ้าทูลหัวหรอครับ” เหนือพยายามยิ้มทักทายกลับบ้าง

“มาดูน้องแก้มแดง เห็นว่าเป็นงานแรก คงจะน่ารักน่าดู”

อ่ะ...สงครามเริ่ม เหนือหัวร้อนทันที เขาต้องเพิ่มความเย็นให้ร่างกายด้วยการดูกาแฟเข้าไปทีเดียวแทบหมดแก้ว คุณแพทเดาะลิ้นชอบใจ ที่แหย่สำเร็จ หยิบขนมขบเคี้ยวที่วางอยู่ตรงนั้นเข้าปากบ้าง ไม่นานนายแบบหนุ่มน้อยในชุดนักเรียนแบบแรกก็เข้ามาหน้าเซต ที่จัดเป็น Prop หนังสือวางบนบล็อกสี่เหลี่ยมสีสันสดใส คุณแพทลุกขึ้นแหวกทีมงานเข้าไปดูอย่างเป็นธรรมชาติ เพราะตัวเองก็คลุกคลีอยู่ในวงการมานานเช่นกัน

เหนือรีบขยับตามไปบ้าง แต่ยังโดนทีมงานกันให้อยู่นอกวง

ทูลหัวทำได้ดีตั้งแต่เริ่ม แต่แก้มแดงกลับมีสีหน้าประหม่า ตากล้องสั่งให้ทำท่าต่างๆ ก็เงอะงะ นานเข้าก็เริ่มรับรู้ได้ถึงความหงุดหงิดของทีมงานแม้จะไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นชัดเจนก็เถอะ เหนือสงสารน้องอยากพากลับแล้ว แต่ถ้าทำแบบนั้นแก้มแดงคงยิ่งรู้สึกเฟลไปใหญ่

คุณแพทเดินเข้าไปคุยกับตากล้อง ก่อนจะได้รับอนุญาตให้ไปช่วยแก้มแดงโพสต์ท่า เขาหยิบจับข้อเท้าน้องให้วางตรงนั้นตรงนี้อย่างชำนาญ รวมไปถึงการวางมือ การใช้สายตามองกล้อง รวมถึงสอนอินเนอร์ให้นึกถึงเรื่องราวเกี่ยวกับโรงเรียนในหัว มันจะได้ถ่ายทอดออกมาผ่านสีหน้า ได้รับคำสอนจากนายแบบชั้นครู ไม่นานแก้มแดงก็ทำผลงานได้ดีขึ้น

นายแบบหนุ่มเดินออกมาดูภาพที่มอนิเตอร์ ก็ยิ้มกว้าง แก้มแดงมีแววไปได้ดี แค่เพียงยังไม่รู้เทคนิคเท่านั้น ถ่ายกันอีกประมาณสามชั่วโมงก็เสร็จสิ้น เด็กน้อยวิ่งออกมาหาคุณแพทคนแรก

“พี่แพท ขอบคุณมากนะครับ แก้มแดงเกือบร้องไห้แล้วแหนะตอนแรก”

“ค่อยๆ ฝึกไปค่ะ เดี๋ยวก็ดีขึ้น”

“เขาจะจ้างแก้มแดงอีกหรอจ๊ะ เกือบทำงานเสียไปแล้วครั้งนึงแบบนี้”

คุณแพทยิ้มใจดี แล้ววางมือลูบผมเจ้าลูกกระต่ายเบาๆ “เชื่อคุณแพทนะคะ เดี๋ยวก็มีงานเข้ามาอีก”

เหนือเดินเข้ามายืนข้างตัวน้องตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ แต่ที่เห็นคือหน้าทะมึนมาก

“เสร็จแล้ว กลับเลยมั้ยแก้มแดง”

น้องแหงนหน้ามองพี่ชาย แล้วหันกลับไปมองพี่ชายเพื่อนอีกที รีบยกมือไหว้พร้อมทั้งบอกลาทูลหัวแล้วเดินตามพี่เหนือออกไป ปล่อยให้ทูลหัวกับคุณแพทหันมาตีมือแปะให้กันอย่างรู้งาน แล้วก็ระเบิดหัวเราะแบบโคตรตัวโกง แผนเร่งปฏิกริยาการจุดระเบิดวันนี้ได้ผลดีจริงเชียว

“กลัวแก้มแดงจะไม่ได้มาถ่ายอีกจัง” ทูลหัวเปรย

“ไม่กล้าขัดใจหรอก” คุณแพทว่ายิ้มๆ บางทีเล่นมากไปเขาก็กลัวโดนต่อยเหมือนกันนะ แต่ก็สนุกอ่ะ...เหนือเดือนต้องทรมานแค่ไหนกันกว่าน้องจะโตพร้อมรับความ ‘รัก’ ที่มากกว่าสถานะพี่ชายได้ แหมะ...บอกแม่เอาไปเสนอช่องทำเป็นซีรีย์ซะดีมั้ยเนี่ย

“เฮียๆ เฮียหน้าโกงมากอ่ะตอนนี้” ทูลหัวกระตุกแขนเสื้อยืดคนพี่

“หรา...” คุณแพทปรับสีหน้าแป๊บ ก่อนจะลูบหัวน้องชายตัวเองบ้าง “แล้วเราล่ะ เหนื่อยมั้ย”

“สบายหน่า แต่อยากหางานวับๆ แวมๆ มาให้แก้มแดงจัง อยากเห็นคนอกแตกตาย”

“ร้ายนัก” คุณแพทบิดจมูกน้องชาย “เอาแค่วันนี้ก็ลมเพชรหึงแทบพัดสตูดิโอคุณแพทพังแล้วนะ”

“จะตบจูบป่ะ”

“ดูหนังมากไปแล้วไอ้ตัวเล็ก” นายแบบหนุ่มดีดหน้าผากน้องชายก่อนจะกอดคอลากออกไปเลี้ยงมื้อเย็นแก้เหนื่อย



ในรถ Rangrover บรรยากาศทะมึนมาก แก้มแดงไม่กล้าหายใจดัง แต่ก็อึดอันจนทนไม่ไหว เลยเลือกจะวางมือลงตรงหน้าขาพี่เหนือ เล่นเอาพวงมาลัยเซวูบ

“ทำอะไร!” เหนือเผลอใช้เสียดุ จนแก้มแดงหลับตาปี๋ “พี่ขอโทษ พี่แค่ตกใจ” เหนือรีบปรับเสียง เมื่อเห็นว่าน้องทำหน้าไม่สู้ดีนัก

“พี่เหนือไม่ชอบให้แก้มแดงมาทำงานหรือจ๊ะ พี่เหนือดูอารมณ์ไม่ดีเลย”

“เปล่า...” ปฏิเสธไปคำโต น้องก็ยังสีหน้าไม่ดีขึ้น

“แก้มแดงทำให้พี่เหนืออายหรือเปล่าจ๊ะ ที่เป็นเด็กไม่ได้เรื่อง เกือบทำให้เสียงาน ทำให้พี่เหนือเสียหน้าที่มีน้องชายไม่เก่งเลย”

เหนือไม่คิดว่าปฎิกริยาที่เขาแสดงออกไปจะทำให้น้องคิดไปในทางนั้น เขาแค่หงุดหงิดที่วันนี้ไอ้คุณแพทนั้นได้ซีนใหญ่โตในใจแก้มแดงไปต่างหาก

“แก้มแดงขอโทษนะจ๊ะ”

เหนือรวบมือน้องมาจุ๊บปลอบ “พี่เหนือขอโทษ พี่เหนือแค่หงุดหงิดต้นมะม่วงที่คณะจ๊ะ ปลูกไว้ตั้งนานไม่ยอมออกลูกสักที”

แก้มแดงเงยหน้ามองเหนืออย่างงงงวย “คือ...ไม่ได้หงุดหงิดที่แก้มแดงเงอะงะหรือจ๊ะ”

“ไม่เลยแก้มแดง น้องชายพี่เก่งมาก น่ารักน่าชัง พี่เห็นเเล้วอยากเหมาชุดนักเรียนสักพันชุดเลยต่างหาก”

“พี่เหนือเว่อร์”

“พูดจริงๆ หนูทำดีแล้ว” เหนือชม พอนึกถึงภาพน้องตอนช่วงหลังๆ มันก็เป็นตามนั้นจริงๆ ยิ่งอยู่กับทูลหัวก็เหมือนลูกแมวสองตัวเมี้ยวๆ ใส่กัน แม่คนไหนได้เห็น ก็คงอยากซื้อชุดไปให้ลูกตัวเองใช้ทั้งนั้นแหละ

“เชื่อพี่เหนือสิ ชุดนักเรียนเซตนี้ต้องขายดีมากแน่ๆ เลย”

แก้มแดงยิ้มได้ น้องยิ้มแล้วเหนือก็ใจฟู เขาเรียนรู้ขึ้นมาอีกข้อว่าแก้มแดงเป็นคนคิดมาก และไม่มั่นใจในตัวเองเท่าไหร่ ดังนั้นเหนือจะแสดงอะไรออกไปก็ต้องระวังให้มากกว่าเดิม แต่...ไอ้คุณแพท นึกแล้วก็ยังหงุดหงิดไม่หาย

“หนูยังอยากรับงานถ่ายแบบอยู่มั้ย” เหนือลองถามดู

“แก้มแดงอยากรับ”

นั่นปะไร หัวร้อนจนต้องบีบแตรไล่มอเตอร์ไซค์ที่ขับปาดหน้า

“พี่เหนือไม่อยากให้รับหรือจ๊ะ” น้องทำหน้าสลดเข้าใส่ เท่านั้นแหละเหนือก็ต้องรีบปฏิเสธ

“พี่ตามใจแก้มแดงทุกอย่างอยู่แล้ว” เพราะเขาเองก็อยากให้น้องได้มีกิจกรรมที่ตัวเองภูมิใจเหมือนกัน ได้ฝึกหน้ากล้องบ้างแก้มแดงคงเพิ่มความมั่นใจให้ตัวเองได้

“ขอบคุณพี่เหนือมากจ้ะ แก้มแดงรักพี่เหนือที่สุดเลย” น้องบอกด้วยดวงตาสุกใส แล้วก็มุดหัวเข้ามาในอ้อมแขนเหนือที่ประคองพวงมาลัยอยู่ เหนือก้มลงไปหอมหัวเบาๆ เอาเท่าที่โพสิชั่นในรถมันจะทำได้

“พี่ก็รักแก้มแดงนะ” คำบอกรักอ่อนหวานออกจากปาก แต่แก้มแดงก็ไม่กล้าคิดว่าในคำนั้นมันมีความหมายเกินเลยกว่าคำว่าพี่น้องหรือไม่



 TBC 

ขอให้นักอ่านทุกท่านเก็บออมไว้ช่วยกันประกันตัวพี่เหนือด้วยจ้า 

#รอน้องสิบแปดบวก   << แท็กในทวิต เราตามส่องน๊า

ปล. จะพยายามมาลง ทุกวันพุธ กันศุกร์นะคะ (เจอกันวันพรุ่งนี้นะคะ ตอนนี้หมดสต๊อกเเล้วว)

ออฟไลน์ AkuaPink

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2033
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +59/-1
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-7 : 10 May]
«ตอบ #11 เมื่อ10-05-2019 11:05:26 »

 :pig2:
น้องน่ารักมากๆ
พี่เหนือคันคอ ไอ คุกๆตลอด นะพี่นะ
 :katai2-1:
 :pig4:

ออฟไลน์ blove

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-0
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-7 : 10 May]
«ตอบ #12 เมื่อ10-05-2019 13:38:31 »

อ๊อยยยยแก้มแดงงงงน่าร๊ากกกกก สงสารชีวิตน้อง มีพ่อแบบนั้น ดีนะมีพี่เหนือเข้ามา หลุดมาได้จากตรงนั้นซักที!!!! //ดูแลอย่างดีเลย คุคุ แค่ก 555555 เอออออรอน้องจะไหวไหมเนี้ย ตอดเล็ดตอดน้อยไปก่อนให้ชินไรงี้ เห้อเห็นใจๆก็น้องมันน่ารักเกินไปจริงๆ 5555 ต่างคนก็ต่างหวั่นไหวแอบชอบกันแต่ปกปิดไว้ด้วยเพราะคิดว่ารักคนละแบบ ก็อย่างที่บอกรอน้อง18+ 555555 สนุกกกดีค่าาาอ่านเพลินๆ ตัวละคนก็มีสีสันดี รอตอนต่อไปเลยค่ะ กดติดตามมมม คึคึ!! ^^ ขอบคุณนะคะที่แต่งมาลงในนี้ให้ได้อ่านกัน รรรรตอนหน้าเลยค่า (:

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 1-7 : 10 May]
«ตอบ #13 เมื่อ10-05-2019 20:47:31 »



Chapter 8





วันจันทร์แก้มแดงมาสายกว่าปกตินิดนึง เพราะรถพี่เหนือโดนมอเตอร์ไซค์วินชนท้าย ต้องรอประกัน ทูลหัวรีบวิ่งหน้าตื่นมารับทันทีที่เขาโผล่หน้าเข้ามาในห้องเรียน

“ตัวบาดเจ็บอะไรมั้ย” เพื่อนที่ตัวขนาดเดียวกันจับพลิกซ้ายพลิกขวาวุ่นวายจนแก้มแดงต้องร้องห้าม

“รถชนนิดเดียวไม่ได้รู้สึกอะไรเลย”

“รู้แล้ว แต่เมื่อวันเสาร์อ่ะไม่ได้โดนทำอะไรรุนแรงใช่มั้ย”

คราวนี้ลูกกระต่ายน้อยในสายตาใครหลายๆ คนเอียงหน้างง ทูลหัวจูงเพื่อนไปนั่งแล้วกระซิบถามให้ได้ยินกันแค่สองคน

“ก็วันเสาร์อ่ะ ตอนที่พี่เหนือมาพาแก้มแดงออกไปดูหงุดหงิดมากเลย พี่เขาไม่ได้หึงโหดคุณแพท แล้วตบจูบตัวเหมือนในละครใช่มั้ย”

แก้มแดงรีบส่ายหน้า “บ้าแล้วทูลหัว พี่เหนือโมโหต้นมะม่วงหนะไม่เกี่ยวอะไรกับคุณแพทสักหน่อย เขาบอกว่าปลูกตั้งนานแล้วไม่ยอมออกลูกสักที”

คราวนี้ทูลหัวเป็นงงบ้าง ในหูนี่ได้ยินเสียงวิ้งค์ไปเลย นี่เสน่ห์พ่อเสือของบ้านแพ้ราบคาบให้ต้นมะม่วงหรอ

“คือไม่ออกอาการหึงหวง แบบหงุดหงิดอะไร สั่งห้ามถ่าย ไม่มีเลยหรอ”

แก้มแดงส่ายหน้า “พี่เหนือใจดี บอกว่าจะตามใจเราทุกอย่างเลย”

“โห พ่อพระ รัศมีสีทองเปล่งประกาย เแสนจะเลื่อมใสศรัทธาใรความอดทนเก่ง!!!!” ทูลหัวเซ็งที่ไม่มีเรื่องให้ตื่นเต้นหัวใจ สงสัยเขาจะเดินเกมผิดไปหน่อย แผนหลอกให้หึงสองครั้งแล้วไม่สำเร็จสักครั้งเลย

“แต่...พี่เหนือบอกรักเรานะ”

“ฮึ้ย ทำไมเร็ว” ทูลหัวทำหน้าตื่นเต้นขึ้นมาอีก

“แต่เราว่าเขาน่าจะหมายถึงรักน้องชายอ่ะ เพราะว่าไม่ได้มีแบบ...อะไรอย่างอื่นเกินเลย”

ทูลหัวถอนหายใจอีกเฮือกกลายเป็นลูกโป่งฟีบเลย ชักจะหัวร้อนกับไอ้พี่เหนือล่ะ เขาต้องหาอะไรมาเร่งปฏิกริยาพี่ชายที่ใจไม่ซื่อนี่หน่อยแล้ว

“นี่...กีฬาสีจะถึงแล้ว ตัวเป็นเชียร์หลีดเดอร์กับเรานะ”

แก้มแดงตื่นตูมเป็นกระต่ายเลย “ต้องแต่งหน้าทาปากหรือเปล่า เราไม่ชอบแต่งหญิงนะ”

ทูลหัวหัวเราะก๊ากรีบโบกมือ “แต่งบางๆ ทาลิปมันลิปกลอส ชุดก็ผู้ชายแมนๆ นี่แหละ ท่าก็เต้นเท่ๆ เหมือนพวกหลีดม.C ของพี่เหนืออ่ะ”

แก้มแดงคิดภาพตาม ทูลหัวกลัวเพื่อนไม่เข้าใจก็เสิร์ซภาพปีเก่าๆ ให้ดู “เชื่อเราวันนั้นแก้มแดงจะน่ารักมาก แล้วพี่เหนือต้องตาลุกเป็นไฟ”

คนน่ารักพยักหน้า แล้วก็ขออนุญาตไปถามพี่เหนือก่อนตามระเบียบ ทูลหัวไม่ว่าอะไรเพราะยังมีเวลาอีกนาน เขาเลยชวนแก้มแดงเตรียมบทเรียนวิชาที่กำลังจะถึงต่อ





ช่วงที่ทูลหัวยังไม่มีแผนใหม่ ทุกอย่างก็ผ่านไปเหมือนปกติ จนถึงสุดสัปดาห์อีกครั้ง วันเสาร์เหนือมีออกไปดูงานกับมหาวิทยาลัย เลยพาน้องมาฝากไว้บ้านใหญ่จะได้ไม่เหงา พอดื่มชาจีนกินขนมกุ้ยช่ายกับคุณย่าเสร็จตอนสาย คุณแม่ก็หนีบออกมาห้างหรูด้วยทันที

“แก้มแดงวันเสาร์หน้าก็วันเกิดหนูแล้วหนิคะ” แขไขเอ่ยขึ้นระหว่างเดินชอปปิ้งอยู่กับลูกชายคนเล็ก

“ใช่ครับคุณแม่” แก้มแดงแทบกลั้นยิ้มไว้ไม่อยู่ ดีใจที่สุดที่มีคนในครอบครัวจำวันเกิดได้ แก้มแดงอยู่ในโรงเรียนที่นักเรียนส่วนใหญ่ค่อนข้างยากจน ของสิ้นเปลืองแบบนี้จึงไม่เคยได้รับจากเพื่อนๆ ส่วนพ่อนะหรอก็ไม่เคยใส่ใจหรอก

“อยากได้อะไรมั้ย แม่จะซื้อให้เลย”

แก้มแดงรีบส่ายหน้า “แก้มแดงขอแค่คำอวยพรจากคุณแม่ก็พอครับ ไม่เอาอะไรอย่างอื่น”

“น่ารักจริงเชียวลูกคนนี้ มาหอมหัวทีนึง” แขไขกวักมือเรียกเด็กน้อยที่สูงพอกันกับเธอมาจุ๊บจริงกลางห้าง มันน่ารักจนคนที่ผ่านไปมาอดยิ้มตามไม่ได้

“งั้นวันเสาร์หน้า ไปวัดกันดีกว่า คุณแม่จัดเลี้ยงพระให้ แล้วเย็นๆ หนูจะได้ไปฉลองกันสองต่อสองกับพี่เหนือดีมั้ยคะ”

“คุณแม่~” แก้มแดงมุดหน้าเข้ากับแขน นี่ก็ทีมชงมือวางอันดับสามรองจากคุณปู่ คุณย่า

“อายุเท่าไหร่แล้วปีนี้”

“16 ครับ”

“อีก 2 ปี ตาเหนือก็จะพ้นคุก” แขไขยกมือทาบอก แก้มแดงยิ่งหน้าร้อนเข้าไปใหญ่ คนเป็นแม่ขำคิ้กค้ากอยู่คนเดียว แล้วก็เกี่ยวแขนลูกชายไปช็อปปิ้งต่อ แม้ปากว่าจะไม่ซื้ออะไรให้ แต่พอเจอเสื้อเชิ้ตน่ารักๆ ก็อดจะสั่งให้แก้มแดงไปลองไม่ได้ กลายเป็นว่าได้ติดมือมาอีกสี่ห้าตัว

หลังจากเดินทั่วห้างจนเหนื่อย แม่ก็ชวนแก้มแดงนั่งพักเหนื่อยด้วยการหาขนมกินก่อนกลับ

“หนูอยากกินอะไร”

“ตามใจคุณแม่เลยครับ”

แขไขเดินมาโอบลูกชายคนใหม่ แล้วจุ๊บเหม่งเบาๆ “หนูต้องหัดตามใจตัวเองบ้างนะ”

นอกจากคำพูดแล้วสายตาคุณแขก็ยังดุด้วย เล่นเอาแก้มแดงไม่กล้าอ้ำอึ้งอีก

“แก้มแดงอยากกินไอติมครับคุณแม่ อยากลองกิน swensens มานานแล้ว” น้องยอมพูด แต่เป็นประโยคที่คุณแม่นึกสงสารขึ้นมาจับใจ จากประโยคนั้นเธอจินตนาการไม่ออกเลยว่าในอดีตเด็กน้อยลำบากขนาดไหน ครอบครัวระดับเธอร้านนั้นคือไอติมราคาธรรมดา แต่กับเด็กน้อยมันคือการใช้เงินโดยไม่จำเป็น

“เป็นลูกคุณแม่แล้ว อยากกินอะไรต้องได้กินเข้าใจมั้ยคะ ถ้าหนูไม่ได้กินแม่จะตีพี่เหนือ”

แก้มแดงกอดคุณแม่ด้วยความเต็มตื้นหัวใจ แม้จะเป็นคำพูดติดตลก แต่ก็เต็มไปด้วยความห่วงใหญ่และบังคับกลายๆ ให้แก้มแดงยอมทำตามใจตัวเอง

สองแม่ลูกแวะไปกินไอศกรีมก่อนกลับ แก้มแดงมีความสุขมากกินไปยิ้มไป ตอนจัดการลูกเชอร์รี่ก็เอาเข้าไปเก็บไว้ในแก้มจนตุ่ยเป็นเด็กเลย แขไขนี่ต้องถ่ายรูปอวดทุกคนในครอบครัว ว่าเจ้าลูกกระต่ายของบ้านแสนจะน่ารัก

และพอมาถึงบ้านหลังใหญ่ ก็แยกย้ายกันไปสลบเพราะเดินช็อปปิ้งไม่ได้พักติดต่อกันหลายชั่วโมง แต่ถามว่าคุณนายแขหลับจริงหรอ ไม่มีทางเธอกลับเข้าห้องรีบเปิดคอมพิวเตอร์ส่วนตัวเพื่อหารีสอร์ทสวยๆ ทันที หญิงวัยกลางคนที่ยังสวยสะพรั่งหรี่ตามอง Topic รีสอร์ทสำหรับคู่รัก แล้วก็กดจองไปให้อย่างไม่ถามความสมัครใจใครทั้งสิ้น ตาเหนือควรได้ไปเดทกับยัยน้องบ้าง

ตอนเย็นเหนือกลับมาที่บ้านใหญ่เพื่อร่วมมื้อเย็นกับครอบครัว ที่อยู่กันพร้อมหน้า ลูกคนโตนั่งติดกับน้องคนเล็กคอยตักอาหารให้ไม่ขาด แก้มแดงเองก็มีความสุขมาก เขาไม่เคยนั่งทานอาหารพร้อมหน้าพร้อมตากับญาติเยอะๆ แบบนี้มาก่อน พอได้สัมผัสหัวใจก็พองฟู ทานกันไปจนถึงขนมหวานที่เป็นผลไม้ลอยแก้ว คุณแขไขก็ส่งเสียงดังเรียกความสนใจจากทุกคน ประกาศกำหนดการณ์เลี้ยงพระสำหรับวันเกิดแก้มแดงให้ทุกคนได้รับทราบทั่วกัน แน่นอนว่าทุกคนพร้อมใจกันว่าง และปิดท้ายด้วยว่าแม่จองรีสอร์ทริมทะเลแบบสวยมากไว้ให้เหนือเดือนพาน้องไปพักผ่อนเป็นของขวัญวันเกิดแล้วด้วย

เหนือยิ้มรับไม่ว่าอะไร ส่วนแก้มแดงก็ทำหน้างอนนิดหน่อย เพราะเคยบอกคุณแขไปแล้วว่าตัวเองไม่ได้อยากได้อะไรนอกจากคำอวยพร

คุณแขไขไม่สนใจหรอก ชวนทุกคนกินต่อแล้วก็ไล่เด็กๆ ขึ้นห้องนอนไป



วันนี้เหนือกับแก้มแดงนอนค้างที่บ้านใหญ่ คนพี่ชวนคนน้องแช่น้ำพร้อมกัน จะได้ประหยัดเวลาไม่ต้องปล่อยให้คอย หน้าเหี้ยมๆ ของทูลหัวลอยมาทันที

“ไม่เป็นไรครับ แก้มแดงรอได้”

“ทำไมล่ะคะ พี่เหนือเมื่อยๆ วันนี้ดูงานทั้งวันเลย อยากได้มือนิ่มๆ ของหนูมานวดให้จัง” คนพี่อ้อน เขาพาน้องไปสปามือ แช่พาราฟิน บีบโลชั่นถูไถให้ทุกวันจนไร้สิ้นความสากในอดีต

แก้มแดงไขว้นิ้วขอโทษทูลหัวในใจ พอพี่เหนืออ้อนเขาก็ใจเหลวเป็นน้ำทุกที

“อ่า...แก้มแดงโตแล้ว แก้มแดงอาย” น้องบอกเหตุผลไปอีกนิด หวังว่าพี่เหนือจะยอมปล่อย

“ก็แก้ผ้าด้วยกัน แฟร์ออกหนูก็เห็นของพี่ พี่ก็เห็นของหนู ไม่เห็นมีอะไรน่าอายเลย”

“กะ..ก็ของพี่เหนือ ฮึ่ย” แก้มแดงกำมือแน่น

“ของพี่เหนือทำไมคะ” คนตัวสูงเดินมาชิดตัวน้องตัวเล็ก แล้วกระซิบถาม

“ก็ช้างพี่เหนืองวงใหญ่ โชว์ได้ อ๊ะ!” บ่นอะไรไม่ทันจบ ทั้งตัวก็ลอยขึ้นจากพื้น แก้มแดงใช้สองมือโอบรอบคอคนพี่ตามสัญชาตญาณทันที

“เหตุผลฟังไม่ขึ้น พี่เหนือไม่ตามใจค่ะ ต้องแช่น้ำด้วยกัน แล้วก็ต้องนวดให้พี่เหนือด้วย”

แก้มแดงจะทุบพี่ก็ไม่ได้เดี๋ยวบาป ต้องจำใจยอมให้ทูลหัวหยิกจนเนื้อเขียว เข้ามาถึงในห้องน้ำ เหนือก็ปล่อยน้องลงในอ่าง ยื่นมือมาปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่แก้มแดงสวมอยู่ให้ บอกให้น้องยกแขนจัดการถอดให้เสร็จสรรพ ร่างกายขาวที่ไม่มีเสื้อปกปิดขึ้นสีชมพูอ่อนทันทีเพราะอุณหภูมิเปลี่ยน

“กางเกงจะถอดเอง หรือให้พี่เหนือถอดให้คะ”

“พี่เหนือปิดตา หันหลังไปเลยนะ แก้มแดงถอดเอง แล้วก็รอฟองเต็มก่อน ค่อยหันกลับมา”

“ตามบัญชาค่ะเจ้าชายน้อยของพี่”

ฮรือ...คำพูดคำจาของพี่เหนือทำแก้มแดงแก้มร้อนหมดแล้ว ฟาดมือไปมาเอากับอากาศนั่นแหละ พอตั้งสติได้ แก้มแดงก็รีบถอดกางเกงที่ใส่ออกพร้อมกางเกงใน พับเรียบร้อยแล้ววางลงตรงพื้นข้างอ่าง จากนั้นก็ปล่อยน้ำร้อน แล้วผงหอมทำฟองลงไป แก้มแดงเลือกกลิ่น Citrus ที่ให้ความรู้สึกสดชื่นผ่อนคลาย รอจนฟองเต็มแล้วเอาตัวเองไปซ่อนเรียบร้อยค่อยเรียกให้พี่เหนือหันมา

ร่างสูงถอดเสื้อผ้าอย่างไม่เร่งรีบ ทุกท้วงท่าตรึงสายตาแก้มแดงไว้จนไม่สามารถละไปไหน อกพี่เหนือเหมือนจะแน่นขึ้นอีก กล้ามท้องเป็นก้อนๆ ชวนนึกให้อยากกินขนมปัง แล้วก็ช่วงเอวที่สอบมีเส้นวีไลน์หายลงไปกับขอบกางเกงใน แก้มแดงหน้าร้อน จนต้องยกสองมือปิดหน้า เหนือหัวเราะ เขาก้มลงดึงปราการชั้นสุดท้ายออก อวัยวะเพศขนาดน่าภูมิใจกระดกสู้แรงโน้มถ่วงทันที เหนือเดินไปทิ้งตัวลงในฟอง แล้วกวักมือเรียกแก้มแดงให้มาหา

“มากอดหน่อยเร็ว คิดถึง”

แก้มแดงลอยตามฟองไปเลยจ้า ไม่ขัดขืนสักนิดเดียว

“วันเกิดอยากได้อะไรจากพี่เหนือคะ” ชายหนุ่มถามน้อง หลังจากวางคางลงไปบนไหล่เล็ก แนบแก้มไว้กับขมับอีกฝ่าย แก้มแดงไล้นิ้วมือเล่นไปตามท่อนแขนของเหนืออย่างสบายใจ

“ไม่อยากได้อะไรเลยจ้ะ” แหงนหน้ามาบอกพี่อย่างแสนจะน่ารัก เห็นปากแดงๆ นั้นแล้วอยากจะงับให้หายมันส์เขี้ยว

“พี่เหนืออยากให้นี่นา”

“คุณแม่จองที่พักไว้ให้แล้วนี่จ๊ะ แค่ได้อยู่กับพี่เหนือตอนวันเกิดแก้มแดงก็มีความสุขแล้วจ้ะ”

“มีความสุขง่ายจริง น้องชายพี่” เหนือบีบแก้มนุ่มๆ เล่น

“ก็พี่เหนือเป็นความสุขของแก้มแดง” พูดไปหัวใจก็เต้นรัวแปลกๆ แต่แก้มแดงก็คิดแบบนั้นจริงๆ “อยากอยู่กับพี่เหนือตอนวันเกิดทุกปีเลย”

เหนืออมยิ้ม จุ๊บขมับน้องชายๆ ไปเบาๆ

“อยากกินเค้กอะไร พี่เหนือจะไปสั่งให้”

แก้มแดงยู่ปาก คิดไม่ออก “ไม่ต้องก็ได้จ้ะ มันเปลือง”

“งั้นพี่เหนือเลือกให้เองโอเคมั้ย วันเกิดก็ต้องเป่าเค้กสิ ไม่งั้นจะอธิฐานได้ยังไงจริงมั้ย”

แก้มแดงพยักหน้า ถ้าพี่เหนืออยากทำให้เขาก็ไม่ขัดหรอก

“พี่เหนือหันหลังมาสิ แก้มแดงจะได้นวดให้” น้องเปลี่ยนเรื่อง

“กอดไว้เฉยๆ แบบนี้ก็หายเมื่อยแล้วค่ะ”

“เจ้าเล่ห์” ตากลมตวัดมองพี่อย่างไม่เข้าใจ พอรู้ว่าโดนหลอกให้มาโดนกอดโดนหอมก็พองลมเต็มแก้ม

“แค่อยากกอดไม่ได้หรือไงคะ พี่เหนือหนะต้องเจ้าเล่ห์เพราะเดี๋ยวนี้น้องชายพี่หวงตัวเหลือเกิน น้ำก็ไม่ยอมอาบด้วย จะกอดสักทีก็ต้องวางแผนกันหน่อย”

“ขอกอดดีๆ แก้มแดงก็ให้กอดหรอก”

“ก็กอดปกติมันมีเสื้อผ้า พี่อยากกอดแบบนี้ กอดให้เนื้อตัวเราได้แนบชิดกัน”

“พี่เหนือ...” แก้มแดงเรียกเสียงแผ่ว เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไร เรื่องที่เหนือพูดมันทำให้หัวใจเขาปั่นป่วน และในท้องน้อยเขาก็เหมือนมีพายุก่อตัวขึ้นมา

“แก้มแดงจะขึ้นแล้ว” น้องรีบแกะมือพี่ออกด้วยความตกใจปฏิกริยาของร่างกายตัวเอง มันไม่เหมือนเดิม มันวูบวาบชนิดที่ว่าจะให้พี่เหนือรู้ไม่ได้

“เป็นอะไร”

แก้มแดงส่ายหน้าไม่บอก อาศัยความลื่นของสบู่สลัดแขนเหนือจนหลุด แล้วใช้ฟองห่อคลุมร่างกายส่วนล่างไว้ วิ่งหนีไปที่ห้องอาบน้ำกระจกขุ่นที่เป็น Rain Shower เสีย

เหนือมองตามแล้วก็พยายามไม่คิดอะไรมาก คำพูดกันดั้มลอยมาเข้าหูเสมอ...น้องเป็นวัยรุ่นก็ต้องมีเวลาส่วนตัวบ้าง





วันจันทร์เปิดเรียน แก้มแดงรีบวิ่งมาหาทูลหัวเหมือนเจอที่พึ่ง

“ตัวใจเย็นๆ ค่อยๆ เล่า” ลูกชายดาราดังลูบไหล่เพื่อนที่ทำหน้าเหมือนจะร้องไห้

“ระ เรา เป็นเด็กไม่ดี ฮือ”

“ยังไงอีก” ทูลหัวไม่ได้มีสีหน้าร้อนใจตามเพื่อนเลย แต่ก็เท้าแขนทำหน้าตั้งใจฟังอย่างดี

“ระ...เรามีอารมณ์”

“ไปห้องน้ำกันเราช่วยเอง” ทูลหัวคว้าข้อมือเพื่อนฉุดให้ลุก ทำหน้าจริงจังมากจนแก้มแดงต้องฟาดมือให้ “เราไม่ได้มีกับตัวสักหน่อย...เรามี...ตอน ตอนแช่อ่างน้ำกับพี่เหนือ”

“โอ้ย!! ตายแล้วลูกกระต่ายตัวน้อยๆ ของฉัน” ทูลหัวทำหน้าสงสารยื่นมือไปลูบหัวคนทำหน้ามู่ แต่ผ่านไปได้สองวิก็ยิ้มกริ่ม ทำตาเล็กตาน้อยถาม

“แล้วทำไงอ่ะ ให้พี่เหนือช่วยหรอ”

“ฮื่อ…ใครจะกล้า” แก้มแดงส่ายหน้าผับๆ เอาสองมือขึ้นปิดแก้มที่แดงเถือกไปถึงหู เห็นแล้วน่าแกล้งมาก

“แล้วตัวทำไง ช่วยตัวเอง?”

“ทูลหัวด่าเราหน่อย เราเป็นน้องที่คิดอกุศลกับพี่ ไม่ดีเลย”

ดาราเด็กกรอกตา อยากจะผ่ากะโหลกพี่เหนือให้แก้มแดงดูว่าคนที่คิดลามกของจริงมันเป็นยังไง

“แล้วทำไมถึงไปแช่อ่างกับพี่เหนือล่ะ” ทูลหัวลากเข้าประเด็น

“พี่เหนือบอกเหนื่อย จะให้เราช่วยนวดไหล่ให้”

“ใจแม่งอยากให้นวดกระปู๋อ่ะดิ ขี้หลอก!” ทูลหัวคันไม้คันมือถึงขั้นตบโต๊ะ

“อย่าว่าพี่เหนือสิ พี่เหนือไม่ได้คิดอะไรหรอก”

“หรา...แล้วตรงนั้นของพี่เหนือทิ่มก้นตัวเองป่ะ”

“ทูลหัวววว!! เบาหน่อย อย่าตรงนัก เราจะระเบิดแล้ว” ตัวนี้แดงนำหน้าไปแล้วจ้า

เด็กตาแมวหัวเราะคิกคักถูกใจ “แหม...โตขึ้นร่างกายมันย่อมเปลี่ยนแปลงไปตามธรรมชาติ เราก็แค่ต้องรู้จักปลดปล่อยอารมณ์ให้ถูกวิธีและปลอดภัยเท่านั้นเอง”

“ช่วงนี้เราจะหวงตัวแล้ว เราจะอยู่ห่างพี่เหนือหลายๆ ก้าวเลย จะไม่ให้จับ ไม่ให้หอม”

“ตัวพึ่งคิดได้หรอ” ทูลหัวทำหน้าหมั่นไส้ บิดจนปากคว่ำแหนะ ฝ่ายแก้มแดงก็เบะปากที่เพื่อนไม่เข้าข้าง

“วันเสาร์หน้าวันเกิดเรา แม่พี่เหนือจองรีสอร์ทไว้ให้ ทำไงดี”

“รีสอร์ทชื่อ”

“บรรลือรัก”

“โอ้โห อย่างหรูหกดาว แล้วก็ติดหน้าผาริมทะเล แก้มแดงเอ้ย! ไม่ได้ลงไปเล่นน้ำหรอกเชื่อเรา ได้แต่มองอยู่ในห้องนั่นแหละ”

“มันสูงมากหรือรีสอร์ท”

“บรรยากาศมันน่าทำรักโว้ย!!”

“ฮรือ...เรายังทำไม่ได้ พี่เหนือยังไม่เป็นแฟนเราเลย”

“ก็จีบเซ่!!”

“เรายังไม่ได้จ่ายเงินคืนพี่เหนือเลย”

“โว้ย...เรื่องมากจังอะ”

“ทูลหัวอย่าดุเรา เราก็อึดอัดเหมือนกันนะเรื่องนี้” พอแก้มแดงทำหน้าจะร้องไห้จริงๆ คนที่หัวร้อนก็ยอมเย็นลงแล้วลูบไหล่โอ๋ๆ

“เราขอโทษ เราแค่อยากให้ตัวใจตรงกับพี่เหนือสักที”

“พี่เหนือไม่มีท่าทีเลยจ้ะ”

“งั้นเสาร์นี้ตัวลองทำรายงานเรื่องเพศศึกษาดูมั้ย”

แก้มแดงทำหน้างง เหมือนเราจะไม่มีเรียนวิชานี้กันนะเทอมนี้

“ก็ขนรายงานไปทำ แล้วให้พี่เหนือช่วยอธิบาย แค่เนี่ย โชะเชะชะ รู้เรื่อง”

แก้มแดงไม่ไว้ใจทูลหัวเลย แต่ดูเหมือนคนเจ้าแผนการณ์จะจินตนาการไปไกลจนกู่ไม่กลับแล้ว







TBC 

ขอให้กัปตันทูลหัวทำสำเร็จค่ะ สาธุ ใจแม่ #รอน้องสิบแปดบวก 

รอคอมเม้นนะต๊ะแม่ต๋า 

ปล. ขอบคุณคอมเม้นในตอนที่ผ่านมาค่า ชื่นใจเน้อ

ออฟไลน์ คุณซี

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 205
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +5/-0
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
«ตอบ #14 เมื่อ10-05-2019 23:06:20 »

ทูลหัว!! เธอสอนอะไรน้อง!

ออฟไลน์ O-RA DUNGPRANG

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1760
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-5
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
«ตอบ #15 เมื่อ10-05-2019 23:59:23 »

น่ารัก น่าจับกินจริง ๆ เลยน้องแก้มแดง  :o8: :o8: :o8:

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
«ตอบ #16 เมื่อ11-05-2019 20:19:55 »

แก้มหนูน่ารักเท่ามะเขือเทศแต่ความน่ารักของหนูน่ารักเท่าจักรวาลลู้กกกกก

ออฟไลน์ Pthassa

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 11
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +0/-0
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
«ตอบ #17 เมื่อ11-05-2019 23:46:23 »

อะไรเอ่ย ตัวเท่านี้น่ารักเท่าโลก
ตอบ น้องแก้มแดง
นักร้อง อยากรัก อยากหอมหัว

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 8 : 11 May]
«ตอบ #18 เมื่อ12-05-2019 15:56:29 »



Chapter 9

คืนวันศุกร์แก้มแดงกับเหนือไปค้างที่บ้านใหญ่ จะได้ไปวัดพร้อมกับรถตู้ที่บ้านเลย อาหารหม้อใหญ่หลายหม้อที่พี่ๆ แม่บ้านช่วยกันทำ แก้มแดงก็ตื่นแต่เช้ามาช่วยทำด้วยเพื่อแสดงถึงความตั้งใจในการทำบุญจริงๆ เมื่อทุกอย่างเรียบร้อย ก็ยกโขยงกันไปวัดใหญ่ใกล้บ้าน เหลือพี่ยามเฝ้าบ้านไว้สามสี่คนเท่านั้น คุณแม่เตรียมปิ่นโตไว้ตักกับข้าวแบ่งกลับจากวัดมาให้แล้ว

ตอนแรกแก้มแดงนึกว่าจะไปถวายเพลกันเล็ก หิ้วปิ่นโตไปหนึ่งเถา ที่ไหนได้ทำกับข้าวหลายหม้อเลย แล้วก็ชวนให้พี่ๆ ในบ้านได้ไปทำบุญพร้อมกันเกือบห้าสิบชีวิต ก็นับว่าเป็นเรื่องน่ายินดี

ถึงวัดเหล่าบรรดาตระกูลเทวาพิทักษ์ก็นั่งแถวหน้า ทำพิธีสงฆ์กันไป เด็กๆ ในบ้านก็นั่งลดหลั่นกันมา แก้มแดงรับพรจากพระให้โตไปเป็นคนดี มีสติปัญญา เป็นที่รักใคร่ของทุกคนที่ได้พบหน้า เจ้าตัวก้มลงกราบพระคุณเจ้าและรับน้ำมนต์ที่ประพรมลงมาอย่างนอบน้อม ที่จริงของขวัญที่ดีที่สุดในชีวิตเขาก็คือครอบครัวพี่เหนือนี่แหละ ทั้งรักและปรารถนาดีกับเขาจริงๆ คุณปู่คุณย่าซื้อทองแท่งให้แก้มแดงสิบบาท ให้ติดไว้เป็นขวัญถุงชีวิต ฝากธนาคารไว้ให้เสร็จสรรพแล้ว ส่วนคุณพ่อพี่เหนือก็ซื้อ Mac Book Pro รุ่นล่าสุดให้ เพราะคิดว่าเด็กๆ สมัยนี้คงต้องมีติดตัวไว้ใช้ประกอบการเรียน พี่ๆ ที่บ้านก็รวมตัวกันเขียนการ์ดใบใหญ่ให้ แก้มแดงไม่เคยสัมผัสความอบอุ่นขนาดนี้มาก่อนก็อดจะน้ำตาซึมไม่ได้

คุณแม่เข้ามากอด เข้ามาหอม แล้วก็พาไปนั่งโต๊ะ รอกินมื้อเที่ยงมื้อใหญ่หลังพระท่านฉันเพลเสร็จ ส่วนโปรแกรมที่จะไปนอนรีสอร์ทริมทะเลกันนั้น ก็เป็นการนั่งเครื่องบินไปลงที่ภูเก็ต วันจันทร์หยุดพอดีก็เท่ากับได้นอนสองคืนพอดี



ออกจากวัด ทั้งบ้านก็ขนกันมาส่งลูกชายทั้งสองที่สุวรรณภูมิ แก้มแดงออกอาการตื่นเต้นนิดหน่อยเพราะเป็นการขึ้นเครื่องครั้งแรกในชีวิต แต่มีพี่เหนือคอยจับมืออยู่ข้างๆ ก็สบายใจได้ว่ามันจะปลอดภัย

“ดูแลกันดีๆ นะลูก” แขไขสั่งก่อนจะดันหลังให้ทั้งคู่เข้าสู่ประตูของผู้โดยสาร

เมื่อเด็กๆ เข้าไปเรียบร้อยก็พากันกลับ ไฟลท์บ่ายแก่ๆ แบบนี้ ไปถึงก็ได้ทานอาหารเย็นในเมืองพอดี แล้วเหนือค่อยขับรถเช่าเข้าที่พัก ที่อยู่แถวอ่าวกมลา

ตอนเครื่องขึ้นน้องทำหน้ายู่

“หูอื้อ” น้องฟ้องเบาๆ พี่เหนือบอกให้กลืนน้ำลาย ถ้าไม่หายก็เอาหมากฝรั่งไปเคี้ยว นั่งๆ ไปแล้วหนาวก็เอาเสว็ตเตอร์ที่ติดกระเป๋ามาด้วยให้ใส่

“ทะเล!!” แก้มแดงตื่นเต้นที่เห็นวิวผืนน้ำเวิ้งว้างจากหน้าต่าง เหนือก็ยื่นหน้าไปด้วยด้วย แถมหอมฟอดเข้าให้ จนน้องปากยื่นบ่นอุบ ค่อยยอมถอยกลับมานั่งดีๆ แต่ที่สำคัญคือตลอดทางเหนือจับมือน้องไม่ปล่อยเลย

พอเครื่องลง เหนือก็ชี้ให้น้องดูทะเลอีกรอบ สนามบินภูเก็ตสร้างอยู่เกือบริมหาด เลยสามารถมองเห็นได้จากบนเครื่องเลย แก้มแดงรีบหยิบโทรศัพท์มาบันทึกภาพนั้นไว้ ครั้งแรกในชีวิตที่เขาเห็นทะเลของจริง ดีใจจนต้องหันไปกอดพี่เหนือทั้งที่ยังโดดดุ๊กดิ๊ก

ครั้งแรกในชีวิตหลายๆ อย่างเขาก็ได้ทำตอนอยู่กับพี่เหนือน่ันแหละ หนุ่มหล่อไม่คิดว่าน้องจะไม่เคยเห็นทะเลมาก่อน ก็ยิ่งอยากพาน้องเที่ยวให้เต็มที่

“พรุ่งนี้พี่เหนือพาไปเล่นน้ำทะเลนะคะ” เหนือบอกเบาๆ กับเด็กน้อยที่ฉีกยิ้มเต็มแก้ม แล้วพยักหน้าอยู่ตรงอกเขา “ฮื่อ...พี่เหนือน่ารักที่สุดเลย...แก้มแดงต้องโทรไปขอบคุณคุณแม่ด้วย คุณแม่รู้ใจที่สุดเลยเหมือนกัน”

คราวนี้คุณแขก็เป็นศัตรูกับเหนือแล้วนะ...รู้ยัง

ร่างสูงจูงน้องไปรอรับกระเป๋าจากสายพาน แล้วก็ไปรับรถเช่าที่คุณแม่จัดการให้เสร็จสรรพ คุณแขเป็นผู้ใหญ่ที่ทันยุคทันสมัยไปหมด จึงไม่มีอะไรยากสำหรับเธอหากผ่านทางออนไลน์

เหนือมองดูออดี้สีขาวคันสวยที่จอดรออยู่ด้านนอก เปิดประทุนได้ด้วยจ้า แม่นึกว่ามาไมอามี่หรืออะไร ได้เช็คอุณหภูมิประเทศไทยมั้ยเนี่ย แก้มแดงไม่่รู้ราคารถ แต่ความหรูหราของมันก็เปล่งประกายออกมาจนสัมผัสได้ว่าแพงแน่ๆ น้องไม่กล้าแม้แต่จะเปิดประตูเพราะกลัวทำรถเขาพัง

“พังก็ซื้อใหม่คืนเค้าค่ะ บ้านเรารวยมากนะอย่าลืม”

แก้มแดงหันไปมองหน้าพี่ชายที่พูดได้น่าหมั่นไส้ที่สุด แต่ก็ถูกตามพี่เหนือว่า ตระกูลนี่รวยขนาดที่เขาทั้งคนยังถูกซื้อมาได้อย่างง่ายดายเลย แก้มแดงขึ้นไปนั่งบนรถอย่างว่าง่าย เหนือเดินอ้อมมานั่งหลังพวงมาลัย เขาปิดกระจกเรียบร้อยแม้กระทั่งหลังคาเพราะไม่ต้องการให้แก้มแดงผิวเสีย เหนือเตรียมร้านอร่อยมาบ้างโดยการเช็คอินสตาแกรม ไม่นานก็ขับเข้าสู่ตัวเมืองภูเก็ต แล้วเลี้ยวจอดหน้าร้านอาหารปักษ์ใต้ขึ้นชื่อ แก้มแดงกินง่ายกินเผ็ดก็ได้ เหนือจึงไม่กังวลมากนัก

น้องไม่ค่อยกล้าสั่งตามสไตล์ แม้กระทั่งจะจ้องขนมจีนน้ำยาปูของโต๊ะข้างๆ ตาเป็นมันก็เถอะ

“พิเศษ 2 ครับ” เหนือสั่งให้ แล้วก็เห็นน้องยิ้ม พึมพำว่าขอบคุณ เหนือใช้นิ้วเคาะแก้มตัวเองเป็นสัญญาณให้รู้ว่าถ้าจะขอบคุณต้องทำแบบไหน แก้มแดงพองลมเต็มแก้มใส่

“ค่อยไปทำในรถครับ ตรงนี้คนเยอะ”

“ทำเลยค่ะ” เหนือมองดุๆ แก้มแดงก็ยู่ปากยอมลุกมาจุ๊บเร็วๆ ที่แก้มพี่เหนือ แล้วก็วิ่งกลับไปนั่งที่เดิม งื้อ...เขินไปหมดไม่รู้มีใครเห็นบ้าง เหนือหัวเราะหึๆ ในคอ เขาเห็นอยู่ว่ามีคนแอบมองน้อง เลยอยากประกาศความเป็นเจ้าของเจ้าเด็กตัวขาวของเขาเท่านั้นแหละ

มื้อเย็นง่ายๆ ผ่านไปอย่างไม่เร่งรีบ เหนือแวะเอาเค้กจากร้านดังที่โทรมาสั่งไว้ก่อน แล้วค่อยขับรถไปรีสอร์ทที่คุณแม่จองให้ ‘บรรลือรัก’ เขาอ่านรีวิวมา มันเป็นรีสอร์ทที่เน้นให้คู่รักมาฮันนีมูนกัน เพราะสร้างเป็นบ้านทรงกล่องสี่เหลี่ยมสร้างลดหลั่นกันไปตามแนวเขา เน้นเป็นกระจกเยอะๆ เห็นวิวพานาราม่าของทะเลอันดามัน มีความเป็นส่วนตัวสูง แช่น้ำได้ในอ่างแบบเอ้าดอร์ แถมยังอยู่ไกลหาด คือถ้าจะลงเล่นก็ต้องนั่งรถรางของโรงแรมพาลงไป บรรยากาศไม่เห็นเหมาะกับการฉลองวันเกิดของเด็กน้อยเลย แต่ไม่เป็นไรมันสวยจนแก้มแดงต้องอารมณ์ดีแน่ๆ แหละ

เหนือขับรถขึ้นเขาแบบหักศอกจนแก้มแดงหัวเอียงไปเอียงมา จากที่น้องยิ้มๆ ก็เริ่มทำหน้าเหวอขึ้นเรื่อยๆ สงสัยจะกลัว พอจอดตรงล็อบบี้โรงแรมได้ เหนือก็รีบกอดปลอบ

แก้มแดงดันหัวออกมาแล้วจุ๊บแก้มพี่เหนือ คนเป็นพี่งง ปกติน้องไม่ค่อยเริ่มก่อน

“ยังขอบคุณไม่ครบไงจ๊ะ”

เหนือฟังแล้วก็ยิ้มร้าย คราวนี้เขาเลยทำปากจู๋รอให้น้องมาจุ๊บปากตามธรรมเนียม แก้มแดงรีบจุ๊บแล้วก็ดึงหน้าหนีออกมา

“จุ๊บนานๆ ก็ได้พี่ไม่กัดหรอกค่ะ”

น้องแสร้งทำเป็นไม่ได้ยินแล้วก็วุ่นวายจะเปิดประตูรถ เหนือนี่อยากจะไปจุ๊บให้ดูเป็นตัวอย่างว่าจุ๊บนานๆ ทำยังไงแต่ก็กลัวโดนน้องดุ เลยยอมลงจากรถ ไปปล็ดล็อกให้แล้วค่อยเปิดประตูรับน้องลงมา หยิบกระเป๋ามาลากเองสองใบ ส่วนน้องก็อุ้มกล่องเค้กวันเกิดตัวเองไป พากันเดินเข้าไปในอาคารปูนเปลือย

รถของเหนือจอดไว้ที่นี่ ส่วนตัวและสัมภาระ ก็นั่งรถกอล์ฟขึ้นไปอีกประมาณหนึ่งโค้ง บรรยากาศร่มรื่นทำให้คนที่โตมากับป่าเขาสูดลมหายใจได้เต็มปอด เห็ต้นไม้มากๆ ก็อดนึกถึงบ้านที่แม่ริมไม่ได้ กับพ่อเองแก้มแดงก็ไม่ได้ติดต่อไปนานแล้ว เพราะพ่อไม่มีโทรศัพท์มือถือ แก้มแดงเลยคิดว่าถ้าเงินจากการถ่ายแบบออก จะเอาไปซื้อโทรศัพท์เครื่องเล็กๆ ฝากลุงตะวันเอาไปให้พ่อใช้

“คิดอะไรอยู่คะ” เหนือเห็นน้องนิ่งไปก็ถาม แก้มแดงเงยหน้ามองตาพี่เหนือแล้วบอกสิ่งที่คิด

“แก้มแดงจะเอาเงินจากการถ่ายแบบซื้อโทรศัพท์มือถือส่งไปให้พ่อจ้ะ”

เหนือลูบผมน้องเบาๆ ถ้าเป็นช่วงแรกๆ เหนือคงโกรธ แต่หลังจากอยู่ด้วยกันมาแก้มแดงไม่เคยพูดถึงพ่อให้เขาได้ยินเลย วันนี้เป็นครั้งแรก ลึกๆ แล้วน้องคงคิดถึงนั่นแหละ ถึงจะไม่ดีอย่างไร แต่ก็ได้ชื่อว่าเลี้ยงดูมาแทนพ่อแม่แท้ๆ เสียอีกที่ทิ้งไปอย่างไม่ใยดี ร่างสูงนั่งยองๆ ลงให้หน้าอยู่ต่ำกว่าน้อง แล้วจับมืิอแก้มแดงไว้ “ไว้ปิดเทอมพี่พากลับไปเยี่ยมคุณพ่อนะ”

แก้มแดงน้ำตาซึม พี่เหนือเข้าใจเขาโดยไม่ต้องพูดอะไรให้มากความเลย ปากนุ่มนิ่มกำลังจะเอ่ยพูดขอบคุณแต่ก็นึกขึ้นได้ว่าสัญญากับพี่เหนือไว้ว่าอย่างไร แก้มคนหล่อโดนจูบซ้ายขวาและโดนจุ๊บที่ปากไปอีกหนึ่งที เหนือกอดเจ้าตัวน่ารักของเขาแน่นๆ อีกหนึ่งที

“จะไปซื้อโทรศัพท์วันไหนก็บอก เดี๋ยวพี่เหนือพาไปค่ะ”

“ต้องทำอีกรอบมั้ย” แก้มแดงถามเสียงอุบอิบ ทำบ่อยไปก็เขินนะ

“ทำค่ะ ทำมากกว่าหนึ่งรอบก็ได้” เหนือยิ้มแล้วพูด แต่แก้มแดงก็ทำแค่รอบเดียวนั่นแหละ ทำบ่อยๆ เดี๋ยวพี่เหนือเบื่อ แก้มแดงเชื่อทูลหัว

เหนือเห็นน้องหยุดทำก็ขยี้ผมน้องจนฟู แล้วลุกขึ้นจูงน้องเข้าห้อง ครั้งนี้เขาไม่อาสาเปย์เงินแทนน้อง เพราะคิดว่าน้องควรจะได้ภูมิใจในตัวเองที่ใช้เงินจากการทำงานซื้อของให้บุพการี เหนือเดาะลิ้น เขานี่ความคิดหล่อจริงๆ

เมื่อเข้ามาสู่ห้องนอน เหนือเดินไปเปิดม่านให้เห็นวิวทะเลสุดลูกหูลูกตา ในห้องไม่มีอะไรมากเน้นเตียงกว้าง สี่เสา ผูกม่านโปร่งๆ โซฟานั่งเล่นกับเซตผลไม้น่าทานบนโต๊ะไม้ ด้านนอกเป็นระเบียงและก็อ่างน้ำขนาดใหญ่ ด้านในก็มีห้องน้ำที่สามารถมองเห็นวิวด้านนอกได้เช่นกัน

ท้องฟ้าโพล้เพล้พอดี แต่เสียดายที่ทิศนี้ไม่เห็นพระอาทิตย์ยามเย็น พรุ่งนี้เหนือค่อยพาน้องไปดูที่แหลมพรหมเทพตามท่ี่แพลนไว้แล้วกัน

แก้มแดงยังไม่ได้เดินไปดูวิว เขาลากกระเป๋าที่พี่เหนือวางค้างไว้เข้าสู่โซนแต่งตัว จัดการเปิดกระเป๋าพี่เหนือ หยิบชุดสำหรับวันพรุ่งนี้และมะรืนออกมาแขวนให้เนื้อผ้าคลายความยับ จากนั้นก็แขวนชุดตัวเองบ้าง มันเป็นเชิ้ตลายนอกฟลามิงโก้สีชมพูสดใสพื้นหลังเป็นสีน้ำเงิน เหมือนเป๊ะกับของพี่เหนือ คุณแม่แขซื้อมาให้บอกว่าพี่น้องใส่เหมือนกันคือ...น่ารัก แก้มแดงก็ว่ามันน่ารักดี

เหนือเดินเข้ามาในห้องเห็นน้องจัดของใกล้เสร็จก็เข้ามาช่วย ก่อนจะพาไปเป่าเทียนวันเกิด ที่เหนือปักเลข 1 กับ 6 รอไว้แล้ว มันเป็นชีสเค้กผลไม้สดขนาดไม่ใหญ่นัก แต่ดูน่าทานและเป็นร้านที่ดีที่สุดของภูเก็ต

แก้มแดงอมยิ้ม พี่เหนือรู้ใจ เขาชอบกินเค้กแบบที่ไม่เลี่ยนครีม ยิ่งมีผลไม้มาตัดกับรสหวานๆ ของเนื้อเค้กยิ่งชอบใหญ่ เหนือไม่ได้เป็นคนโรแมนติก เขาก็จุดเทียนให้แก้มแดงเป่าแมนๆ ไม่มีเซอร์ไพรส์อะไรไปมากกว่านั้น แต่นี้เป็นการเป่าเค้กวันเกิดครั้งแรกในชีวิต แล้วคนที่ถือเค้กให้คือพี่เหนือ มันก็พิเศษสุดๆ สำหรับแก้มแดงแล้ว

“อธิฐานก่อนค่ะ แล้วค่อยเป่า”

แก้มแดงพนมมือหลับตา ทำปากขมุบขมิบ เงาสีนวลตาจากเปลวเทียนทำให้ใบหน้าหวานๆ ของน้องน่ามองจนเหนือละสายตาไม่ได้ สักพักตากลมใสเหมือนลูกแมวน้อยก็เผยออก แล้วจัดการอมลมเต็มแก้ม เป่าฟู่อยู่สองสามครั้งกว่าเทียนจะดับ

“สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้แก้มแดงของพี่เหนือมีความสุขมากๆ นะครับ” เหนือกอดน้อง แล้วจุ๊บเหม่งฟอดใหญ่ จัดแจงวางเค้กลงบนโต๊ะ ดึงเทียนออก แล้วก็ยื่นช้อนให้

“ไม่ต้องตัดแบ่งหรอจ๊ะ” แก้มแดงถาม เหนือส่ายหน้า

“มีแค่เราสองคน กินแบบนี้แหละ อร่อยดี” เหนือบอก แก้มแดงพยักหน้าทำตาม เหนือให้น้องตักกินคำแรก เจ้าตัวน้อยเคี้ยวจนแก้มป่องหน้ารัก แล้วนิสัยกินเลอะมุมปากก็ไม่เคยหายไป เหนือจึกได้ตอดกินเนื้อชีสเค้กเอาจากมุมปากน้องชายตัวเอง ก่อนจะตักกินเองจากช้อนตัวเองบ้าง

ไม่กี่คำเค้กชิ้นกระทัดรัดก็หมด เหนือรวบทุกอย่างทิ้ง แต่แก้มแดงทำการห่อเทียนด้วยทิชชู เอาใส่กล่องเก็บไปเป็นที่ระลึก น้องถ่ายรูปอัพลงอินสตราแกรมด้วย เพราะทูลหัวสมัครไว้ให้ เหนือเลยขอเข้าไป Follow ภาพที่ลงของน้องก็ไม่มีอะไรมาก ส่วนใหญ่เป็นของกินในแต่ล่ะวันมากกว่า ส่วนของเหนือก็เป็นแปลงพืช แปลงผักเสียเป็นส่วนใหญ่

“แช่น้ำกันมั้ย” เหนือถามเมื่อน้องวางมือถือลง วันนี้แก้มแดงไม่มีแรงปฏิเสธ ได้ผ่อนคลายกับพี่เหนือก็เป็นเรื่องดี เขาเองก็ไม่ได้มีอารมณ์กับพี่เหนือมาหลายวันแล้ว คิดว่าคงไม่เป็นไร วันก่อนที่ผ่านมาอาจจะเป็นเรื่องบังเอิญที่ฮอร์โมนมันพลุ่งพล่านพอดีก็ได้

แก้มแดงจะไปเตรียมน้ำ แต่เหนือยกนิ้วส่ายไปมา “วันนี้วันเกิดหนู พี่เหนือบริการเองค่ะ”

น้องน้อยย่นจมูก เขาโดนพี่เหนือสปอยล์ไปเสียทุกอย่างเชียว แต่ระหว่างพี่เหนือไปเตรียมน้ำที่อ่างอินน์ดอร์ เพราะเย็นแล้วด้านนอกน่าจะเย็น เขาก็ใช้เวลานี่โทรขอบคุณคุณแม่แขไขสักนิดนึงดีกว่า จะได้เล่าคุณแม่ด้วยว่ารีสอร์ทสวยมาก

“แก้มแดง...มาแช่น้ำครับ” เสียงเหนือลอดเข้าไปในโทรศัพท์ ที่แม่เปิดสปีกเกอร์โฟนอยู่กับคุณย่า เลยได้คำอวยพรมาอีก

‘เผด็จศึกเลยไอ้ตัวเล็ก!!!’

คุณย่า! แก้มแดงอุตส่าห์ไม่คิด เก็บเนื้อเก็บตัวเก็บพี่ช้างให้ไหลลงไปตามแรงโน้มถ่วงโลก กลัวพี่เหนือจะเห็นว่าเป็นเด็กลามก เขารีบบอกลาๆ ญาติๆ สายชงแล้ววิ่งปรู๊ดไปหาเหนือในห้องน้ำอย่างหน้ามีพิรุธสุด

“คุยกับคุณแม่หรือคะ พี่ได้ยินเสียงแว่วๆ” เหนือถามไปก็ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตปกบัวของน้องไปด้วยอย่างเป็นธรรมชาติ แก้มแดงชูมือให้ดึงออกเป็นธรรมชาติเช่นกัน แต่ก็ไม่ยอมให้พี่เหนือถอดกางเกง เขาจับคนตัวสูงหันหน้าเข้ามุม แล้วขอวิ่งลงน้ำก่อน แก้มแดงขอเช็คพี่ช้างก่อนว่างวงคว่ำอยู่นะไม่ใช่ผงก

โอเค...ดีล สงบดีลูกพ่อช้างน้อยวัยใส สบายใจแล้วก็เดินลงน้ำจ๋อมแจ๋มพึ่งเห็นว่ามันใสครับแม่ น้องแทบจะกรี๊ด

“พี่เหนือทำไมไม่มีฟอง”

“อ้าว! พี่ลืม หนูดูสิว่ามันมี Bubble Bath หรือเปล่า”

แก้มแดงอมลมอีกรอบ พี่ช้างเกือบไม่ปลอดภัย เขาลุกขึ้นมาชะโงกดูรอบอ่างก็เห็นกระปุกใสวางอยู่ เลือกกลิ่นสตอร์เบอร์รี่มาหย่อนลงไป จัดการตีฟองจ๋อมแจ๋ม แต่เสียงน้ำกระทบเนื้อมันทำให้เหนือขมวดคิ้ว แล้วพอหันมาก็เห็นมือน้องขยับชักเข้าชักออก ส่วนด้านล่างก็โดนขอบอ่างบัง

แม่งเอ้ย...เลือดกำเดาจะไหล

“แก้มแดงช่วยตัวเองหรือคะ” เหนือถามอย่างไม่คิดว่าจะจริง แต่ภาพมันทำให้คิดอย่างนั้น น้องฟังแล้วตัวแดงเป็นกุ้ง สาดน้ำใส่พี่เหนือใหญ่เลย

“หนูตีฟอง!!”

เหนือหัวเราะก๊าก น้องอายจนม้วนตัวชันเขาหันหน้าเข้ามุม เขาปีนลงอ่างไปง้อทันที “ขอโทษค่ะ พี่ดูผิด”

“พี่เหนือชอบแกล้งน้อง”

“โอ๋นะคะ มาๆ มานั่งพิงพี่เหนือเร็ว”

“โป้งพี่เหนือแล้ว” แก้มแดงยกนิ้วโป้งให้อย่างน่ารักที่สุดอ่ะ ไอ้พี่สลดบ้างมั้ย แถมงับนิ้วโป้งน้องเบาๆ ด้วยริมฝีปากอีก

“ดีกันนะ พี่เหนือให้ตีคืนเลย” จับมือน้องมาแปะๆ ตรงแก้ม แก้มแดงถอนลมหายใจแรง แต่ก็ไม่อยากโกรธนานเนื่องจากวันนี้เป็นวันเกิด แล้วพี่เหนือคงไม่ต้ังใจจริงๆ เลยยอมไถตัวมานั่งพิงอกเหนือเหมือนปกติที่แช่น้ำด้วยกัน เหนือหอมแก้มน้องอย่างเอาใจ แล้วกวักน้ำรดไปตามหัวไหล่ขาว สลับกับนวดมือน้องไปด้วย แก้มแดงเลิกระวังตัวแล้ว เขาสัมผัสความเอาใจใส่นั่นด้วยหัวใจพองฟู

ในห้องน้ำบรรเลงเพลงแจ๊สไปด้วยเงียบๆ กลิ่นหอมของสบู่ และแสงวับแวมของตะเกียงเทียนหอมยิ่งขับกล่อมให้โรแมนติก สมแล้วที่คู่รักเลือกมาฮันนีมูน

เหนือจุ๊บไหล่น้องเบาๆ เพราะมันนวลเนียนจนอยากงับ

“หิวหรอพี่เหนือ” แก้มแดงถามติดตลก เพราะพี่เหนือชอบจุ๊บตรงนั้นตรงนี้เขาไปหมด

“นิดหน่อย”

“หนูชงอะไรร้อนๆ ให้มั้ย จ๊ะ เห็นมีพวกโหลใส่เครื่องดื่มกับกาน้ำร้อยอยู่”

“เอาสิ” เหนือปล่อยมือที่รัดเอวน้องอยู่ให้แก้มแดงลุกขึ้นไปล้างตัว “ไปชงให้พี่เหนือหน่อย เดี๋ยวพี่เหนือตามออกไป”

แก้มแดงยิ้มรับคำ ลุกขึ้นเอามือปิดพี่ช้างไว้วิ่งดุ๊กๆ ไปล้างตัวแล้วก็ใส่ชุดนอน จากนั้นก็ออกไปส่วนที่เป็นบาร์เครื่องดื่ม เหนือที่ยังนอนค้างอยู่ในอ่างผ่อนลมหายใจช้าๆ เขาพยายามสงบอารมณ์ตัวเองที่มียางอย่างลุกลามขึ้นมาเมื่อครู่ โชคดีมันเป็นเพียงก้อนไฟเล็กๆ ที่ดับไปเองเพราะไม่มีเชื้อเพลิงมาเติม

เมื่อลมสงบ เหนือก็ลุกขึ้นล้างตัว สวมชุดนอนเรียบร้อยแล้วเดินตามไปดูเด็กน้อยเตรียมเครื่องดื่มให้เขา ไมโลหอมกรุ่น กับคุกกี้ชิ้นเล็กถูกยื่นมาให้ เหนือนั่งลงบนเก้าอี้สตูลแล้วเป่าเบาๆ ก่อนจะจิบ แก้มแดงของเขาเก่งทุกอย่าง ชงไมโลยังอร่อยเลย

“หนูง่วงหรือยัง จะนอนเลยมั้ยคะ”

แก้มแดงส่ายหน้า ผมที่ยังชื้นอยู่สะบัดเล็กน้อย “แก้มแดงจะทำรายงานก่อน มีส่งวันอังคารนี้จ้ะ”

“เยอะหรอ” เหนือถามเพราะไม่คิดว่าน้องจะมีการบ้านติดมาด้วย

“ไม่เยอะมากจ้ะ แต่ก็ต้องทำ”

เหนือพยักหน้า “เดี๋ยวพี่เหนือเล่นมือถือรอ”

“หนูกวนพี่เหนืออีกแล้ว”

“ก็วันเกิด ไม่อยากให้นั่งอยู่คนเดียวหรอก”

แก้มแดงยิ้มรับความน่ารักของพี่ชาย

“ไปเริ่มทำก่อนไป ไม่ต้องเฝ้าพี่เหนือหรอก จะได้เสร็จไวไว”

น้องเดินไปอย่างว่าง่าย โชคดีมีโต๊ะตัวเบาๆ ที่สูงพอดี เลยโดนลากมาวางตรงปลายเตียง จากนั้นก็กางหนังสือกับเล่มรายงานที่ทูลหัวแพคมาให้เพื่อทำรายงาน...วิชาที่ไม่มีอยู่จริง ทูลหัวบอกว่าแค่ทำตามที่บอก ไม่ต้องหืออือ

แก้มแดงไล่สายตาตามเนื้อหาก็แก้มร้อนฉ่า หัวข้อรายงาน ‘การจัดการกับความต้องการตามธรรมชาติของวัยรุ่น อย่างถูกวิธี มีข้ันตอนอย่างไรบ้างจงอธิบาย’

‘รายงานอะไรเนี่ยทูลหัว’ แก้มแดงรีบพิมพ์หาเพื่อนตัวแสบทันที

‘หาคำตอบไม่ได้ก็ให้พี่เหนือช่วยสิ’

‘ทูลหัวนิสัยไม่ดี ทูลหัวแกล้งเรา’

แก้มแดงมัวแต่นึกคำดุเพื่อนโดยไม่รู้เลยว่าเหนือมายืนมองหัวข้อรายงาน กับหนังสืออ้างอิงอยู่นานแล้ว มันมีทั้งหนังสือเรียน และการ์ตูนที่มีเนื้อหาล่อแหลม เหนือเดาว่ามันคงเอาใช้ประกอบการอธิบายหัวข้อรายงานที่จั่วอยู่ตัวใหญ่มาก เหนือนั่งลงข้างน้อง แก้มแดงรู้ถึงแรงยวบของเตียงก็หันขวับ เจอพี่เหนือก็ยิ่งหน้าร้อน รีบยกมือบังหัวข้อรายงาน

“พี่เหนืออย่าดู”

“ทำไมคะ”

“ฮือ…” แก้มแดงจะร้อง ถ้ามันเป็นวิชาเรียนจริงๆ เขาคงไม่ลนลาน แต่นี่มันเป็นแผนไม่ดีของทูลหัว

“ตอบไม่ได้หรือคะ ทำไมทำหน้าเครียด” เหนือถามอย่างเป็นห่วง ก็คิ้วน้องขมวด ทำหน้าอย่างกับคนจะร้อง

แก้มแดงเม้มปาก พอดีไลน์ของทูลหัวเด้งมาอีก มันอยู่ใกล้เหนือพอดี ตาคมเลยอ่านทัน

‘ให้พี่เหนือสอน รับรองแป๊บเดียวทำเสร็จ’

น้องน้อยเงยหน้ามองพี่ชายตาโต รีบคว่ำมือถือ

“ไม่เคยทำหรือคะ” ร่างสูงอมยิ้ม ตบมือลงที่ตัก เพื่อบอกให้แก้มแดงขยับขึ้นมานั่งนี่ น้องลังเล แต่อยู่ดีๆ ก็เห็นทูลหัวตัวน้อยป๊องขึ้นมาเหนือหัวตัวเอง หน้าตาจอมวายร้ายนั่นถือแซ่มาด้วยแล้วก็ฟาดเพี๊ยะๆ ลงมา ‘มารยาสาไถ ใช่เข้าไปสิ’ แก้มแดงหันไปอีกทางหวังว่าจะมีทูลหัวตัวดีเข้ามาห้ามเหมือนในละครบ้างก็ไม่มีเลย อีกตัวโผล่มาพร้อมค้อนทุบไล่ตีแก้มแดงโป๊กๆ เลย ‘ไป๊! ไปให้พี่เค้าสอน’

แก้มแดงทำปากหงึ! ใส่ทูลหัวจอมวายร้าย โบกมือไล่ไปให้พ้น อย่ามาไซโคแก้มแดงนะ เหนือรวบมือน้องที่สู้รบกับจิตนาการตัวเองอยู่เอาไว้แล้วบีบเบาๆ

“ให้พี่เหนือช่วยสอนนะคะ”

“สะ สอนอะไรจ๊ะพี่เหนือ” แก้มแดงถามพลางมุดหน้าแน่นจนคางชิดอก ทั้งอายทั้งตื่นเต้น

“ช่วยตัวเองไงคะ วิธีการจัดการกับความต้องการตามธรรมชาติตามหัวข้อรายงาน”

แก้มแดงร้อนวูบวาบขึ้นมาในท้องทันที ที่เขาว่าวัยรุ่นรู้สึกไว แถมยังอยากรู้อยากลองไปหมดมันไม่เกินความจริงเลย พี่เหนือไม่รอให้น้องตัดสินใจ ขยับเข้ามาใกล้จนชิด ตบสะโพกน้องเบาๆ ให้ลุกขึ้น แล้วย้ายก้นให้มานั่งซ้อนตรงที่ว่างระหว่างขาของตัวเอง

“เคยทำเองบ้างมั้ย” เหนือถามเสียงนุ่มเพื่อไม่ให้น้องกลัว เดวิลทูลหัวทำท่าจะโผล่มาอีกรอบแก้มแดงเลยต้องรีบหลับหูหลับตาตอบว่า ‘ไม่จ้ะ’

ก่อนจะเจอพี่เหนือเขาก็เคยมีวูบวาบบ้างแหละตามวัย แต่ไม่ได้เด่นชัดนักเหมือนวันนั้นที่อยู่ด้วยกันในอ่างน้ำ และตอนนี้อาจจะเป็นเพราะบรรยากาศ การอยู่ด้วยกันสองต่อสองในที่แปลกใหม่ และคอนเท้นต์แสนตื่นเต้นที่คุยกับทูลหัวมาก่อนมันเลยทำให้...พี่ช้างเริ่มเกร็ง

“ทำตัวสบายๆ เอนหลังมาพิงพี่เหนือเร็ว”

เสียงนุ่มทุ้มเหมือนกล่อมเด็ก ทำให้แก้มแดงทำตามได้ไม่ยาก

“หนูมีอารมณ์ใช่มั้ย” เหนือถามแล้วลูบเบาๆ ลงไปที่เป้ากางเกง แก้มแดงหลบไม่พ้นแน่แล้วก็หันมาซุกหน้าหลบกับตัวพี่เหนือ ตรงไหนก็ได้ที่เขาจะไม่ต้องเห็นหน้าคุณเหนือเดือน เทวาพิทักษ์

“ใจเย็นๆ ไม่ต้องกลัว มันเป็นเรื่องธรรมชาตินะ” เหนือยังใช้เสียงทุ้มๆ นุ่มๆ ปลอบ แล้วค่อยๆ เลื่อนกางเกงนอนยางยืดของแก้มแดงลง น้องไม่ได้ใส่กางเกงใน อวัยวะเพศที่ชูชันแล้วจึงปรากฏแก่สายตาเหนือ เขาเองก็ต้องปรามลมหายใจไม่ให้หอบโหย แก้มแดงรับรู้ได้ว่าท่อนล่างกำลังเปล่าเปลือยก็ยิ่งซุกพี่เหนือแน่นขึ้น

“เดี๋ยวหายใจไม่ออกครับ เงยหน้าออกมาดูเร็วว่าทำยังไง เดี๋ยวเขียนรายงานไม่ถูก”

แก้มแดงส่ายหน้างุดๆ

“แก้มแดง...” พี่เหนือแค่เรียกชื่อไม่ได้ดุ คนน้องก็รู้แล้วว่าห้ามงอแง เขาค่อยๆ ละใบหน้าออกมามอง เหนือลูบไล้หน้าท้องแบนราบกับหยอกล้อตรงหลุมสะดือก่อนให้น้องไม่รู้สึกร้อนจัดนัก พอเห็นน้องเริ่มคลายความเกร็งก็ค่อยเลื่อนมือไปจับ ‘ช้างน้อย’ ที่แก้มแดงเรียกเบาๆ เสียงหวีดถูกสะกัดกั้นไว้อย่างยากลำบาก น้องคิ้วขมวดเขม็ง ตานี้จะปิด แต่ก็เหมือนอยากจะลืมดูความเป็นไปด้วย เหนือไล้นิ้วไปช้าๆ แผ่วเบาดุจสัมผัสของขนนก ก่อนจะค่อยๆ กำรอบ ของแก้มแดงไม่ได้มโหฬาร มันพอดีมือที่จำทำได้สบายๆ

“ไม่ต้องเกร็งนะคะคนเก่ง”

แก้มแดงพยักหน้าอย่างยากลำบาก แล้วก็หุบปากแน่น เสียงมันจะหลุดออกมาให้ได้ทั้งที่เขาไม่ได้ตั้งใจจะร้องอะไรออกมาเลย

“ถ้าไม่อยากเสียงดังก็จูบปากพี่เหนือไว้ค่ะ”

แก้มแดงร้อนวูบไปทั่วตัวเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น เหนือจุ๊บปากน้องก่อนเป็นการเปิดทาง แล้วเขาก็สาวมือเร็วข้ึนอย่างรู้ดีว่าต้องทำอย่างไรที่จำทำให้น้ำกามเดือดพล่าน แก้มแดงไม่ประสีประสายามนี้พี่เหนือชักนำไปทางไหนก็ทำตามทั้งหมด โดนสั่งให้จูบ และปากอีกฝ่ายก็คลอเคล้าบดเบียดเข้ามา เขาจึงดูดเม้มริมฝีปากของพี่เหนือ เพื่อเลี่ยงความสนใจจากพายุเฮอริเคนที่หมุนวนอยู่ในหน้าท้อง

เพราะน้องไม่เคย ครั้งแรกที่ต้องปลดปล่อยจึงใช้เวลาไม่นานนัก เหนือจัดการรีดเร้นน้ำตามธรรมชาติออกมาจนหมด ตัวน้องก็อ่อนปวกเปียก แทบสลบคาอกพี่เหนือ

เหนือจูบน้องค้างไว้ไม่ยอมปล่อยปาก มันไม่มีการสอดลิ้นเข้าไปล้วงล้ำ เพียงแค่ดูดปากกันไว้ไม่ให้อากาศแทรกเข้าไปได้เท่านั้น เน่ินนานกว่าที่แก้มแดงจะพอได้สติ แล้วใช้มือที่ยังพอมีแรงดันฝ่ามือพี่เหนือออกจากคุณช้าง แม้จะพ่นน้ำจนสงบไปแล้ว แต่ความรู้สึกที่เรียกว่า ‘เสียว’ ยังวนเวียนอยู่ แก้มแดงจะทนไม่ไหว บอกเลยว่าก่อนที่ม่านน้ำสีขาวจะกระจัดกระจาย นิ้วเท้าเขาจิกแน่นไปกับพรมจนแทบจะเป็นตะคริว เหนือหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นน้องแสดงอาการต่อต้านแล้ว เขาเลยกอดตัวเหลวๆ นั่นไว้หลวมๆ แล้วผละหน้าออกมา

“พึ่ง 16 พี่ทำให้แค่น้ีก่อนนะคะ”

แก้มแดงมองค้อนพี่เหนือ

“โตขึ้นอีกหน่อยนึงแล้วนะน้องชายพี่เหนือ”

แก้มแดงยิ่งหน้ามุ่ย ย้ำอยู่นั่นแหละ

“เก็บเรื่องนี้เป็นความลับของเราสองคน ห้ามบอกคุณแม่นะคะ” พูดจบก็จุ๊บลงมาแรงๆ ที่ปากแก้มแดงอีกหนึ่งที ก่อนจะอุ้มน้องให้นอนลงบนเตียง แก้มแดงรีบตะแคงหนี นอนคุดคู้อยู่บนเตียงเสียจนเหนือกลัวว่าจะปวดเมื่อย

“เดี๋ยวพี่เหนือไปเอาผ้ามาเช็ดตัวให้นะคะ”

แก้มแดงนอนนิ่งรอ เขายังไม่กล้าพูดอะไรสักคำ เหตุการณ์เมื่อกี้มันมหัศจรรย์มาก เหมือนพี่เหนือพาเขาไปท่องดินแดนแห่งความฝัน มันเคว้งคว้างและล่องลอย จะมีตอนนี้แหละที่แก้มแดงรู้สึกว่ากลับมาแล้ว

เหนือเช็ดคราบคาวให้น้องอย่างเบามือ แล้วจัดการสวมกางเกงนอนทับให้อีกรอบ

“ยังเขียนรายงานไหวมั้ย” เหนือถาม แก้มแดงส่ายหน้าตามความจริง เขาเพลียจนแทบไม่มีแรงยกมือแล้วด้วยซ้ำ

“งั้นนอนก่อนเนอะ เดี๋ยวพี่เหนือมานะคะ” คนพี่บอกแบบนั้น แล้วก็ตบหมอนให้นุ่มฟู แก้มแดงกลิ้งไปวางหัวแหมะ พี่เหนือห่มผ้านวมให้เรียบร้อย ก็หายเข้าไปในห้องน้ำ แก้มแดงลืมตารอ แต่พี่เหนือก็ไปนานพอควร นานจนคนที่รอเผลอคิดไปเรื่องอื่น

แก้มแดงไม่ชอบเลย เขารู้ว่าสิ่งที่พี่เหนือทำเมื่อสักครู่มันไม่ใช่เซ็กส์ระหว่างคู่รัก ไม่ได้แลกเปลี่ยนความรู้สึกอะไรกันเลย เพียงแค่ช่วยปลดปล่อยสารคัดหลั่งให้เท่านั้น เหมือนที่พี่เหนือย้ำว่าสอนให้น้องชายช่วยตัวเองนั่นแหละ แก้มแดงรู้สึกตื้อที่อกอย่างบอกไม่ถูก เนื้อหัวใจเขาสะท้านและปวดเป็นระลอกแผ่ซ่านไปจนทำให้ทั้งตัวเย็นเฉียบ

ถ้าทั้งหมดที่ทุกคนกรอกหูเขาเป็นเพียงแค่เรื่องคิดไปเองล่ะ ถ้าพี่เหนือไม่ได้รู้สึกอะไร วันที่ความจริงกระจ่างเขาจะรับได้หรือเปล่า เขาไม่น่าเชื่อคุณปู่มาก และไม่น่าทำตามแผนของทูลหัวเลย

พี่เหนือยังไม่แสดงออกอะไรที่แปลว่ารักเขา...เกินเส้นจำกัดของคำว่าน้องชายเลย



TBC 

แอบเอามาลงให้อีกตอน รับสมัคร แม่ๆ ไปส่งข้าวกับน้ำให้ตาเหนือค่ะ ลงเวร ลงวัน ลงรายการอาหารไว้อย่าให้ซ้ำกันนะคะ อิอิ

คือ... รีบเล่นรีบเลิก อีพี่ช้า น้องทูลหัวจัดให้เอง 

#รอน้องสิบแปดบวก 

ตอนนี้รอคอมเม้นนะคะ ฝากเม้นฝากเเชร์กันหน่อยค่า 

ออฟไลน์ naruxiah

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 913
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
«ตอบ #19 เมื่อ12-05-2019 19:31:11 »

โถ่วเอ็นดูน้องแก้มแดงมากค่ะ​ หนูแกเมแดงไม่อยากสับสน​ก็ช่วยพี่เค้าคืนบ้างสิลูก​   ​ิอีพี่ก็ใจแข็ง​จริงทำกับน้องแค่นี้​ ค่อยเป็นค่อยไป​เพราะกลัวน้องกลัวใช่มั้ยเนี่ย

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
« ตอบ #19 เมื่อ: 12-05-2019 19:31:11 »





ออฟไลน์ blove

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1423
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +124/-0
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
«ตอบ #20 เมื่อ12-05-2019 19:55:36 »

้ถถถถถถแก้มแดงถ้าได้รู้ความจริงว่าอิพี่มันหวังเคลมตัวเองขนาดไหน แล้วจะรู้ซึ้ง 555 เอ้อออ รอน้องสิบแปดบวกอย่างเดียวเลยจริงๆ คือทุกอย่างทุกคนพร้อมหมดแล้ว เชียร์กันปิดเผยมาก 5555 โอ๊ยยยวาสนาแก้มแดงดีจริงๆมาเจอครอบครัวนี้ ดีมากมาย ดีใจกับแก้มแดง เอ้าๆต่างคนต่างก็หลอกล่ออ่อยเหยื่อกันเองต่อไป 55555 สนุกค่ะ รอตอนหน้าเลยจร้า ขอบคุณนะคะที่มาต่อให้เรื่อยๆอ่านเพลินๆ

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
«ตอบ #21 เมื่อ12-05-2019 20:01:37 »

ขอเป็นอีกหนึ่งในกองเชียร์นะคะ พร้อมประกันตัวเนาะคุณปู่ คุณย่า 5555

พี่เหนือเข้าห้องน้ำไปทำไรน้อ ลองแอบดูไหมลูก

ออฟไลน์ O-RA DUNGPRANG

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1760
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-5
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
«ตอบ #22 เมื่อ12-05-2019 20:45:28 »

จะใจแข็งจนน้องสิบแปดหรือเปล่าน้อพี่เหนือ  :z1: แต่ก็อย่านานนักล่ะเดี๋ยวน้องท้อซะก่อน  :hao3:

ออฟไลน์ kungverrycool

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 284
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +4/-0
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
«ตอบ #23 เมื่อ13-05-2019 10:00:12 »

อ่อยมันเข้าไปน้องแก้มแดง ดูซิอีพี่เหนือมันจะทนได้นานแค่ไหน 555
ยั่วให้อกแตกตายไปเลยจ้า

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
«ตอบ #24 เมื่อ15-05-2019 20:09:09 »

Chapter 10





หลังจากคืนนั้นแก้มแดงพยายามทำตัวเป็นปกติ และสนุกกับทริปภูเก็ตให้มากที่สุด ส่วนพี่เหนือก็ทำตัวเหมือนเดิม เหมือนสิ่งที่ทำให้กันเป็นเรื่องปกติธรรมดา จนแก้มแดงยิ่งน้อยใจ

วันอังคารเขามาโรงเรียนตามปกติ ทูลหัวก็ปราดเขามาแบมือขอดูรายงานทันที แก้มแดงตีมือเพราะรู้ว่าเพื่อนแค่กวนไปเท่านั้นแหละ วิชานั้นมันต้องทำรายงานที่ไหนล่ะ

“ทำไมดูไม่สดชื่นเลย ไม่มีอะไรในก่อไผ่หรอ”

“ทูลหัวไม่ต้องช่วยเราพิสูจน์แล้วนะ”

“อ่าวทำไมล่ะ”

“เรากลัว...กลัวพี่เหนือไม่ได้คิดอะไรแบบนั้น เราไม่อยากไปกระตุ้นให้รู้สึกไม่ดีเร็วขึ้นหนะ”

ทูลหัวเท้าเอวฉับ มองจากดาวอังคารยังดูออกเลยว่าที่พี่เหนือแสดงออกมันเกินคำว่าพี่ชายไปมาก

“พี่เหนือไม่ได้ทำอะไรแก้มแดงหรอ”

“ทำ...เขาใช้มือให้เรา”

“อู้ว์ เป็นตาแซ่บ!!”

“แต่ทูลหัว...มันคือเรื่องของร่างกายอ่ะ จิตใจเราไม่ได้รู้สึกเติมเต็มสักนิด เราไม่รู้สึกว่านี่คือการกระทำของคู่รัก”

คราวนี้คนที่คิดถึงเรื่องสนุกและโมเม้นต์ฟินๆ ถึงกับอ้าปากค้าง ทำไมมันกลายเป็นเรื่องซับซ้อนขนาดนี้ไปได้ล่ะ

“เราขอบใจตัวมากนะที่หวังดี แต่เราว่าคงต้องรอโตอีกหน่อย ให้เราคืนเงินพี่เหนือให้เรียบร้อยแล้วเราค่อยคิดเรื่องนี้อีกทีดีกว่า”

เจอแก้มแดงในโหมดจริงจังปนเศร้า ทูลหัวก็ไปต่อไม่ถูกเลยได้แต่พับเรือยอร์ชให้กลายเป็นเรือกระดาษปิดตำนานกัปตันเรือเหนือเดือนแก้มแดงแต่เพียงเท่านี้





บางเป้าหมายที่เข้ามาในชีวิตทำให้แก้มแดงโตขึ้น เขาจึงตั้งใจทำงานเก็บเงินชนิดที่เหนือยังงงว่าน้องจะถ่ายแบบถี่ไปไหน แก้มแดงเริ่มขยับจากงานภาพนิ่งเป็นตัวประกอบโฆษณาบ้างแล้ว รูปของแก้มแดงถูกเก็บเข้าธรรมเนียบโมเดลลิ่งของคุณแพทอย่างจริงจัง ทำให้มีฐานลูกค้ามากขึ้นนั่นเอง แต่น้องก็ยังเคารพเหนือโดยการเอางานมารายงานและขออนุญาตเหนือทุกครั้งก่อนรับทำ



ไม่นานช่วงกีฬาสีก็มาถึง แก้มแดงเป็นเชียร์หลีดเดอร์ตามที่ทูลหัวเคยขอไว้ ทำให้บางวันก็ซ้อมดึกดื่น เหนือมารับได้บ้างไม่ได้บ้าง บางวันทูลหัวเลยให้คนขับรถที่บ้านไปส่ง เพราะพอไม่ต้องแกล้งพี่เหนือ ทูลหัวก็ไม่ได้กวนเวลาให้คุณแพทมารับอีก เหมือนวันนี้ที่เลิกซ้อมเกือบสองทุ่ม และพี่เหนือก็มีนัดทำงานกลุ่ม

แก้มแดงกับทูลหัวเก็บของเตรียมไปรอรถตรงศาลาหน้าโรงเรียนเหมือนเดิม แต่เพิ่มเติมคือคนรถโทรมาบอกว่ารถเสีย ‘โกเมน’ พี่ชายคนโตเลยจะวนมารับแทน แต่ต้องรอหน่อย

“รถพี่แดงมันนั่งได้แค่ 2 คน จะกลับยังไงล่ะทีนี้” ลูกชายดาราบ่นเมื่ออ่านแชทครอบครัว แก้มแดงฟังแล้วก็อมยิ้ม

“เดี๋ยวเรารอให้พี่ชายตัวมารับ แล้วเรียกแท็กซี่กลับก็ได้”

“ปล่อยตัวกลับแท็กซี่นะมีหวังพี่เหนือกินหัวเราแน่ เดี๋ยวนั่งแท็กซี่ไปกันสองคนนี้แหละ แล้วให้พี่แดงวนไปรับที่คอนโดพี่เหนือ”

แก้มแดงคิดตามแล้วก็รู้สึกว่าแก้มแดงต้องวนไปวนมาเสียเวลามากมายเลยพยายามจะปฏิเสธ สุดท้ายตอนเดินผ่านสนามบาสก็ต้องแหกปากลั่นพร้อมกันสองคนเพราะลูกบาสก็ลอยมาชนกรงเหล็กตอนที่พวกเขาเดินผ่านพอดี นักกีฬายังซ้อมอยู่เลย

‘เสือ’ วิ่งมาเก็บลูกบาส พอเห็นว่าเป็นน้องหลีดคนดังที่ตัวเองแอบมองอยู่นานก็เรียกไว้ก่อน

“แก้มแดงกับทูลหัวใช่มั้ยครับ”

ทูลหัวหันไปมองเจ้าของเสียง เห็นเป็นพี่นักกีฬาคนที่ Popular ที่สุดในโรงเรียนก็ชะงักเท้า เป็นงงว่ารู้จักพวกเขาด้วยหรอ เสือวิ่งอ้อมรั้วออกมาหา แล้วถามว่าทั้งสองคนเป็นอะไรมั้ย

“รั้วมันกั้นอยู่จะเป็นอะไรได้ไง” ทูลหัวตอบกลับอย่างกวนตีน เพราะจริงๆ ก็หงุดหงิดที่เล่นไม่ระมัดระวัง

“ขอโทษครับ” เสือเป็นพี่ม.6 พอเห็นว่าโค้งขอโทษอย่างจริงจังแก้มแดงก็ปรามเพื่อนที่นิสัยดุไม่เข้ากับหน้าตาให้ช่างเถอะ

“พวกเราไม่เป็นไรครับ” แก้มแดงบอกไปอย่างสุภาพ

“ซ้อมหลีดพึ่งเสร็จหรอครับ”

“ครับ”

“กลับบ้านเลยมั้ย เอ่อ...แบบให้พี่ไปส่งได้มั้ย คืออยากทำความรู้จักมานานแล้วแต่แบบอยู่กับเพื่อนๆ กลุ่มใหญ่ตลอดเลยไม่กล้าเข้าไปทัก” นักบาสที่ตัดสกินเฮดแต่เบ้าหน้ายังดีอยู่มากถามด้วยอาการเขินนิด คือมือไม้พันไปหมดแล้วก็ให้ความรู้สึกน่าเอ็นดูมากกว่าน่ากลัว

แก้มแดงตาโตเป็นงง แต่ทูลหัวก็ดูออกว่าเสือหนะเล็งเจ้าลูกแมวขนฟูเพื่อนเขา เดี๋ยว...ก็โดนดีดนิ้วทีเดียวหายไปเป็นฝุ่นหรอก

“เดี๋ยวทูลหัวจะไปส่งแก้มแดงที่บ้านเอง ไม่เป็นไรหรอกพี่เสือ” ลูกดารารีบทำภารกิจช่วยหนุ่มตัวประกอบจากเงื้อมือพระเอกเหนือ

พอดีที่แสงไฟหน้ารถสาดเข้ามา ทั้งสามหรี่ตามองก็เห็นคนรูปร่างสูงโปร่งในชุดเสื้อเชิ้ตเรียบร้อยเดินลงมา

“ทูลหัว! ขึ้นรถเร็ว พี่แดงมี Call เข้ามาให้กลับไปดูเคสอุบัติเหตุด่วน” พี่ชายคนโตของบ้านนี้เป็นหมอ คราวนี้คนเป็นน้องเลิ่กลั่ก คือไม่กลับพี่แดงต้องพายุลงเพราะอุตส่าห์ออกเวรมารับเขา แต่ถ้าปล่อยให้แก้มแดงกลับบ้านเองก็อตซิลล่าก็จะถล่มโลกเช่นกัน

“เรากลับเองได้ ตัวรีบไปเร็ว ชีวิตคนป่วยรอตัวเองอยู่นะ”

“เราก็ต้องไปรอคนป่วยที่โรงพยาบาลเหมือนกัน” ทูลหัวทำหน้าเหมือนกินยาขม เขาโดนจับไปนอนรอที่ห้องพักแพทย์แหงแซะ คุณหมอโกเมนไม่วนไปส่งเขาที่บ้านก่อนหรอก ถ้าจะโชคดีหน่อยก็คือคุณเพทายเลิกงานไวแล้วมาโฉบเขากลับบ้าน

น้องชายหมอฝากแก้มแดงไว้กับพี่เสือที่พึ่งเขม่นเขาไปเมื่อสักครู่ อย่างน้อยพี่เขาก็รับเกียรติบัตรคุณธรรมบ่อย คงไม่ทำอันตรายเหมียวน้อยหรอกนะ

“ฝากส่งให้ถึงบ้านนะครับ แล้วก็แก้มแดงไลน์หาเราด้วยนะ”

“อื้อ” เพื่อนตัวนุ่มโบกมือบ๊ายบายทูลหัวท่ีวิ่งสี่คูณร้อยไปแล้ว และไฟรถพี่แดงก็หายไปเร็วมากเช่นกัน กลายเป็นว่าหน้าสนามบ้านกลางแจ้งที่มีไฟถนนสลัวๆ ก็เหลือแค่แก้มแดงกับพี่เสือ ม.6 ห้องอะไรไม่รู้เพราะไม่ค่อยได้ใส่ใจ

“เอ่อ..พี่ถือให้” เสือยื่นมือไปขอเป้ที่แก้มแดงสะพาย มันไม่ได้หนัก น้องม.4 เลยส่ายหน้าบอกไม่เป็นไร

“งั้นรอพี่เปลี่ยนเสื้อผ้าแป๊บนึงได้มั้ยเล่นบาสมามีเหงื่อ”

“ครับ” แก้มแดงเมื่อรับปากทูลหัวไว้แล้วว่าจะให้เสือไปส่ง ก็ได้แต่ทำตาม ไม่อยากทำให้เพื่อนไม่สบายใจ เขาเดินไปนั่งรอตรงม้านั่งแถวนั้น ส่วนเสือที่วิ่งกลับเข้าไปในสนามก็ถอดเสื้อไปด้วยท้าแสงจันทร์จนเพื่อเป่าปากแซวเปี้ยวป้าว นักกีฬาคนดังหายไปในห้องน้ำของสนามไม่ถึงสิบนาทีก็วิ่งกลับมาพร้อมเสื้อยืดแต่ยังเป็นกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินอยู่ กลิ่นสบู่เย็นๆ ลอยแตะจมูกแก้มแดงจึงรู้ว่าพี่เขาไปอาบน้ำมาด้วย

“น้องแก้มแดงเคยซ้อนมอเตอร์ไซค์มั้ยครับ”

“เคยจ้ะ” แก้มแดงนึกภาพมอเตอร์ไซค์แม่บ้านในไร่ตะวันอิงภูผา ที่พวกพี่ๆ คนงานใช้ และบางครั้งก็ขับมาส่งแก้มแดงที่บ้านด้วย

เสือค่อยกล้ายิ้มหน่อย เขาเดินนำแก้มแดงไปที่โรงรถที่ตั้งอยู่ติดกับสนามบาส แต่รถของเสือมันไม่ใช่แบบที่แก้มแดงคิด มันคือ Big Bike ความแรง 600 CC สีดำมะเมื่อม รูปทรงใหญ่โต

“ซ้อนได้มั้ย ถ้าไม่ได้พี่ไปส่งด้วยแท็กซี่ก็ได้นะ” เสือถามอีกครั้งเมื่อเห็นน้องทำหน้าขยาด

“อ่า...แก้มแดงนั่งได้”

เสือฟังแล้วก็ยิ้มจนตาหยี ให้ลุคหนุ่มตี๋อารมณ์ดีที่สาวๆ ชอบกรี๊ดกระหึ่ม

หลังจากถอยรถออกมาตรงที่โล่งเรียบร้อย เสือก็สวมหมวกกันน็อกให้แก้มแดง เขามีสำรองติดรถไว้เสมอเพราะหวังว่าวันหนึ่งจะชวนแก้มแดงมาซ้อนท้ายให้ได้ แล้วมันก็เป็นจริงดังฝัน จริงๆ เสืออยากชวนน้องไปกินข้าวต้มก่อนด้วยซ้ำ แต่ก็เกรงใจเพราะพึ่งคุยกันวันเเรก

“บ้านอยู่แถวไหนหรอแก้มแดง”

“T Condo ตรงเจริญกรุงจ้ะ”

“คอนโดหรูเลยหนิ เขาว่าวิวดีสุดๆ” เสือรู้จัก เด็กๆ ที่มาเรียนโรงเรียนนี้ย่อมมีฐานะพอสมควร ดังนั้นข่าวในวงสังคมก็ย่อมพอได้ยินมาบ้าง “ได้ยินข่าวมาว่าแก้มแดงเป็นลูกบุญธรรมบ้านเทวาพิทักษ์ใช่มั้ยครับ”

เพราะรู้มาอีกว่าคอนโดนั้นเป็นโครงการดังของตระกูลนี้เสือเลยถามให้แน่ใจ

“ใช่จ้ะ”

แม้ว่าตระกูลนี้จะยิ่งใหญ่มากแต่เสือก็สู้ เขาเชื่อว่าฐานะทางบ้าน และอนาคตของเขาก็พอจะเลี้ยงดูแก้มแดงได้ดีจนตระกูลเทวาพิทักษ์ยอมยกให้ หนุ่มนักบาสส่ายหน้าพรืดเมื่อคิดเพ้อเจ้อไปไกลเกินแล้ว เขาขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซค์ แล้วบอกให้แก้มแดงเหยียบที่วางเท้าปีนขึ้นมา น้องขึ้นไม่ถนัดเลยต้องเกาะไหล่เสือไว้เพื่อทรงตัว

“เกาะเอวพี่ก็ได้ จะได้นั่งถนัด”

แก้มแดงยังคงเกาะไหล่ เพราะรู้สึกสะดวกใจกว่า

“งั้นพี่ขี่ช้าๆ แล้วกัน เราน่าจะไม่ชินกับบิ๊กไบค์”

“ขอบคุณจ้ะ”

รถคันเท่ค่อยๆ เคลื่อนตัวสู่ถนนใหญ่ ตอนผ่านสนามบาสได้ยินเสียงแซวลั่นแต่แก้มแดงก็ไม่สนใจ เขาภาวนาให้ไปถึงก่อนพี่เหนือก็พอ แต่แน่นอนว่าสวรรค์ย่อมไม่เข้าข้างเด็กน้อย เพราะพอเลี้ยวเข้าประตูรั้วไฟฟ้า ที่เสือต้องหยุดแลกบัตร รถยนต์ที่ขับจ่อท้ายมาก็คือ Rangrover สีขาว

เหนือขับชะลอตามไป แล้วพอถึงหน้าล็อบบี้ก็กดแตรเป็นเชิงให้อีกฝ่ายจอด เสือหงุดหงิดนึกว่าโดนหาเรื่องแต่เป็นแก้มแดงที่ตบไหล่อีกฝ่ายให้จอด

“พี่เหนือ” แก้มแดงบอกเสือ “พี่ชายแก้มแดง”

เสือเบรกกึก ตัวน้องเลยเบียดไปกับหลังเขา ดีที่หัวไม่กระแทก แก้มแดงรีบปีนลงจากมอเตอร์ไซค์คันสูง เสือก้มลงมาถอดหมวกกันน็อกให้ แล้วก็ก้าวลงมากะจะฝากเนื้อฝากตัวกับพี่ชายของแก้มแดงด้วย...แต่ดูบรรยากาศไม่ดีเลย คนที่มีศักดิ์เป็นพี่หน้าดำทะมึนไร้ซึ่งความเป็นมิตร แก้มแดงตัวลีบก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าแล้วแนะนำเบาๆ

“นี่พี่เสือ รุ่นพี่ที่โรงเรียนจ้ะ”

“ทูลหัวไปไหน”

“ทูลหัวกำลังจะมาส่งแต่ว่าพี่ชายคนโตที่มารับมีเคสผ่าตัดด่วนเข้ามา แก้มแดงเลยกลับมากับพี่เสือ”

“สนิทกันหรอ ทำไมพี่เหนือไม่รู้จักมาก่อน”

“สนิทกันตอนทำกีฬาสีนี่แหละจ้ะ”

“เป็นพี่หลีด?”

“เปล่าจ้ะ พี่เสือเป็นนักบาส แต่อยู่สีเดียวกันเลยสนิทกันเป็นกลุ่มใหญ่ของม.ปลายจ้ะ” แก้มแดงพยายามอธิบายแบบนั้นเพื่อไม่ให้เหนือคิดว่าตัวเองกลับมากับคนแปลกหน้า เสือก็ฉลาดพอจะไม่แย้ง ยกมือไหว้สวัสดีอย่างนอบน้อม

“ขอบใจมาก” เหนือพูดแข็งๆ แล้วหันมาดุคนของตัวเอง “ทำไมไม่โทรเรียกพี่เหนือไปรับคะ”

“ก็พี่เหนือทำรายงาน”

“พี่เหนือจะทำอะไรก็ตามแต่ถ้าแก้มแดงให้ไปรับก็จะไป” เหนือยังไม่คลายบรรยากาศตึงเครียด แต่น้ำเสียงที่พูดกับแก้มแดงก็อ่อนลงมากแล้ว

“แต่ถ้ารอพี่เหนือแก้มแดงก็ต้องนั่งมืดๆ คนเดียวอยู่ดี เพราะทูลหัวต้องรีบกลับไปก่อน”

เหนือผ่อนลมหายใจเมื่อเหตุผลของน้องฟังขึ้น เขาเลยยกประโยชน์ให้เสือ หันไปพูดกับนักบาสว่า “ขับรถกลับดีๆ นะ พี่ขอบใจมากที่ช่วยดูแลแก้มแดง แล้วนี่เอาไว้เป็นค่าน้ำมัน” เหนือยื่นแบงค์ 500 ให้ แต่เสือปฏิเสธ

“ผมเต็มใจดูแลแก้มแดงครับ ถ้าวันไหนทูลหัวกับพี่เหนือไม่ว่างก็จะมาส่งให้”

เหนือเหลือบตามองอย่างไม่เป็นมิตรทันที ฝ่ายเสือที่ตื่นเต้นอยู่จะขอคุยกับน้องจากพี่ชายเขาเลยไม่ได้สังเกต

“ถ้ายังไงวันหลังผมแวะมารับแก้มแดงไปเที่ยวบ้างนะครับพี่เหนือ”

“ไม่อนุญาต พี่ไม่ชอบให้แก้มแดงซ้อนมอเตอร์ไซค์มันอันตราย”

“ผมมีรถยนต์”

“อายุถึงเกณฑ์ทำใบขับขี่แล้วหรอ” แม่นกฎหมายขึ้นมาเชียวเหนือเดือน

เสือเถียงไม่ออก

“กลับได้แล้ว ดึกเกินที่บ้านจะเป็นห่วง” เหนือตัดบท แล้วจูงแก้มแดงไปขึ้นรถ เสือมองตามตาละห้อย ปล่อยให้รถคันสีขาวขับผ่านหน้าไป พี่ชายแก้มแดงหวงน้องเป็นบ้า





“ชอบนั่งมอเตอร์ไซค์หรอ” เหนือถามน้องเมื่อเอารถเข้าลิฟต์จอดอัตโนมัติ

“ก็ชอบนะจ๊ะ ลมเย็นดีจ้ะ” แก้มแดงตอบตามความจริง แต่ทันเหลือบไปเห็นอีกฝ่ายกำพวงมาลัยแน่นจนเส้นเลือดขึ้น

“พี่เหนือโกรธแก้มแดงหรอ แก้มแดงขอโทษนะจ๊ะที่ทำให้เป็นห่วง” เสียงน้องน้องหงอยจนเหนือหันขวับ

“พี่เหนือต่างหากล่ะที่ต้องขอโทษ ปล่อยให้แก้มแดงต้องกลับบ้านเองแบบนี้” เหนือลูบผมน้องอย่างเบามือ

“มันเหตุสุดวิสัยจ้ะ” แก้มแดงปลอบ แล้วยิ้มให้พี่ชายเหมือนทุกที “พี่เหนือกินอะไรมารึยัง”

“ยังครับ แก้มแดงเหนื่อยมั้ย ถ้าเหนื่อยพี่สั่งไลน์แมนก็ได้”

“ไม่เหนื่อยจ้ะ เดี๋ยวทำหมูทอดกระเทียมกับแกงจืดให้กินนะ”

“อื้อ…พี่ก็หิ้วท้องรอมากินข้าวกับหนูนี่แหละ”

แก้มแดงไม่ตอบอะไร พอถึงห้องก็รีบวิ่งไปเปลี่ยนเป็นชุดอยู่บ้าน ผูกผ้ากันเปื้อนเข้าครัว เหนือยันตัวขึ้นนั่งบนเคาน์เตอร์กลางห้องครัว มองดูแผ่นหลังคนน้องล้างผักอย่างคล่องแคล่วตรงซิ้งค์ล้างจาน แก้มแดงสะบัดผักกาดขาวแล้ววางลงบนตะแกรงก่อนจะหันมามองเหนือ เพราะรับรู้ได้ว่ามีคนจ้องอยู่

“พี่เหนือ”

“ครับ”

“ไปอาบน้ำสิครับ จะได้ลงมากินข้าว”

“วันนี้พี่เหนือยังไม่ได้กอดหนูเลย” เหนืออ้อน หลังจากกลับจากภูเก็ต เขาก็สังเกตถึงความเปลี่ยนแปลงที่ละเล็กละน้อยของน้องชาย อีกฝ่ายให้เขากอดเขาหอมยากขึ้น

“ไปอาบน้ำก่อนจ้ะ” แก้มแดงหยิบมีดขึ้นมาหั่นผักอย่างไม่แยแส แถมมีดก็แหลมและคมมากจนเหนือไม่กล้าเสี่ยงพุ่งเข้ากอดให้น้องตกใจ เขาจึงได้แต่โอดเบาๆ หวังขอความเห็นใจว่า “ใจร้าย...”

สิ่งที่ได้คือแก้มแดงเปิดพัดลมดูดควันเหนือเตาทำอาหาร ดังลั่นไปทั้งห้องจนกลบเสียงพูดของเหนือไปโดยปริยาย

ร่างสูงถอนหายใจ เขาเดินเซ็งๆ กลับห้องไป พร้อมเปิดเว็บสั่งมอเตอร์ไซค์สักคัน จะเอามาให้แก้มแดงซ้อนเขาต้องไม่เลือก Big Bike คันใหญ่เหมือนไอ้เด็กเสือนั่น เพราะแก้มแดงของเขาตัวเล็กนิดเดียวจะขึ้นจะลงก็ยาก เขาเลยเลือกคันน้อยๆ น่ารักปุ๊กปิ๊กไว้ให้น้องซ้อนชมวิวริมแม่น้ำเจ้าพระยาหรือไม่ก็ออกไปตระเวณกินไอติมกัน เขาอยากเอาใจแก้มแดงเพิ่มอีกนิด เพราะไม่รู้ว่าน้องเป็นอะไร เหมือนมีม่านบางๆ กั้นระหว่างเขากับแก้มแดงไว้ ไม่เหมือนช่วงแรกที่กอดกันได้อย่างสนิทใจ

เหนือเดือนสั่งซื้อสกูปิไอสีพาสเทลไป

เมื่อได้ใช้เงินแก้ปัญหาไปแล้ว หนุ่มหล่อก็ถอดเสื้อผ้าเดินเข้าไปชำระคาบเหงื่อไคล แล้วสวมเสื้อยืดสีขาวกับกางเกงวอร์มใส่นอนออกมา แค่เปิดประตูห้องนอนลงไปก็ได้กลิ่นหอมของอาหารโชยมาแล้ว เหนือวิ่งลงบันไดทีล่ะสองขั้นเพื่อให้ถึงตัวแก้มแดงได้อย่างรวดเร็ว

“พี่เหนือหอมแล้ว มาฟุดฟิดเร็ว” เมื่อก่อนเจ้ากระต่ายน้อยจะมาดมๆ แล้วก็เอาหน้าจุ้มปุ๊กลงไปในอกเขา แต่วันนี้เหนือกลับกางแขนเปล่า แก้มแดงเลี่ยงไปตักข้าวใส่จานมาวางให้แทน

“งอนอะไรพี่เหนือรึเปล่าคะ พี่เหนือดุหนูเกินไปหรอ”

แก้มแดงยิ้มหวานให้เหมือนปกติแล้วส่ายหน้า “แก้มแดงเหม็นกระเทียมจ้ะ ไว้กอดกันตอนนอนนะ”

“ตอนไหนแก้มแดงของพี่เหนือก็หอม” เหนือทำท่าจะงับแก้มน้องแต่ก็โดนยันหน้าไว้จนเบ้ไปอีกข้าง เมื่อเห็นว่าตัวเล็กของเขาค่อนข้างดุ เหนือก็ยอมตักข้าวใส่ปากกินแต่โดยดี

“ซ้อมหลีดเหนื่อยมั้ยคะ” เหนือชวนน้องคุย

“ไม่มากจ้ะ สนุกดี” แก้มแดงยิ้มขึ้นมาได้เมื่อนึกถึงเรื่องในโรงเรียน

“วันงานพี่เหนือไปดูนะ เดี๋ยวพาคุณปู่กับคุณย่าไปด้วย”

“ไม่เป็นไรจ้ะ” แก้มแดงคิดว่ามันไม่ได้มีอะไรน่าสนใจนัก

“หนูเป็นหลานคนโปรดนะ คุณปู่คุณย่าตื่นเต้นจะตาย เขาอยากเห็นพัฒนาการของเด็กน้อย”

แก้มแดงพยักหน้ารับ ตอนเด็กๆ เขาไม่เคยแสดงอะไรที่โรงเรียนเหมือนคนอื่นเขาหรอก กีฬาสีก็ลงแข่งกีฬาบ้าง เป็นกองเชียร์บ้างไม่ได้มีหน้าที่โดดเด่นอะไรเพราะจะได้ไม่ต้องจ่ายเงินเพิ่ม และพ่อเขาก็ไม่ได้มาสนใจไปลุ้นให้กำลังใจอะไรแบบนี้หรอก พอรู้ว่าคุณปู่กับคุณย่าจะไปดูแถมยังตื่นเต้นมากด้วย

“คุณปู่คุณย่าน่ารัก” แก้มแดงเอ่ยชมขึ้นมาอย่างอดไม่ได้

“แต่พี่เหนือเป็นคนพาไปนะ ไม่ชมพี่เหนือด้วยหรอคะ”

แก้มแดงอมลม แล้วก็อ้าปากงุบงิบ “พี่เหนือก็น่ารักอยู่แล้ว”

น้องชมแม้จะอ้อมแอ้มไม่เต็มปากเต็มคำเหนือก็ชื่นใจ ข้าวที่มันชืดๆ ลิ้นก็พลอยอร่อยขึ้นมาอยากอธิบายไม่ถูก

“ต้องเอาเงินเพิ่มไปตัดชุดอะไรมั้ย บอกพี่เหนือนะ”

น้องคนเล็กของบ้านส่ายหน้า “เงินค่าขนมที่พี่เหนือให้ทุกอาทิตย์ก็ใช้พอแล้วจ้ะ”

เหนือเอื้อมมือไปลูบหัวเด็กดีของบ้าน แก้มแดงจะมีชีวิตที่ฟุ่มเฟือยกว่านี้ก็ได้ แต่ก็ไม่เคยร้องขออะไรเกินตัวเลย เขายิ่งรู้สึกคิดไม่ผิดที่ยื่นมือไปช่วยเหลือน้องในวันนั้น

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 9 : 12 May]
«ตอบ #25 เมื่อ15-05-2019 20:09:36 »





แก้มแดงทบทวนบทเรียนและทำการบ้านที่ห้องตัวเองจนเสร็จ เวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืนแล้วเพราะงานวันนี้เยอะกว่าปกติ เขาไล่เหนือไม่ให้มาเฝ้าด้วยเหตุผลว่าไม่มีสมาธิ เหนือก็เชื่อฟังว่าง่าย บอกว่าไปรอนอนที่ห้องใหญ่ คราวนี้แก้มแดงลังเลว่าจะไปมุดผ้านวมพี่เหนือดีหรือเปล่า ไม่รู้อีกฝ่ายหลับไปแล้วหรือยัง

ตากลมหันไปขอความคิดเห็นกับเจ้าหมีหน้าง่วงสามตัวที่หลับตาอยู่เสมอ กาแฟ โกโก้ นมสด ไม่ตอบสักตัว เพราะพวกมันนอนที่ไหนก็สบายเหมือนกันทั้งนั้น แก้มแดงย่นจมูกใส่ ตัดสินใจหอบเจ้าโกโก้ไปยืนเด๋ออยู่หน้าประตูห้องพี่เหนือ ถึงกับต้องก้มไปดูช่อวว่างใต้ประตูว่าพี่ชายปิดไฟนอนไปหรือยัง

เหนือเดินลากเท้ามาเปิดประตู เพราะคอยเงี่ยหูฟังอยู่ตลอดว่าน้องมาหรือยัง เสียงปิดประตูห้องนู่นทำให้เขารู้ว่าแก้มแดงมาแล้ว ติดที่ยังไม่เคาะประตูห้องเขาสักทีเท่านั้นเอง และก็มาเจอเจ้าเด็กน้อยนั่งยองๆ อยู่ที่พื้น โดยข้างๆ คือไอ้หมียักษ์นอนหลับตาพริ้ม

“หนูทำอะไร” เขานั่งยองๆ ลงไปให้เท่าน้อง

“หนูดูว่าพี่เหนือหลับหรือยัง” น้องตอบตามความจริงและแอบดีใจนิดนึงที่อีกฝ่ายรอ

“พี่เหนือรอแก้มแดงมานอนกอดไงคะ จะหลับได้ยังไง” คนตัวสูงลุกขึ้นหิ้วเจ้าโกโก้มือนึง โอบเอวน้องตัวนิ่มอีกมือหนึ่ง แก้มแดงปลิวตามพี่เหนือไปอย่างไม่ขัดขืน เจ้าหมีโดนโยนขึ้นไปนอนมุมเดิมของมัน เหนือจับมือน้องมาพลิกไปพลิกมาแล้วดม

“ยังไม่ทาโลชั่นหรือคะ”

แก้มแดงจะทำการบ้าน เลยกลัวมือลื่น เหนือส่ายหน้าจิ๊ปากเหมือนดุ เขาบอกให้น้องนั่งรอ แล้วไปหยิบโลชั่นกลิ่นหอมอ่อนๆ มาบีบแล้วลูบไล้ไปตามหลังมือน้อง จากนั้นก็นวดวนที่ฝ่ามือ แก้มแดงนั่งนิ่งรับสัมผัสอ่อนโยนนั้น พี่เหนืออยากให้แก้มแดงมือนุ่มจึงบังคับทาทุกวัน ทามือเสร็จก็ลามไปที่เรียวแขน จากนั้นคนพี่ก็ทรุดตัวลงนั่งขัดสมาธิที่พรมข้างเตียง

“พี่เหนือไม่เอา แก้มแดงทาเอง” น้องชักเท้าหลบแต่เหนือคว้าหมับเอาไว้ได้ข้างหนึ่ง แก้มแดงยื้อเพราะมันไม่ควรเลยที่จะให้คนมีศักดิ์เป็นพี่มาทำอะไรแบบนี้ให้ คนตัวเล็กยังถือว่าเท้าเป็นของต่ำ ฝ่ายเหนือไม่ได้สนใจความเชื่ออะไรแบบนั้น คิดเพียงว่าเป็นเท้านุ่มๆ ของเจ้าลูกแมวหูพับ เขาก็อยากจะให้มันนุ่มฟูสุขภาพดีน่าฟัดไปทุกส่วนของร่างกายเท่านั้นเอง

เหนือบีบโลชั่นลงบนหลังเท้าแล้วลูบไล้ให้เบาๆ แต่พอผ่านฝ่าเท้าเท่านั้นแหละเจ้าตัวดีก็กระตุกแรงแล้วเริ่มดิ้น เหนือพยายามทาเบามือแล้วแต่แก้มแดงก็ยังจั๊กจี้จนหงายหลังผึงลงไปกับเตียงอยู่ดี เหนือลูบขึ้นมาถึงหน้าแข้งน้องเลยหยุดดิ้นได้ แล้วเพราะใส่กางเกงนอนลายทางขาสั้น เหนือเลยลูบโลชั่นได้สูงขึ้นไปถึงขาอ่อน แก้มแดงร้อนวูบในท้อง นึกหงุดหงิดตัวเองทรี่ความรู้สึกไวเหลือเกินเวลาพี่เหนือสัมผัส

“พี่เหนือ พอแล้วจ้ะแก้มแดงทาเอง” น้องยันตัวขึ้นมาห้าม กลัวพี่เหนือจะเห็นว่าพี่ช้างชูงวงเป็นเด็กไม่ดีอีก เหนือไม่ได้ฟังน้อง แต่ก้มลงไปรวบเท้าซ้ายที่ยังไม่ชุ่มชื้นสมใจพี่เหนือ จัดการปั๊ม Body Milk Lotion กลิ่น Citrus ของ Biotherm ที่เคลมว่ารักษาความชุ่มชื่นได้ 48 ชั่วโมง ลงบนหลังเท้าของแก้มแดง เหนือบังคับให้น้องทาตั้งแต่มาอยู่ด้วยกัน จากฝ่าเท้าที่มีรอยกร้านแดด ก็กลายเป็นนุ่มนิ่มน่าจับกินเรียบร้อยแล้ว บางคนมองว่าเท้าคือส่วนหนึ่งของร่างกายมนุษย์ที่เซ็กซี่ เหนือเองก็เป็นมนุษย์ประเภทนั้น เขาลูบไล้ปลายเท้าน้องอยู่ครู่หนึ่งก็อดใจไม่ไหว ยกขึ้นกดจูบลงไปแผ่วเบาตรงช่วงข้อเท้า แก้มแดงไม่มั่นใจว่ามันใช่ริมฝีปากพี่เหนือหรือเปล่าที่ประทับลงไป แต่มันร้อนผ่าวราวกับโดนนาบด้วยไฟที่ทำให้รู้สึกพลุ่งพล่านไปทั้งตัว เหนือลูบโลชั่นสูงขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงหัวเข่า เขาจุ๊บลงไปอย่างเอ็นดูในสรีระของแก้มแดง มือใหญ่ค่อยๆ เลื้อยหายเข้าไปในขากางเกงนอน ลูบเอากลิ่นหอมๆ ของโลชั่นให้แทรกซึมเข้าไปในเนื้อขาว แก้มแดงอึดอัด เขารู้เลยว่าพี่ช้างของตัวเองกำลังเครียดเขม็ง พี่ช้างไม่ได้อ่านหนังสือสอบเหมือนแก้มแดง พี่ช้างจะเครียดทำไมจ๊ะ แง...

เด็กไม่ดี...ทำไมถึงรู้สึกง่ายขนาดนี้นะ

แก้มแดงจะผลักพี่เหนือออก เขาอยากวิ่งไปเข้าห้องน้ำ แล้วจัดการสงบสติอารมณ์เสีย แก้มแดงไม่ได้อยากสัมผัสตัวเอง เขาแค่ต้องการเวลาให้พี่ช้างพับงวงหลับไป แต่...แรงมือของพี่เหนือที่สัมผัสเนิบนาบไปทั่วช่วงขาไม่ปราณีกับแก้มแดงเลย แล้วกางเกงนอนแสนบาง...ก็ปกปิดอะไรไม่ได้เลย

“พี่เหนือช่วยนะคะ” เสียงทุ้มนุ่มกระซิบ แต่คนฟังกลับเขินอายจนต้องยกสองมือปิดหน้า พี่เหนือเห็นแล้วใช่มั้ยเลยพูดแบบนี้ เขาไม่กล้าสู้หน้าพี่เหนือ ไม่อยากเห็นอะไรแล้ว

“แก้มแดงเดี๋ยวหายใจไม่ออก” เหนือดุ แล้วพยายามแกะมือน้องออก น้องปิดหน้าแน่นมือเหนียวเป็นปลาหมึกเลย

“พี่เหนือให้แก้มแดงไปห้องน้ำ” น้องพูดเสียงเหมือนจะร้อง เขาลุกไม่ได้เพราะพี่ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ ใช้แขนคร่อมตัวขังเขาไว้

“ไม่ดื้อค่ะ พี่เหนือทำให้”

“พี่เหนือนั้นแหละดื้อ อื้อ” แก้มแดงเถียง แต่ตากลมตรงรีบหลับปี๋ น้องขมวดคิ้วน้ำตาซึมเมื่อเหนือวางฝ่ามือทับลงไปตรงเป้ากางเกงแล้วคลึงมันเบาๆ เหนือมือไม่ว่างพอเห็นน้องน้ำตาไหล ก็ก้มลงไปจูบซับให้ ลมหายใจอ่อนที่อุ่นร้อนกำลังดีทำให้แก้มแดงรู้ว่าเราใกล้ชิดกันขนาดไหน

“อ๊ะ..” แก้มแดงร้องดังขึ้นอีกเมื่อรู้สึกได้ถึงฝ่ามือร้อนลื่นสัมผัสโดยตรงลงกับพี่ช้างของเขา มันกระวนกระวายไปหมดทั้งตัวเพราะความรู้สึกสุขสมยามที่สัมผัส สวนทางกับยางอายที่ต้องห่อคลุมร่างไว้ แก้มแดงกำลังสับสนว่าเขาต้องมีปฏิกริยากับพายุร้ายที่ถามโถมอยู่ตรงท้องน้อยอย่างไรดี

เหนือขยับมือไปตามความยาว พร้อมทั้งบดบี้ส่วนปลายไปด้วยจนน้องสั่นระริกไปทั้งตัว แก้มแดงยอมเอามือออกจาหน้าแล้ว น้องส่ายมือเปะปะไปกับที่นอน หวังหาสิ่งยึดเหนี่ยวความรู้สึกที่บ้าคลั่งขึ้นเรื่อยๆ เหนือสังเกตสีหน้าทรมานของน้องไปด้วยดวงตากลมปิดแน่นสลับหรี่ปรือ ลมหายใจชิดกระชั้น และปากนุ่มนิ่มที่เม้มเป็นเส้นตรง เหนือขยับมือให้แรงขึ้น น้องเริ่มตัวเกร็งงอ เขาเลยโน้มหน้าเข้าไปใกล้แล้วกระซิบแผ่วเบา

“กอดคอพี่เหนือค่ะ”

แก้มแดงทำตามอย่างไร้สมอง เพราะตอนนี้ความรู้สึกต่างหากที่เป็นตัวสั่งการร่างกาย ความรู้สึกเสียวกระสันต์ชักนำให้แก้มแดงยอมละทิ้งยางอายไว้เบื้องหลัง เขากอดรอบคอพี่เหนือแน่น แหงนหน้าจุ๊บปลายคาง เพื่ออ้อนเอารสจูบแบบวันนั้น เหนือตามใจน้องอย่างไม่ขัด เขาประกบปากตัวเองลงไป ปล่อยให้แก้มแดงทำให้มันเกิดเสียงจุ๊บๆ ติดกันเนิ่นนาน น้องดูดปากเขาเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ เหนือเองก็เร่งมือปลดปล่อยเทวดาน้อยขึ้นสู่สวรรค์ น้ำข้นคลั่กสีขาวล้นทะลัก เปรอะมือทั้งสองข้างของเหนือเดือน

ร่างสูงกอดปลอบแก้มแดงไว้แน่น ลูบหลังเด็กน้อยที่ตัวสั่นระริกอย่างอ่อนโยน

“สบายตัวแล้ว ไม่เป็นไรนะคะ” เหนือพูดปลอบไปเรื่อยๆ สลับกับจูบซับที่ขมับ ไอร้อนในร่างกายช่วยขลับกลิ่นเฉพาะตัวของแก้มแดงให้กรุ่นหอมไปทั่วเตียง เกือบสิบนาทีน้องก็สงบลง เด็กขี้อายรีบดึงกางเกงขึ้นหมายปกปิดความน่าอายแต่เหนือรั้งไว้

“มันเลอะแล้ว เดี๋ยวพี่เหนือเช็ดตัวให้ก่อน”

แก้มแดงเอาหมอนมาปิดหน้า เขินจนไม่รู้ว่าจะซ่อนตัวเองยังไงให้พ้นสายตาพี่เหนือ พี่ชายคนดีเดินเข้าไปในห้องน้ำ ก่อนจะออกมาพร้อมผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่น เขาไม่ได้ล้อให้แก้มแดงเขินไปมากกว่าเดิมเพราะรู้ดีว่ามันเป็นธรรมชาติของเด็กผู้ชายที่จะเกิดความรู้สึกต้องปลดปล่อยแบบนี้ แล้วเขาก็ช่วยให้น้องได้ผ่อนคลาย เช็ดตัวไปได้ครู่หนึ่งความคิดบางอย่างก็แล่นเข้าสู่สมองของเหนือเดือน เขาหยิบหมอนที่ปิดหน้าน้องออก แก้มแดงเผลอๆ เลยคว้าไว้ไม่ทัน

“แก้มแดงคะ”

น้องเบะปาก หลบหน้าไปอีกทาง พี่เหนือเลยเชยคางกลับมา

“ห้ามให้ใครทำแบบนี้ให้นะ ให้พี่เหนือทำได้คนเดียว...เข้าใจมั้ยครับ”

แก้มแดงหน้างอจนปากจะติดกับจมูกอยู่แล้ว แต่ก็ยอมพยักหน้า ถามว่า...เขาก็เกิดอารมณ์กับสัมผัสพี่เหนือคนเดียวมั้ยล่ะ จะให้ไปมองหน้าใครแล้วพี่ช้างสะบัดงวงอีกก็ไม่ใช่

“แล้วก็...ห้ามโป๊ให้ใครเห็นรู้มั้ย พี่เหนือหวง”

“อื้อ”

เหนือพอใจ เลยหอมแก้มน้องไปฟอดใหญ่ “แป๊บเดียวนะคะ เดี๋ยวพี่เหนือพาเข้านอน”

คือเช็ดหน้าท้องและหว่างขาให้เสร็จ เหนือก็ไปเอาแป้งมาโรยให้ จับใส่กางเกง แก้มแดงคลานเข่าสั่นขึ้นไปนอนในตำแหน่งที่ถูกต้อง แล้วกอดโกโก้แน่น หวังให้พี่หมีใหญ่ช่วยปลอบปะโลมหัวใจที่เต้นเร็วจนทำให้ทั้งร่างกายเหนื่อยล้า เหนือปีนขึ้นมานอนซ้อนหลัง ขยับกอดน้องเหมือนทุกที

“ฝันดีค่ะ เด็กดีของพี่เหนือ”

แก้มแดงพึมพำตอบกลับไปว่าฝันดี...เหนือหลับไปก่อนแล้วทิ้งไว้แต่คนที่ยังคิดหนักไม่หาย คือการอยู่ใกล้พี่เหนืออันตรายมากจริงๆ แก้มแดงกำลังถลำลึกชนิดที่เหมือนดำน้ำลงไปหลายเมตรแล้ว แต่พี่เหนือไม่รู้ว่าจะหยุดยืนอยู่แค่บนฝั่งหรือดำตามลงมา เด็กน้อยหนาวยะเยือกในใจ แม้ว่าอ้อมกอดพี่เหนือจะยังเหมือนเดิม แต่ความไม่มั่นใจมันกลับทำให้เขารู้สึก...ไม่อุ่นเท่าเดิม



TBC

เข้าคุกกันอย่างต่อเนื่องค่ะอิพี่เหนือ แม่ๆ ไปเยี่ยมกันยาวๆ ไป

ปล. ใครไม่รู้จะเม้นอะไร กด 99 เป็นกำลังใจให้พี่เหนือค่า

และใน ทวิตก็เช่นกัน #รอน้องสิบแปดบวก
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 15-05-2019 20:24:18 โดย ofious »

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 10 : 15 May]
«ตอบ #26 เมื่อ15-05-2019 22:41:57 »

อุ๊ยยย พี่เหนือ ร้ายนะยะ ไม่กลัวคุกจ้า ลุยเลยพี่

ออฟไลน์ O-RA DUNGPRANG

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1760
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +50/-5
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 10 : 15 May]
«ตอบ #27 เมื่อ16-05-2019 02:55:24 »

โถ ๆ แก้มแด้งน่าเอ็นดู พี่เหนือมัวแต่ชักช้า?คู่แข่งโผล่มาแล้วนะ  o18 o18 o18

ออฟไลน์ ofious

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 184
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +100/-4
    • @sweeterthansw
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 10 : 15 May]
«ตอบ #28 เมื่อ16-05-2019 20:13:54 »

Chapter 11





สนามกีฬา ม.C วันกีฬาสีของโรงเรียแก้มแดงจะมาใช้สถานที่ที่นี่แข่งขัน ดังนั้นพี่หลีดจึงพาน้องๆ มาลองซ้อมในสนามจริงก่อนวันงาน

“นี่...ทำไมตัวทำหน้าเหมือนราหูอมอยู่ตลอดเวลา ไม่สดใสร่าเริงเลย เป็นหลีดมันต้องฉีกยิ้มแบบนี้สิ” ทูลหัวถามแก้มแดงยามที่รุ่นพี่บอกให้พักได้ 15 นาที หลังจากตั้งการ์ดแขนจนกล้ามเนื้อขึ้นเป็นมัดๆ แล้ว แถมเจ้าเด็กซนยังยกสองนิ้วฉีกแก้มตัวเองให้ดูอีก ทูลหัวพลังล้นจนบางครั้งแก้มแดงยังอิจฉาความสดใสของอีกฝ่าย

“เหนื่อยหรอ...อยากซ้อมต่อหรือเปล่า หรือเราบังคับแก้มแดงมาเลยไม่สนุก” ทูลหัวถามต่อเมื่อเพื่อนยังไม่ขยับปากตอบ

“เปล่าจ้ะ เราสนุกดี”

คราวนี้ทูลหัวตาโต วิ่งดุ๊กๆ ข้ามโต๊ะไม้มานั่งเบียดเจ้าแมวหูพับตัวปุกปุย

“พี่เหนือแกล้งอะไรตัวหรือเปล่า กลางคืนได้หลับได้นอนบ้างมั้ย”

พอโดนเพื่อนถาม เรื่องที่เขาอยากพับเก็บใส่ลิ้นชักให้ลึกสุดใจก็ดันวนมาในหัวอีกรอบจนหน้าแดงแปร๊ดต้องมุดหน้าซ่อนไปกับต้นแขนเพื่อนสนิท

“นี่ถามหว่านๆ ไม่คิดว่าจะจริง พี่เหนือแม่งร้ายหวะ”

“ไม่มีอะไรทูลหัว พี่เหนือไม่ได้ทำอะไรเรา~ ฮือ” เพื่อนบอกเสียงเบาหวิว คือปฏิเสธไม่ได้หนักแน่นเล้ยยย

“แล้วหน้าแดงทำไม ตอบ!! นี่ ถึงเราจะเชียร์ให้ได้กันทุกวัน แต่ถ้าแก้มแดงโดนบังคับหรือไม่เต็มใจเราก็ไม่สนับสนุนนะ” ทูลหัวพูดอย่างจริงจัง ครั้งก่อนที่เพื่อนทำหน้าเศร้าว่าเรื่องของร่างกายกับความรู้สึกไม่ไปด้วยกัน ก็ทำให้ทูลหัวตระหนักเรื่องนี้ขึ้นมา

“พี่เหนือทำให้พี่ช้างพ่นน้ำอีกแล้ว”

ทูลหัวควันออกหู “เป็นผัวอ่อ มาทำอะไรแบบนี้”

“ทำไมตัวพูดไม่เพราะ คนรักก็พอมั้ย” แก้มแดงไม่ชอบที่เพื่อนหน้าตาน่ารักของเขาใช้คำหยาบคาย

ลูกดารากรอกตาเป็นเลขแปด “พี่เหนือบังคับตัวหรือเปล่า มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ แล้วนะ ถ้าพี่เค้าไม่ชัดเจน ตัวก็ห้ามยอมเค้าแล้วรู้มั้ย”

แก้มแดงไม่อยากให้เพื่อนคิดมาก ที่จริงพี่เหนือก็ไม่ได้ทำอะไรเขาก่อนเลย เป็นเขาเองที่ลามกมีอารมณ์ขึ้นมาเพราะพี่เขาทาโลชั่นให้ แถมยัง...

“พี่ชายทูลหัวเคยจูบข้อเท้าทูลหัวมั้ยจ๊ะ”

“เวรเน้ยยย!! ทำไมโรแมนติก” ทูลหัวเสยผมด้วยท่าราวกับนักเลงผิดจากรูปแบบหน้าตาที่น่าน้วยไปมาก สองมือแมวแสบเขย่าไหล่แมวน่ารักจนหัวสั่นคลอน “ถามจริงดิ จูบเท้าเลยหรอแก้มแดง” ปรับอารมณ์ไม่ทันแล้วโว้ย

“เราไม่เห็นชัดๆ หรอก แต่เรารู้สึก” แก้มแดงพูดอุบอิบ นึกถึงสัมผัสตอนนั้นแล้วก็ร้อนไปทั้งตัว

“พี่เหนือเป็นหนักว่ะ”

“คุณแพทไม่จูบทูลหัวหรอ”

“จะคุณแพท หรือพี่เแดงก็ไม่เคย!! จุ๊บๆ ตรงแก้มตรงหน้าผากมันก็กำกวมอยู่หรอกนะ แต่ตรงข้อเท้านี่กัปตันทูลหัวขอฟันธงว่า หลงหัวปักหัวปำไปเลยจ้า”

“ตัวสละตำแหน่งกัปตันไปแล้วไม่ใช่หรอ”

“สถาปนาตัวเองขึ้นมาใหม่แล้วววว เรือแล่นแรงมากด้วยแม่! ต้องรีบเร่งเครื่อง”

“ทูลหัวเราไม่อยากคิดไปเองฝ่ายเดียว อย่าบิ้วท์เรามากเลยนะ”

“โถ ลูกแมวตัวน้อยๆ ของพรี่~ เอ็นดูจังเลยค่ะ มาอมหัวคำนึงสิ” แก้มแดงน่าเอ็นดูออกป่านนี้ คนที่ได้เห็นได้อยู่ใกล้ทุกวันจะมีใครห้ามใจไหว ทั้งคู่ยังไม่ได้คุยกันต่อ เสียงโห่แซวก็ดังขึ้นจากกลุ่มพี่หลีดที่เป็นม.5 กับ ม.6

“ใครมา” ทูลหัวเงยหน้าขึ้นมอง เขาคิดว่ามีพวกศิษย์เก่าที่เคยเรียนที่ รร. แล้วตอนนี้เรียนที่ ม.C แวะมาดู แต่ผิดคาด “พี่เสือ...กับแก๊งนักบาสโรงเรียน”

แก้มแดงลุกขึ้นมองบ้าง พอดีกับที่เจ้าของชื่อถือแก้วชานมไข่มุกมายื่นให้แก้มแดงพอดี

“…”

“…” สงัดกันทั้งวง

“รับดิ” ทูลหัวกระแทกไหล่เพื่อนเบาๆ

“ให้แก้มแดงหรือจ๊ะ”

รุ่นพี่คนดังพยักหน้า เท่านั้นก็โห่แซวกันเสียงดังขรม เสือขึ้นริ้วสีที่แก้ม ก้มหน้าหลบวุ่นวาย แก้มแดงไม่เคยเจอเหตการณ์แบบนี้ก็ทำตัวไม่ถูก ทูลหัวเลยรับมายัดใส่มือเพื่อนเสียเอง

“เอ่อ...ขอบคุณครับ”

“แก้มแดงน่าจะเหนื่อยพี่เลยซื้อมาให้”

“โห ร้านใหม่ล่าสุด ขั้นต่ำต้องต่อคิวรอ 1 ชั่วโมง” ทูลหัวจำโลโก้ร้านได้

“อ่อ...ครับ”

“เลิกซ้อมกี่โมง เดี๋ยวพี่เสือรอ”

แก้มแดงหันไปขอคำตอบจากทูลหัว ซึ่งก็ไม่รู้พอกันพี่หลีดที่มองอยู่นานก็แหวกวงเข้ามา “สี่ทุ่ม มึงจะรอถึงตอนนั้นมั้ยล่ะ”

“กี่ทุ่มก็รอ”

ฮิ้ว~

เห็นคนจีบกันมันก็กริ๊บกริ้วหัวใจแบบนี้แหละ แต่ถามว่าคนโดนจีบหนะรู้มั้ยดีกว่า

“รอทำไมจ๊ะ”

เสือยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ

“เอ่อ อยากไปส่งบ้าน”

“พี่เหนือไม่ชอบให้แก้มแดงนั่งมอเตอร์ไซค์จ้ะ”

“อ่าวันนี้พี่เอา BM ของคุณพ่อมาแล้วครับ”

“เอ่อ...พี่เหนือบอกว่าจะมารับแก้มแดงเอง”

“ก็ไม่ต้องกวนพี่เหนือไง ให้พี่เขากลับไปรอที่บ้านก่อนก็ได้”

ทูลหัวถอนหายใจในความพยายามไม่ลดละของรุ่นพี่ คือถ้าเป็นคนอื่นคงใจเหลวไปแล้วที่เจอคนดังของโรงเรียนตามเอาใจขนาดนี้ แต่นี่คือแก้มแดงไง น้องชายที่พึ่งถูกพี่ชายตัวเองจูบข้อเท้ามาสดๆ ร้อนๆ

“ทูลหัวว่าพี่เสือจะเฝ้าก็เฝ้าเถอะ แต่เรื่องรับกลับบ้านนี่ให้พี่เหนือเขามารับนั่นแหละ แก้มแดงจะได้ไม่มีปัญหากับพี่ชาย”

เสือคิดตามแล้วก็ยอมพยักหน้า เพราะขืนไปทำให้พี่เหนือไม่พอใจ เขาคงโดนกีดกันหนักเข้าไปอีก แค่วันก่อนที่ไปส่งก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยเป็นมิตรด้วยแล้ว หลังจากได้ข้อสรุปกลุ่มหลีดก็เรียกซ้อมต่อ ฝ่ายกลุ่มนักบาสก็นั่งๆ นอนๆ กันอยู่ที่เก้าอี้ข้างสนาม ในกลุ่มบางคนมีแฟนเป็นหลีดด้วยจึงนั่งเล่นเกมรอกันไปได้ไม่หงุดหงิดอะไร

หลังจากซ้อมเสร็จกันไปหลายเพลง ทุกคนก็ได้ปล่อยให้นั่งพักอีกรอบ หลีดผู้หญิงถึงกับลงไปนอนแผ่ด้วยความเหนื่อย ฝ่ายทูลหัวกับแก้มแดงก็นั่งพักรับเอาน้ำแดงเย็นๆ จากพี่สต๊าฟมาเข้าปาก

“อยากกินไอติมไผ่ทองหวะ” แพม หลีดผู้หญิงคนหนึ่งร้องขึ้น แล้วชี้นิ้วไปทางรั้วสนามที่เป็นเหล็กซี่โปร่งๆ เห็นรถสามล้อเครื่องขายไอติมขับวนมาจอด แต่เธอก็เหนื่อยจนแทบจะคลานไปแล้วจึงยังนั่งแหมะหวังมีใครสักคนใจดีเดินไปซื้อให้

“มีใครสั่งอะไรเพิ่มมั้ยจ๊ะ แก้มแดงไปซื้อให้” นานๆ ตัวเองก็จะนึกอยากกินอะไรขึ้นมาเหมือนกัน แก้มแดงร้อนเลยอยากกินของรสชาติหวานๆ เย็นๆ

เสือวิ่งเข้ามาอาสาทันที “พี่เสือไปซื้อให้ แก้มแดงนั่งพักเถอะ”

“ไม่เป็นไรจ้ะ แก้มแดงไปซื้อเองไหว”

เสือหน้าเพลียไปอีกรอบ แต่เขาก็ต้องสู้ ช่วยแก้มแดงจดโพยแล้วเดินไปด้วยกัน มีทูลหัวเดินดุ๊กๆ ตามไปอีกคน นอกจากเป็นกัปตันเรือแล้ว ยังต้องเป็นองครักษ์พิทักแก้มแดงด้วย ถามว่าไปเก็บตังค์ไอพี่เหนือได้มั้ยเนี่ย

ลุงหน้าตาใจดียิ้มรับรออยู่แล้ว แก้มแดงสั่งตามโพยซึ่งส่วนใหญ่เป็นไอติมกะทิใส่ขนมปังกับข้าวเหนียวโรยถั่วลิสง เพื่อที่จะให้คนอาสาไปซื้อไม่ต้องจำลำบาก ลุงจัดเป็นเซตๆ ให้เรียบร้อย เสือรับมาถือกับทูลหัวเพื่อให้แก้มแดงต่ายเงินสะดวก เขายังไม่รับเงินใครมาเดี๋ยวค่อยไปเก็บตังค์ทีหลัง

“เท่าไหร่จ๊ะลุง”

“มีคนเหมาลุงมาบอกให้มาหาเด็กๆ ที่ซ้อมเชียร์หลีด อะไรนะ หลีดเด้อ รึเปล่า ฮ่าๆ” ลุงแกพูดอย่างอารมณ์ดี “คนอะไรนอกจากหล่อแล้วยังใจดีอีก เขาบอกว่าอยากให้น้องชายเขากับเพื่อนๆ ได้กิน”

แก้มแดงเอียงคอคิด ส่วนทูลหัวนี่คันมือยิกๆ อยากดีดนิ้ว แต่ติดว่าหิ้วไอติมอยู่

“คนเหมาชื่อพี่เหนือหรือเปล่าจ๊ะ”

“ไม่รู้สิลุงก็ไม่ได้ถาม รู้แต่ว่าหล่อๆ สูงๆ มากับเพื่อนอีกสามคน แล้วหล่อหมดเลยนะ นึกว่าเป็นดารากัน”

“พี่เหนือนั่นแหละ บวกอีกสามแบบนั้นไม่พ้นแก๊ง Wolf Kings”

“ลุงรอตรงนี้นะ อยากกินอีกก็วิ่งมาเอาล่ะ ลุงเข้าไปในสนามไม่ได้”

“ครับ ขอบคุณครับคุณลุง” แก้มแดงยิ้ม แล้วเดินไปช่วยทูลหัวถือ

“พี่ชายแก้มแดงป๋าจังเลยเนอะ” เสือที่ซื้อชานมมาแก้วเดียวรู้สึกตัวลีบไปเลย รุ่นใหญ่เขาคิดรอบคอบจริงๆ ว่าควรจะเลี้ยงทุกคนไปด้วย

“แก้มแดงต้องไปดุพี่เหนือแล้ว ชอบใช้เงินสิ้นเปลือง”

ทูลหัวฟังแล้วเหนื่อยใจ ให้พี่เหนือมันใช้เถอะ เศรษฐกิจจะได้หมุนเวียน ไม่ไปรวยหมักหมมอยู่คนเดียว

พอไอติมถึงมือทุกคนแล้วไม่ต้องจ่ายก็เฮกันลั่นสนาม บางคนกินเสร็จแล้ววิ่งไปเอาแก้วที่สองด้วย เพราะอากาศร้อนๆ ซ้อมเหนื่อยๆ แบบนี้ย่อมอ่อนเพลียเป็นธรรมดา

แก้มแดงกินของตัวเองหมด ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์หาพี่ชาย

‘แก้มแดงกินแล้วนะจ๊ะ เพื่อนๆ ทุกคนฝากขอบคุณพี่เหนือด้วย’

เหนือส่งลูบหมีลูบหัวกระต่ายกลับมา

‘เดี๋ยวสี่ทุ่มพี่ไปรับนะคะ’

‘จ้า’

คว่ำโทรศัพท์ลงแล้วก็อดยิ้มกับตัวเองนิดนึงไม่ได้ มันหวานๆ ขมๆ ปนกันไป ถ้าตัดความรู้สึกเกินเลยของตัวเองออกไปได้ พี่เหนือก็เป็นพี่ชายที่น่ารักมากจริงๆ





หมดเวลาพักอย่างรวดเร็ว ทุกคนก็กอบกู้ร่างขึ้นมาตั้งการ์ดอีกรอบ เพื่อซ้อมต่อ จนเวลาใกล้สี่ทุ่มเสียงประกาศเลิกซ้อมก็เพราะพริ้งยิ่งกว่า Cannon in D เสียอีก

เสือยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ทันควัน แก้มแดงมองผ้าแล้วก็มองหน้าเจ้าของมือที่ยื่นมาอย่างฉงน

“ซับเหงื่อไง” รุ่นพี่คนดีเฉลย แก้มแดงอมยิ้มแล้วส่ายหน้า

“ใช้ทิชชูดีกว่าจ้ะ เดี๋ยวผ้าเช็ดหน้าเลอะ”

“ใช้ผ้าดีกว่า ฝุ่นจะได้ไม่เข้าจมูก”

ทูลหัวกรอกตา แล้วเอาน้ำเย็นมายื่นให้แก้มแดง

“ล้างหน้าเลยดีสุด” พูดจบลูกดาราก็เปิดขวดน้ำราดหน้าราดหัว จนเปียกชุ่มไปหมด แถมสบัดขนไปมาฟึ่บฟั่บ

“ตัวเถื่อนขึ้นทุกวัน” แก้มแดงดุ ทูลหัวหัวเราะคิกคัก

“พี่เสือ ถ้าแก้มแดงไม่ใช้ทูลหัวขอนะ” พูดแหย่ไป พี่นักกีฬาทำหน้าเสีย แต่ก็ไม่กล้าปฏิเสธ ทูลหัวหัวเราะอีกรอบแล้วบอก “ล้อเล่น ทูลหัวมีผ้าขนหนูมา” ว่าจบก็ควักผ้าขนหนูแบบซึมซับน้ำแห้งไวออกมาจากเป้ แล้วยื่นให้แก้มแดงด้วยผืนนึง

แก้มแดงรับมา แล้วก็เทน้ำราดหน้าตัวเองบ้าง เขาเองก็ร้อนจนแก้มจะลุกเป็นไปแล้วเหมือนกัน

เสียงฮือฮาดังขึ้นอีกระรอก ทูลหัวรีบชะเง้อคอมอง ส่วนพี่เสือเห็นว่าผ้าเช็ดหน้าตัวเองคงไม่ได้ไปต่อแน่แล้วก็พับเก็บลงกระเป๋าเสื้อ มองตามไปด้วย

รถมอเตอร์ไซค์สกูปิไอสีฟ้าน่ารัก คู่กับหมวกกันน็อกสีเดียวกันขับตรงมายังสนาม ด้านหลังเป็น BMW Z4 มินิคูเปอร์ และออดี้สปอร์ต จอดฟ้าบเรียงกันเป็นรูปครึ่งวงกลม โดยเจ้าสองล้ออยู่ตรงกลาง

“รถของแก๊ง Wolf Kings ป่ะ เราจำได้” หนึ่งในเด็กม.ปลายพูดขึ้นมาคนแรก

“งั้นมอเตอร์ไซค์นั้นก็...พี่เหนือหรอ”

“อาจจะใช่พี่เหนือมารับแก้มแดงแน่เลย”

“งื้อ...น่ารักปุ๊กปิ๊ก ฉันตกหลุมรักคนขับมอเตอร์ไซค์แบบนี้”

แก้มแดงแหวกวงออกไปดู ก็เห็นว่าภายใต้หมวกสีหวานคือพี่ชายของเขาเอง พี่เหนือที่กำลังอุ้มหมวกยิ้มหวานให้ทันทีเมื่อเห็นน้องชายคนเล็ก

“มารับแล้วค่ะ”

เสียงกรี๊ดดังกระหึ่มยิ่งกว่าตอนกลุ่มนักบาสโผล่มาอีก คือ...หัวเกรียนมัธยมก็หล่อแหละ แต่ลุคผู้ใหญ่ของมหา’ ลัยก็กร้าวใจกว่าอยู่ดี แถมที่ลงมาจากรถสมทบกับพี่เหนือก็คือหล่อระดับตำนาน

พี่กั้นดั้มขี้เล่น พี่มหาหล่อขรึม พี่มิวนิคหล่อใจดี แล้วก็โซแบดฉุนเฉียวแสนกร้าวใจ แต่ทว่าวันนี้มาในลุคพี่ชายแสนอ่อนโยนกับคำพูดคะขา...ฮรือ เอาหัวใจหนูไปเลยค่ะพี่ มาเอาไป๊!!!

“แล้วที่บอกว่าไม่ชอบให้แก้มแดงซ้อนมอเตอร์ไซค์คืออิหยังว่ะ” ทูลหัวเกาหัวแกรก แต่ก็ยื่นเป้ให้แก้มแดงเอาไปสวม แล้วโบกมือหย็อยๆ ลาเพื่อนที่หน้าบานเป็นกระด้ง วิ่งถลาไปหาพี่ชาย ปล่อยให้ไอ้พี่เสือยืนหน้าแห้งอยู่หลังวง

แก้มแดงวิ่งไปหยุดยืนอยู่ข้างพี่เหนือที่วันนี้มาแปลก

“รถพี่เหนือหรือจ๊ะ”

“อื้อ...มหา’ ลัยมันกว้าง บางทีขี้เกียจเดิน ก็ซื้อมาทิ้งๆ ไว้ที่คณะ” เป็นไงสกิลการแถกแกของเหนือเดือนหนะเป็นหนึ่ง

“อ้าว...นึกว่าจะได้ซ้อนกลับบ้าน” น้องบอกไปตามใจคิด เมื่อกี้แอบจินตนาการมาแล้วว่าถ้าได้กอดเอวพี่เหนือเอาหน้าซุกตรงแผ่นหลังกว้างของมีความสุขไม่น้อย

“ได้ซ้อนสิ วันนี้พี่เอาคันสีขาวไปเข้าศูนย์ คงต้องใช้มอเตอร์ไซค์ซักระยะนะ” หึหึ เหนือยังคิดต่อในใจว่า Rangrover คันนั้นอาจจะขายเศษเหล็กไปเลยก็ได้ เพราะเวลาขับมัน เขาทำได้แค่จับมือเป็นบางช่วง แต่ถ้าขับสกูปิไอ คือน้องกอดเอวเขาตลอดเลยนะ คิิดแล้วก็อยากจะควบเจ้าหวานเย็นไปเชียงใหม่ หรือขับวนรอบโลกไปเลยก็ได้

“กลับกันเลยมั้ยคะ”

“ครับ”

น้องตอบรับ เหนือเอาหมวกกันน็อกอีกใบมาสวมให้อย่างเบามือ รูดสายรัดด้านล่างให้พอดี แล้วก็จับหมวกขยับไปมาถามน้องว่าใส่สบายมั้ย แก้มแดงยิ้มตาหยี รอเหนือขึ้นคร่อมสตาร์ทรถเรียบร้อย ตัวเองก็ปีนขึ้นคร่อมแล้วกอดเอวสอบแน่น

“พี่เหนือจะซิ่งแล้วนะคะ”

“ซิ่งเล้ย!!”

แล้วเหนือก็จากไปจริงๆ โดยทิ้งอีกสามหมาให้มองตามตาล่ะห้อย

“นี่เพื่อนยังจำได้มั้ย ว่าชวนพวกเราสามคนมาต่อยเด็ก” กันดั้มกอดคอท่านมหาและมิวนิคมาปรับทุกข์

“โคตรเถื่อน เด็กมัธยมไร้ทางสู้เพื่อนเราก็ไม่เว้น” มิวนิคส่ายหน้า

“ใครมายุ่งกับน้องแก้มแดงคุณเหนือก็ไม่เว้นทั้งนั้นแหละครับ” มหาตอบเรียบๆ

“เฮ้อ...เรื่องหวงน้องไม่มีใครเกินเพื่อนกูล่ะ”

“ก็...ถ้าเป็นแค่น้องก็อาจจะไม่หวงขนาดนี้ครับ” ลูกนายพลยิ้มกริ่ม เท่านั้นเพื่อนอีกสองคนก็ระเบิดหัวเราะ

“ปากบอกเขาไปว่ามารับด้วยฐานะพี่ แต่ใจนี่มีแต่คำว่า...” มิวนิคกลืนคำสุดท้ายไว้ในลำคอ แล้วอีกสองคนก็หัวเราะดังอีก

“เบาหน่อยครับ เดี๋ยวเพื่อนพวกเราจะได้เข้าคุกก่อนเรียนจบ ลำบากน้องแก้มแดงทำกับข้าวไปเนี่ยมอีก” มหาปรามเพื่อนทั้งสอง

“เออ ลำบากพวกเราไปเยี่ยมด้วย” กันดั้มพูดจบ ทุกคนหัวเราะเสียงดังลั่นอีก ฝ่ายน้องๆ มัธยมที่ชื่นชมรุ่นพี่กลุ่มนี้ถึงกับเป็นงง โดนตัวไหนกันม๊า...ทำไมหัวเราะได้อร่อยขนาดนั้นอ่ะ!!

ฝ่ายเสือถึงกับงง แล้วที่บอกว่าไม่ชอบให้น้องชายซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เพราะอันตรายมันคืออะไรกัน!!





TBC 


ปล. เราเอามาลงให้ก่อนเพราะวันศุกร์เสาทิต นี่จะไม่อยู่ค่ะ 

ปล.อีก เป็นกำลังใจให้น้องกด 6996 ค่ะ และชาวทวิต #รอน้องสิบแปดบวก มาให้ด้วยจ้า

ออฟไลน์ ❣☾月亮☽❣

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 6773
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +264/-6
Re: ----------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 11 : 16 May]
«ตอบ #29 เมื่อ16-05-2019 21:09:33 »

มาเหนือจ้า
น้องบอสลูกรู้ตัวสักทีเถอะ
ทูลหัวลูกแมวซนน่ารักมากๆ อยากงับหัวแก้มแดงเหมือนป้าเลย

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด