Chapter 20
เรื่องที่ดินของลุงตะวัน อุดรมอบหมายให้เจ้าหน้าที่ที่เชียงใหม่ไปจัดการโอนขายกันเป็นที่เรียบร้อย ชื่อบนโฉนดถูกเปลี่ยนมาเป็นเหนือเดือน เทวาพิทักษ์ และกำไรของฟาร์มก็จะถูกส่งเข้าบัญชีของเหนือด้วยตามเปอร์เซ็นต์ที่ตกลงกันไว้ เหมือนเป็นการร่วมหุ้นกัน
เหนือพึ่งมาดูให้ดี อาณาเขตทั้งหมดมันกว้างมาก แม้กระทั่งบ้านของแก้มแดงก็ติดอยู่ในผืนดินแผ่นนี้ด้วย แปลว่าสมชาติก็คือจ่ายค่าเช่าที่ให้ลุงตะวันมาตลอด เหนือตั้งใจว่าเมื่อน้องบรรลุนิติภาวะ เขาคงมอบที่ดินแปลงตรงบ้านนั้นให้เป็นชื่อของแก้มแดง น้องจะได้มีสมบัติของตัวเองติดตัวไว้บ้าง
ฝ่ายแก้มแดงช่วงเดือนแรกของการเรียนยังไม่มีอะไรวุ่นวายนัก วันนี้เองทูลหัวเองก็ไม่ต้องไปถ่ายซีรีย์ เลยชวนแก้มแดงไปนั่งกินไอติมที่ร้านเดิมหน้าโรงเรียนใช้ชีวิตสงบสุขเหมือนมนุษย์เด็กทั่วไป
“รู้สึกเหมือนมีคนแอบมองเลย” ทูลหัวกระซิบกับแก้มแดงเบาๆ หลังจากได้ไอติมสองถ้วยมาวางตรงหน้า
“แฟนคลับตัวหรอ” แก้มแดงก็ไม่กล้าหันเลิกลั่ก เพียงแค่มองตรงไปที่เพื่อนเท่านั้น
ทูลหัวส่ายหน้าเป็นเชิงว่าไม่รู้
“เขาอาจจะแอบมาดูตัวเองก็ได้” แก้มแดงมองโลกในแง่ดี “อึดอัดหรือเปล่า”
“ไม่ขนาดนั้นนะ”
“งั้นกินเถอะ เดี๋ยวคุณแพทมารับใช่มั้ย”
“พี่เหนือมารับใช่มั้ย”
“อื้อ”
สรุปว่าวันนั้นคุณแพทมารับก่อน แก้มแดงไล่ทูลหัวกลับเพราะกลัวถ้าอยู่รอพี่
เหนือจะตีกันเปล่าๆ เพราะพี่เหนือก็ใกล้ถึงแล้ว เด็กน้อยเดินออกมาส่งเพื่อนหน้าร้านขนม แล้วข้ามกลับไปรอพี่ชายที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน มีรถตู้ขับมาบังป้ายไว้ พอรถจากไป เด็กที่พึ่งข้ามถนนก็หายไปจากบริเวณนั้นเสียแล้ว
“แก้มแดงหายไป!!” เหนือโทรหาพ่อทันทีที่มั่นใจแล้วว่าน้องไม่ได้อยู่กับทูลหัว และโทรศัพท์ที่พึ่งคุยไลน์กันก็โทรหาไม่ติดแล้ว เหนือขับวนดูรอบๆ โรงเรียนไม่เจอ ไปขอดูกล้องวงจรปิด ช่วงหลังจากแยกกับทูลหัวก็เห็นเพียงรถตู้น่าสงสัยคนหนึ่ง แต่เพราะเป็นมุมอับไม่รู้ว่าใช่คันนั้นหรือไม่
“ใจเย็นๆ นะเหนือ กลับมาคุยกันที่บ้าน” อุดรตอบมา ก่อนจะปิดแฟ้มที่กำลังเซ็นต์อยู่
ระหว่างการขับรถ เหนือส่งหลักฐานทั้งหมดที่มีไปให้มหาสมุทรด้วย เพื่อนเขาค่อนข้างมี connection ที่ดี อาจจะช่วยเหลือได้ทางใดทางหน่ึง
Rangrover สีขาวเบรกจอดเทียบหน้าบ้านเสียงดังเพราะขับมาด้วยความเร็ว ใจเหนือร้อนเหมือนสุมไปด้วยลูกไฟก้อนใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาถมึงทึง คิ้วย่นยับ เดินตัวปลิวเข้าไปยังห้องนั่งเล่น ที่พ่อเองก็พึ่งหย่อนตัวลงนั่ง ส่วนแม่ยังไม่รู้เรื่องราว เนื่องจากกลัวจะทำให้ตกใจไปเปล่าๆ
“ถ้าลักพาตัว เดี๋ยวก็ติดตามา” อุดรวางมือลงบนหัวเข่าลูกชายเพื่อให้ใจเย็นลงบ้าง หน้ามันเหมือนจะฆ่าคนได้อยู่แล้ว
“เหนือคิดไม่ออกเลยว่าใครจะทำน้อง” ลูกชายคนโตพูดด้วยน้ำเสียงสุดกังวล “พ่อไม่ได้ประมูลโครงการใหญ่โตอะไรอยู่ใช่มั้ย” เหนือหันมาสบตาคุณอุดรอย่างคาดโทษ คนแก่กว่าส่ายหน้า โบกมือ
“จะบ้าหรือไง ไม่ใช่หนังมาเฟียฮ่องกงสมัยก่อนนะโว้ย เดี๋ยวนี้เค้าแค่ยกหูขอกันก็พอแล้วมั้ย ไม่ต้องจับตัวประกันให้เสียเวลา...ตัวเองนั่นแหละ ไปหักอกใครไว้หรือเปล่า จนเขามาจับตัวน้องไปแก้แค้น”
คราวนี้เหนือส่ายหน้าบ้าง “ไม่เคย รักเดียวใจเดียวเป็นคนดีมาตลอด พ่อแหละ ไปทำอะไรตัดหน้าใครเขาไว้ให้เขาโกรธ”
แล้วคุณอุดรก็ขมวดคิ้วเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ สมองนักธุรกิจวัยเก๋าแล่นเร็วปรื๊ดแสกนโครงการต่างๆ ในเครือเทวาพิทักษ์มองหาว่าจุดไหนจะมีปัญหาได้บ้าง
“ถ้าจะมี...ก็ที่ดินที่เชียงใหม่นั่นแหละ พ่อให้คนสืบแป๊บว่านายทุนอีกเจ้าคือใคร”
แก้มแดงรู้สึกตัวด้วยความรู้สึกมึนเมา เหมือนมีก้อนอะไรหนักๆ ถ่วงไว้ในศีรษะ ดวงตากลมกระพริบปริบปรี่ ก่อนจะหรี่ขึ้นอย่างยากลำบาก สิ่งแรกที่รับรู้ได้คืออากาศเย็นฉ่ำ และห้องนอนแสงสลัว แต่แขนขากลับขยับไม่ได้ เพราะแขนถูกรวบไว้กับหัวเตียง ส่วนขาก็โดนผูกข้อเท้าไว้ให้ชิดกัน
สมองที่หนักอึ้งพยายามทบทวนเหตุการณ์ที่ผ่านมา แก้มแดงคิดว่ามันใกล้เคียงคำว่าลักพาตัว และ...ไม่รู้ว่าตอนนี้เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว
“ฟื้นแล้วหรือเด็กน้อย” เสียงผู้ชายแหบแห้งดังขึ้นจากไม่ไกลตัว ทำเอาแก้มแดงสะดุ้ง เขาเพ่งมองไปตามเสียงมันเป็นมุมมืด ต้องมองดีๆ ถึงจะเห็นว่ามีคนนั่งอยู่ตรงเก้าอี้บุนวม ร่างนั่นลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่พ้นเงาออกมาดูอวบอ้วนเป็นมิตร ริมฝีปากยังประดับรอยยิ้มเล็กๆ เหมือนคนใจดี แต่แก้มแดงสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายอันตรายและคุกคามของอีกฝ่าย
“คุณเป็นใคร คุณจับแก้มแดงมาทำไม”
“พูดจาน่ารักจริง” ชายผู้นั้นส่งยิ้มหวานหยด ดวงตาเรียวตี่ตามเชื้อสายเดิม ยกจนโค้ง เขาเดินช้าๆ มาทรุดนั่งลงตรงขอบเตียง ยกมืออวบอูมลูบแก้มของเด็กน้อยที่ถูกผูกมัดไว้ติดเตียง แก้มแดงพยายามหันหลบก็ถูกล็อกกรามแน่น แล้วบีบจนเจ็บให้หันกลับมา
“เมื่อปีก่อนพ่อเอ็งเอาเอ็งไปขายให้ข้า ก็โดนไอ้เด็กเวรไถ่ตัวตัดหน้าไป มาวันนี้มันยังกล้าซื้อที่ดินตัดหน้าข้าอีก ข้าอยากรู้นักว่ามันจะยอมแลกที่ดินราคาหลายล้านกับเอ็งอีกมั้ย”
แก้มแดงเจ็บใจจนกระบอกตาร้อนผ่าวแต่ก็เชิดหน้าไว้ ไม่ให้ร้องออกมาให้อีกฝ่าย่ามใจ นี่เขาทำให้พี่เหนือลำบากอีกแล้วใช่ไหม แก้มแดงไม่ได้กลัวว่าพี่เหนือจะไม่มาช่วย แต่เขาไม่อยากสร้างภาระให้พี่เหนือเพิ่มขึ้นอีก ตั้งแต่เจอกันแก้มแดงก็โดนช่วยจนบุญคุณท่วมหัวไปหมดแล้ว
“จากนี้มันจะเป็นยังไงต่อจ๊ะ คุณช่วยอธิบายแก้มแดงหน่อยได้มั้ย” อย่างน้อยเขาก็อยากรู้สถานการณ์ไว้บ้าง จะได้หาทางหนีทีไล่ได้ เขาลองคำนวนเวลาดู ท้องเหมือนจะเริ่มหิวแล้วตอนตื่น มันคงต้องผ่านไปหลายชั่วโมง แต่ม่านปิดสนิทไม่รู้ว่ากลางวันหรือกลางคืนกันแน่
“ใจเย็นดีหนิ ไอ้หนู”
“ก็คุณบอกว่ายังไงพี่เหนือก็ต้องมาช่วย แปลว่าแก้มแดงจะปลอดภัย แก้มแดงเลยไม่กลัว”
ธงชัยหัวเราะถูกใจ เขาใช้ไอเด็กนี้ต่อรองให้ได้ที่ดินผืนนั้นกลับมา เพราะเขาเอาไปขายกับบริษัทที่จะเข้ามาสร้าง entertainment complex ไว้แล้วหนะสิ เจ้านั้นหนะมาเฟียของแท้ขืนไม่มีที่ดินไปให้ก็โดนฆ่าหมกป่าพอดี ไอ้เจ้าของที่เดิมก็หัวหมอ ดันเอาไปขายให้ตระกูลใหญ่ สืบไปสืบมาดันเป็นคู่ปรับเก่าไปเสียได้
“จะว่าไปเอ็งนี่ก็ดวงสมพงษ์กับข้านะ” ธงชัยเปรยขึ้น เขาปล่อยมือจากไอ้เด็กแก้มกลมแล้ว เพราะท่าทีของเด็กน้อยไม่ได้ขัดขืนอะไรอีก กลับนอนนิ่งฟังเขาเป็นอย่างดี
“ข้าส่งข่าวไปให้ไอ้เด็กเวรนั่นแล้วว่าให้เอาฉโนดไปเปลี่ยนเป็นชื่อคนของข้าซะ บวกกับให้เงินปลอบขวัญข้าอีกหน่อย แล้วก็ค่อยส่งเอ็งกลับไป”
“มันรวมกันราคาเท่าไหร่หรือจ๊ะ”
“ค่าที่ดิน ข้าไม่รู้ซื้อขายกันมาเท่าไหร่ แต่ข้าปลอบขวัญก็ลองเรียกไปดู 99 ล้าน เลขมงคล” เสี่ยธงชัยหัวเราะเอิ้กอ้าก
แก้มแดงเม้มปาก เขานึกถึงหลักเลขของเงินท้ังหมดแล้วก็เจ็บปวดใจไปหมด
“ค่าตัวมึงมันแพงนัก”
“พี่เหนือยอมแล้วหรือจ๊ะ”
“หึ ไม่ต่อสักคำ ก็ชักอยากรู้แล้วว่าตัวมึงนี่มันเด็ดยังไง ทำไมถึงยอมจ่ายเงินไม่อั้นเพื่อซื้อตัวมึงไว้”
แก้มแดงไม่ชอบเลยที่อีกฝ่ายพูดราวกับเขาเป็นสิ่งของ
“จะซื้ออะไรมันก็ต้องมีประโยชน์ล่ะนะ รถหรูๆ ก็เอาไว้ขับ บ้านหลังใหญ่ก็มีไว้อยู่ ส่วนเด็กผู้ชายอย่างเอ็ง ไอ้นั่นมันเอาไว้ทำอะไรนะ”
“แก้มแดงไม่ใช่สิ่งของนะ!” น้องฮึดสู้
“ข้ารู้ๆ ของที่ไหนมันจะตัวนุ่มนิ่มแบบนี้กัน” ธงชัยเปลี่ยนท่าทีมากะลิ้มกะเหลี่ยอีกรอบ เขานั่งลงที่เดิม วางมือลูบไล้ไปตามต้นขา ที่บัดนี้ยังเป็นชายกางเกงนักเรียนสีน้ำเงินอยู่ เขาเองก็นิยมเด็กหนุ่ม เลี้ยงไว้เต็มเรือน แต่ยังไม่เคยเห็นใครจะดูบริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่ทว่าใจเด็ดไม่ร้อนรน ไม่ดิ้นหนีทั้งที่อยู่ในสถานการณ์อันตรายเหมือนไอ้เด็กนี่ยังไม่เคยเจอ
“ถ้ามึงตกเป็นของกูสักครั้งแล้ว มันราคามันยังจะสูงเหมือนเดิมมั้ยนะ” ธงชัยเดาะลิ้น มือก็ลูบสูงขึ้นมาเรื่อยๆ แก้มแดงขนลุกชันเขารู้สึกขยะแขยงจนท้องไส้ปั่นป่วน
“อย่าทำอะไรแก้มแดงเลยนะจ๊ะ”
“แต่การแลกเปลี่ยนครั้งนี้มึงจะไม่เสียราคาแน่ๆ เพราะกูจะกินให้มันดูภายนอกไม่รู้เชียวหละ ว่าข้างในของมึงนะพรุนไปหมดแล้ว...ยกเว้นว่าพอไอ้เด็กนั้นได้เอ็งกลับไปแล้วค่อยรู้ว่าเอ็งเป็นของเหลือจากข้าไปแล้ว”
แก้มแดงปวดท้อง เพราะความเครียดที่พุ่งสูงเร็วพลันไปดันน้ำย่อยออกมากัดกระเพาะ
“อย่าทำแบบนั้น...เลย” แก้มแดงเสียงไม่มั่นคงเหมือนแต่ก่อน คราวนี้ธงชัยหัวเราะร่วนชอบใจ เพราะดวงตากลมนั่นสั่นระริก คงจะกลัวสุดหัวใจเสียเเล้วเจ้าหนู
“เอ็งมันแค่ก้อนดินไอ้หนู ตอนพ่อเอ็งพามาขายก็ชุบทองเสียหรูหรา ไม่รู้พอเอาไปขายไอ้เด็กนั่นชุบอะไรไป มันเลยจ่ายมึงไม่อั้นขนาดนั้น หึ...ข้าว่าที่มันจ่ายให้เอ็งแพงๆ เพราะมึงคงแก้เงี่ยนได้ดีสินะ”
“ไม่ใช่นะจ๊ะ ตอนนั้นพี่เหนือสงสารแก้มแดงเลยรับมาเป็นน้องบุญธรรม”
ธงชัยจุ๊ปากในความไร้เดียงสานั่น
“ข้าซื้อเอ็งมาทำอะไร ไอ้เด็กนั่นก็ซื้อไปทำแบบเดียวกันนั่นแหละ มันแค่เอาคำพูดสวยหรูมาหลอกให้ตัวเองดูเป็นคนดีเท่านั้นแหละ ทั้งที่ใจจริงก็อยากเอามึงใจจะขาด”
คนสูงวัยจ้องตาแก้มแดงราวกับจะสะกดจิต
“สุดท้าย...แค่ใครมีเงินมากพอก็ซื้อมึงไปเอาได้ทั้งนั้นแหละ”
แก้มแดงอยากหาอะไรมาอุดหู คำพูดนั้นดังก้อง และลดคุณค่าความเป็นคนในตัวเขาไปเสียสิ้น!
“กูจะใส่ถุงยาง รับรองมึงปลอดภัยไม่มีโรค กลับไปหาผัวมึงได้เหมือนเดิม มันอุส่าต์จ่ายไปตั้งเยอะ ยังไงก็ต้องได้ของกลับไป...หึหึ แค่อาจจะไม่สมบูรณ์นิดหน่อย...แต่อย่างว่าล่ะนะ เงินเยอะแยะแบบนั้นจะหาคนใหม่ที่ดีๆ เด็ดๆ ก็คงหาได้ไม่ยากหรอก”
แก้มแดงพยายามกลืนก้อนความกลัวลงไป แล้วเปิดโหมดเจรจาอีกรอบ หากเขาอ่อนแอก็จะถูกเหยียบย่ำจนไม่มีชิ้นดี
“อีกกี่วันคุณถึงจะส่งแก้มแดงคืนให้พี่เหนือจ๊ะ”
“ตอนแรกพรุ่งนี้ก็มีนัดยื่นของกันแล้ว แต่...ถ้าลองเอามึงไปแล้วอาจจะติดใจ ขอเก็บไว้ชื่นใจอีกสักอาทิตย์”
ขยะแขยงจนแทบอ้วก แต่ก็ต้องทำใจดีสู้เสือไว้
“แก้มแดงไม่ชอบถูกข่มขืน ถ้าคุณจะทำอะไรแก้มแดง ขอแบบเราสนุกไปด้วยกันได้มั้ยจ๊ะ”
คราวนี้ธงชัยถึงกับชะงัก เจ้าเด็กตรงหน้าเปลี่ยนท่าทางไปไวมาก บนเตียงกับเด็กนี่คงสนุกไม่น้อยเชียวล่ะ
“มาไม้ไหนอีก ก็ว่ามา”
แก้มแดงหัวเราะเพิ่มจริต “ไม่มาไม้ไหนหรอกจ๊ะ แก้มแดงแค่ไม่ชอบความรุนแรง”
“หึ ไอเด็กนั่นรู้มั้ยว่ามึงร่านแบบนี้”
“อย่าพูดถึงคนอื่นเลยจ้ะ ก่อนจะทำแก้มแดงขอกินข้าวก่อนได้มั้ยจ้ะ หิวมากเลย เดี๋ยวไม่มีแรง เป็นลมกันพอดี”
ธงชัยดูนาฬิกาข้อมือ ตั้งแต่ไอ้เด็กนี้โดนจับมาก็หลายชั่วโมงแล้ว แต่เที่ยงคืนตีหนึ่งแบบนี้จะมีข้าวให้มันกินมั้ยเนี่ย
“สั่ง Room Service ไม่ได้หรือจ๊ะ” แก้มแดงทำตาละห้อย เพราะได้ยินที่อีกฝ่ายพึมพำ
“คอนโดแบบนี้มันจะมีได้ไงล่ะ”
“คอนโดที่ไหนกันทำไมไม่สะดวกเลย ที่คอนโดพี่เหนือที่กรุงเทพฯ นะ อยากกินกี่โมงก็มีไลน์แมนมาส่ง” แก้มแดงเบ้ปาก หน้างอแบบเอาแต่ใจตามสไตล์ทูลหัวขึ้นมาทันควัน
ธงชัยลุกมาบิดแก้มนุ่มจนโย่ หมั่นไส้ที่ไอ้เด็กนี่คงโดนตามใจจนเหลิง ผัวมันคงแทบประเคนให้ทุกอย่างไม่เคยให้หงุดหงิดใจ
“แล้วมึงอยากกินอะไร”
“แก้มแดงเลือกได้หรือจ๊ะ”
ฟังเด็กหน้าตาจิ้มลิ้มพูดจ๊ะพูดจ๋าใส่ แล้งธงชัยก็ชักจะเคลิ้ม
“มึงก็พูดๆ มา เดี๋ยวก็สั่งให้”
แก้มแดงแสร้งกรอกตาคิด “หนูขอกินพิซซ่าได้มั้ยจ๊ะ มันมีสั่งเดลิเวอร์รี่ เขาจะได้เอามาส่งด้วย”
เสี่ยใหญ่หรี่ตามองอย่างประเมิน คิดถึงความเป็นไปได้ว่าเจ้าเด็กนี้มันกำลังจะส่งสัญญาณขอความช่วยเหลือหรือเปล่า
“แต่ถ้าคุณไม่ชอบก็ไม่เป็นไรนะจ๊ะ แก้มแดงกินอะไรง่ายๆ ก็ได้” เด็กน้อยทำหน้าหงอยจนธงชัยโบกมืออย่างเอือมระอา แล้วเรียกลูกน้องให้มาโทรสั่ง แก้มแดงบอกชื่อยี่ห้อที่จะกินไป แล้วก็เบอร์โทร 4 หลัก ลูกน้องของเสี่ยวโทรออกไม่นานก็เป็นเสียงพนักงานหญิงรับสาย ‘พิซซ่า 1819 ยินดีให้บริการค่ะ ตอนนี้มีโปรโมชั่น....’ แล้วก็พูดชื่อเมนูฝรั่งมายาวพรวด จนชายหน้าเหี้ยมเบ้หน้า แก้มแดงมองตาแป๋ว แล้วบอกว่าให้หนูสั่งได้มั้ยจ๊ะ
เสี่ยธงชัยพยักหน้าอนุญาตให้เอาโทรศัพท์มาจ่อข้างที่แก้มอีกฝ่าย
“ไม่ทราบเคยสั่งมาก่อนมั้ยคะ”
“แก้มแดง 0819898989 ครับ แต่วันนี้โทรมาเบอร์ที่กำลังพูดอยู่นะครับ”
“ให้จัดส่งที่คอนโดหรือที่บ้านคะดีคะวันนี้”
“เปลี่ยนที่อยู่ครับ เดี๋ยวให้พี่ชายผมบอกที่อยู่นะครับ” แล้วแก้มแดงก็แสดงความบริสุทธิ์ใจให้พี่ชายหน้าโหดเดินไปบอกไกลๆ ให้เขาไม่ได้ยิน ลูกน้องของเสี่ยธงชัยไม่โง่ เดินหลีกออกไปอีกมุมหนึ่ง ก่อนจะกลับมายื่นให้แก้มแดงสั่งอาหาร
“อยู่กันกี่คนจ๊ะ แก้มแดงจะได้สั่งเผื่อ”
พี่หน้าโหดเกือบอ้าปากบอกแล้ว แต่เสี่ยยกมือปรามไว้ “เอาที่มึงกินก็พอ”
“งั้นหนูสั่งเผื่อๆ แล้วกันนะจ๊ะ” แก้มแดงอมยิ้ม เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายสงสัยว่าจงใจถามกำลังคน
เด็กน้อยเลือกสั่งชื่อเป็นภาษาอังกฤษออกไปหลายๆ เมนูให้อีกฝ่ายงงๆ ไว้ก่อน พนักงานคิดเงินยอดรวมเสร็จก็ถามต่อว่า
“จ่ายเงินสดหรือบัตรเครดิตคะ”
“แบบหลังครับ”
“ขอเลขหน้าบัตรด้วยค่ะ”
“บัตรสมาชิกหรือครับ อ่า....อ๋อครับ 4281 xxx xxx x”
“เลข CCV 3 หลักค่ะ”
“970 นะครับ”
“มึงพูดเลขอะไรเยอะแยะ” เสี่ยถาม
“รหัสสมาชิกจ้า ได้ส่วนลดด้วยนะจ๊ะ” แก้มแดงตอบ
“รอรับออร์เดอร์ 45 นาที นะคะ ขอบคุณที่ใช้บริการ พิซซ่า 1819 ค่ะ”
วางไปแล้ว แก้มแดงก็ยิ้มหวานบอกให้พี่หน้าเหี้ยมวางโทรศัพท์ “เดี๋ยวถึงแล้วเขาจะโทรมาครับ”
“ดีนะว่าอยู่กรุงเทพ ยังมีของกินให้มึงอยู่” ธงชัยสำทับ
แก้มแดงแสร้งยิ้มกริ่มขึ้นมาทันที
“งั้น...ระหว่างรอ ให้หนูไปอาบน้ำตัวหอมๆ ก่อนได้มั้ยจ๊ะ ใส่ชุดนักเรียนไม่สบายตัวเลย วันนี้เล่นพละด้วยเหงื่อเหนียวตัวไปหมด”
“เรื่องมากจริงๆ เลยมึง อย่าคิดตุกติกเชียว ไม่งั้นกูยิงมึงไส้แตกแน่”
“ดุจังเลยจ้ะ” แก้มแดงยื่นปาก ทำหน้าหงุงหงิง ให้เหมือนตัวเองเป็นแค่กระต่ายตัวน้อยๆ ไร้พิษภัย ข้อมือข้อเท้าโดนปลดเรียบร้อย แก้มแดงมีอิสระ แต่ก็ไม่กล้าบุ่มบ่าม เพราะธงชัยเหน็บปืนไว้ที่กางเกงเขาเห็นอยู่ แก้มแดงลงจากเตียง เดินไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหาอุปกรณ์อาบน้ำแต่ว่าว่างเปล่า เห็นได้ชัดว่าคงเป็นคอนโดให้เช่าชั่วคราว เดินไปในห้องน้ำก็ไม่มีผ้าเช็ดตัว
“คุณจ๊ะ แก้มแดงขอเป้ของแก้มแดงได้มั้ย ข้างในมันมีของใช้สำหรับอาบน้ำที่ไว้ใช้ตอนคาบเรียนพละอยู่”
“เรื่องมากจริงๆ เลยมึง” ธงชัยบ่น แต่ก็เรียกลูกน้องที่รออยู่ตรงห้องนั่งเล่นของคอนโดเข้ามาสั่ง ไม่นานเป้ที่ก่อนหน้านี้โดนค้นจนพรุนไปแล้วก้ถูกยื่นให้ แก้มแดงรับแล้วเดินเข้าไปห้องน้ำ อีกฝ่ายไม่เหลืออะไรไว้ให้เขาเลยจริงๆ แต่โชคดีที่ตุ๊กตาห้อยกระเป๋ายังอยู่ ข้างในมันฝังเครื่องติดตามแบบบลูทูธที่มีรัศมีการค้นหาประมาณ 50 เมตรเอาไว้ (สำหรับไว้ค้นหาเวลาของหาย) แก้มแดงบอกใบ้พี่เหนือไว้แล้วทางการสั่งพิซซ่า เพราะเลขที่แจ้งไปเป็นบัตรเครดิตพี่เหนือ ทุกครั้งที่ตัด ธนาคารจะส่ง sms ขอบคุณไปที่โทรศัพท์ หวังว่าพี่เหนือจะใช้เบาะแสนั้นตามตัวแก้มแดงมาถึงตึกนี้ แล้วก็ค่อยค้นหาห้องจากเครื่องติดตามที่ฝังอยู่ในตุ๊กตาตัวนี้แทน แก้มแดงได้แต่ภาวนาว่าพี่เหนือจะเข้าใจสิ่งที่เขาสื่อและมาทันการณ์ ไม่งั้นคืนนี้เขาคงหนีไม่พ้นเงื้อมมือเสี่ยแล้วเป็นแน่
แก้มแดงพึ่งรู้ว่าตัวเองมือสั่นก็ตอนที่เปิดน้ำจากก็อกล้างหน้า เมื่อสักครู่ยังกล้าวางแผนอยู่เลย เด็กน้อยใช้สองมือตบแก้มเพื่อรวบรวมสติ เขาต้องมีแผนสองแผนสามไว้รองรับหากพี่เหนือหาไม่เจอ แต่สำหรับแผนแรกคืออาบน้ำถ่วงเวลาจนกว่าพิซซ่าจะมาส่งแล้วกัน แต่...ในใจลึกๆ เชื่อว่าหากพี่เหนือจะมารับเขาออกไป
มือบางเอื้อมไปเปิดฝักบัวแล้วฉีดมันเข้ากับผนังถ่วงเวลาไว้ให้เหมือนอาบน้ำอยู่เขานับเลขไปด้วยในใจเพื่อเป็นการจับเวลาว่าผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว แก้มแดงนับไปจนถึง 162,000 แล้วก็เหมือนได้ยินเสียงเอะอะข้างนอก เขาปิดน้ำเงี่ยหูฟัง เสียงของตกดังสนั่น แรกกระแทกตระโกนด่าทอ แต่ดังไม่ถึงห้านาทีทุกอย่างก็สงบ แก้มแดงหัวใจสั่นระรัว ลูกบิดประตูห้องน้ำดังกรุ๊กกริ๊กเหมือนมีคนพยายามจะเปิด เท้าน้อยถอยหลังตามสัญชาติญาน แล้วถือสายฉีดตรงชักโครกจ่อไว้ อย่างน้อยหากเป็นศัตรู เอาน้ำแรงดันสูงฉีดตาคงมีผงะหลบกันบ้าง
“แก้มแดง!! อยู่ในนี้รึเปล่าคะ!!!”
“เสียงพี่เหนือ”
“พี่เหนือมารับแล้ว เปิดประตูให้พี่เหนือหน่อย”
มือบางทิ้งหัวฉีดลงกับพื้น รีบเปิดประตู ใบหน้าคุ้นตา อ้าแขนรอรับเขาที่หน้าประตูแล้วเขาโผเข้ากอดพี่เหนือที่ย่อตัวลงรับ ใบหน้าหวานเกยคางกับบ่ากว้าง มองเห็นสภาพในห้องดูเละเทะแต่คนของเสี่ยธงชัยถูกกดไว้กับพื้นจนหมดโดยชายชุดดำที่ใส่เสื้อยืดสกรีนหลังว่า Security แต่มีอาวุธครบมือ
“ปลอดภัยแล้วนะคะ” เหนือลูบหลังลูบผมน้องเบาๆ แก้มแดงพยักหน้าหงึก ปล่อยให้อัตราเต้นของหัวใจตัวเองค่อยๆ ลดต่ำลงทีล่ะนิด พี่มหาสมุทร เพื่อนสนิทพี่เหนือเดินเข้ามายิ้มให้ ก่อนจะอ้อมมาคุยด้วย
“คุณเหนือกลับกันเถอะครับ เดี๋ยวตำรวจจะเข้ามาเคลียร์หลักฐาน”
เหนือปล่อยอ้อมกอดแล้วจูงมือแก้มแดงออกมาจากห้อง แถมยังต้องเดินแบบหลบๆ ของที่เกลื่นกลาดเต็มพื้น แก้มแดงไม่เห็นเสี่ยธงชัยแล้ว และพอลงมาถึงชั้นล่าง ขึ้นรถตู้กันกระสุนของบ้านมหาได้ ด้านในก็มีทีมแพทย์รอตรวจอาการอยู่ หมอให้แก้มแดงกินอาหารอ่อนๆ แล้วก็จัดยาคลายกังวลแบบอ่อนๆ ให้ จากนั้นเหนือก็รวบน้องให้มาซบอกตน ไม่นานแก้มแดงก็ไม่รู้ตัวอีก
แก้มแดงรู้สึกตัวตื่นอีกครั้งหลังจากพักผ่อนเต็มที่ ตากลมกระพริบปริบ ความรู้สึกรอบตัวคือคุ้นชินดีเพราะเป็นห้องนอนของพี่เหนือที่คอนโด พอหายงัวเงียก็ค่อยสังเกตจึงรู้ว่าไม่มีคนอื่นอยู่ในห้อง ตากลมจึงกลับมาจับโฟกัสที่เพดานเบื้องบน แล้วทอดถอนใจ พอได้มีเวลาอยู่กับตัวเองเงียบๆ แล้วบางคำพูดของเสี่ยธงชัยตามมากัดกร่อนจิตใจแก้มแดงด้วย
‘ตัวเขานั้นมีค่าอะไรบ้าง ที่ต้องให้พี่เหนือมาลงทุนด้วยขนาดนี้’
ก้อนความคิดที่กัดกร่อนจิตใจถูกขัดด้วยเสียงเปิดประตู เสียงฝีเท้าแผ่วเบาเดินเข้ามาช้าๆ หยุดลงที่โต๊ะข้างเตียงเหมือนทุกที ทำให้แก้มแดงหันไปหา เหนือถือแก้วโกโก้หอมกรุ่นยืนยิ้มกว้าง “ตื่นแล้วหรือคะ พี่เหนือกำลังจะมาปลุกให้ดื่มโกโก้เพิ่มพลังพอดี”
แก้มแดงยิ้มตอบ เขายันตัวขึ้นนั่ง เหนือรีบวางแก้วเข้ามาประคอง กลัวน้องจะยังมึนยาอยู่ แต่ตอนแก้มแดงหลับ หมอตรวจละเอียดอีกครั้งแล้ว น้องยังปกติดีทุกอย่าง มีเพียงรอยบาดเล็กน้อยของเชือกที่ข้อมือและข้อเท้าเท่านั้น กับความดันที่สูงอยู่และค่อยๆ ลดลงจนเป็นปกติ เขาตัดสินใจพาน้องมาพักที่คอนโดก่อน เพราะไม่อยากให้ผู้ใหญ่คนอื่นๆ ที่บ้านแตกตื่น เขาเลือกปรึกษาเรื่องนี้กับพ่อ จึงมีแต่พ่อเท่านั้นที่ล่วงรู้เหตุการณ์ทั้งหมด
“เพลียมั้ยคะ”
เด็กน้อยส่ายหน้า กอดเอวเหนือซุกหาความอบอุ่น เหนือเองก็กอดน้องตอบ พร้อมทั้งจูบหน้าผากฝากความห่วงใยไปอย่างถนอม
“พี่เหนือขอโทษนะคะ ที่ทำให้หนูตกอยู่ในอันตราย”
แก้มแดงส่ายหน้า พี่เหนือไม่ได้ผิดอะไรเลย
“พี่เหนือไม่น่าสะเพร่าเลย ซื้อที่ดินโดยไม่ได้สืบประวัติ เสี่ยธงชัยเลยจับหนูไปเป็นตัวประกัน”
เด็กน้อยพอจะรู้เรื่องมาบ้างแล้วแต่ก็ยังฟังเหนือเล่าอย่างสงบ ชายหนุ่มอธิบาย
ไปถึงว่าตอนนี้ตำรวจจับเสี่ยธงชัยในข้อหาค้ายาเสพติด และเปิดบ่อนพนันผิดกฏหมายไปแล้ว น่าจะอยู่ในกระบวณการณ์ของกฎหมายไม่โผล่มาเล่นงานแก้มแดงได้อีก เพราะทางเพื่อนของเหนืออย่างท่านมหา ก็เส้นสายใหญ่คับประเทศอยู่เหมือนกันหากจะวิ่งเต้นก็คงยากหน่อย
“แต่คนที่เก่งที่สุดคือหนูรู้มั้ย พอข้อความตัดบัตรเครดิตส่งมา พี่นี่รู้เลยว่าต้องเป็นการบอกใบ้ของหนูแน่ๆ”
“แล้วพิซซ่าเค้ายอมบอกพี่เหนือมั้ย”
“พี่ก็โวยวายเรื่องตัดเงินจากบัตรนิดหน่อย เลยค่อยได้ที่อยู่มาว่าไปส่งที่ไหน จากนั้นก็ใช้ทีมบอดี้การ์ดของบ้านท่านมหาไปช่วยหนู”
“ต้องขอบคุณพี่มหา”
“แล้วพี่เหนือล่ะคะ” เหนือถามเอาความจากนอก แก้มแดงยิ้มกว้าง หอมแก้มเหนือให้เป็นรางวัล
“พี่เหนือเก่งที่สุดเลย เป็นพระเอก”
เด็กน้อยพูดเก่ง เหนือเลยจุ๊บปากไปที แต่อาจจะเพราะความคิดถึง ความห่วง ความเครียดที่สั่งสมมาหลายชั่วโมง เหนือเลยจูบน้องต่ออีกหน่อย เพื่อตอกย้ำตัวเองว่าตอนนี้แก้มแดงกลับมาอยู่ในอ้อมกอดเขาแล้ว
แก้มแดงจูบตอบ
‘สุดท้าย...แค่ใครมีเงินมากพอก็ซื้อมึงไปเอาได้ทั้งนั้นแหละ’
ประโยครุนแรงของเสี่ยธงชัยดังขึ้นมาในมโนสำนึก มันเหมือนตราบาปที่ประทับลงไปในสมอง แก้มแดงเผลอผลักเหนือออกไปโดยอัตโนมัติ
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ พี่เหนือจูบหนูดุไปหรอ” เหนือหยอกล้อ โดยไม่ได้คิดให้ลึกซึ้ง เพราะไม่รู้ว่าแก้มแดงไปเจอคำว่ากล่าวดูถูกอะไรมาบ้าง แก้มแดงพึ่งได้สติก็รู้สึกผิด ยกมือขึ้นขอไหว้ขอโทษเหนือ “พี่เหนืออุตส่าห์เหนื่อยไปช่วยแก้มแดง แก้มแดงขอโทษนะจ๊ะ ที่เผลอแสดงกริยาไม่ดี”
เหนือรวบมือน้องมากราบอก แล้วพูดขำๆ “เรียกพี่ว่าเสี่ยเหนือสิคะ ขอแค่มีเงินทุกปัญหาก็แก้ได้หมดค่ะ ไถ่ตัวหนูแค่นั้นถือว่าเบามากกก...”
แก้มแดงไม่ขำ เกิดคำถามในใจขึ้นมามากมาย เขาจะหลุดพ้นสถานะที่อยู่ใต้อำนาจเงินตราไปได้อย่างไร
TBC
ตอนนี้หนักหน่อยนะคะ แต่งเองก็เหนื่อยเอง มะม๊าเป็นกำลังใจให้พี่แฟนน้องแฟน ผ่านกันไปให้ได้น๊า
#รอน้องสิบแปดบวก
หัวข้อ: END---------> #รอน้องสิบแปดบวก [Chap 23 : 19 มิย] (อ่าน 33752 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก