หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค อารยะ-อิท By aoikyosuke

[||WiTHOuT_YoU||]

 
 
เฮ้อ ไม่มีคำบรรยายจริงๆเลย

[Kipper]

  ร้องไห้เพราะดีใจที่อิทได้กลับไปอยู่กะหนูแยมแล้ว

  คร๊าบแนน  

[HaLF333]

แงๆๆๆๆๆ...สงสารอิทททททท..
เจ้ายะ เลิกโกรธได้แล้ว ไปง้ออิทด่วนๆ

ปล.แนนหายดีแล้วยังค่ะ..
อากาศช่วงนี้เด๋วร้อนเด๋วหนาวรักษาสุขภาพด้วยนะคะ..
 

[three]

เป็นเรื่องแรกที่อ่านของตระกูลเด็กช่างที่อ่านแล้วโคตรเศร้าสุดๆเลยอ่ะ

[kamjaa]

 

เศร้ามากๆเลยอ่ะ

พ่ออิทรักแยมมมมมมมมมมมม  น่ารักเจงๆเลย

[SataRu]

  รักกันแล้วแต่ทำอย่างงั้ยจะได้อยู่ด้วยกันครับ

[patee]

+1 ให้คนแต่งจ๊ะ

สงสารพ่ออิทอีกแล้ว 

ไอ้คุณยะใจร้าย

[Karn12]

 

ทำไมมันช่างบีบคั้นหัวใจเหลือเกิน

[wiintz_]

ลุงยะใจร้ายมาก ทำพ่ออิทได้ยังไง



แต่ ลุงยะ ก็คงเจ็บพอๆกันแหละมั้ง


 

ผมอยากอ่านต่อมากเลย 

[nbee]

เจ็บที่จายอีกแล้วววววววว
 

ทำไมเศร้านานจัง

เมื่อไหร่จะ Happy ซะทีอ่ะ

[Bg LoVe NT]

โฮฮฮฮฮ เมือ่ไหร่จะดีกันอ่ะ

รักกันแล้วมะช่ายเหรอ

[nanalonely]

ตอน   ทักทาย



อิทธิพลยืนนิ่งอึ้ง เมื่อพบหน้าของคนที่มากดกริ่งเรียกที่หน้าบ้าน และไม่ใช่แค่อิทธิพลเท่านั้นที่นิ่งไปชั่วขณะ

ทั้งแม่และป้าของอิทธิพลก็ยืนนิ่ง.......ทำอะไรไม่ถูกไปเช่นกัน

“อิท...คือ...ยะบอกว่าอิทยอมให้แม่มาหาหลานได้แล้ว....เอ่อ....ใช่หรือเปล่า...
แม่เลยมา....แม่เอ่อซื้อของมาฝากหลานด้วย......”

หญิงวัยกลางคนที่อิทธิพลจำได้ดีว่าเป็นแม่ของอารยะ และไอยรดา มายืนอยู่ตรงหน้า
ด้วยท่าทางที่เก้อเขินและดูเหมือนกังวลใจที่จะพูดอะไรอยู่ตลอดเวลา
ทำให้อิทธิพลต้องก้มหน้าลง ประมวลความคิดที่ค่อยถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว

“แยมหลับนะครับ.....เพิ่งหลับไป......เมื่อกี้นี้เอง...ไม่นาน....”

เหมือนเป็นการปฏิเสธอยู่กลาย ๆ ถ้อยคำที่พูดไม่ได้เย็นชาหรือผลักไส
แต่กลับอ่อนโยนลงด้วยซ้ำจนแม่ของอารยะรู้สึกได้ แต่ถึงอย่างนั้น มันก็เหมือนกับการปฏิเสธ
หล่อนก้มหน้าลง แบกความหวังมาทั้งหมด แต่กลับต้องแบกกลับไปทั้งที่ไม่ได้เห็นหน้าหลาน
แม้จะรู้สึกว่าความเสียใจกำลังถาโถมเข้ามาภายในจิตใจ แต่ก็คงทำอะไรไม่ได้

“งั้น...แม่กลับก่อน...ก็ได้....”

ใบหน้าที่ซีดเผือดลงของหญิงวัยกลางคนตรงหน้า ทำให้อิทธิพลอดที่จะสงสารไม่ได้
กำลังจะทำผิดอีกแล้ว ไม่น่าเลย ไม่น่าพูดอย่างนี้เลย รับปากไปแล้ว กลับอยากจะผิดคำพูดขึ้นมา
ทำไมถึงเป็นคนอย่างนี้ ไม่อยากเป็นคนแย่ ๆ แบบนี้อีกแล้ว จะไม่มีทางทำผิดสัญญาอีกต่อไปแล้ว

“ไม่ครับ.....แยม.....แยม....อยู่บนเบาะครับ...แม่....เอ่อ.....แม่จะเข้ามาหาแยมก่อนมั้ยครับ...ถ้า....ไม่รังเกียจ”

คำพูดตะกุกตะกักของอิทธิพลที่แสดงไมตรีจิตออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ เพียงเท่านั้นใบหน้าที่เคยหมองเศร้าของหญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้า ค่อยสว่างไสวขึ้น

“ไม่เลย ไม่เลยอิท ไหนอิท...หลานอยู่ไหน ให้แม่ได้เห็นหน่อยเถอะ หลานอยู่ไหน”

ท่าทางตื่นเต้นยินดี ทำให้อิทธิพลรู้สึกยินดีตามไปด้วย

เข้าใจสิ ความรู้สึกที่ว่า อยากเจอแต่ไม่ได้เจอ ทั้งที่คิดถึงมาก แต่กลับไม่ได้เจอมันทรมานมากแค่ไหน
ทำไมจะไม่รู้ เข้าใจหมดทุกอย่างเลย ทำหน้าที่ของตัวเองแล้ว
ตามที่มึงบังคับให้กูทำให้นะไอ้ยะ......ตามที่มึงต้องการ กูทำให้แล้ว

กูไม่ได้ผิดสัญญาอีกต่อไปแล้ว

"อยู่ข้างในครับ...." อิทธิพลกำลังจะก้าวเท้านำทาง แต่ก็ต้องหยุดชะงักนิ่ง เมื่อหันกลับมามอง

"อิท......แม่ซื้อของมาให้หลานด้วย..ยะ..หิ้วเข้ามาเร็ว...สองถุงเลยนะที่แม่ฝากยะไว้..เอามาทั้งสองถุงเลย"

แค่เพียงได้ยินว่ามีใครอีกคนมาด้วย อิทธิพล แทบอยากจะร้องไห้ แต่ไม่ได้หันกลับไปมองอีกครั้ง
รับรู้ว่าใครอีกคนก้าวเข้ามาภายในบ้านด้วย แต่ทำอะไรไม่ได้ ทักทายไม่ได้ มองหน้าไม่ได้
ไม่รู้จักกัน เราไม่รู้จักกัน ใช่ เราไม่รู้จักกัน

แล้วจะมาทำไมล่ะเว้ย กูยิ่งอยากร้องไห้อยู่นะ มึงจะมาทำไมเนี่ย

แม่ง.........

อารยะเองก็ไม่ต่างกันเลยสักนิด
เพียงแว่บแรกที่ได้เห็น ทิฐิที่เก็บสะสมมาหลายวัน กลับพังทลายลงจนหมดสิ้น ทันทีที่ได้พบหน้า

ทันทีที่ได้เห็นสายตาเศร้า ๆ ของใครคนนั้น

เห็นแล้ว

เห็นหน้าไอ้อิท แล้ว....แล้วก็....

ขาก้าวเข้ามาภายในบ้าน และลงนั่งที่พื้น ข้างเบาะของเด็กอ่อนที่นอนดูดนมในขวด ร่างเล็ก ๆ หลับใหลอยู่บนเบาะนอนของเด็ก

แม่ของอารยะ ถึงกับตื่นตะลึงกับภาพที่เห็น จนกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่
เมื่อลงนั่งข้าง ๆ เด็กหญิงตัวเล็ก และลูบไล้ไปมาที่หลังและขา

"แยมเหรอ...หนูแยมใช่มั้ย เหมือนยัยดาไม่มีผิดเลยนะ ดูสิ เหมือนใช่มั้ยยะ เหมือนใช่มั้ย"

ท่าทางยินดีอย่างสุดซึ้ง ทำให้ทั้งป้าและแม่ของอิทธิพลต่างมองหน้ากันนิ่ง ๆ
และนิ่งมองผู้หญิงที่กำลังลูบไล้ไปที่ร่างของหลานสุดรักสุดหวง แล้วชักเกิดความไม่พอใจ

"ดูแต่ตานะคุณ....มาหาได้.....แต่ถ้าคิดจะมาแย่งเอาไปเลยล่ะก็...."

เสียงที่เว้นไปชั่วขณะ ทำให้แม่ของอารยะ น้ำตาคลอ

"ไม่จ่ะ ฉันแค่อยากได้เห็นหลานบ้าง กรุณาฉันเถอะ ฉันไม่คิดจะแย่งไปเลยสักนิด แค่ขอให้ได้เห็นบ้างสักนิด ฉันขอร้อง"

ผู้ใหญ่คุยกัน โดยที่อิทธิพลเดินไปนั่งที่เก้าอี้ไม้ห่างออกไป และนิ่งมองภาพนั้นอยู่อย่างนั้น

อารยะวางถุงของแล้วหันไปมองหน้าของอิทธิพล ต่างฝ่ายต่างนิ่งมองกันและกัน และอิทธิพลเองที่เป็นฝ่ายหลบสายตาที่จ้องมองมา
ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินหนีออกจากบ้าน
ไม่อยากเจออารยะเลยสักนิด ไม่ได้อยากเจอเลย ไม่ได้อยากเจอเลยจริง ๆ จะมาทำให้ช้ำใจไปถึงไหนกัน
อยากให้ทำอะไรตามที่ต้องการ ก็ทำให้แล้ว แล้วจะมาทำไมอีก แค่นี้ยังทำให้เสียใจไม่พอหรือไง

สงสัยยังไม่สะใจละมั้ง เลยอยากให้เจ็บปวดไปมากกว่านี้ คงจะมาดูหน้าล่ะสิ ว่าตอนนี้ ต้องฝืนทนขนาดไหน
คงอยากจะมาแสดงว่าตัวเองเป็นฝ่ายชนะ แล้วก็คงอยากมาเห็นคนที่พ่ายแพ้ จนทำอะไรไม่ได้

เออ กูมันเลว จำได้แล้วแหละ ให้ลืมก็ลืมอยู่นี่ไง ไอ้ยะ ไอ้คนใจร้ายใจดำ

อารยะจ้องมองคนที่ลุกขึ้นเดินออกจากห้อง และมองตามไปจนร่างนั้นเดินลับตาไปแล้ว

จึงค่อยหันกลับมามองหลานสาวที่ยังคงหลับใหล

ภาพตรงหน้า

แม่ของเขาได้พบกับหลานแล้ว และดูมีความสุขอย่างถึงที่สุด

หน้าที่ ที่ต้องทำก็สำเร็จไปแล้วอย่างหนึ่ง.......แล้วตอนนี้....ต้องทำอะไรต่อไป
อะไรที่ต้องทำ.............

หลายวันมานี้ ภาพที่ถูกบันทึกไว้ในโทรศัพท์มือถือ ถูกเปิดดูซ้ำแล้วซ้ำเล่า คิดจะลบภาพทิ้งหลายครั้ง แต่ไม่กล้าลบ
แล้วมันกี่ครั้งที่เอาแต่จ้องมองภาพถ่าย ของใครคนหนึ่ง ที่สอดไว้ในกรอบรูปบนหัวเตียง

เฝ้าแต่มองภาพนั้น ภาพของอิทธิพลที่อุ้มลูกสาวและส่งยิ้มอย่างสดใส มีความสุข
ภาพของอิทธิพลที่กำลังยิ้ม

ผิดจากวันนี้ลิบลับ

อิท.....มัน...............ผอมลงไปหรือเปล่า.....มิหนำซ้ำยังดูหน้าซีด

ไม่สบายหรือเปล่านะ

อยากจะเอ่ยถาม แต่ปากกลับไม่ยอมขยับ ยิ่งพอสบสายตาด้วยแล้ว ยิ่งไม่กล้าพูดอะไรออกมา

อยากเจอใจแทบขาด แต่ก็พร่ำบอกตัวเองว่าไม่มีวันอยากเจอ ทั้งที่อยากเจอ แต่กลับหลอกตัวเองว่าไม่อยากเจอ
ทำไมถึงกลายเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ

ฝ่ามือกำแน่น และพยายามหักห้ามใจไม่ให้ลุกขึ้นเดินไปหา

แต่ยิ่งคิดก็ยิ่งกระวนกระวายใจ
หลายครั้งที่หันหน้าไปมอง พยายามจ้องมองว่าอิทธิพล เดินอยู่แถวนั้นหรือเปล่า แต่กลับไม่เห็น
ยิ่งคิดก็ยิ่งหงุดหงิดโดยไม่มีสาเหตุ

แม่ง...........เดินไปไหนกันวะ.......หวงลูกนักหนาไม่ใช่หรือไง แล้วแทนที่จะมานั่งเฝ้าลูก มานั่งให้เห็นหน้าชัด ๆ หน่อยก็ไม่ได้
นี่มันเดินหนีไปไหนของมันวะ

จะปล่อยลูกตัวเองทิ้งไว้อย่างนี้หรือไง

คิดไปคิดมา ก็พาลโมโห คนที่ตัวเองคิดถึงซะได้
อารยะหันหน้าไปมองทางเดินที่อิทธิพลเดินออกจากห้องไป

ตัดสินใจไม่ได้ว่าจะทำยังไงดี ท่าทางกระสับกระส่าย อยู่อย่างนั้นเป็นนาน

"ไอ้อิท.........พักนี้อารมณ์มันขึ้น ๆ ลง พูดแต่คิดถึงลูกคิดถึงลูก...........คิดจนร้องไห้ทุกวันเลยมั้ง....ไอ้อิทมันหวงหนูแยมจะตาย
ใครมายุ่งกับลูกมัน แตะนิดแตะหน่อยไม่ได้เลย....นี่ก็อยู่แต่กับลูกจนไม่กินข้าวกินปลาเลย....ฉันไม่ได้เลี้ยงหลานฉันให้อดอยากนะคุณ ไอ้อิทมันเลี้ยงของมันเอง
ไม่หลับไม่นอนทุกวัน...."

ผู้ใหญ่สองฝ่ายคุยกัน แต่อารยะก็ได้ยินชัดเจน

ร้องไห้ทุกวัน.....ร้องทำไมล่ะ....ข้าวก็ไม่ค่อยกินเหรอ...ทำไมถึงไม่กิน....
หน้าซีดจะแย่แล้วไม่ใช่เหรอวะ ยังจะไม่กินข้าวอีกหรือไง......อดหลับอดนอน.....อะไรกัน

จิตใจกระวนกระวาย สุดท้าย ก็นั่งไม่ติดกับที่ ต้องรีบขอตัวแล้วลุกขึ้นเดินออกมาจากภายในบ้าน

"เดี๋ยวผมไปหาอิทหน่อยนะครับ...." อารยะเอ่ยบอกกับแม่และลุกขึ้นยืน รีบก้าวออกมาด้วยความรีบเร่ง
และก็ได้เห็นว่าใครคนหนึ่ง นั่งนิ่ง ๆ อยู่ที่ชิงช้าหน้าบ้าน
ใครคนที่ไม่ได้พบหน้ามาหลายวัน ใครคนที่ทำให้นอนไม่หลับทุกคืน จนต้องเปิดไฟลุกขึ้นมานั่งมองภาพถ่ายที่สอดไว้ในกรอบรูป
ใครคนที่บอกกับตัวเองเสมอว่าเกลียด....แสนเกลียด.......

ใครคนหนึ่งที่ตอนนี้ กำลังนั่งนิ่ง ๆ อยู่ตรงหน้า ห่างออกไปไม่กี่ก้าว

เวลานี้แม้แต่ตัวเองก็คิดไม่ออกว่าจะมายืนมองอิทธิพลทำไม

ได้แต่ยืนมองเงียบ ๆ อยู่อย่างนั้น อยากจะเรียก อยากจะเอ่ยทัก แต่ปาก........กลับไม่ยอมขยับ

ไอ้อิท ไอ้อิท........มัน...มันผอมลงจริง ๆ ด้วย ไม่กี่วัน มันผอมลงอย่างเห็นได้ชัด....ขนาดมองอยู่ห่าง ๆ อย่างนี้ยังรู้สึกได้

ทำยังไงดีนะ จะทำยังไงดี อารยะนิ่งคิดอยู่อย่างนั้น จะทักทายก็ไม่กล้า จะเรียกก็ไม่รู้จะพูดอะไรดี

เมื่อรู้สึกตัวว่ามีใครกำลังจ้องมองอยู่ อิทธิพลขยับร่างเล็กน้อย ก่อนจะหันกลับไปมอง
และต้องรีบหลบสายตา ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเมื่อเห็นว่ามีใครกำลังยืนมองอยู่จริง ๆ

บรรยากาศที่แสนอึดอัด

ยิ่งทำให้อิทธิพล ไม่อยากจะนั่งอยู่ตรงนั้นอีก จะมองทำไม รู้แล้วว่าต้องทำเป็นไม่รู้จัก รู้แล้วแหละว่าต้องทำยังไงบ้าง
อุตส่าห์หนีออกมานั่งอยู่ข้างนอก รอให้มันกลับแล้ว ยังจะตามมาหัวเราะเยาะอีกหรือไง

อิทธิพล กำลังจะลุกขึ้นยืน และเดินหนีสายตาของอารยะให้ไกล ๆ แต่กลับถูกเสียง ของอารยะรั้งเอาไว้ ให้นิ่งงันอยู่กับที่อยู่อย่างนั้น

"สวัสดีครับ......คุณอิทธิพล........พ่อของน้องแยมหรือเปล่าครับ....ผมเห็นคุณเงียบ ๆ ไป...มีอะไรให้ผมช่วยได้หรือเปล่าครับ"




TBC.....


ที่ไม่สบายก็ดีขึ้นแล้วนะคะ เหลือแค่มีน้ำมูกให้ฟุตฟิต

และไอกระด๊อกกระแด๊กให้คนข้างๆรำคาญเล่นนิดหน่อยนะคะ 

ส่วนไข้ก็มีเป็นระยะอ่ะ เพราะอยู่ในห้องแอร์ตลอด แต่ตอนนี้แอบดีใจนิดนึง

ไม่เหงาแย้ววว  :m1:เพราะพี่ๆในออฟฟิศเป็นหวัดกันหลายคน กร๊ากกกก


~white coat  แนนไม่ได้เมายาฆ่าเชื้อนะ เมื่อวานลงให้เพราะ...


ปอลอที่1  o21หนาวแล้วนะคะ รักษาสุขภาพกันด้วยนะคะ

ปอลอที่2 +1ให้ทุกคนเลยนะคะ

[monticello]

ทักทายกันแบบนี้ ฆ่ากันให้ตายไปเลยดีกว่า

[patee]

 ทักทายแบบคนไม่รู้จักกัน

 อยาก  :z6:เจ้ายะ

[ririmu]

^
^
เห็นด้วยอ่ะ ทักกันอย่างนี้........... .......เอาเลยมั๊ย.....เอาไป +1 ก่อน แล้วกลับมาต่อไว ๆ น๊า...........

[the_pooh9]

  น้ำตา สามปี๊บเยย อ่ะ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ บีบหัวจายคนอ่าน ต่อให้จบเร็วๆนะ จายจะขาดแย้วอ่ะ เศร้ามากมาย ฮือๆ จิ้มๆๆๆๆให้เลย

[nanalonely]

ทักทายกันแบบนี้ ฆ่ากันให้ตายไปเลยดีกว่า

อดเจาะไข่เลย

งั้น +1ให้แล้วกัน

เง้ออ เนทโหลดช้าอ่ะ โดนปาดดอีกแย้ว

[SANDSEAME]

กระชากหัวใจสุดๆ
คนที่เคยใกล้ชิดกัน แล้วทำเป็นไม่รู้จักกัน

[nbee]

ก่อนอื่น +1 ให้ แนนก่อนเลย

แล้วหันกลับมา และ 

ทำงี้ได้ไง

สู้ไม่ทักทาย ไม่พูดอะไรเลยซะดีกว่า

   มาอีกตอนเลยนะแนน   

[Mai.IcySakura]

โฮๆๆๆๆ  

เศร้ามากมายอ่า 2-3ตอนมานี้เศร้าสุดๆเลย ร้องไห้ทุกตอน จิงๆนะ


เรื่องของความคิดถึงเวลาเศร้าทีมันช่างกระชากจิตจริงๆ

ยะก็เป็นห่วงเป็นใยอิทซะขนาดนี้ ทั้งๆที่เป็นคนบอกให้ลืมแท้ๆ มันน่านัก ฮึ่ยๆๆ

แล้วตอนนี้รู้แล้วใช่มั้ยเนี่ยว่าคิดยังไง((สม!!))

แต่น่าสงสารอิทอ่ะ อุตส่าทำตามที่ยะขอแบบจริงจังมากทั้งๆที่ตัวเองก็เจ็บ

แล้วตอนจบ ไม่รู้สึกเหมือนคนอื่นอ่ะ....รู้สึกดีใจนิดๆอ่ะ

ยังไงๆอย่างน้อยเค้าก็ทักกันแล้วใช่ป่ะ โอกาสก็มาเยือนแล้วแหละ

ถึงจะทักแบบหักหาญน้ำใจไปนิดนึง


ข้าน้อยปลาบปลื้มเรื่องนี้จริงๆ....

ที่จริงอ่านมาได้ประมาณอาทิตย์นึงแล้วแหละ(หลงมา) แต่พึ่งสมัคร หุหุ

สมัครมาเม้นเลยนะเนี่ย...อ่านเฉยๆแล้วเก็บกดอยากระบาย  


ยาวไปมั้ยเนี่ย พอก่อนเดี๋ยวไรเตอร์ขี้เกียจอ่าน

พอดีติดนิสัยชอบเม้นยาวๆ แหะๆ ^.^


ปล.บวกหนึ่งคืออะไรหรอ ○๐○?? ใช่ที่มีที่กดโหวตใต้ชื่อป่าวอ่ะ

[white coat]

แหม คุณแนนได้ยาดี นี่ เอง 

แต่คงเขย่าขวด จนยามันพุ่งซะ 

แอร๊ซซซซซซ คิดไรเนี่ย

ปล.ยังไงก็คิดถึงคุณแนน เสมอ หายไวๆน้า

 

[akaipee]

  :serius2:เศร้าเสมอต้นเสมอปลายจริงๆๆคุณแนน

[pko2]

  เห้ออออออออออออ ช่างเป็นการทักทายที่ปวดใจเหลือเกิน

 ทำไมถึงเป็นอย่างนี้ล่ะ ยังไงๆขอให้เเฮปปี้เเอนดิ่งน่ะค่ะ


 ปล. +1 เช่นกันค่ะ ><

[nanalonely]

ข้าน้อยปลาบปลื้มเรื่องนี้จริงๆ....
ที่จริงอ่านมาได้ประมาณอาทิตย์นึงแล้วแหละ(หลงมา) แต่พึ่งสมัคร หุหุ
สมัครมาเม้นเลยนะเนี่ย...อ่านเฉยๆแล้วเก็บกดอยากระบาย  
ปล.บวกหนึ่งคืออะไรหรอ ○๐○?? ใช่ที่มีที่กดโหวตใต้ชื่อป่าวอ่ะ

ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านและเม้นท์ แนนดีจัยนะคะ ที่มีคนชอบเรื่องของคุณเท็นเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

สำหรับ+1 คือการกดโหวตนะคะ จะอยู่ใต้ชื่อ

แนน+1 ให้น้องใหม่ด้วยนะคะตามธรรมเนียมของเล้า

[[€]ŝĊörŦ]

อะแง้ๆ...

เศร้าอีกแล้ว

อารยะหนออารยะ

ปากหนักเจงๆ เลยวุ้ย

       

+1 ให้คนขยันเหมือนเดิมนะค้าบ...

[Mai.IcySakura]

ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่านและเม้นท์ แนนดีจัยนะคะ ที่มีคนชอบเรื่องของคุณเท็นเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

สำหรับ+1 คือการกดโหวตนะคะ จะอยู่ใต้ชื่อ

แนน+1 ให้น้องใหม่ด้วยนะคะตามธรรมเนียมของเล้า

ไหมค่ะไหม หุหุ

ธรรมเนียมไรหว่า ยังไม่ได้อ่านกฎบอร์ดเลยแฮะ (อ่าววว)

กดให้พี่แนนแล้วเหมือนกัน อิอิ

[FOAM]

 กว่ายะจพพูดออกมาได้


พูดแบบนี้ อย่าพูดเลยดีกว่าว่ะ  เสียดายของ

[mantdash]

เห็นด้วยกับหลายๆรีที่ว่าพูดงี้อย่าทักเลยดีกว่ามั้ย 

[YO DEA]

 


ผมอยากร้องไห้

+1 ให้คุณ nana lonely


เศร้าจัง

[tatum1234]

  :เฮ้อ:หวานได้ซะทีนะนายยะ ทำให้อิทเสียใจมาหลายตอนละ




 :angry2:เอาคืนให้สาสมเลยอิท



ขอบคุณน๊าคุณแนนคนขยัน