หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค อารยะ-อิท By aoikyosuke

[nbee]

ตกลงยะยังเห็นอิทเป็นเพื่อนอยู่ใช่ปะ

แต่ไม่อยากให้ยะเห็นอิทเป็นแค่เพื่อนเลยอ่ะ

..................

เคยมาแล้วประเภทอ่านหนังสือแล้วติดจนวางไม่ได้

อ่านรวดทีเดียว 4 เล่ม แบบนันสต๊อบเลยอ่ะ

ช่วงนั้นเป็นหมีประมาณ 2 วันเลย

ดีใจที่แนนมาต่อให้ ทั้งๆ ที่อดนอนขนาดนั้นนะนี่

+1 ให้กับคนขยันนะ

[wan]

คงใกล้แล้วซินะ เพราะแต่ละคน ก็เริ่มที่จะคิดถึงอดีต ที่ผ่านมาว่าเคยรักกันยังไง

เคยช่วยเหลือกันเวลามีทุกข์

รอตอนต่อไปดีกว่า  ขอบคุณนะครับ แนน +1 ให้เป็นสินน้ำใจ

[nanalonely]

ตอน   ทั้งรักทั้งเกลียด




คิดถึงแยม แยม พ่ออิทคิดถึงแยมจะทนไม่ไหวแล้ว นี่มันวันที่ 10 แล้ว
แยมอ่ะ แยม พ่ออิทคิดถึงแยมจะแย่แล้ว อยากกอดอยากหอมแก้มแยม แยมน่ารัก แก้มป่อง

โอ้ยยยยยยยยยยย คิดถึงลูกโว้ย จะทนไม่ไหวแล้วเนี่ย ไอ้เหี้ยยะจะเอาไงแน่ก็ไม่รู้ เดี๋ยวเงียบ เดี๋ยวโมโห

เดี๋ยวก็ต้องมีอะไรกับมันอีก ซ้ำ ๆ ซาก ๆ จะฆ่าทิ้งก็ไม่เอา จะทะเลาะกันต่อ ก็ไม่ใช่

นี่มันบ้าอะไรวะ ครึ่ง ๆ กลาง ๆ อยู่อย่างนี้ มันจะรู้เรื่องกันมั้ยวะเนี่ย แม่งเอ้ย กูอยากจะบ้าตายแล้ว

อิทธิพลเกิดอาการกระสับกระส่าย หงุดหงิดร้อนรนขึ้นมา และก็ไม่คิดจะเก็บอาการอีกต่อไป

“เฮ่อ.....” เสียงถอนหายใจยาวเหยียด ไม่ได้ทำให้อารยะหันกลับมามองได้เลยสักนิด

“เฮ่อ......” อิทธิพล แกล้งทำเสียงให้ดังเพิ่มขึ้น แต่ก็เหมือนเดิม คนที่นั่งเงียบ ห่างออกไป ยังคงนิ่งเฉย

หูแตกเหรอวะ หรือว่าแกล้งไม่ได้ยินกันวะเนี่ย กูขี้เกียจเล่นแล้วนะ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว

พูดกับมันเดี๋ยวก็ทะเลาะกัน ด่ากันอีก แล้วมันก็จะทำหน้าเหมือนกับโมโหสุด ๆ อีก เลยไม่ต้องพูดต้องคุยกันพอดี
ประสาทจะแดกอยู่แล้ว 10 วัน นี่มัน 10 วันแล้วนะโว้ย เรียนก็ไม่ได้ไปเรียน บ้านก็ไม่ได้กลับ

ห่าอะไรนักหนาวะ เอายังไงก็ไม่เอาสักอย่าง คุยก็ไม่คุย ต่อรองอะไรก็ไม่ยอมต่อรอง แม่ง กูชักเซ็งแล้วนะ

“แยม แยม แยม แยม น่ารัก แยมลูกพ่ออิทสุดหล่อ แยมน่ารักสุดยอด แยมน่ารักที่สุดในโลกเลย”

อารยะหันกลับไปมอง คนที่นอนร้องเพลงเสียงดัง เหมือนจงใจให้ได้ยิน แล้วถึงกับต้องรีบหันหลังกลับ
กลั้นรอยยิ้มเอาไว้อย่างสุดความสามารถ

เพลงที่อิทธิพล ร้อง ยิ่งดังขึ้นเรื่อย ๆ แต่อารยะกลับแกล้งทำเป็นไม่สนใจเลยสักนิด ยังคงนิ่งเงียบ และแสดงท่าทีไม่สนใจ

จนอิทธิพลทนไม่ไหวอีกต่อไป

“ไอ้ยะ............กูคิดถึงลูกกูแล้ว......ปล่อยกูไปเหอะน๊า.....นะ....นะ...นะ....ยะสุดหล่อคิ้วเข้มตาโศก....คนหล่อสุด ๆ ปล่อยผมไปเถอะค้าบ....นะค้าบ..นะค้าบ....ผมคิดถึงลูกสาวของผมแย้วเจง เจงนะก๊าบ....เชื่อผมเหอะ...นะ..นะ..นะ.....คุณอารยะสุดหล่อ”

เสียงพูดแบบยานคาง ลากเสียงยาว ๆ ยิ่งทำให้อารยะต้องกลั้นเสียงหัวเราะอย่างสุดความสามารถ

ไอ้อิท............แม่งนิสัยเลว

เกลียดมัน....มันจะแหย่ให้หัวเราะ ไอ้เวรเอ้ย

“ที่รักค้าบ.......ผมเป็นเมียคุณแล้วนะค้าบจะทิ้งขว้างผมแบบนี้เลยหรือไงค้าบคุณ....ทำไมใจร้ายอย่างนี้ล่ะค้าบ ไม่สงสารเมียสุดที่รัก สุดแสนจะน่ารัก หล่อโคตร ๆ อย่างกูบ้างเหรอค้าบ”

อิทธิพลยังไม่เลิกพูดแบบลากเสียงยาว นั่นยิ่งทำให้อารยะ ยิ่งพยายามกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ และต้องนั่งท่องคำพูดที่เฝ้าตอกย้ำอยู่เสมอ

“กูเกลียดมึง......เลวเหี้ย ๆ ไอ้อิทแม่งเลว กูเกลียดมึง”

คำพูดแผ่ว ๆ หลุดออกมาจากริมฝีปากของอารยะ แต่ก็เทียบไม่ได้กับเสียงตะโกนของอิทธิพล

“ยะค้าบ ไอ้ยะ ไอ้อารยะสุดหล่อ โคตร ๆ มึงอย่ามานั่งเก็กหน้าหล่ออยู่ได้มั้ยครับ กูคิดถึงลูกกูจะแย่แล้ว
แม่มึงอยากจะมาหาหลานก็มาเหอะค้าบ กูยอมหมดทุกอย่างแล้ว นะค้าบ มึงได้กูแล้ว ไม่เห็นอ่อนโยนกะกูเลย......แม่งเอากูทุกวันเลย..แต่ไม่ยอมอ่อนโยน กูเจ็บนะค้าบ....แง แง กูน่าฉงฉานนะเนี่ย ม่ายเห็นจายกูเลย
พี่ยะค้าบ สุดที่รักค้าบ......เห็นใจน้องอิทหน่อยนะค้าบ พี่ยะ”

อิทธิพล พร่ำพูดอะไรเรื่อยเปื่อย บ้า ๆ บอ ๆ ให้อารยะได้ยิน พูดซ้ำ ๆ พูดจน

ใบหน้าคมถึงกับแดงก่ำด้วยความอาย เพราะคำพูดหยอกล้อของร่างที่นอนอยู่บนเตียง

“หุบปากไปเลย.........กูเกลียดมึง...........”

เสียงตะโกนด่า ดังลั่นทำให้อิทธิพลนิ่งเงียบลงทันที

อ๋อ เออ ลืม ลืมว่ามันเกลียดนี่หว่า เออเนอะ เกลียด ไม่เกลียดมันคงไม่ทำแบบนี้กับผู้ชายด้วยกันหรอก

ก็เพราะมันเกลียดแหละเนอะ ใช่ ลืม....... ลืมไปว่ามันเกลียด ลืมได้ไง โง่อีกแล้วกู ไอ้ยะมันเกลียด
จำใส่สมองไว้สิเว้ย ว่ามันเกลียดอ่ะ จำสิ จำได้มั้ย

จำเอาไว้ จำใส่หัวกบาลเอาไว้ว่ามันเกลียด แม่งเหี้ยเอ้ย ไอ้ยะมันเกลียด หัดจำเอาไว้สิวะ สมองกลวงจริง ๆ
คนเกลียดขี้หน้าขนาดนี้ ยังจะไปยุ่งกับเขาอีก

ใบหน้าที่เคร่งขรึม และเสียงที่เงียบสนิท บรรยากาศน่าอึดอัดใจ

ทำให้อารยะ อยากจะตบปากตัวเอง

........................ทำไมต้องตะคอกไอ้อิทด้วย...........................

ก็เพราะว่ารำคาญไง รำคาญที่มันพล่ามเลยต้องด่าซะ มันจะได้เข็ด

......................แล้วทำไมพอตะคอกมันไปแล้ว พอมันเงียบถึงได้รู้สึกผิดล่ะ...........

ไม่ใช่รู้สึกผิดหรอก ต้องรู้สึกสะใจสิ ถึงจะถูก สะใจ ต้องสะใจ

ถึงแม้จะคิดอะไรในทางที่ดีกับตัวเองแล้ว แต่อารยะกลับต้องรีบลุกพรวดพราด เดินมาทิ้งร่างลงนั่งข้าง ๆ
คนที่นอนนิ่งเหม่อมองเพดานห้อง ต่างจากเมื่อไม่กี่นาทีก่อนลิบลับ

ไม่มีเสียงพูด ไม่มีคำพูดหลุดออกมาอีกเลย

“ไอ้อิท..............” อารยะเอ่ยเรียกชื่อของอดีตเพื่อน แต่ร่างนั้นกลับนอนนิ่ง ไม่ยอมสนใจ

“อิท” แม้จะเรียกซ้ำอีกกี่ครั้ง อิทธิพลกลับนิ่งเฉย แถมยังเมินหน้าไปทางอื่นอีก

“มึง................คิดถึง................ลูก.......มึงเหรอ”

คำถามของอารยะ ไม่ได้รับการตอบกลับ คนที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าเรียบเฉย กระพริบตาถี่ ๆ หลายครั้ง

พร้อมกับหยดน้ำหลั่งรินที่หน่วยตา

นั่นทำให้อารยะถึงกับตกใจจนทำอะไรไม่ถูก นาทีต่อมาเริ่มรู้สึกว่าปวดร้าวที่หัวใจ จนทำอะไรไม่ถูก

รีบเอื้อมมือไปเกลี่ยหยดน้ำตาที่รินไหลไม่ขาดสาย ให้หมดไป แต่ก็เท่านั้น เมื่อหยดน้ำที่หลั่งริน ยิ่งพรั่งพรูหลั่งทะลักออกมา มากขึ้น

“ไอ้อิท....มึง...ไอ้อิท...มึงเป็นเหี้ยอะไรของมึงอ่ะ...ไอ้เหี้ยอิท”

อารยะพร่ำด่า คนที่นอนนิ่งเงียบ ปล่อยให้น้ำตาหลั่งรินออกจากดวงตาคม ยิ่งเห็นยิ่งเหมือนจะทนไม่ไหว

“กูเกลียดมึง.......มึงมันเหี้ยเองโดนแบบนี้ก็สมควรแล้วไง....มึงต้องชดใช้ให้กูมั่งสิ.....มึงเลว...มึงมันนิสัยเลวเองอย่ามาทำเป็นร้องไห้ให้กูใจอ่อนหน่อยเลย.......ไอ้เหี้ยอิท.....ก็มึง....มึงมันเลวนี่หว่า.....”

อารยะเอาแต่พร่ำด่าร่างที่กำลังสะอื้นไห้
แต่ในใจมีแต่ความสงสาร

มันคงคิดถึงลูกมัน ตั้งสิบวันเข้าไปแล้ว มันคิดถึงลูกมันขนาดไหนกันวะ คิดถึงจนขนาดร้องไห้ได้เลยเหรอ

แล้วกูล่ะ.........มันก็ยอมให้แม่ไปเจอหลานแล้วไง ทำไมไม่ปล่อยมันกลับไปล่ะ

อารยะผุดลุกขึ้นยืน และรีบก้าวเท้าเดินออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ยิ่งคิดยิ่งกลัว
ยิ่งคิดยิ่งมีแต่ความสับสน

ไม่เอา........ไม่ให้มันกลับหรอก

ต้องอยู่ด้วยกันก่อนสิ ไม่ให้กลับไปไหนเด็ดขาด ให้มันคิดถึงลูกของมันให้ตายไปเลย
สะใจดีจริง ๆ สะใจกูจริงเว้ย

ประตูห้องถูกกระแทกปิดเสียงดังโครมคราม และอารยะทิ้งร่างลงนั่งที่หน้าห้องอย่างช้า ๆ

ไปแล้ว........ไอ้ยะมันไปแล้ว........มันไปแล้วใช่มั้ย

อิทธิพลยังคงเหม่อมองเพดานห้อง นิ่งเงียบอยู่อย่างนั้น แต่ทำยังไงน้ำตาก็ไม่หยุดไหลสักที

“ก็พ่ออิทคิดถึงแยมนี่นา.......จะให้ทำยังไงล่ะ.........คิดถึงลูกแล้วมันเลวมากใช่มั้ย.......กูคิดถึงลูกกูทำไมกูต้องเป็นคนเลวด้วยล่ะ.......ก็แยมเป็นลูกกูนะ......แยมลูกกูนะเว้ย...กูคิดถึงแยม จะให้กูทำยังไง กูอยากไปกอดลูกกูเร็ว ๆ อยากไปหอมแก้ม อยากไปอาบน้ำทาแป้งเย็นให้ ผิดใช่มั้ยล่ะ เออ กูมันผิด ทำเหี้ยอะไรก็ผิดหมดแหละ
ก็มันผิดไปแล้ว พลาดไปแล้ว จะแค้นอะไรนักหนา ไอ้คนใจดำ มึงมันใจร้ายใจดำ จำเอาไว้เลย ในเมื่อไม่ดีกับกู ชาตินี้ก็อย่าดีกันเลย.......คิดว่ากูชอบมึงนักหนาหรือไงวะ....ไอ้เหี้ยยะ..กูก็เกลียดมึงเป็นเหมือนกันนะโว้ย”

ทุกคำพูด
เสียงที่ตะโกนจนได้ยินออกมานอกห้อง ทำให้อารยะต้องยกมือขึ้นกุมขมับด้วยความเครียด

“ไม่ให้กลับหรอก.......อยู่กับกูก่อนไม่ได้หรือไง.....ก็ตอนนี้กูอยากอยู่กับมึง....ไม่ได้หรือไง...ไม่เห็นใจกูบ้างเลยเหรอ......เกลียดกูมาก ๆ ก็ได้ แต่อยู่กับกูก่อนเถอะนะ...อยู่กับกูทั้งที่มึงเกลียดกูนี่แหละ...อยู่ด้วยกันก่อน
ขอร้องล่ะไอ้อิท....กูขอร้อง”

คำอ้อนวอนไม่เคยส่งไปถึงอิทธิพลเลยสักครั้ง

อารยะนั่งเงียบ ฟังเสียงด่าของคนในห้อง แล้วยิ่งต้องก้มหน้านิ่ง ๆ ด้วยความรู้สึกผิด
ผิด........ซ้ำแล้วซ้ำเล่า........ผิดแต่เรื่องซ้ำ ๆ
ผิดจนไม่รู้ว่าจะหาวิธีแก้ไขเรื่องผิดพลาดพวกนี้ได้ยังไง




TBC….





+1 คืนให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ

[FOAM]

ปากแข็งกันทั้งคู่

[Kipper]

  สงสารอิท  คงคิดถึงลูกใจแทบขาดเนอะแนนเนอะ

          ไอ้ยะมันยังบ้าไม่เลิก  จิตป่าวว่ะ

 :pig4:ขอบคุณคร๊าบแนน

[aaron670826]

แอบมาอัพ หรอ เหอะๆ แอบมาอัพก็แอบมาอ่านละ 

[nbee]

ขอบคุณคับ

มาต่อได้เร็วทันใจมากกกกกกกกก
 


น้ำตาไหลเลยอ่ะ

ทำไมยะไม่ไปบอกอิทตรงๆ เลยล่ะ

บางทีอะไรๆ มันอาจจะดีขึ้นก็ได้นะ

[[€]ŝĊörŦ]

เวงกำ...

ปากแข็งงะ

พูดกันเส๊...

    

[april]

เมื่อไหร่ยะจะใจอ่อนกับอิท

เราอ่านแล้วยังน้ำตาซึมเวลาอิทร้องเพลงให้แยม   สงสารอิทคิดถึงน้องแยมจะแย่แล้ว


+1 สำหรับคนขยันโพสค่ะ 

[Dangerous_patz]

แหม คุนพ่อยะ



ก็ให้พ่ออิทกลับไปหาน้องแยม แล้วไปอยู่ด้วยกันเรยดิ



อิอิ




แต่ ตอนนี้ ก็ยังเข้า โหมด เศร้า แต่ก็ยังดี มีแอบกุ๊กกิี๊ก



อิอิ



ตอนหน้าเศร้าอีก กระโดด กัดหู พี่แนน เยยย




 

[mantdash]

วันนี้ได้ 2 ตอนเลยแหะ กดดันจังครับ 

[tatum1234]

  สงสารพ่ออิทมากเลยๆ

 

:angry2:ยะใจร้ายเกินไปแล้วน๊า

 


:L2:เป็นกะลังใจให้คุณแนน

[||WiTHOuT_YoU||]

  :sad4
ปากแข็ง ทิฐิ เมื่อไหร่จะเข้าใจกันหละเนี่ย
 

[Bg LoVe NT]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ

สงสารพ่ออิท

ลุงยะใจอ่อนได้แล้ววววววววว



+1 ให้น้องแนน คนขยัน   แล้วก็ชอบหน้านี้เป็นพิเศษ 1 9 อิอิ เลขสวยยยยย

[Black Angel]

 

 

 

[both^^]

ปล่อยให้พ่อเขาได้เจอลูกเหอะนะ

สงสารอ่ะ

[patee]

ชักอยากจะ  เจ้ายะซะแล้ว

มันไม่สงสารหลานมันหรือไงวะ 

[white coat]

ป่านไหนจะเข้าใจกัน ซะที

 

[Junrai_Hyper™]

คุณเคอะ

ค้างคะ

[akaipee]

  :เฮ้อ:ค้างอ่ะ

[SataRu]

  เริ่มจ้าดีกันแล้ว รอคุณแนนน่ะครับบบบบบบ

[HaLF333]

น่านนนน เจ้ายะ เริ่มคิดอะไรกะพ่ออิทแล้วใช่มั้ย หุหุหุ

อย่าปากแข็งนานเจ้ายะ พ่ออิทเข้าใจผิดมากๆ แล้วจะจ๋อย 


ปล.คิดถึงแนนจังเลยยยยยย 
ปลายปีงานมหาศาล...
บางทีแอบมาอ่านแล้วเม้นต์ให้ไม่ได้ มัสกด+ แทนนะจ๊ะ..
ยังติดตามทู้แนนเสมอค่ะ..

[Kipper]

  เข้ามา +1 ให้แนนคร๊าบบบบ

[โพ่มือคลี่]

I think I miss you

and I plusing you one score

[nai_nai]

 

เริ่มจะดีกันแล้วนะเนี่ย

เย้ เย้ เย้

 

[the_pooh9]

 ยะบ้า บ้าๆๆ ใจร้าย โป้งแล้ว คนบ้า ป่านนี้นู๋แยมจาเปงไงเนี่ย  

[nanalonely]

STAR ALLIANCE   พวกปากแข็ง ทำคนอ่านลุ้นเอาเหนื่อยเลย

Kipper        ยะแค่จิจพอปะมาณเองมนต์ แต่ก็คิดถึงน้องแยมแล้วเหมือนกัน ไม่ได้ออกมาหลายตอนแล้ว

aaron670826 อัพเปิดเผยคะ ไม่แอบหรอก

nbee          บอกตรงๆก็กลัวเสียฟอร์มนะสิ

Xeroz         คนอ่านเครียด

april          ตอนอ่านก็น้ำตาซึม ตอนที่อิทคิดถึงน้องแยมเหมือนกัน น่าสงสารอ่ะ

Dangerous_patz   แนนโดนกัดหูแน่เลย ก็มันยังเศร้าอยู่อ่ะ

mantdash   เดี๋ยวก็หายกดดันแล้วจ้าป๊อบ รอหน่อยนะอีกสองตอนเอง

tatum1234  คอยรอดูตอนยะต้องง้ออิทบ้างแล้วกัน

MoSHI        ใกล้จะเข้าใจกันแล้วคะ

Bg LoVe NT  ยะใกล้ใจอ่อนแล้วคะพี่แข รออีกนิดนะคะ

Black Angel  ขอบคุณที่เข้ามาอ่านเหมือนกันคะ

19NT           พ่ออิทใกล้ได้เจอน้องแยมแล้ว รออีกนิดนะคะ

patee          ยะโดนแค่นี้น้อยไปป่าว ทำกับพ่ออิทตั้งเยอะโดนแค่นี้เองเหรอ

white coat   ใกล้เข้าใจกันแล้วคะ

Junrai_Hyper  มาต่อให้แล้วคะ

akaipee       รออ่านได้เลยคะ

SataRu        ยะเริ่มรู้สึกดีๆต่ออิทแย้วว

HaLF333     คิดถึงมัสเหมือนกัน งานยุ่งใช่ไหมหล่ะ ใกล้สิ้นปีแล้วนิ แค่เข้ามาอ่านแนนก็ดีใจแล้ว
                   งานยุ่งยังไงก็พักผ่อนด้วยนะ เดี๋ยวจะไม่สบายอีก

Kipper       ขอบคุณคะมนต์

โพ่มือคลี่       ขอบคุณคะ

nai_nai      ใช่เริ่มดีกันแย้วว เดี๋ยวความรักก่อเริ่มเกิด อิอิ

the_pooh9  หนูแยมก็ร้องหาพ่ออิทนะจิ

+1 คืนให้กับคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ

[nanalonely]

ตอน   เส้นกั้นที่เบาบาง




"ทำเป็นมองหน้ากู........ทำไม..มีปัญหากับกูมากหรือไง.."

ปลายคางของอิทธิพลถูกบีบแน่น จนรู้สึกเจ็บ จนต้องนิ่วหน้า เพราะความรู้สึกปวดร้าวจนอยากสะบัดหน้าหนี

"เจ็บเหรอ....เจ็บเป็นด้วยเหรอ...อย่างมึงเจ็บเป็นด้วยเหรอ.....นึกว่าไม่มีความรู้สึกซะอีก..อ๋อ เพิ่งรู้นะเนี่ยว่ามึงเจ็บเป็น"

อารยะ ยังคงบีบปลายคางของอิทธิพลเอาไว้ และเพิ่มแรงกดเข้าไปอีก

"เจ็บ.....โอ้ย"

เสียงร้อง และดวงตาที่จ้องมองตรงมา
ทำให้อารยะต้องหลบสายตา ก่อนจะละมือออก และทิ้งกายลงข้างเตียง ค้นหาบางสิ่งบางอย่างออกมา

"เอาไป.......ดูซะให้พอ.....ลูกมึง...."

ภาพถ่ายถูกดึงขึ้นและชูให้อิทธิพลได้เห็น เป็นนาน จนทำใบหน้าคมมีรอยยิ้มออกมา อารมณ์ที่ครุกรุ่น
บรรเทาเบาบางลงอย่างรวดเร็ว ความหงุดหงิดโมโห เปลี่ยนเป็นความยินดี

"เมื่อไหร่จะเลิกแค้นวะ.......มึงจะทำอะไรกูก็ยอมแล้วนะเนี่ย.....นอนกะมึงก็นอนแล้ว...อ่อนข้อให้ก็อ่อนแล้วนะ
เมื่อไหร่จะให้กลับบ้านวะ.....กูคิดถึงลูกกู....แยมคงคิดถึงกูแล้วป่านนี้...กูผิดมากขนาดที่ไม่มีทางแก้ไขเลยเหรอ"

เสียงที่เอ่ยถาม ไม่ได้ดังนัก แต่ก็ดังจนพอที่จะทำให้อารยะ ถึงกับชะงักนิ่ง และสบสายตาที่ทอดมองมา
ก่อนจะรีบหรุบสายตาลงต่ำ ไม่กล้าพอที่จะสบตาด้วย

"กูบอกแล้วว่ามึงมันเลว.....กูไม่ให้อภัยมึงหรอก...มึงหักหลังกู..."

คำตอบแสนเย็นชา และพาลทำให้หัวใจของอิทธิพลกระตุกวูบลงด้วย แค้น อีกแล้ว .........มันเกลียดกูนี่หว่า...กูลืมอีกแล้ว

"เหรอ.....อือ...แค้นเนอะ...โดนหักหลังเลยนะ....มึงคงแค้นกูจนอยากฆ่าให้ตายเลย....แต่ว่าเก็บกูไว้เล่นแก้เซ็งก่อนใช่มั้ย"

เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันมานี้ ที่อิทธิพลเริ่มพูดคุยกับอารยะ และร่างนั้นก็หันกลับมามองใบหน้าของอดีตเพื่อน

ต่างฝ่ายต่างเงียบ นิ่งเงียบลงเหมือนทุกวัน

ผิดเหรอ............

หักหลังเหรอ............... เรื่องนี้แน่เหรอ

จริง ๆ แล้วตอนนี้รู้สึกยังไงกันแน่...เกลียดกันจริง ๆ เหรอ เกลียดจริง ๆ ใช่มั้ย
แล้วทำไม ถึงได้รู้สึกอึดอัดขนาดนี้ได้นะ อึดอัดเหมือนจะหายใจไม่ออก

"แยม แยม แยม น่ารัก แยมน่ารักที่สุดในโลก แยมน่ารัก แยมลูกพ่ออิทสุดหล่อ"

เสียงเพลงแผ่ว ๆ ที่อิทธิพลร้องกล่อมลูกอยู่เสมอ ทำให้อารยะรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจถูกกดทับด้วยของหนัก รู้สึกว่ามีบางอย่างเสียดแทงเข้ามาภายในหัวใจ

"หยุดร้องสักที กูรำคาญ"

เสียงตะคอก ไม่ได้ทำให้เพลงที่ร่างที่นอนอยู่บนเตียง หยุดเสียงลงได้เลย และยิ่งร้องดังขึ้นอีกด้วยซ้ำ

"กูบอกให้หยุดร้องไงล่ะ........" อารยะตะคอกเสียงดัง แต่อิทธิพลก็ยิ่งร้องเพลงเสียงดังขึ้นอีก

"ไอ้อิท.....กูบอกให้หยุดไง...หูหนวกหรือไง.....หยุดเห่าหอนสักที กูรำคาญ กูเกลียดมึง หุบปากมึงไปเลย เหี้ยเอ้ย"

ฝ่ามือของอารยะจับแน่นอยู่ที่ลาดไหล่ของร่างที่นอนนิ่ง ก่อนจะกดเอาไว้ และเขย่าอย่างแรง จนร่างของคนที่นอนอยู่บนเตียงสั่นไหวไปมา

แต่อิทธิพลไม่ยอมทำตามที่ถูกบังคับเลยสักนิด
ไม่สนใจหรอก กูจะร้องเพลง มึงจะทำไม ห้ามกูได้ก็เอาดิ เอาผ้ามามัดปากกูเหรอ กูก็จะร้องเพลงในใจ เอาสิ ทำได้ก็ลองดูแล้วกัน
"หยุดร้อง.....หยุดเดี๋ยวนี้ "

ปลายคางถูกบีบแรงขึ้น แต่อิทธิพลยังคงไม่ยอมหยุดเสียงลง

"แยม อึก อือ แยมน่ารัก อื้อ"

เสียงที่ดังตะกุกตะกัก ยิ่งทำให้อารยะโมโห ไม่ให้ร้อง ไม่ให้ร้อง จะทำไม ไม่ให้ร้องหรอก หยุดไปเลย เงียบเดี๋ยวนี้

"อื้อ แยม "

เสียงที่ดังแผ่ว ๆ และยิ่งพยายามสะบัดหน้าหนี ทำให้อารยะสุดทน

"เงียบ ไอ้อิท.....กูบอกให้เงียบเดี๋ยวนี้"

มือบีบแน่น ที่ลาดไหล่ และอีกข้าง กำลังบีบกรามของอิทธิพลเอาไว้ แต่ไม่มีประโยชน์เลย นอกจากจะยิ่งสะบัดหนีแล้ว
อิทธิพลยิ่งตะโกนร้องเพลงดังขึ้น กลายเป็นว่าต่างไม่ยอมกัน และออกแรงขัดขืนไปกันไปใหญ่

"ไม่หยุดหรอก มึงนั่นแหละหยุด....ใจแคบใจดำ ไม่รู้จักยอมลดทิฐิ จะเอาอะไรกับกูอีก
ศักดิ์ศรีกูมีเหลือหรือไง มึงก็เอาไปหมดแล้ว จะฆ่ากูทิ้งกูก็ยอมแล้ว มึงก็ไม่ทำ จะต่อยกูให้ตาย มึงก็ไม่ทำ
ตกลงมึงจะเอายังไงกับกูกันแน่ กูจะได้เตรียมใจถูก กูเบื่อเรื่องนี้เต็มทีแล้ว ให้กูทำยังไง กราบตีนมึงเลยมั้ย
เรื่องจะได้จบ ๆ ไปซะที ทำยังไงมึงจะหายแค้นล่ะ มึงก็พูดมาสิโว้ย ไอ้เหี้ยเอ้ย"

อิทธิพลสะบัดร่างกายหนีให้ห่างจากร่างที่กำลังคุกคามไม่เลิก
ไม่เอาแล้ว ยอมมามากแล้ว ลดทิฐิก่อนก็ทำแล้ว ง้อมันก็แล้ว
จะเอายังไงอีก แม่งเอ้ย ไม่ยอมแล้ว ยอมมามากแล้ว จะเอาอะไรกับกูนักหนาวะ เหี้ยเอ้ย

ร่างที่สะบัดหนีออกห่าง ทำให้อารยะต้องเพิ่มแรงที่ใช้กดไหล่ของอิทธิพลเอาไว้ให้เพิ่มขึ้น เพื่อให้ร่างนั้นนิ่งสงบลงบ้าง

"ไอ้ยะ มึงมันใจดำ ใจแคบ.....ไอ้คนใจดำ...มึงเลวกว่ากูอีก....ไอ้ยะ"

ดวงตาของอิทธิพลจับจ้องใบหน้าของคนที่เคยเป็นเพื่อนกันด้วยความโกรธเคือง จะเอาอะไรอีกก็ว่ามา ให้มันจบ ๆ ไปเลย ทนไม่ไหวแล้ว

ดวงตาสองคู่ที่สบกันนิ่ง เหมือนไม่ยอมแพ้กัน นิ่งงันอยู่อย่างนั้น

ต่างฝ่ายต่างโมโห ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมอ่อนข้อให้กัน เหมือนกับว่าสุดทาง ไม่มีทางแก้ไขอะไรได้อีก

ความนิ่งเงียบ

ความหงุดหงิดโมโห ที่เคยพุ่งสูงขึ้น เมื่อหลายนาทีก่อน ยังคงคุกรุ่น อยู่เนิ่นนาน ก่อนจะ ค่อยลดลงอย่างช้า ๆ

พร้อมกับที่ความรู้สึกแปลก ๆ ไหลบ่าเข้ามาในหัวใจที่ถูกเคลือบไปด้วยความโกรธแค้น ค่อยเปิดออกอย่างช้า ๆ
สายใยที่อยู่ลึกสุดของหัวใจ

ความผูกพันธ์ ที่ก่อตัวเงียบ ๆ เนิ่นนาน ที่ทำให้คนสองคนตัดสัมพันธ์กันไม่ขาด

ดวงตาคมไหวระริก จ้องมองดวงตาอีกคู่ที่ยังคงนิ่งงันอยู่อย่างนั้น

ใบหน้าของอารยะค่อยโน้มลงมาใกล้ และแตะริมฝีปากเข้าหาริมฝีปากที่ขบเม้มแน่น....แตะซ้ำเหมือนไม่รู้สึกตัว
เฝ้าวนเวียนอยู่อย่างนั้น เนิ่นนาน มึนเมา ลืมความรู้สึกโกรธแค้นไปชั่วขณะ

"อือ...." น้ำเสียงที่ครางแผ่ว พร้อมกับที่ดวงตาคมหรี่ปรือลง รับความรู้สึกแปลก ๆ ที่ถูกถ่ายทอดมาให้
ปลายลิ้นอุ่นนุ่ม สอดแทรกเข้าในโพรงปาก ดูดดุนปลายลิ้นของอีกฝ่ายให้ตอบสนอง
หลงใหล ไปกับความรู้สึกเบาบาง ที่ถาโถมเข้ามาอย่างรวดเร็ว หวานล้ำจนทำให้อยากลิ้มลองให้มากขึ้น
แต่กลับขมปร่า เมื่อสัมผัสถึงความรู้สึกของกันและกัน.....

อ่อนล้า เหนื่อยเหลือเกิน เหนื่อยเต็มทน ไม่อยากจะต้องต่อสู้ห้ำหั่นกันอีกแล้ว แต่กลับหลีกหนีไม่ได้

"อยู่ใกล้ ๆกูจนกว่ากูจะหายแค้นเถอะนะ.....อย่าทำให้กูเสียใจไปกว่านี้อีกเลย"

คำพูดแผ่ว ๆ ที่กระซิบที่ข้างหู คำพูดที่ทำให้อิทธิพล เก็บกักน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่.......

เสียใจมานาน

เสียใจที่ต้องสูญเสียเพื่อนคนสำคัญไป เสียใจมาตลอด......ทุกครั้งที่นึกถึง......
เสียใจจนยอมรับกับตัวเองไม่ได้ว่าทำผิดพลาดไป เสียใจจนต้องโกรธอีกฝ่าย เพื่อให้ความเสียใจบรรเทาและทุเลาลงบ้าง
เสียใจมาก จนต้องหลอกตัวเอง

"กูขอโทษยะ.......กูขอโทษ......ยกโทษให้กูสักที....กูหักหลังมึง....กูยอมรับแล้ว...กูหักหลังมึง...กูทำให้มึงเสียใจ...ยกโทษให้กูสักที
กูก็เสียใจไม่ต่างจากมึงเลย......กูคิดทุกวัน....กูขอโทษ...กูมันเลวจริง ๆ เลวจนไม่น่าให้อภัย....หายโกรธกูซะทีได้มั้ย..มึงยกโทษให้กูเถอะนะ
ยกโทษให้กู.."

อ้อนแขนที่ค่อยโอบรัดแน่น ร่างที่โอบกอดเอาไว้ ก็สั่นสะท้านไม่แพ้กัน....

ทำไม...

.อารยะเฝ้าแต่ถามตัวเองมาตลอด......ทำไมถึงได้โกรธจนไม่ยอมให้อภัย

ทำไมถึงไม่ยอมยกโทษให้......และเพราะอะไรถึงได้เสียใจจนต้องปกปิดความรู้สึกเอาไว้ด้วยความโกรธแค้น....

ทุกวันที่เฝ้าแต่หาเหตุผล....

ทุก ๆ วันที่เอาแต่คิดซ้ำไปซ้ำมา

ทุกวันที่ค้นหาทางออก แต่ก็พบแต่ความมืดมิดมากขึ้นทุกที ทุก ๆ วัน ที่จมอยู่กับความเสียใจ

"ไม่ให้อภัยมึงหรอก....กูไม่มีวันให้อภัยมึง.....กูเกลียดมึง.....ให้มึงรู้สึกผิดไปจนตาย.....มึงจะได้ไม่ทำแบบนี้อีก...มึงจะได้ไม่กล้าลืมกูไปจนวันตาย..."



TBC....


ปอลอ พรุ่งนี้แนนขอไม่มาอัพนะคะ ขอนอนพักหนึ่งวัน ไม่สบายนะ เริ่มเจ็บคอ น้ำมูกไหลเป็นหวัดแล้ว ขนาดเป็นวันแรกยังแย่ พรุ่งนี้ไม่อยากเดาอ่ะ เลยบอกไว้ก่อน จะได้ไม่ต้องคอยนะคะ

อ๋อยย กว่าจะทำเป็น คลำตั้งนาน ต้องไปรื้อตัวอย่างที่พี่ทำให้จากภาคนก-เป้ ต้องขอบคุณน้องป๊อบด้วยน๊า ที่ทำให้แนน แต่มันไม่เต็มเพลงอ่ะ แนนเลยต้องทำใหม่ ไม่ว่ากันนะจ๊ะ

http://media.imeem.com/m/f6LW9PpMfq

Untitled
Singer : Simple Plan

I open my eyes
I try to see but I’m blinded by the white light
I can’t remember how
I can’t remember why
I’m lying here tonight

And I can’t stand the pain
And I can’t make it go away
No I can’t stand the pain

How could this happen to me
I've made my mistakes
I’ve got no where to run
The night goes on
As I’m fading away
I’m sick of this life
I just wanna scream
How could this happen to me

Everybody’s screaming
I try to make a sound but no one hears me
I’m slipping off the edge
I’m hanging by a thread
I wanna start this over again

So I try to hold onto a time when nothing mattered
And I can’t explain what happened
And I can’t erase the things that I’ve done
No I can’t

How could this happen to me
I've made my mistakes
I’ve got no where to run
The night goes on
As I’m fading away
I’m sick of this life
I just wanna scream
How could this happen to me

I've made my mistakes
I’ve got no where to run
The night goes on
As I’m fading away
I’m sick of this life
I just wanna scream
How could this happen to me

[YO DEA]

ดีกันเร็วๆ นะครับ


 

[Dangerous_patz]

ง่าพี่แนน



ไม่ฉะบาย


หายเรวๆน้าค้าบ แล้ว รีบ มาต่อ น้าค้าบ



เดี่ยววันอาทิดกลับมาแล้ว จามาอ่าน



ปล.



ตอนหน้า ยังเศร้าอีกป่าววววว



T^T