ปรัชญาช่างกลฯ ภาค อารยะ-อิท By aoikyosuke
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: ปรัชญาช่างกลฯ ภาค อารยะ-อิท By aoikyosuke  (อ่าน 384086 ครั้ง)

nanalonely

  • บุคคลทั่วไป
ตอน   เราไม่เคยคิดรักกัน



ปลายจมูกที่ซุกไซร้อยู่ที่ข้างแก้ม
ปลายนิ้วอุ่น ๆ ที่เกลี่ยไล้หยดน้ำตาที่หลั่งรินไหล ไม่ขาดสาย

เสียงสะอื้นแผ่ว ๆ ของอิทธิพล ทำให้อารยะอยากจะทะนุถนอมร่างนี้ และมอบความรู้สึกที่แท้จริงให้สักครั้ง

"เกลียด.....อย่ามาทำเป็นร้องไห้ให้เห็นใจหน่อยเลย..."

คำพูดที่ยังคงพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากของร่างที่ทาบทับอยู่เบื้องบนไม่ได้ทำให้ร่างที่หลับใหลรู้สึกตัวเลยสักนิด

"อื้อ...ฮึก..ฮือ"

ใบหน้าของอิทธิพลเอียงหลบปลายจมูกที่ถาโถมลงมาที่ข้างแก้ม อยากหนี ไม่อยากมีอะไรกับไอ้ยะแล้ว
มีแต่ความเจ็บปวด กลัว... เจ็บจนกลัว

เจ็บจนชินชา

แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว ก็ยังต้องฝืนทนต่อไป

"เกลียด...ไอ้พวกไม่รักษาคำพูด..ไม่รักษาสัญญา"

ฝ่ามืออุ่น ลากไล้ไปที่ยอดอก ลูบไล้วนเวียนกระตุ้นความรู้สึก ให้คนที่นอนร้องไห้ ไม่ยอมตอบรับความรู้สึกกันสักนิดได้รู้สึกร่วมกันบ้าง

ริมฝีปากเย็นชื้นถูกครอบครองด้วยริมฝีปากร้อนรุ่ม สัมผัสแผ่ว ๆ เบาบาง ก่อนจะรุกเร้ามากขึ้น

"อื้อ.."

เสียงครางประท้วง ไม่ยินยอมรับปลายลิ้นที่สอดแทรกเข้าไป ยิ่งทำให้ร่างที่ทาบทับ อยากลิ้มลองรสชาติหวานล้ำภายในมากขึ้น
เฝ้าสัมผัสแผ่วเบา เนิ่นนาน สัมผัสร้อนแรงร้อนรุ่ม แต่กลับอ่อนโยนอยู่ในที
เป็นนานกว่าที่ริมฝีปากที่ขบเม้มแน่นจะค่อยเปิดรับ
ปลายลิ้นที่สอดแทรกเข้ากระหวัดดูดดุนเร่งเร้าให้ตอบสนอง

ไม่จริง.....เรื่องตลกอะไร

เรื่องตลกอะไรกัน....ชั่วขณะหนึ่ง อิทธิพลรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายกำลังล่องลอย อยู่เหนือการควบคุม
อยากจะดึงสติให้กลับคืนมา
แต่เหมือนกับว่า ถูกช่วงชิง ความเป็นตัวของตัวเองไป จนแทบไม่รู้สึกตัวว่า ความรู้สึกและสัมผัสอ่อนโยนที่ได้รับ เป็นเรื่องจริง หรือความฝันกันแน่

ฝัน.........ฝันหรือเปล่า

ไม่มีทางที่ไอ้ยะมันจะอ่อนโยนให้

ไม่เคยเล้าโลมไม่เคยออดอ้อน เอาความรู้สึกของตัวเองเป็นใหญ่

แต่คนที่มอบความรู้สึกอบอุ่นอ่อนโยนให้เวลานี้....คน ๆ นี้เป็นใครกัน

ฝัน.........เป็นความฝันหรือเปล่า

หรือมันจะเป็นแค่ความฝัน

"อิท...." เสียงกระซิบ.....ชื่อของใคร...อิท...ชื่อของใครกันนะ...น้ำเสียงแสนอ่อนโยน

ใบหน้าคม มีรอยยิ้มเจือจาง หวานจังเลย....เรียกใครนะ...เรียกใคร

"ยะ.....อื้อ...อึก..อ่ะ"

ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน..อ่อนโยน..อ่อนหวาน..ออดอ้อนให้หลงใหล

ฝ่ามืออุ่น ๆ ที่โลมไล้ไปทั่วร่าง สัมผัสส่วนไหน กลับทิ้งความร้อนไว้ทุกที่ ที่สัมผัส

ปลายลิ้นร้อน ลากไล้สัมผัสทั่วร่างที่สั่นสะท้านเพราะความรู้สึกที่ตื่นตัวขึ้น
ขบฟันเน้นย้ำให้เกิดร่องรอย ไว้ทุกส่วน ที่ได้สัมผัส

ก่อนจะเคลื่อนลงประทับรอยที่หน้าท้องแกร่ง และค่อยเข้าครอบครองแก่นกายที่แข็งขืนและตื่นตัว
รับความรู้สึกอย่างช้า ๆ

ร่างที่สั่นสะท้าน สะดุ้งสุดตัว ดวงตาคมหรี่ปรือตื่นขึ้น และได้เห็นว่ารอบตัวมีแต่ความมืดมิด

อะไร....

อะไร....

อะไร...

อะไร... ตอนนี้เกิดอะไรขึ้น...ทำอะไรอยู่...

สติที่หลุดลอยกลับคืนอีกครั้ง และได้รับรู้ ว่าความอ่อนโยนที่ไห้รับไม่ใช่ความฝัน และเวลานี้ มันกำลังเกิดขึ้น

"อ๊า...ไม่เอา....ไม่ไหว...มันทนไม่ไหว..." เสียงร้องครางแผ่วในลำคอ ประท้วงด้วยการขยับร่างหนีห่าง

"อื้อ....อ่ะ"

อิทธิพลพยายามจะมองให้ชัด จ้องมองฝ่าความมืดให้เห็น แต่กลับทนไม่ไหว เมื่อรู้สึกว่าร่างกายกำลังจะถึงจุดสิ้นสุด

อยากหนี แต่ทำได้แค่ขบริมฝีปากเอาไว้ พยายามกลั้นเสียงร้อง ที่ไม่ว่าครั้งไหน ก็ไม่เคยหลุดรอดออกมา แต่ครั้งนี้ไม่ใช่

ร่าง ทั้งร่าง สั่นไหวไปด้วยแรงอารมณ์ ที่ปะทุขึ้น

ความร้อนที่ครอบครองร่างกายเอาไว้ สัมผัสจากปลายลิ้น ที่แตะต้องไปทั่วจากส่วนปลาย
และไล้ระเรื่อย รุนแรงขึ้นทุกขณะ
ร่างกายเกร็งแน่น และฝืนทนต่อไปอีกไม่ไหว ร่างกายแข็งเกร็งทุกส่วน
และเมื่อถึงจังหวะสุดท้าย จึงรับรู้ว่าร่างกายกระตุกวูบ ร่างกายชาวาบ ไร้ความรู้สึกในทันที
ภายในสมองขาวโพลน มองไม่เห็นภาพใด ๆ อีก
"อึก อ๊า........" เมื่อถึงที่สุด ร่างกายที่ไม่อาจฝืนทน...
จึงปลดปล่อยความร้อนที่อัดแน่นอยู่ในร่างออกมาจนหมดสิ้น

ลมหายใจที่หอบหนัก....ค่อยปรับกลับเข้าสู่สภาวะปกติอย่างช้า ๆ
และรับรู้ถึงบางสิ่งบางอย่างที่แทรกสอดเข้ามาภายในร่างอย่างเชื่องช้า

หยาดหยดร่างกายที่ทิ้งเอาไว้ พอช่วยให้บรรเทาความเจ็บปวดที่จะต้องได้รับลดลงบ้าง

"อึก อือ" บางอย่างที่สอดแทรกเข้าไป ใหญ่โตเกินกว่าจะรับได้ในคราวเดียว แต่เมื่อสอดแทรกเข้าไปจนสุด กลับมอบความรู้สึกบางอย่างมาให้

ไม่เหมือนทุกครั้ง ที่ส่วนนั้น กระแทกกระทั้นเข้ามา เป็นครั้งแรกที่ได้รับรู้ถึงร่างกายของอีกฝ่าย ที่สอดประสานรวมกันนับครั้งไม่ถ้วน

และเป็นครั้งแรกที่ไม่ได้รู้สึกถึงความรุนแรง และไม่ได้รู้สึกเจ็บปวดจนอยากหลีกหนีเหมือนทุกครั้ง

"ดีมั้ย.....หือ...เจ็บหรือเปล่า"

น้ำเสียงที่เอ่ยถาม อ่อนโยนและห่วงใย..ยิ่งทำให้อิทธิพลประหลาดใจ.....ไม่รู้ว่าต้องตอบอะไรออกไป
ทำได้แค่ส่ายหน้า แทนคำตอบ

สัมผัสเบาบางอ่อนโยนที่มาพร้อมการสอดแทรกร่างกายอย่างเชื่องช้าแผ่วเบา ทำให้รู้สึกว่าร่างกายที่เพิ่งได้รับการปลดปล่อย ค่อยตื่นตัวขึ้นอีกครั้ง

ปลายจมูกที่คลอเคลียอยู่ที่ข้างแก้ม ไล้เรื่อยสัมผัสเข้าที่หน้าผาก และจรดริมฝีปากประทับอย่างอ่อนโยน

ก่อนที่ร่างนั้นจะหยัดกายขึ้น และปลดผ้าที่รัดที่ข้อมือตลอดหลายวันมานี้ออกให้

สิ่งแรกที่รู้สึกคือ....

มือขยับไม่ได้....เหมือนกับว่ามือชา จนขยับเขยื้อนไม่ได้

และเมื่อถูกช้อนแผ่นหลัง ยกให้ร่างทั้งร่าง ขึ้นมากดทับคนที่กำลังครอบครองทุกส่วนของร่างกายเอาไว้ ถึงได้รู้

เรียวแขนถูกยกให้โอบรัดรอบคอของอารยะเอาไว้

ฝ่ามือแกร่งลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังเนียน และกดสะโพกมนให้แทรกร่างกายลงมาเพื่อสัมผัสกันให้มากขึ้น

"อือ...." น้ำเสียงที่ครางเครืออยู่ในลำคอ ของอิทธิพล ถึงกับทำให้อารยะยิ้มรับอย่างยินดี

สองร่างขยับกายตามความรู้สึก จากเรียบง่าย กลายเป็นเร่าร้อนขึ้นทุกขณะ
ไม่รู้สึกถึงความโกรธเกลียดที่เคยมีให้กัน...รู้สึกถึงแต่ความสุขสม และความหวานชื่นที่ประเดประดังเข้ามา
รู้สึกถึงแต่ความยินดี ที่มอบให้กันและกัน
"ฮ่า...อะ"

"ไหวมั้ย...." น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยถาม เสียงพร่า และได้รับการส่ายหน้าเป็นคำตอบ

"ไม่ไหว....อีก...แรงอีก..แบบนี้ไม่ไหว..อือ."

เสียงที่ออดอ้อนอยู่ในที โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึก
ทำให้อารยะยินดี และกอดรัดร่างที่ยังคงเคลื่อนไหวไปตามกัน เอาไว้แน่น

ทุกส่วนของร่างกายแทบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกัน

ทุกจังหวะที่ขยับกาย ทุกจังหวะที่สอดแทรก สร้างความรู้สึกเป็นสุขให้จนไม่อาจจะหยุดยั้งได้อีกต่อไป

"อึก...อ๊า"

ร่างกายที่สอดประสานกันอย่างลงตัว ขยับกายไปตามกัน
เนิ่นนาน
ที่ปล่อยให้ความรู้สึกที่แท้จริงเข้าครอบครอง
เป็นนาน ที่หลงลืมความรู้สึกโกรธเกลียดกันไป

ต่างสอดประสานร่างเข้าด้วยกัน ด้วยความเต็มใจ ไม่มีการขัดขืน
มีแต่ความอ่อนโยนและอ่อนหวาน ที่มอบให้กัน

และเมื่อถึงจังหวะสุดท้าย ความรุนแรงเร่าร้อนกลับโหมกระหน่ำซัดสาดไม่อาจหยุดยั้งได้อีก

ต่างฝ่ายต่างทุ่มเทเรี่ยวแรงที่มีอยู่ให้กันและกัน

ภายในที่บีบรัดแน่น ทำให้อารยะทนต่อไปอีกไม่ไหว กระแทกกระทั้นร่างกายเข้าออกอย่างรุนแรง

รับรู้ถึงความเจ็บปวดที่บริเวณลาดไหล่ของร่างที่มอบความสุขให้
ปลายเล็บที่จิกเข้าไปที่เนื้อ ร่างที่อยู่เบื้องบนเกร็งร่างกายแน่นรับแรงกระแทกกระทั้นรุนแรง
เอาไว้จนหมดสิ้น

"อึก อือ"

หยาดหยดอุ่นร้อนที่กักเก็บอยู่ภายในร่างกายหลั่งรินออกมาจนหมดสิ้น

ความอุ่นร้อนที่ฉีดพ่นเข้าไปภายในร่าง เมื่อถึงจังหวะสุดท้ายยิ่งทำให้รู้สึก

อิทธิพลเอนศรีษะซบลงที่ไหล่ของร่างที่สงบนิ่งลงแล้ว

รับรู้ถึงลมหายใจที่หอบหนักของอีกฝ่าย

ไม่มีคำพูด.....มีแต่ความเงียบจนน่าอึดอัดใจ

มีความรู้สึกร่วมกันได้มากขนาดนี้เลยเหรอ ทั้งที่เกลียดกันมากขนาดนี้
กลับทำเรื่องแบบนี้ได้อย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลยหรือไงกัน

ฝ่ามืออุ่น ๆ ยังคงลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลัง และดูเหมือนเจ้าตัวเองก็คงยังไม่รู้สึกตัว
ว่าเผลออ่อนโยนกับคนที่เกลียดไปแล้ว
เงียบ......

ต่างฝ่ายต่างเงียบงัน.....อะไรบางอย่างที่ก่อตัวภายในใจเงียบ ๆ

เงียบสงบ นิ่งเงียบ โดยที่ไม่เคยรู้สึกตัว ว่ามีความรู้สึกนี้อยู่ปนมากับความเกลียดและโกรธแค้นด้วย

"พรุ่งนี้....ต่างคนต่างไป....อย่ามาเจอกันอีก....ต่อไปนี้....ถือว่าหมดเวรหมดกรรมต่อกัน....
ถึงเจอกันแต่จะไม่รู้จักกันอีก....ทุกอย่างที่ผ่านมาถือว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น....เราไม่เคยเจอกัน...แล้วเราก็ไม่เคยรู้จักกัน..."

คำพูดเรียบเรื่อย น้ำเสียงเย็นชา ทำให้อิทธิพลต้องซุกหน้าลงที่ลาดไหล่กว้างอีกครั้งและโดยที่ไม่ทันคาดคิด
ว่าตัวเองจะถึงกับต้องหลั่งน้ำตาหลังได้ฟังคำพูดที่แสนเย็นชาของอีกฝ่าย

หยดน้ำที่หลั่งรินที่หน่วยตา

ก่อนจะไหลลงอาบแก้ม ร่างทั้งร่างสั่นสะท้านเพราะแรงสะอื้นไห้จนร่างที่โอบกอดเอาไว้รับรู้ได้

"เราไม่เคยเกลียดกัน...เราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน...เราไม่รู้จักกัน..."

อีกครั้งที่คำพูดที่ถ่ายทอดออกมาจากริมฝีปากของอารยะ ยิ่งบีบคั้นหัวใจของร่างที่กำลังสั่นไหวให้รู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวยิ่งขึ้น

"เราไม่เคยเกลียดกัน....เราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน...เราไม่รู้จักกัน.......ขอบใจนะ...ขอบใจมาก..."

อิทธิพลทวนคำพูดของอดีตเพื่อนอย่างหมองเศร้า พยายามสะกดกลั้นเสียงสะอื้นไห้ในลำคอเอาไว้

นี่คงเป็นทางออกที่ดีที่สุดแล้ว......

เราไม่เคยเกลียดกัน.....ใช่แล้ว...เราไม่เคยเกลียดกัน
เราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน...ใช่แล้ว..เราไม่เคยเป็นเพื่อนกัน
เราไม่เคยรู้จักกัน...ใช่แล้ว...เราไม่เคยรู้จักกัน

เราไม่เคย....ผูกพันธ์กัน...เราไม่เคยร้องไห้ด้วยกัน...ใช่....ใช่....ใช่.....ใช่

แล้วเราก็ไม่เคยรักกันด้วย........ใช่.....เรา.....ไม่เคยแม้แต่จะคิด.....ว่าเราจะรักกัน...ได้มากขนาดนี้

ใช่......เราไม่เคยคิดว่า.......เราจะรักกัน



TBC....



ขอบคุณนะคะทุกคนที่เป็นห่วงและให้กำลังใจ :pig4:

ตอนนี้ก็ยังไม่หายดีหรอกคะ แต่ดีขึ้นกว่าเมื่อวานแล้ว เลยมาลงให้อีกตอน

สองวันนี้ทั้งกินยาและนอนตลอดเลย เบื่อจัง แถมโดนห้ามเล่นเนทอีก อดอ่านนิยายเลย

แต่พอเล่นได้ก็มาอัพนิยายให้ก่อน อีกสักพักต้องไปนอนแร่ะ ที่จริงก็เบื่อที่ต้องนอนเฉยๆ

แต่ถ้าไม่พักจะเป็นมากกว่านี้อีก คราวนี้คงอดเล่นเนทไปอีกหลายวันแน่ เซ็งงง

ขอไปอ่านนิยายก่อนนะคะ แล้วเจอกันตอนหน้าคะ

ปอลอที่1 อากาศเปลี่ยน ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ  :L2:
เดี๋ยวจะป่วยแล้วต้องนอน แบ๊บบบเปนเพื่อนแนน หุหุ

ปอลอที่2 +1คืนให้ทุกคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-11-2008 18:51:45 โดย nana lonely »

mantdash

  • บุคคลทั่วไป
จิ้มแนน ครับ

สะเทือนอารมณ์อย่างแรง +1 ครับ  :m15:

yee

  • บุคคลทั่วไป
หายไว้ๆๆนะจ่ะ.....พักผ่อนมากๆๆ

FOAM

  • บุคคลทั่วไป
ยะนี่ช่ายเย็นชาจริงๆ



ปล. รักษาสุขภาพด้วยนะครับ

joann111

  • บุคคลทั่วไป
 :m15: :m15: :m15:

ยิ่งอ่านก็ยิ่งเศร้า

 :เฮ้อ: :เฮ้อ:

ออฟไลน์ [€]ŝĊörŦ

  • ความพยามครั้งที่100 ดีกว่าคิดท้อถอยก่อนที่จะทำ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2077
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +142/-0
อ๊ากกกกกกกกกก

นึกว่าจะหวานแล้ว

นึกว่าจะรักกันแล้ว

ไหงเศร้ากว่าเดิมอีกง่า

แง๊ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 :sad4:   :sad4:   :sad4:

ปล. +1 ให้นะคร้าบ 359 แล้วน๊า

ออฟไลน์ →Yakuza★

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1829
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +149/-0
เหมือนจะดีขึ้นไหม  :z3: :z3: :z3:

จะได้เจอหนูแยมมั่งแล้ว เย้~  :z2:

aaron670826

  • บุคคลทั่วไป
 :z1:  เหมือนจะรักกัน แต่เราไม่เคยรักกัน เพราะเราอยู่คนละสี  เขาอยู่สีเหลือง  เราอยู่สีแดง เราไม่รู้ว่าใครผิด
เราคิดว่ามีมือที่สามที่ทำให้เราผิดใจกัน  แต่เราก้ได้แต่แค่สงสัยว่า  คนที่ผิดต้องเป็นร้านขายสีแน่ๆ  เพราะขายสีแดงและสีเหลืองให้เรา ต้องมีสีเสื้อที่แตกต่างกัน    ทั้งๆที่เรารู้สึกว่าเรารักกัน แต่เรากับไม่เคยรักกันมาก่อนเลย  จริงรึ


สุดท้าย  พ่ออิทสุดหล่อ ก็น้ำตาล่วง   

พ่อยะสุดเท่ ก็กลืนน้ำตาตัวเอง

จะดีกว่ามัยถ้าเราไม่แบ่งแยก   เรามาสมานฉันกันเถอะ จับมือกันไว้

พ่ออิทก้ไม่ต้องใส่สีเหลือง   พ่อยะก็ไม่ต้องสีแดง

เราไม่ต้องใส่เสือผ้าสีต่างๆหรอก   เดินแก้ผ้ากันในห้อง ฝึกการสมาน  น   ฉัน   กันดีกว่า เพื่อที่เราจะได้รักกัน ยิ่งๆขึ้นไปจากเดิม     


และเราจะปิดฉากสุดท้าย ของละคร เสือสองสี   จากประเทศไทย ซักที    :bye2:

nanalonely

  • บุคคลทั่วไป
^
^
^
จิ้มมม :m20:

แน่ะ แอบมีเขียนโยงเรื่องสีด้วย ไม่เอ๊า ไม่เอา ไม่พูดถึงดีกว่านะคะ

เดี๋ยวจะขำไม่ออก  :o11: เอาเม้นท์ แบบธรรมดาก็พอนะคะ
:กอด1:


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-11-2008 20:03:06 โดย nana lonely »

singsayam

  • บุคคลทั่วไป
ลุงขอให้หลานแนนหายไวๆ นะครับ....

+1 ให้หลานแนนที่น่ารักเสมอ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






nanalonely

  • บุคคลทั่วไป
^
^
จิ้มลุงสิงห์ :กอด1:

ลุงหายไปนานเลย

คิดถึงนะคะ

+1 คืนให้ลุงสิงห์คะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-11-2008 20:24:45 โดย nana lonely »

ออฟไลน์ april

  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1219
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +239/-12
อ่านตอนต้นเหมือนจะดีขึ้น พอจบยิ่งเศร้าไปใหญ่

รักก็ไม่ได้ เกลียดก็ไม่ได้   :sad11:


+1 ค่ะ
รักษาสุขภาพด้วยนะคะ หายเร็วๆ

Kipper

  • บุคคลทั่วไป
 :fire:จากความเป็นเพื่อนรักแล้วก็มาเป็นคู่แค้น 

สุมไฟความเกลียดความแค้นเข้าไปในใจตนเอง

แล้วก็ทำร้ายความรู้สึกกันอย่างนี้เหรอ

ต้องทำลายศักดิ์ศรีกันแบบนี้ใช่ไหมถึงจะสะใจ

สุดท้ายจะเป็นยังไงอ่ะแนน....สุดท้ายใครที่เจ็บ

 :m15: ก็ยังสงสารอิทอยู่ดีอ่ะ 

ส่วนไอ้คุณยะก็  :z6:  :serius2:ทรมานพ่ออิทของนู๋แยมทามมายห๊ะ....

 :pig4:ขอบคุณคร๊าบแนน  รักษาสุขภาพด้วยนะครับ :กอด1:

ปล. +1 ให้แย้ววนะ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 29-11-2008 21:29:09 โดย Kipper »

nai_nai

  • บุคคลทั่วไป
 :monkeysad:


ก็ยังสงสารอิทอยู่ดีอ่ะ 


 :impress3: :impress3:


ปล. +1 ให้นะคร้าบ  :pig4:

ออฟไลน์ white coat

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 535
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +82/-2
 :เฮ้อ:

 :o12:

ปล.หายไวนะ

ออฟไลน์ patee

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 3732
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +276/-3
อ่านแล้วเศร้าจังเลย  :sad11:

พักผ่อนให้เยอะๆนะคะ  จะได้หายเร็วๆ

Please.ii

  • บุคคลทั่วไป
กรี๊ดดดดดด


เกือบจะเม้นน ว่า เบื่อ ซะแล้ววว


ดีค่ะ นู๋ฝื่น คิดว่าจะได้อ่าน ฉากที่อยู่ในห้องไปถึงวันที่เก็บค่าห้อง รอบต่อไปเสียอีก



กรี๊ดดดดดดดดดด ปลื้ม ออกจาก The room สั่กที่   


แถม ท้าย ๆๆ ตื่นเต้นดี  ออกไปข้างนอกคงจะมีอะไรที่น่าตื่นเต้นรออยู่แน่เลยยย



ว๊ายย แค่คิดก็ ขมลุกแล้วว 



เป็นกำลังใจให้ค่ะ  เรื่องนี้ดีแล้วว[ตอนท้ายๆ]


เครียดดี ก๊าก ๆ ๆ ๆ


สนุกด้วยค่ะ

+ 2

ออฟไลน์ shiawase

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 259
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +35/-2
ทำไมต้องเครียดขนาดนี้ด้วย

อุตส่าห์จะเข้าใจกันแล้ว

โอ้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เครียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เศร้าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

 :z3: :z3: :z3:

Salim021

  • บุคคลทั่วไป
ช่วงนี้ไข้หวัดระบาด


อ่านบอร์ดไป จามไป อนาถตัวเอง :o12:


นี่ก็เพิ่งจะหาย


ฮู่ววววว

เข้ามาก็เจอเรื่องกระชากอารมณ์อีก

เศร้าได้อีกกกกกก


จะรออ่านตอนดีกันนะคะ ซีรี่ย์นี้มีจบแบบไม่แฮบปี้มั่งป่าวอะ (จะได้ทำใจไว้  :sad4:)

เหอๆๆ +1 สำหรับคนขยันโพสนะคะ ขอให้หายไวๆไม่กลับมาเป็นใหม่น้า

maggy

  • บุคคลทั่วไป
เพิ่งมาตามอ่านนะคะ

ตอนแรกก็คิดว่าก็เป็นนิยายธรรมดาๆ

อืมเนื้อเรื่องน่าสนใจ

พออ่านไปๆ น้ำตาคลอเลยค่ะ

คือบรรยายความรู้สึกออกมาได้เศร้ามากเลยค่ะ

ขอบคุณนะคะ

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ HaLF333

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 635
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +57/-1
แงๆๆๆ... :o12:
อุตส่ารักกันแล้วแท้ๆ..

ละทิ้งมันไปเถอะ ทิฐิ กับอดีตอ่ะ... :เฮ้อ:
รักกันดีกว่านะ.. :monkeysad:

ขอบคุณแนนมากมายขนาดยังไม่หายก็มาต่อให้  :กอด1:
พักผ่อนเยอะๆ หายไวๆ นะคะ  :L2:


ออฟไลน์ tatum1234

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 952
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +195/-1
 :o12:ยะใจร้ายยยยยยยยยๆยะจะใจร้ายกับอิทไปถึงไหน :o12:




 :L2:คุณแนนอย่าลืมทานยาแล้วพักผ่อนเยอะน๊าจะได้หายไวๆ

ออฟไลน์ SataRu

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 259
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +32/-0
 :z1: คุณแนนกลับมาแว้วววววววว ดีใจยัง แต่ขออีกได้ป่ะ

Black Angel

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ wan

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAthena
  • *
  • กระทู้: 5575
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +643/-10
คิดหรือว่าจะจบแบบนี้ ไม่มีทาง

สุดท้ายทั้งสอง คงทำใจไม่ได้ และกลับมาคบกันเหมือนเช่นวันวาน

และพัฒนาต่อไปอีกขั้น โดยมีหนูแยมเป็นโซ่คล้องใจ

ใช่ไม๋ แนน ( นี่ ) +1 เป็นกำลังใจให้นะครับ ขอให้หายป่วย สุขภาพแข็งแรง  :L2:

nanao

  • บุคคลทั่วไป
น่าเสร้าใจเหลือเกิน

ถ้าแสดงความรู้สึกภายในออกมาได้คงจะดีกว่านี้  o22

Dangerous_patz

  • บุคคลทั่วไป
ง่า  พี่แนน




ตอนนี้สุดแสนเศร้า เกินคำบรรยาย





โหด ร้ายมากมายเรยย




 :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4: :sad4:


พี่แนนหายไวๆ น้า




ตอนหน้า เศร้า งอลแ้ล้ว อ่า เศร้ามาหลายตอนแล้วน้า


อิอิ  :n1: :n1: :n1: :n1:

pko2

  • บุคคลทั่วไป

 ฮือ T^T

 ทำไมมันเศร้าอย่างนี้ล่ะค่ะ

 ต่างคนต่างหลีกหนีความรู้สึกที่เเท้จริงของตนเอง

 เเต่ดูเหมือนกับว่า อิทธิพล จะยอมรับความรู้สึกของตัวเองมากกว่า อารยะ น่ะค่ะ

 ยังไงก็เป็นกำลังใจให้คนเเต่งต่อไปค่ะ

 ปล. รักษาสุขภาพเช่นกันน่ะค่ะ

 + 1 ค่ะ ><



nanalonely

  • บุคคลทั่วไป
ตอน   ความคิดถึง



เมื่อคืนร้องไห้ไปมากเท่าไหร่กันนะ

รู้แต่ว่าร้องจนหมดเสียง ร้องจนเผลอหลับอยู่ภายในอ้อมกอดของใครคนหนึ่ง

คนที่ต้องทำใจให้ยอมรับว่าต่อแต่นี้ต่อไปจะไม่รู้จักกันอีก
อ้อมแขนอบอุ่น ฝ่ามือที่ลูบไล้แผ่วเบาที่เส้นผม รอยสัมผัสแสนหวานเจือจางในความรู้สึก
ปลายจมูกที่สัมผัสเข้าที่หน้าผากอย่างแสนอ่อนโยน ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ถึงจะบอกตัวเองให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่างให้หมด

แต่กลับย้อนเวลาไปแก้ไขความรู้สึกที่เกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัวไม่ได้

อารยะบอกให้ลืมทุกอย่าง อย่าให้มีเหลือ
ถ้าก่อนหน้านี้ คงดีใจมาก
แต่เวลานี้.......ไม่ใช่อีกแล้ว
ให้เริ่มต้นใหม่ ใครจะไปทำได้ ทำไม่ได้ แต่ก็รับปากไปแล้ว รับปากไปแล้ว ก็ต้องทำให้ได้
ไม่กล้าผิดคำสัญญาอีก

เพราะไอ้ยะมันบังคับให้สัญญา

ถ้าผิดสัญญาอีก.........จะทำยังไง.....คราวนี้ คงยิ่งกว่าเสียใจ
เพราะแค่นี้ ก็แทบจะทนไม่ไหวแล้ว

ได้แต่คิด อิทธิพลได้แต่คิดเรื่องนี้ซ้ำซาก ในขณะที่นั่งมองไปนอกหน้าต่างรถ

เฝ้าแต่ครุ่นคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมา
เมื่อปรือตาตื่นขึ้นมาในตอนเช้า ก็ไม่พบกับอารยะอีก มีเพียงกระดาษโน้ตแผ่นเล็กแผ่นเดียว ที่เขียนทิ้งไว้ให้

......จัดการทุกอย่างให้หมดแล้ว...กลับบ้านได้เลย.......

แค่นี้เหรอ....แค่นี้เองเหรอ ที่ผ่านมา มีแค่กระดาษแผ่นเดียวแค่นี้เองเหรอ อยากจะฉีกกระดาษทิ้งซะ
แต่ทำได้แค่นั่งนิ่ง ๆ และอ่านข้อความสั้น ๆ ซ้ำไปซ้ำมาอยู่อย่างนั้น
ก่อนจะอาบน้ำชำระล้างกาย และใส่ชุดเดิม ที่ใส่มาในวันแรก เดินออกจากห้องพักมา

และเวลานี้ ก็ขึ้นมานั่งเงียบ ๆ อยู่บนรถเมล์ ที่มีคนอยู่บนรถไม่กี่คน

แล้วจะคิดอะไรได้อีก

วันนี้

เวลานี้

จะให้คิดอะไร

“พ่ออิทคิดถึงแยม.....เดี๋ยวพ่ออิทจะกลับไปกอดแยมแล้วนะ.....”

น้ำเสียงแผ่ว ๆ หยดน้ำที่ร่วงหล่นลงจากดวงตาอีกครั้ง
ใช่แล้ว .............. แยม คิดถึงแยมมากเลยร้องไห้ไง ร้องไห้เพราะคิดถึงแยม

หลายวันมานี้ คิดถึงลูกจนแทบขาดใจ ใช่ คิดถึงแยมจนร้องไห้ออกมา เดี๋ยวกลับไปถึงบ้าน
จะกอดแยม จะหอมแก้มแยม ให้หายคิดถึง

ฝ่ามือค่อยยกขึ้นปิดที่ใบหน้า และใช้ปลายนิ้วเกลี่ยน้ำตาให้เหือดแห้ง

เป็นพวกร้องไห้เก่งแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ อยู่กับไอ้ยะแค่สิบกว่าวัน ร้องไห้อะไรนักหนา ร้องชิบหาย
ร้องอย่างกับว่าไม่เคยร้องไห้.....ประสาทแดกจริง ๆ เลยกู

ทำยังกะคนอกหักไปได้

ถึงเกิดมาจะยังไม่เคยรักใคร จนถึงป่านนี้ก็เถอะนะ ถึงจะมีลูกสาวแล้วหนึ่งคน ถึงจะไม่เคยรักใครสักครั้ง
แต่ก็ไม่คิดจะรักผู้ชายด้วยกันหรอก

แค่..........มีอะไรกัน.............มันจะทำให้รักกันขึ้นมาได้ยังไง

ก็แค่มีอะไรกัน..........แค่นั้นเองนี่......สำหรับไอ้ยะมันก็แค่..........นั้น

แม่งเอ้ย........น้ำตาเหี้ยนี่ก็ไหลดีจริงเว้ย จะร้องทำไมมากมายวะเนี่ย

ใบหน้าคมสะบัดศรีษะไปมา เพื่อขับไล่ความรู้สึกที่ไม่อยากยอมรับ ให้เจือจางลงบ้าง แต่ความรู้สึกกลับกระจ่างชัดขึ้นในสมอง

“แยม แยม แยม น่ารัก แยมลูกพ่ออิทสุดหล่อ แยมน่ารักที่สุดในโลก....แยม...น่ารัก....”

รอยยิ้มค่อยจุดอยู่ที่มุมปาก ...... แยมน่ารักนะ แยมน่ารักจริง ๆ แยมเวลายิ้ม แยมเวลาหัวเราะ

เดี๋ยวจะกลับบ้านไปกอดแยมแล้ว จะกลับบ้านไปกอดแยม ให้หายคิดถึง

“เดี๋ยวจะกลับไปหาแยมแล้วนะ....พ่ออิทคิดถึงแยม...ฮึก...ฮือ...พ่ออิทคิดถึง....แยม..ฮือ..มาก ที่สุด...อึก เลยนะแยม
รู้มั้ย.....พ่อคิดถึงแยมจริง ๆ “

น้ำเสียงที่ขาดห้วงไปชั่วขณะ ใบหน้าที่หม่นหมอง ไม่มีใครรู้ ไม่มีใครมารับรู้ด้วยหรอกว่ากำลังร้องไห้
ดีแล้ว อย่าให้มีใครรับรู้ด้วยเลย มันทุเรศ มันน่าอาย
มันน่าสมเพช ที่คิดถึงคนที่เขาเอาแต่พร่ำบอกว่าเกลียด ยังไปคิดถึงเขาได้ โง่จริง ๆ แบบนี้เขาเรียกว่าคนโง่

คนโง่.....เหมาะสมแล้ว กูมันแค่คนโง่ ๆ คนหนึ่ง กูมันก็แค่คนโง่คนหนึ่งแค่นั้นเอง
อารยะทิ้งกายลงนอนบนเตียงภายในห้อง ที่ไม่ได้กลับมาหลายวัน

แม่ดูตกใจมาก แต่ไม่ได้สนใจอารยะสักเท่าไหร่ ถามแต่เรื่องของหลาน ว่าไปเจอหลานได้หรือยัง
อิทยอมให้เจอหลานแล้วใช่มั้ย

อารยะจึงได้แต่พยักหน้ารับ และเดินเข้ามาทิ้งกายลงนอนอยู่คนเดียวเงียบ ๆ

ทำให้แม่แล้ว เรื่องที่แม่ขอ จัดการให้เรียบร้อยแล้ว แม่ดูดีใจมาก และคงกำลังเตรียมข้าวของเพื่อไปเยี่ยมหลาน

แล้วตอนนี้ อิทธิพลกลับถึงบ้านหรือยังนะ

บ่ายป่านนี้ คงกลับถึงบ้านแล้ว

ฝ่ามือค่อยยกขึ้นและวางพาดไว้ที่หน้าผาก ก่อนจะถอนหายใจยาวเหยียด เมื่อนึกถึงใบหน้าที่หลับใหลเพราะความเหนื่อยอ่อน ที่ได้นิ่งมองเมื่อช่วงเช้า

ไม่เคยได้มองชัด ๆ สักที

วันนี้ถึงเพิ่งรู้ว่า ........... ไอ้คนผิดสัญญา เวลาหลับ ก็ไม่ต่างจากเด็กตัวเล็ก ๆ เลยสักนิด

ผิวแก้มเนียนละเอียด ถึงจมูก ปาก คิ้ว คาง ที่รวมกันขึ้นเป็นใบหน้าของอิทธิพล ทำไมถึงจดจำได้ไม่ลืมเลือน
ทั้งที่บอกว่าต่อไปนี้จะไม่รู้จักกันอีก แต่ตัวอารยะเองนั่นแหละ ที่จดจำคนที่ตัวเองแสนเกลียดได้มากกว่าใคร ๆ

ไม่รู้จักกันแล้วสินะ

วันนี้....เวลานี้

ต่อให้ต้องพบเจอกันอีก แม้จะเดินสวนกันอีกครั้ง แม้จะเห็น แต่ก็ต้องทำเหมือนไม่เห็น

ใบหน้าคมเข้มขมวดคิ้วมุ่น และพลิกกายตะแคงข้าง นิ่งเงียบอยู่คนเดียวอย่างนั้น

“แยม แยม แยม น่ารักงั้นเหรอ แยมน่ารักเหรอ....พ่อของแยมก็.......”

ภาพถ่ายในโทรศัพท์มือถือ ถูกเปิดขึ้นอีกครั้ง ภาพที่ถูกส่งมา ภาพใบหน้าที่ยิ้มอย่างสดใสร่าเริง ที่ถ่ายคู่กับลูกสาวตัวเล็ก

ปลายนิ้วเกลี่ยไล้ที่ข้างแก้มของเจ้าของรอยยิ้มในภาพถ่าย ดวงตาของอารยะนิ่งมองภาพถ่าย เงียบงันอยู่อย่างนั้น

ก่อนจะเปิดกระเป๋าสตางค์และหยิบภาพถ่ายใบเล็ก ๆ ในกระเป๋าออกมา
คงไม่รู้หรอกนะ ว่ารูปนี้หายไป เห็นมีอีกตั้งหลายรูป คงไม่ทันสังเกตหรอกนะ

กรอบรูปที่มีภาพถ่ายน้องสาว บนหัวเตียงถูกแกะบานกระจกออก และสอดแทรก รูปถ่ายไปเล็ก ๆ เข้าไป

“ดา....ลูกสาวดา....ชื่อแยม...ไอ้อิทมันเลี้ยงลูกของดาได้ดีทีเดียวล่ะ.....ดีจนพี่เองยังตกใจเลย....ลูกสาวดาน่ารักมากเลยนะ....หน้าเหมือนดายังกับแกะ....มันรักลูกมากเลยนะไอ้อิท..มันรักหลานของพี่มากๆ .... มันร้องเพลงให้น้องแยมฟังด้วย...เดี๋ยวพี่จะร้องให้ดาฟัง...ไม่เพราะหรอก...พี่ร้องเท่าที่พี่จำได้.....
แยม แยม แยม น่ารัก...แยมน่ารักที่สุดในโลก...แยมลูกพ่ออิทสุดหล่อ แยมน่ารัก....อะไรอีกนะ...เดี๋ยวพี่ต้องนึกก่อนนะดา.....พี่ต้องนึกก่อน....”

ใบหน้าที่เครียดขรึมอยู่เสมอ หมองเศร้าลง เมื่อนึกถึงคนที่ร้องเพลงนี้ทุกวัน

คนที่ได้กอด...คนที่ได้สัมผัสทุกค่ำคืน คนที่ได้โอบกอดเอาไว้ นับครั้งไม่ถ้วน
อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงบ้าง วันนี้เวลานี้ มันจะเป็นยังไงบ้าง ได้กอดลูกหรือยัง มันได้กอดลูกแล้วล่ะป่านนี้ ก็มันคิดถึงลูกมันจะเป็นจะตายขนาดนั้น มันคงดีใจมากที่ได้กลับบ้าน มันคงจะดีใจ

“อย่าทำให้กูต้องคิดถึงมึงหน่อยเลย.......กูเกลียดมึง...โกรธมึง....แล้วตอนนี้กูก็ไม่รู้จักมึงแล้ว.......เข้าใจมั้ยว่าไม่ได้คิดอะไรอีกต่อไปแล้ว....ไม่ได้คิดอะไรเลย...ไม่ได้คิดถึง...ไม่ได้อยากกอด ไม่ได้อยากจูบ ไม่ได้อยากเห็นหน้าเลยด้วยซ้ำ....รู้มั้ย...ว่าไม่อยากเห็นหน้า...ไม่อยากจะพบเจอกันอีก รู้มั้ย รู้บ้างมั้ย “

คำพูดสวนทางกับการกระทำ ทั้งที่ปากพร่ำพูดแต่คำว่าเกลียด แต่สายตากลับจับจ้องที่ภาพถ่ายใบหน้าของอิทธิพลไม่วางตา ปลายนิ้วยังคงเกลี่ยไล้ ที่ใบหน้าของคนที่บอกตัวเองให้ลืมเรื่องราวต่าง ๆ ให้หมด

ทั้งที่บอกกับตัวเองอย่างนั้น

แต่ ณ เวลานี้

กลับหยุดความคิดถึงที่ท่วมท้นจนล้นออกมาจากหัวใจ ไม่ได้เลย




TBC….




ขอบคุณนะคะทุกคนที่เป็นห่วงและให้กำลังใจ :pig4:

ปอลอที่1 อากาศเปลี่ยน หนาวถึงหนาวมากกกสำหรับบางคน o21 ทุกคนรักษาสุขภาพด้วยนะคะ  :L2:

ปอลอที่2 +1คืนให้ทุกคนที่กดบวกให้แนนแล้วนะคะ o15



Kipper

  • บุคคลทั่วไป
 :กอด1:สวัสดีครับแนน

ทันได้อ่านตอนที่สิบเก้าด้วย

ดีใจสุด ๆ เปิดคอมปุ๊บได้อ่านปั๊บ

แนนขยันจังอ่ะ  ค่อยยังชั่วแล้วใช้ม้า....

+1 ให้นะคร๊าบ  หายไว ๆ เน้อ...

 
 :pig4:

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 30-11-2008 18:59:16 โดย Kipper »

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด