หัวข้อ: ♡ Crush on you แพ้รักเพื่อนสนิท ตอนพิเศษ หมวยเอาคืน สีแดงแรงสามเท่า (26/1/63)

[RingoPle]

   

บทที่ 36 (ส่งท้าย) มีความสุขในอ้อมกอดนาย

   

   พวกเขาอยู่ในห้องกันสองต่อสอง ประตูปิดล็อคมิดชิด ความต้องการที่กักเก็บไว้ภายในก็เอ่อล้นออกมา อยากใกล้ชิดให้หายคิดถึง แนบแน่นให้รู้ว่าจะไม่ห่างหายไปไหนอีก

   ดวงตาคมมองอีกฝ่ายราวกับอยากจะกลืนกินเข้าไปทั้งตัว สายตานั้นทำเอาตฤนรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ ขึ้นมา

   เขาพลิกตัวหันหน้าเขาหาพลางดันตฤนให้แผ่นหลังแนบไปกับประตู ก่อนจะเริ่มด้วยจูบที่ร้อนแรง ริมฝีปากตักตวง ฉกชิงความหวานด้วยความกระหาย ขบเม้มริมฝีปากล่างอย่างดุดัน

   “อื้อ อื้มมม” ตฤนครางในลำคอ พอใจกับรสจูบที่ได้รับ ริมฝีปากร้อนพรมจูบไปทั่ว ขบกัดที่ซอกคอ กัดที่หัวไหล่จนเป็นรอยฟันเล็ก ๆ ราวกับจะกลืนกินตฤนเข้าไปทั้งตัว ส่วนมือหนาลูบไล้เปะป่าย ทั่วแผ่นหลัง ไล่ลงมาที่ก้นแน่นก่อนจะสอดมือเข้าไปบีบเคล้นก้นแน่นนุ่ม ยกอีกฝ่ายจนตัวลอย ตฤนโอบรอบคอปราชญ์เอาไว้ อย่างกลัวว่าจะตก ขาเรียวเกี่ยวรัดเอวหนาเอาไว้

   ดวงตาคมมองใบหน้าเนียนที่กำลังมีอารมณ์ความต้องการลึกล้ำไม่ต่างจากเขา แก้มแดงน่าฟัด ...ร่างสูงอุ้มตฤนไปวางไว้บนที่นอน ถอดกางเกงของตัวเองกับของตฤนออกอย่างรีบร้อน ก่อนจะทาบทับร่าง มอบจูบที่รุนแรงเร้าร้อนกว่าเดิมให้ ซุกไซร้ที่ซอกคอขาว ขบเม้มจนมันเป็นรอยแดงอย่างแสดงความเป็นเจ้าของ

   “รสชาติที่คิดถึง อยากจะกินเข้าไปทั้งตัวเลย” ปราชญ์พูดคำที่ทำให้ตฤนต้องรู้สึกวูบไหว

   “ไอ้บ้ากินคน”

   “ชนเผ่าคนรักตฤน”

   “ปัญญาอ่อน” ตฤนบ่นด่าปราชญ์ไม่หยุด แต่ร่างกายกลับกำลังสั่นสะท้าน เมื่อมือหนาลากผ่านลำตัวของตฤนไปจนถึงแก่นกลางขาวเนียนที่กำลังแข็งขืนไม่แพ้กัน ฝ่ามือร้อนทำให้ตฤนสะดุ้ง ความเสียวสะท้านแผ่ขยายตัว เขาขยับเอวกับฝ่ามือร้อนนั้น

   “อื้อ ปราชญ์... ระ เราทำพร้อม ๆ กันได้มั้ย”

   “หืม” ปราชญ์ละสายตาจากมือที่กำลังขยับ เปลี่ยนเป็นมองจ้องหน้าแดงก่ำของคนด้านล่าง

   “กะ ก็เดี๋ยวกูใช้ปากให้ ละ...แล้วมึงก็ทำให้กู” ตฤนพูดตะกุกตะกัก เขาเคยได้ยิน เคยดูมาบ้าง...

   “อยากให้ทำอะไรบอกได้เลยนะ” ปราชญ์พูดพลางตวัดลิ้นร้อนลากวนที่หน้าท้องขาวเนียน

   ปราชญ์ลอบยิ้ม ตฤนไม่สบตาเขาเพราะกำลังเขิน เจ้าตัวเพิ่งจะเคยร้องขออะไรแบบนี้กับเขา... ตฤนกำลังจะมีด้านใหม่ ๆ ออกมา ด้านหื่น ที่เป็นของเขาคนเดียว ด้านที่เกิดขึ้นเพราะเขา เกิดขึ้นเพราะว่าตฤนต้องการเขา

   พวกเขาขยับท่าทางใหม่ กลับหัวกลับหางกันชุลมุน ปราชญ์เริ่มก่อนด้วยการใช้ ริมฝีปากครอบครองลงไปที่แก่นกลางแสนหวาน ตฤนขยับเอวตามสัมผัสนั้น ในขณะเดียวกัน เขาก็ใช้มือจับแท่งเนื้อใหญ่โต ที่ผงาดจนแทบจะฟาดหน้าเขาเอาไว้ ก่อนจะใช้ลิ้นโลมเลียที่ส่วนอ่อนไหวก่อนจะอ้าปากกว้างรับทั้งหมดเข้าไป

   ปราชญ์เสียวซ่านจนแทบไม่ไหว อาการปวดหนึบที่เจ้าแท่งเนื้อที่หว่างขา เมื่อความรู้สึกพุ่งพล่าน มันถูกเก็บกดมานาน วันนี้เขาจะจัดการตฤนให้สมใจ ลงโทษที่คิดจะทิ้งเขาไป

   บรรยากาศเร้าร้อนเมื่อทั้งคู่พยายามจะเติมเต็มให้กันและกัน กลิ่นไอรักอบอวลอยู่ทั่วไปหมด หยาดเหงื่อผุดพราย เสียงครวญครางอื้ออึงอยู่ในลำคอ สอดประสานกับเสียงเคลื่อนไหวของทั้งสองคน

   ตฤนบิดตัวเร้า เมื่อปราชญ์ดูดมันอย่างรุนแรง นั่นทำให้เขากระตุกเกร็งก่อนจะเสร็จสม ปล่อยน้ำหวานเข้าไปในโพรงปากของปราชญ์จนหมด ซึ่งปราชญ์ก็ดูดกลืนน้ำรักทั้งหมดเข้าไป

   “แฮ่ก ๆ หวาน” ปราชญ์พูดขึ้นหลังจากกลืนทุกอย่างเข้าไปจนหมด

   “กะกลืนเข้าไปหรอ” ตฤนหน้าขึ้นสี กลืนเลยหรอ มัน...

   เพราะแบบนั้นตฤนก็เลยตั้งใจจะทำแบบเดียวกัน เขาดูดเม้มจนแก้มตอบ ฟันครูดเบา ๆ เพิ่มความสยิว ปราชญ์ถึงกับเชิดหน้าขึ้น มันรู้สึกดีจนเขาแทบล่องลอยไป ปราชญ์กดแท่งเนื้อนั้นเข้าไปในโพรงปากหวาน

   “อึก อึก” ตฤนพยายามหายใจ เหมือนมันจะเข้าไปลึกเกินไป

   “ซี้ดดดดด ไม่ไหวแล้ว” เสียงแหบพร่าของปราชญ์ ทำให้ตฤนเร่งจังหวะ ใช้ทั้งมือทั้งปากช่วย ปราชญ์ไปถึงจุดสุดท้าย พ้นน้ำอุ่นร้อนเข้าไปในปากตฤน จนล้นออกมา ตฤนยังคงสำลักอยู่เหมือนเดิม รสชาติมันแปลก ๆ

   “น้ำสัปปะรด มันดีจริง ๆ ใช่มั้ย” ปราชญ์พลิกกลับมาหา เขามองอีกฝ่ายใช้มือเช็ดหยดน้ำรักของเขาที่มันไหลลงมาตามคาง เซ็กซี่เป็นบ้า

   “มันก็ไม่แย่” หน้าตฤนร้อนวูบวาบ ขึ้นสีเหมือนมะเขือเทศสุก พวกเขาพยายามตอบสนองซึ่งกันและกัน อย่าถามว่าเขินมั้ย เขาแทบจะอยากหลบลงไปแอบอยู่ในฟูกที่นอน

   ปราชญ์หยิบเจลมาชโลมแท่งเนื้อของเขา ปลุกปั้นนิดหน่อยมันก็พร้อมออกศึกอีกครั้ง รอบนี้เขาอยากเห็นสีหน้าสุขสมของตฤนไปด้วย เขาไม่ให้อีกฝ่ายหันหลังแล้ว มือหนาจับขาข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่า นิ้วเรียวยาวสองนิ้วถูกส่งเข้าไปก่อน มันเข้าไปเตรียมความพร้อม ก่อนที่เขาจะเอาสิ่งที่ใหญ่โตกว่าสอดเข้าไปเพราะไม่อยากให้อีกฝ่ายเจ็บ

   “ฮึก ... อื้อ” ตฤนครางเมื่อถูกรุกราน เขาบิดตัวเร้าเมื่อนิ้วมือร้อนควานหาจุดอ่อนไหว สัมผัสนั้นทำให้เขาตัวสั่นสะท้าน มันวาบหวามจนทนแทบไม่ไหว

   ปราชญ์ถอนนิ้วออก ก่อนกดสะโพก สอดใส่ความต้องการเข้าไปทีละนิดจนมิดด้าม

   “อ๊ะ อ๊า” เพราะข้างในตอดรัด เข้ากับเขาได้ดี ทำให้ปราชญ์ต้องพยายามควบคุมตัวเอง ไม่ให้ทำเร็วเกินไป แต่เหมือนคนข้างล่างจะไม่ยอม ... มันขยับเอวไปมา

   “ขะ ขยับ เลย” เสียงหวานแหบพร่าไปด้วยอารมณ์ ปราชญ์ไม่ปฏิเสธคำขอ เขาเริ่มกระแทกกระทั้นหนักหน่วง ด้วยจังหวะช้า ๆ ก่อน

   “อื้ออออ ปราชญ์” เสียงร้องเรียกชื่อทำเอาเขาสติแตก บั้นท้ายแกร่งขยับรัวเร็วขึ้นตามอารมณ์ เสียงครวญครางผสานกับเสียงเอี๊ยดอ๊าดของเตียงเป็นจังหวะสอดคล้องกับการกระแทก ทุกจุดที่สัมผัสกันที่เนื้อแนบกับเนื้อมันร้อนจนแทบจะหลอมละลาย มือหนาเขี่ยแท่งเนื้อสีหวานไปด้วย ใบหน้าเนียนบิดเบี้ยวทรมานแทบขาดใจ “ปราชญ์ ฮึก ฮื้อออ”

   ด้านในขมิบเกร็ง โอบรัดจนปราชญ์ไปถึงจุดหมายอีกครั้ง ของเหลวอุ่นร้อนพ่นเข้าไปข้างในจนตฤนรู้สึกร้อนวูบวาบ  บรรยากาศหวานล้ำล่องลอยไปทั่วห้อง

 

   ตฤนนอนซุกอยู่บนแผงอกกว้าง ปราชญ์โอบกอดเอวบางไว้หลวม ๆ ทั้งคู่นอนกอดก่ายกันด้วยความรัก

   “ปราชญ์ กูรักมึง”

   ปราชญ์ จุ๊บเบา ๆ ไปที่ศีรษะของตฤน

   “อื้อ ดีแล้ว รักกูก็ดีแล้ว” เขายิ้มกว้าง เฟรนด์โซนและความไม่แน่นอนทุกอย่าง เขาเอาชนะได้แล้ว ไม่มีใครหน้าไหนจะเข้ามาสั่นคลอนความสัมพันธ์ของเขาได้อีก เพราะยังไงตฤนคงไม่ยอมเสียเขาไปอีก การที่เขาเกือบตายมันก็ถือเป็นเรื่องดี ๆ  “แต่กูรักมึงมากกว่า ขอเอาชนะด้วยระยะเวลา”

   ตฤนเงยหน้าสบตาคนขี้โกง ถ้าวัดด้วยเวลาต่อให้ทำยังไงเขาก็ไม่มีทางตามได้ทัน

   “ขี้โกง”

   “ไม่มีทางชนะกูได้ตลอดชีวิต” ปราชญ์ขยับมาจูบหน้าผากอีกฝ่าย จูบเน้นแน่นหนัก

   “ขอวัดด้วยความซิง...”

   ปราชญ์เลิกคิ้วขึ้น นี่จะไม่ยอมแพ้เขาจริง ๆ หรอ

   “รักที่สุด คนแรกที่รัก คนแรกที่คบ คนแรกที่มีอะไรด้วย คนแรกของทั้งชีวิต แล้วจะยอมให้เป็นคนสุดท้ายด้วยถ้าให้ชนะ” ตฤนพูดจ้อ คำพูดเขาทำปราชญ์หัวใจพองโต

   “เอาชัยชนะไปเลย พร้อมของรางวัล” ปราชญ์จับประคองใบหน้าก่อนจะส่งจูบอ่อนหวานนุ่มลึกไปให้ “รางวัลก็คือตัวปราชญ์เอง” เขาพูดพลางยิ้มทะเล้น เขาจะชนะหรือแพ้ไม่สำคัญ เท่าจากนี้เขาจะมีตฤนตลอดไป

   “ขอเปลี่ยนของ”

   “ไม่รับเปลี่ยนคืน”

   “ชิ ขายทิ้งได้มั้ยวะ” ตฤนพูดด้วยน้ำเสียงติดจะหมั่นไส้

   “ขายไม่ได้ เพราะของรางวัลจะไม่ยอมไปจากผู้ชนะ” ปราชญ์พูดยิ้ม ๆ “พรุ่งนี้ว่างมั้ย”

   “หืม?” ตฤนทำหน้างงเมื่ออยู่ ๆ อีกฝ่ายก็เปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นมา

   “พรุ่งนี้ไปดูแหวนกัน”

   “ฮะ????” ตฤนทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก อะไรของมันนะ

   “แหวนหมั้น” ปราชญ์ขยับยิ้มกว้าง “ขอตีตราจองไว้ก่อน จะได้ไม่มีใครกล้ามายุ่ง” สิ่งที่ตฤนไม่รู้เมื่อมีแฟนเป็นปราชญ์แล้ว นอกจากจะหล่อ ดูแลเก่ง ขี้อ้อนแถมยังหื่นกามแล้วนั้น อีกอย่างคือ ชอบแสดงความเป็นเจ้าของ

   “แหวนหมั้น!!! รีบเรอะ” ตฤนเด้งตัวขึ้นนั่ง พูดทวนโวยวายเสียงดัง

   “ใช่ รีบ แต่งพรุ่งนี้ได้ก็จะแต่ง” ปราชญ์ทำหน้าดุ “เกิดมึงเปลี่ยนใจไปกูจะทำยังไง แล้วถ้ามีไอ้หล่อหน้าไหนเข้ามาอีกอ่ะ กูไม่ยอม”

   “มึงเป็นบ้าไปแล้ว ใครจะมายุ่งกับกู” เขาโสดมาตั้งนาน โสดสนิทขนาดนี้ ถ้าเขาฮอตล่ะก็ เขามีแฟนไปนานแล้ว คนที่ฮอตคือคนที่นอนอยู่ตรงนั้นต่างหาก

   “มีละกัน มึงซื่อบื้อเองถึงได้ไม่รู้”

   “หรอ ใครกันนะ ...”

   “พอเลยพอ เป็นของกูแล้วห้ามนึกถึงคนอื่น” ปราชญ์ทำหน้างอแง พร้อมทำแก้มป่องงอน ๆ

   ตฤนเอื้อมมือไปจิ้มแก้มอีกฝ่ายเบา ๆ

   “ไม่เปลี่ยนจริง ๆ สัญญา” ตฤนขยับเข้าไปจูบปราชญ์อีกครั้ง แตะริมฝีปากนุ่มลงไปเบา ๆ “จูบสาบานแล้ว”

   ปราชญ์มองด้วยสายตากรุ้มกริ้ม มือไวคว้าเอวบางเอาไว้ก่อนออกแรงดึงเข้าหาตัว สายตาเร้าร้อนจ้องมองอีกฝ่าย ราวกับจะละลายคนในอ้อมแขนให้หลอมละลายกลายเป็นน้ำแค่เพียงมอง

   “เริ่มเองนะ”

   “พอแล้ว” ตฤนพยายามดิ้นขลุกขลัก

   “เสียใจด้วย ของรางวัลต้องการให้รางวัลเจ้าของ”

   อ่า วันนี้มันช่างยาวนานเหลือเกิน...

   


   บทรักดำเนินซ้ำแล้วซ้ำอีก การเติมเต็มที่ไต่ระดับไปถึงจุดแล้วแตกออก วนซ้ำอีกหลายต่อหลายครั้ง ให้สาสมกับความอดทนอดกลั้นที่ผ่านมา ก่อนทั้งคู่จะยอมแพ้ เพราะเหนื่อย และปวดเอว พวกเขาควรจะพอกันก่อนที่จะลุกไม่ขึ้น

   ติ้ง ติ้ง ติ้ง

   แชทจากมือถือปราชญ์เด้งเตือนหลายครั้ง

   ปราชญ์เอื้อมไปหยิบมือถือที่โต๊ะข้างเตียง

   ‘เป็นไงละ พอใจหรือยัง’ เขากดเปิดพลางอ่านข้อความแรกก่อนจะเหลือบตามองคนข้างตัว ตฤนนอนหลับพริ้มอยู่ข้างเขา พอใจจนปวดสะโพก

   ‘รายการค่าใช้จ่าย

   ค่าข้าว 2,500 บาท

   กระเป๋าแม่ 3,400 บาท

   เสื้อเชิ้ตพ่อ 990  บาท

   รองเท้าพี่ 1,800 บาท

   รวม 8,690 บาท เตรียมเอาไว้ด้วย’

   “โห พี่ปราบ ใช้อะไรกันขนาดนั้น พี่พาพ่อแม่ไปก็จ่ายเองสิ” ปราชญ์แอบเหงื่อตก เมื่อพี่ชายส่งรายการค่าใช้จ่ายวันนี้มาให้ เป็นการบอกกลาย ๆ ว่าเขาจะต้องจ่าย

   ‘พี่พาไปเพราะแกดูต้องการ... อยากให้พวกเขาช็อคหรอไง’

   “งั้นผมจ่ายทุกรายการเว้นค่ารองเท้า รวมเป็น 6,890”

   ‘อะไรกันพี่อุตส่าห์รู้งาน รอบหน้าไม่ช่วยแล้ว

   จำไว้เลยไอ้น้องชาย

   กับพี่น่ะงกนะ

   เดี๋ยวรู้’

   “โอเค ว้อย 8,690 ผมโอนเดี๋ยวนี้เลย” แอพบัญชีธนาคารถูกเปิดออก เงินจำนวน 8,690 ถูกโอนออกไป ไม่มีขาดไม่มีเกิน ก่อนที่จะตัวจะส่งสลิปที่มีบันทึกช่วยจำเขียนว่า ค่าที่พี่ชายช่วยให้น้องชายสมหวัง

   ‘ขอบคุณที่ใช้บริการ’

   

   ร่างสูงกดมือถือหาร้านแหวน เขาจะพาตฤนไปซื้อแหวนหมั้น จะทำจริง ๆ ไม่ใช่แค่พูดล้อเล่นขำ ๆ เขาทักแชทไปหากวาง ที่ไม่เจอหน้ามาสองวันแล้ว ทั้งที่ก็อยู่ที่โรงพยาบาลแท้ ๆ

   ‘กวาง ว่างมั้ย’

   อีกฝ่ายไม่อ่านไม่ตอบทั้งที่ปกติแล้วจะเร็วแท้ ๆ นี่ก็เป็นช่วงพักด้วย เขากดโทรอีกฝ่ายว่าจะชวนคุยเรื่องแหวนหมั้น พอโทรติดก็ได้ยินเสียงตอบกลับ หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้... กวางปิดเครื่องแปลกจัง นึกห่วง ๆ เขาจึงเปิดแอพอื่น ๆ ขึ้นมาดูความเคลื่อนไหวของกวาง เพื่อนสนิทของเขา

    ‘ขออนุญาตหนีไปบวชนะคะ สืบสานประเพณี ติดต่อไม่ได้ 5 วันนะคะ’ ปราชญ์เจอแล้วว่าทำไมอีกฝ่ายถึงติดต่อไม่ได้

   “หนีไปบวชไม่บอกเลย” ปราชญ์บ่นพึมพำ ก่อนจะวางมือถือเอาไว้ข้างเตียงเหมือนเดิม

   เขาล้มตัวลงนอนข้างตฤนสอดตัวลงไปใต้ผ้าห่มผืนนุ่มที่ปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของทั้งคู่เอาไว้จากความเย็นของแอร์ มือหนาวางพาดเอวบางใบหน้าเนียนใสอยู่ไม่ไกลจนเขาอดไม่ไหวที่จะฝังจมูกลงไป สูดดมกลิ่นหอมหวาน ใบหน้าหล่อเหลาซุกตรงไหล่เนียน ก่อนจะหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนที่เปี่ยมสุข

   


   ดวงตากลมปรือขึ้น สัมผัสอุ่น ๆ ที่ทาบทับอยู่ที่เอว ทำให้เขาอมยิ้ม เขาไม่สนอะไรอีกแล้ว สายตาสังคม อะไรก็ตาม ไม่สนว่าใครจะมอง จะว่ายังไง ช่างมันให้หมด สิ่งสำคัญที่ต้องสนใจคือหัวใจของคนตรงหน้า เขาจะหนักแน่นมั่นคงให้มากขึ้น เขาจะไม่มีวันปล่อยให้ปราชญ์ต้องเจ็บปวดอีก เพื่อปราชญ์ที่เขารัก และเพื่อความสุขของตัวเขาเอง เพราะปราชญ์คือความสุขของเขา

   “กูรักเมิงนะ” ผมพูดพึมพำออกไปเสียงเบา เขาก็อยากจะบอกว่าเขาก็รักอีกฝ่ายมากเหมือนกัน แม้จะเป็นยามที่อีกฝ่ายหลับอยู่ก็ตาม

   “หืม? ว่าไงนะครับ” ร่างสูงปรือตาขึ้นมอง

   ตฤนสะดุ้งเล็กน้อย เพราะคิดว่าอีกฝ่ายหลับอยู่

   “ระ ...รักปราชญ์”

   “รักตฤน”

   รอยยิ้มเขินถูกส่งให้กัน ก่อนทั้งคู่จะกระชับอ้อมกอด พวกเขาแนบชิดแบ่งปันไออุ่นซึ่งกันและกัน เพราะความสุขของพวกเขาคือการได้อยู่ในอ้อมกอดของกันและกันตลอดไป .



[จบแล้วววว ขอบคุณทุกคนมากค่า ที่ติดตามอ่าน รักน้าาาา

ยังไงฝากติดตามตอนพิเศษ ปราชญ์ตฤนด้วย อยู่ด้วยกันก่อน

ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยนะคะ วริษฐ์กวิน I met you เพราะเราเคยพบกัน


ฝากติดตามเพจ Candy Ringople

ทวิต Candy Ringople ฝากด้วยยย นุ้งเหงามากเลย แง้  ]

[Grey Twilight]

คนเขียนทำได้ดีแล้วครับ ผมตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น เผื่อจะปลอบใจได้ (ฮา) เท่าที่อ่านดู ผมคิดว่าคุณ Ringople มีความสามารถในด้านการเขียนฉากหวานๆนะครับ สองบทสุดท้ายมันโดดเด่นกว่าบทอื่นๆเยอะเลย ผมคิดว่าคนเขียนอาจไม่ถนัดเรื่องเขียนบทจีบกันสักเท่าไหร่ เพราะว่าพออ่านแล้วมันจะดูเนือยๆนิดนึง

คำแนะนำของผมคือ อาจจะลองดูแนวของการรักกันแล้วเลิก แล้วกลับมาง้อกันใหม่เพื่อจะรักกันอีกครั้ง (แฟนเก่า) ผมว่าแนวนี้คุณ Ringople อาจจะทำได้ดีนะครับ จากปกติที่ถนัดการเขียนฉากหวานๆอยู่แล้ว งานแนวนี้จะพัฒนาให้เขียนฉากพวกบีบคั้นอารมณ์ ความโกรธและไม่ยอมยกโทษให้ แล้วก็การพัฒนาความสัมพันธ์และระดับการให้อภัยจนสุดท้ายต่างคนต่างยอมลงให้กันแล้วกลับมาคบกัน ก็น่าจะเป็นแนวพัฒนาการเขียนที่ดี ยังไงก็สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ฮะ

อีกเรื่องนึงคือ อาจจะต้องพัฒนาฉากอัศจรรย์ให้ดูเร่าร้อนหรืออีโรติกเพิ่มกว่านี้นิดนึงนะครับ ตอนนี้คนเขียนทำให้มันโรแมนติกได้ดีแล้ว (ซึ่งก็สะท้อนอารมณ์วาบหวามของการเป็นแฟนกันได้ดี ผมอ่านแล้วก็มียิ้มไปนะครับ) แต่ว่ายังขาดความเร่าร้อนที่จะทำให้สัมผัสได้ว่าทั้งสองคนตอบรับกับความปรารถนาในเบื้องลึกจริงๆ

[unicorncolour]

เรื่องน่ารักดี

แต่บางตอนอ่านแล้วยังไม่ค่อยต่อเนื่องเท่าไหร่อารมณ์เลยยังไมสุด

เกลาอีกนิด..แจ่มแน่จ้า 

[ommanymontra]

 


 

[Nung66669]

 

ขอบคุณมากๆจ้าสำหรับนิยายสนุกๆ

[RingoPle]

คนเขียนทำได้ดีแล้วครับ ผมตามเรื่องนี้มาตั้งแต่ต้น เผื่อจะปลอบใจได้ (ฮา) เท่าที่อ่านดู ผมคิดว่าคุณ Ringople มีความสามารถในด้านการเขียนฉากหวานๆนะครับ สองบทสุดท้ายมันโดดเด่นกว่าบทอื่นๆเยอะเลย ผมคิดว่าคนเขียนอาจไม่ถนัดเรื่องเขียนบทจีบกันสักเท่าไหร่ เพราะว่าพออ่านแล้วมันจะดูเนือยๆนิดนึง

คำแนะนำของผมคือ อาจจะลองดูแนวของการรักกันแล้วเลิก แล้วกลับมาง้อกันใหม่เพื่อจะรักกันอีกครั้ง (แฟนเก่า) ผมว่าแนวนี้คุณ Ringople อาจจะทำได้ดีนะครับ จากปกติที่ถนัดการเขียนฉากหวานๆอยู่แล้ว งานแนวนี้จะพัฒนาให้เขียนฉากพวกบีบคั้นอารมณ์ ความโกรธและไม่ยอมยกโทษให้ แล้วก็การพัฒนาความสัมพันธ์และระดับการให้อภัยจนสุดท้ายต่างคนต่างยอมลงให้กันแล้วกลับมาคบกัน ก็น่าจะเป็นแนวพัฒนาการเขียนที่ดี ยังไงก็สู้ๆนะครับ เป็นกำลังใจให้ฮะ

อีกเรื่องนึงคือ อาจจะต้องพัฒนาฉากอัศจรรย์ให้ดูเร่าร้อนหรืออีโรติกเพิ่มกว่านี้นิดนึงนะครับ ตอนนี้คนเขียนทำให้มันโรแมนติกได้ดีแล้ว (ซึ่งก็สะท้อนอารมณ์วาบหวามของการเป็นแฟนกันได้ดี ผมอ่านแล้วก็มียิ้มไปนะครับ) แต่ว่ายังขาดความเร่าร้อนที่จะทำให้สัมผัสได้ว่าทั้งสองคนตอบรับกับความปรารถนาในเบื้องลึกจริงๆ

ชอบคุณนะคะ เอ๊ย ขอบคุณนะคะ  จะพยายามพัฒนาต่อไปค่ะ
กดเห็นด้วยรัว ๆ เปิ้ลไม่ถนัดบทอัศจรรย์มาก ๆ แต่ก็อยากให้พระเอกได้สมใจ(อิอิ)
คงต้องฝึกต่อไปอีก ก็ยังขอฝากตัวกับเรื่องต่อ ๆ ไปด้วยค่า

เรื่องน่ารักดี

แต่บางตอนอ่านแล้วยังไม่ค่อยต่อเนื่องเท่าไหร่อารมณ์เลยยังไมสุด

เกลาอีกนิด..แจ่มแน่จ้า 

ขอบคุณนะคะ เราจะพัฒนาต่อไป
เราจะไม่หยุดค่ะ //ทำเสียงแบบ CEO ค่ายมือถือสีฟ้า

ขอบคุณมากๆจ้าสำหรับนิยายสนุกๆ

ขอบคุณนะคะ ฝากรออ่านตอนพิเศษ สนองใจคนแต่งด้วยนะคะ 555

 

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่าน
เราจะพยายามพัฒนาต่อไปค่ะ ติชมได้เลยนะคะ
ชอบค่ะ ก็ฝากติดตามตอนพิเศษ กับเรื่องใหม่ด้วยน้า
I Met You เพราะเราเคยพบกัน

[O-RA DUNGPRANG]

 

[RingoPle]

ผีผ้าห่ม

   
   เย็นวันที่ 31 ตุลาคม
   ปราชญ์โทรชวนผมให้มาฉลองฮาโลวีนที่บ้าน ไม่รู้ว่าจะอินกับเทศกาลนี้ทำไม ไม่ใช่เทศกาลของเราสักหน่อย
   ‘trick or treat หลอกหรือเลี้ยง’  ปราชญ์ถามเขาเสียงเบา
   ‘เลี้ยง’ เขาไม่กลัวหรอก แต่ก็ไม่อยากจะโดนแกล้งเท่านั้นเอง
   ‘หืม? เลี้ยงไหวหรอ’ ปลายสายถามเสียงกวน
   ‘ไหวเท่าที่ไหว’
   ‘ตั้งตารอเลยคืนนี้’
   บทสนทนาจบลงเท่านั้น เมื่อเขาต้องทำงานต่อ
   
   ตฤนมาถึงหน้าบ้านปราชญ์ เขายืนอยู่หน้าบ้านด้วยความรู้สึกแปลก ๆ  ทุ่มกว่า แต่บ้านปราชญ์ยังมืดสนิท เขาไขกุญแจรั้วเพื่อเดินเข้าบ้าน ก่อนรู้สึกแปลก ที่นี่มันดูเงียบผิดปกติ เขาหยุดยืนอยู่หน้าประตู
ก๊อก ก๊อก
   “ปราชญ์” ตฤนร้องเรียกอีกฝ่ายอยู่หน้าประตู เขางง ๆ นิดหน่อย ที่ไม่มีเสียงตอบรับ
   เขาเปิดประตูเข้าไปในบ้าน บ้านหลังนี้ดูวังเวงไปเลยทั้งเงียบกริบ มืดก็มืด อยู่บ้านยังไงไม่เปิดไฟ ร่างบางควานมือไปเปิดสวิสต์ไฟที่เขาจำได้ว่าอยู่ใกล้ ๆ ประตู แต่ก็เปิดไม่ติด มีเสียงสวิสต์ดังต๊อกแต๊ก ว่าเขากดแล้วมันเด้งขึ้นเด้งลงแล้ว แต่ไฟไม่มา มันลืมจ่ายค่าไฟหรอไง
   “ปราชญ์ว้อย อยู่มั้ยวะเนี้ย”
   เขาตะโกนเรียกเสียงดัง ร่างบางกดเปิดไฟมือถือ ถึงได้เห็นสภาพบ้านชัด ๆ ว่ามันเละเทะกระจัดกระจายแค่ไหน
   “ปราชญ์ ปราชญ์” ตฤนหัวใจหล่นไปอยู่ตาตุ่ม สภาพบ้านทำให้เขาทั้งกังวลทั้งกลัว ที่นี่มันเกิดอะไรขึ้น เขายืนนิ่งส่องไฟฉายจากมือถือไปทั่วบริเวณ แต่มันก็ส่องสว่างได้เป็นวงแคบ ๆ
   “ปราชญ์อยู่มั้ยได้ยินมั้ยวะ” ร่างบางเดินเข้าไปในตัวบ้าน เขาหยิบแจกันใกล้ ๆ มือถือติดไปด้วย เดินอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ  พยายามมองหาบางคนที่คุ้นเคย

   “ปราชญ์!!!”

   ตฤนตกใจสุดขีดเมื่อเหลือบไปเห็นปลายเท้าที่โผล่พ้นโซฟาออกมา จึงรีบสาวเท้าเดินเข้าไป “ปราชญ์” ร่างบางเรียกอีกฝ่ายเสียงสั่น ก่อนถลาเข้าไปนั่งข้าง ๆ ร่างสูงนอนหงาย ใบหน้าซีดเผือกมีร่องรอยฟกช้ำ เขานอนหลับตานิ่ง มือหนาตกอยู่ข้างลำตัว มีเหมือนด้ามมีดปักอยู่บนท้อง เสื้อเชิ้ตเปียกชุ่มไปด้วยเลือด
   “ปราชญ์ได้ยินมั้ย” มือบางกุมมืออีกฝ่ายแน่น ฝ่ามือหนาชื้นเหงื่อและเย็นเฉียบ เขาลองเอามืออังที่จมูกอีกฝ่าย พบว่ายังหายใจ ใบหน้าเนียนแนบลงไปกับแผ่นอกกว้างเพื่อฟังเสียงหัวใจ ที่ยังคงเต้นอยู่...
   “ต้องโทร 1669(หน่วยแพทย์ฉุกเฉิน)” ร่างบางพูดงึมงำ ๆ บอกกับตัวเอง เขาพยายามจะควบคุมสติให้ได้มากที่สุด มือสั่นเทากดเบอร์ 1669 เขากดผิดกดพลาดไปหลายที เพราะมือสั่นจนคุมไม่อยู่
หมับ
   “เฮ้ย” ตฤนร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ ๆ มือหนาก็ขยับคว้าเอาโทรศัพท์มือถือของเขาไป
   ร่างสูงลืมตาขึ้นมองจ้องหน้าเขา
   “ปราชญ์ ยังโอเคใช่มั้ย”
   “...” อีกฝ่ายไม่ตอบจ้องมองเขานิ่ง ก่อนร่างนั้นจะกระตุก พร้อมเลือดที่ไหลออกมาจากริมฝีปาก
   “ปราชญ์!!!” ตฤนตะโกนเรียกเสียงดัง มือบางประคองใบหน้าของปราชญ์เอาไว้ “อย่าเป็นอะไรนะเว้ย กุจะโทรตามคนมาช่วย”
   “ตฤน... “ น้ำเสียงแหบแห้งเรียกเขาเสียงเบาหวิว ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจของเขา
   “ปราชญ์ เมิงจะใม่เป็นไร”
   “กูรักเมิง”
   “รู้แล้ว...” น้ำตาเม็ดโตไหลหยดลงข้างแก้ม เขาอดทน ประคองสติ แต่นี่มันก็ถึงที่สุดแล้ว คนที่รักนอนจมกองเลือดอยู่ตรงหน้า แต่เขาทำอะไรไม่ได้เลย
   “จูบกุหน่อย ก่อนกุจะตาย” ร่างสูงพูดเสียงเบา ๆ ตฤนทำตามอย่างว่าง่าย รสชาติเลือดในปากของปราชญ์ หวาน และหอมเหมือนน้ำแดงเฮลบลูบอย...

   ร่างบางผละออกมองอีกฝ่ายนิ่ง ดวงตากลมมีแววสับสน
   ร่างสูงด้านล่างยิ้มแป้น  ในขณะที่ตฤนรู้แล้วว่าโดนหลอก ไม่รู้จะโล่งใจหรือโมโห
   “ทำแบบนี้ทำไมวะ” ร่างบางพูดโวยวายเสียงดัง ก่อนระเบิดเสียงสะอึกสะอื้นที่กักเก็บเอาไว้ ไม่รู้หรือว่าเขากังวลแค่ไหน เรื่องความเป็นความตาย มันสมควรแล้วหรอที่จะเอามาล้อเล่นแบบนี้ หัวใจเขาแทบหยุดเต้น
   ปราชญ์เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายร้องไห้สะอึกสะอื้น เขาก็ได้แต่รู้สึกผิด ร่างสูงชันตัวขึ้นนั่งพลางขยับมือหนาเอื้อมคว้าร่างบาง ดึงอีกคนเข้ามากอดไว้แน่น
   “ขอโทษ”
   “มันสนุกหรอวะ” น้ำเสียงตฤนสั่นอู้อี้อยู่ที่หัวไหล่
   “ขอโทษครับ” เขากระชับอ้อมกอดมากยิ่งขึ้น ขณะที่ตฤนยังสะอึกสะอื้นไม่หยุด “กะให้ตกใจ ไม่ได้จะให้ร้องไห้”
   “เมิงไม่รู้หรอก ฮึก ว่ากุกลัว...แค่ไหน” ร่างบางผละออกจากอ้อมกอดอุ่น พลางจ้องหน้าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่อง คำพูดของเขาขาดหายเป็นช่วง ๆ เมื่อร่างบางพูดไปสะอื้นไป “กุไม่ได้กลัวผี แต่...กุ กุกลัว กลัวเมิงตาย... เมิงเข้าใจบ้า--” คำพูดตัดพ้อถูกกลืนหายไปกับจูบอ่อนโยน ที่ปราชญ์พยายามจะปลอบใจ เขาจูบหยอกเย้าอ้อยอิ่ง เขาไม่ได้ตั้งใจ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเชื่อ จะร้องไห้ขนาดนี้
   ร่างสูงถอนจูบ พลางเอาหน้าผากชนกับหน้าผากของอีกคนเอาไว้ เขาใช้นิ้วชี้เกลี่ยน้ำตาที่หางตาของตฤนเบา ๆ
   “ขอโทษนะ อย่าร้องไห้เลย”
   “...”
   ตฤนนิ่ง ไม่ตอบสนองไม่หื้อไม่อือ มีแค่เสียงสะอื้นนาน ๆ ที อีกฝ่ายคงพยายามจะหยุดร้องไห้อยู่ ปราชญ์ก็ได้แต่โอบเอวอีกฝ่ายเอาไว้ เขาไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ 
   “treat อยู่ไหน” ปราชญ์เปลี่ยนเรื่องพูด เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายหยุดร้องไห้ได้แล้ว
   “หลอกไปแล้ว ไม่ให้แล้ว”
   “ทีรักไปแล้วล่ะ ยังรักอีกได้เลย” มือหนากระชับอ้อมแขนที่โอบเอวบางเอาไว้
   “ไม่เกี่ยวกันเลย”
   ปราชญ์ลุกขึ้นยืน พลางส่งมือให้ตฤนจับ ร่างบางจับมือนั้นอย่างว่าง่าย แม้จะยังหงุดหงิดอยู่ก็ตาม แค่มือคู่นี้ กลับมาอุ่นเขาก็พอใจแล้ว
   เขาพาตฤนไปนั่งที่โซฟา ขณะที่ปราชญ์เดินไปสับสวิสต์เปิดไฟ เขาสับสวิสต์รวมเอาไว้ ทำให้ไฟเปิดไม่ติดในตอนแรก
   ไฟสว่างจ้า จนตฤนต้องหรี่ตา เพราะอยู่ในความมืดมานาน ตฤนก้มมองเสื้อตัวเองที่เปรอะเปื้อนของเหลวสีแดง เขาขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจ เสื้อเขาเปื้อนไปหมด
   “เดี๋ยวซื้อให้ใหม่” ปราชญ์พูดขึ้นเมื่อเขาเดินกลับมาแล้วเจอว่าร่างบางจ้องเสื้อตัวเองอย่างเอาเป็นเอาตาย ร่างสูงวางด้ามมีดที่ไม่มีใบมีดลงตรงหน้าตฤน พลางถอดเสื้อที่ใส่อยู่ออกให้พ้นตัว เหนียวหนืดจนทนใส่ต่อไปไม่ไหว
   “แล้วทำบ้านเละเทะแบบนี้ ไม่คิดถึงตอนเก็บเลย”
   “ก็เราช่วยกัน”
   “ไม่” ตฤนตอบกลับเสียงแข็ง   “เนี้ยทำของกระจาย อะไรตกแตกบ้างก็ไม่รู้”
   “ไม่มีอะไรแตก กุไม่กล้าทำอะไรแตก กลัวเมิงเดินเข้ามามืด ๆ แล้วจะเหยียบเข้า เจ็บตัวเปล่า ๆ”
   “ทำเป็นพูดดี”
   “กุก็ห่วงของกุแหละ ถ้ากุเล่นแล้วเมิงเจ็บตัว กุคงโกรธตัวเอง”
   “แต่กุเกือบหัวใจวายตาย”
   “จะ CPR จนกว่าจะฟื้นเลยครับ” ร่างสูงยื่นหน้าไปหอมแก้มตฤนด้วยความหมั่นเขี้ยว
   ตฤนทำหน้ายู่กับคำตอกกลับแกมหยอกของปราชญ์
   “เมิงแม่ม”
   “กุก็มีของจะให้เหมือนกัน” ร่างสูงยิ้มร่า พลางลุกขึ้นยืนเดินตรงไปที่ห้องนอน
   
   ตฤนนั่งมองสภาพบ้านพลางส่ายหน้า ข้าวของตกบนพื้นเละเทะไปหมด แต่ก็จริง ๆ แหละที่ของพวกนั้นจะไม่ทำให้เขาเจ็บตัวได้เลย ถ้าไม่บังเอิญไปเหยียบแล้วลื่นล้มหัวทิ่มเองล่ะก็นะ มีแต่กระดาษ หนังสือกองผ้า
   “ตฤน...”
    เสียงเรียกจากในห้องทำเอาเขาขมวดคิ้ว อะไรอีกล่ะ
   “ตฤนมานี่หน่อย กุเห็นอะไรไม่รู้”
   “อะไรของเมิง” ร่างบางทำหน้างง แต่ก็ยอมลุกเดินไปดู
   ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไปในห้องก็โดนคนที่แอบอยู่หลังประตูรวบตัวเข้ามากอด
   “ไหนเห็นอะไร” ตฤนถาม ขณะมองไปรอบห้อง มีดวงไฟในหัวฟักทองสีส้ม ๆ เต็มไปหมด
   “เห็นผี”
   “เพ้อเจ้อ เฮ้ย อะไรวะ”
   ร่างสูงอุ้มช้อนอีกฝ่ายตัวลอยวืด สาวเท้าตรงไปที่เตียงนอน ก่อนวางตฤนลงบนที่นอนผ้าห่มถูกยกขึ้นคลุม ทั้งเขาและตฤนเอาไว้
   “ผีผ้าห่มไง”
   “ไอ้ผี”   
   “ผีจะหลอก ให้หายใจไม่ทันเลย”
   “เชี่ย”
   ปราชญ์ขยับคร่อมตฤนเอาไว้ พลางโน้มใบหน้าไปใกล้ ประกบจูบบดขยี้ริมฝีปากบางอย่างหิวกระหาย ไม่ว่าเมื่อไหร่ ตฤนก็ทำให้เขาคลั่งได้เสมอ ...
   เมื่อเขาถอนจูบ เขามองสำรวจคนด้านล่าง ตฤนหอบเล็กน้อย ริมฝีปากแดงระเรื่อ ดูมันเจ่อเล็ก ๆ เพราะเขาทำรุนแรงกับมันมากไปสักหน่อย ก็มันอดไม่ไหว...
   “ไม่รอดแล้วครับคนดี“
><//////


   
[สวัสดีนะคะทุกคนนนน พาผีผ้าห่มสุดแสบมาเจอ ><
ไปแกล้งจนเขาร้องไห้เลย นิสัยไม่ดี
ฝากนิยายเรื่องใหม่ด้วยน้า
I Met You เพราะเราเคยพบกัน

[twinmonkey0311]

 

[RingoPle]

ควันหลงลอยกระทง

   วันนี้ที่บริษัทตฤนมีจัดงานลอยกระทง ทั้งวันจึงเป็นการเล่นสนุก ช่วงเช้าให้พนักงานทำกระทงเอาไว้ลอย เอาไว้ประกวด ช่วงบ่ายมีประกวดนางนพมาศ มีอาหารและขนมไทยไว้คอยบริการ มีรางวัลที่ระลึกน่ารักสำหรับคนแต่งชุดไทยด้วย และแน่นอนว่าทุกคนต่างไม่ยอมแพ้กัน มีชุดไทยสารพัดแบบ ตั้งแต่คนที่แต่ง เล็ก ๆ น้อย  ๆ ใส่เสื้อผ้าฝ้าย ผ้ามัดย้อม ม่อฮ่อม เสื้อผ้าต่าง ๆ ที่ดูไทย ๆ หรือจะเป็นกระโปรงลายไทยประยุกต์บาน ๆ น่ารัก จนไปถึงชุดไทยสไบเฉียง ชุดไทยผ้าขาวม้า นุ่งโจงกะเบน เป็นสีสันให้งานได้อย่างดี
   สำหรับทีมจัดงานอย่างฝ่ายทรัพยากรบุคคลแน่นอนว่าต้องเล่นใหญ่ ทุกคนต้องแต่งชุดไทย ต้องสนุกสนานยิ่งกว่าใคร ชุดต้องใหญ่ พรอบต้องแน่น วันนี้ต้องสนุกตื่นตัว
   ส่วนเขาอายมาก รู้สึกอายตั้งแต่ก้าวเท้าออกจากบ้านโดนให้ใส่ชุดแบบพี่หมื่นในละคร เสื้อไทยคอตั้งแบบจีนมีกระดุมหน้าผ้าแพรสีน้ำตาลเงา ๆ มีลวดลายเล็ก ๆ นุ่งโจงกระเบนสีเขียวไข่กา พร้อมทับด้วยผ้าคาดสีชา แต่กลับต้องสะพายเป้ขึ้นรถไฟฟ้า เพราะปราชญ์กำลังบึ่งรถกลับมาหาจากต่างจังหวัด คงถึงช่วงบ่ายรายนั้นก็อินเทศกาลไปซะทุกเทศกาล
   “โอยตฤน หล่อสมเป็นพี่หมื่น ชุดเหมาะมาก” พี่ใหม่พูดชมเปราะ เจ้าตัวมาเต็มในชุดไทยสไบเฉียงสีชมพูสดใส
   ผมเห็นวริษฐ์ที่วันนี้มาแบบสบาย ๆ ด้วยชุดเสื้อคอวีสีน้ำเงิน กับโจงกระเบนสีน้ำตาล พร้อมกับผ้าคาดเอวสีน้ำเงินมีลวดลาย ออกแนวไอ้จ้อยเด็กในบ้าน แต่ด้วยใบหน้า การเซตผมและบุคลิก ดูยังไงก็เป็นไอ้จ้อยที่แอบปลอมตัวมาหารักแท้ชัด ๆ
   ผมมองพี่วริษฐ์ด้วยสายตาที่ทั้งแอบชื่นชม และอิจฉา ถ้าผมใส่ชุดนั้น คงแนบเนียนดูเป็นไอ้จ้อยจริง ๆ ที่เลี้ยงไก่ มีเพื่อนเป็นไก่
   ผมขนข้าวของไปเตรียมในห้องประชุมใหญ่ ที่ตอนนี้จัดเป็นห้องปูเสื้อ พร้อมมีโต๊ะญี่ปุ่นเล็ก ๆ  เขาจัดวางอุปกรณ์ทั้งฐานกระทงที่ทำจากกล้วย ใบตอง ไม้กลัด ดอกไม้  รวมถึงธูปเทียนวัสดุธรรมชาติต่าง ๆ เอาไว้ตกแต่ง และวีธีการพับใบตองจากอินเตอร์เนตมาวางให้พนักงานได้หยิบเอาไปนั่งทำ
   ตฤนทำหน้าที่ทั้งเป็นคนอำนวยความสะดวก และก็นั่งทำของตัวเองด้วยเหมือนกัน ทำกระทงเล็ก ๆ สองอัน อันหนึ่งของปราชญ์ อีกอันของเขา
   เขาถ่ายรูปกระทงส่งให้ปราชญ์ดู อีกฝ่ายชมรัวว่าสวยมาก อยากเห็นของจริง ทำไมตฤนมีพรสวรรค์จังครับ และสารพัดคำชมที่ทำให้เขารู้สึกว่ามันเว่อจริง ๆ ชอบชมเขาจนเหลิง แล้วเขาบ้ายอ ยิ่งเขาชื่นชม ก็อดไม่ได้ที่จะวางกระทงไว้คู่กันสองอัน ถ่ายรูปเก็บเป็นที่ระลึก ลอยกระทงครั้งแรกกับแฟน ./////.
   
   ช่วงบ่ายเข้าสู่การประกวดนางนพมาศ หลายคนสวยงามจนจำไม่ได้ ชุดหน้าผมจัดเต็ม เดินสวยกรุกรายกันเข้ามา เป็นตัวแทนเป็นหน้าเป็นตาของแผนกของฝ่าย แต่มีอยู่คนทำผมสะดุดตา นี่ไม่ใช่นางนพมาศ แต่เป็นนายนพมาศต่างหาก กวิน...โดนจับใส่ชุดไทย ใส่วิก แต่งหน้าแต่งตา ต้องยอมรับว่าดูดี
   เส้นผมสีดำเป็นลอนยาว คลอเคลียอยูที่ใบหน้าหวาน ชุดไทยสไบสีแดงสด ตัดกับสีผิวขาว ๆ เข้ากับผ้าถุงลวดลายสวยงามสีทอง ทั้งชุดทั้งเครื่องประดับทำให้ผุดผ่องน่ามอง ที่แน่ ๆ เรียกเสียงฮือฮาได้เป็นอย่างดี เมื่อหนุ่มจิ้มลิ้มน่ารัก กลายเป็นสาวหวานสวยสะพรั่ง
   การแนะนำตัวเล็ก ๆ น้อย ๆ เริ่มขึ้น เพื่อประกอบการตัดสินใจ แต่ละคนตั้งใจมาสู้กันจริง ๆ กรรมการเป็นผู้ใหญ่ตำแหน่งสูงขององค์กร พวกเขาถึงกับเครียดขึ้นมาเลยทีเดียว ผมแวะไปหาอะไรกิน ก่อนจะมาติดตามผลต่อ
   สุดท้ายรางวัลที่ 1 เป็นของสาวจากมาร์เกตติ้ง สวยแบบลืมหายใจ ใบหน้าสวยคม เกล้าผมสูงโชว์ต้นคอขาว ชุดไทยสีชมพูอ่อน สไบลากยาว เธอดูสวยอ่อนหวาน น่ารัก น่าทะนุถนอม ในขณะที่กวินคว้ารางวัลขวัญใจมหาชนไปครอบครอง กล้าแต่งมาก็ต้องได้แล้วนาทีนี้
   
    หลังจากเก็บงานเรียบร้อย ตฤนออกจากที่ทำงานอย่างอารมณ์ดี ในมือมีกระทงสองใบ เขามาหาปราชญ์ที่รอรับอยู่หน้าตึก ร่างสูงยืนพิงรถรอด้วยท่าทางสบาย ๆ ในชุดราชปะแตนสีขาวกับโจงกระเบนสีน้ำเงิน พร้อมแว่นกันแดดสีชา อย่างกับเจ้าบ่าว หล่อเท่เหลือเกิ๊น ...ส่วนแว่นเนี้ย อะไรคือความเข้ากัน... เอ้อ แต่เขาก็ว่าไม่ได้ เมื่อตัวเองใส่ชุดพี่หมื่นแต่กลับสะพายกระเป๋าเป้
   “อื้อหื้อ” ร่างสูงร้องขึ้นเมื่อเห็นคนตัวเล็กในชุดไทย เขาถอดแว่นกันแดดมาเสียบเอาไว้ที่กระเป๋าเสื้อ ตฤนดูหล่อน่ารักซะไม่มี แต่เสื้อแอบตัวใหญ่ไปหน่อย เดี๋ยวเขาจะถอดให้เอง... “มารับแล้วขอรับ”
   “หึ เอากระทงไปถือ”
   “แหม ใช้ใหญ่เลยนะเจ้านาย” ปราชญ์พูดหยอก เขารับกระทงใบตองใบเล็กมาถือเอาไว้
   ก่อนจะขับรถไปที่งานวัดแถวบ้าน คนเบียดเสียดแออัด ทำให้มือทั้งคู่กุมกันแน่น พวกเขาฝ่าคนเพื่อไปที่ท่าน้ำ ลอยให้เสร็จก่อนค่อยเดินหาของเกิน
   “ลอยตรงนี้เนอะ” ตฤนพูดขณะมองท่าน้ำที่ประดับประดาด้วยไฟสวยงาม
   “อื้อ พี่ครับ ๆ ผมขอยืมไฟแช็กหน่อยนะครับ“ ร่างสูงหันไปขอยืมไฟแช็กผู้ชายคนข้าง ๆ ที่เห็นว่ากำลังจุดเสร็จพอดี เขาลืมเอามา และคิดว่าตฤนก็น่าจะลืม
   “ได้ครับ” พี่ผู้ชายใจดียื่นไฟแช็กให้ปราชญ์ เขารับมาจุดให้กระทงตัวเอง และของตฤน เขาส่งไฟแช็กคืนพร้อมกล่าวขอบคุณ ทั้งคู่เดินเข้าไปใกล้ท่าน้ำ
   พวกเขานั่งย่อง ๆ พลางตั้งจิตตั้งใจอธิฐานภาวนา ตฤนกำลังจะปล่อยกระทงลงน้ำ ขณะที่ปราชญ์ฉวยคว้าข้อมืออีกคนเอาไว้
   “หือ? อะไร”
   “เดี๋ยวก่อน” ร่างสูงหยิบไม้ยาวออกมาจากกระเป๋าเขาทิ่มไปที่ฐานกระทงของตฤน ส่วนอีกด้านทิ่มไปที่ฐานกระทงของตัวเอง
   ผมได้แต่มองการกระทำนั้นของปราชญ์ด้วยความไม่เข้าใจ
   “ทำอะไรวะ” ตอนนี้กระทงของเราสองคนติดกันโดยสมบูรณ์
   “เขาบอกว่า ถ้าลอยกระทงคู่ แล้วกระทงแยกกัน จะเลิกกัน”
   “เขานี่ใคร”
   “ไม่รู้เคยได้ยินมา”
   “หลอกเด็ก”
   “กันไว้ก่อน ... นี่ไง เชื่อมติดกันแนบแน่น ไปไหนไปด้วยไม่แยกจากกัน” ปราชญ์พูดพลางส่งยิ้มกว้างตฤนก็ไม่อยากจะขัด ทั้งคู่จึงค่อย ๆ วางกระทงลงบนน้ำพร้อมกัน  และปล่อยให้มันลอยคู่กันไป
   ปราชญ์ มองแก้มนวลที่เฝ้ามองตามกระทงไปจนลับตา ท่ามกลางดวงไฟดวงเล็ก และดวงจันทร์กลมโต เขาขยับเข้าใกล้ก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปหอมแก้มอีกฝ่ายฟอดใหญ่ด้วยความหมั่นเขี้ยว
   “สุขสันต์วันลอยกระทงครับ”
.
.
[ลงเลยวันนนน เราเพิ่งกลับมาจากภูกระดึง
เหนื่อยมากเว่อ มันแบบว่า เลยวันไปแล้ว
แต่ก็อยากจะ สุขสันต์วันลอยกระทงกับทุกคน]

[RingoPle]

ตอนพิเศษ คนอวดแฟน

   หลังเรื่องทุกอย่างถูกจัดการเรียบร้อย ปราชญ์ก็ต้องกลับไปทำงาน ใจจริงอยากลากตฤนไปด้วย แต่พอเกริ่นก็โดนบ่นยาวทันที

   ‘กุไม่มีวันลาเหลืออีกแล้ว ลาอีกทีคือลาออก’ แถมยังโวยวายอีกว่า ‘จะเลี้ยงกุหรอไง’

   พอผมตอบสวนไปว่า ‘เออ เลี้ยงก็ได้’

   มันก็ทำปากขมุบขมิบ ที่ผมคิดว่าน่าจะพูดว่า ‘ไอ้รวยเอ้ย น่ารำคาญจังวะ’ ผมก็เลยได้แต่เข้าไปกอดเอวอีกฝ่ายหลวม ๆ พร้อมบอกออกไปว่า ‘ไม่ไปก็ไม่ไป ทนคิดถึงอ่ะได้อยู่แล้ว’ พร้อมหอมแก้มไปฟอดใหญ่อย่างกักตุน

   ผมเลื่อนดูรูปในมือถือ มันคิดถึงเนี้ย เฮ้อ เขาจะอัพรูปแฟน... เอารูปไหนดีนะ รูปตฤนนอนก็น่ารัก ใบหน้าเนียนใสหลับพริ้มอยู่บนที่นอนด้วยใบหน้ามีความสุข... รูปนี้น่าสนใจ แต่เขาหวง ไม่อยากให้ใครเห็น รูปตฤนกินข้าวพลางยิ้มให้เขา มันน่ารักจนเขาต้องยิ้มตาม ...ถ้าลงไปมีใครมาหลงรอยยิ้มตฤนแบบเขาจะเป็นยังไง! เขาไม่เสี่ยง เขานั่งเลือกอยู่นาน จนมาเจอรูปเซลฟี่ของเขากับตฤน มือของทั้งคู่ยกขึ้นโชว์แหวนเงินคู่ ตฤนไม่มองกล้องเขามองไปทางอื่นแบบเขิน ๆ รูปที่ถ่ายเมื่อสองวันก่อน เอ้อ เอารูปนี้แหละ แสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน

   เขาพิมพ์ข้อความ กดแท็กตฤน ก่อนกดอัพโหลด

   ‘แฟนผมน่ารักจัง’ 

   มีคนมากดแสดงความคิดเห็นกับแสดงความรู้สึกกันเต็มไปหมด เพื่อนผู้ชายมาแสดงหน้าตกใจ ส่วนผู้หญิงมากดโกรธ

   ‘เฮ้ยยยย จริงป่ะเนี้ย’ วินเพื่อนร่วมห้อง พิมพ์มาอย่างรวดเร็ว

   ‘โหววววว พี่อกหัก’ หญิงสาวรุ่นพี่พิมพ์ตอบเม้น

   ปราชญ์นั่งอ่านความคิดเห็นอย่างขบขัน เขาเปิดเผยกับตฤนมาก ๆ เพราะว่าเขารักมันเหลือเกิน รอให้มันเห็นรูปก่อนเถอะ

   ‘ทำอะไรรรรรรรรร!!!!!!’ ตฤนตอบมาแล้ว เขานึกหน้าท่าทางรวมถึงน้ำเสียงของอีกฝ่ายออกเลย มันต้องตลกมากแน่ ๆ

   ถึงจะพิมพ์มาแบบโวยวาย แต่ตฤนกดแสดงความรู้สึกว่า เลิฟ... น่ารักกกกก ปราชญ์ยิ้มให้กับมือถือ ก่อนกดเข้าแชทกลุ่ม ที่ตอนนี้เด้งไม่หยุด ดีที่เขาปิดแจ้งเตือนไม่งั้นเครื่องต้องค้างแน่ และแน่นอนหัวข้อที่ทำให้แชทมันเด้งรัวมากขนาดนี้ก็คงระเบิดที่เขาโยนลงไป รูปคู่พร้อมแคปชั่น เปิดตัวสุดชีวิต

    ‘มึงคบกับตฤนนนนน’ เพื่อนในห้องพิมพ์ทักมารัว ๆ

   ‘ไม่น่าเชื่อ’

   ‘เมื่อไหร่’

   ‘แม่มมมมมเอ้ยยยยย ตื่นเต้น’

   ‘รักกันได้ไงวะ’

   แชทโหวกเหวกมันเด้งไม่หยุดจนอ่านแทบไม่ทัน เขาจะสรุปให้เพื่อนเลยก็แล้วกัน

   “เออ กูรักมัน” เขาพิมพ์ตอบไปหน้าตาเฉยยย

   ‘ว้ายยยยย’

   ‘สติ๊กเกอร์หมาทำหน้าตกใจ’

   กรุ๊ปแชทคึกคักไม่หยุดหย่อน ออกไปทางแซว แต่ไม่มีใครพูดไม่ดีเลย เหมือนทุกคนตกใจ แต่ก็รับได้

   แต่เขากำลังรอ อยากรู้ว่าอีกคนจะตอบยังไง จะพิมพ์มาว่าอะไร จะโวยวายเหมือนทุกที หรือว่าด่าเขา

   ‘กูก็รักมึง’ ตฤนพิมพ์ตอบมาในกรุ๊ปทำให้ปราชญ์ยิ่งยิ้มกว้าง ปราชญ์ยกขึ้นเกาจมูกแก้เขินขณะอ่านข้อความนั้นซ้ำไปซ้ำมา คิดว่าจะถูกด่า... ไม่ได้เตรียมใจมาว่าจะถูกบอกรัก พยานหลายสิบคนเลยนะ

   ‘เชี่ยยยยย หวานกันจังว้อย’

   ‘เออ คบไปเถอะ ชอบกันมานานแล้วนี่’ กวางพิมพ์ตอบทำให้เขายิ่งขำ ต้องขอบคุณผู้ช่วยที่ช่วยเขามาตลอด

   “กูเปิดตัวแล้ว รอบหน้าเจอกันพวกกูจะหวานโชว์”

   ‘พอได้แล้วน่าไอ้ปราชญ์!’ ตฤนตอบกลับทันควัน นี่สิตอบแบบโวยวายแบบที่เขาชิน

   “ครับ ได้ครับ”

   ‘พ่อบ้านใจกล้าว่ะ’ เพื่อนเริ่มพูดแซวอีกครั้ง

   ปราชญ์ยิ้มขณะนั่งทำงานแล้วปล่อยให้ไลน์เด้งไปเรื่อย ๆ ก่อนที่มือถือจะสั่น หน้าจอแสดงชื่อว่า แฟนปราชญ์

   “สวัสดีครับแฟน” ร่างสูงกดรับโทรศัพท์พลางกรอกเสียงทุ้มนุ่มลงไป

   ‘เล่นบ้าอะไรเนี้ย’ น้ำเสียงโวยวายดังรอดโทรศัพท์เข้ามา

   “ก็คิดถึงแฟน”

   ‘ทั้งไลน์ทั้งแอพรูปแทบแตกแล้วโว้ย’

   “ก็ดีแล้วไง ทุกคนจะได้รู้”

   ‘ไม่อายบ้างหรอไง’

   “ไม่อ่ะ แฟนน่ารัก อายทำไม” ปราชญ์พูดขณะมือหนาเท้าคาง นึกถึงใบหน้าเนียน ที่คงกำลังโวยวายหน้าดำหน้าแดงอยู่ที่อีกด้านนึง เขาก็หลุดยิ้มขำออกมา

   ‘แต่กุอายเข้าใจมั้ย’

   “ทำใจให้ชิน เผอิญเป็นคนขี้อวดซะด้วย”

   ‘เฮ้อ อออ’

   “ทำไมตฤนอายที่มีปราชญ์เป็นแฟนหรอ” น้ำเสียง(แกล้ง)ตัดพ้อถูกส่งมา ทำเอาตฤนได้แต่ขมวดคิ้วสงสัย มันน้อยใจจริง หรือแกล้งวะ

   ‘ไม่ใช่แบบนั้นดิ’

   “งั้นปราชญ์ลบออกก็ได้”

   โกรธ? งอน? น้อยใจ? อะไรวะเนี้ยเปลี่ยนโหมดรวดเร็วจนเขาตามไม่ทันเลย เขาก็แค่เขิน เขินมากว้อย โอเคการเปิดเผยของปราชญ์เป็นเรื่องที่ดีเขาวางใจได้เลยว่าหนุ่มฮอตคนนี้จะไม่วอกแวกไปไหน ไม่มีหลบซ่อนสถานะระหว่างกันแม้แต่น้อย แต่ความเขินของเขาดันทำอีกฝ่ายน้อยใจ

   ‘ปราชญ์... ไม่ต้องลบหรอก ก็แค่เขิน กูรักมึงนั่นแหละ’

   “อือ งั้นปราชญ์ทำงานก่อนนะ” น้ำเสียงราบเรียบถูกส่งมาให้เขา งอนว่ะ มันงอนจริง ๆ ด้วย ตัวโตใจน้อย ปกติอีกฝ่ายไม่ค่อยจะวางสายก่อน ไม่ยอมวางง่าย ๆ มีแต่จะอ้อนเขา

   ‘อื้อ’

   ปราชญ์กดวางสายก่อน ทำให้ตฤนยิ่งขมวดคิ้ว เอายังไงดี เขาถือมือถือค้างขณะคิดว่าจะง้ออีกฝ่ายยังไง ทำไมมันขี้งอนแบบนี้วะเนี้ย

   โอเคก็ได้... ก็ได้... เขาคิดอะไรบางอย่าง ง้อแบบนี้ก็ได้ ร่างบางเปิดหารูปในเครื่อง สะดุดกับภาพภาพหนึ่ง เขาถ่ายภาพปราชญ์ที่ยืนถือไอติมโคน ยื่นส่งให้เขา ใบหน้าตอนที่ยื่นไอติมให้ ยิ้มแย้มสดใสเหมือนพระอาทิตย์ เจิดจ้าจนตาแทบจะบอด

    เขาลงรูปนี้พร้อมแคปชั่น

   ‘ยิ้มหน่อยนะ แฟน...’ ก่อนจะแท็กไปหาคนขี้งอน และเพราะแบบนั้นแอพก็ยิ่งลุกเป็นไฟ คนมาคอมเม้นเต็มไปหมด บ้างก็ชมว่าปราชญ์หล่อ ไปหาแบบนี้ที่ไหน จนไปถึงคนที่ตกใจ เพื่อน ๆ ก็มาถล่มอีกรอบ ว่าจะหวานกันเกินไปแล้ว

   เขาถือมือถือรอ ใจจดจ่อว่าปราชญ์จะเปิดดูมั้ย จะเห็นหรือยังแต่จนแล้วจนรอดอีกฝ่ายก็ไม่ตอบสักที

   ตฤนได้แต่ทำหน้าจ๋อย เขาปรับอารมณ์ ก่อนเดินออกไปสัมภาษณ์ผู้สมัครงานที่รออยู่ที่ห้อง ก็ได้ รอหน่อย อีกฝ่ายอาจจะยุ่งอยู่กับงาน

   ปราชญ์ยกมือขึ้นปิดหน้า เมื่อเห็นรูปที่อีกฝ่ายแท็กมา พร้อมแคปชั่น เข้าใจความรู้สึกตฤนแล้ว มันเขินจริง ๆ นั่นแหละ ไม่ใช่ไม่ชอบ แต่มันเขินมาก... ส่วนเขาก็แค่แกล้งงอน ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะง้อแบบนี้ น่ารักเป็นบ้า อยากจะจับมาให้รางวัล เจอหน้าเมื่อไหร่ ได้รางวัลแบบไม่อั้นแน่ ๆ

(ตอนพิเศษ คนอวดแฟน /จบ)

[Tonson777]

  เขิลแทนทั้งคู่อวดกันไปมาน่ารัก

[sira_nann]

 

 

[sailom_orn]

 

[Nung66669]

ปราชญ์เล่นใหญ่ตลอด

[OmleteO.]

 

[RingoPle]

   

ตอนพิเศษ ของขวัญอุ่น ๆ จากซานต้า

   “เมอร์รี่ คริสต์มาส” ปราชญ์ร้องทักทันทีที่ร่างบางเปิดประตูรถ เขามารับตฤนทุกครั้งที่เขามีเวลาและโอกาส แฟนทั้งคนดูแลน้อยกว่านี้ได้ยังไง
   ตฤนมองอีกฝ่ายพลางส่ายหน้าเอือม ใจคอมันจะอินทุกเทศกาลเลยหรอไง คนขับรถใส่ชุดซานต้าสีแดงสดใส ชุดเต็มมากมีหมวกสีแดงอีกต่างหาก
   ปราชญ์มองอีกฝ่ายที่ไม่ยอมทักชุดที่เขาใส่มา
   “ตฤนคร้าบ”
   “อะไร”
   “ไม่ทักหน่อยหรอ อุตส่าห์ใส่มา”
   ตฤนใช้นิ้วจิ้มไปที่เอวหนา ก่อนเลื่อนมือบางไปแตะที่ข้างแก้ม “ชุดเหมือนแต่หุ่นไม่เหมือน หนวดเคราก็ไม่มี”
   “อยากให้ปราชญ์อ้วนมีพุง กับมีหนวดรุงรังหรอ” ปราชญ์พูดขณะออกรถ “หนวดเครา มันจะจักจี้เวลาทำอย่างนั้นนะ คิดภาพตอนคราไปละที่ตรงนั้นอ่ะ”
   “ไอ้บ้านี่!” ไม่ชิน ให้ตายเขาก็ไม่ชิน ปราชญ์ชอบพูดจาทะลึ่งใส่เขา นับวันยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ชอบทำให้เขาหน้าร้อนวูบวาบทุกที
   “หมายถึงตรงแก้มเวลากุหอมไง” ร่างสูงยิ้มขัน เขาชอบแกล้งชอบแหย่ สักนิดสักหน่อยก็มีความสุข เขารู้ว่าตฤนน่ะคิดเตลิดไปถึงไหนต่อไหน
   ตฤนที่รู้ว่าถูกอีกฝ่ายพูดให้ชวนคิดไกล ทำเมินปราชญ์หันไปสนใจข้างทางแทน
   “เย็นนี้อยากกินอะไร”
   “พิซซ่า”
   “มีโปรหรอ” ร่างสูงถามกลับ ตฤนเป็นคนขี้งก ไม่สิไม่ว่าร้ายแฟนตัวเองแบบนั้นเรียกว่าใช้เงินเป็น เป็นคนประหยัด รู้ซึ้งถึงคุณค่าของเงิน การที่อีกฝ่ายรีเควสมาแบบนี้ทีไร แปลว่ามีส่วนลดอะไรต่าง ๆ ทุกที
   “ใช่ มีโปรโมชั่น”
   “ว่าแล้ว เอาที่อยากกินนะ กุได้โบนัสมา”
   “พิซซ่านี่แหละอยากกิน”
   “สั่งเลยสิ ถึงบ้านจะได้กินพอดี”
   ตฤนพยักหน้า “กินหน้าอะไร”
   “หน้าตฤน”
   “ดี ๆ สิวะ”
   “ฮ่า ๆ เออ ๆ หน้าอะไรก็ได้กินได้หมดแหละ”
   ตฤนหยิบมือถือขึ้นมากดเบอร์โทรสั่งพิซซ่า มันมีเซ็ตลดราคาพอดี หมดวันนี้ เขาก็เลยต้องใช้สิทธิสักหน่อย
   ปราชญ์ขับรถขึ้นทางด่วน เขาอยากถึงบ้านเต็มแก่ ก็เลยขับน่าหวาดเสียวสักนิด ตฤนแอบบ่นตลอดทาง สองมือก็คว้าจับที่จับข้างรถเอาไว้ ปราชญ์ยังคำนึงถึงความปลอดภัย จึงตั้งสติมากเป็นพิเศษ ที่เขาอยากถึงบ้านไว ๆ เพราะมีเซอร์ไพรส์เตรียมไว้ให้ตฤนแล้ว มันวางอยู่ที่บ้าน อยากเห็นหน้าตฤน ว่าจะทำสีหน้าแบบไหนออกมาตอนเขาส่งมันให้
   ตฤนนั่งบนโซฟา ขณะรอปราชญ์เดินเข้าห้องไปหยิบของ
   กองผ้านุ่มนิ่มสีน้ำตาลถูกยื่นมาตรงหน้า
   “อะไรอ่ะ”
   “ชุดตฤน”
   “หืม?”
   เขารับชุดมาคลี่ดู เป็นเสื้อแขนสั้นผ้าเป็นขน ๆ นุ่ม ๆ  สีน้ำตาล กับกางเกงขาสั้นแค่คืบ ที่เป็นขนนุ่ม ๆ สีน้ำตาลแบบเดียวกัน มาพร้อมเครื่องประดับหัว ที่คาดผมเขากวางสีทอง
   ร่างบางส่งของคืนพลางทำหน้าดุ
   “ไม่ใส่ว้อย”
   “ทำไมล่ะ น่ารักดีออก” ปราชญ์ยิ้มสู้ เขาหยิบเสื้อตัวเล็กมาสะบัดไปมา
   “น่าอาย”
   “น่ารัก เนี้ยผ้านุ่มมาก ซักแช่น้ำยามาอย่างดี หอมมากกกก” ปราชญ์พูดพรีเซนเหมือนกำลังขายของ โอ้อวดสรรพคุณไม่ยอมหยุด
   “ก็ใส่เองสิ”
   “ไม่เอา อยากให้ตฤนเป็นกวางน้อย”
   “กุไม่เป็น!”
   “น่านะ เนี้ยเข้าคู่กันเลย ซานต้ากับกวางน้อย”
   “ไม่” ตฤนปฏิเสธเสียงแข็งไม่มีท่าทีจะโอนอ่อน ชุดน่ารักจะตาย จะได้ถ่ายรูปเก็บไว้เป็นที่ระลึก โอยอยากเห็น เขามองหน้าจริงจังของแฟนหนุ่มพลางคิดว่าจะเอายังไงดี หาชุด ซักชุด ให้ขนาดนี้แล้ว มันต้องไม่เสียเปล่า ปราชญ์จำต้องงัดเอาสีหน้าหมาหงอยออกมาใช้
   “ตฤนครับ” เขาเรียกอีกฝ่ายเสียงอ่อน น้ำเสียงติดจะเว้าวอนอยู่หน่อย ๆ “ใส่ด้วยกันเถอะนะ เราต้องเหมาะกันมากแน่ ๆ”
   “ไม่เอาหรอก”
   มือหนาเอื้อมมากุมเอามือบางมาจับเอาไว้ เขายกมันขึ้นแนบแก้ม พลางมองสบตาเจ้าของมือนุ่ม “ให้ปราชญ์ได้เห็นความน่ารักสุด ๆ ของตฤนหน่อยไม่ได้หรอ ทำงานมาเหนื่อย ๆ ถ้าได้เห็นตฤนใส่ชุดนั้นน่าจะหายเหนื่อยเลย”
   ร่างสูงอ้อนแล้วอ้อนอีก ตฤนมองแฟนหนุ่มตัวโตที่เหมือนหมาตัวใหญ่ สีหน้าท่าทางจ๋อย ๆ น้ำเสียงที่สุดแสนจะเว้าวอน เหมือนเห็นคนตรงหน้าหูลู่หางตก เขาก็ใจอ่อน เขาแพ้ทางหมา ตามประสาคนเลี้ยงหมา
   “เออ อ่ะ ก็ได้”
   ร่างบางยอมรับชุดมาแบบไม่เต็มใจนัก ก่อนเดินเข้าไปเปลี่ยนในห้องนอนของปราชญ์ เขาอมยิ้มเมื่อเห็นว่าในห้องของปราชญ์มีต้นคริสต์มาสต์ต้นใหญ่ที่ประดับประดาไปด้วยดวงไฟเล็ก ๆ และของน่ารักจุ๊กจิ๊กอื่น ๆ ทั้งตุ๊กตาหมีขนาดเท่าฝ่ามือ เขาเห็นกล่องของขวัญใบโตวางอยู่ข้างใต้ต้นคริสต์มาสต์
   การ์ดใบใหญ่สีทอง เขียนว่า ตฤน เขาพลิกมันดู
   ‘ตฤนจะต้องชอบของที่ปราชญ์ให้’
   เขาเปิดกล่องของขวัญ เจอตุ๊กตาขนาดพอดีกอดสองตัว เขาหนีบมันไว้ที่แขนข้างละตัว เขาชอบตุ๊กตาอยู่แล้ว พอเป็นตุ๊กตาที่ถูกสั่งทำขึ้นเพื่อเขาก็อดที่จะยิ่งชอบไม่ได้ รู้ว่าทำมาเพื่อเขาแน่ ๆ เพราะตัวหนึ่งหน้าเหมือนเขา อีกตัวหนึ่งหน้าเหมือนปราชญ์ พร้อมการ์ดอีกใบใต้กล่อง
   ‘มัวแต่กอดตุ๊กตาอยู่นั่นแหละ รีบ ๆ เปลี่ยนชุดออกมากอดคนจริง ๆ ได้แล้ว
   *ปล.ใส่เขากวางออกมาด้วยนะ’
   ตฤนยู่หน้า มันรู้ดีจริง ๆ !
   ตฤนยอมวางตุ๊กตา พลางเปลี่ยนเสื้อผ้า ชุดที่ปราชญ์ส่งให้มันนุ่มมากจริง ๆ แล้วก็ทำให้เขาเขินมากด้วย เสื้อตัวเล็กนี่ไม่เท่าไหร่ แต่กางเกงนี่สิ สั้นจนแทบจะมีอะไรโผล่ออกมา เขายืนมองตัวเองในกระจก ชุดอะไรน่าอายขนาดนี้  เขามองพลางหยิบเอาเขาขึ้นมาสวม
   เขาค่อย ๆ เดินออกไปหาร่างสูงที่นั่งรอเขาอย่างใจจดใจจ่อ
   ปราชญ์มองจ้องร่างบาง ที่ยืนเขินไม่ยอมสบตาเขา เขามองสำรวจร่างบางชัด ๆ หัวใจก็เต้นตึกตักเลือดลมสูบฉีด ชุดกวางกับใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขินอายนั่นมันโคตรจะเข้ากัน ต้นขาขาวแน่นนั่นก็น่าจะตี โอย... ปราชญ์อยากตาย ไม่คิดว่าจะดาเมจรุนแรงกับใจเขาได้ขนาดนี้
   “ตฤนมานี่สิ”
   ตฤนเดินเข้าไปหาแฟนหนุ่มอย่างว่าง่าย ก่อนถูกดึงให้นั่งลงมาตรงกลางหว่างขาของปราชญ์ ตฤนนั่งหันหลังโดยมีปราชญ์สวมกอดแน่น ตฤนหน้าแดงแปร๊ดเมื่อรู้สึกถึงบางสิ่งดุนดันที่ก้นของเขา มือร้อนลูบที่อกของตฤน พลางใช้นิ้วเขี่ยยอดอกจากนอกเสื้อขนสีน้ำตาลนุ่ม เขาจูบที่ต้นคอไล่ลงมาที่แผ่นหลัง ขนปุกปุยบนชุดกวางของตฤน ทำเอาปราชญ์รู้สึกจักจี้ เขาลูบไล้ไปทั่ว ลูบขึ้นลูบลงจนชักจะเลยเถิด
ติ้งหน่อง!!!
   “พิซซ่ามาส่งครับ!!!”
   เสียงเรียกจากนอกบ้านทำให้กิจกรรมในบ้านชะงักไป ตฤนลุกขึ้นเตรียมจะออกเอารับพิซซ่าเอง
   “สักครู่นะครับ” ตฤนตะโกนตอบพลางเดินไปหยิบกระเป๋าตัง แต่ปราชญ์กลับคว้ามือบางเอาไว้
   “เดี๋ยวปราชญ์ออกไปเอาเอง”
   “หือ”
   “ไม่ให้ออกไปสภาพแบบนั้นหรอก” ดวงตาปราชญ์มองจ้องไปที่ใบหน้าแดงก่ำ ก่อนจะมองต่ำลงมาที่ต้นขาขาว จนตฤนเข้าใจ เออสภาพเขาน่าอายเกินไป “หวงรู้มั้ย”
   ร่างสูงลุกขึ้น ก่อนออกไปยังไม่วายหยอกล้อตฤนด้วยการฟาดมือไปที่ก้นของตฤนเบา ๆ ก้นนุ่มเด้งจนปราชญ์ไม่อยากจะกินพิซซ่าแล้ว
   ปราชญ์เดินออกไปเอาพิซซ่า พนักงานมองปราชญ์พลางยิ้มกว้างเมื่อเห็นว่าลูกค้าแต่งตัวอินกับบรรยากาศมาก ๆ เขาจ่ายเงิน ขณะที่พนักงานส่งท้ายด้วยความบอกเขาว่า เมอรี่คริสต์มาส
   ร่างสูงยิ้มขำ เขาอินเทศกาลเพราะมันสนุกนี่แหละ เขาคิดพลางเดินกลับเข้าไปในบ้าน เขามองตฤนที่นั่งรอเขาอยู่บนโซฟา มือบางลุกเดินมาช่วยรับของ
   “ตฤนหิวยัง”
   “ก็ยังไม่ค่อย”
   “งั้นให้ซานต้าขี่ก่อนได้มั้ย” ร่างสูงพูดพลางส่งยิ้มทะเล้น เขาวางพิซซ่าลงบนโต๊ะ พลางหันไปมองตฤนด้วยดวงตาที่สื่อความหมาย
   “กุหิวแล้ว”
   “กินซานต้าก็ได้”
   “โว้ย”
   “นะ หลังกินเดี๋ยวจุก”
   ร่างบางเดินไปนั่งที่โซฟา พลางทำหน้าดุใส่ แต่มีหรือปราชญ์จะกลัว เขาเดินเข้าไปหาพลางช้อนใบหน้าเนียนขึ้นมารับจูบจากเขา เขาดันตฤนให้นอนลงไปบนโซฟา ก่อนจะพรมจูบไปทั่วใบหน้า พอดวงตาสบกันราวความรักของปราชญ์ทะลักล้นออกมาจากดวงตานั่น ตฤนกำลังถูกซานต้ามอบความรักให้เป็นของขวัญ
   มือหนาลูบปะป่ายไปทั่วตัวของกวางน้อย ชุดกวางน้อยถูกเปิดถูกถอดออกทั้งที่เมื่อกี้อ้อนวอนให้ใส่แทบตาย นาทีนี้ชุดกลับไม่ถูกใส่ใจซะแล้ว เมื่อร่างสูงใช้ลิ้นร้อนซุกซนแลบเลียตุ่มไตสีหวาน ดูดดันจนยอดอกชูชัน เขาขบเม้มด้วยความมันเขี้ยว
   “อือ ปราชญ์” ร่างบางบิดเร่าเมื่อมือหนเลื่อนมาเกาะกุมที่แก่นกลาง
   “เขากวางน้อยไม่เห็นแข็งเลย” ปราชญ์พูดพลางขยับมือรัวเร็ว ตฤนตาปรือ เม้มริมฝีปากแน่นขณะที่มือจิกเกร็งลงไปบนโซฟา เขากวางน้อยจึงแข็งกระตุกอยู่ในอุ้งมือของเขา
   ร่างสูงรู้ว่ากวางน้อยใกล้เสร็จก็จงใจหยุดมือ ดวงตากลมที่ปรือเมื่อใกล้จะเสร็จสม ลืมขึ้นมองปราชญ์อย่างขัดใจ
   “ไม่ไหวแล้ว” ร่างบางร้องครางเชิงขอร้อง
   “เดี๋ยวสิ รอซานต้าด้วยสิกวางน้อย”
   ปราชญ์ยิ้มเขาหยิบเจลกลิ่นวนิลาที่เป็นของพิเศษสำหรับเทศกาลนี้ออกมา เขาถอดกางเกงออกอย่างรีบร้อนก่อนชโลมเจลลงไปบนความเป็นชายที่แข็งกระตุกพร้อมจะจัดการกวางน้อย
   เขาทาบทับกวางน้อยที่ตอนนี้คงทนไม่ไหวที่ถูกทำให้ค้างคา ตฤนเชิญชวนปราชญ์ด้วยการอ้าขาออกให้เขาเข้ามาได้ง่าย ๆ ไม่ไหว ชอบมาแกล้งให้เขาอยากแล้วอยู่ดี ๆ ก็ปล่อยค้างแบบนี้ได้ที่ไหน
   มือหนายกบั้นท้ายของตฤนขึ้น ปราชญ์กดสะโพกเข้าไปจนมิดทำให้ร่างบางถึงกับผวาคว้าไหล่อีกคนเอาไว้
   “อื้อเจ็บ”
   เพราะตฤนร้องคราง ปราชญ์ถึงได้หยุดรอ ยังไม่ขยับ ทั้งที่ข้างในของตฤนทำเอาเขาสติเตลิด แต่เขาจะอดทนไม่ทำให้เจ้ากวางน้อยตัวนี้ต้องเจ็บ
   ตฤนรู้สึกแน่น ๆ ตึง ๆ เขาช้อนตามองสบปราชญ์ อารมณ์เจ็บเจือจางลงไปแล้ว ปราชญ์รู้สึกได้ เขาต้องขยับแล้ว เพราะตฤนตอดรัดเขา เขาขยับช้า ๆ อย่างทะนุถนอม แต่เจ้ากวางกลับไม่พอใจ มันขยับสวนเอวสู้
   “หายเจ็บแล้วหรอ”
   “อื้อ เร็วหน่อย” คำออกปากถูกตอบสนอง ปราชญ์กระแทกกระทั้นจนตฤนหัวสั่นหัวคลอน
   “ซี๊ด”
   “ปราชญ์รักตฤน”
   “ระ รัก”
   ตฤนกระตุกเกร็งก่อนจะเสร็จสมไปก่อน น้ำคาวเปรอะเปื้อนหน้าท้องของปราชญ์ แต่ปราชญ์ยังไม่เสร็จ เขายกขาเรียวข้างนึงให้พาดไหล่เขาเอาไว้ ปราชญ์กระแทกกระทั้นย้ำ ๆ เจ้ากวางปรือตามองเขา ดวงตาหวานฉ่ำทำให้ปราชญ์กลืนน้ำลายดังเอื้อก มันเซ็กซี่ได้อีก... เซ็กซี่ได้มากกว่านี้อีกหรือเปล่า แค่นี้ เขาก็จะไม่ไหวแล้ว
   “ปราชญ์ แตกสักทีสิ”
   คนรุกหน้าแดงก่ำเมื่อร่างบางพูดจาตรงไปตรงมา เขาแลบลิ้นเลียริมฝีปาก ก่อนเร่งจังหวะขยับซอยเอว เล่นยั่วยวนขนาดนี้ เขาคงต้องรีบสนองแล้ว
   “ซี๊ดดด” ปราชญ์ครางเมื่อกวินขยับมือมาเขี่ย ตุ่มไตสีเข้มของเขา ร่างสูงถอนแก่นกลางเกือบสุดก่อนดันเข้าไปในทีเดียว เขาปลดปล่อยเข้าไปเต็มช่องทางรักของปราชญ์
   ตฤนรู้สึกอุ่นวาบข้างใน ร่างสูงทิ้งตัวลงทับตฤนด้วยความเหนื่อย เขาถอนหายใจยาวเหยียด กอดรัดคนข้างล่างไว้แน่น 
   “ขอบคุณซานต้าสำหรับของขวัญ”
   “กวางน้อย...”
   “ชอบซานต้านะ”
   “น่ารักเกินไปเดี๋ยวต่อยกสองซะนี่”
   “ไม่เอา หิวแล้ว”
   “ไปล้างตัวก่อน แล้วค่อยกิน” ปราชญ์ชันตัวลุกขึ้นเตรียมจะอุ้มคนตัวเล็กกว่าไปห้องน้ำ แต่กวางน้องกลับลุกขึ้นก่อน ร่องรอยเปรอะเปื้อนน่าอายไหลหยดอาบไล้ไปตามเรียวขา
   “เดินเองได้” ตฤนวิ่งเผ่นไปห้องน้ำก่อนใคร ขณะที่ซานต้าเดินเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง กับชุดกวางที่อีกคนทิ้งไว้ พลางเดินตาม ไม่สนใจเสื้อผ้า เดี๋ยวเถอะ จะปล่อยให้โป๊กินพิซซ่า
   “ตฤนลืมอะไรหรือเปล่าอ่ะ”
   “ไม่ได้ลืม แต่รู้ว่าจะเก็บมาให้” ร่างสูงทำหน้าเอือม พลางเข้าไปช่วยตฤนอาบน้ำ อาบไปก็แหย่กันไปหัวเราะคิกคัก
   “ขอบคุณกวางน้อยที่ให้ซานต้าขี่”
   “ขอบคุณซานต้าที่ให้ของขวัญอุ่น ๆ “ตฤนพูดพลางหลบตาใบหน้ามีสีเรื่อ ปราชญ์ลอบหอมแก้มอีกฝ่ายฟอดใหญ่ด้วยความมันเขี้ยว หลังกินพิซซ่าจะให้ของขวัญอุ่น ๆ อีกเยอะ ๆ เลย ถ้ามันจะน่า...ขนาดนี้
.
[คิดถึงมากก็เลยจัดตอนพิเศษมาหา เขิน ซานต้าหื่นกับเจ้ากวางน้อย
อิอิ ฝากนิยายด้วยนะคะเพราะเราเคยพบกัน]

[RingoPle]

   

ตอนพิเศษ หมวยเอาคืน สีแดงแรงสามเท่า

     มีเทศกาลที่ปราชญ์อินแค่ผิวเผิน... ตรุษจีน เพราะเขาเป็นคนไทยแท้ ๆ ไม่มีเชื้อจีนผสม เลยไม่ค่อยได้อินอะไรกับเทศกาลแบบนี้นัก จนกระทั่งโทรคุยกับตฤน ว่าจะไปส่งแฟนหนุ่มที่ทำงาน แต่เจ้าตัวบอกว่าหยุด เพราะว่าพรุ่งนี้วันจ่ายต้องไปช่วยแม่จับจ่ายซื้อของเตรียมไหว้ บ้านตฤนมีส่วนร่วมกับเทศกาลนี้เป็นพิเศษ เพราะมีเชื้อจีนเล็ก ๆ มาจากอากง
   ปราชญ์จึงขันอาสาขับรถพาแม่ไปจ่ายของ มามีส่วนร่วมในวัฒนธรรมนี้เป็นครั้งแรก
   เขาใส่เสื้อเชิ้ตคอจีนสีแดงกับกางเกงยีนส์มาหาตฤนที่บ้าน โดดเด่นยิ่งกว่าใคร ขนาดมันไม่อินยังขนาดนี้นะ ตฤนคิดในใจเมื่อเห็นการแต่งตัวของปราชญ์
   ขณะที่ตฤนสวมเสื้อยืดสีเหลืองสดใส
   แม่พาทั้งสองคนเดินจ่ายตลาด คนเยอะอย่างกับอะไรดี ได้เป็ดต้ม ไก่ต้ม ปลามาอย่างละตัว แล้วก็หมูสามขั้น ปราชญ์เดินถือของตามต้อย ๆ โดยมีตฤนยื่นส่งน้ำให้ดื่ม ตฤนเดินตัวเบาเพราะเขาจะต้องแบกในส่วนต่อไปคือผลไม้ ส่วนปราชญ์เดินแยกไปเอาของเก็บรถก่อน เขาเตรียมลังโฟมมาใส่ของเป็นอย่างดี
   ตฤนเดินไปสะดุดตากับของบางอย่าง เขายิ้มชั่วร้ายให้กับสิ่งนั้น ได้เวลาแก้แค้นปราชญ์แล้ว สำหรับทุกเทศกาลที่ผ่านมา...

   กล้วย แอปเปิ้ล ส้ม สาลี่ แม่เลือกมาอย่างดี ก่อนส่งให้ตฤน พอปราชญ์กลับมาเห็นก็ดึงเอาไปหมด เอาไปแม้กระทั่งถุงขุ่นที่ใส่ของที่เขาเตรียมจะแกล้งเจ้าตัว แต่มันก็ไม่ทันรู้ตัวเลย
   “กุถือเองได้นะ”
   “กุถือให้” ปราชญ์พูดพร้อมยิ้ม “ตฤนถืออย่างอื่นเถอะ ที่สำคัญ ๆ เช่นหัวใจกุเนี้ย ถือดี ๆ”
   ตฤนย่นหน้าเหม็นเบื่อ แล้วจะมาหยอดอะไรกลางตลาดสด
   “เมิงเนี้ยน้า”
   แม่ที่ได้ยินบทสนาพลอยอ่อนใจไปด้วย หวานไม่เคยแคร์ใคร หวานจนน่าขนลุก แม่เลือกซื้อขนมเข่งขนมเทียน กับถ้วยฟูสีชมพูสดใส เป็นอันจบ 
   พรุ่งนี้วันไหว้ ปราชญ์ที่ได้ฟังก็อาสาจะช่วย เขาจะได้ลองทำอะไรใหม่ ๆ ปราชญ์จึงมานอนที่ห้องตฤน เพื่อจะได้ช่วยแม่เตรียมของในตอนเช้าแล้วพอเล่าให้ฟังว่ามีวันเที่ยวอีก อีกฝ่ายก็รีบขานรับว่าจะพาไปทันที
   “เมิงรู้มั้ย มีอีกอย่างที่สำคัญในเทศกาลนี้”
   “มีอีกหรอ ตรุษจีนนี่รายละเอียดเยอะจัง”
   “อั่งเปาไง ซองสีแดง ๆ ที่ใส่เงิน”
   ปราชญ์กระตุกยิ้ม มันร้าย ...
   “จะเอาเท่าไหร่”
   “อยากให้เท่าไหร่ก็ให้มาสิ”
   “หมดตัว หมดหัวใจเลย”
   ตฤนก้มหน้างุด อดจะเขินไม่ได้ แต่เขาไม่ได้อยากได้คน จะเอาเงินว้อยยยย   

   เช้ามืดไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ พวกเขาจัดเซตเตรียมไหว้ ตั้งกระถางธูปแจกันดอกไม้ กระดาษเงินกระดาษทองแค่ไม่กี่ใบไม่เหมือนทุกปีที่ผ่านมา เพราะว่าช่วงนี้ฝุ่นเยอะ บ้านตฤนก็ไม่อยากจะเป็นส่วนหนึ่งในการเพิ่มมลภาวะ เขาตั้งถ้วยเหล้า และถ้วยน้ำชา ตฤนทำมันด้วยความคุ้นชิน ส่วนปราชญ์มีหน้าที่ทำตามที่บอก ยกอะไรไปวางตรงไหนเท่านั้น ส่วนผู้เป็นแม่กำลังวุ่นกับในครัว ทั้งต้มน้ำแกง ผัดหมี่ แล้วก็หุงข้าวสวย สองหนุ่มจึงช่วยกันยกของที่ทำเสร็จเรียบร้อยไปตั้ง
   พอได้ฤกษ์ดีก็เริ่มพิเศษไหว้เจ้าของพร
   ปราชญ์ยกมือไหว้ พลางขอพรในใจ
   ‘ผมไม่ค่อยแน่ใจรายละเอียดนะครับ ผมไหว้ปีนี้ปีแรกกับบ้านแฟน ยังไงก็เมตตาปรานีผมด้วยนะครับ ช่วยคุ้มครองให้พวกเราอยู่ดีมีสุข ให้ผมรวย ๆ เฮง ๆ มีเงินมาดูแลครอบครัว มีเงินมาดูแลแฟน ฝากด้วยนะครับท่าน’
   ช่วงสายจัดวางอาหารทั้งคาวและหวาน ขนม ผลไม้ ก็ถูกตั้งเต็มโต๊ะ รอบนี้ไหว้บรรพบุรุษ
    ปราชญ์ก็บอกผ่านฝากเนื้อฝากตัวอีกเช่นเคย
   จนเที่ยงถึงได้กินกันอย่างอิ่มหนำสำราญ
   “บ่ายมีทำอะไรอีกมั้ย”
   “มีไหว้ผีไร้ญาติ” ตฤนตอบขณะเคี้ยวไก่ต้ม
   “ไหว้ด้วยหรอ”
   “เออ แบ่งปันอ่ะ”
   “เยอะแยะเหมือนกันเนอะ”
   “นี่น้อยแล้วนะ มีไหว้อีกเพียบ ยันดึก แต่พอแล้วแหละ” ปราชญ์ทำหน้าสนใจ จะต้องไหว้อะไรกันมากมายขนาดนี้เนอะ ถ้าไม่มีแฟนเป็นเชื้อสายจีนเขาคงไม่รู้
   
   เมื่อผ่านพ้นพิธีวัฒนธรรมต่าง ๆ ไปอย่างราบรื่น วันนี้เจ้าหมาตัวโตถูกควบคุมเป็นอย่างดี กี้ไม่ค่อยชอบใจที่ถูกควบคุมตัวเป็นพิเศษ มันจะร้องครางหงิงเวลามีคนเดินผ่านหน้ามัน อยากจะปล่อยเพราะสงสาร แต่ถ้าปล่อยก็กลัวว่าจะปีนไปกินของไหว้บนโต๊ะ พอตกเย็นมันจึงได้ขนมเป็นของรางวัลและการไปเดินเล่น ปราชญ์แว่บไปบ้าน เอาเสื้อผ้า เขาไม่คิดว่าจะต้องนอนหลายคืน
   ตฤนก็จัดการเอาของที่จะแกล้งอีกฝากออกมารอ กี่เพ้าสีแดง แหวกขาสุดเซ็กซี่ กับขนเฟอร์เก๊แบบพวกนักร้อง เขายิ้มขำปราชญ์เอ้ย โดนแน่ บังคับให้เขาใส่นั่นใส่นี่ รอบนี้นี่แหละ!!!
   
   ปราชญ์กลับมาบ้านก่อนเจอตฤนทำหน้าเจ้าเล่ห์ดูยิ้มอารมณ์ดีแบบแปลก ๆ
   “ทำหน้าเหมือนมีแผนร้าย”
   “ไปขึ้นห้อง”
   “หือ จะชวนอย่างงั้นเลยหรอ ปราชญ์ ทำตาโตเมื่อตฤนเป็นฝ่ายเชิญชวน
   ร่างบางไม่ได้ปฏิเสธ ทำแค่เดินนำขึ้นห้องไป
   “รอบนี้ตามใจกุบ้างนะ โอเคมั้ย” ตฤนยืนพูดหันหลังอยู่ตรงเตียง
    “จะทำอะไรให้ควบคุมเต็มที่เลย” ปราชญ์ที่ยังคิดเรื่องลามก คิดว่าตฤนจะขอขึ้น ขอควบคุมจังหวะ ควบคุมท่าทาง เขาคิดไปไกลถึงไหนต่อไหน
   ร่างบางหมุนตัวมาประจันหน้าพร้อมของในมือ กี่เพ้าสีแดงสดถูกยื่นไปตรงหน้าปราชญ์
   “ตาเมิงใส่บ้างแล้ว อาหมวย”
   ปราชญ์กระพริบตาปริบ ๆ พลางส่งยิ้มหวานได้ตฤน เขาน่ะ ยังไงก็ได้แล้วแต่ คิดว่าของแค่นี้จะทำอะไรเขาได้หรอ ไม่มีทาง คนไร้ยางอายแบบเขาน่ะ
   เขาถอดเสื้อถอดกางเกงต่อหน้าตฤน จนคนคิดจะแกล้งได้แต่ทำหน้าเขิน หมุนตัวหันหลังให้แทบไม่ทัน ขนาดจะแกล้งมัน มันยังเอาคืนเลย
   ปราชญ์ค่อนข้างงงว่ามันใส่ยังไง เขาพยายามใส่มันอย่างทุลักทุเล
   “เสร็จยัง” ตฤนถามเพราะเห็นว่านานหลายนาที ชุดก็ไม่ได้ใส่ยาก
   “ยัง” ปราชญ์เงียบไปอึดใจ “ยังไม่ทันได้ทำเลย จะเสร็จได้ไง”
   “...” เฮ้อ มันก็แบบนี้ตลอด
   ไม่กี่อึดใจ ปราชญ์ก็แต่งตัวเรียบร้อย มีเฟอร์คล้องอยู่ที่คอและแขน สองมือแตะที่สะโพก พลางยืนพอยขาสวย ๆ รอคนตัวเล็กหันมาชม เขายิ้มกว้างแบบมีจริต
   “เรียบร้อยหันมาได้”
   ตฤนหมุนตัวกลับมา เขาแทบขำ ชายหนุ่มหน้าตาดี หุ่นก็ไม่ได้บอบบางสวยงาม ผมก็สั้นกุด ยืนโพสท่ามั่นใจใส่เขา
   “ฮ่าๆ  สวยจังอาหมวยของเฮียตฤน”
   ร่างสูงก้าวเท้าเข้าไปหา พลางนั่งลงข้าง ๆ มือหนาลูบไล้ต้นขาตฤนไปมาอย่างหยอกเย้า
   “เฮียตฤนอยากให้ปราชญ์ทำอะไรให้ สั่งมาได้เลย”
   “ขนลุกว่ะ” ตฤนที่แกล้งเขาเหมือนกำลังถูกแกล้งซะเอง ปราชญ์ในชุดกี่เพ้า ไม่เห็นจะมีท่าทางเขินอายเหมือนเขาในชุดกวางเรนเดียร์เลย ทำไมวะ!!! ไม่ยุติธรรม!!!
   ร่างสูงนั่งไขว้ห้าง พลางล้วงหยิบซองแดงออกมาหลายใบเขากางมันเป็นพัด ก่อนจะขยับโบกไปมาอย่างมีจริตจะก้าน ปลายนิ้วกรีดกรายสะบัดจนอยากจะตี
   “อยากแจกซองให้เฮียจังเลย” เขามีแต่เฮียแจกให้หมวย แต่รอบนี้หมวยดันเป็นนักเปย์
   “แจกมาเลยเฮียอยากได้”
   “บทสลับกันนะ หรือเฮียต้องให้”
   “เฮียไม่มี เฮียจน”
   “ฮ่า ๆ ถ้าเฮียมานั่งตักหมวย หมวยจะให้ซองนะ“
   ตฤนหน้าง้ำ มันมีของมาล่อ! แต่ถามว่ายอมมั้ย ก็ยอม ร่างบางเดินไปนั่งตักอีกคนอย่างว่าง่าย
   มือหนาเอาเฟอร์มาละต้นคอเขาจนขนลุก “งั้นเรามาสนุกกันแล้วหมวยจะให้ซองนะ”
   หมวยแสบถือโอกาสโอบกอดสอดผ่านเอวบางมาลูบไล้ส่วนเป้าของอาเฮียตัวดี
   “ตฤนอยากสั่งแค่ให้ปราชญ์ใส่ชุดอะไรเองหรอ ไม่สั่งอย่างอื่น...” ถึงจะพูดแบบนั้น ทว่ามือหนากลับล้วงลงไปข้างในกางเกงยางยืด ลูบไล้สัมผัสแก่นกลางที่กำลังจะตื่น
   “...อื้อ”
   “ไม่สั่ง ปราชญ์สั่งน้า”
   “อึกอื้อ” ตฤนครวญครางไม่เป็นภาษาเมื่อมือหนาขยับเร็ว
   “อื้อเป็นว่าตกลงนะเอ้อ”
   “ซี๊ดดดด ขี้โกง อ๊ะ” ปราชญ์หยุดมือที่ชักขยับมาเป็นลูบไล้วนที่ส่วนหัวแทน เสียวจนไม่ไหว
   “หมวยจะปรนนิบัติเป็นอย่างดีเลย อมให้ดีมั้ย”
   เขาดันตฤนให้นอนลงใต้ร่างเขา ก่อนจะถอดกางเกงของตฤนออกมา เขาแกล้งเอาเฟอร์ไปละตรงส่วนนั้น ให้อีกคนขนลุกเล่น เขาใช้เฟอร์โอบรอบแก่นกลาง ก่อนจะก้มลงไปเลียที่ส่วนหัว ลงลิ้นเร็วจะคนถูกทำยกตัวเอวลอย
   ทั้งเสียวทั้งจักจี้ ปราชญ์มันแกล้งเขา
   ปราชญ์ค่อย ๆ เอาความเป็นชายทั้งหมดของตฤนเข้าไปปากก่อนชักเข้าออก เพื่อให้อีกคนได้ปลดปล่อย แล้วจะได้เป็นตาเขาบ้าง
   ตฤนที่โดนเอาคืนได้แต่ปรือตา หอบหายใจ พลางยกสะโพกบางเข้าหาริมฝีปากหนา มันประหลาด ขนเฟอร์ที่ละไปมาตรงนั้นมาชวนให้จักจี้จริง ๆ มือบางจิกกำผ้าปูที่นอนเอาไว้แน่นก่อนลมหายใจกระตุกขาดห้วง เพราะเขาไปถึงฝั่งฝันเรียบร้อย พ่นน้ำรักเข้าไปเต็มปากของอีกคนจนล้น
   เฟอร์เปื้อนหยดน้ำเหนียวข้นนี่เล็กน้อย... ปราชญ์ดึงมันออกไปวางกองข้าง ๆ ทีเขาบ้างแล้ว เขาไม่ได้ถอดชุดกี่เพ้าออก ถอดแต่กางเกงข้างใน เดี๋ยวจะทำให้ทั้งที่ใส่ชุดนี้นี่แหละ อยากแกล้งเขาดีนัก จะให้ดูให้เต็มตา
   ร่างสูงถอดเสื้อผ้าคนที่กำลังหอบเหนื่อยออกทั้งหมด จนเปลือย เขาเอาเฟอร์ไปวางบนอกเนียน ก่อนจะเขี่ยไปเขี่ยมาที่จุดไวสัมผัส
   “อื้อ มันจักจี้น่า” ตฤนบ่นขณะพยายามยกมือขึ้นปัดป้อง เฟอร์จึงถูกโยนไปข้างเตียง และแทนที่ด้วยริมฝีปากร้อนแทน เขาดูดเม้มตุ่มไตสีหวานด้วยความกระหายอยาก ซ้ายทีขวาที ทิ้งร่องรอยไว้ที่แผงอกเนียนเป็นจุด ๆ
   “ปราชญ์...” เสียงหวานครางแผ่ว “อ่า”
   “เฮียของหมวยเซ็กซี่มากเลยรู้มั้ยครับ”
   ปราชญ์เอื้อมขยับไปหยิบเจลที่หัวเตียงมาชโลมนิ้ว ก่อนจะค่อย ๆ กดเข้าไปในช่องทางรัก
   ตฤนอ้าขาออกกว้างให้ปราชญ์ได้จัดการเขาได้โดยง่าย เขาให้รางวัลความทุ่มเทวุ่นวายช่วยเหลือของปราชญ์ตลอดสองวัน ที่ดูกระตือรือร้นกับวัฒนธรรมบ้านเขาเหลือเกิน
   “จะใส่แล้วนะ”
   “อื้อ”
   เขาจับแก่นกลางขึ้นจ่อที่ช่องทางก่อนจะดันเข้าไปจนสุด
   ตฤนสะดุ้งผวากอดอีกคนแน่น ชายผ้าชุดกี่เพ้าคลอเคลียอยู่กับหน้าท้องของเขา มันละไปมาให้ความรู้สึกวูบไหว
   ปราชญ์กอดคนใต้ร่างแน่น และรอ รอให้อีกฝ่ายพร้อมให้เขาขยับ
   “อึก ขยับเลย”
   เอวสอบทำตามคำขอขยับเข้าออกด้วยความชำนาญ เสียงหอบครางที่ทั้งคู่ต่างพยายามสะกดกั้น กลัวเสียงจะลอดออกไปนอกห้อง กลัวแม่จะตื่นมาได้ยิน พวกเขาเลยพยายามจะควบคุมเสียงเอาไว้
   ตฤนปรือตา รู้สึกดีจนสมองโล่ง
   “อย่าหลับตาสิ ดูปราชญ์ในชุดนี้ให้เต็มตาสิครับ”
   ตฤนลืมตามองร่างสูงที่ขยับอยู่บนตัวเขา ชุดกี่เพ้าปลิวไสวตามจังหวะขยับ เป็นภาพที่ประหลาด
   ปราชญ์แอบรำคาญกี่เพ้า ที่มาบดบังวิวดี ๆ ของตฤนไปจากเขา เขายกชายกระโปรงขึ้นกัดเอาไว้จะได้เห็นร่างเปลือยของคนด้านล่างได้ชัด ๆ ส่วนตฤนที่พยายามกั้นเสียง เขายกสองมือขึ้นปิดปาก ยิ่งจังหวะกระแทกถูกจุดอ่อนไหว เขาก็จะเสียงดังขึ้นมานิดหน่อย
   ด้านในตอดรัดปราชญ์จนเขาแทบจะเสร็จ ปรับเร่งจังหวะเพื่อจะได้ปลดปล่อยเสียที กระแทกรวดเร็วรุนแรงจนร่างบางหัวสั่นหัวคลอน ตฤนเองก็ใกล้จะถึงอีกครั้ง เขาเสร็จจึงกระตุกเกร็งแน่นจนปราชญ์ขยับต่อไม่ไหว
   “อือ...” ปราชญ์กระแทกเข้าไปสุดลำ ก่อนคำรามต่ำในลำคอ ร่างสูงซวนซบลงไปที่ร่างบาง ปลดปล่อยของเหลวอุ่นร้อนทุกหยาดหยดเข้าไปข้างใน
   “เฮียทำหมวยเหนื่อยนะคะ”
   “หมวยกามเองนะ และหมวยตัวหนักจังเลย”
   ร่างสูงถึงได้พลิกตัวไปข้าง ๆ ให้ตฤนได้หายใจโล่ง ๆ บ้าง
   “สนุกมั้ยตฤน”
   “เอ่อ สนุกก็ได้วะ โดนเอาคืน”
   “เอา...คำนี้หมายถึงในรูปแบบไหนนะคะ”
   “หึ้ย!”
   ร่างสูงยิ้มขัน ก่อนพลิกตะแคงข้างหาตฤนที่ถูกเขากวนประสาทไม่หยุดหย่อน เขาขยับไปจูบหน้าผากเนียนที่เปียกชื้นไปด้วยเหงื่อจากกิจกรรมเข้าจังหวะ
   “ของในซองสีแดงคือสิ่งที่แฟนอยากได้ใช่มั้ยครับ”
   “ใช่ ไหน เอามาเลย”
   “ชุดกี่เพ้านี่ก็เหมือนซองสีแดงนะ ของในชุดสีแดงก็มีค่าม้ากมาก”
   “จ้า มีค่าที่สุดในโลกเลย” ร่างบางพูดพลางขยับ ไปจูบที่แก้มของปราชญ์ มือก็ขยับไปพาดเอวหนาเอาไว้ ...
   “ทำแบบนี้ อยากต่ออีกรอบใช่มั้ย”
   “ไม่เอา...” เขาเอื้อมแขนไปคว้าหยิบซองแดงมาได้ ก่อนที่อีกคนจะล่อให้เขาทำอะไรอีกซองแดงสี่ซองก็มาอยู่ในมือเขาเป็นที่เรียบร้อย ร่างบางลุกขึ้นนั่ง พลางคลี่ซองแดงเป็นพัด โบกเบา ๆ อย่างผู้ชนะ
   “มือไว”
   “ได้มาเรียบร้อยห้ามมาสั่งเพิ่ม”
   ตฤนดึงผ้าห่มคลุมตัวก่อนเดินลิ่วหนีไปห้องน้ำ ปราชญ์ลุกตามประกบให้อั่งเปาเป็นเงินไปแล้ว เขาก็จะตามไปให้อั่งเปาของเขาอีกสักรอบ ของสำคัญใต้ชุดกี่เพ้า...
.
[ตฤนเอ๊ย ถ้าท้าทายปราชญ์ จะเป็นแบบนี้แหละ
คนไม่มียาง เขาทำอะไรก็ได้!!!]

[nOn†ღ]