BED CARE JOB
#พนักงานดูแลเตียง
ตอนที่ 22 ความสัมพันธ์ END
ผมนั่งอึ้งมองเขาด้วยความตกใจ ไม่ได้คิดว่าคุณคีนโกหก แต่ผมก็ไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่เขาพูดจะเป็นความจริง คำพูดนั้นมอบให้ผมจริง ๆ น่ะเหรอ
“คุณเสียใจเรื่องน้องชายคุณศักดิ์แล้วเห็นผมเป็นตัวแทนเขาหรือเปล่าครับ” ผมรู้ว่าเสียมารยาทแต่ในเมื่อเขาพูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ผมควรจะพูดให้ชัดเจนไปเลยเหมือนกัน
“คุณไม่มีทางเป็นตัวแทนเขาได้เลย เขานิสัยไม่เหมือนคุณ หน้าตาหรือยิ่งแตกต่างกัน การพูดการจาไม่ดื้อเท่าคุณ และไม่ขี้แยด้วย” เขาบีบจมูกผมทีหนึ่ง ผมต้องรีบสะบัดหน้าหนีจากแรงนั้น แค่นี้ผมก็จะหายใจไม่ออกอยู่แล้ว
ผมฟังแล้วขมวดคิ้วพลางคิดตกลงว่าคุณคีนตั้งใจจะเปรียบเปรยหรือแกล้งแหย่ผม
“...”
“หน้าบึ้งเลย” เขากอดผมแน่นขึ้นตามด้วยเสียงหัวเราะเบา ๆ “คุณคือคุณ เขาคือเขา ผมไม่ได้รักเขา แต่ผมรักคุณ ไม่ตีความผิดเป็นอย่างอื่นแล้วนะครับ”
“ครับ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก ไม่กล้าสบตามองเขาเลยทีนี้ คุณคีนเลยหอมแก้มผมแล้วเอ่ยปากไล่ผมไปอาบน้ำ ผมยึกยักเพราะยังไม่อยากอาบน้ำสักหน่อยแต่พอเขาเฉลยให้ฟัง ผมถึงกับรีบลุกหายเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็วด้วยความเขิน
คำพูดเขายังก้องในหัวผมอยู่เลย
“ให้เวลาไปเตรียมตัว คืนนี้ผมจะทำโทษคุณ”
คุณคีน..คุณพูดอะไรของคุณ!
ผมตั้งสติแล้วอาบน้ำสระผมแปรงฟันล้างหน้า ทำทุกอย่างให้ครบรวมถึง..เอ่อ..นั่นล่ะครับ กระดาษเอสี่ที่ผมเคยอ่านตอนที่มาทำงานกับเขาแรก ๆ โชคดีที่ยังพอจำได้อยู่ ครั้งนี้ผมใช้เวลาอาบน้ำนานกว่าปกติ ไม่รู้คุณคีนทำอะไรอยู่ข้างนอก แต่พอออกมาจากห้องน้ำก็เห็นเขาคุยโทรศัพท์อยู่บนเตียง คุณคีนเหลือบมองผมแวบหนึ่งแล้วพูดกับคนในสายต่ออีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป
ผมไม่รู้ว่าคุณคีนคุยกับใครหรือคุยว่าอะไรเพราะเขาไม่ได้พูดภาษาไทย แต่ก็ดีแล้วที่ผมไม่รู้เรื่อง ไม่งั้นเขาอาจจะบอกว่าผมแอบฟังอีก ผมเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบเสื้อยืดมาใส่เพิ่มความอบอุ่นให้กับร่างกาย แอร์ในห้องนี้เย็นอย่างกับขั้วโลก ซ้ำยังไม่รู้ว่าคุณคีนจะเข้ามาในห้องแล้วผมจึงนุ่งแค่ผ้าขนหนูผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำ มือที่จะหยิบเสื้อกลับหยุดชะงัก ไม่ได้ทำอย่างใจนึกเมื่อรู้สึกถึงแรงกอดกระชับจากด้านหลัง
“ครับ?” ผมถามด้วยความสงสัยพร้อมกับเอียงคอเล็กน้อยเพื่อหันกลับไปมองเขา
“ไม่ต้องใส่” คุณคีนพูดอู้อี้อยู่ที่คอ ตัวผมแข็งทื่อ เริ่มคิดว่าสถานการณ์ชักไม่ชอบมาพากลเสียแล้ว
เพราะมัวแต่ยืนอึ้งหรือเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ตอนนี้หลังของผมถึงสัมผัสเข้ากับเตียงนอนหลังใหญ่ คุณคีนไม่ยอมเสียเวลาแม้แต่เสี้ยวนาที คุณคีนจูบผมยาวนานให้สมกับที่ห่างหายไป เราไม่ได้จูบกันนานเท่าไหร่แล้ว ริมฝีปากผมถูกเขาดูดดึงจนเจ็บ พรุ่งนี้มันคงบวมเจ่อเหมือนตอนที่ผมทำงานให้คุณคีนแน่ ๆ แต่ครั้งนี้ผมเลือกไม่ห้ามเขา
ก็ใครให้ผมไปรับปากเขาว่าจะลงโทษผมแบบไหนก็ได้กันเล่า อยากจะเขกหัวตัวเองจริง ๆ
ผ้าขนหนูผืนเดียวที่ปกปิดร่างกายผมถูกปลดออกไป ใจผมเต้นแรง ลมหายใจเริ่มขาดห้วง กลัวสิ่งที่จะเกิดขึ้น แต่ก็รู้ว่าคุณคีนจะดูแลผมอย่างดีไม่ให้เจ็บ
กิจกรรมระหว่างเราเกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องไม่ช้าไม่เร็ว อารมณ์กำลังไต่ระดับพุ่งสูงขึ้น ผมไม่ได้พูดคุยกับคุณคีนเลย แค่จะหายใจยังเป็นเรื่องยากแล้วผมจะคุยกับเขาได้ยังไง
เวลาผ่านไปยาวนานกระทั่งคุณคีนขยับตัวลงมานอนข้าง ๆ ก่อนจะจูบแก้มผม ตอนนี้ผมอยู่ในสภาพนอนคว่ำกำลังปรับลมหายใจให้เป็นปกติ
“อยากอาบน้ำไหม” คุณคีนเอ่ยถามพลางดึงตัวผมให้ขึ้นไปนอนบนตัวเขา
“ขอพักแป๊บครับ ผมเหนื่อย” ผมตอบแล้วซบหน้าลงบนอกคุณคีน
“อยู่เฉย ๆ เหนื่อยได้ไง ยังหนุ่มยังแน่นแท้ ๆ” เขาพูดด้วยเสียงที่ฟังแล้วน่าหมั่นไส้สำหรับผมเหลือเกิน
“สลับตำแหน่งกับผมไหมครับเผื่อคุณจะได้เข้าใจว่ามากกว่าหนึ่งรอบมันเป็นยังไง” ผมเถียงคุณคีนพลางผงกหัวขึ้นมามองหน้าเขา อาศัยเรี่ยวแรงที่เพิ่งกลับมานั้นต่อสู้กับเขา
“ย้อนผม? เริ่มดื้อหรือครับ” คุณคีนนิ่วหน้าทำเสียงเหมือนไม่เชื่อว่านั่นคือคำพูดผม แต่เขาคงไม่ได้คิดอย่างที่พูดหรอกไม่งั้นเขาคงจะดุผมจริงจังกว่านี้ไปแล้ว
“เปล่าสักหน่อย ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่าจะได้นอนเสียที พรุ่งนี้ผมมีเรียนตอนเช้า” ผมปฏิเสธเขาแล้วพูดเรื่องอื่นเพื่อเบี่ยงประเด็น พลางขยับตัวลุกจากที่นอน ได้ยินเสียงคุณคีนพูดจากด้านหลังมาว่า
“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนเรื่องเก่ง” แต่ผมทำหูทวนลม แสร้งไม่ได้ยิน ตั้งหน้าตั้งตาให้ความสนใจกับการหยิบผ้าขนหนูที่ตกอยู่บนพื้นข้างเตียงแล้วลุกขึ้น โดยไม่ลืมแวะหยิบเสื้อผ้าในตู้เข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำด้วย
ผมเข้ามานั่งในห้องน้ำเพื่อสงบสติอารมณ์ความตื่นเต้นปนหฤหรรษ์ถึงเหตุการณ์บนเตียงก่อนหน้านี้ รู้สึกถึงใบหน้าที่ยังคงเห่อร้อน ตอนที่ผมเป็นลูกจ้าง เป็นพนักงานดูแลเตียงตามชื่อตำแหน่ง เวลาที่มีสัมพันธ์กับคุณคีน ผมเองก็รู้สึกดีถึงกับเคยคิดว่าแท้จริงผมคงเป็นคนจ้างเขามานอนด้วย แต่พอรู้ตัวว่ารักคุณคีนและยิ่งมารู้ว่าเขาเองก็รู้สึกไม่ต่างจากผม ทำให้เรื่องบนเตียงระหว่างเรา มันดีขึ้นมากกว่าเดิม นอกจากเรื่องเซ็กซ์แล้วมันมีเรื่องของความรู้สึกที่อิ่มเอมและสุขใจ ผมกล้าทำตามที่เขาบอกมากขึ้น กล้าที่จะบอกความต้องการของตัวเองกับเขาโดยไม่ปิดบัง
ผมรักเขาจนแทบจะเป็นบ้าอยู่แล้ว
ตอนที่ผมออกมาจากห้องน้ำอีกครั้ง คุณคีนกำลังอ่านอะไรอยู่ในโทรศัพท์มือถือ จะว่าไปผมไม่ค่อยเห็นเขาจับโทรศัพท์มือถือเลยถ้าไม่ใช่เวลาที่คุยโทรศัพท์ แสงไฟในห้องสลัวพอให้มองเห็น ทว่าไม่มืดจนเกินไปนัก ผมก้าวขึ้นไปนอนบนเตียงข้างเขา คุณคีนหันมามองผมก่อนจะวางโทรศัพท์ในมือลง
“คุณอาบน้ำแล้วหรือครับ” เขาสวมเสื้อผ้าแล้ว ท่าทางเหมือนผ่านการอาบน้ำมาอีกรอบเหมือนผม
“อืม”
“เอ๊ะ ที่ไหนครับ” ผมใช้ห้องน้ำอยู่แล้วเขาไปอาบน้ำที่ไหน
“ห้องข้าง ๆ”
“ขอโทษครับ ผมอาบน้ำนานไปหน่อย” ผมบอกเขาเสียงอ่อย
“ผมกะว่าอีกห้านาทีถ้าคุณยังไม่ออกมาผมจะไปเคาะประตูดูเสียหน่อยว่าทำไมหายไปนาน กลัวว่าจะเหนื่อยจนหลับอยู่ในนั้น” คำพูดสองแง่สองง่ามทำให้ผมอดคิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ได้
“ไม่ได้เหนื่อยขนาดนั้นสักหน่อยครับ” ผมอ้อมแอ้มบอกเขา
“พูดแบบนี้แสดงว่ายังไหว”
“ไม่ใช่ครับ ใครจะบ้าหลับในห้องน้ำกัน” ผมเลยตอบเขาอย่างอื่นแทน
“แต่ผมเคยนะ หลับในอ่าง” คุณคีนยอมรับออกมาง่ายดายจนผมตกใจ
“ผมไม่ได้ว่าคุณนะครับ”
“ยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ผมเคยเหนื่อยมาก ๆ จนหลับไป”
“ทำอะไรมาถึงเหนื่อยจนหลับไปล่ะครับ” ผมมองเขา ยอมรับละว่าใจคิดเตลิดไปถึงเรื่องที่เขาทำกับผม ตอนนั้นผมไม่รู้จักแล้วเขาทำกับใครกัน คิดถึงตรงนี้แล้วก็อดโมโหไม่ได้
“แล้วคิดว่าผมทำอะไรล่ะ”
“ไม่รู้สิครับ แต่จะมีสักกี่เรื่องกันที่ทำให้คุณเหนื่อยได้” ผมพูดจบก็ถูกดีดหน้าผากเต็มแรง จนร้องโอดโอยรีบยกมือมาลูบหน้าผากป้อย ๆ
“ผมทำงานเหนื่อยครับ คุณนี่น้า คิดไปถึงไหน ชักเลอะเลือนเหมือนเคนไปอีกคน”
“คุณรู้จักคุณเคนมานานหรือยังครับ” พอคุณคีนพูดชื่อคุณเคนผมจึงนึกอยากรู้เรื่องระหว่างเขากับคุณเคนบ้าง
“นานพอควร เกือบสิบปีแล้ว ตั้งแต่เคนเรียนจบป.โทใหม่ ๆ ตอนนั้นเขาอายุน่าจะสักยี่สิบห้า”
“คุณเคนทำงานกับคุณมาเกือบสิบปีเลยเหรอครับ”
“ใช่”
“ทำไมคุณเคนถึงมาทำงานกับคุณได้ครับ”
“ผมกลับอังกฤษเพื่อไปหาเคท เลยแวะไปมหา’ลัยที่เคยเรียนด้วย เจอเคนกำลังคุยอยู่กับอาจารย์ เขาเลยแนะนำผมให้รู้จักกับเคน หลาย ๆ อย่างลงตัวเคนใกล้เรียนจบ ผมกำลังหาคนมาช่วยงานพอดี อาจารย์ก็คุยฟุ้งว่าเคนเป็นเด็กเก่ง ผมเลยตัดสินใจลองรับเขามาทำงานด้วยกัน”
“แล้วคุณเคนทำงานได้สมราคาที่อาจารย์คุณคุยไหมครับ แต่ผมเดานะว่าคุณเคนคงผ่านฉลุย คุณเคนเก่งอยู่แล้ว” ผมพลิกตัวนอนคว่ำให้คลายความเมื่อยขบบริเวณหลังและสะโพก
“แรก ๆ ก็ไม่หรอก การเรียนไม่เหมือนการทำงาน เคนโดนผมดุประจำ ข้อดีของเคนคือไม่ยอมแพ้ สุดท้ายก็เป็นอย่างที่เห็น” คุณคีนพูดถึงคุณเคนด้วยสีหน้าติดจะอมยิ้ม น้ำเสียงที่เอ่ยถึงชื่อคุณเคนก็มีความเอ็นดูพอสมควร
“คุณคงสนิทกับคุณเคนมาก”
“เคนคือคนที่ผมอยู่ด้วยมากที่สุด”
“หมายความว่าคุณกับคุณเคน...” ผมหวนคิดถึงที่พี่ปุยฝ้ายพูดถึงความสัมพันธ์ระหว่างคุณคีนกับคุณเคน หรือว่าจะเป็นเรื่องจริง
รางวัลของการคิดเชื่อมโยงคือการขบแรง ๆ ที่ริมฝีปากล่างของผม
“คิดอะไรของคุณ”
“ก็..ใคร ๆ ก็..คนอื่น เขาบอกว่าคุณกับคุณเคนเป็นมากกว่าเจ้านายลูกน้อง” พอถูกเขาถามเสียงขรึม ผมถึงกับอึกอักเกือบจะหาคำพูดมาตอบเขาไม่เจอ
“เขาเล่าว่า เขาพูดว่าทั้งนั้น แต่ไม่รู้ใครเป็นคนพูด ไม่ได้นะครับเปล คุณต้องคิดพิจารณาไตร่ตรองให้มากกว่านี้ อย่าตีความไปเอง”
“ขอโทษครับ”
“คุณเห็นงานของผมแล้วใช่ไหม เคนอยู่กับผมตลอดเวลา ถ้าผมไม่อยู่กับเขามากที่สุดแล้วจะให้ผมอยู่กับใคร”
“จริงด้วยครับ” พอเขาอธิบาย เลยทำให้ผมเข้าใจมากขึ้น
“อีกเทอมเดียวคุณก็จะเรียนจบแล้ว เวลาทำงานต้องคิดให้มากกว่านี้นะครับ” นึกว่าวันนี้จะไม่ถูกดุ สุดท้ายผมก็หนีไม่รอดอยู่ดี
“ครับ” ผมรับคำอย่างสงบเสงี่ยม
“เทอมหน้าอย่าลืมเริ่มหางานนะครับ” คุณคีนเอ่ยเตือน
“ครับ” ผมบอกเขา “แล้วปิดเทอมที่คุณบอกว่าจะพาผมไปอังกฤษ ไม่ไปได้ไหมครับ”
“หืม? ทำไมครับ เราคุยกันไปแล้วไม่ใช่หรือ”
“ครับ ตอนที่คุณเล่าเรื่องคุณเคน คุณบอกว่ากลับอังกฤษเพื่อไปหาคุณเคท”
“ใช่ครับ เราจะไปอยู่กับเคท”
“คุณเคทเธอดุไหมครับ”
“กลัวหรือครับ”
“ครับ ตอนที่ผมเจอคุณแม่คุณ ผมยังกลัวเลย”
“เคทใจดีกว่าคุณแม่มาก ตอนที่เคทโทรหาคุณวันนั้น เธอดุคุณไหม”
“ไม่เลยครับ ถึงคุณเคทจะพูดไทยไม่ค่อยชัดแต่พูดเก่งมากเลยครับ น้ำเสียงฟังดูใจดีด้วย” ผมบอกคุณคีนพลางนึกถึงบทสนทนาที่คุยกับคุณเคทคืนนั้น
“ไม่ต้องกลัวเคทหรอก” คุณคีนปลอบแล้วบีบจมูกผมเบา ๆ
“แล้วพาผมไปอยู่ด้วยคุณเคทจะไม่ว่าอะไรใช่ไหมครับ”
“ไม่หรอก” คุณคีนส่ายหน้านิดหนึ่ง “เคทดีใจด้วยซ้ำที่ผมพาคุณไป เธออยากเจอคุณ ตอนที่คุณอาบน้ำเสร็จออกมาเจอผมคุยโทรศัพท์ ผมกำลังคุยกับเคทอยู่ เธออยากคุยกับคุณแต่ผมยังไม่อยากให้คุย”
“ทำไมครับ”
“ผมไม่อยากรอ” เหตุการณ์ตอนนั้นเป็นไงคงรู้ดี ผมจะไม่หลงกลถามเขาแล้วเข้าประเด็นหรอก
“เอ่อ..ตอนที่คุยโทรศัพท์กับคุณเคท เธอบอกว่าไว้เจอกันที่นี่ ผมยังคิดว่าที่นี่คือที่ไหน”
“ผมบอกเธอว่าจะพาคุณไปหา ถึงไม่เกิดเรื่องก็ตั้งใจพาคุณไปอยู่แล้ว”
“ปกติคุณไปอังกฤษแล้วพักกับคุณเคทเสมอเลยเหรอครับ”
“ครับ นั่นบ้านแม่ผม คุณจะให้ผมไปอยู่ที่ไหน” ผมสะดุดหูคำพูดเขา
“เอ๊ะ?แม่คุณ แล้วคุณแม่คุณล่ะ” ผมหมายถึงคุณแม่คุณคีนที่ผมเพิ่งไปเจอเธอ
“ครับ เคทเป็นแม่ผม ส่วนคุณแม่คือแม่น้องชายผม ภรรยาใหม่พ่อ”
“อ้าว ทำไมคุณเรียกแม่ว่าเคทแล้วเรียกอีกคนว่าแม่ล่ะครับ”
“ผมเรียกเคทมาตั้งแต่จำความได้ เคทมีผมตอนอายุสิบแปด ส่วนพ่ออายุยี่สิบเอ็ด เป็นคุณพ่อคุณแม่วัยใส ผมคือผลผลิตที่พวกเขาพลาดเพราะไม่ได้ป้องกันเพียงครั้งเดียว”
“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ” ผมไม่รู้เลยว่าตอนที่คุณคีนรู้เรื่องนี้ เขาจะรู้สึกอย่างไร
“ไม่เป็นไร ตอนนี้ผมไม่ได้คิดอะไรแล้ว”
“แสดงว่าก่อนหน้านี้คงคิด?”
“เลยเป็นเด็กเกเรประชดพ่อแม่ไงครับ” คุณคีนหัวเราะเต็มเสียง ดูท่าว่าเขาคงไม่ได้คิดอะไรแล้วจริง ๆ “เคทให้ผมเรียกเธอว่าเคทและเรียกพ่อว่าเค กลับมาอยู่ไทยพ่อให้ผมเรียกเขาว่าพ่อแทนชื่อนั้น ส่วนเคทไม่ได้พูดอะไร ผมเลยเรียกเคทเหมือนเดิม”
“คุณอย่าบอกนะว่าที่คุณใช้นามแฝงในเว็บนั้นว่ามิสเตอร์เคเพราะประชดคุณกวินทร์”
“ไม่ผิดครับ แต่ก็ใช่ว่าถูกต้องทั้งหมด ผมแค่ตั้งใจอยากให้เขาหงุดหงิดเล่น” ผมไม่อยากนึกเลยว่าคุณคีนในช่วงที่เกเรจะแสบแค่ไหน
“คุณไม่ชอบคุณกวินทร์เหรอครับ คราวก่อนคุณกับเขาก็ทะเลาะกัน”
“ไม่หรอกครับ ยังไงเขาก็เป็นพ่อผม แต่ไม่ต้องกลัวว่าจะเห็นผมกับพ่อทะเลาะกันอีก อีกหน่อยก็คงไม่ค่อยได้เจอกันแล้ว”
“ทำไมครับ” ผมถามเขาแล้วก็นึกได้ “อ๋อ..คุณลาออกจากพรรคแล้ว ผมก็ลืมไป”
“ก็มีส่วน แต่ผมตั้งใจว่าคงจะกลับไปอยู่กับเคท”
“คุณจะไม่อยู่ที่เมืองไทยแล้วเหรอครับ”
“ครับ ผมเตรียมทุกอย่างไว้หมดแล้ว อันที่จริงป่านนี้ผมควรจะอยู่ที่นั่นแล้ว”
“ทำไมครับ เกิดอะไรขึ้น”
“มีเด็กดอยยังเรียนไม่จบ”
“ครับ?” ผมไม่แน่ใจความหมายของคุณคีน แต่เด็กดอยก็น่าจะหมายถึงผมใช่ไหม “ผมเหรอครับ
“ครับ ต้องเป็นคุณอยู่แล้วครับ”
“ไม่เป็นไรนะครับ” ผมรีบละล่ำละลักบอกเขา ไม่อยากเป็นสาเหตุที่ทำให้เขายังไม่สามารถกลับไปใช้ชีวิตอย่างที่ต้องการ ผมยิ้มให้คุณคีน แต่อดใจหายไม่ได้ อีกหน่อยคงไม่ได้เจอเขาอีกแล้ว “ผมอยู่คนเดียวได้”
ถ้าคุณไม่อยู่ที่เมืองไทย ผมคงไม่จำเป็นต้องซื้อบ้านให้คุณแล้ว ดังนั้นผมจะเก็บเงินให้ได้เยอะ ๆ เพื่อเป็นค่าเครื่องบินแล้วบินไปหาคุณบ่อย ๆ นะครับ
ผมได้ยินเสียงเขาพึมพำฟังไม่ชัดประมาณว่า
‘คุณอาจจะอยู่ได้แต่ผมคงอยู่ไม่ได้’ คิดว่าคุณคีนจะพูดออกมาให้ผมฟัง แต่เขากลับพูดว่า
“ใครบอกคุณว่าผมจะให้คุณอยู่ที่นี่คนเดียว”
“อ้าว ไม่ใช่อย่างนั้นเหรอครับ”
“ผมตั้งใจว่าหลังจากลาออกจากพรรคแล้วก็จะเคลียร์งานให้เรียบร้อยแล้วไปอยู่กับเคทที่อังกฤษ นั่นคือตอนที่ผมยังไม่มีเด็กมาดูแลเตียงให้” คุณคีนพูดเนิบ ๆ ผมจึงขยับตัวเข้าไปใกล้เขากว่าเดิม
“...”
“แพลนที่ผมตั้งใจไว้เลยต้องเลื่อนออกไปก่อนเพราะเขายังเรียนไม่จบและผมอยากให้เขาทำงานหาประสบการณ์ก่อนที่จะย้ายไปอยู่อังกฤษกับผม”
“ถามเขาหรือยังครับว่าอยากไปด้วยไหม” พอคุณคีนพูดถึงสิ่งที่เขาเตรียมไว้ให้ผม ทำให้ผมแทบจะเก็บอาการดีใจไว้ไม่มิดจนต้องแกล้งพูดเล่นตัวกับเขาแบบนั้นออกไป
“คุณสัญญากับคุณแม่ผมแล้วว่าจะดูแลผมนี่ครับ คุณจะไม่ไปกับผมงั้นเหรอ”
“คุณอยากให้ผมไปด้วยจริง ๆ เหรอครับ”
“แน่นอน ไม่งั้นผมจะอยู่ที่นี่ต่อไปเพื่ออะไร”
“แต่ปิงยังอยู่ที่นี่..” ผมเกือบลืมไปว่าปีหน้าปิงจะย้ายมาเรียนที่กรุงเทพฯ
“ผมเชื่อว่าปิงดูแลตัวเองได้ แต่ถ้าคุณเป็นห่วงจะพาเขาไปด้วยก็ได้ครับ ผมไม่ขัดข้อง”
“คุณดีกับผมมาก จนผมไม่รู้จะตอบแทนคุณยังไงถึงจะตอบแทนคุณได้หมด”
“ผมเคยบอกแล้วไงครับเป็นเด็กดีให้ผมก็พอ เท่านั้นก็พอแล้ว”
“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริง ๆ” ผมโผเข้ากอดเขาด้วยความตื้นตันเกินกว่าที่จะบรรยายความรู้สึกออกมาได้
“เปลครับ..” คุณคีนเรียกชื่อแล้วมองผมอย่างจริงจัง
“ครับ”
“ไปอยู่อังกฤษกับผมนะ”
ดึกสงัดคุณคีนหลับไปแล้วแต่ผมยังไม่กล้าหลับกลัวว่าทุกอย่างจะเป็นเพียงแค่ความฝัน เรื่องราวที่เกิดขึ้นกับผมนั้นแทบไม่น่าเชื่อเลยว่าจะเป็นเรื่องจริงได้
จากคนที่วัน ๆ หนึ่งเอาแต่ก้มหน้าก้มตาทำงานหาเงินมาให้มากที่สุด กลับมีเวลาว่างมากขึ้น ได้ใช้ชีวิตเหมือนเด็กมหา’ลัยทั่วไป
จากคนที่ต้องแก้ไขปัญหาเอง กลับมีใครอีกคนเข้ามาคอยช่วยคิด คอยช่วยเหลือ
จากคนที่กลัวการรับโทรศัพท์มากที่สุด ตกใจทุกครั้งที่มีสายเข้า กลับเอาแต่มองโทรศัพท์และเฝ้ารออยากรับสายมากที่สุด
จากคนที่ไม่เคยมีตัวตนในสายตาใคร กลับมีตัวตนในสายตาเขา
จากคนที่เป็นฝ่ายแอบรัก กลับได้รับความรักจากเขา
ทุกอย่างที่เป็นไปไม่ได้แต่เป็นไปแล้ว ผมต้องรักคุณคีนมากแค่ไหน ต้องเป็นเด็กดีกับเขามากแค่ไหน ถึงจะเพียงพอกับสิ่งที่เขาทำเพื่อผม
ไม่รู้ว่าวันข้างหน้าผมจะเจอกับอุปสรรคใหญ่ขนาดไหน ผมกับคุณคีนจะเป็นอย่างไร แต่ผมจะทำเพื่อเขาให้มากที่สุดเท่าที่คน ๆ หนึ่งจะทำให้ได้
ผมไม่รู้ว่าบ้านที่อังกฤษจะแพงมากไหม แต่ถ้าคุณมีบ้านแล้ว ผมจะซื้อรถให้คุณแทนนะครับคุณคีน
ผมอยากบอกคุณคีนว่าผมรักคุณครับ END
=============================================
จบแล้วค่า ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตอนนี้ วันนี้อาจจะพูดยาวมากต้องขออภัยล่วงหน้านะคะ
นิยายเรื่องนี้มาจากช่วงเวลาหนึ่งที่ผู้เขียนเองกำลังหางานและค่อนข้างเครียดจึงตั้งใจแต่งเรื่องที่เน้นอ่านแล้วไม่เครียดผ่อนคลายใจ ไม่ได้คาดหวังไว้ว่าจะมีคนเข้ามาอ่านมากถึงขนาดนี้ ต้องขอบคุณทุกท่านจริงๆ นะคะ ดีใจมากที่สุดค่ะ ทั้งนี้เนื้อเรื่องอาจไม่ตรงใจ ทำไมตัวละครไม่ทำแบบนั้นแบบนี้ ทำไมต้องมีสาวผมแดง ทำไมต้องมีกลุ่มเพื่อนและอาจมีไม่สมเหตุสมผล ต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
สำหรับรูปเล่ม เขมคงทำเล่มเองค่ะ ตอนนี้เขียนตอนพิเศษใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวจะเอามาให้ลงอ่านตอนหนึ่งน้า ขอเลือกก่อน ในตอนพิเศษจะมีตอนที่เป็นพาร์ทคุณคีนค่ะ และช่วงเวลาปิดเทอมที่คุณคีนและเจ้าเปลไปอยู่ต่างประเทศ จะได้เจอเคทที่นั่นนะคะ และพาร์ทของคุณเคน แล้วก็เรื่องราวต่อจากนี้ในอนาคตค่ะว่าทั้งคู่เป็นอย่างไร (แต่จะมีเพิ่มกว่านี้มั้ย เดี๋ยวเขมขอคิดก่อนน้า) ส่วน nc ที่มากกว่าในเว็บก็ไปเจอกันในตอนพิเศษน้า รายละเอียดเพิ่มเติมจะมาแจ้งอีกครั้งตอนเปิดจองนะคะ และรูปเล่ม join with me ที่จะแถมไปพร้อมกับเจ้าเปลก็เสร็จเรียบร้อยแล้วค่ะ
ส่วนเรื่องอื่นๆ ในเรื่องจะมีบอกเพิ่มเติมในตอนพิเศษค่ะ แม้ไม่ได้อ่านเล่มก็เข้าใจค่ะ เป็นการเพิ่มรายละเอียดเฉยๆ ค่ะ
เช่น สัญญาที่คุณคีนทำกับพ่อแปล , เรื่องน้องชายคุณศักดิ์ จะอยู่ในพาร์ทคุณเคน คร่าวๆ นี้ค่ะ จะมีรายละเอียดปลีกย่อยเรื่องอื่นอีก
แต่ไม่ได้อ่านตอนพิเศษก็เข้าใจค่า
สุดท้ายขอบคุณทุกท่านมากจริงๆ ค่ะ ไม่นึกไม่ฝันว่าจะมีคนเอ็นดูเจ้าเปลและอยากมีคุณคีนกันมากถึงขนาดนี้
ขอบคุณจากใจค่ะ
รักมากจริงๆ นะ
เขมกันต์
ใครเล่นทวิตไปทวง บ่น หรือชมก็ได้น้า ที่แทกนี้เลย #พนักงานดูแลเตียง
หัวข้อ: Bed Care Job #พนักงานดูแลเตียง ตอนพิเศษ Dear Valentine จบ UP 14/02/2020 (อ่าน 158751 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก