ตอนพิเศษ Dear Valentine
ผมมีชีวิตอยู่กับงานและเรียนจนไม่ค่อยให้ความสนใจในวันสำคัญต่าง ๆ นัก กระทั่งใกล้ถึงเทศกาลหนึ่งเข้ามา ผมที่ไม่เคยสนใจอยู่แล้วก็คิดเพียงว่าวันที่คนให้ความสำคัญนั้นคือวันวันหนึ่งในสัปดาห์นั้นเท่านั้นเอง
“นี่พี่เปล”
“ว่าไง” ผมกัดด้ามปากกาเล่นเพราะกำลังใช้ความคิดเกี่ยวกับเรื่องงานประจำที่ผมทำหลังจากเรียนจบมาได้สักพักแล้ว
“วาเลนไทน์นี้พี่จะทำอะไร”
“วาเลนไทน์?”
“อืม วา..เลน..ไทน์” เจ้าปิงเน้นทีละคำอย่างไม่จำเป็นให้ผมฟัง
“ไม่ใช่อย่างนั้น” ผมส่ายหน้าเล็กน้อย “พี่รู้แล้วว่าหมายถึงวันวาเลนไทน์ แต่พี่ไม่เข้าใจว่าปิงถามพี่ทำไม”
“อ้าว พี่เปล พี่เป็นอย่างนี้อีกแล้ว”
“อะไรล่ะ”
“วาเลนไทน์พี่ไม่มีแผนที่จะทำอะไรให้คุณคีนบ้างเลยเหรอ หรือแบบ..” ปิงทำท่าทางอย่างที่กำลังนึกหาคำพูดเหมาะสมให้ผมฟัง “หรือแบบอะไรก็ได้ที่ทำให้คุณคีนประทับใจอะ”
“ปิงก็รู้ว่าพี่ไม่เคยมีวาเลนไทน์”
“เมื่อก่อนไม่มี แต่มีตอนนี้ก็ได้นี่”
ผมถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่ง “พี่ไม่รู้ว่าวาเลนไทน์เขาทำอะไรกันบ้าง”
“โหย เยอะแยะ ดอกไม้ ช็อกโกแลต ไปกินข้าว หรืออย่างว่า..” ปิงทำหน้าอย่างที่ผมรู้เลยว่าน้องคิดเรื่องลามกอยู่แน่ ๆ จึงวางปากกาแล้วเอื้อมมือไปเขกหัวเจ้าเด็กนี่ครั้งหนึ่ง แต่ก็ไม่แรงนักหรอก อย่างไรผมก็กลัวน้องจะเจ็บ
“คิดบ้าอะไรเนี่ย”
“แน่ะ ทำเป็นเขิน คบกันมากี่ปีแล้วยังมาทำเขินอยู่อีก”
“ช่างพี่เถอะน่า” ผมรีบปัดเรื่องนี้ทิ้งเสีย
“ก็ได้ ๆ งั้นพี่จะทำอะไรให้คุณคีนล่ะ” ปิงยังรบเร้าต่อ
“คุณคีนโตแล้วคงไม่ได้สนใจเทศกาลหรือวันอะไรแบบนี้หรอก” ผมบอกน้องตัวดีกลับไป ผมคิดว่าเทศกาลวันแห่งความรักมันน่าจะเป็นที่นิยมในหมู่วัยรุ่นมากกว่าหรือเปล่า
“พี่รู้ได้ไง”
คำพูดของปิงเมื่อสองวันก่อนยังก้องอยู่ในหัวผม คำพูดเดิม ๆ วนเวียนเฝ้าถามใจผมเองว่าผมรู้ได้อย่างไรว่าคุณคีนจะไม่สนใจวันวาเลนไทน์ แต่ถ้าให้ผมไปถามเขาตรง ๆ ผมไม่คิดว่าผมจะได้รับคำตอบที่แท้จริง คุณคีนไม่ใช่คนช่างพูด แต่ช่างคิดมากกว่า เขาไม่มีทางพูดอะไรให้ผมลำบากใจแน่นอน
ยกเว้นตอนที่ดุผม ก็เป็นอีกเรื่องล่ะนะ
ก่อนวันวาเลนไทน์หนึ่งวัน ผมเลยไปเตร่แถวสถานที่ยอดฮิตของวัยรุ่นแล้วไปเดินดูของที่คิดว่าน่าจะมีอะไรที่เหมาะสมให้กับคุณคีน แต่ผลปรากฏว่า
สินค้าหลายอย่างถูกอัปราคาขึ้นอย่างหน้าเลือด ผมไม่อยากสนับสนุนเลยให้ตายสิ ผมทวนคำพูดของปิงในหัวถึงของที่น่าจะซื้อให้อีกฝ่าย เช่น ดอกไม้หรือช็อกโกแลต
อย่างหลังน่ะตัดไปเลย คุณคีนไม่ชอบของหวาน เขาคงไม่ยินดีแต่ก็แสร้งทำว่าพอใจในช็อกโกแลตของผมแน่ ๆ ดังนั้นไม่เอาหรอก ส่วนดอกไม้น่ะหรือ น่าสนใจ
ว่าไปแล้วคุณคีนกับดอกไม้ก็น่ามองไปอีกแล้ว ผมนึกภาพในความคิดแล้วหยุดยิ้มไม่ได้เลย ผมตัดสินใจแล้วว่าจะซื้อดอกไม้ให้เขาในวันวาเลนไทน์ แต่อนิจจาผมที่น่าสงสารไม่กล้าจ่ายเงินกับดอกไม้ราคาแพงขนาดนั้น ปกติดอกกุหลาบหรือดอกไม้พันธุ์อื่น ๆ ราคาไม่สูงนักแต่พอเป็นเทศกาลราคาก็แพงขึ้นมาหลายเท่าเลยทีเดียว
ซื้อไม่ลงจริง ๆ
ก็ผมเสียดายเงิน
สุดท้ายผมก็กลับบ้านมือเปล่า
คืนวันวาเลนไทน์ ผมกลับมาที่คอนโดโดยมีคุณเคนทำหน้าที่ขับรถมาส่งก่อนคุณเคนจะกลับไปยังบอกผมด้วยว่าคุณคีนอาจจะกลับดึกหน่อยเพราะมีงานต้องเซ็นอีกนิดหน่อย ผมพยักหน้าเข้าใจ เรื่องที่ได้ยินไม่ใช่เรื่องแปลกใหม่อะไร
นั่งไปนั่งมาและผลมาจากที่ผมนอนดึกจากงานมาหลายคืน ผมเลยหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
“มานอนอะไรตรงนี้ หืม” เสียงคุ้นหูปลุกผมให้ตื่นจากการนอน
“คุณคีน!” ผมเรียกชื่อเขาด้วยความตกใจ ไม่คิดว่าเขาจะกลับดึกขนาดนี้ นี่ผมนอนไปนานแค่ไหนแล้ว
“ทำไมต้องทำเสียงดังขนาดนั้น ตกใจอะไร”
“มะ..ไม่มีอะไรครับ คุณคีนกลับมาถึงนานหรือยัง” ผมบอกปัดแล้วถามเขาด้วยเรื่องใหม่
“เพิ่งมาถึงเดี๋ยวนี้เอง เห็นคุณหลับอยู่เลยเข้ามาดูก่อน ไม่สบายหรือเปล่า”
“เปล่าครับ ผมสบายดี แค่เผลอหลับไป”
“อืม ถ้าอย่างนั้นเข้าไปนอนในห้องดี ๆ ไหม”
“ไม่เป็นไรครับ ผมตาสว่างแล้ว” ผมบอกเขา พยายามทำตาให้โตขึ้น อย่างน้อยก็หวังว่าเขาจะสังเกตเห็นว่าผมตื่นเต็มตาจริง ๆ “ถืออะไรอยู่ในมือน่ะครับ”
ผมเห็นเขามีกล่องอะไรบางอย่างในมือ ด้วยความสงสัยจึงถามคุณคีนดู
“ฉันให้”
“ให้ผม อะไรน่ะครับ” ผมรับมางง ๆ
“ช็อกโกแลต”
“มีคนให้คุณมาหรือครับ” ผมหรี่ตาลงเล็กน้อย คุณคีนเสน่ห์แรงแค่ไหนใครต่างก็รู้ ผมใช้ความกล้าถามเขากลับไป “ใครกันครับ ผมรู้จักหรือเปล่า”
“ไม่รู้จัก”
“อ้อ..คุณคีนไม่ชอบขนมอยู่แล้วใช่ไหมครับเลยเอามาให้ผม”
“ใช่”
“ขอบคุณนะครับ” ถึงผมจะไม่รู้ว่าเป็นใครเอาช็อกโกแลตให้คุณคีนแต่ผมที่เป็นแฟนคุณคีนจะกินมันให้เอง ผมค่อย ๆ เปิดกล่องนั้นออกมา ช็อกโกแลตรูปทรงกลมถูกวางเรียงอยู่ในนั้น ผมอดไม่ได้หยิบขึ้นมาชิมหนึ่งชิ้นแล้วค้นพบว่ามันรสชาติแปลก ๆ ออกไปสักหน่อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป
“รสชาติเป็นไง”
“ก็..” ผมเคี้ยวอีกคำก่อนจะตอบ “ก็โอเคนะครับ”
“ไม่อร่อยใช่ไหม”
“เอ่อ..คุณอย่าบอกเจ้าของช็อกโกแลตนะครับ คือถ้าจะให้พูดตรง ๆ มันก็ไม่ค่อยอร่อยหรอกครับ” ผมทำหน้าแหยนิดหนึ่งตอนที่บอกเขา
“เข้าใจแล้ว”
ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะกอดเอวเขาไว้ ไม่รู้คิดไปเองหรือเปล่าว่าตัวคุณคีนเหมือนมีกลิ่นแป้งกลิ่นน้ำตาลที่ผมไม่เคยได้กลิ่นเหล่านี้มาก่อน อย่างน้อยคุณคีนก็ไม่ใส่น้ำหอมกลิ่นนี้แน่ ๆ
“กินอะไรมาหรือยังครับ”
“กินมาแล้วนิดหน่อย”
“งั้นคุณคีนไปอาบน้ำก่อนดีไหม เดี๋ยวผมทำอะไรให้กินก่อนนอน”
“ไม่ต้องหรอก กินก่อนนอนไม่ใช่เรื่องที่ดีสำหรับคนวัยอย่างผม” คุณคีนหัวเราะเสียงเบา
“อ่า..ผมรู้ครับ อันที่จริงคุณก็ไม่ได้อ้วนสักหน่อย” ผมบอกเขาด้วยความสัตย์จริงก่อนจะบอกให้คุณคีนไปอาบน้ำอีกครั้ง
คืนวาเลนไทน์ของเราจบลงที่เราสองคนไม่ได้พูดถึงวันแห่งความรัก กลับนอนกอดกันบนเตียงแล้วก็หลับไปด้วยกันกระทั่งเช้า
เช้าวันถัดมาผมตื่นตามความเคยชิน พอออกมาจากห้องนอนก็เจอคุณเคนนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารกำลังนั่งทานอะไรอยู่เงียบ ๆ พอเขาเห็นผมก็ยิ้มให้
“มาแต่เช้าเลยนะครับคุณเคน เมื่อคืนก็กลับดึกไม่ใช่เหรอ”
“ครับ วันนี้คุณคีนมีไปงานตอนสิบโมงครับ” ผมเหลือบมองนาฬิกาตอนนี้ก็แปดโมงแล้ว กว่าคุณคีนจะอาบน้ำแต่งตัวและเดินทางก็คงถึงงานเวลานั้นพอดี
เรื่องเวลาคุณเคนนั้นตรงเวลาไม่น้อยกว่าเจ้านายเขาเลย
“งั้นเดี๋ยวผมไปปลุกคุณคีนให้”
“อีกสักพักค่อยปลุกก็ได้ครับ เขาน่าจะเหนื่อย ยุ่งอยู่กับเรื่องเดิม ๆ มาหลายวัน”
“งานยุ่งใช่ไหมครับ” ผมทำท่าว่าเข้าใจ คุณคีนน่ะงานยุ่งมากจริง ๆ แล้วจึงดันกล่องช็อกโกแลตไปไว้ตรงมุมโต๊ะอาหาร ผมเห็นคุณเคนมองตามมือผม
“นั่นใช่..ช็อกโกแลตหรือเปล่า”
“ครับ เมื่อวานคุณคีนเอามาให้ผม”
“คุณคีนให้เหรอ” มุมปากคุณเคนยกยิ้มอย่างมีเลศนัย
“ครับ ก็คุณคีนไม่ชอบของหวานนี่ครับ จะทิ้งก็คงดูไม่ดีเลยเอามาให้ผม”
“ถ้างั้นลองชิมไปหรือยัง”
“ลองกินไปชิ้นหนึ่งครับ”
“อร่อยไหม” คุณเคนถามต่อ
“เอ่อ..คุณเคนรู้จักคนที่ให้ช็อกโกแลตคุณคีนมาไหมครับ” คุณเคนพยักหน้าเป็นคำตอบว่ารู้จัก ผมจึงพูดต่อ “ถ้างั้นอย่าบอกเขานะครับ กลัวเขาเสียใจ”
“รับปากว่าไม่บอกแน่นอน”
“คือช็อกโกแลตเนี่ย ไม่อร่อยเลยสักนิดเดียว รสมันแปลก ๆ ผมอธิบายไม่ถูก ไม่รู้จากร้านไหนผมไม่เห็นป้ายชื่อร้าน แต่ผมไม่ได้บอกคุณคีนไปตรง ๆ นะครับ แค่บอกว่าก็ไม่ค่อยอร่อยเท่านั้น”
“ช็อกโกแลตนี้ไม่มีขายครับน้องเปล”
“อ้าว อย่าบอกนะว่าคนให้เขาทำเอง”
“ใช่ครับ คนให้เขาทำเอง” คุณเคนเน้นย้ำประโยคสุดท้ายก่อนจะเงียบไป ผมรู้สึกว่าคำพูดของคุณเคนมันฟังดูแปลก ๆ
“คุณเคน..”
“ครับ”
“คุณเคนบอกว่าคนให้เขาทำเอง”
“ใช่ครับ”
“หมายถึงคนที่เขาให้ผมใช่ไหมครับ”
“อย่างที่น้องเปลคิดครับ”
ผมตบหน้าผากตัวเองเสียงดัง อุทานในใจว่าแย่แล้ว และพลาดหนักแล้วด้วย ไม่รู้ว่าคุณคีนจะรู้สึกอย่างไรตอนที่ได้ยินคำพูดจากปากผม
นี่ผมทำอะไรลงไปเนี่ย
“คุณเคน..” ผมเรียกชื่อคุณเคนเสียงสั่น
“ไม่ใช่ความผิดน้องเปลหรอกครับ อันที่จริงผมก็ห้ามคุณคีนแล้วอย่าทำเอง แต่เจ้านายผมดื้อเหลือเกิน”
“ผมไม่น่าพูดคำพวกนั้นออกไป”
“ผมยังพูดคำเดิมว่าไม่ใช่ความผิดของน้องเปลเลย เพราะน้องเปลก็ไม่รู้นี่นาว่าช็อกโกแลตนี้เป็นของใคร ในเมื่อเจ้าตัวไม่ยอมพูดแปลว่าเขาก็คงเตรียมตัวรับความเจ็บมาบ้างแล้วล่ะ”
“...”
“คนทำน่ะตอนทำเขาต้องชิมมาแล้วล่ะครับ เจ้าตัวเขารู้หรอกว่าช็อกโกแลตตัวเองเป็นอย่างไร”
คุณคีนออกไปกับคุณเคนแล้ว ส่วนผมน่ะหรือก็รีบเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วลากปิงออกไปซื้อของให้คุณคีนไถ่โทษความรู้สึกผิดของตัวเองน่ะสิครับ
“พี่จะซื้ออะไรพี่เปล”
“พี่ไม่รู้ ปิงว่าพี่ควรซื้ออะไรดี”
“พี่ควรซื้อแล้วให้คุณคีนตั้งแต่เมื่อวานแล้วปะ” ปิงประชดถาม
“ก็เมื่อวานพี่ดูดอกไม้แล้วมันแพง เลยไม่ซื้อ”
“พี่อะเลิกงกอะไรที่ไม่เข้าเรื่องสักทีได้ไหม ตอนนี้เราไม่ได้เป็นเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะพี่เปล พี่ทำงานมีเงิน พ่อกับแม่ก็ไม่ได้มาไถเงินพี่แล้ว และนี่เป็นของที่จะให้คุณคีนนะ พี่ยังมางกเงินไม่เข้าเรื่องอยู่อีก”
“รู้แล้ว พี่ขอโทษ”
“ไปขอโทษคนนู้นนู่น ไม่ใช่ปิงสักหน่อย”
“พี่รู้แล้ว สำนึกผิดแล้ว ปิงจะไม่ช่วยพี่หน่อยเหรอ พี่ไม่รู้จะซื้ออะไรให้คุณคีนดี”
“ดอกไม้”
“มันแพง”
“พี่เปล!” ปิงเสียงดังไม่พอใจผม ก็ผมลืมตัวนี่นา พอเป็นเรื่องเงินแล้วผมมักจะคิดเล็กคิดน้อยอยู่เสมอ
“ดอกไม้ อืม ดอกไม้” ผมรีบรับคำเออออในคำพูดของน้อง
“เดี๋ยวปิงจะพาไปร้านดอกไม้” ปิงบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังทำให้ผมไม่กล้าจะขัดอะไรน้องอีก
ปิงพาผมไปสถานที่ไปยังจุดที่เป็นแหล่งขายดอกไม้ขนาดใหญ่ เพราะมันเลยวันสำคัญแล้ว ราคาดอกไม้มันจึงถูกลงมา ต่างกันลิบลับกับเมื่อวันก่อน
แต่มันก็ไม่ได้มีราคาถูกมากนัก ทว่าจะไม่ซื้อก็ไม่ได้ มาถึงขั้นนี้แล้วผมไม่ควรจะกลับที่พักไปมือ
ผมรอที่ร้านจัดดอกไม้ช่อหนึ่งให้ผมอยู่พักใหญ่จนถึงเวลาจ่ายเงิน ราคาของมันไม่เบานัก ตอนแรกก็ตั้งใจจะซื้อเพียงแค่ดอกกุหลาบ แต่ดอกไม้มันสวยจนผมอดไม่ไหวว่าถ้าผมได้มอบมันให้คุณคีนคงจะดีไม่น้อย จากช่อเล็ก ๆ มีดอกไม้ไม่กี่ดอก กลับกลายเป็นช่อดอกไม้ขนาดใหญ่ขึ้นมา
ดอกกุหลาบสีแดงตัดกับลิลลี่สีขาว
ผมชอบช่อดอกไม้นี้มากจริง ๆ ผมรับมันมาด้วยความทะนุถนอมแล้วยอมนั่งแท็กซี่ออกจากร้านไป อยากจะปกป้องช่อดอกไม้ช่อนี้ไม่ให้บอบช้ำแม้แต่เพียงนิด ผมประคองดูแลมันมาอย่างดีตลอดทางกระทั่งถึงห้องของปิง
“พี่เปล ดอกไม้สวยมากเลย” ทั้งที่ปิงเห็นช่อดอกไม้นี้พร้อมกับผม แต่พอเจ้าตัวเดินมาดูใกล้ ๆ ก็เอ่ยปากชมอีก
“ปิงว่าคุณคีนจะชอบไหม”
“ชอบสิ ต้องชอบแน่ ๆ ขนาดปิงเห็นยังอยากได้เลย”
“ถ้าอยากได้เอาไว้พี่..”
“ไม่ต้อง ๆ ปิงแค่เปรียบให้พี่ฟังว่าดอกไม้สวยมากจนปิงยังอยากได้เลย”
“อ้อ” ผมพยักหน้าอย่างเข้าใจ เกือบคิดไปแล้วว่าถ้าปิงอยากได้ ผมคงต้องเอาเงินไปซื้อมาให้น้อง แต่จะให้เหมือนช่อของคุณคีนเลยไม่ได้หรอก อาจต้องปรับเปลี่ยนนิดหน่อย
อย่างไรแล้วดอกไม้ที่ผมให้คุณคีนก็ควรมีแบบเดียว
“แล้วนี่พี่จะไม่กลับคอนโดเหรอไง” ปิงถามผมระหว่างที่ผมจัดการประคับประคองดูแลช่อดอกไม้นี้วางลงบนโต๊ะอย่างเบามือ
“กลับสิแต่คุณคีนบอกพี่ว่าติดธุระเรื่องงาน คงกลับดึกหน่อย”
“อืม พี่และคุณคีนทำงานเยอะทั้งคู่เลย”
“ถ้าเทียบกับคุณคีนแล้วพี่ทำงานไม่เยอะเลย”
“แบบนี้ก็ควรหาเวลาอยู่ด้วยกันให้มาก ๆ นะ”
“พี่รู้แล้ว ปิงไม่ต้องเป็นห่วงหรอก พี่กับคุณคีนเราเข้าใจกันน่า”
“ถ้าเข้าใจกันก็ดีแล้ว” ปิงบอกอย่างสบายใจในความสัมพันธ์ของผมกับคุณคีน
เมื่อถึงคอนโดผมก็รีบเอาช่อดอกไม้นั้นไปวางบนเตียงของเราทันที หายเข้าไปอาบน้ำ ปะแป้งให้ตัวหอมฟุ้งแล้วออกมานั่งตรงโซฟาเพื่อรอคุณคีนกลับมาจากที่ทำงานเหมือนเมื่อวาน
ผมจะไม่ยอมให้ตัวเองหลับ ผมตัดสินใจลุกขึ้นไปหยิบกล่องช็อกโกแลตนั้นขึ้นมาจากโต๊ะอาหาร ลูบคลำฝากล่องนั้นอย่างเบามือก่อนจะเปิดมันออกแล้วหยิบช็อกโกแลตขึ้นมากิน
ไม่รู้ว่าเพราะความรู้สึกผิดต่อคุณคีนหรือเพราะรู้แล้วว่าช็อกโกแลตนี้นั้นคนทำคือใคร และต้องลำบากมากแค่ไหนกว่าจะทำมันออกมาให้ผมได้ คราวนี้รสชาติมันถึงอร่อยขึ้นกว่าเมื่อวานมาก จนผมหยิบขึ้นมากินอีกหลายชิ้นอย่างห้ามใจไม่ได้
คุณคีนกลับมาแล้ว ผมลุกไปหาคุณคีนที่หน้าประตูอย่างรวดเร็ว ส่วนคุณเคนไม่ตามเข้ามาด้วย ขอตัวกลับไปทันที คิดว่าเขาคงเดาได้ว่าผมคงคิดจะทำอะไรที่จะขอโทษคุณคีนเลยไม่อยากเข้ามารบกวนเวลาของเราสองคน คุณเคนช่างสมเป็นเลขาอย่างแท้จริง
“เหนื่อยไหมครับ” คำถามแรกที่ผมเลือกถามคุณคีน
“นิดหน่อย วันนี้มีหลายงานที่ต้องไป”
“นั่งพักแล้วดื่มน้ำเย็น ๆ ก่อนไหมครับ” ผมไม่รอฟังคำตอบจากเขา จูงมือคุณคีนไปนั่งที่โต๊ะอาหาร จงใจให้เขาเห็นว่าช็อกโกแลตในกล่องนั้นพร่องไปหลายชิ้นแล้วก่อนจะไปเทน้ำเย็นให้คุณคีน
“คุณกินมันเหรอ” คุณคีนพูดขึ้นอย่างไม่เจาะจง แต่ผมก็รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร
“ใช่ครับ กินไปกินมาเริ่มอร่อยดี จนเผลอกินไปอีกหลายชิ้นเลย”
“ถ้าไม่ชอบก็ไม่ต้องฝืนหรอก ไม่เป็นไร”
“ทีแรกก็ยอมรับว่าไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ แต่ตอนนี้ผมชอบแล้วครับ และชอบมากด้วย คุณห้ามแอบเอาไปทิ้งนะครับ” ผมแกล้งทำเสียงขรึมข่มขู่คุณคีน
“ผมไม่ทิ้งหรอก”
“ขอบคุณนะครับคุณคีน” ผมกอดเขาจากด้านหลัง ซบหน้าลงบนบ่าเขา
“ผมเห็นว่าคุณน่าจะชอบมันก็เลยเอามาให้” คุณคีนเอียงหน้ามาทางผมเล็กน้อย
“ครับ ผมชอบช็อกโกแลตกล่องนี้มาก” ผมจึงอาศัยจังหวะนี้จูบเขาที่มุมปากแผ่วเบา ผมอยากให้เขารู้ว่าผมขอบคุณเขาจริง ๆ
ผมรอจนเขาดื่มน้ำจนหมด แล้วจึงพากันเข้าไปในห้องนอนที่ยังปิดไฟมืดมิด
“กลิ่นอะไร เหมือนกลิ่นดอกไม้” เมื่อเข้าไปในห้อง คุณคีนก็ทักขึ้นมาทันที
“คุณคีนยืนรอตรงนี้ก่อนนะครับ”
“...” เมื่อเขาไม่พูดอะไร ผมจึงรีบวิ่งไปที่เตียงแล้วหยิบช่อดอกไม้ขึ้นมา ผมเปิดไฟในห้องระหว่างที่เดินถือช่อดอกไม้มาให้เขา
“ทำแบบนี้คงรู้แล้วใช่ไหมว่าใครให้ช็อกโกแลต”
“ครับ ขอบคุณนะครับที่ทำเพื่อผมมาตลอด”
“ผมควรจะขอโทษคุณมากกว่าที่ทำออกมาได้ไม่ดี”
“ไม่ครับ มันดีที่สุดและผมชอบมากจริง ๆ” ผมบอกกับเขาอย่างจริงใจ พอเป็นของจากคนที่เรารัก อะไรมันก็ดีไปหมดทุกอย่าง
ผมยื่นช่อดอกไม้ไปให้คุณคีน จังหวะที่คุณคีนยื่นมือออกมา ผมแอบลอบยิ้มในใจถ้าเห็นช่อดอกไม้ในอ้อมแขนคุณคีน ผมคงจะมีความสุข แต่ทันใดนั้นคุณคีนก็ยกมือขึ้นมาปิดปากก่อนจะจามมันออกมาหลายต่อหลายครั้งติดต่อกัน คุณคีนถอยห่างจากช่อดอกไม้ในมือผม จนผมตกใจ
“คุณคีนเป็นอะไรครับ” ผมเดินเข้าหาเขาแต่ถูกคุณคีนยกมือห้ามจนใจเสีย
“ผมดีใจมากที่คุณซื้อดอกไม้มาให้ ผมชอบมาก แต่..” คุณคีนพูดยังไม่ทันจบก็จามอีกสองครั้ง “ผมไม่ค่อยถูกกับดอกไม้สักเท่าไหร่ ขอโทษนะครับ”
ผมเปิดประตูห้องออกอย่างรวดเร็วแล้วเอาดอกไม้ไปวางบนโต๊ะอาหารข้างกล่องช็อกโกแลตก่อนจะกลับเข้ามาข้างในอีกครั้ง พลางพูดกับอีกฝ่ายด้วยสีหน้าที่รู้สึกผิด
“ขอโทษครับ ผมไม่รู้เลย”
“ไม่เป็นไรสักหน่อย มันไม่ใช่ความผิดของคุณ”
“ผมไม่รู้เลยว่าคุณจะแพ้เกสรดอกไม้” ผมอยากพุ่งตัวเข้าไปกอดเขา แต่ก็ไม่กล้าเพราะกลัวว่าจะทำให้เขาจามอีก
“ไม่เป็นไร ๆ” คุณคีนเป็นฝ่ายเดินเข้าหาผมเอง เขาโอบกอดผมไว้จนผมเสียใจเพิ่มขึ้นไปอีก น้ำตาเริ่มเอ่อล้นที่ขอบตา ผมนี่มันไม่ได้เรื่องเลย
“ขอโทษนะครับ”
คุณคีนประคองใบหน้าผมขึ้นมาก่อนจะเกลี่ยเช็ดน้ำตาให้
“ผมทำช็อกโกแลตให้คุณ อันที่จริงมันไม่อร่อยหรอก ผมรู้ตัวดีแต่ผมก็ยังรั้นที่จะมอบให้คุณ เพราะอยากให้คุณประทับใจในสิ่งที่ผมทำ อายุผมขนาดนี้แล้วยังคิดจะทำอะไรแบบนี้อยู่อีก น่าอายมากใช่ไหม”
“ไม่เลยครับ ผมชอบมากจริง ๆ” ผมย้ำคำเดิม ๆ เพราะอยากให้เขามั่นใจ “และเพราะผมอยากง้อคุณ อยากขอโทษคุณก็เลยซื้อดอกไม้มาให้โดยไม่รู้ว่าคุณแพ้เกสรดอกไม้”
“ถ้าอย่างนั้นก็หายกันแล้วนะ ทั้งเรื่องช็อกโกแลตทั้งเรื่องดอกไม้ ขอบคุณนะที่คุณซื้อดอกไม้มาให้”
“ผมก็ขอบคุณครับสำหรับช็อกโกแลตกล่องนั้น”
“วาเลนไทน์ของเรากลับไปเป็นเหมือนอย่างทุกปีดีไหม” คุณคีนยื่นข้อเสนอ
“ดีเหมือนกันครับ”
สุดท้ายแล้วอย่างน้อย ผมก็ยังเข้าใจถูกว่าคุณคีนไม่ได้อยากได้ของจากวันแห่งความรักนี้เท่าไหร่หรอก แต่ทั้งหมดที่ทำไปในปีนี้นั้นก็เพื่อเอาใจผมเท่านั้นเอง
ทำแบบนี้แล้วเมื่อไหร่ผมจะรักคุณน้อยลงล่ะครับ?
END
=======================
มาเซอร์ไพรส์ ไม่รู้เซอร์ไพรส์หรือเปล่า
ความรักคือการเรียนรู้ซึ่งกันและกันใช่ไหมคะ
สุขสันต์วันแห่งความรักนะคะ
รักเสมอเลย <3
เขมกันต์
ใครเล่นทวิตไปบ่น หรือชมก็ได้น้า ที่แทกนี้เลย #พนักงานดูแลเตียง
ติดตามพูดคุยกันได้ที่นี่ค่ะ
Facebook และ
Twitterขอบคุณจากใจ
เขมกันต์
หัวข้อ: Bed Care Job #พนักงานดูแลเตียง ตอนพิเศษ Dear Valentine จบ UP 14/02/2020 (อ่าน 158762 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก