หัวข้อ: ข้าไม่อยากแต่ง!!! ตอนพิเศษและแจ้งข่าวดี 100 เปอร์ 20/12/2562

[อิ๊อ๊ะชะเอิงเอย]

เป็นคนไทยหลงไปโลกคล้ายๆจีนแล้วพูดไทยหรือจีนคะ
ถ้าพูดจีนนายเอกพูดได้อยู่แล้วหรือว่ายังไง
คือเคยอ่านแต่จีนย้อนไปจีนไม่ก้ไทยย้อนไปไทย
แต่ย้อนข้ามประเทศแบบนี้เพิ่งเคยอ่านค่ะ
อันนี้สงสัยมากค่ะ

ใช้ความสามารถของเจ้าของร่างค่ะ​ อีกอย่างที่นี่เหมือนเป็น​โลกคู่ขนานมากกว่าค่ะ​

อ่อเข้าใจแล้วค่ะ

[Letter123]

4

ขบวนเดินทางจนถึงยามอู่ (11.00 – 12.59) ขบวนเดินทางก็หยุดเพื่อพักม้าและทานอาหาร จากที่ถามซื่อจูว่าระยะการเดินจากเมืองหลวงไปยังเมืองตงซวง จากที่ถามท่านพ่อก็ได้ความว่าเป็นเมืองที่มีอาณาเขตกว้างใหญ่หากแต่มีอุณหภูมิที่แตกต่าง พื้นที่ตอนเหนือของเมืองอยู่ในหุบเขาทำให้ช่วงหน้าหนาวนั้นอาการเย็นกว่าเมืองหลวงหากแต่ตอนใต้นั้นเป็นพื้นที่ติดชายทะเล อากาศจะอบอุ่นกว่านัก ผมชักอยากจะเห็นแล้วสิ

“นายน้อยขอรับขบวนหยุดพักแล้วขอรับ” ซื่อจูเปิดม่านแล้วยืนมือมาประคองผมลงจากรถม้า เพราะต้องเดินทางไกลชุดที่ใส่จึงเป็นชุดที่ทะมัดทะแมงซึ่งผมชอบแบบนี้มากกว่าที่ซื่อจูจับมาใส่ให้เป็นประจำ เมื่อลงมายืนที่พื้นดินผมก็ชูแขนบิดคลายความเมื่อยล้า ผมรีบวิ่งไปหาท่านพ่อที่ลงจากรถม้าที่อยู่ไม่ไกล

“ท่านพ่อ เหนื่อยไหมขอรับ”

“หึๆ พ่อไม่เหนื่อยแล้วเจ้าเล่า”

“ลูกสนุกมากเลยขอรับไม่เหนื่อยสักนิดเดียว” พอตอบไปแบบนั้นท่านพ่อก็ยกยิ้มมือหนายกขึ้นลูบผมเบาๆ ก่อนที่จะบอกว่าใกล้ๆ นี้มีแม่น้ำให้ผมไปล้างหน้าล้างตาผมก็รีบวิ่งกลับไปชวนซื่อจูไปด้วยกัน ส่วนกองทัพจะพักห่างไปอีก พี่ใหญ่ไม่รู้ว่าจะได้มารวมกับพวกเราหรือเปล่าอาจจะต้องอยู่กับเหล่าทหาร

“อูยน้ำเย็นมากเลย ซื่อจูปลาตัวโตมาก ข้าอยากได้” เพราะเห็นว่าจะพักหนึ่งชั่วยามเวลามากมายจนพอที่จะทำมื้ออร่อยๆ ให้บิดาได้ทาน

“เดี๋ยวบ่าวจะจับให้นะขอรับ” ไม่รอช้าซื่อจูเรียกบ่าวอีกคนมาช่วยลงไปจับปลา ใจจริงอยากจะลงไปด้วยนะแต่ว่าโดนห้ามไว้

“ซื่อจูเอาอีกสองตัวนะ” ตอนนี้ปลาได้มาหกตัวแล้ว ผมว่าจะทำไปให้พี่ใหญ่ด้วยไม่นานปลาตัวใหญ่สองตัวก็ถูกจับขึ้นมาใส่ตระกล้า ไล่ให้ซื่อจูและบ่าวอีกคนไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเดี๋ยวจะไม่สบายเอาส่วนผมก็หิ้วตระกล้าใส่ปลาไปที่รถม้า คนคุมรถม้ากำลังก่อไฟ ปลาที่จับขึ้นมาทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ผมปีนขึ้นรถม้าหยิบกล่องเครื่องเทศและถุงเกลือลงมา

“พี่ชายท่านช่วยข้าที” เรียกพี่หม่ามาช่วยเพราะอายุมากกว่าแถมยังต้องทำงานหนักจะให้เรียกแบบนายบ่าวปกติผมก็ทำใจเรียกไม่ได้ สอนให้พี่หม่าช่วยเอาเกลือพอกปลาส่วนในท้องผมก็ยัดด้วยสมุนไพรเพื่อดับกลิ่นแล้วให้พี่หม่าช่วยดูปลาพร้อมกับซื่อจูที่เปลี่ยนเสื้อผ้ามาแล้วช่วยย่างปลา ส่วนผมก็เปิดกล่องเครื่องเทศที่เก็บแยกมาต่างหากเพราะถ้าจะให้ไปค้นในรถที่เก็บของกว่าจะได้กินคงต้องรอวนไป หยิบพริกแห้งกระเทียมมาสับละเอียด มีดนี้พี่รองเป็นคนหามาให้เชียวล่ะ เป็นมีดทำครัวที่พกพาง่ายแถมยังใช้ป้องกันตัวด้วย เมื่อได้เรียบร้อยก็ปรุงรสเป็นน้ำจิ้มซีฟู้ดที่แม้จะได้ของที่ไม่เหมือนที่ผมจากมา แต่รสชาติก็ไม่ต่างกัน

กลิ่นปลาเผาโชยไปทั่วไม่นานปลาทั้งแปดตัวก็ย่างเสร็จแล้วแบ่งสองตัวสำหรับพวกผม ผมห่อปลาด้วยใบไม้แล้วแบ่งน้ำจิ้มหิ้วปลากทั้งหกตัวไปหาบิดาโดยมีซื่อจูไปด้วย

“ท่านพ่อข้าทำมื้อเที่ยงเสร็จแล้ว”

“หลิงเอ๋อร์ไม่ต้องลำบากเลย พ่อทานอะไรก็ได้” แม้จะติดรสมือของลูกชายคนเล็กแค่ไหนแต่ก็ไม่อยากให้ลูกชายเหนื่อย แต่กลิ่นหอมในตระกล้าก็เรียกน้ำลายเขาเสียจริง

“ข้าเห็นปลาในลำธารเยอะ เลยทำปลากเผามาให้ท่านพ่อทานกับน้ำจิ้มนี้นะขอรับ”

“เจ้าทำเยอะมาก จะเอาไปให้พี่ชายเจ้าหรือ”

“ขอรับ”

“งั้นก็รีบไปเถอะเดี๋ยวเจ้าจะไม่ได้ทนอะไร” ก่อนจะไปผมแนะนำให้บิดาทานคู่กับน้ำจิ้ม แล้วหิ้วปลาทั้งสี่ตัวไปยังกลุ่มทหาร แม้จะรู้สึกตื่นๆ กับสายตาของทหารทุกคนก็ตาม

“พี่ชาย ข้ามาหารองแม่ทัพ” เพราะไม่รู้ว่าพี่ชายอยู่ตรงไหนเลยคว้าทหารคนหนึ่งมาถาม โชคดีที่พี่ทหารบอกว่าจะนำทางไป ทหารแต่ละคนร่างกายสูงใหญ่ คงผ่านการฝึกซ้อมมาอย่างหนักระหว่างทางทุกคนต่างมองมาที่ผม

“ถึงแล้วขอรับคุณชาย”

“ขอบคุณพี่ชายมาก” ผมโค้งลงนิดๆ เพื่อเป็นการขอบคุณแล้วเดินไปหาพี่ชายที่กำลังจะทานอาหารกลางวัน

“พี่ใหญ่ข้าทำกับข้าวมาให้” พอได้ยินเสียงผมพร้อมกับคำว่ากับข้าวพี่ใหญ่ก็หันควับมาทันที

“หลิงเอ๋อร์เจ้าไม่เห็นต้องลำบากเลย”

ข้าเพียงเป็นห่วงพวกเราต้องเดินทางอีกไกล มีอาหารอร่อยๆ ก็จะดีกว่าขอรับ” จริงๆ คือผมก็โหยหาอาหารอร่อยๆ เช่นกันจะให้ทานอาหารแห้งทั้งๆ ที่สามารถทำอาหารสดใหม่ได้มันแย่จริงๆ

“เจ้าช่างแสนดีจริงน้องพี่” ผมมองรอบๆ ไม่มีรถม้ามีเพียงม้าตัวใหญ่เดินเล็มหญ้าอยู่ไม่ไกล เปิดตระกล้าออกมาและส่งน้ำจิ้มให้กับพี่ทหาร

“ข้ากลับไปที่รถม้านะขอรับ”

“อืม ขอบใจเจ้ามาก” ผมยิ้มกว้างเป็นคำตอบว่าไม่เป็นไรแล้วรีบจูงมือซื่อจูกลับไปทานมื้อเที่ยงเช่นกันหิวแล้ว หลังจากทานมื้อเที่ยงเสร็จทุกคนก็ประจำที่เพื่อเตรียมเดินทางอีกครั้ง ผมเปิดม่านเพื่อดูวิวรอบยิ่งออกห่างเมืองหลวงยิ่งเห็นธรรมชาติตอนนี้เรากำลังเดินทางถนนเลียบลำน้ำยิ่งทำให้วิวทิวทัศน์งดงาม จิบชาพร้อมกับชมวิว อ่าเป็นการเดินทางที่สบายจริงๆ

เมื่อถึงยามโหย่ว (17.00/18.59) ขบวนก็หยุดพักกลางป่า รถม้าของเขาและท่านพ่ออยู่ข้างกัน ห่างกันไม่ไกลขบวนทหารก็เริ่มก่อกองไป เพราะยังไม่มืดเลยคิดว่าจะไปชำระล้างร่างกาย

“ซื่อจูเจ้าไปจับปลามาหากมีผักป่าก็เก็บมาด้วย”

“นายน้อยจะไปไหนหรือขอรับ”

“ข้าจะไปอาบน้ำที่ลำธาร” ในมือนี่หอบชุดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ แม้จะไม่ได้คลุกฝุ่นหรือออกแรงแต่ก็รู้สึกเหนียวตัว

“รอบ่าวก่อนสิขอรับนายน้อยจะไปคนเดียวได้ยังไง”

“ไม่ต้องห่วง ข้าไปอาบน้ำไม่ไกลนักทำตามที่ข้าสั่งเถอะ” ขบวนใหญ่ขนาดนี้จะมีอะไรลอบเข้ามาแถมยังเป็นขบวนของค่ายพยัคฆ์ซื่อจูลังเลเล็กน้อยแต่ก็ยอมปล่อยให้ผมไปอาบน้ำแต่โดยดี เดินเลียบลำธารเพื่อหาจุดที่สามารถจะเล่นน้ำได้จนเจอโขดหินและพุ่มไม้เป็นที่เหมาะเจาะจริงๆ เมื่อได้ที่แล้วผมก็ถอดเสื้อตัวนอก ตัวในเหลือเพียงกางเกงตัวในไว้จะให้เปลือยก็อายผีป่า

“อ่า...เย็นจัง”

ซ่า

ผมที่มัดรวบเบาๆ ก็แกะผ้าผูกออก ผมดำขลับราวเส้นไหมสยายแผ่ยิ่งทำให้ร่างระหงที่เล่นน้ำเป็นภาพที่ตรึงสายตา แม้เจ้าตัวที่เล่นน้ำก็ไม่ได้รู้ตัวเลยว่าตกอยู่ในสายตาคมของใครบางคน





เมื่ออาบน้ำเสร็จผมก็รีบขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ผมที่ปล่อยสยายถูกมัดลวกๆ สำรวจว่าตัวเองไม่ได้ลืมอะไรก็รีบเดินกลับไปที่รถม้า ซื่อจูวิ่งมารับห่อผ้าไปจัดการผึ่งให้เรียบร้อย ผมนั่งลงบนขอนไม้ปลาที่ได้มาเป็นปลาตัวขนาดพอดี แถมซื่อจูยังได้ผักและหน่อไม้มาด้วย

“ซื่อจูเจ้าไปตามท่านพ่อกับพี่ใหญ่ที ข้าจะทำมื้อเย็นให้” ปลาที่ได้จะย่างและต้มยำ อุปกรณ์ทำครัวที่หามาทำให้ผมประกอบอาหารได้ ให้พี่คนบังคับรถม้าย่างปลา ส่วนผมก็ต้มน้ำเพื่อทำต้มยำปลา อีกหม้อก็หุงข้าว หน่อไม้ผมก็ทิ้งลงไฟเผาให้นุ่มแล้วหั่นลงในหม้อต้มยำ กลิ่นหอมของอาหารเรียกน้ำย่อยในกระเพาะผู้คนโดยรอบได้เป็นอย่างดี เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จ ท่านพ่อก็เดินมาพร้อมพี่ใหญ่หากแต่คนที่ผมต้องทำตาโต

ชินอ๋อง

ท่านอ๋องก็เดินทางมาด้วยเหรอ

“หลิงเอ๋อร์น้องรักเจ้าทำอะไร กลิ่นหอมไกลไปถึงที่พักพี่” พี่ใหญ่เดินมาทรุดนั่งลงข้างๆ ผม ท่านพ่อนั่งลงขนาบข้างส่วนผู้สูงศักดิ์อีกคนนั่งลงตรงกันข้าม แม้อยากจะลุกขึ้นทำเคารพตามทำเนียม แต่ก็ติดที่กำลังสับพริกอยู่

“ปลาเผาและต้มยำปลาขอรับ ท่านพ่อลูกตักให้ขอรับ” ตักต้มยำใส่ชามใหญ่ส่วนที่เหลือก็ให้ซื่อจูไปกินกับบ่าวคนอื่น มื้อนี้เป็นมื้อที่ทำให้ผมเกร็งมากเพราะชินอ๋องมารับประทานด้วย

“เชิญพ่ะย่ะค่ะท่านอ๋อง” ส่งชามข้าวให้เพราะไล่บ่าวไปแล้วผมเลยรับหน้าที่จัดแจงตักข้าวให้กับทุกคน

“เจ้าจะต้องเสียใจแน่ๆ ที่ทานอาหารของหลิงเอ๋อร์” พี่ใหญ่พูดกับท่านอ๋องแม้จะฟังดูแปลกๆ ที่ไม่ได้ใช้ราชาศัพท์แต่ก็คงจะสนิทกันน่าดูว่าแต่อะไรคือต้องเสียใจที่ทานอาหารฝีมือผมกัน

“ทำไมหรือ”

“ท่านจะไม่สามารถทานฝีมือคนอื่นได้อีกนะสิ”

“พี่ใหญ่ ทานปลาเยอะๆ สิขอรับ” ผมคีบเนื้อปลาใส่ปากพี่ใหญ่ที่กำลังหัวเราะ พูดอะไรก็ไม่รู้ขืนชินอ๋องติดรสมือผมก็แย่นะสิครับ

“คงจะจริงอย่างที่เจ้าว่า” จู่ๆ ชินอ๋องก็พูดขึ้น แม้จะดีใจที่คนสูงศักดิ์อย่างชินอ๋องชื่นชอบในอาหารที่ตัวเองทำ

“กระหม่อมดีใจที่ท่านอ๋องทรงชอบ” พูดจบผมก็หันมาปรนนิบัติท่านพ่อ เมื่อทานเสร็จพี่ใหญ่ก็ไปทำธุระส่วนตัวท่านพ่อก็เดินกลับรถม้ามีเพียงผมและชินอ๋องที่ยังนั่งอยู่ ความเงียบเคลื่อนตัวเข้ามาแทนที

“อ่า ซื่อจูเอาพวกนี้ไปทำความสะอาดด้วยนะ” สั่งซื่อจูที่พึ่งเดินมาให้เก็บข้าวของที่ผมใช้ทำอาหารพอจะช่วยเก็บซื่อจูก็สั่งให้ผมนั่งนิ่งๆ นี่ตกลงใครเป็นนายใครเป็นบ่าว

“ชาพ่ะย่ะค่ะ” ส่งถ้วยชาให้กับชายสูงศักดิ์ที่หน้านิ่งแถมบรรยากาศนึกว่าอยู่บนขั้วโลก

“อืม”

และเพราะขยับทำนู่นทำนี่มากเกินไปผ้ารัดผมที่ถูกมัดไว้ลวกๆ ก็หลุดออกเส้นไหมดำขลับแผ่กระจาย ผมรีบรวบผมไว้สายตาก็กวดมองหาผ้าผูกผมที่ดันตกอยู่ใกล้กับอ๋องน้ำแข็ง มันคือความบังเอิญใช่ไหม ทำไมต้องบังเอิญไปอยู่ใกล้ๆ ด้วยเล่าแถมท่าอ๋องก็หยิบไปถือไว้อีก

“เอ่อ..กระหม่อมขอผ้าผูกผมคืนด้วยพ่ะย่ะค่ะ” ฝ่ามือขาวยืนไปตรงหน้าเพื่อขอผ้าผูกผมคืน

.

.

ผ้าผูกผมสีไข่มุกอยู่ในมือใหญ่ ดวงตาคมก้มมองเพียงเล็กน้อยสลับกับมองมือขาวที่อยู่เบื้องหน้า ดวงตาลูกท้อที่จ้องสบตาอย่างไม่เกรงกลัว ช่างเป็นบุรุษที่ประหลาดแม้นัยน์ตาจะดูล่อลวงแต่หากสังเกตให้ดีแววตานั้นดูไม่เหมือนคุณชายในห้องหอแต่ดูราวคนที่ผ่านความลำบากมา

“ท่านอ๋อง” เสียงเรียกดึงสติเขาคืนกลับมา

“อยู่นิ่งๆ” เมื่อเขาขยับร่างระหงก็ตั้งท่าเตรียมกระโดดหนีเฉกเช่นกระต่าย มือหนาที่เคยแต่จับกระบี่กลับสัมผัสเส้นผมราวกับเส้นไหมอย่างระมัดระวังราวกับกลัวว่าลงแรงเพียงนิดจะทำให้เจ้าของเส้นไหมนั้นเจ็บปวด เส้นผมถูกรวมแล้วถูกผูกด้วยผ้าไหมเมื่อผูกแน่นแล้วร่างสูงใหญ่ค่อยขยับถอยห่างออกมา

.

.

ตอนนี้ในหูได้ยินเพียงเสียงหัวใจที่เต้นรัว เมื่อกี้คืออะไรกัน ท่านอ๋องท่านทำอะไรกับข้า เมื่อตั้งสติได้หรืออาจจะไม่ได้ผมก็ลุกขึ้นวิ่งกลับรถม้า ไม่ถวายบังคมลา ไม่แม้กระทั่งสบตา ตอนนี้ผมว่าผมป่วยแล้วล่ะ ได้ยินเสียงซื่อจูเรียกแต่ผมไม่สนใจอะไรแล้วขึ้นรถม้าแล้วล้มตัวลงนอน

“ฮืออ ทำไมต้องรู้สึกแปลกๆ ด้วยนะ” บ่นกับตัวเองแล้วก็เผลอเอื้อมมือไปจับผ้าผูกผม อ่า ไม่เอาไม่คิดถึงนอนๆ ๆ กว่าจะกล่อมให้หัวใจกลับมาเต้นปกติแล้วหลับใหลเพราะหัวใจทำงานหนัก

.

.

หยางเว่ยชินมองกระต่ายน้อยกระโดดหนีไปยังหลุมหลบภัย ริมฝีปากหยักยกยิ้มมุมปาก รอยยิ้มที่ทำให้เหล่าเงาต้องอ้าปากค้าง หากจะเทียบกันระหว่างพี่น้องทั้งสามคนต่างเป็นยอดคน องค์ฮ่องเต้ปกครองแคว้นด้วยสติปัญญาและบารมี มีแขนขาคือชินอ๋องและเฉียงอ๋อง หากข่าวลือว่าเฉียงอ๋องหล่อเหลาและสู้รบเก่ง ชินอ๋องต้องกล่าวว่าเป็นอีกเท่าของเฉียงอ๋อง ท่านอ๋องนั้นเรียกได้ว่าทรงไร้ใจ ไม่เคยข้องเกี่ยวทั้งบุรุษและสตรี เพราะอย่างนั้นการที่ท่านอ๋องทรงเข้าไปผูกผมให้ แถมรอยยิ้มเพียงแวบเดียวนั่นทำให้บรรดาเงานั้นเหมือนเห็นผี แม้จะเพียงชั่วครู่แต่ด้วยสายตาของเงาทำให้เห็นเต็มตา

“กระต่าย” เขาพึมพำกับตัวเองแม้จะไม่เข้าใจการกระทำของตัวเองนักแต่ก็ปัดทิ้งลุกขึ้นก้าวเดินกลับไปยังที่พักของตนเอง



RW 18/6/2562

[BBChin JungBB]

อุ๊ย!! อาการเริ่มออกกันแล้ว 

[patee]

 

[puiiz]

 

[twinmonkey0311]

 

[greenapple]

ตะกร้า

ธรรมเนียม

[shiroinu]

ท่านอ๋องมาทำไม ตัวประกอบพระเอกคือพี่ใหญ่ 555 ตัดหางปล่อยวัดไปแล้วท่านอ๋องตกกระป๋อง ชิ้วๆ

เป็นคนไทยหลงไปโลกคล้ายๆจีนแล้วพูดไทยหรือจีนคะ
ถ้าพูดจีนนายเอกพูดได้อยู่แล้วหรือว่ายังไง
คือเคยอ่านแต่จีนย้อนไปจีนไม่ก้ไทยย้อนไปไทย
แต่ย้อนข้ามประเทศแบบนี้เพิ่งเคยอ่านค่ะ
อันนี้สงสัยมากค่ะ

เรื่องที่ย้อนเวลาจากไทยมาจีนมีหลายเรื่องนะคะ เช่น เล่ห์รัเทวาสวรรค์ หรือทาสดอกแก้ว(เแต่ปลี่ยนชื่อไปแล้ว) ขออนุญาติเจ้าของเรื่องนี้ยกตัวอย่างหน่อยนะคะ ขออภัยล่วงหน้าจ้า

[AkuaPink]

 
 
 

[Letter123]

ท่านอ๋องมาทำไม ตัวประกอบพระเอกคือพี่ใหญ่ 555 ตัดหางปล่อยวัดไปแล้วท่านอ๋องตกกระป๋อง ชิ้วๆ

เป็นคนไทยหลงไปโลกคล้ายๆจีนแล้วพูดไทยหรือจีนคะ
ถ้าพูดจีนนายเอกพูดได้อยู่แล้วหรือว่ายังไง
คือเคยอ่านแต่จีนย้อนไปจีนไม่ก้ไทยย้อนไปไทย
แต่ย้อนข้ามประเทศแบบนี้เพิ่งเคยอ่านค่ะ
อันนี้สงสัยมากค่ะ

เรื่องที่ย้อนเวลาจากไทยมาจีนมีหลายเรื่องนะคะ เช่น เล่ห์รัเทวาสวรรค์ หรือทาสดอกแก้ว(เแต่ปลี่ยนชื่อไปแล้ว) ขออนุญาติเจ้าของเรื่องนี้ยกตัวอย่างหน่อยนะคะ ขออภัยล่วงหน้าจ้า

ได้เลยค่า ปล. ทาสดอกแก้ว บ็อกงามมากค่ะฮ่าๆๆ

[มะเขือม่วง]

 

[kaokorn]

สนุกดีฮะ ชอบ รอติดตามนะฮะ
 

[lovenine]

มาต่อ ด้วยๆ รอๆ จ้า

[Letter123]

5

หลังจากคืนนั้นที่ใจของผมเต้นผิดจังหวะก็พยายามที่จะไม่สบตากับแววตาคู่คมนั้นแม้เวลาหยุดพักหรือร่วมมื้ออาหารก็ตามแต่ และดูเหมือนว่าพี่ใหญ่ก็จะชอบใจที่ผมตามติด

“หลิงเอ๋อร์คืนนี้เราจะพักที่โรงเตี๊ยมข้างหน้า”

“ดียิ่งขอรับ” เพราะเป็นการพักโรงเตี๊ยมครั้งแรกตั้งแต่ได้มาอยู่ยังโลกนี้ จะเหมือนละครที่ผมเคยดูไหมนะ แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว

“พี่คงไม่ได้กินอาหารฝีมือเจ้าเสียดายจริง”

“โถ พี่ใหญ่ไว้ข้าจะทำให้ท่านทีหลังนะขอรับ”

“พี่ดีใจยิ่งนัก ย่าห์!! ” พี่ใหญ่ยิ้มกว้างแล้วควบม้าเพื่อไปร่วมกับขบวนแม่ทัพด้านหน้า ผมปิดม่านลงอดยิ้มขำกับอาการเหมือนกับเด็กๆ ของพี่ใหญ่ เห็นอาหารการกินเป็นเรื่องใหญ่ขนาดนี้ในอนาคตจะมีคู่ครองกับเขาไหม หนักใจแทนท่านพ่อเลย

เคลื่อนขบวนได้เกือบ สองชั่วยาม (1 ชั่วยาม = 2 ชั่วโมง) ทั้งขบวนก็มาหยุดยังโรงเตี๊ยมนอกเมืองเว่ย ซื่อจูประคองผมลงจากรถม้า กวาดสายตามองรอบๆ เป็นโรงเตี๊ยมที่ขนาดไม่ใหญ่นักหากแต่เงียบสงบ หลงจู๊ตื่นตกใจเมื่อเห็นลูกค้าขบวนใหญ่มาหยุดหน้าโรงเตี๊ยม

“โรงเตี๊ยมตู้จวนขอรับนายท่าน” หลงจู๊เมื่อได้สติก็รีบวิ่งลงมาต้อนรับบุรุษร่างสูงใหญ่แต่งกายด้วยผ้าไหมชั้นเลิศดูท่าแล้วคงเป็นชนชั้นสูงจากเมืองหลวง

“เราต้องการห้องพักทั้งหมดที่เจ้ามีในคืนนี้”

“ได้ขอรับนายท่านได้ขอรับ เชิญเลยขอรับ” หลงจู๊ได้แต่คิดถึงเงินเงินจำนวนมากที่จะได้ในคืนนี้ก็รีบเดินนำเข้าไปยังโรงเตี๊ยมที่ดูสะอาดสะอ้านดี ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ ท่านพ่อ เก้าอี้ที่ว่างข้างๆ นั้นกลับมีบุรุษสองคนที่ทำตัวเป็นเด็กๆ แต่พี่ใหญ่ก็เป็นฝ่ายได้ชัยไป ผมต้องก้มหน้าซ่อนรอยยิ้มเมื่อพี่ใหญ่หยักคิ้วกวนๆ ส่งให้ท่านอ๋อง เพราะมีรับสั่งว่าไม่เปิดเผยฐานะอีกทั้งยังเป็นมิตรสหายกันตั้งแต่เยาว์วัยยิ่งทำให้พี่ใหญ่ดูกวนขึ้นไปอีกเมื่อพี่ใหญ่คอยขยับตัวมาบังผมไว้ หันไปสบตากับท่านพ่อแล้วถอนหายใจออกมาพร้อมกัน

เด็กกันจริงๆ

ไม่นานเสี่ยวเอ้อก็มาแจ้งว่าเตรียมห้องไว้เรียบร้อยแล้ว ทุกคนลงความเห็นว่าให้แยกย้ายกันไปพักผ่อนก่อนแล้วค่อยลงมาทานข้าว ผมลุกขึ้นประคองท่านพ่อขึ้นไปยังห้องพักชั้นบน

“เจ้าไปพักเถอะหลิงเอ๋อร์ไม่ต้องห่วงพ่อ”

“ขอรับ” เห็นอย่างนี้ท่านพ่อก็ยังหนุ่มนะขอบอก ขนาดเหล่าคุณหนูยังเคยทิ้งผ้าเช็ดหน้าให้เลยแต่ท่านพ่อมั่นคงในรักมีเพียงท่านแม่เพียงคนเดียวเลยถือตัวครองโสดไม่คิดที่จะมีฮูหยินใหม่

“นายน้อยขอรับบ่าวเตรียมน้ำร้อนเรียบร้อยแล้วขอรับ”

“ขอบใจเจ้ามาก เจ้าก็ไปพักเถอะไม่ต้องอยู่ช่วยข้า”

“ขอรับนายน้อย” แม้ซื่อจูจะอยากจะอยู่ปรนนิบัตรนายน้อยอาบน้ำแต่เมื่อเป็นคำสั่งเขาก็ยอมออกจากห้อง น่าแปลกนักหลังจากนายน้อยหายป่วน ซื่อจูไม่เคยได้ปรนนิบัตรนายน้อยอาบน้ำเลยสักครา

“อ่า....ดีจัง” เมื่อลงแช่น้ำร้อนอาการปวดเมื่อก็ดีขึ้นทันที ศรีษะเล็กเอนพิงขอบอ่างอย่างผ่อนคลาย เรียวปากบางยกยิ้มอย่างพึงพอใจ แม้จะนั่งรถม้าสบายแต่ก็ขึ้นชื่อว่ารถม้าไม่มีทางที่จะนิ่มได้ตลอดทาง กล้ามเนื้อทุกส่วนเหมือนได้ผ่อนคลายกล้ามเนื้อเมื่อได้แช่น้ำอุ่นๆ แถมยังกลิ่นหอมจากเครื่องหอมที่ยิ่งน้ำอุ่นลงยิ่งกระจายความหอมออกมา รู้สึกสบายตัวจนเผลอเคลิ้มหลับไป

ก๊อกๆ

“นายน้อยขอรับ นายน้อยได้เวลาทานอาหารแล้วนะขอรับ” ผมสะดุ้งตื่นเพราะเสียงเรียกจากหน้าห้อง อ่า เผลอหลับไปจริงๆ

“รอข้าสักครู่ซื่อจู” ผมม้วนผมปักปิ่นลวกๆ แล้วรีบขึ้นจากถังไม้ คว้าผ้าขนหนูรีบเช็ดตัวคว้าเสื้อมาใส่อย่างรวดเร็ว ตอนนี้ใส่ได้คล่องแล้วไม่เหมือนเมื่อตอนแรกที่งงกับเสื้อหลายชิ้น สุดท้ายก็รวมผมแล้วผูกผ้าไว้

“ข้าพร้อมแล้ว” เดินตามซื่อจูลงมายังชั้นล่างทุกคนรออยู่แล้วยิ่งทำให้รู้สึกผิดผมรีบเดินเข้าไปแล้วประสานมือโค้งให้กับทุกคนบนโต๊ะ

“กระหม่อมขออภัยที่ทรงให้รอพะยะค่ะ ท่านพ่อ พี่ใหญ่ ข้าต้องขออภัยที่มาช้าขอรับ”

“ไม่เป็นไรนั่งเถอะหลิงเอ๋อร์” ผมโค้งให้ท่านอ๋องแล้วนั่งลงตรงกลางระหว่างพี่ใหญ่และท่านพ่อ

“เจ้าลองทานจานนี้ดูหลิงเอ๋อร์เป็นอาหารขึ้นชื่อของเมืองเว่ย” พี่ใหญ่คีบเนื้อใส่ถ้วย กล่าวขอบคุณพี่ใหญ่แล้วคีบเข้าปาก ความนุ่มของเนื้อละลายทันทีที่เข้าปากพร้อมกับรสชาติเผ็ดติดลิ้นนิดๆ นั่นยิ่งทำให้อร่อยยิ่งขึ้น

“อร่อยมากขอรับ” ผมคีบเนื้ออีกชิ้นเข้าปากทันทีเพราะติดใจกับรสเผ็ดนั้น ไม่รู้ตัวเลยว่าท่าทางการทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยนั้นอยู่ในสายตาของบุรุษผู้หนึ่งที่คอยมองอย่างไม่คลาดสายตา

.

อวี้จิ้งได้แต่ขบกรามแน่นเมื่อสายตาสหายจ้องมองน้องชายอย่างไม่วางตา อย่าบอกนะว่าเจ้าสหายน่าตายคนนี้จะสนใจน้องชายข้า ไม่มีทางเสียล่ะเขาจะไม่ยอมให้น้องรักไปยุ่งเกี่ยวกับพวกราชวงศ์อีกแล้ว แค่อวี้เฟิงก็เกินพอแล้ว

“แฮ่ม หยางเว่ยเจ้าทานนี่เสียแล้วก็เลิกจ้องน้องข้าเสียที” อวี้จิ้งหมดความอดทนเมื่อเจ้าอ๋องน่าตายนั้นไม่ยอมหยุดจ้องเสียที ทั้งที่เขาทั้งบังทั้งถลึงตาใส่ก็ยังทำหน้าตายใส่เขาอีก ช่างเป็นคนที่...

“เจ้าอย่ากล่าวหาอย่างนั้นสิสหาย”

“ก็เจ้าจ้องน้องข้าตาไม่กระพริบเลยนะสิ” อวี้จิ้งวางตะเกียบลงหมดสิ้นซึ่งความอยากอาหาร กวนประสาท ช่างเป็นคนที่กวนประสาทยิ่ง

“แล้วเหตุใดข้าถึงจะมองน้องเจ้าไม่ได้” อีกฝ่ายกล่าวขึ้นทั้งยังคีบอาหารใส่ชามอวี้หลิงยิ่งทำให้อวี้จิ้งโมโห

.

.

ผมได้แต่นั่งตัวลีบขยับเข้าไปชิดท่านพ่อเมื่อทั้งสองคนเริ่มมีปากเสียง อ่า เอาจริงๆ พี่ชายเขาเป็นฝ่ายโวยวายเสียมากกว่าส่วนท่านอ๋องนั้นทำตัวกวนประสาทแถมยังคอยคีบอาหารใส่ชามผมอีกจนแทบจะล้นชามอยู่แล้ว

“ท่านพ่อข้าขอตัวขึ้นไปพักก่อนได้หรือไม่” คงจะดีถ้าหากผมหนีจากสถานการณ์นี้ และบุรุษสูงศักดิ์สองท่านนี้จะได้เลิกทะเลากันเป็นเด็กๆ สักที เมื่อท่านพ่อพยักหน้าอนุญาตผมก็ค่อยๆ ขยับตัวหลบขึ้นห้อง ไม่รู้ว่าพี่ใหญ่จะชวนท่านอ๋องทะเลาะนานเท่าไหร่ เมื่อทำธุระเสร็จก็ล้มตัวลงนอนพัก

.

ค่ำคืนไร้แสงจันทร์หน้าต่างที่ถูกแง้มไว้ถูกเปิดขึ้นร่างสูงโปร่งของบุรุษผู้หนึ่งปรากฏขึ้นในห้องก้าวเดินอย่างไม่รีบร้อนไปยังเตียง มองร่างบอบบางที่หลับสนิทไม่รับรู้ถึงการเข้ามาของเขาเลยสักนิด

“พี่เจ้าช่างน่ารำคาญยิ่งกระต่ายน้อย” นิ้วเรียวดุจหยกล้ำค่าแตะเบาๆ ที่แก้มแดงเรือดั่งผิงกั่ว กระต่ายตัวน้อยที่วิ่งชนเขาดึงดูดสายตาที่ไม่เคยชายตามองทั้งบุรุษและสตรี กระต่ายน้อยที่น่าหิ้วกลับไปเลี้ยงดูยังวังของเขา

“ข้าจองเจ้าแล้วนะกระต่ายน้อย”

“อือ.” สัมผัสแผ่วเบาตรงแก้มทำให้คนที่อยู่ในห้วงฝันขยับตัว ริมฝีปากหยักยกยิ้มอย่างเอ็นดู ในชั่วพริบตาภายในห้องก็เงียบสงบเฉกเช่นไม่เคยถูกบุกรุกมาก่อน

.

รุ่งอรุณมาเยือนพวกเราตื่นแต่เช้ามืดเมื่อทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้วก็มารวมตัวกันเพื่อออกเดินทางจากที่แอบไปถามพี่ใหญ่มา ก็ได้ความมาว่าวันนี้ขบวนของเราคงจะเข้าเมืองเว่ยและหยุดพักที่เมืองสองวันเพื่อเตรียมเสบียงทั้งยังตรวจดูทุกข์สุขของประชา หลังจากที่ทะเลาะกันเป็นเด็กๆ เมื่อวานนี้ วันนี้ก็กลับมาคุยกันได้อย่างปกติแถมยังดูคล้ายกับว่าพี่ใหญ่จะยอมลงให้เสียด้วยซ้ำ ไม่รู้ไปตกลงกันอีท่าไหน

ขบวนใหญ่เคลื่อนเข้าใกล้ประตูเมืองก็หยุดลง ชินอ๋องหยางเว่ยชักม้านำหน้าข้างกายนั้นคือแม่ทัพคู่ใจไป๋อวี้จิ้งและขบวนกองพยัคฆ์ ทหารแต่ละนายนั้นรูปร่างองอาจน่าเกรงขามเฉกเช่นพยัคฆ์

“ถวายพระพรชินอ๋องพะยะค่ะ ข้าฟูจือเหอ เจ้าเมืองเว่ยมารับเสด็จชินอ๋องและกองทัพพยัคฆ์พระเจ้าค่ะ”

“ใยต้องมากพิธีเปิ่นหวางเพียงผ่านมาเท่านั้น”

“มิได้หรอกพะยะค่ะ หากไม่เป็นการบังอาจเชิญเสด็จพำนักที่จวนของกระหม่อมพะยะค่ะ” สิ้นคำดวงตาคมหรี่ลง

“มิต้องลำบากเจ้าหรอก เปิ่นหวางมีที่พำนักแล้ว” เหตุใดจะเดาผู้นี้ไม่ออกกัน ชินอ๋องชักม้านำขบวนเจ้าเมือง ไม่แม้จะปรายตามองเจ้าเมืองที่รอต้อนรับ ขบวนใหญ่เคลื่อนมาหยุดหน้าจวนหลังใหญ่ ชินอ๋องลงจากหลังม้าพร้อมกับไป๋อวี้จิ้งที่ เดินดุ่มๆ ไปที่ประตู

ปังๆ

“มาแล้วขอรับ มาแล้วขอรับ” เสียงโวยวายดังออกมาจากในจวนไม่นานประตูหน้าจวนก็เปิดออก “ถวายพระพรพะยะค่ะชินอ๋อง”

“เจ้าสามอยู่ที่ไหนกัน”

“เอ่อ..คุณชาย คุณชายอยู่ที่ป่าไผ่พะยะค่ะ”

“เจ้านั่นรู้รึไม่ว่าเปิ่นหวางจะมา”

“ทราบพะยะคะ” เพราะทราบคุณชายถึงได้หอบห่อผ้าหนีเข้าสวนไผ่เยี่ยงนี้ พ่อบ้านฟู่จัดการดูแลต้อนรับคณะเดินทางอย่างไม่ขาดตกบกพร่อง ชินอ๋องหยางเว่ยนั่งจิบชาในห้องพักประตูไม้ก็ถูกดันเข้ามาอย่างถือวิสาสะ

“หยางเว่ยในฐานะที่เราเป็นสหายกันมาตั้งแต่เด็ก เจ้า!! ตอบข้ามาตามตรง”

“เจ้าช่างโวยวายเสียจริง”

“เรื่องนั้นช่างหัวมันเถอะ เจ้าคิดเยี่ยงไรกับน้องชายข้า” ถ้วยชาถูกวางลง เขาหันมามองสหายสนิทเสมือนครอบครัว

“เหตุใดข้าต้องชี้แจงกับเจ้า เอาเป็นว่าเจ้าวางใจเถอะ”

“ให้ตายเถอะ ข้าจะคอยดู หากหลิงเอ๋อร์เสียใจเพียงนิด ต่อให้เจ้าเป็นสหายข้าก็ไม่ยอม” มองแม่ทัพใหญ่ที่ถือไร้มารยาทบุกเข้าห้องมาคาดคั้นแล้วก็เดินออกไป ช่างเป็นคนที่เหมือนพายุจริงๆ ใบหน้าหล่อเหล่าครุ่นคิด แสงจันท์นวลสาดกระทบยิ่งทำให้ราวกับเทพสลัก หากแต่ผู้ใดได้ยินความคิดตอนนี้คงต้องตกตะลึงกันถ้วนหน้า

พรุ่งนี้จะพากระต่ายไปเที่ยวไหนดีนะ

*******************************************

ท่านอ๋องจะขโมยกระต่ายกลับจวนไม่ได้น้าาาาา

ขอบอกว่าช่วงนี้อาการหมดไฟกลับมาอีกแล้ว

จ้าาาาาาา เบื่อตัวเองมากเลยค่ะ 

อ้อ มีเรื่องจะบอกล่ะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรกที่จะมีแท็กเป็นของตัวเองงงงง

หวีดน้อง หรือเป็นกำลังใจให้เค้าที่  #อ๋องขโมยกระต่าย

555 ขอบคุณคอมเม้นต์คุณวัวพันปีนะคะ ตอนแรกก็คิดอยู่ว่าจะใช้ทวิตหลัก

หรือสร้างอีกแอคแต่เราความจำสั้นมากเพราะงั้นจะใช้ทวิตหลักนะคะ 

อย่าลืมคอมเม้นต์ ถูกใจ เป็นกำลังใจให้เค้าด้วยน้าาาาา

หากมีอะไรผิดพลาดติชมแนะนำเราได้เลยนะคะ

ขอบคุณค่ะ 

จุ๊บ

[shiroinu]

มาต่อแล้ววววว การเขียนนิยายไม่ง่ายจริงๆเนอะ เราต้องสู้กับ(ความขี้เกียจ)ตัวเองตลอดเวลา555 เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ สู้ๆ

[Fengfang]

จะพากระต่ายไปหนายยยย

[Tiffany]

กระต่ายน่ารัก

[golove2]

ท่านอ๋องจะพากระต่ายไปเที่ยวที่ไหน
เป็นกำลังใจให้คนแต่งนะคะ

 

[patee]

รอไปเที่ยวกับน้องกระต่าย

[Letter123]

6.

การอยู่มาพักอยู่ในจวนแห่งนี้เป็นข้อดีที่ไม่ต้องเผชิญกำสายตาของผู้คนที่มองเขาอย่างสนใจใคร่รู้ ที่พักของผมอยู่ทางเรือนปีกด้านซ้ายหน้าเรือนถูกจัดเป็นสวนประดับอย่างสวยงาม หลังจากแยกย้ายกันพักผ่อนผมกับซื่อจูก็พากันมานั่งเล่นที่ศาลารินน้ำ ท่านพ่อกับพี่ใหญ่ไม่ว่างเพราะเห็นว่าไปหารืออะไรกับท่านอ๋องในห้องหนังสือก็ไม่ทราบ แม้อยากจะออกไปเที่ยวข้างนอกแค่ไหนแต่เมื่อทั้งบิดาและพี่ชายต่างไม่ว่างผมก็ไม่สามารถขออนุญาตไปข้างนอกได้ แถมท่านพ่อได้ให้วาจาไว้แล้วว่าหากจะออกไปเที่ยวเล่นต้องไปขออนุญาตก่อน เพราะอย่างนั้นผมเลยต้องมานั่งแกร่วอยู่กับซื่อจูนี่ยังไงเล่า

“ซื่อจู ข้าเบื่อ ข้าอยากออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก” ฟุบหน้าลงกับโต๊ะหินอ่อน ในร่างนี้เขาเพียงอายุ 16 เองนะ มาอยู่ที่โลกนี้ได้ค่าเดือนกว่าๆ เอง ซื่อจูที่กำลังจะกล่าวปลอบนายน้อยที่นอนฟุบลงกับโต๊ะก็ต้องปิดปากลงเมื่อผู้มากด้วยยศศักดิ์ดินมาหยุดที่นอกศาลา บ่าวตัวน้อยกำลังจะแจ้งแก่นายก็โดนห้ามแล้วสั่งให้ออกจาศาลาไป

“ซื่อจู ข้าอยากไปเที่ยวเล่นเจ้าเข้าใจข้าใช่ไหม” คุณชายน้อยตระกูลไป๋ยังไม่รู้ตัวว่าบ่าวรับใช้คนสนิทนั้นไม่อยู่แล้ว

“เปิ่นหวางเข้าใจถึงได้มารับ” เสียงที่ตอบรับทำให้ร่างที่ฟุบลุกขึ้นนั่งหลังตรงแล้วค่อยหันหน้ามาเจอกับชินอ๋องที่ไม่รู้ว่ามายืนอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อใด ซื่อจูก็ไม่คิดที่จะสะกิดบอกเขาเลย

“บ่าวของเจ้าเปิ่นหวางให้ออกไปนานแล้ว” ใบหน้าหวานแสดงออกทางสีหน้าอย่างเห็นได้ชัดไม่ต้องอาศัยการอ่านคนอะไรก็มองออกแล้ว

“ท่านอ๋องจะพากระหม่อมออกไปข้างนอกหรือพ่ะย่ะค่ะ” นัยน์ตากลมเปล่งประกายจ้าเฉกเช่นยามที่ได้ทานของอร่อยช่างเหมือนยามกระต่ายหิวเห็นผัก

“ใช่แล้ว หากเจ้า...ยอมเรียกข้าว่าพี่” ใบหน้าหวานฉายแววงุนงงศรีษะน้อยๆ นั่นเอียงมองหน้าเขา

“พี่หรือพ่ะย่ะค่ะ”

“ใช่” เมื่อชั่งน้ำหนักในใจแล้วอาจจะโดนพี่ใหญ่โมโหเอาไว้ทำขนมไถ่โทษทีหลังก็แล้วกัน เมื่อคิดตกร่างบางก็ขยับเข้าไปใกล้แถมยังยกมือขึ้นจับขายแขนเสื้อชายสูงศักดิ์ บุรุษผู้ที่ทั้งแผ่นดินต่างขนานนามว่า พยัคฆ์ทมิฬ ผู้ที่มีข่าวลือเกี่ยวกับความโหดเหี้ยมและการถือตัวไม่ให้ผู้ใดแตะต้องตอนนี้กลับยินยอมให้ไป๋อวี้หลิงจับโดยง่าย

“พี่เว่ยชินขอรับ ท่านพาข้าไปเที่ยวเถอะนะขอรับ” หากเป็นร่างเก่าเขาคงไม่กล้าอ้อนแบบนี้ แต่นี่เขาคือเด็กอายุ 16ไง แถมร่างนี้ก็ยังทำให้ผมอ้อนอย่างรู้สึกไม่กระดากอาย

“ตามใจเจ้าหลิงเอ๋อร์” เพียงคำอนุญาตง่ายๆ ก็เรียกรอยยิ้มกว้างมอบให้ ร่างสูงฉวยข้อมือเล็กมากุมไว้แล้วเดินไปยังประตูจวนเพื่อพาคนที่ออดอ้อนเขาเสียจนใจกระตุก

.

.

คล้อยหลังชินอ๋องและไป๋อวี้หลิงก้าวเท้าออกจากจวนไม่เท่าไหร่ ร่างสูงใหญ่ของรองแม่ทัพก็พุ่งตัวมายังศาลา แต่ก็คลาดกันไปเสียแล้วมือหยาบคว้าจับบ่าวได้คนหนึ่งเพื่อมาสอบถาม

“ชินอ๋องและน้องข้าไปไหน”

“ระ..เรียนท่านรองแม่ทัพท่านอ๋องกับคุณชายเล็กออกนอกจวนไปแล้วขอรับ” ไป๋อวี้จิ้งปล่อยบ่าวผู้โชคร้ายนั้นไป ไม่ทันหรอกหรือ เขารีบขนาดนี้ยังไม่ทัน เพราะอุบายเจ้าเล่ห์ของชินอ๋อง

“หยางเว่ยชิน เจ้ากล้ามาก” ต่อให้เป็นอนุชาของฝ่าบาทเขาก็ไม่คิดที่จะไว้หน้าบุรุษหน้าไหนที่เข้าใกล้น้องชายข้า เมื่อคิดได้ร่างสูงก็ทยานตัวออกจากจวนหวังว่าจะตามทั้งสองคนนั้นทัน

.

ดวงตากลมมองรอบๆ อย่างสนอกสนใจ อาหารแปลกๆ หลายชนิดถูกซื้อมาลองชิมอย่างละนิดละหน่อยแถมยังเผือแผ่ไปถึงบุรุษที่เดินเคียงข้าง ชินอ๋องแม้จะรู้สึกแปลกเมื่อต้องยืนรับประทานอาหารกลางตลาดเยี่ยงนี้แต่เมื่อเห็นรอยยิ้มและเสียงหวานเสนาะหูมือนุ่มที่คอยป้อนอาหารใส่ปากเขาก็รู้สึกว่ามิได้แย่อะไรนัก

“พี่เว่ย เราลงไปล่องเรือได้หรือไม่” เมืองเว่ยมีแม่น้ำไหลผ่านรอบเมืองมีการสัญจรด้วยเรือ และมีการเดินทางไปยังเมืองอื่น

“ได้สิพี่ตามใจเจ้า” ให้ตายเถอะผมจะเสียคนเพราะพี่เว่ยคอยตามใจ ตลอดการเดินตลาดเงินแม้แต่อีแปะเดียวคนข้างกายนั้นชิงจ่ายให้ก่อนตลอด อิ่มจังตังอยู่ครบ และไม่ได้สนใจกับข้อมือที่ยังถูกกุมไว้ เสียงหวานพูดเจื้อยแจ้วคอยถามเรื่องที่สนใจและบุรุษร่างสูงก็คอยตอบคำถามอย่างมิรู้หน่าย

“พี่เว่ย ท่านขึ้นไปก่อนนะขอรับ” เมื่อถึงท่าเรือผมก็ดันแผ่นหลังกว้างให้ขึ้นเรือไปเสียก่อน ไม่เคยขึ้นเรือแบบนี้แถมยังดูโคลงเคลงเลยส่งตัวแทนลงไปก่อน

“จับมือพี่สิ” เมื่อร่างสูงขึ้นไปยืนที่เรือเรียบร้อยก็ยืนมือมาตรงหน้า และผมก็ไม่อิดออดที่จะรับความช่วยเหลือจากพร่างสูงคอยจับประคองขึ้นเรือ เมื่อได้นั่งอย่างมั่นคงแล้วคนเรือก็คัดท้ายเรือล่องเรือตามกระแสน้ำเพื่อชมเมือง ผมกวาดสายตามองอย่างสนใจบรรยากาศก็ดียิ่งแถมยังคอยมีคนตอบคำถามผมตลอด เป็นการล่องเรือที่ผมมีความสุขมาก

.

ร่างสูงกำยำของรองแม่ทัพใช้วิชายุทธ์ทะยานมายังท่าเรือแต่ก็ยังไม่ทันการณ์ นัยน์ตาดุจเยี่ยวมองเห็นสองร่างที่อยู่บนเรือที่ล่องอยู่กลางแม่น้ำ นี่ข้ามาไม่ทันอีกแล้วหรือ

“เจ้า..ตามเรือลำนั้นไปสิ” แม้จะใช้วิชาตัวเบาไปได้หากแต่การขึ้นเรืออาจจะทำให้เรือล่มได้ คนแจวเรือรีบพาบุรุษที่โยนเงินตำลึงให้อย่างไม่อิดออดไม่นานเรือของอวี้จิ้งก็ขึ้นมาเทียมข้าง

“หยางเว่ยชินเจ้ากล้าทำอย่างนี้กับข้ารึ” เสียงทุ้มคำรามลั่นทำลายบรรยากาศดีๆ จนหมดสิ้น น้องชายตัวน้อยหันกลับมาทำหน้าตาตื่นเมื่อเห็นหน้าของพี่ชาย

“พี่ใหญ่!!”

“เจ้าว่างแล้วหรืออวี้จิ้ง”

“ก็ว่างกว่าท่าน หลิงเอ๋อร์พี่ใหญ่จะพาเจ้าเที่ยวเอง” ผมมองทั้งสองคนไปมาเหมือนมีประกายไฟ ฮือ อย่ามาทะเลาะกันกลางน้ำสิถ้าเรือล่มจะทำยังไงสารภาพด้วยความจริงใจเลยว่าผมว่ายน้ำไม่เป็นครับ

“พี่ใหญ่ท่านหนีงานมาหรือ”

“มิใช่เสียหน่อย เว่ยชินพูดจาเลื่อนเปื้อน พี่ใหญ่ว่าพาเจ้าเที่ยวแล้ว”

“มิใช่ดอก พี่ใหญ่ของเจ้ายังต้องไปตรวจสอบงานให้กับข้าอีก” ตกลงว่าหรือไม่ว่างกัน แต่ดูท่าทางแล้วพี่ใหญ่คงจะหนีงานมาเพราะผมมาอยู่กับพี่เว่ยแน่ๆ ความหวงน้องของพี่ใหญ่นี่..ทำเอาผมพูดไม่ออก

“พี่ใหญ่ท่านไปทำงานให้เสร็จเถิด ไว้น้องเที่ยวเล่นเสร็จจะกลับไปทำขนมให้นะขอรับ” ผมใช้ไม้อ่อนโดยการเอาของกินมาล่อซึ่งก็ได้ผลเมื่อใบหน้าหล่อเหลาลดความทะมึงตึงลง

“นะขอรับ เป็นขนมที่ข้าพึ่งคิดได้เชียวนะขอรับ” เมื่อได้ยินว่าเป็นขนมที่ผมพึ่งคิดขึ้นได้รอยยิ้มก็ปรากฏขึ้น ผมรีบกระตุกชายเสื้อผู้ที่นั่งข้างๆ ให้เงียบไว้เพราะถ้าขืนให้พูดอะไรออกมาคงยั่วโมโหพี่ใหญ่แน่

“พี่จะรีบทำงานแล้วพี่จะรอชิมขนมของเจ้า ส่วนท่าน!! อย่าข้ามเส้นที่ข้าให้” ผมละกลัวใจพี่ใหญ่จริงๆ ที่กล้าขู่ผู้เป็นถึงอนุชาของฮ่องเต้ถึงจะเป็นสหายกันมาตั้งแต่ตอนเด็กก็ตาม พอขู่เสร็จพี่ใหญ่ก็ใช้วิชาตัวเบาทะยานตัวออกไป

“ว้าว” ผมอุทานพร้อมกับสายตาที่เต็มไปด้วยความนับถือพี่ใหญ่ผมสุดยอดที่สุด ใช้วิชาตัวเบาได้ด้วยเหมือนที่ดูในหนังเลย สุดยอดดด

“มีอะไรหรือ”

“พี่ใหญ่ข้าเก่งมาก ท่านว่าจริงหรือไม่” เมื่อเห็นสายตาที่ปราบปลื้มร่างสูงก็รู้สึกหงุดหงิดกับสหายสนิทที่มาดึงความสนใจจากกระต่ายน้อยของเขาไปเสียได้

“ข้าก็ทำได้ เจ้าอยากเรียนหรือไม่”

“ท่านจะสอนข้ารึขอรับ” เพราะไว้วางใจแถมยังรู้สึกสนิทสนมทำให้เผลอขยับเข้าไปใกล้ชิดแถมยังออดอ้อนเหมือนยามที่อ้อนคนในครอบครัว

“ได้สิกระต่ายน้อย” แววตาเอื้อเอ็นดูที่ไม่เคยใช้กับผู้ใด ทำให้ผู้ถูกมองถึงกลับต้องรีบหลบสายตา รับรู้ถึงความร้อนที่แผ่ทั่วไปหน้าจังหวะหัวใจที่เต้นรัวเสียจนกลับอีกคนได้ยินจนต้องขยับถอยห่าง

“ใครกันที่เป็นกระต่าย” จากนั้นบนเรือก็มีเพียงความเงียบหากแต่ไม่ได้รู้สึกแย่จนกระทั่งกลับมาถึงจวน ร่างโปร่งหันกลับไปมองผู้ที่ยืนหยุดอยู่ข้างๆ

“ขอบพระคุณขอรับสำหรับที่ท่านพาข้าออกไปเที่ยววันนี้” แม้ตอนหลังจะไม่ได้สนใจกับการเดินเที่ยวก็ตาม

“ข้าเต็มใจ” และความเงียบก็เคลื่อนตัวมาแทนที่ เพราะรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเองเลยเอ่ยขอตัวกลับยังเรือนที่พัก คล้อยหลังแผ่นหลังเล็กที่เดินกลับเรือน ร่างสูงก็สะกิดปลายเท้าใช้วิชาตัวเบาไปยังป่าไผ่

.

เพราะสัญญาไว้กับพี่ชายไว้เกี่ยวกับขนม ผมก็คิดเมนูอาหารเย็นและขนมพิเศษที่จะทำให้พี่ใหญ่ไม่แน่อาจจะต้องทำให้ทั้งท่านพ่อและท่านอ๋อง โชคดีที่เรือนนี้มีครัวเล็กๆ ผมจึงไม่ต้องระวังตัวเรื่องสูตรอาหาร

“ซื่อจูเจ้าไปเตรียมของตามนี้มา” ส่งกระดาษรายการให้กับซื่อจูส่วนผมก็เตรียมเครื่องปรุงสำหรับทำอาหาร

“นายน้อยขอรับ ผลเยียจึนายน้อยจะใช้ทำอะไรหรือขอรับ” เพราะไม่เคยเห็นอาหารจากผลเยียจึ (มะพร้าว) เลยไม่รู้ว่านายน้อยจะต้องการเพื่ออะไร

“เจ้ารอดูเถอะ ข้าขอผลแก่ๆ นะ รีบไปได้แล้ว” แม้จะงุนงงแต่ซื่อจูก็รีบไปทำตามคำสั่งอย่างรวดเร็ว

***********************************

แง้ ขอลง 50เปอร์ก่อนนะคะ ปวดตามากเลย พิมพ์ไปน้ำตาไหลไป

ขอบคุณทุกกำลังใจนะคะ จะรีบกลับมาต่อนะคะ

ดีใจที่ทุกคนรักน้องและชอบนิยายเรื่องนี้ สามารถไปหวีดในแท็กได้น่อ

เค้าแอบตามอยู่ฮ่าๆๆ ตามแท็กนี้เลยจ้า #อ๋องขโมยกระต่าย

ขอบคุณค่ะ

[golove2]

ติดตามต่อค่ะ

 

[เก้าแต้ม]

รอติดตามขนมจากผลเยี่ยจึ

[patee]

หายไวไวนะคะ รออ่านค่ะ

[บูมเบส]

หายไวๆ นะครับ เป็นกำลังใจให้ครับ

[Tiffany]

รอทานขนมฝีมือน้องนะคะ

[Billie]

 

น่ารักมากเลย
มามาโหมไฟอย่าให้มอด
หายไวไว เพราะเรารออยู่นะะะะะะะะะะ

[B52]

 

[fc_fic]

 

[YounIn]

สนุกดี มาต่ออีกๆ

[shiroinu]

เย้ รอมาต่อจนครบจะได้เม้นทีเดียว ขอให้นักเขียนหายไวๆนะคะ พักผ่อนเยอะๆ

ปล.แอบสงสัยนิดนึงว่าทำไมหลิงน้อยยอมไปกับท่านอ๋องง่ายจัง มันดูอารมณ์ขาดๆยังไงก็ไม่รู้ เหมือนท่านอ๋องยังไม่เห็นจะสร้างความประทับใจให้ตรงไหนเลย(อินักอ่านอิน ยังโกรธอ๋องอยู่)

หลังจากอ่านชี้แจงแล้วอ๋อเลย ตานักอ่านถั่วเอง อ่านไปสองสามรอบแล้วแต่งงชื่อ เดะกลับไปอ่านใหม่อีกรอ